gh
stringlengths
1
623
ru
stringlengths
1
501
118. Лаьчо а, бедар хийцача, гаьна доах оалхазараш, лелхадийя: хӀама юхе дайтац ший бӀина.
118. Когда сокол линяет,|высоко птиц взбивает:|не даст гнезда своего в обиду.|
119. Цхьабакъда, водар да-кх — аьлаш бац-кха сона новкъостал деш:
119. Но вот зло — князья мне не помогают:|
120. во айттай ханаш.
120. худо времена обернулись.|
121. Гой, цӀогӀарч да Римове 30 детташ половецки товрашта кӀала, хӀаьта Владимир ва узамаш деш, човнаш яь дегӀа.
121. Вот у Римова кричат под саблями половецкими,|а Владимир под ранами.|
122. Сагото а гӀайгӀа а кхаьчай Глеба виӀийга!»
122. Горе и тоска сыну Глебову!»
123. Сийлахь-воккха аьла Всеволод! ВӀаштӀехьдаргдацар-хьогӀ хьа, дагахьа мукъагӀа, ткъам техха хьа а вена гаьннара, хьай даьдаьй Ӏарша доал де ха?
123. Великий князь Всеволод!|Неужели и мысленно тебе не прилететь издалека|отчий золотой стол поблюсти?|
124. Хьо ма вий Эдал-хий пескашца дӀа-са доаржаде, хӀаьта Дон, тажашца хьа а ийдеш, Ӏомоссаде могаргдолаш!
124. Ты ведь можешь Волгу веслами расплескать,|а Дон шлемами вылить!|
125. Нагахь санна хьо укхаза валаре, мицкхала-зирратал мах хургбацар лай болча кхалнаьха, кхы а кӀезигӀа мах хургбар лай болча маӀнаьха.
125. Если бы ты был здесь,|то была бы раба по ногате,|а раб по резани.|
126. Хьо ма вий берда тӀа тӀахехка могаш дийна гемакхаш — Глеба денал дола къонгаш.
126. Ты ведь можешь посуху|живые копья метать —|удалых сыновей Глебовых.
127. Хьо, майра, бирса Рюрик, хьо а Давыд! Шун бӀухой бацар уж, дошо даьккха тажаш тухкаш, цӀийла кийрчараш?
127. Ты, буйный Рюрик, и Давыд!|Не ваши ли воины|золочеными шлемами по крови плавали?|
128. Шун денал дола бӀухой бацар уж, ца йовзача арен тӀа, цӀийдеш тийсача товрашца човнаш яь, хьагӀаш санна цӀогӀа дийттараш?
128. Не ваша ли храбрая дружина|рыкает, как туры,|раненные саблями калеными|на поле незнаемом?|
129. Дошоча лийташ чу даха, новкъостий, шоай когаш, вайна даь укх ханара эхь духьа, Эрсий лаьтта духьа, Святослава гӀорваьнна майрача виӀий Игора яь човнаш духьа чӀир лехара.
129. Вступите же, господа, в золотые стремена|за обиду сего времени,|за землю Русскую,|за раны Игоревы,|буйного Святославича!
130. Галицкий Осмомысл 31 Ярослав! Лакха вагӀа хьо хьай дошо тӀатеха хьадаьча Ӏарша тӀа, хьаллаьца хьай аьшка бӀунашца Венгерски лоамаш, паччахьа никъ бийхка, Дунай-хи тӀара наӀараш дӀакъайла, денал дӀагойташ морхаш тӀа гӀолла, доал деш Дунай-хи тӀа кхаччалца.
130. Галицкий Осмомысл Ярослав!|Высоко сидишь ты|на своем златокованом престоле,|подпер горы Венгерские|своими железными полками,|заступив королю путь,|затворив Дунаю ворота,|меча тяжести через облака,|суды рядя до Дуная.|
131. Хьа кхерамаш дӀадаржаш латт лаьтташка гӀолла, Киева хьаелл Ӏа коанаӀараш, хьай цӀен дошоча Ӏарша тӀара етт Ӏа лаьтташта дехьарча салтанашта.
131. Грозы твои по землям текут,|отворяешь Киеву ворота,|стреляешь с отчего золотого престола|салтанов за землями.|
132. ДӀатоха, хьа возал, Кончака, сийдоацача лаьва, Эрсий лаьтта духьа, Святослава гӀорваьнна майрача воӀа Игора яь човнаш духьа!
132. Стреляй же, господин, в Кончака,|поганого раба.|за землю Русскую,|за раны Игоревы,|буйного Святославича!
133. ХӀаьта хьо, майра, бирса Роман, хьо а, Мстислав! Майрача уйлано тӀахьех шун хьаькъал котало яккхара.
133. А ты, буйный Роман, и Мстислав!|Храбрая мысль влечет ваш ум на подвиг.|
134. Лаккха айлу хьо, уйла, деналца котало яккхара, михаца ловзаш доагӀа лаьча санна, майрра оалхазар эшадара.
134. Высоко взмываешь на подвиг в отваге,|точно сокол на ветрах паря,|стремясь птицу храбро одолеть.|
135. Болаш ма бий шун аьшка кӀантий, латински тажаш тӀатухкаш. Лаьтта оагадаллийтар цар, дуккхача а мехкаша — хиновас, Литвас, Ятвягаса 32, Деремеласа 33, половцаша а Ӏочудерзадир шоай гемакхаш, хӀаьта шоай кортош Ӏодехкар цар болата товрашта кӀала.
135. Есть ведь у вас железные подвязи|под шлемами латинскими.|От них дрогнула земля,|и многие страны —|Хинова,|Литва,|Ятвяги,|Деремела,|и половцы копья свои повергли,|а головы свои подклонили|под те мечи булатные.
136. Цхьабакъда, о аьла Игорь, дӀаяйра маьлха сердал, диканна дожадаьдац гаьно шийна тӀера гӀа:
136. Но уже, о князь Игорь,|померк солнца свет,|а дерево не к добру листву обронило:|
137. Рось 34 а Сула а яхача хиш тӀара гӀалаш вӀаши йийкхар шоайла. Цхьабакъда, Игора майра бӀу юха денбеча бац!
137. по Роси и по Суле города расхватали.|А Игорева храброго полка не воскресить!|
138. Дон кхайк хьога, аьла, кхайк из аьлашка а, котало яккхара тӀахьехаш.
138. Дон тебя, князь, кличет|и зовет князей на победу.|
139. Ольгова къонгаш, денал дола аьлаш кхийра тӀем тӀа кхача…
139. Ольговичи, храбрые князья, подоспели на брань…
140. Ингвари Всеволоди, Мстислава кхоккха воӀи, дац шо эсалча бӀена чура даьнна лаьчаш! Коталонашка хьажжа дийкъанзар оаш шоашка кхаьча лаьтташ!
140. Ингварь и Всеволод|и все три Мстиславича,|не худого гнезда соколы!|Не по праву побед|расхитили вы себе владения!|
141. Мичад-хьогӀ шун дошо тажаш, польски гемакхаш а турсаш а?
141. Где же ваши золотые шлемы,|и копья польские,|и щиты?|
142. ДӀакъовла арен коанаӀараш шоай ирача тӀаьскашца Эрсий лаьтта духьа, Святослава гӀорваьнна майрача воӀа Игора яь човнаш духьа!
142. Загородите полю ворота|своими острыми стрелами|за землю Русскую,|за раны Игоревы,|буйного Святославича!
143. Сула а дагӀац хӀанз Переяславль яхача гӀалагахьа, ший дото талгӀешца ловзаш, Двина а ушал хинна доагӀа цу бирсача полочаношта, сийдоацарий цӀогӀарч хозаш.
143. Уже Сула не течет серебряными струями|для города Переяславля,|и Двина болотом течет|для тех грозных полочан|под кликом поганых.|
144. Алхха цхьан Изяслава, ВасильковгӀар воӀо мара зов даккханзар, ира товраш детташ литовски тажаш тӀа, ший даьдаь Всеслава сий ӀотоӀадир цо, хӀаьта ше баьде-цӀе бос болча турсашта кӀала цӀийша яьккхача баьца тӀа вожавир шийна дуккхавезачунца литовски товраша,
144. Один только Изяслав, сын Васильков,|позвенел своими острыми мечами|о шлемы литовские,|прибил славу деда своего Всеслава,|а сам под червлеными щитами|на кровавой траве|был прибит литовскими мечами|на кровь со своим любимцем,|
145. тӀаккха вокхо аьлар:
145. а тот и изрёк:|
146. «Аьла, хьа новкъостий къайлабаьхар оалхазарий ткъамаша, хӀаьта цӀий оакхараша дӀамеллар, мотт хьекхаш!
146. «Дружину твою, князь,|крылья птиц приодели,|а звери кровь полизали».|
147. Воша Брячислав вацар укхаза, Вацар Всеволод а — шоллагӀвар. Иштта из ше цхьаь волаш даьлар цун жовхьара са майрача дегӀа чура дошо гизгаш чу гӀолла.
147. Не было тут брата Брячислава,|ни другого — Всеволода.|Так в одиночестве изронил он жемчужную душу|из храброго тела|через златое ожерелье.
148. Дижад наьха лер, бижаб сакъердам, Ӏехаш я городенски турбаш!
148. Приуныли голоса,|поникло веселие,|трубы трубят городенские!
149. Ярослава еррига тӀехье, Всеслава тӀехье а! Ӏочуоза шоай байракхаш, бетташ чу дохка шоай аьча товраш,
149. Ярослава все внуки и Всеслава!|Склоните стяги свои,|вложите в ножны свои мечи поврежденные,|
150. хӀана аьлча, даьлар шо шоай даьдаьй сийленах.
150. ибо лишились вы славы дедов.|
151. Шо ма дарий уж, шоайла вӀаши къувсаш, уж сий доаца йовсараш Эрсий лаьтта, Всеслава хьал-рузкъа тӀакъувда баьхараш.
151. Вы ведь своими крамолами|начали наводить поганых|на землю Русскую,|на богатство Всеслава.|
152. Шоана юкъера къовсамаш бахьан долаш къизал тӀа ма ерий вайна Половецки лаьттара!
152. Из-за усобицы ведь настало насилие|от земли Половецкой!
153. Трояна ворхӀлагӀча бӀаьшера кхаж тессар Всеслава ший хьамсарча йоӀа.
153. На седьмом веке Трояна|кинул Всеслав жребий|о девице ему милой.|
154. Говзалца, говраш лургйолаш барт чӀоагӀ а баь, ди хаьхкка вахар из Киев-гӀалий тӀа, гемакха бухь хьокхабалийтар цо киевски дошоча Ӏаршах.
154. Он хитростями оперся на коней|и скакнул к городу Киеву|и коснулся древком|золотого престола киевского.|
155. Хаьхкка вахар из цигара, бирса аькха санна, бийсан юккъе Белгородера, сийнача боадонна юкъе хьулавенна,
155. Скакнул от них лютым зверем|в полночь из Белгорода,|объятый синей мглой,|
156. даьккхар цо ираз, кхозза хӀама тохарца хьайийллар Новгорода коанаӀараш, йохайир Ярослава сийле,
156. добыл он счастье,|с трех попыток отворил ворота Новгорода,|расшиб славу Ярославу,|
157. ды дӀаэккхийта вахар, борз санна, Дудутокера 35 Немигагахьа 36.Немиге Ӏотувс кортош, цӀовнаш деш, Болата зӀанарашца оард, хьетте Ӏодехк вахар, са эгадеш дегӀа чура.
157. скакнул волком|до Немиги с Дудуток.На Немиге снопы стелют головами,|молотят цепами булатными,|на току жизнь кладут,|веют душу от тела.|
158. Дикадар дацар Немига цӀийха дизача бердаш тӀа дӀадийнар — Эрсий къонгий тӀехкаш яр.
158. У Немиги кровавые берега|не добром были посеяны —|посеяны костьми русских сынов.
159. Аьла Всеслав вар наьха гӀулакхашка хьожаш, аьлаш гӀалашка дӀанийсбеш, ше хӀаьта бийсан, борз санна, лелаш: Киевера кхоачар из Тмуторокана йистошка, сийлахь-воккхача Хорса 37 никъ хоадабе кхувр цун берза боралца.
159. Всеслав-князь людям суд правил,|князьям города рядил,|а сам в ночи волком рыскал:|из Киева дорыскивал до петухов Тмутороканя,|великому Хорсу волком путь перерыскивал.|
160. Цунна лаьрхӀа сецца Полоцке Супа София яхача элгаце гургалаш тохар, нах Ӏурре тӀахьехаш, хӀаьта цунна цар зов дӀахозар Киеве.
160. Для него в Полоцке позвонили к заутрене рано|у Святой Софии в колокола,|а он в Киеве звон тот слышал.|
161. Ший майрача дегӀацара са цхьацца долча хӀамах сакхеташ дале а, балаша садуар цун каст-каста.
161. Хоть и вещая душа у него в храбром теле,|но часто от бед страдал.|
162. Дукха ха я хьаькъал долча Бояна цунна байт яьккха:
162. Ему вещий Боян|давно припевку, разумный, сказал:|
163. «Говзавар а, кхеташ вар а, маькара оалхазар а Даьла кхелах дала йиш яц».
163. «Ни хитрому,|ни умелому,|ни птице умелой|суда божьего не миновать».
164. О, узамаш дергда Эрсий лаьтто, дагаухаш хьалхара ханаш, хьалхагӀа хинна аьлаш а!
164. О, стонать Русской земли,|вспоминая первые времена|и первых князей!|
165. Хьастамашца дӀатӀатоха йиш йолаш вацар киевски лоамашта из къаьна Владимир:
165. Того старого Владимира|нельзя было пригвоздить к горам киевским:|
166. ХӀанз-м хӀаьта дӀаайттад РюриковгӀар бӀунаш, иштта вожаш а — ДавыдовгӀардараш, цхьабакъда, байракхаш-м къаьст-къаста лест цар.
166. теперь же стали стяги Рюриковы,|а другие — Давыдовы,|но врозь у них полотнища развеваются.|
167. Дек гемакхаш!
167. Копья поют!
168. Дуная тӀа хозаш я Ярослава йиӀий оаз, ек Ӏурре а, цхьаь йиса бекарг санна:
168. На Дунае Ярославнин голос слышится,|кукушкою безвестною рано кукует.|
169. «ГӀоргья со, — йоах, — бекарг санна Дуная тӀа гӀолла, гӀаьтта,
169. «Полечу, — говорит, — кукушкою по Дунаю,|
170. Каяла-хи чу тӀоададергда аз сай даьре коара,
170. омочу шелковый рукав в Каяле-реке,|
171. ӀоцӀенаергья аьлан низ болча дегӀа яь човнаш».
171. утру князю кровавые его раны|на могучем его теле».
172. Ӏурре елх Ярослава йоӀ, Путивле пена тӀа яьнна, тӀехьа а оалаш:
172. Ярославна рано плачет|в Путивле на забрале, приговаривая:|
173. «Ва мух, ва сиха мух! ХӀана хьекх хьо, хьа возал, юхьдухьал?
173. «О ветер, ветрило!|Зачем, господин, веешь ты навстречу!|
174. ХӀана детт Ӏа хиновски тӀаьскаш, хьай дайча ткъамашца хьалестадеш, сона везачун бӀухошта?
174. Зачем мчишь хиновские стрелочки|на своих легких крыльицах|на воинов моего милого?|
175. Кхоачам бацар хьона, сийнача форда тӀа кемаш теркош, морхашта кӀала хьийкхача?
175. Разве мало тебе было высоко под облаками веять,|лелея корабли на синем море?|
176. ДӀа хӀана боаржабир Ӏа, хьа возал, къажа тӀа гӀолла со сакъердам?»
176. Зачем, господин, мое веселье|по ковылю ты развеял?»
177. Ӏурре елх Ярослава йоӀ Путивле пена тӀа яьнна, тӀехьа а оалаш:
177. Ярославна рано плачет|в Путивле-городе на забрале, приговаривая:|
178. «О Славутича Днепр! Хьо доагӀа Половецки лаьтта гӀолла, тӀо-лоамех чакх а даьнна,
178. «О Днепр Словутич!|Ты пробил каменные горы|сквозь землю Половецкую.|
179. Ӏа кхийлад хьайца Святослава кемаш Кобяка бӀу латтача дӀакхаччалца.
179. Ты лелеял на себе Святославовы насады|до стана Кобякова.|
180. Хьавоалаве хьай, хьа возал, сона везаш вар со йолча, аз сецца цунгахьа форда тӀа гӀолла бӀаргий хий Ӏоухийтаргдоацаш».
180. Прилелей же, господин, моего милого ко мне,|чтобы не слала я к нему слезы|на море рано».
181. Ӏурре елх Ярослава йоӀ Путивле пена тӀа яьнна, тӀехьа а оалаш:
181. Ярославна рано плачет|в Путивле на забрале, приговаривая:|
182. «Сийрда, кхозза кхы а сийрда малх! БӀайха а чӀоагӀа хоза а ба хьо массанена:
182. «Светлое и трижды светлое солнце!|Всем ты тепло и прекрасно:|
183. хӀана ӀотӀахьежаю Ӏа, хьа сийлал, хьай йӀаьйха зӀанараш са хьамсарчун бӀухошта? Цар Ӏадарч Ӏогоамденнад хий доацача цу ара, балано дӀакъайлад Ӏадсаькхий бетташ а».
183. зачем, владыко, простерло ты горячие свои лучи|на воинов моего лады?|В поле безводном жаждою им луки скрутило,|горем им колчаны заткнуло?»
184. Форд хьайра бийсан юккъе, дуӀа доагӀа, морхаш санна. Половецки лаьттара Эрсий лаьтта, даьй дошоча Ӏарша тӀа вуга никъ хьахьех Дала аьлага Игорага.
184. Прыснуло море в полуночи,|идут смерчи тучами.|Игорю-князю бог путь указывает|из земли Половецкой|в землю Русскую,|к отчему золотому столу.
185. ДӀаяйра саррахьа маьлха зӀанараш. Игорь наб еш ва, Игорь фийла ва, Игорь юсташ ва дагахьа сийлахь-доккхача Донагара зӀамигача Донецага кхаччалца йола аренаш.
185. Погасли вечером зори.|Игорь спит,|Игорь бдит,|Игорь мыслью поля мерит|от великого Дона до малого Донца.|
186. Бийса юккъе Ӏовлара 38 шок техар ший дынага хин дехьара, аьла дӀахозаргдолаш: аьла Игорь хила йиш яц есаралла вига!
186. Коня в полночь Овлур свистнул за рекою;|велит князю разуметь:|князю Игорю не быть в плену!|
187. ЦӀогӀарч даьлар, оагаделлар лаьтта, теркаяьлар буц, тохабеллар половцаш.
187. Кликнула,|стукнула земля,|зашумела трава,|вежи половецкие всколыхнулись.|
188. ХӀаьта аьла Игорь вахар, говр хаьхкка, эрз болчахьа, цӀицайоаккхарг санна, вахар хий долчахьа а, кӀай хинбоабашк санна.
188. А Игорь-князь поскакал|горностаем к тростнику|и белым гоголем на воду.|
189. Кадай тӀахайра, эр санна, коачача дына, тӀера а вессар, борз санна.
189. Вскочил на борзого коня|и соскочил с него серым волком.|
190. ДӀаведар из Донеца гола тохачахьа, вахар, лаьча санна айвенна, морхашта кӀала гӀолла, гӀажаш а гӀургӀажаш а йоаеш мартана а, моака а, пхьера а.
190. И побежал к излучине Донца,|и полетел соколом под облаками,|избивая гусей и лебедей|к завтраку,|и обеду,|и ужину.|
191. Игорь лаьча санна водандаь, борз санна ведар Ӏовлар а, шийла тхир Ӏолегадеш: шинне а оттаяь, лийгар цар говраш.
191. Коли Игорь соколом полетел,|тогда Овлур волком побежал,|стряхивая собою студеную росу:|оба ведь надорвали своих борзых коней.
192. Донеца йоах:
192. Донец говорит:|
193. «О аьла Игорь! Везвергва хьо чӀоагӀа, бакъда, Кончак-м гоамлургва, хӀаьта Эрсий лаьтта паргӀато оттаргья».
193. «О князь Игорь!|Немало тебе величия,|а Кончаку нелюбия,|а Русской земле веселия».
194. Игора йоах:
194. Игорь говорит:
195. «О Донец! Дездергда хьо чӀоагӀа, хьай талгӀешца аьла Ӏа воалаварах, хьай доточа бердаш тӀа баьццара буц цунна кӀала Ӏа ехкарах, баьццарча гаьна кӀала дӀайхача дохкашца из Ӏа хьерчаварах;
195. «О Донец!|Немало тебе величия,|лелея князя на волнах,|постилая ему зеленую траву|на своих серебряных берегах,|одевая его теплыми туманами|под сенью зеленого дерева;|
196. Ӏа лоравир из, хи тӀа хинбоабашк санна, талгӀеш тӀа хин оалхазараш санна, михаша кераш санна».
196. ты стерег его гоголем на воде,|чайками на струях,|чернядями на ветрах».|
197. Иштта дац, йоах цо, дода хий Стугна 39: доккха ца доагӀе а, чулоац цо шийна кхыдола зӀамига хиш, тоатолаш, шерлу, даьрже кхаьчача; аьла вола зӀамсаг Ростислав чувихьар цо. Днепра Ӏаьржача берда тӀа
197. Не такова-то, говорит он, река Стугна:|скудную струю имея,|поглотив чужие ручьи и потоки,|расширенная к устью,|юношу князя Ростислава заключила.|На темном берегу Днепра|
198. аьла хиннача зӀамсага Ростислава тӀехьа елхаш я Ростислава нана.
198. плачет мать Ростиславова|по юноше князе Ростиславе.|
199. Ӏоматара дихьад зизаш гӀайгӀано, га а, сагото ена, ӀотӀаоллаеннай лаьтта.
199. Уныли цветы от жалости,|и дерево с тоской к земле преклонилось.
200. Къажкъайгаш яц уж Ӏехаяьннараш — Гзак ва Кончакаца Игора ларах воагӀаш.
200. То не сороки застрекотали —|по следу Игоря едут Гзак с Кончаком.|
201. Цу хана цӀогӀарч деттацар хьаргӀаша, дӀатийнаяр чхьовкаш а, гӀараш еш яцар къажкъайгаш а,
201. Тогда вороны не граяли,|галки примолкли,|сороки не стрекотали,|
202. алхха бӀехалаш мара дацар, текхаш лелаш. Хенах зӀокьеттаргаша, таташ деш, хьахьокхар додача хигахьа бода никъ, новцӀолгаша а шоай сакъердаме ашарашца хьахойтар сахулаш латталга.
202. только полозы ползали.|Дятлы стуком путь кажут к реке,|да соловьи веселыми песнями|рассвет возвещают.
203. Аьлар Гзака Кончакага:
203. Говорит Гзак Кончаку:|
204. «Нагахь санна лаьча бӀина тӀа доде, воай дошо тӀаьскаш теха, ювргья вай лаьчан кӀориг».
204. «Если сокол к гнезду летит,|расстреляем соколенка|своими золочеными стрелами».
205. Аьлар Кончака Гзакага:
205. Говорит Кончак Гзаку:|
206. «Нагахь санна лаьча бӀина тӀа доде, тӀеххоза йоӀ югийтаргья вай лаьчан кӀоригага».
206. «Если сокол к гнезду летит,|То опутаем мы соколенка|красною девицей».
207. ТӀаккха аьлар Гзака Кончакага:
207. И сказал Гзак Кончаку:|
208. «Нагахь санна тӀеххоза йоӀ вай цунга югийте, дусаргда вай лаьчан кӀориг а йоацаш, тӀеххоза йоӀ а йоацаш, хӀаьта оалхазараш долалургда вайна етта вай Половецки арен тӀа».
208. «Если его опутаем красной девицей,|не будет у нас ни соколенка,|ни красной девицы,|и станут нас птицы бить|в поле Половецком».
209. Аьлар Боянеи Ходынеи 40, аьла Олега дукха безаш болча Ярослава ширача ханара Святослава илланчаша:
209. Сказали Боян и Ходына,|Святославовы песнотворцы|старого времени Ярослава,|Олега-князя любимцы:|
210. «Хала да керта, баламаш ца хилча, ДегӀа бала ба, корта ца хилча», — иштта да Эрсий лаьтта а, Игорь воацаш.
210. «Тяжко голове без плеч,|беда телу без головы» —|так и Русской земле без Игоря.
211. Малх ба сигала хьежаш, иштта ва аьла Игорь Эрсий лаьтта;
211. Солнце светится на небе, —|а Игорь-князь в Русской земле;|
212. Дунай тӀа ашараш лекх мехкараша, форда тӀех а ювлаш, Киеве дӀахоз цар оазаш.
212. девицы поют на Дунае —|вьются голоса их через море до Киева.|
213. Игорь вода Боричеве 41 гӀолла Супа Богородица Пирогощей яхача элгаце.
213. Игорь едет по Боричеву|ко святой богородице Пирогощей.|
214. ГӀадъяхай юрташ, сакъердам эттаб гӀалашка.
214. Села рады, грады веселы.
215. Иллеш доах къаьнача аьлашта, къонабарашта а даккха доагӀа:
215. Певши песнь старым князьям,|потом и молодым петь:|
216. «Сийле хийла Святослава Игора, хьагӀ мо чӀоагӀа волча Всеволода, Игора Владимира!»
216. «Слава Игорю Святославичу,|буй туру Всеволоду,|Владимиру Игоревичу!»
217. Могаш-маьрша хилба аьлаш а цар хьамсара новкъостий а, арахьара тӀаухача сийдоацача йовсарашца керастий духьа къовсам лоаттабара!
217. Здравы будьте, князья и дружина,|борясь за христиан|против нашествий поганых!