gh
stringlengths 1
623
| ru
stringlengths 1
501
|
---|---|
Делкъийна хӀама даа хьа а вена, хӀама а диа, цхьанна а сагаца моаршал а доацаш юхавахар из. | К обеду он пришел, поел и ушел опять, никому не поклонившись. |
Массаболча меттазча наьха хулача бесса безаме йоаца цун юхь, хӀанз кхы а чӀоагӀагӀа ийрча яьннаяр. | Его лицо, и без того безжизненное, как у всех глухонемых, теперь словно окаменело. |
Делкъийна хӀама диачул тӀехьагӀа коара аравахар из, цхьабакъда, дукхача ханна ваханзар, цу сахьате юха а вена, йол латтача вахар. | После обеда он опять уходил со двора, но ненадолго, вернулся и тотчас отправился на сеновал. |
Сийрда беттала бийса ера. | Настала ночь, лунная, ясная. |
Доккха са а доахаш, хадданза кӀал-тӀа а вувлаш Герасим уллача хана, цхьан хӀамо ше увзавеш санна хийтар цунна; деррига дегӀ оагаделар цун, хӀаьта а корта хьалъайбанзар цо, бӀаргаш вӀашкатоӀадир; цӀаькха а хьалхарчул чӀоагӀагӀа озавир; хьалъураийккхар из… | Тяжело вздыхая и беспрестанно поворачиваясь, лежал Герасим и вдруг почувствовал, как будто его дергают за полу; он весь затрепетал, однако не поднял головы, даже зажмурился; но вот опять его дернули, сильнее прежнего; он вскочил… |
Хоадабаь муш фоартах а боаллаш Муму латтар цунна хьалхашка. | Перед ним, с обрывком на шее, вертелась Муму. |
ГӀадбахарах чӀоагӀа цӀогӀа даьлар цунга: Муму хьа а лаьца тоӀӀадаь мархӀа деллар цо. | Протяжный крик радости вырвался из его безмолвной груди; он схватил Муму, стиснул ее в своих объятьях; |
БӀарга цӀацкъам тохача юкъа цун меражах, бӀаргех, мекхех а можах а мотт хьакхар цо. | она в одно мгновенье облизала ему нос, глаза, усы и бороду… |
Хьал а гӀаьтта уйла йир цо, йол латтачара шорттига Ӏо а ваьнна, юхахьажар из, сага ше бӀаргагургвоацилга хайначул тӀехьагӀа, зе-зулам доацаш ший цӀагӀа чуийккхар из. | Он постоял, подумал, осторожно слез с сенника, оглянулся и, удостоверившись, что никто его не увидит, благополучно пробрался в свою каморку. |
Герасима сакхийра жӀали ше ца дайнилгах, барыняс аларах из цхьанне дӀакхесса хиларах; наха кулга оамалах кхетаваьвар из цун Муму, цунах (барынях) лата гӀертарах — хӀаьта ший гӀулакх кхоачашделга чӀоагӀ а дир цо. | Герасим уже прежде догадался, что собака пропала не сама собой, что ее, должно быть, свели по приказанию барыни; люди-то ему объяснили знаками, как его Муму на нее окрысилась, — и он решился принять свои меры. |
ХьалхагӀа Мумуна маькх а хьекха, из хьаьста а хьаьста Ӏо а дужадаь, цул тӀехьагӀа са хиллалца уйла е волавелар из дикагӀа из хьула мишта дергда аьнна. | Сперва он накормил Муму хлебушком, обласкал ее, уложил, потом начал соображать, да всю ночь напролет и соображал, как бы получше ее спрятать. |
Юххера а дагадехар цунна: наггахьа бӀарг тоха а водаш, дийнахьа сарралца ший цӀагӀа чу из делла доалладе а бийсан арадаха а. | Наконец он придумал весь день оставлять ее в каморке и только изредка к ней наведываться, а ночью выводить. |
НаӀарах чакхсадоагӀа моттиг ший тишача барзкъанца дӀакъайлар цо, хӀаьта са хилалехьа хьалха мо гӀайгӀане а волаш, цхьаккха а хӀама ца хилча мо коа юкъе лелаш вар из. | Отверстие в двери он плотно заткнул старым своим армяком и чуть свет был уже на дворе, как ни в чем не бывало, сохраняя даже (невинная хитрость!) прежнюю унылость на лице. |
Къорача мискинга керта чу дагӀацар Мумус Ӏехаш ше дола моттиг нахага дӀахойтаргдолга: коара барашта цу сахьате хайра меттазчун жӀали хьакорадаьлга а из цо чуделлалга а, цхьабакъда, цунах а, жӀалех а къахетарах, хӀаьта цунах кхерарах хила а мегар, цун къайле шоашта гучаяьннилга дӀахайтанзар цар. | Бедному глухому в голову не могло прийти, что Муму себя визгом своим выдаст: действительно, все в доме скоро узнали, что собака немого воротилась и сидит у него взаперти, но, из сожаления к нему и к ней, а отчасти, может быть, и из страху перед ним, не давали ему понять, что проведали его тайну. |
Ковна тӀавиллачо пхьукӀоаг чу кулг а хьакха «Ловча хилда из! Барыняна дӀа ца ха а мег из» — аьлар. | Дворецкий один почесал у себя в затылке, да махнул рукой. «Ну, мол, бог с ним! Авось до барыни не дойдет!» |
ХӀаьта цу дийнахьа мо чӀоагӀа болх банзар Герасима цӀаккха а: деррига ков цӀендир, цаӀ ца юташ коара баьцаш дӀайоахаш оасар дир, уж чӀоагӀа да-дац хьажарна зӀамигача беша гонахьа дагӀа хьокхилгаш ший кулгашца хьал а даьха, ше юха ӀочудегӀар, — вешта аьлча, барыняс а тӀехьа цунна теркам тӀабохийташ чӀоагӀа болх бир цо. | Зато никогда немой так не усердствовал, как в тот день: вычистил и выскреб весь двор, выполол все травки до единой, собственноручно повыдергивал все колышки в заборе палисадника, чтобы удостовериться, довольно ли они крепки, и сам же их потом вколотил, — словом, возился и хлопотал так, что даже барыня обратила внимание на его радение. |
Цу дийнахьа лачкъаь шозза вахар Герасим чудоаллача ший жӀалега хьажа. | В течение дня Герасим раза два украдкой ходил к своей затворнице; |
Садайначул тӀехьагӀа, йол латтача ца а вужаш, ший цӀалга чу цунца цхьана Ӏовижар Герасим, хӀаьта бийсанна ши сахьат даьлча мара кердача фега сакъерда ара а валанзар. | когда же наступила ночь, он лег спать вместе с ней в каморке, а не на сеновале, и только во втором часу вышел погулять с ней на чистом воздухе. |
Тоъал дукха цунца ара а лийнна из чува воаллача хана, карта тӀехьашка тата даьлар. | Походив с ней довольно долго по двору, он уже было собирался вернуться, как вдруг за забором, со стороны переулка, раздался шорох. |
Мумус лергаш дӀадегӀар, узамаш а даь, карта дӀатӀа а даха, хьаж а яьккха, чӀоаггӀа Ӏеха доладелар. | Муму навострила уши, зарычала, подошла к забору, понюхала и залилась громким и пронзительным даем. |
Цхьавехаь саг бийса яккха сеца хиннавар цига. | Какой-то пьяный человек вздумал там угнездиться на ночь. |
Цу хана чухь набара тар кхийттаяр бариняна «дикача дагара йоацаш» тоъал юкъ яьнначул тӀехьагӀа: цу хьале хулар из массаза а дика пхьор диачул тӀехьагӀа. | В это самое время барыня только что засыпала после продолжительного «нервического волнения»: эти волнения у ней всегда случались после слишком сытного ужина. |
ЦӀаьхха жӀали Ӏахаро сомаяьккхар из, тоха а денна дижар цун дог. | Внезапный лай ее разбудил; сердце у ней забилось и замерло. |
«Маьхкарий, маьхкарий!» — аьнна узам баьлар цунга. | «Девки, девки! — простонала она. — Девки!» |
Унзарбаьнна мехкарий из йижа уллача цӀагӀа чулилхар. | Перепуганные девки вскочили к ней в спальню. |
«Оффой, яла йоалл со!» — аьлар цо сагот денначох кулгаш а тайса. «Юха а юха а из жӀали да-кх из!.. | «Ох, ох, умираю! — проговорила она, тоскливо разводя руками. — Опять, опять эта собака!.. |
Оффой, лорага саг вахийталаш. | Ох, пошлите за доктором. |
Со е гӀерт-кх уж… | Они меня убить хотят… |
ЖӀали, юха а жӀали! Оффой!» Цун корта юхабежар, дог кӀаьдделча мо. | Собака, опять собака! Ох!» — и она закинула голову назад, что должно было означать обморок. |
<…> | Бросились за доктором, то есть за домашним лекарем Харитоном. |
Яррига говзал а кӀаьда айраш долаш иккаш ювхаелгеи цӀийна пха эзделахь хьалаца хари долаш волча лоро дийнахь-бус 14 сахьата наб йора, хӀаьта юхе мел юсаш йолча хана доккха са а доахаш, барыняна молхаш кийчйора цо, — из лор цу сахьате ведда вера, йоагаяь бедараш эзар цо, тӀаккха барыняс бӀаргаш хьалакхача, дото подноса тӀа а оттадаь молхай пела а дӀатӀадихьар. | Этот лекарь, которого всё искусство состояло в том, что он носил сапоги с мягкими подошвами, умел деликатно браться за пульс, спал четырнадцать часов в сутки, остальное время всё вздыхал да беспрестанно потчевал барыню лавровишневыми каплями, — этот лекарь тотчас прибежал, покурил жжеными перьями и, когда барыня открыла глаза, немедленно поднес ей на серебряном подносике рюмку с заветными каплями. |
Барыняс мелар уж, цхьабакъда, цу сахьате елхача дег тӀара жӀалена, Гаврила, ший даькъана, ше «йоккха саг массане а дӀакхессай, цхьаннена а шийх къа а хетац, массанена а ше ялар а деза» яхаш латкъа йолаелар из. | Барыня приняла их, но тотчас же слезливым голосом стала опять жаловаться на собаку, на Гаврилу, на свою участь, на то, что ее, бедную, старую женщину, все бросили, что никто о ней не сожалеет, что все хотят ее смерти. |
Цу хана даькъаза Муму дӀахо а Ӏехаш дар, хӀаьта из карта юхера хьадаккха гӀийртача Герасима леладер гӀулакх доацар дар. | Между тем несчастная Муму продолжала лаять, а Герасим напрасно старался отозвать ее от забора. |
«Хьайла… хьайла юха а…» аьлар барыняс, хӀаьта тӀаккха цӀаькха а бӀаргаш къоарзадир цо. | «Вот… вот… опять…» — пролепетала барыня и снова подкатила глаза под лоб. |
Лор шортта йист хилар йоӀага, вокхо ийча дӀаара а ийккха, Степан оагавир, вож Гаврила сомаваккха вахар, сихвеннача цо коа мел вар а гӀоттаве аьлар. | Лекарь шепнул девке, та бросилась в переднюю, растолкала Степана, тот побежал будить Гаврилу, Гаврила сгоряча велел поднять весь дом. |
Юхавийрзар Герасима, корах гӀолла сердалонаш а ӀындоргӀаш а бӀаргадайра, гӀулакх лартӀа доацаш хиларах са а кхийна, Муму тӀаьн кӀал а делла, ший цӀагӀа чу лачкъар из. | Герасим обернулся, увидал замелькавшие огни и тени в окнах и, почуяв сердцем беду, схватил Муму под мышку, вбежал в каморку и заперся. |
Цхьа кӀезига ха яьнначул тӀехьагӀа, цун наӀарах чугӀерта волавелар пхи саг, цхьабакъда, загал чӀоагӀа боаллилга а хайна, юхасайцар уж. | Через несколько мгновений пять человек ломились в его дверь, но, почувствовав сопротивление засова, остановились. |
КорзагӀа а ваьнна вена хьакхаьчача Гаврилас укхаза Ӏе а са хиллалца ха де а аьнна тӀадиллар, хӀаьта цул тӀехьагӀа маьхкарий болча вахар ше, ше цхьана чай, шекар, кхы хӀамаш а лечкъа а деш, лоархӀаш йолча йоккхача доакъашхочунга, Любовь Любимовнага барыняга дӀаала аьлар, доакъазала, миччахьара денадале а, цӀа а денад, хӀаьта кхоанарга ца кхоачаш лерг а да из, барыняс къахетам а бубалара, сагот ца деш а паргӀата а хулаялара, аьнна. | Гаврила прибежал в страшных попыхах, приказал им всем оставаться тут до утра и караулить, а сам потом ринулся в девичью и через старшую компаньонку Любовь Любимовну, с которой вместе крал и учитывал чай, сахар и прочую бакалею, велел доложить барыне, что собака, к несчастью, опять откуда-то прибежала, но что завтра же ее в живых не будет и чтобы барыня сделала милость не гневалась и успокоилась. |
Хетаргахьа, барыня иштта чехка са ца те мегар, сихвеннача лоро шийтта тӀадам бала боагӀача метте, шовзткъа тӀадам бенна мара: молха яь са паргӀата а даьккха, сахьата диълагӀа дакъа далалехьа са паргӀата а даьнна, сатийна тхьайсар из, Герасим, веррига беса а ваха, Мумуй бат тоӀӀаяь бе а елла, ший маьнге тӀа вижа уллар. | Барыня, вероятно, не так-то бы скоро успокоилась, да лекарь второпях вместо двенадцати капель налил целых сорок: сила лавровишенья и подействовала — через четверть часа барыня уже почивала крепко и мирно; а Герасим лежал, весь бледный, на своей кровати и сильно сжимал пасть Муму. |
ШоллагӀча Ӏурра тоъал гайна сомаяьлар барыня. | На следующее утро барыня проснулась довольно поздно. |
Гаврила из сомаяларга хьежаш латтар, Герасим чувола моттиг хӀалак е аьнна приказ даларна, хӀаьта ше, низ болча кхерама кӀал атта кийчлуш а вар. | Гаврила ожидал ее пробуждения для того, чтобы дать приказ к решительному натиску на Герасимово убежище, а сам готовился выдержать сильную грозу. |
Цхьабакъда, кхерам бола хӀама хиланзар. | Но грозы не приключилось. |
Ше метта йижа уллашехьа а чулеларех йоккхагӀа яр хьаеха аьлар барыняс. | Лежа в постели, барыня велела позвать к себе старшую приживалку. |
— Любовь Любимовна, — аьнна гӀийлача оазаца йолаелар из; цкъаьннахьа гӀийлача, кӀал дисаьча бона хьисапе хилар дезаш яр из, дувца дезаш а дац цӀагӀарча берригача а наха из гӀулакх мел новкъа хулар аьнна. — Любовь Любимовна, хьайна ма гой хьона, согара хьал, Гаврила Андреич волча а гӀойя, къамаьл дел хьай цунга, са салг, са сатемал а барыняй вахарал а дезагӀа дола-хьогӀ цунна моллагӀа а жӀалиг! | — Любовь Любимовна, — начала она тихим и слабым голосом; она иногда любила прикинуться загнанной и сиротливой страдалицей; нечего и говорить, что всем людям в доме становилось тогда очень неловко, — Любовь Любимовна, вы видите, каково мое положение; подите, душа моя, к Гавриле Андреичу, поговорите с ним: неужели для него какая-нибудь собачонка дороже спокойствия, самой жизни его барыни? |
Цунах тешарг ма яц, — аьлар цо чӀоагӀача уйланца: Гаврила волча гӀол хьай, са салг. | Я бы не желала этому верить, — прибавила она с выражением глубокого чувства, — подите, душа моя, будьте так добры, подите к Гавриле Андреичу. |
Любовь Любимовна Гаврила цӀагӀа чуяхар. | Любовь Любимовна отправилась в Гаврилину комнату. |
Цар къамаьл сенах дир ховш дац; цхьабакъда цхьа ха яьннача гӀолла Герасима цӀагӀа дуккха а нах тӀаболабелар картах тӀех а баьнна. | Неизвестно, о чем происходил у них разговор; но спустя некоторое время целая толпа людей подвигалась через двор в направлении каморки Герасима: |
Мух ца хьеккхашехьа а кий хьа а лаьца, хьалха водаш вар Гаврила; | впереди выступал Гаврила, придерживая рукою картуз, хотя ветру не было; |
цунна уллув болхар чулелараши повараши; | около него шли лакеи и повара; |
корах ара а хьежаш кулгаш лестадеш даь-да ЦӀог а вар; | из окна глядел дядя Хвост и распоряжался, то есть только так руками разводил; |
царна массанел а тӀехьа ахаш арахьара хьачудаьхка наьха дараш а долаш, бераш дар тӀехьаудаш. | позади всех прыгали и кривлялись мальчишки, из которых половина набежала чужих. |
ЦӀалга тӀадолхача готтача лагӀаш тӀа цхьа хаьхо вагӀар; наӀара ю́хе гӀажамаш бе а йоахкаш ши хаьхо латтар. | На узкой лестнице, ведущей к каморке, сидел один караульщик; у двери стояли два других, с палами. |
Деррига лагӀаш хьа а лаьца хьалтӀаболабелар уж. | Стали взбираться по лестнице, заняли ее во всю длину. |
НаӀара дӀатӀаваха, бий а теха, йист хилар Гаврила: | Гаврила подошел к двери, стукнул в нее кулаком, крикнул: |
— Хьаелла! | — Отвори. |
ГӀийло Ӏаьхар жӀали, кхы саг юха йист а хиланзар. | Послышался сдавленный лай; но ответа не было. |
— Хьаелла ма яхий хьога! — аьлар цо цӀаькха а. | — Говорят, отвори! — повторил он. |
— Ай, Гаврила Андреич, къора ма вий из, хӀама хазац цунна, — аьлар лохе латтача Степана. | — Да, Гаврила Андреич, — заметил снизу Степан, — ведь он глухой — не слышит. |
Берригаш а белабелар. | Все рассмеялись. |
— Фу дича бакъахьа да? — аьлар Гаврилас. | — Как же быть? — возразил сверху Гаврила. |
— Ай, наӀарах Ӏург ма доаллий цун — аьнна жоп делар Степана: — гӀадж чуӀоттал Ӏа. | — А у него там дыра в двери, — отвечал Степан, — так вы палкой-то пошевелите. |
<…> | Гаврила нагнулся. |
— Тишача барзкъанца дӀадикъад цо из Ӏург. | — Он ее армяком каким-то заткнул, дыру-то. |
— Чухьнахьа дӀачутатта Ӏа барзкъа. | — А вы армяк пропихните внутрь. |
Юха а гӀийло Ӏаьхар жӀали. | Тут опять раздался глухой лай. |
— Хьайла, хьайла ше гучадувлаций — аьнна белабелар нах. | — Вишь, вишь, сама сказывается, — заметили в толпе и опять рассмеялись. |
Гаврилас лерга юхе мӀара хьакхар. | Гаврила почесал у себя за ухом. |
— А, вошилг, хьай хьашт дале, Ӏайха дӀачутатта Ӏа барзкъа, — аьлар цо юххера а. | — Нет, брат, — продолжал он наконец, — армяк-то ты пропихивай сам, коли хочешь. |
— Фу дергда сона, тоттаргда! | — А что ж, извольте! |
Степана лакхе хьалтӀа а ваьнна, гӀадж Ӏеттар, Ӏурга чу даьлла барзкъа дӀачу а тетта «хьаара вала, хьаара вала» яхаш гӀадж чухьекха волавелар. | И Степан вскарабкался наверх, взял палку, просунул внутрь армяк и начал болтать в отверстии палкой» приговаривая: «Выходи, выходи!» |
Цо цӀаькха гӀадж чуӀеттача, цӀаьхха хьаеллаелар ниӀ, хӀаьта хьалхагӀа Гаврила а водаш, беррига а нах лагӀаш тӀара ӀокӀалбайлар. | Он еще болтал пачкой, как вдруг дверь каморки быстро распахнулась — вся челядь тотчас кубарем скатилась с лестницы, Гаврила прежде всех. |
ЦӀог яхачо кор тӀакъайлар. | Дядя Хвост запер окно. |
— ХӀа, хӀа, хӀа, сих ма лелахь, — аьлар Гаврилас коа юкъера хьалйист а хинна. | — Ну, ну, ну, ну, — кричал Гаврила со двора, — смотри у меня, смотри! |
Герасим дӀа-юха ца хьовш наӀара санагӀа тӀа латтар. | Герасим неподвижно стоял на пороге. |
ЛагӀа тӀа хьалтӀавоалача гулбенна латтар нах. | Толпа собралась у подножия лестницы. |
Немецки барзкъаш дувхача цу берригача наха бӀарахьежаш латтар Герасим, хаьн тӀа кулгаш а оттадаь. | Герасим глядел на всех этих людишек в немецких кафтанах сверху, слегка уперши руки в бока; |
Ахархой ший цӀеча кочаца вампал мо хетар из. | в своей красной крестьянской рубашке он казался каким-то великаном перед ними. |
Гаврилас цхьа гӀа дӀахьалхабаьккхар. | Гаврила сделал шаг вперед. |
— Хьожаш хилалахь, вошилг, сов хьаьр ма валалахь, — аьлар Гаврилас. | — Смотри, брат, — промолвил он, — у меня не озорничай. |
Кулга оамалах из дӀакхетаве волавелар из, хьа жӀали барыняс чӀоагӀа дӀадех аьнна: хьада укх сахьате, гӀулакх талхаргда хьа. | И он начал ему объяснять знаками, что барыня, мол, непременно требует твоей собаки: подавай, мол, ее сейчас, а то беда будет. |
Герасима, цунна бӀара а хьажаь, жӀалена пӀелг тӀа хьекха шийна кач муш тоссаш санна кулгаш а лостадаь, хаттар деча хьисапе ковна тӀавиллачоа бӀара хьажар. | Герасим посмотрел на него, указал на собаку, сделал знак рукою у своей шеи, как бы затягивая петлю, и с вопросительным лицом взглянул на дворецкого. |
— ХӀаа, хӀаа, — аьнна, корта оагабир вокхо: — хӀаа из. | — Да, да, — возразил тот, кивая головой, — да, непременно. |
Герасим лаьтта бӀарахьажар, цул тӀехьагӀа хьал а кхоссавенна, юха а бехке доацаш санна цӀог а лестадеш, лергаш дӀа а дегӀа, шийна уллув латтача Мумуна пӀелг тӀа а хьекха, шийна наькха тӀа дикка чӀоагӀа бий а теха, Муму ше дувргда аьнна кулга оамалах аьлар цо. | Герасим опустил глаза, потом вдруг встряхнулся, опять указал на Муму, которая всё время стояла возле него, невинно помахивая хвостом и с любопытством поводя ушами, повторил знак удушения над своей шеей и значительно ударил себя в грудь, как бы объявляя, что он сам берет на себя уничтожить Муму. |
— А, Ӏа левергва, — аьнна корта лостабир Гаврилас. | — Да ты обманешь, — замахал ему в ответ Гаврила. |
Герасим бӀарахьажар цунна, раьза воацаш велавелар, юха а шийна наькха тӀа бий а теха, ниӀ тӀатехар. | Герасим поглядел на него, презрительно усмехнулся, опять ударил себя в грудь и захлопнул дверь. |
Массава а йист ца а хулаш вӀаший бӀарахьажар. | Все молча переглянулись. |
Фуд из? — аьлар Гаврилас. — НиӀ тӀакъайлар цо? | — Что ж это такое значит? — начал Гаврила. — Он заперся? |
— Витал шоай из, Гаврила Андреич, — аьлар Степана: — ше дергда аьннар дергда шоана цо. | — Оставьте его, Гаврила Андреич, — промолвил Степан, — он сделает, коли обещал. |
Иштта ва шоана из… | Уж он такой… |
Цо дергда аьннадале, даь да шоана. | Уж коли он обещает, это наверное. |
Цу тайпарча хӀаманна вай мо вац из. | Он на это не то, что наш брат. |
Бакъдар, бакъда. Иштта деций из? | Что правда, то правда. Да. |
— ХӀаа, — аьнна кортош оагадир массане а. — Из иштта да. | — Да, — повторили все и тряхнули головами. — Это так. Да. |
ЦӀог яхачо а кор хьа а дийлла «ХӀаа» аьлар. | Дядя Хвост отворил окно и тоже сказал: «Да». |
— Мегаьд, хьожаргда вай, — аьлар Гаврилас, — ха хьадаккха йиш яц. | — Ну, пожалуй, посмотрим, — возразил Гаврила, — а караул все-таки не снимать. |
ХӀаьй Ерошка! — аьлар цо ӀажагӀча бесара барзкъа дувхача, бешахо лоархӀаш волча къеча сага тӀа а вийрза: — Фу де деза хьа? | Эй ты, Ерошка! — прибавил он, обращаясь к какому-то бледному человеку, в желтом нанковом казакине, который считался садовником, — что тебе делать? |
ГӀадж бе а елле укхаза Ӏо а ха, хӀаьта моллагӀа а хӀама хуле, со волча а вола! | Возьми палку да сиди тут, и чуть что, тотчас ко мне беги! |
Ерошка гӀадж бе а елла, лохерча лагӀа тӀа Ӏохайр. | Ерошка взял палку и сел на последнюю ступеньку лестницы. |
Цхьаболча хӀаман дух тӀа бовла безам болчеи берашкеи денз мел бола нах дӀа-юха къаьстар, хӀаьта Гаврилас цӀа а ваха, долла хӀама кхоачашдаьд аьле, барыняга дӀаала аьлар Любова Любимовнага, хӀаьта моллагӀа а хӀама хуле а аьнна ше полицега саг вахийтар. | Толпа разошлась, исключая немногих любопытных и мальчишек, а Гаврила вернулся домой и через Любовь Любимовну велел доложить барыне, что всё исполнено, а сам на всякий случай послал форейтора к хожалому. |
Барыняс мерех хьекхача йовлакхах шод а баь, цунах одекалон а теха, хьаж а яьккха, из ший бӀарга ногӀарех а хьакха, чай а менна, лора еннача молхай Ӏоаткъамах мукъа ца йоалаш юха а тхьайсаяр. | Барыня завязала в носовом платке узелок, налила на него одеколону, понюхала, потерла себе виски, накушалась чаю и, будучи еще под влиянием лавровишневых капель, заснула опять. |