gh
stringlengths
1
623
ru
stringlengths
1
501
Делкъийна хӀама даа хьа а вена, хӀама а диа, цхьанна а сагаца моаршал а доацаш юхавахар из.
К обеду он пришел, поел и ушел опять, никому не поклонившись.
Массаболча меттазча наьха хулача бесса безаме йоаца цун юхь, хӀанз кхы а чӀоагӀагӀа ийрча яьннаяр.
Его лицо, и без того безжизненное, как у всех глухонемых, теперь словно окаменело.
Делкъийна хӀама диачул тӀехьагӀа коара аравахар из, цхьабакъда, дукхача ханна ваханзар, цу сахьате юха а вена, йол латтача вахар.
После обеда он опять уходил со двора, но ненадолго, вернулся и тотчас отправился на сеновал.
Сийрда беттала бийса ера.
Настала ночь, лунная, ясная.
Доккха са а доахаш, хадданза кӀал-тӀа а вувлаш Герасим уллача хана, цхьан хӀамо ше увзавеш санна хийтар цунна; деррига дегӀ оагаделар цун, хӀаьта а корта хьалъайбанзар цо, бӀаргаш вӀашкатоӀадир; цӀаькха а хьалхарчул чӀоагӀагӀа озавир; хьалъураийккхар из…
Тяжело вздыхая и беспрестанно поворачиваясь, лежал Герасим и вдруг почувствовал, как будто его дергают за полу; он весь затрепетал, однако не поднял головы, даже зажмурился; но вот опять его дернули, сильнее прежнего; он вскочил…
Хоадабаь муш фоартах а боаллаш Муму латтар цунна хьалхашка.
Перед ним, с обрывком на шее, вертелась Муму.
ГӀадбахарах чӀоагӀа цӀогӀа даьлар цунга: Муму хьа а лаьца тоӀӀадаь мархӀа деллар цо.
Протяжный крик радости вырвался из его безмолвной груди; он схватил Муму, стиснул ее в своих объятьях;
БӀарга цӀацкъам тохача юкъа цун меражах, бӀаргех, мекхех а можах а мотт хьакхар цо.
она в одно мгновенье облизала ему нос, глаза, усы и бороду…
Хьал а гӀаьтта уйла йир цо, йол латтачара шорттига Ӏо а ваьнна, юхахьажар из, сага ше бӀаргагургвоацилга хайначул тӀехьагӀа, зе-зулам доацаш ший цӀагӀа чуийккхар из.
Он постоял, подумал, осторожно слез с сенника, оглянулся и, удостоверившись, что никто его не увидит, благополучно пробрался в свою каморку.
Герасима сакхийра жӀали ше ца дайнилгах, барыняс аларах из цхьанне дӀакхесса хиларах; наха кулга оамалах кхетаваьвар из цун Муму, цунах (барынях) лата гӀертарах — хӀаьта ший гӀулакх кхоачашделга чӀоагӀ а дир цо.
Герасим уже прежде догадался, что собака пропала не сама собой, что ее, должно быть, свели по приказанию барыни; люди-то ему объяснили знаками, как его Муму на нее окрысилась, — и он решился принять свои меры.
ХьалхагӀа Мумуна маькх а хьекха, из хьаьста а хьаьста Ӏо а дужадаь, цул тӀехьагӀа са хиллалца уйла е волавелар из дикагӀа из хьула мишта дергда аьнна.
Сперва он накормил Муму хлебушком, обласкал ее, уложил, потом начал соображать, да всю ночь напролет и соображал, как бы получше ее спрятать.
Юххера а дагадехар цунна: наггахьа бӀарг тоха а водаш, дийнахьа сарралца ший цӀагӀа чу из делла доалладе а бийсан арадаха а.
Наконец он придумал весь день оставлять ее в каморке и только изредка к ней наведываться, а ночью выводить.
НаӀарах чакхсадоагӀа моттиг ший тишача барзкъанца дӀакъайлар цо, хӀаьта са хилалехьа хьалха мо гӀайгӀане а волаш, цхьаккха а хӀама ца хилча мо коа юкъе лелаш вар из.
Отверстие в двери он плотно заткнул старым своим армяком и чуть свет был уже на дворе, как ни в чем не бывало, сохраняя даже (невинная хитрость!) прежнюю унылость на лице.
Къорача мискинга керта чу дагӀацар Мумус Ӏехаш ше дола моттиг нахага дӀахойтаргдолга: коара барашта цу сахьате хайра меттазчун жӀали хьакорадаьлга а из цо чуделлалга а, цхьабакъда, цунах а, жӀалех а къахетарах, хӀаьта цунах кхерарах хила а мегар, цун къайле шоашта гучаяьннилга дӀахайтанзар цар.
Бедному глухому в голову не могло прийти, что Муму себя визгом своим выдаст: действительно, все в доме скоро узнали, что собака немого воротилась и сидит у него взаперти, но, из сожаления к нему и к ней, а отчасти, может быть, и из страху перед ним, не давали ему понять, что проведали его тайну.
Ковна тӀавиллачо пхьукӀоаг чу кулг а хьакха «Ловча хилда из! Барыняна дӀа ца ха а мег из» — аьлар.
Дворецкий один почесал у себя в затылке, да махнул рукой. «Ну, мол, бог с ним! Авось до барыни не дойдет!»
ХӀаьта цу дийнахьа мо чӀоагӀа болх банзар Герасима цӀаккха а: деррига ков цӀендир, цаӀ ца юташ коара баьцаш дӀайоахаш оасар дир, уж чӀоагӀа да-дац хьажарна зӀамигача беша гонахьа дагӀа хьокхилгаш ший кулгашца хьал а даьха, ше юха ӀочудегӀар, — вешта аьлча, барыняс а тӀехьа цунна теркам тӀабохийташ чӀоагӀа болх бир цо.
Зато никогда немой так не усердствовал, как в тот день: вычистил и выскреб весь двор, выполол все травки до единой, собственноручно повыдергивал все колышки в заборе палисадника, чтобы удостовериться, довольно ли они крепки, и сам же их потом вколотил, — словом, возился и хлопотал так, что даже барыня обратила внимание на его радение.
Цу дийнахьа лачкъаь шозза вахар Герасим чудоаллача ший жӀалега хьажа.
В течение дня Герасим раза два украдкой ходил к своей затворнице;
Садайначул тӀехьагӀа, йол латтача ца а вужаш, ший цӀалга чу цунца цхьана Ӏовижар Герасим, хӀаьта бийсанна ши сахьат даьлча мара кердача фега сакъерда ара а валанзар.
когда же наступила ночь, он лег спать вместе с ней в каморке, а не на сеновале, и только во втором часу вышел погулять с ней на чистом воздухе.
Тоъал дукха цунца ара а лийнна из чува воаллача хана, карта тӀехьашка тата даьлар.
Походив с ней довольно долго по двору, он уже было собирался вернуться, как вдруг за забором, со стороны переулка, раздался шорох.
Мумус лергаш дӀадегӀар, узамаш а даь, карта дӀатӀа а даха, хьаж а яьккха, чӀоаггӀа Ӏеха доладелар.
Муму навострила уши, зарычала, подошла к забору, понюхала и залилась громким и пронзительным даем.
Цхьавехаь саг бийса яккха сеца хиннавар цига.
Какой-то пьяный человек вздумал там угнездиться на ночь.
Цу хана чухь набара тар кхийттаяр бариняна «дикача дагара йоацаш» тоъал юкъ яьнначул тӀехьагӀа: цу хьале хулар из массаза а дика пхьор диачул тӀехьагӀа.
В это самое время барыня только что засыпала после продолжительного «нервического волнения»: эти волнения у ней всегда случались после слишком сытного ужина.
ЦӀаьхха жӀали Ӏахаро сомаяьккхар из, тоха а денна дижар цун дог.
Внезапный лай ее разбудил; сердце у ней забилось и замерло.
«Маьхкарий, маьхкарий!» — аьнна узам баьлар цунга.
«Девки, девки! — простонала она. — Девки!»
Унзарбаьнна мехкарий из йижа уллача цӀагӀа чулилхар.
Перепуганные девки вскочили к ней в спальню.
«Оффой, яла йоалл со!» — аьлар цо сагот денначох кулгаш а тайса. «Юха а юха а из жӀали да-кх из!..
«Ох, ох, умираю! — проговорила она, тоскливо разводя руками. — Опять, опять эта собака!..
Оффой, лорага саг вахийталаш.
Ох, пошлите за доктором.
Со е гӀерт-кх уж…
Они меня убить хотят…
ЖӀали, юха а жӀали! Оффой!» Цун корта юхабежар, дог кӀаьдделча мо.
Собака, опять собака! Ох!» — и она закинула голову назад, что должно было означать обморок.
<…>
Бросились за доктором, то есть за домашним лекарем Харитоном.
Яррига говзал а кӀаьда айраш долаш иккаш ювхаелгеи цӀийна пха эзделахь хьалаца хари долаш волча лоро дийнахь-бус 14 сахьата наб йора, хӀаьта юхе мел юсаш йолча хана доккха са а доахаш, барыняна молхаш кийчйора цо, — из лор цу сахьате ведда вера, йоагаяь бедараш эзар цо, тӀаккха барыняс бӀаргаш хьалакхача, дото подноса тӀа а оттадаь молхай пела а дӀатӀадихьар.
Этот лекарь, которого всё искусство состояло в том, что он носил сапоги с мягкими подошвами, умел деликатно браться за пульс, спал четырнадцать часов в сутки, остальное время всё вздыхал да беспрестанно потчевал барыню лавровишневыми каплями, — этот лекарь тотчас прибежал, покурил жжеными перьями и, когда барыня открыла глаза, немедленно поднес ей на серебряном подносике рюмку с заветными каплями.
Барыняс мелар уж, цхьабакъда, цу сахьате елхача дег тӀара жӀалена, Гаврила, ший даькъана, ше «йоккха саг массане а дӀакхессай, цхьаннена а шийх къа а хетац, массанена а ше ялар а деза» яхаш латкъа йолаелар из.
Барыня приняла их, но тотчас же слезливым голосом стала опять жаловаться на собаку, на Гаврилу, на свою участь, на то, что ее, бедную, старую женщину, все бросили, что никто о ней не сожалеет, что все хотят ее смерти.
Цу хана даькъаза Муму дӀахо а Ӏехаш дар, хӀаьта из карта юхера хьадаккха гӀийртача Герасима леладер гӀулакх доацар дар.
Между тем несчастная Муму продолжала лаять, а Герасим напрасно старался отозвать ее от забора.
«Хьайла… хьайла юха а…» аьлар барыняс, хӀаьта тӀаккха цӀаькха а бӀаргаш къоарзадир цо.
«Вот… вот… опять…» — пролепетала барыня и снова подкатила глаза под лоб.
Лор шортта йист хилар йоӀага, вокхо ийча дӀаара а ийккха, Степан оагавир, вож Гаврила сомаваккха вахар, сихвеннача цо коа мел вар а гӀоттаве аьлар.
Лекарь шепнул девке, та бросилась в переднюю, растолкала Степана, тот побежал будить Гаврилу, Гаврила сгоряча велел поднять весь дом.
Юхавийрзар Герасима, корах гӀолла сердалонаш а ӀындоргӀаш а бӀаргадайра, гӀулакх лартӀа доацаш хиларах са а кхийна, Муму тӀаьн кӀал а делла, ший цӀагӀа чу лачкъар из.
Герасим обернулся, увидал замелькавшие огни и тени в окнах и, почуяв сердцем беду, схватил Муму под мышку, вбежал в каморку и заперся.
Цхьа кӀезига ха яьнначул тӀехьагӀа, цун наӀарах чугӀерта волавелар пхи саг, цхьабакъда, загал чӀоагӀа боаллилга а хайна, юхасайцар уж.
Через несколько мгновений пять человек ломились в его дверь, но, почувствовав сопротивление засова, остановились.
КорзагӀа а ваьнна вена хьакхаьчача Гаврилас укхаза Ӏе а са хиллалца ха де а аьнна тӀадиллар, хӀаьта цул тӀехьагӀа маьхкарий болча вахар ше, ше цхьана чай, шекар, кхы хӀамаш а лечкъа а деш, лоархӀаш йолча йоккхача доакъашхочунга, Любовь Любимовнага барыняга дӀаала аьлар, доакъазала, миччахьара денадале а, цӀа а денад, хӀаьта кхоанарга ца кхоачаш лерг а да из, барыняс къахетам а бубалара, сагот ца деш а паргӀата а хулаялара, аьнна.
Гаврила прибежал в страшных попыхах, приказал им всем оставаться тут до утра и караулить, а сам потом ринулся в девичью и через старшую компаньонку Любовь Любимовну, с которой вместе крал и учитывал чай, сахар и прочую бакалею, велел доложить барыне, что собака, к несчастью, опять откуда-то прибежала, но что завтра же ее в живых не будет и чтобы барыня сделала милость не гневалась и успокоилась.
Хетаргахьа, барыня иштта чехка са ца те мегар, сихвеннача лоро шийтта тӀадам бала боагӀача метте, шовзткъа тӀадам бенна мара: молха яь са паргӀата а даьккха, сахьата диълагӀа дакъа далалехьа са паргӀата а даьнна, сатийна тхьайсар из, Герасим, веррига беса а ваха, Мумуй бат тоӀӀаяь бе а елла, ший маьнге тӀа вижа уллар.
Барыня, вероятно, не так-то бы скоро успокоилась, да лекарь второпях вместо двенадцати капель налил целых сорок: сила лавровишенья и подействовала — через четверть часа барыня уже почивала крепко и мирно; а Герасим лежал, весь бледный, на своей кровати и сильно сжимал пасть Муму.
ШоллагӀча Ӏурра тоъал гайна сомаяьлар барыня.
На следующее утро барыня проснулась довольно поздно.
Гаврила из сомаяларга хьежаш латтар, Герасим чувола моттиг хӀалак е аьнна приказ даларна, хӀаьта ше, низ болча кхерама кӀал атта кийчлуш а вар.
Гаврила ожидал ее пробуждения для того, чтобы дать приказ к решительному натиску на Герасимово убежище, а сам готовился выдержать сильную грозу.
Цхьабакъда, кхерам бола хӀама хиланзар.
Но грозы не приключилось.
Ше метта йижа уллашехьа а чулеларех йоккхагӀа яр хьаеха аьлар барыняс.
Лежа в постели, барыня велела позвать к себе старшую приживалку.
— Любовь Любимовна, — аьнна гӀийлача оазаца йолаелар из; цкъаьннахьа гӀийлача, кӀал дисаьча бона хьисапе хилар дезаш яр из, дувца дезаш а дац цӀагӀарча берригача а наха из гӀулакх мел новкъа хулар аьнна. — Любовь Любимовна, хьайна ма гой хьона, согара хьал, Гаврила Андреич волча а гӀойя, къамаьл дел хьай цунга, са салг, са сатемал а барыняй вахарал а дезагӀа дола-хьогӀ цунна моллагӀа а жӀалиг!
— Любовь Любимовна, — начала она тихим и слабым голосом; она иногда любила прикинуться загнанной и сиротливой страдалицей; нечего и говорить, что всем людям в доме становилось тогда очень неловко, — Любовь Любимовна, вы видите, каково мое положение; подите, душа моя, к Гавриле Андреичу, поговорите с ним: неужели для него какая-нибудь собачонка дороже спокойствия, самой жизни его барыни?
Цунах тешарг ма яц, — аьлар цо чӀоагӀача уйланца: Гаврила волча гӀол хьай, са салг.
Я бы не желала этому верить, — прибавила она с выражением глубокого чувства, — подите, душа моя, будьте так добры, подите к Гавриле Андреичу.
Любовь Любимовна Гаврила цӀагӀа чуяхар.
Любовь Любимовна отправилась в Гаврилину комнату.
Цар къамаьл сенах дир ховш дац; цхьабакъда цхьа ха яьннача гӀолла Герасима цӀагӀа дуккха а нах тӀаболабелар картах тӀех а баьнна.
Неизвестно, о чем происходил у них разговор; но спустя некоторое время целая толпа людей подвигалась через двор в направлении каморки Герасима:
Мух ца хьеккхашехьа а кий хьа а лаьца, хьалха водаш вар Гаврила;
впереди выступал Гаврила, придерживая рукою картуз, хотя ветру не было;
цунна уллув болхар чулелараши повараши;
около него шли лакеи и повара;
корах ара а хьежаш кулгаш лестадеш даь-да ЦӀог а вар;
из окна глядел дядя Хвост и распоряжался, то есть только так руками разводил;
царна массанел а тӀехьа ахаш арахьара хьачудаьхка наьха дараш а долаш, бераш дар тӀехьаудаш.
позади всех прыгали и кривлялись мальчишки, из которых половина набежала чужих.
ЦӀалга тӀадолхача готтача лагӀаш тӀа цхьа хаьхо вагӀар; наӀара ю́хе гӀажамаш бе а йоахкаш ши хаьхо латтар.
На узкой лестнице, ведущей к каморке, сидел один караульщик; у двери стояли два других, с палами.
Деррига лагӀаш хьа а лаьца хьалтӀаболабелар уж.
Стали взбираться по лестнице, заняли ее во всю длину.
НаӀара дӀатӀаваха, бий а теха, йист хилар Гаврила:
Гаврила подошел к двери, стукнул в нее кулаком, крикнул:
— Хьаелла!
— Отвори.
ГӀийло Ӏаьхар жӀали, кхы саг юха йист а хиланзар.
Послышался сдавленный лай; но ответа не было.
— Хьаелла ма яхий хьога! — аьлар цо цӀаькха а.
— Говорят, отвори! — повторил он.
— Ай, Гаврила Андреич, къора ма вий из, хӀама хазац цунна, — аьлар лохе латтача Степана.
— Да, Гаврила Андреич, — заметил снизу Степан, — ведь он глухой — не слышит.
Берригаш а белабелар.
Все рассмеялись.
— Фу дича бакъахьа да? — аьлар Гаврилас.
— Как же быть? — возразил сверху Гаврила.
— Ай, наӀарах Ӏург ма доаллий цун — аьнна жоп делар Степана: — гӀадж чуӀоттал Ӏа.
— А у него там дыра в двери, — отвечал Степан, — так вы палкой-то пошевелите.
<…>
Гаврила нагнулся.
— Тишача барзкъанца дӀадикъад цо из Ӏург.
— Он ее армяком каким-то заткнул, дыру-то.
— Чухьнахьа дӀачутатта Ӏа барзкъа.
— А вы армяк пропихните внутрь.
Юха а гӀийло Ӏаьхар жӀали.
Тут опять раздался глухой лай.
— Хьайла, хьайла ше гучадувлаций — аьнна белабелар нах.
— Вишь, вишь, сама сказывается, — заметили в толпе и опять рассмеялись.
Гаврилас лерга юхе мӀара хьакхар.
Гаврила почесал у себя за ухом.
— А, вошилг, хьай хьашт дале, Ӏайха дӀачутатта Ӏа барзкъа, — аьлар цо юххера а.
— Нет, брат, — продолжал он наконец, — армяк-то ты пропихивай сам, коли хочешь.
— Фу дергда сона, тоттаргда!
— А что ж, извольте!
Степана лакхе хьалтӀа а ваьнна, гӀадж Ӏеттар, Ӏурга чу даьлла барзкъа дӀачу а тетта «хьаара вала, хьаара вала» яхаш гӀадж чухьекха волавелар.
И Степан вскарабкался наверх, взял палку, просунул внутрь армяк и начал болтать в отверстии палкой» приговаривая: «Выходи, выходи!»
Цо цӀаькха гӀадж чуӀеттача, цӀаьхха хьаеллаелар ниӀ, хӀаьта хьалхагӀа Гаврила а водаш, беррига а нах лагӀаш тӀара ӀокӀалбайлар.
Он еще болтал пачкой, как вдруг дверь каморки быстро распахнулась — вся челядь тотчас кубарем скатилась с лестницы, Гаврила прежде всех.
ЦӀог яхачо кор тӀакъайлар.
Дядя Хвост запер окно.
— ХӀа, хӀа, хӀа, сих ма лелахь, — аьлар Гаврилас коа юкъера хьалйист а хинна.
— Ну, ну, ну, ну, — кричал Гаврила со двора, — смотри у меня, смотри!
Герасим дӀа-юха ца хьовш наӀара санагӀа тӀа латтар.
Герасим неподвижно стоял на пороге.
ЛагӀа тӀа хьалтӀавоалача гулбенна латтар нах.
Толпа собралась у подножия лестницы.
Немецки барзкъаш дувхача цу берригача наха бӀарахьежаш латтар Герасим, хаьн тӀа кулгаш а оттадаь.
Герасим глядел на всех этих людишек в немецких кафтанах сверху, слегка уперши руки в бока;
Ахархой ший цӀеча кочаца вампал мо хетар из.
в своей красной крестьянской рубашке он казался каким-то великаном перед ними.
Гаврилас цхьа гӀа дӀахьалхабаьккхар.
Гаврила сделал шаг вперед.
— Хьожаш хилалахь, вошилг, сов хьаьр ма валалахь, — аьлар Гаврилас.
— Смотри, брат, — промолвил он, — у меня не озорничай.
Кулга оамалах из дӀакхетаве волавелар из, хьа жӀали барыняс чӀоагӀа дӀадех аьнна: хьада укх сахьате, гӀулакх талхаргда хьа.
И он начал ему объяснять знаками, что барыня, мол, непременно требует твоей собаки: подавай, мол, ее сейчас, а то беда будет.
Герасима, цунна бӀара а хьажаь, жӀалена пӀелг тӀа хьекха шийна кач муш тоссаш санна кулгаш а лостадаь, хаттар деча хьисапе ковна тӀавиллачоа бӀара хьажар.
Герасим посмотрел на него, указал на собаку, сделал знак рукою у своей шеи, как бы затягивая петлю, и с вопросительным лицом взглянул на дворецкого.
— ХӀаа, хӀаа, — аьнна, корта оагабир вокхо: — хӀаа из.
— Да, да, — возразил тот, кивая головой, — да, непременно.
Герасим лаьтта бӀарахьажар, цул тӀехьагӀа хьал а кхоссавенна, юха а бехке доацаш санна цӀог а лестадеш, лергаш дӀа а дегӀа, шийна уллув латтача Мумуна пӀелг тӀа а хьекха, шийна наькха тӀа дикка чӀоагӀа бий а теха, Муму ше дувргда аьнна кулга оамалах аьлар цо.
Герасим опустил глаза, потом вдруг встряхнулся, опять указал на Муму, которая всё время стояла возле него, невинно помахивая хвостом и с любопытством поводя ушами, повторил знак удушения над своей шеей и значительно ударил себя в грудь, как бы объявляя, что он сам берет на себя уничтожить Муму.
— А, Ӏа левергва, — аьнна корта лостабир Гаврилас.
— Да ты обманешь, — замахал ему в ответ Гаврила.
Герасим бӀарахьажар цунна, раьза воацаш велавелар, юха а шийна наькха тӀа бий а теха, ниӀ тӀатехар.
Герасим поглядел на него, презрительно усмехнулся, опять ударил себя в грудь и захлопнул дверь.
Массава а йист ца а хулаш вӀаший бӀарахьажар.
Все молча переглянулись.
Фуд из? — аьлар Гаврилас. — НиӀ тӀакъайлар цо?
— Что ж это такое значит? — начал Гаврила. — Он заперся?
— Витал шоай из, Гаврила Андреич, — аьлар Степана: — ше дергда аьннар дергда шоана цо.
— Оставьте его, Гаврила Андреич, — промолвил Степан, — он сделает, коли обещал.
Иштта ва шоана из…
Уж он такой…
Цо дергда аьннадале, даь да шоана.
Уж коли он обещает, это наверное.
Цу тайпарча хӀаманна вай мо вац из.
Он на это не то, что наш брат.
Бакъдар, бакъда. Иштта деций из?
Что правда, то правда. Да.
— ХӀаа, — аьнна кортош оагадир массане а. — Из иштта да.
— Да, — повторили все и тряхнули головами. — Это так. Да.
ЦӀог яхачо а кор хьа а дийлла «ХӀаа» аьлар.
Дядя Хвост отворил окно и тоже сказал: «Да».
— Мегаьд, хьожаргда вай, — аьлар Гаврилас, — ха хьадаккха йиш яц.
— Ну, пожалуй, посмотрим, — возразил Гаврила, — а караул все-таки не снимать.
ХӀаьй Ерошка! — аьлар цо ӀажагӀча бесара барзкъа дувхача, бешахо лоархӀаш волча къеча сага тӀа а вийрза: — Фу де деза хьа?
Эй ты, Ерошка! — прибавил он, обращаясь к какому-то бледному человеку, в желтом нанковом казакине, который считался садовником, — что тебе делать?
ГӀадж бе а елле укхаза Ӏо а ха, хӀаьта моллагӀа а хӀама хуле, со волча а вола!
Возьми палку да сиди тут, и чуть что, тотчас ко мне беги!
Ерошка гӀадж бе а елла, лохерча лагӀа тӀа Ӏохайр.
Ерошка взял палку и сел на последнюю ступеньку лестницы.
Цхьаболча хӀаман дух тӀа бовла безам болчеи берашкеи денз мел бола нах дӀа-юха къаьстар, хӀаьта Гаврилас цӀа а ваха, долла хӀама кхоачашдаьд аьле, барыняга дӀаала аьлар Любова Любимовнага, хӀаьта моллагӀа а хӀама хуле а аьнна ше полицега саг вахийтар.
Толпа разошлась, исключая немногих любопытных и мальчишек, а Гаврила вернулся домой и через Любовь Любимовну велел доложить барыне, что всё исполнено, а сам на всякий случай послал форейтора к хожалому.
Барыняс мерех хьекхача йовлакхах шод а баь, цунах одекалон а теха, хьаж а яьккха, из ший бӀарга ногӀарех а хьакха, чай а менна, лора еннача молхай Ӏоаткъамах мукъа ца йоалаш юха а тхьайсаяр.
Барыня завязала в носовом платке узелок, налила на него одеколону, понюхала, потерла себе виски, накушалась чаю и, будучи еще под влиянием лавровишневых капель, заснула опять.