Datasets:

JuDDGES

/

pl-court-raw

like 0

Follow

JuDDGES 9

153015000001006_II_Ka_000895_2023_Uz_2024-01-18_001

II Ka 895/23

2024-01-18 01:00:00.0 CET

2024-02-20 17:30:04.0 CET

2024-02-20 10:40:27.0 CET

15301500

1006

SENTENCE

Sygn. akt II Ka 895/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 18 stycznia 2024r. Sąd Okręgowy w Siedlcach II Wydział Karny w składzie: Przewodniczący: SSO Grażyna Jaszczuk Sędziowie: SO Agnieszka Karłowicz SO Karol Troć (spr.) Protokolant: sekr. sąd. Beata Wilkowska przy udziale Prokuratora Przemysława Rycaka po rozpoznaniu w dniu 18 stycznia 2024 r. sprawy K. U. (1) i M. K. (1) oskarżonych z art. 282 kk w zw. z art. 12 § 1 kk na skutek apelacji wniesionych przez obrońców oskarżonych od

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Ewa Olewińska" xPublisher="66111303287" xEditorFullName="Ewa Olewińska" xEditor="66111303287" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="9" xFlag="published" xVolType="15/301500/0001006/Ka" xYear="2023" xVolNmbr="000895" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok</xName> <xBlock> <xText><xBx>Sygn. akt II Ka 895/23 </xBx></xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right">Dnia 18 stycznia 2024r.</xText> <xText>Sąd Okręgowy w Siedlcach II Wydział Karny w składzie:</xText> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="125"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="50"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="535"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Przewodniczący:</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>SSO Grażyna Jaszczuk</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Sędziowie:</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>SO Agnieszka Karłowicz</xText> <xText>SO Karol Troć (spr.)</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>Protokolant:</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>sekr. sąd. Beata Wilkowska</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xText>przy udziale Prokuratora Przemysława Rycaka</xText> <xText>po rozpoznaniu w dniu 18 stycznia 2024 r.</xText> <xText>sprawy<xBx> <xAnon>K. U. (1)</xAnon> i <xAnon>M. K. (1)</xAnon> </xBx></xText> <xText>oskarżonych z <xLexLink xArt="art. 282" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 282 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 12;art. 12 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 12 § 1 kk</xLexLink></xText> <xText>na skutek apelacji wniesionych przez obrońców oskarżonych</xText> <xText>od wyroku Sądu Rejonowego w Siedlcach</xText> <xText>z dnia 30 sierpnia 2023 r. sygn. akt II K 32/23</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">I</xName> <xText>zmienia zaskarżony wyrok w zakresie opisu czynu przypisanego <xAnon>K. U. (1)</xAnon> w ten sposób, że wartość laptopa, którym rozporządził pokrzywdzony <xAnon>K. M. (1)</xAnon> ustala na kwotę 2499 złotych;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">II</xName> <xText>w pozostałej części wyrok utrzymuje w mocy;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">III</xName> <xText>zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. <xAnon>J. S.</xAnon> 516,60 zł (w tym 96,60 zł podatku VAT) za obronę oskarżonego <xAnon>K. U. (1)</xAnon> z urzędu w postępowaniu odwoławczym;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">IV</xName> <xText>zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. <xAnon>A. C.</xAnon> 516,60 zł (w tym 96,60 zł podatku VAT) za obronę oskarżonego <xAnon>M. K. (1)</xAnon> z urzędu w postępowaniu odwoławczym;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">V</xName> <xText>zasądza od oskarżonych <xAnon>K. U. (1)</xAnon> i <xAnon>M. K. (1)</xAnon> na rzecz Skarbu Państwa po 1426,60 złotych kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.</xText> </xUnit> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="404"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="120"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="43"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="154"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Formularz UK 2</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Sygnatura akt</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>II Ka 895/23</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>2</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>CZĘŚĆ WSTĘPNA </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji</xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Wyrok Sądu Rejonowego w Siedlcach z dnia 30 sierpnia 2023 r. sygn. akt II K 32/23</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.2. Podmiot wnoszący apelację</xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ oskarżyciel posiłkowy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ oskarżyciel prywatny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒ obrońca</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ inny</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.3. Granice zaskarżenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="44"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="153"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="131"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="44"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="351"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2" xRowSpan="4"> <xText>☒ na korzyść</xText> <xText>☐ na niekorzyść</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>☒ w całości</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText>☐ w części</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>co do winy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>co do kary</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.3.2. Podniesione zarzuty</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText>Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1 a" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1a k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany <xBRx></xBRx>w <xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink>, chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 2 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 3" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 3 k.p.k.</xLexLink><xBx> –</xBx> błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, <xBRx></xBRx>jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 4 k.p.k.</xLexLink> – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xLexLink xArt="art. 439" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>brak zarzutów</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.4. Wnioski</xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="44"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="291"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="48"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="339"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>uchylenie</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>zmiana</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>2.1. Ustalenie faktów</xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="38"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="28"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="131"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="339"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="93"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="94"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>2.1.1. Fakty uznane za udowodnione</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Numer karty</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Dowód </xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Numer karty</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>2.2. Ocena dowodów</xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="109"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="208"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="405"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xBx>2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Lp. faktu z pkt 2.1.1</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach uznania dowodu</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="109"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="208"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="405"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów<xBRx></xBRx>(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="55"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="492"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="176"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Lp.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Zarzut</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="7"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Z apelacji obrońcy oskarżonego <xBx><xAnon>K. U. (1)</xAnon></xBx></xText> <xText>1. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia mający wpływ na jego treść, polegający na przyjęciu wartości laptopa oddanego przez pokrzywdzonego oskarżonemu <xAnon>U.</xAnon> na kwotę 3.000 zł, w sytuacji gdy nie wynika to z żadnego miarodajnego dowodu, a ponadto na pominięciu faktu, że laptop ten był uszkodzony, co niewątpliwie miało wpływ na jego wartość.</xText> <xText>2. Rażącą surowość kary orzeczonej w stosunku do <xAnon>K. U. (1)</xAnon>, przez wymierzenie mu kary 2 lat pozbawienia wolności, w sytuacji gdy okoliczności sprawy nakazywały przyjęcie, że czyn opisany w akcie oskarżenia stanowi wypadek mniejszej wagi z <xLexLink xArt="art. 283" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 283 kk</xLexLink>.</xText> <xText>Z apelacji obrońcy oskarżonego <xBx><xAnon>M. K. (1)</xAnon></xBx></xText> <xText>I. obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść wyroku, polegającą na:</xText> <xText>1) naruszeniu <xLexLink xArt="art. 4;art. 7;art. 92;art. 410" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 4, art. 7, art. 92 i art. 410 k.p.k.</xLexLink> poprzez oparcie ustaleń sądu na wysoce wątpliwej części materiału dowodowego, brak wszechstronnej analizy wszystkich zgromadzonych dowodów, nieuwzględnienie okoliczności przemawiających na korzyść oskarżonego oraz selektywną, nieobiektywną i dowolną ocenę materiału dowodowego, polegającą na:</xText> <xText>a) dokonywaniu ustaleń faktycznych głównie w oparciu o część zeznań świadków (w szczególności <xAnon>A. M.</xAnon>, <xAnon>K. M. (1)</xAnon>, <xAnon>D. N.</xAnon>, <xAnon>I. K.</xAnon>, <xAnon>J. G.</xAnon> oraz <xAnon>Ł. M. (1)</xAnon>) mimo iż Sąd uznał je za wiarygodne w całości, czego skutkiem było pominięcie ewidentnych różnic w relacjach świadków składanych w trakcie postępowania przygotowawczego i w trakcie rozprawy oraz różnic między zeznaniami poszczególnych świadków co do istoty zdarzenia, czego konsekwencją było nierozważenie wewnętrznych sprzeczności i rozbieżności tych zeznań prowadzące do ich wadliwej oceny jako wiarygodnych, a w konsekwencji dokonanie błędnych ustaleń faktycznych;</xText> <xText>b) obdarzeniu pełną wiarygodnością zeznań <xAnon>Ł. M. (1)</xAnon> w oparciu o nagranie jego rozmowy z mężczyzną na osiedlu i błędne uznanie oskarżonego <xAnon>M. K. (1)</xAnon> za uczestnika tej rozmowy mimo stanowczego zaprzeczenia powyższej okoliczności przez samego <xAnon>Ł. M. (1)</xAnon> podczas zeznań złożonych w charakterze świadka na rozprawie w dniu 5 czerwca 2023 r. oraz a w konsekwencji dokonanie błędnych ustaleń faktycznych;</xText> <xText>c) nieuzasadnionej odmowie wiarygodności wyjaśnień oskarżonych <xAnon>M. K. (1)</xAnon> i <xAnon>K. U. (1)</xAnon> w zakresie ich znajomości z <xAnon>K. M. (2)</xAnon>, istnienia zadłużenia pokrzywdzonego <xAnon>K. M. (1)</xAnon> względem obu oskarżonych, przebiegu zdarzeń z udziałem oskarżonych oraz pokrzywdzonego i członków jego rodziny, a także braku stosowania wobec pokrzywdzonych gróźb czy też używania przemocy;</xText> <xText>2) naruszeniu <xLexLink xArt="art. 424;art. 424 § 1;art. 424 § 1 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k.</xLexLink> poprzez brak precyzyjnego określenia podstawy faktycznej wyroku poprzez:</xText> <xText>a) brak wskazania w uzasadnieniu wyroku, w rubryce dotyczącej faktów uznanych za udowodnione okoliczności nagrania z udziałem <xAnon>Ł. M. (1)</xAnon> z <xAnon>M. K. (1)</xAnon>, a mimo powyższego uwzględnienie powyższego zdarzenia i okoliczności z nim związanych za podstawę wyroku skazującego w stosunku do <xAnon>M. K. (1)</xAnon>;</xText> <xText>b) brak wskazania w uzasadnieniu wyroku opisu okoliczności zdarzenia z 13 października 2022 r. z udziałem <xAnon>M. K. (1)</xAnon>, <xAnon>A. M.</xAnon> oraz <xAnon>K. M. (1)</xAnon> zarówno w rubryce dotyczącej faktów, uznanych za udowodnione, a ponadto w rubrykach dotyczących oceny zeznań świadków na powyższą okoliczność, a mimo powyższego uwzględnienie powyższego zdarzenia i okoliczności z nim związanych za podstawę wyroku skazującego w stosunku do <xAnon>M. K. (1)</xAnon>.</xText> <xText>II. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia przez przyjęcie, że:</xText> <xText>1) <xAnon>M. K. (1)</xAnon> w dniu 3 czerwca 2022 r. - wspólnie z <xAnon>K. U. (1)</xAnon> - formułował w stosunku do <xAnon>A. M.</xAnon> groźby w stosunku do niej i jej syna <xAnon>K. M. (1)</xAnon> żądając zwrotu kwoty 1.500 zł w sytuacji, gdy <xAnon>A. M. (1)</xAnon> we wszystkich swoich zeznaniach - zarówno w postępowaniu przygotowawczym, jak i w toku postępowania sądowego - zaprzeczała, aby to <xAnon>M. K. (1)</xAnon> był osobą, która zaczepiła ją wspólnie z <xAnon>K. U. (1)</xAnon>;</xText> <xText>2) Podczas zdarzenia pod <xAnon> sklepem (...)</xAnon> w dniu 20 czerwca 2022 r. <xAnon>M. K. (1)</xAnon> stosował wobec <xAnon>K. M. (1)</xAnon> przemoc, groźbę zamachu na życie lub zdrowie albo gwałtowny zamach na mienie, których skutkiem było niekorzystne rozporządzenie mieniem przez pokrzywdzonego, a zatem znamiona czynu określonego w <xLexLink xArt="art. 282;art. 282 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 282 § 1 k.k.</xLexLink>, podczas gdy ze zgromadzonego materiału dowodowego nie sposób jest dojść do wniosku, że <xAnon>M. K. (1)</xAnon> wypełnił swym zachowaniem w tymże dniu znamiona zarzucanego mu czynu zabronionego;</xText> <xText>3) W dniu 23 września 2023 r. <xAnon>M. K. (1)</xAnon> wszedł do klatki bloku żądając od <xAnon>K. M. (1)</xAnon> zwrotu pieniędzy i rozmowy z nim, otrzymując następnie od <xAnon>A. M.</xAnon>kwotę 100 zł, które zwrócił podczas interwencji Policji, podczas gdy ze zgromadzonego materiału dowodowego nie wynika, aby w tym dniu powyższa sytuacja miała miejsce;</xText> <xText>4) <xAnon>M. K. (1)</xAnon> w okresie od 3 czerwca 2022 r. do 22 lipca 2022 r. wspólnie z <xAnon>K. U. (1)</xAnon>, a następnie od 23 lipca 2022 r. do października 2022 r. samodzielnie co najmniej kilkukrotnie przez stosowanie gróźb zamachu na życie i zdrowie pokrzywdzonego <xAnon>K. M. (1)</xAnon> i członków jego rodziny doprowadził go do niekorzystnego rozporządzenia mieniem, w sytuacji, gdy zgromadzony materiał dowodowy nie potwierdza, by <xAnon>M. K. (1)</xAnon> dopuścił się powyższych czynów co najmniej kilkukrotnie;</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ zasadny</xText> <xText>☒ częściowo zasadny</xText> <xText>☒ niezasadny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>W pierwszej kolejności odnieść się można do częściowej zasadności zarzutu apelacji oskarżonego <xAnon>K. U. (1)</xAnon>. Wprawdzie wbrew jego treści Sąd wskazał w uzasadnieniu istniejące fizycznie dowody, jakie legły u podstaw dokonania ustaleń w zakresie wartości będącego m.in. przedmiotem wykonawczym czynu laptopa, jednakże zinterpretował je niezbyt precyzyjnie i przez to błędnie. Nie wymaga chyba szerszego rozwijania teza, że cena, jaką oskarżony uzyskał za przedmiotowy laptop w lombardzie (630 zł – k. 32), nie odpowiada jego cenie rynkowej, skoro już w tym samym lombardzie za chwilę należało za niego zapłacić 999 zł (k. 34), a <xAnon>A. M. (1)</xAnon> zapłaciła za niego o wiele więcej (k. 24). Skarżący treść znajdujących się w aktach dokumentów znał, bowiem intencjonalnie wykorzystywał treść protokołu oględzin z k. 33 twierdząc, że laptop był uszkodzony, dlatego jego wartość jest zawyżona, jednak wiedzę tę zaprezentował wybitnie kierunkowo i nieobiektywnie, uwzględniając jedynie informacje o rysach i wgnieceniu na obudowie oraz odstawaniu matrycy od tej obudowy. Wg umowy ubezpieczenia k. 24 przedmiotowy laptop został zakupiony za 2499 zł, pozostałą kwotę z podawanej przez <xAnon>A. M.</xAnon> sumy stanowi koszt zakupu drukarki i tonerów do niej (k. 25). Nie było więc podstaw do przyjęcia za zawiadomieniem (jak w kwestionowanym wyroku) wartości sprzętu na 3000 zł. Brak jest jednak jakichkolwiek podstaw do twierdzenia, że stwierdzone estetyczne ślady eksploatacji w jakimkolwiek stopniu upośledzają walory użytkowe tego urządzenia i obniżają cenę, za jaką <xAnon>A. M.</xAnon> sprzęt ten zakupiła. Stąd częściowa zasadność zarzutu apelacji, że Sąd błędnie ustalił wartość laptopa na 3000 zł – ale i bezzasadność twierdzenia, że stwierdzone wizualne uszkodzenia eksploatacyjne istotnie wpływały na jego wartość, wynikającą z ceny zakupu.</xText> <xText>Dużo istotniejsze zdawać by się mogły zarzuty, dotyczące w konsekwencji sprawstwa i winy oskarżonego <xAnon>M. K. (1)</xAnon>, zwłaszcza w zakresie niektórych zachowań, składających się na całość przypisanego mu w ramach <xLexLink xArt="art. 12;art. 12 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 12 § 1 kk</xLexLink> czynu. Skarżący kwestionował bowiem udział tego oskarżonego w zdarzeniach z dat 3 czerwca 2022 r. i z 23 września 2022 r., jak również, by w dniu 20 czerwca 2022 r. stosował wobec pokrzywdzonego <xAnon>K. M. (1)</xAnon> przemoc - lub groźbę jej użycia lub by w okresie z zarzutu kilkukrotnie stosował wobec niego groźby karalne w przypisanym mu celu. W tym zakresie wskazać należy, że pokrzywdzony <xAnon>K. M. (1)</xAnon> wskazał, że obaj oskarżeni już wcześniej, od dłuższego czasu, zastraszali go po to, by zapłacił im żądane bezzasadnie kwoty, z tym że nie potrafił precyzyjnie opisać konkretnych zdarzeń i ich dat. Stąd przyjęte w zarzutach aktu oskarżenia daty graniczne wynikały ze zdarzeń, które dały się precyzyjnie umiejscowić w czasie, jednakże zachowanie obu oskarżonych, w tym <xAnon>M. K.</xAnon>, sięgało wg zeznań pokrzywdzonego okresu sprzed początkowej daty 3 czerwca 2022 r. Tym samym nie byłoby podstaw, by nawet w przypadku wykluczenia jego osobistego udziału w opisywanym przez<xAnon>A. M.</xAnon> zdarzeniu ograniczyć zakres jego czynu inaczej, niż przez wskazanie, że został on popełniony od nieokreślonej daty, wcześniejszej nawet niż 3 czerwca 2022 r.</xText> <xText>Tym niemniej, zarzut obrazy przepisów postępowania, sformułowany w zarzucie I.1.a apelacji trudno uznać za uzasadniony, zwłaszcza w kontekście wpływu na treść wyroku. Faktem jest, że Sąd I instancji nie odnosił się słowo po słowie do zmieniających się w toku postępowania zeznań świadków, zbiorczo wskazując, że jedne zeznania generalnie są wiarygodne, a inne tylko w części, podobnie w części dot. dowodów nieuwzględnionych wskazując dowody wiarygodne, choć nieistotne, jak też istotne, choć wiarygodne jedynie w nieznacznej części. Owa nielogiczna i w powszechnym odbiorze trudna do zaakceptowania technika sporządzania uzasadnień wynika z wymagań, nałożonych na sądy przez ustawodawcę w związku z wprowadzonym systemem sporządzania uzasadnień wyroków na formularzach z zaleceniem ich maksymalnego upraszczania, pisania najlepiej w formie równoważników zdań, w punktach i w związku z tym (oraz z treścią <xLexLink xArt="art. 455 a" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 455a kpk</xLexLink>) nie można było uznać za zasadne zarzutów z pkt I.2, iż niedoskonałości uzasadnienia winny skutkować zmianą wyroku, zwłaszcza poprzez uniewinnienie oskarżonych (ani przez przyjęcie wypadku mniejszej wagi czy wymierzenie łagodniejszych kar) Trudno przy takich wymaganiach odnieść się skrótowo, ale i pełnie, do każdego elementu każdego zdarzenia, do każdej wypowiedzi każdego ze świadków i przy każdym słowie uzasadnić, dlaczego akurat ono jest zgodne z rzeczywistością, dlaczego inne nie, a czemu jeszcze inne jest w zamyśle prawdziwe, ale źle wypowiedziane albo odwrotnie – w zamyśle zaciemniające obraz wydarzeń, nawet jeśli obiektywnie nie jest kłamliwe. Słusznie Sąd zauważył, że świadkowie w trakcie przesłuchań na rozprawie głównej nadal pozostawali pod wpływem jeśli nie bezpośrednich gróźb, to uwarunkowań środowiskowych, faktu wspólnego zamieszkiwania na jednym, dość hermetycznym osiedlu, gdzie obciążanie odpowiedzialnością karną osób tam zamieszkujących nie będzie pozostawało bez wpływu na relacje sąsiedzkie. Stąd bierze się zapewne najbardziej jaskrawy przykład zmiany twierdzeń (będący zresztą przedmiotem zarzutu I.1.b i I.2.a) w tezach <xAnon>Ł. M. (1)</xAnon>, że to nie <xAnon>M. K.</xAnon> rozmawiał z nim w piwnicy bloku, mimo że nie tylko z zeznań <xAnon>Ł. M.</xAnon> k. 81-82, 86-87 czy <xAnon>A. M.</xAnon> k. 84- 85, ale i z zeznań interweniujących policjantów (k. 91-92, 102-103) czy wyjaśnień samego oskarżonego (k. 112), wynika niezbicie, że to właśnie ten oskarżony po zgłoszeniu interwencji został tam wylegitymowany i oddał otrzymane 100 zł. O przyczynach takiej zmiany zeznań świadczyć mogą choćby słowa świadka <xAnon>Ł. M.</xAnon> (k. 479v-480), że nie chce się plątać w sprawę, nie wie o co chodzi, rozpoznaje oskarżonych z osiedla, ale żaden z nich nie mówił o długu brata (choć oskarżeni to przyznawali) i w ogóle nie rozpoznaje nikogo. W powiązaniu m.in. z tymi dowodami trudno uznać na nieprawidłowe chwiejne wprawdzie, ale logiczne wskazanie przez <xAnon>A. M.</xAnon>, że mężczyzną, który towarzyszył <xAnon>K. U. (1)</xAnon>w dniu 3 czerwca 2022 r. był <xAnon>M. K. (1)</xAnon>. Pokrzywdzona nie tylko pierwotnie, w krótkim czasie po zdarzeniu, rozpoznawała go ogólnie po cechach wyglądu (czemu faktycznie dużo później przeczyła na rozprawie), ale przede wszystkim wskazywała, że sprawcy żądali „zwrotu” kwoty 3500 zł, przy czym jeden z nich, towarzyszący <xAnon>K. U. (1)</xAnon> wskazywał, że jemu <xAnon>K. M. (1)</xAnon> winien dać 1500 zł. Przy kolejnym zdarzeniu w dniu 20 czerwca pod <xAnon> sklepem (...)</xAnon> ponownie dwóch sprawców – <xAnon>K. U. (1)</xAnon> i mężczyzna, odpowiadający wyglądem opisowi <xAnon>A. M.</xAnon>, rozpoznany potem jako <xAnon>M. K. (1)</xAnon>, ponownie żądali 2000 zł dla <xAnon>U.</xAnon> i 1500 zł dla <xAnon>K.</xAnon>. Przy nawet nie w pełni kategorycznym rozpoznaniu fizycznym, element tożsamości żądania wskazuje logicznie, że to <xAnon>M. K. (1)</xAnon> był osobą, która żądała od matki <xAnon>K. M. (1)</xAnon> wpłynięcia na syna pod groźbą nawet utraty życia. Tożsamość tę (niezależnie od zmiennych zeznań <xAnon>A. M.</xAnon>) potwierdza załączone do zawiadomienia zdjęcie z k. 7, na którym wg pierwotnych zawiadomień znajduje się wizerunek osoby towarzyszącej <xAnon>K. U. (1)</xAnon> w dniu 3 czerwca 2022 r., a które odpowiada wizerunkowi oskarżonego <xAnon>M. K. (1)</xAnon> (k. 66). Po części również <xAnon>K. U. (1)</xAnon> potwierdził ten fakt wyjaśniając w postępowaniu przygotowawczym, że raz spotkali się z <xAnon>M.</xAnon> i matką <xAnon>K. M. (1)</xAnon> i <xAnon>M. K. (1)</xAnon> krzyczał do niej, że ją dorwie i że chce pieniądze. Nawet gdyby to nie <xAnon>M. K. (1)</xAnon> osobiście wypowiadał te groźby, to wypowiadanie ich przez kogoś innego, ale w jego imieniu i jego interesie należałoby rozpatrywać w kategoriach sprawstwa kierowniczego lub współsprawstwa czy co najmniej podżegania do takiego czynu. Nie sposób też uznać za zasadny zarzutu mającego istotny wpływ na treść rozstrzygnięcia nierozważenia w uzasadnieniu wyroku wszystkich różnic w zeznaniach wskazanych w zarzucie I.1.a świadków – po części z przyczyn dotyczących pożądanej przez ustawodawcę formy tego uzasadnienia, po części z uwagi na to, że różnice te nie miały istotnego znaczenia dla ustalenia faktów głównych, jak tego, że m.in. <xAnon>M. K. (1)</xAnon>, głównie w dacie zdarzenia z 20 czerwca 2022 r., stosował wobec <xAnon>K. M. (1)</xAnon> przemoc i groźby jej użycia – wobec niego i jego bliskich czy nawet znajomych – w celu zmuszenia go do zapłaty określonej kwoty pieniędzy. Oczywistym jest, że tak obserwacje kilkorga świadków w zakresie pewnego zdarzenia, jak i pamięć jednego świadka wraz z upływem czasu, nie są wartościami jednorodnymi i niezmiennymi. Kilka osób może obserwować różne aspekty tego samego, trwającego dłuższy czas, ale i dynamicznego wydarzenia i inaczej odbierać jego treść; tak samo pamięć świadka, nie tylko pod wpływem czasu, ale i relacji innych osób i nakładania się tego na własne wspomnienia, jak również pod wpływem środowiska, co wspomniano już wcześniej, może ewoluować – tak naturalnie, jak i intencjonalnie. Tymczasem apelacja obrońcy oskarżonego <xAnon>M. K.</xAnon> w zakresie tych rozbieżności podnosi głównie zarzuty dotyczące uderzenia <xAnon>M. M.</xAnon> – podczas gdy zastosowanie przemocy fizycznej nie jest przedmiotem stawianego mu zarzutu, a o rzekomo spokojnym przebiegu zdarzenia nie może świadczyć już choćby tylko fakt, że <xAnon>D. N.</xAnon> nie mógł powstrzymać fizjologicznych reakcji organizmu na stres i musiał udać się do samochodu – pozostawiając w zastaw swój telefon (k. 43, k. 47, k. 51 i dalsze zeznania wskazanych tam świadków). Na tym tle trudno mówić, że skoro świadkowie nie byli w stanie precyzyjnie opisać zadanego pokrzywdzonemu ciosu – to w ogóle nic złego się nie stało i że sąd błędnie przyjął, że jakiekolwiek znamiona przestępstwa zostały wówczas wypełnione.</xText> <xText>Trudno również uznać za uzasadniony zarzut błędnej oceny wyjaśnień oskarżonych. Już tylko pobieżne zapoznanie się z ich całkowicie zmienną treścią wskazuje, że nie można było uznać ich za wiarygodne. Oskarżeni początkowo przeczyli całkowicie swojemu sprawstwu, sprzecznie z twierdzeniami pierwotnymi (i z zeznaniami praktycznie wszystkich, mających cokolwiek do powiedzenia świadków), później usiłowali wykazać brak w swoich działaniach znamion czynu zabronionego, wskazując że tylko upominali się o długi, których nie byli w stanie logicznie wykazać. To właśnie te dowody, a nie, jak chce skarżący, zeznania świadków, wykazywały się skrajnymi rozbieżnościami i przez to jako instrumentalne nie mogły być w całości obdarzone wiarygodnością, zwłaszcza w zakresie elementów, istotnych dla ustaleń w sprawie.</xText> <xText>Zdaniem Sądu nie można w konsekwencji uznać za zasadne zarzutów apelacji obrońcy oskarżonego <xAnon>M. K.</xAnon> dotyczących błędów w ustaleniach faktycznych tak w zakresie poszczególnych zachowań tego oskarżonego, jak i w zakresie uznania, że jego zachowania powtarzały się kilkakrotnie. Ustalenia takie znajdują bowiem pełne potwierdzenie w prawidłowo, łącznie ocenianych zeznaniach świadków (przede wszystkim pokrzywdzonych) i wyjaśnieniach samych oskarżonych, wskazujących na określone zdarzenia, spotkania, żądania i towarzyszące im zachowania obu oskarżonych.</xText> <xText>W zakresie ustaleń faktycznych żaden ze skarżących nie podnosił zarzutu błędu w zakresie stwierdzenia, że przypisany oskarżonym czyn wykraczał poza granice wypadku mniejszej wagi – mimo iż taką tezę można wyczytać z zarzutu rażącej niewspółmierności kary (k. 683-4) i wniosku o zmianę wyroku (k. 693). Z tak wyinterpretowanym zarzutem, uzasadnianym znajomością stron i brakiem realnego zagrożenia bezpieczeństwa pokrzywdzonych, nie sposób się zgodzić. Wypadek mniejszej wagi nie jest kategorią zdefiniowaną ustawowo, jednakże z pewnością znajomość sprawcy i ofiary nie jest jej wyznacznikiem. Nie można zgodzić się z tezą, że wobec <xAnon>K. M.</xAnon> ostatecznie nie stosowano żadnej przemocy, co miałoby wykazać brak znamion typu podstawowego przestępstwa z <xLexLink xArt="art. 282" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 282 kk</xLexLink> – pokrzywdzony i świadkowie wskazali na zastosowanie takiej przemocy, choć miernie nasilonej i raczej wynikłej z ukrywania środków na koncie przed wydaniem ich na piwo dla napastników, niż zmierzającej do wymuszenia przekazania kwoty głównej żądania, jednakże to nie fizyczny wymiar gróźb stanowił o obawach pokrzywdzonego, ale ich zakres osobowy i długotrwałość, agresywność oraz konsekwencja ich wypowiadania. Znajomość stron wbrew treści zarzutu zwielokrotnia stopień winy i społecznej szkodliwości czynu – ofiara dużo bardziej obawiać się będzie sprawców, mieszkających w pobliżu, których może spotkać w każdej chwili poza domem (choć również w nim), a nie tylko sporadycznie, gdy sprawcy to celowo zaplanują. Taka niepewność dnia ni godziny zwielokrotnia obawy o bezpieczeństwo i dodatkowo uniemożliwia normalne funkcjonowanie, tak samego bezpośrednio pokrzywdzonego, jak i osobom, których bezpieczeństwu sprawcy zagrażają. Trudno więc uznać, by wielokrotnie, na przestrzeni kilku miesięcy, powtarzane groźby pozbawienia życia lub naruszenia zdrowia, miały być tylko prawie niewinnymi, sąsiedzkimi niesnaskami, nieporozumieniami na tle zobowiązań finansowych, nie zasługującymi na uznanie ich za pełnowartościowe wymuszenia, zasługujące na pełnowartościową karę.</xText> <xText>Na tym tle za niezasadny należało uznać również zarzut apelacji obrońcy oskarżonego <xAnon>K. U.</xAnon> w zakresie rażącej surowości kary. W pełni prawidłowo Sąd przedstawił przesłanki, jakimi kierował się, wymierzając obu oskarżonym kary po 2 lata pozbawienia wolności i z argumentacją tą Sąd Okręgowy w pełni się zgadza, nie widząc potrzeby jej powielania. Skarżący przesłanek tych w żaden sposób nie zakwestionował, podstawy do wymiaru zdecydowanie łagodniejszego upatrując wyłącznie w łagodniejszej kwalifikacji prawnej czynu. Wobec niezasadności tezy o potrzebie zakwalifikowania przypisanego oskarżonym czynu jako typu uprzywilejowanego z <xLexLink xArt="art. 283" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 283 kk</xLexLink>, za niezasadny należało uznać wniosek, że w takiej sytuacji również orzeczona kara winna zostać złagodzona. Dlatego też i ten zarzut musiał zostać uznany za nietrafny i nie zasługujący na uwzględnienie.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Wniosek</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Apelacja obrońcy <xAnon>K. U. (1)</xAnon>:</xText> <xText>- zmianę wyroku przez zmianę opisu czynu w części odnoszącej się do wartości laptopa,</xText> <xText>- a nadto zmianę orzeczenia o karze (pkt. I wyroku) poprzez złagodzenie oskarżonemu <xAnon>K. U. (1)</xAnon> kary pozbawienia wolności do jednego roku przy przyjęciu kwalifikacji prawnej z <xLexLink xArt="art. 283" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 283 kk</xLexLink>.</xText> <xText>Apelacja obrońcy <xAnon>M. K. (1)</xAnon>:</xText> <xText>1) o zmianę wyroku i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu ewentualnie:</xText> <xText>2) w razie stwierdzenia uznania oskarżonego <xAnon>M. K. (1)</xAnon> za winnym zarzucanego mu czynu o uznanie, na podstawie <xLexLink xArt="art. 283" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 283 k.k.</xLexLink>, iż zachodzi tu wypadek mniejszej wagi i wymierzenie <xAnon>M. K. (1)</xAnon> za ten czyn kary pozbawienia wolności w wymiarze 6 (słownie: sześciu) miesięcy pozbawienia wolności.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ zasadny</xText> <xText>☒ częściowo zasadny</xText> <xText>☒ niezasadny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Tylko częściowo – w zakresie wartości laptopa, zasadny był jeden zarzut jednej z apelacji i w tym zakresie wyrok został zmodyfikowany. Niezasadność pozostałych zarzutów skutkowała nietrafnością wniosków o jakąkolwiek inną zmianę wyroku, w szczególności poprzez uniewinnienie oskarżonego.</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="55"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="667"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText>1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">5</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="4"> <xText><xBx>1.</xBx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Przedmiot utrzymania w mocy</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText> <xBx> Poza ustaleniem w zakresie wartości będącego m.in. przedmiotem wykonawczym czynu przypsanego <xAnon>K. U. (1)</xAnon> - całość wyroku, tak w części zaskarżonej, jak i w pozostałej, podlegającej ocenie z urzędu, niezależnie od granic zaskarżenia</xBx> </xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach utrzymania w mocy</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Bezzasadność większości zarzutów apelacji i brak okoliczności, podlegających uwzględnieniu z urzędu.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="4"> <xText><xBx>1.</xBx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Przedmiot i zakres zmiany</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Wartość laptopa, którym rozporządził <xAnon>K. M.</xAnon> – przy czynie przypisanym <xAnon>K. U. (1)</xAnon></xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach zmiany</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Jak w rubryce o zasadności zarzutu</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="52"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="78"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="369"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="221"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText>1.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ <xLexLink xArt="art. 439" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>Zwięźle o powodach uchylenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText>2.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ <xLexLink xArt="art. 437;art. 437 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 437 § 2 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>Zwięźle o powodach uchylenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText>3.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Konieczność umorzenia postępowania</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ <xLexLink xArt="art. 437;art. 437 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 437 § 2 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText>4.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ <xLexLink xArt="art. 454;art. 454 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 454 § 1 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>Zwięźle o powodach uchylenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Punkt rozstrzygnięcia z wyroku</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Przytoczyć okoliczności</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">6</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Koszty Procesu </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="128"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="590"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Punkt rozstrzygnięcia z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>III, IV i V</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Zgodnie z treścią <xLexLink xArt="art. 636;art. 636 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 636 § 1 kpk</xLexLink> w razie nieuwzględnienia apelacji, wniesionej wyłącznie przez oskarżonego (jego obrońcę), koszty procesu za postępowanie odwoławcze ponosi skarżący. Na koszty postępowania odwoławczego składają się zaś wydatki na ustanowienie obrońców z urzędu, opłata w wysokości należnej za I instancję oraz ryczałt za doręczenia korespondencji – w kwocie 20 zł, a więc po 10 zł na każdego z oskarżonych.</xIx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="720"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">7</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>PODPIS </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="44"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="153"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="131"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="7"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="37"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="11"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="341"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.3. Granice zaskarżenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText>Kolejny numer załącznika</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>1</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText>Podmiot wnoszący apelację</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Obrońca oskarżonego</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText>Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Całość wyroku</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2" xRowSpan="4"> <xText>☒ na korzyść</xText> <xText>☐ na niekorzyść</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText>☒ w całości</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText>☐ w części</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>co do winy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>co do kary</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.3.2. Podniesione zarzuty</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText><xIx>Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1 a" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1a k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany <xBRx></xBRx>w <xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink>, chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 2 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 3" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 3 k.p.k.</xLexLink> – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, <xBRx></xBRx>jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 4 k.p.k.</xLexLink> – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 439" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText>brak zarzutów</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.4. Wnioski</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>uchylenie</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>zmiana</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="44"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="153"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="131"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="7"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="37"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="11"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="341"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.3. Granice zaskarżenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText>Kolejny numer załącznika</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>2</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText>Podmiot wnoszący apelację</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Obrońca oskarżonego</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText>Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Całość wyroku</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2" xRowSpan="4"> <xText>☒ na korzyść</xText> <xText>☐ na niekorzyść</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText>☒ w całości</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText>☐ w części</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>co do winy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>co do kary</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.3.2. Podniesione zarzuty</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText><xIx>Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1 a" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1a k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany <xBRx></xBRx>w <xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink>, chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 2 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 3" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 3 k.p.k.</xLexLink> – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, <xBRx></xBRx>jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 4 k.p.k.</xLexLink> – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 439" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText>brak zarzutów</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.4. Wnioski</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>uchylenie</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>zmiana</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Grażyna Jaszczuk

Ewa Olewińska

sekr. sąd. Beata Wilkowska

Ewa Olewińska

Sygn. akt II Ka 895/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 18 stycznia 2024r. Sąd Okręgowy w Siedlcach II Wydział Karny w składzie: Przewodniczący: SSO Grażyna Jaszczuk Sędziowie: SO Agnieszka Karłowicz SO Karol Troć (spr.) Protokolant: sekr. sąd. Beata Wilkowska przy udziale Prokuratora Przemysława Rycaka po rozpoznaniu w dniu 18 stycznia 2024 r. sprawyK. U. (1)iM. K. (1) oskarżonych zart. 282 kkw zw. zart. 12 § 1 kk na skutek apelacji wniesionych przez obrońców oskarżonych od wyroku Sądu Rejonowego w Siedlcach z dnia 30 sierpnia 2023 r. sygn. akt II K 32/23 I zmienia zaskarżony wyrok w zakresie opisu czynu przypisanegoK. U. (1)w ten sposób, że wartość laptopa, którym rozporządził pokrzywdzonyK. M. (1)ustala na kwotę 2499 złotych; II w pozostałej części wyrok utrzymuje w mocy; III zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw.J. S.516,60 zł (w tym 96,60 zł podatku VAT) za obronę oskarżonegoK. U. (1)z urzędu w postępowaniu odwoławczym; IV zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw.A. C.516,60 zł (w tym 96,60 zł podatku VAT) za obronę oskarżonegoM. K. (1)z urzędu w postępowaniu odwoławczym; V zasądza od oskarżonychK. U. (1)iM. K. (1)na rzecz Skarbu Państwa po 1426,60 złotych kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze. UZASADNIENIE Formularz UK 2 Sygnatura akt II Ka 895/23 Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników: 2 1 CZĘŚĆ WSTĘPNA 1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji Wyrok Sądu Rejonowego w Siedlcach z dnia 30 sierpnia 2023 r. sygn. akt II K 32/23 1.2. Podmiot wnoszący apelację ☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego ☐ oskarżyciel posiłkowy ☐ oskarżyciel prywatny ☒ obrońca ☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego ☐ inny 1.3. Granice zaskarżenia 1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia ☒ na korzyść ☐ na niekorzyść ☒ w całości ☐ w części ☐ co do winy ☐ co do kary ☐ co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia 1.3.2. Podniesione zarzuty Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji ☒ art. 438 pkt 1 k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu ☐ art. 438 pkt 1a k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazanywart. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu ☒ art. 438 pkt 2 k.p.k.– obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia ☒ art. 438 pkt 3 k.p.k.–błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia ☒ art. 438 pkt 4 k.p.k.– rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka ☐ art. 439 k.p.k. ☐ brak zarzutów 1.4. Wnioski ☐ uchylenie ☒ zmiana 2 Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy 2.1. Ustalenie faktów 2.1.1. Fakty uznane za udowodnione Lp. Oskarżony Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi Dowód Numer karty 2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione Lp. Oskarżony Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi Dowód Numer karty 2.2. Ocena dowodów 2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów Lp. faktu z pkt 2.1.1 Dowód Zwięźle o powodach uznania dowodu 2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów) Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2 Dowód Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu 3 STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków Lp. Zarzut Z apelacji obrońcy oskarżonegoK. U. (1) 1. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia mający wpływ na jego treść, polegający na przyjęciu wartości laptopa oddanego przez pokrzywdzonego oskarżonemuU.na kwotę 3.000 zł, w sytuacji gdy nie wynika to z żadnego miarodajnego dowodu, a ponadto na pominięciu faktu, że laptop ten był uszkodzony, co niewątpliwie miało wpływ na jego wartość. 2. Rażącą surowość kary orzeczonej w stosunku doK. U. (1), przez wymierzenie mu kary 2 lat pozbawienia wolności, w sytuacji gdy okoliczności sprawy nakazywały przyjęcie, że czyn opisany w akcie oskarżenia stanowi wypadek mniejszej wagi zart. 283 kk. Z apelacji obrońcy oskarżonegoM. K. (1) I. obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść wyroku, polegającą na: 1) naruszeniuart. 4, art. 7, art. 92 i art. 410 k.p.k.poprzez oparcie ustaleń sądu na wysoce wątpliwej części materiału dowodowego, brak wszechstronnej analizy wszystkich zgromadzonych dowodów, nieuwzględnienie okoliczności przemawiających na korzyść oskarżonego oraz selektywną, nieobiektywną i dowolną ocenę materiału dowodowego, polegającą na: a) dokonywaniu ustaleń faktycznych głównie w oparciu o część zeznań świadków (w szczególnościA. M.,K. M. (1),D. N.,I. K.,J. G.orazŁ. M. (1)) mimo iż Sąd uznał je za wiarygodne w całości, czego skutkiem było pominięcie ewidentnych różnic w relacjach świadków składanych w trakcie postępowania przygotowawczego i w trakcie rozprawy oraz różnic między zeznaniami poszczególnych świadków co do istoty zdarzenia, czego konsekwencją było nierozważenie wewnętrznych sprzeczności i rozbieżności tych zeznań prowadzące do ich wadliwej oceny jako wiarygodnych, a w konsekwencji dokonanie błędnych ustaleń faktycznych; b) obdarzeniu pełną wiarygodnością zeznańŁ. M. (1)w oparciu o nagranie jego rozmowy z mężczyzną na osiedlu i błędne uznanie oskarżonegoM. K. (1)za uczestnika tej rozmowy mimo stanowczego zaprzeczenia powyższej okoliczności przez samegoŁ. M. (1)podczas zeznań złożonych w charakterze świadka na rozprawie w dniu 5 czerwca 2023 r. oraz a w konsekwencji dokonanie błędnych ustaleń faktycznych; c) nieuzasadnionej odmowie wiarygodności wyjaśnień oskarżonychM. K. (1)iK. U. (1)w zakresie ich znajomości zK. M. (2), istnienia zadłużenia pokrzywdzonegoK. M. (1)względem obu oskarżonych, przebiegu zdarzeń z udziałem oskarżonych oraz pokrzywdzonego i członków jego rodziny, a także braku stosowania wobec pokrzywdzonych gróźb czy też używania przemocy; 2) naruszeniuart. 424 § 1 pkt 1 k.p.k.poprzez brak precyzyjnego określenia podstawy faktycznej wyroku poprzez: a) brak wskazania w uzasadnieniu wyroku, w rubryce dotyczącej faktów uznanych za udowodnione okoliczności nagrania z udziałemŁ. M. (1)zM. K. (1), a mimo powyższego uwzględnienie powyższego zdarzenia i okoliczności z nim związanych za podstawę wyroku skazującego w stosunku doM. K. (1); b) brak wskazania w uzasadnieniu wyroku opisu okoliczności zdarzenia z 13 października 2022 r. z udziałemM. K. (1),A. M.orazK. M. (1)zarówno w rubryce dotyczącej faktów, uznanych za udowodnione, a ponadto w rubrykach dotyczących oceny zeznań świadków na powyższą okoliczność, a mimo powyższego uwzględnienie powyższego zdarzenia i okoliczności z nim związanych za podstawę wyroku skazującego w stosunku doM. K. (1). II. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia przez przyjęcie, że: 1)M. K. (1)w dniu 3 czerwca 2022 r. - wspólnie zK. U. (1)- formułował w stosunku doA. M.groźby w stosunku do niej i jej synaK. M. (1)żądając zwrotu kwoty 1.500 zł w sytuacji, gdyA. M. (1)we wszystkich swoich zeznaniach - zarówno w postępowaniu przygotowawczym, jak i w toku postępowania sądowego - zaprzeczała, aby toM. K. (1)był osobą, która zaczepiła ją wspólnie zK. U. (1); 2) Podczas zdarzenia podsklepem (...)w dniu 20 czerwca 2022 r.M. K. (1)stosował wobecK. M. (1)przemoc, groźbę zamachu na życie lub zdrowie albo gwałtowny zamach na mienie, których skutkiem było niekorzystne rozporządzenie mieniem przez pokrzywdzonego, a zatem znamiona czynu określonego wart. 282 § 1 k.k., podczas gdy ze zgromadzonego materiału dowodowego nie sposób jest dojść do wniosku, żeM. K. (1)wypełnił swym zachowaniem w tymże dniu znamiona zarzucanego mu czynu zabronionego; 3) W dniu 23 września 2023 r.M. K. (1)wszedł do klatki bloku żądając odK. M. (1)zwrotu pieniędzy i rozmowy z nim, otrzymując następnie odA. M.kwotę 100 zł, które zwrócił podczas interwencji Policji, podczas gdy ze zgromadzonego materiału dowodowego nie wynika, aby w tym dniu powyższa sytuacja miała miejsce; 4)M. K. (1)w okresie od 3 czerwca 2022 r. do 22 lipca 2022 r. wspólnie zK. U. (1), a następnie od 23 lipca 2022 r. do października 2022 r. samodzielnie co najmniej kilkukrotnie przez stosowanie gróźb zamachu na życie i zdrowie pokrzywdzonegoK. M. (1)i członków jego rodziny doprowadził go do niekorzystnego rozporządzenia mieniem, w sytuacji, gdy zgromadzony materiał dowodowy nie potwierdza, byM. K. (1)dopuścił się powyższych czynów co najmniej kilkukrotnie; ☐ zasadny ☒ częściowo zasadny ☒ niezasadny Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny W pierwszej kolejności odnieść się można do częściowej zasadności zarzutu apelacji oskarżonegoK. U. (1). Wprawdzie wbrew jego treści Sąd wskazał w uzasadnieniu istniejące fizycznie dowody, jakie legły u podstaw dokonania ustaleń w zakresie wartości będącego m.in. przedmiotem wykonawczym czynu laptopa, jednakże zinterpretował je niezbyt precyzyjnie i przez to błędnie. Nie wymaga chyba szerszego rozwijania teza, że cena, jaką oskarżony uzyskał za przedmiotowy laptop w lombardzie (630 zł – k. 32), nie odpowiada jego cenie rynkowej, skoro już w tym samym lombardzie za chwilę należało za niego zapłacić 999 zł (k. 34), aA. M. (1)zapłaciła za niego o wiele więcej (k. 24). Skarżący treść znajdujących się w aktach dokumentów znał, bowiem intencjonalnie wykorzystywał treść protokołu oględzin z k. 33 twierdząc, że laptop był uszkodzony, dlatego jego wartość jest zawyżona, jednak wiedzę tę zaprezentował wybitnie kierunkowo i nieobiektywnie, uwzględniając jedynie informacje o rysach i wgnieceniu na obudowie oraz odstawaniu matrycy od tej obudowy. Wg umowy ubezpieczenia k. 24 przedmiotowy laptop został zakupiony za 2499 zł, pozostałą kwotę z podawanej przezA. M.sumy stanowi koszt zakupu drukarki i tonerów do niej (k. 25). Nie było więc podstaw do przyjęcia za zawiadomieniem (jak w kwestionowanym wyroku) wartości sprzętu na 3000 zł. Brak jest jednak jakichkolwiek podstaw do twierdzenia, że stwierdzone estetyczne ślady eksploatacji w jakimkolwiek stopniu upośledzają walory użytkowe tego urządzenia i obniżają cenę, za jakąA. M.sprzęt ten zakupiła. Stąd częściowa zasadność zarzutu apelacji, że Sąd błędnie ustalił wartość laptopa na 3000 zł – ale i bezzasadność twierdzenia, że stwierdzone wizualne uszkodzenia eksploatacyjne istotnie wpływały na jego wartość, wynikającą z ceny zakupu. Dużo istotniejsze zdawać by się mogły zarzuty, dotyczące w konsekwencji sprawstwa i winy oskarżonegoM. K. (1), zwłaszcza w zakresie niektórych zachowań, składających się na całość przypisanego mu w ramachart. 12 § 1 kkczynu. Skarżący kwestionował bowiem udział tego oskarżonego w zdarzeniach z dat 3 czerwca 2022 r. i z 23 września 2022 r., jak również, by w dniu 20 czerwca 2022 r. stosował wobec pokrzywdzonegoK. M. (1)przemoc - lub groźbę jej użycia lub by w okresie z zarzutu kilkukrotnie stosował wobec niego groźby karalne w przypisanym mu celu. W tym zakresie wskazać należy, że pokrzywdzonyK. M. (1)wskazał, że obaj oskarżeni już wcześniej, od dłuższego czasu, zastraszali go po to, by zapłacił im żądane bezzasadnie kwoty, z tym że nie potrafił precyzyjnie opisać konkretnych zdarzeń i ich dat. Stąd przyjęte w zarzutach aktu oskarżenia daty graniczne wynikały ze zdarzeń, które dały się precyzyjnie umiejscowić w czasie, jednakże zachowanie obu oskarżonych, w tymM. K., sięgało wg zeznań pokrzywdzonego okresu sprzed początkowej daty 3 czerwca 2022 r. Tym samym nie byłoby podstaw, by nawet w przypadku wykluczenia jego osobistego udziału w opisywanym przezA. M.zdarzeniu ograniczyć zakres jego czynu inaczej, niż przez wskazanie, że został on popełniony od nieokreślonej daty, wcześniejszej nawet niż 3 czerwca 2022 r. Tym niemniej, zarzut obrazy przepisów postępowania, sformułowany w zarzucie I.1.a apelacji trudno uznać za uzasadniony, zwłaszcza w kontekście wpływu na treść wyroku. Faktem jest, że Sąd I instancji nie odnosił się słowo po słowie do zmieniających się w toku postępowania zeznań świadków, zbiorczo wskazując, że jedne zeznania generalnie są wiarygodne, a inne tylko w części, podobnie w części dot. dowodów nieuwzględnionych wskazując dowody wiarygodne, choć nieistotne, jak też istotne, choć wiarygodne jedynie w nieznacznej części. Owa nielogiczna i w powszechnym odbiorze trudna do zaakceptowania technika sporządzania uzasadnień wynika z wymagań, nałożonych na sądy przez ustawodawcę w związku z wprowadzonym systemem sporządzania uzasadnień wyroków na formularzach z zaleceniem ich maksymalnego upraszczania, pisania najlepiej w formie równoważników zdań, w punktach i w związku z tym (oraz z treściąart. 455a kpk) nie można było uznać za zasadne zarzutów z pkt I.2, iż niedoskonałości uzasadnienia winny skutkować zmianą wyroku, zwłaszcza poprzez uniewinnienie oskarżonych (ani przez przyjęcie wypadku mniejszej wagi czy wymierzenie łagodniejszych kar) Trudno przy takich wymaganiach odnieść się skrótowo, ale i pełnie, do każdego elementu każdego zdarzenia, do każdej wypowiedzi każdego ze świadków i przy każdym słowie uzasadnić, dlaczego akurat ono jest zgodne z rzeczywistością, dlaczego inne nie, a czemu jeszcze inne jest w zamyśle prawdziwe, ale źle wypowiedziane albo odwrotnie – w zamyśle zaciemniające obraz wydarzeń, nawet jeśli obiektywnie nie jest kłamliwe. Słusznie Sąd zauważył, że świadkowie w trakcie przesłuchań na rozprawie głównej nadal pozostawali pod wpływem jeśli nie bezpośrednich gróźb, to uwarunkowań środowiskowych, faktu wspólnego zamieszkiwania na jednym, dość hermetycznym osiedlu, gdzie obciążanie odpowiedzialnością karną osób tam zamieszkujących nie będzie pozostawało bez wpływu na relacje sąsiedzkie. Stąd bierze się zapewne najbardziej jaskrawy przykład zmiany twierdzeń (będący zresztą przedmiotem zarzutu I.1.b i I.2.a) w tezachŁ. M. (1), że to nieM. K.rozmawiał z nim w piwnicy bloku, mimo że nie tylko z zeznańŁ. M.k. 81-82, 86-87 czyA. M.k. 84- 85, ale i z zeznań interweniujących policjantów (k. 91-92, 102-103) czy wyjaśnień samego oskarżonego (k. 112), wynika niezbicie, że to właśnie ten oskarżony po zgłoszeniu interwencji został tam wylegitymowany i oddał otrzymane 100 zł. O przyczynach takiej zmiany zeznań świadczyć mogą choćby słowa świadkaŁ. M.(k. 479v-480), że nie chce się plątać w sprawę, nie wie o co chodzi, rozpoznaje oskarżonych z osiedla, ale żaden z nich nie mówił o długu brata (choć oskarżeni to przyznawali) i w ogóle nie rozpoznaje nikogo. W powiązaniu m.in. z tymi dowodami trudno uznać na nieprawidłowe chwiejne wprawdzie, ale logiczne wskazanie przezA. M., że mężczyzną, który towarzyszyłK. U. (1)w dniu 3 czerwca 2022 r. byłM. K. (1). Pokrzywdzona nie tylko pierwotnie, w krótkim czasie po zdarzeniu, rozpoznawała go ogólnie po cechach wyglądu (czemu faktycznie dużo później przeczyła na rozprawie), ale przede wszystkim wskazywała, że sprawcy żądali „zwrotu” kwoty 3500 zł, przy czym jeden z nich, towarzyszącyK. U. (1)wskazywał, że jemuK. M. (1)winien dać 1500 zł. Przy kolejnym zdarzeniu w dniu 20 czerwca podsklepem (...)ponownie dwóch sprawców –K. U. (1)i mężczyzna, odpowiadający wyglądem opisowiA. M., rozpoznany potem jakoM. K. (1), ponownie żądali 2000 zł dlaU.i 1500 zł dlaK.. Przy nawet nie w pełni kategorycznym rozpoznaniu fizycznym, element tożsamości żądania wskazuje logicznie, że toM. K. (1)był osobą, która żądała od matkiK. M. (1)wpłynięcia na syna pod groźbą nawet utraty życia. Tożsamość tę (niezależnie od zmiennych zeznańA. M.) potwierdza załączone do zawiadomienia zdjęcie z k. 7, na którym wg pierwotnych zawiadomień znajduje się wizerunek osoby towarzyszącejK. U. (1)w dniu 3 czerwca 2022 r., a które odpowiada wizerunkowi oskarżonegoM. K. (1)(k. 66). Po części równieżK. U. (1)potwierdził ten fakt wyjaśniając w postępowaniu przygotowawczym, że raz spotkali się zM.i matkąK. M. (1)iM. K. (1)krzyczał do niej, że ją dorwie i że chce pieniądze. Nawet gdyby to nieM. K. (1)osobiście wypowiadał te groźby, to wypowiadanie ich przez kogoś innego, ale w jego imieniu i jego interesie należałoby rozpatrywać w kategoriach sprawstwa kierowniczego lub współsprawstwa czy co najmniej podżegania do takiego czynu. Nie sposób też uznać za zasadny zarzutu mającego istotny wpływ na treść rozstrzygnięcia nierozważenia w uzasadnieniu wyroku wszystkich różnic w zeznaniach wskazanych w zarzucie I.1.a świadków – po części z przyczyn dotyczących pożądanej przez ustawodawcę formy tego uzasadnienia, po części z uwagi na to, że różnice te nie miały istotnego znaczenia dla ustalenia faktów głównych, jak tego, że m.in.M. K. (1), głównie w dacie zdarzenia z 20 czerwca 2022 r., stosował wobecK. M. (1)przemoc i groźby jej użycia – wobec niego i jego bliskich czy nawet znajomych – w celu zmuszenia go do zapłaty określonej kwoty pieniędzy. Oczywistym jest, że tak obserwacje kilkorga świadków w zakresie pewnego zdarzenia, jak i pamięć jednego świadka wraz z upływem czasu, nie są wartościami jednorodnymi i niezmiennymi. Kilka osób może obserwować różne aspekty tego samego, trwającego dłuższy czas, ale i dynamicznego wydarzenia i inaczej odbierać jego treść; tak samo pamięć świadka, nie tylko pod wpływem czasu, ale i relacji innych osób i nakładania się tego na własne wspomnienia, jak również pod wpływem środowiska, co wspomniano już wcześniej, może ewoluować – tak naturalnie, jak i intencjonalnie. Tymczasem apelacja obrońcy oskarżonegoM. K.w zakresie tych rozbieżności podnosi głównie zarzuty dotyczące uderzeniaM. M.– podczas gdy zastosowanie przemocy fizycznej nie jest przedmiotem stawianego mu zarzutu, a o rzekomo spokojnym przebiegu zdarzenia nie może świadczyć już choćby tylko fakt, żeD. N.nie mógł powstrzymać fizjologicznych reakcji organizmu na stres i musiał udać się do samochodu – pozostawiając w zastaw swój telefon (k. 43, k. 47, k. 51 i dalsze zeznania wskazanych tam świadków). Na tym tle trudno mówić, że skoro świadkowie nie byli w stanie precyzyjnie opisać zadanego pokrzywdzonemu ciosu – to w ogóle nic złego się nie stało i że sąd błędnie przyjął, że jakiekolwiek znamiona przestępstwa zostały wówczas wypełnione. Trudno również uznać za uzasadniony zarzut błędnej oceny wyjaśnień oskarżonych. Już tylko pobieżne zapoznanie się z ich całkowicie zmienną treścią wskazuje, że nie można było uznać ich za wiarygodne. Oskarżeni początkowo przeczyli całkowicie swojemu sprawstwu, sprzecznie z twierdzeniami pierwotnymi (i z zeznaniami praktycznie wszystkich, mających cokolwiek do powiedzenia świadków), później usiłowali wykazać brak w swoich działaniach znamion czynu zabronionego, wskazując że tylko upominali się o długi, których nie byli w stanie logicznie wykazać. To właśnie te dowody, a nie, jak chce skarżący, zeznania świadków, wykazywały się skrajnymi rozbieżnościami i przez to jako instrumentalne nie mogły być w całości obdarzone wiarygodnością, zwłaszcza w zakresie elementów, istotnych dla ustaleń w sprawie. Zdaniem Sądu nie można w konsekwencji uznać za zasadne zarzutów apelacji obrońcy oskarżonegoM. K.dotyczących błędów w ustaleniach faktycznych tak w zakresie poszczególnych zachowań tego oskarżonego, jak i w zakresie uznania, że jego zachowania powtarzały się kilkakrotnie. Ustalenia takie znajdują bowiem pełne potwierdzenie w prawidłowo, łącznie ocenianych zeznaniach świadków (przede wszystkim pokrzywdzonych) i wyjaśnieniach samych oskarżonych, wskazujących na określone zdarzenia, spotkania, żądania i towarzyszące im zachowania obu oskarżonych. W zakresie ustaleń faktycznych żaden ze skarżących nie podnosił zarzutu błędu w zakresie stwierdzenia, że przypisany oskarżonym czyn wykraczał poza granice wypadku mniejszej wagi – mimo iż taką tezę można wyczytać z zarzutu rażącej niewspółmierności kary (k. 683-4) i wniosku o zmianę wyroku (k. 693). Z tak wyinterpretowanym zarzutem, uzasadnianym znajomością stron i brakiem realnego zagrożenia bezpieczeństwa pokrzywdzonych, nie sposób się zgodzić. Wypadek mniejszej wagi nie jest kategorią zdefiniowaną ustawowo, jednakże z pewnością znajomość sprawcy i ofiary nie jest jej wyznacznikiem. Nie można zgodzić się z tezą, że wobecK. M.ostatecznie nie stosowano żadnej przemocy, co miałoby wykazać brak znamion typu podstawowego przestępstwa zart. 282 kk– pokrzywdzony i świadkowie wskazali na zastosowanie takiej przemocy, choć miernie nasilonej i raczej wynikłej z ukrywania środków na koncie przed wydaniem ich na piwo dla napastników, niż zmierzającej do wymuszenia przekazania kwoty głównej żądania, jednakże to nie fizyczny wymiar gróźb stanowił o obawach pokrzywdzonego, ale ich zakres osobowy i długotrwałość, agresywność oraz konsekwencja ich wypowiadania. Znajomość stron wbrew treści zarzutu zwielokrotnia stopień winy i społecznej szkodliwości czynu – ofiara dużo bardziej obawiać się będzie sprawców, mieszkających w pobliżu, których może spotkać w każdej chwili poza domem (choć również w nim), a nie tylko sporadycznie, gdy sprawcy to celowo zaplanują. Taka niepewność dnia ni godziny zwielokrotnia obawy o bezpieczeństwo i dodatkowo uniemożliwia normalne funkcjonowanie, tak samego bezpośrednio pokrzywdzonego, jak i osobom, których bezpieczeństwu sprawcy zagrażają. Trudno więc uznać, by wielokrotnie, na przestrzeni kilku miesięcy, powtarzane groźby pozbawienia życia lub naruszenia zdrowia, miały być tylko prawie niewinnymi, sąsiedzkimi niesnaskami, nieporozumieniami na tle zobowiązań finansowych, nie zasługującymi na uznanie ich za pełnowartościowe wymuszenia, zasługujące na pełnowartościową karę. Na tym tle za niezasadny należało uznać również zarzut apelacji obrońcy oskarżonegoK. U.w zakresie rażącej surowości kary. W pełni prawidłowo Sąd przedstawił przesłanki, jakimi kierował się, wymierzając obu oskarżonym kary po 2 lata pozbawienia wolności i z argumentacją tą Sąd Okręgowy w pełni się zgadza, nie widząc potrzeby jej powielania. Skarżący przesłanek tych w żaden sposób nie zakwestionował, podstawy do wymiaru zdecydowanie łagodniejszego upatrując wyłącznie w łagodniejszej kwalifikacji prawnej czynu. Wobec niezasadności tezy o potrzebie zakwalifikowania przypisanego oskarżonym czynu jako typu uprzywilejowanego zart. 283 kk, za niezasadny należało uznać wniosek, że w takiej sytuacji również orzeczona kara winna zostać złagodzona. Dlatego też i ten zarzut musiał zostać uznany za nietrafny i nie zasługujący na uwzględnienie. Wniosek Apelacja obrońcyK. U. (1): - zmianę wyroku przez zmianę opisu czynu w części odnoszącej się do wartości laptopa, - a nadto zmianę orzeczenia o karze (pkt. I wyroku) poprzez złagodzenie oskarżonemuK. U. (1)kary pozbawienia wolności do jednego roku przy przyjęciu kwalifikacji prawnej zart. 283 kk. Apelacja obrońcyM. K. (1): 1) o zmianę wyroku i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu ewentualnie: 2) w razie stwierdzenia uznania oskarżonegoM. K. (1)za winnym zarzucanego mu czynu o uznanie, na podstawieart. 283 k.k., iż zachodzi tu wypadek mniejszej wagi i wymierzenieM. K. (1)za ten czyn kary pozbawienia wolności w wymiarze 6 (słownie: sześciu) miesięcy pozbawienia wolności. ☐ zasadny ☒ częściowo zasadny ☒ niezasadny Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny. Tylko częściowo – w zakresie wartości laptopa, zasadny był jeden zarzut jednej z apelacji i w tym zakresie wyrok został zmodyfikowany. Niezasadność pozostałych zarzutów skutkowała nietrafnością wniosków o jakąkolwiek inną zmianę wyroku, w szczególności poprzez uniewinnienie oskarżonego. 4 OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU 1. Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności 5 ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO 5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji 1. Przedmiot utrzymania w mocy Poza ustaleniem w zakresie wartości będącego m.in. przedmiotem wykonawczym czynu przypsanegoK. U. (1)- całość wyroku, tak w części zaskarżonej, jak i w pozostałej, podlegającej ocenie z urzędu, niezależnie od granic zaskarżenia Zwięźle o powodach utrzymania w mocy Bezzasadność większości zarzutów apelacji i brak okoliczności, podlegających uwzględnieniu z urzędu. 5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji 1. Przedmiot i zakres zmiany Wartość laptopa, którym rozporządziłK. M.– przy czynie przypisanymK. U. (1) Zwięźle o powodach zmiany Jak w rubryce o zasadności zarzutu 5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji 5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia 1.1. ☐art. 439 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia 2.1. Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości ☐art. 437 § 2 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia 3.1. Konieczność umorzenia postępowania ☐art. 437 § 2 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia 4.1. ☐art. 454 § 1 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia 5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania 5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Przytoczyć okoliczności 6 Koszty Procesu Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Przytoczyć okoliczności III, IV i V Zgodnie z treściąart. 636 § 1 kpkw razie nieuwzględnienia apelacji, wniesionej wyłącznie przez oskarżonego (jego obrońcę), koszty procesu za postępowanie odwoławcze ponosi skarżący. Na koszty postępowania odwoławczego składają się zaś wydatki na ustanowienie obrońców z urzędu, opłata w wysokości należnej za I instancję oraz ryczałt za doręczenia korespondencji – w kwocie 20 zł, a więc po 10 zł na każdego z oskarżonych. 7 PODPIS 1.3. Granice zaskarżenia Kolejny numer załącznika 1 Podmiot wnoszący apelację Obrońca oskarżonego Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja Całość wyroku 1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia ☒ na korzyść ☐ na niekorzyść ☒ w całości ☐ w części ☐ co do winy ☐ co do kary ☐ co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia 1.3.2. Podniesione zarzuty Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji ☒ art. 438 pkt 1 k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu ☐ art. 438 pkt 1a k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazanywart. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu ☒ art. 438 pkt 2 k.p.k.– obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia ☒ art. 438 pkt 3 k.p.k.– błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia ☐ art. 438 pkt 4 k.p.k.– rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka ☐ art. 439 k.p.k. ☐ brak zarzutów 1.4. Wnioski ☐ uchylenie ☒ zmiana 1.3. Granice zaskarżenia Kolejny numer załącznika 2 Podmiot wnoszący apelację Obrońca oskarżonego Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja Całość wyroku 1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia ☒ na korzyść ☐ na niekorzyść ☒ w całości ☐ w części ☐ co do winy ☐ co do kary ☐ co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia 1.3.2. Podniesione zarzuty Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji ☒ art. 438 pkt 1 k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu ☐ art. 438 pkt 1a k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazanywart. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu ☐ art. 438 pkt 2 k.p.k.– obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia ☒ art. 438 pkt 3 k.p.k.– błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia ☒ art. 438 pkt 4 k.p.k.– rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka ☐ art. 439 k.p.k. ☐ brak zarzutów 1.4. Wnioski ☐ uchylenie ☒ zmiana

15/301500/0001006/Ka

Sąd Okręgowy w Siedlcach

II Wydział Karny

150515150001006_II_K_000533_2023_Uz_2024-01-25_002

II K 533/23

2024-01-25 01:00:00.0 CET

2024-02-15 17:30:05.0 CET

2024-02-15 09:44:20.0 CET

15051515

1006

SENTENCE

Sygn. akt II K 533/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 25 stycznia 2024 r. Sąd Rejonowy w Kętrzynie II Wydział Karny w składzie: Przewodniczący: Sędzia Małgorzata Olejarczyk Protokolant: st. sekr. sądowy Ewelina Kazberuk Prok. Rej. w Kętrzynie: Jolanta Rzepko po rozpoznaniu w dniu 25 stycznia 2024r. sprawy C. B. s. J. i B. z domu S. ur. (...) w R. oskarżonego o to, że: w dniu 26 kwietnia 2023r. w B. gm. K. , w ruchu lądowym, prowadził pojazd mechaniczny marki A. o nr rej. (...) , z

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Joanna Siergiedo" xPublisher="js_sr_ketrzyn" xEditorFullName="Joanna Siergiedo" xEditor="js_sr_ketrzyn" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="6" xFlag="published" xVolType="15/051515/0001006/K" xYear="2023" xVolNmbr="000533" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok</xName> <xBlock> <xText><xBx>Sygn. akt II K 533/23</xBx></xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right"> Dnia 25 stycznia 2024 r.</xText> <xText>Sąd Rejonowy w Kętrzynie II Wydział Karny w składzie:</xText> <xText>Przewodniczący: Sędzia Małgorzata Olejarczyk</xText> <xText>Protokolant: st. sekr. sądowy Ewelina Kazberuk</xText> <xText>Prok. Rej. w Kętrzynie: Jolanta Rzepko </xText> <xText>po rozpoznaniu w dniu 25 stycznia 2024r.</xText> <xText>sprawy <xBx><xUx><xAnon>C. B.</xAnon></xUx></xBx></xText> <xText>s. <xAnon>J.</xAnon> i <xAnon>B.</xAnon> z domu <xAnon>S.</xAnon></xText> <xText><xAnon>ur. (...)</xAnon> w <xAnon>R.</xAnon></xText> <xText xALIGNx="center"> <xBx>oskarżonego o to, że:</xBx></xText> <xText>w dniu 26 kwietnia 2023r. w <xAnon>B.</xAnon> gm. <xAnon>K.</xAnon>, w ruchu lądowym, prowadził pojazd mechaniczny marki <xAnon>A.</xAnon> o <xAnon>nr rej. (...)</xAnon>, znajdując się w stanie nietrzeźwości o stężeniu alkoholu we krwi wynoszącym około 2,75 promila, przy czym czynu tego dopuścił się będąc wcześniej prawomocnie skazany za prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości oraz nie stosował się do zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 5 lat orzeczonego wyrokiem Sądu Rejonowego w Kętrzynie z dnia 15 kwietnia 2021r. sygn. akt II K 40/21, a także nie stosował się do decyzji nr <xAnon> (...)</xAnon><xAnon>(...)</xAnon>o cofnięciu uprawnień do kierowania pojazdami kat. <xAnon> (...)</xAnon> wydanej w dniu 22 września 2021r. przez Starostę <xAnon> (...)</xAnon>,</xText> <xText><xBx>tj. o czyn z <xLexLink xArt="art. 178 a;art. 178 a § 4" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 178a § 4 kk</xLexLink> w zb. z <xLexLink xArt="art. 180 a" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 180a kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 kk</xLexLink></xBx></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">I</xName> <xText>oskarżonego<xBx> <xAnon>C. B.</xAnon> </xBx>uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to przy zastosowaniu <xLexLink xArt="art. 4;art. 4 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 4 § 1 kk</xLexLink> z mocy <xLexLink xArt="art. 178 a;art. 178 a § 4" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 178a § 4 kk</xLexLink> w zb. z <xLexLink xArt="art. 180 a" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 180a kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 kk</xLexLink> skazuje, zaś na podstawie <xLexLink xArt="art. 178 a;art. 178 a § 4" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 178a § 4 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 3 kk</xLexLink> wymierza mu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">II</xName> <xText>na podstawie <xLexLink xArt="art. 69;art. 69 § 1;art. 69 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 69 § 1 i 2 kk</xLexLink>, <xLexLink xArt="art. 70;art. 70 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 70 § 1 kk</xLexLink> wykonanie orzeczonej kary warunkowo zawiesza oskarżonemu na okres próby 3 (trzech) lat;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">III</xName> <xText>na podstawie <xLexLink xArt="art. 42;art. 42 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 42 § 3 kk</xLexLink> orzeka wobec oskarżonego środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych dożywotnio;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">IV</xName> <xText>na podstawie <xLexLink xArt="art. 43 a;art. 43 a § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 43a § 3 kk</xLexLink> orzeka od oskarżonego świadczenie pieniężne w kwocie 10.000 (dziesięć tysięcy) złotych na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">V</xName> <xText>na podstawie <xLexLink xArt="art. 624;art. 624 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 624 § 1 kpk</xLexLink> zwalnia oskarżonego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych w całości.</xText> </xUnit> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="32"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="30"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="56"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="10"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="87"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="33"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="11"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="9"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="100"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="38"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="5"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="11"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="11"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="114"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="71"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="99"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>Formularz UK 1</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>Sygnatura akt</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>II K 533/23</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText><xIx>Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie <xLexLink xArt="art. 343;art. 343 a;art. 387" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k.</xLexLink> albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>USTALENIE FAKTÓW </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.1. Fakty uznane za udowodnione</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center"> <xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xText><xIx>Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText><xIx> </xIx></xText> </xUnit> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xAnon>C. B.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xText>w dniu 26 kwietnia 2023r. w <xAnon>B.</xAnon> gm. <xAnon>K.</xAnon>, w ruchu lądowym, prowadził pojazd mechaniczny marki <xAnon>A.</xAnon> o <xAnon>nr rej. (...)</xAnon>, znajdując się w stanie nietrzeźwości o stężeniu alkoholu we krwi wynoszącym około 2,75 promila, przy czym czynu tego dopuścił się będąc wcześniej prawomocnie skazany za prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości oraz nie stosował się do zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 5 lat orzeczonego wyrokiem Sądu Rejonowego w Kętrzynie z dnia 15 kwietnia 2021r. sygn. akt II K 40/21, a także nie stosował się do decyzji nr <xAnon> (...)</xAnon><xAnon>(...)</xAnon> o cofnięciu uprawnień do kierowania pojazdami kat. <xAnon> (...)</xAnon> wydanej w dniu 22 września 2021r. przez Starostę <xAnon> (...)</xAnon>,</xText> <xText><xBx>tj. o czyn z <xLexLink xArt="art. 178 a;art. 178 a § 4" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 178a § 4 kk</xLexLink> w zb. z <xLexLink xArt="art. 180 a" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 180a kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 kk</xLexLink></xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="13"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Dowód </xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Numer karty </xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="13"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>prowadzenie przez oskarżonego <xAnon>C. B.</xAnon> w dniu 26 kwietnia 2023r. w <xAnon>B.</xAnon> gm. <xAnon>K.</xAnon>, w ruchu lądowym, pojazdu mechanicznego marki <xAnon>A.</xAnon> o <xAnon>nr rej. (...)</xAnon>, znajdując się w stanie nietrzeźwości o stężeniu alkoholu we krwi wynoszącym około 2,75 promila,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>zawiadomienie policji przez <xAnon>M. M.</xAnon> o prowadzeniu pojazdu mechanicznego marki <xAnon>A.</xAnon> o <xAnon>nr rej. (...)</xAnon> przez oskarżonego w dniu 26 kwietnia 2023 r.,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText>zatrzymanie przez świadka <xAnon>M. M.</xAnon> pojazdu kierowanego przez oskarżonego przed przyjazdem funkcjonariuszy policji, próba zabrania kluczyków od pojazdu, wyczuwalna woń alkoholu od oskarżonego znajdującego się na miejscu kierowcy, oddalenie się oskarżonego do swojego miejsca zamieszkania,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText>udanie się funkcjonariuszy do miejsca zamieszkania <xAnon>C. B.</xAnon>, odnalezienie samochodu w pomieszczeniu gospodarczym,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">5</xName> <xText>rozpytanie oskarżonego w jego miejscu zamieszkania na okoliczność zdarzenia, agresywne zachowanie oskarżonego podczas obecności funkcjonariuszy, brak zgody na przebadanie alkomatem na zawartość alkoholu, udanie się funkcjonariuszy wraz z oskarżonym na badanie krwi,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">6</xName> <xText>wcześniejsza karalność oskarżonego za prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości i orzeczony zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 5 lat wyrokiem Sądu Rejonowego w Kętrzynie z dnia 15 kwietnia 2021r. sygn. akt II K 40/21.</xText> </xUnit> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Protokół pobrania krwi oskarżonego</xText> <xText>Opinia sądowo-lekarska nr 539/23</xText> <xText>Sprawozdanie nr H – <xAnon> (...)</xAnon></xText> <xText>Protokół oględzin rzeczy - samochód osobowy</xText> <xText>częściowe wyjaśnienia oskarżonego</xText> <xText>Zeznania świadka <xAnon>M. M.</xAnon></xText> <xText>Zeznania świadka <xAnon>K. S.</xAnon></xText> <xText>Zeznania świadka <xAnon>E. K.</xAnon></xText> <xText>Zeznania świadka <xAnon>P. Ś.</xAnon>,</xText> <xText>Wyrok Sądu Rejonowego w Kętrzynie z dnia 15 kwietnia 2021 r. sygn. akt II K 40/21</xText> <xText>Informacja o karalności</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>k. 27-29</xText> <xText>k. 60-62</xText> <xText>k. 26</xText> <xText>k. 7-8</xText> <xText>k. 86v</xText> <xText>k. 87-87v, k. 5-6</xText> <xText>k. 87v,</xText> <xText>k.12v</xText> <xText>k. 86v,36</xText> <xText>k. 87, 44,</xText> <xText>k.14</xText> <xText>k. 47-48v</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.1. Fakty uznane za nieudowodnione</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center"> <xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xText><xIx>Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xAnon>C. B.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xText>w dniu 26 kwietnia 2023r. w <xAnon>B.</xAnon> gm. <xAnon>K.</xAnon>, w ruchu lądowym, prowadził pojazd mechaniczny marki <xAnon>A.</xAnon> o <xAnon>nr rej. (...)</xAnon>, znajdując się w stanie nietrzeźwości o stężeniu alkoholu we krwi wynoszącym około 2,75 promila, przy czym czynu tego dopuścił się będąc wcześniej prawomocnie skazany za prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości oraz nie stosował się do zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 5 lat orzeczonego wyrokiem Sądu Rejonowego w Kętrzynie z dnia 15 kwietnia 2021r. sygn. akt II K 40/21, a także nie stosował się do decyzji nr <xAnon> (...)</xAnon><xAnon>(...)</xAnon> o cofnięciu uprawnień do kierowania pojazdami kat. <xAnon> (...)</xAnon> wydanej w dniu 22 września 2021r. przez Starostę <xAnon> (...)</xAnon>,</xText> <xText><xBx>tj. o czyn z <xLexLink xArt="art. 178 a;art. 178 a § 4" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 178a § 4 kk</xLexLink> w zb. z <xLexLink xArt="art. 180 a" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 180a kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 kk</xLexLink></xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="13"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione </xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód </xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="13"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>Twierdzenia oskarżonego, że to nie on prowadził pojazd mechaniczny marki <xAnon>A.</xAnon> o <xAnon>nr rej. (...)</xAnon>, znajdując się w stanie nietrzeźwości, tylko <xAnon>K. S.</xAnon></xText> </xUnit> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>wyjaśnienia oskarżonego w części, w której wskazuje, iż to nie on kierował pojazdem w stanie nietrzeźwości,</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>k.86-86v</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>OCena DOWOdów </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp. faktu z pkt 1.1</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uznania dowodu</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>1.1.1</xText> <xText>1.1.5</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>Protokół pobrania krwi oskarżonego</xText> <xText>Sprawozdanie nr H – <xAnon> (...)</xAnon></xText> <xText>Protokół oględzin rzeczy - samochód osobowy</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText>- sporządzone przez osoby uprawnione, kompetentne, zgodne z przepisami prawa, niekwestionowane w toku postępowania,</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>1.1.1</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>Opinia sądowo-lekarska nr 539/23</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText>- spełnia wymogi określone w <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">kpk</xLexLink>, jest pełna, jasna, a zawarte w niej wnioski należycie uzasadnione,</xText> <xText>Z opinii wynika, że <xAnon>C. B.</xAnon> kierując samochodem w dniu 26.04.2023 r. około godziny 20:50 był w stanie nietrzeźwości, ze stężeniem alkoholu we krwi wynoszącym około 2,75 promila.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>1.1.6</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>Wyrok Sądu Rejonowego w Kętrzynie z dnia 15 kwietnia 2021 r. sygn. akt II K 40/21</xText> <xText>Informacja o karalności</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText>Dokumenty potwierdzające wcześniejszą karalność oskarżonego. Niekwestionowane w toku postępowania.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>1.1.1</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>częściowe wyjaśnienia oskarżonego</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText>Sąd uznał wyjaśnienia oskarżonego za wiarygodne jedynie w wąskim zakresie, w zasadzie sprowadzającym się do potwierdzenia, że w dniu popełnienia czynu spożywał alkohol.</xText> <xText>Wskazał jednak, że spożywał go dopiero po pracy, co w świetle opinii biegłego nie może się ostać.</xText> <xText>Z opinii sądowo- lekarskiej wynika, iż stężenie alkoholu we krwi oskarżonego mogło wynosić 2,75 promila około godz. 20:50 (przybliżony czas prowadzenia pojazdu).</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>1.1.2</xText> <xText>1.1.3</xText> <xText>1.1.5</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>Zeznania świadka <xAnon>M. M.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText>Sąd uznał zeznania świadka za wiarygodne.</xText> <xText>Świadek zeznała, że to ona zawiadomiła policję o prowadzeniu pojazdu przez osobę będącą w stanie nietrzeźwości.</xText> <xText>Świadek sama dokonała zatrzymania pojazdu. Początkowo sądziła, że samochodem kierował jej konkubent <xAnon>K. S.</xAnon>, jednak po zatrzymaniu pojazdu, okazało się, że za kierownicą pojazdu znajdował się oskarżony. Świadek chciała zapobiec dalszemu prowadzeniu pojazdu przez oskarżonego, jednak ten nie chciał oddać kluczyków i oddalił się do miejsca zamieszkania. Po przybyciu policji, świadek wskazała miejsce gdzie oskarżony mieszka i wraz z funkcjonariuszami udała się do miejsca zamieszkania <xAnon>C. B.</xAnon>. Na miejscu drzwi domu otworzył oskarżony, który był w stosunku do policjantów agresywny oraz twierdził, że nie wie o co chodzi.</xText> <xText>Powyższe znajduje potwierdzenie w pozostałym zgromadzonym materiale dowodowym – zeznania świadka <xAnon>E. K.</xAnon>, <xAnon>P. Ś.</xAnon>,</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>1.1.1</xText> <xText>1.1.2</xText> <xText>1.1.3</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>Zeznania świadka <xAnon>K. S.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText>Świadek zeznał, że w dniu popełnienia czynu wraz z <xAnon>M. Ż.</xAnon> spożywał alkohol, a gdy <xAnon>M. Ż.</xAnon> chciał wrócić do domu, to oskarżony zaproponował, że zawiezie go do miejsca zamieszkania.</xText> <xText>Świadek od początku konsekwentnie zeznawał, iż on był pasażerem pojazdu kierowanego przez oskarżonego. Świadek wskazał, że po opuszczeniu samochodu przez <xAnon>M. Ż.</xAnon>, samochód zatrzymała jego konkubina. Świadek wraz z oskarżonym udali się do miejsca zamieszkania oskarżonego, oskarżony samochód schował do stodoły, a chwilę później przyjechała policja.</xText> <xText>Sąd uznał zeznania świadka za wiarygodne. Zeznania świadka znajdują potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym – zeznania świadka <xAnon>M. M.</xAnon>, zeznaniach funkcjonariuszy policji – w zakresie dotyczącym odnalezienia samochodu pozostawionego przez oskarżonego w pomieszczeniu gospodarczym.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>1.1.3</xText> <xText>1.1.4</xText> <xText>1.1.5</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>Zeznania świadka <xAnon>E. K.</xAnon></xText> <xText>Zeznania świadka <xAnon>P. Ś.</xAnon>,</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText>Zeznania świadków charakteryzują się spójnością i konsekwencją. Zeznania te w ocenie sądu stanowią rzeczową relację zaistniałego zdarzenia.</xText> <xText>Funkcjonariusze zeznali, że od <xAnon>C. B.</xAnon> wyczuwalna była woń alkoholu oraz podczas rozpytania w miejscu zamieszkania <xAnon>K. S.</xAnon> wskazał, że on był jedynie pasażerem a samochodem kierował <xAnon>C. B.</xAnon>.</xText> <xText>Funkcjonariusze odnaleźli samochód w stodole w miejscu zamieszkania oskarżonego, wówczas maska samochodu pozostawała jeszcze ciepła. Ponadto funkcjonariusze wskazali na agresywne zachowanie oskarżonego wobec nich.</xText> <xText>Wiarygodność zeznań funkcjonariuszy w ocenie Sądu nie budzi żadnych wątpliwości. Świadkowie wykonywali swoje obowiązki służbowe, nie mają żadnych powodów, aby bezpodstawnie obciążać oskarżonego.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.1.Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów<xBRx></xBRx>(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>1.2.1</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>Wyjaśnienia oskarżonego</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText>Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego, w których wskazał, że pojazdem kierował <xAnon>K. S.</xAnon>, bowiem są sprzeczne z pozostałym zgromadzonym materiałem dowodowym.</xText> <xText>W ocenie Sądu stanowią one przyjętą linię obrony w celu uniknięcia odpowiedzialności karnej,</xText> <xText>Ponadto, świadek <xAnon>M. M.</xAnon>, która zatrzymała pojazd przed funkcjonariuszami policji wskazała, że również ku jej zdziwieniu kierowcą był oskarżony, a nie <xAnon>K. S.</xAnon>, tak jak wcześniej myślała.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>1.1.1</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>Zeznania świadka <xAnon>M. Ż.</xAnon></xText> <xText>Zeznania świadka <xAnon>J. P.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText>Zeznania świadków Sąd uznał za niemające znaczenia dla ustalenia przebiegu zdarzenia z dnia 26.04.2023 r.</xText> <xText>Świadkowie zeznali, iż nie są stanie określić, kto w dniu 26 kwietnia 2023 r. spożywał alkohol, czy alkohol spożywał również oskarżony i kto kierował pojazdem w dniu 26.04.2023 r.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>PODSTAWA PRAWNA WYROKU </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xIx>Punkt rozstrzygnięcia z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3.1</xName> <xText xALIGNx="left">Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem</xText> </xUnit> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>I</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xAnon>C. B.</xAnon></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText>W przepisie <xBx><xLexLink xArt="art. 178 a;art. 178 a § 4" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 178a § 4 k.k.</xLexLink></xBx> określono typ kwalifikowany występku opisanego w <xLexLink xArt="art. 178 a;art. 178 a § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 178a § 1 k.k.</xLexLink> <xLexLink xArt="art. 178 a;art. 178 a § 4" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">Art. 178 a § 4 kk</xLexLink> penalizuje zachowane polegające na prowadzeniu pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środka odurzającego przez sprawcę, który był wcześniej prawomocnie skazany za prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środka odurzającego, albo za przestępstwo z <xLexLink xArt="art. 173;art. 174;art. 177" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 173, 174, 177</xLexLink> lub z <xLexLink xArt="art. 355;art. 355 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 355 § 2 k.k.</xLexLink>, popełnione w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środka odurzającego, albo który dopuścił się tego czynu w okresie obowiązywania zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych orzeczonego w związku ze skazaniem za przestępstwo. Przestępstwo przewidziane w <xLexLink xArt="art. 178 a;art. 178 a § 4" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 178a § 4 k.k.</xLexLink> można popełnić tylko umyślnie w zamiarze bezpośrednim lub ewentualnym.</xText> <xText>Natomiast, czyn zabroniony z <xBx><xLexLink xArt="art. 180 a" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 180a kk</xLexLink></xBx> ma charakter powszechny. Jego znamiona zostają zrealizowane wówczas, gdy wobec sprawcy wydano decyzję o cofnięciu uprawnień do kierowania pojazdami.</xText> <xText>Bez wątpienia oskarżony swoim zachowaniem, tj. prowadzeniem pojazdu mechanicznego, znajdując się w stanie nietrzeźwości o stężeniu alkoholu we krwi wynoszącym około 2,75 promila, będąc wcześniej prawomocnie skazanym za prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości oraz nie stosował się do zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 5 lat wypełnił znamiona czynu określonego w <xLexLink xArt="art. 178 a;art. 178 a § 4" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 178a §4 kk</xLexLink> oraz 180 a <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">kk</xLexLink>.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3.2</xName> <xText xALIGNx="left">Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem</xText> </xUnit> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3.3</xName> <xText xALIGNx="left">Warunkowe umorzenie postępowania</xText> </xUnit> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText><xIx>Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3.4</xName> <xText xALIGNx="left">Umorzenie postępowania</xText> </xUnit> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText><xIx>Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3.5</xName> <xText xALIGNx="left">Uniewinnienie</xText> </xUnit> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText><xIx>Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt rozstrzygnięcia <xBRx></xBRx>z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt z wyroku odnoszący się <xBRx></xBRx>do przypisanego czynu</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="4" xRowSpan="5"> <xText><xAnon>C. B.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>I</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>I</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText><xUx>kara 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;</xUx></xText> <xText>Postawa oskarżonego świadczy o rażącym lekceważeniu zasad obowiązujących w ruchu drogowym. Tego rodzaju postępowanie musi spotkać się zatem z jednoznaczną i zdecydowaną reakcją wymiaru sprawiedliwości.</xText> <xText>Sąd ocenił stopień społecznej szkodliwości czynu jako znaczny, oskarżony poruszał się pojazdem mechanicznym w dniu 26 kwietnia 2023 r, zaś stężenie alkoholu wynosiło 2,75 promila. Popełniony czyn godził w bezpieczeństwo ruchu drogowego. Ponadto, oskarżony był wcześniej karany (k. 47-48v).</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>II</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>I</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText><xUx>w oparciu o <xLexLink xArt="art. 69;art. 69 § 1;art. 69 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 69 § 1, 2 k.k.</xLexLink>, <xLexLink xArt="art. 70;art. 70 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 70 § 1 k.k.</xLexLink> wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawieszono oskarżonemu na okres próby 3 lat, </xUx></xText> <xText>Warunkiem zastosowania tej instytucji jest spełnienie przesłanki o charakterze indywidualno-prewencyjnym.</xText> <xText>Zdaniem Sądu, zawieszenie wykonania kary będzie wystarczające do osiągnięcia wobec sprawcy celów kary, w szczególności zapobieżenia powrotności do przestępstwa. Fakt uprzedniej karalności nie wyklucza w ocenie Sądu pozytywnej prognozy kryminologicznej, a tym samym stosowania środków probacyjnych czy kar wolnościowych. Z uwagi na to, że <xAnon>C. B.</xAnon> nie był w czasie czynu skazany na karę pozbawienia wolności, Sąd orzeczona karę zawiesił warunkowo.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>III</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>I</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText><xUx>zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych dożywotnio</xUx></xText> <xText>- obligatoryjny w przypadku popełnienia przestępstwa z <xLexLink xArt="art. 178 a;art. 178 a § 4" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 178a § 4 k.k.</xLexLink> wynikający z <xLexLink xArt="art. 42;art. 42 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 42 § 3 k.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>IV</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>I</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="7" xRowSpan="2"> <xText><xUx>świadczenie pieniężne w kwocie 10.000 (dziesięć tysięcy) złotych na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej</xUx></xText> <xText>obligatoryjny środek karny w przypadku skazania za czyn z <xLexLink xArt="art. 178 a;art. 178 a § 4" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 178a § 4 k.k.</xLexLink> w najniższej przewidzianej wysokości, przy uwzględnieniu możliwości płatniczych oskarżonego</xText> <xText>- ma na celu wzmocnienie wychowawczego charakteru wymierzonej oskarżonemu kary.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">5</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt rozstrzygnięcia <xBRx></xBRx>z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.6. inne zagadnienia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText><xIx>W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia, <xBRx></xBRx>a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">7</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>KOszty procesu </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xIx>Punkt rozstrzygnięcia z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="13"> <xText><xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>V.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="13"> <xText>oskarżony nie pracuje, osiąga jedynie dochód z prac dorywczych. Biorąc pod uwagę powyższe Sąd, na podstawie <xLexLink xArt="art. 624;art. 624 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 624 § 1 k.p.k.</xLexLink> zwolnił oskarżonego od ponoszenia opłaty sądowej i wydatków poniesionych w toku postępowania biorąc pod uwagę sytuację materialną i majątkową oskarżonego oraz względy słuszności.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">6</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1Podpis </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> </xClmn> </xRow> </xRows> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Sędzia Małgorzata Olejarczyk

Joanna Siergiedo

st. sekr. sądowy Ewelina Kazberuk

Joanna Siergiedo

Sygn. akt II K 533/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 25 stycznia 2024 r. Sąd Rejonowy w Kętrzynie II Wydział Karny w składzie: Przewodniczący: Sędzia Małgorzata Olejarczyk Protokolant: st. sekr. sądowy Ewelina Kazberuk Prok. Rej. w Kętrzynie: Jolanta Rzepko po rozpoznaniu w dniu 25 stycznia 2024r. sprawyC. B. s.J.iB.z domuS. ur. (...)wR. oskarżonego o to, że: w dniu 26 kwietnia 2023r. wB.gm.K., w ruchu lądowym, prowadził pojazd mechaniczny markiA.onr rej. (...), znajdując się w stanie nietrzeźwości o stężeniu alkoholu we krwi wynoszącym około 2,75 promila, przy czym czynu tego dopuścił się będąc wcześniej prawomocnie skazany za prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości oraz nie stosował się do zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 5 lat orzeczonego wyrokiem Sądu Rejonowego w Kętrzynie z dnia 15 kwietnia 2021r. sygn. akt II K 40/21, a także nie stosował się do decyzji nr(...)(...)o cofnięciu uprawnień do kierowania pojazdami kat.(...)wydanej w dniu 22 września 2021r. przez Starostę(...), tj. o czyn zart. 178a § 4 kkw zb. zart. 180a kkw zw. zart. 11 § 2 kk I oskarżonegoC. B.uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to przy zastosowaniuart. 4 § 1 kkz mocyart. 178a § 4 kkw zb. zart. 180a kkw zw. zart. 11 § 2 kkskazuje, zaś na podstawieart. 178a § 4 kkw zw. zart. 11 § 3 kkwymierza mu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności; II na podstawieart. 69 § 1 i 2 kk,art. 70 § 1 kkwykonanie orzeczonej kary warunkowo zawiesza oskarżonemu na okres próby 3 (trzech) lat; III na podstawieart. 42 § 3 kkorzeka wobec oskarżonego środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych dożywotnio; IV na podstawieart. 43a § 3 kkorzeka od oskarżonego świadczenie pieniężne w kwocie 10.000 (dziesięć tysięcy) złotych na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej; V na podstawieart. 624 § 1 kpkzwalnia oskarżonego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych w całości. UZASADNIENIE Formularz UK 1 Sygnatura akt II K 533/23 Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybieart. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k.albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza. 1 USTALENIE FAKTÓW 0.1. Fakty uznane za udowodnione Lp. Oskarżony Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano) 1 C. B. w dniu 26 kwietnia 2023r. wB.gm.K., w ruchu lądowym, prowadził pojazd mechaniczny markiA.onr rej. (...), znajdując się w stanie nietrzeźwości o stężeniu alkoholu we krwi wynoszącym około 2,75 promila, przy czym czynu tego dopuścił się będąc wcześniej prawomocnie skazany za prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości oraz nie stosował się do zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 5 lat orzeczonego wyrokiem Sądu Rejonowego w Kętrzynie z dnia 15 kwietnia 2021r. sygn. akt II K 40/21, a także nie stosował się do decyzji nr(...)(...)o cofnięciu uprawnień do kierowania pojazdami kat.(...)wydanej w dniu 22 września 2021r. przez Starostę(...), tj. o czyn zart. 178a § 4 kkw zb. zart. 180a kkw zw. zart. 11 § 2 kk Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione Dowód Numer karty 1 prowadzenie przez oskarżonegoC. B.w dniu 26 kwietnia 2023r. wB.gm.K., w ruchu lądowym, pojazdu mechanicznego markiA.onr rej. (...), znajdując się w stanie nietrzeźwości o stężeniu alkoholu we krwi wynoszącym około 2,75 promila, 2 zawiadomienie policji przezM. M.o prowadzeniu pojazdu mechanicznego markiA.onr rej. (...)przez oskarżonego w dniu 26 kwietnia 2023 r., 3 zatrzymanie przez świadkaM. M.pojazdu kierowanego przez oskarżonego przed przyjazdem funkcjonariuszy policji, próba zabrania kluczyków od pojazdu, wyczuwalna woń alkoholu od oskarżonego znajdującego się na miejscu kierowcy, oddalenie się oskarżonego do swojego miejsca zamieszkania, 4 udanie się funkcjonariuszy do miejsca zamieszkaniaC. B., odnalezienie samochodu w pomieszczeniu gospodarczym, 5 rozpytanie oskarżonego w jego miejscu zamieszkania na okoliczność zdarzenia, agresywne zachowanie oskarżonego podczas obecności funkcjonariuszy, brak zgody na przebadanie alkomatem na zawartość alkoholu, udanie się funkcjonariuszy wraz z oskarżonym na badanie krwi, 6 wcześniejsza karalność oskarżonego za prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości i orzeczony zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 5 lat wyrokiem Sądu Rejonowego w Kętrzynie z dnia 15 kwietnia 2021r. sygn. akt II K 40/21. Protokół pobrania krwi oskarżonego Opinia sądowo-lekarska nr 539/23 Sprawozdanie nr H –(...) Protokół oględzin rzeczy - samochód osobowy częściowe wyjaśnienia oskarżonego Zeznania świadkaM. M. Zeznania świadkaK. S. Zeznania świadkaE. K. Zeznania świadkaP. Ś., Wyrok Sądu Rejonowego w Kętrzynie z dnia 15 kwietnia 2021 r. sygn. akt II K 40/21 Informacja o karalności k. 27-29 k. 60-62 k. 26 k. 7-8 k. 86v k. 87-87v, k. 5-6 k. 87v, k.12v k. 86v,36 k. 87, 44, k.14 k. 47-48v 0.1. Fakty uznane za nieudowodnione Lp. Oskarżony Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano) 1. C. B. w dniu 26 kwietnia 2023r. wB.gm.K., w ruchu lądowym, prowadził pojazd mechaniczny markiA.onr rej. (...), znajdując się w stanie nietrzeźwości o stężeniu alkoholu we krwi wynoszącym około 2,75 promila, przy czym czynu tego dopuścił się będąc wcześniej prawomocnie skazany za prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości oraz nie stosował się do zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 5 lat orzeczonego wyrokiem Sądu Rejonowego w Kętrzynie z dnia 15 kwietnia 2021r. sygn. akt II K 40/21, a także nie stosował się do decyzji nr(...)(...)o cofnięciu uprawnień do kierowania pojazdami kat.(...)wydanej w dniu 22 września 2021r. przez Starostę(...), tj. o czyn zart. 178a § 4 kkw zb. zart. 180a kkw zw. zart. 11 § 2 kk Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione Dowód 1 Twierdzenia oskarżonego, że to nie on prowadził pojazd mechaniczny markiA.onr rej. (...), znajdując się w stanie nietrzeźwości, tylkoK. S. wyjaśnienia oskarżonego w części, w której wskazuje, iż to nie on kierował pojazdem w stanie nietrzeźwości, k.86-86v 2 OCena DOWOdów 0.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów Lp. faktu z pkt 1.1 Dowód Zwięźle o powodach uznania dowodu 1.1.1 1.1.5 Protokół pobrania krwi oskarżonego Sprawozdanie nr H –(...) Protokół oględzin rzeczy - samochód osobowy - sporządzone przez osoby uprawnione, kompetentne, zgodne z przepisami prawa, niekwestionowane w toku postępowania, 1.1.1 Opinia sądowo-lekarska nr 539/23 - spełnia wymogi określone wkpk, jest pełna, jasna, a zawarte w niej wnioski należycie uzasadnione, Z opinii wynika, żeC. B.kierując samochodem w dniu 26.04.2023 r. około godziny 20:50 był w stanie nietrzeźwości, ze stężeniem alkoholu we krwi wynoszącym około 2,75 promila. 1.1.6 Wyrok Sądu Rejonowego w Kętrzynie z dnia 15 kwietnia 2021 r. sygn. akt II K 40/21 Informacja o karalności Dokumenty potwierdzające wcześniejszą karalność oskarżonego. Niekwestionowane w toku postępowania. 1.1.1 częściowe wyjaśnienia oskarżonego Sąd uznał wyjaśnienia oskarżonego za wiarygodne jedynie w wąskim zakresie, w zasadzie sprowadzającym się do potwierdzenia, że w dniu popełnienia czynu spożywał alkohol. Wskazał jednak, że spożywał go dopiero po pracy, co w świetle opinii biegłego nie może się ostać. Z opinii sądowo- lekarskiej wynika, iż stężenie alkoholu we krwi oskarżonego mogło wynosić 2,75 promila około godz. 20:50 (przybliżony czas prowadzenia pojazdu). 1.1.2 1.1.3 1.1.5 Zeznania świadkaM. M. Sąd uznał zeznania świadka za wiarygodne. Świadek zeznała, że to ona zawiadomiła policję o prowadzeniu pojazdu przez osobę będącą w stanie nietrzeźwości. Świadek sama dokonała zatrzymania pojazdu. Początkowo sądziła, że samochodem kierował jej konkubentK. S., jednak po zatrzymaniu pojazdu, okazało się, że za kierownicą pojazdu znajdował się oskarżony. Świadek chciała zapobiec dalszemu prowadzeniu pojazdu przez oskarżonego, jednak ten nie chciał oddać kluczyków i oddalił się do miejsca zamieszkania. Po przybyciu policji, świadek wskazała miejsce gdzie oskarżony mieszka i wraz z funkcjonariuszami udała się do miejsca zamieszkaniaC. B.. Na miejscu drzwi domu otworzył oskarżony, który był w stosunku do policjantów agresywny oraz twierdził, że nie wie o co chodzi. Powyższe znajduje potwierdzenie w pozostałym zgromadzonym materiale dowodowym – zeznania świadkaE. K.,P. Ś., 1.1.1 1.1.2 1.1.3 Zeznania świadkaK. S. Świadek zeznał, że w dniu popełnienia czynu wraz zM. Ż.spożywał alkohol, a gdyM. Ż.chciał wrócić do domu, to oskarżony zaproponował, że zawiezie go do miejsca zamieszkania. Świadek od początku konsekwentnie zeznawał, iż on był pasażerem pojazdu kierowanego przez oskarżonego. Świadek wskazał, że po opuszczeniu samochodu przezM. Ż., samochód zatrzymała jego konkubina. Świadek wraz z oskarżonym udali się do miejsca zamieszkania oskarżonego, oskarżony samochód schował do stodoły, a chwilę później przyjechała policja. Sąd uznał zeznania świadka za wiarygodne. Zeznania świadka znajdują potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym – zeznania świadkaM. M., zeznaniach funkcjonariuszy policji – w zakresie dotyczącym odnalezienia samochodu pozostawionego przez oskarżonego w pomieszczeniu gospodarczym. 1.1.3 1.1.4 1.1.5 Zeznania świadkaE. K. Zeznania świadkaP. Ś., Zeznania świadków charakteryzują się spójnością i konsekwencją. Zeznania te w ocenie sądu stanowią rzeczową relację zaistniałego zdarzenia. Funkcjonariusze zeznali, że odC. B.wyczuwalna była woń alkoholu oraz podczas rozpytania w miejscu zamieszkaniaK. S.wskazał, że on był jedynie pasażerem a samochodem kierowałC. B.. Funkcjonariusze odnaleźli samochód w stodole w miejscu zamieszkania oskarżonego, wówczas maska samochodu pozostawała jeszcze ciepła. Ponadto funkcjonariusze wskazali na agresywne zachowanie oskarżonego wobec nich. Wiarygodność zeznań funkcjonariuszy w ocenie Sądu nie budzi żadnych wątpliwości. Świadkowie wykonywali swoje obowiązki służbowe, nie mają żadnych powodów, aby bezpodstawnie obciążać oskarżonego. 0.1.Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów) Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2 Dowód Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu 1.2.1 Wyjaśnienia oskarżonego Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego, w których wskazał, że pojazdem kierowałK. S., bowiem są sprzeczne z pozostałym zgromadzonym materiałem dowodowym. W ocenie Sądu stanowią one przyjętą linię obrony w celu uniknięcia odpowiedzialności karnej, Ponadto, świadekM. M., która zatrzymała pojazd przed funkcjonariuszami policji wskazała, że również ku jej zdziwieniu kierowcą był oskarżony, a nieK. S., tak jak wcześniej myślała. 1.1.1 Zeznania świadkaM. Ż. Zeznania świadkaJ. P. Zeznania świadków Sąd uznał za niemające znaczenia dla ustalenia przebiegu zdarzenia z dnia 26.04.2023 r. Świadkowie zeznali, iż nie są stanie określić, kto w dniu 26 kwietnia 2023 r. spożywał alkohol, czy alkohol spożywał również oskarżony i kto kierował pojazdem w dniu 26.04.2023 r. 3 PODSTAWA PRAWNA WYROKU Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Oskarżony ☒ 3.1 Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem I C. B. Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej W przepisieart. 178a § 4 k.k.określono typ kwalifikowany występku opisanego wart. 178a § 1 k.k.Art. 178 a § 4 kkpenalizuje zachowane polegające na prowadzeniu pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środka odurzającego przez sprawcę, który był wcześniej prawomocnie skazany za prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środka odurzającego, albo za przestępstwo zart. 173, 174, 177lub zart. 355 § 2 k.k., popełnione w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środka odurzającego, albo który dopuścił się tego czynu w okresie obowiązywania zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych orzeczonego w związku ze skazaniem za przestępstwo. Przestępstwo przewidziane wart. 178a § 4 k.k.można popełnić tylko umyślnie w zamiarze bezpośrednim lub ewentualnym. Natomiast, czyn zabroniony zart. 180a kkma charakter powszechny. Jego znamiona zostają zrealizowane wówczas, gdy wobec sprawcy wydano decyzję o cofnięciu uprawnień do kierowania pojazdami. Bez wątpienia oskarżony swoim zachowaniem, tj. prowadzeniem pojazdu mechanicznego, znajdując się w stanie nietrzeźwości o stężeniu alkoholu we krwi wynoszącym około 2,75 promila, będąc wcześniej prawomocnie skazanym za prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości oraz nie stosował się do zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 5 lat wypełnił znamiona czynu określonego wart. 178a §4 kkoraz 180 akk. ☐ 3.2 Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej ☐ 3.3 Warunkowe umorzenie postępowania Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania ☐ 3.4 Umorzenie postępowania Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania ☐ 3.5 Uniewinnienie Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia 4 KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie Oskarżony Punkt rozstrzygnięciaz wyroku Punkt z wyroku odnoszący siędo przypisanego czynu Przytoczyć okoliczności C. B. I I kara 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności; Postawa oskarżonego świadczy o rażącym lekceważeniu zasad obowiązujących w ruchu drogowym. Tego rodzaju postępowanie musi spotkać się zatem z jednoznaczną i zdecydowaną reakcją wymiaru sprawiedliwości. Sąd ocenił stopień społecznej szkodliwości czynu jako znaczny, oskarżony poruszał się pojazdem mechanicznym w dniu 26 kwietnia 2023 r, zaś stężenie alkoholu wynosiło 2,75 promila. Popełniony czyn godził w bezpieczeństwo ruchu drogowego. Ponadto, oskarżony był wcześniej karany (k. 47-48v). II I w oparciu oart. 69 § 1, 2 k.k.,art. 70 § 1 k.k.wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawieszono oskarżonemu na okres próby 3 lat, Warunkiem zastosowania tej instytucji jest spełnienie przesłanki o charakterze indywidualno-prewencyjnym. Zdaniem Sądu, zawieszenie wykonania kary będzie wystarczające do osiągnięcia wobec sprawcy celów kary, w szczególności zapobieżenia powrotności do przestępstwa. Fakt uprzedniej karalności nie wyklucza w ocenie Sądu pozytywnej prognozy kryminologicznej, a tym samym stosowania środków probacyjnych czy kar wolnościowych. Z uwagi na to, żeC. B.nie był w czasie czynu skazany na karę pozbawienia wolności, Sąd orzeczona karę zawiesił warunkowo. III I zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych dożywotnio - obligatoryjny w przypadku popełnienia przestępstwa zart. 178a § 4 k.k.wynikający zart. 42 § 3 k.k. IV I świadczenie pieniężne w kwocie 10.000 (dziesięć tysięcy) złotych na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej obligatoryjny środek karny w przypadku skazania za czyn zart. 178a § 4 k.k.w najniższej przewidzianej wysokości, przy uwzględnieniu możliwości płatniczych oskarżonego - ma na celu wzmocnienie wychowawczego charakteru wymierzonej oskarżonemu kary. 5 1Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU Oskarżony Punkt rozstrzygnięciaz wyroku Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu Przytoczyć okoliczności 1.6. inne zagadnienia W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę 7 KOszty procesu Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Przytoczyć okoliczności V. oskarżony nie pracuje, osiąga jedynie dochód z prac dorywczych. Biorąc pod uwagę powyższe Sąd, na podstawieart. 624 § 1 k.p.k.zwolnił oskarżonego od ponoszenia opłaty sądowej i wydatków poniesionych w toku postępowania biorąc pod uwagę sytuację materialną i majątkową oskarżonego oraz względy słuszności. 6 1Podpis

15/051515/0001006/K

Sąd Rejonowy w Kętrzynie

II Wydział Karny

152515050001006_II_K_000770_2023_Uz_2024-01-25_001

II K 770/23

2024-01-25 01:00:00.0 CET

2024-02-26 17:30:03.0 CET

2024-02-26 17:21:27.0 CET

15251505

1006

SENTENCE

Sygn. akt II K 770/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 25 stycznia 2024 roku Sąd Rejonowy w Bełchatowie, II Wydział Karny w składzie: Przewodniczący: asesor sądowy Julia Ślęzak Protokolant: Justyna Paciepna pod nieobecność prokuratora po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 25 stycznia 2024 roku sprawy przeciwko A. K. , synowi F. i S. z domu Ż. , urodzonemu (...) w K. , oskarżonemu o to, że w dniu 13 września 2023 roku na ul. (...) w K. , woj. (...) , kierował motorowerem marki (...) o

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Ewa Grabarz" xPublisher="ewa.grabarz" xEditorFullName="Ewa Grabarz" xEditor="ewa.grabarz" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="1" xFlag="published" xVolType="15/251505/0001006/K" xYear="2023" xVolNmbr="000770" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok</xName> <xBlock> <xText xALIGNx="left"> <xBx>Sygn. akt II K 770/23</xBx></xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right">Dnia 25 stycznia 2024 roku</xText> <xText>Sąd Rejonowy w Bełchatowie, II Wydział Karny w składzie:</xText> <xText>Przewodniczący: asesor sądowy Julia Ślęzak</xText> <xText>Protokolant: Justyna Paciepna</xText> <xText xALIGNx="left">pod nieobecność prokuratora</xText> <xText>po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 25 stycznia 2024 roku</xText> <xText>sprawy przeciwko <xBx><xAnon>A. K.</xAnon></xBx>, synowi <xAnon>F.</xAnon> i <xAnon>S.</xAnon> z domu <xAnon>Ż.</xAnon>, <xAnon>urodzonemu (...)</xAnon> w <xAnon>K.</xAnon>,</xText> <xText>oskarżonemu o to, że w dniu 13 września 2023 roku na <xAnon>ul. (...)</xAnon> w <xAnon>K.</xAnon>, woj. <xAnon> (...)</xAnon>, kierował motorowerem marki<xAnon>(...)</xAnon> o <xAnon>nr rej (...)</xAnon>, znajdując się w stanie nietrzeźwości z wynikiem 0,55 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu,</xText> <xText>tj. o czyn z <xLexLink xArt="art. 178 a;art. 178 a § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 178a § 1 k.k.</xLexLink></xText> <xText xALIGNx="center">orzeka:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>oskarżonego <xBx><xAnon>A. K.</xAnon></xBx> uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu wyczerpującego dyspozycję <xLexLink xArt="art. 178 a;art. 178 a § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 178a § 1 k.k.</xLexLink> w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 września 2023 roku i za to na podstawie <xLexLink xArt="art. 178 a;art. 178 a § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 178a § 1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 4;art. 4 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 4 § 1 k.k.</xLexLink> wymierza mu karę 180 (stu osiemdziesięciu) stawek dziennych grzywny przy ustaleniu wysokości każdej stawki na kwotę 30 (trzydziestu) złotych;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>na podstawie <xLexLink xArt="art. 42;art. 42 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 42 § 2 k.k.</xLexLink> orzeka wobec oskarżonego <xBx><xAnon>A. K.</xAnon></xBx> środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych z wyłączeniem pojazdów, do których kierowania uprawnia prawo jazdy kategorii <xAnon> (...)</xAnon> oraz <xAnon> (...)</xAnon> na okres 3 (trzech) lat;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText>na podstawie <xLexLink xArt="art. 43 a;art. 43 a § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 43a § 2 k.k.</xLexLink> orzeka od oskarżonego <xBx><xAnon>A. K.</xAnon></xBx> na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej świadczenie pieniężne w kwocie 6000 (sześciu tysięcy) złotych;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText>na poczet <xLexLink xArt="art. 63;art. 63 § 4" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 63 § 4 k.k.</xLexLink> na poczet orzeczonego środka karnego w postaci zakazu prowadzenia pojazdów zalicza <xAnon>A. K.</xAnon> okres zatrzymania prawa jazdy od dnia 13 września 2023 roku;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">5</xName> <xText>wymierza oskarżonemu opłatę w kwocie 540 (pięciuset czterdziestu) złotych oraz zasądza od niego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 70 (siedemdziesięciu) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.</xText> </xUnit> </xUnit> </xBlock> </xPart>

asesor sądowy Julia Ślęzak

Ewa Grabarz

Justyna Paciepna

Ewa Grabarz

Sygn. akt II K 770/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 25 stycznia 2024 roku Sąd Rejonowy w Bełchatowie, II Wydział Karny w składzie: Przewodniczący: asesor sądowy Julia Ślęzak Protokolant: Justyna Paciepna pod nieobecność prokuratora po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 25 stycznia 2024 roku sprawy przeciwkoA. K., synowiF.iS.z domuŻ.,urodzonemu (...)wK., oskarżonemu o to, że w dniu 13 września 2023 roku naul. (...)wK., woj.(...), kierował motorowerem marki(...)onr rej (...), znajdując się w stanie nietrzeźwości z wynikiem 0,55 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, tj. o czyn zart. 178a § 1 k.k. orzeka: 1 oskarżonegoA. K.uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu wyczerpującego dyspozycjęart. 178a § 1 k.k.w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 września 2023 roku i za to na podstawieart. 178a § 1 k.k.w zw. zart. 4 § 1 k.k.wymierza mu karę 180 (stu osiemdziesięciu) stawek dziennych grzywny przy ustaleniu wysokości każdej stawki na kwotę 30 (trzydziestu) złotych; 2 na podstawieart. 42 § 2 k.k.orzeka wobec oskarżonegoA. K.środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych z wyłączeniem pojazdów, do których kierowania uprawnia prawo jazdy kategorii(...)oraz(...)na okres 3 (trzech) lat; 3 na podstawieart. 43a § 2 k.k.orzeka od oskarżonegoA. K.na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej świadczenie pieniężne w kwocie 6000 (sześciu tysięcy) złotych; 4 na poczetart. 63 § 4 k.k.na poczet orzeczonego środka karnego w postaci zakazu prowadzenia pojazdów zaliczaA. K.okres zatrzymania prawa jazdy od dnia 13 września 2023 roku; 5 wymierza oskarżonemu opłatę w kwocie 540 (pięciuset czterdziestu) złotych oraz zasądza od niego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 70 (siedemdziesięciu) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

15/251505/0001006/K

Sąd Rejonowy w Bełchatowie

II Wydział Karny

152515050001006_II_K_000804_2023_Uz_2024-01-25_001

II K 804/23

2024-01-25 01:00:00.0 CET

2024-02-27 17:30:04.0 CET

2024-02-26 17:49:08.0 CET

15251505

1006

SENTENCE

Sygn. akt II K 804/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 25 stycznia 2024 roku Sąd Rejonowy w Bełchatowie, II Wydział Karny w składzie: Przewodniczący: asesor sądowy Julia Ślęzak Protokolant: Justyna Paciepna pod nieobecność prokuratora po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 25 stycznia 2024 roku sprawy przeciwko L. B. z domu J. , córce J. i A. z domu T. , urodzonej (...) roku w Ł. , oskarżonej o to, że w dniu 29 września 2023 roku około godziny 06:20 na ul. (...) w B. , woj. (...) kiero

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Ewa Grabarz" xPublisher="ewa.grabarz" xEditorFullName="Ewa Grabarz" xEditor="ewa.grabarz" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="1" xFlag="published" xVolType="15/251505/0001006/K" xYear="2023" xVolNmbr="000804" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok</xName> <xBlock> <xText xALIGNx="left"> <xBx>Sygn. akt II K 804/23</xBx></xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right">Dnia 25 stycznia 2024 roku</xText> <xText>Sąd Rejonowy w Bełchatowie, II Wydział Karny w składzie:</xText> <xText>Przewodniczący: asesor sądowy Julia Ślęzak</xText> <xText>Protokolant: Justyna Paciepna</xText> <xText xALIGNx="left">pod nieobecność prokuratora</xText> <xText>po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 25 stycznia 2024 roku</xText> <xText>sprawy przeciwko <xBx> <xAnon>L. B.</xAnon> z domu <xAnon>J.</xAnon> </xBx>, córce <xAnon>J.</xAnon> i <xAnon>A.</xAnon> z domu <xAnon>T.</xAnon>, urodzonej <xAnon>(...)</xAnon> roku w <xAnon>Ł.</xAnon>,</xText> <xText>oskarżonej o to, że w dniu 29 września 2023 roku około godziny 06:20 na <xAnon>ul. (...)</xAnon> w <xAnon>B.</xAnon>, woj. <xAnon> (...)</xAnon> kierowała w ruchu lądowym samochodem osobowym marki <xAnon>S. (...)</xAnon> o <xAnon>nr rej. (...)</xAnon> znajdując się w stanie nietrzeźwości z zawartością 0,74 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu,</xText> <xText>tj. o czyn z <xLexLink xArt="art. 178 a;art. 178 a § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 178a § 1 k.k.</xLexLink></xText> <xText xALIGNx="center">orzeka:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>podejrzaną <xBx><xAnon>L. B.</xAnon> </xBx>uznaje za winną dokonania zarzucanego jej czynu wyczerpującego dyspozycję <xLexLink xArt="art. 178 a;art. 178 a § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 178a § 1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 4;art. 4 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 4 § 1 k.k.</xLexLink>, i jednocześnie przyjmując że wina i społeczna szkodliwość czynu nie są znaczne, a okoliczności jego popełnienia nie budzą wątpliwości, na podstawie <xLexLink xArt="art. 66;art. 66 § 1;art. 66 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 66 § 1 i 2 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 67;art. 67 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 67 § 1 k.k.</xLexLink> prowadzone wobec niej postępowanie karne warunkowo umarza na okres 1 (jednego) roku próby od uprawomocnienia się orzeczenia;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>na podstawie <xLexLink xArt="art. 67;art. 67 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 67 § 3 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 39;art. 39 pkt. 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 39 pkt 3 k.k.</xLexLink> orzeka wobec <xBx><xAnon>L. B.</xAnon></xBx> środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 1 (jednego) roku;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText>na podstawie <xLexLink xArt="art. 67;art. 67 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 67 § 3 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 39;art. 39 pkt. 7" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 39 pkt 7 k.k.</xLexLink> orzeka od <xBx><xAnon>L. B.</xAnon></xBx> na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej świadczenie pieniężne w kwocie 5000 (pięciu tysięcy) złotych;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText>na poczet <xLexLink xArt="art. 63;art. 63 § 4" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 63 § 4 k.k.</xLexLink> na poczet orzeczonego środka karnego w postaci zakazu prowadzenia pojazdów zalicza <xAnon>L. B.</xAnon> okres zatrzymania prawa jazdy od dnia 29 września 2023 roku;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">5</xName> <xText>zasądza od <xAnon>L. B.</xAnon> na rzecz Skarbu Państwa kwotę 70 (siedemdziesięciu) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania oraz wymierza jej opłatę w kwocie 60 (sześćdziesięciu) złotych.</xText> </xUnit> </xUnit> </xBlock> </xPart>

asesor sądowy Julia Ślęzak

Ewa Grabarz

Justyna Paciepna

Ewa Grabarz

Sygn. akt II K 804/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 25 stycznia 2024 roku Sąd Rejonowy w Bełchatowie, II Wydział Karny w składzie: Przewodniczący: asesor sądowy Julia Ślęzak Protokolant: Justyna Paciepna pod nieobecność prokuratora po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 25 stycznia 2024 roku sprawy przeciwko L. B.z domuJ. , córceJ.iA.z domuT., urodzonej(...)roku wŁ., oskarżonej o to, że w dniu 29 września 2023 roku około godziny 06:20 naul. (...)wB., woj.(...)kierowała w ruchu lądowym samochodem osobowym markiS. (...)onr rej. (...)znajdując się w stanie nietrzeźwości z zawartością 0,74 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, tj. o czyn zart. 178a § 1 k.k. orzeka: 1 podejrzanąL. B.uznaje za winną dokonania zarzucanego jej czynu wyczerpującego dyspozycjęart. 178a § 1 k.k.w zw. zart. 4 § 1 k.k., i jednocześnie przyjmując że wina i społeczna szkodliwość czynu nie są znaczne, a okoliczności jego popełnienia nie budzą wątpliwości, na podstawieart. 66 § 1 i 2 k.k.w zw. zart. 67 § 1 k.k.prowadzone wobec niej postępowanie karne warunkowo umarza na okres 1 (jednego) roku próby od uprawomocnienia się orzeczenia; 2 na podstawieart. 67 § 3 k.k.w zw. zart. 39 pkt 3 k.k.orzeka wobecL. B.środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 1 (jednego) roku; 3 na podstawieart. 67 § 3 k.k.w zw. zart. 39 pkt 7 k.k.orzeka odL. B.na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej świadczenie pieniężne w kwocie 5000 (pięciu tysięcy) złotych; 4 na poczetart. 63 § 4 k.k.na poczet orzeczonego środka karnego w postaci zakazu prowadzenia pojazdów zaliczaL. B.okres zatrzymania prawa jazdy od dnia 29 września 2023 roku; 5 zasądza odL. B.na rzecz Skarbu Państwa kwotę 70 (siedemdziesięciu) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania oraz wymierza jej opłatę w kwocie 60 (sześćdziesięciu) złotych.

15/251505/0001006/K

Sąd Rejonowy w Bełchatowie

II Wydział Karny

153505000001006_II_Ka_000373_2023_Uz_2024-01-26_001

II Ka 373/23

2024-01-26 01:00:00.0 CET

2024-02-12 17:30:05.0 CET

2024-02-12 10:35:40.0 CET

15350500

1006

SENTENCE

Sygn. akt II Ka 373/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ 26 stycznia 2024r. Sąd Okręgowy w Koninie II Wydział Karny w składzie: Przewodniczący: Sędzia SO Agata Wilczewska Protokolant: st. sekr. sąd. Dorota Sobieraj przy udziale prokuratora Joanny Dopierały po rozpoznaniu 26 stycznia 2024r. sprawy M. M. oskarżonego z art.157§2k.k. w zw. z art.157§4k.k. na skutek apelacji wniesionej przez oskarżonego od wyroku Sądu Rejonowego w Koninie z 28 lipca 2023r., sygn. akt II K 169/21 I Utrzymuje w

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Ewa Szuster" xPublisher="ESzuster" xEditorFullName="Dorota Sobieraj" xEditor="DSobieraj" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="1" xFlag="published" xVolType="15/350500/0001006/Ka" xYear="2023" xVolNmbr="000373" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok</xName> <xBlock> <xText>Sygn. akt II Ka 373/23</xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right"> 26 stycznia 2024r.</xText> <xText>Sąd Okręgowy w Koninie II Wydział Karny w składzie:</xText> <xText>Przewodniczący: Sędzia SO Agata Wilczewska</xText> <xText>Protokolant: st. sekr. sąd. Dorota Sobieraj</xText> <xText>przy udziale prokuratora Joanny Dopierały</xText> <xText>po rozpoznaniu 26 stycznia 2024r.</xText> <xText>sprawy <xBx><xAnon>M. M.</xAnon></xBx></xText> <xText>oskarżonego z art.157§2k.k. w zw. z art.157§4k.k.</xText> <xText>na skutek apelacji wniesionej przez oskarżonego</xText> <xText>od wyroku Sądu Rejonowego w Koninie</xText> <xText>z 28 lipca 2023r., sygn. akt II K 169/21</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">I</xName> <xText>Utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">II</xName> <xText>Zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa wydatki za postępowanie odwoławcze w kwocie 50zł i wymierza mu opłatę w kwocie 120zł za to postępowanie.</xText> </xUnit> <xText>Agata Wilczewska</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Agata Wilczewska

Ewa Szuster

st. sekr. sąd. Dorota Sobieraj

Dorota Sobieraj

Sygn. akt II Ka 373/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ 26 stycznia 2024r. Sąd Okręgowy w Koninie II Wydział Karny w składzie: Przewodniczący: Sędzia SO Agata Wilczewska Protokolant: st. sekr. sąd. Dorota Sobieraj przy udziale prokuratora Joanny Dopierały po rozpoznaniu 26 stycznia 2024r. sprawyM. M. oskarżonego z art.157§2k.k. w zw. z art.157§4k.k. na skutek apelacji wniesionej przez oskarżonego od wyroku Sądu Rejonowego w Koninie z 28 lipca 2023r., sygn. akt II K 169/21 I Utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok. II Zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa wydatki za postępowanie odwoławcze w kwocie 50zł i wymierza mu opłatę w kwocie 120zł za to postępowanie. Agata Wilczewska

15/350500/0001006/Ka

Sąd Okręgowy w Koninie

II Wydział Karny

152510000002006_IV_K_000159_2022_Uz_2024-02-05_001

IV K 159/22

2024-02-05 01:00:00.0 CET

2024-02-08 17:30:05.0 CET

2024-03-06 10:04:18.0 CET

15251000

2006

REASON

UZASADNIENIE Formularz UK 1 Sygnatura akt IV K 159/22 Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formu

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Beata Suliga" xPublisher="beata.suliga" xEditorFullName="Beata Suliga" xEditor="beata.suliga" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="8" xFlag="published" xVolType="15/251000/0002006/K" xYear="2022" xVolNmbr="000159" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="32"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="30"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="35"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="118"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="11"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="42"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="15"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="123"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="5"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="11"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="2"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="8"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="114"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="71"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="99"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> <xText>Formularz UK 1</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText>Sygnatura akt</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>IV K 159/22</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText><xIx>Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie <xLexLink xArt="art. 343;art. 343 a;art. 387" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k.</xLexLink> albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>USTALENIE FAKTÓW </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.1</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Fakty uznane za udowodnione </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>1.1.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xAnon>Z. T. (1)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xText>1) <xLexLink xArt="art. 310;art. 310 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 310 §3 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 91;art. 91 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 91§1 k.k.</xLexLink></xText> <xText>2) <xLexLink xArt="art. 286;art. 286 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 286 §1 k.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 270;art. 270 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 270 §1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11§2 k.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 91;art. 91 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 91 §1 k.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód </xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Numer karty </xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12" xRowSpan="13"> <xText>Oskarżony <xAnon>Z. T. (1)</xAnon> i pokrzywdzony <xAnon>A. J. (1)</xAnon> znają się od ponad 10 lat. W latach 2009 - 2010 oskarżony prowadził własną działalność gospodarczą związaną z dodatkami krawieckimi. - <xAnon>Z.</xAnon> <xAnon>Z. I.</xAnon> <xAnon> - (...)</xAnon>. Kłopoty rodzinne oraz finansowe zakończyły prowadzenie tej działalności.</xText> <xText>Wspólne rozmowy z pokrzywdzonym spowodowały otwarcie działalności gospodarczej przez <xAnon>A. J. (1)</xAnon> w roku 2016, o tym samym profilu co poprzednia działalność oskarżonego. Nazwę tej firmy utworzono podobnie do firmy oskarżonego - <xAnon> (...)</xAnon> <xAnon> Firma Handlowa (...)</xAnon>. <xAnon>A. J. (1)</xAnon> w dniu 8 stycznia 2016 roku udzielił pełnomocnictwa ogólnego oskarżonemu do występowania w jego imieniu we wszystkich sprawach związanych z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą. A po wyjechaniu za granicę końcem 2017 roku pozostawił firmę oskarżonemu, którą ten miał prowadzić dzieląc się z nim zyskiem. Firma miała konto w <xAnon> (...)</xAnon> o nr <xAnon> (...)</xAnon>.</xText> <xText>Pokrzywdzony wiedział o zaciągniętych kredytach i pożyczkach przez oskarżonego. Sam niejednokrotnie na to nalegał. Udostępnił mu swój dowód osobisty, jak też skan tego dokumentu, nadto skan legitymacji emeryta, decyzji o przyznaniu emerytury, waloryzacji oraz dokumentu dot. rozdzielności majątkowej z żoną. Wynika to także z załączonych emalii z marca 2018 roku, maja, czerwca 2018 roku. A. <xAnon>J.</xAnon> zapewnił mu także dostęp do rachunków bankowych, w tym swojego w <xAnon> (...)</xAnon>.</xText> <xText>Płatności - raty nie były regulowane na bieżąco. Toczyły się postępowania egzekucyjne przeciwko A. <xAnon>J.</xAnon>.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>wyjaśnienia oskarżonego</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>502-503 -t. III</xText> <xText>949-950 t. V</xText> <xText>1150- t.VI</xText> <xText><xAnon> (...)- (...)</xAnon>-t. VII</xText> <xText><xAnon> (...)- (...)</xAnon> t. VII</xText> <xText><xAnon> (...)- (...)</xAnon> -t. I sąd.</xText> <xText>1679v, 1630v- t. II sąd.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>pełnomocnictwa</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xAnon> (...)</xAnon></xText> <xText><xAnon> (...)</xAnon> - t. II sąd.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>częściowo zeznania A. <xAnon>J.</xAnon>,</xText> <xText>E. <xAnon>J.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>20-22 - t. I</xText> <xText>395-396- t.II</xText> <xText><xAnon> (...)</xAnon>-1630 -t. II sąd.</xText> <xText>140-141 – t. I</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>e-maile</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>1610- <xAnon> (...)</xAnon></xText> <xText><xAnon> (...)- (...)</xAnon> -t. II sąd.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>zeznania M. <xAnon>D.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>1646v-<xAnon> (...)</xAnon> - t. II sąd.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>zeznania D. <xAnon>D.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xAnon> (...)</xAnon> - t. II sąd.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>zeznania <xAnon>G. G.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>1648v - t. II sąd.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>zeznania <xAnon>B. F.</xAnon> obecnie <xAnon>K.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>400-401 - t. III</xText> <xText><xAnon> (...)</xAnon>-1510 -t. I sąd.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>wezwania do zapłaty, wykupu weksla, kopia weksla</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>4, 6-18</xText> <xText>25 i nast. - t. I</xText> <xText>146 i nast.</xText> <xText>614 , 619- 624 - t. IV</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>częściowo zeznania E. <xAnon>J.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>140-141 - t. I</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>kopia aktu notarialnego</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>713-714 t.IV</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>wpis do <xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>715 - t.IV</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>kopie akt egzekucyjnych</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xAnon> (...)- (...)</xAnon></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12" xRowSpan="14"> <xText>Zarzuty I.- III.</xText> <xText>W dniach 28 marca, 12 kwietnia i 10 kwietnia 2018 roku oskarżony <xAnon>Z. T. (1)</xAnon> w <xAnon> biurze (...)</xAnon> złożył wnioski o pożyczkę gotówkową. Podał nieprawdziwe dane wystawcy weksla oraz sfałszował podpis <xAnon>A. J. (1)</xAnon>. Pożyczki nie zostały spłacone w terminie. Odpowiednio w dniach 6 listopada 2018 roku, 17 września 2018 roku i 23 lipca 2018 roku doszło do wypełnienia i puszczenia w obieg weksli. Pokrzywdzone podmioty uzyskały nakazy zapłaty.</xText> <xText xALIGNx="left">Na chwilę obecną pożyczki zostały spłacone przez oskarżonego.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>zeznania <xAnon>B. F.</xAnon> obecnie <xAnon>K.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>400-401 - t. III</xText> <xText><xAnon> (...)</xAnon>-1510 -t. I sąd.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>wyjaśnienia oskarżonego</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>502-503 -t. III</xText> <xText>949-950 t. V</xText> <xText>1150- t.VI</xText> <xText><xAnon> (...)- (...)</xAnon>-t. VII</xText> <xText><xAnon> (...)- (...)</xAnon> t. VII</xText> <xText><xAnon> (...)- (...)</xAnon> -t. I sąd.</xText> <xText>1679v, 1630v- t. II sąd.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>zeznania <xAnon>B. F.</xAnon> obecnie <xAnon>K.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>400-401 - t. III</xText> <xText><xAnon> (...)</xAnon>-1510 -t. I sąd.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>dokumenty <xAnon> (...) sp. z o.o.</xAnon> plus nakaz</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>267- 276 t. II</xText> <xText>879 -893 t.V</xText> <xText><xAnon> (...)</xAnon>- t. VII</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>dokumenty <xAnon> (...) SA</xAnon> plus nakaz zapłaty</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>304- 326 - t. II</xText> <xText>627 -637 t. IV</xText> <xText><xAnon> (...)- (...)</xAnon> - t. VII</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>dokumenty <xAnon> (...) SA</xAnon> plus nakaz zapłaty, weksel</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>504 - t. III</xText> <xText>638- 646 t. IV</xText> <xText><xAnon> (...)- (...)- (...)- (...)</xAnon> t. VII</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>zeznania <xAnon>K. S.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>810 - 811 - t. V</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>zeznania <xAnon>M. W.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>872-t. V</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>zeznania <xAnon>J. K.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>899-900 - t. V</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>protokół zatrzymania rzeczy plus dokumenty <xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>909-913 - t. V</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>dowody wpłat na <xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>304, t. II</xText> <xText><xAnon> (...)</xAnon>-t. VII</xText> <xText><xAnon> (...)</xAnon> - 1657t. II sąd.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>opinia biegłego grafologa</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xAnon> (...)- (...)</xAnon> -t. VII</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>rozliczenie pożyczki <xAnon> (...) sp. z o.o.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xAnon> (...)- (...)</xAnon> - t. II sąd.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>spłaty na rzecz <xAnon> (...) SA</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>70 t. I</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12" xRowSpan="22"> <xText>zarzuty IV. - XXVII</xText> <xText>Oskarżony w dniach 20 marca 2018 roku, 21 marca 2018 roku, 23 marca 2018 roku, 27 i 28 marca 2018 roku, 30 marca 2018 roku, 10, 11 i 12 kwietnia 2018 roku, 23 maja, 2 lutego 2018 roku, 6 czerwca 2018 roku, w <xAnon> biurze (...)</xAnon> złożył wnioski o pożyczkę gotówkową, w których podał nierzetelne dane dotyczące okoliczności o istotnym znaczeniu dla uzyskania wsparcia finansowego, czym wprowadził ( bądź usiłował ) pożyczkodawcę w błąd co do osoby zawierającej umowę pożyczki i spłaty zaciągniętego w ten sposób zobowiązania.</xText> <xText><xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon>, <xAnon> (...) sp. z o.o.</xAnon>, <xAnon> (...) sp. z o.o.</xAnon> , <xAnon> (...) sp. z o.o.</xAnon>, <xAnon> (...) sp. z o.o.</xAnon>, <xAnon> (...) sp. z o.o.</xAnon> <xAnon> (...) sp. z o.o.</xAnon> wydały decyzję odmowną.</xText> <xText xALIGNx="left">Oskarżony obecnie spłaca zaległe raty pożyczek.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>wyjaśnienia oskarżonego</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>502-503 -t. III</xText> <xText>949-950 t. V</xText> <xText>1150- t.VI</xText> <xText><xAnon> (...)- (...)</xAnon>-t. VII</xText> <xText><xAnon> (...)- (...)</xAnon> t. VII</xText> <xText><xAnon> (...)- (...)</xAnon> -t. I sąd.</xText> <xText>1679v, 1630v- t. II sąd.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>zeznania <xAnon>B. F.</xAnon> obecnie <xAnon>K.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>400-401 - t. III</xText> <xText><xAnon> (...)</xAnon>-1510 -t. I sąd.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>wniosek, umowa pożyczki <xAnon> (...)</xAnon> plus zeznanie D. <xAnon>B.</xAnon>-Pusz</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>165-174 t. I</xText> <xText>964 -t. V</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>dokumenty <xAnon> (...) sp. z o.o.</xAnon> plus zeznanie <xAnon>D. L.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>175- 192 t. I</xText> <xText>883 - t. V</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>dokumenty <xAnon> (...) SA</xAnon> plus zeznania <xAnon>S. S.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>194- 195 - t. I</xText> <xText>790 - t. IV</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>dokumenty <xAnon> (...) sp. z o.o.</xAnon> plus zeznanie <xAnon>M. B.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>219- 237 t. II</xText> <xText>865-866 -t.V</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>dokumenty <xAnon> (...) SA</xAnon> plus zeznanie <xAnon>A. J.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>253- 268 t. II</xText> <xText>836-837 - t. V</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>dokumenty <xAnon> (...) sp. z o.o.</xAnon> plus zeznanie <xAnon>P. S.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>328- 346</xText> <xText>846 -847- t. V</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xAnon> (...) sp. z o.o.</xAnon> plus zeznanie <xAnon>E. Ł.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>348 - 366 t. II</xText> <xText>857-858 -t. V</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>dokumenty hapi pożyczki <xAnon> - (...) sp. z o.o.</xAnon> plus zeznania <xAnon>K. M.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>375 - 385 t II.</xText> <xText>831-832 t. V</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>dokumenty <xAnon> (...) sp. z o.o.</xAnon> <xAnon> - (...)</xAnon> plus zeznanie M. <xAnon>K.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>388 - 393 t. II</xText> <xText>861 v-t. V</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>zapytanie BIK</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>407- - 498 t. III</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>dokumenty <xAnon> (...) sp. z o.o.</xAnon> plus zeznanie <xAnon>A. C.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>541- 545a - t. III</xText> <xText>952 - t. V</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>dokumenty <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> plus zeznania <xAnon>D. B.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>578- 588 -t. III</xText> <xText>796-797 - t. IV</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>dokumenty <xAnon> (...) SA</xAnon> plus zeznania <xAnon>M. M.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>589-t.III</xText> <xText>785-786 -t. IV</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>dokumenty <xAnon> (...) sp. z o.o.</xAnon> plus zeznanie <xAnon>M. T.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>591 - t. III</xText> <xText>930 , 981a- t. V</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>dokumenty <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> plus nakaz zapłaty</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>593 - t. III</xText> <xText>984-993,</xText> <xText><xAnon> (...)</xAnon> - 1270 -t. VII</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>dokumenty <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon>plus zeznanie <xAnon>A. K.</xAnon></xText> <xText><xAnon> (...) sp. z o.o.</xAnon> plus zeznania <xAnon>D. M.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>595- 500 t. III</xText> <xText>802v -t. V</xText> <xText>914 -t. V</xText> <xText>k.802-803</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>dokumenty <xAnon> (...) sp. z o.o.</xAnon> plus zeznania <xAnon>D. M.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>605 -606 t. IV</xText> <xText>816 – 818, 823-829 t. V</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>dokumenty <xAnon> (...) sp. z o.o.</xAnon> plus nakaz zapłaty</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>607- 611, 662-676 t. IV</xText> <xText>647 - 656 -t. IV</xText> <xText>826-828 t. V</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>zeznania <xAnon>N. C.</xAnon></xText> <xText>(<xAnon>B.</xAnon> Gwarant <xAnon> (...)</xAnon>)</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>869, 894 , 941 -t.V</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>spłaty rat z zaciągniętych zobowiązań</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>68- i nast. - t. I</xText> <xText>1660-<xAnon> (...)</xAnon>, <xAnon> (...)</xAnon> i <xAnon> (...)</xAnon>, <xAnon> (...)</xAnon>, <xAnon> (...)- (...)</xAnon>,</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12" xRowSpan="7"> <xText>zarzuty XXVIII - XXXIV</xText> <xText>W dniach 9 lutego 2018 roku, 26 kwietnia 2018 roku, 25 stycznia 2018 roku, 2 lutego 2018 roku, 8 maja 2018 roku zostały złożone wnioski o przyznanie kredytu do <xAnon>(...)</xAnon>, <xAnon>(...)</xAnon>, oraz pożyczki do <xAnon>(...)</xAnon>. Banki te odmówiły finasowania ze względu na negatywną opinię odnośnie zdolności kredytowej wnioskodawcy.</xText> <xText>Oskarżony zakwestionował podpisy na złożonych wnioskach kredytowych. Opinia biegłego potwierdziła, że to nie on podpisał wnioski kredytowe z 8 maja 2018 roku ( <xAnon>E.</xAnon>), 9 lutego 2018 roku i 26 kwietnia 2018 roku ( <xAnon>G.</xAnon> <xAnon> (...) Bank</xAnon>). Nie podpisał ich również A. <xAnon>J.</xAnon>. Nadmienić należy, że w ciągu jednego dnia tj. 8 maja 2018 roku złożono dwa wnioski do <xAnon>E.</xAnon>, pierwszy nie został rozpoznany ze względu na złożenie drugiego. W aktach znajduje się jeden wniosek (k.733).</xText> <xText>Brak możliwości weryfikacji podpisów na wnioskach: zarzut XXX, XXXI, XXXII i XXXIV z uwagi na brak - zniszczenie dokumentacji przez Banki ( wnioski <xAnon>(...)</xAnon> i kolejny <xAnon>E.</xAnon> z 8 maja 2018 roku).</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>wyjaśnienia oskarżonego</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>502-503 -t. III</xText> <xText>949-950 t. V</xText> <xText>1150- t.VI</xText> <xText><xAnon> (...)- (...)</xAnon>-t. VII</xText> <xText><xAnon> (...)- (...)</xAnon> t. VII</xText> <xText><xAnon> (...)- (...)</xAnon> -t. I sąd.</xText> <xText>1679v, 1630v- t. II sąd.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>wnioski kredytowe</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>733,</xText> <xText>778-779,</xText> <xText>781-782 - t. IV</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>zeznania <xAnon>C. J.</xAnon>, <xAnon>R. P.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>957, 981 - t. V</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>pismo prokuratora</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xAnon> (...)</xAnon> - t. I sąd.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>opinia biegłego grafologa</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xAnon> (...)- (...)</xAnon> - t. II sąd.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>pismo <xAnon>G.</xAnon> <xAnon> (...) Bank</xAnon></xText> <xText>pismo <xAnon> Bank (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>680 t. IV</xText> <xText>689 t. IV</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>zeznania <xAnon>K. O.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>972-973 - t. V</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12" xRowSpan="2"> <xText>Pokrzywdzony <xAnon>A. J.</xAnon> posiadał konta w <xAnon> (...)</xAnon>, <xAnon>(...)</xAnon>. Z rachunków tych realizowane były spłaty kredytu (k.128), pożyczki ( k.132- 133, 134, 135 ) ale też wpływały kwoty np. z kredytu - ponad 100 000 zł 8 lutego 2018 roku, pożyczki 20 marca 2018 roku - 10 000 złotych , 21 marca 2018 roku - 10 000 złotych, 21 marca 2018 roku - 7000 złotych, 22 marca 2018 roku - 20 000 złotych, 29 marca 2018 roku - 9 000 złotych , 30 marca 2018 roku - 5620 złotych, 30 marca 2018 roku - 3000 złotych, 13 kwietnia 2018 roku 1700 złotych i 3000 złotych., 25 maja 5000 złotych.</xText> <xText>Posiadał też rachunek bankowy w <xAnon>G.</xAnon> <xAnon> (...) Bank</xAnon>. wspólnie z małżonką, w 2018 roku oraz Oddziale Euro-Banku.</xText> <xText>Zaległą ratę jednego z zobowiązań spłaciła <xAnon>E. J.</xAnon>.</xText> <xText>Oskarżony miał dostęp do rachunku w <xAnon> (...) Bank (...)</xAnon> i też dokonywał spłat zaległych rat (k.1173 - t.VI)</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>wyciągi z kont bankowych</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>54-72, 125- 139, 189-191 t. I</xText> <xText>685-687 t. IV</xText> <xText>734-736 -t. IV</xText> <xText>977-978 -t. V</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>pismo</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>1161 t. VI plus k. 192</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText>Postanowieniem z 8 lipca 2021 roku Sąd ogłosił upadłość A. <xAnon>J.</xAnon> jako osoby fizycznej.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>POSTANOWIENIE</xName> </xUnit> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xAnon> (...)</xAnon> - t. VI</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText>Oskarżony przyznał się do popełnienia zarzucanych czynów opisanych w punktach od I do XXVII wskazując, że zobowiązania zaciągał za wiedzą i zgodą <xAnon>A. J. (1)</xAnon>. Dodał także, że otrzymał od niego dowód osobisty i skany wymaganych dokumentów niezbędnych do złożenia wniosków o pożyczki.</xText> <xText>Nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów tj. XXVIII- XXXIV.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>502-503 -t. III</xText> <xText>949-950 t. V</xText> <xText>1150- t.VI</xText> <xText><xAnon> (...)- (...)</xAnon>-t. VII</xText> <xText><xAnon> (...)- (...)</xAnon> t. VII</xText> <xText><xAnon> (...)- (...)</xAnon> -t. I sąd.</xText> <xText>1679v, 1630v- t. II sąd.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText>Oskarżony nie był karany.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>karta karna</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>1632, 1669 t. II sąd.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.2</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Fakty uznane za nieudowodnione </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>1.2.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xAnon>Z. T. (1)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xText>zarzut XXVIII-XXXIV</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione </xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód </xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Numer karty</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12" xRowSpan="3"> <xText>Nie wykazano by oskarżony podpisał wnioski kredytowe, a tym samym, że usiłował wyłudzić kredyty ( pożyczki) .</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>wyjaśnienia oskarżonego</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>jak wyżej</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>opinia biegłego</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>jak wyżej</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Zeznania <xAnon>C. J.</xAnon>,</xText> <xText><xAnon>R. P.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>jak wyżej</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>OCena DOWOdów </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2.1</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Dowody będące podstawą ustalenia faktów </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp. faktu z pkt 1.1</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uznania dowodu</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3" xRowSpan="16"> <xText>1.1.1</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Zeznania A. <xAnon>J.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>Sąd w zasadzie dał wiarę świadkowi poza częścią, w której przeczy by miał wiedzę odnośnie zaciąganych zobowiązań finansowych przez oskarżonego. Zeznania A. <xAnon>J.</xAnon> pozostają w opozycji do zeznań M. <xAnon>D.</xAnon>, <xAnon>G. G.</xAnon>, także emalii którym sąd dał wiarę. Jego żona nie widziała o zaciąganych pożyczkach.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>E. <xAnon>J.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>Sąd dał wiarę świadkowi. E. <xAnon>J.</xAnon> nie wiedziała jak funkcjonuje firma męża, nigdy się tym nie zajmowała. Jak zeznała od 26 grudnia 2017 roku do lipca 2018 roku A. <xAnon>J.</xAnon> przebywał w Holandii. Od kwietnia 2017 roku przychodziły pisma wzywające męża do spłaty kredytów ale je zignorowała, bo sądziła, że to pomyłka, nie powiedziała o tym mężowi. Zrobiła to w połowie 2018 roku, kiedy tych pism było coraz więcej.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Zeznania <xAnon>M. M.</xAnon>, S. <xAnon>S.</xAnon>, <xAnon>D. B.</xAnon>, <xAnon>D. M.</xAnon>, <xAnon>K. S.</xAnon>, <xAnon>D. M.</xAnon>, <xAnon>K. M.</xAnon>, <xAnon>A. J.</xAnon>, <xAnon>P. S.</xAnon>, <xAnon>D. L.</xAnon>, <xAnon>E. Ł.</xAnon>, M. <xAnon>K.</xAnon>, <xAnon>M. B.</xAnon>, <xAnon>N. C.</xAnon>, M. <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>J. K.</xAnon>, A. <xAnon>K.</xAnon>, <xAnon>P. B.</xAnon>, <xAnon>M. T.</xAnon>, <xAnon>A. C.</xAnon>, <xAnon>R. P.</xAnon>, D. <xAnon>B.</xAnon>-Pusz, <xAnon>K. O.</xAnon>, <xAnon>C. J.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>Brak podstaw by zeznania te kwestionować. Są to osoby obce dla oskarżonego, będące jednocześnie upoważnione do złożenia zeznań odnośnie zaciągniętych zobowiązań finansowych przez oskarżonego w firmach, w których są zatrudnione. Zeznania te nadto są zbieżne z załączoną dokumentacją pożyczkową/kredytową.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Wpis do <xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>Niekwestionowane w toku procesu, wiarygodne</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Kopia aktu notarialnego, kopia akt egzekucyjnych,</xText> <xText>Karty rozliczeniowe, dowody wpłat,</xText> <xText>Nakazy zapłaty</xText> <xText>Raport BIK</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>Niekwestionowane w toku procesu, wiarygodne</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Wezwania do zapłaty, wykupu weksla, kopie weksli, pismo prokuratora, <xAnon>G.</xAnon> <xAnon> (...) Bank</xAnon>, postanowienie sądu</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>Niekwestionowane w toku procesu, wiarygodne.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Protokół zatrzymania rzeczy</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>Niekwestionowane w toku procesu, wiarygodne.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Spłaty rat, wyciągi z rachunków bankowych</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>Niekwestionowane w toku procesu, wiarygodne</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>pełnomocnictwo</xText> <xText>emaile,</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>Niekwestionowane w toku procesu, wiarygodne.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Opinie biegłego grafologa</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>Opina jasna, spójna, wyczerpująca, sporządzona przez uprawniony podmiot na zlecenie sądu. Niekwestionowana w toku procesu, wiarygodna.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Wnioski kredytowe</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>Sporządzone przez uprawnione podmioty, niekwestionowane w toku procesu, wiarygodne.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>dokumentacja z <xAnon> (...)</xAnon> Polska, SA, Wierzyciel, SA, <xAnon> (...) Spółka z o.o.</xAnon>, <xAnon> (...) SA</xAnon>, <xAnon> (...) sp. Z o.o.</xAnon>, <xAnon> (...) sp. Z o.o.</xAnon>, <xAnon> (...) SA</xAnon>, <xAnon> (...) sp. z o.o.</xAnon>, <xAnon> (...) Finanse sp. z o.o.</xAnon>, <xAnon> (...) sp. z o.o.</xAnon>, <xAnon> (...) sp. z o.o.</xAnon>, <xAnon> (...) sp. z o.o.</xAnon>, <xAnon> (...) sp. z o.o.</xAnon>, <xAnon> (...) sp. z o.o.</xAnon>, <xAnon> (...) SA</xAnon>, <xAnon> (...) sp. z o.o.</xAnon>, <xAnon> (...) sp. z o.o.</xAnon>, <xAnon> (...) sp. z o.o.</xAnon>, <xAnon> (...)</xAnon> grosz sp. z o.o.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>Dokumenty wiarygodne, sporządzone przez właściwe podmioty, niekwestionowane w toku procesu.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>zeznania <xAnon>B. F.</xAnon> obecnie <xAnon>K.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>Za wiarygodne Sąd uznał zeznania świadka. Prowadziła ona działalność gospodarczą polegającą na współpracy z różnymi podmiotami trudniącymi się udzielaniem kredytów /pożyczek czyli tzw. pośrednictwo finansowe. Opisała jak wyglądało zawieranie umów, jakie dokumenty należało przedłożyć. Wskazała, że najważniejszym dokumentem był dowód osobisty, z którego wprowadzała dane do systemu. Zeznała także, że nie wie czemu nie zweryfikowała dokładnie osoby przedkładającej dokument ( co wydaje się mało prawdopodobne). Niemniej podała, że oskarżony był u niej, zaś umowy zawierane były na A. <xAnon>J.</xAnon>.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Karta karna</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>Niekwestionowane w toku procesu, wiarygodne.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xAnon>M. D.</xAnon></xText> <xText><xAnon>D. D.</xAnon></xText> <xText><xAnon>G. G. (2)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>Brak podstaw by kwestionować te zeznania. Świadkowie opisali, co wiadomo im w sprawie, wskazali, iż A. <xAnon>J.</xAnon> wiedział o zaciąganych przez <xAnon>Z. T.</xAnon> zobowiązaniach finansowych. Fakt, że oskarżony miał dowód A. <xAnon>J.</xAnon> wynika z zeznań <xAnon>G. G.</xAnon>. Zeznania te należy uznać za zbieżne.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Wyjaśnienia oskarżonego</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>Sąd dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego. Pozostają one w zgodzie z zeznaniami świadków <xAnon>B. K.</xAnon>, <xAnon>M. D.</xAnon>, <xAnon>D. D.</xAnon>, czy <xAnon>G. G. (2)</xAnon>. Nadto z załączonymi dokumentami z podmiotów, które udzieliły pożyczek/kredytów. Kwestie rozmów ( z A. <xAnon>J.</xAnon>) dot. zaciągania zobowiązań finansowych dodatkowo z emalii przedstawionych przez oskarżonego.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2.2</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów<xBRx></xBRx>(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów) </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>PODSTAWA PRAWNA WYROKU </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt rozstrzygnięcia z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xAnon>Z. T. (1)</xAnon></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText>Zarzuty I – III.</xText> <xText>Zgodnie z treścią <xLexLink xArt="art. 310;art. 310 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 310§1 k.k.</xLexLink> karze podlega ten kto podrabia albo przerabia polski albo obcy pieniądz, polski albo obcy znak pieniężny, który został ustalony jako prawny środek płatniczy, jednak nie został jeszcze wprowadzony do obiegu, inny środek płatniczy albo dokument uprawniający do otrzymania sumy pieniężnej albo zawierający obowiązek wypłaty kapitału, odsetek, udziału w zyskach albo stwierdzenie uczestnictwa w spółce lub z pieniędzy, innego środka płatniczego albo z takiego dokumentu usuwa oznakę umorzenia.</xText> <xText>Nie ulega wątpliwości w świetle poczynionych ustaleń faktycznych, że oskarżony <xAnon>Z. T.</xAnon> w toku składania wniosków o pożyczki w <xAnon> (...) SA</xAnon> z siedzibą w <xAnon>B.</xAnon> na kwotę 9 000 złotych, w firmie o nazwie <xAnon> (...) SA</xAnon> z siedzibą w <xAnon>M.</xAnon> na kwotę 1700 złotych oraz w <xAnon> (...) sp. z o.o.</xAnon> z siedzibą w <xAnon>L.</xAnon> na kwotę 3000 złotych podał stwierdzające nieprawdę dane wystawcy weksla in blanco <xAnon> (...)</xAnon> oraz sfałszował podpis <xAnon>A. J. (1)</xAnon> na w/w wekslu/ach, który stanowił załącznik do w/w umów. Pożyczki nie zostały spłacone w terminie, zatem w dniach 6 listopada, 17 września i 23 lipca 2018 roku doszło do wypełniania i puszczenia w obieg w/w weksli.</xText> <xText>Z ustaleń wynika także, iż w/w pożyczki zaciągane były za wiedzą i zgodą A. <xAnon>J.</xAnon>, co skutkowało zmianą opisu czynów jak w punkcie 1. Wyroku.</xText> <xText>Z uwagi na spełnienie przesłanek z <xLexLink xArt="art. 91;art. 91 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 91 §1 k.k.</xLexLink> <xIx>( krótkie odstępy czasu, wykorzystanie takiej samej sposobności, dwa lub więcej przestępstw, zanim zapadł pierwszy wyrok, chociażby nieprawomocny, co do któregokolwiek z tych przestępstw)</xIx> sąd przyjął ciąg przestępstw.</xText> <xText>Zarzuty IV – XXXVII</xText> <xText><xAnon>Z. T.</xAnon> składał wnioski o pożyczki podając dane A. <xAnon>J.</xAnon>. Złożył tym samym nierzetelne pisemne oświadczenia dotyczące okoliczności o istotnym znaczeniu dla uzyskania wsparcia finansowego czym wprowadził w błąd w/w podmioty co do tożsamości osoby zawierającej umowę pożyczki jak i możliwości spłaty zobowiązania. Do wniosków załączone były dokumenty – skany dowodu osobistego A. <xAnon>J.</xAnon>, wysokość emerytury, bądź dochodu z firmy itp.</xText> <xText>Działał w celu osiągniecia korzyści majątkowej dla siebie i A. <xAnon>J.</xAnon>. Na rachunki bankowe A. <xAnon>J.</xAnon> wpływały udzielone pożyczki. Dostęp do rachunku w <xAnon>(...)</xAnon> miał też oskarżony. Pożyczki nie były spłacane regularnie, dochodziło do wypowiedzenia umów jak też postępowań egzekucyjnych. Nastąpiło zatem niekorzystne rozporządzenie mieniem przez pożyczkodawców. Dodatkowo podnieść należy, że <xAnon>Z. T.</xAnon> podpisywał się jako A. <xAnon>J.</xAnon>, a zatem podrobił jego podpis na umowach o pożyczkę. Czyny należało zatem kwalifikować jako oszustwo i podrobienie dokumentu. W sytuacji decyzji odmownej przypisano oskarżonemu usiłowanie.</xText> <xText>Jako, że A <xAnon>J.</xAnon> miał świadomość zaciąganych zobowiązań finansowych sąd zmienił opis czynów jak w punkcie 2. Wyroku. Kwotę z punktu XI obniżył do rzeczywiście wypłaconej przez <xAnon> (...) sp. z o.o.</xAnon></xText> <xText>Z uwagi na spełnienie przesłanek z <xLexLink xArt="art. 91;art. 91 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 91 §1 k.k.</xLexLink> <xIx>( krótkie odstępy czasu, wykorzystanie takiej samej sposobności, dwa lub więcej przestępstw, zanim zapadł pierwszy wyrok, chociażby nieprawomocny, co do któregokolwiek z tych przestępstw)</xIx> sąd przyjął ciąg przestępstw.</xText> <xText>Oskarżony <xAnon>Z. T. (1)</xAnon> jest osobą dorosłą. W toku postępowania sądowego nie ujawniły się żadne okoliczności, które wyłączałyby lub ograniczały w stopniu znacznym u oskarżonego zdolność rozpoznania znaczenia przypisanego mu czynu i pokierowania postępowaniem. Oskarżony miała możność prawidłowej oceny sytuacji zarówno w aspekcie fizycznym jak i prawnym. W chwili dokonania przypisanego mu czynu miał niczym nie skrępowaną wolną wolę i mógł zachować się zgodnie z normami prawnymi. Biorąc pod uwagę wskazania <xLexLink xArt="art. 115;art. 115 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 115 § 2 k.k.</xLexLink>, należy stwierdzić, że czyn oskarżonego charakteryzuje większa niż znikoma społeczna szkodliwość. W sprawie nie zaistniały również żadne szczególne okoliczności, które wyłączałyby bezprawność czynu oskarżonego i tym samym usprawiedliwiały zachowanie niezgodne z prawem. W konsekwencji, oskarżonego należy uznać za winnego dokonania czynu bezprawnego, karalnego i karygodnego.</xText> <xText>Wymierzając oskarżonym karę Sąd miał na uwadze dyrektywy <xLexLink xArt="art. 53;art. 53 § 1;art. 53 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 53 § 1 i § 2 k.k.</xLexLink> Na niekorzyść oskarżonych Sąd poczytał :</xText> <xEnum> <xBullet></xBullet> <xEnumElem> <xText>naruszenie dobra prawnego jakim jest wiarygodność pieniędzy ( zarzut I.-III.), nadto mienie, autentyczność dokumentu,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>łatwy sposób na osiąganie regularnych korzyści majątkowych,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>działanie wspólnie i w porozumieniu z inną osobą,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>ilość popełnionych przestępstw.</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xText><xUx>Na korzyść zaś:</xUx></xText> <xEnum> <xBullet></xBullet> <xEnumElem> <xText>przyznanie się do winy,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>niekaralność,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>spłata pożyczek zabezpieczonych wekslem,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>częściowa spłata innych zaciągniętych zobowiązań ( w toku trwającego postępowania sądowego),</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>ustabilizowany tryb życia.</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xText>Wymierzając oskarżonemu karę za czyny I.-III. Sąd uznał za zasadne nadzwyczajnie ją zagłodzić. Skorzystanie z tej instytucji jest bowiem uzasadnione sytuacją, w której stopień winy oskarżonego jest taki, że nieadekwatna jest nawet najłagodniejsza kara przewidziana w ramach ustawowego zagrożenia za dane przestępstwo. W niniejszej sprawie taka sytuacja zaistniała. Sąd podobnie jak prokurator przyjął wypadek mniejszej wagi. Zadecydowała o tym liczba sfałszowanych weksli ( trzy), niewysoki stopień ich podobieństwa do oryginału, wartość nominalna, motywacja sprawcy ( w tym udział A. <xAnon>J.</xAnon>) oraz fakt, że zostały spłacone. Za przestępstwo z <xLexLink xArt="art. 310;art. 310 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 310 §1 k.k.</xLexLink> grozi kara od 5 lat do 25 lat pozbawienia wolności.</xText> <xText>W tym przypadku - stopień zawartości bezprawia, którego odzwierciedleniem ma być wymierzona kara, nie uzasadnia wymiaru kary nawet w wysokości równej dolnej granicy ustawowego zagrożenia – tj. 5 lat pozbawienia wolności. Analiza okoliczności czynu i okoliczności dotyczących sprawcy jednoznacznie wskazuje na przewagę okoliczności łagodzących, co w odniesieniu do dolnej granicy ustawowego zagrożenia przewidzianego za przedmiotowe przestępstwo prowadzi do uznania jej za zbyt surową.</xText> <xText>Za tak przypisany ciąg przestępstw – nie tracąc z pola widzenia dyrektyw wymiaru kary zawartych w <xLexLink xArt="art. 53" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 53 k.k.</xLexLink> przy zastosowaniu <xLexLink xArt="art. 60;art. 60 § 6;art. 60 § 6 pkt. 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 60 §6 pkt 2 k.k.</xLexLink> - Sąd wymierzył oskarżonemu karę 1 roku i 8 ośmiu miesięcy pozbawienia wolności.</xText> <xText>Za drugi ciąg przestępstw – opisany w punkcie 2. Wyroku, w oparciu o <xLexLink xArt="art. 37 a" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 37a k.k.</xLexLink> wymierzył mu karę grzywny ( 100 stawek x 50 zł).</xText> <xText>Sąd uznał, że w/w kary są współmierne do stopnia społecznej szkodliwości czynów popełnionych przez oskarżonego, nie przekraczają stopnia jego winy i czynią zadość społecznemu poczuciu sprawiedliwości, jak również zrealizują cele wychowawcze i zapobiegawcze względem <xAnon>Z. T.</xAnon>, będąc wystarczającą przestrogą przed ponownym popełnieniem przez niego przestępstwa.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">3.2. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">3.3. Warunkowe umorzenie postępowania</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">3.4. Umorzenie postępowania</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText>3.5. Uniewinnienie</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>3.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xAnon>Z. T. (1)</xAnon></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText>Sąd uniewinnił oskarżonego od popełnienia zarzucanych mu czynów opisanych w <xLexLink xArt="art. 632 ust. 2 pkt. 28;art. 632 ust. 2 pkt. 29;art. 632 ust. 2 pkt. 30;art. 632 ust. 2 pkt. 31;art. 632 ust. 2 pkt. 32;art. 632 ust. 2 pkt. 33;art. 632 ust. 2 pkt. 34" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">punktach XXVIII – XXXIV</xLexLink>, a kosztami w tym zakresie obciążył Skarb Państwa zgodnie z treścią <xLexLink xArt="art. 632;art. 632 ust. 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 632 ust. 2 k.p.k.</xLexLink></xText> <xText>Oskarżony nie popełnił czynów opisanych w punktach XXVIII, XXIX ( wnioski kredytowe do <xAnon>(...)</xAnon>) oraz czynu XXXIII ( wnioski kredytowe do Euro Bank) gdyż on tych wniosków nie podpisał co wynika z opinii biegłego grafologa jak też wyjaśnień samego <xAnon>Z. T.</xAnon>.</xText> <xText><xAnon>Z. T.</xAnon> wyjaśnił także, że nie popełnił czynów opisanych w punktach XXX, XXXI, XXXII, XXXIV. Dokumentacja bankowa została zniszczona, co wynika z zeznań świadków ( <xAnon>C. J.</xAnon> i <xAnon>R. P.</xAnon>) pracowników banków, a zatem Sąd nie mógł zweryfikować podpisów na tych wnioskach kredytowych, stąd też wątpliwości te rozstrzygnął na korzyć oskarżonego ( <xLexLink xArt="art. 5;art. 5 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 5 §2 k.p.k.</xLexLink>)</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i <xBRx></xBRx>środki związane z poddaniem sprawcy próbie </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt rozstrzygnięcia <xBRx></xBRx>z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt z wyroku odnoszący się <xBRx></xBRx>do przypisanego czynu</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xAnon>Z. T. (1)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>i 2.</xText> </xUnit> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>i 2.</xText> </xUnit> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>Jak wyżej</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xAnon>Z. T. (1)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>4.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>2.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>Sąd zasądził częściowo obowiązki naprawienia szkody stosownie do składanych przez pokrzywdzone podmioty wniosków- w oparciu o <xLexLink xArt="art. 46;art. 46 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 46§1 k.k.</xLexLink>.</xText> <xText>Sąd nie brał pod uwagę wierzytelności spłaconych, jak też sprzedanych oraz co do których uzyskano tytuły wykonawcze. Miał też na względzie zmianę opisu czynów.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">5</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt rozstrzygnięcia <xBRx></xBRx>z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xAnon>Z. T. (1)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>5.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>i 2.</xText> </xUnit> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>Stosownie do treści <xLexLink xArt="art. 627" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 627 k.p.k.</xLexLink> Sąd zasądził koszty zastępstwa procesowego.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">6</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>inne zagadnienia </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText><xIx>W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia, <xBRx></xBRx>a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">7</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>KOszty procesu </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt rozstrzygnięcia z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>6.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText>Mając na względzie sytuację majątkową oskarżonego, orzeczone kary, obowiązek naprawienia szkody -w oparciu o <xLexLink xArt="art. 624;art. 624 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 624 §1 k.p.k.</xLexLink> -Sąd zwolnił <xAnon>Z. T.</xAnon> od ponoszenia kosztów postępowania.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">7</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Podpis </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText xALIGNx="center"> <xIx>Edyta Markowicz</xIx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> </xBlock> </xPart>

Beata Suliga

Beata Suliga

UZASADNIENIE Formularz UK 1 Sygnatura akt IV K 159/22 Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybieart. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k.albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza. 1 USTALENIE FAKTÓW 1.1 Fakty uznane za udowodnione Lp. Oskarżony Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano) 1.1.1. Z. T. (1) 1)art. 310 §3 k.k.w zw. zart. 91§1 k.k. 2)art. 286 §1 k.k.iart. 270 §1 k.k.w zw. zart. 11§2 k.k.iart. 91 §1 k.k. Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione Dowód Numer karty OskarżonyZ. T. (1)i pokrzywdzonyA. J. (1)znają się od ponad 10 lat. W latach 2009 - 2010 oskarżony prowadził własną działalność gospodarczą związaną z dodatkami krawieckimi. -Z.Z. I.- (...). Kłopoty rodzinne oraz finansowe zakończyły prowadzenie tej działalności. Wspólne rozmowy z pokrzywdzonym spowodowały otwarcie działalności gospodarczej przezA. J. (1)w roku 2016, o tym samym profilu co poprzednia działalność oskarżonego. Nazwę tej firmy utworzono podobnie do firmy oskarżonego -(...)Firma Handlowa (...).A. J. (1)w dniu 8 stycznia 2016 roku udzielił pełnomocnictwa ogólnego oskarżonemu do występowania w jego imieniu we wszystkich sprawach związanych z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą. A po wyjechaniu za granicę końcem 2017 roku pozostawił firmę oskarżonemu, którą ten miał prowadzić dzieląc się z nim zyskiem. Firma miała konto w(...)o nr(...). Pokrzywdzony wiedział o zaciągniętych kredytach i pożyczkach przez oskarżonego. Sam niejednokrotnie na to nalegał. Udostępnił mu swój dowód osobisty, jak też skan tego dokumentu, nadto skan legitymacji emeryta, decyzji o przyznaniu emerytury, waloryzacji oraz dokumentu dot. rozdzielności majątkowej z żoną. Wynika to także z załączonych emalii z marca 2018 roku, maja, czerwca 2018 roku. A.J.zapewnił mu także dostęp do rachunków bankowych, w tym swojego w(...). Płatności - raty nie były regulowane na bieżąco. Toczyły się postępowania egzekucyjne przeciwko A.J.. wyjaśnienia oskarżonego 502-503 -t. III 949-950 t. V 1150- t.VI (...)- (...)-t. VII (...)- (...)t. VII (...)- (...)-t. I sąd. 1679v, 1630v- t. II sąd. pełnomocnictwa (...) (...)- t. II sąd. częściowo zeznania A.J., E.J. 20-22 - t. I 395-396- t.II (...)-1630 -t. II sąd. 140-141 – t. I e-maile 1610-(...) (...)- (...)-t. II sąd. zeznania M.D. 1646v-(...)- t. II sąd. zeznania D.D. (...)- t. II sąd. zeznaniaG. G. 1648v - t. II sąd. zeznaniaB. F.obecnieK. 400-401 - t. III (...)-1510 -t. I sąd. wezwania do zapłaty, wykupu weksla, kopia weksla 4, 6-18 25 i nast. - t. I 146 i nast. 614 , 619- 624 - t. IV częściowo zeznania E.J. 140-141 - t. I kopia aktu notarialnego 713-714 t.IV wpis do(...) 715 - t.IV kopie akt egzekucyjnych (...)- (...) Zarzuty I.- III. W dniach 28 marca, 12 kwietnia i 10 kwietnia 2018 roku oskarżonyZ. T. (1)wbiurze (...)złożył wnioski o pożyczkę gotówkową. Podał nieprawdziwe dane wystawcy weksla oraz sfałszował podpisA. J. (1). Pożyczki nie zostały spłacone w terminie. Odpowiednio w dniach 6 listopada 2018 roku, 17 września 2018 roku i 23 lipca 2018 roku doszło do wypełnienia i puszczenia w obieg weksli. Pokrzywdzone podmioty uzyskały nakazy zapłaty. Na chwilę obecną pożyczki zostały spłacone przez oskarżonego. zeznaniaB. F.obecnieK. 400-401 - t. III (...)-1510 -t. I sąd. wyjaśnienia oskarżonego 502-503 -t. III 949-950 t. V 1150- t.VI (...)- (...)-t. VII (...)- (...)t. VII (...)- (...)-t. I sąd. 1679v, 1630v- t. II sąd. zeznaniaB. F.obecnieK. 400-401 - t. III (...)-1510 -t. I sąd. dokumenty(...) sp. z o.o.plus nakaz 267- 276 t. II 879 -893 t.V (...)- t. VII dokumenty(...) SAplus nakaz zapłaty 304- 326 - t. II 627 -637 t. IV (...)- (...)- t. VII dokumenty(...) SAplus nakaz zapłaty, weksel 504 - t. III 638- 646 t. IV (...)- (...)- (...)- (...)t. VII zeznaniaK. S. 810 - 811 - t. V zeznaniaM. W. 872-t. V zeznaniaJ. K. 899-900 - t. V protokół zatrzymania rzeczy plus dokumenty(...) 909-913 - t. V dowody wpłat na(...) 304, t. II (...)-t. VII (...)- 1657t. II sąd. opinia biegłego grafologa (...)- (...)-t. VII rozliczenie pożyczki(...) sp. z o.o. (...)- (...)- t. II sąd. spłaty na rzecz(...) SA 70 t. I zarzuty IV. - XXVII Oskarżony w dniach 20 marca 2018 roku, 21 marca 2018 roku, 23 marca 2018 roku, 27 i 28 marca 2018 roku, 30 marca 2018 roku, 10, 11 i 12 kwietnia 2018 roku, 23 maja, 2 lutego 2018 roku, 6 czerwca 2018 roku, wbiurze (...)złożył wnioski o pożyczkę gotówkową, w których podał nierzetelne dane dotyczące okoliczności o istotnym znaczeniu dla uzyskania wsparcia finansowego, czym wprowadził ( bądź usiłował ) pożyczkodawcę w błąd co do osoby zawierającej umowę pożyczki i spłaty zaciągniętego w ten sposób zobowiązania. (...) Sp. z o.o.,(...) sp. z o.o.,(...) sp. z o.o.,(...) sp. z o.o.,(...) sp. z o.o.,(...) sp. z o.o.(...) sp. z o.o.wydały decyzję odmowną. Oskarżony obecnie spłaca zaległe raty pożyczek. wyjaśnienia oskarżonego 502-503 -t. III 949-950 t. V 1150- t.VI (...)- (...)-t. VII (...)- (...)t. VII (...)- (...)-t. I sąd. 1679v, 1630v- t. II sąd. zeznaniaB. F.obecnieK. 400-401 - t. III (...)-1510 -t. I sąd. wniosek, umowa pożyczki(...)plus zeznanie D.B.-Pusz 165-174 t. I 964 -t. V dokumenty(...) sp. z o.o.plus zeznanieD. L. 175- 192 t. I 883 - t. V dokumenty(...) SAplus zeznaniaS. S. 194- 195 - t. I 790 - t. IV dokumenty(...) sp. z o.o.plus zeznanieM. B. 219- 237 t. II 865-866 -t.V dokumenty(...) SAplus zeznanieA. J. 253- 268 t. II 836-837 - t. V dokumenty(...) sp. z o.o.plus zeznanieP. S. 328- 346 846 -847- t. V (...) sp. z o.o.plus zeznanieE. Ł. 348 - 366 t. II 857-858 -t. V dokumenty hapi pożyczki- (...) sp. z o.o.plus zeznaniaK. M. 375 - 385 t II. 831-832 t. V dokumenty(...) sp. z o.o.- (...)plus zeznanie M.K. 388 - 393 t. II 861 v-t. V zapytanie BIK 407- - 498 t. III dokumenty(...) sp. z o.o.plus zeznanieA. C. 541- 545a - t. III 952 - t. V dokumenty(...) Sp. z o.o.plus zeznaniaD. B. 578- 588 -t. III 796-797 - t. IV dokumenty(...) SAplus zeznaniaM. M. 589-t.III 785-786 -t. IV dokumenty(...) sp. z o.o.plus zeznanieM. T. 591 - t. III 930 , 981a- t. V dokumenty(...) Sp. z o.o.plus nakaz zapłaty 593 - t. III 984-993, (...)- 1270 -t. VII dokumenty(...) Sp. z o.o.plus zeznanieA. K. (...) sp. z o.o.plus zeznaniaD. M. 595- 500 t. III 802v -t. V 914 -t. V k.802-803 dokumenty(...) sp. z o.o.plus zeznaniaD. M. 605 -606 t. IV 816 – 818, 823-829 t. V dokumenty(...) sp. z o.o.plus nakaz zapłaty 607- 611, 662-676 t. IV 647 - 656 -t. IV 826-828 t. V zeznaniaN. C. (B.Gwarant(...)) 869, 894 , 941 -t.V spłaty rat z zaciągniętych zobowiązań 68- i nast. - t. I 1660-(...),(...)i(...),(...),(...)- (...), zarzuty XXVIII - XXXIV W dniach 9 lutego 2018 roku, 26 kwietnia 2018 roku, 25 stycznia 2018 roku, 2 lutego 2018 roku, 8 maja 2018 roku zostały złożone wnioski o przyznanie kredytu do(...),(...), oraz pożyczki do(...). Banki te odmówiły finasowania ze względu na negatywną opinię odnośnie zdolności kredytowej wnioskodawcy. Oskarżony zakwestionował podpisy na złożonych wnioskach kredytowych. Opinia biegłego potwierdziła, że to nie on podpisał wnioski kredytowe z 8 maja 2018 roku (E.), 9 lutego 2018 roku i 26 kwietnia 2018 roku (G.(...) Bank). Nie podpisał ich również A.J.. Nadmienić należy, że w ciągu jednego dnia tj. 8 maja 2018 roku złożono dwa wnioski doE., pierwszy nie został rozpoznany ze względu na złożenie drugiego. W aktach znajduje się jeden wniosek (k.733). Brak możliwości weryfikacji podpisów na wnioskach: zarzut XXX, XXXI, XXXII i XXXIV z uwagi na brak - zniszczenie dokumentacji przez Banki ( wnioski(...)i kolejnyE.z 8 maja 2018 roku). wyjaśnienia oskarżonego 502-503 -t. III 949-950 t. V 1150- t.VI (...)- (...)-t. VII (...)- (...)t. VII (...)- (...)-t. I sąd. 1679v, 1630v- t. II sąd. wnioski kredytowe 733, 778-779, 781-782 - t. IV zeznaniaC. J.,R. P. 957, 981 - t. V pismo prokuratora (...)- t. I sąd. opinia biegłego grafologa (...)- (...)- t. II sąd. pismoG.(...) Bank pismoBank (...) 680 t. IV 689 t. IV zeznaniaK. O. 972-973 - t. V PokrzywdzonyA. J.posiadał konta w(...),(...). Z rachunków tych realizowane były spłaty kredytu (k.128), pożyczki ( k.132- 133, 134, 135 ) ale też wpływały kwoty np. z kredytu - ponad 100 000 zł 8 lutego 2018 roku, pożyczki 20 marca 2018 roku - 10 000 złotych , 21 marca 2018 roku - 10 000 złotych, 21 marca 2018 roku - 7000 złotych, 22 marca 2018 roku - 20 000 złotych, 29 marca 2018 roku - 9 000 złotych , 30 marca 2018 roku - 5620 złotych, 30 marca 2018 roku - 3000 złotych, 13 kwietnia 2018 roku 1700 złotych i 3000 złotych., 25 maja 5000 złotych. Posiadał też rachunek bankowy wG.(...) Bank. wspólnie z małżonką, w 2018 roku oraz Oddziale Euro-Banku. Zaległą ratę jednego z zobowiązań spłaciłaE. J.. Oskarżony miał dostęp do rachunku w(...) Bank (...)i też dokonywał spłat zaległych rat (k.1173 - t.VI) wyciągi z kont bankowych 54-72, 125- 139, 189-191 t. I 685-687 t. IV 734-736 -t. IV 977-978 -t. V pismo 1161 t. VI plus k. 192 Postanowieniem z 8 lipca 2021 roku Sąd ogłosił upadłość A.J.jako osoby fizycznej. POSTANOWIENIE (...)- t. VI Oskarżony przyznał się do popełnienia zarzucanych czynów opisanych w punktach od I do XXVII wskazując, że zobowiązania zaciągał za wiedzą i zgodąA. J. (1). Dodał także, że otrzymał od niego dowód osobisty i skany wymaganych dokumentów niezbędnych do złożenia wniosków o pożyczki. Nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów tj. XXVIII- XXXIV. 502-503 -t. III 949-950 t. V 1150- t.VI (...)- (...)-t. VII (...)- (...)t. VII (...)- (...)-t. I sąd. 1679v, 1630v- t. II sąd. Oskarżony nie był karany. karta karna 1632, 1669 t. II sąd. 1.2 Fakty uznane za nieudowodnione Lp. Oskarżony Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano) 1.2.1. Z. T. (1) zarzut XXVIII-XXXIV Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione Dowód Numer karty Nie wykazano by oskarżony podpisał wnioski kredytowe, a tym samym, że usiłował wyłudzić kredyty ( pożyczki) . wyjaśnienia oskarżonego jak wyżej opinia biegłego jak wyżej ZeznaniaC. J., R. P. jak wyżej 2 OCena DOWOdów 2.1 Dowody będące podstawą ustalenia faktów Lp. faktu z pkt 1.1 Dowód Zwięźle o powodach uznania dowodu 1.1.1 Zeznania A.J. Sąd w zasadzie dał wiarę świadkowi poza częścią, w której przeczy by miał wiedzę odnośnie zaciąganych zobowiązań finansowych przez oskarżonego. Zeznania A.J.pozostają w opozycji do zeznań M.D.,G. G., także emalii którym sąd dał wiarę. Jego żona nie widziała o zaciąganych pożyczkach. E.J. Sąd dał wiarę świadkowi. E.J.nie wiedziała jak funkcjonuje firma męża, nigdy się tym nie zajmowała. Jak zeznała od 26 grudnia 2017 roku do lipca 2018 roku A.J.przebywał w Holandii. Od kwietnia 2017 roku przychodziły pisma wzywające męża do spłaty kredytów ale je zignorowała, bo sądziła, że to pomyłka, nie powiedziała o tym mężowi. Zrobiła to w połowie 2018 roku, kiedy tych pism było coraz więcej. ZeznaniaM. M., S.S.,D. B.,D. M.,K. S.,D. M.,K. M.,A. J.,P. S.,D. L.,E. Ł., M.K.,M. B.,N. C., M.W.,J. K., A.K.,P. B.,M. T.,A. C.,R. P., D.B.-Pusz,K. O.,C. J. Brak podstaw by zeznania te kwestionować. Są to osoby obce dla oskarżonego, będące jednocześnie upoważnione do złożenia zeznań odnośnie zaciągniętych zobowiązań finansowych przez oskarżonego w firmach, w których są zatrudnione. Zeznania te nadto są zbieżne z załączoną dokumentacją pożyczkową/kredytową. Wpis do(...) Niekwestionowane w toku procesu, wiarygodne Kopia aktu notarialnego, kopia akt egzekucyjnych, Karty rozliczeniowe, dowody wpłat, Nakazy zapłaty Raport BIK Niekwestionowane w toku procesu, wiarygodne Wezwania do zapłaty, wykupu weksla, kopie weksli, pismo prokuratora,G.(...) Bank, postanowienie sądu Niekwestionowane w toku procesu, wiarygodne. Protokół zatrzymania rzeczy Niekwestionowane w toku procesu, wiarygodne. Spłaty rat, wyciągi z rachunków bankowych Niekwestionowane w toku procesu, wiarygodne pełnomocnictwo emaile, Niekwestionowane w toku procesu, wiarygodne. Opinie biegłego grafologa Opina jasna, spójna, wyczerpująca, sporządzona przez uprawniony podmiot na zlecenie sądu. Niekwestionowana w toku procesu, wiarygodna. Wnioski kredytowe Sporządzone przez uprawnione podmioty, niekwestionowane w toku procesu, wiarygodne. dokumentacja z(...)Polska, SA, Wierzyciel, SA,(...) Spółka z o.o.,(...) SA,(...) sp. Z o.o.,(...) sp. Z o.o.,(...) SA,(...) sp. z o.o.,(...) Finanse sp. z o.o.,(...) sp. z o.o.,(...) sp. z o.o.,(...) sp. z o.o.,(...) sp. z o.o.,(...) sp. z o.o.,(...) SA,(...) sp. z o.o.,(...) sp. z o.o.,(...) sp. z o.o.,(...)grosz sp. z o.o. Dokumenty wiarygodne, sporządzone przez właściwe podmioty, niekwestionowane w toku procesu. zeznaniaB. F.obecnieK. Za wiarygodne Sąd uznał zeznania świadka. Prowadziła ona działalność gospodarczą polegającą na współpracy z różnymi podmiotami trudniącymi się udzielaniem kredytów /pożyczek czyli tzw. pośrednictwo finansowe. Opisała jak wyglądało zawieranie umów, jakie dokumenty należało przedłożyć. Wskazała, że najważniejszym dokumentem był dowód osobisty, z którego wprowadzała dane do systemu. Zeznała także, że nie wie czemu nie zweryfikowała dokładnie osoby przedkładającej dokument ( co wydaje się mało prawdopodobne). Niemniej podała, że oskarżony był u niej, zaś umowy zawierane były na A.J.. Karta karna Niekwestionowane w toku procesu, wiarygodne. M. D. D. D. G. G. (2) Brak podstaw by kwestionować te zeznania. Świadkowie opisali, co wiadomo im w sprawie, wskazali, iż A.J.wiedział o zaciąganych przezZ. T.zobowiązaniach finansowych. Fakt, że oskarżony miał dowód A.J.wynika z zeznańG. G.. Zeznania te należy uznać za zbieżne. Wyjaśnienia oskarżonego Sąd dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego. Pozostają one w zgodzie z zeznaniami świadkówB. K.,M. D.,D. D., czyG. G. (2). Nadto z załączonymi dokumentami z podmiotów, które udzieliły pożyczek/kredytów. Kwestie rozmów ( z A.J.) dot. zaciągania zobowiązań finansowych dodatkowo z emalii przedstawionych przez oskarżonego. 2.2 Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów) Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2 Dowód Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu 3 PODSTAWA PRAWNA WYROKU Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Oskarżony ☒ 3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem 1. Z. T. (1) Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej Zarzuty I – III. Zgodnie z treściąart. 310§1 k.k.karze podlega ten kto podrabia albo przerabia polski albo obcy pieniądz, polski albo obcy znak pieniężny, który został ustalony jako prawny środek płatniczy, jednak nie został jeszcze wprowadzony do obiegu, inny środek płatniczy albo dokument uprawniający do otrzymania sumy pieniężnej albo zawierający obowiązek wypłaty kapitału, odsetek, udziału w zyskach albo stwierdzenie uczestnictwa w spółce lub z pieniędzy, innego środka płatniczego albo z takiego dokumentu usuwa oznakę umorzenia. Nie ulega wątpliwości w świetle poczynionych ustaleń faktycznych, że oskarżonyZ. T.w toku składania wniosków o pożyczki w(...) SAz siedzibą wB.na kwotę 9 000 złotych, w firmie o nazwie(...) SAz siedzibą wM.na kwotę 1700 złotych oraz w(...) sp. z o.o.z siedzibą wL.na kwotę 3000 złotych podał stwierdzające nieprawdę dane wystawcy weksla in blanco(...)oraz sfałszował podpisA. J. (1)na w/w wekslu/ach, który stanowił załącznik do w/w umów. Pożyczki nie zostały spłacone w terminie, zatem w dniach 6 listopada, 17 września i 23 lipca 2018 roku doszło do wypełniania i puszczenia w obieg w/w weksli. Z ustaleń wynika także, iż w/w pożyczki zaciągane były za wiedzą i zgodą A.J., co skutkowało zmianą opisu czynów jak w punkcie 1. Wyroku. Z uwagi na spełnienie przesłanek zart. 91 §1 k.k.( krótkie odstępy czasu, wykorzystanie takiej samej sposobności, dwa lub więcej przestępstw, zanim zapadł pierwszy wyrok, chociażby nieprawomocny, co do któregokolwiek z tych przestępstw)sąd przyjął ciąg przestępstw. Zarzuty IV – XXXVII Z. T.składał wnioski o pożyczki podając dane A.J.. Złożył tym samym nierzetelne pisemne oświadczenia dotyczące okoliczności o istotnym znaczeniu dla uzyskania wsparcia finansowego czym wprowadził w błąd w/w podmioty co do tożsamości osoby zawierającej umowę pożyczki jak i możliwości spłaty zobowiązania. Do wniosków załączone były dokumenty – skany dowodu osobistego A.J., wysokość emerytury, bądź dochodu z firmy itp. Działał w celu osiągniecia korzyści majątkowej dla siebie i A.J.. Na rachunki bankowe A.J.wpływały udzielone pożyczki. Dostęp do rachunku w(...)miał też oskarżony. Pożyczki nie były spłacane regularnie, dochodziło do wypowiedzenia umów jak też postępowań egzekucyjnych. Nastąpiło zatem niekorzystne rozporządzenie mieniem przez pożyczkodawców. Dodatkowo podnieść należy, żeZ. T.podpisywał się jako A.J., a zatem podrobił jego podpis na umowach o pożyczkę. Czyny należało zatem kwalifikować jako oszustwo i podrobienie dokumentu. W sytuacji decyzji odmownej przypisano oskarżonemu usiłowanie. Jako, że AJ.miał świadomość zaciąganych zobowiązań finansowych sąd zmienił opis czynów jak w punkcie 2. Wyroku. Kwotę z punktu XI obniżył do rzeczywiście wypłaconej przez(...) sp. z o.o. Z uwagi na spełnienie przesłanek zart. 91 §1 k.k.( krótkie odstępy czasu, wykorzystanie takiej samej sposobności, dwa lub więcej przestępstw, zanim zapadł pierwszy wyrok, chociażby nieprawomocny, co do któregokolwiek z tych przestępstw)sąd przyjął ciąg przestępstw. OskarżonyZ. T. (1)jest osobą dorosłą. W toku postępowania sądowego nie ujawniły się żadne okoliczności, które wyłączałyby lub ograniczały w stopniu znacznym u oskarżonego zdolność rozpoznania znaczenia przypisanego mu czynu i pokierowania postępowaniem. Oskarżony miała możność prawidłowej oceny sytuacji zarówno w aspekcie fizycznym jak i prawnym. W chwili dokonania przypisanego mu czynu miał niczym nie skrępowaną wolną wolę i mógł zachować się zgodnie z normami prawnymi. Biorąc pod uwagę wskazaniaart. 115 § 2 k.k., należy stwierdzić, że czyn oskarżonego charakteryzuje większa niż znikoma społeczna szkodliwość. W sprawie nie zaistniały również żadne szczególne okoliczności, które wyłączałyby bezprawność czynu oskarżonego i tym samym usprawiedliwiały zachowanie niezgodne z prawem. W konsekwencji, oskarżonego należy uznać za winnego dokonania czynu bezprawnego, karalnego i karygodnego. Wymierzając oskarżonym karę Sąd miał na uwadze dyrektywyart. 53 § 1 i § 2 k.k.Na niekorzyść oskarżonych Sąd poczytał :  naruszenie dobra prawnego jakim jest wiarygodność pieniędzy ( zarzut I.-III.), nadto mienie, autentyczność dokumentu, łatwy sposób na osiąganie regularnych korzyści majątkowych, działanie wspólnie i w porozumieniu z inną osobą, ilość popełnionych przestępstw. Na korzyść zaś:  przyznanie się do winy, niekaralność, spłata pożyczek zabezpieczonych wekslem, częściowa spłata innych zaciągniętych zobowiązań ( w toku trwającego postępowania sądowego), ustabilizowany tryb życia. Wymierzając oskarżonemu karę za czyny I.-III. Sąd uznał za zasadne nadzwyczajnie ją zagłodzić. Skorzystanie z tej instytucji jest bowiem uzasadnione sytuacją, w której stopień winy oskarżonego jest taki, że nieadekwatna jest nawet najłagodniejsza kara przewidziana w ramach ustawowego zagrożenia za dane przestępstwo. W niniejszej sprawie taka sytuacja zaistniała. Sąd podobnie jak prokurator przyjął wypadek mniejszej wagi. Zadecydowała o tym liczba sfałszowanych weksli ( trzy), niewysoki stopień ich podobieństwa do oryginału, wartość nominalna, motywacja sprawcy ( w tym udział A.J.) oraz fakt, że zostały spłacone. Za przestępstwo zart. 310 §1 k.k.grozi kara od 5 lat do 25 lat pozbawienia wolności. W tym przypadku - stopień zawartości bezprawia, którego odzwierciedleniem ma być wymierzona kara, nie uzasadnia wymiaru kary nawet w wysokości równej dolnej granicy ustawowego zagrożenia – tj. 5 lat pozbawienia wolności. Analiza okoliczności czynu i okoliczności dotyczących sprawcy jednoznacznie wskazuje na przewagę okoliczności łagodzących, co w odniesieniu do dolnej granicy ustawowego zagrożenia przewidzianego za przedmiotowe przestępstwo prowadzi do uznania jej za zbyt surową. Za tak przypisany ciąg przestępstw – nie tracąc z pola widzenia dyrektyw wymiaru kary zawartych wart. 53 k.k.przy zastosowaniuart. 60 §6 pkt 2 k.k.- Sąd wymierzył oskarżonemu karę 1 roku i 8 ośmiu miesięcy pozbawienia wolności. Za drugi ciąg przestępstw – opisany w punkcie 2. Wyroku, w oparciu oart. 37a k.k.wymierzył mu karę grzywny ( 100 stawek x 50 zł). Sąd uznał, że w/w kary są współmierne do stopnia społecznej szkodliwości czynów popełnionych przez oskarżonego, nie przekraczają stopnia jego winy i czynią zadość społecznemu poczuciu sprawiedliwości, jak również zrealizują cele wychowawcze i zapobiegawcze względemZ. T., będąc wystarczającą przestrogą przed ponownym popełnieniem przez niego przestępstwa. ☐ 3.2. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej ☐ 3.3. Warunkowe umorzenie postępowania Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania ☐ 3.4. Umorzenie postępowania Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania ☒ 3.5. Uniewinnienie 3. Z. T. (1) Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia Sąd uniewinnił oskarżonego od popełnienia zarzucanych mu czynów opisanych wpunktach XXVIII – XXXIV, a kosztami w tym zakresie obciążył Skarb Państwa zgodnie z treściąart. 632 ust. 2 k.p.k. Oskarżony nie popełnił czynów opisanych w punktach XXVIII, XXIX ( wnioski kredytowe do(...)) oraz czynu XXXIII ( wnioski kredytowe do Euro Bank) gdyż on tych wniosków nie podpisał co wynika z opinii biegłego grafologa jak też wyjaśnień samegoZ. T.. Z. T.wyjaśnił także, że nie popełnił czynów opisanych w punktach XXX, XXXI, XXXII, XXXIV. Dokumentacja bankowa została zniszczona, co wynika z zeznań świadków (C. J.iR. P.) pracowników banków, a zatem Sąd nie mógł zweryfikować podpisów na tych wnioskach kredytowych, stąd też wątpliwości te rozstrzygnął na korzyć oskarżonego (art. 5 §2 k.p.k.) 4 KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne iśrodki związane z poddaniem sprawcy próbie Oskarżony Punkt rozstrzygnięciaz wyroku Punkt z wyroku odnoszący siędo przypisanego czynu Przytoczyć okoliczności Z. T. (1) 1 i 2. 1 i 2. Jak wyżej Z. T. (1) 4. 2. Sąd zasądził częściowo obowiązki naprawienia szkody stosownie do składanych przez pokrzywdzone podmioty wniosków- w oparciu oart. 46§1 k.k.. Sąd nie brał pod uwagę wierzytelności spłaconych, jak też sprzedanych oraz co do których uzyskano tytuły wykonawcze. Miał też na względzie zmianę opisu czynów. 5 Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU Oskarżony Punkt rozstrzygnięciaz wyroku Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu Przytoczyć okoliczności Z. T. (1) 5. 1 i 2. Stosownie do treściart. 627 k.p.k.Sąd zasądził koszty zastępstwa procesowego. 6 inne zagadnienia W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę 7 KOszty procesu Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Przytoczyć okoliczności 6. Mając na względzie sytuację majątkową oskarżonego, orzeczone kary, obowiązek naprawienia szkody -w oparciu oart. 624 §1 k.p.k.-Sąd zwolniłZ. T.od ponoszenia kosztów postępowania. 7 Podpis Edyta Markowicz

15/251000/0002006/K

Sąd Okręgowy w Łodzi

IV Wydział Karny

150515150001006_II_K_000560_2023_Uz_2024-02-06_002

II K 560/23

2024-02-06 01:00:00.0 CET

2024-02-28 18:30:04.0 CET

2024-02-28 14:18:34.0 CET

15051515

1006

SENTENCE

Sygn. akt II K 560/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 06 lutego 2024 r. Sąd Rejonowy w Kętrzynie II Wydział Karny w składzie: Przewodniczący: Sędzia Jarosław Walentynowicz Protokolant: sekr. sąd. Emilia Strzelczyk Prokurator: Dariusz Piotrowski po rozpoznaniu na posiedzeniu w dniu 06 lutego 2024 r. w trybie art. 335§2 kpk sprawy R. Ż. ( Ż. ) s. F. i K. z domu P. ur. (...) w W. oskarżonego o to, że: I W dniu 26 sierpnia 2023 r. w K. , używając przemocy wobec swojej żony M. Ż. , z k

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Joanna Siergiedo" xPublisher="js_sr_ketrzyn" xEditorFullName="Joanna Siergiedo" xEditor="js_sr_ketrzyn" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="3" xFlag="published" xVolType="15/051515/0001006/K" xYear="2023" xVolNmbr="000560" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok</xName> <xBlock> <xText><xBx>Sygn. akt II K 560/23</xBx></xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right">Dnia 06 lutego 2024 r.</xText> <xText>Sąd Rejonowy w Kętrzynie II Wydział Karny w składzie:</xText> <xText>Przewodniczący: Sędzia Jarosław Walentynowicz</xText> <xText>Protokolant: sekr. sąd. Emilia Strzelczyk</xText> <xText>Prokurator: Dariusz Piotrowski</xText> <xText>po rozpoznaniu na posiedzeniu w dniu 06 lutego 2024 r. w trybie <xLexLink xArt="art. 335;art. 335 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 335§2 kpk</xLexLink> sprawy <xBx><xAnon>R. Ż.</xAnon> (<xAnon>Ż.</xAnon>)</xBx></xText> <xText><xBx>s. <xAnon>F.</xAnon> i <xAnon>K.</xAnon> z domu <xAnon>P.</xAnon> </xBx></xText> <xText><xBx><xAnon>ur. (...)</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> </xBx></xText> <xText xALIGNx="center">oskarżonego o to, że:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">I</xName> <xText>W dniu 26 sierpnia 2023 r. w <xAnon>K.</xAnon>, używając przemocy wobec swojej żony <xAnon>M. Ż.</xAnon>, z którą wspólnie zamieszkuje, w postaci popychania, szarpania i duszenia za szyję spowodował u niej obrażenia ciała w postaci, bolesność palpacyjna w okolicy ciemieniowej po stronie lewej, na bocznej powierzchni szyi po stronie lewej liczne wybroczyny krwawe punktowe oraz wybroczyna położona poprzecznie o wymiarach 6,5 cm x 1,5 cm z zasinieniem całej okolicy, na bocznej powierzchni szyi po stronie prawej wybroczyna krwawa ułożona poprzecznie wymiarach 5 cm x 2,5 cm, dwa krwiaki podskórne przedniej powierzchni ramienia lewego w 1/3 środkowej o średnicy 2 cm oraz 3 cm x 2,5 cm, na przednio przyśrodkowej stronie ramienia prawego w 1/3 bliższej dwie wybroczyny krwawe ułożone poprzecznie o wymiarach 6 cm x 2 cm i 3,5 cm x 2 cm ułożone równolegle do siebie oraz wybroczyna punktowa o średnicy 1 cm, na tylnej przyśrodkowej powierzchni ramienia lewego w 1/3 bliższej rozległe krwiaki podskórne o wymiarach 9 cm x 5 cm, otarcia naskórka ułożone podłużnie w okolicach łopatki lewej o wymiarach 2,5 cm x 2 cm, które to obrażenia powodują naruszenie czynności narządu ciała trwające dłużej niż siedem dni, przy czym czynu tego dokonał w ciągu 5 lat po odbyciu kary ponad 1 roku pozbawienia wolności, będąc skazanym w warunkach <xLexLink xArt="art. 64;art. 64 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 64§2 kk</xLexLink> za umyślne przestępstwo przeciwko życiu i zdrowiu,</xText> </xUnit> <xText>tj. o czyn z <xLexLink xArt="art. 157;art. 157 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 157 § 2 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 157;art. 157 § 4" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 157 § 4 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 64;art. 64 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 64§2 k.k.</xLexLink></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">I</xName> <xText>oskarżonego <xBx><xAnon>R. Ż.</xAnon></xBx> uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to z mocy <xLexLink xArt="art. 157;art. 157 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 157 § 2 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 157;art. 157 § 4" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 157 § 4 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 64;art. 64 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 64§2 k.k.</xLexLink> w zw. <xLexLink xArt="art. 4;art. 4 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 4§1 k.k.</xLexLink> skazuje, zaś na podstawie <xLexLink xArt="art. 157;art. 157 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 157§2 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 64;art. 64 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 64§2 k.k.</xLexLink> wymierza mu karę 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">II</xName> <xText>na podstawie <xLexLink xArt="art. 624;art. 624 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 624§1 k.p.k.</xLexLink> zwalnia oskarżonego w całości od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych.</xText> </xUnit> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="32"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="30"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="56"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="10"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="87"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="13"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="20"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="20"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="100"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="38"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="5"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="11"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="11"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="114"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="71"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="99"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>Formularz UK 1</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>Sygnatura akt</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>IIK 560/23</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText><xIx>Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie <xLexLink xArt="art. 343;art. 343 a;art. 387" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k.</xLexLink> albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.USTALENIE FAKTÓW</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.1</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx> Fakty uznane za udowodnione </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center"> <xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xText><xIx>Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xAnon>R. Ż.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">II</xName> <xText>W dniu 26 sierpnia 2023 r. w <xAnon>K.</xAnon>, używając przemocy wobec swojej żony <xAnon>M. Ż.</xAnon>, z którą wspólnie zamieszkuje, w postaci popychania, szarpania i duszenia za szyję spowodował u niej obrażenia ciała w postaci, bolesność palpacyjna w okolicy ciemieniowej po stronie lewej, na bocznej powierzchni szyi po stronie lewej liczne wybroczyny krwawe punktowe oraz wybroczyna położona poprzecznie o wymiarach 6,5 cm x 1,5 cm z zasinieniem całej okolicy, na bocznej powierzchni szyi po stronie prawej wybroczyna krwawa ułożona poprzecznie wymiarach 5 cm x 2,5 cm, dwa krwiaki podskórne przedniej powierzchni ramienia lewego w 1/3 środkowej o średnicy 2 cm oraz 3 cm x 2,5 cm, na przednio przyśrodkowej stronie ramienia prawego w 1/3 bliższej dwie wybroczyny krwawe ułożone poprzecznie o wymiarach 6 cm x 2 cm i 3,5 cm x 2 cm ułożone równolegle do siebie oraz wybroczyna punktowa o średnicy 1 cm, na tylnej przyśrodkowej powierzchni ramienia lewego w 1/3 bliższej rozległe krwiaki podskórne o wymiarach 9 cm x 5 cm, otarcia naskórka ułożone podłużnie w okolicach łopatki lewej o wymiarach 2,5 cm x 2 cm, które to obrażenia powodują naruszenie czynności narządu ciała trwające dłużej niż siedem dni, przy czym czynu tego dokonał w ciągu 5 lat po odbyciu kary ponad 1 roku pozbawienia wolności, będąc skazanym w warunkach <xLexLink xArt="art. 64;art. 64 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 64§2 kk</xLexLink> za umyślne przestępstwo przeciwko życiu i zdrowiu,</xText> </xUnit> <xText>tj. o czyn z <xLexLink xArt="art. 157;art. 157 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 157 § 2 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 157;art. 157 § 4" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 157 § 4 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 64;art. 64 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 64§2 k.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="13"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Dowód </xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Numer karty </xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="13"> <xText>używanie przemocy wobec swojej żony <xAnon>M. Ż.</xAnon>, z którą wspólnie zamieszkuje, w postaci popychania, szarpania i duszenia za szyję spowodował u niej obrażenia ciała w postaci, bolesność palpacyjna w okolicy ciemieniowej po stronie lewej, na bocznej powierzchni szyi po stronie lewej liczne wybroczyny krwawe punktowe oraz wybroczyna położona poprzecznie o wymiarach 6,5 cm x 1,5 cm z zasinieniem całej okolicy, na bocznej powierzchni szyi po stronie prawej wybroczyna krwawa ułożona poprzecznie wymiarach 5 cm x 2,5 cm, dwa krwiaki podskórne przedniej powierzchni ramienia lewego w 1/3 środkowej o średnicy 2 cm oraz 3 cm x 2,5 cm, na przednio przyśrodkowej stronie ramienia prawego w 1/3 bliższej dwie wybroczyny krwawe ułożone poprzecznie o wymiarach 6 cm x 2 cm i 3,5 cm x 2 cm ułożone równolegle do siebie oraz wybroczyna punktowa o średnicy 1 cm, na tylnej przyśrodkowej powierzchni ramienia lewego w 1/3 bliższej rozległe krwiaki podskórne o wymiarach 9 cm x 5 cm, otarcia naskórka ułożone podłużnie w okolicach łopatki lewej o wymiarach 2,5 cm x 2 cm, które to obrażenia powodują naruszenie czynności narządu ciała trwające dłużej niż siedem dni, przy czym czynu tego dokonał w ciągu 5 lat po odbyciu kary ponad 1 roku pozbawienia wolności, będąc skazanym w warunkach <xLexLink xArt="art. 64;art. 64 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 64§2 kk</xLexLink> za umyślne przestępstwo przeciwko życiu i zdrowiu,</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>Zeznania świadków: <xAnon>M. Ż.</xAnon> 7-7v, <xAnon>D. C.</xAnon> 10v, <xAnon>W. S.</xAnon> 29v-30, <xAnon>O. S.</xAnon> 37vprotokół oględzin osoby 13-15, wyjaśnienia oskarżonego 33, 55</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.2</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx> Fakty uznane za nieudowodnione </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center"> <xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xText><xIx>Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="13"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione </xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód </xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Numer karty</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="13"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.OCena DOWOdów</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.1</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx> Dowody będące podstawą ustalenia faktów </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp. faktu z pkt 1.1</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uznania dowodu</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText>Zeznania świadków: <xAnon>M. Ż.</xAnon> 7-7v, <xAnon>D. C.</xAnon> 10v, <xAnon>W. S.</xAnon> 29v-30, <xAnon>O. S.</xAnon> 37vprotokół oględzin osoby 13-15, wyjaśnienia oskarżonego 33, 55</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>Wszystkie dowody są logiczne i wiarygodne co potwierdził sam oskarżony, który przyznał się do popełnienia zarzuconego mu czynu i złożył wyjaśnienia zgodne z ustalonym w sprawie stanem faktycznym. Wyraził żal z powodu popełnionego przestępstwa i złożył wniosek o skazanie bez przeprowadzenia rozprawy i wymierzenie mu kary określonej w wyroku. Sąd uznał wniosek za słuszny.</xText> <xText>Z tego powodu brak jest potrzeby bardziej szczegółowego omawiania wskazanych dowodów. Wina oskarżonego nie budzi wątpliwości.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.2</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów<xBRx></xBRx>(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów) </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.PODSTAWA PRAWNA WYROKU </xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xIx>Punkt rozstrzygnięcia z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.3</xName> <xText xALIGNx="left">Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem</xText> </xUnit> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>I</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xAnon>R. Ż.</xAnon></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Spowodowanie przemocą obrażeń ciała określonych w pierwszej części uzasadnienia w warunkach powrotu do przestępstwa (k. 40-41, 46-48) wyczerpało znamiona przestępstwa z <xLexLink xArt="art. 157;art. 157 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 157 § 2 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 157;art. 157 § 4" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 157 § 4 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 64;art. 64 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 64§2 k.k.</xLexLink></xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.4</xName> <xText xALIGNx="left">Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem</xText> </xUnit> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.5</xName> <xText xALIGNx="left">Warunkowe umorzenie postępowania</xText> </xUnit> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText><xIx>Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.6</xName> <xText xALIGNx="left">Umorzenie postępowania</xText> </xUnit> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText><xIx>Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.7</xName> <xText xALIGNx="left">Uniewinnienie</xText> </xUnit> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText><xIx>Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt rozstrzygnięcia <xBRx></xBRx>z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt z wyroku odnoszący się <xBRx></xBRx>do przypisanego czynu</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xAnon>R. Ż.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>I</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>I</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText><xAnon>Z.</xAnon> przez prokuratora uzgodniona z oskarżonym kara jest adekwatna do wagi zaistniałego czynu i jako taka została zaakceptowana przez sąd i orzeczona w wymiarze 3 miesięcy pozbawienia wolności zgodnie z życzeniem oskarżonego, wielokrotnie karanego za przestępstwa.</xText> <xText>Z racji wniosku z <xLexLink xArt="art. 335;art. 335 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 335§2 kpk</xLexLink> brak jest potrzeby dalszego omawiania wymiaru kary.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.1Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU </xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt rozstrzygnięcia <xBRx></xBRx>z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.6. inne zagadnienia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText><xIx>W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia, <xBRx></xBRx>a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.KOszty procesu</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xIx>Punkt rozstrzygnięcia z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="13"> <xText><xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xIx>II</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="13"> <xText><xIx>Trudna sytuacja materialna oskarżonego uzasadniała zwolnienie go z sądowych kosztów procesu.</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.1Podpis</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> </xClmn> </xRow> </xRows> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Sędzia Jarosław Walentynowicz

Joanna Siergiedo

sekr. sąd. Emilia Strzelczyk

Joanna Siergiedo

Sygn. akt II K 560/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 06 lutego 2024 r. Sąd Rejonowy w Kętrzynie II Wydział Karny w składzie: Przewodniczący: Sędzia Jarosław Walentynowicz Protokolant: sekr. sąd. Emilia Strzelczyk Prokurator: Dariusz Piotrowski po rozpoznaniu na posiedzeniu w dniu 06 lutego 2024 r. w trybieart. 335§2 kpksprawyR. Ż.(Ż.) s.F.iK.z domuP. ur. (...)wW. oskarżonego o to, że: I W dniu 26 sierpnia 2023 r. wK., używając przemocy wobec swojej żonyM. Ż., z którą wspólnie zamieszkuje, w postaci popychania, szarpania i duszenia za szyję spowodował u niej obrażenia ciała w postaci, bolesność palpacyjna w okolicy ciemieniowej po stronie lewej, na bocznej powierzchni szyi po stronie lewej liczne wybroczyny krwawe punktowe oraz wybroczyna położona poprzecznie o wymiarach 6,5 cm x 1,5 cm z zasinieniem całej okolicy, na bocznej powierzchni szyi po stronie prawej wybroczyna krwawa ułożona poprzecznie wymiarach 5 cm x 2,5 cm, dwa krwiaki podskórne przedniej powierzchni ramienia lewego w 1/3 środkowej o średnicy 2 cm oraz 3 cm x 2,5 cm, na przednio przyśrodkowej stronie ramienia prawego w 1/3 bliższej dwie wybroczyny krwawe ułożone poprzecznie o wymiarach 6 cm x 2 cm i 3,5 cm x 2 cm ułożone równolegle do siebie oraz wybroczyna punktowa o średnicy 1 cm, na tylnej przyśrodkowej powierzchni ramienia lewego w 1/3 bliższej rozległe krwiaki podskórne o wymiarach 9 cm x 5 cm, otarcia naskórka ułożone podłużnie w okolicach łopatki lewej o wymiarach 2,5 cm x 2 cm, które to obrażenia powodują naruszenie czynności narządu ciała trwające dłużej niż siedem dni, przy czym czynu tego dokonał w ciągu 5 lat po odbyciu kary ponad 1 roku pozbawienia wolności, będąc skazanym w warunkachart. 64§2 kkza umyślne przestępstwo przeciwko życiu i zdrowiu, tj. o czyn zart. 157 § 2 k.k.w zw. zart. 157 § 4 k.k.w zw. zart. 64§2 k.k. I oskarżonegoR. Ż.uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to z mocyart. 157 § 2 k.k.w zw. zart. 157 § 4 k.k.w zw. zart. 64§2 k.k.w zw.art. 4§1 k.k.skazuje, zaś na podstawieart. 157§2 k.k.w zw. zart. 64§2 k.k.wymierza mu karę 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności; II na podstawieart. 624§1 k.p.k.zwalnia oskarżonego w całości od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych. UZASADNIENIE Formularz UK 1 Sygnatura akt IIK 560/23 Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybieart. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k.albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza. 1.USTALENIE FAKTÓW 1.1 Fakty uznane za udowodnione Lp. Oskarżony Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano) R. Ż. II W dniu 26 sierpnia 2023 r. wK., używając przemocy wobec swojej żonyM. Ż., z którą wspólnie zamieszkuje, w postaci popychania, szarpania i duszenia za szyję spowodował u niej obrażenia ciała w postaci, bolesność palpacyjna w okolicy ciemieniowej po stronie lewej, na bocznej powierzchni szyi po stronie lewej liczne wybroczyny krwawe punktowe oraz wybroczyna położona poprzecznie o wymiarach 6,5 cm x 1,5 cm z zasinieniem całej okolicy, na bocznej powierzchni szyi po stronie prawej wybroczyna krwawa ułożona poprzecznie wymiarach 5 cm x 2,5 cm, dwa krwiaki podskórne przedniej powierzchni ramienia lewego w 1/3 środkowej o średnicy 2 cm oraz 3 cm x 2,5 cm, na przednio przyśrodkowej stronie ramienia prawego w 1/3 bliższej dwie wybroczyny krwawe ułożone poprzecznie o wymiarach 6 cm x 2 cm i 3,5 cm x 2 cm ułożone równolegle do siebie oraz wybroczyna punktowa o średnicy 1 cm, na tylnej przyśrodkowej powierzchni ramienia lewego w 1/3 bliższej rozległe krwiaki podskórne o wymiarach 9 cm x 5 cm, otarcia naskórka ułożone podłużnie w okolicach łopatki lewej o wymiarach 2,5 cm x 2 cm, które to obrażenia powodują naruszenie czynności narządu ciała trwające dłużej niż siedem dni, przy czym czynu tego dokonał w ciągu 5 lat po odbyciu kary ponad 1 roku pozbawienia wolności, będąc skazanym w warunkachart. 64§2 kkza umyślne przestępstwo przeciwko życiu i zdrowiu, tj. o czyn zart. 157 § 2 k.k.w zw. zart. 157 § 4 k.k.w zw. zart. 64§2 k.k. Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione Dowód Numer karty używanie przemocy wobec swojej żonyM. Ż., z którą wspólnie zamieszkuje, w postaci popychania, szarpania i duszenia za szyję spowodował u niej obrażenia ciała w postaci, bolesność palpacyjna w okolicy ciemieniowej po stronie lewej, na bocznej powierzchni szyi po stronie lewej liczne wybroczyny krwawe punktowe oraz wybroczyna położona poprzecznie o wymiarach 6,5 cm x 1,5 cm z zasinieniem całej okolicy, na bocznej powierzchni szyi po stronie prawej wybroczyna krwawa ułożona poprzecznie wymiarach 5 cm x 2,5 cm, dwa krwiaki podskórne przedniej powierzchni ramienia lewego w 1/3 środkowej o średnicy 2 cm oraz 3 cm x 2,5 cm, na przednio przyśrodkowej stronie ramienia prawego w 1/3 bliższej dwie wybroczyny krwawe ułożone poprzecznie o wymiarach 6 cm x 2 cm i 3,5 cm x 2 cm ułożone równolegle do siebie oraz wybroczyna punktowa o średnicy 1 cm, na tylnej przyśrodkowej powierzchni ramienia lewego w 1/3 bliższej rozległe krwiaki podskórne o wymiarach 9 cm x 5 cm, otarcia naskórka ułożone podłużnie w okolicach łopatki lewej o wymiarach 2,5 cm x 2 cm, które to obrażenia powodują naruszenie czynności narządu ciała trwające dłużej niż siedem dni, przy czym czynu tego dokonał w ciągu 5 lat po odbyciu kary ponad 1 roku pozbawienia wolności, będąc skazanym w warunkachart. 64§2 kkza umyślne przestępstwo przeciwko życiu i zdrowiu, Zeznania świadków:M. Ż.7-7v,D. C.10v,W. S.29v-30,O. S.37vprotokół oględzin osoby 13-15, wyjaśnienia oskarżonego 33, 55 1.2 Fakty uznane za nieudowodnione Lp. Oskarżony Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano) Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione Dowód Numer karty 1.OCena DOWOdów 1.1 Dowody będące podstawą ustalenia faktów Lp. faktu z pkt 1.1 Dowód Zwięźle o powodach uznania dowodu Zeznania świadków:M. Ż.7-7v,D. C.10v,W. S.29v-30,O. S.37vprotokół oględzin osoby 13-15, wyjaśnienia oskarżonego 33, 55 Wszystkie dowody są logiczne i wiarygodne co potwierdził sam oskarżony, który przyznał się do popełnienia zarzuconego mu czynu i złożył wyjaśnienia zgodne z ustalonym w sprawie stanem faktycznym. Wyraził żal z powodu popełnionego przestępstwa i złożył wniosek o skazanie bez przeprowadzenia rozprawy i wymierzenie mu kary określonej w wyroku. Sąd uznał wniosek za słuszny. Z tego powodu brak jest potrzeby bardziej szczegółowego omawiania wskazanych dowodów. Wina oskarżonego nie budzi wątpliwości. 1.2 Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów) Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2 Dowód Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu 1.PODSTAWA PRAWNA WYROKU Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Oskarżony ☒ 1.3 Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem I R. Ż. Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej Spowodowanie przemocą obrażeń ciała określonych w pierwszej części uzasadnienia w warunkach powrotu do przestępstwa (k. 40-41, 46-48) wyczerpało znamiona przestępstwa zart. 157 § 2 k.k.w zw. zart. 157 § 4 k.k.w zw. zart. 64§2 k.k. ☐ 1.4 Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej ☐ 1.5 Warunkowe umorzenie postępowania Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania ☐ 1.6 Umorzenie postępowania Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania ☐ 1.7 Uniewinnienie Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia 1.KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie Oskarżony Punkt rozstrzygnięciaz wyroku Punkt z wyroku odnoszący siędo przypisanego czynu Przytoczyć okoliczności R. Ż. I I Z.przez prokuratora uzgodniona z oskarżonym kara jest adekwatna do wagi zaistniałego czynu i jako taka została zaakceptowana przez sąd i orzeczona w wymiarze 3 miesięcy pozbawienia wolności zgodnie z życzeniem oskarżonego, wielokrotnie karanego za przestępstwa. Z racji wniosku zart. 335§2 kpkbrak jest potrzeby dalszego omawiania wymiaru kary. 1.1Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU Oskarżony Punkt rozstrzygnięciaz wyroku Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu Przytoczyć okoliczności 1.6. inne zagadnienia W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę 1.KOszty procesu Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Przytoczyć okoliczności II Trudna sytuacja materialna oskarżonego uzasadniała zwolnienie go z sądowych kosztów procesu. 1.1Podpis

15/051515/0001006/K

Sąd Rejonowy w Kętrzynie

II Wydział Karny

151005000003021_VI_Ua_000029_2023_Uz_2024-02-19_001

VI Ua 29/23

2024-02-05 01:00:00.0 CET

2024-02-22 17:30:35.0 CET

2024-02-22 10:43:41.0 CET

15100500

3021

SENTENCE, REASON

Sygn. akt VI Ua 29/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 5 lutego 2024r. Sąd Okręgowy w Bydgoszczy VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie: Przewodniczący: Sędzia Karolina Chudzinska Protokolant – starszy sekretarz sądowy Małgorzata Myślińska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 5 lutego 2024r. w Bydgoszczy sprawy z odwołania: A. K. (1) przeciwko: Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. o zasiłek chorobowy na skutek apelacji pozwanego Zakładu Ubezpieczeń Społecznyc

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Daromiła Pleśniak" xPublisher="dplesniak" xEditorFullName="Daromiła Pleśniak" xEditor="dplesniak" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="5" xFlag="published" xVolType="15/100500/0003021/Ua" xYear="2023" xVolNmbr="000029" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText>Sygn. akt VI Ua 29/23</xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText>Dnia 5 lutego 2024r.</xText> <xText>Sąd Okręgowy w Bydgoszczy VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych</xText> <xText>w składzie:</xText> <xText>Przewodniczący: Sędzia Karolina Chudzinska</xText> <xText>Protokolant – starszy sekretarz sądowy Małgorzata Myślińska</xText> <xText>po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 5 lutego 2024r. w Bydgoszczy</xText> <xText>sprawy z odwołania: <xAnon>A. K. (1)</xAnon></xText> <xText>przeciwko: Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w <xAnon>B.</xAnon></xText> <xText>o zasiłek chorobowy</xText> <xText>na skutek apelacji pozwanego Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w <xAnon>B.</xAnon></xText> <xText>od wyroku Sądu Rejonowego VII Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Bydgoszczy</xText> <xText>z dnia 23 marca 2023r.</xText> <xText>sygn. akt VII U 678/22</xText> <xText xALIGNx="center">oddala apelację</xText> <xText xALIGNx="center"> <xIx>Sędzia Karolina Chudzinska </xIx></xText> <xText>Sygn. akt VI Ua 29/23</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Decyzją z dnia 14 października 2022 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w <xAnon>B.</xAnon> odmówił <xAnon>A. K. (1)</xAnon> prawa do zasiłku chorobowego za okres 7 września 2022 r. do 11 października 2022r. W uzasadnieniu decyzji organ rentowy wskazał, iż wnioskodawczyni została objęta dobrowolnym ubezpieczeniem chorobowym z tytułu prowadzenia pozarolniczej działalności od dnia 11 lipca 2022 r., ponieważ zgłoszenie ZUA od dnia 1 lipca 2022 r. zostało złożone po obowiązującym terminie. Na dzień, w którym powstała niezdolność do pracy (tj. 7 lipca 2022 r.) nie podlegała zatem dobrowolnemu ubezpieczeniu chorobowemu. Zdaniem ZUS niezdolność do pracy z powodu choroby powstała przed objęciem ubezpieczeniem chorobowym.</xText> <xText>Sąd Rejonowy uwzględnił odwołanie i przyznał prawo do zasiłku od dnia 7 września 2022r. do dnia 5 października 2022r., i oddalił je w pozostałym zakresie.</xText> <xText>Jak ustalił Sąd Rejonowy odwołująca w okresie od 1 listopada 2017 r. do 30 czerwca 2022r. zatrudniona była u płatnika składek <xAnon> Przedsiębiorstwa (...) S.C.</xAnon> <xAnon>M.</xAnon> i <xAnon>A. K. (2)</xAnon> i z tego tytułu objęta była obowiązkowym ubezpieczeniom społecznym, w tym chorobowym. Po ustaniu zatrudnienia, w dniu 1 lipca 2022 r., odwołująca założyła pozarolniczą działalność gospodarczą. Nie wykonywała jednak żadnych czynności zarobkowych, gdyż od tego dnia zaczął pogarszać się stan jej zdrowia. Objawy chorobowe były na tyle poważne, że w dniu 7 lipca 2022 r. przyjęto ją do szpitala, gdzie przeszła zabieg operacyjny, po czym pozostawała nieprzerwanie niezdolna do pracy do dnia 11 października 2022 r.</xText> <xText>W dniach 26 lipca 2022 r. i 23 sierpnia 2022 r. ubezpieczona składała wnioski o zasiłek chorobowy, jednakże ZUS na mocy decyzji z dnia 10 sierpnia 2022 r. i decyzji z dnia 29 sierpnia 2022 r. odmówił wnioskodawczyni prawa do zasiłku chorobowego za okresy od 7 lipca 2022 r. do 9 sierpnia 2022 r. oraz od 10 sierpnia 2022 r. do 6 września 2022 r.</xText> <xText>Zaskarżona w niniejszym postępowaniu decyzja z dnia 14 października 2022r. była trzecią z rzędu wydaną przez ZUS decyzją odmowną, przy czym dotyczy ona okresu: od 7 września 2002 r. do 11 października 2022 r.</xText> <xText>Podstawą odmowy prawa do zasiłku przez ZUS we wszystkich tych trzech decyzjach było uznanie przez ZUS, że <xAnon>A. K. (1)</xAnon> została objęta dobrowolnym ubezpieczeniem chorobowym z tytułu prowadzenia pozarolniczej działalności od dnia 11 lipca 2022 r. (data złożenia wniosku), ponieważ zgłoszenie do ubezpieczeń społecznych (dokonane na formularzu ZUS- ZUA) od dnia 1 lipca 2022 r. nie było możliwe, gdyż zostało złożone po obowiązującym terminie.</xText> <xText>Prawomocnym wyrokiem z dnia 5 grudnia 2022 r. Sąd Rejonowy w Bydgoszczy, w sprawie o sygn. akt VII U 544/22 zamienił zaskarżone decyzje ZUS z dnia 10 sierpnia 2022 r. i 29 sierpnia 2022 r., w ten sposób że przyznał <xAnon>A. K. (1)</xAnon> prawo do zasiłku chorobowego za okres od dnia 7 lipca 2022 r. do dnia 6 września 2022 r. – jako uprawnionej do tego zasiłku po ustalaniu zatrudnienia (niezdolności do pracy powstała w ciągu 7 dni po ustaniu obowiązkowego ubezpieczenia)</xText> <xText>Sąd Rejonowy wskazał, że spór sprowadzał się do ustalenia, czy ubezpieczona ma prawo do zasiłku chorobowego za kolejny okres (od 7 września 2002 r. do 11 października 2022 r.). Zdaniem ZUS ubezpieczona takiego prawa nie nabyła, ponieważ w dniu w której rozpoczął się okres jej nieprzerwanej niezdolności do pracy, tj. 7 lipca 2022r. nie była skutecznie objęta ubezpieczeniem chorobowym (gdyż została objęta dobrowolnym ubezpieczeniem chorobowym od dnia 11 lipca 2022 r., a nie od dnia 1 lipca 2022 r.),</xText> <xText>Sąd Rejonowy wskazał, że stanowisko ZUS nie było prawidłowe, bowiem organ ten zignorował okoliczność, że prawo odwołującej do zasiłku chorobowego należało rozpatrzyć nie tylko w odniesieniu do trwania ubezpieczenia chorobowego (art. 6 ust. 1 ustawy zasiłkowej), ale także w świetle prawa do zasiłku chorobowego po ustaniu tytułu ubezpieczenia (art. 7 ustawy zasiłkowej).</xText> <xText>Stosownie do art. 6 ust. 1 ustawy zasiłkowej, zasiłek chorobowy przysługuje ubezpieczonemu, który stał się niezdolny do pracy z powodu choroby w czasie trwania ubezpieczenia chorobowego. Jednakże w myśl art. 7 pkt 1 zasiłek chorobowy przysługuje również osobie, która stała się niezdolna do pracy po ustaniu tytułu ubezpieczenia chorobowego, jeżeli niezdolność do pracy trwała bez przerwy co najmniej 30 dni i powstała nie później niż w ciągu 14 dni od ustania tytułu ubezpieczenia chorobowego.</xText> <xText>Jednocześnie Sąd zwrócił uwagę, że zgodnie z art. 8 ust. 2 ustawy za okres przypadający po ustaniu tytułu ubezpieczenia chorobowego zasiłek chorobowy przysługuje nie dłużej niż przez 91 dni.</xText> <xText>Zgodnie zaś z art. 13 ust. 1 pkt 2 powołanej ustawy, zasiłek chorobowy z tytułu niezdolności do pracy powstałej w czasie trwania ubezpieczenia chorobowego, jak i z tytułu niezdolności do pracy powstałej po ustaniu tytułu ubezpieczenia nie przysługuje za okres po ustaniu tytułu ubezpieczenia chorobowego, jeżeli osoba niezdolna do pracy kontynuuje działalność zarobkową lub podjęła działalność zarobkową stanowiącą tytuł do objęcia obowiązkowo lub dobrowolnie ubezpieczeniem chorobowym albo zapewniającą prawo do świadczeń za okres niezdolności do pracy z powodu choroby.</xText> <xText>Zdaniem Sądu Rejonowego odwołującej przysługiwał zasiłek chorobowy od dnia 7 lipca 2022r. nieprzerwanie przez okres 91 dni - a podstawą tego prawa jest art. 7 pkt. 1 ustawy zasiłkowej. Sąd ten stwierdził też, że w sytuacji faktycznej ubezpieczonej bez znaczenia jest okoliczność kiedy została objęta ponownie ubezpieczeniem chorobowym (na co powoływał się ZUS w zaskarżonej decyzji).</xText> <xText>Jak podano, bezsporne było to, że odwołująca zakończyła zatrudnienie pracownicze w dniu 30 czerwca 2022 r., a tym samym posiadała tytuł ubezpieczenia społecznego, w tym obowiązkowego ubezpieczenia chorobowego. Z dniem 1 lipca 2022 r. odwołująca zarejestrowała pozarolniczą działalność gospodarczą, jednakże nie zdążyła w jej ramach wykonywać żadnych czynności, gdyż już od tego dnia rozpoczęły się u niej objawy chorobowe, natomiast w dniu 7 lipca 2022 r. była hospitalizowana i pozostawała nieprzerwanie niezdolna do pracy do dnia 11 października 2022 r. Jak podkreślił Sąd Rejonowy powyższe bez wątpliwości świadczyło o tym, że w ww. okresie odwołująca nie była zdolna do prowadzenia pracy zarobkowej i faktycznie jej nie wykonywała. Wobec tego od dnia 7 lipca 2022 r. do dnia 5 października 2022 r. miała prawo do zasiłku chorobowego po ustaniu tytułu ubezpieczenia u swojego pracodawcy, gdyż niezdolność do pracy trwała bez przerwy co najmniej 30 dni i powstała nie później niż w ciągu 14 dni od ustania tego tytułu ubezpieczenia chorobowego.</xText> <xText>Okres zasiłkowy w oparciu o art. 8 ust. 2 ustawy zasiłkowej, wynosił po ustaniu tytułu ubezpieczenia maksymalnie 91 dni, a skoro rozpoczął swój bieg w dniu 7 lipca 2022 r. to zakończył bieg w dniu 5 października 2022r. Z tej przyczyny odwołująca nie ma prawa do zasiłku chorobowego za dalszy okres niezdolności do pracy, tj. od 6 października 2022 r. do 11 października 2022r.</xText> <xText>Apelację od powyższego wyroku wniósł pozwany, domagając się jego zmiany i oddalanie odwołania, wskazując, iż sąd I instancji błędnie nie zastosowywał art. 13 ust. 1 pkt. 2 ustawy zasiłkowej w niniejszej sprawie, zgodnie z którym zasiłek chorobowy z tytułu niezdolności do pracy powstałej w czasie trwania ubezpieczenia chorobowego, jak i z tytułu niezdolności do pracy powstałej po ustaniu tytułu ubezpieczenia nie przysługuje za okres po ustaniu tytułu ubezpieczenia chorobowego, jeżeli osoba niezdolna do pracy kontynuuje działalność zarobkową lub podjęła działalność zarobkową stanowiącą tytuł do objęcia obowiązkowo lub dobrowolnie ubezpieczeniem chorobowym albo zapewniającą prawo do świadczeń za okres niezdolności do pracy z powodu choroby. ZUS podniósł, że w niniejszej sprawie przesłanka ta się ziściła, ponieważ ubezpieczona podjęła działalność zarobkową stanowiącą tytuł do objęcia dobrowolnie ubezpieczeniem chorobowym.</xText> <xText>Jednocześnie ZUS przyznał, że istotnie Sąd Rejonowy badał już kwestie związane z mechanizmem stosowania art. 13 ust. 1 pkt. 2 ustawy zasiłkowej w prawomocnie zakończonej sprawie VII U 544/22 , jednak, w jego opinii, analiza ta prowadzona była wyłącznie na potrzeby ustalenia prawa do zasiłku chorobowego za poprzednie okresy i nie wpływa na prawo ubezpieczonej do zasiłku w kolejnych okresie.</xText> <xText><xBx>Sąd Okręgowy zważył, co następuje :</xBx></xText> <xText>Apelacja jest niezasadna i podlega oddalaniu.</xText> <xText>Wbrew twierdzeniom ZUS dla rozpoznania niniejszej sprawy rozstrzygnięcie zwarte w prawomocnym wyroku Sądu Rejonowego w Bydgoszczy z dnia 5 grudnia 2022r. jest kluczowe.</xText> <xText>Ubezpieczona bowiem pozostawała niezdolna do pracy w ciągłości, w sposób nieprzerwany od 7 lipca 2022r. do dnia 11 października 2022r. We wskazanym prawomocnym wyroku Sąd Rejonowy przesądził, że podstawą do jej prawa do zasiłku chorobowego w tym okresie był art. 7 ust. 1 ustawy zasiłkowej, wobec braku ziszczenia się jakiejkolwiek z przesłanek z art. 13 ust. 1 tej ustawy.</xText> <xText>Jak ustalono, ubezpieczona zdecydowała się na prowadzenie pozarolniczej działalności gospodarczej, dokonała stosownej rejestracji, jednak z uwagi na pogarszający się stan zdrowia faktycznie nie rozpoczęła prowadzenia działalności.</xText> <xText>Słusznie Sąd Rejonowy wywiódł, że osoba zatrudniona na podstawie stosunku pracy, a jednocześnie prowadząca równolegle inną działalność (umowa cywilna, pozarolnicza działalność gospodarcza) straci prawo do zasiłku za cały okres zwolnienia, jeżeli ta równoległa działalność będzie faktycznie prowadzona obok wykonywanej pracy najemnej, bez względu na częstotliwość tych dodatkowych zadań, czy też wysokość uzyskanego przysporzenia majątkowego, gdyż w ten sposób zrealizuje się przesłanka „kontynuowania działalności zarobkowej”, o której mowa w art. 13 ust. 1 pkt 2 ustawy zasiłkowej. Jednakże w orzecznictwie Sądu Najwyższego podkreśla się, iż obowiązek podlegania ubezpieczeniom społecznym wynika z ustawy, a nie z czynności prawnej. Oznacza to, że wniosek zainteresowanego o objęcie ubezpieczeniem rodzi stosunek prawny dobrowolnego ubezpieczenia chorobowego tylko wtedy, gdy zainteresowany spełnia ustawowe warunki podlegania ubezpieczeniom społecznym, a więc gdy taka działalność jest przez niego faktycznie prowadzona (por. wyrok z dnia 13 września 2016 r., I UK 455/15, i powołane tam orzecznictwo).</xText> <xText>W sprawie niniejszej tej przesłanki „faktycznego” prowadzenia działalności nie było, a zatem ubezpieczona nie posiadała skutecznego kontrtytułu do objęcia jej ubezpieczeniem chorobowym.</xText> <xText>Istotnie, prawo do zasiłku chorobowego po ustaniu tytułu ubezpieczenia ma charakter wyjątkowy. Wyjątkowość ta wyraża się w przyznaniu prawa do świadczenia w okresie, za który nie jest opłacana składka, osobom niepodlegającym ubezpieczeniu. Jak podkreśliła Agnieszka Rzetecka - Gil w komentarzu do art. 13 ustawy zasiłkowej podkreśliła, że przesłanki negatywne prawa do zasiłku chorobowego ujęte w katalogu z art. 13 ustawy zasiłkowej obejmują wszystkie te okoliczności, kiedy nie dochodzi do spełnienia się ryzyka ubezpieczenia (por. uchwała SN z dnia 30 sierpnia 2001 r., III ZP 11/01). Wskazała, że wspólną cechą przyczyn wyłączających prawo do zasiłku jest istnienie innych źródeł dochodów z ubezpieczenia społecznego (emerytura lub renta z tytułu niezdolności do pracy), z Funduszu Pracy (zasiłek dla bezrobotnych, zasiłek lub świadczenie przedemerytalne, nauczycielskie świadczenie kompensacyjne) bądź z własnej kontynuowanej lub podjętej działalności zarobkowej (dochód z tej działalności lub zasiłek chorobowy z tytułu kontynuowanej równolegle lub nowej aktywności zawodowej, nabyty na ogólnych zasadach). We wszystkich tych przypadkach wypłata zasiłku chorobowego po ustaniu ubezpieczenia byłaby sprzeczna z ratio legis omawianej regulacji, która sprowadza się do dostarczenia środków utrzymania byłemu ubezpieczonemu, który z powodu ustania pracy zarobkowej traci dotychczasowe dochody, a któremu choroba przeszkodziła w znalezieniu i podjęciu nowej pracy zarobkowej, a tym samym nowego źródła dochodów. Wspólną cechą i uzasadnieniem wszystkich przyczyn wyłączających prawo do zasiłku jest więc okoliczność, że dotyczą one sytuacji, gdy osoba niezdolna do pracy ma inne źródło dochodu. (tak: Agnieszka Rzetecka – Gil, kom. do art. 13 Ustawy o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa, Lex 2017).</xText> <xText>„Ryzyko, które ustawodawca zdecydował się finansować bez ekwiwalentu w składce zostało ogólnie ujęte jako niezdolność do pracy po ustaniu tytułu ubezpieczenia (…). Przy czym prawo do omawianych świadczeń dyktowane jest koniecznością ochrony wytworzonej przez chorobę przerwy w pracy oraz przeszkodą w znalezieniu i podjęciu nowego zatrudnienia (…). Ryzykiem chronionym jest niemożność wykonywania ( kontynuowania lub podjęcia ) każdej działalności zarobkowej, zarówno tej, której wykonywanie dawało tytuł do objęcia ubezpieczeniem, jak i wykonywanej równolegle z taką działalnością, a ponadto jakiejkolwiek nowej działalności dającej źródło utrzymania” ( wyrok SN z 04.06.2012r., I UK 13/12 ).</xText> <xText>Sąd Okręgowy w pełni ten pogląd podziela.</xText> <xText>W sprawie niniejszej nie ma wątpliwości, że ubezpieczona w spornym okresie takiego źródła utrzymania nie miała, a przyczyną tej sytuacji był stan zdrowia.</xText> <xText>Mając na uwadze powyższe rozważania Sąd uznał, że wniesiona apelacja nie zasługuje na uwzględnienie i działając na podstawie <xLexLink xArt="art. 385" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 385 k.p.c.</xLexLink> wniesioną apelację oddalił.</xText> <xText xALIGNx="right"> <xIx>Sędzia Karolina Chudzinska</xIx></xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Sędzia Karolina Chudzinska

Daromiła Pleśniak

starszy sekretarz sądowy Małgorzata Myślińska

Daromiła Pleśniak

Sygn. akt VI Ua 29/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 5 lutego 2024r. Sąd Okręgowy w Bydgoszczy VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie: Przewodniczący: Sędzia Karolina Chudzinska Protokolant – starszy sekretarz sądowy Małgorzata Myślińska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 5 lutego 2024r. w Bydgoszczy sprawy z odwołania:A. K. (1) przeciwko: Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział wB. o zasiłek chorobowy na skutek apelacji pozwanego Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział wB. od wyroku Sądu Rejonowego VII Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Bydgoszczy z dnia 23 marca 2023r. sygn. akt VII U 678/22 oddala apelację Sędzia Karolina Chudzinska Sygn. akt VI Ua 29/23 UZASADNIENIE Decyzją z dnia 14 października 2022 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział wB.odmówiłA. K. (1)prawa do zasiłku chorobowego za okres 7 września 2022 r. do 11 października 2022r. W uzasadnieniu decyzji organ rentowy wskazał, iż wnioskodawczyni została objęta dobrowolnym ubezpieczeniem chorobowym z tytułu prowadzenia pozarolniczej działalności od dnia 11 lipca 2022 r., ponieważ zgłoszenie ZUA od dnia 1 lipca 2022 r. zostało złożone po obowiązującym terminie. Na dzień, w którym powstała niezdolność do pracy (tj. 7 lipca 2022 r.) nie podlegała zatem dobrowolnemu ubezpieczeniu chorobowemu. Zdaniem ZUS niezdolność do pracy z powodu choroby powstała przed objęciem ubezpieczeniem chorobowym. Sąd Rejonowy uwzględnił odwołanie i przyznał prawo do zasiłku od dnia 7 września 2022r. do dnia 5 października 2022r., i oddalił je w pozostałym zakresie. Jak ustalił Sąd Rejonowy odwołująca w okresie od 1 listopada 2017 r. do 30 czerwca 2022r. zatrudniona była u płatnika składekPrzedsiębiorstwa (...) S.C.M.iA. K. (2)i z tego tytułu objęta była obowiązkowym ubezpieczeniom społecznym, w tym chorobowym. Po ustaniu zatrudnienia, w dniu 1 lipca 2022 r., odwołująca założyła pozarolniczą działalność gospodarczą. Nie wykonywała jednak żadnych czynności zarobkowych, gdyż od tego dnia zaczął pogarszać się stan jej zdrowia. Objawy chorobowe były na tyle poważne, że w dniu 7 lipca 2022 r. przyjęto ją do szpitala, gdzie przeszła zabieg operacyjny, po czym pozostawała nieprzerwanie niezdolna do pracy do dnia 11 października 2022 r. W dniach 26 lipca 2022 r. i 23 sierpnia 2022 r. ubezpieczona składała wnioski o zasiłek chorobowy, jednakże ZUS na mocy decyzji z dnia 10 sierpnia 2022 r. i decyzji z dnia 29 sierpnia 2022 r. odmówił wnioskodawczyni prawa do zasiłku chorobowego za okresy od 7 lipca 2022 r. do 9 sierpnia 2022 r. oraz od 10 sierpnia 2022 r. do 6 września 2022 r. Zaskarżona w niniejszym postępowaniu decyzja z dnia 14 października 2022r. była trzecią z rzędu wydaną przez ZUS decyzją odmowną, przy czym dotyczy ona okresu: od 7 września 2002 r. do 11 października 2022 r. Podstawą odmowy prawa do zasiłku przez ZUS we wszystkich tych trzech decyzjach było uznanie przez ZUS, żeA. K. (1)została objęta dobrowolnym ubezpieczeniem chorobowym z tytułu prowadzenia pozarolniczej działalności od dnia 11 lipca 2022 r. (data złożenia wniosku), ponieważ zgłoszenie do ubezpieczeń społecznych (dokonane na formularzu ZUS- ZUA) od dnia 1 lipca 2022 r. nie było możliwe, gdyż zostało złożone po obowiązującym terminie. Prawomocnym wyrokiem z dnia 5 grudnia 2022 r. Sąd Rejonowy w Bydgoszczy, w sprawie o sygn. akt VII U 544/22 zamienił zaskarżone decyzje ZUS z dnia 10 sierpnia 2022 r. i 29 sierpnia 2022 r., w ten sposób że przyznałA. K. (1)prawo do zasiłku chorobowego za okres od dnia 7 lipca 2022 r. do dnia 6 września 2022 r. – jako uprawnionej do tego zasiłku po ustalaniu zatrudnienia (niezdolności do pracy powstała w ciągu 7 dni po ustaniu obowiązkowego ubezpieczenia) Sąd Rejonowy wskazał, że spór sprowadzał się do ustalenia, czy ubezpieczona ma prawo do zasiłku chorobowego za kolejny okres (od 7 września 2002 r. do 11 października 2022 r.). Zdaniem ZUS ubezpieczona takiego prawa nie nabyła, ponieważ w dniu w której rozpoczął się okres jej nieprzerwanej niezdolności do pracy, tj. 7 lipca 2022r. nie była skutecznie objęta ubezpieczeniem chorobowym (gdyż została objęta dobrowolnym ubezpieczeniem chorobowym od dnia 11 lipca 2022 r., a nie od dnia 1 lipca 2022 r.), Sąd Rejonowy wskazał, że stanowisko ZUS nie było prawidłowe, bowiem organ ten zignorował okoliczność, że prawo odwołującej do zasiłku chorobowego należało rozpatrzyć nie tylko w odniesieniu do trwania ubezpieczenia chorobowego (art. 6 ust. 1 ustawy zasiłkowej), ale także w świetle prawa do zasiłku chorobowego po ustaniu tytułu ubezpieczenia (art. 7 ustawy zasiłkowej). Stosownie do art. 6 ust. 1 ustawy zasiłkowej, zasiłek chorobowy przysługuje ubezpieczonemu, który stał się niezdolny do pracy z powodu choroby w czasie trwania ubezpieczenia chorobowego. Jednakże w myśl art. 7 pkt 1 zasiłek chorobowy przysługuje również osobie, która stała się niezdolna do pracy po ustaniu tytułu ubezpieczenia chorobowego, jeżeli niezdolność do pracy trwała bez przerwy co najmniej 30 dni i powstała nie później niż w ciągu 14 dni od ustania tytułu ubezpieczenia chorobowego. Jednocześnie Sąd zwrócił uwagę, że zgodnie z art. 8 ust. 2 ustawy za okres przypadający po ustaniu tytułu ubezpieczenia chorobowego zasiłek chorobowy przysługuje nie dłużej niż przez 91 dni. Zgodnie zaś z art. 13 ust. 1 pkt 2 powołanej ustawy, zasiłek chorobowy z tytułu niezdolności do pracy powstałej w czasie trwania ubezpieczenia chorobowego, jak i z tytułu niezdolności do pracy powstałej po ustaniu tytułu ubezpieczenia nie przysługuje za okres po ustaniu tytułu ubezpieczenia chorobowego, jeżeli osoba niezdolna do pracy kontynuuje działalność zarobkową lub podjęła działalność zarobkową stanowiącą tytuł do objęcia obowiązkowo lub dobrowolnie ubezpieczeniem chorobowym albo zapewniającą prawo do świadczeń za okres niezdolności do pracy z powodu choroby. Zdaniem Sądu Rejonowego odwołującej przysługiwał zasiłek chorobowy od dnia 7 lipca 2022r. nieprzerwanie przez okres 91 dni - a podstawą tego prawa jest art. 7 pkt. 1 ustawy zasiłkowej. Sąd ten stwierdził też, że w sytuacji faktycznej ubezpieczonej bez znaczenia jest okoliczność kiedy została objęta ponownie ubezpieczeniem chorobowym (na co powoływał się ZUS w zaskarżonej decyzji). Jak podano, bezsporne było to, że odwołująca zakończyła zatrudnienie pracownicze w dniu 30 czerwca 2022 r., a tym samym posiadała tytuł ubezpieczenia społecznego, w tym obowiązkowego ubezpieczenia chorobowego. Z dniem 1 lipca 2022 r. odwołująca zarejestrowała pozarolniczą działalność gospodarczą, jednakże nie zdążyła w jej ramach wykonywać żadnych czynności, gdyż już od tego dnia rozpoczęły się u niej objawy chorobowe, natomiast w dniu 7 lipca 2022 r. była hospitalizowana i pozostawała nieprzerwanie niezdolna do pracy do dnia 11 października 2022 r. Jak podkreślił Sąd Rejonowy powyższe bez wątpliwości świadczyło o tym, że w ww. okresie odwołująca nie była zdolna do prowadzenia pracy zarobkowej i faktycznie jej nie wykonywała. Wobec tego od dnia 7 lipca 2022 r. do dnia 5 października 2022 r. miała prawo do zasiłku chorobowego po ustaniu tytułu ubezpieczenia u swojego pracodawcy, gdyż niezdolność do pracy trwała bez przerwy co najmniej 30 dni i powstała nie później niż w ciągu 14 dni od ustania tego tytułu ubezpieczenia chorobowego. Okres zasiłkowy w oparciu o art. 8 ust. 2 ustawy zasiłkowej, wynosił po ustaniu tytułu ubezpieczenia maksymalnie 91 dni, a skoro rozpoczął swój bieg w dniu 7 lipca 2022 r. to zakończył bieg w dniu 5 października 2022r. Z tej przyczyny odwołująca nie ma prawa do zasiłku chorobowego za dalszy okres niezdolności do pracy, tj. od 6 października 2022 r. do 11 października 2022r. Apelację od powyższego wyroku wniósł pozwany, domagając się jego zmiany i oddalanie odwołania, wskazując, iż sąd I instancji błędnie nie zastosowywał art. 13 ust. 1 pkt. 2 ustawy zasiłkowej w niniejszej sprawie, zgodnie z którym zasiłek chorobowy z tytułu niezdolności do pracy powstałej w czasie trwania ubezpieczenia chorobowego, jak i z tytułu niezdolności do pracy powstałej po ustaniu tytułu ubezpieczenia nie przysługuje za okres po ustaniu tytułu ubezpieczenia chorobowego, jeżeli osoba niezdolna do pracy kontynuuje działalność zarobkową lub podjęła działalność zarobkową stanowiącą tytuł do objęcia obowiązkowo lub dobrowolnie ubezpieczeniem chorobowym albo zapewniającą prawo do świadczeń za okres niezdolności do pracy z powodu choroby. ZUS podniósł, że w niniejszej sprawie przesłanka ta się ziściła, ponieważ ubezpieczona podjęła działalność zarobkową stanowiącą tytuł do objęcia dobrowolnie ubezpieczeniem chorobowym. Jednocześnie ZUS przyznał, że istotnie Sąd Rejonowy badał już kwestie związane z mechanizmem stosowania art. 13 ust. 1 pkt. 2 ustawy zasiłkowej w prawomocnie zakończonej sprawie VII U 544/22 , jednak, w jego opinii, analiza ta prowadzona była wyłącznie na potrzeby ustalenia prawa do zasiłku chorobowego za poprzednie okresy i nie wpływa na prawo ubezpieczonej do zasiłku w kolejnych okresie. Sąd Okręgowy zważył, co następuje : Apelacja jest niezasadna i podlega oddalaniu. Wbrew twierdzeniom ZUS dla rozpoznania niniejszej sprawy rozstrzygnięcie zwarte w prawomocnym wyroku Sądu Rejonowego w Bydgoszczy z dnia 5 grudnia 2022r. jest kluczowe. Ubezpieczona bowiem pozostawała niezdolna do pracy w ciągłości, w sposób nieprzerwany od 7 lipca 2022r. do dnia 11 października 2022r. We wskazanym prawomocnym wyroku Sąd Rejonowy przesądził, że podstawą do jej prawa do zasiłku chorobowego w tym okresie był art. 7 ust. 1 ustawy zasiłkowej, wobec braku ziszczenia się jakiejkolwiek z przesłanek z art. 13 ust. 1 tej ustawy. Jak ustalono, ubezpieczona zdecydowała się na prowadzenie pozarolniczej działalności gospodarczej, dokonała stosownej rejestracji, jednak z uwagi na pogarszający się stan zdrowia faktycznie nie rozpoczęła prowadzenia działalności. Słusznie Sąd Rejonowy wywiódł, że osoba zatrudniona na podstawie stosunku pracy, a jednocześnie prowadząca równolegle inną działalność (umowa cywilna, pozarolnicza działalność gospodarcza) straci prawo do zasiłku za cały okres zwolnienia, jeżeli ta równoległa działalność będzie faktycznie prowadzona obok wykonywanej pracy najemnej, bez względu na częstotliwość tych dodatkowych zadań, czy też wysokość uzyskanego przysporzenia majątkowego, gdyż w ten sposób zrealizuje się przesłanka „kontynuowania działalności zarobkowej”, o której mowa w art. 13 ust. 1 pkt 2 ustawy zasiłkowej. Jednakże w orzecznictwie Sądu Najwyższego podkreśla się, iż obowiązek podlegania ubezpieczeniom społecznym wynika z ustawy, a nie z czynności prawnej. Oznacza to, że wniosek zainteresowanego o objęcie ubezpieczeniem rodzi stosunek prawny dobrowolnego ubezpieczenia chorobowego tylko wtedy, gdy zainteresowany spełnia ustawowe warunki podlegania ubezpieczeniom społecznym, a więc gdy taka działalność jest przez niego faktycznie prowadzona (por. wyrok z dnia 13 września 2016 r., I UK 455/15, i powołane tam orzecznictwo). W sprawie niniejszej tej przesłanki „faktycznego” prowadzenia działalności nie było, a zatem ubezpieczona nie posiadała skutecznego kontrtytułu do objęcia jej ubezpieczeniem chorobowym. Istotnie, prawo do zasiłku chorobowego po ustaniu tytułu ubezpieczenia ma charakter wyjątkowy. Wyjątkowość ta wyraża się w przyznaniu prawa do świadczenia w okresie, za który nie jest opłacana składka, osobom niepodlegającym ubezpieczeniu. Jak podkreśliła Agnieszka Rzetecka - Gil w komentarzu do art. 13 ustawy zasiłkowej podkreśliła, że przesłanki negatywne prawa do zasiłku chorobowego ujęte w katalogu z art. 13 ustawy zasiłkowej obejmują wszystkie te okoliczności, kiedy nie dochodzi do spełnienia się ryzyka ubezpieczenia (por. uchwała SN z dnia 30 sierpnia 2001 r., III ZP 11/01). Wskazała, że wspólną cechą przyczyn wyłączających prawo do zasiłku jest istnienie innych źródeł dochodów z ubezpieczenia społecznego (emerytura lub renta z tytułu niezdolności do pracy), z Funduszu Pracy (zasiłek dla bezrobotnych, zasiłek lub świadczenie przedemerytalne, nauczycielskie świadczenie kompensacyjne) bądź z własnej kontynuowanej lub podjętej działalności zarobkowej (dochód z tej działalności lub zasiłek chorobowy z tytułu kontynuowanej równolegle lub nowej aktywności zawodowej, nabyty na ogólnych zasadach). We wszystkich tych przypadkach wypłata zasiłku chorobowego po ustaniu ubezpieczenia byłaby sprzeczna z ratio legis omawianej regulacji, która sprowadza się do dostarczenia środków utrzymania byłemu ubezpieczonemu, który z powodu ustania pracy zarobkowej traci dotychczasowe dochody, a któremu choroba przeszkodziła w znalezieniu i podjęciu nowej pracy zarobkowej, a tym samym nowego źródła dochodów. Wspólną cechą i uzasadnieniem wszystkich przyczyn wyłączających prawo do zasiłku jest więc okoliczność, że dotyczą one sytuacji, gdy osoba niezdolna do pracy ma inne źródło dochodu. (tak: Agnieszka Rzetecka – Gil, kom. do art. 13 Ustawy o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa, Lex 2017). „Ryzyko, które ustawodawca zdecydował się finansować bez ekwiwalentu w składce zostało ogólnie ujęte jako niezdolność do pracy po ustaniu tytułu ubezpieczenia (…). Przy czym prawo do omawianych świadczeń dyktowane jest koniecznością ochrony wytworzonej przez chorobę przerwy w pracy oraz przeszkodą w znalezieniu i podjęciu nowego zatrudnienia (…). Ryzykiem chronionym jest niemożność wykonywania ( kontynuowania lub podjęcia ) każdej działalności zarobkowej, zarówno tej, której wykonywanie dawało tytuł do objęcia ubezpieczeniem, jak i wykonywanej równolegle z taką działalnością, a ponadto jakiejkolwiek nowej działalności dającej źródło utrzymania” ( wyrok SN z 04.06.2012r., I UK 13/12 ). Sąd Okręgowy w pełni ten pogląd podziela. W sprawie niniejszej nie ma wątpliwości, że ubezpieczona w spornym okresie takiego źródła utrzymania nie miała, a przyczyną tej sytuacji był stan zdrowia. Mając na uwadze powyższe rozważania Sąd uznał, że wniesiona apelacja nie zasługuje na uwzględnienie i działając na podstawieart. 385 k.p.c.wniesioną apelację oddalił. Sędzia Karolina Chudzinska

15/100500/0003021/Ua

Sąd Okręgowy w Bydgoszczy

VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

150515150001006_II_K_000358_2023_Uz_2024-02-13_002

II K 358/23

2024-02-13 01:00:00.0 CET

2024-02-27 17:30:05.0 CET

2024-02-27 08:31:35.0 CET

15051515

1006

SENTENCE

Sygn. akt II K 358/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 13 lutego 2024 r. Sąd Rejonowy w Kętrzynie II Wydział Karny w składzie: Przewodniczący: Sędzia Jarosław Walentynowicz Protokolant: sekr. sąd. Emilia Strzelczyk Prokurator Prok. Rej. w Kętrzynie: Dariusz Piotrowski po rozpoznaniu w dniu 19.10.2023 r. i 13.02.2024 r. sprawy M. M. s. F. i H. z domu K. ur. (...) w K. oskarżonego o to, że: I. w nieustalonym dniu września 2021r. w K. dopuścił się kradzieży szczególnie zuchwałej na sz

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Joanna Siergiedo" xPublisher="js_sr_ketrzyn" xEditorFullName="Joanna Siergiedo" xEditor="js_sr_ketrzyn" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="4" xFlag="published" xVolType="15/051515/0001006/K" xYear="2023" xVolNmbr="000358" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok</xName> <xBlock> <xText><xBx>Sygn. akt II K 358/23</xBx></xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right"> Dnia 13 lutego 2024 r.</xText> <xText>Sąd Rejonowy w Kętrzynie II Wydział Karny w składzie:</xText> <xText>Przewodniczący: Sędzia Jarosław Walentynowicz</xText> <xText>Protokolant: sekr. sąd. Emilia Strzelczyk</xText> <xText>Prokurator Prok. Rej. w Kętrzynie: Dariusz Piotrowski </xText> <xText>po rozpoznaniu w dniu 19.10.2023 r. i 13.02.2024 r. sprawy</xText> <xText><xBx><xAnon>M. M.</xAnon> </xBx></xText> <xText><xBx>s. <xAnon>F.</xAnon> i <xAnon>H.</xAnon> z domu <xAnon>K.</xAnon> </xBx></xText> <xText><xBx><xAnon>ur. (...)</xAnon> w <xAnon>K.</xAnon></xBx></xText> <xText xALIGNx="center"> <xBx>oskarżonego o to, że:</xBx></xText> <xText><xBx>I.</xBx> w nieustalonym dniu września 2021r. w <xAnon>K.</xAnon> dopuścił się kradzieży szczególnie zuchwałej na szkodę <xAnon>H. K.</xAnon> w ten sposób, że wyrwał wymienionej z ręki pieniądze w kwocie 700 zł, które następnie zabrał w celu przywłaszczenia, przy czym w czasie popełnienia przestępstwa miał w znacznym stopniu ograniczoną zdolność rozpoznania znaczenia czynu i pokierowania swoim postępowaniem,</xText> <xText><xBx>tj. o przestępstwo z <xLexLink xArt="art. 278 a;art. 278 a § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 278a § 1 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 31;art. 31 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 31 § 2 kk</xLexLink> </xBx></xText> <xText><xBx>II.</xBx> W dniu 07 czerwca 2022r. w <xAnon>K.</xAnon>, uderzył <xAnon>H. K.</xAnon> pięścią w twarz, czym spowodował u wymienionej obrażenia ciała w postaci złamania kości nosowej z przemieszczeniem oraz obrzęku i krwiaka piramidy nosa, które to obrażenia spowodowały naruszenie czynności narządu jej ciała trwające dłużej niż 7 dni, przy czym czynu tego dopuścił się publicznie, z oczywiście błahego powodu, okazując przez to rażące lekceważenie porządku prawnego, przy czym w czasie popełnienia przestępstwa miał w znacznym stopniu ograniczoną zdolność rozpoznania znaczenia czynu i pokierowania swoim postępowaniem,</xText> <xText><xBx>tj. o przestępstwo z <xLexLink xArt="art. 157;art. 157 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 157 § 1 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 57 a;art. 57 a § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 57a § 1 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 31;art. 31 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 31 § 2 kk</xLexLink> </xBx></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">I</xName> <xText>oskarżonego <xBx><xAnon>M. M.</xAnon> </xBx>uznaje za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów i za to:</xText> </xUnit> <xEnum> <xBullet></xBullet> <xEnumElem> <xText>za czyn z <xLexLink xArt="art. 278 a § 1 pkt. 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">pkt I</xLexLink> a/o, z mocy <xLexLink xArt="art. 278 a;art. 278 a § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 278a § 1 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 31;art. 31 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 31 § 2 kk</xLexLink> skazuje, zaś na podstawie <xLexLink xArt="art. 278 a;art. 278 a § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 278a § 1 kk</xLexLink> wymierza mu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>za czyn z <xLexLink xArt="art. 157 § 1 pkt. 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">pkt II</xLexLink> a/o, z mocy <xLexLink xArt="art. 157;art. 157 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 157 § 1 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 57 a;art. 57 a § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 57a § 1 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 31;art. 31 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 31 § 2 kk</xLexLink> skazuje, zaś na podstawie <xLexLink xArt="art. 157;art. 157 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 157 § 1 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 57 a;art. 57 a § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 57a § 1 kk</xLexLink> wymierza mu karę 5 (pięciu) miesięcy pozbawienia wolności;</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">II</xName> <xText>na podstawie <xLexLink xArt="art. 85;art. 85 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 85 § 1 kk</xLexLink>, <xLexLink xArt="art. 86;art. 86 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 86 § 1 kk</xLexLink> łączy orzeczone wobec oskarżonego jednostkowe kary pozbawienia wolności i w ich miejsce orzeka karę łączną <xBRx></xBRx>7 (siedmiu) miesięcy pozbawienia wolności;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">III</xName> <xText>na podstawie <xLexLink xArt="art. 69;art. 69 § 1;art. 69 § 2;art. 69 § 4" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 69 § 1, 2 i 4 kk</xLexLink>, <xLexLink xArt="art. 70;art. 70 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 70 § 1 kk</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 73;art. 73 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 73 § 1 kk</xLexLink> wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego kary łącznej pozbawienia wolności warunkowo zawiesza na okres próby 2 (dwóch) lat i oddaje go w tym czasie pod dozór kuratora;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">IV</xName> <xText>na podstawie <xLexLink xArt="art. 72;art. 72 § 1;art. 72 § 1 pkt. 8" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 72 § 1 pkt 8 kk</xLexLink> zobowiązuje oskarżonego do kontynuowania leczenia psychiatrycznego;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">V</xName> <xText>na podstawie <xLexLink xArt="art. 46;art. 46 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 46 § 1 kk</xLexLink>, za czyn z <xLexLink xArt="art. 46 pkt. 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">pkt I</xLexLink> a/o, orzeka wobec oskarżonego obowiązek naprawienia szkody poprzez zapłaty na rzecz pokrzywdzonej <xAnon>H. K.</xAnon> kwoty 700 (siedemset) złotych;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">VI</xName> <xText>na podstawie <xLexLink xArt="art. 57 a;art. 57 a § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 57a § 2 kk</xLexLink>, za czyn z <xLexLink xArt="art. 57 a pkt. 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">pkt II</xLexLink> a/o, orzeka wobec oskarżonego nawiązkę na rzecz pokrzywdzonej <xAnon>H. K.</xAnon> w kwocie 100 (sto) złotych;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">VII</xName> <xText>na podstawie <xLexLink xArt="art. 624;art. 624 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 624 § 1 kpk</xLexLink> zwalnia oskarżonego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych w całości.</xText> </xUnit> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="32"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="30"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="56"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="10"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="87"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="11"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="22"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="20"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="100"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="38"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="5"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="11"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="11"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="114"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="71"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="99"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>Formularz UK 1</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>Sygnatura akt</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>IIK 358/23</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText><xIx>Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie <xLexLink xArt="art. 343;art. 343 a;art. 387" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k.</xLexLink> albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>USTALENIE FAKTÓW </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.1. Fakty uznane za udowodnione</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center"> <xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xText><xIx>Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xAnon>M. M.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xText><xBx>I.</xBx> w nieustalonym dniu września 2021r. w <xAnon>K.</xAnon> dopuścił się kradzieży szczególnie zuchwałej na szkodę <xAnon>H. K.</xAnon> w ten sposób, że wyrwał wymienionej z ręki pieniądze w kwocie 700 zł, które następnie zabrał w celu przywłaszczenia, przy czym w czasie popełnienia przestępstwa miał w znacznym stopniu ograniczoną zdolność rozpoznania znaczenia czynu i pokierowania swoim postępowaniem,</xText> <xText><xBx>tj. o przestępstwo z <xLexLink xArt="art. 278 a;art. 278 a § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 278a § 1 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 31;art. 31 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 31 § 2 kk</xLexLink> </xBx></xText> <xText><xBx>II.</xBx> W dniu 07 czerwca 2022r. w <xAnon>K.</xAnon>, uderzył <xAnon>H. K.</xAnon> pięścią w twarz, czym spowodował u wymienionej obrażenia ciała w postaci złamania kości nosowej z przemieszczeniem oraz obrzęku i krwiaka piramidy nosa, które to obrażenia spowodowały naruszenie czynności narządu jej ciała trwające dłużej niż 7 dni, przy czym czynu tego dopuścił się publicznie, z oczywiście błahego powodu, okazując przez to rażące lekceważenie porządku prawnego, przy czym w czasie popełnienia przestępstwa miał w znacznym stopniu ograniczoną zdolność rozpoznania znaczenia czynu i pokierowania swoim postępowaniem,</xText> <xText><xBx>tj. o przestępstwo z <xLexLink xArt="art. 157;art. 157 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 157 § 1 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 57 a;art. 57 a § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 57a § 1 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 31;art. 31 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 31 § 2 kk</xLexLink> </xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="13"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xIx>Dowód </xIx></xText> <xText><xIx>Numer karty </xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="13"> <xText>1. Zuchwała kradzież (wyrwanie z ręki) 700 zł na szkodę <xAnon>H. K.</xAnon>, która z tej kwoty chciała wydać mu jedynie, tytułem pożyczki 200 zł we wrześniu 2021r.</xText> <xText>2. uderzenie jej pięścią w twarz i spowodowanie obrażeń ciała na czas powyżej 7 dni w dniu 7.06.2022r.</xText> <xText>- przy czym czyny te popełnione były przy znacznie ograniczonej zdolności rozpoznania ich znaczenia i pokierowania swym postępowaniem</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>Zeznania świadków: <xAnon>H. K.</xAnon> k. 6, 152v-153, <xAnon>R. B.</xAnon> k. 13v, 153-153, <xAnon>M. W.</xAnon> k. 16v, 153v, opinia biegłego k. 24, opinie biegłych psychiatrów k. 58-61, 166-167</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.1. Fakty uznane za nieudowodnione</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center"> <xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xText><xIx>Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>Niezaistnienie kradzieży na szkodę <xAnon>H. K.</xAnon> i jej atak na oskarżonego, który w obronie własnej uderzył</xText> <xText>ją tylko raz</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xText>w nieustalonym dniu września 2021r. w <xAnon>K.</xAnon> dopuszczenie się kradzieży szczególnie zuchwałej na szkodę <xAnon>H. K.</xAnon> w ten sposób, że wyrwał wymienionej z ręki pieniądze w kwocie 700 zł, które następnie zabrał w celu przywłaszczenia, przy czym w czasie popełnienia przestępstwa miał w znacznym stopniu ograniczoną zdolność rozpoznania znaczenia czynu i pokierowania swoim postępowaniem,</xText> <xText>uderzenie <xAnon>H. K.</xAnon> pięścią w twarz i spowodowanie u niej obrażeń ciała w postaci złamania kości nosowej z przemieszczeniem oraz obrzęku i krwiaka piramidy nosa, które to obrażenia spowodowały naruszenie czynności narządu jej ciała trwające dłużej niż 7 dni, przy czym czynu tego dopuścił się publicznie, z oczywiście błahego powodu, okazując przez to rażące lekceważenie porządku prawnego</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="13"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione </xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód </xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Numer karty</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="13"> <xText>Zaatakowanie oskarżonego przez pokrzywdzoną i uderzenie go przez <xAnon>H. K.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>Wyjaśnienia oskarżonego k. 31</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>OCena DOWOdów </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp. faktu z pkt 1.1</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uznania dowodu</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText>Zeznania świadków: <xAnon>H. K.</xAnon> k. 6, 152v-153, <xAnon>R. B.</xAnon> k. 13v, 153-153, <xAnon>M. W.</xAnon> k. 16v, 153v, opinia biegłego k. 24, opinie biegłych psychiatrów k. 58-61, 166-167</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>Zeznania pokrzywdzonej są konsekwentne, logiczne i szczere i nie ma znaczenia, że jest w nieco starszym wieku, okoliczność tę podnosił obrońca, w ocenie sądu bezpodstawnie, osoby w wieku pokrzywdzonej nie mogą być przez sam tego fakt być pozbawione wiarygodności; nadmienić należy, że aktualny prezydent USA jest tylko niewiele młodszy, a papież <xAnon>F.</xAnon> o rok starszy i nikt im nie zarzuca braku umiejętności postrzegania rzeczywistości. Za w pełni wartościowe są też zeznania <xAnon>R. B.</xAnon> i <xAnon>M. W.</xAnon>, zeznają logicznie i podkreślają, że w trakcie rozmów z oskarżonym mieli, że kontakt z nim jest nieco utrudniony, ale w pełni możliwy, na ich pytania odpowiadał swobodnie i racjonalnie. Zarówno z pierwszej jak i z drugiej opinii biegłych lekarzy psychiatrów wynika, że oskarżony zdolny jest do popełnienia zarzuconych mu czynów.</xText> <xText>W tym miejscu należy na chwilę zatrzymać się na historii przedstawionej przez pokrzywdzoną zeznającą, że przed wydarciem jej pieniędzy oskarżony miał tłumaczyć jej, że potrzebuje pieniędzy na chore dziecko, co według obrony deprecjonuje jej zeznania w całości (oprócz podeszłego wieku), bo stan psychiczny ma uniemożliwiać oskarżonemu budowanie tak złożonych historii. Wprawdzie biegli stwierdzili, że ich tworzenie jest mało prawdopodobne (k. 167), to nie dodali, że niemożliwe.</xText> <xText>Na rozprawie sąd przekonał się, że oskarżony nie jest aż tak zagubiony i nieporadny jak chciałby być postrzegany. Początkowo przyjął taką pozę, jednak w czasie niekorzystnych dlań zeznań pokrzywdzonej zaczął żywo i krytycznie reagować na jej wersję, a po odczytaniu mu w tym momencie jego wyjaśnień z postępowania przygotowawczego już potrafił się do nich odnieść (k. 153). Za rzetelne uznać należy wymienione wyżej opinie biegłych w zakresie sposobu ich wykonania jak i osiągniętych wniosków.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.1.Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów<xBRx></xBRx>(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText>Wyjaśnienia oskarżonego k. 31, 153 w części nieprzyznawania się do winy,</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>Sprzeczne z zeznaniami pokrzywdzonej i jego pierwotnymi wyjaśnieniami, prezentujące jedynie linię obrony</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText>zeznania świadka <xAnon>H. M.</xAnon> k. 42v, 153v-154,</xText> <xText>zeznania świadka <xAnon>J.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>Nic nie wniosły do stanu faktycznego sprawy, zmierzają do obrony syna w sposób ogólny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xAnon>K.</xAnon> k. 46v, 154-155v</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>Nic istotnego do sprawy nie wniosły</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>PODSTAWA PRAWNA WYROKU </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xIx>Punkt rozstrzygnięcia z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3.1</xName> <xText xALIGNx="left">Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem</xText> </xUnit> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>I</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xAnon>M. M.</xAnon></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przestępstwo zuchwałej kradzieży mienia na szkodę <xAnon>H. K.</xAnon> (zuchwałość polega na wyrwaniu przemocą pieniędzy w kwocie 700 zł z rąk pokrzywdzonej) wyczerpało znamiona występku z <xLexLink xArt="art. 278 a;art. 278 a § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 278a§1 kk</xLexLink> (obecnie <xLexLink xArt="art. 278;art. 278 § 3 a" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 278§3a kk</xLexLink>), a uderzenie jej w warunkach chuligańskich i spowodowanie obrażeń ciała na czas powyżej 7 dni znamiona występku z <xLexLink xArt="art. 157;art. 157 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 157§1 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 57 a;art. 57 a § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 57a§1 kk</xLexLink>. Z uwagi na stwierdzone ograniczenie poczytalności i możliwości pokierowania swym postępowaniem czyny te zostały popełnione w związku z <xLexLink xArt="art. 31;art. 31 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 31§2 kk</xLexLink> </xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3.2</xName> <xText xALIGNx="left">Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem</xText> </xUnit> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3.3</xName> <xText xALIGNx="left">Warunkowe umorzenie postępowania</xText> </xUnit> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText><xIx>Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3.4</xName> <xText xALIGNx="left">Umorzenie postępowania</xText> </xUnit> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText><xIx>Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3.5</xName> <xText xALIGNx="left">Uniewinnienie</xText> </xUnit> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText><xIx>Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt rozstrzygnięcia <xBRx></xBRx>z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt z wyroku odnoszący się <xBRx></xBRx>do przypisanego czynu</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xAnon>M. M.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>I, II, III, IV, V</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>I, II</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText>Jednostkowe kary pozbawienia wolności wymierzono w dolnych granicach zagrożenia, a czynu z <xLexLink xArt="art. 31 § 1 pkt. 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">pkt. I</xLexLink> a. o. w najniższym możliwym wymiarze, podobnie jak w najniższym możliwym wymiarze określono karę łączną pozbawienia wolności uznając, że przemawiają za tym dotychczasowa niekaralność oskarżonego oraz stopień winy zmniejszony przez istnienie warunków <xLexLink xArt="art. 31;art. 31 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 31§1 kk</xLexLink>.</xText> <xText>Dotychczasowa niekaralność przemawiała za zastosowaniem instytucji warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności przy oddaniu go pod dozór kuratora.</xText> <xText>Za celowe uznano zobowiązanie oskarżonego do kontynuowania leczenia psychiatrycznego, zobowiązanie do naprawienia szkody i orzeczenie nawiązki na rzecz <xAnon>H. K.</xAnon>.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">5</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt rozstrzygnięcia <xBRx></xBRx>z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.6. inne zagadnienia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText><xIx>W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia, <xBRx></xBRx>a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">7</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>KOszty procesu </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xIx>Punkt rozstrzygnięcia z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="13"> <xText><xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xIx><xAnon>M. M.</xAnon></xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="13"> <xText><xIx>Sytuacja materialna oskarżonego przemawiała za zwolnieniem go z sądowych kosztów postępowania. </xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">6</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1Podpis </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> </xClmn> </xRow> </xRows> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Sędzia Jarosław Walentynowicz

Joanna Siergiedo

sekr. sąd. Emilia Strzelczyk

Joanna Siergiedo

Sygn. akt II K 358/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 13 lutego 2024 r. Sąd Rejonowy w Kętrzynie II Wydział Karny w składzie: Przewodniczący: Sędzia Jarosław Walentynowicz Protokolant: sekr. sąd. Emilia Strzelczyk Prokurator Prok. Rej. w Kętrzynie: Dariusz Piotrowski po rozpoznaniu w dniu 19.10.2023 r. i 13.02.2024 r. sprawy M. M. s.F.iH.z domuK. ur. (...)wK. oskarżonego o to, że: I.w nieustalonym dniu września 2021r. wK.dopuścił się kradzieży szczególnie zuchwałej na szkodęH. K.w ten sposób, że wyrwał wymienionej z ręki pieniądze w kwocie 700 zł, które następnie zabrał w celu przywłaszczenia, przy czym w czasie popełnienia przestępstwa miał w znacznym stopniu ograniczoną zdolność rozpoznania znaczenia czynu i pokierowania swoim postępowaniem, tj. o przestępstwo zart. 278a § 1 kkw zw. zart. 31 § 2 kk II.W dniu 07 czerwca 2022r. wK., uderzyłH. K.pięścią w twarz, czym spowodował u wymienionej obrażenia ciała w postaci złamania kości nosowej z przemieszczeniem oraz obrzęku i krwiaka piramidy nosa, które to obrażenia spowodowały naruszenie czynności narządu jej ciała trwające dłużej niż 7 dni, przy czym czynu tego dopuścił się publicznie, z oczywiście błahego powodu, okazując przez to rażące lekceważenie porządku prawnego, przy czym w czasie popełnienia przestępstwa miał w znacznym stopniu ograniczoną zdolność rozpoznania znaczenia czynu i pokierowania swoim postępowaniem, tj. o przestępstwo zart. 157 § 1 kkw zw. zart. 57a § 1 kkw zw. zart. 31 § 2 kk I oskarżonegoM. M.uznaje za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów i za to:  za czyn zpkt Ia/o, z mocyart. 278a § 1 kkw zw. zart. 31 § 2 kkskazuje, zaś na podstawieart. 278a § 1 kkwymierza mu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności, za czyn zpkt IIa/o, z mocyart. 157 § 1 kkw zw. zart. 57a § 1 kkw zw. zart. 31 § 2 kkskazuje, zaś na podstawieart. 157 § 1 kkw zw. zart. 57a § 1 kkwymierza mu karę 5 (pięciu) miesięcy pozbawienia wolności; II na podstawieart. 85 § 1 kk,art. 86 § 1 kkłączy orzeczone wobec oskarżonego jednostkowe kary pozbawienia wolności i w ich miejsce orzeka karę łączną7 (siedmiu) miesięcy pozbawienia wolności; III na podstawieart. 69 § 1, 2 i 4 kk,art. 70 § 1 kkiart. 73 § 1 kkwykonanie orzeczonej wobec oskarżonego kary łącznej pozbawienia wolności warunkowo zawiesza na okres próby 2 (dwóch) lat i oddaje go w tym czasie pod dozór kuratora; IV na podstawieart. 72 § 1 pkt 8 kkzobowiązuje oskarżonego do kontynuowania leczenia psychiatrycznego; V na podstawieart. 46 § 1 kk, za czyn zpkt Ia/o, orzeka wobec oskarżonego obowiązek naprawienia szkody poprzez zapłaty na rzecz pokrzywdzonejH. K.kwoty 700 (siedemset) złotych; VI na podstawieart. 57a § 2 kk, za czyn zpkt IIa/o, orzeka wobec oskarżonego nawiązkę na rzecz pokrzywdzonejH. K.w kwocie 100 (sto) złotych; VII na podstawieart. 624 § 1 kpkzwalnia oskarżonego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych w całości. UZASADNIENIE Formularz UK 1 Sygnatura akt IIK 358/23 Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybieart. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k.albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza. 1 USTALENIE FAKTÓW 0.1. Fakty uznane za udowodnione Lp. Oskarżony Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano) M. M. I.w nieustalonym dniu września 2021r. wK.dopuścił się kradzieży szczególnie zuchwałej na szkodęH. K.w ten sposób, że wyrwał wymienionej z ręki pieniądze w kwocie 700 zł, które następnie zabrał w celu przywłaszczenia, przy czym w czasie popełnienia przestępstwa miał w znacznym stopniu ograniczoną zdolność rozpoznania znaczenia czynu i pokierowania swoim postępowaniem, tj. o przestępstwo zart. 278a § 1 kkw zw. zart. 31 § 2 kk II.W dniu 07 czerwca 2022r. wK., uderzyłH. K.pięścią w twarz, czym spowodował u wymienionej obrażenia ciała w postaci złamania kości nosowej z przemieszczeniem oraz obrzęku i krwiaka piramidy nosa, które to obrażenia spowodowały naruszenie czynności narządu jej ciała trwające dłużej niż 7 dni, przy czym czynu tego dopuścił się publicznie, z oczywiście błahego powodu, okazując przez to rażące lekceważenie porządku prawnego, przy czym w czasie popełnienia przestępstwa miał w znacznym stopniu ograniczoną zdolność rozpoznania znaczenia czynu i pokierowania swoim postępowaniem, tj. o przestępstwo zart. 157 § 1 kkw zw. zart. 57a § 1 kkw zw. zart. 31 § 2 kk Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione Dowód Numer karty 1. Zuchwała kradzież (wyrwanie z ręki) 700 zł na szkodęH. K., która z tej kwoty chciała wydać mu jedynie, tytułem pożyczki 200 zł we wrześniu 2021r. 2. uderzenie jej pięścią w twarz i spowodowanie obrażeń ciała na czas powyżej 7 dni w dniu 7.06.2022r. - przy czym czyny te popełnione były przy znacznie ograniczonej zdolności rozpoznania ich znaczenia i pokierowania swym postępowaniem Zeznania świadków:H. K.k. 6, 152v-153,R. B.k. 13v, 153-153,M. W.k. 16v, 153v, opinia biegłego k. 24, opinie biegłych psychiatrów k. 58-61, 166-167 0.1. Fakty uznane za nieudowodnione Lp. Oskarżony Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano) Niezaistnienie kradzieży na szkodęH. K.i jej atak na oskarżonego, który w obronie własnej uderzył ją tylko raz w nieustalonym dniu września 2021r. wK.dopuszczenie się kradzieży szczególnie zuchwałej na szkodęH. K.w ten sposób, że wyrwał wymienionej z ręki pieniądze w kwocie 700 zł, które następnie zabrał w celu przywłaszczenia, przy czym w czasie popełnienia przestępstwa miał w znacznym stopniu ograniczoną zdolność rozpoznania znaczenia czynu i pokierowania swoim postępowaniem, uderzenieH. K.pięścią w twarz i spowodowanie u niej obrażeń ciała w postaci złamania kości nosowej z przemieszczeniem oraz obrzęku i krwiaka piramidy nosa, które to obrażenia spowodowały naruszenie czynności narządu jej ciała trwające dłużej niż 7 dni, przy czym czynu tego dopuścił się publicznie, z oczywiście błahego powodu, okazując przez to rażące lekceważenie porządku prawnego Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione Dowód Numer karty Zaatakowanie oskarżonego przez pokrzywdzoną i uderzenie go przezH. K. Wyjaśnienia oskarżonego k. 31 2 OCena DOWOdów 0.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów Lp. faktu z pkt 1.1 Dowód Zwięźle o powodach uznania dowodu Zeznania świadków:H. K.k. 6, 152v-153,R. B.k. 13v, 153-153,M. W.k. 16v, 153v, opinia biegłego k. 24, opinie biegłych psychiatrów k. 58-61, 166-167 Zeznania pokrzywdzonej są konsekwentne, logiczne i szczere i nie ma znaczenia, że jest w nieco starszym wieku, okoliczność tę podnosił obrońca, w ocenie sądu bezpodstawnie, osoby w wieku pokrzywdzonej nie mogą być przez sam tego fakt być pozbawione wiarygodności; nadmienić należy, że aktualny prezydent USA jest tylko niewiele młodszy, a papieżF.o rok starszy i nikt im nie zarzuca braku umiejętności postrzegania rzeczywistości. Za w pełni wartościowe są też zeznaniaR. B.iM. W., zeznają logicznie i podkreślają, że w trakcie rozmów z oskarżonym mieli, że kontakt z nim jest nieco utrudniony, ale w pełni możliwy, na ich pytania odpowiadał swobodnie i racjonalnie. Zarówno z pierwszej jak i z drugiej opinii biegłych lekarzy psychiatrów wynika, że oskarżony zdolny jest do popełnienia zarzuconych mu czynów. W tym miejscu należy na chwilę zatrzymać się na historii przedstawionej przez pokrzywdzoną zeznającą, że przed wydarciem jej pieniędzy oskarżony miał tłumaczyć jej, że potrzebuje pieniędzy na chore dziecko, co według obrony deprecjonuje jej zeznania w całości (oprócz podeszłego wieku), bo stan psychiczny ma uniemożliwiać oskarżonemu budowanie tak złożonych historii. Wprawdzie biegli stwierdzili, że ich tworzenie jest mało prawdopodobne (k. 167), to nie dodali, że niemożliwe. Na rozprawie sąd przekonał się, że oskarżony nie jest aż tak zagubiony i nieporadny jak chciałby być postrzegany. Początkowo przyjął taką pozę, jednak w czasie niekorzystnych dlań zeznań pokrzywdzonej zaczął żywo i krytycznie reagować na jej wersję, a po odczytaniu mu w tym momencie jego wyjaśnień z postępowania przygotowawczego już potrafił się do nich odnieść (k. 153). Za rzetelne uznać należy wymienione wyżej opinie biegłych w zakresie sposobu ich wykonania jak i osiągniętych wniosków. 0.1.Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów) Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2 Dowód Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu Wyjaśnienia oskarżonego k. 31, 153 w części nieprzyznawania się do winy, Sprzeczne z zeznaniami pokrzywdzonej i jego pierwotnymi wyjaśnieniami, prezentujące jedynie linię obrony zeznania świadkaH. M.k. 42v, 153v-154, zeznania świadkaJ. Nic nie wniosły do stanu faktycznego sprawy, zmierzają do obrony syna w sposób ogólny K.k. 46v, 154-155v Nic istotnego do sprawy nie wniosły 3 PODSTAWA PRAWNA WYROKU Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Oskarżony ☒ 3.1 Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem I M. M. Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej Przestępstwo zuchwałej kradzieży mienia na szkodęH. K.(zuchwałość polega na wyrwaniu przemocą pieniędzy w kwocie 700 zł z rąk pokrzywdzonej) wyczerpało znamiona występku zart. 278a§1 kk(obecnieart. 278§3a kk), a uderzenie jej w warunkach chuligańskich i spowodowanie obrażeń ciała na czas powyżej 7 dni znamiona występku zart. 157§1 kkw zw. zart. 57a§1 kk. Z uwagi na stwierdzone ograniczenie poczytalności i możliwości pokierowania swym postępowaniem czyny te zostały popełnione w związku zart. 31§2 kk ☐ 3.2 Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej ☐ 3.3 Warunkowe umorzenie postępowania Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania ☐ 3.4 Umorzenie postępowania Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania ☐ 3.5 Uniewinnienie Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia 4 KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie Oskarżony Punkt rozstrzygnięciaz wyroku Punkt z wyroku odnoszący siędo przypisanego czynu Przytoczyć okoliczności M. M. I, II, III, IV, V I, II Jednostkowe kary pozbawienia wolności wymierzono w dolnych granicach zagrożenia, a czynu zpkt. Ia. o. w najniższym możliwym wymiarze, podobnie jak w najniższym możliwym wymiarze określono karę łączną pozbawienia wolności uznając, że przemawiają za tym dotychczasowa niekaralność oskarżonego oraz stopień winy zmniejszony przez istnienie warunkówart. 31§1 kk. Dotychczasowa niekaralność przemawiała za zastosowaniem instytucji warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności przy oddaniu go pod dozór kuratora. Za celowe uznano zobowiązanie oskarżonego do kontynuowania leczenia psychiatrycznego, zobowiązanie do naprawienia szkody i orzeczenie nawiązki na rzeczH. K.. 5 1Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU Oskarżony Punkt rozstrzygnięciaz wyroku Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu Przytoczyć okoliczności 1.6. inne zagadnienia W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę 7 KOszty procesu Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Przytoczyć okoliczności M. M. Sytuacja materialna oskarżonego przemawiała za zwolnieniem go z sądowych kosztów postępowania. 6 1Podpis

15/051515/0001006/K

Sąd Rejonowy w Kętrzynie

II Wydział Karny

154505000001203_IV_C_000517_2023_Uz_2024-01-31_001

IV C 517/23

2023-12-28 01:00:00.0 CET

2024-02-26 17:30:03.0 CET

2024-02-26 11:48:53.0 CET

15450500

1203

REGULATION, SENTENCE, REASON

Sygn. IV C 517/23 WYROK CZĘŚCIOWY W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 28 grudnia 2023 roku Sąd Okręgowy w Warszawie IV Wydział Cywilny w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia Joanna Radzyńska – Głowacka po rozpoznaniu w dniu 28 grudnia 2023 roku w Warszawie na posiedzeniu niejawnym sprawy z powództwa D. I. , M. J. i S. I. przeciwko Syndykowi Masy Upadłości (...) S.A. w upadłości w Warszawie o ustalenie 1 ustala nieważność umowy kredytu hipotecznego nr (...) indeksowanego do CHF zawa

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Anna Leszczyńska" xPublisher="aleszczynska" xEditorFullName="Anna Leszczyńska" xEditor="aleszczynska" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="22" xFlag="published" xVolType="15/450500/0001203/C" xYear="2023" xVolNmbr="000517" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie+Zarządzenie</xName> <xBlock> <xText>Sygn. IV C 517/23</xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK CZĘŚCIOWY</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right">Dnia 28 grudnia 2023 roku</xText> <xText>Sąd Okręgowy w Warszawie IV Wydział Cywilny w składzie następującym:</xText> <xText>Przewodniczący: Sędzia Joanna Radzyńska – Głowacka</xText> <xText>po rozpoznaniu w dniu 28 grudnia 2023 roku w Warszawie</xText> <xText>na posiedzeniu niejawnym</xText> <xText>sprawy z powództwa <xAnon>D. I.</xAnon>, <xAnon>M. J.</xAnon> i <xAnon>S. I.</xAnon></xText> <xText>przeciwko Syndykowi Masy Upadłości <xAnon>(...)</xAnon> S.A. w upadłości w Warszawie </xText> <xText>o ustalenie</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>ustala nieważność umowy kredytu hipotecznego nr <xAnon> (...)</xAnon> indeksowanego do CHF zawartej w dniu 13 maja 2008 r. przez <xAnon>K. I.</xAnon> i <xAnon>D. I.</xAnon> z <xAnon>(...)</xAnon> S.A. w <xAnon>K.</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon> Oddział w <xAnon>Ł.</xAnon> (obecnie <xAnon>(...)</xAnon> S.A. w upadłości z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon>);</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>o kosztach postępowania rozstrzygnąć w orzeczeniu kończącym całość postępowania.</xText> </xUnit> <xText><xBx>Sygn. akt IV C 517/23</xBx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Pozwem z dnia 2 marca 2020 r. (data prezentaty) powodowie wnieśli o zasądzenie od pozwanego solidarnie na rzecz <xAnon>D. I.</xAnon>, <xAnon>M. J.</xAnon> i <xAnon>S. I.</xAnon> kwoty 101.597,00 PLN wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od tej kwoty liczonymi od dnia doręczenia pozwu pozwanemu do dnia zapłaty, o ustalenie nieważności umowy kredytu hipotecznego nr <xAnon> (...)</xAnon> z 13 maja 2006 r. zawartej przez <xAnon>D. I.</xAnon> i <xAnon>G. I.</xAnon> z pozwanym, ewentualnie ustalenie bezskuteczności częściowej umowy kredytu hipotecznego nr <xAnon> (...)</xAnon> z 13 maja 2006 r. w zakresie klauzul indeksacyjnych zawartych w § 1 ust. 1, § 9 ust. 2 oraz 10 ust. 3 w.w. umowy. Zasądzenie od pozwanego na rzecz powodów zwrotu kosztów procesu wg. norm przepisanych w podwójnej wysokości, w tym kosztów: zastępstwa procesowego w wysokości podwójnej stawki minimalnej, opłaty skarbowej od pełnomocnictwa oraz zwrotu wydatków strony i pełnomocnika wg. spisu kosztów wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od tej kwoty liczonymi od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty. <xIx>(pozew – k. 3-36)</xIx></xText> <xText>W odpowiedzi na pozew z dnia 13 lipca 2020 r. (data stempla pocztowego) <xAnon>(...)</xAnon> S.A. wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powodów na rzecz pozwanego zwrotu kosztów procesu w tym zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w podwójnej wysokości, co uzasadnione jest wysokim nakładem pracy pełnomocnika pozwanego i zawiłością przedmiotowej sprawy- wraz z uiszczoną opłatą skarbową od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia uprawomocnienia się orzeczenia, którym je zasądzono, do dnia zapłaty. <xIx> (odpowiedź na pozew – k.142-172v)</xIx> </xText> <xText>Na rozprawie w dniu 6 grudnia 2022 r. pozwany podniósł zarzut zatrzymania kwoty 243.109,10 zł. <xIx>(protokół z rozprawy – k.432-434)</xIx></xText> <xText>Pismem z dnia 9 grudnia 2022 r. strona powodowa dokonała modyfikacji powództwa wnosząc o ustalenie nieważności umowy kredytu hipotecznego nr <xAnon> (...)</xAnon> z 13.05.2006 r. zawartej pomiędzy stronami i zasądzenie na rzecz <xAnon>D. I.</xAnon>, <xAnon>M. I.</xAnon> i <xAnon>S. I.</xAnon> kwoty 352.045,40 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od kwoty 101.596,00 zł od dnia doręczenia pozwu pozwanemu do dnia zapłaty, od kwoty 84.862,49 zł od dnia doręczenia niniejszego pisma pozwanemu do dnia zapłaty. Zawarto żądanie ewentualne. <xIx>(modyfikacja – k. 441-443v)</xIx></xText> <xText>Pismem z dnia 16 grudnia 2022 r. (data stempla pocztowego) pozwany podniósł zarzut zatrzymania świadczenia w postaci dochodzonej przez powodów wierzytelności, do której zwrotu pozwany może być zobowiązany w przypadku stwierdzenia nieważności umowy kredytu. Wówczas pozwany wnosi, że zapłata pozwanego może nastąpić jedynie w przypadku równoczesnego zaofiarowania zwrotu otrzymanego świadczenia w wysokości udzielonego kredytu, tj. kwoty 243.109,10 zł albo zabezpieczenia roszczenia o zwrot. <xIx>(pismo – k.569-573)</xIx></xText> <xText>W odpowiedzi z dnia 2 lutego 2023 r. (data stempla pocztowego) na modyfikacje powództwa, strona pozwana podtrzymała swoje dotychczasowe stanowisko. <xIx>(odpowiedź na modyfikację – k.578-579)</xIx></xText> <xText><xBx>Sąd ustalił następujący stan faktyczny:</xBx></xText> <xText>W dniu 24 kwietnia 2008 roku <xAnon>G. I.</xAnon> i <xAnon>D. I.</xAnon> złożyli w <xAnon>(...)</xAnon> S.A. na formularzu udostępnionym przez bank wniosek kredytowy. Wnioskowana kwota kredytu hipotecznego wynosiła 230.000,00 zł. Kredyt miał być indeksowany do waluty CHF. Okres kredytowania określono na 30 lat.<xIx> (dowód: wniosek kredytowy, k. 180-184)</xIx> </xText> <xText>Wraz z złożonym wnioskiem kredytowym oświadczyli, że zapoznali się z występującym ryzykiem kursowym oraz ryzykiem wynikającym ze zmiennej stopy procentowej. <xIx>(dowód: oświadczenie – k.197;249)</xIx></xText> <xText>W dniu 13 maja 2008 r. pomiędzy <xAnon>G. I.</xAnon> i <xAnon>D. I.</xAnon>, a <xAnon>(...)</xAnon> S.A. oddział w <xAnon>Ł.</xAnon> (obecnie: <xAnon>(...)</xAnon> S.A. z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon>) została zawarta umowa kredytu hipotecznego nr <xAnon> (...)</xAnon> indeksowanego do CHF. Na mocy niniejszej umowy bank udzielił kredytobiorcy kredytu w kwocie 243.109,10 złotych polskich indeksowanego kursem CHF przy założeniu, że uruchomiono całość kredytu w dacie sporządzenia umowy równowartość kredytu wynosiłaby 120.889,66 CHF, rzeczywista równowartość miała zostać określona po wypłacie kredytu. Kredytobiorca oświadczył, że jest świadomy ryzyka kursowego, związanego ze zmianą kursu waluty indeksacyjnej w stosunku do złotego, w całym okresie kredytowania i akceptuje to ryzyko. (§ 1 ust. 1) Okres kredytowania miał wynosić 360 miesięcy i miał być spłacany w równych ratach kapitałowo – odsetkowych. (§ 1 ust. 2) Oprocentowanie kredytu miało być zmienne i na dzień sporządzenia umowy wynosiło 5,62 % w skali roku, na które składała się suma obowiązującej stawki DBCHF i stałej marży Banku, która wynosiła 2,81%. Kredytobiorca oświadczył, że jest świadomy ryzyka wynikającego ze zmiennego oprocentowania, w całym okresie kredytowania i akceptuje to ryzyko. (§ 1 ust. 3) Rata kapitałowo – odsetkowa przy założeniu uruchomienia całości kredytu w dacie sporządzenia niniejszej umowy wynosiłaby równowartość 695,53 CHF. Rzeczywista wysokość rat odsetkowych lub rat kapitałowo – odsetkowych miała być określona w harmonogramie spłat. (§ 1 ust. 4) Całkowity koszt kredytu na dzień sporządzenia umowy kredytu wynosił 266.665,32 złotych (podana kwota nie uwzględniała ryzyka kursowego). Ostateczna wysokość całkowitego kosztu kredytu uzależniona miała być od zmian poziomu oprocentowania kredytu w całym okresie kredytowania. (§ 1 ust. 7) Rzeczywista roczna stopa oprocentowania miała wynosić 5,76 %. Ostateczna wysokość rzeczywistej rocznej stopy oprocentowania uzależniona miała być od zmian poziomu oprocentowania kredytu w całym okresie kredytowania. (§ 1 ust. 8)</xText> <xText>Kredyt miał być przeznaczony w I transzy na: a) w wysokości 85.000,00 złotych polskich na spłatę kredytu konsolidacyjnego w <xAnon> (...) S.A.</xAnon>, umowa z dnia 17.09.2004 na r-ek nr <xAnon> (...)</xAnon>, b) w wysokości 4.862,18 złotych polskich na uiszczenie składki z tytułu ubezpieczenia od ryzyka utraty wartości nieruchomości, c) w wysokości 7.293,27 złotych polskich na pokrycie składek ubezpieczeniowych, o których mowa w § 4 ust. 1., d) w wysokości 224,32 złotych polskich na uiszczenie kosztów związanych z ustanowieniem hipoteki zabezpieczającej spłatę kredytu, e) w wysokości 729,33 złotych polskich na uiszczenie składki z tytułu Pakietowego Ubezpieczenia na wypadek odmowy ustanowienia hipoteki, zaś w II transzy na: a) w wysokości 9.100,00 złotych polskich na spłatę kredytu w <xAnon> (...) S.A.</xAnon>, umowa z dnia 05.05.2006 r. na r-ek Wierzyciela Kredytobiorcy, b) w wysokości 15.000,00 złotych polskich na spłatę kredytu w <xAnon> (...) S.A.</xAnon>, umowa z dnia 16.01.2006 na r-ek Wierzyciela Kredytobiorcy, c) w wysokości 4.600,00 złotych polskich na spłatę kredytu w <xAnon>(...)</xAnon> S.A. umowa z dnia 25 kwietnia 2007 r. na r-ek Wierzyciela Kredytobiorcy, d) w wysokości 7.000,00 złotych polskich na spłatę kredytu w <xAnon>(...)</xAnon> S.A. umowa z dnia 25.04.2007 r. na r-ek Wierzyciela Kredytobiorcy, e) w wysokości 4.500,00 złotych polskich na spłatę kredytu w <xAnon>(...)</xAnon> S.A., umowa z dnia 23.03.2007 na r-ek Wierzyciela Kredytobiorcy, f) w wysokości 18.700,00 złotych polskich na spłatę kredytu w <xAnon>(...)</xAnon> S.A., umowa z dnia 20.11.2007 r. na r-ek Wierzyciela Kredytobiorcy, g) w wysokości 16.400,00 złotych polskich na spłatę kredytu w <xAnon>(...)</xAnon> S.A. umowa z dnia 26.09.2006 na r-ek Wierzyciela Kredytobiorcy, i) w wysokości 10.000,00 złotych polskich na spłatę kredytu odnawialnego w <xAnon> (...) S.A.</xAnon> umowa z dnia 31.08.2007 na r-ek Wierzyciela Kredytobiorcy, j) w wysokości 18.800,00 złotych polskich na spłatę zobowiązań finansowych Kredytobiorcy na r-ek Kredytobiorcy, k) w wysokości 28.900,00 złotych polskich na dowolny cel konsumpcyjny Kredytobiorcy na r-ek Kredytobiorcy. (§ 2)</xText> <xText>Zabezpieczeniem spłaty kredytu była hipoteka kaucyjna na rzecz Banku w złotych polskich do kwoty stanowiącej 170% kwoty kredytu określonej w § 1 ust. 1 na nieruchomości położonej w <xAnon>O.</xAnon>, <xAnon>ul. (...)</xAnon>; Ubezpieczenie z tytułu pakietowego ubezpieczenia na wypadek odmowy ustanowienia hipoteki, przez 3 pierwsze miesiące kredytowania; cesja na rzecz bank wierzytelności z tytułu umowy ubezpieczenia Nieruchomości od ognia, powodzi i innych zdarzeń losowych na sumę ubezpieczeniowa odpowiadającą wartości odtworzeniowej budynku, a jeżeli wartość odtworzenia nie została ustalona lub umowa dotyczy lokalu na kwotę odpowiadającą wartości rynkowej nieruchomości lub na inną kwotę zaakceptowaną przez Bank; weksel in blanco wraz z deklaracją do czasu przedstawienia w Banku odpisu z KW nieruchomości zawierającego prawomocny wpis hipoteki na rzecz Bank lub do końca ochrony ubezpieczeniowej z tytułu ubezpieczenia niskiego wkładu własnego w zależności od tego co nastąpi później; ubezpieczenie od ryzyka utraty wartości nieruchomości przez okres 5 lat od dnia uruchomienia kredytu, tym, że Bank na prawo przedłużyć to ubezpieczenie na własny koszt, ubezpieczenie kredytu z tytułu niskiego wkładu własnego. (§ 3)</xText> <xText>Zgodnie z definicjami zawartymi w umowie - Bankowa tabela kursów walut dla kredytów dewizowych oraz indeksowanych kursem walut, zwana tabelą kursów – sporządzana przez merytoryczną komórkę Banku na podstawie kursów obowiązujących na rynku międzybankowym w chwili sporządzania tabeli i po ogłoszeniu kursów średnich przez NBP, tabela sporządzona była o godz. 16.00 każdego dnia roboczego i obowiązywała przez cały następny dzień roboczy; CHF – frank szwajcarski; waluta indeksacyjna – CHF; Libor 3 miesięczny dla CHF (LIBOR 3m) – (London Interbank Offered Rate) – oprocentowanie na jakie banki skłonne są udzielić pożyczek w CHF innym bankom na rynku międzynarodowym w LONDYNIE na okres trzech miesięcy. (§ 6 ust. 1, 2, 14, 7)</xText> <xText>Zgodnie z § 9 ust. 2 w dniu wypłaty kredytu lub każdej transzy kredytu kwota wypłaconych środków miała być przeliczana do CHF według kursu kupna walut określonego w tabeli kursów – obowiązującego w dniu uruchomienia środków.</xText> <xText>Wysokość zobowiązania miała być ustalana jako równowartość wymaganej spłaty wyrażonej w CHF – po jej przeliczeniu według kursu sprzedaży walut określonego w „Bankowej tabeli kursów walut dla kredytów dewizowanych oraz indeksowanych kursem walut obcych” do CHF obowiązującego w dniu spłaty. (§ 10 ust. 3)</xText> <xText>Oprocentowanie kredytu było zmienne i ulegało zmianie w pierwszym dniu najbliższego miesiąca następującego po ostatniej zmianie indeksu DBCHF. Indeks DBCHF dla każdego miesiąca obliczało się jako średnią arytmetyczną stawek LIBOR 3m, obowiązujących w dniach roboczych w okresie liczonym od 26 dnia miesiąca, poprzedzającego miesiąc ostatni do 25 dnia miesiąca poprzedzającego zmianę. W przypadku gdy 26 dzień miesiąca jest dniem wolnym od pracy, średnia stawek LIBOR 3m obliczana miała być od najbliższego dnia roboczego następującego po tym dniu. W przypadku gdy 25 dzień miesiąca jest dniem wolnym od pracy, średnia stawek LIBOR 3m obliczana miała być do najbliższego dnia roboczego, poprzedzającego ten dzień. Indeks DBCHF obliczany miał być do dwóch miejsc po przecinku. Indeks DBCHF miał ulegać zmianie w okresach miesięcznych i obowiązywać od pierwszego dnia miesiąca, jeżeli wartość indeksu była różna od obowiązującej stawki indeksu DBCHF o przynajmniej 0,1 punktu procentowego i obowiązywać od pierwszego kalendarzowego dnia miesiąca. W przypadku likwidacji stawki LIBOR, bank w terminie 14-stu dni od daty jej likwidacji miał określić nowy czynnik, na podstawie którego określane miało być oprocentowanie kredytu, miało to jednak nie spowodować zwiększenia marży ryzyka banku. Nowy wskaźnik miał obowiązywać od 1-go dnia kwartału następującego po kwartale, w którym stawka LIBOR ulegnie likwidacji. Bank dokonując zmiany oprocentowania miał zawiadomić kredytobiorcę, poręczycieli i właścicieli nieruchomości o aktualnej wysokości stopy oprocentowania oraz dacie jej wprowadzenia, doręczając nowy harmonogram spłat listem poleconym. Zawiadomienie o zmianie oprocentowania stawało się integralną częścią umowy i nie wymagało aneksu. (§ 13)</xText> <xText>Kredytobiorca wyraził zgodę, aby wszelkie koszty i opłaty związane z programem DOM BankAssurance w trakcie uczestnictwa w programie, były doliczane do kwoty kredytu w trybie podwyższenia bieżącego salda kredytowego a w przypadku ubezpieczenia nieruchomości od ognia i innych zdarzeń losowych do raty spłaty. (§ 19 ust. 6)</xText> <xText>W sprawach nieuregulowanych niniejszą umową miały mieć zastosowane przepisy <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">kodeksu cywilnego</xLexLink>, <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19971400939" xTitle="Ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 140, poz. 939">prawa bankowego</xLexLink>, regulaminu do umowy kredytu hipotecznego, stanowiącego integralną część niniejszej umowy. (§ 25 ust. 1)</xText> <xText><xIx>(dowód: umowa o kredyt hipoteczny, k. 43-49) </xIx></xText> <xText>W dniu 03.12.2009 roku pomiędzy <xAnon>G. I.</xAnon> i <xAnon>D. I.</xAnon>, a <xAnon>(...)</xAnon>S.A. oddział w <xAnon>Ł.</xAnon> (obecnie: <xAnon>(...)</xAnon>S.A. z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon>) zawarty został aneks nr 1 do umowy kredytu hipotecznego nr <xAnon> (...)</xAnon> z dnia 16 maja 2008 r. <xIx> (dowód: aneks nr 1, k. 235-236)</xIx> </xText> <xText>W dniu 02.09.2010 roku pomiędzy <xAnon>G. I.</xAnon> i <xAnon>D. I.</xAnon>, a <xAnon>(...)</xAnon> S.A. oddział w <xAnon>Ł.</xAnon> (obecnie: <xAnon>(...)</xAnon> S.A. z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon>) zawarty został aneks nr 2 do umowy kredytu hipotecznego nr <xAnon> (...)</xAnon> z dnia 16 maja 2008 r. <xIx> (dowód: aneks nr 2, k. 50-52)</xIx> </xText> <xText>W dniu 14 maja 2011 r. zmarł kredytobiorca <xAnon>G. I.</xAnon>. Spadek po nim nabyły żona <xAnon>D. I.</xAnon> w 1/3, córka <xAnon>M. J.</xAnon> w 1/3 i córka <xAnon>S. I.</xAnon> w 1/3. <xIx>(dowód: akt poświadczenia dziedziczenia – k.54-55)</xIx></xText> <xText>Pismem datowanym na dzień 11 lutego 2020 r. strona powodowa wystosowała pismo do pozwanego, w którym to wezwała do zapłaty kwoty 101.597,00 PLN wskazując, że w <xAnon>umowie nr (...)</xAnon> z dnia 16.05.2008 r. znajdują się zapisy dotyczące klauzul indeksacyjnych pozwalających na dowolne ustalanie kursu kupna i kursu sprzedaży walut przyjmowany do indeksacji kredytu. <xIx>(dowód: wezwanie do zapłaty – k.97-98; potwierdzenie odbioru – k.99)</xIx></xText> <xText>Postanowieniem z dnia 20 lipca 2023 r. wydanym przez Sąd Rejonowy dla m.st. Warszawy w Warszawie XVIII Wydział Gospodarczy w sprawie WA1M/GU/188/2023 została ogłoszona upadłość pozwanego Banku. <xIx> (okoliczność bezsporna)</xIx> </xText> <xText>Postanowieniem z dnia 24 lipca 2023 r. Sąd Okręgowy na podstawie <xLexLink xArt="art. 174;art. 174 § 1;art. 174 § 1 pkt. 4" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 174 § 1 pkt. 4 k.p.c.</xLexLink> zawiesił postępowania w sprawie oraz podjął je z udziałem syndyka masy upadłości <xAnon>(...)</xAnon> S.A. w upadłości w <xAnon>W.</xAnon> w zakresie żądania o ustalenie. <xIx> (postanowienie – k.590)</xIx> </xText> <xText>Z tytułu <xAnon>umowy kredytowej nr (...)</xAnon> kredytobiorcy dokonywali spłat rat kapitałowo -odsetkowych w okresie od dnia 26.05.2008 r. do dnia 07.12.2019 r. <xIx>(dowód: zaświadczenie, k. 66-68;445-442; potwierdzenie wykonania operacji – k.453-501)</xIx></xText> <xText>Na rozprawie w dniu 6 grudnia 2022 r. strona powodowa została pouczona o ewentualnych skutkach ustalenia nieważności umowy.<xIx> (protokół z rozprawy –k.432-434)</xIx></xText> <xText><xBx>Sąd dokonał następującej oceny materiału dowodowego.</xBx></xText> <xText>Stan faktyczny w sprawie został ustalony na podstawie dołączonych do akt sprawy, <xBRx></xBRx>a wskazanych powyżej dokumentów, których prawdziwość i wiarygodność nie była w toku postępowania kwestionowana, a także nie budziła wątpliwości Sądu. Sąd dał wiarę dokumentom i ich kserokopiom stanowiącym podstawę dla ustalenia stanu faktycznego i znajdującym się w aktach niniejszej sprawy, gdyż zostały sporządzone przez kompetentne osoby w ramach wykonywanych przez nie czynności, a strony w toku przewodu sądowego nie kwestionowały ich prawdziwości; również Sąd dokonując ich kontroli od strony formalnej i zawartości merytorycznej nie dopatrzył się uchybień ani śladów wskazujących na ich fałszowanie przez podrabianie lub przerabianie. Za wiarygodne uznano również kserokopie dokumentów, które zostały przedstawione przez strony, a ich prawdziwość nie była przez nie kwestionowana.</xText> <xText>Sąd dał wiarę zeznaniom świadka <xAnon>M. M.</xAnon> i <xAnon>R. D.</xAnon>, jednakże ocenił je jako niewnoszące istotnych szczegółów do niniejszej sprawy, nie można bowiem przyjąć, iż pracownicy w pełni wywiązywali się ze swoich obowiązków i z bezwzględnością stosowali się do wewnętrznych procedur banku. Świadkowie nie mieli wiedzy, jakie informacje zostały w rzeczywistości przekazane kredytobiorcom, w tym na temat mechanizmu ustalania kursu CHF.</xText> <xText>Sąd dał nadto wiarę zeznaniom powodów, gdyż były one jasne, spójne i logiczne <xBRx></xBRx>i znajdują potwierdzenie w dokumentach, bądź ich kserokopiach, które zostały przedstawione przez strony niniejszego postępowania.</xText> <xText>Sąd pominął dowód z opinii biegłego na podstawie <xLexLink xArt="art. 235(2);art. 235(2) § 1;art. 235(2) § 1 pkt. 2;art. 235(2) § 1 pkt. 5" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 235<xSUPx>2</xSUPx> § 1 pkt. 2 i 5 k.p.c.</xLexLink> bowiem zmierzałoby to jedynie do przedłużenia postępowania.</xText> <xText>Sąd oparł się również na okolicznościach przyznanych przez strony, które zgodnie z <xLexLink xArt="art. 229" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 229 k.p.c.</xLexLink> nie wymagają przeprowadzenia dowodów.</xText> <xText><xBx>Sąd zważył, co następuje: </xBx></xText> <xText>Strona powodowa opierała swe roszczenie na twierdzeniu, iż niektóre postanowienia umowy kredytu hipotecznego z dnia 13 maja 2008 roku o nr <xAnon> (...)</xAnon> są abuzywne, co w konsekwencji miało skutkować tym, że pobrane przez pozwanego kwoty były świadczeniami nienależnymi, zaś sama umowa jest nieważna. Zapisy te dotyczyły w szczególności indeksacji kwoty kredytu, indeksacji rat kredytu i przesłanek zmiany wysokości oprocentowania kredytu. Sąd zbadał te zapisy umowne pod kątem ich abuzywności i uznał, że w niniejszej sprawie bez wątpienia istniały podstawy do uznania, że te zapisy stanowiły niedozwolone klauzule umowne w rozumieniu przepisu <xLexLink xArt="art. 385(1)" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385<xSUPx>1</xSUPx> k.c.</xLexLink></xText> <xText>Na wstępie należy wskazać, że zgodnie ze stanowiskiem Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (TSUE), Sąd zobowiązany jest do uwzględnienia z urzędu, że postanowienie niedozwolone nie wiąże konsumenta. W orzecznictwie TSUE wielokrotnie podkreślał, że cel, jaki przyświecał prawodawcy wspólnotowemu, nie zostałby osiągnięty, gdyby konsument, który jest stroną słabszą i nie dysponuje wiedzą prawniczą oraz zwykle nie korzysta z profesjonalnej pomocy prawnej, zobowiązany był do podniesienia zarzutu niezwiązania niedozwolonym postanowieniem (wyr. TSWE z 27.06.2000 r. <xAnon>(...)</xAnon> SA v. <xAnon>R. Q.</xAnon> (C-240/98) i <xAnon>(...)</xAnon>SA v. <xAnon>J. P.</xAnon> (C-241/98), <xAnon>J. B.</xAnon> (C-242/98), <xAnon>M. B.</xAnon> (C-243/98) i <xAnon>E. F.</xAnon> (C-244/98), ECLI:EU:C:2000:346, tak w: komentarz do <xLexLink xArt="art. 385(1)" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385<xSUPx>( 1)</xSUPx> KC</xLexLink> T. II red. Gutowski 2019, wyd. 2/Ruchała/Sikorski, Legalis). Z tego też należy wywieść, że skoro Sąd zobligowany jest do uwzględnienia z urzędu, że postanowienie niedozwolone nie wiąże konsumenta, to zobligowany jest również do badania z urzędu wszystkich zapisów umowy zawartej z udziałem konsumenta pod kątem wypełnienia przesłanek abuzywności.</xText> <xText>Zgodnie z treścią <xLexLink xArt="art. 385(1);art. 385(1) § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385<xSUPx>1</xSUPx> § 1 k.c.</xLexLink> postanowienia umowy zawieranej z konsumentem nieuzgodnione indywidualnie – poza postanowieniami określającymi główne świadczenia stron – nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy.</xText> <xText>Zważywszy na treść wskazanego przepisu nie ulegało wątpliwości, iż uznanie konkretnej klauzuli umownej za postanowienie niedozwolone wymagało stwierdzenia łącznego wystąpienia wszystkich wymienionych przesłanek, tj. kontrolowane postanowienie umowy zawartej z konsumentem (lub wzorca umownego):</xText> <xEnum> <xBullet>⚫</xBullet> <xEnumElem> <xText>nie było postanowieniem uzgodnionym indywidualnie;</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>nie było postanowieniem w sposób jednoznaczny określającym główne świadczenia stron;</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>kształtowało prawa i obowiązki konsumenta w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami rażąco naruszając jego interesy.</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xText>Przy dokonywaniu analizy przywołanego powyżej przepisu istotne jest, że przepis <xLexLink xArt="art. 22(1)" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 22<xSUPx>1 </xSUPx>k.c.</xLexLink> definiuje <xUx>konsumenta</xUx> jako osobę fizyczną dokonującą z przedsiębiorcą czynności prawnej niezwiązanej bezpośrednio z jej działalnością gospodarczą lub zawodową. Zatem tylko pośredni związek pomiędzy czynnością prawną a działalnością gospodarczą osoby fizycznej nie pozbawia jej przymiotu konsumenta. Powodowie złożyli wniosek o udzielenie kredytu hipotecznego i taki kredyt otrzymali. Umowa kredytu została zawarta przez powodów na cele mieszkaniowe. Dlatego zawarta między stronami umowa nie była bezpośrednio związana z działalnością zawodową, ani też gospodarczą kredytobiorców, kredytobiorcy w relacjach z pozwanym byli konsumentami w rozumieniu wskazanego przepisu.</xText> <xText>Odnośnie przesłanek niezbędnych dla uznania postanowień umowy za niedozwolone wskazanych w treści przepisu <xLexLink xArt="art. 385(1)" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385<xSUPx>1</xSUPx> k.c.</xLexLink>, w pierwszej kolejności należało odnieść się do kwestii, czy sporne zapisy umowy można było uznać za postanowienia określające główne świadczenia stron umowy i czy zostały one sformułowane w sposób jednoznaczny. W ocenie Sądu postanowienia te we wskazanym powyżej zakresie odnosiły się do świadczeń stanowiących świadczenie główne, które jednak nie zostały określone w sposób jednoznaczny.</xText> <xText>Ustawodawca nie określił, co należy rozumieć przez sformułowanie <xUx> &quot;główne świadczenia stron&quot;</xUx> wskazane w <xLexLink xArt="art. 385(1);art. 385(1) § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385<xSUPx>( 1)</xSUPx> § 1 k.c.</xLexLink>, ale niewątpliwie są to takie elementy konstrukcyjne umowy, bez których uzgodnienia nie doszłoby do jej zawarcia. Pojęcie to z pewnością należy interpretować w nawiązaniu do elementów przedmiotowo istotnych umowy. Powodowie kwestionowali przede wszystkim zapisy umowy dotyczące indeksacji kursem CHF udzielonego kredytu w polskich złotych, a zatem sposobu wypłaty kredytu i rozliczania wpłat dokonywanych na rzecz pozwanego tytułem spłaty zaciągniętego zobowiązania. Pojęcie &quot;głównych świadczeń stron&quot; w odniesieniu do umowy kredytu należy rozpatrywać w kontekście <xLexLink xArt="art. 69;art. 69 ust. 1" xIsapId="WDU19971400939" xTitle="Ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 140, poz. 939">art. 69 ust. 1 ustawy Prawo bankowe</xLexLink>, zawierającego essentialia negotii tej umowy. Analizując kwestionowane w toku niniejszego postępowania postanowienia umowne w odniesieniu do dyspozycji tego przepisu stwierdzić należy, że miały one wpływ na wysokość kwoty wypłaconej w złotówkach oraz na wysokość poszczególnych spłacanych rat. Co do omawianych zapisów umownych o tym, że są to świadczenia główne świadczy fakt, że dotyczą one sposobu spełnienia przez pozwanego świadczenia w postaci wypłaty kwoty kredytu oraz sposobu spełniania przez kredytobiorców świadczenia w postaci spłaty rat kredytu. Bez tych zapisów strony nie mogłyby spełnić swych świadczeń głównych, zatem podstawowe cele umowy nie mogłyby być zrealizowane. A trzeba tu wziąć pod uwagę, że kredytobiorca chciał uzyskać kredyt w PLN i o taki kredyt wnioskował (wskazując jako walutę kredytu CHF), gdyż na cel kredytu potrzebne jemu były środki w PLN. W tym miejscu trzeba zauważyć, że w momencie zawierania umowy przez strony <xAnon>(...)</xAnon> S.A. miał w swojej ofercie kredyty złotowe (tj. czysto złotowe – bez żadnego odniesienia do waluty obcej) oraz kredyty złotowe indeksowane do waluty obcej. Strony natomiast zdecydowały się na zawarcie umowy kredytu w złotych polskich indeksowanego do waluty obcej – franka szwajcarskiego. Dlatego też należy stwierdzić, że ww. postanowienia zawierające odniesienia do waluty obcej charakteryzują tę umowę. To właśnie odniesienie do franka szwajcarskiego stanowi bowiem element odróżniający zawartą przez strony umowę od umowy czysto złotowej. Co więcej to właśnie odniesienie się w umowie do franka szwajcarskiego było wyrazem woli stron nakierowanej na osiągnięcie możliwości posłużenia się parametrami oprocentowania stosowanego przy walucie obcej – niższego niż stosowane przy złotych polskich, przy określeniu oprocentowania kredytu, a tym samym osiągnięcie celu zawieranej umowy – tj. uzyskania przez powodów „tańszego” kredytu. Jak zeznała strona powodowa oferta w CHF miała być najtańsza. Ww. postanowienia dotyczące odniesienia do waluty obcej zarazem określają podstawowe świadczenia stron w ramach tej umowy. Należy bowiem stwierdzić, że zgodnie z umową <xAnon>(...)</xAnon> S.A. udzielał kredytobiorcom na ich wniosek kredytu hipotecznego. Równocześnie ustalono, że kurs określonej w umowie waluty decyduje o tym, jaka kwota kredytu podlega spłacie i jaką kwotę konsument ma spłacić łącznie (tj. kwota kredytu z oprocentowaniem), to należy ocenić, że zapisy te określają podstawowe świadczenia powodów wynikające z ww. umowy. Określanie wysokości stawki oprocentowania, jakie mieli płacić kredytobiorcy za korzystanie z kwoty kredytu udostępnionej im przez pozwanego również dotyczy podstawowych świadczeń powoda wynikających z ww. umowy. W świetle powyższego nie budzi zatem wątpliwości, że świadczenia stron objęte ww. postanowieniami są przedmiotowo istotne dla umowy zawartej przez strony niniejszego postępowania. Bez nich kredytobiorcy nie byliby w stanie określić swojego obowiązku, a tym bardziej go spełnić. Podzielić należy pogląd, że klauzule dotyczące ryzyka wymiany określają główny przedmiot umowy kredytu (zob. wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 3 października 2019 r., <xAnon>D.</xAnon>, C-260/18 i z dnia 14 marca 2019 r., <xAnon>D.</xAnon>, C-118/17).</xText> <xText>Odnosząc się do przesłanki <xUx> niejednoznaczności</xUx> postanowień dotyczących „klauzul waloryzacyjnych” (tj. postanowień umowy zawierających odniesienie do waluty obcej) należało mieć na uwadze, że postanowienie jednoznaczne to nie tylko takie, które jest zrozumiałe pod względem gramatycznym, ale też takie, które zarazem jest przejrzyste pod względem konsekwencji ekonomicznych, jakie z niego wynikają, w szczególności w powiązaniu z innymi postanowieniami umownymi (tak na gruncie klauzuli dotyczącej mechanizmu wymiany waluty obcej TSUE w wyr. z 30.4.2014 r., C-26/13, <xIx> <xAnon>Á. K.</xAnon>, <xAnon>H. R.</xAnon> v. <xAnon>(...)</xAnon> </xIx>, ECLI:EU:C:2014:282, W:komentarz do <xLexLink xArt="art. 385(1)" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385<xSUPx>( 1)</xSUPx> KC</xLexLink> T. II red. Gutowski 2019, wyd. 2/Ruchała/Sikorski, Legalis). Tymczasem ww. postanowienia zawierające odniesienie do franka szwajcarskiego nie są zrozumiałe pod względem ekonomicznym. Na podstawie umowy kredytu, kredytobiorcy nie mieli bowiem możliwości ustalenia jaką kwotę kredytu określonego w CHF rzeczywiście zaciągnęli oraz jaką kwotę kapitału w CHF będą musieli spłacić. Kredytobiorcy nie znali mechanizmu ustalania kursu CHF stosowanego do wyliczeń swojego zadłużenia, a tym samym nie mieli możliwości kontrolowania poprawności jego ustalania przez bank. Należy mieć na uwadze, że postanowienia umowy kredytu są tak ogólne, że kredytobiorcy nie są w stanie wyliczyć sobie wskazanych wyżej kwot w tak dokładny sposób, jak mógł to zrobić bank - również w Regulaminie udzielania kredytu hipotecznego brak jest precyzyjnych zapisów w tym zakresie. W ten sposób została naruszona równowaga stron – bank miał pełną wiedzę jak wyliczyć kurs CHF i na jego podstawie kwotę zadłużenia w CHF i sam dokonywał tego wyliczenia. Nie przekazał natomiast tych informacji konsumentom i w ten sposób konsumenci zostali pozbawieni możliwości samodzielnego wyliczenia kursu CHF i na jego podstawie kwoty zaciągniętego zadłużenia w CHF, jak również zostali pozbawieni możliwości skontrolowania poprawności wyliczeń dokonanych przez pozwanego. Zdaniem Sądu, pozwany bank w umowie kredytowej faktycznie przyznał sobie prawo do przeliczenia zobowiązania powoda po kursie przez siebie określonym w tabeli kursowej banku i tym samym prawo do jednostronnego określenia pierwotnego zadłużenia (tj. kwoty kredytu w CHF) i jednostronnego regulowania wysokości rat kredytu indeksowanego kursem CHF poprzez wyznaczanie w tabelach kursowych kursu sprzedaży franka szwajcarskiego oraz wartości spreadu walutowego, stanowiącego różnicę pomiędzy kursem sprzedaży a kursem zakupu waluty obcej. Wskazane wyżej postanowienia umowne przyznają bowiem bankowi uprawnienie do wiążącego określania wysokości kursu sprzedaży i kupna franka szwajcarskiego bez precyzyjnych wytycznych, ram czy ograniczeń. Daje to pozwanemu dowolność w zakresie wyboru kryteriów i ich proporcji przy ustalaniu kursu CHF w Tabeli kursów walut Banku, a co za tym idzie, kształtowania wysokości zobowiązań powodów, których kredyt miał być indeksowany kursem tej waluty. Skonstruowanie klauzuli indeksacyjnej w ten sposób nie było zrozumiałe, dezorientowało powoda, która nie wiedziała w jaki sposób doszło do przeliczania wartości ich zadłużenia na CHF (przy ustalaniu kwoty kredytu w CHF podlegającej spłacie) oraz na złotówki (przy ustalaniu wysokości poszczególnych rat), i czy zostało to dokonane prawidłowo. Przy tak skonstruowanym zapisie mieli bowiem tylko możliwość sprawdzenia matematycznej poprawności przeliczenia dokonanego przez bank – tj. przeliczenia przy użyciu narzuconego przez bank kursu. Powyższe godzi w równowagę stron, gdyż obie strony umowy powinny mieć takie same uprawnienia i możliwości co do dokonania oceny prawidłowości realizacji postanowień umowy. Konsument, jako strona umowy ekonomicznie słabsza i mniej fachowa, w szczególności powinien mieć zagwarantowaną możliwość skontrolowania postanowień umowy poprzez precyzyjne określenie mechanizmu indeksacji oraz powinien mieć możliwość dokonania własnych obliczeń, aby mógł przygotować się do spłaty poszczególnych rat kredytu, a także, by mógł skontrolować bank co do prawidłowości zastosowania mechanizmu indeksacji każdej raty kredytu. Powyższe kwestie, dotyczące konieczności zapewnienia konsumentom możliwości kontroli nad wyliczeniami dokonywanymi przez bank, odnoszą się także co do spreadu walutowego (różnicy pomiędzy kursem kupna a kursem sprzedaży waluty), jak i oprocentowania zmiennego. W ocenie Sądu, pozwany bank w znany tylko sobie sposób i w oparciu o znane jedynie sobie wskaźniki, przeliczniki i algorytmy, oraz ich proporcje obliczał wysokość raty kredytu w CHF, a następnie narzucał tenże wynik powodom, którzy w żaden sposób nie mogli zweryfikować poprawności działań banku. Należy raz jeszcze wskazać, że postanowienia umowy kredytowej oraz regulaminu, na które wskazywała strona powodowa, zawartej przez strony były rażąco nieprzejrzyste pod względem konsekwencji ekonomicznych, jakie wiązały się z jej zawarciem. Nie dość, że powodowie pozostawali w niewiedzy co do tego, po jakim faktycznym kursie zostanie przeliczony ich kredyt, tj. jaką kwotę kredytu w CHF tak naprawdę zaciągną na podstawie zawartej umowy. Nie wiedziała w jaki sposób będą ustalane wysokości poszczególnych rat w złotych polskich, a także jak będzie wyglądało ich ostateczne zadłużenie do spłaty (czy chociażby w jakich granicach będzie oscylowało). Pracownicy banku nie wyjaśnili jednak pełnego ryzyka związanego z wahaniem kursu franka, w szczególności faktycznego przełożenia podwyższenia tego kursu na całkowite saldo kredytu. W tym miejscu należy wyraźnie podkreślić, że dla oceny abuzywności nie ma żadnego znaczenia, czy ostatecznie kursy CHF ustalone (i zastosowane w przeliczeniach dotyczących ww. umowy kredytu) przez pozwanego były „rynkowe”, czy nie, ani też jak kształtowały się te kursy w porównaniu do średnich kursów NBP, w szczególności czy były korzystniejsze dla powodów niż średnie kursy NBP i kursy innych banków. Dla oceny abuzywności istotny jest bowiem moment zawierania umowy, bez znaczenia są zaś konsekwencje sposobu jej późniejszego wykonywania (podobnie Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 20 czerwca 2018 roku, sygn. akt III CZP 29/17). Nawet bowiem ewentualna ocena, że kursy pozwanego były korzystne w porównaniu do kursów stosowanych przez inne podmioty, nie zmienia faktu, że kursy te były powodom narzucone. Jednocześnie zaś wobec braku stosownych regulacji w umowie kredytu pozwany mógł je kształtować w sposób dowolny tj. zarówno nie podlegający kontroli powodów co do poprawności wyliczenia, jak i zgodności z umową. Tej dowolności w stosunku do powoda nie zmieniałaby okoliczność, że pozwany posiadał swoje wewnętrzne regulacje dotyczące ustalania kursu i spreadu, skoro regulacje te nie stanowiły elementu umowy łączącej strony, ani nie były podane do wiadomości powoda w momencie zawierania umowy. Powodowie podobnie jak przy klauzulach indeksacyjnych, w żaden sposób nie mogli zweryfikować działań pozwanego w tym zakresie, ani pod kątem prawidłowości, ani pod kątem zgodności z umową. Przy ogólnie wskazanych przesłankach pozwany mógł brać pod uwagę dowolnie wybrane przez siebie parametry finansowe rynku pieniężnego i kapitałowego, w dowolnie wybranych przez siebie proporcjach. Co przekładało się na jednostronne, niczym nieograniczone prawo pozwanego do kształtowania wysokości wynagrodzenia za korzystanie z kredytu i stanowi wyraz naruszenia równowagi stron kontraktu. Tej dowolności w stosunku do konsumenta nie zmieniałaby okoliczność, że pozwany posiadał swoje wewnętrzne regulacje dotyczące ustalania stawki zmiennego oprocentowania, skoro regulacje te nie stanowiły elementu umowy łączącej strony, ani nie były podane do wiadomości powoda w momencie zawierania umowy. Wątpliwość może się tutaj mianowicie pojawić z tej przyczyny, że umowa odwołuje się do dwóch różnych walut: polskich złotych będących walutą, w której kredyt jest wypłacany i spłacany oraz franków szwajcarskich, w których wyrażone jest saldo kredytu. W konkluzji powyższego należy stwierdzić, że katalog czynników pozwalających pozwanemu zmienić oprocentowanie kredytu został określony w taki sposób, że dokonanie zmiany procentowania było w rzeczywistości możliwe w każdym czasie. W istocie bowiem zmiana kursu akcji dowolnej spółki w dowolnym z krajów Unii Europejskiej lub Szwajcarii formalnie dawałaby pozwanemu podstawę do podjęcia decyzji o zmianie oprocentowania. Nadto trzeba wskazać, że to czy postanowienia umowne są niedozwolone należy oceniać według staniu z chwili zawarcia umowy (tak Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 20.06.2018 r., III CZP 29/17). Podsumowując, klauzula zmiennego oprocentowania została przez pozwanego skonstruowana w taki sposób, że w jej treść nie tylko jest nieprecyzyjna i niezrozumiała, ale przede wszystkim daje ona pozwanemu swobodne prawo decydowania o zmianie oprocentowania kredytu w dowolnym czasie, w dowolny sposób i o dowolną wartość.</xText> <xText>W dalszej kolejności należy przywołać, że przesłanka <xUx> braku indywidualnego uzgodnienia</xUx> została określona w treści przepisu <xLexLink xArt="art. 385(1);art. 385(1) § 3" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385<xSUPx>( 1)</xSUPx> § 3 k.c.</xLexLink> Zgodnie z tym przepisem za nieuzgodnione indywidualnie należy uznać te postanowienia umowy, na których treść konsument nie miał rzeczywistego wpływu. Zdaniem Sądu użycie w treści przepisu <xLexLink xArt="art. 385(1);art. 385(1) § 3" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385<xSUPx>( 1)</xSUPx> § 3 k.c.</xLexLink> sformułowania „rzeczywisty wpływ” konsumenta na treść postanowienia, prowadzi do wniosku, że za nieuzgodnione indywidualnie trzeba uznać także takie postanowienia, które konsument wybrał spośród kilku zaproponowanych przez przedsiębiorcę, a zatem takie, które nie były przedmiotem negocjacji między stronami, czyli tzw. klauzule narzucone. Przeciwna kwalifikacja prowadziłaby do sytuacji, w której drogą takich alternatyw przedsiębiorca mógłby pozbawić konsumenta ochrony przewidzianej w treści przepisów <xLexLink xArt="art. 385(1)" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385<xSUPx>( 1 )</xSUPx></xLexLink>– <xLexLink xArt="art. 385(3)" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385<xSUPx>( 3)</xSUPx> k.c.</xLexLink> Dlatego też „rzeczywisty wpływ” konsumenta na treść postanowienia nie zachodzi, jeżeli jest ograniczony przez jego kontrahenta w ten sposób, że konsument dokonuje wyłącznie wyboru spośród alternatywnych klauzul sformułowanych przez przedsiębiorcę (tak m.in.: M. Bednarek, System prawa prywatnego, Tom 5, str. 762 – 763). Istotne jest też, że okoliczność, iż konsument znał treść danego postanowienia i rozumiał je, nie przesądza, że zostało ono indywidualnie uzgodnione. Konieczne do tego byłoby wykazanie, że konsument miał realny wpływ na konstrukcję niedozwolonego (abuzywnego) postanowienia wzorca umownego. Przyjęcie natomiast takiego wpływu byłoby możliwe jedynie wówczas, gdyby konkretny zapis był z konsumentem negocjowany (tak: Sąd Apelacyjny w Poznaniu w wyroku z dnia 6 kwietnia 2011 roku, I ACa 232/11, opublikowanym w bazie orzeczeń Lex nr 898640). Powyższe w szczególności odnosi się do postanowień umowy przejętych z wzorca umowy zaproponowanego konsumentowi przez kontrahenta. Dokonanie oceny, czy dane postanowienie umowne było indywidualnie uzgodnione przez strony umowy wymagało zatem zbadania procedur obowiązujących w pozwanym banku i dotyczących procesu udzielania kredytów hipotecznych oraz przebiegu tego procesu w toku zawierania przedmiotowej umowy kredytu. Podkreślić przy tym należy, że ciężar udowodnienia indywidualnych uzgodnień spoczywał na tej stronie, która się na nie powoływała (<xLexLink xArt="art. 385(1);art. 385(1) § 4" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385<xSUPx>( 1)</xSUPx> § 4 k.c.</xLexLink>). W związku z powyższym Sąd miał na uwadze, że podstawę zawarcia przedmiotowej umowy kredytu stanowiło wypełnienie i złożenie wniosku kredytowego sporządzonego na formularzu udostępnianym przez stronę pozwaną. Po wydaniu przez bank decyzji kredytowej, powodowie podjęli czynności w celu zawarcia umowy kredytu. Przedłożona do podpisu umowa stanowiła wzorzec umowny stosowany przez stronę pozwaną, który nie podlegał negocjacjom, ani zmianom. Ww. postanowienia dotyczące przeliczenia kwoty zaciągniętego kredytu według kursu CHF, przeliczania rat kapitałowo-odsetkowych, przesłanek zmiany oprocentowania - zostały narzucone kredytobiorcom. Jak wskazano wcześniej, ciężar udowodnienia indywidualnych uzgodnień spoczywa na tym, kto się na nie powołuje (<xLexLink xArt="art. 385(1);art. 385(1) § 4" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385<xSUPx>( 1)</xSUPx> § 4 k.c.</xLexLink>). W niniejszej sprawie ciężar ten spoczywał zatem na pozwanym, gdyż wykazanie faktu indywidualnego uzgodnienia postanowień uchylało możliwość ich kontroli na podstawie przepisów <xLexLink xArt="art. 385(1)" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385<xSUPx>( 1 )</xSUPx></xLexLink>– <xLexLink xArt="art. 385(3)" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385<xSUPx>( 3)</xSUPx> k.c.</xLexLink> W ocenie Sądu pozwany nie wykazał, by kredytobiorcy przed zawarciem umowy rzeczywiście mogli negocjować zastosowanie innego wskaźnika kursu waluty CHF czy innych przesłanek zmiany oprocentowania. Bez znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy pozostawało to, że kredytobiorcy wyrazili zgodę na zaproponowane przez pozwanego warunki zawarcia umowy, skoro nie było możliwości ich modyfikacji, a ich akceptacja była warunkiem <xIx> sine qua non </xIx>uzyskania kredytu. W świetle powyższego należy stwierdzić, że postanowienia umowy odnoszące się do indeksacji kredytu, indeksacji rat kredytu i przesłanek zmiany oprocentowania nie zostały z kredytobiorcami uzgodnione indywidualnie, nie mieli oni bowiem żadnego wpływu na ukształtowanie umowy w tym zakresie. Decyzja ograniczała się wyłącznie do wyrażenia zgody (lub jej niewyrażenia) na warunki umowy kredytu zaproponowane i ustalone jednostronnie przez stronę pozwaną.</xText> <xText>W dalszej kolejności Sąd zważył, że kwestionowane postanowienia umowy kredytowej <xUx> kształtowały prawa powoda w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając ich interesy</xUx>. Zgodnie z treścią przepisu <xLexLink xArt="art. 385(1);art. 385(1) § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385<xSUPx>( 1)</xSUPx> § 1 k.c.</xLexLink> postanowienia umowy zawieranej z konsumentem nieuzgodnione indywidualnie nie wiążą go wyłącznie, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (tzw. niedozwolone postanowienia umowne). Zakwestionowane postanowienia umowy kredytu kształtowały prawa i obowiązki strony powodowej w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jej interesy. Abuzywność powyższych zapisów wynikała z ukształtowania praw i obowiązków stron umowy z zachwianiem równowagi kontraktowej przez przyznanie bankowi pozycji uprzywilejowanej i niejako władczej wobec kredytobiorców. Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy należy wskazać, że zakwestionowane powyżej postanowienia umowy i regulaminu spełniały obie z wyżej wymienionych przesłanek, zaś pozwany bank nie dał konsumentom możliwości weryfikowania działania mechanizmu, na którym oparta była indeksacja kredytu i rat kredytowych, jak również zmienność oprocentowania kredytu. Należy podkreślić, że gdyby w umowie kredytu, załącznikach do umowy, stanowiącym jej integralną część precyzyjnie wskazano, w jaki sposób za każdym razem będzie przez bank wyliczany kurs CHF, jakie obiektywne wskaźniki i w jakim stopniu bank będzie brał pod uwagę przy tworzeniu tabeli kursowej i wyznaczaniu spreadu i analogicznie – jeśli chodzi o parametry ustalania stawki zmiennego oprocentowania, to konsumenci sami mogliby wyliczyć poziom tych kursów, obliczyć swoje zadłużenie co do kapitału i poszczególnych rat zarówno kapitałowych, jak i odsetkowych, a tym samym mogliby sprawdzać poprawność działań banku w tym zakresie. Dopiero w ten sposób byłaby zachowana równowaga stron, tj. gdyby pozwany przekazał stronie powodowej pełne informacje, które posiada i wykorzystuje przy określaniu zobowiązania wynikającego z umowy o kredyt i to w wysokim stopniu precyzyjności umożliwiającym kredytobiorcom, dojście do tych samych wyników, tj. tego samego kursu CHF i takiej samej zmienionej stawki oprocentowania, a w rezultacie tego - takiej samej raty w złotych polskich do zapłaty. Jest to o tyle ważne, że w takiej sytuacji strona powodowa posiadałby pełną kontrolę co do tego, czy umowa kredytu jest realizowana w taki sposób, w jaki strony się umówiły. Należy zaznaczyć, że kredytobiorca powinien posiadać wszelkie informacje dotyczące wskaźników i mierników stosowanych przez pozwany bank, które mają wpływ na ustalenie wysokości zadłużenia, gdyż oczywistym jest, że to konsument musi wiedzieć jaką konkretnie kwotę kredytu ma spłacić, co w istocie stanowi jego „część umowy”. W ramach bowiem generalnego podziału praw i obowiązków stron umowy kredytu bank udziela i wypłaca określoną kwotę kredytu, a konsument oddaje tę kwotę powiększoną m.in. o kwotę wynikającą z oprocentowania kredytu, czy marży banku. Tymczasem treść ww. narzuconych postanowień umownych spowodowała, że pozwany bank narzucał swoje wyliczenia – zarówno pierwotnej kwoty kredytu (w CHF), jak i poszczególnych rat (w PLN/CHF), a strona powodowa musiała je przyjąć bez żadnego prawa weryfikacji prawidłowości wyliczeń, a tym samym bez prawa weryfikacji prawidłowości realizacji umowy, w tym co do pobranych przez pozwanego rat. Nie można bowiem mówić o możliwości sprawdzenia wyliczeń pozwanego skoro brak było w umowie i dokumentach stanowiących jej integralną część określenia precyzyjnych mechanizmów wyliczania kursu CHF i zmiennej stawki oprocentowania. A strona powodowa mogła jedynie, i to już post factum (tj. już po pobraniu przez bank raty) sprawdzić matematyczną poprawność przeliczenia podanej jej wcześniej przez pozwanego wysokości raty w CHF i wyznaczonego przez pozwanego kursu CHF. Ponadto należy ocenić, że w niniejszej sprawie naruszenie interesów powoda miało charakter rażący, a więc szczególnie doniosły i znaczący, gdyż interesy te dotyczyły głównego obowiązku konsumenta wynikającego z umowy kredytu w postaci obowiązku spłacania rat.</xText> <xText>Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 385(2)" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385<xSUPx>( 2)</xSUPx> k.c.</xLexLink>, oceny zgodności postanowienia umowy z dobrymi obyczajami dokonuje się według stanu z chwili zawarcia umowy, biorąc pod uwagę jej treść, okoliczności zawarcia oraz uwzględniając umowy pozostające w związku z umową obejmującą postanowienie będące przedmiotem oceny. W świetle powyższego przepisu dokonując indywidualnej oceny, czy postanowienia umowy stanowią postanowienia niedozwolone, Sąd jest obowiązany w szczególności uwzględnić okoliczności zawarcia umowy. Na wagę ustaleń w tym zakresie, a w szczególności <xUx> informacji przedstawianych przez przedsiębiorcę konsumentowi</xUx>, zwraca uwagę Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej, wskazując, że „informacja, przed zawarciem umowy, o warunkach umownych i skutkach owego zawarcia ma fundamentalne znaczenie dla konsumenta. To w szczególności na podstawie tej informacji ten ostatni podejmuje decyzję, czy zamierza związać się warunkami sformułowanymi uprzednio przez przedsiębiorcę”. (por. pkt 44 wyroku z dnia 21 marca 2013 r., C-92/11, <xAnon> (...)</xAnon>; pkt 33 postanowienia z dnia 3 kwietnia 2014 r., C-342/13, <xAnon>S.</xAnon>; pkt 70 wyroku z dnia 30 kwietnia 2014 r., C-26/13, <xAnon>K.</xAnon>; pkt 41 wyroku z dnia 23 kwietnia 2015 r., C-96/14, <xAnon>V. H.</xAnon>; pkt 51 wyroku z dnia 9 lipca 2015 r., C-348/14, <xAnon>B.</xAnon>; pkt 64 wyroku z dnia 21 kwietnia 2016 r., C-377/14, <xAnon>R.</xAnon>; pkt 50 z dnia 21 grudnia 2016 r., C-154/15 i C-307/15, <xAnon>N.</xAnon> i <xAnon>M.</xAnon>; pkt 48 wyroku z dnia 20 września 2017 r., C‑186/16, <xAnon>A.</xAnon>; pkt 34 postanowienia z dnia 22 lutego 2018 r., C-126/17, <xAnon>(...)</xAnon>; pkt 76 wyroku z dnia 20 września 2018 r., C-51/17,<xAnon>(...)</xAnon> i <xAnon>(...)</xAnon>). W sposób szczegółowy obowiązki banku zawierającego z konsumentem umowę kredytu walutowego Trybunał Sprawiedliwości wskazał w pkt 50-51 wyroku z dnia 20 września 2017 r. C‑186/16, <xAnon>A.</xAnon> zauważając, że „kredytobiorca musi zostać jasno poinformowany, że podpisując umowę kredytu w obcej walucie, ponosi pewne ryzyko kursowe, które z ekonomicznego punktu widzenia może okazać się dla niego trudne do udźwignięcia w przypadku dewaluacji waluty, w której otrzymuje wynagrodzenie. Po drugie, przedsiębiorca, w niniejszym przypadku bank, musi przedstawić ewentualne wahania kursów wymiany i ryzyko wiążące się z zaciągnięciem kredytu w walucie obcej, zwłaszcza w przypadku, gdy konsument będący kredytobiorcą nie uzyskuje dochodów w tej walucie. (...) w wypadku umów kredytowych instytucje finansowe muszą zapewnić kredytobiorcom informacje wystarczające do podjęcia przez nich świadomych i rozważnych decyzji. W tym względzie wymóg ów oznacza, że warunek dotyczący spłaty kredytu w tej samej walucie obcej co waluta, w której kredyt został zaciągnięty, musi zostać zrozumiany przez konsumenta zarówno w aspekcie formalnym i gramatycznym, jak i w odniesieniu do jego konkretnego zakresu, tak aby właściwie poinformowany oraz dostatecznie uważny i rozsądny przeciętny konsument mógł nie tylko dowiedzieć się o możliwości wzrostu lub spadku wartości waluty obcej, w której kredyt został zaciągnięty, ale również oszacować – potencjalnie istotne – konsekwencje ekonomiczne takiego warunku dla swoich zobowiązań finansowych.” Stanowisko to zostało podtrzymane w dalszym orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości (por. pkt 74-75 wyroku z dnia 20 września 2018 r., C-51/17, <xAnon>(...)</xAnon> i <xAnon>(...)</xAnon>). Należy w tym miejscu podkreślić, że na pozwanym banku ciążył obowiązek spełnienia powyższych obowiązków informacyjnych niezależnie od tego, że umowa została zawarta przed precyzyjnym sformułowaniem powyższych obowiązków w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości. Jak bowiem słusznie wskazał sam Trybunał, „zgodnie z utrwalonym orzecznictwem wykładnia przepisu prawa Unii, dokonana przez Trybunał w ramach kompetencji przyznanej mu w art. 267 TFUE, wyjaśnia i precyzuje znaczenie oraz zakres tego przepisu, tak jak powinien lub powinien był być rozumiany i stosowany od chwili jego wejścia w życie. Z powyższego wynika, że sąd może i powinien stosować taką wykładnię przepisu również do stosunków prawnych powstałych przed wydaniem wyroku w przedmiocie wniosku o dokonanie wykładni, jeżeli ponadto spełnione są wszystkie pozostałe przesłanki wszczęcia przed właściwym sądem postępowania w sprawie związanej ze stosowaniem takiego przepisu (zob. w szczególności wyroki: z dnia 2 lutego 1988 r. w sprawie 24/86 <xAnon>B.</xAnon> i in., <xAnon>R.</xAnon>. s. 379, pkt 27; z dnia 10 stycznia 2006 r. w sprawie C-402/03 <xAnon>S.</xAnon> i <xAnon>B.</xAnon>, Zb.Orz. s. I-199, pkt 50; z dnia 18 stycznia 2007 r. w sprawie C-313/05 Brzeziński, Zb.Orz. s. I-513, pkt 55; a także z dnia 7 lipca 2011 r. w sprawie C-263/10 <xAnon>N.</xAnon>, pkt 32). Zatem jedynie w wyjątkowych przypadkach Trybunał, stosując ogólną zasadę pewności prawa leżącą u podstaw unijnego porządku prawnego, może uznać, że należy ograniczyć ze skutkiem dla wszystkich zainteresowanych możliwość powoływania się na zinterpretowany przez niego przepis celem podważenia stosunków prawnych zawartych w dobrej wierze.”. (por. pkt 58-59 wyroku z dnia 21 marca 2013 r., C-92/11, <xAnon> (...)</xAnon>, pkt 53, 55 z dnia 30 marca 2006 r., C-184/04, <xAnon>U.</xAnon>). Natomiast w żadnym z przytoczonych wyroków Trybunał Sprawiedliwości nie zdecydował się ograniczyć mocy wiążącej swoich orzeczeń. Tym samym wykładnia przepisów prawa unijnego przez Trybunał Sprawiedliwości ma skutek <xIx> ex tunc</xIx>, co w praktyce oznacza, że powinna być bezwzględnie stosowana do wszystkich stosunków umownych powstałych po dniu 1 stycznia 2004 r., a więc również do umowy kredytu zawartej przez strony niniejszego postępowania. Sąd miał na uwadze, iż kredytobiorcy jednakże nie zostali poinformowani o tym, jaki wpływ na wysokość spłacanych rat kredytu będzie miał wzrost kursu franka szwajcarskiego w stosunku do polskiego złotego oraz w jaki sposób mogą się zabezpieczyć przed związanym z tym ryzykiem. Konsumentom nie zostały przedstawione wykresy obrazujące zmiany kursu franka szwajcarskiego w stosunku do polskiego złotego w przeszłości ani też symulacje potencjalnych zmian tych kursów w przyszłości. Kredytobiorców nie poinformowano o zasadach tworzenia tabeli kursowej pozwanego banku ani nie zostało im przedstawione pismo wyjaśniające te zasady. W związku z powyższym Sąd stwierdził, że pozwany nienależycie wypełnił obciążające go obowiązki informacyjne, zwłaszcza biorąc pod uwagę wysokość udzielonego kredytu i okres trwania umowy. Mając powyższe na uwadze, nie sposób stwierdzić, aby pozwany dopełnił ciążących na nim obowiązków informacyjnych i umożliwił kredytobiorcom przewidzenie rzeczywistych skutków ekonomicznych umowy kredytu, które wiązały się ze stosowaniem spornych zapisów umowy.</xText> <xText>W świetle powyższego stwierdzić należało, że zakwestionowane postanowienia zawarte w przedmiotowej umowie kredytu hpotecznego, są abuzywne spełniały wszelkie przesłanki z <xLexLink xArt="art. 385(1);art. 385(1) § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385<xSUPx>1</xSUPx> § 1 k.c.</xLexLink>, pozwalające uznać je za postanowienia niedozwolone, które nie wiążą konsumenta i nie wywierają skutków <xIx>ex tunc</xIx>, tj. już od momentu zawarcia umowy.</xText> <xText>W ocenie Sądu, w niniejszej sprawie ma zastosowanie stanowisko wynikające z orzecznictwa TSUE, zgodnie z którym postanowienia uznane za niedozwolone należy traktować jak nigdy nieistniejące tak, by nie wywoływały one skutków wobec konsumenta. Uznanie klauzuli za niewiążącą powinno wywierać skutek w postaci przywrócenia sytuacji prawnej i faktycznej konsumenta, w jakiej znajdowałby się on w braku zastrzeżenia takiej klauzuli. Wiąże się z tym powstanie roszczeń o zwrot nienależnych świadczeń, spełnionych w wykonaniu niedozwolonego postanowienia umownego (wyr. TSUE z 21.12.2016 r., sprawy połączone C-154/15, C-307/15 i C-308/15, <xIx> <xAnon>F. N.</xAnon> v. <xAnon> (...)</xAnon>, <xAnon>A. M.</xAnon> v. <xAnon>(...)</xAnon> SA (<xAnon> (...)</xAnon>)</xIx> i<xAnon>(...)</xAnon> <xIx> SA v. <xAnon>E. L.</xAnon> </xIx> i <xAnon>T. A.</xAnon>, <xAnon> (...)</xAnon>:EU:C:2016:980). W tym miejscu zasadne jest przywołać, że <xLexLink xArt="art. 385(1);art. 385(1) § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385<xSUPx>( 1 )</xSUPx>§ 2 k.c.</xLexLink>, który stanowi, że w przypadku niezwiązania konsumenta postanowieniem niedozwolonym strony są związane umową w pozostałym zakresie jest konsekwencją implementowania <xLexLink xArt="art. 6;art. 6 ust. 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 6 ust. 1</xLexLink> dyrektywy 93/13/EWG. Natomiast TSUE w swoim orzecznictwie wskazuje, że jej celem nie jest wyeliminowanie z obrotu umów zawierających klauzule niedozwolone, ale przywrócenie równowagi między stronami kontraktu. Dokonanie oceny tego, czy dana umowa może rzeczywiście nadal obowiązywać po wyłączeniu z niej nieuczciwych warunków należy do sądu krajowego i należy jej dokonywać przy uwzględnieniu kryteriów obiektywnych (tak: komentarz do art. art. 385<xSUPx>( 1)</xSUPx> KC T. II red. Gutowski 2019, wyd. 2/Ruchała/Sikorski, Legalis). Należy zatem zważyć, że co do zasady, jeżeli postanowienie uznane za niedozwolone nie określa głównego świadczenia, to zgodnie z art. 385<xSUPx>( 1)</xSUPx> § 2 k.c. strony pozostają bezwzględnie związane umową w pozostałym zakresie, a dalsze trwanie umowy jest wówczas obiektywnie możliwe po wyłączeniu z niej postanowienia niedozwolonego. Odmienny skutek następuje w przypadku, gdy postanowienie niedozwolone określa główne świadczenia stron. Ze względu na brak minimalnego konsensu, cały stosunek prawny będzie musiał wówczas zostać uznany za nieistniejący <xIx> (M. Lemkowski, Materialna ochrona konsumenta, s. 87–88, w: </xIx>Komentarz do art. 385<xSUPx>( 1)</xSUPx> KC T. II red. Gutowski 2019, wyd. 2/Ruchała/Sikorski, Legalis). W takiej sytuacji utrzymanie umowy w mocy będzie obiektywnie niemożliwe. W aktualnym stanie prawnym możliwe jest więc osiągnięcie stanu zgodnego z dyrektywą 93/13/EWG, a więc takiego, w którym umowa nie wiąże stron, wówczas gdy jest to obiektywnie niemożliwe. Utrzymanie umowy w mocy, które niejako zakłada art. 385<xSUPx>( 1)</xSUPx> § 2, będzie więc możliwe wyłącznie wówczas gdy można ustalić minimalną treść umowy (<xIx> J. Pisuliński</xIx>, Sankcja zamieszczenia, § 3, w: Komentarz do art. 385<xSUPx>( 1)</xSUPx> KC T. II red. Gutowski 2019, wyd. 2/Ruchała/Sikorski, Legalis). Klauzule dotyczące ryzyka wymiany określają główny przedmiot umowy kredytu w związku z czym obiektywna możliwość utrzymania obowiązywania umowy kredytu wydaje się w tych okolicznościach niepewna (zob. wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 3 października 2019 r., <xAnon>D.</xAnon>, C-260/18 i z dnia 14 marca 2019 r., <xAnon>D.</xAnon>, C-118/17).</xText> <xText>W myśl <xLexLink xArt="art. 69" xIsapId="WDU19971400939" xTitle="Ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 140, poz. 939">art. 69 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe</xLexLink> (Dz. U. nr 140 poz. 939 ze zm.), przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu. Elementami konstrukcyjnymi, tzw. <xIx>essentialia negotii</xIx> umowy kredytu jest z jednej strony zobowiązanie się kredytodawcy do wydania określonej sumy pieniężnej, a z drugiej zobowiązanie kredytobiorcy do zwrotu wykorzystanej sumy kredytu i zapłacenia odsetek kapitałowych.</xText> <xText>Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, iż w niniejszej sprawie po uznaniu braku związania powodów ww. zakwestionowanymi przez Sąd postanowieniami, <xUx> nie jest możliwe wykonywanie tej umowy</xUx>, gdyż główne świadczenia stron zostały wyeliminowane - nie można ustalić jej minimalnej treści. Dotyczą one sposobu spełnienia przez pozwanego świadczenia w postaci wypłaty kwoty kredytu w PLN oraz sposobu spełniania przez kredytobiorców świadczenia w postaci spłaty rat kredytu w PLN/CHF. Bez tych zapisów strony nie mogłyby spełnić swych świadczeń głównych, zatem podstawowe cele stron umowy nie mogłyby być zrealizowane. Określona jest bowiem jedynie wysokość kwoty kredytu, która została wypłacona powodom, i to wyłącznie w złotych polskich, ale już nie we frankach szwajcarskich – co jest istotne z uwagi na rodzaj zawartej przez strony umowy, bo przekłada się wprost na wysokość zadłużenia kredytobiorcy tj. co do kwoty kapitału podlegającej spłacie. Nie wiadomo natomiast jaką kwotę powodowie mieli zwrócić bankowi. Ten ostatni aspekt wiąże się zarówno z brakiem wiedzy o tym, ile wynosi kapitał do zwrotu, gdyż w umowie kredytu wprost tego nie określono, jak i brakiem wiedzy o tym, ile kwotowo wynosi wynagrodzenie za korzystanie z kapitału w postaci oprocentowania kredytu oraz jak należy przeprowadzić indeksację kursem CHF, na którą strony się umówiły. Nie jest możliwe również ustalanie zmiennego oprocentowania umowy. W umowie pozostawałoby postanowienie co do wysokości stopy oprocentowania, lecz oprocentowanie umowne w takiej sytuacji przeistoczyło by się w stałe, co pozostawałoby w sprzeczności. Wykonywanie umowy byłoby też sprzeczne ze zgodnym zamiarem stron (<xLexLink xArt="art. 65;art. 65 § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 65 § 2 k.c.</xLexLink>). Strony bowiem chciały zawrzeć umowę kredytu indeksowanego z oprocentowaniem zmiennym, a nie umowę kredytu złotowego z oprocentowaniem stałym. Reasumując, dalsze wykonywanie umowy po eliminacji abuzywnych zapisów oznaczałoby, że strony związane były umową, której nie da się wykonywać, której zawrzeć nie chciały i do której zawarcia nigdy by nie doszło.</xText> <xText>W tym miejscu zasadne jest zwrócić uwagę, że jakkolwiek Trybunał Sprawiedliwości dopuścił wyjątek od zasady przewidującej skutek w postaci bezskuteczności niedozwolonego postanowienia umownego, wskazując w pkt 85 wyroku z dnia 30 kwietnia 2014 r. (C-26/13, <xAnon>K.</xAnon>), że „<xLexLink xArt="art. 6;art. 6 ust. 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">Artykuł 6 ust. 1</xLexLink> dyrektywy 93/13 należy interpretować w ten sposób, że w sytuacji takiej jak rozpatrywana w postępowaniu głównym, w której umowa zawarta między przedsiębiorcą a konsumentem nie może dalej obowiązywać po wyłączeniu z niej nieuczciwego warunku, przepis ten nie sprzeciwia się uregulowaniu krajowemu, które pozwala sądowi krajowemu zaradzić skutkom nieważności tego warunku poprzez zastąpienie go przepisem prawa krajowego o charakterze dyspozytywnym.” To powyższy zabieg ma charakter wyjątku od zasady i nie może być rozumiany w sposób rozszerzający. By sąd krajowy mógł zastąpić niedozwolone postanowienie umowne przepisem krajowym, muszą kumulatywnie zostać spełnione cztery przesłanki. Po pierwsze, konsekwencją bezskuteczności niedozwolonego postanowienia umownego musi być brak możliwości dalszego funkcjonowania umowy. Po drugie, w okolicznościach konkretnej sprawy rezultat w postaci braku ważności umowy musi być dla konsumenta niekorzystny. Po trzecie, w prawie krajowym musi obowiązywać przepis dyspozytywny, którym można zastąpić niedozwolone postanowienie umowne. Po czwarte, musi istnieć także odrębny przepis prawa krajowego, który pozwala sądowi krajowemu na zastąpienie niedozwolonego postanowienia umownego przepisem dyspozytywnym. W niniejszej sprawie przesłanki te nie zostały spełnione kumulatywnie. Brak jest w prawie polskim przepisu dyspozytywnego, który pozwalałby na zastąpienie kwestionowanych zapisów umowy. Ponadto brak jest również prawie polskim przepisu, który pozwala sądowi krajowemu na zastąpienie niedozwolonego postanowienia umownego przepisem dyspozytywnym. W szczególności zapełnienie „luki” w umowie nie może nastąpić z wykorzystaniem <xLexLink xArt="art. 358" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 358 k.c.</xLexLink> w brzmieniu zawierającym zapis o kursie średnim ogłaszanym przez Narodowy Bank Polski, skoro przepis ten uzyskał takie brzmienie dopiero z dniem 24 stycznia 2009 r., a więc już po zawarciu umowy przez strony niniejszego postępowania. Mając na uwadze powyższe należało ocenić, iż w niniejszej sprawie, z uwagi na to, że zobowiązanie powodów do spłaty kredytu wyrażone zostało w walucie polskiej, to brak było podstaw do zastosowania w niniejszej sprawie <xLexLink xArt="art. 358" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 358 k.c.</xLexLink>, który odnosi się jedynie do przeliczenia świadczenia wyrażonego w walucie obcej na świadczenie w walucie polskiej, a nie odwrotnie. Brak jest także podstaw do stosowania w drodze analogii <xLexLink xArt="art. 41" xIsapId="WDU19360370282" xTitle="Ustawa z dnia 28 kwietnia 1936 r. - Prawo wekslowe" xAddress="Dz. U. z 1936 r. Nr 37, poz. 282">art. 41 Prawa wekslowego</xLexLink> przez zastąpienie w niedozwolonym postanowieniu umownym kursu ustalanego przez bank kursem średnim Narodowego Banku Polskiego. Wypełnienie „luki” w ten sposób byłoby sprzeczne z <xLexLink xArt="art. 385(1);art. 385(1) § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385<xSUPx>1</xSUPx> § 1 k.c.</xLexLink>, jak również z przedstawioną linią orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości w przedmiocie prawidłowej wykładni przepisów krajowych implementujących art. 6 ust. 1 dyrektywy 93/13/EWG, które dopuszcza wyłącznie uzupełnienie „luki” po niedozwolonym postanowieniu umownym dyspozytywnym przepisem prawa krajowego. Przepisem takim nie jest niewątpliwie <xLexLink xArt="art. 41" xIsapId="WDU19360370282" xTitle="Ustawa z dnia 28 kwietnia 1936 r. - Prawo wekslowe" xAddress="Dz. U. z 1936 r. Nr 37, poz. 282">art. 41 Prawa wekslowego</xLexLink>, a tym bardziej nie jest uzasadnione stosowanie tego przepisu w drodze analogii. Zgodnie z tym przepisem „Jeżeli weksel wystawiono na walutę, która nie jest walutą miejsca płatności, sumę wekslową można zapłacić w walucie krajowej podług jej wartości w dniu płatności. Jeżeli dłużnik dopuści się zwłoki, posiadacz może żądać zapłaty sumy wekslowej w walucie krajowej według swego wyboru albo podług jej kursu w dniu płatności, albo podług jej kursu w dniu zapłaty. Wartość waluty zagranicznej oznacza się podług zwyczajów miejsca płatności. Wystawca jednak może zastrzec, że suma, przypadająca do zapłaty, ma być obliczona podług kursu, ustanowionego w wekslu.” W powyższym przepisie brak jest więc w ogóle wskazania na jakikolwiek konkretny kurs waluty obcej. Natomiast stosowanie do tego przepisu kursu średniego NBP wynika wyłącznie z przyjętej wykładni tego przepisu, nie zaś z jego literalnego brzmienia.</xText> <xText>W tym miejscu należy także przywołać wyrok Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 14 czerwca 2012 r. (C-618/10, <xAnon>(...)</xAnon>), w którym w punktach 71 i 73 wskazano wprost, że „art. 6 ust. 1 dyrektywy 93/13 nie można rozumieć jako umożliwiającego sądowi krajowemu, w wypadku gdy stwierdzi on istnienie nieuczciwego warunku w umowie zawartej pomiędzy przedsiębiorcą a konsumentem, zmianę treści rzeczonego warunku zamiast zwykłego niestosowania go. (…) art. 6 ust. 1 dyrektywy 93/13 należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwia się on uregulowaniu państwa członkowskiego (…), który zezwala sądowi krajowemu, przy stwierdzeniu nieważności nieuczciwego warunku w umowie zawartej między przedsiębiorcą a konsumentem, na uzupełnienie rzeczonej umowy poprzez zmianę treści owego warunku.” Tym bardziej więc za sprzeczną z art. 6 ust. 1 dyrektywy 93/13 należy uznać wykładnię przepisów prawa krajowego zmierzającą do tożsamych skutków.</xText> <xText>W świetle powyższego należy zatem stwierdzić, że po usunięciu spornych postanowień umownych odnoszących się do kursu waluty obcej CHF, postanowienia umowy nie pozwalają na zastosowanie jakiegokolwiek innego wskaźnika, który zastąpiłby odniesienie do kursu CHF. Nie ma w umowie również alternatywnego sposobu ustalania zmiennego oprocentowania. Charakter zawartej umowy, zgodny zamiar stron (<xLexLink xArt="art. 65;art. 65 § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 65 § 2 k.c.</xLexLink>), a przede wszystkim fakt, że sporne zapisy umowy stanowiły główne świadczenia stron, nie pozwala też na wykonanie umowy bez stosowania abuzywnych zapisów umowy. Postanowienie niedozwolone nie wiąże konsumenta w całości, w związku z czym nie jest dopuszczalna wykładnia, zgodnie z którą dana klauzula wiąże w takim zakresie, w jakim nie stanowi ona postanowienia niedozwolonego (zob. <xIx> A. Olejniczak</xIx>, w: <xIx> Kidyba</xIx>, Komentarz KC, t. III, cz. 1, 2014, art. 385<xSUPx>( 1)</xSUPx>, pkt 12, w: Art. 385<xSUPx>( 1)</xSUPx> KC T. II red. Gutowski 2019, wyd. 2/Ruchała/Sikorski, Legalis). Trzeba zatem wskazać, że klauzula niedozwolona zostaje zniesiona w całości, a nie tylko w takiej części w jakiej jej treść jest niedopuszczalna (<xIx> M. Bławat, K. Pasko</xIx>, O zakresie zachowania, w: komentarz do art. 385<xSUPx>( 1)</xSUPx> KC T. I red. Pietrzykowski 2018, wyd. 9/Popiołek, Legalis). W konsekwencji, skoro nie istnieje kurs waluty obcej, ani parametry zmiany oprocentowania, które można by w niniejszej sprawie zastosować, to nie można również określić, jaką kwotę konsument ma obowiązek bankowi zwrócić. Z tego względu nie ma możliwości zastosowania do oprocentowania kredytu stopy referencyjnej określonej dla franka szwajcarskiego oraz parametrów finansowych rynku pieniężnego i kapitałowego Szwajcarii i traktowania go jako kredytu czysto złotowego. Taka ingerencja Sądu w zapisy umowy jest niedopuszczalna i nieuprawniona, bowiem skutkowałaby wprowadzeniem do umowy elementów nie tylko nie objętych pierwotną wolą stron, ale wręcz sprzecznych z tą wolą (gdyż strony zdecydowały się zawrzeć umowę z indeksacją, a nie czysto złotowej). W konsekwencji, skoro nie istnieje kurs waluty obcej, który można by w niniejszej sprawie zastosować, to nie można również określić, jaką kwotę konsument ma obowiązek zwrócić. Trzeba też zaznaczyć, że przyjęcie, że kwestionowane zapisy umowy nie wiążą powodów przy utrzymaniu w mocy pozostałej części umowy spowodowałoby, że indeksacja sumy kredytu i rat według kursu CHF, a także zmienne oprocentowanie zostałaby wyeliminowane. Nastąpiłaby zatem zasadnicza zmiana stosunku prawnego łączącego strony, co przeczyłoby woli stron przy zawieraniu umowy, które chciały związać się umową kredytu indeksowanego do CHF z oprocentowaniem zmiennym, a nie umową kredytu złotowego ze stałym oprocentowaniem.</xText> <xText>Koncepcja pozwalająca na zastąpienie postanowień umownych przewidujących przeliczenie kursów walut w oparciu o tabele kursowe banków została nadto wykluczona przez Trybunał Sprawiedliwości w pkt 62 wyroku z dnia 03 października 2019 r. (C-260/18, <xAnon>D.</xAnon>), który wprost wskazał, że <xIx>„art. 6 ust. 1 dyrektywy 93/13 należy interpretować w ten sposób, że stoi on na przeszkodzie wypełnieniu luk w umowie, spowodowanych usunięciem z niej nieuczciwych warunków, które się w niej znajdowały, wyłącznie na podstawie przepisów krajowych o charakterze ogólnym, przewidujących, że skutki wyrażone w treści czynności prawnej są uzupełniane w szczególności przez skutki wynikające z zasad słuszności lub ustalonych zwyczajów, które nie stanowią przepisów dyspozytywnych lub przepisów mających zastosowanie, w przypadku gdy strony umowy wyrażą na to zgodę”.</xIx> Ponadto Trybunał Sprawiedliwości w tym samym wyroku (pkt 45) stwierdził, iż art. 6 ust. 1 dyrektywy 93/13 należy interpretować w ten sposób, iż nie stoi on na przeszkodzie temu, aby sąd krajowy, po stwierdzeniu nieuczciwego charakteru niektórych warunków umowy kredytu indeksowanego do waluty obcej i oprocentowanego według stopy procentowej bezpośrednio powiązanej ze stopą międzybankową danej waluty, przyjął, zgodnie z prawem krajowym, że ta umowa nie może nadal obowiązywać bez takich warunków z tego powodu, że ich usunięcie spowodowałoby zmianę charakteru głównego przedmiotu umowy.</xText> <xText>W tym miejscu należy przywołać, że powodowie żądali uznania umowy kredytowej za nieważną. Jak wskazano już wcześniej, jako niedopuszczalne należy traktować żądanie konsumentów uznania całego odniesienia do CHF za abuzywne i wyeliminowania go z umowy ze względu na jego niekorzystny charakter dla konsumentów z jednoczesnym pozostawieniem oprocentowania wskazanego w umowie liczonego wg wskaźnika LIBOR (stopy referencyjnej określonej dla franka szwajcarskiego), który jest przypisany do waluty obcej i jest dużo niższy niż oprocentowanie stosowane przy kredytach czysto złotówkowych – odniesionych do wskaźnika WIBOR. W ocenie Sądu takie żądanie należałoby ocenić jako nadużycie prawa podmiotowego w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 5" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 5 kc.</xLexLink> Podkreślenia wymaga bowiem, że uwzględnienie takiego żądania doprowadziłoby do utrzymania umowy w kształcie, który nie był objęty wolą stron, gdyż wolą konsumentów nie było zaciągnięcie kredytu czysto złotowego bez odniesienia do waluty obcej franka szwajcarskiego, ponieważ taki kredyt był wyżej oprocentowany i miał wyższe raty. Co więcej należy wskazać, że zastosowanie przepisów <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">kodeksu cywilnego</xLexLink> implementujących do prawa polskiego postanowienia dyrektywy 93/13/EWG z 5 kwietnia 1993 r. o nieuczciwych warunkach w umowach konsumenckich „ma prowadzić do przywrócenia równowagi” między stronami umowy, zaś taka zmiana prowadziłaby do nadmiernego uprzywilejowania strony powodowej w stosunku do strony pozwanej. Strona powodowa uzyskiwałaby bowiem znacznie korzystniejsze dla siebie warunki spłaty, niż gdyby od początku zdecydowała się na zaciągnięcie kredytu w złotych polskich bez indeksacji do CHF, zaś dla banku warunki te byłyby znacznie bardziej niekorzystne, niż gdyby strony zawarły umowę o kredyt w złotych polskich bez indeksacji do CHF. W świetle powyższego należy zatem stwierdzić, że skoro strona powodowa oświadczyła, że nie wyraża zgody na utrzymanie w mocy postanowień niedozwolonych, to oświadczenie to dotyczy wszystkich postanowień niedozwolonych występujących w umowie. Zapis <xLexLink xArt="art. 385(1)" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385<xSUPx>( 1)</xSUPx> k.c.</xLexLink> bowiem ma zapewniać ochronę konsumentom, a nie udzielać mu uprawnienia do jednostronnego kształtowania na nowo stosunku prawnego łączącego strony. W ocenie Sądu przyznania takiego uprawnienia nie można wywieść jedynie działaniem funkcji tzw. penalty default jaką przypisuje się <xLexLink xArt="art. 385(1)" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385<xSUPx>( 1)</xSUPx> k.c.</xLexLink>, a zatem traktowaniem jej jako klauzuli odstraszającej kredytodawcę od stosowania w przyszłości niedozwolonych postanowień umownych.</xText> <xText>Mając powyższe rozważania na uwadze, tutejszy Sąd ustalił nieważność umowy kredytu hipotecznego o nr <xAnon> (...)</xAnon>, zawartej pomiędzy <xAnon>(...)</xAnon> S.A. w <xAnon>K.</xAnon> – <xAnon>(...)</xAnon>Oddziałem w <xAnon>Ł.</xAnon> (obecnie: <xAnon>(...)</xAnon> S.A. z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon>), a <xAnon>K. I.</xAnon> i <xAnon>D. I.</xAnon>, w dniu 13 maja 2008 roku. W tym zakresie Sąd wydał wyrok częściowy, mając jednocześnie na uwadze, że w zakresie roszczenia o zapłatę postępowanie pozostaje zawieszone do czasu zakończenia postępowania upadłościowego <xAnon>(...)</xAnon>. Dopiero po jego prawomocnym zakończeniu będą mogły zostać podjęte rozstrzygnięcia w przedmiocie zapłaty świadczeń spełnionych w toku wykonywania umowy.</xText> <xText>W zakresie pkt. 2 wyroku Sąd pozostawił rozstrzygnięcie o kosztach w orzeczeniu kończącym całość postępowania. Co do zasady nie orzeka się w wyroku częściowym o kosztach postępowania, gdyż orzeka się o tym dopiero w wyroku końcowym. <xIx>(Wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 5 lutego 2020 r., I ACa 164/19)</xIx></xText> <xText>Mając na uwadze powyższe rozważania i na podstawie powołanych przepisów Sąd orzekł jak w sentencji.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>ZARZĄDZENIE</xName> <xText><xAnon>(...)</xAnon></xText> <xText xALIGNx="right"> <xIx> Sędzia Joanna Radzyńska – Głowacka</xIx></xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Sędzia Joanna Radzyńska-Głowacka

Anna Leszczyńska

Anna Leszczyńska

Sygn. IV C 517/23 WYROK CZĘŚCIOWY W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 28 grudnia 2023 roku Sąd Okręgowy w Warszawie IV Wydział Cywilny w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia Joanna Radzyńska – Głowacka po rozpoznaniu w dniu 28 grudnia 2023 roku w Warszawie na posiedzeniu niejawnym sprawy z powództwaD. I.,M. J.iS. I. przeciwko Syndykowi Masy Upadłości(...)S.A. w upadłości w Warszawie o ustalenie 1 ustala nieważność umowy kredytu hipotecznego nr(...)indeksowanego do CHF zawartej w dniu 13 maja 2008 r. przezK. I.iD. I.z(...)S.A. wK.(...)Oddział wŁ.(obecnie(...)S.A. w upadłości z siedzibą wW.); 2 o kosztach postępowania rozstrzygnąć w orzeczeniu kończącym całość postępowania. Sygn. akt IV C 517/23 UZASADNIENIE Pozwem z dnia 2 marca 2020 r. (data prezentaty) powodowie wnieśli o zasądzenie od pozwanego solidarnie na rzeczD. I.,M. J.iS. I.kwoty 101.597,00 PLN wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od tej kwoty liczonymi od dnia doręczenia pozwu pozwanemu do dnia zapłaty, o ustalenie nieważności umowy kredytu hipotecznego nr(...)z 13 maja 2006 r. zawartej przezD. I.iG. I.z pozwanym, ewentualnie ustalenie bezskuteczności częściowej umowy kredytu hipotecznego nr(...)z 13 maja 2006 r. w zakresie klauzul indeksacyjnych zawartych w § 1 ust. 1, § 9 ust. 2 oraz 10 ust. 3 w.w. umowy. Zasądzenie od pozwanego na rzecz powodów zwrotu kosztów procesu wg. norm przepisanych w podwójnej wysokości, w tym kosztów: zastępstwa procesowego w wysokości podwójnej stawki minimalnej, opłaty skarbowej od pełnomocnictwa oraz zwrotu wydatków strony i pełnomocnika wg. spisu kosztów wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od tej kwoty liczonymi od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty.(pozew – k. 3-36) W odpowiedzi na pozew z dnia 13 lipca 2020 r. (data stempla pocztowego)(...)S.A. wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powodów na rzecz pozwanego zwrotu kosztów procesu w tym zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w podwójnej wysokości, co uzasadnione jest wysokim nakładem pracy pełnomocnika pozwanego i zawiłością przedmiotowej sprawy- wraz z uiszczoną opłatą skarbową od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia uprawomocnienia się orzeczenia, którym je zasądzono, do dnia zapłaty. (odpowiedź na pozew – k.142-172v) Na rozprawie w dniu 6 grudnia 2022 r. pozwany podniósł zarzut zatrzymania kwoty 243.109,10 zł.(protokół z rozprawy – k.432-434) Pismem z dnia 9 grudnia 2022 r. strona powodowa dokonała modyfikacji powództwa wnosząc o ustalenie nieważności umowy kredytu hipotecznego nr(...)z 13.05.2006 r. zawartej pomiędzy stronami i zasądzenie na rzeczD. I.,M. I.iS. I.kwoty 352.045,40 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od kwoty 101.596,00 zł od dnia doręczenia pozwu pozwanemu do dnia zapłaty, od kwoty 84.862,49 zł od dnia doręczenia niniejszego pisma pozwanemu do dnia zapłaty. Zawarto żądanie ewentualne.(modyfikacja – k. 441-443v) Pismem z dnia 16 grudnia 2022 r. (data stempla pocztowego) pozwany podniósł zarzut zatrzymania świadczenia w postaci dochodzonej przez powodów wierzytelności, do której zwrotu pozwany może być zobowiązany w przypadku stwierdzenia nieważności umowy kredytu. Wówczas pozwany wnosi, że zapłata pozwanego może nastąpić jedynie w przypadku równoczesnego zaofiarowania zwrotu otrzymanego świadczenia w wysokości udzielonego kredytu, tj. kwoty 243.109,10 zł albo zabezpieczenia roszczenia o zwrot.(pismo – k.569-573) W odpowiedzi z dnia 2 lutego 2023 r. (data stempla pocztowego) na modyfikacje powództwa, strona pozwana podtrzymała swoje dotychczasowe stanowisko.(odpowiedź na modyfikację – k.578-579) Sąd ustalił następujący stan faktyczny: W dniu 24 kwietnia 2008 rokuG. I.iD. I.złożyli w(...)S.A. na formularzu udostępnionym przez bank wniosek kredytowy. Wnioskowana kwota kredytu hipotecznego wynosiła 230.000,00 zł. Kredyt miał być indeksowany do waluty CHF. Okres kredytowania określono na 30 lat. (dowód: wniosek kredytowy, k. 180-184) Wraz z złożonym wnioskiem kredytowym oświadczyli, że zapoznali się z występującym ryzykiem kursowym oraz ryzykiem wynikającym ze zmiennej stopy procentowej.(dowód: oświadczenie – k.197;249) W dniu 13 maja 2008 r. pomiędzyG. I.iD. I., a(...)S.A. oddział wŁ.(obecnie:(...)S.A. z siedzibą wW.) została zawarta umowa kredytu hipotecznego nr(...)indeksowanego do CHF. Na mocy niniejszej umowy bank udzielił kredytobiorcy kredytu w kwocie 243.109,10 złotych polskich indeksowanego kursem CHF przy założeniu, że uruchomiono całość kredytu w dacie sporządzenia umowy równowartość kredytu wynosiłaby 120.889,66 CHF, rzeczywista równowartość miała zostać określona po wypłacie kredytu. Kredytobiorca oświadczył, że jest świadomy ryzyka kursowego, związanego ze zmianą kursu waluty indeksacyjnej w stosunku do złotego, w całym okresie kredytowania i akceptuje to ryzyko. (§ 1 ust. 1) Okres kredytowania miał wynosić 360 miesięcy i miał być spłacany w równych ratach kapitałowo – odsetkowych. (§ 1 ust. 2) Oprocentowanie kredytu miało być zmienne i na dzień sporządzenia umowy wynosiło 5,62 % w skali roku, na które składała się suma obowiązującej stawki DBCHF i stałej marży Banku, która wynosiła 2,81%. Kredytobiorca oświadczył, że jest świadomy ryzyka wynikającego ze zmiennego oprocentowania, w całym okresie kredytowania i akceptuje to ryzyko. (§ 1 ust. 3) Rata kapitałowo – odsetkowa przy założeniu uruchomienia całości kredytu w dacie sporządzenia niniejszej umowy wynosiłaby równowartość 695,53 CHF. Rzeczywista wysokość rat odsetkowych lub rat kapitałowo – odsetkowych miała być określona w harmonogramie spłat. (§ 1 ust. 4) Całkowity koszt kredytu na dzień sporządzenia umowy kredytu wynosił 266.665,32 złotych (podana kwota nie uwzględniała ryzyka kursowego). Ostateczna wysokość całkowitego kosztu kredytu uzależniona miała być od zmian poziomu oprocentowania kredytu w całym okresie kredytowania. (§ 1 ust. 7) Rzeczywista roczna stopa oprocentowania miała wynosić 5,76 %. Ostateczna wysokość rzeczywistej rocznej stopy oprocentowania uzależniona miała być od zmian poziomu oprocentowania kredytu w całym okresie kredytowania. (§ 1 ust. 8) Kredyt miał być przeznaczony w I transzy na: a) w wysokości 85.000,00 złotych polskich na spłatę kredytu konsolidacyjnego w(...) S.A., umowa z dnia 17.09.2004 na r-ek nr(...), b) w wysokości 4.862,18 złotych polskich na uiszczenie składki z tytułu ubezpieczenia od ryzyka utraty wartości nieruchomości, c) w wysokości 7.293,27 złotych polskich na pokrycie składek ubezpieczeniowych, o których mowa w § 4 ust. 1., d) w wysokości 224,32 złotych polskich na uiszczenie kosztów związanych z ustanowieniem hipoteki zabezpieczającej spłatę kredytu, e) w wysokości 729,33 złotych polskich na uiszczenie składki z tytułu Pakietowego Ubezpieczenia na wypadek odmowy ustanowienia hipoteki, zaś w II transzy na: a) w wysokości 9.100,00 złotych polskich na spłatę kredytu w(...) S.A., umowa z dnia 05.05.2006 r. na r-ek Wierzyciela Kredytobiorcy, b) w wysokości 15.000,00 złotych polskich na spłatę kredytu w(...) S.A., umowa z dnia 16.01.2006 na r-ek Wierzyciela Kredytobiorcy, c) w wysokości 4.600,00 złotych polskich na spłatę kredytu w(...)S.A. umowa z dnia 25 kwietnia 2007 r. na r-ek Wierzyciela Kredytobiorcy, d) w wysokości 7.000,00 złotych polskich na spłatę kredytu w(...)S.A. umowa z dnia 25.04.2007 r. na r-ek Wierzyciela Kredytobiorcy, e) w wysokości 4.500,00 złotych polskich na spłatę kredytu w(...)S.A., umowa z dnia 23.03.2007 na r-ek Wierzyciela Kredytobiorcy, f) w wysokości 18.700,00 złotych polskich na spłatę kredytu w(...)S.A., umowa z dnia 20.11.2007 r. na r-ek Wierzyciela Kredytobiorcy, g) w wysokości 16.400,00 złotych polskich na spłatę kredytu w(...)S.A. umowa z dnia 26.09.2006 na r-ek Wierzyciela Kredytobiorcy, i) w wysokości 10.000,00 złotych polskich na spłatę kredytu odnawialnego w(...) S.A.umowa z dnia 31.08.2007 na r-ek Wierzyciela Kredytobiorcy, j) w wysokości 18.800,00 złotych polskich na spłatę zobowiązań finansowych Kredytobiorcy na r-ek Kredytobiorcy, k) w wysokości 28.900,00 złotych polskich na dowolny cel konsumpcyjny Kredytobiorcy na r-ek Kredytobiorcy. (§ 2) Zabezpieczeniem spłaty kredytu była hipoteka kaucyjna na rzecz Banku w złotych polskich do kwoty stanowiącej 170% kwoty kredytu określonej w § 1 ust. 1 na nieruchomości położonej wO.,ul. (...); Ubezpieczenie z tytułu pakietowego ubezpieczenia na wypadek odmowy ustanowienia hipoteki, przez 3 pierwsze miesiące kredytowania; cesja na rzecz bank wierzytelności z tytułu umowy ubezpieczenia Nieruchomości od ognia, powodzi i innych zdarzeń losowych na sumę ubezpieczeniowa odpowiadającą wartości odtworzeniowej budynku, a jeżeli wartość odtworzenia nie została ustalona lub umowa dotyczy lokalu na kwotę odpowiadającą wartości rynkowej nieruchomości lub na inną kwotę zaakceptowaną przez Bank; weksel in blanco wraz z deklaracją do czasu przedstawienia w Banku odpisu z KW nieruchomości zawierającego prawomocny wpis hipoteki na rzecz Bank lub do końca ochrony ubezpieczeniowej z tytułu ubezpieczenia niskiego wkładu własnego w zależności od tego co nastąpi później; ubezpieczenie od ryzyka utraty wartości nieruchomości przez okres 5 lat od dnia uruchomienia kredytu, tym, że Bank na prawo przedłużyć to ubezpieczenie na własny koszt, ubezpieczenie kredytu z tytułu niskiego wkładu własnego. (§ 3) Zgodnie z definicjami zawartymi w umowie - Bankowa tabela kursów walut dla kredytów dewizowych oraz indeksowanych kursem walut, zwana tabelą kursów – sporządzana przez merytoryczną komórkę Banku na podstawie kursów obowiązujących na rynku międzybankowym w chwili sporządzania tabeli i po ogłoszeniu kursów średnich przez NBP, tabela sporządzona była o godz. 16.00 każdego dnia roboczego i obowiązywała przez cały następny dzień roboczy; CHF – frank szwajcarski; waluta indeksacyjna – CHF; Libor 3 miesięczny dla CHF (LIBOR 3m) – (London Interbank Offered Rate) – oprocentowanie na jakie banki skłonne są udzielić pożyczek w CHF innym bankom na rynku międzynarodowym w LONDYNIE na okres trzech miesięcy. (§ 6 ust. 1, 2, 14, 7) Zgodnie z § 9 ust. 2 w dniu wypłaty kredytu lub każdej transzy kredytu kwota wypłaconych środków miała być przeliczana do CHF według kursu kupna walut określonego w tabeli kursów – obowiązującego w dniu uruchomienia środków. Wysokość zobowiązania miała być ustalana jako równowartość wymaganej spłaty wyrażonej w CHF – po jej przeliczeniu według kursu sprzedaży walut określonego w „Bankowej tabeli kursów walut dla kredytów dewizowanych oraz indeksowanych kursem walut obcych” do CHF obowiązującego w dniu spłaty. (§ 10 ust. 3) Oprocentowanie kredytu było zmienne i ulegało zmianie w pierwszym dniu najbliższego miesiąca następującego po ostatniej zmianie indeksu DBCHF. Indeks DBCHF dla każdego miesiąca obliczało się jako średnią arytmetyczną stawek LIBOR 3m, obowiązujących w dniach roboczych w okresie liczonym od 26 dnia miesiąca, poprzedzającego miesiąc ostatni do 25 dnia miesiąca poprzedzającego zmianę. W przypadku gdy 26 dzień miesiąca jest dniem wolnym od pracy, średnia stawek LIBOR 3m obliczana miała być od najbliższego dnia roboczego następującego po tym dniu. W przypadku gdy 25 dzień miesiąca jest dniem wolnym od pracy, średnia stawek LIBOR 3m obliczana miała być do najbliższego dnia roboczego, poprzedzającego ten dzień. Indeks DBCHF obliczany miał być do dwóch miejsc po przecinku. Indeks DBCHF miał ulegać zmianie w okresach miesięcznych i obowiązywać od pierwszego dnia miesiąca, jeżeli wartość indeksu była różna od obowiązującej stawki indeksu DBCHF o przynajmniej 0,1 punktu procentowego i obowiązywać od pierwszego kalendarzowego dnia miesiąca. W przypadku likwidacji stawki LIBOR, bank w terminie 14-stu dni od daty jej likwidacji miał określić nowy czynnik, na podstawie którego określane miało być oprocentowanie kredytu, miało to jednak nie spowodować zwiększenia marży ryzyka banku. Nowy wskaźnik miał obowiązywać od 1-go dnia kwartału następującego po kwartale, w którym stawka LIBOR ulegnie likwidacji. Bank dokonując zmiany oprocentowania miał zawiadomić kredytobiorcę, poręczycieli i właścicieli nieruchomości o aktualnej wysokości stopy oprocentowania oraz dacie jej wprowadzenia, doręczając nowy harmonogram spłat listem poleconym. Zawiadomienie o zmianie oprocentowania stawało się integralną częścią umowy i nie wymagało aneksu. (§ 13) Kredytobiorca wyraził zgodę, aby wszelkie koszty i opłaty związane z programem DOM BankAssurance w trakcie uczestnictwa w programie, były doliczane do kwoty kredytu w trybie podwyższenia bieżącego salda kredytowego a w przypadku ubezpieczenia nieruchomości od ognia i innych zdarzeń losowych do raty spłaty. (§ 19 ust. 6) W sprawach nieuregulowanych niniejszą umową miały mieć zastosowane przepisykodeksu cywilnego,prawa bankowego, regulaminu do umowy kredytu hipotecznego, stanowiącego integralną część niniejszej umowy. (§ 25 ust. 1) (dowód: umowa o kredyt hipoteczny, k. 43-49) W dniu 03.12.2009 roku pomiędzyG. I.iD. I., a(...)S.A. oddział wŁ.(obecnie:(...)S.A. z siedzibą wW.) zawarty został aneks nr 1 do umowy kredytu hipotecznego nr(...)z dnia 16 maja 2008 r. (dowód: aneks nr 1, k. 235-236) W dniu 02.09.2010 roku pomiędzyG. I.iD. I., a(...)S.A. oddział wŁ.(obecnie:(...)S.A. z siedzibą wW.) zawarty został aneks nr 2 do umowy kredytu hipotecznego nr(...)z dnia 16 maja 2008 r. (dowód: aneks nr 2, k. 50-52) W dniu 14 maja 2011 r. zmarł kredytobiorcaG. I.. Spadek po nim nabyły żonaD. I.w 1/3, córkaM. J.w 1/3 i córkaS. I.w 1/3.(dowód: akt poświadczenia dziedziczenia – k.54-55) Pismem datowanym na dzień 11 lutego 2020 r. strona powodowa wystosowała pismo do pozwanego, w którym to wezwała do zapłaty kwoty 101.597,00 PLN wskazując, że wumowie nr (...)z dnia 16.05.2008 r. znajdują się zapisy dotyczące klauzul indeksacyjnych pozwalających na dowolne ustalanie kursu kupna i kursu sprzedaży walut przyjmowany do indeksacji kredytu.(dowód: wezwanie do zapłaty – k.97-98; potwierdzenie odbioru – k.99) Postanowieniem z dnia 20 lipca 2023 r. wydanym przez Sąd Rejonowy dla m.st. Warszawy w Warszawie XVIII Wydział Gospodarczy w sprawie WA1M/GU/188/2023 została ogłoszona upadłość pozwanego Banku. (okoliczność bezsporna) Postanowieniem z dnia 24 lipca 2023 r. Sąd Okręgowy na podstawieart. 174 § 1 pkt. 4 k.p.c.zawiesił postępowania w sprawie oraz podjął je z udziałem syndyka masy upadłości(...)S.A. w upadłości wW.w zakresie żądania o ustalenie. (postanowienie – k.590) Z tytułuumowy kredytowej nr (...)kredytobiorcy dokonywali spłat rat kapitałowo -odsetkowych w okresie od dnia 26.05.2008 r. do dnia 07.12.2019 r.(dowód: zaświadczenie, k. 66-68;445-442; potwierdzenie wykonania operacji – k.453-501) Na rozprawie w dniu 6 grudnia 2022 r. strona powodowa została pouczona o ewentualnych skutkach ustalenia nieważności umowy.(protokół z rozprawy –k.432-434) Sąd dokonał następującej oceny materiału dowodowego. Stan faktyczny w sprawie został ustalony na podstawie dołączonych do akt sprawy,a wskazanych powyżej dokumentów, których prawdziwość i wiarygodność nie była w toku postępowania kwestionowana, a także nie budziła wątpliwości Sądu. Sąd dał wiarę dokumentom i ich kserokopiom stanowiącym podstawę dla ustalenia stanu faktycznego i znajdującym się w aktach niniejszej sprawy, gdyż zostały sporządzone przez kompetentne osoby w ramach wykonywanych przez nie czynności, a strony w toku przewodu sądowego nie kwestionowały ich prawdziwości; również Sąd dokonując ich kontroli od strony formalnej i zawartości merytorycznej nie dopatrzył się uchybień ani śladów wskazujących na ich fałszowanie przez podrabianie lub przerabianie. Za wiarygodne uznano również kserokopie dokumentów, które zostały przedstawione przez strony, a ich prawdziwość nie była przez nie kwestionowana. Sąd dał wiarę zeznaniom świadkaM. M.iR. D., jednakże ocenił je jako niewnoszące istotnych szczegółów do niniejszej sprawy, nie można bowiem przyjąć, iż pracownicy w pełni wywiązywali się ze swoich obowiązków i z bezwzględnością stosowali się do wewnętrznych procedur banku. Świadkowie nie mieli wiedzy, jakie informacje zostały w rzeczywistości przekazane kredytobiorcom, w tym na temat mechanizmu ustalania kursu CHF. Sąd dał nadto wiarę zeznaniom powodów, gdyż były one jasne, spójne i logicznei znajdują potwierdzenie w dokumentach, bądź ich kserokopiach, które zostały przedstawione przez strony niniejszego postępowania. Sąd pominął dowód z opinii biegłego na podstawieart. 2352§ 1 pkt. 2 i 5 k.p.c.bowiem zmierzałoby to jedynie do przedłużenia postępowania. Sąd oparł się również na okolicznościach przyznanych przez strony, które zgodnie zart. 229 k.p.c.nie wymagają przeprowadzenia dowodów. Sąd zważył, co następuje: Strona powodowa opierała swe roszczenie na twierdzeniu, iż niektóre postanowienia umowy kredytu hipotecznego z dnia 13 maja 2008 roku o nr(...)są abuzywne, co w konsekwencji miało skutkować tym, że pobrane przez pozwanego kwoty były świadczeniami nienależnymi, zaś sama umowa jest nieważna. Zapisy te dotyczyły w szczególności indeksacji kwoty kredytu, indeksacji rat kredytu i przesłanek zmiany wysokości oprocentowania kredytu. Sąd zbadał te zapisy umowne pod kątem ich abuzywności i uznał, że w niniejszej sprawie bez wątpienia istniały podstawy do uznania, że te zapisy stanowiły niedozwolone klauzule umowne w rozumieniu przepisuart. 3851k.c. Na wstępie należy wskazać, że zgodnie ze stanowiskiem Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (TSUE), Sąd zobowiązany jest do uwzględnienia z urzędu, że postanowienie niedozwolone nie wiąże konsumenta. W orzecznictwie TSUE wielokrotnie podkreślał, że cel, jaki przyświecał prawodawcy wspólnotowemu, nie zostałby osiągnięty, gdyby konsument, który jest stroną słabszą i nie dysponuje wiedzą prawniczą oraz zwykle nie korzysta z profesjonalnej pomocy prawnej, zobowiązany był do podniesienia zarzutu niezwiązania niedozwolonym postanowieniem (wyr. TSWE z 27.06.2000 r.(...)SA v.R. Q.(C-240/98) i(...)SA v.J. P.(C-241/98),J. B.(C-242/98),M. B.(C-243/98) iE. F.(C-244/98), ECLI:EU:C:2000:346, tak w: komentarz doart. 385( 1)KCT. II red. Gutowski 2019, wyd. 2/Ruchała/Sikorski, Legalis). Z tego też należy wywieść, że skoro Sąd zobligowany jest do uwzględnienia z urzędu, że postanowienie niedozwolone nie wiąże konsumenta, to zobligowany jest również do badania z urzędu wszystkich zapisów umowy zawartej z udziałem konsumenta pod kątem wypełnienia przesłanek abuzywności. Zgodnie z treściąart. 3851§ 1 k.c.postanowienia umowy zawieranej z konsumentem nieuzgodnione indywidualnie – poza postanowieniami określającymi główne świadczenia stron – nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy. Zważywszy na treść wskazanego przepisu nie ulegało wątpliwości, iż uznanie konkretnej klauzuli umownej za postanowienie niedozwolone wymagało stwierdzenia łącznego wystąpienia wszystkich wymienionych przesłanek, tj. kontrolowane postanowienie umowy zawartej z konsumentem (lub wzorca umownego): ⚫ nie było postanowieniem uzgodnionym indywidualnie; nie było postanowieniem w sposób jednoznaczny określającym główne świadczenia stron; kształtowało prawa i obowiązki konsumenta w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami rażąco naruszając jego interesy. Przy dokonywaniu analizy przywołanego powyżej przepisu istotne jest, że przepisart. 221k.c.definiujekonsumentajako osobę fizyczną dokonującą z przedsiębiorcą czynności prawnej niezwiązanej bezpośrednio z jej działalnością gospodarczą lub zawodową. Zatem tylko pośredni związek pomiędzy czynnością prawną a działalnością gospodarczą osoby fizycznej nie pozbawia jej przymiotu konsumenta. Powodowie złożyli wniosek o udzielenie kredytu hipotecznego i taki kredyt otrzymali. Umowa kredytu została zawarta przez powodów na cele mieszkaniowe. Dlatego zawarta między stronami umowa nie była bezpośrednio związana z działalnością zawodową, ani też gospodarczą kredytobiorców, kredytobiorcy w relacjach z pozwanym byli konsumentami w rozumieniu wskazanego przepisu. Odnośnie przesłanek niezbędnych dla uznania postanowień umowy za niedozwolone wskazanych w treści przepisuart. 3851k.c., w pierwszej kolejności należało odnieść się do kwestii, czy sporne zapisy umowy można było uznać za postanowienia określające główne świadczenia stron umowy i czy zostały one sformułowane w sposób jednoznaczny. W ocenie Sądu postanowienia te we wskazanym powyżej zakresie odnosiły się do świadczeń stanowiących świadczenie główne, które jednak nie zostały określone w sposób jednoznaczny. Ustawodawca nie określił, co należy rozumieć przez sformułowanie "główne świadczenia stron"wskazane wart. 385( 1)§ 1 k.c., ale niewątpliwie są to takie elementy konstrukcyjne umowy, bez których uzgodnienia nie doszłoby do jej zawarcia. Pojęcie to z pewnością należy interpretować w nawiązaniu do elementów przedmiotowo istotnych umowy. Powodowie kwestionowali przede wszystkim zapisy umowy dotyczące indeksacji kursem CHF udzielonego kredytu w polskich złotych, a zatem sposobu wypłaty kredytu i rozliczania wpłat dokonywanych na rzecz pozwanego tytułem spłaty zaciągniętego zobowiązania. Pojęcie "głównych świadczeń stron" w odniesieniu do umowy kredytu należy rozpatrywać w kontekścieart. 69 ust. 1 ustawy Prawo bankowe, zawierającego essentialia negotii tej umowy. Analizując kwestionowane w toku niniejszego postępowania postanowienia umowne w odniesieniu do dyspozycji tego przepisu stwierdzić należy, że miały one wpływ na wysokość kwoty wypłaconej w złotówkach oraz na wysokość poszczególnych spłacanych rat. Co do omawianych zapisów umownych o tym, że są to świadczenia główne świadczy fakt, że dotyczą one sposobu spełnienia przez pozwanego świadczenia w postaci wypłaty kwoty kredytu oraz sposobu spełniania przez kredytobiorców świadczenia w postaci spłaty rat kredytu. Bez tych zapisów strony nie mogłyby spełnić swych świadczeń głównych, zatem podstawowe cele umowy nie mogłyby być zrealizowane. A trzeba tu wziąć pod uwagę, że kredytobiorca chciał uzyskać kredyt w PLN i o taki kredyt wnioskował (wskazując jako walutę kredytu CHF), gdyż na cel kredytu potrzebne jemu były środki w PLN. W tym miejscu trzeba zauważyć, że w momencie zawierania umowy przez strony(...)S.A. miał w swojej ofercie kredyty złotowe (tj. czysto złotowe – bez żadnego odniesienia do waluty obcej) oraz kredyty złotowe indeksowane do waluty obcej. Strony natomiast zdecydowały się na zawarcie umowy kredytu w złotych polskich indeksowanego do waluty obcej – franka szwajcarskiego. Dlatego też należy stwierdzić, że ww. postanowienia zawierające odniesienia do waluty obcej charakteryzują tę umowę. To właśnie odniesienie do franka szwajcarskiego stanowi bowiem element odróżniający zawartą przez strony umowę od umowy czysto złotowej. Co więcej to właśnie odniesienie się w umowie do franka szwajcarskiego było wyrazem woli stron nakierowanej na osiągnięcie możliwości posłużenia się parametrami oprocentowania stosowanego przy walucie obcej – niższego niż stosowane przy złotych polskich, przy określeniu oprocentowania kredytu, a tym samym osiągnięcie celu zawieranej umowy – tj. uzyskania przez powodów „tańszego” kredytu. Jak zeznała strona powodowa oferta w CHF miała być najtańsza. Ww. postanowienia dotyczące odniesienia do waluty obcej zarazem określają podstawowe świadczenia stron w ramach tej umowy. Należy bowiem stwierdzić, że zgodnie z umową(...)S.A. udzielał kredytobiorcom na ich wniosek kredytu hipotecznego. Równocześnie ustalono, że kurs określonej w umowie waluty decyduje o tym, jaka kwota kredytu podlega spłacie i jaką kwotę konsument ma spłacić łącznie (tj. kwota kredytu z oprocentowaniem), to należy ocenić, że zapisy te określają podstawowe świadczenia powodów wynikające z ww. umowy. Określanie wysokości stawki oprocentowania, jakie mieli płacić kredytobiorcy za korzystanie z kwoty kredytu udostępnionej im przez pozwanego również dotyczy podstawowych świadczeń powoda wynikających z ww. umowy. W świetle powyższego nie budzi zatem wątpliwości, że świadczenia stron objęte ww. postanowieniami są przedmiotowo istotne dla umowy zawartej przez strony niniejszego postępowania. Bez nich kredytobiorcy nie byliby w stanie określić swojego obowiązku, a tym bardziej go spełnić. Podzielić należy pogląd, że klauzule dotyczące ryzyka wymiany określają główny przedmiot umowy kredytu (zob. wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 3 października 2019 r.,D., C-260/18 i z dnia 14 marca 2019 r.,D., C-118/17). Odnosząc się do przesłanki niejednoznacznościpostanowień dotyczących „klauzul waloryzacyjnych” (tj. postanowień umowy zawierających odniesienie do waluty obcej) należało mieć na uwadze, że postanowienie jednoznaczne to nie tylko takie, które jest zrozumiałe pod względem gramatycznym, ale też takie, które zarazem jest przejrzyste pod względem konsekwencji ekonomicznych, jakie z niego wynikają, w szczególności w powiązaniu z innymi postanowieniami umownymi (tak na gruncie klauzuli dotyczącej mechanizmu wymiany waluty obcej TSUE w wyr. z 30.4.2014 r., C-26/13, Á. K.,H. R.v.(...) , ECLI:EU:C:2014:282, W:komentarz doart. 385( 1)KCT. II red. Gutowski 2019, wyd. 2/Ruchała/Sikorski, Legalis). Tymczasem ww. postanowienia zawierające odniesienie do franka szwajcarskiego nie są zrozumiałe pod względem ekonomicznym. Na podstawie umowy kredytu, kredytobiorcy nie mieli bowiem możliwości ustalenia jaką kwotę kredytu określonego w CHF rzeczywiście zaciągnęli oraz jaką kwotę kapitału w CHF będą musieli spłacić. Kredytobiorcy nie znali mechanizmu ustalania kursu CHF stosowanego do wyliczeń swojego zadłużenia, a tym samym nie mieli możliwości kontrolowania poprawności jego ustalania przez bank. Należy mieć na uwadze, że postanowienia umowy kredytu są tak ogólne, że kredytobiorcy nie są w stanie wyliczyć sobie wskazanych wyżej kwot w tak dokładny sposób, jak mógł to zrobić bank - również w Regulaminie udzielania kredytu hipotecznego brak jest precyzyjnych zapisów w tym zakresie. W ten sposób została naruszona równowaga stron – bank miał pełną wiedzę jak wyliczyć kurs CHF i na jego podstawie kwotę zadłużenia w CHF i sam dokonywał tego wyliczenia. Nie przekazał natomiast tych informacji konsumentom i w ten sposób konsumenci zostali pozbawieni możliwości samodzielnego wyliczenia kursu CHF i na jego podstawie kwoty zaciągniętego zadłużenia w CHF, jak również zostali pozbawieni możliwości skontrolowania poprawności wyliczeń dokonanych przez pozwanego. Zdaniem Sądu, pozwany bank w umowie kredytowej faktycznie przyznał sobie prawo do przeliczenia zobowiązania powoda po kursie przez siebie określonym w tabeli kursowej banku i tym samym prawo do jednostronnego określenia pierwotnego zadłużenia (tj. kwoty kredytu w CHF) i jednostronnego regulowania wysokości rat kredytu indeksowanego kursem CHF poprzez wyznaczanie w tabelach kursowych kursu sprzedaży franka szwajcarskiego oraz wartości spreadu walutowego, stanowiącego różnicę pomiędzy kursem sprzedaży a kursem zakupu waluty obcej. Wskazane wyżej postanowienia umowne przyznają bowiem bankowi uprawnienie do wiążącego określania wysokości kursu sprzedaży i kupna franka szwajcarskiego bez precyzyjnych wytycznych, ram czy ograniczeń. Daje to pozwanemu dowolność w zakresie wyboru kryteriów i ich proporcji przy ustalaniu kursu CHF w Tabeli kursów walut Banku, a co za tym idzie, kształtowania wysokości zobowiązań powodów, których kredyt miał być indeksowany kursem tej waluty. Skonstruowanie klauzuli indeksacyjnej w ten sposób nie było zrozumiałe, dezorientowało powoda, która nie wiedziała w jaki sposób doszło do przeliczania wartości ich zadłużenia na CHF (przy ustalaniu kwoty kredytu w CHF podlegającej spłacie) oraz na złotówki (przy ustalaniu wysokości poszczególnych rat), i czy zostało to dokonane prawidłowo. Przy tak skonstruowanym zapisie mieli bowiem tylko możliwość sprawdzenia matematycznej poprawności przeliczenia dokonanego przez bank – tj. przeliczenia przy użyciu narzuconego przez bank kursu. Powyższe godzi w równowagę stron, gdyż obie strony umowy powinny mieć takie same uprawnienia i możliwości co do dokonania oceny prawidłowości realizacji postanowień umowy. Konsument, jako strona umowy ekonomicznie słabsza i mniej fachowa, w szczególności powinien mieć zagwarantowaną możliwość skontrolowania postanowień umowy poprzez precyzyjne określenie mechanizmu indeksacji oraz powinien mieć możliwość dokonania własnych obliczeń, aby mógł przygotować się do spłaty poszczególnych rat kredytu, a także, by mógł skontrolować bank co do prawidłowości zastosowania mechanizmu indeksacji każdej raty kredytu. Powyższe kwestie, dotyczące konieczności zapewnienia konsumentom możliwości kontroli nad wyliczeniami dokonywanymi przez bank, odnoszą się także co do spreadu walutowego (różnicy pomiędzy kursem kupna a kursem sprzedaży waluty), jak i oprocentowania zmiennego. W ocenie Sądu, pozwany bank w znany tylko sobie sposób i w oparciu o znane jedynie sobie wskaźniki, przeliczniki i algorytmy, oraz ich proporcje obliczał wysokość raty kredytu w CHF, a następnie narzucał tenże wynik powodom, którzy w żaden sposób nie mogli zweryfikować poprawności działań banku. Należy raz jeszcze wskazać, że postanowienia umowy kredytowej oraz regulaminu, na które wskazywała strona powodowa, zawartej przez strony były rażąco nieprzejrzyste pod względem konsekwencji ekonomicznych, jakie wiązały się z jej zawarciem. Nie dość, że powodowie pozostawali w niewiedzy co do tego, po jakim faktycznym kursie zostanie przeliczony ich kredyt, tj. jaką kwotę kredytu w CHF tak naprawdę zaciągną na podstawie zawartej umowy. Nie wiedziała w jaki sposób będą ustalane wysokości poszczególnych rat w złotych polskich, a także jak będzie wyglądało ich ostateczne zadłużenie do spłaty (czy chociażby w jakich granicach będzie oscylowało). Pracownicy banku nie wyjaśnili jednak pełnego ryzyka związanego z wahaniem kursu franka, w szczególności faktycznego przełożenia podwyższenia tego kursu na całkowite saldo kredytu. W tym miejscu należy wyraźnie podkreślić, że dla oceny abuzywności nie ma żadnego znaczenia, czy ostatecznie kursy CHF ustalone (i zastosowane w przeliczeniach dotyczących ww. umowy kredytu) przez pozwanego były „rynkowe”, czy nie, ani też jak kształtowały się te kursy w porównaniu do średnich kursów NBP, w szczególności czy były korzystniejsze dla powodów niż średnie kursy NBP i kursy innych banków. Dla oceny abuzywności istotny jest bowiem moment zawierania umowy, bez znaczenia są zaś konsekwencje sposobu jej późniejszego wykonywania (podobnie Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 20 czerwca 2018 roku, sygn. akt III CZP 29/17). Nawet bowiem ewentualna ocena, że kursy pozwanego były korzystne w porównaniu do kursów stosowanych przez inne podmioty, nie zmienia faktu, że kursy te były powodom narzucone. Jednocześnie zaś wobec braku stosownych regulacji w umowie kredytu pozwany mógł je kształtować w sposób dowolny tj. zarówno nie podlegający kontroli powodów co do poprawności wyliczenia, jak i zgodności z umową. Tej dowolności w stosunku do powoda nie zmieniałaby okoliczność, że pozwany posiadał swoje wewnętrzne regulacje dotyczące ustalania kursu i spreadu, skoro regulacje te nie stanowiły elementu umowy łączącej strony, ani nie były podane do wiadomości powoda w momencie zawierania umowy. Powodowie podobnie jak przy klauzulach indeksacyjnych, w żaden sposób nie mogli zweryfikować działań pozwanego w tym zakresie, ani pod kątem prawidłowości, ani pod kątem zgodności z umową. Przy ogólnie wskazanych przesłankach pozwany mógł brać pod uwagę dowolnie wybrane przez siebie parametry finansowe rynku pieniężnego i kapitałowego, w dowolnie wybranych przez siebie proporcjach. Co przekładało się na jednostronne, niczym nieograniczone prawo pozwanego do kształtowania wysokości wynagrodzenia za korzystanie z kredytu i stanowi wyraz naruszenia równowagi stron kontraktu. Tej dowolności w stosunku do konsumenta nie zmieniałaby okoliczność, że pozwany posiadał swoje wewnętrzne regulacje dotyczące ustalania stawki zmiennego oprocentowania, skoro regulacje te nie stanowiły elementu umowy łączącej strony, ani nie były podane do wiadomości powoda w momencie zawierania umowy. Wątpliwość może się tutaj mianowicie pojawić z tej przyczyny, że umowa odwołuje się do dwóch różnych walut: polskich złotych będących walutą, w której kredyt jest wypłacany i spłacany oraz franków szwajcarskich, w których wyrażone jest saldo kredytu. W konkluzji powyższego należy stwierdzić, że katalog czynników pozwalających pozwanemu zmienić oprocentowanie kredytu został określony w taki sposób, że dokonanie zmiany procentowania było w rzeczywistości możliwe w każdym czasie. W istocie bowiem zmiana kursu akcji dowolnej spółki w dowolnym z krajów Unii Europejskiej lub Szwajcarii formalnie dawałaby pozwanemu podstawę do podjęcia decyzji o zmianie oprocentowania. Nadto trzeba wskazać, że to czy postanowienia umowne są niedozwolone należy oceniać według staniu z chwili zawarcia umowy (tak Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 20.06.2018 r., III CZP 29/17). Podsumowując, klauzula zmiennego oprocentowania została przez pozwanego skonstruowana w taki sposób, że w jej treść nie tylko jest nieprecyzyjna i niezrozumiała, ale przede wszystkim daje ona pozwanemu swobodne prawo decydowania o zmianie oprocentowania kredytu w dowolnym czasie, w dowolny sposób i o dowolną wartość. W dalszej kolejności należy przywołać, że przesłanka braku indywidualnego uzgodnieniazostała określona w treści przepisuart. 385( 1)§ 3 k.c.Zgodnie z tym przepisem za nieuzgodnione indywidualnie należy uznać te postanowienia umowy, na których treść konsument nie miał rzeczywistego wpływu. Zdaniem Sądu użycie w treści przepisuart. 385( 1)§ 3 k.c.sformułowania „rzeczywisty wpływ” konsumenta na treść postanowienia, prowadzi do wniosku, że za nieuzgodnione indywidualnie trzeba uznać także takie postanowienia, które konsument wybrał spośród kilku zaproponowanych przez przedsiębiorcę, a zatem takie, które nie były przedmiotem negocjacji między stronami, czyli tzw. klauzule narzucone. Przeciwna kwalifikacja prowadziłaby do sytuacji, w której drogą takich alternatyw przedsiębiorca mógłby pozbawić konsumenta ochrony przewidzianej w treści przepisówart. 385( 1 )–art. 385( 3)k.c.Dlatego też „rzeczywisty wpływ” konsumenta na treść postanowienia nie zachodzi, jeżeli jest ograniczony przez jego kontrahenta w ten sposób, że konsument dokonuje wyłącznie wyboru spośród alternatywnych klauzul sformułowanych przez przedsiębiorcę (tak m.in.: M. Bednarek, System prawa prywatnego, Tom 5, str. 762 – 763). Istotne jest też, że okoliczność, iż konsument znał treść danego postanowienia i rozumiał je, nie przesądza, że zostało ono indywidualnie uzgodnione. Konieczne do tego byłoby wykazanie, że konsument miał realny wpływ na konstrukcję niedozwolonego (abuzywnego) postanowienia wzorca umownego. Przyjęcie natomiast takiego wpływu byłoby możliwe jedynie wówczas, gdyby konkretny zapis był z konsumentem negocjowany (tak: Sąd Apelacyjny w Poznaniu w wyroku z dnia 6 kwietnia 2011 roku, I ACa 232/11, opublikowanym w bazie orzeczeń Lex nr 898640). Powyższe w szczególności odnosi się do postanowień umowy przejętych z wzorca umowy zaproponowanego konsumentowi przez kontrahenta. Dokonanie oceny, czy dane postanowienie umowne było indywidualnie uzgodnione przez strony umowy wymagało zatem zbadania procedur obowiązujących w pozwanym banku i dotyczących procesu udzielania kredytów hipotecznych oraz przebiegu tego procesu w toku zawierania przedmiotowej umowy kredytu. Podkreślić przy tym należy, że ciężar udowodnienia indywidualnych uzgodnień spoczywał na tej stronie, która się na nie powoływała (art. 385( 1)§ 4 k.c.). W związku z powyższym Sąd miał na uwadze, że podstawę zawarcia przedmiotowej umowy kredytu stanowiło wypełnienie i złożenie wniosku kredytowego sporządzonego na formularzu udostępnianym przez stronę pozwaną. Po wydaniu przez bank decyzji kredytowej, powodowie podjęli czynności w celu zawarcia umowy kredytu. Przedłożona do podpisu umowa stanowiła wzorzec umowny stosowany przez stronę pozwaną, który nie podlegał negocjacjom, ani zmianom. Ww. postanowienia dotyczące przeliczenia kwoty zaciągniętego kredytu według kursu CHF, przeliczania rat kapitałowo-odsetkowych, przesłanek zmiany oprocentowania - zostały narzucone kredytobiorcom. Jak wskazano wcześniej, ciężar udowodnienia indywidualnych uzgodnień spoczywa na tym, kto się na nie powołuje (art. 385( 1)§ 4 k.c.). W niniejszej sprawie ciężar ten spoczywał zatem na pozwanym, gdyż wykazanie faktu indywidualnego uzgodnienia postanowień uchylało możliwość ich kontroli na podstawie przepisówart. 385( 1 )–art. 385( 3)k.c.W ocenie Sądu pozwany nie wykazał, by kredytobiorcy przed zawarciem umowy rzeczywiście mogli negocjować zastosowanie innego wskaźnika kursu waluty CHF czy innych przesłanek zmiany oprocentowania. Bez znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy pozostawało to, że kredytobiorcy wyrazili zgodę na zaproponowane przez pozwanego warunki zawarcia umowy, skoro nie było możliwości ich modyfikacji, a ich akceptacja była warunkiem sine qua nonuzyskania kredytu. W świetle powyższego należy stwierdzić, że postanowienia umowy odnoszące się do indeksacji kredytu, indeksacji rat kredytu i przesłanek zmiany oprocentowania nie zostały z kredytobiorcami uzgodnione indywidualnie, nie mieli oni bowiem żadnego wpływu na ukształtowanie umowy w tym zakresie. Decyzja ograniczała się wyłącznie do wyrażenia zgody (lub jej niewyrażenia) na warunki umowy kredytu zaproponowane i ustalone jednostronnie przez stronę pozwaną. W dalszej kolejności Sąd zważył, że kwestionowane postanowienia umowy kredytowej kształtowały prawa powoda w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając ich interesy. Zgodnie z treścią przepisuart. 385( 1)§ 1 k.c.postanowienia umowy zawieranej z konsumentem nieuzgodnione indywidualnie nie wiążą go wyłącznie, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (tzw. niedozwolone postanowienia umowne). Zakwestionowane postanowienia umowy kredytu kształtowały prawa i obowiązki strony powodowej w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jej interesy. Abuzywność powyższych zapisów wynikała z ukształtowania praw i obowiązków stron umowy z zachwianiem równowagi kontraktowej przez przyznanie bankowi pozycji uprzywilejowanej i niejako władczej wobec kredytobiorców. Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy należy wskazać, że zakwestionowane powyżej postanowienia umowy i regulaminu spełniały obie z wyżej wymienionych przesłanek, zaś pozwany bank nie dał konsumentom możliwości weryfikowania działania mechanizmu, na którym oparta była indeksacja kredytu i rat kredytowych, jak również zmienność oprocentowania kredytu. Należy podkreślić, że gdyby w umowie kredytu, załącznikach do umowy, stanowiącym jej integralną część precyzyjnie wskazano, w jaki sposób za każdym razem będzie przez bank wyliczany kurs CHF, jakie obiektywne wskaźniki i w jakim stopniu bank będzie brał pod uwagę przy tworzeniu tabeli kursowej i wyznaczaniu spreadu i analogicznie – jeśli chodzi o parametry ustalania stawki zmiennego oprocentowania, to konsumenci sami mogliby wyliczyć poziom tych kursów, obliczyć swoje zadłużenie co do kapitału i poszczególnych rat zarówno kapitałowych, jak i odsetkowych, a tym samym mogliby sprawdzać poprawność działań banku w tym zakresie. Dopiero w ten sposób byłaby zachowana równowaga stron, tj. gdyby pozwany przekazał stronie powodowej pełne informacje, które posiada i wykorzystuje przy określaniu zobowiązania wynikającego z umowy o kredyt i to w wysokim stopniu precyzyjności umożliwiającym kredytobiorcom, dojście do tych samych wyników, tj. tego samego kursu CHF i takiej samej zmienionej stawki oprocentowania, a w rezultacie tego - takiej samej raty w złotych polskich do zapłaty. Jest to o tyle ważne, że w takiej sytuacji strona powodowa posiadałby pełną kontrolę co do tego, czy umowa kredytu jest realizowana w taki sposób, w jaki strony się umówiły. Należy zaznaczyć, że kredytobiorca powinien posiadać wszelkie informacje dotyczące wskaźników i mierników stosowanych przez pozwany bank, które mają wpływ na ustalenie wysokości zadłużenia, gdyż oczywistym jest, że to konsument musi wiedzieć jaką konkretnie kwotę kredytu ma spłacić, co w istocie stanowi jego „część umowy”. W ramach bowiem generalnego podziału praw i obowiązków stron umowy kredytu bank udziela i wypłaca określoną kwotę kredytu, a konsument oddaje tę kwotę powiększoną m.in. o kwotę wynikającą z oprocentowania kredytu, czy marży banku. Tymczasem treść ww. narzuconych postanowień umownych spowodowała, że pozwany bank narzucał swoje wyliczenia – zarówno pierwotnej kwoty kredytu (w CHF), jak i poszczególnych rat (w PLN/CHF), a strona powodowa musiała je przyjąć bez żadnego prawa weryfikacji prawidłowości wyliczeń, a tym samym bez prawa weryfikacji prawidłowości realizacji umowy, w tym co do pobranych przez pozwanego rat. Nie można bowiem mówić o możliwości sprawdzenia wyliczeń pozwanego skoro brak było w umowie i dokumentach stanowiących jej integralną część określenia precyzyjnych mechanizmów wyliczania kursu CHF i zmiennej stawki oprocentowania. A strona powodowa mogła jedynie, i to już post factum (tj. już po pobraniu przez bank raty) sprawdzić matematyczną poprawność przeliczenia podanej jej wcześniej przez pozwanego wysokości raty w CHF i wyznaczonego przez pozwanego kursu CHF. Ponadto należy ocenić, że w niniejszej sprawie naruszenie interesów powoda miało charakter rażący, a więc szczególnie doniosły i znaczący, gdyż interesy te dotyczyły głównego obowiązku konsumenta wynikającego z umowy kredytu w postaci obowiązku spłacania rat. Zgodnie zart. 385( 2)k.c., oceny zgodności postanowienia umowy z dobrymi obyczajami dokonuje się według stanu z chwili zawarcia umowy, biorąc pod uwagę jej treść, okoliczności zawarcia oraz uwzględniając umowy pozostające w związku z umową obejmującą postanowienie będące przedmiotem oceny. W świetle powyższego przepisu dokonując indywidualnej oceny, czy postanowienia umowy stanowią postanowienia niedozwolone, Sąd jest obowiązany w szczególności uwzględnić okoliczności zawarcia umowy. Na wagę ustaleń w tym zakresie, a w szczególności informacji przedstawianych przez przedsiębiorcę konsumentowi, zwraca uwagę Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej, wskazując, że „informacja, przed zawarciem umowy, o warunkach umownych i skutkach owego zawarcia ma fundamentalne znaczenie dla konsumenta. To w szczególności na podstawie tej informacji ten ostatni podejmuje decyzję, czy zamierza związać się warunkami sformułowanymi uprzednio przez przedsiębiorcę”. (por. pkt 44 wyroku z dnia 21 marca 2013 r., C-92/11,(...); pkt 33 postanowienia z dnia 3 kwietnia 2014 r., C-342/13,S.; pkt 70 wyroku z dnia 30 kwietnia 2014 r., C-26/13,K.; pkt 41 wyroku z dnia 23 kwietnia 2015 r., C-96/14,V. H.; pkt 51 wyroku z dnia 9 lipca 2015 r., C-348/14,B.; pkt 64 wyroku z dnia 21 kwietnia 2016 r., C-377/14,R.; pkt 50 z dnia 21 grudnia 2016 r., C-154/15 i C-307/15,N.iM.; pkt 48 wyroku z dnia 20 września 2017 r., C‑186/16,A.; pkt 34 postanowienia z dnia 22 lutego 2018 r., C-126/17,(...); pkt 76 wyroku z dnia 20 września 2018 r., C-51/17,(...)i(...)). W sposób szczegółowy obowiązki banku zawierającego z konsumentem umowę kredytu walutowego Trybunał Sprawiedliwości wskazał w pkt 50-51 wyroku z dnia 20 września 2017 r. C‑186/16,A.zauważając, że „kredytobiorca musi zostać jasno poinformowany, że podpisując umowę kredytu w obcej walucie, ponosi pewne ryzyko kursowe, które z ekonomicznego punktu widzenia może okazać się dla niego trudne do udźwignięcia w przypadku dewaluacji waluty, w której otrzymuje wynagrodzenie. Po drugie, przedsiębiorca, w niniejszym przypadku bank, musi przedstawić ewentualne wahania kursów wymiany i ryzyko wiążące się z zaciągnięciem kredytu w walucie obcej, zwłaszcza w przypadku, gdy konsument będący kredytobiorcą nie uzyskuje dochodów w tej walucie. (...) w wypadku umów kredytowych instytucje finansowe muszą zapewnić kredytobiorcom informacje wystarczające do podjęcia przez nich świadomych i rozważnych decyzji. W tym względzie wymóg ów oznacza, że warunek dotyczący spłaty kredytu w tej samej walucie obcej co waluta, w której kredyt został zaciągnięty, musi zostać zrozumiany przez konsumenta zarówno w aspekcie formalnym i gramatycznym, jak i w odniesieniu do jego konkretnego zakresu, tak aby właściwie poinformowany oraz dostatecznie uważny i rozsądny przeciętny konsument mógł nie tylko dowiedzieć się o możliwości wzrostu lub spadku wartości waluty obcej, w której kredyt został zaciągnięty, ale również oszacować – potencjalnie istotne – konsekwencje ekonomiczne takiego warunku dla swoich zobowiązań finansowych.” Stanowisko to zostało podtrzymane w dalszym orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości (por. pkt 74-75 wyroku z dnia 20 września 2018 r., C-51/17,(...)i(...)). Należy w tym miejscu podkreślić, że na pozwanym banku ciążył obowiązek spełnienia powyższych obowiązków informacyjnych niezależnie od tego, że umowa została zawarta przed precyzyjnym sformułowaniem powyższych obowiązków w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości. Jak bowiem słusznie wskazał sam Trybunał, „zgodnie z utrwalonym orzecznictwem wykładnia przepisu prawa Unii, dokonana przez Trybunał w ramach kompetencji przyznanej mu w art. 267 TFUE, wyjaśnia i precyzuje znaczenie oraz zakres tego przepisu, tak jak powinien lub powinien był być rozumiany i stosowany od chwili jego wejścia w życie. Z powyższego wynika, że sąd może i powinien stosować taką wykładnię przepisu również do stosunków prawnych powstałych przed wydaniem wyroku w przedmiocie wniosku o dokonanie wykładni, jeżeli ponadto spełnione są wszystkie pozostałe przesłanki wszczęcia przed właściwym sądem postępowania w sprawie związanej ze stosowaniem takiego przepisu (zob. w szczególności wyroki: z dnia 2 lutego 1988 r. w sprawie 24/86B.i in.,R.. s. 379, pkt 27; z dnia 10 stycznia 2006 r. w sprawie C-402/03S.iB., Zb.Orz. s. I-199, pkt 50; z dnia 18 stycznia 2007 r. w sprawie C-313/05 Brzeziński, Zb.Orz. s. I-513, pkt 55; a także z dnia 7 lipca 2011 r. w sprawie C-263/10N., pkt 32). Zatem jedynie w wyjątkowych przypadkach Trybunał, stosując ogólną zasadę pewności prawa leżącą u podstaw unijnego porządku prawnego, może uznać, że należy ograniczyć ze skutkiem dla wszystkich zainteresowanych możliwość powoływania się na zinterpretowany przez niego przepis celem podważenia stosunków prawnych zawartych w dobrej wierze.”. (por. pkt 58-59 wyroku z dnia 21 marca 2013 r., C-92/11,(...), pkt 53, 55 z dnia 30 marca 2006 r., C-184/04,U.). Natomiast w żadnym z przytoczonych wyroków Trybunał Sprawiedliwości nie zdecydował się ograniczyć mocy wiążącej swoich orzeczeń. Tym samym wykładnia przepisów prawa unijnego przez Trybunał Sprawiedliwości ma skutek ex tunc, co w praktyce oznacza, że powinna być bezwzględnie stosowana do wszystkich stosunków umownych powstałych po dniu 1 stycznia 2004 r., a więc również do umowy kredytu zawartej przez strony niniejszego postępowania. Sąd miał na uwadze, iż kredytobiorcy jednakże nie zostali poinformowani o tym, jaki wpływ na wysokość spłacanych rat kredytu będzie miał wzrost kursu franka szwajcarskiego w stosunku do polskiego złotego oraz w jaki sposób mogą się zabezpieczyć przed związanym z tym ryzykiem. Konsumentom nie zostały przedstawione wykresy obrazujące zmiany kursu franka szwajcarskiego w stosunku do polskiego złotego w przeszłości ani też symulacje potencjalnych zmian tych kursów w przyszłości. Kredytobiorców nie poinformowano o zasadach tworzenia tabeli kursowej pozwanego banku ani nie zostało im przedstawione pismo wyjaśniające te zasady. W związku z powyższym Sąd stwierdził, że pozwany nienależycie wypełnił obciążające go obowiązki informacyjne, zwłaszcza biorąc pod uwagę wysokość udzielonego kredytu i okres trwania umowy. Mając powyższe na uwadze, nie sposób stwierdzić, aby pozwany dopełnił ciążących na nim obowiązków informacyjnych i umożliwił kredytobiorcom przewidzenie rzeczywistych skutków ekonomicznych umowy kredytu, które wiązały się ze stosowaniem spornych zapisów umowy. W świetle powyższego stwierdzić należało, że zakwestionowane postanowienia zawarte w przedmiotowej umowie kredytu hpotecznego, są abuzywne spełniały wszelkie przesłanki zart. 3851§ 1 k.c., pozwalające uznać je za postanowienia niedozwolone, które nie wiążą konsumenta i nie wywierają skutkówex tunc, tj. już od momentu zawarcia umowy. W ocenie Sądu, w niniejszej sprawie ma zastosowanie stanowisko wynikające z orzecznictwa TSUE, zgodnie z którym postanowienia uznane za niedozwolone należy traktować jak nigdy nieistniejące tak, by nie wywoływały one skutków wobec konsumenta. Uznanie klauzuli za niewiążącą powinno wywierać skutek w postaci przywrócenia sytuacji prawnej i faktycznej konsumenta, w jakiej znajdowałby się on w braku zastrzeżenia takiej klauzuli. Wiąże się z tym powstanie roszczeń o zwrot nienależnych świadczeń, spełnionych w wykonaniu niedozwolonego postanowienia umownego (wyr. TSUE z 21.12.2016 r., sprawy połączone C-154/15, C-307/15 i C-308/15, F. N.v.(...),A. M.v.(...)SA ((...))i(...) SA v.E. L. iT. A.,(...):EU:C:2016:980). W tym miejscu zasadne jest przywołać, żeart. 385( 1 )§ 2 k.c., który stanowi, że w przypadku niezwiązania konsumenta postanowieniem niedozwolonym strony są związane umową w pozostałym zakresie jest konsekwencją implementowaniaart. 6 ust. 1dyrektywy 93/13/EWG. Natomiast TSUE w swoim orzecznictwie wskazuje, że jej celem nie jest wyeliminowanie z obrotu umów zawierających klauzule niedozwolone, ale przywrócenie równowagi między stronami kontraktu. Dokonanie oceny tego, czy dana umowa może rzeczywiście nadal obowiązywać po wyłączeniu z niej nieuczciwych warunków należy do sądu krajowego i należy jej dokonywać przy uwzględnieniu kryteriów obiektywnych (tak: komentarz do art. art. 385( 1)KC T. II red. Gutowski 2019, wyd. 2/Ruchała/Sikorski, Legalis). Należy zatem zważyć, że co do zasady, jeżeli postanowienie uznane za niedozwolone nie określa głównego świadczenia, to zgodnie z art. 385( 1)§ 2 k.c. strony pozostają bezwzględnie związane umową w pozostałym zakresie, a dalsze trwanie umowy jest wówczas obiektywnie możliwe po wyłączeniu z niej postanowienia niedozwolonego. Odmienny skutek następuje w przypadku, gdy postanowienie niedozwolone określa główne świadczenia stron. Ze względu na brak minimalnego konsensu, cały stosunek prawny będzie musiał wówczas zostać uznany za nieistniejący (M. Lemkowski, Materialna ochrona konsumenta, s. 87–88, w:Komentarz do art. 385( 1)KC T. II red. Gutowski 2019, wyd. 2/Ruchała/Sikorski, Legalis). W takiej sytuacji utrzymanie umowy w mocy będzie obiektywnie niemożliwe. W aktualnym stanie prawnym możliwe jest więc osiągnięcie stanu zgodnego z dyrektywą 93/13/EWG, a więc takiego, w którym umowa nie wiąże stron, wówczas gdy jest to obiektywnie niemożliwe. Utrzymanie umowy w mocy, które niejako zakłada art. 385( 1)§ 2, będzie więc możliwe wyłącznie wówczas gdy można ustalić minimalną treść umowy ( J. Pisuliński, Sankcja zamieszczenia, § 3, w: Komentarz do art. 385( 1)KC T. II red. Gutowski 2019, wyd. 2/Ruchała/Sikorski, Legalis). Klauzule dotyczące ryzyka wymiany określają główny przedmiot umowy kredytu w związku z czym obiektywna możliwość utrzymania obowiązywania umowy kredytu wydaje się w tych okolicznościach niepewna (zob. wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 3 października 2019 r.,D., C-260/18 i z dnia 14 marca 2019 r.,D., C-118/17). W myślart. 69 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe(Dz. U. nr 140 poz. 939 ze zm.), przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu. Elementami konstrukcyjnymi, tzw.essentialia negotiiumowy kredytu jest z jednej strony zobowiązanie się kredytodawcy do wydania określonej sumy pieniężnej, a z drugiej zobowiązanie kredytobiorcy do zwrotu wykorzystanej sumy kredytu i zapłacenia odsetek kapitałowych. Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, iż w niniejszej sprawie po uznaniu braku związania powodów ww. zakwestionowanymi przez Sąd postanowieniami, nie jest możliwe wykonywanie tej umowy, gdyż główne świadczenia stron zostały wyeliminowane - nie można ustalić jej minimalnej treści. Dotyczą one sposobu spełnienia przez pozwanego świadczenia w postaci wypłaty kwoty kredytu w PLN oraz sposobu spełniania przez kredytobiorców świadczenia w postaci spłaty rat kredytu w PLN/CHF. Bez tych zapisów strony nie mogłyby spełnić swych świadczeń głównych, zatem podstawowe cele stron umowy nie mogłyby być zrealizowane. Określona jest bowiem jedynie wysokość kwoty kredytu, która została wypłacona powodom, i to wyłącznie w złotych polskich, ale już nie we frankach szwajcarskich – co jest istotne z uwagi na rodzaj zawartej przez strony umowy, bo przekłada się wprost na wysokość zadłużenia kredytobiorcy tj. co do kwoty kapitału podlegającej spłacie. Nie wiadomo natomiast jaką kwotę powodowie mieli zwrócić bankowi. Ten ostatni aspekt wiąże się zarówno z brakiem wiedzy o tym, ile wynosi kapitał do zwrotu, gdyż w umowie kredytu wprost tego nie określono, jak i brakiem wiedzy o tym, ile kwotowo wynosi wynagrodzenie za korzystanie z kapitału w postaci oprocentowania kredytu oraz jak należy przeprowadzić indeksację kursem CHF, na którą strony się umówiły. Nie jest możliwe również ustalanie zmiennego oprocentowania umowy. W umowie pozostawałoby postanowienie co do wysokości stopy oprocentowania, lecz oprocentowanie umowne w takiej sytuacji przeistoczyło by się w stałe, co pozostawałoby w sprzeczności. Wykonywanie umowy byłoby też sprzeczne ze zgodnym zamiarem stron (art. 65 § 2 k.c.). Strony bowiem chciały zawrzeć umowę kredytu indeksowanego z oprocentowaniem zmiennym, a nie umowę kredytu złotowego z oprocentowaniem stałym. Reasumując, dalsze wykonywanie umowy po eliminacji abuzywnych zapisów oznaczałoby, że strony związane były umową, której nie da się wykonywać, której zawrzeć nie chciały i do której zawarcia nigdy by nie doszło. W tym miejscu zasadne jest zwrócić uwagę, że jakkolwiek Trybunał Sprawiedliwości dopuścił wyjątek od zasady przewidującej skutek w postaci bezskuteczności niedozwolonego postanowienia umownego, wskazując w pkt 85 wyroku z dnia 30 kwietnia 2014 r. (C-26/13,K.), że „Artykuł 6 ust. 1dyrektywy 93/13 należy interpretować w ten sposób, że w sytuacji takiej jak rozpatrywana w postępowaniu głównym, w której umowa zawarta między przedsiębiorcą a konsumentem nie może dalej obowiązywać po wyłączeniu z niej nieuczciwego warunku, przepis ten nie sprzeciwia się uregulowaniu krajowemu, które pozwala sądowi krajowemu zaradzić skutkom nieważności tego warunku poprzez zastąpienie go przepisem prawa krajowego o charakterze dyspozytywnym.” To powyższy zabieg ma charakter wyjątku od zasady i nie może być rozumiany w sposób rozszerzający. By sąd krajowy mógł zastąpić niedozwolone postanowienie umowne przepisem krajowym, muszą kumulatywnie zostać spełnione cztery przesłanki. Po pierwsze, konsekwencją bezskuteczności niedozwolonego postanowienia umownego musi być brak możliwości dalszego funkcjonowania umowy. Po drugie, w okolicznościach konkretnej sprawy rezultat w postaci braku ważności umowy musi być dla konsumenta niekorzystny. Po trzecie, w prawie krajowym musi obowiązywać przepis dyspozytywny, którym można zastąpić niedozwolone postanowienie umowne. Po czwarte, musi istnieć także odrębny przepis prawa krajowego, który pozwala sądowi krajowemu na zastąpienie niedozwolonego postanowienia umownego przepisem dyspozytywnym. W niniejszej sprawie przesłanki te nie zostały spełnione kumulatywnie. Brak jest w prawie polskim przepisu dyspozytywnego, który pozwalałby na zastąpienie kwestionowanych zapisów umowy. Ponadto brak jest również prawie polskim przepisu, który pozwala sądowi krajowemu na zastąpienie niedozwolonego postanowienia umownego przepisem dyspozytywnym. W szczególności zapełnienie „luki” w umowie nie może nastąpić z wykorzystaniemart. 358 k.c.w brzmieniu zawierającym zapis o kursie średnim ogłaszanym przez Narodowy Bank Polski, skoro przepis ten uzyskał takie brzmienie dopiero z dniem 24 stycznia 2009 r., a więc już po zawarciu umowy przez strony niniejszego postępowania. Mając na uwadze powyższe należało ocenić, iż w niniejszej sprawie, z uwagi na to, że zobowiązanie powodów do spłaty kredytu wyrażone zostało w walucie polskiej, to brak było podstaw do zastosowania w niniejszej sprawieart. 358 k.c., który odnosi się jedynie do przeliczenia świadczenia wyrażonego w walucie obcej na świadczenie w walucie polskiej, a nie odwrotnie. Brak jest także podstaw do stosowania w drodze analogiiart. 41 Prawa wekslowegoprzez zastąpienie w niedozwolonym postanowieniu umownym kursu ustalanego przez bank kursem średnim Narodowego Banku Polskiego. Wypełnienie „luki” w ten sposób byłoby sprzeczne zart. 3851§ 1 k.c., jak również z przedstawioną linią orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości w przedmiocie prawidłowej wykładni przepisów krajowych implementujących art. 6 ust. 1 dyrektywy 93/13/EWG, które dopuszcza wyłącznie uzupełnienie „luki” po niedozwolonym postanowieniu umownym dyspozytywnym przepisem prawa krajowego. Przepisem takim nie jest niewątpliwieart. 41 Prawa wekslowego, a tym bardziej nie jest uzasadnione stosowanie tego przepisu w drodze analogii. Zgodnie z tym przepisem „Jeżeli weksel wystawiono na walutę, która nie jest walutą miejsca płatności, sumę wekslową można zapłacić w walucie krajowej podług jej wartości w dniu płatności. Jeżeli dłużnik dopuści się zwłoki, posiadacz może żądać zapłaty sumy wekslowej w walucie krajowej według swego wyboru albo podług jej kursu w dniu płatności, albo podług jej kursu w dniu zapłaty. Wartość waluty zagranicznej oznacza się podług zwyczajów miejsca płatności. Wystawca jednak może zastrzec, że suma, przypadająca do zapłaty, ma być obliczona podług kursu, ustanowionego w wekslu.” W powyższym przepisie brak jest więc w ogóle wskazania na jakikolwiek konkretny kurs waluty obcej. Natomiast stosowanie do tego przepisu kursu średniego NBP wynika wyłącznie z przyjętej wykładni tego przepisu, nie zaś z jego literalnego brzmienia. W tym miejscu należy także przywołać wyrok Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 14 czerwca 2012 r. (C-618/10,(...)), w którym w punktach 71 i 73 wskazano wprost, że „art. 6 ust. 1 dyrektywy 93/13 nie można rozumieć jako umożliwiającego sądowi krajowemu, w wypadku gdy stwierdzi on istnienie nieuczciwego warunku w umowie zawartej pomiędzy przedsiębiorcą a konsumentem, zmianę treści rzeczonego warunku zamiast zwykłego niestosowania go. (…) art. 6 ust. 1 dyrektywy 93/13 należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwia się on uregulowaniu państwa członkowskiego (…), który zezwala sądowi krajowemu, przy stwierdzeniu nieważności nieuczciwego warunku w umowie zawartej między przedsiębiorcą a konsumentem, na uzupełnienie rzeczonej umowy poprzez zmianę treści owego warunku.” Tym bardziej więc za sprzeczną z art. 6 ust. 1 dyrektywy 93/13 należy uznać wykładnię przepisów prawa krajowego zmierzającą do tożsamych skutków. W świetle powyższego należy zatem stwierdzić, że po usunięciu spornych postanowień umownych odnoszących się do kursu waluty obcej CHF, postanowienia umowy nie pozwalają na zastosowanie jakiegokolwiek innego wskaźnika, który zastąpiłby odniesienie do kursu CHF. Nie ma w umowie również alternatywnego sposobu ustalania zmiennego oprocentowania. Charakter zawartej umowy, zgodny zamiar stron (art. 65 § 2 k.c.), a przede wszystkim fakt, że sporne zapisy umowy stanowiły główne świadczenia stron, nie pozwala też na wykonanie umowy bez stosowania abuzywnych zapisów umowy. Postanowienie niedozwolone nie wiąże konsumenta w całości, w związku z czym nie jest dopuszczalna wykładnia, zgodnie z którą dana klauzula wiąże w takim zakresie, w jakim nie stanowi ona postanowienia niedozwolonego (zob. A. Olejniczak, w: Kidyba, Komentarz KC, t. III, cz. 1, 2014, art. 385( 1), pkt 12, w: Art. 385( 1)KC T. II red. Gutowski 2019, wyd. 2/Ruchała/Sikorski, Legalis). Trzeba zatem wskazać, że klauzula niedozwolona zostaje zniesiona w całości, a nie tylko w takiej części w jakiej jej treść jest niedopuszczalna ( M. Bławat, K. Pasko, O zakresie zachowania, w: komentarz do art. 385( 1)KC T. I red. Pietrzykowski 2018, wyd. 9/Popiołek, Legalis). W konsekwencji, skoro nie istnieje kurs waluty obcej, ani parametry zmiany oprocentowania, które można by w niniejszej sprawie zastosować, to nie można również określić, jaką kwotę konsument ma obowiązek bankowi zwrócić. Z tego względu nie ma możliwości zastosowania do oprocentowania kredytu stopy referencyjnej określonej dla franka szwajcarskiego oraz parametrów finansowych rynku pieniężnego i kapitałowego Szwajcarii i traktowania go jako kredytu czysto złotowego. Taka ingerencja Sądu w zapisy umowy jest niedopuszczalna i nieuprawniona, bowiem skutkowałaby wprowadzeniem do umowy elementów nie tylko nie objętych pierwotną wolą stron, ale wręcz sprzecznych z tą wolą (gdyż strony zdecydowały się zawrzeć umowę z indeksacją, a nie czysto złotowej). W konsekwencji, skoro nie istnieje kurs waluty obcej, który można by w niniejszej sprawie zastosować, to nie można również określić, jaką kwotę konsument ma obowiązek zwrócić. Trzeba też zaznaczyć, że przyjęcie, że kwestionowane zapisy umowy nie wiążą powodów przy utrzymaniu w mocy pozostałej części umowy spowodowałoby, że indeksacja sumy kredytu i rat według kursu CHF, a także zmienne oprocentowanie zostałaby wyeliminowane. Nastąpiłaby zatem zasadnicza zmiana stosunku prawnego łączącego strony, co przeczyłoby woli stron przy zawieraniu umowy, które chciały związać się umową kredytu indeksowanego do CHF z oprocentowaniem zmiennym, a nie umową kredytu złotowego ze stałym oprocentowaniem. Koncepcja pozwalająca na zastąpienie postanowień umownych przewidujących przeliczenie kursów walut w oparciu o tabele kursowe banków została nadto wykluczona przez Trybunał Sprawiedliwości w pkt 62 wyroku z dnia 03 października 2019 r. (C-260/18,D.), który wprost wskazał, że„art. 6 ust. 1 dyrektywy 93/13 należy interpretować w ten sposób, że stoi on na przeszkodzie wypełnieniu luk w umowie, spowodowanych usunięciem z niej nieuczciwych warunków, które się w niej znajdowały, wyłącznie na podstawie przepisów krajowych o charakterze ogólnym, przewidujących, że skutki wyrażone w treści czynności prawnej są uzupełniane w szczególności przez skutki wynikające z zasad słuszności lub ustalonych zwyczajów, które nie stanowią przepisów dyspozytywnych lub przepisów mających zastosowanie, w przypadku gdy strony umowy wyrażą na to zgodę”.Ponadto Trybunał Sprawiedliwości w tym samym wyroku (pkt 45) stwierdził, iż art. 6 ust. 1 dyrektywy 93/13 należy interpretować w ten sposób, iż nie stoi on na przeszkodzie temu, aby sąd krajowy, po stwierdzeniu nieuczciwego charakteru niektórych warunków umowy kredytu indeksowanego do waluty obcej i oprocentowanego według stopy procentowej bezpośrednio powiązanej ze stopą międzybankową danej waluty, przyjął, zgodnie z prawem krajowym, że ta umowa nie może nadal obowiązywać bez takich warunków z tego powodu, że ich usunięcie spowodowałoby zmianę charakteru głównego przedmiotu umowy. W tym miejscu należy przywołać, że powodowie żądali uznania umowy kredytowej za nieważną. Jak wskazano już wcześniej, jako niedopuszczalne należy traktować żądanie konsumentów uznania całego odniesienia do CHF za abuzywne i wyeliminowania go z umowy ze względu na jego niekorzystny charakter dla konsumentów z jednoczesnym pozostawieniem oprocentowania wskazanego w umowie liczonego wg wskaźnika LIBOR (stopy referencyjnej określonej dla franka szwajcarskiego), który jest przypisany do waluty obcej i jest dużo niższy niż oprocentowanie stosowane przy kredytach czysto złotówkowych – odniesionych do wskaźnika WIBOR. W ocenie Sądu takie żądanie należałoby ocenić jako nadużycie prawa podmiotowego w rozumieniuart. 5 kc.Podkreślenia wymaga bowiem, że uwzględnienie takiego żądania doprowadziłoby do utrzymania umowy w kształcie, który nie był objęty wolą stron, gdyż wolą konsumentów nie było zaciągnięcie kredytu czysto złotowego bez odniesienia do waluty obcej franka szwajcarskiego, ponieważ taki kredyt był wyżej oprocentowany i miał wyższe raty. Co więcej należy wskazać, że zastosowanie przepisówkodeksu cywilnegoimplementujących do prawa polskiego postanowienia dyrektywy 93/13/EWG z 5 kwietnia 1993 r. o nieuczciwych warunkach w umowach konsumenckich „ma prowadzić do przywrócenia równowagi” między stronami umowy, zaś taka zmiana prowadziłaby do nadmiernego uprzywilejowania strony powodowej w stosunku do strony pozwanej. Strona powodowa uzyskiwałaby bowiem znacznie korzystniejsze dla siebie warunki spłaty, niż gdyby od początku zdecydowała się na zaciągnięcie kredytu w złotych polskich bez indeksacji do CHF, zaś dla banku warunki te byłyby znacznie bardziej niekorzystne, niż gdyby strony zawarły umowę o kredyt w złotych polskich bez indeksacji do CHF. W świetle powyższego należy zatem stwierdzić, że skoro strona powodowa oświadczyła, że nie wyraża zgody na utrzymanie w mocy postanowień niedozwolonych, to oświadczenie to dotyczy wszystkich postanowień niedozwolonych występujących w umowie. Zapisart. 385( 1)k.c.bowiem ma zapewniać ochronę konsumentom, a nie udzielać mu uprawnienia do jednostronnego kształtowania na nowo stosunku prawnego łączącego strony. W ocenie Sądu przyznania takiego uprawnienia nie można wywieść jedynie działaniem funkcji tzw. penalty default jaką przypisuje sięart. 385( 1)k.c., a zatem traktowaniem jej jako klauzuli odstraszającej kredytodawcę od stosowania w przyszłości niedozwolonych postanowień umownych. Mając powyższe rozważania na uwadze, tutejszy Sąd ustalił nieważność umowy kredytu hipotecznego o nr(...), zawartej pomiędzy(...)S.A. wK.–(...)Oddziałem wŁ.(obecnie:(...)S.A. z siedzibą wW.), aK. I.iD. I., w dniu 13 maja 2008 roku. W tym zakresie Sąd wydał wyrok częściowy, mając jednocześnie na uwadze, że w zakresie roszczenia o zapłatę postępowanie pozostaje zawieszone do czasu zakończenia postępowania upadłościowego(...). Dopiero po jego prawomocnym zakończeniu będą mogły zostać podjęte rozstrzygnięcia w przedmiocie zapłaty świadczeń spełnionych w toku wykonywania umowy. W zakresie pkt. 2 wyroku Sąd pozostawił rozstrzygnięcie o kosztach w orzeczeniu kończącym całość postępowania. Co do zasady nie orzeka się w wyroku częściowym o kosztach postępowania, gdyż orzeka się o tym dopiero w wyroku końcowym.(Wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 5 lutego 2020 r., I ACa 164/19) Mając na uwadze powyższe rozważania i na podstawie powołanych przepisów Sąd orzekł jak w sentencji. ZARZĄDZENIE (...) Sędzia Joanna Radzyńska – Głowacka

15/450500/0001203/C

Sąd Okręgowy w Warszawie

IV Wydział Cywilny

155515300004521_IX_U_000199_2023_Uz_2024-02-13_001

IX U 199/23

2024-02-13 01:00:00.0 CET

2024-02-26 17:30:03.0 CET

2024-02-26 11:21:04.0 CET

15551530

4521

REGULATION, REASON

Sygn. akt IX U 199/23 UZASADNIENIE Decyzją z 7 marca 2023 r., znak (...) - (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. odmówił ubezpieczonej R. M. prawa do zasiłku macierzyńskiego za okres od 27 lipca 2022 r. do 25 lipca 2023 r., uzasadniając to brakiem złożenia przez płatnika składek – pracodawcy ubezpieczonej zaświadczenia ZUS Z-3. R. M. wniosła odwołanie od tej decyzji podnosząc, że urodziła dziecko w czasie zatrudnienia w spółce (...) . Pracodawca nie złożył zaświadczenia Z-3, lecz ona

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Magdalena Taukin" xPublisher="mtaukin" xEditorFullName="Magdalena Taukin" xEditor="mtaukin" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="3" xFlag="published" xVolType="15/551530/0004521/U" xYear="2023" xVolNmbr="000199" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Uzasadnienie+Zarządzenie</xName> <xBlock> <xText>Sygn. akt IX U 199/23</xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Decyzją z 7 marca 2023 r., znak <xAnon> (...)</xAnon><xAnon> - (...)</xAnon> Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w <xAnon>S.</xAnon> odmówił ubezpieczonej <xAnon>R. M.</xAnon> prawa do zasiłku macierzyńskiego za okres od 27 lipca 2022 r. do 25 lipca 2023 r., uzasadniając to brakiem złożenia przez płatnika składek – pracodawcy ubezpieczonej zaświadczenia ZUS Z-3.</xText> <xText><xAnon>R. M.</xAnon> wniosła odwołanie od tej decyzji podnosząc, że urodziła dziecko w czasie zatrudnienia w <xAnon> spółce (...)</xAnon>. Pracodawca nie złożył zaświadczenia Z-3, lecz ona sama złożyła formularz Z-12. Podjęte przez organ rentowy działania nie doprowadziły jednak do pozyskania informacji od płatnika. Stwierdziła, że nie powinna ponosić negatywnych konsekwencji zaniedbań pracodawcy, a organ rentowy ma w dyspozycji wszelkie dane pozwalające wypłacić zasiłek macierzyński.</xText> <xText>Organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania wywodząc jak w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji, nadto zaś wskazując, że ze względu na brak zaświadczenia ZUS Z-3 nie jest możliwe potwierdzenie, że ubezpieczona urodziła dziecko w czasie trwania ubezpieczenia chorobowego.</xText> <xText><xBx>Sąd ustalił następujący stan faktyczny:</xBx></xText> <xText><xBx> <xAnon>R. M.</xAnon> od 1 grudnia 2021 r. jest pracownikiem <xAnon> (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością</xAnon> w <xAnon>S.</xAnon>, na podstawie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony, w pełnym wymiarze czasu pracy, na stanowisku sprzedawcy, za wynagrodzeniem równym minimalnej płacy ustawowej. </xBx></xText> <xText>Jedynym wspólnikiem i jednocześnie prezesem zarządu spółki jest <xAnon>S. W.</xAnon>.</xText> <xText><xBx> <xIx>Niesporne, nadto umowa o pracę – k. 21 akt zasiłkowych , odpis skrócony KRS – w załączniku do akt. </xIx> </xBx></xText> <xText>Dnia 27 lipca 2022 r. <xAnon>R. M.</xAnon> urodziła dziecko.</xText> <xText><xBx> <xIx>Niesporne, nadto odpis skrócony aktu urodzenia – k. 14 akt zasiłkowych </xIx> </xBx></xText> <xText>W 2022 roku prowadząca <xAnon> spółkę (...)</xAnon> faktycznie zamknęła prowadzone sklepy, lecz nie wszczęła formalnego procesu likwidacji spółki, nie złożyła wniosku o upadłość, ani nie wypowiedziała umów o pracę zatrudnionych pracowników.</xText> <xText><xIx>Dowód: przesłuchanie ubezpieczonej – k. 24-25</xIx></xText> <xText>Po urodzenia dziecka przez <xAnon>R.</xAnon> <xAnon>M.</xAnon> <xAnon> spółka (...)</xAnon> nie złożyła do zakładu Ubezpieczeń Społecznych zaświadczenia ZUS Z-3. Kolejne wezwania do złożenia zaświadczenia przesyłane przez ZUS do spółki nie były podejmowane, mimo dwukrotnej awizacji przesyłek.</xText> <xText><xIx>Dowód: przesłuchanie ubezpieczonej – k. 24-25, wezwania do złożenia zaświadczenia – k. 6 akt zasiłkowych. </xIx></xText> <xText>W razie wypłaty zasiłku macierzyńskiego <xAnon>R. M.</xAnon>, byłby naliczany według takiej samej podstawy jak zasiłek chorobowy poprzedzający datę porodu.</xText> <xText><xIx>Niesporne, nadto pismo ZUS z 16 listopada 2023 r. – k. 35. </xIx></xText> <xText><xBx>Sąd zważył, co następuje:</xBx></xText> <xText>Stan faktyczny w niniejszej sprawie, ustalony przez sąd w oparciu o wszystkie zgromadzone i korespondujące ze sobą dowody, to jest zeznania ubezpieczonej i dokumenty, których rzetelności nie kwestionowała żadna ze stron i co do których nie ujawniły się żadne okoliczności rodzące wątpliwości co do ich autentyczności bądź prawdziwości zawartych w nich treści, leżał w istocie poza sporem. Nie budzi żadnych wątpliwości, że ubezpieczona urodziła dziecko w okresie obowiązywania umowy o pracę, którą zawarła 1 grudnia 2021 r. z <xAnon> (...) Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością</xAnon> w <xAnon>S.</xAnon>. Podobnie nie była kwestionowana okoliczność, że na skutek faktycznego zaprzestania prowadzenia działalności gospodarczej przez spółkę nie zostało złożone zaświadczenie ZUS Z-3 dotyczące ubezpieczenia i podstawy wymiary świadczeń <xAnon>R. M.</xAnon>. Sporny pozostawał skutek prawny braku zaświadczenia – zdaniem organu rentowego prowadzący do odmowy przyznania zasiłku macierzyńskiego.</xText> <xText>Kwestię świadczeń z ubezpieczenia chorobowego, do których należy zasiłek macierzyński regulują przepisy <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19990600636" xTitle="Ustawa z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa" xAddress="Dz. U. z 1999 r. Nr 60, poz. 636">ustawy z dnia 25 czerwca 1999r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa</xLexLink> (tekst jednolity: Dz.U. z 2023 r. poz. 2780), zwanej dalej „ustawą zasiłkową”.</xText> <xText>Zgodnie z art. 29 ust. 1 pkt 1 tej ustawy zasiłek macierzyński przysługuje ubezpieczonej, która urodziła dziecko w okresie ubezpieczenia chorobowego albo w okresie urlopu wychowawczego. Co do zasady zasiłek macierzyński przysługuje przez okres ustalony przepisami <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">Kodeksu pracy</xLexLink> jako okres urlopu macierzyńskiego okres urlopu macierzyńskiego, urlopu na warunkach urlopu macierzyńskiego, urlopu rodzicielskiego oraz urlopu ojcowskiego (art. 29a ust. 1 ustawy zasiłkowej). Ryzykiem socjalnym, które otwiera dostęp do zasiłku macierzyńskiego jest niemożność świadczenia pracy z powodu konieczności pełnienia ról rodzicielskich (R. Babińska-Górecka, <xIx>Zasiłek macierzyński</xIx>, w: System PrPracy, t. III, 2021, s. 1017 i n.).</xText> <xText>Z regulacji ustawowej wynikają dwie przesłanki nabycia prawa do zasiłku macierzyńskiego przez matkę dziecka – urodzenie dziecka i podleganie ubezpieczeniu chorobowemu w tym momencie (tak R. Babińska-Górecka, <xIx>Komentarz do art. 29 ustawy o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa, </xIx>Legalis). Ubezpieczona spełniła oba te warunki. Nie budzi żadnych wątpliwości w obliczu złożonych przez nią zeznań, a także umowy o pracę, dokumentów zgłoszenia do ubezpieczeń społecznych oraz skróconego aktu urodzenia, że ubezpieczona podlegała – jako pracownik – ubezpieczeniu chorobowemu w chwili urodzenia dziecka.</xText> <xText>Natomiast nie należy do tych przesłanek złożenie do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych przez płatnika składek – tutaj pracodawcę – zaświadczenia ZUS Z-3. Ubezpieczona nie może odpowiadać za zaniechanie płatnika składek, skoro spełniła oba warunki do otrzymania prawa do zasiłku macierzyńskiego. Z kolei sam organ rentowy nie ma w tym wypadku faktycznych przeciwskazań do naliczenia zasiłku macierzyńskiego, skoro ubezpieczona otrzymywała minimalne ustawowe wynagrodzenie za pracę. Poza tym – jak wskazał sam organ w piśmie z 16 listopada 2023 r. zasiłek macierzyński byłby naliczany według takiej samej podstawy jak zasiłek chorobowy poprzedzający datę porodu.</xText> <xText>Jeżeli do wypłaty zasiłku obowiązany jest ZUS, to płatnik składek zobowiązany jest przedłożyć zaświadczenie zawierające zestawienie składników wynagrodzenia lub przychodu stanowiących podstawę wymiaru zasiłku. Zgodnie z rozporządzeniem Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 8 grudnia 2015 r. w sprawie określenia dowodów stanowiących podstawę przyznania i wypłaty zasiłków z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (tekst jedn.: Dz. U. z 2017 r. poz. 87) dowodem stanowiącym podstawę przyznania i wypłaty przez ZUS zasiłku macierzyńskiego ubezpieczonemu jest zaświadczenie płatnika składek wystawione na druku ZUS Z-3.</xText> <xText>Zgodnie z przepisem art. 61b ust 5 ustawy zasiłkowej, pracodawca zatrudniający mniej niż 20 pracowników przekazuje do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych wszelkie niezbędne dokumenty do przyznania oraz wypłaty zasiłku, nie później w terminie 7 dni od dnia ich otrzymania. Niemniej jednak przepisy ustawy nie określają żadnych sankcji w sytuacji jeśli pracodawca zaniecha tego obowiązku.</xText> <xText>Takie działania pracodawcy mogą podlegać w określonych przypadkach odpowiedzialności karnej (tj. przepis <xLexLink xArt="art. 218;art. 218 § 1 a" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 218 § 1a kodeksu karnego</xLexLink>), niemniej jednak nie przyniesienie to wymiernych rezultatów dla ubezpieczonego.</xText> <xText>Zatem wobec określonej kategorii ubezpieczonych ustawa i rozporządzenie wykonawcze przewidują dodatkowe formalności. Celem zaświadczenia ZUS Z-3 jest ułatwienie ZUS wypłaty zasiłku chorobowego, albowiem wszelkie dane do jego wypłaty przekazuje płatnik. Z treści rozporządzenia oraz jego ustawowej podstawy (art. 61b ust. 6 ustawy zasiłkowej) wynika, że jest to jedynie dokumentacyjny obowiązek obciążający płatnika, a nie przesłanka nabycia prawa do zasiłku macierzyńskiego przez ubezpieczoną matkę dziecka. Jeżeli płatnik zaniedba dostarczenia tego zaświadczenia, to nie oznacza zwolnienia ZUS z obowiązku wypłaty zasiłku. To ZUS w takim przypadku określa bowiem prawo do zasiłku, jego wysokość oraz wypłaca zasiłek. Organ rentowy nie powinien odmawiać wypłaty zasiłku, ale przedsięwziąć wszystkie niezbędne czynności konieczne do ustalenia jego wysokości, tj. wezwać płatnika do przedstawienia zaświadczenia, a w razie jego braku ustalić wysokość zasiłku na podstawie danych posiadanych przez ZUS, w ostateczności wezwać ubezpieczonego do przedstawienia informacji o składnikach wynagrodzenia otrzymanych w okresie ostatnich 12 miesięcy. Wyliczenie zasiłku macierzyńskiego w tym wypadku jest bardzo proste ze względu na jedynym składnik płacowy ubezpieczonej opiewający na ustawowe minimalne wynagrodzenie za pracę.</xText> <xText>W przypadku ubezpieczonej nie zachodzą żadne negatywne przesłanki prawa do dochodzonego świadczenia określone w ustawie zasiłkowej (art. 12 ust. 1 i ust. 2 pkt 1 i 3 tej ustawy w zw. z art. 31 ust. 2).</xText> <xText><xUx>Mając na uwadze wszystko powyższe sąd na podstawie <xLexLink xArt="art. 477(14);art. 477(14) § 2" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 477<xSUPx>14</xSUPx> § 2 k.p.c.</xLexLink> zmienił zaskarżoną decyzję przyznając <xAnon>R. M.</xAnon> do zasiłku macierzyńskiego za cały sporny okres. </xUx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>ZARZĄDZENIE</xName> <xText>1. <xAnon>(...)</xAnon></xText> <xText>2. <xAnon>(...)</xAnon></xText> <xText>3. <xAnon>(...)</xAnon></xText> <xText>13.02.2024</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Magdalena Taukin

Magdalena Taukin

Sygn. akt IX U 199/23 UZASADNIENIE Decyzją z 7 marca 2023 r., znak(...)- (...)Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział wS.odmówił ubezpieczonejR. M.prawa do zasiłku macierzyńskiego za okres od 27 lipca 2022 r. do 25 lipca 2023 r., uzasadniając to brakiem złożenia przez płatnika składek – pracodawcy ubezpieczonej zaświadczenia ZUS Z-3. R. M.wniosła odwołanie od tej decyzji podnosząc, że urodziła dziecko w czasie zatrudnienia współce (...). Pracodawca nie złożył zaświadczenia Z-3, lecz ona sama złożyła formularz Z-12. Podjęte przez organ rentowy działania nie doprowadziły jednak do pozyskania informacji od płatnika. Stwierdziła, że nie powinna ponosić negatywnych konsekwencji zaniedbań pracodawcy, a organ rentowy ma w dyspozycji wszelkie dane pozwalające wypłacić zasiłek macierzyński. Organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania wywodząc jak w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji, nadto zaś wskazując, że ze względu na brak zaświadczenia ZUS Z-3 nie jest możliwe potwierdzenie, że ubezpieczona urodziła dziecko w czasie trwania ubezpieczenia chorobowego. Sąd ustalił następujący stan faktyczny: R. M.od 1 grudnia 2021 r. jest pracownikiem(...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnościąwS., na podstawie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony, w pełnym wymiarze czasu pracy, na stanowisku sprzedawcy, za wynagrodzeniem równym minimalnej płacy ustawowej. Jedynym wspólnikiem i jednocześnie prezesem zarządu spółki jestS. W.. Niesporne, nadto umowa o pracę – k. 21 akt zasiłkowych , odpis skrócony KRS – w załączniku do akt. Dnia 27 lipca 2022 r.R. M.urodziła dziecko. Niesporne, nadto odpis skrócony aktu urodzenia – k. 14 akt zasiłkowych W 2022 roku prowadzącaspółkę (...)faktycznie zamknęła prowadzone sklepy, lecz nie wszczęła formalnego procesu likwidacji spółki, nie złożyła wniosku o upadłość, ani nie wypowiedziała umów o pracę zatrudnionych pracowników. Dowód: przesłuchanie ubezpieczonej – k. 24-25 Po urodzenia dziecka przezR.M.spółka (...)nie złożyła do zakładu Ubezpieczeń Społecznych zaświadczenia ZUS Z-3. Kolejne wezwania do złożenia zaświadczenia przesyłane przez ZUS do spółki nie były podejmowane, mimo dwukrotnej awizacji przesyłek. Dowód: przesłuchanie ubezpieczonej – k. 24-25, wezwania do złożenia zaświadczenia – k. 6 akt zasiłkowych. W razie wypłaty zasiłku macierzyńskiegoR. M., byłby naliczany według takiej samej podstawy jak zasiłek chorobowy poprzedzający datę porodu. Niesporne, nadto pismo ZUS z 16 listopada 2023 r. – k. 35. Sąd zważył, co następuje: Stan faktyczny w niniejszej sprawie, ustalony przez sąd w oparciu o wszystkie zgromadzone i korespondujące ze sobą dowody, to jest zeznania ubezpieczonej i dokumenty, których rzetelności nie kwestionowała żadna ze stron i co do których nie ujawniły się żadne okoliczności rodzące wątpliwości co do ich autentyczności bądź prawdziwości zawartych w nich treści, leżał w istocie poza sporem. Nie budzi żadnych wątpliwości, że ubezpieczona urodziła dziecko w okresie obowiązywania umowy o pracę, którą zawarła 1 grudnia 2021 r. z(...) Spółką z ograniczoną odpowiedzialnościąwS.. Podobnie nie była kwestionowana okoliczność, że na skutek faktycznego zaprzestania prowadzenia działalności gospodarczej przez spółkę nie zostało złożone zaświadczenie ZUS Z-3 dotyczące ubezpieczenia i podstawy wymiary świadczeńR. M.. Sporny pozostawał skutek prawny braku zaświadczenia – zdaniem organu rentowego prowadzący do odmowy przyznania zasiłku macierzyńskiego. Kwestię świadczeń z ubezpieczenia chorobowego, do których należy zasiłek macierzyński regulują przepisyustawy z dnia 25 czerwca 1999r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa(tekst jednolity: Dz.U. z 2023 r. poz. 2780), zwanej dalej „ustawą zasiłkową”. Zgodnie z art. 29 ust. 1 pkt 1 tej ustawy zasiłek macierzyński przysługuje ubezpieczonej, która urodziła dziecko w okresie ubezpieczenia chorobowego albo w okresie urlopu wychowawczego. Co do zasady zasiłek macierzyński przysługuje przez okres ustalony przepisamiKodeksu pracyjako okres urlopu macierzyńskiego okres urlopu macierzyńskiego, urlopu na warunkach urlopu macierzyńskiego, urlopu rodzicielskiego oraz urlopu ojcowskiego (art. 29a ust. 1 ustawy zasiłkowej). Ryzykiem socjalnym, które otwiera dostęp do zasiłku macierzyńskiego jest niemożność świadczenia pracy z powodu konieczności pełnienia ról rodzicielskich (R. Babińska-Górecka,Zasiłek macierzyński, w: System PrPracy, t. III, 2021, s. 1017 i n.). Z regulacji ustawowej wynikają dwie przesłanki nabycia prawa do zasiłku macierzyńskiego przez matkę dziecka – urodzenie dziecka i podleganie ubezpieczeniu chorobowemu w tym momencie (tak R. Babińska-Górecka,Komentarz do art. 29 ustawy o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa,Legalis). Ubezpieczona spełniła oba te warunki. Nie budzi żadnych wątpliwości w obliczu złożonych przez nią zeznań, a także umowy o pracę, dokumentów zgłoszenia do ubezpieczeń społecznych oraz skróconego aktu urodzenia, że ubezpieczona podlegała – jako pracownik – ubezpieczeniu chorobowemu w chwili urodzenia dziecka. Natomiast nie należy do tych przesłanek złożenie do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych przez płatnika składek – tutaj pracodawcę – zaświadczenia ZUS Z-3. Ubezpieczona nie może odpowiadać za zaniechanie płatnika składek, skoro spełniła oba warunki do otrzymania prawa do zasiłku macierzyńskiego. Z kolei sam organ rentowy nie ma w tym wypadku faktycznych przeciwskazań do naliczenia zasiłku macierzyńskiego, skoro ubezpieczona otrzymywała minimalne ustawowe wynagrodzenie za pracę. Poza tym – jak wskazał sam organ w piśmie z 16 listopada 2023 r. zasiłek macierzyński byłby naliczany według takiej samej podstawy jak zasiłek chorobowy poprzedzający datę porodu. Jeżeli do wypłaty zasiłku obowiązany jest ZUS, to płatnik składek zobowiązany jest przedłożyć zaświadczenie zawierające zestawienie składników wynagrodzenia lub przychodu stanowiących podstawę wymiaru zasiłku. Zgodnie z rozporządzeniem Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 8 grudnia 2015 r. w sprawie określenia dowodów stanowiących podstawę przyznania i wypłaty zasiłków z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (tekst jedn.: Dz. U. z 2017 r. poz. 87) dowodem stanowiącym podstawę przyznania i wypłaty przez ZUS zasiłku macierzyńskiego ubezpieczonemu jest zaświadczenie płatnika składek wystawione na druku ZUS Z-3. Zgodnie z przepisem art. 61b ust 5 ustawy zasiłkowej, pracodawca zatrudniający mniej niż 20 pracowników przekazuje do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych wszelkie niezbędne dokumenty do przyznania oraz wypłaty zasiłku, nie później w terminie 7 dni od dnia ich otrzymania. Niemniej jednak przepisy ustawy nie określają żadnych sankcji w sytuacji jeśli pracodawca zaniecha tego obowiązku. Takie działania pracodawcy mogą podlegać w określonych przypadkach odpowiedzialności karnej (tj. przepisart. 218 § 1a kodeksu karnego), niemniej jednak nie przyniesienie to wymiernych rezultatów dla ubezpieczonego. Zatem wobec określonej kategorii ubezpieczonych ustawa i rozporządzenie wykonawcze przewidują dodatkowe formalności. Celem zaświadczenia ZUS Z-3 jest ułatwienie ZUS wypłaty zasiłku chorobowego, albowiem wszelkie dane do jego wypłaty przekazuje płatnik. Z treści rozporządzenia oraz jego ustawowej podstawy (art. 61b ust. 6 ustawy zasiłkowej) wynika, że jest to jedynie dokumentacyjny obowiązek obciążający płatnika, a nie przesłanka nabycia prawa do zasiłku macierzyńskiego przez ubezpieczoną matkę dziecka. Jeżeli płatnik zaniedba dostarczenia tego zaświadczenia, to nie oznacza zwolnienia ZUS z obowiązku wypłaty zasiłku. To ZUS w takim przypadku określa bowiem prawo do zasiłku, jego wysokość oraz wypłaca zasiłek. Organ rentowy nie powinien odmawiać wypłaty zasiłku, ale przedsięwziąć wszystkie niezbędne czynności konieczne do ustalenia jego wysokości, tj. wezwać płatnika do przedstawienia zaświadczenia, a w razie jego braku ustalić wysokość zasiłku na podstawie danych posiadanych przez ZUS, w ostateczności wezwać ubezpieczonego do przedstawienia informacji o składnikach wynagrodzenia otrzymanych w okresie ostatnich 12 miesięcy. Wyliczenie zasiłku macierzyńskiego w tym wypadku jest bardzo proste ze względu na jedynym składnik płacowy ubezpieczonej opiewający na ustawowe minimalne wynagrodzenie za pracę. W przypadku ubezpieczonej nie zachodzą żadne negatywne przesłanki prawa do dochodzonego świadczenia określone w ustawie zasiłkowej (art. 12 ust. 1 i ust. 2 pkt 1 i 3 tej ustawy w zw. z art. 31 ust. 2). Mając na uwadze wszystko powyższe sąd na podstawieart. 47714§ 2 k.p.c.zmienił zaskarżoną decyzję przyznającR. M.do zasiłku macierzyńskiego za cały sporny okres. ZARZĄDZENIE 1.(...) 2.(...) 3.(...) 13.02.2024

15/551530/0004521/U

Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie

IX Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

152515050001006_II_W_000417_2023_Uz_2024-02-08_001

II W 417/23

2024-02-08 01:00:00.0 CET

2024-03-06 18:30:04.0 CET

2024-03-06 16:10:05.0 CET

15251505

1006

SENTENCE

Sygn. akt II W 417/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 08 lutego 2024 roku Sąd Rejonowy w Bełchatowie, Wydział II Karny w składzie: Przewodniczący SSR Bartosz Paszkiewicz Protokolant Renata Snopek po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 21.12.2023r. oraz 25.01.2024r. sprawy z oskarżenia Komendy Powiatowej Policji w Bełchatowie przeciwko K. M. , córce J. i D. z domu K. , urodzonej (...) w P. , obwinionej o to, że w dniu 7 czerwca 2022 roku około godziny 18.20 w miejscowości (...) , gmina

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Ewa Grabarz" xPublisher="ewa.grabarz" xEditorFullName="Ewa Grabarz" xEditor="ewa.grabarz" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="1" xFlag="published" xVolType="15/251505/0001006/W" xYear="2023" xVolNmbr="000417" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok</xName> <xBlock> <xText>Sygn. akt II W 417/23</xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right">Dnia 08 lutego 2024 roku</xText> <xText xALIGNx="left">Sąd Rejonowy w Bełchatowie, Wydział II Karny w składzie:</xText> <xText xALIGNx="left">Przewodniczący SSR Bartosz Paszkiewicz</xText> <xText xALIGNx="left">Protokolant Renata Snopek</xText> <xText>po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 21.12.2023r. oraz 25.01.2024r.</xText> <xText>sprawy z oskarżenia Komendy Powiatowej Policji w Bełchatowie</xText> <xText>przeciwko<xBx> <xAnon>K. M.</xAnon></xBx>, córce <xAnon>J.</xAnon> i <xAnon>D.</xAnon> z domu <xAnon>K.</xAnon>, <xAnon>urodzonej (...)</xAnon> w <xAnon>P.</xAnon>,</xText> <xText>obwinionej o to, że w dniu 7 czerwca 2022 roku około godziny 18.20 w miejscowości <xAnon> (...)</xAnon>, gmina <xAnon>S.</xAnon>, powiat <xAnon> (...)</xAnon>, woj. <xAnon> (...)</xAnon>, na drodze gminnej<xAnon>(...)</xAnon> relacji <xAnon>B.</xAnon> – <xAnon>K.</xAnon> nie zachowała środków ostrożności podczas trzymania zwierzęcia w ten sposób, że w trakcie spaceru nie trzymała go na smyczy, przez co pies wbiegł na jezdnię i został potrącony przez nadjeżdżający pojazd marki <xAnon>(...)</xAnon> o numerach rejestracyjnych <xAnon>(...)</xAnon> czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym dla kierującej pojazdem marki <xAnon>(...)</xAnon>– <xAnon>W. R.</xAnon>, tj. o czyn z art. 86 § 1 kw w zw. z art. 77 kw,</xText> <xText>orzeka</xText> <xText>1. uznaje obwinioną <xAnon>K. M.</xAnon> za winną popełnienia zarzucanego czynu z tą zmianą jego opisu, że w dniu 7 czerwca 2022 roku około godziny 18.20 w miejscowości <xAnon> (...)</xAnon>, gmina <xAnon>S.</xAnon>, powiat <xAnon> (...)</xAnon>, woj. <xAnon> (...)</xAnon>, na drodze gminnej <xAnon>(...)</xAnon> relacji <xAnon>B.</xAnon> – <xAnon>K.</xAnon> poruszając się po nieprawidłowej stronie jezdni nie zachowała środków ostrożności podczas trzymania zwierzęcia w ten sposób, że w trakcie spaceru nie trzymała go na smyczy, przez co pies biegał również swobodnie po jezdni i został potrącony przez nadjeżdżający pojazd marki <xAnon>(...)</xAnon>o numerach rejestracyjnych<xAnon>(...)</xAnon>, czym spowodowała zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym dla kierującej pojazdem marki <xAnon>(...)</xAnon> – <xAnon>W. R.</xAnon> wyczerpującego dyspozycję art. 86 § 1 kw i art. 77 § 1 kw i za tak przypisany czyn na podstawie art. 9 § 1 kw w zw. z art. 86 § 1 kw wymierza jej karę grzywny w kwocie 200 (dwieście) złotych;</xText> <xText>2. wymierza obwinionej <xAnon>K. M.</xAnon> 30 (trzydzieści) złotych tytułem opłaty i zasądza od niej na rzecz Skarbu Państwa 70 (siedemdziesiąt) złotych tytułem poniesionych w sprawie wydatków.</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Bartosz Paszkiewicz

Ewa Grabarz

Renata Snopek

Ewa Grabarz

Sygn. akt II W 417/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 08 lutego 2024 roku Sąd Rejonowy w Bełchatowie, Wydział II Karny w składzie: Przewodniczący SSR Bartosz Paszkiewicz Protokolant Renata Snopek po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 21.12.2023r. oraz 25.01.2024r. sprawy z oskarżenia Komendy Powiatowej Policji w Bełchatowie przeciwkoK. M., córceJ.iD.z domuK.,urodzonej (...)wP., obwinionej o to, że w dniu 7 czerwca 2022 roku około godziny 18.20 w miejscowości(...), gminaS., powiat(...), woj.(...), na drodze gminnej(...)relacjiB.–K.nie zachowała środków ostrożności podczas trzymania zwierzęcia w ten sposób, że w trakcie spaceru nie trzymała go na smyczy, przez co pies wbiegł na jezdnię i został potrącony przez nadjeżdżający pojazd marki(...)o numerach rejestracyjnych(...)czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym dla kierującej pojazdem marki(...)–W. R., tj. o czyn z art. 86 § 1 kw w zw. z art. 77 kw, orzeka 1. uznaje obwinionąK. M.za winną popełnienia zarzucanego czynu z tą zmianą jego opisu, że w dniu 7 czerwca 2022 roku około godziny 18.20 w miejscowości(...), gminaS., powiat(...), woj.(...), na drodze gminnej(...)relacjiB.–K.poruszając się po nieprawidłowej stronie jezdni nie zachowała środków ostrożności podczas trzymania zwierzęcia w ten sposób, że w trakcie spaceru nie trzymała go na smyczy, przez co pies biegał również swobodnie po jezdni i został potrącony przez nadjeżdżający pojazd marki(...)o numerach rejestracyjnych(...), czym spowodowała zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym dla kierującej pojazdem marki(...)–W. R.wyczerpującego dyspozycję art. 86 § 1 kw i art. 77 § 1 kw i za tak przypisany czyn na podstawie art. 9 § 1 kw w zw. z art. 86 § 1 kw wymierza jej karę grzywny w kwocie 200 (dwieście) złotych; 2. wymierza obwinionejK. M.30 (trzydzieści) złotych tytułem opłaty i zasądza od niej na rzecz Skarbu Państwa 70 (siedemdziesiąt) złotych tytułem poniesionych w sprawie wydatków.

15/251505/0001006/W

Sąd Rejonowy w Bełchatowie

II Wydział Karny

152515050001006_II_K_000722_2023_Uz_2024-02-12_001

II K 722/23

2024-02-12 01:00:00.0 CET

2024-02-27 17:30:04.0 CET

2024-02-26 17:44:22.0 CET

15251505

1006

REASON

UZASADNIENIE Formularz UK 1 Sygnatura akt II K 722/23 Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formu

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Ewa Grabarz" xPublisher="ewa.grabarz" xEditorFullName="Ewa Grabarz" xEditor="ewa.grabarz" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="5" xFlag="published" xVolType="15/251505/0001006/K" xYear="2023" xVolNmbr="000722" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="32"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="30"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="56"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="10"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="87"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="55"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="98"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="38"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="6"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="11"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="11"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="114"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="71"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="99"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> <xText>Formularz UK 1</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>Sygnatura akt</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>II K 722/23</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> <xText><xIx>Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie <xLexLink xArt="art. 343;art. 343 a;art. 387" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k.</xLexLink> albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>USTALENIE FAKTÓW </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.1</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx> Fakty uznane za udowodnione </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center"> <xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="center"> <xBx><xAnon>R. M.</xAnon></xBx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText>Przestępstwo z <xLexLink xArt="art. 177;art. 177 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 177 § 1 k.k.</xLexLink> polegające na tym, że <xAnon>R. M.</xAnon> w dniu 11 lipca 2023 roku, około godz. 19:15 na skrzyżowaniu <xAnon>ul. (...)</xAnon>/<xAnon>M.</xAnon> w <xAnon>Z.</xAnon> gm. <xAnon>Z.</xAnon>, woj. <xAnon> (...)</xAnon>, kierując samochodem osobowym m-ki <xAnon>R. (...)</xAnon> o <xAnon>nr rej. (...)</xAnon>, nie zachowała należytej ostrożności podczas wykonywania manewru skrętu w lewo, wskutek czego uderzyła w prawidłowo jadącego rowerzystę, w wyniku czego <xAnon>R. B.</xAnon> upadł na jezdnię doznając obrażeń w postaci: powierzchownego urazu głowy z 3 (trzy) ranami twarzy, urazu kolana prawego z raną po stronie przednio-przyśrodkowej i obecnością płynu w stawie dodatnim testem <xAnon>L.</xAnon>, urazu śródręcza, które to obrażenia skutkowały naruszeniem narządów ciała pokrzywdzonego na okres powyżej dni siedmiu.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód </xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Numer karty </xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11" xRowSpan="6"> <xText>W dniu 11 lipca 2023 roku oskarżona <xAnon>R. M.</xAnon> poruszała się jako kierująca samochodem osobowym marki <xAnon>R. (...)</xAnon> o <xAnon>nr rej. (...)</xAnon> wraz z pasażerką, małoletnią wnuczką Mają <xAnon>M.</xAnon>. Wracała ona do domu z <xAnon>Ł.</xAnon> po zabiegu medycznym biopsji.</xText> <xText>Oskarżona, jadąc od strony <xAnon>ul. (...)</xAnon> w <xAnon>Z.</xAnon>, chciała skręcić w lewo w <xAnon>ulicę (...)</xAnon>. Nie zachowała jednak przy wykonywaniu manewru skrętu należytej ostrożności i nie ustąpiła pierwszeństwa przejazdu jadącemu <xAnon>ulicą (...)</xAnon> od strony <xAnon>Ł.</xAnon> w kierunku <xAnon>B.</xAnon> rowerzyście <xAnon>R. B.</xAnon>, doprowadzając tym samym do zderzenia z pokrzywdzonym.</xText> <xText>W wyniku uderzenia rowerzysta <xAnon>R. B.</xAnon> upadł na jezdnię, doznając licznych urazów. Celem wykonania dalszych badań został więc przewieziony do Szpitala Wojewódzkiego w <xAnon>B.</xAnon>. <xAnon>R. M.</xAnon> oraz jej wnuczka nie odniosły żadnych obrażeń.</xText> <xText>Funkcjonariusze KPP w <xAnon>B.</xAnon> dokonali oględzin pojazdów oraz miejsca wypadku drogowego, a po zakończonych czynnościach zabezpieczyli również uszkodzony rower pokrzywdzonego.</xText> <xText>Zarówno oskarżona <xAnon>R. M.</xAnon>, jak i pokrzywdzony <xAnon>R. B.</xAnon>, zostali także przebadani analizatorem wydechu pod kątem stanu trzeźwości – oboje z wynikiem negatywnym 0,00 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">notatki urzędowe</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">k. 1</xText> <xText xALIGNx="center">k. 8</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">protokoły badania stanu trzeźwości</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">k. 2 - 3</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">protokoły oględzin pojazdów</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">k. 4 - 7</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">protokół oględzin miejsca wypadku drogowego</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">k. 9 - 10</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">zeznania świadka <xAnon>R. B.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">k. 17 – 18</xText> <xText xALIGNx="center">k. 88 - 89</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">wyjaśnienia oskarżonej</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">k. 31 – 32</xText> <xText xALIGNx="center">k. 87 - 88</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11" xRowSpan="2"> <xText>Pokrzywdzony <xAnon>R. B.</xAnon> w wyniku wypadku drogowego doznał obrażeń w postaci powierzchownego urazu głowy z trzema ranami twarzy, urazu kolana prawego z raną po stronie przednio-przyśrodkowej i obecnością płynu w stawie dodatnim testem <xAnon>L.</xAnon> oraz urazu śródręcza, które to obrażenia skutkowały naruszeniem narządów ciała pokrzywdzonego na okres powyżej 7 dni.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">dokumentacja medyczna pokrzywdzonego</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">k. 23</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">opinia sądowo-lekarska</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">k. 26</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11" xRowSpan="3"> <xText>Wskutek wypadku drogowego pokrzywdzony <xAnon>R. B.</xAnon> poniósł koszty leczenia oraz prywatnych wizyt lekarskich. W okresie rekonwalescencji od dnia 11 lipca 2023 roku do dnia 23 sierpnia 2023 roku pozostawał on również niezdolny do pracy i przebywał w tym okresie na zwolnieniu lekarskim.</xText> <xText>Podczas zdarzenia drogowego z dnia 11 lipca 2023 roku uszkodzeniu uległo również mienie należące do pokrzywdzonego <xAnon>R. B.</xAnon> w postaci roweru <xAnon>G.</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon> pedałów <xAnon> (...)</xAnon> (dodatkowe wyposażenie niewchodzące w skład roweru), kasku, okularów oraz rękawiczek rowerowych.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">oświadczenie pokrzywdzonego</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">k. 22</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">faktury, kserokopie umowy o pracę, zwolnienia lekarskiego, zaświadczenia o możliwości powrotu do pracy, karty gwarancyjnej roweru oraz zdjęcia przedłożone przez pokrzywdzonego</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">k. 53 - 71</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">zeznania świadka <xAnon>R. B.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">k. 17 – 18</xText> <xText xALIGNx="center">k. 88 - 89</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xText>Oskarżona <xAnon>R. M.</xAnon> nie była w przeszłości karana sądownie.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">karta karna</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">k. 84</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xText>Oskarżona <xAnon>R. M.</xAnon> w toku postępowania konsekwentnie przyznawała się do popełnienia zarzucanego jej czynu, wyrażając żal z powodu zaistniałego zdarzenia. Nadto na rozprawie w dniu 23 stycznia 2024 roku oskarżona przeprosiła obecnego pokrzywdzonego, wskazując na chęć i gotowość do zrekompensowania doznanych przez niego szkód i krzywd.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">wyjaśnienia oskarżonej</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">k. 31 – 32</xText> <xText xALIGNx="center">k. 87 - 88</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.2</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx> Fakty uznane za nieudowodnione </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center"> <xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione </xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód </xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Numer karty</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>OCena DOWOdów </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2.1</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx> Dowody będące podstawą ustalenia faktów </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp. faktu z pkt 1.1</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uznania dowodu</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="center">1.1.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">notatki urzędowe</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> <xText>Niekwestionowane dokumenty sporządzone przez uprawniony podmiot w ramach jego kompetencji.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="center">1.1.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">protokoły badania stanu trzeźwości</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> <xText>Niekwestionowane dokumenty sporządzone przez uprawniony podmiot w ramach jego kompetencji.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="center">1.1.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">protokoły oględzin pojazdów</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> <xText>Niekwestionowane dokumenty sporządzone przez uprawniony podmiot w ramach jego kompetencji.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="center">1.1.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">protokół oględzin miejsca wypadku drogowego</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> <xText>Niekwestionowane dokumenty sporządzone przez uprawniony podmiot w ramach jego kompetencji.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="center">1.1.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">oświadczenie pokrzywdzonego</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> <xText>Niekwestionowany dokument sporządzony przez uprawniony podmiot w ramach jego kompetencji.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="center">1.1.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">dokumentacja medyczna pokrzywdzonego</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> <xText>Niekwestionowane dokumenty sporządzone przez uprawniony podmiot w ramach jego kompetencji.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="center">1.1.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">opinia sądowo-lekarska</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> <xText>Pełna, jasna, sporządzona przez podmiot dysponujący fachową wiedzą, niekwestionowana przez strony, w konsekwencji stanowiła wiarygodne źródło dowodowe.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="center">1.1.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">faktury, kserokopie umowy o pracę, zwolnienia lekarskiego, zaświadczenia o możliwości powrotu do pracy, karty gwarancyjnej roweru oraz zdjęcia przedłożone przez pokrzywdzonego</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> <xText>Dokumenty prywatne, niebudzące wątpliwości, niepodważane przez żadną ze stron zarówno co do autentyczności, jak i zawartych w nich treści.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="center">1.1.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">karta karna</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> <xText>Dokument wiarygodny, niekwestionowany przez strony, potwierdzający niekaralność oskarżonej.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="center">1.1.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">zeznania świadka <xAnon>R. B.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> <xText>Spójne, zrozumiałe, logiczne, korespondujące z pozostałym zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym, zwłaszcza w postaci nieosobowych źródeł dowodowych oraz wyjaśnień samej oskarżonej, która w toku postępowania konsekwentnie przyznawała się do popełnienia zarzucanego jej przestępstwa.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="center">1.1.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">wyjaśnienia oskarżonej</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> <xText>Niebudzące wątpliwości, wewnętrznie spójne, logiczne i poukładane. Pozostają one również w zgodzie z treścią zeznań świadka <xAnon>R. B.</xAnon>, jak i pozostałymi nieosobowymi źródłami dowodowymi zgromadzonymi w toku postępowania. Oskarżona w swych wyjaśnieniach przyznała się do popełnienia zarzucanego jej czynu, opisując okoliczności zdarzenia oraz przepraszając obecnego na rozprawie pokrzywdzonego.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2.2</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów<xBRx></xBRx>(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów) </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>PODSTAWA PRAWNA WYROKU </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xIx>Punkt rozstrzygnięcia z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3.1</xName> <xText xALIGNx="left">Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem</xText> </xUnit> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="center">1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="center"> <xBx><xAnon>R. M.</xAnon></xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> <xText>Przypisane oskarżonej zachowanie wyczerpuje znamiona czynu określonego w <xLexLink xArt="art. 177;art. 177 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 177 § 1 k.k.</xLexLink> Przestępstwo to jest przestępstwem skutkowym, może być popełnione zarówno przez działanie, jak i poprzez zaniechanie (tzw. niewłaściwe z zaniechania). Oskarżona <xAnon>R. M.</xAnon>, kierująca pojazdem mechanicznym – samochodem marki <xAnon>R. (...)</xAnon>, dopuściła się jego popełnienia poprzez działanie, polegające na nieumyślnym naruszeniu zasad bezpieczeństwa w ruchu lądowym i dokonaniu manewru zagrażającego innemu uczestnikowi ruchu. Sprawczyni nie zachowała bowiem należytej ostrożności podczas wykonywania manewru skrętu w lewo na skrzyżowaniu <xAnon>ul. (...)</xAnon>/<xAnon>M.</xAnon> w <xAnon>Z.</xAnon>, wskutek czego uderzyła w prawidłowo jadącego rowerzystę <xAnon>R. B.</xAnon>.</xText> <xText>Zachowanie sprawczyni doprowadziło zarazem do potrącenia pokrzywdzonego, który w wyniku zdarzenia upadł na jezdnię, doznając obrażeń naruszających czynności narządów ciała na okres powyżej 7 dni (tj. średniego uszczerbku na zdrowiu w świetle <xLexLink xArt="art. 157;art. 157 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 157 § 1 k.k.</xLexLink>), co uzasadniało zakwalifikowanie popełnionego przez <xAnon>R. M.</xAnon> czynu zabronionego jako przestępstwa z <xLexLink xArt="art. 177;art. 177 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 177 § 1 k.k.</xLexLink></xText> <xText>Należy przy tym podkreślić, że ani wina oskarżonej <xAnon>R. M.</xAnon> – która przyznała się do popełnienia zarzucanego jej przestępstwa – ani też kwalifikacja prawna czynu nie były kwestionowane w toku postępowania przez żadną ze stron.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3.2</xName> <xText xALIGNx="left">Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem</xText> </xUnit> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3.3</xName> <xText xALIGNx="left">Warunkowe umorzenie postępowania</xText> </xUnit> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="center">1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="center"> <xBx><xAnon>R. M.</xAnon></xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> <xText><xIx>Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> <xText>W ocenie sądu stopień winy oskarżonej oraz społeczna szkodliwość popełnionego przez nią czynu nie są znaczne.</xText> <xText><xAnon>R. M.</xAnon> w toku postępowania konsekwentnie przyznawała się do popełnienia zarzucanego jej czynu, jednocześnie wyrażając żal z powodu zaistniałej sytuacji. Wyjaśniła, że nie zauważyła jadącego rowerzysty, nie była natomiast pewna czy to względu na rozluźnienie (wracała do domu z <xAnon>Ł.</xAnon> po zabiegu, była to „ostatnia prosta” na drodze do domu) czy z powodu oślepiającego słońca. Na rozprawie w dniu 23 stycznia 2024 roku oskarżona przeprosiła nadto obecnego pokrzywdzonego, wyrażając gotowość do zrekompensowania doznanych przez niego szkód i krzywd.</xText> <xText>Co natomiast znamienne, oskarżona dopuściła się do naruszenia zasad bezpieczeństwa w ruchu lądowym nieumyślnie, nie była dotychczas karana, nie wchodziła w konflikt z prawem, wręcz przeciwnie, prowadzi ona ustabilizowany i nienaganny tryb życia. Pozostaje aktywna zawodowo, uprawnieniami do prowadzenia pojazdów dysponuje od około 30 lat i nigdy wcześniej nie miała żadnej kolizji drogowej. Zarówno właściwości i warunki osobiste <xAnon>R. M.</xAnon>, jej dotychczasowy sposób życia, jak i postawa prezentowana przez nią w toku postępowania (przyznanie się do winy, wyrażenie skruchy, wyjaśnienie okoliczności zdarzenia, przeprosiny pokrzywdzonego i wyrażenie gotowości do zrekompensowania doznanych przez niego szkód i krzywd) uzasadniają zatem przekonanie, że pomimo umorzenia postępowania będzie przestrzegała ona porządku prawnego, w szczególności nie popełni przestępstwa.</xText> <xText>W tym stanie rzeczy, sąd uznał, że w oparciu o <xLexLink xArt="art. 66;art. 66 § 1;art. 66 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 66 § 1 i 2 kk</xLexLink> oraz <xLexLink xArt="art. 67;art. 67 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 67 § 1 kk</xLexLink> zasadnym jest warunkowe umorzenie postępowania karnego wobec oskarżonej na okres 1 roku próby.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3.4</xName> <xText xALIGNx="left">Umorzenie postępowania</xText> </xUnit> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> <xText><xIx>Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3.5</xName> <xText xALIGNx="left">Uniewinnienie</xText> </xUnit> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> <xText><xIx>Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt rozstrzygnięcia <xBRx></xBRx>z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt z wyroku odnoszący się <xBRx></xBRx>do przypisanego czynu</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="center"> <xBx><xAnon>R. M.</xAnon></xBx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">2.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText>Na podstawie <xLexLink xArt="art. 67;art. 67 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 67 § 3 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 46;art. 46 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 46 § 2 k.k.</xLexLink> sąd zasądził od <xAnon>R. M.</xAnon> na rzecz pokrzywdzonego <xAnon>R. B.</xAnon> kwotę 6000 (sześciu tysięcy) złotych tytułem nawiązki.</xText> <xText>Orzeczona przez sąd od oskarżonej na rzecz pokrzywdzonego kwota ma na celu częściowe zrekompensowanie materialnych szkód oraz moralnego cierpienia doznanego wskutek odniesionych w wypadku drogowym obrażeń, jak i następującego po zdarzeniu okresu rekonwalescencji.</xText> <xText>Sąd zadecydował zarazem o orzeczeniu nawiązki z uwagi na to, że dokładne określenie zarówno odniesionej przez <xAnon>R. B.</xAnon> szkody, jak i doznanej krzywdy w toku niniejszego postępowania jawiły się jako znacznie utrudnione (m. in. z powodu ew. konieczności wyceny uszkodzonego roweru czy wyliczenia potencjalnych kosztów leczenia oraz utraconego przez <xAnon>R. B.</xAnon> w okresie rekonwalescencji zarobku).</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">5</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt rozstrzygnięcia <xBRx></xBRx>z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>7.6. inne zagadnienia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> <xText><xIx>W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia, <xBRx></xBRx>a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">7</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>KOszty procesu </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xIx>Punkt rozstrzygnięcia z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xText><xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="center">3.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xText>O kosztach procesu sąd orzekł na podstawie <xLexLink xArt="art. 627" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 627 k.p.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 629" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 629 k.p.k.</xLexLink>, zasądzając od <xAnon>R. M.</xAnon> na rzecz Skarbu Państwa kwotę 240 złotych tytułem zwrotu poniesionych w sprawie wydatków, na które złożyły się: koszt uzyskania informacji z KRK, wynagrodzenie biegłego, jak i ryczałty za doręczenia pism i wezwań w postępowaniu przygotowawczym oraz sądowym.</xText> <xText>Sąd wymierzył również wymienionemu opłatę w kwocie 60 złotych w oparciu o <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19730270152" xTitle="Ustawa z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych" xAddress="Dz. U. z 1973 r. Nr 27, poz. 152">art. 7 ustawy o opłatach w sprawach karnych</xLexLink>.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">6</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1Podpis </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> </xClmn> </xRow> </xRows> </xBlock> </xPart>

Ewa Grabarz

Ewa Grabarz

UZASADNIENIE Formularz UK 1 Sygnatura akt II K 722/23 Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybieart. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k.albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza. 1 USTALENIE FAKTÓW 1.1 Fakty uznane za udowodnione Lp. Oskarżony Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano) 1. R. M. Przestępstwo zart. 177 § 1 k.k.polegające na tym, żeR. M.w dniu 11 lipca 2023 roku, około godz. 19:15 na skrzyżowaniuul. (...)/M.wZ.gm.Z., woj.(...), kierując samochodem osobowym m-kiR. (...)onr rej. (...), nie zachowała należytej ostrożności podczas wykonywania manewru skrętu w lewo, wskutek czego uderzyła w prawidłowo jadącego rowerzystę, w wyniku czegoR. B.upadł na jezdnię doznając obrażeń w postaci: powierzchownego urazu głowy z 3 (trzy) ranami twarzy, urazu kolana prawego z raną po stronie przednio-przyśrodkowej i obecnością płynu w stawie dodatnim testemL., urazu śródręcza, które to obrażenia skutkowały naruszeniem narządów ciała pokrzywdzonego na okres powyżej dni siedmiu. Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione Dowód Numer karty W dniu 11 lipca 2023 roku oskarżonaR. M.poruszała się jako kierująca samochodem osobowym markiR. (...)onr rej. (...)wraz z pasażerką, małoletnią wnuczką MająM.. Wracała ona do domu zŁ.po zabiegu medycznym biopsji. Oskarżona, jadąc od stronyul. (...)wZ., chciała skręcić w lewo wulicę (...). Nie zachowała jednak przy wykonywaniu manewru skrętu należytej ostrożności i nie ustąpiła pierwszeństwa przejazdu jadącemuulicą (...)od stronyŁ.w kierunkuB.rowerzyścieR. B., doprowadzając tym samym do zderzenia z pokrzywdzonym. W wyniku uderzenia rowerzystaR. B.upadł na jezdnię, doznając licznych urazów. Celem wykonania dalszych badań został więc przewieziony do Szpitala Wojewódzkiego wB..R. M.oraz jej wnuczka nie odniosły żadnych obrażeń. Funkcjonariusze KPP wB.dokonali oględzin pojazdów oraz miejsca wypadku drogowego, a po zakończonych czynnościach zabezpieczyli również uszkodzony rower pokrzywdzonego. Zarówno oskarżonaR. M., jak i pokrzywdzonyR. B., zostali także przebadani analizatorem wydechu pod kątem stanu trzeźwości – oboje z wynikiem negatywnym 0,00 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu. notatki urzędowe k. 1 k. 8 protokoły badania stanu trzeźwości k. 2 - 3 protokoły oględzin pojazdów k. 4 - 7 protokół oględzin miejsca wypadku drogowego k. 9 - 10 zeznania świadkaR. B. k. 17 – 18 k. 88 - 89 wyjaśnienia oskarżonej k. 31 – 32 k. 87 - 88 PokrzywdzonyR. B.w wyniku wypadku drogowego doznał obrażeń w postaci powierzchownego urazu głowy z trzema ranami twarzy, urazu kolana prawego z raną po stronie przednio-przyśrodkowej i obecnością płynu w stawie dodatnim testemL.oraz urazu śródręcza, które to obrażenia skutkowały naruszeniem narządów ciała pokrzywdzonego na okres powyżej 7 dni. dokumentacja medyczna pokrzywdzonego k. 23 opinia sądowo-lekarska k. 26 Wskutek wypadku drogowego pokrzywdzonyR. B.poniósł koszty leczenia oraz prywatnych wizyt lekarskich. W okresie rekonwalescencji od dnia 11 lipca 2023 roku do dnia 23 sierpnia 2023 roku pozostawał on również niezdolny do pracy i przebywał w tym okresie na zwolnieniu lekarskim. Podczas zdarzenia drogowego z dnia 11 lipca 2023 roku uszkodzeniu uległo również mienie należące do pokrzywdzonegoR. B.w postaci roweruG.(...)pedałów(...)(dodatkowe wyposażenie niewchodzące w skład roweru), kasku, okularów oraz rękawiczek rowerowych. oświadczenie pokrzywdzonego k. 22 faktury, kserokopie umowy o pracę, zwolnienia lekarskiego, zaświadczenia o możliwości powrotu do pracy, karty gwarancyjnej roweru oraz zdjęcia przedłożone przez pokrzywdzonego k. 53 - 71 zeznania świadkaR. B. k. 17 – 18 k. 88 - 89 OskarżonaR. M.nie była w przeszłości karana sądownie. karta karna k. 84 OskarżonaR. M.w toku postępowania konsekwentnie przyznawała się do popełnienia zarzucanego jej czynu, wyrażając żal z powodu zaistniałego zdarzenia. Nadto na rozprawie w dniu 23 stycznia 2024 roku oskarżona przeprosiła obecnego pokrzywdzonego, wskazując na chęć i gotowość do zrekompensowania doznanych przez niego szkód i krzywd. wyjaśnienia oskarżonej k. 31 – 32 k. 87 - 88 1.2 Fakty uznane za nieudowodnione Lp. Oskarżony Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano) Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione Dowód Numer karty 2 OCena DOWOdów 2.1 Dowody będące podstawą ustalenia faktów Lp. faktu z pkt 1.1 Dowód Zwięźle o powodach uznania dowodu 1.1.1. notatki urzędowe Niekwestionowane dokumenty sporządzone przez uprawniony podmiot w ramach jego kompetencji. 1.1.1. protokoły badania stanu trzeźwości Niekwestionowane dokumenty sporządzone przez uprawniony podmiot w ramach jego kompetencji. 1.1.1. protokoły oględzin pojazdów Niekwestionowane dokumenty sporządzone przez uprawniony podmiot w ramach jego kompetencji. 1.1.1. protokół oględzin miejsca wypadku drogowego Niekwestionowane dokumenty sporządzone przez uprawniony podmiot w ramach jego kompetencji. 1.1.1. oświadczenie pokrzywdzonego Niekwestionowany dokument sporządzony przez uprawniony podmiot w ramach jego kompetencji. 1.1.1. dokumentacja medyczna pokrzywdzonego Niekwestionowane dokumenty sporządzone przez uprawniony podmiot w ramach jego kompetencji. 1.1.1. opinia sądowo-lekarska Pełna, jasna, sporządzona przez podmiot dysponujący fachową wiedzą, niekwestionowana przez strony, w konsekwencji stanowiła wiarygodne źródło dowodowe. 1.1.1. faktury, kserokopie umowy o pracę, zwolnienia lekarskiego, zaświadczenia o możliwości powrotu do pracy, karty gwarancyjnej roweru oraz zdjęcia przedłożone przez pokrzywdzonego Dokumenty prywatne, niebudzące wątpliwości, niepodważane przez żadną ze stron zarówno co do autentyczności, jak i zawartych w nich treści. 1.1.1. karta karna Dokument wiarygodny, niekwestionowany przez strony, potwierdzający niekaralność oskarżonej. 1.1.1. zeznania świadkaR. B. Spójne, zrozumiałe, logiczne, korespondujące z pozostałym zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym, zwłaszcza w postaci nieosobowych źródeł dowodowych oraz wyjaśnień samej oskarżonej, która w toku postępowania konsekwentnie przyznawała się do popełnienia zarzucanego jej przestępstwa. 1.1.1. wyjaśnienia oskarżonej Niebudzące wątpliwości, wewnętrznie spójne, logiczne i poukładane. Pozostają one również w zgodzie z treścią zeznań świadkaR. B., jak i pozostałymi nieosobowymi źródłami dowodowymi zgromadzonymi w toku postępowania. Oskarżona w swych wyjaśnieniach przyznała się do popełnienia zarzucanego jej czynu, opisując okoliczności zdarzenia oraz przepraszając obecnego na rozprawie pokrzywdzonego. 2.2 Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów) Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2 Dowód Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu 3 PODSTAWA PRAWNA WYROKU Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Oskarżony ☒ 3.1 Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem 1. R. M. Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej Przypisane oskarżonej zachowanie wyczerpuje znamiona czynu określonego wart. 177 § 1 k.k.Przestępstwo to jest przestępstwem skutkowym, może być popełnione zarówno przez działanie, jak i poprzez zaniechanie (tzw. niewłaściwe z zaniechania). OskarżonaR. M., kierująca pojazdem mechanicznym – samochodem markiR. (...), dopuściła się jego popełnienia poprzez działanie, polegające na nieumyślnym naruszeniu zasad bezpieczeństwa w ruchu lądowym i dokonaniu manewru zagrażającego innemu uczestnikowi ruchu. Sprawczyni nie zachowała bowiem należytej ostrożności podczas wykonywania manewru skrętu w lewo na skrzyżowaniuul. (...)/M.wZ., wskutek czego uderzyła w prawidłowo jadącego rowerzystęR. B.. Zachowanie sprawczyni doprowadziło zarazem do potrącenia pokrzywdzonego, który w wyniku zdarzenia upadł na jezdnię, doznając obrażeń naruszających czynności narządów ciała na okres powyżej 7 dni (tj. średniego uszczerbku na zdrowiu w świetleart. 157 § 1 k.k.), co uzasadniało zakwalifikowanie popełnionego przezR. M.czynu zabronionego jako przestępstwa zart. 177 § 1 k.k. Należy przy tym podkreślić, że ani wina oskarżonejR. M.– która przyznała się do popełnienia zarzucanego jej przestępstwa – ani też kwalifikacja prawna czynu nie były kwestionowane w toku postępowania przez żadną ze stron. ☐ 3.2 Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej ☒ 3.3 Warunkowe umorzenie postępowania 1. R. M. Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania W ocenie sądu stopień winy oskarżonej oraz społeczna szkodliwość popełnionego przez nią czynu nie są znaczne. R. M.w toku postępowania konsekwentnie przyznawała się do popełnienia zarzucanego jej czynu, jednocześnie wyrażając żal z powodu zaistniałej sytuacji. Wyjaśniła, że nie zauważyła jadącego rowerzysty, nie była natomiast pewna czy to względu na rozluźnienie (wracała do domu zŁ.po zabiegu, była to „ostatnia prosta” na drodze do domu) czy z powodu oślepiającego słońca. Na rozprawie w dniu 23 stycznia 2024 roku oskarżona przeprosiła nadto obecnego pokrzywdzonego, wyrażając gotowość do zrekompensowania doznanych przez niego szkód i krzywd. Co natomiast znamienne, oskarżona dopuściła się do naruszenia zasad bezpieczeństwa w ruchu lądowym nieumyślnie, nie była dotychczas karana, nie wchodziła w konflikt z prawem, wręcz przeciwnie, prowadzi ona ustabilizowany i nienaganny tryb życia. Pozostaje aktywna zawodowo, uprawnieniami do prowadzenia pojazdów dysponuje od około 30 lat i nigdy wcześniej nie miała żadnej kolizji drogowej. Zarówno właściwości i warunki osobisteR. M., jej dotychczasowy sposób życia, jak i postawa prezentowana przez nią w toku postępowania (przyznanie się do winy, wyrażenie skruchy, wyjaśnienie okoliczności zdarzenia, przeprosiny pokrzywdzonego i wyrażenie gotowości do zrekompensowania doznanych przez niego szkód i krzywd) uzasadniają zatem przekonanie, że pomimo umorzenia postępowania będzie przestrzegała ona porządku prawnego, w szczególności nie popełni przestępstwa. W tym stanie rzeczy, sąd uznał, że w oparciu oart. 66 § 1 i 2 kkorazart. 67 § 1 kkzasadnym jest warunkowe umorzenie postępowania karnego wobec oskarżonej na okres 1 roku próby. ☐ 3.4 Umorzenie postępowania Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania ☐ 3.5 Uniewinnienie Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia 4 KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie Oskarżony Punkt rozstrzygnięciaz wyroku Punkt z wyroku odnoszący siędo przypisanego czynu Przytoczyć okoliczności R. M. 2. 1. Na podstawieart. 67 § 3 k.k.w zw. zart. 46 § 2 k.k.sąd zasądził odR. M.na rzecz pokrzywdzonegoR. B.kwotę 6000 (sześciu tysięcy) złotych tytułem nawiązki. Orzeczona przez sąd od oskarżonej na rzecz pokrzywdzonego kwota ma na celu częściowe zrekompensowanie materialnych szkód oraz moralnego cierpienia doznanego wskutek odniesionych w wypadku drogowym obrażeń, jak i następującego po zdarzeniu okresu rekonwalescencji. Sąd zadecydował zarazem o orzeczeniu nawiązki z uwagi na to, że dokładne określenie zarówno odniesionej przezR. B.szkody, jak i doznanej krzywdy w toku niniejszego postępowania jawiły się jako znacznie utrudnione (m. in. z powodu ew. konieczności wyceny uszkodzonego roweru czy wyliczenia potencjalnych kosztów leczenia oraz utraconego przezR. B.w okresie rekonwalescencji zarobku). 5 1Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU Oskarżony Punkt rozstrzygnięciaz wyroku Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu Przytoczyć okoliczności 7.6. inne zagadnienia W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę 7 KOszty procesu Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Przytoczyć okoliczności 3. O kosztach procesu sąd orzekł na podstawieart. 627 k.p.k.w zw. zart. 629 k.p.k., zasądzając odR. M.na rzecz Skarbu Państwa kwotę 240 złotych tytułem zwrotu poniesionych w sprawie wydatków, na które złożyły się: koszt uzyskania informacji z KRK, wynagrodzenie biegłego, jak i ryczałty za doręczenia pism i wezwań w postępowaniu przygotowawczym oraz sądowym. Sąd wymierzył również wymienionemu opłatę w kwocie 60 złotych w oparciu oart. 7 ustawy o opłatach w sprawach karnych. 6 1Podpis

15/251505/0001006/K

Sąd Rejonowy w Bełchatowie

II Wydział Karny

155515300004521_IX_U_000196_2023_Uz_2024-02-21_001

IX U 196/23

2024-02-21 01:00:00.0 CET

2024-02-28 18:30:18.0 CET

2024-02-28 12:38:07.0 CET

15551530

4521

REGULATION, REASON

UZASADNIENIE Decyzją z dnia 14 marca 2023 r. znak (...) , Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. odmówił S. M. prawa do zasiłku chorobowego za okres od dnia 15 lutego 2023 r. do dnia 28 lutego 2023 r. na podstawie art. 53 ust. 1 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 roku o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa . Uzasadniając swoje stanowisko organ rentowy wskazał, że przeszkodą dla uwzględnienia wniosku S. M. o wypłatę zasiłku chorobowego było wystawi

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Klaudia Suszko" xPublisher="ksuszko" xEditorFullName="Klaudia Suszko" xEditor="ksuszko" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="3" xFlag="published" xVolType="15/551530/0004521/U" xYear="2023" xVolNmbr="000196" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Uzasadnienie+Zarządzenie</xName> <xBlock> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Decyzją z dnia 14 marca 2023 r. znak <xAnon> (...)</xAnon>, Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w <xAnon>S.</xAnon> odmówił <xAnon>S. M.</xAnon> prawa do zasiłku chorobowego za okres od dnia 15 lutego 2023 r. do dnia 28 lutego 2023 r. na podstawie <xLexLink xArt="art. 53;art. 53 ust. 1" xIsapId="WDU19990600636" xTitle="Ustawa z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa" xAddress="Dz. U. z 1999 r. Nr 60, poz. 636">art. 53 ust. 1 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 roku o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa</xLexLink>.</xText> <xText>Uzasadniając swoje stanowisko organ rentowy wskazał, że przeszkodą dla uwzględnienia wniosku <xAnon>S. M.</xAnon> o wypłatę zasiłku chorobowego było wystawienie zaświadczenia lekarskiego o czasowej niezdolności do pracy rozpoczynające się drugiego dnia po dniu jej badania. Zaświadczenie lekarskie wystawione od dnia 15 lutego 2023 r. do dnia 29 lutego 2023 r. <xAnon>seria (...)</xAnon> wystawione zostało w dniu 13 lutego 2023 r., przez co nie spełnia warunków określonych w §7 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 10 listopada 2015 r. w sprawie trybu i sposobu orzekania o czasowej niezdolności do pracy, wystawiania zaświadczenia lekarskiego oraz trybu i sposobu sprostowania błędu w zaświadczeniu lekarskim (Dz.U. z 2015 r. poz. 2013).</xText> <xText>Od powyższej decyzji odwołanie wniosła ubezpieczona <xAnon>S. M.</xAnon>, wskazując, że w dniu 15 lutego 2024 r. rozpoczynała zabiegi rehabilitacyjne, natomiast dzień 13 lutego 2023 r. był jedynym dniem, w którym lekarz wystawiający zaświadczenie przyjmował <xBRx></xBRx>w tamtym tygodniu pacjentów w poradni.</xText> <xText>W odpowiedzi na odwołanie Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w <xAnon>S.</xAnon> wniósł o oddalenie odwołania w całości wywodząc jak w zaskarżonej decyzji.</xText> <xText><xBx>Sąd ustalił następujący stan faktyczny:</xBx></xText> <xText><xAnon>S. M.</xAnon> <xAnon>urodziła się w dniu (...)</xAnon> Prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą. Z tego tytułu podlega ubezpieczeniom społecznym, w tym ubezpieczeniu chorobowemu.</xText> <xText><xBx>Niesporne</xBx></xText> <xText>W dniu 13 lutego 2023 r. <xAnon>S. M.</xAnon> wystawiono zaświadczenie lekarskie o czasowej niezdolności do pracy na okres od dnia 15 lutego 2023 r. do dnia 28 lutego 2023 r.</xText> <xText><xBx>Niesporne</xBx></xText> <xText>W dniu 17 lutego 2023 r. <xAnon>S. M.</xAnon> złożyła wniosek o przyznanie jej zasiłku chorobowego na okres od dnia 15 lutego 2023 r. do dnia 28 lutego 2023 r.</xText> <xText><xBx> Niesporne, nadto</xBx>: zaświadczenie płatnika składek – k. 1-4 akt rentowych.</xText> <xText><xAnon>S. M.</xAnon> choruje na łuszczycowe zapalenie stawów. Zgodnie z zaleceniami reumatologa dwa razy w roku powinna odbywać rehabilitację w okresie wiosennym <xBRx></xBRx>i jesiennym. W dniu 15 lutego 2023 r. rozpoczęła rehabilitację, na którą składało się 40 zabiegów. Lekarz rehabilitacji, która miała wystawić zaświadczenie lekarskie o czasowej niezdolności do pracy, przyjmuje w poradni jedynie raz w tygodniu, a dzień ten wypadał 13 lutego 2023 r. Lekarz rehabilitacji wystawiła zaświadczenie w dniu 13 lutego 2023 r. na okres od dnia 15 lutego 2023 r. do dnia 28 lutego 2023 r. Niezdolność do pracy <xAnon>S. M.</xAnon> była związana z rehabilitacją, nie prowadziła w tym czasie działalności gospodarczej.</xText> <xText>W okresie od dnia 15 lutego 2023 r. do dnia 28 lutego 2023 r. <xAnon>S. M.</xAnon> pozostawała niezdolna do pracy.</xText> <xText><xBx>Niesporne, nadto</xBx>: przesłuchanie <xAnon>S. M.</xAnon> – k. 38-38v.</xText> <xText><xBx>Sąd zważył, co następuje: </xBx></xText> <xText>Stan faktyczny w niniejszej sprawie ustalony został w oparciu o zgromadzone dokumenty i korespondujące z nimi zeznania ubezpieczonej. Sąd nie znalazł podstaw do odmówienia wiary wskazanym dowodom. Rzetelność i autentyczność dokumentów nie były podważane przez strony i nie budziły wątpliwości. Zeznania <xAnon>S. M.</xAnon> korespondowały z dokumentami, a organ rentowy nie naprowadził żadnych dowodów pozostających z nimi w sprzeczności. Sąd nie znalazł podstaw do podważenia zeznań odwołującej się w żadnym zakresie.</xText> <xText>Na tle dokonanych ustaleń faktycznych istniały podstawy do przyznania ubezpieczonej prawa do zasiłku chorobowego za cały sporny okres.</xText> <xText>Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 6;art. 6 ust. 1" xIsapId="WDU19990600636" xTitle="Ustawa z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa" xAddress="Dz. U. z 1999 r. Nr 60, poz. 636">art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych <xBRx></xBRx>z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa</xLexLink> (Dz.U. z 2023 r. poz. 2780) zasiłek chorobowy przysługuje ubezpieczonemu, który stał się <xUx>niezdolny do pracy</xUx> z powodu choroby <xUx>w czasie trwania ubezpieczenia chorobowego</xUx>. Przepis art. 4 ust. 1 pkt 1 ustawy stanowi, że ubezpieczony nabywa prawo do zasiłku chorobowego po upływie 30 dni nieprzerwanego ubezpieczenia chorobowego – jeżeli podlega obowiązkowo temu ubezpieczeniu. Zasiłek chorobowy przysługuje również osobie, która stała się niezdolna do pracy po ustaniu tytułu ubezpieczenia chorobowego, jeżeli niezdolność do pracy trwała bez przerwy co najmniej 30 dni i powstała nie później niż w ciągu 14 dni od ustania tytułu ubezpieczenia chorobowego (art. 7 pkt 1 ustawy).</xText> <xText>Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 53;art. 53 ust. 1" xIsapId="WDU19990600636" xTitle="Ustawa z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa" xAddress="Dz. U. z 1999 r. Nr 60, poz. 636">art. 53 ust. 1 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa</xLexLink> (Dz.U. z 2023 r. poz. 2780) przy ustalaniu prawa do zasiłków i ich wysokości dowodami stwierdzającymi czasową niezdolność do pracy z powodu choroby, pobytu w szpitalu albo innym zakładzie leczniczym podmiotu leczniczego wykonującego działalność leczniczą w rodzaju stacjonarne i całodobowe świadczenia zdrowotne albo konieczność osobistego sprawowania opieki nad chorym członkiem rodziny są zaświadczenia lekarskie, o których mowa w <xLexLink xArt="art. 55;art. 55 ust. 1;art. 55 a;art. 55 a ust. 7" xIsapId="WDU19990600636" xTitle="Ustawa z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa" xAddress="Dz. U. z 1999 r. Nr 60, poz. 636">art. 55 ust. 1 i art. 55a ust. 7</xLexLink>, albo wydruk zaświadczenia lekarskiego, o którym mowa w <xLexLink xArt="art. 55 a;art. 55 a ust. 6" xIsapId="WDU19990600636" xTitle="Ustawa z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa" xAddress="Dz. U. z 1999 r. Nr 60, poz. 636">art. 55a ust. 6</xLexLink>.</xText> <xText>Zgodnie z § 7 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 10 listopada 2015 r. w sprawie trybu i sposobu orzekania o czasowej niezdolności do pracy, wystawiania zaświadczenia lekarskiego oraz trybu i sposobu sprostowania błędu w zaświadczeniu lekarskim (Dz.U. z 2015 r. poz. 2013):</xText> <xText>1. Zaświadczenie lekarskie wystawia się na okres od dnia, w którym przeprowadzono badanie, lub od dnia bezpośrednio następującego po dniu badania;</xText> <xText>2. Zaświadczenie lekarskie może być wystawione na okres rozpoczynający się po dniu badania, nie później jednak niż 4. dnia po dniu badania, jeżeli:</xText> <xText>1) bezpośrednio po dniu badania przypadają dni wolne od pracy;</xText> <xText>2) badanie jest przeprowadzane w okresie wcześniej orzeczonej czasowej niezdolności do pracy.</xText> <xText>3. Okres orzeczonej czasowej niezdolności do pracy może obejmować okres nie dłuższy niż 3 dni poprzedzające dzień, w którym przeprowadzono badanie, jeżeli jego wyniki wykazują, że ubezpieczony w tym okresie niewątpliwie był niezdolny do pracy;</xText> <xText>4. Okres orzeczonej czasowej niezdolności do pracy przez lekarza psychiatrę może obejmować okres wcześniejszy niż określony w ust. 3, w przypadku stwierdzenia lub podejrzenia zaburzeń psychicznych ograniczających zdolność ubezpieczonego do oceny własnego postępowania.</xText> <xText>W niniejszej sprawie bezsprzecznie zaświadczenie lekarskie wystawione w dniu 13 lutego 2023 r. <xAnon>seria (...)</xAnon> zostało wystawione w sposób niezgodny z § 7 ust. 1, ponieważ okres czasowej niezdolności do pracy ubezpieczonej rozpoczynał się drugiego dnia po dniu badania, tj. w dniu 15 lutego 2023 r. Sąd przyznał w tym względzie słuszność argumentacji organu rentowego. Jednak Sąd zważył, że w niniejszej sprawie podstawą przyznania świadczenia w postaci zasiłku chorobowego nie jest prawidłowość wystawienia zaświadczenia lekarskiego o czasowej niezdolności do pracy, a fakt pozostawania przez ubezpieczoną niezdolną do pracy podczas okresu spornego. Organ podczas trwania niniejszego procesu słusznie podważał prawidłowość wystawienia zaświadczenia lekarskiego o czasowej niezdolności do pracy, a Sąd argumentację organu w tym zakresie przyjmuje za własną. Nie kwestionował jednak jednocześnie, że ubezpieczona w okresie od 15 do 28 lutego pozostawała niezdolna do pracy.</xText> <xText>Należy w tym miejscu przywołać treść postanowienia Sądu Najwyższego – Izby Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 8 lipca 2021 r., sygn. akt II USK 250/21. Zgodnie z treścią uzasadnienia przywoływanego postanowienia, <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19990600636" xTitle="Ustawa z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa" xAddress="Dz. U. z 1999 r. Nr 60, poz. 636">ustawa o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa</xLexLink> konsekwentnie odróżnia stan niezdolności do pracy od zaświadczenia lekarskiego, które ma ten stan dowodzić. Świadczy o tym nie tylko treść <xLexLink xArt="art. 53;art. 53 ust. 1" xIsapId="WDU19990600636" xTitle="Ustawa z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa" xAddress="Dz. U. z 1999 r. Nr 60, poz. 636">art. 53 ust. 1</xLexLink> ww. ustawy, ale także konstrukcja przepisów art. 6-9 tej ustawy, w których ustawodawca posługuje się pojęciem „niezdolności do pracy”, a nie używa sformułowania „orzeczona niezdolność do pracy” czy też „niezdolność do pracy stwierdzona zaświadczeniem lekarskim”. Sąd podziela powyższy pogląd Sadu Najwyższego wskazując, że zaświadczenie lekarskie jest jedynie dowodem potwierdzającym okres niezdolności do pracy z <xLexLink xArt="art. 53;art. 53 ust. 1" xIsapId="WDU19990600636" xTitle="Ustawa z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa" xAddress="Dz. U. z 1999 r. Nr 60, poz. 636">art. 53 ust. 1 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa</xLexLink> a nie przesłanką uzyskania świadczenia, gdyż tą pozostaje sam stan niezdolności do pracy osoby ubezpieczonej.</xText> <xText>W niniejszej sprawie organ nie podważył faktu pozostawania przez ubezpieczoną niezdolną do pracy w okresie spornym, Sąd również nie znalazł podstaw, aby poddać ten fakt<xBRx></xBRx>w wątpliwość. Z dokumentów przedstawionych przez ubezpieczoną (k. 5) oraz jej zamazań wynika, że w spornym okresie korzystała z zabiegów rehabilitacyjnych i nie wykonywała działalności gospodarczej (k. 5).</xText> <xText>W konsekwencji, Sąd uwzględnił odwołanie w całości i w oparciu o treść <xLexLink xArt="art. 477(14);art. 477(14) § 2" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 477<xSUPx>14</xSUPx> § 2 k.p.c.</xLexLink> zmienił zaskarżoną decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w <xAnon>S.</xAnon> <xBRx></xBRx>z dnia 14 marca 2023 r. przyznając <xAnon>S. M.</xAnon> prawo do zasiłku chorobowego za sporny okres.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>ZARZĄDZENIE</xName> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText><xAnon>(...)</xAnon></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText><xAnon>(...)</xAnon></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText><xAnon>(...)</xAnon></xText> </xUnit> <xText xALIGNx="left"><xAnon>S.</xAnon>,<xAnon>(...)</xAnon></xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Klaudia Suszko

Klaudia Suszko

UZASADNIENIE Decyzją z dnia 14 marca 2023 r. znak(...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział wS.odmówiłS. M.prawa do zasiłku chorobowego za okres od dnia 15 lutego 2023 r. do dnia 28 lutego 2023 r. na podstawieart. 53 ust. 1 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 roku o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa. Uzasadniając swoje stanowisko organ rentowy wskazał, że przeszkodą dla uwzględnienia wnioskuS. M.o wypłatę zasiłku chorobowego było wystawienie zaświadczenia lekarskiego o czasowej niezdolności do pracy rozpoczynające się drugiego dnia po dniu jej badania. Zaświadczenie lekarskie wystawione od dnia 15 lutego 2023 r. do dnia 29 lutego 2023 r.seria (...)wystawione zostało w dniu 13 lutego 2023 r., przez co nie spełnia warunków określonych w §7 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 10 listopada 2015 r. w sprawie trybu i sposobu orzekania o czasowej niezdolności do pracy, wystawiania zaświadczenia lekarskiego oraz trybu i sposobu sprostowania błędu w zaświadczeniu lekarskim (Dz.U. z 2015 r. poz. 2013). Od powyższej decyzji odwołanie wniosła ubezpieczonaS. M., wskazując, że w dniu 15 lutego 2024 r. rozpoczynała zabiegi rehabilitacyjne, natomiast dzień 13 lutego 2023 r. był jedynym dniem, w którym lekarz wystawiający zaświadczenie przyjmowałw tamtym tygodniu pacjentów w poradni. W odpowiedzi na odwołanie Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział wS.wniósł o oddalenie odwołania w całości wywodząc jak w zaskarżonej decyzji. Sąd ustalił następujący stan faktyczny: S. M.urodziła się w dniu (...)Prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą. Z tego tytułu podlega ubezpieczeniom społecznym, w tym ubezpieczeniu chorobowemu. Niesporne W dniu 13 lutego 2023 r.S. M.wystawiono zaświadczenie lekarskie o czasowej niezdolności do pracy na okres od dnia 15 lutego 2023 r. do dnia 28 lutego 2023 r. Niesporne W dniu 17 lutego 2023 r.S. M.złożyła wniosek o przyznanie jej zasiłku chorobowego na okres od dnia 15 lutego 2023 r. do dnia 28 lutego 2023 r. Niesporne, nadto: zaświadczenie płatnika składek – k. 1-4 akt rentowych. S. M.choruje na łuszczycowe zapalenie stawów. Zgodnie z zaleceniami reumatologa dwa razy w roku powinna odbywać rehabilitację w okresie wiosennymi jesiennym. W dniu 15 lutego 2023 r. rozpoczęła rehabilitację, na którą składało się 40 zabiegów. Lekarz rehabilitacji, która miała wystawić zaświadczenie lekarskie o czasowej niezdolności do pracy, przyjmuje w poradni jedynie raz w tygodniu, a dzień ten wypadał 13 lutego 2023 r. Lekarz rehabilitacji wystawiła zaświadczenie w dniu 13 lutego 2023 r. na okres od dnia 15 lutego 2023 r. do dnia 28 lutego 2023 r. Niezdolność do pracyS. M.była związana z rehabilitacją, nie prowadziła w tym czasie działalności gospodarczej. W okresie od dnia 15 lutego 2023 r. do dnia 28 lutego 2023 r.S. M.pozostawała niezdolna do pracy. Niesporne, nadto: przesłuchanieS. M.– k. 38-38v. Sąd zważył, co następuje: Stan faktyczny w niniejszej sprawie ustalony został w oparciu o zgromadzone dokumenty i korespondujące z nimi zeznania ubezpieczonej. Sąd nie znalazł podstaw do odmówienia wiary wskazanym dowodom. Rzetelność i autentyczność dokumentów nie były podważane przez strony i nie budziły wątpliwości. ZeznaniaS. M.korespondowały z dokumentami, a organ rentowy nie naprowadził żadnych dowodów pozostających z nimi w sprzeczności. Sąd nie znalazł podstaw do podważenia zeznań odwołującej się w żadnym zakresie. Na tle dokonanych ustaleń faktycznych istniały podstawy do przyznania ubezpieczonej prawa do zasiłku chorobowego za cały sporny okres. Zgodnie zart. 6 ust. 1 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnychz ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa(Dz.U. z 2023 r. poz. 2780) zasiłek chorobowy przysługuje ubezpieczonemu, który stał sięniezdolny do pracyz powodu chorobyw czasie trwania ubezpieczenia chorobowego. Przepis art. 4 ust. 1 pkt 1 ustawy stanowi, że ubezpieczony nabywa prawo do zasiłku chorobowego po upływie 30 dni nieprzerwanego ubezpieczenia chorobowego – jeżeli podlega obowiązkowo temu ubezpieczeniu. Zasiłek chorobowy przysługuje również osobie, która stała się niezdolna do pracy po ustaniu tytułu ubezpieczenia chorobowego, jeżeli niezdolność do pracy trwała bez przerwy co najmniej 30 dni i powstała nie później niż w ciągu 14 dni od ustania tytułu ubezpieczenia chorobowego (art. 7 pkt 1 ustawy). Zgodnie zart. 53 ust. 1 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa(Dz.U. z 2023 r. poz. 2780) przy ustalaniu prawa do zasiłków i ich wysokości dowodami stwierdzającymi czasową niezdolność do pracy z powodu choroby, pobytu w szpitalu albo innym zakładzie leczniczym podmiotu leczniczego wykonującego działalność leczniczą w rodzaju stacjonarne i całodobowe świadczenia zdrowotne albo konieczność osobistego sprawowania opieki nad chorym członkiem rodziny są zaświadczenia lekarskie, o których mowa wart. 55 ust. 1 i art. 55a ust. 7, albo wydruk zaświadczenia lekarskiego, o którym mowa wart. 55a ust. 6. Zgodnie z § 7 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 10 listopada 2015 r. w sprawie trybu i sposobu orzekania o czasowej niezdolności do pracy, wystawiania zaświadczenia lekarskiego oraz trybu i sposobu sprostowania błędu w zaświadczeniu lekarskim (Dz.U. z 2015 r. poz. 2013): 1. Zaświadczenie lekarskie wystawia się na okres od dnia, w którym przeprowadzono badanie, lub od dnia bezpośrednio następującego po dniu badania; 2. Zaświadczenie lekarskie może być wystawione na okres rozpoczynający się po dniu badania, nie później jednak niż 4. dnia po dniu badania, jeżeli: 1) bezpośrednio po dniu badania przypadają dni wolne od pracy; 2) badanie jest przeprowadzane w okresie wcześniej orzeczonej czasowej niezdolności do pracy. 3. Okres orzeczonej czasowej niezdolności do pracy może obejmować okres nie dłuższy niż 3 dni poprzedzające dzień, w którym przeprowadzono badanie, jeżeli jego wyniki wykazują, że ubezpieczony w tym okresie niewątpliwie był niezdolny do pracy; 4. Okres orzeczonej czasowej niezdolności do pracy przez lekarza psychiatrę może obejmować okres wcześniejszy niż określony w ust. 3, w przypadku stwierdzenia lub podejrzenia zaburzeń psychicznych ograniczających zdolność ubezpieczonego do oceny własnego postępowania. W niniejszej sprawie bezsprzecznie zaświadczenie lekarskie wystawione w dniu 13 lutego 2023 r.seria (...)zostało wystawione w sposób niezgodny z § 7 ust. 1, ponieważ okres czasowej niezdolności do pracy ubezpieczonej rozpoczynał się drugiego dnia po dniu badania, tj. w dniu 15 lutego 2023 r. Sąd przyznał w tym względzie słuszność argumentacji organu rentowego. Jednak Sąd zważył, że w niniejszej sprawie podstawą przyznania świadczenia w postaci zasiłku chorobowego nie jest prawidłowość wystawienia zaświadczenia lekarskiego o czasowej niezdolności do pracy, a fakt pozostawania przez ubezpieczoną niezdolną do pracy podczas okresu spornego. Organ podczas trwania niniejszego procesu słusznie podważał prawidłowość wystawienia zaświadczenia lekarskiego o czasowej niezdolności do pracy, a Sąd argumentację organu w tym zakresie przyjmuje za własną. Nie kwestionował jednak jednocześnie, że ubezpieczona w okresie od 15 do 28 lutego pozostawała niezdolna do pracy. Należy w tym miejscu przywołać treść postanowienia Sądu Najwyższego – Izby Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 8 lipca 2021 r., sygn. akt II USK 250/21. Zgodnie z treścią uzasadnienia przywoływanego postanowienia,ustawa o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwakonsekwentnie odróżnia stan niezdolności do pracy od zaświadczenia lekarskiego, które ma ten stan dowodzić. Świadczy o tym nie tylko treśćart. 53 ust. 1ww. ustawy, ale także konstrukcja przepisów art. 6-9 tej ustawy, w których ustawodawca posługuje się pojęciem „niezdolności do pracy”, a nie używa sformułowania „orzeczona niezdolność do pracy” czy też „niezdolność do pracy stwierdzona zaświadczeniem lekarskim”. Sąd podziela powyższy pogląd Sadu Najwyższego wskazując, że zaświadczenie lekarskie jest jedynie dowodem potwierdzającym okres niezdolności do pracy zart. 53 ust. 1 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwaa nie przesłanką uzyskania świadczenia, gdyż tą pozostaje sam stan niezdolności do pracy osoby ubezpieczonej. W niniejszej sprawie organ nie podważył faktu pozostawania przez ubezpieczoną niezdolną do pracy w okresie spornym, Sąd również nie znalazł podstaw, aby poddać ten faktw wątpliwość. Z dokumentów przedstawionych przez ubezpieczoną (k. 5) oraz jej zamazań wynika, że w spornym okresie korzystała z zabiegów rehabilitacyjnych i nie wykonywała działalności gospodarczej (k. 5). W konsekwencji, Sąd uwzględnił odwołanie w całości i w oparciu o treśćart. 47714§ 2 k.p.c.zmienił zaskarżoną decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału wS.z dnia 14 marca 2023 r. przyznającS. M.prawo do zasiłku chorobowego za sporny okres. ZARZĄDZENIE 1 (...) 2 (...) 3 (...) S.,(...)

15/551530/0004521/U

Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie

IX Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

152520000000503_I_C_000447_2023_Uz_2023-12-29_001

I C 447/23

2023-12-29 01:00:00.0 CET

2024-02-13 17:30:05.0 CET

2024-02-13 15:57:00.0 CET

15252000

503

SENTENCE, REASON

Sygn. akt I C 447/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 29 grudnia 2023 roku Sąd Okręgowy w Sieradzu I Wydział Cywilny w składzie następującym: Przewodniczący: sędzia Tomasz Choczaj Protokolant: Kinga Brocka po rozpoznaniu w dniu 21 grudnia 2023 roku w Sieradzu na rozprawie sprawy z powództwa K. W. i Z. W. przeciwko Skarbowi Państwa - (...) (...) Zarządu (...) w B. o ochronę naturalnego środowiska człowieka 1 zasądza od pozwanego Skarbu Państwa - (...) (...) Zarządu (...) w B. na rze

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Iwona Bartel" xPublisher="Iwobar_so_sieradz" xEditorFullName="Iwona Bartel" xEditor="Iwobar_so_sieradz" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="7" xFlag="published" xVolType="15/252000/0000503/C" xYear="2023" xVolNmbr="000447" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText>Sygn. akt I C 447/23</xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right">Dnia 29 grudnia 2023 roku</xText> <xText xALIGNx="left">Sąd Okręgowy w Sieradzu I Wydział Cywilny</xText> <xText xALIGNx="left">w składzie następującym:</xText> <xText xALIGNx="left"> Przewodniczący: sędzia Tomasz Choczaj</xText> <xText xALIGNx="left"> Protokolant: Kinga Brocka</xText> <xText xALIGNx="left">po rozpoznaniu w dniu 21 grudnia 2023 roku w Sieradzu</xText> <xText xALIGNx="left">na rozprawie</xText> <xText xALIGNx="left">sprawy z powództwa <xAnon>K. W.</xAnon> i <xAnon>Z. W.</xAnon></xText> <xText>przeciwko Skarbowi Państwa - <xAnon>(...)</xAnon> <xAnon> (...) Zarządu (...)</xAnon> <xBRx></xBRx>w <xAnon>B.</xAnon></xText> <xText>o ochronę naturalnego środowiska człowieka</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>zasądza od pozwanego Skarbu Państwa - <xAnon>(...)</xAnon> <xAnon> (...) Zarządu (...)</xAnon> w <xAnon>B.</xAnon> na rzecz powodów <xAnon>K. W.</xAnon> <xBRx></xBRx>i <xAnon>Z. W.</xAnon> kwotę:</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">a</xName> <xText>131 574,82 zł (sto trzydzieści jeden tysięcy pięćset siedemdziesiąt cztery złote 82/100) tytułem odszkodowania wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 1 listopada 2018 roku do dnia zapłaty,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">b</xName> <xText>3 600,00 zł (trzy tysiące sześćset złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa prawnego wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie <xBRx></xBRx>od dnia uprawomocnienia się niniejszego wyroku do dnia zapłaty;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>nakazuje pobrać od pozwanego Skarbu Państwa - <xAnon>(...)</xAnon> <xAnon> (...) Zarządu (...)</xAnon> w <xAnon>B.</xAnon> na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Okręgowego w Sieradzu kwotę 8 263,04 zł (osiem tysięcy dwieście sześćdziesiąt trzy złote 4/100) tytułem brakujących kosztów opinii biegłych.</xText> </xUnit> <xText><xIx>Sygn. akt I C 447/23</xIx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText><xIx> <xAnon>Z. W.</xAnon> i <xAnon>K. W.</xAnon> wnieśli o zasądzenie od Skarbu Państwa - <xAnon>(...)</xAnon> <xAnon> (...) Zarządu (...)</xAnon> w <xAnon>B.</xAnon> kwoty 15 000,00 zł tytułem odszkodowania za obniżenie wartości nieruchomości <xBRx></xBRx>wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 1 listopada 2018 r. do dnia zapłaty; kwoty 15 000,00 zł tytułem odszkodowania związanego z koniecznością modernizacji akustycznej budynku wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 1 listopada 2018 r. do dnia zapłaty; kosztów procesu. </xIx></xText> <xText><xIx> Pozwany wniósł o oddalenie powództwa oraz o zasądzenie od powodów <xBRx></xBRx>na jego rzecz kosztów procesu.</xIx></xText> <xText><xIx>Pismem procesowym z 10 lutego 2022 r. pełnomocnik powodów rozszerzył powództwo określone w pkt 1 pozwu i wniósł o zasądzenie od pozwanego na ich rzecz kwoty 44 610,00 zł tytułem odszkodowania za obniżenie wartości nieruchomości wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 1 listopada 2018 r. do dnia zapłaty.</xIx></xText> <xText><xIx> Pismem procesowym z 28 czerwca 2023 r. pełnomocnik powodów wniósł <xBRx></xBRx>o zasądzenie od pozwanego na ich rzecz kwoty 44 610,00 zł tytułem odszkodowania za obniżenie wartości nieruchomości wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 1 listopada 2018 r. do dnia zapłaty; kwoty 86 964,82 zł tytułem odszkodowania związanego z koniecznością modernizacji akustycznej budynku wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 1 listopada 2018 r. <xBRx></xBRx>do dnia zapłaty; kosztów procesu.</xIx></xText> <xText><xIx> Postanowieniem z 31 lipca 2023 r. Sąd Rejonowy w Łasku stwierdził swą niewłaściwość rzeczową i przekazać sprawę do rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Sieradzu. </xIx></xText> <xText><xIx> Pozwany wniósł o oddalenie powództwa oraz zasądzenie od powoda na jego rzecz kosztów procesu.</xIx></xText> <xText xALIGNx="center"> <xIx> <xBx>Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:</xBx> </xIx></xText> <xText><xIx> Powodowie są współwłaścicielami na zasadzie wspólności ustawowej małżeńskiej nieruchomości położonej w miejscowości <xAnon>O.</xAnon>, <xAnon>ul. (...)</xAnon>, oznaczonej numerem <xAnon>działki (...)</xAnon>, o powierzchni 0,0830 ha, dla której Sąd Rejonowy w Łasku prowadzi <xAnon>księgę wieczystą nr (...)</xAnon>, <xBx>(dowód: odpis z księgi wieczystej - k. 34 - 35; wypis z rejestru gruntów - k. 32; mapa <xBRx></xBRx>- k. 33)</xBx>.</xIx></xText> <xText><xIx> Nieruchomość ta jest zabudowana piętrowym budynkiem mieszkalnym jednorodzinnym z poddaszem nieużytkowym. Znajduje się na niej infrastruktura techniczna: energetyczna, wodociągowa i kanalizacyjna (szambo). Teren jest ogrodzony. Budynek mieszkalny został wykonany w technologii tradycyjnej, murowanej. Konstrukcja dachu jest drewniana, pokryta blachą. Okna <xBRx></xBRx>są plastikowe. Ogrzewanie zapewnia piec na ekogroszek. Na działce znajduje się również budynek gospodarczy, parterowy z poddaszem gospodarczym, murowany z pustaka żużlowego. Ma płaski dach kryty papą. Dla terenu tej działki nie ma opracowanego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, jednakże sporządzone jest studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy, z którego wynika, że położona jest ona na terenach zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej, <xBx>(dowód: wypis z rejestru gruntów <xBRx></xBRx>- k. 32; mapa - k. 33; opinia biegłej <xAnon>B. M.</xAnon> - koperta - k. 70)</xBx>.</xIx></xText> <xText><xIx>W dniu 25 października 2016 roku Sejmik Województwa <xAnon> (...)</xAnon> podjął uchwałę nr <xAnon>(...)</xAnon>w sprawie utworzenia strefy ograniczonego użytkowania, w której nastąpiło przesunięcie granic poszczególnych podobszarów oznaczonych wyodrębnionymi izoliniami, która to uchwała uchyliła jednocześnie uchwałę z dnia 9 lutego 2010 roku w sprawie utworzenia obszaru ograniczonego użytkowania dla lotniska wojskowego w <xAnon>Ł.</xAnon>. Zgodnie <xBRx></xBRx>z § 8 powołanej uchwały w obszarze ograniczonego użytkowania wprowadza <xBRx></xBRx>się następujące ograniczenia w zakresie przeznaczenia terenu: </xIx></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">a</xName> <xText><xIx>w podobszarze A: </xIx></xText> </xUnit> <xEnum> <xBullet></xBullet> <xEnumElem> <xText><xIx>zakaz przeznaczania terenu pod zabudowę mieszkaniową jedno<xBRx></xBRx>i wielorodzinną, zagrodową i zamieszkania zbiorowego, a także mieszkaniowo- usługową, </xIx></xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText><xIx>zakaz tworzenia terenów rekreacyjno- wypoczynkowych, </xIx></xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText><xIx>zakaz tworzenia stref ochronnych <xAnon> A</xAnon> uzdrowisk, </xIx></xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText><xIx>zakaz przeznaczania terenu pod budowę: szpitali, domów opieki społecznej, obiektów związanych ze stałym lub czasowym pobytem dzieci i młodzieży; </xIx></xText> </xEnumElem> </xEnum> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">b</xName> <xText><xIx>w podobszarze B: </xIx></xText> </xUnit> <xEnum> <xBullet></xBullet> <xEnumElem> <xText><xIx>zakaz tworzenia stref ochronnych <xAnon> A</xAnon> uzdrowisk, </xIx></xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText><xIx>zakaz przeznaczania terenu pod budowę: szpitali, domów opieki społecznej, obiektów związanych ze stałym lub czasowym pobytem dzieci i młodzieży, działających w porze nocy, <xBx>(bezsporne)</xBx>. </xIx></xText> </xEnumElem> </xEnum> <xText><xIx>Z § 9 tej uchwały wynika, że w obszarze ograniczonego użytkowania wprowadza się następujące ograniczenia w zakresie korzystania z terenu: </xIx></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">a</xName> <xText><xIx>w podobszarze A: </xIx></xText> </xUnit> <xEnum> <xBullet></xBullet> <xEnumElem> <xText><xIx>zakaz budowy budynków jedno i wielorodzinnych oraz zamieszkania zbiorowego, zagrodowego, mieszkaniowo - usługowego, szpitali, domów opieki społecznej, a także obiektów związanych ze stałym lub czasowym pobytem dzieci i młodzieży, </xIx></xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText><xIx>zakaz zmiany sposobu użytkowania obiektów budowlanych w całości lub części na budynki mieszkalne jedno- i wielorodzinne oraz zamieszkania zbiorowego, zabudowę zagrodową, mieszkaniowo- usługowe, szpitale, domy opieki społecznej, a także obiekty związane ze stałym lub czasowym pobytem dzieci i młodzieży, </xIx></xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText><xIx>dopuszcza się rozbudowę, odbudowę oraz nadbudowę istniejących szpitali, domów opieki społecznej i obiektów związanych ze stałym lub czasowym pobytem dzieci i młodzieży, </xIx></xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText><xIx>dopuszcza się zmianę sposobu użytkowania budynków w całości lub części na cele mieszkaniowe oraz budowę nowych budynków mieszkalnych jednorodzinnych jako towarzyszących innym funkcjom, <xBRx></xBRx>na warunkach określonych w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, </xIx></xText> </xEnumElem> </xEnum> <xText><xIx>a w przypadku braku planu miejscowego, na warunkach określonych <xBRx></xBRx>w decyzji o warunkach zabudowy;</xIx></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">a</xName> <xText><xIx>w podobszarze B: </xIx></xText> </xUnit> <xEnum> <xBullet></xBullet> <xEnumElem> <xText><xIx>zakaz budowy szpitali, domów opieki społecznej, obiektów związanych ze stałym lub czasowym pobytem dzieci i młodzieży, działających <xBRx></xBRx>w porze nocy, </xIx></xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText><xIx>zakaz zmiany sposobu użytkowania obiektów budowlanych w całości <xBRx></xBRx>lub części na szpitale, domy opieki społecznej oraz obiekty związane <xBRx></xBRx>ze stałym lub czasowym pobytem dzieci i młodzieży, działających <xBRx></xBRx>w porze nocy, </xIx></xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText><xIx>dopuszcza się rozbudowę odbudowę oraz nadbudowę istniejących szpitali, domów opieki społecznej i obiektów związanych ze stałym <xBRx></xBRx>lub czasowym pobytem dzieci i młodzieży, <xBx>(bezsporne)</xBx>. </xIx></xText> </xEnumElem> </xEnum> <xText><xIx>Z § 10 powyższej uchwały wynika, że w obszarze ograniczonego użytkowania wprowadza się następujące wymagania techniczne dotyczące budynków:</xIx></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">a</xName> <xText><xIx>w podobszarze A - w budynkach istniejących oraz nowoprojektowanych należy zapewnić właściwy klimat akustyczny w pomieszczeniach wymagających ochrony akustycznej, zgodnie z obowiązującymi normami, poprzez zastosowanie przegród budowlanych o odpowiedniej izolacyjności akustycznej; </xIx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">b</xName> <xText><xIx>w podobszarze B - w budynkach szpitali, domów opieki społecznej <xBRx></xBRx>i budynkach związanych ze stałym lub czasowym pobytem dzieci <xBRx></xBRx>i młodzieży należy zapewnić właściwy klimat akustyczny <xBRx></xBRx>w pomieszczeniach wymagających ochrony akustycznej, zgodnie zobowiązującymi normami, poprzez zastosowanie przegród budowlanych o odpowiedniej izolacyjności akustycznej, <xBx>(bezsporne)</xBx>. </xIx></xText> </xUnit> <xText><xIx>Przedmiotowe działki znajdują się na terenie wyżej wspomnianego obszaru ograniczonego użytkowania dla lotniska wojskowego w <xAnon>Ł.</xAnon> w granicach podobszaru A, <xBx>(dowód: opinia biegłej <xAnon>B. M.</xAnon> - koperta - k. 70; opinia biegłego <xAnon>W. P.</xAnon> - k. 88 - 118; opinia pisemna biegłego <xAnon>Z. B.</xAnon> - k. 141 - 152)</xBx>.</xIx></xText> <xText><xIx>Wprowadzenie wymienioną wyżej uchwałą obszaru ograniczonego użytkowania zmniejszyło wartość przedmiotowej działki o kwotę 44 610,00 zł, <xBx>(dowód: opinia biegłej <xAnon>B. M.</xAnon> - koperta - k. 70)</xBx>. </xIx></xText> <xText><xIx>Na nieruchomości powodów skutek działania lotniska wojskowego dochodzi do przekroczenia dopuszczalnego poziomu hałasu lotniczego <xBRx></xBRx>w środowisku w porze nocnej. Przed utworzeniem obszaru ograniczonego użytkowania dla lotniska wojskowego <xAnon>Ł.</xAnon> budynek mieszkalny był dostatecznie wyciszony zgodnie z normami <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19940890414" xTitle="Ustawa z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane" xAddress="Dz. U. z 1994 r. Nr 89, poz. 414">prawa budowlanego</xLexLink>, stosującymi się na terenach, na których obowiązują i są spełnione przepisy dotyczące ochrony przed hałasem lotniczym. W celu zapewnienia odpowiedniego klimatu akustycznego przy uwzględnieniu wymogów wygłuszania budynków ustanowionych w uchwale Sejmiku Województwa <xAnon> (...)</xAnon> nr <xAnon>(...)</xAnon> i Polskich Normach <xBRx></xBRx>- w budynku mieszkalnym należy zwiększyć izolacyjność akustyczną poprzez: wymianę łącznie pięciu okien na okna o zwiększonej izolacyjności akustycznej <xBRx></xBRx>i zamontowanie 16 nawiewników ściennych. Koszt tych prac wynosi 86 964,82 zł brutto, <xBx>(dowód: opinia biegłego <xAnon>W. P.</xAnon> - k. 88 - 118; opinia pisemna biegłego <xAnon>Z. B.</xAnon> - k. 141 - 152)</xBx>.</xIx></xText> <xText><xIx>Powodowie wezwali pozwanego do zapłaty kwoty 66 000,00 zł tytułem odszkodowania za obniżenie wartości nieruchomości w związku z ograniczeniem sposobu korzystania z należącej do nich nieruchomości wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia opóźnienia do dnia zapłaty; kwoty <xBRx></xBRx>150 000,00 zł tytułem odszkodowania związanego z koniecznością modernizacji akustycznej poprzez zapewnienie właściwego klimatu akustycznego przedmiotowej nieruchomości wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia opóźnienia do dnia zapłaty; kwoty 90,00 zł tytułem kosztów uzyskania dokumentacji, poczty i usług kserograficznych - wszystkich kwot <xBRx></xBRx>w terminie 7 dni od dnia otrzymania wezwania. Pozwany otrzymał to pismo <xBRx></xBRx>29 października 2018 r. Pismem z 31 października 2018 r. odmówił uznania zgłoszonych roszczeń, <xBx>(dowód: wezwanie do zapłaty wraz z potwierdzeniem nadania - k. 40 - 45; pismo - k. 46)</xBx>. </xIx></xText> <xText><xIx>Powyższy stan faktyczny jest częściowo bezsporny, bowiem Sąd ustalił <xBRx></xBRx>go na podstawie dokumentów przedłożonych przez strony, których wiarygodność i prawdziwość nie była przez nie kwestionowana.</xIx></xText> <xText><xIx>Sąd ustalił utratę wartości działki w oparciu o opinię biegłej z zakresu szacowania nieruchomości <xAnon>B. M.</xAnon>. Na podstawie opinii biegłego <xAnon>W. P.</xAnon> Sąd ustalił, że na skutek działania lotniska wojskowego w <xAnon>Ł.</xAnon> dochodzi do przekroczenia dopuszczalnych norm hałasu na działce należącej do powodów; że budynek był dostatecznie wyciszony przed wejściem <xBRx></xBRx>w życie powyższej uchwały i zakres robót potrzebnych do zapewnienia budynkowi odpowiedniego klimatu akustycznego. Na podstawie opinii <xAnon>Z. B.</xAnon> Sąd ustalił wartość prac koniecznych do zapewnienia budynkowi odpowiedniego klimatu akustycznego. Opinie te Sąd uznał za wiarygodne, albowiem są jasne, wewnętrznie niesprzeczne oraz naukowo i logicznie uzasadnione. Zostały one wykonane w oparciu o oględziny nieruchomości oraz o przedstawioną przez strony dokumentacje. Sporządzono je z uwzględnieniem zasad fachowej wiedzy <xBRx></xBRx>i doświadczenia.</xIx></xText> <xText xALIGNx="center"> <xIx> <xBx>Sąd Okręgowy zważył, co następuje:</xBx> </xIx></xText> <xText><xIx> Zgodnie z treścią <xLexLink xArt="art. 129;art. 129 ust. 2" xIsapId="WDU20010620627" xTitle="Ustawa z dnia 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony środowiska" xAddress="Dz. U. z 2001 r. Nr 62, poz. 627">art. 129 ust. 2 ustawy z 27 kwietnia 2001 r.</xLexLink> - Prawo ochrony środowiska (tekst jedn., Dz. U. z 2024 r., poz. 54 ze zm.), w związku <xBRx></xBRx>z ograniczeniem sposobu korzystania z nieruchomości jej właściciel może żądać odszkodowania za poniesioną szkodę. </xIx></xText> <xText><xIx>Przesłankami wynikającymi z tej regulacji są: wejście w życie rozporządzenia lub aktu prawa miejscowego powodującego ograniczenie sposobu korzystania z nieruchomości, szkoda poniesiona przez właściciela nieruchomości, jej użytkownika wieczystego lub osobę, której przysługuje <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19460570319" xTitle="Dekret z dnia 11 października 1946 r. - Prawo rzeczowe" xAddress="Dz. U. z 1946 r. Nr 57, poz. 319">prawo rzeczowe</xLexLink> do nieruchomości i związek przyczynowy między wprowadzonym ograniczeniem sposobu korzystania z nieruchomości a szkodą. </xIx></xText> <xText><xIx>Z powyższego przepisu wynika także, iż szkodą jest także zmniejszenie wartości nieruchomości, co koresponduje z pojęciem straty w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 361;art. 361 § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 361 § 2 k.c.</xLexLink></xIx></xText> <xText><xIx>W orzecznictwie sądów powszechnych i Sądu Najwyższego utrwalił się pogląd, z którego wynika, że przy definiowaniu obszaru ograniczonego użytkowania trzeba dostrzegać z jednej strony związane z jego utworzeniem ograniczenia w zakresie sposobu korzystania z nieruchomości, z drugiej, przyczyny, które legły u podstaw utworzenia tego obszaru. Ograniczenia <xBRx></xBRx>są związane z konkretną nieruchomością położoną na tym obszarze i dotyczą każdego właściciela, gdyż dopóki będzie istniał obszar ograniczonego użytkowania, dopóty będą obowiązywały wprowadzone na jego terenie ograniczenia w zakresie przeznaczenia, wymagań technicznych dotyczących budynków oraz sposobu korzystania z gruntów. </xIx></xText> <xText><xIx>Praktycznie zawsze obszar ograniczonego użytkowania ingeruje w prawo własności i w sferę wolności właściciela, wobec czego wyszczególnienie sytuacji, w których dojdzie do utworzenia go, jest wyczerpujące i wymaga uprzedniego stwierdzenia, że zastosowanie najlepszych dostępnych metod i środków nie doprowadziło do utrzymania dopuszczalnych warunków środowiska. Konieczność utworzenia obszaru wynika z tego, że jest to jedyny sposób uzyskania efektu w postaci ochrony zasobów środowiska, który uwzględnić powinien wyczerpanie dostępnych środków i zasadę proporcjonalności przewidzianą w <xLexLink xArt="art. 31;art. 31 ust. 3" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 31 ust. 3 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej</xLexLink>. Samo już zatem utworzenie obszaru ograniczonego użytkowania wskazuje na negatywne oddziaływanie lotniska na środowisko w stopniu wymagającym wprowadzenia ograniczeń <xBRx></xBRx>w wykonywaniu prawa własności. Ograniczenia te musi respektować każdy właściciel nieruchomości (patrz wyrok Sądu Najwyższego z 25 lutego 2009 r., <xBRx></xBRx>II CSK 565/08 i wyrok Sądu Najwyższego z 25 lutego 2009 r., II CSK 546/08, Lex 528219).</xIx></xText> <xText><xIx>Mając powyższe na uwadze oraz zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, zwłaszcza opinię biegłej <xAnon>B. M.</xAnon>, należy stwierdzić, <xBRx></xBRx>że wskutek wprowadzenia obszaru ograniczonego użytkowania powodowie ponieśli szkodę, która polega na ograniczeniu w sposobie korzystania <xBRx></xBRx>z nieruchomości i zmniejszeniu jej wartości, ponieważ znajduje się ona w całości w podobszarze A obszaru ograniczonego użytkowania wprowadzonego uchwałą Nr <xAnon>(...)</xAnon> Sejmiku Województwa <xAnon> (...)</xAnon> z 25 października 2016 r.</xIx></xText> <xText><xIx>Należy w tym miejscu dodać, że powodowie nie mogą dochodzić zakazania immisji hałasu przez lotnisko. Zatem mają ograniczoną możliwość wykonywania swojego prawa własności poprzez podejmowanie działań ochronnych. Wypada zauważyć, że nieruchomość jest dobrem inwestycyjnym i o ile nie jest wyłączona spod obrotu podlega regułom rynkowym, a jej wartość jest weryfikowana przez wolny rynek, niezależnie od tego czy właściciel zamierza ją zbyć, czy też nie poczynił w tym zakresie żadnych kroków (patrz wyroki Sądu Apelacyjnego <xBRx></xBRx>w <xAnon>P.</xAnon>: z 30 września 2009 r., I ACa 484/09, Lex 756606 i I ACa 772/09 <xBRx></xBRx>z 17 czerwca 2010 r., Lex 756717). Zatem do zakresu szkody podlegającej naprawieniu na podstawie art. 129 ust. 2 cytowanej wcześniej ustawy należy obniżenie wartości nieruchomości wynikające z faktu, że jej właściciele będą musieli znosić dopuszczalne na tym obszarze immisje, np. hałas (patrz wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z 18 listopada 2010 r., I ACa 884/10, Lex 756735). <xAnon> (...)</xAnon> powódki znajdują się w pobliżu lotniska wojskowego w <xAnon>Ł.</xAnon>, zatem hałas wytwarzany przez samoloty negatywnie postrzegany jest przez potencjalnych nabywców. Z opinii biegłego ds. wyceny nieruchomości wynika, <xBRx></xBRx>że zainteresowanie nabyciem nieruchomości w okolicach lotniska w obszarze ograniczonego użytkowania spadło, a ewentualni nabywcy mogą być skłonni <xBRx></xBRx>do ich kupna za niższą cenę. Dlatego Sąd ustalił za biegłą, że wartość rynkowa nieruchomości należącej do powodów uległa obniżeniu o kwotę 44 610,00 zł. </xIx></xText> <xText><xIx>Przechodząc do drugiego roszczenia powodów, które dotyczyło zwrotu nakładów na rewitalizację akustyczną budynków, należy przytoczyć treść art. 136 ust. 3 wyżej wymienionej ustawy, z którego wynika, że w razie określenia <xBRx></xBRx>na obszarze ograniczonego użytkowania wymagań technicznych dotyczących budynków, szkodą, o której mowa w przepisie art. 129 ust. 2 ustawy, są także koszty poniesione w celu wypełnienia tych wymagań przez istniejące budynki, nawet w przypadku braku obowiązku podjęcia działań w tym zakresie. </xIx></xText> <xText><xIx>W tym miejscu należy zwrócić uwagę na uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 28 października 2022 r., zgodnie z którą właścicielowi nieruchomości położonej w strefie ograniczonego użytkowania, o której mowa w <xLexLink xArt="art. 135" xIsapId="WDU20010620627" xTitle="Ustawa z dnia 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony środowiska" xAddress="Dz. U. z 2001 r. Nr 62, poz. 627">art. 135 ustawy prawo ochrony środowiska</xLexLink>, nie przysługuje odszkodowanie w wysokości odpowiadającej kosztom zapewnienia w budynku znajdującym się na tej nieruchomości odpowiedniego klimatu akustycznego, jeżeli koszty te nie zostały poniesione. W niniejszej sprawie powodowie nie ponieśli jeszcze żadnych kosztów rewitalizacji akustycznej, jednakże należy mieć na uwadze, iż pogląd prawny wyrażony w tej uchwale jest wiążący jedynie dla sądu w sprawie, w której został wydany. Zdaniem Sądu powielenie tezy Sądu Najwyższego również w niniejszej sprawie byłoby krzywdzące dla powodów. Obecna lina orzecznicza mająca związek z lotniskiem wojskowym w <xAnon>Ł.</xAnon> kształtuje się odmiennie od tej wyrażonej w tym rozstrzygnięciu Sądu Najwyższego.</xIx></xText> <xText><xIx>W orzecznictwie sądów powszechnych i Sądu Najwyższego utrwalił się pogląd, z którego wynika, że obowiązek naprawienia szkody przez wypłatę odpowiedniej sumy pieniężnej powstaje z chwilą jej wyrządzenia i nie jest uzależniony od tego, czy poszkodowany dokonał naprawy rzeczy i czy w ogóle zamierza ją naprawić. Odszkodowanie bowiem ma wyrównać uszczerbek majątkowy powstały w wyniku zdarzenia wyrządzającego szkodę, istniejący w chwili jej wyrządzenia do czasu, gdy zobowiązany wypłaci poszkodowanemu sumę pieniężną odpowiadającą szkodzie ustalonej w sposób prawem przewidziany (patrz uchwała Sądu Najwyższego z 15 listopada 2001 r., III CZP 68/01, OSNC 2002, zeszyt 6, poz. 74).</xIx></xText> <xText><xIx>W tej sprawie obowiązek pozwanego do naprawienia szkody powodów, który polega na uiszczeniu odpowiedniej sumy pieniężnej, powstał z chwilą wejścia w życie uchwały Sejmiku Województwa <xAnon> (...)</xAnon>. Ustalała ona bowiem zakres koniecznych do wykonania nakładów rewitalizacyjnych, zmierzających <xBRx></xBRx>do przyczynienia się do zwiększenia atrakcyjności nieruchomości niewpływającej na podniesienie jej wartości z uwagi na lokalizację w strefie ograniczonego użytkowania.</xIx></xText> <xText><xIx>Budynek mieszkalny znajdujący się na nieruchomości powodów jest przeznaczony na potrzeby mieszkaniowe i niewątpliwie wymaga ochrony akustycznej na podstawie przepisów <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU20020750690" xTitle="Rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie" xAddress="Dz. U. z 2002 r. Nr 75, poz. 690">rozporządzenia Ministra Infrastruktury <xBRx></xBRx>z 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie</xLexLink>. Z opinii biegłego wynika, że nie spełnia on obowiązujących wymogów, a przez to nie zapewnia należytego klimatu akustycznego. Zdaniem Sądu, w celu ochrony akustycznej konieczne jest poczynienie nakładów, których koszty biegły określił na kwotę 86 964,82 zł brutto.</xIx></xText> <xText><xIx>Z tych wszystkich względów, Sąd orzekł, jak w pkt 1 a wyroku, na podstawie art. 129 ust. 2 i art. 136 Prawo ochrony środowiska (tekst jedn., Dz. U. z 2024 r., poz. 54 ze zm.), zasądzając na rzecz powodów kwotę 131 574,82 zł.</xIx></xText> <xText><xIx>O odsetkach ustawowych za opóźnienie Sąd orzekł na podstawie <xLexLink xArt="art. 481;art. 481 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 481 § 1 k.c.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 455" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 455 k.c.</xLexLink> Sąd zasądził odsetki od 1 listopada 2018 r. Pozwany <xBRx></xBRx>29 października 2018 r. otrzymał pismo powodów z wezwaniem do zapłaty, <xBRx></xBRx>na które udzielił odpowiedzi 31 października 2018 r., zatem od dnia następnego pozostawał w zwłoce. </xIx></xText> <xText><xIx>O kosztach procesu Sąd orzekł, jak w pkt 1 b wyroku, na podstawie <xLexLink xArt="art. 98" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 98 k.p.c.</xLexLink>, gdyż powód wygrał sprawę w całości. Poniósł on koszty zastępstwa prawnego w kwocie 3 600,00 zł, które zostały ustalone na podstawie § 2 pkt 5 <xBRx></xBRx>w zw. z § 21 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (tekst jedn., Dz. U. z 2023 r., poz. 1935).</xIx></xText> <xText><xIx>O brakujących kosztach procesu Sąd orzekł, jak w pkt 2 wyroku, <xBRx></xBRx>na podstawie art. 113 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (tekst jedn., Dz. U. z 2023 roku, poz. 1144 ze zm.) w zw. z <xLexLink xArt="art. 98" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 98 k.p.c.</xLexLink> Brakujące koszty procesu, to brakujące koszty opinii biegłych w wysokości 8 263,04 zł. </xIx></xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

sędzia Tomasz Choczaj

Iwona Bartel

Kinga Brocka

Iwona Bartel

Sygn. akt I C 447/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 29 grudnia 2023 roku Sąd Okręgowy w Sieradzu I Wydział Cywilny w składzie następującym: Przewodniczący: sędzia Tomasz Choczaj Protokolant: Kinga Brocka po rozpoznaniu w dniu 21 grudnia 2023 roku w Sieradzu na rozprawie sprawy z powództwaK. W.iZ. W. przeciwko Skarbowi Państwa -(...)(...) Zarządu (...)wB. o ochronę naturalnego środowiska człowieka 1 zasądza od pozwanego Skarbu Państwa -(...)(...) Zarządu (...)wB.na rzecz powodówK. W.iZ. W.kwotę: a 131 574,82 zł (sto trzydzieści jeden tysięcy pięćset siedemdziesiąt cztery złote 82/100) tytułem odszkodowania wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 1 listopada 2018 roku do dnia zapłaty, b 3 600,00 zł (trzy tysiące sześćset złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa prawnego wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienieod dnia uprawomocnienia się niniejszego wyroku do dnia zapłaty; 2 nakazuje pobrać od pozwanego Skarbu Państwa -(...)(...) Zarządu (...)wB.na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Okręgowego w Sieradzu kwotę 8 263,04 zł (osiem tysięcy dwieście sześćdziesiąt trzy złote 4/100) tytułem brakujących kosztów opinii biegłych. Sygn. akt I C 447/23 UZASADNIENIE Z. W.iK. W.wnieśli o zasądzenie od Skarbu Państwa -(...)(...) Zarządu (...)wB.kwoty 15 000,00 zł tytułem odszkodowania za obniżenie wartości nieruchomościwraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 1 listopada 2018 r. do dnia zapłaty; kwoty 15 000,00 zł tytułem odszkodowania związanego z koniecznością modernizacji akustycznej budynku wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 1 listopada 2018 r. do dnia zapłaty; kosztów procesu. Pozwany wniósł o oddalenie powództwa oraz o zasądzenie od powodówna jego rzecz kosztów procesu. Pismem procesowym z 10 lutego 2022 r. pełnomocnik powodów rozszerzył powództwo określone w pkt 1 pozwu i wniósł o zasądzenie od pozwanego na ich rzecz kwoty 44 610,00 zł tytułem odszkodowania za obniżenie wartości nieruchomości wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 1 listopada 2018 r. do dnia zapłaty. Pismem procesowym z 28 czerwca 2023 r. pełnomocnik powodów wniósło zasądzenie od pozwanego na ich rzecz kwoty 44 610,00 zł tytułem odszkodowania za obniżenie wartości nieruchomości wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 1 listopada 2018 r. do dnia zapłaty; kwoty 86 964,82 zł tytułem odszkodowania związanego z koniecznością modernizacji akustycznej budynku wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 1 listopada 2018 r.do dnia zapłaty; kosztów procesu. Postanowieniem z 31 lipca 2023 r. Sąd Rejonowy w Łasku stwierdził swą niewłaściwość rzeczową i przekazać sprawę do rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Sieradzu. Pozwany wniósł o oddalenie powództwa oraz zasądzenie od powoda na jego rzecz kosztów procesu. Sąd Okręgowy ustalił, co następuje: Powodowie są współwłaścicielami na zasadzie wspólności ustawowej małżeńskiej nieruchomości położonej w miejscowościO.,ul. (...), oznaczonej numeremdziałki (...), o powierzchni 0,0830 ha, dla której Sąd Rejonowy w Łasku prowadziksięgę wieczystą nr (...),(dowód: odpis z księgi wieczystej - k. 34 - 35; wypis z rejestru gruntów - k. 32; mapa- k. 33). Nieruchomość ta jest zabudowana piętrowym budynkiem mieszkalnym jednorodzinnym z poddaszem nieużytkowym. Znajduje się na niej infrastruktura techniczna: energetyczna, wodociągowa i kanalizacyjna (szambo). Teren jest ogrodzony. Budynek mieszkalny został wykonany w technologii tradycyjnej, murowanej. Konstrukcja dachu jest drewniana, pokryta blachą. Oknasą plastikowe. Ogrzewanie zapewnia piec na ekogroszek. Na działce znajduje się również budynek gospodarczy, parterowy z poddaszem gospodarczym, murowany z pustaka żużlowego. Ma płaski dach kryty papą. Dla terenu tej działki nie ma opracowanego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, jednakże sporządzone jest studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy, z którego wynika, że położona jest ona na terenach zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej,(dowód: wypis z rejestru gruntów- k. 32; mapa - k. 33; opinia biegłejB. M.- koperta - k. 70). W dniu 25 października 2016 roku Sejmik Województwa(...)podjął uchwałę nr(...)w sprawie utworzenia strefy ograniczonego użytkowania, w której nastąpiło przesunięcie granic poszczególnych podobszarów oznaczonych wyodrębnionymi izoliniami, która to uchwała uchyliła jednocześnie uchwałę z dnia 9 lutego 2010 roku w sprawie utworzenia obszaru ograniczonego użytkowania dla lotniska wojskowego wŁ.. Zgodniez § 8 powołanej uchwały w obszarze ograniczonego użytkowania wprowadzasię następujące ograniczenia w zakresie przeznaczenia terenu: a w podobszarze A:  zakaz przeznaczania terenu pod zabudowę mieszkaniową jednoi wielorodzinną, zagrodową i zamieszkania zbiorowego, a także mieszkaniowo- usługową, zakaz tworzenia terenów rekreacyjno- wypoczynkowych, zakaz tworzenia stref ochronnychAuzdrowisk, zakaz przeznaczania terenu pod budowę: szpitali, domów opieki społecznej, obiektów związanych ze stałym lub czasowym pobytem dzieci i młodzieży; b w podobszarze B:  zakaz tworzenia stref ochronnychAuzdrowisk, zakaz przeznaczania terenu pod budowę: szpitali, domów opieki społecznej, obiektów związanych ze stałym lub czasowym pobytem dzieci i młodzieży, działających w porze nocy,(bezsporne). Z § 9 tej uchwały wynika, że w obszarze ograniczonego użytkowania wprowadza się następujące ograniczenia w zakresie korzystania z terenu: a w podobszarze A:  zakaz budowy budynków jedno i wielorodzinnych oraz zamieszkania zbiorowego, zagrodowego, mieszkaniowo - usługowego, szpitali, domów opieki społecznej, a także obiektów związanych ze stałym lub czasowym pobytem dzieci i młodzieży, zakaz zmiany sposobu użytkowania obiektów budowlanych w całości lub części na budynki mieszkalne jedno- i wielorodzinne oraz zamieszkania zbiorowego, zabudowę zagrodową, mieszkaniowo- usługowe, szpitale, domy opieki społecznej, a także obiekty związane ze stałym lub czasowym pobytem dzieci i młodzieży, dopuszcza się rozbudowę, odbudowę oraz nadbudowę istniejących szpitali, domów opieki społecznej i obiektów związanych ze stałym lub czasowym pobytem dzieci i młodzieży, dopuszcza się zmianę sposobu użytkowania budynków w całości lub części na cele mieszkaniowe oraz budowę nowych budynków mieszkalnych jednorodzinnych jako towarzyszących innym funkcjom,na warunkach określonych w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku planu miejscowego, na warunkach określonychw decyzji o warunkach zabudowy; a w podobszarze B:  zakaz budowy szpitali, domów opieki społecznej, obiektów związanych ze stałym lub czasowym pobytem dzieci i młodzieży, działającychw porze nocy, zakaz zmiany sposobu użytkowania obiektów budowlanych w całościlub części na szpitale, domy opieki społecznej oraz obiekty związaneze stałym lub czasowym pobytem dzieci i młodzieży, działającychw porze nocy, dopuszcza się rozbudowę odbudowę oraz nadbudowę istniejących szpitali, domów opieki społecznej i obiektów związanych ze stałymlub czasowym pobytem dzieci i młodzieży,(bezsporne). Z § 10 powyższej uchwały wynika, że w obszarze ograniczonego użytkowania wprowadza się następujące wymagania techniczne dotyczące budynków: a w podobszarze A - w budynkach istniejących oraz nowoprojektowanych należy zapewnić właściwy klimat akustyczny w pomieszczeniach wymagających ochrony akustycznej, zgodnie z obowiązującymi normami, poprzez zastosowanie przegród budowlanych o odpowiedniej izolacyjności akustycznej; b w podobszarze B - w budynkach szpitali, domów opieki społeczneji budynkach związanych ze stałym lub czasowym pobytem dziecii młodzieży należy zapewnić właściwy klimat akustycznyw pomieszczeniach wymagających ochrony akustycznej, zgodnie zobowiązującymi normami, poprzez zastosowanie przegród budowlanych o odpowiedniej izolacyjności akustycznej,(bezsporne). Przedmiotowe działki znajdują się na terenie wyżej wspomnianego obszaru ograniczonego użytkowania dla lotniska wojskowego wŁ.w granicach podobszaru A,(dowód: opinia biegłejB. M.- koperta - k. 70; opinia biegłegoW. P.- k. 88 - 118; opinia pisemna biegłegoZ. B.- k. 141 - 152). Wprowadzenie wymienioną wyżej uchwałą obszaru ograniczonego użytkowania zmniejszyło wartość przedmiotowej działki o kwotę 44 610,00 zł,(dowód: opinia biegłejB. M.- koperta - k. 70). Na nieruchomości powodów skutek działania lotniska wojskowego dochodzi do przekroczenia dopuszczalnego poziomu hałasu lotniczegow środowisku w porze nocnej. Przed utworzeniem obszaru ograniczonego użytkowania dla lotniska wojskowegoŁ.budynek mieszkalny był dostatecznie wyciszony zgodnie z normamiprawa budowlanego, stosującymi się na terenach, na których obowiązują i są spełnione przepisy dotyczące ochrony przed hałasem lotniczym. W celu zapewnienia odpowiedniego klimatu akustycznego przy uwzględnieniu wymogów wygłuszania budynków ustanowionych w uchwale Sejmiku Województwa(...)nr(...)i Polskich Normach- w budynku mieszkalnym należy zwiększyć izolacyjność akustyczną poprzez: wymianę łącznie pięciu okien na okna o zwiększonej izolacyjności akustyczneji zamontowanie 16 nawiewników ściennych. Koszt tych prac wynosi 86 964,82 zł brutto,(dowód: opinia biegłegoW. P.- k. 88 - 118; opinia pisemna biegłegoZ. B.- k. 141 - 152). Powodowie wezwali pozwanego do zapłaty kwoty 66 000,00 zł tytułem odszkodowania za obniżenie wartości nieruchomości w związku z ograniczeniem sposobu korzystania z należącej do nich nieruchomości wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia opóźnienia do dnia zapłaty; kwoty150 000,00 zł tytułem odszkodowania związanego z koniecznością modernizacji akustycznej poprzez zapewnienie właściwego klimatu akustycznego przedmiotowej nieruchomości wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia opóźnienia do dnia zapłaty; kwoty 90,00 zł tytułem kosztów uzyskania dokumentacji, poczty i usług kserograficznych - wszystkich kwotw terminie 7 dni od dnia otrzymania wezwania. Pozwany otrzymał to pismo29 października 2018 r. Pismem z 31 października 2018 r. odmówił uznania zgłoszonych roszczeń,(dowód: wezwanie do zapłaty wraz z potwierdzeniem nadania - k. 40 - 45; pismo - k. 46). Powyższy stan faktyczny jest częściowo bezsporny, bowiem Sąd ustaliłgo na podstawie dokumentów przedłożonych przez strony, których wiarygodność i prawdziwość nie była przez nie kwestionowana. Sąd ustalił utratę wartości działki w oparciu o opinię biegłej z zakresu szacowania nieruchomościB. M.. Na podstawie opinii biegłegoW. P.Sąd ustalił, że na skutek działania lotniska wojskowego wŁ.dochodzi do przekroczenia dopuszczalnych norm hałasu na działce należącej do powodów; że budynek był dostatecznie wyciszony przed wejściemw życie powyższej uchwały i zakres robót potrzebnych do zapewnienia budynkowi odpowiedniego klimatu akustycznego. Na podstawie opiniiZ. B.Sąd ustalił wartość prac koniecznych do zapewnienia budynkowi odpowiedniego klimatu akustycznego. Opinie te Sąd uznał za wiarygodne, albowiem są jasne, wewnętrznie niesprzeczne oraz naukowo i logicznie uzasadnione. Zostały one wykonane w oparciu o oględziny nieruchomości oraz o przedstawioną przez strony dokumentacje. Sporządzono je z uwzględnieniem zasad fachowej wiedzyi doświadczenia. Sąd Okręgowy zważył, co następuje: Zgodnie z treściąart. 129 ust. 2 ustawy z 27 kwietnia 2001 r.- Prawo ochrony środowiska (tekst jedn., Dz. U. z 2024 r., poz. 54 ze zm.), w związkuz ograniczeniem sposobu korzystania z nieruchomości jej właściciel może żądać odszkodowania za poniesioną szkodę. Przesłankami wynikającymi z tej regulacji są: wejście w życie rozporządzenia lub aktu prawa miejscowego powodującego ograniczenie sposobu korzystania z nieruchomości, szkoda poniesiona przez właściciela nieruchomości, jej użytkownika wieczystego lub osobę, której przysługujeprawo rzeczowedo nieruchomości i związek przyczynowy między wprowadzonym ograniczeniem sposobu korzystania z nieruchomości a szkodą. Z powyższego przepisu wynika także, iż szkodą jest także zmniejszenie wartości nieruchomości, co koresponduje z pojęciem straty w rozumieniuart. 361 § 2 k.c. W orzecznictwie sądów powszechnych i Sądu Najwyższego utrwalił się pogląd, z którego wynika, że przy definiowaniu obszaru ograniczonego użytkowania trzeba dostrzegać z jednej strony związane z jego utworzeniem ograniczenia w zakresie sposobu korzystania z nieruchomości, z drugiej, przyczyny, które legły u podstaw utworzenia tego obszaru. Ograniczeniasą związane z konkretną nieruchomością położoną na tym obszarze i dotyczą każdego właściciela, gdyż dopóki będzie istniał obszar ograniczonego użytkowania, dopóty będą obowiązywały wprowadzone na jego terenie ograniczenia w zakresie przeznaczenia, wymagań technicznych dotyczących budynków oraz sposobu korzystania z gruntów. Praktycznie zawsze obszar ograniczonego użytkowania ingeruje w prawo własności i w sferę wolności właściciela, wobec czego wyszczególnienie sytuacji, w których dojdzie do utworzenia go, jest wyczerpujące i wymaga uprzedniego stwierdzenia, że zastosowanie najlepszych dostępnych metod i środków nie doprowadziło do utrzymania dopuszczalnych warunków środowiska. Konieczność utworzenia obszaru wynika z tego, że jest to jedyny sposób uzyskania efektu w postaci ochrony zasobów środowiska, który uwzględnić powinien wyczerpanie dostępnych środków i zasadę proporcjonalności przewidzianą wart. 31 ust. 3 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Samo już zatem utworzenie obszaru ograniczonego użytkowania wskazuje na negatywne oddziaływanie lotniska na środowisko w stopniu wymagającym wprowadzenia ograniczeńw wykonywaniu prawa własności. Ograniczenia te musi respektować każdy właściciel nieruchomości (patrz wyrok Sądu Najwyższego z 25 lutego 2009 r.,II CSK 565/08 i wyrok Sądu Najwyższego z 25 lutego 2009 r., II CSK 546/08, Lex 528219). Mając powyższe na uwadze oraz zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, zwłaszcza opinię biegłejB. M., należy stwierdzić,że wskutek wprowadzenia obszaru ograniczonego użytkowania powodowie ponieśli szkodę, która polega na ograniczeniu w sposobie korzystaniaz nieruchomości i zmniejszeniu jej wartości, ponieważ znajduje się ona w całości w podobszarze A obszaru ograniczonego użytkowania wprowadzonego uchwałą Nr(...)Sejmiku Województwa(...)z 25 października 2016 r. Należy w tym miejscu dodać, że powodowie nie mogą dochodzić zakazania immisji hałasu przez lotnisko. Zatem mają ograniczoną możliwość wykonywania swojego prawa własności poprzez podejmowanie działań ochronnych. Wypada zauważyć, że nieruchomość jest dobrem inwestycyjnym i o ile nie jest wyłączona spod obrotu podlega regułom rynkowym, a jej wartość jest weryfikowana przez wolny rynek, niezależnie od tego czy właściciel zamierza ją zbyć, czy też nie poczynił w tym zakresie żadnych kroków (patrz wyroki Sądu ApelacyjnegowP.: z 30 września 2009 r., I ACa 484/09, Lex 756606 i I ACa 772/09z 17 czerwca 2010 r., Lex 756717). Zatem do zakresu szkody podlegającej naprawieniu na podstawie art. 129 ust. 2 cytowanej wcześniej ustawy należy obniżenie wartości nieruchomości wynikające z faktu, że jej właściciele będą musieli znosić dopuszczalne na tym obszarze immisje, np. hałas (patrz wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z 18 listopada 2010 r., I ACa 884/10, Lex 756735).(...)powódki znajdują się w pobliżu lotniska wojskowego wŁ., zatem hałas wytwarzany przez samoloty negatywnie postrzegany jest przez potencjalnych nabywców. Z opinii biegłego ds. wyceny nieruchomości wynika,że zainteresowanie nabyciem nieruchomości w okolicach lotniska w obszarze ograniczonego użytkowania spadło, a ewentualni nabywcy mogą być skłonnido ich kupna za niższą cenę. Dlatego Sąd ustalił za biegłą, że wartość rynkowa nieruchomości należącej do powodów uległa obniżeniu o kwotę 44 610,00 zł. Przechodząc do drugiego roszczenia powodów, które dotyczyło zwrotu nakładów na rewitalizację akustyczną budynków, należy przytoczyć treść art. 136 ust. 3 wyżej wymienionej ustawy, z którego wynika, że w razie określeniana obszarze ograniczonego użytkowania wymagań technicznych dotyczących budynków, szkodą, o której mowa w przepisie art. 129 ust. 2 ustawy, są także koszty poniesione w celu wypełnienia tych wymagań przez istniejące budynki, nawet w przypadku braku obowiązku podjęcia działań w tym zakresie. W tym miejscu należy zwrócić uwagę na uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 28 października 2022 r., zgodnie z którą właścicielowi nieruchomości położonej w strefie ograniczonego użytkowania, o której mowa wart. 135 ustawy prawo ochrony środowiska, nie przysługuje odszkodowanie w wysokości odpowiadającej kosztom zapewnienia w budynku znajdującym się na tej nieruchomości odpowiedniego klimatu akustycznego, jeżeli koszty te nie zostały poniesione. W niniejszej sprawie powodowie nie ponieśli jeszcze żadnych kosztów rewitalizacji akustycznej, jednakże należy mieć na uwadze, iż pogląd prawny wyrażony w tej uchwale jest wiążący jedynie dla sądu w sprawie, w której został wydany. Zdaniem Sądu powielenie tezy Sądu Najwyższego również w niniejszej sprawie byłoby krzywdzące dla powodów. Obecna lina orzecznicza mająca związek z lotniskiem wojskowym wŁ.kształtuje się odmiennie od tej wyrażonej w tym rozstrzygnięciu Sądu Najwyższego. W orzecznictwie sądów powszechnych i Sądu Najwyższego utrwalił się pogląd, z którego wynika, że obowiązek naprawienia szkody przez wypłatę odpowiedniej sumy pieniężnej powstaje z chwilą jej wyrządzenia i nie jest uzależniony od tego, czy poszkodowany dokonał naprawy rzeczy i czy w ogóle zamierza ją naprawić. Odszkodowanie bowiem ma wyrównać uszczerbek majątkowy powstały w wyniku zdarzenia wyrządzającego szkodę, istniejący w chwili jej wyrządzenia do czasu, gdy zobowiązany wypłaci poszkodowanemu sumę pieniężną odpowiadającą szkodzie ustalonej w sposób prawem przewidziany (patrz uchwała Sądu Najwyższego z 15 listopada 2001 r., III CZP 68/01, OSNC 2002, zeszyt 6, poz. 74). W tej sprawie obowiązek pozwanego do naprawienia szkody powodów, który polega na uiszczeniu odpowiedniej sumy pieniężnej, powstał z chwilą wejścia w życie uchwały Sejmiku Województwa(...). Ustalała ona bowiem zakres koniecznych do wykonania nakładów rewitalizacyjnych, zmierzającychdo przyczynienia się do zwiększenia atrakcyjności nieruchomości niewpływającej na podniesienie jej wartości z uwagi na lokalizację w strefie ograniczonego użytkowania. Budynek mieszkalny znajdujący się na nieruchomości powodów jest przeznaczony na potrzeby mieszkaniowe i niewątpliwie wymaga ochrony akustycznej na podstawie przepisówrozporządzenia Ministra Infrastrukturyz 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie. Z opinii biegłego wynika, że nie spełnia on obowiązujących wymogów, a przez to nie zapewnia należytego klimatu akustycznego. Zdaniem Sądu, w celu ochrony akustycznej konieczne jest poczynienie nakładów, których koszty biegły określił na kwotę 86 964,82 zł brutto. Z tych wszystkich względów, Sąd orzekł, jak w pkt 1 a wyroku, na podstawie art. 129 ust. 2 i art. 136 Prawo ochrony środowiska (tekst jedn., Dz. U. z 2024 r., poz. 54 ze zm.), zasądzając na rzecz powodów kwotę 131 574,82 zł. O odsetkach ustawowych za opóźnienie Sąd orzekł na podstawieart. 481 § 1 k.c.w zw. zart. 455 k.c.Sąd zasądził odsetki od 1 listopada 2018 r. Pozwany29 października 2018 r. otrzymał pismo powodów z wezwaniem do zapłaty,na które udzielił odpowiedzi 31 października 2018 r., zatem od dnia następnego pozostawał w zwłoce. O kosztach procesu Sąd orzekł, jak w pkt 1 b wyroku, na podstawieart. 98 k.p.c., gdyż powód wygrał sprawę w całości. Poniósł on koszty zastępstwa prawnego w kwocie 3 600,00 zł, które zostały ustalone na podstawie § 2 pkt 5w zw. z § 21 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (tekst jedn., Dz. U. z 2023 r., poz. 1935). O brakujących kosztach procesu Sąd orzekł, jak w pkt 2 wyroku,na podstawie art. 113 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (tekst jedn., Dz. U. z 2023 roku, poz. 1144 ze zm.) w zw. zart. 98 k.p.c.Brakujące koszty procesu, to brakujące koszty opinii biegłych w wysokości 8 263,04 zł.

15/252000/0000503/C

Sąd Okręgowy w Sieradzu

I Wydział Cywilny

154500000004006_VIII_AKa_000265_2023_Uz_2024-01-25_001

VIII AKa 265/23

2024-01-05 01:00:00.0 CET

2024-02-09 08:33:05.0 CET

2024-02-22 02:08:14.0 CET

15450000

4006

SENTENCE, REASON

Sygn. akt VIII AKa 265/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 5 stycznia 2024 r. Sąd Apelacyjny w Warszawie VIII Wydział Karny w składzie: Przewodniczący: Sędzia SA – Dorota Radlińska (spr.) Sędziowie: SA – Przemysław Filipkowski SO (del.) – Piotr Maksymowicz Protokolant: sek. sąd. Klaudia Kulbicka przy udziale Prokuratora Krzysztofa Kalinowskiego po rozpoznaniu w dniu 05.01.2024r. sprawy A. R. urodz. (...) w W. , syna A. i E. oskarżonego z art. 156§3 k.k. na skutek apelacji wniesione

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Renata Sieradzan" xPublisher="rsieradz" xEditorFullName="Renata Sieradzan" xEditor="rsieradz" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="5" xFlag="published" xVolType="15/450000/0004006/AKa" xYear="2023" xVolNmbr="000265" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText xALIGNx="left"> <xBx>Sygn. akt VIII AKa 265/23</xBx></xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right"> <xBx>Dnia 5 stycznia 2024 r.</xBx></xText> <xText><xBx>Sąd Apelacyjny w Warszawie VIII Wydział Karny w składzie:</xBx></xText> <xText><xBx> Przewodniczący: Sędzia SA – Dorota Radlińska (spr.)</xBx></xText> <xText><xBx> Sędziowie: SA – Przemysław Filipkowski </xBx></xText> <xText><xBx> SO (del.) – Piotr Maksymowicz </xBx></xText> <xText xALIGNx="left"> <xBx>Protokolant: sek. sąd. Klaudia Kulbicka </xBx></xText> <xText><xBx>przy udziale Prokuratora Krzysztofa Kalinowskiego </xBx></xText> <xText><xBx>po rozpoznaniu w dniu 05.01.2024r. </xBx></xText> <xText><xBx>sprawy <xAnon>A. R.</xAnon> <xAnon>urodz. (...)</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon>, syna <xAnon>A.</xAnon> i <xAnon>E.</xAnon></xBx></xText> <xText><xBx>oskarżonego z <xLexLink xArt="art. 156;art. 156 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 156§3 k.k.</xLexLink> </xBx></xText> <xText><xBx>na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę </xBx></xText> <xText><xBx>od wyroku Sądu Okręgowego Warszawa- Praga w Warszawie z dnia 25 kwietnia 2023r. </xBx></xText> <xText><xBx>sygn. akt V K 141/22</xBx></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">I</xName> <xText><xBx>Zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;</xBx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">II</xName> <xText><xBx>zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. <xAnon>M. P.</xAnon> Kancelaria Adwokacka w <xAnon>W.</xAnon> kwotę 1.200 złotych plus VAT tytułem obrony z urzędu oskarżonego w postępowaniu odwoławczym;</xBx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">III</xName> <xText><xBx>zwalnia oskarżonego z opłat i pozostałych kosztów procesu w postępowaniu odwoławczym przejmując je na rachunek Skarbu Państwa. </xBx></xText> </xUnit> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="3"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="402"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="120"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="44"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="101"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="53"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">Formularz UK 2</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">Sygnatura akt</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xBx>VIII AKa 265/23</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">1</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>CZĘŚĆ WSTĘPNA </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xBx>1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji</xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xBx>Wyrok Sądu Okręgowego Warszawa- Praga w Warszawie z dnia 25.04. 2023 roku, sygn. akt V K 141/22 .</xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xBx>1.2. Podmiot wnoszący apelację</xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐ oskarżyciel posiłkowy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐ oskarżyciel prywatny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☒ obrońca</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐ inny</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xBx>1.3. Granice zaskarżenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="44"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="153"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="131"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="44"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="350"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left"> <xBx>1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2" xRowSpan="4"> <xText xALIGNx="left">☒ na korzyść</xText> <xText xALIGNx="left">☐ na niekorzyść</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left">☒ w całości</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">☐ w części</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">co do winy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">co do kary</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left"> <xBx>1.3.2. Podniesione zarzuty</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xIx>Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1 a" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1a k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany <xBRx></xBRx>w <xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink>, chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 2 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 3" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 3 k.p.k.</xLexLink><xBx> –</xBx> błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, <xBRx></xBRx>jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 4 k.p.k.</xLexLink> – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xLexLink xArt="art. 439" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>brak zarzutów</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xBx>1.4. Wnioski</xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="44"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="291"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="48"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="338"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>uchylenie</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>zmiana</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xBx>2.1. Ustalenie faktów</xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="38"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="28"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="131"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="339"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="93"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="93"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left"> <xBx>2.1.1. Fakty uznane za udowodnione</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Numer karty</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">Nie dotyczy – Sąd II instancji nie przeprowadzał postępowania dowodowego</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left"> <xBx>2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód </xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Numer karty</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xBx>2.2. Ocena dowodów</xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="109"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="208"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="405"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xBx>2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp. faktu z pkt 2.1.1</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uznania dowodu</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="109"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="208"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="405"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xBx>2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów<xBRx></xBRx>(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="55"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="492"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="175"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx="."></xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zarzut </xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="7"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText xALIGNx="left"> <xIx> </xIx></xText> </xUnit> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xBx>Apelacja obrońcy </xBx></xText> <xText><xBx>1. obrazy art. <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 kpk</xLexLink>, <xLexLink xArt="art. 167" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art.167 k.p.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 170;art. 170 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 170§1 kpk</xLexLink>, w zw. z <xLexLink xArt="art. 193;art. 193 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 193§1 k.p.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 201" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 201 k.p.k.</xLexLink>;</xBx></xText> <xText><xBx>2. błędu w ustaleniach faktycznych;</xBx></xText> <xText><xBx>3. rażącej niewspółmierności kary. </xBx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ zasadny</xText> <xText>☐częściowo zasadny</xText> <xText>☒ niezasadny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xBx>Podniesione przez obrońcę zarzuty nie były zasadne.</xBx></xText> <xText><xBx>W <xLexLink xArt="art. 7 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">punkcie pierwszym</xLexLink> apelacji skarżący podnosił zarzut obrazy <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 k.p.k.</xLexLink>, który wyrażać się miał w dowolnej a nie swobodnej ocenie wyjaśnień oskarżonego w zakresie zamiaru spowodowania ciężkich obrażeń u pokrzywdzonego. </xBx></xText> <xText><xBx>Zasadniczo powyższy zarzut uznać należy za niezasadny i to w stopniu oczywistym. Postawienie takiego zarzutu usprawiedliwione może być jedynie rolą procesową skarżącego i związanym z tym obowiązkiem działania jedynie na korzyść oskarżonego. Stąd oczywiście wybiórcza i fragmentaryczna, a przede wszystkim subiektywna ocena wyjaśnień oskarżonego nie tylko w tym zakresie. Wbrew bowiem twierdzeniom obrońcy Sąd I instancji dokonał nad wyraz profesjonalnej oceny całości zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego w tym wyjaśnień oskarżonego. Ustaleń co do zamiaru oskarżonego dokonać należało nie tylko w oparciu o jego wyjaśnienia /jak chciałby tego obrońca/, jednakże mając na uwadze przebieg zdarzenia, który wynikał także z zeznań świadków. Obowiązkowi temu Sąd I instancji sprostał w sposób nie budzący żadnych wątpliwości. Wskazując jedynie korzystne elementy z zachowania oskarżonego /momentu ustania zadawania ciosów, przyniesienie oskarżonego z powrotem do mieszkania i przykrycie kocem/ w żadnym razie nie może doprowadzić do zmiany prawidłowego stanowiska Sąd I instancji. W odróżnieniu od obrońcy Sąd Okręgowy wziął pod uwagę całość zachowania oskarżonego i poddał je ocenie, która pozostaje pod ochroną <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 k.p.k.</xLexLink> Z wiadomych powodów obrońca całkowicie pominął, że oskarżony w pierwszej fazie zadawał jedynie zasłaniającemu się pokrzywdzonemu szereg ciosów z pięści w głowę w okolice twarzy. Kolejna faza były to ciosy zadawane przez oskarżonego w okolice żeber i szyję pokrzywdzonego. Zupełnie także pominął skarżący, iż w takim stanie pokrzywdzony został „wywleczony” wręcz przez oskarżonego z mieszkania. Trudno znaleźć bardziej adekwatne określenie dla sposobu w jaki oskarżony przemieszał pokrzywdzonego z mieszkania, tj. ciągnąc go nogami po schodach. Mając na uwadze stwierdzone u pokrzywdzonego obrażenia a będące następstwem zachowań oskarżonego, kierując się przy tym doświadczeniem życiowym i zasadami logicznego rozumowania stwierdzić należy, iż przypisany oskarżonemu zamiar jest w pełni uzasadniony. </xBx></xText> <xText><xBx>Zarzut sformułowany w punkcie drugim apelacji dotyczył także uchybienia <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 k.p.k.</xLexLink> a sprowadzał się do niezasadnego /zdaniem obrońcy/ uznania przez Sąd I instancji, że to nie oskarżony zadzwonił po służby ratownicze. Zauważyć należy, iż podnosząc ten zarzut skarżący nie wykazał ewentualnego wpływu podnoszonego uchybienia na treść zapadłego wyroku. W ocenie Sądu Apelacyjnego okoliczność podnoszona przez obrońcę nie mogła mieć znaczenia dla rozstrzygnięcia. Przede wszystkim fakt zawiadomienia służb ratunkowych pozostawał poza sporem i jak się wydaje nie wynikał on z realnej chęci niesienia pomocy pokrzywdzonemu a jedynie był przejawem swoistego „otrzeźwienia” i uświadomienia sobie, iż w mieszkaniu znajduje się nieżyjący już pokrzywdzony i wręcz strach przed konsekwencjami. Gdyby faktycznie którakolwiek z osób biorących udział w alkoholowej biesiadzie faktycznie chciała wezwać służby ratunkowe celem udzielenia pomocy pokrzywdzonemu uczyniono by to z pewnością o wiele wcześniej jeszcze były u niego zachowane czynności życiowe. </xBx></xText> <xText><xBx>Kolejny zarzut apelacyjny a wskazany w <xLexLink xArt="art. 156 § 3 pkt. 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">punkcie trzecim</xLexLink> także nie był zasadny. Analiza treści opinii z zakresu medycyny sądowej nie pozostawia żadnych wątpliwości, że była ona rzetelna, fachowa i pełna. Stanowiła ona wystarczający materiał dowodowy dla prawidłowego zakwalifikowania zachowania oskarżonego. Nie można bowiem stracić z pola widzenia okoliczności, że oskarżonemu przypisane zostało działanie w zamiarze ewentualnym i przestępstwo z <xLexLink xArt="art. 156;art. 156 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 156 §3 k.k.</xLexLink> Wskazywane zatem okoliczności w <xLexLink xArt="art. 156 § 3 pkt. 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">punkcie 3</xLexLink> apelacji o ile mogłyby mieć znaczenie w przypadku próby zakwalifikowania zachowania oskarżonego z <xLexLink xArt="art. 148;art. 148 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 148 §1 k.k.</xLexLink>, o tyle w realiach przedmiotowej sprawy, mając na uwadze przypisany oskarżonemu czyn nie mogły mieć istotnego znaczenia. Kierując się zasadami logicznego rozumowania nie sposób nie dojść do konkluzji, iż niezależnie od wcześniej kondycji zdrowotnej pokrzywdzonego to konkretne zachowania oskarżonego /zadawane przez niego ciosy/ spowodowały obrażenia, które następnie skutkowały zgonem <xAnon>A. Ś.</xAnon>. </xBx></xText> <xText><xBx>Zarzuty wskazane w punkcie czwartym apelacji, odnoszące się do ustaleń faktycznych poczynionych przez Sąd I instancji w obliczu nie uznania za zasadnych zarzutów podniesionych w punktach od 1 do 3 apelacji- należało uznać jako oczywiście niezasadne. W tym bowiem miejscu obrońca wywodził, iż uchybienia, które wskazał w punktach od 1 do 3 apelacji skutkowały błędami w ustaleniach faktycznych. Innymi słowy jako przyczynę obrońca wskazywał uchybienia przepisom proceduralnym a jako skutek tego uchybienia błędy w ustaleniach faktycznych. Skoro Sąd Apelacyjny nie dopatrzył się w procedowaniu Sądu I instancji uchybień, czyli nie stwierdzono przyczyny /podnoszonej przez obrońcę/, to w sposób oczywisty nie sposób także podzielić zapatrywania skarżącego co do wystąpienia skutku. W tych okolicznościach jeszcze raz stwierdzić należy, iż stosowanie przez Sąd I instancji poszczególnych instytucji prawa procesowego charakteryzowało się daleko idącym profesjonalizmem, a podniesione zarzuty obrońcy potraktować należało jako polemikę wynikającą z jego roli procesowej. </xBx></xText> <xText><xBx>Ostatni /alternatywny/ zarzut apelacyjny wskazany w punkcie piątym także nie zawierał treści, które mogłyby doprowadzić do oczekiwanego przez obrońcę skutku. </xBx></xText> <xText><xBx>Skarżący wskazywał na zachowania oskarżonego, które jego zdaniem stanowić powinny okoliczności przemawiające na korzyść <xAnon>A. R.</xAnon>. W szczególności obrońca podnosił, iż oskarżony: zaprzestał bicia pokrzywdzonego, podjął czynności reanimacyjne, zaalarmował służby ratunkowe, wniósł pokrzywdzonego do domu i przykrył kocem.</xBx></xText> <xText><xBx>Fakt zaprzestania bicia pokrzywdzonego uwzględniony został nie tylko przez Sąd I instancji, ale już przez prokuratora, czemu dał wyraz w kwalifikacji prawnej zarzuconego oskarżonemu czynu. Zauważyć bowiem należy, iż gdyby oskarżony nie zaprzestał bicia pokrzywdzonego, to do zgonu doszłoby wcześniej, a to z dużą dozą prawdopodobieństwa skutkowałoby postawieniem A.<xAnon>R.</xAnon> zarzutu z <xLexLink xArt="art. 148;art. 148 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 148§1 k.k.</xLexLink> Odnośnie reanimacji, którą miał podjąć oskarżony wobec pokrzywdzonego- kwestia to omówiona została wyżej. Powtórzyć jedynie należy, iż trudno mówić o faktycznej reanimacji ze strony oskarżonego, a nawet jakimkolwiek zainteresowaniem się stanem pokrzywdzonego. To przecież inna z osób /<xAnon>J. K.</xAnon>/ podjęła działania, jednakże już wobec martwego pokrzywdzonego. W ustalonym stanie faktycznym trudno także za okoliczność łagodzącą uznać także ponowne sprowadzenie pokrzywdzonego do mieszkania i przykrycie go kocem. To właśnie w tym momencie należało udzielić pokrzywdzonemu pomocy, której mu nie udzielono. </xBx></xText> <xText><xBx>Podnosząc zarzut rażącej niewspółmierności kary skarżący zobowiązany jest do wykazania, że faktycznie doszło do tego rodzaju uchybień, że wysokość orzeczonej kary – „razi”- co kolokwialnie rzecz ujmując – „bije po oczach”. W przedmiotowej sprawie nawet przez chwilę nie można odnieść wrażenia aby kara 10 lat pozbawienia wolności orzeczona wobec oskarżonego była surową a tym bardziej rażąco surową. Także w tym zakresie Sąd I instancji wykazał profesjonalizm i wymierzył oskarżonemu zgodnie z dyrektywami wskazanymi w <xLexLink xArt="art. 53" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 53 k.k.</xLexLink> </xBx></xText> <xText><xBx>Reasumując, stwierdzić należy, iż żaden z podniesionych przez obrońcę zarzutów nie mógł zostać uznany za zasadny wobec faktu, że procedowanie przed Sądem I instancji było profesjonalne i pozbawione jakichkolwiek uchybień, w tym tych wskazywanych przez obrońcę. </xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Wnioski </xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">o uchylenie sprawy do ponownego rozpoznania, bądź o zmianę</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐ zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ częściowo zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☒ niezasadny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">Wobec uznania w całości zarzutów apelacyjnych za niezasadne- także wnioski uznać należało w całości za niezasadne .</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="55"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="666"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">Nie wystąpiły.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">Nie dotyczy.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">5</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xBx>5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xBx>1.</xBx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przedmiot utrzymania w mocy</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xBx>Wyrok w zaskarżonej części. </xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach utrzymania w mocy</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Wobec nie uwzględnienia apelacji. </xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xBx>5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xBx>1.</xBx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przedmiot i zakres zmiany</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"></xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach zmiany</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"></xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="78"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="77"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="354"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="210"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xBx>5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xBx>5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">1.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">Nie dotyczy</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐ <xLexLink xArt="art. 439" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uchylenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left">Nie dotyczy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">2.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐ <xLexLink xArt="art. 437;art. 437 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 437 § 2 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uchylenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left">Nie dotyczy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">3.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">Konieczność umorzenia postępowania</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐ <xLexLink xArt="art. 437;art. 437 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 437 § 2 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left">Nie dotyczy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">4.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐ <xLexLink xArt="art. 454;art. 454 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 454 § 1 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uchylenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left">Nie dotyczy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xBx>5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left">Nie dotyczy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xBx>5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt rozstrzygnięcia z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">Brak</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">6</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Koszty Procesu </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="128"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="590"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt rozstrzygnięcia z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText xALIGNx="left"> <xIx>2. </xIx></xText> </xUnit> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>zasądzono od Skarbu Państwa na rzecz adw. <xAnon>M. P.</xAnon> Kancelaria Adwokacka w <xAnon>W.</xAnon> kwotę 1.328 złotych 40 groszy złotych w tym stawkę 23  podatku od towarów i usług, tytułem obrony z urzędu oskarżonego w postępowaniu odwoławczym;</xText> <xText>zwolniono oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, obciążając wydatkami Skarb Państwa</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="719"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">7</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>PODPIS </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">Dorota Radlińska</xText> <xText xALIGNx="left">Przemysław Filipkowski Piotr Maksymowicz</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="44"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="153"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="131"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="7"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="37"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="8"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="3"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="339"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> <xText><xBx>1.3 Granice zaskarżenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> <xText>Wpisać kolejny numer załącznika <xBx>1</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText>Podmiot wnoszący apelację</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Obrońca</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText>Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Orzeczenie Sądu Okręgowego Warszawa- Praga w Warszawie z dnia 25.04.2023 r., sygn. akt V K 141/22</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> <xText><xBx>1.3.1 Kierunek i zakres zaskarżenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2" xRowSpan="4"> <xText>☒ na korzyść</xText> <xText>☐ na niekorzyść</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText>☒ w całości</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText>☐ w części</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>co do winy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>co do kary</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> <xText><xBx>1.3.2 Podniesione zarzuty</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> <xText><xIx>Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink> - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1 a" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1a k.p.k.</xLexLink> - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w <xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink>, chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 2 k.p.k.</xLexLink> - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 3" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 3 k.p.k.</xLexLink> - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 4 k.p.k.</xLexLink> - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText><xLexLink xArt="art. 439" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText>brak zarzutów</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> <xText><xBx>1.4. Wnioski</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>uchylenie</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>zmiana</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Dorota Radlińska

Renata Sieradzan

sek. sąd. Klaudia Kulbicka

Renata Sieradzan

Sygn. akt VIII AKa 265/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 5 stycznia 2024 r. Sąd Apelacyjny w Warszawie VIII Wydział Karny w składzie: Przewodniczący: Sędzia SA – Dorota Radlińska (spr.) Sędziowie: SA – Przemysław Filipkowski SO (del.) – Piotr Maksymowicz Protokolant: sek. sąd. Klaudia Kulbicka przy udziale Prokuratora Krzysztofa Kalinowskiego po rozpoznaniu w dniu 05.01.2024r. sprawyA. R.urodz. (...)wW., synaA.iE. oskarżonego zart. 156§3 k.k. na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę od wyroku Sądu Okręgowego Warszawa- Praga w Warszawie z dnia 25 kwietnia 2023r. sygn. akt V K 141/22 I Zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy; II zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw.M. P.Kancelaria Adwokacka wW.kwotę 1.200 złotych plus VAT tytułem obrony z urzędu oskarżonego w postępowaniu odwoławczym; III zwalnia oskarżonego z opłat i pozostałych kosztów procesu w postępowaniu odwoławczym przejmując je na rachunek Skarbu Państwa. UZASADNIENIE UZASADNIENIE Formularz UK 2 Sygnatura akt VIII AKa 265/23 Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników: 1 1 CZĘŚĆ WSTĘPNA 1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji Wyrok Sądu Okręgowego Warszawa- Praga w Warszawie z dnia 25.04. 2023 roku, sygn. akt V K 141/22 . 1.2. Podmiot wnoszący apelację ☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego ☐ oskarżyciel posiłkowy ☐ oskarżyciel prywatny ☒ obrońca ☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego ☐ inny 1.3. Granice zaskarżenia 1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia ☒ na korzyść ☐ na niekorzyść ☒ w całości ☐ w części ☐ co do winy ☐ co do kary ☐ co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia 1.3.2. Podniesione zarzuty Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji ☐ art. 438 pkt 1 k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu ☐ art. 438 pkt 1a k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazanywart. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu ☒ art. 438 pkt 2 k.p.k.– obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia ☒ art. 438 pkt 3 k.p.k.–błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia ☒ art. 438 pkt 4 k.p.k.– rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka ☐ art. 439 k.p.k. ☐ brak zarzutów 1.4. Wnioski ☒ uchylenie ☒ zmiana 2 Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy 2.1. Ustalenie faktów 2.1.1. Fakty uznane za udowodnione Lp. Oskarżony Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi Dowód Numer karty Nie dotyczy – Sąd II instancji nie przeprowadzał postępowania dowodowego 2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione Lp. Oskarżony Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi Dowód Numer karty 2.2. Ocena dowodów 2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów Lp. faktu z pkt 2.1.1 Dowód Zwięźle o powodach uznania dowodu 2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów) Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2 Dowód Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków Lp. Zarzut 1 Apelacja obrońcy 1. obrazy art.art. 7 kpk,art.167 k.p.k.w zw. zart. 170§1 kpk, w zw. zart. 193§1 k.p.k.w zw. zart. 201 k.p.k.; 2. błędu w ustaleniach faktycznych; 3. rażącej niewspółmierności kary. ☐ zasadny ☐częściowo zasadny ☒ niezasadny Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny Podniesione przez obrońcę zarzuty nie były zasadne. Wpunkcie pierwszymapelacji skarżący podnosił zarzut obrazyart. 7 k.p.k., który wyrażać się miał w dowolnej a nie swobodnej ocenie wyjaśnień oskarżonego w zakresie zamiaru spowodowania ciężkich obrażeń u pokrzywdzonego. Zasadniczo powyższy zarzut uznać należy za niezasadny i to w stopniu oczywistym. Postawienie takiego zarzutu usprawiedliwione może być jedynie rolą procesową skarżącego i związanym z tym obowiązkiem działania jedynie na korzyść oskarżonego. Stąd oczywiście wybiórcza i fragmentaryczna, a przede wszystkim subiektywna ocena wyjaśnień oskarżonego nie tylko w tym zakresie. Wbrew bowiem twierdzeniom obrońcy Sąd I instancji dokonał nad wyraz profesjonalnej oceny całości zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego w tym wyjaśnień oskarżonego. Ustaleń co do zamiaru oskarżonego dokonać należało nie tylko w oparciu o jego wyjaśnienia /jak chciałby tego obrońca/, jednakże mając na uwadze przebieg zdarzenia, który wynikał także z zeznań świadków. Obowiązkowi temu Sąd I instancji sprostał w sposób nie budzący żadnych wątpliwości. Wskazując jedynie korzystne elementy z zachowania oskarżonego /momentu ustania zadawania ciosów, przyniesienie oskarżonego z powrotem do mieszkania i przykrycie kocem/ w żadnym razie nie może doprowadzić do zmiany prawidłowego stanowiska Sąd I instancji. W odróżnieniu od obrońcy Sąd Okręgowy wziął pod uwagę całość zachowania oskarżonego i poddał je ocenie, która pozostaje pod ochronąart. 7 k.p.k.Z wiadomych powodów obrońca całkowicie pominął, że oskarżony w pierwszej fazie zadawał jedynie zasłaniającemu się pokrzywdzonemu szereg ciosów z pięści w głowę w okolice twarzy. Kolejna faza były to ciosy zadawane przez oskarżonego w okolice żeber i szyję pokrzywdzonego. Zupełnie także pominął skarżący, iż w takim stanie pokrzywdzony został „wywleczony” wręcz przez oskarżonego z mieszkania. Trudno znaleźć bardziej adekwatne określenie dla sposobu w jaki oskarżony przemieszał pokrzywdzonego z mieszkania, tj. ciągnąc go nogami po schodach. Mając na uwadze stwierdzone u pokrzywdzonego obrażenia a będące następstwem zachowań oskarżonego, kierując się przy tym doświadczeniem życiowym i zasadami logicznego rozumowania stwierdzić należy, iż przypisany oskarżonemu zamiar jest w pełni uzasadniony. Zarzut sformułowany w punkcie drugim apelacji dotyczył także uchybieniaart. 7 k.p.k.a sprowadzał się do niezasadnego /zdaniem obrońcy/ uznania przez Sąd I instancji, że to nie oskarżony zadzwonił po służby ratownicze. Zauważyć należy, iż podnosząc ten zarzut skarżący nie wykazał ewentualnego wpływu podnoszonego uchybienia na treść zapadłego wyroku. W ocenie Sądu Apelacyjnego okoliczność podnoszona przez obrońcę nie mogła mieć znaczenia dla rozstrzygnięcia. Przede wszystkim fakt zawiadomienia służb ratunkowych pozostawał poza sporem i jak się wydaje nie wynikał on z realnej chęci niesienia pomocy pokrzywdzonemu a jedynie był przejawem swoistego „otrzeźwienia” i uświadomienia sobie, iż w mieszkaniu znajduje się nieżyjący już pokrzywdzony i wręcz strach przed konsekwencjami. Gdyby faktycznie którakolwiek z osób biorących udział w alkoholowej biesiadzie faktycznie chciała wezwać służby ratunkowe celem udzielenia pomocy pokrzywdzonemu uczyniono by to z pewnością o wiele wcześniej jeszcze były u niego zachowane czynności życiowe. Kolejny zarzut apelacyjny a wskazany wpunkcie trzecimtakże nie był zasadny. Analiza treści opinii z zakresu medycyny sądowej nie pozostawia żadnych wątpliwości, że była ona rzetelna, fachowa i pełna. Stanowiła ona wystarczający materiał dowodowy dla prawidłowego zakwalifikowania zachowania oskarżonego. Nie można bowiem stracić z pola widzenia okoliczności, że oskarżonemu przypisane zostało działanie w zamiarze ewentualnym i przestępstwo zart. 156 §3 k.k.Wskazywane zatem okoliczności wpunkcie 3apelacji o ile mogłyby mieć znaczenie w przypadku próby zakwalifikowania zachowania oskarżonego zart. 148 §1 k.k., o tyle w realiach przedmiotowej sprawy, mając na uwadze przypisany oskarżonemu czyn nie mogły mieć istotnego znaczenia. Kierując się zasadami logicznego rozumowania nie sposób nie dojść do konkluzji, iż niezależnie od wcześniej kondycji zdrowotnej pokrzywdzonego to konkretne zachowania oskarżonego /zadawane przez niego ciosy/ spowodowały obrażenia, które następnie skutkowały zgonemA. Ś.. Zarzuty wskazane w punkcie czwartym apelacji, odnoszące się do ustaleń faktycznych poczynionych przez Sąd I instancji w obliczu nie uznania za zasadnych zarzutów podniesionych w punktach od 1 do 3 apelacji- należało uznać jako oczywiście niezasadne. W tym bowiem miejscu obrońca wywodził, iż uchybienia, które wskazał w punktach od 1 do 3 apelacji skutkowały błędami w ustaleniach faktycznych. Innymi słowy jako przyczynę obrońca wskazywał uchybienia przepisom proceduralnym a jako skutek tego uchybienia błędy w ustaleniach faktycznych. Skoro Sąd Apelacyjny nie dopatrzył się w procedowaniu Sądu I instancji uchybień, czyli nie stwierdzono przyczyny /podnoszonej przez obrońcę/, to w sposób oczywisty nie sposób także podzielić zapatrywania skarżącego co do wystąpienia skutku. W tych okolicznościach jeszcze raz stwierdzić należy, iż stosowanie przez Sąd I instancji poszczególnych instytucji prawa procesowego charakteryzowało się daleko idącym profesjonalizmem, a podniesione zarzuty obrońcy potraktować należało jako polemikę wynikającą z jego roli procesowej. Ostatni /alternatywny/ zarzut apelacyjny wskazany w punkcie piątym także nie zawierał treści, które mogłyby doprowadzić do oczekiwanego przez obrońcę skutku. Skarżący wskazywał na zachowania oskarżonego, które jego zdaniem stanowić powinny okoliczności przemawiające na korzyśćA. R.. W szczególności obrońca podnosił, iż oskarżony: zaprzestał bicia pokrzywdzonego, podjął czynności reanimacyjne, zaalarmował służby ratunkowe, wniósł pokrzywdzonego do domu i przykrył kocem. Fakt zaprzestania bicia pokrzywdzonego uwzględniony został nie tylko przez Sąd I instancji, ale już przez prokuratora, czemu dał wyraz w kwalifikacji prawnej zarzuconego oskarżonemu czynu. Zauważyć bowiem należy, iż gdyby oskarżony nie zaprzestał bicia pokrzywdzonego, to do zgonu doszłoby wcześniej, a to z dużą dozą prawdopodobieństwa skutkowałoby postawieniem A.R.zarzutu zart. 148§1 k.k.Odnośnie reanimacji, którą miał podjąć oskarżony wobec pokrzywdzonego- kwestia to omówiona została wyżej. Powtórzyć jedynie należy, iż trudno mówić o faktycznej reanimacji ze strony oskarżonego, a nawet jakimkolwiek zainteresowaniem się stanem pokrzywdzonego. To przecież inna z osób /J. K./ podjęła działania, jednakże już wobec martwego pokrzywdzonego. W ustalonym stanie faktycznym trudno także za okoliczność łagodzącą uznać także ponowne sprowadzenie pokrzywdzonego do mieszkania i przykrycie go kocem. To właśnie w tym momencie należało udzielić pokrzywdzonemu pomocy, której mu nie udzielono. Podnosząc zarzut rażącej niewspółmierności kary skarżący zobowiązany jest do wykazania, że faktycznie doszło do tego rodzaju uchybień, że wysokość orzeczonej kary – „razi”- co kolokwialnie rzecz ujmując – „bije po oczach”. W przedmiotowej sprawie nawet przez chwilę nie można odnieść wrażenia aby kara 10 lat pozbawienia wolności orzeczona wobec oskarżonego była surową a tym bardziej rażąco surową. Także w tym zakresie Sąd I instancji wykazał profesjonalizm i wymierzył oskarżonemu zgodnie z dyrektywami wskazanymi wart. 53 k.k. Reasumując, stwierdzić należy, iż żaden z podniesionych przez obrońcę zarzutów nie mógł zostać uznany za zasadny wobec faktu, że procedowanie przed Sądem I instancji było profesjonalne i pozbawione jakichkolwiek uchybień, w tym tych wskazywanych przez obrońcę. Wnioski o uchylenie sprawy do ponownego rozpoznania, bądź o zmianę ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny. Wobec uznania w całości zarzutów apelacyjnych za niezasadne- także wnioski uznać należało w całości za niezasadne . 4 OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU 1. Nie wystąpiły. Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności Nie dotyczy. 5 ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO 5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji 1. Przedmiot utrzymania w mocy Wyrok w zaskarżonej części. Zwięźle o powodach utrzymania w mocy Wobec nie uwzględnienia apelacji. 5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji 1. Przedmiot i zakres zmiany Zwięźle o powodach zmiany 5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji 5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia 1.1. Nie dotyczy ☐art. 439 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia Nie dotyczy 2.1. Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości ☐art. 437 § 2 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia Nie dotyczy 3.1. Konieczność umorzenia postępowania ☐art. 437 § 2 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia Nie dotyczy 4.1. ☐art. 454 § 1 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia Nie dotyczy 5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania Nie dotyczy 5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Przytoczyć okoliczności Brak 6 Koszty Procesu Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Przytoczyć okoliczności 2 2. zasądzono od Skarbu Państwa na rzecz adw.M. P.Kancelaria Adwokacka wW.kwotę 1.328 złotych 40 groszy złotych w tym stawkę 23  podatku od towarów i usług, tytułem obrony z urzędu oskarżonego w postępowaniu odwoławczym; zwolniono oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, obciążając wydatkami Skarb Państwa 7 PODPIS Dorota Radlińska Przemysław Filipkowski Piotr Maksymowicz 1.3 Granice zaskarżenia Wpisać kolejny numer załącznika1 Podmiot wnoszący apelację Obrońca Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja Orzeczenie Sądu Okręgowego Warszawa- Praga w Warszawie z dnia 25.04.2023 r., sygn. akt V K 141/22 1.3.1 Kierunek i zakres zaskarżenia ☒ na korzyść ☐ na niekorzyść ☒ w całości ☐ w części ☐ co do winy ☐ co do kary ☐ co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia 1.3.2 Podniesione zarzuty Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji. ☐ art. 438 pkt 1 k.p.k.- obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu ☐ art. 438 pkt 1a k.p.k.- obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany wart. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu ☒ art. 438 pkt 2 k.p.k.- obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia ☒ art. 438 pkt 3 k.p.k.- błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia ☒ art. 438 pkt 4 k.p.k.- rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka ☐ art. 439 k.p.k. ☐ brak zarzutów 1.4. Wnioski ☒ uchylenie ☒ zmiana

15/450000/0004006/AKa

Sąd Apelacyjnyw Warszawie

VIII Wydział Karny

152510000004021_VIII_Ua_000095_2023_Uz_2024-01-04_002

VIII Ua 95/23

2024-01-04 01:00:00.0 CET

2024-02-13 17:30:05.0 CET

2024-02-13 16:31:16.0 CET

15251000

4021

SENTENCE

Sygn. akt VIII Ua 95/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ Dnia 4 stycznia 2024 roku Sąd Okręgowy w Łodzi VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie: Przewodniczący: Sędzia SO Monika Pawłowska-Radzimierska po rozpoznaniu w dniu 4 stycznia 2024 roku w Łodzi na posiedzeniu niejawnym sprawy z wniosku I. K. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w S. o zasiłek chorobowy na skutek apelacji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w S. od wyroku Sądu Rejonowego dla Łodzi-Śró

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Agnieszka Kurczewska" xPublisher="agnieszka.kurczewska" xEditorFullName="Agnieszka Kurczewska" xEditor="agnieszka.kurczewska" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="1" xFlag="published" xVolType="15/251000/0004021/Ua" xYear="2023" xVolNmbr="000095" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok</xName> <xBlock> <xText xALIGNx="left"> <xBx>Sygn. akt VIII Ua 95/23 </xBx></xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ </xBx></xText> <xText xALIGNx="left"> Dnia 4 stycznia 2024 roku</xText> <xText xALIGNx="left">Sąd Okręgowy w Łodzi VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych</xText> <xText xALIGNx="left">w składzie:</xText> <xText xALIGNx="left"> Przewodniczący: Sędzia SO Monika Pawłowska-Radzimierska</xText> <xText xALIGNx="left">po rozpoznaniu w dniu 4 stycznia 2024 roku w Łodzi</xText> <xText xALIGNx="left">na posiedzeniu niejawnym</xText> <xText>sprawy z wniosku</xText> <xText xALIGNx="center"> <xBx><xAnon>I. K.</xAnon></xBx></xText> <xText>przeciwko</xText> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w <xAnon>S.</xAnon></xBx></xText> <xText xALIGNx="left">o zasiłek chorobowy</xText> <xText>na skutek apelacji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w <xAnon>S.</xAnon></xText> <xText>od wyroku Sądu Rejonowego dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi X Wydziału Pracy <xBRx></xBRx>i <xAnon> (...)</xAnon></xText> <xText xALIGNx="left">z dnia 17 października 2023 roku w sprawie sygn. akt X U 569/23</xText> <xText xALIGNx="center"> <xBx>oddala apelację.</xBx></xText> <xText xALIGNx="center"> SSO Monika Pawłowska-Radzimierska</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Monika Pawłowska-Radzimierska

Agnieszka Kurczewska

Agnieszka Kurczewska

Sygn. akt VIII Ua 95/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ Dnia 4 stycznia 2024 roku Sąd Okręgowy w Łodzi VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie: Przewodniczący: Sędzia SO Monika Pawłowska-Radzimierska po rozpoznaniu w dniu 4 stycznia 2024 roku w Łodzi na posiedzeniu niejawnym sprawy z wniosku I. K. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi wS. o zasiłek chorobowy na skutek apelacji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału wS. od wyroku Sądu Rejonowego dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi X Wydziału Pracyi(...) z dnia 17 października 2023 roku w sprawie sygn. akt X U 569/23 oddala apelację. SSO Monika Pawłowska-Radzimierska

15/251000/0004021/Ua

Sąd Okręgowy w Łodzi

VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

152510000004021_VIII_Pa_000068_2023_Uz_2024-01-18_001

VIII Pa 68/23

2023-12-28 01:00:00.0 CET

2024-02-27 17:30:04.0 CET

2024-02-27 15:54:26.0 CET

15251000

4021

REASON

Sygn. akt VIII Pa 68/23 UZASADNIENIE Zaskarżonym wyrokiem z 28 kwietnia 2023 r. Sąd Rejonowy w Kutnie, IV Wydział Pracy w sprawie sygn. akt IV P 44/20 po rozpoznaniu w dniu 14 kwietnia 2023 r. na rozprawie sprawy z powództwa J. C. przeciwko Nadleśnictwu K. z siedzibą w C. o uznanie wypowiedzenia za pracę za bezskuteczne w pkt 1 przywrócił J. C. do pracy w Nadleśnictwie K. z siedzibą w C. , na dotychczasowych warunkach pracy i płacy, w pkt 2 stosownie do przepisu art. 477 2 § 2 k.p.c. zobowiązał

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Izabela Grudzińska" xPublisher="izabela.grudzinska" xEditorFullName="Izabela Grudzińska" xEditor="izabela.grudzinska" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="28" xFlag="published" xVolType="15/251000/0004021/Pa" xYear="2023" xVolNmbr="000068" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText>Sygn. akt VIII Pa 68/23</xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Zaskarżonym wyrokiem z 28 kwietnia 2023 r. Sąd Rejonowy w Kutnie, IV Wydział Pracy w sprawie sygn. akt IV P 44/20 po rozpoznaniu w dniu 14 kwietnia 2023 r. na rozprawie sprawy z powództwa <xAnon>J. C.</xAnon> przeciwko Nadleśnictwu <xAnon>K.</xAnon> z siedzibą w <xAnon>C.</xAnon> o uznanie wypowiedzenia za pracę za bezskuteczne w pkt 1 przywrócił <xAnon>J. C.</xAnon> do pracy w Nadleśnictwie <xAnon>K.</xAnon> z siedzibą w <xAnon>C.</xAnon>, na dotychczasowych warunkach pracy i płacy, w <xLexLink xArt="art. 477(2) § 2 pkt. 2" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">pkt 2</xLexLink> stosownie do przepisu <xLexLink xArt="art. 477(2);art. 477(2) § 2" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 477<xSUPx>2</xSUPx> § 2 k.p.c.</xLexLink> zobowiązał Nadleśnictwo <xAnon>K.</xAnon> z siedzibą w <xAnon>C.</xAnon> do dalszego zatrudniania <xAnon>J. C.</xAnon> do czasu prawomocnego zakończenia postępowania, w pkt 3 zasądził od Nadleśnictwa <xAnon>K.</xAnon> z siedzibą w <xAnon>C.</xAnon> na rzecz <xAnon>J. C.</xAnon>, tytułem wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy kwotę 7.645,75 zł, pod warunkiem podjęcia pracy w wyniku przywrócenia do pracy, z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia podjęcia pracy, w pkt 4 zasądził od Nadleśnictwa <xAnon>K.</xAnon> z siedzibą w <xAnon>C.</xAnon> na rzecz <xAnon>J. C.</xAnon>: kwotę 180 zł, tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego, kwotę 3.765 zł tytułem zwrotu kosztów sądowych.</xText> <xText>Powyższe orzeczenie zapadło w oparciu o następujące ustalenia faktyczne.</xText> <xText><xAnon>J. C.</xAnon> zatrudniony był na stanowisku leśniczego w Nadleśnictwie <xAnon>K.</xAnon> z siedzibą w <xAnon>C.</xAnon> na podstawie umowy o pracę z dnia 22 sierpnia 1986 r., ostatnio na stanowisku leśniczego leśnictwa <xAnon>B.</xAnon> w Nadleśnictwie <xAnon>B.</xAnon>. Powód wykonywał pracę w zadaniowym systemie czasu pracy.</xText> <xText>Powód pełnił także funkcję radnego Powiatu <xAnon> (...)</xAnon> w kadencjach: 2010 – 2014, 2014 – 2018, 2018 – 2023.</xText> <xText>Wynagrodzenie miesięczne powoda z ostatnich 3 miesięcy zatrudnienia liczone jak ekwiwalent za niewykorzystany urlop wypoczynkowy wynosiło 7.645,75 zł.</xText> <xText>Leśnictwo <xAnon>B.</xAnon> nominalnie jest leśnictwem dwuosobowym.</xText> <xText>Jest to nadleśnictwo obejmujące teren o bardzo dużej powierzchni i relatywnie niewielkim zalesieniu. Skupiska leśne są jednak w znacznej mierze rozproszone, co utrudnia prowadzenie gospodarki leśnej i czyni są pracochłonną.</xText> <xText>W grudniu 2014 r. z pracy w lasach państwowych zrezygnował syn powoda <xAnon>R. C.</xAnon>, który następnie w czerwcu 2016 r. założył bloga <xAnon>M. L.</xAnon>, na którym w sposób krytyczny oceniał działalność <xAnon>L. (...)</xAnon> i jej kierownictwa. Działanie to spotkało się z reakcją <xAnon>R. (...)</xAnon>, która kilkukrotnie wzywała <xAnon>R. C.</xAnon> do zaprzestania naruszeń dóbr osobistych. Również <xAnon>J. C.</xAnon> proszony był o wpłynięcie na zachowanie syna.</xText> <xText>W tym okresie rozpoczął się konflikt między powodem, a nadleśniczym <xAnon>Z. W. (1)</xAnon>. Do nasilenia konfliktu doszło w latach 2018 – 2019, kiedy to praca powoda zaczęła być ściśle kontrolowana przez <xAnon>Z. W. (1)</xAnon>.</xText> <xText>Pismem z dnia 19 września 2018 r Zastępca Nadleśniczego Nadleśnictwa <xAnon>K.</xAnon> zwrócił się do powoda z prośbą o złożenie wyjaśnień dot. pielęgnacji uprawy w oddziałach <xAnon>(...)</xAnon> i <xAnon>(...)</xAnon>. W piśmie wskazano, że w wyniku lustracji upraw leśnych w oddziałach <xAnon>(...)</xAnon> i <xAnon>(...)</xAnon> stwierdzono znaczną ilość wykoszonych sadzonek sosny, przy czym sadzonki zostały wykoszone w trakcie pielęgnacji. Powód został poproszony o złożenie wyjaśnienia odnośnie udzielania instruktażu, nadzorowania i odbioru w/w prac (kiedy prace były wykonywane, kto nadzorował pracowników, czy zwracano uwagę na ubytki powstałe przy pielęgnacji uprawy, komu zwracano uwagę, dlaczego nie przerwano niewłaściwie wykonywanej pielęgnacji w terminie do dnia 28 września 2019 r.</xText> <xText>W odpowiedzi powód informował, że pielęgnacja odnowionej powierzchni po byłym wyrobisku <xAnon> Kopalni (...)</xAnon> przeprowadzona została pod szczególnym nadzorem powoda dwukrotnie w roku bieżącym. Po raz pierwszy dokonano pielęgnacji przy użyciu środków chemicznych na początku okresu wegetacyjnego. Drugi raz pielęgnację wykonano ręcznie. Jako przyczyny niskiej udatności powód wskazał na: brak projektu dla odnawianej powierzchni, brak możliwości wypowiedzenia się na temat proponowanych składów gatunków odnawianych powierzchni, nie wykonanie badań glebowych, nie wykonanie należycie rekultywacji technicznej, nie wykonanie rekultywacji biologicznej – brak upraw zielonych, sadzenie gatunków na wyrobisku takich jak klon, jawor, berberys, olcha czarna, buk, jesion z przesuszonymi korzeniami poprzez przenoszenie sadzonek bez jakiejkolwiek osłony korzeni, sadzenie w okresie maja z rozwiniętymi liśćmi używanego materiału. Podał, że w okresie jesieni i wiosny dokonywano poprawek sosną sadząc jednoroczne sadzonki po całej powierzchni, tj. w bruździe, na powierzchni pomiędzy bruzdami na międzyrzędach bez zachowania jakiegokolwiek porządku sadząc bardzo często sadzonki w bardzo bliskiej odległości rosnących już drzewek lub co było częstym zjawiskiem sadząc po dwie, a nawet trzy sadzonki w jednej jamie. Po zlokalizowaniu i odtworzeniu rzędów w sierpniu powód przystąpił do pielęgnacji mechanicznej instruując na gruncie pracowników wykonujących te prace o szczególnej konieczności usuwania sosen sadzonych w poprawkach po dwie trzy sztuki pozostawiając jedną najsilniejszą .</xText> <xText>Powód już we wcześniejszym okresie zgłaszał przełożonym problemy związane z rekultywacją terenu po kopalni .</xText> <xText>W piśmie Nadleśnictwa <xAnon>K.</xAnon> z dnia 9 października 2018 r., pozwany zarzucił, że pielęgnację uprawy wykonano bez należytej staranności, wycięte zostały sadzonki w rzędach, co skutkuje obniżeniem pokrycia i wpływa na udatności uprawy. Na gruncie stwierdzono, że wycięte zostały pojedyncze sadzonki, rosnące w miejscach o słabym zachwaszczeniu, prace pielęgnacyjne zostały wykonane niewłaściwie, bez należytego nadzoru ze strony leśnictwa. Jednocześnie polecono powodowi wzmożenie nadzoru nad pracami wykonywanymi na terenie leśnictwa <xAnon>B.</xAnon> i egzekwowanie właściwego wykonywania zleconych prac, tak by wszelkie uchybienia i nieprawidłowości wyeliminować już na samym początku wykonywanej pracy .</xText> <xText>Pismem z dnia 24 września 2018 r., w związku z ujawnieniem bezprawnego korzystania przez osoby trzecie z gruntów Skarbu Państwa będących w Zarządzie <xAnon>L. (...)</xAnon> <xAnon>K.</xAnon> stanowiących wydzielenie DROGI I o adresie leśnym <xAnon>(...)</xAnon>, stanowiącym część <xAnon>działki nr (...)</xAnon> położonej w obrębie ewidencyjnym <xAnon>S.</xAnon>, gm. <xAnon>Ł.</xAnon>, powód został poproszony o złożenie wyjaśnień, dlaczego nie informował nadleśnictwa o bezprawnym zajęciu gruntów SP, co uniemożliwiło wcześniejsze podjęcie przez Nadleśnictwo działań zmierzających do odzyskania bezprawnie zajmowanego pasa gruntu stanowiącego drogę dojazdową do oddz. <xAnon>(...)</xAnon> .</xText> <xText>Postanowieniem z dnia 26 października 2022 r. Sąd Rejonowy w Łowiczu stwierdził, że <xAnon>H.</xAnon> i <xAnon>R.</xAnon> małżonkowie <xAnon>K.</xAnon> nabyli z dniem 1 października 2005 r. na prawach wspólności ustawowej nieruchomość położoną w miejscowości <xAnon>O.</xAnon>, obręb <xAnon> (...)</xAnon> <xAnon>O.</xAnon>, jednostka ewidencyjna <xAnon> (...)</xAnon> <xAnon>Ł.</xAnon> – gmina, powiat <xAnon> (...)</xAnon> – stanowiącą dwie niezabudowane działki gruntu: o <xAnon>numerze ewidencyjnym (...)</xAnon> o powierzchni 0,0947 ha, objęta księgą wieczystą prowadzoną przez Sąd Rejonowy w Łowiczu o nr <xAnon>KW (...)</xAnon> oraz o <xAnon>numerze ewidencyjnym (...)</xAnon> o powierzchni 0,0095 ha, objęta księgą wieczystą prowadzoną przez Sąd Rejonowy w Łowiczu o nr <xAnon>KW (...)</xAnon> – zaznaczone na mapie podziału działek dla celów zasiedzenia sporządzonej przez geodetę uprawnionego <xAnon>Z. K.</xAnon>, zaewidencjonowanej w Starostwie Powiatowym w <xAnon>Ł.</xAnon> w dniu 1 października 2019 roku za nr P.<xAnon> (...)</xAnon>.2019.<xAnon> (...)</xAnon> .</xText> <xText><xAnon>B.</xAnon>, który był przedmiotem zasiedzenia był już ogrodzony i – jak wynika z postanowienia Sądu Rejonowego w Łowiczu – biegł już termin zasiedzenia. Przeprowadzane co 10 lat kontrole nie wykazywały niezgodności stanu posiadania .</xText> <xText>W dniu 24 stycznia 2019 r. Zastępca Nadleśniczego proponował powodowi oddelegowanie podleśniczego do pomocy w bieżących pracach. Powód odmówił, powołując się na obecność dwóch stażystów od dnia 4 lutego .</xText> <xText>Usługi z zakresu gospodarki leśnej na rzecz pozwanego wykonują podmioty wyłonione w trybie zamówień publicznych zgodnie z umową zawartą w dniu 7 stycznia 2019 r. Zgodnie z § 8 ust. 1 tej umowy wykonawca może realizować umowę przy pomocy podwykonawców jeśli uzyska na to uprzednią zgodę zamawiającego .</xText> <xText>W związku z nienależytym zaangażowaniem w realizację planu pozyskania drewna, powód zwracał się do Nadleśniczego z prośbą o interwencję w celu przyspieszenia realizacji zadań zawartych w umowie na wykonywanie usług leśnych. Ostatecznie pod koniec kwietnia 2019 r. podjął rozmowy z firmą zewnętrzną <xAnon> (...)</xAnon>. Rozmowy były prowadzone przy udziale przedstawiciela <xAnon> (...)</xAnon> wykonującego usługi w Leśnictwie <xAnon>B.</xAnon>. W wyniku rozmów strony ustaliły, że będą współpracować i wykonywać razem będą pozyskanie i zrywkę drewna. Powód poprosił przedstawiciela <xAnon> (...)</xAnon> o kontakt z Nadleśnictwem i dopełnienie formalności, co miało nastąpić 6 maja 2019 r.</xText> <xText>W dniu 6 maja 2019 r. Inżynier Nadzoru Nadleśnictwa <xAnon>K.</xAnon> <xAnon>J. S. (1)</xAnon> wstrzymał prace z zakresu pozyskania i zrywki drewna, gdyż były wykonywane przez nieznaną mu firmę .</xText> <xText>Pismem z dnia 7 maja 2019 r. powód został wezwany do udzielenia wyjaśnień dlaczego dopuszcza firmę niezgłoszoną jako podwykonawca do wykonywania robót na terenie leśnictwa <xAnon>B.</xAnon>. Powód udzielił wyjaśnień wskazując, że sprawy formalne zostały zbagatelizowane przez podwykonawcę. Dopiero w dniu 9 maja 2019 r. podwykonawca otrzymał zgodę na podwykonawstwo .</xText> <xText>Pismem z dnia 12 czerwca 2019 r. powód został zobowiązany do złożenia wyjaśnień do dnia 14 czerwca 2018 r. dlaczego do chwili obecnej nie wykonał zabiegu pielęgnacyjnego na gniazdach w oddziale <xAnon>(...)</xAnon>. Wskazano, że w trakcie pobytu na w/w wydzieleniu na naradzie wyjazdowej, która odbyła się w dniu 8 marca 2019 r. ustalono pilną konieczność wykonania cięć pielęgnacyjnych na gniazdach w oddziale <xAnon>(...)</xAnon>, które pozwolą odsłonić i ratować zapuszczone gniazda dębowe. Pomimo tych ustaleń do dnia dzisiejszego zabieg nie został wykonany .</xText> <xText>W odpowiedzi powód poinformował, że Prace z zakresu zagospodarowania lasu, tj. pielęgnowanie upraw, cw [czyszczenie wczesne] i cp [czyszczenie późne] planował wykonać kompleksowo tuż po zakończeniu kampanii odnowieniowo-zalesieniowej najpóźniej do końca czerwca. W związku z tym, że <xAnon> Konsorcjum (...)</xAnon> nie przyjmuje do realizacji zadań w w/w zakresie, a zaistniała sytuacja jest bardzo niebezpieczna dla upraw leśnych i młodników, powód wstrzymał pozyskanie drewna do odwołania z powodu konieczności wykonywania pilnych zabiegów pielęgnujących.</xText> <xText>W dniu 9 maja 2019 r. powód sprzedał na asygnatę nr <xAnon>(...)</xAnon> – 25,73 m3 drewna stosowego Db s2a oraz s2b (najdłużej przelegujące pozyskane w roku ubiegłym). W dniu 10 maja 2019 r. ok. godziny 7.30 wskazał nabywcy <xAnon>J. G. (1)</xAnon> zakupione drewno oznaczając na gruncie każdy stos farbą. W związku z tym, że kupujący poinformował, że transport po drewno przyjedzie z opóźnieniem, powód udał się do m. <xAnon>Ł.</xAnon>, by wydać innemu nabywcy zakupione drewno. W miejscu tym pozostał do końca załadunku. W tym czasie kierowca wyznaczony przez <xAnon>J. G. (1)</xAnon> zabrał drewno .</xText> <xText>W wyniku kontroli przeprowadzonej w dniu 16.07.2019 r. na terenie leśnictwa <xAnon>B.</xAnon> przez Inżyniera Nadzoru <xAnon>J. S. (1)</xAnon>, stwierdzono istnienie na gruncie stosu drewna numer <xAnon> (...)</xAnon>-DB (dąb), miąższość 11,86 m3 (wymiary stosu: szer. 8 m, wys. 1,9 m, dł. 1,2 m), pomimo, że zgodnie z asygnatą <xAnon>(...)</xAnon> zostało ono sprzedane nabywcy <xAnon> (...)</xAnon> <xAnon>J. G. (1)</xAnon> i wywiezione w dniu 10.05.2019 r. Na gruncie natomiast nie stwierdzono stosu <xAnon> (...)</xAnon>, pomimo, znajdowania się go na stanie magazynowym Z powodu tej niezgodności została zarządzona inwentaryzacja kontrolna drewna w leśnictwie <xAnon>B.</xAnon> wg stanu na dzień 17.07.2019 r. W wyniku inwentaryzacji stwierdzono, że w sąsiedztwie brakującego stosu drewna o numerze <xAnon> (...)</xAnon> o wartości 4.972,28 zł brutto (4.042,50 zł netto), brakuje również drewna tartacznego dębowego o numerze <xAnon> (...)</xAnon> i wartości 554,98 zł brutto (451,20 zł netto).</xText> <xText>Powód skontaktował się z nabywcą <xAnon>J. G. (1)</xAnon>, wyjaśniając mu, że zabrał niewłaściwy stos drewna. Nabywca poinformował, że po otrzymaniu faktury korygującej, dopłaci różnicę w cenie .</xText> <xText>Komendant <xAnon> (...)</xAnon> Leśnej poinformował organy ścigania o podejrzeniu popełnienia przestępstwa zaboru drewna. Wobec nie wszczęcia w sprawie postępowania karnego w listopadzie 2019 r. pozwany wystosował do <xAnon>J. G. (1)</xAnon> wezwanie do zapłaty kwoty 4.972,28 zł tytułem zapłaty za odebrane drewno o numerze <xAnon> (...)</xAnon>, żądana kwota na podstawie <xAnon>faktury nr (...)</xAnon> z dnia 25.11.2019 r. została zapłacona, co ostatecznie pozwoliło dokonać rozchodu tego drewna .</xText> <xText>W dniu 11 lipca 2019 r. Nadleśniczy w obecności <xAnon>L. P.</xAnon> podczas objazdu podległych mu leśnictw stwierdził na terenie leśnictwa <xAnon>B.</xAnon> niezaewidencjowane drewno w oddziałach <xAnon>(...)</xAnon> i <xAnon>(...)</xAnon>. W związku z tym w dniu 16 lipca 2019 r. Inżynier Nadzoru dokonał pomiaru tego drewna ustalając, jego ilość na ok. 20 m3, a także ustalił, że w tej lokalizacji ostatnie prace z pozyskania drewna prowadzone były od stycznia do maja 2018 r.</xText> <xText>Przyjętą praktyką jest, że klienci indywidualni zgłaszają gatunek i ilość potrzebnego drewna, drewno tartaczne jest odbierane w wyniku podpisanych umów. Nadleśnictwo i dział marketingu steruje rotacją drewna kontaktując się z odbiorcami, którzy następnie uzgadniają z leśniczym termin odbioru drewna. Nadleśnictwo dysponuje ewidencją drewna i na tej podstawie decyduje o jego wydaniu .</xText> <xText>Towar sprzedany we wrześniu, a przychodowany w maju 2019 r. był przedmiotem reklamacji z powodu występowania huby i sinizny. Reklamacja była zasadna i spowodowała konieczność obniżenia ceny o kwotę 5.174,65 zł.</xText> <xText>W związku ze stwierdzonymi nieprawidłowościami w leśnictwie <xAnon>B.</xAnon> Nadleśniczy <xAnon>Z. W. (1)</xAnon> przeprowadził rozmowę wyjaśniającą z leśniczym leśnictwa <xAnon>B.</xAnon> <xAnon>J. C.</xAnon>. W spotkaniu uczestniczyli <xAnon>J. S. (2)</xAnon> i <xAnon>J. S. (1)</xAnon>. W trakcie rozmowy poruszono tematy: rozbieżności w stanach drewna ujawnione w trakcie inwentaryzacji drewna, rotacji drewna, nieprzychodowywania wyrobionego drewna na gruncie, brak nadzoru nad wydatkiem drewna, nieudrażniania dróg leśnych poprzez pozostawianie wywrotów i złomów, zaniedbań w pielęgnacji upraw i młodników oraz ich jakości, zabezpieczenia upraw przed szkodami od zwierzyny, a jej stanami, nieprzestrzegania Regulaminu Pracy w zakresie ewidencjonowania czasu pracy. Zobowiązano leśniczego Leśnictwa <xAnon>B.</xAnon> p. <xAnon>J. C.</xAnon> do złożenia wyjaśnień na piśmie w terminie do dnia 22 lipca 2019 r.</xText> <xText>W wyjaśnieniach z dnia 21 lipca 2019 r. powód podnosił, że przez ostatnie 9 miesięcy pracował sam w leśnictwie. Informował, że wyłoniony w przetargu na usługi leśne podmiot nie daje żadnych gwarancji wykonania planu rocznego (na koniec I kwartału pozyskanie wynosiło 6% zamiast zakładanych 40%, obecnie wynosi 67%). Wskazywał, że wielokrotne prośby o mobilizację nie przyniosły żadnego efektu, dlatego też powód podjął rozmowę z innym podmiotem tego samego konsorcjum co pozwoliło ruszyć z pozyskaniem drewna. Podmiot ten (dołączony do prac za zgodą wykonawcy) nie dostarczył do Nadleśnictwa stosownych dokumentów, mimo zapewnień, że złoży je przed rozpoczęciem prac. Powód wskazywał, że drewno w oddziale <xAnon>(...)</xAnon> z powodu braku możliwości wywiezienia do drogi wywozowej przez dłuższy okres czasu pozostawało do zrywki na gruncie. Powód kilkukrotnie przypominał wykonawcy o konieczności wywiezienia kilku sztuk ok 3m<xSUPx>( 3)</xSUPx> pozostawionych w oddziale <xAnon>(...)</xAnon> oraz usunięciu wywrotów i złomów z tego wydzielenia oraz wystawiał zlecenia na tę czynność. Obecne warunki: wysuszenie bagna przed tym wydzieleniem i możliwość przejazdu pozwoliły na zrywkę drewna do drogi wywozowej orz usunięcia wywrotów i złomów z powierzchni. Drewno w dniu jutrzejszym po zakończeniu składania stosów miało zostać zewidencjowane</xText> <xText>Pismem z dnia 23 sierpnia 2019 pozwany wystąpił z wnioskiem o wyrażenie przez Radę Powiatu <xAnon> (...)</xAnon> zgody na rozwiązanie stosunku pracy z powodem. Jako powód rozwiązania umowy wskazano na nienależyte wykonywanie obowiązków pracowniczych. Przyczyny w nim wskazane był zbieżne z przyczynami wskazanymi w wypowiadającym umowę o pracę piśmie z dnia 24 czerwca 2020 r. - z tym wyjątkiem, że w treści pisma z dnia 23 sierpnia 2019 r. nie zawarto pkt 4 oraz 1 d wypowiedzenia, zmodyfikowano także treść punktu 1c.</xText> <xText>Uchwałą Rady Powiatu <xAnon> (...)</xAnon> z dnia 30 października 2019 r. nie wyrażono zgody na rozwiązanie stosunku pracy z radnym <xAnon>J. C.</xAnon></xText> <xText>Pozwany zaskarżył uchwałę skargą do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w <xAnon>Ł.</xAnon> wnosząc o stwierdzenie jej nieważności. Wyrokiem z dnia 4 sierpnia 2020 r. (sygn. akt III SA/Łd 1097/19 WSA w Łodzi uwzględnił skargę i stwierdził nieważność uchwały (skarga – k. 265 – 267, wyrok wraz z uzasadnieniem – k. 277 -282).</xText> <xText>Dnia 2 września 2019 r. powód zwrócił się do <xAnon> (...)</xAnon> o reprezentowanie go w sporze z Nadleśniczym. <xAnon> Organizacja (...)</xAnon> Leśnictwa przy <xAnon> (...)</xAnon> w <xAnon>Ł.</xAnon> pismem z dnia 9 grudnia 2019 r. wniosła zastrzeżenie i negatywnie zaopiniowała zamiar wypowiedzenia o pracę <xAnon>J. C.</xAnon></xText> <xText>Od dnia 4 września 2019 r. powód przebywał na zwolnieniu lekarskim z rozpoznaniem umiarkowanej depresji</xText> <xText>Pismem z dnia 2 grudnia 2019 r. powód zwrócił się do Dyrektora <xAnon>R. P.</xAnon>w <xAnon>Ł.</xAnon>, składając zawiadomienie o poddaniu mobbingowi w Nadleśnictwie <xAnon>K.</xAnon> z siedzibą w <xAnon>C.</xAnon>. Mobbingu wobec powoda dopuścić się miał Nadleśniczy Nadleśnictwa <xAnon>K.</xAnon> <xAnon>Z. W. (1)</xAnon>. Powód wskazywał na zdarzenia datowane od roku 2013. Wskazał, że eskalacja niepożądanych zdarzeń nastąpi po założeniu przez jego syna w czerwcu 2016 r. bloga zatytułowanego <xAnon> (...)</xAnon>. W piśmie powód przywołał następujące przejawy, które jego zdaniem miały świadczyć o mobbingu: regularne kwestionowanie podejmowanych decyzji, wzywanie do składania częstych pisemnych wyjaśnień, odmowa zgody na podjęcie studiów doktoranckich, poniżenie i ośmieszenie, zwłaszcza wśród pracowników. Przywołał także sytuacje, w których był obwiniany bez swojej winy. Komisja <xAnon>A.</xAnon> uznała zawiadomienie za niezasadne, od czego powód złożył odwołanie .</xText> <xText>W dniu 25 czerwca 2020 r. powód miał wrócić do pracy po okresie zwolnienia lekarskiego. 24 czerwca 2020 r. o godzinie 20:55 poprzez system informatyczny <xAnon>L. (...)</xAnon> złożył wniosek o udzielenie urlopu wypoczynkowego na żądanie. Złożenie tego wniosku było sygnalizowane także w rozmowach telefonicznych z pracownikami Nadleśnictwa. W dniu następnym, a więc w dniu planowanego rozpoczęcia urlopu na żądanie, powód próbował nieskutecznie skontaktować się z pozwanym celem potwierdzenia możliwości wzięcia urlopu, dzwonił do <xAnon>J. S. (2)</xAnon>, a ponadto nagrał wiadomość głosową na telefonie <xAnon>E. S.</xAnon>. Osoby te nie odbierały jednak połączeń od powoda.</xText> <xText>Powód skorzystał z urlopu na żądanie, by udać się na wizytę lekarską. Uzyskane w jej toku zwolnienie lekarskie nie zostało zakwestionowane przed Zakładem Ubezpieczeń Społecznych .</xText> <xText>W dniu 25 czerwca 2020 r. pozwany złożył powodowi pisemne oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę z zachowaniem trzymiesięcznego okresu wypowiedzenia, który upłynąć miał 30 września 2020 r. Oświadczenie zostało złożone poprzez dostarczenie pisma pod adres zamieszkania powoda. Jednocześnie powód został zwolniony z obowiązku świadczenia pracy z zachowaniem prawa do wynagrodzenia. Jako przyczynę wypowiedzenia wskazano na stwierdzenie nienależytego wykonywania obowiązków pracowniczych polegających na:</xText> <xText>1. w zakresie obrotu drewnem:</xText> <xText>a. nieprawidłowej realizacji sprzedaży detalicznej drewna w oddziale <xAnon>(...)</xAnon>, stwierdzonej podczas kontroli funkcjonalnej inżyniera nadzoru w Leśnictwie <xAnon>B.</xAnon> przeprowadzonej w dniu 16 lipca 2019 r., co doprowadziło do sytuacji, w której pomimo wystawienia w dniu 9 maja 2019 r. asygnaty nr <xAnon>(...)</xAnon> na drewno DB S2A i potwierdzenia 10 maja 2019 r. wydatku drewna z lasu nie doszło do jego wydania w całości i stos o numerze <xAnon> (...)</xAnon> drewna DB S2A pozostał w lesie, natomiast stwierdzono brak stosu o numerze <xAnon> (...)</xAnon> drewna DB S2B o wartości 4.972,28 zł,</xText> <xText>b. braku bieżącej kontroli nad powierzonym mieniem, poprzez brak bezpośredniego uczestnictwa przy czynnościach wydania drewna bądź, w przypadku niemożności osobistego uczestnictwa w tych czynnościach niezwłocznego, bieżącego upewniania się co do stanu drewna po jego sprzedaży i wydatku z lasy co doprowadziło do sytuacji gdy stwierdzenie nieprawidłowości (brak odbioru stosu <xAnon> (...)</xAnon> i braku stosu <xAnon> (...)</xAnon>) nastąpiło dopiero po ujawnieniu tego faktu przez inżyniera nadzoru po upływie dwóch miesięcy od daty sprzedaży,</xText> <xText>c. doprowadzenie do obniżenia wartości rynkowej drewna poprzez brak jego niezwłocznego przychodowania (zaewidencjonowania) po jego pozyskaniu (wyrobieniu) na gruncie:</xText> <xText>i. w oddziałach <xAnon>(...)</xAnon> i<xAnon>(...)</xAnon> w ilości ca 20m3 stwierdzonej przez Nadleśniczego w dniu 11 lipca 2019 r. i potwierdzonej pomiarem przez Inżyniera nadzoru w dniu 16 lipca2019 roku oraz dalszego obniżenia jego wartości poprzez niemożność sprzedaży tego drewna jako drewna dłużycowego w wyniku jego pocięcia i konieczność sprzedaży jako drewno opałowe, co naraziło na straty Nadleśnictwo <xAnon>K.</xAnon> w wysokości 862,80 zł,</xText> <xText>ii. w lipcu 2019 r. w trakcie inwentaryzacji ujawniono między innymi niezaewidencjonowane 100 sztuk dłużycy sosnowej, dębowej, olchowej i brzozowej oraz 100 m3 drewna stosowego sosnowego z objawami sinizny, co doprowadziło do obniżenia jego wartości,</xText> <xText>d. brak właściwej rotacji drewna tartacznego sosnowego, drewno pozyskane w maju wywieziono we wrześniu br. Gdy w okresie od 16 czerwca do 1 lipca wydano drewno z bieżącego przychodu, tj. 14 transportów co doprowadziło do obniżenia jego jakości i wartość o 5.174,65 zł w wyniku uznania reklamacji odbiorców.</xText> <xText>2. W zakresie obowiązków związanych z nadzorem nad wykonywaniem prac w zagospodarowaniu lasu:</xText> <xText>a. Brak nadzoru przy pielęgnacji upraw stwierdzonej w oddz. <xAnon>(...)</xAnon> i <xAnon>(...)</xAnon> we wrześniu 2018 roku poprzez dopuszczenie do wykoszenia znacznej ilości sadzonek w trakcie pielęgnacji co doprowadziło do konieczności dokonania ponownych nasadzeń, ponoszenia zbędnych kosztów a także nierównomierny wzrost sadzonek i ich deformację,</xText> <xText>b. Brak nadzoru przy pielęgnacji upraw w oddz. <xAnon>(...)</xAnon> poprzez wykoszenie gatunku domieszkowego lipy w odnowieniu modrzewiowym co doprowadziło do zanikania gatunku domieszkowego jego deformacji i poniesienia kosztów dłuższej pielęgnacji lub konieczności ponownych nasadzeń,</xText> <xText>c. Nie podejmowania działań ochronnych przed zwierzyną i nie zabezpieczaniu nasadzeń modrzewia w oddz. <xAnon>(...)</xAnon> co doprowadziło do znacznych uszkodzeń drzewek modrzewiowych przez zwierzynę i naraziło na straty Nadleśnictwo <xAnon>K.</xAnon> poprzez poniesieniu kosztów ponownych nasadzeń i prowadzenia w dłuższym okresie prac pielęgnacyjnych,</xText> <xText>d. Zaniedbań w pielęgnacji upraw i młodników w oddz. <xAnon>(...)</xAnon> co doprowadziło do zaniku gatunku wprowadzonego pierwotnie w 100% na uprawie, tj. dębu na korzyść gatunku sosna, grab, brzoza. W wyniku ustaleń podjętych na gruncie w czasie narady terenowej 8 marca 2019 o konieczności pilnego wykonania zabiegu pielęgnacyjnego i ponownym przypomnieniu 12 czerwca 2019 r. o konieczności wykonania, zabieg został wykonany dopiero w miesiącu październiku 2019 r.</xText> <xText>3. W zakresie przestrzegania obowiązków dotyczących zgłaszania faktów naruszenia stanu posiadania nieruchomości Skarbu Państwa w zarządzie <xAnon> (...)</xAnon> <xAnon>L. (...)</xAnon> <xAnon>K.</xAnon>: <xBRx></xBRx>Zaniedbanie obowiązku <xAnon> ochrony mienia (...)</xAnon> poprzez nie zgłoszenie naruszenia granic własności Skarbu Państwa przez właściciela sąsiedniej nieruchomości, w oddz. <xAnon>(...)</xAnon>. Nie dołożenie należytej staranności podczas wykonywania obowiązków służbowych w tej lokalizacji, tj. wykonywania zabiegów pielęgnacyjnych w latach 1997, 1998, 2007 raz przy planowaniu w 2017 roku czynności gospodarczych na rok 2018. Nie zgłoszenie faktu naruszenia stanu posiadania nieruchomości gruntowej oznaczonej <xAnon>numerami ewidencyjnymi (...)</xAnon> położonej w <xAnon>O.</xAnon>, powiat <xAnon> (...)</xAnon>, co w konsekwencji doprowadziło do zawłaszczenia terenu o powierzchni 1020 m2 i może narazić Skarb Państwa na stratę nawet 100 tys. zł z tytułu prowadzonego postępowania o zasiedzenie.</xText> <xText>4. W zakresie przestrzegania organizacji pracy</xText> <xText>Dopuszczenie do wykonywania usługi pozyskania drewna przez firmę nie posiadającą umowy na świadczenie usługi w Nadleśnictwie <xAnon>K.</xAnon>. Fakt ten stwierdził inżynier nadzoru w ramach kontroli funkcjonalnej .</xText> <xText>Oświadczenie zostało złożone w biurze leśniczego przez <xAnon>J. S. (3)</xAnon> i <xAnon>E. S.</xAnon>. Przed wyjazdem pracowników do leśniczówki system, przez który składane są wnioski o urlop, nie był sprawdzany. Następnie na skrzynkę pocztową powoda wysłana została wiadomość email z informacją o złożonym oświadczeniu oraz odmowie udzielenia urlopu (ze względu na nadużycie prawa). W systemie wniosek o urlop został odrzucony o godzinie 11.25, natomiast wiadomość została przez powoda odczytana po południu .</xText> <xText>Sąd Rejonowy ustalił stan faktyczny na podstawie dokumentów oraz zeznań świadków i stron. Zdaniem Sądu Rejonowego, strony obszernie przedstawiły okoliczności sprawy w materiale dowodowym, jak też zeznaniach. Ustalenia co do faktów, były jednak w przeważającej większości bezsporne i znalazły potwierdzenie w załączonych dokumentach. Odmiennie między stronami zarysowywała się natomiast ocena zaistniałych zdarzeń (z punktu widzenia prawdziwości zarzutów stawianych w wypowiedzeniu i tego czy uzasadniały rozwiązanie umowy o pracę). Kwestia ta jednak nie należy do zakresu ustaleń faktycznych i zostanie szerzej rozwinięta w rozważaniach prawnych.</xText> <xText>Sąd Rejonowy pominął wniosek powoda o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego ds. leśnictwa. Zgodnie z przepisem <xLexLink xArt="art. 235(2);art. 235(2) § 1;art. 235(2) § 1 pkt. 2;art. 235(2) § 1 pkt. 4;art. 235(2) § 1 pkt. 5" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 235<xSUPx>( 2)</xSUPx> § 1 pkt 2, 4 i 5 k.p.c.</xLexLink> Sąd Rejonowy może pominąć dowód mający wykazać fakt bezsporny, nieistotny dla rozstrzygnięcia sprawy lub udowodniony zgodnie z twierdzeniem wnioskodawcy, niemożliwy do przeprowadzenia, a także zmierzający jedynie do przedłużenia postępowania. Sąd Rejonowy podjął poszukiwania biegłego ds. leśnictwa, jednak żaden z ustalonych przez Sąd Rejonowy biegłych nie podjął się wydania opinii (z uwagi na stan zdrowia lub z uwagi na możliwy konflikt interesów z uwagi na znajomość stron lub bycie pracownikiem <xAnon>(...)</xAnon>). Przegląd okoliczności sprawy (dokonany po przejęciu referatu) wskazywał, że wewnętrzna spójność środowiska osób zajmujących się gospodarką leśną, a także dominująca pozycja <xAnon>P. (...)</xAnon> na rynku, w istocie czyniła niemożliwym przeprowadzenie dowodu przez osobę, co do której byłoby możliwe przyjęcie, że jest bezstronna i niepowiązana z którąś ze stron procesu. Środowisko osób zajmujących się leśnictwem jest stosunkowo wąskie, pełne wzajemnych powiązań, czy to personalnych, czy też w związku z zatrudnieniem w <xAnon>L. (...)</xAnon>, które są największym pracodawcą obejmującą swoim zakresem obszar całego kraju. Tym samym znalezienie biegłego o odpowiedniej specjalności i wiedzy, który spełniałaby warunki obiektywizmu, jest znacznie utrudnione, a jak wykazano w warunkach sprawy – praktycznie niemożliwe.</xText> <xText>Co więcej formalna wadliwość wypowiedzenia z uwagi na niedokonanie pełnej konsultacji z Radą Powiatu <xAnon> (...)</xAnon> i w okresie wypowiedzenia czyniły prowadzenie postępowania dowodowego w tym kierunku niecelowym.</xText> <xText>Jedynie ubocznie sąd I instancji zauważył, że nawet w przypadku przeprowadzenia dowodu opierałby się on na wątłych podstawach faktycznych z uwagi na oczywisty fakt, że las jest organizmem żyjącym, w którym zachodzą zmiany. Stąd analiza zarzutów strony pozwanej wobec powoda musiałaby się w pierwszej kolejności opierać na dość skąpej dokumentacji zdjęciowej i zeznaniach świadków a jedynie posiłkowo na badaniu w terenie. Skądinąd zbadanie znacznego obszaru lasu (duży obszar leśnictwa był zgodnie podnoszony przez strony), byłoby czasochłonne i kosztowne. Wreszcie wyniki tych ustaleń, mając na uwadze, że zaniedbania powoda miały mieć miejsce kilka lat wstecz, a rozwój roślinności leśnej cechuje się dużą dynamiką, jedynie w niewielkim zakresie (o ile w ogóle) byłyby miarodajne. Mając na uwadze powyższe okoliczności Sąd Rejonowy pominął wniosek o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego ds. leśnictwa. Skądinąd należy zauważyć, że wniosek ten zgłosił powód, nie zaś strona pozwana. Stąd godnym rozważenia jest to, czy strona pozwana w toku postępowania apelacyjnego będzie mogła podnosić zarzuty związane z nieprzeprowadzeniem tego dowodu.</xText> <xText>W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd Rejonowy uznał, że powództwo jest uzasadnione i podlega uwzględnieniu.</xText> <xText>Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 45;art. 45 § 1" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 45 § 1 Kodeksu Pracy</xLexLink> w razie ustalenia, że wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony było nieuzasadnione lub naruszało przepisy o wypowiadaniu umów o pracę, sąd pracy – stosownie do żądania pracownika - orzeka o bezskuteczności wypowiedzenia, a jeżeli umowa uległa już rozwiązaniu – o przywróceniu pracownika do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowaniu. To, że wypowiedzenie umowy o pracę jest zwykłym sposobem zakończenia stosunku pracy, a przyczyna wypowiedzenia umowy o pracę nie musi w związku z tym mieć szczególnej wagi czy nadzwyczajnej doniosłości nie oznacza, że wypowiedzenie może zostać dokonane arbitralnie, dowolnie, być nieuzasadnione lub sprzeczne z zasadami współżycia społecznego.</xText> <xText><xLexLink xArt="art. 45;art. 45 § 1" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">Artykuł 45 § 1 k.p.</xLexLink> wyraźnie odróżnia wypowiedzenie następujące z naruszeniem przepisów o wypowiadaniu umów o pracę od wypowiedzenia nieuzasadnionego. Wypowiedzenie umowy o pracę jako czynność prawna pracodawcy powinno spełniać pewne wymagania formalne, aby mogło zostać uznane za zgodne z prawem, w szczególności powinno być złożone na piśmie (<xLexLink xArt="art. 30;art. 30 § 3" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 30 § 3 k.p.</xLexLink>) oraz wskazywać przyczynę uzasadniającą wypowiedzenie (<xLexLink xArt="art. 30;art. 30 § 4" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 30 § 4 kp</xLexLink>). Dokonane w obecnie badanej sprawie wypowiedzenie zostało dokonane zarówno z naruszeniem przepisów Prawa Pracy, jak i w sposób nieuzasadniony.</xText> <xText>Mając na uwadze, że powód był członkiem Rady Powiatu, dla rozstrzygnięcia w sprawie znaczenie ma przepis <xLexLink xArt="art. 22;art. 22 ust. 2" xIsapId="WDU19980910578" xTitle="Ustawa z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie powiatowym" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 91, poz. 578">art. 22 ust 2 ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie powiatowym</xLexLink> (t.j. Dz. U. z 2022 r. poz. 1526 z późn. zm.) zgodnie z którym rozwiązanie z radnym stosunku pracy wymaga uprzedniej zgody rady powiatu, której radny jest członkiem. Rada powiatu odmówi zgody na rozwiązanie stosunku pracy z radnym, jeżeli podstawą rozwiązania tego stosunku są zdarzenia związane z wykonywaniem przez radnego mandatu. <xAnon>R.</xAnon> legis art. 25 ust. 2 u.s.p. polega na zapoznaniu pracodawcy ze stanowiskiem rady powiatu zanim podejmie on decyzję o rozwiązaniu z radnym stosunku pracy. Tej formalności pracodawca nie dokonał w sposób prawidłowy. W piśmie kierowanym do Rady Powiatu wskazano na inne podstawy wypowiedzenia, niż te, które ostatecznie zostały wskazane jako przyczyny rozwiązania umowy o pracę. Nie można zgodzić się ze stanowiskiem strony pozwanej, zaprezentowanym w głosach końcowych stron, że „uzupełnienie” podstaw wypowiedzenia zawartych w piśmie w tym przedmiocie w relacji do podstaw konsultowanych z radą powiatu miało charakter nieznaczny i pomijalny. Gdyby były to okoliczności mało znaczące, to należałoby oczekiwać, że w ogóle nie zostaną zawarte w wypowiedzeniu. Tym samym wypowiedzenie zostało dokonane w sposób formalnie wadliwy – przy czym późniejsze uchylenie braku zgody przez Wojewódzki Sąd Administracyjny wadliwości tej nie uchyla.</xText> <xText>Skądinąd należy wskazać, że wystąpienie do rady powiatu nastąpiło na kilka miesięcy przed złożeniem powodowi wypowiedzenia. Tym samym nie sposób uznać, że pracodawca zwrócił się do rady powiatu o wyrażenie zgody na rozwiązania stosunku pracy, gdyż nie istnieje odpowiedni związek czasowy a także funkcjonalny między treścią wniosku złożonego do rady, a ostatecznym wypowiedzeniem umowy (pomijając już wątpliwy związek czasowy pomiędzy wypowiedzeniem umowy o pracę w 2020 r. a zasiedzeniem gruntu w 2005 r., z początkiem zasiedzenia w roku 1985).</xText> <xText>Skoro na pracodawcę nałożony został obowiązek przedstawienia zamiaru wypowiedzenia umowy o pracę radnego <xAnon>R.</xAnon>, tym samym należy uznać, że zgoda ta dotyczy konkretnego wypowiedzenia, z konkretnych przyczyn i tylko w konkretnym przypadku (także w wymiarze czasowym). Sąd nie uznaje za dopuszczalnej sytuacji, że pracodawca odmiennie wskazuje przyczyny wypowiedzenia, aby uzyskać zgoda Rady, a następnie w sposób dowolny dokonuje wypowiedzenia z przyczyn odmiennych. Taka konkluzja prowadziłaby do niedorzecznej sytuacji, w której rozwiązanie stosunku pracy z radnym mogłoby nastąpić na podstawie zupełnie innych przyczyn i w odległej perspektywie czasowej, tylko na tej podstawie, że w przeszłości <xAnon> (...)</xAnon> wyraziła opinię co do rozwiązania stosunku pracy.</xText> <xText>Zauważyć przy tym należy, że Sąd badając wymagania formalne w zakresie złożonego oświadczenia, bierze pod uwagę stan z chwili jego złożenia. Na dzień 25 czerwca 2020 r. pozwany dysponował jedynie uchwałą Rady Powiatu odmawiającą zgody. Bez znaczenia pozostaje fakt, że wyrokiem z dnia 4 sierpnia 2020 r. uchwała ta została uznana za nieważną. Pracodawca winien dysponować zgodą Rady Powiatu przez złożeniem oświadczenia o rozwiązaniu stosunku pracy, co w sprawie nie miało miejsca. Już z tego względu wypowiedzenie umowy o pracę wobec <xAnon>J. C.</xAnon> stanowiło czynność dokonaną z naruszeniem prawa i było bezskuteczne.</xText> <xText>Jednocześnie wskazać należy na przepis <xLexLink xArt="art. 41" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 41 k.p.</xLexLink> zgodnie z którym pracodawca nie może wypowiedzieć umowy o pracę w czasie urlopu pracownika, a także w czasie innej usprawiedliwionej nieobecności pracownika w pracy, jeżeli nie upłynął jeszcze okres uprawniający do rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia.</xText> <xText>Sąd uznał, że w dniu 25 czerwca 2020 r. powód przebywał na urlopie na żądanie i nie przychylił się do argumentacji pozwanego, że stanowiło to nadużycie prawa przez powoda. W zakresie objętym regulacją <xLexLink xArt="art. 167(2)" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 167<xSUPx>2 </xSUPx>k.p.</xLexLink> zgoda pracodawcy na wykorzystanie urlopu nie jest wymagana, a pracownik nie musi uzasadniać swego żądania jakimikolwiek przyczynami. O ile pracownik winien złożyć wniosek o urlop na żądanie przed rozpoczęciem pracy, to ustawodawca nie przewidział terminu dla pracodawcy co do ewentualnego wyrażenia sprzeciwu. Należy więc przyjmować, że termin ten musi być terminem rozsądnym na tyle, by pracownik korzystający z urlopu nie planowanego, ale właśnie „na żądanie” mógł się odnieść do stanowiska pracodawcy. Celem przepisu jest umożliwienie pracownikowi załatwienia spraw osobistych w terminie dla niego dogodnym bez konieczności informowania o nich pracodawcy. Nie daje on przy tym podstawy do wyłączenia obowiązku pracodawcy udzielenia urlopu bezpośrednio po nieobecności pracownika w pracy, spowodowanej czasową niezdolnością do pracy (…) Przepis określa jedynie termin, w jakim pracownik musi zgłosić swoje żądanie - najpóźniej w dniu rozpoczęcia urlopu. Dopełnienie tego obowiązku upoważnia pracownika do rozpoczęcia urlopu i jego nieobecność w pracy z tego powodu nie może być uznana za nieusprawiedliwioną. wyrok Sądu <xAnon>N.</xAnon> z 26.01.2005 r., II PK 197/04.</xText> <xText>Sąd Rejonowy wskazał, że powód złożył wniosek o urlop na żądanie w sposób przewidziany u pracodawcy, tj. za pomocą systemu teleinformatycznego, wieczorem w dzień poprzedzający planowany urlop. Jak wynika z zeznań świadków zamiar skorzystania z urlopu był także sygnalizowany dzień wcześniej. W dniu urlopu powód próbował się także skontaktować ze swoimi przełożonymi, zaś złożony wykaz bilingów wskazuje, że pracodawca celowo unikał kontaktu z powodem. Co więcej, indywidualny sposób wykonywania obowiązków przez leśniczego wskazuje, że przyjeżdżając do leśniczówki z wypowiedzeniem przedstawiciele strony pozwanej działali celowo. Bez znaczenia jest przy tym, że był to pierwszy dzień powoda po zwolnieniu lekarskim. Prezentowany w odpowiedzi na pozew wywód o nadużyciu prawa, tj. jak należy odczytywać – o nadużyciu prawa do urlopu na żądanie nie został poparty żadnymi dowodami. Pracodawca ani nie złożył oświadczenia o wykazywaniu szczególnych potrzeb, które ewentualnie mogłyby być analizowane jako uzasadnienie jego sprzeciwu wobec urlopu na żądanie. Nie zakwestionował także zwolnienia lekarskiego, z którego od następnego dnia korzystał powód. Dlatego całość argumentacji o nadużyciu prawa zasługuje jedynie na taki komentarz, iż jest to wywód przygotowany na potrzeby formułowania odpowiedzi na pozew.</xText> <xText>Okoliczności sprawy wskazują, że strona pozwana nie zweryfikowała przed złożeniem powodowi oświadczenia o rozwiązaniu umowy o pracę, czy przebywa on urlopie, a odmowa udzielenia tego urlopu nastąpiła dopiero po wręczeniu oświadczenia, a także po upływie kilku godzin od rozpoczęcia urlopu. Tymczasem kopertę z pismem w leśniczówce przyjęła żona powoda, która informował przybyłych o przyczynie nieobecności męża. Nie sposób zatem wywodzić, że strona pozwana nie wiedziała o urlopie na żądanie. Skoro na żądanie powoda udzielenia urlopu pozwany nie udzielił odpowiedzi odmownej, żądanie to nie może być oceniane w kategoriach nadużycia prawa (<xLexLink xArt="art. 8" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 8 k.p.</xLexLink>). Ocena taka mogłaby być dokonana, gdyby spór dotyczył odmowy udzielenia urlopu; nadużycie prawa określonego w <xLexLink xArt="art. 1672" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 1672 k.p.c.</xLexLink> mogłoby uzasadniać taką odmowę (wyrok Sądu Najwyższego z 26.01.2005 r., II PK 197/04, OSNP 2005, nr 17, poz. 271.</xText> <xText>Pracodawca nie wskazał przy tym na szczególne potrzeby i okoliczności, które uniemożliwiałaby korzystanie z urlopu, tym samym działania pozwanego w postaci odmowy udzielenia urlopu były podyktowane jedynie chęcią pozbawienia pracownika ochrony wynikającej z przepisu <xLexLink xArt="art. 41" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 41 k.p.</xLexLink> Zauważyć przy tym należy, że nie rozpatrzenie wniosku o urlop na żądanie w odpowiednim czasie winno być postrzegane jako nadużycie prawa, lecz nie po stronie pracownika, a pracodawcy. Stwierdzić więc należy, że dokonane przez pracodawcę wypowiedzenie nie tylko nie spełniało wymagań formalnych, ale także było niezgodne z prawem jako dokonane w okresie urlopu pracownika. Już te okoliczności pozwalają na uznanie, że powództwo zasługiwało na uwzględnienie.</xText> <xText>Stąd jedynie ubocznie należy odnieść się do przyczyn wskazanych w treści wypowiedzenia o pracę. Zgodnie z poglądem Sądu Najwyższego wyrażonym w wyroku z 02 września 1998 r., I PKN 271/98 istotą unormowania przepisu <xLexLink xArt="art. 30;art. 30 § 4" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 30 § 4 k.p.</xLexLink> jest to, aby przyczyna uzasadniająca wypowiedzenie została formalnie wskazana, a nie o to czy w rzeczywistości występowała i była wystarczająca dla uznania wypowiedzenia za uzasadnione. Dopiero w dalszej kolejności dokonuje się ocena rzeczywistości i zasadności przyczyn wypowiedzenia wskazanych w pisemnych oświadczeniu pracodawcy.</xText> <xText>W złożonym powodowi wypowiedzeniu pracodawca powołał się na okoliczności, które miały mieć miejsce w latach 1997 – 2019 r. Rozbieżność czasowa jest więc dosyć znaczna. Pracodawca nie wskazuje przy tym na okoliczności, które świadczyłyby o tym, że wiedzę o nieprawidłowościach ze strony powoda podjął dopiero obecnie lub, że dopiero teraz doszło do ujawnienia jej skutków. Wypowiedzenie nie jest ograniczone terminem od ujawnienia przyczyny uzasadniającej rozwiązanie umowy. Jeżeli jednak okoliczność uzasadniająca wypowiedzenie na skutek upływu czasu stała się nieaktualna ze względu na cel wypowiedzenia, może być ono uznane za nieuzasadnione (uchwała Sądu <xAnon>N.</xAnon> z 27.06.1985 r., III PZP 10/85). Mieć na uwadze należy, że pracodawca nie kwestionował wcześniej postępowania powoda, a zgłaszanie przez niego pisemnie zastrzeżeń nastąpiło dopiero w latach 2018 – 2019 r. Sąd miał na uwadze, że ze względu na charakter sprawy, dynamizm wzrostu przyrody nieożywionej i wpływ czynników klimatycznych czy atmosferycznych, praktycznie niemożliwe jest ustalenie i ocena prawidłowości zachowania powoda po czasie, a tym samym traci on prawo do obrony swojego stanowiska. Choćby z tego względu, między zdarzeniami uzasadniającymi dokonanie wypowiedzenia, a wypowiedzeniem winien być rozsądny odstęp czasowy, którego w obecnej sprawie zabrakło.</xText> <xText>Powodowi zarzucano m.in., że w wyniku jego zaniedbań doszło do zasiedzenia nieruchomości stanowiącej grunt Skarbu Państwa. Jak wynika jednak z akt sprawy o zasiedzenie, grunt ten został przez ówczesnych posiadaczy ogrodzony już w latach 70, a powód przychodząc do leśnictwa w latach 80 zastał już istniejące ogrodzenie. Zasiedzenie nastąpiło z dniem 1 października 2005 r., a żadna z późniejszych, przeprowadzanych co dekadę kontroli nie wychwyciła niezgodności, co do stanu posiadania. Nie można więc jedyne powoda obciążać odpowiedzialnością z tego tytułu. Natomiast wskazywana przez <xAnon>Z. W. (1)</xAnon> okoliczność, że jakoby powód miał nie wykonać polecenia zweryfikowania w geoportalu relacji pomiędzy formalnymi a faktycznymi granicami wszystkich gruntów w Nadleśnictwie wydaje się być wybiegiem nakierowanym na obronę uzasadnienia wypowiedzenia umowy o pracę. Nawet wykonanie tak czasochłonnego polecenia nie uchroniłoby strony pozwanej przed skutkami zasiedzenia, które nastąpiło w 2005 r. Skoro zaś zasiedzenie to zaczęło bieg w 1975 r., to wskazać należy, że nie jest uzasadnione wkładanie na powoda konsekwencji wadliwości w działaniu <xAnon>L. (...)</xAnon>, datujących się na 10 lat wcześniej, niż powód podjął zatrudnienie w tej firmie (w ówczesnej formie prawnej).</xText> <xText>Biorąc pod uwagę pozostałe zarzuty Sąd Rejonowy oceniał także to, że obszar którym zarządzał powód był znaczny, odległości pomiędzy poszczególnymi miejscami mogły wynosić po kilkadziesiąt kilometrów. Powód rzeczywiście nie dopełnił obowiązków w zakresie nadzoru nad wydawaniem drewna, lecz nastąpiło to z przyczyn obiektywnych – nie mógł przebywać w dwóch miejscach jednocześnie, ponadto skutki tej omyłki zostały naprawione w wyniku m.in. starań powoda. Dodatkowo stan magazynowy drewna, kolejność jego wydawania, nie leżały wyłącznie w gestii powoda, gdyż dane w zakresie aktualnego stanu i daty pozyskania drewna były dostępne dla marketingu Nadleśnictwa, który zajmował się obsługą sprzedaży, w tym wskazywał powodowi jakie drewno i kto zakupił.</xText> <xText>Powód zgłaszał także zastrzeżenia co do pracy podwykonawców, a ostatecznie sam doprowadził do pozyskania dodatkowej pomocy. Kwestia zaś tego, czy zostały dopełnione odpowiednie formalności (zauważyć należy, że nastąpiło to 9 zamiast 6 maja 2019 r.), nie tylko nie leży w gestii powoda, ale też sam zarzut dopuszczenia do wykonywania usług przez ten podmiot nie jest na tyle poważny, by uzasadniać rozwiązanie pracy z powodem. Zauważyć bowiem należy, że podjęcie tych prac było konieczne, także ze względu na ochronę interesów majątkowych pracodawcy.</xText> <xText>W zakresie zaś czynności pielęgnacyjnych, czy też ewidencjonowania drewna, Sąd Rejonowy miał na uwadze, że powód wykonywał większość zadań sam, tym samym nie miał fizycznej możliwości, by dopilnować każdego oddziału i uprawy, zwłaszcza, że sam przejazd pomiędzy poszczególnymi oddziałami zajmował dużo czasu. Pozwany podnosił, że proponował powodowi pomoc przy pracach. Jednakże zauważyć należy, że nawet czasowe przydzielenie innych osób do pomocy nie może stanowić rozwiązania w leśnictwie, które nominalnie powinno funkcjonować w składzie dwuosobowym. Nie wymaga szerszego uzasadnienia stwierdzenie, że praca przy urządzeniu i utrzymaniu lasu zawiera w sobie znaczny komponent intelektualny i szereg czynności, nawet pozornie prostych wymaga wiedzy i doświadczenia gromadzonych latami. Nie jest wiedzą powszechną znajomość zasad prowadzenia gospodarki leśnej. Stąd wywody strony pozwanej zmierzające do wykazania, że co prawda dwuosobowe leśnictwo pracowało jednoosobowo, lecz okresowo „dosyłano” powodowi stażystów (a więc osoby o minimalnym zasobie wiedzy i umiejętności) nie mogą odnieść skutku. Ubocznie należy wskazać na niesporną okoliczność, że nawet w okresie, kiedy po zawale serca powód korzystał z długotrwałego zwolnienia lekarskiego leśnictwo nie zostało wzmocniono kadrowo i wówczas w zasadzie jedyną osobą tam pracującą była żona powoda. Dlatego jeśli chodzi o dokładanie przez powoda należytej staranności przy prowadzeniu gospodarki leśnej należało ocenić, że istotnie takiej staranności powód dokładał. Natomiast to, że z uwagi na obciążenie powoda ilością obowiązków przekraczającą jego siły (w uproszczeniu – o jeden etat) efekty tych starań niekiedy obciążone były pewnymi uchybieniami. Nawet jeśli jednak doszło do pewnych uchybień ich skala w całości całego kompleksu leśnego nie jest na tyle poważna, by uzasadniała rozwiązanie umowy o pracę.</xText> <xText>Biorąc pod uwagę powyższe, stwierdzić należy, że oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę było złożone z naruszeniem przepisów o wypowiadaniu umów o pracę, a także nie może zostać uznane za zasadne.</xText> <xText>Dodatkowo wskazać należy, że brak jest podstaw do uznania, że przywrócenie do pracy powoda byłoby niemożliwe lub niecelowe (<xLexLink xArt="art. 45;art. 45 § 2" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 45 § 2 k.p.</xLexLink>). Powód jest długoletnim (od 1986 r.) pracownikiem <xAnon>L. (...)</xAnon>. Jak już wskazano wypowiedzenie mu stosunku zatrudnienia było zarówno formalnie wadliwe jak i nieuzasadnione. Co więcej <xAnon> (...)</xAnon> <xAnon>L. P.</xAnon> są w zasadzie jedynym tego rodzaju podmiotem w kraju. Pragnąc pozostać aktywnym zawodowo powód miałby bardzo poważne problemy ze znalezieniem innego, porównywalnego zatrudnienia zarówno z uwagi na daleko posuniętą specjalizację posiadanych umiejętności, jak i w realiach obecnego rynku pracy, z uwagi na wiek. Dlatego też zasądzenie odszkodowania w zasadzie w żadnym stopniu nie chroniłoby jego interesów i stanowiłoby w rzeczywistości przyzwolenie na dokonanie wypowiedzenia w sposób wadliwy i nieuzasadniony.</xText> <xText>Tym samym, Sąd Rejonowy przywrócił <xAnon>J. C.</xAnon> do pracy w Nadleśnictwie <xAnon>K.</xAnon> z siedzibą w <xAnon>C.</xAnon>, na dotychczasowych warunkach pracy i płacy, a nadto, stosownie do przepisu <xLexLink xArt="art. 477(2);art. 477(2) § 2" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 477<xSUPx>2</xSUPx> § 2 k.p.c.</xLexLink> zobowiązał Nadleśnictwo <xAnon>K.</xAnon> z siedzibą w <xAnon>C.</xAnon> do dalszego zatrudniania <xAnon>J. C.</xAnon> do czasu prawomocnego zakończenia postępowania.</xText> <xText>Jednocześnie na podstawie przepisu <xLexLink xArt="art. 47" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 47 k.p.</xLexLink> Sąd Rejonowy zasądził od Nadleśnictwa <xAnon>K.</xAnon> z siedzibą w <xAnon>C.</xAnon> na rzecz <xAnon>J. C.</xAnon>, tytułem wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy na kwotę 7.645,75 zł, pod warunkiem podjęcia pracy w wyniku przywrócenia do pracy, z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia podjęcia pracy. Kwota ta odpowiada miesięcznemu wynagrodzeniu powoda.</xText> <xText>O kosztach procesu Sąd Rejonowy orzekł na podstawie <xLexLink xArt="art. 98;art. 98 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 98 § 1 k.p.c.</xLexLink>, zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu, zasądzając od pozwanego jako przegrywającego spór na rzecz powoda kwotę 180 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego (zgodnie z § 9 ust. 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie) oraz kwotę 3.765 zł tytułem zwrotu kosztów sądowych (opłata od pozwu).</xText> <xText>Apelację od w/w wyroku w całości wniósł pozwany Nadleśnictwu <xAnon>K.</xAnon> w <xAnon>C.</xAnon> reprezentowane przez profesjonalnego pełnomocnika.</xText> <xText>Zaskarżonemu wyrokowi zarzucono:</xText> <xText>I. naruszenie prawa procesowego, mogące mieć wpływ na wynik sprawy tj.:</xText> <xText>1. <xLexLink xArt="art. 233" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 233 k.p.c.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 3271;art. 3271 § 1;art. 3271 § 1 pkt. 1;art. 3271 § 1 pkt. 2" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 3271 § 1 pkt. 1 i 2 k.p.c.</xLexLink> przez wybiórcze, lakoniczne i niewyczerpujące wyjaśnienie:</xText> <xText>a) podstawy prawnej wyroku w zakresie uznania przez Sąd I instancji, iż wypowiedzenie umowy o pracę było dokonane z naruszeniem przepisów prawa a także było nieuzasadnione</xText> <xText>b) podstawy faktycznej rozstrzygnięcia bez dokonania oceny poszczególnych dowodów stanowiących podstawę ustalenia stanu faktycznego oraz brak wskazania, które dowody uznał Sąd za niewiarygodne i dlaczego,</xText> <xText>co nie pozwala na dokonanie kontroli instancyjnej wyroku,</xText> <xText>2. <xLexLink xArt="art. 233" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 233 k.p.c.</xLexLink> poprzez brak wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego, dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodu, i przyjęcie, iż doszło do udzielenia powodowi urlopu na żądanie podczas gdy dowodu w postaci wydruku z systemu komputerowego pozwanego (dowód nr 51- str. 2 odpowiedzi na pozew) wynika, że urlop nie został powodowi udzielony, co skutkowało błędnymi ustaleniami stanu faktycznego co do faktu, że wypowiedzenie umowy o pracę pozwanemu nastąpiło podczas urlopu, czyli usprawiedliwionej nieobecności powoda w pracy, wobec czego wypowiedzenie nastąpiło z naruszeniem <xLexLink xArt="art. 41" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 41 kp</xLexLink> w sytuacji gdy do naruszenia <xLexLink xArt="art. 41" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 41 kp</xLexLink> nie doszło bowiem pozwany nie udzielił powodowi urlopu na żądanie,</xText> <xText>3. <xLexLink xArt="art. 233" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 233 k.p.c.</xLexLink> poprzez brak wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego i dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodu poprzez przyjęcie, iż „Przyjętą praktyką jest, że klienci indywidualni zgłaszają gatunek i ilość potrzebnego drewna, drewno tartaczne jest odbierane w wyniku podpisanych umów” ( str. 7 uzasadnienia wyroku akapit drugi) w sytuacji gdy ustalenie to odnosi się do sprzedaży aukcyjnej i nie jest prawidłowe w odniesieniu do sprzedaży detalicznej, która odbywa się w leśnictwie i decyduje o niej wyłącznie leśniczy (bez udziału innych służb pozwanego), który zarówno oferuje kupującemu drewno jak i dokonuje sprzedaży na podstawie wystawionej przez siebie asygnaty co wynika z przeprowadzonych w sprawie dowodów , które Sąd ocenił wybiórczo, z pominięciem tych części zeznań, które nie przystawały do przyjętego przez Sąd założenia, że uchybienia w sprzedaży „nie leżały wyłącznie w gestii powoda' ( str. 16 uzasadnienia wyroku).</xText> <xText>4. <xLexLink xArt="art. 233" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 233 k.p.c.</xLexLink> poprzez brak wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego i dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodu poprzez przyjęcie, że oświadczenie o wypowiedzeniu umowy o pracę z dnia 24.06.2020 r., nie spełniało wymogów formalnych, bowiem pozwany podjął decyzje o rozwiązaniu stosunku pracy zanim zapoznał się ze stanowiskiem Rady Powiatu <xAnon> (...)</xAnon> i bez jej zgody na rozwiązanie z powodem stosunku pracy, w sytuacji gdy wypowiedzenie umowy o pracę nastąpiło po uzyskaniu stanowiska Rady Powiatu <xAnon> (...)</xAnon>, na wniosek z dn. 23.08.2019 r. skierowany do Rady Powiatu <xAnon> (...)</xAnon>, zawartego w uchwale odmawiającej wyrażenia zgody, którą następnie wojewódzki sąd administracyjny uznał za nieważną, a upływ czasu od dnia podjęcia uchwały przez Radę Powiatu <xAnon> (...)</xAnon> do dnia wręczenia oświadczenia o wypowiedzeniu umowy o pracę nie był spowodowany przyczynami leżącymi po stronie pracodawcy, lecz nieobecnością powoda, i nie dezaktualizował przeprowadzonej konsultacji co oznaczało brak potrzeby jej ponownego przeprowadzania.</xText> <xText>5. <xLexLink xArt="art. 233" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 233 k.p.c.</xLexLink> poprzez brak wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego i dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodu tj. korespondencji e-mail z dn. 24.01.2019 r. i 01.02.2019 r., oświadczenia z dn. 11.12.2019, informacji z dn. 24.01.2020 r. (dowód nr 44 -46 oraz nr 49 odpowiedzi na pozew), zeznań świadka <xAnon>Z. W. (1)</xAnon> (protokół rozprawy z dn. 07.04.2021 r., 00:02:30-02:26:42), zeznań świadka <xAnon>A. C.</xAnon> (protokół rozprawy z dn. 05.05.2021 r. 00:10:00-00:14:56), zeznań świadka <xAnon>E. L.</xAnon> (protokół rozprawy z dn. 05.05.2021 r 02:22:49-02:26:10), zeznań świadka <xAnon>E. L.</xAnon> (protokół rozprawy z dn. 05.05.2021 r. 02:46:14-02:49:41), co skutkowało błędnymi ustaleniami stanu faktycznego co do faktu, ze niedopełnianie obowiązków pracowniczych powoda wynika z braków kadrowych, przydzielaniem do pomocy stażystów jako osób o minimalnym zasobie wiedzy i umiejętności, w sytuacji gdy pozwany proponował oddelegowanie podleśniczego do pomocy powodowi, a powód odmówił, wskazując, ze pomoc stażystów jest wystarczająca,</xText> <xText>6. <xLexLink xArt="art. 365;art. 365 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 365 § 1 kpc</xLexLink> poprzez przyjęcie, że „ Bez znaczenia pozostaje fakt, ze wyrokiem z dnia 4 sierpnia 2020 r. uchwala ta została uznana za nieważną ( str. 13 uzasadnienia wyroku ) w sytuacji gdy wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w <xAnon>Ł.</xAnon> z dnia 4 sierpnia 2020 r. , sygn. akt <xAnon> (...) SA</xAnon>/Łd jest dla Sadu wiążący a stwierdzenie nieważności uchwały Rady Powiatu <xAnon> (...)</xAnon> odmawiającej udzielenia zgody na rozwiązanie z powodem umowy o pracę oraz stwierdzenie tego Sądu, że wskazane przez pozwanego podstawy rozwiązania umowy o pracę nie są zdarzeniami związanymi z wykonywaniem mandatu radnego, powinno stanowić dla Sądu wiążące ustalenie co do wyczerpania drogi konsultacji z Rada Powiatu zamiaru rozwiązania z powodem umowy o pracę.</xText> <xText>II. naruszenia prawa materialnego tj.:</xText> <xText>1. <xLexLink xArt="art. 167(2)" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 167<xSUPx>2</xSUPx> k.p.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 41" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 41 k.p.</xLexLink> poprzez jego błędną wykładnie i przyjęcie, że pracownik korzystał z urlopu na żądanie tj. wypowiedzenie zostało mu wręczone w okresie urlopu cc skutkuje wadliwością formalna tej czynności w sytuacji gdy pracownik nie może rozpocząć korzystania z urlopu na żądanie bez uprzedniego udzielenia go przez pracodawcę co potwierdza aktualna linia orzecznicza, z której wynika że pracownik nie może rozpocząć urlopu na żądanie bez udzielenia go przez pracodawcę.</xText> <xText>2. <xLexLink xArt="art. 45;art. 45 § 1" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 45 § 1 k.p.</xLexLink> w związku z <xLexLink xArt="art. 22;art. 22 ust. 2" xIsapId="WDU19980910578" xTitle="Ustawa z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie powiatowym" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 91, poz. 578">art. 22 ust 2 ustawy z dnia 05.06.1998 r. o samorządzie powiatowym</xLexLink>, (Dz. U. 2022 poz. 1526) dalej u.s.p. poprzez przyjęcie, że wypowiedzenie umowy o pracę zawartej z powodem było wadliwie formalnie bowiem „ Pracodawca winien dysponować zgodą Rady Powiatu <xAnon> (...)</xAnon> przed złożeniem oświadczenia o rozwiązaniu stosunku pracy, co w sprawie nie miało miejsca. Już z tego powodu wypowiedzenie umowy o pracę wobec <xAnon>J. C.</xAnon> stanowiło czynność dokonana z naruszeniem praw i było bezskuteczne” ( str. 13 uzasadnienia wyroku) w sytuacji gdy, zgodnie z utrwalonym- orzecznictwem, w tym wyrokiem wydanym w niniejszej sprawie przez <xAnon> Wojewódzki (...)</xAnon> Administracyjny z dnia 4 sierpnia 2020 r. sygn. akt III SA/Łd 1097/19 art. 22 ust 2 cytowane wyżej ustawy powinien być wykładany w ten sposób, że <xAnon> (...)</xAnon> nie może odmówić zgody jeżeli powodem rozwiązania umowy nie są zdarzenia związane w wykonywaniem mandatu radnego. Zatem wydanie uchwały w 2019 r pomimo, że nie wyrażało zgody na dokonanie wypowiedzenia umowy o pracę oznaczało wyczerpanie drogi konsultacji z Radą Powiatu co uniemożliwia stawianie zarzutu wadliwości wypowiedzenia w powodu braku zgody Rady na dokonanie wypowiedzenia.</xText> <xText>3. <xLexLink xArt="art. 45;art. 45 § 1" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 45 § 1 k.p.</xLexLink> w związku z <xLexLink xArt="art. 22;art. 22 ust. 2" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 22 ust. 2</xLexLink> u.s.p poprzez jego błędną wykładnię i ustalenie, że przepis ten wyklucza możliwość złożenia radnemu oświadczeń s o wypowiedzeniu umowy o pracę w kilka miesięcy po złożeniu wniosku o wyrażenie zgody na rozwiązanie z stosunku pracy (wymaga zachowania odpowiedniego związku czasowego między tymi zdarzeniami), w sytuacji gdy przepis <xLexLink xArt="art. 22;art. 22 ust. 2" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 22 ust. 2</xLexLink> u.s.p nie określa terminu w jakim pracodawca może umowę wypowiedzieć po uzyskaniu stanowiska rady, stawiając jedynie wymóg uprzedniości, co w niniejszej sprawie miało miejsce a wypowiedzenie zostano złożone bezpośrednio po wydaniu uchwały i ustaniu nieobecności powoda, bez zerwania związku czasowego i funkcjonalnego pomiędzy wydaniem uchwały a dokonanym- wypowiedzeniem.</xText> <xText>4. art. 22 ust. 2 u.s.p poprzez przyjęcie, że pozwany w oświadczeniu wypowiadającym umowę o prace wskazał inne przyczyny niż podane do Rady Powiatu w 2019 r. co oznacza nieprzeprowadzenie konsultacji w sytuacji gdy pozwany dokonał jedynie doprecyzowania, w niewielkim zakresie, podanych przyczyn, bez zmiany ich znaczenia merytorycznego, nie wykraczając poza podane do Rady Powiatu rodzaje naruszeń obowiązków pracowniczych</xText> <xText>5. <xLexLink xArt="art. 45" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 45 kp</xLexLink> przez stwierdzenie, że wypowiedzenie jest nieuzasadnione w sytuacji gdy Sąd przyczyny wypowiedzenia wskazane w jego treści badał „ jedynie ubocznie' ( str 15 uzasadnieni wyroku) i bardzo pobieżnie, bez oceny całokształtu zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego co uniemożliwiało przyjęcie ustalenia, że wypowiedzenie jest nieuzasadnione.</xText> <xText>Wobec powyższego wniesiono o: zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa w całości, zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego zwrotu kosztów postępowania odwoławczego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.</xText> <xText>W odpowiedzi na apelację powód reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika, wniósł o jej oddalenie w całości i zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.</xText> <xText xALIGNx="left"> <xBx> Sąd Okręgowy w Łodzi zważył co następuje:</xBx></xText> <xText>Apelacja strony pozwanej nie zasługuje na uwzględnienie, bowiem orzeczenie Sądu Rejonowego jest prawidłowe i znajduje oparcie zarówno w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym, jak i w obowiązujących przepisach prawa.</xText> <xText>Biorąc pod uwagę, iż apelant sformułował w stosunku do zaskarżonego wyroku szereg zarzutów zarówno na gruncie prawa materialnego, jak i prawa procesowego, Sąd Okręgowy, dla zachowania systematyki niniejszego uzasadnienia, rozważy kolejno każde z podniesionych przez pozwanego zagadnień.</xText> <xText>Sąd Okręgowy w Łodzi, po samodzielnym zapoznaniu się z całą zawartością akt badanej sprawy stwierdził, że wszystkie z podniesionych przez apelującego zarzutów nie były zasadne. Sąd Okręgowy w pełni aprobuje ustalenia faktyczne Sądu I instancji i przyjmuje je jako własne oraz podziela również wywody prawne zawarte w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, nie znajdując żadnych podstaw do jego zmiany bądź uchylenia.</xText> <xText>W zakresie naruszenia przez Sąd meriti przepisów prawa procesowego, strona pozwana wskazała na uchybienie przez ten Sąd treści <xLexLink xArt="art. 233;art. 233 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 233 § 1 k.p.c.</xLexLink>, zgodnie z którym Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów, według własnego przekonania na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Sąd dokonuje oceny wszystkich dowodów przeprowadzonych w postępowaniu, jak również wszelkich okoliczności towarzyszących przeprowadzaniu poszczególnych dowodów, mających znaczenie dla ich mocy i wiarygodności (tak np. Sąd Najwyższy w uzasadnieniu orzeczenia z 11 lipca 2002 roku, IV CKN 1218/00, LEX nr 80266).</xText> <xText>Wskazać należy, że Sąd odwoławczy, niezależnie od tego, czy prowadzi sam postępowanie dowodowe, czy jedynie weryfikuje ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd pierwszej instancji, ma obowiązek samodzielnej oceny materiału dowodowego zebranego w sprawie. Jednakże zarzut naruszenia <xLexLink xArt="art. 233;art. 233 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 233 § 1 k.p.c.</xLexLink> może być uznany za zasadny jedynie w wypadku wykazania, że ocena materiału dowodowego jest rażąco wadliwa czy w sposób oczywisty błędna, dokonana z przekroczeniem granic swobodnego przekonania sędziowskiego, wyznaczonych w tym przepisie. Sąd drugiej instancji ocenia bowiem legalność oceny dokonanej przez Sąd pierwszej instancji, czyli bada, czy zostały zachowane kryteria określone w <xLexLink xArt="art. 233;art. 233 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 233 § 1 k.p.c.</xLexLink> Jeżeli z danego materiału dowodowego Sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena Sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne. Przeprowadzona przez Sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona tylko wtedy gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub, gdy wnioskowanie sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo - skutkowych /por. przykładowo postanowienie z dnia 11 stycznia 2001 r., I CKN 1072/99, Prok. i Pr. 2001 r., nr 5, poz. 33, postanowienie z dnia 17 maja 2000 r., I CKN 1114/99, wyrok z dnia 14 stycznia 2000 r., I CKN 1169/99, OSNC 2000 r., nr 7 - 8, poz. 139/.</xText> <xText>Zatem o dowolności można mówić wówczas, gdy Sąd ocenia dowody bez ich właściwej analizy, bądź też wbrew zdrowemu rozsądkowi lub zasadom logicznego rozumowania. Nie jest natomiast dowolną taka ocena, która – choć prowadzi do niekorzystnych dla strony pozwanej konkluzji – to jednak jest logicznie i rzeczowo umotywowana.</xText> <xText>Dla skuteczności zarzutu naruszenia <xLexLink xArt="art. 233;art. 233 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 233 § 1 k.p.c.</xLexLink> nie można poprzestać na stwierdzeniu, że dokonane ustalenia faktyczne są wadliwe, odnosząc się do stanu faktycznego, który w przekonaniu skarżącego odpowiada rzeczywistości. Niezbędne jest wskazanie przyczyn, które dyskwalifikują postępowanie sądu w zakresie ustaleń. Skarżący powinien zwłaszcza wskazać, jakie kryteria oceny zostały naruszone przez sąd przy analizie konkretnych dowodów, uznając brak ich wiarygodności i mocy dowodowej lub niesłuszne im taką moc przyznając /tak: wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 29 grudnia 2021 roku, I ACa 494/20, LEX nr 3329458/.</xText> <xText>Idąc dalej, zgodnie z treścią <xLexLink xArt="art. 327(1);art. 327(1) § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 327 <xSUPx>1</xSUPx> § 1 k.p.c.</xLexLink>, uzasadnienie wyroku powinno zawierać:</xText> <xText>1) wskazanie podstawy faktycznej rozstrzygnięcia, obejmującej ustalenie faktów, które sąd uznał za udowodnione, dowodów, na których się oparł, i przyczyn, dla których innym dowodom odmówił wiarygodności i mocy dowodowej;</xText> <xText>2) wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa.</xText> <xText>W judykaturze Sądu Najwyższego przyjmuje się jednolicie, że z natury rzeczy sposób sporządzenia uzasadnienia orzeczenia nie ma wpływu na wynik sprawy, ponieważ uzasadnienie wyraża jedynie motywy wcześniej podjętego rozstrzygnięcia. Z tego względu zarzut naruszenia <xLexLink xArt="art. 327(1);art. 327(1) § 1;art. 327(1) § 2" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 327 <xSUPx>1</xSUPx> § 1 i 2 k.p.c.</xLexLink> może znaleźć zastosowanie w tych wyjątkowych sytuacjach, w których treść uzasadnienia orzeczenia sądu pierwszej instancji uniemożliwia całkowicie dokonanie oceny toku wywodu, który doprowadził do wydania orzeczenia. Zarzut naruszenia tego przepisu może okazać się usprawiedliwiony tylko wówczas, gdy z uzasadnienia orzeczenia nie daje się odczytać, jaki stan faktyczny lub prawny stanowił podstawę rozstrzygnięcia, co uniemożliwia kontrolę instancyjną. Powołanie się, jako na podstawę naruszenia <xLexLink xArt="art. 327(1);art. 327(1) § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 327 <xSUPx>1</xSUPx> § 1 k.p.c.</xLexLink> jest usprawiedliwione tylko wówczas, gdy z uzasadnienia orzeczenia nie daje się odczytać, jaki stan faktyczny lub prawny stanowił podstawę rozstrzygnięcia, co uniemożliwia kontrolę instancyjną /zob. wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z 9.07.2021 r. III AUa 143/21, Legalis nr 2633983/. Inaczej rzecz ujmując, zarzut wadliwego sporządzenia uzasadnienia zaskarżonego orzeczenia może okazać się zasadny tylko wówczas, gdy z powodu braku w uzasadnieniu elementów wymienionych w <xLexLink xArt="art. 327(1);art. 327(1) § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 327 <xSUPx>1</xSUPx> § 1 k.p.c.</xLexLink> zaskarżone orzeczenie nie poddaje się kontroli, czyli gdy treść uzasadnienia orzeczenia sądu I instancji uniemożliwia całkowicie odtworzenie toku wywodu, który doprowadził do jego wydania.</xText> <xText>Sąd Rejonowy w pisemnym uzasadnieniu wyroku wbrew twierdzeniom apelanta wyjaśnił w oparciu o jakie dowody i dlaczego dokonał ustaleń faktycznych w rozpoznawanej sprawie. Powoływanie się w apelacji na lakoniczność warstwy motywacyjnej uzasadnienia nie jest wystarczające dla uznania zarzutu naruszenia prawa procesowego, skoro Sąd I Instancji ustalił stan faktyczny, a apelujący nie zgadza się z dokonaną przez ten sąd oceną prawną rozpoznanego żądania.</xText> <xText>Sąd Okręgowy zważył, że nie zasługują na uwzględnienie zarzuty apelacyjne dotyczące obrazy przez Sąd Rejonowy przepisów postępowania, które miałyby wpływ na wynik niniejszej sprawy. Dokonana bowiem przez Sąd I instancji ocena zebranego w sprawie materiału dowodowego w pełni odpowiadała wymogom zawartym w przepisie <xLexLink xArt="art. 233" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 233 k.p.c.</xLexLink> Sąd Rejonowy wyjaśnił na jakiej zasadzie odbywały się procedury obrotu drewnem. Swoje ustalenia w tym względzie oparł na zeznaniach powoda i świadka: <xAnon>M. L.</xAnon>. Pozwany zarzucał w apelacji, że sąd I instancji w sposób nieuprawniony nie uwzględnił zeznań świadków: <xAnon>J. G.</xAnon> oraz <xAnon>Z. W.</xAnon>, a także że całkowicie, nie wskazując uzasadnienia w tym względzie, pominął dowód z zeznań zgłoszonych przez niego świadków: <xAnon>A. L.</xAnon>, <xAnon>E. L.</xAnon>, <xAnon>L. P.</xAnon>, <xAnon>T. R.</xAnon>, <xAnon>E. S.</xAnon>, <xAnon>C. K.</xAnon>. Wskazać należy, że jeśli w sporze dwie grupy świadków lub strony zeznają odmiennie bądź poszczególne dokumenty wskazują na odmienne okoliczności, to do Sądu meriti należy ocena, którzy świadkowie, strona i dlaczego zeznają wiarygodnie oraz, które dokumenty zasługują na uwzględnienie. Danie wiary jednym, a nie przyznanie wiary drugim świadkom, stronie bądź dokumentom, samo przez się nie narusza zasady z <xLexLink xArt="art. 233;art. 233 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 233 § 1 k.p.c.</xLexLink>, a stanowi właśnie o istocie sędziowskiej oceny dowodów, która opiera się na odpowiadającemu zasadom logiki powiązaniu ujawnionych w postępowaniu dowodowym okoliczności w całość zgodną z doświadczeniem życiowym. W zakresie sprzedaży detalicznej drewna, pozwany podnosił, że to powód dokonywał wszelkich czynności w imieniu sprzedawcy, zatem ponosił odpowiedzialność za ewentualne nieprawidłowości w wydawaniu towaru. W tym temacie wypowiedziała się świadek: <xAnon>M. L.</xAnon>, podkreślając, że informacje do faktur odnośnie sprzedawanego drewna powód przekazywał Nadleśnictwu na bieżąco, tego samego dnia, mogło się natomiast zdarzyć, że miało to miejsce dnia następnego, lecz nie było poczytywane w kategoriach opóźnienia. Nie jest prawdą, że pozwany nie miał możliwości skontrolowania prawidłowości wydawanego towaru. Wystawione dokumenty w istocie dawały mu taką możliwość, nawet już po odebraniu drewna przez kupującego. Co prawda świadek <xAnon>M. L.</xAnon> wskazywała, że słyszała, że miała miejsce sytuacja kiedy to powód wydał drewno nabywcy inne niż to, które uprzednio zostało przygotowane, nie słyszała jednak, aby wyciągane były jakieś wobec niego konsekwencje prawne, czy wobec innych leśniczych.</xText> <xText>Sąd II instancji zważył analizując zarzut wadliwej oceny materiału dowodowego, że w sytuacji, gdy z określonego materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne (post SN z 23.01.2001 r. IV CKN 970/00, wyrok SN z 27.09.2002 r. II CKN 817/00). Tylko w przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami, lub gdy wnioskowanie sądu, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych związków przyczynowo-skutkowych, przeprowadzona przez sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona.</xText> <xText>Zdaniem Sądu Okręgowego, apelujący próbował przedstawić okoliczności sprawy wyłącznie w taki sposób, aby wyeksponować jedynie te fakty o cechach korzystanych dla niego podnosząc, że proponowano oddelegowanie podleśniczego do pomocy powodowi, który mimo to odmówił jej wskazując, że pomoc stażystów jest wystarczająca. Wymaga wyjaśnienia, że na rozprawie w dniu 25 stycznia 2021 roku w trakcie swych zeznań powód wskazywał na dwa powody, dla których postanowił zrezygnować z pomocy stażystów: pierwszy powód: w 2018 roku nie miał obciążenia pracą, drugi powód: musiał doglądać w jaki sposób stażyści wykonywali swe obowiązki. Było to dla niego czasochłonne i uniemożliwiało wykonywanie prac, które miał wówczas zaplanowane. Powód przytoczył sytuację kiedy to poprosił dwóch stażystów o wyznaczenie trzebieży w takiej powierzchni 5 ha, udzielając im uprzednio stosownego w tym względzie instruktażu. Następnie udał się do wykonywania swoich prac. Kolejnego dnia kiedy obejrzał efekt pracy stażystów (drzewostan), podziękował im za pracę i odprawił. Powyższe twierdzenia powoda korespondują z tym, a o czym mówił Sąd I instancji w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, a mianowicie, że przydzielanie dodatkowych osób do pracy (stażystów) w leśnictwie – materii szczególnej, wymagającej nie tylko wiedzy czy doświadczenia, ale przede wszystkim zasad prowadzenia gospodarki leśnej, pozostawało bez znaczenia, bowiem były to osoby młode, zaraz po szkole, dopiero wdrażały się w aspekty praktyczne tej dziedziny, zatem nie wnosiły wiele do pomocy powodowi, pomimo niewątpliwie posiadanych umiejętności i wiedzy. W tym wypadku jednak jedynie teoretycznych, które w tej perspektywie nie mogły się równać z tymi posiadanymi przez powoda - osoby z wieloletnim stażem w pracy w leśnictwie. Sąd Okręgowy stoi na stanowisku, ze nawet jeśli powodowi zdarzały się pewne niedociągnięcia, omyłki w pracy, np. w zakresie nadzoru nad wydawaniem drewna, o czym wspominała świadek <xAnon>M. L.</xAnon>, to winą za ten stan rzeczy nie sposób go obarczać, a w istocie pozwanego pracodawcę, który odpowiedzialny był za uzupełnianie braków kadrowych. Tym bardziej w świetle ilości, uciążliwości, wykonywanych przez powoda zadań pracowniczych, czy rozległości obszaru, którym zarządzał. Pozwany wskazywał również w apelacji, że do pomocy powodowi oddelegowani zostali także jego wieloletni pracownicy: <xAnon>A. L.</xAnon>, <xAnon>E. L.</xAnon>. Tego typu jednak wpadkowej, okazjonalnej pomocy nie można nadać wartości realnego waloru pomocy, biorąc pod uwagę, że Leśnictwo <xAnon>B.</xAnon> docelowo jest leśnictwem dwuosobowym, o czym zeznawał świadek <xAnon>Z. W.</xAnon>, którego zeznania rzekomo pominął Sąd I instancji meriti przy dokonywaniu ustaleń faktycznych. Truizmem będzie stwierdzenie, że powód nie mógł być obecny w dwóch miejscach jednocześnie i wykonywać wszystkich prac.</xText> <xText>W ocenie Sądu Okręgowego dokonana przez Sąd Rejonowy ocena zgromadzonego w postępowaniu materiału dowodowego jest – wbrew twierdzeniom apelującego pozwanego –prawidłowa. Sąd dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych i doszedł do trafnego wniosku, iż dokonane powodowi wypowiedzenie umowy o pracę w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 45;art. 45 § 1" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 45 § 1 k.p.</xLexLink> ocenić należało jako nieuprawnione.</xText> <xText>Oświadczenie pracodawcy o wypowiedzeniu umowy o pracę zostało powodowi złożone w czasie urlopu, czym pracodawca naruszył <xLexLink xArt="art. 41" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 41 k.p.</xLexLink> W myśl <xLexLink xArt="art. 167(2)" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 167<xSUPx> 2</xSUPx> k.p.</xLexLink>, pracodawca obowiązany jest udzielić na żądanie pracownika i w terminie przez niego wskazanym nie więcej niż 4 dni urlopu w każdym roku kalendarzowym. Pracownik zgłasza żądanie udzielenia urlopu najpóźniej w dniu rozpoczęcia urlopu. Nie ulega wątpliwości, że urlop „na żądanie” stanowi część urlopu wypoczynkowego, a zatem ma taki sam charakter prawny jak zwykły urlop wypoczynkowy i w związku z tym znajdują do niego zastosowanie przepisy <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">kodeksu pracy</xLexLink>, dotyczące urlopu wypoczynkowego. Jednakże urlop „na żądanie” wykazuje cechy szczególne, które odróżniają go od zwykłego urlopu wypoczynkowego, co uzasadnia stosowanie tych regulacji jedynie w sposób odpowiedni. W szczególności inny jest sposób zgłaszania urlopu na żądanie przez pracownika i inne zasady jego udzielania przez pracodawcę, ale przede wszystkim inne jest ratio legis tego przepisu.</xText> <xText>Jak wynika z <xLexLink xArt="art. 167(2)" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art.167 <xSUPx>2</xSUPx> k.p.</xLexLink>, pracownik zgłasza żądanie udzielenia urlopu najpóźniej w dniu rozpoczęcia urlopu, co w niniejszej sytuacji miało miejsce. W dniu 24 czerwca 2020 roku, czyli dzień przed terminem urlopu, powód wysłał informację do swojego pracodawcy o konieczności skorzystania z urlopu na żądanie zgodnie z przyjętą u pozwanego pracodawcy zasadą - za pośrednictwem systemu informatycznego <xAnon>L. P.</xAnon></xText> <xText>W judykaturze przyjmuje się, że wniosek o urlop na żądanie powinien być zgłoszony najpóźniej do chwili przewidywanego rozpoczęcia pracy tego dnia. Regulamin pracy lub przyjęta praktyka pracodawcy mogą przewidywać także późniejsze zgłoszenie wniosku o udzielenie &quot;urlopu na żądanie&quot;. Bez znaczenia pozostaje sama forma zgłoszenia wniosku o urlop na żądanie. Wniosek taki może być zgłoszony przez pracownika i przekazany pracodawcy na piśmie, telefonicznie, a także faksem lub drogą elektroniczną (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15.11.2006r. sygn. I PK 128/06 (OSNP 2007 nr 23-24, poz.346), wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7.02.2008r. sygn. II PK 162/07 (OSNP 2009 nr 7-8, poz.98), wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 listopada 2013 r., sygn. SNO 29/13 (LEX nr 1393802).</xText> <xText>Istota urlopu na żądanie wyraża się przede wszystkim w obowiązku pracodawcy udzielenia tego urlopu na wniosek pracownika w terminie przez niego wskazanym. Pracownik ma zatem prawo zadecydowania o terminie wykorzystania tej części urlopu wypoczynkowego (4 dni w roku kalendarzowym) jednostronnie i samodzielnie, a więc w oderwaniu od reguł związanych z planowaniem urlopów lub ustalaniem ich terminu przez pracodawcę, po uzgodnieniu z pracownikiem. Urlop na żądanie nie podlega bowiem planowaniu , co wynika jednoznacznie z <xLexLink xArt="art. 163;art. 163 § 1" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 163 § 1 k.p.</xLexLink> i oznacza konieczność pozostawienia przez pracodawcę tych 4 dni do dyspozycji pracownika.</xText> <xText>Istotą urlopu na żądanie jest nie tylko to, że pracodawcę wiąże termin wskazany we wniosku o urlop, ale również sam obowiązek pracodawcy udzielenia pracownikowi żądanego urlopu w wymiarze 4 dni w roku kalendarzowym. Oznacza to, że co do zasady pracodawca nie może odmówić udzielenia urlopu na żądanie w terminie wskazanym przez pracownika, jeżeli pracownikowi przysługuje prawo do urlopu wypoczynkowego, w tym do urlopu na żądanie.</xText> <xText>Obowiązek udzielenia pracownikowi &quot;urlopu na żądanie&quot; na podstawie <xLexLink xArt="art. 167(2)" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 167 <xSUPx>2</xSUPx> k.p.</xLexLink> nie oznacza jednak bezwzględnego charakteru tego obowiązku. Pracodawca może bowiem odmówić udzielenia takiego urlopu ze względu na szczególne okoliczności, które powodują, że zasługujący na ochronę wyjątkowy interes pracodawcy, wymaga obecności danego pracownika w pracy w okresie określonym w żądaniu udzielenia urlopu.</xText> <xText>Wykazanie przez pracodawcę takich szczególnych okoliczności może nastąpić nie tylko w samej decyzji odmownej (np. pisemnej), ale także w jakiś czas po okresie, w którym miałby rozpocząć się urlop na żądanie pracownika. Chodzi jednak o to, aby takie szczególne okoliczności (przyczyny odmowy) rzeczywiście istniały i uzasadniały odmowę udzielenia urlopu zgłoszonego na podstawie <xLexLink xArt="art. 167;art. 2" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 167 2 k.p.</xLexLink> (uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 28 września 2009 r., II PK 123/09 (LEX nr 823509), uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 7 listopada 2013 r., sygn. SNO 29/13 (LEX nr 1393802).</xText> <xText>W orzecznictwie Sądu Najwyższego dominuje pogląd, że zarówno sam przepis <xLexLink xArt="art. 167(2)" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 167<xSUPx>2</xSUPx> k.p.</xLexLink>, jak i wykładnia systemowa przepisów dotyczących urlopu wypoczynkowego, świadczą o potrzebie uzyskania przez pracownika zgłaszającego wniosek o urlop na żądanie, pozytywnej decyzji pracodawcy. Stanowisko takie Sąd Najwyższy wyraził między innymi w wyroku z dnia 16.09.2008r. sygn. II PK 26/08 (LEX nr 558190, OSP 2009/12/129).</xText> <xText>Nie ulega wątpliwości, że urlop na „żądanie”, jak wynika z treści <xLexLink xArt="art. 167(2)" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 167 <xSUPx>2</xSUPx> k.p.</xLexLink>, udzielany jest przez pracodawcę, a zatem może być wykorzystany za zgodą pracodawcy.</xText> <xText>Jednakże w ocenie sadu, z uwagi na szczególny charakter urlopu na żądanie, w procedurze jego udzielania, punkt ciężkości ulega przesunięciu z wyrażenia zgody na wykorzystanie tego urlopu na ewentualne sprzeciwienie się tej możliwości. Skoro bowiem co do zasady, pracodawca nie może odmówić udzielenia pracownikowi omawianego urlopu, to zasadnicze znaczenie przy udzielaniu urlopu na żądanie ma nie tyle formalna akceptacja wniosku o ten urlop, ale możliwość niezaakceptowania przez pracodawcę zgłoszonego przez pracownika żądania.</xText> <xText>Za takim stanowiskiem przemawia sam fakt, że wniosek o udzielenie urlopu na żądanie powinien być zgłoszony przez pracownika najpóźniej w dniu rozpoczęcia urlopu, a nawet przed rozpoczęciem pracy tego dnia, a zatem w takim czasie, który umożliwi pracodawcy rozpoznanie tego wniosku.</xText> <xText>Zdaniem Sądu Okręgowego, przez rozpoznanie wniosku w tym przypadku należy rozumieć nie tylko jego akceptację, ale także odmowę udzielenia urlopu. Nie należy bowiem zapominać, że regulacja zawarta w <xLexLink xArt="art. 167(2)" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art.167 <xSUPx>2</xSUPx> k.p.</xLexLink> skierowana jest przede wszystkim na potrzeby pracownika, a zatem jeżeli pracodawca zamierza potraktować wniosek odmownie, to osoba działająca w jego imieniu powinna niezwłocznie odmówić udzielenia urlopu, wskazując na przyczyny odmowy, aby nie narażać pracownika na nieusprawiedliwioną nieobecność.</xText> <xText>Przemawia to za przyjęciem stanowiska, że brak wyraźnego sprzeciwu i milczenie pracodawcy oznacza jego dorozumianą zgodę na urlop i w konsekwencji możliwość rozpoczęcia korzystania z tego urlopu przez pracownika.</xText> <xText>W ocenie tutejszego sądu, Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił, że w dniu 25 czerwca 2020 roku powód przebywał na urlopie na żądanie. Okoliczności tego zdarzenia sąd I instancji ustalił na podstawie zeznań powoda i dowodu w postaci dokumentu – wydruku z systemu komputerowego, używanego do składania pracodawcy wniosków o nieobecność. Jak już wskazano powyżej, w dniu 24 czerwca 2020 roku, czyli dzień przed terminem urlopu, powód złożył za pośrednictwem wskazanego systemu informatycznego pozwanego wniosek o udzielenie mu urlopu na żądanie. Okoliczność tą powód próbował sygnalizować pozwanemu poprzez nawiązanie kontaktu telefonicznego z pracownikami Nadleśnictwa. Próby te okazały się jednak nieefektywne, bowiem osoby te nie odbierały telefonów od powoda. Opisując ze swojej perspektywy przebieg zdarzeń zaistniałych tego dnia, jak i kolejnego, pozwany zdaje się całkowicie pomijać stanowisko świadka <xAnon>E. S.</xAnon>, z którą to omawianego dnia powód próbował skontaktować się. Świadek ten telefonu od powoda nie odbierała motywując to nieudolnie nieznajomością wyświetlającego się jej na telefonie numeru kontaktowego i zamiarem oddzwonienia w czasie późniejszym.</xText> <xText>Milczenie pracodawcy po zgłoszeniu przez pracownika wniosku o urlop na żądanie, a właściwie po otrzymaniu przez pracodawcę (lub osobę upoważnioną do udzielania w jego imieniu urlopów) tego wniosku w sposób umożliwiający mu zapoznanie się z jego treści, należy traktować jako wyrażenie zgody na rozpoczęcie urlopu przez pracownika. Taka koncepcja nie narusza zasady udzielania urlopu przez pracodawcę, a jednocześnie zapewnienia realizację celu urlopu na żądanie. Przepis <xLexLink xArt="art. 167(2)" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art.167 <xSUPx>2</xSUPx> k.p.</xLexLink> nakłada na pracodawcę obowiązek udzielenia pracownikowi żądanego urlopu w terminie przez niego wskazanym, a odmowa uwzględnienia żądania może nastąpić jedynie w szczególnych okolicznościach, gdy przemawia za tym wyjątkowy usprawiedliwiony interes pracodawcy, wymagający obecności danego pracownika w pracy w terminie wskazanym we wniosku lub gdy pracownik nadużywa swego prawa. Ponadto jeżeli pracodawca zamierza potraktować wniosek odmownie, to osoba działająca w jego imieniu powinna niezwłocznie odmówić udzielenia urlopu, wskazując na przyczynę odmowy, natomiast milczenie pracodawcy i brak jednoznacznego, wyraźnego sprzeciwu, należy w sposób dorozumiany traktować jako wyrażenie zgody na urlop.</xText> <xText>Skoro pozwany zamierzał odmówić powodowi udzielenia wnioskowanego przez niego na dzień 25 czerwca 2020 roku urlopu na żądanie, to powinien poinformować go o odmowie i uzasadnionych przyczynach tej odmowy. Tymczasem pozwany twierdził, że nie udzielił powodowi zgody na skorzystanie z urlopu na żądanie, pomimo, że powód wniosek taki w istocie pozwanemu wysłał, a zatem dochował należytej staranności, aby uzyskać informację o decyzji podjętej przez pracodawcę. Zdaniem sądu w przypadku powoda, w rzeczywistości nie zachodziły żadne szczególne okoliczności uzasadniające taką odmowę. Ponadto, pozwany nie kwestionował wystawionego powodowi za ten dzień zwolnienia lekarskiego i okoliczności z niego wynikających. Zaświadczeniem lekarskim powód wykazał, że w dniu 25 czerwca 2020 roku był nieobecny w pracy w związku z niezdolnością do jej świadczenia z powodu choroby. Wypowiedzenie umowy o pracę dokonane zostało więc z naruszeniem <xLexLink xArt="art. 41" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 41 k.p.</xLexLink>, w okresie ochronnym, przewidzianym tym przepisem, a zatem zostało złożone powodowi w dniu jego usprawiedliwionej nieobecności w pracy. Istotą ochrony z <xLexLink xArt="art. 41" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 41 k.p.</xLexLink> jest zakaz rozwiązania z pracownikiem umowy o pracę w sytuacji rzeczywiście usprawiedliwionej nieobecności pracownika pracy. Omawiany przepis łączy zatem zakaz wypowiedzenia umowy o pracę z faktyczną nieobecnością pracownika w pracy.</xText> <xText>Pozwany zarzucał również w apelacji, że sąd I instancji dopuścił się naruszenia przepisów prawa materialnego tj. <xLexLink xArt="art. 45;art. 45 § 1" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 45 § 1 k.p.</xLexLink> w związku z <xLexLink xArt="art. 22;art. 22 ust. 2" xIsapId="WDU19980910578" xTitle="Ustawa z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie powiatowym" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 91, poz. 578">art. 22 ust. 2 ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie powiatowym</xLexLink> (Dz.U.2022.0.1526) i niezasadne przyjął, że wypowiedzenie umowy o pracę powodowi, który w kadencji: 2018 – 2023 pełnił także funkcję radnego Powiatu <xAnon> (...)</xAnon> było wadliwe, z uwagi na brak zgody Rady Powiatu <xAnon> (...)</xAnon>. W tym kontekście pozwany powoływał się również na <xLexLink xArt="art. 365;art. 365 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 365 § 1 k.p.c.</xLexLink> - wyrok Sądu Administracyjnego w <xAnon>Ł.</xAnon> z dnia 4 sierpnia 2020 r. sygn. akt III SA/Łd 1097/19, który w jego opinii był dla Sądu Rejonowego wiążący. Z tego faktu wywodził, że w analizowanej sprawie doszło do wyczerpania drogi konsultacji zamiaru rozwiązania z powodem umowy o pracę.</xText> <xText>Niewątpliwie powód jako radny Rady Powiatu <xAnon> (...)</xAnon> podlegał szczególnej ochronie na podstawie <xLexLink xArt="art. 22" xIsapId="WDU19980910578" xTitle="Ustawa z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie powiatowym" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 91, poz. 578">art. 22 ustawy o samorządzie powiatowym</xLexLink>, w świetle, którego pracodawca nie może rozwiązać z radnym stosunku pracy bez uzyskania wyrażonej w postaci uchwały zgody rady powiatu, a ewentualne złożenie pracownikowi oświadczenia woli zmierzającego do rozwiązania łączącego strony stosunku prawnego bez takiej zgody stanowi czynność dokonaną z naruszeniem prawa, a pracownikowi- radnemu przysługują wówczas odpowiednio roszczenia przewidziane w <xLexLink xArt="art. 45" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 45 k.p.</xLexLink></xText> <xText>Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 45;art. 45 § 1" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 45 § 1 k.p.</xLexLink> w razie ustalenia, że wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony jest nieuzasadnione lub narusza przepisy o wypowiadaniu umów o pracę, sąd pracy - stosownie do żądania pracownika - orzeka o bezskuteczności wypowiedzenia, a jeżeli umowa uległa już rozwiązaniu - o przywróceniu pracownika do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowaniu.</xText> <xText>W myśl § 2 Sąd pracy może nie uwzględnić żądania pracownika uznania wypowiedzenia za bezskuteczne lub przywrócenia do pracy, jeżeli ustali, że uwzględnienie takiego żądania jest niemożliwe lub niecelowe; w takim przypadku sąd pracy orzeka o odszkodowaniu.</xText> <xText>Zgodnie z orzecznictwem sądów administracyjnych odmowa wyrażenia zgody na rozwiązanie stosunku pracy z radnym może mieć miejsce tylko w przypadku, gdy podstawą rozwiązania stosunku pracy są wyłącznie zdarzenia związane z wykonywaniem przez radnego mandatu (por. wyrok NSA z dnia 6 lipca 2016 r., sygn. akt II OSK 847/16, LEX nr 2118270; wyrok NSA z dnia 29 września 2020 r. sygn. II OSK 1456/20, LEX nr 3096488).</xText> <xText>Wyrażenie zgody na rozwiązanie z radnym stosunku pracy lub odmowa jest pozostawione uznaniu rady gminy (analogicznie Rada Powiatu) z wyjątkiem jednak sytuacji, gdy dojdzie ona do przekonania, że podstawą rozwiązania tego stosunku są zdarzenia związane z wykonywaniem przez radnego mandatu. W takiej sytuacji rada zobowiązana jest odmówić wyrażenia zgody. Z powołanego przepisu wynika zatem, że motywy pracodawcy, zamierzającego rozwiązać stosunek pracy z radnym, muszą być badane, ponieważ od tych ustaleń zależy, czy gmina (analogicznie powiat) zobowiązana będzie odmówić wyrażenia zgody (zdarzenia związane z wykonywaniem przez radnego mandatu), czy też odmówi z innego powodu, kierując się okolicznościami konkretnego przypadku. W obu tych sytuacjach o motywach, jakimi kierowała się rada, można dowiedzieć się tylko z uzasadnienia uchwały (wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 15 grudnia 2005 r. II OSK <xAnon> (...)</xAnon>, LEX nr 190991).</xText> <xText>Z kolei w orzecznictwie Sądu Najwyższego, z którym w pełni zgadza się Sąd Okręgowy, ugruntowany jest pogląd, że art. 25 ust. 2 ustawy o samorządzie gminnym (analogicznie <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19980910578" xTitle="Ustawa z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie powiatowym" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 91, poz. 578">ustawa o samorządzie powiatowym</xLexLink>) nie określa żadnych warunków ani kryteriów, jakimi miałaby kierować się rada gminy (analogicznie Rada Powiatu) przy podejmowaniu decyzji o wyrażeniu zgody na rozwiązanie stosunku pracy radnego lub jej odmowie. Nie zobowiązuje on również rady do uzasadnienia swojego stanowiska. Nie ogranicza prawa rady do sprzeciwu wobec zamiaru pracodawcy rozwiązania stosunku pracy z radnym tylko do sytuacji, gdy przyczyną tego zamiaru są zdarzenia związane z wykonywaniem mandatu przez radnego, lecz jedynie zobowiązuje radę do odmowy wyrażenia zgody w takim przypadku, pozostawiając pozostałe decyzje jej swobodnemu uznaniu (zob. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 4 lutego 2011 r., II PK 192/10, LEX nr 811845; z dnia 11 grudnia 2007 r., I PK 152/07, Monitor Prawa Pracy 2008 nr 5, s. 255; z dnia 17 września 2007 r., I PK 36/07, LEX nr 375679; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 7 października 2020 r. II PK 145/19, LEX nr 3077134).</xText> <xText>Pracodawca nie może zatem rozwiązać z radnym stosunku pracy bez uzyskania zgody rady powiatu wyrażonej w postaci uchwały, a złożenie pracownikowi oświadczenia woli zmierzającego do rozwiązania łączącego strony stosunku prawnego bez zgody rady stanowi czynność dokonaną z naruszeniem prawa. Stanowisko rady powiatu w kwestii zgłoszonego przez pracodawcę zamiaru rozwiązania z radnym stosunku pracy jest uzależnione od przyczyn, które je uzasadniają tylko w tym sensie, że w przypadku, gdy przyczyny te wiążą się ze zdarzeniami związanymi z wykonywaniem mandatu rada ma obowiązek odmówienia zgody. Natomiast w przypadkach, w których takiego związku nie ma wyrażenie zgody lub jej odmowa zostały pozostawione jej uznaniu. Wskazanego przepisu nie można interpretować w taki sposób, że rada musi wyrazić zgodę na rozwiązanie stosunku pracy z radnym, jeżeli pracodawca nie stawia mu zarzutów związanych z wykonywaniem mandatu radnego (zob. wyrok NSA w Lublinie z 12 października 1990 r., SA/Lu 663/90, ONSA 1990 nr 4, poz. 6 z aprobującymi glosami: <xAnon>B. Z.</xAnon> i <xAnon>W. M.</xAnon>, OSP 1992 nr 1, poz. 23; także Z. Góral: Prawo pracy w samorządzie terytorialnym, Warszawa 1999, s. 233).</xText> <xText>Intencją ustawodawcy jest, aby ochrona wynikająca z <xLexLink xArt="art. 22" xIsapId="WDU19980910578" xTitle="Ustawa z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie powiatowym" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 91, poz. 578">art. 22 ustawy o samorządzie powiatowym</xLexLink> nie wykraczała poza rzeczowo uzasadnioną potrzebę i nie przeradzała się w postać nieusprawiedliwionego społecznie i gospodarczo przywileju. Działalność radnego nie może być pretekstem do nieuzasadnionego uprzywilejowania pracownika w sferach niedotyczących sprawowania tej funkcji. Wynika więc z tego, że prawo radnego do ochrony trwałości stosunku pracy nie ma charakteru bezwzględnego. Jego roszczenie o przywrócenie do pracy nie powinno być uwzględniane automatycznie, bez zbadania okoliczności konkretnego przypadku, a przede wszystkim przyczyn zwolnienia.</xText> <xText>Wszelkie rozważania dotyczące zasadności odmowy wyrażenia zgody są w niniejszej sprawie bezprzedmiotowe, bowiem istotne jest jedynie to, że pozwany rozwiązał stosunek pracy z powodem bez wymaganej zgody rady powiatu. Jest to uchybienie formalne skutkujące uwzględnieniem powództwa. Bez znaczenia pozostają także dalsze losy wzmiankowanej uchwały.</xText> <xText>W dniu 30 października 2019 roku Rada Powiatu <xAnon> (...)</xAnon> uchwałą nie wyraziła zgody na rozwiązanie z powodem umowy o pracę. Wobec czego pozwany złożył skargę do WSA wnosząc o stwierdzenie nieważności ów uchwały. Wyrokiem z dnia 4 sierpnia 2020 r. sygn. akt III SA/Łd 1097/19 sąd ten stwierdził brak zasadności odmowy rozwiązania stosunku pracy z radnym, z uwagi na przyczyny wypowiedzenia niezwiązane z wykonywaniem przez radnego mandatu.</xText> <xText>Zdaniem tutejszego sądu, wynik postępowania, na który powoływał się pozwany w apelacji przed Wojewódzkim Sądem Administracyjnym w sprawie legalności w/w uchwały Rady Powiatu nie mógł mieć wpływu na rozstrzygnięcie sądowe w niniejszej sprawie. W tym przedmiocie wypowiedział się dalej Sąd Najwyższy w treści uzasadnienia wyroku z dnia 11 lipca 2006 r. sygn. I PK 9/06 (OSNP 2007/13-14/193, LEX nr 278487), <xUx>pracodawca nie może rozwiązać z radnym stosunku pracy bez uzyskania wyrażonej w postaci uchwały zgody rady powiatu, a ewentualne złożenie pracownikowi oświadczenia woli zmierzającego do rozwiązania łączącego strony stosunku prawnego bez takiej zgody stanowi czynność dokonaną z naruszeniem prawa. W świetle tego przepisu nie ma zatem znaczenia, czy brak zgody jest wyraźny, czy wynika z milczenia rady. Nawet więc, gdyby ostatecznie sąd administracyjny uznał nielegalność uchwały wyrażającej wyraźnie brak zgody, to nie wynikałoby z tego, że rada zgody udzieliła</xUx>. Nie ma zatem racji apelujący twierdząc, że wydanie w 2019 roku uchwały wyczerpywało tryb konsultacji z Radą Powiatu.</xText> <xText>W ocenie Sądu Okręgowego ze względu na szczególną ochronę stosunku pracy radnego Rady Powiatu żądanie powoda przywrócenia do pracy nie stanowiło nadużycia prawa w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 8" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 8 k.p.</xLexLink> Pozwany pracodawca nie tylko bowiem naruszył <xLexLink xArt="art. 22;art. 22 ust. 2" xIsapId="WDU19980910578" xTitle="Ustawa z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie powiatowym" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 91, poz. 578">art. 22 ust. 2 ustawy o samorządzie powiatowym</xLexLink> przy wypowiadaniu umowy o pracę zawartej z powodem z uwagi na przeprowadzenie procedury konsultacyjnej w sposób wadliwy, to dodatkowo zlekceważył wynikający z <xLexLink xArt="art. 41" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 41 k.p.</xLexLink> zakaz wypowiadania umów o pracę pracownikom w czasie usprawiedliwionej nieobecności pracownika w pracy.</xText> <xText>Wobec powyższego, Sąd Okręgowy w pełni zgadza się z zaprezentowaną przez Sąd I instancji argumentacją prawną uznając, iż w sprawie nie doszło do naruszenia przepisów prawa procesowego, ani powoływanych w apelacji przepisów prawa materialnego, zatem wyrok sądu I instancji odpowiada prawu.</xText> <xText>Dlatego też Sąd Okręgowy, na podstawie <xLexLink xArt="art. 385" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 385 k.p.c.</xLexLink>, oddalił apelację strony pozwanej, jako bezzasadną.</xText> <xText>O kosztach procesu za II instancje orzeczono na podstawie <xLexLink xArt="art. 98" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 98 k.p.c.</xLexLink> oraz <xLexLink xArt="art. 98 § 10;art. 98 § 10 ust. 1;art. 98 § 10 ust. 1 pkt. 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">§ 10 ust. 1 pkt 1</xLexLink> w zw. z § 9 ust. 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych z dnia 22 października 2015 r. (Dz.U.2023.0.1964). Co do odsetek od kosztów procesu, Sąd orzekł zgodnie z dyspozycją <xLexLink xArt="art. 981" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 981 k.p.c.</xLexLink>, zgodnie z którym od kwoty zasądzonej tytułem zwrotu kosztów procesu należą się odsetki, w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, za czas od dnia uprawomocnienia się orzeczenia, którym je zasądzono, do dnia zapłaty. O obowiązku zapłaty odsetek sąd orzeka z urzędu.</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Agnieszka Gocek

Izabela Grudzińska

Izabela Grudzińska

Sygn. akt VIII Pa 68/23 UZASADNIENIE Zaskarżonym wyrokiem z 28 kwietnia 2023 r. Sąd Rejonowy w Kutnie, IV Wydział Pracy w sprawie sygn. akt IV P 44/20 po rozpoznaniu w dniu 14 kwietnia 2023 r. na rozprawie sprawy z powództwaJ. C.przeciwko NadleśnictwuK.z siedzibą wC.o uznanie wypowiedzenia za pracę za bezskuteczne w pkt 1 przywróciłJ. C.do pracy w NadleśnictwieK.z siedzibą wC., na dotychczasowych warunkach pracy i płacy, wpkt 2stosownie do przepisuart. 4772§ 2 k.p.c.zobowiązał NadleśnictwoK.z siedzibą wC.do dalszego zatrudnianiaJ. C.do czasu prawomocnego zakończenia postępowania, w pkt 3 zasądził od NadleśnictwaK.z siedzibą wC.na rzeczJ. C., tytułem wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy kwotę 7.645,75 zł, pod warunkiem podjęcia pracy w wyniku przywrócenia do pracy, z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia podjęcia pracy, w pkt 4 zasądził od NadleśnictwaK.z siedzibą wC.na rzeczJ. C.: kwotę 180 zł, tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego, kwotę 3.765 zł tytułem zwrotu kosztów sądowych. Powyższe orzeczenie zapadło w oparciu o następujące ustalenia faktyczne. J. C.zatrudniony był na stanowisku leśniczego w NadleśnictwieK.z siedzibą wC.na podstawie umowy o pracę z dnia 22 sierpnia 1986 r., ostatnio na stanowisku leśniczego leśnictwaB.w NadleśnictwieB.. Powód wykonywał pracę w zadaniowym systemie czasu pracy. Powód pełnił także funkcję radnego Powiatu(...)w kadencjach: 2010 – 2014, 2014 – 2018, 2018 – 2023. Wynagrodzenie miesięczne powoda z ostatnich 3 miesięcy zatrudnienia liczone jak ekwiwalent za niewykorzystany urlop wypoczynkowy wynosiło 7.645,75 zł. LeśnictwoB.nominalnie jest leśnictwem dwuosobowym. Jest to nadleśnictwo obejmujące teren o bardzo dużej powierzchni i relatywnie niewielkim zalesieniu. Skupiska leśne są jednak w znacznej mierze rozproszone, co utrudnia prowadzenie gospodarki leśnej i czyni są pracochłonną. W grudniu 2014 r. z pracy w lasach państwowych zrezygnował syn powodaR. C., który następnie w czerwcu 2016 r. założył blogaM. L., na którym w sposób krytyczny oceniał działalnośćL. (...)i jej kierownictwa. Działanie to spotkało się z reakcjąR. (...), która kilkukrotnie wzywałaR. C.do zaprzestania naruszeń dóbr osobistych. RównieżJ. C.proszony był o wpłynięcie na zachowanie syna. W tym okresie rozpoczął się konflikt między powodem, a nadleśniczymZ. W. (1). Do nasilenia konfliktu doszło w latach 2018 – 2019, kiedy to praca powoda zaczęła być ściśle kontrolowana przezZ. W. (1). Pismem z dnia 19 września 2018 r Zastępca Nadleśniczego NadleśnictwaK.zwrócił się do powoda z prośbą o złożenie wyjaśnień dot. pielęgnacji uprawy w oddziałach(...)i(...). W piśmie wskazano, że w wyniku lustracji upraw leśnych w oddziałach(...)i(...)stwierdzono znaczną ilość wykoszonych sadzonek sosny, przy czym sadzonki zostały wykoszone w trakcie pielęgnacji. Powód został poproszony o złożenie wyjaśnienia odnośnie udzielania instruktażu, nadzorowania i odbioru w/w prac (kiedy prace były wykonywane, kto nadzorował pracowników, czy zwracano uwagę na ubytki powstałe przy pielęgnacji uprawy, komu zwracano uwagę, dlaczego nie przerwano niewłaściwie wykonywanej pielęgnacji w terminie do dnia 28 września 2019 r. W odpowiedzi powód informował, że pielęgnacja odnowionej powierzchni po byłym wyrobiskuKopalni (...)przeprowadzona została pod szczególnym nadzorem powoda dwukrotnie w roku bieżącym. Po raz pierwszy dokonano pielęgnacji przy użyciu środków chemicznych na początku okresu wegetacyjnego. Drugi raz pielęgnację wykonano ręcznie. Jako przyczyny niskiej udatności powód wskazał na: brak projektu dla odnawianej powierzchni, brak możliwości wypowiedzenia się na temat proponowanych składów gatunków odnawianych powierzchni, nie wykonanie badań glebowych, nie wykonanie należycie rekultywacji technicznej, nie wykonanie rekultywacji biologicznej – brak upraw zielonych, sadzenie gatunków na wyrobisku takich jak klon, jawor, berberys, olcha czarna, buk, jesion z przesuszonymi korzeniami poprzez przenoszenie sadzonek bez jakiejkolwiek osłony korzeni, sadzenie w okresie maja z rozwiniętymi liśćmi używanego materiału. Podał, że w okresie jesieni i wiosny dokonywano poprawek sosną sadząc jednoroczne sadzonki po całej powierzchni, tj. w bruździe, na powierzchni pomiędzy bruzdami na międzyrzędach bez zachowania jakiegokolwiek porządku sadząc bardzo często sadzonki w bardzo bliskiej odległości rosnących już drzewek lub co było częstym zjawiskiem sadząc po dwie, a nawet trzy sadzonki w jednej jamie. Po zlokalizowaniu i odtworzeniu rzędów w sierpniu powód przystąpił do pielęgnacji mechanicznej instruując na gruncie pracowników wykonujących te prace o szczególnej konieczności usuwania sosen sadzonych w poprawkach po dwie trzy sztuki pozostawiając jedną najsilniejszą . Powód już we wcześniejszym okresie zgłaszał przełożonym problemy związane z rekultywacją terenu po kopalni . W piśmie NadleśnictwaK.z dnia 9 października 2018 r., pozwany zarzucił, że pielęgnację uprawy wykonano bez należytej staranności, wycięte zostały sadzonki w rzędach, co skutkuje obniżeniem pokrycia i wpływa na udatności uprawy. Na gruncie stwierdzono, że wycięte zostały pojedyncze sadzonki, rosnące w miejscach o słabym zachwaszczeniu, prace pielęgnacyjne zostały wykonane niewłaściwie, bez należytego nadzoru ze strony leśnictwa. Jednocześnie polecono powodowi wzmożenie nadzoru nad pracami wykonywanymi na terenie leśnictwaB.i egzekwowanie właściwego wykonywania zleconych prac, tak by wszelkie uchybienia i nieprawidłowości wyeliminować już na samym początku wykonywanej pracy . Pismem z dnia 24 września 2018 r., w związku z ujawnieniem bezprawnego korzystania przez osoby trzecie z gruntów Skarbu Państwa będących w ZarządzieL. (...)K.stanowiących wydzielenie DROGI I o adresie leśnym(...), stanowiącym częśćdziałki nr (...)położonej w obrębie ewidencyjnymS., gm.Ł., powód został poproszony o złożenie wyjaśnień, dlaczego nie informował nadleśnictwa o bezprawnym zajęciu gruntów SP, co uniemożliwiło wcześniejsze podjęcie przez Nadleśnictwo działań zmierzających do odzyskania bezprawnie zajmowanego pasa gruntu stanowiącego drogę dojazdową do oddz.(...). Postanowieniem z dnia 26 października 2022 r. Sąd Rejonowy w Łowiczu stwierdził, żeH.iR.małżonkowieK.nabyli z dniem 1 października 2005 r. na prawach wspólności ustawowej nieruchomość położoną w miejscowościO., obręb(...)O., jednostka ewidencyjna(...)Ł.– gmina, powiat(...)– stanowiącą dwie niezabudowane działki gruntu: onumerze ewidencyjnym (...)o powierzchni 0,0947 ha, objęta księgą wieczystą prowadzoną przez Sąd Rejonowy w Łowiczu o nrKW (...)oraz onumerze ewidencyjnym (...)o powierzchni 0,0095 ha, objęta księgą wieczystą prowadzoną przez Sąd Rejonowy w Łowiczu o nrKW (...)– zaznaczone na mapie podziału działek dla celów zasiedzenia sporządzonej przez geodetę uprawnionegoZ. K., zaewidencjonowanej w Starostwie Powiatowym wŁ.w dniu 1 października 2019 roku za nr P.(...).2019.(...). B., który był przedmiotem zasiedzenia był już ogrodzony i – jak wynika z postanowienia Sądu Rejonowego w Łowiczu – biegł już termin zasiedzenia. Przeprowadzane co 10 lat kontrole nie wykazywały niezgodności stanu posiadania . W dniu 24 stycznia 2019 r. Zastępca Nadleśniczego proponował powodowi oddelegowanie podleśniczego do pomocy w bieżących pracach. Powód odmówił, powołując się na obecność dwóch stażystów od dnia 4 lutego . Usługi z zakresu gospodarki leśnej na rzecz pozwanego wykonują podmioty wyłonione w trybie zamówień publicznych zgodnie z umową zawartą w dniu 7 stycznia 2019 r. Zgodnie z § 8 ust. 1 tej umowy wykonawca może realizować umowę przy pomocy podwykonawców jeśli uzyska na to uprzednią zgodę zamawiającego . W związku z nienależytym zaangażowaniem w realizację planu pozyskania drewna, powód zwracał się do Nadleśniczego z prośbą o interwencję w celu przyspieszenia realizacji zadań zawartych w umowie na wykonywanie usług leśnych. Ostatecznie pod koniec kwietnia 2019 r. podjął rozmowy z firmą zewnętrzną(...). Rozmowy były prowadzone przy udziale przedstawiciela(...)wykonującego usługi w LeśnictwieB.. W wyniku rozmów strony ustaliły, że będą współpracować i wykonywać razem będą pozyskanie i zrywkę drewna. Powód poprosił przedstawiciela(...)o kontakt z Nadleśnictwem i dopełnienie formalności, co miało nastąpić 6 maja 2019 r. W dniu 6 maja 2019 r. Inżynier Nadzoru NadleśnictwaK.J. S. (1)wstrzymał prace z zakresu pozyskania i zrywki drewna, gdyż były wykonywane przez nieznaną mu firmę . Pismem z dnia 7 maja 2019 r. powód został wezwany do udzielenia wyjaśnień dlaczego dopuszcza firmę niezgłoszoną jako podwykonawca do wykonywania robót na terenie leśnictwaB.. Powód udzielił wyjaśnień wskazując, że sprawy formalne zostały zbagatelizowane przez podwykonawcę. Dopiero w dniu 9 maja 2019 r. podwykonawca otrzymał zgodę na podwykonawstwo . Pismem z dnia 12 czerwca 2019 r. powód został zobowiązany do złożenia wyjaśnień do dnia 14 czerwca 2018 r. dlaczego do chwili obecnej nie wykonał zabiegu pielęgnacyjnego na gniazdach w oddziale(...). Wskazano, że w trakcie pobytu na w/w wydzieleniu na naradzie wyjazdowej, która odbyła się w dniu 8 marca 2019 r. ustalono pilną konieczność wykonania cięć pielęgnacyjnych na gniazdach w oddziale(...), które pozwolą odsłonić i ratować zapuszczone gniazda dębowe. Pomimo tych ustaleń do dnia dzisiejszego zabieg nie został wykonany . W odpowiedzi powód poinformował, że Prace z zakresu zagospodarowania lasu, tj. pielęgnowanie upraw, cw [czyszczenie wczesne] i cp [czyszczenie późne] planował wykonać kompleksowo tuż po zakończeniu kampanii odnowieniowo-zalesieniowej najpóźniej do końca czerwca. W związku z tym, żeKonsorcjum (...)nie przyjmuje do realizacji zadań w w/w zakresie, a zaistniała sytuacja jest bardzo niebezpieczna dla upraw leśnych i młodników, powód wstrzymał pozyskanie drewna do odwołania z powodu konieczności wykonywania pilnych zabiegów pielęgnujących. W dniu 9 maja 2019 r. powód sprzedał na asygnatę nr(...)– 25,73 m3 drewna stosowego Db s2a oraz s2b (najdłużej przelegujące pozyskane w roku ubiegłym). W dniu 10 maja 2019 r. ok. godziny 7.30 wskazał nabywcyJ. G. (1)zakupione drewno oznaczając na gruncie każdy stos farbą. W związku z tym, że kupujący poinformował, że transport po drewno przyjedzie z opóźnieniem, powód udał się do m.Ł., by wydać innemu nabywcy zakupione drewno. W miejscu tym pozostał do końca załadunku. W tym czasie kierowca wyznaczony przezJ. G. (1)zabrał drewno . W wyniku kontroli przeprowadzonej w dniu 16.07.2019 r. na terenie leśnictwaB.przez Inżyniera NadzoruJ. S. (1), stwierdzono istnienie na gruncie stosu drewna numer(...)-DB (dąb), miąższość 11,86 m3 (wymiary stosu: szer. 8 m, wys. 1,9 m, dł. 1,2 m), pomimo, że zgodnie z asygnatą(...)zostało ono sprzedane nabywcy(...)J. G. (1)i wywiezione w dniu 10.05.2019 r. Na gruncie natomiast nie stwierdzono stosu(...), pomimo, znajdowania się go na stanie magazynowym Z powodu tej niezgodności została zarządzona inwentaryzacja kontrolna drewna w leśnictwieB.wg stanu na dzień 17.07.2019 r. W wyniku inwentaryzacji stwierdzono, że w sąsiedztwie brakującego stosu drewna o numerze(...)o wartości 4.972,28 zł brutto (4.042,50 zł netto), brakuje również drewna tartacznego dębowego o numerze(...)i wartości 554,98 zł brutto (451,20 zł netto). Powód skontaktował się z nabywcąJ. G. (1), wyjaśniając mu, że zabrał niewłaściwy stos drewna. Nabywca poinformował, że po otrzymaniu faktury korygującej, dopłaci różnicę w cenie . Komendant(...)Leśnej poinformował organy ścigania o podejrzeniu popełnienia przestępstwa zaboru drewna. Wobec nie wszczęcia w sprawie postępowania karnego w listopadzie 2019 r. pozwany wystosował doJ. G. (1)wezwanie do zapłaty kwoty 4.972,28 zł tytułem zapłaty za odebrane drewno o numerze(...), żądana kwota na podstawiefaktury nr (...)z dnia 25.11.2019 r. została zapłacona, co ostatecznie pozwoliło dokonać rozchodu tego drewna . W dniu 11 lipca 2019 r. Nadleśniczy w obecnościL. P.podczas objazdu podległych mu leśnictw stwierdził na terenie leśnictwaB.niezaewidencjowane drewno w oddziałach(...)i(...). W związku z tym w dniu 16 lipca 2019 r. Inżynier Nadzoru dokonał pomiaru tego drewna ustalając, jego ilość na ok. 20 m3, a także ustalił, że w tej lokalizacji ostatnie prace z pozyskania drewna prowadzone były od stycznia do maja 2018 r. Przyjętą praktyką jest, że klienci indywidualni zgłaszają gatunek i ilość potrzebnego drewna, drewno tartaczne jest odbierane w wyniku podpisanych umów. Nadleśnictwo i dział marketingu steruje rotacją drewna kontaktując się z odbiorcami, którzy następnie uzgadniają z leśniczym termin odbioru drewna. Nadleśnictwo dysponuje ewidencją drewna i na tej podstawie decyduje o jego wydaniu . Towar sprzedany we wrześniu, a przychodowany w maju 2019 r. był przedmiotem reklamacji z powodu występowania huby i sinizny. Reklamacja była zasadna i spowodowała konieczność obniżenia ceny o kwotę 5.174,65 zł. W związku ze stwierdzonymi nieprawidłowościami w leśnictwieB.NadleśniczyZ. W. (1)przeprowadził rozmowę wyjaśniającą z leśniczym leśnictwaB.J. C.. W spotkaniu uczestniczyliJ. S. (2)iJ. S. (1). W trakcie rozmowy poruszono tematy: rozbieżności w stanach drewna ujawnione w trakcie inwentaryzacji drewna, rotacji drewna, nieprzychodowywania wyrobionego drewna na gruncie, brak nadzoru nad wydatkiem drewna, nieudrażniania dróg leśnych poprzez pozostawianie wywrotów i złomów, zaniedbań w pielęgnacji upraw i młodników oraz ich jakości, zabezpieczenia upraw przed szkodami od zwierzyny, a jej stanami, nieprzestrzegania Regulaminu Pracy w zakresie ewidencjonowania czasu pracy. Zobowiązano leśniczego LeśnictwaB.p.J. C.do złożenia wyjaśnień na piśmie w terminie do dnia 22 lipca 2019 r. W wyjaśnieniach z dnia 21 lipca 2019 r. powód podnosił, że przez ostatnie 9 miesięcy pracował sam w leśnictwie. Informował, że wyłoniony w przetargu na usługi leśne podmiot nie daje żadnych gwarancji wykonania planu rocznego (na koniec I kwartału pozyskanie wynosiło 6% zamiast zakładanych 40%, obecnie wynosi 67%). Wskazywał, że wielokrotne prośby o mobilizację nie przyniosły żadnego efektu, dlatego też powód podjął rozmowę z innym podmiotem tego samego konsorcjum co pozwoliło ruszyć z pozyskaniem drewna. Podmiot ten (dołączony do prac za zgodą wykonawcy) nie dostarczył do Nadleśnictwa stosownych dokumentów, mimo zapewnień, że złoży je przed rozpoczęciem prac. Powód wskazywał, że drewno w oddziale(...)z powodu braku możliwości wywiezienia do drogi wywozowej przez dłuższy okres czasu pozostawało do zrywki na gruncie. Powód kilkukrotnie przypominał wykonawcy o konieczności wywiezienia kilku sztuk ok 3m( 3)pozostawionych w oddziale(...)oraz usunięciu wywrotów i złomów z tego wydzielenia oraz wystawiał zlecenia na tę czynność. Obecne warunki: wysuszenie bagna przed tym wydzieleniem i możliwość przejazdu pozwoliły na zrywkę drewna do drogi wywozowej orz usunięcia wywrotów i złomów z powierzchni. Drewno w dniu jutrzejszym po zakończeniu składania stosów miało zostać zewidencjowane Pismem z dnia 23 sierpnia 2019 pozwany wystąpił z wnioskiem o wyrażenie przez Radę Powiatu(...)zgody na rozwiązanie stosunku pracy z powodem. Jako powód rozwiązania umowy wskazano na nienależyte wykonywanie obowiązków pracowniczych. Przyczyny w nim wskazane był zbieżne z przyczynami wskazanymi w wypowiadającym umowę o pracę piśmie z dnia 24 czerwca 2020 r. - z tym wyjątkiem, że w treści pisma z dnia 23 sierpnia 2019 r. nie zawarto pkt 4 oraz 1 d wypowiedzenia, zmodyfikowano także treść punktu 1c. Uchwałą Rady Powiatu(...)z dnia 30 października 2019 r. nie wyrażono zgody na rozwiązanie stosunku pracy z radnymJ. C. Pozwany zaskarżył uchwałę skargą do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego wŁ.wnosząc o stwierdzenie jej nieważności. Wyrokiem z dnia 4 sierpnia 2020 r. (sygn. akt III SA/Łd 1097/19 WSA w Łodzi uwzględnił skargę i stwierdził nieważność uchwały (skarga – k. 265 – 267, wyrok wraz z uzasadnieniem – k. 277 -282). Dnia 2 września 2019 r. powód zwrócił się do(...)o reprezentowanie go w sporze z Nadleśniczym.Organizacja (...)Leśnictwa przy(...)wŁ.pismem z dnia 9 grudnia 2019 r. wniosła zastrzeżenie i negatywnie zaopiniowała zamiar wypowiedzenia o pracęJ. C. Od dnia 4 września 2019 r. powód przebywał na zwolnieniu lekarskim z rozpoznaniem umiarkowanej depresji Pismem z dnia 2 grudnia 2019 r. powód zwrócił się do DyrektoraR. P.wŁ., składając zawiadomienie o poddaniu mobbingowi w NadleśnictwieK.z siedzibą wC.. Mobbingu wobec powoda dopuścić się miał Nadleśniczy NadleśnictwaK.Z. W. (1). Powód wskazywał na zdarzenia datowane od roku 2013. Wskazał, że eskalacja niepożądanych zdarzeń nastąpi po założeniu przez jego syna w czerwcu 2016 r. bloga zatytułowanego(...). W piśmie powód przywołał następujące przejawy, które jego zdaniem miały świadczyć o mobbingu: regularne kwestionowanie podejmowanych decyzji, wzywanie do składania częstych pisemnych wyjaśnień, odmowa zgody na podjęcie studiów doktoranckich, poniżenie i ośmieszenie, zwłaszcza wśród pracowników. Przywołał także sytuacje, w których był obwiniany bez swojej winy. KomisjaA.uznała zawiadomienie za niezasadne, od czego powód złożył odwołanie . W dniu 25 czerwca 2020 r. powód miał wrócić do pracy po okresie zwolnienia lekarskiego. 24 czerwca 2020 r. o godzinie 20:55 poprzez system informatycznyL. (...)złożył wniosek o udzielenie urlopu wypoczynkowego na żądanie. Złożenie tego wniosku było sygnalizowane także w rozmowach telefonicznych z pracownikami Nadleśnictwa. W dniu następnym, a więc w dniu planowanego rozpoczęcia urlopu na żądanie, powód próbował nieskutecznie skontaktować się z pozwanym celem potwierdzenia możliwości wzięcia urlopu, dzwonił doJ. S. (2), a ponadto nagrał wiadomość głosową na telefonieE. S.. Osoby te nie odbierały jednak połączeń od powoda. Powód skorzystał z urlopu na żądanie, by udać się na wizytę lekarską. Uzyskane w jej toku zwolnienie lekarskie nie zostało zakwestionowane przed Zakładem Ubezpieczeń Społecznych . W dniu 25 czerwca 2020 r. pozwany złożył powodowi pisemne oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę z zachowaniem trzymiesięcznego okresu wypowiedzenia, który upłynąć miał 30 września 2020 r. Oświadczenie zostało złożone poprzez dostarczenie pisma pod adres zamieszkania powoda. Jednocześnie powód został zwolniony z obowiązku świadczenia pracy z zachowaniem prawa do wynagrodzenia. Jako przyczynę wypowiedzenia wskazano na stwierdzenie nienależytego wykonywania obowiązków pracowniczych polegających na: 1. w zakresie obrotu drewnem: a. nieprawidłowej realizacji sprzedaży detalicznej drewna w oddziale(...), stwierdzonej podczas kontroli funkcjonalnej inżyniera nadzoru w LeśnictwieB.przeprowadzonej w dniu 16 lipca 2019 r., co doprowadziło do sytuacji, w której pomimo wystawienia w dniu 9 maja 2019 r. asygnaty nr(...)na drewno DB S2A i potwierdzenia 10 maja 2019 r. wydatku drewna z lasu nie doszło do jego wydania w całości i stos o numerze(...)drewna DB S2A pozostał w lesie, natomiast stwierdzono brak stosu o numerze(...)drewna DB S2B o wartości 4.972,28 zł, b. braku bieżącej kontroli nad powierzonym mieniem, poprzez brak bezpośredniego uczestnictwa przy czynnościach wydania drewna bądź, w przypadku niemożności osobistego uczestnictwa w tych czynnościach niezwłocznego, bieżącego upewniania się co do stanu drewna po jego sprzedaży i wydatku z lasy co doprowadziło do sytuacji gdy stwierdzenie nieprawidłowości (brak odbioru stosu(...)i braku stosu(...)) nastąpiło dopiero po ujawnieniu tego faktu przez inżyniera nadzoru po upływie dwóch miesięcy od daty sprzedaży, c. doprowadzenie do obniżenia wartości rynkowej drewna poprzez brak jego niezwłocznego przychodowania (zaewidencjonowania) po jego pozyskaniu (wyrobieniu) na gruncie: i. w oddziałach(...)i(...)w ilości ca 20m3 stwierdzonej przez Nadleśniczego w dniu 11 lipca 2019 r. i potwierdzonej pomiarem przez Inżyniera nadzoru w dniu 16 lipca2019 roku oraz dalszego obniżenia jego wartości poprzez niemożność sprzedaży tego drewna jako drewna dłużycowego w wyniku jego pocięcia i konieczność sprzedaży jako drewno opałowe, co naraziło na straty NadleśnictwoK.w wysokości 862,80 zł, ii. w lipcu 2019 r. w trakcie inwentaryzacji ujawniono między innymi niezaewidencjonowane 100 sztuk dłużycy sosnowej, dębowej, olchowej i brzozowej oraz 100 m3 drewna stosowego sosnowego z objawami sinizny, co doprowadziło do obniżenia jego wartości, d. brak właściwej rotacji drewna tartacznego sosnowego, drewno pozyskane w maju wywieziono we wrześniu br. Gdy w okresie od 16 czerwca do 1 lipca wydano drewno z bieżącego przychodu, tj. 14 transportów co doprowadziło do obniżenia jego jakości i wartość o 5.174,65 zł w wyniku uznania reklamacji odbiorców. 2. W zakresie obowiązków związanych z nadzorem nad wykonywaniem prac w zagospodarowaniu lasu: a. Brak nadzoru przy pielęgnacji upraw stwierdzonej w oddz.(...)i(...)we wrześniu 2018 roku poprzez dopuszczenie do wykoszenia znacznej ilości sadzonek w trakcie pielęgnacji co doprowadziło do konieczności dokonania ponownych nasadzeń, ponoszenia zbędnych kosztów a także nierównomierny wzrost sadzonek i ich deformację, b. Brak nadzoru przy pielęgnacji upraw w oddz.(...)poprzez wykoszenie gatunku domieszkowego lipy w odnowieniu modrzewiowym co doprowadziło do zanikania gatunku domieszkowego jego deformacji i poniesienia kosztów dłuższej pielęgnacji lub konieczności ponownych nasadzeń, c. Nie podejmowania działań ochronnych przed zwierzyną i nie zabezpieczaniu nasadzeń modrzewia w oddz.(...)co doprowadziło do znacznych uszkodzeń drzewek modrzewiowych przez zwierzynę i naraziło na straty NadleśnictwoK.poprzez poniesieniu kosztów ponownych nasadzeń i prowadzenia w dłuższym okresie prac pielęgnacyjnych, d. Zaniedbań w pielęgnacji upraw i młodników w oddz.(...)co doprowadziło do zaniku gatunku wprowadzonego pierwotnie w 100% na uprawie, tj. dębu na korzyść gatunku sosna, grab, brzoza. W wyniku ustaleń podjętych na gruncie w czasie narady terenowej 8 marca 2019 o konieczności pilnego wykonania zabiegu pielęgnacyjnego i ponownym przypomnieniu 12 czerwca 2019 r. o konieczności wykonania, zabieg został wykonany dopiero w miesiącu październiku 2019 r. 3. W zakresie przestrzegania obowiązków dotyczących zgłaszania faktów naruszenia stanu posiadania nieruchomości Skarbu Państwa w zarządzie(...)L. (...)K.:Zaniedbanie obowiązkuochrony mienia (...)poprzez nie zgłoszenie naruszenia granic własności Skarbu Państwa przez właściciela sąsiedniej nieruchomości, w oddz.(...). Nie dołożenie należytej staranności podczas wykonywania obowiązków służbowych w tej lokalizacji, tj. wykonywania zabiegów pielęgnacyjnych w latach 1997, 1998, 2007 raz przy planowaniu w 2017 roku czynności gospodarczych na rok 2018. Nie zgłoszenie faktu naruszenia stanu posiadania nieruchomości gruntowej oznaczonejnumerami ewidencyjnymi (...)położonej wO., powiat(...), co w konsekwencji doprowadziło do zawłaszczenia terenu o powierzchni 1020 m2 i może narazić Skarb Państwa na stratę nawet 100 tys. zł z tytułu prowadzonego postępowania o zasiedzenie. 4. W zakresie przestrzegania organizacji pracy Dopuszczenie do wykonywania usługi pozyskania drewna przez firmę nie posiadającą umowy na świadczenie usługi w NadleśnictwieK.. Fakt ten stwierdził inżynier nadzoru w ramach kontroli funkcjonalnej . Oświadczenie zostało złożone w biurze leśniczego przezJ. S. (3)iE. S.. Przed wyjazdem pracowników do leśniczówki system, przez który składane są wnioski o urlop, nie był sprawdzany. Następnie na skrzynkę pocztową powoda wysłana została wiadomość email z informacją o złożonym oświadczeniu oraz odmowie udzielenia urlopu (ze względu na nadużycie prawa). W systemie wniosek o urlop został odrzucony o godzinie 11.25, natomiast wiadomość została przez powoda odczytana po południu . Sąd Rejonowy ustalił stan faktyczny na podstawie dokumentów oraz zeznań świadków i stron. Zdaniem Sądu Rejonowego, strony obszernie przedstawiły okoliczności sprawy w materiale dowodowym, jak też zeznaniach. Ustalenia co do faktów, były jednak w przeważającej większości bezsporne i znalazły potwierdzenie w załączonych dokumentach. Odmiennie między stronami zarysowywała się natomiast ocena zaistniałych zdarzeń (z punktu widzenia prawdziwości zarzutów stawianych w wypowiedzeniu i tego czy uzasadniały rozwiązanie umowy o pracę). Kwestia ta jednak nie należy do zakresu ustaleń faktycznych i zostanie szerzej rozwinięta w rozważaniach prawnych. Sąd Rejonowy pominął wniosek powoda o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego ds. leśnictwa. Zgodnie z przepisemart. 235( 2)§ 1 pkt 2, 4 i 5 k.p.c.Sąd Rejonowy może pominąć dowód mający wykazać fakt bezsporny, nieistotny dla rozstrzygnięcia sprawy lub udowodniony zgodnie z twierdzeniem wnioskodawcy, niemożliwy do przeprowadzenia, a także zmierzający jedynie do przedłużenia postępowania. Sąd Rejonowy podjął poszukiwania biegłego ds. leśnictwa, jednak żaden z ustalonych przez Sąd Rejonowy biegłych nie podjął się wydania opinii (z uwagi na stan zdrowia lub z uwagi na możliwy konflikt interesów z uwagi na znajomość stron lub bycie pracownikiem(...)). Przegląd okoliczności sprawy (dokonany po przejęciu referatu) wskazywał, że wewnętrzna spójność środowiska osób zajmujących się gospodarką leśną, a także dominująca pozycjaP. (...)na rynku, w istocie czyniła niemożliwym przeprowadzenie dowodu przez osobę, co do której byłoby możliwe przyjęcie, że jest bezstronna i niepowiązana z którąś ze stron procesu. Środowisko osób zajmujących się leśnictwem jest stosunkowo wąskie, pełne wzajemnych powiązań, czy to personalnych, czy też w związku z zatrudnieniem wL. (...), które są największym pracodawcą obejmującą swoim zakresem obszar całego kraju. Tym samym znalezienie biegłego o odpowiedniej specjalności i wiedzy, który spełniałaby warunki obiektywizmu, jest znacznie utrudnione, a jak wykazano w warunkach sprawy – praktycznie niemożliwe. Co więcej formalna wadliwość wypowiedzenia z uwagi na niedokonanie pełnej konsultacji z Radą Powiatu(...)i w okresie wypowiedzenia czyniły prowadzenie postępowania dowodowego w tym kierunku niecelowym. Jedynie ubocznie sąd I instancji zauważył, że nawet w przypadku przeprowadzenia dowodu opierałby się on na wątłych podstawach faktycznych z uwagi na oczywisty fakt, że las jest organizmem żyjącym, w którym zachodzą zmiany. Stąd analiza zarzutów strony pozwanej wobec powoda musiałaby się w pierwszej kolejności opierać na dość skąpej dokumentacji zdjęciowej i zeznaniach świadków a jedynie posiłkowo na badaniu w terenie. Skądinąd zbadanie znacznego obszaru lasu (duży obszar leśnictwa był zgodnie podnoszony przez strony), byłoby czasochłonne i kosztowne. Wreszcie wyniki tych ustaleń, mając na uwadze, że zaniedbania powoda miały mieć miejsce kilka lat wstecz, a rozwój roślinności leśnej cechuje się dużą dynamiką, jedynie w niewielkim zakresie (o ile w ogóle) byłyby miarodajne. Mając na uwadze powyższe okoliczności Sąd Rejonowy pominął wniosek o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego ds. leśnictwa. Skądinąd należy zauważyć, że wniosek ten zgłosił powód, nie zaś strona pozwana. Stąd godnym rozważenia jest to, czy strona pozwana w toku postępowania apelacyjnego będzie mogła podnosić zarzuty związane z nieprzeprowadzeniem tego dowodu. W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd Rejonowy uznał, że powództwo jest uzasadnione i podlega uwzględnieniu. Zgodnie zart. 45 § 1 Kodeksu Pracyw razie ustalenia, że wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony było nieuzasadnione lub naruszało przepisy o wypowiadaniu umów o pracę, sąd pracy – stosownie do żądania pracownika - orzeka o bezskuteczności wypowiedzenia, a jeżeli umowa uległa już rozwiązaniu – o przywróceniu pracownika do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowaniu. To, że wypowiedzenie umowy o pracę jest zwykłym sposobem zakończenia stosunku pracy, a przyczyna wypowiedzenia umowy o pracę nie musi w związku z tym mieć szczególnej wagi czy nadzwyczajnej doniosłości nie oznacza, że wypowiedzenie może zostać dokonane arbitralnie, dowolnie, być nieuzasadnione lub sprzeczne z zasadami współżycia społecznego. Artykuł 45 § 1 k.p.wyraźnie odróżnia wypowiedzenie następujące z naruszeniem przepisów o wypowiadaniu umów o pracę od wypowiedzenia nieuzasadnionego. Wypowiedzenie umowy o pracę jako czynność prawna pracodawcy powinno spełniać pewne wymagania formalne, aby mogło zostać uznane za zgodne z prawem, w szczególności powinno być złożone na piśmie (art. 30 § 3 k.p.) oraz wskazywać przyczynę uzasadniającą wypowiedzenie (art. 30 § 4 kp). Dokonane w obecnie badanej sprawie wypowiedzenie zostało dokonane zarówno z naruszeniem przepisów Prawa Pracy, jak i w sposób nieuzasadniony. Mając na uwadze, że powód był członkiem Rady Powiatu, dla rozstrzygnięcia w sprawie znaczenie ma przepisart. 22 ust 2 ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie powiatowym(t.j. Dz. U. z 2022 r. poz. 1526 z późn. zm.) zgodnie z którym rozwiązanie z radnym stosunku pracy wymaga uprzedniej zgody rady powiatu, której radny jest członkiem. Rada powiatu odmówi zgody na rozwiązanie stosunku pracy z radnym, jeżeli podstawą rozwiązania tego stosunku są zdarzenia związane z wykonywaniem przez radnego mandatu.R.legis art. 25 ust. 2 u.s.p. polega na zapoznaniu pracodawcy ze stanowiskiem rady powiatu zanim podejmie on decyzję o rozwiązaniu z radnym stosunku pracy. Tej formalności pracodawca nie dokonał w sposób prawidłowy. W piśmie kierowanym do Rady Powiatu wskazano na inne podstawy wypowiedzenia, niż te, które ostatecznie zostały wskazane jako przyczyny rozwiązania umowy o pracę. Nie można zgodzić się ze stanowiskiem strony pozwanej, zaprezentowanym w głosach końcowych stron, że „uzupełnienie” podstaw wypowiedzenia zawartych w piśmie w tym przedmiocie w relacji do podstaw konsultowanych z radą powiatu miało charakter nieznaczny i pomijalny. Gdyby były to okoliczności mało znaczące, to należałoby oczekiwać, że w ogóle nie zostaną zawarte w wypowiedzeniu. Tym samym wypowiedzenie zostało dokonane w sposób formalnie wadliwy – przy czym późniejsze uchylenie braku zgody przez Wojewódzki Sąd Administracyjny wadliwości tej nie uchyla. Skądinąd należy wskazać, że wystąpienie do rady powiatu nastąpiło na kilka miesięcy przed złożeniem powodowi wypowiedzenia. Tym samym nie sposób uznać, że pracodawca zwrócił się do rady powiatu o wyrażenie zgody na rozwiązania stosunku pracy, gdyż nie istnieje odpowiedni związek czasowy a także funkcjonalny między treścią wniosku złożonego do rady, a ostatecznym wypowiedzeniem umowy (pomijając już wątpliwy związek czasowy pomiędzy wypowiedzeniem umowy o pracę w 2020 r. a zasiedzeniem gruntu w 2005 r., z początkiem zasiedzenia w roku 1985). Skoro na pracodawcę nałożony został obowiązek przedstawienia zamiaru wypowiedzenia umowy o pracę radnegoR., tym samym należy uznać, że zgoda ta dotyczy konkretnego wypowiedzenia, z konkretnych przyczyn i tylko w konkretnym przypadku (także w wymiarze czasowym). Sąd nie uznaje za dopuszczalnej sytuacji, że pracodawca odmiennie wskazuje przyczyny wypowiedzenia, aby uzyskać zgoda Rady, a następnie w sposób dowolny dokonuje wypowiedzenia z przyczyn odmiennych. Taka konkluzja prowadziłaby do niedorzecznej sytuacji, w której rozwiązanie stosunku pracy z radnym mogłoby nastąpić na podstawie zupełnie innych przyczyn i w odległej perspektywie czasowej, tylko na tej podstawie, że w przeszłości(...)wyraziła opinię co do rozwiązania stosunku pracy. Zauważyć przy tym należy, że Sąd badając wymagania formalne w zakresie złożonego oświadczenia, bierze pod uwagę stan z chwili jego złożenia. Na dzień 25 czerwca 2020 r. pozwany dysponował jedynie uchwałą Rady Powiatu odmawiającą zgody. Bez znaczenia pozostaje fakt, że wyrokiem z dnia 4 sierpnia 2020 r. uchwała ta została uznana za nieważną. Pracodawca winien dysponować zgodą Rady Powiatu przez złożeniem oświadczenia o rozwiązaniu stosunku pracy, co w sprawie nie miało miejsca. Już z tego względu wypowiedzenie umowy o pracę wobecJ. C.stanowiło czynność dokonaną z naruszeniem prawa i było bezskuteczne. Jednocześnie wskazać należy na przepisart. 41 k.p.zgodnie z którym pracodawca nie może wypowiedzieć umowy o pracę w czasie urlopu pracownika, a także w czasie innej usprawiedliwionej nieobecności pracownika w pracy, jeżeli nie upłynął jeszcze okres uprawniający do rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia. Sąd uznał, że w dniu 25 czerwca 2020 r. powód przebywał na urlopie na żądanie i nie przychylił się do argumentacji pozwanego, że stanowiło to nadużycie prawa przez powoda. W zakresie objętym regulacjąart. 1672k.p.zgoda pracodawcy na wykorzystanie urlopu nie jest wymagana, a pracownik nie musi uzasadniać swego żądania jakimikolwiek przyczynami. O ile pracownik winien złożyć wniosek o urlop na żądanie przed rozpoczęciem pracy, to ustawodawca nie przewidział terminu dla pracodawcy co do ewentualnego wyrażenia sprzeciwu. Należy więc przyjmować, że termin ten musi być terminem rozsądnym na tyle, by pracownik korzystający z urlopu nie planowanego, ale właśnie „na żądanie” mógł się odnieść do stanowiska pracodawcy. Celem przepisu jest umożliwienie pracownikowi załatwienia spraw osobistych w terminie dla niego dogodnym bez konieczności informowania o nich pracodawcy. Nie daje on przy tym podstawy do wyłączenia obowiązku pracodawcy udzielenia urlopu bezpośrednio po nieobecności pracownika w pracy, spowodowanej czasową niezdolnością do pracy (…) Przepis określa jedynie termin, w jakim pracownik musi zgłosić swoje żądanie - najpóźniej w dniu rozpoczęcia urlopu. Dopełnienie tego obowiązku upoważnia pracownika do rozpoczęcia urlopu i jego nieobecność w pracy z tego powodu nie może być uznana za nieusprawiedliwioną. wyrok SąduN.z 26.01.2005 r., II PK 197/04. Sąd Rejonowy wskazał, że powód złożył wniosek o urlop na żądanie w sposób przewidziany u pracodawcy, tj. za pomocą systemu teleinformatycznego, wieczorem w dzień poprzedzający planowany urlop. Jak wynika z zeznań świadków zamiar skorzystania z urlopu był także sygnalizowany dzień wcześniej. W dniu urlopu powód próbował się także skontaktować ze swoimi przełożonymi, zaś złożony wykaz bilingów wskazuje, że pracodawca celowo unikał kontaktu z powodem. Co więcej, indywidualny sposób wykonywania obowiązków przez leśniczego wskazuje, że przyjeżdżając do leśniczówki z wypowiedzeniem przedstawiciele strony pozwanej działali celowo. Bez znaczenia jest przy tym, że był to pierwszy dzień powoda po zwolnieniu lekarskim. Prezentowany w odpowiedzi na pozew wywód o nadużyciu prawa, tj. jak należy odczytywać – o nadużyciu prawa do urlopu na żądanie nie został poparty żadnymi dowodami. Pracodawca ani nie złożył oświadczenia o wykazywaniu szczególnych potrzeb, które ewentualnie mogłyby być analizowane jako uzasadnienie jego sprzeciwu wobec urlopu na żądanie. Nie zakwestionował także zwolnienia lekarskiego, z którego od następnego dnia korzystał powód. Dlatego całość argumentacji o nadużyciu prawa zasługuje jedynie na taki komentarz, iż jest to wywód przygotowany na potrzeby formułowania odpowiedzi na pozew. Okoliczności sprawy wskazują, że strona pozwana nie zweryfikowała przed złożeniem powodowi oświadczenia o rozwiązaniu umowy o pracę, czy przebywa on urlopie, a odmowa udzielenia tego urlopu nastąpiła dopiero po wręczeniu oświadczenia, a także po upływie kilku godzin od rozpoczęcia urlopu. Tymczasem kopertę z pismem w leśniczówce przyjęła żona powoda, która informował przybyłych o przyczynie nieobecności męża. Nie sposób zatem wywodzić, że strona pozwana nie wiedziała o urlopie na żądanie. Skoro na żądanie powoda udzielenia urlopu pozwany nie udzielił odpowiedzi odmownej, żądanie to nie może być oceniane w kategoriach nadużycia prawa (art. 8 k.p.). Ocena taka mogłaby być dokonana, gdyby spór dotyczył odmowy udzielenia urlopu; nadużycie prawa określonego wart. 1672 k.p.c.mogłoby uzasadniać taką odmowę (wyrok Sądu Najwyższego z 26.01.2005 r., II PK 197/04, OSNP 2005, nr 17, poz. 271. Pracodawca nie wskazał przy tym na szczególne potrzeby i okoliczności, które uniemożliwiałaby korzystanie z urlopu, tym samym działania pozwanego w postaci odmowy udzielenia urlopu były podyktowane jedynie chęcią pozbawienia pracownika ochrony wynikającej z przepisuart. 41 k.p.Zauważyć przy tym należy, że nie rozpatrzenie wniosku o urlop na żądanie w odpowiednim czasie winno być postrzegane jako nadużycie prawa, lecz nie po stronie pracownika, a pracodawcy. Stwierdzić więc należy, że dokonane przez pracodawcę wypowiedzenie nie tylko nie spełniało wymagań formalnych, ale także było niezgodne z prawem jako dokonane w okresie urlopu pracownika. Już te okoliczności pozwalają na uznanie, że powództwo zasługiwało na uwzględnienie. Stąd jedynie ubocznie należy odnieść się do przyczyn wskazanych w treści wypowiedzenia o pracę. Zgodnie z poglądem Sądu Najwyższego wyrażonym w wyroku z 02 września 1998 r., I PKN 271/98 istotą unormowania przepisuart. 30 § 4 k.p.jest to, aby przyczyna uzasadniająca wypowiedzenie została formalnie wskazana, a nie o to czy w rzeczywistości występowała i była wystarczająca dla uznania wypowiedzenia za uzasadnione. Dopiero w dalszej kolejności dokonuje się ocena rzeczywistości i zasadności przyczyn wypowiedzenia wskazanych w pisemnych oświadczeniu pracodawcy. W złożonym powodowi wypowiedzeniu pracodawca powołał się na okoliczności, które miały mieć miejsce w latach 1997 – 2019 r. Rozbieżność czasowa jest więc dosyć znaczna. Pracodawca nie wskazuje przy tym na okoliczności, które świadczyłyby o tym, że wiedzę o nieprawidłowościach ze strony powoda podjął dopiero obecnie lub, że dopiero teraz doszło do ujawnienia jej skutków. Wypowiedzenie nie jest ograniczone terminem od ujawnienia przyczyny uzasadniającej rozwiązanie umowy. Jeżeli jednak okoliczność uzasadniająca wypowiedzenie na skutek upływu czasu stała się nieaktualna ze względu na cel wypowiedzenia, może być ono uznane za nieuzasadnione (uchwała SąduN.z 27.06.1985 r., III PZP 10/85). Mieć na uwadze należy, że pracodawca nie kwestionował wcześniej postępowania powoda, a zgłaszanie przez niego pisemnie zastrzeżeń nastąpiło dopiero w latach 2018 – 2019 r. Sąd miał na uwadze, że ze względu na charakter sprawy, dynamizm wzrostu przyrody nieożywionej i wpływ czynników klimatycznych czy atmosferycznych, praktycznie niemożliwe jest ustalenie i ocena prawidłowości zachowania powoda po czasie, a tym samym traci on prawo do obrony swojego stanowiska. Choćby z tego względu, między zdarzeniami uzasadniającymi dokonanie wypowiedzenia, a wypowiedzeniem winien być rozsądny odstęp czasowy, którego w obecnej sprawie zabrakło. Powodowi zarzucano m.in., że w wyniku jego zaniedbań doszło do zasiedzenia nieruchomości stanowiącej grunt Skarbu Państwa. Jak wynika jednak z akt sprawy o zasiedzenie, grunt ten został przez ówczesnych posiadaczy ogrodzony już w latach 70, a powód przychodząc do leśnictwa w latach 80 zastał już istniejące ogrodzenie. Zasiedzenie nastąpiło z dniem 1 października 2005 r., a żadna z późniejszych, przeprowadzanych co dekadę kontroli nie wychwyciła niezgodności, co do stanu posiadania. Nie można więc jedyne powoda obciążać odpowiedzialnością z tego tytułu. Natomiast wskazywana przezZ. W. (1)okoliczność, że jakoby powód miał nie wykonać polecenia zweryfikowania w geoportalu relacji pomiędzy formalnymi a faktycznymi granicami wszystkich gruntów w Nadleśnictwie wydaje się być wybiegiem nakierowanym na obronę uzasadnienia wypowiedzenia umowy o pracę. Nawet wykonanie tak czasochłonnego polecenia nie uchroniłoby strony pozwanej przed skutkami zasiedzenia, które nastąpiło w 2005 r. Skoro zaś zasiedzenie to zaczęło bieg w 1975 r., to wskazać należy, że nie jest uzasadnione wkładanie na powoda konsekwencji wadliwości w działaniuL. (...), datujących się na 10 lat wcześniej, niż powód podjął zatrudnienie w tej firmie (w ówczesnej formie prawnej). Biorąc pod uwagę pozostałe zarzuty Sąd Rejonowy oceniał także to, że obszar którym zarządzał powód był znaczny, odległości pomiędzy poszczególnymi miejscami mogły wynosić po kilkadziesiąt kilometrów. Powód rzeczywiście nie dopełnił obowiązków w zakresie nadzoru nad wydawaniem drewna, lecz nastąpiło to z przyczyn obiektywnych – nie mógł przebywać w dwóch miejscach jednocześnie, ponadto skutki tej omyłki zostały naprawione w wyniku m.in. starań powoda. Dodatkowo stan magazynowy drewna, kolejność jego wydawania, nie leżały wyłącznie w gestii powoda, gdyż dane w zakresie aktualnego stanu i daty pozyskania drewna były dostępne dla marketingu Nadleśnictwa, który zajmował się obsługą sprzedaży, w tym wskazywał powodowi jakie drewno i kto zakupił. Powód zgłaszał także zastrzeżenia co do pracy podwykonawców, a ostatecznie sam doprowadził do pozyskania dodatkowej pomocy. Kwestia zaś tego, czy zostały dopełnione odpowiednie formalności (zauważyć należy, że nastąpiło to 9 zamiast 6 maja 2019 r.), nie tylko nie leży w gestii powoda, ale też sam zarzut dopuszczenia do wykonywania usług przez ten podmiot nie jest na tyle poważny, by uzasadniać rozwiązanie pracy z powodem. Zauważyć bowiem należy, że podjęcie tych prac było konieczne, także ze względu na ochronę interesów majątkowych pracodawcy. W zakresie zaś czynności pielęgnacyjnych, czy też ewidencjonowania drewna, Sąd Rejonowy miał na uwadze, że powód wykonywał większość zadań sam, tym samym nie miał fizycznej możliwości, by dopilnować każdego oddziału i uprawy, zwłaszcza, że sam przejazd pomiędzy poszczególnymi oddziałami zajmował dużo czasu. Pozwany podnosił, że proponował powodowi pomoc przy pracach. Jednakże zauważyć należy, że nawet czasowe przydzielenie innych osób do pomocy nie może stanowić rozwiązania w leśnictwie, które nominalnie powinno funkcjonować w składzie dwuosobowym. Nie wymaga szerszego uzasadnienia stwierdzenie, że praca przy urządzeniu i utrzymaniu lasu zawiera w sobie znaczny komponent intelektualny i szereg czynności, nawet pozornie prostych wymaga wiedzy i doświadczenia gromadzonych latami. Nie jest wiedzą powszechną znajomość zasad prowadzenia gospodarki leśnej. Stąd wywody strony pozwanej zmierzające do wykazania, że co prawda dwuosobowe leśnictwo pracowało jednoosobowo, lecz okresowo „dosyłano” powodowi stażystów (a więc osoby o minimalnym zasobie wiedzy i umiejętności) nie mogą odnieść skutku. Ubocznie należy wskazać na niesporną okoliczność, że nawet w okresie, kiedy po zawale serca powód korzystał z długotrwałego zwolnienia lekarskiego leśnictwo nie zostało wzmocniono kadrowo i wówczas w zasadzie jedyną osobą tam pracującą była żona powoda. Dlatego jeśli chodzi o dokładanie przez powoda należytej staranności przy prowadzeniu gospodarki leśnej należało ocenić, że istotnie takiej staranności powód dokładał. Natomiast to, że z uwagi na obciążenie powoda ilością obowiązków przekraczającą jego siły (w uproszczeniu – o jeden etat) efekty tych starań niekiedy obciążone były pewnymi uchybieniami. Nawet jeśli jednak doszło do pewnych uchybień ich skala w całości całego kompleksu leśnego nie jest na tyle poważna, by uzasadniała rozwiązanie umowy o pracę. Biorąc pod uwagę powyższe, stwierdzić należy, że oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę było złożone z naruszeniem przepisów o wypowiadaniu umów o pracę, a także nie może zostać uznane za zasadne. Dodatkowo wskazać należy, że brak jest podstaw do uznania, że przywrócenie do pracy powoda byłoby niemożliwe lub niecelowe (art. 45 § 2 k.p.). Powód jest długoletnim (od 1986 r.) pracownikiemL. (...). Jak już wskazano wypowiedzenie mu stosunku zatrudnienia było zarówno formalnie wadliwe jak i nieuzasadnione. Co więcej(...)L. P.są w zasadzie jedynym tego rodzaju podmiotem w kraju. Pragnąc pozostać aktywnym zawodowo powód miałby bardzo poważne problemy ze znalezieniem innego, porównywalnego zatrudnienia zarówno z uwagi na daleko posuniętą specjalizację posiadanych umiejętności, jak i w realiach obecnego rynku pracy, z uwagi na wiek. Dlatego też zasądzenie odszkodowania w zasadzie w żadnym stopniu nie chroniłoby jego interesów i stanowiłoby w rzeczywistości przyzwolenie na dokonanie wypowiedzenia w sposób wadliwy i nieuzasadniony. Tym samym, Sąd Rejonowy przywróciłJ. C.do pracy w NadleśnictwieK.z siedzibą wC., na dotychczasowych warunkach pracy i płacy, a nadto, stosownie do przepisuart. 4772§ 2 k.p.c.zobowiązał NadleśnictwoK.z siedzibą wC.do dalszego zatrudnianiaJ. C.do czasu prawomocnego zakończenia postępowania. Jednocześnie na podstawie przepisuart. 47 k.p.Sąd Rejonowy zasądził od NadleśnictwaK.z siedzibą wC.na rzeczJ. C., tytułem wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy na kwotę 7.645,75 zł, pod warunkiem podjęcia pracy w wyniku przywrócenia do pracy, z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia podjęcia pracy. Kwota ta odpowiada miesięcznemu wynagrodzeniu powoda. O kosztach procesu Sąd Rejonowy orzekł na podstawieart. 98 § 1 k.p.c., zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu, zasądzając od pozwanego jako przegrywającego spór na rzecz powoda kwotę 180 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego (zgodnie z § 9 ust. 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie) oraz kwotę 3.765 zł tytułem zwrotu kosztów sądowych (opłata od pozwu). Apelację od w/w wyroku w całości wniósł pozwany NadleśnictwuK.wC.reprezentowane przez profesjonalnego pełnomocnika. Zaskarżonemu wyrokowi zarzucono: I. naruszenie prawa procesowego, mogące mieć wpływ na wynik sprawy tj.: 1.art. 233 k.p.c.w zw. zart. 3271 § 1 pkt. 1 i 2 k.p.c.przez wybiórcze, lakoniczne i niewyczerpujące wyjaśnienie: a) podstawy prawnej wyroku w zakresie uznania przez Sąd I instancji, iż wypowiedzenie umowy o pracę było dokonane z naruszeniem przepisów prawa a także było nieuzasadnione b) podstawy faktycznej rozstrzygnięcia bez dokonania oceny poszczególnych dowodów stanowiących podstawę ustalenia stanu faktycznego oraz brak wskazania, które dowody uznał Sąd za niewiarygodne i dlaczego, co nie pozwala na dokonanie kontroli instancyjnej wyroku, 2.art. 233 k.p.c.poprzez brak wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego, dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodu, i przyjęcie, iż doszło do udzielenia powodowi urlopu na żądanie podczas gdy dowodu w postaci wydruku z systemu komputerowego pozwanego (dowód nr 51- str. 2 odpowiedzi na pozew) wynika, że urlop nie został powodowi udzielony, co skutkowało błędnymi ustaleniami stanu faktycznego co do faktu, że wypowiedzenie umowy o pracę pozwanemu nastąpiło podczas urlopu, czyli usprawiedliwionej nieobecności powoda w pracy, wobec czego wypowiedzenie nastąpiło z naruszeniemart. 41 kpw sytuacji gdy do naruszeniaart. 41 kpnie doszło bowiem pozwany nie udzielił powodowi urlopu na żądanie, 3.art. 233 k.p.c.poprzez brak wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego i dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodu poprzez przyjęcie, iż „Przyjętą praktyką jest, że klienci indywidualni zgłaszają gatunek i ilość potrzebnego drewna, drewno tartaczne jest odbierane w wyniku podpisanych umów” ( str. 7 uzasadnienia wyroku akapit drugi) w sytuacji gdy ustalenie to odnosi się do sprzedaży aukcyjnej i nie jest prawidłowe w odniesieniu do sprzedaży detalicznej, która odbywa się w leśnictwie i decyduje o niej wyłącznie leśniczy (bez udziału innych służb pozwanego), który zarówno oferuje kupującemu drewno jak i dokonuje sprzedaży na podstawie wystawionej przez siebie asygnaty co wynika z przeprowadzonych w sprawie dowodów , które Sąd ocenił wybiórczo, z pominięciem tych części zeznań, które nie przystawały do przyjętego przez Sąd założenia, że uchybienia w sprzedaży „nie leżały wyłącznie w gestii powoda' ( str. 16 uzasadnienia wyroku). 4.art. 233 k.p.c.poprzez brak wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego i dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodu poprzez przyjęcie, że oświadczenie o wypowiedzeniu umowy o pracę z dnia 24.06.2020 r., nie spełniało wymogów formalnych, bowiem pozwany podjął decyzje o rozwiązaniu stosunku pracy zanim zapoznał się ze stanowiskiem Rady Powiatu(...)i bez jej zgody na rozwiązanie z powodem stosunku pracy, w sytuacji gdy wypowiedzenie umowy o pracę nastąpiło po uzyskaniu stanowiska Rady Powiatu(...), na wniosek z dn. 23.08.2019 r. skierowany do Rady Powiatu(...), zawartego w uchwale odmawiającej wyrażenia zgody, którą następnie wojewódzki sąd administracyjny uznał za nieważną, a upływ czasu od dnia podjęcia uchwały przez Radę Powiatu(...)do dnia wręczenia oświadczenia o wypowiedzeniu umowy o pracę nie był spowodowany przyczynami leżącymi po stronie pracodawcy, lecz nieobecnością powoda, i nie dezaktualizował przeprowadzonej konsultacji co oznaczało brak potrzeby jej ponownego przeprowadzania. 5.art. 233 k.p.c.poprzez brak wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego i dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodu tj. korespondencji e-mail z dn. 24.01.2019 r. i 01.02.2019 r., oświadczenia z dn. 11.12.2019, informacji z dn. 24.01.2020 r. (dowód nr 44 -46 oraz nr 49 odpowiedzi na pozew), zeznań świadkaZ. W. (1)(protokół rozprawy z dn. 07.04.2021 r., 00:02:30-02:26:42), zeznań świadkaA. C.(protokół rozprawy z dn. 05.05.2021 r. 00:10:00-00:14:56), zeznań świadkaE. L.(protokół rozprawy z dn. 05.05.2021 r 02:22:49-02:26:10), zeznań świadkaE. L.(protokół rozprawy z dn. 05.05.2021 r. 02:46:14-02:49:41), co skutkowało błędnymi ustaleniami stanu faktycznego co do faktu, ze niedopełnianie obowiązków pracowniczych powoda wynika z braków kadrowych, przydzielaniem do pomocy stażystów jako osób o minimalnym zasobie wiedzy i umiejętności, w sytuacji gdy pozwany proponował oddelegowanie podleśniczego do pomocy powodowi, a powód odmówił, wskazując, ze pomoc stażystów jest wystarczająca, 6.art. 365 § 1 kpcpoprzez przyjęcie, że „ Bez znaczenia pozostaje fakt, ze wyrokiem z dnia 4 sierpnia 2020 r. uchwala ta została uznana za nieważną ( str. 13 uzasadnienia wyroku ) w sytuacji gdy wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego wŁ.z dnia 4 sierpnia 2020 r. , sygn. akt(...) SA/Łd jest dla Sadu wiążący a stwierdzenie nieważności uchwały Rady Powiatu(...)odmawiającej udzielenia zgody na rozwiązanie z powodem umowy o pracę oraz stwierdzenie tego Sądu, że wskazane przez pozwanego podstawy rozwiązania umowy o pracę nie są zdarzeniami związanymi z wykonywaniem mandatu radnego, powinno stanowić dla Sądu wiążące ustalenie co do wyczerpania drogi konsultacji z Rada Powiatu zamiaru rozwiązania z powodem umowy o pracę. II. naruszenia prawa materialnego tj.: 1.art. 1672k.p.w zw. zart. 41 k.p.poprzez jego błędną wykładnie i przyjęcie, że pracownik korzystał z urlopu na żądanie tj. wypowiedzenie zostało mu wręczone w okresie urlopu cc skutkuje wadliwością formalna tej czynności w sytuacji gdy pracownik nie może rozpocząć korzystania z urlopu na żądanie bez uprzedniego udzielenia go przez pracodawcę co potwierdza aktualna linia orzecznicza, z której wynika że pracownik nie może rozpocząć urlopu na żądanie bez udzielenia go przez pracodawcę. 2.art. 45 § 1 k.p.w związku zart. 22 ust 2 ustawy z dnia 05.06.1998 r. o samorządzie powiatowym, (Dz. U. 2022 poz. 1526) dalej u.s.p. poprzez przyjęcie, że wypowiedzenie umowy o pracę zawartej z powodem było wadliwie formalnie bowiem „ Pracodawca winien dysponować zgodą Rady Powiatu(...)przed złożeniem oświadczenia o rozwiązaniu stosunku pracy, co w sprawie nie miało miejsca. Już z tego powodu wypowiedzenie umowy o pracę wobecJ. C.stanowiło czynność dokonana z naruszeniem praw i było bezskuteczne” ( str. 13 uzasadnienia wyroku) w sytuacji gdy, zgodnie z utrwalonym- orzecznictwem, w tym wyrokiem wydanym w niniejszej sprawie przezWojewódzki (...)Administracyjny z dnia 4 sierpnia 2020 r. sygn. akt III SA/Łd 1097/19 art. 22 ust 2 cytowane wyżej ustawy powinien być wykładany w ten sposób, że(...)nie może odmówić zgody jeżeli powodem rozwiązania umowy nie są zdarzenia związane w wykonywaniem mandatu radnego. Zatem wydanie uchwały w 2019 r pomimo, że nie wyrażało zgody na dokonanie wypowiedzenia umowy o pracę oznaczało wyczerpanie drogi konsultacji z Radą Powiatu co uniemożliwia stawianie zarzutu wadliwości wypowiedzenia w powodu braku zgody Rady na dokonanie wypowiedzenia. 3.art. 45 § 1 k.p.w związku zart. 22 ust. 2u.s.p poprzez jego błędną wykładnię i ustalenie, że przepis ten wyklucza możliwość złożenia radnemu oświadczeń s o wypowiedzeniu umowy o pracę w kilka miesięcy po złożeniu wniosku o wyrażenie zgody na rozwiązanie z stosunku pracy (wymaga zachowania odpowiedniego związku czasowego między tymi zdarzeniami), w sytuacji gdy przepisart. 22 ust. 2u.s.p nie określa terminu w jakim pracodawca może umowę wypowiedzieć po uzyskaniu stanowiska rady, stawiając jedynie wymóg uprzedniości, co w niniejszej sprawie miało miejsce a wypowiedzenie zostano złożone bezpośrednio po wydaniu uchwały i ustaniu nieobecności powoda, bez zerwania związku czasowego i funkcjonalnego pomiędzy wydaniem uchwały a dokonanym- wypowiedzeniem. 4. art. 22 ust. 2 u.s.p poprzez przyjęcie, że pozwany w oświadczeniu wypowiadającym umowę o prace wskazał inne przyczyny niż podane do Rady Powiatu w 2019 r. co oznacza nieprzeprowadzenie konsultacji w sytuacji gdy pozwany dokonał jedynie doprecyzowania, w niewielkim zakresie, podanych przyczyn, bez zmiany ich znaczenia merytorycznego, nie wykraczając poza podane do Rady Powiatu rodzaje naruszeń obowiązków pracowniczych 5.art. 45 kpprzez stwierdzenie, że wypowiedzenie jest nieuzasadnione w sytuacji gdy Sąd przyczyny wypowiedzenia wskazane w jego treści badał „ jedynie ubocznie' ( str 15 uzasadnieni wyroku) i bardzo pobieżnie, bez oceny całokształtu zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego co uniemożliwiało przyjęcie ustalenia, że wypowiedzenie jest nieuzasadnione. Wobec powyższego wniesiono o: zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa w całości, zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego zwrotu kosztów postępowania odwoławczego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W odpowiedzi na apelację powód reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika, wniósł o jej oddalenie w całości i zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Sąd Okręgowy w Łodzi zważył co następuje: Apelacja strony pozwanej nie zasługuje na uwzględnienie, bowiem orzeczenie Sądu Rejonowego jest prawidłowe i znajduje oparcie zarówno w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym, jak i w obowiązujących przepisach prawa. Biorąc pod uwagę, iż apelant sformułował w stosunku do zaskarżonego wyroku szereg zarzutów zarówno na gruncie prawa materialnego, jak i prawa procesowego, Sąd Okręgowy, dla zachowania systematyki niniejszego uzasadnienia, rozważy kolejno każde z podniesionych przez pozwanego zagadnień. Sąd Okręgowy w Łodzi, po samodzielnym zapoznaniu się z całą zawartością akt badanej sprawy stwierdził, że wszystkie z podniesionych przez apelującego zarzutów nie były zasadne. Sąd Okręgowy w pełni aprobuje ustalenia faktyczne Sądu I instancji i przyjmuje je jako własne oraz podziela również wywody prawne zawarte w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, nie znajdując żadnych podstaw do jego zmiany bądź uchylenia. W zakresie naruszenia przez Sąd meriti przepisów prawa procesowego, strona pozwana wskazała na uchybienie przez ten Sąd treściart. 233 § 1 k.p.c., zgodnie z którym Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów, według własnego przekonania na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Sąd dokonuje oceny wszystkich dowodów przeprowadzonych w postępowaniu, jak również wszelkich okoliczności towarzyszących przeprowadzaniu poszczególnych dowodów, mających znaczenie dla ich mocy i wiarygodności (tak np. Sąd Najwyższy w uzasadnieniu orzeczenia z 11 lipca 2002 roku, IV CKN 1218/00, LEX nr 80266). Wskazać należy, że Sąd odwoławczy, niezależnie od tego, czy prowadzi sam postępowanie dowodowe, czy jedynie weryfikuje ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd pierwszej instancji, ma obowiązek samodzielnej oceny materiału dowodowego zebranego w sprawie. Jednakże zarzut naruszeniaart. 233 § 1 k.p.c.może być uznany za zasadny jedynie w wypadku wykazania, że ocena materiału dowodowego jest rażąco wadliwa czy w sposób oczywisty błędna, dokonana z przekroczeniem granic swobodnego przekonania sędziowskiego, wyznaczonych w tym przepisie. Sąd drugiej instancji ocenia bowiem legalność oceny dokonanej przez Sąd pierwszej instancji, czyli bada, czy zostały zachowane kryteria określone wart. 233 § 1 k.p.c.Jeżeli z danego materiału dowodowego Sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena Sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne. Przeprowadzona przez Sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona tylko wtedy gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub, gdy wnioskowanie sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo - skutkowych /por. przykładowo postanowienie z dnia 11 stycznia 2001 r., I CKN 1072/99, Prok. i Pr. 2001 r., nr 5, poz. 33, postanowienie z dnia 17 maja 2000 r., I CKN 1114/99, wyrok z dnia 14 stycznia 2000 r., I CKN 1169/99, OSNC 2000 r., nr 7 - 8, poz. 139/. Zatem o dowolności można mówić wówczas, gdy Sąd ocenia dowody bez ich właściwej analizy, bądź też wbrew zdrowemu rozsądkowi lub zasadom logicznego rozumowania. Nie jest natomiast dowolną taka ocena, która – choć prowadzi do niekorzystnych dla strony pozwanej konkluzji – to jednak jest logicznie i rzeczowo umotywowana. Dla skuteczności zarzutu naruszeniaart. 233 § 1 k.p.c.nie można poprzestać na stwierdzeniu, że dokonane ustalenia faktyczne są wadliwe, odnosząc się do stanu faktycznego, który w przekonaniu skarżącego odpowiada rzeczywistości. Niezbędne jest wskazanie przyczyn, które dyskwalifikują postępowanie sądu w zakresie ustaleń. Skarżący powinien zwłaszcza wskazać, jakie kryteria oceny zostały naruszone przez sąd przy analizie konkretnych dowodów, uznając brak ich wiarygodności i mocy dowodowej lub niesłuszne im taką moc przyznając /tak: wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 29 grudnia 2021 roku, I ACa 494/20, LEX nr 3329458/. Idąc dalej, zgodnie z treściąart. 3271§ 1 k.p.c., uzasadnienie wyroku powinno zawierać: 1) wskazanie podstawy faktycznej rozstrzygnięcia, obejmującej ustalenie faktów, które sąd uznał za udowodnione, dowodów, na których się oparł, i przyczyn, dla których innym dowodom odmówił wiarygodności i mocy dowodowej; 2) wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa. W judykaturze Sądu Najwyższego przyjmuje się jednolicie, że z natury rzeczy sposób sporządzenia uzasadnienia orzeczenia nie ma wpływu na wynik sprawy, ponieważ uzasadnienie wyraża jedynie motywy wcześniej podjętego rozstrzygnięcia. Z tego względu zarzut naruszeniaart. 3271§ 1 i 2 k.p.c.może znaleźć zastosowanie w tych wyjątkowych sytuacjach, w których treść uzasadnienia orzeczenia sądu pierwszej instancji uniemożliwia całkowicie dokonanie oceny toku wywodu, który doprowadził do wydania orzeczenia. Zarzut naruszenia tego przepisu może okazać się usprawiedliwiony tylko wówczas, gdy z uzasadnienia orzeczenia nie daje się odczytać, jaki stan faktyczny lub prawny stanowił podstawę rozstrzygnięcia, co uniemożliwia kontrolę instancyjną. Powołanie się, jako na podstawę naruszeniaart. 3271§ 1 k.p.c.jest usprawiedliwione tylko wówczas, gdy z uzasadnienia orzeczenia nie daje się odczytać, jaki stan faktyczny lub prawny stanowił podstawę rozstrzygnięcia, co uniemożliwia kontrolę instancyjną /zob. wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z 9.07.2021 r. III AUa 143/21, Legalis nr 2633983/. Inaczej rzecz ujmując, zarzut wadliwego sporządzenia uzasadnienia zaskarżonego orzeczenia może okazać się zasadny tylko wówczas, gdy z powodu braku w uzasadnieniu elementów wymienionych wart. 3271§ 1 k.p.c.zaskarżone orzeczenie nie poddaje się kontroli, czyli gdy treść uzasadnienia orzeczenia sądu I instancji uniemożliwia całkowicie odtworzenie toku wywodu, który doprowadził do jego wydania. Sąd Rejonowy w pisemnym uzasadnieniu wyroku wbrew twierdzeniom apelanta wyjaśnił w oparciu o jakie dowody i dlaczego dokonał ustaleń faktycznych w rozpoznawanej sprawie. Powoływanie się w apelacji na lakoniczność warstwy motywacyjnej uzasadnienia nie jest wystarczające dla uznania zarzutu naruszenia prawa procesowego, skoro Sąd I Instancji ustalił stan faktyczny, a apelujący nie zgadza się z dokonaną przez ten sąd oceną prawną rozpoznanego żądania. Sąd Okręgowy zważył, że nie zasługują na uwzględnienie zarzuty apelacyjne dotyczące obrazy przez Sąd Rejonowy przepisów postępowania, które miałyby wpływ na wynik niniejszej sprawy. Dokonana bowiem przez Sąd I instancji ocena zebranego w sprawie materiału dowodowego w pełni odpowiadała wymogom zawartym w przepisieart. 233 k.p.c.Sąd Rejonowy wyjaśnił na jakiej zasadzie odbywały się procedury obrotu drewnem. Swoje ustalenia w tym względzie oparł na zeznaniach powoda i świadka:M. L.. Pozwany zarzucał w apelacji, że sąd I instancji w sposób nieuprawniony nie uwzględnił zeznań świadków:J. G.orazZ. W., a także że całkowicie, nie wskazując uzasadnienia w tym względzie, pominął dowód z zeznań zgłoszonych przez niego świadków:A. L.,E. L.,L. P.,T. R.,E. S.,C. K.. Wskazać należy, że jeśli w sporze dwie grupy świadków lub strony zeznają odmiennie bądź poszczególne dokumenty wskazują na odmienne okoliczności, to do Sądu meriti należy ocena, którzy świadkowie, strona i dlaczego zeznają wiarygodnie oraz, które dokumenty zasługują na uwzględnienie. Danie wiary jednym, a nie przyznanie wiary drugim świadkom, stronie bądź dokumentom, samo przez się nie narusza zasady zart. 233 § 1 k.p.c., a stanowi właśnie o istocie sędziowskiej oceny dowodów, która opiera się na odpowiadającemu zasadom logiki powiązaniu ujawnionych w postępowaniu dowodowym okoliczności w całość zgodną z doświadczeniem życiowym. W zakresie sprzedaży detalicznej drewna, pozwany podnosił, że to powód dokonywał wszelkich czynności w imieniu sprzedawcy, zatem ponosił odpowiedzialność za ewentualne nieprawidłowości w wydawaniu towaru. W tym temacie wypowiedziała się świadek:M. L., podkreślając, że informacje do faktur odnośnie sprzedawanego drewna powód przekazywał Nadleśnictwu na bieżąco, tego samego dnia, mogło się natomiast zdarzyć, że miało to miejsce dnia następnego, lecz nie było poczytywane w kategoriach opóźnienia. Nie jest prawdą, że pozwany nie miał możliwości skontrolowania prawidłowości wydawanego towaru. Wystawione dokumenty w istocie dawały mu taką możliwość, nawet już po odebraniu drewna przez kupującego. Co prawda świadekM. L.wskazywała, że słyszała, że miała miejsce sytuacja kiedy to powód wydał drewno nabywcy inne niż to, które uprzednio zostało przygotowane, nie słyszała jednak, aby wyciągane były jakieś wobec niego konsekwencje prawne, czy wobec innych leśniczych. Sąd II instancji zważył analizując zarzut wadliwej oceny materiału dowodowego, że w sytuacji, gdy z określonego materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne (post SN z 23.01.2001 r. IV CKN 970/00, wyrok SN z 27.09.2002 r. II CKN 817/00). Tylko w przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami, lub gdy wnioskowanie sądu, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych związków przyczynowo-skutkowych, przeprowadzona przez sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona. Zdaniem Sądu Okręgowego, apelujący próbował przedstawić okoliczności sprawy wyłącznie w taki sposób, aby wyeksponować jedynie te fakty o cechach korzystanych dla niego podnosząc, że proponowano oddelegowanie podleśniczego do pomocy powodowi, który mimo to odmówił jej wskazując, że pomoc stażystów jest wystarczająca. Wymaga wyjaśnienia, że na rozprawie w dniu 25 stycznia 2021 roku w trakcie swych zeznań powód wskazywał na dwa powody, dla których postanowił zrezygnować z pomocy stażystów: pierwszy powód: w 2018 roku nie miał obciążenia pracą, drugi powód: musiał doglądać w jaki sposób stażyści wykonywali swe obowiązki. Było to dla niego czasochłonne i uniemożliwiało wykonywanie prac, które miał wówczas zaplanowane. Powód przytoczył sytuację kiedy to poprosił dwóch stażystów o wyznaczenie trzebieży w takiej powierzchni 5 ha, udzielając im uprzednio stosownego w tym względzie instruktażu. Następnie udał się do wykonywania swoich prac. Kolejnego dnia kiedy obejrzał efekt pracy stażystów (drzewostan), podziękował im za pracę i odprawił. Powyższe twierdzenia powoda korespondują z tym, a o czym mówił Sąd I instancji w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, a mianowicie, że przydzielanie dodatkowych osób do pracy (stażystów) w leśnictwie – materii szczególnej, wymagającej nie tylko wiedzy czy doświadczenia, ale przede wszystkim zasad prowadzenia gospodarki leśnej, pozostawało bez znaczenia, bowiem były to osoby młode, zaraz po szkole, dopiero wdrażały się w aspekty praktyczne tej dziedziny, zatem nie wnosiły wiele do pomocy powodowi, pomimo niewątpliwie posiadanych umiejętności i wiedzy. W tym wypadku jednak jedynie teoretycznych, które w tej perspektywie nie mogły się równać z tymi posiadanymi przez powoda - osoby z wieloletnim stażem w pracy w leśnictwie. Sąd Okręgowy stoi na stanowisku, ze nawet jeśli powodowi zdarzały się pewne niedociągnięcia, omyłki w pracy, np. w zakresie nadzoru nad wydawaniem drewna, o czym wspominała świadekM. L., to winą za ten stan rzeczy nie sposób go obarczać, a w istocie pozwanego pracodawcę, który odpowiedzialny był za uzupełnianie braków kadrowych. Tym bardziej w świetle ilości, uciążliwości, wykonywanych przez powoda zadań pracowniczych, czy rozległości obszaru, którym zarządzał. Pozwany wskazywał również w apelacji, że do pomocy powodowi oddelegowani zostali także jego wieloletni pracownicy:A. L.,E. L.. Tego typu jednak wpadkowej, okazjonalnej pomocy nie można nadać wartości realnego waloru pomocy, biorąc pod uwagę, że LeśnictwoB.docelowo jest leśnictwem dwuosobowym, o czym zeznawał świadekZ. W., którego zeznania rzekomo pominął Sąd I instancji meriti przy dokonywaniu ustaleń faktycznych. Truizmem będzie stwierdzenie, że powód nie mógł być obecny w dwóch miejscach jednocześnie i wykonywać wszystkich prac. W ocenie Sądu Okręgowego dokonana przez Sąd Rejonowy ocena zgromadzonego w postępowaniu materiału dowodowego jest – wbrew twierdzeniom apelującego pozwanego –prawidłowa. Sąd dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych i doszedł do trafnego wniosku, iż dokonane powodowi wypowiedzenie umowy o pracę w rozumieniuart. 45 § 1 k.p.ocenić należało jako nieuprawnione. Oświadczenie pracodawcy o wypowiedzeniu umowy o pracę zostało powodowi złożone w czasie urlopu, czym pracodawca naruszyłart. 41 k.p.W myślart. 1672k.p., pracodawca obowiązany jest udzielić na żądanie pracownika i w terminie przez niego wskazanym nie więcej niż 4 dni urlopu w każdym roku kalendarzowym. Pracownik zgłasza żądanie udzielenia urlopu najpóźniej w dniu rozpoczęcia urlopu. Nie ulega wątpliwości, że urlop „na żądanie” stanowi część urlopu wypoczynkowego, a zatem ma taki sam charakter prawny jak zwykły urlop wypoczynkowy i w związku z tym znajdują do niego zastosowanie przepisykodeksu pracy, dotyczące urlopu wypoczynkowego. Jednakże urlop „na żądanie” wykazuje cechy szczególne, które odróżniają go od zwykłego urlopu wypoczynkowego, co uzasadnia stosowanie tych regulacji jedynie w sposób odpowiedni. W szczególności inny jest sposób zgłaszania urlopu na żądanie przez pracownika i inne zasady jego udzielania przez pracodawcę, ale przede wszystkim inne jest ratio legis tego przepisu. Jak wynika zart.1672k.p., pracownik zgłasza żądanie udzielenia urlopu najpóźniej w dniu rozpoczęcia urlopu, co w niniejszej sytuacji miało miejsce. W dniu 24 czerwca 2020 roku, czyli dzień przed terminem urlopu, powód wysłał informację do swojego pracodawcy o konieczności skorzystania z urlopu na żądanie zgodnie z przyjętą u pozwanego pracodawcy zasadą - za pośrednictwem systemu informatycznegoL. P. W judykaturze przyjmuje się, że wniosek o urlop na żądanie powinien być zgłoszony najpóźniej do chwili przewidywanego rozpoczęcia pracy tego dnia. Regulamin pracy lub przyjęta praktyka pracodawcy mogą przewidywać także późniejsze zgłoszenie wniosku o udzielenie "urlopu na żądanie". Bez znaczenia pozostaje sama forma zgłoszenia wniosku o urlop na żądanie. Wniosek taki może być zgłoszony przez pracownika i przekazany pracodawcy na piśmie, telefonicznie, a także faksem lub drogą elektroniczną (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15.11.2006r. sygn. I PK 128/06 (OSNP 2007 nr 23-24, poz.346), wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7.02.2008r. sygn. II PK 162/07 (OSNP 2009 nr 7-8, poz.98), wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 listopada 2013 r., sygn. SNO 29/13 (LEX nr 1393802). Istota urlopu na żądanie wyraża się przede wszystkim w obowiązku pracodawcy udzielenia tego urlopu na wniosek pracownika w terminie przez niego wskazanym. Pracownik ma zatem prawo zadecydowania o terminie wykorzystania tej części urlopu wypoczynkowego (4 dni w roku kalendarzowym) jednostronnie i samodzielnie, a więc w oderwaniu od reguł związanych z planowaniem urlopów lub ustalaniem ich terminu przez pracodawcę, po uzgodnieniu z pracownikiem. Urlop na żądanie nie podlega bowiem planowaniu , co wynika jednoznacznie zart. 163 § 1 k.p.i oznacza konieczność pozostawienia przez pracodawcę tych 4 dni do dyspozycji pracownika. Istotą urlopu na żądanie jest nie tylko to, że pracodawcę wiąże termin wskazany we wniosku o urlop, ale również sam obowiązek pracodawcy udzielenia pracownikowi żądanego urlopu w wymiarze 4 dni w roku kalendarzowym. Oznacza to, że co do zasady pracodawca nie może odmówić udzielenia urlopu na żądanie w terminie wskazanym przez pracownika, jeżeli pracownikowi przysługuje prawo do urlopu wypoczynkowego, w tym do urlopu na żądanie. Obowiązek udzielenia pracownikowi "urlopu na żądanie" na podstawieart. 1672k.p.nie oznacza jednak bezwzględnego charakteru tego obowiązku. Pracodawca może bowiem odmówić udzielenia takiego urlopu ze względu na szczególne okoliczności, które powodują, że zasługujący na ochronę wyjątkowy interes pracodawcy, wymaga obecności danego pracownika w pracy w okresie określonym w żądaniu udzielenia urlopu. Wykazanie przez pracodawcę takich szczególnych okoliczności może nastąpić nie tylko w samej decyzji odmownej (np. pisemnej), ale także w jakiś czas po okresie, w którym miałby rozpocząć się urlop na żądanie pracownika. Chodzi jednak o to, aby takie szczególne okoliczności (przyczyny odmowy) rzeczywiście istniały i uzasadniały odmowę udzielenia urlopu zgłoszonego na podstawieart. 167 2 k.p.(uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 28 września 2009 r., II PK 123/09 (LEX nr 823509), uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 7 listopada 2013 r., sygn. SNO 29/13 (LEX nr 1393802). W orzecznictwie Sądu Najwyższego dominuje pogląd, że zarówno sam przepisart. 1672k.p., jak i wykładnia systemowa przepisów dotyczących urlopu wypoczynkowego, świadczą o potrzebie uzyskania przez pracownika zgłaszającego wniosek o urlop na żądanie, pozytywnej decyzji pracodawcy. Stanowisko takie Sąd Najwyższy wyraził między innymi w wyroku z dnia 16.09.2008r. sygn. II PK 26/08 (LEX nr 558190, OSP 2009/12/129). Nie ulega wątpliwości, że urlop na „żądanie”, jak wynika z treściart. 1672k.p., udzielany jest przez pracodawcę, a zatem może być wykorzystany za zgodą pracodawcy. Jednakże w ocenie sadu, z uwagi na szczególny charakter urlopu na żądanie, w procedurze jego udzielania, punkt ciężkości ulega przesunięciu z wyrażenia zgody na wykorzystanie tego urlopu na ewentualne sprzeciwienie się tej możliwości. Skoro bowiem co do zasady, pracodawca nie może odmówić udzielenia pracownikowi omawianego urlopu, to zasadnicze znaczenie przy udzielaniu urlopu na żądanie ma nie tyle formalna akceptacja wniosku o ten urlop, ale możliwość niezaakceptowania przez pracodawcę zgłoszonego przez pracownika żądania. Za takim stanowiskiem przemawia sam fakt, że wniosek o udzielenie urlopu na żądanie powinien być zgłoszony przez pracownika najpóźniej w dniu rozpoczęcia urlopu, a nawet przed rozpoczęciem pracy tego dnia, a zatem w takim czasie, który umożliwi pracodawcy rozpoznanie tego wniosku. Zdaniem Sądu Okręgowego, przez rozpoznanie wniosku w tym przypadku należy rozumieć nie tylko jego akceptację, ale także odmowę udzielenia urlopu. Nie należy bowiem zapominać, że regulacja zawarta wart.1672k.p.skierowana jest przede wszystkim na potrzeby pracownika, a zatem jeżeli pracodawca zamierza potraktować wniosek odmownie, to osoba działająca w jego imieniu powinna niezwłocznie odmówić udzielenia urlopu, wskazując na przyczyny odmowy, aby nie narażać pracownika na nieusprawiedliwioną nieobecność. Przemawia to za przyjęciem stanowiska, że brak wyraźnego sprzeciwu i milczenie pracodawcy oznacza jego dorozumianą zgodę na urlop i w konsekwencji możliwość rozpoczęcia korzystania z tego urlopu przez pracownika. W ocenie tutejszego sądu, Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił, że w dniu 25 czerwca 2020 roku powód przebywał na urlopie na żądanie. Okoliczności tego zdarzenia sąd I instancji ustalił na podstawie zeznań powoda i dowodu w postaci dokumentu – wydruku z systemu komputerowego, używanego do składania pracodawcy wniosków o nieobecność. Jak już wskazano powyżej, w dniu 24 czerwca 2020 roku, czyli dzień przed terminem urlopu, powód złożył za pośrednictwem wskazanego systemu informatycznego pozwanego wniosek o udzielenie mu urlopu na żądanie. Okoliczność tą powód próbował sygnalizować pozwanemu poprzez nawiązanie kontaktu telefonicznego z pracownikami Nadleśnictwa. Próby te okazały się jednak nieefektywne, bowiem osoby te nie odbierały telefonów od powoda. Opisując ze swojej perspektywy przebieg zdarzeń zaistniałych tego dnia, jak i kolejnego, pozwany zdaje się całkowicie pomijać stanowisko świadkaE. S., z którą to omawianego dnia powód próbował skontaktować się. Świadek ten telefonu od powoda nie odbierała motywując to nieudolnie nieznajomością wyświetlającego się jej na telefonie numeru kontaktowego i zamiarem oddzwonienia w czasie późniejszym. Milczenie pracodawcy po zgłoszeniu przez pracownika wniosku o urlop na żądanie, a właściwie po otrzymaniu przez pracodawcę (lub osobę upoważnioną do udzielania w jego imieniu urlopów) tego wniosku w sposób umożliwiający mu zapoznanie się z jego treści, należy traktować jako wyrażenie zgody na rozpoczęcie urlopu przez pracownika. Taka koncepcja nie narusza zasady udzielania urlopu przez pracodawcę, a jednocześnie zapewnienia realizację celu urlopu na żądanie. Przepisart.1672k.p.nakłada na pracodawcę obowiązek udzielenia pracownikowi żądanego urlopu w terminie przez niego wskazanym, a odmowa uwzględnienia żądania może nastąpić jedynie w szczególnych okolicznościach, gdy przemawia za tym wyjątkowy usprawiedliwiony interes pracodawcy, wymagający obecności danego pracownika w pracy w terminie wskazanym we wniosku lub gdy pracownik nadużywa swego prawa. Ponadto jeżeli pracodawca zamierza potraktować wniosek odmownie, to osoba działająca w jego imieniu powinna niezwłocznie odmówić udzielenia urlopu, wskazując na przyczynę odmowy, natomiast milczenie pracodawcy i brak jednoznacznego, wyraźnego sprzeciwu, należy w sposób dorozumiany traktować jako wyrażenie zgody na urlop. Skoro pozwany zamierzał odmówić powodowi udzielenia wnioskowanego przez niego na dzień 25 czerwca 2020 roku urlopu na żądanie, to powinien poinformować go o odmowie i uzasadnionych przyczynach tej odmowy. Tymczasem pozwany twierdził, że nie udzielił powodowi zgody na skorzystanie z urlopu na żądanie, pomimo, że powód wniosek taki w istocie pozwanemu wysłał, a zatem dochował należytej staranności, aby uzyskać informację o decyzji podjętej przez pracodawcę. Zdaniem sądu w przypadku powoda, w rzeczywistości nie zachodziły żadne szczególne okoliczności uzasadniające taką odmowę. Ponadto, pozwany nie kwestionował wystawionego powodowi za ten dzień zwolnienia lekarskiego i okoliczności z niego wynikających. Zaświadczeniem lekarskim powód wykazał, że w dniu 25 czerwca 2020 roku był nieobecny w pracy w związku z niezdolnością do jej świadczenia z powodu choroby. Wypowiedzenie umowy o pracę dokonane zostało więc z naruszeniemart. 41 k.p., w okresie ochronnym, przewidzianym tym przepisem, a zatem zostało złożone powodowi w dniu jego usprawiedliwionej nieobecności w pracy. Istotą ochrony zart. 41 k.p.jest zakaz rozwiązania z pracownikiem umowy o pracę w sytuacji rzeczywiście usprawiedliwionej nieobecności pracownika pracy. Omawiany przepis łączy zatem zakaz wypowiedzenia umowy o pracę z faktyczną nieobecnością pracownika w pracy. Pozwany zarzucał również w apelacji, że sąd I instancji dopuścił się naruszenia przepisów prawa materialnego tj.art. 45 § 1 k.p.w związku zart. 22 ust. 2 ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie powiatowym(Dz.U.2022.0.1526) i niezasadne przyjął, że wypowiedzenie umowy o pracę powodowi, który w kadencji: 2018 – 2023 pełnił także funkcję radnego Powiatu(...)było wadliwe, z uwagi na brak zgody Rady Powiatu(...). W tym kontekście pozwany powoływał się również naart. 365 § 1 k.p.c.- wyrok Sądu Administracyjnego wŁ.z dnia 4 sierpnia 2020 r. sygn. akt III SA/Łd 1097/19, który w jego opinii był dla Sądu Rejonowego wiążący. Z tego faktu wywodził, że w analizowanej sprawie doszło do wyczerpania drogi konsultacji zamiaru rozwiązania z powodem umowy o pracę. Niewątpliwie powód jako radny Rady Powiatu(...)podlegał szczególnej ochronie na podstawieart. 22 ustawy o samorządzie powiatowym, w świetle, którego pracodawca nie może rozwiązać z radnym stosunku pracy bez uzyskania wyrażonej w postaci uchwały zgody rady powiatu, a ewentualne złożenie pracownikowi oświadczenia woli zmierzającego do rozwiązania łączącego strony stosunku prawnego bez takiej zgody stanowi czynność dokonaną z naruszeniem prawa, a pracownikowi- radnemu przysługują wówczas odpowiednio roszczenia przewidziane wart. 45 k.p. Zgodnie zart. 45 § 1 k.p.w razie ustalenia, że wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony jest nieuzasadnione lub narusza przepisy o wypowiadaniu umów o pracę, sąd pracy - stosownie do żądania pracownika - orzeka o bezskuteczności wypowiedzenia, a jeżeli umowa uległa już rozwiązaniu - o przywróceniu pracownika do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowaniu. W myśl § 2 Sąd pracy może nie uwzględnić żądania pracownika uznania wypowiedzenia za bezskuteczne lub przywrócenia do pracy, jeżeli ustali, że uwzględnienie takiego żądania jest niemożliwe lub niecelowe; w takim przypadku sąd pracy orzeka o odszkodowaniu. Zgodnie z orzecznictwem sądów administracyjnych odmowa wyrażenia zgody na rozwiązanie stosunku pracy z radnym może mieć miejsce tylko w przypadku, gdy podstawą rozwiązania stosunku pracy są wyłącznie zdarzenia związane z wykonywaniem przez radnego mandatu (por. wyrok NSA z dnia 6 lipca 2016 r., sygn. akt II OSK 847/16, LEX nr 2118270; wyrok NSA z dnia 29 września 2020 r. sygn. II OSK 1456/20, LEX nr 3096488). Wyrażenie zgody na rozwiązanie z radnym stosunku pracy lub odmowa jest pozostawione uznaniu rady gminy (analogicznie Rada Powiatu) z wyjątkiem jednak sytuacji, gdy dojdzie ona do przekonania, że podstawą rozwiązania tego stosunku są zdarzenia związane z wykonywaniem przez radnego mandatu. W takiej sytuacji rada zobowiązana jest odmówić wyrażenia zgody. Z powołanego przepisu wynika zatem, że motywy pracodawcy, zamierzającego rozwiązać stosunek pracy z radnym, muszą być badane, ponieważ od tych ustaleń zależy, czy gmina (analogicznie powiat) zobowiązana będzie odmówić wyrażenia zgody (zdarzenia związane z wykonywaniem przez radnego mandatu), czy też odmówi z innego powodu, kierując się okolicznościami konkretnego przypadku. W obu tych sytuacjach o motywach, jakimi kierowała się rada, można dowiedzieć się tylko z uzasadnienia uchwały (wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 15 grudnia 2005 r. II OSK(...), LEX nr 190991). Z kolei w orzecznictwie Sądu Najwyższego, z którym w pełni zgadza się Sąd Okręgowy, ugruntowany jest pogląd, że art. 25 ust. 2 ustawy o samorządzie gminnym (analogicznieustawa o samorządzie powiatowym) nie określa żadnych warunków ani kryteriów, jakimi miałaby kierować się rada gminy (analogicznie Rada Powiatu) przy podejmowaniu decyzji o wyrażeniu zgody na rozwiązanie stosunku pracy radnego lub jej odmowie. Nie zobowiązuje on również rady do uzasadnienia swojego stanowiska. Nie ogranicza prawa rady do sprzeciwu wobec zamiaru pracodawcy rozwiązania stosunku pracy z radnym tylko do sytuacji, gdy przyczyną tego zamiaru są zdarzenia związane z wykonywaniem mandatu przez radnego, lecz jedynie zobowiązuje radę do odmowy wyrażenia zgody w takim przypadku, pozostawiając pozostałe decyzje jej swobodnemu uznaniu (zob. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 4 lutego 2011 r., II PK 192/10, LEX nr 811845; z dnia 11 grudnia 2007 r., I PK 152/07, Monitor Prawa Pracy 2008 nr 5, s. 255; z dnia 17 września 2007 r., I PK 36/07, LEX nr 375679; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 7 października 2020 r. II PK 145/19, LEX nr 3077134). Pracodawca nie może zatem rozwiązać z radnym stosunku pracy bez uzyskania zgody rady powiatu wyrażonej w postaci uchwały, a złożenie pracownikowi oświadczenia woli zmierzającego do rozwiązania łączącego strony stosunku prawnego bez zgody rady stanowi czynność dokonaną z naruszeniem prawa. Stanowisko rady powiatu w kwestii zgłoszonego przez pracodawcę zamiaru rozwiązania z radnym stosunku pracy jest uzależnione od przyczyn, które je uzasadniają tylko w tym sensie, że w przypadku, gdy przyczyny te wiążą się ze zdarzeniami związanymi z wykonywaniem mandatu rada ma obowiązek odmówienia zgody. Natomiast w przypadkach, w których takiego związku nie ma wyrażenie zgody lub jej odmowa zostały pozostawione jej uznaniu. Wskazanego przepisu nie można interpretować w taki sposób, że rada musi wyrazić zgodę na rozwiązanie stosunku pracy z radnym, jeżeli pracodawca nie stawia mu zarzutów związanych z wykonywaniem mandatu radnego (zob. wyrok NSA w Lublinie z 12 października 1990 r., SA/Lu 663/90, ONSA 1990 nr 4, poz. 6 z aprobującymi glosami:B. Z.iW. M., OSP 1992 nr 1, poz. 23; także Z. Góral: Prawo pracy w samorządzie terytorialnym, Warszawa 1999, s. 233). Intencją ustawodawcy jest, aby ochrona wynikająca zart. 22 ustawy o samorządzie powiatowymnie wykraczała poza rzeczowo uzasadnioną potrzebę i nie przeradzała się w postać nieusprawiedliwionego społecznie i gospodarczo przywileju. Działalność radnego nie może być pretekstem do nieuzasadnionego uprzywilejowania pracownika w sferach niedotyczących sprawowania tej funkcji. Wynika więc z tego, że prawo radnego do ochrony trwałości stosunku pracy nie ma charakteru bezwzględnego. Jego roszczenie o przywrócenie do pracy nie powinno być uwzględniane automatycznie, bez zbadania okoliczności konkretnego przypadku, a przede wszystkim przyczyn zwolnienia. Wszelkie rozważania dotyczące zasadności odmowy wyrażenia zgody są w niniejszej sprawie bezprzedmiotowe, bowiem istotne jest jedynie to, że pozwany rozwiązał stosunek pracy z powodem bez wymaganej zgody rady powiatu. Jest to uchybienie formalne skutkujące uwzględnieniem powództwa. Bez znaczenia pozostają także dalsze losy wzmiankowanej uchwały. W dniu 30 października 2019 roku Rada Powiatu(...)uchwałą nie wyraziła zgody na rozwiązanie z powodem umowy o pracę. Wobec czego pozwany złożył skargę do WSA wnosząc o stwierdzenie nieważności ów uchwały. Wyrokiem z dnia 4 sierpnia 2020 r. sygn. akt III SA/Łd 1097/19 sąd ten stwierdził brak zasadności odmowy rozwiązania stosunku pracy z radnym, z uwagi na przyczyny wypowiedzenia niezwiązane z wykonywaniem przez radnego mandatu. Zdaniem tutejszego sądu, wynik postępowania, na który powoływał się pozwany w apelacji przed Wojewódzkim Sądem Administracyjnym w sprawie legalności w/w uchwały Rady Powiatu nie mógł mieć wpływu na rozstrzygnięcie sądowe w niniejszej sprawie. W tym przedmiocie wypowiedział się dalej Sąd Najwyższy w treści uzasadnienia wyroku z dnia 11 lipca 2006 r. sygn. I PK 9/06 (OSNP 2007/13-14/193, LEX nr 278487),pracodawca nie może rozwiązać z radnym stosunku pracy bez uzyskania wyrażonej w postaci uchwały zgody rady powiatu, a ewentualne złożenie pracownikowi oświadczenia woli zmierzającego do rozwiązania łączącego strony stosunku prawnego bez takiej zgody stanowi czynność dokonaną z naruszeniem prawa. W świetle tego przepisu nie ma zatem znaczenia, czy brak zgody jest wyraźny, czy wynika z milczenia rady. Nawet więc, gdyby ostatecznie sąd administracyjny uznał nielegalność uchwały wyrażającej wyraźnie brak zgody, to nie wynikałoby z tego, że rada zgody udzieliła. Nie ma zatem racji apelujący twierdząc, że wydanie w 2019 roku uchwały wyczerpywało tryb konsultacji z Radą Powiatu. W ocenie Sądu Okręgowego ze względu na szczególną ochronę stosunku pracy radnego Rady Powiatu żądanie powoda przywrócenia do pracy nie stanowiło nadużycia prawa w rozumieniuart. 8 k.p.Pozwany pracodawca nie tylko bowiem naruszyłart. 22 ust. 2 ustawy o samorządzie powiatowymprzy wypowiadaniu umowy o pracę zawartej z powodem z uwagi na przeprowadzenie procedury konsultacyjnej w sposób wadliwy, to dodatkowo zlekceważył wynikający zart. 41 k.p.zakaz wypowiadania umów o pracę pracownikom w czasie usprawiedliwionej nieobecności pracownika w pracy. Wobec powyższego, Sąd Okręgowy w pełni zgadza się z zaprezentowaną przez Sąd I instancji argumentacją prawną uznając, iż w sprawie nie doszło do naruszenia przepisów prawa procesowego, ani powoływanych w apelacji przepisów prawa materialnego, zatem wyrok sądu I instancji odpowiada prawu. Dlatego też Sąd Okręgowy, na podstawieart. 385 k.p.c., oddalił apelację strony pozwanej, jako bezzasadną. O kosztach procesu za II instancje orzeczono na podstawieart. 98 k.p.c.oraz§ 10 ust. 1 pkt 1w zw. z § 9 ust. 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych z dnia 22 października 2015 r. (Dz.U.2023.0.1964). Co do odsetek od kosztów procesu, Sąd orzekł zgodnie z dyspozycjąart. 981 k.p.c., zgodnie z którym od kwoty zasądzonej tytułem zwrotu kosztów procesu należą się odsetki, w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, za czas od dnia uprawomocnienia się orzeczenia, którym je zasądzono, do dnia zapłaty. O obowiązku zapłaty odsetek sąd orzeka z urzędu.

15/251000/0004021/Pa

Sąd Okręgowy w Łodzi

VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

152510000004021_VIII_U_000382_2023_Uz_2024-01-05_001

VIII U 382/23

2024-01-05 01:00:00.0 CET

2024-02-27 17:30:04.0 CET

2024-02-27 13:12:25.0 CET

15251000

4021

REASON

Sygn. akt VIII U 382/23 UZASADNIENIE Decyzją z 6.12.2022 r. Nr (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. stwierdził, że podstawa wymiaru składki i składka na obowiązkowe ubezpieczenie zdrowotne D. B. z tytułu umowy zlecenia u płatnika (...) z siedzibą w Ł. , ul. (...) wynosi: Miesiąc/rok Rodzaj ubezpieczenia Podstawa wymiaru składki w PLN Kwota składki w PLN 03-2019 zdrowotne 0,00 zł 0,00 zł 04-2019 zdrowotne 0,00 zł 0,00 zł 05-2019 zdrowotne 0,00 zł 0,00 zł 06-2019 zdrowotne 0,00 zł 0

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Agata Koszewska" xPublisher="agata.koszewska" xEditorFullName="Agata Koszewska" xEditor="agata.koszewska" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="22" xFlag="published" xVolType="15/251000/0004021/U" xYear="2023" xVolNmbr="000382" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText xALIGNx="left"> <xBx>Sygn. akt VIII U 382/23</xBx></xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Decyzją z 6.12.2022 r. Nr <xAnon> (...)</xAnon> Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w <xAnon>Ł.</xAnon> stwierdził, że podstawa wymiaru składki i składka na obowiązkowe ubezpieczenie zdrowotne <xAnon>D. B.</xAnon> z tytułu umowy zlecenia u płatnika <xAnon> (...)</xAnon> z siedzibą w <xAnon>Ł.</xAnon>, <xAnon>ul. (...)</xAnon> wynosi:</xText> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="1"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="104"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="184"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="236"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="211"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">Miesiąc/rok</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">Rodzaj ubezpieczenia</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">Podstawa wymiaru składki w PLN</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">Kwota składki w PLN</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">03-2019</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">zdrowotne</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">0,00 zł</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">0,00 zł</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">04-2019</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">zdrowotne</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">0,00 zł</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">0,00 zł</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">05-2019</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">zdrowotne</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">0,00 zł</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">0,00 zł</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">06-2019</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">zdrowotne</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">0,00 zł</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">0,00 zł</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">07-2019</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">zdrowotne</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">0,00 zł</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">0,00 zł</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">08-2019</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">zdrowotne</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">0,00 zł</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">0,00 zł</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">09-2019</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">zdrowotne</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">0,00 zł</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">0,00 zł</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">11-2019</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">zdrowotne</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">0,00 zł</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">0,00 zł</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">12-2019</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">zdrowotne</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">0,00 zł</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">0,00 zł</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xText><xIx>(decyzja – k. 16-20 w aktach sprawy dot. <xAnon>D. B.</xAnon> załączonych do sprawy)</xIx></xText> <xText>Decyzją z 6.12.2022 r. Nr <xAnon> (...)</xAnon> Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w <xAnon>Ł.</xAnon> stwierdził, że podstawa wymiaru składki i składka na obowiązkowe ubezpieczenie zdrowotne <xAnon>K. S.</xAnon> z tytułu umowy zlecenia u płatnika <xAnon> (...)</xAnon> z siedzibą w <xAnon>Ł.</xAnon>, <xAnon>ul. (...)</xAnon> wynosi:</xText> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="1"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="104"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="185"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="236"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="212"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">Miesiąc/rok</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">Rodzaj ubezpieczenia</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">Podstawa wymiaru składki w PLN</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">Kwota składki w PLN</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">03-2017</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">zdrowotne</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">0,00 zł</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">0,00 zł</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">04-2017</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">zdrowotne</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">0,00 zł</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">0,00 zł</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">05-2017</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">zdrowotne</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">0,00 zł</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">0,00 zł</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">06-2017</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">zdrowotne</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">0,00 zł</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">0,00 zł</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">07-2017</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">zdrowotne</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">0,00 zł</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">0,00 zł</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">08-2017</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">zdrowotne</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">0,00 zł</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">0,00 zł</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">09-2017</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">zdrowotne</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">0,00 zł</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">0,00 zł</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">10-2017</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">zdrowotne</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">0,00 zł</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">0,00 zł</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">11-2017</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">zdrowotne</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">0,00 zł</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">0,00 zł</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">03-2018</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">zdrowotne</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">0,00 zł</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">0,00 Zł</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">04-2018</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">zdrowotne</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">0,00 zł</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">0,00 zł</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">05-2018</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">zdrowotne</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">0,00 zł</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">0,00 zł</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">06-2018</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">zdrowotne</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">0,00 zł</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">0,00 zł</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">07-2018</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">zdrowotne</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">0,00 zł</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">0,00 zł</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">08-2018</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">zdrowotne</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">0,00 zł</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">0,00 zł</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">09-2018</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">zdrowotne</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">0,00 zł</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">0,00 zł</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">10-2018</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">zdrowotne</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">0,00 zł</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">0,00 zł</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">11-2018</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">zdrowotne</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">0,00 zł</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">0,00 zł</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">12-2018</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">zdrowotne</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">0,00 zł</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">0,00 zł</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">01-2019</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">zdrowotne</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">0,00 zł</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">0,00 zł</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">02-2019</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">zdrowotne</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">0,00 zł</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">0,00 zł</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">03-2019</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">zdrowotne</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">0,00 zł</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">0,00 zł</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">04-2019</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">zdrowotne</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">0,00 zł</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">0,00 zł</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">05-2019</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">zdrowotne</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">0,00 zł</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">0,00 zł</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">06-2019</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">zdrowotne</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">0,00 zł</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">0,00 zł</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">07-2019</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">zdrowotne</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">0,00 zł</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">0,00 zł</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">08-2019</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">zdrowotne</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">0,00 zł</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">0,00 zł</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">09-2019</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">zdrowotne</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">0,00 zł</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">0,00 zł</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">10-2019</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">zdrowotne</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">0,00 zł</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">0,00 zł</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">11-2019</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">zdrowotne</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">0,00 zł</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">0,00 zł</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xText><xIx>(decyzja – k. 26-31 w aktach sprawy dot. <xAnon>K. S.</xAnon> załączonych do sprawy)</xIx></xText> <xText>W uzasadnieniu w/w decyzji wskazano, że zawarcie umów zlecenia przez płatnika składek <xAnon>E. A.</xAnon>-<xAnon>S.</xAnon> oraz umów o pracę przez <xAnon>C.</xAnon> od <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> zostało dokonane w celu obejścia przepisów <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19981370887" xTitle="Ustawa z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 137, poz. 887">ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych</xLexLink> w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 58;art. 58 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 58 § 1 k.c.</xLexLink> i miało na celu obejście przepisów art. 18 ust 1 i ust 3 ustawy systemowej w związku z art. 4 pkt 9. Powyższe działania płatnika składek w efekcie doprowadziły do pokrzywdzenia ubezpieczonych poprzez zaniżenie podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe co przełożyło się na zaniżenie kwoty ewentualnych świadczeń z ubezpieczeń społecznych przysługujących ubezpieczonym.</xText> <xText><xIx>(decyzja – k. 16-20 w aktach sprawy dot. <xAnon>D. B.</xAnon> załączonych do sprawy, decyzja – k. 26-31 w aktach sprawy dot. <xAnon>K. S.</xAnon> załączonych do sprawy)</xIx></xText> <xText>Odwołania od w/w decyzji wniósł płatnik składek <xAnon>E. (...)</xAnon> <xAnon>T. A.</xAnon>-<xAnon>S.</xAnon> reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika zaskarżając je w całości.</xText> <xText>Powyższym decyzjom zarzucono naruszenie przepisów prawa, mających wpływ na wynik rozstrzygnięcia, a mianowicie:</xText> <xText>a) <xLexLink xArt="art. 8;art. 8 ust. 2 a" xIsapId="WDU19981370887" xTitle="Ustawa z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 137, poz. 887">art. 8 ust. 2a</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 18;art. 18 ust. 1" xIsapId="WDU19981370887" xTitle="Ustawa z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 137, poz. 887">art. 18 ust. 1</xLexLink> i la <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19981370887" xTitle="Ustawa z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 137, poz. 887">ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych</xLexLink> poprzez jego błędną wykładnię polegającą na bezpodstawnym uznaniu, że do zastosowania naruszonego przepisu wystarczające jest istnienie jakichkolwiek powiązań osobowych lub kapitałowych pomiędzy podmiotami gospodarczymi, w wyniku której organ rentowy uznał, że w wyniku której organ rentowy uznał, że osoba ubezpieczona nie podlega obowiązkowi ubezpieczenia zdrowotnego z tytułu wykonywania pracy na podstawie umowy zlecenia u płatnika, lecz podlega obowiązkowi ubezpieczenia u pracodawcy <xAnon> (...) sp. z o.o.</xAnon> [w skrócie: <xAnon> (...) sp. z o.o.</xAnon>], mimo, że w rozpatrywanej sprawie <xAnon> (...) sp. z o.o.</xAnon> nie uzyskiwała korzyści z tytułu umów zlecenia zawieranych z <xAnon>E. A.</xAnon>-<xAnon>S.</xAnon>, ani nie zachodzą przepływy finansowe pomiędzy pracodawcą a zleceniodawcą, które uzasadniałyby zastosowanie <xLexLink xArt="art. 8;art. 8 ust. 2 a" xIsapId="WDU19981370887" xTitle="Ustawa z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 137, poz. 887">art. 8 ust. 2a ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych</xLexLink>,</xText> <xText>b) <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 7 kpa</xLexLink>, <xLexLink xArt="art. 77;art. 77 § 1" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 77 § 1 kpa</xLexLink> oraz <xLexLink xArt="art. 80" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">80 kpa</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 78;art. 78 § 1" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 78 § 1 kpa</xLexLink> poprzez zaniechanie podjęcia przez organ wszelkich niezbędnych czynności zmierzających do wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy, wyczerpującego zgromadzenia i rozpatrzenia materiału dowodowego, a nadto poprzez odrzucenie wszystkich wniosków dowodowych płatnika i prowadzenie postępowania w sposób pozbawiony wnikliwości i zmierzający z góry do wydania decyzji niekorzystnej dla płatnika, co skutkowało wydaniem decyzji mimo zaniechania ustaleń w zakresie okoliczności mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy m.in.:</xText> <xText>• określenia jaki rodzaj korzyści (efekt) był uzyskiwany w wyniku realizacji umów zlecenia, co było niezbędne do prawidłowego określenia kto korzyść tą uzyskiwał, a mimo tego automatyczne przypisanie uzyskiwania korzyści pracodawcy,</xText> <xText>• do kogo należała własność towarów i znaku towarowego <xAnon>marki C. (...)</xAnon>, a w konsekwencji czy osoby ubezpieczone wykonujące zadania na rzecz obu podmiotów (pracodawcy i zleceniodawcy) mieli prawo posługiwania się logo marki umieszczonym na identyfikatorach zarówno w czasie wykonywania umowy o pracę, jak i zlecenia,</xText> <xText>• roli i zakresu zadań <xAnon> (...) S.C.</xAnon> <xAnon> Sp. z o.o. i (...)</xAnon> w ramach grupy <xAnon> spółek (...)</xAnon>, w sytuacji gdy analiza w powyższym zakresie musiałby doprowadzić organ zus do wniosku, że spółki te w ogóle nie prowadzą działań marketingowych, a ich współpraca skupia się na wsparciu w zakresie zatrudnienia, co ma istotne znaczenie z punktu widzenia przypisania korzyści uzyskiwanych z umów zlecenia zawartych przez <xAnon>E. (...)</xAnon> <xAnon>T. A.</xAnon>-<xAnon>S.</xAnon>,</xText> <xText>• rzeczywistego zakresu współpracy pomiędzy <xAnon>E. (...)</xAnon> <xAnon>T. A.</xAnon>-<xAnon> (...) sp. z o.o.</xAnon> w zakresie usług marketingowych i rozwojowych, uzasadniającego zawieranie umów zlecenia na usługi marketingowe pomiędzy <xAnon>E. (...)</xAnon> <xAnon>T. A.</xAnon>-<xAnon>S.</xAnon> a osobami ubezpieczonymi będącymi pracownikami <xAnon> (...) sp. z o.o.</xAnon>),</xText> <xText>• na czym polegały, jaki był zakres i cel usług marketingowych świadczonych w ramach zleceń z <xAnon>E.</xAnon> <xAnon>T. A.</xAnon>-<xAnon>S.</xAnon>;</xText> <xText>c) <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 7 kpa</xLexLink>, <xLexLink xArt="art. 77;art. 77 § 1" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 77 § 1 kpa</xLexLink> oraz <xLexLink xArt="art. 80" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">80 kpa</xLexLink> poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów wyrażającą się w całkowitym pominięciu spójnych i wzajemnie się uzupełniających dowodów w postaci:</xText> <xText>• umowy o świadczenie usług nr <xAnon> (...)</xAnon> zawartej pomiędzy <xAnon>E. (...)</xAnon> <xAnon>T. A.</xAnon>-<xAnon>S.</xAnon> a <xAnon> (...)</xAnon> Sp z o.o. oraz pisemnych zeznań <xAnon>T. A.</xAnon>-<xAnon>S.</xAnon> z dnia 16.11.2021 r. z których jednoznacznie i bezsprzecznie wynika, że umowy zlecenia zawierane przez <xAnon>E. (...)</xAnon> <xAnon>T. A.</xAnon>- <xAnon>S.</xAnon> były finansowane przez <xAnon> (...)</xAnon> Sp z o.o. na podstawie w/w umowy, a w konsekwencji, że nie zachodzą jakiekolwiek przepływy finansowe pomiędzy pracodawca <xAnon> (...) sp. z o.o.</xAnon> a zleceniodawca <xAnon>E. A.</xAnon>-<xAnon>S.</xAnon> polegające na finansowaniu w/w umów zleceń, które uzasadniałyby zastosowanie <xLexLink xArt="art. 8;art. 8 ust. 2 a" xIsapId="WDU19981370887" xTitle="Ustawa z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 137, poz. 887">art. 8 ust. 2a ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych</xLexLink>.</xText> <xText>• zeznania: <xAnon>M. B.</xAnon>, <xAnon>K. K.</xAnon> kw zakresie w jakim wskazały, że umowy zlecenia miały charakter fakultatywny a przyjęcie zlecenia zależało od woli ubezpieczonego,</xText> <xText>• zeznania m.in.: <xAnon>M. B.</xAnon>, <xAnon>K. W.</xAnon>, <xAnon>U. K.</xAnon> w zakresie w jakim wynika z nich, że wynagrodzenie z tytułu umowy o pracę i umowy zlecenia było wypłacane przez odrębne podmioty, w różnych terminach i wysokościach i obowiązywały odrębne zasady naliczania obu wynagrodzeń,</xText> <xText>• umów o pracę wszystkich osób ubezpieczonych w zakresie w jakim wskazują, że zakres czynności wykonywanych w ramach umowy o pracę oraz zlecenia był odmienny ze względu na fakt, że żadna z umów o pracę nie miała w swoim zakresie zadań z zakresu promocji <xAnon>marki C.</xAnon> lub marketingu,</xText> <xText>• pisemnych zeznań <xAnon>T. A.</xAnon>-<xAnon>S.</xAnon> z dnia 16.11.2021 r. w zakresie w jakim potwierdzają, że zleceniobiorcy nie podlegali nadzorowi podczas wykonywania umowy zlecenia z <xAnon>T. A.</xAnon>- <xAnon>S.</xAnon>, gdyż mieli swobodę w zakresie sposobu wykonywania zlecenia,</xText> <xText>• pisemnych zeznań <xAnon>T. A.</xAnon>-<xAnon>S.</xAnon> z dnia 16.11.2021 r. w zakresie w jakim wskazują, że wykonywanie umów zlecenia zawartych z <xAnon>T. A.</xAnon>-<xAnon>S.</xAnon> nie wymagało korzystania przez zleceniobiorców z narzędzi ani sprzętu.</xText> <xText>d) <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 7 kpa</xLexLink>, <xLexLink xArt="art. 77;art. 77 § 1" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 77 § 1 kpa</xLexLink> oraz <xLexLink xArt="art. 80" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">80 kpa</xLexLink> poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów, polegających na formułowaniu wniosków wewnętrznie sprzecznych, nie dających się pogodzić z zasadami doświadczenia życiowego i logicznego rozumowania, w zakresie stwierdzenia przez organ że:</xText> <xText>• odbiorcą usług realizowanych w ramach umów zlecenia zawieranych pomiędzy osobami ubezpieczonymi a <xAnon>E. (...)</xAnon> <xAnon>T. A.</xAnon>-<xAnon>S.</xAnon> jest <xAnon> (...) sp. z o.o.</xAnon>, mimo, równoczesnego stwierdzania, że <xAnon>T. A.</xAnon>-<xAnon>S.</xAnon> w ramach prowadzonej przez niego działalności pod nazwą <xAnon>E. (...)</xAnon> <xAnon>T. A.</xAnon>-<xAnon>S.</xAnon> zawarł umowę o świadczenie usług z <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> (umowa o świadczenie usług <xAnon> (...)</xAnon>), która na podstawie wystawionych faktur przekazywała środki na wynagrodzenia osób zatrudnionych w ramach zawieranych umów zlecenia, co oznacza przyznanie przez organ, że odbiorca powyższych usług jest <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon>, a nadto, że nie zachodzą przepływy finansowe pomiędzy pracodawca <xAnon> (...) sp. z o.o.</xAnon> a zleceniodawca <xAnon>E. (...)</xAnon> <xAnon>T. A.</xAnon>-<xAnon>S.</xAnon> polegające na finansowaniu zleceń, które uzasadniałyby zastosowanie <xLexLink xArt="art. 8;art. 8 ust. 2 a" xIsapId="WDU19981370887" xTitle="Ustawa z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 137, poz. 887">art. 8 ust. 2a ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych</xLexLink>,</xText> <xText>• zatrudnienie pracowników <xAnon> (...) sp. z o.o.</xAnon> na zlecenie w <xAnon>E. A.</xAnon>-<xAnon>S.</xAnon> było obligatoryjne w czasie stosunku pracy, w sytuacji gdy organ sam sobie zaprzeczył stwierdzając równocześnie, że istniały sytuacje w których umowy zlecenia nie pokrywały się z umowami o pracę,</xText> <xText>e) co skutkowało błędem w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonej decyzji, prowadzącym do błędnego zastosowania art. 8 ust. 2a ustawy systemowej, polegającym na bezzasadnym przyjęciu, że:</xText> <xText>• czynności, wykonywane przez osobę ubezpieczoną w ramach wykonywania umowy zlecenia zawartej z <xAnon>E. (...)</xAnon> <xAnon>T. A.</xAnon>-<xAnon>S.</xAnon> świadczone były na rzecz <xAnon> (...) sp. z o.o.</xAnon>,</xText> <xText>• <xAnon> (...) sp. z o.o.</xAnon> uzyskiwała korzyści z tytułu umów zlecenia zawieranych przez <xAnon>E. A.</xAnon>-<xAnon>S.</xAnon></xText> <xText>• zachodziły przepływy finansowe pomiędzy <xAnon> (...) sp. z o.o.</xAnon> a <xAnon>E. A.</xAnon>- <xAnon>S.</xAnon>,</xText> <xText>• zatrudnienie pracowników <xAnon> (...) sp. z o.o.</xAnon> na zlecenie w <xAnon>E. A.</xAnon>-<xAnon>S.</xAnon> było obligatoryjne w czasie stosunku pracy,</xText> <xText>• nadzór i kontrola nad zleceniobiorcami i pracownikami w obu przypadkach wykonywały te same osoby,</xText> <xText>• zakres umów o pracę i zlecenia się pokrywa, a ubezpieczeni w ramach umowy zlecenia wykonywali te same lub podobne czynności, na tych samych zasadach i w tych samych warunkach dla obu podmiotów, w sytuacji gdy przeczą temu zeznania m.in.: <xAnon>K. W.</xAnon>, <xAnon>K. C.</xAnon>.</xText> <xText>Wobec powyższego wniesiono o zmianę zaskarżonych decyzji poprzez stwierdzenie, że ubezpieczone podlegają obowiązkowi ubezpieczenia zdrowotnego z tytułu wykonywania pracy na podstawie umowy zlecenia u płatnika <xAnon>E. A.</xAnon>-<xAnon>S.</xAnon>, ewentualnie o uchylenie zaskarżonych decyzji i przekazanie spraw do ponownego rozpoznania z uwagi na wydanie skarżonych decyzji z rażącym naruszeniem przepisów o postępowaniu przed organem rentowym, zasądzenie od organu na rzecz odwołującego się kosztów niniejszego postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.</xText> <xText><xIx>(odwołanie – k. 3-4 verte, k. 3-4 verte w aktach o sygn.. VIII U 383/23 załączonych do sprawy)</xIx></xText> <xText>W odpowiedziach na odwołania organ rentowy wniósł o ich zwrot, podnosząc że zostały złożone przez osobę nieuprawnioną do reprezentowania płatnika składek, ewentualnie o ich oddalenie i zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych podtrzymując argumentację jak w zaskarżonych decyzjach i wskazując, że podstawę prawną zaskarżonych decyzji stanowi <xLexLink xArt="art. 8;art. 8 ust. 2 a;art. 18;art. 18 ust. 1 a" xIsapId="WDU19981370887" xTitle="Ustawa z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 137, poz. 887">art. 8 ust 2a i art. 18 ust 1 a ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych</xLexLink>.</xText> <xText><xIx> (odpowiedź na odwołanie – k. 7-10 verte,, k. 5-8 verte w aktach o sygn. VIII U 383/23 załączonych do sprawy)</xIx></xText> <xText>Zarządzeniami z dnia 2 marca 2023 roku tutejszy sąd zwrócił odwołania na podstawie <xLexLink xArt="art. 130" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art.130</xLexLink> <xSUPx>1a</xSUPx> <xLexLink xArt="§ 1;§ 2" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">§ 1 i 2 k.p.c.</xLexLink> w związku z brakiem dokumentu pełnomocnictwa do reprezentowania przed sądem dla adwokat <xAnon>M. M.</xAnon>.</xText> <xText><xIx>(zarządzenie – k. 12, k. 10 w aktach o sygn. VIII U 383/23 załączonych do sprawy)</xIx></xText> <xText>Wobec powyższego pełnomocnik odwołującego uzupełnił w terminie braki formalne odwołań przedkładając pełnomocnictwo do jego reprezentowania.</xText> <xText><xIx>(uzupełnienie braków formalnych – k. 18, k. 16 w aktach o sygn. VIII U 383/23 załączonych do sprawy)</xIx></xText> <xText>Postanowieniem z dnia 18 kwietnia 2023 roku tutejszy sąd zawiadomił o toczącym się postępowaniu z odwołania <xAnon>E. (...)</xAnon> <xAnon>T. A.</xAnon> - <xAnon>S.</xAnon> od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w <xAnon>Ł.</xAnon> w przedmiocie wysokości składek na ubezpieczenie zdrowotne– <xAnon>D. B.</xAnon> oraz <xAnon>K. S.</xAnon>: <xAnon> (...) spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością</xAnon> w <xAnon>Ł.</xAnon>.</xText> <xText><xIx>(postanowienie – k. 30)</xIx></xText> <xText>Postanowieniem z dnia 18 kwietnia 2023 roku tutejszy sąd na podstawie <xLexLink xArt="art. 219" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 219 k.p.c.</xLexLink> połączył sprawę o sygn. akt VIII U 383/23 ze sprawą o sygn. akt VIII U 382/23 i obie sprawy rozpoznał łącznie pod numerem sprawy o sygn. akt VIII U 382/23.</xText> <xText><xIx>(postanowienie – k. 30 w aktach o sygn. VIII U 383/23 załączonych do sprawy)</xIx></xText> <xText>Na rozprawie w dniu 24 listopada 2023 roku pełnomocnik wnioskodawcy poparł odwołania, wniósł o zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych, natomiast pełnomocnik ZUS wniósł o oddalenie odwołań oraz zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty.</xText> <xText><xIx>(końcowe stanowiska stron – rozprawa z dnia 24 listopada 2023 roku e-<xAnon>protokół (...)</xAnon>:49:13 – 01:09:28 – płyta CD – k. 204)</xIx></xText> <xText>Zainteresowane nie zajęły stanowiska w sprawie.</xText> <xText><xBx>Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:</xBx></xText> <xText><xAnon>T. A.</xAnon>-<xAnon>S.</xAnon> posiadał 50 udziałów w <xAnon> (...) SP. Z O.O.</xAnon> oraz 250 udziałów w <xAnon> (...) SP. Z O.O.</xAnon>, która jest właścicielem 100% udziałów <xAnon> (...) SP. Z O.O.</xAnon> Pomiędzy w/w podmiotami istnieją powiązania kapitałowe i osobowe w postaci między innymi marki <xAnon> (...)</xAnon> oraz <xAnon>T. A.</xAnon>-<xAnon>S.</xAnon>.</xText> <xText><xIx>(okoliczności bezsporne, a ponadto protokół kontroli na płycie CD w kopercie – k. 101,k. 160</xIx>)</xText> <xText>W dniu 1 kwietnia 2015 roku w <xAnon>Ł.</xAnon> pomiędzy <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> (zwanej <xAnon> (...)</xAnon>), a <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> została zawarta umowa kooperacyjna.</xText> <xText>W § 1 preambuły umowy wskazano, że została ona zawarta dla realizacji wspólnego celu gospodarczego polegającego na wsparciu w zakresie zatrudnienia poprzez uzyskanie optymalnej struktury pracowniczej dla sieci sprzedaży <xAnon> salonów (...)</xAnon> w oparciu o regionalną strukturę sieci sprzedaży.</xText> <xText>W § 2 (definicje umowne) umowy wskazano m.in., że jej stronami są:</xText> <xText>Lider - oznaczało <xAnon> (...) sp. z o. o.</xAnon>,</xText> <xText>Kooperant oznaczało <xAnon> (...) sp. z o. o.</xAnon> oraz każdy podmiot przystępujący do umowy,</xText> <xText>Pracownicy oznaczało pracowników Lidera oraz pracowników Kooperanta lub Pracodawcy świadczących pracę na podstawie umów o pracę.</xText> <xText>Pracodawca oznaczało Stronę lub Strony umowy o kooperacji która zawarła z pracownikiem umowę o pracę</xText> <xText>W §3 umowy określone zostały zasady współpracy pomiędzy w/w spółkami.</xText> <xText>§3 ust 1 i 2 umowy przewidywał, że organizatorem przedsięwzięcia był Lider, który to prowadził politykę zatrudnienia i rekrutacji w sieci sprzedaży.</xText> <xText>Do obowiązków Lidera należało:</xText> <xEnum> <xBullet>-</xBullet> <xEnumElem> <xText>prowadzenie ewidencji czasu pracy, indywidualnych kart czasu pracy, rozkładów czasu pracy dla pracowników poszczególnych punktów sprzedaży' w sposób rzetelny i umożliwiający prawidłowe obliczenie 'wynagrodzenia i innych należności wynikających ze stosunku pracy,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>przekazywanie kooperantom dokumentacji czasu pracy w terminie pozwalającym na obliczenie wynagrodzenia i innych należności ze stosunku pracy oraz ich realizację zgodnie z wewnętrznymi aktami prawa pracy,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>ustalenie projektów aktów wewnętrznych prawa pracy i przekazywanie- ich kooperantom, celem wprowadzenia w życie według zasad obowiązujących u kooperanta,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>kierowanie pracowników na badania lekarskie,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>organizowanie szkoleń w zakresie BHP, zapewnienie BHP w punktach sieci sprzedaży,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>wskazanie upoważnionych przedstawicieli Lidera,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>kompletacja wszelkiej dokumentacji pracowniczej związanej z rozpoczęciem zatrudnienia, trwaniem zatrudnienia, rozwiązaniem zatrudnienia celem przekazania jej pracodawcy,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>obsługa korespondencji związanej z obowiązkami lidera,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>obowiązki z zakresu ochrony danych osobowych,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>ścisła współpraca pomiędzy liderem, kooperantami oraz upoważnionymi przedstawicielami mająca na celu prowadzenie zatrudnienia w zgodzie z obowiązującymi przepisami prawa pracy (§ 3 ust 7 umowy).</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xText>Z kolei do obowiązków Kooperanta należało:</xText> <xEnum> <xBullet>-</xBullet> <xEnumElem> <xText>realizacja założeń polityki zatrudnienia prowadzonej przez Lidera, według jego wskazówek przedstawianych w formie pisemnej, elektronicznej, telefonicznej lub ustnej,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>terminowe obliczanie wynagrodzeń i -innych należności w oparciu o dostarczoną przez Lidera dokumentację,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>prowadzenie dokumentacji pracowniczej w zgodzie z przepisami prawa pracy,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>uczestniczenie w kontrolach prowadzonych przez organy administracji publicznej,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>prowadzenie dokumentacji dla celów ubezpieczeń społecznych,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>obsługa korespondencji związanej z obowiązkami kooperanta,</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xText>- ścisła współpraca pomiędzy liderem, kooperantami oraz upoważnionymi przedstawicielami mająca na celu prowadzenie zatrudnienia w zgodzie z obowiązującymi przepisami prawa pracy;</xText> <xText>- określenie obowiązków pracownika w sposób umożliwiający mu wykonywanie pracy w sieci sprzedaży Lidera (§ 3 ust 8 umowy)..</xText> <xText>Na wynagrodzenie kooperanta składa się:</xText> <xEnum> <xBullet>-</xBullet> <xEnumElem> <xText>koszt wynagrodzeń i innych świadczeń ze stosunku pracy pracowników brutto,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>koszt ekwiwalentów za urlop,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>koszt wynagrodzeń chorobowych,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>koszt zasiłków,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>koszt narzutów na wynagrodzenia,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>marża kooperanta (§ 4 ust 1 umowy).</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xText>Zapłata wynagrodzenia Kooperanta przez Lidera następowała na podstawie wystawionej niezwłocznie po obliczeniu wynagrodzeń faktury w terminie do 8-go dnia bieżącego miesiąca (§ 4 ust 4).</xText> <xText>Zgodnie z § 4 ust 5 umowy, Lider zobowiązany był pokryć koszty Kooperanta wynikające z nadgodzin, godzin = nocnych i innych świadczeń związanych z pracą oraz narzutów -na wynagrodzenia jeżeli zostaną one wskazane przez organ kontroli a nie wynikają z dokumentacji pracowniczej a także koszty odszkodowań, ugód i podobnych świadczeń oraz koszty zastępstwa procesowego i pełnomocnika jeżeli dojdzie do sporów sądowych związanych z zatrudnieniem.</xText> <xText>§ 9 ust 2 umowy przewidywał, że w przypadku rozwiązania umowy Lider zobowiązany był pokryć koszty związane z rozwiązaniem umów o pracę.</xText> <xText><xIx>(umowa kooperacyjna, protokół kontroli na płycie CD w kopercie – k. 101, k., 160)</xIx></xText> <xText>100 % udziałów w <xAnon> (...)</xAnon> posiada <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon>, zwana dalej <xAnon> (...)</xAnon>, Prezesem Zarządu spółki jest <xAnon>T. A.</xAnon>-<xAnon>S.</xAnon>. 75 % udziałów w <xAnon> (...)</xAnon> posiada <xAnon>C.</xAnon> of <xAnon>S.</xAnon> <xAnon> (...)</xAnon>/S (a po 8,33% udziałów posiadają <xAnon> (...)</xAnon>, <xAnon>P. S.</xAnon> i <xAnon>T. A.</xAnon>-<xAnon>S.</xAnon>), Członkiem Zarządu spółki jest <xAnon>T. A.</xAnon>-<xAnon>S.</xAnon>. 99,9 % udziałów w <xAnon> (...)</xAnon> posiada <xAnon>C.</xAnon> of <xAnon>S.</xAnon> <xAnon> (...)</xAnon>/S (pozostałe 0,1 % udziałów - 1 udział - posiada <xAnon>C.</xAnon> Walther <xAnon>J.</xAnon>, który jest jednocześnie Prezesem Zarządu, Wiceprezesem Zarządu jest <xAnon>T. A.</xAnon>-<xAnon>S.</xAnon>). W <xAnon> spółce (...) SC SP. Z O.O.</xAnon> po 50 % udziałów posiadają <xAnon>T. A.</xAnon>-<xAnon>S.</xAnon> i <xAnon>T. S.</xAnon>, Prezesem Zarządu spółki jest <xAnon>T. A.</xAnon>- <xAnon>S.</xAnon>. <xAnon>T. A.</xAnon>-<xAnon>S.</xAnon> jest jednocześnie osoba prowadzącą pozarolniczą działalność gospodarczą pod nazwą <xAnon>E. (...)</xAnon>.</xText> <xText>Spółki: <xAnon> (...)</xAnon>, <xAnon> (...)</xAnon>, <xAnon> (...)</xAnon>, <xAnon> (...) S.C.</xAnon> Sp. z o.o. mają siedzibę w tym samym miejscu tj. <xAnon>ul. (...)</xAnon> w <xAnon>Ł.</xAnon>.</xText> <xText><xIx>(okoliczność bezsporna, protokół kontroli na płycie CD w kopercie – k. 101, k. 160</xIx></xText> <xText>Podstawą finansowania przez <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> umów zlecenia z jest umowa o świadczenie usług nr <xAnon>(...)</xAnon><xAnon> (...)</xAnon> zawarta w dniu 30 kwietnia 2015 roku pomiędzy <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> i <xAnon>T. A.</xAnon>-<xAnon>S.</xAnon>, prowadzącym pozarolniczą działalność gospodarczą <xAnon>E. (...)</xAnon> <xAnon>T. A.</xAnon>-<xAnon>S.</xAnon>.</xText> <xText>Z umowy tej wynika, że: jej przedmiotem jest m.in. prowadzenia akcji promocyjnych na produkty <xAnon>marki C.</xAnon> i ich koordynowanie przy pomocy osób trzecich, przyjmujący zlecenie składa miesięczne rozliczenie wykonanych czynności, wynagrodzenie za świadczone usługi składa się z części zmiennej, na która składa się koszt wynagrodzeń, stałej części ryczałtowej oraz wynagrodzenia dodatkowego za uruchomienie nowego punktu sprzedaży</xText> <xText><xIx>(faktury VAT – k. 64-65 verte, umowa o świadczenie <xAnon> usług (...)</xAnon> – k. 62-63 verte, protokół kontroli na płycie CD w kopercie – k. 101, k. 160 )</xIx></xText> <xText><xAnon> (...) sp. z o.o.</xAnon> uzyskuje od <xAnon> (...) sp. z o.o.</xAnon> wynagrodzenie prowizyjne wyliczone od sprzedaży (w § 13 umowy z dnia 25.03.2015 roku zawartej pomiędzy tymi spółkami wskazano wynagrodzenie w wysokości 55 % wartości sprzedanego towaru netto). <xAnon> (...) sp. z o.o.</xAnon> płaci <xAnon> (...) sp. z o.o.</xAnon> za promocję i marketing (w § 14 umowy z dnia 25.03.2015 roku zawartej pomiędzy tymi spółkami wskazano wynagrodzenie w wysokości 5 % wartości sprzedanego towaru netto).</xText> <xText><xIx>(umowy – k. 128-135 verte, k. 163-173 verte)</xIx></xText> <xText><xAnon> (...) Sp. z.o.o.</xAnon> zawarła z <xAnon>D. B.</xAnon> najpierw umowę o pracę na okres próbny od dnia 01.02.2019 roku do dnia 27.04.2019, następnie umowę o pracę na czas określony od dnia 28.04.2019 roku do dnia 27.04.2020 roku, na mocy której została zatrudniona na stanowisku starszego doradcy z wynagrodzeniem zasadniczym 2800 zł brutto. Jako miejsce wykonywania pracy wskazano: <xAnon> Salon (...)</xAnon>, CH <xAnon>B.</xAnon>, <xAnon>ul. (...)</xAnon>, <xAnon>(...)-(...) K.</xAnon>.</xText> <xText><xIx>(umowy o pracę – k. 5-6, karta wynagrodzeń – 9 w aktach dot. <xAnon>D. B.</xAnon> załączonych do sprawy)</xIx></xText> <xText><xAnon>E. A.</xAnon>.-<xAnon>S.</xAnon> zawarł z <xAnon>D. B.</xAnon> umowy zlecenia na okresy:</xText> <xText>- 01.02.2019 r. – 27.04.2019 r;</xText> <xText>- 28.04.2019 r. – 27.04.2020 r.</xText> <xText>Przedmiotem w/w umów była: promocja marki <xAnon> (...)</xAnon> w galeriach handlowych i innych punktach sprzedaży towarów marki <xAnon> (...)</xAnon>.</xText> <xText>Wynagrodzenie było określone w umowie jako należność prowizyjną liczoną jako procent od obrotu.</xText> <xText>Ubezpieczona <xAnon>D. B.</xAnon> z tytułu umowy zlecenia uzyskała następujące przychody:</xText> <xText>- <xAnon> (...)</xAnon> – 679,04 zł;</xText> <xText>- <xAnon> (...)</xAnon> – 863,51 zł;</xText> <xText>- <xAnon> (...)</xAnon> – 325,00 zł;</xText> <xText>- <xAnon> (...)</xAnon> – 1158,55 zł;</xText> <xText>- <xAnon> (...)</xAnon> – 1053,68 zł;</xText> <xText>- <xAnon> (...)</xAnon> – 1474,14 zł;</xText> <xText>- <xAnon> (...)</xAnon> – 1767,01 zł;</xText> <xText>- <xAnon> (...)</xAnon> – 268,05 zł;</xText> <xText>- <xAnon> (...)</xAnon> – 394,25 zł;</xText> <xText>- <xAnon> (...)</xAnon> – 601,36 zł.</xText> <xText><xIx>(umowy zlecenia – k. 10-12, karta wynagrodzeń – k. 9 w aktach dot. <xAnon>D. B.</xAnon> załączonych do sprawy)</xIx></xText> <xText><xAnon> (...) Sp. z.o.o.</xAnon> zawarła z <xAnon>K. S.</xAnon> najpierw umowę o pracę na okres próbny od dnia 01.02.2017 roku do dnia 30.04.2017 roku, następnie umowę o pracę na czas określony od dnia 01.05.2017 roku do dnia 31.10.2018 roku, na mocy której została zatrudniona na stanowisku sprzedawcy z wynagrodzeniem zasadniczym 2000 zł brutto. Jako miejsce wykonywania pracy wskazano: <xAnon>K.</xAnon> <xAnon>C.</xAnon>. Od 1.01.2018 r. wynagrodzenie zasadnicze ubezpieczonej wynosiło: 2100 zł brutto. Od 1.06.2018 roku ubezpieczona zajmowała stanowisko starszego doradcy i otrzymywała wynagrodzenie zasadnicze w wysokości 2400 zł brutto. Kolejną umowę strony zawarły na okres od dnia: 01.11.2018 roku do dnia 31.01.2020 roku, na mocy której ubezpieczona została zatrudniona na stanowisku starszego doradcy z wynagrodzeniem zasadniczym 2400 zł brutto. Jako miejsce wykonywania pracy wskazano: <xAnon> Salon (...)</xAnon>, CH <xAnon>C.</xAnon>, <xAnon>ul. (...)</xAnon>, <xAnon>(...)-(...) K.</xAnon>. Od 01.07.2019 r. wynagrodzenie ubezpieczonej wynosiło: 2515 zł brutto.</xText> <xText><xIx>(umowy o pracę – k. 10-12, porozumienie zmieniające – k. 13, k. 15, aneks – k. 14, karty wynagrodzeń – k. 16-18 w aktach dot. <xAnon>K. S.</xAnon> załączonych do sprawy)</xIx></xText> <xText><xAnon>E. A.</xAnon>.-<xAnon>S.</xAnon> zawarł z <xAnon>K. S.</xAnon> umowy zlecenia na okresy:</xText> <xText>- 01.02.2017 r. – 30.04.2017 r.;</xText> <xText>- 01.05.2017 r. – 31.10.2018 r.;</xText> <xText>- 01.11.2018 r. – 31.04.2020 r.</xText> <xText>Przedmiotem w/w umów była: promocja marki <xAnon> (...)</xAnon> w galeriach handlowych i innych punktach sprzedaży towarów marki <xAnon> (...)</xAnon>.</xText> <xText>Wynagrodzenie było określone w umowie jako należność prowizyjną liczoną jako procent od obrotu.</xText> <xText>Ubezpieczona <xAnon>K. S.</xAnon> z tytułu umowy zlecenia uzyskała następujące przychody:</xText> <xText>- 03-2017 - 75,00 zł</xText> <xText>- 04-2017 - 523,00 zł</xText> <xText>- 05-2017- 298,80 zł</xText> <xText>- 06-2017 -75,00 zł</xText> <xText>- 07-2017- 473,54 zł</xText> <xText>- 08-2017 - 523,37 zł</xText> <xText>- 09-2017 - 831,26 zł</xText> <xText>- 10-2017 – 75,00 zł;</xText> <xText>- 11-2017 – 199,38 zł;</xText> <xText>- 12-2017 – 286,90 zł;</xText> <xText>- 01-2018 – 316,27 zł;</xText> <xText>- 02-2018 - 522,30 zł</xText> <xText>- 03-2018 - 307,80 zł</xText> <xText>- 04-2018 - 183,00 zł</xText> <xText>- 05-2018 - 301,26 zł</xText> <xText>- 06-2018 - 860,61 zł</xText> <xText>- 07-2018 - 389,60 zł</xText> <xText>- 08-2018 - 439,20 zł</xText> <xText>- 09-2018 - 75,00 zł</xText> <xText>- 10-2018 - 274,28 zł</xText> <xText>- 11-2018 - 175,52 zł</xText> <xText>- 12-2018 - 75,00 zł</xText> <xText>- 01-2019 - 25,00 zł</xText> <xText>- 02-2019 - 175,00 zł</xText> <xText>- 03-2019 - 558,95 zł</xText> <xText>- 04-2019 - 294,10 zł</xText> <xText>- 05-2019 - 224,48 zł</xText> <xText>- 06-2019 - 75,00 zł</xText> <xText>- 07-2019 - 432,40 zł</xText> <xText>- 08-2019 - 75,00 zł</xText> <xText>- 09-2019 - 648,64 zł</xText> <xText>- 10-2019 - 175,00 zł</xText> <xText>- 11-2019 - 50,00 zł</xText> <xText><xIx>(umowy zlecenia – k. 4-9, karty wynagrodzeń – k. 16-18 w aktach dot. <xAnon>K. S.</xAnon> załączonych do sprawy)</xIx></xText> <xText><xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> jest właścicielem towaru sprzedawanego pod marką <xAnon> (...)</xAnon>. Kasy fiskalne należą do <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon>, a sprzedaż towaru dokonywana jest przez pracowników <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon></xText> <xText><xIx>(zeznania wnioskodawcy <xAnon>T. A.</xAnon>- <xAnon>S.</xAnon> złożone w sprawie o sygn. akt VIII U 188/23 na rozprawie w dniu 25 października 2023 roku e-<xAnon>protokół (...)</xAnon>:15:57 – 00:57:11 – k. 190-191 verte załączone do sprawy w związku z zeznaniami złożonymi w sprawie o sygn. akt VIII U 199/23 na rozprawie w dniu 14 listopada 2023 roku e-<xAnon>protokół (...)</xAnon>:19:13 – 00:22:18 i 00:23:51 – 00:27:43 i 00:27:53 – 00:52:36 – k. 192-193 verte załączone do sprawy w związku z zeznaniami złożonymi w sprawie o sygn. akt VIII U 323/23 na rozprawie w dniu 14 listopada 2023 roku e-<xAnon>protokół (...)</xAnon>:12:58 – 00:42:21 – k. 194-195 verte załączone do sprawy w związku z rozprawą z dnia 24 listopada 2023 roku e-<xAnon>protokół (...)</xAnon>:07:18 – 00:33:17 – płyta CD – k. 204)</xIx></xText> <xText>Umowa o pracę i umowa cywilnoprawne były zawierane tego samego dnia z daną osobą lub w niedługim okresie po zawarciu umowy o pracę. Umowy z <xAnon>E. A.</xAnon>-<xAnon>S.</xAnon> zawierane były dodatkowo celem uzyskania premii wypłacanej z umowy zlecenia. Praca na podstawie umowy o pracę i umowy zlecenia wykonywana była w tym samym miejscu, czasie, pod nadzorem osoby kierującej <xAnon> salonami (...)</xAnon>. Pracownicy nie byli w stanie odróżnić wykonywania czynności w ramach stosunku pracy i umów zlecenia, nie rozgraniczali ich. Wykonując pracę na podstawie umów zlecenia wykonywali to samo co w ramach umowy o pracę. Ubezpieczone wykonywały prace przy użyciu tych samych narzędzi : komputera, kasy fiskalnej, jednego identyfikatora , na którym znajdowało się jedynie imię i nazwisko i nazwa <xAnon>C.</xAnon>. W grafikach pracy nie było rozbicia poszczególnych obowiązków na umowę o pracę i umowę zlecenia. Ubezpieczone otrzymywały stałe wynagrodzenie z tytułu umowy o pracę, zaś wysokość wynagrodzenia z tytułu umowy zlecenia uzależniona była od wypracowanego w danym miesiącu obrotu.</xText> <xText><xIx>(zeznania zainteresowanej <xAnon>D. B.</xAnon> na rozprawie w dniu 10 października 2023 roku e-<xAnon>protokół (...)</xAnon>:24:17 – 01:26:28 w związku z e-<xAnon>protokół (...)</xAnon>:03:50 – 00:23:17 – płyta CD – k. 145, zeznania zainteresowanej <xAnon>K. S.</xAnon> na rozprawie w dniu 10 października 2023 roku e-<xAnon>protokół (...)</xAnon>:24:17 – 01:26:28 w związku z e-<xAnon>protokół (...)</xAnon>:23:17 – 00:31:01 – płyta CD – k. 145, zeznania świadka <xAnon>K. L.</xAnon> na rozprawie w dniu 10 października 2023 roku e-<xAnon>protokół (...)</xAnon>:32:41 – 01:10:48 – płyta CD – k. 145, zeznania świadka <xAnon>A. P.</xAnon> na rozprawie w dniu 10 października 2023 roku e-<xAnon>protokół (...)</xAnon>:11:45 – 01:22:38 – płyta CD – k. 145, zeznania świadka <xAnon>A. K.</xAnon> złożone w sprawie o sygn. akt VIII U 403/23 na rozprawie w dniu 11 września 2023 roku e-<xAnon>protokół (...)</xAnon>:17:37 – 00:35:53 – k. 196-198 załączone do sprawy w związku z zeznaniami złożonymi w sprawie o sygn. akt VIII U 407/23 na rozprawie w dniu 6 listopada 2023 roku e-<xAnon>protokół (...)</xAnon>:14:13 – 00:33:35 – k. 199-201 verte załączone do sprawy w związku z rozprawą z dnia 24 listopada 2023 roku e-<xAnon>protokół (...)</xAnon>:41:13 – 00:48:51 – płyta CD – k. 204)</xIx></xText> <xText>Stan faktyczny został ustalony przez Sąd Okręgowy na podstawie dokumentów zgromadzonych w aktach ZUS, przedłożonych w toku postępowania sądowego. Autentyczność dokumentów nie była kwestionowana i nie budziła wątpliwości Sądu, stąd też uznano je za wiarygodny materiał dowodowy. Walor wiarygodności Sąd Okręgowy przyznał także zeznaniom zainteresowanych: <xAnon>D. B.</xAnon>, <xAnon>K. S.</xAnon> oraz świadków: <xAnon>K. L.</xAnon>, <xAnon>A. K.</xAnon>, <xAnon>A. P.</xAnon><xIx>. </xIx>Wskazane zeznania wzajemnie ze sobą korelowały i były zbieżne ze zgromadzoną w sprawie dokumentacją. Sąd Okręgowy przyznał walor wiarygodności zeznaniom zainteresowanych– czyli osobom, z którymi odwołujący się płatnik <xAnon>E. A.</xAnon>-<xAnon>S.</xAnon> zawarł umowy zlecenia i których to dotyczyła zaskarżona decyzja. Ustalając stan faktyczny sąd oparł się także na zeznaniach płatnika: <xAnon>T. A.</xAnon>- <xAnon>S.</xAnon> oraz świadka <xAnon>A. K.</xAnon> które złożyli w innym postępowaniu (sąd dopuścił dowód z protokołów rozpraw, na których zeznawali) uznając, że przeprowadzenie tego rodzaju dowodu nie narusza zasady bezpośredniości (<xLexLink xArt="art. 235;art. 235 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 235 § 1 k.p.c.</xLexLink>). Ze względu na ogromne znaczenie zasady bezpośredniości dla prawidłowości rozstrzygania przez sąd orzekający, odstępstwa te nie mogą podlegać wykładni rozszerzającej (vide: komentarz do art. 235 k.p.c. pod red. A. Zielińskiego, Legalis).W judykaturze utrwalony jest pogląd, iż dokonanie przez sąd ustaleń faktycznych na podstawie dowodów, które nie zostały w formalny sposób dopuszczone i przeprowadzone na rozprawie, narusza ogólne reguły postępowania dowodowego w zakresie bezpośredniości, jawności, równości stron i kontradyktoryjności (por. wyrok SN z dnia 20 sierpnia 2001 r., I PKN 571/00, opubl. OSNP Nr 14/2003, poz. 330). Oprócz tego niedopuszczalne jest zastępowanie wymaganych przez prawo własnych, samodzielnych ustaleń sądu orzekającego, ustaleniami poczynionymi w innej sprawie pozostającej w związku faktycznym i jurydycznym (por. wyrok SA w Białymstoku z dnia 16 stycznia 2014 r., I ACA 651/13). W niniejszej sprawie żadna z powyższych sytuacji nie miała miejsca. Tutejszy sąd wezwał i przesłuchał: <xAnon>T. A.</xAnon>- <xAnon>S.</xAnon> oraz świadka <xAnon>A. K.</xAnon> oraz skonfrontował ich wypowiedzi z treścią uprzednio złożonych przez nich zeznań, które odczytał na rozprawie w dniu 24 listopada 2023 roku i które to na tej samej rozprawie zostały przez ów osoby potwierdzone uznając ostatecznie, iż w takiej sytuacji nie było przeszkód, aby walory dowodowe przyznać należy chronologicznie wcześniejszej złożonej przez nich relacji.</xText> <xText>Nadto odnośnie zeznań płatnika <xAnon>T. A.</xAnon>- <xAnon>S.</xAnon>, to sąd przyznał im walor wiarygodności jedynie w tej części w jakiej posłużyły do poczynienia na ich podstawie ustaleń w sprawie. Przy czym uznanie za wiarygodne zeznań płatnika <xAnon>T. A.</xAnon>- <xAnon>S.</xAnon> w powyższym zakresie nie oznaczało podzielenia jego twierdzeń co do oceny prawnej zawieranych umów cywilnoprawnych.</xText> <xText>Dodatkowo Sąd Okręgowy orzekając oparł się na dowodzie w postaci protokołu kontroli sporządzonego przez organ rentowy zalegającego w aktach sprawy (płyta – 101,k. 160). W ocenie Sądu było to w zaistniałych okolicznościach możliwe i nie prowadziło do obejścia zasady bezpośredniości przeprowadzania dowodów, tym bardziej, że żadna ze stron procesu nie zakwestionowała prawdziwości wyjaśnień złożonych w toku tego postępowania kontrolnego prowadzonego przez ZUS, a spór ma wyłącznie charakter prawny.</xText> <xText xALIGNx="left"> <xBx>Sąd Okręgowy zważył, co następuje:</xBx></xText> <xText>Odwołania, jako niezasadne, podlegają oddaleniu.</xText> <xText>Wstępnie, wobec powoływania się przez odwołującego w każdym z rozpoznawanych odwołań na zarzuty naruszenia procedury administracyjnej przez organ rentowy - zaniechanie podjęcia przez organ wszelkich niezbędnych czynności zmierzających do wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy, wyczerpującego zgromadzenia i rozpatrzenia materiału dowodowego, a nadto poprzez odrzucenie wszystkich wniosków dowodowych płatnika i prowadzenie postępowania w sposób pozbawiony wnikliwości i zmierzający z góry do wydania decyzji niekorzystnej dla płatnika, Sąd stwierdził, że w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych, sąd co do zasady nie bada naruszeń <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">kodeksu postępowania administracyjnego</xLexLink>. Sprawy z zakresu prawa ubezpieczeń społecznych w przeciwieństwie do innych spraw, w których wydawane są decyzje administracyjne, są bowiem rozpoznawane przez sądy powszechne w procedurze cywilnej a nie przez sądy administracyjne w procedurze sądowo-administracyjnej. Konsekwencją tego rozróżnienia jest m.in. możliwość podjęcia merytorycznego rozstrzygnięcia przez sąd ubezpieczeń społecznych i zmiany decyzji ZUS - strony w n/n postępowaniu mogą powoływać dowodzić nieprawdziwości stanu faktycznego przyjętego w decyzji ZUS. Powyższą tezę potwierdził także Sąd Najwyższy w wyroku z 3.02.2011 r., II UK 271/10, argumentując, że postępowanie sądowe, w tym w sprawach z zakresu prawa ubezpieczeń społecznych, skupia się na wadach wynikających z naruszenia prawa materialnego, a kwestia wad decyzji administracyjnych spowodowanych naruszeniem przepisów postępowania administracyjnego, pozostaje w zasadzie poza przedmiotem tego postępowania. Sąd ubezpieczeń społecznych - jako sąd powszechny - może i powinien dostrzegać jedynie takie wady formalne decyzji administracyjnej, które decyzję tę dyskwalifikują w stopniu odbierającym jej cechy aktu administracyjnego, jako przedmiotu odwołania. Stwierdzenie takiej wady następuje jednak tylko dla celów postępowania cywilnego i ze skutkami dla tego tylko postępowania. W wypadkach innych wad konieczne jest wszczęcie odpowiedniego postępowania administracyjnego w celu stwierdzenia nieważności decyzji i wyeliminowania jej z obrotu prawnego.</xText> <xText>Jednocześnie należy zaznaczyć, że wraz z nowelizacją <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">k.p.c.</xLexLink>, która weszła w życie 7.11.2019 r., ustawodawca wprowadził wyjątek od powyższego. Na podstawie <xLexLink xArt="art. 477(14);art. 477(14) § 2(1)" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 477<xSUPx> 14</xSUPx> § 2<xSUPx> 1</xSUPx> k.p.c.</xLexLink> pojawiła się możliwość uchylenia zaskarżonej decyzji i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania organowi rentowemu, jeżeli taka decyzja nakładająca na ubezpieczonego zobowiązanie, ustalająca wymiar tego zobowiązania lub obniżająca świadczenie, została wydana z rażącym naruszeniem przepisów o postępowaniu przed organem rentowym.</xText> <xText>W/w przepis został dodany do <xLexLink xArt="art. 477(14)" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 477<xSUPx> 14</xSUPx> k.p.c.</xLexLink> w wyniku nowelizacji dokonanej ustawą z 4.07.2019 r. o zmianie ustawy - Kodeks postępowania cywilnego oraz niektórych innych ustaw (Dz.U., poz. 1469 ze zm.). Wprowadził on możliwość wydania przez sąd I instancji orzeczenia o charakterze kasatoryjnym ze względu na rażące naruszenie przepisów postępowania przed organem rentowym. Jeżeli sąd ustali istnienie takiego rodzaju naruszenia, to uchyla decyzję i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania organowi rentowemu.</xText> <xText>Przepis ten dotyczy jedynie trzech rodzajów decyzji, a mianowicie nakładających na ubezpieczonego zobowiązanie, ustalających wymiar tego zobowiązania lub obniżających świadczenie. Ustawodawca, kierując się względami społecznymi, ograniczył możliwość wydania orzeczenia kasatoryjnego do tych decyzji, których uchylenie nie doprowadzi do pozbawienia ubezpieczonego środków utrzymania.</xText> <xText>Dzięki takiemu unormowaniu sąd może badać wady wynikające z naruszenia nie tylko prawa materialnego, lecz także procesowego. Jak wynika z uzasadnienia projektu z 2019 r., niezależnie od tego, czy wady te dotyczą formy, czy treści decyzji, ich wspólną cechą jest to, że naruszają przepisy o postępowaniu przed organem rentowym w takim stopniu, że ich konwalidacja jest niemożliwa. Naprawienie takich decyzji przez sąd polega w istocie na wydaniu ich na nowo, to zaś wymaga ponownego przeprowadzenia całego postępowania - tyle że przed sądem (zob. uzasadnienie projektu k.p.c. 2019). W uzasadnieniu projektu podano także przykłady wad decyzji, które projektodawca określił jako rażące. Należą do nich, w zakresie treści: brak oznaczenia stron, niewskazanie sposobu obliczenia świadczenia lub składki; sposobu wydania: wydanie przez osobę nieuprawnioną; i postępowania je poprzedzającego: bez podstawy prawnej lub przedwcześnie - bez zachowania terminów lub przesłanek wydania (zob. uzasadnienie projektu k.p.c. z 2019; por. J. May, Kodeks postępowania cywilnego. Koszty sądowe w sprawach cywilnych. Dochodzenie roszczeń w postępowaniu grupowym. Przepisy przejściowe. Komentarz do zmian, WKP 2020).</xText> <xText>De facto w/w przepis służy eliminacji z obrotu wadliwych decyzji, jednak wadliwość ta musi być rażąca. Tylko rażące naruszenie przepisów o postępowaniu przed organem rentowym uzasadnia uchylenie decyzji i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania, ponieważ nie każde uchybienie w procedowaniu przed organem rentowym ma taką rangę, by wymagało prowadzenia sprawy od nowa. Nie chodzi tu więc o „jakiekolwiek” naruszenie przepisów o postępowaniu. Przepis ten ma charakter wyjątkowy i musi być interpretowany ściśle, a nie rozszerzająco.</xText> <xText>W ocenie Sądu po stronie organu nie doszło w n/n sprawie do rażącego naruszenia przepisów o postępowaniu przed organem rentowym - nie było więc możliwe uchylenie zaskarżonych decyzji. Decyzje spełniały wszystkie wymogi formalne a w postępowaniu kontrolnym, w sprawie ustalenia podstaw wymiaru i wysokości składek ubezpieczonych płatnik miał możliwość składania zastrzeżeń. Ponadto mając na uwadze treść odwołania Sąd przeprowadził postępowanie dowodowe, które uzupełniło ewentualne braki w postępowaniu przed ZUS-em. Strona powodowa nie była w żaden sposób ograniczona w zakresie możliwości przedstawienia dowodów i też mających wpływ na wynik rozstrzygnięcia. Należy podkreślić, że Sąd miał tu na względzie także ekonomikę procesową i szybkość postępowania.</xText> <xText>Przechodząc do meritum Sąd miał na uwadze, że stosownie do treści <xLexLink xArt="art. 6;art. 6 ust. 1;art. 6 ust. 1 pkt. 4" xIsapId="WDU19981370887" xTitle="Ustawa z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 137, poz. 887">art. 6 ust. 1 pkt 4 ustawy z 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych</xLexLink> (tj. Dz.U.2023.0.1230) obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym podlegają, z zastrzeżeniem <xLexLink xArt="art. 8;art. 9" xIsapId="WDU19981370887" xTitle="Ustawa z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 137, poz. 887">art. 8 i 9</xLexLink>, osoby fizyczne, które na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej były osobami wykonującymi pracę na podstawie umowy agencyjnej lub umowy zlecenia albo innej umowy o świadczenie usług, do której zgodnie z <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">Kodeksem cywilnym</xLexLink> stosuje się przepisy dotyczące zlecenia, zwanymi dalej „zleceniobiorcami”, oraz osobami z nimi współpracującymi, z zastrzeżeniem ust. 4.</xText> <xText>Zasady ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie emerytalne i rentowe określone są w art. 18 ustawy systemowej. W myśl art. 18 ust. 1 ustawy podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe ubezpieczonych wymienionych w art. 6 ust. 1-3, stanowi przychód, o którym mowa w art. 4 pkt 9 i 10, z zastrzeżeniem ust. 1a i 2, ust. 4 pkt 5 i ust. 12. Natomiast art. 18 ust. 3 ustawy stwarza obowiązek ustalenia podstawy wymiaru składek zgodnie z art. 18 ust. 1 ustawy systemowej wobec zleceniobiorców, jeżeli w umowie zlecenia określono odpłatność za jej wykonanie kwotowo, w kwotowej stawce godzinowej lub akordowej albo prowizyjnie.</xText> <xText>Art. 18 ust. 1 i 3 wskazanej ustawy stanowi, że podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe ubezpieczonych wymienionych w art. 6 ust. 1-3, stanowi przychód, o którym mowa w art. 4 pkt 9 i 10, z zastrzeżeniem ust. 1a i 2, ust. 4 pkt 5 i ust. 12. Podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe zleceniobiorców ustala się zgodnie z ust. 1, jeżeli w umowie agencyjnej lub umowie zlecenia albo w innej umowie o świadczenie usług, do której zgodnie z <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">Kodeksem cywilnym</xLexLink> stosuje się przepisy dotyczące zlecenia, określono odpłatność za jej wykonywanie kwotowo, w kwotowej stawce godzinowej lub akordowej albo prowizyjnie.</xText> <xText>W świetle <xLexLink xArt="art. 9;art. 9 ust. 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 9 ust. 1</xLexLink> osoby, o których mowa w <xLexLink xArt="art. 6;art. 6 ust. 1;art. 6 ust. 1 pkt. 1;art. 6 ust. 1 pkt. 3;art. 6 ust. 1 pkt. 7 b;art. 6 ust. 1 pkt. 10;art. 6 ust. 1 pkt. 20;art. 6 ust. 1 pkt. 21" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 6 ust. 1 pkt 1, 3, 7b, 10, 20 i 21</xLexLink>, spełniające jednocześnie warunki do objęcia ich obowiązkowo ubezpieczeniami emerytalnym i rentowymi z innych tytułów, są obejmowane ubezpieczeniami tylko z tytułu stosunku pracy, umowy agencyjnej, umowy zlecenia lub innej umowy o świadczenie usług, do której zgodnie z <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">Kodeksem cywilnym</xLexLink> stosuje się przepisy dotyczące zlecenia, albo umowy o dzieło, jeżeli umowę taką zawarły z pracodawcą, z którym pozostają w stosunku pracy, lub jeżeli w ramach takiej umowy wykonują pracę na rzecz pracodawcy, z którym pozostają w stosunku pracy, członkostwa w spółdzielni, otrzymywania stypendium doktoranckiego, służby, pobierania świadczenia szkoleniowego, świadczenia socjalnego, zasiłku socjalnego albo wynagrodzenia przysługującego w okresie korzystania ze świadczenia górniczego lub w okresie korzystania ze stypendium na przekwalifikowanie. Mogą one dobrowolnie, na swój wniosek, być objęte ubezpieczeniami emerytalnym i rentowymi również z innych tytułów, z zastrzeżeniem ust. 1a.</xText> <xText>Ujmując rzecz w płaszczyźnie ubezpieczenia zdrowotnego wskazać należy, iż zgodnie z <xLexLink xArt="art. 85;art. 85 ust. 1" xIsapId="WDU20042102135" xTitle="Ustawa z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych" xAddress="Dz. U. z 2004 r. Nr 210, poz. 2135">art. 85 ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych</xLexLink> (Dz.U.2022.0.2561) za osobę pozostającą <xBRx></xBRx>w stosunku pracy składkę jako płatnik oblicza, pobiera z dochodu ubezpieczonego <xBRx></xBRx>i odprowadza pracodawca, a w razie wypłaty świadczeń pracowniczych z Funduszu Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych podmiot obowiązany do wypłaty tych świadczeń. Ponadto zgodnie z <xLexLink xArt="art. 85;art. 85 ust. 4" xIsapId="WDU20042102135" xTitle="Ustawa z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych" xAddress="Dz. U. z 2004 r. Nr 210, poz. 2135">art. 85 ust. 4</xLexLink> powyższej ustawy za osobę wykonującą pracę na podstawie umowy zlecenia, umowy agencyjnej lub innej umowy o świadczenie usług oraz <xBRx></xBRx>za osobę z nią współpracującą składkę jako płatnik oblicza, pobiera z dochodu ubezpieczonego i odprowadza zamawiający. Pracodawcę obciąża zatem także obowiązek poboru i odprowadzenia do ZUS składki na ubezpieczenie zdrowotne za osobę uznaną <xBRx></xBRx>za pracownika.</xText> <xText>W świetle art. 9 ust. 1 ustawy systemowej osoby, o których mowa w <xLexLink xArt="art. 6;art. 6 ust. 1;art. 6 ust. 1 pkt. 1;art. 6 ust. 1 pkt. 3;art. 6 ust. 1 pkt. 7 b;art. 6 ust. 1 pkt. 10;art. 6 ust. 1 pkt. 20;art. 6 ust. 1 pkt. 21" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 6 ust. 1 pkt 1, 3, 7b, 10, 20 i 21</xLexLink>, spełniające jednocześnie warunki do objęcia ich obowiązkowo ubezpieczeniami emerytalnym i rentowymi z innych tytułów, są obejmowane ubezpieczeniami tylko z tytułu stosunku pracy, umowy agencyjnej, umowy zlecenia lub innej umowy o świadczenie usług, do której zgodnie z <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">Kodeksem cywilnym</xLexLink> stosuje się przepisy dotyczące zlecenia, albo umowy o dzieło, jeżeli umowę taką zawarły z pracodawcą, z którym pozostają w stosunku pracy, lub jeżeli w ramach takiej umowy wykonują pracę na rzecz pracodawcy, z którym pozostają w stosunku pracy, członkostwa w spółdzielni, otrzymywania stypendium doktoranckiego, służby, pobierania świadczenia szkoleniowego, świadczenia socjalnego, zasiłku socjalnego albo wynagrodzenia przysługującego w okresie korzystania ze świadczenia górniczego lub w okresie korzystania ze stypendium na przekwalifikowanie. Mogą one dobrowolnie, na swój wniosek, być objęte ubezpieczeniami emerytalnym i rentowymi również z innych tytułów, z zastrzeżeniem ust. 1a.</xText> <xText>Zgodnie art. 4 pkt 2 lit. a ustawy systemowej użyte w ustawie określenia oznaczają: płatnik składek – pracodawca – w stosunku do pracowników i osób odbywających służbę zastępczą oraz jednostka organizacyjna lub osoba fizyczna pozostająca z inną osobą fizyczną w stosunku prawnym uzasadniającym objęcie tej osoby ubezpieczeniami społecznymi, w tym z tytułu przebywania na urlopie wychowawczym albo pobierania zasiłku macierzyńskiego, z wyłączeniem osób, którym zasiłek macierzyński wypłaca Zakład. Obowiązek zgłoszenia do ubezpieczeń społecznych osób wykonujących pracę na podstawie umowy zlecenia należy do płatnika składek (art. 36 ust. 2). Płatnik składek przekazuje do Zakładu imienne raporty miesięczne, po upływie każdego miesiąca kalendarzowego, w terminie ustalonym dla rozliczania składek (art. 41 ust. 1).</xText> <xText>W myśl <xLexLink xArt="art. 734;art. 734 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 734 § 1 k.c.</xLexLink> przez umowę zlecenia, przyjmujący zlecenie, zobowiązuje się do dokonania określonej czynności prawnej dla dającego zlecenie.</xText> <xText>W myśl art. 69 ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach z opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz. U. z 2021 roku, poz. 1285), obowiązek ubezpieczenia zdrowotnego osób, o których mowa w art. 66 ust. 1 pkt 1 lit. a i c-i, powstaje i wygasa w terminach określonych w przepisach o ubezpieczeniach społecznych.</xText> <xText>Zgodnie z art. 81 ust. 1 ustawy o świadczeniach z opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych do ustalenia podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie zdrowotne osób, o których mowa w art. 66 ust. 1 pkt 1 lit. a, d-i i pkt 3 i 11, stosuje się przepisy określające podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe tych osób, z zastrzeżeniem ust. 5, 6 i 10.</xText> <xText>Zgodnie z art. 85 ust. 1 ww. ustawy o świadczeniach z opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych za osobę pozostającą w stosunku pracy, w stosunku służbowym albo odbywającą służbę zastępczą składkę jako płatnik oblicza, pobiera z dochodu ubezpieczonego i odprowadza pracodawca (…). W myśl <xLexLink xArt="art. 74;art. 74 ust. 1" xIsapId="WDU20042102135" xTitle="Ustawa z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych" xAddress="Dz. U. z 2004 r. Nr 210, poz. 2135">art. 74 ust. 1</xLexLink> ww. <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU20042102135" xTitle="Ustawa z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych" xAddress="Dz. U. z 2004 r. Nr 210, poz. 2135">ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych za środków publicznych</xLexLink> do ubezpieczenia zdrowotnego osób objętych ubezpieczeniami społecznymi stosuje się przepisy dotyczące zasad, trybu i terminu zgłaszania do ubezpieczeń społecznych oraz wyrejestrowania z tych ubezpieczeń. Składka na ubezpieczenie zdrowotne wynosi 9% podstawy wymiaru składki. Składka jest miesięczna i niepodzielna (<xLexLink xArt="art. 79;art. 79 ust. 1;art. 79 ust. 2" xIsapId="WDU20042102135" xTitle="Ustawa z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych" xAddress="Dz. U. z 2004 r. Nr 210, poz. 2135">art. 79 ust. 1 i 2</xLexLink>). Do ustalenia podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie zdrowotne pracowników, osób wykonujących pracę na podstawie umowy agencyjnej lub umowy zlecenia albo innej umowy o świadczenie usług, do której stosuje się przepisy <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">Kodeksu cywilnego</xLexLink> dotyczące zlecenia stosuje się przepisy określające podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe tych osób (<xLexLink xArt="art. 81;art. 81 ust. 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 81 ust. 1</xLexLink>).</xText> <xText>W rozpoznawanej sprawie organ rentowy stał na stanowisku, że praca wykonywana przez zainteresowane w ramach umowy zlecenia zawartej z <xAnon>E. A.</xAnon>-<xAnon>S.</xAnon> świadczona była na rzecz tj. <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon>, z którym zleceniobiorcy pozostawali w stosunku pracy, a zatem podstawa wymiaru składki zdrowotnej wynosiła 0 zł w przypadku zleceniodawcy.</xText> <xText>Weryfikacja wskazanego stanowiska organu rentowego wymaga prawidłowej interpretacji powoływanego już przepisu art. 8 ust. 2a ustawy systemowej. W ocenie Sądu, w sprawie zachodziły podstawy do zastosowania normy prawnej wynikającej z cytowanego przepisu.</xText> <xText>Pojęcie pracownika dla celów ubezpieczeń społecznych wykracza poza sferę stosunku pracy i obejmuje również sytuację, gdy pracownik wykonuje prace na podstawie umowy o świadczenie usług, zawartej z osobą trzecią, jednakże w jej ramach praca wykonywana jest na rzecz pracodawcy, z którym osoba pozostaje w stosunku pracy. Przesłanką decydującą o uznaniu takiej osoby za pracownika w rozumieniu <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19981370887" xTitle="Ustawa z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 137, poz. 887">ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych</xLexLink> jest to, że będąc pracownikiem związanym stosunkiem pracy z danym pracodawcą, jednocześnie świadczy pracę w ramach umowy o świadczenie usług, zawartej z nim lub innym podmiotem, na jego rzecz.</xText> <xText>W konsekwencji, osoba, która w ramach zawartej z innym niż pracodawca podmiotem umowy m.in. umowy o świadczenie usług w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 750" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 750 k.c.</xLexLink> świadczy pracę na rzecz własnego pracodawcy podlega ubezpieczeniom społecznym na zasadach obowiązujących dla pracownika.</xText> <xText><xLexLink xArt="art. 8;art. 8 ust. 2 a" xIsapId="WDU19981370887" xTitle="Ustawa z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 137, poz. 887">Artykuł 8 ust. 2a ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych</xLexLink> dotyczy z reguły takiej pracy wykonywanej na podstawie umowy cywilnoprawnej na rzecz pracodawcy, która mogłaby być świadczona przez jej wykonawcę w ramach stosunku pracy z tym pracodawcą, z tym że musiałby on wówczas przestrzegać ograniczeń i obciążeń wynikających z przepisów prawa pracy. Określenie „działać na rzecz&quot; użyte zostało w <xLexLink xArt="art. 8;art. 8 ust. 2 a" xIsapId="WDU19981370887" xTitle="Ustawa z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 137, poz. 887">art. 8 ust. 2a ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych</xLexLink> w innym znaczeniu, niż w języku prawa, w którym „działanie na czyjąś rzecz&quot; może się odbywać w wyniku istnienia określonej więzi prawnej (stosunku prawnego). Stosunkiem prawnym charakteryzującym się działaniem na rzecz innego podmiotu jest stosunek pracy, do którego istotnych cech należy działanie na rzecz pracodawcy (<xLexLink xArt="art. 22" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 22 k.p.</xLexLink>).</xText> <xText>W kontekście przepisu <xLexLink xArt="art. 8;art. 8 ust. 2 a" xIsapId="WDU19981370887" xTitle="Ustawa z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 137, poz. 887">art. 8 ust. 2a ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych</xLexLink> zwrot ten opisuje zatem sytuację faktyczną, w której należy zastosować konstrukcję uznania za pracownika. Jest nią istnienie trójkąta umów, tj.:</xText> <xText>1) umowy o pracę,</xText> <xText>2) umowy zlecenia (o dzieło) między pracownikiem a osobą trzecią i</xText> <xText>3) umowy o podwykonawstwo między pracodawcą a zleceniobiorcą. To pracodawca w wyniku umowy o podwykonawstwo przejmuje w ostatecznym rachunku rezultat pracy wykonanej na rzecz zleceniodawcy.</xText> <xText>Norma wynikająca z <xLexLink xArt="art. 8;art. 8 ust. 2 a" xIsapId="WDU19981370887" xTitle="Ustawa z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 137, poz. 887">art. 8 ust. 2a ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych</xLexLink> wykreowała nie tylko szerokie pojęcie „pracownika&quot;, ale także szeroką definicję pracowniczego tytułu obowiązkowych ubezpieczeń społecznych, łącząc obowiązek podlegania obowiązkowym ubezpieczeniom, jako pracownika, z jego aktywnością w ramach stosunku pracy oraz dodatkowo w ramach umowy cywilnoprawnej zawartej przez niego z pracodawcą lub z osobą trzecią, ale wykonywaną na rzecz pracodawcy. Zastosowany w treści tego przepisu zwrot: „wykonuje pracę na rzecz pracodawcy” oznacza, iż praca ta świadczona jest w przebiegu realizacji stosunku prawnego łączącego owego pracodawcę ze zleceniodawcą tych pracowników (vide wyrok SA w Katowicach z 19.06.2019r., sygn. akt III AUa 1816/16).</xText> <xText>Zastosowanie <xLexLink xArt="art. 8;art. 8 ust. 2 a" xIsapId="WDU19981370887" xTitle="Ustawa z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 137, poz. 887">art. 8 ust. 2a ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych</xLexLink> wiąże się bezpośrednio z kumulatywnym spełnieniem następujących przesłanek, tj.: praca wykonywana jest na podstawie zawartej z innym niż pracodawca podmiotem umowy agencyjnej, umowy zlecenia lub innej umowy o świadczenie usług, do której zgodnie z <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">Kodeksem cywilnym</xLexLink> stosuje się przepisy dotyczące zlecenia, albo umowy o dzieło, natomiast faktycznym beneficjentem pracy wykonywanej na podstawie umowy jest pracodawca wykonawcy umowy cywilnoprawnej. Potwierdzeniem powyższego może być m.in. uchwała Sądu Najwyższego z 2.09.2009r. (II UZP 6/09), zgodnie z którą to pracodawca, którego pracownik wykonuje na jego rzecz pracę w ramach umowy o dzieło zawartej z osobą trzecią, jest płatnikiem składek ha ubezpieczenie emerytalne, rentowe, chorobowe i wypadkowe z tytułu tej umowy (<xLexLink xArt="art. 8;art. 8 ust. 2 a" xIsapId="WDU19981370887" xTitle="Ustawa z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 137, poz. 887">art. 8 ust. 2a ustawy z 13 października 1998r. o systemie ubezpieczeń społecznych</xLexLink>). Obowiązki płatnika powinny obciążać podmiot, na rzecz którego praca w ramach umowy cywilnoprawnej jest faktycznie świadczona, i który w związku z tym uzyskuje jej rezultaty, unikając obciążeń i obowiązków wynikających z przepisów prawa pracy&quot;, a także powołuje się na treść art. 18 ust. la <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19981370887" xTitle="Ustawa z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 137, poz. 887">ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych</xLexLink> uzasadniając, z którego &quot;wynika logicznie, że płatnikiem jest pracodawca, a przychód z tytułu umowy cywilnoprawnej jedynie &quot;uwzględnia się&quot; w podstawie wymiaru składek z tytułu stosunku pracy (podobnie w wyrokach SN z 14.01.2010r., I UK 252/09, 22.02.2010r., I UK 259/09, 18.10.2011r., III UK 22/11).</xText> <xText>Wobec powyższego, zdaniem tutejszego Sądu, status pracownika na gruncie prawa do ubezpieczeń społecznych wyznacza w istocie nie podstawa nawiązania więzi prawnej pomiędzy stronami umowy, ale fakt świadczenia pracy na rzecz określonego podmiotu. Jednocześnie czynnikiem decydującym o tym, na rzecz jakiego podmiotu praca jest de facto wykonywana, jest finalny efekt tej pracy, a ściślej rzecz ujmując ustalenie, który podmiot osiąga w ostatecznym rozrachunku korzyść z wykonania umowy przez pracownika (por. wyrok SA w Poznaniu z 12.12.2018r. III AUa 1133/17).</xText> <xText>Nie ma przy tym znaczenia, czy osoby zainteresowane godzą się na opisywaną praktykę ich pracodawców. Reżim ubezpieczeń społecznych nie dopuszcza dowolności i swobody zawierania takich umów. Obowiązek ubezpieczenia oznacza, że osoba, której cechy jako podmiotu ubezpieczenia społecznego zostały określone przez ustawę, zostaje objęta ubezpieczeniem i staje się stroną stosunku ubezpieczenia społecznego niezależnie od swej woli, na mocy ustawy. Zasady podlegania określonemu rodzajowi ubezpieczeń społecznych wynikają z przepisów o charakterze bezwzględnie obowiązującym, kreujących stosunek prawny ubezpieczenia społecznego z mocy samego prawa i według stanu prawnego z chwili powstania obowiązku ubezpieczenia.</xText> <xText>Należy jednocześnie nadmienić, że jak wskazał Sąd Apelacyjny w Szczecinie w wyroku <xBRx></xBRx>z dnia 3 czerwca 2019r. sygn. akt III AUa 301/18 (Legalis nr 2180806), nie można automatycznie przyjmować, że w każdym przypadku, gdy praca zleceniobiorcy wykazuje jakikolwiek związek z działalnością własnego pracodawcy, będzie istniał obowiązek zastosowania art. 8 ust. 2a ww. ustawy. Ustawodawca nie wprowadził tutaj fikcji prawnej <xBRx></xBRx>i nie ma podstaw, by w każdym takim przypadku z mocy prawa stwierdzać podleganie ubezpieczeniu społecznemu u pracodawcy. Sąd Okręgowy rozpoznający niniejszą sprawę miał to na uwadze.</xText> <xText>W ocenie Sądu warto w tym miejscu odnieść się do uchwały Sądu Najwyższego z dnia 26 sierpnia 2021 roku, sygn. akt III UZP 6/21 (Legalis nr 2601863). Sąd Najwyższy wskazał w uzasadnieniu tej uchwały, że o rozszerzonym pracowniczym tytule ubezpieczenia społecznego (polegającego na traktowaniu jako pracowników niektórych zleceniobiorców) można mówić tylko w przypadku finansowania przez pracodawcę wynagrodzenia wypłacanego przez osobę trzecią jego pracownikom za czynności wykonywane przez nich dla tego pracodawcy, choć pod formalnym kierownictwem tej osoby. Tym samym finansowanie przez pracodawcę w jakikolwiek sposób wynagrodzenia z tytułu świadczenia na jego rzecz pracy przez pracownika na podstawie umowy zawartej z osobą trzecią, przemawia ( ale nie przesądza ) za zastosowaniem art. 8 ust. 2a ustawy systemowej, a brak takiego finansowania przemawia przeciwko zastosowaniu tego przepisu, o ile nie stwierdzi się w danym stanie faktycznym dodatkowych okoliczności wskazujących na działania sprzeczne z celami tego przepisu. Dla poszukiwania takich dodatkowych, o istotnym dla rozstrzygnięcia znaczeniu, okoliczności trzeba więc odnieść się do celu przepisu, ponieważ Sąd Najwyższy już na początku rozważań podkreślił, że prawidłowa wykładnia art. 8 ust. 2a ustawy systemowej wymaga wykorzystania wykładni celowościowej w sposób dalej idący niż dotychczas, ponieważ do czasu podjęcia się problematyki zawartej w pytaniu prawnym Sąd Najwyższy nie mierzył się ze stanem faktycznym, w którym tak istotne znaczenie miałyby wzajemne rozliczenia finansowe pomiędzy pracodawcą a osobą trzecią. Mając to na uwadze wskazać należy, zgodnie z argumentacją zawartą w powołanej uchwale, że wprowadzenie omawianej regulacji do porządku prawnego miało na celu wyeliminowanie sytuacji, w której <xUx>pracodawca z wykorzystaniem umów cywilnoprawnych starałby się ominąć ograniczenia w zakresie powierzania pracownikom zadań przekraczających normatywny czas pracy, bądź obowiązku odprowadzenia składek od dodatkowo wypracowanego przychodu. Podkreśla się przy tym, że przepis stanowi ochronę dla pracownika w sytuacji, w której pracodawca byłby skłonny powierzyć mu zadania, które i tak wchodzą w zakres jego obowiązków. Pokłosiem tego jest zapobieganie tworzeniu powiązań gospodarczych, w których jeden podmiot przekazuje swoich pracowników (na podstawie umów cywilnoprawnych), innemu podmiotowi, aby za jego pośrednictwem świadczyli pracę na rzecz pracodawcy.</xUx></xText> <xText>Nie można jednak zwrotu ustawowego „na rzecz pracodawcy” sprowadzać wyłącznie do uzyskiwania jakichkolwiek korzyści osiąganych przez pracodawcę. Na gruncie niniejszej sprawy istotny jest też fragment uzasadnienia przedmiotowej uchwały, w którym Sąd Najwyższy odnosi się do mechanizmu, w którym pracownik-zleceniobiorca jest wynagradzany przez osobę trzecią ze środków pozyskanych od pracodawcy na podstawie umowy łączącej pracodawcę z osobą trzecią. Sąd Najwyższy nie bez przyczyny podkreślał, że w procesie wykładni art. 8 ust. 2a ustawy systemowej istotne znaczenie należy przypisać nie tylko bezpośredniemu, ale i pośredniemu finansowaniu przez pracodawcę czynności wykonywanych dla niego przez pracowników działających w charakterze zleceniobiorców. Sąd Najwyższy zwrócił też uwagę, że wykładnia przepisu nie może pomijać <xLexLink xArt="art. 22;art. 22 § 1" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 22 § 1 k.p.</xLexLink>, ponieważ w obydwu przepisach użyto zwrotu „na rzecz pracodawcy”. Objęcie definicją pracownika, dla potrzeb prawa ubezpieczeń społecznych, nie tylko pracowników w znaczeniu, jakie temu pojęciu, nadają przepisy <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">kodeksu pracy</xLexLink>, ale, także osób zatrudnionych na podstawie umów cywilnoprawnych (agentów, zleceniobiorców, wykonawców dzieła) oznacza jednoczesne, rozszerzenie pracowniczego tytułu obowiązkowego podlegania ubezpieczeniom społecznym, co wpływa na sposób ustalania podstawy wymiaru składek na to ubezpieczenie.</xText> <xText>Właściwe rozumienie zacytowanego zwrotu zostało też rozwinięte m.in. w uchwale Sądu Najwyższego z dnia 26 sierpnia 2021 roku, sygn. akt III UZP 3/21 (OSNP 2022, nr 2, poz. 17). O ile bowiem uzasadnienie uchwały w sprawie III UZP 6/21 skupiało się bardziej na ujęciu podmiotowym i akcentowało powiązania kapitałowe pomiędzy płatnikiem a podmiotem trzecim, o tyle uzasadnienie uchwały w sprawie III UZP 3/21 wskazuje na ujęcie przedmiotowe. Już na wstępie Sąd Najwyższy zaznaczył, że każdorazowo należy uwzględniać indywidualny dla sprawy kontekst faktyczny, ponieważ przepis ma nieostre brzmienie, które skłania do stosowania wykładni celowościowej w szerszych granicach niż w innych kategoriach spraw z zakresu ubezpieczeń społecznych. Dokonując historycznej analizy stanów faktycznych i poglądów zaprezentowanych na przestrzeni lat (w tym ujętych również w uchwale III UZP 6/21), Sąd Najwyższy skonstatował, że wystarczającą przesłanką zastosowania art. 8 ust. 2a ustawy systemowej jest korzystanie przez pracodawcę z wymiernych rezultatów pracy swojego pracownika, wynagradzanego przez osobę trzecią ze środków pozyskanych od pracodawcy na podstawie umowy łączącej pracodawcę z osobą trzecią. Jak jednak podkreślił, przepływy finansowe mogą mieć różny tytuł i różną postać. Sąd zwrócił uwagę, że należy brać pod uwagę również elementy woli pracodawcy, który nie jest pozbawiony wpływu na to, komu faktycznie osoba trzecia powierzy wykonanie umowy cywilnoprawnej, a co za tym idzie, czy przychód jego pracownika z tytułu umowy cywilnoprawnej zawartej ze zleceniodawcą będzie podlegał obowiązkom z tytułu składek na ubezpieczenia społeczne. Co więcej, w ocenie Sądu Najwyższego nawet wykonywanie umowy zlecenia w innym miejscu niż siedziba pracodawcy, poza godzinami pracy i w zakresie odbiegającym od czynności stanowiących obowiązki pracownicze osoby, która zawarła umowę zlecenia z osoba trzecią, jest bez doniosłości prawnej dla oceny spełnienia warunków do zastosowania art. 8 ust. 2a ustawy systemowej. Nie jest bowiem wymagane, aby pracownik wykonywał w ramach umowy cywilnoprawnej takie same czy nawet podobne czynności do tych, jakie wykonuje w ramach stosunku pracy. Mogą to być czynności o zupełnie odmiennym charakterze Istotne jest, że korzyści z jego pracy uzyskuje pracodawca.</xText> <xText>Powyższą syntezę poglądów zaprezentowanych w obydwu uchwałach Sądu Najwyższego potwierdza wcześniejszy dorobek judykatury. A więc pracą wykonywaną na rzecz pracodawcy ( art. 8 ust. 2a ustawy systemowej) stanie się zatem taka praca, której rzeczywistym beneficjentem jest pracodawca, bez względu na formalną więź prawną łączącą pracownika z osobą trzecią. Niezależnie od rodzaju wykonywanych czynności przez pracownika wynikających z umowy zawartej z innym podmiotem oraz bez względu na tożsamość rodzaju działalności prowadzonej przez pracodawcę i osobę trzecią, za przesłankę wystarczającą do zastosowania art. 8 ust. 2a ustawy systemowej uznać trzeba korzystanie przez pracodawcę z wymiernych rezultatów pracy swojego pracownika, wynagradzanego przez osobę ze środków pozyskanych od pracodawcy w ramach umowy łączącej go z innym podmiotem ( wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 lutego 2017r., <xAnon> (...)</xAnon>, LEX nr 2238708; postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 13 kwietnia 2021r., <xAnon> (...)</xAnon>, LEX nr 3159886 oraz z dnia 18 listopada 2020r., III UK 439/19, LEX nr 3080586).</xText> <xText>W ocenie sądu zawarcie umów zlecenia przez płatnika składek zostało dokonane w celu obejścia przepisów art. 6 ust 1 pkt 4, art. 18 ust 1 i ust 3 ustawy systemowej w rozumieniu przepisu <xLexLink xArt="art. 58;art. 58 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 58 § 1 k.c.</xLexLink>, który stanowi, że czynność prawna sprzeczna z ustawą albo mająca na celu obejście ustawy jest nieważna, chyba że właściwy przepis przewiduje inny skutek, w szczególności ten, iż na miejsce nieważnych postanowień czynności prawnej wchodzą odpowiednie przepisy ustawy, skutkuje nieważnością tych umów.</xText> <xText>Praca wykonywana na rzecz swojego pracodawcy, to praca, którego rzeczywistym beneficjentem jest pracodawca, niezależnie od formalnej więzi łączącej pracownika z osobą trzecią. Oznacza to, że bez względu na rodzaj czynności, wykonywanych przez pracownika, wynikających z umowy, zawartej z osobą trzecią, oraz niezależnie od rodzaju działalności prowadzonej przez pracodawcę i osobę trzecią wystarczającą przesłanką zastosowania art. 8 ust. 2a ustawy systemowej jest korzystanie przez pracodawcę z wymiernych rezultatów pracy swojego pracownika, wynagradzanego przez osobę trzecią (zob. wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z 16.09.2020 r. (III AUa 159/20), wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z 3.06.2019 r. (III AUa 301/18) .</xText> <xText>Bez wątpienia w przedmiotowej sprawie występuje konstrukcja trójkąta umów w świetle brzmienia cytowanego art. 8 ust. 2a ustawy systemowej. Jak już wskazano powyżej, na gruncie wypracowanej w doktrynie i judykatury jednolitego poglądu wskazany trójkąt umów obejmuje trzy umowy, tj. umowę o pracę; umowę zlecenia między pracownikiem a osobą trzecią oraz umowę o podwykonawstwo między pracodawcą i zleceniodawcą, na podstawie której pracodawca w wyniku umowy o podwykonawstwo przejmuje w ostatecznym rachunku rezultat pracy wykonanej, na rzecz zleceniodawcy (por. wyrok SA w Gdańsku z dnia 18 grudnia 2012 r., sygn. akt AUa 1031/12, LEX 1254347, wyrok SA w Szczecinie z dnia 3 czerwca 2019 r., sygn.. akt III AUa 301/18, LEX 2692949).</xText> <xText>Z zawartej w dniu 1 kwietnia 2015 roku w <xAnon>Ł.</xAnon> pomiędzy <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> (zwana <xAnon> (...)</xAnon>), a <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> umowy kooperacyjnej, wynikało że została ona zawarta dla realizacji wspólnego celu gospodarczego polegającego na wsparciu w zakresie zatrudnienia poprzez uzyskanie optymalnej struktury pracowniczej dla sieci sprzedaży <xAnon> salonów (...)</xAnon> w oparciu o regionalną strukturę sieci sprzedaży. Pomiędzy spółkami: <xAnon> (...) SP. Z O.O.</xAnon>, <xAnon> (...) SP. Z O.O.</xAnon>, <xAnon> (...) SP. Z O.O.</xAnon> występują istotne powiązania kapitałowe i osobowe w postaci między innymi marki <xAnon> (...)</xAnon> oraz <xAnon>T. A.</xAnon>-<xAnon>S.</xAnon>, a ostatecznym udziałowcem lub większościowym jest <xAnon>C.</xAnon> of <xAnon>S.</xAnon> A/S.</xText> <xText>Podstawą finansowania przez <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> umów zlecenia z jest umowa o świadczenie usług nr <xAnon>(...)</xAnon><xAnon> (...)</xAnon> zawarta w dniu 30 kwietnia 2015 roku pomiędzy <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> i <xAnon>T. A.</xAnon>-<xAnon>S.</xAnon>, prowadzącym pozarolniczą działalność gospodarczą <xAnon>E. (...)</xAnon> <xAnon>T. A.</xAnon>-<xAnon>S.</xAnon>.</xText> <xText><xAnon> (...)</xAnon> sp. z o.o. uzyskuje od <xAnon> (...) sp. z o.o.</xAnon> wynagrodzenie prowizyjne wyliczone od sprzedaży. <xAnon> (...) sp. z o.o.</xAnon> płaci <xAnon> (...) sp. z o.o.</xAnon> za promocję i marketing – o czym była mowa w znajdującej się w aktach sprawy umowie franczyzy z dnia 25.03.2015 roku.</xText> <xText>Z punktu widzenia przepływów finansowych, to pracodawca przekazuje osobie trzeciej środki na sfinansowanie określonego zadania, stanowiącego przedmiot swojej własnej działalności, a osoba trzecia, wywiązując się z przyjętego zobowiązania, zatrudnia pracowników pracodawcy. W takim przypadku pracodawca - w sensie organizacyjnym - jest odbiorcą pracy swoich pracowników, a w sensie prawnym - nabywcą zamówionej przez siebie usługi (dzieła). Tylko w odwrotnym przypadku, gdy pracodawca sprzedaje usługi innemu podmiotowi, które wykonują jego pracownicy, nie ma zastosowania norma z <xLexLink xArt="art. 8;art. 8 ust. 2 a" xIsapId="WDU19981370887" xTitle="Ustawa z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 137, poz. 887">art. 8 ust. 2a ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych</xLexLink> (zob. wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z 20.04.2022 r., III AUa 1291/20).</xText> <xText>Wydaje się zatem, że przepływy finansowe, o których mowa powyżej jak najbardziej miały miejsce i odbywały się w ramach podmiotów związanych umową kooperacyjną zawartą w dniu 1 kwietnia 2015 roku.</xText> <xText>Ponadto, Sąd Okręgowy zważył, że ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, w tym dowodów z zawieranych umów, osobowych źródeł dowodowych, protokołu kontroli – jasno wynikało, że czynności wykonywane przez zainteresowane w ramach umów cywilnoprawnych miały charakter tożsamy do tych wykonywanych przez nich w ramach zawartej umowy o pracę, a ponadto wykonywane były w tym samym miejscu za zgodą pracodawcy, w tych samych warunkach.</xText> <xText>Z protokołów przesłuchań pracowników zawartych w aktach kontroli, jak i przesłuchania zainteresowanych i powołanych w sprawie świadków wynikało, że umowa o pracę i umowa cywilnoprawne były zawierane tego samego dnia z daną osobą lub w niedługim okresie po zawarciu umowy o pracę. Umowy z <xAnon>E. A.</xAnon>-<xAnon>S.</xAnon> zawierane były dodatkowo celem uzyskania premii wypłacanej z umowy zlecenia. Praca na podstawie umowy o pracę i umowy zlecenia wykonywana była w tym samym miejscu, czasie, pod nadzorem osoby kierującej <xAnon> salonami (...)</xAnon>. Pracownicy nie byli w stanie odróżnić wykonywania czynności w ramach stosunku pracy i umów zlecenia, nie rozgraniczali ich. Wykonując pracę na podstawie umów zlecenia wykonywali to samo co w ramach umowy o pracę. Ubezpieczone wykonywały prace przy użyciu tych samych narzędzi : komputera, kasy fiskalnej, jednego identyfikatora , na którym znajdowało się jedynie imię i nazwisko i nazwa <xAnon>C.</xAnon>. W grafikach pracy nie było rozbicia poszczególnych obowiązków na umowę o pracę i umowę zlecenia. Ubezpieczone otrzymywały stałe wynagrodzenie z tytułu umowy o pracę, zaś wysokość wynagrodzenia z tytułu umowy zlecenia uzależniona była od wypracowanego w danym miesiącu obrotu.</xText> <xText><xAnon>T. A.</xAnon>.- <xAnon>S.</xAnon> próbował wykazać swoimi zeznaniami, że sprzedaż oparta była o dwa filary: sprzedaż aktywną i sprzedaż pasywną. W praktyce jednak trudno sobie wyobrazić, aby taki model faktycznie mógł zaistnieć i z powodzeniem funkcjonować. Promowanie oferty, doradzanie i wreszcie sprzedaż towaru to pewien całościowy proces. Trudno zatem uznać, że pewne w/w czynności zainteresowane miałyby wykonywać w ramach umowy zlecenia, a inne w ramach umowy o pracę.</xText> <xText>Przeprowadzone w niniejszej sprawie postępowanie dowodowe wykazało w sposób jednoznaczny, że finalnym beneficjentem i odbiorcą pracy dla zainteresowanych był pracodawca czyli <xAnon>C.</xAnon> od <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon>, z którą ubezpieczone miały zawarte umowy o pracę. To ten podmiot winien naliczyć i odprowadzić składki na ubezpieczenia społeczne i zdrowotne od łącznych przychodów osiągniętych z tytułu stosunku pracy (<xAnon>C.</xAnon> od <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon>) oraz umowy zlecenia (<xAnon>E. A.</xAnon>-<xAnon>S.</xAnon>). Sytuacja ta niewątpliwie, w ocenie Sądu Okręgowego, wyczerpuje dyspozycję przepisu art. 8 ust 2a ustawy systemowej, a skoro tak, to stosownie do wcześniejszych rozważań, pracodawca jest również płatnikiem składek na ubezpieczenie zdrowotne zainteresowanych.</xText> <xText>Podkreślić należy, że stosownie do treści art. 66 ust 1 pkt 1a cyt. ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej, obowiązkowi ubezpieczenia zdrowotnego podlegają osoby spełniające warunki do objęcia ubezpieczeniami społecznymi lub ubezpieczeniem społecznym rolników, które są pracownikami w rozumieniu <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19981370887" xTitle="Ustawa z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 137, poz. 887">ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych</xLexLink>; przy czym, w myśl przepisu art. 69 ust 1 ustawy, obowiązek ten powstaje i wygasa w terminach określonych w przepisach o ubezpieczeniach społecznych. Przepis art. 66 ust 1 pkt 1a „przenosi” zatem na grunt przepisów ustawy z 27.08.2004 r. konstrukcję uznania za pracownika unormowaną przepisem art. 8 ust 2a ustawy systemowej. Brak odrębnego uregulowania w tej ustawie (w szczególności w przepisach art. 85-86), kto jest płatnikiem składek na ubezpieczenie zdrowotne osoby uznanej za pracownika (w rozumieniu art. 8 ust 2a ustawy systemowej), należy odczytywać jedynie jako potwierdzające regułę wyprowadzaną z art. 32 ustawy systemowej.</xText> <xText>W przypadku pracowników, o których mowa w <xLexLink xArt="art. 8;art. 8 ust. 2 a" xIsapId="WDU19981370887" xTitle="Ustawa z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 137, poz. 887">art. 8 ust. 2a ustawy z 13.10.1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych</xLexLink>, podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne stanowi łączny przychód w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych uzyskany z tytułu zatrudnienia w ramach stosunku pracy oraz umów cywilnoprawnych (zob. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 13.04.2022 r., III AUa 1569/21).</xText> <xText>Nawet gdyby przyjąć, że w niniejszym postepowaniu brak podstaw do zastosowania art. 8 ust. 2a ustawy systemowej, to i tak decyzja jest prawidłowa, albowiem umowy zlecenia miały charakter pozorny, gdyż jedynie pozorowały podstawę do wypłaty wynagrodzenia wypracowanego w ramach pracowniczego zatrudnienia i miały na celu uniknięcie w ten sposób oskładkowania całości wynagrodzenia. Należy podkreślić, że wynagrodzenie z tytułu umowy zlecenia w rzeczywistości stanowiło składnik wynagrodzenia z tytułu umowy o pracę w postaci premii i .powinno być w całości oskładkowane./por. w tym zakresie postanowienie SN z dnia 18.11.1997, II UKN 326/97, wyrok SN z dnia 30.06.2000 r, II UKN 614/99/</xText> <xText>Za obciążeniem obowiązkiem rozliczania i poboru składek, również na ubezpieczenie zdrowotne, tylko jednego podmiotu – pracodawcy, przemawia również zasada racjonalnego działania ustawodawcy. Przyjęcie odmiennej koncepcji (dwóch płatników składek – odrębnie na ubezpieczenie społeczne oraz na ubezpieczenie zdrowotne), skutkowałoby tym, iż to samo zdarzenie (tytuł prawny skutkujący obowiązkiem ubezpieczenia) pociągałoby „podwójne” obciążenie czasowe i ekonomiczne wywołane koniecznością prowadzenia rozliczenia, dokumentacji rozliczeniowej, poboru – nie tylko dla dwóch podmiotów (pracodawca, zleceniodawca), ale również dla ZUS.</xText> <xText>Przypomnieć trzeba, że zgodnie z art. 81 ust 6 ustawy systemowej, podstawę wymiaru składki na ubezpieczenie zdrowotne pomniejsza się o kwoty składek na ubezpieczenia, emerytalne, rentowe, chorobowe finansowanych przez ubezpieczonych nie będących płatnikami składek, potrąconych przez płatników ze środków ubezpieczonego, zgodnie z przepisami o systemie ubezpieczeń społecznych. Obliczenie składki na ubezpieczenie zdrowotne ubezpieczonych wymaga zatem uprzedniego wyliczenia kwoty składek na ubezpieczenie społeczne.</xText> <xText>Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy, na podstawie <xLexLink xArt="art. 477(14);art. 477(14) § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 477<xSUPx>14 </xSUPx>§ 1 k.p.c.</xLexLink>, oddalił odwołania, o czym orzekł, jak w punkcie 1 sentencji wyroku.</xText> <xText>O kosztach procesu Sąd Okręgowy orzekł w punkcie 2 sentencji wyroku, na podstawie <xLexLink xArt="art. 98;art. 98 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 98 §1 k.p.c.</xLexLink> w zw. z § 2 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22.10.2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych <xIx>(tj. Dz.U. z 2018 r., poz.265),</xIx> wraz z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego za czas od dnia uprawomocnienia się niniejszego orzeczenia do dnia zapłaty (zgodnie z <xLexLink xArt="art. 98;art. 98 § 1(1)" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 98 § 1 <xSUPx>1</xSUPx> k.p.c.</xLexLink>), zasądzając od <xAnon>T. A.</xAnon>-<xAnon>S.</xAnon> na rzecz ZUS tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego łączną kwotę 540 zł, w tym w przypadku 1) <xAnon>D. B.</xAnon>– przy w.<xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19820300210" xTitle="Ustawa z dnia 16 września 1982 r. - Prawo spółdzielcze" xAddress="Dz. U. z 1982 r. Nr 30, poz. 210">p.s.</xLexLink> 773 zł koszty 270 zł , 2) <xAnon>K. S.</xAnon>– przy w.<xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19820300210" xTitle="Ustawa z dnia 16 września 1982 r. - Prawo spółdzielcze" xAddress="Dz. U. z 1982 r. Nr 30, poz. 210">p.s.</xLexLink> 982 zł koszty 270 zł, przy uwzględnieniu, że każda z dwóch połączonych spraw zachowała swoją odrębność, albowiem decyzja o ich łącznym rozpoznaniu i rozstrzygnięciu miała jedynie charakter techniczny.</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Anna Przybylska

Agata Koszewska

Agata Koszewska

Sygn. akt VIII U 382/23 UZASADNIENIE Decyzją z 6.12.2022 r. Nr(...)Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział wŁ.stwierdził, że podstawa wymiaru składki i składka na obowiązkowe ubezpieczenie zdrowotneD. B.z tytułu umowy zlecenia u płatnika(...)z siedzibą wŁ.,ul. (...)wynosi: Miesiąc/rok Rodzaj ubezpieczenia Podstawa wymiaru składki w PLN Kwota składki w PLN 03-2019 zdrowotne 0,00 zł 0,00 zł 04-2019 zdrowotne 0,00 zł 0,00 zł 05-2019 zdrowotne 0,00 zł 0,00 zł 06-2019 zdrowotne 0,00 zł 0,00 zł 07-2019 zdrowotne 0,00 zł 0,00 zł 08-2019 zdrowotne 0,00 zł 0,00 zł 09-2019 zdrowotne 0,00 zł 0,00 zł 11-2019 zdrowotne 0,00 zł 0,00 zł 12-2019 zdrowotne 0,00 zł 0,00 zł (decyzja – k. 16-20 w aktach sprawy dot.D. B.załączonych do sprawy) Decyzją z 6.12.2022 r. Nr(...)Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział wŁ.stwierdził, że podstawa wymiaru składki i składka na obowiązkowe ubezpieczenie zdrowotneK. S.z tytułu umowy zlecenia u płatnika(...)z siedzibą wŁ.,ul. (...)wynosi: Miesiąc/rok Rodzaj ubezpieczenia Podstawa wymiaru składki w PLN Kwota składki w PLN 03-2017 zdrowotne 0,00 zł 0,00 zł 04-2017 zdrowotne 0,00 zł 0,00 zł 05-2017 zdrowotne 0,00 zł 0,00 zł 06-2017 zdrowotne 0,00 zł 0,00 zł 07-2017 zdrowotne 0,00 zł 0,00 zł 08-2017 zdrowotne 0,00 zł 0,00 zł 09-2017 zdrowotne 0,00 zł 0,00 zł 10-2017 zdrowotne 0,00 zł 0,00 zł 11-2017 zdrowotne 0,00 zł 0,00 zł 03-2018 zdrowotne 0,00 zł 0,00 Zł 04-2018 zdrowotne 0,00 zł 0,00 zł 05-2018 zdrowotne 0,00 zł 0,00 zł 06-2018 zdrowotne 0,00 zł 0,00 zł 07-2018 zdrowotne 0,00 zł 0,00 zł 08-2018 zdrowotne 0,00 zł 0,00 zł 09-2018 zdrowotne 0,00 zł 0,00 zł 10-2018 zdrowotne 0,00 zł 0,00 zł 11-2018 zdrowotne 0,00 zł 0,00 zł 12-2018 zdrowotne 0,00 zł 0,00 zł 01-2019 zdrowotne 0,00 zł 0,00 zł 02-2019 zdrowotne 0,00 zł 0,00 zł 03-2019 zdrowotne 0,00 zł 0,00 zł 04-2019 zdrowotne 0,00 zł 0,00 zł 05-2019 zdrowotne 0,00 zł 0,00 zł 06-2019 zdrowotne 0,00 zł 0,00 zł 07-2019 zdrowotne 0,00 zł 0,00 zł 08-2019 zdrowotne 0,00 zł 0,00 zł 09-2019 zdrowotne 0,00 zł 0,00 zł 10-2019 zdrowotne 0,00 zł 0,00 zł 11-2019 zdrowotne 0,00 zł 0,00 zł (decyzja – k. 26-31 w aktach sprawy dot.K. S.załączonych do sprawy) W uzasadnieniu w/w decyzji wskazano, że zawarcie umów zlecenia przez płatnika składekE. A.-S.oraz umów o pracę przezC.od(...) Sp. z o.o.zostało dokonane w celu obejścia przepisówustawy o systemie ubezpieczeń społecznychw rozumieniuart. 58 § 1 k.c.i miało na celu obejście przepisów art. 18 ust 1 i ust 3 ustawy systemowej w związku z art. 4 pkt 9. Powyższe działania płatnika składek w efekcie doprowadziły do pokrzywdzenia ubezpieczonych poprzez zaniżenie podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe co przełożyło się na zaniżenie kwoty ewentualnych świadczeń z ubezpieczeń społecznych przysługujących ubezpieczonym. (decyzja – k. 16-20 w aktach sprawy dot.D. B.załączonych do sprawy, decyzja – k. 26-31 w aktach sprawy dot.K. S.załączonych do sprawy) Odwołania od w/w decyzji wniósł płatnik składekE. (...)T. A.-S.reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika zaskarżając je w całości. Powyższym decyzjom zarzucono naruszenie przepisów prawa, mających wpływ na wynik rozstrzygnięcia, a mianowicie: a)art. 8 ust. 2aw zw. zart. 18 ust. 1i laustawy o systemie ubezpieczeń społecznychpoprzez jego błędną wykładnię polegającą na bezpodstawnym uznaniu, że do zastosowania naruszonego przepisu wystarczające jest istnienie jakichkolwiek powiązań osobowych lub kapitałowych pomiędzy podmiotami gospodarczymi, w wyniku której organ rentowy uznał, że w wyniku której organ rentowy uznał, że osoba ubezpieczona nie podlega obowiązkowi ubezpieczenia zdrowotnego z tytułu wykonywania pracy na podstawie umowy zlecenia u płatnika, lecz podlega obowiązkowi ubezpieczenia u pracodawcy(...) sp. z o.o.[w skrócie:(...) sp. z o.o.], mimo, że w rozpatrywanej sprawie(...) sp. z o.o.nie uzyskiwała korzyści z tytułu umów zlecenia zawieranych zE. A.-S., ani nie zachodzą przepływy finansowe pomiędzy pracodawcą a zleceniodawcą, które uzasadniałyby zastosowanieart. 8 ust. 2a ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, b)art. 7 kpa,art. 77 § 1 kpaoraz80 kpaw zw. zart. 78 § 1 kpapoprzez zaniechanie podjęcia przez organ wszelkich niezbędnych czynności zmierzających do wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy, wyczerpującego zgromadzenia i rozpatrzenia materiału dowodowego, a nadto poprzez odrzucenie wszystkich wniosków dowodowych płatnika i prowadzenie postępowania w sposób pozbawiony wnikliwości i zmierzający z góry do wydania decyzji niekorzystnej dla płatnika, co skutkowało wydaniem decyzji mimo zaniechania ustaleń w zakresie okoliczności mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy m.in.: • określenia jaki rodzaj korzyści (efekt) był uzyskiwany w wyniku realizacji umów zlecenia, co było niezbędne do prawidłowego określenia kto korzyść tą uzyskiwał, a mimo tego automatyczne przypisanie uzyskiwania korzyści pracodawcy, • do kogo należała własność towarów i znaku towarowegomarki C. (...), a w konsekwencji czy osoby ubezpieczone wykonujące zadania na rzecz obu podmiotów (pracodawcy i zleceniodawcy) mieli prawo posługiwania się logo marki umieszczonym na identyfikatorach zarówno w czasie wykonywania umowy o pracę, jak i zlecenia, • roli i zakresu zadań(...) S.C.Sp. z o.o. i (...)w ramach grupyspółek (...), w sytuacji gdy analiza w powyższym zakresie musiałby doprowadzić organ zus do wniosku, że spółki te w ogóle nie prowadzą działań marketingowych, a ich współpraca skupia się na wsparciu w zakresie zatrudnienia, co ma istotne znaczenie z punktu widzenia przypisania korzyści uzyskiwanych z umów zlecenia zawartych przezE. (...)T. A.-S., • rzeczywistego zakresu współpracy pomiędzyE. (...)T. A.-(...) sp. z o.o.w zakresie usług marketingowych i rozwojowych, uzasadniającego zawieranie umów zlecenia na usługi marketingowe pomiędzyE. (...)T. A.-S.a osobami ubezpieczonymi będącymi pracownikami(...) sp. z o.o.), • na czym polegały, jaki był zakres i cel usług marketingowych świadczonych w ramach zleceń zE.T. A.-S.; c)art. 7 kpa,art. 77 § 1 kpaoraz80 kpapoprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów wyrażającą się w całkowitym pominięciu spójnych i wzajemnie się uzupełniających dowodów w postaci: • umowy o świadczenie usług nr(...)zawartej pomiędzyE. (...)T. A.-S.a(...)Sp z o.o. oraz pisemnych zeznańT. A.-S.z dnia 16.11.2021 r. z których jednoznacznie i bezsprzecznie wynika, że umowy zlecenia zawierane przezE. (...)T. A.-S.były finansowane przez(...)Sp z o.o. na podstawie w/w umowy, a w konsekwencji, że nie zachodzą jakiekolwiek przepływy finansowe pomiędzy pracodawca(...) sp. z o.o.a zleceniodawcaE. A.-S.polegające na finansowaniu w/w umów zleceń, które uzasadniałyby zastosowanieart. 8 ust. 2a ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych. • zeznania:M. B.,K. K.kw zakresie w jakim wskazały, że umowy zlecenia miały charakter fakultatywny a przyjęcie zlecenia zależało od woli ubezpieczonego, • zeznania m.in.:M. B.,K. W.,U. K.w zakresie w jakim wynika z nich, że wynagrodzenie z tytułu umowy o pracę i umowy zlecenia było wypłacane przez odrębne podmioty, w różnych terminach i wysokościach i obowiązywały odrębne zasady naliczania obu wynagrodzeń, • umów o pracę wszystkich osób ubezpieczonych w zakresie w jakim wskazują, że zakres czynności wykonywanych w ramach umowy o pracę oraz zlecenia był odmienny ze względu na fakt, że żadna z umów o pracę nie miała w swoim zakresie zadań z zakresu promocjimarki C.lub marketingu, • pisemnych zeznańT. A.-S.z dnia 16.11.2021 r. w zakresie w jakim potwierdzają, że zleceniobiorcy nie podlegali nadzorowi podczas wykonywania umowy zlecenia zT. A.-S., gdyż mieli swobodę w zakresie sposobu wykonywania zlecenia, • pisemnych zeznańT. A.-S.z dnia 16.11.2021 r. w zakresie w jakim wskazują, że wykonywanie umów zlecenia zawartych zT. A.-S.nie wymagało korzystania przez zleceniobiorców z narzędzi ani sprzętu. d)art. 7 kpa,art. 77 § 1 kpaoraz80 kpapoprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów, polegających na formułowaniu wniosków wewnętrznie sprzecznych, nie dających się pogodzić z zasadami doświadczenia życiowego i logicznego rozumowania, w zakresie stwierdzenia przez organ że: • odbiorcą usług realizowanych w ramach umów zlecenia zawieranych pomiędzy osobami ubezpieczonymi aE. (...)T. A.-S.jest(...) sp. z o.o., mimo, równoczesnego stwierdzania, żeT. A.-S.w ramach prowadzonej przez niego działalności pod nazwąE. (...)T. A.-S.zawarł umowę o świadczenie usług z(...) Sp. z o.o.(umowa o świadczenie usług(...)), która na podstawie wystawionych faktur przekazywała środki na wynagrodzenia osób zatrudnionych w ramach zawieranych umów zlecenia, co oznacza przyznanie przez organ, że odbiorca powyższych usług jest(...) Sp. z o.o., a nadto, że nie zachodzą przepływy finansowe pomiędzy pracodawca(...) sp. z o.o.a zleceniodawcaE. (...)T. A.-S.polegające na finansowaniu zleceń, które uzasadniałyby zastosowanieart. 8 ust. 2a ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, • zatrudnienie pracowników(...) sp. z o.o.na zlecenie wE. A.-S.było obligatoryjne w czasie stosunku pracy, w sytuacji gdy organ sam sobie zaprzeczył stwierdzając równocześnie, że istniały sytuacje w których umowy zlecenia nie pokrywały się z umowami o pracę, e) co skutkowało błędem w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonej decyzji, prowadzącym do błędnego zastosowania art. 8 ust. 2a ustawy systemowej, polegającym na bezzasadnym przyjęciu, że: • czynności, wykonywane przez osobę ubezpieczoną w ramach wykonywania umowy zlecenia zawartej zE. (...)T. A.-S.świadczone były na rzecz(...) sp. z o.o., •(...) sp. z o.o.uzyskiwała korzyści z tytułu umów zlecenia zawieranych przezE. A.-S. • zachodziły przepływy finansowe pomiędzy(...) sp. z o.o.aE. A.-S., • zatrudnienie pracowników(...) sp. z o.o.na zlecenie wE. A.-S.było obligatoryjne w czasie stosunku pracy, • nadzór i kontrola nad zleceniobiorcami i pracownikami w obu przypadkach wykonywały te same osoby, • zakres umów o pracę i zlecenia się pokrywa, a ubezpieczeni w ramach umowy zlecenia wykonywali te same lub podobne czynności, na tych samych zasadach i w tych samych warunkach dla obu podmiotów, w sytuacji gdy przeczą temu zeznania m.in.:K. W.,K. C.. Wobec powyższego wniesiono o zmianę zaskarżonych decyzji poprzez stwierdzenie, że ubezpieczone podlegają obowiązkowi ubezpieczenia zdrowotnego z tytułu wykonywania pracy na podstawie umowy zlecenia u płatnikaE. A.-S., ewentualnie o uchylenie zaskarżonych decyzji i przekazanie spraw do ponownego rozpoznania z uwagi na wydanie skarżonych decyzji z rażącym naruszeniem przepisów o postępowaniu przed organem rentowym, zasądzenie od organu na rzecz odwołującego się kosztów niniejszego postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych. (odwołanie – k. 3-4 verte, k. 3-4 verte w aktach o sygn.. VIII U 383/23 załączonych do sprawy) W odpowiedziach na odwołania organ rentowy wniósł o ich zwrot, podnosząc że zostały złożone przez osobę nieuprawnioną do reprezentowania płatnika składek, ewentualnie o ich oddalenie i zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych podtrzymując argumentację jak w zaskarżonych decyzjach i wskazując, że podstawę prawną zaskarżonych decyzji stanowiart. 8 ust 2a i art. 18 ust 1 a ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych. (odpowiedź na odwołanie – k. 7-10 verte,, k. 5-8 verte w aktach o sygn. VIII U 383/23 załączonych do sprawy) Zarządzeniami z dnia 2 marca 2023 roku tutejszy sąd zwrócił odwołania na podstawieart.1301a§ 1 i 2 k.p.c.w związku z brakiem dokumentu pełnomocnictwa do reprezentowania przed sądem dla adwokatM. M.. (zarządzenie – k. 12, k. 10 w aktach o sygn. VIII U 383/23 załączonych do sprawy) Wobec powyższego pełnomocnik odwołującego uzupełnił w terminie braki formalne odwołań przedkładając pełnomocnictwo do jego reprezentowania. (uzupełnienie braków formalnych – k. 18, k. 16 w aktach o sygn. VIII U 383/23 załączonych do sprawy) Postanowieniem z dnia 18 kwietnia 2023 roku tutejszy sąd zawiadomił o toczącym się postępowaniu z odwołaniaE. (...)T. A.-S.od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych I Oddział wŁ.w przedmiocie wysokości składek na ubezpieczenie zdrowotne–D. B.orazK. S.:(...) spółkę z ograniczoną odpowiedzialnościąwŁ.. (postanowienie – k. 30) Postanowieniem z dnia 18 kwietnia 2023 roku tutejszy sąd na podstawieart. 219 k.p.c.połączył sprawę o sygn. akt VIII U 383/23 ze sprawą o sygn. akt VIII U 382/23 i obie sprawy rozpoznał łącznie pod numerem sprawy o sygn. akt VIII U 382/23. (postanowienie – k. 30 w aktach o sygn. VIII U 383/23 załączonych do sprawy) Na rozprawie w dniu 24 listopada 2023 roku pełnomocnik wnioskodawcy poparł odwołania, wniósł o zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych, natomiast pełnomocnik ZUS wniósł o oddalenie odwołań oraz zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty. (końcowe stanowiska stron – rozprawa z dnia 24 listopada 2023 roku e-protokół (...):49:13 – 01:09:28 – płyta CD – k. 204) Zainteresowane nie zajęły stanowiska w sprawie. Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny: T. A.-S.posiadał 50 udziałów w(...) SP. Z O.O.oraz 250 udziałów w(...) SP. Z O.O., która jest właścicielem 100% udziałów(...) SP. Z O.O.Pomiędzy w/w podmiotami istnieją powiązania kapitałowe i osobowe w postaci między innymi marki(...)orazT. A.-S.. (okoliczności bezsporne, a ponadto protokół kontroli na płycie CD w kopercie – k. 101,k. 160) W dniu 1 kwietnia 2015 roku wŁ.pomiędzy(...) Sp. z o.o.(zwanej(...)), a(...) Sp. z o.o.została zawarta umowa kooperacyjna. W § 1 preambuły umowy wskazano, że została ona zawarta dla realizacji wspólnego celu gospodarczego polegającego na wsparciu w zakresie zatrudnienia poprzez uzyskanie optymalnej struktury pracowniczej dla sieci sprzedażysalonów (...)w oparciu o regionalną strukturę sieci sprzedaży. W § 2 (definicje umowne) umowy wskazano m.in., że jej stronami są: Lider - oznaczało(...) sp. z o. o., Kooperant oznaczało(...) sp. z o. o.oraz każdy podmiot przystępujący do umowy, Pracownicy oznaczało pracowników Lidera oraz pracowników Kooperanta lub Pracodawcy świadczących pracę na podstawie umów o pracę. Pracodawca oznaczało Stronę lub Strony umowy o kooperacji która zawarła z pracownikiem umowę o pracę W §3 umowy określone zostały zasady współpracy pomiędzy w/w spółkami. §3 ust 1 i 2 umowy przewidywał, że organizatorem przedsięwzięcia był Lider, który to prowadził politykę zatrudnienia i rekrutacji w sieci sprzedaży. Do obowiązków Lidera należało: - prowadzenie ewidencji czasu pracy, indywidualnych kart czasu pracy, rozkładów czasu pracy dla pracowników poszczególnych punktów sprzedaży' w sposób rzetelny i umożliwiający prawidłowe obliczenie 'wynagrodzenia i innych należności wynikających ze stosunku pracy, przekazywanie kooperantom dokumentacji czasu pracy w terminie pozwalającym na obliczenie wynagrodzenia i innych należności ze stosunku pracy oraz ich realizację zgodnie z wewnętrznymi aktami prawa pracy, ustalenie projektów aktów wewnętrznych prawa pracy i przekazywanie- ich kooperantom, celem wprowadzenia w życie według zasad obowiązujących u kooperanta, kierowanie pracowników na badania lekarskie, organizowanie szkoleń w zakresie BHP, zapewnienie BHP w punktach sieci sprzedaży, wskazanie upoważnionych przedstawicieli Lidera, kompletacja wszelkiej dokumentacji pracowniczej związanej z rozpoczęciem zatrudnienia, trwaniem zatrudnienia, rozwiązaniem zatrudnienia celem przekazania jej pracodawcy, obsługa korespondencji związanej z obowiązkami lidera, obowiązki z zakresu ochrony danych osobowych, ścisła współpraca pomiędzy liderem, kooperantami oraz upoważnionymi przedstawicielami mająca na celu prowadzenie zatrudnienia w zgodzie z obowiązującymi przepisami prawa pracy (§ 3 ust 7 umowy). Z kolei do obowiązków Kooperanta należało: - realizacja założeń polityki zatrudnienia prowadzonej przez Lidera, według jego wskazówek przedstawianych w formie pisemnej, elektronicznej, telefonicznej lub ustnej, terminowe obliczanie wynagrodzeń i -innych należności w oparciu o dostarczoną przez Lidera dokumentację, prowadzenie dokumentacji pracowniczej w zgodzie z przepisami prawa pracy, uczestniczenie w kontrolach prowadzonych przez organy administracji publicznej, prowadzenie dokumentacji dla celów ubezpieczeń społecznych, obsługa korespondencji związanej z obowiązkami kooperanta, - ścisła współpraca pomiędzy liderem, kooperantami oraz upoważnionymi przedstawicielami mająca na celu prowadzenie zatrudnienia w zgodzie z obowiązującymi przepisami prawa pracy; - określenie obowiązków pracownika w sposób umożliwiający mu wykonywanie pracy w sieci sprzedaży Lidera (§ 3 ust 8 umowy).. Na wynagrodzenie kooperanta składa się: - koszt wynagrodzeń i innych świadczeń ze stosunku pracy pracowników brutto, koszt ekwiwalentów za urlop, koszt wynagrodzeń chorobowych, koszt zasiłków, koszt narzutów na wynagrodzenia, marża kooperanta (§ 4 ust 1 umowy). Zapłata wynagrodzenia Kooperanta przez Lidera następowała na podstawie wystawionej niezwłocznie po obliczeniu wynagrodzeń faktury w terminie do 8-go dnia bieżącego miesiąca (§ 4 ust 4). Zgodnie z § 4 ust 5 umowy, Lider zobowiązany był pokryć koszty Kooperanta wynikające z nadgodzin, godzin = nocnych i innych świadczeń związanych z pracą oraz narzutów -na wynagrodzenia jeżeli zostaną one wskazane przez organ kontroli a nie wynikają z dokumentacji pracowniczej a także koszty odszkodowań, ugód i podobnych świadczeń oraz koszty zastępstwa procesowego i pełnomocnika jeżeli dojdzie do sporów sądowych związanych z zatrudnieniem. § 9 ust 2 umowy przewidywał, że w przypadku rozwiązania umowy Lider zobowiązany był pokryć koszty związane z rozwiązaniem umów o pracę. (umowa kooperacyjna, protokół kontroli na płycie CD w kopercie – k. 101, k., 160) 100 % udziałów w(...)posiada(...) Sp. z o.o., zwana dalej(...), Prezesem Zarządu spółki jestT. A.-S.. 75 % udziałów w(...)posiadaC.ofS.(...)/S (a po 8,33% udziałów posiadają(...),P. S.iT. A.-S.), Członkiem Zarządu spółki jestT. A.-S.. 99,9 % udziałów w(...)posiadaC.ofS.(...)/S (pozostałe 0,1 % udziałów - 1 udział - posiadaC.WaltherJ., który jest jednocześnie Prezesem Zarządu, Wiceprezesem Zarządu jestT. A.-S.). Współce (...) SC SP. Z O.O.po 50 % udziałów posiadająT. A.-S.iT. S., Prezesem Zarządu spółki jestT. A.-S..T. A.-S.jest jednocześnie osoba prowadzącą pozarolniczą działalność gospodarczą pod nazwąE. (...). Spółki:(...),(...),(...),(...) S.C.Sp. z o.o. mają siedzibę w tym samym miejscu tj.ul. (...)wŁ.. (okoliczność bezsporna, protokół kontroli na płycie CD w kopercie – k. 101, k. 160 Podstawą finansowania przez(...) Sp. z o.o.umów zlecenia z jest umowa o świadczenie usług nr(...)(...)zawarta w dniu 30 kwietnia 2015 roku pomiędzy(...) Sp. z o.o.iT. A.-S., prowadzącym pozarolniczą działalność gospodarcząE. (...)T. A.-S.. Z umowy tej wynika, że: jej przedmiotem jest m.in. prowadzenia akcji promocyjnych na produktymarki C.i ich koordynowanie przy pomocy osób trzecich, przyjmujący zlecenie składa miesięczne rozliczenie wykonanych czynności, wynagrodzenie za świadczone usługi składa się z części zmiennej, na która składa się koszt wynagrodzeń, stałej części ryczałtowej oraz wynagrodzenia dodatkowego za uruchomienie nowego punktu sprzedaży (faktury VAT – k. 64-65 verte, umowa o świadczenieusług (...)– k. 62-63 verte, protokół kontroli na płycie CD w kopercie – k. 101, k. 160 ) (...) sp. z o.o.uzyskuje od(...) sp. z o.o.wynagrodzenie prowizyjne wyliczone od sprzedaży (w § 13 umowy z dnia 25.03.2015 roku zawartej pomiędzy tymi spółkami wskazano wynagrodzenie w wysokości 55 % wartości sprzedanego towaru netto).(...) sp. z o.o.płaci(...) sp. z o.o.za promocję i marketing (w § 14 umowy z dnia 25.03.2015 roku zawartej pomiędzy tymi spółkami wskazano wynagrodzenie w wysokości 5 % wartości sprzedanego towaru netto). (umowy – k. 128-135 verte, k. 163-173 verte) (...) Sp. z.o.o.zawarła zD. B.najpierw umowę o pracę na okres próbny od dnia 01.02.2019 roku do dnia 27.04.2019, następnie umowę o pracę na czas określony od dnia 28.04.2019 roku do dnia 27.04.2020 roku, na mocy której została zatrudniona na stanowisku starszego doradcy z wynagrodzeniem zasadniczym 2800 zł brutto. Jako miejsce wykonywania pracy wskazano:Salon (...), CHB.,ul. (...),(...)-(...) K.. (umowy o pracę – k. 5-6, karta wynagrodzeń – 9 w aktach dot.D. B.załączonych do sprawy) E. A..-S.zawarł zD. B.umowy zlecenia na okresy: - 01.02.2019 r. – 27.04.2019 r; - 28.04.2019 r. – 27.04.2020 r. Przedmiotem w/w umów była: promocja marki(...)w galeriach handlowych i innych punktach sprzedaży towarów marki(...). Wynagrodzenie było określone w umowie jako należność prowizyjną liczoną jako procent od obrotu. UbezpieczonaD. B.z tytułu umowy zlecenia uzyskała następujące przychody: -(...)– 679,04 zł; -(...)– 863,51 zł; -(...)– 325,00 zł; -(...)– 1158,55 zł; -(...)– 1053,68 zł; -(...)– 1474,14 zł; -(...)– 1767,01 zł; -(...)– 268,05 zł; -(...)– 394,25 zł; -(...)– 601,36 zł. (umowy zlecenia – k. 10-12, karta wynagrodzeń – k. 9 w aktach dot.D. B.załączonych do sprawy) (...) Sp. z.o.o.zawarła zK. S.najpierw umowę o pracę na okres próbny od dnia 01.02.2017 roku do dnia 30.04.2017 roku, następnie umowę o pracę na czas określony od dnia 01.05.2017 roku do dnia 31.10.2018 roku, na mocy której została zatrudniona na stanowisku sprzedawcy z wynagrodzeniem zasadniczym 2000 zł brutto. Jako miejsce wykonywania pracy wskazano:K.C.. Od 1.01.2018 r. wynagrodzenie zasadnicze ubezpieczonej wynosiło: 2100 zł brutto. Od 1.06.2018 roku ubezpieczona zajmowała stanowisko starszego doradcy i otrzymywała wynagrodzenie zasadnicze w wysokości 2400 zł brutto. Kolejną umowę strony zawarły na okres od dnia: 01.11.2018 roku do dnia 31.01.2020 roku, na mocy której ubezpieczona została zatrudniona na stanowisku starszego doradcy z wynagrodzeniem zasadniczym 2400 zł brutto. Jako miejsce wykonywania pracy wskazano:Salon (...), CHC.,ul. (...),(...)-(...) K.. Od 01.07.2019 r. wynagrodzenie ubezpieczonej wynosiło: 2515 zł brutto. (umowy o pracę – k. 10-12, porozumienie zmieniające – k. 13, k. 15, aneks – k. 14, karty wynagrodzeń – k. 16-18 w aktach dot.K. S.załączonych do sprawy) E. A..-S.zawarł zK. S.umowy zlecenia na okresy: - 01.02.2017 r. – 30.04.2017 r.; - 01.05.2017 r. – 31.10.2018 r.; - 01.11.2018 r. – 31.04.2020 r. Przedmiotem w/w umów była: promocja marki(...)w galeriach handlowych i innych punktach sprzedaży towarów marki(...). Wynagrodzenie było określone w umowie jako należność prowizyjną liczoną jako procent od obrotu. UbezpieczonaK. S.z tytułu umowy zlecenia uzyskała następujące przychody: - 03-2017 - 75,00 zł - 04-2017 - 523,00 zł - 05-2017- 298,80 zł - 06-2017 -75,00 zł - 07-2017- 473,54 zł - 08-2017 - 523,37 zł - 09-2017 - 831,26 zł - 10-2017 – 75,00 zł; - 11-2017 – 199,38 zł; - 12-2017 – 286,90 zł; - 01-2018 – 316,27 zł; - 02-2018 - 522,30 zł - 03-2018 - 307,80 zł - 04-2018 - 183,00 zł - 05-2018 - 301,26 zł - 06-2018 - 860,61 zł - 07-2018 - 389,60 zł - 08-2018 - 439,20 zł - 09-2018 - 75,00 zł - 10-2018 - 274,28 zł - 11-2018 - 175,52 zł - 12-2018 - 75,00 zł - 01-2019 - 25,00 zł - 02-2019 - 175,00 zł - 03-2019 - 558,95 zł - 04-2019 - 294,10 zł - 05-2019 - 224,48 zł - 06-2019 - 75,00 zł - 07-2019 - 432,40 zł - 08-2019 - 75,00 zł - 09-2019 - 648,64 zł - 10-2019 - 175,00 zł - 11-2019 - 50,00 zł (umowy zlecenia – k. 4-9, karty wynagrodzeń – k. 16-18 w aktach dot.K. S.załączonych do sprawy) (...) Sp. z o.o.jest właścicielem towaru sprzedawanego pod marką(...). Kasy fiskalne należą do(...) Sp. z o.o., a sprzedaż towaru dokonywana jest przez pracowników(...) Sp. z o.o. (zeznania wnioskodawcyT. A.-S.złożone w sprawie o sygn. akt VIII U 188/23 na rozprawie w dniu 25 października 2023 roku e-protokół (...):15:57 – 00:57:11 – k. 190-191 verte załączone do sprawy w związku z zeznaniami złożonymi w sprawie o sygn. akt VIII U 199/23 na rozprawie w dniu 14 listopada 2023 roku e-protokół (...):19:13 – 00:22:18 i 00:23:51 – 00:27:43 i 00:27:53 – 00:52:36 – k. 192-193 verte załączone do sprawy w związku z zeznaniami złożonymi w sprawie o sygn. akt VIII U 323/23 na rozprawie w dniu 14 listopada 2023 roku e-protokół (...):12:58 – 00:42:21 – k. 194-195 verte załączone do sprawy w związku z rozprawą z dnia 24 listopada 2023 roku e-protokół (...):07:18 – 00:33:17 – płyta CD – k. 204) Umowa o pracę i umowa cywilnoprawne były zawierane tego samego dnia z daną osobą lub w niedługim okresie po zawarciu umowy o pracę. Umowy zE. A.-S.zawierane były dodatkowo celem uzyskania premii wypłacanej z umowy zlecenia. Praca na podstawie umowy o pracę i umowy zlecenia wykonywana była w tym samym miejscu, czasie, pod nadzorem osoby kierującejsalonami (...). Pracownicy nie byli w stanie odróżnić wykonywania czynności w ramach stosunku pracy i umów zlecenia, nie rozgraniczali ich. Wykonując pracę na podstawie umów zlecenia wykonywali to samo co w ramach umowy o pracę. Ubezpieczone wykonywały prace przy użyciu tych samych narzędzi : komputera, kasy fiskalnej, jednego identyfikatora , na którym znajdowało się jedynie imię i nazwisko i nazwaC.. W grafikach pracy nie było rozbicia poszczególnych obowiązków na umowę o pracę i umowę zlecenia. Ubezpieczone otrzymywały stałe wynagrodzenie z tytułu umowy o pracę, zaś wysokość wynagrodzenia z tytułu umowy zlecenia uzależniona była od wypracowanego w danym miesiącu obrotu. (zeznania zainteresowanejD. B.na rozprawie w dniu 10 października 2023 roku e-protokół (...):24:17 – 01:26:28 w związku z e-protokół (...):03:50 – 00:23:17 – płyta CD – k. 145, zeznania zainteresowanejK. S.na rozprawie w dniu 10 października 2023 roku e-protokół (...):24:17 – 01:26:28 w związku z e-protokół (...):23:17 – 00:31:01 – płyta CD – k. 145, zeznania świadkaK. L.na rozprawie w dniu 10 października 2023 roku e-protokół (...):32:41 – 01:10:48 – płyta CD – k. 145, zeznania świadkaA. P.na rozprawie w dniu 10 października 2023 roku e-protokół (...):11:45 – 01:22:38 – płyta CD – k. 145, zeznania świadkaA. K.złożone w sprawie o sygn. akt VIII U 403/23 na rozprawie w dniu 11 września 2023 roku e-protokół (...):17:37 – 00:35:53 – k. 196-198 załączone do sprawy w związku z zeznaniami złożonymi w sprawie o sygn. akt VIII U 407/23 na rozprawie w dniu 6 listopada 2023 roku e-protokół (...):14:13 – 00:33:35 – k. 199-201 verte załączone do sprawy w związku z rozprawą z dnia 24 listopada 2023 roku e-protokół (...):41:13 – 00:48:51 – płyta CD – k. 204) Stan faktyczny został ustalony przez Sąd Okręgowy na podstawie dokumentów zgromadzonych w aktach ZUS, przedłożonych w toku postępowania sądowego. Autentyczność dokumentów nie była kwestionowana i nie budziła wątpliwości Sądu, stąd też uznano je za wiarygodny materiał dowodowy. Walor wiarygodności Sąd Okręgowy przyznał także zeznaniom zainteresowanych:D. B.,K. S.oraz świadków:K. L.,A. K.,A. P..Wskazane zeznania wzajemnie ze sobą korelowały i były zbieżne ze zgromadzoną w sprawie dokumentacją. Sąd Okręgowy przyznał walor wiarygodności zeznaniom zainteresowanych– czyli osobom, z którymi odwołujący się płatnikE. A.-S.zawarł umowy zlecenia i których to dotyczyła zaskarżona decyzja. Ustalając stan faktyczny sąd oparł się także na zeznaniach płatnika:T. A.-S.oraz świadkaA. K.które złożyli w innym postępowaniu (sąd dopuścił dowód z protokołów rozpraw, na których zeznawali) uznając, że przeprowadzenie tego rodzaju dowodu nie narusza zasady bezpośredniości (art. 235 § 1 k.p.c.). Ze względu na ogromne znaczenie zasady bezpośredniości dla prawidłowości rozstrzygania przez sąd orzekający, odstępstwa te nie mogą podlegać wykładni rozszerzającej (vide: komentarz do art. 235 k.p.c. pod red. A. Zielińskiego, Legalis).W judykaturze utrwalony jest pogląd, iż dokonanie przez sąd ustaleń faktycznych na podstawie dowodów, które nie zostały w formalny sposób dopuszczone i przeprowadzone na rozprawie, narusza ogólne reguły postępowania dowodowego w zakresie bezpośredniości, jawności, równości stron i kontradyktoryjności (por. wyrok SN z dnia 20 sierpnia 2001 r., I PKN 571/00, opubl. OSNP Nr 14/2003, poz. 330). Oprócz tego niedopuszczalne jest zastępowanie wymaganych przez prawo własnych, samodzielnych ustaleń sądu orzekającego, ustaleniami poczynionymi w innej sprawie pozostającej w związku faktycznym i jurydycznym (por. wyrok SA w Białymstoku z dnia 16 stycznia 2014 r., I ACA 651/13). W niniejszej sprawie żadna z powyższych sytuacji nie miała miejsca. Tutejszy sąd wezwał i przesłuchał:T. A.-S.oraz świadkaA. K.oraz skonfrontował ich wypowiedzi z treścią uprzednio złożonych przez nich zeznań, które odczytał na rozprawie w dniu 24 listopada 2023 roku i które to na tej samej rozprawie zostały przez ów osoby potwierdzone uznając ostatecznie, iż w takiej sytuacji nie było przeszkód, aby walory dowodowe przyznać należy chronologicznie wcześniejszej złożonej przez nich relacji. Nadto odnośnie zeznań płatnikaT. A.-S., to sąd przyznał im walor wiarygodności jedynie w tej części w jakiej posłużyły do poczynienia na ich podstawie ustaleń w sprawie. Przy czym uznanie za wiarygodne zeznań płatnikaT. A.-S.w powyższym zakresie nie oznaczało podzielenia jego twierdzeń co do oceny prawnej zawieranych umów cywilnoprawnych. Dodatkowo Sąd Okręgowy orzekając oparł się na dowodzie w postaci protokołu kontroli sporządzonego przez organ rentowy zalegającego w aktach sprawy (płyta – 101,k. 160). W ocenie Sądu było to w zaistniałych okolicznościach możliwe i nie prowadziło do obejścia zasady bezpośredniości przeprowadzania dowodów, tym bardziej, że żadna ze stron procesu nie zakwestionowała prawdziwości wyjaśnień złożonych w toku tego postępowania kontrolnego prowadzonego przez ZUS, a spór ma wyłącznie charakter prawny. Sąd Okręgowy zważył, co następuje: Odwołania, jako niezasadne, podlegają oddaleniu. Wstępnie, wobec powoływania się przez odwołującego w każdym z rozpoznawanych odwołań na zarzuty naruszenia procedury administracyjnej przez organ rentowy - zaniechanie podjęcia przez organ wszelkich niezbędnych czynności zmierzających do wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy, wyczerpującego zgromadzenia i rozpatrzenia materiału dowodowego, a nadto poprzez odrzucenie wszystkich wniosków dowodowych płatnika i prowadzenie postępowania w sposób pozbawiony wnikliwości i zmierzający z góry do wydania decyzji niekorzystnej dla płatnika, Sąd stwierdził, że w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych, sąd co do zasady nie bada naruszeńkodeksu postępowania administracyjnego. Sprawy z zakresu prawa ubezpieczeń społecznych w przeciwieństwie do innych spraw, w których wydawane są decyzje administracyjne, są bowiem rozpoznawane przez sądy powszechne w procedurze cywilnej a nie przez sądy administracyjne w procedurze sądowo-administracyjnej. Konsekwencją tego rozróżnienia jest m.in. możliwość podjęcia merytorycznego rozstrzygnięcia przez sąd ubezpieczeń społecznych i zmiany decyzji ZUS - strony w n/n postępowaniu mogą powoływać dowodzić nieprawdziwości stanu faktycznego przyjętego w decyzji ZUS. Powyższą tezę potwierdził także Sąd Najwyższy w wyroku z 3.02.2011 r., II UK 271/10, argumentując, że postępowanie sądowe, w tym w sprawach z zakresu prawa ubezpieczeń społecznych, skupia się na wadach wynikających z naruszenia prawa materialnego, a kwestia wad decyzji administracyjnych spowodowanych naruszeniem przepisów postępowania administracyjnego, pozostaje w zasadzie poza przedmiotem tego postępowania. Sąd ubezpieczeń społecznych - jako sąd powszechny - może i powinien dostrzegać jedynie takie wady formalne decyzji administracyjnej, które decyzję tę dyskwalifikują w stopniu odbierającym jej cechy aktu administracyjnego, jako przedmiotu odwołania. Stwierdzenie takiej wady następuje jednak tylko dla celów postępowania cywilnego i ze skutkami dla tego tylko postępowania. W wypadkach innych wad konieczne jest wszczęcie odpowiedniego postępowania administracyjnego w celu stwierdzenia nieważności decyzji i wyeliminowania jej z obrotu prawnego. Jednocześnie należy zaznaczyć, że wraz z nowelizacjąk.p.c., która weszła w życie 7.11.2019 r., ustawodawca wprowadził wyjątek od powyższego. Na podstawieart. 47714§ 21k.p.c.pojawiła się możliwość uchylenia zaskarżonej decyzji i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania organowi rentowemu, jeżeli taka decyzja nakładająca na ubezpieczonego zobowiązanie, ustalająca wymiar tego zobowiązania lub obniżająca świadczenie, została wydana z rażącym naruszeniem przepisów o postępowaniu przed organem rentowym. W/w przepis został dodany doart. 47714k.p.c.w wyniku nowelizacji dokonanej ustawą z 4.07.2019 r. o zmianie ustawy - Kodeks postępowania cywilnego oraz niektórych innych ustaw (Dz.U., poz. 1469 ze zm.). Wprowadził on możliwość wydania przez sąd I instancji orzeczenia o charakterze kasatoryjnym ze względu na rażące naruszenie przepisów postępowania przed organem rentowym. Jeżeli sąd ustali istnienie takiego rodzaju naruszenia, to uchyla decyzję i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania organowi rentowemu. Przepis ten dotyczy jedynie trzech rodzajów decyzji, a mianowicie nakładających na ubezpieczonego zobowiązanie, ustalających wymiar tego zobowiązania lub obniżających świadczenie. Ustawodawca, kierując się względami społecznymi, ograniczył możliwość wydania orzeczenia kasatoryjnego do tych decyzji, których uchylenie nie doprowadzi do pozbawienia ubezpieczonego środków utrzymania. Dzięki takiemu unormowaniu sąd może badać wady wynikające z naruszenia nie tylko prawa materialnego, lecz także procesowego. Jak wynika z uzasadnienia projektu z 2019 r., niezależnie od tego, czy wady te dotyczą formy, czy treści decyzji, ich wspólną cechą jest to, że naruszają przepisy o postępowaniu przed organem rentowym w takim stopniu, że ich konwalidacja jest niemożliwa. Naprawienie takich decyzji przez sąd polega w istocie na wydaniu ich na nowo, to zaś wymaga ponownego przeprowadzenia całego postępowania - tyle że przed sądem (zob. uzasadnienie projektu k.p.c. 2019). W uzasadnieniu projektu podano także przykłady wad decyzji, które projektodawca określił jako rażące. Należą do nich, w zakresie treści: brak oznaczenia stron, niewskazanie sposobu obliczenia świadczenia lub składki; sposobu wydania: wydanie przez osobę nieuprawnioną; i postępowania je poprzedzającego: bez podstawy prawnej lub przedwcześnie - bez zachowania terminów lub przesłanek wydania (zob. uzasadnienie projektu k.p.c. z 2019; por. J. May, Kodeks postępowania cywilnego. Koszty sądowe w sprawach cywilnych. Dochodzenie roszczeń w postępowaniu grupowym. Przepisy przejściowe. Komentarz do zmian, WKP 2020). De facto w/w przepis służy eliminacji z obrotu wadliwych decyzji, jednak wadliwość ta musi być rażąca. Tylko rażące naruszenie przepisów o postępowaniu przed organem rentowym uzasadnia uchylenie decyzji i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania, ponieważ nie każde uchybienie w procedowaniu przed organem rentowym ma taką rangę, by wymagało prowadzenia sprawy od nowa. Nie chodzi tu więc o „jakiekolwiek” naruszenie przepisów o postępowaniu. Przepis ten ma charakter wyjątkowy i musi być interpretowany ściśle, a nie rozszerzająco. W ocenie Sądu po stronie organu nie doszło w n/n sprawie do rażącego naruszenia przepisów o postępowaniu przed organem rentowym - nie było więc możliwe uchylenie zaskarżonych decyzji. Decyzje spełniały wszystkie wymogi formalne a w postępowaniu kontrolnym, w sprawie ustalenia podstaw wymiaru i wysokości składek ubezpieczonych płatnik miał możliwość składania zastrzeżeń. Ponadto mając na uwadze treść odwołania Sąd przeprowadził postępowanie dowodowe, które uzupełniło ewentualne braki w postępowaniu przed ZUS-em. Strona powodowa nie była w żaden sposób ograniczona w zakresie możliwości przedstawienia dowodów i też mających wpływ na wynik rozstrzygnięcia. Należy podkreślić, że Sąd miał tu na względzie także ekonomikę procesową i szybkość postępowania. Przechodząc do meritum Sąd miał na uwadze, że stosownie do treściart. 6 ust. 1 pkt 4 ustawy z 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych(tj. Dz.U.2023.0.1230) obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym podlegają, z zastrzeżeniemart. 8 i 9, osoby fizyczne, które na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej były osobami wykonującymi pracę na podstawie umowy agencyjnej lub umowy zlecenia albo innej umowy o świadczenie usług, do której zgodnie zKodeksem cywilnymstosuje się przepisy dotyczące zlecenia, zwanymi dalej „zleceniobiorcami”, oraz osobami z nimi współpracującymi, z zastrzeżeniem ust. 4. Zasady ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie emerytalne i rentowe określone są w art. 18 ustawy systemowej. W myśl art. 18 ust. 1 ustawy podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe ubezpieczonych wymienionych w art. 6 ust. 1-3, stanowi przychód, o którym mowa w art. 4 pkt 9 i 10, z zastrzeżeniem ust. 1a i 2, ust. 4 pkt 5 i ust. 12. Natomiast art. 18 ust. 3 ustawy stwarza obowiązek ustalenia podstawy wymiaru składek zgodnie z art. 18 ust. 1 ustawy systemowej wobec zleceniobiorców, jeżeli w umowie zlecenia określono odpłatność za jej wykonanie kwotowo, w kwotowej stawce godzinowej lub akordowej albo prowizyjnie. Art. 18 ust. 1 i 3 wskazanej ustawy stanowi, że podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe ubezpieczonych wymienionych w art. 6 ust. 1-3, stanowi przychód, o którym mowa w art. 4 pkt 9 i 10, z zastrzeżeniem ust. 1a i 2, ust. 4 pkt 5 i ust. 12. Podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe zleceniobiorców ustala się zgodnie z ust. 1, jeżeli w umowie agencyjnej lub umowie zlecenia albo w innej umowie o świadczenie usług, do której zgodnie zKodeksem cywilnymstosuje się przepisy dotyczące zlecenia, określono odpłatność za jej wykonywanie kwotowo, w kwotowej stawce godzinowej lub akordowej albo prowizyjnie. W świetleart. 9 ust. 1osoby, o których mowa wart. 6 ust. 1 pkt 1, 3, 7b, 10, 20 i 21, spełniające jednocześnie warunki do objęcia ich obowiązkowo ubezpieczeniami emerytalnym i rentowymi z innych tytułów, są obejmowane ubezpieczeniami tylko z tytułu stosunku pracy, umowy agencyjnej, umowy zlecenia lub innej umowy o świadczenie usług, do której zgodnie zKodeksem cywilnymstosuje się przepisy dotyczące zlecenia, albo umowy o dzieło, jeżeli umowę taką zawarły z pracodawcą, z którym pozostają w stosunku pracy, lub jeżeli w ramach takiej umowy wykonują pracę na rzecz pracodawcy, z którym pozostają w stosunku pracy, członkostwa w spółdzielni, otrzymywania stypendium doktoranckiego, służby, pobierania świadczenia szkoleniowego, świadczenia socjalnego, zasiłku socjalnego albo wynagrodzenia przysługującego w okresie korzystania ze świadczenia górniczego lub w okresie korzystania ze stypendium na przekwalifikowanie. Mogą one dobrowolnie, na swój wniosek, być objęte ubezpieczeniami emerytalnym i rentowymi również z innych tytułów, z zastrzeżeniem ust. 1a. Ujmując rzecz w płaszczyźnie ubezpieczenia zdrowotnego wskazać należy, iż zgodnie zart. 85 ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych(Dz.U.2022.0.2561) za osobę pozostającąw stosunku pracy składkę jako płatnik oblicza, pobiera z dochodu ubezpieczonegoi odprowadza pracodawca, a w razie wypłaty świadczeń pracowniczych z Funduszu Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych podmiot obowiązany do wypłaty tych świadczeń. Ponadto zgodnie zart. 85 ust. 4powyższej ustawy za osobę wykonującą pracę na podstawie umowy zlecenia, umowy agencyjnej lub innej umowy o świadczenie usług orazza osobę z nią współpracującą składkę jako płatnik oblicza, pobiera z dochodu ubezpieczonego i odprowadza zamawiający. Pracodawcę obciąża zatem także obowiązek poboru i odprowadzenia do ZUS składki na ubezpieczenie zdrowotne za osobę uznanąza pracownika. W świetle art. 9 ust. 1 ustawy systemowej osoby, o których mowa wart. 6 ust. 1 pkt 1, 3, 7b, 10, 20 i 21, spełniające jednocześnie warunki do objęcia ich obowiązkowo ubezpieczeniami emerytalnym i rentowymi z innych tytułów, są obejmowane ubezpieczeniami tylko z tytułu stosunku pracy, umowy agencyjnej, umowy zlecenia lub innej umowy o świadczenie usług, do której zgodnie zKodeksem cywilnymstosuje się przepisy dotyczące zlecenia, albo umowy o dzieło, jeżeli umowę taką zawarły z pracodawcą, z którym pozostają w stosunku pracy, lub jeżeli w ramach takiej umowy wykonują pracę na rzecz pracodawcy, z którym pozostają w stosunku pracy, członkostwa w spółdzielni, otrzymywania stypendium doktoranckiego, służby, pobierania świadczenia szkoleniowego, świadczenia socjalnego, zasiłku socjalnego albo wynagrodzenia przysługującego w okresie korzystania ze świadczenia górniczego lub w okresie korzystania ze stypendium na przekwalifikowanie. Mogą one dobrowolnie, na swój wniosek, być objęte ubezpieczeniami emerytalnym i rentowymi również z innych tytułów, z zastrzeżeniem ust. 1a. Zgodnie art. 4 pkt 2 lit. a ustawy systemowej użyte w ustawie określenia oznaczają: płatnik składek – pracodawca – w stosunku do pracowników i osób odbywających służbę zastępczą oraz jednostka organizacyjna lub osoba fizyczna pozostająca z inną osobą fizyczną w stosunku prawnym uzasadniającym objęcie tej osoby ubezpieczeniami społecznymi, w tym z tytułu przebywania na urlopie wychowawczym albo pobierania zasiłku macierzyńskiego, z wyłączeniem osób, którym zasiłek macierzyński wypłaca Zakład. Obowiązek zgłoszenia do ubezpieczeń społecznych osób wykonujących pracę na podstawie umowy zlecenia należy do płatnika składek (art. 36 ust. 2). Płatnik składek przekazuje do Zakładu imienne raporty miesięczne, po upływie każdego miesiąca kalendarzowego, w terminie ustalonym dla rozliczania składek (art. 41 ust. 1). W myślart. 734 § 1 k.c.przez umowę zlecenia, przyjmujący zlecenie, zobowiązuje się do dokonania określonej czynności prawnej dla dającego zlecenie. W myśl art. 69 ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach z opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz. U. z 2021 roku, poz. 1285), obowiązek ubezpieczenia zdrowotnego osób, o których mowa w art. 66 ust. 1 pkt 1 lit. a i c-i, powstaje i wygasa w terminach określonych w przepisach o ubezpieczeniach społecznych. Zgodnie z art. 81 ust. 1 ustawy o świadczeniach z opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych do ustalenia podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie zdrowotne osób, o których mowa w art. 66 ust. 1 pkt 1 lit. a, d-i i pkt 3 i 11, stosuje się przepisy określające podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe tych osób, z zastrzeżeniem ust. 5, 6 i 10. Zgodnie z art. 85 ust. 1 ww. ustawy o świadczeniach z opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych za osobę pozostającą w stosunku pracy, w stosunku służbowym albo odbywającą służbę zastępczą składkę jako płatnik oblicza, pobiera z dochodu ubezpieczonego i odprowadza pracodawca (…). W myślart. 74 ust. 1ww.ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych za środków publicznychdo ubezpieczenia zdrowotnego osób objętych ubezpieczeniami społecznymi stosuje się przepisy dotyczące zasad, trybu i terminu zgłaszania do ubezpieczeń społecznych oraz wyrejestrowania z tych ubezpieczeń. Składka na ubezpieczenie zdrowotne wynosi 9% podstawy wymiaru składki. Składka jest miesięczna i niepodzielna (art. 79 ust. 1 i 2). Do ustalenia podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie zdrowotne pracowników, osób wykonujących pracę na podstawie umowy agencyjnej lub umowy zlecenia albo innej umowy o świadczenie usług, do której stosuje się przepisyKodeksu cywilnegodotyczące zlecenia stosuje się przepisy określające podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe tych osób (art. 81 ust. 1). W rozpoznawanej sprawie organ rentowy stał na stanowisku, że praca wykonywana przez zainteresowane w ramach umowy zlecenia zawartej zE. A.-S.świadczona była na rzecz tj.(...) Sp. z o.o., z którym zleceniobiorcy pozostawali w stosunku pracy, a zatem podstawa wymiaru składki zdrowotnej wynosiła 0 zł w przypadku zleceniodawcy. Weryfikacja wskazanego stanowiska organu rentowego wymaga prawidłowej interpretacji powoływanego już przepisu art. 8 ust. 2a ustawy systemowej. W ocenie Sądu, w sprawie zachodziły podstawy do zastosowania normy prawnej wynikającej z cytowanego przepisu. Pojęcie pracownika dla celów ubezpieczeń społecznych wykracza poza sferę stosunku pracy i obejmuje również sytuację, gdy pracownik wykonuje prace na podstawie umowy o świadczenie usług, zawartej z osobą trzecią, jednakże w jej ramach praca wykonywana jest na rzecz pracodawcy, z którym osoba pozostaje w stosunku pracy. Przesłanką decydującą o uznaniu takiej osoby za pracownika w rozumieniuustawy o systemie ubezpieczeń społecznychjest to, że będąc pracownikiem związanym stosunkiem pracy z danym pracodawcą, jednocześnie świadczy pracę w ramach umowy o świadczenie usług, zawartej z nim lub innym podmiotem, na jego rzecz. W konsekwencji, osoba, która w ramach zawartej z innym niż pracodawca podmiotem umowy m.in. umowy o świadczenie usług w rozumieniuart. 750 k.c.świadczy pracę na rzecz własnego pracodawcy podlega ubezpieczeniom społecznym na zasadach obowiązujących dla pracownika. Artykuł 8 ust. 2a ustawy o systemie ubezpieczeń społecznychdotyczy z reguły takiej pracy wykonywanej na podstawie umowy cywilnoprawnej na rzecz pracodawcy, która mogłaby być świadczona przez jej wykonawcę w ramach stosunku pracy z tym pracodawcą, z tym że musiałby on wówczas przestrzegać ograniczeń i obciążeń wynikających z przepisów prawa pracy. Określenie „działać na rzecz" użyte zostało wart. 8 ust. 2a ustawy o systemie ubezpieczeń społecznychw innym znaczeniu, niż w języku prawa, w którym „działanie na czyjąś rzecz" może się odbywać w wyniku istnienia określonej więzi prawnej (stosunku prawnego). Stosunkiem prawnym charakteryzującym się działaniem na rzecz innego podmiotu jest stosunek pracy, do którego istotnych cech należy działanie na rzecz pracodawcy (art. 22 k.p.). W kontekście przepisuart. 8 ust. 2a ustawy o systemie ubezpieczeń społecznychzwrot ten opisuje zatem sytuację faktyczną, w której należy zastosować konstrukcję uznania za pracownika. Jest nią istnienie trójkąta umów, tj.: 1) umowy o pracę, 2) umowy zlecenia (o dzieło) między pracownikiem a osobą trzecią i 3) umowy o podwykonawstwo między pracodawcą a zleceniobiorcą. To pracodawca w wyniku umowy o podwykonawstwo przejmuje w ostatecznym rachunku rezultat pracy wykonanej na rzecz zleceniodawcy. Norma wynikająca zart. 8 ust. 2a ustawy o systemie ubezpieczeń społecznychwykreowała nie tylko szerokie pojęcie „pracownika", ale także szeroką definicję pracowniczego tytułu obowiązkowych ubezpieczeń społecznych, łącząc obowiązek podlegania obowiązkowym ubezpieczeniom, jako pracownika, z jego aktywnością w ramach stosunku pracy oraz dodatkowo w ramach umowy cywilnoprawnej zawartej przez niego z pracodawcą lub z osobą trzecią, ale wykonywaną na rzecz pracodawcy. Zastosowany w treści tego przepisu zwrot: „wykonuje pracę na rzecz pracodawcy” oznacza, iż praca ta świadczona jest w przebiegu realizacji stosunku prawnego łączącego owego pracodawcę ze zleceniodawcą tych pracowników (vide wyrok SA w Katowicach z 19.06.2019r., sygn. akt III AUa 1816/16). Zastosowanieart. 8 ust. 2a ustawy o systemie ubezpieczeń społecznychwiąże się bezpośrednio z kumulatywnym spełnieniem następujących przesłanek, tj.: praca wykonywana jest na podstawie zawartej z innym niż pracodawca podmiotem umowy agencyjnej, umowy zlecenia lub innej umowy o świadczenie usług, do której zgodnie zKodeksem cywilnymstosuje się przepisy dotyczące zlecenia, albo umowy o dzieło, natomiast faktycznym beneficjentem pracy wykonywanej na podstawie umowy jest pracodawca wykonawcy umowy cywilnoprawnej. Potwierdzeniem powyższego może być m.in. uchwała Sądu Najwyższego z 2.09.2009r. (II UZP 6/09), zgodnie z którą to pracodawca, którego pracownik wykonuje na jego rzecz pracę w ramach umowy o dzieło zawartej z osobą trzecią, jest płatnikiem składek ha ubezpieczenie emerytalne, rentowe, chorobowe i wypadkowe z tytułu tej umowy (art. 8 ust. 2a ustawy z 13 października 1998r. o systemie ubezpieczeń społecznych). Obowiązki płatnika powinny obciążać podmiot, na rzecz którego praca w ramach umowy cywilnoprawnej jest faktycznie świadczona, i który w związku z tym uzyskuje jej rezultaty, unikając obciążeń i obowiązków wynikających z przepisów prawa pracy", a także powołuje się na treść art. 18 ust. laustawy o systemie ubezpieczeń społecznychuzasadniając, z którego "wynika logicznie, że płatnikiem jest pracodawca, a przychód z tytułu umowy cywilnoprawnej jedynie "uwzględnia się" w podstawie wymiaru składek z tytułu stosunku pracy (podobnie w wyrokach SN z 14.01.2010r., I UK 252/09, 22.02.2010r., I UK 259/09, 18.10.2011r., III UK 22/11). Wobec powyższego, zdaniem tutejszego Sądu, status pracownika na gruncie prawa do ubezpieczeń społecznych wyznacza w istocie nie podstawa nawiązania więzi prawnej pomiędzy stronami umowy, ale fakt świadczenia pracy na rzecz określonego podmiotu. Jednocześnie czynnikiem decydującym o tym, na rzecz jakiego podmiotu praca jest de facto wykonywana, jest finalny efekt tej pracy, a ściślej rzecz ujmując ustalenie, który podmiot osiąga w ostatecznym rozrachunku korzyść z wykonania umowy przez pracownika (por. wyrok SA w Poznaniu z 12.12.2018r. III AUa 1133/17). Nie ma przy tym znaczenia, czy osoby zainteresowane godzą się na opisywaną praktykę ich pracodawców. Reżim ubezpieczeń społecznych nie dopuszcza dowolności i swobody zawierania takich umów. Obowiązek ubezpieczenia oznacza, że osoba, której cechy jako podmiotu ubezpieczenia społecznego zostały określone przez ustawę, zostaje objęta ubezpieczeniem i staje się stroną stosunku ubezpieczenia społecznego niezależnie od swej woli, na mocy ustawy. Zasady podlegania określonemu rodzajowi ubezpieczeń społecznych wynikają z przepisów o charakterze bezwzględnie obowiązującym, kreujących stosunek prawny ubezpieczenia społecznego z mocy samego prawa i według stanu prawnego z chwili powstania obowiązku ubezpieczenia. Należy jednocześnie nadmienić, że jak wskazał Sąd Apelacyjny w Szczecinie w wyrokuz dnia 3 czerwca 2019r. sygn. akt III AUa 301/18 (Legalis nr 2180806), nie można automatycznie przyjmować, że w każdym przypadku, gdy praca zleceniobiorcy wykazuje jakikolwiek związek z działalnością własnego pracodawcy, będzie istniał obowiązek zastosowania art. 8 ust. 2a ww. ustawy. Ustawodawca nie wprowadził tutaj fikcji prawneji nie ma podstaw, by w każdym takim przypadku z mocy prawa stwierdzać podleganie ubezpieczeniu społecznemu u pracodawcy. Sąd Okręgowy rozpoznający niniejszą sprawę miał to na uwadze. W ocenie Sądu warto w tym miejscu odnieść się do uchwały Sądu Najwyższego z dnia 26 sierpnia 2021 roku, sygn. akt III UZP 6/21 (Legalis nr 2601863). Sąd Najwyższy wskazał w uzasadnieniu tej uchwały, że o rozszerzonym pracowniczym tytule ubezpieczenia społecznego (polegającego na traktowaniu jako pracowników niektórych zleceniobiorców) można mówić tylko w przypadku finansowania przez pracodawcę wynagrodzenia wypłacanego przez osobę trzecią jego pracownikom za czynności wykonywane przez nich dla tego pracodawcy, choć pod formalnym kierownictwem tej osoby. Tym samym finansowanie przez pracodawcę w jakikolwiek sposób wynagrodzenia z tytułu świadczenia na jego rzecz pracy przez pracownika na podstawie umowy zawartej z osobą trzecią, przemawia ( ale nie przesądza ) za zastosowaniem art. 8 ust. 2a ustawy systemowej, a brak takiego finansowania przemawia przeciwko zastosowaniu tego przepisu, o ile nie stwierdzi się w danym stanie faktycznym dodatkowych okoliczności wskazujących na działania sprzeczne z celami tego przepisu. Dla poszukiwania takich dodatkowych, o istotnym dla rozstrzygnięcia znaczeniu, okoliczności trzeba więc odnieść się do celu przepisu, ponieważ Sąd Najwyższy już na początku rozważań podkreślił, że prawidłowa wykładnia art. 8 ust. 2a ustawy systemowej wymaga wykorzystania wykładni celowościowej w sposób dalej idący niż dotychczas, ponieważ do czasu podjęcia się problematyki zawartej w pytaniu prawnym Sąd Najwyższy nie mierzył się ze stanem faktycznym, w którym tak istotne znaczenie miałyby wzajemne rozliczenia finansowe pomiędzy pracodawcą a osobą trzecią. Mając to na uwadze wskazać należy, zgodnie z argumentacją zawartą w powołanej uchwale, że wprowadzenie omawianej regulacji do porządku prawnego miało na celu wyeliminowanie sytuacji, w którejpracodawca z wykorzystaniem umów cywilnoprawnych starałby się ominąć ograniczenia w zakresie powierzania pracownikom zadań przekraczających normatywny czas pracy, bądź obowiązku odprowadzenia składek od dodatkowo wypracowanego przychodu. Podkreśla się przy tym, że przepis stanowi ochronę dla pracownika w sytuacji, w której pracodawca byłby skłonny powierzyć mu zadania, które i tak wchodzą w zakres jego obowiązków. Pokłosiem tego jest zapobieganie tworzeniu powiązań gospodarczych, w których jeden podmiot przekazuje swoich pracowników (na podstawie umów cywilnoprawnych), innemu podmiotowi, aby za jego pośrednictwem świadczyli pracę na rzecz pracodawcy. Nie można jednak zwrotu ustawowego „na rzecz pracodawcy” sprowadzać wyłącznie do uzyskiwania jakichkolwiek korzyści osiąganych przez pracodawcę. Na gruncie niniejszej sprawy istotny jest też fragment uzasadnienia przedmiotowej uchwały, w którym Sąd Najwyższy odnosi się do mechanizmu, w którym pracownik-zleceniobiorca jest wynagradzany przez osobę trzecią ze środków pozyskanych od pracodawcy na podstawie umowy łączącej pracodawcę z osobą trzecią. Sąd Najwyższy nie bez przyczyny podkreślał, że w procesie wykładni art. 8 ust. 2a ustawy systemowej istotne znaczenie należy przypisać nie tylko bezpośredniemu, ale i pośredniemu finansowaniu przez pracodawcę czynności wykonywanych dla niego przez pracowników działających w charakterze zleceniobiorców. Sąd Najwyższy zwrócił też uwagę, że wykładnia przepisu nie może pomijaćart. 22 § 1 k.p., ponieważ w obydwu przepisach użyto zwrotu „na rzecz pracodawcy”. Objęcie definicją pracownika, dla potrzeb prawa ubezpieczeń społecznych, nie tylko pracowników w znaczeniu, jakie temu pojęciu, nadają przepisykodeksu pracy, ale, także osób zatrudnionych na podstawie umów cywilnoprawnych (agentów, zleceniobiorców, wykonawców dzieła) oznacza jednoczesne, rozszerzenie pracowniczego tytułu obowiązkowego podlegania ubezpieczeniom społecznym, co wpływa na sposób ustalania podstawy wymiaru składek na to ubezpieczenie. Właściwe rozumienie zacytowanego zwrotu zostało też rozwinięte m.in. w uchwale Sądu Najwyższego z dnia 26 sierpnia 2021 roku, sygn. akt III UZP 3/21 (OSNP 2022, nr 2, poz. 17). O ile bowiem uzasadnienie uchwały w sprawie III UZP 6/21 skupiało się bardziej na ujęciu podmiotowym i akcentowało powiązania kapitałowe pomiędzy płatnikiem a podmiotem trzecim, o tyle uzasadnienie uchwały w sprawie III UZP 3/21 wskazuje na ujęcie przedmiotowe. Już na wstępie Sąd Najwyższy zaznaczył, że każdorazowo należy uwzględniać indywidualny dla sprawy kontekst faktyczny, ponieważ przepis ma nieostre brzmienie, które skłania do stosowania wykładni celowościowej w szerszych granicach niż w innych kategoriach spraw z zakresu ubezpieczeń społecznych. Dokonując historycznej analizy stanów faktycznych i poglądów zaprezentowanych na przestrzeni lat (w tym ujętych również w uchwale III UZP 6/21), Sąd Najwyższy skonstatował, że wystarczającą przesłanką zastosowania art. 8 ust. 2a ustawy systemowej jest korzystanie przez pracodawcę z wymiernych rezultatów pracy swojego pracownika, wynagradzanego przez osobę trzecią ze środków pozyskanych od pracodawcy na podstawie umowy łączącej pracodawcę z osobą trzecią. Jak jednak podkreślił, przepływy finansowe mogą mieć różny tytuł i różną postać. Sąd zwrócił uwagę, że należy brać pod uwagę również elementy woli pracodawcy, który nie jest pozbawiony wpływu na to, komu faktycznie osoba trzecia powierzy wykonanie umowy cywilnoprawnej, a co za tym idzie, czy przychód jego pracownika z tytułu umowy cywilnoprawnej zawartej ze zleceniodawcą będzie podlegał obowiązkom z tytułu składek na ubezpieczenia społeczne. Co więcej, w ocenie Sądu Najwyższego nawet wykonywanie umowy zlecenia w innym miejscu niż siedziba pracodawcy, poza godzinami pracy i w zakresie odbiegającym od czynności stanowiących obowiązki pracownicze osoby, która zawarła umowę zlecenia z osoba trzecią, jest bez doniosłości prawnej dla oceny spełnienia warunków do zastosowania art. 8 ust. 2a ustawy systemowej. Nie jest bowiem wymagane, aby pracownik wykonywał w ramach umowy cywilnoprawnej takie same czy nawet podobne czynności do tych, jakie wykonuje w ramach stosunku pracy. Mogą to być czynności o zupełnie odmiennym charakterze Istotne jest, że korzyści z jego pracy uzyskuje pracodawca. Powyższą syntezę poglądów zaprezentowanych w obydwu uchwałach Sądu Najwyższego potwierdza wcześniejszy dorobek judykatury. A więc pracą wykonywaną na rzecz pracodawcy ( art. 8 ust. 2a ustawy systemowej) stanie się zatem taka praca, której rzeczywistym beneficjentem jest pracodawca, bez względu na formalną więź prawną łączącą pracownika z osobą trzecią. Niezależnie od rodzaju wykonywanych czynności przez pracownika wynikających z umowy zawartej z innym podmiotem oraz bez względu na tożsamość rodzaju działalności prowadzonej przez pracodawcę i osobę trzecią, za przesłankę wystarczającą do zastosowania art. 8 ust. 2a ustawy systemowej uznać trzeba korzystanie przez pracodawcę z wymiernych rezultatów pracy swojego pracownika, wynagradzanego przez osobę ze środków pozyskanych od pracodawcy w ramach umowy łączącej go z innym podmiotem ( wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 lutego 2017r.,(...), LEX nr 2238708; postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 13 kwietnia 2021r.,(...), LEX nr 3159886 oraz z dnia 18 listopada 2020r., III UK 439/19, LEX nr 3080586). W ocenie sądu zawarcie umów zlecenia przez płatnika składek zostało dokonane w celu obejścia przepisów art. 6 ust 1 pkt 4, art. 18 ust 1 i ust 3 ustawy systemowej w rozumieniu przepisuart. 58 § 1 k.c., który stanowi, że czynność prawna sprzeczna z ustawą albo mająca na celu obejście ustawy jest nieważna, chyba że właściwy przepis przewiduje inny skutek, w szczególności ten, iż na miejsce nieważnych postanowień czynności prawnej wchodzą odpowiednie przepisy ustawy, skutkuje nieważnością tych umów. Praca wykonywana na rzecz swojego pracodawcy, to praca, którego rzeczywistym beneficjentem jest pracodawca, niezależnie od formalnej więzi łączącej pracownika z osobą trzecią. Oznacza to, że bez względu na rodzaj czynności, wykonywanych przez pracownika, wynikających z umowy, zawartej z osobą trzecią, oraz niezależnie od rodzaju działalności prowadzonej przez pracodawcę i osobę trzecią wystarczającą przesłanką zastosowania art. 8 ust. 2a ustawy systemowej jest korzystanie przez pracodawcę z wymiernych rezultatów pracy swojego pracownika, wynagradzanego przez osobę trzecią (zob. wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z 16.09.2020 r. (III AUa 159/20), wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z 3.06.2019 r. (III AUa 301/18) . Bez wątpienia w przedmiotowej sprawie występuje konstrukcja trójkąta umów w świetle brzmienia cytowanego art. 8 ust. 2a ustawy systemowej. Jak już wskazano powyżej, na gruncie wypracowanej w doktrynie i judykatury jednolitego poglądu wskazany trójkąt umów obejmuje trzy umowy, tj. umowę o pracę; umowę zlecenia między pracownikiem a osobą trzecią oraz umowę o podwykonawstwo między pracodawcą i zleceniodawcą, na podstawie której pracodawca w wyniku umowy o podwykonawstwo przejmuje w ostatecznym rachunku rezultat pracy wykonanej, na rzecz zleceniodawcy (por. wyrok SA w Gdańsku z dnia 18 grudnia 2012 r., sygn. akt AUa 1031/12, LEX 1254347, wyrok SA w Szczecinie z dnia 3 czerwca 2019 r., sygn.. akt III AUa 301/18, LEX 2692949). Z zawartej w dniu 1 kwietnia 2015 roku wŁ.pomiędzy(...) Sp. z o.o.(zwana(...)), a(...) Sp. z o.o.umowy kooperacyjnej, wynikało że została ona zawarta dla realizacji wspólnego celu gospodarczego polegającego na wsparciu w zakresie zatrudnienia poprzez uzyskanie optymalnej struktury pracowniczej dla sieci sprzedażysalonów (...)w oparciu o regionalną strukturę sieci sprzedaży. Pomiędzy spółkami:(...) SP. Z O.O.,(...) SP. Z O.O.,(...) SP. Z O.O.występują istotne powiązania kapitałowe i osobowe w postaci między innymi marki(...)orazT. A.-S., a ostatecznym udziałowcem lub większościowym jestC.ofS.A/S. Podstawą finansowania przez(...) Sp. z o.o.umów zlecenia z jest umowa o świadczenie usług nr(...)(...)zawarta w dniu 30 kwietnia 2015 roku pomiędzy(...) Sp. z o.o.iT. A.-S., prowadzącym pozarolniczą działalność gospodarcząE. (...)T. A.-S.. (...)sp. z o.o. uzyskuje od(...) sp. z o.o.wynagrodzenie prowizyjne wyliczone od sprzedaży.(...) sp. z o.o.płaci(...) sp. z o.o.za promocję i marketing – o czym była mowa w znajdującej się w aktach sprawy umowie franczyzy z dnia 25.03.2015 roku. Z punktu widzenia przepływów finansowych, to pracodawca przekazuje osobie trzeciej środki na sfinansowanie określonego zadania, stanowiącego przedmiot swojej własnej działalności, a osoba trzecia, wywiązując się z przyjętego zobowiązania, zatrudnia pracowników pracodawcy. W takim przypadku pracodawca - w sensie organizacyjnym - jest odbiorcą pracy swoich pracowników, a w sensie prawnym - nabywcą zamówionej przez siebie usługi (dzieła). Tylko w odwrotnym przypadku, gdy pracodawca sprzedaje usługi innemu podmiotowi, które wykonują jego pracownicy, nie ma zastosowania norma zart. 8 ust. 2a ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych(zob. wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z 20.04.2022 r., III AUa 1291/20). Wydaje się zatem, że przepływy finansowe, o których mowa powyżej jak najbardziej miały miejsce i odbywały się w ramach podmiotów związanych umową kooperacyjną zawartą w dniu 1 kwietnia 2015 roku. Ponadto, Sąd Okręgowy zważył, że ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, w tym dowodów z zawieranych umów, osobowych źródeł dowodowych, protokołu kontroli – jasno wynikało, że czynności wykonywane przez zainteresowane w ramach umów cywilnoprawnych miały charakter tożsamy do tych wykonywanych przez nich w ramach zawartej umowy o pracę, a ponadto wykonywane były w tym samym miejscu za zgodą pracodawcy, w tych samych warunkach. Z protokołów przesłuchań pracowników zawartych w aktach kontroli, jak i przesłuchania zainteresowanych i powołanych w sprawie świadków wynikało, że umowa o pracę i umowa cywilnoprawne były zawierane tego samego dnia z daną osobą lub w niedługim okresie po zawarciu umowy o pracę. Umowy zE. A.-S.zawierane były dodatkowo celem uzyskania premii wypłacanej z umowy zlecenia. Praca na podstawie umowy o pracę i umowy zlecenia wykonywana była w tym samym miejscu, czasie, pod nadzorem osoby kierującejsalonami (...). Pracownicy nie byli w stanie odróżnić wykonywania czynności w ramach stosunku pracy i umów zlecenia, nie rozgraniczali ich. Wykonując pracę na podstawie umów zlecenia wykonywali to samo co w ramach umowy o pracę. Ubezpieczone wykonywały prace przy użyciu tych samych narzędzi : komputera, kasy fiskalnej, jednego identyfikatora , na którym znajdowało się jedynie imię i nazwisko i nazwaC.. W grafikach pracy nie było rozbicia poszczególnych obowiązków na umowę o pracę i umowę zlecenia. Ubezpieczone otrzymywały stałe wynagrodzenie z tytułu umowy o pracę, zaś wysokość wynagrodzenia z tytułu umowy zlecenia uzależniona była od wypracowanego w danym miesiącu obrotu. T. A..-S.próbował wykazać swoimi zeznaniami, że sprzedaż oparta była o dwa filary: sprzedaż aktywną i sprzedaż pasywną. W praktyce jednak trudno sobie wyobrazić, aby taki model faktycznie mógł zaistnieć i z powodzeniem funkcjonować. Promowanie oferty, doradzanie i wreszcie sprzedaż towaru to pewien całościowy proces. Trudno zatem uznać, że pewne w/w czynności zainteresowane miałyby wykonywać w ramach umowy zlecenia, a inne w ramach umowy o pracę. Przeprowadzone w niniejszej sprawie postępowanie dowodowe wykazało w sposób jednoznaczny, że finalnym beneficjentem i odbiorcą pracy dla zainteresowanych był pracodawca czyliC.od(...) Sp. z o.o., z którą ubezpieczone miały zawarte umowy o pracę. To ten podmiot winien naliczyć i odprowadzić składki na ubezpieczenia społeczne i zdrowotne od łącznych przychodów osiągniętych z tytułu stosunku pracy (C.od(...) Sp. z o.o.) oraz umowy zlecenia (E. A.-S.). Sytuacja ta niewątpliwie, w ocenie Sądu Okręgowego, wyczerpuje dyspozycję przepisu art. 8 ust 2a ustawy systemowej, a skoro tak, to stosownie do wcześniejszych rozważań, pracodawca jest również płatnikiem składek na ubezpieczenie zdrowotne zainteresowanych. Podkreślić należy, że stosownie do treści art. 66 ust 1 pkt 1a cyt. ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej, obowiązkowi ubezpieczenia zdrowotnego podlegają osoby spełniające warunki do objęcia ubezpieczeniami społecznymi lub ubezpieczeniem społecznym rolników, które są pracownikami w rozumieniuustawy o systemie ubezpieczeń społecznych; przy czym, w myśl przepisu art. 69 ust 1 ustawy, obowiązek ten powstaje i wygasa w terminach określonych w przepisach o ubezpieczeniach społecznych. Przepis art. 66 ust 1 pkt 1a „przenosi” zatem na grunt przepisów ustawy z 27.08.2004 r. konstrukcję uznania za pracownika unormowaną przepisem art. 8 ust 2a ustawy systemowej. Brak odrębnego uregulowania w tej ustawie (w szczególności w przepisach art. 85-86), kto jest płatnikiem składek na ubezpieczenie zdrowotne osoby uznanej za pracownika (w rozumieniu art. 8 ust 2a ustawy systemowej), należy odczytywać jedynie jako potwierdzające regułę wyprowadzaną z art. 32 ustawy systemowej. W przypadku pracowników, o których mowa wart. 8 ust. 2a ustawy z 13.10.1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych, podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne stanowi łączny przychód w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych uzyskany z tytułu zatrudnienia w ramach stosunku pracy oraz umów cywilnoprawnych (zob. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 13.04.2022 r., III AUa 1569/21). Nawet gdyby przyjąć, że w niniejszym postepowaniu brak podstaw do zastosowania art. 8 ust. 2a ustawy systemowej, to i tak decyzja jest prawidłowa, albowiem umowy zlecenia miały charakter pozorny, gdyż jedynie pozorowały podstawę do wypłaty wynagrodzenia wypracowanego w ramach pracowniczego zatrudnienia i miały na celu uniknięcie w ten sposób oskładkowania całości wynagrodzenia. Należy podkreślić, że wynagrodzenie z tytułu umowy zlecenia w rzeczywistości stanowiło składnik wynagrodzenia z tytułu umowy o pracę w postaci premii i .powinno być w całości oskładkowane./por. w tym zakresie postanowienie SN z dnia 18.11.1997, II UKN 326/97, wyrok SN z dnia 30.06.2000 r, II UKN 614/99/ Za obciążeniem obowiązkiem rozliczania i poboru składek, również na ubezpieczenie zdrowotne, tylko jednego podmiotu – pracodawcy, przemawia również zasada racjonalnego działania ustawodawcy. Przyjęcie odmiennej koncepcji (dwóch płatników składek – odrębnie na ubezpieczenie społeczne oraz na ubezpieczenie zdrowotne), skutkowałoby tym, iż to samo zdarzenie (tytuł prawny skutkujący obowiązkiem ubezpieczenia) pociągałoby „podwójne” obciążenie czasowe i ekonomiczne wywołane koniecznością prowadzenia rozliczenia, dokumentacji rozliczeniowej, poboru – nie tylko dla dwóch podmiotów (pracodawca, zleceniodawca), ale również dla ZUS. Przypomnieć trzeba, że zgodnie z art. 81 ust 6 ustawy systemowej, podstawę wymiaru składki na ubezpieczenie zdrowotne pomniejsza się o kwoty składek na ubezpieczenia, emerytalne, rentowe, chorobowe finansowanych przez ubezpieczonych nie będących płatnikami składek, potrąconych przez płatników ze środków ubezpieczonego, zgodnie z przepisami o systemie ubezpieczeń społecznych. Obliczenie składki na ubezpieczenie zdrowotne ubezpieczonych wymaga zatem uprzedniego wyliczenia kwoty składek na ubezpieczenie społeczne. Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy, na podstawieart. 47714§ 1 k.p.c., oddalił odwołania, o czym orzekł, jak w punkcie 1 sentencji wyroku. O kosztach procesu Sąd Okręgowy orzekł w punkcie 2 sentencji wyroku, na podstawieart. 98 §1 k.p.c.w zw. z § 2 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22.10.2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych(tj. Dz.U. z 2018 r., poz.265),wraz z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego za czas od dnia uprawomocnienia się niniejszego orzeczenia do dnia zapłaty (zgodnie zart. 98 § 11k.p.c.), zasądzając odT. A.-S.na rzecz ZUS tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego łączną kwotę 540 zł, w tym w przypadku 1)D. B.– przy w.p.s.773 zł koszty 270 zł , 2)K. S.– przy w.p.s.982 zł koszty 270 zł, przy uwzględnieniu, że każda z dwóch połączonych spraw zachowała swoją odrębność, albowiem decyzja o ich łącznym rozpoznaniu i rozstrzygnięciu miała jedynie charakter techniczny.

15/251000/0004021/U

Sąd Okręgowy w Łodzi

VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

155515300004521_IX_P_000045_2022_Uz_2024-01-08_001

IX P 45/22

2024-01-08 01:00:00.0 CET

2024-01-09 18:30:05.0 CET

2024-01-09 09:18:15.0 CET

15551530

4521

REGULATION, REASON

UZASADNIENIE Pozwem z dnia 19 stycznia 2022 r. powód I. D. domagał się zasądzenia od (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. kwoty 19 565 zł tytułem odszkodowania za dyskryminujące ukształtowanie wynagrodzenia powoda wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty. Ponadto wniósł o ukształtowanie stosunku pracy powoda z pozwaną, wynikającego z umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony z dnia 27 grudnia 2010 r. w ten sposób, że miesię

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Klaudia Suszko" xPublisher="ksuszko" xEditorFullName="Klaudia Suszko" xEditor="ksuszko" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="13" xFlag="published" xVolType="15/551530/0004521/P" xYear="2022" xVolNmbr="000045" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Uzasadnienie+Zarządzenie</xName> <xBlock> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText><xBx> Pozwem z dnia 19 stycznia 2022 r. powód <xAnon>I. D.</xAnon> domagał się zasądzenia od <xAnon> (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością</xAnon> z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon> kwoty 19 565 zł tytułem odszkodowania za dyskryminujące ukształtowanie wynagrodzenia powoda wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty. Ponadto wniósł o ukształtowanie stosunku pracy powoda z pozwaną, wynikającego z umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony z dnia 27 grudnia 2010 r. w ten sposób, że miesięczne wynagrodzenie zasadnicze powoda będzie wynosić 4 200 zł brutto. Nadto powód żądał zasądzenia na swoją rzecz od pozwanej kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. </xBx></xText> <xText><xBx> W uzasadnieniu powód wskazał, że jest pracownikiem pozwanej od 2009 r. Umowa o pracę została zawarta 27 grudnia 2010 r. na czas nieokreślony. Początkowo <xAnon>I. D.</xAnon> pracował w hipermarkecie <xAnon>C.</xAnon> przy <xAnon>ul. (...)</xAnon> I w <xAnon>S.</xAnon>. Z dniem 1 września 2016 r. powód awansował na stanowisko „menedżera sektora produktów świeżych” z wynagrodzeniem zasadniczym w wysokości 3 500 zł brutto miesięcznie. W dniu 1 września 2019 r. powód zawarł z pozwaną porozumienie i zmienił miejsce pracy na hipermarket <xAnon>C.</xAnon> przy <xAnon>ul. (...)</xAnon> w <xAnon>S.</xAnon>. Jednocześnie zmieniono jego stanowisko pracy na „lidera” w dziale mięso, wynagrodzenie pozostawiając na niezmienionym poziomie. Następnie od 1 lipca 2021 r. ponownie zmieniono powodowi stanowisko pracy na „eksperta” w dziale mięso, zaś jego wynagrodzenie zasadnicze zostało podwyższone o 105 zł do kwoty 3 605 zł brutto miesięcznie. Około rok po zmianie miejsca pracy powód dowiedział się, że pracujący z nim w dziale mięso <xAnon>M. Z.</xAnon>, będący jego podwładnym, otrzymuje wynagrodzenie zasadnicze w wysokości 3 930 zł brutto miesięcznie. <xAnon>I. D.</xAnon> wskazał, że porównuje się do sytuacji <xAnon>M. Z.</xAnon>, który jest zatrudniony na stanowisku pracownika seniora, specjalisty. Zakres obowiązków i odpowiedzialność na stanowisku eksperta są zdecydowanie większe niż pracownika seniora, dlatego zdaniem powoda wynagrodzenie powoda powinno być wyższe i wynosić kwotę co najmniej 4 200 zł brutto miesięcznie. Powód posiada wyższe kwalifikacje i staż pracy u pozwanej. Powód wskazał również, że według jego wiedzy pracownicy zatrudnieni u pozwanej na stanowiskach równorzędnych do jego stanowiska otrzymują wynagrodzenia na poziomie co najmniej 4 500mzł brutto. Powód jako podstawę swojego roszczenia wskazał <xLexLink xArt="art. 18" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 18</xLexLink><xSUPx>3d</xSUPx> <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">Kodeksu pracy</xLexLink>. Wartość odszkodowania stanowi różnicę pomiędzy wynagrodzeniem zasadniczym powoda otrzymywanym w okresie od 1 września 2019 r. do 30 czerwca 2021 r. (3 500 zł) oraz od 1 lipca 2021 r. do 30 stycznia r. (3605 zł), a wynagrodzeniem zasadniczym żądanym w pozwie (4 200 zł), w okresie od 01 września 2019 r. do 31 stycznia 2022 r. W drugiej kolejności powód na podstawie <xLexLink xArt="art. 18;art. 18 § 3" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 18 § 3 Kodeksu pracy</xLexLink> wniósł o ukształtowanie jego wynagrodzenia zasadniczego w sposób niedyskryminujący w ten sposób, że miesięczne wynagrodzenie zasadnicze powoda będzie wynosić 4 200 zł brutto</xBx></xText> <xText><xBx> W odpowiedzi na pozew pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. </xBx></xText> <xText><xBx> W uzasadnieniu pozwana podniosła w pierwszej kolejności, że powód w okresie objętym pozwem przebywał na zwolnieniach lekarskich – w 2019 r. przez 14 dni, a w 2020 r. przez 88 dni. Dalej pozwana wskazała, że <xAnon>M. Z.</xAnon> posiada kierunkowe kwalifikacje zawodowe. Wynagrodzenie powoda mieściło się w „widełkach” określonych w Tabelach Wynagradzania stanowiących załącznik do Regulaminu Wynagradzania. Nie jest zaś możliwe dokonanie porównań wynagrodzeń pracowników poszczególnych sklepów, przede wszystkim z uwagi na różne obciążenie pracą. Zdaniem pozwanej powód nie wskazał rzekomych kryteriów dyskryminacyjnych oraz nie przedstawił dowodów na okoliczność „takiego samego” wykonywania obowiązków w odniesieniu do jakiegokolwiek pracownika, lecz wręcz podkreślił w pozwie (porównując się do <xAnon>M. Z.</xAnon>), że jego zakres obowiązków jest inny. </xBx></xText> <xText><xBx>Sąd ustalił następujący stan faktyczny:</xBx></xText> <xText><xBx>1 października 2009 r. <xAnon>I. D.</xAnon> zawarł z Marketem <xAnon>C.</xAnon> Mieszka w <xAnon>S.</xAnon> umowę na czas określony do dnia 30 września 2011 r. Został on zatrudniony na pełen etat na stanowisku specjalisty w dziale mięso w sektorze produktów świeżych - wykrawacz. Z dniem 31 grudnia 2010 r. na mocy porozumienia stron została rozwiązana umowa o pracę zawarta na czas określony z dnia 1 października 2009 r. Następnie <xAnon>I. D.</xAnon> w dniu 27 grudnia 2010 r. zawarł z <xAnon>C.</xAnon> Mieszka umowę o pracę na czas nieokreślony od dnia 1 stycznia 2011 r. na stanowisku specjalisty w dziale mięso w sektorze produktów świeżych – wykrawacz za wynagrodzeniem 2 266 zł. Porozumieniem zmieniającym z dnia 31 sierpnia 2016 r. zmieniono <xAnon>I. D.</xAnon> stanowisko pracy na stanowisko menedżera sektora produktów świeżych, określając wynagrodzenie na poziomie 3 500 zł.</xBx></xText> <xText><xBx>1 września 2019 r. <xAnon>I. D.</xAnon> zmienił miejsce pracy na <xAnon> (...)</xAnon> <xAnon>C.</xAnon> przy <xAnon>ul. (...)</xAnon> w <xAnon>S.</xAnon>. Tego samego dnia zawarto porozumienie, na mocy którego <xAnon>I. D.</xAnon> został zatrudniony na stanowisku lidera w dziale mięso. Z dniem 18 kwietnia 2021 r. pracodawcą <xAnon>I. D.</xAnon> stała się <xAnon> (...) spółka z ograniczona odpowiedzialnością</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> jako następca prawny dotychczasowych pracodawców – marketów należących do grupy <xAnon>C.</xAnon>. 11 maja 2021 r. porozumieniem zmieniającym zmieniono <xAnon>I. D.</xAnon> stanowisko pracy na stanowisko eksperta w dziale mięsa, natomiast wynagrodzenie strony ustaliły na kwotę 3 605 zł brutto miesięcznie.</xBx></xText> <xText><xBx>Dowód: </xBx></xText> <xEnum> <xBullet></xBullet> <xEnumElem> <xText><xBx>umowa o pracę – k. 17 akt osobowych powoda, część B, </xBx></xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText><xBx>porozumienie – k. 25 akt osobowych powoda, część B, </xBx></xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText><xBx>umowa o pracę – k. 26 akt osobowych powoda, część B, </xBx></xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText><xBx>porozumienie – k. 64 akt osobowych powoda, część B, </xBx></xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText><xBx>porozumienie – k. 99 i 100 akt osobowych powoda, część B, </xBx></xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText><xBx>informacja – k. 112 akt osobowych powoda, część B, </xBx></xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText><xBx>porozumienie – k. 113 akt osobowych powoda, część B. </xBx></xText> </xEnumElem> </xEnum> <xText><xBx>1 czerwca 2022 r. strony zawarły porozumienie w sprawie zmiany wynikających z umowy warunków pracy i płacy, na mocy którego <xAnon>I. D.</xAnon> został zatrudniony na stanowisku koordynatora działu mięso, natomiast jego wynagrodzenie zostało określone na kwotę 4 305 zł brutto miesięcznie.</xBx></xText> <xText><xBx>Dowód: porozumienie – k. 109.</xBx></xText> <xText><xBx><xAnon>B. L.</xAnon> była przełożoną powoda. Pracowała jako manager działu mięsnego. <xAnon>I. D.</xAnon> pracował jako lider działu mięsnego. Był zastępcą <xAnon>B. L.</xAnon>. W trakcie jej nieobecności robił zamówienia, przyjmował dostawy, sprawdzał ich jakość, dbał o procedury BHP i procedury dobrej praktyki higienicznej i produkcyjnej. <xAnon>B. L.</xAnon> polecała <xAnon>I. D.</xAnon> przyjmowanie towaru, gdy pracowali razem na tej samej zmianie. Cała produkcja i przyjmowanie towaru odbywa się na pierwszej zmianie. Na drugiej zmianie odbywa się tylko sprzedaż. Zazwyczaj nie zdarzało się, by ktoś inny, niż <xAnon>I. D.</xAnon> i <xAnon>B. L.</xAnon>, przyjmował towar. </xBx></xText> <xText><xBx><xAnon>M. Z.</xAnon> był pracownikiem seniorem. Jest to pracownik, który długo już pracuje w grupie <xAnon>C.</xAnon>. Gdy <xAnon>B. L.</xAnon> przeniosła się do Marketu <xAnon>C.</xAnon> przy <xAnon>ul. (...)</xAnon> w <xAnon>S.</xAnon> (CH <xAnon>T.</xAnon>), <xAnon>M. Z.</xAnon> już tam pracował. Gdy <xAnon>I. D.</xAnon> został przyjęty do pracy w Markecie <xAnon>C.</xAnon> przy <xAnon>ul. (...)</xAnon> I w <xAnon>S.</xAnon>, <xAnon>M. Z.</xAnon> pracował już w CH <xAnon>T.</xAnon>. Stanowiska <xAnon>M. Z.</xAnon> i <xAnon>I. D.</xAnon> nie były takie same. <xAnon>M. Z.</xAnon> nie był zastępcą <xAnon>B. L.</xAnon> i nie prowadził działu. <xAnon>I. D.</xAnon> jako lider w dziale mięso był przełożonym <xAnon>M. Z.</xAnon>. Oprócz wykładania i przygotowania towaru zajmował się przyjmowaniem towaru i koordynowaniem pracy działu – podległych pracowników. Prowadził dokumentację związaną ze współpracą z weterynarią. Zarówno <xAnon>I. D.</xAnon>, jak i <xAnon>M. Z.</xAnon> mają kwalifikacje rzeźnika, przy czym <xAnon>I. D.</xAnon> oprócz pracy rzeźnika wykonywał obowiązki lidera. Jego zakres odpowiedzialności był większy od zakresu odpowiedzialności <xAnon>M. Z.</xAnon>, który nie jest z wykształcenia rzeźnikiem. <xAnon>M. Z.</xAnon> zajmuje się otwarciem działu, wyłożeniem towaru, produkuje białą kiełbasę i obsługuje wędzarnię. <xAnon>M. Z.</xAnon> zarabiał więcej od <xAnon>I. D.</xAnon>. Różnica w wynagrodzeniach <xAnon>I. D.</xAnon> i <xAnon>M. Z.</xAnon> wynikała z systemu podwyżek. Podwyżki były przewidziane dla pracowników – od liderów, poczynając w dół, podwyżki miały charakter procentowy i obejmowały pracowników obecnych aktualnie w pracy (nie obejmowały pracowników przebywających na długotrwałych zwolnieniach lekarskich). Kierownicy co do zasady nie otrzymywali podwyżek. Wynagrodzenie zasadnicze <xAnon>I. D.</xAnon> było niższe niż wynagrodzenie <xAnon>M. Z.</xAnon>. Gdy <xAnon>I. D.</xAnon> rozpoczął pracę w CH <xAnon>T.</xAnon>, <xAnon>B. L.</xAnon> nie mogła samodzielnie podwyższyć jego wynagrodzenia, które pozostało na niezmienionym poziomie w stosunku do otrzymywanego w toku pracy w Markecie przy <xAnon>ul. (...)</xAnon> I w <xAnon>S.</xAnon>. Zastępcy <xAnon>B. L.</xAnon>, w tym <xAnon>I. D.</xAnon>, nie otrzymywali premii rocznej.</xBx></xText> <xText><xBx><xAnon> (...)</xAnon> w CH <xAnon>T.</xAnon> w <xAnon>S.</xAnon> znajduje się wśród 15 największych marketów <xAnon>C.</xAnon>. </xBx></xText> <xText><xBx>Aktualnie <xAnon>M. Z.</xAnon> jest zatrudniony jako specjalista w dziale mięso, a <xAnon>I. D.</xAnon> jako ekspert w dziale mięso. Do zadań specjalisty <xAnon>M. Z.</xAnon> należy rozbiór i przygotowanie mięsa, dbanie o wygląd działu, obsługa klienta, dbanie o prawidłową rotację towaru, pomaganie liderowi lub ekspertowi działu. Do obowiązków eksperta należy wspieranie managera działu, delegowanie zadań na pracowników i ich egzekwowanie, w razie potrzeby obsługa klientów. Jeżeli ekspert posiada umiejętności to pracuje przy rozbieraniu i wykładaniu mięsa. Ponadto wykonuje zamówienia, inwentaryzacje, wyjaśnia straty. Jedną z przyczyn zróżnicowania wynagrodzenia powoda i <xAnon>M. Z.</xAnon> mógł być dwuletni okres braku podwyżek dla powoda, który przebywał na długiej absencji chorobowej od marca 2018 r. do sierpnia 2019 r. W tym okresie podwyżki były negocjowane ze związkami zawodowymi. Pracownicy w tym czasie otrzymywali podwyżki głównie związane z kryterium stażowym. Podwyżki były negocjowane ze związkami zawodowymi do poziomu lidera i objęły one <xAnon>M. Z.</xAnon>. <xAnon>I. D.</xAnon> w tym czasie był managerem w sklepie w CH <xAnon>M.</xAnon> i nie dotyczyły go podwyżki negocjowane. <xAnon>M. Z.</xAnon> i powód pracowali na różnych stanowiskach. Nie jest regułą w <xAnon>C.</xAnon> Polska, że przełożeni zarabiają więcej od podwładnych. </xBx></xText> <xText><xBx> Dowód:</xBx></xText> <xText><xBx> - zeznania świadka <xAnon>B. L.</xAnon> – k. 113-114,</xBx></xText> <xText><xBx> - zeznania świadka <xAnon>J. T.</xAnon> – k. 115-116.</xBx></xText> <xText><xBx><xAnon>I. D.</xAnon> jest zatrudniony u pozwanej od 2009 r. Przez pierwsze trzy miesiące pracował jako rzeźnik w markecie <xAnon>C.</xAnon> w <xAnon> Centrum Handlowym (...)</xAnon> w <xAnon>S.</xAnon>. Następnie pracował jako lider w dziale mięso. Wszyscy pracownicy poniżej stanowiska lidera jemu podlegali. Nie była prowadzona produkcja, to znaczy nie było rozbieranych półtusz na elementy. Nie było produkcji wędlin. Jego przełożoną była <xAnon>B. L.</xAnon> do 2018 r., gdy przeniosła się do <xAnon> sklepu (...)</xAnon> w <xAnon> centrum handlowym (...)</xAnon>. Do momentu awansu na kierownika po odejściu <xAnon>B. L.</xAnon>, <xAnon>I. D.</xAnon> zarabiał 3 100 zł brutto miesięcznie. Gdy awansował na kierownika jego pensja została podwyższona do 3 500 zł. Jego podwładni zarabiali mniej, zarówno wtedy kiedy był liderem i kierownikiem w CH <xAnon>M.</xAnon>. Później <xAnon>I. D.</xAnon> uległ wypadkowi przy pracy i przebywał na zwolnieniu lekarskim przez około 9 miesięcy. Gdy zakończył się okres zwolnienia, <xAnon>I. D.</xAnon> zaczął pracę w <xAnon> sklepie (...)</xAnon> w CH <xAnon>T.</xAnon> jako lider działu mięso z tym samym wynagrodzeniem w kwocie 3 500 zł miesięcznie. Nie otrzymywał dodatków stażowych, natomiast otrzymywał premię kwartalną. Jego wynagrodzenie składało się z płacy zasadniczej w wysokości 3 500 zł. Premia była cykliczna, chociaż do jej przyznania brane były pod uwagę były rezultaty pracy. Premia stanowiła wartość procentową wynagrodzenia. <xAnon>M. Z.</xAnon> pracował dłużej od <xAnon>I. D.</xAnon> w <xAnon> sklepie (...)</xAnon> w CH <xAnon>T.</xAnon>. Gdy <xAnon>I. D.</xAnon> rozpoczął pracę w CH <xAnon>T.</xAnon>, liderem działu mięso, oprócz niego, była również <xAnon>J. K.</xAnon>. <xAnon>I. D.</xAnon> dzielił się z nią obowiązkami. Zakres obowiązków <xAnon>I. D.</xAnon> i <xAnon>J. K.</xAnon> był taki sam. <xAnon>M. Z.</xAnon> nie zajmował się składaniem zamówień, gdyż powyższym zajmują się liderzy. <xAnon>M. Z.</xAnon> zajmował się przygotowaniem i częściowo rozbiorem mięsa, produkcją kiełbasy białej. Miał wiedzę na temat tego, co znajduje się w magazynie, w jakiej ilości i z jakim terminem przydatności do spożycia. Jego zadaniem było przygotowanie i wyłożenie mięsa oraz posprzątanie działu. Nie zajmował się drobiem, gdyż wykładała go <xAnon>J. K.</xAnon> oraz szeregowi pracownicy. <xAnon>M. Z.</xAnon> sprzedawał mięso, gdy zaszła taka potrzeba. <xAnon>I. D.</xAnon> zajmował się przygotowaniem ekspozycji. Jeżeli na zmianie pracowała kierowniczka i druga liderka, to powód wykładał i przygotowywał towar, jak również produkował białą kiełbasę. Jeżeli nie pracował <xAnon>M. Z.</xAnon>, to powód zajmował się produkcją kiełbasy i przygotowaniem mięsa. Do obowiązków <xAnon>I. D.</xAnon> należy przyjęcie towaru. Dostawców bezpośrednich obsługuje pracownik działu przyjęcia towarów, a powód jest przy tym obecny, gdyż potwierdza jakość i ilość towaru. <xAnon>I. D.</xAnon> pracując jako kierownik, nie otrzymał podwyżki. <xAnon>M. Z.</xAnon> nie składa zamówień, a ponadto nie obsługuje komputera. Czynności te wykonuje <xAnon>I. D.</xAnon>. Tylko on i <xAnon>J. K.</xAnon> kontrolują stan towaru i zapewniają jego ciągłość. <xAnon>I. D.</xAnon> wykłada towar, czego nie robi <xAnon>M. Z.</xAnon>. <xAnon>I. D.</xAnon> ma o 50% więcej obowiązków niż <xAnon>M. Z.</xAnon>. Obecnie <xAnon>I. D.</xAnon> jest zatrudniony na stanowisku koordynatora działu.</xBx></xText> <xText><xBx>Dowód:</xBx></xText> <xText><xBx>- zeznania świadka <xAnon>J. K.</xAnon> – k. 151-152;</xBx></xText> <xText><xBx>- przesłuchanie powoda – k. 121-122v.</xBx></xText> <xText><xBx>Na mocy porozumienia zmieniającego z 15 grudnia 2017 r. <xAnon>J. K.</xAnon> z dniem 1 stycznia 2018 r. została zatrudniona na stanowisku lidera w dziale mięso w Markecie <xAnon>C.</xAnon> Bohaterów <xAnon>W.</xAnon>. Na mocy kolejnego porozumienia zmieniającego od 1 czerwca 2019 r. wynagrodzenie <xAnon>J. K.</xAnon> zostało określone na kwotę 4 650 zł miesięcznie. Z kolei zgodnie z porozumieniem z 24 marca 2021 r. od 1 kwietnia 2021 r. <xAnon>J. K.</xAnon> została zatrudniona na stanowisku Lidera – Szefa w dziale <xAnon> (...)</xAnon>.</xBx></xText> <xText><xBx><xAnon>J. K.</xAnon> w okresie od 1 września 2019 r. do 31 sierpnia 2021 r. otrzymywała wynagrodzenie w kwocie 4.650 zł na stanowisku lidera w dziale wędliny/sery. Jej wynagrodzenie było najwyższe w gronie liderów zatrudnionych w Markecie <xAnon>C.</xAnon> przy <xAnon>ul. (...)</xAnon> w <xAnon>S.</xAnon>. <xAnon>I. D.</xAnon> otrzymywał najniższe wynagrodzenie spośród liderów działów począwszy od 1 lipca 2021 r. (najniższe wynagrodzenie – 3 750 zł). Jego wynagrodzenie nie było, w odróżnieniu od wynagrodzeń innych liderów (z wyjątkiem <xAnon>J. K.</xAnon> – 4 650 zł) podwyższane w okresie od 1 września do 2019 r. do 30 czerwca 2021 r. i było niższe niż wynagrodzenia większości liderów o ponad 200 zł. </xBx></xText> <xText><xBx>Dowód:</xBx></xText> <xText><xBx> - porozumienie – k. 123 akt osobowych <xAnon>J. K.</xAnon>, część B,</xBx></xText> <xText><xBx>- porozumienie – k. 131 akt osobowych <xAnon>J. K.</xAnon>, część B,</xBx></xText> <xText><xBx>- porozumienie – k. 150 akt osobowych <xAnon>J. K.</xAnon>, część B,</xBx></xText> <xText><xBx>- zestawienie wynagrodzeń liderów – k. 127.</xBx></xText> <xText><xBx><xAnon>M. Z.</xAnon> początkowo był zatrudniony u pozwanej na stanowisku pracownika seniora, a jego wynagrodzenie zostało określone na kwotę 3.930 zł brutto miesięcznie. Z dniem 1 lipca 2021 r. jest zatrudniony u pozwanej na stanowisku specjalisty w dziale mięso. Jego wynagrodzenie wynosi 3.989 zł brutto miesięcznie a od 1 września 2022 r. – 4 418 zł.</xBx></xText> <xText><xBx>Dowód:</xBx></xText> <xText><xBx> - porozumienie – k. 28 akt osobowych <xAnon>M. Z.</xAnon>, część B,</xBx></xText> <xText><xBx> - porozumienie – k. 60 akt osobowych <xAnon>M. Z.</xAnon>, część B,</xBx></xText> <xText><xBx> - porozumienie – k. 69 akt osobowych <xAnon>M. Z.</xAnon>, część B.</xBx></xText> <xText xALIGNx="left"> <xBx>Sąd zważył, co następuje:</xBx></xText> <xText><xBx>Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w przeważającej części.</xBx></xText> <xText><xBx>Sąd ustalił stan faktyczny na podstawie całokształtu zgromadzonego materiału dowodowego, który oceniony został w myśl dyspozycji <xLexLink xArt="art. 233;art. 233 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 233 § 1 k.p.c.</xLexLink> Sąd dał wiarę wszystkim dowodom ze źródeł nieosobowych. Autentyczność i rzetelność dokumentów nie była kwestionowana przez strony, a Sąd również nie powziął wątpliwości co do prawdziwości ich treści. Sąd dał także wiarę dowodom ze źródeł osobowych. Przemawiało to za przyznaniem waloru wiarygodności dowodowi z przesłuchania powoda oraz zeznaniom świadków, a ustalenia stanu faktycznego Sąd oparł o to co spójnie i logicznie wynikało z owych dowodów ze źródeł osobowych, a nadto znajdowało potwierdzenie w dowodach z dokumentów – przede wszystkim z akt osobowych pracowników pozwanej.</xBx></xText> <xText><xBx>Należy podkreślić, że okoliczności faktyczne w znacznej mierze nie były między stronami sporne. Niespornym było, iż powód otrzymywał niższe wynagrodzenie niż <xAnon>M. Z.</xAnon> i <xAnon>J. K.</xAnon>. Natomiast główną sporną kwestią było to, czy <xAnon>I. D.</xAnon> był nierówno traktowany w zakresie wynagradzania w porównaniu do innych pracowników, przy czym wynagrodzenie powoda – co podnosiła pozwana – mieściło się w ramach tzw. widełek określonych Tabelach Wynagradzania stanowiących załącznik do Regulaminu Wynagradzania pozwanej. Kwestią sporną zatem w niniejszej sprawie była okoliczność, czy pomimo tego, że powód był zatrudniony na tym stanowisku co <xAnon>J. K.</xAnon> oraz wykonujący te same obowiązki, co jego podwładny <xAnon>M. Z.</xAnon>, powinien otrzymywać wynagrodzenie niższe od obu tych osób oraz czy taka sytuacja stanowiła naruszenie zasady równego traktowania w zatrudnieniu i czy w związku z tym <xAnon>I. D.</xAnon> należy się wyrównanie tego wynagrodzenia do żądanego przez niego poziomu za sporny okres.</xBx></xText> <xText>Żądania powoda oparte było na przepisach <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">Kodeksu pracy</xLexLink> odnoszących się do nierównego traktowania pracowników. <xAnon>I. D.</xAnon> dochodził bowiem od pozwanej odszkodowania z tytułu nierównego traktowania na podstawie <xLexLink xArt="art. 18" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 18</xLexLink><xSUPx>3d</xSUPx> <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">k.p.</xLexLink>, w myśl którego, osoba, wobec której pracodawca naruszył zasadę równego traktowania w zatrudnieniu, ma prawo do odszkodowania w wysokości nie niższej niż minimalne wynagrodzenie za pracę, ustalane na podstawie odrębnych przepisów.</xText> <xText><xBx>Zgodnie z treścią <xLexLink xArt="art. 11(2)" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 11<xSUPx>2 </xSUPx>k.p.</xLexLink> pracownicy mają równe prawa z tytułu jednakowego wypełniania takich samych obowiązków; dotyczy to w szczególności równego traktowania mężczyzn i kobiet w zatrudnieniu. W wyroku z dnia 2 października 2012 r. (sygn. akt II PK 82/12, OSNP 2013 nr 17-18, poz. 202) Sąd Najwyższy wyjaśnił, że <xLexLink xArt="art. 112" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 112 k.p.</xLexLink> wyraża zasadę równych praw pracowników z tytułu jednakowego wypełniania takich samych obowiązków, w tym prawa do równej płacy za równą pracę, ze szczególnym podkreśleniem równych praw pracowników bez względu na płeć. Do kategorii podmiotów objętych tym przepisem należą więc pracownicy charakteryzujący się wspólną cechą istotną (relewantną), jaką jest jednakowe pełnienie takich samych obowiązków. Wynika z tego, po pierwsze – że dopuszczalne jest różnicowanie praw pracowników, którzy bądź pełnią inne obowiązki, bądź takie same, ale niejednakowo; oraz po drugie – iż sytuacja prawna pracowników może być różnicowana ze względu na odmienności wynikające z ich cech osobistych (predyspozycji) i różnic w wykonywaniu pracy (dyferencjacja).</xBx></xText> <xText><xBx>Z zasadą równego traktowania nie jest tożsama zasada niedyskryminacji (<xLexLink xArt="art. 113" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 113 k.p.</xLexLink>). Zgodnie bowiem z tym przepisem, jakakolwiek dyskryminacja w zatrudnieniu, bezpośrednia lub pośrednia, w szczególności ze względu na płeć, wiek, niepełnosprawność, rasę, religię, narodowość, przekonania polityczne, przynależność związkową, pochodzenie etniczne, wyznanie, orientację seksualną, a także ze względu na zatrudnienie na czas określony lub nieokreślony albo w pełnym lub w niepełnym wymiarze czasu pracy – jest niedopuszczalna. W rozumieniu tego przepisu dyskryminacją nie jest więc każde nierówne traktowanie danej osoby lub grupy w porównaniu z innymi, ale takie, które występuje ze względu na ich indywidualną cechę przejawiającą się w pewnej odrębności, które to różnicowanie nie jest uzasadnione z punktu widzenia obiektywnych wartości, przy uwzględnieniu, że punktem wyjścia pozostawać powinna sprawiedliwość traktowania oparta na równości wszystkich, którzy znajdują się w takiej samej (relewantnej) sytuacji faktycznej lub prawnej. Inaczej mówiąc, dyskryminacją w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 113" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 113 k.p.</xLexLink> nie jest nierówne traktowanie pracowników z jakiejkolwiek przyczyny, ale ich zróżnicowanie ze względu na odmienności, o których przepis ten stanowi. Ścisły związek pomiędzy zasadami wyrażonymi w <xLexLink xArt="art. 112;art. 113" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 112 i art. 113 k.p.</xLexLink> polega na tym, że jeśli pracownicy, mimo że wypełniają tak samo jednakowe obowiązki, traktowani są nierówno ze względu na przyczyny określone w <xLexLink xArt="art. 113" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 113 k.p.</xLexLink> (<xLexLink xArt="art. 183 a;art. 183 a § 1" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 183a § 1 k.p.</xLexLink>), wówczas mamy do czynienia z dyskryminacją. Jeżeli jednak nierówność nie jest podyktowana zakazanymi przez ten przepis kryteriami, wówczas można mówić jedynie o naruszeniu zasady równego traktowania pracowników. Powyższe powoduje istotne konsekwencje, gdyż przepisy <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">Kodeksu pracy</xLexLink> odnoszące się do dyskryminacji nie mają zastosowania w przypadkach nierównego traktowania niespowodowanego przyczyną uznaną za podstawę dyskryminacji (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 18 sierpnia 2009 r., I PK 28/09, Monitor Prawa Pracy 2010 nr 3, s. 148-151; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 18 kwietnia 2012 r., II PK 196/11, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 maja 2012 r., II PK 227/11, OSNP 2013 nr 9-10, poz. 107 oraz przywołany w nich dorobek judykatury). </xBx></xText> <xText><xBx>Przepis <xLexLink xArt="art. 11(2)" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 11<xSUPx>2</xSUPx> k.p.</xLexLink> wyraża zasadę równego traktowania wszystkich pracowników, którzy wypełniają jednakowo takie same obowiązki, a więc prawa do równej płacy za równą pracę oraz prawa do takich samych świadczeń z tytułu jednakowego wypełniania takich samych obowiązków. Przepis ten zakłada zatem różnicowanie praw pracowników ze względu na odmienności wynikające z ich cech osobistych i różnic w wykonywaniu pracy. Przepis <xLexLink xArt="art. 11(2)" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 11<xSUPx>2</xSUPx> k.p.</xLexLink> nie pozwala na różnicowanie wynagrodzeń pracowników zatrudnionych w tym samym zakładzie pracy ze względu na inne przyczyny niż wynikające z niego. Różnice w wynagrodzeniu zasadniczym mogą wynikać wyłącznie z różnic w zakresie obowiązków i wykonywanej pracy. Inne okoliczności pozostają bez znaczenia dla uzasadnienia różnicowania wynagrodzenia jednakowo pracujących pracowników.</xBx></xText> <xText><xBx>Przenosząc powyższe na realia niniejszej sprawy, zważyć należy, że w sprawie nie mamy do czynienia z dyskryminacją pracownika z uwagi na cechy enumeratywnie wymienione w przywołanych przepisach <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">kodeksu pracy</xLexLink>. Niemniej, w ocenie Sądu, powód zasadnie dochodził roszczenia odszkodowawczego w oparciu o naruszenie przez pracodawcę zasad równego traktowania z dalej opisanych względów.</xBx></xText> <xText><xBx>Jak stanowi <xLexLink xArt="art. 18" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 18</xLexLink><xSUPx>3d </xSUPx><xLexLink xArt="§ 1" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">§ 1 k.p.</xLexLink>, osoba, wobec której pracodawca naruszył zasadę równego traktowania w zatrudnieniu, ma prawo do odszkodowania w wysokości nie niższej niż minimalne wynagrodzenie za pracę, ustalane na podstawie odrębnych przepisów. Co szczególnie istotne, w myśl aktualnego stanowiska Sądu Najwyższego „pod pojęciem "zasady równego traktowania w zatrudnieniu" z <xLexLink xArt="art. 18" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 18</xLexLink><xSUPx>3d</xSUPx> <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">k.p.</xLexLink> należy rozumieć zarówno dyskryminację ze względu na niedozwolone kryterium różnicujące (<xLexLink xArt="art. 18" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 18</xLexLink><xSUPx>3a</xSUPx> <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">k.p.</xLexLink>), jak i inne przypadki nierównego traktowania w zatrudnieniu” (zob. postanowienie SN z 21.06.2022 r., II PSK 310/21, LEX nr 3453096).</xBx></xText> <xText><xBx>Podstawy prawnej wyrównania wynagrodzenia należy upatrywać się także w podstawie kontraktowej, a więc w regulacji <xLexLink xArt="art. 471" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 471 k.c.</xLexLink> w związku z <xLexLink xArt="art. 300" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 300 k.p.</xLexLink> Wskazać bowiem należy, że obowiązek równego traktowania pracowników, którzy jednakowo wypełniają takie same obowiązki jest obowiązkiem pracodawcy wynikającym ze stosunku pracy, a naruszenie tego obowiązku może powodować odpowiedzialność odszkodowawczą pracodawcy na ogólnych zasadach odpowiedzialności kontraktowej (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 18 września 2014 r., sygn. akt III PK 136/13, OSP 2015 nr 9, poz. 85). </xBx></xText> <xText><xBx>Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 78;art. 78 § 1" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 78 § 1 k.p.</xLexLink> wynagrodzenie za pracę powinno być tak ustalone, aby odpowiadało w szczególności rodzajowi wykonywanej pracy i kwalifikacjom wymaganym przy jej wykonywaniu, a także uwzględniało ilość i jakość świadczonej pracy.</xBx></xText> <xText><xBx>Przepis <xLexLink xArt="art. 18" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 18</xLexLink><xSUPx>3c</xSUPx> <xLexLink xArt="§ 1" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">§ 1 k.p.</xLexLink> stanowi, że pracownicy mają prawo do jednakowego wynagrodzenia za jednakową pracę lub za pracę o jednakowej wartości. Wynagrodzenie to obejmuje wszystkie składniki wynagrodzenia, bez względu na ich nazwę i charakter, a także inne świadczenia związane z pracą, przyznawane pracownikom w formie pieniężnej lub w innej formie niż pieniężna (<xLexLink xArt="art. 18" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 18</xLexLink><xSUPx>3c</xSUPx> <xLexLink xArt="§ 2" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">§ 2 k.p.</xLexLink>). Pracami o jednakowej wartości są zaś prace, których wykonywanie wymaga od pracowników porównywalnych kwalifikacji zawodowych, potwierdzonych dokumentami przewidzianymi w odrębnych przepisach lub praktyką i doświadczeniem zawodowym, a także porównywalnej odpowiedzialności i wysiłku (<xLexLink xArt="art. 18" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 18</xLexLink><xSUPx>3c</xSUPx> <xLexLink xArt="§ 3" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">§ 3 k.p.</xLexLink>).</xBx></xText> <xText><xBx>Wprawdzie, rzeczywiście pozwana ma rację, iż nie jest możliwe porównywanie sytuacji powoda do sytuacji <xAnon>M. Z.</xAnon>. Jego zakres obowiązków różnił się bowiem od zakresu obowiązków powoda, co już samo w sobie, w myśl <xLexLink xArt="art. 11(2)" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 11<xSUPx>2</xSUPx> k.p.</xLexLink> wykluczało możliwość dopasowania powoda do ww. osoby. Jak zostało ustalone, powód był przełożonym <xAnon>M. Z.</xAnon>. Przesłuchani w sprawie świadkowie potwierdzili, iż stanowiska <xAnon>I. D.</xAnon> i <xAnon>M. Z.</xAnon> nie były takie same w okresie spornym. <xAnon>I. D.</xAnon> był zatrudniony na stanowisku lidera w dziale mięso, natomiast <xAnon>M. Z.</xAnon> na stanowisku specjalisty w dziale mięso. Obaj wykonywali tożsame czynności związane z przygotowaniem towaru do sprzedaży. Obaj posiadali uprawnienia rzeźnika. Jednakże to powód prowadził dział, czego nie robił <xAnon>M. Z.</xAnon>. <xAnon>M. Z.</xAnon> nie składał zamówień, a ponadto nie obsługiwał komputera. Czynności te wykonywał wyłącznie powód. Tylko powód kontrolował stan towaru i zapewnia jego ciągłość. Powód wykładał towar, czego nie robi <xAnon>M. Z.</xAnon>. Zakres odpowiedzialności <xAnon>I. D.</xAnon> był znacznie szerszy od zakresu odpowiedzialności <xAnon>M. Z.</xAnon>. Należy wskazać, iż sam fakt, że powód był i nadal pozostaje przełożonym <xAnon>M. Z.</xAnon> nie przesądza, by wynagrodzenie <xAnon>I. D.</xAnon> powinno być wyższe. Zauważyć również należy, iż jak sam zeznał powód, staż pracy <xAnon>M. Z.</xAnon> w <xAnon> sklepie (...)</xAnon> w CH <xAnon>T.</xAnon> był dłuższy niż staż powoda. Ta okoliczność mogła stanowić usprawiedliwioną przyczynę różnicowania stawek wynagrodzenia obu pracowników działu mięso w sytuacji, gdy pozwana nie przewidywała wypłaty dodatku stażowego. Niemniej jednak o ile powód legitymował się mniejszym stażem pracy od <xAnon>M. Z.</xAnon>, o tyle jednak pozwana nie wykazała, aby ta okoliczność decydowała o zróżnicowaniu wynagrodzeń obu pracowników, zwłaszcza w sytuacji, gdy powód miał dodatkowe obowiązki związane z kierowaniem działem. </xBx></xText> <xText><xBx>Niezależnie od powyższego, Sąd porównując sytuację powoda dokonał odpowiedniego dopasowania pracowników o porównywalnej sytuacji, wykluczającej dyferencjację zarobkową, mając na uwadze przede wszystkim sytuację <xAnon>J. K.</xAnon>, która obok powoda była drugim liderem w dziale mięso i z którą powód współpracował w dziale dzieląc tożsame obowiązki związane z kierowaniem działem. Sąd miał na uwadze, że już w pozwie <xAnon>I. D.</xAnon> zwrócił uwagę na fakt, że pracownicy zatrudnieni u pozwanej na porównywalnych stanowiskach otrzymują wynagrodzenie wyższe niż powód.</xBx></xText> <xText><xBx>Pozwana nie wskazała, z jakich względów, z jakich druga liderka w dziale otrzymywała wynagrodzenie na dużo wyższym poziomie niż powód. Nawet jeśli przyjmować, że kształtując zarobki liderów pracodawca kierował się kryterium stażowym, musiałby uzasadnić zróżnicowanie wynagrodzeń tych pracowników porzez wykazanie, że staż pracy przekładał się bezpośrednio na jakość bądź ilość świadczonej przez nich pracy. Na tę okoliczność pozwana nie naprowadziła żadnych dowodów. Na taki rozkład ciężaru dowodu Sąd Najwyższy wskazywał między innymi w wyrokach: z 7 lutego 2018 r., w sprawie II PK 22/17 (opubl. w MoPr <xAnon> (...)</xAnon>, z 21 marca 2019 r. w sprawie II PK 324/17 (niepubl.) i z 14 marca 2019 r. w sprawie II PK 310/17 (opubl. w OSP 2021/5/37).</xBx></xText> <xText><xBx>Przepis <xLexLink xArt="art. 112" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 112 k.p.</xLexLink> wyrażający zasadę równego traktowania wszystkich pracowników wyraża nakaz równej płacy pracowników wypełniających jednakowo takie same obowiązki. W niniejszej sprawie pozwana nie sprostała wykazaniu, aby dysproporcja między wynagrodzeniem zasadniczym powoda, a wynagrodzeniem <xAnon>J. K.</xAnon> była uzasadniona zakresem ich obowiązków, odpowiedzialności, kwalifikacjami, faktycznie wykonywaną pracą, jej jakością czy wartością. Warto przy tym podkreślić, że „ciężar udowodnienia naruszenia zakazu dyskryminacji, o którym mowa w <xLexLink xArt="art. 18" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 18</xLexLink><xSUPx>3b</xSUPx> <xLexLink xArt="§ 1" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">§ 1 k.p.</xLexLink>, jest podzielony pomiędzy pracownika a pracodawcę. Dopiero w razie przytoczenia przez pracownika takich okoliczności faktycznych, które uprawdopodobnią nie tylko to, że jest on lub był traktowany mniej korzystnie od innych pracowników, ale również tego, że zróżnicowanie jest lub było spowodowane niedozwoloną przyczyną, powoduje przejście na pracodawcę ciężaru wykazania (udowodnienia), że nierówne traktowanie - jeżeli faktycznie nastąpiło - było obiektywnie usprawiedliwione i nie wynikało z przyczyn pozwalających na przypisanie mu działania dyskryminującego pracownika” (postanowienie SN z dnia 30 czerwca 2020 r., sygn. akt I NSNp 3/19, LEX nr 3025246). Wydaje się, że odpowiednio pracodawca winien wykazać, że samo nierówne (niedyskryminujące) traktowanie było uzasadnione obiektywnymi i zgodnymi z prawem przesłankami. </xBx></xText> <xText><xBx>Pozwana twierdziła, że powód nie wskazał żadnego niedozwolonego kryterium różnicowania. Było to jednak niewystarczające do stwierdzenia, że ustalenie wynagrodzenia powoda na poziomie niższym od dwóch pracowników tego samego działu miało uzasadniony i racjonalny charakter. Pozwana nie naprowadziła dowodów mogących uwolnić ją od odpowiedzialności odszkodowawczej za nierówne traktowanie powoda w zatrudnieniu.</xBx></xText> <xText><xBx>Jak podnosi się słusznie w doktrynie „nierówne traktowanie jest konieczną i zarazem wystarczającą przesłanką nabycia przez pracownika prawa do odszkodowania” (tak np. E. Maniewska [w:] K. Jaśkowski, E. Maniewska, Kodeks pracy. Komentarz aktualizowany, LEX/el. 2023, art. 18(3(a)), art. 18(3(b)), art. 18(3(c)), art. 18(3(d)), art. 18(3(e))). Sąd Najwyższy potwierdził powyższe wydając wyrok z dnia 6.10.2021 r. w sprawie o sygn. akt I PSKP 21/21 (OSNP 2022, nr 6, poz. 56), gdzie skonstatował, iż „pracownik nabywa prawo do odszkodowania na podstawie <xLexLink xArt="art. 18" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 18</xLexLink><xSUPx>3d</xSUPx> <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">k.p.</xLexLink> wtedy, gdy zostanie spełniona jedyna, wymieniona w tym przepisie, przesłanka odpowiedzialności odszkodowawczej, a mianowicie zostanie wykazane, że pracodawca naruszył wobec pracownika zasadę równego traktowania w zatrudnieniu”. Przypomnieć trzeba, że zgodnie z treścią <xLexLink xArt="art. 18" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 18</xLexLink><xSUPx>3d </xSUPx><xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">k.p.</xLexLink> osoba, wobec której pracodawca naruszył zasadę równego traktowania w zatrudnieniu, ma prawo do odszkodowania w wysokości nie niższej niż minimalne wynagrodzenie za pracę, ustalane na podstawie odrębnych przepisów. Co istotne, uznanie odpowiedzialności na gruncie tego przepisu nie wymaga ustalenia przez Sąd świadomości pracodawcy dokonania naruszenia przepisów prawnych lub też wykazania winy w znaczeniu subiektywnym (tak J. Iwulski, W. Sanetra, <xIx>Kodeks pracy. Komentarz</xIx>, Warszawa 2013, s. 149). </xBx></xText> <xText><xBx>Powód dochodził kwoty 19 565 zł tytułem odszkodowania, stanowiącego różnicę pomiędzy wynagrodzeniem zasadniczym faktycznie otrzymywanym (3 500 zł od 1 września 2019 r. do 30 czerwca 2021 r. oraz 3 605 zł od 1 lipca 2021 r. do 31 stycznia 2022 r.), a wynagrodzeniem zasadniczym żądanym w pozwie (4 200 zł) w okresie od 1 września 2019 r. do 31 stycznia 2022 r. W związku z tym, Sąd był związany zakresem dat wskazanych przez powoda. Sąd wziął pod uwagę wynagrodzenie, jakie otrzymywała <xAnon>J. K.</xAnon> na stanowisku lidera w dziale mięso oraz lidera w dziale wędliny/sery od 1 czerwca 2019 r. (4 650 zł). Różnica między wynagrodzeniem powoda, a wynagrodzeniem <xAnon>J. K.</xAnon> w okresie od 1 września 2019 r. do 30 czerwca 2021 r. wynosiła 1 150 zł (4 650 zł – 3 500 zł). Natomiast w okresie od 1 lipca 2021 r. do 31 stycznia 2022 r. różnica ta wynosiła 1 045 zł (4 650 zł – 3 605 zł). Uwzględniając zatem okres od 1 września 2019 r. do 30 czerwca 2021 r. (22 miesiące), różnica ta wyniosła 25 300 zł, natomiast w okresie od 1 lipca 2021 r. do 31 stycznia 2022 r. (7 miesięcy), różnica ta wyniosła 7 315 zł, co łącznie daje kwotę 32 615 zł. Powód jednakże żądał wyrównania swojego wynagrodzenia w wyżej wymienionych okresach do kwoty 4 200 zł, co daje kwotę 700 zł różnicy w okresie od 1 września 2019 r. do 30 czerwca 2021 r. (4 200 zł – 3 500 zł) przez 22 miesiące, co po przemnożeniu daje wynik 15 400 zł, natomiast w okresie od 1 lipca 2021 r. do 31 stycznia 2022 r. kwotę 595 zł (4 200 zł – 3 605 zł) przez okres 7 miesięcy, co po przemnożeniu daje wynik 4 165 zł, łącznie 19.565 zł. Sąd, będąc związany żądaniem pozwu, nie mógł orzec ponad to żądanie, o czym stanowi <xLexLink xArt="art. 321" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 321 k.p.c.</xLexLink> Wskazać również należy, iż wprawdzie pozwana w dniu 24 marca 2021 r. zawarła z <xAnon>J. K.</xAnon> porozumienie, na mocy którego z dniem 1 kwietnia 2021 r. <xAnon>J. K.</xAnon> została zatrudniona u pozwanej na stanowisku Lider – Szef w dziale <xAnon> (...)</xAnon>. Powyższe jednak, w ocenie Sądu pozostaje bez znaczenia, gdyż powód powinien uzyskiwać takie samo wynagrodzenie jak <xAnon>J. K.</xAnon>, zatrudniona na stanowisku lidera w dziale mięso, niezależnie od tego, iż zmieniono jej stanowisko pracy. Skoro bowiem wynagrodzenie <xAnon>J. K.</xAnon> zatrudnionej jako lider w dziale mięso, zostało ustalone na kwotę 4 650 zł, to niezasadnym byłoby traktowanie powoda na takim samym poziomie, co <xAnon>J. K.</xAnon>, jedynie od 1 września 2019 r. do 1 kwietnia 2021 r. Powód po tej dacie pracował nadal jako lider w dziale mięso, a jego wynagrodzenie uległo jedynie nieznacznemu podwyższeniu od 1 lipca 2021 r. Ponadto, dokonując obliczeń, rozdzielając okresy od 1 września 2019 r. do 1 kwietnia 2021 r. (19 miesięcy), różnica między wynagrodzeniem powoda faktycznie otrzymywanym, a żądanym wynosiła 700 zł (4 200 zł – 3 500 zł), co po przemnożeniu daje kwotę 13 300 zł. Następnie w okresie od 1 kwietnia 2021 r. do 30 czerwca 2021 r. (3 miesiące), różnica między wynagrodzeniem powoda faktycznie otrzymywanym, a żądanym wynosiła 700 zł (4 200 zł – 3 500 zł), co po przemnożeniu daje kwotę 2 100 zł. Następnie w okresie od 1 lipca 2021 r. do 31 stycznia 2022 r. (7 miesięcy), różnica między wynagrodzeniem powoda faktycznie otrzymywanym, a żądanym wyniosła 595 zł (4 200 zł – 3 605 zł), co po przemnożeniu daje kwotę 4 165 zł. Sumując powyższe kwoty, łączny wynik daje kwotę 19 565 zł.</xBx></xText> <xText><xBx>Podsumowując, rozważając kwestię nierównego traktowania powoda przez jego pracodawcę w wynagradzaniu za jego pracę stwierdzić należy, że przeprowadzone postępowanie dowodowe wykazało wprost, że zarobki powoda różniły się od wynagrodzenia <xAnon>J. K.</xAnon>. Sąd dopatrzył się bowiem relewantności ich sytuacji oraz dokonał odpowiedniego porównania ich zarobków w ramach wyliczenia wysokości należnego odszkodowania, mając jednakże na uwadze związanie żądaniem pozwu. W sytuacji istnienia różnic w wysokości wynagrodzeń powoda i <xAnon>J. K.</xAnon>, a także innych liderów (których listę przedłożyła sama pozwana), to pracodawca powinien wykazać, że istniały obiektywne kryteria pozwalające na taką dyferencjację oraz udowodnić jakie kryteria decydowały o ustaleniu wysokości wynagrodzenia poszczególnych pracowników. Co istotne, nawet jeśli istniały pewne drobne różnice pomiędzy pracą wykonywaną przez powoda i innych liderów, to pozwana nie wykazała, aby wysokość wynagrodzenia powodów ukształtowana była rzeczywiście w oparciu o te różnice. Podkreślić też należy, że jeśli owe czynniki faktycznie stanowiły przesłankę różnicującą u pracodawcy, to powinny być one jednolicie stosowane. W tym kierunku jednak strona pozwana swojej argumentacji nie prowadziła.</xBx></xText> <xText><xBx>W ocenie Sądu na wysokość odszkodowania nie miała wpływu okoliczność przebywania przez powoda na zwolnieniu lekarskim latach 2019 i 2020, albowiem przy przyjęciu, że wynagrodzenie byłoby prawidłowo ustalone na wyższym poziomie, odnoszonym do wynagrodzenia <xAnon>J. K.</xAnon>, świadczenia otrzymywane w trakcie niezdolności do pracy przez powoda, byłyby odpowiednio wyższe – różnica odpowiadałaby co najmniej kwotom żądanym za poszczególne miesiące spornego okresu.</xBx></xText> <xText><xBx>Sąd zauważył ponadto, że w sytuacji gdy wynagrodzenie powoda wzrosło z dniem 1 czerwca 2022 r. do kwoty 4 305 zł, wynagrodzenie mającego mniejszy zakres obowiązków zatrudnionego w tym samym dziale <xAnon>M. Z.</xAnon> (podwładnego powoda) podniesiono do kwoty 4 418 zł począwszy od 1 września 2022 r. ustalając je ponownie na poziomie wyższym, niż wynagrodzenie <xAnon>I. D.</xAnon> wykonującego te same i dodatkowe obowiązki.</xBx></xText> <xText><xBx>Reasumując, Sąd uznał – przy uwzględnieniu wszystkich okoliczności sprawy – że <xAnon>I. D.</xAnon> pozostawał w takiej samej sytuacji zawodowej jak <xAnon>J. K.</xAnon>. Mimo to, uzyskiwali oni różne wynagrodzenie. Praca powoda odpowiadała pracy <xAnon>J. K.</xAnon>. Ich zakres obowiązków był taki sam. W takiej sytuacji zastosowanie znalazła zasada odpowiedzialności dłużnika z tytułu nienależytego wykonania zobowiązania (<xLexLink xArt="art. 471" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 471 k.c.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 300" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 300 k.p.</xLexLink>). Sąd ustalił, że pomiędzy wynagrodzeniem powoda, a wynagrodzeniem <xAnon>J. K.</xAnon>, znajdującej się w tożsamej sytuacji faktycznej istniała różnica w wysokości otrzymywanych wynagrodzeń, przy czym różnica ta nie znajdowała usprawiedliwienia w dozwolonych prawem kryteriach dyferencjacji wynagrodzeń. Szkodą było nieuzyskanie przez powoda wynagrodzenia na takim poziomie, który urzeczywistniał zasadę prawa do równego wynagrodzenia z tytułu wykonywania jednakowej pracy. Z tych względów, należało orzec jak w punkcie pierwszym wyroku.</xBx></xText> <xText><xBx> O roszczeniu odsetkowym orzeczono na podstawie <xLexLink xArt="art. 481;art. 481 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 481 § 1 k.c.</xLexLink> w związku z <xLexLink xArt="art. 300" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 300 k.p.</xLexLink> od dnia 1 kwietnia 2022 r., to jest od dnia następnego po dniu doręczenia pozwu stronie pozwanej. Strona pozwana wnosiła o zasądzenie odsetek ustawowych za opóźnienie od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty. W myśl <xLexLink xArt="art. 455" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 455 k.c.</xLexLink>, jeżeli termin spełnienia świadczenia nie jest oznaczony ani nie wynika z właściwości zobowiązania, świadczenie powinno być spełnione niezwłocznie po wezwaniu dłużnika do wykonania. Jak stanowi zaś <xLexLink xArt="art. 481;art. 481 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 481 § 1 k.c.</xLexLink>, jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Wezwanie do zapłaty związane jest z datą doręczenia odpisu pozwu, chyba że strona wykaże istnienie wcześniejszego wezwania przedsądowego (por. np. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2.04.2015 r., I CSK 169/14, LEX nr 1745784), czego strona powodowa w tym postępowaniu nie wykazała. Wobec powyższego należało zasądzić odsetki ustawowe za opóźnienie od dnia następnego od doręczenia odpisu pozwu, zaś w pozostałym zakresie roszczenie to oddalić.</xBx></xText> <xText><xBx> Żądanie ukształtowania stosunku pracy powoda z pozwaną, wynikającego z umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony z dnia 27 grudnia 2010 r. w ten sposób, że miesięczne wynagrodzenie zasadnicze powoda będzie wynosić 4 200 zł brutto podlegało oddaleniu z uwagi na to, że pozwana już w toku niniejszego postępowania zawarła z <xAnon>I. D.</xAnon> porozumienie, na mocy którego jego wynagrodzenie od 1 czerwca 2022 r. będzie wynosić 4.305 zł, a więc nawet więcej, niż żąda powód. Z tych względów, wobec zaspokojenia roszczenia powoda już po wytoczeniu powództwa i braku cofnięcia pozwu w tej części, powództwo w tym zakresie podlegało oddaleniu z powodu jego bezzasadności (por. wyrok SN z 9.06.1999 r., sygn. akt III CKN 936/98, LEX nr 1213021).</xBx></xText> <xText>O kosztach procesu Sąd postanowił w punkcie trzecim wyroku zgodnie z <xLexLink xArt="art. 100;art. 100 zd. 2" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 100 zdanie 2 k.p.c.</xLexLink>, zgodnie z którym, w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone. Sąd może jednak włożyć na jedną ze stron obowiązek zwrotu wszystkich kosztów, jeżeli jej przeciwnik uległ tylko co do nieznacznej części swego żądania albo gdy określenie należnej mu sumy zależało od wzajemnego obrachunku lub oceny sądu. Strona powodowa uległa przeciwnikowi w około 27 % wartości swojego żądania oraz odnośnie roszczenia odsetkowego, zatem w ocenie Sądu powodowi należy się co do zasady zwrot kosztów procesu w części odpowiadającej 73 % od strony pozwanej. Na koszty poniesione przez <xAnon>I. D.</xAnon> złożyły się koszty wynagrodzenia pełnomocnika będącego adwokatem w wysokości 2700 złotych, ustalone zgodnie z § 9 ust. 1 pkt 2 w zw. z § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie. 73 % tej kwoty stanowi kwotę 1 971 zł. Biorąc pod uwagę częściowe oddalenie roszczenia odsetkowego Sąd uznał, że adekwatną kwotą kosztów procesu należną powodowi od pozwanej będzie kwota 1 800 zł.</xText> <xText>W punkcie czwartym wyroku orzeczono o kosztach sądowych w oparciu o przepis <xLexLink xArt="art. 113;art. 113 § 1" xIsapId="WDU20051671398" xTitle="Ustawa z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 167, poz. 1398">art. 113 § 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych</xLexLink> (Dz. U. Nr 167, poz. 1398), w myśl którego kosztami sądowymi, których strona nie miała obowiązku uiścić lub których nie miał obowiązku uiścić kurator albo prokurator, sąd w orzeczeniu kończącym sprawę w instancji obciąży przeciwnika, jeżeli istnieją do tego podstawy, przy odpowiednim zastosowaniu zasad obowiązujących przy zwrocie kosztów procesu. Rozstrzygnięcie to znajduje potwierdzenie w uchwale Sądu Najwyższego z dnia 5 marca 2007 r. (I PZP 1/07), w której Sąd ten wskazał, iż sąd w orzeczeniu kończącym w instancji sprawę z zakresu prawa pracy, w której wartość przedmiotu sporu nie przewyższa kwoty 50 000 zł obciąży pozwanego pracodawcę kosztami sądowymi, których nie miał obowiązku uiścić pracownik wnoszący powództwo lub odwołanie do sądu (art. 96 ust. 1 pkt 4 tej ustawy). Opłata od pozwu w zakresie kwoty 26 705 złotych wyniosłaby 1336 zł. Powód wygrał sprawę w zakresie żądania odszkodowania, co stanowiło 73,26 % wartości przedmiotu sporu. W takiej proporcji pozwana winna pokryć koszty sądowe nieuiszczone przez stronę powodową. Stąd też od pozwanej należało pobrać na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego Szczecin – Centrum w Szczecinie kwotę 979 zł (73 % z 1336 zł).</xText> <xText>Nadając wyrokowi rygor natychmiastowej wykonalności w punkcie piątym, Sąd orzekał na podstawie <xLexLink xArt="art. 477(2);art. 477(2) § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 477<xSUPx>2</xSUPx> § 1 k.p.c.</xLexLink>, zgodnie z którym, zasądzając należność pracownika w sprawach z zakresu prawa pracy, sąd z urzędu nada wyrokowi przy jego wydaniu rygor natychmiastowej wykonalności w części nie przekraczającej pełnego jednomiesięcznego wynagrodzenia pracownika. Skoro wynagrodzenie powoda wynosiło od 1 czerwca 2022 r. kwotę 4 305 zł, należało nadać rygor natychmiastowej wykonalności wyrokowi w punkcie pierwszym do tej kwoty.</xText> <xText>Mając na względzie całokształt przywołanych motywów, Sąd orzekł jak w sentencji uzasadnianego wyroku.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>ZARZĄDZENIE</xName> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText><xAnon>(...)</xAnon></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText><xAnon>(...)</xAnon></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText><xAnon>(...)</xAnon></xText> </xUnit> <xText><xAnon>(...)</xAnon></xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Klaudia Suszko

Klaudia Suszko

UZASADNIENIE Pozwem z dnia 19 stycznia 2022 r. powódI. D.domagał się zasądzenia od(...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnościąz siedzibą wW.kwoty 19 565 zł tytułem odszkodowania za dyskryminujące ukształtowanie wynagrodzenia powoda wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty. Ponadto wniósł o ukształtowanie stosunku pracy powoda z pozwaną, wynikającego z umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony z dnia 27 grudnia 2010 r. w ten sposób, że miesięczne wynagrodzenie zasadnicze powoda będzie wynosić 4 200 zł brutto. Nadto powód żądał zasądzenia na swoją rzecz od pozwanej kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu powód wskazał, że jest pracownikiem pozwanej od 2009 r. Umowa o pracę została zawarta 27 grudnia 2010 r. na czas nieokreślony. PoczątkowoI. D.pracował w hipermarkecieC.przyul. (...)I wS.. Z dniem 1 września 2016 r. powód awansował na stanowisko „menedżera sektora produktów świeżych” z wynagrodzeniem zasadniczym w wysokości 3 500 zł brutto miesięcznie. W dniu 1 września 2019 r. powód zawarł z pozwaną porozumienie i zmienił miejsce pracy na hipermarketC.przyul. (...)wS.. Jednocześnie zmieniono jego stanowisko pracy na „lidera” w dziale mięso, wynagrodzenie pozostawiając na niezmienionym poziomie. Następnie od 1 lipca 2021 r. ponownie zmieniono powodowi stanowisko pracy na „eksperta” w dziale mięso, zaś jego wynagrodzenie zasadnicze zostało podwyższone o 105 zł do kwoty 3 605 zł brutto miesięcznie. Około rok po zmianie miejsca pracy powód dowiedział się, że pracujący z nim w dziale mięsoM. Z., będący jego podwładnym, otrzymuje wynagrodzenie zasadnicze w wysokości 3 930 zł brutto miesięcznie.I. D.wskazał, że porównuje się do sytuacjiM. Z., który jest zatrudniony na stanowisku pracownika seniora, specjalisty. Zakres obowiązków i odpowiedzialność na stanowisku eksperta są zdecydowanie większe niż pracownika seniora, dlatego zdaniem powoda wynagrodzenie powoda powinno być wyższe i wynosić kwotę co najmniej 4 200 zł brutto miesięcznie. Powód posiada wyższe kwalifikacje i staż pracy u pozwanej. Powód wskazał również, że według jego wiedzy pracownicy zatrudnieni u pozwanej na stanowiskach równorzędnych do jego stanowiska otrzymują wynagrodzenia na poziomie co najmniej 4 500mzł brutto. Powód jako podstawę swojego roszczenia wskazałart. 183dKodeksu pracy. Wartość odszkodowania stanowi różnicę pomiędzy wynagrodzeniem zasadniczym powoda otrzymywanym w okresie od 1 września 2019 r. do 30 czerwca 2021 r. (3 500 zł) oraz od 1 lipca 2021 r. do 30 stycznia r. (3605 zł), a wynagrodzeniem zasadniczym żądanym w pozwie (4 200 zł), w okresie od 01 września 2019 r. do 31 stycznia 2022 r. W drugiej kolejności powód na podstawieart. 18 § 3 Kodeksu pracywniósł o ukształtowanie jego wynagrodzenia zasadniczego w sposób niedyskryminujący w ten sposób, że miesięczne wynagrodzenie zasadnicze powoda będzie wynosić 4 200 zł brutto W odpowiedzi na pozew pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu pozwana podniosła w pierwszej kolejności, że powód w okresie objętym pozwem przebywał na zwolnieniach lekarskich – w 2019 r. przez 14 dni, a w 2020 r. przez 88 dni. Dalej pozwana wskazała, żeM. Z.posiada kierunkowe kwalifikacje zawodowe. Wynagrodzenie powoda mieściło się w „widełkach” określonych w Tabelach Wynagradzania stanowiących załącznik do Regulaminu Wynagradzania. Nie jest zaś możliwe dokonanie porównań wynagrodzeń pracowników poszczególnych sklepów, przede wszystkim z uwagi na różne obciążenie pracą. Zdaniem pozwanej powód nie wskazał rzekomych kryteriów dyskryminacyjnych oraz nie przedstawił dowodów na okoliczność „takiego samego” wykonywania obowiązków w odniesieniu do jakiegokolwiek pracownika, lecz wręcz podkreślił w pozwie (porównując się doM. Z.), że jego zakres obowiązków jest inny. Sąd ustalił następujący stan faktyczny: 1 października 2009 r.I. D.zawarł z MarketemC.Mieszka wS.umowę na czas określony do dnia 30 września 2011 r. Został on zatrudniony na pełen etat na stanowisku specjalisty w dziale mięso w sektorze produktów świeżych - wykrawacz. Z dniem 31 grudnia 2010 r. na mocy porozumienia stron została rozwiązana umowa o pracę zawarta na czas określony z dnia 1 października 2009 r. NastępnieI. D.w dniu 27 grudnia 2010 r. zawarł zC.Mieszka umowę o pracę na czas nieokreślony od dnia 1 stycznia 2011 r. na stanowisku specjalisty w dziale mięso w sektorze produktów świeżych – wykrawacz za wynagrodzeniem 2 266 zł. Porozumieniem zmieniającym z dnia 31 sierpnia 2016 r. zmienionoI. D.stanowisko pracy na stanowisko menedżera sektora produktów świeżych, określając wynagrodzenie na poziomie 3 500 zł. 1 września 2019 r.I. D.zmienił miejsce pracy na(...)C.przyul. (...)wS.. Tego samego dnia zawarto porozumienie, na mocy któregoI. D.został zatrudniony na stanowisku lidera w dziale mięso. Z dniem 18 kwietnia 2021 r. pracodawcąI. D.stała się(...) spółka z ograniczona odpowiedzialnościąwW.jako następca prawny dotychczasowych pracodawców – marketów należących do grupyC.. 11 maja 2021 r. porozumieniem zmieniającym zmienionoI. D.stanowisko pracy na stanowisko eksperta w dziale mięsa, natomiast wynagrodzenie strony ustaliły na kwotę 3 605 zł brutto miesięcznie. Dowód:  umowa o pracę – k. 17 akt osobowych powoda, część B, porozumienie – k. 25 akt osobowych powoda, część B, umowa o pracę – k. 26 akt osobowych powoda, część B, porozumienie – k. 64 akt osobowych powoda, część B, porozumienie – k. 99 i 100 akt osobowych powoda, część B, informacja – k. 112 akt osobowych powoda, część B, porozumienie – k. 113 akt osobowych powoda, część B. 1 czerwca 2022 r. strony zawarły porozumienie w sprawie zmiany wynikających z umowy warunków pracy i płacy, na mocy któregoI. D.został zatrudniony na stanowisku koordynatora działu mięso, natomiast jego wynagrodzenie zostało określone na kwotę 4 305 zł brutto miesięcznie. Dowód: porozumienie – k. 109. B. L.była przełożoną powoda. Pracowała jako manager działu mięsnego.I. D.pracował jako lider działu mięsnego. Był zastępcąB. L.. W trakcie jej nieobecności robił zamówienia, przyjmował dostawy, sprawdzał ich jakość, dbał o procedury BHP i procedury dobrej praktyki higienicznej i produkcyjnej.B. L.polecałaI. D.przyjmowanie towaru, gdy pracowali razem na tej samej zmianie. Cała produkcja i przyjmowanie towaru odbywa się na pierwszej zmianie. Na drugiej zmianie odbywa się tylko sprzedaż. Zazwyczaj nie zdarzało się, by ktoś inny, niżI. D.iB. L., przyjmował towar. M. Z.był pracownikiem seniorem. Jest to pracownik, który długo już pracuje w grupieC.. GdyB. L.przeniosła się do MarketuC.przyul. (...)wS.(CHT.),M. Z.już tam pracował. GdyI. D.został przyjęty do pracy w MarkecieC.przyul. (...)I wS.,M. Z.pracował już w CHT.. StanowiskaM. Z.iI. D.nie były takie same.M. Z.nie był zastępcąB. L.i nie prowadził działu.I. D.jako lider w dziale mięso był przełożonymM. Z.. Oprócz wykładania i przygotowania towaru zajmował się przyjmowaniem towaru i koordynowaniem pracy działu – podległych pracowników. Prowadził dokumentację związaną ze współpracą z weterynarią. ZarównoI. D., jak iM. Z.mają kwalifikacje rzeźnika, przy czymI. D.oprócz pracy rzeźnika wykonywał obowiązki lidera. Jego zakres odpowiedzialności był większy od zakresu odpowiedzialnościM. Z., który nie jest z wykształcenia rzeźnikiem.M. Z.zajmuje się otwarciem działu, wyłożeniem towaru, produkuje białą kiełbasę i obsługuje wędzarnię.M. Z.zarabiał więcej odI. D.. Różnica w wynagrodzeniachI. D.iM. Z.wynikała z systemu podwyżek. Podwyżki były przewidziane dla pracowników – od liderów, poczynając w dół, podwyżki miały charakter procentowy i obejmowały pracowników obecnych aktualnie w pracy (nie obejmowały pracowników przebywających na długotrwałych zwolnieniach lekarskich). Kierownicy co do zasady nie otrzymywali podwyżek. Wynagrodzenie zasadniczeI. D.było niższe niż wynagrodzenieM. Z.. GdyI. D.rozpoczął pracę w CHT.,B. L.nie mogła samodzielnie podwyższyć jego wynagrodzenia, które pozostało na niezmienionym poziomie w stosunku do otrzymywanego w toku pracy w Markecie przyul. (...)I wS.. ZastępcyB. L., w tymI. D., nie otrzymywali premii rocznej. (...)w CHT.wS.znajduje się wśród 15 największych marketówC.. AktualnieM. Z.jest zatrudniony jako specjalista w dziale mięso, aI. D.jako ekspert w dziale mięso. Do zadań specjalistyM. Z.należy rozbiór i przygotowanie mięsa, dbanie o wygląd działu, obsługa klienta, dbanie o prawidłową rotację towaru, pomaganie liderowi lub ekspertowi działu. Do obowiązków eksperta należy wspieranie managera działu, delegowanie zadań na pracowników i ich egzekwowanie, w razie potrzeby obsługa klientów. Jeżeli ekspert posiada umiejętności to pracuje przy rozbieraniu i wykładaniu mięsa. Ponadto wykonuje zamówienia, inwentaryzacje, wyjaśnia straty. Jedną z przyczyn zróżnicowania wynagrodzenia powoda iM. Z.mógł być dwuletni okres braku podwyżek dla powoda, który przebywał na długiej absencji chorobowej od marca 2018 r. do sierpnia 2019 r. W tym okresie podwyżki były negocjowane ze związkami zawodowymi. Pracownicy w tym czasie otrzymywali podwyżki głównie związane z kryterium stażowym. Podwyżki były negocjowane ze związkami zawodowymi do poziomu lidera i objęły oneM. Z..I. D.w tym czasie był managerem w sklepie w CHM.i nie dotyczyły go podwyżki negocjowane.M. Z.i powód pracowali na różnych stanowiskach. Nie jest regułą wC.Polska, że przełożeni zarabiają więcej od podwładnych. Dowód: - zeznania świadkaB. L.– k. 113-114, - zeznania świadkaJ. T.– k. 115-116. I. D.jest zatrudniony u pozwanej od 2009 r. Przez pierwsze trzy miesiące pracował jako rzeźnik w markecieC.wCentrum Handlowym (...)wS.. Następnie pracował jako lider w dziale mięso. Wszyscy pracownicy poniżej stanowiska lidera jemu podlegali. Nie była prowadzona produkcja, to znaczy nie było rozbieranych półtusz na elementy. Nie było produkcji wędlin. Jego przełożoną byłaB. L.do 2018 r., gdy przeniosła się dosklepu (...)wcentrum handlowym (...). Do momentu awansu na kierownika po odejściuB. L.,I. D.zarabiał 3 100 zł brutto miesięcznie. Gdy awansował na kierownika jego pensja została podwyższona do 3 500 zł. Jego podwładni zarabiali mniej, zarówno wtedy kiedy był liderem i kierownikiem w CHM.. PóźniejI. D.uległ wypadkowi przy pracy i przebywał na zwolnieniu lekarskim przez około 9 miesięcy. Gdy zakończył się okres zwolnienia,I. D.zaczął pracę wsklepie (...)w CHT.jako lider działu mięso z tym samym wynagrodzeniem w kwocie 3 500 zł miesięcznie. Nie otrzymywał dodatków stażowych, natomiast otrzymywał premię kwartalną. Jego wynagrodzenie składało się z płacy zasadniczej w wysokości 3 500 zł. Premia była cykliczna, chociaż do jej przyznania brane były pod uwagę były rezultaty pracy. Premia stanowiła wartość procentową wynagrodzenia.M. Z.pracował dłużej odI. D.wsklepie (...)w CHT.. GdyI. D.rozpoczął pracę w CHT., liderem działu mięso, oprócz niego, była równieżJ. K..I. D.dzielił się z nią obowiązkami. Zakres obowiązkówI. D.iJ. K.był taki sam.M. Z.nie zajmował się składaniem zamówień, gdyż powyższym zajmują się liderzy.M. Z.zajmował się przygotowaniem i częściowo rozbiorem mięsa, produkcją kiełbasy białej. Miał wiedzę na temat tego, co znajduje się w magazynie, w jakiej ilości i z jakim terminem przydatności do spożycia. Jego zadaniem było przygotowanie i wyłożenie mięsa oraz posprzątanie działu. Nie zajmował się drobiem, gdyż wykładała goJ. K.oraz szeregowi pracownicy.M. Z.sprzedawał mięso, gdy zaszła taka potrzeba.I. D.zajmował się przygotowaniem ekspozycji. Jeżeli na zmianie pracowała kierowniczka i druga liderka, to powód wykładał i przygotowywał towar, jak również produkował białą kiełbasę. Jeżeli nie pracowałM. Z., to powód zajmował się produkcją kiełbasy i przygotowaniem mięsa. Do obowiązkówI. D.należy przyjęcie towaru. Dostawców bezpośrednich obsługuje pracownik działu przyjęcia towarów, a powód jest przy tym obecny, gdyż potwierdza jakość i ilość towaru.I. D.pracując jako kierownik, nie otrzymał podwyżki.M. Z.nie składa zamówień, a ponadto nie obsługuje komputera. Czynności te wykonujeI. D.. Tylko on iJ. K.kontrolują stan towaru i zapewniają jego ciągłość.I. D.wykłada towar, czego nie robiM. Z..I. D.ma o 50% więcej obowiązków niżM. Z.. ObecnieI. D.jest zatrudniony na stanowisku koordynatora działu. Dowód: - zeznania świadkaJ. K.– k. 151-152; - przesłuchanie powoda – k. 121-122v. Na mocy porozumienia zmieniającego z 15 grudnia 2017 r.J. K.z dniem 1 stycznia 2018 r. została zatrudniona na stanowisku lidera w dziale mięso w MarkecieC.BohaterówW.. Na mocy kolejnego porozumienia zmieniającego od 1 czerwca 2019 r. wynagrodzenieJ. K.zostało określone na kwotę 4 650 zł miesięcznie. Z kolei zgodnie z porozumieniem z 24 marca 2021 r. od 1 kwietnia 2021 r.J. K.została zatrudniona na stanowisku Lidera – Szefa w dziale(...). J. K.w okresie od 1 września 2019 r. do 31 sierpnia 2021 r. otrzymywała wynagrodzenie w kwocie 4.650 zł na stanowisku lidera w dziale wędliny/sery. Jej wynagrodzenie było najwyższe w gronie liderów zatrudnionych w MarkecieC.przyul. (...)wS..I. D.otrzymywał najniższe wynagrodzenie spośród liderów działów począwszy od 1 lipca 2021 r. (najniższe wynagrodzenie – 3 750 zł). Jego wynagrodzenie nie było, w odróżnieniu od wynagrodzeń innych liderów (z wyjątkiemJ. K.– 4 650 zł) podwyższane w okresie od 1 września do 2019 r. do 30 czerwca 2021 r. i było niższe niż wynagrodzenia większości liderów o ponad 200 zł. Dowód: - porozumienie – k. 123 akt osobowychJ. K., część B, - porozumienie – k. 131 akt osobowychJ. K., część B, - porozumienie – k. 150 akt osobowychJ. K., część B, - zestawienie wynagrodzeń liderów – k. 127. M. Z.początkowo był zatrudniony u pozwanej na stanowisku pracownika seniora, a jego wynagrodzenie zostało określone na kwotę 3.930 zł brutto miesięcznie. Z dniem 1 lipca 2021 r. jest zatrudniony u pozwanej na stanowisku specjalisty w dziale mięso. Jego wynagrodzenie wynosi 3.989 zł brutto miesięcznie a od 1 września 2022 r. – 4 418 zł. Dowód: - porozumienie – k. 28 akt osobowychM. Z., część B, - porozumienie – k. 60 akt osobowychM. Z., część B, - porozumienie – k. 69 akt osobowychM. Z., część B. Sąd zważył, co następuje: Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w przeważającej części. Sąd ustalił stan faktyczny na podstawie całokształtu zgromadzonego materiału dowodowego, który oceniony został w myśl dyspozycjiart. 233 § 1 k.p.c.Sąd dał wiarę wszystkim dowodom ze źródeł nieosobowych. Autentyczność i rzetelność dokumentów nie była kwestionowana przez strony, a Sąd również nie powziął wątpliwości co do prawdziwości ich treści. Sąd dał także wiarę dowodom ze źródeł osobowych. Przemawiało to za przyznaniem waloru wiarygodności dowodowi z przesłuchania powoda oraz zeznaniom świadków, a ustalenia stanu faktycznego Sąd oparł o to co spójnie i logicznie wynikało z owych dowodów ze źródeł osobowych, a nadto znajdowało potwierdzenie w dowodach z dokumentów – przede wszystkim z akt osobowych pracowników pozwanej. Należy podkreślić, że okoliczności faktyczne w znacznej mierze nie były między stronami sporne. Niespornym było, iż powód otrzymywał niższe wynagrodzenie niżM. Z.iJ. K.. Natomiast główną sporną kwestią było to, czyI. D.był nierówno traktowany w zakresie wynagradzania w porównaniu do innych pracowników, przy czym wynagrodzenie powoda – co podnosiła pozwana – mieściło się w ramach tzw. widełek określonych Tabelach Wynagradzania stanowiących załącznik do Regulaminu Wynagradzania pozwanej. Kwestią sporną zatem w niniejszej sprawie była okoliczność, czy pomimo tego, że powód był zatrudniony na tym stanowisku coJ. K.oraz wykonujący te same obowiązki, co jego podwładnyM. Z., powinien otrzymywać wynagrodzenie niższe od obu tych osób oraz czy taka sytuacja stanowiła naruszenie zasady równego traktowania w zatrudnieniu i czy w związku z tymI. D.należy się wyrównanie tego wynagrodzenia do żądanego przez niego poziomu za sporny okres. Żądania powoda oparte było na przepisachKodeksu pracyodnoszących się do nierównego traktowania pracowników.I. D.dochodził bowiem od pozwanej odszkodowania z tytułu nierównego traktowania na podstawieart. 183dk.p., w myśl którego, osoba, wobec której pracodawca naruszył zasadę równego traktowania w zatrudnieniu, ma prawo do odszkodowania w wysokości nie niższej niż minimalne wynagrodzenie za pracę, ustalane na podstawie odrębnych przepisów. Zgodnie z treściąart. 112k.p.pracownicy mają równe prawa z tytułu jednakowego wypełniania takich samych obowiązków; dotyczy to w szczególności równego traktowania mężczyzn i kobiet w zatrudnieniu. W wyroku z dnia 2 października 2012 r. (sygn. akt II PK 82/12, OSNP 2013 nr 17-18, poz. 202) Sąd Najwyższy wyjaśnił, żeart. 112 k.p.wyraża zasadę równych praw pracowników z tytułu jednakowego wypełniania takich samych obowiązków, w tym prawa do równej płacy za równą pracę, ze szczególnym podkreśleniem równych praw pracowników bez względu na płeć. Do kategorii podmiotów objętych tym przepisem należą więc pracownicy charakteryzujący się wspólną cechą istotną (relewantną), jaką jest jednakowe pełnienie takich samych obowiązków. Wynika z tego, po pierwsze – że dopuszczalne jest różnicowanie praw pracowników, którzy bądź pełnią inne obowiązki, bądź takie same, ale niejednakowo; oraz po drugie – iż sytuacja prawna pracowników może być różnicowana ze względu na odmienności wynikające z ich cech osobistych (predyspozycji) i różnic w wykonywaniu pracy (dyferencjacja). Z zasadą równego traktowania nie jest tożsama zasada niedyskryminacji (art. 113 k.p.). Zgodnie bowiem z tym przepisem, jakakolwiek dyskryminacja w zatrudnieniu, bezpośrednia lub pośrednia, w szczególności ze względu na płeć, wiek, niepełnosprawność, rasę, religię, narodowość, przekonania polityczne, przynależność związkową, pochodzenie etniczne, wyznanie, orientację seksualną, a także ze względu na zatrudnienie na czas określony lub nieokreślony albo w pełnym lub w niepełnym wymiarze czasu pracy – jest niedopuszczalna. W rozumieniu tego przepisu dyskryminacją nie jest więc każde nierówne traktowanie danej osoby lub grupy w porównaniu z innymi, ale takie, które występuje ze względu na ich indywidualną cechę przejawiającą się w pewnej odrębności, które to różnicowanie nie jest uzasadnione z punktu widzenia obiektywnych wartości, przy uwzględnieniu, że punktem wyjścia pozostawać powinna sprawiedliwość traktowania oparta na równości wszystkich, którzy znajdują się w takiej samej (relewantnej) sytuacji faktycznej lub prawnej. Inaczej mówiąc, dyskryminacją w rozumieniuart. 113 k.p.nie jest nierówne traktowanie pracowników z jakiejkolwiek przyczyny, ale ich zróżnicowanie ze względu na odmienności, o których przepis ten stanowi. Ścisły związek pomiędzy zasadami wyrażonymi wart. 112 i art. 113 k.p.polega na tym, że jeśli pracownicy, mimo że wypełniają tak samo jednakowe obowiązki, traktowani są nierówno ze względu na przyczyny określone wart. 113 k.p.(art. 183a § 1 k.p.), wówczas mamy do czynienia z dyskryminacją. Jeżeli jednak nierówność nie jest podyktowana zakazanymi przez ten przepis kryteriami, wówczas można mówić jedynie o naruszeniu zasady równego traktowania pracowników. Powyższe powoduje istotne konsekwencje, gdyż przepisyKodeksu pracyodnoszące się do dyskryminacji nie mają zastosowania w przypadkach nierównego traktowania niespowodowanego przyczyną uznaną za podstawę dyskryminacji (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 18 sierpnia 2009 r., I PK 28/09, Monitor Prawa Pracy 2010 nr 3, s. 148-151; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 18 kwietnia 2012 r., II PK 196/11, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 maja 2012 r., II PK 227/11, OSNP 2013 nr 9-10, poz. 107 oraz przywołany w nich dorobek judykatury). Przepisart. 112k.p.wyraża zasadę równego traktowania wszystkich pracowników, którzy wypełniają jednakowo takie same obowiązki, a więc prawa do równej płacy za równą pracę oraz prawa do takich samych świadczeń z tytułu jednakowego wypełniania takich samych obowiązków. Przepis ten zakłada zatem różnicowanie praw pracowników ze względu na odmienności wynikające z ich cech osobistych i różnic w wykonywaniu pracy. Przepisart. 112k.p.nie pozwala na różnicowanie wynagrodzeń pracowników zatrudnionych w tym samym zakładzie pracy ze względu na inne przyczyny niż wynikające z niego. Różnice w wynagrodzeniu zasadniczym mogą wynikać wyłącznie z różnic w zakresie obowiązków i wykonywanej pracy. Inne okoliczności pozostają bez znaczenia dla uzasadnienia różnicowania wynagrodzenia jednakowo pracujących pracowników. Przenosząc powyższe na realia niniejszej sprawy, zważyć należy, że w sprawie nie mamy do czynienia z dyskryminacją pracownika z uwagi na cechy enumeratywnie wymienione w przywołanych przepisachkodeksu pracy. Niemniej, w ocenie Sądu, powód zasadnie dochodził roszczenia odszkodowawczego w oparciu o naruszenie przez pracodawcę zasad równego traktowania z dalej opisanych względów. Jak stanowiart. 183d§ 1 k.p., osoba, wobec której pracodawca naruszył zasadę równego traktowania w zatrudnieniu, ma prawo do odszkodowania w wysokości nie niższej niż minimalne wynagrodzenie za pracę, ustalane na podstawie odrębnych przepisów. Co szczególnie istotne, w myśl aktualnego stanowiska Sądu Najwyższego „pod pojęciem "zasady równego traktowania w zatrudnieniu" zart. 183dk.p.należy rozumieć zarówno dyskryminację ze względu na niedozwolone kryterium różnicujące (art. 183ak.p.), jak i inne przypadki nierównego traktowania w zatrudnieniu” (zob. postanowienie SN z 21.06.2022 r., II PSK 310/21, LEX nr 3453096). Podstawy prawnej wyrównania wynagrodzenia należy upatrywać się także w podstawie kontraktowej, a więc w regulacjiart. 471 k.c.w związku zart. 300 k.p.Wskazać bowiem należy, że obowiązek równego traktowania pracowników, którzy jednakowo wypełniają takie same obowiązki jest obowiązkiem pracodawcy wynikającym ze stosunku pracy, a naruszenie tego obowiązku może powodować odpowiedzialność odszkodowawczą pracodawcy na ogólnych zasadach odpowiedzialności kontraktowej (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 18 września 2014 r., sygn. akt III PK 136/13, OSP 2015 nr 9, poz. 85). Zgodnie zart. 78 § 1 k.p.wynagrodzenie za pracę powinno być tak ustalone, aby odpowiadało w szczególności rodzajowi wykonywanej pracy i kwalifikacjom wymaganym przy jej wykonywaniu, a także uwzględniało ilość i jakość świadczonej pracy. Przepisart. 183c§ 1 k.p.stanowi, że pracownicy mają prawo do jednakowego wynagrodzenia za jednakową pracę lub za pracę o jednakowej wartości. Wynagrodzenie to obejmuje wszystkie składniki wynagrodzenia, bez względu na ich nazwę i charakter, a także inne świadczenia związane z pracą, przyznawane pracownikom w formie pieniężnej lub w innej formie niż pieniężna (art. 183c§ 2 k.p.). Pracami o jednakowej wartości są zaś prace, których wykonywanie wymaga od pracowników porównywalnych kwalifikacji zawodowych, potwierdzonych dokumentami przewidzianymi w odrębnych przepisach lub praktyką i doświadczeniem zawodowym, a także porównywalnej odpowiedzialności i wysiłku (art. 183c§ 3 k.p.). Wprawdzie, rzeczywiście pozwana ma rację, iż nie jest możliwe porównywanie sytuacji powoda do sytuacjiM. Z.. Jego zakres obowiązków różnił się bowiem od zakresu obowiązków powoda, co już samo w sobie, w myślart. 112k.p.wykluczało możliwość dopasowania powoda do ww. osoby. Jak zostało ustalone, powód był przełożonymM. Z.. Przesłuchani w sprawie świadkowie potwierdzili, iż stanowiskaI. D.iM. Z.nie były takie same w okresie spornym.I. D.był zatrudniony na stanowisku lidera w dziale mięso, natomiastM. Z.na stanowisku specjalisty w dziale mięso. Obaj wykonywali tożsame czynności związane z przygotowaniem towaru do sprzedaży. Obaj posiadali uprawnienia rzeźnika. Jednakże to powód prowadził dział, czego nie robiłM. Z..M. Z.nie składał zamówień, a ponadto nie obsługiwał komputera. Czynności te wykonywał wyłącznie powód. Tylko powód kontrolował stan towaru i zapewnia jego ciągłość. Powód wykładał towar, czego nie robiM. Z.. Zakres odpowiedzialnościI. D.był znacznie szerszy od zakresu odpowiedzialnościM. Z.. Należy wskazać, iż sam fakt, że powód był i nadal pozostaje przełożonymM. Z.nie przesądza, by wynagrodzenieI. D.powinno być wyższe. Zauważyć również należy, iż jak sam zeznał powód, staż pracyM. Z.wsklepie (...)w CHT.był dłuższy niż staż powoda. Ta okoliczność mogła stanowić usprawiedliwioną przyczynę różnicowania stawek wynagrodzenia obu pracowników działu mięso w sytuacji, gdy pozwana nie przewidywała wypłaty dodatku stażowego. Niemniej jednak o ile powód legitymował się mniejszym stażem pracy odM. Z., o tyle jednak pozwana nie wykazała, aby ta okoliczność decydowała o zróżnicowaniu wynagrodzeń obu pracowników, zwłaszcza w sytuacji, gdy powód miał dodatkowe obowiązki związane z kierowaniem działem. Niezależnie od powyższego, Sąd porównując sytuację powoda dokonał odpowiedniego dopasowania pracowników o porównywalnej sytuacji, wykluczającej dyferencjację zarobkową, mając na uwadze przede wszystkim sytuacjęJ. K., która obok powoda była drugim liderem w dziale mięso i z którą powód współpracował w dziale dzieląc tożsame obowiązki związane z kierowaniem działem. Sąd miał na uwadze, że już w pozwieI. D.zwrócił uwagę na fakt, że pracownicy zatrudnieni u pozwanej na porównywalnych stanowiskach otrzymują wynagrodzenie wyższe niż powód. Pozwana nie wskazała, z jakich względów, z jakich druga liderka w dziale otrzymywała wynagrodzenie na dużo wyższym poziomie niż powód. Nawet jeśli przyjmować, że kształtując zarobki liderów pracodawca kierował się kryterium stażowym, musiałby uzasadnić zróżnicowanie wynagrodzeń tych pracowników porzez wykazanie, że staż pracy przekładał się bezpośrednio na jakość bądź ilość świadczonej przez nich pracy. Na tę okoliczność pozwana nie naprowadziła żadnych dowodów. Na taki rozkład ciężaru dowodu Sąd Najwyższy wskazywał między innymi w wyrokach: z 7 lutego 2018 r., w sprawie II PK 22/17 (opubl. w MoPr(...), z 21 marca 2019 r. w sprawie II PK 324/17 (niepubl.) i z 14 marca 2019 r. w sprawie II PK 310/17 (opubl. w OSP 2021/5/37). Przepisart. 112 k.p.wyrażający zasadę równego traktowania wszystkich pracowników wyraża nakaz równej płacy pracowników wypełniających jednakowo takie same obowiązki. W niniejszej sprawie pozwana nie sprostała wykazaniu, aby dysproporcja między wynagrodzeniem zasadniczym powoda, a wynagrodzeniemJ. K.była uzasadniona zakresem ich obowiązków, odpowiedzialności, kwalifikacjami, faktycznie wykonywaną pracą, jej jakością czy wartością. Warto przy tym podkreślić, że „ciężar udowodnienia naruszenia zakazu dyskryminacji, o którym mowa wart. 183b§ 1 k.p., jest podzielony pomiędzy pracownika a pracodawcę. Dopiero w razie przytoczenia przez pracownika takich okoliczności faktycznych, które uprawdopodobnią nie tylko to, że jest on lub był traktowany mniej korzystnie od innych pracowników, ale również tego, że zróżnicowanie jest lub było spowodowane niedozwoloną przyczyną, powoduje przejście na pracodawcę ciężaru wykazania (udowodnienia), że nierówne traktowanie - jeżeli faktycznie nastąpiło - było obiektywnie usprawiedliwione i nie wynikało z przyczyn pozwalających na przypisanie mu działania dyskryminującego pracownika” (postanowienie SN z dnia 30 czerwca 2020 r., sygn. akt I NSNp 3/19, LEX nr 3025246). Wydaje się, że odpowiednio pracodawca winien wykazać, że samo nierówne (niedyskryminujące) traktowanie było uzasadnione obiektywnymi i zgodnymi z prawem przesłankami. Pozwana twierdziła, że powód nie wskazał żadnego niedozwolonego kryterium różnicowania. Było to jednak niewystarczające do stwierdzenia, że ustalenie wynagrodzenia powoda na poziomie niższym od dwóch pracowników tego samego działu miało uzasadniony i racjonalny charakter. Pozwana nie naprowadziła dowodów mogących uwolnić ją od odpowiedzialności odszkodowawczej za nierówne traktowanie powoda w zatrudnieniu. Jak podnosi się słusznie w doktrynie „nierówne traktowanie jest konieczną i zarazem wystarczającą przesłanką nabycia przez pracownika prawa do odszkodowania” (tak np. E. Maniewska [w:] K. Jaśkowski, E. Maniewska, Kodeks pracy. Komentarz aktualizowany, LEX/el. 2023, art. 18(3(a)), art. 18(3(b)), art. 18(3(c)), art. 18(3(d)), art. 18(3(e))). Sąd Najwyższy potwierdził powyższe wydając wyrok z dnia 6.10.2021 r. w sprawie o sygn. akt I PSKP 21/21 (OSNP 2022, nr 6, poz. 56), gdzie skonstatował, iż „pracownik nabywa prawo do odszkodowania na podstawieart. 183dk.p.wtedy, gdy zostanie spełniona jedyna, wymieniona w tym przepisie, przesłanka odpowiedzialności odszkodowawczej, a mianowicie zostanie wykazane, że pracodawca naruszył wobec pracownika zasadę równego traktowania w zatrudnieniu”. Przypomnieć trzeba, że zgodnie z treściąart. 183dk.p.osoba, wobec której pracodawca naruszył zasadę równego traktowania w zatrudnieniu, ma prawo do odszkodowania w wysokości nie niższej niż minimalne wynagrodzenie za pracę, ustalane na podstawie odrębnych przepisów. Co istotne, uznanie odpowiedzialności na gruncie tego przepisu nie wymaga ustalenia przez Sąd świadomości pracodawcy dokonania naruszenia przepisów prawnych lub też wykazania winy w znaczeniu subiektywnym (tak J. Iwulski, W. Sanetra,Kodeks pracy. Komentarz, Warszawa 2013, s. 149). Powód dochodził kwoty 19 565 zł tytułem odszkodowania, stanowiącego różnicę pomiędzy wynagrodzeniem zasadniczym faktycznie otrzymywanym (3 500 zł od 1 września 2019 r. do 30 czerwca 2021 r. oraz 3 605 zł od 1 lipca 2021 r. do 31 stycznia 2022 r.), a wynagrodzeniem zasadniczym żądanym w pozwie (4 200 zł) w okresie od 1 września 2019 r. do 31 stycznia 2022 r. W związku z tym, Sąd był związany zakresem dat wskazanych przez powoda. Sąd wziął pod uwagę wynagrodzenie, jakie otrzymywałaJ. K.na stanowisku lidera w dziale mięso oraz lidera w dziale wędliny/sery od 1 czerwca 2019 r. (4 650 zł). Różnica między wynagrodzeniem powoda, a wynagrodzeniemJ. K.w okresie od 1 września 2019 r. do 30 czerwca 2021 r. wynosiła 1 150 zł (4 650 zł – 3 500 zł). Natomiast w okresie od 1 lipca 2021 r. do 31 stycznia 2022 r. różnica ta wynosiła 1 045 zł (4 650 zł – 3 605 zł). Uwzględniając zatem okres od 1 września 2019 r. do 30 czerwca 2021 r. (22 miesiące), różnica ta wyniosła 25 300 zł, natomiast w okresie od 1 lipca 2021 r. do 31 stycznia 2022 r. (7 miesięcy), różnica ta wyniosła 7 315 zł, co łącznie daje kwotę 32 615 zł. Powód jednakże żądał wyrównania swojego wynagrodzenia w wyżej wymienionych okresach do kwoty 4 200 zł, co daje kwotę 700 zł różnicy w okresie od 1 września 2019 r. do 30 czerwca 2021 r. (4 200 zł – 3 500 zł) przez 22 miesiące, co po przemnożeniu daje wynik 15 400 zł, natomiast w okresie od 1 lipca 2021 r. do 31 stycznia 2022 r. kwotę 595 zł (4 200 zł – 3 605 zł) przez okres 7 miesięcy, co po przemnożeniu daje wynik 4 165 zł, łącznie 19.565 zł. Sąd, będąc związany żądaniem pozwu, nie mógł orzec ponad to żądanie, o czym stanowiart. 321 k.p.c.Wskazać również należy, iż wprawdzie pozwana w dniu 24 marca 2021 r. zawarła zJ. K.porozumienie, na mocy którego z dniem 1 kwietnia 2021 r.J. K.została zatrudniona u pozwanej na stanowisku Lider – Szef w dziale(...). Powyższe jednak, w ocenie Sądu pozostaje bez znaczenia, gdyż powód powinien uzyskiwać takie samo wynagrodzenie jakJ. K., zatrudniona na stanowisku lidera w dziale mięso, niezależnie od tego, iż zmieniono jej stanowisko pracy. Skoro bowiem wynagrodzenieJ. K.zatrudnionej jako lider w dziale mięso, zostało ustalone na kwotę 4 650 zł, to niezasadnym byłoby traktowanie powoda na takim samym poziomie, coJ. K., jedynie od 1 września 2019 r. do 1 kwietnia 2021 r. Powód po tej dacie pracował nadal jako lider w dziale mięso, a jego wynagrodzenie uległo jedynie nieznacznemu podwyższeniu od 1 lipca 2021 r. Ponadto, dokonując obliczeń, rozdzielając okresy od 1 września 2019 r. do 1 kwietnia 2021 r. (19 miesięcy), różnica między wynagrodzeniem powoda faktycznie otrzymywanym, a żądanym wynosiła 700 zł (4 200 zł – 3 500 zł), co po przemnożeniu daje kwotę 13 300 zł. Następnie w okresie od 1 kwietnia 2021 r. do 30 czerwca 2021 r. (3 miesiące), różnica między wynagrodzeniem powoda faktycznie otrzymywanym, a żądanym wynosiła 700 zł (4 200 zł – 3 500 zł), co po przemnożeniu daje kwotę 2 100 zł. Następnie w okresie od 1 lipca 2021 r. do 31 stycznia 2022 r. (7 miesięcy), różnica między wynagrodzeniem powoda faktycznie otrzymywanym, a żądanym wyniosła 595 zł (4 200 zł – 3 605 zł), co po przemnożeniu daje kwotę 4 165 zł. Sumując powyższe kwoty, łączny wynik daje kwotę 19 565 zł. Podsumowując, rozważając kwestię nierównego traktowania powoda przez jego pracodawcę w wynagradzaniu za jego pracę stwierdzić należy, że przeprowadzone postępowanie dowodowe wykazało wprost, że zarobki powoda różniły się od wynagrodzeniaJ. K.. Sąd dopatrzył się bowiem relewantności ich sytuacji oraz dokonał odpowiedniego porównania ich zarobków w ramach wyliczenia wysokości należnego odszkodowania, mając jednakże na uwadze związanie żądaniem pozwu. W sytuacji istnienia różnic w wysokości wynagrodzeń powoda iJ. K., a także innych liderów (których listę przedłożyła sama pozwana), to pracodawca powinien wykazać, że istniały obiektywne kryteria pozwalające na taką dyferencjację oraz udowodnić jakie kryteria decydowały o ustaleniu wysokości wynagrodzenia poszczególnych pracowników. Co istotne, nawet jeśli istniały pewne drobne różnice pomiędzy pracą wykonywaną przez powoda i innych liderów, to pozwana nie wykazała, aby wysokość wynagrodzenia powodów ukształtowana była rzeczywiście w oparciu o te różnice. Podkreślić też należy, że jeśli owe czynniki faktycznie stanowiły przesłankę różnicującą u pracodawcy, to powinny być one jednolicie stosowane. W tym kierunku jednak strona pozwana swojej argumentacji nie prowadziła. W ocenie Sądu na wysokość odszkodowania nie miała wpływu okoliczność przebywania przez powoda na zwolnieniu lekarskim latach 2019 i 2020, albowiem przy przyjęciu, że wynagrodzenie byłoby prawidłowo ustalone na wyższym poziomie, odnoszonym do wynagrodzeniaJ. K., świadczenia otrzymywane w trakcie niezdolności do pracy przez powoda, byłyby odpowiednio wyższe – różnica odpowiadałaby co najmniej kwotom żądanym za poszczególne miesiące spornego okresu. Sąd zauważył ponadto, że w sytuacji gdy wynagrodzenie powoda wzrosło z dniem 1 czerwca 2022 r. do kwoty 4 305 zł, wynagrodzenie mającego mniejszy zakres obowiązków zatrudnionego w tym samym dzialeM. Z.(podwładnego powoda) podniesiono do kwoty 4 418 zł począwszy od 1 września 2022 r. ustalając je ponownie na poziomie wyższym, niż wynagrodzenieI. D.wykonującego te same i dodatkowe obowiązki. Reasumując, Sąd uznał – przy uwzględnieniu wszystkich okoliczności sprawy – żeI. D.pozostawał w takiej samej sytuacji zawodowej jakJ. K.. Mimo to, uzyskiwali oni różne wynagrodzenie. Praca powoda odpowiadała pracyJ. K.. Ich zakres obowiązków był taki sam. W takiej sytuacji zastosowanie znalazła zasada odpowiedzialności dłużnika z tytułu nienależytego wykonania zobowiązania (art. 471 k.c.w zw. zart. 300 k.p.). Sąd ustalił, że pomiędzy wynagrodzeniem powoda, a wynagrodzeniemJ. K., znajdującej się w tożsamej sytuacji faktycznej istniała różnica w wysokości otrzymywanych wynagrodzeń, przy czym różnica ta nie znajdowała usprawiedliwienia w dozwolonych prawem kryteriach dyferencjacji wynagrodzeń. Szkodą było nieuzyskanie przez powoda wynagrodzenia na takim poziomie, który urzeczywistniał zasadę prawa do równego wynagrodzenia z tytułu wykonywania jednakowej pracy. Z tych względów, należało orzec jak w punkcie pierwszym wyroku. O roszczeniu odsetkowym orzeczono na podstawieart. 481 § 1 k.c.w związku zart. 300 k.p.od dnia 1 kwietnia 2022 r., to jest od dnia następnego po dniu doręczenia pozwu stronie pozwanej. Strona pozwana wnosiła o zasądzenie odsetek ustawowych za opóźnienie od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty. W myślart. 455 k.c., jeżeli termin spełnienia świadczenia nie jest oznaczony ani nie wynika z właściwości zobowiązania, świadczenie powinno być spełnione niezwłocznie po wezwaniu dłużnika do wykonania. Jak stanowi zaśart. 481 § 1 k.c., jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Wezwanie do zapłaty związane jest z datą doręczenia odpisu pozwu, chyba że strona wykaże istnienie wcześniejszego wezwania przedsądowego (por. np. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2.04.2015 r., I CSK 169/14, LEX nr 1745784), czego strona powodowa w tym postępowaniu nie wykazała. Wobec powyższego należało zasądzić odsetki ustawowe za opóźnienie od dnia następnego od doręczenia odpisu pozwu, zaś w pozostałym zakresie roszczenie to oddalić. Żądanie ukształtowania stosunku pracy powoda z pozwaną, wynikającego z umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony z dnia 27 grudnia 2010 r. w ten sposób, że miesięczne wynagrodzenie zasadnicze powoda będzie wynosić 4 200 zł brutto podlegało oddaleniu z uwagi na to, że pozwana już w toku niniejszego postępowania zawarła zI. D.porozumienie, na mocy którego jego wynagrodzenie od 1 czerwca 2022 r. będzie wynosić 4.305 zł, a więc nawet więcej, niż żąda powód. Z tych względów, wobec zaspokojenia roszczenia powoda już po wytoczeniu powództwa i braku cofnięcia pozwu w tej części, powództwo w tym zakresie podlegało oddaleniu z powodu jego bezzasadności (por. wyrok SN z 9.06.1999 r., sygn. akt III CKN 936/98, LEX nr 1213021). O kosztach procesu Sąd postanowił w punkcie trzecim wyroku zgodnie zart. 100 zdanie 2 k.p.c., zgodnie z którym, w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone. Sąd może jednak włożyć na jedną ze stron obowiązek zwrotu wszystkich kosztów, jeżeli jej przeciwnik uległ tylko co do nieznacznej części swego żądania albo gdy określenie należnej mu sumy zależało od wzajemnego obrachunku lub oceny sądu. Strona powodowa uległa przeciwnikowi w około 27 % wartości swojego żądania oraz odnośnie roszczenia odsetkowego, zatem w ocenie Sądu powodowi należy się co do zasady zwrot kosztów procesu w części odpowiadającej 73 % od strony pozwanej. Na koszty poniesione przezI. D.złożyły się koszty wynagrodzenia pełnomocnika będącego adwokatem w wysokości 2700 złotych, ustalone zgodnie z § 9 ust. 1 pkt 2 w zw. z § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie. 73 % tej kwoty stanowi kwotę 1 971 zł. Biorąc pod uwagę częściowe oddalenie roszczenia odsetkowego Sąd uznał, że adekwatną kwotą kosztów procesu należną powodowi od pozwanej będzie kwota 1 800 zł. W punkcie czwartym wyroku orzeczono o kosztach sądowych w oparciu o przepisart. 113 § 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych(Dz. U. Nr 167, poz. 1398), w myśl którego kosztami sądowymi, których strona nie miała obowiązku uiścić lub których nie miał obowiązku uiścić kurator albo prokurator, sąd w orzeczeniu kończącym sprawę w instancji obciąży przeciwnika, jeżeli istnieją do tego podstawy, przy odpowiednim zastosowaniu zasad obowiązujących przy zwrocie kosztów procesu. Rozstrzygnięcie to znajduje potwierdzenie w uchwale Sądu Najwyższego z dnia 5 marca 2007 r. (I PZP 1/07), w której Sąd ten wskazał, iż sąd w orzeczeniu kończącym w instancji sprawę z zakresu prawa pracy, w której wartość przedmiotu sporu nie przewyższa kwoty 50 000 zł obciąży pozwanego pracodawcę kosztami sądowymi, których nie miał obowiązku uiścić pracownik wnoszący powództwo lub odwołanie do sądu (art. 96 ust. 1 pkt 4 tej ustawy). Opłata od pozwu w zakresie kwoty 26 705 złotych wyniosłaby 1336 zł. Powód wygrał sprawę w zakresie żądania odszkodowania, co stanowiło 73,26 % wartości przedmiotu sporu. W takiej proporcji pozwana winna pokryć koszty sądowe nieuiszczone przez stronę powodową. Stąd też od pozwanej należało pobrać na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego Szczecin – Centrum w Szczecinie kwotę 979 zł (73 % z 1336 zł). Nadając wyrokowi rygor natychmiastowej wykonalności w punkcie piątym, Sąd orzekał na podstawieart. 4772§ 1 k.p.c., zgodnie z którym, zasądzając należność pracownika w sprawach z zakresu prawa pracy, sąd z urzędu nada wyrokowi przy jego wydaniu rygor natychmiastowej wykonalności w części nie przekraczającej pełnego jednomiesięcznego wynagrodzenia pracownika. Skoro wynagrodzenie powoda wynosiło od 1 czerwca 2022 r. kwotę 4 305 zł, należało nadać rygor natychmiastowej wykonalności wyrokowi w punkcie pierwszym do tej kwoty. Mając na względzie całokształt przywołanych motywów, Sąd orzekł jak w sentencji uzasadnianego wyroku. ZARZĄDZENIE 1 (...) 2 (...) 3 (...) (...)

15/551530/0004521/P

Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie

IX Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

152515050001006_II_W_000651_2023_Uz_2024-01-09_001

II W 651/23

2024-01-09 01:00:00.0 CET

2024-02-06 17:30:05.0 CET

2024-02-06 12:18:22.0 CET

15251505

1006

SENTENCE

Sygn. akt II W 651/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 09 stycznia 2024 roku Sąd Rejonowy w Bełchatowie, II Wydział Karny w składzie: Przewodniczący: asesor sądowy Julia Ślęzak Protokolant: Justyna Paciepna pod nieobecność oskarżyciela publicznego po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 07 grudnia 2023 roku oraz 09 stycznia 2024 roku sprawy z oskarżenia posiłkowego P. P. przeciwko J. S. ( S. ) , córce L. i D. z domu J. , urodzonej (...) w Ł. , obwinionej o to, że w dniu 12 lipca 2023

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Ewa Grabarz" xPublisher="ewa.grabarz" xEditorFullName="Ewa Grabarz" xEditor="ewa.grabarz" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="1" xFlag="published" xVolType="15/251505/0001006/W" xYear="2023" xVolNmbr="000651" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok</xName> <xBlock> <xText xALIGNx="left"> <xBx>Sygn. akt II W 651/23</xBx></xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right">Dnia 09 stycznia 2024 roku</xText> <xText>Sąd Rejonowy w Bełchatowie, II Wydział Karny w składzie:</xText> <xText>Przewodniczący: asesor sądowy Julia Ślęzak</xText> <xText>Protokolant: Justyna Paciepna</xText> <xText xALIGNx="left">pod nieobecność oskarżyciela publicznego</xText> <xText>po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 07 grudnia 2023 roku oraz 09 stycznia 2024 roku</xText> <xText>sprawy z oskarżenia posiłkowego <xAnon>P. P.</xAnon></xText> <xText>przeciwko <xBx><xAnon>J. S.</xAnon> (<xAnon>S.</xAnon>)</xBx>, córce <xAnon>L.</xAnon> i <xAnon>D.</xAnon> z domu <xAnon>J.</xAnon>, <xAnon>urodzonej (...)</xAnon> w <xAnon>Ł.</xAnon>,</xText> <xText>obwinionej o to, że w dniu 12 lipca 2023 roku w <xAnon>S.</xAnon>” przy <xAnon>ulicy (...)</xAnon>, <xAnon>(...)-(...) B.</xAnon>, około godziny 12:20, zakłóciła spokój i porządek publiczny <xAnon>P. P.</xAnon> i <xAnon>D. M.</xAnon>,</xText> <xText>tj. o wykroczenie z art. 51 § 1 k.w.</xText> <xText xALIGNx="center">orzeka:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>obwinioną <xBx><xAnon>J. S.</xAnon></xBx> uniewinnia od popełnienia zarzucanego jej czynu,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>zasądza od oskarżyciela posiłkowego <xAnon>P. P.</xAnon> na rzecz Skarbu Państwa kwotę 100 (stu) złotych tytułem zwrotu zryczałtowanych wydatków postępowania.</xText> </xUnit> </xUnit> </xBlock> </xPart>

asesor sądowy Julia Ślęzak

Ewa Grabarz

Justyna Paciepna

Ewa Grabarz

Sygn. akt II W 651/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 09 stycznia 2024 roku Sąd Rejonowy w Bełchatowie, II Wydział Karny w składzie: Przewodniczący: asesor sądowy Julia Ślęzak Protokolant: Justyna Paciepna pod nieobecność oskarżyciela publicznego po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 07 grudnia 2023 roku oraz 09 stycznia 2024 roku sprawy z oskarżenia posiłkowegoP. P. przeciwkoJ. S.(S.), córceL.iD.z domuJ.,urodzonej (...)wŁ., obwinionej o to, że w dniu 12 lipca 2023 roku wS.” przyulicy (...),(...)-(...) B., około godziny 12:20, zakłóciła spokój i porządek publicznyP. P.iD. M., tj. o wykroczenie z art. 51 § 1 k.w. orzeka: 1 obwinionąJ. S.uniewinnia od popełnienia zarzucanego jej czynu, 2 zasądza od oskarżyciela posiłkowegoP. P.na rzecz Skarbu Państwa kwotę 100 (stu) złotych tytułem zwrotu zryczałtowanych wydatków postępowania.

15/251505/0001006/W

Sąd Rejonowy w Bełchatowie

II Wydział Karny

152510000004021_VIII_U_001172_2023_Uz_2024-01-09_001

VIII U 1172/23

2024-01-09 01:00:00.0 CET

2024-02-27 17:30:04.0 CET

2024-02-27 15:19:46.0 CET

15251000

4021

REASON

Sygn. akt VIII U 1172/23 UZASADNIENIE Decyzją z dnia 1 marca 2023 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. dokonał waloryzacji od dnia 1 marca 2023 roku przysługującej J. M. emerytury na podstawie na podstawie ustawy z dnia 27 października 2022 r. o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z FUS oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2461) i ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2022 r. poz. 504 ze zm.). Wysokość zwaloryzo

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Agata Koszewska" xPublisher="agata.koszewska" xEditorFullName="Agata Koszewska" xEditor="agata.koszewska" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="5" xFlag="published" xVolType="15/251000/0004021/U" xYear="2023" xVolNmbr="001172" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText>Sygn. akt VIII U 1172/23</xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Decyzją z dnia 1 marca 2023 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w <xAnon>Ł.</xAnon> dokonał waloryzacji od dnia 1 marca 2023 roku przysługującej <xAnon>J. M.</xAnon> emerytury na podstawie na podstawie ustawy z dnia 27 października 2022 r. o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z FUS oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2461) i <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19981621118" xTitle="Ustawa z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 162, poz. 1118">ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych</xLexLink> (Dz. U. z 2022 r. poz. 504 ze zm.).</xText> <xText>Wysokość zwaloryzowanej emerytury ustalono przez pomnożenie kwoty świadczenia przysługującego w dniu 28-02-2023 r., tj. 1333,39 zł przez wskaźnik waloryzacji 114,80 %.</xText> <xText>Emerytura po waloryzacji od 1 marca 2023 r. wynosi 1530,73 zł.</xText> <xText>Od 1 marca 2023 r. składka na ubezpieczenie zdrowotne wynosiła 137,77 zł.</xText> <xText>Od 1 marca 2023 r. wysokość świadczenia do wypłaty wynosi miesięcznie 1392,96 zł.</xText> <xText><xIx>(decyzja – nieponumerowane strony plik IV załączonych do sprawy akt organu rentowego)</xIx></xText> <xText>Odwołanie od w/w decyzji wniósł <xAnon>J. M.</xAnon> wskazując, iż jest ona dla niego krzywdząca. W ocenie skarżącego, w jego przypadku winna znaleźć zastosowanie waloryzacja kwotowa, a nie procentowa, a zatem przysługujące mu świadczenie powinno wynosić kwotę najniższej emerytury.</xText> <xText><xIx>(odwołanie – k. 3)</xIx></xText> <xText>W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie podnosząc, że świadczenie wnioskodawcy zwaloryzowano poprzez pomnożenie kwoty świadczenia na dzień 28.02.2022r., tj. 1.333,39zł przez wskaźnik waloryzacji 114,80%. Po waloryzacji emerytura wyniosła 1.530,73 zł.</xText> <xText>Kwota podwyżki jest niższa niż 250 zł (art. 6 ust. 1, 2 i 4 ustawy z dnia 27.10.2022r. o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z FUS oraz niektórych innych ustaw) z uwagi na fakt, że emerytura wnioskodawcy jest wypłacana w wysokości nie podlegającej podwyższeniu do kwoty najniższej emerytury z powodu braku wymaganego stażu uprawniającego do takiego podwyższenia. Z tych samych względów kwota świadczenia wnioskodawcy nie jest podwyższana do kwoty najniższej emerytury.</xText> <xText><xIx>(odpowiedź na odwołanie – k. 6-6 verte)</xIx></xText> <xText><xBx> Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:</xBx></xText> <xText><xAnon>J. M.</xAnon> <xAnon>urodził się w dniu (...)</xAnon>.</xText> <xText><xIx>(okoliczność bezsporna)</xIx></xText> <xText>Decyzją z marca 1979 roku wnioskodawcy przyznano prawo do renty inwalidzkiej od dnia 25 lutego 1979 roku.</xText> <xText><xIx>(decyzja – k. 25 plik II załączonych do sprawy akt organu rentowego)</xIx></xText> <xText>Decyzją z dnia 14 sierpnia 2017 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w <xAnon>Ł.</xAnon> na podstawie <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19981621118" xTitle="Ustawa z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 162, poz. 1118">ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych</xLexLink> (Dz. U. z 2016 r. poz. 887) ustalił kapitał początkowy <xAnon>J. M.</xAnon> na dzień 1 stycznia 1999 roku. Do ustalenia wartości kapitału początkowego organ rentowy przyjął podstawę wymiaru kapitału początkowego w kwocie 1445,78 zł. Do obliczenia podstawy wymiaru kapitału początkowego przyjęto wskaźnik wysokości podstawy wymiaru renty z tytułu niezdolności do pracy ustalony w wyniku jej rewaloryzacji – w wysokości 118,42 %. Podstawę wymiaru kapitału początkowego w kwocie 1445,78 zł ZUS ustalił w wyniku pomnożenia wskaźnika wysokości podstawy wymiaru wynoszącego 118,42% przez kwotę 1220,89 zł, tj. kwotę bazową określoną w w/w ustawie o emeryturach i rentach z FUS (118,42% x 1 220,89 zł = 1445,78 zł).</xText> <xText>Przyjęto łącznie 5 lat, 11 miesięcy, 8 dni, tj. 71 miesięcy okresów składkowych.</xText> <xText>Współczynnik proporcjonalny do osiągniętego do dnia 31 grudnia 1998 roku wieku oraz okresu składkowego i nieskładkowego wyniósł 38,48%. Średnie dalsze trwanie życia wyrażone w miesiącach dla osób w wieku 62 lat przyjęto w ilości 209 miesięcy. W związku z powyższym wysokość kapitału początkowego ustalona na dzień 1 stycznia 1999 roku wyniosła 46 801,37 złotych.</xText> <xText><xIx> (decyzja – k. 33-34 nieponumerowane strony plik III załączonych do sprawy akt organu rentowego)</xIx></xText> <xText>Decyzją z dnia 20 października 2017 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w <xAnon>Ł.</xAnon> przyznał <xAnon>J. M.</xAnon> emeryturę od 01-10-2017 r., tj. od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek.</xText> <xText>Podstawę obliczenia emerytury stanowi kwota składek na ubezpieczenie emerytalne oraz kapitału początkowego z uwzględnieniem waloryzacji składek i kapitału początkowego zewidencjonowanych na koncie do końca miesiąca poprzedzającego miesiąc, od którego przyznano emeryturę. Emerytura stanowi równowartość kwoty będącej wynikiem podzielenia podstawy obliczenia emerytury przez średnie dalsze trwanie życia, dla osób w wieku równym wiekowi przejścia na emeryturę.</xText> <xText>- kwota składek zewidencjonowanych na koncie z uwzględnieniem waloryzacji wynosi 46685,63 zł;</xText> <xText>- kwota zwaloryzowanego kapitału początkowego wynosi 174.801,61 zł</xText> <xText>- średnie dalsze trwanie życia wynosi 216,10 m-cy</xText> <xText>- wyliczona kwota emerytury wynosi 1024,93 zł</xText> <xText>Wysokość emerytury została obliczona zgodnie z zasadami określonymi w art. 26 ustawy emerytalnej:</xText> <xText>(<xAnon> (...)</xAnon>,63 + <xAnon> (...)</xAnon>,61) / 216,10 = 1024,93 zł</xText> <xText>ZUS zawiesił wypłatę świadczenia rentowego z uwagi na zbieg prawa do więcej niż jednego świadczenia, gdyż może być wypłacane tylko jedno-wyższe lub wybrane przez ubezpieczonego.</xText> <xText>Na poczet należności od 01-10-2017 do 30-11-2017 w kwocie 2049,86 zł ZUS zaliczył kwotę 807,15 zł z tytułu wypłaconej renty, pozostała należność w kwocie 1242,71 zł po odliczeniu zaliczki na podatek odprowadzanej do urzędu skarbowego w kwocie 81,00 zł, liczonej od podstawy opodatkowania 1243,00 zł, składki na ubezpieczenie zdrowotne w łącznej kwocie 111,84 zł, w tym odliczanej od podatku 96,31 zł, z kwoty świadczenia 15,53 zł, ZUS przekazał na rachunek w banku w kwocie 1049,87 zł.</xText> <xText>Od 01-12-2017 obliczona emerytura brutto wynosiła 1024,93 zł.</xText> <xText>Wysokość świadczenia do wypłaty wynosiła miesięcznie 873,69 zł.</xText> <xText><xIx>(decyzja – k. 5-6 plik IV załączonych do sprawy akt organu rentowego)</xIx></xText> <xText><xBx> Sąd Okręgowy zważył, co następuje:</xBx></xText> <xText>W świetle zebranego w sprawie materiału dowodowego odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie.</xText> <xText>W myśl <xLexLink xArt="art. 148(1);art. 148(1) § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 148 <xSUPx>1</xSUPx> § 1 k.p.c.</xLexLink> sąd może rozpoznać sprawę na posiedzeniu niejawnym, gdy pozwany uznał powództwo lub gdy po złożeniu przez strony pism procesowych i dokumentów, w tym również po wniesieniu zarzutów lub sprzeciwu od nakazu zapłaty albo sprzeciwu od wyroku zaocznego, sąd uzna – mając na względzie całokształt przytoczonych twierdzeń i zgłoszonych wniosków dowodowych – że przeprowadzenie rozprawy nie jest konieczne. Na mocy ww. przepisu Sąd wydał wyrok na posiedzeniu niejawnym, uznając, że nie zachodzi konieczność przeprowadzenia rozprawy, strony postępowania również nie wnosiły o przeprowadzenie jakichkolwiek dowodów na rozprawie.</xText> <xText>Przed wszystkim należy wskazać, iż zakres rozpoznawania sprawy wskazany jest treścią odwołania i decyzji.</xText> <xText>Zaskarżona decyzja dotyczyła waloryzacji emerytury wnioskodawcy przeprowadzanej przez organ rentowy. W konsekwencji spór w sprawie dotyczył sposobu wyliczenia wysokości emerytury .</xText> <xText>Wnioskodawca bowiem kwestionował sposób dokonywania waloryzacji przez ZUS i w związku z tym twierdził, że przysługująca mu emerytura powinna wynosić kwotę najniższej emerytury.</xText> <xText>Odnosząc się do sposobu waloryzacji emerytury wnioskodawcy to uznać należy, że ZUS wydając zaskarżoną decyzję zastosował obowiązujące w tym zakresie przepisy w sposób prawidłowy.</xText> <xText>Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 87;art. 87 ust. 1" xIsapId="WDU19981621118" xTitle="Ustawa z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 162, poz. 1118">art. 87 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych</xLexLink> (Dz.U.2023.0.1251), w przypadku gdy emerytura przysługująca z Funduszu określona w <xLexLink xArt="art. 26" xIsapId="WDU19981621118" xTitle="Ustawa z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 162, poz. 1118">art. 26</xLexLink> łącznie z okresową emeryturą kapitałową, albo emerytura przysługująca z Funduszu określona w <xLexLink xArt="art. 26" xIsapId="WDU19981621118" xTitle="Ustawa z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 162, poz. 1118">art. 26</xLexLink> jest niższa niż kwota, o której mowa w <xLexLink xArt="art. 85;art. 85 ust. 2;art. 85 ust. 3" xIsapId="WDU19981621118" xTitle="Ustawa z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 162, poz. 1118">art. 85 ust. 2 i 3</xLexLink>, emeryturę przysługującą z Funduszu, w tym emeryturę ustaloną ze zwiększeniem, o którym mowa w <xLexLink xArt="art. 26 a" xIsapId="WDU19981621118" xTitle="Ustawa z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 162, poz. 1118">art. 26a</xLexLink> podwyższa się w taki sposób, aby suma tych świadczeń nie była niższa od tej kwoty o ile ubezpieczony:</xText> <xText>1) mężczyzna – osiągnął wiek emerytalny wynoszący 65 lat i ma okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 25 lat,</xText> <xText>2) kobieta – osiągnęła wiek emerytalny wynoszący 60 lat i ma okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 20 lat,</xText> <xText>- z uwzględnieniem ust. 3-7. Przepis art. 5 ust. 2 stosuje się odpowiednio.</xText> <xText>Na mocy ust. 3 przy obliczaniu okresów składkowych przypadających po dniu wejścia w życie ustawy dla celów podwyższenia emerytury w myśl ust. 1 miesiące, w których składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe były obliczone od podstawy wymiaru niższej od kwoty minimalnego wynagrodzenia pracowników, uwzględnia się w części odpowiadającej proporcji tej podstawy do kwoty minimalnego wynagrodzenia.</xText> <xText>Stosownie do treści art. 88 ust. 1 w/w ustawy emerytury i renty podlegają corocznie waloryzacji od dnia 1 marca. W myśl ust. 2 art. 88 ustawy, waloryzacja polega na pomnożeniu kwoty świadczenia i podstawy jego wymiaru przez wskaźnik waloryzacji. W wyniku przeprowadzonej waloryzacji kwota świadczenia nie może ulec obniżeniu. Natomiast ust. 3 stanowi, że waloryzacji podlega kwota świadczenia i podstawa jego wymiaru w wysokości przysługującej ostatniego dnia lutego roku kalendarzowego, w którym przeprowadza się waloryzację. Zgodnie z ust. 4 w/w przepisu, waloryzacja obejmuje emerytury i renty przyznane przed terminem waloryzacji.</xText> <xText>Jak wynika z powyższego decyzje o waloryzacji świadczeń organ rentowy podejmuje corocznie z urzędu.</xText> <xText>W myśl art. 89 ust. 1 w/w ustawy, wskaźnik waloryzacji to średnioroczny wskaźnik cen towarów i usług konsumpcyjnych w poprzednim roku kalendarzowym zwiększony o co najmniej 20% realnego wzrostu przeciętnego wynagrodzenia w poprzednim roku kalendarzowym. Natomiast ust. 2 stanowi, że wskaźnikiem cen towarów i usług konsumpcyjnych, o którym mowa w ust. 1, jest średnioroczny wskaźnik cen towarów i usług konsumpcyjnych dla gospodarstw domowych emerytów i rencistów albo średnioroczny wskaźnik cen towarów i usług konsumpcyjnych ogółem, jeżeli jest on wyższy od wskaźnika cen towarów i usług konsumpcyjnych dla gospodarstw domowych emerytów i rencistów.</xText> <xText>Wskaźniki cen towarów i usług konsumpcyjnych ogłasza w formie komunikatu w „Monitorze Polski” Prezes Głównego Urzędu Statystycznego (art. 94 ust. 1 w/w ustawy).</xText> <xText>Wskaźnik waloryzacji dla emerytur i rent w 2023 r. na podstawie Komunikatu Ministra Rodziny i Polityki Społecznej z dnia 9 lutego 2023 r. w sprawie wskaźnika waloryzacji emerytur i rent w 2023 r. (M.P. 2023 poz. 185) wynosi 114,8%.</xText> <xText>W myśl art. 6 ust 1, 2 i 4 ustawy z dnia 27.10.2022 r. o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. 2022 poz. 2461), w 2023r. waloryzacja od dnia 1 marca polega na podwyższeniu kwoty świadczenia w wysokości przysługującej w dniu 28 lutego 2023 r. wskaźnikiem waloryzacji ustalonym zgodnie z art.89 ustawy zmienianej w art.1, nie mniej niż o kwotę 250 zł. Waloryzacja podstawy wymiaru świadczenia z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych polega na pomnożeniu pod-stawy wymiaru świadczenia przez wskaźnik stanowiący iloraz zwaloryzowanej kwoty świadczenia z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych i kwoty tego świadczenia ustalonej na dzień poprzedzający termin waloryzacji. W przypadku świadczenia niższego od kwoty najniższego świadczenia, do którego nie ma zastosowania gwarancja wysokości najniższego świadczenia, o której mowa w art.85 ustawy zmienianej w art.1, waloryzacja polega na podwyższeniu kwoty świadczenia w wysokości przysługującej w dniu 28 lutego 2023 r. wskaźnikiem waloryzacji ustalonym zgodnie z art. 89 tej ustawy.</xText> <xText>Jednak ten sposób waloryzacji, w tym zagwarantowana kwota najniższej waloryzacji świadczenia o 250 zł nie dotyczy świadczenia pobieranego przez wnioskodawcę. Wskazana gwarancja podwyższenia (w wyniku waloryzacji) nie dotyczy osób, które pobierają świadczenie emerytalne w kwocie niższej niż minimalna wysokość emerytury. W sytuacji ubezpieczonego nie ma możliwości podwyższenia przysługującej mu emerytury do kwoty najniższej emerytury, albowiem nie spełnia on przesłanek określonych w art. 87 ust. 1 pkt 1 ustawy emerytalnej, tj. nie legitymuje się wymaganym okresem składkowym i nieskładkowym wynoszącym co najmniej 25 lat.</xText> <xText>Jak wynika z akt emerytalnych wnioskodawcy decyzją z dnia 20 października 2017 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w <xAnon>Ł.</xAnon> przyznał <xAnon>J. M.</xAnon> emeryturę od 01-10-2017 r., tj. od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek na podstawie <xLexLink xArt="art. 24" xIsapId="WDU19981621118" xTitle="Ustawa z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 162, poz. 1118">art. 24 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych</xLexLink>. <xUx>Wnioskodawca udokumentował jedynie 5 lat, 11 miesięcy, 8 dni, tj. 71 miesięcy okresów składkowych</xUx>.</xText> <xText>Wobec czego sposób w jaki organ rentowy dokonał waloryzacji emerytury wnioskodawcy jest prawidłowy. Skoro bowiem na dzień 28 lutego 2023 r. emerytura wraz z waloryzacją wynosiła 1333,39 zł, to biorąc pod uwagę wskaźnik waloryzacji w wys. 114,80 %, emerytura należna odwołującemu po waloryzacji od 1 marca 2023 r. wyniosła 1530,73 zł (tj. 1333,39 zł x 114,80% = 1530,73).</xText> <xText>Reasumując Sąd Okręgowy na podstawie <xLexLink xArt="art. 477(14);art. 477(14) § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 477<xSUPx> 14 </xSUPx>§ 1 k.p.c.</xLexLink> oddalił odwołanie, gdyż nie było podstaw do jego uwzględnienia z przyczyn wymienionych w niniejszym uzasadnieniu.</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Agnieszka Gocek

Agata Koszewska

Agata Koszewska

Sygn. akt VIII U 1172/23 UZASADNIENIE Decyzją z dnia 1 marca 2023 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział wŁ.dokonał waloryzacji od dnia 1 marca 2023 roku przysługującejJ. M.emerytury na podstawie na podstawie ustawy z dnia 27 października 2022 r. o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z FUS oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2461) iustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych(Dz. U. z 2022 r. poz. 504 ze zm.). Wysokość zwaloryzowanej emerytury ustalono przez pomnożenie kwoty świadczenia przysługującego w dniu 28-02-2023 r., tj. 1333,39 zł przez wskaźnik waloryzacji 114,80 %. Emerytura po waloryzacji od 1 marca 2023 r. wynosi 1530,73 zł. Od 1 marca 2023 r. składka na ubezpieczenie zdrowotne wynosiła 137,77 zł. Od 1 marca 2023 r. wysokość świadczenia do wypłaty wynosi miesięcznie 1392,96 zł. (decyzja – nieponumerowane strony plik IV załączonych do sprawy akt organu rentowego) Odwołanie od w/w decyzji wniósłJ. M.wskazując, iż jest ona dla niego krzywdząca. W ocenie skarżącego, w jego przypadku winna znaleźć zastosowanie waloryzacja kwotowa, a nie procentowa, a zatem przysługujące mu świadczenie powinno wynosić kwotę najniższej emerytury. (odwołanie – k. 3) W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie podnosząc, że świadczenie wnioskodawcy zwaloryzowano poprzez pomnożenie kwoty świadczenia na dzień 28.02.2022r., tj. 1.333,39zł przez wskaźnik waloryzacji 114,80%. Po waloryzacji emerytura wyniosła 1.530,73 zł. Kwota podwyżki jest niższa niż 250 zł (art. 6 ust. 1, 2 i 4 ustawy z dnia 27.10.2022r. o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z FUS oraz niektórych innych ustaw) z uwagi na fakt, że emerytura wnioskodawcy jest wypłacana w wysokości nie podlegającej podwyższeniu do kwoty najniższej emerytury z powodu braku wymaganego stażu uprawniającego do takiego podwyższenia. Z tych samych względów kwota świadczenia wnioskodawcy nie jest podwyższana do kwoty najniższej emerytury. (odpowiedź na odwołanie – k. 6-6 verte) Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny: J. M.urodził się w dniu (...). (okoliczność bezsporna) Decyzją z marca 1979 roku wnioskodawcy przyznano prawo do renty inwalidzkiej od dnia 25 lutego 1979 roku. (decyzja – k. 25 plik II załączonych do sprawy akt organu rentowego) Decyzją z dnia 14 sierpnia 2017 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział wŁ.na podstawieustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych(Dz. U. z 2016 r. poz. 887) ustalił kapitał początkowyJ. M.na dzień 1 stycznia 1999 roku. Do ustalenia wartości kapitału początkowego organ rentowy przyjął podstawę wymiaru kapitału początkowego w kwocie 1445,78 zł. Do obliczenia podstawy wymiaru kapitału początkowego przyjęto wskaźnik wysokości podstawy wymiaru renty z tytułu niezdolności do pracy ustalony w wyniku jej rewaloryzacji – w wysokości 118,42 %. Podstawę wymiaru kapitału początkowego w kwocie 1445,78 zł ZUS ustalił w wyniku pomnożenia wskaźnika wysokości podstawy wymiaru wynoszącego 118,42% przez kwotę 1220,89 zł, tj. kwotę bazową określoną w w/w ustawie o emeryturach i rentach z FUS (118,42% x 1 220,89 zł = 1445,78 zł). Przyjęto łącznie 5 lat, 11 miesięcy, 8 dni, tj. 71 miesięcy okresów składkowych. Współczynnik proporcjonalny do osiągniętego do dnia 31 grudnia 1998 roku wieku oraz okresu składkowego i nieskładkowego wyniósł 38,48%. Średnie dalsze trwanie życia wyrażone w miesiącach dla osób w wieku 62 lat przyjęto w ilości 209 miesięcy. W związku z powyższym wysokość kapitału początkowego ustalona na dzień 1 stycznia 1999 roku wyniosła 46 801,37 złotych. (decyzja – k. 33-34 nieponumerowane strony plik III załączonych do sprawy akt organu rentowego) Decyzją z dnia 20 października 2017 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział wŁ.przyznałJ. M.emeryturę od 01-10-2017 r., tj. od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek. Podstawę obliczenia emerytury stanowi kwota składek na ubezpieczenie emerytalne oraz kapitału początkowego z uwzględnieniem waloryzacji składek i kapitału początkowego zewidencjonowanych na koncie do końca miesiąca poprzedzającego miesiąc, od którego przyznano emeryturę. Emerytura stanowi równowartość kwoty będącej wynikiem podzielenia podstawy obliczenia emerytury przez średnie dalsze trwanie życia, dla osób w wieku równym wiekowi przejścia na emeryturę. - kwota składek zewidencjonowanych na koncie z uwzględnieniem waloryzacji wynosi 46685,63 zł; - kwota zwaloryzowanego kapitału początkowego wynosi 174.801,61 zł - średnie dalsze trwanie życia wynosi 216,10 m-cy - wyliczona kwota emerytury wynosi 1024,93 zł Wysokość emerytury została obliczona zgodnie z zasadami określonymi w art. 26 ustawy emerytalnej: ((...),63 +(...),61) / 216,10 = 1024,93 zł ZUS zawiesił wypłatę świadczenia rentowego z uwagi na zbieg prawa do więcej niż jednego świadczenia, gdyż może być wypłacane tylko jedno-wyższe lub wybrane przez ubezpieczonego. Na poczet należności od 01-10-2017 do 30-11-2017 w kwocie 2049,86 zł ZUS zaliczył kwotę 807,15 zł z tytułu wypłaconej renty, pozostała należność w kwocie 1242,71 zł po odliczeniu zaliczki na podatek odprowadzanej do urzędu skarbowego w kwocie 81,00 zł, liczonej od podstawy opodatkowania 1243,00 zł, składki na ubezpieczenie zdrowotne w łącznej kwocie 111,84 zł, w tym odliczanej od podatku 96,31 zł, z kwoty świadczenia 15,53 zł, ZUS przekazał na rachunek w banku w kwocie 1049,87 zł. Od 01-12-2017 obliczona emerytura brutto wynosiła 1024,93 zł. Wysokość świadczenia do wypłaty wynosiła miesięcznie 873,69 zł. (decyzja – k. 5-6 plik IV załączonych do sprawy akt organu rentowego) Sąd Okręgowy zważył, co następuje: W świetle zebranego w sprawie materiału dowodowego odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie. W myślart. 1481§ 1 k.p.c.sąd może rozpoznać sprawę na posiedzeniu niejawnym, gdy pozwany uznał powództwo lub gdy po złożeniu przez strony pism procesowych i dokumentów, w tym również po wniesieniu zarzutów lub sprzeciwu od nakazu zapłaty albo sprzeciwu od wyroku zaocznego, sąd uzna – mając na względzie całokształt przytoczonych twierdzeń i zgłoszonych wniosków dowodowych – że przeprowadzenie rozprawy nie jest konieczne. Na mocy ww. przepisu Sąd wydał wyrok na posiedzeniu niejawnym, uznając, że nie zachodzi konieczność przeprowadzenia rozprawy, strony postępowania również nie wnosiły o przeprowadzenie jakichkolwiek dowodów na rozprawie. Przed wszystkim należy wskazać, iż zakres rozpoznawania sprawy wskazany jest treścią odwołania i decyzji. Zaskarżona decyzja dotyczyła waloryzacji emerytury wnioskodawcy przeprowadzanej przez organ rentowy. W konsekwencji spór w sprawie dotyczył sposobu wyliczenia wysokości emerytury . Wnioskodawca bowiem kwestionował sposób dokonywania waloryzacji przez ZUS i w związku z tym twierdził, że przysługująca mu emerytura powinna wynosić kwotę najniższej emerytury. Odnosząc się do sposobu waloryzacji emerytury wnioskodawcy to uznać należy, że ZUS wydając zaskarżoną decyzję zastosował obowiązujące w tym zakresie przepisy w sposób prawidłowy. Zgodnie zart. 87 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych(Dz.U.2023.0.1251), w przypadku gdy emerytura przysługująca z Funduszu określona wart. 26łącznie z okresową emeryturą kapitałową, albo emerytura przysługująca z Funduszu określona wart. 26jest niższa niż kwota, o której mowa wart. 85 ust. 2 i 3, emeryturę przysługującą z Funduszu, w tym emeryturę ustaloną ze zwiększeniem, o którym mowa wart. 26apodwyższa się w taki sposób, aby suma tych świadczeń nie była niższa od tej kwoty o ile ubezpieczony: 1) mężczyzna – osiągnął wiek emerytalny wynoszący 65 lat i ma okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 25 lat, 2) kobieta – osiągnęła wiek emerytalny wynoszący 60 lat i ma okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 20 lat, - z uwzględnieniem ust. 3-7. Przepis art. 5 ust. 2 stosuje się odpowiednio. Na mocy ust. 3 przy obliczaniu okresów składkowych przypadających po dniu wejścia w życie ustawy dla celów podwyższenia emerytury w myśl ust. 1 miesiące, w których składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe były obliczone od podstawy wymiaru niższej od kwoty minimalnego wynagrodzenia pracowników, uwzględnia się w części odpowiadającej proporcji tej podstawy do kwoty minimalnego wynagrodzenia. Stosownie do treści art. 88 ust. 1 w/w ustawy emerytury i renty podlegają corocznie waloryzacji od dnia 1 marca. W myśl ust. 2 art. 88 ustawy, waloryzacja polega na pomnożeniu kwoty świadczenia i podstawy jego wymiaru przez wskaźnik waloryzacji. W wyniku przeprowadzonej waloryzacji kwota świadczenia nie może ulec obniżeniu. Natomiast ust. 3 stanowi, że waloryzacji podlega kwota świadczenia i podstawa jego wymiaru w wysokości przysługującej ostatniego dnia lutego roku kalendarzowego, w którym przeprowadza się waloryzację. Zgodnie z ust. 4 w/w przepisu, waloryzacja obejmuje emerytury i renty przyznane przed terminem waloryzacji. Jak wynika z powyższego decyzje o waloryzacji świadczeń organ rentowy podejmuje corocznie z urzędu. W myśl art. 89 ust. 1 w/w ustawy, wskaźnik waloryzacji to średnioroczny wskaźnik cen towarów i usług konsumpcyjnych w poprzednim roku kalendarzowym zwiększony o co najmniej 20% realnego wzrostu przeciętnego wynagrodzenia w poprzednim roku kalendarzowym. Natomiast ust. 2 stanowi, że wskaźnikiem cen towarów i usług konsumpcyjnych, o którym mowa w ust. 1, jest średnioroczny wskaźnik cen towarów i usług konsumpcyjnych dla gospodarstw domowych emerytów i rencistów albo średnioroczny wskaźnik cen towarów i usług konsumpcyjnych ogółem, jeżeli jest on wyższy od wskaźnika cen towarów i usług konsumpcyjnych dla gospodarstw domowych emerytów i rencistów. Wskaźniki cen towarów i usług konsumpcyjnych ogłasza w formie komunikatu w „Monitorze Polski” Prezes Głównego Urzędu Statystycznego (art. 94 ust. 1 w/w ustawy). Wskaźnik waloryzacji dla emerytur i rent w 2023 r. na podstawie Komunikatu Ministra Rodziny i Polityki Społecznej z dnia 9 lutego 2023 r. w sprawie wskaźnika waloryzacji emerytur i rent w 2023 r. (M.P. 2023 poz. 185) wynosi 114,8%. W myśl art. 6 ust 1, 2 i 4 ustawy z dnia 27.10.2022 r. o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. 2022 poz. 2461), w 2023r. waloryzacja od dnia 1 marca polega na podwyższeniu kwoty świadczenia w wysokości przysługującej w dniu 28 lutego 2023 r. wskaźnikiem waloryzacji ustalonym zgodnie z art.89 ustawy zmienianej w art.1, nie mniej niż o kwotę 250 zł. Waloryzacja podstawy wymiaru świadczenia z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych polega na pomnożeniu pod-stawy wymiaru świadczenia przez wskaźnik stanowiący iloraz zwaloryzowanej kwoty świadczenia z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych i kwoty tego świadczenia ustalonej na dzień poprzedzający termin waloryzacji. W przypadku świadczenia niższego od kwoty najniższego świadczenia, do którego nie ma zastosowania gwarancja wysokości najniższego świadczenia, o której mowa w art.85 ustawy zmienianej w art.1, waloryzacja polega na podwyższeniu kwoty świadczenia w wysokości przysługującej w dniu 28 lutego 2023 r. wskaźnikiem waloryzacji ustalonym zgodnie z art. 89 tej ustawy. Jednak ten sposób waloryzacji, w tym zagwarantowana kwota najniższej waloryzacji świadczenia o 250 zł nie dotyczy świadczenia pobieranego przez wnioskodawcę. Wskazana gwarancja podwyższenia (w wyniku waloryzacji) nie dotyczy osób, które pobierają świadczenie emerytalne w kwocie niższej niż minimalna wysokość emerytury. W sytuacji ubezpieczonego nie ma możliwości podwyższenia przysługującej mu emerytury do kwoty najniższej emerytury, albowiem nie spełnia on przesłanek określonych w art. 87 ust. 1 pkt 1 ustawy emerytalnej, tj. nie legitymuje się wymaganym okresem składkowym i nieskładkowym wynoszącym co najmniej 25 lat. Jak wynika z akt emerytalnych wnioskodawcy decyzją z dnia 20 października 2017 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział wŁ.przyznałJ. M.emeryturę od 01-10-2017 r., tj. od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek na podstawieart. 24 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.Wnioskodawca udokumentował jedynie 5 lat, 11 miesięcy, 8 dni, tj. 71 miesięcy okresów składkowych. Wobec czego sposób w jaki organ rentowy dokonał waloryzacji emerytury wnioskodawcy jest prawidłowy. Skoro bowiem na dzień 28 lutego 2023 r. emerytura wraz z waloryzacją wynosiła 1333,39 zł, to biorąc pod uwagę wskaźnik waloryzacji w wys. 114,80 %, emerytura należna odwołującemu po waloryzacji od 1 marca 2023 r. wyniosła 1530,73 zł (tj. 1333,39 zł x 114,80% = 1530,73). Reasumując Sąd Okręgowy na podstawieart. 47714§ 1 k.p.c.oddalił odwołanie, gdyż nie było podstaw do jego uwzględnienia z przyczyn wymienionych w niniejszym uzasadnieniu.

15/251000/0004021/U

Sąd Okręgowy w Łodzi

VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

154505300003003_VI_C_000717_2023_Uz_2024-01-10_001

VI C 717/23

2024-01-10 01:00:00.0 CET

2024-02-01 17:30:05.0 CET

2024-02-01 09:59:48.0 CET

15450530

3003

SENTENCE

Sygn. akt VI C 717/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 10 stycznia 2024 roku Sąd Rejonowy dla Warszawy – Śródmieścia w Warszawie, VI Wydział Cywilny, w składzie: Przewodniczący: asesor sądowy Bartłomiej Balcerek Protokolant: Justyna Wiszniewska po rozpoznaniu w dniu 19 grudnia 2023 roku na rozprawie sprawy z powództwa M. I. przeciwko (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością Spółce komandytowej z siedzibą w W. o zapłatę 1 oddala powództwo; 2 zasądza od M. I. na rzecz (...) Spół

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Elwira Dobrzyńska" xPublisher="elwira.dobrzynska" xEditorFullName="Elwira Dobrzyńska" xEditor="elwira.dobrzynska" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="1" xFlag="published" xVolType="15/450530/0003003/C" xYear="2023" xVolNmbr="000717" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok</xName> <xBlock> <xText>Sygn. akt VI C 717/23</xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right">Dnia 10 stycznia 2024 roku</xText> <xText><xBx>Sąd Rejonowy dla Warszawy – Śródmieścia w Warszawie, VI Wydział Cywilny, w składzie:</xBx></xText> <xText>Przewodniczący: asesor sądowy Bartłomiej Balcerek</xText> <xText>Protokolant: Justyna Wiszniewska</xText> <xText>po rozpoznaniu w dniu 19 grudnia 2023 roku</xText> <xText>na rozprawie</xText> <xText>sprawy z powództwa <xBx><xAnon>M. I.</xAnon></xBx></xText> <xText>przeciwko <xBx><xAnon> (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością</xAnon> Spółce komandytowej</xBx> z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon></xText> <xText>o zapłatę</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>oddala powództwo;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>zasądza od <xAnon>M. I.</xAnon> na rzecz <xAnon> (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością</xAnon> Spółki komandytowej kwotę 3 617 zł (trzy tysiące sześćset siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się niniejszego wyroku do dnia zapłaty.</xText> </xUnit> </xUnit> </xBlock> </xPart>

asesor sądowy Bartłomiej Balcerek

Elwira Dobrzyńska

Justyna Wiszniewska

Elwira Dobrzyńska

Sygn. akt VI C 717/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 10 stycznia 2024 roku Sąd Rejonowy dla Warszawy – Śródmieścia w Warszawie, VI Wydział Cywilny, w składzie: Przewodniczący: asesor sądowy Bartłomiej Balcerek Protokolant: Justyna Wiszniewska po rozpoznaniu w dniu 19 grudnia 2023 roku na rozprawie sprawy z powództwaM. I. przeciwko(...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnościąSpółce komandytowejz siedzibą wW. o zapłatę 1 oddala powództwo; 2 zasądza odM. I.na rzecz(...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnościąSpółki komandytowej kwotę 3 617 zł (trzy tysiące sześćset siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się niniejszego wyroku do dnia zapłaty.

15/450530/0003003/C

Sąd Rejonowy dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie

VI Wydział Cywilny

152510000004021_VIII_Pa_000056_2023_Uz_2024-01-09_001

VIII Pa 56/23

2024-01-09 01:00:00.0 CET

2024-02-15 17:30:05.0 CET

2024-02-15 15:26:18.0 CET

15251000

4021

SENTENCE

Sygn. akt VIII Pa 56/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 9 stycznia 2024 roku Sąd Okręgowy w Łodzi VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie: Przewodnicząca: Sędzia SO Monika Pawłowska – Radzimierska Protokolant: starszy sekretarz sądowy Magdalena Baraniecka po rozpoznaniu w dniu 12 grudnia 2023 roku w Łodzi na rozprawie sprawy z powództwa A. T. przeciwko (...) w W. o przywrócenie do pracy i wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy na skutek apelacji strony pozwan

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Agnieszka Kurczewska" xPublisher="agnieszka.kurczewska" xEditorFullName="Agnieszka Kurczewska" xEditor="agnieszka.kurczewska" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="1" xFlag="published" xVolType="15/251000/0004021/Pa" xYear="2023" xVolNmbr="000056" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok</xName> <xBlock> <xText><xBx>Sygn. akt VIII Pa 56/23</xBx></xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText>Dnia 9 stycznia 2024 roku</xText> <xText>Sąd Okręgowy w Łodzi VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych</xText> <xText>w składzie:</xText> <xText>Przewodnicząca: Sędzia SO Monika Pawłowska – Radzimierska</xText> <xText>Protokolant: starszy sekretarz sądowy Magdalena Baraniecka</xText> <xText>po rozpoznaniu w dniu 12 grudnia 2023 roku w Łodzi na rozprawie</xText> <xText>sprawy z powództwa</xText> <xText xALIGNx="center"> <xBx><xAnon>A. T.</xAnon></xBx></xText> <xText><xBx>przeciwko</xBx></xText> <xText xALIGNx="center"> <xBx><xAnon>(...)</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon></xBx></xText> <xText><xBx>o przywrócenie do pracy i wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy </xBx></xText> <xText>na skutek apelacji strony pozwanej</xText> <xText>od wyroku Sądu Rejonowego dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi X Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych</xText> <xText>z dnia 3 kwietnia 2023 roku w sprawie sygn. akt X P 426/22</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>oddala apelację;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>zasądza od <xAnon>(...)</xAnon> na rzecz <xAnon>A. T.</xAnon> kwotę 795 (siedemset dziewięćdziesiąt pięć) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego za drugą instancję.</xText> </xUnit> <xText xALIGNx="center">SSO Monika Pawłowska – Radzimierska</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Monika Pawłowska-Radzimierska

Agnieszka Kurczewska

starszy sekretarz sądowy Magdalena Baraniecka

Agnieszka Kurczewska

Sygn. akt VIII Pa 56/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 9 stycznia 2024 roku Sąd Okręgowy w Łodzi VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie: Przewodnicząca: Sędzia SO Monika Pawłowska – Radzimierska Protokolant: starszy sekretarz sądowy Magdalena Baraniecka po rozpoznaniu w dniu 12 grudnia 2023 roku w Łodzi na rozprawie sprawy z powództwa A. T. przeciwko (...)wW. o przywrócenie do pracy i wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy na skutek apelacji strony pozwanej od wyroku Sądu Rejonowego dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi X Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 3 kwietnia 2023 roku w sprawie sygn. akt X P 426/22 1 oddala apelację; 2 zasądza od(...)na rzeczA. T.kwotę 795 (siedemset dziewięćdziesiąt pięć) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego za drugą instancję. SSO Monika Pawłowska – Radzimierska

15/251000/0004021/Pa

Sąd Okręgowy w Łodzi

VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

152510000004021_VIII_U_000202_2023_Uz_2024-01-26_001

VIII U 202/23

2024-01-16 01:00:00.0 CET

2024-02-27 17:30:04.0 CET

2024-02-27 13:09:01.0 CET

15251000

4021

REASON

Sygn. akt VIII U 202/23 UZASADNIENIE Decyzją z 21.11.2022 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. stwierdził, że od przychodu osiągniętego przez E. C. (1) z tytułu zatrudnienia jako pracownik na podstawie umowy o pracę w (...) SP Z O.O. z siedzibą w Ł. miesięczne podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne (emerytalne, rentowe, chorobowe i wypadkowe) oraz na ubezpieczenie zdrowotne wynoszą: Miesiąc/rok Rodzaj ubezpieczenia Podstawa wymiaru składki w PLN 08-2019 emerytalne 4 875,

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Izabela Grudzińska" xPublisher="izabela.grudzinska" xEditorFullName="Izabela Grudzińska" xEditor="izabela.grudzinska" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="25" xFlag="published" xVolType="15/251000/0004021/U" xYear="2023" xVolNmbr="000202" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText xALIGNx="left">Sygn. akt VIII U 202/23</xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Decyzją z 21.11.2022 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w <xAnon>Ł.</xAnon> stwierdził, że od przychodu osiągniętego przez <xAnon>E. C. (1)</xAnon> z tytułu zatrudnienia jako pracownik na podstawie umowy o pracę w <xAnon> (...)</xAnon> SP Z O.O. z siedzibą w <xAnon>Ł.</xAnon> miesięczne podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne (emerytalne, rentowe, chorobowe i wypadkowe) oraz na ubezpieczenie zdrowotne wynoszą:</xText> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="2"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="142"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="245"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="348"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="2"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">Miesiąc/rok</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">Rodzaj ubezpieczenia</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">Podstawa wymiaru składki w PLN</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xRowSpan="5"> <xText xALIGNx="center">08-2019</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">emerytalne</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">4 875,00 zł</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">rentowe</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">4 875,00 zł</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">chorobowe</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">4 875,00 zł</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">wypadkowe</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">4 875,00 zł</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">zdrowotne</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">4 206,63 zł</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xRowSpan="2"> <xText xALIGNx="center">09-2019</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">emerytalne</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">6 469,55 zł</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">rentowe</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">6 469,55 zł</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="2" xRowSpan="3"> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">chorobowe</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="right">6 469,55 zł</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">wypadkowe</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="right">6 469,55 zł</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">zdrowotne</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="right">5 582,58 zł</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="2" xRowSpan="5"> <xText xALIGNx="center">10-2019</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">emerytalne</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="right">6 098,83 zł</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">rentowe</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="right">6 098,83 zł</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">chorobowe</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="right">6 098,83 zł</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">wypadkowe</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="right">6 098,83 zł</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">zdrowotne</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="right">5 262,68 zł</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="2" xRowSpan="5"> <xText xALIGNx="center">11-2019</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">emerytalne</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="right">6 272,40 zł</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">rentowe</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="right">6 272,40 zł</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">chorobowe</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="right">6 272,40 zł</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">wypadkowe</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="right">6 272,40 zł</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">zdrowotne</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="right">5 412,45 zł</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="2" xRowSpan="5"> <xText xALIGNx="center">12-2019</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">emerytalne</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="right">6 770,98 zł</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">rentowe</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="right">6 770,98 zł</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">chorobowe</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="right">6 770,98 zł</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">wypadkowe</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="right">6 770,98 zł</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">zdrowotne</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="right">5 842,68 zł</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xText><xIx>(decyzja w aktach dot. <xAnon>E. C. (1)</xAnon> załączonych do sprawy)</xIx></xText> <xText>Decyzją z 21.11.2022 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w <xAnon>Ł.</xAnon> stwierdził, że od przychodu osiągniętego przez <xAnon>A. O. (1)</xAnon> z tytułu zatrudnienia jako pracownik na podstawie umowy o pracę w <xAnon> (...)</xAnon> SP Z O.O. z siedzibą w <xAnon>Ł.</xAnon> miesięczne podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne (emerytalne, rentowe, chorobowe i wypadkowe) oraz na ubezpieczenie zdrowotne wynoszą:</xText> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="2"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="142"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="244"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="2"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="349"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="3"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">Miesiąc/rok</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">Rodzaj ubezpieczenia</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">Podstawa wymiaru składki w PLN</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xRowSpan="5"> <xText xALIGNx="center">01-2018</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">emerytalne</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">2 275,00 zł</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">rentowe</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">2 275,00 zł</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">chorobowe</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">2 275,00 zł</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">wypadkowe</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">2 275,00 zł</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">zdrowotne</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">1 963,09 zł</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xRowSpan="2"> <xText xALIGNx="center">02-2018</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">emerytalne</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">2 958,23 zł</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">rentowe</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">2 958,23 zł</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="2" xRowSpan="3"> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">chorobowe</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">2 958,23 zł</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">wypadkowe</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">2 958,23 zł</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">zdrowotne</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">2 552,66 zł</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="2" xRowSpan="5"> <xText xALIGNx="center">03-2018</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">emerytalne</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">2 962,28 zł</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">rentowe</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">2 962,28 zł</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">chorobowe</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">2 962,28 zł</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">wypadkowe</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">2 962,28 zł</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">zdrowotne</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">2 556,15 zł</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="2" xRowSpan="5"> <xText xALIGNx="center">04-2018</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">emerytalne</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">3 041,81 zł</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">rentowe</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">3 041,81 zł</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">chorobowe</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">3 041,81 zł</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">wypadkowe</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">3 041,81 zł</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">zdrowotne</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">2 624,78 zł</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="2" xRowSpan="5"> <xText xALIGNx="center">05-2018</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">emerytalne</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">3 265,55 zł</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">rentowe</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">3 265,55 zł</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">chorobowe</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">3 265,55 zł</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">wypadkowe</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">3 265,55 zł</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">zdrowotne</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">2 817,84 zł</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="2" xRowSpan="5"> <xText xALIGNx="center">06-2018</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">emerytalne</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">3 281,73 zł</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">rentowe</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">3 281,73 zł</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">chorobowe</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">3 281,73 zł</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">wypadkowe</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">3 281,73 zł</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">zdrowotne</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">2 831,80 zł</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="2" xRowSpan="5"> <xText xALIGNx="center">07-2018</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">emerytalne</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">3 230,50 zł</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">rentowe</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">3 230,50 zł</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">chorobowe</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">3 230,50 zł</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">wypadkowe</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">3 230,50 zł</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">zdrowotne</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">2 787,59 zł</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="2" xRowSpan="5"> <xText xALIGNx="center">08-2018</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">emerytalne</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">3 531,22 zł</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">rentowe</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">3 531,22 zł</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">chorobowe</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">3 531,22 zł</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">wypadkowe</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">3 531,22 zł</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">zdrowotne</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">3 047,09 zł</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="2" xRowSpan="5"> <xText xALIGNx="center">09-2018</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">emerytalne</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">3 491,24 zł</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">rentowe</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">3 491,24 zł</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">chorobowe</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">3 491,24 zł</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">wypadkowe</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">3 491,24 zł</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">zdrowotne</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">3 012,58 zł</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="2" xRowSpan="5"> <xText xALIGNx="center">10-2018</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">emerytalne</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">2 938,51 zł</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">rentowe</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">2 938,51 zł</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">chorobowe</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">2 938,51 zł</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">wypadkowe</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">2 938,51 zł</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">zdrowotne</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">2 535,64 zł</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="2" xRowSpan="5"> <xText xALIGNx="center">11-2018</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">emerytalne</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">3 265,16 zł</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">rentowe</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">3 265,16 zł</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">chorobowe</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">3 265,16 zł</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">wypadkowe</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">3 265,16 zł</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">zdrowotne</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">2 817,50 zł</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="2" xRowSpan="5"> <xText xALIGNx="center">12-2018</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">emerytalne</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">2 733,75 zł</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">rentowe</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">2 733,75 zł</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">chorobowe</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">2 733,75 zł</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">wypadkowe</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">2 733,75 zł</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">zdrowotne</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">2 587,75 zł</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="2" xRowSpan="4"> <xText xALIGNx="center">01-2019</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">emerytalne</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">3639,39 zł</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">rentowe</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">3639,39 zł</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">chorobowe</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">3639,39 zł</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">wypadkowe</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>3639,39 zł</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">zdrowotne</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="right">3 140,43 zł</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xText><xIx>(decyzja w aktach dot. <xAnon>A. O. (1)</xAnon> załączonych do sprawy)</xIx></xText> <xText>Decyzją z 21.11.2022 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w <xAnon>Ł.</xAnon> stwierdził, że od przychodu osiągniętego przez <xAnon>M. K.</xAnon> z tytułu zatrudnienia jako pracownik na podstawie umowy o pracę w <xAnon> (...)</xAnon> SP Z O.O. z siedzibą w <xAnon>Ł.</xAnon> miesięczne podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne (emerytalne, rentowe, chorobowe i wypadkowe) oraz na ubezpieczenie zdrowotne wynoszą:</xText> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="2"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="142"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="246"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="349"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">Miesiąc/rok</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">Rodzaj ubezpieczenia</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">Podstawa wymiaru składki w PLN</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xRowSpan="5"> <xText xALIGNx="center">01-2016</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">emerytalne</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">2 533,41 zł</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">rentowe</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">2 533,41 zł</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">chorobowe</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">2 533,41 zł</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">wypadkowe</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">2 533,41 zł</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">zdrowotne</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">2 186,08 zł</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xRowSpan="2"> <xText xALIGNx="center">02-2016</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">emerytalne</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">3 100,17 zł</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">rentowe</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">3 100,17 zł</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="2" xRowSpan="3"> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">chorobowe</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">3 100,17 zł</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">wypadkowe</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">3 100,17 zł</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">zdrowotne</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2 675,14 zł</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="2" xRowSpan="5"> <xText xALIGNx="center">03-2016</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">emerytalne</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2 469,24 zł</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">rentowe</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2 469,24 zł</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">chorobowe</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2 469,24 zł</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">wypadkowe</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2 469,24 zł</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">zdrowotne</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2 130,70 zł</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="2" xRowSpan="5"> <xText xALIGNx="center">04-2016</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">emerytalne</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2 297,61 zł</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">rentowe</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2 297,61 zł</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">chorobowe</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2 297,61 zł</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">wypadkowe</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2 297,61 zł</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">zdrowotne</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">1 982,61 zł</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="2" xRowSpan="5"> <xText xALIGNx="center">05-2016</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">emerytalne</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">1 950,84 zł</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">rentowe</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">1 950,84 zł</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">chorobowe</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">1 950,84 zł</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">wypadkowe</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">1 950,84 zł</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">zdrowotne</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2 007,02 zł</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="2" xRowSpan="5"> <xText xALIGNx="center">06-2016</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">emerytalne</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2 574,10 zł</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">rentowe</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2 574,10 zł</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">chorobowe</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2 574,10 zł</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">wypadkowe</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2 574,10 zł</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">zdrowotne</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2 221,19 zł</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="2" xRowSpan="5"> <xText xALIGNx="center">07-2016</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">emerytalne</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">3 123,17 zł</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">rentowe</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">3 123,17 zł</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">chorobowe</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">3 123,17 zł</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">wypadkowe</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">3 123,17 zł</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">zdrowotne</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2 694,98 zł</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="2" xRowSpan="5"> <xText xALIGNx="center">08-2016</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">emerytalne</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2 524,30 zł</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">rentowe</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2 524,30 zł</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">chorobowe</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2 524,30 zł</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">wypadkowe</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2 524,30 zł</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">zdrowotne</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2 178,22 zł</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="2" xRowSpan="5"> <xText xALIGNx="center">09-2016</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">emerytalne</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2 396,81 zł</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">rentowe</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2 396,81 zł</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">chorobowe</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2 396,81 zł</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">wypadkowe</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2 396,81 zł</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">zdrowotne</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2 068,21 zł</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="2" xRowSpan="5"> <xText xALIGNx="center">10-2016</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">emerytalne</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> 300,85 zł</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">rentowe</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> 300,85 zł</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">chorobowe</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> 300,85 zł</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">wypadkowe</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> 300,85 zł</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">zdrowotne</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">1 645,93 zł</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="2" xRowSpan="5"> <xText xALIGNx="center">12-2016</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">emerytalne</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">1 591,28 zł</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">rentowe</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">1 591,28 zł</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">chorobowe</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">1 591,28 zł</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">wypadkowe</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">1 591,28 zł</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">zdrowotne</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">1 373,11 zł</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="2" xRowSpan="5"> <xText xALIGNx="center">01-2017</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">emerytalne</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2 537,72 zł</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">rentowe</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2 537,72 zł</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">chorobowe</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2 537,72 zł</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">wypadkowe</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2 537,72 zł</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">zdrowotne</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2 189,80 zł</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xText><xIx>(decyzja w aktach dot. <xAnon>M. K.</xAnon> załączonych do sprawy)</xIx></xText> <xText>W uzasadnieniu w/w decyzji wskazano, że zawarcie umów zlecenia przez płatnika składek <xAnon>E. A.</xAnon>.-<xAnon>S.</xAnon> oraz umów o pracę przez <xAnon>E. (...)</xAnon> SP Z O.O. zostało dokonane w celu obejścia przepisów <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19981370887" xTitle="Ustawa z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 137, poz. 887">ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych</xLexLink> w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 58;art. 58 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 58 § 1 k.c.</xLexLink> i miało na celu obejście przepisów art. 18 ust 1 i ust 3 ustawy systemowej w związku z art. 4 pkt 9. Powyższe działania płatnika składek w efekcie doprowadziły do pokrzywdzenia ubezpieczonych. Skutkiem sprzecznym z prawem jest odprowadzanie składek na ubezpieczenia społeczne, ubezpieczenie zdrowotne oraz innych składek, do których pobierania zobowiązany jest ZUS przez płatnika <xAnon>E. (...)</xAnon> SC SP Z O.O. od zaniżonej podstawy wymiaru.</xText> <xText><xIx>(decyzje w aktach dot. <xAnon>E. C. (1)</xAnon>, <xAnon>M. K.</xAnon> i <xAnon>A. O. (1)</xAnon> załączonych do sprawy)</xIx></xText> <xText>Odwołania od w/w decyzji wniósł płatnik składek <xAnon> (...) S.C.</xAnon> Sp. z o.o. reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika zaskarżając je w całości.</xText> <xText>Powyższym decyzjom zarzucono naruszenie przepisów prawa, mających wpływ na wynik rozstrzygnięcia, a mianowicie:</xText> <xText>a) <xLexLink xArt="art. 8;art. 8 ust. 2 a" xIsapId="WDU19981370887" xTitle="Ustawa z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 137, poz. 887">art. 8 ust. 2a</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 18;art. 18 ust. 50" xIsapId="WDU19981370887" xTitle="Ustawa z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 137, poz. 887">art. 18 ust. L</xLexLink> i la <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19981370887" xTitle="Ustawa z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 137, poz. 887">ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych</xLexLink> poprzez jego błędną wykładnię polegającą na bezpodstawnym uznaniu, że do zastosowania naruszonego przepisu wystarczające jest istnienie jakichkolwiek powiązań osobowych lub kapitałowych pomiędzy podmiotami gospodarczymi, w wyniku której organ rentowy uznał, że <xAnon> (...) S.C.</xAnon> Sp. z o.o. jest zobowiązana do zapłaty składek na ubezpieczenia społeczne z tytułu umów zlecenia, zawartych pomiędzy <xAnon>E. A.</xAnon>-<xAnon>S.</xAnon> a ubezpieczonymi, mimo, że w rozpatrywanej sprawie nie zachodzą przepływy finansowe pomiędzy pracodawcą a zleceniodawcą, które uzasadniałyby zastosowanie <xLexLink xArt="art. 8;art. 8 ust. 2 a" xIsapId="WDU19981370887" xTitle="Ustawa z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 137, poz. 887">art. 8 ust. 2a ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych</xLexLink>,</xText> <xText>b) <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 7 kpa</xLexLink>, <xLexLink xArt="art. 77;art. 77 § 1" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 77 § 1 kpa</xLexLink> oraz <xLexLink xArt="art. 80" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">80 kpa</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 78;art. 78 § 1" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 78 § 1 kpa</xLexLink> poprzez zaniechanie podjęcia przez organ wszelkich niezbędnych czynności zmierzających do wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy, wyczerpującego zgromadzenia i rozpatrzenia materiału dowodowego, a nadto poprzez odrzucenie wszystkich wniosków dowodowych płatnika i prowadzenie postępowania w sposób pozbawiony wnikliwości i zmierzający z góry do wydania decyzji niekorzystnej dla płatnika, co skutkowało wydaniem decyzji mimo zaniechania ustaleń w zakresie okoliczności mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy m.in.:</xText> <xText>• określenia jaki rodzaj korzyści (efekt) był uzyskiwany w wyniku realizacji umów zlecenia, co było niezbędne do prawidłowego określenia kto korzyść tą uzyskiwał, a mimo tego automatyczne przypisanie uzyskiwania korzyści pracodawcy,</xText> <xText>• do kogo należała własność towarów i znaku towarowego <xAnon>marki C. (...)</xAnon>, a w konsekwencji czy osoby ubezpieczone wykonujące zadania na rzecz obu podmiotów (pracodawcy i zleceniodawcy) mieli prawo posługiwania się logo marki umieszczonym na identyfikatorach zarówno w czasie wykonywania umowy o pracę, jak i zlecenia,</xText> <xText>• zakresu współpracy <xAnon> (...) sp. z o.o.</xAnon> z <xAnon> (...)</xAnon> w ramach grupy <xAnon> spółek (...)</xAnon>, w sytuacji gdy analiza w powyższym zakresie musiałby doprowadzić organ zus do wniosku, że spółki te w ogóle nie prowadzą działań marketingowych, a ich współpraca skupia się na wsparciu w zakresie zatrudnienia, co ma istotne znaczenie z punktu widzenia przypisania korzyści uzyskiwanych z umów zlecenia zawartych przez Eden <xAnon>T. A.</xAnon>-<xAnon>S.</xAnon>,</xText> <xText>• rzeczywistego zakresu współpracy pomiędzy Eden <xAnon>T. A.</xAnon>-<xAnon> (...) sp. z o.o.</xAnon> w zakresie usług marketingowych i rozwojowych, uzasadniającego zawieranie umów zlecenia na usługi marketingowe pomiędzy Eden <xAnon>T. A.</xAnon>-<xAnon>S.</xAnon> a ubezpieczonymi będącymi pracownikami <xAnon> (...) sp. z o.o.</xAnon>,</xText> <xText>• na czym polegały i jaki miały zakres usługi marketingowe świadczone w ramach zleceń z Eden <xAnon>T. A.</xAnon>-<xAnon>S.</xAnon>;</xText> <xText>c) <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 7 kpa</xLexLink>, <xLexLink xArt="art. 77;art. 77 § 1" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 77 § 1 kpa</xLexLink> oraz <xLexLink xArt="art. 80" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">80 kpa</xLexLink> poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów wyrażającą się w całkowitym pominięciu spójnych i wzajemnie się uzupełniających dowodów w postaci:</xText> <xText>• umowy o świadczenie usług nr <xAnon> (...)</xAnon> zawartej pomiędzy Eden <xAnon>T. A.</xAnon>-<xAnon>S.</xAnon> a <xAnon> (...)</xAnon> Sp z o.o. oraz pisemnych zeznań <xAnon>T. A.</xAnon>-<xAnon>S.</xAnon> z dnia 16.11.2021 r. z których jednoznacznie i bezsprzecznie wynika, że umowy zlecenia zawierane przez Eden <xAnon>T. A.</xAnon>- <xAnon>S.</xAnon> były finansowane przez <xAnon> (...)</xAnon> Sp z o.o. na podstawie w/w umowy, a w konsekwencji, że nie zachodzą jakiekolwiek przepływy finansowe pomiędzy pracodawcą <xAnon> (...) S.C.</xAnon> Sp. z o.o. a zleceniodawca polegające na finansowaniu w/w umów zleceń, które uzasadniałyby zastosowanie <xLexLink xArt="art. 8;art. 8 ust. 2 a" xIsapId="WDU19981370887" xTitle="Ustawa z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 137, poz. 887">art. 8 ust. 2a ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych</xLexLink>.</xText> <xText>• zeznania: <xAnon>M. B.</xAnon> k. 1655, <xAnon>K. K. (1)</xAnon> w zakresie w jakim wskazały, że umowy zlecenia miały charakter fakultatywny a przyjęcie zlecenia zależało od woli ubezpieczonego,</xText> <xText>• zeznania m.in.: <xAnon>M. B.</xAnon>, <xAnon>K. W.</xAnon> k., <xAnon>U. K.</xAnon> w zakresie w jakim wynika z nich, że wynagrodzenie z tytułu umowy o pracę i umowy zlecenia było wypłacane przez odrębne podmioty, w różnych terminach i wysokościach i obowiązywały odrębne zasady naliczania obu wynagrodzeń,</xText> <xText>• umów o pracę wszystkich osób ubezpieczonych w zakresie w jakim wskazują, że zakres czynności wykonywanych w ramach umowy o pracę oraz zlecenia był odmienny ze względu na fakt, że żadna z umów o pracę nie miała w swoim zakresie zadań z zakresu promocji marki lub marketingu,</xText> <xText>• pisemnych zeznań <xAnon>T. A.</xAnon>-<xAnon>S.</xAnon> z dnia 16.11.2021 r. w zakresie w jakim potwierdzają, że zleceniobiorcy nie podlegali nadzorowi podczas wykonywania umowy zlecenia z <xAnon>T. A.</xAnon>- <xAnon>S.</xAnon>, gdyż mieli swobodę w zakresie sposobu wykonywania zlecenia,</xText> <xText>• pisemnych zeznań <xAnon>T. A.</xAnon>-<xAnon>S.</xAnon> z dnia 16.11.2021 r. w zakresie w jakim wskazują, że wykonywanie umów zlecenia zawartych z <xAnon>T. A.</xAnon>-<xAnon>S.</xAnon> nie wymagało korzystania przez zleceniobiorców z narzędzi ani sprzętu,</xText> <xText>d) <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 7 kpa</xLexLink>, <xLexLink xArt="art. 77;art. 77 § 1" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 77 § 1 kpa</xLexLink> oraz <xLexLink xArt="art. 80" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">80 kpa</xLexLink> poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów, polegających na formułowaniu wniosków wewnętrznie sprzecznych, nie dających się pogodzić z zasadami doświadczenia życiowego i logicznego rozumowania, w zakresie stwierdzenia przez organ że:</xText> <xText>• odbiorcą usług realizowanych w ramach umów zlecenia zawieranych pomiędzy osobami ubezpieczonymi a <xAnon>E. (...)</xAnon> <xAnon>T. A.</xAnon>-<xAnon>S.</xAnon> jest <xAnon> (...) S.C.</xAnon> Sp. z o.o., mimo, równoczesnego stwierdzania, że <xAnon>T. A.</xAnon>-<xAnon>S.</xAnon> w ramach prowadzonej przez niego działalności pod nazwą <xAnon>E. (...)</xAnon> <xAnon>T. A.</xAnon>-<xAnon>S.</xAnon> zawarł umowę o świadczenie usług z <xAnon> (...)</xAnon> Sp z o.o. (umowa o świadczenie usług <xAnon> (...)</xAnon>), która na podstawie wystawionych faktur przekazywała środki na wynagrodzenia osób zatrudnionych w ramach zawieranych umów zlecenia, co oznacza potwierdzenie przez organ, że nie zachodzą przepływy finansowe pomiędzy pracodawca <xAnon> (...) S.C.</xAnon> Sp. z o.o. a zleceniodawca polegające na finansowaniu zleceń, które uzasadniałyby zastosowanie <xLexLink xArt="art. 8;art. 8 ust. 2 a" xIsapId="WDU19981370887" xTitle="Ustawa z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 137, poz. 887">art. 8 ust. 2a ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych</xLexLink>,</xText> <xText>• zatrudnienie pracowników <xAnon> (...) sp. z o.o.</xAnon> na zlecenie w <xAnon>E. A.</xAnon>-<xAnon>S.</xAnon> było obligatoryjne w czasie stosunku pracy, w sytuacji gdy organ sam sobie zaprzeczył stwierdzając równocześnie, że istniały sytuacje w których umowy zlecenia nie pokrywały się z umowami o pracę,</xText> <xText>e) co skutkowało błędem w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonej decyzji, prowadzącym do błędnego zastosowania art. 8 ust. 2a ustawy systemowej, polegającym na bezzasadnym przyjęciu, że:</xText> <xText>• czynności, wykonywane przez ubezpieczoną w ramach wykonywania umowy zlecenia zawartej z Eden <xAnon>T. A.</xAnon>-<xAnon>S.</xAnon> świadczone były na rzecz <xAnon> (...) sp. z o.o.</xAnon>,</xText> <xText>• <xAnon> (...) sp. z o.o.</xAnon> uzyskiwała korzyści z tytułu umów zlecenia zawieranych przez <xAnon>E. A.</xAnon>-<xAnon>S.</xAnon></xText> <xText>• zachodziły przepływy finansowe pomiędzy <xAnon> (...) sp. z o.o.</xAnon> a <xAnon>E. A.</xAnon>-<xAnon>S.</xAnon>,</xText> <xText>• zatrudnienie pracowników <xAnon> (...) sp. z o.o.</xAnon> na zlecenie w <xAnon>E. A.</xAnon>-<xAnon>S.</xAnon> było obligatoryjne w czasie stosunku pracy,</xText> <xText>• nadzór i kontrola nad zleceniobiorcami i pracownikami w obu przypadkach wykonywały te same osoby,</xText> <xText>• zakres umów o pracę i zlecenia się pokrywa, a ubezpieczeni w ramach umowy zlecenia wykonywali te same lub podobne czynności, na tych samych zasadach i w tych samych warunkach dla obu podmiotów, w sytuacji gdy przeczą temu zeznania m.in.: <xAnon>K. W.</xAnon>, <xAnon>K. C. (1)</xAnon>.</xText> <xText>Wobec powyższego wniesiono o: zmianę zaskarżonych decyzji poprzez stwierdzenie, że <xAnon> (...) S.C.</xAnon> Sp. z o.o. nie ma obowiązku uiszczenia składek na ubezpieczenia społeczne i ubezpieczenie zdrowotne za osoby ubezpieczone (<xAnon>E. C. (1)</xAnon>, <xAnon>M. K.</xAnon> i <xAnon>A. O. (1)</xAnon>) od wynagrodzeń wypłaconych z tytułu umów zlecenia zawartych z <xAnon>E. A.</xAnon>-<xAnon>S.</xAnon>, ewentualnie o uchylenie zaskarżonej decyzji i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania z uwagi na wydanie skarżonej decyzji z rażącym naruszeniem przepisów o postępowaniu przed organem rentowym oraz o zasądzenie od organu na rzecz odwołującego się kosztów niniejszego postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.</xText> <xText><xIx>(odwołania – k. 3-4 verte, k. 3-4 verte w aktach o sygn. VIII U 204/23, k. 3-4 verte w aktach o sygn. VIII U 203/23 załączonych do sprawy)</xIx></xText> <xText>W odpowiedziach na odwołania organ rentowy wniósł o ich zwrot, gdyż zostały złożone przez osobę nieuprawnioną do reprezentowania płatnika składek, ewentualnie o ich oddalenie i zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych podtrzymując argumentację jak w zaskarżonych decyzjach i wskazując, że podstawę prawną zaskarżonych decyzji stanowi <xLexLink xArt="art. 8;art. 8 ust. 2 a;art. 18;art. 18 ust. 1 a" xIsapId="WDU19981370887" xTitle="Ustawa z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 137, poz. 887">art. 8 ust 2a i art. 18 ust 1 a ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych</xLexLink>.</xText> <xText><xIx> (odpowiedź na odwołanie – k. 5-8 verte,, k. 9-13 verte w aktach o sygn. VIII U 204/23 i k. 9-13 verte w aktach o sygn. VIII U 203/23 załączonych do sprawy)</xIx></xText> <xText>Zarządzeniami z dnia 19 kwietnia 2023 roku tutejszy sąd połączył sprawy o sygn. akt VIII U 204/23 i VIII U 203/23 ze sprawą o sygn. akt VIII U 202/23 do łącznego rozpoznania i rozstrzygnięcia w trybie <xLexLink xArt="art. 219" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 219 k.p.c.</xLexLink></xText> <xText><xIx> (zarządzenia – k. 26 w aktach o sygn. VIII U 204/23 i VIII U 203/23 załączonych do sprawy)</xIx></xText> <xText>Zarządzeniami z dnia 13 lutego 2023 roku przewodnicząca, na podstawie <xLexLink xArt="art. 130" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art.130</xLexLink>/1a <xLexLink xArt="§ 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">§ 1 k.p.c.</xLexLink>, zwróciła odwołania z uwagi na brak pełnomocnictwa procesowego.</xText> <xText><xIx>(zarządzenia – k. 10, k 15 w aktach o sygn. VIII U 204/23 i VIII U 203/23 załączonych do sprawy)</xIx></xText> <xText>W terminie 7 dni pełnomocnik wnioskodawcy uzupełnił braki formalne odwołania przedkładając pełnomocnictwa do jego reprezentowania.</xText> <xText><xIx>(bezsporne)</xIx></xText> <xText>Zarządzeniem z dnia 28 czerwca 2023 roku tutejszy sąd powiadomił <xAnon>E. A.</xAnon>.-<xAnon>S.</xAnon> oraz <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> o toczącym się procesie i możliwości przystąpienia do sprawy w charakterze zainteresowanego w terminie 2 tygodni od daty doręczenia zawiadomienia.</xText> <xText><xIx>(zarządzenie – k. 23, powiadomienia k 39 i k 40)</xIx></xText> <xText>W piśmie z dnia 28 lipca 2023 roku <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> poinformowała, że nie będzie korzystała z możliwości przystąpienia do sprawy w charakterze zainteresowanego.</xText> <xText><xBx> <xIx>(</xIx> </xBx> <xIx>pismo – k. 78)</xIx></xText> <xText>Na rozprawie w dniu 21 listopada 2023 roku pełnomocnik wnioskodawcy i zainteresowanego <xAnon>T. A.</xAnon>.-<xAnon>S.</xAnon> poparł odwołanie i wniósł o zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych, pełnomocnik ZUS wniósł o jego oddalenie i zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych wraz z odsetkami liczonymi po uprawomocnieniu się orzeczenia, zainteresowana <xAnon>A. O. (1)</xAnon> poparła odwołanie.</xText> <xText><xIx>(rozprawa z dnia 21 listopada 2023 roku e-<xAnon>protokół (...)</xAnon>:06:17– 00:07:40 – płyta CD – k. 288)</xIx></xText> <xText>Na rozprawie w dniu 19 grudnia 2023 roku pełnomocnik wnioskodawcy i zainteresowanego <xAnon>T. A.</xAnon>.-<xAnon>S.</xAnon> poparł odwołanie i wniósł o zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych, pełnomocnik ZUS wniósł o jego oddalenie i zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego w sprawie <xAnon>E. C.</xAnon> w wysokości 900 zł, w sprawie <xAnon>M. O.</xAnon>-<xAnon>K.</xAnon> w wysokości 270 zł, a w sprawie <xAnon>A. O.</xAnon> w wysokości 900 zł wraz z odsetkami liczonymi po uprawomocnieniu się orzeczenia.</xText> <xText><xIx>(rozprawa z dnia 19 grudnia 2023 roku e-<xAnon>protokół (...)</xAnon>:38:58– 00:54:50 – płyta CD – k. 337)</xIx></xText> <xText>Zawiadomiona o niniejszym postępowaniu zainteresowana <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> , <xAnon>M. K.</xAnon> i <xAnon>E. C. (1)</xAnon> nie wzięli udziału w sprawie.</xText> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:</xBx></xText> <xText>Odwołujący się płatnik składek – <xAnon> (...)</xAnon> SP Z O.O. prowadzi na podstawie wpisu do KRS działalność związaną z udostępnianiem pracowników. <xAnon>T. A.</xAnon>-<xAnon>S.</xAnon> posiadał 50 udziałów w <xAnon> (...) SP. Z O.O.</xAnon> oraz 250 udziałów w <xAnon> (...) SP. Z O.O.</xAnon>, która jest właścicielem 100% udziałów <xAnon> (...) SP. Z O.O.</xAnon> Pomiędzy w/w podmiotami istnieją powiązania kapitałowe i osobowe w postaci między innymi marki <xAnon> (...)</xAnon> oraz <xAnon>T. A.</xAnon>-<xAnon>S.</xAnon>.</xText> <xText><xIx>(okoliczności bezsporne, protokół kontroli akta ZUS)</xIx></xText> <xText>W dniu 1 kwietnia 2015 roku w <xAnon>Ł.</xAnon> pomiędzy <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> (zwanej <xAnon> (...)</xAnon>), a <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> została zawarta umowa kooperacyjna.</xText> <xText>W § 1 preambuły umowy wskazano, że została ona zawarta dla realizacji wspólnego celu gospodarczego polegającego na wsparciu w zakresie zatrudnienia poprzez uzyskanie optymalnej struktury pracowniczej dla sieci sprzedaży <xAnon> salonów (...)</xAnon> w oparciu o regionalną strukturę sieci sprzedaży.</xText> <xText>W § 2 (definicje umowne) umowy wskazano m.in., że jej stronami są:</xText> <xText>Lider - oznaczało <xAnon> (...) sp. z o. o.</xAnon>,</xText> <xText>Kooperant oznaczało <xAnon> (...) sp. z o. o.</xAnon> oraz każdy podmiot przystępujący do umowy,</xText> <xText>Pracownicy oznaczało pracowników Lidera oraz pracowników Kooperanta lub Pracodawcy świadczących pracę na podstawie umów o pracę.</xText> <xText>Pracodawca oznaczało Stronę lub Strony umowy o kooperacji która zawarła z pracownikiem umowę o pracę</xText> <xText>W §3 umowy określone zostały zasady współpracy pomiędzy w/w spółkami.</xText> <xText>§3 ust 1 i 2 umowy przewidywał, że organizatorem przedsięwzięcia był Lider, który to prowadził politykę zatrudnienia i rekrutacji w sieci sprzedaży.</xText> <xText>Do obowiązków Lidera należało:</xText> <xEnum> <xBullet>-</xBullet> <xEnumElem> <xText>prowadzenie ewidencji czasu pracy, indywidualnych kart czasu pracy, rozkładów czasu pracy dla pracowników poszczególnych punktów sprzedaży' w sposób rzetelny i umożliwiający prawidłowe obliczenie 'wynagrodzenia i innych należności wynikających ze stosunku pracy,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>przekazywanie kooperantom dokumentacji czasu pracy w terminie pozwalającym na obliczenie wynagrodzenia i innych należności ze stosunku pracy oraz ich realizację zgodnie z wewnętrznymi aktami prawa pracy,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>ustalenie projektów aktów wewnętrznych prawa pracy i przekazywanie- ich kooperantom, celem wprowadzenia w życie według zasad obowiązujących u kooperanta,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>kierowanie pracowników na badania lekarskie,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>organizowanie szkoleń w zakresie BHP, zapewnienie BHP w punktach sieci sprzedaży,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>wskazanie upoważnionych przedstawicieli Lidera,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>kompletacja wszelkiej dokumentacji pracowniczej związanej z rozpoczęciem zatrudnienia, trwaniem zatrudnienia, rozwiązaniem zatrudnienia celem przekazania jej pracodawcy,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>obsługa korespondencji związanej z obowiązkami lidera,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>obowiązki z zakresu ochrony danych osobowych,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>ścisła współpraca pomiędzy liderem, kooperantami oraz upoważnionymi przedstawicielami mająca na celu prowadzenie zatrudnienia w zgodzie z obowiązującymi przepisami prawa pracy (§ 3 ust 7 umowy).</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xText>Z kolei do obowiązków Kooperanta należało:</xText> <xEnum> <xBullet>-</xBullet> <xEnumElem> <xText>realizacja założeń polityki zatrudnienia prowadzonej przez Lidera, według jego wskazówek przedstawianych w formie pisemnej, elektronicznej, telefonicznej lub ustnej,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>terminowe obliczanie wynagrodzeń i -innych należności w oparciu o dostarczoną przez Lidera dokumentację,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>prowadzenie dokumentacji pracowniczej w zgodzie z przepisami prawa pracy,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>uczestniczenie w kontrolach prowadzonych przez organy administracji publicznej,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>prowadzenie dokumentacji dla celów ubezpieczeń społecznych,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>obsługa korespondencji związanej z obowiązkami kooperanta,</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xText>- ścisła współpraca pomiędzy liderem, kooperantami oraz upoważnionymi przedstawicielami mająca na celu prowadzenie zatrudnienia w zgodzie z obowiązującymi przepisami prawa pracy;</xText> <xText>- określenie obowiązków pracownika w sposób umożliwiający mu wykonywanie pracy w sieci sprzedaży Lidera (§ 3 ust 8 umowy)..</xText> <xText>Na wynagrodzenie kooperanta składa się:</xText> <xEnum> <xBullet>-</xBullet> <xEnumElem> <xText>koszt wynagrodzeń i innych świadczeń ze stosunku pracy pracowników brutto,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>koszt ekwiwalentów za urlop,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>koszt wynagrodzeń chorobowych,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>koszt zasiłków,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>koszt narzutów na wynagrodzenia,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>marża kooperanta (§ 4 ust 1 umowy).</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xText>Zapłata wynagrodzenia Kooperanta przez Lidera następowała na podstawie wystawionej niezwłocznie po obliczeniu wynagrodzeń faktury w terminie do 8-go dnia bieżącego miesiąca (§ 4 ust 4).</xText> <xText>Zgodnie z § 4 ust 5 umowy, Lider zobowiązany był pokryć koszty Kooperanta wynikające z nadgodzin, godzin = nocnych i innych świadczeń związanych z pracą oraz narzutów -na wynagrodzenia jeżeli zostaną one wskazane przez organ kontroli a nie wynikają z dokumentacji pracowniczej a także koszty odszkodowań, ugód i podobnych świadczeń oraz koszty zastępstwa procesowego i pełnomocnika jeżeli dojdzie do sporów sądowych związanych z zatrudnieniem.</xText> <xText>§ 9 ust 2 umowy przewidywał, że w przypadku rozwiązania umowy Lider zobowiązany był pokryć koszty związane z rozwiązaniem umów o pracę.</xText> <xText><xIx>(umowa kooperacyjna w załączonych do sprawy aktach organu rentowego)</xIx></xText> <xText>100 % udziałów w <xAnon> (...)</xAnon> posiada <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon>, zwana dalej <xAnon> (...)</xAnon>, Prezesem Zarządu spółki jest <xAnon>T. A.</xAnon>-<xAnon>S.</xAnon>. 75 % udziałów w <xAnon> (...)</xAnon> posiada <xAnon>C.</xAnon> of <xAnon>S.</xAnon> <xAnon> (...)</xAnon>/S (a po 8,33% udziałów posiadają <xAnon> (...)</xAnon>, <xAnon>P. S.</xAnon> i <xAnon>T. A.</xAnon>-<xAnon>S.</xAnon>), Członkiem Zarządu spółki jest <xAnon>T. A.</xAnon>-<xAnon>S.</xAnon>. 99,9 % udziałów w <xAnon> (...)</xAnon> posiada <xAnon>C.</xAnon> of <xAnon>S.</xAnon> <xAnon> (...)</xAnon>/S (pozostałe 0,1 % udziałów - 1 udział - posiada <xAnon>C.</xAnon> Walther <xAnon>J.</xAnon>, który jest jednocześnie Prezesem Zarządu, Wiceprezesem Zarządu jest <xAnon>T. A.</xAnon>-<xAnon>S.</xAnon>). W <xAnon> spółce (...) SC SP. Z O.O.</xAnon> po 50 % udziałów posiadają <xAnon>T. A.</xAnon>-<xAnon>S.</xAnon> i <xAnon>T. S.</xAnon>, Prezesem Zarządu spółki jest <xAnon>T. A.</xAnon>- <xAnon>S.</xAnon>. <xAnon>T. A.</xAnon>-<xAnon>S.</xAnon> jest jednocześnie osoba prowadzącą pozarolniczą działalność gospodarczą pod nazwą <xAnon>E. (...)</xAnon>.</xText> <xText>Spółki: <xAnon> (...)</xAnon>, <xAnon> (...)</xAnon>, <xAnon> (...)</xAnon>, <xAnon> (...) S.C.</xAnon> Sp. z o.o. mają siedzibę w tym samym miejscu tj. <xAnon>ul. (...)</xAnon> w <xAnon>Ł.</xAnon>.</xText> <xText><xIx>(okoliczność bezsporna; protokół kontroli akta ZUS)</xIx></xText> <xText>Podmiotem finansującym wynagrodzenia ubezpieczonych była <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon>, w taki sposób, że przekazywała wynagrodzenia na rzecz <xAnon>E. (...)</xAnon> i na rzecz <xAnon>E. A.</xAnon>-<xAnon>S.</xAnon>.</xText> <xText><xIx>(faktury VAT – k. 118-143; wyciągi z rachunków bankowych 144-188, umowa o świadczenie <xAnon> usług (...)</xAnon> – k. 106-114 verte; zeznania <xAnon>T. A.</xAnon>-<xAnon>S.</xAnon> e-protokół z 21 listopada 2023 r. 00:17:17 – 00:50:40 k 288 i k 277)</xIx></xText> <xText><xAnon>E. (...)</xAnon>. Sp. z.o.o. zawarła z <xAnon>M. K.</xAnon> najpierw umowę o pracę na okres próbny od dnia 21 września 2015 roku do dnia 18 grudnia 2015 r., następnie umowę o pracę na czas określony od dnia 19 grudnia 2015 roku do dnia 19 grudnia 2016 roku, na mocy której została zatrudniona na stanowisku sprzedawcy <xAnon> salonu (...)</xAnon> z wynagrodzeniem zasadniczym 1600 zł netto.</xText> <xText><xIx>(umowy o pracę, karta wynagrodzeń w aktach dot. <xAnon>M. K.</xAnon> załączonych do sprawy)</xIx></xText> <xText><xAnon>E. A.</xAnon>.-<xAnon>S.</xAnon> zawarł z <xAnon>M. K.</xAnon> umowę zlecenia na okres 22.09.2015 r. – 31.12.2015 r., która została przedłużona aneksem na okres 1.01.2016 r. – 31.12.2016 r.</xText> <xText>Przedmiotem w/w umów była: promocja marki <xAnon> (...)</xAnon> w galeriach handlowych i innych punktach sprzedaży towarów <xAnon> (...)</xAnon>.</xText> <xText>Ubezpieczona <xAnon>M. K.</xAnon> z tytułu umowy zlecenia uzyskała następujące przychody:</xText> <xText><xAnon> (...)</xAnon> – 339,17 zł;</xText> <xText><xAnon> (...)</xAnon> – 443,85 zł;</xText> <xText><xAnon> (...)</xAnon> – 275,00 zł;</xText> <xText><xAnon> (...)</xAnon> – 103,37 zł;</xText> <xText><xAnon> (...)</xAnon> – 195,44 zł;</xText> <xText><xAnon> (...)</xAnon> – 201,63 zł;</xText> <xText><xAnon> (...)</xAnon> – 729,41 zł;</xText> <xText><xAnon> (...)</xAnon> – 269,65 zł;</xText> <xText><xAnon> (...)</xAnon> – 190,10 zł;</xText> <xText><xAnon> (...)</xAnon> – 8,25 zł;</xText> <xText><xAnon> (...)</xAnon> – 121,67 zł;</xText> <xText><xAnon> (...)</xAnon> – 186,80 zł.</xText> <xText><xIx>(umowy zlecenia i karty wynagrodzeń w aktach dot. <xAnon>M. K.</xAnon> załączonych do sprawy)</xIx></xText> <xText><xAnon>E. (...)</xAnon>. Sp. z.o.o. zawarła z <xAnon>E. C. (1)</xAnon> najpierw umowę o pracę na okres próbny od dnia 17 czerwca 2019 r. do dnia 12 września 2019 r., następnie umowę o pracę na czas określony od dnia 13 września 2019 r. do 12 września 2020 r., na mocy której została zatrudniona na stanowisku Kierownika <xAnon> Salonu (...)</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> z wynagrodzeniem zasadniczym 4850 zł brutto.</xText> <xText><xIx>(umowy o pracę, porozumienie zmieniające, karty wynagrodzeń w aktach dot. <xAnon>E. C. (1)</xAnon> załączonych do sprawy)</xIx></xText> <xText><xAnon>E. A.</xAnon>.-<xAnon>S.</xAnon> zawarł z <xAnon>E. C. (1)</xAnon> umowy zlecenia na okresy:</xText> <xText>- 17.06.2019 r. - 12.09.2019 r.</xText> <xText>- 13.09.2019 r. - 12.09.2020 r.</xText> <xText>Przedmiotem w/w umów była: promocja marki <xAnon> (...)</xAnon> w galeriach handlowych i innych punktach sprzedaży towarów marki <xAnon> (...)</xAnon>.</xText> <xText>Ubezpieczona <xAnon>E. C. (1)</xAnon> z tytułu umowy zlecenia uzyskała następujące przychody:</xText> <xText><xAnon> (...)</xAnon> - 275,00 zł</xText> <xText><xAnon> (...)</xAnon> - 1 685,02 zł</xText> <xText><xAnon> (...)</xAnon> - 1 258,44 zł</xText> <xText><xAnon> (...)</xAnon> – 1 421,74 zł</xText> <xText><xAnon> (...)</xAnon> – 1 665,72 zł</xText> <xText><xIx> (umowy zlecenia, karty wynagrodzeń w aktach dot. <xAnon>E. C. (1)</xAnon> załączonych do sprawy)</xIx></xText> <xText><xAnon>E. (...)</xAnon>. Sp. z.o.o. zawarła z <xAnon>A. O. (1)</xAnon> najpierw umowę o pracę na okres próbny od dnia 1 grudnia 2017 roku do dnia 28 lutego 2018 r., następnie umowę o pracę na czas określony od dnia 1 marca 2018 roku do dnia 28 lutego 2019 roku, na mocy której została zatrudniona na stanowisku doradcy klienta w <xAnon> Salonie (...)</xAnon> WK1 <xAnon>W.</xAnon> z ostatnim wynagrodzeniem zasadniczym 3100 zł brutto.</xText> <xText><xIx>(umowy o pracę, karta wynagrodzeń w aktach dot. <xAnon>A. O. (1)</xAnon> załączonych do sprawy)</xIx></xText> <xText><xAnon>E. A.</xAnon>.-<xAnon>S.</xAnon> zawarł z <xAnon>A. O. (1)</xAnon> umowy zlecenia na okresy:</xText> <xText>- 1.12.2017 r. – 28.02.2018 r.,</xText> <xText>- 1.03.2018 r. – 28.02.2019 r.,</xText> <xText>Przedmiotem w/w umów była: promocja marki <xAnon> (...)</xAnon> w galeriach handlowych i innych punktach sprzedaży towarów <xAnon> (...)</xAnon>.</xText> <xText>Ubezpieczona <xAnon>A. O. (1)</xAnon> z tytułu umowy zlecenia uzyskała następujące przychody:</xText> <xText><xAnon> (...)</xAnon> – 75,00 zł;</xText> <xText><xAnon> (...)</xAnon> – 608,23 zł;</xText> <xText><xAnon> (...)</xAnon> – 612,24 zł;</xText> <xText><xAnon> (...)</xAnon> – 691,81 zł;</xText> <xText><xAnon> (...)</xAnon> – 915,53 zł;</xText> <xText><xAnon> (...)</xAnon> – 931,65 zł;</xText> <xText><xAnon> (...)</xAnon> – 880,48 zł;</xText> <xText><xAnon> (...)</xAnon> – 986,55 zł;</xText> <xText><xAnon> (...)</xAnon> – 791,24 zł;</xText> <xText><xAnon> (...)</xAnon> – 238,51 zł;</xText> <xText><xAnon> (...)</xAnon> – 165,16 zł;</xText> <xText><xAnon> (...)</xAnon> – 46,87 zł;</xText> <xText><xAnon> (...)</xAnon> – 1 213,15 zł.</xText> <xText><xIx>(umowy zlecenia i karty wynagrodzeń w aktach dot. <xAnon>M. K.</xAnon> załączonych do sprawy)</xIx></xText> <xText>Pracownicy <xAnon> salonów (...)</xAnon> zawierali umowy z różnymi podmiotami. <xAnon>K. K. (2)</xAnon> w okresie studiów była zatrudniona na umowę zlecenia przez <xAnon>C.</xAnon> of <xAnon>S.</xAnon>, później miała umowę zlecenia z <xAnon>C.</xAnon> of <xAnon> (...)</xAnon>, a po ukończeniu studiów została zatrudniona na podstawie umowy o pracę u wnioskodawcy. Poza tym miała również równolegle podpisaną umowę zlecenie z <xAnon>T. A.</xAnon> - <xAnon>S.</xAnon> <xAnon> (...)</xAnon>. Przy wszystkich umowach nic się nie zmieniało, wykonywała ona pracę w tym samym miejscu, obowiązki były te same, tylko wskazany pracodawca był inny.</xText> <xText>Pracownicy nie byli w stanie odróżnić wykonywania czynności w ramach stosunku pracy i umów zlecenia. Wykonując pracę na podstawie umów zlecenia wykonywali to samo co w ramach umowy o pracę. Pracownicy nie rozdzielali czynności na te wykonywane w ramach umowy o pracę i na te wykonywane na podstawie zlecenia. W ramach umowy o pracę pracownicy mieli sprzedawać artykuły bieliźniane w sklepie, promować markę i zapewnić jak największą sprzedaż. Sprzedając towar pracownice dobierały bieliznę do klienta, namawiały też klientki, żeby skorzystały z promocji. Zdarzyło się, że w sklepie były promocje jak na przykład 3+1 czy koło fortuny, gdzie pracownice sklepu zachęcały klientki do skorzystania z promocji. Na kole były dodatkowe rabaty jak np. 20 % czy dodatkowe majtki. To działo się w salonie, ale koło było ustawione w drzwiach. Wtedy pracownice zachęcały panie, żeby wchodziły do salonu, gdyż zależało im, aby był w sklepie większy obrót, bo od tego zależała wysokość premii. Sprzedawczynie miały indywidualne rejestrowanie paragonów, nabijały sprzedaż na siebie i od tego była liczona ich premia.</xText> <xText>Ubezpieczeni zawierali umowy zlecenia obok umów o pracę. Praca na podstawie umowy o pracę i umowy zlecenia wykonywana była w tym samym miejscu, czasie, pod nadzorem osoby zatrudnionej w <xAnon>E. (...)</xAnon>. Sp. z.o.o.</xText> <xText>Podpisując umowę o pracę pracownicy od razu dostawali do podpisu umowę zlecenia. Nikt nie wyjaśniał im dlaczego mają podpisać obie umowy, ale to było jasne że podpisują jedną i drugą umowę. Nikt też pracownikom nie tłumaczył jak będzie wyglądała sytuacja z wynagrodzeniami. Zainteresowana <xAnon>A. O. (1)</xAnon> podpisała umowę zlecenia dlatego, że uzyskała od swojej szefowej informację, iż z tej umowy będą wypłacane premie.</xText> <xText>Pracownice nie informowały klientów o historii marki, a jedynie o brafitingu, czyli że dobierają biustonosz pod konkretną sylwetkę. W początkowym okresie zatrudnienia przyjechała osoba, która opowiadała o każdym biustonoszu, z czego się składa, co robi. Tak samo jeżeli coś pracownikom nie szło to przyjeżdżała liderka, która mówiła co mogą zmienić, jak lepiej sprzedać. Pracownice co do zasady nie mówiły klientom konkretnych rzeczy o marce, a raczej mówiły jak klientka nie była przekonana, że one same też mają takie biustonosze, pokazywały, że są to na prawdę bardzo dobre biustonosze, dobrze wykonane. To było robione w salonie, nie było możliwości robienia tego poza salonem. Personelowi zależało na zdobywaniu nowych klientów, których namawiały żeby coś kupili, gdyż od tego zależała wysokość ich premii. Skupiali się na tym, żeby dobrać konkretny produkt do potrzeb klienta, ale nie na marce <xAnon>C.</xAnon> jako takiej. Nie przekazywali w zasadzie klientom informacji odnośnie <xAnon>marki C.</xAnon> , ani jakimi wartościami się ona kieruje, nie wiedzieli nawet jakimi wartościami kieruje się marka <xAnon>C.</xAnon>. Odnośnie marki nikt ich nie informował co mają mówić, gdyż chodziło o dobór konkretnych produktów do klienta. Personel miał szkolenie jak rozmawiać z klientem, jakich słów używać, żeby dobrać konkretny produkt do konkretnego klienta.</xText> <xText>Jeżeli któryś z pracowników przekazywał jednak klientowi informację na temat samej marki, z jakiego kraju pochodzi, ale nie dokonał sprzedaży towaru, nie otrzymywał wynagrodzenia z umowy zlecenia.</xText> <xText><xIx>(zeznania zainteresowanej <xAnon>A. O. (1)</xAnon> e-protokół z 21 listopada 2023 r. 00:50:44 – 01:22:30 w zw. z 02:01:31 – 02:04:00 k 288; zeznania świadka <xAnon>K. K. (2)</xAnon> e-protokół z 21 listopada 2023 r. 01:27:40 – 01:51:30 k 288; zeznania świadka <xAnon>K. W.</xAnon> e-protokół z 19 grudnia 2023 r. 00:10:41 – 00:31:00 k 337; zeznania świadka <xAnon>K. C. (2)</xAnon> e-protokół z 19 grudnia 2023 r. 00:33:36– 00:38:20 k 337)</xIx></xText> <xText>Nie było takich sytuacji, żeby pracownik wnioskodawcy nie miał zawartej umowy zlecenia. Umowy zlecenia „traciły swoją ważność” gdy osoba przestawała być pracownikiem.</xText> <xText>(<xIx>zeznania <xAnon>T. A.</xAnon>-<xAnon>S.</xAnon> e-protokół z 21 listopada 2023 r. 00:17:17 – 00:50:40 k 288 i k 277)</xIx></xText> <xText>Umowy z <xAnon>E. A.</xAnon>.-<xAnon>S.</xAnon> zawierane były dodatkowo celem uzyskania premii wypłacanej z umowy zlecenia.</xText> <xText><xIx>(zeznania zainteresowanej <xAnon>A. O. (1)</xAnon> e-protokół z 21 listopada 2023 r. 00:50:44 – 01:22:30 w zw. z 02:01:31 – 02:04:00 k 288; zeznania świadka <xAnon>K. K. (2)</xAnon> e-protokół z 21 listopada 2023 r. 01:27:40 – 01:51:30 k 288; zeznania świadka <xAnon>K. W.</xAnon> e-protokół z 19 grudnia 2023 r. 00:10:41 – 00:31:00 k 337; zeznania świadka <xAnon>K. C. (2)</xAnon> e-protokół z 19 grudnia 2023 r. 00:33:36– 00:38:20 k 337)</xIx></xText> <xText>Ubezpieczeni wykonywali prace przy użyciu jednego identyfikatora, na którym znajdowało się jedynie imię i nazwisko i nazwa <xAnon>C.</xAnon>, udostępnianego przez pracodawcę w ramach zawartych umów zlecenia z <xAnon>E. A.</xAnon>.-<xAnon>S.</xAnon>.</xText> <xText><xIx>(zeznania zainteresowanej <xAnon>A. O. (1)</xAnon> e-protokół z 21 listopada 2023 r. 00:50:44 – 01:22:30 w zw. z 02:01:31 – 02:04:00 k 288; zeznania świadka <xAnon>K. K. (2)</xAnon> e-protokół z 21 listopada 2023 r. 01:27:40 – 01:51:30 k 288; zeznania świadka <xAnon>K. W.</xAnon> e-protokół z 19 grudnia 2023 r. 00:10:41 – 00:31:00 k 337; zeznania świadka <xAnon>K. C. (2)</xAnon> e-protokół z 19 grudnia 2023 r. 00:33:36– 00:38:20 k 337)</xIx></xText> <xText>Pracownicy dostawali dwa wynagrodzenia w dwóch różnych terminach. Były one płatne raz w miesiącu, jedno do 10-go, drugie do 20-go. Wynagrodzenie z umowy o pracę było stałe, natomiast wynagrodzenie z umowy zlecenia było zmienne, zależało od tego jaki pracownik zrobił obrót. Wynagrodzenie z umowy zlecenia było premią, którą obliczał kierownik. Najpierw trzeba było wypracować budżet sklepu, czyli założenie wskazujące ile sklep ma wypracować, w wysokości 90%. Jeżeli nie wypracowano takiego budżetu to nie otrzymywano dodatkowego wynagrodzenia. Budżet był prawdopodobnie określany przez kierownika sprzedaży i był inny na każdy miesiąc. Jak salon zrobił plan na poziomie 90 % wówczas pracownicy dostawali premię z umowy zlecenia liczonej w wysokości 1% od sprzedaży indywidualnej. Przy realizacji budżetu na poziomie 100% premia była liczona w wysokości 2 %. Każdy zwrot był odejmowany od indywidualnej sprzedaży.</xText> <xText><xIx>(zeznania zainteresowanej <xAnon>A. O. (1)</xAnon> e-protokół z 21 listopada 2023 r. 00:50:44 – 01:22:30 w zw. z 02:01:31 – 02:04:00 k 288; zeznania świadka <xAnon>K. K. (2)</xAnon> e-protokół z 21 listopada 2023 r. 01:27:40 – 01:51:30 k 288; zeznania świadka <xAnon>K. W.</xAnon> e-protokół z 19 grudnia 2023 r. 00:10:41 – 00:31:00 k 337; zeznania świadka <xAnon>K. C. (2)</xAnon> e-protokół z 19 grudnia 2023 r. 00:33:36– 00:38:20 k 337; zeznania <xAnon>T. A.</xAnon>-<xAnon>S.</xAnon> e-protokół z 21 listopada 2023 r. 00:17:17 – 00:50:40 k 288)</xIx></xText> <xText>Stan faktyczny został ustalony przez Sąd Okręgowy na podstawie dokumentów zgromadzonych w aktach ZUS, przedłożonych w toku postępowania sądowego. Autentyczność dokumentów nie była kwestionowana i nie budziła wątpliwości Sądu, stąd też uznano je za wiarygodny materiał dowodowy. Walor wiarygodności Sąd Okręgowy przyznał także zeznaniom zainteresowanej oraz świadków. Wskazane zeznania wzajemnie ze sobą korelowały i były zbieżne ze zgromadzoną w sprawie dokumentacją.</xText> <xText>Dodatkowo Sąd Okręgowy orzekając oparł się na dowodzie w postaci protokołu kontroli sporządzonego przez organ rentowy zalegającego w aktach ZUS załączonych do sprawy. W ocenie Sądu było to w zaistniałych okolicznościach możliwe i nie prowadziło do obejścia zasady bezpośredniości przeprowadzania dowodów, tym bardziej, że żadna ze stron procesu nie zakwestionowała prawdziwości wyjaśnień złożonych w toku tego postępowania kontrolnego prowadzonego przez ZUS, a spór ma wyłącznie charakter prawny.</xText> <xText>Co również istotne, odwołujący się płatnik nie kwestionował rachunkowych wyliczeń podstaw wymiaru składek i przyjętego okresu. Natomiast strony z ustalonego w zakresie koniecznym dla rozstrzygnięcia sprawy, stanu faktycznego, wywodziły odmienne skutki prawne, ta zaś kwestia należy do oceny prawnej zebranego w sprawie materiału dowodowego, czego Sąd dokona poniżej w ramach rozważań prawnych.</xText> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Sąd Okręgowy zważył, co następuje:</xBx></xText> <xText>Odwołania, jako niezasadne, podlegają oddaleniu.</xText> <xText>Wstępnie, wobec powoływania się przez odwołującego w każdym z rozpoznawanych odwołań na zarzuty naruszenia procedury administracyjnej przez organ rentowy - zaniechanie podjęcia przez organ wszelkich niezbędnych czynności zmierzających do wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy, wyczerpującego zgromadzenia i rozpatrzenia materiału dowodowego, a nadto poprzez odrzucenie wszystkich wniosków dowodowych płatnika i prowadzenie postępowania w sposób pozbawiony wnikliwości i zmierzający z góry do wydania decyzji niekorzystnej dla płatnika, Sąd stwierdził, że w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych, sąd co do zasady nie bada naruszeń <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">kodeksu postępowania administracyjnego</xLexLink>. Sprawy z zakresu prawa ubezpieczeń społecznych w przeciwieństwie do innych spraw, w których wydawane są decyzje administracyjne, są bowiem rozpoznawane przez sądy powszechne w procedurze cywilnej a nie przez sądy administracyjne w procedurze sądowo-administracyjnej. Konsekwencją tego rozróżnienia jest m.in. możliwość podjęcia merytorycznego rozstrzygnięcia przez sąd ubezpieczeń społecznych i zmiany decyzji ZUS - strony w n/n postępowaniu mogą powoływać dowodzić nieprawdziwości stanu faktycznego przyjętego w decyzji ZUS. Powyższą tezę potwierdził także Sąd Najwyższy w wyroku z 3.02.2011 r., II UK 271/10, argumentując, że postępowanie sądowe, w tym w sprawach z zakresu prawa ubezpieczeń społecznych, skupia się na wadach wynikających z naruszenia prawa materialnego, a kwestia wad decyzji administracyjnych spowodowanych naruszeniem przepisów postępowania administracyjnego, pozostaje w zasadzie poza przedmiotem tego postępowania. Sąd ubezpieczeń społecznych - jako sąd powszechny - może i powinien dostrzegać jedynie takie wady formalne decyzji administracyjnej, które decyzję tę dyskwalifikują w stopniu odbierającym jej cechy aktu administracyjnego, jako przedmiotu odwołania. Stwierdzenie takiej wady następuje jednak tylko dla celów postępowania cywilnego i ze skutkami dla tego tylko postępowania. W wypadkach innych wad konieczne jest wszczęcie odpowiedniego postępowania administracyjnego w celu stwierdzenia nieważności decyzji i wyeliminowania jej z obrotu prawnego.</xText> <xText>Jednocześnie należy zaznaczyć, że wraz z nowelizacją <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">k.p.c.</xLexLink>, która weszła w życie 7.11.2019 r., ustawodawca wprowadził wyjątek od powyższego. Na podstawie <xLexLink xArt="art. 477(14);art. 477(14) § 2(1)" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 477<xSUPx> 14</xSUPx> § 2<xSUPx> 1</xSUPx> k.p.c.</xLexLink> pojawiła się możliwość uchylenia zaskarżonej decyzji i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania organowi rentowemu, jeżeli taka decyzja nakładająca na ubezpieczonego zobowiązanie, ustalająca wymiar tego zobowiązania lub obniżająca świadczenie, została wydana z rażącym naruszeniem przepisów o postępowaniu przed organem rentowym.</xText> <xText>W/w przepis został dodany do <xLexLink xArt="art. 477(14)" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 477<xSUPx> 14</xSUPx> k.p.c.</xLexLink> w wyniku nowelizacji dokonanej ustawą z 4.07.2019 r. o zmianie ustawy - Kodeks postępowania cywilnego oraz niektórych innych ustaw (Dz.U., poz. 1469 ze zm.). Wprowadził on możliwość wydania przez sąd I instancji orzeczenia o charakterze kasatoryjnym ze względu na rażące naruszenie przepisów postępowania przed organem rentowym. Jeżeli sąd ustali istnienie takiego rodzaju naruszenia, to uchyla decyzję i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania organowi rentowemu.</xText> <xText>Przepis ten dotyczy jedynie trzech rodzajów decyzji, a mianowicie nakładających na ubezpieczonego zobowiązanie, ustalających wymiar tego zobowiązania lub obniżających świadczenie. Ustawodawca, kierując się względami społecznymi, ograniczył możliwość wydania orzeczenia kasatoryjnego do tych decyzji, których uchylenie nie doprowadzi do pozbawienia ubezpieczonego środków utrzymania.</xText> <xText>Dzięki takiemu unormowaniu sąd może badać wady wynikające z naruszenia nie tylko prawa materialnego, lecz także procesowego. Jak wynika z uzasadnienia projektu z 2019 r., niezależnie od tego, czy wady te dotyczą formy, czy treści decyzji, ich wspólną cechą jest to, że naruszają przepisy o postępowaniu przed organem rentowym w takim stopniu, że ich konwalidacja jest niemożliwa. Naprawienie takich decyzji przez sąd polega w istocie na wydaniu ich na nowo, to zaś wymaga ponownego przeprowadzenia całego postępowania - tyle że przed sądem (zob. uzasadnienie projektu k.p.c. 2019). W uzasadnieniu projektu podano także przykłady wad decyzji, które projektodawca określił jako rażące. Należą do nich, w zakresie treści: brak oznaczenia stron, niewskazanie sposobu obliczenia świadczenia lub składki; sposobu wydania: wydanie przez osobę nieuprawnioną; i postępowania je poprzedzającego: bez podstawy prawnej lub przedwcześnie - bez zachowania terminów lub przesłanek wydania (zob. uzasadnienie projektu k.p.c. z 2019; por. J. May, Kodeks postępowania cywilnego. Koszty sądowe w sprawach cywilnych. Dochodzenie roszczeń w postępowaniu grupowym. Przepisy przejściowe. Komentarz do zmian, WKP 2020).</xText> <xText>De facto w/w przepis służy eliminacji z obrotu wadliwych decyzji, jednak wadliwość ta musi być rażąca. Tylko rażące naruszenie przepisów o postępowaniu przed organem rentowym uzasadnia uchylenie decyzji i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania, ponieważ nie każde uchybienie w procedowaniu przed organem rentowym ma taką rangę, by wymagało prowadzenia sprawy od nowa. Nie chodzi tu więc o „jakiekolwiek” naruszenie przepisów o postępowaniu. Przepis ten ma charakter wyjątkowy i musi być interpretowany ściśle, a nie rozszerzająco.</xText> <xText>W ocenie Sądu po stronie organu nie doszło w n/n sprawie do rażącego naruszenia przepisów o postępowaniu przed organem rentowym - nie było więc możliwe uchylenie zaskarżonych decyzji. Decyzje spełniały wszystkie wymogi formalne a w postępowaniu kontrolnym, w sprawie ustalenia podstaw wymiaru i wysokości składek ubezpieczonych płatnik miał możliwość składania zastrzeżeń. Ponadto mając na uwadze treść odwołania Sąd przeprowadził postępowanie dowodowe, które uzupełniło ewentualne braki w postępowaniu przed ZUS-em. Strona powodowa nie była w żaden sposób ograniczona w zakresie możliwości przedstawienia dowodów i też mających wpływ na wynik rozstrzygnięcia. Należy podkreślić, że Sąd miał tu na względzie także ekonomikę procesową i szybkość postępowania.</xText> <xText>Przechodząc do meritum Sąd miał na uwadze, że stosownie do treści <xLexLink xArt="art. 6;art. 6 ust. 1;art. 6 ust. 1 pkt. 4" xIsapId="WDU19981370887" xTitle="Ustawa z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 137, poz. 887">art. 6 ust. 1 pkt 4 ustawy z 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych</xLexLink> (tj. Dz.U. z 2022 r. poz. 1009) obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym podlegają, z zastrzeżeniem <xLexLink xArt="art. 8;art. 9" xIsapId="WDU19981370887" xTitle="Ustawa z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 137, poz. 887">art. 8 i 9</xLexLink>, osoby fizyczne, które na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej były osobami wykonującymi pracę na podstawie umowy agencyjnej lub umowy zlecenia albo innej umowy o świadczenie usług, do której zgodnie z <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">Kodeksem cywilnym</xLexLink> stosuje się przepisy dotyczące zlecenia, zwanymi dalej „zleceniobiorcami”, oraz osobami z nimi współpracującymi, z zastrzeżeniem ust. 4.</xText> <xText>Zasady ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie emerytalne i rentowe określone są w art. 18 ustawy systemowej. W myśl art. 18 ust. 1 ustawy podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe ubezpieczonych wymienionych w art. 6 ust. 1-3, stanowi przychód, o którym mowa w art. 4 pkt 9 i 10, z zastrzeżeniem ust. 1a i 2, ust. 4 pkt 5 i ust. 12. Natomiast art. 18 ust. 3 ustawy stwarza obowiązek ustalenia podstawy wymiaru składek zgodnie z art. 18 ust. 1 ustawy systemowej wobec zleceniobiorców, jeżeli w umowie zlecenia określono odpłatność za jej wykonanie kwotowo, w kwotowej stawce godzinowej lub akordowej albo prowizyjnie. Art. 20 ust. 1 cytowanej ustawy wskazuje, iż podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie chorobowe i ubezpieczenie wypadkowe stanowi podstawa wymiaru składek na ubezpieczenie emerytalne i rentowe. Zgodnie z art. 13 pkt 2 ustawy systemowej obowiązek ubezpieczeń zleceniobiorcy istnieje od dnia oznaczonego w umowie jako dzień rozpoczęcia jej wykonywania do dnia rozwiązania lub wygaśnięcia umowy.</xText> <xText>Z zestawienia przywołanych przepisów wynika, że wobec pracowników oraz zleceniobiorców, którzy mają określone kwotowo wynagrodzenie, stosuje się przepis art. 18 ust. 1 ustawy systemowej, który wprost stanowi, iż podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie emerytalno-rentowe stanowi przychód. Pojęcie przychodu określone w art. 4 pkt 9 ustawy systemowej obejmuje przychód w rozumieniu przepisów <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19910800350" xTitle="Ustawa z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych" xAddress="Dz. U. z 1991 r. Nr 80, poz. 350">ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych</xLexLink> m.in. z tytułu umowy o pracę i umowy zlecenia. <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19910800350" xTitle="Ustawa z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych" xAddress="Dz. U. z 1991 r. Nr 80, poz. 350">Ustawa z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych</xLexLink> (Dz.U.2022.0.2647) w <xLexLink xArt="art. 3;art. 3 ust. 1" xIsapId="WDU19910800350" xTitle="Ustawa z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych" xAddress="Dz. U. z 1991 r. Nr 80, poz. 350">art. 3 ust. 1</xLexLink> jako przychód podlegający opodatkowaniu traktuje całość dochodu bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów.</xText> <xText>W świetle <xLexLink xArt="§ 2;§ 2 ust. 6" xIsapId="WDU20080780465" xTitle="Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 18 kwietnia 2008 r. w sprawie szczegółowych zasad i trybu postępowania w sprawach rozliczania składek, do których poboru jest zobowiązany Zakład Ubezpieczeń Społecznych" xAddress="Dz. U. z 2008 r. Nr 78, poz. 465">§ 2 ust 6 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 18 kwietnia 2008 r. w sprawie szczegółowych zasad i trybu postępowania w sprawach rozliczania składek, do których poboru jest zobowiązany Zakład Ubezpieczeń Społecznych</xLexLink> (Dz.U. Nr 78, poz. 465 ze zm.), Dla każdego ubezpieczonego, którego podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe stanowi przychód, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych, płatnik składek w raporcie lub imiennym raporcie miesięcznym korygującym oraz w deklaracji i deklaracji rozliczeniowej korygującej uwzględnia należne składki na ubezpieczenia społeczne od wszystkich dokonanych lub postawionych do dyspozycji ubezpieczonego wypłat – od pierwszego do ostatniego dnia miesiąca kalendarzowego, którego deklaracja dotyczy - stanowiących podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne, z uwzględnieniem ograniczenia, o którym mowa w art. 19 ustawy.</xText> <xText>Ujmując rzecz w płaszczyźnie ubezpieczenia zdrowotnego wskazać należy, iż zgodnie z <xLexLink xArt="art. 85;art. 85 ust. 1" xIsapId="WDU20042102135" xTitle="Ustawa z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych" xAddress="Dz. U. z 2004 r. Nr 210, poz. 2135">art. 85 ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych</xLexLink> (Dz.U.2022.0.2561) za osobę pozostającą <xBRx></xBRx>w stosunku pracy składkę jako płatnik oblicza, pobiera z dochodu ubezpieczonego <xBRx></xBRx>i odprowadza pracodawca, a w razie wypłaty świadczeń pracowniczych z Funduszu Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych podmiot obowiązany do wypłaty tych świadczeń. Ponadto zgodnie z <xLexLink xArt="art. 85;art. 85 ust. 4" xIsapId="WDU20042102135" xTitle="Ustawa z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych" xAddress="Dz. U. z 2004 r. Nr 210, poz. 2135">art. 85 ust. 4</xLexLink> powyższej ustawy za osobę wykonującą pracę na podstawie umowy zlecenia, umowy agencyjnej lub innej umowy o świadczenie usług oraz <xBRx></xBRx>za osobę z nią współpracującą składkę jako płatnik oblicza, pobiera z dochodu ubezpieczonego i odprowadza zamawiający. Pracodawcę obciąża zatem także obowiązek poboru i odprowadzenia do ZUS składki na ubezpieczenie zdrowotne za osobę uznaną <xBRx></xBRx>za pracownika.</xText> <xText>W świetle art. 9 ust. 1 ustawy systemowej osoby, o których mowa w <xLexLink xArt="art. 6;art. 6 ust. 1;art. 6 ust. 1 pkt. 1;art. 6 ust. 1 pkt. 3;art. 6 ust. 1 pkt. 7 b;art. 6 ust. 1 pkt. 10;art. 6 ust. 1 pkt. 20;art. 6 ust. 1 pkt. 21" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 6 ust. 1 pkt 1, 3, 7b, 10, 20 i 21</xLexLink>, spełniające jednocześnie warunki do objęcia ich obowiązkowo ubezpieczeniami emerytalnym i rentowymi z innych tytułów, są obejmowane ubezpieczeniami tylko z tytułu stosunku pracy, umowy agencyjnej, umowy zlecenia lub innej umowy o świadczenie usług, do której zgodnie z <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">Kodeksem cywilnym</xLexLink> stosuje się przepisy dotyczące zlecenia, albo umowy o dzieło, jeżeli umowę taką zawarły z pracodawcą, z którym pozostają w stosunku pracy, lub jeżeli w ramach takiej umowy wykonują pracę na rzecz pracodawcy, z którym pozostają w stosunku pracy, członkostwa w spółdzielni, otrzymywania stypendium doktoranckiego, służby, pobierania świadczenia szkoleniowego, świadczenia socjalnego, zasiłku socjalnego albo wynagrodzenia przysługującego w okresie korzystania ze świadczenia górniczego lub w okresie korzystania ze stypendium na przekwalifikowanie. Mogą one dobrowolnie, na swój wniosek, być objęte ubezpieczeniami emerytalnym i rentowymi również z innych tytułów, z zastrzeżeniem ust. 1a.</xText> <xText>Zgodnie art. 4 pkt 2 lit. a ustawy systemowej użyte w ustawie określenia oznaczają: płatnik składek – pracodawca – w stosunku do pracowników i osób odbywających służbę zastępczą oraz jednostka organizacyjna lub osoba fizyczna pozostająca z inną osobą fizyczną w stosunku prawnym uzasadniającym objęcie tej osoby ubezpieczeniami społecznymi, w tym z tytułu przebywania na urlopie wychowawczym albo pobierania zasiłku macierzyńskiego, z wyłączeniem osób, którym zasiłek macierzyński wypłaca Zakład. Obowiązek zgłoszenia do ubezpieczeń społecznych osób wykonujących pracę na podstawie umowy zlecenia należy do płatnika składek (art. 36 ust. 2). Płatnik składek przekazuje do Zakładu imienne raporty miesięczne, po upływie każdego miesiąca kalendarzowego, w terminie ustalonym dla rozliczania składek (art. 41 ust. 1).</xText> <xText>W myśl <xLexLink xArt="art. 734;art. 734 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 734 § 1 k.c.</xLexLink> przez umowę zlecenia, przyjmujący zlecenie, zobowiązuje się do dokonania określonej czynności prawnej dla dającego zlecenie.</xText> <xText>W myśl art. 69 ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach z opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz. U. z 2021 roku, poz. 1285), obowiązek ubezpieczenia zdrowotnego osób, o których mowa w art. 66 ust. 1 pkt 1 lit. a i c-i, powstaje i wygasa w terminach określonych w przepisach o ubezpieczeniach społecznych.</xText> <xText>Zgodnie z art. 81 ust. 1 ustawy o świadczeniach z opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych do ustalenia podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie zdrowotne osób, o których mowa w art. 66 ust. 1 pkt 1 lit. a, d-i i pkt 3 i 11, stosuje się przepisy określające podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe tych osób, z zastrzeżeniem ust. 5, 6 i 10.</xText> <xText>Zgodnie z art. 85 ust. 1 ww. ustawy o świadczeniach z opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych za osobę pozostającą w stosunku pracy, w stosunku służbowym albo odbywającą służbę zastępczą składkę jako płatnik oblicza, pobiera z dochodu ubezpieczonego i odprowadza pracodawca (…). W myśl <xLexLink xArt="art. 74;art. 74 ust. 1" xIsapId="WDU20042102135" xTitle="Ustawa z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych" xAddress="Dz. U. z 2004 r. Nr 210, poz. 2135">art. 74 ust. 1</xLexLink> ww. <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU20042102135" xTitle="Ustawa z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych" xAddress="Dz. U. z 2004 r. Nr 210, poz. 2135">ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych za środków publicznych</xLexLink> do ubezpieczenia zdrowotnego osób objętych ubezpieczeniami społecznymi stosuje się przepisy dotyczące zasad, trybu i terminu zgłaszania do ubezpieczeń społecznych oraz wyrejestrowania z tych ubezpieczeń. Składka na ubezpieczenie zdrowotne wynosi 9% podstawy wymiaru składki. Składka jest miesięczna i niepodzielna (<xLexLink xArt="art. 79;art. 79 ust. 1;art. 79 ust. 2" xIsapId="WDU20042102135" xTitle="Ustawa z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych" xAddress="Dz. U. z 2004 r. Nr 210, poz. 2135">art. 79 ust. 1 i 2</xLexLink>). Do ustalenia podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie zdrowotne pracowników, osób wykonujących pracę na podstawie umowy agencyjnej lub umowy zlecenia albo innej umowy o świadczenie usług, do której stosuje się przepisy <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">Kodeksu cywilnego</xLexLink> dotyczące zlecenia stosuje się przepisy określające podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe tych osób (<xLexLink xArt="art. 81;art. 81 ust. 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 81 ust. 1</xLexLink>).</xText> <xText>W rozpoznawanej sprawie organ rentowy stał na stanowisku, że praca wykonywana przez każdą z zainteresowanych w ramach umów zlecenia zawartych z <xAnon>E. A.</xAnon>.-<xAnon>S.</xAnon> w rzeczywistości świadczona była na rzecz płatnika składek <xAnon>E. (...)</xAnon>. Sp. z.o.o., z którym zleceniobiorcy pozostawali w stosunku pracy, a zatem wynagrodzenia osiągane przez zainteresowanych z tytułu umowy o pracę i umowy zlecenia winny zostać zsumowane i od tak ustalonej podstawy wymiaru powinny zostać odprowadzone składki na ubezpieczenia społeczne i ubezpieczenie zdrowotne przez pracodawcę - <xAnon>E. (...)</xAnon>. Sp. z.o.o.</xText> <xText>Weryfikacja wskazanego stanowiska organu rentowego wymaga prawidłowej interpretacji powoływanego już przepisu art. 8 ust. 2a ustawy systemowej. W ocenie Sądu, w sprawie zachodziły podstawy do zastosowania normy prawnej wynikającej z cytowanego przepisu.</xText> <xText>Pojęcie pracownika dla celów ubezpieczeń społecznych wykracza poza sferę stosunku pracy i obejmuje również sytuację, gdy pracownik wykonuje prace na podstawie umowy o świadczenie usług, zawartej z osobą trzecią, jednakże w jej ramach praca wykonywana jest na rzecz pracodawcy, z którym osoba pozostaje w stosunku pracy. Przesłanką decydującą o uznaniu takiej osoby za pracownika w rozumieniu <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19981370887" xTitle="Ustawa z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 137, poz. 887">ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych</xLexLink> jest to, że będąc pracownikiem związanym stosunkiem pracy z danym pracodawcą, jednocześnie świadczy pracę w ramach umowy o świadczenie usług, zawartej z nim lub innym podmiotem, na jego rzecz.</xText> <xText>W konsekwencji, osoba, która w ramach zawartej z innym niż pracodawca podmiotem umowy m.in. umowy o świadczenie usług w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 750" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 750 k.c.</xLexLink> świadczy pracę na rzecz własnego pracodawcy podlega ubezpieczeniom społecznym na zasadach obowiązujących dla pracownika.</xText> <xText><xLexLink xArt="art. 8;art. 8 ust. 2 a" xIsapId="WDU19981370887" xTitle="Ustawa z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 137, poz. 887">Artykuł 8 ust. 2a ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych</xLexLink> dotyczy z reguły takiej pracy wykonywanej na podstawie umowy cywilnoprawnej na rzecz pracodawcy, która mogłaby być świadczona przez jej wykonawcę w ramach stosunku pracy z tym pracodawcą, z tym że musiałby on wówczas przestrzegać ograniczeń i obciążeń wynikających z przepisów prawa pracy. Określenie „działać na rzecz&quot; użyte zostało w <xLexLink xArt="art. 8;art. 8 ust. 2 a" xIsapId="WDU19981370887" xTitle="Ustawa z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 137, poz. 887">art. 8 ust. 2a ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych</xLexLink> w innym znaczeniu, niż w języku prawa, w którym „działanie na czyjąś rzecz&quot; może się odbywać w wyniku istnienia określonej więzi prawnej (stosunku prawnego). Stosunkiem prawnym charakteryzującym się działaniem na rzecz innego podmiotu jest stosunek pracy, do którego istotnych cech należy działanie na rzecz pracodawcy (<xLexLink xArt="art. 22" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 22 k.p.</xLexLink>).</xText> <xText>W kontekście przepisu <xLexLink xArt="art. 8;art. 8 ust. 2 a" xIsapId="WDU19981370887" xTitle="Ustawa z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 137, poz. 887">art. 8 ust. 2a ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych</xLexLink> zwrot ten opisuje zatem sytuację faktyczną, w której należy zastosować konstrukcję uznania za pracownika. Jest nią istnienie trójkąta umów, tj.:</xText> <xText>1) umowy o pracę,</xText> <xText>2) umowy zlecenia (o dzieło) między pracownikiem a osobą trzecią i</xText> <xText>3) umowy o podwykonawstwo między pracodawcą a zleceniobiorcą. To pracodawca w wyniku umowy o podwykonawstwo przejmuje w ostatecznym rachunku rezultat pracy wykonanej na rzecz zleceniodawcy.</xText> <xText>Norma wynikająca z <xLexLink xArt="art. 8;art. 8 ust. 2 a" xIsapId="WDU19981370887" xTitle="Ustawa z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 137, poz. 887">art. 8 ust. 2a ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych</xLexLink> wykreowała nie tylko szerokie pojęcie „pracownika&quot;, ale także szeroką definicję pracowniczego tytułu obowiązkowych ubezpieczeń społecznych, łącząc obowiązek podlegania obowiązkowym ubezpieczeniom, jako pracownika, z jego aktywnością w ramach stosunku pracy oraz dodatkowo w ramach umowy cywilnoprawnej zawartej przez niego z pracodawcą lub z osobą trzecią, ale wykonywaną na rzecz pracodawcy. Zastosowany w treści tego przepisu zwrot: „wykonuje pracę na rzecz pracodawcy” oznacza, iż praca ta świadczona jest w przebiegu realizacji stosunku prawnego łączącego owego pracodawcę ze zleceniodawcą tych pracowników (vide wyrok SA w Katowicach z 19.06.2019r., sygn. akt III AUa 1816/16).</xText> <xText>Zastosowanie <xLexLink xArt="art. 8;art. 8 ust. 2 a" xIsapId="WDU19981370887" xTitle="Ustawa z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 137, poz. 887">art. 8 ust. 2a ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych</xLexLink> wiąże się bezpośrednio z kumulatywnym spełnieniem następujących przesłanek, tj.: praca wykonywana jest na podstawie zawartej z innym niż pracodawca podmiotem umowy agencyjnej, umowy zlecenia lub innej umowy o świadczenie usług, do której zgodnie z <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">Kodeksem cywilnym</xLexLink> stosuje się przepisy dotyczące zlecenia, albo umowy o dzieło, natomiast faktycznym beneficjentem pracy wykonywanej na podstawie umowy jest pracodawca wykonawcy umowy cywilnoprawnej. Potwierdzeniem powyższego może być m.in. uchwała Sądu Najwyższego z 2.09.2009r. (II UZP 6/09), zgodnie z którą to pracodawca, którego pracownik wykonuje na jego rzecz pracę w ramach umowy o dzieło zawartej z osobą trzecią, jest płatnikiem składek ha ubezpieczenie emerytalne, rentowe, chorobowe i wypadkowe z tytułu tej umowy (<xLexLink xArt="art. 8;art. 8 ust. 2 a" xIsapId="WDU19981370887" xTitle="Ustawa z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 137, poz. 887">art. 8 ust. 2a ustawy z 13 października 1998r. o systemie ubezpieczeń społecznych</xLexLink>). Obowiązki płatnika powinny obciążać podmiot, na rzecz którego praca w ramach umowy cywilnoprawnej jest faktycznie świadczona, i który w związku z tym uzyskuje jej rezultaty, unikając obciążeń i obowiązków wynikających z przepisów prawa pracy&quot;, a także powołuje się na treść art. 18 ust. la <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19981370887" xTitle="Ustawa z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 137, poz. 887">ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych</xLexLink> uzasadniając, z którego &quot;wynika logicznie, że płatnikiem jest pracodawca, a przychód z tytułu umowy cywilnoprawnej jedynie &quot;uwzględnia się&quot; w podstawie wymiaru składek z tytułu stosunku pracy (podobnie w wyrokach SN z 14.01.2010r., I UK 252/09, 22.02.2010r., I UK 259/09, 18.10.2011r., III UK 22/11).</xText> <xText>Wobec powyższego, zdaniem tutejszego Sądu, status pracownika na gruncie prawa do ubezpieczeń społecznych wyznacza w istocie nie podstawa nawiązania więzi prawnej pomiędzy stronami umowy, ale fakt świadczenia pracy na rzecz określonego podmiotu. Jednocześnie czynnikiem decydującym o tym, na rzecz jakiego podmiotu praca jest de facto wykonywana, jest finalny efekt tej pracy, a ściślej rzecz ujmując ustalenie, który podmiot osiąga w ostatecznym rozrachunku korzyść z wykonania umowy przez pracownika (por. wyrok SA w Poznaniu z 12.12.2018r. III AUa 1133/17).</xText> <xText>Należy jednocześnie nadmienić, że jak wskazał Sąd Apelacyjny w Szczecinie w wyroku <xBRx></xBRx>z dnia 3 czerwca 2019r. sygn. akt III AUa 301/18 (Legalis nr 2180806), nie można automatycznie przyjmować, że w każdym przypadku, gdy praca zleceniobiorcy wykazuje jakikolwiek związek z działalnością własnego pracodawcy, będzie istniał obowiązek zastosowania art. 8 ust. 2a ww. ustawy. Ustawodawca nie wprowadził tutaj fikcji prawnej <xBRx></xBRx>i nie ma podstaw, by w każdym takim przypadku z mocy prawa stwierdzać podleganie ubezpieczeniu społecznemu u pracodawcy. Sąd Okręgowy rozpoznający niniejszą sprawę miał to na uwadze.</xText> <xText>W ocenie Sądu warto w tym miejscu odnieść się do uchwały Sądu Najwyższego z dnia 26 sierpnia 2021 roku, sygn. akt III UZP 6/21 (Legalis nr 2601863). Sąd Najwyższy wskazał w uzasadnieniu tej uchwały, że o rozszerzonym pracowniczym tytule ubezpieczenia społecznego (polegającego na traktowaniu jako pracowników niektórych zleceniobiorców) można mówić tylko w przypadku finansowania przez pracodawcę wynagrodzenia wypłacanego przez osobę trzecią jego pracownikom za czynności wykonywane przez nich dla tego pracodawcy, choć pod formalnym kierownictwem tej osoby. Tym samym finansowanie przez pracodawcę w jakikolwiek sposób wynagrodzenia z tytułu świadczenia na jego rzecz pracy przez pracownika na podstawie umowy zawartej z osobą trzecią, przemawia ( ale nie przesądza ) za zastosowaniem art. 8 ust. 2a ustawy systemowej, a brak takiego finansowania przemawia przeciwko zastosowaniu tego przepisu, o ile nie stwierdzi się w danym stanie faktycznym dodatkowych okoliczności wskazujących na działania sprzeczne z celami tego przepisu. Dla poszukiwania takich dodatkowych, o istotnym dla rozstrzygnięcia znaczeniu, okoliczności trzeba więc odnieść się do celu przepisu, ponieważ Sąd Najwyższy już na początku rozważań podkreślił, że prawidłowa wykładnia art. 8 ust. 2a ustawy systemowej wymaga wykorzystania wykładni celowościowej w sposób dalej idący niż dotychczas, ponieważ do czasu podjęcia się problematyki zawartej w pytaniu prawnym Sąd Najwyższy nie mierzył się ze stanem faktycznym, w którym tak istotne znaczenie miałyby wzajemne rozliczenia finansowe pomiędzy pracodawcą a osobą trzecią. Mając to na uwadze wskazać należy, zgodnie z argumentacją zawartą w powołanej uchwale, że wprowadzenie omawianej regulacji do porządku prawnego miało na celu wyeliminowanie sytuacji, w której pracodawca z wykorzystaniem umów cywilnoprawnych starałby się ominąć ograniczenia w zakresie powierzania pracownikom zadań przekraczających normatywny czas pracy, bądź obowiązku odprowadzenia składek od dodatkowo wypracowanego przychodu. Podkreśla się przy tym, że przepis stanowi ochronę dla pracownika w sytuacji, w której pracodawca byłby skłonny powierzyć mu zadania, które i tak wchodzą w zakres jego obowiązków. Pokłosiem tego jest zapobieganie tworzeniu powiązań gospodarczych, w których jeden podmiot przekazuje swoich pracowników (na podstawie umów cywilnoprawnych), innemu podmiotowi, aby za jego pośrednictwem świadczyli pracę na rzecz pracodawcy.</xText> <xText>Nie można jednak zwrotu ustawowego „na rzecz pracodawcy” sprowadzać wyłącznie do uzyskiwania jakichkolwiek korzyści osiąganych przez pracodawcę. Na gruncie niniejszej sprawy istotny jest też fragment uzasadnienia przedmiotowej uchwały, w którym Sąd Najwyższy odnosi się do mechanizmu, w którym pracownik-zleceniobiorca jest wynagradzany przez osobę trzecią ze środków pozyskanych od pracodawcy na podstawie umowy łączącej pracodawcę z osobą trzecią. Sąd Najwyższy nie bez przyczyny podkreślał, że w procesie wykładni art. 8 ust. 2a ustawy systemowej istotne znaczenie należy przypisać nie tylko bezpośredniemu, ale i pośredniemu finansowaniu przez pracodawcę czynności wykonywanych dla niego przez pracowników działających w charakterze zleceniobiorców. Sąd Najwyższy zwrócił też uwagę, że wykładnia przepisu nie może pomijać <xLexLink xArt="art. 22;art. 22 § 1" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 22 § 1 k.p.</xLexLink>, ponieważ w obydwu przepisach użyto zwrotu „na rzecz pracodawcy”. Objęcie definicją pracownika, dla potrzeb prawa ubezpieczeń społecznych, nie tylko pracowników w znaczeniu, jakie temu pojęciu, nadają przepisy <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">kodeksu pracy</xLexLink>, ale, także osób zatrudnionych na podstawie umów cywilnoprawnych (agentów, zleceniobiorców, wykonawców dzieła) oznacza jednoczesne, rozszerzenie pracowniczego tytułu obowiązkowego podlegania ubezpieczeniom społecznym, co wpływa na sposób ustalania podstawy wymiaru składek na to ubezpieczenie.</xText> <xText>Właściwe rozumienie zacytowanego zwrotu zostało też rozwinięte m.in. w uchwale Sądu Najwyższego z dnia 26 sierpnia 2021 roku, sygn. akt III UZP 3/21 (OSNP 2022, nr 2, poz. 17). O ile bowiem uzasadnienie uchwały w sprawie III UZP 6/21 skupiało się bardziej na ujęciu podmiotowym i akcentowało powiązania kapitałowe pomiędzy płatnikiem a podmiotem trzecim, o tyle uzasadnienie uchwały w sprawie III UZP 3/21 wskazuje na ujęcie przedmiotowe. Już na wstępie Sąd Najwyższy zaznaczył, że każdorazowo należy uwzględniać indywidualny dla sprawy kontekst faktyczny, ponieważ przepis ma nieostre brzmienie, które skłania do stosowania wykładni celowościowej w szerszych granicach niż w innych kategoriach spraw z zakresu ubezpieczeń społecznych. Dokonując historycznej analizy stanów faktycznych i poglądów zaprezentowanych na przestrzeni lat (w tym ujętych również w uchwale III UZP 6/21), Sąd Najwyższy skonstatował, że wystarczającą przesłanką zastosowania art. 8 ust. 2a ustawy systemowej jest korzystanie przez pracodawcę z wymiernych rezultatów pracy swojego pracownika, wynagradzanego przez osobę trzecią ze środków pozyskanych od pracodawcy na podstawie umowy łączącej pracodawcę z osobą trzecią. Jak jednak podkreślił, przepływy finansowe mogą mieć różny tytuł i różną postać. Sąd zwrócił uwagę, że należy brać pod uwagę również elementy woli pracodawcy, który nie jest pozbawiony wpływu na to, komu faktycznie osoba trzecia powierzy wykonanie umowy cywilnoprawnej, a co za tym idzie, czy przychód jego pracownika z tytułu umowy cywilnoprawnej zawartej ze zleceniodawcą będzie podlegał obowiązkom z tytułu składek na ubezpieczenia społeczne. Co więcej, w ocenie Sądu Najwyższego nawet wykonywanie umowy zlecenia w innym miejscu niż siedziba pracodawcy, poza godzinami pracy i w zakresie odbiegającym od czynności stanowiących obowiązki pracownicze osoby, która zawarła umowę zlecenia z osoba trzecią, jest bez doniosłości prawnej dla oceny spełnienia warunków do zastosowania art. 8 ust. 2a ustawy systemowej. Nie jest bowiem wymagane, aby pracownik wykonywał w ramach umowy cywilnoprawnej takie same czy nawet podobne czynności do tych, jakie wykonuje w ramach stosunku pracy. Mogą to być czynności o zupełnie odmiennym charakterze Istotne jest, że korzyści z jego pracy uzyskuje pracodawca.</xText> <xText>Powyższą syntezę poglądów zaprezentowanych w obydwu uchwałach Sądu Najwyższego potwierdza wcześniejszy dorobek judykatury. A więc pracą wykonywaną na rzecz pracodawcy ( art. 8 ust. 2a ustawy systemowej) stanie się zatem taka praca, której rzeczywistym beneficjentem jest pracodawca, bez względu na formalną więź prawną łączącą pracownika z osobą trzecią. Niezależnie od rodzaju wykonywanych czynności przez pracownika wynikających z umowy zawartej z innym podmiotem oraz bez względu na tożsamość rodzaju działalności prowadzonej przez pracodawcę i osobę trzecią, za przesłankę wystarczającą do zastosowania art. 8 ust. 2a ustawy systemowej uznać trzeba korzystanie przez pracodawcę z wymiernych rezultatów pracy swojego pracownika, wynagradzanego przez osobę ze środków pozyskanych od pracodawcy w ramach umowy łączącej go z innym podmiotem ( wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 lutego 2017r., <xAnon> (...)</xAnon>, LEX nr 2238708; postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 13 kwietnia 2021r., <xAnon> (...)</xAnon>, LEX nr 3159886 oraz z dnia 18 listopada 2020r., III UK 439/19, LEX nr 3080586).</xText> <xText>Odnosząc powyższe do ustaleń faktycznych Sąd Okręgowy uznał, że wyczerpują one hipotezę art. 8 ust. 2a ustawy systemowej.</xText> <xText>Zarówno ujęcie przedmiotowe, jak i podmiotowe stanu faktycznego, o którym mowa w przytoczonych uchwałach, zwłaszcza o sygnaturze III UZP 6/21 , jednoznacznie za takim stwierdzeniem przemawia.</xText> <xText>Dla realizacji przesłanek z art. 8 ust. 2a ustawy systemowej konieczne jest zaistnienie tzw. trójkąta umów, a więc: umowy o pracę, umowy zlecenia między pracownikiem a osobą trzecią oraz umowy o podwykonawstwo między pracodawcą i zleceniodawcą, w wyniku której to pracodawca jest beneficjentem korzyści z pracy wykonanej na rzecz zleceniodawcy.</xText> <xText>Przeprowadzone w niniejszej sprawie postępowanie dowodowe w sposób jednoznaczny wykazało, że zawarcie umów zlecenia przez zainteresowanych posłużyło uzyskaniu formalnego innego tytułu do ubezpieczeń, mimo nadal faktycznie realizowanego zobowiązania pracowniczego. Zdaniem sądu zainteresowane w ramach umów zlecenia zawartych z <xAnon>E. A.</xAnon>.-<xAnon>S.</xAnon> w istocie wykonywały czynności na rzecz własnego pracodawcy odwołującego tj. <xAnon>E. (...)</xAnon>. Sp. z.o.o.,</xText> <xText>Bez wątpienia w przedmiotowej sprawie występuje konstrukcja modelowego trójkąta umów w świetle brzmienia cytowanego art. 8 ust. 2a ustawy systemowej. Jak już wskazano powyżej, na gruncie wypracowanej w doktrynie i judykatury jednolitego poglądu wskazany trójkąt umów obejmuje trzy umowy, tj. umowę o pracę; umowę zlecenia między pracownikiem a osobą trzecią oraz umowę o podwykonawstwo między pracodawcą i zleceniodawcą, na podstawie której pracodawca w wyniku umowy o podwykonawstwo przejmuje w ostatecznym rachunku rezultat pracy wykonanej, na rzecz zleceniodawcy (por. wyrok SA w Gdańsku z dnia 18 grudnia 2012 r., sygn. akt AUa 1031/12, LEX 1254347, wyrok SA w Szczecinie z dnia 3 czerwca 2019 r., sygn.. akt III AUa 301/18, LEX 2692949). Nie ma przy tym znaczenia, czy osoby zainteresowane godzą się na opisywaną praktykę ich pracodawców. Reżim ubezpieczeń społecznych nie dopuszcza dowolności i swobody zawierania takich umów. Obowiązek ubezpieczenia oznacza, że osoba, której cechy jako podmiotu ubezpieczenia społecznego zostały określone przez ustawę, zostaje objęta ubezpieczeniem i staje się stroną stosunku ubezpieczenia społecznego niezależnie od swej woli, na mocy ustawy. Zasady podlegania określonemu rodzajowi ubezpieczeń społecznych wynikają z przepisów o charakterze bezwzględnie obowiązującym, kreujących stosunek prawny ubezpieczenia społecznego z mocy samego prawa i według stanu prawnego z chwili powstania obowiązku ubezpieczenia.</xText> <xText>Z zawartej w dniu 1 kwietnia 2015 roku w <xAnon>Ł.</xAnon> pomiędzy <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> (zwana <xAnon> (...)</xAnon>), a <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> umowy kooperacyjnej, wynikało że została ona zawarta dla realizacji wspólnego celu gospodarczego polegającego na wsparciu w zakresie zatrudnienia poprzez uzyskanie optymalnej struktury pracowniczej dla sieci sprzedaży <xAnon> salonów (...)</xAnon> w oparciu o regionalną strukturę sieci sprzedaży. Pomiędzy spółkami: <xAnon> (...) SP. Z O.O.</xAnon>, <xAnon> (...) SP. Z O.O.</xAnon>, <xAnon> (...) SP. Z O.O.</xAnon> występują istotne powiązania kapitałowe i osobowe w postaci między innymi marki <xAnon> (...)</xAnon> oraz <xAnon>T. A.</xAnon>-<xAnon>S.</xAnon>, a ostatecznym udziałowcem lub większościowym jest <xAnon>C.</xAnon> of <xAnon>S.</xAnon> A/S.</xText> <xText>Z punktu widzenia przepływów finansowych, to pracodawca przekazuje osobie trzeciej środki na sfinansowanie określonego zadania, stanowiącego przedmiot swojej własnej działalności, a osoba trzecia, wywiązując się z przyjętego zobowiązania, zatrudnia pracowników pracodawcy. W takim przypadku pracodawca - w sensie organizacyjnym - jest odbiorcą pracy swoich pracowników, a w sensie prawnym - nabywcą zamówionej przez siebie usługi (dzieła). Tylko w odwrotnym przypadku, gdy pracodawca sprzedaje usługi innemu podmiotowi, które wykonują jego pracownicy, nie ma zastosowania norma z <xLexLink xArt="art. 8;art. 8 ust. 2 a" xIsapId="WDU19981370887" xTitle="Ustawa z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 137, poz. 887">art. 8 ust. 2a ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych</xLexLink> (zob. wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z 20.04.2022 r., III AUa 1291/20).</xText> <xText>Sąd Okręgowy po skrupulatnym przeanalizowaniu przedłożonej w toku postępowania dokumentacji tj. faktur VAT doszedł do przekonania, że podmiotem finansującym wynagrodzenia ubezpieczonych była <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon>, w ten sposób, że przekazywała wynagrodzenia na rzecz <xAnon>E. (...)</xAnon> finansując wynagrodzenia ubezpieczonych z tytułu umowy o pracę i na rzecz <xAnon>E. A.</xAnon>-<xAnon>S.</xAnon> finansując wynagrodzenie z tytułu umów zlecenia. Wydaje się zatem, że przepływy finansowe, o których mowa powyżej jak najbardziej miały miejsce i odbywały się w ramach podmiotów związanych umową kooperacyjną zawartą w dniu 1 kwietnia 2015 roku.</xText> <xText>Ponadto, Sąd Okręgowy zważył, że ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, w tym dowodów z zawieranych umów, zeznań zainteresowanej, świadków, protokołu kontroli – jasno wynikało, że czynności wykonywane przez zainteresowanych w ramach umów cywilnoprawnych miały charakter tożsamy do tych wykonywanych przez nich w ramach zawartej umowy o pracę, a ponadto wykonywane były w tym samym miejscu za zgodą pracodawcy, w tych samych warunkach, pod nadzorem osoby zatrudnionej w <xAnon>E. (...)</xAnon>. Sp. z.o.o. , a czas ich wykonywania nie był osobno rozliczany. Z protokołów przesłuchań pracowników zawartych w aktach kontroli, jak i przesłuchania zainteresowanej i powołanych w sprawie świadków w niniejszym postępowaniu sądowym wynikało, że w zasadzie nie rozróżniali oni zadań wynikających z umów o pracę i umów cywilnoprawnych w praktyce wykonując jednolite czynności. Zainteresowane otrzymywały wynagrodzenie tzw. stałe w ramach stosunku pracy oraz w ramach umowy zlecenia wynagrodzenie za pracę w postaci premii od sprzedaży indywidualnej. Umowy zlecenia w świetle dostępnych dowodów zawierane były tego samego dnia, co umowa o pracę lub w niewielkich odstępach czasu. Sąd ustalił, że umowy zlecenia z <xAnon>E. A.</xAnon>.-<xAnon>S.</xAnon> zawierane były dodatkowo obok umowy o pracę celem uzyskania premii wypłacanej z umowy zlecenia. Zainteresowane wykonywały zadania w ramach umów zlecenia na tych samych zasadach, używając tego samego identyfikatora , na którym znajdowało się jedynie imię i nazwisko i nazwa <xAnon>C.</xAnon> co w umowie o pracę.</xText> <xText>W ramach umowy o pracę pracownicy mieli sprzedawać artykuły bieliźniane w sklepie, promować markę i zapewnić jak największą sprzedaż. Sprzedając towar pracownice dobierały bieliznę do klienta, namawiały też klientki, żeby skorzystały z promocji. Zdarzyło się, że w sklepie były promocje jak na przykład 3+1 czy koło fortuny, gdzie pracownice sklepu zachęcały klientki do skorzystania z promocji, gdyż zależało im, aby był w sklepie większy obrót, bo od tego zależała wysokość premii. Sprzedawczynie miały indywidualne rejestrowanie paragonów, nabijały sprzedaż na siebie i od tego była liczona ich premia.</xText> <xText>Podpisując umowę o pracę pracownicy od razu dostawali do podpisu umowę zlecenia. Nikt nie wyjaśniał im dlaczego mają podpisać obie umowy, ale to było jasne że podpisują jedną i drugą umowę. Nikt też pracownikom nie tłumaczył jak będzie wyglądała sytuacja z wynagrodzeniami. Zainteresowana <xAnon>A. O. (1)</xAnon> podpisała umowę zlecenia dlatego, że uzyskała od swojej szefowej informację, iż z tej umowy będą wypłacane premie.</xText> <xText>Pracownice co do zasady nie informowały klientów o historii marki, a jedynie o brafitingu, czyli że dobierają biustonosz pod konkretną sylwetkę. Personelowi zależało na zdobywaniu nowych klientów, których namawiały żeby coś kupili, gdyż od tego zależała wysokość ich premii. Skupiali się na tym, żeby dobrać konkretny produkt do potrzeb klienta, ale nie na marce <xAnon>C.</xAnon> jako takiej. Personel miał szkolenie jak rozmawiać z klientem, jakich słów używać, żeby dobrać konkretny produkt do konkretnego klienta. Jeżeli któryś z pracowników przekazywał jednak klientowi informację na temat samej marki, z jakiego kraju pochodzi, ale nie dokonał sprzedaży towaru, nie otrzymywał wynagrodzenia z umowy zlecenia.</xText> <xText>Pracownicy dostawali dwa wynagrodzenia w dwóch różnych terminach. Były one płatne raz w miesiącu, jedno do 10-go, drugie do 20-go. Wynagrodzenie z umowy o pracę było stałe, natomiast wynagrodzenie z umowy zlecenia było zmienne, zależało od tego jaki pracownik zrobił obrót. Wynagrodzenie z umowy zlecenia było premią, którą obliczał kierownik. Najpierw trzeba było wypracować budżet sklepu, czyli założenie wskazujące ile sklep ma wypracować, w wysokości 90%. Jeżeli nie wypracowano takiego budżetu to nie otrzymywano dodatkowego wynagrodzenia. Budżet był prawdopodobnie określany przez kierownika sprzedaży i był inny na każdy miesiąc. Jak salon wyrobił plan na poziomie 90 % wówczas pracownicy dostawali premię z umowy zlecenia liczonej w wysokości 1% od sprzedaży indywidualnej. Przy realizacji budżetu na poziomie 100% premia była liczona w wysokości 2 %. Każdy zwrot był odejmowany od indywidualnej sprzedaży.</xText> <xText>Przeprowadzone w niniejszej sprawie postępowanie dowodowe wykazało w sposób jednoznaczny, że zawarcie umowy zlecenia przez każdego z zainteresowanych posłużyło uzyskaniu formalnego innego tytułu do ubezpieczeń, mimo nadal faktycznie realizowanego przez nich zobowiązania pracowniczego. Ubezpieczeni wykonując umowę cywilnoprawną de facto świadczyli pracę na rzecz własnego pracodawcy, co winno skutkować dodatkowo uiszczeniem składek od osiągniętego w ten sposób przychodu, a z drugiej strony pociągało za sobą brak obowiązku zapłaty składek przez zleceniodawcę. Sytuacja ta niewątpliwie, w ocenie Sądu Okręgowego, wyczerpuje dyspozycję przepisu art. 8 ust 2a ustawy systemowej, a skoro tak, to stosownie do wcześniejszych rozważań, pracodawca jest również płatnikiem składek na ubezpieczenie zdrowotne zainteresowanych.</xText> <xText>W przypadku pracowników, o których mowa w <xLexLink xArt="art. 8;art. 8 ust. 2 a" xIsapId="WDU19981370887" xTitle="Ustawa z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 137, poz. 887">art. 8 ust. 2a ustawy z 13.10.1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych</xLexLink>, podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne stanowi łączny przychód w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych uzyskany z tytułu zatrudnienia w ramach stosunku pracy oraz umów cywilnoprawnych (zob. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 13.04.2022 r., III AUa 1569/21).</xText> <xText>Konsekwencją konstrukcji uznania za pracownika jest konieczność opłacania przez pracodawcę składki na ubezpieczenie społeczne za osobę, z którą została zawarta umowa zlecenia, tak jak za pracownika.</xText> <xText>Stosownie do art. 32 ustawy systemowej, pracodawcę obciąża zatem także obowiązek poboru i odprowadzenia do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych składki na ubezpieczenie zdrowotne za osobę „uznaną za pracownika”.</xText> <xText>Podkreślić należy, że stosownie do treści art. 66 ust 1 pkt 1a cyt. ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej, obowiązkowi ubezpieczenia zdrowotnego podlegają osoby spełniające warunki do objęcia ubezpieczeniami społecznymi lub ubezpieczeniem społecznym rolników, które są pracownikami w rozumieniu <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19981370887" xTitle="Ustawa z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 137, poz. 887">ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych</xLexLink>; przy czym, w myśl przepisu art. 69 ust 1 ustawy, obowiązek ten powstaje i wygasa w terminach określonych w przepisach o ubezpieczeniach społecznych. Przepis art. 66 ust 1 pkt 1a „przenosi” zatem na grunt przepisów ustawy z 27.08.2004 r. konstrukcję uznania za pracownika unormowaną przepisem art. 8 ust 2a ustawy systemowej. Brak odrębnego uregulowania w tej ustawie (w szczególności w przepisach art. 85-86), kto jest płatnikiem składek na ubezpieczenie zdrowotne osoby uznanej za pracownika (w rozumieniu art. 8 ust 2a ustawy systemowej), należy odczytywać jedynie jako potwierdzające regułę wyprowadzaną z art. 32 ustawy systemowej.</xText> <xText>Podleganie obowiązkowym ubezpieczeniem zdrowotnym przez zainteresowanych ubezpieczonych – pracowników płatnika, w badanych okresach jest konsekwencją objęcia ich obowiązkowym ubezpieczeniem społecznym jako osób uznanych za pracownika (art. 66 ust 1 pkt 1a ustawy w związku z art. 5 pkt 43 ustawy i art. 8 ust 2a ustawy systemowej), a nie jako zleceniobiorców (art. 66 ust 1 pkt 1e ustawy).</xText> <xText>Jak trafnie wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z 22.02.2006 r. <xIx>(I UK 227/05, Lex nr 272569),</xIx> objęcie ubezpieczeniem to przynależność do określonej kategorii podmiotów w razie spełniania ustawowych przesłanek, podleganie natomiast wynika z objęcia ubezpieczeniem i oznacza przyznanie prawa powiązanego z nałożeniem obowiązku.</xText> <xText>Ubezpieczeni z tytułu spornych umów przynależą do kategorii osób uznanych za pracowników, podlegają ubezpieczeniu społecznemu i zdrowotnemu jak pracownicy, a w konsekwencji płatnikiem tych składek jest pracodawca (<xAnon>E. (...)</xAnon>. Sp. z.o.o. ), a nie zleceniodawca.</xText> <xText>Za obciążeniem obowiązkiem rozliczania i poboru składek, łącznie na ubezpieczenie społeczne i zdrowotne, tylko jednego podmiotu – pracodawcy, przemawia również zasada racjonalnego działania ustawodawcy. Przyjęcie odmiennej koncepcji (dwóch płatników składek – odrębnie na ubezpieczenie społeczne oraz na ubezpieczenie zdrowotne), skutkowałoby tym, iż to samo zdarzenie (tytuł prawny skutkujący obowiązkiem ubezpieczenia) pociągałoby „podwójne” obciążenie czasowe i ekonomiczne wywołane koniecznością prowadzenia rozliczenia, dokumentacji rozliczeniowej, poboru – nie tylko dla dwóch podmiotów (pracodawca, zleceniodawca), ale również dla ZUS.</xText> <xText>Przypomnieć trzeba, że zgodnie z art. 81 ust 6 ustawy systemowej, podstawę wymiaru składki na ubezpieczenie zdrowotne pomniejsza się o kwoty składek na ubezpieczenia, emerytalne, rentowe, chorobowe finansowanych przez ubezpieczonych nie będących płatnikami składek, potrąconych przez płatników ze środków ubezpieczonego, zgodnie z przepisami o systemie ubezpieczeń społecznych. Obliczenie składki na ubezpieczenie zdrowotne ubezpieczonych wymaga zatem uprzedniego wyliczenia kwoty składek na ubezpieczenie społeczne.</xText> <xText>Przychód osiągnięty przez ubezpieczonych z tytułu umów zlecenia zawartych z <xAnon>E. A.</xAnon>.-<xAnon>S.</xAnon> nie może być zatem, dla potrzeb ubezpieczeń społecznych, ujmowany jako odrębne źródło „oskładkowania”, a powinien być uwzględniony w podstawie wymiaru składek z tytułu stosunku pracy – zaś ustalenie, że w sprawie zachodził przypadek unormowany w art. 8 ust. 2a ustawy systemowej, wykluczało potraktowanie przychodu osiągniętego z tytułu zlecenia jako tego rodzaju „odrębnego źródła” przychodu i powodowało po stronie pracodawcy konieczność zsumowania wynagrodzenia osiąganego przez każdego z ubezpieczonych z tytułu umowy zlecenia z wynagrodzeniem ze stosunku pracy i ustalenie dopiero w ten sposób „skumulowanej” podstawy wymiaru składek zarówno na ubezpieczenia społeczne, jak i na ubezpieczenie zdrowotne przez pracodawcę ubezpieczonych - <xAnon>E. (...)</xAnon>. Sp. z.o.o.</xText> <xText>Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy, na podstawie <xLexLink xArt="art. 477(14);art. 477(14) § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 477<xSUPx>14 </xSUPx>§ 1 k.p.c.</xLexLink>, oddalił odwołania, o czym orzekł, jak w punkcie 1 sentencji wyroku.</xText> <xText>O kosztach procesu Sąd Okręgowy orzekł w punkcie 2 sentencji wyroku, na podstawie <xLexLink xArt="art. 98;art. 98 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 98 §1 k.p.c.</xLexLink> w zw. z § 2 pkt 1 i 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22.10.2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych <xIx>(tj. Dz.U. z 2018 r., poz.265), </xIx>zasądzając od <xAnon>E. (...)</xAnon>. Sp. z.o.o. na rzecz ZUS tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego łączną kwotę 2070 zł, w tym w przypadku <xAnon>E. C. (1)</xAnon> przy w.<xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19820300210" xTitle="Ustawa z dnia 16 września 1982 r. - Prawo spółdzielcze" xAddress="Dz. U. z 1982 r. Nr 30, poz. 210">p.s.</xLexLink> 1943 zł koszty to 900 zł, <xAnon>A. O. (1)</xAnon> przy w.<xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19820300210" xTitle="Ustawa z dnia 16 września 1982 r. - Prawo spółdzielcze" xAddress="Dz. U. z 1982 r. Nr 30, poz. 210">p.s.</xLexLink> 2592 zł koszty to 900 zł i <xAnon>M. K.</xAnon> przy w.<xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19820300210" xTitle="Ustawa z dnia 16 września 1982 r. - Prawo spółdzielcze" xAddress="Dz. U. z 1982 r. Nr 30, poz. 210">p.s.</xLexLink> 1100 zł koszty to 270 zł, przy uwzględnieniu, że każda z trzech połączonych spraw zachowała swoją odrębność, albowiem decyzja o ich łącznym rozpoznaniu i rozstrzygnięciu miała jedynie charakter techniczny.</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Monika Pawłowska-Radzimierska

Izabela Grudzińska

Izabela Grudzińska

Sygn. akt VIII U 202/23 UZASADNIENIE Decyzją z 21.11.2022 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział wŁ.stwierdził, że od przychodu osiągniętego przezE. C. (1)z tytułu zatrudnienia jako pracownik na podstawie umowy o pracę w(...)SP Z O.O. z siedzibą wŁ.miesięczne podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne (emerytalne, rentowe, chorobowe i wypadkowe) oraz na ubezpieczenie zdrowotne wynoszą: Miesiąc/rok Rodzaj ubezpieczenia Podstawa wymiaru składki w PLN 08-2019 emerytalne 4 875,00 zł rentowe 4 875,00 zł chorobowe 4 875,00 zł wypadkowe 4 875,00 zł zdrowotne 4 206,63 zł 09-2019 emerytalne 6 469,55 zł rentowe 6 469,55 zł chorobowe 6 469,55 zł wypadkowe 6 469,55 zł zdrowotne 5 582,58 zł 10-2019 emerytalne 6 098,83 zł rentowe 6 098,83 zł chorobowe 6 098,83 zł wypadkowe 6 098,83 zł zdrowotne 5 262,68 zł 11-2019 emerytalne 6 272,40 zł rentowe 6 272,40 zł chorobowe 6 272,40 zł wypadkowe 6 272,40 zł zdrowotne 5 412,45 zł 12-2019 emerytalne 6 770,98 zł rentowe 6 770,98 zł chorobowe 6 770,98 zł wypadkowe 6 770,98 zł zdrowotne 5 842,68 zł (decyzja w aktach dot.E. C. (1)załączonych do sprawy) Decyzją z 21.11.2022 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział wŁ.stwierdził, że od przychodu osiągniętego przezA. O. (1)z tytułu zatrudnienia jako pracownik na podstawie umowy o pracę w(...)SP Z O.O. z siedzibą wŁ.miesięczne podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne (emerytalne, rentowe, chorobowe i wypadkowe) oraz na ubezpieczenie zdrowotne wynoszą: Miesiąc/rok Rodzaj ubezpieczenia Podstawa wymiaru składki w PLN 01-2018 emerytalne 2 275,00 zł rentowe 2 275,00 zł chorobowe 2 275,00 zł wypadkowe 2 275,00 zł zdrowotne 1 963,09 zł 02-2018 emerytalne 2 958,23 zł rentowe 2 958,23 zł chorobowe 2 958,23 zł wypadkowe 2 958,23 zł zdrowotne 2 552,66 zł 03-2018 emerytalne 2 962,28 zł rentowe 2 962,28 zł chorobowe 2 962,28 zł wypadkowe 2 962,28 zł zdrowotne 2 556,15 zł 04-2018 emerytalne 3 041,81 zł rentowe 3 041,81 zł chorobowe 3 041,81 zł wypadkowe 3 041,81 zł zdrowotne 2 624,78 zł 05-2018 emerytalne 3 265,55 zł rentowe 3 265,55 zł chorobowe 3 265,55 zł wypadkowe 3 265,55 zł zdrowotne 2 817,84 zł 06-2018 emerytalne 3 281,73 zł rentowe 3 281,73 zł chorobowe 3 281,73 zł wypadkowe 3 281,73 zł zdrowotne 2 831,80 zł 07-2018 emerytalne 3 230,50 zł rentowe 3 230,50 zł chorobowe 3 230,50 zł wypadkowe 3 230,50 zł zdrowotne 2 787,59 zł 08-2018 emerytalne 3 531,22 zł rentowe 3 531,22 zł chorobowe 3 531,22 zł wypadkowe 3 531,22 zł zdrowotne 3 047,09 zł 09-2018 emerytalne 3 491,24 zł rentowe 3 491,24 zł chorobowe 3 491,24 zł wypadkowe 3 491,24 zł zdrowotne 3 012,58 zł 10-2018 emerytalne 2 938,51 zł rentowe 2 938,51 zł chorobowe 2 938,51 zł wypadkowe 2 938,51 zł zdrowotne 2 535,64 zł 11-2018 emerytalne 3 265,16 zł rentowe 3 265,16 zł chorobowe 3 265,16 zł wypadkowe 3 265,16 zł zdrowotne 2 817,50 zł 12-2018 emerytalne 2 733,75 zł rentowe 2 733,75 zł chorobowe 2 733,75 zł wypadkowe 2 733,75 zł zdrowotne 2 587,75 zł 01-2019 emerytalne 3639,39 zł rentowe 3639,39 zł chorobowe 3639,39 zł wypadkowe 3639,39 zł zdrowotne 3 140,43 zł (decyzja w aktach dot.A. O. (1)załączonych do sprawy) Decyzją z 21.11.2022 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział wŁ.stwierdził, że od przychodu osiągniętego przezM. K.z tytułu zatrudnienia jako pracownik na podstawie umowy o pracę w(...)SP Z O.O. z siedzibą wŁ.miesięczne podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne (emerytalne, rentowe, chorobowe i wypadkowe) oraz na ubezpieczenie zdrowotne wynoszą: Miesiąc/rok Rodzaj ubezpieczenia Podstawa wymiaru składki w PLN 01-2016 emerytalne 2 533,41 zł rentowe 2 533,41 zł chorobowe 2 533,41 zł wypadkowe 2 533,41 zł zdrowotne 2 186,08 zł 02-2016 emerytalne 3 100,17 zł rentowe 3 100,17 zł chorobowe 3 100,17 zł wypadkowe 3 100,17 zł zdrowotne 2 675,14 zł 03-2016 emerytalne 2 469,24 zł rentowe 2 469,24 zł chorobowe 2 469,24 zł wypadkowe 2 469,24 zł zdrowotne 2 130,70 zł 04-2016 emerytalne 2 297,61 zł rentowe 2 297,61 zł chorobowe 2 297,61 zł wypadkowe 2 297,61 zł zdrowotne 1 982,61 zł 05-2016 emerytalne 1 950,84 zł rentowe 1 950,84 zł chorobowe 1 950,84 zł wypadkowe 1 950,84 zł zdrowotne 2 007,02 zł 06-2016 emerytalne 2 574,10 zł rentowe 2 574,10 zł chorobowe 2 574,10 zł wypadkowe 2 574,10 zł zdrowotne 2 221,19 zł 07-2016 emerytalne 3 123,17 zł rentowe 3 123,17 zł chorobowe 3 123,17 zł wypadkowe 3 123,17 zł zdrowotne 2 694,98 zł 08-2016 emerytalne 2 524,30 zł rentowe 2 524,30 zł chorobowe 2 524,30 zł wypadkowe 2 524,30 zł zdrowotne 2 178,22 zł 09-2016 emerytalne 2 396,81 zł rentowe 2 396,81 zł chorobowe 2 396,81 zł wypadkowe 2 396,81 zł zdrowotne 2 068,21 zł 10-2016 emerytalne 300,85 zł rentowe 300,85 zł chorobowe 300,85 zł wypadkowe 300,85 zł zdrowotne 1 645,93 zł 12-2016 emerytalne 1 591,28 zł rentowe 1 591,28 zł chorobowe 1 591,28 zł wypadkowe 1 591,28 zł zdrowotne 1 373,11 zł 01-2017 emerytalne 2 537,72 zł rentowe 2 537,72 zł chorobowe 2 537,72 zł wypadkowe 2 537,72 zł zdrowotne 2 189,80 zł (decyzja w aktach dot.M. K.załączonych do sprawy) W uzasadnieniu w/w decyzji wskazano, że zawarcie umów zlecenia przez płatnika składekE. A..-S.oraz umów o pracę przezE. (...)SP Z O.O. zostało dokonane w celu obejścia przepisówustawy o systemie ubezpieczeń społecznychw rozumieniuart. 58 § 1 k.c.i miało na celu obejście przepisów art. 18 ust 1 i ust 3 ustawy systemowej w związku z art. 4 pkt 9. Powyższe działania płatnika składek w efekcie doprowadziły do pokrzywdzenia ubezpieczonych. Skutkiem sprzecznym z prawem jest odprowadzanie składek na ubezpieczenia społeczne, ubezpieczenie zdrowotne oraz innych składek, do których pobierania zobowiązany jest ZUS przez płatnikaE. (...)SC SP Z O.O. od zaniżonej podstawy wymiaru. (decyzje w aktach dot.E. C. (1),M. K.iA. O. (1)załączonych do sprawy) Odwołania od w/w decyzji wniósł płatnik składek(...) S.C.Sp. z o.o. reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika zaskarżając je w całości. Powyższym decyzjom zarzucono naruszenie przepisów prawa, mających wpływ na wynik rozstrzygnięcia, a mianowicie: a)art. 8 ust. 2aw zw. zart. 18 ust. Li laustawy o systemie ubezpieczeń społecznychpoprzez jego błędną wykładnię polegającą na bezpodstawnym uznaniu, że do zastosowania naruszonego przepisu wystarczające jest istnienie jakichkolwiek powiązań osobowych lub kapitałowych pomiędzy podmiotami gospodarczymi, w wyniku której organ rentowy uznał, że(...) S.C.Sp. z o.o. jest zobowiązana do zapłaty składek na ubezpieczenia społeczne z tytułu umów zlecenia, zawartych pomiędzyE. A.-S.a ubezpieczonymi, mimo, że w rozpatrywanej sprawie nie zachodzą przepływy finansowe pomiędzy pracodawcą a zleceniodawcą, które uzasadniałyby zastosowanieart. 8 ust. 2a ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, b)art. 7 kpa,art. 77 § 1 kpaoraz80 kpaw zw. zart. 78 § 1 kpapoprzez zaniechanie podjęcia przez organ wszelkich niezbędnych czynności zmierzających do wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy, wyczerpującego zgromadzenia i rozpatrzenia materiału dowodowego, a nadto poprzez odrzucenie wszystkich wniosków dowodowych płatnika i prowadzenie postępowania w sposób pozbawiony wnikliwości i zmierzający z góry do wydania decyzji niekorzystnej dla płatnika, co skutkowało wydaniem decyzji mimo zaniechania ustaleń w zakresie okoliczności mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy m.in.: • określenia jaki rodzaj korzyści (efekt) był uzyskiwany w wyniku realizacji umów zlecenia, co było niezbędne do prawidłowego określenia kto korzyść tą uzyskiwał, a mimo tego automatyczne przypisanie uzyskiwania korzyści pracodawcy, • do kogo należała własność towarów i znaku towarowegomarki C. (...), a w konsekwencji czy osoby ubezpieczone wykonujące zadania na rzecz obu podmiotów (pracodawcy i zleceniodawcy) mieli prawo posługiwania się logo marki umieszczonym na identyfikatorach zarówno w czasie wykonywania umowy o pracę, jak i zlecenia, • zakresu współpracy(...) sp. z o.o.z(...)w ramach grupyspółek (...), w sytuacji gdy analiza w powyższym zakresie musiałby doprowadzić organ zus do wniosku, że spółki te w ogóle nie prowadzą działań marketingowych, a ich współpraca skupia się na wsparciu w zakresie zatrudnienia, co ma istotne znaczenie z punktu widzenia przypisania korzyści uzyskiwanych z umów zlecenia zawartych przez EdenT. A.-S., • rzeczywistego zakresu współpracy pomiędzy EdenT. A.-(...) sp. z o.o.w zakresie usług marketingowych i rozwojowych, uzasadniającego zawieranie umów zlecenia na usługi marketingowe pomiędzy EdenT. A.-S.a ubezpieczonymi będącymi pracownikami(...) sp. z o.o., • na czym polegały i jaki miały zakres usługi marketingowe świadczone w ramach zleceń z EdenT. A.-S.; c)art. 7 kpa,art. 77 § 1 kpaoraz80 kpapoprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów wyrażającą się w całkowitym pominięciu spójnych i wzajemnie się uzupełniających dowodów w postaci: • umowy o świadczenie usług nr(...)zawartej pomiędzy EdenT. A.-S.a(...)Sp z o.o. oraz pisemnych zeznańT. A.-S.z dnia 16.11.2021 r. z których jednoznacznie i bezsprzecznie wynika, że umowy zlecenia zawierane przez EdenT. A.-S.były finansowane przez(...)Sp z o.o. na podstawie w/w umowy, a w konsekwencji, że nie zachodzą jakiekolwiek przepływy finansowe pomiędzy pracodawcą(...) S.C.Sp. z o.o. a zleceniodawca polegające na finansowaniu w/w umów zleceń, które uzasadniałyby zastosowanieart. 8 ust. 2a ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych. • zeznania:M. B.k. 1655,K. K. (1)w zakresie w jakim wskazały, że umowy zlecenia miały charakter fakultatywny a przyjęcie zlecenia zależało od woli ubezpieczonego, • zeznania m.in.:M. B.,K. W.k.,U. K.w zakresie w jakim wynika z nich, że wynagrodzenie z tytułu umowy o pracę i umowy zlecenia było wypłacane przez odrębne podmioty, w różnych terminach i wysokościach i obowiązywały odrębne zasady naliczania obu wynagrodzeń, • umów o pracę wszystkich osób ubezpieczonych w zakresie w jakim wskazują, że zakres czynności wykonywanych w ramach umowy o pracę oraz zlecenia był odmienny ze względu na fakt, że żadna z umów o pracę nie miała w swoim zakresie zadań z zakresu promocji marki lub marketingu, • pisemnych zeznańT. A.-S.z dnia 16.11.2021 r. w zakresie w jakim potwierdzają, że zleceniobiorcy nie podlegali nadzorowi podczas wykonywania umowy zlecenia zT. A.-S., gdyż mieli swobodę w zakresie sposobu wykonywania zlecenia, • pisemnych zeznańT. A.-S.z dnia 16.11.2021 r. w zakresie w jakim wskazują, że wykonywanie umów zlecenia zawartych zT. A.-S.nie wymagało korzystania przez zleceniobiorców z narzędzi ani sprzętu, d)art. 7 kpa,art. 77 § 1 kpaoraz80 kpapoprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów, polegających na formułowaniu wniosków wewnętrznie sprzecznych, nie dających się pogodzić z zasadami doświadczenia życiowego i logicznego rozumowania, w zakresie stwierdzenia przez organ że: • odbiorcą usług realizowanych w ramach umów zlecenia zawieranych pomiędzy osobami ubezpieczonymi aE. (...)T. A.-S.jest(...) S.C.Sp. z o.o., mimo, równoczesnego stwierdzania, żeT. A.-S.w ramach prowadzonej przez niego działalności pod nazwąE. (...)T. A.-S.zawarł umowę o świadczenie usług z(...)Sp z o.o. (umowa o świadczenie usług(...)), która na podstawie wystawionych faktur przekazywała środki na wynagrodzenia osób zatrudnionych w ramach zawieranych umów zlecenia, co oznacza potwierdzenie przez organ, że nie zachodzą przepływy finansowe pomiędzy pracodawca(...) S.C.Sp. z o.o. a zleceniodawca polegające na finansowaniu zleceń, które uzasadniałyby zastosowanieart. 8 ust. 2a ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, • zatrudnienie pracowników(...) sp. z o.o.na zlecenie wE. A.-S.było obligatoryjne w czasie stosunku pracy, w sytuacji gdy organ sam sobie zaprzeczył stwierdzając równocześnie, że istniały sytuacje w których umowy zlecenia nie pokrywały się z umowami o pracę, e) co skutkowało błędem w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonej decyzji, prowadzącym do błędnego zastosowania art. 8 ust. 2a ustawy systemowej, polegającym na bezzasadnym przyjęciu, że: • czynności, wykonywane przez ubezpieczoną w ramach wykonywania umowy zlecenia zawartej z EdenT. A.-S.świadczone były na rzecz(...) sp. z o.o., •(...) sp. z o.o.uzyskiwała korzyści z tytułu umów zlecenia zawieranych przezE. A.-S. • zachodziły przepływy finansowe pomiędzy(...) sp. z o.o.aE. A.-S., • zatrudnienie pracowników(...) sp. z o.o.na zlecenie wE. A.-S.było obligatoryjne w czasie stosunku pracy, • nadzór i kontrola nad zleceniobiorcami i pracownikami w obu przypadkach wykonywały te same osoby, • zakres umów o pracę i zlecenia się pokrywa, a ubezpieczeni w ramach umowy zlecenia wykonywali te same lub podobne czynności, na tych samych zasadach i w tych samych warunkach dla obu podmiotów, w sytuacji gdy przeczą temu zeznania m.in.:K. W.,K. C. (1). Wobec powyższego wniesiono o: zmianę zaskarżonych decyzji poprzez stwierdzenie, że(...) S.C.Sp. z o.o. nie ma obowiązku uiszczenia składek na ubezpieczenia społeczne i ubezpieczenie zdrowotne za osoby ubezpieczone (E. C. (1),M. K.iA. O. (1)) od wynagrodzeń wypłaconych z tytułu umów zlecenia zawartych zE. A.-S., ewentualnie o uchylenie zaskarżonej decyzji i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania z uwagi na wydanie skarżonej decyzji z rażącym naruszeniem przepisów o postępowaniu przed organem rentowym oraz o zasądzenie od organu na rzecz odwołującego się kosztów niniejszego postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych. (odwołania – k. 3-4 verte, k. 3-4 verte w aktach o sygn. VIII U 204/23, k. 3-4 verte w aktach o sygn. VIII U 203/23 załączonych do sprawy) W odpowiedziach na odwołania organ rentowy wniósł o ich zwrot, gdyż zostały złożone przez osobę nieuprawnioną do reprezentowania płatnika składek, ewentualnie o ich oddalenie i zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych podtrzymując argumentację jak w zaskarżonych decyzjach i wskazując, że podstawę prawną zaskarżonych decyzji stanowiart. 8 ust 2a i art. 18 ust 1 a ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych. (odpowiedź na odwołanie – k. 5-8 verte,, k. 9-13 verte w aktach o sygn. VIII U 204/23 i k. 9-13 verte w aktach o sygn. VIII U 203/23 załączonych do sprawy) Zarządzeniami z dnia 19 kwietnia 2023 roku tutejszy sąd połączył sprawy o sygn. akt VIII U 204/23 i VIII U 203/23 ze sprawą o sygn. akt VIII U 202/23 do łącznego rozpoznania i rozstrzygnięcia w trybieart. 219 k.p.c. (zarządzenia – k. 26 w aktach o sygn. VIII U 204/23 i VIII U 203/23 załączonych do sprawy) Zarządzeniami z dnia 13 lutego 2023 roku przewodnicząca, na podstawieart.130/1a§ 1 k.p.c., zwróciła odwołania z uwagi na brak pełnomocnictwa procesowego. (zarządzenia – k. 10, k 15 w aktach o sygn. VIII U 204/23 i VIII U 203/23 załączonych do sprawy) W terminie 7 dni pełnomocnik wnioskodawcy uzupełnił braki formalne odwołania przedkładając pełnomocnictwa do jego reprezentowania. (bezsporne) Zarządzeniem z dnia 28 czerwca 2023 roku tutejszy sąd powiadomiłE. A..-S.oraz(...) Sp. z o.o.o toczącym się procesie i możliwości przystąpienia do sprawy w charakterze zainteresowanego w terminie 2 tygodni od daty doręczenia zawiadomienia. (zarządzenie – k. 23, powiadomienia k 39 i k 40) W piśmie z dnia 28 lipca 2023 roku(...) Sp. z o.o.poinformowała, że nie będzie korzystała z możliwości przystąpienia do sprawy w charakterze zainteresowanego. ( pismo – k. 78) Na rozprawie w dniu 21 listopada 2023 roku pełnomocnik wnioskodawcy i zainteresowanegoT. A..-S.poparł odwołanie i wniósł o zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych, pełnomocnik ZUS wniósł o jego oddalenie i zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych wraz z odsetkami liczonymi po uprawomocnieniu się orzeczenia, zainteresowanaA. O. (1)poparła odwołanie. (rozprawa z dnia 21 listopada 2023 roku e-protokół (...):06:17– 00:07:40 – płyta CD – k. 288) Na rozprawie w dniu 19 grudnia 2023 roku pełnomocnik wnioskodawcy i zainteresowanegoT. A..-S.poparł odwołanie i wniósł o zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych, pełnomocnik ZUS wniósł o jego oddalenie i zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego w sprawieE. C.w wysokości 900 zł, w sprawieM. O.-K.w wysokości 270 zł, a w sprawieA. O.w wysokości 900 zł wraz z odsetkami liczonymi po uprawomocnieniu się orzeczenia. (rozprawa z dnia 19 grudnia 2023 roku e-protokół (...):38:58– 00:54:50 – płyta CD – k. 337) Zawiadomiona o niniejszym postępowaniu zainteresowana(...) Sp. z o.o.,M. K.iE. C. (1)nie wzięli udziału w sprawie. Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny: Odwołujący się płatnik składek –(...)SP Z O.O. prowadzi na podstawie wpisu do KRS działalność związaną z udostępnianiem pracowników.T. A.-S.posiadał 50 udziałów w(...) SP. Z O.O.oraz 250 udziałów w(...) SP. Z O.O., która jest właścicielem 100% udziałów(...) SP. Z O.O.Pomiędzy w/w podmiotami istnieją powiązania kapitałowe i osobowe w postaci między innymi marki(...)orazT. A.-S.. (okoliczności bezsporne, protokół kontroli akta ZUS) W dniu 1 kwietnia 2015 roku wŁ.pomiędzy(...) Sp. z o.o.(zwanej(...)), a(...) Sp. z o.o.została zawarta umowa kooperacyjna. W § 1 preambuły umowy wskazano, że została ona zawarta dla realizacji wspólnego celu gospodarczego polegającego na wsparciu w zakresie zatrudnienia poprzez uzyskanie optymalnej struktury pracowniczej dla sieci sprzedażysalonów (...)w oparciu o regionalną strukturę sieci sprzedaży. W § 2 (definicje umowne) umowy wskazano m.in., że jej stronami są: Lider - oznaczało(...) sp. z o. o., Kooperant oznaczało(...) sp. z o. o.oraz każdy podmiot przystępujący do umowy, Pracownicy oznaczało pracowników Lidera oraz pracowników Kooperanta lub Pracodawcy świadczących pracę na podstawie umów o pracę. Pracodawca oznaczało Stronę lub Strony umowy o kooperacji która zawarła z pracownikiem umowę o pracę W §3 umowy określone zostały zasady współpracy pomiędzy w/w spółkami. §3 ust 1 i 2 umowy przewidywał, że organizatorem przedsięwzięcia był Lider, który to prowadził politykę zatrudnienia i rekrutacji w sieci sprzedaży. Do obowiązków Lidera należało: - prowadzenie ewidencji czasu pracy, indywidualnych kart czasu pracy, rozkładów czasu pracy dla pracowników poszczególnych punktów sprzedaży' w sposób rzetelny i umożliwiający prawidłowe obliczenie 'wynagrodzenia i innych należności wynikających ze stosunku pracy, przekazywanie kooperantom dokumentacji czasu pracy w terminie pozwalającym na obliczenie wynagrodzenia i innych należności ze stosunku pracy oraz ich realizację zgodnie z wewnętrznymi aktami prawa pracy, ustalenie projektów aktów wewnętrznych prawa pracy i przekazywanie- ich kooperantom, celem wprowadzenia w życie według zasad obowiązujących u kooperanta, kierowanie pracowników na badania lekarskie, organizowanie szkoleń w zakresie BHP, zapewnienie BHP w punktach sieci sprzedaży, wskazanie upoważnionych przedstawicieli Lidera, kompletacja wszelkiej dokumentacji pracowniczej związanej z rozpoczęciem zatrudnienia, trwaniem zatrudnienia, rozwiązaniem zatrudnienia celem przekazania jej pracodawcy, obsługa korespondencji związanej z obowiązkami lidera, obowiązki z zakresu ochrony danych osobowych, ścisła współpraca pomiędzy liderem, kooperantami oraz upoważnionymi przedstawicielami mająca na celu prowadzenie zatrudnienia w zgodzie z obowiązującymi przepisami prawa pracy (§ 3 ust 7 umowy). Z kolei do obowiązków Kooperanta należało: - realizacja założeń polityki zatrudnienia prowadzonej przez Lidera, według jego wskazówek przedstawianych w formie pisemnej, elektronicznej, telefonicznej lub ustnej, terminowe obliczanie wynagrodzeń i -innych należności w oparciu o dostarczoną przez Lidera dokumentację, prowadzenie dokumentacji pracowniczej w zgodzie z przepisami prawa pracy, uczestniczenie w kontrolach prowadzonych przez organy administracji publicznej, prowadzenie dokumentacji dla celów ubezpieczeń społecznych, obsługa korespondencji związanej z obowiązkami kooperanta, - ścisła współpraca pomiędzy liderem, kooperantami oraz upoważnionymi przedstawicielami mająca na celu prowadzenie zatrudnienia w zgodzie z obowiązującymi przepisami prawa pracy; - określenie obowiązków pracownika w sposób umożliwiający mu wykonywanie pracy w sieci sprzedaży Lidera (§ 3 ust 8 umowy).. Na wynagrodzenie kooperanta składa się: - koszt wynagrodzeń i innych świadczeń ze stosunku pracy pracowników brutto, koszt ekwiwalentów za urlop, koszt wynagrodzeń chorobowych, koszt zasiłków, koszt narzutów na wynagrodzenia, marża kooperanta (§ 4 ust 1 umowy). Zapłata wynagrodzenia Kooperanta przez Lidera następowała na podstawie wystawionej niezwłocznie po obliczeniu wynagrodzeń faktury w terminie do 8-go dnia bieżącego miesiąca (§ 4 ust 4). Zgodnie z § 4 ust 5 umowy, Lider zobowiązany był pokryć koszty Kooperanta wynikające z nadgodzin, godzin = nocnych i innych świadczeń związanych z pracą oraz narzutów -na wynagrodzenia jeżeli zostaną one wskazane przez organ kontroli a nie wynikają z dokumentacji pracowniczej a także koszty odszkodowań, ugód i podobnych świadczeń oraz koszty zastępstwa procesowego i pełnomocnika jeżeli dojdzie do sporów sądowych związanych z zatrudnieniem. § 9 ust 2 umowy przewidywał, że w przypadku rozwiązania umowy Lider zobowiązany był pokryć koszty związane z rozwiązaniem umów o pracę. (umowa kooperacyjna w załączonych do sprawy aktach organu rentowego) 100 % udziałów w(...)posiada(...) Sp. z o.o., zwana dalej(...), Prezesem Zarządu spółki jestT. A.-S.. 75 % udziałów w(...)posiadaC.ofS.(...)/S (a po 8,33% udziałów posiadają(...),P. S.iT. A.-S.), Członkiem Zarządu spółki jestT. A.-S.. 99,9 % udziałów w(...)posiadaC.ofS.(...)/S (pozostałe 0,1 % udziałów - 1 udział - posiadaC.WaltherJ., który jest jednocześnie Prezesem Zarządu, Wiceprezesem Zarządu jestT. A.-S.). Współce (...) SC SP. Z O.O.po 50 % udziałów posiadająT. A.-S.iT. S., Prezesem Zarządu spółki jestT. A.-S..T. A.-S.jest jednocześnie osoba prowadzącą pozarolniczą działalność gospodarczą pod nazwąE. (...). Spółki:(...),(...),(...),(...) S.C.Sp. z o.o. mają siedzibę w tym samym miejscu tj.ul. (...)wŁ.. (okoliczność bezsporna; protokół kontroli akta ZUS) Podmiotem finansującym wynagrodzenia ubezpieczonych była(...) Sp. z o.o., w taki sposób, że przekazywała wynagrodzenia na rzeczE. (...)i na rzeczE. A.-S.. (faktury VAT – k. 118-143; wyciągi z rachunków bankowych 144-188, umowa o świadczenieusług (...)– k. 106-114 verte; zeznaniaT. A.-S.e-protokół z 21 listopada 2023 r. 00:17:17 – 00:50:40 k 288 i k 277) E. (...). Sp. z.o.o. zawarła zM. K.najpierw umowę o pracę na okres próbny od dnia 21 września 2015 roku do dnia 18 grudnia 2015 r., następnie umowę o pracę na czas określony od dnia 19 grudnia 2015 roku do dnia 19 grudnia 2016 roku, na mocy której została zatrudniona na stanowisku sprzedawcysalonu (...)z wynagrodzeniem zasadniczym 1600 zł netto. (umowy o pracę, karta wynagrodzeń w aktach dot.M. K.załączonych do sprawy) E. A..-S.zawarł zM. K.umowę zlecenia na okres 22.09.2015 r. – 31.12.2015 r., która została przedłużona aneksem na okres 1.01.2016 r. – 31.12.2016 r. Przedmiotem w/w umów była: promocja marki(...)w galeriach handlowych i innych punktach sprzedaży towarów(...). UbezpieczonaM. K.z tytułu umowy zlecenia uzyskała następujące przychody: (...)– 339,17 zł; (...)– 443,85 zł; (...)– 275,00 zł; (...)– 103,37 zł; (...)– 195,44 zł; (...)– 201,63 zł; (...)– 729,41 zł; (...)– 269,65 zł; (...)– 190,10 zł; (...)– 8,25 zł; (...)– 121,67 zł; (...)– 186,80 zł. (umowy zlecenia i karty wynagrodzeń w aktach dot.M. K.załączonych do sprawy) E. (...). Sp. z.o.o. zawarła zE. C. (1)najpierw umowę o pracę na okres próbny od dnia 17 czerwca 2019 r. do dnia 12 września 2019 r., następnie umowę o pracę na czas określony od dnia 13 września 2019 r. do 12 września 2020 r., na mocy której została zatrudniona na stanowisku KierownikaSalonu (...)wW.z wynagrodzeniem zasadniczym 4850 zł brutto. (umowy o pracę, porozumienie zmieniające, karty wynagrodzeń w aktach dot.E. C. (1)załączonych do sprawy) E. A..-S.zawarł zE. C. (1)umowy zlecenia na okresy: - 17.06.2019 r. - 12.09.2019 r. - 13.09.2019 r. - 12.09.2020 r. Przedmiotem w/w umów była: promocja marki(...)w galeriach handlowych i innych punktach sprzedaży towarów marki(...). UbezpieczonaE. C. (1)z tytułu umowy zlecenia uzyskała następujące przychody: (...)- 275,00 zł (...)- 1 685,02 zł (...)- 1 258,44 zł (...)– 1 421,74 zł (...)– 1 665,72 zł (umowy zlecenia, karty wynagrodzeń w aktach dot.E. C. (1)załączonych do sprawy) E. (...). Sp. z.o.o. zawarła zA. O. (1)najpierw umowę o pracę na okres próbny od dnia 1 grudnia 2017 roku do dnia 28 lutego 2018 r., następnie umowę o pracę na czas określony od dnia 1 marca 2018 roku do dnia 28 lutego 2019 roku, na mocy której została zatrudniona na stanowisku doradcy klienta wSalonie (...)WK1W.z ostatnim wynagrodzeniem zasadniczym 3100 zł brutto. (umowy o pracę, karta wynagrodzeń w aktach dot.A. O. (1)załączonych do sprawy) E. A..-S.zawarł zA. O. (1)umowy zlecenia na okresy: - 1.12.2017 r. – 28.02.2018 r., - 1.03.2018 r. – 28.02.2019 r., Przedmiotem w/w umów była: promocja marki(...)w galeriach handlowych i innych punktach sprzedaży towarów(...). UbezpieczonaA. O. (1)z tytułu umowy zlecenia uzyskała następujące przychody: (...)– 75,00 zł; (...)– 608,23 zł; (...)– 612,24 zł; (...)– 691,81 zł; (...)– 915,53 zł; (...)– 931,65 zł; (...)– 880,48 zł; (...)– 986,55 zł; (...)– 791,24 zł; (...)– 238,51 zł; (...)– 165,16 zł; (...)– 46,87 zł; (...)– 1 213,15 zł. (umowy zlecenia i karty wynagrodzeń w aktach dot.M. K.załączonych do sprawy) Pracownicysalonów (...)zawierali umowy z różnymi podmiotami.K. K. (2)w okresie studiów była zatrudniona na umowę zlecenia przezC.ofS., później miała umowę zlecenia zC.of(...), a po ukończeniu studiów została zatrudniona na podstawie umowy o pracę u wnioskodawcy. Poza tym miała również równolegle podpisaną umowę zlecenie zT. A.-S.(...). Przy wszystkich umowach nic się nie zmieniało, wykonywała ona pracę w tym samym miejscu, obowiązki były te same, tylko wskazany pracodawca był inny. Pracownicy nie byli w stanie odróżnić wykonywania czynności w ramach stosunku pracy i umów zlecenia. Wykonując pracę na podstawie umów zlecenia wykonywali to samo co w ramach umowy o pracę. Pracownicy nie rozdzielali czynności na te wykonywane w ramach umowy o pracę i na te wykonywane na podstawie zlecenia. W ramach umowy o pracę pracownicy mieli sprzedawać artykuły bieliźniane w sklepie, promować markę i zapewnić jak największą sprzedaż. Sprzedając towar pracownice dobierały bieliznę do klienta, namawiały też klientki, żeby skorzystały z promocji. Zdarzyło się, że w sklepie były promocje jak na przykład 3+1 czy koło fortuny, gdzie pracownice sklepu zachęcały klientki do skorzystania z promocji. Na kole były dodatkowe rabaty jak np. 20 % czy dodatkowe majtki. To działo się w salonie, ale koło było ustawione w drzwiach. Wtedy pracownice zachęcały panie, żeby wchodziły do salonu, gdyż zależało im, aby był w sklepie większy obrót, bo od tego zależała wysokość premii. Sprzedawczynie miały indywidualne rejestrowanie paragonów, nabijały sprzedaż na siebie i od tego była liczona ich premia. Ubezpieczeni zawierali umowy zlecenia obok umów o pracę. Praca na podstawie umowy o pracę i umowy zlecenia wykonywana była w tym samym miejscu, czasie, pod nadzorem osoby zatrudnionej wE. (...). Sp. z.o.o. Podpisując umowę o pracę pracownicy od razu dostawali do podpisu umowę zlecenia. Nikt nie wyjaśniał im dlaczego mają podpisać obie umowy, ale to było jasne że podpisują jedną i drugą umowę. Nikt też pracownikom nie tłumaczył jak będzie wyglądała sytuacja z wynagrodzeniami. ZainteresowanaA. O. (1)podpisała umowę zlecenia dlatego, że uzyskała od swojej szefowej informację, iż z tej umowy będą wypłacane premie. Pracownice nie informowały klientów o historii marki, a jedynie o brafitingu, czyli że dobierają biustonosz pod konkretną sylwetkę. W początkowym okresie zatrudnienia przyjechała osoba, która opowiadała o każdym biustonoszu, z czego się składa, co robi. Tak samo jeżeli coś pracownikom nie szło to przyjeżdżała liderka, która mówiła co mogą zmienić, jak lepiej sprzedać. Pracownice co do zasady nie mówiły klientom konkretnych rzeczy o marce, a raczej mówiły jak klientka nie była przekonana, że one same też mają takie biustonosze, pokazywały, że są to na prawdę bardzo dobre biustonosze, dobrze wykonane. To było robione w salonie, nie było możliwości robienia tego poza salonem. Personelowi zależało na zdobywaniu nowych klientów, których namawiały żeby coś kupili, gdyż od tego zależała wysokość ich premii. Skupiali się na tym, żeby dobrać konkretny produkt do potrzeb klienta, ale nie na marceC.jako takiej. Nie przekazywali w zasadzie klientom informacji odnośniemarki C., ani jakimi wartościami się ona kieruje, nie wiedzieli nawet jakimi wartościami kieruje się markaC.. Odnośnie marki nikt ich nie informował co mają mówić, gdyż chodziło o dobór konkretnych produktów do klienta. Personel miał szkolenie jak rozmawiać z klientem, jakich słów używać, żeby dobrać konkretny produkt do konkretnego klienta. Jeżeli któryś z pracowników przekazywał jednak klientowi informację na temat samej marki, z jakiego kraju pochodzi, ale nie dokonał sprzedaży towaru, nie otrzymywał wynagrodzenia z umowy zlecenia. (zeznania zainteresowanejA. O. (1)e-protokół z 21 listopada 2023 r. 00:50:44 – 01:22:30 w zw. z 02:01:31 – 02:04:00 k 288; zeznania świadkaK. K. (2)e-protokół z 21 listopada 2023 r. 01:27:40 – 01:51:30 k 288; zeznania świadkaK. W.e-protokół z 19 grudnia 2023 r. 00:10:41 – 00:31:00 k 337; zeznania świadkaK. C. (2)e-protokół z 19 grudnia 2023 r. 00:33:36– 00:38:20 k 337) Nie było takich sytuacji, żeby pracownik wnioskodawcy nie miał zawartej umowy zlecenia. Umowy zlecenia „traciły swoją ważność” gdy osoba przestawała być pracownikiem. (zeznaniaT. A.-S.e-protokół z 21 listopada 2023 r. 00:17:17 – 00:50:40 k 288 i k 277) Umowy zE. A..-S.zawierane były dodatkowo celem uzyskania premii wypłacanej z umowy zlecenia. (zeznania zainteresowanejA. O. (1)e-protokół z 21 listopada 2023 r. 00:50:44 – 01:22:30 w zw. z 02:01:31 – 02:04:00 k 288; zeznania świadkaK. K. (2)e-protokół z 21 listopada 2023 r. 01:27:40 – 01:51:30 k 288; zeznania świadkaK. W.e-protokół z 19 grudnia 2023 r. 00:10:41 – 00:31:00 k 337; zeznania świadkaK. C. (2)e-protokół z 19 grudnia 2023 r. 00:33:36– 00:38:20 k 337) Ubezpieczeni wykonywali prace przy użyciu jednego identyfikatora, na którym znajdowało się jedynie imię i nazwisko i nazwaC., udostępnianego przez pracodawcę w ramach zawartych umów zlecenia zE. A..-S.. (zeznania zainteresowanejA. O. (1)e-protokół z 21 listopada 2023 r. 00:50:44 – 01:22:30 w zw. z 02:01:31 – 02:04:00 k 288; zeznania świadkaK. K. (2)e-protokół z 21 listopada 2023 r. 01:27:40 – 01:51:30 k 288; zeznania świadkaK. W.e-protokół z 19 grudnia 2023 r. 00:10:41 – 00:31:00 k 337; zeznania świadkaK. C. (2)e-protokół z 19 grudnia 2023 r. 00:33:36– 00:38:20 k 337) Pracownicy dostawali dwa wynagrodzenia w dwóch różnych terminach. Były one płatne raz w miesiącu, jedno do 10-go, drugie do 20-go. Wynagrodzenie z umowy o pracę było stałe, natomiast wynagrodzenie z umowy zlecenia było zmienne, zależało od tego jaki pracownik zrobił obrót. Wynagrodzenie z umowy zlecenia było premią, którą obliczał kierownik. Najpierw trzeba było wypracować budżet sklepu, czyli założenie wskazujące ile sklep ma wypracować, w wysokości 90%. Jeżeli nie wypracowano takiego budżetu to nie otrzymywano dodatkowego wynagrodzenia. Budżet był prawdopodobnie określany przez kierownika sprzedaży i był inny na każdy miesiąc. Jak salon zrobił plan na poziomie 90 % wówczas pracownicy dostawali premię z umowy zlecenia liczonej w wysokości 1% od sprzedaży indywidualnej. Przy realizacji budżetu na poziomie 100% premia była liczona w wysokości 2 %. Każdy zwrot był odejmowany od indywidualnej sprzedaży. (zeznania zainteresowanejA. O. (1)e-protokół z 21 listopada 2023 r. 00:50:44 – 01:22:30 w zw. z 02:01:31 – 02:04:00 k 288; zeznania świadkaK. K. (2)e-protokół z 21 listopada 2023 r. 01:27:40 – 01:51:30 k 288; zeznania świadkaK. W.e-protokół z 19 grudnia 2023 r. 00:10:41 – 00:31:00 k 337; zeznania świadkaK. C. (2)e-protokół z 19 grudnia 2023 r. 00:33:36– 00:38:20 k 337; zeznaniaT. A.-S.e-protokół z 21 listopada 2023 r. 00:17:17 – 00:50:40 k 288) Stan faktyczny został ustalony przez Sąd Okręgowy na podstawie dokumentów zgromadzonych w aktach ZUS, przedłożonych w toku postępowania sądowego. Autentyczność dokumentów nie była kwestionowana i nie budziła wątpliwości Sądu, stąd też uznano je za wiarygodny materiał dowodowy. Walor wiarygodności Sąd Okręgowy przyznał także zeznaniom zainteresowanej oraz świadków. Wskazane zeznania wzajemnie ze sobą korelowały i były zbieżne ze zgromadzoną w sprawie dokumentacją. Dodatkowo Sąd Okręgowy orzekając oparł się na dowodzie w postaci protokołu kontroli sporządzonego przez organ rentowy zalegającego w aktach ZUS załączonych do sprawy. W ocenie Sądu było to w zaistniałych okolicznościach możliwe i nie prowadziło do obejścia zasady bezpośredniości przeprowadzania dowodów, tym bardziej, że żadna ze stron procesu nie zakwestionowała prawdziwości wyjaśnień złożonych w toku tego postępowania kontrolnego prowadzonego przez ZUS, a spór ma wyłącznie charakter prawny. Co również istotne, odwołujący się płatnik nie kwestionował rachunkowych wyliczeń podstaw wymiaru składek i przyjętego okresu. Natomiast strony z ustalonego w zakresie koniecznym dla rozstrzygnięcia sprawy, stanu faktycznego, wywodziły odmienne skutki prawne, ta zaś kwestia należy do oceny prawnej zebranego w sprawie materiału dowodowego, czego Sąd dokona poniżej w ramach rozważań prawnych. Sąd Okręgowy zważył, co następuje: Odwołania, jako niezasadne, podlegają oddaleniu. Wstępnie, wobec powoływania się przez odwołującego w każdym z rozpoznawanych odwołań na zarzuty naruszenia procedury administracyjnej przez organ rentowy - zaniechanie podjęcia przez organ wszelkich niezbędnych czynności zmierzających do wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy, wyczerpującego zgromadzenia i rozpatrzenia materiału dowodowego, a nadto poprzez odrzucenie wszystkich wniosków dowodowych płatnika i prowadzenie postępowania w sposób pozbawiony wnikliwości i zmierzający z góry do wydania decyzji niekorzystnej dla płatnika, Sąd stwierdził, że w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych, sąd co do zasady nie bada naruszeńkodeksu postępowania administracyjnego. Sprawy z zakresu prawa ubezpieczeń społecznych w przeciwieństwie do innych spraw, w których wydawane są decyzje administracyjne, są bowiem rozpoznawane przez sądy powszechne w procedurze cywilnej a nie przez sądy administracyjne w procedurze sądowo-administracyjnej. Konsekwencją tego rozróżnienia jest m.in. możliwość podjęcia merytorycznego rozstrzygnięcia przez sąd ubezpieczeń społecznych i zmiany decyzji ZUS - strony w n/n postępowaniu mogą powoływać dowodzić nieprawdziwości stanu faktycznego przyjętego w decyzji ZUS. Powyższą tezę potwierdził także Sąd Najwyższy w wyroku z 3.02.2011 r., II UK 271/10, argumentując, że postępowanie sądowe, w tym w sprawach z zakresu prawa ubezpieczeń społecznych, skupia się na wadach wynikających z naruszenia prawa materialnego, a kwestia wad decyzji administracyjnych spowodowanych naruszeniem przepisów postępowania administracyjnego, pozostaje w zasadzie poza przedmiotem tego postępowania. Sąd ubezpieczeń społecznych - jako sąd powszechny - może i powinien dostrzegać jedynie takie wady formalne decyzji administracyjnej, które decyzję tę dyskwalifikują w stopniu odbierającym jej cechy aktu administracyjnego, jako przedmiotu odwołania. Stwierdzenie takiej wady następuje jednak tylko dla celów postępowania cywilnego i ze skutkami dla tego tylko postępowania. W wypadkach innych wad konieczne jest wszczęcie odpowiedniego postępowania administracyjnego w celu stwierdzenia nieważności decyzji i wyeliminowania jej z obrotu prawnego. Jednocześnie należy zaznaczyć, że wraz z nowelizacjąk.p.c., która weszła w życie 7.11.2019 r., ustawodawca wprowadził wyjątek od powyższego. Na podstawieart. 47714§ 21k.p.c.pojawiła się możliwość uchylenia zaskarżonej decyzji i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania organowi rentowemu, jeżeli taka decyzja nakładająca na ubezpieczonego zobowiązanie, ustalająca wymiar tego zobowiązania lub obniżająca świadczenie, została wydana z rażącym naruszeniem przepisów o postępowaniu przed organem rentowym. W/w przepis został dodany doart. 47714k.p.c.w wyniku nowelizacji dokonanej ustawą z 4.07.2019 r. o zmianie ustawy - Kodeks postępowania cywilnego oraz niektórych innych ustaw (Dz.U., poz. 1469 ze zm.). Wprowadził on możliwość wydania przez sąd I instancji orzeczenia o charakterze kasatoryjnym ze względu na rażące naruszenie przepisów postępowania przed organem rentowym. Jeżeli sąd ustali istnienie takiego rodzaju naruszenia, to uchyla decyzję i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania organowi rentowemu. Przepis ten dotyczy jedynie trzech rodzajów decyzji, a mianowicie nakładających na ubezpieczonego zobowiązanie, ustalających wymiar tego zobowiązania lub obniżających świadczenie. Ustawodawca, kierując się względami społecznymi, ograniczył możliwość wydania orzeczenia kasatoryjnego do tych decyzji, których uchylenie nie doprowadzi do pozbawienia ubezpieczonego środków utrzymania. Dzięki takiemu unormowaniu sąd może badać wady wynikające z naruszenia nie tylko prawa materialnego, lecz także procesowego. Jak wynika z uzasadnienia projektu z 2019 r., niezależnie od tego, czy wady te dotyczą formy, czy treści decyzji, ich wspólną cechą jest to, że naruszają przepisy o postępowaniu przed organem rentowym w takim stopniu, że ich konwalidacja jest niemożliwa. Naprawienie takich decyzji przez sąd polega w istocie na wydaniu ich na nowo, to zaś wymaga ponownego przeprowadzenia całego postępowania - tyle że przed sądem (zob. uzasadnienie projektu k.p.c. 2019). W uzasadnieniu projektu podano także przykłady wad decyzji, które projektodawca określił jako rażące. Należą do nich, w zakresie treści: brak oznaczenia stron, niewskazanie sposobu obliczenia świadczenia lub składki; sposobu wydania: wydanie przez osobę nieuprawnioną; i postępowania je poprzedzającego: bez podstawy prawnej lub przedwcześnie - bez zachowania terminów lub przesłanek wydania (zob. uzasadnienie projektu k.p.c. z 2019; por. J. May, Kodeks postępowania cywilnego. Koszty sądowe w sprawach cywilnych. Dochodzenie roszczeń w postępowaniu grupowym. Przepisy przejściowe. Komentarz do zmian, WKP 2020). De facto w/w przepis służy eliminacji z obrotu wadliwych decyzji, jednak wadliwość ta musi być rażąca. Tylko rażące naruszenie przepisów o postępowaniu przed organem rentowym uzasadnia uchylenie decyzji i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania, ponieważ nie każde uchybienie w procedowaniu przed organem rentowym ma taką rangę, by wymagało prowadzenia sprawy od nowa. Nie chodzi tu więc o „jakiekolwiek” naruszenie przepisów o postępowaniu. Przepis ten ma charakter wyjątkowy i musi być interpretowany ściśle, a nie rozszerzająco. W ocenie Sądu po stronie organu nie doszło w n/n sprawie do rażącego naruszenia przepisów o postępowaniu przed organem rentowym - nie było więc możliwe uchylenie zaskarżonych decyzji. Decyzje spełniały wszystkie wymogi formalne a w postępowaniu kontrolnym, w sprawie ustalenia podstaw wymiaru i wysokości składek ubezpieczonych płatnik miał możliwość składania zastrzeżeń. Ponadto mając na uwadze treść odwołania Sąd przeprowadził postępowanie dowodowe, które uzupełniło ewentualne braki w postępowaniu przed ZUS-em. Strona powodowa nie była w żaden sposób ograniczona w zakresie możliwości przedstawienia dowodów i też mających wpływ na wynik rozstrzygnięcia. Należy podkreślić, że Sąd miał tu na względzie także ekonomikę procesową i szybkość postępowania. Przechodząc do meritum Sąd miał na uwadze, że stosownie do treściart. 6 ust. 1 pkt 4 ustawy z 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych(tj. Dz.U. z 2022 r. poz. 1009) obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym podlegają, z zastrzeżeniemart. 8 i 9, osoby fizyczne, które na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej były osobami wykonującymi pracę na podstawie umowy agencyjnej lub umowy zlecenia albo innej umowy o świadczenie usług, do której zgodnie zKodeksem cywilnymstosuje się przepisy dotyczące zlecenia, zwanymi dalej „zleceniobiorcami”, oraz osobami z nimi współpracującymi, z zastrzeżeniem ust. 4. Zasady ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie emerytalne i rentowe określone są w art. 18 ustawy systemowej. W myśl art. 18 ust. 1 ustawy podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe ubezpieczonych wymienionych w art. 6 ust. 1-3, stanowi przychód, o którym mowa w art. 4 pkt 9 i 10, z zastrzeżeniem ust. 1a i 2, ust. 4 pkt 5 i ust. 12. Natomiast art. 18 ust. 3 ustawy stwarza obowiązek ustalenia podstawy wymiaru składek zgodnie z art. 18 ust. 1 ustawy systemowej wobec zleceniobiorców, jeżeli w umowie zlecenia określono odpłatność za jej wykonanie kwotowo, w kwotowej stawce godzinowej lub akordowej albo prowizyjnie. Art. 20 ust. 1 cytowanej ustawy wskazuje, iż podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie chorobowe i ubezpieczenie wypadkowe stanowi podstawa wymiaru składek na ubezpieczenie emerytalne i rentowe. Zgodnie z art. 13 pkt 2 ustawy systemowej obowiązek ubezpieczeń zleceniobiorcy istnieje od dnia oznaczonego w umowie jako dzień rozpoczęcia jej wykonywania do dnia rozwiązania lub wygaśnięcia umowy. Z zestawienia przywołanych przepisów wynika, że wobec pracowników oraz zleceniobiorców, którzy mają określone kwotowo wynagrodzenie, stosuje się przepis art. 18 ust. 1 ustawy systemowej, który wprost stanowi, iż podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie emerytalno-rentowe stanowi przychód. Pojęcie przychodu określone w art. 4 pkt 9 ustawy systemowej obejmuje przychód w rozumieniu przepisówustawy o podatku dochodowym od osób fizycznychm.in. z tytułu umowy o pracę i umowy zlecenia.Ustawa z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych(Dz.U.2022.0.2647) wart. 3 ust. 1jako przychód podlegający opodatkowaniu traktuje całość dochodu bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. W świetle§ 2 ust 6 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 18 kwietnia 2008 r. w sprawie szczegółowych zasad i trybu postępowania w sprawach rozliczania składek, do których poboru jest zobowiązany Zakład Ubezpieczeń Społecznych(Dz.U. Nr 78, poz. 465 ze zm.), Dla każdego ubezpieczonego, którego podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe stanowi przychód, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych, płatnik składek w raporcie lub imiennym raporcie miesięcznym korygującym oraz w deklaracji i deklaracji rozliczeniowej korygującej uwzględnia należne składki na ubezpieczenia społeczne od wszystkich dokonanych lub postawionych do dyspozycji ubezpieczonego wypłat – od pierwszego do ostatniego dnia miesiąca kalendarzowego, którego deklaracja dotyczy - stanowiących podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne, z uwzględnieniem ograniczenia, o którym mowa w art. 19 ustawy. Ujmując rzecz w płaszczyźnie ubezpieczenia zdrowotnego wskazać należy, iż zgodnie zart. 85 ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych(Dz.U.2022.0.2561) za osobę pozostającąw stosunku pracy składkę jako płatnik oblicza, pobiera z dochodu ubezpieczonegoi odprowadza pracodawca, a w razie wypłaty świadczeń pracowniczych z Funduszu Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych podmiot obowiązany do wypłaty tych świadczeń. Ponadto zgodnie zart. 85 ust. 4powyższej ustawy za osobę wykonującą pracę na podstawie umowy zlecenia, umowy agencyjnej lub innej umowy o świadczenie usług orazza osobę z nią współpracującą składkę jako płatnik oblicza, pobiera z dochodu ubezpieczonego i odprowadza zamawiający. Pracodawcę obciąża zatem także obowiązek poboru i odprowadzenia do ZUS składki na ubezpieczenie zdrowotne za osobę uznanąza pracownika. W świetle art. 9 ust. 1 ustawy systemowej osoby, o których mowa wart. 6 ust. 1 pkt 1, 3, 7b, 10, 20 i 21, spełniające jednocześnie warunki do objęcia ich obowiązkowo ubezpieczeniami emerytalnym i rentowymi z innych tytułów, są obejmowane ubezpieczeniami tylko z tytułu stosunku pracy, umowy agencyjnej, umowy zlecenia lub innej umowy o świadczenie usług, do której zgodnie zKodeksem cywilnymstosuje się przepisy dotyczące zlecenia, albo umowy o dzieło, jeżeli umowę taką zawarły z pracodawcą, z którym pozostają w stosunku pracy, lub jeżeli w ramach takiej umowy wykonują pracę na rzecz pracodawcy, z którym pozostają w stosunku pracy, członkostwa w spółdzielni, otrzymywania stypendium doktoranckiego, służby, pobierania świadczenia szkoleniowego, świadczenia socjalnego, zasiłku socjalnego albo wynagrodzenia przysługującego w okresie korzystania ze świadczenia górniczego lub w okresie korzystania ze stypendium na przekwalifikowanie. Mogą one dobrowolnie, na swój wniosek, być objęte ubezpieczeniami emerytalnym i rentowymi również z innych tytułów, z zastrzeżeniem ust. 1a. Zgodnie art. 4 pkt 2 lit. a ustawy systemowej użyte w ustawie określenia oznaczają: płatnik składek – pracodawca – w stosunku do pracowników i osób odbywających służbę zastępczą oraz jednostka organizacyjna lub osoba fizyczna pozostająca z inną osobą fizyczną w stosunku prawnym uzasadniającym objęcie tej osoby ubezpieczeniami społecznymi, w tym z tytułu przebywania na urlopie wychowawczym albo pobierania zasiłku macierzyńskiego, z wyłączeniem osób, którym zasiłek macierzyński wypłaca Zakład. Obowiązek zgłoszenia do ubezpieczeń społecznych osób wykonujących pracę na podstawie umowy zlecenia należy do płatnika składek (art. 36 ust. 2). Płatnik składek przekazuje do Zakładu imienne raporty miesięczne, po upływie każdego miesiąca kalendarzowego, w terminie ustalonym dla rozliczania składek (art. 41 ust. 1). W myślart. 734 § 1 k.c.przez umowę zlecenia, przyjmujący zlecenie, zobowiązuje się do dokonania określonej czynności prawnej dla dającego zlecenie. W myśl art. 69 ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach z opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz. U. z 2021 roku, poz. 1285), obowiązek ubezpieczenia zdrowotnego osób, o których mowa w art. 66 ust. 1 pkt 1 lit. a i c-i, powstaje i wygasa w terminach określonych w przepisach o ubezpieczeniach społecznych. Zgodnie z art. 81 ust. 1 ustawy o świadczeniach z opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych do ustalenia podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie zdrowotne osób, o których mowa w art. 66 ust. 1 pkt 1 lit. a, d-i i pkt 3 i 11, stosuje się przepisy określające podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe tych osób, z zastrzeżeniem ust. 5, 6 i 10. Zgodnie z art. 85 ust. 1 ww. ustawy o świadczeniach z opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych za osobę pozostającą w stosunku pracy, w stosunku służbowym albo odbywającą służbę zastępczą składkę jako płatnik oblicza, pobiera z dochodu ubezpieczonego i odprowadza pracodawca (…). W myślart. 74 ust. 1ww.ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych za środków publicznychdo ubezpieczenia zdrowotnego osób objętych ubezpieczeniami społecznymi stosuje się przepisy dotyczące zasad, trybu i terminu zgłaszania do ubezpieczeń społecznych oraz wyrejestrowania z tych ubezpieczeń. Składka na ubezpieczenie zdrowotne wynosi 9% podstawy wymiaru składki. Składka jest miesięczna i niepodzielna (art. 79 ust. 1 i 2). Do ustalenia podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie zdrowotne pracowników, osób wykonujących pracę na podstawie umowy agencyjnej lub umowy zlecenia albo innej umowy o świadczenie usług, do której stosuje się przepisyKodeksu cywilnegodotyczące zlecenia stosuje się przepisy określające podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe tych osób (art. 81 ust. 1). W rozpoznawanej sprawie organ rentowy stał na stanowisku, że praca wykonywana przez każdą z zainteresowanych w ramach umów zlecenia zawartych zE. A..-S.w rzeczywistości świadczona była na rzecz płatnika składekE. (...). Sp. z.o.o., z którym zleceniobiorcy pozostawali w stosunku pracy, a zatem wynagrodzenia osiągane przez zainteresowanych z tytułu umowy o pracę i umowy zlecenia winny zostać zsumowane i od tak ustalonej podstawy wymiaru powinny zostać odprowadzone składki na ubezpieczenia społeczne i ubezpieczenie zdrowotne przez pracodawcę -E. (...). Sp. z.o.o. Weryfikacja wskazanego stanowiska organu rentowego wymaga prawidłowej interpretacji powoływanego już przepisu art. 8 ust. 2a ustawy systemowej. W ocenie Sądu, w sprawie zachodziły podstawy do zastosowania normy prawnej wynikającej z cytowanego przepisu. Pojęcie pracownika dla celów ubezpieczeń społecznych wykracza poza sferę stosunku pracy i obejmuje również sytuację, gdy pracownik wykonuje prace na podstawie umowy o świadczenie usług, zawartej z osobą trzecią, jednakże w jej ramach praca wykonywana jest na rzecz pracodawcy, z którym osoba pozostaje w stosunku pracy. Przesłanką decydującą o uznaniu takiej osoby za pracownika w rozumieniuustawy o systemie ubezpieczeń społecznychjest to, że będąc pracownikiem związanym stosunkiem pracy z danym pracodawcą, jednocześnie świadczy pracę w ramach umowy o świadczenie usług, zawartej z nim lub innym podmiotem, na jego rzecz. W konsekwencji, osoba, która w ramach zawartej z innym niż pracodawca podmiotem umowy m.in. umowy o świadczenie usług w rozumieniuart. 750 k.c.świadczy pracę na rzecz własnego pracodawcy podlega ubezpieczeniom społecznym na zasadach obowiązujących dla pracownika. Artykuł 8 ust. 2a ustawy o systemie ubezpieczeń społecznychdotyczy z reguły takiej pracy wykonywanej na podstawie umowy cywilnoprawnej na rzecz pracodawcy, która mogłaby być świadczona przez jej wykonawcę w ramach stosunku pracy z tym pracodawcą, z tym że musiałby on wówczas przestrzegać ograniczeń i obciążeń wynikających z przepisów prawa pracy. Określenie „działać na rzecz" użyte zostało wart. 8 ust. 2a ustawy o systemie ubezpieczeń społecznychw innym znaczeniu, niż w języku prawa, w którym „działanie na czyjąś rzecz" może się odbywać w wyniku istnienia określonej więzi prawnej (stosunku prawnego). Stosunkiem prawnym charakteryzującym się działaniem na rzecz innego podmiotu jest stosunek pracy, do którego istotnych cech należy działanie na rzecz pracodawcy (art. 22 k.p.). W kontekście przepisuart. 8 ust. 2a ustawy o systemie ubezpieczeń społecznychzwrot ten opisuje zatem sytuację faktyczną, w której należy zastosować konstrukcję uznania za pracownika. Jest nią istnienie trójkąta umów, tj.: 1) umowy o pracę, 2) umowy zlecenia (o dzieło) między pracownikiem a osobą trzecią i 3) umowy o podwykonawstwo między pracodawcą a zleceniobiorcą. To pracodawca w wyniku umowy o podwykonawstwo przejmuje w ostatecznym rachunku rezultat pracy wykonanej na rzecz zleceniodawcy. Norma wynikająca zart. 8 ust. 2a ustawy o systemie ubezpieczeń społecznychwykreowała nie tylko szerokie pojęcie „pracownika", ale także szeroką definicję pracowniczego tytułu obowiązkowych ubezpieczeń społecznych, łącząc obowiązek podlegania obowiązkowym ubezpieczeniom, jako pracownika, z jego aktywnością w ramach stosunku pracy oraz dodatkowo w ramach umowy cywilnoprawnej zawartej przez niego z pracodawcą lub z osobą trzecią, ale wykonywaną na rzecz pracodawcy. Zastosowany w treści tego przepisu zwrot: „wykonuje pracę na rzecz pracodawcy” oznacza, iż praca ta świadczona jest w przebiegu realizacji stosunku prawnego łączącego owego pracodawcę ze zleceniodawcą tych pracowników (vide wyrok SA w Katowicach z 19.06.2019r., sygn. akt III AUa 1816/16). Zastosowanieart. 8 ust. 2a ustawy o systemie ubezpieczeń społecznychwiąże się bezpośrednio z kumulatywnym spełnieniem następujących przesłanek, tj.: praca wykonywana jest na podstawie zawartej z innym niż pracodawca podmiotem umowy agencyjnej, umowy zlecenia lub innej umowy o świadczenie usług, do której zgodnie zKodeksem cywilnymstosuje się przepisy dotyczące zlecenia, albo umowy o dzieło, natomiast faktycznym beneficjentem pracy wykonywanej na podstawie umowy jest pracodawca wykonawcy umowy cywilnoprawnej. Potwierdzeniem powyższego może być m.in. uchwała Sądu Najwyższego z 2.09.2009r. (II UZP 6/09), zgodnie z którą to pracodawca, którego pracownik wykonuje na jego rzecz pracę w ramach umowy o dzieło zawartej z osobą trzecią, jest płatnikiem składek ha ubezpieczenie emerytalne, rentowe, chorobowe i wypadkowe z tytułu tej umowy (art. 8 ust. 2a ustawy z 13 października 1998r. o systemie ubezpieczeń społecznych). Obowiązki płatnika powinny obciążać podmiot, na rzecz którego praca w ramach umowy cywilnoprawnej jest faktycznie świadczona, i który w związku z tym uzyskuje jej rezultaty, unikając obciążeń i obowiązków wynikających z przepisów prawa pracy", a także powołuje się na treść art. 18 ust. laustawy o systemie ubezpieczeń społecznychuzasadniając, z którego "wynika logicznie, że płatnikiem jest pracodawca, a przychód z tytułu umowy cywilnoprawnej jedynie "uwzględnia się" w podstawie wymiaru składek z tytułu stosunku pracy (podobnie w wyrokach SN z 14.01.2010r., I UK 252/09, 22.02.2010r., I UK 259/09, 18.10.2011r., III UK 22/11). Wobec powyższego, zdaniem tutejszego Sądu, status pracownika na gruncie prawa do ubezpieczeń społecznych wyznacza w istocie nie podstawa nawiązania więzi prawnej pomiędzy stronami umowy, ale fakt świadczenia pracy na rzecz określonego podmiotu. Jednocześnie czynnikiem decydującym o tym, na rzecz jakiego podmiotu praca jest de facto wykonywana, jest finalny efekt tej pracy, a ściślej rzecz ujmując ustalenie, który podmiot osiąga w ostatecznym rozrachunku korzyść z wykonania umowy przez pracownika (por. wyrok SA w Poznaniu z 12.12.2018r. III AUa 1133/17). Należy jednocześnie nadmienić, że jak wskazał Sąd Apelacyjny w Szczecinie w wyrokuz dnia 3 czerwca 2019r. sygn. akt III AUa 301/18 (Legalis nr 2180806), nie można automatycznie przyjmować, że w każdym przypadku, gdy praca zleceniobiorcy wykazuje jakikolwiek związek z działalnością własnego pracodawcy, będzie istniał obowiązek zastosowania art. 8 ust. 2a ww. ustawy. Ustawodawca nie wprowadził tutaj fikcji prawneji nie ma podstaw, by w każdym takim przypadku z mocy prawa stwierdzać podleganie ubezpieczeniu społecznemu u pracodawcy. Sąd Okręgowy rozpoznający niniejszą sprawę miał to na uwadze. W ocenie Sądu warto w tym miejscu odnieść się do uchwały Sądu Najwyższego z dnia 26 sierpnia 2021 roku, sygn. akt III UZP 6/21 (Legalis nr 2601863). Sąd Najwyższy wskazał w uzasadnieniu tej uchwały, że o rozszerzonym pracowniczym tytule ubezpieczenia społecznego (polegającego na traktowaniu jako pracowników niektórych zleceniobiorców) można mówić tylko w przypadku finansowania przez pracodawcę wynagrodzenia wypłacanego przez osobę trzecią jego pracownikom za czynności wykonywane przez nich dla tego pracodawcy, choć pod formalnym kierownictwem tej osoby. Tym samym finansowanie przez pracodawcę w jakikolwiek sposób wynagrodzenia z tytułu świadczenia na jego rzecz pracy przez pracownika na podstawie umowy zawartej z osobą trzecią, przemawia ( ale nie przesądza ) za zastosowaniem art. 8 ust. 2a ustawy systemowej, a brak takiego finansowania przemawia przeciwko zastosowaniu tego przepisu, o ile nie stwierdzi się w danym stanie faktycznym dodatkowych okoliczności wskazujących na działania sprzeczne z celami tego przepisu. Dla poszukiwania takich dodatkowych, o istotnym dla rozstrzygnięcia znaczeniu, okoliczności trzeba więc odnieść się do celu przepisu, ponieważ Sąd Najwyższy już na początku rozważań podkreślił, że prawidłowa wykładnia art. 8 ust. 2a ustawy systemowej wymaga wykorzystania wykładni celowościowej w sposób dalej idący niż dotychczas, ponieważ do czasu podjęcia się problematyki zawartej w pytaniu prawnym Sąd Najwyższy nie mierzył się ze stanem faktycznym, w którym tak istotne znaczenie miałyby wzajemne rozliczenia finansowe pomiędzy pracodawcą a osobą trzecią. Mając to na uwadze wskazać należy, zgodnie z argumentacją zawartą w powołanej uchwale, że wprowadzenie omawianej regulacji do porządku prawnego miało na celu wyeliminowanie sytuacji, w której pracodawca z wykorzystaniem umów cywilnoprawnych starałby się ominąć ograniczenia w zakresie powierzania pracownikom zadań przekraczających normatywny czas pracy, bądź obowiązku odprowadzenia składek od dodatkowo wypracowanego przychodu. Podkreśla się przy tym, że przepis stanowi ochronę dla pracownika w sytuacji, w której pracodawca byłby skłonny powierzyć mu zadania, które i tak wchodzą w zakres jego obowiązków. Pokłosiem tego jest zapobieganie tworzeniu powiązań gospodarczych, w których jeden podmiot przekazuje swoich pracowników (na podstawie umów cywilnoprawnych), innemu podmiotowi, aby za jego pośrednictwem świadczyli pracę na rzecz pracodawcy. Nie można jednak zwrotu ustawowego „na rzecz pracodawcy” sprowadzać wyłącznie do uzyskiwania jakichkolwiek korzyści osiąganych przez pracodawcę. Na gruncie niniejszej sprawy istotny jest też fragment uzasadnienia przedmiotowej uchwały, w którym Sąd Najwyższy odnosi się do mechanizmu, w którym pracownik-zleceniobiorca jest wynagradzany przez osobę trzecią ze środków pozyskanych od pracodawcy na podstawie umowy łączącej pracodawcę z osobą trzecią. Sąd Najwyższy nie bez przyczyny podkreślał, że w procesie wykładni art. 8 ust. 2a ustawy systemowej istotne znaczenie należy przypisać nie tylko bezpośredniemu, ale i pośredniemu finansowaniu przez pracodawcę czynności wykonywanych dla niego przez pracowników działających w charakterze zleceniobiorców. Sąd Najwyższy zwrócił też uwagę, że wykładnia przepisu nie może pomijaćart. 22 § 1 k.p., ponieważ w obydwu przepisach użyto zwrotu „na rzecz pracodawcy”. Objęcie definicją pracownika, dla potrzeb prawa ubezpieczeń społecznych, nie tylko pracowników w znaczeniu, jakie temu pojęciu, nadają przepisykodeksu pracy, ale, także osób zatrudnionych na podstawie umów cywilnoprawnych (agentów, zleceniobiorców, wykonawców dzieła) oznacza jednoczesne, rozszerzenie pracowniczego tytułu obowiązkowego podlegania ubezpieczeniom społecznym, co wpływa na sposób ustalania podstawy wymiaru składek na to ubezpieczenie. Właściwe rozumienie zacytowanego zwrotu zostało też rozwinięte m.in. w uchwale Sądu Najwyższego z dnia 26 sierpnia 2021 roku, sygn. akt III UZP 3/21 (OSNP 2022, nr 2, poz. 17). O ile bowiem uzasadnienie uchwały w sprawie III UZP 6/21 skupiało się bardziej na ujęciu podmiotowym i akcentowało powiązania kapitałowe pomiędzy płatnikiem a podmiotem trzecim, o tyle uzasadnienie uchwały w sprawie III UZP 3/21 wskazuje na ujęcie przedmiotowe. Już na wstępie Sąd Najwyższy zaznaczył, że każdorazowo należy uwzględniać indywidualny dla sprawy kontekst faktyczny, ponieważ przepis ma nieostre brzmienie, które skłania do stosowania wykładni celowościowej w szerszych granicach niż w innych kategoriach spraw z zakresu ubezpieczeń społecznych. Dokonując historycznej analizy stanów faktycznych i poglądów zaprezentowanych na przestrzeni lat (w tym ujętych również w uchwale III UZP 6/21), Sąd Najwyższy skonstatował, że wystarczającą przesłanką zastosowania art. 8 ust. 2a ustawy systemowej jest korzystanie przez pracodawcę z wymiernych rezultatów pracy swojego pracownika, wynagradzanego przez osobę trzecią ze środków pozyskanych od pracodawcy na podstawie umowy łączącej pracodawcę z osobą trzecią. Jak jednak podkreślił, przepływy finansowe mogą mieć różny tytuł i różną postać. Sąd zwrócił uwagę, że należy brać pod uwagę również elementy woli pracodawcy, który nie jest pozbawiony wpływu na to, komu faktycznie osoba trzecia powierzy wykonanie umowy cywilnoprawnej, a co za tym idzie, czy przychód jego pracownika z tytułu umowy cywilnoprawnej zawartej ze zleceniodawcą będzie podlegał obowiązkom z tytułu składek na ubezpieczenia społeczne. Co więcej, w ocenie Sądu Najwyższego nawet wykonywanie umowy zlecenia w innym miejscu niż siedziba pracodawcy, poza godzinami pracy i w zakresie odbiegającym od czynności stanowiących obowiązki pracownicze osoby, która zawarła umowę zlecenia z osoba trzecią, jest bez doniosłości prawnej dla oceny spełnienia warunków do zastosowania art. 8 ust. 2a ustawy systemowej. Nie jest bowiem wymagane, aby pracownik wykonywał w ramach umowy cywilnoprawnej takie same czy nawet podobne czynności do tych, jakie wykonuje w ramach stosunku pracy. Mogą to być czynności o zupełnie odmiennym charakterze Istotne jest, że korzyści z jego pracy uzyskuje pracodawca. Powyższą syntezę poglądów zaprezentowanych w obydwu uchwałach Sądu Najwyższego potwierdza wcześniejszy dorobek judykatury. A więc pracą wykonywaną na rzecz pracodawcy ( art. 8 ust. 2a ustawy systemowej) stanie się zatem taka praca, której rzeczywistym beneficjentem jest pracodawca, bez względu na formalną więź prawną łączącą pracownika z osobą trzecią. Niezależnie od rodzaju wykonywanych czynności przez pracownika wynikających z umowy zawartej z innym podmiotem oraz bez względu na tożsamość rodzaju działalności prowadzonej przez pracodawcę i osobę trzecią, za przesłankę wystarczającą do zastosowania art. 8 ust. 2a ustawy systemowej uznać trzeba korzystanie przez pracodawcę z wymiernych rezultatów pracy swojego pracownika, wynagradzanego przez osobę ze środków pozyskanych od pracodawcy w ramach umowy łączącej go z innym podmiotem ( wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 lutego 2017r.,(...), LEX nr 2238708; postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 13 kwietnia 2021r.,(...), LEX nr 3159886 oraz z dnia 18 listopada 2020r., III UK 439/19, LEX nr 3080586). Odnosząc powyższe do ustaleń faktycznych Sąd Okręgowy uznał, że wyczerpują one hipotezę art. 8 ust. 2a ustawy systemowej. Zarówno ujęcie przedmiotowe, jak i podmiotowe stanu faktycznego, o którym mowa w przytoczonych uchwałach, zwłaszcza o sygnaturze III UZP 6/21 , jednoznacznie za takim stwierdzeniem przemawia. Dla realizacji przesłanek z art. 8 ust. 2a ustawy systemowej konieczne jest zaistnienie tzw. trójkąta umów, a więc: umowy o pracę, umowy zlecenia między pracownikiem a osobą trzecią oraz umowy o podwykonawstwo między pracodawcą i zleceniodawcą, w wyniku której to pracodawca jest beneficjentem korzyści z pracy wykonanej na rzecz zleceniodawcy. Przeprowadzone w niniejszej sprawie postępowanie dowodowe w sposób jednoznaczny wykazało, że zawarcie umów zlecenia przez zainteresowanych posłużyło uzyskaniu formalnego innego tytułu do ubezpieczeń, mimo nadal faktycznie realizowanego zobowiązania pracowniczego. Zdaniem sądu zainteresowane w ramach umów zlecenia zawartych zE. A..-S.w istocie wykonywały czynności na rzecz własnego pracodawcy odwołującego tj.E. (...). Sp. z.o.o., Bez wątpienia w przedmiotowej sprawie występuje konstrukcja modelowego trójkąta umów w świetle brzmienia cytowanego art. 8 ust. 2a ustawy systemowej. Jak już wskazano powyżej, na gruncie wypracowanej w doktrynie i judykatury jednolitego poglądu wskazany trójkąt umów obejmuje trzy umowy, tj. umowę o pracę; umowę zlecenia między pracownikiem a osobą trzecią oraz umowę o podwykonawstwo między pracodawcą i zleceniodawcą, na podstawie której pracodawca w wyniku umowy o podwykonawstwo przejmuje w ostatecznym rachunku rezultat pracy wykonanej, na rzecz zleceniodawcy (por. wyrok SA w Gdańsku z dnia 18 grudnia 2012 r., sygn. akt AUa 1031/12, LEX 1254347, wyrok SA w Szczecinie z dnia 3 czerwca 2019 r., sygn.. akt III AUa 301/18, LEX 2692949). Nie ma przy tym znaczenia, czy osoby zainteresowane godzą się na opisywaną praktykę ich pracodawców. Reżim ubezpieczeń społecznych nie dopuszcza dowolności i swobody zawierania takich umów. Obowiązek ubezpieczenia oznacza, że osoba, której cechy jako podmiotu ubezpieczenia społecznego zostały określone przez ustawę, zostaje objęta ubezpieczeniem i staje się stroną stosunku ubezpieczenia społecznego niezależnie od swej woli, na mocy ustawy. Zasady podlegania określonemu rodzajowi ubezpieczeń społecznych wynikają z przepisów o charakterze bezwzględnie obowiązującym, kreujących stosunek prawny ubezpieczenia społecznego z mocy samego prawa i według stanu prawnego z chwili powstania obowiązku ubezpieczenia. Z zawartej w dniu 1 kwietnia 2015 roku wŁ.pomiędzy(...) Sp. z o.o.(zwana(...)), a(...) Sp. z o.o.umowy kooperacyjnej, wynikało że została ona zawarta dla realizacji wspólnego celu gospodarczego polegającego na wsparciu w zakresie zatrudnienia poprzez uzyskanie optymalnej struktury pracowniczej dla sieci sprzedażysalonów (...)w oparciu o regionalną strukturę sieci sprzedaży. Pomiędzy spółkami:(...) SP. Z O.O.,(...) SP. Z O.O.,(...) SP. Z O.O.występują istotne powiązania kapitałowe i osobowe w postaci między innymi marki(...)orazT. A.-S., a ostatecznym udziałowcem lub większościowym jestC.ofS.A/S. Z punktu widzenia przepływów finansowych, to pracodawca przekazuje osobie trzeciej środki na sfinansowanie określonego zadania, stanowiącego przedmiot swojej własnej działalności, a osoba trzecia, wywiązując się z przyjętego zobowiązania, zatrudnia pracowników pracodawcy. W takim przypadku pracodawca - w sensie organizacyjnym - jest odbiorcą pracy swoich pracowników, a w sensie prawnym - nabywcą zamówionej przez siebie usługi (dzieła). Tylko w odwrotnym przypadku, gdy pracodawca sprzedaje usługi innemu podmiotowi, które wykonują jego pracownicy, nie ma zastosowania norma zart. 8 ust. 2a ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych(zob. wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z 20.04.2022 r., III AUa 1291/20). Sąd Okręgowy po skrupulatnym przeanalizowaniu przedłożonej w toku postępowania dokumentacji tj. faktur VAT doszedł do przekonania, że podmiotem finansującym wynagrodzenia ubezpieczonych była(...) Sp. z o.o., w ten sposób, że przekazywała wynagrodzenia na rzeczE. (...)finansując wynagrodzenia ubezpieczonych z tytułu umowy o pracę i na rzeczE. A.-S.finansując wynagrodzenie z tytułu umów zlecenia. Wydaje się zatem, że przepływy finansowe, o których mowa powyżej jak najbardziej miały miejsce i odbywały się w ramach podmiotów związanych umową kooperacyjną zawartą w dniu 1 kwietnia 2015 roku. Ponadto, Sąd Okręgowy zważył, że ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, w tym dowodów z zawieranych umów, zeznań zainteresowanej, świadków, protokołu kontroli – jasno wynikało, że czynności wykonywane przez zainteresowanych w ramach umów cywilnoprawnych miały charakter tożsamy do tych wykonywanych przez nich w ramach zawartej umowy o pracę, a ponadto wykonywane były w tym samym miejscu za zgodą pracodawcy, w tych samych warunkach, pod nadzorem osoby zatrudnionej wE. (...). Sp. z.o.o. , a czas ich wykonywania nie był osobno rozliczany. Z protokołów przesłuchań pracowników zawartych w aktach kontroli, jak i przesłuchania zainteresowanej i powołanych w sprawie świadków w niniejszym postępowaniu sądowym wynikało, że w zasadzie nie rozróżniali oni zadań wynikających z umów o pracę i umów cywilnoprawnych w praktyce wykonując jednolite czynności. Zainteresowane otrzymywały wynagrodzenie tzw. stałe w ramach stosunku pracy oraz w ramach umowy zlecenia wynagrodzenie za pracę w postaci premii od sprzedaży indywidualnej. Umowy zlecenia w świetle dostępnych dowodów zawierane były tego samego dnia, co umowa o pracę lub w niewielkich odstępach czasu. Sąd ustalił, że umowy zlecenia zE. A..-S.zawierane były dodatkowo obok umowy o pracę celem uzyskania premii wypłacanej z umowy zlecenia. Zainteresowane wykonywały zadania w ramach umów zlecenia na tych samych zasadach, używając tego samego identyfikatora , na którym znajdowało się jedynie imię i nazwisko i nazwaC.co w umowie o pracę. W ramach umowy o pracę pracownicy mieli sprzedawać artykuły bieliźniane w sklepie, promować markę i zapewnić jak największą sprzedaż. Sprzedając towar pracownice dobierały bieliznę do klienta, namawiały też klientki, żeby skorzystały z promocji. Zdarzyło się, że w sklepie były promocje jak na przykład 3+1 czy koło fortuny, gdzie pracownice sklepu zachęcały klientki do skorzystania z promocji, gdyż zależało im, aby był w sklepie większy obrót, bo od tego zależała wysokość premii. Sprzedawczynie miały indywidualne rejestrowanie paragonów, nabijały sprzedaż na siebie i od tego była liczona ich premia. Podpisując umowę o pracę pracownicy od razu dostawali do podpisu umowę zlecenia. Nikt nie wyjaśniał im dlaczego mają podpisać obie umowy, ale to było jasne że podpisują jedną i drugą umowę. Nikt też pracownikom nie tłumaczył jak będzie wyglądała sytuacja z wynagrodzeniami. ZainteresowanaA. O. (1)podpisała umowę zlecenia dlatego, że uzyskała od swojej szefowej informację, iż z tej umowy będą wypłacane premie. Pracownice co do zasady nie informowały klientów o historii marki, a jedynie o brafitingu, czyli że dobierają biustonosz pod konkretną sylwetkę. Personelowi zależało na zdobywaniu nowych klientów, których namawiały żeby coś kupili, gdyż od tego zależała wysokość ich premii. Skupiali się na tym, żeby dobrać konkretny produkt do potrzeb klienta, ale nie na marceC.jako takiej. Personel miał szkolenie jak rozmawiać z klientem, jakich słów używać, żeby dobrać konkretny produkt do konkretnego klienta. Jeżeli któryś z pracowników przekazywał jednak klientowi informację na temat samej marki, z jakiego kraju pochodzi, ale nie dokonał sprzedaży towaru, nie otrzymywał wynagrodzenia z umowy zlecenia. Pracownicy dostawali dwa wynagrodzenia w dwóch różnych terminach. Były one płatne raz w miesiącu, jedno do 10-go, drugie do 20-go. Wynagrodzenie z umowy o pracę było stałe, natomiast wynagrodzenie z umowy zlecenia było zmienne, zależało od tego jaki pracownik zrobił obrót. Wynagrodzenie z umowy zlecenia było premią, którą obliczał kierownik. Najpierw trzeba było wypracować budżet sklepu, czyli założenie wskazujące ile sklep ma wypracować, w wysokości 90%. Jeżeli nie wypracowano takiego budżetu to nie otrzymywano dodatkowego wynagrodzenia. Budżet był prawdopodobnie określany przez kierownika sprzedaży i był inny na każdy miesiąc. Jak salon wyrobił plan na poziomie 90 % wówczas pracownicy dostawali premię z umowy zlecenia liczonej w wysokości 1% od sprzedaży indywidualnej. Przy realizacji budżetu na poziomie 100% premia była liczona w wysokości 2 %. Każdy zwrot był odejmowany od indywidualnej sprzedaży. Przeprowadzone w niniejszej sprawie postępowanie dowodowe wykazało w sposób jednoznaczny, że zawarcie umowy zlecenia przez każdego z zainteresowanych posłużyło uzyskaniu formalnego innego tytułu do ubezpieczeń, mimo nadal faktycznie realizowanego przez nich zobowiązania pracowniczego. Ubezpieczeni wykonując umowę cywilnoprawną de facto świadczyli pracę na rzecz własnego pracodawcy, co winno skutkować dodatkowo uiszczeniem składek od osiągniętego w ten sposób przychodu, a z drugiej strony pociągało za sobą brak obowiązku zapłaty składek przez zleceniodawcę. Sytuacja ta niewątpliwie, w ocenie Sądu Okręgowego, wyczerpuje dyspozycję przepisu art. 8 ust 2a ustawy systemowej, a skoro tak, to stosownie do wcześniejszych rozważań, pracodawca jest również płatnikiem składek na ubezpieczenie zdrowotne zainteresowanych. W przypadku pracowników, o których mowa wart. 8 ust. 2a ustawy z 13.10.1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych, podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne stanowi łączny przychód w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych uzyskany z tytułu zatrudnienia w ramach stosunku pracy oraz umów cywilnoprawnych (zob. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 13.04.2022 r., III AUa 1569/21). Konsekwencją konstrukcji uznania za pracownika jest konieczność opłacania przez pracodawcę składki na ubezpieczenie społeczne za osobę, z którą została zawarta umowa zlecenia, tak jak za pracownika. Stosownie do art. 32 ustawy systemowej, pracodawcę obciąża zatem także obowiązek poboru i odprowadzenia do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych składki na ubezpieczenie zdrowotne za osobę „uznaną za pracownika”. Podkreślić należy, że stosownie do treści art. 66 ust 1 pkt 1a cyt. ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej, obowiązkowi ubezpieczenia zdrowotnego podlegają osoby spełniające warunki do objęcia ubezpieczeniami społecznymi lub ubezpieczeniem społecznym rolników, które są pracownikami w rozumieniuustawy o systemie ubezpieczeń społecznych; przy czym, w myśl przepisu art. 69 ust 1 ustawy, obowiązek ten powstaje i wygasa w terminach określonych w przepisach o ubezpieczeniach społecznych. Przepis art. 66 ust 1 pkt 1a „przenosi” zatem na grunt przepisów ustawy z 27.08.2004 r. konstrukcję uznania za pracownika unormowaną przepisem art. 8 ust 2a ustawy systemowej. Brak odrębnego uregulowania w tej ustawie (w szczególności w przepisach art. 85-86), kto jest płatnikiem składek na ubezpieczenie zdrowotne osoby uznanej za pracownika (w rozumieniu art. 8 ust 2a ustawy systemowej), należy odczytywać jedynie jako potwierdzające regułę wyprowadzaną z art. 32 ustawy systemowej. Podleganie obowiązkowym ubezpieczeniem zdrowotnym przez zainteresowanych ubezpieczonych – pracowników płatnika, w badanych okresach jest konsekwencją objęcia ich obowiązkowym ubezpieczeniem społecznym jako osób uznanych za pracownika (art. 66 ust 1 pkt 1a ustawy w związku z art. 5 pkt 43 ustawy i art. 8 ust 2a ustawy systemowej), a nie jako zleceniobiorców (art. 66 ust 1 pkt 1e ustawy). Jak trafnie wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z 22.02.2006 r.(I UK 227/05, Lex nr 272569),objęcie ubezpieczeniem to przynależność do określonej kategorii podmiotów w razie spełniania ustawowych przesłanek, podleganie natomiast wynika z objęcia ubezpieczeniem i oznacza przyznanie prawa powiązanego z nałożeniem obowiązku. Ubezpieczeni z tytułu spornych umów przynależą do kategorii osób uznanych za pracowników, podlegają ubezpieczeniu społecznemu i zdrowotnemu jak pracownicy, a w konsekwencji płatnikiem tych składek jest pracodawca (E. (...). Sp. z.o.o. ), a nie zleceniodawca. Za obciążeniem obowiązkiem rozliczania i poboru składek, łącznie na ubezpieczenie społeczne i zdrowotne, tylko jednego podmiotu – pracodawcy, przemawia również zasada racjonalnego działania ustawodawcy. Przyjęcie odmiennej koncepcji (dwóch płatników składek – odrębnie na ubezpieczenie społeczne oraz na ubezpieczenie zdrowotne), skutkowałoby tym, iż to samo zdarzenie (tytuł prawny skutkujący obowiązkiem ubezpieczenia) pociągałoby „podwójne” obciążenie czasowe i ekonomiczne wywołane koniecznością prowadzenia rozliczenia, dokumentacji rozliczeniowej, poboru – nie tylko dla dwóch podmiotów (pracodawca, zleceniodawca), ale również dla ZUS. Przypomnieć trzeba, że zgodnie z art. 81 ust 6 ustawy systemowej, podstawę wymiaru składki na ubezpieczenie zdrowotne pomniejsza się o kwoty składek na ubezpieczenia, emerytalne, rentowe, chorobowe finansowanych przez ubezpieczonych nie będących płatnikami składek, potrąconych przez płatników ze środków ubezpieczonego, zgodnie z przepisami o systemie ubezpieczeń społecznych. Obliczenie składki na ubezpieczenie zdrowotne ubezpieczonych wymaga zatem uprzedniego wyliczenia kwoty składek na ubezpieczenie społeczne. Przychód osiągnięty przez ubezpieczonych z tytułu umów zlecenia zawartych zE. A..-S.nie może być zatem, dla potrzeb ubezpieczeń społecznych, ujmowany jako odrębne źródło „oskładkowania”, a powinien być uwzględniony w podstawie wymiaru składek z tytułu stosunku pracy – zaś ustalenie, że w sprawie zachodził przypadek unormowany w art. 8 ust. 2a ustawy systemowej, wykluczało potraktowanie przychodu osiągniętego z tytułu zlecenia jako tego rodzaju „odrębnego źródła” przychodu i powodowało po stronie pracodawcy konieczność zsumowania wynagrodzenia osiąganego przez każdego z ubezpieczonych z tytułu umowy zlecenia z wynagrodzeniem ze stosunku pracy i ustalenie dopiero w ten sposób „skumulowanej” podstawy wymiaru składek zarówno na ubezpieczenia społeczne, jak i na ubezpieczenie zdrowotne przez pracodawcę ubezpieczonych -E. (...). Sp. z.o.o. Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy, na podstawieart. 47714§ 1 k.p.c., oddalił odwołania, o czym orzekł, jak w punkcie 1 sentencji wyroku. O kosztach procesu Sąd Okręgowy orzekł w punkcie 2 sentencji wyroku, na podstawieart. 98 §1 k.p.c.w zw. z § 2 pkt 1 i 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22.10.2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych(tj. Dz.U. z 2018 r., poz.265),zasądzając odE. (...). Sp. z.o.o. na rzecz ZUS tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego łączną kwotę 2070 zł, w tym w przypadkuE. C. (1)przy w.p.s.1943 zł koszty to 900 zł,A. O. (1)przy w.p.s.2592 zł koszty to 900 zł iM. K.przy w.p.s.1100 zł koszty to 270 zł, przy uwzględnieniu, że każda z trzech połączonych spraw zachowała swoją odrębność, albowiem decyzja o ich łącznym rozpoznaniu i rozstrzygnięciu miała jedynie charakter techniczny.

15/251000/0004021/U

Sąd Okręgowy w Łodzi

VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

152510000004021_VIII_Pa_000095_2023_Uz_2024-01-19_001

VIII Pa 95/23

2024-01-19 01:00:00.0 CET

2024-02-12 17:30:05.0 CET

2024-02-13 10:01:19.0 CET

15251000

4021

SENTENCE

Sygn. akt VIII Pa 95/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 19 stycznia 2024 roku Sąd Okręgowy w Łodzi VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie: Przewodniczący: Sędzia Anna Przybylska (spr.) Protokolant: sekr.sąd. Wiktoria Furmaniak po rozpoznaniu w dniu 5 stycznia 2024 roku w Łodzi na rozprawie sprawy z powództwa A. P. przeciwko T. M. i R. B. o odszkodowanie na skutek apelacji powódki od wyroku Sądu Rejonowego w Kutnie IV Wydziału Pracy z dnia 21 lipca 2023 roku w spra

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Agnieszka Kurczewska" xPublisher="agnieszka.kurczewska" xEditorFullName="Agnieszka Kurczewska" xEditor="agnieszka.kurczewska" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="1" xFlag="published" xVolType="15/251000/0004021/Pa" xYear="2023" xVolNmbr="000095" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok</xName> <xBlock> <xText><xBx>Sygn. akt VIII Pa 95/23</xBx></xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText><xBx>Dnia 19 stycznia 2024 roku </xBx></xText> <xText><xBx>Sąd Okręgowy w Łodzi VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych </xBx></xText> <xText>w składzie:</xText> <xText>Przewodniczący: Sędzia Anna Przybylska (spr.)</xText> <xText>Protokolant: sekr.sąd. Wiktoria Furmaniak</xText> <xText>po rozpoznaniu w dniu 5 stycznia 2024 roku w Łodzi</xText> <xText>na rozprawie</xText> <xText>sprawy z powództwa <xBx><xAnon>A. P.</xAnon></xBx></xText> <xText>przeciwko <xBx><xAnon>T. M.</xAnon> i <xAnon>R. B.</xAnon></xBx></xText> <xText>o odszkodowanie</xText> <xText>na skutek apelacji powódki</xText> <xText>od wyroku Sądu Rejonowego w Kutnie IV Wydziału Pracy</xText> <xText>z dnia 21 lipca 2023 roku w sprawie sygn. akt IV P 63/20</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>prostuje oczywistą omyłkę zawartą w wyroku Sądu Rejonowego w Kutnie, IV Wydziału Pracy z dnia 21 lipca 2023 roku, wydanym w sprawie IV P 63/20 w ten sposób, że w komparycji i w pkt. 2 sentencji wyroku w miejsce imienia powódki <xAnon> (...)</xAnon> wpisać prawidłowe imię <xAnon> (...)</xAnon>;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>oddala apelację;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText>zasądza od <xAnon>A. P.</xAnon> solidarnie na rzecz <xAnon>T. M.</xAnon> i <xAnon>R. B.</xAnon> kwotę 120 zł (sto dwadzieścia złotych) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi za czas po upływie tygodnia od dnia ogłoszenia wyroku Sądu Okręgowego do dnia zapłaty tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych za II instancję.</xText> </xUnit> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Sędzia Anna Przybylska

Agnieszka Kurczewska

sekr.sąd. Wiktoria Furmaniak

Agnieszka Kurczewska

Sygn. akt VIII Pa 95/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 19 stycznia 2024 roku Sąd Okręgowy w Łodzi VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie: Przewodniczący: Sędzia Anna Przybylska (spr.) Protokolant: sekr.sąd. Wiktoria Furmaniak po rozpoznaniu w dniu 5 stycznia 2024 roku w Łodzi na rozprawie sprawy z powództwaA. P. przeciwkoT. M.iR. B. o odszkodowanie na skutek apelacji powódki od wyroku Sądu Rejonowego w Kutnie IV Wydziału Pracy z dnia 21 lipca 2023 roku w sprawie sygn. akt IV P 63/20 1 prostuje oczywistą omyłkę zawartą w wyroku Sądu Rejonowego w Kutnie, IV Wydziału Pracy z dnia 21 lipca 2023 roku, wydanym w sprawie IV P 63/20 w ten sposób, że w komparycji i w pkt. 2 sentencji wyroku w miejsce imienia powódki(...)wpisać prawidłowe imię(...); 2 oddala apelację; 3 zasądza odA. P.solidarnie na rzeczT. M.iR. B.kwotę 120 zł (sto dwadzieścia złotych) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi za czas po upływie tygodnia od dnia ogłoszenia wyroku Sądu Okręgowego do dnia zapłaty tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych za II instancję.

15/251000/0004021/Pa

Sąd Okręgowy w Łodzi

VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

152520000000503_I_C_000092_2023_Uz_2024-01-22_002

I C 92/23

2024-01-22 01:00:00.0 CET

2024-02-15 17:30:05.0 CET

2024-02-15 16:09:45.0 CET

15252000

503

SENTENCE, REASON

Sygn. akt I C 92/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 22 stycznia 2024 roku Sąd Okręgowy w Sieradzu I Wydział Cywilny w składzie następującym: Przewodniczący: sędzia Tomasz Choczaj Protokolant: Justyna Raj po rozpoznaniu w dniu 11 stycznia 2024 roku w Sieradzu na rozprawie sprawy z powództwa I. S. i A. S. przeciwko Bankowi (...) S.A. z siedzibą w W. o ustalenie i zapłatę ewentualnie o ustalenie i zapłatę 1 ustala, że umowa o kredyt hipoteczny nr KH / (...) zawarta przez I. S. , A. S

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Iwona Bartel" xPublisher="Iwobar_so_sieradz" xEditorFullName="Iwona Bartel" xEditor="Iwobar_so_sieradz" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="17" xFlag="published" xVolType="15/252000/0000503/C" xYear="2023" xVolNmbr="000092" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText xALIGNx="left">Sygn. akt I C 92/23</xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right">Dnia 22 stycznia 2024 roku</xText> <xText xALIGNx="left">Sąd Okręgowy w Sieradzu I Wydział Cywilny</xText> <xText xALIGNx="left">w składzie następującym:</xText> <xText xALIGNx="left"> Przewodniczący: sędzia Tomasz Choczaj</xText> <xText xALIGNx="left"> Protokolant: Justyna Raj</xText> <xText xALIGNx="left">po rozpoznaniu w dniu 11 stycznia 2024 roku w Sieradzu</xText> <xText xALIGNx="left">na rozprawie</xText> <xText>sprawy z powództwa <xAnon>I. S.</xAnon> i <xAnon>A. S.</xAnon></xText> <xText xALIGNx="left">przeciwko <xAnon> Bankowi (...) S.A.</xAnon> z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon></xText> <xText xALIGNx="left">o ustalenie i zapłatę ewentualnie o ustalenie i zapłatę</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>ustala, że umowa o kredyt hipoteczny nr <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19340570502" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 27 czerwca 1934 r. - Kodeks handlowy" xAddress="Dz. U. z 1934 r. Nr 57, poz. 502">KH</xLexLink>/<xAnon> (...)</xAnon> zawarta przez <xAnon>I. S.</xAnon>, <xAnon>A. S.</xAnon> i <xAnon> Bank (...) S.A.</xAnon> <xBRx></xBRx>z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon> w dniu 4 lipca 2006 roku, jest nieważna;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>zasądza od pozwanego <xAnon> Banku (...) S.A.</xAnon> z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon> <xBRx></xBRx>na rzecz powodów <xAnon>I. S.</xAnon> i <xAnon>A. S.</xAnon> kwotę:</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">a</xName> <xText>157 442,93 zł (sto pięćdziesiąt siedem tysięcy czterysta czterdzieści dwa złote 93/100), w tym kwotę:</xText> </xUnit> <xText>- 155 500,33 zł (sto pięćdziesiąt pięć tysięcy pięćset złotych 33/100) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 21 lutego 2023 roku do dnia zapłaty,</xText> <xText>- 1 942,60 zł (jeden tysiąc dziewięćset czterdzieści dwa złote 60/100) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 1 kwietnia 2023 roku do dnia zapłaty;</xText> <xText>b) 15 313,30 zł (piętnaście tysięcy trzysta trzynaście złotych 30/100) tytułem zwrotu kosztów procesu wraz z ustawowymi odsetkami <xBRx></xBRx>za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się niniejszego wyroku do dnia zapłaty;</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText>oddala powództwo w pozostałej części.</xText> </xUnit> <xText><xIx>Sygn. akt I C 92/23</xIx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText><xIx> <xAnon>A. S.</xAnon> i <xAnon>I. S.</xAnon> wnieśli o ustalenie, że umowa <xBRx></xBRx>o kredyt hipoteczny nr <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19340570502" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 27 czerwca 1934 r. - Kodeks handlowy" xAddress="Dz. U. z 1934 r. Nr 57, poz. 502">KH</xLexLink>/<xAnon> (...)</xAnon> z 4 lipca 2006 r. jest nieważna; zasądzenie od <xAnon> Banku (...) S.A.</xAnon> z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon> na ich rzecz kwoty 157 442,93 zł, w tym kwoty: 155 500,33 zł wraz z ustawowymi odsetkami <xBRx></xBRx>za opóźnienie od 21 lutego 2023 r. do dnia zapłaty i kwoty 1 942,60 zł wraz <xBRx></xBRx>z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia następnego po dniu wniesienia pozwu do dnia zapłaty; ewentualnie o ustalenie, że przedmiotowa umowa kredytu obowiązuje, z pominięciem abuzywnych klauzul indeksacyjnych dotyczących przeliczania kwoty kredytu i rat kredytu do franka szwajcarskiego, <xBRx></xBRx>tj. w szczególności z pominięciem postanowień § 2 ust. 2, § 7 ust. 1 umowy, przy zachowaniu jej pozostałych warunków; zasądzenie od pozwanego na ich rzecz kwoty 52 909,79 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 21 lutego 2023 r. do dnia zapłaty; a także o zasądzenie kosztów procesu. </xIx></xText> <xText><xIx> Pozwany wniósł o oddalenie powództwa oraz o zasądzenie solidarnie <xBRx></xBRx>od powodów na jego rzecz kosztów procesu. Podniósł zarzut przedawnienia.</xIx></xText> <xText xALIGNx="center"> <xIx> <xBx>Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:</xBx> </xIx></xText> <xText><xIx> <xAnon>A. S.</xAnon> i <xAnon>I. S.</xAnon> potrzebowali środków <xBRx></xBRx>na budowę domu jednorodzinnego. Bank, w którym posiadali rachunki, nie udzielił im kredytu, więc udali się do pozwanego, który polecił im znajomy. Mieli zaufanie do banku. Przeczytali umowę, sprawdzili poprawność swoich danych. Pracownik banku nie informował ich o tym, dlaczego w umowie są franki szwajcarskie. Był to jedyny kredyt, jaki mogli uzyskać. Pracownik banku zapewniał ich o korzystności kredytu, niskich kosztach i ratach i że frank szwajcarski to waluta stabilna. Powódka pracowała wtedy jako pielęgniarka, powód jako ochroniarz, oboje w oparciu o umowę o pracę. W późniejszym czasie prowadzili działalności gospodarcze, niezwiązane z kredytowaną nieruchomością, <xBx>(dowód: zeznania powódki - k. 374 verte - 375 i nagranie rozprawy z 11 stycznia 2024 r. - płyta - koperta - k. 376, minuta od 00:12:00 <xBRx></xBRx>do 00:20:38 w zw. z informacyjnymi wyjaśnieniami - k. 245 verte - 246 <xBRx></xBRx>i nagraniem rozprawy z 11 maja 2023 r. - płyta - koperta - k. 376, minuta <xBRx></xBRx>od 00:06:09 do 00:33:35; zeznania powoda - k. 375 i nagranie rozprawy <xBRx></xBRx>z 11 stycznia 2024 r. - płyta - koperta - k. 376, minuta od 00:20:38 do 00:26:45 w zw. z informacyjnymi wyjaśnieniami - k. 246 - 246 verte i nagraniem rozprawy z 11 maja 2023 r. - płyta - koperta - k. 376, minuta od 00:33:35 do 00:50:39)</xBx>.</xIx></xText> <xText> <xIx> W dniu 4 lipca 2006 r. strony zawarły umowę kredytu hipotecznego <xBRx></xBRx>nr <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19340570502" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 27 czerwca 1934 r. - Kodeks handlowy" xAddress="Dz. U. z 1934 r. Nr 57, poz. 502">KH</xLexLink>/<xAnon> (...)</xAnon>. Dotyczyła ona kwoty 144 260,00 zł. Kredyt był indeksowany do franka szwajcarskiego, po przeliczeniu wypłaconej kwoty zgodnie z kursem kupna CHF - według tabeli kursów walut obcych, który obowiązywał w banku w dniu uruchomienia kredytu lub transzy. Po uruchomieniu kredytu lub pierwszej transzy bank był zobowiązany do wysłania powodom pisma, w którym miała znaleźć się informacja o wysokości pierwszej raty kredytu, kwocie kredytu we frankach szwajcarskich oraz jego równowartości w złotych polskich zgodnie z kursem kupna CHF - według tabeli kursów walut obcych obowiązującej w banku w dniu uruchomienia kredytu lub jego transzy. Z umowy wynikało, <xBRx></xBRx>że zmiany kursów walut w trakcie okresu kredytowania mają wpływ na wysokość kwoty zaciągniętego kredytu oraz raty kapitałowo - odsetkowej. Z umowy wynikało także, że powodowie otrzymali regulamin kredytowania osób fizycznych w ramach usług bankowości hipotecznej, zapoznali się z nim i zaakceptowali warunki w nim zawarte. Regulamin ten był integralną częścią umowy. Oprocentowanie na dzień sporządzenia umowy wynosiło 2,67 % w stosunku rocznym (RRSO 3,58 %). Było ono ustalane jako suma stopy referencyjnej LIBOR 3M oraz stałej marży w wysokości 1,15 punktów procentowych. Spłata miała nastąpić w 396. równych miesięcznych ratach, które zawierały malejącą część odsetek oraz rosnącą część raty kapitałowej. Zabezpieczeniem kredytu miała być hipoteka umowna kaucyjna do kwoty 245 242,00 zł, cesja praw polisy ubezpieczenia od ognia i innych zdarzeń losowych oraz cesja praw z polisy ubezpieczeniowej na życie kredytobiorców. Bank pobierał jednorazową prowizję za przygotowanie kredytu w wysokości 1 442,60 zł, <xBx> (dowód: wniosek kredytowy <xBRx></xBRx>- k. 147 - 148; umowa kredytu - k. 29 - 33 i k. 172 - 173; regulamin - k. 177 <xBRx></xBRx>- 187)</xBx>.</xIx> </xText> <xText><xIx><xAnon>Aneksem nr (...)</xAnon> strony zwiększyły kwotę kredytu, tym samym całkowita suma zaciągniętego zobowiązania wyniosła 194 260,00 zł. Rzeczywista roczna stopa oprocentowania wyniosła 4,66 %. Hipoteka kaucyjna została zwiększona do kwoty 304 824,48 zł. Kredyt miał zostać spłacony w 468. ratach miesięcznych, <xBx>(dowód: aneks - k. 29 - 33 i k. 172 - 173; wniosek o zmianę warunków kredytu - k. 149 - 149 verte)</xBx>.</xIx></xText> <xText><xIx> Kredyt nie został przeznaczony na prowadzenie działalności gospodarczej. Zgodnie z umową wykorzystano go w całości na budowę domu, <xBx>(dowód: zeznania powódki - k. 374 verte - 375 i nagranie rozprawy z 11 stycznia 2024 r. - płyta <xBRx></xBRx>- koperta - k. 376, minuta od 00:12:00 do 00:20:38 w zw. z informacyjnymi wyjaśnieniami - k. 245 verte - 246 i nagraniem rozprawy z 11 maja 2023 r. <xBRx></xBRx>- płyta - koperta - k. 376, minuta od 00:06:09 do 00:33:35; zeznania powoda <xBRx></xBRx>- k. 375 i nagranie rozprawy z 11 stycznia 2024 r. - płyta - koperta - k. 376, minuta od 00:20:38 do 00:26:45 w zw. z informacyjnymi wyjaśnieniami - k. 246 - 246 verte i nagraniem rozprawy z 11 maja 2023 r. - płyta - koperta - k. 376, minuta od 00:33:35 do 00:50:39; umowa kredytu - k. 29 - 33 i k. 172 - 173; aneks - k. 34 - 38)</xBx>.</xIx></xText> <xText><xIx> Wysokość rat kapitałowo - odsetkowych określona była we frankach szwajcarskich. Ich spłata dokonywana miała być w złotych polskich po uprzednim ich przeliczeniu według kursu sprzedaży franka szwajcarskiego obwiązującego <xBRx></xBRx>w dniu płatności kredytu, zgodnie z tabelą, <xBx>(dowód: umowa kredytu - k. 29 - 33 <xBRx></xBRx>i k. 172 - 173; regulamin - k. 177 - 187)</xBx>.</xIx></xText> <xText><xIx>W treści umowy zostało zawarte oświadczenie, że powodowie wraz <xBRx></xBRx>z wnioskiem kredytowym otrzymali pismo zatytułowane „Informacja dla wnioskodawców ubiegających się o produkty hipoteczne indeksowane kursem waluty obcej, oparte na zmiennej stopie procentowej” dotyczące ryzyka kursowego i ryzyka zmian stóp procentowych oraz że zapoznali się z nim. <xBRx></xBRx>W informacji tej bank pouczył powodów, że wybierając zadłużenie w walucie obcej korzystają z oprocentowania niższego w porównaniu z kredytem złotowym i spłacają miesięcznie niższą ratę kredytu. Ponadto bank wskazywał w niej, <xBRx></xBRx>że zaciągając zobowiązanie w walucie obcej, powodowie są narażeni na ryzyko zmiany kursów walutowych, co może doprowadzić do wahań raty w zależności <xBRx></xBRx>od danego kursu waluty, a także, że lepiej rozważyć zaciąganie długoterminowego kredytu w złotych polskich. W informacji tej była także wzmianka o ryzyku zmiany stóp procentowych i jego wpływie na wysokość raty kredytu, <xBx>(dowód: umowa kredytu - k. 29 - 33 i k. 172 - 173; informacja - k. 193)</xBx>.</xIx></xText> <xText><xIx>W przypadku niespłacenia przez powodów w terminie raty spłaty kredytu wynikającej z umowy kredytu, niespłacona kwota stawała się zadłużeniem przeterminowanym. W przypadku przeterminowania raty odsetkowej, bank miał prawo naliczać odsetki od chwili wytoczenia o nie powództwa. Od wymagalnego kapitału bank naliczał odsetki według stopy określonej w aktualnym cenniku dla zadłużenia przeterminowanego. W przypadku kredytu indeksowanego kursem waluty obcej, pozwany bank, w następnym dniu po upływie terminu wymagalności kredytu, dokonywał przewalutowania całego wymagalnego zadłużenia na walutę polską, z zastosowaniem aktualnego kursu sprzedaży dewiz, określonego przez pozwany bank w tabeli. Od wymagalnego kapitału bank naliczał dalsze odsetki <xBRx></xBRx>w wysokości dwukrotności odsetek ustawowych. W przypadku przedmiotowego kredytu kwota wcześniejszej spłaty była obliczana według kursu sprzedaży dewiz na podstawie obowiązującej w banku tabeli kursów z dnia realizacji. Prowizja <xBRx></xBRx>za wcześniejszą spłatę ustalana była od kwoty wcześniejszej spłaty, przeliczonej według kursu sprzedaży dewiz na podstawie obowiązującej w banku tabeli kursów z dnia realizacji wcześniejszej spłaty. Wcześniejsza spłata kredytu następowała na podstawie pisemnej dyspozycji, <xBx>(dowód: umowa kredytu - k. 29 - 33 i k. 172 <xBRx></xBRx>- 173; regulamin - k. 177 - 187)</xBx>.</xIx></xText> <xText><xIx>W przypadku niedotrzymania przez powodów warunków udzielania kredytu albo w razie utraty przez nich zdolności kredytowej, bank mógł: obniżyć kwotę przyznanego kredytu, wstrzymać uruchomienie kredytu lub transzy, zażądać dodatkowego zabezpieczenia spłaty wierzytelności, wypowiedzieć umowę kredytu z zachowaniem trzydziestodniowego terminu wypowiedzenia, po czym dochodzić zaspokojenia swoich roszczeń w drodze postępowania egzekucyjnego, <xBRx></xBRx>w szczególności z nieruchomości wskazanej w umowie jako zabezpieczenie spłaty kredytu. W przypadku niespełnienia przez powodów w terminie warunków zawartych w umowie kredytowej pozwany bank był upoważniony do wysłania monitu wzywającego do spełnienia warunków. W przypadku niespełnienia warunków w określonym terminie, bank był upoważniony do wysłania drugiego monitu, jednak nie wcześniej niż po upływie 30 dni od daty wysłania pierwszego monitu. Za wysłanie monitu naliczano opłatę określoną w Cenniku, tj. 20,00 zł, </xIx> <xBx> <xIx>(dowód: umowa kredytu - k. 29 - 33 i k. 172 - 173; regulamin - k. 177 - 187; cennik - k. 189 - 189 verte i k. 191 - 191 verte)</xIx> </xBx> <xIx>.</xIx></xText> <xText><xIx>Umowa mogła zostać rozwiązana za porozumieniem stron lub wypowiedziana w formie pisemnej przez każdą ze stron z zachowaniem trzydziestodniowego okresu wypowiedzenia. Wypowiedzenie umowy kredytu stawało się skuteczne z chwilą otrzymania przez powodów wypowiedzenia listem poleconym, teleksem, telegramem, faksem lub doręczenia go bezpośrednio kredytobiorcom, </xIx> <xBx> <xIx>(dowód: umowa kredytu - k. 29 - 33 i k. 172 - 173; regulamin <xBRx></xBRx>- k. 177 - 187)</xIx> </xBx> <xIx>.</xIx></xText> <xText><xIx>Z § 10 ust. 4 regulaminu wynikało, że w przypadku kredytu w walucie obcej kwota wcześniejszej spłaty jest obliczana według kursu sprzedaży dewiz <xBRx></xBRx>na podstawie obowiązującej w banku tabeli kursów z dnia realizacji. Z § 10 ust. 5 regulaminu wynikało, że w przypadku kredytu w walucie obcej prowizja <xBRx></xBRx>za wcześniejszą spłatę ustalana jest od kwoty wcześniejszej spłaty, przeliczonej według kursu sprzedaży dewiz na podstawie obowiązującej w banku tabeli kursów z dnia realizacji wcześniejszej spłaty. Z § 4 ust. 4 umowy i z § 11 ust. 4 regulaminu wynikało, że przewalutowanie kredytu następuje według kursu kupna dewiz z dnia złożenia wniosku na podstawie tabeli kursów w przypadku zmiany waluty z PLN na walutę obcą, a według kursu sprzedaży dewiz z dnia złożenia wniosku <xBRx></xBRx>na podstawie tabeli kursów w przypadku zmiany waluty z waluty obcej na PLN. <xBRx></xBRx>Z § 11 ust. 11 wynikało, ż w walucie obcej prowizja od przewalutowania ustalana jest od kwoty sprzed przewalutowania, przeliczonej według kursu sprzedaży dewiz na podstawie obowiązującej w banku tabeli kursów z dnia dokonania przewalutowania. Z § 12 ust. 3 regulaminu wynikało, że w przypadku kredytu <xBRx></xBRx>w walucie obcej prowizja za podwyższenie kwoty kredytu ustalana jest od kwoty podwyższenia, przeliczonej według kursu sprzedaży dewiz na podstawie tabeli kursów z dnia sporządzenia aneksu, a § 13 ust. 4 regulaminu, że w przypadku kredytu w walucie obcej dla odnawiania zabezpieczeń kredytu stosuje się kurs sprzedaży dewiz obowiązujący w dniu odnawiania na podstawie tabeli kursów, </xIx> <xBx> <xIx>(dowód: umowa kredytu - k. 29 - 33 i k. 172 - 173; regulamin - k. 177 - 187)</xIx> </xBx> <xIx>.</xIx></xText> <xText><xIx>Kredyt został wypłacony powodom w czterech transzach w walucie polskiej, co było zgodne z treścią umowy, po przeliczeniu wypłaconej kwoty zgodnie z kursem kupna franka szwajcarskiego według tabeli kursów walut obcych (obowiązującej w pozwanym banku w dniu uruchomienia kredytu lub transzy (§ 2 ust 2). Pierwsza transza została wypłacona 10 lipca 2006 r. w kwocie 49 999,99 zł, co stanowiło 19 684,26 franków szwajcarskich; druga - 21 sierpnia 2006 r. w kwocie 50 000,01 zł, co stanowiło 20 600,72 franków szwajcarskich; trzecia - 7 grudnia 2006 r. w kwocie 44 260,00 zł, co stanowiło 18 914,53 zł; czwarta - 7 maja 2008 r. w kwocie 50 000,00 zł, co stanowiło 24 463,04 franków szwajcarskich, </xIx> <xBx> <xIx>(dowód: umowa kredytu - k. 29 - 33 i k. 172 - 173; regulamin <xBRx></xBRx>- k. 177 - 187; zaświadczenia - k. 48 - 81; opinia biegłej <xAnon>M. D.</xAnon> <xBRx></xBRx>- k. 265 - 342 verte)</xIx> </xBx> <xIx>.</xIx></xText> <xText><xIx>W okresie od 10 lipca 2006 r. do 10 stycznia 2023 r. powodowie wpłacili na poczet spłaty kredytu raty odsetkowe i raty kapitałowe w łącznej wysokości 155 500,33 zł. Ponadto wpłacili kwotę 1 442,60 zł tytułem prowizji za udzielenie kredytu i kwotę 500,00 zł za podwyższenie kredytu, <xBx>(dowód: umowa kredytu <xBRx></xBRx>- k. 29 - 33 i k. 172 - 173; regulamin - k. 177 - 187; zaświadczenia - k. 48 - 81; opinia biegłej <xAnon>M. D.</xAnon> - k. 265 - 342 verte)</xBx>.</xIx></xText> <xText><xIx> Pismem z 1 lutego 2023 r. powodowie wystosowali do pozwanego ostateczne przedsądowe wezwanie do zapłaty, w którym wezwali go do zapłaty <xBRx></xBRx>na ich rzecz kwoty 155 500,33 zł w terminie 14 dni od doręczenia tego pisma. Pozwany otrzymał to pismo 6 lutego 2023 r., nie udzielił na nie odpowiedzi, <xBx>(dowód: wezwanie wraz z potwierdzeniem doręczenia - k. 43 - 45)</xBx>.</xIx></xText> <xText><xIx>Powodowie są świadomi skutków unieważnienia przedmiotowej umowy, <xBx>(dowód: zeznania powódki - k. 374 verte - 375 i nagranie rozprawy z 11 stycznia 2024 r. - płyta - koperta - k. 376, minuta od 00:12:00 do 00:20:38 <xBRx></xBRx>w zw. z informacyjnymi wyjaśnieniami - k. 245 verte - 246 i nagraniem rozprawy z 11 maja 2023 r. - płyta - koperta - k. 376, minuta od 00:06:09 do 00:33:35; zeznania powoda - k. 375 i nagranie rozprawy z 11 stycznia 2024 r. - płyta <xBRx></xBRx>- koperta - k. 376, minuta od 00:20:38 do 00:26:45 w zw. z informacyjnymi wyjaśnieniami - k. 246 - 246 verte i nagraniem rozprawy z 11 maja 2023 r. <xBRx></xBRx>- płyta - koperta - k. 376, minuta od 00:33:35 do 00:50:39)</xBx>. </xIx></xText> <xText><xIx>Ustalony w sprawie stan faktyczny był w części bezsporny, bowiem oparto go o dokumenty, które nie były negowane przez strony.</xIx></xText> <xText><xIx>Ponadto stan faktyczny został ustalony na podstawie zeznań powodów, którym w powyższym zakresie Sąd dał wiarę, a także na podstawie opinii biegłej <xAnon>M. D.</xAnon>, którą Sąd uznał za jasną, wnikliwą, zrozumiałą <xBRx></xBRx>i wszechstronną. </xIx></xText> <xText><xIx>Sąd pominął zeznania świadka <xAnon>T. K.</xAnon>, bowiem nie wnoszą one nic do sprawy, gdyż świadek nie był obecny przy zawieraniu umowy, zatem nie może potwierdzić faktów istotnych dla rozstrzygnięcia sporu.</xIx></xText> <xText><xIx>Sąd pominął dowód z zeznań świadka <xAnon>K. S.</xAnon>, który nie stawiał się na rozprawy, gdyż znacznie przedłużyłoby to postępowanie.</xIx></xText> <xText xALIGNx="center"> <xBx> <xIx>Sąd Okręgowy zważył, co następuje:</xIx> </xBx></xText> <xText><xIx>W pierwszej kolejności należy stwierdzić, że strony nie zawarły kredytu walutowego, o czym świadczy m.in. to, że: w umowie i w aneksie do umowy była mowa o kredycie w wysokości 194 260,00 zł; zabezpieczenie hipoteczne zostało wyrażone w złotych polskich; kredyt miał być spłacany w złotych polskich. </xIx></xText> <xText><xIx>W orzecznictwie pojawiło się stanowisko, że jeżeli kwota kredytu jest powiązana z kursem waluty obcej, to jest dopuszczalne, zgodnie z treścią <xLexLink xArt="art. 358" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 358 k.c.</xLexLink> , aby wypłata i spłata kredytu następowała w walucie polskiej albo w tej walucie, przy czym jeśli to dotyczy wyłącznie sposobu wykonania zobowiązania pieniężnego, to nie spowoduje to zmiany waluty wierzytelności. Wniosek taki <xBRx></xBRx>ma zastosowanie do umów z właściwie sporządzoną klauzulą waloryzacyjną (patrz: wyroki Sądu Najwyższego z: 25 marca 2011 r., IV CSK 377/10; <xBRx></xBRx>29 kwietnia 2015 r. ,V CSK 445/14: 29 października 2019 r., IV CSK 309/18).</xIx></xText> <xText><xIx>Wypada w tym miejscu również dodać, że zgodnie z dyspozycją <xLexLink xArt="art. 358(1);art. 358(1) § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 358 <xSUPx> 1</xSUPx> § 2 k.c.</xLexLink> , strony mogą zastrzec w umowie, że wysokość świadczenia pieniężnego zostanie ustalona według innego niż pieniądz miernika wartości. Takim miernikiem wartości może być również waluta obca, w oparciu o którą nastąpi przeliczenie zobowiązania jednej ze stron umowy (patrz wyroki Sądu Najwyższego z: 13 maja 2005 r., I CSK 690/04; 2 lutego 2015 r., I CSK 257/14; 22 stycznia 2016 r., I CSK 1049/14; 15 lutego 2013 r., I CSK 313/12).</xIx></xText> <xText><xIx>Ponadto należy stwierdzić, że powodowie wykazali interes prawny <xBRx></xBRx>w wytoczeniu powództwa o ustalenie nieważności umowy.</xIx></xText> <xText><xIx>Norma <xLexLink xArt="art. 189" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 189 k.p.c.</xLexLink> kreuje szczególną (niewynikającą z przepisów prawa materialnego) formę ochrony prawnej praw podmiotowych. Jako przyznającej prawo do żądania szczególnej ochrony prawnej, normie tej przypisuje <xBRx></xBRx>się charakter materialnoprawny. Interes prawny jest zazwyczaj pojmowany jako przesłanka materialnoprawna powództwa o ustalenie. Powodowie mają zatem procesowo - prawny obowiązek przytoczenia (a następnie materialnoprawny obowiązek udowodnienia) okoliczności faktycznych uzasadniających istnienie <xBRx></xBRx>po ich stronie interesu prawnego w żądaniu ustalenia (prawa do żądania ochrony przez uzyskanie wyroku ustalającego). Interes prawny postrzega się z jednej strony jako przesłankę, która musi istnieć obiektywnie. Z drugiej zaś strony interes prawny jest przesłanką warunkującą dopiero możliwość dalszego badania <xBRx></xBRx>w procesie twierdzeń stron co do istnienia lub nieistnienia ustalanego prawa lub stosunku prawnego. Interes prawny istnieje wówczas, jeżeli sam skutek, jaki wywoła uprawomocnienie się wyroku ustalającego, zapewni powodom ochronę <xBRx></xBRx>ich prawnie chronionych interesów, czyli definitywnie zakończy spór istniejący lub prewencyjnie zapobiegnie powstaniu takiego sporu w przyszłości.</xIx></xText> <xText><xIx>W niniejszej sprawie istnieje niepewność stanu prawnego i nie ma przy tym żadnego znaczenia to, czy ta niepewność wynika z przyczyn faktycznych lub prawnych. Ponadto należy dodać, że samo ustalenie nieważności umowy, bez dodatkowego żądania o zapłatę, może uczynić zadość potrzebie ochrony określonej sfery prawnej powodów, bowiem rozstrzygnięcie w tym zakresie może doprowadzić niewątpliwie do wywołania skutków prawnych między stronami, <xBRx></xBRx>w następstwie których ich sytuacja prawna zostanie określona jednoznacznie <xBRx></xBRx>i tym samym do wyeliminowania, wynikającego z błędnego przekonania przysługiwania pozwanemu bankowi określonego uprawnienia, ryzyka naruszenia w przyszłości praw powodów (np. kwestia wykreślenia hipoteki, kwestia obowiązku informowanie banku o aktualnej sytuacji finansowej, konieczność ubezpieczania mieszkania itp.). Oczywistym staje się także obowiązek rozliczenia wzajemnych świadczeń.</xIx></xText> <xText><xIx> Zdaniem Sądu przedmiotowa umowa nie narusza <xLexLink xArt="art. 69;art. 69 ust. 1" xIsapId="WDU19971400939" xTitle="Ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 140, poz. 939">art. 69 ust.1 prawa bankowego</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 358(1)" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 358 <xSUPx>1</xSUPx> k.c.</xLexLink> W orzecznictwie sądów powszechnych i Sądu Najwyższego utrwalony jest bowiem pogląd o dopuszczalności umowy kredytu indeksowanego (denominowanego) do waluty obcej, w tym do franka szwajcarskiego (patrz wyroki Sądu Najwyższego z: z 19 marca 2015 r., IV CSK 362/14; 22 stycznia 2016 r., I CSK 1049/14). Zatem Sąd nie uznał przedmiotowej umowy za nieważną wobec ustalenia, że nie jest sprzeczna z przepisami <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19971400939" xTitle="Ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 140, poz. 939">prawa bankowego</xLexLink>.</xIx></xText> <xText><xIx>Sąd w dalszej kolejności rozważył zatem, czy w umowie znajdują się klauzulę abuzywne, a jeśli tak, to czy ma to wpływ na ważność przedmiotowej umowy.</xIx></xText> <xText><xIx>W niniejszej sprawie pozwanemu bankowi nie udało się udowodnić, <xBRx></xBRx>że powodowie zawierali umowę kredytu jako przedsiębiorcy. Na te fakty pozwany nie złożył żadnych dowodów. Zatem Sąd mógł podjąć się badania przedmiotowej umowy w kontekście klauzul abuzywnych.</xIx></xText> <xText><xIx>Zgodnie z treścią <xLexLink xArt="art. 385(1);art. 385(1) § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385 <xSUPx>1 </xSUPx> § 1 k.c.</xLexLink> postanowienia umowy zawieranej <xBRx></xBRx>z konsumentem nieuzgodnione indywidualnie nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (niedozwolone postanowienia umowne). Nie dotyczy to postanowień określających główne świadczenia stron, w tym cenę lub wynagrodzenie, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny.</xIx></xText> <xText><xIx>Z przepisu tego wynika, że niedozwolonymi postanowieniami umownymi <xBRx></xBRx>są klauzule umowne, jeśli spełniają łącznie trzy przesłanki pozytywne: klauzule umowne zostały zawarte zostały w umowach z konsumentami, kształtują prawa <xBRx></xBRx>i obowiązki konsumenta w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami oraz rażąco naruszają jego interesy. Natomiast kontrola abuzywności postanowień umowy jest niedopuszczalna, gdy postanowienia umowne zostały indywidualnie uzgodnione z konsumentem oraz postanowienia umowne określają główne świadczenia stron i są sformułowane w sposób jednoznaczny.</xIx></xText> <xText><xIx>Z zebranego w sprawie materiału dowodowego nie wynika, że strony negocjowały warunki umowy i że w związku z tym nie posłużyły się wzorcem umowy, gdyż na te fakty pozwany również nie przedstawił żadnych dowodów, <xBRx></xBRx>a na nim przecież spoczywał ciężar wynikający z treści <xLexLink xArt="art. 6" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 6 k.c.</xLexLink></xIx></xText> <xText><xIx>Ustalenia więc wymaga, czy postanowienia umowy są sprzeczne z dobrymi obyczajami i rażącego naruszają interesu konsumentów, czyli powodów.</xIx></xText> <xText><xIx>W sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami rażąco naruszają interesy konsumenta postanowienia umowne godzące w równowagę kontraktową stron, <xBRx></xBRx>a także te, które zmierzają do wprowadzenia konsumenta w błąd, wykorzystując jego zaufanie i brak specjalistycznej wiedzy. Zatem sprzeczne z dobrymi obyczajami są takie działania, które zmierzają do dezinformacji lub wywołania błędnego mniemania konsumenta (czy szerzej klienta), wykorzystania jego niewiedzy lub naiwności, ukształtowania stosunku zobowiązaniowego niezgodnie z zasadą równorzędności stron, nierównomiernego rozłożenia praw i obowiązków między partnerami kontraktowymi.</xIx></xText> <xText><xIx>Dobre obyczaje to klauzula generalna pozwalająca ocenić treść czynności prawnej w świetle norm moralnych i obyczajowych, które są powszechnie akceptowane albo znajdują uznanie np. w stosunkach z konsumentem. Oceny zgodności postanowienia umowy z dobrymi obyczajami dokonuje się według stanu z chwili zawarcia umowy, biorąc pod uwagę jej treść, okoliczności zawarcia oraz uwzględniając umowy pozostające w związku z umową obejmującą postanowienie będące przedmiotem oceny. </xIx></xText> <xText><xIx>Mając na uwadze powyższe oraz zebrany w sprawie materiał dowodowy należy stwierdzić, że niedozwolony charakter mają postanowienia indeksacyjne, które zostały zawarte w: § 2 ust. 2 umowy, z którego wynika, że kredyt będzie indeksowany kursem kupna franka szwajcarskiego z tabeli kursów w dniu uruchomienia kredytu lub transzy; § 7 ust. 1 umowy kredytu, z którego wynika, <xBRx></xBRx> że raty miały być spłacane w złotych polskich po uprzednim przeliczeniu według kursu sprzedaży franka szwajcarskiego z tabeli kursowej w dniu płatności raty; <xBRx></xBRx>§ 8 ust. 3 regulaminu, z którego wynika, że w przypadku kredytu indeksowanego kursem waluty obcej kwota raty spłaty obliczona jest według kursu sprzedaży dewiz, obowiązującego w banku na podstawie tabeli kursów; § 9 ust. 4 regulaminu, z którego wynika, że w przypadku kredytu w walucie obcej, bank <xBRx></xBRx>w następnym dniu po upływie terminu wymagalności kredytu, dokonuje przewalutowania całego wymagalnego zadłużenia na złote polskie, <xBRx></xBRx>z zastosowaniem aktualnego kursu sprzedaży dewiz, określonego przez bank <xBRx></xBRx>w tabeli kursów; § 10 ust. 4 regulaminu, z którego wynika, że w przypadku kredytu w walucie obcej kwota wcześniejszej spłaty jest obliczana według kursu sprzedaży dewiz na podstawie obowiązującej w banku tabeli kursów z dnia realizacji; § 10 ust. 5 regulaminu, z którego wynika, że w przypadku kredytu <xBRx></xBRx>w walucie obcej prowizja za wcześniejszą spłatę ustalana jest od kwoty wcześniejszej spłaty, przeliczonej według kursu sprzedaży dewiz na podstawie obowiązującej w banku tabeli kursów z dnia realizacji wcześniejszej spłaty; § 4 ust. 4 umowy i § 11 ust. 4 regulaminu, z którego wynika, że przewalutowanie kredytu następuje według kursu kupna dewiz z dnia złożenia wniosku <xBRx></xBRx>na podstawie tabeli kursów w przypadku zmiany waluty z PLN na walutę obcą, <xBRx></xBRx>a według kursu sprzedaży dewiz z dnia złożenia wniosku na podstawie tabeli kursów w przypadku zmiany waluty z waluty obcej na PLN; § 11 ust. 11 regulaminu, z którego wynika, że w przypadku kredytu w walucie obcej prowizja za podwyższenie kwoty kredytu ustalana jest od kwoty podwyższenia, przeliczonej według kursu sprzedaży dewiz na podstawie tabeli kursów z dnia sporządzenia aneksu; § 12 ust. 3 regulaminu, z którego wynikało, że w przypadku kredytu <xBRx></xBRx>w walucie obcej prowizja za podwyższenie kwoty kredytu ustalana jest od kwoty podwyższenia, przeliczonej według kursu sprzedaży dewiz na podstawie tabeli kursów z dnia sporządzenia aneksu, § 13 ust. 4 regulaminu, z którego wynika, <xBRx></xBRx>że w przypadku kredytu w walucie obcej dla odnawiania zabezpieczeń kredytu stosuje się kurs sprzedaży dewiz obowiązujący w dniu odnawiania na podstawie tabeli kursów.</xIx></xText> <xText><xIx>Z wyżej wskazanych postanowień wynika nierównomierne rozłożenie pomiędzy stronami umów ryzyka wynikającego z zastrzeżenia indeksacji kredytu, tj. wyrażenia wysokości zobowiązania konsumenta w walucie obcej, której kurs podlega nieograniczonym zmianom - bez zagwarantowania w umowie jakichkolwiek mechanizmów, które mogłyby ograniczyć ryzyko ponoszone przez powodów. Nieistotna jest przy tym, z punktu widzenia możliwości stwierdzenia abuzywności w niniejszej sprawie, kwestia, czy wspomniane klauzule abuzywne określają główne świadczenie stron, czy też nie. Jednakże w ocenie Sądu klauzule te należy zakwalifikować jako określające główne świadczenie stron <xBRx></xBRx>w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 385(1);art. 385(1) § 1;art. 385(1) § 1 zd. 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385 <xSUPx>1</xSUPx> § 1 zd. 2 k.c.</xLexLink> Są one bowiem sformułowane w sposób niejednoznaczny, wobec czego, stosownie do treści <xLexLink xArt="art. 385(1);art. 385(1) § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385 <xSUPx>1</xSUPx> § 1 k.c.</xLexLink>, podlegają badaniu pod względem abuzywności. </xIx></xText> <xText><xIx>Wskazanych postanowień nie można było uznać za jednoznaczne z uwagi na to, że odsyłały do nieokreślonych w umowie wielkości, a mianowicie do kursów z tabeli kursów walut obowiązujących w pozwanym banku. Wielkości tych nie dawało się sprecyzować w świetle treści tej umowy, bowiem nie określała ona, <xBRx></xBRx>w jaki sposób kursy sprzedaży i kupna z tabeli banku będą ustalane. W chwili zawarcia umowy ani powodowie, ani pozwany bank nie znali konkretnych wartości, jakie mogły się pojawić w tabeli kursów obowiązującej w banku w dniu przeliczania kwoty kredytu wyrażonej w walucie obcej na polskie złote, celem wypłaty kredytu ani w dniach wyliczania kolejnych rat do spłaty. W tym miejscu należy dodać, że umowa nie wyjaśnia w sposób nie budzący żadnych wątpliwości relacji kursu banku do kursów na rynku międzybankowym i innych czynników (nie wiadomo, o jaką marżę banku chodzi). Zatem od arbitralnej decyzji banku zależało ustalanie kursu, a to rażąco narusza interes powodów, którzy nie mieli możliwości weryfikacji tego kursu, gdyż nie przewidywała tego umowa. Postanowienia dotyczące denominacji są niedozwolone również z uwagi <xBRx></xBRx>na to, że ustalają inną wysokość kursu przyjętego dla przeliczeń kwoty udzielonego kredytu i inną wysokość kursu przyjętego przy ustalaniu wysokości wymaganej spłaty kredytu. Zatem takie uregulowania również są sprzeczne <xBRx></xBRx>z dobrymi obyczajami. </xIx></xText> <xText> <xIx> Z treści umowy wynika także, że bank udzielając kredytu w „złotówkach” ryzykował stratę jedynie kwoty, która została wypłacona powodom, co mogło nastąpić w przypadku znacznego spadku wartości waluty wskazanej jako waluta denominacji. Natomiast w przypadku powodów wysokość ich zobowiązania mogła osiągnąć niczym nieograniczoną wysokość już na początkowym etapie (wraz ze spadkiem wartości waluty krajowej w stosunku do waluty denominacji). Do tego mogło dojść również w czasie wykonywania zobowiązania po kilku lub kilkunastu latach. Ponadto umowa nie przewidywała instrumentów, które pozwoliłyby powodom na zmianę sposobu wykonywania umowy po wystąpieniu niekorzystnego dla nich wzrostu kursu walut, bądź zabezpieczenie się przed takim niekorzystnym zjawiskiem finansowym. Natomiast pozwany bank, co w zasadzie w sprawie jest bezsporne, posiadał instrumenty (Swap, Cirs), które zabezpieczały go przed ryzykiem wynikającym z udzielania kredytów indeksowanych do CHF.</xIx> </xText> <xText><xIx>Z tych też względów wskazane powyżej uregulowania umowy uznać należy za niedozwolone, gdyż mogły doprowadzić i ostatecznie doprowadziły, gdy porównamy wysokość udzielonego kredytu, wysokość spłaconego kredytu <xBRx></xBRx>i wysokość zadłużenia, do ukształtowania stosunku zobowiązaniowego niezgodnie z zasadą równorzędności stron, czyli do nierównomiernego rozłożenia praw <xBRx></xBRx>i obowiązków między stronami. Ponadto naruszyły one dobre obyczaje, ponieważ doszło do wykorzystania przewagi kontraktowej banku, który dokonując wcześniej fachowej oceny ryzyka kursowego zabezpieczył swoje interesy, a nie interesy powodów, których informowano jedynie o korzystniejszych warunkach oprocentowania w porównaniu do kredytu nieindeksowanego do waluty obcej <xBRx></xBRx>i o stabilności waluty.</xIx></xText> <xText> <xIx> W tym miejscu należy wskazać, że bank nie wykonał swoich obowiązków <xBRx></xBRx>w zakresie poinformowania powodów o ryzyku kursowym. Nie można bowiem uznać za wystarczające w tym zakresie podpisania przez nich informacji o ryzyku kursowym. Trzeba dodać, że wprowadzenie do umowy kredytowej zawieranej <xBRx></xBRx>na wiele lat mechanizmu działania ryzyka kursowego, wymagało szczególnej staranności banku w zakresie wyraźnego wskazania zagrożeń wiążących się <xBRx></xBRx>z oferowanym kredytem, tak by powodowie mieli pełną wiedzę co do konsekwencji ekonomicznych zawieranej umowy. Przedkontraktowy obowiązek informacyjny <xBRx></xBRx>w zakresie ryzyka kursowego powinien zostać wykonany w sposób jednoznacznie i zrozumiale unaoczniający powodom, że zaciągnięcie takiego kredytu jest bardzo ryzykowne, a efektem może być obowiązek zwrotu kwoty wielokrotnie wyższej <xBRx></xBRx>od pożyczonej, mimo dokonywania regularnych spłat. Z poczynionych w sprawie ustaleń nie wynikało, by taki obowiązek informacyjny został przez bank wykonany w sposób ponadstandardowy, dający powodom pełne rozeznanie w tym zakresie. Na tę fakty pozwany nie przedstawił w zasadzie żadnych dowodów. Należy w tym miejscu zauważyć, że rzeczywistość pokazała, że określenie nawet w przybliżeniu skali ryzyka walutowego związanego z tego rodzaju kredytami okazało się całkowicie nietrafione, bowiem już w zaleceniach Europejskiej Rady ds. Ryzyka Systemowego z dnia 21 września 2011 r. dotyczących kredytów walutowych wskazano, że nawet najbardziej staranny konsument nie był w stanie przewidzieć konsekwencji ekonomicznych kredytu hipotecznego we frankach szwajcarskich, który był proponowany przez banki, jako bezpieczny, bo oferowany <xBRx></xBRx>„w najbardziej stabilnej walucie świata”.</xIx> </xText> <xText><xIx>Uznanie powyższych postanowień umownych za abuzywne skutkuje ich bezskutecznością. Zatem nie wiążą one stron umowy, co jest równoznaczne <xBRx></xBRx>z tym, że do wzajemnych rozliczeń z tytułu przedmiotowej umowy nie bierze się pod uwagę „indeksacji”, co czyni przedmiotową umowę nieważną. </xIx></xText> <xText><xIx>W razie sporu o ważność umowy kredytu bankowego indeksowanego <xBRx></xBRx>do obcej waluty, w której treści znajduje się niedozwolona klauzula konsumencka dotycząca sposobu tej indeksacji, rozpatrzeć należy kilka możliwości rozstrzygnięcia. Pierwsza, to stwierdzenie nieważności umowy, która bez klauzuli niedozwolonej nie może dalej funkcjonować w obrocie prawnym, zwłaszcza <xBRx></xBRx>ze względu na brak (odpadnięcie) któregoś z koniecznych składników (essentialia negotii) umowy nazwanej kredytu bankowego. Druga, to przyjęcie, że umowa jest ważna, ale w miejsce bezskutecznych postanowień indeksacyjnych nie wchodzą żadne dodatkowe postanowienia. Trzecia, to przyjęcie, że umowa jest ważna <xBRx></xBRx>i że jest możliwe jej uzupełnienie przez sąd poprzez wprowadzenie w miejsce niedozwolonych klauzul innego mechanizmu indeksacji. </xIx></xText> <xText><xIx>W dotychczasowym orzecznictwie Sądu Najwyższego dopuszczało <xBRx></xBRx>się uzupełnianie takiej niekompletnej umowy przepisami dyspozytywnymi <xBRx></xBRx>lub stosowaniem analogii z <xLexLink xArt="art. 58;art. 58 § 3" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 58 § 3 k.c.</xLexLink>, jednak uznawano, że ingerencje takie powinny mieć charakter wyjątkowy (patrz wyrok Sądu Najwyższego <xBRx></xBRx>z 14 maja 2015 r., II CSK 768/14, OSNC 2015, nr 11, poz. 132). Dominuje jednak, zasługujący na podzielenie pogląd, że <xLexLink xArt="art. 385(1);art. 385(1) § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385 <xSUPx>1 </xSUPx> § 2 k.c.</xLexLink> wyłącza stosowanie <xLexLink xArt="art. 58;art. 58 § 3" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 58 § 3 k.c.</xLexLink>, co uzasadnia stanowisko, że nieuczciwe postanowienia indeksacyjne nie powinny być zastępowane innym mechanizmem przeliczeniowym opartym <xBRx></xBRx>na przepisach <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">kodeksu cywilnego</xLexLink>.</xIx></xText> <xText><xIx>Również Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej co do zasady wyklucza, aby sąd krajowy mógł zmieniać treść nieuczciwych warunków zawartych w umowach. Zwraca się uwagę, że działania sądu w razie stwierdzenia klauzuli abuzywnej mają mieć charakter sankcyjny, co oznacza osiągnięcie swoistego skutku zniechęcającego profesjonalnych kontrahentów, zawierających umowy z konsumentami do przewidywania w umowach z nimi nieuczciwych postanowień umownych. Skutek ten nie mógłby zostać osiągnięty, gdyby umowa mogła zostać uzupełniona w niezbędnym zakresie przez sąd krajowy przez wprowadzenie do umowy warunków uczciwych. Kontrahent konsumenta niczym by nie ryzykował, narzucając nieuczciwe postanowienia umowne, skoro mógłby liczyć na to, że sąd uzupełni umowę przez wprowadzenie uczciwych warunków, które powinny być przez niego zaproponowane od razu. Należy zatem dążyć <xBRx></xBRx>do osiągnięcia stanu „niezwiązania” konsumenta zakwestionowanymi postanowieniami umownymi, przy jednoczesnym (na ile to możliwe) utrzymaniu w mocy umowy (art. 6 ust. 1 dyrektywy 93/13) (patrz wyrok Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w sprawie <xAnon>P.</xAnon> i <xAnon>P.</xAnon>, C-453/10, pkt 31; a także wyrok w sprawie <xAnon>B. E.</xAnon> de <xAnon>C.</xAnon>, pkt 40 i przytoczone tam dalsze orzecznictwo). W konsekwencji zastąpienie przez sąd klauzul abuzywnych np. kursem średnim waluty obcej z dnia wymagalności roszczenia ogłaszanym przez NBP (patrz wyroki Sądu Najwyższego: z 13 grudnia 2018 r., <xBRx></xBRx>V CSK 559/17 i z 27 lutego 2019 r., II CSK 19/18, niepublikowane) należy wykluczyć, jako sprzeczne z celem Dyrektywy 93/13, bowiem ryzyko przedsiębiorcy stosującego abuzywne klauzule byłoby w razie ich eliminacji <xBRx></xBRx>ze stosunku umownego niewielkie i nie zniechęcałoby przedsiębiorców <xBRx></xBRx>do stosowania nieuczciwych klauzul w przyszłości.</xIx></xText> <xText><xIx>Wykładnia art. 6 ust. 1 Dyrektywy 93/13 nakłada jednak na Państwa Członkowskie obowiązek zapewnienia, że „nieuczciwe warunki w umowach zawieranych przez sprzedawców lub dostawców z konsumentami nie będą wiążące dla konsumenta, a umowa w pozostałej części będzie nadal obowiązywała strony, jeżeli jest to możliwe po wyłączeniu z niej nieuczciwych warunków” (patrz wyrok Sądu Najwyższego z 14 lipca 2017 r., II CSK 803/16, OSNC 2018, Nr 7-8, poz. 79). Obowiązywanie umowy w dalszym ciągu, po wyłączeniu z niej nieuczciwych postanowień umownych jest pomyślane jako ochrona interesu konsumenta a nie jego kontrahenta, skutki ekonomiczne stwierdzenia nieważności umowy mogą być bowiem dla niego dotkliwe.</xIx></xText> <xText><xIx>Istotnym podsumowaniem dotychczasowego stanowiska Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w omawianym zakresie jest wyrok <xBRx></xBRx>z 3 października 2019 r. w sprawie C-260/18 na gruncie sprawy bezpośrednio odnoszącej się do polskiego systemu prawnego. Odpowiadając na pytania prejudycjalne Trybunał stwierdził, że powołany art. 6 ust. 1 drugi człon zdania dyrektywy 93/13 sam w sobie nie określa kryteriów dotyczących możliwości dalszego obowiązywania umowy bez nieuczciwych warunków, lecz pozostawia ich ustalenie - zgodnie z prawem Unii Europejskiej - krajowemu porządkowi prawnemu. Oznacza to, w świetle kryteriów przewidzianych w prawie krajowym, że w konkretnej sytuacji należy zbadać możliwość utrzymania w mocy umowy, której klauzule zostały uznane za nieważne. W takim przypadku, jeżeli sąd krajowy uzna, że zgodnie z odpowiednimi przepisami obowiązującego prawa utrzymanie w mocy umowy bez zawartych w niej nieuczciwych postanowień nie jest możliwe, art. 6 ust. 1 dyrektywy 93/13 nie stoi na przeszkodzie stwierdzeniu, że ta umowa nie może dalej obowiązywać bez takich warunków i wtedy sąd powinien orzec jej unieważnienie. Jednocześnie, po raz kolejny wykluczono możliwość uzupełnienia luk w umowie wyłącznie na podstawie przepisów krajowych o charakterze ogólnym, przewidujących, że treść czynności prawnej jest uzupełniana przez skutki wynikające z zasad słuszności lub ustalonych zwyczajów, które nie są zatem przepisami o charakterze dyspozytywnym lub przepisami mającymi zastosowanie, jeżeli strony umowy wyrażą na to zgodę. Z powołaniem się na stanowisko wyrażone w wyrokach z 30 kwietnia 2014 r. w sprawie <xAnon>K.</xAnon> i <xAnon>K. R.</xAnon>, C-26/13 (pkt 80-84) oraz z 26 marca 2019 r. w sprawie <xAnon> (...)</xAnon> <xAnon>B.</xAnon> i <xAnon>B.</xAnon>, C-70/17 i C-179/17 (pkt 64) Trybunał wyraźnie stwierdził, <xBRx></xBRx>że art. 6 ust. 1 Dyrektywy nie stoi na przeszkodzie zastąpieniu nieuczciwego postanowienia umownego wspomnianym przepisem dyspozytywnym albo przepisem mającym zastosowanie w razie wyrażenia na to zgody przez strony, jednak możliwość ta jest ograniczona do przypadków, w których usunięcie nieuczciwego postanowienia umownego zobowiązywałoby sąd do unieważnienia umowy jako całości, wbrew woli konsumenta, narażając go tym samym <xBRx></xBRx>na szczególnie szkodliwe skutki.</xIx></xText> <xText><xIx>Ponadto Trybunał uznał we wskazanym wyroku w sprawie C - 260/18, że sąd krajowy, na podstawie prawa krajowego, zobowiązany jest wskazać moment, w którym należy dokonać oceny skutków stwierdzenia nieuczciwego charakteru postanowienia umownego, mając na uwadze, w braku wyraźnych wskazówek ustawowych, że interes konsumenta, jaki należy rozważyć, to interes istniejący w momencie rozstrzygania sprawy. Odpowiadając na zadane pytanie prejudycjalne w kwestii uwzględnienia woli konsumenta co do skutków powołania się na niedozwoloną klauzulę umowną, Trybunał uznał, że wola konsumenta, który uważa, iż stwierdzenie nieważności całej umowy nie jest dla niego niekorzystne, przeważa nad wdrożeniem systemu ochrony, takiego jak zastąpienie nieuczciwego postanowienia i utrzymanie umowy w mocy. W związku <xBRx></xBRx>z tym Dyrektywa 93/13 sprzeciwia się, w przypadku braku wyraźnej woli samego konsumenta, utrzymaniu w mocy nieuczciwych warunków umowy, które w chwili rozstrzygnięcia sporu ocenia się jako obiektywnie korzystne dla niego. Do sądu krajowego zatem należy, na podstawie prawa krajowego i zgodnie z prawem Unii Europejskiej, dokonanie oceny w zakresie kwalifikacji nieuczciwego charakteru postanowienia umownego oraz przedmiotu umowy, w celu ustalenia, czy możliwe jest utrzymanie w mocy umowy pozbawionej nieuczciwych postanowień.</xIx></xText> <xText><xIx>Mając powyższe na uwadze oraz to, że w polskim systemie prawa nie <xBRx></xBRx>ma przepisów dyspozytywnych pozwalających zastąpić abuzywny mechanizm ustalania kursu waluty innym mechanizmem służącym do określenia sposobu <xBRx></xBRx>i wysokości świadczeń stron (kurs wymiany wynikający z odpowiedniego zastosowania <xLexLink xArt="art. 41" xIsapId="WDU19360370282" xTitle="Ustawa z dnia 28 kwietnia 1936 r. - Prawo wekslowe" xAddress="Dz. U. z 1936 r. Nr 37, poz. 282">art. 41 prawa wekslowego</xLexLink> nie mógł być odczytywany jako przepis dyspozytywny, albowiem nie został jako taki wprowadzony do porządku prawnego dla innych potrzeb, niż zapłata weksla w walucie), należało uznać, że nie jest możliwe dalsze funkcjonowanie umowy po wyłączeniu klauzul abuzywnych. Ponadto należy stwierdzić, że cel i treść powstałego na skutek wyeliminowania klauzul abuzywnych stosunku prawnego sprzeciwiałyby się właściwości tego stosunku, ustawie lub zasadom współżycia społecznego, tym bardziej, <xBRx></xBRx>że powodowie nie chcą utrzymania tego stosunku. Dalsze jej trwanie bez klauzul denominacyjnych i bez ustalonego kursu wymiany, powodowałoby, że powstanie umowa zasadniczo odmienna, której strony nie zawierały i na którą się nie umawiały. Taki stosunek prawny musi zostać uznany za nieważny, gdyż jest sprzeczny z ustawą, która to sprzeczność polega na naruszeniu granic swobody umów (<xLexLink xArt="art. 58;art. 58 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 58 § 1 k.c.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 353;art. 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 353 1 k.c.</xLexLink>).</xIx></xText> <xText><xIx>W tym miejscu wypada dodać, że zawarcie umowy kredytu stanowi obciążenie ryzykiem powierzonych bankowi środków pod tytułem zwrotnym. Zatem zawierane przez bank czynności nie powinny prowadzić do pomniejszenia wartości środków przeznaczonych dla ich dokonania. W przypadku umów kredytu, w szczególności długoterminowego, konieczne jest zatem, aby stopień odpłatności umowy kredytu był określony na poziomie gwarantującym odzyskanie przez bank wartości wypłacanych środków, przy uwzględnieniu zmieniającej <xBRx></xBRx>się w czasie wartości pieniądza, jak również kosztów związanych <xBRx></xBRx>z funkcjonowaniem banku. Na konkurencyjnym rynku poziom taki wyznacza oprocentowanie stosowane powszechnie przez konkurujące ze sobą podmioty. <xBRx></xBRx>W innym przypadku samo zawieranie umów kredytowych (z pominięciem ryzyka wiążącego się z brakiem możliwości odzyskania zwrotu wypłaconych środków) prowadziłoby do zubożenia po stronie banku. Stąd też należy przyjąć, że odmienne ukształtowanie umowy kredytu sprzeczne będzie z właściwością stosunku prawnego, a właśnie taki rezultat wiąże się z zawarciem umowy, w której doszłoby do ustalenia i wypłaty kapitału kredytu w „złotówkach”, a do ustalenia odpłatności w oparciu o wskaźniki całkowicie nieadekwatne do ekonomicznej wartości waluty będącej podstawą rozliczeń stron.</xIx></xText> <xText><xIx>Należy też stwierdzić, że umowę kredytu, w której zastrzeżono, <xBRx></xBRx>że oprocentowanie jest ustalane w oparciu o wskaźniki nieodpowiadające walucie, w jakiej został udzielony kredyt, należałoby uznać za sprzeczną <xBRx></xBRx>z zasadami współżycia społecznego. </xIx></xText> <xText><xIx>Sprzeczność czynności prawnej z zasadami współżycia społecznego oznacza, że czynność prawna jest negatywnie oceniana w świetle reguł <xBRx></xBRx>lub wartości moralnych powszechnie w społeczeństwie akceptowanych. Chodzi m.in. o równość faktyczną stron, słuszność kontraktową czy wolną konkurencję. Przyjęcie, że możliwe jest istnienie umowy kredytu w omawianym kształcie byłoby niesprawiedliwe wobec tych kredytobiorców, którzy w tym samym czasie zawarli umowy o kredyty udzielane i spłacane bezpośrednio w walucie polskiej, a więc umowy o kredyty nieindeksowane do waluty obcej, ponosząc przy tym z reguły wyższe koszty związane z korzystaniem z cudzego kapitału. Należałoby jednak uznać, że w omawianym przypadku doszłoby do nadmiernego naruszenia równowagi kontraktowej stron na korzyść powodów, bowiem wysokość <xBRx></xBRx>ich świadczenia pozostawałaby nieadekwatna do stawek istniejących na rynku.</xIx></xText> <xText><xIx>Takie konsekwencje ustalenia abuzywności części postanowień umowy <xBRx></xBRx>dla możliwości dalszego jej funkcjonowania w kształcie nieprzewidzianym przez strony, nie stanowią naruszenia zasad określonych w Dyrektywie 93/13, której celem jest nie tylko ochrona konsumentów, ale też ułatwienie ustanawiania rynku wewnętrznego poprzez stymulowanie konkurencji. Określenie minimalnego poziomu ochrony konsumentów stanowi środek do celu, jakim jest istnienie rynku wewnętrznego opartego na zasadach konkurencyjności.</xIx></xText> <xText><xIx>Eliminacja z umowy klauzul abuzywnych powinna być korzystna <xBRx></xBRx>dla konsumenta, ale jednocześnie winna przywracać równowagę kontraktową stron, bez uprzywilejowania którejkolwiek z nich. Stosowanie regulacji wynikających z dyrektywy nie może również zachwiać konkurencją na rynku, zmuszając część przedsiębiorców do wykonywania umów na zasadach tak znacząco odbiegających od tych, jakie analogiczne umowy wykonują inni przedsiębiorcy - nawet jeśli jest konsekwencją zastosowania w umowie klauzul abuzywnych. </xIx></xText> <xText><xIx>Nawet gdyby hipotetycznie uznać, że wyeliminowanie z umowy postanowień dotyczących oprocentowania kredytu opartego o stawkę LIBOR nie prowadzi do powstania luki uniemożliwiającej wykonanie umowy, bowiem brak określenia wysokości zmiennego oprocentowania w umowie może być uzupełniony bądź przez odwołania się do zasad określonych we wzorcu umownym (regulaminie) dla kredytów udzielonych w złotych polskich, bądź też, jeśli pierwszy ze sposobów okaże się niemożliwy, przez odwołanie do treści <xLexLink xArt="art. 359;art. 359 § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 359 § 2 k.c.</xLexLink>, to jednak mając na względzie poszanowanie woli stron umowy, <xBRx></xBRx>jak również niemożność przyjęcia takich skutków wprowadzenia do umowy klauzul abuzywnych, należało uznać, że z okoliczności sprawy wynika, że bez dotkniętych abuzywności postanowień dotyczących wysokości oprocentowania, umowa nie zostałaby zawarta. Dlatego też należało stwierdzić, że jest ona <xBRx></xBRx>w całości nieważna, co nie niesie dla powodów nadmiernie negatywnych skutków, bowiem w dużej części wykonali oni swoje zobowiązanie.</xIx></xText> <xText><xIx>W tym miejscu należy dodać, że wieloletnie wykonywanie przez strony przedmiotowej umowy nie stoi na przeszkodzie badaniu jej ważności i ustaleniu, że jest ona nieważna. Wypada zauważyć, że wprowadzony do <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19971400939" xTitle="Ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 140, poz. 939">prawa bankowego</xLexLink> pkt 4a art. 69 ust. 2 nie ustala konkretnych zasad określania sposobu i terminów ustalania kursu wymiany walut, tylko nakazuje je wprowadzić. Samo zaistnienie w porządku prawnym tego przepisu, pomimo jego imperatywnego charakteru, <xBRx></xBRx>nie zmieniło treści umów zawartych przed jego wejściem w życie, jak i po tej dacie. Dopiero wykonanie ustawowego nakazu i określenie w umowie precyzyjnych zasad przeliczania mogłoby doprowadzić do zmiany oceny wadliwości określonych postanowień, ale tylko w sytuacji, gdyby znalazły się w ważnie zawartej umowie.</xIx></xText> <xText><xIx>Tak samo należy ocenić regulację art. 4 ustawy z 29 lipca 2011 r. o zmianie <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19971400939" xTitle="Ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 140, poz. 939">ustawy prawo bankowe</xLexLink> oraz niektórych innych ustaw, w myśl której, w przypadku kredytów zaciągniętych przez kredytobiorcę przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, ma zastosowanie <xLexLink xArt="art. 69;art. 69 ust. 2;art. 69 ust. 2 pkt. 4 a" xIsapId="WDU19971400939" xTitle="Ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 140, poz. 939">art. 69 ust. 2 pkt 4a prawa bankowego</xLexLink> <xBRx></xBRx>w stosunku do tych kredytów lub pożyczek pieniężnych, które nie zostały całkowicie spłacone - do tej części kredytu lub pożyczki, która pozostała <xBRx></xBRx>do spłacenia. W tym zakresie bank dokonuje bezpłatnie stosownej zmiany umowy kredytowej lub umowy pożyczki. Podkreślić trzeba, iż ustawowe zobowiązanie <xBRx></xBRx>do dostosowania jednego z postanowień umowy o kredyt indeksowany<xBRx></xBRx>do wymogów prawa, może dotyczyć tylko umów ważnie zawartych, w których znalazły się niedozwolone postanowienia, z mocy wspomnianych przepisów wymagające uzupełnienia. Sytuacja taka nie miała miejsca w niniejszej sprawie, gdyż przedmiotowa umowa kredytu z przyczyn omówionych wyżej była w całości nieważna od chwili jej zawarcia, zatem omawiany przepis nie mógł mieć do niej zastosowania.</xIx></xText> <xText><xIx>Z tych też względów Sąd orzekł, jak w pkt 1 wyroku, na podstawie <xLexLink xArt="art. 189" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 189 k.p.c.</xLexLink></xIx></xText> <xText><xIx>Powyższe stwierdzenie, że umowa jest nieważna, skutkowało uznaniem <xBRx></xBRx>za zasadne prawie w całości żądanie powodów o zwrot tego, co na jej podstawie świadczyli bankowi w okresie spornym, gdyż za ten okres ich roszczenie nie jest przedawnione - z uwagi na treść wyroku TSUE z dnia 10 czerwca 2021 r. <xBRx></xBRx>(C-776/19), z którego argumentami w zakresie przedawnienia Sąd Okręgowy <xBRx></xBRx>w pełni się zgadza i dlatego nie będzie ich dodatkowo przytaczał. Również<xBRx></xBRx>w najnowszym orzecznictwem Sądu Najwyższego pojawił się pogląd, z którego wynika, że termin przedawnienia roszczeń o zwrot nienależnie spełnionych świadczeń może rozpocząć bieg dopiero po podjęciu przez kredytobiorcę <xBRx></xBRx>- konsumenta wiążącej (świadomej, wyraźnej i swobodnej) decyzji w tym względzie. Dopiero bowiem wtedy można przyjąć, że brak podstawy prawnej świadczenia stał się definitywny, a strony mogą żądać skutecznie zwrotu nienależnych świadczeń.</xIx></xText> <xText><xIx>Jak stanowi <xLexLink xArt="art. 410;art. 410 § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 410 § 2 k.c.</xLexLink>, świadczenie jest nienależne, jeżeli czynność prawna zobowiązująca do świadczenia była nieważna i nie stała się ważna <xBRx></xBRx>po spełnieniu świadczenia. Tak właśnie stało się w okolicznościach niniejszej sprawy. Czynność prawna w postaci umowy kredytu była nieważna i nie stała się ważna po jej wykonaniu. Na podstawie tej czynności powodowie świadczyli <xBRx></xBRx>na rzecz pozwanego banku w okresie spornym kwotę dochodzoną w pozwie.</xIx></xText> <xText><xIx>W tym miejscu należy stwierdzić, że roszczenie powodów nie jest sprzeczne z zasadami współżycia społecznego. Nie można w żadnym wypadku uznać, <xBRx></xBRx>że konsument, który swoje roszczenia wywodzi z niedozwolonych postanowień umownych, wprowadzonych do umów przez przedsiębiorcę, nadużywa swoich praw podmiotowych. Zatem wynikająca z treści <xLexLink xArt="art. 5" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 5 k.c.</xLexLink> zasada ,,czystych rąk” wyklucza możliwość skutecznego zniweczenia żądania powodów. Wypada w tym miejscu podkreślić, że ocena skutków niedozwolonych postanowień umownych dokonywana jest ad casu , czyli bez znaczenia pozostają wywołane przez nie dla pozwanego przedsiębiorcy konsekwencje. </xIx></xText> <xText><xIx>Brak było także podstaw do stwierdzenia, że pozwany nie był wzbogacony kosztem powodów, bądź aby zaistniały przesłanki wskazane w <xLexLink xArt="art. 409" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 409 k.c.</xLexLink> <xBRx></xBRx>Na gruncie powyższego przepisu, przypadki zużycia lub utraty wzbogacenia powodujące odpadnięcie wzbogacenia, muszą ograniczyć się tylko do tych sytuacji, kiedy nastąpiło to bezproduktywnie - a zatem bez uzyskania jakiegokolwiek ekwiwalentu, czy też innej korzyści dla majątku wzbogaconego. <xBRx></xBRx>W przedmiotowej sprawie brak było jednak dowodu, z którego wynikałoby, <xBRx></xBRx>że pozwany zużył lub utracił uzyskaną korzyść w taki sposób, że nie jest już wzbogacony, gdyż z całą pewnością środki uzyskane od powodów spowodowały albo wzrost aktywów, albo spadek pasywów.</xIx></xText> <xText><xIx>W tym miejscu należy dodać, że Sąd uznał, że w niniejszej sprawie <xBRx></xBRx>nie można zastosować teorii salda, gdyż w orzecznictwie niepodzielnie panuje teoria dwóch kondykcji. Samo spełnienie świadczenia nienależytego jest źródłem roszczenia zwrotnego, przysługującego zubożonemu i nie ma potrzeby ustalania, czy i w jakim zakresie spełnione świadczenie wzbogaciło accipiensa ani czy <xBRx></xBRx>na skutek tego majątek solvensa uległ zmniejszeniu. </xIx></xText> <xText><xIx>Pozwany bank nie udowodnił także, że doszło do spełniania świadczenia <xBRx></xBRx>ze świadomością braku podstawy prawnej, gdyż powodowie spełniali świadczenie dobrowolnie, ale nie mieli pozytywnej wiedzy i świadomości, że nie są do tego świadczenia zobowiązani. Nie wystarczy zatem, aby powodowie mieli w tym względzie wątpliwości lub podejrzenia, że być może świadczą nienależnie <xBRx></xBRx>w całości lub w części, (patrz wyrok Sądu Najwyższego z 24 października 2018 r., II CSK 632/17). </xIx></xText> <xText><xIx>Z tych wszystkich względów Sąd orzekł, jak w pkt 2 a wyroku, na podstawie <xLexLink xArt="art. 410" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 410 k.c.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 405" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 405 k.c.</xLexLink>, gdyż w okresie spornym powodowie zapłacili kwotę 155 500,33 zł tytułem rat odsetkowo-kapitałowych, kwotę 1 442,60 zł tytułem prowizji za udzielenie kredytu i kwotę 500,00 zł za podwyższenie kredytu, łącznie kwotę 157 442,93 zł, co wynika z zestawienia banku dołączonego pozwu <xBRx></xBRx>i z opinii biegłej.</xIx></xText> <xText><xIx>Termin płatności odsetek od kwoty zasądzonej w pkt 2 a wyroku Sąd ustalił na podstawie <xLexLink xArt="art. 481" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 481 k.c.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 455" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 455 k.c.</xLexLink> (niezwłocznie, czyli w terminie <xBRx></xBRx>14 dni).</xIx></xText> <xText><xIx>Kwota 155 500,33 zł była wymagalna przed wytoczeniem powództwa, gdyż pismem z 1 lutego 2023 r. powodowie wystosowali do pozwanego ostateczne przedsądowe wezwanie do zapłaty powyższej kwoty w terminie 14 dni <xBRx></xBRx>od doręczenia tego pisma. Pozwany otrzymał to pismo 6 lutego 2023 r. Dlatego Sąd orzekł o odsetkach zgodnie z żądaniem powodów, gdyż już 20 lutego 2023 r. pozwany bank pozostawał w zwłoce. </xIx></xText> <xText><xIx>Kwota 1 942,60 zł nie była wymagalna przed wytoczeniem powództwa. Odsetki od tej kwoty należą się od dnia następnego po dniu sporządzenia odpowiedzi na pozew, w której pozwany wniósł o oddalenie powództwa. Dlatego Sąd oddalił powództwo o odsetki w pozostałej części, o czym orzekł, jak w pkt 3 wyroku.</xIx></xText> <xText><xIx>O kosztach procesu, na które składała się: opłata stała w wysokości 1 000,00 zł, opłata skarbowa od pełnomocnictwa w wysokości 17,00 zł, opłata <xBRx></xBRx>za zastępstwo prawne w wysokości 10 800,00 zł, ustalona na podstawie § 2 pkt 7 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. <xBRx></xBRx>w sprawie opłat za czynności adwokackie (tekst jedn., Dz. U. z 2023 r., poz. 1964) i zaliczka na koszty opinii w łącznej wysokości 3 496,30 zł, Sąd orzekł, jak w pkt 2 b wyroku, na podstawie <xLexLink xArt="art. 98" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 98 k.p.c.</xLexLink>, gdyż powodowie wygrali sprawę <xBRx></xBRx>praktycznie w całości.</xIx></xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

sędzia Tomasz Choczaj

Iwona Bartel

Justyna Raj

Iwona Bartel

Sygn. akt I C 92/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 22 stycznia 2024 roku Sąd Okręgowy w Sieradzu I Wydział Cywilny w składzie następującym: Przewodniczący: sędzia Tomasz Choczaj Protokolant: Justyna Raj po rozpoznaniu w dniu 11 stycznia 2024 roku w Sieradzu na rozprawie sprawy z powództwaI. S.iA. S. przeciwkoBankowi (...) S.A.z siedzibą wW. o ustalenie i zapłatę ewentualnie o ustalenie i zapłatę 1 ustala, że umowa o kredyt hipoteczny nrKH/(...)zawarta przezI. S.,A. S.iBank (...) S.A.z siedzibą wW.w dniu 4 lipca 2006 roku, jest nieważna; 2 zasądza od pozwanegoBanku (...) S.A.z siedzibą wW.na rzecz powodówI. S.iA. S.kwotę: a 157 442,93 zł (sto pięćdziesiąt siedem tysięcy czterysta czterdzieści dwa złote 93/100), w tym kwotę: - 155 500,33 zł (sto pięćdziesiąt pięć tysięcy pięćset złotych 33/100) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 21 lutego 2023 roku do dnia zapłaty, - 1 942,60 zł (jeden tysiąc dziewięćset czterdzieści dwa złote 60/100) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 1 kwietnia 2023 roku do dnia zapłaty; b) 15 313,30 zł (piętnaście tysięcy trzysta trzynaście złotych 30/100) tytułem zwrotu kosztów procesu wraz z ustawowymi odsetkamiza opóźnienie od dnia uprawomocnienia się niniejszego wyroku do dnia zapłaty; 3 oddala powództwo w pozostałej części. Sygn. akt I C 92/23 UZASADNIENIE A. S.iI. S.wnieśli o ustalenie, że umowao kredyt hipoteczny nrKH/(...)z 4 lipca 2006 r. jest nieważna; zasądzenie odBanku (...) S.A.z siedzibą wW.na ich rzecz kwoty 157 442,93 zł, w tym kwoty: 155 500,33 zł wraz z ustawowymi odsetkamiza opóźnienie od 21 lutego 2023 r. do dnia zapłaty i kwoty 1 942,60 zł wrazz ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia następnego po dniu wniesienia pozwu do dnia zapłaty; ewentualnie o ustalenie, że przedmiotowa umowa kredytu obowiązuje, z pominięciem abuzywnych klauzul indeksacyjnych dotyczących przeliczania kwoty kredytu i rat kredytu do franka szwajcarskiego,tj. w szczególności z pominięciem postanowień § 2 ust. 2, § 7 ust. 1 umowy, przy zachowaniu jej pozostałych warunków; zasądzenie od pozwanego na ich rzecz kwoty 52 909,79 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 21 lutego 2023 r. do dnia zapłaty; a także o zasądzenie kosztów procesu. Pozwany wniósł o oddalenie powództwa oraz o zasądzenie solidarnieod powodów na jego rzecz kosztów procesu. Podniósł zarzut przedawnienia. Sąd Okręgowy ustalił, co następuje: A. S.iI. S.potrzebowali środkówna budowę domu jednorodzinnego. Bank, w którym posiadali rachunki, nie udzielił im kredytu, więc udali się do pozwanego, który polecił im znajomy. Mieli zaufanie do banku. Przeczytali umowę, sprawdzili poprawność swoich danych. Pracownik banku nie informował ich o tym, dlaczego w umowie są franki szwajcarskie. Był to jedyny kredyt, jaki mogli uzyskać. Pracownik banku zapewniał ich o korzystności kredytu, niskich kosztach i ratach i że frank szwajcarski to waluta stabilna. Powódka pracowała wtedy jako pielęgniarka, powód jako ochroniarz, oboje w oparciu o umowę o pracę. W późniejszym czasie prowadzili działalności gospodarcze, niezwiązane z kredytowaną nieruchomością,(dowód: zeznania powódki - k. 374 verte - 375 i nagranie rozprawy z 11 stycznia 2024 r. - płyta - koperta - k. 376, minuta od 00:12:00do 00:20:38 w zw. z informacyjnymi wyjaśnieniami - k. 245 verte - 246i nagraniem rozprawy z 11 maja 2023 r. - płyta - koperta - k. 376, minutaod 00:06:09 do 00:33:35; zeznania powoda - k. 375 i nagranie rozprawyz 11 stycznia 2024 r. - płyta - koperta - k. 376, minuta od 00:20:38 do 00:26:45 w zw. z informacyjnymi wyjaśnieniami - k. 246 - 246 verte i nagraniem rozprawy z 11 maja 2023 r. - płyta - koperta - k. 376, minuta od 00:33:35 do 00:50:39). W dniu 4 lipca 2006 r. strony zawarły umowę kredytu hipotecznegonrKH/(...). Dotyczyła ona kwoty 144 260,00 zł. Kredyt był indeksowany do franka szwajcarskiego, po przeliczeniu wypłaconej kwoty zgodnie z kursem kupna CHF - według tabeli kursów walut obcych, który obowiązywał w banku w dniu uruchomienia kredytu lub transzy. Po uruchomieniu kredytu lub pierwszej transzy bank był zobowiązany do wysłania powodom pisma, w którym miała znaleźć się informacja o wysokości pierwszej raty kredytu, kwocie kredytu we frankach szwajcarskich oraz jego równowartości w złotych polskich zgodnie z kursem kupna CHF - według tabeli kursów walut obcych obowiązującej w banku w dniu uruchomienia kredytu lub jego transzy. Z umowy wynikało,że zmiany kursów walut w trakcie okresu kredytowania mają wpływ na wysokość kwoty zaciągniętego kredytu oraz raty kapitałowo - odsetkowej. Z umowy wynikało także, że powodowie otrzymali regulamin kredytowania osób fizycznych w ramach usług bankowości hipotecznej, zapoznali się z nim i zaakceptowali warunki w nim zawarte. Regulamin ten był integralną częścią umowy. Oprocentowanie na dzień sporządzenia umowy wynosiło 2,67 % w stosunku rocznym (RRSO 3,58 %). Było ono ustalane jako suma stopy referencyjnej LIBOR 3M oraz stałej marży w wysokości 1,15 punktów procentowych. Spłata miała nastąpić w 396. równych miesięcznych ratach, które zawierały malejącą część odsetek oraz rosnącą część raty kapitałowej. Zabezpieczeniem kredytu miała być hipoteka umowna kaucyjna do kwoty 245 242,00 zł, cesja praw polisy ubezpieczenia od ognia i innych zdarzeń losowych oraz cesja praw z polisy ubezpieczeniowej na życie kredytobiorców. Bank pobierał jednorazową prowizję za przygotowanie kredytu w wysokości 1 442,60 zł, (dowód: wniosek kredytowy- k. 147 - 148; umowa kredytu - k. 29 - 33 i k. 172 - 173; regulamin - k. 177- 187). Aneksem nr (...)strony zwiększyły kwotę kredytu, tym samym całkowita suma zaciągniętego zobowiązania wyniosła 194 260,00 zł. Rzeczywista roczna stopa oprocentowania wyniosła 4,66 %. Hipoteka kaucyjna została zwiększona do kwoty 304 824,48 zł. Kredyt miał zostać spłacony w 468. ratach miesięcznych,(dowód: aneks - k. 29 - 33 i k. 172 - 173; wniosek o zmianę warunków kredytu - k. 149 - 149 verte). Kredyt nie został przeznaczony na prowadzenie działalności gospodarczej. Zgodnie z umową wykorzystano go w całości na budowę domu,(dowód: zeznania powódki - k. 374 verte - 375 i nagranie rozprawy z 11 stycznia 2024 r. - płyta- koperta - k. 376, minuta od 00:12:00 do 00:20:38 w zw. z informacyjnymi wyjaśnieniami - k. 245 verte - 246 i nagraniem rozprawy z 11 maja 2023 r.- płyta - koperta - k. 376, minuta od 00:06:09 do 00:33:35; zeznania powoda- k. 375 i nagranie rozprawy z 11 stycznia 2024 r. - płyta - koperta - k. 376, minuta od 00:20:38 do 00:26:45 w zw. z informacyjnymi wyjaśnieniami - k. 246 - 246 verte i nagraniem rozprawy z 11 maja 2023 r. - płyta - koperta - k. 376, minuta od 00:33:35 do 00:50:39; umowa kredytu - k. 29 - 33 i k. 172 - 173; aneks - k. 34 - 38). Wysokość rat kapitałowo - odsetkowych określona była we frankach szwajcarskich. Ich spłata dokonywana miała być w złotych polskich po uprzednim ich przeliczeniu według kursu sprzedaży franka szwajcarskiego obwiązującegow dniu płatności kredytu, zgodnie z tabelą,(dowód: umowa kredytu - k. 29 - 33i k. 172 - 173; regulamin - k. 177 - 187). W treści umowy zostało zawarte oświadczenie, że powodowie wrazz wnioskiem kredytowym otrzymali pismo zatytułowane „Informacja dla wnioskodawców ubiegających się o produkty hipoteczne indeksowane kursem waluty obcej, oparte na zmiennej stopie procentowej” dotyczące ryzyka kursowego i ryzyka zmian stóp procentowych oraz że zapoznali się z nim.W informacji tej bank pouczył powodów, że wybierając zadłużenie w walucie obcej korzystają z oprocentowania niższego w porównaniu z kredytem złotowym i spłacają miesięcznie niższą ratę kredytu. Ponadto bank wskazywał w niej,że zaciągając zobowiązanie w walucie obcej, powodowie są narażeni na ryzyko zmiany kursów walutowych, co może doprowadzić do wahań raty w zależnościod danego kursu waluty, a także, że lepiej rozważyć zaciąganie długoterminowego kredytu w złotych polskich. W informacji tej była także wzmianka o ryzyku zmiany stóp procentowych i jego wpływie na wysokość raty kredytu,(dowód: umowa kredytu - k. 29 - 33 i k. 172 - 173; informacja - k. 193). W przypadku niespłacenia przez powodów w terminie raty spłaty kredytu wynikającej z umowy kredytu, niespłacona kwota stawała się zadłużeniem przeterminowanym. W przypadku przeterminowania raty odsetkowej, bank miał prawo naliczać odsetki od chwili wytoczenia o nie powództwa. Od wymagalnego kapitału bank naliczał odsetki według stopy określonej w aktualnym cenniku dla zadłużenia przeterminowanego. W przypadku kredytu indeksowanego kursem waluty obcej, pozwany bank, w następnym dniu po upływie terminu wymagalności kredytu, dokonywał przewalutowania całego wymagalnego zadłużenia na walutę polską, z zastosowaniem aktualnego kursu sprzedaży dewiz, określonego przez pozwany bank w tabeli. Od wymagalnego kapitału bank naliczał dalsze odsetkiw wysokości dwukrotności odsetek ustawowych. W przypadku przedmiotowego kredytu kwota wcześniejszej spłaty była obliczana według kursu sprzedaży dewiz na podstawie obowiązującej w banku tabeli kursów z dnia realizacji. Prowizjaza wcześniejszą spłatę ustalana była od kwoty wcześniejszej spłaty, przeliczonej według kursu sprzedaży dewiz na podstawie obowiązującej w banku tabeli kursów z dnia realizacji wcześniejszej spłaty. Wcześniejsza spłata kredytu następowała na podstawie pisemnej dyspozycji,(dowód: umowa kredytu - k. 29 - 33 i k. 172- 173; regulamin - k. 177 - 187). W przypadku niedotrzymania przez powodów warunków udzielania kredytu albo w razie utraty przez nich zdolności kredytowej, bank mógł: obniżyć kwotę przyznanego kredytu, wstrzymać uruchomienie kredytu lub transzy, zażądać dodatkowego zabezpieczenia spłaty wierzytelności, wypowiedzieć umowę kredytu z zachowaniem trzydziestodniowego terminu wypowiedzenia, po czym dochodzić zaspokojenia swoich roszczeń w drodze postępowania egzekucyjnego,w szczególności z nieruchomości wskazanej w umowie jako zabezpieczenie spłaty kredytu. W przypadku niespełnienia przez powodów w terminie warunków zawartych w umowie kredytowej pozwany bank był upoważniony do wysłania monitu wzywającego do spełnienia warunków. W przypadku niespełnienia warunków w określonym terminie, bank był upoważniony do wysłania drugiego monitu, jednak nie wcześniej niż po upływie 30 dni od daty wysłania pierwszego monitu. Za wysłanie monitu naliczano opłatę określoną w Cenniku, tj. 20,00 zł, (dowód: umowa kredytu - k. 29 - 33 i k. 172 - 173; regulamin - k. 177 - 187; cennik - k. 189 - 189 verte i k. 191 - 191 verte) . Umowa mogła zostać rozwiązana za porozumieniem stron lub wypowiedziana w formie pisemnej przez każdą ze stron z zachowaniem trzydziestodniowego okresu wypowiedzenia. Wypowiedzenie umowy kredytu stawało się skuteczne z chwilą otrzymania przez powodów wypowiedzenia listem poleconym, teleksem, telegramem, faksem lub doręczenia go bezpośrednio kredytobiorcom, (dowód: umowa kredytu - k. 29 - 33 i k. 172 - 173; regulamin- k. 177 - 187) . Z § 10 ust. 4 regulaminu wynikało, że w przypadku kredytu w walucie obcej kwota wcześniejszej spłaty jest obliczana według kursu sprzedaży dewizna podstawie obowiązującej w banku tabeli kursów z dnia realizacji. Z § 10 ust. 5 regulaminu wynikało, że w przypadku kredytu w walucie obcej prowizjaza wcześniejszą spłatę ustalana jest od kwoty wcześniejszej spłaty, przeliczonej według kursu sprzedaży dewiz na podstawie obowiązującej w banku tabeli kursów z dnia realizacji wcześniejszej spłaty. Z § 4 ust. 4 umowy i z § 11 ust. 4 regulaminu wynikało, że przewalutowanie kredytu następuje według kursu kupna dewiz z dnia złożenia wniosku na podstawie tabeli kursów w przypadku zmiany waluty z PLN na walutę obcą, a według kursu sprzedaży dewiz z dnia złożenia wnioskuna podstawie tabeli kursów w przypadku zmiany waluty z waluty obcej na PLN.Z § 11 ust. 11 wynikało, ż w walucie obcej prowizja od przewalutowania ustalana jest od kwoty sprzed przewalutowania, przeliczonej według kursu sprzedaży dewiz na podstawie obowiązującej w banku tabeli kursów z dnia dokonania przewalutowania. Z § 12 ust. 3 regulaminu wynikało, że w przypadku kredytuw walucie obcej prowizja za podwyższenie kwoty kredytu ustalana jest od kwoty podwyższenia, przeliczonej według kursu sprzedaży dewiz na podstawie tabeli kursów z dnia sporządzenia aneksu, a § 13 ust. 4 regulaminu, że w przypadku kredytu w walucie obcej dla odnawiania zabezpieczeń kredytu stosuje się kurs sprzedaży dewiz obowiązujący w dniu odnawiania na podstawie tabeli kursów, (dowód: umowa kredytu - k. 29 - 33 i k. 172 - 173; regulamin - k. 177 - 187) . Kredyt został wypłacony powodom w czterech transzach w walucie polskiej, co było zgodne z treścią umowy, po przeliczeniu wypłaconej kwoty zgodnie z kursem kupna franka szwajcarskiego według tabeli kursów walut obcych (obowiązującej w pozwanym banku w dniu uruchomienia kredytu lub transzy (§ 2 ust 2). Pierwsza transza została wypłacona 10 lipca 2006 r. w kwocie 49 999,99 zł, co stanowiło 19 684,26 franków szwajcarskich; druga - 21 sierpnia 2006 r. w kwocie 50 000,01 zł, co stanowiło 20 600,72 franków szwajcarskich; trzecia - 7 grudnia 2006 r. w kwocie 44 260,00 zł, co stanowiło 18 914,53 zł; czwarta - 7 maja 2008 r. w kwocie 50 000,00 zł, co stanowiło 24 463,04 franków szwajcarskich, (dowód: umowa kredytu - k. 29 - 33 i k. 172 - 173; regulamin- k. 177 - 187; zaświadczenia - k. 48 - 81; opinia biegłejM. D.- k. 265 - 342 verte) . W okresie od 10 lipca 2006 r. do 10 stycznia 2023 r. powodowie wpłacili na poczet spłaty kredytu raty odsetkowe i raty kapitałowe w łącznej wysokości 155 500,33 zł. Ponadto wpłacili kwotę 1 442,60 zł tytułem prowizji za udzielenie kredytu i kwotę 500,00 zł za podwyższenie kredytu,(dowód: umowa kredytu- k. 29 - 33 i k. 172 - 173; regulamin - k. 177 - 187; zaświadczenia - k. 48 - 81; opinia biegłejM. D.- k. 265 - 342 verte). Pismem z 1 lutego 2023 r. powodowie wystosowali do pozwanego ostateczne przedsądowe wezwanie do zapłaty, w którym wezwali go do zapłatyna ich rzecz kwoty 155 500,33 zł w terminie 14 dni od doręczenia tego pisma. Pozwany otrzymał to pismo 6 lutego 2023 r., nie udzielił na nie odpowiedzi,(dowód: wezwanie wraz z potwierdzeniem doręczenia - k. 43 - 45). Powodowie są świadomi skutków unieważnienia przedmiotowej umowy,(dowód: zeznania powódki - k. 374 verte - 375 i nagranie rozprawy z 11 stycznia 2024 r. - płyta - koperta - k. 376, minuta od 00:12:00 do 00:20:38w zw. z informacyjnymi wyjaśnieniami - k. 245 verte - 246 i nagraniem rozprawy z 11 maja 2023 r. - płyta - koperta - k. 376, minuta od 00:06:09 do 00:33:35; zeznania powoda - k. 375 i nagranie rozprawy z 11 stycznia 2024 r. - płyta- koperta - k. 376, minuta od 00:20:38 do 00:26:45 w zw. z informacyjnymi wyjaśnieniami - k. 246 - 246 verte i nagraniem rozprawy z 11 maja 2023 r.- płyta - koperta - k. 376, minuta od 00:33:35 do 00:50:39). Ustalony w sprawie stan faktyczny był w części bezsporny, bowiem oparto go o dokumenty, które nie były negowane przez strony. Ponadto stan faktyczny został ustalony na podstawie zeznań powodów, którym w powyższym zakresie Sąd dał wiarę, a także na podstawie opinii biegłejM. D., którą Sąd uznał za jasną, wnikliwą, zrozumiałąi wszechstronną. Sąd pominął zeznania świadkaT. K., bowiem nie wnoszą one nic do sprawy, gdyż świadek nie był obecny przy zawieraniu umowy, zatem nie może potwierdzić faktów istotnych dla rozstrzygnięcia sporu. Sąd pominął dowód z zeznań świadkaK. S., który nie stawiał się na rozprawy, gdyż znacznie przedłużyłoby to postępowanie. Sąd Okręgowy zważył, co następuje: W pierwszej kolejności należy stwierdzić, że strony nie zawarły kredytu walutowego, o czym świadczy m.in. to, że: w umowie i w aneksie do umowy była mowa o kredycie w wysokości 194 260,00 zł; zabezpieczenie hipoteczne zostało wyrażone w złotych polskich; kredyt miał być spłacany w złotych polskich. W orzecznictwie pojawiło się stanowisko, że jeżeli kwota kredytu jest powiązana z kursem waluty obcej, to jest dopuszczalne, zgodnie z treściąart. 358 k.c., aby wypłata i spłata kredytu następowała w walucie polskiej albo w tej walucie, przy czym jeśli to dotyczy wyłącznie sposobu wykonania zobowiązania pieniężnego, to nie spowoduje to zmiany waluty wierzytelności. Wniosek takima zastosowanie do umów z właściwie sporządzoną klauzulą waloryzacyjną (patrz: wyroki Sądu Najwyższego z: 25 marca 2011 r., IV CSK 377/10;29 kwietnia 2015 r. ,V CSK 445/14: 29 października 2019 r., IV CSK 309/18). Wypada w tym miejscu również dodać, że zgodnie z dyspozycjąart. 358 1 § 2 k.c., strony mogą zastrzec w umowie, że wysokość świadczenia pieniężnego zostanie ustalona według innego niż pieniądz miernika wartości. Takim miernikiem wartości może być również waluta obca, w oparciu o którą nastąpi przeliczenie zobowiązania jednej ze stron umowy (patrz wyroki Sądu Najwyższego z: 13 maja 2005 r., I CSK 690/04; 2 lutego 2015 r., I CSK 257/14; 22 stycznia 2016 r., I CSK 1049/14; 15 lutego 2013 r., I CSK 313/12). Ponadto należy stwierdzić, że powodowie wykazali interes prawnyw wytoczeniu powództwa o ustalenie nieważności umowy. Normaart. 189 k.p.c.kreuje szczególną (niewynikającą z przepisów prawa materialnego) formę ochrony prawnej praw podmiotowych. Jako przyznającej prawo do żądania szczególnej ochrony prawnej, normie tej przypisujesię charakter materialnoprawny. Interes prawny jest zazwyczaj pojmowany jako przesłanka materialnoprawna powództwa o ustalenie. Powodowie mają zatem procesowo - prawny obowiązek przytoczenia (a następnie materialnoprawny obowiązek udowodnienia) okoliczności faktycznych uzasadniających istnieniepo ich stronie interesu prawnego w żądaniu ustalenia (prawa do żądania ochrony przez uzyskanie wyroku ustalającego). Interes prawny postrzega się z jednej strony jako przesłankę, która musi istnieć obiektywnie. Z drugiej zaś strony interes prawny jest przesłanką warunkującą dopiero możliwość dalszego badaniaw procesie twierdzeń stron co do istnienia lub nieistnienia ustalanego prawa lub stosunku prawnego. Interes prawny istnieje wówczas, jeżeli sam skutek, jaki wywoła uprawomocnienie się wyroku ustalającego, zapewni powodom ochronęich prawnie chronionych interesów, czyli definitywnie zakończy spór istniejący lub prewencyjnie zapobiegnie powstaniu takiego sporu w przyszłości. W niniejszej sprawie istnieje niepewność stanu prawnego i nie ma przy tym żadnego znaczenia to, czy ta niepewność wynika z przyczyn faktycznych lub prawnych. Ponadto należy dodać, że samo ustalenie nieważności umowy, bez dodatkowego żądania o zapłatę, może uczynić zadość potrzebie ochrony określonej sfery prawnej powodów, bowiem rozstrzygnięcie w tym zakresie może doprowadzić niewątpliwie do wywołania skutków prawnych między stronami,w następstwie których ich sytuacja prawna zostanie określona jednoznaczniei tym samym do wyeliminowania, wynikającego z błędnego przekonania przysługiwania pozwanemu bankowi określonego uprawnienia, ryzyka naruszenia w przyszłości praw powodów (np. kwestia wykreślenia hipoteki, kwestia obowiązku informowanie banku o aktualnej sytuacji finansowej, konieczność ubezpieczania mieszkania itp.). Oczywistym staje się także obowiązek rozliczenia wzajemnych świadczeń. Zdaniem Sądu przedmiotowa umowa nie naruszaart. 69 ust.1 prawa bankowegoiart. 358 1 k.c.W orzecznictwie sądów powszechnych i Sądu Najwyższego utrwalony jest bowiem pogląd o dopuszczalności umowy kredytu indeksowanego (denominowanego) do waluty obcej, w tym do franka szwajcarskiego (patrz wyroki Sądu Najwyższego z: z 19 marca 2015 r., IV CSK 362/14; 22 stycznia 2016 r., I CSK 1049/14). Zatem Sąd nie uznał przedmiotowej umowy za nieważną wobec ustalenia, że nie jest sprzeczna z przepisamiprawa bankowego. Sąd w dalszej kolejności rozważył zatem, czy w umowie znajdują się klauzulę abuzywne, a jeśli tak, to czy ma to wpływ na ważność przedmiotowej umowy. W niniejszej sprawie pozwanemu bankowi nie udało się udowodnić,że powodowie zawierali umowę kredytu jako przedsiębiorcy. Na te fakty pozwany nie złożył żadnych dowodów. Zatem Sąd mógł podjąć się badania przedmiotowej umowy w kontekście klauzul abuzywnych. Zgodnie z treściąart. 385 1 § 1 k.c.postanowienia umowy zawieranejz konsumentem nieuzgodnione indywidualnie nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (niedozwolone postanowienia umowne). Nie dotyczy to postanowień określających główne świadczenia stron, w tym cenę lub wynagrodzenie, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny. Z przepisu tego wynika, że niedozwolonymi postanowieniami umownymisą klauzule umowne, jeśli spełniają łącznie trzy przesłanki pozytywne: klauzule umowne zostały zawarte zostały w umowach z konsumentami, kształtują prawai obowiązki konsumenta w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami oraz rażąco naruszają jego interesy. Natomiast kontrola abuzywności postanowień umowy jest niedopuszczalna, gdy postanowienia umowne zostały indywidualnie uzgodnione z konsumentem oraz postanowienia umowne określają główne świadczenia stron i są sformułowane w sposób jednoznaczny. Z zebranego w sprawie materiału dowodowego nie wynika, że strony negocjowały warunki umowy i że w związku z tym nie posłużyły się wzorcem umowy, gdyż na te fakty pozwany również nie przedstawił żadnych dowodów,a na nim przecież spoczywał ciężar wynikający z treściart. 6 k.c. Ustalenia więc wymaga, czy postanowienia umowy są sprzeczne z dobrymi obyczajami i rażącego naruszają interesu konsumentów, czyli powodów. W sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami rażąco naruszają interesy konsumenta postanowienia umowne godzące w równowagę kontraktową stron,a także te, które zmierzają do wprowadzenia konsumenta w błąd, wykorzystując jego zaufanie i brak specjalistycznej wiedzy. Zatem sprzeczne z dobrymi obyczajami są takie działania, które zmierzają do dezinformacji lub wywołania błędnego mniemania konsumenta (czy szerzej klienta), wykorzystania jego niewiedzy lub naiwności, ukształtowania stosunku zobowiązaniowego niezgodnie z zasadą równorzędności stron, nierównomiernego rozłożenia praw i obowiązków między partnerami kontraktowymi. Dobre obyczaje to klauzula generalna pozwalająca ocenić treść czynności prawnej w świetle norm moralnych i obyczajowych, które są powszechnie akceptowane albo znajdują uznanie np. w stosunkach z konsumentem. Oceny zgodności postanowienia umowy z dobrymi obyczajami dokonuje się według stanu z chwili zawarcia umowy, biorąc pod uwagę jej treść, okoliczności zawarcia oraz uwzględniając umowy pozostające w związku z umową obejmującą postanowienie będące przedmiotem oceny. Mając na uwadze powyższe oraz zebrany w sprawie materiał dowodowy należy stwierdzić, że niedozwolony charakter mają postanowienia indeksacyjne, które zostały zawarte w: § 2 ust. 2 umowy, z którego wynika, że kredyt będzie indeksowany kursem kupna franka szwajcarskiego z tabeli kursów w dniu uruchomienia kredytu lub transzy; § 7 ust. 1 umowy kredytu, z którego wynika,że raty miały być spłacane w złotych polskich po uprzednim przeliczeniu według kursu sprzedaży franka szwajcarskiego z tabeli kursowej w dniu płatności raty;§ 8 ust. 3 regulaminu, z którego wynika, że w przypadku kredytu indeksowanego kursem waluty obcej kwota raty spłaty obliczona jest według kursu sprzedaży dewiz, obowiązującego w banku na podstawie tabeli kursów; § 9 ust. 4 regulaminu, z którego wynika, że w przypadku kredytu w walucie obcej, bankw następnym dniu po upływie terminu wymagalności kredytu, dokonuje przewalutowania całego wymagalnego zadłużenia na złote polskie,z zastosowaniem aktualnego kursu sprzedaży dewiz, określonego przez bankw tabeli kursów; § 10 ust. 4 regulaminu, z którego wynika, że w przypadku kredytu w walucie obcej kwota wcześniejszej spłaty jest obliczana według kursu sprzedaży dewiz na podstawie obowiązującej w banku tabeli kursów z dnia realizacji; § 10 ust. 5 regulaminu, z którego wynika, że w przypadku kredytuw walucie obcej prowizja za wcześniejszą spłatę ustalana jest od kwoty wcześniejszej spłaty, przeliczonej według kursu sprzedaży dewiz na podstawie obowiązującej w banku tabeli kursów z dnia realizacji wcześniejszej spłaty; § 4 ust. 4 umowy i § 11 ust. 4 regulaminu, z którego wynika, że przewalutowanie kredytu następuje według kursu kupna dewiz z dnia złożenia wnioskuna podstawie tabeli kursów w przypadku zmiany waluty z PLN na walutę obcą,a według kursu sprzedaży dewiz z dnia złożenia wniosku na podstawie tabeli kursów w przypadku zmiany waluty z waluty obcej na PLN; § 11 ust. 11 regulaminu, z którego wynika, że w przypadku kredytu w walucie obcej prowizja za podwyższenie kwoty kredytu ustalana jest od kwoty podwyższenia, przeliczonej według kursu sprzedaży dewiz na podstawie tabeli kursów z dnia sporządzenia aneksu; § 12 ust. 3 regulaminu, z którego wynikało, że w przypadku kredytuw walucie obcej prowizja za podwyższenie kwoty kredytu ustalana jest od kwoty podwyższenia, przeliczonej według kursu sprzedaży dewiz na podstawie tabeli kursów z dnia sporządzenia aneksu, § 13 ust. 4 regulaminu, z którego wynika,że w przypadku kredytu w walucie obcej dla odnawiania zabezpieczeń kredytu stosuje się kurs sprzedaży dewiz obowiązujący w dniu odnawiania na podstawie tabeli kursów. Z wyżej wskazanych postanowień wynika nierównomierne rozłożenie pomiędzy stronami umów ryzyka wynikającego z zastrzeżenia indeksacji kredytu, tj. wyrażenia wysokości zobowiązania konsumenta w walucie obcej, której kurs podlega nieograniczonym zmianom - bez zagwarantowania w umowie jakichkolwiek mechanizmów, które mogłyby ograniczyć ryzyko ponoszone przez powodów. Nieistotna jest przy tym, z punktu widzenia możliwości stwierdzenia abuzywności w niniejszej sprawie, kwestia, czy wspomniane klauzule abuzywne określają główne świadczenie stron, czy też nie. Jednakże w ocenie Sądu klauzule te należy zakwalifikować jako określające główne świadczenie stronw rozumieniuart. 385 1 § 1 zd. 2 k.c.Są one bowiem sformułowane w sposób niejednoznaczny, wobec czego, stosownie do treściart. 385 1 § 1 k.c., podlegają badaniu pod względem abuzywności. Wskazanych postanowień nie można było uznać za jednoznaczne z uwagi na to, że odsyłały do nieokreślonych w umowie wielkości, a mianowicie do kursów z tabeli kursów walut obowiązujących w pozwanym banku. Wielkości tych nie dawało się sprecyzować w świetle treści tej umowy, bowiem nie określała ona,w jaki sposób kursy sprzedaży i kupna z tabeli banku będą ustalane. W chwili zawarcia umowy ani powodowie, ani pozwany bank nie znali konkretnych wartości, jakie mogły się pojawić w tabeli kursów obowiązującej w banku w dniu przeliczania kwoty kredytu wyrażonej w walucie obcej na polskie złote, celem wypłaty kredytu ani w dniach wyliczania kolejnych rat do spłaty. W tym miejscu należy dodać, że umowa nie wyjaśnia w sposób nie budzący żadnych wątpliwości relacji kursu banku do kursów na rynku międzybankowym i innych czynników (nie wiadomo, o jaką marżę banku chodzi). Zatem od arbitralnej decyzji banku zależało ustalanie kursu, a to rażąco narusza interes powodów, którzy nie mieli możliwości weryfikacji tego kursu, gdyż nie przewidywała tego umowa. Postanowienia dotyczące denominacji są niedozwolone również z uwagina to, że ustalają inną wysokość kursu przyjętego dla przeliczeń kwoty udzielonego kredytu i inną wysokość kursu przyjętego przy ustalaniu wysokości wymaganej spłaty kredytu. Zatem takie uregulowania również są sprzecznez dobrymi obyczajami. Z treści umowy wynika także, że bank udzielając kredytu w „złotówkach” ryzykował stratę jedynie kwoty, która została wypłacona powodom, co mogło nastąpić w przypadku znacznego spadku wartości waluty wskazanej jako waluta denominacji. Natomiast w przypadku powodów wysokość ich zobowiązania mogła osiągnąć niczym nieograniczoną wysokość już na początkowym etapie (wraz ze spadkiem wartości waluty krajowej w stosunku do waluty denominacji). Do tego mogło dojść również w czasie wykonywania zobowiązania po kilku lub kilkunastu latach. Ponadto umowa nie przewidywała instrumentów, które pozwoliłyby powodom na zmianę sposobu wykonywania umowy po wystąpieniu niekorzystnego dla nich wzrostu kursu walut, bądź zabezpieczenie się przed takim niekorzystnym zjawiskiem finansowym. Natomiast pozwany bank, co w zasadzie w sprawie jest bezsporne, posiadał instrumenty (Swap, Cirs), które zabezpieczały go przed ryzykiem wynikającym z udzielania kredytów indeksowanych do CHF. Z tych też względów wskazane powyżej uregulowania umowy uznać należy za niedozwolone, gdyż mogły doprowadzić i ostatecznie doprowadziły, gdy porównamy wysokość udzielonego kredytu, wysokość spłaconego kredytui wysokość zadłużenia, do ukształtowania stosunku zobowiązaniowego niezgodnie z zasadą równorzędności stron, czyli do nierównomiernego rozłożenia prawi obowiązków między stronami. Ponadto naruszyły one dobre obyczaje, ponieważ doszło do wykorzystania przewagi kontraktowej banku, który dokonując wcześniej fachowej oceny ryzyka kursowego zabezpieczył swoje interesy, a nie interesy powodów, których informowano jedynie o korzystniejszych warunkach oprocentowania w porównaniu do kredytu nieindeksowanego do waluty obceji o stabilności waluty. W tym miejscu należy wskazać, że bank nie wykonał swoich obowiązkóww zakresie poinformowania powodów o ryzyku kursowym. Nie można bowiem uznać za wystarczające w tym zakresie podpisania przez nich informacji o ryzyku kursowym. Trzeba dodać, że wprowadzenie do umowy kredytowej zawieranejna wiele lat mechanizmu działania ryzyka kursowego, wymagało szczególnej staranności banku w zakresie wyraźnego wskazania zagrożeń wiążących sięz oferowanym kredytem, tak by powodowie mieli pełną wiedzę co do konsekwencji ekonomicznych zawieranej umowy. Przedkontraktowy obowiązek informacyjnyw zakresie ryzyka kursowego powinien zostać wykonany w sposób jednoznacznie i zrozumiale unaoczniający powodom, że zaciągnięcie takiego kredytu jest bardzo ryzykowne, a efektem może być obowiązek zwrotu kwoty wielokrotnie wyższejod pożyczonej, mimo dokonywania regularnych spłat. Z poczynionych w sprawie ustaleń nie wynikało, by taki obowiązek informacyjny został przez bank wykonany w sposób ponadstandardowy, dający powodom pełne rozeznanie w tym zakresie. Na tę fakty pozwany nie przedstawił w zasadzie żadnych dowodów. Należy w tym miejscu zauważyć, że rzeczywistość pokazała, że określenie nawet w przybliżeniu skali ryzyka walutowego związanego z tego rodzaju kredytami okazało się całkowicie nietrafione, bowiem już w zaleceniach Europejskiej Rady ds. Ryzyka Systemowego z dnia 21 września 2011 r. dotyczących kredytów walutowych wskazano, że nawet najbardziej staranny konsument nie był w stanie przewidzieć konsekwencji ekonomicznych kredytu hipotecznego we frankach szwajcarskich, który był proponowany przez banki, jako bezpieczny, bo oferowany„w najbardziej stabilnej walucie świata”. Uznanie powyższych postanowień umownych za abuzywne skutkuje ich bezskutecznością. Zatem nie wiążą one stron umowy, co jest równoznacznez tym, że do wzajemnych rozliczeń z tytułu przedmiotowej umowy nie bierze się pod uwagę „indeksacji”, co czyni przedmiotową umowę nieważną. W razie sporu o ważność umowy kredytu bankowego indeksowanegodo obcej waluty, w której treści znajduje się niedozwolona klauzula konsumencka dotycząca sposobu tej indeksacji, rozpatrzeć należy kilka możliwości rozstrzygnięcia. Pierwsza, to stwierdzenie nieważności umowy, która bez klauzuli niedozwolonej nie może dalej funkcjonować w obrocie prawnym, zwłaszczaze względu na brak (odpadnięcie) któregoś z koniecznych składników (essentialia negotii) umowy nazwanej kredytu bankowego. Druga, to przyjęcie, że umowa jest ważna, ale w miejsce bezskutecznych postanowień indeksacyjnych nie wchodzą żadne dodatkowe postanowienia. Trzecia, to przyjęcie, że umowa jest ważnai że jest możliwe jej uzupełnienie przez sąd poprzez wprowadzenie w miejsce niedozwolonych klauzul innego mechanizmu indeksacji. W dotychczasowym orzecznictwie Sądu Najwyższego dopuszczałosię uzupełnianie takiej niekompletnej umowy przepisami dyspozytywnymilub stosowaniem analogii zart. 58 § 3 k.c., jednak uznawano, że ingerencje takie powinny mieć charakter wyjątkowy (patrz wyrok Sądu Najwyższegoz 14 maja 2015 r., II CSK 768/14, OSNC 2015, nr 11, poz. 132). Dominuje jednak, zasługujący na podzielenie pogląd, żeart. 385 1 § 2 k.c.wyłącza stosowanieart. 58 § 3 k.c., co uzasadnia stanowisko, że nieuczciwe postanowienia indeksacyjne nie powinny być zastępowane innym mechanizmem przeliczeniowym opartymna przepisachkodeksu cywilnego. Również Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej co do zasady wyklucza, aby sąd krajowy mógł zmieniać treść nieuczciwych warunków zawartych w umowach. Zwraca się uwagę, że działania sądu w razie stwierdzenia klauzuli abuzywnej mają mieć charakter sankcyjny, co oznacza osiągnięcie swoistego skutku zniechęcającego profesjonalnych kontrahentów, zawierających umowy z konsumentami do przewidywania w umowach z nimi nieuczciwych postanowień umownych. Skutek ten nie mógłby zostać osiągnięty, gdyby umowa mogła zostać uzupełniona w niezbędnym zakresie przez sąd krajowy przez wprowadzenie do umowy warunków uczciwych. Kontrahent konsumenta niczym by nie ryzykował, narzucając nieuczciwe postanowienia umowne, skoro mógłby liczyć na to, że sąd uzupełni umowę przez wprowadzenie uczciwych warunków, które powinny być przez niego zaproponowane od razu. Należy zatem dążyćdo osiągnięcia stanu „niezwiązania” konsumenta zakwestionowanymi postanowieniami umownymi, przy jednoczesnym (na ile to możliwe) utrzymaniu w mocy umowy (art. 6 ust. 1 dyrektywy 93/13) (patrz wyrok Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w sprawieP.iP., C-453/10, pkt 31; a także wyrok w sprawieB. E.deC., pkt 40 i przytoczone tam dalsze orzecznictwo). W konsekwencji zastąpienie przez sąd klauzul abuzywnych np. kursem średnim waluty obcej z dnia wymagalności roszczenia ogłaszanym przez NBP (patrz wyroki Sądu Najwyższego: z 13 grudnia 2018 r.,V CSK 559/17 i z 27 lutego 2019 r., II CSK 19/18, niepublikowane) należy wykluczyć, jako sprzeczne z celem Dyrektywy 93/13, bowiem ryzyko przedsiębiorcy stosującego abuzywne klauzule byłoby w razie ich eliminacjize stosunku umownego niewielkie i nie zniechęcałoby przedsiębiorcówdo stosowania nieuczciwych klauzul w przyszłości. Wykładnia art. 6 ust. 1 Dyrektywy 93/13 nakłada jednak na Państwa Członkowskie obowiązek zapewnienia, że „nieuczciwe warunki w umowach zawieranych przez sprzedawców lub dostawców z konsumentami nie będą wiążące dla konsumenta, a umowa w pozostałej części będzie nadal obowiązywała strony, jeżeli jest to możliwe po wyłączeniu z niej nieuczciwych warunków” (patrz wyrok Sądu Najwyższego z 14 lipca 2017 r., II CSK 803/16, OSNC 2018, Nr 7-8, poz. 79). Obowiązywanie umowy w dalszym ciągu, po wyłączeniu z niej nieuczciwych postanowień umownych jest pomyślane jako ochrona interesu konsumenta a nie jego kontrahenta, skutki ekonomiczne stwierdzenia nieważności umowy mogą być bowiem dla niego dotkliwe. Istotnym podsumowaniem dotychczasowego stanowiska Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w omawianym zakresie jest wyrokz 3 października 2019 r. w sprawie C-260/18 na gruncie sprawy bezpośrednio odnoszącej się do polskiego systemu prawnego. Odpowiadając na pytania prejudycjalne Trybunał stwierdził, że powołany art. 6 ust. 1 drugi człon zdania dyrektywy 93/13 sam w sobie nie określa kryteriów dotyczących możliwości dalszego obowiązywania umowy bez nieuczciwych warunków, lecz pozostawia ich ustalenie - zgodnie z prawem Unii Europejskiej - krajowemu porządkowi prawnemu. Oznacza to, w świetle kryteriów przewidzianych w prawie krajowym, że w konkretnej sytuacji należy zbadać możliwość utrzymania w mocy umowy, której klauzule zostały uznane za nieważne. W takim przypadku, jeżeli sąd krajowy uzna, że zgodnie z odpowiednimi przepisami obowiązującego prawa utrzymanie w mocy umowy bez zawartych w niej nieuczciwych postanowień nie jest możliwe, art. 6 ust. 1 dyrektywy 93/13 nie stoi na przeszkodzie stwierdzeniu, że ta umowa nie może dalej obowiązywać bez takich warunków i wtedy sąd powinien orzec jej unieważnienie. Jednocześnie, po raz kolejny wykluczono możliwość uzupełnienia luk w umowie wyłącznie na podstawie przepisów krajowych o charakterze ogólnym, przewidujących, że treść czynności prawnej jest uzupełniana przez skutki wynikające z zasad słuszności lub ustalonych zwyczajów, które nie są zatem przepisami o charakterze dyspozytywnym lub przepisami mającymi zastosowanie, jeżeli strony umowy wyrażą na to zgodę. Z powołaniem się na stanowisko wyrażone w wyrokach z 30 kwietnia 2014 r. w sprawieK.iK. R., C-26/13 (pkt 80-84) oraz z 26 marca 2019 r. w sprawie(...)B.iB., C-70/17 i C-179/17 (pkt 64) Trybunał wyraźnie stwierdził,że art. 6 ust. 1 Dyrektywy nie stoi na przeszkodzie zastąpieniu nieuczciwego postanowienia umownego wspomnianym przepisem dyspozytywnym albo przepisem mającym zastosowanie w razie wyrażenia na to zgody przez strony, jednak możliwość ta jest ograniczona do przypadków, w których usunięcie nieuczciwego postanowienia umownego zobowiązywałoby sąd do unieważnienia umowy jako całości, wbrew woli konsumenta, narażając go tym samymna szczególnie szkodliwe skutki. Ponadto Trybunał uznał we wskazanym wyroku w sprawie C - 260/18, że sąd krajowy, na podstawie prawa krajowego, zobowiązany jest wskazać moment, w którym należy dokonać oceny skutków stwierdzenia nieuczciwego charakteru postanowienia umownego, mając na uwadze, w braku wyraźnych wskazówek ustawowych, że interes konsumenta, jaki należy rozważyć, to interes istniejący w momencie rozstrzygania sprawy. Odpowiadając na zadane pytanie prejudycjalne w kwestii uwzględnienia woli konsumenta co do skutków powołania się na niedozwoloną klauzulę umowną, Trybunał uznał, że wola konsumenta, który uważa, iż stwierdzenie nieważności całej umowy nie jest dla niego niekorzystne, przeważa nad wdrożeniem systemu ochrony, takiego jak zastąpienie nieuczciwego postanowienia i utrzymanie umowy w mocy. W związkuz tym Dyrektywa 93/13 sprzeciwia się, w przypadku braku wyraźnej woli samego konsumenta, utrzymaniu w mocy nieuczciwych warunków umowy, które w chwili rozstrzygnięcia sporu ocenia się jako obiektywnie korzystne dla niego. Do sądu krajowego zatem należy, na podstawie prawa krajowego i zgodnie z prawem Unii Europejskiej, dokonanie oceny w zakresie kwalifikacji nieuczciwego charakteru postanowienia umownego oraz przedmiotu umowy, w celu ustalenia, czy możliwe jest utrzymanie w mocy umowy pozbawionej nieuczciwych postanowień. Mając powyższe na uwadze oraz to, że w polskim systemie prawa niema przepisów dyspozytywnych pozwalających zastąpić abuzywny mechanizm ustalania kursu waluty innym mechanizmem służącym do określenia sposobui wysokości świadczeń stron (kurs wymiany wynikający z odpowiedniego zastosowaniaart. 41 prawa wekslowegonie mógł być odczytywany jako przepis dyspozytywny, albowiem nie został jako taki wprowadzony do porządku prawnego dla innych potrzeb, niż zapłata weksla w walucie), należało uznać, że nie jest możliwe dalsze funkcjonowanie umowy po wyłączeniu klauzul abuzywnych. Ponadto należy stwierdzić, że cel i treść powstałego na skutek wyeliminowania klauzul abuzywnych stosunku prawnego sprzeciwiałyby się właściwości tego stosunku, ustawie lub zasadom współżycia społecznego, tym bardziej,że powodowie nie chcą utrzymania tego stosunku. Dalsze jej trwanie bez klauzul denominacyjnych i bez ustalonego kursu wymiany, powodowałoby, że powstanie umowa zasadniczo odmienna, której strony nie zawierały i na którą się nie umawiały. Taki stosunek prawny musi zostać uznany za nieważny, gdyż jest sprzeczny z ustawą, która to sprzeczność polega na naruszeniu granic swobody umów (art. 58 § 1 k.c.w zw. zart. 353 1 k.c.). W tym miejscu wypada dodać, że zawarcie umowy kredytu stanowi obciążenie ryzykiem powierzonych bankowi środków pod tytułem zwrotnym. Zatem zawierane przez bank czynności nie powinny prowadzić do pomniejszenia wartości środków przeznaczonych dla ich dokonania. W przypadku umów kredytu, w szczególności długoterminowego, konieczne jest zatem, aby stopień odpłatności umowy kredytu był określony na poziomie gwarantującym odzyskanie przez bank wartości wypłacanych środków, przy uwzględnieniu zmieniającejsię w czasie wartości pieniądza, jak również kosztów związanychz funkcjonowaniem banku. Na konkurencyjnym rynku poziom taki wyznacza oprocentowanie stosowane powszechnie przez konkurujące ze sobą podmioty.W innym przypadku samo zawieranie umów kredytowych (z pominięciem ryzyka wiążącego się z brakiem możliwości odzyskania zwrotu wypłaconych środków) prowadziłoby do zubożenia po stronie banku. Stąd też należy przyjąć, że odmienne ukształtowanie umowy kredytu sprzeczne będzie z właściwością stosunku prawnego, a właśnie taki rezultat wiąże się z zawarciem umowy, w której doszłoby do ustalenia i wypłaty kapitału kredytu w „złotówkach”, a do ustalenia odpłatności w oparciu o wskaźniki całkowicie nieadekwatne do ekonomicznej wartości waluty będącej podstawą rozliczeń stron. Należy też stwierdzić, że umowę kredytu, w której zastrzeżono,że oprocentowanie jest ustalane w oparciu o wskaźniki nieodpowiadające walucie, w jakiej został udzielony kredyt, należałoby uznać za sprzecznąz zasadami współżycia społecznego. Sprzeczność czynności prawnej z zasadami współżycia społecznego oznacza, że czynność prawna jest negatywnie oceniana w świetle regułlub wartości moralnych powszechnie w społeczeństwie akceptowanych. Chodzi m.in. o równość faktyczną stron, słuszność kontraktową czy wolną konkurencję. Przyjęcie, że możliwe jest istnienie umowy kredytu w omawianym kształcie byłoby niesprawiedliwe wobec tych kredytobiorców, którzy w tym samym czasie zawarli umowy o kredyty udzielane i spłacane bezpośrednio w walucie polskiej, a więc umowy o kredyty nieindeksowane do waluty obcej, ponosząc przy tym z reguły wyższe koszty związane z korzystaniem z cudzego kapitału. Należałoby jednak uznać, że w omawianym przypadku doszłoby do nadmiernego naruszenia równowagi kontraktowej stron na korzyść powodów, bowiem wysokośćich świadczenia pozostawałaby nieadekwatna do stawek istniejących na rynku. Takie konsekwencje ustalenia abuzywności części postanowień umowydla możliwości dalszego jej funkcjonowania w kształcie nieprzewidzianym przez strony, nie stanowią naruszenia zasad określonych w Dyrektywie 93/13, której celem jest nie tylko ochrona konsumentów, ale też ułatwienie ustanawiania rynku wewnętrznego poprzez stymulowanie konkurencji. Określenie minimalnego poziomu ochrony konsumentów stanowi środek do celu, jakim jest istnienie rynku wewnętrznego opartego na zasadach konkurencyjności. Eliminacja z umowy klauzul abuzywnych powinna być korzystnadla konsumenta, ale jednocześnie winna przywracać równowagę kontraktową stron, bez uprzywilejowania którejkolwiek z nich. Stosowanie regulacji wynikających z dyrektywy nie może również zachwiać konkurencją na rynku, zmuszając część przedsiębiorców do wykonywania umów na zasadach tak znacząco odbiegających od tych, jakie analogiczne umowy wykonują inni przedsiębiorcy - nawet jeśli jest konsekwencją zastosowania w umowie klauzul abuzywnych. Nawet gdyby hipotetycznie uznać, że wyeliminowanie z umowy postanowień dotyczących oprocentowania kredytu opartego o stawkę LIBOR nie prowadzi do powstania luki uniemożliwiającej wykonanie umowy, bowiem brak określenia wysokości zmiennego oprocentowania w umowie może być uzupełniony bądź przez odwołania się do zasad określonych we wzorcu umownym (regulaminie) dla kredytów udzielonych w złotych polskich, bądź też, jeśli pierwszy ze sposobów okaże się niemożliwy, przez odwołanie do treściart. 359 § 2 k.c., to jednak mając na względzie poszanowanie woli stron umowy,jak również niemożność przyjęcia takich skutków wprowadzenia do umowy klauzul abuzywnych, należało uznać, że z okoliczności sprawy wynika, że bez dotkniętych abuzywności postanowień dotyczących wysokości oprocentowania, umowa nie zostałaby zawarta. Dlatego też należało stwierdzić, że jest onaw całości nieważna, co nie niesie dla powodów nadmiernie negatywnych skutków, bowiem w dużej części wykonali oni swoje zobowiązanie. W tym miejscu należy dodać, że wieloletnie wykonywanie przez strony przedmiotowej umowy nie stoi na przeszkodzie badaniu jej ważności i ustaleniu, że jest ona nieważna. Wypada zauważyć, że wprowadzony doprawa bankowegopkt 4a art. 69 ust. 2 nie ustala konkretnych zasad określania sposobu i terminów ustalania kursu wymiany walut, tylko nakazuje je wprowadzić. Samo zaistnienie w porządku prawnym tego przepisu, pomimo jego imperatywnego charakteru,nie zmieniło treści umów zawartych przed jego wejściem w życie, jak i po tej dacie. Dopiero wykonanie ustawowego nakazu i określenie w umowie precyzyjnych zasad przeliczania mogłoby doprowadzić do zmiany oceny wadliwości określonych postanowień, ale tylko w sytuacji, gdyby znalazły się w ważnie zawartej umowie. Tak samo należy ocenić regulację art. 4 ustawy z 29 lipca 2011 r. o zmianieustawy prawo bankoweoraz niektórych innych ustaw, w myśl której, w przypadku kredytów zaciągniętych przez kredytobiorcę przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, ma zastosowanieart. 69 ust. 2 pkt 4a prawa bankowegow stosunku do tych kredytów lub pożyczek pieniężnych, które nie zostały całkowicie spłacone - do tej części kredytu lub pożyczki, która pozostałado spłacenia. W tym zakresie bank dokonuje bezpłatnie stosownej zmiany umowy kredytowej lub umowy pożyczki. Podkreślić trzeba, iż ustawowe zobowiązaniedo dostosowania jednego z postanowień umowy o kredyt indeksowanydo wymogów prawa, może dotyczyć tylko umów ważnie zawartych, w których znalazły się niedozwolone postanowienia, z mocy wspomnianych przepisów wymagające uzupełnienia. Sytuacja taka nie miała miejsca w niniejszej sprawie, gdyż przedmiotowa umowa kredytu z przyczyn omówionych wyżej była w całości nieważna od chwili jej zawarcia, zatem omawiany przepis nie mógł mieć do niej zastosowania. Z tych też względów Sąd orzekł, jak w pkt 1 wyroku, na podstawieart. 189 k.p.c. Powyższe stwierdzenie, że umowa jest nieważna, skutkowało uznaniemza zasadne prawie w całości żądanie powodów o zwrot tego, co na jej podstawie świadczyli bankowi w okresie spornym, gdyż za ten okres ich roszczenie nie jest przedawnione - z uwagi na treść wyroku TSUE z dnia 10 czerwca 2021 r.(C-776/19), z którego argumentami w zakresie przedawnienia Sąd Okręgowyw pełni się zgadza i dlatego nie będzie ich dodatkowo przytaczał. Równieżw najnowszym orzecznictwem Sądu Najwyższego pojawił się pogląd, z którego wynika, że termin przedawnienia roszczeń o zwrot nienależnie spełnionych świadczeń może rozpocząć bieg dopiero po podjęciu przez kredytobiorcę- konsumenta wiążącej (świadomej, wyraźnej i swobodnej) decyzji w tym względzie. Dopiero bowiem wtedy można przyjąć, że brak podstawy prawnej świadczenia stał się definitywny, a strony mogą żądać skutecznie zwrotu nienależnych świadczeń. Jak stanowiart. 410 § 2 k.c., świadczenie jest nienależne, jeżeli czynność prawna zobowiązująca do świadczenia była nieważna i nie stała się ważnapo spełnieniu świadczenia. Tak właśnie stało się w okolicznościach niniejszej sprawy. Czynność prawna w postaci umowy kredytu była nieważna i nie stała się ważna po jej wykonaniu. Na podstawie tej czynności powodowie świadczylina rzecz pozwanego banku w okresie spornym kwotę dochodzoną w pozwie. W tym miejscu należy stwierdzić, że roszczenie powodów nie jest sprzeczne z zasadami współżycia społecznego. Nie można w żadnym wypadku uznać,że konsument, który swoje roszczenia wywodzi z niedozwolonych postanowień umownych, wprowadzonych do umów przez przedsiębiorcę, nadużywa swoich praw podmiotowych. Zatem wynikająca z treściart. 5 k.c.zasada ,,czystych rąk” wyklucza możliwość skutecznego zniweczenia żądania powodów. Wypada w tym miejscu podkreślić, że ocena skutków niedozwolonych postanowień umownych dokonywana jest ad casu , czyli bez znaczenia pozostają wywołane przez nie dla pozwanego przedsiębiorcy konsekwencje. Brak było także podstaw do stwierdzenia, że pozwany nie był wzbogacony kosztem powodów, bądź aby zaistniały przesłanki wskazane wart. 409 k.c.Na gruncie powyższego przepisu, przypadki zużycia lub utraty wzbogacenia powodujące odpadnięcie wzbogacenia, muszą ograniczyć się tylko do tych sytuacji, kiedy nastąpiło to bezproduktywnie - a zatem bez uzyskania jakiegokolwiek ekwiwalentu, czy też innej korzyści dla majątku wzbogaconego.W przedmiotowej sprawie brak było jednak dowodu, z którego wynikałoby,że pozwany zużył lub utracił uzyskaną korzyść w taki sposób, że nie jest już wzbogacony, gdyż z całą pewnością środki uzyskane od powodów spowodowały albo wzrost aktywów, albo spadek pasywów. W tym miejscu należy dodać, że Sąd uznał, że w niniejszej sprawienie można zastosować teorii salda, gdyż w orzecznictwie niepodzielnie panuje teoria dwóch kondykcji. Samo spełnienie świadczenia nienależytego jest źródłem roszczenia zwrotnego, przysługującego zubożonemu i nie ma potrzeby ustalania, czy i w jakim zakresie spełnione świadczenie wzbogaciło accipiensa ani czyna skutek tego majątek solvensa uległ zmniejszeniu. Pozwany bank nie udowodnił także, że doszło do spełniania świadczeniaze świadomością braku podstawy prawnej, gdyż powodowie spełniali świadczenie dobrowolnie, ale nie mieli pozytywnej wiedzy i świadomości, że nie są do tego świadczenia zobowiązani. Nie wystarczy zatem, aby powodowie mieli w tym względzie wątpliwości lub podejrzenia, że być może świadczą nienależniew całości lub w części, (patrz wyrok Sądu Najwyższego z 24 października 2018 r., II CSK 632/17). Z tych wszystkich względów Sąd orzekł, jak w pkt 2 a wyroku, na podstawieart. 410 k.c.w zw. zart. 405 k.c., gdyż w okresie spornym powodowie zapłacili kwotę 155 500,33 zł tytułem rat odsetkowo-kapitałowych, kwotę 1 442,60 zł tytułem prowizji za udzielenie kredytu i kwotę 500,00 zł za podwyższenie kredytu, łącznie kwotę 157 442,93 zł, co wynika z zestawienia banku dołączonego pozwui z opinii biegłej. Termin płatności odsetek od kwoty zasądzonej w pkt 2 a wyroku Sąd ustalił na podstawieart. 481 k.c.w zw. zart. 455 k.c.(niezwłocznie, czyli w terminie14 dni). Kwota 155 500,33 zł była wymagalna przed wytoczeniem powództwa, gdyż pismem z 1 lutego 2023 r. powodowie wystosowali do pozwanego ostateczne przedsądowe wezwanie do zapłaty powyższej kwoty w terminie 14 dniod doręczenia tego pisma. Pozwany otrzymał to pismo 6 lutego 2023 r. Dlatego Sąd orzekł o odsetkach zgodnie z żądaniem powodów, gdyż już 20 lutego 2023 r. pozwany bank pozostawał w zwłoce. Kwota 1 942,60 zł nie była wymagalna przed wytoczeniem powództwa. Odsetki od tej kwoty należą się od dnia następnego po dniu sporządzenia odpowiedzi na pozew, w której pozwany wniósł o oddalenie powództwa. Dlatego Sąd oddalił powództwo o odsetki w pozostałej części, o czym orzekł, jak w pkt 3 wyroku. O kosztach procesu, na które składała się: opłata stała w wysokości 1 000,00 zł, opłata skarbowa od pełnomocnictwa w wysokości 17,00 zł, opłataza zastępstwo prawne w wysokości 10 800,00 zł, ustalona na podstawie § 2 pkt 7 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r.w sprawie opłat za czynności adwokackie (tekst jedn., Dz. U. z 2023 r., poz. 1964) i zaliczka na koszty opinii w łącznej wysokości 3 496,30 zł, Sąd orzekł, jak w pkt 2 b wyroku, na podstawieart. 98 k.p.c., gdyż powodowie wygrali sprawępraktycznie w całości.

15/252000/0000503/C

Sąd Okręgowy w Sieradzu

I Wydział Cywilny

153015000001006_II_Ka_000905_2023_Uz_2024-02-05_001

II Ka 905/23

2024-02-05 01:00:00.0 CET

2024-02-24 22:56:04.0 CET

2024-02-23 12:35:43.0 CET

15301500

1006

SENTENCE, REASON

Sygn. akt II Ka 905/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 5 lutego 2024 r. Sąd Okręgowy w Siedlcach II Wydział Karny w składzie: Przewodniczący: SSO Grażyna Jaszczuk Protokolant: st. sekr. sądowy Agnieszka Walerczak przy udziale Prokuratora Tomasza Pniewskiego po rozpoznaniu w dniu 5 lutego 2024 r. sprawy S. K. oskarżonego z art. 278 § 1 kk w zw. z art. 12 § 2 kk w zw. z art 64 § 1 kk na skutek apelacji, wniesionej przez obrońcę oskarżonego od wyroku Sądu Rejonowego w Siedlcach z dni

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Ewa Olewińska" xPublisher="66111303287" xEditorFullName="Ewa Olewińska" xEditor="66111303287" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="3" xFlag="published" xVolType="15/301500/0001006/Ka" xYear="2023" xVolNmbr="000905" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText><xBx>Sygn. akt II Ka 905/23 </xBx></xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right">Dnia 5 lutego 2024 r.</xText> <xText>Sąd Okręgowy w Siedlcach II Wydział Karny w składzie:</xText> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="125"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="50"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="535"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Przewodniczący:</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>SSO Grażyna Jaszczuk</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>Protokolant:</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>st. sekr. sądowy Agnieszka Walerczak</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xText>przy udziale Prokuratora Tomasza Pniewskiego</xText> <xText>po rozpoznaniu w dniu 5 lutego 2024 r.</xText> <xText>sprawy<xBx> <xAnon>S. K.</xAnon> </xBx></xText> <xText>oskarżonego z <xLexLink xArt="art. 278;art. 278 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 278 § 1 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 12;art. 12 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 12 § 2 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 64;art. 64 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art 64 § 1 kk</xLexLink></xText> <xText>na skutek apelacji, wniesionej przez obrońcę oskarżonego</xText> <xText>od wyroku Sądu Rejonowego w Siedlcach</xText> <xText>z dnia 7 listopada 2023 r. sygn. akt II K 256/23</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">I</xName> <xText>wyrok utrzymuje w mocy;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">II</xName> <xText>zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. <xAnon>R. K.</xAnon> 516,60 zł (w tym 96,60 zł podatku VAT) tytułem obrony z urzędu oskarżonego sprawowanej w postępowaniu odwoławczym;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">III</xName> <xText>zwalnia oskarżonego od opłaty za II instancję i zryczałtowanych wydatków postępowania odwoławczego stwierdzając, że ponosi je Skarb Państwa.</xText> </xUnit> <xText>Sygn. akt II Ka 905/23</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText><xAnon>S. K.</xAnon> został oskarżony o to, że:</xText> <xText>w dniu 2 listopada 2022 roku w <xAnon> sklepie (...)</xAnon> przy <xAnon>ulicy (...)</xAnon> w <xAnon>Ł.</xAnon>, gm. <xAnon>Ł.</xAnon>, pow. <xAnon> (...)</xAnon>, woj. <xAnon> (...)</xAnon>, działając w krótkich odstępach czasu, przy wykorzystaniu tej samej sposobności, dokonywał zaboru w celu przywłaszczenia artykułów alkoholowych marki <xAnon>J. D.</xAnon> oraz <xAnon>Ż. (...)</xAnon>, powodując straty o łącznej wartości 778,99zł na szkodę <xAnon> (...) S.A.</xAnon> przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu kary co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności orzeczonej za przestępstwo umyślne podobne do przestępstwa za które był skazany</xText> <xText xALIGNx="center">tj. o czyn z <xLexLink xArt="art. 278;art. 278 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 278 § 1 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 12;art. 12 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 12 § 2 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 64;art. 64 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 64 § 1 kk</xLexLink>.</xText> <xText>Sąd Rejonowy w Siedlcach wyrokiem z dnia 7 listopada 2023 roku uznał <xAnon>S. K.</xAnon> winnym popełnienia zarzucanego czynu i na podstawie ustawy z dnia 07 lipca 2022 r. o zmianie ustawy – kodeks karny oraz niektórych innych ustaw Dz. U. poz. 2600 ze zm. w zw. z <xLexLink xArt="art. 4;art. 4 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 4 § 1 kk</xLexLink> przyjął, iż wyczerpuje on dyspozycję <xLexLink xArt="art. 119;art. 119 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 119 § 1</xLexLink> kw i za czyn ten na podstawie <xLexLink xArt="art. 119;art. 119 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 119 § 1</xLexLink> kw wymierzył <xAnon>S. K.</xAnon> karę grzywny w wysokości 1000 (jednego tysiąca) złotych. Zwolnił <xAnon>S. K.</xAnon> od opłaty oraz pozostałych kosztów sądowych, przejmując te ostatnie na rachunek Skarbu Państwa. Zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. <xAnon>R. K.</xAnon> kwotę 1859,76 (jeden tysiąc osiemset pięćdziesiąt dziewięć 76/100) złotych tytułem wynagrodzenia za obronę <xAnon>S. K.</xAnon> z urzędu sprawowaną przez tegoż adwokata, w tym 347,76 złotych podatku VAT.</xText> <xText>Apelację od wyroku wniósł obrońca zarzucając, na podstawie <xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 2;art. 438 pkt. 3" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 2 i 3 kpk</xLexLink> obrazę postępowania mającą wpływ na treść wyroku polegającą na naruszeniu <xLexLink xArt="art. 5;art. 5 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art.5§2 kpk</xLexLink>, <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">7 kpk</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 410" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 410 kpk</xLexLink> przez dokonanie przez sąd dowolnej a nie swobodnej oceny materiału dowodowego, przy nie zastosowaniu dla jego oceny zasad logicznego myślenia, wiedzy i doświadczenia życiowego oraz oparcie orzeczenia na niepełnym materiale dowodowym wskutek odrzucenia istotnych dowodów zgłaszanych przez oskarżonego, co w konsekwencji doprowadziło do błędnego ustalenia, że oskarżony dokonał zarzucanego i przypisanego czynu.</xText> <xText>Podnosząc ten zarzut skarżący wniósł o zmianę wyroku przez uniewinnienie oskarżonego ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji.</xText> <xText xALIGNx="center">Sąd Okręgowy zważył, co następuje:</xText> <xText>Apelacja nie jest zasadna i na uwzględnienie nie zasługuje.</xText> <xText>Przede wszystkim zwrócić uwagę należy, że Sąd Rejonowy w Siedlcach, przy wyrokowaniu uwzględnił zmianę przepisów, która miała miejsce 1 października 2023 roku i czyn <xAnon>S. K.</xAnon> został uznany za wykroczenie, a zatem w dalszym toku postępowania winien być stosowany <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU20011061148" xTitle="Ustawa z dnia 24 sierpnia 2001 r. - Kodeks postępowania w sprawach o wykroczenia" xAddress="Dz. U. z 2001 r. Nr 106, poz. 1148">Kodeks postępowania w sprawach o wykroczenia</xLexLink> na podstawie <xLexLink xArt="art. 400;art. 400 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 400§1 kpk</xLexLink>, a nie <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">Kodeks postępowania karnego</xLexLink>. Brak wskazania przez obrońcę i powołania się na przepis <xLexLink xArt="art. 109;art. 109 § 2" xIsapId="WDU20011061148" xTitle="Ustawa z dnia 24 sierpnia 2001 r. - Kodeks postępowania w sprawach o wykroczenia" xAddress="Dz. U. z 2001 r. Nr 106, poz. 1148">art. 109§2 kpw</xLexLink> nie uniemożliwiał jednak rozpoznania sprawy i zarzutów postawionych w apelacji.</xText> <xText>Nawiązując do problematyki oceny dowodów dokonanej przez Sąd Rejonowy, z którą wyraźnie nie zgodził się apelujący, wskazać należy, iż ustanowiony w <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 kpk</xLexLink> (który na podstawie <xLexLink xArt="art. 8" xIsapId="WDU20011061148" xTitle="Ustawa z dnia 24 sierpnia 2001 r. - Kodeks postępowania w sprawach o wykroczenia" xAddress="Dz. U. z 2001 r. Nr 106, poz. 1148">art. 8 kpw</xLexLink> znalazł zastosowanie na gruncie sprawy niniejszej) obowiązek dokonania oceny wiarygodności materiału dowodowego w oparciu o wszechstronną, zgodną z zasadami logicznego rozumowania, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego dotyczy nie tylko Sądu orzekającego, bowiem także odwołujący, podnoszący ów zarzut, nie może ograniczyć się do prostego, subiektywnego zanegowania oceny dowodów przeprowadzonej przez Sąd i arbitralnego stwierdzenia, że walorem wiarygodności nie powinny być obdarzone dowody niekorzystne dla obwinionego, a wręcz przeciwnie – że na wiarę zasługują wyłącznie dowody działające na jego korzyść. Ta metoda kwestionowania trafności zaskarżonego orzeczenia nie może być uznana za wystarczającą. Obowiązkiem skarżącego jest bowiem skuteczne wykazanie, jakich konkretnych uchybień dopuścił się Sąd merytoryczny w kontekście zasad wiedzy, w szczególności logicznego rozumowania oraz doświadczenia życiowego przy ocenie materiału dowodowego. Na względzie mieć bowiem wypada, iż sama tylko okoliczność, że oceniono poszczególne dowody, w aspekcie ich wiarygodności, nie w taki sposób, jak życzyłby sobie tego obwiniony, czy jego obrońca, nie jest tożsama ze stwierdzeniem, że w procesie ich weryfikacji doszło do naruszenia reguły płynącej z treści <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 kpk</xLexLink>. Rzecz jasna, odmienna ocena dowodów - korzystna dla obwinionego – jest naturalnym prawem tak jego, jak i jego obrońcy, jednakże nie wynika z niej samo przez się, by analiza dokonana w niniejszej sprawie charakteryzowała się dowolnością. Wręcz przeciwnie, Sąd I instancji dokonał prawidłowej analizy zeznań świadków <xAnon>K. C.</xAnon> i <xAnon>K. S.</xAnon>. Owszem są pewne nieścisłości w depozycjach świadków zaprezetowane na rozprawie, ale nie można zapominać o tym, że świadkowie składali zeznania prawie po roku czasu od zdarzenia. Różnica dotyczy mniej istotnych szczegółów, a nie zasadniczej części zeznań, w tym rozpoznania <xAnon>S. K.</xAnon>. Odmowa wiarygodności wyjaśnień oskarżonego, a obecnie obwinionego nie budzi żadnych zastrzeżeń sądu odwoławczego. Została poprzedzona analizą w/w zeznań i dowodów z dokumentów, nie można jej w żaden sposób zarzucić dowolności.</xText> <xText>W tym miejscu wspomnieć wypada, iż oczywistym jest, że dowód z wyjaśnień oskarżonego (obwinionego) każdorazowo winien być poddawany takiej samej ocenie, jak każdy inny zgromadzony w danej sprawie materiał dowodowy. Stąd, wiarygodność złożonych przez <xAnon>S. K.</xAnon> wyjaśnień musiała zostać oceniona w kontekście wszystkich okoliczności, w szczególności zaś pozostałych zgromadzonych w sprawie i uznanych za wiarygodne dowodów. Sama tylko okoliczność, że obwiniony konsekwentnie negował swoje sprawstwo, kreując własną wersję zdarzeń, nie mogła stanowić wystarczającej podstawy do przyznania jego twierdzeniom waloru wiarygodności i bezrefleksyjnego uznania, iż nie ponosi on winy za przypisany mu zaskarżonym wyrokiem czyn, a taka właśnie była intencja jego obrońcy.</xText> <xText>Podobnie negatywnie należy się odnieść do zarzutu obrazy <xLexLink xArt="art. 5;art. 5 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 5§2 kpk</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 410" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 410 kpk</xLexLink>. Ocenie Sądu I instancji podlegał cały materiał dowodowy i ocena ta jest prawidłowa. W sprawie brak jest jakichkolwiek wątpliwości co do sprawstwa <xAnon>S. K.</xAnon>, bowiem wykluczają to dowody pozytywnie ocenione przez sąd orzekający. W konsekwencji, należy uznać, że brak jest podstaw do zmiany wyroku przez uniewinnienie ewentualnie uchylenia wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.</xText> <xText>Kierując się przedstawionymi wyżej racjami, nie podzielając zarzutów zawartych w apelacji i nie stwierdzając zaistnienia jakiejkolwiek z bezwzględnych przyczyn odwoławczych określonych w <xLexLink xArt="art. 104;art. 104 § 1" xIsapId="WDU20011061148" xTitle="Ustawa z dnia 24 sierpnia 2001 r. - Kodeks postępowania w sprawach o wykroczenia" xAddress="Dz. U. z 2001 r. Nr 106, poz. 1148">art. 104 § 1 k.p.w.</xLexLink> podlegających rozważeniu niezależnie od granic zaskarżenia, Sąd Okręgowy <xBRx></xBRx>w Siedlcach na podstawie <xLexLink xArt="art. 437;art. 437 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 437 § 1 k.p.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 109;art. 109 § 2" xIsapId="WDU20011061148" xTitle="Ustawa z dnia 24 sierpnia 2001 r. - Kodeks postępowania w sprawach o wykroczenia" xAddress="Dz. U. z 2001 r. Nr 106, poz. 1148">art. 109 § 2 k.p.w.</xLexLink> zaskarżony wyrok utrzymał w mocy.</xText> <xText>Z uwagi na pobyt <xAnon>S. K.</xAnon> w zakładzie karnym i brak majątku oraz dochodów zwolniono obwinionego od ponoszenia opłaty i wydatków postępowania odwoławczego.</xText> <xText xALIGNx="center">Z tych względów Sąd Okręgowy orzekł, jak w wyroku .</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Grażyna Jaszczuk

Ewa Olewińska

st. sekr. sądowy Agnieszka Walerczak

Ewa Olewińska

Sygn. akt II Ka 905/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 5 lutego 2024 r. Sąd Okręgowy w Siedlcach II Wydział Karny w składzie: Przewodniczący: SSO Grażyna Jaszczuk Protokolant: st. sekr. sądowy Agnieszka Walerczak przy udziale Prokuratora Tomasza Pniewskiego po rozpoznaniu w dniu 5 lutego 2024 r. sprawyS. K. oskarżonego zart. 278 § 1 kkw zw. zart. 12 § 2 kkw zw. zart 64 § 1 kk na skutek apelacji, wniesionej przez obrońcę oskarżonego od wyroku Sądu Rejonowego w Siedlcach z dnia 7 listopada 2023 r. sygn. akt II K 256/23 I wyrok utrzymuje w mocy; II zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw.R. K.516,60 zł (w tym 96,60 zł podatku VAT) tytułem obrony z urzędu oskarżonego sprawowanej w postępowaniu odwoławczym; III zwalnia oskarżonego od opłaty za II instancję i zryczałtowanych wydatków postępowania odwoławczego stwierdzając, że ponosi je Skarb Państwa. Sygn. akt II Ka 905/23 UZASADNIENIE S. K.został oskarżony o to, że: w dniu 2 listopada 2022 roku wsklepie (...)przyulicy (...)wŁ., gm.Ł., pow.(...), woj.(...), działając w krótkich odstępach czasu, przy wykorzystaniu tej samej sposobności, dokonywał zaboru w celu przywłaszczenia artykułów alkoholowych markiJ. D.orazŻ. (...), powodując straty o łącznej wartości 778,99zł na szkodę(...) S.A.przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu kary co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności orzeczonej za przestępstwo umyślne podobne do przestępstwa za które był skazany tj. o czyn zart. 278 § 1 kkw zw. zart. 12 § 2 kkw zw. zart. 64 § 1 kk. Sąd Rejonowy w Siedlcach wyrokiem z dnia 7 listopada 2023 roku uznałS. K.winnym popełnienia zarzucanego czynu i na podstawie ustawy z dnia 07 lipca 2022 r. o zmianie ustawy – kodeks karny oraz niektórych innych ustaw Dz. U. poz. 2600 ze zm. w zw. zart. 4 § 1 kkprzyjął, iż wyczerpuje on dyspozycjęart. 119 § 1kw i za czyn ten na podstawieart. 119 § 1kw wymierzyłS. K.karę grzywny w wysokości 1000 (jednego tysiąca) złotych. ZwolniłS. K.od opłaty oraz pozostałych kosztów sądowych, przejmując te ostatnie na rachunek Skarbu Państwa. Zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw.R. K.kwotę 1859,76 (jeden tysiąc osiemset pięćdziesiąt dziewięć 76/100) złotych tytułem wynagrodzenia za obronęS. K.z urzędu sprawowaną przez tegoż adwokata, w tym 347,76 złotych podatku VAT. Apelację od wyroku wniósł obrońca zarzucając, na podstawieart. 438 pkt 2 i 3 kpkobrazę postępowania mającą wpływ na treść wyroku polegającą na naruszeniuart.5§2 kpk,7 kpkiart. 410 kpkprzez dokonanie przez sąd dowolnej a nie swobodnej oceny materiału dowodowego, przy nie zastosowaniu dla jego oceny zasad logicznego myślenia, wiedzy i doświadczenia życiowego oraz oparcie orzeczenia na niepełnym materiale dowodowym wskutek odrzucenia istotnych dowodów zgłaszanych przez oskarżonego, co w konsekwencji doprowadziło do błędnego ustalenia, że oskarżony dokonał zarzucanego i przypisanego czynu. Podnosząc ten zarzut skarżący wniósł o zmianę wyroku przez uniewinnienie oskarżonego ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji. Sąd Okręgowy zważył, co następuje: Apelacja nie jest zasadna i na uwzględnienie nie zasługuje. Przede wszystkim zwrócić uwagę należy, że Sąd Rejonowy w Siedlcach, przy wyrokowaniu uwzględnił zmianę przepisów, która miała miejsce 1 października 2023 roku i czynS. K.został uznany za wykroczenie, a zatem w dalszym toku postępowania winien być stosowanyKodeks postępowania w sprawach o wykroczeniana podstawieart. 400§1 kpk, a nieKodeks postępowania karnego. Brak wskazania przez obrońcę i powołania się na przepisart. 109§2 kpwnie uniemożliwiał jednak rozpoznania sprawy i zarzutów postawionych w apelacji. Nawiązując do problematyki oceny dowodów dokonanej przez Sąd Rejonowy, z którą wyraźnie nie zgodził się apelujący, wskazać należy, iż ustanowiony wart. 7 kpk(który na podstawieart. 8 kpwznalazł zastosowanie na gruncie sprawy niniejszej) obowiązek dokonania oceny wiarygodności materiału dowodowego w oparciu o wszechstronną, zgodną z zasadami logicznego rozumowania, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego dotyczy nie tylko Sądu orzekającego, bowiem także odwołujący, podnoszący ów zarzut, nie może ograniczyć się do prostego, subiektywnego zanegowania oceny dowodów przeprowadzonej przez Sąd i arbitralnego stwierdzenia, że walorem wiarygodności nie powinny być obdarzone dowody niekorzystne dla obwinionego, a wręcz przeciwnie – że na wiarę zasługują wyłącznie dowody działające na jego korzyść. Ta metoda kwestionowania trafności zaskarżonego orzeczenia nie może być uznana za wystarczającą. Obowiązkiem skarżącego jest bowiem skuteczne wykazanie, jakich konkretnych uchybień dopuścił się Sąd merytoryczny w kontekście zasad wiedzy, w szczególności logicznego rozumowania oraz doświadczenia życiowego przy ocenie materiału dowodowego. Na względzie mieć bowiem wypada, iż sama tylko okoliczność, że oceniono poszczególne dowody, w aspekcie ich wiarygodności, nie w taki sposób, jak życzyłby sobie tego obwiniony, czy jego obrońca, nie jest tożsama ze stwierdzeniem, że w procesie ich weryfikacji doszło do naruszenia reguły płynącej z treściart. 7 kpk. Rzecz jasna, odmienna ocena dowodów - korzystna dla obwinionego – jest naturalnym prawem tak jego, jak i jego obrońcy, jednakże nie wynika z niej samo przez się, by analiza dokonana w niniejszej sprawie charakteryzowała się dowolnością. Wręcz przeciwnie, Sąd I instancji dokonał prawidłowej analizy zeznań świadkówK. C.iK. S.. Owszem są pewne nieścisłości w depozycjach świadków zaprezetowane na rozprawie, ale nie można zapominać o tym, że świadkowie składali zeznania prawie po roku czasu od zdarzenia. Różnica dotyczy mniej istotnych szczegółów, a nie zasadniczej części zeznań, w tym rozpoznaniaS. K.. Odmowa wiarygodności wyjaśnień oskarżonego, a obecnie obwinionego nie budzi żadnych zastrzeżeń sądu odwoławczego. Została poprzedzona analizą w/w zeznań i dowodów z dokumentów, nie można jej w żaden sposób zarzucić dowolności. W tym miejscu wspomnieć wypada, iż oczywistym jest, że dowód z wyjaśnień oskarżonego (obwinionego) każdorazowo winien być poddawany takiej samej ocenie, jak każdy inny zgromadzony w danej sprawie materiał dowodowy. Stąd, wiarygodność złożonych przezS. K.wyjaśnień musiała zostać oceniona w kontekście wszystkich okoliczności, w szczególności zaś pozostałych zgromadzonych w sprawie i uznanych za wiarygodne dowodów. Sama tylko okoliczność, że obwiniony konsekwentnie negował swoje sprawstwo, kreując własną wersję zdarzeń, nie mogła stanowić wystarczającej podstawy do przyznania jego twierdzeniom waloru wiarygodności i bezrefleksyjnego uznania, iż nie ponosi on winy za przypisany mu zaskarżonym wyrokiem czyn, a taka właśnie była intencja jego obrońcy. Podobnie negatywnie należy się odnieść do zarzutu obrazyart. 5§2 kpkiart. 410 kpk. Ocenie Sądu I instancji podlegał cały materiał dowodowy i ocena ta jest prawidłowa. W sprawie brak jest jakichkolwiek wątpliwości co do sprawstwaS. K., bowiem wykluczają to dowody pozytywnie ocenione przez sąd orzekający. W konsekwencji, należy uznać, że brak jest podstaw do zmiany wyroku przez uniewinnienie ewentualnie uchylenia wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania. Kierując się przedstawionymi wyżej racjami, nie podzielając zarzutów zawartych w apelacji i nie stwierdzając zaistnienia jakiejkolwiek z bezwzględnych przyczyn odwoławczych określonych wart. 104 § 1 k.p.w.podlegających rozważeniu niezależnie od granic zaskarżenia, Sąd Okręgowyw Siedlcach na podstawieart. 437 § 1 k.p.k.w zw. zart. 109 § 2 k.p.w.zaskarżony wyrok utrzymał w mocy. Z uwagi na pobytS. K.w zakładzie karnym i brak majątku oraz dochodów zwolniono obwinionego od ponoszenia opłaty i wydatków postępowania odwoławczego. Z tych względów Sąd Okręgowy orzekł, jak w wyroku .

15/301500/0001006/Ka

Sąd Okręgowy w Siedlcach

II Wydział Karny

152510000004021_VIII_U_001061_2023_Uz_2024-01-23_001

VIII U 1061/23

2024-01-23 01:00:00.0 CET

2024-02-27 17:30:04.0 CET

2024-02-27 13:19:31.0 CET

15251000

4021

SENTENCE

Sygn. akt VIII U 1061/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 23 stycznia 2024 roku Sąd Okręgowy w Łodzi, VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie: Przewodniczący: Sędzia SO Monika Pawłowska-Radzimierska Protokolant : st.sekr.sąd. Magdalena Baraniecka po rozpoznaniu w dniu 9 stycznia 2024 roku w Łodzi na rozprawie sprawy z wniosku K. B. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych I Oddziałowi w W. z udziałem (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W. o ustalenie

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Izabela Grudzińska" xPublisher="izabela.grudzinska" xEditorFullName="Izabela Grudzińska" xEditor="izabela.grudzinska" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="1" xFlag="published" xVolType="15/251000/0004021/U" xYear="2023" xVolNmbr="001061" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok</xName> <xBlock> <xText>Sygn. akt VIII U 1061/23</xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right">Dnia 23 stycznia 2024 roku</xText> <xText><xBx>Sąd Okręgowy w Łodzi, VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych</xBx></xText> <xText>w składzie:</xText> <xText xALIGNx="center">Przewodniczący: Sędzia SO Monika Pawłowska-Radzimierska</xText> <xText>Protokolant : st.sekr.sąd. Magdalena Baraniecka</xText> <xText>po rozpoznaniu w dniu 9 stycznia 2024 roku w Łodzi</xText> <xText>na rozprawie</xText> <xText>sprawy z wniosku</xText> <xText xALIGNx="center"> <xBx><xAnon>K. B.</xAnon></xBx></xText> <xText>przeciwko</xText> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych I Oddziałowi w <xAnon>W.</xAnon></xBx></xText> <xText>z udziałem</xText> <xText xALIGNx="center"><xAnon> (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon></xText> <xText>o ustalenie podlegania ubezpieczeniu</xText> <xText>na skutek odwołania <xAnon>K. B.</xAnon></xText> <xText>od <xAnon>decyzji numer (...)</xAnon>-D Zakładu Ubezpieczeń Społecznych I Oddziału w <xAnon>W.</xAnon></xText> <xText>z dnia 20 kwietnia 2023 roku znak <xAnon> (...)</xAnon>-204<xAnon> - (...)</xAnon></xText> <xText><xBx>zmienia zaskarżoną decyzję i stwierdza, że <xAnon>K. B.</xAnon> jako pracownik u płatnika składek <xAnon> (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> podlegała obowiązkowo ubezpieczeniom: emerytalnemu, rentowym, chorobowemu, wypadkowemu w dniu 10 listopada 2022 roku oraz od 15 listopada 2022 roku do 31 stycznia 2023 roku.</xBx></xText> <xText xALIGNx="center">SSO Monika Pawłowska-Radzimierska</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Monika Pawłowska-Radzimierska

Izabela Grudzińska

st.sekr.sąd. Magdalena Baraniecka

Izabela Grudzińska

Sygn. akt VIII U 1061/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 23 stycznia 2024 roku Sąd Okręgowy w Łodzi, VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie: Przewodniczący: Sędzia SO Monika Pawłowska-Radzimierska Protokolant : st.sekr.sąd. Magdalena Baraniecka po rozpoznaniu w dniu 9 stycznia 2024 roku w Łodzi na rozprawie sprawy z wniosku K. B. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych I Oddziałowi wW. z udziałem (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnościąwW. o ustalenie podlegania ubezpieczeniu na skutek odwołaniaK. B. oddecyzji numer (...)-D Zakładu Ubezpieczeń Społecznych I Oddziału wW. z dnia 20 kwietnia 2023 roku znak(...)-204- (...) zmienia zaskarżoną decyzję i stwierdza, żeK. B.jako pracownik u płatnika składek(...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnościąwW.podlegała obowiązkowo ubezpieczeniom: emerytalnemu, rentowym, chorobowemu, wypadkowemu w dniu 10 listopada 2022 roku oraz od 15 listopada 2022 roku do 31 stycznia 2023 roku. SSO Monika Pawłowska-Radzimierska

15/251000/0004021/U

Sąd Okręgowy w Łodzi

VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

153505000001006_II_Ka_000417_2023_Uz_2024-02-02_001

II Ka 417/23

2024-02-02 01:00:00.0 CET

2024-02-27 17:30:04.0 CET

2024-02-27 16:17:38.0 CET

15350500

1006

SENTENCE

Sygn. akt II Ka 417/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ 2 lutego 2024r. Sąd Okręgowy w Koninie II Wydział Karny w składzie: Przewodniczący: Sędzia SO Agata Wilczewska Protokolant: st. sekr. sąd. Dorota Sobieraj przy udziale prokuratora Katarzyny Szerszeń po rozpoznaniu 2 lutego 2024r. sprawy M. W. oskarżonego z art.178a§1k.k. na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego od wyroku Sądu Rejonowego w Koninie z 2 listopada 2023r., sygn. akt II K 91/20 I Utrzymuje w mocy zaskarżon

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Ewa Szuster" xPublisher="ESzuster" xEditorFullName="Dorota Sobieraj" xEditor="DSobieraj" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="1" xFlag="published" xVolType="15/350500/0001006/Ka" xYear="2023" xVolNmbr="000417" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok</xName> <xBlock> <xText>Sygn. akt II Ka 417/23</xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right"> 2 lutego 2024r.</xText> <xText>Sąd Okręgowy w Koninie II Wydział Karny w składzie:</xText> <xText>Przewodniczący: Sędzia SO Agata Wilczewska</xText> <xText>Protokolant: st. sekr. sąd. Dorota Sobieraj</xText> <xText>przy udziale prokuratora Katarzyny Szerszeń</xText> <xText>po rozpoznaniu 2 lutego 2024r.</xText> <xText>sprawy <xBx><xAnon>M. W.</xAnon></xBx></xText> <xText>oskarżonego z art.178a§1k.k.</xText> <xText>na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego</xText> <xText>od wyroku Sądu Rejonowego w Koninie</xText> <xText>z 2 listopada 2023r., sygn. akt II K 91/20</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">I</xName> <xText>Utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">II</xName> <xText>Zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa wydatki za postępowanie odwoławcze w kwocie 50zł i wymierza mu opłatę w kwocie 400zł za to postępowanie.</xText> </xUnit> <xText>Agata Wilczewska</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Agata Wilczewska

Ewa Szuster

st. sekr. sąd. Dorota Sobieraj

Dorota Sobieraj

Sygn. akt II Ka 417/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ 2 lutego 2024r. Sąd Okręgowy w Koninie II Wydział Karny w składzie: Przewodniczący: Sędzia SO Agata Wilczewska Protokolant: st. sekr. sąd. Dorota Sobieraj przy udziale prokuratora Katarzyny Szerszeń po rozpoznaniu 2 lutego 2024r. sprawyM. W. oskarżonego z art.178a§1k.k. na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego od wyroku Sądu Rejonowego w Koninie z 2 listopada 2023r., sygn. akt II K 91/20 I Utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok. II Zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa wydatki za postępowanie odwoławcze w kwocie 50zł i wymierza mu opłatę w kwocie 400zł za to postępowanie. Agata Wilczewska

15/350500/0001006/Ka

Sąd Okręgowy w Koninie

II Wydział Karny

152510000004021_VIII_Ua_000095_2023_Uz_2024-01-17_001

VIII Ua 95/23

2024-01-17 01:00:00.0 CET

2024-02-13 17:30:05.0 CET

2024-02-13 16:32:59.0 CET

15251000

4021

REASON

Sygn. akt VIII Ua 95/23 UZASADNIENIE Zaskarżonym wyrokiem z dnia 17 października 2023 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi Śródmieścia w Łodzi, X Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych zmienił zaskarżone decyzje pozwanego Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w S. z dnia 25 lipca 2023 roku oraz z dnia 27 lipca 2023 roku i przyznał I. K. prawo do zasiłku chorobowego za okres od dnia 31 maja 2023 roku do dnia 20 lipca 2023 roku. Powyższe orzeczenie zapadło w oparciu o następujące ustalenia faktyczne. I

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Agnieszka Kurczewska" xPublisher="agnieszka.kurczewska" xEditorFullName="Agnieszka Kurczewska" xEditor="agnieszka.kurczewska" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="10" xFlag="published" xVolType="15/251000/0004021/Ua" xYear="2023" xVolNmbr="000095" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText><xBx>Sygn. akt VIII Ua 95/23</xBx></xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Zaskarżonym wyrokiem z dnia 17 października 2023 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi Śródmieścia w Łodzi, X Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych zmienił zaskarżone decyzje pozwanego Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w <xAnon>S.</xAnon> z dnia 25 lipca 2023 roku oraz z dnia 27 lipca 2023 roku i przyznał <xAnon>I. K.</xAnon> prawo do zasiłku chorobowego za okres od dnia 31 maja 2023 roku do dnia 20 lipca 2023 roku.</xText> <xText>Powyższe orzeczenie zapadło w oparciu o następujące ustalenia faktyczne.</xText> <xText><xAnon>I. K.</xAnon> była zleceniobiorcą: od 1 marca 2023 roku do 31 marca 2023 roku na podstawie umowy z 1 marca 2023 roku; od 1 kwietnia 2023 roku do 30 kwietnia 2023 roku na podstawie umowy z 1 kwietnia 2023 roku oraz od 1 maja 2023 roku do 29 maja 2023 roku na podstawie umowy z 1 maja 2023 roku.</xText> <xText>Z tytułu powołanych umów zlecenia <xAnon>I. K.</xAnon> podlegała dobrowolnemu ubezpieczeniu chorobowemu. W dniu 31 maja 2023 roku <xAnon>I. K.</xAnon> stała się niezdolna do pracy. Stan ten utrzymywał się bez przerwy do dnia 20 lipca 2023 roku.</xText> <xText>Decyzją z dnia 25 lipca 2023 roku, nr sprawy <xAnon> (...)</xAnon> Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w <xAnon>S.</xAnon> odmówił <xAnon>I. K.</xAnon> prawa do zasiłku chorobowego za okres od 31 maja 2023 roku do 6 czerwca 2023 roku. W uzasadnieniu wskazano, że tytuł ubezpieczenia chorobowego wnioskodawczyni ustał w dniu 29 maja 2023 roku, a w czasie trwania ubezpieczenia chorobowego nie nabyła ona prawa do zasiłku chorobowego z powodu braku wymaganego okresu 90 dni nieprzerwanego ubezpieczenia chorobowego.</xText> <xText>Decyzją z dnia 27 lipca 2023 roku, nr sprawy <xAnon> (...)</xAnon> Zakład Ubezpieczeń Społecznych – Oddział w <xAnon>S.</xAnon> odmówił <xAnon>I. K.</xAnon> prawa do zasiłku chorobowego za okres od 7 czerwca 2023 roku do 20 lipca 2023 roku. W uzasadnieniu wskazano tożsamą argumentację, jak zaprezentowana w decyzji z 25 lipca 2023 roku.</xText> <xText>Sąd Rejonowy wskazał, że stan faktyczny ustalono w oparciu o zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, na który składały się dokumenty przedłożone wraz z odwołaniem przez ubezpieczoną, a całokształt okoliczności faktycznych podnoszonych przez strony postępowania pozostawał bezsporny.</xText> <xText>W oparciu o tak ustalony stan faktyczny Sad Rejonowy uznał, iż wniesione odwołanie jest zasadne.</xText> <xText>Sąd I instancji wskazała na <xLexLink xArt="art. 4;art. 4 ust. 1;art. 4 ust. 1 pkt. 2" xIsapId="WDU19990600636" xTitle="Ustawa z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa" xAddress="Dz. U. z 1999 r. Nr 60, poz. 636">art. 4 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa</xLexLink> (t.j. Dz. U. z 2022 r. poz. 1732 z późn. zm.; dalej jako: „ustawa zasiłkowa”) stanowiący, że ubezpieczony nabywa prawo do zasiłku chorobowego po upływie 90 dni nieprzerwanego ubezpieczenia chorobowego – jeżeli jest ubezpieczony dobrowolnie.</xText> <xText>Stosownie do <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 ust. 2" xIsapId="WDU19981370887" xTitle="Ustawa z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 137, poz. 887">art. 11 ust. 2 Ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych</xLexLink> (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1230 z późn. zm.; dalej: „ustawa systemowa”), dobrowolnie ubezpieczeniu chorobowemu podlegają na swój wniosek osoby objęte obowiązkowo ubezpieczeniami emerytalnymi i rentowymi, wymienione w art. 6 ust. 1 pkt 2, 4-5a, 7b, 8 i 10.</xText> <xText>Sąd Rejonowy podniósł, że odwołująca <xAnon>I. K.</xAnon> była zleceniobiorcą, tj. osobą wymienioną w art. 6 ust. 1 pkt 4 ustawy systemowej, w związku z czym podlegała ona dobrowolnie ubezpieczeniu chorobowemu. Przy czym, jak ustalono w toku postępowania, jej okres nieprzerwanego ubezpieczenia trwał od 1 marca 2023 roku do 29 maja 2023 roku, co łącznie stanowi 90 dni. Sąd podkreślił, że stanowcze i jednoznaczne brzmienie normy z art. 4 ust. 1 pkt 2 ustawy zasiłkowej nie pozostawia pola do interpretacji, by prawo do zasiłku chorobowego uzależnione było od dodatkowego – 91-ego dnia podlegania ubezpieczeniu chorobowemu.</xText> <xText>W ocenie Sądu I instancji kwestia ta jednolicie ujmowana jest w literaturze, a nadto wyczerpująco została wyjaśniona w uzasadnieniu wyroku Sądu Okręgowego w Łodzi z dnia 27 października 2016 roku (sygn. akt VIII Ua 69/16, Lex 2162263). Jak trafnie wskazano w nim, jeżeli wnioskodawczyni podlegała ubezpieczeniu chorobowemu przez okres dokładnie 30 dni (lub 90 dni w razie ubezpieczenia dobrowolnego), od następnego dnia mogła już nabyć prawo do zasiłku chorobowego, bądź to pozostając nadal w ubezpieczeniu, bądź na zasadach szczególnych przewidzianych w art. 7. Brak jest jakichkolwiek podstaw to twierdzenia, że musiałaby ona pozostawać w ubezpieczeniu jeszcze dodatkowy dzień.</xText> <xText>Sąd Rejonowy wywiódł, że w realiach rozpoznawanej sprawy tytuł ubezpieczenia chorobowego <xAnon>I. K.</xAnon> ustał po dniu 29 maja 2023 roku (90 dniu podlegania ubezpieczeniu chorobowemu), a odwołująca się stała się niezdolna do pracy z powodu choroby w dniu 31 maja 2023 roku. Do dnia 20 lipca 2023 roku nie odzyskała zdolności do pracy. Wobec tego ocenił, że spełniała przesłanki nabycia prawa do zasiłku chorobowego po ustaniu tytułu, o których stanowi art. 7 ustawy zasiłkowej – jej niezdolność do pracy trwała bez przerwy co najmniej 30 dni i powstała nie później niż w ciągu 14 dni od ustania tytułu ubezpieczenia chorobowego. Jednocześnie, nie zachodziła wobec niej przesłanka negatywna nabycia prawa do zasiłku chorobowego po ustaniu tytułu ubezpieczeń, o której stanowi art. 13 ust. 1 pkt 3 ustawy zasiłkowej, albowiem odwołująca się podlegała dobrowolnemu ubezpieczeniu chorobowemu przez 90-dniowy okres wyczekiwania, o którym stanowi art. 4 ust. 1 ustawy. Okoliczność wyłączająca prawo do zasiłku, o której stanowi art. 13 ust. 1 pkt 3 ustawy zasiłkowej, zachodzi bowiem jedynie wówczas, gdy przed ustaniem ubezpieczenia nie został spełniony warunek okresu wyczekiwania (zob. m.in. komentarz A.Rzetecka-Gil Komentarz do art. 13 ustawy o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa, Oficyna 2009 oraz E.Darmorost Komentarz do art. 13 ustawy o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa Wydawnictwo Prawnicze LexisNexis 2012). Tego rodzaju sytuacja faktyczna niewątpliwie nie wystąpiła w realiach rozpoznawanej sprawy.</xText> <xText>Tym samym Sąd I instancji, na podstawie <xLexLink xArt="art. 477(14);art. 477(14) § 2" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 477<xSUPx>14</xSUPx> § 2 k.p.c.</xLexLink> zmienił zaskarżone decyzje i przyznał ubezpieczonej prawo do zasiłku chorobowego w okresie od 31 maja do 20 lipca 2023 roku.</xText> <xText>Sąd wskazał na art. 4 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 1 września 1999 roku. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (Dz. U. Nr 60, poz. 636 ze zm), z którego wynika, że ubezpieczony nabywa prawo do zasiłku chorobowego po upływie 30 dni nieprzerwanego ubezpieczenia chorobowego, jeżeli podlegał ubezpieczeniu obowiązkowo. W systemie ubezpieczenia społecznego, regulowanym powołaną ustawą prawo do świadczeń z tytułu choroby uzależnione jest od przebycia w ubezpieczeniu określonego czasu. Czas ten, nazywany &quot;okresem wyczekiwania (karencji)&quot;, uzależnia nabycie prawa do zasiłku od pozostawania przez wymagany czas w ubezpieczeniu chorobowym. Oczekiwanie na nabycie prawa do świadczeń nie jest wymagane tylko wówczas, gdy nastąpienie ryzyka niezdolności do pracy, chronionego tym ubezpieczeniem, wiąże się ze skutkami wypadku przy pracy (art. 84 tej ustawy) oraz w sytuacjach określonych w art. 4 ust. 3 ustawy, a mianowicie od pierwszego dnia ubezpieczenia chorobowego prawo do zasiłku chorobowego przysługuje:</xText> <xText>1) absolwentom szkół lub szkół wyższych, którzy zostali objęci ubezpieczeniem chorobowym lub przystąpili do ubezpieczenia chorobowego w ciągu 90 dni od dnia ukończenia szkoły lub uzyskania dyplomu ukończenia studiów wyższych;</xText> <xText>2) jeżeli niezdolność do pracy spowodowana została wypadkiem w drodze do pracy lub z pracy;</xText> <xText>3) ubezpieczonym obowiązkowo, którzy mają wcześniejszy co najmniej 10-letni okres obowiązkowego ubezpieczenia chorobowego;</xText> <xText>4) posłom i senatorom, którzy przystąpili do ubezpieczenia chorobowego w ciągu 90 dni od ukończenia kadencji.</xText> <xText>Wnioskodawczyni zatrudniona była na podstawie umowy o pracę tymczasową od dnia 2 stycznia 2016 roku do 31 stycznia 2016 roku, to jest przez okres 30 dni i w tym okresie podlegała ubezpieczeniu chorobowemu, rozumianemu jako okres objęty obowiązkiem opłacania składek. Okoliczność ta nie była kwestionowana przez organ rentowy. Wnioskodawczyni przy tym stała się niezdolna do pracy od dnia 1 lutego 2016 roku i była nieprzerwanie niezdolna do pracy przynajmniej do dnia 16 marca 2016 roku. Pierwszy dzień niezdolności do pracy przypadł po ustaniu tytułu ubezpieczenia, co jednak nie zmienia sytuacji, iż wnioskodawczyni przed dniem niezdolności do pracy posiadała 30 dniowy okres ubezpieczenia chorobowego. W piśmiennictwie słusznie został sformułowany pogląd, że wobec tego, że prawo do zasiłku chorobowego można nabyć dopiero po spełnieniu okresu wyczekiwania i że do tego okresu nie można wliczyć okresu niezdolności powstałej przed upływem 30 dni opłacania składki (okres bez prawa do zasiłku chorobowego, za który nie jest odprowadzana składka na ubezpieczenie chorobowe) - to ubezpieczony, który przed upływem okresu wyczekiwania stanie się niezdolny do pracy, nie nabywa prawa do zasiłku chorobowego (I. Jędrasik-Jankowska, <xIx>Prawo socjalne</xIx>. <xIx>Komentarz do ustawy oświadczeniach pieniężnych zubezpieczenia społecznego wrazie choroby imacierzyństwa</xIx>, Warszawa 1998-2004, art. 4).</xText> <xText>Zdaniem Sądu Rejonowego, w okolicznościach przedmiotowej sprawy nie ma on jednak zastosowania, albowiem wnioskodawczyni w okresie od 2 stycznia 2016 roku do 31 stycznia 2016 roku nie była niezdolna do pracy.</xText> <xText>Zgodnie z art. 7 ustawy zasiłkowej zasiłek chorobowy przysługuje również osobie, która stała się niezdolna do pracy po ustaniu tytułu ubezpieczenia chorobowego, jeżeli niezdolność do pracy trwała bez przerwy co najmniej 30 dni i powstała nie później niż w ciągu 14 dni od ustania tytułu ubezpieczenia chorobowego. Wnioskodawczyni w pełni spełnia przesłanki powołanego przepisu, albowiem niezdolność do pracy wnioskodawczyni nastąpiła w okresie ochronnym, to jest nie później niż 14 dni od ustania tytułu ubezpieczenia chorobowego, niezdolność do pracy trwała co najmniej 30 dni, była do tego nieprzerwana oraz spełniony został wstępny warunek nabycia prawa do zasiłku chorobowego za okres niezdolności do pracy powstałej po ustaniu tytułu ubezpieczenia chorobowego, to jest posiadanie stosownego okresu wyczekiwania, tj. co najmniej 30-dniowego okresu ubezpieczenia, a do tego nie zachodziły żadne przesłanki wykluczające nabycie prawo do zasiłku chorobowego, określone w art. 13 ustawy zasiłkowe, w tym w art. 13 ust 1 pkt 3 ustawy, co podnosił organ rentowy. W myśl powołanego ostatnio przepisu zasiłek chorobowy z tytułu niezdolności do pracy powstałej w czasie trwania ubezpieczenia chorobowego, jak i z tytułu niezdolności do pracy powstałej po ustaniu tytułu ubezpieczenia nie przysługuje za okres po ustaniu tytułu ubezpieczenia chorobowego, jeżeli osoba niezdolna do pracy nie nabyła prawa do zasiłku w czasie ubezpieczenia, w przypadkach określonych w art. 4 ust. 1. Przyczyną wyłączającą prawo do zasiłku chorobowego po ustaniu tytułu ubezpieczenia chorobowego w tym przypadku jest nienabycie prawa do zasiłku w czasie ubezpieczenia z uwagi na nieprzebycie w ubezpieczeniu określonego przez ustawę czasu, tzw. okresu wyczekiwania. Jeśli więc przed ustaniem ubezpieczenia nie został spełniony warunek okresu wyczekiwania, czyli okres ubezpieczenia był krótszy niż 30 dni albo 180 dni w przypadku ubezpieczenia dobrowolnego (art. 4 ust 1 ustawy), prawo do zasiłku nie powstanie. Przepis ten w przypadku wnioskodawczyni mógłby mieć zatem zastosowanie gdyby wnioskodawczyni stała się niezdolna do pracy przed dniem 31 stycznia 2016 roku, a więc przed upływem 30 dniowego okresu ubezpieczenia chorobowego. Brak prawa do zasiłku w okresie trwania ubezpieczenia społecznego przekładałby się na brak prawa do zasiłku chorobowego wnioskodawczyni po ustaniu tytułu ubezpieczenia.</xText> <xText>W tym stanie rzeczy, wobec spełnienia przesłanek art. 4 ust 1 pkt 1 w związku z art. 7 ustawy zasiłkowej, Sąd I instancji, na podstawie <xLexLink xArt="art. 477(14);art. 477(14) § 2" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 477 <xSUPx>14</xSUPx>§ 2 kpc</xLexLink>, zmienił zaskarżoną decyzję i przyznał wnioskodawczyni prawo do zasiłku chorobowego od dnia 1 lutego 2016 roku do 16 marca 2016 roku.</xText> <xText>Apelację od powyższego orzeczenia w całości wniósł organ rentowy.</xText> <xText>Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:</xText> <xEnum> <xBullet>-</xBullet> <xEnumElem> <xText>naruszenie prawa materialnego, a w szczególności <xLexLink xArt="art. 4;art. 4 ust. 1;art. 4 ust. 1 pkt. 2;art. 4 ust. 2;art. 4 ust. 3;art. 4 ust. 3 pkt. 1;art. 4 ust. 3 pkt. 2;art. 4 ust. 3 pkt. 4;art. 13;art. 13 ust. 1;art. 13 ust. 1 pkt. 3" xIsapId="WDU19990600636" xTitle="Ustawa z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa" xAddress="Dz. U. z 1999 r. Nr 60, poz. 636">art. 4 ust. 1 pkt 2, ust.2 i 3, pkt 1, 2 i 4 oraz art. 13 ust 1, pkt 3</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19990600636" xTitle="Ustawa z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa" xAddress="Dz. U. z 1999 r. Nr 60, poz. 636">art. 7 ustawy z dnia 25.06.1999r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa</xLexLink> (t.j. Dz. U. z 2022r., poz.1732 ze zm.) poprzez niewłaściwe jego zastosowanie i przyznanie wnioskodawczym prawa do zasiłku chorobowego za okres od 31.05.2023r. do 20.07.2023r.;</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>naruszenie przepisów prawa formalnego, tj. <xLexLink xArt="art. 233" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 233 k.p.c.</xLexLink> polegające na wydaniu wyroku bez wyjaśnienia wszystkich okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy i braku wszechstronnego rozważenia zebranego w sprawie materiału, polegającego na dokonaniu dowolnej a nie swobodnej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego, a co z tym związane niewłaściwe ustalenie czy wnioskodawczym nabyła czy też nie nabyła prawa do zasiłku w czasie ubezpieczenia w przypadkach określonych w art. 4 ust.l w zw. z art. 13 w/w ustawy powołanej ustawy.</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xText><xBx>Wskazując na powyższe zarzuty organ rentowy wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie odwołania od zaskarżonych decyzji ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpatrzenia.</xBx></xText> <xText>W uzasadnieniu ZUS podniósł, że wnioskodawczyni podlegała dobrowolnemu ubezpieczeniu chorobowemu od 01.03.2023r. do 29.05.2023r., tj. 90 dni z tytułu zawartej umowy zlecenia. Od dnia 30.05.2023r. Pani <xAnon>I. K.</xAnon> nie jest osobą ubezpieczoną. Zatem, w ocenie apelującego, nie nabyła ona prawa do zasiłku chorobowego w rozumieniu art. 4 ust. 1, pkt 2 w/w ustawy, tj. po upływie, a nie z upływem 90 dni. Wnioskodawczyni nabyłaby prawo do zasiłku chorobowego po upływie 90 dni ubezpieczenia, czyli w 91 dniu ubezpieczenia, tj. w dniu 30.05.2023r., ale wówczas nie była już objęta ubezpieczeniem chorobowym, a zatem nie nabyła prawa do zasiłku w czasie ubezpieczenia.</xText> <xText><xBx>Skoro wnioskodawczyni nie nabyła prawa do zasiłku chorobowego w czasie trwania</xBx></xText> <xText>ubezpieczenia chorobowego, wobec tego nie ma również prawa do zasiłku chorobowego po ustaniu zatrudnienia, co wynika wprost z art. 13 ust. 1, pkt 3 w/w ustawy. Organ rentowy podkreślił, że aby nabyć prawo do zasiłku chorobowego po ustaniu tytułu ubezpieczenia chorobowego oprócz spełnienia przesłanek określonych w art. 7 muszą być przeanalizowane wszystkie przesłanki z art. 13 bowiem są to warunki, które wykluczają prawo do zasiłku. W art. 13 ust. 1, pkt 3 ustawodawca wyraźnie wskazał, iż zasiłek chorobowy nie przysługuje po ustaniu tytułu ubezpieczenia, jeżeli osoba niezdolna do pracy nie nabyła prawa do zasiłku w czasie ubezpieczenia w przypadkach określonych w art. 4 ust.l powołanej ustawy, a taka sytuacja miała miejsce w przypadku wnioskodawczyni.</xText> <xText><xBx> Sąd Okręgowy w Łodzi zważył, co następuje:</xBx></xText> <xText>Sąd Okręgowy rozpoznał n/n sprawę na posiedzeniu niejawnym na podstawie <xLexLink xArt="art. 374" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 374 k.p.c.</xLexLink> Zgodnie z tym przepisem Sąd II instancji może rozpoznać sprawę na posiedzeniu niejawnym, jeżeli przeprowadzenie rozprawy nie jest konieczne. Rozpoznanie sprawy na posiedzeniu niejawnym jest niedopuszczalne, jeżeli strona w apelacji lub odpowiedzi na apelację złożyła wniosek o przeprowadzenie rozprawy, chyba że cofnięto pozew lub apelację albo zachodzi nieważność postępowania. W n/n sprawie strony nie wnosiły o rozpoznanie sprawy na rozprawie, a złożone dotychczas pisma procesowe i brak złożenia na etapie postępowania II instancyjnego wniosków dowodowych, dawały podstawę do przyjęcia, że przeprowadzenie rozprawy nie jest konieczne. W przypadku, gdy głosy stron miałyby się ograniczyć do powtórzenia argumentacji z pism procesowych, wyznaczanie rozprawy tylko w tym celu, nie wydaje się uzasadnione<xIx> (por. wyrok SA w Gdańsku z 26.06.2018r., III AUa 1815/17).</xIx></xText> <xText>Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie.</xText> <xText>W ocenie Sądu Okręgowego, Sąd pierwszej instancji wydał trafne orzeczenie, znajdujące oparcie zarówno w zebranym w sprawie materiale dowodowym, jak i obowiązujących przepisach prawa. Sąd Okręgowy w pełni aprobuje ustalenia faktyczne Sądu pierwszej instancji i przyjmuje je za własne. Podziela również wywody prawne zawarte w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, nie znajdując żadnych podstaw do jego zmiany bądź uchylenia.</xText> <xText><xLexLink xArt="art. 233;art. 233 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">Art. 233 § 1 k.p.c.</xLexLink> stanowi, iż sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Sąd dokonuje oceny wszystkich dowodów przeprowadzonych w postępowaniu, jak również wszelkich okoliczności towarzyszących przeprowadzaniu poszczególnych dowodów, mających znaczenie dla ich mocy i wiarygodności (tak np. Sąd Najwyższy w uzasadnieniu orzeczenia z 11 lipca 2002 roku, IV CKN 1218/00, LEX nr 80266).</xText> <xText>Ramy swobodnej oceny dowodów są zakreślone wymaganiami prawa procesowego, doświadczenia życiowego, regułami logicznego myślenia oraz pewnym poziomem świadomości prawnej, według których sąd w sposób bezstronny, racjonalny i wszechstronny rozważa materiał dowodowy jako całość, dokonuje wyboru określonych środków dowodowych i ważąc ich moc oraz wiarygodność, odnosi je do pozostałego materiału dowodowego (tak też Sąd Najwyższy w licznych orzeczeniach, np. z dnia 19 czerwca 2001 roku, II UKN 423/00, OSNP 2003/5/137). Poprawność rozumowania sądu powinna być możliwa do skontrolowania, z czym wiąże się obowiązek prawidłowego uzasadniania orzeczeń (<xLexLink xArt="art. 327(1)" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 327<xSUPx>1</xSUPx> k.p.c.</xLexLink>).</xText> <xText>Skuteczne postawienie zarzutu naruszenia przez sąd <xLexLink xArt="art. 233;art. 233 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 233 § 1 k.p.c.</xLexLink> wymaga zatem wykazania, iż sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego. Natomiast zarzut dowolnego i fragmentarycznego rozważenia materiału dowodowego wymaga dla swej skuteczności konkretyzacji, i to nie tylko przez wskazanie przepisów procesowych, z naruszeniem których apelujący łączy taki skutek, lecz również przez określenie, jakich dowodów lub jakiej części materiału zarzut dotyczy, a ponadto podania przesłanek dyskwalifikacji postępowania sądu pierwszej instancji w zakresie oceny poszczególnych dowodów na tle znaczenia całokształtu materiału dowodowego oraz w zakresie przyjętej podstawy orzeczenia.</xText> <xText>W ocenie Sądu Okręgowego dokonana przez Sąd Rejonowy ocena zgromadzonego w postępowaniu materiału dowodowego jest – wbrew twierdzeniom apelującego – prawidłowa. Sąd dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych, w oparciu o dokumentację, która była między stronami bezsporna i doszedł do trafnych wniosków.</xText> <xText>Zarzuty skarżącego w tym przedmiocie sprowadzają się zaś w zasadzie do polemiki ze stanowiskiem Sądu i interpretacją dowodów dokonaną przez ten Sąd i jako takie nie mogą się ostać. Apelujący przeciwstawia bowiem ocenie dokonanej przez Sąd pierwszej instancji swoją analizę zgromadzonego materiału dowodowego i własny pogląd na sprawę. Zadaniem Sądu Rejonowego – prawidłowo przez Sąd wykonanym – było przeprowadzenie całościowej oceny zebranego w sprawie materiału, ponieważ tylko taka mogła posłużyć dla oceny prawidłowości dokonanego zwolnienia.</xText> <xText>Brak jest również uzasadnionych podstaw do uwzględnienia zarzutu naruszenia przez Sąd pierwszej instancji prawa materialnego.</xText> <xText>Stosownie do treści <xLexLink xArt="art. 4;art. 4 ust. 1;art. 4 ust. 1 pkt. 1" xIsapId="WDU19990600636" xTitle="Ustawa z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa" xAddress="Dz. U. z 1999 r. Nr 60, poz. 636">art. 4 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 roku o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa</xLexLink> (Dz.U. nr 60 poz. 636 z 1999r. ze zmianami) ubezpieczony nabywa prawo do zasiłku chorobowego po upływie 30 dni nieprzerwanego ubezpieczenia chorobowego - jeżeli podlega obowiązkowo temu ubezpieczeniu.</xText> <xText>Nabycie prawa do zasiłku chorobowego, jak słusznie zauważył Sąd I instancji, uzależnione jest od przebycia w ubezpieczeniu określonego czasu. Czas ten, nazywany okresem wyczekiwania, uzależnia nabycie prawa do zasiłku od pozostawania przez wymagany czas nieprzerwanie w ubezpieczeniu chorobowym (por. uchwała SN z dnia 29 października 2002 r., III UZP 8/02, OSNP 2003, nr 8, poz. 205; Biul. SN 2002, nr 10, s. 4; OSNP-wkł. 2002, nr 24, poz. 4; Wokanda 2003, nr 6, s. 21; OSP 2004, z. 5, poz. 65).</xText> <xText>Okres wyczekiwania to okres podlegania ubezpieczeniu chorobowemu wymaganemu dla przyznania prawa do zasiłku chorobowego. Okres wyczekiwania określić można również jako konieczność pozostawania przez wymagany w ustawie czas w ubezpieczeniu chorobowym, by móc nabyć prawo do zasiłku chorobowego w sytuacji wystąpienia niezdolności do pracy. Innymi słowy jest to konieczność przebycia określonego stażu w ubezpieczeniu, wymaganego do uzyskania prawa do świadczeń.</xText> <xText>Na mocy art. 7 Ustawy zasiłek chorobowy przysługuje również osobie, która stała się niezdolna do pracy po ustaniu tytułu ubezpieczenia chorobowego, jeżeli niezdolność do pracy trwała bez przerwy co najmniej 30 dni i powstała:</xText> <xText>1) nie później niż w ciągu 14 dni od ustania tytułu ubezpieczenia chorobowego;</xText> <xText>2) nie później niż w ciągu 3 miesięcy od ustania tytułu ubezpieczenia chorobowego - w razie choroby zakaźnej, której okres wylęgania jest dłuższy niż 14 dni, lub innej choroby, której objawy chorobowe ujawniają się po okresie dłuższym niż 14 dni od początku choroby.</xText> <xText>Świadczenie przewidziane w art. 7 ma charakter wyjątkowy. Zgodnie z uchwałą Sądu Najwyższego z 12 czerwca 2002 r. (III UZP 4/02, LexPolonica nr 355807, OSNAPiUS 2002, nr 24, poz. 601), jest to świadczenie udzielane „po ustaniu okresu objętego składką na ubezpieczenie, bez ekwiwalentu w tej składce, przysługujące z tytułu spełnienia się ryzyka określonego ogólnie jako niezdolność do pracy po ustaniu tytułu ubezpieczenia&quot;. Oznacza to, że zasiłek chorobowy przysługujący po ustaniu tytułu ubezpieczenia chorobowego jest świadczeniem o charakterze wyjątkowym - udzielanym po ustaniu okresu objętego składką na ubezpieczenie oraz bez ekwiwalentu w tej składce.</xText> <xText>Stosownie do treści art. 13 ust. 1 Ustawy zasiłek chorobowy z tytułu niezdolności do pracy powstałej w czasie trwania ubezpieczenia chorobowego, jak i z tytułu niezdolności do pracy powstałej po ustaniu tytułu ubezpieczenia nie przysługuje za okres po ustaniu tytułu ubezpieczenia chorobowego, jeżeli osoba niezdolna do pracy:</xText> <xText>1) ma ustalone prawo do emerytury lub renty z tytułu niezdolności do pracy;</xText> <xText>2) kontynuuje działalność zarobkową lub podjęła działalność zarobkową stanowiącą tytuł do objęcia obowiązkowo lub dobrowolnie ubezpieczeniem chorobowym albo zapewniającą prawo do świadczeń za okres niezdolności do pracy z powodu choroby;</xText> <xText>3) nie nabyła prawa do zasiłku w czasie ubezpieczenia, w przypadkach określonych w art. 4 ust. 1;</xText> <xText>4) jest uprawniona do zasiłku dla bezrobotnych, zasiłku przedemerytalnego, świadczenia przedemerytalnego lub nauczycielskiego świadczenia kompensacyjnego;</xText> <xText>5) podlega obowiązkowo ubezpieczeniu społecznemu rolników określonemu w przepisach o ubezpieczeniu społecznym rolników.</xText> <xText>2. Zasiłek chorobowy nie przysługuje za okres niezdolności do pracy po ustaniu tytułu ubezpieczenia chorobowego, jeżeli ubezpieczenie to ustało po wyczerpaniu prawa do zasiłku chorobowego.</xText> <xText>Bezspornym jest w niniejszej sprawie, że skarżąca spełnia wszystkie pozostałe wymagania do przyznania jej prawa do zasiłku chorobowego, jak również to, że nie zaistniały okoliczności negatywne wymienione w art. 13 ustawy, z wyjątkiem okoliczności wymienionej w ust. 1 pkt 3, co do której organ rentowy ma zastrzeżenia.</xText> <xText>Należy podkreślić, że jedną z przesłanek powodującą, że zasiłek chorobowy z tytułu niezdolności do pracy nie przysługuje, jest przesłanka wymieniona w art. 13 ust. 1, polegająca na nie nabyciu prawa do zasiłku w czasie ubezpieczenia w przypadkach określonych w art. 4 ust. 1. Regulacja ta dotyczy braku okresu wyczekiwania określonego w art. 4 ust. 1 - tj. <xUx>gdy przed ustaniem ubezpieczenia nie został spełniony warunek pozostawania w okresie ubezpieczenia przez</xUx> 30 dni (przy ubezpieczeniu obowiązkowym) albo <xUx>90 dni (przy ubezpieczeniu dobrowolnym</xUx>). Jeśli więc przed ustaniem ubezpieczenia nie został spełniony warunek okresu wyczekiwania, czyli okres ubezpieczenia był krótszy niż 30 dni, prawo do zasiłku nie powstanie ( patrz komentarz A.Rzetecka-Gil Komentarz do art.13 ustawy o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa, Oficyna 2009 oraz E.Darmorost Komentarz do art.13 ustawy o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa Wydawnictwo Prawnicze LexisNexis 2012).</xText> <xText>Dodatkowo należy podkreślić jeszcze raz, że podstawą prawną domagania się przez ubezpieczoną zasiłku chorobowego nie był art. 6 ust. 1 ustawy zasiłkowej, lecz art. 7 pkt 1 tej ustawy. Podkreślenie to jest istotne, bo argumentacja organu rentowego prezentowana w toku sprawy zdaje się wychodzić z założenia, że skoro (według art. 6 ust. 1 ustawy zasiłkowej) zasiłek chorobowy przysługuje ubezpieczonemu, który stał się niezdolny do pracy z powodu choroby w czasie trwania ubezpieczenia chorobowego, a jednocześnie ubezpieczony podlegający dobrowolnie ubezpieczeniu chorobowemu nabywa prawo do zasiłku chorobowego po upływie 90 dni nieprzerwanego ubezpieczenia chorobowego, to prawo do zasiłku chorobowego nabywa dopiero 91 dnia pozostawania w nieprzerwanym ubezpieczeniu chorobowym, co oznacza, że musi pozostawać 91 dni w tym ubezpieczeniu. Argumentacja organu rentowego jest nietrafna, ponieważ nie uwzględnia regulacji powołanego art. 7 pkt 1 ustawy zasiłkowej. Ubezpieczona domagała się zasiłku chorobowego na podstawie art. 7 pkt 1 tej ustawy jako osoba, która stała się niezdolna do pracy po ustaniu tytułu ubezpieczenia chorobowego, spełniając pozostałe dwa warunki przewidziane w tym przepisie (jej niezdolność do pracy trwała bez przerwy co najmniej 90 dni i powstała przed upływem 14 dni od ustania tytułu ubezpieczenia chorobowego). Na tej podstawie nabyła prawo do zasiłku chorobowego po ustaniu tytułu ubezpieczenia chorobowego. Jak wskazano powyżej okres wyczekiwania to okres podlegania ubezpieczeniu chorobowemu wymaganemu dla przyznania prawa do zasiłku chorobowego. Co do zasady zasiłek chorobowy przysługuje ubezpieczonemu, który stał się niezdolny do pracy z powodu choroby w czasie trwania ubezpieczenia chorobowego. Jednak na podstawie art. 7 ustawy zasiłkowej zasiłek chorobowy przysługuje również osobie, która stała się niezdolna do pracy po ustaniu tytułu ubezpieczenia chorobowego (dlatego przepis ten posługuje się określeniem „osoba”, a nie „ubezpieczony”, ponieważ przepis ten przewiduje możliwość nabycia prawa do zasiłku chorobowego przez osobę, która w okresie wystąpienia niezdolności do pracy nie posiada już tytułu ubezpieczenia w rozumieniu art. 3 ustawy zasiłkowej). Świadczenie przewidziane w art. 7 ustawy zasiłkowej ma zatem charakter wyjątkowy (por. także wyrok Sądu Najwyższego z 25 lipca 2006 r., I UK 42/06, OSNP 2007, nr 15-16, poz. 232) – ryzyko ubezpieczeniowe spełnia się w tym przypadku już po ustaniu tytułu ubezpieczenia. Głównym celem tego uregulowania jest zabezpieczenie materialne pracownika na wypadek czasowej przeszkody w podjęciu nowego zatrudnienia, ujmowane również jako zabezpieczenie pracownika przed utratą zarobków na wypadek przemijających przeszkód w ich zdobywaniu, wywołanych chorobą. Unormowanie to ma więc charakter gwarancyjny, ochronny, zabezpieczający środki utrzymania ubezpieczonego i jego rodziny na czas uniemożliwiający znalezienie nowego źródła dochodu (uchwała Sądu Najwyższego z 10 grudnia 1984 r., III UZP 55/84, OSPiKA 1985, z. 7-8, poz. 154; wyrok Sądu Najwyższego z 5 sierpnia 1999 r., II UKN 68/99, OSNAPiUS 2000, nr 19, poz. 726 – dotyczące analogicznego art. 6 poprzednio obowiązującej ustawy o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa). W orzecznictwie przyjęto, że art. 7 ustawy zasiłkowej (wraz z art. 6 tej ustawy) określa materialno-prawne przesłanki nabycia prawa do zasiłku chorobowego. Każdy z tych przepisów stanowi samoistną podstawę do nabycia prawa do zasiłku chorobowego. Natomiast art. 8 i 9 ustawy określają wyłącznie zasady ustalenia okresu pobierania zasiłku chorobowego, nie stanowiąc samoistnych podstaw nabycia prawa do zasiłku (wyrok Sądu Najwyższego z 25 lipca 2006 r., I UK 42/06, OSNP 2007, nr 15-16, poz. 232). W piśmiennictwie podzielono ten pogląd Sądu Najwyższego, przyjmując, że art. 6 i 7 ustawy są „źródłem&quot; nabycia prawa do zasiłku, natomiast art. 8 i 9 ustawy określają jedynie zasady obliczania okresu zasiłkowego, nie modyfikując w żaden sposób materialnoprawnych przesłanek prawa do zasiłku (A. Kurzych, glosa do wyroku Sądu Najwyższego z 25 lipca 2006 r., I UK 42/06, M.P.Pr. 2008, nr 6, s. 327).</xText> <xText>(por. uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 28 listopada 2019 r. I UK 269/18)</xText> <xText>Przekładając powyższe na grunt niniejszej sprawy, należy zauważyć, iż wnioskodawczyni spełniła warunek okresu wyczekiwania, czyli okres ubezpieczenia w jej przypadku wynosił dokładnie 30 dni. Niewątpliwie również warunek ten został spełniony przed ustaniem ubezpieczenia. <xAnon>I. K.</xAnon> podlegała dobrowolnemu ubezpieczeniu chorobowemu od 01.03.2023r. do 29.05.2023r., tj. 90 dni z tytułu zawartej umowy zlecenia. W dniu 31 maja 2023 roku <xAnon>I. K.</xAnon> stała się niezdolna do pracy i stan ten utrzymywał się bez przerwy do dnia 20 lipca 2023 roku.</xText> <xText>Nieuprawnione jest twierdzenie organu rentowego, jakoby wnioskodawczyni miała możliwość nabycia prawa do zasiłku chorobowego po upływie 90 dni ubezpieczenia, ale dopiero po 91 dniu ubezpieczenia. Oczywistym jest bowiem, że 29 maja 2023 r. był właśnie 90-tym dniem obowiązkowego wyczekiwania tj. podlegania ubezpieczeniu. A zatem od następnego dnia tj. od dnia 30 maja 2023 roku, skarżąca mogła już nabyć prawo do zasiłku chorobowego, bądź to pozostając nadal w ubezpieczeniu, bądź – jak w niniejszej sprawie – na zasadach szczególnych przewidzianych w art. 7. Brak jest jakichkolwiek podstaw to twierdzenia, że musiałaby ona pozostawać w ubezpieczeniu jeszcze dodatkowy dzień, jak chce tego organ rentowy ( czyli 91 dzień ubezpieczenia), ażeby nabyć prawo do zasiłku chorobowego. Przed ustaniem ubezpieczenia został bowiem spełniony warunek pozostawania przez odwołującą się w okresie ubezpieczenia przez 90 dni.</xText> <xText>Tym samym należy uznać zarzut apelacyjny organu rentowego za chybiony, zaś dokonaną interpretację przepisów za nie znajdującą oparcia w obowiązującym stanie prawnym. Powoływany przez organ rentowy przepis art. 13 ust. 1 pkt 3 dotyczy jedynie sytuacji, w której brak jest pełnego okresu wyczekiwania (podlegania ubezpieczeniu) przez czas 30 dni. Niewątpliwie z upływam 30 dni, tj. w tym wypadku z upływem 29 maja 2023 roku, skarżąca nabyła prawo do zasiłku chorobowego na podstawie art. 7 przy uwzględnieniu art. 13 Ustawy.</xText> <xText>Biorąc powyższe pod uwagę Sąd Okręgowy w Łodzi, na podstawie <xLexLink xArt="art. 385" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 385 kpc</xLexLink>, oddalił apelację jako bezzasadną.</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Agnieszka Kurczewska

Agnieszka Kurczewska

Sygn. akt VIII Ua 95/23 UZASADNIENIE Zaskarżonym wyrokiem z dnia 17 października 2023 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi Śródmieścia w Łodzi, X Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych zmienił zaskarżone decyzje pozwanego Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału wS.z dnia 25 lipca 2023 roku oraz z dnia 27 lipca 2023 roku i przyznałI. K.prawo do zasiłku chorobowego za okres od dnia 31 maja 2023 roku do dnia 20 lipca 2023 roku. Powyższe orzeczenie zapadło w oparciu o następujące ustalenia faktyczne. I. K.była zleceniobiorcą: od 1 marca 2023 roku do 31 marca 2023 roku na podstawie umowy z 1 marca 2023 roku; od 1 kwietnia 2023 roku do 30 kwietnia 2023 roku na podstawie umowy z 1 kwietnia 2023 roku oraz od 1 maja 2023 roku do 29 maja 2023 roku na podstawie umowy z 1 maja 2023 roku. Z tytułu powołanych umów zleceniaI. K.podlegała dobrowolnemu ubezpieczeniu chorobowemu. W dniu 31 maja 2023 rokuI. K.stała się niezdolna do pracy. Stan ten utrzymywał się bez przerwy do dnia 20 lipca 2023 roku. Decyzją z dnia 25 lipca 2023 roku, nr sprawy(...)Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział wS.odmówiłI. K.prawa do zasiłku chorobowego za okres od 31 maja 2023 roku do 6 czerwca 2023 roku. W uzasadnieniu wskazano, że tytuł ubezpieczenia chorobowego wnioskodawczyni ustał w dniu 29 maja 2023 roku, a w czasie trwania ubezpieczenia chorobowego nie nabyła ona prawa do zasiłku chorobowego z powodu braku wymaganego okresu 90 dni nieprzerwanego ubezpieczenia chorobowego. Decyzją z dnia 27 lipca 2023 roku, nr sprawy(...)Zakład Ubezpieczeń Społecznych – Oddział wS.odmówiłI. K.prawa do zasiłku chorobowego za okres od 7 czerwca 2023 roku do 20 lipca 2023 roku. W uzasadnieniu wskazano tożsamą argumentację, jak zaprezentowana w decyzji z 25 lipca 2023 roku. Sąd Rejonowy wskazał, że stan faktyczny ustalono w oparciu o zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, na który składały się dokumenty przedłożone wraz z odwołaniem przez ubezpieczoną, a całokształt okoliczności faktycznych podnoszonych przez strony postępowania pozostawał bezsporny. W oparciu o tak ustalony stan faktyczny Sad Rejonowy uznał, iż wniesione odwołanie jest zasadne. Sąd I instancji wskazała naart. 4 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa(t.j. Dz. U. z 2022 r. poz. 1732 z późn. zm.; dalej jako: „ustawa zasiłkowa”) stanowiący, że ubezpieczony nabywa prawo do zasiłku chorobowego po upływie 90 dni nieprzerwanego ubezpieczenia chorobowego – jeżeli jest ubezpieczony dobrowolnie. Stosownie doart. 11 ust. 2 Ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych(t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1230 z późn. zm.; dalej: „ustawa systemowa”), dobrowolnie ubezpieczeniu chorobowemu podlegają na swój wniosek osoby objęte obowiązkowo ubezpieczeniami emerytalnymi i rentowymi, wymienione w art. 6 ust. 1 pkt 2, 4-5a, 7b, 8 i 10. Sąd Rejonowy podniósł, że odwołującaI. K.była zleceniobiorcą, tj. osobą wymienioną w art. 6 ust. 1 pkt 4 ustawy systemowej, w związku z czym podlegała ona dobrowolnie ubezpieczeniu chorobowemu. Przy czym, jak ustalono w toku postępowania, jej okres nieprzerwanego ubezpieczenia trwał od 1 marca 2023 roku do 29 maja 2023 roku, co łącznie stanowi 90 dni. Sąd podkreślił, że stanowcze i jednoznaczne brzmienie normy z art. 4 ust. 1 pkt 2 ustawy zasiłkowej nie pozostawia pola do interpretacji, by prawo do zasiłku chorobowego uzależnione było od dodatkowego – 91-ego dnia podlegania ubezpieczeniu chorobowemu. W ocenie Sądu I instancji kwestia ta jednolicie ujmowana jest w literaturze, a nadto wyczerpująco została wyjaśniona w uzasadnieniu wyroku Sądu Okręgowego w Łodzi z dnia 27 października 2016 roku (sygn. akt VIII Ua 69/16, Lex 2162263). Jak trafnie wskazano w nim, jeżeli wnioskodawczyni podlegała ubezpieczeniu chorobowemu przez okres dokładnie 30 dni (lub 90 dni w razie ubezpieczenia dobrowolnego), od następnego dnia mogła już nabyć prawo do zasiłku chorobowego, bądź to pozostając nadal w ubezpieczeniu, bądź na zasadach szczególnych przewidzianych w art. 7. Brak jest jakichkolwiek podstaw to twierdzenia, że musiałaby ona pozostawać w ubezpieczeniu jeszcze dodatkowy dzień. Sąd Rejonowy wywiódł, że w realiach rozpoznawanej sprawy tytuł ubezpieczenia chorobowegoI. K.ustał po dniu 29 maja 2023 roku (90 dniu podlegania ubezpieczeniu chorobowemu), a odwołująca się stała się niezdolna do pracy z powodu choroby w dniu 31 maja 2023 roku. Do dnia 20 lipca 2023 roku nie odzyskała zdolności do pracy. Wobec tego ocenił, że spełniała przesłanki nabycia prawa do zasiłku chorobowego po ustaniu tytułu, o których stanowi art. 7 ustawy zasiłkowej – jej niezdolność do pracy trwała bez przerwy co najmniej 30 dni i powstała nie później niż w ciągu 14 dni od ustania tytułu ubezpieczenia chorobowego. Jednocześnie, nie zachodziła wobec niej przesłanka negatywna nabycia prawa do zasiłku chorobowego po ustaniu tytułu ubezpieczeń, o której stanowi art. 13 ust. 1 pkt 3 ustawy zasiłkowej, albowiem odwołująca się podlegała dobrowolnemu ubezpieczeniu chorobowemu przez 90-dniowy okres wyczekiwania, o którym stanowi art. 4 ust. 1 ustawy. Okoliczność wyłączająca prawo do zasiłku, o której stanowi art. 13 ust. 1 pkt 3 ustawy zasiłkowej, zachodzi bowiem jedynie wówczas, gdy przed ustaniem ubezpieczenia nie został spełniony warunek okresu wyczekiwania (zob. m.in. komentarz A.Rzetecka-Gil Komentarz do art. 13 ustawy o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa, Oficyna 2009 oraz E.Darmorost Komentarz do art. 13 ustawy o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa Wydawnictwo Prawnicze LexisNexis 2012). Tego rodzaju sytuacja faktyczna niewątpliwie nie wystąpiła w realiach rozpoznawanej sprawy. Tym samym Sąd I instancji, na podstawieart. 47714§ 2 k.p.c.zmienił zaskarżone decyzje i przyznał ubezpieczonej prawo do zasiłku chorobowego w okresie od 31 maja do 20 lipca 2023 roku. Sąd wskazał na art. 4 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 1 września 1999 roku. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (Dz. U. Nr 60, poz. 636 ze zm), z którego wynika, że ubezpieczony nabywa prawo do zasiłku chorobowego po upływie 30 dni nieprzerwanego ubezpieczenia chorobowego, jeżeli podlegał ubezpieczeniu obowiązkowo. W systemie ubezpieczenia społecznego, regulowanym powołaną ustawą prawo do świadczeń z tytułu choroby uzależnione jest od przebycia w ubezpieczeniu określonego czasu. Czas ten, nazywany "okresem wyczekiwania (karencji)", uzależnia nabycie prawa do zasiłku od pozostawania przez wymagany czas w ubezpieczeniu chorobowym. Oczekiwanie na nabycie prawa do świadczeń nie jest wymagane tylko wówczas, gdy nastąpienie ryzyka niezdolności do pracy, chronionego tym ubezpieczeniem, wiąże się ze skutkami wypadku przy pracy (art. 84 tej ustawy) oraz w sytuacjach określonych w art. 4 ust. 3 ustawy, a mianowicie od pierwszego dnia ubezpieczenia chorobowego prawo do zasiłku chorobowego przysługuje: 1) absolwentom szkół lub szkół wyższych, którzy zostali objęci ubezpieczeniem chorobowym lub przystąpili do ubezpieczenia chorobowego w ciągu 90 dni od dnia ukończenia szkoły lub uzyskania dyplomu ukończenia studiów wyższych; 2) jeżeli niezdolność do pracy spowodowana została wypadkiem w drodze do pracy lub z pracy; 3) ubezpieczonym obowiązkowo, którzy mają wcześniejszy co najmniej 10-letni okres obowiązkowego ubezpieczenia chorobowego; 4) posłom i senatorom, którzy przystąpili do ubezpieczenia chorobowego w ciągu 90 dni od ukończenia kadencji. Wnioskodawczyni zatrudniona była na podstawie umowy o pracę tymczasową od dnia 2 stycznia 2016 roku do 31 stycznia 2016 roku, to jest przez okres 30 dni i w tym okresie podlegała ubezpieczeniu chorobowemu, rozumianemu jako okres objęty obowiązkiem opłacania składek. Okoliczność ta nie była kwestionowana przez organ rentowy. Wnioskodawczyni przy tym stała się niezdolna do pracy od dnia 1 lutego 2016 roku i była nieprzerwanie niezdolna do pracy przynajmniej do dnia 16 marca 2016 roku. Pierwszy dzień niezdolności do pracy przypadł po ustaniu tytułu ubezpieczenia, co jednak nie zmienia sytuacji, iż wnioskodawczyni przed dniem niezdolności do pracy posiadała 30 dniowy okres ubezpieczenia chorobowego. W piśmiennictwie słusznie został sformułowany pogląd, że wobec tego, że prawo do zasiłku chorobowego można nabyć dopiero po spełnieniu okresu wyczekiwania i że do tego okresu nie można wliczyć okresu niezdolności powstałej przed upływem 30 dni opłacania składki (okres bez prawa do zasiłku chorobowego, za który nie jest odprowadzana składka na ubezpieczenie chorobowe) - to ubezpieczony, który przed upływem okresu wyczekiwania stanie się niezdolny do pracy, nie nabywa prawa do zasiłku chorobowego (I. Jędrasik-Jankowska,Prawo socjalne.Komentarz do ustawy oświadczeniach pieniężnych zubezpieczenia społecznego wrazie choroby imacierzyństwa, Warszawa 1998-2004, art. 4). Zdaniem Sądu Rejonowego, w okolicznościach przedmiotowej sprawy nie ma on jednak zastosowania, albowiem wnioskodawczyni w okresie od 2 stycznia 2016 roku do 31 stycznia 2016 roku nie była niezdolna do pracy. Zgodnie z art. 7 ustawy zasiłkowej zasiłek chorobowy przysługuje również osobie, która stała się niezdolna do pracy po ustaniu tytułu ubezpieczenia chorobowego, jeżeli niezdolność do pracy trwała bez przerwy co najmniej 30 dni i powstała nie później niż w ciągu 14 dni od ustania tytułu ubezpieczenia chorobowego. Wnioskodawczyni w pełni spełnia przesłanki powołanego przepisu, albowiem niezdolność do pracy wnioskodawczyni nastąpiła w okresie ochronnym, to jest nie później niż 14 dni od ustania tytułu ubezpieczenia chorobowego, niezdolność do pracy trwała co najmniej 30 dni, była do tego nieprzerwana oraz spełniony został wstępny warunek nabycia prawa do zasiłku chorobowego za okres niezdolności do pracy powstałej po ustaniu tytułu ubezpieczenia chorobowego, to jest posiadanie stosownego okresu wyczekiwania, tj. co najmniej 30-dniowego okresu ubezpieczenia, a do tego nie zachodziły żadne przesłanki wykluczające nabycie prawo do zasiłku chorobowego, określone w art. 13 ustawy zasiłkowe, w tym w art. 13 ust 1 pkt 3 ustawy, co podnosił organ rentowy. W myśl powołanego ostatnio przepisu zasiłek chorobowy z tytułu niezdolności do pracy powstałej w czasie trwania ubezpieczenia chorobowego, jak i z tytułu niezdolności do pracy powstałej po ustaniu tytułu ubezpieczenia nie przysługuje za okres po ustaniu tytułu ubezpieczenia chorobowego, jeżeli osoba niezdolna do pracy nie nabyła prawa do zasiłku w czasie ubezpieczenia, w przypadkach określonych w art. 4 ust. 1. Przyczyną wyłączającą prawo do zasiłku chorobowego po ustaniu tytułu ubezpieczenia chorobowego w tym przypadku jest nienabycie prawa do zasiłku w czasie ubezpieczenia z uwagi na nieprzebycie w ubezpieczeniu określonego przez ustawę czasu, tzw. okresu wyczekiwania. Jeśli więc przed ustaniem ubezpieczenia nie został spełniony warunek okresu wyczekiwania, czyli okres ubezpieczenia był krótszy niż 30 dni albo 180 dni w przypadku ubezpieczenia dobrowolnego (art. 4 ust 1 ustawy), prawo do zasiłku nie powstanie. Przepis ten w przypadku wnioskodawczyni mógłby mieć zatem zastosowanie gdyby wnioskodawczyni stała się niezdolna do pracy przed dniem 31 stycznia 2016 roku, a więc przed upływem 30 dniowego okresu ubezpieczenia chorobowego. Brak prawa do zasiłku w okresie trwania ubezpieczenia społecznego przekładałby się na brak prawa do zasiłku chorobowego wnioskodawczyni po ustaniu tytułu ubezpieczenia. W tym stanie rzeczy, wobec spełnienia przesłanek art. 4 ust 1 pkt 1 w związku z art. 7 ustawy zasiłkowej, Sąd I instancji, na podstawieart. 47714§ 2 kpc, zmienił zaskarżoną decyzję i przyznał wnioskodawczyni prawo do zasiłku chorobowego od dnia 1 lutego 2016 roku do 16 marca 2016 roku. Apelację od powyższego orzeczenia w całości wniósł organ rentowy. Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił: - naruszenie prawa materialnego, a w szczególnościart. 4 ust. 1 pkt 2, ust.2 i 3, pkt 1, 2 i 4 oraz art. 13 ust 1, pkt 3w zw. zart. 7 ustawy z dnia 25.06.1999r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa(t.j. Dz. U. z 2022r., poz.1732 ze zm.) poprzez niewłaściwe jego zastosowanie i przyznanie wnioskodawczym prawa do zasiłku chorobowego za okres od 31.05.2023r. do 20.07.2023r.; naruszenie przepisów prawa formalnego, tj.art. 233 k.p.c.polegające na wydaniu wyroku bez wyjaśnienia wszystkich okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy i braku wszechstronnego rozważenia zebranego w sprawie materiału, polegającego na dokonaniu dowolnej a nie swobodnej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego, a co z tym związane niewłaściwe ustalenie czy wnioskodawczym nabyła czy też nie nabyła prawa do zasiłku w czasie ubezpieczenia w przypadkach określonych w art. 4 ust.l w zw. z art. 13 w/w ustawy powołanej ustawy. Wskazując na powyższe zarzuty organ rentowy wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie odwołania od zaskarżonych decyzji ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpatrzenia. W uzasadnieniu ZUS podniósł, że wnioskodawczyni podlegała dobrowolnemu ubezpieczeniu chorobowemu od 01.03.2023r. do 29.05.2023r., tj. 90 dni z tytułu zawartej umowy zlecenia. Od dnia 30.05.2023r. PaniI. K.nie jest osobą ubezpieczoną. Zatem, w ocenie apelującego, nie nabyła ona prawa do zasiłku chorobowego w rozumieniu art. 4 ust. 1, pkt 2 w/w ustawy, tj. po upływie, a nie z upływem 90 dni. Wnioskodawczyni nabyłaby prawo do zasiłku chorobowego po upływie 90 dni ubezpieczenia, czyli w 91 dniu ubezpieczenia, tj. w dniu 30.05.2023r., ale wówczas nie była już objęta ubezpieczeniem chorobowym, a zatem nie nabyła prawa do zasiłku w czasie ubezpieczenia. Skoro wnioskodawczyni nie nabyła prawa do zasiłku chorobowego w czasie trwania ubezpieczenia chorobowego, wobec tego nie ma również prawa do zasiłku chorobowego po ustaniu zatrudnienia, co wynika wprost z art. 13 ust. 1, pkt 3 w/w ustawy. Organ rentowy podkreślił, że aby nabyć prawo do zasiłku chorobowego po ustaniu tytułu ubezpieczenia chorobowego oprócz spełnienia przesłanek określonych w art. 7 muszą być przeanalizowane wszystkie przesłanki z art. 13 bowiem są to warunki, które wykluczają prawo do zasiłku. W art. 13 ust. 1, pkt 3 ustawodawca wyraźnie wskazał, iż zasiłek chorobowy nie przysługuje po ustaniu tytułu ubezpieczenia, jeżeli osoba niezdolna do pracy nie nabyła prawa do zasiłku w czasie ubezpieczenia w przypadkach określonych w art. 4 ust.l powołanej ustawy, a taka sytuacja miała miejsce w przypadku wnioskodawczyni. Sąd Okręgowy w Łodzi zważył, co następuje: Sąd Okręgowy rozpoznał n/n sprawę na posiedzeniu niejawnym na podstawieart. 374 k.p.c.Zgodnie z tym przepisem Sąd II instancji może rozpoznać sprawę na posiedzeniu niejawnym, jeżeli przeprowadzenie rozprawy nie jest konieczne. Rozpoznanie sprawy na posiedzeniu niejawnym jest niedopuszczalne, jeżeli strona w apelacji lub odpowiedzi na apelację złożyła wniosek o przeprowadzenie rozprawy, chyba że cofnięto pozew lub apelację albo zachodzi nieważność postępowania. W n/n sprawie strony nie wnosiły o rozpoznanie sprawy na rozprawie, a złożone dotychczas pisma procesowe i brak złożenia na etapie postępowania II instancyjnego wniosków dowodowych, dawały podstawę do przyjęcia, że przeprowadzenie rozprawy nie jest konieczne. W przypadku, gdy głosy stron miałyby się ograniczyć do powtórzenia argumentacji z pism procesowych, wyznaczanie rozprawy tylko w tym celu, nie wydaje się uzasadnione(por. wyrok SA w Gdańsku z 26.06.2018r., III AUa 1815/17). Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie. W ocenie Sądu Okręgowego, Sąd pierwszej instancji wydał trafne orzeczenie, znajdujące oparcie zarówno w zebranym w sprawie materiale dowodowym, jak i obowiązujących przepisach prawa. Sąd Okręgowy w pełni aprobuje ustalenia faktyczne Sądu pierwszej instancji i przyjmuje je za własne. Podziela również wywody prawne zawarte w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, nie znajdując żadnych podstaw do jego zmiany bądź uchylenia. Art. 233 § 1 k.p.c.stanowi, iż sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Sąd dokonuje oceny wszystkich dowodów przeprowadzonych w postępowaniu, jak również wszelkich okoliczności towarzyszących przeprowadzaniu poszczególnych dowodów, mających znaczenie dla ich mocy i wiarygodności (tak np. Sąd Najwyższy w uzasadnieniu orzeczenia z 11 lipca 2002 roku, IV CKN 1218/00, LEX nr 80266). Ramy swobodnej oceny dowodów są zakreślone wymaganiami prawa procesowego, doświadczenia życiowego, regułami logicznego myślenia oraz pewnym poziomem świadomości prawnej, według których sąd w sposób bezstronny, racjonalny i wszechstronny rozważa materiał dowodowy jako całość, dokonuje wyboru określonych środków dowodowych i ważąc ich moc oraz wiarygodność, odnosi je do pozostałego materiału dowodowego (tak też Sąd Najwyższy w licznych orzeczeniach, np. z dnia 19 czerwca 2001 roku, II UKN 423/00, OSNP 2003/5/137). Poprawność rozumowania sądu powinna być możliwa do skontrolowania, z czym wiąże się obowiązek prawidłowego uzasadniania orzeczeń (art. 3271k.p.c.). Skuteczne postawienie zarzutu naruszenia przez sądart. 233 § 1 k.p.c.wymaga zatem wykazania, iż sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego. Natomiast zarzut dowolnego i fragmentarycznego rozważenia materiału dowodowego wymaga dla swej skuteczności konkretyzacji, i to nie tylko przez wskazanie przepisów procesowych, z naruszeniem których apelujący łączy taki skutek, lecz również przez określenie, jakich dowodów lub jakiej części materiału zarzut dotyczy, a ponadto podania przesłanek dyskwalifikacji postępowania sądu pierwszej instancji w zakresie oceny poszczególnych dowodów na tle znaczenia całokształtu materiału dowodowego oraz w zakresie przyjętej podstawy orzeczenia. W ocenie Sądu Okręgowego dokonana przez Sąd Rejonowy ocena zgromadzonego w postępowaniu materiału dowodowego jest – wbrew twierdzeniom apelującego – prawidłowa. Sąd dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych, w oparciu o dokumentację, która była między stronami bezsporna i doszedł do trafnych wniosków. Zarzuty skarżącego w tym przedmiocie sprowadzają się zaś w zasadzie do polemiki ze stanowiskiem Sądu i interpretacją dowodów dokonaną przez ten Sąd i jako takie nie mogą się ostać. Apelujący przeciwstawia bowiem ocenie dokonanej przez Sąd pierwszej instancji swoją analizę zgromadzonego materiału dowodowego i własny pogląd na sprawę. Zadaniem Sądu Rejonowego – prawidłowo przez Sąd wykonanym – było przeprowadzenie całościowej oceny zebranego w sprawie materiału, ponieważ tylko taka mogła posłużyć dla oceny prawidłowości dokonanego zwolnienia. Brak jest również uzasadnionych podstaw do uwzględnienia zarzutu naruszenia przez Sąd pierwszej instancji prawa materialnego. Stosownie do treściart. 4 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 roku o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa(Dz.U. nr 60 poz. 636 z 1999r. ze zmianami) ubezpieczony nabywa prawo do zasiłku chorobowego po upływie 30 dni nieprzerwanego ubezpieczenia chorobowego - jeżeli podlega obowiązkowo temu ubezpieczeniu. Nabycie prawa do zasiłku chorobowego, jak słusznie zauważył Sąd I instancji, uzależnione jest od przebycia w ubezpieczeniu określonego czasu. Czas ten, nazywany okresem wyczekiwania, uzależnia nabycie prawa do zasiłku od pozostawania przez wymagany czas nieprzerwanie w ubezpieczeniu chorobowym (por. uchwała SN z dnia 29 października 2002 r., III UZP 8/02, OSNP 2003, nr 8, poz. 205; Biul. SN 2002, nr 10, s. 4; OSNP-wkł. 2002, nr 24, poz. 4; Wokanda 2003, nr 6, s. 21; OSP 2004, z. 5, poz. 65). Okres wyczekiwania to okres podlegania ubezpieczeniu chorobowemu wymaganemu dla przyznania prawa do zasiłku chorobowego. Okres wyczekiwania określić można również jako konieczność pozostawania przez wymagany w ustawie czas w ubezpieczeniu chorobowym, by móc nabyć prawo do zasiłku chorobowego w sytuacji wystąpienia niezdolności do pracy. Innymi słowy jest to konieczność przebycia określonego stażu w ubezpieczeniu, wymaganego do uzyskania prawa do świadczeń. Na mocy art. 7 Ustawy zasiłek chorobowy przysługuje również osobie, która stała się niezdolna do pracy po ustaniu tytułu ubezpieczenia chorobowego, jeżeli niezdolność do pracy trwała bez przerwy co najmniej 30 dni i powstała: 1) nie później niż w ciągu 14 dni od ustania tytułu ubezpieczenia chorobowego; 2) nie później niż w ciągu 3 miesięcy od ustania tytułu ubezpieczenia chorobowego - w razie choroby zakaźnej, której okres wylęgania jest dłuższy niż 14 dni, lub innej choroby, której objawy chorobowe ujawniają się po okresie dłuższym niż 14 dni od początku choroby. Świadczenie przewidziane w art. 7 ma charakter wyjątkowy. Zgodnie z uchwałą Sądu Najwyższego z 12 czerwca 2002 r. (III UZP 4/02, LexPolonica nr 355807, OSNAPiUS 2002, nr 24, poz. 601), jest to świadczenie udzielane „po ustaniu okresu objętego składką na ubezpieczenie, bez ekwiwalentu w tej składce, przysługujące z tytułu spełnienia się ryzyka określonego ogólnie jako niezdolność do pracy po ustaniu tytułu ubezpieczenia". Oznacza to, że zasiłek chorobowy przysługujący po ustaniu tytułu ubezpieczenia chorobowego jest świadczeniem o charakterze wyjątkowym - udzielanym po ustaniu okresu objętego składką na ubezpieczenie oraz bez ekwiwalentu w tej składce. Stosownie do treści art. 13 ust. 1 Ustawy zasiłek chorobowy z tytułu niezdolności do pracy powstałej w czasie trwania ubezpieczenia chorobowego, jak i z tytułu niezdolności do pracy powstałej po ustaniu tytułu ubezpieczenia nie przysługuje za okres po ustaniu tytułu ubezpieczenia chorobowego, jeżeli osoba niezdolna do pracy: 1) ma ustalone prawo do emerytury lub renty z tytułu niezdolności do pracy; 2) kontynuuje działalność zarobkową lub podjęła działalność zarobkową stanowiącą tytuł do objęcia obowiązkowo lub dobrowolnie ubezpieczeniem chorobowym albo zapewniającą prawo do świadczeń za okres niezdolności do pracy z powodu choroby; 3) nie nabyła prawa do zasiłku w czasie ubezpieczenia, w przypadkach określonych w art. 4 ust. 1; 4) jest uprawniona do zasiłku dla bezrobotnych, zasiłku przedemerytalnego, świadczenia przedemerytalnego lub nauczycielskiego świadczenia kompensacyjnego; 5) podlega obowiązkowo ubezpieczeniu społecznemu rolników określonemu w przepisach o ubezpieczeniu społecznym rolników. 2. Zasiłek chorobowy nie przysługuje za okres niezdolności do pracy po ustaniu tytułu ubezpieczenia chorobowego, jeżeli ubezpieczenie to ustało po wyczerpaniu prawa do zasiłku chorobowego. Bezspornym jest w niniejszej sprawie, że skarżąca spełnia wszystkie pozostałe wymagania do przyznania jej prawa do zasiłku chorobowego, jak również to, że nie zaistniały okoliczności negatywne wymienione w art. 13 ustawy, z wyjątkiem okoliczności wymienionej w ust. 1 pkt 3, co do której organ rentowy ma zastrzeżenia. Należy podkreślić, że jedną z przesłanek powodującą, że zasiłek chorobowy z tytułu niezdolności do pracy nie przysługuje, jest przesłanka wymieniona w art. 13 ust. 1, polegająca na nie nabyciu prawa do zasiłku w czasie ubezpieczenia w przypadkach określonych w art. 4 ust. 1. Regulacja ta dotyczy braku okresu wyczekiwania określonego w art. 4 ust. 1 - tj.gdy przed ustaniem ubezpieczenia nie został spełniony warunek pozostawania w okresie ubezpieczenia przez30 dni (przy ubezpieczeniu obowiązkowym) albo90 dni (przy ubezpieczeniu dobrowolnym). Jeśli więc przed ustaniem ubezpieczenia nie został spełniony warunek okresu wyczekiwania, czyli okres ubezpieczenia był krótszy niż 30 dni, prawo do zasiłku nie powstanie ( patrz komentarz A.Rzetecka-Gil Komentarz do art.13 ustawy o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa, Oficyna 2009 oraz E.Darmorost Komentarz do art.13 ustawy o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa Wydawnictwo Prawnicze LexisNexis 2012). Dodatkowo należy podkreślić jeszcze raz, że podstawą prawną domagania się przez ubezpieczoną zasiłku chorobowego nie był art. 6 ust. 1 ustawy zasiłkowej, lecz art. 7 pkt 1 tej ustawy. Podkreślenie to jest istotne, bo argumentacja organu rentowego prezentowana w toku sprawy zdaje się wychodzić z założenia, że skoro (według art. 6 ust. 1 ustawy zasiłkowej) zasiłek chorobowy przysługuje ubezpieczonemu, który stał się niezdolny do pracy z powodu choroby w czasie trwania ubezpieczenia chorobowego, a jednocześnie ubezpieczony podlegający dobrowolnie ubezpieczeniu chorobowemu nabywa prawo do zasiłku chorobowego po upływie 90 dni nieprzerwanego ubezpieczenia chorobowego, to prawo do zasiłku chorobowego nabywa dopiero 91 dnia pozostawania w nieprzerwanym ubezpieczeniu chorobowym, co oznacza, że musi pozostawać 91 dni w tym ubezpieczeniu. Argumentacja organu rentowego jest nietrafna, ponieważ nie uwzględnia regulacji powołanego art. 7 pkt 1 ustawy zasiłkowej. Ubezpieczona domagała się zasiłku chorobowego na podstawie art. 7 pkt 1 tej ustawy jako osoba, która stała się niezdolna do pracy po ustaniu tytułu ubezpieczenia chorobowego, spełniając pozostałe dwa warunki przewidziane w tym przepisie (jej niezdolność do pracy trwała bez przerwy co najmniej 90 dni i powstała przed upływem 14 dni od ustania tytułu ubezpieczenia chorobowego). Na tej podstawie nabyła prawo do zasiłku chorobowego po ustaniu tytułu ubezpieczenia chorobowego. Jak wskazano powyżej okres wyczekiwania to okres podlegania ubezpieczeniu chorobowemu wymaganemu dla przyznania prawa do zasiłku chorobowego. Co do zasady zasiłek chorobowy przysługuje ubezpieczonemu, który stał się niezdolny do pracy z powodu choroby w czasie trwania ubezpieczenia chorobowego. Jednak na podstawie art. 7 ustawy zasiłkowej zasiłek chorobowy przysługuje również osobie, która stała się niezdolna do pracy po ustaniu tytułu ubezpieczenia chorobowego (dlatego przepis ten posługuje się określeniem „osoba”, a nie „ubezpieczony”, ponieważ przepis ten przewiduje możliwość nabycia prawa do zasiłku chorobowego przez osobę, która w okresie wystąpienia niezdolności do pracy nie posiada już tytułu ubezpieczenia w rozumieniu art. 3 ustawy zasiłkowej). Świadczenie przewidziane w art. 7 ustawy zasiłkowej ma zatem charakter wyjątkowy (por. także wyrok Sądu Najwyższego z 25 lipca 2006 r., I UK 42/06, OSNP 2007, nr 15-16, poz. 232) – ryzyko ubezpieczeniowe spełnia się w tym przypadku już po ustaniu tytułu ubezpieczenia. Głównym celem tego uregulowania jest zabezpieczenie materialne pracownika na wypadek czasowej przeszkody w podjęciu nowego zatrudnienia, ujmowane również jako zabezpieczenie pracownika przed utratą zarobków na wypadek przemijających przeszkód w ich zdobywaniu, wywołanych chorobą. Unormowanie to ma więc charakter gwarancyjny, ochronny, zabezpieczający środki utrzymania ubezpieczonego i jego rodziny na czas uniemożliwiający znalezienie nowego źródła dochodu (uchwała Sądu Najwyższego z 10 grudnia 1984 r., III UZP 55/84, OSPiKA 1985, z. 7-8, poz. 154; wyrok Sądu Najwyższego z 5 sierpnia 1999 r., II UKN 68/99, OSNAPiUS 2000, nr 19, poz. 726 – dotyczące analogicznego art. 6 poprzednio obowiązującej ustawy o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa). W orzecznictwie przyjęto, że art. 7 ustawy zasiłkowej (wraz z art. 6 tej ustawy) określa materialno-prawne przesłanki nabycia prawa do zasiłku chorobowego. Każdy z tych przepisów stanowi samoistną podstawę do nabycia prawa do zasiłku chorobowego. Natomiast art. 8 i 9 ustawy określają wyłącznie zasady ustalenia okresu pobierania zasiłku chorobowego, nie stanowiąc samoistnych podstaw nabycia prawa do zasiłku (wyrok Sądu Najwyższego z 25 lipca 2006 r., I UK 42/06, OSNP 2007, nr 15-16, poz. 232). W piśmiennictwie podzielono ten pogląd Sądu Najwyższego, przyjmując, że art. 6 i 7 ustawy są „źródłem" nabycia prawa do zasiłku, natomiast art. 8 i 9 ustawy określają jedynie zasady obliczania okresu zasiłkowego, nie modyfikując w żaden sposób materialnoprawnych przesłanek prawa do zasiłku (A. Kurzych, glosa do wyroku Sądu Najwyższego z 25 lipca 2006 r., I UK 42/06, M.P.Pr. 2008, nr 6, s. 327). (por. uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 28 listopada 2019 r. I UK 269/18) Przekładając powyższe na grunt niniejszej sprawy, należy zauważyć, iż wnioskodawczyni spełniła warunek okresu wyczekiwania, czyli okres ubezpieczenia w jej przypadku wynosił dokładnie 30 dni. Niewątpliwie również warunek ten został spełniony przed ustaniem ubezpieczenia.I. K.podlegała dobrowolnemu ubezpieczeniu chorobowemu od 01.03.2023r. do 29.05.2023r., tj. 90 dni z tytułu zawartej umowy zlecenia. W dniu 31 maja 2023 rokuI. K.stała się niezdolna do pracy i stan ten utrzymywał się bez przerwy do dnia 20 lipca 2023 roku. Nieuprawnione jest twierdzenie organu rentowego, jakoby wnioskodawczyni miała możliwość nabycia prawa do zasiłku chorobowego po upływie 90 dni ubezpieczenia, ale dopiero po 91 dniu ubezpieczenia. Oczywistym jest bowiem, że 29 maja 2023 r. był właśnie 90-tym dniem obowiązkowego wyczekiwania tj. podlegania ubezpieczeniu. A zatem od następnego dnia tj. od dnia 30 maja 2023 roku, skarżąca mogła już nabyć prawo do zasiłku chorobowego, bądź to pozostając nadal w ubezpieczeniu, bądź – jak w niniejszej sprawie – na zasadach szczególnych przewidzianych w art. 7. Brak jest jakichkolwiek podstaw to twierdzenia, że musiałaby ona pozostawać w ubezpieczeniu jeszcze dodatkowy dzień, jak chce tego organ rentowy ( czyli 91 dzień ubezpieczenia), ażeby nabyć prawo do zasiłku chorobowego. Przed ustaniem ubezpieczenia został bowiem spełniony warunek pozostawania przez odwołującą się w okresie ubezpieczenia przez 90 dni. Tym samym należy uznać zarzut apelacyjny organu rentowego za chybiony, zaś dokonaną interpretację przepisów za nie znajdującą oparcia w obowiązującym stanie prawnym. Powoływany przez organ rentowy przepis art. 13 ust. 1 pkt 3 dotyczy jedynie sytuacji, w której brak jest pełnego okresu wyczekiwania (podlegania ubezpieczeniu) przez czas 30 dni. Niewątpliwie z upływam 30 dni, tj. w tym wypadku z upływem 29 maja 2023 roku, skarżąca nabyła prawo do zasiłku chorobowego na podstawie art. 7 przy uwzględnieniu art. 13 Ustawy. Biorąc powyższe pod uwagę Sąd Okręgowy w Łodzi, na podstawieart. 385 kpc, oddalił apelację jako bezzasadną.

15/251000/0004021/Ua

Sąd Okręgowy w Łodzi

VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

155010000003027_VI_GCo_000462_2023_Uz_2024-02-06_001

VI GCo 462/23

2024-02-06 01:00:00.0 CET

2024-02-15 17:30:06.0 CET

2024-02-15 13:25:29.0 CET

15501000

3027

DECISION

Sygn. akt VI GCo 462/23 POSTANOWIENIE Dnia 6 lutego 2024 roku Sąd Okręgowy w Legnicy VI Wydział Gospodarczy w składzie: Przewodniczący: sędzia Dorota Wojtyło po rozpoznaniu w dniu 6 lutego 2024 roku w Legnicy na posiedzeniu niejawnym sprawy z powództwa (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W. przeciwko Ł. N. o zapłatę w przedmiocie wniosku pozwanego o wyłączenie sędziego P. K. od rozpoznania sprawy o sygn. akt VI GC 259/23 postanawia: oddalić wniosek. "Niniejsze pismo nie wymaga podpis

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Violetta Karp" xPublisher="v.karp" xEditorFullName="Violetta Karp" xEditor="v.karp" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="4" xFlag="published" xVolType="15/501000/0003027/GCo" xYear="2023" xVolNmbr="000462" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Postanowienie</xName> <xBlock> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Sygn. akt VI GCo 462/23</xIx></xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>POSTANOWIENIE</xName> <xText xALIGNx="right"> <xIx>Dnia 6 lutego 2024 roku</xIx></xText> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Sąd Okręgowy w Legnicy VI Wydział Gospodarczy w składzie:</xIx></xText> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przewodniczący: sędzia Dorota Wojtyło</xIx></xText> <xText><xIx>po rozpoznaniu w dniu 6 lutego 2024 roku w Legnicy</xIx></xText> <xText><xIx>na posiedzeniu niejawnym sprawy</xIx></xText> <xText><xIx>z powództwa <xAnon> (...)</xAnon> spółki z ograniczoną</xIx></xText> <xText><xIx>odpowiedzialnością w <xAnon>W.</xAnon></xIx></xText> <xText><xIx>przeciwko <xAnon>Ł. N.</xAnon></xIx></xText> <xText><xIx>o zapłatę</xIx></xText> <xText><xIx>w przedmiocie wniosku pozwanego o wyłączenie sędziego <xAnon>P. K.</xAnon> od rozpoznania sprawy o sygn. akt VI GC 259/23 </xIx></xText> <xText xALIGNx="left"> <xIx><xBx>postanawia: </xBx>oddalić wniosek. </xIx></xText> <xText><xIx>&quot;Niniejsze pismo nie wymaga podpisu na podstawie §100a ust. 1-3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2019 r. – Regulamin urzędowania sądów powszechnych jako właściwie zatwierdzone w sądowym systemie teleinformatycznym.” </xIx></xText> <xText xALIGNx="right"> <xIx> <xBx> z up. Kierownika Sekretariatu </xBx> </xIx></xText> <xText xALIGNx="right"> <xIx> <xBx> Sekretarz sądowy <xAnon>K. S.</xAnon></xBx> </xIx></xText> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Sygn. akt <xBx>VI GCo 462/23 </xBx></xIx></xText> <xText xALIGNx="left"> <xIx> <xBx> Uzasadnienie postanowienia z dnia 6 lutego 2024 r. </xBx> </xIx></xText> <xText><xIx> Pozwany <xAnon>Ł. N.</xAnon> pismem z dnia 10 listopada 2023 r. złożył wniosek o wyłączenie sędziego <xAnon>P. K.</xAnon> od orzekania w jego sprawie na podstawie <xLexLink xArt="art. 49" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 49 k.p.c.</xLexLink> W uzasadnieniu wniosku wskazał, że zachodzą wątpliwości co do bezstronności i niezależności Sądu, w składzie którego zasiada Sędzia powołany na wniosek Krajowej Rady Sądownictwa, wyłonionej po uprzednim skróceniu, w sposób niezgodny z <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">Konstytucją</xLexLink>, kadencji legalnie działającej Rady. Wnioskodawca podnosił, że niewłaściwie obsadzony Sąd powoduje nieważność postępowania, a każdy Sąd ma obowiązek podejmowania czynności zapobiegających takiej nieważności, w tym instytucja wyłączenia sędziego spełnia funkcję wzmacniającą zagwarantowanie bezstronności sędziego orzekającego w danej sprawie. </xIx></xText> <xText><xIx> Sędzia <xAnon>P. K.</xAnon>złożył oświadczenie w trybie <xLexLink xArt="art. 52;art. 52 § 2" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 52§2 k.p.c.</xLexLink>, w którym podniósł, że wskazane we wniosku podstawy jego wyłączenia dotyczą okoliczności o charakterze systemowym i pozostawił ich ocenę Sądowi rozpoznającemu wniosek. </xIx></xText> <xText> <xIx> Opisany wniosek pozwanego został złożony w sprawie o sygn. akt VI GC 259/23 z powództwa <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> przeciwko pozwanemu <xAnon>Ł. N.</xAnon> o zapłatę <xAnon>(...)</xAnon>zł . Pozew wpłynął do tut. Sądu 11 lipca 2023 r. i Sędzia <xAnon>P. K.</xAnon> został wylosowany w Systemie Losowego Przydziału Spraw do jego rozpoznania, o czym pozwany został zawiadomiony 18 września 2023 r. </xIx> </xText> <xText><xIx> <xBx>Sąd zważył co następuje:</xBx> </xIx></xText> <xText><xIx> W obecnym stanie prawnym kwestia oceny bezstronności sędziego przy rozpoznawaniu sprawy cywilnej w konkretnym postępowaniu może być badana według dwóch reżimów postępowania : </xIx></xText> <xText><xIx>- na podstawie <xLexLink xArt="art. 48" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 48 k.p.c.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 49" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 49 k.p.c.</xLexLink> </xIx></xText> <xText><xIx>- na podstawie <xLexLink xArt="art. 42 a;art. 42 a § 3" xIsapId="WDU20010981070" xTitle="Ustawa z dnia 27 lipca 2001 r. - Prawo o ustroju sądów powszechnych" xAddress="Dz. U. z 2001 r. Nr 98, poz. 1070">art. 42a§3 ustawy – Prawo o ustroju sądów powszechnych</xLexLink> (Dz.U. z 2001 Nr 98 poz. 1070 , tj. Dz.U. z 2023 r. poz. 217) – tzw. test niezawisłości. </xIx></xText> <xText><xIx> W tym drugim przypadku, w <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU20010981070" xTitle="Ustawa z dnia 27 lipca 2001 r. - Prawo o ustroju sądów powszechnych" xAddress="Dz. U. z 2001 r. Nr 98, poz. 1070">ustawie Prawo o ustroju sądów powszechnych</xLexLink> przewidziano, że dopuszczalne jest badanie spełnienia przez sędziego wymogów niezawisłości i bezstronności z uwzględnieniem okoliczności towarzyszących jego powołaniu i jego postępowania po powołaniu, na wniosek uprawnionego, o którym mowa w § 6, jeżeli w okolicznościach danej sprawy może to doprowadzić do naruszenia standardu niezawisłości lub bezstronności, mającego wpływ na wynik sprawy z uwzględnieniem okoliczności dotyczących uprawnionego oraz charakteru sprawy. Wniosek składa się w terminie 7 dni od dnia zawiadomienia uprawnionego do złożenia wniosku o składzie rozpoznającym sprawę. Po upływie terminu, o którym mowa w zdaniu pierwszym, prawo do wniesienia wniosku wygasa. Uwzględniając wniosek sąd wyłącza sędziego od rozpoznania sprawy. Wyłączenie sędziego od udziału w danej sprawie nie może stanowić podstawy do wyłączenia tego sędziego w innych prowadzonych przez niego sprawach. Przewidziany zatem został tygodniowy termin zawity na złożenie wniosku o tzw. test niezawisłości, liczony od zawiadomienia uprawnionego do złożenia wniosku o składzie rozpoznającym sprawę. W tym przypadku termin ten został znacząco przekroczony, a dodatkowo wnioskodawca wskazał jako podstawę żądania wyłączenia <xLexLink xArt="art. 49" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 49 k.p.c.</xLexLink> Wobec tego wniosek ten zostanie rozpoznany zgodnie z jasno wyartykułowaną intencją jego autora tj. w oparciu o przepisy zawarte w <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">kodeksie postępowania cywilnego</xLexLink>, które mogą być podstawą wyłączenia sędziego. </xIx></xText> <xText><xIx> Na wstępie należy podkreślić, że w świetle utrwalonego orzecznictwa Sądu Najwyższego i orzeczeń Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej nie budzi wątpliwości wadliwość składu Krajowej Rady Sądownictwa po nowelizacji ustawy o KRS z 2017 r. Pogłębioną argumentację w tym zakresie przedstawił Sąd Najwyższy w uchwale składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 2 czerwca 2022 r., sygn. akt l KZP 2/22, stwierdzając m.in., że: „Krajowa Rada Sądownictwa ukształtowana w trybie określonym przepisami ustawy z dnia 8 grudnia 2017 r. o zmianie ustawy o Krajowej Radzie Sądownictwa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018&quot; r., póz. 3) nie jest organem tożsamym z organem konstytucyjnym, którego skład i sposób wyłaniania reguluje <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">Konstytucja RP</xLexLink>, w szczególności w <xLexLink xArt="art. 187" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 187</xLexLink> ust. 1.&quot;.</xIx></xText> <xText><xIx> Z powyższego wynika m.in. fakt, że sędzia powołany przy udziale Krajowej Rady Sądownictwa w obecnym kształcie nie korzysta już z funkcjonującego dotychczas in gremio oraz a priori domniemania niezawisłości i bezstronności. Jednocześnie w uchwale tej Sąd Najwyższy podkreślił, że „brak [jest] podstaw do przyjęcia a priori, że każdy i każdorazowo sąd z jego udziałem jest nienależycie obsadzony w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 439;art. 439 § 1;art. 439 § 1 pkt. 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 § 1 pkt 2 k.p.k.</xLexLink>&quot;. Oceny te mają zastosowanie do innych postępowań prowadzonych w sądach powszechnych, gdyż odnoszą się do rozwiązań ustrojowych. W postępowaniu cywilnym odpowiednikiem przepisu <xLexLink xArt="art. 439;art. 439 § 1;art. 439 § 1 pkt. 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439§1 pkt 2 k.p.k.</xLexLink> jest przepis <xLexLink xArt="art. 379;art. 379 pkt. 4" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 379 pkt 4 k.p.c.</xLexLink>, który przewiduje nieważność postępowania, jeżeli skład sądu orzekającego był sprzeczny z przepisami prawa albo jeżeli w rozpoznaniu sprawy brał udział sędzia wyłączony z mocy ustawy. </xIx></xText> <xText><xIx>W świetle przedstawionego stanowiska, które Sąd Okręgowy w tym składzie podziela, dla udowodnienia, że skład sądu orzekającego jest sprzeczny z przepisami prawa lub w rozpoznaniu sprawy bierze udział sędzia wyłączony z mocy ustawy nie wystarczy wskazać na instytucjonalną nieprawidłowość powoływania sędziów na podstawie procedury konkursowej z udziałem Krajowej Rady Sądownictwa w składzie ustanowionym ustawą z 2017 r. Konieczne jest natomiast ustalenie in concreto, że sędzia nie gwarantuje chociażby minimalnego standardu bezstronności i niezawisłości. To zaś należy uzasadnić odwołując się do testu, którego elementy zostały opisane w cytowanej uchwale oraz uchwale składu połączonych <xAnon>I.</xAnon>: Cywilnej, Karnej i <xAnon> (...)</xAnon> Sądu Najwyższego z dnia 23 stycznia 2020 r. sygn. akt <xAnon> (...) -</xAnon>4110-1/20.</xIx></xText> <xText><xIx> Wnioskujący o wyłączenie sędziego <xAnon>P. K.</xAnon>nie zawarł w swym wniosku żadnych konkretów odnoszących się do osoby tego sędziego, mogących wywoływać wątpliwości co do jego bezstronności.</xIx></xText> <xText><xIx> Odnosząc się zatem po krótce do okoliczności jakie zgodnie z cytowanymi wyżej uchwałami Sądu Najwyższego brać należy pod uwagę przy ocenie, czy sędzia sądu powszechnego, który uzyskał nominację w następstwie brania udziału w procedurze konkursowej z udziałem Krajowej Rady Sądownictwa w składzie ustanowionym ustawą z 2017 r. nie spełnia minimalnego standardu bezstronności, w wypadku sędziego <xAnon>P. K.</xAnon>, na podstawie uzasadnienia uchwały Krajowej Rady Sądownictwa z dnia 21 marca 2019 r. w przedmiocie przedstawienia wniosku o powołanie <xAnon>P. K.</xAnon> na stanowisko sędziego Sądu Okręgowego w Legnicy (publikowana na stronie internetowej KRS : krspl.home.pl), wskazać trzeba co następuje:</xIx></xText> <xText> <xIx> <xAnon>P. K.</xAnon> odbył aplikację sędziowską etatową i zdał egzamin sędziowski z wynikiem bardzo dobrym. Zatrudniony był m.in. jako asystent sędziego w Sądzie Okręgowym w Legnicy. W dniu 17 maja 2007 r. powierzono mu obowiązki asesora sądowego w Sądzie Rejonowym w Złotoryi, gdzie rozpoznawał sprawy cywilne - w Wydziale Grodzkim i w Wydziale Cywilnym oraz sprawy z zakresu prawa pracy - w Wydziale Pracy. W dniu 16.07.2009r. powołany został na urząd Sędziego Sądu Rejonowego w Złotoryi, gdzie orzekał w wydziałach rodzinnym i nieletnich oraz karnym, a od 2010 r. nieprzerwanie w wydziale cywilnym. W dniu 11 lipca 2019 r. odebrał od Prezydenta RP nominację na urząd Sędziego Sądu Okręgowego w Legnicy. Tak więc sędzia <xAnon>P. K.</xAnon>, po powołaniu go z udziałem Krajowej Rady Sądownictwa, której ówczesny skład nie budził żadnych zastrzeżeń natury konstytucyjnej, przez 10 lat orzekał w sprawach z niemal wszystkich dziedzin prawa, w tym przez ostatnie 9 lat przed nominacją do Sądu Okręgowego w sprawach cywilnych rozpoznawanych przez Sąd Rejonowy w Złotoryi. Tym samym przytoczone okoliczności wskazują, że zgłoszenie przez sędziego <xAnon>P. K.</xAnon> swojej kandydatury na wolne stanowisko sędziowskie w Sądzie Okręgowym w Legnicy wyrażało jego chęć dalszego rozwoju zawodowego. W postępowaniu konkursowym sędzia otrzymał pozytywną ocenę jego pracy przez sędziego wizytatora oraz pozytywną opinię kolegium Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu. Brak jest jakichkolwiek okoliczności wskazujących na powiązania sędziego <xAnon>P. K.</xAnon> z władzą inną niż sądownicza. Sędzia nie należał do żadnych stowarzyszeń, ani nigdy nie był członkiem żadnej partii ( według oświadczenia sędziego z 25.02.2020 r.). Wskazane jest nadto, aby wspomnieć w tym miejscu, że sędzia <xAnon>P. K.</xAnon> od 25 lipca 2018 r. jest zastępcą rzecznika dyscyplinarnego przy Sądzie Apelacyjnym we Wrocławiu (fakt powszechnie znany i znany sądowi z urzędu), jednakże brak informacji, aby w trakcie sprawowania tej funkcji podejmował jakiekolwiek czynności przeciwko sędziom, mające na celu ich dyscyplinarne karanie za treść wydawanych w toku postępowań orzeczeń czy też za publiczną obronę konstytucyjnych zasad państwa prawa i praworządności, z czego zasłynęli niektórzy z powołanych na te funkcje zastępców rzecznika dyscyplinarnego przy innych sądach (por. artykuł na wyborcza.pl. z 15.09.2020 r. pt.: „Nie posłuchali nominata <xAnon>Z.</xAnon>. Rzecznicy nie chcą ścigać sędziów za list do <xAnon> (...)</xAnon>). W ciągu przeszło czterech lat orzekania sędziego w Sądzie Okręgowym w Legnicy, nie ujawniły się też ani nie były podnoszone wątpliwości co do bezstronności i niezawisłości sędziego, które miałyby mieć związek z udziałem w powołaniu go na stanowisko sędziego z udziałem KRS w kształcie niezgodnym z <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">Konstytucją RP</xLexLink> (rozpoznawany wniosek jest pierwszym tego typu wnioskiem złożonym co do tego sędziego). </xIx> </xText> <xText><xIx> Skoro zatem sam wnioskodawca nie wskazał żadnych okoliczności mogących in concreto wywoływać wątpliwości co do bezstronności sędziego <xAnon>P. K.</xAnon> w rozpoznawaniu sprawy o sygn. akt VI GC 259/23, jak i analiza drogi zawodowej sędziego oraz okoliczności powołania go na urząd Sędziego Sądu Okręgowego w Legnicy, jak i późniejsze, nie dają podstaw do kwestionowania jego bezstronności i niezawisłości, orzeczono jak w postanowieniu. </xIx></xText> <xText><xIx>&quot;Niniejsze pismo nie wymaga podpisu na podstawie §100a ust. 1-3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2019 r. – Regulamin urzędowania sądów powszechnych jako właściwie zatwierdzone w sądowym systemie teleinformatycznym.” </xIx></xText> <xText xALIGNx="right"> <xIx> <xBx> z up. Kierownika Sekretariatu </xBx> </xIx></xText> <xText xALIGNx="right"> <xIx> <xBx> Sekretarz sądowy <xAnon>K. S.</xAnon></xBx> </xIx></xText> <xText xALIGNx="center"> <xIx> <xBx>INFORMACJA ADMINISTRATORA DANYCH OSOBOWYCH</xBx> </xIx></xText> <xText><xIx>Zgodnie z art. 13 ust. 1 i 2 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady UE <xAnon> (...)</xAnon> z dnia 27 kwietnia 2016 roku w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia dyrektywy 95/46/WE (ogólnego rozporządzenia o ochronie danych) informuję:</xIx></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText><xIx>Administratorem Pani/Pana danych osobowych jest Sąd Okręgowy w Legnicy, reprezentowany przez Prezesa Sądu (telefon kontaktowy <xAnon> (...)</xAnon>), e-mail: prezes@<xAnon> (...)</xAnon>.so.gov.pl. </xIx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText><xIx>W Sądzie Okręgowym w Legnicy wyznaczony został Inspektor ochrony danych, <xAnon>tel. (...)</xAnon>, e-mail: iod@<xAnon> (...)</xAnon>.so.gov.pl. </xIx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText><xIx>Pani/Pana dane osobowe przetwarzane będą w celu sprawowania wymiaru sprawiedliwości. </xIx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText><xIx>Dane mogą być przekazywane na podstawie i w granicach przepisów prawa: organom państwowym, organom ochrony prawnej lub organom samorządu terytorialnego w związku z prowadzonym postępowaniem. Nie będą przekazywane do państwa trzeciego lub organizacji międzynarodowej. </xIx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">5</xName> <xText><xIx>Dane osobowe nie będą podlegały zautomatyzowanemu podejmowaniu decyzji, w tym profilowaniu. </xIx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">6</xName> <xText><xIx>Pani/Pana dane osobowe będą przechowywane i przetwarzane przez cały okres trwania postępowania sądowego, a po jego zakończeniu przez okres przewidziany dla archiwizowania danej kategorii spraw, do czasu ich zniszczenia. </xIx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">7</xName> <xText><xIx>Sąd Okręgowy w Legnicy informuje o prawie: do żądania od administratora dostępu do danych osobowych dotyczących osoby której, dane dotyczą, do ich sprostowania, usunięcia lub ograniczenia przetwarzania, do wniesienia sprzeciwu wobec przetwarzania, do przenoszenia danych, do wniesienia skargi do organu nadzorczego. </xIx></xText> </xUnit> </xUnit> </xBlock> </xPart>

sędzia Dorota Wojtyło

Violetta Karp

Violetta Karp

Sygn. akt VI GCo 462/23 POSTANOWIENIE Dnia 6 lutego 2024 roku Sąd Okręgowy w Legnicy VI Wydział Gospodarczy w składzie: Przewodniczący: sędzia Dorota Wojtyło po rozpoznaniu w dniu 6 lutego 2024 roku w Legnicy na posiedzeniu niejawnym sprawy z powództwa(...)spółki z ograniczoną odpowiedzialnością wW. przeciwkoŁ. N. o zapłatę w przedmiocie wniosku pozwanego o wyłączenie sędziegoP. K.od rozpoznania sprawy o sygn. akt VI GC 259/23 postanawia:oddalić wniosek. "Niniejsze pismo nie wymaga podpisu na podstawie §100a ust. 1-3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2019 r. – Regulamin urzędowania sądów powszechnych jako właściwie zatwierdzone w sądowym systemie teleinformatycznym.” z up. Kierownika Sekretariatu Sekretarz sądowyK. S. Sygn. aktVI GCo 462/23 Uzasadnienie postanowienia z dnia 6 lutego 2024 r. PozwanyŁ. N.pismem z dnia 10 listopada 2023 r. złożył wniosek o wyłączenie sędziegoP. K.od orzekania w jego sprawie na podstawieart. 49 k.p.c.W uzasadnieniu wniosku wskazał, że zachodzą wątpliwości co do bezstronności i niezależności Sądu, w składzie którego zasiada Sędzia powołany na wniosek Krajowej Rady Sądownictwa, wyłonionej po uprzednim skróceniu, w sposób niezgodny zKonstytucją, kadencji legalnie działającej Rady. Wnioskodawca podnosił, że niewłaściwie obsadzony Sąd powoduje nieważność postępowania, a każdy Sąd ma obowiązek podejmowania czynności zapobiegających takiej nieważności, w tym instytucja wyłączenia sędziego spełnia funkcję wzmacniającą zagwarantowanie bezstronności sędziego orzekającego w danej sprawie. SędziaP. K.złożył oświadczenie w trybieart. 52§2 k.p.c., w którym podniósł, że wskazane we wniosku podstawy jego wyłączenia dotyczą okoliczności o charakterze systemowym i pozostawił ich ocenę Sądowi rozpoznającemu wniosek. Opisany wniosek pozwanego został złożony w sprawie o sygn. akt VI GC 259/23 z powództwa(...) Sp. z o.o.wW.przeciwko pozwanemuŁ. N.o zapłatę(...)zł . Pozew wpłynął do tut. Sądu 11 lipca 2023 r. i SędziaP. K.został wylosowany w Systemie Losowego Przydziału Spraw do jego rozpoznania, o czym pozwany został zawiadomiony 18 września 2023 r. Sąd zważył co następuje: W obecnym stanie prawnym kwestia oceny bezstronności sędziego przy rozpoznawaniu sprawy cywilnej w konkretnym postępowaniu może być badana według dwóch reżimów postępowania : - na podstawieart. 48 k.p.c.iart. 49 k.p.c. - na podstawieart. 42a§3 ustawy – Prawo o ustroju sądów powszechnych(Dz.U. z 2001 Nr 98 poz. 1070 , tj. Dz.U. z 2023 r. poz. 217) – tzw. test niezawisłości. W tym drugim przypadku, wustawie Prawo o ustroju sądów powszechnychprzewidziano, że dopuszczalne jest badanie spełnienia przez sędziego wymogów niezawisłości i bezstronności z uwzględnieniem okoliczności towarzyszących jego powołaniu i jego postępowania po powołaniu, na wniosek uprawnionego, o którym mowa w § 6, jeżeli w okolicznościach danej sprawy może to doprowadzić do naruszenia standardu niezawisłości lub bezstronności, mającego wpływ na wynik sprawy z uwzględnieniem okoliczności dotyczących uprawnionego oraz charakteru sprawy. Wniosek składa się w terminie 7 dni od dnia zawiadomienia uprawnionego do złożenia wniosku o składzie rozpoznającym sprawę. Po upływie terminu, o którym mowa w zdaniu pierwszym, prawo do wniesienia wniosku wygasa. Uwzględniając wniosek sąd wyłącza sędziego od rozpoznania sprawy. Wyłączenie sędziego od udziału w danej sprawie nie może stanowić podstawy do wyłączenia tego sędziego w innych prowadzonych przez niego sprawach. Przewidziany zatem został tygodniowy termin zawity na złożenie wniosku o tzw. test niezawisłości, liczony od zawiadomienia uprawnionego do złożenia wniosku o składzie rozpoznającym sprawę. W tym przypadku termin ten został znacząco przekroczony, a dodatkowo wnioskodawca wskazał jako podstawę żądania wyłączeniaart. 49 k.p.c.Wobec tego wniosek ten zostanie rozpoznany zgodnie z jasno wyartykułowaną intencją jego autora tj. w oparciu o przepisy zawarte wkodeksie postępowania cywilnego, które mogą być podstawą wyłączenia sędziego. Na wstępie należy podkreślić, że w świetle utrwalonego orzecznictwa Sądu Najwyższego i orzeczeń Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej nie budzi wątpliwości wadliwość składu Krajowej Rady Sądownictwa po nowelizacji ustawy o KRS z 2017 r. Pogłębioną argumentację w tym zakresie przedstawił Sąd Najwyższy w uchwale składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 2 czerwca 2022 r., sygn. akt l KZP 2/22, stwierdzając m.in., że: „Krajowa Rada Sądownictwa ukształtowana w trybie określonym przepisami ustawy z dnia 8 grudnia 2017 r. o zmianie ustawy o Krajowej Radzie Sądownictwa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018" r., póz. 3) nie jest organem tożsamym z organem konstytucyjnym, którego skład i sposób wyłaniania regulujeKonstytucja RP, w szczególności wart. 187ust. 1.". Z powyższego wynika m.in. fakt, że sędzia powołany przy udziale Krajowej Rady Sądownictwa w obecnym kształcie nie korzysta już z funkcjonującego dotychczas in gremio oraz a priori domniemania niezawisłości i bezstronności. Jednocześnie w uchwale tej Sąd Najwyższy podkreślił, że „brak [jest] podstaw do przyjęcia a priori, że każdy i każdorazowo sąd z jego udziałem jest nienależycie obsadzony w rozumieniuart. 439 § 1 pkt 2 k.p.k.". Oceny te mają zastosowanie do innych postępowań prowadzonych w sądach powszechnych, gdyż odnoszą się do rozwiązań ustrojowych. W postępowaniu cywilnym odpowiednikiem przepisuart. 439§1 pkt 2 k.p.k.jest przepisart. 379 pkt 4 k.p.c., który przewiduje nieważność postępowania, jeżeli skład sądu orzekającego był sprzeczny z przepisami prawa albo jeżeli w rozpoznaniu sprawy brał udział sędzia wyłączony z mocy ustawy. W świetle przedstawionego stanowiska, które Sąd Okręgowy w tym składzie podziela, dla udowodnienia, że skład sądu orzekającego jest sprzeczny z przepisami prawa lub w rozpoznaniu sprawy bierze udział sędzia wyłączony z mocy ustawy nie wystarczy wskazać na instytucjonalną nieprawidłowość powoływania sędziów na podstawie procedury konkursowej z udziałem Krajowej Rady Sądownictwa w składzie ustanowionym ustawą z 2017 r. Konieczne jest natomiast ustalenie in concreto, że sędzia nie gwarantuje chociażby minimalnego standardu bezstronności i niezawisłości. To zaś należy uzasadnić odwołując się do testu, którego elementy zostały opisane w cytowanej uchwale oraz uchwale składu połączonychI.: Cywilnej, Karnej i(...)Sądu Najwyższego z dnia 23 stycznia 2020 r. sygn. akt(...) -4110-1/20. Wnioskujący o wyłączenie sędziegoP. K.nie zawarł w swym wniosku żadnych konkretów odnoszących się do osoby tego sędziego, mogących wywoływać wątpliwości co do jego bezstronności. Odnosząc się zatem po krótce do okoliczności jakie zgodnie z cytowanymi wyżej uchwałami Sądu Najwyższego brać należy pod uwagę przy ocenie, czy sędzia sądu powszechnego, który uzyskał nominację w następstwie brania udziału w procedurze konkursowej z udziałem Krajowej Rady Sądownictwa w składzie ustanowionym ustawą z 2017 r. nie spełnia minimalnego standardu bezstronności, w wypadku sędziegoP. K., na podstawie uzasadnienia uchwały Krajowej Rady Sądownictwa z dnia 21 marca 2019 r. w przedmiocie przedstawienia wniosku o powołanieP. K.na stanowisko sędziego Sądu Okręgowego w Legnicy (publikowana na stronie internetowej KRS : krspl.home.pl), wskazać trzeba co następuje: P. K.odbył aplikację sędziowską etatową i zdał egzamin sędziowski z wynikiem bardzo dobrym. Zatrudniony był m.in. jako asystent sędziego w Sądzie Okręgowym w Legnicy. W dniu 17 maja 2007 r. powierzono mu obowiązki asesora sądowego w Sądzie Rejonowym w Złotoryi, gdzie rozpoznawał sprawy cywilne - w Wydziale Grodzkim i w Wydziale Cywilnym oraz sprawy z zakresu prawa pracy - w Wydziale Pracy. W dniu 16.07.2009r. powołany został na urząd Sędziego Sądu Rejonowego w Złotoryi, gdzie orzekał w wydziałach rodzinnym i nieletnich oraz karnym, a od 2010 r. nieprzerwanie w wydziale cywilnym. W dniu 11 lipca 2019 r. odebrał od Prezydenta RP nominację na urząd Sędziego Sądu Okręgowego w Legnicy. Tak więc sędziaP. K., po powołaniu go z udziałem Krajowej Rady Sądownictwa, której ówczesny skład nie budził żadnych zastrzeżeń natury konstytucyjnej, przez 10 lat orzekał w sprawach z niemal wszystkich dziedzin prawa, w tym przez ostatnie 9 lat przed nominacją do Sądu Okręgowego w sprawach cywilnych rozpoznawanych przez Sąd Rejonowy w Złotoryi. Tym samym przytoczone okoliczności wskazują, że zgłoszenie przez sędziegoP. K.swojej kandydatury na wolne stanowisko sędziowskie w Sądzie Okręgowym w Legnicy wyrażało jego chęć dalszego rozwoju zawodowego. W postępowaniu konkursowym sędzia otrzymał pozytywną ocenę jego pracy przez sędziego wizytatora oraz pozytywną opinię kolegium Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu. Brak jest jakichkolwiek okoliczności wskazujących na powiązania sędziegoP. K.z władzą inną niż sądownicza. Sędzia nie należał do żadnych stowarzyszeń, ani nigdy nie był członkiem żadnej partii ( według oświadczenia sędziego z 25.02.2020 r.). Wskazane jest nadto, aby wspomnieć w tym miejscu, że sędziaP. K.od 25 lipca 2018 r. jest zastępcą rzecznika dyscyplinarnego przy Sądzie Apelacyjnym we Wrocławiu (fakt powszechnie znany i znany sądowi z urzędu), jednakże brak informacji, aby w trakcie sprawowania tej funkcji podejmował jakiekolwiek czynności przeciwko sędziom, mające na celu ich dyscyplinarne karanie za treść wydawanych w toku postępowań orzeczeń czy też za publiczną obronę konstytucyjnych zasad państwa prawa i praworządności, z czego zasłynęli niektórzy z powołanych na te funkcje zastępców rzecznika dyscyplinarnego przy innych sądach (por. artykuł na wyborcza.pl. z 15.09.2020 r. pt.: „Nie posłuchali nominataZ.. Rzecznicy nie chcą ścigać sędziów za list do(...)). W ciągu przeszło czterech lat orzekania sędziego w Sądzie Okręgowym w Legnicy, nie ujawniły się też ani nie były podnoszone wątpliwości co do bezstronności i niezawisłości sędziego, które miałyby mieć związek z udziałem w powołaniu go na stanowisko sędziego z udziałem KRS w kształcie niezgodnym zKonstytucją RP(rozpoznawany wniosek jest pierwszym tego typu wnioskiem złożonym co do tego sędziego). Skoro zatem sam wnioskodawca nie wskazał żadnych okoliczności mogących in concreto wywoływać wątpliwości co do bezstronności sędziegoP. K.w rozpoznawaniu sprawy o sygn. akt VI GC 259/23, jak i analiza drogi zawodowej sędziego oraz okoliczności powołania go na urząd Sędziego Sądu Okręgowego w Legnicy, jak i późniejsze, nie dają podstaw do kwestionowania jego bezstronności i niezawisłości, orzeczono jak w postanowieniu. "Niniejsze pismo nie wymaga podpisu na podstawie §100a ust. 1-3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2019 r. – Regulamin urzędowania sądów powszechnych jako właściwie zatwierdzone w sądowym systemie teleinformatycznym.” z up. Kierownika Sekretariatu Sekretarz sądowyK. S. INFORMACJA ADMINISTRATORA DANYCH OSOBOWYCH Zgodnie z art. 13 ust. 1 i 2 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady UE(...)z dnia 27 kwietnia 2016 roku w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia dyrektywy 95/46/WE (ogólnego rozporządzenia o ochronie danych) informuję: 1 Administratorem Pani/Pana danych osobowych jest Sąd Okręgowy w Legnicy, reprezentowany przez Prezesa Sądu (telefon kontaktowy(...)), e-mail: prezes@(...).so.gov.pl. 2 W Sądzie Okręgowym w Legnicy wyznaczony został Inspektor ochrony danych,tel. (...), e-mail: iod@(...).so.gov.pl. 3 Pani/Pana dane osobowe przetwarzane będą w celu sprawowania wymiaru sprawiedliwości. 4 Dane mogą być przekazywane na podstawie i w granicach przepisów prawa: organom państwowym, organom ochrony prawnej lub organom samorządu terytorialnego w związku z prowadzonym postępowaniem. Nie będą przekazywane do państwa trzeciego lub organizacji międzynarodowej. 5 Dane osobowe nie będą podlegały zautomatyzowanemu podejmowaniu decyzji, w tym profilowaniu. 6 Pani/Pana dane osobowe będą przechowywane i przetwarzane przez cały okres trwania postępowania sądowego, a po jego zakończeniu przez okres przewidziany dla archiwizowania danej kategorii spraw, do czasu ich zniszczenia. 7 Sąd Okręgowy w Legnicy informuje o prawie: do żądania od administratora dostępu do danych osobowych dotyczących osoby której, dane dotyczą, do ich sprostowania, usunięcia lub ograniczenia przetwarzania, do wniesienia sprzeciwu wobec przetwarzania, do przenoszenia danych, do wniesienia skargi do organu nadzorczego.

15/501000/0003027/GCo

Sąd Okręgowy w Legnicy

VI Wydział Gospodarczy

150515350000503_I_C_000525_2023_Uz_2024-01-25_002

I C 525/23

2024-01-25 01:00:00.0 CET

2024-02-26 17:30:03.0 CET

2024-02-26 13:44:55.0 CET

15051535

503

SENTENCE, REASON

Sygn. akt I C 525/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 25 stycznia 2024 r. Sąd Rejonowy w Piszu I Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący: sędzia Magdalena Łukaszewicz Protokolant: starszy sekretarz sądowy Anita Topa po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 25 stycznia 2024 roku sprawy z powództwa Wspólnoty Mieszkaniowej przy ul. (...) w B. przeciwko P. F. o zapłatę o r z e k a : I Zasądza od pozwanego P. F. na rzecz powoda Wspólnoty Mieszkaniowej przy ul. (...) w B. kwotę 16706,96 zł

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Anita Topa" xPublisher="atopa" xEditorFullName="Anita Topa" xEditor="atopa" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="4" xFlag="published" xVolType="15/051535/0000503/C" xYear="2023" xVolNmbr="000525" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText>Sygn. akt I C 525/23</xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right"> Dnia 25 stycznia 2024 r.</xText> <xText>Sąd Rejonowy w Piszu I Wydział Cywilny w składzie:</xText> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="186"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="525"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">Przewodniczący:</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>sędzia Magdalena Łukaszewicz</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">Protokolant:</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>starszy sekretarz sądowy Anita Topa</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xText>po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 25 stycznia 2024 roku</xText> <xText>sprawy z powództwa Wspólnoty Mieszkaniowej przy <xAnon>ul. (...)</xAnon> w <xAnon>B.</xAnon></xText> <xText>przeciwko <xAnon>P. F.</xAnon></xText> <xText>o zapłatę</xText> <xText xALIGNx="center">o r z e k a :</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">I</xName> <xText>Zasądza od pozwanego <xAnon>P. F.</xAnon> na rzecz powoda Wspólnoty Mieszkaniowej przy <xAnon>ul. (...)</xAnon> w <xAnon>B.</xAnon> kwotę 16706,96 zł (szesnaście tysięcy siedemset sześć złotych 96/100) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 12.07.2023 r. do dnia zapłaty.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">II</xName> <xText>Zasądza od pozwanego <xAnon>P. F.</xAnon> na rzecz powoda Wspólnoty Mieszkaniowej przy <xAnon>ul. (...)</xAnon> w <xAnon>B.</xAnon> kwotę 6539,68 zł (sześć tysięcy pięćset trzydzieści dziewięć złotych 68/100) tytułem zwrotu kosztów procesu z odsetkami ustawowymi za opóźnienie za czas od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">III</xName> <xText>Przyznaje kuratorowi adwokatowi <xAnon>T. K.</xAnon> wynagrodzenie w wysokości 1771,20 zł (jeden tysiąc siedemset siedemdziesiąt jeden złotych 20/100), które należy wypłacić z zaliczki zapisanej pod poz. <xAnon>(...)</xAnon>.</xText> </xUnit> <xText><xBx>Sygn. akt I C 525/23 upr</xBx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>W dniu 12 lipca 2023 roku Wspólnota Mieszkaniowa nieruchomości przy <xAnon>ulicy (...)</xAnon> w <xAnon>B.</xAnon> wytoczyła powództwo przeciwko <xAnon>P. F.</xAnon> o zapłatę kwoty 16 706,96 złotych z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty. Nadto powódka wniosła o zasądzenie na jej rzecz od pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.</xText> <xText>W uzasadnieniu pozwu powódka wskazała, że pozwany jest właścicielem <xAnon>lokalu mieszkalnego nr (...)</xAnon> położonego w <xAnon>budynku wielomieszkaniowym nr (...)</xAnon> przy <xAnon>ulicy (...)</xAnon> w <xAnon>B.</xAnon>. Z tego tytułu jest on zobowiązany do comiesięcznego uiszczania zaliczki na pokrycie kosztów zarządu nieruchomością wspólną ustalonej na zasadach określonych w <xLexLink xArt="art. 12" xIsapId="WDU19940850388" xTitle="Ustawa z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali" xAddress="Dz. U. z 1994 r. Nr 85, poz. 388">art. 12 i nast. ustawy o własności lokali</xLexLink>. Z zobowiązania tego pozwany nie wywiązuje się. Zaległość z tego tytułu za okres od 1 stycznia 2020 roku do 30 czerwca 2023 roku, wynosi 16 706,96 złotych.</xText> <xText>Powódka podniosła, że wykazane w załączonych do pozwu kartotekach wpłaty na rachunek ww. lokalu stanowiącego własność pozwanego (dokonywane nieregularnie, w różnych kwotach i przez osobę trzecią), zaliczane są przez powódkę na poczet spłaty zobowiązań pozwanego najdawniej wymagalnych zgodnie z <xLexLink xArt="art. 451;art. 451 § 3" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 451 § 3 k.c.</xLexLink>, w tym zobowiązań objętych tytułami wykonawczymi wydanymi w sprawach I Nc 704/18 i I Nc 106/13 Sądu Rejonowego w Piszu, których egzekucja komornicza okazała się bezskuteczna.</xText> <xText>Powódka wskazała, że wysyłane do pozwanego monity nie odnoszą żadnego skutku, dlatego nie podejmowała ona próby ugodowego załatwienia z pozwanym przedmiotowej sprawy.</xText> <xText>Wydanym w niniejszej sprawie w dniu 21 lipca 2023 roku nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym, Sąd Rejonowy w Piszu nakazał pozwanemu zapłacić na rzecz powódki całość dochodzonego roszczenia wraz z kosztami postępowania. (k. 35)</xText> <xText>Na wniosek powódki, zarządzeniem z dnia 13 listopada 2023 roku Przewodniczący ustanowił dla nieznanego z miejsca pobytu pozwanego <xAnon>P. F.</xAnon> kuratora w osobie adwokata, na którego Okręgowa Rada Adwokacka wyznaczyła <xAnon>T. K.</xAnon>.</xText> <xText>Kurator wniósł sprzeciw od wydanego nakazu zapłaty zaskarżając go w całości. Wniósł o oddalenie powództwa i o przyznanie kuratorowi wynagrodzenia według norm przepisanych. W uzasadnieniu zakwestionował zasadność i wysokość dochodzonego przez powódkę roszczenia, jak również prawidłowość naliczanych miesięcznych zaliczek czynszowych na utrzymanie nieruchomości wspólnej. Zdaniem kuratora, powódka błędnie naliczała pozwanemu zaliczki czynszowe, zaś pozwany regularnie dokonywał wpłat na poczet pokrycia kosztów zarządu nieruchomością wspólną.</xText> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Sąd ustalił, co następuje:</xBx></xText> <xText><xAnon>P. F.</xAnon> jest właścicielem <xAnon>lokalu mieszkalnego nr (...)</xAnon> położonego w <xAnon>budynku wielomieszkaniowym nr (...)</xAnon> przy <xAnon>ulicy (...)</xAnon> w <xAnon>B.</xAnon>, dla którego w Sądzie Rejonowym w Piszu prowadzona jest <xAnon>księga wieczysta (...)</xAnon>. Z własnością tego lokalu związany jest udział <xAnon> (...)</xAnon> w nieruchomości wspólnej, którą stanowi grunt pod budynkiem oraz części budynku i urządzenia, które nie służą wyłącznie do użytku właścicieli lokali.</xText> <xText><xIx>(dowód: wydruk z księgi wieczystej k. 9-12v) </xIx></xText> <xText><xAnon>P. F.</xAnon> zalega z zapłatą zaliczek na pokrycie kosztów utrzymania i kosztów remontów nieruchomości wspólnej oraz zaliczek na pokrycie kosztów opłat komunalnych (centralne ogrzewanie, podgrzanie wody, zimna woda i odprowadzanie ścieków).</xText> <xText>Wpłaty na poczet zaliczek należnych za lokal mieszkalny stanowiący własność <xAnon>P. F.</xAnon>, dokonywane są nieregularnie, w różnych kwotach i przez osobę trzecią, i zaliczane są przez wspólnotę mieszkaniową na poczet spłaty zobowiązań pozwanego najdalej wymagalnych, w tym zobowiązań objętych tytułami wykonawczymi wydanymi na rzecz Wspólnoty Mieszkaniowej nieruchomości przy <xAnon>ulicy (...)</xAnon> w <xAnon>B.</xAnon> przeciwko <xAnon>P. F.</xAnon> w sprawach I Nc 704/18 i I Nc 106/13 Sądu Rejonowego w Piszu.</xText> <xText>Zaległość <xAnon>P. F.</xAnon> z tytułu ww. zaliczek za okres od 1 stycznia 2020 roku do 30 czerwca 2023 roku, wynosi 16 706,96 złotych.</xText> <xText><xIx>(dowód: plan gospodarczy na rok 2020, 2021, 2022 k. 13-15; uchwały wspólnoty mieszkaniowej k. 79-82; kartoteka księgowa za rok 2019 k. 77-78; kartoteka księgowa za rok 2020 k. 16-17; kartoteka księgowa za rok 2021 k. 18-19; kartoteka księgowa za rok 2022 k. 20-21; kartoteka księgowa za rok 2023 k. 22; postanowienia komornika o umorzeniu postępowania egzekucyjnego wobec stwierdzenia bezskuteczności egzekucji k. 23-24; wydruk księgi wieczystej w zakresie działu IV k. 12; ) </xIx></xText> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Sąd zważył, co następuje:</xBx></xText> <xText>Właściciele lokali posiadają nie tylko liczne prawa ale także i obowiązki, szczególnie gdy dotyczy to wspólnoty mieszkaniowej.</xText> <xText>Zgodnie z zapisami <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19940850388" xTitle="Ustawa z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali" xAddress="Dz. U. z 1994 r. Nr 85, poz. 388">ustawy z dnia 24 czerwca 1994 roku o własności lokali</xLexLink> (tj. Dz.U. z 2015r., poz. 1892), każdy z właścicieli lokali położonych w obrębie jednej nieruchomości ma odpowiedni udział w części wspólnej budynku. To z kolei rodzi obowiązki, jak na przykład dbanie o należyte utrzymanie porządku na klatce czy w piwnicy budynku.</xText> <xText>Zgodnie z treścią art. 12 wymienionej wyżej ustawy, właściciel lokalu ma prawo do współkorzystania z nieruchomości wspólnej zgodnie z jej przeznaczeniem. Pożytki i inne przychody z nieruchomości wspólnej służą pokrywaniu wydatków związanych z jej utrzymaniem, a w części przekraczającej te potrzeby przypadają właścicielom lokali w stosunku do ich udziałów. W takim samym stosunku właściciele lokali ponoszą wydatki i ciężary związane z utrzymaniem nieruchomości wspólnej w części nie znajdującej pokrycia w pożytkach i innych przychodach.</xText> <xText>Podstawowym obowiązkiem każdego właściciela lokalu jest oczywiście ponoszenie opłat eksploatacyjnych, a także utrzymywanie lokalu w należytym stanie, przestrzeganie porządku domowego, uczestniczenie w kosztach zarządu związanych z utrzymaniem nieruchomości wspólnej, korzystanie z niej w sposób nie utrudniający korzystania przez innych współwłaścicieli oraz współdziałanie z nimi w ochronie wspólnego dobra (art. 13 cytowanej wyżej ustawy).</xText> <xText>Zgodnie z art. 14 cyt. ustawy, na koszty zarządu nieruchomością wspólną składają się w szczególności:</xText> <xText>1) wydatki na remonty i bieżącą konserwację,</xText> <xText>2) opłaty za dostawę energii elektrycznej i cieplnej, gazu i wody, w części dotyczącej nieruchomości wspólnej, oraz opłaty za antenę zbiorczą i windę,</xText> <xText>3) ubezpieczenia, podatki i inne opłaty publicznoprawne, chyba że są pokrywane bezpośrednio przez właścicieli poszczególnych lokali,</xText> <xText>4) wydatki na utrzymanie porządku i czystości,</xText> <xText>5) wynagrodzenie członków zarządu lub zarządcy.</xText> <xText>Na pokrycie powyższych kosztów właściciele lokali uiszczają zaliczki w formie bieżących opłat, płatne z góry do dnia 10 każdego miesiąca (art. 15 cyt. ustawy).</xText> <xText>Mając na uwadze powyższe regulacje oraz treść przedłożonych przez powódkę dokumentów w postaci: wydruku księgi wieczystej prowadzonej dla przedmiotowego lokalu mieszkalnego, planu gospodarczego na rok 2020, 2021, i 2022, uchwał wspólnoty mieszkaniowej, kartotek księgowych za rok 2019, 2020, 2021, 2022 i 2023 oraz postanowienia komornika sądowego o umorzeniu postępowania egzekucyjnego, Sąd nie miał wątpliwości aby uznać zasadność roszczenia pozwu. Zdaniem Sądu wysokość zobowiązania pozwanego została należycie przez powódkę udokumentowana. Sąd dał wiarę ww. dowodom z dokumentów, albowiem wzajemnie się uzupełniają, a ich treść jest jasna i logiczna.</xText> <xText>Strona pozwana nie przedłożyła żadnych dowodów, które podważałyby poczynione przez Sąd ustalenia w niniejszej sprawie i dokonane przez stronę powodową wyliczenia wysokości zadłużenia pozwanego. Kurator ograniczył się do ogólnego domagania się oddalenia powództwa, a zgodnie z treścią <xLexLink xArt="art. 6" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 6 k.c.</xLexLink> ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne.</xText> <xText>Mając na uwadze powyższe Sąd, na podstawie powołanych wyżej przepisów <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19940850388" xTitle="Ustawa z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali" xAddress="Dz. U. z 1994 r. Nr 85, poz. 388">ustawy o własności lokali</xLexLink> oraz <xLexLink xArt="art. 481" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 481 k.c.</xLexLink>, zasądził od pozwanego na rzecz powódki dochodzoną pozwem kwotę z odsetkami ustawowymi od dnia wniesienia pozwu, to jest od dnia 12 lipca 2023 roku do dnia zapłaty.</xText> <xText>O kosztach procesu Sąd rozstrzygnął w oparciu o przepis § 2 pkt 5) rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2015 r., poz. 1804 ze zm.) oraz <xLexLink xArt="art. 98" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 98 k.p.c.</xLexLink>, zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. W tym przypadku jest to kwota 6 539,68 złotych, na którą składa się: kwota 1000 zł z tytułu uiszczonej przez powódkę opłaty sądowej od pozwu, kwota 17,00 złotych z tytułu uiszczonej opłaty skarbowej od udzielonego pełnomocnictwa, kwota 151,48 złotych tytułem poniesionych przez powódkę kosztów nieskutecznego doręczenia korespondencji pozwanemu za pośrednictwem komornika (k. 47), kwota 3 600 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego oraz kwota 1 771,20 złotych uiszczona przez powódkę tytułem zaliczki na poczet wynagrodzenia kuratora ustanowionego dla nieznanego z miejsca pobytu pozwanego.</xText> <xText>Na podstawie § 1 ust. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 09.03.2018r. w sprawie określenia wysokości wynagrodzenia i zwrotu wydatków poniesionych przez kuratorów ustanowionych dla strony w sprawie cywilnej (Dz.U. z 2018r. poz. 536) w zw. z § 2 pkt 5) rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U. z 2015., poz. 1800 ze zm.), Sąd przyznał kuratorowi adwokatowi <xAnon>T. K.</xAnon>, mając na względzie rodzaj sprawy, stopień jej zawiłości i nakład pracy kuratora, wynagrodzenie w kwocie 1 771,20 złotych, w tym kwotę 331,20 złotych tytułem podatku VAT, które nakazał w całości wypłacić z zaliczki wpłaconej przez powódkę.</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

sędzia Magdalena Łukaszewicz

Anita Topa

starszy sekretarz sądowy Anita Topa

Anita Topa

Sygn. akt I C 525/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 25 stycznia 2024 r. Sąd Rejonowy w Piszu I Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący: sędzia Magdalena Łukaszewicz Protokolant: starszy sekretarz sądowy Anita Topa po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 25 stycznia 2024 roku sprawy z powództwa Wspólnoty Mieszkaniowej przyul. (...)wB. przeciwkoP. F. o zapłatę o r z e k a : I Zasądza od pozwanegoP. F.na rzecz powoda Wspólnoty Mieszkaniowej przyul. (...)wB.kwotę 16706,96 zł (szesnaście tysięcy siedemset sześć złotych 96/100) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 12.07.2023 r. do dnia zapłaty. II Zasądza od pozwanegoP. F.na rzecz powoda Wspólnoty Mieszkaniowej przyul. (...)wB.kwotę 6539,68 zł (sześć tysięcy pięćset trzydzieści dziewięć złotych 68/100) tytułem zwrotu kosztów procesu z odsetkami ustawowymi za opóźnienie za czas od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty. III Przyznaje kuratorowi adwokatowiT. K.wynagrodzenie w wysokości 1771,20 zł (jeden tysiąc siedemset siedemdziesiąt jeden złotych 20/100), które należy wypłacić z zaliczki zapisanej pod poz.(...). Sygn. akt I C 525/23 upr UZASADNIENIE W dniu 12 lipca 2023 roku Wspólnota Mieszkaniowa nieruchomości przyulicy (...)wB.wytoczyła powództwo przeciwkoP. F.o zapłatę kwoty 16 706,96 złotych z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty. Nadto powódka wniosła o zasądzenie na jej rzecz od pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych. W uzasadnieniu pozwu powódka wskazała, że pozwany jest właścicielemlokalu mieszkalnego nr (...)położonego wbudynku wielomieszkaniowym nr (...)przyulicy (...)wB.. Z tego tytułu jest on zobowiązany do comiesięcznego uiszczania zaliczki na pokrycie kosztów zarządu nieruchomością wspólną ustalonej na zasadach określonych wart. 12 i nast. ustawy o własności lokali. Z zobowiązania tego pozwany nie wywiązuje się. Zaległość z tego tytułu za okres od 1 stycznia 2020 roku do 30 czerwca 2023 roku, wynosi 16 706,96 złotych. Powódka podniosła, że wykazane w załączonych do pozwu kartotekach wpłaty na rachunek ww. lokalu stanowiącego własność pozwanego (dokonywane nieregularnie, w różnych kwotach i przez osobę trzecią), zaliczane są przez powódkę na poczet spłaty zobowiązań pozwanego najdawniej wymagalnych zgodnie zart. 451 § 3 k.c., w tym zobowiązań objętych tytułami wykonawczymi wydanymi w sprawach I Nc 704/18 i I Nc 106/13 Sądu Rejonowego w Piszu, których egzekucja komornicza okazała się bezskuteczna. Powódka wskazała, że wysyłane do pozwanego monity nie odnoszą żadnego skutku, dlatego nie podejmowała ona próby ugodowego załatwienia z pozwanym przedmiotowej sprawy. Wydanym w niniejszej sprawie w dniu 21 lipca 2023 roku nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym, Sąd Rejonowy w Piszu nakazał pozwanemu zapłacić na rzecz powódki całość dochodzonego roszczenia wraz z kosztami postępowania. (k. 35) Na wniosek powódki, zarządzeniem z dnia 13 listopada 2023 roku Przewodniczący ustanowił dla nieznanego z miejsca pobytu pozwanegoP. F.kuratora w osobie adwokata, na którego Okręgowa Rada Adwokacka wyznaczyłaT. K.. Kurator wniósł sprzeciw od wydanego nakazu zapłaty zaskarżając go w całości. Wniósł o oddalenie powództwa i o przyznanie kuratorowi wynagrodzenia według norm przepisanych. W uzasadnieniu zakwestionował zasadność i wysokość dochodzonego przez powódkę roszczenia, jak również prawidłowość naliczanych miesięcznych zaliczek czynszowych na utrzymanie nieruchomości wspólnej. Zdaniem kuratora, powódka błędnie naliczała pozwanemu zaliczki czynszowe, zaś pozwany regularnie dokonywał wpłat na poczet pokrycia kosztów zarządu nieruchomością wspólną. Sąd ustalił, co następuje: P. F.jest właścicielemlokalu mieszkalnego nr (...)położonego wbudynku wielomieszkaniowym nr (...)przyulicy (...)wB., dla którego w Sądzie Rejonowym w Piszu prowadzona jestksięga wieczysta (...). Z własnością tego lokalu związany jest udział(...)w nieruchomości wspólnej, którą stanowi grunt pod budynkiem oraz części budynku i urządzenia, które nie służą wyłącznie do użytku właścicieli lokali. (dowód: wydruk z księgi wieczystej k. 9-12v) P. F.zalega z zapłatą zaliczek na pokrycie kosztów utrzymania i kosztów remontów nieruchomości wspólnej oraz zaliczek na pokrycie kosztów opłat komunalnych (centralne ogrzewanie, podgrzanie wody, zimna woda i odprowadzanie ścieków). Wpłaty na poczet zaliczek należnych za lokal mieszkalny stanowiący własnośćP. F., dokonywane są nieregularnie, w różnych kwotach i przez osobę trzecią, i zaliczane są przez wspólnotę mieszkaniową na poczet spłaty zobowiązań pozwanego najdalej wymagalnych, w tym zobowiązań objętych tytułami wykonawczymi wydanymi na rzecz Wspólnoty Mieszkaniowej nieruchomości przyulicy (...)wB.przeciwkoP. F.w sprawach I Nc 704/18 i I Nc 106/13 Sądu Rejonowego w Piszu. ZaległośćP. F.z tytułu ww. zaliczek za okres od 1 stycznia 2020 roku do 30 czerwca 2023 roku, wynosi 16 706,96 złotych. (dowód: plan gospodarczy na rok 2020, 2021, 2022 k. 13-15; uchwały wspólnoty mieszkaniowej k. 79-82; kartoteka księgowa za rok 2019 k. 77-78; kartoteka księgowa za rok 2020 k. 16-17; kartoteka księgowa za rok 2021 k. 18-19; kartoteka księgowa za rok 2022 k. 20-21; kartoteka księgowa za rok 2023 k. 22; postanowienia komornika o umorzeniu postępowania egzekucyjnego wobec stwierdzenia bezskuteczności egzekucji k. 23-24; wydruk księgi wieczystej w zakresie działu IV k. 12; ) Sąd zważył, co następuje: Właściciele lokali posiadają nie tylko liczne prawa ale także i obowiązki, szczególnie gdy dotyczy to wspólnoty mieszkaniowej. Zgodnie z zapisamiustawy z dnia 24 czerwca 1994 roku o własności lokali(tj. Dz.U. z 2015r., poz. 1892), każdy z właścicieli lokali położonych w obrębie jednej nieruchomości ma odpowiedni udział w części wspólnej budynku. To z kolei rodzi obowiązki, jak na przykład dbanie o należyte utrzymanie porządku na klatce czy w piwnicy budynku. Zgodnie z treścią art. 12 wymienionej wyżej ustawy, właściciel lokalu ma prawo do współkorzystania z nieruchomości wspólnej zgodnie z jej przeznaczeniem. Pożytki i inne przychody z nieruchomości wspólnej służą pokrywaniu wydatków związanych z jej utrzymaniem, a w części przekraczającej te potrzeby przypadają właścicielom lokali w stosunku do ich udziałów. W takim samym stosunku właściciele lokali ponoszą wydatki i ciężary związane z utrzymaniem nieruchomości wspólnej w części nie znajdującej pokrycia w pożytkach i innych przychodach. Podstawowym obowiązkiem każdego właściciela lokalu jest oczywiście ponoszenie opłat eksploatacyjnych, a także utrzymywanie lokalu w należytym stanie, przestrzeganie porządku domowego, uczestniczenie w kosztach zarządu związanych z utrzymaniem nieruchomości wspólnej, korzystanie z niej w sposób nie utrudniający korzystania przez innych współwłaścicieli oraz współdziałanie z nimi w ochronie wspólnego dobra (art. 13 cytowanej wyżej ustawy). Zgodnie z art. 14 cyt. ustawy, na koszty zarządu nieruchomością wspólną składają się w szczególności: 1) wydatki na remonty i bieżącą konserwację, 2) opłaty za dostawę energii elektrycznej i cieplnej, gazu i wody, w części dotyczącej nieruchomości wspólnej, oraz opłaty za antenę zbiorczą i windę, 3) ubezpieczenia, podatki i inne opłaty publicznoprawne, chyba że są pokrywane bezpośrednio przez właścicieli poszczególnych lokali, 4) wydatki na utrzymanie porządku i czystości, 5) wynagrodzenie członków zarządu lub zarządcy. Na pokrycie powyższych kosztów właściciele lokali uiszczają zaliczki w formie bieżących opłat, płatne z góry do dnia 10 każdego miesiąca (art. 15 cyt. ustawy). Mając na uwadze powyższe regulacje oraz treść przedłożonych przez powódkę dokumentów w postaci: wydruku księgi wieczystej prowadzonej dla przedmiotowego lokalu mieszkalnego, planu gospodarczego na rok 2020, 2021, i 2022, uchwał wspólnoty mieszkaniowej, kartotek księgowych za rok 2019, 2020, 2021, 2022 i 2023 oraz postanowienia komornika sądowego o umorzeniu postępowania egzekucyjnego, Sąd nie miał wątpliwości aby uznać zasadność roszczenia pozwu. Zdaniem Sądu wysokość zobowiązania pozwanego została należycie przez powódkę udokumentowana. Sąd dał wiarę ww. dowodom z dokumentów, albowiem wzajemnie się uzupełniają, a ich treść jest jasna i logiczna. Strona pozwana nie przedłożyła żadnych dowodów, które podważałyby poczynione przez Sąd ustalenia w niniejszej sprawie i dokonane przez stronę powodową wyliczenia wysokości zadłużenia pozwanego. Kurator ograniczył się do ogólnego domagania się oddalenia powództwa, a zgodnie z treściąart. 6 k.c.ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Mając na uwadze powyższe Sąd, na podstawie powołanych wyżej przepisówustawy o własności lokaliorazart. 481 k.c., zasądził od pozwanego na rzecz powódki dochodzoną pozwem kwotę z odsetkami ustawowymi od dnia wniesienia pozwu, to jest od dnia 12 lipca 2023 roku do dnia zapłaty. O kosztach procesu Sąd rozstrzygnął w oparciu o przepis § 2 pkt 5) rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2015 r., poz. 1804 ze zm.) orazart. 98 k.p.c., zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. W tym przypadku jest to kwota 6 539,68 złotych, na którą składa się: kwota 1000 zł z tytułu uiszczonej przez powódkę opłaty sądowej od pozwu, kwota 17,00 złotych z tytułu uiszczonej opłaty skarbowej od udzielonego pełnomocnictwa, kwota 151,48 złotych tytułem poniesionych przez powódkę kosztów nieskutecznego doręczenia korespondencji pozwanemu za pośrednictwem komornika (k. 47), kwota 3 600 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego oraz kwota 1 771,20 złotych uiszczona przez powódkę tytułem zaliczki na poczet wynagrodzenia kuratora ustanowionego dla nieznanego z miejsca pobytu pozwanego. Na podstawie § 1 ust. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 09.03.2018r. w sprawie określenia wysokości wynagrodzenia i zwrotu wydatków poniesionych przez kuratorów ustanowionych dla strony w sprawie cywilnej (Dz.U. z 2018r. poz. 536) w zw. z § 2 pkt 5) rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U. z 2015., poz. 1800 ze zm.), Sąd przyznał kuratorowi adwokatowiT. K., mając na względzie rodzaj sprawy, stopień jej zawiłości i nakład pracy kuratora, wynagrodzenie w kwocie 1 771,20 złotych, w tym kwotę 331,20 złotych tytułem podatku VAT, które nakazał w całości wypłacić z zaliczki wpłaconej przez powódkę.

15/051535/0000503/C

Sąd Rejonowy w Piszu

I Wydział Cywilny

153000000000503_I_ACa_000847_2023_Uz_2024-01-30_003

I ACa 847/23

2024-01-30 01:00:00.0 CET

2024-02-19 17:30:04.0 CET

2024-02-19 14:20:22.0 CET

15300000

503

SENTENCE, REASON

Sygn. akt I ACa 847/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 30 stycznia 2024 roku Sąd Apelacyjny w Lublinie I Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący SSA Ewa Mierzejewska Protokolant starszy protokolant sądowy Anna Kłos po rozpoznaniu w dniu 30 stycznia 2024 roku w Lublinie na rozprawie sprawy z powództwa K. K. przeciwko W. K. (1) o zapłatę na skutek apelacji pozwanego od wyroku częściowego Sądu Okręgowego w Lublinie z dnia 28 grudnia 2022 roku sygn. akt (...) I oddala apelację; II

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Magdalena Szymaniak" xPublisher="mszymaniak" xEditorFullName="Magdalena Szymaniak" xEditor="mszymaniak" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="13" xFlag="published" xVolType="15/300000/0000503/ACa" xYear="2023" xVolNmbr="000847" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText><xBx>Sygn. akt I ACa 847/23 </xBx></xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right">Dnia 30 stycznia 2024 roku</xText> <xText>Sąd Apelacyjny w Lublinie I Wydział Cywilny</xText> <xText>w składzie:</xText> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="161"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="426"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>Przewodniczący</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>SSA Ewa Mierzejewska</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>Protokolant</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>starszy protokolant sądowy Anna Kłos</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xText>po rozpoznaniu w dniu 30 stycznia 2024 roku w Lublinie na rozprawie</xText> <xText>sprawy z powództwa <xAnon>K. K.</xAnon></xText> <xText>przeciwko <xAnon>W. K. (1)</xAnon></xText> <xText>o zapłatę</xText> <xText>na skutek apelacji pozwanego od wyroku częściowego Sądu Okręgowego w Lublinie</xText> <xText>z dnia 28 grudnia 2022 roku sygn. akt <xAnon>(...)</xAnon></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">I</xName> <xText>oddala apelację;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">II</xName> <xText>zasądza od <xAnon>W. K. (1)</xAnon> na rzecz <xAnon>K. K.</xAnon> kwotę 4.050 (cztery tysiące pięćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnia się orzeczenia, którym je zasądzono.</xText> </xUnit> <xText><xBx>Sygn. akt I ACa 847/23</xBx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Zaskarżonym wyrokiem częściowym z dnia 28 grudnia 2022 roku Sąd Okręgowy w Lublinie zasądził od pozwanego <xAnon>W. K. (1)</xAnon> na rzecz powoda <xAnon>K. K.</xAnon> kwotę 60.000 złotych tytułem zadośćuczynienia oraz kwotę 15.334,07 złotych tytułem odszkodowania, przy czym kwotę odszkodowania wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.</xText> <xText><xBx>Podstawę powyższego rozstrzygnięcia stanowiły następujące ustalenia faktyczne:</xBx></xText> <xText>W pozwie z dnia 13 marca 2017 roku powód <xAnon>K. K.</xAnon> wniósł o zasądzenie na jego rzecz od pozwanego <xAnon>W. K. (1)</xAnon> kwoty 60.000 zł tytułem zadośćuczynienia za krzywdę jakiej doznał w wyniku uszkodzenia ciała i rozstroju zdrowia na skutek przestępstwa popełnionego przez pozwanego, „za które skazany został on wyrokiem Sądu Rejonowego w <xAnon>B.</xAnon> z dnia 19 grudnia 2014 roku, sygn. akt <xAnon>(...)</xAnon>”; kwoty 15.334,07 zł tytułem odszkodowania za doznaną przez powoda szkodę w związku z w.w przestępstwem - z odsetkami ustawowymi od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty”; renty z tytułu utraty zdolności do pracy w kwocie po 750 zł miesięcznie płatnej z góry do rąk powoda do dnia 10-tego każdego miesiąca; renty z tytułu zwiększonych potrzeb w związku z ponoszonymi kosztami leczenia, rehabilitacji i opieki w kwocie po 400 złotych miesięcznie płatnej z góry do rąk powoda do dnia 10-tego każdego miesiąca oraz zasadzenie kosztów procesu.</xText> <xText>W uzasadnieniu pozwu wskazał, że w dniu 12 marca 2014 roku uległ wypadkowi, gdy wraz z pozwanym i innymi osobami dokonywał wycinki drzew. Pozwany samowolnie i na własną odpowiedzialność podjął się wycinki jednego z drzew, przy czym czynność tę przeprowadził w ten sposób, że ścięte drzewo upadając uderzyło powoda w głowę. Wskutek tego powód doznał bardzo poważnych obrażeń ciała. Wyrokiem Sądu Rejonowego w <xAnon>B.</xAnon> z dnia 19 grudnia 2014 roku, sygn. akt <xAnon>(...)</xAnon> pozwany został uznany winnym popełnienia powyższego czynu, wyczerpującego dyspozycję przepisu <xLexLink xArt="art. 156;art. 156 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 156 § 2 k.k.</xLexLink>i postępowanie karne wobec niego warunkowo umorzono na okres próby w wysokości 2 lat.</xText> <xText>W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa, podniósł zarzut przyczynienia się powoda do powstania jego uszczerbku na zdrowiu oraz, że okoliczności wypadku są takie, że dwóch młodych mężczyzn było nielegalnie zatrudnianych przez inne osoby i że sprzeczne z zasadami współżycia społecznego jest to, że mają oni ponosić na całe życie konsekwencje braku wyobraźni właściciela gospodarstwa rolnego oraz osób, którym zlecił wycinanie drzew.</xText> <xText>Sąd Okręgowy ustalił, że powód i pozwany zostali zatrudnieni wraz z innymi osobami przez <xAnon>M. D. (1)</xAnon>, prowadzącego wówczas działalność gospodarczą w zakresie usług związanych z leśnictwem, na umowę zlecenie do pracy na <xAnon>działce nr (...)</xAnon> w <xAnon>K.</xAnon>, celem ładowania ściętego drzewa do rębaka i pozyskiwania w ten sposób trocin. Wraz z powodem i pozwanym oraz innymi osobami zatrudniony przez <xAnon>M. D. (1)</xAnon> został <xAnon>B. S.</xAnon>, który miał dokonywać wyrębu drzew, gdyż jako jedyny z zatrudnionych posiadał uprawnienia pilarza. Żadna z osób zatrudnionych nie przeszła szkolenia bhp ani też, poza <xAnon>B. S.</xAnon>, nie posiadała odzieży ochronnej i kasku. W trakcie wykonywania pracy pozwany <xAnon>W. K. (1)</xAnon>, liczący wówczas lat 22, z zawodu kucharz, nie posiadający uprawień pilarza, samowolnie użył piły do drewna, podejmując się wycinki jednego z drzew znajdujących się na działce, na której wykonywał zlecone czynności. Nie zachował przy tym należytej ostrożności, gdyż nie ostrzegł należycie <xAnon>K. K.</xAnon> o planowanej czynności i nie upewniwszy się, że powód znajduje się w bezpiecznym miejscu, dokonał wycinki drzewa, które upadając uderzyło w stojącego koło rębaka i zajmującego się ładowaniem do rębaka drewna <xAnon>K. K.</xAnon>. Wyrtokiem z dnia 19 grudnia 2014 roku, wydanym w sprawie o sygn. akt <xAnon>(...)</xAnon>, Sąd Rejonowy w <xAnon>B.</xAnon> uznał <xAnon>W. K. (1)</xAnon> za winnego, tego że w dniu 12 marca 2014 roku w <xAnon>K.</xAnon>, powiatu <xAnon> (...)</xAnon>, woj. <xAnon> (...)</xAnon>, wykonując prace związane z usuwaniem drzew na <xAnon>działce oznaczonej nr (...)</xAnon>, działając nieumyślnie, nie zachował należytej ostrożności wymaganej podczas wycinki drzew i nie posiadając uprawnień pilarza, podjął się wyrębu drzewa, które spadając na ziemię uderzyło w głowę <xAnon>K. K.</xAnon>, w następstwie czego doznał on ciężkich obrażeń ciała w postaci ciężkiego urazu czaszkowo – mózgowego, wieloodłamowego złamania pokrywy i podstawy czaszki, obustronnego krwiaka nadtwardówkowego głowy, stłuczenia mózgu, wieloodłamowego złamania kości twarzoczaszki oraz podwichnięcia szczytowo-potylicznego po stronie lewej w obrębie szyjnego kręgosłupa, które stanowią chorobę realnie zagrażającą życiu, tj. popełnienia przestępstwa z <xLexLink xArt="art. 156;art. 156 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 156 § 2 k.k.</xLexLink> Uznając <xAnon>W. K. (1)</xAnon> winnym popełnienia powyższego przestępstwa, Sąd Rejonowy w <xAnon>B.</xAnon>, na podstawie <xLexLink xArt="art. 66;art. 66 § 1;art. 66 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 66 § 1 i 2 k.k.</xLexLink> oraz <xLexLink xArt="art. 67;art. 67 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 67 § 1 k.k.</xLexLink>, postępowanie karne wobec oskarżonego warunkowo umorzył na okres 2 lat tytułem próby. Powyższy wyrok jest prawomocny. Powód ma obecnie 36 lat. Z zawodu jest piekarzem. Posiada wykształcenie średnie techniczne: technik – administracji. Ma za sobą odbyty staż na stanowisku pracownika biurowego i referenta administracyjnego. Obecnie nigdzie nie pracuje. Przed wypadkiem z dnia 12 marca 2014 roku był osobą całkowicie zdrową i zdolną do pracy. W dniu 12 marca 2014 roku powód na skutek uderzenia spadającym konarem drzewa doznał urazu głowy z utratą przytomności. Po wypadku został przetransportowany karetką Pogotowia Ratunkowego do <xAnon> Wojewódzkiego Szpitala (...)</xAnon> w <xAnon>B.</xAnon>. Przyjęty do SOR w stanie bardzo ciężkim: niewydolny krążeniowo i oddechowo. Rozpoznano u niego wówczas obustronny krwiak nadtwardówkowy, wieloodłamowe złamanie kości pokrywy podstawy i twarzoczaszki oraz obrzęk mózgu. Został on zakwalifikowany do pilnego leczenia operacyjnego. Wykonano u niego obustronną kraniotomię i ewakuację krwiaków nadtwardówkowych. W dniach 12.03. – 27.04.2014 roku powód leczony był w Oddziale Anestezjologii i Intensywnej Terapii <xAnon> (...)</xAnon> w <xAnon>B.</xAnon>. Wykonano u niego dalszą niezbędną diagnostykę obrazową. W dniu 04.04.2014 roku powód konsultowany był przez neurochirurga, który stwierdził stan wegetatywny, stwierdzając, że pacjent leży z zamkniętymi oczyma, na ból otwiera oczy, jest wydolny krążeniowo i oddechowo, występuje możliwość płynotoku nosowego ze względu na złamanie tylnej ściany zatok czołowych. Wypisano go w dniu 27.04.2014 roku z rozpoznaniem: krwiak nadtwardówkowy, wieloodłamowe złamanie kości pokrywy podstawy i twarzoczaszki oraz obrzęk mózgu. W dniach 27.04.- 16.05.2014 roku powód przebywał w <xAnon> Klinice (...)</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon>. W dniu 07.05.2014 roku wykonano u niego zabieg zewnątrzoponowej plastyki podstawy przedniego dołu czaszki. Wykonano kontrolne badania obrazowe. Wypisany z rozpoznaniem: Płynotok nosowy u pacjenta po przebytym w dniu 12.03.2014 roku ciężkim urazie czaszkowo – mózgowym. Przebyty zabieg obustronnej kraniomii czołowo – skroniowo – ciemieniowej z ewakuacją obustronnych krwiaków nadtwardówkowych. Rozległe złamanie kości czołowej obejmujące obie ściany zatok czołowych z towarzyszącym rozejściem się odłamów kostnych. Liczne złamania twarzoczaszki kości klinowej oraz sitowia. Następnie powód przebywał w dniach 17.06. – 07.08.2014 roku w Oddziale Neurologii <xAnon> (...)</xAnon> w <xAnon>L.</xAnon> a następnie w dniach 07.08-25.09.2014 roku leczony był w Oddziale Rehabilitacji tego szpitala. Wypisany został z rozpoznaniem: Spastyczny niedowład czterokończynowy silniej wyrażony w kończynach dolnych w następstwie urazu czaszkowo – mózgowego z licznymi złamaniami twarzoczaszki (12.03.2014). Stan po kraniotomii czołowo – skroniowo – ciemieniowej z ewakuacją obustronnych krwiaków nadtwardówkowych. Stan po kraniotomii czołowej przezstrzałkowej z zewnątrzoponową plastyką podstawy przedniego dołu czaszki z powodu płynotoku nosowego (07.05.2014). Zespół psychoorganiczny. W dnach 10-16.01.2015 roku powód hospitalizowany był w Oddziale Internistycznym <xAnon>(...)</xAnon>we <xAnon>W.</xAnon> z powodu napadu drgawek padaczkowych. Wypisany został z rozpoznaniem: Drgawki padaczkowe. Stan po urazie głowy. Tachykadia zatokowa. W dniach 1-24.04.2014 roku powód przebywał w <xAnon> (...)</xAnon> <xAnon> Centrum (...)</xAnon> w <xAnon>S.</xAnon>. Wypisany został z rozpoznaniem: Niedowład czterokończynowy w następstwie urazu czaszkowo – mózgowego. Zespół psychoorganiczny. Powód ma orzeczony znaczny stopień niepełnosprawności. W opinii biegłego z zakresu neurologii ciężki uraz czaszkowo- mózgowy doznany przez powoda w dniu 12.03.201 roku przyczynił się do powstania encefalopatii pourazowej oraz padaczki pourazowej. Ustalono 145% trwały uszczerbek na zdrowiu. Wszystkie ww. następstwa zdarzenia z dnia 12 marca 2014 roku mają charakter trwały i rokowania są niepewne. Powód kontynuuje leczenie specjalistyczne i rehabilitacyjne w związku z istniejącymi u niego schorzeniami. Decyzją Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 17.02.2020 roku powód został uznany za osobę całkowicie niezdolną do pracy do 31.12.2022 roku. Jednocześnie uznano, że niezdolność do pracy istnieje od dnia wypadku, tj. od 12 marca 2014 roku. Obecnie stwierdza się u niego następujące odchylenia od normy neurologicznej: zaburzenia orientacji co do czasu, zez rozbieżny oka lewego, ślepota oka lewego, brak węchu, cechy niewielkiego niedowładu spastycznego czterokończynowego, występuje dodatni wynik próby Romberga (świadczący o zaburzeniach równowagi). Z punktu widzenia neurologicznego powód całkowicie nie jest zdolny do pracy zarobkowej, a nawet może okresowo wymagać opieki osób trzecich, np. przy przygotowywaniu posiłków, czynnościach życia codziennego takich jak ubieranie się, kąpiel, załatwianie spraw urzędowych, wyjazdów na wizyty do lekarza (ze względu na słaby wzrok i cechy niedowładu czterokończynowego). Samodzielnie powód może np. spożywać przygotowane posiłki, myć ręce, twarz, zęby, oglądać telewizję, słuchać radia, itp. Obecnie powód może wymagać okresowej oceny neurologicznej i okresowej rehabilitacji w zakresie nierefundowanym przez NFZ. Wydatki na stosowane przez niego obecnie leki to 50 zł miesięcznie. Wyrokiem z dnia 1 lipca 2022 roku, wydanym w sprawie o sygn. akt <xAnon>(...)</xAnon>, Sąd Okręgowy w <xAnon>(...)</xAnon>zmienił uprzednio wydaną i niekorzystna dla powoda decyzję ZUS i ustalił <xAnon>K. K.</xAnon> prawo d renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy – od dnia 8 grudnia 2017 roku do dnia 8 grudnia 2022 roku. Oceniając stopień uszczerbku na zdrowiu powoda w aspekcie okulistycznym biegły sądowy – przy zaniku nerwu wzrokowego i przy stwierdzonej ostrości wzroku oka prawego wynoszącej 0,4 po korekcji, a oka lewego 0 – procentowy uszczerbek na zdrowiu ocenił na 65%. W ocenie tego biegłego - uraz twarzoczaszki i w jego konsekwencji ślepota oka lewego zarówno dla pacjenta jak i jego rodziny jest ciężkim przeżyciem psychicznym. Zmiany pourazowe nerwu wzrokowego są niebolesne i poza upośledzeniem widzenia nie dają dolegliwości. Biegły z zakresu okulistyki ocenił, ze względu na znikomą możliwość regeneracji włókien nerwu wzrokowego nie ma szans na całkowite wyleczenie powoda. Zmiany związane z uszkodzeniem nerwu wzrokowego mają charakter trwały i nieodwracalny. W celu poprawy ostrości wzroku oka prawego powoda wskazane jest stosowanie przez niego szkieł korekcyjnych. Przy obecnym stanie narządu wzroku powód wymaga okresowej opieki i pomocy osób drugich w przyrządzaniu posiłków, ubieraniu się kąpieli, wyjazdów do lekarza, załatwianiu spraw urzędowych. W świetle dostępnych form leczenia nie istnieje możliwość poprawy ostrości widzenia okiem lewym. Powód nie ma obecnie zalecanych leków poprawiających stan jego narządu wzroku i nie ponosi kosztów leczenia następstw okulistycznych zdarzenia. Koszty leczenia związane są z zakupem okularów korekcyjnych. Powód po wypadku funkcjonuje poznawczo w granicach upośledzenia umysłowego w stopniu lekkim. Rozwój funkcji intelektualnych jest dysharmonijny i globalnie obniżony w stosunku do wcześniejszego poziomu funkcjonowania powoda. Uprzednio funkcjonował on co najmniej w granicach pełnej normy intelektualnej. Aktualnie w największym deficycie jest u powoda pamięć słuchowa i wzrokowa bezpośrednia bodźców zarówno werbalnych jak niewerbalnych. Powód ma również obniżoną zdolność uczenia się i nabywania nowych umiejętności oraz słabą zdolność do skupiania się i koncentracji uwagi. U powoda widoczne są także trudności z planowaniem i realizowaniem czynności według planu. Powoda cechują zaburzenia myślenia przyczynowo -skutkowego, antycypacji i przewidywania, szczególnie w sytuacjach społecznych. Widoczny jest też deficyt w zakresie zdolności do abstrahowania, uogólniania oraz klasyfikacji i definiowania pojęć, a także myślenia poprzez analogię. Ponadto u powoda utrzymują się elementy zaburzeń mowy. Dotyczy to mowy ekspresywnej, a nie rozumienia mowy, które jest zachowane. Mowa spontaniczna, dialogowa jest uboższa, powód ma skłonność do wypowiedzi szablonowych, stereotypowych, pojawiają się perseweracje. Pojawiają się także dyskretne zaburzenia płynności mówienia, intonacji i rytmu. Poza sferą poznawczą zmiany organiczne w ośrodkowym układzie nerwowym opiniowanego przejawiają się także w jego sferze emocjonalno-motywacyjnej. Powodowi brak jest pełnego krytycyzmu i wglądu w swoją chorobę, sytuację i wynikające z tego ograniczenia. Okresowo pojawiają się u powoda nieadekwatne do sytuacji i niewspółmierne do wywołującego je bodźca reakcje emocjonalne. Występują wybuchy niekontrolowanej złości, nadmierna drażliwość, skłonność do agresji słownej oraz zachowań impulsywnych i nieprzemyślanych. Widoczna jest nieumiejętność „współbrzmienia emocjonalnego” powoda z otoczeniem. Na skutek zaistnienia zdarzenia szkodowego i jego skutków zdrowotnych dla powoda powód podniósł wydatki związane z leczeniem i rehabilitacją w postaci: 1.990,25 zł tytułem zakupu leków, 500 zł tytułem kosztów wynajmu łóżka, 499 zł tytułem kosztów zakupu roweru trening form, 1.487 zł tytułem kosztów turnusu rehabilitacyjnego, 5.220 zł tytułem kosztów dojazdów do szpitala w <xAnon>B.</xAnon>, 1.108 zł tytułem kosztów dojazdów do <xAnon> Szpitala (...)</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon>, 659,40 zł tytułem kosztów dojazdów do szpitala w <xAnon>L.</xAnon> na Neurologię, 942 zł tytułem kosztów do <xAnon>L.</xAnon> na rehabilitację, 84 zł tytułem kosztów dojazdów do szpitala we <xAnon>W.</xAnon>, 157 zł tytułem kosztów do szpitala w <xAnon>L.</xAnon>, 2.687,42 zł tytułem kosztów zakupu pampersów. Sposób ich wyliczenia przedstawiony w pozwie nie budzi żadnych wątpliwości.</xText> <xText>Sąd Okręgowy podzielił wszystkie oceny i wnioski biegłych, uznając przedmiotowe opinie za trafne i kompleksowo oceniające wszystkie kwestie podlegające ocenie przez biegłego. Opinie te nie były kwestionowane przez strony procesu. Ponadto przy ustalaniu stanu faktycznego uwzględnił w całości zeznania ww. świadków, dając im wiarę, uznał, że są szczere i spontaniczne. Jedynie zeznania świadka <xAnon>M. D.</xAnon> uznał za całkowicie niewiarygodne, gdyż są sprzeczne z całym zebranym w sprawie materiałem dowodowym. Niezależnie do powyższego zeznania te należało uznać jako nie mające istotnego znaczenia dla rozstrzygnięcia – z uwagi na to, że osoba ta nie była bezpośrednim świadkiem zdarzenia szkodowego.</xText> <xText>W oparciu o powyższe ustalenia faktyczne i ich ocenę prawną Sąd Okręgowy uznał, że roszczenia powoda o zapłatę zadośćuczynienia i odszkodowania zasługują w całości na uwzględnienie.</xText> <xText>Odpowiedzialność pozwanego wynika z <xLexLink xArt="art. 415" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 415 kc.</xLexLink> Powód wykazał, że do zdarzenia powodującego szkodę – uderzenia konaru upadającego drzewa w jego głowę głową - doszło na skutek zachowania pozwanego, który samowolnie podjął się wyrębu drzewa przy użyciu piły i nie zachował przy tym należytej ostrożności, gdyż nie ostrzegł należycie <xAnon>K. K.</xAnon> o planowanej czynności i nie upewniwszy się, że powód znajduje się w bezpiecznym miejscu, dokonał wycinki drzewa, które upadając uderzyło w stojącego koło rębaka i zajmującego się ładowaniem do rębaka drewna <xAnon>K. K.</xAnon>. Takie zachowanie należy ocenić jako społecznie nieakceptowalne i naganne, a więc bezprawne w rozumieniu prawa cywilnego. Zostało ono uznane za przestępstwo przez Sąd Rejonowy w <xAnon>B.</xAnon> w sprawie o sygn. akt <xAnon>(...)</xAnon>. Zachowanie pozwanego nosi znamiona winy nieumyślnej, co najmniej w postaci niedbalstwa. Niewątpliwie każdy rozsądnie myślący, dojrzały człowiek powinien przewidzieć, że ścięcie drzewa w sytuacji, gdy w pobliżu znajdują się inne osoby może spowodować zagrożenie dla zdrowia i życia tych ludzi, w związku z czym pozwany nie powinien był podejmować się powyższej czynności, o wykonanie której zresztą nikt go nie prosił, a jeśli już to przed ewentualnym przystąpieniem do jej wykonania – powinien się upewnić, że nikomu nie może stać się krzywda. Bez wątpienia w następstwie zachowania pozwanego wynikła dla powoda szkoda nastąpiła na skutek opisanego wyżej bezprawnego i zawinionego zachowania pozwanego, a zatem pozostaje ona w normalnym związku przyczynowym w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 361" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 361 kc</xLexLink> z zachowaniem sprawcy szkody. Szkoda doznana przez powoda jest normalnym następstwem zachowania pozwanego w normalnym biegu rzeczy i w zaistniałych okolicznościach można było ją przewidzieć. Bez znaczenia dla powyższej oceny pozostaje kwestia ewentualnego stwierdzenia nieprawidłowego zachowania <xAnon>M. D. (1)</xAnon> i ewentualna możliwość przypisania także jemu winy za zaistnienie zdarzenia szkodowego. W żadnym razie w ocenie nie można jednak z tej przyczyny (ani też z żadnej innej) uznać, że roszczenia powoda o zapłatę zadośćuczynienia i o zapłatę odszkodowania są sprzeczne z zasadami współżycia społecznego. Odnosząc się do podniesionego przez pozwanego zarzutu przyczynienia się powoda, Sąd okręgowy stwierdził, że brak jest wystarczających podstaw do uznania, że powód swoim zachowaniem przyczynił się do powstania szkody w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 362" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 362 kc.</xLexLink> Nie ma żadnych przekonujących dowodów na to, że powód został uprzedzony o możliwości upadku na niego ścinanego przez pozwanego drzewa. Pozwany co prawda informował głośno o tym, jednak powód znajdował się bezpośrednio przy głośno działającym rębaku i brak jest jakichkolwiek dowodów na to, że słyszał ostrzeżenie. Co więcej – jego zachowanie wskazuje na to, że ostrzeżenia głosowego pozwanego nie słyszał. W tej sytuacji brak jest podstaw by mówić o przyczynieniu się powoda do zaistnienia szkody i w ogóle rozważać kwestię ewentualnego (bo przecież nie obligatoryjnego) miarkowania obowiązku pozwanej naprawienia szkody w całości. W odniesieniu do kwoty żądanego zadośćuczynienia, tj. 60.000 złotych Sąd I instancji stwierdził, że jest ona odpowiednia w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 445;art. 445 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 445 § 1 kc</xLexLink>, zaś żądane odszkodowanie, zgodnie z <xLexLink xArt="art. 444" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 444 kc</xLexLink> obejmuje poniesione przez powoda wydatki pozostające w związku z uszkodzeniem ciała i rozstrojem zdrowia, które były konieczne i celowe, wyliczenie z tego tytułu kwoty 15.334,07 złotych jest całkowicie poprawne.</xText> <xText>Dalego na mocy wskazanych przepisów zasądził dochodzone pozwem należności z tytułu zadośćuczynienia i odszkodowania w całości, zaś o odsetkach od kwoty odszkodowania orzekł mając na uwadze, zawarte w odniesieniu do tej należności żądanie pozwu, stosownie do <xLexLink xArt="art. 455;art. 455 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 455 § 1 kc</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 481;art. 481 § 1;art. 481 § 2 k" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 481 § 1 i 2 k</xLexLink>. Wyrok częściowy wydał na podstawie <xLexLink xArt="art. 317" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 317 kpc</xLexLink>.</xText> <xText><xBx>Apelację od powyższego wyroku wniósł pozwany.</xBx></xText> <xText>Zaskarżył wyrok w całości, zarzucając naruszenie przepisów prawa materialnego: <xLexLink xArt="art. 415" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 415 k.c.</xLexLink> — poprzez jego błędne zastosowanie i przyjęcie, że do -tragicznego w skutkach zdarzenia z udziałem <xAnon>K. K.</xAnon> doszło na skutek zachowania pozwanego <xAnon>W. K. (2)</xAnon>, noszącego znamiona winy nieumyślnej - niedbalstwa, podczas gdy zebrany w sprawie materiał dowodowy wskazuje, iż odpowiedzialność za zaistniałe zdarzenie spoczywa w całości na <xAnon>M. D. (1)</xAnon>, zatrudniającym pozwanego i powoda;</xText> <xText><xLexLink xArt="art. 361;art. 361 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 361§ 1 kc</xLexLink> poprzez jego błędne zastosowanie oraz <xLexLink xArt="art. 429" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 429 kc</xLexLink> poprzez jego niezastosowanie i uznanie, iż do zaistnienia zdarzenia z dnia 13 marca 2014 roku doszło na skutek zawinionego i bezprawnego zachowania się pozwanego przy jednoczesnym stwierdzeniu braku znaczenia zachowania <xAnon>M. D. (1)</xAnon> dla przedmiotowej sprawy w sytuacji, gdy to zachowanie zatrudniającego obu mężczyzn polegające na zleceniu i dopuszczeniu ich do prac leśnych minio braku kwalifikacji w tym zakresie, bez wymaganych przeszkoleń oraz zapewnienia odpowiedniego sprzętu w postaci gogli i kasku doprowadziło do wypadku, w którym poszkodowany został <xAnon>K. K.</xAnon>;</xText> <xText><xLexLink xArt="art. 362" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 362 kc</xLexLink> poprzez jego niezastosowanie i uznanie, iż powód w żaden sposób nie przyczynił się do zaistnienia zdarzenia, podczas gdy okoliczności takie jak praca bez stosownego przeszkolenia BHP, posiadania odzieży ochronnej oraz brak reakcji najpierw na informację pozwanego o wycince drzewa, następnie zaś alarm wszczęty przez innych robotników obecnych na miejscu zdarzenia i pozostawanie w obrębie wycinki, przemawiają za zasadnością jego zastosowania w przedmiotowej sprawi;</xText> <xText>niezależnie od powyższego z ostrożności procesowej podnoszę zarzut naruszenia przepisów prawa materialnego <xLexLink xArt="art. 5" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 5 kc</xLexLink> poprzez jego zastosowanie i obarczenie odpowiedzialnością za zdarzenie w całości <xAnon>W. K. (1)</xAnon>, w sytuacji gdy w dniu zdarzenia wykonywał on polecenia pracodawcy, który mając świadomość braku odpowiedniego przeszkolenia pracowników, braku wyposażenia w odpowiednie stroje robocze, zlecił im pracę przy rębaku, karczowanie i wycinkę przy jednoczesnym nie zawarciu umowy i niezapewnienia pracownikom stosownego ubezpieczenia, co wskazuje, iż dążył on do wzbogacenia się przy całkowitym zmarginalizowaniu kosztów uzyskania dochodu (wynikających z kosztów szkolenia, zapewnienia stosownej odzieży i ubezpieczenia), narażając na niebezpieczeństwo osoby, wykonujące na jego rzecz prace leśne, przez co uznanie <xAnon>W. K. (1)</xAnon> — w chwili zdarzenia dalece mniej doświadczonego od <xAnon>M. D. (1)</xAnon>, któremu podporządkowany była cała grupa, za wyłącznie winnego zaistnienia zdarzenia jawi się jako niezgodne z zasadami współżycia społecznego;</xText> <xText>naruszenie przepisów postępowania, mające wpływ na wynik sprawy:</xText> <xText><xLexLink xArt="art. 227" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 227 k.p.c.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 233;art. 233 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 233 § 1 k.p.c</xLexLink> poprzez wadliwą, sprzeczną z zasadami logiki i doświadczenia życiowego ocenę materiału dowodowego, skutkującą przyjęciem, że pozwany samowolnie podjął się wyrębu drewna, podczas gdy zeznania samego pozwanego, jak i indagowanych w sprawie świadków wskazują, iż realizował on polecenia zwierzchnika <xAnon>M. D. (1)</xAnon>;</xText> <xText>mający uprawnienia pilarza <xAnon>B. S.</xAnon> był zatrudniony razem z pozwanym i powodem, podczas gdy zeznania indagowanych w sprawie świadków wskazują, iż dzień wypadku był pierwszym dniem wykonywanej przez niego pracy, zaś cięciem drzew tak przed jego pojawieniem się, jak i w dniu wypadku zajmowali się również inni pracownicy <xAnon>M. D. (3)</xAnon>;</xText> <xText>posiadanie przez <xAnon>B. S.</xAnon> kasku wskazywało na okoliczność, iż jako jedyny jest on uprawniony do dokonywania wycinki drzew, podczas gdy z zeznań świadków wynika, iż kask zorganizował sobie we własnym zakresie, otrzymawszy go podczas odbywanego wcześniej szkolenia, nie zaś od zatrudniającego, co przeczy wersji jakoby z tytułu posiadania kasku był on jedynym predestynowanym do wycinki drzew;</xText> <xText>powód nie słyszał komunikatu pozwanego o przystąpieniu do wycinki, podczas gdy indagowani świadkowie wskazali, iż komunikat usłyszał, o czym świadczyć ma jego odwrócenie się po usłyszeniu komunikatu oraz okoliczność, że komunikat ten był słyszalny dla osób stojących obok powoda,</xText> <xText><xLexLink xArt="art. 227" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 227 k.p.c.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 233;art. 233 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 233 § 1 k.p.c</xLexLink> polegające na pominięciu istotnych okoliczności sprawy — zawarcia pisemnej umowy o pracę z pozostałymi członkami grupy robotników przez <xAnon>M. D. (1)</xAnon> tuż po wypadku, w której do ich obowiązków należała zgodnie z zeznaniami <xAnon>K. M.</xAnon> „wycinka drzew&quot; oraz „karczowanie&quot;, zaś świadek <xAnon>D. S.</xAnon> wskazał, iż obowiązki wskazane w umowie były tożsame z obowiązkami realizowanymi przez grupę przed jej zawarciem, co wskazuje jednoznacznie, iż prowadzenie wycinki mimo braku w tym przedmiocie uprawnień odbywało się na polecenie <xAnon>M. D. (1)</xAnon>, co czyni go odpowiedzialnym za zaistniałe zdarzenie.</xText> <xText>Wskazując na powyższe zarzuty skarżący wniósł o zmianę wyroku i oddalenie powództwa oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania.</xText> <xText><xBx>Sąd Apelacyjny zważył co następuje:</xBx></xText> <xText>Apelacja jest bezzasadna.</xText> <xText>Sąd Okręgowy rozpoznając sprawę dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych odnośnie do okoliczności istotnych dla jej rozstrzygnięcia, a także przeprowadził ich prawidłową ocenę prawną, wraz z trafną subsumpcją, które Sąd Apelacyjny podziela, przyjmując je za własne.</xText> <xText>W pierwszej kolejności należy ustosunkować się do podniesionego w apelacji pozwanego zarzutu naruszenia przepisów prawa procesowego, gdyż przesądzenie poprawności procesu stosowania prawa w tej płaszczyźnie i przyjęcia za prawidłowe ustaleń faktycznych, pozwala na dokonanie oceny odnośnie do zastosowania przez Sąd I instancji prawa materialnego.</xText> <xText>Wbrew twierdzeniu skarżącego, Sąd Okręgowy nie dopuścił się naruszenia przepisu <xLexLink xArt="art. 233;art. 233 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 233 § 1 kpc</xLexLink>, które miałoby polegać na dowolnej ocenie materiału dowodowego oraz przeprowadzeniu jej w sposób sprzeczny z zasadami logiki i doświadczenia życiowego, a także wyprowadzeniu ze zgromadzonego materiału dowodowego wniosków z niego nie wynikających. Należy zauważyć, że dla skutecznego postawienia zarzutu naruszenia normy <xLexLink xArt="art. 233;art. 233 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 233 § 1 kpc</xLexLink> nie wystarcza samo twierdzenie strony skarżącej o wadliwości dokonanych ustaleń faktycznych, odwołujące się do stanu faktycznego, który jej zdaniem odpowiada rzeczywistości (przedstawienie przez skarżącego własnej, odmiennej od sądowej, oceny materiału procesowego i poszczególnych dowodów). Skuteczny zarzut naruszenia zasady swobodnej oceny dowodów musi prowadzić do podważenia podstaw tej oceny z wykazaniem, że jest ona rażąco wadliwa lub oczywiście błędna (por. przykładowo wyrok Sądu Najwyższego z 15 kwietnia 2004 roku, IVCK 274/03, Lex nr 164852). Konieczne jest przy tym wskazanie przez skarżącego konkretnych przyczyn dyskwalifikujących wywody sądu pierwszej instancji w tym zakresie. W szczególności strona skarżąca powinna wskazać, jakie kryteria oceny naruszył sąd analizując materiał dowodowy, uznając brak wiarygodności i mocy dowodowej poszczególnych dowodów lub niesłusznie im ją przyznając (por. wywody Sądu Najwyższego m.in. w orzeczeniach z dnia 23 stycznia 2001r., IV CKN 970/00, Lex nr 52753; z 12 kwietnia 2001 roku, II CKN 588/99, Lex nr 52347; z 10 stycznia 2002 roku, II CKN 572/99, Lex nr 53136). Zasadniczymi zatem kryteriami tej oceny jest zgodność wniosków sądu z zasadami logiki i doświadczenia życiowego oraz spójność argumentacji, polegająca na wyprowadzaniu poprawnych wniosków z całokształtu materiału procesowego.</xText> <xText>W ocenie Sądu Apelacyjnego pozwany nie przedstawił wywodu, pozwalającego na podważenie ustaleń Sądu Okręgowego czynionych w oparciu o powoływane dowody. Skarżący stawiając zarzut obrazy <xLexLink xArt="art. 233;art. 233 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 233 § 1 kpc</xLexLink> wiąże go przede wszystkim z kwestią oceny czy w dniu wypadku <xAnon>W. K. (1)</xAnon> samowolnie podjął się wyrębu drewna, czy też dokonał tego na zlecenie <xAnon>M. D. (3)</xAnon>, czy spośród pracowników pracujących na miejscu zdarzenia uprawnionym do dokonywania wycinki drzew był tylko <xAnon>B. S.</xAnon>, czy też wycinki dokonywały również inne osoby i wreszcie, czy powód przyczynił się do zdarzenia nie reagując na komunikat pozwanego o wykonywaniu wycinki. Twierdząc, że ustalenia powyższych kwestii dokonane zostały przez Sąd Okręgowy poprzez ocenę materiału dowodowego w sposób sprzeczny z zasadami logiki i doświadczenia życiowego, skarżący nie wskazał ani w jakich konkretnie wywodach miałby wyrażać się brak logiki i oświadczenia życiowego Sądu, ani też, jakie konkretnie ustalenia miałyby być dokonane sprzecznie z tymi zasadami.</xText> <xText>Wbrew powyższym zarzutom, zarówno fakt wykonywania prac związanych z pozyskiewaniem zrębków drewna wycinanego w lesie na zlecenie <xAnon>M. D. (3)</xAnon>, który w sposób nieformalny zatrudnił pozwanego oraz innych pracowników, w tym powoda, do wykonywania tego rodzaju robót, czerpiąc stąd zyski, jak i fakt przeprowadzania wycinki drzew przez różne zatrudnione w taki sposób osoby, pomimo posiadania uprawnień pilarza tylko przez jedną z nich, tj. przez <xAnon>B. S.</xAnon>, niezależnie od prawidłowości dokonanych w tej kwestii ustaleń Sądu Okręgowego, przede wszystkim nie stanowią okoliczności wyłączających odpowiedzialność pozwanego za skutki zdarzenia, jakim był upadek drzewa ściętego przez pozwanego na powoda, powodujący doznanie przez <xAnon>K. K.</xAnon> poważnych urazów zdrowotnych.</xText> <xText>Jakkolwiek zrozumiałym jest, że pozwany wskazując na powyższe okoliczności zmierza do wykazania odpowiedzialności za zaistniałe zdarzenie <xAnon>M. D. (3)</xAnon>, który jako powierzający wykonywanie czynności drugiemu, odpowiada za szkodę wyrządzoną przez sprawcę przy wykonywaniu powierzonej mu czynności (<xLexLink xArt="art. 429" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 429 kc</xLexLink>), to jednak należy zauważyć, że wykazanie powyższych okoliczności nie jest wystarczające do uwolnienia się od odpowiedzialności za skutki zdarzenia wywołującego szkodę przez samego sprawcę. O ile nie ulega wątpliwości, że przesłanką odpowiedzialności powierzającego nie jest wykazanie winy wykonawcy, gdyż, zgodnie ze wskazanym <xLexLink xArt="art. 429" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 429 kc</xLexLink>, powierzający ponosi odpowiedzialność już za tzw. „winę w wyborze”, to jednak dla rozstrzygnięcia o żądaniu dochodzonym w niniejszej sprawie, istotne jest, że jeśli również sprawcy zdarzenia można przypisać winę, to także on ponosi odpowiedzialność względem poszkodowanego na podstawie <xLexLink xArt="art. 415" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 415 kc</xLexLink>, a jego odpowiedzialność jest solidarna z powierzającym (<xLexLink xArt="art. 441" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 441kc</xLexLink>).</xText> <xText>Wina pozwanego nie może budzić wątpliwości wobec prawidłowo ustalonych okoliczności zdarzenia, które polegało na tym, że pozwany, nie mając uprawnień, ani <xIx>de facto</xIx> umiejętności do obsługi piły do cięcia drzew i będąc zatrudniony w celu załadunku zrębków drewna do tzw. rębaka, służącego do ich rozdrabniania, a następnie do załadunku tak rozdrobnionego drewna na naczepę samochodu, z sobie tylko wiadomych przyczyn, podjął się również wycięcia jednego z drzew, nie upewniwszy się czy czynność ta nie stanowi zagrożenia dla wszystkich pracujących w pobliżu osób.</xText> <xText>Sąd Okręgowy w pełni zasadnie ocenił takie zachowanie pozwanego jako noszące znamiona winy nieumyślnej, co najmniej w postaci niedbalstwa, słusznie uznając, że każdy rozsądnie myślący, dojrzały człowiek powinien przewidzieć, że ścięcie drzewa w sytuacji, gdy w pobliżu znajdują się inne osoby może spowodować zagrożenie dla ich zdrowia i życia i w związku z tym upewnić się, że nikomu nie może stać się krzywda, a tymczasem pozwany zaniechał takiego działania. Niezależnie od tego, że wyrok w sprawie karnej, sygn. akt <xAnon>(...)</xAnon>, uznający pozwanego za winnego dopuszczenia się takiego czynu, wypełniającego znamiona przestępstwa z <xLexLink xArt="art. 156;art. 156 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 156§ 2 kk</xLexLink>, jako zawierający orzeczenie o warunkowym umarzeniu postępowania wobec <xAnon>W. K. (1)</xAnon>, nie wywołuje w procesie cywilnym skutków, o jakich mowa w <xLexLink xArt="art. 11" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 11 kpc</xLexLink>, to równocześnie pozwany nie zaoferował w niniejszej sprawie żadnych dowodów, które pozwoliłyby na podważenie ustaleń sądu w sprawie karnej, dotyczących okoliczności popełnienia przestępstwa. Oznacza to, że w pełni zasadnym było przyjęcie przez Sąd I instancji przebiegu zdarzenia wskazanego w opisie czynu zarzuconego pozwanemu w sprawie <xAnon>(...)</xAnon>, a mianowicie, że <xAnon>W. K. (1)</xAnon> wykonując prace związane z usuwaniem drzew, działając nieumyślnie, nie zachował należytej ostrożności wymaganej podczas wycinki drzew i nie posiadając uprawnień pilarza, podjął się wyrębu drzewa, które spadając na ziemię uderzyło w głowę <xAnon>K. K.</xAnon>, w następstwie czego doznał on ciężkich obrażeń ciała.</xText> <xText>Chybiony jest przy tym zarzut podważający prawidłowość ustalenia, że powód nie słyszał komunikatu pozwanego o przystąpieniu do wycinki drzewa, co miałoby dowodzić z jednej strony zachowania ostrożności przez pozwanego, zaś z drugiej stanowić o przyczynieniu się powoda do zaistnienia wypadku, który na taki komunikat nie zareagował. Przede wszystkim fakt, że inne osoby słyszały komunikat pozwanego o wycinaniu drzewa, nie oznacza, że usłyszał go również powód, który w tym czasie znajdował się w pobliży głośno pracującej maszyny (przy rębaku). Natomiast to, jaką pozycję zajął powód wobec upadającego drzewa, w szczególności, czy „odwrócił się”, jak twierdzi pozwany, nie stanowi przesłanki do ustalenia, że pozwany zachował odpowiednią ostrożność przy wycinaniu drzewa. Przeciwnie, w świetle zasad doświadczenia życiowego, należy uznać, że właśnie podjęcie jedynie takiej reakcji przez powoda i w konsekwencji, brak możliwości uniknięcia zderzenia z upadającym drzewem, potwierdzają, że nie słyszał on żadnych komunikatów ze strony pozwanego i dlatego nie był w stanie zareagować na zaistniałe niebezpieczeństwo. Takie okoliczności nie dowodzą zatem ani zachowania odpowiedniej ostrożności przez pozwanego przy dokonywaniu wycinki, ani jakiegokolwiek przyczynienia się powoda do zdarzenia wywołującego szkodę.</xText> <xText>Wbrew zarzutowi apelującego, Sąd Okręgowy nie stwierdził, aby fakt posiadania kasku przez <xAnon>B. S.</xAnon> dowodził posiadania przez niego uprawnień pilarza. Równocześnie jednak bezspornym jest, że tylko ta osoba, dla której dzień wypadku był pierwszym dniem wykonywanej przez nią pracy na zlecenie <xAnon>M. D. (3)</xAnon>, posiadała uprawnienia pilarza. Jakkolwiek okoliczność ta czyni prawdopodobnym twierdzenie skarżącego, że w poprzednie dni cięciem drzew zajmowali się inni pracownicy, nie posiadający do tego uprawnień, to jednak okoliczność ta nie stanowi podstawy do zwolnienia pozwanego z odpowiedzialności za czyn, którego dopuścił się wobec powoda. Niezależnie bowiem od tego czy <xAnon>M. D. (3)</xAnon> zlecił, przyzwolił, czy choćby „milcząco akceptował” zachowania swoich pracowników, którzy dokonywali wycinki drzew, nie mając do tego uprawnień, nie znajduje usprawiedliwienia działanie każdego z tych pracowników, a na użytek niniejszej sprawy-pozwanego, noszące cechy lekkomyślności lub niedbalstwa, przejawiające się w nie zachowaniu należytej ostrożności wymaganej podczas takiej pracy.</xText> <xText>W odniesieniu do zarzutu naruszenia <xLexLink xArt="art. 429" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 429 kpc</xLexLink>, należy stwierdzić, że wprawdzie dokonane w sprawie ustalenia uprawdopodabniają zaistnienie wskazanych w tym przepisie przesłanek mogących uzasadniać odpowiedzialność za szkodę doznaną przez powoda również przez <xAnon>M. D. (3)</xAnon>, który w ramach wykonywanej przez siebie działalności gospodarczej, powierzył wykonywanie szeregu ryzykownych czynności związanych z wycinką i rozdrabnianiem drewna niewykwalifikowanym do tego rodzaju prac, młodym osobom, to jednak nie jest to podstawą do uwolnienia od odpowiedzialności za swoje działanie pozwanego.</xText> <xText>Należy bowiem zauważyć, że przywołana regulacja obarcza odpowiedzialnością odszkodowawczą osobę, która powierzyła wykonanie czynności drugiemu, a przez powierzenie należy rozumieć nadanie innej osobie kompetencji do dokonania czynności prawnej lub faktycznej w interesie powierzającego lub nawet w interesie osoby trzeciej. Ponadto, pomiędzy powierzającym a wykonawcą czynności nie musi istnieć jakikolwiek stosunek prawny, choć najczęstszym przypadkiem jest nawiązanie takiego stosunku, np. w drodze umowy o dzieło, zlecenia lub o świadczenie usług. Zupełnie bez znaczenia jest też odpłatność bądź nieodpłatność wykonania czynności. Powierzenie jako akt woli, może obejmować precyzyjne wskazanie czynności, ale może także jedynie w ogólnym zarysie oznaczać tę czynność lub zakres czynności. W roli zarówno powierzającego, jak i wykonawcy może wystąpić każdy podmiot prawa (osoba fizyczna, prawna). Powierzenie wykonania czynności może być oparte zarówno na takim stosunku, który daje wykonawcy dużą swobodę w sposobie wywiązania się z jego obowiązków, jak i na takim stosunku, w którym wykonawca jest związany wskazówkami powierzającego, przy czym tego ostatniego stosunku dotyczy już hipoteza <xLexLink xArt="art. 430" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 430kc.</xLexLink> Mimo jednak uprawdopodobnienia możliwości przypisania wskazanych podstaw odpowiedzialności osobie powierzającej, ich wystąpienie nie zwalnia pozwanego od odpowiedzialności za własny czyn, skoro wypełnia on znamiona czynu bezprawnego, a jedynie uprawnia do stwierdzenia, że jego odpowiedzialność ma charakter solidarny z ewentualną odpowiedzialnością osoby powierzającej.</xText> <xText>Z kolei w wypadku gdy zostaje spełniona przesłanka z hipotezy <xLexLink xArt="art. 441;art. 441 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 441 § 1kc</xLexLink>, poszkodowany może według swego wyboru żądać naprawienia szkody w całości lub w części od wszystkich odpowiedzialnych, kilku z nich albo nawet tylko jednego (<xLexLink xArt="art. 366" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 366kc</xLexLink>). Oznacza to, że wytoczenie powództwa przeciwko pozwanemu, w sytuacji gdy możliwe jest zaistnienie podstaw odpowiedzialności również innego podmiotu, nie stanowi przeszkody do uwzględnienia roszczenia, skoro zostały wykazane przesłanki uzasadniające obciążenie odpowiedzialnością za szkodę również pozwanego.</xText> <xText>Reasumując, należy stwierdzić, że pozwany nie może zwolnić się od odpowiedzialności z powołaniem na <xLexLink xArt="art. 429" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 429 kc</xLexLink>, skoro ustalono jeo własną odpowiedzialność za powstanie zdarzenia wywołującego szkodę.</xText> <xText>Nie zasługuje na uwzględnienie zarzut naruszenia <xLexLink xArt="art. 5" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 5 kc</xLexLink>, którego skarżący upatruje w jego zastosowanie i obarczeniu odpowiedzialnością za zdarzenie <xAnon>W. K. (1)</xAnon>. Jak wyżej wyjaśniono, ani fakt, wykonywania przez pozwanego poleceń pracodawcy, ani zaniedbania pracodawcy odnoszące się do braku wyposażenia pracowników w odpowiednie stroje robocze, nie zawarcia umowy i niezapewnienia pracownikom stosownego ubezpieczenia, czy wreszcie posiadania przez pracodawcę świadomości co do braku odpowiedniego przeszkolenia pracowników i tym samym narażanie ich na niebezpieczeństwo wynikające z wykonywania przez te osoby na jego rzecz prac leśnych, nie czynią zachowania pozwanego usprawiedliwionym w świetle zasad współżycia społecznego. Pomimo relatywnie młodego wieku, pozwany w chwili zdarzenia był osobą dorosłą, posiadał już wyuczony zawód piekarza i brak podstaw do przyjęcia, że decyzja o podjęciu zatrudnienia na zlecenie <xAnon>M. D. (3)</xAnon> była w jakikolwiek sposób wymuszona. W relatywnie młodym wieku jest też poszkodowany w sprawie powód, którego krzywda jest na tyle poważna, że obciążenie pozwanego odpowiedzialnością sprowadzającą do pieniężnego zadośćuczynienia w kwocie 60.000 złotych i odszkodowania w kwocie 15.334,07 złotych, nie może zostać uznana za sprzeczną z zasadami współżycia społecznego.</xText> <xText>Mając powyższe na uwadzę, Sąd Apelacyjny uznał zarzuty skarżącego za pozbawione podstaw faktycznych i prawnych i oddalił apelację, orzekając zgodnie z <xLexLink xArt="art. 385" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 385 kpc</xLexLink>.</xText> <xText>O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik postępowania przewidzianą w <xLexLink xArt="art. 98" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 98 kpc</xLexLink> w związku z <xLexLink xArt="art. 391;art. 391 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 391 §1 kpc</xLexLink>, obciążając pozwanego, którego apelacja została oddalona obowiązkiem zwrotu kosztów procesu poniesionych przez powoda. Obejmują one wynagrodzenie profesjonalnego pełnomocnika powoda w kwocie 4.050 złotych, ustalone zgodnie z <xLexLink xArt="art. 391 § 2;art. 391 § 2 pkt. 6" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">§2 pkt 6</xLexLink> w związku z § 10 ust 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2022 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U z 2018 roku. poz. 265).</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Ewa Mierzejewska

Magdalena Szymaniak

starszy protokolant sądowy Anna Kłos

Magdalena Szymaniak

Sygn. akt I ACa 847/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 30 stycznia 2024 roku Sąd Apelacyjny w Lublinie I Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący SSA Ewa Mierzejewska Protokolant starszy protokolant sądowy Anna Kłos po rozpoznaniu w dniu 30 stycznia 2024 roku w Lublinie na rozprawie sprawy z powództwaK. K. przeciwkoW. K. (1) o zapłatę na skutek apelacji pozwanego od wyroku częściowego Sądu Okręgowego w Lublinie z dnia 28 grudnia 2022 roku sygn. akt(...) I oddala apelację; II zasądza odW. K. (1)na rzeczK. K.kwotę 4.050 (cztery tysiące pięćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnia się orzeczenia, którym je zasądzono. Sygn. akt I ACa 847/23 UZASADNIENIE Zaskarżonym wyrokiem częściowym z dnia 28 grudnia 2022 roku Sąd Okręgowy w Lublinie zasądził od pozwanegoW. K. (1)na rzecz powodaK. K.kwotę 60.000 złotych tytułem zadośćuczynienia oraz kwotę 15.334,07 złotych tytułem odszkodowania, przy czym kwotę odszkodowania wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty. Podstawę powyższego rozstrzygnięcia stanowiły następujące ustalenia faktyczne: W pozwie z dnia 13 marca 2017 roku powódK. K.wniósł o zasądzenie na jego rzecz od pozwanegoW. K. (1)kwoty 60.000 zł tytułem zadośćuczynienia za krzywdę jakiej doznał w wyniku uszkodzenia ciała i rozstroju zdrowia na skutek przestępstwa popełnionego przez pozwanego, „za które skazany został on wyrokiem Sądu Rejonowego wB.z dnia 19 grudnia 2014 roku, sygn. akt(...)”; kwoty 15.334,07 zł tytułem odszkodowania za doznaną przez powoda szkodę w związku z w.w przestępstwem - z odsetkami ustawowymi od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty”; renty z tytułu utraty zdolności do pracy w kwocie po 750 zł miesięcznie płatnej z góry do rąk powoda do dnia 10-tego każdego miesiąca; renty z tytułu zwiększonych potrzeb w związku z ponoszonymi kosztami leczenia, rehabilitacji i opieki w kwocie po 400 złotych miesięcznie płatnej z góry do rąk powoda do dnia 10-tego każdego miesiąca oraz zasadzenie kosztów procesu. W uzasadnieniu pozwu wskazał, że w dniu 12 marca 2014 roku uległ wypadkowi, gdy wraz z pozwanym i innymi osobami dokonywał wycinki drzew. Pozwany samowolnie i na własną odpowiedzialność podjął się wycinki jednego z drzew, przy czym czynność tę przeprowadził w ten sposób, że ścięte drzewo upadając uderzyło powoda w głowę. Wskutek tego powód doznał bardzo poważnych obrażeń ciała. Wyrokiem Sądu Rejonowego wB.z dnia 19 grudnia 2014 roku, sygn. akt(...)pozwany został uznany winnym popełnienia powyższego czynu, wyczerpującego dyspozycję przepisuart. 156 § 2 k.k.i postępowanie karne wobec niego warunkowo umorzono na okres próby w wysokości 2 lat. W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa, podniósł zarzut przyczynienia się powoda do powstania jego uszczerbku na zdrowiu oraz, że okoliczności wypadku są takie, że dwóch młodych mężczyzn było nielegalnie zatrudnianych przez inne osoby i że sprzeczne z zasadami współżycia społecznego jest to, że mają oni ponosić na całe życie konsekwencje braku wyobraźni właściciela gospodarstwa rolnego oraz osób, którym zlecił wycinanie drzew. Sąd Okręgowy ustalił, że powód i pozwany zostali zatrudnieni wraz z innymi osobami przezM. D. (1), prowadzącego wówczas działalność gospodarczą w zakresie usług związanych z leśnictwem, na umowę zlecenie do pracy nadziałce nr (...)wK., celem ładowania ściętego drzewa do rębaka i pozyskiwania w ten sposób trocin. Wraz z powodem i pozwanym oraz innymi osobami zatrudniony przezM. D. (1)zostałB. S., który miał dokonywać wyrębu drzew, gdyż jako jedyny z zatrudnionych posiadał uprawnienia pilarza. Żadna z osób zatrudnionych nie przeszła szkolenia bhp ani też, pozaB. S., nie posiadała odzieży ochronnej i kasku. W trakcie wykonywania pracy pozwanyW. K. (1), liczący wówczas lat 22, z zawodu kucharz, nie posiadający uprawień pilarza, samowolnie użył piły do drewna, podejmując się wycinki jednego z drzew znajdujących się na działce, na której wykonywał zlecone czynności. Nie zachował przy tym należytej ostrożności, gdyż nie ostrzegł należycieK. K.o planowanej czynności i nie upewniwszy się, że powód znajduje się w bezpiecznym miejscu, dokonał wycinki drzewa, które upadając uderzyło w stojącego koło rębaka i zajmującego się ładowaniem do rębaka drewnaK. K.. Wyrtokiem z dnia 19 grudnia 2014 roku, wydanym w sprawie o sygn. akt(...), Sąd Rejonowy wB.uznałW. K. (1)za winnego, tego że w dniu 12 marca 2014 roku wK., powiatu(...), woj.(...), wykonując prace związane z usuwaniem drzew nadziałce oznaczonej nr (...), działając nieumyślnie, nie zachował należytej ostrożności wymaganej podczas wycinki drzew i nie posiadając uprawnień pilarza, podjął się wyrębu drzewa, które spadając na ziemię uderzyło w głowęK. K., w następstwie czego doznał on ciężkich obrażeń ciała w postaci ciężkiego urazu czaszkowo – mózgowego, wieloodłamowego złamania pokrywy i podstawy czaszki, obustronnego krwiaka nadtwardówkowego głowy, stłuczenia mózgu, wieloodłamowego złamania kości twarzoczaszki oraz podwichnięcia szczytowo-potylicznego po stronie lewej w obrębie szyjnego kręgosłupa, które stanowią chorobę realnie zagrażającą życiu, tj. popełnienia przestępstwa zart. 156 § 2 k.k.UznającW. K. (1)winnym popełnienia powyższego przestępstwa, Sąd Rejonowy wB., na podstawieart. 66 § 1 i 2 k.k.orazart. 67 § 1 k.k., postępowanie karne wobec oskarżonego warunkowo umorzył na okres 2 lat tytułem próby. Powyższy wyrok jest prawomocny. Powód ma obecnie 36 lat. Z zawodu jest piekarzem. Posiada wykształcenie średnie techniczne: technik – administracji. Ma za sobą odbyty staż na stanowisku pracownika biurowego i referenta administracyjnego. Obecnie nigdzie nie pracuje. Przed wypadkiem z dnia 12 marca 2014 roku był osobą całkowicie zdrową i zdolną do pracy. W dniu 12 marca 2014 roku powód na skutek uderzenia spadającym konarem drzewa doznał urazu głowy z utratą przytomności. Po wypadku został przetransportowany karetką Pogotowia Ratunkowego doWojewódzkiego Szpitala (...)wB.. Przyjęty do SOR w stanie bardzo ciężkim: niewydolny krążeniowo i oddechowo. Rozpoznano u niego wówczas obustronny krwiak nadtwardówkowy, wieloodłamowe złamanie kości pokrywy podstawy i twarzoczaszki oraz obrzęk mózgu. Został on zakwalifikowany do pilnego leczenia operacyjnego. Wykonano u niego obustronną kraniotomię i ewakuację krwiaków nadtwardówkowych. W dniach 12.03. – 27.04.2014 roku powód leczony był w Oddziale Anestezjologii i Intensywnej Terapii(...)wB.. Wykonano u niego dalszą niezbędną diagnostykę obrazową. W dniu 04.04.2014 roku powód konsultowany był przez neurochirurga, który stwierdził stan wegetatywny, stwierdzając, że pacjent leży z zamkniętymi oczyma, na ból otwiera oczy, jest wydolny krążeniowo i oddechowo, występuje możliwość płynotoku nosowego ze względu na złamanie tylnej ściany zatok czołowych. Wypisano go w dniu 27.04.2014 roku z rozpoznaniem: krwiak nadtwardówkowy, wieloodłamowe złamanie kości pokrywy podstawy i twarzoczaszki oraz obrzęk mózgu. W dniach 27.04.- 16.05.2014 roku powód przebywał wKlinice (...)(...)wW.. W dniu 07.05.2014 roku wykonano u niego zabieg zewnątrzoponowej plastyki podstawy przedniego dołu czaszki. Wykonano kontrolne badania obrazowe. Wypisany z rozpoznaniem: Płynotok nosowy u pacjenta po przebytym w dniu 12.03.2014 roku ciężkim urazie czaszkowo – mózgowym. Przebyty zabieg obustronnej kraniomii czołowo – skroniowo – ciemieniowej z ewakuacją obustronnych krwiaków nadtwardówkowych. Rozległe złamanie kości czołowej obejmujące obie ściany zatok czołowych z towarzyszącym rozejściem się odłamów kostnych. Liczne złamania twarzoczaszki kości klinowej oraz sitowia. Następnie powód przebywał w dniach 17.06. – 07.08.2014 roku w Oddziale Neurologii(...)wL.a następnie w dniach 07.08-25.09.2014 roku leczony był w Oddziale Rehabilitacji tego szpitala. Wypisany został z rozpoznaniem: Spastyczny niedowład czterokończynowy silniej wyrażony w kończynach dolnych w następstwie urazu czaszkowo – mózgowego z licznymi złamaniami twarzoczaszki (12.03.2014). Stan po kraniotomii czołowo – skroniowo – ciemieniowej z ewakuacją obustronnych krwiaków nadtwardówkowych. Stan po kraniotomii czołowej przezstrzałkowej z zewnątrzoponową plastyką podstawy przedniego dołu czaszki z powodu płynotoku nosowego (07.05.2014). Zespół psychoorganiczny. W dnach 10-16.01.2015 roku powód hospitalizowany był w Oddziale Internistycznym(...)weW.z powodu napadu drgawek padaczkowych. Wypisany został z rozpoznaniem: Drgawki padaczkowe. Stan po urazie głowy. Tachykadia zatokowa. W dniach 1-24.04.2014 roku powód przebywał w(...)Centrum (...)wS.. Wypisany został z rozpoznaniem: Niedowład czterokończynowy w następstwie urazu czaszkowo – mózgowego. Zespół psychoorganiczny. Powód ma orzeczony znaczny stopień niepełnosprawności. W opinii biegłego z zakresu neurologii ciężki uraz czaszkowo- mózgowy doznany przez powoda w dniu 12.03.201 roku przyczynił się do powstania encefalopatii pourazowej oraz padaczki pourazowej. Ustalono 145% trwały uszczerbek na zdrowiu. Wszystkie ww. następstwa zdarzenia z dnia 12 marca 2014 roku mają charakter trwały i rokowania są niepewne. Powód kontynuuje leczenie specjalistyczne i rehabilitacyjne w związku z istniejącymi u niego schorzeniami. Decyzją Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 17.02.2020 roku powód został uznany za osobę całkowicie niezdolną do pracy do 31.12.2022 roku. Jednocześnie uznano, że niezdolność do pracy istnieje od dnia wypadku, tj. od 12 marca 2014 roku. Obecnie stwierdza się u niego następujące odchylenia od normy neurologicznej: zaburzenia orientacji co do czasu, zez rozbieżny oka lewego, ślepota oka lewego, brak węchu, cechy niewielkiego niedowładu spastycznego czterokończynowego, występuje dodatni wynik próby Romberga (świadczący o zaburzeniach równowagi). Z punktu widzenia neurologicznego powód całkowicie nie jest zdolny do pracy zarobkowej, a nawet może okresowo wymagać opieki osób trzecich, np. przy przygotowywaniu posiłków, czynnościach życia codziennego takich jak ubieranie się, kąpiel, załatwianie spraw urzędowych, wyjazdów na wizyty do lekarza (ze względu na słaby wzrok i cechy niedowładu czterokończynowego). Samodzielnie powód może np. spożywać przygotowane posiłki, myć ręce, twarz, zęby, oglądać telewizję, słuchać radia, itp. Obecnie powód może wymagać okresowej oceny neurologicznej i okresowej rehabilitacji w zakresie nierefundowanym przez NFZ. Wydatki na stosowane przez niego obecnie leki to 50 zł miesięcznie. Wyrokiem z dnia 1 lipca 2022 roku, wydanym w sprawie o sygn. akt(...), Sąd Okręgowy w(...)zmienił uprzednio wydaną i niekorzystna dla powoda decyzję ZUS i ustaliłK. K.prawo d renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy – od dnia 8 grudnia 2017 roku do dnia 8 grudnia 2022 roku. Oceniając stopień uszczerbku na zdrowiu powoda w aspekcie okulistycznym biegły sądowy – przy zaniku nerwu wzrokowego i przy stwierdzonej ostrości wzroku oka prawego wynoszącej 0,4 po korekcji, a oka lewego 0 – procentowy uszczerbek na zdrowiu ocenił na 65%. W ocenie tego biegłego - uraz twarzoczaszki i w jego konsekwencji ślepota oka lewego zarówno dla pacjenta jak i jego rodziny jest ciężkim przeżyciem psychicznym. Zmiany pourazowe nerwu wzrokowego są niebolesne i poza upośledzeniem widzenia nie dają dolegliwości. Biegły z zakresu okulistyki ocenił, ze względu na znikomą możliwość regeneracji włókien nerwu wzrokowego nie ma szans na całkowite wyleczenie powoda. Zmiany związane z uszkodzeniem nerwu wzrokowego mają charakter trwały i nieodwracalny. W celu poprawy ostrości wzroku oka prawego powoda wskazane jest stosowanie przez niego szkieł korekcyjnych. Przy obecnym stanie narządu wzroku powód wymaga okresowej opieki i pomocy osób drugich w przyrządzaniu posiłków, ubieraniu się kąpieli, wyjazdów do lekarza, załatwianiu spraw urzędowych. W świetle dostępnych form leczenia nie istnieje możliwość poprawy ostrości widzenia okiem lewym. Powód nie ma obecnie zalecanych leków poprawiających stan jego narządu wzroku i nie ponosi kosztów leczenia następstw okulistycznych zdarzenia. Koszty leczenia związane są z zakupem okularów korekcyjnych. Powód po wypadku funkcjonuje poznawczo w granicach upośledzenia umysłowego w stopniu lekkim. Rozwój funkcji intelektualnych jest dysharmonijny i globalnie obniżony w stosunku do wcześniejszego poziomu funkcjonowania powoda. Uprzednio funkcjonował on co najmniej w granicach pełnej normy intelektualnej. Aktualnie w największym deficycie jest u powoda pamięć słuchowa i wzrokowa bezpośrednia bodźców zarówno werbalnych jak niewerbalnych. Powód ma również obniżoną zdolność uczenia się i nabywania nowych umiejętności oraz słabą zdolność do skupiania się i koncentracji uwagi. U powoda widoczne są także trudności z planowaniem i realizowaniem czynności według planu. Powoda cechują zaburzenia myślenia przyczynowo -skutkowego, antycypacji i przewidywania, szczególnie w sytuacjach społecznych. Widoczny jest też deficyt w zakresie zdolności do abstrahowania, uogólniania oraz klasyfikacji i definiowania pojęć, a także myślenia poprzez analogię. Ponadto u powoda utrzymują się elementy zaburzeń mowy. Dotyczy to mowy ekspresywnej, a nie rozumienia mowy, które jest zachowane. Mowa spontaniczna, dialogowa jest uboższa, powód ma skłonność do wypowiedzi szablonowych, stereotypowych, pojawiają się perseweracje. Pojawiają się także dyskretne zaburzenia płynności mówienia, intonacji i rytmu. Poza sferą poznawczą zmiany organiczne w ośrodkowym układzie nerwowym opiniowanego przejawiają się także w jego sferze emocjonalno-motywacyjnej. Powodowi brak jest pełnego krytycyzmu i wglądu w swoją chorobę, sytuację i wynikające z tego ograniczenia. Okresowo pojawiają się u powoda nieadekwatne do sytuacji i niewspółmierne do wywołującego je bodźca reakcje emocjonalne. Występują wybuchy niekontrolowanej złości, nadmierna drażliwość, skłonność do agresji słownej oraz zachowań impulsywnych i nieprzemyślanych. Widoczna jest nieumiejętność „współbrzmienia emocjonalnego” powoda z otoczeniem. Na skutek zaistnienia zdarzenia szkodowego i jego skutków zdrowotnych dla powoda powód podniósł wydatki związane z leczeniem i rehabilitacją w postaci: 1.990,25 zł tytułem zakupu leków, 500 zł tytułem kosztów wynajmu łóżka, 499 zł tytułem kosztów zakupu roweru trening form, 1.487 zł tytułem kosztów turnusu rehabilitacyjnego, 5.220 zł tytułem kosztów dojazdów do szpitala wB., 1.108 zł tytułem kosztów dojazdów doSzpitala (...)wW., 659,40 zł tytułem kosztów dojazdów do szpitala wL.na Neurologię, 942 zł tytułem kosztów doL.na rehabilitację, 84 zł tytułem kosztów dojazdów do szpitala weW., 157 zł tytułem kosztów do szpitala wL., 2.687,42 zł tytułem kosztów zakupu pampersów. Sposób ich wyliczenia przedstawiony w pozwie nie budzi żadnych wątpliwości. Sąd Okręgowy podzielił wszystkie oceny i wnioski biegłych, uznając przedmiotowe opinie za trafne i kompleksowo oceniające wszystkie kwestie podlegające ocenie przez biegłego. Opinie te nie były kwestionowane przez strony procesu. Ponadto przy ustalaniu stanu faktycznego uwzględnił w całości zeznania ww. świadków, dając im wiarę, uznał, że są szczere i spontaniczne. Jedynie zeznania świadkaM. D.uznał za całkowicie niewiarygodne, gdyż są sprzeczne z całym zebranym w sprawie materiałem dowodowym. Niezależnie do powyższego zeznania te należało uznać jako nie mające istotnego znaczenia dla rozstrzygnięcia – z uwagi na to, że osoba ta nie była bezpośrednim świadkiem zdarzenia szkodowego. W oparciu o powyższe ustalenia faktyczne i ich ocenę prawną Sąd Okręgowy uznał, że roszczenia powoda o zapłatę zadośćuczynienia i odszkodowania zasługują w całości na uwzględnienie. Odpowiedzialność pozwanego wynika zart. 415 kc.Powód wykazał, że do zdarzenia powodującego szkodę – uderzenia konaru upadającego drzewa w jego głowę głową - doszło na skutek zachowania pozwanego, który samowolnie podjął się wyrębu drzewa przy użyciu piły i nie zachował przy tym należytej ostrożności, gdyż nie ostrzegł należycieK. K.o planowanej czynności i nie upewniwszy się, że powód znajduje się w bezpiecznym miejscu, dokonał wycinki drzewa, które upadając uderzyło w stojącego koło rębaka i zajmującego się ładowaniem do rębaka drewnaK. K.. Takie zachowanie należy ocenić jako społecznie nieakceptowalne i naganne, a więc bezprawne w rozumieniu prawa cywilnego. Zostało ono uznane za przestępstwo przez Sąd Rejonowy wB.w sprawie o sygn. akt(...). Zachowanie pozwanego nosi znamiona winy nieumyślnej, co najmniej w postaci niedbalstwa. Niewątpliwie każdy rozsądnie myślący, dojrzały człowiek powinien przewidzieć, że ścięcie drzewa w sytuacji, gdy w pobliżu znajdują się inne osoby może spowodować zagrożenie dla zdrowia i życia tych ludzi, w związku z czym pozwany nie powinien był podejmować się powyższej czynności, o wykonanie której zresztą nikt go nie prosił, a jeśli już to przed ewentualnym przystąpieniem do jej wykonania – powinien się upewnić, że nikomu nie może stać się krzywda. Bez wątpienia w następstwie zachowania pozwanego wynikła dla powoda szkoda nastąpiła na skutek opisanego wyżej bezprawnego i zawinionego zachowania pozwanego, a zatem pozostaje ona w normalnym związku przyczynowym w rozumieniuart. 361 kcz zachowaniem sprawcy szkody. Szkoda doznana przez powoda jest normalnym następstwem zachowania pozwanego w normalnym biegu rzeczy i w zaistniałych okolicznościach można było ją przewidzieć. Bez znaczenia dla powyższej oceny pozostaje kwestia ewentualnego stwierdzenia nieprawidłowego zachowaniaM. D. (1)i ewentualna możliwość przypisania także jemu winy za zaistnienie zdarzenia szkodowego. W żadnym razie w ocenie nie można jednak z tej przyczyny (ani też z żadnej innej) uznać, że roszczenia powoda o zapłatę zadośćuczynienia i o zapłatę odszkodowania są sprzeczne z zasadami współżycia społecznego. Odnosząc się do podniesionego przez pozwanego zarzutu przyczynienia się powoda, Sąd okręgowy stwierdził, że brak jest wystarczających podstaw do uznania, że powód swoim zachowaniem przyczynił się do powstania szkody w rozumieniuart. 362 kc.Nie ma żadnych przekonujących dowodów na to, że powód został uprzedzony o możliwości upadku na niego ścinanego przez pozwanego drzewa. Pozwany co prawda informował głośno o tym, jednak powód znajdował się bezpośrednio przy głośno działającym rębaku i brak jest jakichkolwiek dowodów na to, że słyszał ostrzeżenie. Co więcej – jego zachowanie wskazuje na to, że ostrzeżenia głosowego pozwanego nie słyszał. W tej sytuacji brak jest podstaw by mówić o przyczynieniu się powoda do zaistnienia szkody i w ogóle rozważać kwestię ewentualnego (bo przecież nie obligatoryjnego) miarkowania obowiązku pozwanej naprawienia szkody w całości. W odniesieniu do kwoty żądanego zadośćuczynienia, tj. 60.000 złotych Sąd I instancji stwierdził, że jest ona odpowiednia w rozumieniuart. 445 § 1 kc, zaś żądane odszkodowanie, zgodnie zart. 444 kcobejmuje poniesione przez powoda wydatki pozostające w związku z uszkodzeniem ciała i rozstrojem zdrowia, które były konieczne i celowe, wyliczenie z tego tytułu kwoty 15.334,07 złotych jest całkowicie poprawne. Dalego na mocy wskazanych przepisów zasądził dochodzone pozwem należności z tytułu zadośćuczynienia i odszkodowania w całości, zaś o odsetkach od kwoty odszkodowania orzekł mając na uwadze, zawarte w odniesieniu do tej należności żądanie pozwu, stosownie doart. 455 § 1 kciart. 481 § 1 i 2 k. Wyrok częściowy wydał na podstawieart. 317 kpc. Apelację od powyższego wyroku wniósł pozwany. Zaskarżył wyrok w całości, zarzucając naruszenie przepisów prawa materialnego:art. 415 k.c.— poprzez jego błędne zastosowanie i przyjęcie, że do -tragicznego w skutkach zdarzenia z udziałemK. K.doszło na skutek zachowania pozwanegoW. K. (2), noszącego znamiona winy nieumyślnej - niedbalstwa, podczas gdy zebrany w sprawie materiał dowodowy wskazuje, iż odpowiedzialność za zaistniałe zdarzenie spoczywa w całości naM. D. (1), zatrudniającym pozwanego i powoda; art. 361§ 1 kcpoprzez jego błędne zastosowanie orazart. 429 kcpoprzez jego niezastosowanie i uznanie, iż do zaistnienia zdarzenia z dnia 13 marca 2014 roku doszło na skutek zawinionego i bezprawnego zachowania się pozwanego przy jednoczesnym stwierdzeniu braku znaczenia zachowaniaM. D. (1)dla przedmiotowej sprawy w sytuacji, gdy to zachowanie zatrudniającego obu mężczyzn polegające na zleceniu i dopuszczeniu ich do prac leśnych minio braku kwalifikacji w tym zakresie, bez wymaganych przeszkoleń oraz zapewnienia odpowiedniego sprzętu w postaci gogli i kasku doprowadziło do wypadku, w którym poszkodowany zostałK. K.; art. 362 kcpoprzez jego niezastosowanie i uznanie, iż powód w żaden sposób nie przyczynił się do zaistnienia zdarzenia, podczas gdy okoliczności takie jak praca bez stosownego przeszkolenia BHP, posiadania odzieży ochronnej oraz brak reakcji najpierw na informację pozwanego o wycince drzewa, następnie zaś alarm wszczęty przez innych robotników obecnych na miejscu zdarzenia i pozostawanie w obrębie wycinki, przemawiają za zasadnością jego zastosowania w przedmiotowej sprawi; niezależnie od powyższego z ostrożności procesowej podnoszę zarzut naruszenia przepisów prawa materialnegoart. 5 kcpoprzez jego zastosowanie i obarczenie odpowiedzialnością za zdarzenie w całościW. K. (1), w sytuacji gdy w dniu zdarzenia wykonywał on polecenia pracodawcy, który mając świadomość braku odpowiedniego przeszkolenia pracowników, braku wyposażenia w odpowiednie stroje robocze, zlecił im pracę przy rębaku, karczowanie i wycinkę przy jednoczesnym nie zawarciu umowy i niezapewnienia pracownikom stosownego ubezpieczenia, co wskazuje, iż dążył on do wzbogacenia się przy całkowitym zmarginalizowaniu kosztów uzyskania dochodu (wynikających z kosztów szkolenia, zapewnienia stosownej odzieży i ubezpieczenia), narażając na niebezpieczeństwo osoby, wykonujące na jego rzecz prace leśne, przez co uznanieW. K. (1)— w chwili zdarzenia dalece mniej doświadczonego odM. D. (1), któremu podporządkowany była cała grupa, za wyłącznie winnego zaistnienia zdarzenia jawi się jako niezgodne z zasadami współżycia społecznego; naruszenie przepisów postępowania, mające wpływ na wynik sprawy: art. 227 k.p.c.w zw. zart. 233 § 1 k.p.cpoprzez wadliwą, sprzeczną z zasadami logiki i doświadczenia życiowego ocenę materiału dowodowego, skutkującą przyjęciem, że pozwany samowolnie podjął się wyrębu drewna, podczas gdy zeznania samego pozwanego, jak i indagowanych w sprawie świadków wskazują, iż realizował on polecenia zwierzchnikaM. D. (1); mający uprawnienia pilarzaB. S.był zatrudniony razem z pozwanym i powodem, podczas gdy zeznania indagowanych w sprawie świadków wskazują, iż dzień wypadku był pierwszym dniem wykonywanej przez niego pracy, zaś cięciem drzew tak przed jego pojawieniem się, jak i w dniu wypadku zajmowali się również inni pracownicyM. D. (3); posiadanie przezB. S.kasku wskazywało na okoliczność, iż jako jedyny jest on uprawniony do dokonywania wycinki drzew, podczas gdy z zeznań świadków wynika, iż kask zorganizował sobie we własnym zakresie, otrzymawszy go podczas odbywanego wcześniej szkolenia, nie zaś od zatrudniającego, co przeczy wersji jakoby z tytułu posiadania kasku był on jedynym predestynowanym do wycinki drzew; powód nie słyszał komunikatu pozwanego o przystąpieniu do wycinki, podczas gdy indagowani świadkowie wskazali, iż komunikat usłyszał, o czym świadczyć ma jego odwrócenie się po usłyszeniu komunikatu oraz okoliczność, że komunikat ten był słyszalny dla osób stojących obok powoda, art. 227 k.p.c.w zw. zart. 233 § 1 k.p.cpolegające na pominięciu istotnych okoliczności sprawy — zawarcia pisemnej umowy o pracę z pozostałymi członkami grupy robotników przezM. D. (1)tuż po wypadku, w której do ich obowiązków należała zgodnie z zeznaniamiK. M.„wycinka drzew" oraz „karczowanie", zaś świadekD. S.wskazał, iż obowiązki wskazane w umowie były tożsame z obowiązkami realizowanymi przez grupę przed jej zawarciem, co wskazuje jednoznacznie, iż prowadzenie wycinki mimo braku w tym przedmiocie uprawnień odbywało się na polecenieM. D. (1), co czyni go odpowiedzialnym za zaistniałe zdarzenie. Wskazując na powyższe zarzuty skarżący wniósł o zmianę wyroku i oddalenie powództwa oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania. Sąd Apelacyjny zważył co następuje: Apelacja jest bezzasadna. Sąd Okręgowy rozpoznając sprawę dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych odnośnie do okoliczności istotnych dla jej rozstrzygnięcia, a także przeprowadził ich prawidłową ocenę prawną, wraz z trafną subsumpcją, które Sąd Apelacyjny podziela, przyjmując je za własne. W pierwszej kolejności należy ustosunkować się do podniesionego w apelacji pozwanego zarzutu naruszenia przepisów prawa procesowego, gdyż przesądzenie poprawności procesu stosowania prawa w tej płaszczyźnie i przyjęcia za prawidłowe ustaleń faktycznych, pozwala na dokonanie oceny odnośnie do zastosowania przez Sąd I instancji prawa materialnego. Wbrew twierdzeniu skarżącego, Sąd Okręgowy nie dopuścił się naruszenia przepisuart. 233 § 1 kpc, które miałoby polegać na dowolnej ocenie materiału dowodowego oraz przeprowadzeniu jej w sposób sprzeczny z zasadami logiki i doświadczenia życiowego, a także wyprowadzeniu ze zgromadzonego materiału dowodowego wniosków z niego nie wynikających. Należy zauważyć, że dla skutecznego postawienia zarzutu naruszenia normyart. 233 § 1 kpcnie wystarcza samo twierdzenie strony skarżącej o wadliwości dokonanych ustaleń faktycznych, odwołujące się do stanu faktycznego, który jej zdaniem odpowiada rzeczywistości (przedstawienie przez skarżącego własnej, odmiennej od sądowej, oceny materiału procesowego i poszczególnych dowodów). Skuteczny zarzut naruszenia zasady swobodnej oceny dowodów musi prowadzić do podważenia podstaw tej oceny z wykazaniem, że jest ona rażąco wadliwa lub oczywiście błędna (por. przykładowo wyrok Sądu Najwyższego z 15 kwietnia 2004 roku, IVCK 274/03, Lex nr 164852). Konieczne jest przy tym wskazanie przez skarżącego konkretnych przyczyn dyskwalifikujących wywody sądu pierwszej instancji w tym zakresie. W szczególności strona skarżąca powinna wskazać, jakie kryteria oceny naruszył sąd analizując materiał dowodowy, uznając brak wiarygodności i mocy dowodowej poszczególnych dowodów lub niesłusznie im ją przyznając (por. wywody Sądu Najwyższego m.in. w orzeczeniach z dnia 23 stycznia 2001r., IV CKN 970/00, Lex nr 52753; z 12 kwietnia 2001 roku, II CKN 588/99, Lex nr 52347; z 10 stycznia 2002 roku, II CKN 572/99, Lex nr 53136). Zasadniczymi zatem kryteriami tej oceny jest zgodność wniosków sądu z zasadami logiki i doświadczenia życiowego oraz spójność argumentacji, polegająca na wyprowadzaniu poprawnych wniosków z całokształtu materiału procesowego. W ocenie Sądu Apelacyjnego pozwany nie przedstawił wywodu, pozwalającego na podważenie ustaleń Sądu Okręgowego czynionych w oparciu o powoływane dowody. Skarżący stawiając zarzut obrazyart. 233 § 1 kpcwiąże go przede wszystkim z kwestią oceny czy w dniu wypadkuW. K. (1)samowolnie podjął się wyrębu drewna, czy też dokonał tego na zlecenieM. D. (3), czy spośród pracowników pracujących na miejscu zdarzenia uprawnionym do dokonywania wycinki drzew był tylkoB. S., czy też wycinki dokonywały również inne osoby i wreszcie, czy powód przyczynił się do zdarzenia nie reagując na komunikat pozwanego o wykonywaniu wycinki. Twierdząc, że ustalenia powyższych kwestii dokonane zostały przez Sąd Okręgowy poprzez ocenę materiału dowodowego w sposób sprzeczny z zasadami logiki i doświadczenia życiowego, skarżący nie wskazał ani w jakich konkretnie wywodach miałby wyrażać się brak logiki i oświadczenia życiowego Sądu, ani też, jakie konkretnie ustalenia miałyby być dokonane sprzecznie z tymi zasadami. Wbrew powyższym zarzutom, zarówno fakt wykonywania prac związanych z pozyskiewaniem zrębków drewna wycinanego w lesie na zlecenieM. D. (3), który w sposób nieformalny zatrudnił pozwanego oraz innych pracowników, w tym powoda, do wykonywania tego rodzaju robót, czerpiąc stąd zyski, jak i fakt przeprowadzania wycinki drzew przez różne zatrudnione w taki sposób osoby, pomimo posiadania uprawnień pilarza tylko przez jedną z nich, tj. przezB. S., niezależnie od prawidłowości dokonanych w tej kwestii ustaleń Sądu Okręgowego, przede wszystkim nie stanowią okoliczności wyłączających odpowiedzialność pozwanego za skutki zdarzenia, jakim był upadek drzewa ściętego przez pozwanego na powoda, powodujący doznanie przezK. K.poważnych urazów zdrowotnych. Jakkolwiek zrozumiałym jest, że pozwany wskazując na powyższe okoliczności zmierza do wykazania odpowiedzialności za zaistniałe zdarzenieM. D. (3), który jako powierzający wykonywanie czynności drugiemu, odpowiada za szkodę wyrządzoną przez sprawcę przy wykonywaniu powierzonej mu czynności (art. 429 kc), to jednak należy zauważyć, że wykazanie powyższych okoliczności nie jest wystarczające do uwolnienia się od odpowiedzialności za skutki zdarzenia wywołującego szkodę przez samego sprawcę. O ile nie ulega wątpliwości, że przesłanką odpowiedzialności powierzającego nie jest wykazanie winy wykonawcy, gdyż, zgodnie ze wskazanymart. 429 kc, powierzający ponosi odpowiedzialność już za tzw. „winę w wyborze”, to jednak dla rozstrzygnięcia o żądaniu dochodzonym w niniejszej sprawie, istotne jest, że jeśli również sprawcy zdarzenia można przypisać winę, to także on ponosi odpowiedzialność względem poszkodowanego na podstawieart. 415 kc, a jego odpowiedzialność jest solidarna z powierzającym (art. 441kc). Wina pozwanego nie może budzić wątpliwości wobec prawidłowo ustalonych okoliczności zdarzenia, które polegało na tym, że pozwany, nie mając uprawnień, anide factoumiejętności do obsługi piły do cięcia drzew i będąc zatrudniony w celu załadunku zrębków drewna do tzw. rębaka, służącego do ich rozdrabniania, a następnie do załadunku tak rozdrobnionego drewna na naczepę samochodu, z sobie tylko wiadomych przyczyn, podjął się również wycięcia jednego z drzew, nie upewniwszy się czy czynność ta nie stanowi zagrożenia dla wszystkich pracujących w pobliżu osób. Sąd Okręgowy w pełni zasadnie ocenił takie zachowanie pozwanego jako noszące znamiona winy nieumyślnej, co najmniej w postaci niedbalstwa, słusznie uznając, że każdy rozsądnie myślący, dojrzały człowiek powinien przewidzieć, że ścięcie drzewa w sytuacji, gdy w pobliżu znajdują się inne osoby może spowodować zagrożenie dla ich zdrowia i życia i w związku z tym upewnić się, że nikomu nie może stać się krzywda, a tymczasem pozwany zaniechał takiego działania. Niezależnie od tego, że wyrok w sprawie karnej, sygn. akt(...), uznający pozwanego za winnego dopuszczenia się takiego czynu, wypełniającego znamiona przestępstwa zart. 156§ 2 kk, jako zawierający orzeczenie o warunkowym umarzeniu postępowania wobecW. K. (1), nie wywołuje w procesie cywilnym skutków, o jakich mowa wart. 11 kpc, to równocześnie pozwany nie zaoferował w niniejszej sprawie żadnych dowodów, które pozwoliłyby na podważenie ustaleń sądu w sprawie karnej, dotyczących okoliczności popełnienia przestępstwa. Oznacza to, że w pełni zasadnym było przyjęcie przez Sąd I instancji przebiegu zdarzenia wskazanego w opisie czynu zarzuconego pozwanemu w sprawie(...), a mianowicie, żeW. K. (1)wykonując prace związane z usuwaniem drzew, działając nieumyślnie, nie zachował należytej ostrożności wymaganej podczas wycinki drzew i nie posiadając uprawnień pilarza, podjął się wyrębu drzewa, które spadając na ziemię uderzyło w głowęK. K., w następstwie czego doznał on ciężkich obrażeń ciała. Chybiony jest przy tym zarzut podważający prawidłowość ustalenia, że powód nie słyszał komunikatu pozwanego o przystąpieniu do wycinki drzewa, co miałoby dowodzić z jednej strony zachowania ostrożności przez pozwanego, zaś z drugiej stanowić o przyczynieniu się powoda do zaistnienia wypadku, który na taki komunikat nie zareagował. Przede wszystkim fakt, że inne osoby słyszały komunikat pozwanego o wycinaniu drzewa, nie oznacza, że usłyszał go również powód, który w tym czasie znajdował się w pobliży głośno pracującej maszyny (przy rębaku). Natomiast to, jaką pozycję zajął powód wobec upadającego drzewa, w szczególności, czy „odwrócił się”, jak twierdzi pozwany, nie stanowi przesłanki do ustalenia, że pozwany zachował odpowiednią ostrożność przy wycinaniu drzewa. Przeciwnie, w świetle zasad doświadczenia życiowego, należy uznać, że właśnie podjęcie jedynie takiej reakcji przez powoda i w konsekwencji, brak możliwości uniknięcia zderzenia z upadającym drzewem, potwierdzają, że nie słyszał on żadnych komunikatów ze strony pozwanego i dlatego nie był w stanie zareagować na zaistniałe niebezpieczeństwo. Takie okoliczności nie dowodzą zatem ani zachowania odpowiedniej ostrożności przez pozwanego przy dokonywaniu wycinki, ani jakiegokolwiek przyczynienia się powoda do zdarzenia wywołującego szkodę. Wbrew zarzutowi apelującego, Sąd Okręgowy nie stwierdził, aby fakt posiadania kasku przezB. S.dowodził posiadania przez niego uprawnień pilarza. Równocześnie jednak bezspornym jest, że tylko ta osoba, dla której dzień wypadku był pierwszym dniem wykonywanej przez nią pracy na zlecenieM. D. (3), posiadała uprawnienia pilarza. Jakkolwiek okoliczność ta czyni prawdopodobnym twierdzenie skarżącego, że w poprzednie dni cięciem drzew zajmowali się inni pracownicy, nie posiadający do tego uprawnień, to jednak okoliczność ta nie stanowi podstawy do zwolnienia pozwanego z odpowiedzialności za czyn, którego dopuścił się wobec powoda. Niezależnie bowiem od tego czyM. D. (3)zlecił, przyzwolił, czy choćby „milcząco akceptował” zachowania swoich pracowników, którzy dokonywali wycinki drzew, nie mając do tego uprawnień, nie znajduje usprawiedliwienia działanie każdego z tych pracowników, a na użytek niniejszej sprawy-pozwanego, noszące cechy lekkomyślności lub niedbalstwa, przejawiające się w nie zachowaniu należytej ostrożności wymaganej podczas takiej pracy. W odniesieniu do zarzutu naruszeniaart. 429 kpc, należy stwierdzić, że wprawdzie dokonane w sprawie ustalenia uprawdopodabniają zaistnienie wskazanych w tym przepisie przesłanek mogących uzasadniać odpowiedzialność za szkodę doznaną przez powoda również przezM. D. (3), który w ramach wykonywanej przez siebie działalności gospodarczej, powierzył wykonywanie szeregu ryzykownych czynności związanych z wycinką i rozdrabnianiem drewna niewykwalifikowanym do tego rodzaju prac, młodym osobom, to jednak nie jest to podstawą do uwolnienia od odpowiedzialności za swoje działanie pozwanego. Należy bowiem zauważyć, że przywołana regulacja obarcza odpowiedzialnością odszkodowawczą osobę, która powierzyła wykonanie czynności drugiemu, a przez powierzenie należy rozumieć nadanie innej osobie kompetencji do dokonania czynności prawnej lub faktycznej w interesie powierzającego lub nawet w interesie osoby trzeciej. Ponadto, pomiędzy powierzającym a wykonawcą czynności nie musi istnieć jakikolwiek stosunek prawny, choć najczęstszym przypadkiem jest nawiązanie takiego stosunku, np. w drodze umowy o dzieło, zlecenia lub o świadczenie usług. Zupełnie bez znaczenia jest też odpłatność bądź nieodpłatność wykonania czynności. Powierzenie jako akt woli, może obejmować precyzyjne wskazanie czynności, ale może także jedynie w ogólnym zarysie oznaczać tę czynność lub zakres czynności. W roli zarówno powierzającego, jak i wykonawcy może wystąpić każdy podmiot prawa (osoba fizyczna, prawna). Powierzenie wykonania czynności może być oparte zarówno na takim stosunku, który daje wykonawcy dużą swobodę w sposobie wywiązania się z jego obowiązków, jak i na takim stosunku, w którym wykonawca jest związany wskazówkami powierzającego, przy czym tego ostatniego stosunku dotyczy już hipotezaart. 430kc.Mimo jednak uprawdopodobnienia możliwości przypisania wskazanych podstaw odpowiedzialności osobie powierzającej, ich wystąpienie nie zwalnia pozwanego od odpowiedzialności za własny czyn, skoro wypełnia on znamiona czynu bezprawnego, a jedynie uprawnia do stwierdzenia, że jego odpowiedzialność ma charakter solidarny z ewentualną odpowiedzialnością osoby powierzającej. Z kolei w wypadku gdy zostaje spełniona przesłanka z hipotezyart. 441 § 1kc, poszkodowany może według swego wyboru żądać naprawienia szkody w całości lub w części od wszystkich odpowiedzialnych, kilku z nich albo nawet tylko jednego (art. 366kc). Oznacza to, że wytoczenie powództwa przeciwko pozwanemu, w sytuacji gdy możliwe jest zaistnienie podstaw odpowiedzialności również innego podmiotu, nie stanowi przeszkody do uwzględnienia roszczenia, skoro zostały wykazane przesłanki uzasadniające obciążenie odpowiedzialnością za szkodę również pozwanego. Reasumując, należy stwierdzić, że pozwany nie może zwolnić się od odpowiedzialności z powołaniem naart. 429 kc, skoro ustalono jeo własną odpowiedzialność za powstanie zdarzenia wywołującego szkodę. Nie zasługuje na uwzględnienie zarzut naruszeniaart. 5 kc, którego skarżący upatruje w jego zastosowanie i obarczeniu odpowiedzialnością za zdarzenieW. K. (1). Jak wyżej wyjaśniono, ani fakt, wykonywania przez pozwanego poleceń pracodawcy, ani zaniedbania pracodawcy odnoszące się do braku wyposażenia pracowników w odpowiednie stroje robocze, nie zawarcia umowy i niezapewnienia pracownikom stosownego ubezpieczenia, czy wreszcie posiadania przez pracodawcę świadomości co do braku odpowiedniego przeszkolenia pracowników i tym samym narażanie ich na niebezpieczeństwo wynikające z wykonywania przez te osoby na jego rzecz prac leśnych, nie czynią zachowania pozwanego usprawiedliwionym w świetle zasad współżycia społecznego. Pomimo relatywnie młodego wieku, pozwany w chwili zdarzenia był osobą dorosłą, posiadał już wyuczony zawód piekarza i brak podstaw do przyjęcia, że decyzja o podjęciu zatrudnienia na zlecenieM. D. (3)była w jakikolwiek sposób wymuszona. W relatywnie młodym wieku jest też poszkodowany w sprawie powód, którego krzywda jest na tyle poważna, że obciążenie pozwanego odpowiedzialnością sprowadzającą do pieniężnego zadośćuczynienia w kwocie 60.000 złotych i odszkodowania w kwocie 15.334,07 złotych, nie może zostać uznana za sprzeczną z zasadami współżycia społecznego. Mając powyższe na uwadzę, Sąd Apelacyjny uznał zarzuty skarżącego za pozbawione podstaw faktycznych i prawnych i oddalił apelację, orzekając zgodnie zart. 385 kpc. O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik postępowania przewidzianą wart. 98 kpcw związku zart. 391 §1 kpc, obciążając pozwanego, którego apelacja została oddalona obowiązkiem zwrotu kosztów procesu poniesionych przez powoda. Obejmują one wynagrodzenie profesjonalnego pełnomocnika powoda w kwocie 4.050 złotych, ustalone zgodnie z§2 pkt 6w związku z § 10 ust 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2022 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U z 2018 roku. poz. 265).

15/300000/0000503/ACa

Sąd Apelacyjny w Lublinie

I Wydział Cywilny

153505000001006_II_Ka_000407_2023_Uz_2024-02-02_001

II Ka 407/23

2024-02-02 01:00:00.0 CET

2024-02-22 17:30:05.0 CET

2024-02-22 10:53:10.0 CET

15350500

1006

SENTENCE

Sygn. akt II Ka 407/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ 2 lutego 2024r. Sąd Okręgowy w Koninie II Wydział Karny w składzie: Przewodniczący: Sędzia SO Agata Wilczewska Protokolant: st. sekr. sąd. Dorota Sobieraj przy udziale prokuratora Jana Babiaka po rozpoznaniu 2 lutego 2024r. sprawy L. G. oskarżonej z art.178a§4k.k. na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonej od wyroku Sądu Rejonowego w Koninie z 9 października 2023r., sygn. akt II K 1385/21 I Zmienia zaskarżony wyrok w te

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Ewa Szuster" xPublisher="ESzuster" xEditorFullName="Dorota Sobieraj" xEditor="DSobieraj" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="1" xFlag="published" xVolType="15/350500/0001006/Ka" xYear="2023" xVolNmbr="000407" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok</xName> <xBlock> <xText>Sygn. akt II Ka 407/23</xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right"> 2 lutego 2024r.</xText> <xText>Sąd Okręgowy w Koninie II Wydział Karny w składzie:</xText> <xText>Przewodniczący: Sędzia SO Agata Wilczewska</xText> <xText>Protokolant: st. sekr. sąd. Dorota Sobieraj</xText> <xText>przy udziale prokuratora Jana Babiaka</xText> <xText>po rozpoznaniu 2 lutego 2024r.</xText> <xText>sprawy <xBx><xAnon>L. G.</xAnon></xBx></xText> <xText>oskarżonej z art.178a§4k.k.</xText> <xText>na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonej</xText> <xText>od wyroku Sądu Rejonowego w Koninie</xText> <xText>z 9 października 2023r., sygn. akt II K 1385/21</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">I</xName> <xText>Zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że uzupełnia podstawę skazania <xBRx></xBRx>o przepis art.4§1k.k.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">II</xName> <xText>Utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok w pozostałej części.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">III</xName> <xText>Zwalnia oskarżoną w całości od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.</xText> </xUnit> <xText>Agata Wilczewska</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Agata Wilczewska

Ewa Szuster

st. sekr. sąd. Dorota Sobieraj

Dorota Sobieraj

Sygn. akt II Ka 407/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ 2 lutego 2024r. Sąd Okręgowy w Koninie II Wydział Karny w składzie: Przewodniczący: Sędzia SO Agata Wilczewska Protokolant: st. sekr. sąd. Dorota Sobieraj przy udziale prokuratora Jana Babiaka po rozpoznaniu 2 lutego 2024r. sprawyL. G. oskarżonej z art.178a§4k.k. na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonej od wyroku Sądu Rejonowego w Koninie z 9 października 2023r., sygn. akt II K 1385/21 I Zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że uzupełnia podstawę skazaniao przepis art.4§1k.k. II Utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok w pozostałej części. III Zwalnia oskarżoną w całości od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze. Agata Wilczewska

15/350500/0001006/Ka

Sąd Okręgowy w Koninie

II Wydział Karny

155515300004521_IX_U_000636_2021_Uz_2024-02-07_001

IX U 636/21

2024-02-07 01:00:00.0 CET

2024-02-26 17:30:03.0 CET

2024-02-26 11:14:29.0 CET

15551530

4521

REGULATION, REASON

Sygnatura akt IX U 636/21 UZASADNIENIE Orzeczeniem z 8 października 2021 r., znak: ON. (...) .1. (...) .2021.AR, Wojewódzki Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w S. utrzymał w mocy orzeczenie (...) do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w S. z 23 sierpnia 2021 r., którym odmówiono R. M. (1) wydania orzeczenia o stopniu niepełnosprawności, wobec braku przesłanek do zmiany dotychczas obowiązującego orzeczenia potwierdzającego trwały charakter lekkiego stopnia niepełnosprawności z powod

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Magdalena Taukin" xPublisher="mtaukin" xEditorFullName="Magdalena Taukin" xEditor="mtaukin" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="6" xFlag="published" xVolType="15/551530/0004521/U" xYear="2021" xVolNmbr="000636" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Uzasadnienie+Zarządzenie</xName> <xBlock> <xText xALIGNx="left">Sygnatura akt IX U 636/21</xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Orzeczeniem z 8 października 2021 r., znak: ON.<xAnon> (...)</xAnon>.1.<xAnon> (...)</xAnon>.2021.AR, Wojewódzki Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w <xAnon>S.</xAnon> utrzymał w mocy orzeczenie <xAnon> (...)</xAnon> do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w <xAnon>S.</xAnon> z 23 sierpnia 2021 r., którym odmówiono <xAnon>R. M. (1)</xAnon> wydania orzeczenia o stopniu niepełnosprawności, wobec braku przesłanek do zmiany dotychczas obowiązującego orzeczenia potwierdzającego trwały charakter lekkiego stopnia niepełnosprawności z powodu schorzeń oznaczonych symbolem 05-R (schorzenia narządu ruchu).</xText> <xText>Organ stwierdził, że <xAnon>R. M. (1)</xAnon> mimo występujących ograniczeń związanych z rodzajem niepełnosprawności, powodujących w szczególności dolegliwości bólowe oraz obniżenie tolerancji wysiłku fizycznego, wymagających aktualnie wizyt kontrolnych w poradni specjalistycznej oraz rehabilitacji, nie jest osobą zależną od otoczenia. Zdaniem organu jest zdolny do zaspokajania bez pomocy innych osób podstawowych potrzeb życiowych, za które uważa się przede wszystkim samoobsługę, poruszanie się i komunikację; wykonuje samodzielnie, ale z ograniczeniami czynności związane z prowadzeniem gospodarstwa domowego i z ograniczeniami uczestniczy w życiu społecznym. Mając to na względzie, Wojewódzki Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w <xAnon>S.</xAnon> utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję, uznając, że prawidłowo zaliczono <xAnon>R. M. (1)</xAnon> do lekkiego stopnia niepełnosprawności na stałe z powodu schorzeń oznaczonych symbolem 05-R, nie stwierdzając zmiany stanu zdrowia w stosunku do stanu zdrowia będącego podstawą ustalenia posiadanego lekkiego stopnia niepełnosprawności w orzeczeniu z 6 marca 2014 r.</xText> <xText><xAnon>R. M. (1)</xAnon> wniósł odwołanie od tego orzeczenia domagając się przyznania mu umiarkowanego stopnia niepełnosprawności. Odwołujący nie zgodził się z ustaleniami organu, jakoby stan jego zdrowia nie uległ pogorszeniu. Argumentował, że jest wręcz przeciwnie. Aktualnie choruje na nadciśnienie tętnicze, chorobę wieńcową serca, przebył udar mózgu, nadto rozpoznaje się u niego zmiany zwyrodnieniowe stanu kolanowego z przykurczem oraz cieśń dłoni prawej. W ocenie <xAnon>R. M. (2)</xAnon> stan jego zdrowia uzasadnia uznanie go za osobę niepełnosprawną w stopniu umiarkowanym.</xText> <xText>W odpowiedzi na odwołanie Wojewódzki Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w <xAnon>S.</xAnon> wskazał, że nie znalazł podstaw do zmiany lub uchylenia decyzji i wniósł o oddalenie odwołania wskazując, że zaskarżone orzeczenie zostało wydane zgodnie ze stanem faktycznym. W uzasadnieniu stanowiska organ rentowy przedstawił argumentację analogiczną do zaprezentowanej w zaskarżonym orzeczeniu.</xText> <xText><xBx>Sąd ustalił następujący stan faktyczny:</xBx></xText> <xText><xAnon>R. M. (1)</xAnon>, <xAnon>urodzony (...)</xAnon>, posiada wykształcenie zawodowe (ślusarz). Odwołujący nie jest aktywny zawodowo – pobiera świadczenia emerytalne.</xText> <xText><xBx> <xIx>Niesporne</xIx> </xBx> <xIx>, nadto dowód: wniosek o wydanie orzeczenia – k. 84-84v., ocena funkcjonowania społecznego – k. 103-104 akt organu. </xIx></xText> <xText>W 2018 r. u <xAnon>R. M. (1)</xAnon> rozpoznano niedokrwienny udar mózgu, bez następstw klinicznych. Od wielu lat odwołujący uskarża się na bóle kręgosłupa w odcinku lędźwiowo-krzyżowym powodowane zmianami zwyrodnieniowo-dyskopatycznymi oraz bóle wielostawowe. Jest z tego powodu leczony zachowawczo. Budowa ciała odwołującego jest prawidłowa. Rozpoznaje się stan po amputacji paliczka obwodowego i środkowego palca V ręki prawej. Występują przykurcze zgięciowe w stawach łokciowych, ograniczenie i bolesne ruchy w stawach barkowych znacznego stopnia. Chwytność rąk jest zachowana. Czucie jest niezaburzone, zborność prawidłowa. Kręgosłup z pogłębioną kyfozą piersiową, ruchomość ograniczona w odcinku lędźwiowym i szyjnym. Objaw <xAnon>L.</xAnon>’a obustronnie ujemny, chód niezaburzony, samodzielny, prawidłowy. Próba <xAnon>R.</xAnon> ujemna.</xText> <xText>Rozpoznane schorzenia czynią <xAnon>R. M. (1)</xAnon> niepełnosprawnym w stopniu umiarkowanym na stałe.</xText> <xText><xBx> <xIx>Dowód</xIx> </xBx> <xIx>: dokumentacja medyczna zgromadzona w aktach rentowych organu, dokumentacja medyczna – k. 45-46 (koperty), opinia biegłych z zakresu neurologii <xAnon>T. P.</xAnon> oraz biegłego z zakresu ortopedii <xAnon>H. M.</xAnon> – k. 47-48, opinia uzupełniająca biegłego z zakresu ortopedii <xAnon>H. M.</xAnon> – k. 122.</xIx></xText> <xText>Od około 10 lat <xAnon>R. M. (1)</xAnon> leczony jest - jedynie ambulatoryjnie - z powodu nadciśnienia tętniczego. Wedle słów odwołującego - wynosi zwykle 150-170/60-70 (brak zeszytu samokontroli ciśnienia tętniczego). W styczniu 2019 r. wnioskodawcy wykonano koronarografię - nie stwierdzono istotnych zmian miażdżycowych w tętnicach wieńcowych. Rozpoznano stabilną chorobę wieńcową, zalecono leczenie zachowawcze.</xText> <xText>Schorzenia kardiologiczne rozpoznane u odwołującego powodują lekki stopień niepełnosprawności. Choroba niedokrwienna serca ma przebieg stabilny. Upośledza w pewnym stopniu funkcje organizmu powodując ograniczenia w wysiłkach fizycznych. Nadciśnienie tętnicze jest dość dobrze kontrolowane, w jego przebiegu nie wystąpiły istotne klinicznie zmiany narządowe.</xText> <xText><xBx> <xIx>Dowód</xIx> : </xBx> <xIx>opinia biegłego sądowego z zakresu kardiologii <xAnon>G. K.</xAnon> – k. 32, dokumentacja medyczna zgromadzona w aktach rentowych organu, dokumentacja medyczna – k. 31 (koperta). </xIx></xText> <xText>U <xAnon>R. M. (1)</xAnon> rozpoznaje się przewlekłą obturacyjną chorobę płuc. Odwołujący, z wywiadu wieloletni palacz tytoniu, od 5 lat miewa duszności wysiłkowe. Ma nadwagę, leczy się z powodu choroby wieńcowej serca. W badaniu u odwołującego stwierdza się cechy umiarkowanej niewydolności oddechowej. Objawy te znacznie nasilają się przy wysiłku. Choroba dróg oddechowych ma charakter trwały i postępujący.</xText> <xText>Obecny stan zdrowia wnioskodawcy z przyczyn pulmonologicznych jest przyczyną umiarkowanej niepełnosprawności z przyczyn pulmonologicznych na stałe.</xText> <xText><xBx> <xIx>Dowód</xIx> : </xBx> <xIx>opinia biegłej sądowej z zakresu pulmonologii <xAnon>W. W.</xAnon> – k. 103-106.</xIx></xText> <xText><xBx>Sąd zważył, co następuje. </xBx></xText> <xText>Odwołanie zasługiwało na uwzględnienie.</xText> <xText>Na materiał dowodowy w niniejszej sprawie złożyła się dokumentacja dotycząca odwołującego się, w tym również dokumentacja medyczna zawarta w aktach sprawy oraz w aktach organu, której prawdziwości i rzetelności żadna ze stron nie kwestionowała.</xText> <xText>Orzekanie o stopniu niepełnosprawności jest regulowane przez <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19971230776" xTitle="Ustawa z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 123, poz. 776">ustawę z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych</xLexLink> (Dz.U. z 2023 r. poz. 100) oraz <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU20031391328" xTitle="Rozporządzenie Ministra Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 15 lipca 2003 r. w sprawie orzekania o niepełnosprawności i stopniu niepełnosprawności" xAddress="Dz. U. z 2003 r. Nr 139, poz. 1328">rozporządzenie Ministra Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 15 lipca 2003 r. w sprawie orzekania o niepełnosprawności i stopniu niepełnosprawności</xLexLink> (Dz.U. z 2021 r. poz. 857).</xText> <xText>Zgodnie z treścią <xLexLink xArt="art. 3;art. 3 ust. 1" xIsapId="WDU19971230776" xTitle="Ustawa z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 123, poz. 776">art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych</xLexLink> rozróżnić można trzy stopnie niepełnosprawności: znaczny, umiarkowany i lekki.</xText> <xText>Do znacznego stopnia niepełnosprawności zalicza się osobę z naruszoną sprawnością organizmu, niezdolną do pracy albo zdolną do pracy jedynie w warunkach pracy chronionej i wymagającą, w celu pełnienia ról społecznych, stałej lub długotrwałej opieki i pomocy innej osoby w związku z niezdolnością do samodzielnej egzystencji (art. 4 ust. 1 ustawy).</xText> <xText>Do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności zalicza się osobę z naruszoną sprawnością organizmu, niezdolną do pracy albo zdolną do pracy jedynie w warunkach pracy chronionej lub wymagającą czasowej albo częściowej pomocy innych osób w celu pełnienia ról społecznych (art. 4 ust. 2 ustawy).</xText> <xText>Niezdolność do samodzielnej egzystencji oznacza naruszenie sprawności organizmu w stopniu uniemożliwiającym zaspokajanie bez pomocy innych osób podstawowych potrzeb życiowych, za które uważa się przede wszystkim samoobsługę, poruszanie się i komunikację (art. 4 ust. 4 ustawy).</xText> <xText>Do lekkiego stopnia niepełnosprawności zalicza się osobę o naruszonej sprawności organizmu, powodującej w sposób istotny obniżenie zdolności do wykonywania pracy, w porównaniu do zdolności, jaką wykazuje osoba o podobnych kwalifikacjach zawodowych z pełną sprawnością psychiczną i fizyczną, lub mająca ograniczenia w pełnieniu ról społecznych dające się kompensować przy pomocy wyposażenia w przedmioty ortopedyczne, środki pomocnicze lub środki techniczne (art. 4 ust. 3 ustawy).</xText> <xText>Standardy w zakresie kwalifikowania do poszczególnych stopni niepełnosprawności uregulowane zostały w przywołanym <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU20031391328" xTitle="Rozporządzenie Ministra Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 15 lipca 2003 r. w sprawie orzekania o niepełnosprawności i stopniu niepełnosprawności" xAddress="Dz. U. z 2003 r. Nr 139, poz. 1328">rozporządzeniu Ministra Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 15 lipca 2003 r. w sprawie orzekania o niepełnosprawności i stopniu niepełnosprawności</xLexLink>. Wyżej wymienione rozporządzenie precyzuje pojęcia użyte przez ustawodawcę, i tak w zakresie kwalifikowania do znacznego stopnia niepełnosprawności, niezdolność do pracy oznacza całkowitą niezdolność do pracy zarobkowej z powodu fizycznego, psychicznego lub umysłowego naruszenia sprawności organizmu (§ 29 ust. 1 pkt 1), konieczność sprawowania opieki - całkowitą zależność od otoczenia polegającą na pielęgnacji w zakresie higieny osobistej i karmienia lub w wykonywaniu czynności samoobsługowych, prowadzeniu gospodarstwa domowego oraz ułatwiania kontaktów ze środowiskiem (§ 29 ust. 1 pkt 2), konieczność udzielania pomocy, w tym pomocy w pełnieniu ról społecznych – zależność od otoczenia wymagającą wsparcia w czynnościach samoobsługowych, w prowadzeniu gospodarstwa domowego, współdziałania w procesie leczenia, rehabilitacji, edukacji oraz w pełnieniu ról społecznych właściwych dla każdego człowieka zależnych od wieku, płci, czynników społecznych i kulturowych (§ 29 ust. 1 pkt 3). Natomiast w zakresie kwalifikowania do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności czasowa pomoc w pełnieniu ról społecznych oznacza konieczność udzielania pomocy (zależność osoby od otoczenia, polegającą na udzieleniu wsparcia w czynnościach samoobsługowych, w prowadzeniu gospodarstwa domowego, współdziałania w procesie leczenia, rehabilitacji, edukacji oraz w pełnieniu ról społecznych właściwych dla każdego człowieka, zależnych od wieku, płci, czynników społecznych i kulturowych) w okresach wynikających ze stanu zdrowia (§ 30 ust. 1 pkt 1), a częściowa pomoc w pełnieniu ról społecznych oznacza wystąpienie co najmniej jednej okoliczności wskazanej powyżej (§ 30 ust. 1pkt 2).</xText> <xText>W rozpoznawanej sprawie niespornym było, iż wnoszący odwołanie jest osobą niepełnosprawną. Osią sporu natomiast pozostawał stopień niepełnosprawności, jaki powodują rozpoznane u niego schorzenia. <xAnon>R. M. (1)</xAnon> kwestionował bowiem zaliczenie go do lekkiego stopnia niepełnosprawności, utrzymując, iż jego stan zdrowia skutkuje wyższym, umiarkowanym stopniem. W celu zweryfikowania stanowisk stron Sąd zasięgnął wiadomości specjalnych, dopuszczając dowód z opinii biegłego sądowego z zakresu kardiologii <xAnon>G. K.</xAnon>, biegłej sądowej z zakresu laryngologii <xAnon>T. P.</xAnon> , biegłego sądowego z zakresu ortopedii <xAnon>H. M.</xAnon> oraz z zakresu pulmonologii <xAnon>W. W.</xAnon>.</xText> <xText>Po zbadaniu odwołującego oraz analizie dostępnej dokumentacji medycznej biegły z zakresu kardiologii nie znalazł podstaw, aby uznać niepełnosprawność wnoszącego odwołanie w stopniu wyższym niż lekki. W ocenie biegłego choroba niedokrwienna serca rozpoznana u <xAnon>R. M. (1)</xAnon> ma przebieg stabilny. Upośledza w pewnym stopniu funkcje organizmu powodując ograniczenia w wysiłkach fizycznych. Nadciśnienie tętnicze jest dość dobrze kontrolowane, w jego przebiegu nie wystąpiły istotne klinicznie zmiany narządowe.</xText> <xText>Odmienne stanowisko co do stopnia niepełnosprawności zajęli natomiast biegli z zakresu neurologii oraz ortopedii upatrując niepełnosprawności odwołującego w schorzeniach z zakresu narządu ruchu. Analiza stanu zdrowia odwołującego prowadziła do wniosku, że przebyty udar mózgu nie spowodował następstw klinicznych. Z kolei występujące bóle kręgosłupa w odcinku lędźwiowo-krzyżowym powodowane zmianami zwyrodnieniowo-dyskopatycznymi oraz bóle wielostawowe, stan po amputacji paliczka obwodowego i środkowego palca V ręki prawej, przykurcze zgięciowe w stawach łokciowych czynią odwołującego niepełnosprawnym w stopniu umiarkowanym. Przebieg schorzeń uzasadniał w ocenie biegłych wniosek, że stan zdrowia nie ulegnie poprawie, co uzasadnia przyznanie stopnia niepełnosprawności na stałe.</xText> <xText>Tożsame wnioski płynęły z opinii sporządzonej przez biegłą z zakresu pulmonologii. Biegła <xAnon>W. W.</xAnon> stanęła na stanowisku, że się obecny stan zdrowia odwołującego pozostający w zakresie jej specjalności (przewlekła obturacyjna choroba płuc) jest przyczyną umiarkowanej niepełnosprawności na stałe. Odwołujący, z wywiadu wieloletni palacz tytoniu, od 5 lat miewa duszności wysiłkowe. Ma nadwagę, leczy się z powodu choroby wieńcowej serca. W badaniu u odwołującego stwierdza się cechy umiarkowanej niewydolności oddechowej. Biegła oceniła, że choroba dróg oddechowych ma charakter trwały i postępujący.</xText> <xText>Odwołujący zarzucił opinii biegłych z zakresu neurologii oraz ortopedii, że sporządzili oni ją w oparciu o dokumentację medyczną, której nie poddano dogłębnej analizie. Uważna lektura opinii wydanej przez biegłych przeczy jednak takiemu wnioskowi. Biegli formułując wnioski uwzględnili zarówno dostępną dokumentację medyczną jak i wyniki skąpego (z uwagi na odmowę poddania się całościowemu badaniu) badania klinicznego. Dodatkowo, Sąd zobowiązał biegłego sądowego z zakresu ortopedii do ustosunkowania się do nadesłanej przez odwołującego po terminie badania dokumentacji medycznej – po zapoznaniu się z nią biegły podtrzymał stanowisko wyrażone w opinii głównej. Nie ulega wątpliwości, że w postępowaniu odwoławczym od orzeczenia o stopniu niepełnosprawności, strona odwołująca przedstawia swoje schorzenia oraz ich następstwa w sposób subiektywny. Jednak w ocenie Sądu, opinie sporządzone na potrzeby niniejszego postępowania przez biegłych powołanych w sprawie charakteryzują się zrozumiałością i brakiem wewnętrznych sprzeczności, jak również wnikliwością w zakresie badania strony odwołującej i rozpoznania jej dolegliwości. W rezultacie, całokształt wniosków przedstawionych przez powołanych w sprawie biegłych sądowych odpowiadał na zadane przez Sąd pytania i zawierał logiczny wywód oparty o wszechstronną analizę zgromadzonej dokumentacji medycznej. Biegli w sposób przekonujący uzasadnili swoje stanowisko odnosząc się do obowiązujących przepisów stanowiących podstawę orzekania o stopniach niepełnosprawności oraz wskazując przesłanki medyczne, które legły u podstaw dokonanej przez nich oceny. Sąd zważył, iż biegli to wysokiej klasy fachowcy o wieloletnim doświadczeniu klinicznym oraz wieloletnim doświadczeniu orzeczniczym i specjalnościach odpowiednich do dolegliwości wnoszącego odwołanie. Podnieść w tym miejscu należy, iż zgodnie z ugruntowanymi poglądami judykatury, które Sąd orzekający w pełni podziela, samo niezadowolenie strony z treści opinii biegłego, gdy nie zgłasza ona żadnych konkretnych zarzutów w stosunku do opinii czy dowodów na odparcie jej wniosków, nie powoduje konieczności powoływania kolejnego biegłego czy kolejnych biegłych Odmienne stanowisko oznaczałoby, iż należy przeprowadzić dowód z wszelkich możliwych biegłych, aby upewnić się, czy niektórzy z nich nie byliby zdania takiego samego jak strona. Poza tym Sąd nie może zająć stanowiska odmiennego co do stanu zdrowia wnioskodawcy, na podstawie własnej oceny stanu faktycznego, niż wyrażone w opiniach biegłych.</xText> <xText>W konsekwencji, Sąd nie znajdując podstaw do kwestionowania rzetelności oraz wiarygodności, odstąpił od uzupełniania opinii głównej sporządzonej przez biegłą z zakresu pulmonologii i przyjął wnioski opinii biegłej za własne. Podobnie, sąd odstąpił od uzupełniania opinii biegłego z zakresu kardiologii z uwagi na stawiane opinii zarzuty przez stronę odwołującą. Dowody z opinii biegłych pozostałych specjalności stanowiły wystarczający materiał dowodowy pozwalający na zmianę zaskarżonego orzeczenia zgodnie z żądaniem strony odwołującej. Uzupełnianie opinii z zakresu kardiologii prowadziłoby wyłącznie do przedłużenia postępowania w sprawie, bowiem nawet ewentualna zmiana wniosków nie wpłynęłaby na kształt zapadłego wyroku w zakresie stopnia czy symbolu niepełnosprawności.</xText> <xText>Wobec tak przeprowadzonych ustaleń, na podstawie całości materiału dowodowego, Sąd w oparciu o treść <xLexLink xArt="art. 477(14);art. 477(14) § 2" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 477<xSUPx>14 </xSUPx>§ 2 k.p.c.</xLexLink> zmienił orzeczenie Wojewódzkiego Zespołu do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w <xAnon>S.</xAnon> z 8 października 2021 r., znak: ON.<xAnon> (...)</xAnon>.1.<xAnon> (...)</xAnon>.2021.AR, w ten sposób, że ustalił, iż <xAnon>R. M. (1)</xAnon> jest niepełnosprawny w stopniu umiarkowanym z powodu schorzeń oznaczonych symbolami 05-R i 07-S.</xText> <xText>Dokumentacja medyczna, stanowiąca dowód w sprawie, może zostać zwrócona odwołującemu się dopiero po prawomocnym zakończeniu postępowania. Wniosek o uzasadnienie wyroku ten moment oddala w czasie.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>ZARZĄDZENIE</xName> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText><xAnon>(...)</xAnon><xAnon>K. M.</xAnon>),</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText><xAnon>(...)</xAnon></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText><xAnon>(...)</xAnon></xText> </xUnit> <xText>7.02.2024</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Magdalena Taukin

Magdalena Taukin

Sygnatura akt IX U 636/21 UZASADNIENIE Orzeczeniem z 8 października 2021 r., znak: ON.(...).1.(...).2021.AR, Wojewódzki Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności wS.utrzymał w mocy orzeczenie(...)do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności wS.z 23 sierpnia 2021 r., którym odmówionoR. M. (1)wydania orzeczenia o stopniu niepełnosprawności, wobec braku przesłanek do zmiany dotychczas obowiązującego orzeczenia potwierdzającego trwały charakter lekkiego stopnia niepełnosprawności z powodu schorzeń oznaczonych symbolem 05-R (schorzenia narządu ruchu). Organ stwierdził, żeR. M. (1)mimo występujących ograniczeń związanych z rodzajem niepełnosprawności, powodujących w szczególności dolegliwości bólowe oraz obniżenie tolerancji wysiłku fizycznego, wymagających aktualnie wizyt kontrolnych w poradni specjalistycznej oraz rehabilitacji, nie jest osobą zależną od otoczenia. Zdaniem organu jest zdolny do zaspokajania bez pomocy innych osób podstawowych potrzeb życiowych, za które uważa się przede wszystkim samoobsługę, poruszanie się i komunikację; wykonuje samodzielnie, ale z ograniczeniami czynności związane z prowadzeniem gospodarstwa domowego i z ograniczeniami uczestniczy w życiu społecznym. Mając to na względzie, Wojewódzki Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności wS.utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję, uznając, że prawidłowo zaliczonoR. M. (1)do lekkiego stopnia niepełnosprawności na stałe z powodu schorzeń oznaczonych symbolem 05-R, nie stwierdzając zmiany stanu zdrowia w stosunku do stanu zdrowia będącego podstawą ustalenia posiadanego lekkiego stopnia niepełnosprawności w orzeczeniu z 6 marca 2014 r. R. M. (1)wniósł odwołanie od tego orzeczenia domagając się przyznania mu umiarkowanego stopnia niepełnosprawności. Odwołujący nie zgodził się z ustaleniami organu, jakoby stan jego zdrowia nie uległ pogorszeniu. Argumentował, że jest wręcz przeciwnie. Aktualnie choruje na nadciśnienie tętnicze, chorobę wieńcową serca, przebył udar mózgu, nadto rozpoznaje się u niego zmiany zwyrodnieniowe stanu kolanowego z przykurczem oraz cieśń dłoni prawej. W ocenieR. M. (2)stan jego zdrowia uzasadnia uznanie go za osobę niepełnosprawną w stopniu umiarkowanym. W odpowiedzi na odwołanie Wojewódzki Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności wS.wskazał, że nie znalazł podstaw do zmiany lub uchylenia decyzji i wniósł o oddalenie odwołania wskazując, że zaskarżone orzeczenie zostało wydane zgodnie ze stanem faktycznym. W uzasadnieniu stanowiska organ rentowy przedstawił argumentację analogiczną do zaprezentowanej w zaskarżonym orzeczeniu. Sąd ustalił następujący stan faktyczny: R. M. (1),urodzony (...), posiada wykształcenie zawodowe (ślusarz). Odwołujący nie jest aktywny zawodowo – pobiera świadczenia emerytalne. Niesporne , nadto dowód: wniosek o wydanie orzeczenia – k. 84-84v., ocena funkcjonowania społecznego – k. 103-104 akt organu. W 2018 r. uR. M. (1)rozpoznano niedokrwienny udar mózgu, bez następstw klinicznych. Od wielu lat odwołujący uskarża się na bóle kręgosłupa w odcinku lędźwiowo-krzyżowym powodowane zmianami zwyrodnieniowo-dyskopatycznymi oraz bóle wielostawowe. Jest z tego powodu leczony zachowawczo. Budowa ciała odwołującego jest prawidłowa. Rozpoznaje się stan po amputacji paliczka obwodowego i środkowego palca V ręki prawej. Występują przykurcze zgięciowe w stawach łokciowych, ograniczenie i bolesne ruchy w stawach barkowych znacznego stopnia. Chwytność rąk jest zachowana. Czucie jest niezaburzone, zborność prawidłowa. Kręgosłup z pogłębioną kyfozą piersiową, ruchomość ograniczona w odcinku lędźwiowym i szyjnym. ObjawL.’a obustronnie ujemny, chód niezaburzony, samodzielny, prawidłowy. PróbaR.ujemna. Rozpoznane schorzenia czyniąR. M. (1)niepełnosprawnym w stopniu umiarkowanym na stałe. Dowód : dokumentacja medyczna zgromadzona w aktach rentowych organu, dokumentacja medyczna – k. 45-46 (koperty), opinia biegłych z zakresu neurologiiT. P.oraz biegłego z zakresu ortopediiH. M.– k. 47-48, opinia uzupełniająca biegłego z zakresu ortopediiH. M.– k. 122. Od około 10 latR. M. (1)leczony jest - jedynie ambulatoryjnie - z powodu nadciśnienia tętniczego. Wedle słów odwołującego - wynosi zwykle 150-170/60-70 (brak zeszytu samokontroli ciśnienia tętniczego). W styczniu 2019 r. wnioskodawcy wykonano koronarografię - nie stwierdzono istotnych zmian miażdżycowych w tętnicach wieńcowych. Rozpoznano stabilną chorobę wieńcową, zalecono leczenie zachowawcze. Schorzenia kardiologiczne rozpoznane u odwołującego powodują lekki stopień niepełnosprawności. Choroba niedokrwienna serca ma przebieg stabilny. Upośledza w pewnym stopniu funkcje organizmu powodując ograniczenia w wysiłkach fizycznych. Nadciśnienie tętnicze jest dość dobrze kontrolowane, w jego przebiegu nie wystąpiły istotne klinicznie zmiany narządowe. Dowód : opinia biegłego sądowego z zakresu kardiologiiG. K.– k. 32, dokumentacja medyczna zgromadzona w aktach rentowych organu, dokumentacja medyczna – k. 31 (koperta). UR. M. (1)rozpoznaje się przewlekłą obturacyjną chorobę płuc. Odwołujący, z wywiadu wieloletni palacz tytoniu, od 5 lat miewa duszności wysiłkowe. Ma nadwagę, leczy się z powodu choroby wieńcowej serca. W badaniu u odwołującego stwierdza się cechy umiarkowanej niewydolności oddechowej. Objawy te znacznie nasilają się przy wysiłku. Choroba dróg oddechowych ma charakter trwały i postępujący. Obecny stan zdrowia wnioskodawcy z przyczyn pulmonologicznych jest przyczyną umiarkowanej niepełnosprawności z przyczyn pulmonologicznych na stałe. Dowód : opinia biegłej sądowej z zakresu pulmonologiiW. W.– k. 103-106. Sąd zważył, co następuje. Odwołanie zasługiwało na uwzględnienie. Na materiał dowodowy w niniejszej sprawie złożyła się dokumentacja dotycząca odwołującego się, w tym również dokumentacja medyczna zawarta w aktach sprawy oraz w aktach organu, której prawdziwości i rzetelności żadna ze stron nie kwestionowała. Orzekanie o stopniu niepełnosprawności jest regulowane przezustawę z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych(Dz.U. z 2023 r. poz. 100) orazrozporządzenie Ministra Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 15 lipca 2003 r. w sprawie orzekania o niepełnosprawności i stopniu niepełnosprawności(Dz.U. z 2021 r. poz. 857). Zgodnie z treściąart. 3 ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnychrozróżnić można trzy stopnie niepełnosprawności: znaczny, umiarkowany i lekki. Do znacznego stopnia niepełnosprawności zalicza się osobę z naruszoną sprawnością organizmu, niezdolną do pracy albo zdolną do pracy jedynie w warunkach pracy chronionej i wymagającą, w celu pełnienia ról społecznych, stałej lub długotrwałej opieki i pomocy innej osoby w związku z niezdolnością do samodzielnej egzystencji (art. 4 ust. 1 ustawy). Do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności zalicza się osobę z naruszoną sprawnością organizmu, niezdolną do pracy albo zdolną do pracy jedynie w warunkach pracy chronionej lub wymagającą czasowej albo częściowej pomocy innych osób w celu pełnienia ról społecznych (art. 4 ust. 2 ustawy). Niezdolność do samodzielnej egzystencji oznacza naruszenie sprawności organizmu w stopniu uniemożliwiającym zaspokajanie bez pomocy innych osób podstawowych potrzeb życiowych, za które uważa się przede wszystkim samoobsługę, poruszanie się i komunikację (art. 4 ust. 4 ustawy). Do lekkiego stopnia niepełnosprawności zalicza się osobę o naruszonej sprawności organizmu, powodującej w sposób istotny obniżenie zdolności do wykonywania pracy, w porównaniu do zdolności, jaką wykazuje osoba o podobnych kwalifikacjach zawodowych z pełną sprawnością psychiczną i fizyczną, lub mająca ograniczenia w pełnieniu ról społecznych dające się kompensować przy pomocy wyposażenia w przedmioty ortopedyczne, środki pomocnicze lub środki techniczne (art. 4 ust. 3 ustawy). Standardy w zakresie kwalifikowania do poszczególnych stopni niepełnosprawności uregulowane zostały w przywołanymrozporządzeniu Ministra Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 15 lipca 2003 r. w sprawie orzekania o niepełnosprawności i stopniu niepełnosprawności. Wyżej wymienione rozporządzenie precyzuje pojęcia użyte przez ustawodawcę, i tak w zakresie kwalifikowania do znacznego stopnia niepełnosprawności, niezdolność do pracy oznacza całkowitą niezdolność do pracy zarobkowej z powodu fizycznego, psychicznego lub umysłowego naruszenia sprawności organizmu (§ 29 ust. 1 pkt 1), konieczność sprawowania opieki - całkowitą zależność od otoczenia polegającą na pielęgnacji w zakresie higieny osobistej i karmienia lub w wykonywaniu czynności samoobsługowych, prowadzeniu gospodarstwa domowego oraz ułatwiania kontaktów ze środowiskiem (§ 29 ust. 1 pkt 2), konieczność udzielania pomocy, w tym pomocy w pełnieniu ról społecznych – zależność od otoczenia wymagającą wsparcia w czynnościach samoobsługowych, w prowadzeniu gospodarstwa domowego, współdziałania w procesie leczenia, rehabilitacji, edukacji oraz w pełnieniu ról społecznych właściwych dla każdego człowieka zależnych od wieku, płci, czynników społecznych i kulturowych (§ 29 ust. 1 pkt 3). Natomiast w zakresie kwalifikowania do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności czasowa pomoc w pełnieniu ról społecznych oznacza konieczność udzielania pomocy (zależność osoby od otoczenia, polegającą na udzieleniu wsparcia w czynnościach samoobsługowych, w prowadzeniu gospodarstwa domowego, współdziałania w procesie leczenia, rehabilitacji, edukacji oraz w pełnieniu ról społecznych właściwych dla każdego człowieka, zależnych od wieku, płci, czynników społecznych i kulturowych) w okresach wynikających ze stanu zdrowia (§ 30 ust. 1 pkt 1), a częściowa pomoc w pełnieniu ról społecznych oznacza wystąpienie co najmniej jednej okoliczności wskazanej powyżej (§ 30 ust. 1pkt 2). W rozpoznawanej sprawie niespornym było, iż wnoszący odwołanie jest osobą niepełnosprawną. Osią sporu natomiast pozostawał stopień niepełnosprawności, jaki powodują rozpoznane u niego schorzenia.R. M. (1)kwestionował bowiem zaliczenie go do lekkiego stopnia niepełnosprawności, utrzymując, iż jego stan zdrowia skutkuje wyższym, umiarkowanym stopniem. W celu zweryfikowania stanowisk stron Sąd zasięgnął wiadomości specjalnych, dopuszczając dowód z opinii biegłego sądowego z zakresu kardiologiiG. K., biegłej sądowej z zakresu laryngologiiT. P., biegłego sądowego z zakresu ortopediiH. M.oraz z zakresu pulmonologiiW. W.. Po zbadaniu odwołującego oraz analizie dostępnej dokumentacji medycznej biegły z zakresu kardiologii nie znalazł podstaw, aby uznać niepełnosprawność wnoszącego odwołanie w stopniu wyższym niż lekki. W ocenie biegłego choroba niedokrwienna serca rozpoznana uR. M. (1)ma przebieg stabilny. Upośledza w pewnym stopniu funkcje organizmu powodując ograniczenia w wysiłkach fizycznych. Nadciśnienie tętnicze jest dość dobrze kontrolowane, w jego przebiegu nie wystąpiły istotne klinicznie zmiany narządowe. Odmienne stanowisko co do stopnia niepełnosprawności zajęli natomiast biegli z zakresu neurologii oraz ortopedii upatrując niepełnosprawności odwołującego w schorzeniach z zakresu narządu ruchu. Analiza stanu zdrowia odwołującego prowadziła do wniosku, że przebyty udar mózgu nie spowodował następstw klinicznych. Z kolei występujące bóle kręgosłupa w odcinku lędźwiowo-krzyżowym powodowane zmianami zwyrodnieniowo-dyskopatycznymi oraz bóle wielostawowe, stan po amputacji paliczka obwodowego i środkowego palca V ręki prawej, przykurcze zgięciowe w stawach łokciowych czynią odwołującego niepełnosprawnym w stopniu umiarkowanym. Przebieg schorzeń uzasadniał w ocenie biegłych wniosek, że stan zdrowia nie ulegnie poprawie, co uzasadnia przyznanie stopnia niepełnosprawności na stałe. Tożsame wnioski płynęły z opinii sporządzonej przez biegłą z zakresu pulmonologii. BiegłaW. W.stanęła na stanowisku, że się obecny stan zdrowia odwołującego pozostający w zakresie jej specjalności (przewlekła obturacyjna choroba płuc) jest przyczyną umiarkowanej niepełnosprawności na stałe. Odwołujący, z wywiadu wieloletni palacz tytoniu, od 5 lat miewa duszności wysiłkowe. Ma nadwagę, leczy się z powodu choroby wieńcowej serca. W badaniu u odwołującego stwierdza się cechy umiarkowanej niewydolności oddechowej. Biegła oceniła, że choroba dróg oddechowych ma charakter trwały i postępujący. Odwołujący zarzucił opinii biegłych z zakresu neurologii oraz ortopedii, że sporządzili oni ją w oparciu o dokumentację medyczną, której nie poddano dogłębnej analizie. Uważna lektura opinii wydanej przez biegłych przeczy jednak takiemu wnioskowi. Biegli formułując wnioski uwzględnili zarówno dostępną dokumentację medyczną jak i wyniki skąpego (z uwagi na odmowę poddania się całościowemu badaniu) badania klinicznego. Dodatkowo, Sąd zobowiązał biegłego sądowego z zakresu ortopedii do ustosunkowania się do nadesłanej przez odwołującego po terminie badania dokumentacji medycznej – po zapoznaniu się z nią biegły podtrzymał stanowisko wyrażone w opinii głównej. Nie ulega wątpliwości, że w postępowaniu odwoławczym od orzeczenia o stopniu niepełnosprawności, strona odwołująca przedstawia swoje schorzenia oraz ich następstwa w sposób subiektywny. Jednak w ocenie Sądu, opinie sporządzone na potrzeby niniejszego postępowania przez biegłych powołanych w sprawie charakteryzują się zrozumiałością i brakiem wewnętrznych sprzeczności, jak również wnikliwością w zakresie badania strony odwołującej i rozpoznania jej dolegliwości. W rezultacie, całokształt wniosków przedstawionych przez powołanych w sprawie biegłych sądowych odpowiadał na zadane przez Sąd pytania i zawierał logiczny wywód oparty o wszechstronną analizę zgromadzonej dokumentacji medycznej. Biegli w sposób przekonujący uzasadnili swoje stanowisko odnosząc się do obowiązujących przepisów stanowiących podstawę orzekania o stopniach niepełnosprawności oraz wskazując przesłanki medyczne, które legły u podstaw dokonanej przez nich oceny. Sąd zważył, iż biegli to wysokiej klasy fachowcy o wieloletnim doświadczeniu klinicznym oraz wieloletnim doświadczeniu orzeczniczym i specjalnościach odpowiednich do dolegliwości wnoszącego odwołanie. Podnieść w tym miejscu należy, iż zgodnie z ugruntowanymi poglądami judykatury, które Sąd orzekający w pełni podziela, samo niezadowolenie strony z treści opinii biegłego, gdy nie zgłasza ona żadnych konkretnych zarzutów w stosunku do opinii czy dowodów na odparcie jej wniosków, nie powoduje konieczności powoływania kolejnego biegłego czy kolejnych biegłych Odmienne stanowisko oznaczałoby, iż należy przeprowadzić dowód z wszelkich możliwych biegłych, aby upewnić się, czy niektórzy z nich nie byliby zdania takiego samego jak strona. Poza tym Sąd nie może zająć stanowiska odmiennego co do stanu zdrowia wnioskodawcy, na podstawie własnej oceny stanu faktycznego, niż wyrażone w opiniach biegłych. W konsekwencji, Sąd nie znajdując podstaw do kwestionowania rzetelności oraz wiarygodności, odstąpił od uzupełniania opinii głównej sporządzonej przez biegłą z zakresu pulmonologii i przyjął wnioski opinii biegłej za własne. Podobnie, sąd odstąpił od uzupełniania opinii biegłego z zakresu kardiologii z uwagi na stawiane opinii zarzuty przez stronę odwołującą. Dowody z opinii biegłych pozostałych specjalności stanowiły wystarczający materiał dowodowy pozwalający na zmianę zaskarżonego orzeczenia zgodnie z żądaniem strony odwołującej. Uzupełnianie opinii z zakresu kardiologii prowadziłoby wyłącznie do przedłużenia postępowania w sprawie, bowiem nawet ewentualna zmiana wniosków nie wpłynęłaby na kształt zapadłego wyroku w zakresie stopnia czy symbolu niepełnosprawności. Wobec tak przeprowadzonych ustaleń, na podstawie całości materiału dowodowego, Sąd w oparciu o treśćart. 47714§ 2 k.p.c.zmienił orzeczenie Wojewódzkiego Zespołu do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności wS.z 8 października 2021 r., znak: ON.(...).1.(...).2021.AR, w ten sposób, że ustalił, iżR. M. (1)jest niepełnosprawny w stopniu umiarkowanym z powodu schorzeń oznaczonych symbolami 05-R i 07-S. Dokumentacja medyczna, stanowiąca dowód w sprawie, może zostać zwrócona odwołującemu się dopiero po prawomocnym zakończeniu postępowania. Wniosek o uzasadnienie wyroku ten moment oddala w czasie. ZARZĄDZENIE 1 (...)K. M.), 2 (...) 3 (...) 7.02.2024

15/551530/0004521/U

Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie

IX Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

155515300004521_IX_U_000291_2023_Uz_2024-02-12_001

IX U 291/23

2024-02-12 01:00:00.0 CET

2024-02-16 19:00:04.0 CET

2024-02-16 15:54:48.0 CET

15551530

4521

REGULATION, REASON

Sygn. akt IX U 291/23 UZASADNIENIE Orzeczeniem z dnia 20 lutego 2023r. (...) Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w S. zaliczył S. M. do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności z powodu schorzeń oznaczonych symbolem (...) do dnia 28 lutego 2025r. Rozpoznając odwołanie S. M. , (...) Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w S. wydał w dniu 25 kwietnia 2023r. orzeczenie, którym utrzymał w mocy zaskarżone orzeczenie (...) Zespołu do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w S. , wska

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Dominika Skarbek" xPublisher="dominika.skarbek" xEditorFullName="Dominika Skarbek" xEditor="dominika.skarbek" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="4" xFlag="published" xVolType="15/551530/0004521/U" xYear="2023" xVolNmbr="000291" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Uzasadnienie+Zarządzenie</xName> <xBlock> <xText xALIGNx="left"> <xBx>Sygn. akt IX U 291/23</xBx></xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Orzeczeniem z dnia 20 lutego 2023r.<xAnon>(...)</xAnon>Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w <xAnon>S.</xAnon> zaliczył <xAnon>S. M.</xAnon> do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności z powodu schorzeń oznaczonych symbolem <xAnon>(...)</xAnon> do dnia 28 lutego 2025r. Rozpoznając odwołanie <xAnon>S. M.</xAnon>, <xAnon>(...)</xAnon> Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w <xAnon>S.</xAnon> wydał w dniu 25 kwietnia 2023r. orzeczenie, którym utrzymał w mocy zaskarżone orzeczenie <xAnon>(...)</xAnon> Zespołu do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w <xAnon>S.</xAnon>, wskazując, iż <xAnon>S. M.</xAnon> spełnia przesłanki zaliczenia do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności, gdyż wymaga konieczności zapewnienia częściowej pomocy innych osób. Organ podkreślił, iż uwzględniając zarówno fizyczne, psychiczne, jak i społeczne aspekty funkcjonowania <xAnon>S. M.</xAnon> nie spełnia przesłanek pozwalających na uznanie za osobę niepełnosprawną w stopniu znacznym. Odwołujący z uwagi na zakres schorzeń nie jest osobą niezdolną do samodzielnej egzystencji, wymagającą konieczności opieki, całkowicie zależna od otoczenia, którą należy pielęgnować z zakresie higieny osobistej, karmić, komunikować się z innymi w jej imieniu czy wykonywać „za” wszystkie czynności domowe.</xText> <xText><xAnon>S. M.</xAnon> wniósł odwołanie od tego orzeczenia, domagając się zaliczenia do znacznego stopnia niepełnosprawności. Wskazał, iż po amputacji lewej kończyny porusza się tylko na wózku inwalidzkim, nie opuszcza domu a ponadto organ w sposób nieprawidłowy nie uwzględnił orzeczenia Zakładu Ubezpieczeń Społecznych o jego niezdolności do samodzielnej egzystencji.</xText> <xText><xAnon>(...)</xAnon> Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w <xAnon>S.</xAnon> wniósł o oddalenie odwołania w całości wywodząc, jak w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia.</xText> <xText><xBx> Sąd ustalił następujący stan faktyczny:</xBx></xText> <xText><xAnon>S. M.</xAnon>, <xAnon>urodzony (...)</xAnon>, jest z zawodu malarzem budowlanym. Z uwagi na niezdolność do pracy od jesieni 2022 r. nie pracuje.</xText> <xText xALIGNx="left"><xBx>Dowód:</xBx> ocena funkcjonowania społecznego k. 12-13 akt organu</xText> <xText><xAnon>S. M.</xAnon> ma stan po amputacji lewej kończyny dolnej na poziomie uda oraz ograniczenia ruchomości prawego stawu barkowego. Przybył ropowicę łokcia lewego. Schorzenia narządu ruchu powodują umiarkowany stopień niepełnosprawności.</xText> <xText><xBx>Dowód:</xBx> opinia biegłych sądowych z zakresu ortopedii <xAnon>H. M.</xAnon> i neurologii <xAnon>T. P.</xAnon> k.k. 32-33; zaświadczenie o stanie zdrowia k. 7-7v; dokumentacja medyczna k. 1-5 akt organu i k. 23-25 akt sprawy</xText> <xText>Wykonana w styczniu 2023 r. amputacja nogi na wysokości kości udowej, wymuszona rozległą destrukcją zapalną tkanek były podstawą wydania przez komisję lekarską Zakładu Ubezpieczeń Społecznych orzeczenia z dnia 27 kwietnia 2023 r. o niezdolności do samodzielnej egzystencji do 30 kwietnia 2024r., ze wskazaniem, iż niezdolność ta powstała 27 grudnia 2022 r.</xText> <xText><xBx>Dowód:</xBx> orzeczenia lekarza orzecznika ZUS z dnia 27.04.2023r. wraz z dokumentacją medyczną k. 20-25 oraz k. 5,</xText> <xText><xBx>Sąd zważył, co następuje: </xBx></xText> <xText>Odwołanie okazało się uzasadnione.</xText> <xText>Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 3;art. 3 ust. 1" xIsapId="WDU19971230776" xTitle="Ustawa z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 123, poz. 776">art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych</xLexLink> (tekst jedn.: Dz. U. z 2024 r., poz. 44) rozróżnić można trzy stopnie niepełnosprawności: znaczny, umiarkowany i lekki. Do znacznego stopnia niepełnosprawności zalicza się osobę z naruszoną sprawnością organizmu niezdolną do pracy albo zdolną do pracy jedynie w warunkach pracy chronionej i wymagającą, w celu pełnienia ról społecznych, stałej lub długotrwałej opieki i pomocy innej osoby w związku z niezdolnością do samodzielnej egzystencji. (art. 4 ust. 1 ustawy). Do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności zalicza się osobę z naruszoną sprawnością organizmu niezdolną do pracy albo zdolną do pracy jedynie w warunkach pracy chronionej lub wymagającą czasowej albo częściowej pomocy innych osób w celu pełnienia ról społecznych (art. 4 ust. 2 ustawy). Do lekkiego stopnia niepełnosprawności zalicza się osobę z naruszoną sprawnością organizmu powodującą w sposób istotny obniżenie zdolności do wykonywania pracy w porównaniu do zdolności, jaką wykazuje osoba o podobnych kwalifikacjach zawodowych z pełną sprawnością psychiczną i fizyczną lub mającą ograniczenia w pełnieniu ról społecznych dające się kompensować przy pomocy wyposażenia w przedmioty ortopedyczne, środki pomocnicze lub techniczne. (art. 4 ust. 3 ustawy).</xText> <xText>Standardy w zakresie kwalifikowania do poszczególnych stopni niepełnosprawności, uregulowane zostały w <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU20031391328" xTitle="Rozporządzenie Ministra Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 15 lipca 2003 r. w sprawie orzekania o niepełnosprawności i stopniu niepełnosprawności" xAddress="Dz. U. z 2003 r. Nr 139, poz. 1328">rozporządzeniu Ministra Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 15 lipca 2003 r. w sprawie orzekania o niepełnosprawności i stopniu niepełnosprawności</xLexLink> (tekst jedn.: Dz. U. z 2015 r., poz. 1110). I tak zgodnie z rozporządzeniem: niezdolność do pracy oznacza całkowitą niezdolność do pracy zarobkowej z powodu fizycznego, psychicznego lub umysłowego naruszenia sprawności organizmu (§ 29 ust. 1 pkt 1), konieczność sprawowania opieki - całkowitą zależność od otoczenia polegającą na pielęgnacji w zakresie higieny osobistej i karmienia lub w wykonywaniu czynności samoobsługowych, prowadzeniu gospodarstwa domowego oraz ułatwiania kontaktów ze środowiskiem (§ 29 ust. 1 pkt 2), konieczność udzielania pomocy, w tym pomocy w pełnieniu ról społecznych – zależność od otoczenia wymagającą wsparcia w czynnościach samoobsługowych, w prowadzeniu gospodarstwa domowego, współdziałania w procesie leczenia, rehabilitacji, edukacji oraz w pełnieniu ról społecznych właściwych dla każdego człowieka zależnych od wieku, płci, czynników społecznych i kulturowych (§ 29 ust. 1 pkt 3), czasowa pomoc w pełnieniu ról społecznych – konieczność udzielania pomocy, o której mowa w § 29 ust.1 pkt 3 w okresach wynikających ze stanu zdrowia (§ 30 ust. 1 pkt 1), a częściowa pomoc w pełnieniu ról społecznych – wystąpienie co najmniej jednej okoliczności, o której mowa w § 29 ust. 1pkt 3 (§ 30 ust. 1pkt 2), istotne obniżenie do wykonywania pracy - naruszoną sprawność organizmu powodującą ograniczenia w wykonywaniu pracy zarobkowej znacznie obniżające wydajność pracy na danym stanowisku w porównaniu do wydajności, jaką wykazują osoby o podobnych kwalifikacjach zawodowych z pełną sprawnością psychiczną i fizyczną (§ 31 ust. 1 pkt 1), ograniczenia w pełnieniu ról społecznych - trudności doświadczane przez osobę zainteresowaną w relacjach z otoczeniem i środowiskiem według przyjętych norm społecznych, jako skutek naruszonej sprawności organizmu (§ 31 ust. 1 pkt 2), zaś możliwość kompensacji ograniczeń - wyrównywanie dysfunkcji organizmu spowodowanej utratą lub chorobą narządu odpowiednio przez przedmioty ortopedyczne, środki pomocnicze lub środki techniczne (§ 31 ust. 2 rozporządzenia).</xText> <xText>W rozpoznawanej sprawie niespornym było, iż wnoszący odwołanie jest osobą niepełnosprawną. Spornym natomiast pozostawał stopień niepełnosprawności, jakim skutkują jego schorzenia oraz jego ewentualne ograniczenia w poruszaniu się. <xAnon>S. M.</xAnon> kwestionował bowiem zaliczenie go do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności, utrzymując, iż jego stan zdrowia skutkuje stopniem znacznym.</xText> <xText>Na materiał dowodowy w niniejszej sprawie złożyła się dokumentacja dotycząca odwołującego się, w tym również dokumentacja medyczna zawarta w aktach sprawy oraz w aktach organu, której prawdziwości i rzetelności żadna ze stron nie kwestionowała.</xText> <xText>W postępowaniu ustalono, iż, odwołujący się został orzeczeniem komisji lekarskiej ZUS z dnia 27 kwietnia 2023r. uznany za niezdolnego do samodzielnej egzystencji do 30 kwietnia 2024 r.</xText> <xText>Tym samym zastosowanie znalazł przepis <xLexLink xArt="art. 5;art. 5 pkt. 1" xIsapId="WDU19971230776" xTitle="Ustawa z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 123, poz. 776">art. 5 pkt 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych</xLexLink>, zgodnie z którym orzeczenie lekarza orzecznika Zakładu Ubezpieczeń Społecznych o całkowitej niezdolności do pracy, ustalone na podstawie <xLexLink xArt="art. 12;art. 12 ust. 2" xIsapId="WDU19981621118" xTitle="Ustawa z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 162, poz. 1118">art. 12 ust. 2</xLexLink>, i niezdolności do samodzielnej egzystencji, ustalone na podstawie <xLexLink xArt="art. 13;art. 13 ust. 5" xIsapId="WDU19981621118" xTitle="Ustawa z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 162, poz. 1118">art. 13 ust. 5 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych</xLexLink> traktowane jest na równi z orzeczeniem o znacznym stopniu niepełnosprawności. Natomiast zgodnie z <xLexLink xArt="art. 12;art. 12 ust. 2" xIsapId="WDU19981621118" xTitle="Ustawa z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 162, poz. 1118">art. 12 ust. 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych</xLexLink> (Dz.U.2021.291 j.t.) całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy. Czynniki decydujące o stwierdzeniu niezdolności do pracy, określone w <xLexLink xArt="art. 12;art. 12 ust. 2" xIsapId="WDU19981621118" xTitle="Ustawa z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 162, poz. 1118">art. 12 ust. 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych</xLexLink> zostały doprecyzowane w orzecznictwie sądowym. W wyroku z dnia 12 lipca 2012 r. Sąd Najwyższy II UK 329/11, LEX nr 1265567 stwierdził, że „decydującą dla stwierdzenia niezdolności do pracy jest utrata możliwości wykonywania pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu przy braku rokowania odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu.” Niezdolność do samodzielnej egzystencji orzeka się w przypadku stwierdzenia naruszenia sprawności organizmu w stopniu powodującym konieczność stałej lub długotrwałej opieki i pomocy innej osoby w zaspokajaniu podstawowych potrzeb życiowych (<xLexLink xArt="art. 13;art. 13 ust. 5" xIsapId="WDU19981621118" xTitle="Ustawa z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 162, poz. 1118">art. 13 ust. 5 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych</xLexLink>).</xText> <xText>Już sam fakt uznania przez organ rentowy (wobec brzmienia art. 5 pkt 1 przytoczonej ustawy) <xAnon>S. M.</xAnon> za osobę niezdolną do samodzielnej egzystencji wyczerpuje definicję znacznego stopnia niepełnosprawności. Nadto, szczególnego podkreślenia wymaga, że <xLexLink xArt="art. 5;art. 5 pkt. 1" xIsapId="WDU19971230776" xTitle="Ustawa z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 123, poz. 776">art. 5 pkt 1 ustawie z 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych</xLexLink> przewiduje jednostronne zrównanie orzeczeń. Oznacza to, że określone orzeczenia organu rentowego są traktowane jak orzeczenia o stopniu niepełnosprawności na mocy komentowanego przepisu i z taką sytuacją mamy do czynienia w niniejszej sprawie. Na mocy tego przepisu każda osoba niezdolna do pracy jest osobą niepełnosprawną, a w odniesieniu do osoby całkowicie niedolnej do pracy i niezdolnej do samodzielnej egzystencji – jest ona niepełnosprawna w stopniu znacznym.</xText> <xText>Daty początkowa i końcowa znacznego stopnia niepełnosprawności wynikają z orzeczenia komisji lekarskiej ZUS z dnia 27 kwietnia 2023r. w przedmiocie niezdolności do samodzielnej egzystencji i zostały określona od 27 grudnia 2022 r. do 30 kwietnia 2024 r. Żądanie procesowe odwołującego się dotyczyło ustalenia znacznego stopnia niepełnosprawności od 25 kwietnia 2023 r. (data spornego orzeczenia).</xText> <xText>Mając na uwadze powyższe i bazując na treści ww. orzeczeń Sąd, na podstawie <xLexLink xArt="art. 477(14);art. 477(14) § 2" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 477<xSUPx>14</xSUPx> § 2 k.p.c.</xLexLink>, zmienił zaskarżone orzeczenie, zaliczając <xAnon>S. M.</xAnon> do znacznego stopnia niepełnosprawności okresowo od 27 grudnia 2022 r. do 30 kwietnia 2024 r.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>ZARZĄDZENIE</xName> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText><xAnon>(...)</xAnon></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText><xAnon>(...)</xAnon></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText><xAnon>(...)</xAnon></xText> </xUnit> <xText>12.02.2024 r.</xText> <xText xALIGNx="right">Sędzia Joanna Szyjewska-Bagińska</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Dominika Skarbek

Dominika Skarbek

Sygn. akt IX U 291/23 UZASADNIENIE Orzeczeniem z dnia 20 lutego 2023r.(...)Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności wS.zaliczyłS. M.do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności z powodu schorzeń oznaczonych symbolem(...)do dnia 28 lutego 2025r. Rozpoznając odwołanieS. M.,(...)Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności wS.wydał w dniu 25 kwietnia 2023r. orzeczenie, którym utrzymał w mocy zaskarżone orzeczenie(...)Zespołu do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności wS., wskazując, iżS. M.spełnia przesłanki zaliczenia do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności, gdyż wymaga konieczności zapewnienia częściowej pomocy innych osób. Organ podkreślił, iż uwzględniając zarówno fizyczne, psychiczne, jak i społeczne aspekty funkcjonowaniaS. M.nie spełnia przesłanek pozwalających na uznanie za osobę niepełnosprawną w stopniu znacznym. Odwołujący z uwagi na zakres schorzeń nie jest osobą niezdolną do samodzielnej egzystencji, wymagającą konieczności opieki, całkowicie zależna od otoczenia, którą należy pielęgnować z zakresie higieny osobistej, karmić, komunikować się z innymi w jej imieniu czy wykonywać „za” wszystkie czynności domowe. S. M.wniósł odwołanie od tego orzeczenia, domagając się zaliczenia do znacznego stopnia niepełnosprawności. Wskazał, iż po amputacji lewej kończyny porusza się tylko na wózku inwalidzkim, nie opuszcza domu a ponadto organ w sposób nieprawidłowy nie uwzględnił orzeczenia Zakładu Ubezpieczeń Społecznych o jego niezdolności do samodzielnej egzystencji. (...)Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności wS.wniósł o oddalenie odwołania w całości wywodząc, jak w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia. Sąd ustalił następujący stan faktyczny: S. M.,urodzony (...), jest z zawodu malarzem budowlanym. Z uwagi na niezdolność do pracy od jesieni 2022 r. nie pracuje. Dowód:ocena funkcjonowania społecznego k. 12-13 akt organu S. M.ma stan po amputacji lewej kończyny dolnej na poziomie uda oraz ograniczenia ruchomości prawego stawu barkowego. Przybył ropowicę łokcia lewego. Schorzenia narządu ruchu powodują umiarkowany stopień niepełnosprawności. Dowód:opinia biegłych sądowych z zakresu ortopediiH. M.i neurologiiT. P.k.k. 32-33; zaświadczenie o stanie zdrowia k. 7-7v; dokumentacja medyczna k. 1-5 akt organu i k. 23-25 akt sprawy Wykonana w styczniu 2023 r. amputacja nogi na wysokości kości udowej, wymuszona rozległą destrukcją zapalną tkanek były podstawą wydania przez komisję lekarską Zakładu Ubezpieczeń Społecznych orzeczenia z dnia 27 kwietnia 2023 r. o niezdolności do samodzielnej egzystencji do 30 kwietnia 2024r., ze wskazaniem, iż niezdolność ta powstała 27 grudnia 2022 r. Dowód:orzeczenia lekarza orzecznika ZUS z dnia 27.04.2023r. wraz z dokumentacją medyczną k. 20-25 oraz k. 5, Sąd zważył, co następuje: Odwołanie okazało się uzasadnione. Zgodnie zart. 3 ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych(tekst jedn.: Dz. U. z 2024 r., poz. 44) rozróżnić można trzy stopnie niepełnosprawności: znaczny, umiarkowany i lekki. Do znacznego stopnia niepełnosprawności zalicza się osobę z naruszoną sprawnością organizmu niezdolną do pracy albo zdolną do pracy jedynie w warunkach pracy chronionej i wymagającą, w celu pełnienia ról społecznych, stałej lub długotrwałej opieki i pomocy innej osoby w związku z niezdolnością do samodzielnej egzystencji. (art. 4 ust. 1 ustawy). Do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności zalicza się osobę z naruszoną sprawnością organizmu niezdolną do pracy albo zdolną do pracy jedynie w warunkach pracy chronionej lub wymagającą czasowej albo częściowej pomocy innych osób w celu pełnienia ról społecznych (art. 4 ust. 2 ustawy). Do lekkiego stopnia niepełnosprawności zalicza się osobę z naruszoną sprawnością organizmu powodującą w sposób istotny obniżenie zdolności do wykonywania pracy w porównaniu do zdolności, jaką wykazuje osoba o podobnych kwalifikacjach zawodowych z pełną sprawnością psychiczną i fizyczną lub mającą ograniczenia w pełnieniu ról społecznych dające się kompensować przy pomocy wyposażenia w przedmioty ortopedyczne, środki pomocnicze lub techniczne. (art. 4 ust. 3 ustawy). Standardy w zakresie kwalifikowania do poszczególnych stopni niepełnosprawności, uregulowane zostały wrozporządzeniu Ministra Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 15 lipca 2003 r. w sprawie orzekania o niepełnosprawności i stopniu niepełnosprawności(tekst jedn.: Dz. U. z 2015 r., poz. 1110). I tak zgodnie z rozporządzeniem: niezdolność do pracy oznacza całkowitą niezdolność do pracy zarobkowej z powodu fizycznego, psychicznego lub umysłowego naruszenia sprawności organizmu (§ 29 ust. 1 pkt 1), konieczność sprawowania opieki - całkowitą zależność od otoczenia polegającą na pielęgnacji w zakresie higieny osobistej i karmienia lub w wykonywaniu czynności samoobsługowych, prowadzeniu gospodarstwa domowego oraz ułatwiania kontaktów ze środowiskiem (§ 29 ust. 1 pkt 2), konieczność udzielania pomocy, w tym pomocy w pełnieniu ról społecznych – zależność od otoczenia wymagającą wsparcia w czynnościach samoobsługowych, w prowadzeniu gospodarstwa domowego, współdziałania w procesie leczenia, rehabilitacji, edukacji oraz w pełnieniu ról społecznych właściwych dla każdego człowieka zależnych od wieku, płci, czynników społecznych i kulturowych (§ 29 ust. 1 pkt 3), czasowa pomoc w pełnieniu ról społecznych – konieczność udzielania pomocy, o której mowa w § 29 ust.1 pkt 3 w okresach wynikających ze stanu zdrowia (§ 30 ust. 1 pkt 1), a częściowa pomoc w pełnieniu ról społecznych – wystąpienie co najmniej jednej okoliczności, o której mowa w § 29 ust. 1pkt 3 (§ 30 ust. 1pkt 2), istotne obniżenie do wykonywania pracy - naruszoną sprawność organizmu powodującą ograniczenia w wykonywaniu pracy zarobkowej znacznie obniżające wydajność pracy na danym stanowisku w porównaniu do wydajności, jaką wykazują osoby o podobnych kwalifikacjach zawodowych z pełną sprawnością psychiczną i fizyczną (§ 31 ust. 1 pkt 1), ograniczenia w pełnieniu ról społecznych - trudności doświadczane przez osobę zainteresowaną w relacjach z otoczeniem i środowiskiem według przyjętych norm społecznych, jako skutek naruszonej sprawności organizmu (§ 31 ust. 1 pkt 2), zaś możliwość kompensacji ograniczeń - wyrównywanie dysfunkcji organizmu spowodowanej utratą lub chorobą narządu odpowiednio przez przedmioty ortopedyczne, środki pomocnicze lub środki techniczne (§ 31 ust. 2 rozporządzenia). W rozpoznawanej sprawie niespornym było, iż wnoszący odwołanie jest osobą niepełnosprawną. Spornym natomiast pozostawał stopień niepełnosprawności, jakim skutkują jego schorzenia oraz jego ewentualne ograniczenia w poruszaniu się.S. M.kwestionował bowiem zaliczenie go do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności, utrzymując, iż jego stan zdrowia skutkuje stopniem znacznym. Na materiał dowodowy w niniejszej sprawie złożyła się dokumentacja dotycząca odwołującego się, w tym również dokumentacja medyczna zawarta w aktach sprawy oraz w aktach organu, której prawdziwości i rzetelności żadna ze stron nie kwestionowała. W postępowaniu ustalono, iż, odwołujący się został orzeczeniem komisji lekarskiej ZUS z dnia 27 kwietnia 2023r. uznany za niezdolnego do samodzielnej egzystencji do 30 kwietnia 2024 r. Tym samym zastosowanie znalazł przepisart. 5 pkt 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych, zgodnie z którym orzeczenie lekarza orzecznika Zakładu Ubezpieczeń Społecznych o całkowitej niezdolności do pracy, ustalone na podstawieart. 12 ust. 2, i niezdolności do samodzielnej egzystencji, ustalone na podstawieart. 13 ust. 5 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznychtraktowane jest na równi z orzeczeniem o znacznym stopniu niepełnosprawności. Natomiast zgodnie zart. 12 ust. 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych(Dz.U.2021.291 j.t.) całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy. Czynniki decydujące o stwierdzeniu niezdolności do pracy, określone wart. 12 ust. 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznychzostały doprecyzowane w orzecznictwie sądowym. W wyroku z dnia 12 lipca 2012 r. Sąd Najwyższy II UK 329/11, LEX nr 1265567 stwierdził, że „decydującą dla stwierdzenia niezdolności do pracy jest utrata możliwości wykonywania pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu przy braku rokowania odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu.” Niezdolność do samodzielnej egzystencji orzeka się w przypadku stwierdzenia naruszenia sprawności organizmu w stopniu powodującym konieczność stałej lub długotrwałej opieki i pomocy innej osoby w zaspokajaniu podstawowych potrzeb życiowych (art. 13 ust. 5 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych). Już sam fakt uznania przez organ rentowy (wobec brzmienia art. 5 pkt 1 przytoczonej ustawy)S. M.za osobę niezdolną do samodzielnej egzystencji wyczerpuje definicję znacznego stopnia niepełnosprawności. Nadto, szczególnego podkreślenia wymaga, żeart. 5 pkt 1 ustawie z 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnychprzewiduje jednostronne zrównanie orzeczeń. Oznacza to, że określone orzeczenia organu rentowego są traktowane jak orzeczenia o stopniu niepełnosprawności na mocy komentowanego przepisu i z taką sytuacją mamy do czynienia w niniejszej sprawie. Na mocy tego przepisu każda osoba niezdolna do pracy jest osobą niepełnosprawną, a w odniesieniu do osoby całkowicie niedolnej do pracy i niezdolnej do samodzielnej egzystencji – jest ona niepełnosprawna w stopniu znacznym. Daty początkowa i końcowa znacznego stopnia niepełnosprawności wynikają z orzeczenia komisji lekarskiej ZUS z dnia 27 kwietnia 2023r. w przedmiocie niezdolności do samodzielnej egzystencji i zostały określona od 27 grudnia 2022 r. do 30 kwietnia 2024 r. Żądanie procesowe odwołującego się dotyczyło ustalenia znacznego stopnia niepełnosprawności od 25 kwietnia 2023 r. (data spornego orzeczenia). Mając na uwadze powyższe i bazując na treści ww. orzeczeń Sąd, na podstawieart. 47714§ 2 k.p.c., zmienił zaskarżone orzeczenie, zaliczającS. M.do znacznego stopnia niepełnosprawności okresowo od 27 grudnia 2022 r. do 30 kwietnia 2024 r. ZARZĄDZENIE 1 (...) 2 (...) 3 (...) 12.02.2024 r. Sędzia Joanna Szyjewska-Bagińska

15/551530/0004521/U

Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie

IX Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

154500000004006_VIII_AKa_000005_2023_Uz_2024-02-05_001

VIII AKa 5/23

2024-02-05 01:00:00.0 CET

2024-02-24 22:56:33.0 CET

2024-02-23 19:57:03.0 CET

15450000

4006

REASON

0.1Sygn. akt VIII AKa 5/23 2WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ 3Dnia 8 grudnia 2023r. 4Sąd Apelacyjny w Warszawie VIII Wydział Karny w składzie: 4.0.0.1Przewodniczący: SSA – Sławomir Machnio (spr.) 4.0.1Sędziowie: SA – Adam Wrzosek 4.0.2 SO (del.) – Anna Grodzicka 4.0.3Protokolanci: sekretarz sądowy Klaudia Kulbicka, sekretarz sądowy Ewelina Turlej przy udziale Prokuratora Renaty Śpiewak po rozpoznaniu w dniu 07 grudnia 2023 roku sprawy: 1 R. R. (1) , syna H. i A. z domu S. , urodzonego (

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Renata Sieradzan" xPublisher="rsieradz" xEditorFullName="Renata Sieradzan" xEditor="rsieradz" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="25" xFlag="published" xVolType="15/450000/0004006/AKa" xYear="2023" xVolNmbr="000005" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText xALIGNx="left"> <xBx>0.1Sygn. akt VIII AKa 5/23</xBx></xText> <xText xALIGNx="center"> <xBx>2WYROK</xBx></xText> <xText xALIGNx="center"> <xBx>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xBx></xText> <xText xALIGNx="right"> <xBx>3Dnia 8 grudnia 2023r.</xBx></xText> <xText><xBx>4Sąd Apelacyjny w Warszawie VIII Wydział Karny w składzie: </xBx></xText> <xText xALIGNx="left"> <xBx>4.0.0.1Przewodniczący: SSA – Sławomir Machnio (spr.)</xBx></xText> <xText xALIGNx="left"> <xBx>4.0.1Sędziowie: SA – Adam Wrzosek</xBx></xText> <xText xALIGNx="left"> <xBx>4.0.2 SO (del.) – Anna Grodzicka</xBx></xText> <xText xALIGNx="left"> <xBx>4.0.3Protokolanci: sekretarz sądowy Klaudia Kulbicka, sekretarz sądowy Ewelina Turlej</xBx></xText> <xText><xBx>przy udziale Prokuratora Renaty Śpiewak</xBx></xText> <xText><xBx>po rozpoznaniu w dniu 07 grudnia 2023 roku </xBx></xText> <xText><xBx>sprawy:</xBx></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText><xBx><xAnon>R. R. (1)</xAnon>, syna <xAnon>H.</xAnon> i <xAnon>A.</xAnon> z domu <xAnon>S.</xAnon>, <xAnon>urodzonego (...)</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon>, oskarżonego o czyny z <xLexLink xArt="art. 282" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 282 k.k.</xLexLink> w zb. z <xLexLink xArt="art. 272" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 272 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 12" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 12 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 65;art. 65 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 65 § 1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 4;art. 4 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 4 § 1 k.k.</xLexLink> i z <xLexLink xArt="art. 282" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 282 k.k.</xLexLink> w zb. z <xLexLink xArt="art. 189;art. 189 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 189 § 1 k.k.</xLexLink> w zb. z <xLexLink xArt="art. 158;art. 158 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 158 § 1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 12" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 12 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 65;art. 65 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 65 § 1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 4;art. 4 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 4 § 1 k.k.</xLexLink></xBx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText><xBx><xAnon>J. K. (1)</xAnon>, syna <xAnon>K.</xAnon> i <xAnon>D.</xAnon> z domu <xAnon>Z.</xAnon>, <xAnon>urodzonego (...)</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon>, oskarżonego o czyny z <xLexLink xArt="art. 282" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 282 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 272" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 272 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 k.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 12" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 12 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 65;art. 65 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 65 § 1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 4;art. 4 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 4 § 1 k.k.</xLexLink> i z <xLexLink xArt="art. 282" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 282 k.k.</xLexLink> w zb. z <xLexLink xArt="art. 189;art. 189 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 189 § 1 k.k.</xLexLink> w zb. z <xLexLink xArt="art. 158;art. 158 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 158 § 1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 12" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 12 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 65;art. 65 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 65 § 1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 4;art. 4 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 4 § 1 k.k.</xLexLink></xBx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText><xBx><xAnon>A. K. (1)</xAnon>, syna <xAnon>L.</xAnon> i <xAnon>Z.</xAnon> z domu <xAnon>K.</xAnon>, <xAnon>urodzonego (...)</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon>, oskarżonego o czyn z <xLexLink xArt="art. 18;art. 18 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 18 § 3 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 282" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 282 k.k.</xLexLink> w zb. z <xLexLink xArt="art. 272" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 272 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 4;art. 4 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 4 § 1 k.k.</xLexLink></xBx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText><xBx><xAnon>P. R.</xAnon>, syna <xAnon>T.</xAnon> i <xAnon>C.</xAnon> z domu <xAnon>O.</xAnon>, <xAnon>urodzonego (...)</xAnon> w Kosowie <xAnon>L.</xAnon>, oskarżonego o czyny z <xLexLink xArt="art. 18;art. 18 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 18 § 3 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 282" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 282 k.k.</xLexLink> w zb. z <xLexLink xArt="art. 272" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 272 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 4;art. 4 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 4 § 1 k.k.</xLexLink> i z <xLexLink xArt="art. 18;art. 18 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 18 § 3 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 282" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 282 k.k.</xLexLink> w zb. z <xLexLink xArt="art. 272" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 272 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 12" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 12 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 4;art. 4 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 4 § 1 k.k.</xLexLink></xBx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">5</xName> <xText><xBx><xAnon>R. M. (1)</xAnon>, syna <xAnon>W.</xAnon> i <xAnon>H.</xAnon> z domu <xAnon>K.</xAnon>, <xAnon>urodzonego (...)</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon>, oskarżonego o czyny z <xLexLink xArt="art. 282" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 282 k.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> przy zastosowaniu <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 12" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 12 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 65;art. 65 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 65 § 1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 4;art. 4 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 4 § 1 k.k.</xLexLink> i z <xLexLink xArt="art. 282" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 282 k.k.</xLexLink> w zb. z <xLexLink xArt="art. 189;art. 189 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 189 § 1 k.k.</xLexLink> w zb. z <xLexLink xArt="art. 158;art. 158 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 158 § 1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 12" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 12 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 65;art. 65 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 65 § 1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 4;art. 4 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 4 § 1 k.k.</xLexLink></xBx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">6</xName> <xText><xBx><xAnon>Z. G. (1)</xAnon>, syna <xAnon>S.</xAnon> i <xAnon>S.</xAnon> z domu <xAnon>S.</xAnon>, <xAnon>urodzonego (...)</xAnon> w <xAnon>D.</xAnon>, oskarżonego o czyn z <xLexLink xArt="art. 282" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 282 k.k.</xLexLink> w zb. z <xLexLink xArt="art. 272" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 272 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 12" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 12 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 65;art. 65 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 65 § 1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 4;art. 4 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 4 § 1 k.k.</xLexLink></xBx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">7</xName> <xText><xBx><xAnon>D. B. (1)</xAnon>, syna <xAnon>Z.</xAnon> i <xAnon>H.</xAnon> z domu <xAnon>J.</xAnon>, <xAnon>urodzonego (...)</xAnon> w <xAnon>C.</xAnon>, oskarżonego o czyny z <xLexLink xArt="art. 282" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 282 k.k.</xLexLink> w zb. z <xLexLink xArt="art. 272" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 272 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 12" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 12 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 65;art. 65 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 65 § 1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 4;art. 4 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 4 § 1 k.k.</xLexLink> i z <xLexLink xArt="art. 282" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 282 k.k.</xLexLink> w zb. z <xLexLink xArt="art. 189;art. 189 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 189 § 1 k.k.</xLexLink> w zb. z <xLexLink xArt="art. 158;art. 158 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 158 § 1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 12" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 12 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 65;art. 65 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 65 § 1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 4;art. 4 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 4 § 1 k.k.</xLexLink></xBx></xText> </xUnit> <xText><xBx>na skutek apelacji wniesionych od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 13 października 2020 roku, sygn. akt VIII K 17/17 przez:</xBx></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">a</xName> <xText><xBx>adw. <xAnon>A. S.</xAnon>- obrońcę oskarżonego <xAnon>P. R.</xAnon>,</xBx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">b</xName> <xText><xBx>adw. <xAnon>A. D. (1)</xAnon>- obrońcę oskarżonego <xAnon>R. M. (1)</xAnon>,</xBx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">c</xName> <xText><xBx>adw. <xAnon>K. Ż.</xAnon>- obrońcę oskarżonego <xAnon>Z. G. (1)</xAnon>,</xBx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">d</xName> <xText><xBx>prokuratora </xBx></xText> </xUnit> <xText xALIGNx="center"> <xBx>orzeka</xBx></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">I</xName> <xText><xBx>Uchyla wyrok w zaskarżonej części co do oskarżonych:</xBx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">a</xName> <xText><xBx><xAnon>J. K. (1)</xAnon>, co do czynu zarzuconego w punkcie III aktu oskarżenia (punkt III komparycji wyroku), </xBx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">b</xName> <xText><xBx><xAnon>A. K. (1)</xAnon>, co do czynu zarzuconego w punkcie V aktu oskarżenia (punkt V komparycji wyroku),</xBx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">c</xName> <xText><xBx><xAnon>D. B. (1)</xAnon>, co do czynu zarzuconego w punkcie XII aktu oskarżenia (punkt XI komparycji wyroku)</xBx></xText> </xUnit> <xText><xBx>i sprawę w tym zakresie przekazuje Sądowi Okręgowemu w Warszawie do ponownego rozpoznania.</xBx></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">II</xName> <xText><xBx>Zmienia wyrok w zaskarżonej części co do oskarżonego <xAnon>R. M. (1)</xAnon> w zakresie czynu zarzuconego w punkcie VIII aktu oskarżenia (punkt VIII komparycji wyroku) i przypisanego w punkcie X sentencji wyroku w ten sposób, że dodaje do jego opisu, że czynu tego <xAnon>R. M. (1)</xAnon> dopuścił się działając w zorganizowanej grupie, mającej na celu popełnienie przestępstwa to jest, że wyczerpywał on znamiona <xLexLink xArt="art. 282" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 282 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 65" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 65 k.k.</xLexLink> w brzmieniu tych przepisów, zgodnie z <xLexLink xArt="art. 4;art. 4 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 4 § 1 k.k.</xLexLink>, obowiązującym do dnia 30 kwietnia 2004 roku i na ich podstawie osobę tę skazuje.</xBx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">III</xName> <xText><xBx>Utrzymuje w mocy wyrok w pozostałej części.</xBx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">IV</xName> <xText><xBx>Zwalnia oskarżonych <xAnon>R. R. (1)</xAnon>, <xAnon>J. K. (1)</xAnon>, <xAnon>A. K. (1)</xAnon>, <xAnon>P. R.</xAnon>, <xAnon>R. M. (1)</xAnon>, <xAnon>Z. G. (1)</xAnon> i <xAnon>D. B. (1)</xAnon> w całości od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, wydatkami tego postępowania obciążając Skarb Państwa.</xBx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">V</xName> <xText><xBx>zasądza od Skarbu Państwa na rzecz:</xBx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">a</xName> <xText><xBx>adwokata <xAnon>P. D.</xAnon>- Kancelaria Adwokacka w <xAnon>W.</xAnon> kwotę 1.440 (tysiąc czterysta czterdzieści) złotych plus podatek VAT, z tytułu nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu <xAnon>J. K. (1)</xAnon> w postępowaniu odwoławczym,</xBx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">b</xName> <xText><xBx>adwokata <xAnon>A. D. (1)</xAnon>- Kancelaria Adwokacka w <xAnon>W.</xAnon> kwotę 1.080 (tysiąc osiemdziesiąt) złotych plus podatek VAT, z tytułu nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu <xAnon>R. M. (1)</xAnon> w postępowaniu odwoławczym,</xBx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">c</xName> <xText><xBx>adwokata <xAnon>B. L.</xAnon>- Kancelaria Adwokacka w <xAnon>W.</xAnon> kwotę 720 (siedemset dwadzieścia) złotych plus podatek VAT, z tytułu nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu <xAnon>R. R. (1)</xAnon> w postępowaniu odwoławczym.</xBx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="404"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="120"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="44"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="154"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Formularz UK 2</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Sygnatura akt</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xBx>VIII AKa 5/23</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xIx>Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xBx>4</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText><xBx>CZĘŚĆ WSTĘPNA </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xBx>0.1Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji</xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xBx>Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z 13 października 2020 roku wydany w sprawie VIII K 17/17</xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xBx>0.1Podmiot wnoszący apelację</xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xBx>☒ oskarżyciel publiczny</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ oskarżyciel posiłkowy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ oskarżyciel prywatny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒ <xBx>obrońcy oskarżonych</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ inny</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xBx>0.11.3. Granice zaskarżenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="44"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="153"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="131"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="44"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="350"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xBx>0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2" xRowSpan="4"> <xText><xBx>☒ na korzyść</xBx></xText> <xText><xBx>☒ na niekorzyść</xBx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>☒ <xBx>w całości</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText>☐ w części</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>co do winy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>co do kary</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xBx>0.11.3.2. Podniesione zarzuty</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xIx>Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xBx>☒</xBx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xBx><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink> - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1 a" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1a k.p.k.</xLexLink> - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w <xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink>, chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xBx><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 2 k.p.k.</xLexLink> - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xBx>☒</xBx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xBx><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 3" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 3 k.p.k.</xLexLink> - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia </xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 4 k.p.k.</xLexLink> - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xLexLink xArt="art. 439" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>brak zarzutów</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xBx>0.11.4. Wnioski</xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="44"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="291"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="39"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="348"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xBx>☒</xBx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xBx>uchylenie </xBx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xBx>☒</xBx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xBx>zmiana</xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText><xBx>Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xBx>0.12.1. Ustalenie faktów</xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="38"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="28"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="131"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="339"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="186"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xBx>0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Wskazać oskarżonego.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Wskazać fakt.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Dowód ze wskazaniem numeru karty, na której znajduje się dowód.</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xBx>0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Wskazać oskarżonego.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Wskazać fakt.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Dowód ze wskazaniem numeru karty, na której znajduje się dowód.</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xBx>0.12.2. Ocena dowodów</xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="109"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="208"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="405"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xBx>0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Wskazać fakt</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach uznania dowodu.</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="109"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="208"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="405"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xBx>0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów<xBRx></xBRx>(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Wskazać fakt</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu.</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="66"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="494"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="162"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="2"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx="."></xName> <xText><xBx>STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xIx>Zarzuty:</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>1.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Apelacja adw. <xBx><xAnon>A. S.</xAnon></xBx> obrońcy oskarżonego<xBx> <xAnon>P. R.</xAnon></xBx></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>Obraza prawa procesowego, która miała wpływ na treść rozstrzygnięcia, a to art. 7 w zw. z <xLexLink xArt="art. 92;art. 5;art. 5 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 92 i art. 5 § 2 k.p.k.</xLexLink> poprzez dowolne, a nie swobodne ustalenie, że oskarżony działając z zamiarem bezpośrednim, aby członkowie „grupy <xAnon> (...)</xAnon>” dokonali wymuszenia rozbójniczego, ułatwił popełnienie przestępstwa udzielając rady i informacji co do treści aktu notarialnego, podczas gdy na podstawie zebranego w sprawie materiału dowodowego, nie można przypisać oskarżonemu działania w takim zamiarze, zaś udzielona pomoc prawna nie dotyczyła wymuszenia rozbójniczego lecz legalnych czynności prawnych adwokata jako pełnomocnika udziałowców.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>Błąd w ustaleniach faktycznych prawna przyjętych za podstawę wydania zaskarżonego wyroku i mający wpływ na jego treść, polegający na uznaniu, że oskarżony pomógł doprowadzić do niekorzystnego rozporządzenia <xAnon> mieniem spółkę (...)</xAnon> w kwocie nie niższej niż 900.000 zł, podczas gdy umowa zawarta przez strony 29 kwietnia 2003r. umożliwiała zawarcie 5 transakcji przewłaszczenia mieszkań, gdzie pokrzywdzona spółka otrzymała kwoty wykazane przez Sąd jako szkoda<xIx>.</xIx></xText> </xUnit> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ zasadne</xText> <xText>☐ częściowo zasadne</xText> <xText>☒ <xBx>niezasadne</xBx></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>2.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Apelacja adw. <xBx><xAnon>K. Ż.</xAnon></xBx>- obrońcy <xBx><xAnon>Z. G. (1)</xAnon></xBx>:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>Obraza prawa procesowego która miała wpływ na treść wyroku, tj. <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 k.p.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 5;art. 5 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 5 par. 2 k.p.k.</xLexLink> poprzez dowolne ustalenie, iż chcąc aby członkowie grupy przestępczej określanej jako „<xAnon> (...)</xAnon>” w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, groźbą zamachu na życie i zdrowie, doprowadził właścicieli <xAnon> (...) sp. z o.o.</xAnon> do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie nie niższej niż 900.000 zł, i nakłaniał do tego <xAnon>R. R. (1)</xAnon>, podczas gdy zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, w tym wyjaśnienia oskarżonego, nie pozwalają na przyjęcie, iż oskarżony obejmował swoim zamiarem nakłonienie kogokolwiek do dokonania wymuszenia rozbójniczego na szkodę <xAnon> (...)</xAnon> <xAnon>E.</xAnon>.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, mający wpływ na jego treść, polegający na uznaniu, iż doprowadził przedstawicieli <xAnon> (...) sp. z o.o.</xAnon> do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie nie mniejszej niż 900.000 zł, podczas gdy prawidłowa analiza i interpretacja dokumentacji zawartej w aktach potwierdza zawarcie 5 transakcji dot. lokali mieszkalnych, za które <xAnon> (...)</xAnon> <xAnon>E.</xAnon> otrzymała kwoty wykazane w wyroku Sądu jako szkoda.</xText> </xUnit> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach uznania zarzutów za zasadne lub niezasadne</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>Na wstępie uzasadnienia należy przyjąć, że ocena dowodów pozostaje pod ochroną przepisu <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 k.p.k.</xLexLink> pod następującymi warunkami:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">a</xName> <xText>jest poprzedzona ujawnieniem wszystkich dowodów mających znaczenie dla rozstrzygnięcia określonej kwestii, której dotyczą ustalenia faktyczne organu procesowego;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">b</xName> <xText>jest rezultatem wszechstronnej analizy ujawnionych dowodów, uwzględniającej zarówno te z nich, które przemawiają na korzyść oskarżonego, jak i na jego niekorzyść;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">c</xName> <xText><xBx>nie wykazuje błędów natury faktycznej lub prawnej, jest więc wyczerpująca i logiczna, zgodna z zasadami prawidłowego rozumowania, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego (por. wyroki SN: z 5.09.1974 r., II KR 114/74, OSNKW 1975/2, poz. 28; z 16.12.1974 r., Rw 618/74, OSNKW 1975/3–4, poz. 47; z 22.02.1996 r., II KRN 199/95, PiP 1996/10, s. 10) </xBx></xText> </xUnit> </xUnit> <xText><xBx>0.0.1(teza 2 do <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 k.p.k.</xLexLink> w <xAnon>B. M. (1)</xAnon> i in., <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">Kodeks postępowania karnego</xLexLink>. Komentarz; Opublikowano: LEX/el. 2023). </xBx></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText><xBx>W pkt. 1 zarzutów apelacji <xAnon>adw. A. S.</xAnon>, jej autor wskazał, że w postępowaniu przed sądem I instancji doszło do obrazy prawa procesowego, która miała wpływ na treść rozstrzygnięcia, to jest art. 7 w zw. z <xLexLink xArt="art. 92;art. 5;art. 5 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 92 i art. 5 § 2 k.p.k.</xLexLink> W istocie, treść tego zarzutu nie wskazywała na złamanie jakiegokolwiek z ww. warunków swobodnej oceny dowodów a także zasady domniemania niewinności i dowodziła, że miał miejsce błąd w ustaleniach faktycznych, a więc inna podstawa odwoławcza, określona w <xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 3" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt. 3 k.p.k.</xLexLink> Z kolei w <xLexLink xArt="art. 438 pkt. 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">punkcie II</xLexLink> zarzutów apelacji, błąd ten stanowił wyłączną ich podstawę. </xBx></xText> </xUnit> <xText><xBx>0.0.2 Treść ta pozostawała w rozbieżności z argumentacją zawartą w uzasadnieniu tego środka odwoławczego, gdzie <xAnon>adw. A. S.</xAnon> skupiał się na nieprawidłowościach w ocenie dowodów dokonanych przez sąd I instancji.</xBx></xText> <xText><xBx>0.0.3 Rozbieżności w formułowaniu zarzutów apelacyjnych wystąpiły również w środku odwoławczym wniesionym przez obrońcę <xAnon>osk. Z. G.</xAnon>. </xBx></xText> <xText><xBx>0.0.4 W pkt. 2 zarzutów, jej autor wskazywał na błąd w ustaleniach faktycznych mający wpływ na treść wyroku przy czym, miał on wynikać z błędnej analizy i interpretacji dokumentacji zawartej w aktach sprawy.</xBx></xText> <xText><xBx>0.0.5 Należy więc przyjąć, że apelacja <xAnon>adw. K. Ż.</xAnon> w całości opierała się na dowolności sądu I instancji w ocenie dowodów.</xBx></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText><xBx>Odnośnie podstaw odwoławczych wskazać należy, że „<xIx>Jako zasadę trzeba przyjąć, że po pierwsze, zarzut odwoławczy formułuje się co do uchybienia, a więc jedno uchybienie to jeden zarzut, a po drugie, zarzut powinien dotyczyć uchybienia o charakterze pierwotnym, natomiast nie stawia się dodatkowo zarzutu w stosunku do jego następstw, czyli dalszych uchybień (uchybienia wtórne). Uchybienia wtórne, będące następstwem uchybienia pierwotnego, świadczą bowiem o istotności (relewantności) zarzutu pierwotnego, skoro jego zaistnienie powoduje dalsze konsekwencje. Z tego powodu uchybienia wtórne powinny zostać wykorzystane przez skarżącego jako podstawa do wykazania, że zarzucane uchybienie pierwotne mogło mieć wpływ na treść orzeczenia z uwagi na jego następstwa w sferze związanej z prawidłowością wydanego orzeczenia. Taki wymóg wykazania wpływu uchybienia na treść orzeczenia wynika z podstaw odwoławczych zawartych w art. 438 pkt 2 i 3</xIx>” (D. Świecki [w:] B. Augustyniak, K. Eichstaedt, M. Kurowski, D. Świecki, <xIx>Kodeks postępowania karnego. Tom II. Komentarz aktualizowany</xIx>, LEX/el. 2023, art. 438). </xBx></xText> </xUnit> <xText><xBx>0.0.6 Uchybieniami pierwotnymi wskazywanymi w ww. apelacjach były więc obrazy przepisów postępowania, tj. głównie <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 k.p.k.</xLexLink>. Tym samym, podniesienie przez apelujących także zarzutów błędu w ustaleniach faktycznych, stanowić może li tylko o hipotetycznym zasadności poglądu, że obrazy te wpłynęły na treść zaskarżonego wyroku.</xBx></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText>Wbrew twierdzeniom zawartym w omawianych apelacjach, sąd I instancji zasadniczo nie naruszył zasady swobodnej oceny dowodów, starając się spełnić wszystkie, ustawowe wymagania z nią się wiążące. Z kolei obrońcy oskarżonych P.<xAnon>J. R.</xAnon> i <xAnon>Z. G.</xAnon> opierali swoją argumentację głównie na selektywnie wybranych dowodach, wspierających ich rozważania, w tym z wyjaśnień tych osób. Tym samym, pomijali wszechstronną analizę całości materiału dowodowego, stanowiącą jeden z warunków swobodnych ustaleń.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">5</xName> <xText>I tak, we wniesionej apelacji dot. P.<xAnon>J. R.</xAnon>, obrońca tej osoby zwrócił uwagę na wadliwe ustalenia sądu I instancji co do zamiaru, z jakim ten oskarżony miał działać. Tak więc „<xIx>w okresie lat 1991-2003 był</xIx> (P.<xAnon>J. R.</xAnon>- przyp. sądu) <xIx>pełnomocnikiem <xAnon>B. K. (1)</xAnon>, wdowy po <xAnon>M. K. (1)</xAnon> w sprawach o stwierdzenie nabycia spadku i dział spadku, a także <xAnon> spółki z o.o. (...)</xAnon>, której udziały stanowiły główny składnik masy spadkowej po <xAnon>M. K.</xAnon>, w związku ze sprzedażą nieruchomości na rzecz <xAnon>Z. G. (1)</xAnon> oraz <xAnon> spółki z o.o. (...)</xAnon> oraz dochodzeniem należności z tytułu nieuregulowanych zobowiązań <xAnon>Z. G.</xAnon> w stosunku do </xIx><xAnon> (...) sp. z o.o.</xAnon>”. Tym samym, „<xIx><xAnon>P. R.</xAnon> dysponował aktami spraw powierzonych mu przez <xAnon>B. K. (1)</xAnon> oraz zarząd spółki <xAnon> (...)</xAnon>, w których znajdowały się dokumenty dotyczące m.in. zadłużenia <xAnon>Z. G.</xAnon> w stosunku do <xAnon> (...)</xAnon> oraz masy spadkowej po <xAnon>M. K.</xAnon>. Ponadto oskarżony dokładnie zapoznał się z dokumentami zgromadzonymi w aktach sprawy niniejszej</xIx>”.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">6</xName> <xText>Okoliczności te należy ocenić jako bezsporne. Brak jest dowodów na przyjęcie tezy przeciwnej, do zaprezentowanej w apelacji, że P.<xAnon>J. R.</xAnon> nie był formalnym pełnomocnikiem <xAnon>B. K.</xAnon> w sprawach cywilnych, a w tym, w postępowaniu spadkowym po <xAnon>M. K.</xAnon>, gdzie „<xIx>Głównym składnikiem masy spadkowej po zmarłym były udziały w <xAnon> spółce z o.o. (...)</xAnon> która to spółka posiadała majątek w postaci nieruchomości położonej w <xAnon>W.</xAnon>- <xAnon>U.</xAnon> przy <xAnon>ul. (...)</xAnon></xIx>”, sprzedany <xAnon>Z. G.</xAnon>. W związku z tą czynnością, co w pełni trafnie ustalił sąd I instancji, ten ostatni stał się dłużnikiem <xAnon> (...)</xAnon> na kwotę 300.000-350.000 zł, a w istocie, o czym dalej będzie mowa, dłużnikiem „<xIx><xAnon> (...)</xAnon> grupy przestępczej</xIx>”.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">7</xName> <xText>Argumentacja zaprezentowana w apelacji obrońcy P.<xAnon>J. R.</xAnon> pomijała jednak przebieg, powiązanych z tym faktem zdarzeń, kończący się, w warunkach popełnienia czynu z <xLexLink xArt="art. 282" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 282 k.k.</xLexLink>, sporządzeniem w dniu 29 kwietnia 2003r., w Kancelarii Notarialnej <xAnon>A. C. (1)</xAnon>, aktu notarialnego o nr 1878/2003r. Miał rację sąd I instancji wskazując w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku ich chronologię z uwzględnieniem powodu, dla którego, w dniu 7 marca 2002r., doszło do poprzedzającego go, zawarcia innego aktu notarialnego a następnie, w kwietniu 2003r., do spotkania w <xAnon> restauracji (...)</xAnon> w <xAnon>K.</xAnon>, w trakcie którego, <xAnon>Z. G.</xAnon> poszukując „<xIx>możliwości rozliczenia się z grupą <xAnon> (...)</xAnon></xIx>”, poinformował przedstawicieli tej grupy przestępczej o treści aktu z 7 marca 2002r., blokującej sprzedaż mieszkań i tym samym uzyskanie pieniędzy na zwrot długu za zakup ww. nieruchomości.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">8</xName> <xText>Dla ustaleń w sprawie nie mają istotnego znaczenia twierdzenia <xAnon>Z. G.</xAnon> (k.707v, 709, t.IV), że jego problemy ze spłatą ceny za nieruchomość przy <xAnon>ul. (...)</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> zaczęły się po zabójstwie <xAnon>M. K. (1)</xAnon> <xAnon>ps. (...)</xAnon> i <xAnon>L. A.</xAnon> <xAnon>ps. (...)</xAnon>, czyli bossów tej zorganizowanej struktury przestępczej, do którego doszło w <xAnon> (...)</xAnon> <xAnon> restauracji (...)</xAnon> w marcu 1999r. Interesy <xAnon>M. K.</xAnon> przejął wówczas ich syn <xAnon>J. K. (2)</xAnon> (<xAnon> (...)</xAnon>, zastrzelony w 2002r. w <xAnon>M.</xAnon>), z którym P.<xAnon>J. R.</xAnon> również „<xIx>uzgadniał pewne rzeczy spadkowe</xIx>” (vide wyjaśnienia P.<xAnon>J. R.</xAnon>, k.2.054, t.XI, k.5.004v-5.005, t.XXX) i który zaczął <xAnon>Z. G.</xAnon> narzucać daleko niekorzystne, jednostronne warunki tej spłaty. Nie te bowiem zdarzenia stanowiły przedmiot niniejszego postępowania.</xText> </xUnit> <xText>Nie oznacza to, że należy pominąć trafne rozważania sądu I instancji, co do rzeczywiście występującej, złej sytuacji finansowej <xAnon>Z. G.</xAnon>, która uniemożliwiała dokonanie przez niego spłaty ceny za ww. nieruchomość.</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">9</xName> <xText>Wracając do aktu notarialnego z 7 marca 2002r. (rep A nr 3957/2002), to sporządzony on został w Kancelarii Notarialnej przy <xAnon>ul. (...)</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> i nosił tytuł: „<xIx>Umowa zobowiązująca do ustanowienia odrębnej własności lokali w związku z realizacją inwestycji budowlanej w ramach zastępstwa inwestorskiego na gruncie stanowiącym własność inwestora</xIx>” (k.1.096-1.098v, t.VI). Miał rację sąd I instancji wskazując, w oparciu o jego treść oraz zeznania <xAnon>Z. K.</xAnon>, że celem jego zawarcia było „<xIx>wyłącznie zabezpieczenie rozliczenia się <xAnon>Z. G. (1)</xAnon> ze <xAnon> spółką (...)</xAnon> z tytułu kosztów poniesionych przez nią na inwestycję przy <xAnon>ul. (...)</xAnon></xIx>”. <xAnon>Z. K.</xAnon> uważał więc, że <xAnon>Z. G.</xAnon> uchylał się od tego rozliczenia i aby zmusić tę osobę do jego dokonania, w § 6 tego aktu notarialnego, wprowadzony został mechanizm blokujący sprzedaż mieszkań polegający na tym, że oskarżony ten, jako Prezes Zarządu spółki pod <xAnon> firmą (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością</xAnon> oraz <xAnon>Z. K. (2)</xAnon> działający za spółkę pod <xAnon> firmą (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością</xAnon> wnieśli „<xIx>(…) do Sądu Rejonowego dla Warszawy <xAnon>M.</xAnon> VII Wydział Ksiąg Wieczystych o wpis w dziale III ksiąg wieczystych Kw. nr <xAnon> (...)</xAnon> i Kw. nr <xAnon> (...)</xAnon> </xIx>(dot. nieruchomości, na których prowadzona była przez te osoby inwestycja mieszkaniowa- przyp. sądu)<xIx> roszczenia o ustanowienie odrębnej własności lokali i przeniesienie ich własności- bliżej określonego w § 3 tego aktu- na rzecz spółki pod <xAnon> firmą (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością</xAnon></xIx>”. Mechanizm ten okazał się skuteczny. Między innymi <xAnon>Z. G.</xAnon> w swoich pierwszych wyjaśnieniach (k.707v-709) wskazał, że w styczniu 2003r. okazało się, że „<xIx>notariusz stwierdził, że w dziale III był wniosek o roszczenia w stosunku do mnie ze strony <xAnon> (...)</xAnon>, i notariusz wstrzymał podpisywanie aktów</xIx>”. Niewiele dała zmiana notariusza na kancelarię przy <xAnon>ulicy (...)</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon>, gdzie również, po kilku aktach notarialnych, tamtejszy notariusz zaprzestał dokonywania tych czynności. O niemożliwości sprzedaży i przewłaszczania mieszkań opisanych w akcie notarialnym z 7 marca 2002r., związanej z pojawieniem się „<xIx>ostrzeżenia w dziale III Księgi Wieczystej nieruchomości położonej w <xAnon>W.</xAnon> przy <xAnon>ul. (...)</xAnon></xIx>”, wyjaśniał też P.<xAnon>J. R.</xAnon> (k.2.133, t.XI oraz k.5.007v-5.008, t.XXX).</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">10</xName> <xText>Nie miał więc racji <xAnon>adw. A. S.</xAnon> we wniesionej przez siebie apelacji, że „<xIx>Umowa z dnia 07 marca 2002r. stworzyła (…) prawa na rzecz osób trzecich (tj. klientów <xAnon> (...)</xAnon>) a nie samej Spółki</xIx>” w znaczeniu, że w tym celu akt ten został sporządzony. Poza argumentami wskazanymi przez sąd I instancji w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku dodać należy, że klienci ci nie byli jego stronami, w tym poprzez udzielenie pełnomocnictwa <xAnon> (...)</xAnon> <xAnon>E.</xAnon>, i nie uczestniczyły w jego podpisaniu. Nadto, zwraca uwagę okoliczność, że zapis § 6 ww. aktu notarialnego, wbrew twierdzeniom zawartym w apelacji <xAnon>adw. A. S.</xAnon>, nie odnosił się do zapisów §§ 3 i 4 tego aktu, zabezpieczających prawa osób, które podpisały ze <xAnon> spółką (...)</xAnon> umowy realizacyjne co oznacza, że nie stanowił on ich wzmocnienia (vide stanowisko zawarte w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, że „<xIx>między zawartymi przez <xAnon> (...)</xAnon> <xAnon>E.</xAnon> umowami realizacyjnymi, a treścią § 3 porozumienia z dnia 7 marca 2002r. nie ma żadnego związku</xIx>”). Mimo więc, że już wcześniej, przed 7 marca 2002r., uiściły one na rzecz tej spółki, ceny kupna lokali mieszkalnych, wskazanych w tym akcie notarialnym pod pozycjami § 3 pkt. 1-4, nie mogły zostać dokonane na ich rzecz akty przewłaszczenia tych lokali (vide też wyjaśnienia P.<xAnon>J. R.</xAnon> z k.5.007v, t.XXX) i doszło do tego dopiero po 29 kwietnia 2003r, a więc po podpisaniu aktu notarialnego rep. A nr <xAnon> (...)</xAnon> w Kancelarii Notarialnej przy <xAnon>ul. (...)</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon>. Odnośnie natomiast lokalu mieszkalnego z pozycji § 3 pkt. 5 aktu notarialnego, to jak słusznie zauważył to w apelacji <xAnon>adw. A. S.</xAnon>, opierając się w tym zakresie także na wyjaśnieniu P.<xAnon>J. R.</xAnon> z k.5.008 (t.XXX) „<xIx>zobowiązanie <xAnon> (...)</xAnon> (…) było niewykonalne</xIx>” już na dzień 7 marca 2002r.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">11</xName> <xText>Rozliczenie pomiędzy <xAnon>Z. G.</xAnon> a <xAnon> (...)</xAnon> <xAnon>E.</xAnon> stanowiło więc kategorię niezależną od cen nabycia mieszkań wybudowanych przez tę spółkę, obciążających ich nabywców. Tym samym okoliczność, że osoby te uiściły te ceny na rzecz <xAnon> (...)</xAnon> <xAnon>E.</xAnon>, wbrew twierdzeniom obu skarżących, to jest obrońców P.<xAnon>J. R.</xAnon> i <xAnon>Z. G.</xAnon>, nie miała związku ze szkodą poniesioną przez ten podmiot wskutek zaistnienia przedmiotowego przestępstwa, ani nie wpływała na jej wysokość. Ta w sposób w pełni prawidłowy została ustalona przez sąd I instancji w wysokości nie niższej niż 900.000 zł, to jest przy uwzględnieniu treści aktu notarialnego określającego na tę kwotę wartość mieszkań wskazanych w jego § 3.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">12</xName> <xText>O tym, że współpraca pomiędzy <xAnon>Z. G.</xAnon> a <xAnon> (...)</xAnon> <xAnon>E.</xAnon> rzeczywiście miała miejsce, wskazują dowody, wymienione przez sąd I instancji w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. Podważają one uwagi zawarte w zeznaniach <xAnon>P. S.</xAnon>, które sugerowały jej fikcyjny charakter.</xText> </xUnit> <xText>Przechodząc do wysokości zobowiązania <xAnon>Z. G.</xAnon> w stosunku do <xAnon> (...)</xAnon> <xAnon>E.</xAnon>, to sąd I instancji, w pełni zasadnie, „<xIx>z uwagi na treść zarzutów (…) nie starał się wyliczać wzajemnych rozliczeń <xAnon> spółek (...)</xAnon></xIx>”. Należy więc tylko zauważyć, że z wyjaśnień i zeznań <xAnon>A. C.</xAnon>, <xAnon>M. K.</xAnon> i <xAnon>Z. K.</xAnon>, które przedstawiały w tym zakresie najpełniejszy obraz, nie wynikała precyzyjnie kwota strat dla prowadzonych przez nich spółek a wynikająca ze współpracy ze <xAnon>Z. G.</xAnon>, ale szacunkowa, liczona przez te osoby na miliony złotych. Należy dodać, że świadkowie ci konsekwentnie wskazywali podstawy swoich twierdzeń.</xText> <xText>Zwrócenia uwagi wymagają też wyjaśnienia <xAnon>Z. G.</xAnon>, że <xAnon> (...)</xAnon> <xAnon>E.</xAnon> miała przestać „<xIx>realizacji budynków w terminach umownych zawartych z klientami</xIx>” i wówczas to przejął część inwestycji, która miała być przez tę spółkę wykonywana przy czym, „<xIx>bilansuję wkład <xAnon>K.</xAnon> zwróciłem mu nakłady, być może nawet nic mu nie zapłaciłem (…) W bilansie ze mną <xAnon>K.</xAnon> dostał pieniądze od klientów na zakup mieszkań w ramach przedpłat</xIx>”. Pozostawały one w jakiejś mierze w opozycji do innych twierdzeń <xAnon>Z. G.</xAnon>, że „<xIx>W momencie zejścia <xAnon>K.</xAnon> z budowy na <xAnon>ul. (...)</xAnon> była między nami pełna zgoda i nie było żadnych wzajemnych roszczeń finansowych</xIx>” (k.708).</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">13</xName> <xText>Głównym źródłem ustaleń opisujących zdarzenia zmierzające do odwrócenia skutków aktu notarialnego z 7 marca 2002r., co w istocie stanowiło przedmiot niniejszego postępowania, były zeznania <xAnon>D. P. (1)</xAnon>, zasadniczo słusznie uznane przez sąd I instancji jako wiarygodne źródło dowodowe („<xIx>przyznanie wiarygodności temu źródłu dowodowemu poprzedziła nie tylko wszechstronna analiza wszystkich relacji (…) ale także odniesienie jego zeznań, czy wcześniejszych wyjaśnień do pozostałego materiału dowodowego (…) intencją świadka koronnego nie było instrumentalne, niezgodne z faktami obciążanie uczestników przedmiotowych wydarzeń tylko ich prawdziwe relacjonowanie (…) relacja świadka okazała się bezcenna dla przybliżenia tła spotkania w Kancelarii Notarialnej notariusz <xAnon>A. C. (1)</xAnon> i wykazania okoliczności i intencji podpisania aktu notarialnego w dniu 29 kwietnia 2003r. Owe intencje potwierdza zresztą dokument zabezpieczony u <xAnon>P. K.</xAnon> (k.197)</xIx>”).</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">14</xName> <xText>Świadek ten konsekwentnie potwierdzał w swoich wypowiedziach procesowych (m.in. k.91-93, k.148, k.106, 106v), że <xAnon>Z. G.</xAnon> będąc nakłaniany do zaspokojenia wskazanego wyżej długu m.in. przez P.<xAnon>J. R.</xAnon> (vide zeznanie <xAnon>D. P.</xAnon>, k.149), na spotkaniu w <xAnon> restauracji (...)</xAnon> wyjaśnił, w obecności m.in. <xAnon>D. P.</xAnon> a także <xAnon>R. R. (1)</xAnon> <xAnon>ps. (...)</xAnon>, konkubiny „<xIx> nieżyjącego <xAnon>J. K. (2)</xAnon> <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19820300210" xTitle="Ustawa z dnia 16 września 1982 r. - Prawo spółdzielcze" xAddress="Dz. U. z 1982 r. Nr 30, poz. 210">ps</xLexLink>. <xAnon>(...)</xAnon>”</xIx> oraz P.<xAnon>J. R.</xAnon> (oskarżony ten był określany przez <xAnon>D. P.</xAnon> m.in. mianem „<xIx> <xAnon>(...)</xAnon> <xAnon> (...)</xAnon> grupy przestępczej</xIx>”- k.66; vide też zeznania k.3.213-3.213, t.XVI, kiedy to świadek opisywał zaangażowanie P.<xAnon>J. R.</xAnon> w udzielenie pożyczki <xAnon>M. K.</xAnon> twierdząc, że świadczyło to o „<xIx> dobrej orientacji w sprawy </xIx> <xAnon> (...)</xAnon>), że jego wspólnik „<xIx> <xAnon>K.</xAnon> wynajął firmę windykacyjną, zwabił go do siedziby tej firmy na <xAnon>P.</xAnon> i tam pod przymusem kazali mu podpisać weksel na kwotę 3.000.000 złotych z deklaracją wekslową (….) Na podstawie tak uzyskanych dokumentów <xAnon>K.</xAnon> wszedł mu na hipotekę nowo wybudowanego budynku mieszkalnego. Przez to nie miał możliwości sprzedania mieszkań i rozliczenia się z <xAnon>K.</xAnon> </xIx>. <xIx> <xAnon>R. R. (1)</xAnon> <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19820300210" xTitle="Ustawa z dnia 16 września 1982 r. - Prawo spółdzielcze" xAddress="Dz. U. z 1982 r. Nr 30, poz. 210">ps</xLexLink>. <xAnon>(...)</xAnon> powiedział mu wtedy, że załatwienie zejścia z hipoteki będzie go kosztowało dodatkowo 150.000 złotych. <xAnon>Z. G. (1)</xAnon> przystał na taką propozycję. Zaczęliśmy działać</xIx>” (k.92). Podobnej treści zeznania, <xAnon>D. P.</xAnon> składał też w trakcie innych przesłuchań, a w tym podczas konfrontacji ze <xAnon>Z. G.</xAnon> (k.737) kiedy jednoznacznie stwierdził, że „<xIx> Pan <xAnon>G.</xAnon> potrzebował interwencji grupy „<xAnon> (...)</xAnon>” aby wykreślić wpis w hipotece, sprzedać mieszkania na <xAnon>U.</xAnon> i spłacić pozostałą część długów</xIx>”.</xText> </xUnit> <xText>Okoliczności te potwierdził też ten oskarżony podając w pierwszych swoich wyjaśnieniach (k.707v-709), że P.<xAnon>J. R.</xAnon> jako prawnik pracował dla „<xIx>grupy <xAnon> (...)</xAnon></xIx>” oraz, że „<xIx>jedynym sposobem na kontynuowanie sprzedaży było zmuszenie <xAnon>R. K.</xAnon>, syna <xAnon>Z. K. (2)</xAnon> i drugiego pełnomocnika <xAnon> firmy (...)</xAnon> do usunięcia wpisu w księgach wieczystych. Z mojej inicjatywy o załatwienie tej sprawy poprosiłem członków grupy „<xAnon> (...)</xAnon></xIx>”” i kontakt z nią nawiązał „<xIx>przez pana <xAnon>R.</xAnon>, do którego prawdopodobnie miałem bezpośredni numer telefonu komórkowego</xIx>”.</xText> <xText>Z dowodów tych jednoznacznie więc wynikało, że inicjatywa podjęcia działań przestępczych wyszła od <xAnon>Z. G.</xAnon> i nie było żadnych innych powodów, dla których, ta zorganizowana grupa przestępcza, miała zająć się przedmiotowym „<xIx>zejściem z hipoteki</xIx>”, a w istocie wymuszeniem rozbójniczym.</xText> <xText>Nie miał więc racji obrońca <xAnon>Z. G.</xAnon> kwestionując rolę tego oskarżonego, te działania inicjującą.</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">15</xName> <xText>Dodać należy, że ważnym elementem zeznań <xAnon>D. P.</xAnon> (k.65, t.I), stanowiącym przedmiot ustaleń sądu I instancji (m.in. k.5.175) było wskazanie, że po zabójstwie <xAnon>J. K.</xAnon>, to <xAnon>R. R. (1)</xAnon> „<xIx>przejął kierowanie grupą <xAnon> (...)</xAnon></xIx>” oraz „<xIx>rozliczenia ze <xAnon>Z. G. (1)</xAnon></xIx>”. Zainteresowanie <xAnon>R. R.</xAnon> kwestią blokowania sprzedaży mieszkań, wystarczyło więc do zgodnego z oczekiwaniem <xAnon>Z. G.</xAnon> a sprzecznego z prawem, zaangażowania w tę sprawę, kierowanej przez niego grupy.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">16</xName> <xText>Należy dodać, że począwszy od kolejnego przesłuchania w sprawie (konfrontacji z <xAnon>M. K.</xAnon> w dniu 6.05.2015r.), <xAnon>Z. G.</xAnon> zaczął wycofywać się z niektórych swoich wcześniejszych wypowiedzi, a w tym twierdził, że nie pamięta, czy to on wzywał „<xIx>grupę „<xAnon> (...)</xAnon>” na <xAnon>ul. (...)</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon></xIx>” i tym samym nie wiedział, dlaczego członkowie tej grupy tam się znaleźli. W trakcie późniejszych wyjaśnień podał on jednak, że członkowie grupy <xAnon> (...)</xAnon> zostali wezwani, gdyż przedstawiciele <xAnon> (...)</xAnon> <xAnon>E.</xAnon> „<xIx>kręcili</xIx>” i „<xIx>nie można było z nimi dojść do porozumienia tzn. ustalić konkretnego terminu podpisania tego aktu notarialnego</xIx>” (k.727) fałszywie tworząc wrażenie, że treść tej czynności została z tymi przedstawicielami wcześniej omówiona.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">17</xName> <xText>Taką zmianę wyjaśnień <xAnon>Z. G.</xAnon> odnotował sąd I instancji w pełni zasadnie wskazując w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, że oskarżony ten „<xIx>więcej elementów przedstawiających rzeczywisty przebieg relacjonowanych zdarzeń zawarł w wyjaśnieniach składanych na etapie śledztwa (…) jest ona zdecydowanie bliższa opisowi przedstawionemu przez świadka koronnego <xAnon>D. P. (1)</xAnon> oraz depozycjom <xAnon>M.</xAnon>, <xAnon>R.</xAnon> i <xAnon>Z. K. (2)</xAnon> oraz <xAnon>A. C. (3)</xAnon>. Wyjaśnienia złożone przed Sądem bardzo często są sprzeczne z tymi złożonymi w śledztwie, na co niewątpliwie miała wpływ (…) chęć solidaryzowania się z pozostałymi oskarżonymi</xIx>”.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">18</xName> <xText>W toku dalszych działań, które w imieniu „<xIx>grupy <xAnon> (...)</xAnon></xIx>” realizował m.in. <xAnon>D. P.</xAnon>, okazało się, że firma windykacyjna która zmusiła <xAnon>Z. G.</xAnon> do podpisania weksla i deklaracji wekslowej, powiązana była z <xAnon>A. K. (1)</xAnon> (primo voto <xAnon> (...)</xAnon>, syn <xAnon>L. D.</xAnon> <xAnon>ps. (...)</xAnon>), <xAnon>ps. (...)</xAnon> <xAnon>W.</xAnon>. Doszło wówczas do spotkania „<xIx>w <xAnon> restauracji (...)</xAnon> przy <xAnon>Placu (...)</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon></xIx>” przy czym, ze strony „<xIx>grupy <xAnon> (...)</xAnon></xIx>”, brali w nim udział ten świadek koronny, <xAnon>R. R.</xAnon> i <xAnon>J. K. (1)</xAnon> a z drugiej strony ten, ww. syn <xAnon>L. D.</xAnon> z „<xIx>grupy <xAnon> (...)</xAnon></xIx>”. W jego trakcie <xAnon> (...)</xAnon><xIx> powiedział, że <xAnon>Z. G. (4)</xAnon> jest mu winien 3.000.000 złotych (…) i nie odpuści</xIx>” a przedstawiciele „<xIx>grupy <xAnon> (...)</xAnon></xIx>” wyjaśniali „<xIx><xAnon>A. D. (2)</xAnon> (…) że aby każdy był zadowolony to on musi przekonać <xAnon>K.</xAnon>, aby zszedł z hipoteki. W ten sposób <xAnon>Z. G. (1)</xAnon> będzie mógł zrobić przewłaszczenia i w ten sposób rozliczyć się z nami wszystkimi</xIx>” (k.93). Podpisanie aktu notarialnego w dniu 29 kwietnia 2003r., było konsekwencją tych ustaleń i przynosiło korzyść finansową dla wszystkich tych osób.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">19</xName> <xText>Sąd I instancji nie weryfikował dowodowo kwestii podpisania przez <xAnon>Z. G.</xAnon> weksla i deklaracji wekslowej, tj. nie ustalił kto, kiedy i na jakich warunkach doprowadził do zaistnienia tego zdarzenia, poprzestając na wystarczającym dla ustaleń w sprawie przyjęciu, że miało ono uprzednio miejsce (co wynikało nie tylko z wyjaśnień <xAnon>Z. G.</xAnon> ale i z ksera dokumentu z k.197) i miał z nim związek A.<xAnon>K.</xAnon>, który w oparciu o nie, zgłaszał wobec tego oskarżonego pretensje finansowe.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">20</xName> <xText>Przechodząc do zdarzeń mających miejsce w dniu 29 kwietnia 2003r. w Kancelarii Notarialnej <xAnon>A. C. (1)</xAnon> przy <xAnon>ul. (...)</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon>, to ich przebieg i skutek w sposób prawidłowy ustalony został przez sąd I instancji. Istotnie więc, „<xIx>Jak wynika z konsekwentnych relacji <xAnon>M.</xAnon>, <xAnon>R.</xAnon> i <xAnon>Z. K. (2)</xAnon>, jak również zeznań <xAnon>A. C. (3)</xAnon>, pod adresem stawających przedstawicieli <xAnon> spółki (...)</xAnon>, a konkretnie <xAnon>M. K. (5)</xAnon> artykułowane były groźby zamachu na życie i zdrowie jego i jego rodziny. Groźby wywołały swój skutek, a na ich skuteczność wpłynął niewątpliwie fakt obecności dość dużej grupy przedstawicieli organizacji przestępczych (na co zgodnie wskazują wymienieni świadkowie i świadek koronny <xAnon>D. P. (1)</xAnon>). Wymienieni świadkowie konsekwentnie twierdzili też, że bez tych gróźb dokument </xIx>(akt notarialny rep. A nr <xAnon> (...)</xAnon>- przyp. sądu) <xIx>nie zostałby podpisany</xIx>”.</xText> </xUnit> <xText>Należy za tym sądem też dodać, że „<xIx>Po podpisaniu aktu notarialnego prawa i roszczenia przysługujące <xAnon> spółce (...)</xAnon> </xIx>(na podstawie aktu notarialnego rep. A nr <xAnon> (...)</xAnon>- przyp. sądu)<xIx> mogły zostać wykreślone z ksiąg wieczystych, co dawało możliwość sprzedaży wskazanych mieszkań i zaspokojenia się przez grupę lub grupy przestępcze</xIx>”.</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">21</xName> <xText>W pełni uwzględnieniu podlegają też rozważania sądu I instancji (punkt 3.2. uzasadnienia) co do zrealizowania norm prawa karnego przez <xAnon>Z. G. (1)</xAnon> (zarzut XII) i <xAnon>P. R.</xAnon> (zarzut VI).</xText> </xUnit> <xText>Są one bardzo szczegółowe i z jednym zastrzeżeniem, o którym będzie mowa niżej, odnoszą się do wszystkich, zebranych w sprawie dowodów, nadając właściwe rozumienie i znaczenie każdemu z nich. Argumenty zawarte w apelacjach obrońców tych oskarżonych, stanowią jedynie nietrafną z nimi polemikę.</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">22</xName> <xText>I tak, odnośnie P.<xAnon>J. R.</xAnon> i jego udziału w sporządzaniu aktu notarialnego nr rep. A 1878/2003 wskazać należy, że w trakcie konfrontacji z <xAnon>D. P.</xAnon> oskarżony ten wyjaśnił (k.2.133, t.XI), że jego rolą „<xIx>było znalezienie odpowiedniej formuły prawnej dla rozwiązania tego sporu</xIx> (tj. pomiędzy <xAnon>Z. G.</xAnon> a <xAnon> spółką (...)</xAnon>- przyp. sądu). <xIx>Pragnę dodać, że rozmowy w tej kwestii toczyły się pomiędzy panią Notariusz <xAnon>A. C. (1)</xAnon>, Panią <xAnon>C.</xAnon> i mną</xIx>”. Z kolejnej, ówczesnej wypowiedzi oskarżonego, że wcześniej nie znał <xAnon>A. C.</xAnon> wynikało, że przed podpisaniem ww. aktu notarialnego, nie prowadził z tą osobą jakichkolwiek rozmów na temat rozwiązania przedmiotowego sporu i to co mówił w trakcie tej konfrontacji, dotyczyło wyłącznie zdarzeń towarzyszących jego podpisaniu. Takiej samej treści wyjaśnienia, P.<xAnon>J. R.</xAnon> złożył też w trakcie rozprawy w dniu 6 lutego 2020r. Potwierdzały one więc w pełni trafne ustalenie sądu I instancji, że ten „<xIx>oskarżony był świadkiem, uczestnikiem, obserwatorem wszystkich kluczowych zdarzeń poprzedzających podpisanie oświadczenia u notariusza w dniu 29 kwietnia 2003r. (…) P.<xAnon>J. R.</xAnon> był obecny przy podżeganiu <xAnon>R. R. (1)</xAnon> przez <xAnon>Z. G. (1)</xAnon> w <xAnon> restauracji (...)</xAnon> w <xAnon>(...)</xAnon></xIx> (winno być <xAnon> (...)</xAnon>- przyp. sądu), <xIx>towarzyszył stronom czynności w kancelarii notarialnej, mógł czynić obserwacje, że <xAnon>M. K. (5)</xAnon> i <xAnon>A.</xAnon></xIx> (winno być <xAnon> (...)</xAnon>- przyp. sądu) <xIx><xAnon>C.</xAnon> wzbraniają się przed podpisaniem tego aktu notarialnego, jak zeznała <xAnon>A. C. (3)</xAnon> asekurował wszystko od strony prawnej, biegał z góry na dół (kancelaria mieściła się w bloku mieszkalnym), żeby informować o postępach</xIx>” (vide też zeznania <xAnon>A. C.</xAnon>, że P.<xAnon>J. R.</xAnon> podchodził m.in. do niej i nalegał, „<xIx>abyśmy podpisali akt notarialny</xIx>”, k.520, t.III oraz że „<xIx>Wyglądało na to, że jest on na usługach rosłych panów i formułuje ich prośby</xIx>”, k.4.166, t.XXVI). Tak więc, posługując się sformułowaniami zaczerpniętymi z uzasadnienia zaskarżonego wyroku, „<xIx><xAnon>P. R.</xAnon> był pomocnikiem obecnych na miejscu dość licznie przedstawicieli grupy <xAnon> (...)</xAnon>, miał pełną świadomość tego co się odbywa w Kancelarii</xIx>”.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">23</xName> <xText>Odnośnie wyjaśnienia P.<xAnon>J. R.</xAnon> w trakcie konfrontacji z <xAnon>D. P.</xAnon> że „<xIx>w tej czynności notarialnej uczestniczyłem również jako pełnomocnik pana <xAnon>Z. G. (1)</xAnon> a pełnomocnictwo to zostało mi udzielone ustnie (…) nie było konfliktów interesów pomiędzy <xAnon>Z. G. (1)</xAnon> a <xAnon>B. K. (1)</xAnon> z uwagi na zbieżność celów</xIx>” wskazać należy, że mimo, że takie właśnie wrażenie odniosła <xAnon>A. C.</xAnon> (k.519-522, t.III), to jednak <xAnon>Z. G.</xAnon> występował w tym akcie bez formalnego pełnomocnika. W przeciwnym wypadku, winno być ono w nim odnotowane, a tak nie było. Później, w trakcie przesłuchania w trakcie rozprawy w dniu 6 lutego 2020r. (k.5.007, t.XXX), P.<xAnon>J. R.</xAnon> ostatecznie zaprzeczył, że był pełnomocnikiem <xAnon>Z. G.</xAnon>, o czym będzie jeszcze mowa niżej. Bez względu na te chwiejne wypowiedzi P.<xAnon>J. R.</xAnon>, za sądem I instancji należało przyjąć, że aktem notarialnym z 29 kwietnia 2003r. zostały podważone zapisy aktu notarialnego z 7 marca 2002r., co działało na korzyść <xAnon>Z. G.</xAnon> i zorganizowanych grup przestępczych, w tym „<xIx><xAnon> (...)</xAnon></xIx>” i tłumaczyło powód, dla którego ten ostatni oskarżony oraz członkowie tych struktur, stawili się pod kancelarią notarialną <xAnon>A. C.</xAnon>. Twierdzenie P.<xAnon>J. R.</xAnon>, że reprezentował on wówczas też <xAnon>B. K.</xAnon>, która nie brała czynnego udziału w przedmiotowych zdarzeniach, należy traktować wyłącznie jako pretekst uzasadniający udział tego oskarżonego w dokonywanej czynności.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">24</xName> <xText>Zwrócenia uwagi wymaga fakt, że omawiając dowody, sąd I instancji pominął wyjaśnienia P.<xAnon>J. R.</xAnon> złożone przed rozprawą w dniu 6 lutego 2020r.gdy tymczasem, co wynikało z powyższych rozważań, w zgodności choćby z zeznaniami <xAnon>D. P.</xAnon>, dopełniały one obraz przestępstwa popełnionego przez tę osobę. Z kolei oceniając to, co mówił oskarżony w trakcie ww. rozprawy sądowej, sąd ten poprzestał na prawdziwym, aczkolwiek skrótowym ustaleniu, że nie był on „<xIx>wiarygodny gdy chodzi o te fragmenty relacji, które odnosiły się do ustaleń jego strony podmiotowej</xIx>”. W uzasadnieniu tym zabrakło sformułowania, że jednocześnie, opierając się w dużej mierze na zebranym w sprawie materiale dowodowym (jak określił to sąd I instancji, „<xIx>kotwiczyły w dokumentach o urzędowym charakterze potwierdzających określone zdarzenia faktyczne</xIx>”), P.<xAnon>J. R.</xAnon> potwierdzał w nich zasadność przypisanego mu przestępstwa od strony przedmiotowej, gdyż opisywał w nich swoją pomoc w podpisaniu w dniu 29 kwietnia 2003r. aktu notarialnego, poprzez udzielanie <xAnon>A. C.</xAnon> rad i informacji. Należy za sądem I instancji dodać, że świadek ta również, ze swojej, prawdziwej perspektywy, wskazywała na tę właśnie aktywność oskarżonego, przez co okoliczność ta nie może budzić wątpliwości.</xText> </xUnit> <xText>Odnośnie tego, co przed zamknięciem przewodu sądowego wyjaśnił P.<xAnon>J. R.</xAnon>, to dodać należy, że podważając podstawy własnej odpowiedzialności karnej, oskarżony ten pozostawał w istotnej sprzeczności z dowodami, słusznie uznanymi za wiarygodne, w tym oczywiście z zeznaniami <xAnon>D. P.</xAnon>.</xText> <xText>Oskarżony pominął więc w nich m.in. ustalenia, co do decyzji o podjęciu działań przez grupę przestępczą „<xIx><xAnon> (...)</xAnon></xIx>”, która zapadła w trakcie spotkania w <xAnon> restauracji (...)</xAnon> oraz nieprawdziwie twierdził, że podczas podpisywania w dniu 29 kwietnia 2003r. aktu notarialnego, poza nim, byli obecni ci, którzy w tym akcie występowali jako strony. Dopiero niemalże na zakończenie przesłuchania P.<xAnon>J. R.</xAnon> dodał, że były tam jeszcze 2-3 osoby, w tym <xAnon>D. P.</xAnon> i „<xIx>Żadnych osób postronnych pod kancelarią nie było</xIx>” (k.5.008v, 5.009-5.009v t.XXX). Oskarżony ten nie wyjaśnił też, dlaczego doszło do podpisania tego aktu skoro nikt nikomu nie groził i jak sam zaznaczył (k.5.007v, t.XXX), nie miał on charakteru ugody oraz zdaniem <xAnon>A. C.</xAnon>, był „<xIx>skrajnie niekorzystny dla reprezentowanej przez nią spółki</xIx>”. Wyjaśnienia te, nie mogły więc zostać uznane za wiarygodne.</xText> <xText>Brak było natomiast podstaw do kwestionowania prawdziwości wyjaśnień, w których P.<xAnon>J. R.</xAnon> opisywał postępowania spadkowe po <xAnon>M. K.</xAnon> oraz wskazywał, że nie był wówczas formalnym pełnomocnikiem <xAnon>Z. G.</xAnon>.</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">25</xName> <xText>Przechodząc do wyjaśnień <xAnon>Z. G.</xAnon>, to <xAnon>adw. K. Ż.</xAnon> wskazywał, że sąd I instancji „<xIx>nadał nadmierne znaczenie (…) zeznaniom świadka koronnego</xIx>” nie precyzując dlaczego to, co powiedział <xAnon>D. P.</xAnon> odnośnie powodów, dla którego zostało w dniu 29 kwietnia 2003r. popełnione przedmiotowe przestępstwo, nie powinno stanowić głównej podstawy ustaleń. Z kolei stwierdzenia tego obrońcy, że oddziaływania różnych grup przestępczych na jego klienta „<xIx>nie miały związku a tym bardziej wpływu na rzekome doprowadzenie do niekorzystnego rozporządzenia mieniem przez <xAnon> (...)</xAnon> <xAnon>E.</xAnon></xIx>” oraz, że jeżeli „<xIx>faktycznie doszło do rozmowy <xAnon>Z. G. (1)</xAnon> z <xAnon>R. R. (1)</xAnon> (…) dotyczyła ona jedynie sposobu rozliczeń ze swoimi wierzycielami</xIx>”, nie zostały oparte na jakichkolwiek dowodach, przez co należy je ocenić jako oczywiście dowolne. <xAnon>Adw. K. Ż.</xAnon> pominął także fakt, że dowodem uprawdopodobniającym „<xIx>popełnienie przez <xAnon>Z. G. (1)</xAnon> przypisanego mu czynu</xIx>” i tym samym potwierdzającym zeznania <xAnon>D. P.</xAnon> były wyjaśnienia <xAnon>P. K.</xAnon> <xAnon>ps. (...)</xAnon> (k.187-188) i zabezpieczone u tej osoby dokumenty.</xText> </xUnit> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>3.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Apelacja adw. <xBx><xAnon>A. D. (1)</xAnon></xBx> obrońcy z urzędu oskarżonego <xBx><xAnon>R. M. (1)</xAnon>:</xBx></xText> <xText>obraza przepisów postępowania, mogąca mieć wpływ na treść wydanego orzeczenia i w konsekwencji błędne ustalenia faktyczne, mianowicie:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">A</xName> <xText><xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">Art. 7 k.p.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 410" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 410 k.p.k.</xLexLink> poprzez przekroczenie swobodnej oceny dowodów, tj. zeznań świadka koronnego <xAnon>D. P. (1)</xAnon> odnośnie skazania osk. za czyn z <xLexLink xArt="art. 282" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 282 k.k.</xLexLink> i uznanie ich za wiarygodne a w konsekwencji błąd w ustaleniach faktycznych polegający na przypisaniu osk. <xAnon>R. M. (1)</xAnon> działania wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami w celu wymuszenia łącznej kwoty 180 000,00 PLN na szkodę <xAnon>J. D. (1)</xAnon>, w sytuacji gdy zeznania oskarżonego <xAnon>R. M. (1)</xAnon>, świadków i samego <xAnon>J. D. (1)</xAnon> przeczą powyższym ustaleniom Sądu I instancji.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">B</xName> <xText><xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">Art. 7 k.p.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 410" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 410 k.p.k.</xLexLink> poprzez przekroczenie swobodnej oceny dowodów tj. zeznań świadków <xAnon>A. M. (1)</xAnon>, <xAnon>P. B.</xAnon>, <xAnon>J. M. (1)</xAnon>, <xAnon>S. T.</xAnon>, oskarżonego <xAnon>J. K. (1)</xAnon> oraz pokrzywdzonego <xAnon>J. D. (1)</xAnon> odnośnie skazania osk. <xAnon>R. M. (1)</xAnon> za czyn z <xLexLink xArt="art. 282" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 282 k.k.</xLexLink> i uznanie ich za niewiarygodne a w konsekwencji błąd w ustaleniach faktycznych polegający na przypisaniu osk. <xAnon>R. M. (1)</xAnon> działania wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami w celu wymuszenia łącznej kwoty 180 000,00 PLN na szkodę <xAnon>J. D. (1)</xAnon>, w sytuacji gdy zeznania oskarżonego <xAnon>R. M. (1)</xAnon>, świadków jak i samego <xAnon>J. D. (1)</xAnon> przeczą powyższym ustaleniom Sądu I instancji.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">C</xName> <xText><xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">Art. 7 k.p.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 410" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 410 k.p.k.</xLexLink> poprzez przekroczenie swobodnej oceny dowodów tj. zeznań oskarżonego <xAnon>R. M. (1)</xAnon> odnośnie popełnienia przez niego czynu z <xLexLink xArt="art. 282" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 282 k.k.</xLexLink> i uznanie ich za niewiarygodne a w konsekwencji błąd w ustaleniach faktycznych polegający na przypisaniu oskarżonemu działania wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami w celu wymuszenia łącznej kwoty 180 000,00 PLN na szkodę <xAnon>J. D. (1)</xAnon>, w sytuacji gdy zeznania oskarżonego <xAnon>R. M. (1)</xAnon>, świadków jak i samego <xAnon>J. D. (1)</xAnon> przeczą powyższym ustaleniom Sądu I instancji.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">D</xName> <xText><xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">Art. 7 k.p.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 410" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 410 k.p.k.</xLexLink> poprzez przekroczenie swobodnej oceny dowodów tj. zeznań świadka koronnego <xAnon>R. B. (1)</xAnon> odnośnie popełnienia przez oskarżonego <xAnon>R. M. (1)</xAnon> czynu z <xLexLink xArt="art. 282" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 282 k.k.</xLexLink> i uznanie ich za nieprzydatne a w konsekwencji błąd w ustaleniach faktycznych polegający na przypisaniu oskarżonemu działania wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami w celu wymuszenia łącznej kwoty 180 000,00 PLN na szkodę <xAnon>J. D. (1)</xAnon>, w sytuacji gdy zeznania oskarżonego <xAnon>R. M. (1)</xAnon>, świadków jak i samego <xAnon>J. D. (1)</xAnon> przeczą powyższym ustaleniom Sądu I instancji.</xText> </xUnit> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ zasadne</xText> <xText><xBx>☐</xBx> częściowo zasadne</xText> <xText><xBx>☒ niezasadne</xBx></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach uznania zarzutów za zasadne lub niezasadne</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>Zarzuty apelacyjne należy ocenić jako nietrafne. Sąd I instancji przeprowadził postępowanie dowodowe w sposób swobodny, tj. po ujawnieniu wszystkich dowodów mających znaczenie dla rozstrzygnięcia omawianej kwestii, po ich wszechstronnej analizie, uwzględniającej zarówno te z nich, które przemawiały na korzyść oskarżonego, jak i na jego niekorzyść a wreszcie, dokonana ich ocena nie wykazywała błędów natury faktycznej lub prawnej oraz była wyczerpująca i logiczna, zgodna z zasadami prawidłowego rozumowania, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>Miał rację skarżący, że dokonując skazania <xAnon>R. M. (1)</xAnon>, sąd instancji opierał „<xIx>swoje ustalenia niemal wyłącznie na zeznaniach świadka koronnego <xAnon>D. P. (1)</xAnon> przypisując im walor wiarygodności</xIx>”. Przy czym, okolicznością istotną dla ustaleń w tym zakresie, ale niewątpliwie nie determinującą ostatecznej oceny tego dowodu, był dla tego sądu fakt wielokrotnej, pozytywnej weryfikacji tych zeznań „<xIx>przy okazji postępowań toczących się przed Sądami Okręgowymi w Warszawie i <xAnon>W.</xAnon>- <xAnon>P.</xAnon>, jak i przed Sądem Apelacyjnym</xIx>”. Podstawą tej oceny była natomiast spójność i konsekwencja <xIx>zeznań <xAnon>D. P.</xAnon> „we wszystkich postępowaniach</xIx>” oraz brak dążności „<xIx>do nadmiernego i bezzasadnego obciążenia pozostałych współdziałających, czego najlepszym przykładem jest kwestia użycia noża podczas tego zdarzenia</xIx>”, która świadczyła „<xIx>o szczerości świadka koronnego, o nie obciążaniu oskarżonych ponad ich rzeczywiste zaangażowanie w przestępstwo</xIx>”. Fakt, że zarówno R.<xAnon>B. M.</xAnon> jak i inni uczestnicy zdarzeń, w tym <xAnon>J. D.</xAnon>, poza <xAnon>A. M.</xAnon>, w swoich wypowiedziach procesowych nie potwierdzali jakiegokolwiek swojego uczestnictwa w tym przestępstwie, został odnotowany w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku i prawidłowo skomentowany, w odniesieniu do każdego z tych dowodów z osobna. Zwracają uwagę zwłaszcza procesowe wypowiedzi <xAnon>J. M. (2)</xAnon>, <xAnon>K. G.</xAnon> oraz w zakresie, wykraczającym poza fakt „<xIx>spotkania w <xAnon>K.</xAnon> celem sprzedaży zegarków</xIx>”, który został opisany przez <xAnon>A. M. (1)</xAnon>, także wypowiedzi tej osoby. Świadkowie ci, w innych postępowaniach, zostali już skazani za udział w tym czynie.</xText> </xUnit> <xText>Dodając do tej oceny zeznań świadka koronnego także bardzo dużą ich szczegółowość, niewątpliwie będącą konsekwencją bezpośredniego udziału w przedmiotowych zdarzeniach, podejmowanych przez niego i pozostałych sprawców w ramach grupy <xAnon> (...)</xAnon>, stanowisko sądu I instancji należało ocenić jako w pełni trafne i dające podstawy do czynienia na podstawie zeznań <xAnon>D. P.</xAnon> ustaleń w sprawie. Argumentacja skarżącego stanowiła w istocie nietrafną polemikę z tymi rozważaniami sądu I instancji.</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText>Idąc dalej, nie ma racji obrońca R.<xAnon>B. M.</xAnon> podnosząc, że w czasie konfrontacji z <xAnon>D. P.</xAnon>, ten ostatni „<xIx>niejako globalnie</xIx>” wskazywał osoby z kręgu grupy <xAnon> (...)</xAnon>, „<xIx>jakie wg. niego miały uczestniczyć w rozboju na osobie <xAnon>J. D. (1)</xAnon></xIx>”. W trakcie tej czynności, jak i podczas wcześniejszych zeznań, wbrew twierdzeniom skarżącego, świadek ten wskazywał osoby które brały udział w przestępstwie, dokładnie opisując ich role w jego popełnieniu. Zwraca w tym miejscu uwagę, wbrew twierdzeniu skarżącego, dość konsekwentnie podnoszony w zeznaniach świadka koronnego wątek zepsucia się jednego z samochodów, którymi sprawcy jechali z <xAnon>W.</xAnon> do <xAnon>K.</xAnon>, tj. <xAnon>P.</xAnon>. Poza tym, że wskutek tej awarii, z udziału w zdarzeniach na <xAnon>Ś.</xAnon> wyeliminowany został <xAnon>J. K. (1)</xAnon> <xAnon>ps. (...)</xAnon>, którego ten świadek bardzo dobrze znał, nie miał on innego znaczenia w sprawie. Tym niemniej, warto o tym fragmencie wypowiedzi <xAnon>D. P.</xAnon> wspomnieć na dowód tego, że dokładnie pamiętając przebieg tego przestępstwa, podawał on także okoliczności poboczne, to jest nieistotne z punktu widzenia odpowiedzialności karnej osób, którzy w tym dniu uczestniczyli w wymuszeniu na szkodę <xAnon>J. D. (1)</xAnon>.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText>Odnośnie <xAnon>R. M. (1)</xAnon> to istotnie, <xAnon>D. P.</xAnon> początkowo nie znał nazwiska tej osoby i identyfikował ją z imienia i faktu prowadzenia <xAnon> kantoru (...)</xAnon>. Do rozpoznania tego oskarżonego przez <xAnon>D. P.</xAnon> doszło podczas konfrontacji tych osób (k. 3.230-3.236, t.XVI). Następnie, w trakcie przesłuchania przed sądem (k.4.696-4.696v, t.XXIX), D.<xAnon>P.</xAnon> początkowo określał tę osobę mianem mężczyzny, którego teraz nie pamięta ale wymienionym w jego zeznaniach. Dopiero na późniejszym etapie przesłuchania, zeznał on, że „<xIx>Nazwisko <xAnon>R. M. (1)</xAnon> to jest najprawdopodobniej ten mężczyzna, którego nie pamiętałem. On jechał <xAnon>m.</xAnon> okularnikiem. Był to taki grubszy mężczyzna, <xAnon>R.</xAnon>. Jemu zepsuło się koło w drodze powrotnej, koło <xAnon>C.</xAnon></xIx>”.</xText> </xUnit> <xText>Takiej treści zeznania nie dowodzą, że rozpoznanie przez <xAnon>D. P.</xAnon> osoby R.<xAnon>B. M.</xAnon> jako sprawcy przestępstwa było błędne i w rzeczywistości, świadek ten mówił o innej osobie. Depozycje tej osoby wyraźnie natomiast wskazują, że osoby te, w przeciwieństwie do znajomości świadka z <xAnon>J. K.</xAnon>, nie miały ze sobą częstego kontaktu i znały się z powodu uczestniczenia w zorganizowanej grupie przestępczej, w której zresztą pełnili zasadniczo różne zadania. Tym właśnie, oraz upływem czasu, należy tłumaczyć wskazaną wyżej ich treść.</xText> <xText>Zwrócenia uwagi wymaga też okoliczność, że pomiędzy <xAnon>D. P.</xAnon> a R.<xAnon>B. M.</xAnon> nie istniał konflikt, wskutek którego, ten ostatni mógł zostać w tej sprawie bezpodstawnie przez tego świadka oskarżony. Okoliczności tej nie podniósł też <xAnon>adw. A. D.</xAnon> we wniesionej przez siebie apelacji. Także więc i to ustalenie przeczy bezpodstawności depozycji <xAnon>D. P.</xAnon>, w której oskarżał on R.<xAnon>B. M.</xAnon>.</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">5</xName> <xText>Odnośnie argumentu skarżącego dotyczącego sądowych zeznań <xAnon>R. B. (1)</xAnon>, w których ten, w oparciu o relację <xAnon>D. P.</xAnon>, opisywał inne przestępstwo popełnione na szkodę <xAnon>J. D. (1)</xAnon> niż to, stanowiące przedmiot niniejszego postępowania wraz z argumentem, że „<xIx><xAnon>D. P. (1)</xAnon> (…) nie opisał (…) świadkowi takiego zdarzenia przy czym nie miał powodów, aby je ukrywać tym samym logiczne jest, iż nie miało ono miejsca- co czyni depozycje świadka <xAnon>P.</xAnon> o pokrzywdzeniu <xAnon>J. D. (1)</xAnon> za mało wiarygodne i prawdopodobne</xIx>”, wskazać należy, że jest to tylko nietrafna hipoteza skarżącego.</xText> </xUnit> <xText>To, że <xAnon>R. B.</xAnon> dowiedzieć się miał o tym, innym zdarzeniu podczas towarzyskiej rozmowy której „<xIx>można (…) przypisać walor większej szczerości a tym samym wiarygodności</xIx>”, nie oznaczało pewności, że <xAnon>D. P.</xAnon> miał w trakcie tej rozmowy, o której kontekście i przedmiocie w istocie niewiele jest wiadomo, opowiedzieć tej osobie o wszystkich przestępstwach popełnionych na szkodę <xAnon>J. D.</xAnon>.</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>4.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Apelacja prokuratora:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku i mających wpływ na jego treść, a polegający na uznaniu, że dowody zgromadzone w sprawie w postaci zeznań świadka koronnego <xAnon>D. P. (1)</xAnon>, świadków <xAnon>K. K. (5)</xAnon> i <xAnon>M. C. (1)</xAnon>, w postaci dokumentów niw pozwalają na uznanie, że oskarżeni <xAnon>R. R. (1)</xAnon>, <xAnon>J. K. (1)</xAnon>, <xAnon>D. B. (1)</xAnon>, <xAnon>R. M. (1)</xAnon> i <xAnon>P. R.</xAnon> swoim zachowaniem wyczerpali znamiona zarzucanego im aktem oskarżenia przestępstwa z <xLexLink xArt="art. 282" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 282 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 189;art. 189 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 189 § 1 k.k.</xLexLink>, <xLexLink xArt="art. 158;art. 158 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">158 § 1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 k.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 12" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 12 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 65;art. 65 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 65 § 1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 4;art. 4 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 4 § 1 k.k.</xLexLink> a <xAnon>P. R.</xAnon> z art. <xLexLink xArt="art. 18;art. 18 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 18 § 3 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 282" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 282 k.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 272" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 272 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 k.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 12" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 12 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 4;art. 4 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 4 § 1 k.k.</xLexLink> na szkodę <xAnon>K. K. (5)</xAnon>, co skutkowało ich uniewinnieniem od popełnienia czynów opisanych w punktach II, IV, VII, IX i XIII aktu oskarżenia, podczas gdy prawidłowa ocena zgromadzonych dowodów prowadzi do wniosku, że oskarżeni swoim zachowaniem dopuścili się popełnienia zarzucanych im czynów.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, mający wpływ na jego treść, a polegający na uznaniu, że dowody zgromadzone w sprawie w postaci zeznań świadka koronnego <xAnon>D. P. (1)</xAnon> i zeznań świadków <xAnon>A. C. (3)</xAnon>, <xAnon>M. K. (5)</xAnon> i <xAnon>A. M. (3)</xAnon> nie pozwala na stwierdzenie, że oskarżeni <xAnon>D. K.</xAnon>, <xAnon>D. B. (1)</xAnon> i <xAnon>A. K. (1)</xAnon> mieli świadomość, że współdziałają w popełnieniu przestępstwa wymuszenia rozbójniczego na osobach <xAnon>R. K.</xAnon> i <xAnon>A. C. (3)</xAnon>, podczas gdy prawidłowa ocena zgromadzonych dowodów, dokonana zgodnie z regułami opisanymi w przepisie <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 k.p.k.</xLexLink>, w szczególności w oparciu o zeznania <xAnon>D. P. (1)</xAnon> prowadzi do wniosku, że oskarżeni swoim zachowaniem wyczerpali znamiona zarzucanych im w punktach III, V i XII aktu oskarżenia występków, a w konsekwencji tego Sąd I instancji przyjął, że oskarżony <xAnon>R. R. (1)</xAnon> czynu opisanego w pkt I wyroku dopuścił się wspólnie i w porozumieniu z nieustaloną osobą.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText>Obrazę przepisów prawa materialnego, a to przepisu <xLexLink xArt="art. 65" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 65 k.k.</xLexLink> poprzez jego niezastosowanie w kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu <xAnon>R. M. (2)</xAnon> w pkt X zaskarżonego wyroku, podczas gdy właściwa wykładnia przepisu <xLexLink xArt="art. 65" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 65 k.k.</xLexLink> w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 kwietnia 2004 roku prowadzi do wniosku, że oskarżony <xAnon>R. M. (1)</xAnon> czynu przypisanego mu w pkt X wyroku z <xLexLink xArt="art. 282" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 282 k.k.</xLexLink> dopuścił się działając w ramach zorganizowanej grupy, mającej na celu popełniania przestępstw, a zatem swoim zachowaniem wyczerpał znamiona przestępstwa z <xLexLink xArt="art. 282" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 282 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 65" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 65 k.k.</xLexLink></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText>Obrazę przepisów postępowania karnego, mająca wpływ na treść wyroku, a to <xLexLink xArt="art. 424" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 424 k.p.k.</xLexLink> poprzez nie wyjaśnienie w uzasadnieniu podstawy prawnej czynu przypisanego oskarżonemu <xAnon>R. R. (1)</xAnon> w pkt I wyroku, w szczególności nie wskazanie powodów wyeliminowania z opisu czynu przepisu <xLexLink xArt="art. 272" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 272 k.k.</xLexLink>, co spowodowało, że niemożliwe jest dokonanie oceny stanowiska Przyjętego przez Sąd i przeprowadzenie ewentualnej kontroli instancyjnej.</xText> </xUnit> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ zasadne</xText> <xText><xBx>☒ częściowo zasadne</xBx></xText> <xText>☐ niezasadne</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach uznania zarzutów za zasadne lub niezasadne</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>Odnośnie zarzutów z pkt. 1 i 2, to uwzględniając zapatrywania zaprezentowane we wstępnej części uzasadnienia odnoszące się do zarzutów obrońców oskarżonych P.<xAnon>J. R.</xAnon> i <xAnon>Z. G.</xAnon> przyjąć należy, że jako uchybienia pierwotne, wskazane w nich zostały błędy w zakresie oceny dowodów, a więc obraza przepisów postępowania, która miała wpływ na treść wyroku. Tym samym to ona, a nie istotne, dla wydanego rozstrzygnięcia, błędy w ustaleniach faktycznych, winna stanowić ich podstawę. W dalszej części rozważań, sąd będzie się więc odnosił przede wszystkim do ww. błędów w ocenie dowodów, których dopuścić się miał sąd I instancji i konsekwencją których, miały się okazać ww. błędy w ustaleniach faktycznych.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>Odnośnie czynu popełnionego na szkodę <xAnon>K. K. (5)</xAnon>, to zdaniem skarżącego, podstawowe znaczenie dla ustaleń winny stanowić zeznania <xAnon>D. P. (1)</xAnon> złożone w dniu 21 listopada 2006r. Dowód ten, z obciążającymi dla oskarżonych depozycjami, mimo wystąpień dokonanych przez sądy I i II instancji do prokuratury o jego dołączenie do akt sprawy, nie został do nich dołączony. Tym samym, nie mógł stanowić podstawy jakichkolwiek ustaleń w przedmiotowej sprawie. Z kolei inne dowody, tak, jak ocenił to sąd I instancji, nie okazały się wystarczające do wydania wyroku skazującego.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText><xAnon>D. P.</xAnon> w trakcie sądowych zeznań w dniu 6 września 2019r. (k.4.697v-4.698, t.XX) początkowo nie kojarzył imienia i nazwiska pokrzywdzonego a później przypomniał sobie wymuszenie na <xAnon>Ś.</xAnon> dokonane na szkodę osoby o <xAnon>ps. (...)</xAnon>, „<xIx>który jeździł <xAnon>a. (...)</xAnon> na niemieckich numerach rejestracyjnych (…) w celu odebrania pieniędzy za nieruchomości, coś było związane z nieruchomościami. Chodziło o większą kwotę</xIx>”. Następnie, ze zdarzeniami tymi zaczął kojarzyć nazwisko <xAnon>M. C. (1)</xAnon>, który „<xIx>był winny <xAnon>A.</xAnon></xIx>” pieniądze i przypominał sobie, że <xAnon>M. C.</xAnon> (wniosek oparty także na zeznaniach tej osoby- przyp. sądu) w jego obecności „<xIx>był pobity przez <xAnon>A.</xAnon> </xIx>(<xAnon> (...)</xAnon>, obecnie już nieżyjącego- przyp. sądu) <xIx>łańcuchem</xIx>”. Z dalszych, ówczesnych zeznań tej osoby wynikało, że od <xAnon>A. C.</xAnon>, a może i od <xAnon>R. R.</xAnon> słyszał, że ten <xAnon>A.</xAnon> wcześniej był „<xIx>gdzieś przetrzymywany i bity (…) Wiem, że prowadził jakieś dziwne biznesy i pożyczał pieniądze od <xAnon>K.</xAnon>, ale jakie to nie wiem</xIx>”.</xText> </xUnit> <xText>Miał więc rację sąd I instancji wskazując w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, że „<xIx>Świadek miał tylko ogólną, zasłyszaną wiedzę na temat porwania biznesmena ze <xAnon> (...)</xAnon> o pseudonimie <xAnon>A.</xAnon>, słyszał, że był on gdzieś przetrzymywany i bity</xIx>”.</xText> <xText>Pozostałe zeznania <xAnon>D. P.</xAnon> odnośnie tego wątku, dotyczyły już późniejszych zdarzeń, w których uczestniczył też <xAnon>M. C.</xAnon>. Przy czym, świadek ten m.in. podał, że „<xIx>Wydaje mi się, że w związku z tym zdarzeniem kojarzę <xAnon>R. R. (1)</xAnon>. Wydaje mi się, że to z jego zlecenia jeździłem tam na <xAnon> (...)</xAnon>. <xAnon>J. K. (1)</xAnon> o <xAnon>pseudonimie (...)</xAnon> wydaje mi się, że nie kojarzę z tym zdarzeniem. <xAnon>R. M. (1)</xAnon>, tzw. <xAnon>R.</xAnon> chyba nie był związany z tym zdarzeniem. <xAnon>D. B. (1)</xAnon> wtedy mógł siedzieć, ale też nie jestem pewny. <xAnon>P. R.</xAnon>, trudno mi wypowiedzieć, czy mógł być w tą sytuację związany. Ja dołączyłem w trakcie tej całej sytuacji</xIx>”.</xText> <xText>W istocie więc, poza wskazaniem <xAnon>R. R.</xAnon>, pełniącego w tych zdarzeniach bliżej nieokreśloną rolę oraz <xAnon>A. C.</xAnon>, który też z nimi był związany, <xAnon>D. P.</xAnon> w zasadzie wykluczył udział w nich innych oskarżonych.</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText>Z zeznań <xAnon>K. K. (5)</xAnon>, nieżyjącego już pokrzywdzonego wynikało, że został bezprawnie pozbawiony wolności, przy czym, sprawcy używali również wobec niego przemocy i bezprawnych gróźb. Jako jedyną osobę, mającą związek z takimi zdarzeniami i to „<xIx>jako głównego „egzekutora” jego zaległości</xIx>” (sformułowanie z apelacji- przyp. sądu), wskazywał on <xAnon>A. C. (6)</xAnon>. Odnośnie późniejszych zdarzeń, to opisywał w nich czynności zmierzające do sprzedaży działki, w których uczestniczyła też ww. osoba.</xText> </xUnit> <xText>W sprawie nie został przesłuchany jakikolwiek inny oskarżony lub świadek, który miał bezpośrednią wiedzę o sprawcach przestępstwa. <xAnon>M. C.</xAnon> wypowiadający się co do porwania <xAnon>K. K.</xAnon>, wiedział o nim tylko od tej osoby. Odnośnie dalszych zdarzeń, w których również już uczestniczył, wskazywał on również <xAnon>J. K.</xAnon> i mężczyzną nazywanego <xAnon> (...)</xAnon>, pełniących w nich bliżej nieokreśloną, drugorzędną rolę.</xText> <xText>Dowodem potwierdzającym pośrednio nacisk wywierany na pokrzywdzonego, aby ten rozliczył się z zobowiązań wobec „<xIx>poważnych ludzi</xIx>” (określenie pochodzące od <xAnon>M. C.</xAnon>), był akt notarialny rep. A <xAnon> (...)</xAnon> z 9 listopada 2004r. (k.2.825-2.829, t.XIV)- umowa sprzedaży prawa wieczystego użytkowania i własności budynków zawarta pomiędzy <xAnon>K. K.</xAnon> a <xAnon>M. C.</xAnon>.</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">5</xName> <xText>Jakkolwiek miał rację prokurator wskazując w apelacji, że „<xIx>dowód ze słyszenia ma taką samą wartość dowodową jak inne dowody i podlega tym samym ocenom jak inne dowody, nie może być zatem dyskwalifikowany tylko i wyłącznie z tego powodu, że nie jest dowodem bezpośrednim</xIx>”, to jednak w warunkach przedmiotowej sprawy, dowody ze słyszenia nie dawały podstaw do przyjęcia jednoznacznej oceny, że oskarżeni <xAnon>R. R.</xAnon>, <xAnon>J. K.</xAnon>, <xAnon>R. M.</xAnon>, <xAnon>D. B.</xAnon> i P.<xAnon>J. R.</xAnon> w sprawie <xAnon>K. K.</xAnon> dopuścili się popełnienia zarzucanych im czynów.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">6</xName> <xText>Odnośnie zarzutu z punktu 2, to miał rację prokurator wskazując, że ocena dowodów dokonana przez sąd I instancji w zakresie uniewinnienia <xAnon>J. K.</xAnon>, <xAnon>D. B.</xAnon> i <xAnon>A. K.</xAnon> od zarzutów związanych z udziałem tych osób w wymuszeniu rozbójniczym, do którego doszło w <xAnon>W.</xAnon> w dniu 29 kwietnia 2003r. była „<xIx>błędna i dowolna, gdyż nie uwzględnia elementów doświadczenia życiowego, zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy</xIx>”.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">7</xName> <xText><xAnon>D. P.</xAnon> w złożonych w sprawie zeznaniach konsekwentnie wskazywał, że w tym dniu, w kancelarii notarialnej i przed nią, w związku z aktem notarialnym rep. A <xAnon> (...)</xAnon>, kiedy ważyła się kwestia jego podpisania przez <xAnon>M. K.</xAnon> i <xAnon>A. C.</xAnon>, znajdował się między innymi on sam, jego strony oraz <xAnon>R. R.</xAnon>, P.<xAnon>J. R.</xAnon>, <xAnon>D. B.</xAnon>, <xAnon>J. K.</xAnon> i <xAnon>A. K.</xAnon>. Zeznania te słusznie zostały uznane przez sąd I instancji za w pełni wiarygodne. Należy dodać, że swoją obecność w tym miejscu potwierdzali P.<xAnon>J. R.</xAnon>, który pomagał od strony merytorycznej w jego sporządzeniu oraz <xAnon>Z. G.</xAnon>, <xAnon>M. K.</xAnon> i <xAnon>A. C.</xAnon>. Uwzględniając te ustalenia, sąd I instancji w pełni słusznie nie uwzględnił wyjaśnień <xAnon>R. R.</xAnon>, <xAnon>J. K.</xAnon>, <xAnon>D. B.</xAnon> i <xAnon>A. K.</xAnon>, którzy przeczyli, aby przyjechali wówczas w to miejsce i poza tym ostatnim oskarżonym, który potwierdzał swój udział w spotkaniu w <xAnon> restauracji (...)</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon>, zaprzeczali jakiegokolwiek swojego <xIx>udziału „w zakresie dotyczącym czynu na szkodę <xAnon> spółki (...)</xAnon></xIx>” (vide sformułowania z uzasadnienia wyroku- przyp. sądu).</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">8</xName> <xText>Wskazanie przez <xAnon>D. P.</xAnon> osób uczestniczących w podpisaniu ww. aktu notarialnego, nie było pełne. Nadto, należy stwierdzić, że wszyscy uczestnicy zdarzenia z 29 kwietnia 2003r. nie zachowywali się biernie. M.in. z wyjaśnień <xAnon>M. K.</xAnon> wynikało, że po jego przyjeździe na <xAnon>ul. (...)</xAnon>, „<xIx>Po chwili zaczęły się na to miejsce zjeżdżać samochody (…) Z tych aut wysiadło łącznie kilkanaście osób, mężczyźni. Wyglądali strasznie, budzili respekt, ubrani w skóry, dresy, bluzy. Widać było, że byli to bandyci. Jeden z nich był szczupły, był ubrany w kurtkę, widać było pod nią pistolet…</xIx>” (k.281, t.II). Podobnie wypowiadał się ten świadek także w trakcie innych przesłuchań (m.in. k. 444, t.III i k.4.170, t.XXVI) oraz <xAnon>A. C.</xAnon> (m.in. k.270, t.II, k.520-522, t.III), która nie ukrywała swojego przerażenia tym zdarzeniem. Osoba ta m.in. zeznała, że gdy przyjechała na <xAnon>ul. (...)</xAnon>, to byli tam już <xAnon>Z. G.</xAnon> „<xIx>ze swoim mecenasem</xIx>”, czyli jak należy przyjąć, P.<xAnon>J. R.</xAnon>. Nadto „<xIx>oprócz w/w było tam jeszcze około sześciu mężczyzn (…) ci mężczyźni zaczęli nas słownie zastraszać (…) ich wygląd tzn. wszyscy byli dobrze zbudowani oraz ta cała sytuacja była dla mnie niepokojąca (…) ten wspomniany mecenas (…) podobnie jak i sam <xAnon>G.</xAnon> byli również zastraszani przez tych mężczyzn (…) ten mecenas podchodził do nas i nalegał abyśmy podpisali akt notarialny, który nam okazał (…) w pewnym momencie <xAnon>M. K. (5)</xAnon> został zabrany za blok przez jednego z tych mężczyzn na, którego mówili <xAnon> (...)</xAnon> i przez jakiś czas tam przebywali. Gdy wrócili do nas to <xAnon>M.</xAnon> powiedział do mnie „ty już nic więcej nie rób, musimy podpisać ten akt i zrobić to co zechcą” (…) ja w pewnym momencie starałam się przeciwstawić takiemu zachowaniu ale zostałam uciszona przez tych mężczyzn w sposób słowny i doszłam do wniosku, że dalszy mój opor nie ma sensu. Zresztą ci mężczyźni zastraszając mnie mówili, że przecież mam syna. Byłam przerażona skąd mężczyźni, których pierwszy raz widzę, wiedzą, że mam dziecko. To samo mówili do <xAnon>M.</xAnon> (…) ci mężczyźni posiadali przy sobie broń, którą było widać spod ubrań”. </xIx>Zwracają też uwagę sądowe zeznania (k.4.164, t.XXVI), w których <xAnon>A. C.</xAnon> podała, że :<xIx> „Na miejscu zastaliśmy całą masę mężczyzn rosłych (…) Dla mnie to było traumatyczne przeżycie. Dla mnie to była taka pokazówka, 4 srebrne <xAnon>m.</xAnon> w każdym po kilku mężczyzn, do tego 4 mężczyzn na zewnątrz, jeszcze pan <xAnon>G.</xAnon> i obecny mecenas <xAnon>R.</xAnon> (…) Generalnie powiedziano nam, że musimy to podpisać, bo nie wyjdziemy stamtąd żywi. Takie groźby artykułowano wobec mnie i <xAnon>M.</xAnon>”.</xIx></xText> </xUnit> <xText>W efekcie tych działań, które było jednoznacznie odczytywane przez <xAnon>M. K.</xAnon> i <xAnon>A. C.</xAnon> jako zastraszenie ich, podpisali oni akt notarialny rep. A <xAnon> (...)</xAnon>, dalece niekorzystny dla kierowanej przez nich <xAnon> spółki (...)</xAnon>. W pełni prawidłowo, okoliczność tę przyznał też sąd I instancji w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku.</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">9</xName> <xText>Odnośnie świadomości tych, bardzo groźnie wyglądających i wypowiadających bezprawne groźby mężczyzn, co do brania udziału w wymuszeniu dokonanym na szkodę ww. osób, to przyjąć należy, że wynikała ona właśnie z tej, opisywanej w zeznaniach <xAnon>M. K.</xAnon> i <xAnon>A. C.</xAnon> manifestacji siły, której towarzyszyły, zastraszające ich słowa. Mężczyźni ci nie pojawili się więc tam przypadkowo ale w określonym, sprzecznym z prawem celu, dokonania tego właśnie przestępstwa i będąc tam, swoimi uzupełniającymi się działaniami, cel ten osiągnęli. Skoro rola tych mężczyzn była w pełni zrozumiała i czytelna dla <xAnon>M. K.</xAnon> i <xAnon>A. C.</xAnon> oraz innych uczestników tego spotkania (vide sformułowania apelacji: „Skoro <xIx>takie wrażenie na osobie nie związanej ze światem przestępczym wywarła sytuacja zastana pod kancelarią, a zapewne taki był cel działania oskarżonych to trudno przyjąć, że <xAnon>J. K. (1)</xAnon>, <xAnon>D. B. (1)</xAnon> i <xAnon>A. K. (1)</xAnon> nie byli świadomi tego w jakim zdarzeniu uczestniczą. Takie wnioskowanie jest sprzeczne z zasadami logiki i doświadczenia życiowego”</xIx>), to okoliczność ta podważa ustalenia sądu I instancji, oparte na zeznaniach <xAnon>D. P.</xAnon>, wyrażających wątpliwość, czy mężczyźni ci, a zwłaszcza oskarżeni w sprawie, poza <xAnon>R. R.</xAnon> wiedzieli, w czym brali udział. Zeznania te, zwłaszcza w konfrontacji z depozycjami <xAnon>M. K.</xAnon> i <xAnon>A. C.</xAnon>, należy więc ocenić jako nieoddające całości nastrojów panujących w momencie popełniania omawianego przestępstwa i w tym zakresie jako niewiarygodne.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">10</xName> <xText>Sąd ten, w swoich rozważaniach, w istocie pomijał też związek tego, co działo się w dniu 29 kwietnia 2003r. w Kancelarii Notarialnej przy <xAnon>ul. (...)</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> i przed nią, z wcześniejszymi zdarzeniami, to jest powstaniem pomysłu zwolnienia na rzecz <xAnon>Z. G.</xAnon> i jego firmy sprzedaży mieszkań oraz późniejszą jego realizacją, włącznie z udziałem w spotkaniu w <xAnon> restauracji (...)</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon>.</xText> </xUnit> <xText>Miał więc rację skarżący podkreślając, „<xIx>że <xAnon>J. K. (1)</xAnon> i <xAnon>A. K. (1)</xAnon> uczestniczyli w spotkaniu <xAnon>R. R. (1)</xAnon> i <xAnon>D. P. (1)</xAnon> w pubie <xAnon>(...)</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon>, którego przedmiotem było umówienie szczegółów uregulowania długu <xAnon>Z. G. (1)</xAnon> wobec grupy <xAnon> (...)</xAnon> i <xAnon> (...)</xAnon>, reprezentowanej przez <xAnon>A. K. (1)</xAnon> (<xAnon>D.</xAnon>)”. </xIx>Zwraca też uwagę inne, w pełni zasadne spostrzeżenie skarżącego, że przecież <xAnon>J. K.</xAnon> i <xAnon>D. B.</xAnon> od wielu lat uczestniczyli w „<xIx>grupie <xAnon> (...)</xAnon></xIx>”, a <xAnon>A. K.</xAnon> kierował „<xIx>grupą <xAnon> (...)</xAnon></xIx>”, co przecież wiązało się z gotowością tych mężczyzn do popełniania przestępstw, i to w sposób w pełni świadomy ich przedmiotu i celu. Okoliczność, że również w tym wypadku świadomość ta występowała, wiązała się także z używaniem broni, której przecież, jak słusznie zauważył prokurator, „<xIx>nie nosi się na co dzień, a jedynie w sytuacjach tego wymagających</xIx>”. Wreszcie, nie sposób nie zauważyć także i tej okoliczności, że <xAnon>A. K.</xAnon>, będąc na miejscu popełnienia przestępstwa, w przeciwieństwie do <xAnon>J. K.</xAnon> i <xAnon>D. B.</xAnon> występujących w interesie finansowym „<xIx>grupy <xAnon> (...)</xAnon></xIx>”, działał w celu ochrony własnych korzyści majątkowych („<xIx>mówił, że te pieniądze są jego</xIx>”), wiążących się z podpisaniem przez <xAnon>Z. G.</xAnon> weksla.</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">11</xName> <xText>W tych warunkach, uniewinnienie <xAnon>J. K.</xAnon>, <xAnon>D. B.</xAnon> (i to nawet uwzględniając zeznania <xAnon>M. K.</xAnon>, że tej ostatniej osoby pod kancelarią nie było) oraz <xAnon>A. K.</xAnon> od udziału w omawianym przestępstwie, ocenić należy jako decyzję nie uwzględniającą wszystkich, wyżej wskazanych okoliczności i w tych warunkach, jako decyzję błędną. Dążenie do zrealizowania celu określonego w przepisie <xLexLink xArt="art. 2;art. 2 § 1;art. 2 § 1 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 2 § 1 pkt. 1 k.p.k.</xLexLink> (to jest aby „<xIx>sprawca przestępstwa został wykryty i pociągnięty do odpowiedzialności karnej, a osoba niewinna nie poniosła tej odpowiedzialności</xIx>”), wymagał uchylenia w tym zakresie wyroku do ponownego rozpoznania.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">12</xName> <xText>Miał rację prokurator zarzucając wydanemu rozstrzygnięciu w <xLexLink xArt="art. 65 pkt. 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">punkcie 3</xLexLink> zarzutów obrazę przepisu prawa materialnego, tj. <xLexLink xArt="art. 65" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 65 k.k.</xLexLink> W istocie, „<xIx>uprzednie, bądź jednoczesne skazanie za udział w grupie przestępczej nie jest warunkiem koniecznym dla przypisania popełnienia konkretnego przestępstwa w zorganizowanej grupie przestępczej z </xIx><xLexLink xArt="art. 65;art. 65 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553"><xIx>art. 65 § 1 k.k</xIx>.</xLexLink>”. Skoro więc zebrane w sprawie dowody jednoznacznie wskazywały na to, że R.<xAnon>B. M.</xAnon> „<xIx>zarzuconego wymuszenia rozbójniczego dopuścił się działając w zorganizowanej grupie, mającej na celu popełnienie przestępstw</xIx>”, to „<xIx>kwalifikacja przypisanego mu czynu powinna zostać uzupełniona o przepis <xLexLink xArt="art. 65" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 65 kk</xLexLink> w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 kwietnia 2004 roku, jako względniejszy dla oskarżonego</xIx>”.</xText> </xUnit> <xText>Dla wykazania racji podnoszonego zarzutu, w pełni prawidłowo prokurator powołał się na przykład umorzenia postępowania o czyn z <xLexLink xArt="art. 258;art. 258 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 258 § 1 k.k.</xLexLink> z uwagi na przedawnienie jego karalności (vide wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 12 września 2013 r., II AKa 205/13, LEX nr 1422281), co rzeczywiście „<xIx>nie stoi na przeszkodzie przyjęciu, że określonego czynu oskarżony dopuścił się w ramach zorganizowanej grupy mającej na celu popełnianie przestępstw, a w konsekwencji uwzględnieniu <xLexLink xArt="art. 65" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 65 kk</xLexLink> w podstawie prawnej skazania, w sytuacji, gdy poczynione ustalenia faktyczne na to pozwalają</xIx>”.</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>Uwzględnieniu podlega pogląd skarżącego, że powołane w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 14 lutego 2013r. (III KK 261/12), na którym oparł się w tym wypadku sąd I instancji, jest krytykowane w orzecznictwie. Nadto, za Sądem Apelacyjnym w Warszawie orzekającym w sprawie II AKa 242/17 należy powtórzyć, że „<xIx>rozstrzygnięcie to </xIx>(…) <xIx>zapadło </xIx>w<xIx> szczególnym układzie procesowym. Z uzasadnienia </xIx>wyroku<xIx> wynika, że Sąd Najwyższy rozstrzygał </xIx>w<xIx> sprawie, gdzie </xIx>w<xIx> postępowaniu apelacyjnym doszło do uchylenia i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania co do czynu z <xLexLink xArt="art. 258;art. 258 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 258 § 1 k.k.</xLexLink> z uwagi na wyrażone </xIx>w<xIx> tym zakresie wątpliwości, nieścisłości </xIx>w<xIx> materiale dowodowym sprawy, przy jednoczesnym utrzymaniu </xIx>w<xIx> mocy skazania co do pozostałych czynów </xIx>w<xIx> warunkach <xLexLink xArt="art. 65;art. 65 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 65 § 1 k.k.</xLexLink>, a zatem przy przyjęciu ich popełnienia </xIx>w<xIx> ramach zorganizowanej grupy przestępczej. Wykazując zatem m.in. wewnętrzną niespójność takiego rozstrzygnięcia, Sąd Najwyższy uwzględnił wniesioną kasację”.</xIx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">13</xName> <xText>Odnośnie wreszcie zarzutu z punktu 4 apelacji, to w wyniku uzupełnienia uzasadnienia wyroku, sąd I instancji wskazał przekonujący powód, dla którego „<xIx>przypisując oskarżonemu <xAnon>R. R. (1)</xAnon> sprawstwo czynu w <xLexLink xArt="art. 272 pkt. 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">pkt I</xLexLink> wyeliminował z jego opisu i kwalifikacji przepis <xLexLink xArt="art. 272" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 272 kk</xLexLink></xIx>”.</xText> </xUnit> <xText>W przedmiotowej sprawie, oświadczenia woli złożone przed notariuszem przy podpisywaniu aktu notarialnego nr rep. A 18/2003, jakkolwiek po stronie przedstawicieli <xAnon> (...)</xAnon> <xAnon>E.</xAnon> zostały wymuszone działaniami przestępczymi, to jednak odpowiadały prawdzie,</xText> <xText>W tych warunkach zarzut ten, nie mógł zostać uwzględniony.</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="7"> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xIx>Wnioski:</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> <xText><xBx><xAnon>A.</xAnon>. <xAnon>A. S.</xAnon>: </xBx>o zmianę wyroku w zaskarżonej części, poprzez uniewinnienie oskarżonego <xAnon>P. R.</xAnon> od zarzucanego mu czynu</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>☐ zasadny</xText> <xText>☐ częściowo zasadny</xText> <xText>☒ <xBx>niezasadny</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> <xText><xAnon>A.</xAnon>. <xBx><xAnon>K. Ż.</xAnon></xBx> o:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>Zmianę wyroku i uniewinnienie <xAnon>Z. G. (1)</xAnon> od zarzucanego mu czynu ewentualnie o</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>Uchylenie wyroku i przekazanie Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.</xText> </xUnit> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>☐ zasadne</xText> <xText>☐ częściowo zasadne</xText> <xText>☒ <xBx>niezasadne</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xBx><xAnon>A.</xAnon>. <xAnon>A. D. (1)</xAnon> o:</xBx></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>Zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego <xAnon>R. M. (1)</xAnon> w oparciu o zgromadzone w sprawie dowody</xText> </xUnit> <xText><xBx>ewentualnie</xBx></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>Uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText>Przyznanie od Skarbu Państwa na rzecz adwokata <xAnon>A. D. (1)</xAnon> kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu w instancji odwoławczej według norm przepisanych albowiem oskarżony nie uiścił opłaty za świadczoną przez obrońcę pomoc prawną z urzędu ani w całości ani w części.</xText> </xUnit> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>☐ zasadne</xText> <xText><xBx>☒ częściowo zasadne</xBx></xText> <xText>☐ niezasadne</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Prokuratora o:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>Zmianę zaskarżonego wyroku w zakresie czynu z <xLexLink xArt="art. 282" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 282 k.k.</xLexLink> przypisanego <xAnon>R. M. (1)</xAnon> w pkt X wyroku poprzez przyjęcie, że <xAnon>R. M. (2)</xAnon> przestępstwa z <xLexLink xArt="art. 282" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 282 k.k.</xLexLink> dopuścił się działając w zorganizowanej grupie, mającej na celu popełnienie przestępstw z <xLexLink xArt="art. 65" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 65 k.k.</xLexLink>, w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 kwietnia 2004 roku.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>Uchylenie zaskarżonego wyroku w zakresie czynów opisanych w punktach II, III, IV, V, IX, XI, XIV i XV zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Warszawie.</xText> </xUnit> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>☐ zasadne</xText> <xText><xBx>☒ częściowo zasadne</xBx></xText> <xText>☐ niezasadne</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach uznania wniosków za zasadne lub niezasadne</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>Wnioski zawarte w apelacjach adw. <xAnon>A. S.</xAnon>, adw. <xAnon>K. Ż.</xAnon>, adw. <xAnon>A. D. (1)</xAnon> (poza wnioskiem z punktu 3, którego uwzględnienie uzasadnione zostało w części uzasadnienia dotyczącego orzeczenia o kosztach procesu) i prokuratora z punktu 3, nie okazały się zasadne z przyczyn wskazanych wyżej. We wcześniejszej części uzasadnienia zostały też wskazane przyczyny, dla których wniosek z punktu 1 apelacji prokuratora, zasługiwał na uwzględnienie.</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="63"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="655"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText><xBx><xIx>OKOLICZNO</xIx>ŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Wskazać wszystkie okoliczności, które sąd uwzględnił z urzędu, niezależnie od granic zaskarżenia i podniesionych zarzutów (<xLexLink xArt="art. 439" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 k.p.k.</xLexLink>, <xLexLink xArt="art. 440" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 440 k.p.k.</xLexLink>).</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Nie dotyczy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności.</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności.</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">5</xName> <xText><xBx>ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xBx>0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="4"> <xText><xBx>0.11</xBx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Przedmiot utrzymania w mocy</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Zaskarżony wyrok, w zakresie, w którym poszczególne jego rozstrzygnięcia nie zostały uchylone, a sprawa przekazana do ponownego rozpoznania (punkty III, IV i V jego sentencji) i poza punktem X sentencji, zmienionym zgodnie z wnioskiem prokuratora.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach utrzymania w mocy.</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Omówiono wyżej</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xBx>0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="4"> <xText><xBx>0.0.11.</xBx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Przedmiot i zakres zmiany </xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Rozstrzygnięcie z punktu X sentencji wyroku.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach zmiany.</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Omówiono wyżej.</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="41"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="11"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="289"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="157"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="220"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xBx>0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xBx>0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText></xText> </xUnit> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ <xLexLink xArt="art. 439" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach uchylenia.</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText></xText> </xUnit> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ <xLexLink xArt="art. 437;art. 437 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 437 § 2 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach uchylenia.</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText></xText> </xUnit> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>Konieczność umorzenia postępowania</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ <xLexLink xArt="art. 437;art. 437 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 437 § 2 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia.</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>4.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>Konieczność warunkowego umorzenia postępowania</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ <xLexLink xArt="art. 437;art. 437 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 437 § 2 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach uchylenia i warunkowego umorzenia ze wskazaniem podstawy prawnej warunkowego umorzenia postępowania.</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>5.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xBx>x <xLexLink xArt="art. 454;art. 454 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 454 § 1 k.p.k.</xLexLink></xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach uchylenia.</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText>Przeprowadzone przed sądem I instancji postępowanie w zakresie czynów zarzucanych <xAnon>J. K.</xAnon>, <xAnon>D. B.</xAnon> i <xAnon>A. K.</xAnon> o czyny związane z doprowadzeniem udziałowców <xAnon> spółki (...)</xAnon> do niekorzystnego rozporządzenia mieniem, okazało się wadliwe.</xText> <xText>Sąd ten nie wziął pod uwagę udziału <xAnon>J. K.</xAnon> i <xAnon>A. K.</xAnon> w spotkaniu w <xAnon> restauracji (...)</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> w kontekście, powstałej wówczas u tych osób wiedzy, co do planów wznowienia sprzedaży mieszkań przez spółkę prowadzoną przez <xAnon>Z. G.</xAnon>, przy pomocy sprzecznych z prawem działań podjętych przez grupy przestępcze, <xAnon> (...)</xAnon> i <xAnon> (...)</xAnon>. Nadto, przy dokonywaniu ustaleń co do przebiegu zdarzeń w dniu 29 kwietnia 2003r., nie zostały wzięte przez ten sąd pod uwagę, w stopniu wymaganym przez zasadę swobodnej oceny dowodów, zeznania m.in. <xAnon>M. K.</xAnon> i <xAnon>A. C.</xAnon>, opisujące zorganizowany przez przybyłych w to miejsce mężczyzn, w tym <xAnon>J. K.</xAnon> i <xAnon>A. K.</xAnon> oraz, co wynikało z zeznań <xAnon>D. P.</xAnon>, także <xAnon>D. B.</xAnon>, bezprawny na nich nacisk, którego efektem było ich wystraszenie i zmuszenie do podpisania niekorzystnego, dla <xAnon> spółki (...)</xAnon>, aktu notarialnego.</xText> <xText>W celu przeprowadzenia postępowania, które uwzględniałoby te okoliczności, jak i uwzględniając treść przepisu <xLexLink xArt="art. 454;art. 454 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 454 § 1 k.p.k.</xLexLink>, należało orzec o uchyleniu w tym zakresie zaskarżonego wyroku i przekazaniu sprawy do ponownego rozpoznania.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xBx>0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText>W ponownie prowadzonym postępowaniu karnym w ww. zakresie, należy ponownie przesłuchać:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">a</xName> <xText><xAnon>D. P.</xAnon> oraz innych uczestników spotkania w restauracji u <xAnon>F.</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon>, w zakresie świadomości tych osób co do powstałych wówczas planów doprowadzenia do wznowienia sprzedaży mieszkań przez firmę Z.<xAnon>G.</xAnon>,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">b</xName> <xText><xAnon>D. P.</xAnon> i inne osoby, obecne w dniu 29 kwietnia 2003r. w kancelarii notarialnej przy <xAnon>ul. (...)</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> oraz w jej pobliżu, na okoliczność działań podjętych wobec <xAnon>M. K.</xAnon> i <xAnon>A. C.</xAnon> w celu zmuszenia ich do podpisania w tym dniu aktu notarialnego.</xText> </xUnit> <xText>Dokonując ustaleń, co do zrealizowania przez oskarżonych <xAnon>J. K.</xAnon>, <xAnon>D. B.</xAnon> i <xAnon>A. K.</xAnon> znamion zarzucanych om czynów, należy to uczynić nie tylko w oparciu o zeznania <xAnon>D. P.</xAnon> ale i w oparciu o inne dowody, z zachowaniem zasad ich swobodnej oceny.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xBx>0.15.4. Inne rozstrzygnięcia z wyroku</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Wskazać punkt rozstrzygnięcia z wyroku.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Przytoczyć okoliczności.</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">6</xName> <xText><xBx>Koszty Procesu </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="172"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="240"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="306"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Wskazać oskarżonych.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Wskazać punkt rozstrzygnięcia z wyroku.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Przytoczyć okoliczności.</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xAnon>R. R. (1)</xAnon>, <xAnon>J. K. (1)</xAnon>, <xAnon>A. K. (1)</xAnon>, <xAnon>P. R.</xAnon>, <xAnon>R. M. (1)</xAnon>, <xAnon>Z. G. (1)</xAnon> i <xAnon>D. B. (1)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Pkt.IV</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Na podstawie <xLexLink xArt="art. 624;art. 624 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 624 § 1 k.p.k.</xLexLink>, sąd zwolnił wszystkich oskarżonych w całości od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, wydatkami tego postępowania obciążając Skarb Państwa.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>oskarżeni <xAnon>J. K. (1)</xAnon>, <xAnon>R. M. (1)</xAnon> i <xAnon>R. R. (1)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Pkt. V</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Na podstawie <xLexLink xArt="art. 618;art. 618 § 1;art. 618 § 1 pkt. 11" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 618 § 1 pkt. 11 k.p.k.</xLexLink>, sąd zasądził od Skarbu Państwa na rzecz:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">d</xName> <xText>adwokata <xAnon>P. D.</xAnon>- Kancelaria Adwokacka w <xAnon>W.</xAnon> kwotę 1.440 złotych plus podatek VAT, z tytułu nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu <xAnon>J. K. (1)</xAnon> w postępowaniu odwoławczym,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">e</xName> <xText>adwokata <xAnon>A. D. (1)</xAnon>- Kancelaria Adwokacka w <xAnon>W.</xAnon> kwotę 1.080 złotych plus podatek VAT, z tytułu nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu <xAnon>R. M. (1)</xAnon> w postępowaniu odwoławczym,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">f</xName> <xText>adwokata <xAnon>B. L.</xAnon>- Kancelaria Adwokacka w <xAnon>W.</xAnon> kwotę 720 złotych plus podatek VAT, z tytułu nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu <xAnon>R. R. (1)</xAnon> w postępowaniu odwoławczym.</xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="719"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">7</xName> <xText><xBx>PODPISY </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Adam Wrzosek Sławomir Machnio Anna Grodzicka </xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xBx>0.1Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji</xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xBx>Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z 13 października 2020 roku wydany w sprawie VIII K 17/17</xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xBx>0.1Podmiot wnoszący apelację</xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ oskarżyciel publiczny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ oskarżyciel posiłkowy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ oskarżyciel prywatny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒ <xBx>obrońca oskarżonego P.<xAnon>J. R.</xAnon></xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ inny</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xBx>0.11.3. Granice zaskarżenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="44"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="153"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="131"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="44"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="350"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xBx>0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2" xRowSpan="4"> <xText>☒ <xBx>na korzyść</xBx></xText> <xText>☐ na niekorzyść</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>☒ <xBx>w całości</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText>☐ w części</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>co do winy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>co do kary</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xBx>0.11.3.2. Podniesione zarzuty</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xIx>Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink> - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1 a" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1a k.p.k.</xLexLink> - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w <xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink>, chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xBx><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 2 k.p.k.</xLexLink> - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xBx>☒</xBx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xBx><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 3" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 3 k.p.k.</xLexLink> - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia </xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 4 k.p.k.</xLexLink> - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xLexLink xArt="art. 439" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>brak zarzutów</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xBx>0.11.4. Wnioski</xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="44"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="293"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="39"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="345"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="4"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>uchylenie</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xBx>☒</xBx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xBx>zmiana</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xBx>0.1Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji</xBx></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xBx>Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z 13 października 2020 roku wydany w sprawie VIII K 17/17</xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xBx>0.1Podmiot wnoszący apelację</xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ oskarżyciel publiczny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ oskarżyciel posiłkowy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ oskarżyciel prywatny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒ <xBx>obrońca oskarżonego R.<xAnon>B. M.</xAnon></xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ inny</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xBx>0.11.3. Granice zaskarżenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="44"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="153"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="131"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="44"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="350"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xBx>0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2" xRowSpan="4"> <xText>☒ <xBx>na korzyść</xBx></xText> <xText>☐ na niekorzyść</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>☒ <xBx>w całości</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText>☐ w części</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>co do winy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>co do kary</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xBx>0.11.3.2. Podniesione zarzuty</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xIx>Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink> - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1 a" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1a k.p.k.</xLexLink> - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w <xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink>, chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xBx><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 2 k.p.k.</xLexLink> - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 3" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 3 k.p.k.</xLexLink> - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, <xBRx></xBRx>jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 4 k.p.k.</xLexLink> - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xLexLink xArt="art. 439" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>brak zarzutów</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xBx>0.11.4. Wnioski</xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="44"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="293"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="39"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="350"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xBx>☒</xBx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xBx>uchylenie </xBx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xBx>☒</xBx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xBx>zmiana</xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xBx>0.1Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji</xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xBx>Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z 13 października 2020 roku wydany w sprawie VIII K 17/17</xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xBx>0.1Podmiot wnoszący apelację</xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ oskarżyciel publiczny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ oskarżyciel posiłkowy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ oskarżyciel prywatny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒ <xBx>obrońca oskarżonego <xAnon>Z. G.</xAnon></xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ inny</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xBx>0.11.3. Granice zaskarżenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="44"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="153"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="131"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="44"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="350"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xBx>0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2" xRowSpan="4"> <xText>☒ <xBx>na korzyść</xBx></xText> <xText>☐ na niekorzyść</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>☒ <xBx>w całości</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText>☐ w części</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>co do winy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>co do kary</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xBx>0.11.3.2. Podniesione zarzuty</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xIx>Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink> - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1 a" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1a k.p.k.</xLexLink> - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w <xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink>, chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xBx><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 2 k.p.k.</xLexLink> - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xBx>☒</xBx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xBx><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 3" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 3 k.p.k.</xLexLink> - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia </xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 4 k.p.k.</xLexLink> - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xLexLink xArt="art. 439" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>brak zarzutów</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xBx>0.11.4. Wnioski</xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="44"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="293"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="39"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="350"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xBx>☒</xBx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xBx>uchylenie </xBx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xBx>☒</xBx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xBx>zmiana</xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xBx>0.1Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji</xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xBx>Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z 13 października 2020 roku wydany w sprawie VIII K 17/17</xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xBx>0.1Podmiot wnoszący apelację</xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xBx>☒ oskarżyciel publiczny </xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ oskarżyciel posiłkowy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ oskarżyciel prywatny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ obrońca oskarżonego</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ inny</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xBx>0.11.3. Granice zaskarżenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="44"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="153"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="131"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="44"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="350"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xBx>0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2" xRowSpan="4"> <xText>☐ na korzyść</xText> <xText><xBx>x na niekorzyść</xBx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>☐ w całości</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText><xBx>x w części</xBx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xBx>x</xBx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xBx>co do winy</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>co do kary</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xBx>0.11.3.2. Podniesione zarzuty</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xIx>Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xBx>x</xBx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xBx><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink> - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1 a" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1a k.p.k.</xLexLink> - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w <xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink>, chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xBx><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 2 k.p.k.</xLexLink> - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xBx>☒</xBx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xBx><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 3" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 3 k.p.k.</xLexLink> - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia </xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 4 k.p.k.</xLexLink> - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xLexLink xArt="art. 439" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>brak zarzutów</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xBx>0.11.4. Wnioski</xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="44"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="293"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="39"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="350"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xBx>☒</xBx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xBx>uchylenie </xBx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xBx>☒</xBx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xBx>zmiana</xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> </xUnit> </xBlock> </xPart>

SSA Sławomir Machnio (spr)

Renata Sieradzan

sekretarz sądowy Klaudia Kulbicka, sekretarz sądowy Ewelina Turlej

Renata Sieradzan

0.1Sygn. akt VIII AKa 5/23 2WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ 3Dnia 8 grudnia 2023r. 4Sąd Apelacyjny w Warszawie VIII Wydział Karny w składzie: 4.0.0.1Przewodniczący: SSA – Sławomir Machnio (spr.) 4.0.1Sędziowie: SA – Adam Wrzosek 4.0.2 SO (del.) – Anna Grodzicka 4.0.3Protokolanci: sekretarz sądowy Klaudia Kulbicka, sekretarz sądowy Ewelina Turlej przy udziale Prokuratora Renaty Śpiewak po rozpoznaniu w dniu 07 grudnia 2023 roku sprawy: 1 R. R. (1), synaH.iA.z domuS.,urodzonego (...)wW., oskarżonego o czyny zart. 282 k.k.w zb. zart. 272 k.k.w zw. zart. 11 § 2 k.k.w zw. zart. 12 k.k.w zw. zart. 65 § 1 k.k.w zw. zart. 4 § 1 k.k.i zart. 282 k.k.w zb. zart. 189 § 1 k.k.w zb. zart. 158 § 1 k.k.w zw. zart. 11 § 2 k.k.w zw. zart. 12 k.k.w zw. zart. 65 § 1 k.k.w zw. zart. 4 § 1 k.k. 2 J. K. (1), synaK.iD.z domuZ.,urodzonego (...)wW., oskarżonego o czyny zart. 282 k.k.w zw. zart. 272 k.k.w zw. zart. 11 § 2 k.k.iart. 12 k.k.w zw. zart. 65 § 1 k.k.w zw. zart. 4 § 1 k.k.i zart. 282 k.k.w zb. zart. 189 § 1 k.k.w zb. zart. 158 § 1 k.k.w zw. zart. 11 § 2 k.k.w zw. zart. 12 k.k.w zw. zart. 65 § 1 k.k.w zw. zart. 4 § 1 k.k. 3 A. K. (1), synaL.iZ.z domuK.,urodzonego (...)wW., oskarżonego o czyn zart. 18 § 3 k.k.w zw. zart. 282 k.k.w zb. zart. 272 k.k.w zw. zart. 11 § 2 k.k.w zw. zart. 4 § 1 k.k. 4 P. R., synaT.iC.z domuO.,urodzonego (...)w KosowieL., oskarżonego o czyny zart. 18 § 3 k.k.w zw. zart. 282 k.k.w zb. zart. 272 k.k.w zw. zart. 11 § 2 k.k.w zw. zart. 4 § 1 k.k.i zart. 18 § 3 k.k.w zw. zart. 282 k.k.w zb. zart. 272 k.k.w zw. zart. 11 § 2 k.k.w zw. zart. 12 k.k.w zw. zart. 4 § 1 k.k. 5 R. M. (1), synaW.iH.z domuK.,urodzonego (...)wW., oskarżonego o czyny zart. 282 k.k.iart. 280 § 2 k.k.przy zastosowaniuart. 11 § 2 k.k.w zw. zart. 12 k.k.w zw. zart. 65 § 1 k.k.w zw. zart. 4 § 1 k.k.i zart. 282 k.k.w zb. zart. 189 § 1 k.k.w zb. zart. 158 § 1 k.k.w zw. zart. 11 § 2 k.k.w zw. zart. 12 k.k.w zw. zart. 65 § 1 k.k.w zw. zart. 4 § 1 k.k. 6 Z. G. (1), synaS.iS.z domuS.,urodzonego (...)wD., oskarżonego o czyn zart. 282 k.k.w zb. zart. 272 k.k.w zw. zart. 11 § 2 k.k.w zw. zart. 12 k.k.w zw. zart. 65 § 1 k.k.w zw. zart. 4 § 1 k.k. 7 D. B. (1), synaZ.iH.z domuJ.,urodzonego (...)wC., oskarżonego o czyny zart. 282 k.k.w zb. zart. 272 k.k.w zw. zart. 11 § 2 k.k.w zw. zart. 12 k.k.w zw. zart. 65 § 1 k.k.w zw. zart. 4 § 1 k.k.i zart. 282 k.k.w zb. zart. 189 § 1 k.k.w zb. zart. 158 § 1 k.k.w zw. zart. 11 § 2 k.k.w zw. zart. 12 k.k.w zw. zart. 65 § 1 k.k.w zw. zart. 4 § 1 k.k. na skutek apelacji wniesionych od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 13 października 2020 roku, sygn. akt VIII K 17/17 przez: a adw.A. S.- obrońcę oskarżonegoP. R., b adw.A. D. (1)- obrońcę oskarżonegoR. M. (1), c adw.K. Ż.- obrońcę oskarżonegoZ. G. (1), d prokuratora orzeka I Uchyla wyrok w zaskarżonej części co do oskarżonych: a J. K. (1), co do czynu zarzuconego w punkcie III aktu oskarżenia (punkt III komparycji wyroku), b A. K. (1), co do czynu zarzuconego w punkcie V aktu oskarżenia (punkt V komparycji wyroku), c D. B. (1), co do czynu zarzuconego w punkcie XII aktu oskarżenia (punkt XI komparycji wyroku) i sprawę w tym zakresie przekazuje Sądowi Okręgowemu w Warszawie do ponownego rozpoznania. II Zmienia wyrok w zaskarżonej części co do oskarżonegoR. M. (1)w zakresie czynu zarzuconego w punkcie VIII aktu oskarżenia (punkt VIII komparycji wyroku) i przypisanego w punkcie X sentencji wyroku w ten sposób, że dodaje do jego opisu, że czynu tegoR. M. (1)dopuścił się działając w zorganizowanej grupie, mającej na celu popełnienie przestępstwa to jest, że wyczerpywał on znamionaart. 282 k.k.w zw. zart. 65 k.k.w brzmieniu tych przepisów, zgodnie zart. 4 § 1 k.k., obowiązującym do dnia 30 kwietnia 2004 roku i na ich podstawie osobę tę skazuje. III Utrzymuje w mocy wyrok w pozostałej części. IV Zwalnia oskarżonychR. R. (1),J. K. (1),A. K. (1),P. R.,R. M. (1),Z. G. (1)iD. B. (1)w całości od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, wydatkami tego postępowania obciążając Skarb Państwa. V zasądza od Skarbu Państwa na rzecz: a adwokataP. D.- Kancelaria Adwokacka wW.kwotę 1.440 (tysiąc czterysta czterdzieści) złotych plus podatek VAT, z tytułu nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemuJ. K. (1)w postępowaniu odwoławczym, b adwokataA. D. (1)- Kancelaria Adwokacka wW.kwotę 1.080 (tysiąc osiemdziesiąt) złotych plus podatek VAT, z tytułu nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemuR. M. (1)w postępowaniu odwoławczym, c adwokataB. L.- Kancelaria Adwokacka wW.kwotę 720 (siedemset dwadzieścia) złotych plus podatek VAT, z tytułu nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemuR. R. (1)w postępowaniu odwoławczym. UZASADNIENIE UZASADNIENIE Formularz UK 2 Sygnatura akt VIII AKa 5/23 Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników: 4 1 CZĘŚĆ WSTĘPNA 0.1Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z 13 października 2020 roku wydany w sprawie VIII K 17/17 0.1Podmiot wnoszący apelację ☒ oskarżyciel publiczny ☐ oskarżyciel posiłkowy ☐ oskarżyciel prywatny ☒obrońcy oskarżonych ☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego ☐ inny 0.11.3. Granice zaskarżenia 0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia ☒ na korzyść ☒ na niekorzyść ☒w całości ☐ w części ☐ co do winy ☐ co do kary ☐ co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia 0.11.3.2. Podniesione zarzuty Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji. ☒ art. 438 pkt 1 k.p.k.- obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu ☐ art. 438 pkt 1a k.p.k.- obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany wart. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu ☒ art. 438 pkt 2 k.p.k.- obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia ☒ art. 438 pkt 3 k.p.k.- błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia ☐ art. 438 pkt 4 k.p.k.- rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka ☐ art. 439 k.p.k. ☐ brak zarzutów 0.11.4. Wnioski ☒ uchylenie ☒ zmiana 2 Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy 0.12.1. Ustalenie faktów 0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione Lp. Wskazać oskarżonego. Wskazać fakt. Dowód ze wskazaniem numeru karty, na której znajduje się dowód. 0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione Lp. Wskazać oskarżonego. Wskazać fakt. Dowód ze wskazaniem numeru karty, na której znajduje się dowód. 0.12.2. Ocena dowodów 0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów Wskazać fakt Dowód Zwięźle o powodach uznania dowodu. 0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów) Wskazać fakt Dowód Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu. STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków Lp. Zarzuty: 1. Apelacja adw.A. S.obrońcy oskarżonegoP. R. 1 Obraza prawa procesowego, która miała wpływ na treść rozstrzygnięcia, a to art. 7 w zw. zart. 92 i art. 5 § 2 k.p.k.poprzez dowolne, a nie swobodne ustalenie, że oskarżony działając z zamiarem bezpośrednim, aby członkowie „grupy(...)” dokonali wymuszenia rozbójniczego, ułatwił popełnienie przestępstwa udzielając rady i informacji co do treści aktu notarialnego, podczas gdy na podstawie zebranego w sprawie materiału dowodowego, nie można przypisać oskarżonemu działania w takim zamiarze, zaś udzielona pomoc prawna nie dotyczyła wymuszenia rozbójniczego lecz legalnych czynności prawnych adwokata jako pełnomocnika udziałowców. 2 Błąd w ustaleniach faktycznych prawna przyjętych za podstawę wydania zaskarżonego wyroku i mający wpływ na jego treść, polegający na uznaniu, że oskarżony pomógł doprowadzić do niekorzystnego rozporządzeniamieniem spółkę (...)w kwocie nie niższej niż 900.000 zł, podczas gdy umowa zawarta przez strony 29 kwietnia 2003r. umożliwiała zawarcie 5 transakcji przewłaszczenia mieszkań, gdzie pokrzywdzona spółka otrzymała kwoty wykazane przez Sąd jako szkoda. ☐ zasadne ☐ częściowo zasadne ☒niezasadne 2. Apelacja adw.K. Ż.- obrońcyZ. G. (1): 1 Obraza prawa procesowego która miała wpływ na treść wyroku, tj.art. 7 k.p.k.w zw. zart. 5 par. 2 k.p.k.poprzez dowolne ustalenie, iż chcąc aby członkowie grupy przestępczej określanej jako „(...)” w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, groźbą zamachu na życie i zdrowie, doprowadził właścicieli(...) sp. z o.o.do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie nie niższej niż 900.000 zł, i nakłaniał do tegoR. R. (1), podczas gdy zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, w tym wyjaśnienia oskarżonego, nie pozwalają na przyjęcie, iż oskarżony obejmował swoim zamiarem nakłonienie kogokolwiek do dokonania wymuszenia rozbójniczego na szkodę(...)E.. 2 Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, mający wpływ na jego treść, polegający na uznaniu, iż doprowadził przedstawicieli(...) sp. z o.o.do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie nie mniejszej niż 900.000 zł, podczas gdy prawidłowa analiza i interpretacja dokumentacji zawartej w aktach potwierdza zawarcie 5 transakcji dot. lokali mieszkalnych, za które(...)E.otrzymała kwoty wykazane w wyroku Sądu jako szkoda. Zwięźle o powodach uznania zarzutów za zasadne lub niezasadne 1 Na wstępie uzasadnienia należy przyjąć, że ocena dowodów pozostaje pod ochroną przepisuart. 7 k.p.k.pod następującymi warunkami: a jest poprzedzona ujawnieniem wszystkich dowodów mających znaczenie dla rozstrzygnięcia określonej kwestii, której dotyczą ustalenia faktyczne organu procesowego; b jest rezultatem wszechstronnej analizy ujawnionych dowodów, uwzględniającej zarówno te z nich, które przemawiają na korzyść oskarżonego, jak i na jego niekorzyść; c nie wykazuje błędów natury faktycznej lub prawnej, jest więc wyczerpująca i logiczna, zgodna z zasadami prawidłowego rozumowania, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego (por. wyroki SN: z 5.09.1974 r., II KR 114/74, OSNKW 1975/2, poz. 28; z 16.12.1974 r., Rw 618/74, OSNKW 1975/3–4, poz. 47; z 22.02.1996 r., II KRN 199/95, PiP 1996/10, s. 10) 0.0.1(teza 2 doart. 7 k.p.k.wB. M. (1)i in.,Kodeks postępowania karnego. Komentarz; Opublikowano: LEX/el. 2023). 2 W pkt. 1 zarzutów apelacjiadw. A. S., jej autor wskazał, że w postępowaniu przed sądem I instancji doszło do obrazy prawa procesowego, która miała wpływ na treść rozstrzygnięcia, to jest art. 7 w zw. zart. 92 i art. 5 § 2 k.p.k.W istocie, treść tego zarzutu nie wskazywała na złamanie jakiegokolwiek z ww. warunków swobodnej oceny dowodów a także zasady domniemania niewinności i dowodziła, że miał miejsce błąd w ustaleniach faktycznych, a więc inna podstawa odwoławcza, określona wart. 438 pkt. 3 k.p.k.Z kolei wpunkcie IIzarzutów apelacji, błąd ten stanowił wyłączną ich podstawę. 0.0.2 Treść ta pozostawała w rozbieżności z argumentacją zawartą w uzasadnieniu tego środka odwoławczego, gdzieadw. A. S.skupiał się na nieprawidłowościach w ocenie dowodów dokonanych przez sąd I instancji. 0.0.3 Rozbieżności w formułowaniu zarzutów apelacyjnych wystąpiły również w środku odwoławczym wniesionym przez obrońcęosk. Z. G.. 0.0.4 W pkt. 2 zarzutów, jej autor wskazywał na błąd w ustaleniach faktycznych mający wpływ na treść wyroku przy czym, miał on wynikać z błędnej analizy i interpretacji dokumentacji zawartej w aktach sprawy. 0.0.5 Należy więc przyjąć, że apelacjaadw. K. Ż.w całości opierała się na dowolności sądu I instancji w ocenie dowodów. 3 Odnośnie podstaw odwoławczych wskazać należy, że „Jako zasadę trzeba przyjąć, że po pierwsze, zarzut odwoławczy formułuje się co do uchybienia, a więc jedno uchybienie to jeden zarzut, a po drugie, zarzut powinien dotyczyć uchybienia o charakterze pierwotnym, natomiast nie stawia się dodatkowo zarzutu w stosunku do jego następstw, czyli dalszych uchybień (uchybienia wtórne). Uchybienia wtórne, będące następstwem uchybienia pierwotnego, świadczą bowiem o istotności (relewantności) zarzutu pierwotnego, skoro jego zaistnienie powoduje dalsze konsekwencje. Z tego powodu uchybienia wtórne powinny zostać wykorzystane przez skarżącego jako podstawa do wykazania, że zarzucane uchybienie pierwotne mogło mieć wpływ na treść orzeczenia z uwagi na jego następstwa w sferze związanej z prawidłowością wydanego orzeczenia. Taki wymóg wykazania wpływu uchybienia na treść orzeczenia wynika z podstaw odwoławczych zawartych w art. 438 pkt 2 i 3” (D. Świecki [w:] B. Augustyniak, K. Eichstaedt, M. Kurowski, D. Świecki,Kodeks postępowania karnego. Tom II. Komentarz aktualizowany, LEX/el. 2023, art. 438). 0.0.6 Uchybieniami pierwotnymi wskazywanymi w ww. apelacjach były więc obrazy przepisów postępowania, tj. głównieart. 7 k.p.k.. Tym samym, podniesienie przez apelujących także zarzutów błędu w ustaleniach faktycznych, stanowić może li tylko o hipotetycznym zasadności poglądu, że obrazy te wpłynęły na treść zaskarżonego wyroku. 4 Wbrew twierdzeniom zawartym w omawianych apelacjach, sąd I instancji zasadniczo nie naruszył zasady swobodnej oceny dowodów, starając się spełnić wszystkie, ustawowe wymagania z nią się wiążące. Z kolei obrońcy oskarżonych P.J. R.iZ. G.opierali swoją argumentację głównie na selektywnie wybranych dowodach, wspierających ich rozważania, w tym z wyjaśnień tych osób. Tym samym, pomijali wszechstronną analizę całości materiału dowodowego, stanowiącą jeden z warunków swobodnych ustaleń. 5 I tak, we wniesionej apelacji dot. P.J. R., obrońca tej osoby zwrócił uwagę na wadliwe ustalenia sądu I instancji co do zamiaru, z jakim ten oskarżony miał działać. Tak więc „w okresie lat 1991-2003 był(P.J. R.- przyp. sądu)pełnomocnikiemB. K. (1), wdowy poM. K. (1)w sprawach o stwierdzenie nabycia spadku i dział spadku, a takżespółki z o.o. (...), której udziały stanowiły główny składnik masy spadkowej poM. K., w związku ze sprzedażą nieruchomości na rzeczZ. G. (1)orazspółki z o.o. (...)oraz dochodzeniem należności z tytułu nieuregulowanych zobowiązańZ. G.w stosunku do(...) sp. z o.o.”. Tym samym, „P. R.dysponował aktami spraw powierzonych mu przezB. K. (1)oraz zarząd spółki(...), w których znajdowały się dokumenty dotyczące m.in. zadłużeniaZ. G.w stosunku do(...)oraz masy spadkowej poM. K.. Ponadto oskarżony dokładnie zapoznał się z dokumentami zgromadzonymi w aktach sprawy niniejszej”. 6 Okoliczności te należy ocenić jako bezsporne. Brak jest dowodów na przyjęcie tezy przeciwnej, do zaprezentowanej w apelacji, że P.J. R.nie był formalnym pełnomocnikiemB. K.w sprawach cywilnych, a w tym, w postępowaniu spadkowym poM. K., gdzie „Głównym składnikiem masy spadkowej po zmarłym były udziały współce z o.o. (...)która to spółka posiadała majątek w postaci nieruchomości położonej wW.-U.przyul. (...)”, sprzedanyZ. G.. W związku z tą czynnością, co w pełni trafnie ustalił sąd I instancji, ten ostatni stał się dłużnikiem(...)na kwotę 300.000-350.000 zł, a w istocie, o czym dalej będzie mowa, dłużnikiem „(...)grupy przestępczej”. 7 Argumentacja zaprezentowana w apelacji obrońcy P.J. R.pomijała jednak przebieg, powiązanych z tym faktem zdarzeń, kończący się, w warunkach popełnienia czynu zart. 282 k.k., sporządzeniem w dniu 29 kwietnia 2003r., w Kancelarii NotarialnejA. C. (1), aktu notarialnego o nr 1878/2003r. Miał rację sąd I instancji wskazując w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku ich chronologię z uwzględnieniem powodu, dla którego, w dniu 7 marca 2002r., doszło do poprzedzającego go, zawarcia innego aktu notarialnego a następnie, w kwietniu 2003r., do spotkania wrestauracji (...)wK., w trakcie którego,Z. G.poszukując „możliwości rozliczenia się z grupą(...)”, poinformował przedstawicieli tej grupy przestępczej o treści aktu z 7 marca 2002r., blokującej sprzedaż mieszkań i tym samym uzyskanie pieniędzy na zwrot długu za zakup ww. nieruchomości. 8 Dla ustaleń w sprawie nie mają istotnego znaczenia twierdzeniaZ. G.(k.707v, 709, t.IV), że jego problemy ze spłatą ceny za nieruchomość przyul. (...)wW.zaczęły się po zabójstwieM. K. (1)ps. (...)iL. A.ps. (...), czyli bossów tej zorganizowanej struktury przestępczej, do którego doszło w(...)restauracji (...)w marcu 1999r. InteresyM. K.przejął wówczas ich synJ. K. (2)((...), zastrzelony w 2002r. wM.), z którym P.J. R.również „uzgadniał pewne rzeczy spadkowe” (vide wyjaśnienia P.J. R., k.2.054, t.XI, k.5.004v-5.005, t.XXX) i który zacząłZ. G.narzucać daleko niekorzystne, jednostronne warunki tej spłaty. Nie te bowiem zdarzenia stanowiły przedmiot niniejszego postępowania. Nie oznacza to, że należy pominąć trafne rozważania sądu I instancji, co do rzeczywiście występującej, złej sytuacji finansowejZ. G., która uniemożliwiała dokonanie przez niego spłaty ceny za ww. nieruchomość. 9 Wracając do aktu notarialnego z 7 marca 2002r. (rep A nr 3957/2002), to sporządzony on został w Kancelarii Notarialnej przyul. (...)wW.i nosił tytuł: „Umowa zobowiązująca do ustanowienia odrębnej własności lokali w związku z realizacją inwestycji budowlanej w ramach zastępstwa inwestorskiego na gruncie stanowiącym własność inwestora” (k.1.096-1.098v, t.VI). Miał rację sąd I instancji wskazując, w oparciu o jego treść oraz zeznaniaZ. K., że celem jego zawarcia było „wyłącznie zabezpieczenie rozliczenia sięZ. G. (1)zespółką (...)z tytułu kosztów poniesionych przez nią na inwestycję przyul. (...)”.Z. K.uważał więc, żeZ. G.uchylał się od tego rozliczenia i aby zmusić tę osobę do jego dokonania, w § 6 tego aktu notarialnego, wprowadzony został mechanizm blokujący sprzedaż mieszkań polegający na tym, że oskarżony ten, jako Prezes Zarządu spółki podfirmą (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnościąorazZ. K. (2)działający za spółkę podfirmą (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnościąwnieśli „(…) do Sądu Rejonowego dla WarszawyM.VII Wydział Ksiąg Wieczystych o wpis w dziale III ksiąg wieczystych Kw. nr(...)i Kw. nr(...)(dot. nieruchomości, na których prowadzona była przez te osoby inwestycja mieszkaniowa- przyp. sądu)roszczenia o ustanowienie odrębnej własności lokali i przeniesienie ich własności- bliżej określonego w § 3 tego aktu- na rzecz spółki podfirmą (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością”. Mechanizm ten okazał się skuteczny. Między innymiZ. G.w swoich pierwszych wyjaśnieniach (k.707v-709) wskazał, że w styczniu 2003r. okazało się, że „notariusz stwierdził, że w dziale III był wniosek o roszczenia w stosunku do mnie ze strony(...), i notariusz wstrzymał podpisywanie aktów”. Niewiele dała zmiana notariusza na kancelarię przyulicy (...)wW., gdzie również, po kilku aktach notarialnych, tamtejszy notariusz zaprzestał dokonywania tych czynności. O niemożliwości sprzedaży i przewłaszczania mieszkań opisanych w akcie notarialnym z 7 marca 2002r., związanej z pojawieniem się „ostrzeżenia w dziale III Księgi Wieczystej nieruchomości położonej wW.przyul. (...)”, wyjaśniał też P.J. R.(k.2.133, t.XI oraz k.5.007v-5.008, t.XXX). 10 Nie miał więc racjiadw. A. S.we wniesionej przez siebie apelacji, że „Umowa z dnia 07 marca 2002r. stworzyła (…) prawa na rzecz osób trzecich (tj. klientów(...)) a nie samej Spółki” w znaczeniu, że w tym celu akt ten został sporządzony. Poza argumentami wskazanymi przez sąd I instancji w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku dodać należy, że klienci ci nie byli jego stronami, w tym poprzez udzielenie pełnomocnictwa(...)E., i nie uczestniczyły w jego podpisaniu. Nadto, zwraca uwagę okoliczność, że zapis § 6 ww. aktu notarialnego, wbrew twierdzeniom zawartym w apelacjiadw. A. S., nie odnosił się do zapisów §§ 3 i 4 tego aktu, zabezpieczających prawa osób, które podpisały zespółką (...)umowy realizacyjne co oznacza, że nie stanowił on ich wzmocnienia (vide stanowisko zawarte w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, że „między zawartymi przez(...)E.umowami realizacyjnymi, a treścią § 3 porozumienia z dnia 7 marca 2002r. nie ma żadnego związku”). Mimo więc, że już wcześniej, przed 7 marca 2002r., uiściły one na rzecz tej spółki, ceny kupna lokali mieszkalnych, wskazanych w tym akcie notarialnym pod pozycjami § 3 pkt. 1-4, nie mogły zostać dokonane na ich rzecz akty przewłaszczenia tych lokali (vide też wyjaśnienia P.J. R.z k.5.007v, t.XXX) i doszło do tego dopiero po 29 kwietnia 2003r, a więc po podpisaniu aktu notarialnego rep. A nr(...)w Kancelarii Notarialnej przyul. (...)wW.. Odnośnie natomiast lokalu mieszkalnego z pozycji § 3 pkt. 5 aktu notarialnego, to jak słusznie zauważył to w apelacjiadw. A. S., opierając się w tym zakresie także na wyjaśnieniu P.J. R.z k.5.008 (t.XXX) „zobowiązanie(...)(…) było niewykonalne” już na dzień 7 marca 2002r. 11 Rozliczenie pomiędzyZ. G.a(...)E.stanowiło więc kategorię niezależną od cen nabycia mieszkań wybudowanych przez tę spółkę, obciążających ich nabywców. Tym samym okoliczność, że osoby te uiściły te ceny na rzecz(...)E., wbrew twierdzeniom obu skarżących, to jest obrońców P.J. R.iZ. G., nie miała związku ze szkodą poniesioną przez ten podmiot wskutek zaistnienia przedmiotowego przestępstwa, ani nie wpływała na jej wysokość. Ta w sposób w pełni prawidłowy została ustalona przez sąd I instancji w wysokości nie niższej niż 900.000 zł, to jest przy uwzględnieniu treści aktu notarialnego określającego na tę kwotę wartość mieszkań wskazanych w jego § 3. 12 O tym, że współpraca pomiędzyZ. G.a(...)E.rzeczywiście miała miejsce, wskazują dowody, wymienione przez sąd I instancji w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. Podważają one uwagi zawarte w zeznaniachP. S., które sugerowały jej fikcyjny charakter. Przechodząc do wysokości zobowiązaniaZ. G.w stosunku do(...)E., to sąd I instancji, w pełni zasadnie, „z uwagi na treść zarzutów (…) nie starał się wyliczać wzajemnych rozliczeńspółek (...)”. Należy więc tylko zauważyć, że z wyjaśnień i zeznańA. C.,M. K.iZ. K., które przedstawiały w tym zakresie najpełniejszy obraz, nie wynikała precyzyjnie kwota strat dla prowadzonych przez nich spółek a wynikająca ze współpracy zeZ. G., ale szacunkowa, liczona przez te osoby na miliony złotych. Należy dodać, że świadkowie ci konsekwentnie wskazywali podstawy swoich twierdzeń. Zwrócenia uwagi wymagają też wyjaśnieniaZ. G., że(...)E.miała przestać „realizacji budynków w terminach umownych zawartych z klientami” i wówczas to przejął część inwestycji, która miała być przez tę spółkę wykonywana przy czym, „bilansuję wkładK.zwróciłem mu nakłady, być może nawet nic mu nie zapłaciłem (…) W bilansie ze mnąK.dostał pieniądze od klientów na zakup mieszkań w ramach przedpłat”. Pozostawały one w jakiejś mierze w opozycji do innych twierdzeńZ. G., że „W momencie zejściaK.z budowy naul. (...)była między nami pełna zgoda i nie było żadnych wzajemnych roszczeń finansowych” (k.708). 13 Głównym źródłem ustaleń opisujących zdarzenia zmierzające do odwrócenia skutków aktu notarialnego z 7 marca 2002r., co w istocie stanowiło przedmiot niniejszego postępowania, były zeznaniaD. P. (1), zasadniczo słusznie uznane przez sąd I instancji jako wiarygodne źródło dowodowe („przyznanie wiarygodności temu źródłu dowodowemu poprzedziła nie tylko wszechstronna analiza wszystkich relacji (…) ale także odniesienie jego zeznań, czy wcześniejszych wyjaśnień do pozostałego materiału dowodowego (…) intencją świadka koronnego nie było instrumentalne, niezgodne z faktami obciążanie uczestników przedmiotowych wydarzeń tylko ich prawdziwe relacjonowanie (…) relacja świadka okazała się bezcenna dla przybliżenia tła spotkania w Kancelarii Notarialnej notariuszA. C. (1)i wykazania okoliczności i intencji podpisania aktu notarialnego w dniu 29 kwietnia 2003r. Owe intencje potwierdza zresztą dokument zabezpieczony uP. K.(k.197)”). 14 Świadek ten konsekwentnie potwierdzał w swoich wypowiedziach procesowych (m.in. k.91-93, k.148, k.106, 106v), żeZ. G.będąc nakłaniany do zaspokojenia wskazanego wyżej długu m.in. przez P.J. R.(vide zeznanieD. P., k.149), na spotkaniu wrestauracji (...)wyjaśnił, w obecności m.in.D. P.a takżeR. R. (1)ps. (...), konkubiny „ nieżyjącegoJ. K. (2)ps.(...)”oraz P.J. R.(oskarżony ten był określany przezD. P.m.in. mianem „ (...)(...)grupy przestępczej”- k.66; vide też zeznania k.3.213-3.213, t.XVI, kiedy to świadek opisywał zaangażowanie P.J. R.w udzielenie pożyczkiM. K.twierdząc, że świadczyło to o „ dobrej orientacji w sprawy (...)), że jego wspólnik „ K.wynajął firmę windykacyjną, zwabił go do siedziby tej firmy naP.i tam pod przymusem kazali mu podpisać weksel na kwotę 3.000.000 złotych z deklaracją wekslową (….) Na podstawie tak uzyskanych dokumentówK.wszedł mu na hipotekę nowo wybudowanego budynku mieszkalnego. Przez to nie miał możliwości sprzedania mieszkań i rozliczenia się zK. . R. R. (1)ps.(...)powiedział mu wtedy, że załatwienie zejścia z hipoteki będzie go kosztowało dodatkowo 150.000 złotych.Z. G. (1)przystał na taką propozycję. Zaczęliśmy działać” (k.92). Podobnej treści zeznania,D. P.składał też w trakcie innych przesłuchań, a w tym podczas konfrontacji zeZ. G.(k.737) kiedy jednoznacznie stwierdził, że „ PanG.potrzebował interwencji grupy „(...)” aby wykreślić wpis w hipotece, sprzedać mieszkania naU.i spłacić pozostałą część długów”. Okoliczności te potwierdził też ten oskarżony podając w pierwszych swoich wyjaśnieniach (k.707v-709), że P.J. R.jako prawnik pracował dla „grupy(...)” oraz, że „jedynym sposobem na kontynuowanie sprzedaży było zmuszenieR. K., synaZ. K. (2)i drugiego pełnomocnikafirmy (...)do usunięcia wpisu w księgach wieczystych. Z mojej inicjatywy o załatwienie tej sprawy poprosiłem członków grupy „(...)”” i kontakt z nią nawiązał „przez panaR., do którego prawdopodobnie miałem bezpośredni numer telefonu komórkowego”. Z dowodów tych jednoznacznie więc wynikało, że inicjatywa podjęcia działań przestępczych wyszła odZ. G.i nie było żadnych innych powodów, dla których, ta zorganizowana grupa przestępcza, miała zająć się przedmiotowym „zejściem z hipoteki”, a w istocie wymuszeniem rozbójniczym. Nie miał więc racji obrońcaZ. G.kwestionując rolę tego oskarżonego, te działania inicjującą. 15 Dodać należy, że ważnym elementem zeznańD. P.(k.65, t.I), stanowiącym przedmiot ustaleń sądu I instancji (m.in. k.5.175) było wskazanie, że po zabójstwieJ. K., toR. R. (1)„przejął kierowanie grupą(...)” oraz „rozliczenia zeZ. G. (1)”. ZainteresowanieR. R.kwestią blokowania sprzedaży mieszkań, wystarczyło więc do zgodnego z oczekiwaniemZ. G.a sprzecznego z prawem, zaangażowania w tę sprawę, kierowanej przez niego grupy. 16 Należy dodać, że począwszy od kolejnego przesłuchania w sprawie (konfrontacji zM. K.w dniu 6.05.2015r.),Z. G.zaczął wycofywać się z niektórych swoich wcześniejszych wypowiedzi, a w tym twierdził, że nie pamięta, czy to on wzywał „grupę „(...)” naul. (...)wW.” i tym samym nie wiedział, dlaczego członkowie tej grupy tam się znaleźli. W trakcie późniejszych wyjaśnień podał on jednak, że członkowie grupy(...)zostali wezwani, gdyż przedstawiciele(...)E.„kręcili” i „nie można było z nimi dojść do porozumienia tzn. ustalić konkretnego terminu podpisania tego aktu notarialnego” (k.727) fałszywie tworząc wrażenie, że treść tej czynności została z tymi przedstawicielami wcześniej omówiona. 17 Taką zmianę wyjaśnieńZ. G.odnotował sąd I instancji w pełni zasadnie wskazując w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, że oskarżony ten „więcej elementów przedstawiających rzeczywisty przebieg relacjonowanych zdarzeń zawarł w wyjaśnieniach składanych na etapie śledztwa (…) jest ona zdecydowanie bliższa opisowi przedstawionemu przez świadka koronnegoD. P. (1)oraz depozycjomM.,R.iZ. K. (2)orazA. C. (3). Wyjaśnienia złożone przed Sądem bardzo często są sprzeczne z tymi złożonymi w śledztwie, na co niewątpliwie miała wpływ (…) chęć solidaryzowania się z pozostałymi oskarżonymi”. 18 W toku dalszych działań, które w imieniu „grupy(...)” realizował m.in.D. P., okazało się, że firma windykacyjna która zmusiłaZ. G.do podpisania weksla i deklaracji wekslowej, powiązana była zA. K. (1)(primo voto(...), synL. D.ps. (...)),ps. (...)W.. Doszło wówczas do spotkania „wrestauracji (...)przyPlacu (...)wW.” przy czym, ze strony „grupy(...)”, brali w nim udział ten świadek koronny,R. R.iJ. K. (1)a z drugiej strony ten, ww. synL. D.z „grupy(...)”. W jego trakcie(...)powiedział, żeZ. G. (4)jest mu winien 3.000.000 złotych (…) i nie odpuści” a przedstawiciele „grupy(...)” wyjaśniali „A. D. (2)(…) że aby każdy był zadowolony to on musi przekonaćK., aby zszedł z hipoteki. W ten sposóbZ. G. (1)będzie mógł zrobić przewłaszczenia i w ten sposób rozliczyć się z nami wszystkimi” (k.93). Podpisanie aktu notarialnego w dniu 29 kwietnia 2003r., było konsekwencją tych ustaleń i przynosiło korzyść finansową dla wszystkich tych osób. 19 Sąd I instancji nie weryfikował dowodowo kwestii podpisania przezZ. G.weksla i deklaracji wekslowej, tj. nie ustalił kto, kiedy i na jakich warunkach doprowadził do zaistnienia tego zdarzenia, poprzestając na wystarczającym dla ustaleń w sprawie przyjęciu, że miało ono uprzednio miejsce (co wynikało nie tylko z wyjaśnieńZ. G.ale i z ksera dokumentu z k.197) i miał z nim związek A.K., który w oparciu o nie, zgłaszał wobec tego oskarżonego pretensje finansowe. 20 Przechodząc do zdarzeń mających miejsce w dniu 29 kwietnia 2003r. w Kancelarii NotarialnejA. C. (1)przyul. (...)wW., to ich przebieg i skutek w sposób prawidłowy ustalony został przez sąd I instancji. Istotnie więc, „Jak wynika z konsekwentnych relacjiM.,R.iZ. K. (2), jak również zeznańA. C. (3), pod adresem stawających przedstawicielispółki (...), a konkretnieM. K. (5)artykułowane były groźby zamachu na życie i zdrowie jego i jego rodziny. Groźby wywołały swój skutek, a na ich skuteczność wpłynął niewątpliwie fakt obecności dość dużej grupy przedstawicieli organizacji przestępczych (na co zgodnie wskazują wymienieni świadkowie i świadek koronnyD. P. (1)). Wymienieni świadkowie konsekwentnie twierdzili też, że bez tych gróźb dokument(akt notarialny rep. A nr(...)- przyp. sądu)nie zostałby podpisany”. Należy za tym sądem też dodać, że „Po podpisaniu aktu notarialnego prawa i roszczenia przysługującespółce (...)(na podstawie aktu notarialnego rep. A nr(...)- przyp. sądu)mogły zostać wykreślone z ksiąg wieczystych, co dawało możliwość sprzedaży wskazanych mieszkań i zaspokojenia się przez grupę lub grupy przestępcze”. 21 W pełni uwzględnieniu podlegają też rozważania sądu I instancji (punkt 3.2. uzasadnienia) co do zrealizowania norm prawa karnego przezZ. G. (1)(zarzut XII) iP. R.(zarzut VI). Są one bardzo szczegółowe i z jednym zastrzeżeniem, o którym będzie mowa niżej, odnoszą się do wszystkich, zebranych w sprawie dowodów, nadając właściwe rozumienie i znaczenie każdemu z nich. Argumenty zawarte w apelacjach obrońców tych oskarżonych, stanowią jedynie nietrafną z nimi polemikę. 22 I tak, odnośnie P.J. R.i jego udziału w sporządzaniu aktu notarialnego nr rep. A 1878/2003 wskazać należy, że w trakcie konfrontacji zD. P.oskarżony ten wyjaśnił (k.2.133, t.XI), że jego rolą „było znalezienie odpowiedniej formuły prawnej dla rozwiązania tego sporu(tj. pomiędzyZ. G.aspółką (...)- przyp. sądu).Pragnę dodać, że rozmowy w tej kwestii toczyły się pomiędzy panią NotariuszA. C. (1), PaniąC.i mną”. Z kolejnej, ówczesnej wypowiedzi oskarżonego, że wcześniej nie znałA. C.wynikało, że przed podpisaniem ww. aktu notarialnego, nie prowadził z tą osobą jakichkolwiek rozmów na temat rozwiązania przedmiotowego sporu i to co mówił w trakcie tej konfrontacji, dotyczyło wyłącznie zdarzeń towarzyszących jego podpisaniu. Takiej samej treści wyjaśnienia, P.J. R.złożył też w trakcie rozprawy w dniu 6 lutego 2020r. Potwierdzały one więc w pełni trafne ustalenie sądu I instancji, że ten „oskarżony był świadkiem, uczestnikiem, obserwatorem wszystkich kluczowych zdarzeń poprzedzających podpisanie oświadczenia u notariusza w dniu 29 kwietnia 2003r. (…) P.J. R.był obecny przy podżeganiuR. R. (1)przezZ. G. (1)wrestauracji (...)w(...)(winno być(...)- przyp. sądu),towarzyszył stronom czynności w kancelarii notarialnej, mógł czynić obserwacje, żeM. K. (5)iA.(winno być(...)- przyp. sądu)C.wzbraniają się przed podpisaniem tego aktu notarialnego, jak zeznałaA. C. (3)asekurował wszystko od strony prawnej, biegał z góry na dół (kancelaria mieściła się w bloku mieszkalnym), żeby informować o postępach” (vide też zeznaniaA. C., że P.J. R.podchodził m.in. do niej i nalegał, „abyśmy podpisali akt notarialny”, k.520, t.III oraz że „Wyglądało na to, że jest on na usługach rosłych panów i formułuje ich prośby”, k.4.166, t.XXVI). Tak więc, posługując się sformułowaniami zaczerpniętymi z uzasadnienia zaskarżonego wyroku, „P. R.był pomocnikiem obecnych na miejscu dość licznie przedstawicieli grupy(...), miał pełną świadomość tego co się odbywa w Kancelarii”. 23 Odnośnie wyjaśnienia P.J. R.w trakcie konfrontacji zD. P.że „w tej czynności notarialnej uczestniczyłem również jako pełnomocnik panaZ. G. (1)a pełnomocnictwo to zostało mi udzielone ustnie (…) nie było konfliktów interesów pomiędzyZ. G. (1)aB. K. (1)z uwagi na zbieżność celów” wskazać należy, że mimo, że takie właśnie wrażenie odniosłaA. C.(k.519-522, t.III), to jednakZ. G.występował w tym akcie bez formalnego pełnomocnika. W przeciwnym wypadku, winno być ono w nim odnotowane, a tak nie było. Później, w trakcie przesłuchania w trakcie rozprawy w dniu 6 lutego 2020r. (k.5.007, t.XXX), P.J. R.ostatecznie zaprzeczył, że był pełnomocnikiemZ. G., o czym będzie jeszcze mowa niżej. Bez względu na te chwiejne wypowiedzi P.J. R., za sądem I instancji należało przyjąć, że aktem notarialnym z 29 kwietnia 2003r. zostały podważone zapisy aktu notarialnego z 7 marca 2002r., co działało na korzyśćZ. G.i zorganizowanych grup przestępczych, w tym „(...)” i tłumaczyło powód, dla którego ten ostatni oskarżony oraz członkowie tych struktur, stawili się pod kancelarią notarialnąA. C.. Twierdzenie P.J. R., że reprezentował on wówczas teżB. K., która nie brała czynnego udziału w przedmiotowych zdarzeniach, należy traktować wyłącznie jako pretekst uzasadniający udział tego oskarżonego w dokonywanej czynności. 24 Zwrócenia uwagi wymaga fakt, że omawiając dowody, sąd I instancji pominął wyjaśnienia P.J. R.złożone przed rozprawą w dniu 6 lutego 2020r.gdy tymczasem, co wynikało z powyższych rozważań, w zgodności choćby z zeznaniamiD. P., dopełniały one obraz przestępstwa popełnionego przez tę osobę. Z kolei oceniając to, co mówił oskarżony w trakcie ww. rozprawy sądowej, sąd ten poprzestał na prawdziwym, aczkolwiek skrótowym ustaleniu, że nie był on „wiarygodny gdy chodzi o te fragmenty relacji, które odnosiły się do ustaleń jego strony podmiotowej”. W uzasadnieniu tym zabrakło sformułowania, że jednocześnie, opierając się w dużej mierze na zebranym w sprawie materiale dowodowym (jak określił to sąd I instancji, „kotwiczyły w dokumentach o urzędowym charakterze potwierdzających określone zdarzenia faktyczne”), P.J. R.potwierdzał w nich zasadność przypisanego mu przestępstwa od strony przedmiotowej, gdyż opisywał w nich swoją pomoc w podpisaniu w dniu 29 kwietnia 2003r. aktu notarialnego, poprzez udzielanieA. C.rad i informacji. Należy za sądem I instancji dodać, że świadek ta również, ze swojej, prawdziwej perspektywy, wskazywała na tę właśnie aktywność oskarżonego, przez co okoliczność ta nie może budzić wątpliwości. Odnośnie tego, co przed zamknięciem przewodu sądowego wyjaśnił P.J. R., to dodać należy, że podważając podstawy własnej odpowiedzialności karnej, oskarżony ten pozostawał w istotnej sprzeczności z dowodami, słusznie uznanymi za wiarygodne, w tym oczywiście z zeznaniamiD. P.. Oskarżony pominął więc w nich m.in. ustalenia, co do decyzji o podjęciu działań przez grupę przestępczą „(...)”, która zapadła w trakcie spotkania wrestauracji (...)oraz nieprawdziwie twierdził, że podczas podpisywania w dniu 29 kwietnia 2003r. aktu notarialnego, poza nim, byli obecni ci, którzy w tym akcie występowali jako strony. Dopiero niemalże na zakończenie przesłuchania P.J. R.dodał, że były tam jeszcze 2-3 osoby, w tymD. P.i „Żadnych osób postronnych pod kancelarią nie było” (k.5.008v, 5.009-5.009v t.XXX). Oskarżony ten nie wyjaśnił też, dlaczego doszło do podpisania tego aktu skoro nikt nikomu nie groził i jak sam zaznaczył (k.5.007v, t.XXX), nie miał on charakteru ugody oraz zdaniemA. C., był „skrajnie niekorzystny dla reprezentowanej przez nią spółki”. Wyjaśnienia te, nie mogły więc zostać uznane za wiarygodne. Brak było natomiast podstaw do kwestionowania prawdziwości wyjaśnień, w których P.J. R.opisywał postępowania spadkowe poM. K.oraz wskazywał, że nie był wówczas formalnym pełnomocnikiemZ. G.. 25 Przechodząc do wyjaśnieńZ. G., toadw. K. Ż.wskazywał, że sąd I instancji „nadał nadmierne znaczenie (…) zeznaniom świadka koronnego” nie precyzując dlaczego to, co powiedziałD. P.odnośnie powodów, dla którego zostało w dniu 29 kwietnia 2003r. popełnione przedmiotowe przestępstwo, nie powinno stanowić głównej podstawy ustaleń. Z kolei stwierdzenia tego obrońcy, że oddziaływania różnych grup przestępczych na jego klienta „nie miały związku a tym bardziej wpływu na rzekome doprowadzenie do niekorzystnego rozporządzenia mieniem przez(...)E.” oraz, że jeżeli „faktycznie doszło do rozmowyZ. G. (1)zR. R. (1)(…) dotyczyła ona jedynie sposobu rozliczeń ze swoimi wierzycielami”, nie zostały oparte na jakichkolwiek dowodach, przez co należy je ocenić jako oczywiście dowolne.Adw. K. Ż.pominął także fakt, że dowodem uprawdopodobniającym „popełnienie przezZ. G. (1)przypisanego mu czynu” i tym samym potwierdzającym zeznaniaD. P.były wyjaśnieniaP. K.ps. (...)(k.187-188) i zabezpieczone u tej osoby dokumenty. 3. Apelacja adw.A. D. (1)obrońcy z urzędu oskarżonegoR. M. (1): obraza przepisów postępowania, mogąca mieć wpływ na treść wydanego orzeczenia i w konsekwencji błędne ustalenia faktyczne, mianowicie: A Art. 7 k.p.k.w zw. zart. 410 k.p.k.poprzez przekroczenie swobodnej oceny dowodów, tj. zeznań świadka koronnegoD. P. (1)odnośnie skazania osk. za czyn zart. 282 k.k.i uznanie ich za wiarygodne a w konsekwencji błąd w ustaleniach faktycznych polegający na przypisaniu osk.R. M. (1)działania wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami w celu wymuszenia łącznej kwoty 180 000,00 PLN na szkodęJ. D. (1), w sytuacji gdy zeznania oskarżonegoR. M. (1), świadków i samegoJ. D. (1)przeczą powyższym ustaleniom Sądu I instancji. B Art. 7 k.p.k.w zw. zart. 410 k.p.k.poprzez przekroczenie swobodnej oceny dowodów tj. zeznań świadkówA. M. (1),P. B.,J. M. (1),S. T., oskarżonegoJ. K. (1)oraz pokrzywdzonegoJ. D. (1)odnośnie skazania osk.R. M. (1)za czyn zart. 282 k.k.i uznanie ich za niewiarygodne a w konsekwencji błąd w ustaleniach faktycznych polegający na przypisaniu osk.R. M. (1)działania wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami w celu wymuszenia łącznej kwoty 180 000,00 PLN na szkodęJ. D. (1), w sytuacji gdy zeznania oskarżonegoR. M. (1), świadków jak i samegoJ. D. (1)przeczą powyższym ustaleniom Sądu I instancji. C Art. 7 k.p.k.w zw. zart. 410 k.p.k.poprzez przekroczenie swobodnej oceny dowodów tj. zeznań oskarżonegoR. M. (1)odnośnie popełnienia przez niego czynu zart. 282 k.k.i uznanie ich za niewiarygodne a w konsekwencji błąd w ustaleniach faktycznych polegający na przypisaniu oskarżonemu działania wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami w celu wymuszenia łącznej kwoty 180 000,00 PLN na szkodęJ. D. (1), w sytuacji gdy zeznania oskarżonegoR. M. (1), świadków jak i samegoJ. D. (1)przeczą powyższym ustaleniom Sądu I instancji. D Art. 7 k.p.k.w zw. zart. 410 k.p.k.poprzez przekroczenie swobodnej oceny dowodów tj. zeznań świadka koronnegoR. B. (1)odnośnie popełnienia przez oskarżonegoR. M. (1)czynu zart. 282 k.k.i uznanie ich za nieprzydatne a w konsekwencji błąd w ustaleniach faktycznych polegający na przypisaniu oskarżonemu działania wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami w celu wymuszenia łącznej kwoty 180 000,00 PLN na szkodęJ. D. (1), w sytuacji gdy zeznania oskarżonegoR. M. (1), świadków jak i samegoJ. D. (1)przeczą powyższym ustaleniom Sądu I instancji. ☐ zasadne ☐częściowo zasadne ☒ niezasadne Zwięźle o powodach uznania zarzutów za zasadne lub niezasadne 1 Zarzuty apelacyjne należy ocenić jako nietrafne. Sąd I instancji przeprowadził postępowanie dowodowe w sposób swobodny, tj. po ujawnieniu wszystkich dowodów mających znaczenie dla rozstrzygnięcia omawianej kwestii, po ich wszechstronnej analizie, uwzględniającej zarówno te z nich, które przemawiały na korzyść oskarżonego, jak i na jego niekorzyść a wreszcie, dokonana ich ocena nie wykazywała błędów natury faktycznej lub prawnej oraz była wyczerpująca i logiczna, zgodna z zasadami prawidłowego rozumowania, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego. 2 Miał rację skarżący, że dokonując skazaniaR. M. (1), sąd instancji opierał „swoje ustalenia niemal wyłącznie na zeznaniach świadka koronnegoD. P. (1)przypisując im walor wiarygodności”. Przy czym, okolicznością istotną dla ustaleń w tym zakresie, ale niewątpliwie nie determinującą ostatecznej oceny tego dowodu, był dla tego sądu fakt wielokrotnej, pozytywnej weryfikacji tych zeznań „przy okazji postępowań toczących się przed Sądami Okręgowymi w Warszawie iW.-P., jak i przed Sądem Apelacyjnym”. Podstawą tej oceny była natomiast spójność i konsekwencjazeznańD. P.„we wszystkich postępowaniach” oraz brak dążności „do nadmiernego i bezzasadnego obciążenia pozostałych współdziałających, czego najlepszym przykładem jest kwestia użycia noża podczas tego zdarzenia”, która świadczyła „o szczerości świadka koronnego, o nie obciążaniu oskarżonych ponad ich rzeczywiste zaangażowanie w przestępstwo”. Fakt, że zarówno R.B. M.jak i inni uczestnicy zdarzeń, w tymJ. D., pozaA. M., w swoich wypowiedziach procesowych nie potwierdzali jakiegokolwiek swojego uczestnictwa w tym przestępstwie, został odnotowany w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku i prawidłowo skomentowany, w odniesieniu do każdego z tych dowodów z osobna. Zwracają uwagę zwłaszcza procesowe wypowiedziJ. M. (2),K. G.oraz w zakresie, wykraczającym poza fakt „spotkania wK.celem sprzedaży zegarków”, który został opisany przezA. M. (1), także wypowiedzi tej osoby. Świadkowie ci, w innych postępowaniach, zostali już skazani za udział w tym czynie. Dodając do tej oceny zeznań świadka koronnego także bardzo dużą ich szczegółowość, niewątpliwie będącą konsekwencją bezpośredniego udziału w przedmiotowych zdarzeniach, podejmowanych przez niego i pozostałych sprawców w ramach grupy(...), stanowisko sądu I instancji należało ocenić jako w pełni trafne i dające podstawy do czynienia na podstawie zeznańD. P.ustaleń w sprawie. Argumentacja skarżącego stanowiła w istocie nietrafną polemikę z tymi rozważaniami sądu I instancji. 3 Idąc dalej, nie ma racji obrońca R.B. M.podnosząc, że w czasie konfrontacji zD. P., ten ostatni „niejako globalnie” wskazywał osoby z kręgu grupy(...), „jakie wg. niego miały uczestniczyć w rozboju na osobieJ. D. (1)”. W trakcie tej czynności, jak i podczas wcześniejszych zeznań, wbrew twierdzeniom skarżącego, świadek ten wskazywał osoby które brały udział w przestępstwie, dokładnie opisując ich role w jego popełnieniu. Zwraca w tym miejscu uwagę, wbrew twierdzeniu skarżącego, dość konsekwentnie podnoszony w zeznaniach świadka koronnego wątek zepsucia się jednego z samochodów, którymi sprawcy jechali zW.doK., tj.P.. Poza tym, że wskutek tej awarii, z udziału w zdarzeniach naŚ.wyeliminowany zostałJ. K. (1)ps. (...), którego ten świadek bardzo dobrze znał, nie miał on innego znaczenia w sprawie. Tym niemniej, warto o tym fragmencie wypowiedziD. P.wspomnieć na dowód tego, że dokładnie pamiętając przebieg tego przestępstwa, podawał on także okoliczności poboczne, to jest nieistotne z punktu widzenia odpowiedzialności karnej osób, którzy w tym dniu uczestniczyli w wymuszeniu na szkodęJ. D. (1). 4 OdnośnieR. M. (1)to istotnie,D. P.początkowo nie znał nazwiska tej osoby i identyfikował ją z imienia i faktu prowadzeniakantoru (...). Do rozpoznania tego oskarżonego przezD. P.doszło podczas konfrontacji tych osób (k. 3.230-3.236, t.XVI). Następnie, w trakcie przesłuchania przed sądem (k.4.696-4.696v, t.XXIX), D.P.początkowo określał tę osobę mianem mężczyzny, którego teraz nie pamięta ale wymienionym w jego zeznaniach. Dopiero na późniejszym etapie przesłuchania, zeznał on, że „NazwiskoR. M. (1)to jest najprawdopodobniej ten mężczyzna, którego nie pamiętałem. On jechałm.okularnikiem. Był to taki grubszy mężczyzna,R.. Jemu zepsuło się koło w drodze powrotnej, kołoC.”. Takiej treści zeznania nie dowodzą, że rozpoznanie przezD. P.osoby R.B. M.jako sprawcy przestępstwa było błędne i w rzeczywistości, świadek ten mówił o innej osobie. Depozycje tej osoby wyraźnie natomiast wskazują, że osoby te, w przeciwieństwie do znajomości świadka zJ. K., nie miały ze sobą częstego kontaktu i znały się z powodu uczestniczenia w zorganizowanej grupie przestępczej, w której zresztą pełnili zasadniczo różne zadania. Tym właśnie, oraz upływem czasu, należy tłumaczyć wskazaną wyżej ich treść. Zwrócenia uwagi wymaga też okoliczność, że pomiędzyD. P.a R.B. M.nie istniał konflikt, wskutek którego, ten ostatni mógł zostać w tej sprawie bezpodstawnie przez tego świadka oskarżony. Okoliczności tej nie podniósł teżadw. A. D.we wniesionej przez siebie apelacji. Także więc i to ustalenie przeczy bezpodstawności depozycjiD. P., w której oskarżał on R.B. M.. 5 Odnośnie argumentu skarżącego dotyczącego sądowych zeznańR. B. (1), w których ten, w oparciu o relacjęD. P., opisywał inne przestępstwo popełnione na szkodęJ. D. (1)niż to, stanowiące przedmiot niniejszego postępowania wraz z argumentem, że „D. P. (1)(…) nie opisał (…) świadkowi takiego zdarzenia przy czym nie miał powodów, aby je ukrywać tym samym logiczne jest, iż nie miało ono miejsca- co czyni depozycje świadkaP.o pokrzywdzeniuJ. D. (1)za mało wiarygodne i prawdopodobne”, wskazać należy, że jest to tylko nietrafna hipoteza skarżącego. To, żeR. B.dowiedzieć się miał o tym, innym zdarzeniu podczas towarzyskiej rozmowy której „można (…) przypisać walor większej szczerości a tym samym wiarygodności”, nie oznaczało pewności, żeD. P.miał w trakcie tej rozmowy, o której kontekście i przedmiocie w istocie niewiele jest wiadomo, opowiedzieć tej osobie o wszystkich przestępstwach popełnionych na szkodęJ. D.. 4. Apelacja prokuratora: 1 Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku i mających wpływ na jego treść, a polegający na uznaniu, że dowody zgromadzone w sprawie w postaci zeznań świadka koronnegoD. P. (1), świadkówK. K. (5)iM. C. (1), w postaci dokumentów niw pozwalają na uznanie, że oskarżeniR. R. (1),J. K. (1),D. B. (1),R. M. (1)iP. R.swoim zachowaniem wyczerpali znamiona zarzucanego im aktem oskarżenia przestępstwa zart. 282 k.k.w zw. zart. 189 § 1 k.k.,158 § 1 k.k.w zw. zart. 11 § 2 k.k.iart. 12 k.k.w zw. zart. 65 § 1 k.k.w zw. zart. 4 § 1 k.k.aP. R.z art.art. 18 § 3 k.k.w zw. zart. 282 k.k.iart. 272 k.k.w zw. zart. 11 § 2 k.k.iart. 12 k.k.w zw. zart. 4 § 1 k.k.na szkodęK. K. (5), co skutkowało ich uniewinnieniem od popełnienia czynów opisanych w punktach II, IV, VII, IX i XIII aktu oskarżenia, podczas gdy prawidłowa ocena zgromadzonych dowodów prowadzi do wniosku, że oskarżeni swoim zachowaniem dopuścili się popełnienia zarzucanych im czynów. 2 Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, mający wpływ na jego treść, a polegający na uznaniu, że dowody zgromadzone w sprawie w postaci zeznań świadka koronnegoD. P. (1)i zeznań świadkówA. C. (3),M. K. (5)iA. M. (3)nie pozwala na stwierdzenie, że oskarżeniD. K.,D. B. (1)iA. K. (1)mieli świadomość, że współdziałają w popełnieniu przestępstwa wymuszenia rozbójniczego na osobachR. K.iA. C. (3), podczas gdy prawidłowa ocena zgromadzonych dowodów, dokonana zgodnie z regułami opisanymi w przepisieart. 7 k.p.k., w szczególności w oparciu o zeznaniaD. P. (1)prowadzi do wniosku, że oskarżeni swoim zachowaniem wyczerpali znamiona zarzucanych im w punktach III, V i XII aktu oskarżenia występków, a w konsekwencji tego Sąd I instancji przyjął, że oskarżonyR. R. (1)czynu opisanego w pkt I wyroku dopuścił się wspólnie i w porozumieniu z nieustaloną osobą. 3 Obrazę przepisów prawa materialnego, a to przepisuart. 65 k.k.poprzez jego niezastosowanie w kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemuR. M. (2)w pkt X zaskarżonego wyroku, podczas gdy właściwa wykładnia przepisuart. 65 k.k.w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 kwietnia 2004 roku prowadzi do wniosku, że oskarżonyR. M. (1)czynu przypisanego mu w pkt X wyroku zart. 282 k.k.dopuścił się działając w ramach zorganizowanej grupy, mającej na celu popełniania przestępstw, a zatem swoim zachowaniem wyczerpał znamiona przestępstwa zart. 282 k.k.w zw. zart. 65 k.k. 4 Obrazę przepisów postępowania karnego, mająca wpływ na treść wyroku, a toart. 424 k.p.k.poprzez nie wyjaśnienie w uzasadnieniu podstawy prawnej czynu przypisanego oskarżonemuR. R. (1)w pkt I wyroku, w szczególności nie wskazanie powodów wyeliminowania z opisu czynu przepisuart. 272 k.k., co spowodowało, że niemożliwe jest dokonanie oceny stanowiska Przyjętego przez Sąd i przeprowadzenie ewentualnej kontroli instancyjnej. ☐ zasadne ☒ częściowo zasadne ☐ niezasadne Zwięźle o powodach uznania zarzutów za zasadne lub niezasadne 1 Odnośnie zarzutów z pkt. 1 i 2, to uwzględniając zapatrywania zaprezentowane we wstępnej części uzasadnienia odnoszące się do zarzutów obrońców oskarżonych P.J. R.iZ. G.przyjąć należy, że jako uchybienia pierwotne, wskazane w nich zostały błędy w zakresie oceny dowodów, a więc obraza przepisów postępowania, która miała wpływ na treść wyroku. Tym samym to ona, a nie istotne, dla wydanego rozstrzygnięcia, błędy w ustaleniach faktycznych, winna stanowić ich podstawę. W dalszej części rozważań, sąd będzie się więc odnosił przede wszystkim do ww. błędów w ocenie dowodów, których dopuścić się miał sąd I instancji i konsekwencją których, miały się okazać ww. błędy w ustaleniach faktycznych. 2 Odnośnie czynu popełnionego na szkodęK. K. (5), to zdaniem skarżącego, podstawowe znaczenie dla ustaleń winny stanowić zeznaniaD. P. (1)złożone w dniu 21 listopada 2006r. Dowód ten, z obciążającymi dla oskarżonych depozycjami, mimo wystąpień dokonanych przez sądy I i II instancji do prokuratury o jego dołączenie do akt sprawy, nie został do nich dołączony. Tym samym, nie mógł stanowić podstawy jakichkolwiek ustaleń w przedmiotowej sprawie. Z kolei inne dowody, tak, jak ocenił to sąd I instancji, nie okazały się wystarczające do wydania wyroku skazującego. 3 D. P.w trakcie sądowych zeznań w dniu 6 września 2019r. (k.4.697v-4.698, t.XX) początkowo nie kojarzył imienia i nazwiska pokrzywdzonego a później przypomniał sobie wymuszenie naŚ.dokonane na szkodę osoby ops. (...), „który jeździła. (...)na niemieckich numerach rejestracyjnych (…) w celu odebrania pieniędzy za nieruchomości, coś było związane z nieruchomościami. Chodziło o większą kwotę”. Następnie, ze zdarzeniami tymi zaczął kojarzyć nazwiskoM. C. (1), który „był winnyA.” pieniądze i przypominał sobie, żeM. C.(wniosek oparty także na zeznaniach tej osoby- przyp. sądu) w jego obecności „był pobity przezA.((...), obecnie już nieżyjącego- przyp. sądu)łańcuchem”. Z dalszych, ówczesnych zeznań tej osoby wynikało, że odA. C., a może i odR. R.słyszał, że tenA.wcześniej był „gdzieś przetrzymywany i bity (…) Wiem, że prowadził jakieś dziwne biznesy i pożyczał pieniądze odK., ale jakie to nie wiem”. Miał więc rację sąd I instancji wskazując w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, że „Świadek miał tylko ogólną, zasłyszaną wiedzę na temat porwania biznesmena ze(...)o pseudonimieA., słyszał, że był on gdzieś przetrzymywany i bity”. Pozostałe zeznaniaD. P.odnośnie tego wątku, dotyczyły już późniejszych zdarzeń, w których uczestniczył teżM. C.. Przy czym, świadek ten m.in. podał, że „Wydaje mi się, że w związku z tym zdarzeniem kojarzęR. R. (1). Wydaje mi się, że to z jego zlecenia jeździłem tam na(...).J. K. (1)opseudonimie (...)wydaje mi się, że nie kojarzę z tym zdarzeniem.R. M. (1), tzw.R.chyba nie był związany z tym zdarzeniem.D. B. (1)wtedy mógł siedzieć, ale też nie jestem pewny.P. R., trudno mi wypowiedzieć, czy mógł być w tą sytuację związany. Ja dołączyłem w trakcie tej całej sytuacji”. W istocie więc, poza wskazaniemR. R., pełniącego w tych zdarzeniach bliżej nieokreśloną rolę orazA. C., który też z nimi był związany,D. P.w zasadzie wykluczył udział w nich innych oskarżonych. 4 Z zeznańK. K. (5), nieżyjącego już pokrzywdzonego wynikało, że został bezprawnie pozbawiony wolności, przy czym, sprawcy używali również wobec niego przemocy i bezprawnych gróźb. Jako jedyną osobę, mającą związek z takimi zdarzeniami i to „jako głównego „egzekutora” jego zaległości” (sformułowanie z apelacji- przyp. sądu), wskazywał onA. C. (6). Odnośnie późniejszych zdarzeń, to opisywał w nich czynności zmierzające do sprzedaży działki, w których uczestniczyła też ww. osoba. W sprawie nie został przesłuchany jakikolwiek inny oskarżony lub świadek, który miał bezpośrednią wiedzę o sprawcach przestępstwa.M. C.wypowiadający się co do porwaniaK. K., wiedział o nim tylko od tej osoby. Odnośnie dalszych zdarzeń, w których również już uczestniczył, wskazywał on równieżJ. K.i mężczyzną nazywanego(...), pełniących w nich bliżej nieokreśloną, drugorzędną rolę. Dowodem potwierdzającym pośrednio nacisk wywierany na pokrzywdzonego, aby ten rozliczył się z zobowiązań wobec „poważnych ludzi” (określenie pochodzące odM. C.), był akt notarialny rep. A(...)z 9 listopada 2004r. (k.2.825-2.829, t.XIV)- umowa sprzedaży prawa wieczystego użytkowania i własności budynków zawarta pomiędzyK. K.aM. C.. 5 Jakkolwiek miał rację prokurator wskazując w apelacji, że „dowód ze słyszenia ma taką samą wartość dowodową jak inne dowody i podlega tym samym ocenom jak inne dowody, nie może być zatem dyskwalifikowany tylko i wyłącznie z tego powodu, że nie jest dowodem bezpośrednim”, to jednak w warunkach przedmiotowej sprawy, dowody ze słyszenia nie dawały podstaw do przyjęcia jednoznacznej oceny, że oskarżeniR. R.,J. K.,R. M.,D. B.i P.J. R.w sprawieK. K.dopuścili się popełnienia zarzucanych im czynów. 6 Odnośnie zarzutu z punktu 2, to miał rację prokurator wskazując, że ocena dowodów dokonana przez sąd I instancji w zakresie uniewinnieniaJ. K.,D. B.iA. K.od zarzutów związanych z udziałem tych osób w wymuszeniu rozbójniczym, do którego doszło wW.w dniu 29 kwietnia 2003r. była „błędna i dowolna, gdyż nie uwzględnia elementów doświadczenia życiowego, zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy”. 7 D. P.w złożonych w sprawie zeznaniach konsekwentnie wskazywał, że w tym dniu, w kancelarii notarialnej i przed nią, w związku z aktem notarialnym rep. A(...), kiedy ważyła się kwestia jego podpisania przezM. K.iA. C., znajdował się między innymi on sam, jego strony orazR. R., P.J. R.,D. B.,J. K.iA. K.. Zeznania te słusznie zostały uznane przez sąd I instancji za w pełni wiarygodne. Należy dodać, że swoją obecność w tym miejscu potwierdzali P.J. R., który pomagał od strony merytorycznej w jego sporządzeniu orazZ. G.,M. K.iA. C.. Uwzględniając te ustalenia, sąd I instancji w pełni słusznie nie uwzględnił wyjaśnieńR. R.,J. K.,D. B.iA. K., którzy przeczyli, aby przyjechali wówczas w to miejsce i poza tym ostatnim oskarżonym, który potwierdzał swój udział w spotkaniu wrestauracji (...)wW., zaprzeczali jakiegokolwiek swojegoudziału „w zakresie dotyczącym czynu na szkodęspółki (...)” (vide sformułowania z uzasadnienia wyroku- przyp. sądu). 8 Wskazanie przezD. P.osób uczestniczących w podpisaniu ww. aktu notarialnego, nie było pełne. Nadto, należy stwierdzić, że wszyscy uczestnicy zdarzenia z 29 kwietnia 2003r. nie zachowywali się biernie. M.in. z wyjaśnieńM. K.wynikało, że po jego przyjeździe naul. (...), „Po chwili zaczęły się na to miejsce zjeżdżać samochody (…) Z tych aut wysiadło łącznie kilkanaście osób, mężczyźni. Wyglądali strasznie, budzili respekt, ubrani w skóry, dresy, bluzy. Widać było, że byli to bandyci. Jeden z nich był szczupły, był ubrany w kurtkę, widać było pod nią pistolet…” (k.281, t.II). Podobnie wypowiadał się ten świadek także w trakcie innych przesłuchań (m.in. k. 444, t.III i k.4.170, t.XXVI) orazA. C.(m.in. k.270, t.II, k.520-522, t.III), która nie ukrywała swojego przerażenia tym zdarzeniem. Osoba ta m.in. zeznała, że gdy przyjechała naul. (...), to byli tam jużZ. G.„ze swoim mecenasem”, czyli jak należy przyjąć, P.J. R.. Nadto „oprócz w/w było tam jeszcze około sześciu mężczyzn (…) ci mężczyźni zaczęli nas słownie zastraszać (…) ich wygląd tzn. wszyscy byli dobrze zbudowani oraz ta cała sytuacja była dla mnie niepokojąca (…) ten wspomniany mecenas (…) podobnie jak i samG.byli również zastraszani przez tych mężczyzn (…) ten mecenas podchodził do nas i nalegał abyśmy podpisali akt notarialny, który nam okazał (…) w pewnym momencieM. K. (5)został zabrany za blok przez jednego z tych mężczyzn na, którego mówili(...)i przez jakiś czas tam przebywali. Gdy wrócili do nas toM.powiedział do mnie „ty już nic więcej nie rób, musimy podpisać ten akt i zrobić to co zechcą” (…) ja w pewnym momencie starałam się przeciwstawić takiemu zachowaniu ale zostałam uciszona przez tych mężczyzn w sposób słowny i doszłam do wniosku, że dalszy mój opor nie ma sensu. Zresztą ci mężczyźni zastraszając mnie mówili, że przecież mam syna. Byłam przerażona skąd mężczyźni, których pierwszy raz widzę, wiedzą, że mam dziecko. To samo mówili doM.(…) ci mężczyźni posiadali przy sobie broń, którą było widać spod ubrań”.Zwracają też uwagę sądowe zeznania (k.4.164, t.XXVI), w którychA. C.podała, że :„Na miejscu zastaliśmy całą masę mężczyzn rosłych (…) Dla mnie to było traumatyczne przeżycie. Dla mnie to była taka pokazówka, 4 srebrnem.w każdym po kilku mężczyzn, do tego 4 mężczyzn na zewnątrz, jeszcze panG.i obecny mecenasR.(…) Generalnie powiedziano nam, że musimy to podpisać, bo nie wyjdziemy stamtąd żywi. Takie groźby artykułowano wobec mnie iM.”. W efekcie tych działań, które było jednoznacznie odczytywane przezM. K.iA. C.jako zastraszenie ich, podpisali oni akt notarialny rep. A(...), dalece niekorzystny dla kierowanej przez nichspółki (...). W pełni prawidłowo, okoliczność tę przyznał też sąd I instancji w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. 9 Odnośnie świadomości tych, bardzo groźnie wyglądających i wypowiadających bezprawne groźby mężczyzn, co do brania udziału w wymuszeniu dokonanym na szkodę ww. osób, to przyjąć należy, że wynikała ona właśnie z tej, opisywanej w zeznaniachM. K.iA. C.manifestacji siły, której towarzyszyły, zastraszające ich słowa. Mężczyźni ci nie pojawili się więc tam przypadkowo ale w określonym, sprzecznym z prawem celu, dokonania tego właśnie przestępstwa i będąc tam, swoimi uzupełniającymi się działaniami, cel ten osiągnęli. Skoro rola tych mężczyzn była w pełni zrozumiała i czytelna dlaM. K.iA. C.oraz innych uczestników tego spotkania (vide sformułowania apelacji: „Skorotakie wrażenie na osobie nie związanej ze światem przestępczym wywarła sytuacja zastana pod kancelarią, a zapewne taki był cel działania oskarżonych to trudno przyjąć, żeJ. K. (1),D. B. (1)iA. K. (1)nie byli świadomi tego w jakim zdarzeniu uczestniczą. Takie wnioskowanie jest sprzeczne z zasadami logiki i doświadczenia życiowego”), to okoliczność ta podważa ustalenia sądu I instancji, oparte na zeznaniachD. P., wyrażających wątpliwość, czy mężczyźni ci, a zwłaszcza oskarżeni w sprawie, pozaR. R.wiedzieli, w czym brali udział. Zeznania te, zwłaszcza w konfrontacji z depozycjamiM. K.iA. C., należy więc ocenić jako nieoddające całości nastrojów panujących w momencie popełniania omawianego przestępstwa i w tym zakresie jako niewiarygodne. 10 Sąd ten, w swoich rozważaniach, w istocie pomijał też związek tego, co działo się w dniu 29 kwietnia 2003r. w Kancelarii Notarialnej przyul. (...)wW.i przed nią, z wcześniejszymi zdarzeniami, to jest powstaniem pomysłu zwolnienia na rzeczZ. G.i jego firmy sprzedaży mieszkań oraz późniejszą jego realizacją, włącznie z udziałem w spotkaniu wrestauracji (...)wW.. Miał więc rację skarżący podkreślając, „żeJ. K. (1)iA. K. (1)uczestniczyli w spotkaniuR. R. (1)iD. P. (1)w pubie(...)wW., którego przedmiotem było umówienie szczegółów uregulowania długuZ. G. (1)wobec grupy(...)i(...), reprezentowanej przezA. K. (1)(D.)”.Zwraca też uwagę inne, w pełni zasadne spostrzeżenie skarżącego, że przecieżJ. K.iD. B.od wielu lat uczestniczyli w „grupie(...)”, aA. K.kierował „grupą(...)”, co przecież wiązało się z gotowością tych mężczyzn do popełniania przestępstw, i to w sposób w pełni świadomy ich przedmiotu i celu. Okoliczność, że również w tym wypadku świadomość ta występowała, wiązała się także z używaniem broni, której przecież, jak słusznie zauważył prokurator, „nie nosi się na co dzień, a jedynie w sytuacjach tego wymagających”. Wreszcie, nie sposób nie zauważyć także i tej okoliczności, żeA. K., będąc na miejscu popełnienia przestępstwa, w przeciwieństwie doJ. K.iD. B.występujących w interesie finansowym „grupy(...)”, działał w celu ochrony własnych korzyści majątkowych („mówił, że te pieniądze są jego”), wiążących się z podpisaniem przezZ. G.weksla. 11 W tych warunkach, uniewinnienieJ. K.,D. B.(i to nawet uwzględniając zeznaniaM. K., że tej ostatniej osoby pod kancelarią nie było) orazA. K.od udziału w omawianym przestępstwie, ocenić należy jako decyzję nie uwzględniającą wszystkich, wyżej wskazanych okoliczności i w tych warunkach, jako decyzję błędną. Dążenie do zrealizowania celu określonego w przepisieart. 2 § 1 pkt. 1 k.p.k.(to jest aby „sprawca przestępstwa został wykryty i pociągnięty do odpowiedzialności karnej, a osoba niewinna nie poniosła tej odpowiedzialności”), wymagał uchylenia w tym zakresie wyroku do ponownego rozpoznania. 12 Miał rację prokurator zarzucając wydanemu rozstrzygnięciu wpunkcie 3zarzutów obrazę przepisu prawa materialnego, tj.art. 65 k.k.W istocie, „uprzednie, bądź jednoczesne skazanie za udział w grupie przestępczej nie jest warunkiem koniecznym dla przypisania popełnienia konkretnego przestępstwa w zorganizowanej grupie przestępczej zart. 65 § 1 k.k.”. Skoro więc zebrane w sprawie dowody jednoznacznie wskazywały na to, że R.B. M.„zarzuconego wymuszenia rozbójniczego dopuścił się działając w zorganizowanej grupie, mającej na celu popełnienie przestępstw”, to „kwalifikacja przypisanego mu czynu powinna zostać uzupełniona o przepisart. 65 kkw brzmieniu obowiązującym do dnia 30 kwietnia 2004 roku, jako względniejszy dla oskarżonego”. Dla wykazania racji podnoszonego zarzutu, w pełni prawidłowo prokurator powołał się na przykład umorzenia postępowania o czyn zart. 258 § 1 k.k.z uwagi na przedawnienie jego karalności (vide wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 12 września 2013 r., II AKa 205/13, LEX nr 1422281), co rzeczywiście „nie stoi na przeszkodzie przyjęciu, że określonego czynu oskarżony dopuścił się w ramach zorganizowanej grupy mającej na celu popełnianie przestępstw, a w konsekwencji uwzględnieniuart. 65 kkw podstawie prawnej skazania, w sytuacji, gdy poczynione ustalenia faktyczne na to pozwalają”. 1 Uwzględnieniu podlega pogląd skarżącego, że powołane w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 14 lutego 2013r. (III KK 261/12), na którym oparł się w tym wypadku sąd I instancji, jest krytykowane w orzecznictwie. Nadto, za Sądem Apelacyjnym w Warszawie orzekającym w sprawie II AKa 242/17 należy powtórzyć, że „rozstrzygnięcie to(…)zapadłowszczególnym układzie procesowym. Z uzasadnieniawyrokuwynika, że Sąd Najwyższy rozstrzygałwsprawie, gdziewpostępowaniu apelacyjnym doszło do uchylenia i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania co do czynu zart. 258 § 1 k.k.z uwagi na wyrażonewtym zakresie wątpliwości, nieścisłościwmateriale dowodowym sprawy, przy jednoczesnym utrzymaniuwmocy skazania co do pozostałych czynówwwarunkachart. 65 § 1 k.k., a zatem przy przyjęciu ich popełnieniawramach zorganizowanej grupy przestępczej. Wykazując zatem m.in. wewnętrzną niespójność takiego rozstrzygnięcia, Sąd Najwyższy uwzględnił wniesioną kasację”. 13 Odnośnie wreszcie zarzutu z punktu 4 apelacji, to w wyniku uzupełnienia uzasadnienia wyroku, sąd I instancji wskazał przekonujący powód, dla którego „przypisując oskarżonemuR. R. (1)sprawstwo czynu wpkt Iwyeliminował z jego opisu i kwalifikacji przepisart. 272 kk”. W przedmiotowej sprawie, oświadczenia woli złożone przed notariuszem przy podpisywaniu aktu notarialnego nr rep. A 18/2003, jakkolwiek po stronie przedstawicieli(...)E.zostały wymuszone działaniami przestępczymi, to jednak odpowiadały prawdzie, W tych warunkach zarzut ten, nie mógł zostać uwzględniony. Wnioski: A..A. S.:o zmianę wyroku w zaskarżonej części, poprzez uniewinnienie oskarżonegoP. R.od zarzucanego mu czynu ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒niezasadny A..K. Ż.o: 1 Zmianę wyroku i uniewinnienieZ. G. (1)od zarzucanego mu czynu ewentualnie o 2 Uchylenie wyroku i przekazanie Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania. ☐ zasadne ☐ częściowo zasadne ☒niezasadne A..A. D. (1)o: 1 Zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonegoR. M. (1)w oparciu o zgromadzone w sprawie dowody ewentualnie 2 Uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji. 3 Przyznanie od Skarbu Państwa na rzecz adwokataA. D. (1)kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu w instancji odwoławczej według norm przepisanych albowiem oskarżony nie uiścił opłaty za świadczoną przez obrońcę pomoc prawną z urzędu ani w całości ani w części. ☐ zasadne ☒ częściowo zasadne ☐ niezasadne Prokuratora o: 1 Zmianę zaskarżonego wyroku w zakresie czynu zart. 282 k.k.przypisanegoR. M. (1)w pkt X wyroku poprzez przyjęcie, żeR. M. (2)przestępstwa zart. 282 k.k.dopuścił się działając w zorganizowanej grupie, mającej na celu popełnienie przestępstw zart. 65 k.k., w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 kwietnia 2004 roku. 2 Uchylenie zaskarżonego wyroku w zakresie czynów opisanych w punktach II, III, IV, V, IX, XI, XIV i XV zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Warszawie. ☐ zasadne ☒ częściowo zasadne ☐ niezasadne Zwięźle o powodach uznania wniosków za zasadne lub niezasadne Wnioski zawarte w apelacjach adw.A. S., adw.K. Ż., adw.A. D. (1)(poza wnioskiem z punktu 3, którego uwzględnienie uzasadnione zostało w części uzasadnienia dotyczącego orzeczenia o kosztach procesu) i prokuratora z punktu 3, nie okazały się zasadne z przyczyn wskazanych wyżej. We wcześniejszej części uzasadnienia zostały też wskazane przyczyny, dla których wniosek z punktu 1 apelacji prokuratora, zasługiwał na uwzględnienie. 4 OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU Wskazać wszystkie okoliczności, które sąd uwzględnił z urzędu, niezależnie od granic zaskarżenia i podniesionych zarzutów (art. 439 k.p.k.,art. 440 k.p.k.). Nie dotyczy Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności. Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności. 5 ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO 0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji 0.11 Przedmiot utrzymania w mocy Zaskarżony wyrok, w zakresie, w którym poszczególne jego rozstrzygnięcia nie zostały uchylone, a sprawa przekazana do ponownego rozpoznania (punkty III, IV i V jego sentencji) i poza punktem X sentencji, zmienionym zgodnie z wnioskiem prokuratora. Zwięźle o powodach utrzymania w mocy. Omówiono wyżej 0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji 0.0.11. Przedmiot i zakres zmiany Rozstrzygnięcie z punktu X sentencji wyroku. Zwięźle o powodach zmiany. Omówiono wyżej. 0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji 0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia 1 ☐art. 439 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia. 2 Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości ☐art. 437 § 2 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia. 3 Konieczność umorzenia postępowania ☐art. 437 § 2 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia. 4. Konieczność warunkowego umorzenia postępowania ☐art. 437 § 2 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia i warunkowego umorzenia ze wskazaniem podstawy prawnej warunkowego umorzenia postępowania. 5. xart. 454 § 1 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia. Przeprowadzone przed sądem I instancji postępowanie w zakresie czynów zarzucanychJ. K.,D. B.iA. K.o czyny związane z doprowadzeniem udziałowcówspółki (...)do niekorzystnego rozporządzenia mieniem, okazało się wadliwe. Sąd ten nie wziął pod uwagę udziałuJ. K.iA. K.w spotkaniu wrestauracji (...)wW.w kontekście, powstałej wówczas u tych osób wiedzy, co do planów wznowienia sprzedaży mieszkań przez spółkę prowadzoną przezZ. G., przy pomocy sprzecznych z prawem działań podjętych przez grupy przestępcze,(...)i(...). Nadto, przy dokonywaniu ustaleń co do przebiegu zdarzeń w dniu 29 kwietnia 2003r., nie zostały wzięte przez ten sąd pod uwagę, w stopniu wymaganym przez zasadę swobodnej oceny dowodów, zeznania m.in.M. K.iA. C., opisujące zorganizowany przez przybyłych w to miejsce mężczyzn, w tymJ. K.iA. K.oraz, co wynikało z zeznańD. P., takżeD. B., bezprawny na nich nacisk, którego efektem było ich wystraszenie i zmuszenie do podpisania niekorzystnego, dlaspółki (...), aktu notarialnego. W celu przeprowadzenia postępowania, które uwzględniałoby te okoliczności, jak i uwzględniając treść przepisuart. 454 § 1 k.p.k., należało orzec o uchyleniu w tym zakresie zaskarżonego wyroku i przekazaniu sprawy do ponownego rozpoznania. 0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania W ponownie prowadzonym postępowaniu karnym w ww. zakresie, należy ponownie przesłuchać: a D. P.oraz innych uczestników spotkania w restauracji uF.wW., w zakresie świadomości tych osób co do powstałych wówczas planów doprowadzenia do wznowienia sprzedaży mieszkań przez firmę Z.G., b D. P.i inne osoby, obecne w dniu 29 kwietnia 2003r. w kancelarii notarialnej przyul. (...)wW.oraz w jej pobliżu, na okoliczność działań podjętych wobecM. K.iA. C.w celu zmuszenia ich do podpisania w tym dniu aktu notarialnego. Dokonując ustaleń, co do zrealizowania przez oskarżonychJ. K.,D. B.iA. K.znamion zarzucanych om czynów, należy to uczynić nie tylko w oparciu o zeznaniaD. P.ale i w oparciu o inne dowody, z zachowaniem zasad ich swobodnej oceny. 0.15.4. Inne rozstrzygnięcia z wyroku Lp. Wskazać punkt rozstrzygnięcia z wyroku. Przytoczyć okoliczności. 6 Koszty Procesu Wskazać oskarżonych. Wskazać punkt rozstrzygnięcia z wyroku. Przytoczyć okoliczności. R. R. (1),J. K. (1),A. K. (1),P. R.,R. M. (1),Z. G. (1)iD. B. (1) Pkt.IV Na podstawieart. 624 § 1 k.p.k., sąd zwolnił wszystkich oskarżonych w całości od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, wydatkami tego postępowania obciążając Skarb Państwa. oskarżeniJ. K. (1),R. M. (1)iR. R. (1) Pkt. V Na podstawieart. 618 § 1 pkt. 11 k.p.k., sąd zasądził od Skarbu Państwa na rzecz: d adwokataP. D.- Kancelaria Adwokacka wW.kwotę 1.440 złotych plus podatek VAT, z tytułu nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemuJ. K. (1)w postępowaniu odwoławczym, e adwokataA. D. (1)- Kancelaria Adwokacka wW.kwotę 1.080 złotych plus podatek VAT, z tytułu nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemuR. M. (1)w postępowaniu odwoławczym, f adwokataB. L.- Kancelaria Adwokacka wW.kwotę 720 złotych plus podatek VAT, z tytułu nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemuR. R. (1)w postępowaniu odwoławczym. 7 PODPISY Adam Wrzosek Sławomir Machnio Anna Grodzicka 0.1Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z 13 października 2020 roku wydany w sprawie VIII K 17/17 0.1Podmiot wnoszący apelację ☐ oskarżyciel publiczny ☐ oskarżyciel posiłkowy ☐ oskarżyciel prywatny ☒obrońca oskarżonego P.J. R. ☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego ☐ inny 0.11.3. Granice zaskarżenia 0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia ☒na korzyść ☐ na niekorzyść ☒w całości ☐ w części ☐ co do winy ☐ co do kary ☐ co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia 0.11.3.2. Podniesione zarzuty Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji. ☐ art. 438 pkt 1 k.p.k.- obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu ☐ art. 438 pkt 1a k.p.k.- obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany wart. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu ☒ art. 438 pkt 2 k.p.k.- obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia ☒ art. 438 pkt 3 k.p.k.- błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia ☐ art. 438 pkt 4 k.p.k.- rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka ☐ art. 439 k.p.k. ☐ brak zarzutów 0.11.4. Wnioski ☐ uchylenie ☒ zmiana 0.1Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z 13 października 2020 roku wydany w sprawie VIII K 17/17 0.1Podmiot wnoszący apelację ☐ oskarżyciel publiczny ☐ oskarżyciel posiłkowy ☐ oskarżyciel prywatny ☒obrońca oskarżonego R.B. M. ☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego ☐ inny 0.11.3. Granice zaskarżenia 0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia ☒na korzyść ☐ na niekorzyść ☒w całości ☐ w części ☐ co do winy ☐ co do kary ☐ co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia 0.11.3.2. Podniesione zarzuty Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji. ☐ art. 438 pkt 1 k.p.k.- obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu ☐ art. 438 pkt 1a k.p.k.- obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany wart. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu ☒ art. 438 pkt 2 k.p.k.- obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia ☐ art. 438 pkt 3 k.p.k.- błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia ☐ art. 438 pkt 4 k.p.k.- rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka ☐ art. 439 k.p.k. ☐ brak zarzutów 0.11.4. Wnioski ☒ uchylenie ☒ zmiana 0.1Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z 13 października 2020 roku wydany w sprawie VIII K 17/17 0.1Podmiot wnoszący apelację ☐ oskarżyciel publiczny ☐ oskarżyciel posiłkowy ☐ oskarżyciel prywatny ☒obrońca oskarżonegoZ. G. ☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego ☐ inny 0.11.3. Granice zaskarżenia 0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia ☒na korzyść ☐ na niekorzyść ☒w całości ☐ w części ☐ co do winy ☐ co do kary ☐ co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia 0.11.3.2. Podniesione zarzuty Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji. ☐ art. 438 pkt 1 k.p.k.- obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu ☐ art. 438 pkt 1a k.p.k.- obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany wart. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu ☒ art. 438 pkt 2 k.p.k.- obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia ☒ art. 438 pkt 3 k.p.k.- błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia ☐ art. 438 pkt 4 k.p.k.- rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka ☐ art. 439 k.p.k. ☐ brak zarzutów 0.11.4. Wnioski ☒ uchylenie ☒ zmiana 0.1Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z 13 października 2020 roku wydany w sprawie VIII K 17/17 0.1Podmiot wnoszący apelację ☒ oskarżyciel publiczny ☐ oskarżyciel posiłkowy ☐ oskarżyciel prywatny ☐ obrońca oskarżonego ☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego ☐ inny 0.11.3. Granice zaskarżenia 0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia ☐ na korzyść x na niekorzyść ☐ w całości x w części x co do winy ☐ co do kary ☐ co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia 0.11.3.2. Podniesione zarzuty Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji. x art. 438 pkt 1 k.p.k.- obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu ☐ art. 438 pkt 1a k.p.k.- obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany wart. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu ☒ art. 438 pkt 2 k.p.k.- obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia ☒ art. 438 pkt 3 k.p.k.- błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia ☐ art. 438 pkt 4 k.p.k.- rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka ☐ art. 439 k.p.k. ☐ brak zarzutów 0.11.4. Wnioski ☒ uchylenie ☒ zmiana

15/450000/0004006/AKa

Sąd Apelacyjnyw Warszawie

VIII Wydział Karny

152510000004021_VIII_U_001081_2023_Uz_2023-12-29_001

VIII U 1081/23

2023-12-29 01:00:00.0 CET

2024-02-15 17:30:05.0 CET

2024-02-15 16:05:48.0 CET

15251000

4021

REASON

Sygn. akt VIII U 1081/23 UZASADNIENIE Decyzją z dnia 12 kwietnia 2022 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w Ł. stwierdził, że K. G. jako osoba prowadząca pozarolniczą działalność gospodarczą nie podlega obowiązkowo ubezpieczeniom: emerytalnemu, rentowym, wypadkowemu od dnia 1 stycznia 2022 roku i dobrowolnie ubezpieczeniu chorobowemu od dnia 1 stycznia 2022 roku. W uzasadnieniu ZUS wskazał, że w dacie zgłoszenia przez ubezpieczoną prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Agnieszka Kurczewska" xPublisher="agnieszka.kurczewska" xEditorFullName="Agnieszka Kurczewska" xEditor="agnieszka.kurczewska" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="8" xFlag="published" xVolType="15/251000/0004021/U" xYear="2023" xVolNmbr="001081" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText><xBx>Sygn. akt VIII U 1081/23</xBx></xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Decyzją z dnia 12 kwietnia 2022 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych <xAnon>(...)</xAnon> Oddział w <xAnon>Ł.</xAnon> stwierdził, że <xAnon>K. G.</xAnon> jako osoba prowadząca pozarolniczą działalność gospodarczą nie podlega obowiązkowo ubezpieczeniom: emerytalnemu, rentowym, wypadkowemu od dnia 1 stycznia 2022 roku i dobrowolnie ubezpieczeniu chorobowemu od dnia 1 stycznia 2022 roku.</xText> <xText>W uzasadnieniu ZUS wskazał, że w dacie zgłoszenia przez ubezpieczoną prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej jako wspólnik <xAnon> spółki cywilnej (...)</xAnon> tj. od dnia 1 grudnia 2021 roku - <xAnon>K. G.</xAnon> z tytułu umowy o pracę przebywała na zwolnieniu lekarskim z tytułu ciąży ( zatrudnienie od 1 sierpnia 2020 roku do 31 grudnia 2021 roku). Tym samym, zdaniem ZUS ubezpieczona faktycznie nie podjęła wykonywania pozarolniczej działalności gospodarczej jako wspólnik spółki cywilnej od 1 grudnia 2021 roku, a jej zgłoszenie świadczyło jedynie o chęci uzyskania nieuzasadnionych korzyści z systemu ubezpieczeń społecznych kosztem innych uczestników tego systemu.</xText> <xText><xIx>(decyzja – k. 17 verte – 18 załączonych do sprawy akt organu rentowego)</xIx></xText> <xText>Odwołanie od w/w decyzji w dniu 26 sierpnia 2022 roku wniosła <xAnon>K. G.</xAnon> reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika zarzucając jej:</xText> <xText>1. naruszenie <xLexLink xArt="art. 29" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 29 k.p.a.</xLexLink> w zw. z art. 123 ustawy z dnia 13 października 1988 roku o systemie ubezpieczeń społecznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2022 r., poz. 1009, z późn. zm.) poprzez skierowanie zaskarżonej decyzji do podmiotu, który nigdy nie był i nie mógł być stroną postępowania o podleganie ubezpieczeniom społecznym, albowiem stroną postępowania winna być <xAnon>K. G.</xAnon> jako wspólnik spółki cywilnej, nie zaś <xAnon> spółka (...) s.c.</xAnon>, do której to spółki cywilnej skierowana została przedmiotowa decyzja; spółki cywilne nie mieszczą się w żadnej kategorii podmiotów wymienionych w <xLexLink xArt="art. 29" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 29 k.p.a.</xLexLink>, gdyż nie posiadają osobowości prawnej, nie są jednostkami organizacyjnymi niebędącymi osobami prawnymi, którym odrębna ustawa przyznaje zdolność prawną - a co za tym idzie kwestionowana <xAnon>decyzja nr (...)</xAnon> jest aktem nieistniejącym i tym samym pozostaje nieważna;</xText> <xText>2. niewłaściwe zastosowanie <xLexLink xArt="art. 83;art. 83 ust. 1;art. 83 ust. 1 pkt. 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 83 ust. 1 pkt 1)</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 68;art. 68 ust. 1;art. 68 ust. 1 pkt. 1;art. 68 ust. 1 pkt. 1 lit. a" xIsapId="WDU19981370887" xTitle="Ustawa z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 137, poz. 887">art. 68 ust. 1 pkt 1) lit a) ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 83" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art 83 k.c.</xLexLink> oraz <xLexLink xArt="art. 58;art. 58 § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 58 § 2 k.c.</xLexLink>, polegające na bezpodstawnym uznaniu, że prowadzenie przez odwołującą pozarolniczej działalności gospodarczej miało charakter pozorny, zaś zgłoszenie do ubezpieczeń społecznych było sprzeczne z zasadami współżycia społecznego, albowiem jedynym celem odwołującej było stworzenie możliwości podlegania ochronie ubezpieczeniowej, podczas gdy w rzeczywistości założenie działalności gospodarczej przez <xAnon>K. G.</xAnon> miało na celu uzyskanie statusu wspólnika <xAnon> spółki cywilnej (...)</xAnon> s.c., która to spółka świetnie prosperuje i prowadzi działalność gospodarczą, zatrudnia pracowników wykonujących pracę na rzecz spółki i przynosi swoim wspólnikom stały, regularny dochód - przy czym należy mieć na uwadze następujące kwestie:</xText> <xText>(1) dla uzyskania statusu wspólnika spółki cywilnej konieczne jest figurowanie jako osoba prowadząca pozarolniczą działalność gospodarczą;</xText> <xText>(2) prawo nie narzuca wymogu osobistego wykonywania wszystkich czynności w ramach prowadzonej działalności w formie spółki cywilnej przez jej wspólników, gdyż spółka może zatrudniać pracowników, którzy będą wykonywać czynności dla spółki;</xText> <xText>(3) <xAnon>K. G.</xAnon> uprzednio pozostawała zatrudniona na umowę o pracę w tej samej branży i wykonywała analogiczne czynności jak w spółce cywilnej - tym samym nie sposób twierdzić, aby działalność gospodarcza w przypadku <xAnon>K. G.</xAnon> miała charakter pozorny i była nakierowana jedynie na chęć uzyskania nieuzasadnionych korzyści z systemu ubezpieczeń społecznych, kosztem innych uczestników tego systemu; istotne znaczenie ma okoliczność, że przed założeniem działalności gospodarczej i wstąpieniem w prawa ustępującego wspólnika <xAnon>W. G.</xAnon> w <xAnon> spółce cywilnej (...)</xAnon>.C., ubezpieczona była pracownikiem zatrudnionym przez <xAnon>W. G.</xAnon> w ramach prowadzonej przez niego jednoosobowej działalności gospodarczej pod <xAnon> firmą Zakład (...)</xAnon>, tym samym należy przyjąć, że niejako „przeszła ona płynnie” z jednej firmy do drugiej, której właścicielami była ta sama osoba tj. <xAnon>W. G.</xAnon>;</xText> <xText>(4) <xAnon>K. G.</xAnon> założyła pozarolniczą działalność gospodarczą pozostając jeszcze w stosunku pracy (w dniu 1 grudnia 2021 roku) z zamiarem zarobkowania i wykonywania tej samej pracy co dotychczas w innej formie organizacyjno-prawnej tj. w formie spółki cywilnej jako jej wspólnik;</xText> <xText>(5) <xAnon>K. G.</xAnon> w chwili założenia działalności gospodarczej w celu jej prowadzenia w formie spółki cywilnej jako wspólnik nie przewidywała, że będzie pozostawała na zwolnieniu lekarskim do końca ciąży;</xText> <xText>(6) <xAnon>K. G.</xAnon> jako wspólnik spółki cywilnej ponosi pełną odpowiedzialność za działania spółki i jej pracowników.</xText> <xText>3. błąd w ustaleniach faktycznych polegających na stawianiu przez organ rentowy znaku równości pomiędzy prowadzeniem pozarolniczej jednoosobowej działalności gospodarczej, a posiadaniem statusu wspólnika spółki cywilnej i prowadzenia działalności gospodarczej wyłącznie w formie spółki/spółek cywilnych, a także błędne ustalenie przez organ rentowy, że <xAnon>K. G.</xAnon> w chwili zakładania działalności gospodarczej przewidywała pozostawanie na zwolnieniu lekarskim do końca ciąży (organ w żaden nie udowodnił takowego zamiaru po stronie <xAnon>K. G.</xAnon>), które to błędy w ustaleniach faktycznych istotnie wpływają na treść decyzji organu rentowego.</xText> <xText>W związku z powyższym wniesiono o: stwierdzenie, że zaskarżona decyzja jako akt nieistniejący jest nieważna względnie o jej uchylenie bądź zmianę i orzeczenie co do istoty sprawy poprzez uznanie, że <xAnon>K. G.</xAnon> będąc osobą prowadząca pozarolniczą działalność gospodarczą jako wspólnik <xAnon> spółki cywilnej (...)</xAnon> s. c. podlega ubezpieczeniom społecznym, tj. ubezpieczeniu emerytalnemu, ubezpieczeniom rentowym, ubezpieczeniu wypadkowemu oraz dobrowolnemu ubezpieczeniu chorobowemu od dnia 1 stycznia 2022 roku.</xText> <xText><xIx>(odwołanie – k. 3-6 verte)</xIx></xText> <xText>W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego odrzucenie.</xText> <xText><xIx>(odpowiedź na odwołanie – k. 20-21 verte)</xIx></xText> <xText>Postanowieniem z dnia 26 października 2022 roku tutejszy sąd odrzucił odwołanie <xAnon>K. G.</xAnon> jako złożone po terminie.</xText> <xText><xIx>(postanowienie z uzasadnieniem – k. 32, k. 43-46 verte)</xIx></xText> <xText>Zażalenie na w/w postanowienie wniosła ubezpieczona.</xText> <xText><xIx>(zażalenie – k. 49-51 verte)</xIx></xText> <xText>Postanowieniem z dnia 10 maja 2023 roku Sąd Apelacyjny w Łodzi, III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych na skutek wniesionego przez ubezpieczoną zażalenia uchylił zaskarżone postanowienie przyjmując, że odwołanie od zaskarżonej decyzji ZUS zostało wniesione przez <xAnon>K. G.</xAnon> w terminie. W ocenie Sądu Apelacyjnego, decyzja z dnia 12 kwietnia 2022 roku została wydana przeciwko spółce cywilnej, a nie przeciwko wspólnikowi <xAnon>K. G.</xAnon>. Zatem skoro nie została zaadresowana do ubezpieczonej to nieprzekazanie jej decyzji nie powinno wiązać się z ujemnymi dla niej skutkami w postaci odrzucenia odwołania. Ubezpieczona odebrała duplikat decyzji ZUS w dniu 17 sierpnia 2022 roku, złożone przez nią odwołanie w sprawie w dniu 26 sierpnia 2022 roku uznać należało za złożone w terminie.</xText> <xText><xIx>(postanowienie z uzasadnieniem – k. 61 – 64 verte)</xIx></xText> <xText>Na rozprawie w dniu 12 grudnia 2023 roku pełnomocnik wnioskodawczyni poparł odwołanie, zainteresowany: <xAnon>B. G.</xAnon> przyłączył się do odwołania, natomiast pełnomocnik ZUS wniósł o oddalenie odwołania i zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.</xText> <xText><xIx>(końcowe stanowiska stron – rozprawa z dnia 12 grudnia 2023 roku e-<xAnon>protokół (...)</xAnon>:21:50 – 00:29:50 – płyta CD – k. 266)</xIx></xText> <xText><xBx>Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:</xBx></xText> <xText><xAnon>K. G.</xAnon> została zgłoszona do ubezpieczeń społecznych jako pracownik od 1 sierpnia 2020 r. do 31 grudnia 2021 r. i przebywała na zwolnieniu lekarskim od 6 października 2021 r. do 31 grudnia 2021 r. w związku z ciążą.</xText> <xText><xIx>(okoliczności bezsporne, wykaz zaświadczeń lekarskich – k. 17-18 verte, dokumentacja medyczna – k. 92-100, k. 109, w kopercie – k. 117, w kopercie – k. 119, k. 120-125, k. 128-178, k. 182-184, w kopercie – k. 187, k. 190-219, k. 222-227, karta ciąży – k. 102-105, zeznania wnioskodawczyni złożone na rozprawie w dniu 12 grudnia 2023 roku e-<xAnon>protokół (...)</xAnon>:15:26 – 00:20:04 – płyta CD – k. 266 w związku z rozprawą z dnia 24 października 2023 roku e-<xAnon>protokół (...)</xAnon>:03:19 – 00:23:59 – płyta CD – k. 235)</xIx></xText> <xText><xAnon>K. G.</xAnon> złożyła wniosek o wypłatę zasiłku chorobowego od 29 grudnia 2021 r. do 11 kwietnia 2022 r.</xText> <xText><xIx>(okoliczności bezsporne)</xIx></xText> <xText>W dniu 25 maja 2022 roku wnioskodawczyni urodziła dziecko.</xText> <xText><xIx>(karta informacyjna, zaświadczenie – k. 177-178)</xIx></xText> <xText><xAnon>W. G.</xAnon> był teściem wnioskodawczyni (zmarł w dniu 12 czerwca 2023 roku), zaś <xAnon>B. G.</xAnon> jest jej mężem.</xText> <xText><xIx>(okoliczności bezsporne)</xIx></xText> <xText>Początkowo <xAnon>W. G.</xAnon> prowadził własną działalność gospodarczą pod <xAnon> firmą Zakład (...)</xAnon>, następnie pod nazwą <xAnon>(...)</xAnon>.</xText> <xText><xIx>(okoliczności bezsporne, wypis z <xAnon> (...)</xAnon> k. 249-249 verte)</xIx></xText> <xText>W dniu 10 września 2018 roku umowę spółki cywilnej o nazwie <xAnon> (...) S.C.</xAnon> <xAnon>B. G.</xAnon>, <xAnon>W. G.</xAnon>, której celem były roboty związane z budową rurociągów przesyłowych i sieci rozdzielczych zawarli <xAnon>B. G.</xAnon>, <xAnon>W. G.</xAnon>.</xText> <xText><xIx>(umowa spółki cywilnej – k. 239-239 verte)</xIx></xText> <xText>Z dniem 1 grudnia 2021 roku do spółki wstąpiła <xAnon>K. G.</xAnon> i zgłosiła w <xAnon> (...)</xAnon> prowadzenie pozarolniczej działalności gospodarczej jako wspólnik <xAnon> spółki cywilnej (...)</xAnon>.C. <xAnon>K. G.</xAnon>, <xAnon>B. G.</xAnon>. Zgodnie z § 2 aneksów: z dnia 30 listopada 2021 roku, następnie z dnia 31 grudnia 2021 roku do umowy spółki cywilnej zawartej w dniu 10 września 2018 roku, <xAnon>W. G.</xAnon> przekazał ubezpieczonej z dniem 30 listopada 2021 roku 10 % udziałów, a z dniem 1 stycznia 2022 roku 40 % udziałów. Z dniem 1 stycznia 2022 roku wnioskodawczyni przekazała 30 % swych udziałów <xAnon>B. G.</xAnon> i tym samym zmianie uległ udział poszczególnych wspólników <xAnon> (...) S.C.</xAnon>: <xAnon>B. G.</xAnon> posiadał 80 % zysków, a skarżąca 20 %.</xText> <xText><xIx> (wypis z <xAnon> (...)</xAnon> k. 11-11 verte, k. 245-245 verte, aneks – k. 240-242, zeznania wnioskodawczyni złożone na rozprawie w dniu 12 grudnia 2023 roku e-<xAnon>protokół (...)</xAnon>:15:26 – 00:20:04 – płyta CD – k. 266 w związku z rozprawą z dnia 24 października 2023 roku e-<xAnon>protokół (...)</xAnon>:03:19 – 00:23:59 – płyta CD – k. 235, zeznania zainteresowanego <xAnon>B. G.</xAnon> złożone na rozprawie w dniu 12 grudnia 2023 roku e-<xAnon>protokół (...)</xAnon>:20:04 – 00:21:31 – płyta CD – k. 266 w związku z rozprawą z dnia 24 października 2023 roku e-<xAnon>protokół (...)</xAnon>:23:59 – 00:30:14 – płyta CD – k. 235, zeznania świadka <xAnon>M. K.</xAnon> na rozprawie w dniu 24 października 2023 roku e-<xAnon>protokół (...)</xAnon>:32:08 – 00:40:01 – płyta CD – k. 235)</xIx></xText> <xText>Z tytułu prowadzenia pozarolniczej działalności <xAnon>K. G.</xAnon> zgłosiła się do ubezpieczenia zdrowotnego jako osoba niepodlegająca ubezpieczeniom społecznym i podlegająca ubezpieczeniu zdrowotnemu, w ramach tzw. &quot;ulgi na start&quot; od 1 grudnia 2021 r. Następnie 13 stycznia 2022 r. <xAnon>K. G.</xAnon> zgłosiła się do obowiązkowych ubezpieczeń społecznych i dobrowolnego ubezpieczenia chorobowego od 1 stycznia 2022 r. jako osoba prowadząca pozarolniczą działalność gospodarczą, dla której podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne stanowi zadeklarowana kwota nie niższa niż 60% kwoty przeciętnego wynagrodzenia. Od grudnia 2021 r. do lutego 2022 r. <xAnon>K. G.</xAnon> wykazała podstawy wymiaru składek wyłącznie na ubezpieczenie zdrowotne.</xText> <xText><xIx>(okoliczności bezsporne)</xIx></xText> <xText>Wnioskodawczyni w spornym okresie jako wspólnik w/w spółki cywilnej nie wykonywała jakichkolwiek prac (nie zajmowała się księgowością, ani sprawami kadrowymi), nie uczestniczyła w żaden sposób w działalności spółki, nie była widziana w siedzibie spółki – przebywała na urlopie macierzyńskim. Ubezpieczona wskazana była jedynie w nazwie spółki. W 2022 roku wszelkie umowy w imieniu spółki zawierał <xAnon>B. G.</xAnon> i to on brał czynny udział w jej funkcjonowaniu.</xText> <xText><xIx>(zeznania wnioskodawczyni złożone na rozprawie w dniu 12 grudnia 2023 roku e-<xAnon>protokół (...)</xAnon>:15:26 – 00:20:04 – płyta CD – k. 266 w związku z rozprawą z dnia 24 października 2023 roku e-<xAnon>protokół (...)</xAnon>:03:19 – 00:23:59 – płyta CD – k. 235, zeznania zainteresowanego <xAnon>B. G.</xAnon> złożone na rozprawie w dniu 12 grudnia 2023 roku e-<xAnon>protokół (...)</xAnon>:20:04 – 00:21:31 – płyta CD – k. 266 w związku z rozprawą z dnia 24 października 2023 roku e-<xAnon>protokół (...)</xAnon>:23:59 – 00:30:14 – płyta CD – k. 235, zeznania świadka <xAnon>M. K.</xAnon> na rozprawie w dniu 24 października 2023 roku e-<xAnon>protokół (...)</xAnon>:32:08 – 00:40:01 – płyta CD – k. 235, zeznania świadka <xAnon>K. J.</xAnon> na rozprawie w dniu 12 grudnia 2023 roku e-<xAnon>protokół (...)</xAnon>:02:55 – 00:10:57 – płyta CD – k. 266, zeznania świadka <xAnon>G. T.</xAnon> na rozprawie w dniu 12 grudnia 2023 roku e-<xAnon>protokół (...)</xAnon>:11:46 – 00:15:25 – płyta CD – k. 266)</xIx></xText> <xText>Dopiero w czerwcu 2023 roku wnioskodawczyni rozpoczęła podejmowanie pewnych aktywności zawodowych.</xText> <xText><xIx>(zeznania świadka <xAnon>K. J.</xAnon> na rozprawie w dniu 12 grudnia 2023 roku e-<xAnon>protokół (...)</xAnon>:02:55 – 00:10:57 – płyta CD – k. 266, zeznania wnioskodawczyni złożone na rozprawie w dniu 12 grudnia 2023 roku e-<xAnon>protokół (...)</xAnon>:15:26 – 00:20:04 – płyta CD – k. 266, zeznania zainteresowanego <xAnon>B. G.</xAnon> złożone na rozprawie w dniu 12 grudnia 2023 roku e-<xAnon>protokół (...)</xAnon>:20:04 – 00:21:31 – płyta CD – k. 266)</xIx></xText> <xText><xBx>Sąd Okręgowy dokonał następującej oceny materiału dowodowego i zważył, co następuje:</xBx></xText> <xText>Odwołanie nie jest zasadne.</xText> <xText>Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 68;art. 68 ust. 1;art. 68 ust. 1 pkt. 1;art. 68 ust. 1 pkt. 1 lit. a" xIsapId="WDU19981370887" xTitle="Ustawa z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 137, poz. 887">art. 68 ust. 1 pkt 1 lit. a ustawy z 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych</xLexLink> (Dz.U.2022.0.1009) do zakresu działania Zakładu Ubezpieczeń Społecznych należy między innymi realizacja przepisów o ubezpieczeniach społecznych, a w szczególności stwierdzanie i ustalanie obowiązku ubezpieczeń społecznych.</xText> <xText>Zakres rozpoznania i orzeczenia (przedmiot sporu) w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych wyznaczony jest w pierwszej kolejności przedmiotem decyzji organu rentowego zaskarżonej do sądu ubezpieczeń społecznych, a w drugim rzędzie przedmiotem postępowania sądowego, określonego zakresem odwołania od decyzji organu rentowego do sądu (por. postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 18 marca 2008 r., II UZ 4/08, OSNP 2009 nr 11-12, poz. 163 oraz z dnia 19 sierpnia 2015 r., II UZ 12/15, LEX nr 1789937).</xText> <xText>Zgodnie z treścią <xLexLink xArt="art. 6;art. 6 ust. 1;art. 6 ust. 1 pkt. 5;art. 12;art. 12 ust. 1;art. 13;art. 13 pkt. 4" xIsapId="WDU19981370887" xTitle="Ustawa z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 137, poz. 887">art. 6 ust. 1 pkt. 5 i art. 12 ust.1, art. 13 pkt.4 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych</xLexLink> (Dz.U.2023.1230), osoby prowadzące pozarolniczą działalność, z wyłączeniem osób, o których mowa w pkt 4a i 4b – od dnia rozpoczęcia wykonywania działalności do dnia zaprzestania wykonywania tej działalności, z wyłączeniem okresu, na który wykonywanie działalności zostało zawieszone na podstawie art. 36aa oraz przepisów ustawy z dnia 6 marca 2018 r. – Prawo przedsiębiorców.</xText> <xText>W świetle art. 11 ust. 2 ustawy dla osób prowadzących pozarolniczą działalność gospodarczą podlegających obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym ubezpieczenie chorobowe jest dobrowolne .</xText> <xText>W art. 8 ust. 6 pkt 1 ustawy wskazano, iż za osobę prowadzącą pozarolniczą działalność gospodarczą na podstawie przepisów ustawy z dnia 6 marca 2018 r. – Prawo przedsiębiorców lub innych przepisów szczególnych, z wyjątkiem ust. 6a.</xText> <xText>Zdaniem Sądu Okręgowego, kluczowe znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy posiadało ustalenie czy ubezpieczona w okresie objętym zaskarżoną decyzją tj. od dnia 1 grudnia 2021 roku faktycznie prowadziła pozarolniczą działalność gospodarczą wpisaną do Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej jako wspólnik <xAnon> spółki cywilnej (...)</xAnon>.C. W ocenie Sądu Okręgowego, zgromadzony w sprawie materiał dowodowy i jego analiza nie pozwala uznać, że ubezpieczona w spornym okresie faktycznie prowadziła działalność gospodarczą.</xText> <xText>Do 31 grudnia 1999 r. obowiązywała <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19880410324" xTitle="Ustawa z dnia 23 grudnia 1988 r. o działalności gospodarczej" xAddress="Dz. U. z 1988 r. Nr 41, poz. 324">ustawa z dnia 23 grudnia 1988 r. o działalności gospodarczej</xLexLink> (Dz. U. 1988 r. Nr 41 poz. 324 ze zm.). Według jej <xLexLink xArt="art. 2" xIsapId="WDU20041731807" xTitle="Ustawa z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej" xAddress="Dz. U. z 2004 r. Nr 173, poz. 1807">art. 2</xLexLink> (w brzmieniu nadanym temu przepisowi przez art. 33 ustawy z dnia 20 sierpnia 1997 r. - Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowym Rejestrze Sądowym - Dz. U. 1997 r. Nr 121 poz. 770), działalnością gospodarczą była „działalność wytwórcza, budowlana, handlowa i usługowa, prowadzona w celach zarobkowych i na własny rachunek podmiotu prowadzącego taką działalność” (<xLexLink xArt="art. 2 ust. 1" xIsapId="WDU20041731807" xTitle="Ustawa z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej" xAddress="Dz. U. z 2004 r. Nr 173, poz. 1807">ust. 1</xLexLink>), a podmiotem prowadzącym działalność gospodarczą, zwanym dalej przedsiębiorcą, mogła być osoba fizyczna, osoba prawna, a także jednostka organizacyjna nie mająca osobowości prawnej, utworzona zgodnie z przepisami prawa, jeżeli jej przedmiot działania obejmował prowadzenie działalności gospodarczej (ust. 2). Z dniem 1 stycznia 2000 r. weszła w życie <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19991011178" xTitle="Ustawa z dnia 19 listopada 1999 r. - Prawo działalności gospodarczej" xAddress="Dz. U. z 1999 r. Nr 101, poz. 1178">ustawa z dnia 19 listopada 1999 r. - Prawo działalności gospodarczej</xLexLink> (Dz. U. 1999 r. Nr 101 poz. 1178). W myśl <xLexLink xArt="art. 2;art. 2 ust. 1" xIsapId="WDU20041731807" xTitle="Ustawa z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej" xAddress="Dz. U. z 2004 r. Nr 173, poz. 1807">art. 2 ust. 1</xLexLink>, działalnością gospodarczą była zarobkowa działalność wytwórcza, handlowa, budowlana, usługowa oraz poszukiwanie, rozpoznawanie i eksploatacja zasobów naturalnych, wykonywana w sposób zorganizowany i ciągły; ustęp 2 definiował przedsiębiorcę jako osobę fizyczną, osobę prawną oraz nie mającą osobowości prawnej spółkę prawa handlowego, która zawodowo, we własnym imieniu podejmuje i wykonuje działalność gospodarczą. Do kategorii przedsiębiorców kwalifikowani byli także wspólnicy spółki cywilnej w zakresie wykonywanej przez nich działalności gospodarczej, o której mowa w <xLexLink xArt="art. 2 ust. 1" xIsapId="WDU20041731807" xTitle="Ustawa z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej" xAddress="Dz. U. z 2004 r. Nr 173, poz. 1807">ust. 1</xLexLink>. Następnie według <xLexLink xArt="art. 2" xIsapId="WDU20041731807" xTitle="Ustawa z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej" xAddress="Dz. U. z 2004 r. Nr 173, poz. 1807">art. 2 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej</xLexLink> (Dz. U. 2004 r. Nr 173 poz. 1807), działalnością gospodarczą jest „zarobkowa działalność wytwórcza, budowlana, handlowa, usługowa oraz poszukiwanie, rozpoznawanie i wydobywanie kopalin ze złóż, a także działalność zawodowa, wykonywana w sposób zorganizowany i ciągły. Z kolei przedsiębiorca, to osoba fizyczna, osoba prawna i jednostka organizacyjna nie będąca osobą prawną, której odrębna ustawa przyznaje zdolność prawną - wykonująca we własnym imieniu działalność gospodarczą (art. 4 ust. 1 w/w ustawy). Obecnie definicja przedsiębiorcy, zawarta w art. 4 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. - Prawo przedsiębiorców (Dz.U.2023.0.221) stanowi, że przedsiębiorcą jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niebędąca osobą prawną, której odrębna ustawa przyznaje zdolność prawną, wykonująca działalność gospodarczą. Przedsiębiorcami są także wspólnicy spółki cywilnej w zakresie wykonywanej przez nich działalności gospodarczej.</xText> <xText>Natomiast w chwili obecnej art. 3 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. - Prawo przedsiębiorców określa, iż działalnością gospodarczą jest zorganizowana działalność zarobkowa, wykonywana we własnym imieniu i w sposób ciągły.</xText> <xText>Pomimo wprowadzenia przez ustawodawcę na początku 2018 r. nowych regulacji prawnych dotyczących podjęcia, prowadzenia i zakończenia działalności gospodarczej, a w konsekwencji zdefiniowania jej na nowo, nie ulega wątpliwości, że nadal jest to działalność zarobkowa, wykonywana w sposób zorganizowany i ciągły, o charakterze stałym i zawodowym (profesjonalnym).</xText> <xText>Z rozpoczęciem działalności gospodarczej łączy się obowiązek wpisu do ewidencji działalności gospodarczej, jednakże wpis ten ma charakter deklaratoryjny, a nie - konstytutywny i nie kreuje bytu prawnego przedsiębiorcy (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 września 2007 r., III UK 35/07, LEX nr 483284; wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w <xAnon>W.</xAnon> z dnia 4 grudnia 2007 r., <xAnon> (...) SA</xAnon>/Wa <xAnon> (...)</xAnon>, LEX nr 496344). Wpis do ewidencji działalności gospodarczej powoduje istnienie domniemania faktycznego, że z datą tam wskazaną działalność gospodarcza została podjęta i jest prowadzona aż do czasu jej wykreślenia z ewidencji. Domniemanie to może jednak zostać obalone w toku postępowania przed sądem, co ma istotne znaczenie dla rozstrzyganej sprawy.</xText> <xText>W orzecznictwie Sądu Najwyższego zwraca się uwagę, że w systemie ubezpieczeń społecznych wspólnik spółki cywilnej traktowany jest tak jak osoba prowadząca działalność gospodarczą i stąd jego ubezpieczenie zależy od osobistego prowadzenia takiej działalności. Czym innym jest natomiast cel działalności gospodarczej spółki (<xLexLink xArt="art. 860;art. 860 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 860 § 1 k.c.</xLexLink>). Realizacja tego celu, mimo okresowego nieprowadzenia działalności gospodarczej przez jednego wspólnika, nie oznacza, że ten wspólnik, który ani nie występuje ze spółki, ani nie dokonuje wyrejestrowania z ewidencji swojej działalności, ma inną podstawę ubezpieczenia społecznego niż określona w <xLexLink xArt="art. 6;art. 6 ust. 1;art. 6 ust. 1 pkt. 5" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 6 ust. 1 pkt 5</xLexLink> w związku z art. 8 ust. 6 pkt 1 u.s.u.s. oraz w związku z art. 2 p.d.g. i art. 4 u.s.d.g. Osiąganie lub realizacja wspólnego celu gospodarczego spółki nie stanowią warunku ubezpieczenia społecznego wspólnika, gdyż jest to cel wynikający z wewnętrznego zobowiązania wspólników. Ubezpieczenie społeczne stanowi pochodną prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu wskazanych ustaw, natomiast <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19981370887" xTitle="Ustawa z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 137, poz. 887">ustawa o systemie ubezpieczeń społecznych</xLexLink> nie wkracza w zakres prawa zobowiązań dotyczącego spółki cywilnej, wyznaczonego <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">Kodeksem cywilnym</xLexLink> i umową spółki. <xUx>Ubezpieczenie społeczne wspólnika spółki cywilnej zależy więc od osobistego prowadzenia w tej spółce działalności gospodarczej</xUx> (zob. wyrok Sądu Najwyższego z 25 listopada 2021 r., II USKP 39/21, OSNP 2023 Nr 3, poz. 31).</xText> <xText>W <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19981370887" xTitle="Ustawa z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 137, poz. 887">ustawie z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych</xLexLink> (Dz.U.2023.1230) zachodzi zatem wyraźne wydzielenie określonego kręgu wspólników jako podlegających ubezpieczeniom społecznym z uwagi na ich status w tych spółkach (<xLexLink xArt="art. 6;art. 6 ust. 1;art. 6 ust. 1 pkt. 5" xIsapId="WDU19981370887" xTitle="Ustawa z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 137, poz. 887">art. 6 ust. 1 pkt 5</xLexLink> w związku z art. 8 ust. 6 pkt 4 ustawy) od innych osób prowadzących pozarolniczą działalność, do których należą wspólnicy spółek cywilnych prowadzący pozarolniczą działalność gospodarczą (<xLexLink xArt="art. 6;art. 6 ust. 1;art. 6 ust. 1 pkt. 5" xIsapId="WDU19981370887" xTitle="Ustawa z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 137, poz. 887">art. 6 ust. 1 pkt 5</xLexLink> w zw. z art. 8 ust. 6 pkt 1 ustawy).</xText> <xText>Spółka cywilna jest tylko wewnętrznym stosunkiem zobowiązaniowym wspólników. Działalność gospodarczą mogą prowadzić tylko jej wspólnicy i z tego tytułu podlegają ubezpieczeniu. <xAnon> (...) spółki cywilnej</xAnon> staje się przedsiębiorcą, gdy podejmuje i wykonuje działalność gospodarczą, a nie dlatego, że przystępuje do spółki cywilnej. Ubezpieczeniom społecznym wspólnik podlega nie z racji uczestnictwa w spółce lecz samodzielnie skutkiem prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej na podstawie przepisów o działalności gospodarczej (zob. Wyrok SN z dnia 26 marca 2008 r. <xAnon>(...)</xAnon> UK 251/07, Opublikowano: OSNP 2009/13-14/179).</xText> <xText>Zaprzestanie działalności gospodarczej może być okresowo spowodowane przerwą w jej wykonywaniu. Orzecznictwo akceptuje, że ubezpieczenie społeczne nie zachodzi w okresach nieprowadzenia działalności (por. wyroki Sądu Najwyższego: z 10 grudnia 1997 r., II UKN 392/97, OSNAPiUS 1998 Nr 19, poz. 584; z. 14 kwietnia 1999 r., II UKN 570/1998, <xAnon> (...)</xAnon>?000 Nr 13, poz. 518; z 12 stycznia 2000 r., II UKN 302/99, OSNAPiUS 2001 Nr 9, poz. 326; z 31 marca 2000 r., II UKN 457/99, OSNAPiUS 2001 Nr 18, poz. 564; z 3 kwietnia 2003 r., II UK 221/02, OSNP 2004 Nr 9, poz. 161; z 12 maja 2005 r., <xAnon>(...)</xAnon> UK 275/04, OSNP 2006 nr 3-4, poz. 59).</xText> <xText>Odnosząc powyższe do rozpoznawanej sprawy i wyników postępowania dowodowego, Sąd Okręgowy stoi na stanowisku, że ubezpieczona w okresie spornym rzeczywiście nie prowadziła działalności gospodarczej jako wspólnik spółki cywilnej: <xAnon> (...) S.C.</xAnon> Wynika to z całokształtu zeznań: samej wnioskodawczyni, zainteresowanego <xAnon>B. G.</xAnon>, jak i świadków: <xAnon>M. K.</xAnon>, <xAnon>K. J.</xAnon>, <xAnon>G. T.</xAnon>. W sprawie zostało potwierdzone, że w spornym okresie jako wspólnik w/w spółki cywilnej wnioskodawczyni nie przejawiała jakiejkolwiek aktywności, nie wykonywała jakichkolwiek prac (nie zajmowała się księgowością, ani sprawami kadrowymi), nie uczestniczyła w żaden sposób w działalności spółki, nie była widziana w siedzibie spółki – przebywała na urlopie macierzyńskim. Ubezpieczona wskazana była jedynie w nazwie spółki. W 2022 roku wszelkie umowy w imieniu spółki zawierał <xAnon>B. G.</xAnon> i to on brał czynny udział w jej funkcjonowaniu.</xText> <xText>Sam udział w spółce cywilnej niepołączony z jakimkolwiek prowadzeniem jej spraw, nie stanowi wobec tego wystarczającej podstawy do zaistnienia przedmiotowego obowiązkowego ubezpieczenia. Taki &quot;czysty&quot; udział, niepołączony z zaangażowaniem się w działalność gospodarczą spółki nie jest &quot;prowadzeniem&quot; działalności gospodarczej – tak Sąd Apelacyjny w Gdańsku z dnia 23 lipca 2014r., III AUa 2326/13, LEX nr 1500750).</xText> <xText>Ubezpieczeniom społecznym wspólnik podlega nie z racji uczestnictwa w spółce, lecz samodzielnie skutkiem prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej.</xText> <xText>Skoro odwołująca w okresie objętym sporem rzeczywiście nie prowadziła działalności gospodarczej, to brak jest podstaw do objęcia jej w tym czasie, zarówno obowiązkowymi ubezpieczeniami jak i dobrowolnym ubezpieczeniem chorobowym jak w decyzji skarżonej.</xText> <xText>Wobec powyższego Sąd uznał, że zaskarżona decyzja Zakładu Ubezpieczeń Społecznych odpowiada prawu i na podstawie <xLexLink xArt="art. 477(14);art. 477(14) § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art.477<xSUPx>14</xSUPx>§1 k.p.c.</xLexLink> oddalił odwołanie- punkt 1 sentencji wyroku.</xText> <xText>W przedmiocie kosztów procesu Sąd orzekł w pkt 2 sentencji wyroku na podstawie <xLexLink xArt="art. 98" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 98 k.p.c.</xLexLink> i zasądził od ubezpieczonej na rzecz Zakładu Ubezpieczeń Społecznych <xAnon>(...)</xAnon> Oddziału w <xAnon>Ł.</xAnon> kwotę 180 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego - § 9 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U.2023.0.1935) wraz z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego za czas od dnia uprawomocnienia się niniejszego orzeczenia do dnia zapłaty. Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 98;art. 98 § 1(1)" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 98 § 1 <xSUPx>1</xSUPx> k.p.c.</xLexLink> od kwoty zasądzonej tytułem zwrotu kosztów procesu należą się odsetki, w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, za czas od dnia uprawomocnienia się orzeczenia, którym je zasądzono, do dnia zapłaty.</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Anna Przybylska

Agnieszka Kurczewska

Agnieszka Kurczewska

Sygn. akt VIII U 1081/23 UZASADNIENIE Decyzją z dnia 12 kwietnia 2022 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych(...)Oddział wŁ.stwierdził, żeK. G.jako osoba prowadząca pozarolniczą działalność gospodarczą nie podlega obowiązkowo ubezpieczeniom: emerytalnemu, rentowym, wypadkowemu od dnia 1 stycznia 2022 roku i dobrowolnie ubezpieczeniu chorobowemu od dnia 1 stycznia 2022 roku. W uzasadnieniu ZUS wskazał, że w dacie zgłoszenia przez ubezpieczoną prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej jako wspólnikspółki cywilnej (...)tj. od dnia 1 grudnia 2021 roku -K. G.z tytułu umowy o pracę przebywała na zwolnieniu lekarskim z tytułu ciąży ( zatrudnienie od 1 sierpnia 2020 roku do 31 grudnia 2021 roku). Tym samym, zdaniem ZUS ubezpieczona faktycznie nie podjęła wykonywania pozarolniczej działalności gospodarczej jako wspólnik spółki cywilnej od 1 grudnia 2021 roku, a jej zgłoszenie świadczyło jedynie o chęci uzyskania nieuzasadnionych korzyści z systemu ubezpieczeń społecznych kosztem innych uczestników tego systemu. (decyzja – k. 17 verte – 18 załączonych do sprawy akt organu rentowego) Odwołanie od w/w decyzji w dniu 26 sierpnia 2022 roku wniosłaK. G.reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika zarzucając jej: 1. naruszenieart. 29 k.p.a.w zw. z art. 123 ustawy z dnia 13 października 1988 roku o systemie ubezpieczeń społecznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2022 r., poz. 1009, z późn. zm.) poprzez skierowanie zaskarżonej decyzji do podmiotu, który nigdy nie był i nie mógł być stroną postępowania o podleganie ubezpieczeniom społecznym, albowiem stroną postępowania winna byćK. G.jako wspólnik spółki cywilnej, nie zaśspółka (...) s.c., do której to spółki cywilnej skierowana została przedmiotowa decyzja; spółki cywilne nie mieszczą się w żadnej kategorii podmiotów wymienionych wart. 29 k.p.a., gdyż nie posiadają osobowości prawnej, nie są jednostkami organizacyjnymi niebędącymi osobami prawnymi, którym odrębna ustawa przyznaje zdolność prawną - a co za tym idzie kwestionowanadecyzja nr (...)jest aktem nieistniejącym i tym samym pozostaje nieważna; 2. niewłaściwe zastosowanieart. 83 ust. 1 pkt 1)w zw. zart. 68 ust. 1 pkt 1) lit a) ustawy o systemie ubezpieczeń społecznychw zw. zart 83 k.c.orazart. 58 § 2 k.c., polegające na bezpodstawnym uznaniu, że prowadzenie przez odwołującą pozarolniczej działalności gospodarczej miało charakter pozorny, zaś zgłoszenie do ubezpieczeń społecznych było sprzeczne z zasadami współżycia społecznego, albowiem jedynym celem odwołującej było stworzenie możliwości podlegania ochronie ubezpieczeniowej, podczas gdy w rzeczywistości założenie działalności gospodarczej przezK. G.miało na celu uzyskanie statusu wspólnikaspółki cywilnej (...)s.c., która to spółka świetnie prosperuje i prowadzi działalność gospodarczą, zatrudnia pracowników wykonujących pracę na rzecz spółki i przynosi swoim wspólnikom stały, regularny dochód - przy czym należy mieć na uwadze następujące kwestie: (1) dla uzyskania statusu wspólnika spółki cywilnej konieczne jest figurowanie jako osoba prowadząca pozarolniczą działalność gospodarczą; (2) prawo nie narzuca wymogu osobistego wykonywania wszystkich czynności w ramach prowadzonej działalności w formie spółki cywilnej przez jej wspólników, gdyż spółka może zatrudniać pracowników, którzy będą wykonywać czynności dla spółki; (3)K. G.uprzednio pozostawała zatrudniona na umowę o pracę w tej samej branży i wykonywała analogiczne czynności jak w spółce cywilnej - tym samym nie sposób twierdzić, aby działalność gospodarcza w przypadkuK. G.miała charakter pozorny i była nakierowana jedynie na chęć uzyskania nieuzasadnionych korzyści z systemu ubezpieczeń społecznych, kosztem innych uczestników tego systemu; istotne znaczenie ma okoliczność, że przed założeniem działalności gospodarczej i wstąpieniem w prawa ustępującego wspólnikaW. G.współce cywilnej (...).C., ubezpieczona była pracownikiem zatrudnionym przezW. G.w ramach prowadzonej przez niego jednoosobowej działalności gospodarczej podfirmą Zakład (...), tym samym należy przyjąć, że niejako „przeszła ona płynnie” z jednej firmy do drugiej, której właścicielami była ta sama osoba tj.W. G.; (4)K. G.założyła pozarolniczą działalność gospodarczą pozostając jeszcze w stosunku pracy (w dniu 1 grudnia 2021 roku) z zamiarem zarobkowania i wykonywania tej samej pracy co dotychczas w innej formie organizacyjno-prawnej tj. w formie spółki cywilnej jako jej wspólnik; (5)K. G.w chwili założenia działalności gospodarczej w celu jej prowadzenia w formie spółki cywilnej jako wspólnik nie przewidywała, że będzie pozostawała na zwolnieniu lekarskim do końca ciąży; (6)K. G.jako wspólnik spółki cywilnej ponosi pełną odpowiedzialność za działania spółki i jej pracowników. 3. błąd w ustaleniach faktycznych polegających na stawianiu przez organ rentowy znaku równości pomiędzy prowadzeniem pozarolniczej jednoosobowej działalności gospodarczej, a posiadaniem statusu wspólnika spółki cywilnej i prowadzenia działalności gospodarczej wyłącznie w formie spółki/spółek cywilnych, a także błędne ustalenie przez organ rentowy, żeK. G.w chwili zakładania działalności gospodarczej przewidywała pozostawanie na zwolnieniu lekarskim do końca ciąży (organ w żaden nie udowodnił takowego zamiaru po stronieK. G.), które to błędy w ustaleniach faktycznych istotnie wpływają na treść decyzji organu rentowego. W związku z powyższym wniesiono o: stwierdzenie, że zaskarżona decyzja jako akt nieistniejący jest nieważna względnie o jej uchylenie bądź zmianę i orzeczenie co do istoty sprawy poprzez uznanie, żeK. G.będąc osobą prowadząca pozarolniczą działalność gospodarczą jako wspólnikspółki cywilnej (...)s. c. podlega ubezpieczeniom społecznym, tj. ubezpieczeniu emerytalnemu, ubezpieczeniom rentowym, ubezpieczeniu wypadkowemu oraz dobrowolnemu ubezpieczeniu chorobowemu od dnia 1 stycznia 2022 roku. (odwołanie – k. 3-6 verte) W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego odrzucenie. (odpowiedź na odwołanie – k. 20-21 verte) Postanowieniem z dnia 26 października 2022 roku tutejszy sąd odrzucił odwołanieK. G.jako złożone po terminie. (postanowienie z uzasadnieniem – k. 32, k. 43-46 verte) Zażalenie na w/w postanowienie wniosła ubezpieczona. (zażalenie – k. 49-51 verte) Postanowieniem z dnia 10 maja 2023 roku Sąd Apelacyjny w Łodzi, III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych na skutek wniesionego przez ubezpieczoną zażalenia uchylił zaskarżone postanowienie przyjmując, że odwołanie od zaskarżonej decyzji ZUS zostało wniesione przezK. G.w terminie. W ocenie Sądu Apelacyjnego, decyzja z dnia 12 kwietnia 2022 roku została wydana przeciwko spółce cywilnej, a nie przeciwko wspólnikowiK. G.. Zatem skoro nie została zaadresowana do ubezpieczonej to nieprzekazanie jej decyzji nie powinno wiązać się z ujemnymi dla niej skutkami w postaci odrzucenia odwołania. Ubezpieczona odebrała duplikat decyzji ZUS w dniu 17 sierpnia 2022 roku, złożone przez nią odwołanie w sprawie w dniu 26 sierpnia 2022 roku uznać należało za złożone w terminie. (postanowienie z uzasadnieniem – k. 61 – 64 verte) Na rozprawie w dniu 12 grudnia 2023 roku pełnomocnik wnioskodawczyni poparł odwołanie, zainteresowany:B. G.przyłączył się do odwołania, natomiast pełnomocnik ZUS wniósł o oddalenie odwołania i zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. (końcowe stanowiska stron – rozprawa z dnia 12 grudnia 2023 roku e-protokół (...):21:50 – 00:29:50 – płyta CD – k. 266) Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny: K. G.została zgłoszona do ubezpieczeń społecznych jako pracownik od 1 sierpnia 2020 r. do 31 grudnia 2021 r. i przebywała na zwolnieniu lekarskim od 6 października 2021 r. do 31 grudnia 2021 r. w związku z ciążą. (okoliczności bezsporne, wykaz zaświadczeń lekarskich – k. 17-18 verte, dokumentacja medyczna – k. 92-100, k. 109, w kopercie – k. 117, w kopercie – k. 119, k. 120-125, k. 128-178, k. 182-184, w kopercie – k. 187, k. 190-219, k. 222-227, karta ciąży – k. 102-105, zeznania wnioskodawczyni złożone na rozprawie w dniu 12 grudnia 2023 roku e-protokół (...):15:26 – 00:20:04 – płyta CD – k. 266 w związku z rozprawą z dnia 24 października 2023 roku e-protokół (...):03:19 – 00:23:59 – płyta CD – k. 235) K. G.złożyła wniosek o wypłatę zasiłku chorobowego od 29 grudnia 2021 r. do 11 kwietnia 2022 r. (okoliczności bezsporne) W dniu 25 maja 2022 roku wnioskodawczyni urodziła dziecko. (karta informacyjna, zaświadczenie – k. 177-178) W. G.był teściem wnioskodawczyni (zmarł w dniu 12 czerwca 2023 roku), zaśB. G.jest jej mężem. (okoliczności bezsporne) PoczątkowoW. G.prowadził własną działalność gospodarczą podfirmą Zakład (...), następnie pod nazwą(...). (okoliczności bezsporne, wypis z(...)k. 249-249 verte) W dniu 10 września 2018 roku umowę spółki cywilnej o nazwie(...) S.C.B. G.,W. G., której celem były roboty związane z budową rurociągów przesyłowych i sieci rozdzielczych zawarliB. G.,W. G.. (umowa spółki cywilnej – k. 239-239 verte) Z dniem 1 grudnia 2021 roku do spółki wstąpiłaK. G.i zgłosiła w(...)prowadzenie pozarolniczej działalności gospodarczej jako wspólnikspółki cywilnej (...).C.K. G.,B. G.. Zgodnie z § 2 aneksów: z dnia 30 listopada 2021 roku, następnie z dnia 31 grudnia 2021 roku do umowy spółki cywilnej zawartej w dniu 10 września 2018 roku,W. G.przekazał ubezpieczonej z dniem 30 listopada 2021 roku 10 % udziałów, a z dniem 1 stycznia 2022 roku 40 % udziałów. Z dniem 1 stycznia 2022 roku wnioskodawczyni przekazała 30 % swych udziałówB. G.i tym samym zmianie uległ udział poszczególnych wspólników(...) S.C.:B. G.posiadał 80 % zysków, a skarżąca 20 %. (wypis z(...)k. 11-11 verte, k. 245-245 verte, aneks – k. 240-242, zeznania wnioskodawczyni złożone na rozprawie w dniu 12 grudnia 2023 roku e-protokół (...):15:26 – 00:20:04 – płyta CD – k. 266 w związku z rozprawą z dnia 24 października 2023 roku e-protokół (...):03:19 – 00:23:59 – płyta CD – k. 235, zeznania zainteresowanegoB. G.złożone na rozprawie w dniu 12 grudnia 2023 roku e-protokół (...):20:04 – 00:21:31 – płyta CD – k. 266 w związku z rozprawą z dnia 24 października 2023 roku e-protokół (...):23:59 – 00:30:14 – płyta CD – k. 235, zeznania świadkaM. K.na rozprawie w dniu 24 października 2023 roku e-protokół (...):32:08 – 00:40:01 – płyta CD – k. 235) Z tytułu prowadzenia pozarolniczej działalnościK. G.zgłosiła się do ubezpieczenia zdrowotnego jako osoba niepodlegająca ubezpieczeniom społecznym i podlegająca ubezpieczeniu zdrowotnemu, w ramach tzw. "ulgi na start" od 1 grudnia 2021 r. Następnie 13 stycznia 2022 r.K. G.zgłosiła się do obowiązkowych ubezpieczeń społecznych i dobrowolnego ubezpieczenia chorobowego od 1 stycznia 2022 r. jako osoba prowadząca pozarolniczą działalność gospodarczą, dla której podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne stanowi zadeklarowana kwota nie niższa niż 60% kwoty przeciętnego wynagrodzenia. Od grudnia 2021 r. do lutego 2022 r.K. G.wykazała podstawy wymiaru składek wyłącznie na ubezpieczenie zdrowotne. (okoliczności bezsporne) Wnioskodawczyni w spornym okresie jako wspólnik w/w spółki cywilnej nie wykonywała jakichkolwiek prac (nie zajmowała się księgowością, ani sprawami kadrowymi), nie uczestniczyła w żaden sposób w działalności spółki, nie była widziana w siedzibie spółki – przebywała na urlopie macierzyńskim. Ubezpieczona wskazana była jedynie w nazwie spółki. W 2022 roku wszelkie umowy w imieniu spółki zawierałB. G.i to on brał czynny udział w jej funkcjonowaniu. (zeznania wnioskodawczyni złożone na rozprawie w dniu 12 grudnia 2023 roku e-protokół (...):15:26 – 00:20:04 – płyta CD – k. 266 w związku z rozprawą z dnia 24 października 2023 roku e-protokół (...):03:19 – 00:23:59 – płyta CD – k. 235, zeznania zainteresowanegoB. G.złożone na rozprawie w dniu 12 grudnia 2023 roku e-protokół (...):20:04 – 00:21:31 – płyta CD – k. 266 w związku z rozprawą z dnia 24 października 2023 roku e-protokół (...):23:59 – 00:30:14 – płyta CD – k. 235, zeznania świadkaM. K.na rozprawie w dniu 24 października 2023 roku e-protokół (...):32:08 – 00:40:01 – płyta CD – k. 235, zeznania świadkaK. J.na rozprawie w dniu 12 grudnia 2023 roku e-protokół (...):02:55 – 00:10:57 – płyta CD – k. 266, zeznania świadkaG. T.na rozprawie w dniu 12 grudnia 2023 roku e-protokół (...):11:46 – 00:15:25 – płyta CD – k. 266) Dopiero w czerwcu 2023 roku wnioskodawczyni rozpoczęła podejmowanie pewnych aktywności zawodowych. (zeznania świadkaK. J.na rozprawie w dniu 12 grudnia 2023 roku e-protokół (...):02:55 – 00:10:57 – płyta CD – k. 266, zeznania wnioskodawczyni złożone na rozprawie w dniu 12 grudnia 2023 roku e-protokół (...):15:26 – 00:20:04 – płyta CD – k. 266, zeznania zainteresowanegoB. G.złożone na rozprawie w dniu 12 grudnia 2023 roku e-protokół (...):20:04 – 00:21:31 – płyta CD – k. 266) Sąd Okręgowy dokonał następującej oceny materiału dowodowego i zważył, co następuje: Odwołanie nie jest zasadne. Zgodnie zart. 68 ust. 1 pkt 1 lit. a ustawy z 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych(Dz.U.2022.0.1009) do zakresu działania Zakładu Ubezpieczeń Społecznych należy między innymi realizacja przepisów o ubezpieczeniach społecznych, a w szczególności stwierdzanie i ustalanie obowiązku ubezpieczeń społecznych. Zakres rozpoznania i orzeczenia (przedmiot sporu) w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych wyznaczony jest w pierwszej kolejności przedmiotem decyzji organu rentowego zaskarżonej do sądu ubezpieczeń społecznych, a w drugim rzędzie przedmiotem postępowania sądowego, określonego zakresem odwołania od decyzji organu rentowego do sądu (por. postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 18 marca 2008 r., II UZ 4/08, OSNP 2009 nr 11-12, poz. 163 oraz z dnia 19 sierpnia 2015 r., II UZ 12/15, LEX nr 1789937). Zgodnie z treściąart. 6 ust. 1 pkt. 5 i art. 12 ust.1, art. 13 pkt.4 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych(Dz.U.2023.1230), osoby prowadzące pozarolniczą działalność, z wyłączeniem osób, o których mowa w pkt 4a i 4b – od dnia rozpoczęcia wykonywania działalności do dnia zaprzestania wykonywania tej działalności, z wyłączeniem okresu, na który wykonywanie działalności zostało zawieszone na podstawie art. 36aa oraz przepisów ustawy z dnia 6 marca 2018 r. – Prawo przedsiębiorców. W świetle art. 11 ust. 2 ustawy dla osób prowadzących pozarolniczą działalność gospodarczą podlegających obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym ubezpieczenie chorobowe jest dobrowolne . W art. 8 ust. 6 pkt 1 ustawy wskazano, iż za osobę prowadzącą pozarolniczą działalność gospodarczą na podstawie przepisów ustawy z dnia 6 marca 2018 r. – Prawo przedsiębiorców lub innych przepisów szczególnych, z wyjątkiem ust. 6a. Zdaniem Sądu Okręgowego, kluczowe znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy posiadało ustalenie czy ubezpieczona w okresie objętym zaskarżoną decyzją tj. od dnia 1 grudnia 2021 roku faktycznie prowadziła pozarolniczą działalność gospodarczą wpisaną do Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej jako wspólnikspółki cywilnej (...).C. W ocenie Sądu Okręgowego, zgromadzony w sprawie materiał dowodowy i jego analiza nie pozwala uznać, że ubezpieczona w spornym okresie faktycznie prowadziła działalność gospodarczą. Do 31 grudnia 1999 r. obowiązywałaustawa z dnia 23 grudnia 1988 r. o działalności gospodarczej(Dz. U. 1988 r. Nr 41 poz. 324 ze zm.). Według jejart. 2(w brzmieniu nadanym temu przepisowi przez art. 33 ustawy z dnia 20 sierpnia 1997 r. - Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowym Rejestrze Sądowym - Dz. U. 1997 r. Nr 121 poz. 770), działalnością gospodarczą była „działalność wytwórcza, budowlana, handlowa i usługowa, prowadzona w celach zarobkowych i na własny rachunek podmiotu prowadzącego taką działalność” (ust. 1), a podmiotem prowadzącym działalność gospodarczą, zwanym dalej przedsiębiorcą, mogła być osoba fizyczna, osoba prawna, a także jednostka organizacyjna nie mająca osobowości prawnej, utworzona zgodnie z przepisami prawa, jeżeli jej przedmiot działania obejmował prowadzenie działalności gospodarczej (ust. 2). Z dniem 1 stycznia 2000 r. weszła w życieustawa z dnia 19 listopada 1999 r. - Prawo działalności gospodarczej(Dz. U. 1999 r. Nr 101 poz. 1178). W myślart. 2 ust. 1, działalnością gospodarczą była zarobkowa działalność wytwórcza, handlowa, budowlana, usługowa oraz poszukiwanie, rozpoznawanie i eksploatacja zasobów naturalnych, wykonywana w sposób zorganizowany i ciągły; ustęp 2 definiował przedsiębiorcę jako osobę fizyczną, osobę prawną oraz nie mającą osobowości prawnej spółkę prawa handlowego, która zawodowo, we własnym imieniu podejmuje i wykonuje działalność gospodarczą. Do kategorii przedsiębiorców kwalifikowani byli także wspólnicy spółki cywilnej w zakresie wykonywanej przez nich działalności gospodarczej, o której mowa wust. 1. Następnie wedługart. 2 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej(Dz. U. 2004 r. Nr 173 poz. 1807), działalnością gospodarczą jest „zarobkowa działalność wytwórcza, budowlana, handlowa, usługowa oraz poszukiwanie, rozpoznawanie i wydobywanie kopalin ze złóż, a także działalność zawodowa, wykonywana w sposób zorganizowany i ciągły. Z kolei przedsiębiorca, to osoba fizyczna, osoba prawna i jednostka organizacyjna nie będąca osobą prawną, której odrębna ustawa przyznaje zdolność prawną - wykonująca we własnym imieniu działalność gospodarczą (art. 4 ust. 1 w/w ustawy). Obecnie definicja przedsiębiorcy, zawarta w art. 4 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. - Prawo przedsiębiorców (Dz.U.2023.0.221) stanowi, że przedsiębiorcą jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niebędąca osobą prawną, której odrębna ustawa przyznaje zdolność prawną, wykonująca działalność gospodarczą. Przedsiębiorcami są także wspólnicy spółki cywilnej w zakresie wykonywanej przez nich działalności gospodarczej. Natomiast w chwili obecnej art. 3 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. - Prawo przedsiębiorców określa, iż działalnością gospodarczą jest zorganizowana działalność zarobkowa, wykonywana we własnym imieniu i w sposób ciągły. Pomimo wprowadzenia przez ustawodawcę na początku 2018 r. nowych regulacji prawnych dotyczących podjęcia, prowadzenia i zakończenia działalności gospodarczej, a w konsekwencji zdefiniowania jej na nowo, nie ulega wątpliwości, że nadal jest to działalność zarobkowa, wykonywana w sposób zorganizowany i ciągły, o charakterze stałym i zawodowym (profesjonalnym). Z rozpoczęciem działalności gospodarczej łączy się obowiązek wpisu do ewidencji działalności gospodarczej, jednakże wpis ten ma charakter deklaratoryjny, a nie - konstytutywny i nie kreuje bytu prawnego przedsiębiorcy (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 września 2007 r., III UK 35/07, LEX nr 483284; wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego wW.z dnia 4 grudnia 2007 r.,(...) SA/Wa(...), LEX nr 496344). Wpis do ewidencji działalności gospodarczej powoduje istnienie domniemania faktycznego, że z datą tam wskazaną działalność gospodarcza została podjęta i jest prowadzona aż do czasu jej wykreślenia z ewidencji. Domniemanie to może jednak zostać obalone w toku postępowania przed sądem, co ma istotne znaczenie dla rozstrzyganej sprawy. W orzecznictwie Sądu Najwyższego zwraca się uwagę, że w systemie ubezpieczeń społecznych wspólnik spółki cywilnej traktowany jest tak jak osoba prowadząca działalność gospodarczą i stąd jego ubezpieczenie zależy od osobistego prowadzenia takiej działalności. Czym innym jest natomiast cel działalności gospodarczej spółki (art. 860 § 1 k.c.). Realizacja tego celu, mimo okresowego nieprowadzenia działalności gospodarczej przez jednego wspólnika, nie oznacza, że ten wspólnik, który ani nie występuje ze spółki, ani nie dokonuje wyrejestrowania z ewidencji swojej działalności, ma inną podstawę ubezpieczenia społecznego niż określona wart. 6 ust. 1 pkt 5w związku z art. 8 ust. 6 pkt 1 u.s.u.s. oraz w związku z art. 2 p.d.g. i art. 4 u.s.d.g. Osiąganie lub realizacja wspólnego celu gospodarczego spółki nie stanowią warunku ubezpieczenia społecznego wspólnika, gdyż jest to cel wynikający z wewnętrznego zobowiązania wspólników. Ubezpieczenie społeczne stanowi pochodną prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu wskazanych ustaw, natomiastustawa o systemie ubezpieczeń społecznychnie wkracza w zakres prawa zobowiązań dotyczącego spółki cywilnej, wyznaczonegoKodeksem cywilnymi umową spółki.Ubezpieczenie społeczne wspólnika spółki cywilnej zależy więc od osobistego prowadzenia w tej spółce działalności gospodarczej(zob. wyrok Sądu Najwyższego z 25 listopada 2021 r., II USKP 39/21, OSNP 2023 Nr 3, poz. 31). Wustawie z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych(Dz.U.2023.1230) zachodzi zatem wyraźne wydzielenie określonego kręgu wspólników jako podlegających ubezpieczeniom społecznym z uwagi na ich status w tych spółkach (art. 6 ust. 1 pkt 5w związku z art. 8 ust. 6 pkt 4 ustawy) od innych osób prowadzących pozarolniczą działalność, do których należą wspólnicy spółek cywilnych prowadzący pozarolniczą działalność gospodarczą (art. 6 ust. 1 pkt 5w zw. z art. 8 ust. 6 pkt 1 ustawy). Spółka cywilna jest tylko wewnętrznym stosunkiem zobowiązaniowym wspólników. Działalność gospodarczą mogą prowadzić tylko jej wspólnicy i z tego tytułu podlegają ubezpieczeniu.(...) spółki cywilnejstaje się przedsiębiorcą, gdy podejmuje i wykonuje działalność gospodarczą, a nie dlatego, że przystępuje do spółki cywilnej. Ubezpieczeniom społecznym wspólnik podlega nie z racji uczestnictwa w spółce lecz samodzielnie skutkiem prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej na podstawie przepisów o działalności gospodarczej (zob. Wyrok SN z dnia 26 marca 2008 r.(...)UK 251/07, Opublikowano: OSNP 2009/13-14/179). Zaprzestanie działalności gospodarczej może być okresowo spowodowane przerwą w jej wykonywaniu. Orzecznictwo akceptuje, że ubezpieczenie społeczne nie zachodzi w okresach nieprowadzenia działalności (por. wyroki Sądu Najwyższego: z 10 grudnia 1997 r., II UKN 392/97, OSNAPiUS 1998 Nr 19, poz. 584; z. 14 kwietnia 1999 r., II UKN 570/1998,(...)?000 Nr 13, poz. 518; z 12 stycznia 2000 r., II UKN 302/99, OSNAPiUS 2001 Nr 9, poz. 326; z 31 marca 2000 r., II UKN 457/99, OSNAPiUS 2001 Nr 18, poz. 564; z 3 kwietnia 2003 r., II UK 221/02, OSNP 2004 Nr 9, poz. 161; z 12 maja 2005 r.,(...)UK 275/04, OSNP 2006 nr 3-4, poz. 59). Odnosząc powyższe do rozpoznawanej sprawy i wyników postępowania dowodowego, Sąd Okręgowy stoi na stanowisku, że ubezpieczona w okresie spornym rzeczywiście nie prowadziła działalności gospodarczej jako wspólnik spółki cywilnej:(...) S.C.Wynika to z całokształtu zeznań: samej wnioskodawczyni, zainteresowanegoB. G., jak i świadków:M. K.,K. J.,G. T.. W sprawie zostało potwierdzone, że w spornym okresie jako wspólnik w/w spółki cywilnej wnioskodawczyni nie przejawiała jakiejkolwiek aktywności, nie wykonywała jakichkolwiek prac (nie zajmowała się księgowością, ani sprawami kadrowymi), nie uczestniczyła w żaden sposób w działalności spółki, nie była widziana w siedzibie spółki – przebywała na urlopie macierzyńskim. Ubezpieczona wskazana była jedynie w nazwie spółki. W 2022 roku wszelkie umowy w imieniu spółki zawierałB. G.i to on brał czynny udział w jej funkcjonowaniu. Sam udział w spółce cywilnej niepołączony z jakimkolwiek prowadzeniem jej spraw, nie stanowi wobec tego wystarczającej podstawy do zaistnienia przedmiotowego obowiązkowego ubezpieczenia. Taki "czysty" udział, niepołączony z zaangażowaniem się w działalność gospodarczą spółki nie jest "prowadzeniem" działalności gospodarczej – tak Sąd Apelacyjny w Gdańsku z dnia 23 lipca 2014r., III AUa 2326/13, LEX nr 1500750). Ubezpieczeniom społecznym wspólnik podlega nie z racji uczestnictwa w spółce, lecz samodzielnie skutkiem prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej. Skoro odwołująca w okresie objętym sporem rzeczywiście nie prowadziła działalności gospodarczej, to brak jest podstaw do objęcia jej w tym czasie, zarówno obowiązkowymi ubezpieczeniami jak i dobrowolnym ubezpieczeniem chorobowym jak w decyzji skarżonej. Wobec powyższego Sąd uznał, że zaskarżona decyzja Zakładu Ubezpieczeń Społecznych odpowiada prawu i na podstawieart.47714§1 k.p.c.oddalił odwołanie- punkt 1 sentencji wyroku. W przedmiocie kosztów procesu Sąd orzekł w pkt 2 sentencji wyroku na podstawieart. 98 k.p.c.i zasądził od ubezpieczonej na rzecz Zakładu Ubezpieczeń Społecznych(...)Oddziału wŁ.kwotę 180 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego - § 9 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U.2023.0.1935) wraz z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego za czas od dnia uprawomocnienia się niniejszego orzeczenia do dnia zapłaty. Zgodnie zart. 98 § 11k.p.c.od kwoty zasądzonej tytułem zwrotu kosztów procesu należą się odsetki, w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, za czas od dnia uprawomocnienia się orzeczenia, którym je zasądzono, do dnia zapłaty.

15/251000/0004021/U

Sąd Okręgowy w Łodzi

VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

152515000002006_IV_Ka_000810_2022_Uz_2023-01-19_001

IV Ka 810/22

2023-12-30 01:00:00.0 CET

2023-03-17 18:00:04.0 CET

2023-03-17 12:19:13.0 CET

15251500

2006

REASON

UZASADNIENIE Formularz UK 2 Sygnatura akt IV Ka 810/22 Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników: 1 1 CZĘŚĆ WSTĘPNA 1.1 Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji wyrok łączny Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 15.09.2022 roku wydany w sprawie II K 296/22 1.2 Podmiot wnoszący apelację ☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego ☐ oskarżyciel posiłkowy ☐ oskarżyciel prywatny ☒ obrońca ☒ oskarżony albo skazany w sprawie o wydan

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Karol Depczyński" xPublisher="Depczynski.k" xEditorFullName="Karol Depczyński" xEditor="Depczynski.k" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="7" xFlag="published" xVolType="15/251500/0002006/Ka" xYear="2022" xVolNmbr="000810" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="54"/> <xCOLx xWIDTHx="18"/> <xCOLx xWIDTHx="15"/> <xCOLx xWIDTHx="11"/> <xCOLx xWIDTHx="11"/> <xCOLx xWIDTHx="8"/> <xCOLx xWIDTHx="17"/> <xCOLx xWIDTHx="53"/> <xCOLx xWIDTHx="2"/> <xCOLx xWIDTHx="132"/> <xCOLx xWIDTHx="6"/> <xCOLx xWIDTHx="61"/> <xCOLx xWIDTHx="8"/> <xCOLx xWIDTHx="42"/> <xCOLx xWIDTHx="6"/> <xCOLx xWIDTHx="11"/> <xCOLx xWIDTHx="18"/> <xCOLx xWIDTHx="28"/> <xCOLx xWIDTHx="2"/> <xCOLx xWIDTHx="36"/> <xCOLx xWIDTHx="66"/> <xCOLx xWIDTHx="94"/> <xCOLx xWIDTHx="1"/> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xClmnSpan="23" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xUnit xBold="true" xIsTitle="true" xType="part"> <xName>UZASADNIENIE</xName> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="12" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">Formularz UK 2</xText> </xClmn> <xClmn xClmnSpan="6" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">Sygnatura akt</xText> </xClmn> <xClmn xClmnSpan="5" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">IV Ka 810/22</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="20" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xClmnSpan="3" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">1</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="23" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>CZĘŚĆ WSTĘPNA </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="23" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.1</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="23" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>wyrok łączny Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 15.09.2022 roku wydany w sprawie II K 296/22</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="23" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.2</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Podmiot wnoszący apelację </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="23" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="23" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐ oskarżyciel posiłkowy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="23" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐ oskarżyciel prywatny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="23" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☒ obrońca</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="23" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☒ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="23" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐ inny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="23" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.3</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Granice zaskarżenia </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="23" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.1.1</xName> <xText xALIGNx="center">Kierunek i zakres zaskarżenia</xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="8" xVALIGNx="middle" xRowSpan="4" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☒ na korzyść</xText> <xText xALIGNx="left">☐ na niekorzyść</xText> </xClmn> <xClmn xClmnSpan="15" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☒ w całości</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="2" xVALIGNx="middle" xRowSpan="3" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐ w części</xText> </xClmn> <xClmn xClmnSpan="6" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xClmnSpan="7" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">co do winy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="6" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xClmnSpan="7" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">co do kary</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="6" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xClmnSpan="7" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="23" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.1.2</xName> <xText xALIGNx="center">Podniesione zarzuty</xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="23" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="7" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xClmnSpan="16" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="7" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xClmnSpan="16" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1 a" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1a k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w <xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink>, chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="7" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xClmnSpan="16" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 2 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="7" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xClmnSpan="16" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 3" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 3 k.p.k.</xLexLink><xBx> –</xBx> błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="7" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xClmnSpan="16" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 4 k.p.k.</xLexLink> – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="7" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xClmnSpan="16" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xLexLink xArt="art. 439" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="7" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xClmnSpan="16" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">brak zarzutów</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="23" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.4</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Wnioski </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="6" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xClmnSpan="5" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">uchylenie</xText> </xClmn> <xClmn xClmnSpan="4" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xClmnSpan="8" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">zmiana</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="23" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Ustalenie faktów w związku z dowodami <xBRx/>przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="23" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.5</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Ustalenie faktów </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="23" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.1.3</xName> <xText xALIGNx="center">Fakty uznane za udowodnione</xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="2" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xClmnSpan="7" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xClmnSpan="10" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xClmnSpan="2" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xClmnSpan="2" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Numer karty</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="2" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2.1.1.1.</xText> </xClmn> <xClmn xClmnSpan="7" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xClmnSpan="10" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xClmnSpan="2" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xClmnSpan="2" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="23" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.1.4</xName> <xText xALIGNx="center">Fakty uznane za nieudowodnione</xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="2" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xClmnSpan="7" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xClmnSpan="10" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xClmnSpan="2" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód </xIx></xText> </xClmn> <xClmn xClmnSpan="2" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Numer karty</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="2" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2.1.2.1.</xText> </xClmn> <xClmn xClmnSpan="7" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon>G. K. (1)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xClmnSpan="10" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">- córka oskarżonego zawiozła matkę pod remizę OSP, by ta wsiadła do zaparkowanego tam pojazdu rodziców i zabrała ze spotkania na sali oskarżonego i widziała moment wsiadania matki do pojazdu rodziców <xAnon>V. (...)</xAnon>;</xText> </xClmn> <xClmn xClmnSpan="2" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">zeznania <xAnon>A. K. (1)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xClmnSpan="2" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">k.141v-142,</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="23" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.6</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Ocena dowodów </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="23" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.1.5</xName> <xText xALIGNx="center">Dowody będące podstawą ustalenia faktów</xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="4" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp. faktu z pkt 2.1.1</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xClmnSpan="10" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xClmnSpan="9" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uznania dowodu</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="4" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2.1.1.1.</xText> </xClmn> <xClmn xClmnSpan="10" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">zeznania <xAnon>A. K. (1)</xAnon>;</xText> </xClmn> <xClmn xClmnSpan="9" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>- za niewiarygodne uznano zeznania świadka <xAnon>A. K. (1)</xAnon>, co do okoliczności wymienionych w punkcie 2.1.1.1 (sprawstwo oskarżonego); niewątpliwym jest bowiem, że świadek pojawił się w sprawie dopiero po długim okresie czasu, w szczególności nie był wskazywany przez oskarżonego „na gorąco” w chwili jego zatrzymywania jeszcze na podwórzu, czy w momencie wykonywania czynności z zatrzymanym na terenie Komisariatu; już w tym także miejscu należy podkreślić, że <xUx>każdy nawet średnio logicznie myślący człowiek</xUx> – w sytuacji, gdy zostaje niewinnie posądzony o kierowanie pojazdem w stanie nietrzeźwości – jeśli to nie on kierował, lecz inna osoba znajdująca się tuż obok w domu, nieśpiąca pomimo nocnej pory (skoro dopiero co wysiadła z pojazdu), będzie szukał pomocy i wskazywał na tą osobę, mówił o niej, będzie wnosił o jej zawołanie z domu i sprawdzenie co ma do powiedzenia w sprawie;</xText> <xText>- drugą natomiast taką osobą – poza małżonką oskarżonego – w oczywisty sposób jest córka <xAnon>A. K. (1)</xAnon>; właśnie z tego powodu, uznając za wiarygodne depozycje funkcjonariuszy policji, co do braku możliwości kierowania pojazdem przez inną – aniżeli oskarżony – osobę, zeznań świadka <xAnon>A. K.</xAnon> nie uznano za dowód mogący podważyć ustalenia faktyczne dokonane przez sąd rejonowy,</xText> <xText>- na marginesie sąd odwoławczy zauważa także, że nawet ewentualne przyznanie wiarygodności zeznaniom w/w świadka (<xIx>podwiozła mamę, nie widziała jak mama kieruje pojazdem</xIx>) nie sprzeciwiałoby się dokonany ustaleniom w zakresie sprawstwa <xAnon>G. K.</xAnon> – bo jest możliwym, iż pomimo przyjazdu żony pod salę, to jednak oskarżony kierował autem bo: z remizy do domu było bardzo niedaleko, a stan nietrzeźwości nie wykluczał fizycznej możliwości kierowania pojazdem (abstrahując od prawnej niedopuszczalności kierowania pojazdem mechanicznym w takim stanie;</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="23" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.1.6</xName> <xText xALIGNx="center">Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów<xBRx/>(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)</xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="4" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xClmnSpan="10" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xClmnSpan="9" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="4" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xClmnSpan="10" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xClmnSpan="9" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="23" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xClmnSpan="21" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zarzut </xIx></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xRowSpan="7" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">3.1.</xText> </xClmn> <xClmn xClmnSpan="12" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Zarzuty zawarte w apelacji oskarżonego i jego obrońcy:</xText> <xText><xBx>1. obrazy prawa procesowego, która miała wpływ na treść wydanego orzeczenia tj.:</xBx></xText> <xText><xBx>- <xLexLink xArt="art. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 4 kpk</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 kpk</xLexLink> </xBx>poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów i niewłaściwą ocenę wyjaśnień oskarżonego oraz zeznań świadków <xAnon>M. K.</xAnon> i <xAnon>S. T.</xAnon>, co do przebiegu zdarzenia, w szczególności niesłuszne obdarzenie wiarygodnością zeznań policjantów, których zeznania nie były ze sobą spójne, nie były szczegółowe, nie zostały potwierdzone żadnym innym materiałem dowodowym, a nadto pozostają w sprzeczności z zeznaniami pozostałych świadków i wyjaśnieniami <xAnon>G. K. (1)</xAnon>;</xText> <xText>- <xBx><xLexLink xArt="art. 410" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 410 kpk</xLexLink></xBx> poprzez pominięcie treści zeznań <xAnon>S. K.</xAnon> oraz wyjaśnień <xAnon>G. K. (1)</xAnon>,</xText> <xText>- <xBx><xLexLink xArt="art. 6" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 6 kpk</xLexLink></xBx> (apelacja obrońcy) poprzez rozstrzygnięcie niedających się usunąć wątpliwości na niekorzyść oskarżonego i pomimo posiadania przez sąd pierwszej instancji wątpliwości, co do tego, czy oskarżony wysiadał z samochodu czy przy nim stał – uznano jego sprawstwo w zakresie zarzucanego przestępstwa;</xText> <xText><xBx> 2. błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, mającego wpływ na jego treść, </xBx>poprzez niezasadne przyjęcie, iż <xAnon>G. K. (1)</xAnon> prowadził w stanie nietrzeźwości pojazd mechaniczny po drodze publicznej, w sytuacji gdy:</xText> <xText>- oskarżony nie został zatrzymany przez policję poruszając się w ruchu lądowym, a w chwili wjazdu radiowozu na posesję podchodził do bramy wjazdowej swojej nieruchomości, natomiast samochód stał zaparkowany ze zgaszonym silnikiem na posesji;</xText> <xText>- radiowóz jechał kilkaset metrów za pojazdem oskarżonego, a odległość pomiędzy radiowozem a pojazdem oskarżonego nie pozwalała, także ze względu na porę nocną, na odczytanie numerów rejestracyjnych;</xText> <xText>- oskarżony dzwonił do żony jeszcze będąc w radiowozie, a żona odbierając męża z komisariatu nie powiedziała, że oskarżony „się doigrał” (o których to słowach policjantka przypomniała sobie i zeznała dopiero wiele miesięcy po zdarzeniu);</xText> <xText>Zarzut zawarty w apelacji obrońcy:</xText> <xText><xBx>3. obrazy prawa materialnego tj. <xLexLink xArt="art. 178 a;art. 178 a § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 178 a § 1 kk</xLexLink></xBx>, poprzez niezasadne uznanie, iż oskarżony wyczerpał dyspozycje tego przepisu, podczas gdy został ujawniony przez policjantów dopiero będąc na własnym podwórzu, które nie jest miejscem, gdzie odbywa się „ruch lądowy” w rozumieniu <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">Kodeksu karnego</xLexLink>;</xText> </xClmn> <xClmn xClmnSpan="9" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐ zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ częściowo zasadne</xText> <xText xALIGNx="left">☒ niezasadne</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="21" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="21" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Jako, że zarzut błędu w ustaleniach faktycznych związany ma być, w ocenie skarżących, z uprzednią nieprawidłową oceną zgromadzonych w sprawie dowodów i brakiem uwzględnienia całokształtu sprawy, powyższe zostaną omówione łącznie.</xText> <xText>Wbrew twierdzeniom oskarżonego i jego obrońcy, nie sposób zgodzić się z zarzutami w kwestii błędów w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku i mających wpływ na jego treść, albowiem sąd I instancji błędu takiego się nie dopuścił.</xText> <xText>W istocie także i zarzut postawiony przez obrońcę, uznany przez niego za przejaw obrazy prawa materialnego (<xLexLink xArt="art. 178 a;art. 178 a § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 178 a § 1 kk</xLexLink>) - pomimo takiego nazewnictwa, w istocie sprowadzał się do zakwestionowania dokonanych ustaleń faktycznych związanych z tym, po jakiej drodze poruszał się oskarżony tj. czy po drodze prowadzącej od remizy do domu jadąc, jak ustalił sąd rejonowy, drogą publiczną przez miejscowość <xAnon>K.</xAnon> z remizy OSP do domu, czy kierując pojazdem ewentualnie tylko na terenie prywatnego, własnego podwórka (nie będącego już miejscem, w którym odbywa się ”ruch lądowy”).</xText> <xText>Należy podkreślić, iż zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku nie może sprowadzać się tylko i wyłącznie do samej polemiki z ustaleniami poczynionymi przez Sąd, a wyrażonymi w uzasadnieniu wyroku. Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych powinien dążyć do wykazania konkretnie uchybień w zakresie logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego, których miał dopuścił się Sąd przy ocenie zebranego materiału dowodowego. Sama możliwość przeciwstawienia ustaleniom sądu orzekającego odmiennego poglądu w kwestii ustaleń faktycznych, opartego na innych dowodach od tych, na których oparł się sąd I instancji, a zwłaszcza tylko na wyjaśnieniach oskarżonego skarżącego wyrok, nie może prowadzić do wniosku o popełnieniu przez sąd błędu w ustaleniach faktycznych (tak np. wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 29.10.2010r., II Aka 162/10). Innymi słowy: sama możliwość przeciwstawienia poczynionym przez Sąd ustaleniom odmiennego punktu widzenia, nie stanowi uzasadnienia stwierdzenia, iż Sąd dopuścił się błędów w ustaleniach faktycznych. Przyjmuje się również, iż błąd w ustaleniach faktycznych nie jest zarzutem samodzielnym. W praktyce każdy taki błąd jest bowiem skutkiem naruszenia przepisów postępowania, lecz nie odwrotnie. Jeśli bowiem Sąd przeprowadzi postępowanie, zachowując wszystkie reguły i zasady rzetelnego procesu, nie ma możliwości postawienia mu skutecznie zarzutu poczynienia wadliwych ustaleń faktycznych. Wskazuje to więc, iż błąd w ustaleniach faktycznych jest zawsze wtórny wobec naruszenia przepisów postępowania i stanowi konsekwencję uchybień w procedowaniu.</xText> <xText>Sąd Okręgowy zważył, że sąd I instancji nie naruszył w przedmiotowej sprawie w żaden sposób przepisów postępowania, toteż poczynione przez niego ustalenia faktyczne – w oparciu o ujawnione i prawidłowo ocenione dowody, a także nowe dowody przeprowadzone dopiero w toku postępowania odwoławczego – polegają na prawdzie i nie mogą być kwestionowane.</xText> <xText>Wbrew twierdzeniom skarżących, zgromadzone w sprawie dowody, oceniane w sposób zgodny z zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz logicznego myślenia (<xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 k.p.k.</xLexLink>), dają pełne podstawy do jednoznacznego stwierdzenia, że zachowanie oskarżonego wypełniło znamiona przypisanego mu czynu zabronionego. Przyjęta przez oskarżonego linia obrony nie może się więc ostać, gdyż zebrany i jednoznaczny materiał dowodowy prowadzi do odmiennych wniosków. Oceny tej nie są w stanie skutecznie obalić, czy zmienić argumenty zawarte w apelacjach, związane przede wszystkim z treścią zeznań członków rodziny oskarżonego.</xText> <xText>Przede wszystkim nie sposób zgodzić się z apelantami, iż zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie daje podstaw do dokonanych przez sąd rejonowy ustaleń w zakresie dopuszczenia się przestępstwa kierowania po drodze publicznej pojazdem mechanicznym w stanie nietrzeźwości. Brak jest w ocenie sądu odwoławczego zastrzeżeń, co do dokonanej przez sąd Rejonowy oceny zgromadzonych w sprawie dowodów w tym zakresie. Skarżący eksponuje w swojej apelacji przede wszystkim to, iż – w jego mniemaniu - brak jest jakiegokolwiek powodu, dla którego należy dać wiarę zeznaniom policjantów, bo te są niespójne i nieszczegółowe (niepełne). Istotnie, sąd odwoławczy zważył, że wersję oskarżonego wspierały zeznania jego żony, a pośrednio także córki, a nawet po trosze sąsiada, tyle tylko, iż to nie tylko same słowa/zeznania policjantów potwierdzały sprawstwo oskarżonego, ale ich depozycje połączone z brakiem oczywistych i logicznie oczekiwanych zachowań po stronie zatrzymywanego – pozwalały, w kontekście <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 kpk</xLexLink> wywieść jednoznaczny wniosek, iż wyjaśnieniom oskarżonego i zeznaniom jego żony nie sposób jest dać wiarę. W sprawie mamy do czynienia z zeznaniami świadków-policjantów, którzy przekonująco poinformowali o przyczynach zainteresowania się pojazdem oskarżonego – chodziło o „obce” numery rejestracyjne. Choć także obaj policjanci nie byli w stanie równie szczegółowo opisać wszystkich okoliczności sprawy, to nie mieli oni wątpliwości, iż widzieli pojazd oskarżonego jadący drogą w <xAnon>K.</xAnon>, następnie skręcający na podwórze posesji (oskarżonego) w taki sposób, że dochodząc do pojazdu, który już zatrzymał się na podwórzu - oskarżony jeszcze w nim siedział na miejscu kierowcy, bądź wysiadał z tego miejsca – w momencie kiedy dochodzili do pojazdu. Obaj policjanci zeznają tu pewnie i jednoznacznie. <xAnon>M. K.</xAnon> zeznaje także jednoznacznie, iż nie było możliwości, by ktoś wysiadł, czy się przesiadł w owym samochodzie (już po wjechaniu pojazdu na podwórze). Logicznym jest przecież, że skoro policjanci zdecydowali się na kontrolę pojazdu w ruchu, to nie mogli pozwolić, by kierująca nim osoba zdążyła wysiąść i wejść do domu. Ewentualne braki szczegółów, a dokładnie udzielenie przez policjantów odpowiedzi „nie wiem” na pytania obrońcy, dotyczyły kwestii drugorzędnych i nie mających ostatecznie znaczenia dla sprawy (jakość oświetlenia, ilość metrów od bramy do samochodu na podwórzu, czynności przy samym samochodzie, posiadanie dokumentów i kluczyków etc.), które jako mniej istotne dla ujawnienia pijanego kierującego mogły zostać przez policjantów nie zapisane i jako takie nie zapamiętane. Nie jest wcale także tak, jak stara się to wywieść obrońca, że pomiędzy zeznaniami funkcjonariuszy istnieją różnice dotyczące jakich istotnych kwestii, a co najwyżej istnieją wiadomości które zapamiętał jeden z nich, a nie pamięta drugi (druga).</xText> <xText>W sprawie także nie mamy do czynienia z sygnalizowaną obrazą <xLexLink xArt="art. 5;art. 5 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 5 § 2 kpk</xLexLink> , sąd rejonowy nie ustalił bowiem iż oskarżony alko siedział za kierownicą, albo był poza pojazdem (w domyśle gdzieś na podwórzu, może – jak opisał to <xAnon>G. K.</xAnon> w swoim piśmie złożonym do akt – podchodził do bramy wjazdowej, by ją zamknąć), lecz że siedział za kierownicą, bądź właśnie wysiadał z tego miejsca. Jest to tym bardziej zrozumiałe, gdy zważy się, że policjanci zbliżali się do pojazdu idąc na pieszo po podwórzu od drogi (gdzie w okolicach bramy zaparkowali radiowóz), idąc być może jeden a drugim (a nie „jeden obok drugiego”), a zaraz po chwili oskarżony faktycznie z pojazdu wysiadł.</xText> <xText>Nie jest to także ustalenie mające znaczenie dla ostatecznej odpowiedzialności <xAnon>G. K.</xAnon>. To bowiem zeznania policjantów i zachowanie samego oskarżonego, ocenione przez pryzmat logicznego rozumowania i życiowego doświadczenia, przeczą wersji, jakoby kierującą pojazdem na spornym odcinku drogi była jego małżonka <xAnon>S. K.</xAnon>. Wywody sądu rejonowy przekonują, można jedynie powtórzyć, że każdy nawet średnio logicznie myślący człowiek (zważywszy na stopień nietrzeźwości <xAnon>G. K.</xAnon>) – w sytuacji, gdy zostaje niewinnie posądzony o kierowanie pojazdem w stanie nietrzeźwości – jeśli to nie on kierował, lecz inna osoba znajdująca się tuż obok w domu, nieśpiąca pomimo nocnej pory (skoro dopiero co wysiadła z pojazdu), będzie się bronił i wskazywał na tą osobę, mówił o niej, będzie wnosił o jej zawołanie z domu, o sprawdzenie tego, co ma do powiedzenia w sprawie. Takich natomiast oczywistych po stronie oskarżonego zachowań zabrakło, a dodatkowo pojawiły się inne okoliczności idealnie wpisujące się w obraz przestępstwa (słowa żony o „doigraniu się” i inne opisane przez sąd rejonowy ).</xText> <xText>Nie przekonuje wersja oskarżonego, jakoby mógł być przekonany, że czynności podejmowane wobec niego przez policjantów (w szczególności sprawdzanie stanu jego trzeźwości) mogły mieć związek z inną sprawą dotyczącą poszukiwania osoby, w której ten pomagał policjantom. Badanie stanu nietrzeźwości, w środku nocy, po zatrzymaniu radiowozu za poruszającym się pojazdem - ma się do niej (w/w innej sprawy) po prostu nijak. Podobnie brzmią słowa oskarżonego o tym, iż żaden z policjantów nie informował go, dlaczego zostanie zatrzymany i badany, co do stanu swojej trzeźwości i nie wiedział o przyczynach czynności. Znowu należy podnieść, iż każdy średnio myślący człowiek o takowe przyczyny się zapyta (jeśli nie są one oczywiste), pomijając już to, że funkcjonariusze mają obowiązek poinformowania o przyczynach czynności podejmowanych wobec kierującego pojazdem i jak twierdzą przekazali oskarżonemu taką informację. Tymczasem oskarżony zareagował jedynie w ten sposób, iż po informacji o przyszłym zatrzymaniu mu prawa jazdy żalił się, że prawo jazdy jest mu potrzebne, bo prowadzi działalność.</xText> <xText>Sąd odwoławczy zważył, że apelacja ma wybiorczy charakter i przemilcza bardzo istotne okoliczności, podniesione powyżej.</xText> <xText>Wymierzona sprawcy kara – represja karna, nie nosi cech rażącej niewspółmierności w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 4 kpk</xLexLink>, albowiem uwzględnia w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnienia przestępstwa, jak i osobowości sprawcy, innymi słowy: w społecznym odczuciu nie jawi się jako kara niesprawiedliwa.</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="21" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Wniosek</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="12" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>- o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego, względnie (alternatywny wniosek oskarżonego) o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego jej rozpoznania przez Sąd I instancji;</xText> </xClmn> <xClmn xClmnSpan="9" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐ zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ częściowo zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☒ niezasadny</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="21" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="21" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>- ze względów wyżej opisanych brak było podstaw do korekt zaskarżonego wyroku w kierunku postulowanym przez apelanta;</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="23" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xRowSpan="3" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">4.1.</xText> </xClmn> <xClmn xClmnSpan="22" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="22" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="22" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="23" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">5</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="23" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.7</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xRowSpan="4" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">5.1.1.</xText> </xClmn> <xClmn xClmnSpan="22" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przedmiot utrzymania w mocy</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="22" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">- wyrok i wszystkie zawarte w nim rozstrzygnięcia;</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="22" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach utrzymania w mocy</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="22" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">- brak podstaw do korygowania rozstrzygnięć o sprawstwie, winie i karze;</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="23" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.8</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xRowSpan="4" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">5.2.1.</xText> </xClmn> <xClmn xClmnSpan="22" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przedmiot i zakres zmiany</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="22" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="22" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach zmiany</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="22" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"/> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="23" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.9</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="23" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.1.7</xName> <xText xALIGNx="center">Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia</xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="3" xVALIGNx="middle" xRowSpan="3" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">5.3.1.1.1.</xText> </xClmn> <xClmn xClmnSpan="14" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xClmnSpan="6" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐ <xLexLink xArt="art. 439" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="20" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uchylenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="20" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="3" xVALIGNx="middle" xRowSpan="3" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">5.3.1.2.1.</xText> </xClmn> <xClmn xClmnSpan="14" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xClmnSpan="6" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐ <xLexLink xArt="art. 437;art. 437 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 437 § 2 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="20" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uchylenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="20" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="3" xVALIGNx="middle" xRowSpan="3" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">5.3.1.3.1.</xText> </xClmn> <xClmn xClmnSpan="14" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xClmnSpan="6" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐ <xLexLink xArt="art. 437;art. 437 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 437 § 2 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="20" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="20" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="3" xVALIGNx="middle" xRowSpan="3" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">5.3.1.4.1.</xText> </xClmn> <xClmn xClmnSpan="14" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xClmnSpan="6" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐ <xLexLink xArt="art. 454;art. 454 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 454 § 1 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="20" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uchylenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="20" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="23" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.1.8</xName> <xText xALIGNx="center">Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania</xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="23" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="23" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.10</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="5" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt rozstrzygnięcia z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xClmnSpan="18" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="5" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xClmnSpan="18" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="23" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">6</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Koszty Procesu </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="5" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt rozstrzygnięcia z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xClmnSpan="18" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="5" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">punkt 2</xText> </xClmn> <xClmn xClmnSpan="18" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Na podstawie <xLexLink xArt="art. 636;art. 636 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 636 § 1 kpk</xLexLink> obciążono oskarżonego, jako osobę posiadającą dochód całością powstałych w sprawie wydatków za postepowanie odwoławcze (złożyła się nań opłata określona w oparciu o <xLexLink xArt="art. 3;art. 3 ust. 1" xIsapId="WDU19730270152" xTitle="Ustawa z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych" xAddress="Dz. U. z 1973 r. Nr 27, poz. 152">art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych</xLexLink> oraz 20 zł. jako ryczałt za doręczenie pism w postępowaniu odwoławczym).</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="23" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">7</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>PODPIS </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="23" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="44"/> <xCOLx xWIDTHx="153"/> <xCOLx xWIDTHx="131"/> <xCOLx xWIDTHx="7"/> <xCOLx xWIDTHx="37"/> <xCOLx xWIDTHx="328"/> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xClmnSpan="6" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.11.3. Granice zaskarżenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="5" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">Kolejny numer załącznika</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">1</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="5" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">Podmiot wnoszący apelację</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">oskarżony</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="5" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>wyrok Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 15.09.2022 roku w sprawie II K 296/22</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="6" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="2" xVALIGNx="middle" xRowSpan="4" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☒ na korzyść</xText> <xText xALIGNx="left">☐ na niekorzyść</xText> </xClmn> <xClmn xClmnSpan="4" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☒ w całości</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xRowSpan="3" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐ w części</xText> </xClmn> <xClmn xClmnSpan="2" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">co do winy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="2" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">co do kary</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="2" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="6" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.11.3.2. Podniesione zarzuty</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="6" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xClmnSpan="5" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xClmnSpan="5" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1 a" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1a k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany <xBRx/>w <xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink>, chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xClmnSpan="5" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 2 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xClmnSpan="5" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 3" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 3 k.p.k.</xLexLink> – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, <xBRx/>jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xClmnSpan="5" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 4 k.p.k.</xLexLink> – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xClmnSpan="5" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xLexLink xArt="art. 439" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xClmnSpan="5" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>brak zarzutów</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="6" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.11.4. Wnioski</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xClmnSpan="3" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>uchylenie</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">zmiana</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="44"/> <xCOLx xWIDTHx="153"/> <xCOLx xWIDTHx="131"/> <xCOLx xWIDTHx="7"/> <xCOLx xWIDTHx="37"/> <xCOLx xWIDTHx="328"/> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xClmnSpan="6" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xBx>1.3. Granice zaskarżenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="5" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">Kolejny numer załącznika</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">1</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="5" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">Podmiot wnoszący apelację</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">obrońca</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="5" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">wyrok Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 15.09.2022 roku w sprawie II K 296/22</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="6" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xBx>1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="2" xVALIGNx="middle" xRowSpan="4" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☒ na korzyść</xText> <xText xALIGNx="left">☐ na niekorzyść</xText> </xClmn> <xClmn xClmnSpan="4" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☒ w całości</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xRowSpan="3" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐ w części</xText> </xClmn> <xClmn xClmnSpan="2" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">co do winy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="2" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">co do kary</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="2" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="6" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xBx>1.3.2. Podniesione zarzuty</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="6" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xClmnSpan="5" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xClmnSpan="5" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1 a" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1a k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany <xBRx/>w <xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink>, chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xClmnSpan="5" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 2 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xClmnSpan="5" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 3" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 3 k.p.k.</xLexLink> – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, <xBRx/>jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xClmnSpan="5" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 4 k.p.k.</xLexLink> – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xClmnSpan="5" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xLexLink xArt="art. 439" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xClmnSpan="5" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">brak zarzutów</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="6" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xBx>1.4. Wnioski</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xClmnSpan="3" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">uchylenie</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">zmiana</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> </xBlock> </xPart>

Karol Depczyński

Karol Depczyński

UZASADNIENIE Formularz UK 2 Sygnatura akt IV Ka 810/22 Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników: 1 1 CZĘŚĆ WSTĘPNA 1.1 Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji wyrok łączny Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 15.09.2022 roku wydany w sprawie II K 296/22 1.2 Podmiot wnoszący apelację ☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego ☐ oskarżyciel posiłkowy ☐ oskarżyciel prywatny ☒ obrońca ☒ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego ☐ inny 1.3 Granice zaskarżenia 1.1.1 Kierunek i zakres zaskarżenia ☒ na korzyść ☐ na niekorzyść ☒ w całości ☐ w części ☐ co do winy ☐ co do kary ☐ co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia 1.1.2 Podniesione zarzuty Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji ☐ art. 438 pkt 1 k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu ☐ art. 438 pkt 1a k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany wart. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu ☒ art. 438 pkt 2 k.p.k.– obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia ☒ art. 438 pkt 3 k.p.k.–błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia ☐ art. 438 pkt 4 k.p.k.– rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka ☐ art. 439 k.p.k. ☐ brak zarzutów 1.4 Wnioski ☒ uchylenie ☒ zmiana 2 Ustalenie faktów w związku z dowodamiprzeprowadzonymi przez sąd odwoławczy 1.5 Ustalenie faktów 1.1.3 Fakty uznane za udowodnione Lp. Oskarżony Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi Dowód Numer karty 2.1.1.1. 1.1.4 Fakty uznane za nieudowodnione Lp. Oskarżony Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi Dowód Numer karty 2.1.2.1. G. K. (1) - córka oskarżonego zawiozła matkę pod remizę OSP, by ta wsiadła do zaparkowanego tam pojazdu rodziców i zabrała ze spotkania na sali oskarżonego i widziała moment wsiadania matki do pojazdu rodzicówV. (...); zeznaniaA. K. (1) k.141v-142, 1.6 Ocena dowodów 1.1.5 Dowody będące podstawą ustalenia faktów Lp. faktu z pkt 2.1.1 Dowód Zwięźle o powodach uznania dowodu 2.1.1.1. zeznaniaA. K. (1); - za niewiarygodne uznano zeznania świadkaA. K. (1), co do okoliczności wymienionych w punkcie 2.1.1.1 (sprawstwo oskarżonego); niewątpliwym jest bowiem, że świadek pojawił się w sprawie dopiero po długim okresie czasu, w szczególności nie był wskazywany przez oskarżonego „na gorąco” w chwili jego zatrzymywania jeszcze na podwórzu, czy w momencie wykonywania czynności z zatrzymanym na terenie Komisariatu; już w tym także miejscu należy podkreślić, żekażdy nawet średnio logicznie myślący człowiek– w sytuacji, gdy zostaje niewinnie posądzony o kierowanie pojazdem w stanie nietrzeźwości – jeśli to nie on kierował, lecz inna osoba znajdująca się tuż obok w domu, nieśpiąca pomimo nocnej pory (skoro dopiero co wysiadła z pojazdu), będzie szukał pomocy i wskazywał na tą osobę, mówił o niej, będzie wnosił o jej zawołanie z domu i sprawdzenie co ma do powiedzenia w sprawie; - drugą natomiast taką osobą – poza małżonką oskarżonego – w oczywisty sposób jest córkaA. K. (1); właśnie z tego powodu, uznając za wiarygodne depozycje funkcjonariuszy policji, co do braku możliwości kierowania pojazdem przez inną – aniżeli oskarżony – osobę, zeznań świadkaA. K.nie uznano za dowód mogący podważyć ustalenia faktyczne dokonane przez sąd rejonowy, - na marginesie sąd odwoławczy zauważa także, że nawet ewentualne przyznanie wiarygodności zeznaniom w/w świadka (podwiozła mamę, nie widziała jak mama kieruje pojazdem) nie sprzeciwiałoby się dokonany ustaleniom w zakresie sprawstwaG. K.– bo jest możliwym, iż pomimo przyjazdu żony pod salę, to jednak oskarżony kierował autem bo: z remizy do domu było bardzo niedaleko, a stan nietrzeźwości nie wykluczał fizycznej możliwości kierowania pojazdem (abstrahując od prawnej niedopuszczalności kierowania pojazdem mechanicznym w takim stanie; 1.1.6 Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów) Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2 Dowód Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu 3 STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków Lp. Zarzut 3.1. Zarzuty zawarte w apelacji oskarżonego i jego obrońcy: 1. obrazy prawa procesowego, która miała wpływ na treść wydanego orzeczenia tj.: -art. 4 kpkiart. 7 kpkpoprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów i niewłaściwą ocenę wyjaśnień oskarżonego oraz zeznań świadkówM. K.iS. T., co do przebiegu zdarzenia, w szczególności niesłuszne obdarzenie wiarygodnością zeznań policjantów, których zeznania nie były ze sobą spójne, nie były szczegółowe, nie zostały potwierdzone żadnym innym materiałem dowodowym, a nadto pozostają w sprzeczności z zeznaniami pozostałych świadków i wyjaśnieniamiG. K. (1); -art. 410 kpkpoprzez pominięcie treści zeznańS. K.oraz wyjaśnieńG. K. (1), -art. 6 kpk(apelacja obrońcy) poprzez rozstrzygnięcie niedających się usunąć wątpliwości na niekorzyść oskarżonego i pomimo posiadania przez sąd pierwszej instancji wątpliwości, co do tego, czy oskarżony wysiadał z samochodu czy przy nim stał – uznano jego sprawstwo w zakresie zarzucanego przestępstwa; 2. błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, mającego wpływ na jego treść,poprzez niezasadne przyjęcie, iżG. K. (1)prowadził w stanie nietrzeźwości pojazd mechaniczny po drodze publicznej, w sytuacji gdy: - oskarżony nie został zatrzymany przez policję poruszając się w ruchu lądowym, a w chwili wjazdu radiowozu na posesję podchodził do bramy wjazdowej swojej nieruchomości, natomiast samochód stał zaparkowany ze zgaszonym silnikiem na posesji; - radiowóz jechał kilkaset metrów za pojazdem oskarżonego, a odległość pomiędzy radiowozem a pojazdem oskarżonego nie pozwalała, także ze względu na porę nocną, na odczytanie numerów rejestracyjnych; - oskarżony dzwonił do żony jeszcze będąc w radiowozie, a żona odbierając męża z komisariatu nie powiedziała, że oskarżony „się doigrał” (o których to słowach policjantka przypomniała sobie i zeznała dopiero wiele miesięcy po zdarzeniu); Zarzut zawarty w apelacji obrońcy: 3. obrazy prawa materialnego tj.art. 178 a § 1 kk, poprzez niezasadne uznanie, iż oskarżony wyczerpał dyspozycje tego przepisu, podczas gdy został ujawniony przez policjantów dopiero będąc na własnym podwórzu, które nie jest miejscem, gdzie odbywa się „ruch lądowy” w rozumieniuKodeksu karnego; ☐ zasadny ☐ częściowo zasadne ☒ niezasadne Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny Jako, że zarzut błędu w ustaleniach faktycznych związany ma być, w ocenie skarżących, z uprzednią nieprawidłową oceną zgromadzonych w sprawie dowodów i brakiem uwzględnienia całokształtu sprawy, powyższe zostaną omówione łącznie. Wbrew twierdzeniom oskarżonego i jego obrońcy, nie sposób zgodzić się z zarzutami w kwestii błędów w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku i mających wpływ na jego treść, albowiem sąd I instancji błędu takiego się nie dopuścił. W istocie także i zarzut postawiony przez obrońcę, uznany przez niego za przejaw obrazy prawa materialnego (art. 178 a § 1 kk) - pomimo takiego nazewnictwa, w istocie sprowadzał się do zakwestionowania dokonanych ustaleń faktycznych związanych z tym, po jakiej drodze poruszał się oskarżony tj. czy po drodze prowadzącej od remizy do domu jadąc, jak ustalił sąd rejonowy, drogą publiczną przez miejscowośćK.z remizy OSP do domu, czy kierując pojazdem ewentualnie tylko na terenie prywatnego, własnego podwórka (nie będącego już miejscem, w którym odbywa się ”ruch lądowy”). Należy podkreślić, iż zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku nie może sprowadzać się tylko i wyłącznie do samej polemiki z ustaleniami poczynionymi przez Sąd, a wyrażonymi w uzasadnieniu wyroku. Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych powinien dążyć do wykazania konkretnie uchybień w zakresie logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego, których miał dopuścił się Sąd przy ocenie zebranego materiału dowodowego. Sama możliwość przeciwstawienia ustaleniom sądu orzekającego odmiennego poglądu w kwestii ustaleń faktycznych, opartego na innych dowodach od tych, na których oparł się sąd I instancji, a zwłaszcza tylko na wyjaśnieniach oskarżonego skarżącego wyrok, nie może prowadzić do wniosku o popełnieniu przez sąd błędu w ustaleniach faktycznych (tak np. wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 29.10.2010r., II Aka 162/10). Innymi słowy: sama możliwość przeciwstawienia poczynionym przez Sąd ustaleniom odmiennego punktu widzenia, nie stanowi uzasadnienia stwierdzenia, iż Sąd dopuścił się błędów w ustaleniach faktycznych. Przyjmuje się również, iż błąd w ustaleniach faktycznych nie jest zarzutem samodzielnym. W praktyce każdy taki błąd jest bowiem skutkiem naruszenia przepisów postępowania, lecz nie odwrotnie. Jeśli bowiem Sąd przeprowadzi postępowanie, zachowując wszystkie reguły i zasady rzetelnego procesu, nie ma możliwości postawienia mu skutecznie zarzutu poczynienia wadliwych ustaleń faktycznych. Wskazuje to więc, iż błąd w ustaleniach faktycznych jest zawsze wtórny wobec naruszenia przepisów postępowania i stanowi konsekwencję uchybień w procedowaniu. Sąd Okręgowy zważył, że sąd I instancji nie naruszył w przedmiotowej sprawie w żaden sposób przepisów postępowania, toteż poczynione przez niego ustalenia faktyczne – w oparciu o ujawnione i prawidłowo ocenione dowody, a także nowe dowody przeprowadzone dopiero w toku postępowania odwoławczego – polegają na prawdzie i nie mogą być kwestionowane. Wbrew twierdzeniom skarżących, zgromadzone w sprawie dowody, oceniane w sposób zgodny z zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz logicznego myślenia (art. 7 k.p.k.), dają pełne podstawy do jednoznacznego stwierdzenia, że zachowanie oskarżonego wypełniło znamiona przypisanego mu czynu zabronionego. Przyjęta przez oskarżonego linia obrony nie może się więc ostać, gdyż zebrany i jednoznaczny materiał dowodowy prowadzi do odmiennych wniosków. Oceny tej nie są w stanie skutecznie obalić, czy zmienić argumenty zawarte w apelacjach, związane przede wszystkim z treścią zeznań członków rodziny oskarżonego. Przede wszystkim nie sposób zgodzić się z apelantami, iż zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie daje podstaw do dokonanych przez sąd rejonowy ustaleń w zakresie dopuszczenia się przestępstwa kierowania po drodze publicznej pojazdem mechanicznym w stanie nietrzeźwości. Brak jest w ocenie sądu odwoławczego zastrzeżeń, co do dokonanej przez sąd Rejonowy oceny zgromadzonych w sprawie dowodów w tym zakresie. Skarżący eksponuje w swojej apelacji przede wszystkim to, iż – w jego mniemaniu - brak jest jakiegokolwiek powodu, dla którego należy dać wiarę zeznaniom policjantów, bo te są niespójne i nieszczegółowe (niepełne). Istotnie, sąd odwoławczy zważył, że wersję oskarżonego wspierały zeznania jego żony, a pośrednio także córki, a nawet po trosze sąsiada, tyle tylko, iż to nie tylko same słowa/zeznania policjantów potwierdzały sprawstwo oskarżonego, ale ich depozycje połączone z brakiem oczywistych i logicznie oczekiwanych zachowań po stronie zatrzymywanego – pozwalały, w kontekścieart. 7 kpkwywieść jednoznaczny wniosek, iż wyjaśnieniom oskarżonego i zeznaniom jego żony nie sposób jest dać wiarę. W sprawie mamy do czynienia z zeznaniami świadków-policjantów, którzy przekonująco poinformowali o przyczynach zainteresowania się pojazdem oskarżonego – chodziło o „obce” numery rejestracyjne. Choć także obaj policjanci nie byli w stanie równie szczegółowo opisać wszystkich okoliczności sprawy, to nie mieli oni wątpliwości, iż widzieli pojazd oskarżonego jadący drogą wK., następnie skręcający na podwórze posesji (oskarżonego) w taki sposób, że dochodząc do pojazdu, który już zatrzymał się na podwórzu - oskarżony jeszcze w nim siedział na miejscu kierowcy, bądź wysiadał z tego miejsca – w momencie kiedy dochodzili do pojazdu. Obaj policjanci zeznają tu pewnie i jednoznacznie.M. K.zeznaje także jednoznacznie, iż nie było możliwości, by ktoś wysiadł, czy się przesiadł w owym samochodzie (już po wjechaniu pojazdu na podwórze). Logicznym jest przecież, że skoro policjanci zdecydowali się na kontrolę pojazdu w ruchu, to nie mogli pozwolić, by kierująca nim osoba zdążyła wysiąść i wejść do domu. Ewentualne braki szczegółów, a dokładnie udzielenie przez policjantów odpowiedzi „nie wiem” na pytania obrońcy, dotyczyły kwestii drugorzędnych i nie mających ostatecznie znaczenia dla sprawy (jakość oświetlenia, ilość metrów od bramy do samochodu na podwórzu, czynności przy samym samochodzie, posiadanie dokumentów i kluczyków etc.), które jako mniej istotne dla ujawnienia pijanego kierującego mogły zostać przez policjantów nie zapisane i jako takie nie zapamiętane. Nie jest wcale także tak, jak stara się to wywieść obrońca, że pomiędzy zeznaniami funkcjonariuszy istnieją różnice dotyczące jakich istotnych kwestii, a co najwyżej istnieją wiadomości które zapamiętał jeden z nich, a nie pamięta drugi (druga). W sprawie także nie mamy do czynienia z sygnalizowaną obraząart. 5 § 2 kpk, sąd rejonowy nie ustalił bowiem iż oskarżony alko siedział za kierownicą, albo był poza pojazdem (w domyśle gdzieś na podwórzu, może – jak opisał toG. K.w swoim piśmie złożonym do akt – podchodził do bramy wjazdowej, by ją zamknąć), lecz że siedział za kierownicą, bądź właśnie wysiadał z tego miejsca. Jest to tym bardziej zrozumiałe, gdy zważy się, że policjanci zbliżali się do pojazdu idąc na pieszo po podwórzu od drogi (gdzie w okolicach bramy zaparkowali radiowóz), idąc być może jeden a drugim (a nie „jeden obok drugiego”), a zaraz po chwili oskarżony faktycznie z pojazdu wysiadł. Nie jest to także ustalenie mające znaczenie dla ostatecznej odpowiedzialnościG. K.. To bowiem zeznania policjantów i zachowanie samego oskarżonego, ocenione przez pryzmat logicznego rozumowania i życiowego doświadczenia, przeczą wersji, jakoby kierującą pojazdem na spornym odcinku drogi była jego małżonkaS. K.. Wywody sądu rejonowy przekonują, można jedynie powtórzyć, że każdy nawet średnio logicznie myślący człowiek (zważywszy na stopień nietrzeźwościG. K.) – w sytuacji, gdy zostaje niewinnie posądzony o kierowanie pojazdem w stanie nietrzeźwości – jeśli to nie on kierował, lecz inna osoba znajdująca się tuż obok w domu, nieśpiąca pomimo nocnej pory (skoro dopiero co wysiadła z pojazdu), będzie się bronił i wskazywał na tą osobę, mówił o niej, będzie wnosił o jej zawołanie z domu, o sprawdzenie tego, co ma do powiedzenia w sprawie. Takich natomiast oczywistych po stronie oskarżonego zachowań zabrakło, a dodatkowo pojawiły się inne okoliczności idealnie wpisujące się w obraz przestępstwa (słowa żony o „doigraniu się” i inne opisane przez sąd rejonowy ). Nie przekonuje wersja oskarżonego, jakoby mógł być przekonany, że czynności podejmowane wobec niego przez policjantów (w szczególności sprawdzanie stanu jego trzeźwości) mogły mieć związek z inną sprawą dotyczącą poszukiwania osoby, w której ten pomagał policjantom. Badanie stanu nietrzeźwości, w środku nocy, po zatrzymaniu radiowozu za poruszającym się pojazdem - ma się do niej (w/w innej sprawy) po prostu nijak. Podobnie brzmią słowa oskarżonego o tym, iż żaden z policjantów nie informował go, dlaczego zostanie zatrzymany i badany, co do stanu swojej trzeźwości i nie wiedział o przyczynach czynności. Znowu należy podnieść, iż każdy średnio myślący człowiek o takowe przyczyny się zapyta (jeśli nie są one oczywiste), pomijając już to, że funkcjonariusze mają obowiązek poinformowania o przyczynach czynności podejmowanych wobec kierującego pojazdem i jak twierdzą przekazali oskarżonemu taką informację. Tymczasem oskarżony zareagował jedynie w ten sposób, iż po informacji o przyszłym zatrzymaniu mu prawa jazdy żalił się, że prawo jazdy jest mu potrzebne, bo prowadzi działalność. Sąd odwoławczy zważył, że apelacja ma wybiorczy charakter i przemilcza bardzo istotne okoliczności, podniesione powyżej. Wymierzona sprawcy kara – represja karna, nie nosi cech rażącej niewspółmierności w rozumieniuart. 438 pkt 4 kpk, albowiem uwzględnia w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnienia przestępstwa, jak i osobowości sprawcy, innymi słowy: w społecznym odczuciu nie jawi się jako kara niesprawiedliwa. Wniosek - o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego, względnie (alternatywny wniosek oskarżonego) o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego jej rozpoznania przez Sąd I instancji; ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny. - ze względów wyżej opisanych brak było podstaw do korekt zaskarżonego wyroku w kierunku postulowanym przez apelanta; 4 OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU 4.1. Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności 5 ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO 1.7 Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji 5.1.1. Przedmiot utrzymania w mocy - wyrok i wszystkie zawarte w nim rozstrzygnięcia; Zwięźle o powodach utrzymania w mocy - brak podstaw do korygowania rozstrzygnięć o sprawstwie, winie i karze; 1.8 Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji 5.2.1. Przedmiot i zakres zmiany Zwięźle o powodach zmiany 1.9 Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji 1.1.7 Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia 5.3.1.1.1. ☐art. 439 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia 5.3.1.2.1. ☐art. 437 § 2 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia 5.3.1.3.1. ☐art. 437 § 2 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia 5.3.1.4.1. ☐art. 454 § 1 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia 1.1.8 Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania 1.10 Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Przytoczyć okoliczności 6 Koszty Procesu Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Przytoczyć okoliczności punkt 2 Na podstawieart. 636 § 1 kpkobciążono oskarżonego, jako osobę posiadającą dochód całością powstałych w sprawie wydatków za postepowanie odwoławcze (złożyła się nań opłata określona w oparciu oart. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnychoraz 20 zł. jako ryczałt za doręczenie pism w postępowaniu odwoławczym). 7 PODPIS 0.11.3. Granice zaskarżenia Kolejny numer załącznika 1 Podmiot wnoszący apelację oskarżony Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja wyrok Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 15.09.2022 roku w sprawie II K 296/22 0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia ☒ na korzyść ☐ na niekorzyść ☒ w całości ☐ w części ☐ co do winy ☐ co do kary ☐ co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia 0.11.3.2. Podniesione zarzuty Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji ☐ art. 438 pkt 1 k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu ☐ art. 438 pkt 1a k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazanywart. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu ☒ art. 438 pkt 2 k.p.k.– obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia ☒ art. 438 pkt 3 k.p.k.– błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia ☐ art. 438 pkt 4 k.p.k.– rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka ☐ art. 439 k.p.k. ☐ brak zarzutów 0.11.4. Wnioski ☒ uchylenie ☒ zmiana 1.3. Granice zaskarżenia Kolejny numer załącznika 1 Podmiot wnoszący apelację obrońca Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja wyrok Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 15.09.2022 roku w sprawie II K 296/22 1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia ☒ na korzyść ☐ na niekorzyść ☒ w całości ☐ w części ☐ co do winy ☐ co do kary ☐ co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia 1.3.2. Podniesione zarzuty Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji ☒ art. 438 pkt 1 k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu ☐ art. 438 pkt 1a k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazanywart. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu ☒ art. 438 pkt 2 k.p.k.– obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia ☒ art. 438 pkt 3 k.p.k.– błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia ☐ art. 438 pkt 4 k.p.k.– rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka ☐ art. 439 k.p.k. ☐ brak zarzutów 1.4. Wnioski ☐ uchylenie ☒ zmiana

15/251500/0002006/Ka

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim

IV Wydział Karny Odwoławczy

152515000002006_IV_Ka_000812_2022_Uz_2023-01-17_001

IV Ka 812/22

2023-12-30 01:00:00.0 CET

2023-03-17 18:00:04.0 CET

2023-03-17 12:23:14.0 CET

15251500

2006

REASON

UZASADNIENIE Formularz UK 2 Sygnatura akt IV Ka 812/22 Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników: 2 1 CZĘŚĆ WSTĘPNA 1.1 Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji wyrok Sądu Rejonowego w Radomsku z dnia 21 września 2022r. sygn. II K 1211/21 1.2 Podmiot wnoszący apelację ☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego ☐ oskarżyciel posiłkowy ☐ oskarżyciel prywatny ☒ obrońca ☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego ☐ inny 1.3

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Karol Depczyński" xPublisher="Depczynski.k" xEditorFullName="Karol Depczyński" xEditor="Depczynski.k" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="10" xFlag="published" xVolType="15/251500/0002006/Ka" xYear="2022" xVolNmbr="000812" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="53"/> <xCOLx xWIDTHx="21"/> <xCOLx xWIDTHx="11"/> <xCOLx xWIDTHx="11"/> <xCOLx xWIDTHx="11"/> <xCOLx xWIDTHx="8"/> <xCOLx xWIDTHx="17"/> <xCOLx xWIDTHx="52"/> <xCOLx xWIDTHx="9"/> <xCOLx xWIDTHx="123"/> <xCOLx xWIDTHx="6"/> <xCOLx xWIDTHx="60"/> <xCOLx xWIDTHx="8"/> <xCOLx xWIDTHx="41"/> <xCOLx xWIDTHx="6"/> <xCOLx xWIDTHx="11"/> <xCOLx xWIDTHx="17"/> <xCOLx xWIDTHx="27"/> <xCOLx xWIDTHx="13"/> <xCOLx xWIDTHx="25"/> <xCOLx xWIDTHx="61"/> <xCOLx xWIDTHx="96"/> <xCOLx xWIDTHx="1"/> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xClmnSpan="23" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xUnit xBold="true" xIsTitle="true" xType="part"> <xName>UZASADNIENIE</xName> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="12" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">Formularz UK 2</xText> </xClmn> <xClmn xClmnSpan="6" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">Sygnatura akt</xText> </xClmn> <xClmn xClmnSpan="5" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">IV Ka 812/22</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="20" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xClmnSpan="3" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="23" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>CZĘŚĆ WSTĘPNA </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="23" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.1</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="23" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">wyrok Sądu Rejonowego w Radomsku z dnia 21 września 2022r. sygn. II K 1211/21</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="23" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.2</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Podmiot wnoszący apelację </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="23" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="23" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐ oskarżyciel posiłkowy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="23" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐ oskarżyciel prywatny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="23" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☒ obrońca</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="23" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="23" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐ inny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="23" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.3</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Granice zaskarżenia </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="23" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.1.1</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Kierunek i zakres zaskarżenia </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="8" xVALIGNx="middle" xRowSpan="4" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☒ na korzyść</xText> <xText xALIGNx="left">☒ na niekorzyść</xText> </xClmn> <xClmn xClmnSpan="15" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☒ w całości</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="2" xVALIGNx="middle" xRowSpan="3" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☒ w części</xText> </xClmn> <xClmn xClmnSpan="6" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xClmnSpan="7" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">co do winy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="6" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xClmnSpan="7" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">co do kary</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="6" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xClmnSpan="7" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="23" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.1.2</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Podniesione zarzuty </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="23" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="7" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xClmnSpan="16" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="7" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xClmnSpan="16" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1 a" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1a k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany <xBRx/>w <xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink>, chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="7" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xClmnSpan="16" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 2 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="7" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xClmnSpan="16" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 3" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 3 k.p.k.</xLexLink><xBx> –</xBx> błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, <xBRx/>jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="7" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xClmnSpan="16" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 4 k.p.k.</xLexLink> – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="7" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xClmnSpan="16" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xLexLink xArt="art. 439" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="7" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xClmnSpan="16" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">brak zarzutów</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="23" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.4</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Wnioski </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="6" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xClmnSpan="5" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">uchylenie</xText> </xClmn> <xClmn xClmnSpan="4" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xClmnSpan="8" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">zmiana</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="23" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Ustalenie faktów w związku z dowodami <xBRx/>przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="23" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.5</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Ustalenie faktów </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="23" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.1.3</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Fakty uznane za udowodnione </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="2" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xClmnSpan="7" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xClmnSpan="10" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xClmnSpan="2" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xClmnSpan="2" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Numer karty</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="2" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2.1.1.1.</xText> </xClmn> <xClmn xClmnSpan="7" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xClmnSpan="10" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xClmnSpan="2" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xClmnSpan="2" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="23" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.1.4</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Fakty uznane za nieudowodnione </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="2" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xClmnSpan="7" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xClmnSpan="10" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xClmnSpan="2" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód </xIx></xText> </xClmn> <xClmn xClmnSpan="2" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Numer karty</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="2" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2.1.2.1.</xText> </xClmn> <xClmn xClmnSpan="7" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xClmnSpan="10" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xClmnSpan="2" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xClmnSpan="2" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="23" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.6</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Ocena dowodów </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="23" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.1.5</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Dowody będące podstawą ustalenia faktów </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="4" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp. faktu z pkt 2.1.1</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xClmnSpan="10" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xClmnSpan="9" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uznania dowodu</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="4" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xClmnSpan="10" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xClmnSpan="9" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="23" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.1.6</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów<xBRx/>(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów) </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="4" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xClmnSpan="10" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xClmnSpan="9" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="4" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xClmnSpan="10" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xClmnSpan="9" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="23" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xClmnSpan="21" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zarzut </xIx></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xRowSpan="7" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">3.1.</xText> </xClmn> <xClmn xClmnSpan="12" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>podniesiony przez prokuratora:</xIx></xText> <xText>1. <xBx>zarzut błędu w ustaleniach faktycznych</xBx> przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść poprzez uznanie, iż stopień społecznej szkodliwości czynu i stopień winy oskarżonego nie są znaczne, a jego postawa i warunki osobiste prowadzą do przekonania, że będzie on w przyszłości przestrzegał porządku prawnego, co skutkowało niezasadnym warunkowym umorzeniem postępowania karnego;</xText> <xText><xIx>podniesione przez obrońcę:</xIx></xText> <xText>2. <xBx>zarzut obrazy przepisów postępowania tj. <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 kpk</xLexLink></xBx> poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodu z zawartego przez oskarżonego ze spółką działającą pod <xAnon> firmą (...) sp. z o. o.</xAnon> z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon> porozumienia w sprawie rozwiązania umowy z dnia 1 stycznia 2019r., sprowadzającej się do twierdzenia, iż zawarcie tego porozumienia było celowe, nacechowane złą wolą i zmierzające do umyślnego uchylania się od płacenia alimentów, podczas gdy oskarżony nie miał w dniu 30 kwietnia 2019r. świadomości wydania w dniu 18 kwietnia 2019r. przez Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim orzeczenia w sprawie I.C.346/19 tj. postanowienia w przedmiocie zabezpieczenia alimentacyjnego na rzecz małoletniej córki, a zawarcie porozumienia było spowodowane decyzją przedstawicieli spółki, którzy nie chcieli współpracować z oskarżonym mającym liczne zadłużenia ściągane w drodze egzekucji komorniczych, a która to obraza przepisu miała wpływ na treść wydanego orzeczenia, albowiem doprowadziła do nieprawidłowych ustaleń sądu rejonowego w zakresie sprawstwa i winy oskarżonego;</xText> <xText>3. <xBx>zarzut błędu w ustaleniach faktycznych</xBx> przyjętych za podstawę wydanego orzeczenia, polegający na ustaleniu, iż oskarżony od początku nie zamierzał realizować treści zapadłego rozstrzygnięcia sądowego w przedmiocie świadczeń alimentacyjnych na rzecz córki, a jego postawa świadczy o realizacji znamienia uchylania się, podczas gdy prawidłowa ocena zgromadzonego w sprawie całokształtu dowodów winna prowadzić do odmiennego wniosku, w szczególności gdy oskarżony płacił alimenty jeszcze przed wydaniem orzeczenia sądowego, nie uchylał się od tego obowiązku, natomiast brak uiszczenia alimentów w pełnej wysokości spowodowany był przyczynami obiektywnymi (liczne zadłużenia i postępowania komornicze, wysokie zadłużenia powstałe w czasach trwania związku małżeńskiego, brak możliwości znalezienia pracy);</xText> <xText>4. <xBx>zarzut błędu w ustaleniach faktycznych</xBx> przyjętych za podstawę wydanego orzeczenia, polegający na ustaleniu, iż oskarżony wykazywał lekceważącą, bierna podstawę celem podjęcia zatrudnienia, podczas gdy w rozpoznawanej sprawie prawidłowa ocena zgromadzonego w sprawie całokształtu dowodów winna prowadzić do odmiennego wniosku, a oskarżony podjął rzeczywisty trud zmierzający do podjęcia aktywności zawodowej, mający umożliwić realizację świadczeń alimentacyjnych na rzecz córki m.inn. wysyłając systematyczne aplikacje za pośrednictwem pracuj.pl, zakładając spółki prawa brytyjskiego celem nawiązania współpracy z innymi podmiotami gospodarczymi, podejmując prace dorywcze, który to błąd miał wpływ na treść orzeczenia albowiem doprowadził do błędnych ustaleń w zakresie sprawstwa i winy oskarżonego;</xText> </xClmn> <xClmn xClmnSpan="9" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐ zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ częściowo zasadne</xText> <xText xALIGNx="left">☒ niezasadne</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="21" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="21" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Ad. 1 Apelacja prokuratora okazała się być niezasadna.</xText> <xText>Skarżący podstawił zaskarżonemu orzeczeniu zarzut błędu w ustaleniach faktycznych poprzez błędne uznanie, że stopień winy i społecznej szkodliwości czynu oskarżonego nie są znaczne, a postawa i warunki osobiste <xAnon>A.</xAnon> (wcześniej <xAnon>A. A. (2)</xAnon>) <xAnon>S.</xAnon> prowadzą do przekonania, że pomimo umorzenia będzie on w przyszłości przestrzegał porządku prawnego. Analiza uzasadnienia wniesionego środka odwoławczego prowadzi także do wniosku, iż spośród dwóch w/w kwantyfikatorów (stopień winy, stopień społecznej szkodliwości), które muszą wystąpić kumulatywnie, w ocenie prokuratora to stopień winy oskarżonego przekraczał próg określony w <xLexLink xArt="art. 66;art. 66 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 66 § 1 kk</xLexLink>. Tymczasem wbrew temu, sąd rejonowy prawidłowo dostrzegł i ocenił wszystkie okoliczności rzutujące na ocenę stopnia obu w/w przesłanek.</xText> <xText>Na wstępie już należy także podnieść, że sąd rejonowy dokonał odmiennych od oskarżyciela publicznego ustaleń w zakresie narażania córki przez oskarżonego na niemożność zaspokojenia jej podstawowych potrzeb życiowych. Ustaleń tych nie zakwestionowano, także w ocenie sądu okręgowego dokonana w konsekwencji powyższego zmiana kalifikacji prawno-karnej przypisanego czynu jest prawidłowa. Ostatecznie oskarżonemu przypisano popełnienia czynu, o jakim mowa w <xLexLink xArt="art. 209;art. 209 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 209 §1 kk</xLexLink>, który jest zagrożony karą grzywny, ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku. Oczywiście zagrożenie karą to główny wyznacznik stopnia społecznej szkodliwości jakiegoś bezprawnego zachowania, a nie winy sprawcy - tym nie mniej w sposób pośredni wpływa na ocenę stopnia tej winy, skoro i sprawca ma świadomość „większej”, czy „mniejszej” powagi swojego zachowania dla porządku prawnego. Ustalono, że oskarżony miał świadomość, iż jego córka – na skutek zachowania ojca – nie jest narażana na niemożność zaspokajania podstawowych potrzeb życiowych. Prokurator zaakcentował takie okoliczności sprawy, jak działanie sprawcy z premedytacją zmierzające „<xIx>do ukrywania majątku przed pozostałymi wierzycielami</xIx>” i późniejsze „<xIx>wykreowanie</xIx>” wobec siebie trudnej sytuacji finansowej, poprzez rezygnację z bardzo dobrze płatnej pracy. Zdaniem sądu okręgowego nie sposób jest twierdzić o celowym „ukrywaniu” majątku przez oskarżonego przed pozostałymi, licznymi wierzycielami. <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">Kodeks karny</xLexLink> przewiduje odpowiedzialność karną tego, kto udaremnia lub uszczupla zaspokojenie swojego wierzyciela przez to że usuwa, ukrywa, zbywa, darowuje, niszczy, rzeczywiście lub pozornie obciąża albo uszkadza składniki swojego majątku - w razie grożącej mu niewypłacalności lub upadłości (<xLexLink xArt="art. 300;art. 300 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 300 §1 kk</xLexLink>). Oskarżonemu ani nie zarzucono, ani nie przypisano przestępstwa związanego z bezprawnym ukrywaniem majątku, czy innego przeciwko obrotowi gospodarczemu i interesom majątkowym w obrocie cywilnoprawnym. Fakt, iż oskarżony uchylał się od pełnej alimentacji, co zostało uznane za wypełnienie przesłanek czynu, o jakim mowa w <xLexLink xArt="art. 209;art. 209 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 209 §1 kk</xLexLink>, sam w sobie nie przesądza jeszcze, że stopień jego winy musiał być wyższy niż znaczny. Wyjaśnienia oskarżonego, w których przekonuje o swojej trudnej sytuacji finansowej – to linia obrony przyjęta w sprawie, do której oskarżony ma prawo. Podobnie należy ocenić podnoszone przez prokuratora „bagatelizowanie” obowiązku alimentacyjnego.</xText> <xText>Reasumując: to sąd rejonowy prawidłowo ocenił całokształt zachowania oskarżonego, w tym stopień winy i społecznej szkodliwości przypisanego zachowania oraz uznał, że pomimo umorzenia postępowania sprawca nie wejdzie już pomocnie w konflikt z prawem. Przekonująco brzmią w szczególności wywody tego sądu, gdy rozważa prawne konsekwencje związane ze skazaniem dla osoby oskarżonego. Właśnie one stanowią najbardziej pewny element założenia, że sprawca nie popełni już w przyszłości żadnego przestępstwa. Można stwierdzić, że oskarżony poprzez przedmiotową sprawę „otarł” się o sytuację, w której - z powodów swojej ewentualnej karalności - jego przyszła kariera mogłaby lec w gruzach. Prawidłowo oceniono zasadność takiej, a nie innej represji karnej zastosowanej wobec sprawcy.</xText> <xText>Orzeczenie o warunkowym umorzeniu przedmiotowego postepowania karnego na okres próby 2 lat, w którym dodatkowo zobowiązano oskarżonego do bieżącego wywiązywała się z obowiązku alimentacyjnego wobec córki i zasadzono kwotę 1000 zł. świadczenia pieniężnego, nie razi także niewspółmiernością w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 4 kpk</xLexLink>. W orzecznictwie trafnie podkreśla się, że zarzut rażącej niewspółmierności kary, jako zarzut z kategorii ocen, można zasadnie podnosić wówczas, gdy kara jakkolwiek mieści się w granicach ustawowego zagrożenia, to nie uwzględnia w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnienia przestępstwa, jak i osobowości sprawcy, innymi słowy - gdy w społecznym odczuciu jest karą niesprawiedliwą ( vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 kwietnia 1985 r., V KRN 178/85, OSNKW 1985, nr 7-8, poz.60). Nie chodzi przy tym o każdą ewentualną różnicę co do jej wymiaru, ale o różnicę ocen tak zasadniczej natury, iż karę dotychczas wymierzoną nazwać można byłoby - również w potocznym znaczeniu tego słowa - "rażąco" niewspółmierną, to jest niewspółmierną w stopniu nie dającym się wręcz zaakceptować ( vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2 lutego 1995 r., II KRN 198/94, LEX nr 20739).</xText> <xText>Reasumując: sąd odwoławczy podziela dokonane przez sąd I instancji ustalenia faktyczne, w tym w zakresie stopnia winy sprawcy, przez prymat podniesionych powyżej, w tym negatywnych skutków, jakie dla dobrostanu córki poczyniło zachowanie oskarżonego.</xText> <xText>Ad. 2.</xText> <xText>Apelację obrońcy zmierzającą do ustalenia, iż oskarżony nie uchylał się od obowiązku alimentacyjnego, co wino doprowadzić do uniewinnienia A. <xAnon>S.</xAnon>, uznano za niezasadną.</xText> <xText>Analiza apelacji obrońcy prowadzi do wniosku, że zarzut błędu w ustaleniach faktycznych (pkt II i III apelacji) miał być związany po pierwsze: z uprzednią nieprawidłową oceną dowodu z dokumentu tj. porozumienia zawartego przez oskarżonego w dniu 1 stycznia 2019r. oraz po drugie: z brakiem uwzględnienia całokształtu sprawy (brak świadomości wydanego orzeczenia sądowego, liczne zadłużenia powstałe jeszcze w trakcie trwania związku małżeńskiego i postępowania komornicze z nimi związane, podejmowane starania o znalezienie pracy) – w tej sytuacji powyższe zostaną omówione łącznie.</xText> <xText>Wbrew twierdzeniom obrońcy nie sposób zgodzić się z zarzutami w kwestii błędów w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku i mających wpływ na jego treść, a który to zarzut winien doprowadzić do wydania orzeczenia uniewinniającego - albowiem sąd I instancji błędu takiego się nie dopuścił.</xText> <xText>Należy także podkreślić, iż zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku nie może sprowadzać się tylko i wyłącznie do samej polemiki z ustaleniami poczynionymi przez Sąd, a wyrażonymi w uzasadnieniu wyroku. Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych powinien dążyć do wykazania konkretnie uchybień w zakresie logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego, których miał dopuścił się Sąd <xIx>meriti</xIx> przy ocenie zebranego materiału dowodowego. Sama możliwość przeciwstawienia ustaleniom sądu orzekającego odmiennego poglądu w kwestii ustaleń faktycznych, opartego na innych dowodach od tych, na których oparł się sąd I instancji, a zwłaszcza tylko na wyjaśnieniach oskarżonego skarżącego wyrok, nie może prowadzić do wniosku o popełnieniu przez sąd błędu w ustaleniach faktycznych (tak np. wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 29.10.2010r., II Aka 162/10). Innymi słowy: sama możliwość przeciwstawienia poczynionym przez Sąd ustaleniom odmiennego punktu widzenia, nie stanowi uzasadnienia stwierdzenia, iż Sąd dopuścił się błędów w ustaleniach faktycznych. Przyjmuje się również, iż błąd w ustaleniach faktycznych nie jest zarzutem samodzielnym. W praktyce każdy taki błąd jest bowiem skutkiem naruszenia przepisów postępowania, lecz nie odwrotnie. Jeśli bowiem Sąd przeprowadzi postępowanie, zachowując wszystkie reguły i zasady rzetelnego procesu, nie ma możliwości postawienia mu skutecznie zarzutu poczynienia wadliwych ustaleń faktycznych. Wskazuje to więc, iż błąd w ustaleniach faktycznych jest zawsze wtórny wobec naruszenia przepisów postępowania i stanowi konsekwencję uchybień w procedowaniu.</xText> <xText>Sąd Okręgowy zważył, że sąd I instancji nie naruszył w przedmiotowej sprawie w żaden sposób przepisów postępowania określonych w <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 kpk</xLexLink>. Wbrew twierdzeniom skarżącego, zgromadzone w sprawie dowody, zostały oceniane w sposób zgodny z zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz logicznego myślenia w zakresie dopuszczenia się przez oskarżonego przestępstwa, o jakim mowa w <xLexLink xArt="art. 209;art. 209 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 209 §1 kk</xLexLink>, w szczególności poprawnie oceniono wyjaśnienia oskarżonego, w których neguje uchylanie się od pełnej alimentacji na rzecz dziecka. Przyjęta przez oskarżonego linia obrony polegająca na całkowitym zanegowaniu negatywnego stosunku do tego obowiązku, po prostu nie mogła się ostać, gdyż zebrany i dostatecznie jednoznaczny materiał dowodowy, oceniany całościowo, prowadzi do jednak odmiennych wniosków. Oceny tej nie są w stanie skutecznie obalić, czy zmienić argumenty podnoszone przez obrońcę związane z istniejącymi zadłużeniami, w szczególności czasem ich powstania, czy wykazywane podejmowanie starań o znalezienie pracy – w oparciu o „bazę internetową” (na portalu pracuj.pl, zakładanie spółek, zamieszczanie ogłoszeń przez internet). Tak odszyfrowywane przez apelanta zamiary i świadomość oskarżonego, nie przekonują, gdy weźmie się pod uwagę oczywiste fakty: oskarżony to młody, silny i bardzo dobrze wykształcony mężczyzna, mający świadomość konieczności łożenia na utrzymanie swojego dziecka. Poprzez pryzmat własnego wykształcenia oraz doświadczeń z żoną (aktualnie byłą), wyjątkowo nawet pewną świadomość sprawy sądowej i dochodzonych alimentów, co oskarżony sam przecież przyznawał usprawiedliwiając zawarcie z matką dziecka ugody opiewającej na 3.000 zł. miesięcznych alimentów na córkę.</xText> <xText>Kłóci się uzasadnienie wykazywane przez apelanta na poparcie tezy o braku świadomości istnienia obowiązku alimentacyjnego (uzasadnienie zarzutu nr I), z podnoszonym jednocześnie faktem, iż <xAnon>A. S.</xAnon> płacił alimenty nawet jeszcze zanim wydano sądowe orzeczenie (uzasadnienie zarzutu nr II). Okoliczności, w jakich doszło do rozstania małżonków <xAnon>S.</xAnon>, a co wynika także z załączonych akt sprawy rozwodowej, są bardzo burzliwe. Wniosek o rozwód został wniesiony w dniu 11 marca 2019r. , ale strony fizycznie rozstały się jeszcze w końcu 2017r. Przesłuchana w charakterze świadka matka dziecka przekonująco opisała, że czasokres objęty przedmiotowym aktem oskarżenia poprzedzały rozmowy małżonków co do tego, kto i w jakiej wysokości winien utrzymywać córkę, a w szczególności, że oskarżony prezentował postawę, iż winien to czynić jej dziadek (ojciec matki dziecka), skoro dotychczas finansował tak córkę, jak i wnuczkę oraz wydatnie zaspokajał potrzeby całej ich rodziny. Faktycznie oskarżony nie był obecny na posiedzeniu przeprowadzonym przed Sądem Okręgowym w Piotrkowie Tryb. w dniu 18 kwietnia 2019r., na którym wydano postanowienie o zabezpieczeniu powództwa – zgodnie z prawem został jednak o owym posiedzeniu zawiadomiony na ostatni wiadomy dla żony <xAnon> (...)</xAnon> adres (w sprawie karnej musiało dojść do wydania postanowienia o tymczasowym aresztowaniu w/w, albowiem nie można było ustalić miejsca jego pobytu), a przesłuchana w tej sprawie w charakterze świadka <xAnon>A. S.</xAnon> zeznawała o poinformowaniu oskarżonego o pozwie, terminie w sprawie rozwodowej, czy zabieraniu dziecka przez oskarżonego pod w/w adres <xAnon> (...)</xAnon> i taki także adres wskazał sam oskarżony, gdy po raz pierwszy zapoznawał się z aktami sprawy cywilnej po doręczeniu mu na ów adres zaocznego wyroku rozwodowego (k.68, 69 akt I.C. 346/19). Sam proces rozwodowy nie był więc dla <xAnon>A. S.</xAnon> żadnym zaskoczeniem, tak samo jak wysokie żądania ze strony matki, co do łożenia na dziecko (o czym stanowią m.inn. zeznania). Przekonująco brzmią argumenty sądu rejonowego w tym względzie. Sąd odwoławczy rozważał, czy ewentualnie istnieje konieczność zmiany opisu przypisanego ostatecznie czynu, poprzez ustalenie innych jego granic czasowych tj. ustalenia późniejszej daty początkowej (od dnia wydania prawomocnego orzeczenia) czy wyszczególnienia poszczególnych kwot alimentów wynikających z poszczególnych orzeczeń (sąd rejonowy zastąpił powyższe wskazanie zawarte w akcie oskarżenia, stwierdzeniem „w ostatnio zasądzonej kwocie”), ostatecznie jednak uznał, że takiej potrzeby nie ma w kontekście konieczności wykazania zaległości alimentacyjnej równoważnej określonej w przepisie <xLexLink xArt="art. 209;art. 209 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 209 §1 kk</xLexLink> kwoty – co niewątpliwie miało miejsce. Ponadto powyższe pozostawałyby bez wpływu na ostateczne rozstrzygnięcie w sprawie. Przede wszystkim zaś nie budzi wątpliwości ocena tego, że oskarżony – w granicach wskazanych w opisie czynu, łącznie dopuścił się uchylania się od wykonania obowiązku alimentacyjnego określonego, co do wysokości orzeczeniem sądowym, ugodą zawartą przed sądem albo innym organem albo inną umową, <xUx>gdzie łączna wysokość powstałych wskutek tego </xUx>zaległości stanowi równowartość<xUx> co najmniej 3 świadczeń okresowych</xUx>. Ostateczna kwota 3000 zł. została ustalona na mocy ugody z dnia 28.10.2019r., którą dobrowolnie zawarł oskarżony, a o której to ugodzie zawiadomił sąd cywilny jego pełnomocnik pismem z dnia 1 października 2019r. (porozumienie musiało być zatem zawarte wcześniej). Odnosząc natomiast powyższą kwotę 3.000 zł. do potwierdzonych wpłat na poczet alimentów, już choćby z tego okresu czasu – zaległości alimentacyjne znacząco przekraczają zsumowaną wysokość trzech świadczeń okresowych. Jak wynika także z pisma komornika sądowego w sprawie sygn. KMP 4/20, z dnia 15 września 2021r. zaległości na dzień „złożenia wniosku” przez wierzycielkę w pozycji „należność główna” to już kwota 22.200 zł. (k.163). Załączone przez obrońcę do akt kopie dowodów wpłat przekazami pocztowymi, na poczet alimentów z okresu od 19.01.2019r. do 08.07.2021r. (k. 215, k. 217-220) potwierdzają ich wpłatę w łącznej kwocie 6.492,49 zł., gdzie z okresu od dnia 28.10.2019r. do 12.08.2021r. jest to kwota wpłat łącznie 5.000zł. (takowa ustalił także sąd rejonowy, co wynika z pisemnych motywów jego orzeczenia). Analizując akta sprawy stwierdzić należy istnienie potwierdzenia wpłat dokonanych przez oskarżonego przelewem na konto matki dziecka, z tego okresu czasu tj. od 13 sierpnia 2020r. do 08.07.2021r włącznie w wysokości 3800 zł. (k.305-307) - przy należnej ich wysokości (wobec treści orzeczenia) już za sam w/w okres pełnych 21 miesięcy (od listopada 2019r. – do końca lipca 2021r.), rzędu 63.000 zł. Sam oskarżony jak wyjaśnia, złożył wniosek o obniżenie alimentów dopiero we wrześniu 2021r.</xText> <xText>Sąd odwoławczy zauważa, że obrońca przedstawił dowody przelania przez oskarżonego pieniędzy na konto <xAnon>A. S. (2)</xAnon> także z okresu od 13.08.2017r. do 30.04.2018r., w łącznej wysokości około 35.000 zł. - ale jest to okres pozostający poza granicami przedmiotowego czynu. Świadek <xAnon>A. S.</xAnon> zeznała natomiast, że to rażący brak partycypowania w utrzymaniu dziecka w późniejszym okresie spowodował, iż zdecydowała się na wszczęcie egzekucji komorniczej w zakresie alimentów. Różnice pomiędzy kwotami należnymi, a wpłacanymi na ich poczet są natomiast tak duże, że dokonywane wpłaty słusznie zostały uznane przez sąd I instancji za symboliczne.</xText> <xText>Wbrew stanowisku obrony poprawne są ustalenia sądu meriti, co do całościowej oceny zachowania <xAnon>A. S.</xAnon> pod kątem przesłanek, o jakich mowa w <xLexLink xArt="art. 209;art. 209 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 209 §1 kk</xLexLink>. Choć także istnieją dla sądu odwoławczego pewne wątpliwości, co do wszystkich powodów, dla których oskarżony zawarł sporne porozumienie z kwietnia 2019r., to w pewnością ocena dokumentu wymienionego w zarzucie z pkt I apelacji obrońcy, nie jest przejawem takiej obrazy przepisów postepowania, o jakiej mowa w <xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 2 kpk</xLexLink> tj. by miała ona wpływ na treść wydanego ostatecznie orzeczenia.</xText> <xText>W sprawie chodzi o okres niealimentacji trwającej do dnia 12 sierpnia 2021r., gdzie nawet pomimo czynnej postawy samego <xAnon>A. S.</xAnon> w procesie cywilnym, nie wzruszono wysokości alimentów ustalonych na 3000 zł. w dniu 28 października 2019r., a więc blisko dwa lata wcześniej. Skoro oskarżony nie był w stanie płacić pełnych alimentów w tym okresie czasu, to winien podjąć wszystkie możliwe kroki, by albo udowodnić potrzebę ich zmniejszenia (wszczynając skutecznie sprawę o obniżenie alimentów), albo zatrudnienie podjąć i je płacić w pełnej wysokości – także wbrew oczekiwaniom, co do własnej kariery i wbrew posiadanemu wykształceniu (tj. poniżej niego). Oskarżony tymczasem płacił bardzo niewielkie, by nie powiedzieć symboliczne wręcz kwoty alimentów na córkę. Nigdy przy tym nie zarejestrował się jako poszukujący pracy w Urzędzie Pracy do tego przeznaczonym. Dobrze, jeśli ktoś poszukuje zatrudnienia dodatkowo także poprzez internet (platforma pracuj.pl, inne), dobrze, gdy jest czynny w poszukiwaniach tam zatrudnienia (próby prowadzenia własnej działalności) - jeśli jednak jest rodzicem, który winien płacić określone alimenty - dodatkowo w wysokości, o którą sam ostatecznie wnioskował - i nie płaci alimentów (czy też płaci w symbolicznych kwotach), a zadłużenie sięga co najmniej trzykrotności świadczeń okresowych – to już naraża się na uchylanie w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 209;art. 209 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 209 §1 kk</xLexLink>. Dodatkowo twierdzenia oskarżonego, gdzie wyjaśnia, iż zawarcie ugody dotyczącej 3000 zł. alimentów na dziecko było sprzężone z obietnicą żony, że nie będzie ona w procesie rozwodowym dochodziła alimentów na siebie samą, w żaden sposób nie ekskulpuje oskarżonego. Potwierdza jedynie jakieś „przeliczenia” po stronie A. <xAnon>S.</xAnon> i podejmowanie „zabiegów” w zakresie tego, co mu się lepiej na daną chwilę opłacało. Postawa oskarżonego, który płacąc tak symboliczne kwoty alimentów, będąc dodatkowo zdrowym, młodym wykształconym mężczyzną, jednocześnie nie poszukuje pracy w sposób przewidziany prawem w urzędzie do tego przeznaczonym - jakiejkolwiek zatrudnienia – z racji przedłużającego się okresu braku wpłaty alimentów w pełnej wysokości, w tym także pracy nawet poniżej własnego wykształcenia i oczekiwań, a dodatkowo prezentuje roszczeniową postawę wobec małżonka, co do dochodzonych kwot– została poprawnie oceniona przez sąd rejonowy.</xText> <xText>Na rozprawie apelacyjnej obrońca podniósł, iż oskarżony jest „ofiarą swojego życiowego sukcesu” , w znaczeniu: wykorzystywaną w sprawach rodzinno-opiekuńczych przez drugą stronę procesu. Tymczasem, w ocenie sądu odwoławczego, kwestia alimentów na córkę winna zostać rozgraniczona od innych ewentualnych spraw majątkowych byłych już małżonków <xAnon>S.</xAnon>, także sporów dotyczących tego: kiedy i na co zaciągnęli oni (on?) swoje niespłacone zobowiązania finansowe, w szczególności, czy długi oskarżonego ściągane przez wierzycieli, o których stanowi apelacja obrońcy, powstały na skutek wystawnego (zbyt?) życia całej rodziny (także byłej żony). Kwoty objęte egzekucjami komorniczymi prowadzonymi przeciwko oskarżonemu, to wysokie zaległości powstałe dużo wcześniej, w których istnieniu oskarżony przecież wiedział. Oskarżony, jako osoba wykształcona tym bardziej miał świadomość narastającego zadłużenia i tego konsekwencji. Jeśli jego długi z jakiś powodów winny obciążać obje małżonków – to udowodnienie tego stanu winno nastąpić na drodze cywilnej, w innym procesie, a nie rzutować na kwestie łożenia alimentów na córkę. W niniejszej sprawie oskarżony mający wyjątkowe doświadczenie zawodowe, wyjątkowo dobre wykształcenie, do tego znający kilka języków – niewątpliwie powinien i mógł uiszczać wyższe kwoty na poczet należnych alimentów. Prezentowana postawa wobec tego obowiązku, w szczególności nieregularne uiszczanie symbolicznych alimentów oraz ustalone przez sąd rejonowy pojedyncze zachowania w/w oceniane całościowo, nawet uwzględniając okres pandemiczny, uzasadniało ich łączną ocenę jako wypełnienie znamion uchylania się od alimentów w rozumieniu przepisu <xLexLink xArt="art. 209;art. 209 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 209 §1 kk</xLexLink>.</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="21" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Wniosek</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="12" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>- prokuratora: o zmianę wyroku i orzeczenie wobec oskarżonego kary 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby lat 2, orzeczenie grzywny w wysokości 100 stawek dziennych po 10 złotych każda, obowiązku łożenia na córkę i nawiązki w wysokości 1000 zł. na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej;</xText> <xText>- obrońcy: o zmianę wyroku i uniewinnienie oskarżonego;</xText> </xClmn> <xClmn xClmnSpan="9" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐ zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ częściowo zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☒ niezasadne</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="21" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="21" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>- apelacja zmierzająca do zmiany wyroku poprzez skazanie A. <xAnon>S.</xAnon> na wnioskowaną przez oskarżyciela karę, podobnie jak apelacja obrońcy zmierzająca do wydania wyroku uniewinniającego, nie zasługiwały na uwzględnienie z przyczyn wymienionych powyżej w punkcie 3.1.(Ad.1);</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="23" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xRowSpan="3" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">4.1.</xText> </xClmn> <xClmn xClmnSpan="22" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="22" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="22" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="23" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">5</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="23" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.7</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xRowSpan="4" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">5.1.1.</xText> </xClmn> <xClmn xClmnSpan="22" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przedmiot utrzymania w mocy</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="22" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">- wina, sprawstwo, zastosowana represja karna;</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="22" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach utrzymania w mocy</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="22" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">- wskazano w punkcie 3.1.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="23" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.8</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xRowSpan="4" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">5.2.1.</xText> </xClmn> <xClmn xClmnSpan="22" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przedmiot i zakres zmiany</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="22" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="22" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach zmiany</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="22" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="23" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.9</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="23" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.1.7</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="3" xVALIGNx="middle" xRowSpan="3" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">5.3.1.1.1.</xText> </xClmn> <xClmn xClmnSpan="14" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xClmnSpan="6" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐ <xLexLink xArt="art. 439" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="20" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uchylenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="20" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="3" xVALIGNx="middle" xRowSpan="3" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">5.3.1.2.1.</xText> </xClmn> <xClmn xClmnSpan="14" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości</xText> </xClmn> <xClmn xClmnSpan="6" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐ <xLexLink xArt="art. 437;art. 437 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 437 § 2 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="20" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uchylenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="20" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="3" xVALIGNx="middle" xRowSpan="3" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">5.3.1.3.1.</xText> </xClmn> <xClmn xClmnSpan="14" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">Konieczność umorzenia postępowania</xText> </xClmn> <xClmn xClmnSpan="6" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐ <xLexLink xArt="art. 437;art. 437 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 437 § 2 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="20" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="20" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="3" xVALIGNx="middle" xRowSpan="3" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">5.3.1.4.1.</xText> </xClmn> <xClmn xClmnSpan="14" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xClmnSpan="6" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐ <xLexLink xArt="art. 454;art. 454 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 454 § 1 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="20" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uchylenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="20" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="23" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.1.8</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="23" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="23" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.10</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="5" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt rozstrzygnięcia z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xClmnSpan="18" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="5" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xClmnSpan="18" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="23" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">6</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Koszty Procesu </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="5" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xClmnSpan="18" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="5" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">pkt 2, 3</xText> </xClmn> <xClmn xClmnSpan="18" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>O wydatkach za postępowanie odwoławcze orzeczono w oparciu o treść <xLexLink xArt="art. 636;art. 636 § 1;art. 636 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 636 § 1 i 2 kpk</xLexLink>, <xLexLink xArt="art. 633" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 633 kpk</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 8;art. 9;art. 12" xIsapId="WDU19730270152" xTitle="Ustawa z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych" xAddress="Dz. U. z 1973 r. Nr 27, poz. 152">art. 8, 9, 12 ustawy o opłatach w sprawach karnych</xLexLink>. Wysokość należnej opłaty za drugą instancję orzeczono w oparciu o art. 8 i 7 ustawy o opatach w sprawach karnych. Na wydatki postępowania odwoławczego złożył się 20 zł. ryczałt za doręczenie pism. Zdaniem sądu odwoławczego, mając na uwadze ustaloną sytuacją finansową oskarżonego, a w tym jego możliwości zarobkowe, brak było podstaw do uznania, iż w/w nie jest w stanie ponieść kosztów sądowych związanych z wniesioną apelacją. Wydatki za postępowanie odwoławcze w części dotyczącej nieuwzględnionej apelacji prokuratora przejęto na rachunek Skarbu Państwa.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="23" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">7</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>PODPIS </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="23" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="44"/> <xCOLx xWIDTHx="153"/> <xCOLx xWIDTHx="131"/> <xCOLx xWIDTHx="7"/> <xCOLx xWIDTHx="37"/> <xCOLx xWIDTHx="328"/> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xClmnSpan="6" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.11</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Granice zaskarżenia </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="5" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">Kolejny numer załącznika</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">1</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="5" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">Podmiot wnoszący apelację</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">prokurator</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="5" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">wyrok Sądu Rejonowego w Radomsku z dnia 21.09.2022r. w sprawie II K 1211/22</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="6" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="2" xVALIGNx="middle" xRowSpan="4" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐ na korzyść</xText> <xText xALIGNx="left">☒ na niekorzyść</xText> </xClmn> <xClmn xClmnSpan="4" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐ w całości</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xRowSpan="3" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☒ w części</xText> </xClmn> <xClmn xClmnSpan="2" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">co do winy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="2" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">co do kary</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="2" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="6" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="6" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xClmnSpan="5" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xClmnSpan="5" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1 a" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1a k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany <xBRx/>w <xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink>, chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xClmnSpan="5" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 2 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xClmnSpan="5" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 3" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 3 k.p.k.</xLexLink> – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, <xBRx/>jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xClmnSpan="5" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 4 k.p.k.</xLexLink> – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xClmnSpan="5" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xLexLink xArt="art. 439" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xClmnSpan="5" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>brak zarzutów</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="6" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.1.1.4. Wnioski</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xClmnSpan="3" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>uchylenie</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">zmiana</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="44"/> <xCOLx xWIDTHx="153"/> <xCOLx xWIDTHx="131"/> <xCOLx xWIDTHx="7"/> <xCOLx xWIDTHx="37"/> <xCOLx xWIDTHx="328"/> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xClmnSpan="6" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.1</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Granice zaskarżenia </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="5" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">Kolejny numer załącznika</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">1</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="5" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">Podmiot wnoszący apelację</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">Obrońca</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="5" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">wyrok Sądu Rejonowego w Radomsku z dnia 21.09.2022r. w sprawie II K 1211/22</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="6" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="2" xVALIGNx="middle" xRowSpan="4" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☒ na korzyść</xText> <xText xALIGNx="left">☐ na niekorzyść</xText> </xClmn> <xClmn xClmnSpan="4" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☒ w całości</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xRowSpan="3" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐ w części</xText> </xClmn> <xClmn xClmnSpan="2" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">co do winy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="2" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">co do kary</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="2" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="6" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="6" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xClmnSpan="5" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xClmnSpan="5" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1 a" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1a k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany <xBRx/>w <xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink>, chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xClmnSpan="5" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 2 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xClmnSpan="5" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 3" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 3 k.p.k.</xLexLink> – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, <xBRx/>jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xClmnSpan="5" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 4 k.p.k.</xLexLink> – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xClmnSpan="5" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xLexLink xArt="art. 439" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xClmnSpan="5" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>brak zarzutów</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xClmnSpan="6" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.1.1.4. Wnioski</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xClmnSpan="3" xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>uchylenie</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">zmiana</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> </xBlock> </xPart>

Karol Depczyński

Karol Depczyński

UZASADNIENIE Formularz UK 2 Sygnatura akt IV Ka 812/22 Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników: 2 1 CZĘŚĆ WSTĘPNA 1.1 Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji wyrok Sądu Rejonowego w Radomsku z dnia 21 września 2022r. sygn. II K 1211/21 1.2 Podmiot wnoszący apelację ☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego ☐ oskarżyciel posiłkowy ☐ oskarżyciel prywatny ☒ obrońca ☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego ☐ inny 1.3 Granice zaskarżenia 1.1.1 Kierunek i zakres zaskarżenia ☒ na korzyść ☒ na niekorzyść ☒ w całości ☒ w części ☐ co do winy ☒ co do kary ☐ co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia 1.1.2 Podniesione zarzuty Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji ☐ art. 438 pkt 1 k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu ☐ art. 438 pkt 1a k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazanywart. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu ☒ art. 438 pkt 2 k.p.k.– obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia ☒ art. 438 pkt 3 k.p.k.–błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia ☒ art. 438 pkt 4 k.p.k.– rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka ☐ art. 439 k.p.k. ☐ brak zarzutów 1.4 Wnioski ☐ uchylenie ☒ zmiana 2 Ustalenie faktów w związku z dowodamiprzeprowadzonymi przez sąd odwoławczy 1.5 Ustalenie faktów 1.1.3 Fakty uznane za udowodnione Lp. Oskarżony Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi Dowód Numer karty 2.1.1.1. 1.1.4 Fakty uznane za nieudowodnione Lp. Oskarżony Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi Dowód Numer karty 2.1.2.1. 1.6 Ocena dowodów 1.1.5 Dowody będące podstawą ustalenia faktów Lp. faktu z pkt 2.1.1 Dowód Zwięźle o powodach uznania dowodu 1.1.6 Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów) Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2 Dowód Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu 3 STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków Lp. Zarzut 3.1. podniesiony przez prokuratora: 1.zarzut błędu w ustaleniach faktycznychprzyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść poprzez uznanie, iż stopień społecznej szkodliwości czynu i stopień winy oskarżonego nie są znaczne, a jego postawa i warunki osobiste prowadzą do przekonania, że będzie on w przyszłości przestrzegał porządku prawnego, co skutkowało niezasadnym warunkowym umorzeniem postępowania karnego; podniesione przez obrońcę: 2.zarzut obrazy przepisów postępowania tj.art. 7 kpkpoprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodu z zawartego przez oskarżonego ze spółką działającą podfirmą (...) sp. z o. o.z siedzibą wW.porozumienia w sprawie rozwiązania umowy z dnia 1 stycznia 2019r., sprowadzającej się do twierdzenia, iż zawarcie tego porozumienia było celowe, nacechowane złą wolą i zmierzające do umyślnego uchylania się od płacenia alimentów, podczas gdy oskarżony nie miał w dniu 30 kwietnia 2019r. świadomości wydania w dniu 18 kwietnia 2019r. przez Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim orzeczenia w sprawie I.C.346/19 tj. postanowienia w przedmiocie zabezpieczenia alimentacyjnego na rzecz małoletniej córki, a zawarcie porozumienia było spowodowane decyzją przedstawicieli spółki, którzy nie chcieli współpracować z oskarżonym mającym liczne zadłużenia ściągane w drodze egzekucji komorniczych, a która to obraza przepisu miała wpływ na treść wydanego orzeczenia, albowiem doprowadziła do nieprawidłowych ustaleń sądu rejonowego w zakresie sprawstwa i winy oskarżonego; 3.zarzut błędu w ustaleniach faktycznychprzyjętych za podstawę wydanego orzeczenia, polegający na ustaleniu, iż oskarżony od początku nie zamierzał realizować treści zapadłego rozstrzygnięcia sądowego w przedmiocie świadczeń alimentacyjnych na rzecz córki, a jego postawa świadczy o realizacji znamienia uchylania się, podczas gdy prawidłowa ocena zgromadzonego w sprawie całokształtu dowodów winna prowadzić do odmiennego wniosku, w szczególności gdy oskarżony płacił alimenty jeszcze przed wydaniem orzeczenia sądowego, nie uchylał się od tego obowiązku, natomiast brak uiszczenia alimentów w pełnej wysokości spowodowany był przyczynami obiektywnymi (liczne zadłużenia i postępowania komornicze, wysokie zadłużenia powstałe w czasach trwania związku małżeńskiego, brak możliwości znalezienia pracy); 4.zarzut błędu w ustaleniach faktycznychprzyjętych za podstawę wydanego orzeczenia, polegający na ustaleniu, iż oskarżony wykazywał lekceważącą, bierna podstawę celem podjęcia zatrudnienia, podczas gdy w rozpoznawanej sprawie prawidłowa ocena zgromadzonego w sprawie całokształtu dowodów winna prowadzić do odmiennego wniosku, a oskarżony podjął rzeczywisty trud zmierzający do podjęcia aktywności zawodowej, mający umożliwić realizację świadczeń alimentacyjnych na rzecz córki m.inn. wysyłając systematyczne aplikacje za pośrednictwem pracuj.pl, zakładając spółki prawa brytyjskiego celem nawiązania współpracy z innymi podmiotami gospodarczymi, podejmując prace dorywcze, który to błąd miał wpływ na treść orzeczenia albowiem doprowadził do błędnych ustaleń w zakresie sprawstwa i winy oskarżonego; ☐ zasadny ☐ częściowo zasadne ☒ niezasadne Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny Ad. 1 Apelacja prokuratora okazała się być niezasadna. Skarżący podstawił zaskarżonemu orzeczeniu zarzut błędu w ustaleniach faktycznych poprzez błędne uznanie, że stopień winy i społecznej szkodliwości czynu oskarżonego nie są znaczne, a postawa i warunki osobisteA.(wcześniejA. A. (2))S.prowadzą do przekonania, że pomimo umorzenia będzie on w przyszłości przestrzegał porządku prawnego. Analiza uzasadnienia wniesionego środka odwoławczego prowadzi także do wniosku, iż spośród dwóch w/w kwantyfikatorów (stopień winy, stopień społecznej szkodliwości), które muszą wystąpić kumulatywnie, w ocenie prokuratora to stopień winy oskarżonego przekraczał próg określony wart. 66 § 1 kk. Tymczasem wbrew temu, sąd rejonowy prawidłowo dostrzegł i ocenił wszystkie okoliczności rzutujące na ocenę stopnia obu w/w przesłanek. Na wstępie już należy także podnieść, że sąd rejonowy dokonał odmiennych od oskarżyciela publicznego ustaleń w zakresie narażania córki przez oskarżonego na niemożność zaspokojenia jej podstawowych potrzeb życiowych. Ustaleń tych nie zakwestionowano, także w ocenie sądu okręgowego dokonana w konsekwencji powyższego zmiana kalifikacji prawno-karnej przypisanego czynu jest prawidłowa. Ostatecznie oskarżonemu przypisano popełnienia czynu, o jakim mowa wart. 209 §1 kk, który jest zagrożony karą grzywny, ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku. Oczywiście zagrożenie karą to główny wyznacznik stopnia społecznej szkodliwości jakiegoś bezprawnego zachowania, a nie winy sprawcy - tym nie mniej w sposób pośredni wpływa na ocenę stopnia tej winy, skoro i sprawca ma świadomość „większej”, czy „mniejszej” powagi swojego zachowania dla porządku prawnego. Ustalono, że oskarżony miał świadomość, iż jego córka – na skutek zachowania ojca – nie jest narażana na niemożność zaspokajania podstawowych potrzeb życiowych. Prokurator zaakcentował takie okoliczności sprawy, jak działanie sprawcy z premedytacją zmierzające „do ukrywania majątku przed pozostałymi wierzycielami” i późniejsze „wykreowanie” wobec siebie trudnej sytuacji finansowej, poprzez rezygnację z bardzo dobrze płatnej pracy. Zdaniem sądu okręgowego nie sposób jest twierdzić o celowym „ukrywaniu” majątku przez oskarżonego przed pozostałymi, licznymi wierzycielami.Kodeks karnyprzewiduje odpowiedzialność karną tego, kto udaremnia lub uszczupla zaspokojenie swojego wierzyciela przez to że usuwa, ukrywa, zbywa, darowuje, niszczy, rzeczywiście lub pozornie obciąża albo uszkadza składniki swojego majątku - w razie grożącej mu niewypłacalności lub upadłości (art. 300 §1 kk). Oskarżonemu ani nie zarzucono, ani nie przypisano przestępstwa związanego z bezprawnym ukrywaniem majątku, czy innego przeciwko obrotowi gospodarczemu i interesom majątkowym w obrocie cywilnoprawnym. Fakt, iż oskarżony uchylał się od pełnej alimentacji, co zostało uznane za wypełnienie przesłanek czynu, o jakim mowa wart. 209 §1 kk, sam w sobie nie przesądza jeszcze, że stopień jego winy musiał być wyższy niż znaczny. Wyjaśnienia oskarżonego, w których przekonuje o swojej trudnej sytuacji finansowej – to linia obrony przyjęta w sprawie, do której oskarżony ma prawo. Podobnie należy ocenić podnoszone przez prokuratora „bagatelizowanie” obowiązku alimentacyjnego. Reasumując: to sąd rejonowy prawidłowo ocenił całokształt zachowania oskarżonego, w tym stopień winy i społecznej szkodliwości przypisanego zachowania oraz uznał, że pomimo umorzenia postępowania sprawca nie wejdzie już pomocnie w konflikt z prawem. Przekonująco brzmią w szczególności wywody tego sądu, gdy rozważa prawne konsekwencje związane ze skazaniem dla osoby oskarżonego. Właśnie one stanowią najbardziej pewny element założenia, że sprawca nie popełni już w przyszłości żadnego przestępstwa. Można stwierdzić, że oskarżony poprzez przedmiotową sprawę „otarł” się o sytuację, w której - z powodów swojej ewentualnej karalności - jego przyszła kariera mogłaby lec w gruzach. Prawidłowo oceniono zasadność takiej, a nie innej represji karnej zastosowanej wobec sprawcy. Orzeczenie o warunkowym umorzeniu przedmiotowego postepowania karnego na okres próby 2 lat, w którym dodatkowo zobowiązano oskarżonego do bieżącego wywiązywała się z obowiązku alimentacyjnego wobec córki i zasadzono kwotę 1000 zł. świadczenia pieniężnego, nie razi także niewspółmiernością w rozumieniuart. 438 pkt 4 kpk. W orzecznictwie trafnie podkreśla się, że zarzut rażącej niewspółmierności kary, jako zarzut z kategorii ocen, można zasadnie podnosić wówczas, gdy kara jakkolwiek mieści się w granicach ustawowego zagrożenia, to nie uwzględnia w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnienia przestępstwa, jak i osobowości sprawcy, innymi słowy - gdy w społecznym odczuciu jest karą niesprawiedliwą ( vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 kwietnia 1985 r., V KRN 178/85, OSNKW 1985, nr 7-8, poz.60). Nie chodzi przy tym o każdą ewentualną różnicę co do jej wymiaru, ale o różnicę ocen tak zasadniczej natury, iż karę dotychczas wymierzoną nazwać można byłoby - również w potocznym znaczeniu tego słowa - "rażąco" niewspółmierną, to jest niewspółmierną w stopniu nie dającym się wręcz zaakceptować ( vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2 lutego 1995 r., II KRN 198/94, LEX nr 20739). Reasumując: sąd odwoławczy podziela dokonane przez sąd I instancji ustalenia faktyczne, w tym w zakresie stopnia winy sprawcy, przez prymat podniesionych powyżej, w tym negatywnych skutków, jakie dla dobrostanu córki poczyniło zachowanie oskarżonego. Ad. 2. Apelację obrońcy zmierzającą do ustalenia, iż oskarżony nie uchylał się od obowiązku alimentacyjnego, co wino doprowadzić do uniewinnienia A.S., uznano za niezasadną. Analiza apelacji obrońcy prowadzi do wniosku, że zarzut błędu w ustaleniach faktycznych (pkt II i III apelacji) miał być związany po pierwsze: z uprzednią nieprawidłową oceną dowodu z dokumentu tj. porozumienia zawartego przez oskarżonego w dniu 1 stycznia 2019r. oraz po drugie: z brakiem uwzględnienia całokształtu sprawy (brak świadomości wydanego orzeczenia sądowego, liczne zadłużenia powstałe jeszcze w trakcie trwania związku małżeńskiego i postępowania komornicze z nimi związane, podejmowane starania o znalezienie pracy) – w tej sytuacji powyższe zostaną omówione łącznie. Wbrew twierdzeniom obrońcy nie sposób zgodzić się z zarzutami w kwestii błędów w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku i mających wpływ na jego treść, a który to zarzut winien doprowadzić do wydania orzeczenia uniewinniającego - albowiem sąd I instancji błędu takiego się nie dopuścił. Należy także podkreślić, iż zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku nie może sprowadzać się tylko i wyłącznie do samej polemiki z ustaleniami poczynionymi przez Sąd, a wyrażonymi w uzasadnieniu wyroku. Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych powinien dążyć do wykazania konkretnie uchybień w zakresie logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego, których miał dopuścił się Sądmeritiprzy ocenie zebranego materiału dowodowego. Sama możliwość przeciwstawienia ustaleniom sądu orzekającego odmiennego poglądu w kwestii ustaleń faktycznych, opartego na innych dowodach od tych, na których oparł się sąd I instancji, a zwłaszcza tylko na wyjaśnieniach oskarżonego skarżącego wyrok, nie może prowadzić do wniosku o popełnieniu przez sąd błędu w ustaleniach faktycznych (tak np. wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 29.10.2010r., II Aka 162/10). Innymi słowy: sama możliwość przeciwstawienia poczynionym przez Sąd ustaleniom odmiennego punktu widzenia, nie stanowi uzasadnienia stwierdzenia, iż Sąd dopuścił się błędów w ustaleniach faktycznych. Przyjmuje się również, iż błąd w ustaleniach faktycznych nie jest zarzutem samodzielnym. W praktyce każdy taki błąd jest bowiem skutkiem naruszenia przepisów postępowania, lecz nie odwrotnie. Jeśli bowiem Sąd przeprowadzi postępowanie, zachowując wszystkie reguły i zasady rzetelnego procesu, nie ma możliwości postawienia mu skutecznie zarzutu poczynienia wadliwych ustaleń faktycznych. Wskazuje to więc, iż błąd w ustaleniach faktycznych jest zawsze wtórny wobec naruszenia przepisów postępowania i stanowi konsekwencję uchybień w procedowaniu. Sąd Okręgowy zważył, że sąd I instancji nie naruszył w przedmiotowej sprawie w żaden sposób przepisów postępowania określonych wart. 7 kpk. Wbrew twierdzeniom skarżącego, zgromadzone w sprawie dowody, zostały oceniane w sposób zgodny z zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz logicznego myślenia w zakresie dopuszczenia się przez oskarżonego przestępstwa, o jakim mowa wart. 209 §1 kk, w szczególności poprawnie oceniono wyjaśnienia oskarżonego, w których neguje uchylanie się od pełnej alimentacji na rzecz dziecka. Przyjęta przez oskarżonego linia obrony polegająca na całkowitym zanegowaniu negatywnego stosunku do tego obowiązku, po prostu nie mogła się ostać, gdyż zebrany i dostatecznie jednoznaczny materiał dowodowy, oceniany całościowo, prowadzi do jednak odmiennych wniosków. Oceny tej nie są w stanie skutecznie obalić, czy zmienić argumenty podnoszone przez obrońcę związane z istniejącymi zadłużeniami, w szczególności czasem ich powstania, czy wykazywane podejmowanie starań o znalezienie pracy – w oparciu o „bazę internetową” (na portalu pracuj.pl, zakładanie spółek, zamieszczanie ogłoszeń przez internet). Tak odszyfrowywane przez apelanta zamiary i świadomość oskarżonego, nie przekonują, gdy weźmie się pod uwagę oczywiste fakty: oskarżony to młody, silny i bardzo dobrze wykształcony mężczyzna, mający świadomość konieczności łożenia na utrzymanie swojego dziecka. Poprzez pryzmat własnego wykształcenia oraz doświadczeń z żoną (aktualnie byłą), wyjątkowo nawet pewną świadomość sprawy sądowej i dochodzonych alimentów, co oskarżony sam przecież przyznawał usprawiedliwiając zawarcie z matką dziecka ugody opiewającej na 3.000 zł. miesięcznych alimentów na córkę. Kłóci się uzasadnienie wykazywane przez apelanta na poparcie tezy o braku świadomości istnienia obowiązku alimentacyjnego (uzasadnienie zarzutu nr I), z podnoszonym jednocześnie faktem, iżA. S.płacił alimenty nawet jeszcze zanim wydano sądowe orzeczenie (uzasadnienie zarzutu nr II). Okoliczności, w jakich doszło do rozstania małżonkówS., a co wynika także z załączonych akt sprawy rozwodowej, są bardzo burzliwe. Wniosek o rozwód został wniesiony w dniu 11 marca 2019r. , ale strony fizycznie rozstały się jeszcze w końcu 2017r. Przesłuchana w charakterze świadka matka dziecka przekonująco opisała, że czasokres objęty przedmiotowym aktem oskarżenia poprzedzały rozmowy małżonków co do tego, kto i w jakiej wysokości winien utrzymywać córkę, a w szczególności, że oskarżony prezentował postawę, iż winien to czynić jej dziadek (ojciec matki dziecka), skoro dotychczas finansował tak córkę, jak i wnuczkę oraz wydatnie zaspokajał potrzeby całej ich rodziny. Faktycznie oskarżony nie był obecny na posiedzeniu przeprowadzonym przed Sądem Okręgowym w Piotrkowie Tryb. w dniu 18 kwietnia 2019r., na którym wydano postanowienie o zabezpieczeniu powództwa – zgodnie z prawem został jednak o owym posiedzeniu zawiadomiony na ostatni wiadomy dla żony(...)adres (w sprawie karnej musiało dojść do wydania postanowienia o tymczasowym aresztowaniu w/w, albowiem nie można było ustalić miejsca jego pobytu), a przesłuchana w tej sprawie w charakterze świadkaA. S.zeznawała o poinformowaniu oskarżonego o pozwie, terminie w sprawie rozwodowej, czy zabieraniu dziecka przez oskarżonego pod w/w adres(...)i taki także adres wskazał sam oskarżony, gdy po raz pierwszy zapoznawał się z aktami sprawy cywilnej po doręczeniu mu na ów adres zaocznego wyroku rozwodowego (k.68, 69 akt I.C. 346/19). Sam proces rozwodowy nie był więc dlaA. S.żadnym zaskoczeniem, tak samo jak wysokie żądania ze strony matki, co do łożenia na dziecko (o czym stanowią m.inn. zeznania). Przekonująco brzmią argumenty sądu rejonowego w tym względzie. Sąd odwoławczy rozważał, czy ewentualnie istnieje konieczność zmiany opisu przypisanego ostatecznie czynu, poprzez ustalenie innych jego granic czasowych tj. ustalenia późniejszej daty początkowej (od dnia wydania prawomocnego orzeczenia) czy wyszczególnienia poszczególnych kwot alimentów wynikających z poszczególnych orzeczeń (sąd rejonowy zastąpił powyższe wskazanie zawarte w akcie oskarżenia, stwierdzeniem „w ostatnio zasądzonej kwocie”), ostatecznie jednak uznał, że takiej potrzeby nie ma w kontekście konieczności wykazania zaległości alimentacyjnej równoważnej określonej w przepisieart. 209 §1 kkkwoty – co niewątpliwie miało miejsce. Ponadto powyższe pozostawałyby bez wpływu na ostateczne rozstrzygnięcie w sprawie. Przede wszystkim zaś nie budzi wątpliwości ocena tego, że oskarżony – w granicach wskazanych w opisie czynu, łącznie dopuścił się uchylania się od wykonania obowiązku alimentacyjnego określonego, co do wysokości orzeczeniem sądowym, ugodą zawartą przed sądem albo innym organem albo inną umową,gdzie łączna wysokość powstałych wskutek tegozaległości stanowi równowartośćco najmniej 3 świadczeń okresowych. Ostateczna kwota 3000 zł. została ustalona na mocy ugody z dnia 28.10.2019r., którą dobrowolnie zawarł oskarżony, a o której to ugodzie zawiadomił sąd cywilny jego pełnomocnik pismem z dnia 1 października 2019r. (porozumienie musiało być zatem zawarte wcześniej). Odnosząc natomiast powyższą kwotę 3.000 zł. do potwierdzonych wpłat na poczet alimentów, już choćby z tego okresu czasu – zaległości alimentacyjne znacząco przekraczają zsumowaną wysokość trzech świadczeń okresowych. Jak wynika także z pisma komornika sądowego w sprawie sygn. KMP 4/20, z dnia 15 września 2021r. zaległości na dzień „złożenia wniosku” przez wierzycielkę w pozycji „należność główna” to już kwota 22.200 zł. (k.163). Załączone przez obrońcę do akt kopie dowodów wpłat przekazami pocztowymi, na poczet alimentów z okresu od 19.01.2019r. do 08.07.2021r. (k. 215, k. 217-220) potwierdzają ich wpłatę w łącznej kwocie 6.492,49 zł., gdzie z okresu od dnia 28.10.2019r. do 12.08.2021r. jest to kwota wpłat łącznie 5.000zł. (takowa ustalił także sąd rejonowy, co wynika z pisemnych motywów jego orzeczenia). Analizując akta sprawy stwierdzić należy istnienie potwierdzenia wpłat dokonanych przez oskarżonego przelewem na konto matki dziecka, z tego okresu czasu tj. od 13 sierpnia 2020r. do 08.07.2021r włącznie w wysokości 3800 zł. (k.305-307) - przy należnej ich wysokości (wobec treści orzeczenia) już za sam w/w okres pełnych 21 miesięcy (od listopada 2019r. – do końca lipca 2021r.), rzędu 63.000 zł. Sam oskarżony jak wyjaśnia, złożył wniosek o obniżenie alimentów dopiero we wrześniu 2021r. Sąd odwoławczy zauważa, że obrońca przedstawił dowody przelania przez oskarżonego pieniędzy na kontoA. S. (2)także z okresu od 13.08.2017r. do 30.04.2018r., w łącznej wysokości około 35.000 zł. - ale jest to okres pozostający poza granicami przedmiotowego czynu. ŚwiadekA. S.zeznała natomiast, że to rażący brak partycypowania w utrzymaniu dziecka w późniejszym okresie spowodował, iż zdecydowała się na wszczęcie egzekucji komorniczej w zakresie alimentów. Różnice pomiędzy kwotami należnymi, a wpłacanymi na ich poczet są natomiast tak duże, że dokonywane wpłaty słusznie zostały uznane przez sąd I instancji za symboliczne. Wbrew stanowisku obrony poprawne są ustalenia sądu meriti, co do całościowej oceny zachowaniaA. S.pod kątem przesłanek, o jakich mowa wart. 209 §1 kk. Choć także istnieją dla sądu odwoławczego pewne wątpliwości, co do wszystkich powodów, dla których oskarżony zawarł sporne porozumienie z kwietnia 2019r., to w pewnością ocena dokumentu wymienionego w zarzucie z pkt I apelacji obrońcy, nie jest przejawem takiej obrazy przepisów postepowania, o jakiej mowa wart. 438 pkt 2 kpktj. by miała ona wpływ na treść wydanego ostatecznie orzeczenia. W sprawie chodzi o okres niealimentacji trwającej do dnia 12 sierpnia 2021r., gdzie nawet pomimo czynnej postawy samegoA. S.w procesie cywilnym, nie wzruszono wysokości alimentów ustalonych na 3000 zł. w dniu 28 października 2019r., a więc blisko dwa lata wcześniej. Skoro oskarżony nie był w stanie płacić pełnych alimentów w tym okresie czasu, to winien podjąć wszystkie możliwe kroki, by albo udowodnić potrzebę ich zmniejszenia (wszczynając skutecznie sprawę o obniżenie alimentów), albo zatrudnienie podjąć i je płacić w pełnej wysokości – także wbrew oczekiwaniom, co do własnej kariery i wbrew posiadanemu wykształceniu (tj. poniżej niego). Oskarżony tymczasem płacił bardzo niewielkie, by nie powiedzieć symboliczne wręcz kwoty alimentów na córkę. Nigdy przy tym nie zarejestrował się jako poszukujący pracy w Urzędzie Pracy do tego przeznaczonym. Dobrze, jeśli ktoś poszukuje zatrudnienia dodatkowo także poprzez internet (platforma pracuj.pl, inne), dobrze, gdy jest czynny w poszukiwaniach tam zatrudnienia (próby prowadzenia własnej działalności) - jeśli jednak jest rodzicem, który winien płacić określone alimenty - dodatkowo w wysokości, o którą sam ostatecznie wnioskował - i nie płaci alimentów (czy też płaci w symbolicznych kwotach), a zadłużenie sięga co najmniej trzykrotności świadczeń okresowych – to już naraża się na uchylanie w rozumieniuart. 209 §1 kk. Dodatkowo twierdzenia oskarżonego, gdzie wyjaśnia, iż zawarcie ugody dotyczącej 3000 zł. alimentów na dziecko było sprzężone z obietnicą żony, że nie będzie ona w procesie rozwodowym dochodziła alimentów na siebie samą, w żaden sposób nie ekskulpuje oskarżonego. Potwierdza jedynie jakieś „przeliczenia” po stronie A.S.i podejmowanie „zabiegów” w zakresie tego, co mu się lepiej na daną chwilę opłacało. Postawa oskarżonego, który płacąc tak symboliczne kwoty alimentów, będąc dodatkowo zdrowym, młodym wykształconym mężczyzną, jednocześnie nie poszukuje pracy w sposób przewidziany prawem w urzędzie do tego przeznaczonym - jakiejkolwiek zatrudnienia – z racji przedłużającego się okresu braku wpłaty alimentów w pełnej wysokości, w tym także pracy nawet poniżej własnego wykształcenia i oczekiwań, a dodatkowo prezentuje roszczeniową postawę wobec małżonka, co do dochodzonych kwot– została poprawnie oceniona przez sąd rejonowy. Na rozprawie apelacyjnej obrońca podniósł, iż oskarżony jest „ofiarą swojego życiowego sukcesu” , w znaczeniu: wykorzystywaną w sprawach rodzinno-opiekuńczych przez drugą stronę procesu. Tymczasem, w ocenie sądu odwoławczego, kwestia alimentów na córkę winna zostać rozgraniczona od innych ewentualnych spraw majątkowych byłych już małżonkówS., także sporów dotyczących tego: kiedy i na co zaciągnęli oni (on?) swoje niespłacone zobowiązania finansowe, w szczególności, czy długi oskarżonego ściągane przez wierzycieli, o których stanowi apelacja obrońcy, powstały na skutek wystawnego (zbyt?) życia całej rodziny (także byłej żony). Kwoty objęte egzekucjami komorniczymi prowadzonymi przeciwko oskarżonemu, to wysokie zaległości powstałe dużo wcześniej, w których istnieniu oskarżony przecież wiedział. Oskarżony, jako osoba wykształcona tym bardziej miał świadomość narastającego zadłużenia i tego konsekwencji. Jeśli jego długi z jakiś powodów winny obciążać obje małżonków – to udowodnienie tego stanu winno nastąpić na drodze cywilnej, w innym procesie, a nie rzutować na kwestie łożenia alimentów na córkę. W niniejszej sprawie oskarżony mający wyjątkowe doświadczenie zawodowe, wyjątkowo dobre wykształcenie, do tego znający kilka języków – niewątpliwie powinien i mógł uiszczać wyższe kwoty na poczet należnych alimentów. Prezentowana postawa wobec tego obowiązku, w szczególności nieregularne uiszczanie symbolicznych alimentów oraz ustalone przez sąd rejonowy pojedyncze zachowania w/w oceniane całościowo, nawet uwzględniając okres pandemiczny, uzasadniało ich łączną ocenę jako wypełnienie znamion uchylania się od alimentów w rozumieniu przepisuart. 209 §1 kk. Wniosek - prokuratora: o zmianę wyroku i orzeczenie wobec oskarżonego kary 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby lat 2, orzeczenie grzywny w wysokości 100 stawek dziennych po 10 złotych każda, obowiązku łożenia na córkę i nawiązki w wysokości 1000 zł. na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej; - obrońcy: o zmianę wyroku i uniewinnienie oskarżonego; ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadne Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny. - apelacja zmierzająca do zmiany wyroku poprzez skazanie A.S.na wnioskowaną przez oskarżyciela karę, podobnie jak apelacja obrońcy zmierzająca do wydania wyroku uniewinniającego, nie zasługiwały na uwzględnienie z przyczyn wymienionych powyżej w punkcie 3.1.(Ad.1); 4 OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU 4.1. Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności 5 ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO 1.7 Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji 5.1.1. Przedmiot utrzymania w mocy - wina, sprawstwo, zastosowana represja karna; Zwięźle o powodach utrzymania w mocy - wskazano w punkcie 3.1. 1.8 Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji 5.2.1. Przedmiot i zakres zmiany Zwięźle o powodach zmiany 1.9 Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji 1.1.7 Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia 5.3.1.1.1. ☐art. 439 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia 5.3.1.2.1. Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości ☐art. 437 § 2 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia 5.3.1.3.1. Konieczność umorzenia postępowania ☐art. 437 § 2 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia 5.3.1.4.1. ☐art. 454 § 1 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia 1.1.8 Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania 1.10 Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Przytoczyć okoliczności 6 Koszty Procesu Przytoczyć okoliczności pkt 2, 3 O wydatkach za postępowanie odwoławcze orzeczono w oparciu o treśćart. 636 § 1 i 2 kpk,art. 633 kpkiart. 8, 9, 12 ustawy o opłatach w sprawach karnych. Wysokość należnej opłaty za drugą instancję orzeczono w oparciu o art. 8 i 7 ustawy o opatach w sprawach karnych. Na wydatki postępowania odwoławczego złożył się 20 zł. ryczałt za doręczenie pism. Zdaniem sądu odwoławczego, mając na uwadze ustaloną sytuacją finansową oskarżonego, a w tym jego możliwości zarobkowe, brak było podstaw do uznania, iż w/w nie jest w stanie ponieść kosztów sądowych związanych z wniesioną apelacją. Wydatki za postępowanie odwoławcze w części dotyczącej nieuwzględnionej apelacji prokuratora przejęto na rachunek Skarbu Państwa. 7 PODPIS 1.11 Granice zaskarżenia Kolejny numer załącznika 1 Podmiot wnoszący apelację prokurator Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja wyrok Sądu Rejonowego w Radomsku z dnia 21.09.2022r. w sprawie II K 1211/22 0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia ☐ na korzyść ☒ na niekorzyść ☐ w całości ☒ w części ☐ co do winy ☒ co do kary ☐ co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia 0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji ☐ art. 438 pkt 1 k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu ☐ art. 438 pkt 1a k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazanywart. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu ☐ art. 438 pkt 2 k.p.k.– obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia ☒ art. 438 pkt 3 k.p.k.– błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia ☐ art. 438 pkt 4 k.p.k.– rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka ☐ art. 439 k.p.k. ☐ brak zarzutów 0.1.1.4. Wnioski ☐ uchylenie ☒ zmiana 1.1 Granice zaskarżenia Kolejny numer załącznika 1 Podmiot wnoszący apelację Obrońca Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja wyrok Sądu Rejonowego w Radomsku z dnia 21.09.2022r. w sprawie II K 1211/22 0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia ☒ na korzyść ☐ na niekorzyść ☒ w całości ☐ w części ☐ co do winy ☐ co do kary ☐ co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia 0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji ☐ art. 438 pkt 1 k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu ☐ art. 438 pkt 1a k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazanywart. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu ☒ art. 438 pkt 2 k.p.k.– obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia ☒ art. 438 pkt 3 k.p.k.– błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia ☐ art. 438 pkt 4 k.p.k.– rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka ☐ art. 439 k.p.k. ☐ brak zarzutów 0.1.1.4. Wnioski ☐ uchylenie ☒ zmiana

15/251500/0002006/Ka

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim

IV Wydział Karny Odwoławczy

153015000001006_II_Ka_000847_2023_Uz_2024-01-04_001

II Ka 847/23

2024-01-04 01:00:00.0 CET

2024-01-16 17:30:04.0 CET

2024-01-16 09:27:14.0 CET

15301500

1006

SENTENCE

Sygn. akt II Ka 847/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 4 stycznia 2024r. Sąd Okręgowy w Siedlcach II Wydział Karny w składzie: Przewodniczący: SSO Grażyna Jaszczuk Protokolant: st. sekr. sąd. Anna Sieczkiewicz przy udziale prokuratora Iwony Filimoniuk po rozpoznaniu w dniu 4 stycznia 2024 r. sprawy P. M. oskarżonego z art. 286§1 kk na skutek apelacji, wniesionych przez oskarżonego i jego obrońcę od wyroku Sądu Rejonowego w Siedlcach z dnia 20 września 2023 r. sygn. akt II K 967/21

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Agnieszka Walerczak" xPublisher="75020311722" xEditorFullName="Agnieszka Walerczak" xEditor="75020311722" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="11" xFlag="published" xVolType="15/301500/0001006/Ka" xYear="2023" xVolNmbr="000847" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok</xName> <xBlock> <xText><xBx>Sygn. akt II Ka 847/23 </xBx></xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right">Dnia 4 stycznia 2024r.</xText> <xText>Sąd Okręgowy w Siedlcach II Wydział Karny w składzie:</xText> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="125"/> <xCOLx xWIDTHx="50"/> <xCOLx xWIDTHx="535"/> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Przewodniczący:</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>SSO Grażyna Jaszczuk</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>Protokolant:</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>st. sekr. sąd. Anna Sieczkiewicz</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xText>przy udziale prokuratora Iwony Filimoniuk</xText> <xText>po rozpoznaniu w dniu 4 stycznia 2024 r.</xText> <xText>sprawy<xBx> <xAnon>P. M.</xAnon> </xBx></xText> <xText><xBx>oskarżonego z <xLexLink xArt="art. 286;art. 286 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 286§1 kk</xLexLink></xBx></xText> <xText>na skutek apelacji, wniesionych przez oskarżonego i jego obrońcę</xText> <xText>od wyroku Sądu Rejonowego w Siedlcach</xText> <xText>z dnia 20 września 2023 r. sygn. akt II K 967/21</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">I</xName> <xText>wyrok utrzymuje w mocy;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">II</xName> <xText>zasądza od Skarbu Państwa na rzecz r.pr. <xAnon>A. O.</xAnon> 516,60 zł (w tym 96,60 zł podatku VAT) za obronę oskarżonego wykonywaną z urzędu w postępowaniu odwoławczym;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">III</xName> <xText>zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa 180 zł tytułem opłaty oraz 536,60 zł tytułem wydatków postępowania odwoławczego.</xText> </xUnit> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="404"/> <xCOLx xWIDTHx="120"/> <xCOLx xWIDTHx="43"/> <xCOLx xWIDTHx="154"/> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Formularz UK 2</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Sygnatura akt</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>II Ka 847/23</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xIx>Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>2</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>CZĘŚĆ WSTĘPNA </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"/> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji</xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"/> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Wyrok Sądu Rejonowego w Siedlcach z dnia 20 września 2023 r. w sprawie II K 967/21</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"/> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.2. Podmiot wnoszący apelację</xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"/> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ oskarżyciel posiłkowy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ oskarżyciel prywatny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒ obrońca</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ inny</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"/> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.3. Granice zaskarżenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="44"/> <xCOLx xWIDTHx="153"/> <xCOLx xWIDTHx="131"/> <xCOLx xWIDTHx="44"/> <xCOLx xWIDTHx="351"/> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2" xRowSpan="4"> <xText>☒ na korzyść</xText> <xText>☐ na niekorzyść</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>☒ w całości</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText>☐ w części</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>co do winy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>co do kary</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.3.2. Podniesione zarzuty</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xIx>Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1 a" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1a k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany <xBRx/>w <xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink>, chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 2 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 3" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 3 k.p.k.</xLexLink><xBx> –</xBx> błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, <xBRx/>jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 4 k.p.k.</xLexLink> – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xLexLink xArt="art. 439" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>brak zarzutów</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"/> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.4. Wnioski</xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="44"/> <xCOLx xWIDTHx="291"/> <xCOLx xWIDTHx="48"/> <xCOLx xWIDTHx="339"/> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>uchylenie</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>zmiana</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"/> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"/> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>2.1. Ustalenie faktów</xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="66"/> <xCOLx xWIDTHx="101"/> <xCOLx xWIDTHx="350"/> <xCOLx xWIDTHx="142"/> <xCOLx xWIDTHx="64"/> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>2.1.1. Fakty uznane za udowodnione</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Numer karty</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">------------</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">---------------</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>----------------------------------------------------------------------</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">------------------------</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">--------</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Dowód </xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Numer karty</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">----------</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">-----------------</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">---------------------------------------------------------------------</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">------------------------</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">---------</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"/> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>2.2. Ocena dowodów</xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="109"/> <xCOLx xWIDTHx="208"/> <xCOLx xWIDTHx="405"/> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Lp. faktu z pkt 2.1.1</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach uznania dowodu</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">------------------</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">-------------------------------</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>-------------------------------------------------------------------------------</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="109"/> <xCOLx xWIDTHx="208"/> <xCOLx xWIDTHx="405"/> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów<xBRx/>(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">-----------------------</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">----------------------------------------</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">---------------------------------------------------------------------------------</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="55"/> <xCOLx xWIDTHx="492"/> <xCOLx xWIDTHx="176"/> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Zarzut </xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="7"> <xText>1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>- obraza przepisu <xLexLink xArt="art. 5;art. 5 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 5 § 2 k.p.k.</xLexLink>, poprzez jego nieuwzględnienie, <xBRx/>w sytuacji gdy w trakcie rozprawy przed Sądem Rejonowym nie przesłuchano prezesa spółki <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> na okoliczność braku współpracy między nimi;</xText> <xText>- uchybienie w postępowaniu dowodowym w postaci nieuzyskania przez Sąd Rejonowy w Siedlcach historii rachunków <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> celem weryfikacji historii wpłat od reprezentowanego przez oskarżonego podmiotu;</xText> <xText>- błędne, niekonsekwentne przywoływanie przez Sąd Rejonowy <xBRx/>w podstawnie prawnej wyroku karty karnej jako potwierdzenia na oszukańcze działanie oskarżonego, przy jednoczesnym odrzucaniu wniosków płynących z pozostałej dokumentacji, świadczących <xBRx/>o umorzeniu wielu postępowań i zwracaniu przez niego środków pokrzywdzonym;</xText> <xText>- błędne przyjęcie założenia, że firma oskarżonego nie współpracowała ze <xAnon> spółką (...) Sp. z o.o.</xAnon> z siedzibą w <xAnon>K.</xAnon>, podczas gdy wskazał on dane tego podmiotu, tj. adres spółki, nazwisko osoby zarządzającej, nazwę oraz inne informacje, które mogły być znane jedynie kontrahentowi tego podmiotu;</xText> <xText>- nietrafione przyjęcie na podstawie wpisu w KRS, że <xAnon> firma (...) Sp. z o.o.</xAnon> zajmowała się sprzątaniem budynków oraz produkcją maszyn i urządzeń, podczas gdy jak powszechnie wiadomo, wpisy nie obejmują często całego przedmiotu działalności firmy;</xText> <xText>- błędne twierdzenie Sądu Rejonowego w Siedlcach, że umorzenie postępowania PR 3 Ds. 627.2020 wynikało tylko ze względu na zwrot środków, podczas gdy zgodnie z tym co napisał prokurator, umorzone zostało na podstawie <xLexLink xArt="art. 17;art. 17 § 1;art. 17 § 1 pkt. 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 17 § 1 pkt 2 k.p.k.</xLexLink> wobec braku znamion czynu zabronionego. Ponadto z uzasadnienia tego postanowienia wynika, że w momencie umorzenia postępowania zwrot środków otrzymała tylko część klientów, a więc nie był to jedyny powód umorzenia tego postępowania jak i wielu innych postępowań;</xText> <xText>- wewnętrzna sprzeczność w rozważaniach Sądu Rejonowego <xBRx/>w Siedlcach, który to stwierdził, że <xAnon> spółka (...) Sp. z o.o.</xAnon> nie prowadziła faktycznej działalności, w sytuacji posiadania przez nią 151000 zł zaległości podatkowej, podczas gdy zaległość taka wynika z zysku spółki, zaś nie da się osiągnąć zysku w granicach 700000 zł bez prowadzenia działalności;</xText> <xText>- niewzięcie pod uwagę przez Sąd Rejonowy w Siedlcach faktu, że część czynów figurujących na karcie karnej wynika z zarejestrowania na oskarżonego przez nieznajomą mu osobę numerów telefonów, adresów e-mail oraz kont bankowych;</xText> <xText>- niewzięcie pod uwagę faktu, że nieprzebywanie obecnie <xAnon> spółki (...) Sp. z o.o.</xAnon> pod wskazanym adresem potwierdza okoliczność zerwania przez nią kontaktu z oskarżonym, zmienienia miejsca jej pobytu, „ucieczki”;</xText> <xText>- błędne przypisanie zachowaniu oskarżonego z góry powziętego zamiaru, podczas gdy utrzymywał on kontakt z klientem po dokonaniu przez niego płatności, oferował sprzedaż towarów zarówno poprzez przedpłatę jak i wysyłkę pobraniową, wbrew twierdzeniu Sądu nie posługiwał się danymi innych osób, gdyż <xBRx/>z wpisów z KRS wynika, iż spółka <xAnon> (...)</xAnon> należy do matki oskarżonego i jego ojca, który również reprezentował spółkę jako prokurent, zaś oskarżony miał prawne umocowanie do reprezentacji spółki <xAnon> (...)</xAnon> w postaci pełnomocnictwa udzielonego w formie notarialnej. Ponadto fakt systematycznego zwracania środków klientom, którzy nie otrzymali towaru wykazuje brak chęci uzyskania przez oskarżonego korzyści majątkowej;</xText> <xText>- błędna kwalifikacja czynu, który, winien być zakwalifikowany jako wypadek mniejszej wagi, tj. czyn z <xLexLink xArt="art. 286;art. 286 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 286 § 3 k.k.</xLexLink> z uwagi na nieznaczną wysokość poniesionej przez pokrzywdzonego szkody, niekaralność sprzed momentu zarzuconego oskarżonemu czynu, dobrą opinię środowiskową, wieloletnie prowadzenie działalności gospodarczej nie mając konfliktów z prawem oraz okoliczności łagodzące, których Sąd nie wziął pod uwagę w postaci systematycznego zwracania pieniędzy osobom pokrzywdzonym do momentu tymczasowego aresztowania. Ponadto taka postawa przemawia za zastosowaniem złagodzenia kary na podstawie <xLexLink xArt="art. 60;art. 60 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 60 § 2 k.k.</xLexLink> i winna być wzięta pod uwagę przez Sąd.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ zasadny</xText> <xText>☐ częściowo zasadny</xText> <xText>☒ niezasadny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Zarzuty podniesione przez oskarżonego jako niezasadne nie zasługiwały na uwzględnienie.</xText> <xText>Z uwagi na nieusystematyzowaną formę złożonego środka odwoławczego przez podmiot nieprofesjonalny jakim jest oskarżony, treść apelacji została uporządkowana w sposób umożliwiający analizę istoty podniesionych zarzutów oraz ich argumentacji.</xText> <xText>Rozważając zasadność apelacji, w pierwszej kolejności należało się odnieść do zarzutów dotyczących obrazy prawa procesowego, w tym związanych z nieprzeprowadzeniem postępowania dowodowego w odniesieniu do przywoływanych okoliczności, błędnej oceny materiału dowodowego będącą zarzutem pierwotnym do wskazywanych przez skarżącego błędów w ustaleniach faktycznych, czy też nie oparciu wyroku na całokształcie ujawnionych okoliczności.</xText> <xText>Na wstępie należy wskazać, iż sąd jest gospodarzem postępowania jurysdykcyjnego, dlatego w jego gestii pozostaje ostateczna decyzja o dopuszczeniu dowodu. Sąd nie ma obowiązku uwzględniania wszystkich wniosków dowodowych składanych przez strony (Postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 28 kwietnia 2022 r., V KK 164/22). Odnośnie niezaliczenia na poczet materiału dowodowego dokumentacji, która miałaby wskazać na współpracę oskarżonego ze <xAnon> spółką (...) Sp. z o.o.</xAnon>, Sąd Okręgowy wypowiedział się już na rozprawie apelacyjnej w dniu 4 stycznia 2024 r., oddalając wówczas wniosek dowodowy na podstawie <xLexLink xArt="art. 170;art. 170 § 1;art. 170 § 1 pkt. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 170 § 1 pkt 4 k.p.k.</xLexLink> Na marginesie wspomnieć należy, iż nawet w przypadku dostarczenia oryginału umowy współpracy oskarżonego ze <xAnon> spółką (...) Sp. z o.o.</xAnon>, nie można byłoby wyłącznie na jej podstawie uwolnić oskarżonego od winy w świetle tego co zostało do tej pory ujawnione. Zdaniem Sądu Okręgowego zebrany w sprawie materiał dowodowy jest zupełny i po dokonaniu jego prawidłowej oceny przez Sąd <xIx>meriti</xIx>, w sposób jednoznaczny pozwolił na przypisanie oskarżonemu winy za popełnienie zarzucanego mu czynu z <xLexLink xArt="art. 286;art. 286 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 286 § 1 k.k.</xLexLink>, niezależnie od twierdzeń skarżącego, stanowiących jedynie jego linię obrony.</xText> <xText>Jak słusznie się przyjmuje w doktrynie i orzecznictwie, przepisów <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 czy 410 k.p.k.</xLexLink>, których naruszenie w istocie zarzuca skarżący, nie można rozumieć w ten sposób, że każdy z przeprowadzonych na rozprawie głównej dowodów ma stanowić podstawę ustaleń faktycznych. Byłoby to w wielu wypadkach w istocie niemożliwe ze względu na wzajemną sprzeczność okoliczności wynikających z różnych dowodów. Odmówienie wiary niektórym zeznaniom lub wyjaśnieniom złożonym przez świadków lub oskarżonych, a w rezultacie ich pominięcie jako podstawy dowodowej podczas dokonywanych ustaleń faktycznych, nie może być utożsamiane, ani z brakiem oceny okoliczności, których tego rodzaju dowód dotyczy w kontekście finalnego rozstrzygnięcia, ani też nie jest wyrazem złamania zasady bezstronności sądu, bowiem odmowa przyznania waloru wiarygodności niektórym z przeprowadzonych dowodów, przy jednoczesnej aprobacie i uwzględnieniu innych dowodów, jest niczym więcej niż realizacją przysługującego sądowi orzekającemu uprawnienia w ramach czynienia ustaleń faktycznych, z pełnym uwzględnieniem zasady swobodnej oceny dowodów (Wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 30 sierpnia 2022 r., II AKa 376/21). Analizując treść zarzutów i ich uzasadnienie, wbrew temu na co wskazuje skarżący trudno jest wywodzić, iż doszło do nieprzestrzegania reguł procesowych wskazanych we wskazanych powyżej przepisach tylko dlatego, że ustalenia dokonane przez Sąd są odmienne od takich, których by oczekiwał skarżący. Sąd Rejonowy właściwie uznał wyjaśnienia oskarżonego za wiarygodne jedynie w części, która miała swoje potwierdzenie w zeznaniach pokrzywdzonego, słusznie uznanych za wiarygodne w całości. Pokrzywdzony przedstawił dokumentację, która jednoznacznie wskazywała na zakup telefonu od oskarżonego, dokonania opłaty za towar, który nie został pokrzywdzonemu przesłany i w konsekwencji czego niewywiązanie się z przedmiotu umowy przez oskarżonego.</xText> <xText>Reasumując tę część rozważań należy podkreślić, iż zarzuty skarżącego sprowadzają się do samej polemiki z ustaleniami sądu, przedstawiając tym samym jedynie swój punkt widzenia, którego przyjęcie byłoby sprzeczne z wiedzą i doświadczeniem życiowym. Podobnie chybiona jest argumentacja dotycząca wskazywanego niesłusznego niezastosowania treści <xLexLink xArt="art. 5;art. 5 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 5 § 2 k.k</xLexLink>, albowiem w przepisie tym mowa jest wyłącznie o wątpliwościach, których nie da się usunąć. Równie istotnym, co wskazanie kierunku rozstrzygania istniejących wątpliwości, elementem tej zasady jest zatem zobowiązanie organów do podjęcia wszelkich czynności zmierzających do rozwiania pojawiających się obiekcji. Dopiero stwierdzenie, że wszystkie dopuszczalne przez prawo środki dowodowe zostały wyczerpane i podjęto wszelkie próby wyjaśnienia pojawiających się rozbieżności, uprawnia do skorzystania z <xLexLink xArt="art. 5;art. 5 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 5 § 2</xLexLink> (J. Kosonoga [w:] Kodeks postępowania karnego. Tom I. Komentarz do art. 1-166, red. R. A. Stefański, S. Zabłocki, Warszawa 2017, art. 5). Na podstawie tego co zostało już wykazane w poprzednim akapicie, jednoznacznie trzeba stwierdzić, że nieusuwalne wątpliwości w przedmiotowej sprawie nie występują. Przeświadczenie oskarżonego o ich istnieniu nie może stanowić jedynej podstawy do przychylenia się ku jego stanowisku.</xText> <xText>Następnie, przechodząc do szeregu zarzutów związanych z błędami w ustaleniach faktycznych należy podkreślić, iż wykazanie takich błędów nie może polegać jedynie na prezentowaniu poglądu, że te same dowody pozwalałyby na przyjęcie odmiennej wersji zdarzeń, lecz na wykazaniu, że przy ustalaniu faktów sąd I instancji posłużył się rozumowaniem logicznie nieprawidłowym bądź sprzecznym ze wskazaniami doświadczenia życiowego (Wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 22 grudnia 2021 r., II AKa 77/21). Zdaniem Sądu Okręgowego, skarżący podnosząc przedmiotowe zarzuty nie uczynił temu zadość. Podejmując próby przeforsowania swojego stanowiska, przedstawił jedynie swoją alternatywną wersję wydarzeń opartą na odmiennej interpretacji wymienionych faktów, mającą wpisać się w przyjętą linię obrony. Argumenty użyte przez skarżącego nie są poparte żadnym wiarygodnym materiałem dowodowym, a są zbudowane przede wszystkim na domniemaniach. I tak przykładowo nielogiczne byłoby przyjęcie, że wskazanie przez oskarżonego danych <xAnon> spółki (...) Sp. z o.o.</xAnon> miałoby jakkolwiek uwierzytelniać wzajemną współpracę, podczas gdy takie dane mogą być powszechnie pozyskane z bazy danych KRS. Twierdzenie o innym przedmiocie działalności rzeczonej spółki aniżeli te widniejące w bazie KRS, opierając się na wiedzy powszechnej bez wskazania obiektywnych dowodów, jest w tym przypadku tylko domniemaniem. Podobnie należało się odnieść do stanowiska skarżącego, że pod wskazanym adresem przedmiotowa spółka nie prowadzi działalności, wskutek celowej zmiany adresu siedziby z powodu zerwania kontaktu, unikania oskarżonego. Ponadto oskarżony wyjaśnił, iż prowadził z powodzeniem działalność gospodarczą przez wiele lat, natomiast na początku 2020 r. podjął współpracę ze <xAnon> spółką (...) Sp. z o.o.</xAnon>, która jak wynika z rejestru KRS została zarejestrowana w połowie 2019 r. Zauważyć należy, że wątpliwym w aspekcie wiarygodności jest tłumaczenie o nawiązaniu współpracy przez doświadczonego przedsiębiorcę z nowopowstałym podmiotem, który nie posiadał na rynku wypracowanej renomy. Niewiarygodne są wyjaśnienia oskarżonego także z uwagi na datę przedmiotowego czynu, która nijak się ma do rzekomo zawieszonej współpracy ze <xAnon> spółką (...) Sp. z o.o.</xAnon> w maju 2020 r. i urwanym kontakcie w czerwcu 2020 r. Ponadto niewiarygodna jest próba scedowania winy za wszystkie inne czyny, za które oskarżony został dotychczasowo prawomocnie skazany na bliżej nieokreśloną osobę, która jakoby miała podszyć się pod niego i zarejestrować numery telefonów, adresy e-mail oraz konta bankowe, bezprawnie posługując się jego danymi. Podsumowując niniejsze wywody na temat rzekomej współpracy oskarżonego ze <xAnon> spółką (...) Sp. z o.o.</xAnon> należy jednoznacznie stwierdzić, że oskarżony podejmuje próby przeniesienia odpowiedzialności za zarzucony mu czyn (jak również za czyny z innych postępowań) na przedmiotową spółkę, jednakże jego argumentacja nie jest przekonywująca i wraz z pozostałymi okolicznościami wpisują się w model oszukańczej działalności przy posłużeniu się tzw. słupami. W tym miejscu odnieść się również należy do stanowiska oskarżonego, który z faktu umorzenia na podstawie <xLexLink xArt="art. 17;art. 17 § 1;art. 17 § 1 pkt. 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 17 § 1 pkt 2 k.p.k.</xLexLink> niektórych innych postępowań, próbuje dowodzić braku przestępczego zachowania w niniejszej sprawie, która dotyczy innego czynu aniżeli wspomniane postępowania i ich rozstrzygnięcia nie mogą na nią rzutować, ponadto późniejszy zwrot pieniędzy pokrzywdzonym wcale nie przesądza o charakterze pierwotnego zamiaru sprawcy czynu.</xText> <xText>W dalszej części apelacji skarżący podniósł zarzut związany z - jego zdaniem - mylnie przypisanym zamiarem oszustwa w przedsiębranym zachowaniu, przy tym przywołując okoliczności mające uzasadnić jego stanowisko. Sąd Okręgowy zważył, że również ten zarzut należało uznać za niezasadny, a przytoczoną argumentację za chybioną. Przestępstwo oszustwa z <xLexLink xArt="art. 286;art. 286 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 286 § 1 k.k.</xLexLink> jest przestępstwem kierunkowym, a warunkiem odpowiedzialności jest działanie (zaniechanie) sprawcy w celu osiągnięcia korzyści majątkowej. Zamiar bezpośredni o szczególnym (ze względu na cel) zabarwieniu wymagany jest zarówno dla elementu "wprowadzenia w błąd", jak i "wyzyskania błędu lub niezdolności do należytego pojmowania znaczenia przedsiębieranego działania" (Wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 1 czerwca 2023 r., II AKa 276/22). Jak wynika z akt sprawy, już przed datą zarzuconego czynu dochodziło do podobnych sytuacji niewywiązywania się z zamówień przez oskarżonego, co w przypadku rzekomych przyczyn tkwiących we współpracy ze <xAnon> spółką (...) Sp. z o.o.</xAnon>, skutkujących jej zawieszeniu w maju 2020 r., powinno zapobiec zawarcia kolejnych umów sprzedaży towaru, co też się nie stało. Nawet przy przyjęciu takiej wersji, oskarżony w dalszym ciągu oferował towar, którego fizycznie nie posiadał i którego zapewnić nie mógł, a więc działał z zamiarem dokonania oszustwa. Oskarżony początkowo utrzymywał kontakt telefoniczny z pokrzywdzonym, którego wprowadzał w błąd podając rzekome powody niewysłania telefonu, a które nawet nie są zgodne z przyjętą linią obrony na potrzeby niniejszego postępowania, przy czym następnie całkowicie zaprzestał kontaktu. Oskarżony dysponował wówczas możliwościami polubownego rozwiązania sytuacji z pokrzywdzonym, lecz tego nie uczynił. W tym miejscu można przytoczyć stanowisko przyjęte w orzecznictwie odnośnie strony podmiotowej tegoż przestępstwa mówiące o tym, iż nawet nie ma potrzeby wykazywania, że już w chwili zawierania umowy sprawca nie miał zamiaru jej realizacji. Wystarczającym jest ustalenie, że pokrzywdzony nie zawarłby umowy, gdyby wiedział o okolicznościach, które były przedmiotem wprowadzenia go w błąd przez sprawcę (Wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 28 czerwca 2022 r., II AKa 209/21). Wszelkie okoliczności niniejszego postępowania przemawiają jednoznacznie za przestępczym charakterem działania oskarżonego, a jego wyjaśnienia również w tym zakresie nie mają żadnego oparcia w wiarygodnym materiale dowodowym, wzajemnie się wykluczają i mają jedynie charakter polemiczny, co zostało już wykazane.</xText> <xText>Skarżący zakwestionował także zasadność zakwalifikowania przypisanego mu czynu z <xLexLink xArt="art. 286;art. 286 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 286 § 1 k.k.</xLexLink>, podczas gdy w jego przeświadczeniu właściwa byłaby kwalifikacja z <xLexLink xArt="art. 286;art. 286 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 286 § 3 k.k.</xLexLink>, czyli jako wypadek mniejszej wagi. Na wstępie wskazać należy, że przy ocenie, czy zachodzi wypadek mniejszej wagi w danej sprawie, należy brać pod uwagę przedmiotowo-podmiotowe znamiona czynu, kładąc akcent na te elementy, które są charakterystyczne dla danego rodzaju przestępstw. Wypadek mniejszej wagi jest to bowiem uprzywilejowana postać czynu o znamionach przestępstwa typu podstawowego, charakteryzująca się przewagą łagodzących elementów przedmiotowo-podmiotowych (Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 października 1996 r., V KKN 79/96). Zważając na powyższe, biorąc pod uwagę wszelkie okoliczności sprawy, trudno zgodzić się ze stanowiskiem skarżącego. Niesłuszne jest ocenienie przez oskarżonego wysokości szkody przez pryzmat jej dotkliwości dla pokrzywdzonego, gdyż jest to jedynie jego subiektywny pogląd, mający na celu umniejszyć szkodliwości społecznej czyny i w niniejszym przypadku jest chybiony. Podobnie trzeba potraktować fakt niekaralności przed datą popełnienia czynu, zgadzając się tym samym z poglądem Sądu Apelacyjnego w Warszawie, który wskazał, iż z okoliczności, że w czasie popełnienia przypisanych czynów oskarżony nie był karany sądownie, nie można wyciągać daleko idących i korzystnych dla oskarżonego wniosków w sytuacji, gdy w późniejszym czasie został skazany za czyny wcześniejsze lub jednoczasowe (Wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 1 czerwca 2022 r., II AKa 392/21). Taka sytuacja właśnie ma miejsce w niniejszej sprawie. W żaden sposób nie można wywnioskować uprzywilejowanej postaci przypisanego czynu również z pozostałych istotnych okoliczności, które były już dostatecznie rozważone także we wcześniejszej części uzasadnienia oraz wyczerpująco opisane w uzasadnieniu pierwszoinstancyjnego wyroku, które Sąd Okręgowy podziela.</xText> <xText>Analogicznie, z podobnych względów, Sąd Okręgowy nie zauważył podstaw do zastosowania dobrodziejstwa płynącego z <xLexLink xArt="art. 60;art. 60 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 60 § 2 k.k.</xLexLink>, albowiem zastosowanie instytucji nadzwyczajnego złagodzenia kary musi wynikać z uznania, że w sprawie zachodzi szczególnie uzasadniony wypadek, który powoduje, że nawet najniższa kara przewidziana w ustawie musiałaby być uznana za karę rażąco surową. Wystąpienie takiego szczególnego wypadku powinno znajdować wsparcie w okolicznościach nietypowych samego zdarzenia albo takich cechach sprawcy, które charakteryzują go w sposób wyjątkowo pozytywny i powodują, że zasługuje on na wymierzenie kary poniżej minimum ustawowego. Przyjmuje się, że ocena zaistnienia takich okoliczności należy do sądu i jest swobodna, choć jednocześnie podkreśla się, że nie może być ona dowolna. Instytucja nadzwyczajnego złagodzenia kary nie powinna tym samym stanowić pola do łagodzenia kary podstawowej, która z aksjologicznego punktu widzenia może wydawać się sądowi zbyt surowa. Decydując się na orzeczenie kary z nadzwyczajnym jej złagodzeniem, sąd ma więc obowiązek przedstawić argumenty uzasadniające przekonanie, że w realiach rozpoznawanej sprawy zaistniały przesłanki do takiego postąpienia (Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 lutego 2023 r., IV KK 95/22). Zważając na fakultatywny charakter zastosowania nadzwyczajnego złagodzenia kary i brak przesłanek do jego zastosowania należało podzielić stanowisko Sądu <xIx>meriti</xIx>.</xText> <xText>Na koniec rozważań pozostał aspekt związany z rażącą niewspółmiernością kary. Pomimo niewskazania tego zarzutu wprost, jego istota została zawarta w treści apelacji skarżącego, który uważa orzeczoną karę za niewspółmierną do wszystkich podniesionych okoliczności, poruszanych już we wcześniejszych akapitach.</xText> <xText>Wskazać należy, iż przyjęcie rażącej niewspółmierności kary zakłada, że na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary, można przyjąć, że zachodzi wyraźna - nie dająca się zaakceptować - różnica między karą wymierzoną a karą, jaką należałoby wymierzyć w następstwie prawidłowego zastosowania dyrektyw wymiaru kary. Chodziłoby m.in. o sytuacje, w których kara orzeczona nie uwzględnia w należyty sposób stopnia społecznej szkodliwości przypisanego czynu oraz nie realizuje wystarczająco celu kary w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa, ze szczególnym uwzględnieniem celów zapobiegawczych i wychowawczych, jakie kara ma osiągnąć w stosunku do skazanego (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 13 marca 2023 r. II ZK 86/22). Mając na względzie wszelkie przeanalizowane dotychczas okoliczności należało uznać, iż podniesiony przez oskarżonego zarzut jest nietrafny. Zdaniem Sądu Okręgowego, orzeczona kara pozbawienia wolności w wymiarze 8 miesięcy, została orzeczona zgodnie z dyrektywami wymiaru kary z <xLexLink xArt="art. 53" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 53 k.k.</xLexLink> i jest w pełni adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości czynu i stopnia zawinienia oskarżonego. Sąd Rejonowy właściwie zauważył wszystkie okoliczności wpływające na wymiar kary, a także nadał im odpowiednią rangę. Tłumaczenia oskarżonego stanowiły jedynie linię obrony i nie miały odbicia w rzeczywistości. Kara orzeczona w ten sposób winna spełnić swoje funkcje prewencji indywidualnej i generalnej, dając jednocześnie możliwość oskarżonemu poczynienia przemyśleń nad nagannością swojego zachowania i powrotu na drogę postępowania zgodnego z prawem. Ponadto w pkt. II zaskarżonego wyroku, Sąd Rejonowy na podstawie <xLexLink xArt="art. 46;art. 46 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 46 § 1 k.k.</xLexLink> słusznie zasądził od oskarżonego na rzecz pokrzywdzonego środek kompensacyjny w postaci obowiązku naprawienia szkody w całości, którą właściwie określono na kwotę 1689,99 zł, co stanowi równowartość zakupionego przez pokrzywdzonego telefonu.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Wniosek</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Wniosek o uchylenie zaskarżonego wyroku i zwrot sprawy do Sądu I instancji;</xText> <xText>alternatywnie z ostrożności procesowej – wniosek o złagodzenie kary, poprzez orzeczenie obowiązku naprawienia szkody i orzeczenie kary w wysokości 1 roku prac społecznych po 40 godzin miesięcznie oraz grzywny w wysokości 50 stawek dziennych po 50 złotych.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ zasadny</xText> <xText>☐ częściowo zasadny</xText> <xText>☒ niezasadny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Wobec niezasadności zarzutów podniesionych przez oskarżonego, wniosek apelacyjny nie zasługiwał na uwzględnienie, co szczegółowo zostało wykazane powyżej.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Zarzut </xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="7"> <xText>2.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Obraza prawa procesowego, która miała wpływ na treść wydanego wyroku tj.:</xText> <xText>- <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 k.p.k.</xLexLink> poprzez dokonanie dowolnej a nie swobodnej oceny wyjaśnień oskarżonego <xAnon>P. M.</xAnon> i uznanie, iż są jedynie <xBRx/>w części wiarygodne co do faktu dokonania transakcji sprzedaży telefonu, w sytuacji gdy oskarżony wyjaśniał w sposób logiczny, nie budzący wątpliwości i wyjaśnienia te winny stanowić podstawę ustaleń faktycznych sprawy, iż w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej pośredniczył w sprzedaży towarów dostarczanych przez <xAnon> spółkę (...) sp. z. o. o.</xAnon> i to brak dostarczenia towaru przez tą spółkę stanowił przyczynę braku możliwości wywiązania się z umowy;</xText> <xText>W konsekwencji naruszenia w/w przepisu:</xText> <xText>- błąd w ustaleniach faktycznych sprawy, polegający na błędnym ustaleniu, iż oskarżony <xAnon>P. M.</xAnon> nie prowadził działalności gospodarczej we współpracy ze <xAnon> spółką (...) sp. z o.o.</xAnon> w ramach której to współpracy pośredniczył w zakresie zamawianego w tej spółce towaru, zaś brak możliwości wywiązania się z umowy <xBRx/>z pokrzywdzonym wynikał z faktu braku dostarczenia towaru przez <xAnon> spółkę (...) sp. z o.o.</xAnon>, nie zaś z realizacji po stronie oskarżonego zamiaru oszukańczego.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ zasadny</xText> <xText>☐ częściowo zasadny</xText> <xText>☒ niezasadny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Zarzuty podniesione przed obrońcę oskarżonego jako niezasadne nie uzyskały aprobaty sądu odwoławczego, wskutek czego apelacja nie zasługiwała na uwzględnienie.</xText> <xText>Wszelkie kwestie dotyczące sformułowanych przez obrońcę zarzutów zostały już wyczerpująco rozważone w rubryce 3.1. niniejszego uzasadnienia, toteż nie ma konieczności ich powielania w tym miejscu. We wskazanej części Sąd Okręgowy dostatecznie wypowiedział się na temat zasadności oceny materiału dowodowego - w tym wyjaśnień oskarżonego - oraz odnośnie wszelkich okoliczności nawiązujących do rzekomej współpracy oskarżonego ze <xAnon> spółką (...) Sp. z o.o.</xAnon>, która miałaby być odpowiedzialna za czyn przypisany oskarżonemu.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Wniosek</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ zasadny</xText> <xText>☐ częściowo zasadny</xText> <xText>☒ niezasadny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Wobec niezasadności zarzutów podniesionych przez obrońcę, wniosek apelacyjny nie zasługiwał na uwzględnienie, co szczegółowo zostało wykazane we wcześniejszej części uzasadnienia.</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="32"/> <xCOLx xWIDTHx="788"/> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText>1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">5</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="4"> <xText><xBx>1.</xBx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Przedmiot utrzymania w mocy</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Wyrok w całości.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach utrzymania w mocy</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Wskazano w rubrykach 3.1. i 3.2. Jednocześnie Sąd Okręgowy nie dopatrzył się uchybień podlegających rozpatrzeniu z urzędu.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="4"> <xText><xBx>1.</xBx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Przedmiot i zakres zmiany</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach zmiany</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="44"/> <xCOLx xWIDTHx="91"/> <xCOLx xWIDTHx="429"/> <xCOLx xWIDTHx="158"/> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText>1.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>--------------------------------------------------------------------------------------------------</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ <xLexLink xArt="art. 439" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach uchylenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText>2.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ <xLexLink xArt="art. 437;art. 437 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 437 § 2 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach uchylenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText>3.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Konieczność umorzenia postępowania</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ <xLexLink xArt="art. 437;art. 437 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 437 § 2 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText>4.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>-----------------------------------------------------------------------------------------------</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ <xLexLink xArt="art. 454;art. 454 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 454 § 1 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach uchylenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Punkt rozstrzygnięcia z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>----------------------</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>---------------------------------------------------------------------------------------------------------------</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">6</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Koszty Procesu </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="128"/> <xCOLx xWIDTHx="590"/> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Punkt rozstrzygnięcia z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>II.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Na podstawie <xLexLink xArt="art. 618;art. 618 § 1;art. 618 § 1 pkt. 11" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 618 § 1 pkt 11 k.p.k.</xLexLink> zasądzono od Skarbu Państwa na rzecz r.pr. <xAnon>A. O.</xAnon> 516,60 zł (w tym 96,60 zł podatku VAT) za obronę oskarżonego wykonywaną z urzędu w postępowaniu odwoławczym, zgodnie ze stawkami określonymi w § 17 ust. 2 pkt 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>III.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Z uwagi na nieuwzględnienie apelacji, na podstawie <xLexLink xArt="art. 636;art. 636 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 636 § 1 k.p.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 618;art. 618 § 1;art. 618 § 1 pkt. 1;art. 618 § 1 pkt. 11" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 618 § 1 pkt. 1 i 11 k.p.k.</xLexLink>, zgodnie ze stawkami określonymi w <xLexLink xArt="art. 2;art. 2 ust. 1;art. 2 ust. 1 pkt. 3" xIsapId="WDU19730270152" xTitle="Ustawa z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych" xAddress="Dz. U. z 1973 r. Nr 27, poz. 152">art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych</xLexLink>, Sąd Okręgowy zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa 180 zł tytułem opłaty, a także stosując stawki wskazane w <xLexLink xArt="§ 1" xIsapId="WDU20031081026" xTitle="Rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym" xAddress="Dz. U. z 2003 r. Nr 108, poz. 1026">§ 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa <xBRx/>w postępowaniu karnym</xLexLink> oraz zgodnie ze stawkami jak w pkt. powyższym - kwotę 536,60 zł tytułem wydatków postępowania odwoławczego.</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="720"/> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">7</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>PODPIS </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="44"/> <xCOLx xWIDTHx="153"/> <xCOLx xWIDTHx="131"/> <xCOLx xWIDTHx="7"/> <xCOLx xWIDTHx="37"/> <xCOLx xWIDTHx="11"/> <xCOLx xWIDTHx="341"/> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.3. Granice zaskarżenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText>Kolejny numer załącznika</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>1</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText>Podmiot wnoszący apelację</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Oskarżony</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText>Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Wyrok w całości</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2" xRowSpan="4"> <xText>☒ na korzyść</xText> <xText>☐ na niekorzyść</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText>☒ w całości</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText>☐ w części</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>co do winy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>co do kary</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.3.2. Podniesione zarzuty</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText><xIx>Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1 a" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1a k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany <xBRx/>w <xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink>, chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 2 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 3" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 3 k.p.k.</xLexLink> – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, <xBRx/>jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 4 k.p.k.</xLexLink> – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 439" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText>brak zarzutów</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.4. Wnioski</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>uchylenie</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>zmiana</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="44"/> <xCOLx xWIDTHx="153"/> <xCOLx xWIDTHx="131"/> <xCOLx xWIDTHx="7"/> <xCOLx xWIDTHx="37"/> <xCOLx xWIDTHx="11"/> <xCOLx xWIDTHx="341"/> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.3. Granice zaskarżenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText>Kolejny numer załącznika</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>2</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText>Podmiot wnoszący apelację</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Obrońca oskarżonego</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText>Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Wyrok w całości</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2" xRowSpan="4"> <xText>☒ na korzyść</xText> <xText>☐ na niekorzyść</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText>☒ w całości</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText>☐ w części</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>co do winy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>co do kary</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.3.2. Podniesione zarzuty</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText><xIx>Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1 a" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1a k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany <xBRx/>w <xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink>, chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 2 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 3" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 3 k.p.k.</xLexLink> – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, <xBRx/>jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 4 k.p.k.</xLexLink> – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 439" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText>brak zarzutów</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.4. Wnioski</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>uchylenie</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>zmiana</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Grażyna Jaszczuk

Agnieszka Walerczak

st. sekr. sąd. Anna Sieczkiewicz

Agnieszka Walerczak

Sygn. akt II Ka 847/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 4 stycznia 2024r. Sąd Okręgowy w Siedlcach II Wydział Karny w składzie: Przewodniczący: SSO Grażyna Jaszczuk Protokolant: st. sekr. sąd. Anna Sieczkiewicz przy udziale prokuratora Iwony Filimoniuk po rozpoznaniu w dniu 4 stycznia 2024 r. sprawyP. M. oskarżonego zart. 286§1 kk na skutek apelacji, wniesionych przez oskarżonego i jego obrońcę od wyroku Sądu Rejonowego w Siedlcach z dnia 20 września 2023 r. sygn. akt II K 967/21 I wyrok utrzymuje w mocy; II zasądza od Skarbu Państwa na rzecz r.pr.A. O.516,60 zł (w tym 96,60 zł podatku VAT) za obronę oskarżonego wykonywaną z urzędu w postępowaniu odwoławczym; III zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa 180 zł tytułem opłaty oraz 536,60 zł tytułem wydatków postępowania odwoławczego. UZASADNIENIE Formularz UK 2 Sygnatura akt II Ka 847/23 Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników: 2 1 CZĘŚĆ WSTĘPNA 1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji Wyrok Sądu Rejonowego w Siedlcach z dnia 20 września 2023 r. w sprawie II K 967/21 1.2. Podmiot wnoszący apelację ☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego ☐ oskarżyciel posiłkowy ☐ oskarżyciel prywatny ☒ obrońca ☒ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego ☐ inny 1.3. Granice zaskarżenia 1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia ☒ na korzyść ☐ na niekorzyść ☒ w całości ☐ w części ☐ co do winy ☐ co do kary ☐ co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia 1.3.2. Podniesione zarzuty Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji ☒ art. 438 pkt 1 k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu ☐ art. 438 pkt 1a k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazanywart. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu ☒ art. 438 pkt 2 k.p.k.– obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia ☒ art. 438 pkt 3 k.p.k.–błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia ☒ art. 438 pkt 4 k.p.k.– rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka ☐ art. 439 k.p.k. ☐ brak zarzutów 1.4. Wnioski ☒ uchylenie ☒ zmiana 2 Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy 2.1. Ustalenie faktów 2.1.1. Fakty uznane za udowodnione Lp. Oskarżony Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi Dowód Numer karty ------------ --------------- ---------------------------------------------------------------------- ------------------------ -------- 2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione Lp. Oskarżony Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi Dowód Numer karty ---------- ----------------- --------------------------------------------------------------------- ------------------------ --------- 2.2. Ocena dowodów 2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów Lp. faktu z pkt 2.1.1 Dowód Zwięźle o powodach uznania dowodu ------------------ ------------------------------- ------------------------------------------------------------------------------- 2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów) Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2 Dowód Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu ----------------------- ---------------------------------------- --------------------------------------------------------------------------------- 3 STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków Lp. Zarzut 1. - obraza przepisuart. 5 § 2 k.p.k., poprzez jego nieuwzględnienie,w sytuacji gdy w trakcie rozprawy przed Sądem Rejonowym nie przesłuchano prezesa spółki(...) Sp. z o.o.na okoliczność braku współpracy między nimi; - uchybienie w postępowaniu dowodowym w postaci nieuzyskania przez Sąd Rejonowy w Siedlcach historii rachunków(...) Sp. z o.o.celem weryfikacji historii wpłat od reprezentowanego przez oskarżonego podmiotu; - błędne, niekonsekwentne przywoływanie przez Sąd Rejonowyw podstawnie prawnej wyroku karty karnej jako potwierdzenia na oszukańcze działanie oskarżonego, przy jednoczesnym odrzucaniu wniosków płynących z pozostałej dokumentacji, świadczącycho umorzeniu wielu postępowań i zwracaniu przez niego środków pokrzywdzonym; - błędne przyjęcie założenia, że firma oskarżonego nie współpracowała zespółką (...) Sp. z o.o.z siedzibą wK., podczas gdy wskazał on dane tego podmiotu, tj. adres spółki, nazwisko osoby zarządzającej, nazwę oraz inne informacje, które mogły być znane jedynie kontrahentowi tego podmiotu; - nietrafione przyjęcie na podstawie wpisu w KRS, żefirma (...) Sp. z o.o.zajmowała się sprzątaniem budynków oraz produkcją maszyn i urządzeń, podczas gdy jak powszechnie wiadomo, wpisy nie obejmują często całego przedmiotu działalności firmy; - błędne twierdzenie Sądu Rejonowego w Siedlcach, że umorzenie postępowania PR 3 Ds. 627.2020 wynikało tylko ze względu na zwrot środków, podczas gdy zgodnie z tym co napisał prokurator, umorzone zostało na podstawieart. 17 § 1 pkt 2 k.p.k.wobec braku znamion czynu zabronionego. Ponadto z uzasadnienia tego postanowienia wynika, że w momencie umorzenia postępowania zwrot środków otrzymała tylko część klientów, a więc nie był to jedyny powód umorzenia tego postępowania jak i wielu innych postępowań; - wewnętrzna sprzeczność w rozważaniach Sądu Rejonowegow Siedlcach, który to stwierdził, żespółka (...) Sp. z o.o.nie prowadziła faktycznej działalności, w sytuacji posiadania przez nią 151000 zł zaległości podatkowej, podczas gdy zaległość taka wynika z zysku spółki, zaś nie da się osiągnąć zysku w granicach 700000 zł bez prowadzenia działalności; - niewzięcie pod uwagę przez Sąd Rejonowy w Siedlcach faktu, że część czynów figurujących na karcie karnej wynika z zarejestrowania na oskarżonego przez nieznajomą mu osobę numerów telefonów, adresów e-mail oraz kont bankowych; - niewzięcie pod uwagę faktu, że nieprzebywanie obecniespółki (...) Sp. z o.o.pod wskazanym adresem potwierdza okoliczność zerwania przez nią kontaktu z oskarżonym, zmienienia miejsca jej pobytu, „ucieczki”; - błędne przypisanie zachowaniu oskarżonego z góry powziętego zamiaru, podczas gdy utrzymywał on kontakt z klientem po dokonaniu przez niego płatności, oferował sprzedaż towarów zarówno poprzez przedpłatę jak i wysyłkę pobraniową, wbrew twierdzeniu Sądu nie posługiwał się danymi innych osób, gdyżz wpisów z KRS wynika, iż spółka(...)należy do matki oskarżonego i jego ojca, który również reprezentował spółkę jako prokurent, zaś oskarżony miał prawne umocowanie do reprezentacji spółki(...)w postaci pełnomocnictwa udzielonego w formie notarialnej. Ponadto fakt systematycznego zwracania środków klientom, którzy nie otrzymali towaru wykazuje brak chęci uzyskania przez oskarżonego korzyści majątkowej; - błędna kwalifikacja czynu, który, winien być zakwalifikowany jako wypadek mniejszej wagi, tj. czyn zart. 286 § 3 k.k.z uwagi na nieznaczną wysokość poniesionej przez pokrzywdzonego szkody, niekaralność sprzed momentu zarzuconego oskarżonemu czynu, dobrą opinię środowiskową, wieloletnie prowadzenie działalności gospodarczej nie mając konfliktów z prawem oraz okoliczności łagodzące, których Sąd nie wziął pod uwagę w postaci systematycznego zwracania pieniędzy osobom pokrzywdzonym do momentu tymczasowego aresztowania. Ponadto taka postawa przemawia za zastosowaniem złagodzenia kary na podstawieart. 60 § 2 k.k.i winna być wzięta pod uwagę przez Sąd. ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny Zarzuty podniesione przez oskarżonego jako niezasadne nie zasługiwały na uwzględnienie. Z uwagi na nieusystematyzowaną formę złożonego środka odwoławczego przez podmiot nieprofesjonalny jakim jest oskarżony, treść apelacji została uporządkowana w sposób umożliwiający analizę istoty podniesionych zarzutów oraz ich argumentacji. Rozważając zasadność apelacji, w pierwszej kolejności należało się odnieść do zarzutów dotyczących obrazy prawa procesowego, w tym związanych z nieprzeprowadzeniem postępowania dowodowego w odniesieniu do przywoływanych okoliczności, błędnej oceny materiału dowodowego będącą zarzutem pierwotnym do wskazywanych przez skarżącego błędów w ustaleniach faktycznych, czy też nie oparciu wyroku na całokształcie ujawnionych okoliczności. Na wstępie należy wskazać, iż sąd jest gospodarzem postępowania jurysdykcyjnego, dlatego w jego gestii pozostaje ostateczna decyzja o dopuszczeniu dowodu. Sąd nie ma obowiązku uwzględniania wszystkich wniosków dowodowych składanych przez strony (Postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 28 kwietnia 2022 r., V KK 164/22). Odnośnie niezaliczenia na poczet materiału dowodowego dokumentacji, która miałaby wskazać na współpracę oskarżonego zespółką (...) Sp. z o.o., Sąd Okręgowy wypowiedział się już na rozprawie apelacyjnej w dniu 4 stycznia 2024 r., oddalając wówczas wniosek dowodowy na podstawieart. 170 § 1 pkt 4 k.p.k.Na marginesie wspomnieć należy, iż nawet w przypadku dostarczenia oryginału umowy współpracy oskarżonego zespółką (...) Sp. z o.o., nie można byłoby wyłącznie na jej podstawie uwolnić oskarżonego od winy w świetle tego co zostało do tej pory ujawnione. Zdaniem Sądu Okręgowego zebrany w sprawie materiał dowodowy jest zupełny i po dokonaniu jego prawidłowej oceny przez Sądmeriti, w sposób jednoznaczny pozwolił na przypisanie oskarżonemu winy za popełnienie zarzucanego mu czynu zart. 286 § 1 k.k., niezależnie od twierdzeń skarżącego, stanowiących jedynie jego linię obrony. Jak słusznie się przyjmuje w doktrynie i orzecznictwie, przepisówart. 7 czy 410 k.p.k., których naruszenie w istocie zarzuca skarżący, nie można rozumieć w ten sposób, że każdy z przeprowadzonych na rozprawie głównej dowodów ma stanowić podstawę ustaleń faktycznych. Byłoby to w wielu wypadkach w istocie niemożliwe ze względu na wzajemną sprzeczność okoliczności wynikających z różnych dowodów. Odmówienie wiary niektórym zeznaniom lub wyjaśnieniom złożonym przez świadków lub oskarżonych, a w rezultacie ich pominięcie jako podstawy dowodowej podczas dokonywanych ustaleń faktycznych, nie może być utożsamiane, ani z brakiem oceny okoliczności, których tego rodzaju dowód dotyczy w kontekście finalnego rozstrzygnięcia, ani też nie jest wyrazem złamania zasady bezstronności sądu, bowiem odmowa przyznania waloru wiarygodności niektórym z przeprowadzonych dowodów, przy jednoczesnej aprobacie i uwzględnieniu innych dowodów, jest niczym więcej niż realizacją przysługującego sądowi orzekającemu uprawnienia w ramach czynienia ustaleń faktycznych, z pełnym uwzględnieniem zasady swobodnej oceny dowodów (Wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 30 sierpnia 2022 r., II AKa 376/21). Analizując treść zarzutów i ich uzasadnienie, wbrew temu na co wskazuje skarżący trudno jest wywodzić, iż doszło do nieprzestrzegania reguł procesowych wskazanych we wskazanych powyżej przepisach tylko dlatego, że ustalenia dokonane przez Sąd są odmienne od takich, których by oczekiwał skarżący. Sąd Rejonowy właściwie uznał wyjaśnienia oskarżonego za wiarygodne jedynie w części, która miała swoje potwierdzenie w zeznaniach pokrzywdzonego, słusznie uznanych za wiarygodne w całości. Pokrzywdzony przedstawił dokumentację, która jednoznacznie wskazywała na zakup telefonu od oskarżonego, dokonania opłaty za towar, który nie został pokrzywdzonemu przesłany i w konsekwencji czego niewywiązanie się z przedmiotu umowy przez oskarżonego. Reasumując tę część rozważań należy podkreślić, iż zarzuty skarżącego sprowadzają się do samej polemiki z ustaleniami sądu, przedstawiając tym samym jedynie swój punkt widzenia, którego przyjęcie byłoby sprzeczne z wiedzą i doświadczeniem życiowym. Podobnie chybiona jest argumentacja dotycząca wskazywanego niesłusznego niezastosowania treściart. 5 § 2 k.k, albowiem w przepisie tym mowa jest wyłącznie o wątpliwościach, których nie da się usunąć. Równie istotnym, co wskazanie kierunku rozstrzygania istniejących wątpliwości, elementem tej zasady jest zatem zobowiązanie organów do podjęcia wszelkich czynności zmierzających do rozwiania pojawiających się obiekcji. Dopiero stwierdzenie, że wszystkie dopuszczalne przez prawo środki dowodowe zostały wyczerpane i podjęto wszelkie próby wyjaśnienia pojawiających się rozbieżności, uprawnia do skorzystania zart. 5 § 2(J. Kosonoga [w:] Kodeks postępowania karnego. Tom I. Komentarz do art. 1-166, red. R. A. Stefański, S. Zabłocki, Warszawa 2017, art. 5). Na podstawie tego co zostało już wykazane w poprzednim akapicie, jednoznacznie trzeba stwierdzić, że nieusuwalne wątpliwości w przedmiotowej sprawie nie występują. Przeświadczenie oskarżonego o ich istnieniu nie może stanowić jedynej podstawy do przychylenia się ku jego stanowisku. Następnie, przechodząc do szeregu zarzutów związanych z błędami w ustaleniach faktycznych należy podkreślić, iż wykazanie takich błędów nie może polegać jedynie na prezentowaniu poglądu, że te same dowody pozwalałyby na przyjęcie odmiennej wersji zdarzeń, lecz na wykazaniu, że przy ustalaniu faktów sąd I instancji posłużył się rozumowaniem logicznie nieprawidłowym bądź sprzecznym ze wskazaniami doświadczenia życiowego (Wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 22 grudnia 2021 r., II AKa 77/21). Zdaniem Sądu Okręgowego, skarżący podnosząc przedmiotowe zarzuty nie uczynił temu zadość. Podejmując próby przeforsowania swojego stanowiska, przedstawił jedynie swoją alternatywną wersję wydarzeń opartą na odmiennej interpretacji wymienionych faktów, mającą wpisać się w przyjętą linię obrony. Argumenty użyte przez skarżącego nie są poparte żadnym wiarygodnym materiałem dowodowym, a są zbudowane przede wszystkim na domniemaniach. I tak przykładowo nielogiczne byłoby przyjęcie, że wskazanie przez oskarżonego danychspółki (...) Sp. z o.o.miałoby jakkolwiek uwierzytelniać wzajemną współpracę, podczas gdy takie dane mogą być powszechnie pozyskane z bazy danych KRS. Twierdzenie o innym przedmiocie działalności rzeczonej spółki aniżeli te widniejące w bazie KRS, opierając się na wiedzy powszechnej bez wskazania obiektywnych dowodów, jest w tym przypadku tylko domniemaniem. Podobnie należało się odnieść do stanowiska skarżącego, że pod wskazanym adresem przedmiotowa spółka nie prowadzi działalności, wskutek celowej zmiany adresu siedziby z powodu zerwania kontaktu, unikania oskarżonego. Ponadto oskarżony wyjaśnił, iż prowadził z powodzeniem działalność gospodarczą przez wiele lat, natomiast na początku 2020 r. podjął współpracę zespółką (...) Sp. z o.o., która jak wynika z rejestru KRS została zarejestrowana w połowie 2019 r. Zauważyć należy, że wątpliwym w aspekcie wiarygodności jest tłumaczenie o nawiązaniu współpracy przez doświadczonego przedsiębiorcę z nowopowstałym podmiotem, który nie posiadał na rynku wypracowanej renomy. Niewiarygodne są wyjaśnienia oskarżonego także z uwagi na datę przedmiotowego czynu, która nijak się ma do rzekomo zawieszonej współpracy zespółką (...) Sp. z o.o.w maju 2020 r. i urwanym kontakcie w czerwcu 2020 r. Ponadto niewiarygodna jest próba scedowania winy za wszystkie inne czyny, za które oskarżony został dotychczasowo prawomocnie skazany na bliżej nieokreśloną osobę, która jakoby miała podszyć się pod niego i zarejestrować numery telefonów, adresy e-mail oraz konta bankowe, bezprawnie posługując się jego danymi. Podsumowując niniejsze wywody na temat rzekomej współpracy oskarżonego zespółką (...) Sp. z o.o.należy jednoznacznie stwierdzić, że oskarżony podejmuje próby przeniesienia odpowiedzialności za zarzucony mu czyn (jak również za czyny z innych postępowań) na przedmiotową spółkę, jednakże jego argumentacja nie jest przekonywująca i wraz z pozostałymi okolicznościami wpisują się w model oszukańczej działalności przy posłużeniu się tzw. słupami. W tym miejscu odnieść się również należy do stanowiska oskarżonego, który z faktu umorzenia na podstawieart. 17 § 1 pkt 2 k.p.k.niektórych innych postępowań, próbuje dowodzić braku przestępczego zachowania w niniejszej sprawie, która dotyczy innego czynu aniżeli wspomniane postępowania i ich rozstrzygnięcia nie mogą na nią rzutować, ponadto późniejszy zwrot pieniędzy pokrzywdzonym wcale nie przesądza o charakterze pierwotnego zamiaru sprawcy czynu. W dalszej części apelacji skarżący podniósł zarzut związany z - jego zdaniem - mylnie przypisanym zamiarem oszustwa w przedsiębranym zachowaniu, przy tym przywołując okoliczności mające uzasadnić jego stanowisko. Sąd Okręgowy zważył, że również ten zarzut należało uznać za niezasadny, a przytoczoną argumentację za chybioną. Przestępstwo oszustwa zart. 286 § 1 k.k.jest przestępstwem kierunkowym, a warunkiem odpowiedzialności jest działanie (zaniechanie) sprawcy w celu osiągnięcia korzyści majątkowej. Zamiar bezpośredni o szczególnym (ze względu na cel) zabarwieniu wymagany jest zarówno dla elementu "wprowadzenia w błąd", jak i "wyzyskania błędu lub niezdolności do należytego pojmowania znaczenia przedsiębieranego działania" (Wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 1 czerwca 2023 r., II AKa 276/22). Jak wynika z akt sprawy, już przed datą zarzuconego czynu dochodziło do podobnych sytuacji niewywiązywania się z zamówień przez oskarżonego, co w przypadku rzekomych przyczyn tkwiących we współpracy zespółką (...) Sp. z o.o., skutkujących jej zawieszeniu w maju 2020 r., powinno zapobiec zawarcia kolejnych umów sprzedaży towaru, co też się nie stało. Nawet przy przyjęciu takiej wersji, oskarżony w dalszym ciągu oferował towar, którego fizycznie nie posiadał i którego zapewnić nie mógł, a więc działał z zamiarem dokonania oszustwa. Oskarżony początkowo utrzymywał kontakt telefoniczny z pokrzywdzonym, którego wprowadzał w błąd podając rzekome powody niewysłania telefonu, a które nawet nie są zgodne z przyjętą linią obrony na potrzeby niniejszego postępowania, przy czym następnie całkowicie zaprzestał kontaktu. Oskarżony dysponował wówczas możliwościami polubownego rozwiązania sytuacji z pokrzywdzonym, lecz tego nie uczynił. W tym miejscu można przytoczyć stanowisko przyjęte w orzecznictwie odnośnie strony podmiotowej tegoż przestępstwa mówiące o tym, iż nawet nie ma potrzeby wykazywania, że już w chwili zawierania umowy sprawca nie miał zamiaru jej realizacji. Wystarczającym jest ustalenie, że pokrzywdzony nie zawarłby umowy, gdyby wiedział o okolicznościach, które były przedmiotem wprowadzenia go w błąd przez sprawcę (Wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 28 czerwca 2022 r., II AKa 209/21). Wszelkie okoliczności niniejszego postępowania przemawiają jednoznacznie za przestępczym charakterem działania oskarżonego, a jego wyjaśnienia również w tym zakresie nie mają żadnego oparcia w wiarygodnym materiale dowodowym, wzajemnie się wykluczają i mają jedynie charakter polemiczny, co zostało już wykazane. Skarżący zakwestionował także zasadność zakwalifikowania przypisanego mu czynu zart. 286 § 1 k.k., podczas gdy w jego przeświadczeniu właściwa byłaby kwalifikacja zart. 286 § 3 k.k., czyli jako wypadek mniejszej wagi. Na wstępie wskazać należy, że przy ocenie, czy zachodzi wypadek mniejszej wagi w danej sprawie, należy brać pod uwagę przedmiotowo-podmiotowe znamiona czynu, kładąc akcent na te elementy, które są charakterystyczne dla danego rodzaju przestępstw. Wypadek mniejszej wagi jest to bowiem uprzywilejowana postać czynu o znamionach przestępstwa typu podstawowego, charakteryzująca się przewagą łagodzących elementów przedmiotowo-podmiotowych (Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 października 1996 r., V KKN 79/96). Zważając na powyższe, biorąc pod uwagę wszelkie okoliczności sprawy, trudno zgodzić się ze stanowiskiem skarżącego. Niesłuszne jest ocenienie przez oskarżonego wysokości szkody przez pryzmat jej dotkliwości dla pokrzywdzonego, gdyż jest to jedynie jego subiektywny pogląd, mający na celu umniejszyć szkodliwości społecznej czyny i w niniejszym przypadku jest chybiony. Podobnie trzeba potraktować fakt niekaralności przed datą popełnienia czynu, zgadzając się tym samym z poglądem Sądu Apelacyjnego w Warszawie, który wskazał, iż z okoliczności, że w czasie popełnienia przypisanych czynów oskarżony nie był karany sądownie, nie można wyciągać daleko idących i korzystnych dla oskarżonego wniosków w sytuacji, gdy w późniejszym czasie został skazany za czyny wcześniejsze lub jednoczasowe (Wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 1 czerwca 2022 r., II AKa 392/21). Taka sytuacja właśnie ma miejsce w niniejszej sprawie. W żaden sposób nie można wywnioskować uprzywilejowanej postaci przypisanego czynu również z pozostałych istotnych okoliczności, które były już dostatecznie rozważone także we wcześniejszej części uzasadnienia oraz wyczerpująco opisane w uzasadnieniu pierwszoinstancyjnego wyroku, które Sąd Okręgowy podziela. Analogicznie, z podobnych względów, Sąd Okręgowy nie zauważył podstaw do zastosowania dobrodziejstwa płynącego zart. 60 § 2 k.k., albowiem zastosowanie instytucji nadzwyczajnego złagodzenia kary musi wynikać z uznania, że w sprawie zachodzi szczególnie uzasadniony wypadek, który powoduje, że nawet najniższa kara przewidziana w ustawie musiałaby być uznana za karę rażąco surową. Wystąpienie takiego szczególnego wypadku powinno znajdować wsparcie w okolicznościach nietypowych samego zdarzenia albo takich cechach sprawcy, które charakteryzują go w sposób wyjątkowo pozytywny i powodują, że zasługuje on na wymierzenie kary poniżej minimum ustawowego. Przyjmuje się, że ocena zaistnienia takich okoliczności należy do sądu i jest swobodna, choć jednocześnie podkreśla się, że nie może być ona dowolna. Instytucja nadzwyczajnego złagodzenia kary nie powinna tym samym stanowić pola do łagodzenia kary podstawowej, która z aksjologicznego punktu widzenia może wydawać się sądowi zbyt surowa. Decydując się na orzeczenie kary z nadzwyczajnym jej złagodzeniem, sąd ma więc obowiązek przedstawić argumenty uzasadniające przekonanie, że w realiach rozpoznawanej sprawy zaistniały przesłanki do takiego postąpienia (Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 lutego 2023 r., IV KK 95/22). Zważając na fakultatywny charakter zastosowania nadzwyczajnego złagodzenia kary i brak przesłanek do jego zastosowania należało podzielić stanowisko Sądumeriti. Na koniec rozważań pozostał aspekt związany z rażącą niewspółmiernością kary. Pomimo niewskazania tego zarzutu wprost, jego istota została zawarta w treści apelacji skarżącego, który uważa orzeczoną karę za niewspółmierną do wszystkich podniesionych okoliczności, poruszanych już we wcześniejszych akapitach. Wskazać należy, iż przyjęcie rażącej niewspółmierności kary zakłada, że na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary, można przyjąć, że zachodzi wyraźna - nie dająca się zaakceptować - różnica między karą wymierzoną a karą, jaką należałoby wymierzyć w następstwie prawidłowego zastosowania dyrektyw wymiaru kary. Chodziłoby m.in. o sytuacje, w których kara orzeczona nie uwzględnia w należyty sposób stopnia społecznej szkodliwości przypisanego czynu oraz nie realizuje wystarczająco celu kary w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa, ze szczególnym uwzględnieniem celów zapobiegawczych i wychowawczych, jakie kara ma osiągnąć w stosunku do skazanego (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 13 marca 2023 r. II ZK 86/22). Mając na względzie wszelkie przeanalizowane dotychczas okoliczności należało uznać, iż podniesiony przez oskarżonego zarzut jest nietrafny. Zdaniem Sądu Okręgowego, orzeczona kara pozbawienia wolności w wymiarze 8 miesięcy, została orzeczona zgodnie z dyrektywami wymiaru kary zart. 53 k.k.i jest w pełni adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości czynu i stopnia zawinienia oskarżonego. Sąd Rejonowy właściwie zauważył wszystkie okoliczności wpływające na wymiar kary, a także nadał im odpowiednią rangę. Tłumaczenia oskarżonego stanowiły jedynie linię obrony i nie miały odbicia w rzeczywistości. Kara orzeczona w ten sposób winna spełnić swoje funkcje prewencji indywidualnej i generalnej, dając jednocześnie możliwość oskarżonemu poczynienia przemyśleń nad nagannością swojego zachowania i powrotu na drogę postępowania zgodnego z prawem. Ponadto w pkt. II zaskarżonego wyroku, Sąd Rejonowy na podstawieart. 46 § 1 k.k.słusznie zasądził od oskarżonego na rzecz pokrzywdzonego środek kompensacyjny w postaci obowiązku naprawienia szkody w całości, którą właściwie określono na kwotę 1689,99 zł, co stanowi równowartość zakupionego przez pokrzywdzonego telefonu. Wniosek Wniosek o uchylenie zaskarżonego wyroku i zwrot sprawy do Sądu I instancji; alternatywnie z ostrożności procesowej – wniosek o złagodzenie kary, poprzez orzeczenie obowiązku naprawienia szkody i orzeczenie kary w wysokości 1 roku prac społecznych po 40 godzin miesięcznie oraz grzywny w wysokości 50 stawek dziennych po 50 złotych. ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny. Wobec niezasadności zarzutów podniesionych przez oskarżonego, wniosek apelacyjny nie zasługiwał na uwzględnienie, co szczegółowo zostało wykazane powyżej. Lp. Zarzut 2. Obraza prawa procesowego, która miała wpływ na treść wydanego wyroku tj.: -art. 7 k.p.k.poprzez dokonanie dowolnej a nie swobodnej oceny wyjaśnień oskarżonegoP. M.i uznanie, iż są jedyniew części wiarygodne co do faktu dokonania transakcji sprzedaży telefonu, w sytuacji gdy oskarżony wyjaśniał w sposób logiczny, nie budzący wątpliwości i wyjaśnienia te winny stanowić podstawę ustaleń faktycznych sprawy, iż w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej pośredniczył w sprzedaży towarów dostarczanych przezspółkę (...) sp. z. o. o.i to brak dostarczenia towaru przez tą spółkę stanowił przyczynę braku możliwości wywiązania się z umowy; W konsekwencji naruszenia w/w przepisu: - błąd w ustaleniach faktycznych sprawy, polegający na błędnym ustaleniu, iż oskarżonyP. M.nie prowadził działalności gospodarczej we współpracy zespółką (...) sp. z o.o.w ramach której to współpracy pośredniczył w zakresie zamawianego w tej spółce towaru, zaś brak możliwości wywiązania się z umowyz pokrzywdzonym wynikał z faktu braku dostarczenia towaru przezspółkę (...) sp. z o.o., nie zaś z realizacji po stronie oskarżonego zamiaru oszukańczego. ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny Zarzuty podniesione przed obrońcę oskarżonego jako niezasadne nie uzyskały aprobaty sądu odwoławczego, wskutek czego apelacja nie zasługiwała na uwzględnienie. Wszelkie kwestie dotyczące sformułowanych przez obrońcę zarzutów zostały już wyczerpująco rozważone w rubryce 3.1. niniejszego uzasadnienia, toteż nie ma konieczności ich powielania w tym miejscu. We wskazanej części Sąd Okręgowy dostatecznie wypowiedział się na temat zasadności oceny materiału dowodowego - w tym wyjaśnień oskarżonego - oraz odnośnie wszelkich okoliczności nawiązujących do rzekomej współpracy oskarżonego zespółką (...) Sp. z o.o., która miałaby być odpowiedzialna za czyn przypisany oskarżonemu. Wniosek Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu. ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny. Wobec niezasadności zarzutów podniesionych przez obrońcę, wniosek apelacyjny nie zasługiwał na uwzględnienie, co szczegółowo zostało wykazane we wcześniejszej części uzasadnienia. 4 OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU 1. ------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------ Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności ------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------ 5 ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO 5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji 1. Przedmiot utrzymania w mocy Wyrok w całości. Zwięźle o powodach utrzymania w mocy Wskazano w rubrykach 3.1. i 3.2. Jednocześnie Sąd Okręgowy nie dopatrzył się uchybień podlegających rozpatrzeniu z urzędu. 5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji 1. Przedmiot i zakres zmiany ----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- Zwięźle o powodach zmiany ----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- 5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji 5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia 1.1. -------------------------------------------------------------------------------------------------- ☐art. 439 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia ------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------ 2.1. Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości ☐art. 437 § 2 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia ------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------ 3.1. Konieczność umorzenia postępowania ☐art. 437 § 2 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia ------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------ 4.1. ----------------------------------------------------------------------------------------------- ☐art. 454 § 1 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia ------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------ 5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania ---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- 5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Przytoczyć okoliczności ---------------------- --------------------------------------------------------------------------------------------------------------- 6 Koszty Procesu Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Przytoczyć okoliczności II. Na podstawieart. 618 § 1 pkt 11 k.p.k.zasądzono od Skarbu Państwa na rzecz r.pr.A. O.516,60 zł (w tym 96,60 zł podatku VAT) za obronę oskarżonego wykonywaną z urzędu w postępowaniu odwoławczym, zgodnie ze stawkami określonymi w § 17 ust. 2 pkt 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu. III. Z uwagi na nieuwzględnienie apelacji, na podstawieart. 636 § 1 k.p.k.w zw. zart. 618 § 1 pkt. 1 i 11 k.p.k., zgodnie ze stawkami określonymi wart. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych, Sąd Okręgowy zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa 180 zł tytułem opłaty, a także stosując stawki wskazane w§ 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwaw postępowaniu karnymoraz zgodnie ze stawkami jak w pkt. powyższym - kwotę 536,60 zł tytułem wydatków postępowania odwoławczego. 7 PODPIS 1.3. Granice zaskarżenia Kolejny numer załącznika 1 Podmiot wnoszący apelację Oskarżony Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja Wyrok w całości 1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia ☒ na korzyść ☐ na niekorzyść ☒ w całości ☐ w części ☐ co do winy ☐ co do kary ☐ co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia 1.3.2. Podniesione zarzuty Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji ☒ art. 438 pkt 1 k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu ☐ art. 438 pkt 1a k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazanywart. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu ☒ art. 438 pkt 2 k.p.k.– obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia ☒ art. 438 pkt 3 k.p.k.– błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia ☒ art. 438 pkt 4 k.p.k.– rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka ☐ art. 439 k.p.k. ☐ brak zarzutów 1.4. Wnioski ☒ uchylenie ☒ zmiana 1.3. Granice zaskarżenia Kolejny numer załącznika 2 Podmiot wnoszący apelację Obrońca oskarżonego Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja Wyrok w całości 1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia ☒ na korzyść ☐ na niekorzyść ☒ w całości ☐ w części ☐ co do winy ☐ co do kary ☐ co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia 1.3.2. Podniesione zarzuty Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji ☐ art. 438 pkt 1 k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu ☐ art. 438 pkt 1a k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazanywart. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu ☒ art. 438 pkt 2 k.p.k.– obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia ☒ art. 438 pkt 3 k.p.k.– błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia ☐ art. 438 pkt 4 k.p.k.– rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka ☐ art. 439 k.p.k. ☐ brak zarzutów 1.4. Wnioski ☐ uchylenie ☒ zmiana

15/301500/0001006/Ka

Sąd Okręgowy w Siedlcach

II Wydział Karny

152510000004021_VIII_Pa_000085_2023_Uz_2024-01-05_001

VIII Pa 85/23

2024-01-05 01:00:00.0 CET

2024-02-15 17:30:05.0 CET

2024-02-15 15:37:24.0 CET

15251000

4021

SENTENCE

Sygn. akt VIII Pa 85/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 5 stycznia 2024 roku Sąd Okręgowy w Łodzi VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie: Przewodniczący: Sędzia Anna Przybylska (spr.) po rozpoznaniu w dniu 5 stycznia 2024 roku w Łodzi na posiedzeniu niejawnym sprawy z powództwa Z. K. i K. G. przeciwko P. Ż. o odszkodowania na skutek apelacji powodów od wyroku Sądu Rejonowego w Kutnie, IV Wydziału Pracy z dnia 21 lipca 2023 roku w sprawie sygn. akt IV P 83/22 I zmi

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Agnieszka Kurczewska" xPublisher="agnieszka.kurczewska" xEditorFullName="Agnieszka Kurczewska" xEditor="agnieszka.kurczewska" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="1" xFlag="published" xVolType="15/251000/0004021/Pa" xYear="2023" xVolNmbr="000085" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok</xName> <xBlock> <xText><xBx>Sygn. akt VIII Pa 85/23</xBx></xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText><xBx>Dnia 5 stycznia 2024 roku </xBx></xText> <xText><xBx>Sąd Okręgowy w Łodzi VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych </xBx></xText> <xText>w składzie:</xText> <xText>Przewodniczący: Sędzia Anna Przybylska (spr.)</xText> <xText>po rozpoznaniu w dniu 5 stycznia 2024 roku w Łodzi</xText> <xText>na posiedzeniu niejawnym</xText> <xText>sprawy z powództwa <xBx><xAnon>Z. K.</xAnon> i <xAnon>K. G.</xAnon></xBx></xText> <xText>przeciwko <xBx><xAnon>P. Ż.</xAnon></xBx></xText> <xText>o odszkodowania</xText> <xText>na skutek apelacji powodów</xText> <xText>od wyroku Sądu Rejonowego w Kutnie, IV Wydziału Pracy</xText> <xText>z dnia 21 lipca 2023 roku w sprawie sygn. akt IV P 83/22</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">I</xName> <xText><xBx>zmienia zaskarżony wyrok w punkcie I i II w ten sposób, że: </xBx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>zasądza od <xAnon>P. Ż.</xAnon> na rzecz <xAnon>Z. K.</xAnon>:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">a</xName> <xText>kwotę 13.500 zł (trzynaście tysięcy pięćset złotych) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 3 listopada 2022 roku do dnia zapłaty tytułem odszkodowania za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">b</xName> <xText>kwotę 180 zł (sto osiemdziesiąt złotych) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego;</xText> </xUnit> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>zasądza od <xAnon>P. Ż.</xAnon> na rzecz <xAnon>K. G.</xAnon>:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">a</xName> <xText>kwotę 3300 zł (trzy tysiące trzysta złotych) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 3 listopada 2022 roku do dnia zapłaty tytułem odszkodowania za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">b</xName> <xText>kwotę 180 zł (sto osiemdziesiąt złotych) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego;</xText> </xUnit> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText>nadaje wyrokowi rygor natychmiastowej wykonalności:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">a</xName> <xText>w punkcie 1 (pierwszym) podpunkcie a) w zakresie kwoty 4748,87 zł (cztery tysiące siedemset czterdzieści osiem złotych osiemdziesiąt siedem groszy);</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">b</xName> <xText>w punkcie 2 (drugim) podpunkcie a) w zakresie kwoty 3300 zł (trzy tysiące trzysta złotych);</xText> </xUnit> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">II</xName> <xText><xBx>zasądza od <xAnon>P. Ż.</xAnon> na rzecz <xAnon>Z. K.</xAnon> i <xAnon>K. G.</xAnon> kwoty po 120 zł (sto dwadzieścia złotych) na rzecz każdego z nich z ustawowymi odsetkami za opóźnienie za czas po upływie tygodnia od dnia doręczenia wyroku Sądu Okręgowego w Łodzi do dnia zapłaty tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego za II instancję.</xBx></xText> </xUnit> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Sędzia Anna Przybylska

Agnieszka Kurczewska

Agnieszka Kurczewska

Sygn. akt VIII Pa 85/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 5 stycznia 2024 roku Sąd Okręgowy w Łodzi VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie: Przewodniczący: Sędzia Anna Przybylska (spr.) po rozpoznaniu w dniu 5 stycznia 2024 roku w Łodzi na posiedzeniu niejawnym sprawy z powództwaZ. K.iK. G. przeciwkoP. Ż. o odszkodowania na skutek apelacji powodów od wyroku Sądu Rejonowego w Kutnie, IV Wydziału Pracy z dnia 21 lipca 2023 roku w sprawie sygn. akt IV P 83/22 I zmienia zaskarżony wyrok w punkcie I i II w ten sposób, że: 1 zasądza odP. Ż.na rzeczZ. K.: a kwotę 13.500 zł (trzynaście tysięcy pięćset złotych) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 3 listopada 2022 roku do dnia zapłaty tytułem odszkodowania za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia, b kwotę 180 zł (sto osiemdziesiąt złotych) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego; 2 zasądza odP. Ż.na rzeczK. G.: a kwotę 3300 zł (trzy tysiące trzysta złotych) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 3 listopada 2022 roku do dnia zapłaty tytułem odszkodowania za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia, b kwotę 180 zł (sto osiemdziesiąt złotych) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego; 3 nadaje wyrokowi rygor natychmiastowej wykonalności: a w punkcie 1 (pierwszym) podpunkcie a) w zakresie kwoty 4748,87 zł (cztery tysiące siedemset czterdzieści osiem złotych osiemdziesiąt siedem groszy); b w punkcie 2 (drugim) podpunkcie a) w zakresie kwoty 3300 zł (trzy tysiące trzysta złotych); II zasądza odP. Ż.na rzeczZ. K.iK. G.kwoty po 120 zł (sto dwadzieścia złotych) na rzecz każdego z nich z ustawowymi odsetkami za opóźnienie za czas po upływie tygodnia od dnia doręczenia wyroku Sądu Okręgowego w Łodzi do dnia zapłaty tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego za II instancję.

15/251000/0004021/Pa

Sąd Okręgowy w Łodzi

VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

154500000004006_VIII_AKa_000302_2023_Uz_2024-01-18_001

VIII AKa 302/23

2024-01-05 01:00:00.0 CET

2024-02-09 08:33:05.0 CET

2024-02-08 23:36:08.0 CET

15450000

4006

SENTENCE, REASON

Sygn. akt VIII AKa 302/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 5 stycznia 2024 r. Sąd Apelacyjny w Warszawie VIII Wydział Karny w składzie: Przewodniczący: SSA – Przemysław Filipkowski (spr.) Sędziowie: SA – Dorota Radlińska SO (del.) – Piotr Bojarczuk Protokolant: – sekr. sąd. Klaudia Kulbicka przy udziale prokuratora Krzysztofa Kalinowskiego po rozpoznaniu w dniu 5 stycznia 2024 r. sprawy : 1) R. Z. (1) , urodz. (...) w R. , syna W. i E. oskarżonego z art. 217 § 1 k.k. w zw. z art. 5

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Renata Sieradzan" xPublisher="rsieradz" xEditorFullName="Renata Sieradzan" xEditor="rsieradz" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="7" xFlag="published" xVolType="15/450000/0004006/AKa" xYear="2023" xVolNmbr="000302" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText xALIGNx="left"> <xBx>Sygn. akt VIII AKa 302/23</xBx></xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right"> <xBx>Dnia 5 stycznia 2024 r.</xBx></xText> <xText><xBx>Sąd Apelacyjny w Warszawie VIII Wydział Karny w składzie: </xBx></xText> <xText xALIGNx="left"> <xBx>Przewodniczący: SSA – Przemysław Filipkowski (spr.) </xBx></xText> <xText xALIGNx="left"> <xBx>Sędziowie: SA – Dorota Radlińska</xBx></xText> <xText xALIGNx="left"> <xBx> SO (del.) – Piotr Bojarczuk</xBx></xText> <xText xALIGNx="left"> <xBx>Protokolant: – sekr. sąd. Klaudia Kulbicka</xBx></xText> <xText><xBx>przy udziale prokuratora Krzysztofa Kalinowskiego </xBx></xText> <xText><xBx>po rozpoznaniu w dniu 5 stycznia 2024 r. sprawy : </xBx></xText> <xText><xBx>1) <xAnon>R. Z. (1)</xAnon>, <xAnon>urodz. (...)</xAnon> w <xAnon>R.</xAnon>, syna <xAnon>W.</xAnon> i <xAnon>E.</xAnon></xBx></xText> <xText><xBx>oskarżonego z <xLexLink xArt="art. 217;art. 217 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 217 § 1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 57 a;art. 57 a § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 57a § 1 k.k.</xLexLink> i z <xLexLink xArt="art. 158;art. 158 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 158 § 1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 57 a;art. 57 a § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 57a § 1 k.k.</xLexLink>,</xBx></xText> <xText><xBx>2) <xAnon>S. C. (1)</xAnon>, <xAnon>urodz. (...)</xAnon> w <xAnon>T.</xAnon>, syna <xAnon>A.</xAnon> i <xAnon>D.</xAnon></xBx></xText> <xText><xBx>oskarżonego z <xLexLink xArt="art. 13;art. 13 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 13 § 1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 156;art. 156 § 1;art. 156 § 1 pkt. 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 156 § 1 pkt 2 k.k.</xLexLink> w zb. z <xLexLink xArt="art. 157;art. 157 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 157 § 2 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 57 a;art. 57 a § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 57a § 1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 k.k.</xLexLink>, z <xLexLink xArt="art. 217;art. 217 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 217 § 1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 57 a;art. 57 a § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 57a § 1 k.k.</xLexLink> /x 2/, z <xLexLink xArt="art. 159" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 159 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 57 a;art. 57 a § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 57a § 1 k.k.</xLexLink>,</xBx></xText> <xText><xBx>na skutek apelacji wniesionych przez obrońców oskarżonych </xBx></xText> <xText><xBx>od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie</xBx></xText> <xText><xBx>z dnia 29 maja 2023 r. sygn. akt VIII K 57/23</xBx></xText> <xText><xBx>I. utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok w stosunku do oskarżonego <xAnon>R. Z. (1)</xAnon> i w zaskarżonej części w stosunku do oskarżonego <xAnon>S. C. (1)</xAnon>; </xBx></xText> <xText><xBx>II. zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. <xAnon>W. U.</xAnon> – Kancelaria Adwokacka w <xAnon>W.</xAnon> i adw. <xAnon>M. W.</xAnon> – Kancelaria Adwokacka w <xAnon>W.</xAnon> kwoty po 1200 (jeden tysiąc dwieście) zł każda brutto, w tym Vat, tytułem pomocy prawnej udzielonej oskarżonym z urzędu w postępowaniu odwoławczym;</xBx></xText> <xText><xBx>III. zwalnia oskarżonych od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, obciążając wydatkami Skarb Państwa.</xBx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="404"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="120"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="44"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="154"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">Formularz UK 2</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">Sygnatura akt</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">VIII AKa 302/23</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>CZĘŚĆ WSTĘPNA </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="721"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xBx>1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji</xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="721"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie sygn. VIII K 57/23 z dnia 29.05.2023 r.</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="721"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xBx>1.2. Podmiot wnoszący apelację</xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="721"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐ oskarżyciel posiłkowy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐ oskarżyciel prywatny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">x obrońcy oskarżonych</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐ inny</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="721"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xBx>1.3. Granice zaskarżenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="44"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="153"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="131"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="44"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="350"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left"> <xBx>1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2" xRowSpan="4"> <xText xALIGNx="left">x na korzyść</xText> <xText xALIGNx="left">☐ na niekorzyść</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left">x w całości co do <xAnon>R. Z.</xAnon></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">x w części co do <xAnon>S. C.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">co do winy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">x</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">co do kary</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left"> <xBx>1.3.2. Podniesione zarzuty</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xIx>Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1 a" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1a k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany <xBRx></xBRx>w <xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink>, chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">x</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 2 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 3" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 3 k.p.k.</xLexLink><xBx> –</xBx> błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, <xBRx></xBRx>jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">x</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 4 k.p.k.</xLexLink> – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xLexLink xArt="art. 439" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>brak zarzutów</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="721"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xBx>1.4. Wnioski</xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="44"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="291"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="48"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="338"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>uchylenie</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>x</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Zmiana</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="721"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="721"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xBx>2.1. Ustalenie faktów</xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="38"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="28"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="131"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="339"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="93"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="93"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left"> <xBx>2.1.1. Fakty uznane za udowodnione</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Numer karty</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">Nie dotyczy</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left"> <xBx>2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód </xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Numer karty</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">Nie dotyczy</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="721"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xBx>2.2. Ocena dowodów</xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="109"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="208"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="404"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xBx>2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp. faktu z pkt 2.1.1</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uznania dowodu</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">Nie dotyczy</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="109"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="208"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="404"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xBx>2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów<xBRx></xBRx>(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">Nie dotyczy</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="721"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx="."></xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> </xRows> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp.</xIx></xText> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zarzut </xIx></xText> <xText xALIGNx="left"> <xIx>1/</xIx></xText> <xText><xBx>Obrońcy osk. <xAnon>R. Z. (1)</xAnon></xBx> naruszenia przepisów postępowania mogącego mieć wpływ na treść orzeczenia tj. <xLexLink xArt="art. 413;art. 413 § 2;art. 413 § 2 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 413 § 2 pkt 1 kpk</xLexLink> poprzez błędne niezakwalifikowanie czynu z pkt I aktu oskarżenia jako uprzedniej czynności współkaranej, a w konsekwencji skazanie <xAnon>R. Z.</xAnon> za dwa odrębne przestępstwa, podczas gdy poprawna ocena dokonanych przez sąd ustaleń faktycznych upoważniała do skazania oskarżonego w ramach czynu opisanego w pkt II aktu oskarżenia /przy zmienionym jego opisie/.</xText> <xText xALIGNx="left">☐ zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ częściowo zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">x niezasadny</xText> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny</xIx></xText> <xText>a/ Zarzut obrońcy został nieprawidłowo sformułowany, gdyż w istocie dotyczy kwestii materialnoprawnej tj. wzajemnego stosunku czynów przypisanych oskarżonemu, czyli obrazy prawa materialnego, a nie przepisów procesowych odnośnie formułowania wyroku. Regulacja <xLexLink xArt="art. 413;art. 413 § 2;art. 413 § 2 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 413 § 2 pkt 1 kpk</xLexLink> dotycząca struktury wyroku stanowi, że wyrok skazujący powinien zawierać dokładne określenie przypisanego czynu oraz jego kwalifikację prawną – warunki te zostały spełnione w treści wyroku Sądu Okręgowego zarówno w odniesieniu do przestępstwa przypisanego w <xLexLink xArt="art. 413 § 2 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">pkt 1</xLexLink>, jak i czynu przypisanego w pkt 2, co nie budzi wątpliwości. Nie można zgodzić się z obrońcą, że opis czynu zarzucanego w pkt II i przypisanego w pkt 2 sentencji wyroku nie jest właściwy w kontekście poczynionych w sprawie ustaleń faktycznych. Zawarty jest w nim m.in. sposób działania sprawcy w ramach pobicia i wskazany został skutek w postaci narażenia pokrzywdzonego na bezpośrednie niebezpieczeństwo spowodowania ciężkiego uszczerbku na zdrowiu określonego w <xLexLink xArt="art. 156;art. 156 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 156 § 1 kk</xLexLink> /porównaj np. R. Stefański w Kodeks Postępowania Karnego Komentarz pod red. Z. Gostyńskiego, tom II 1998 r., tezy 12-13 do art. 413 kpk; K. Eichstaedt w Kodeks Postępowania Karnego Komentarz pod red. D. Świeckiego, tom I 2017 r., tezy 8-12 do art. 413 kpk/. Wobec tego chybiony jest zarzut obrazy przepisów postępowania w postaci <xLexLink xArt="art. 413;art. 413 § 2;art. 413 § 2 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 413 § 2 pkt 1 kpk</xLexLink>. Natomiast nie budzi wątpliwości pogląd, że w przypadku przyjęcia konstrukcji czynu współkaranego sąd w wyroku skazującym, zgodnie z treścią <xLexLink xArt="art. 413;art. 413 § 2;art. 413 § 2 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 413 § 2 pkt 1 kpk</xLexLink>, uzupełnia opis czynu będącego podstawą skazania i wymiaru kary o znamiona czynu współkaranego lub też przypisuje sprawcy czyn główny z zaznaczeniem, iż czyn ten obejmuje inny czyn potraktowany jako czyn uprzedni lub następczy. Nie może natomiast w odniesieniu do zarzucanego i przypisanego czynu współkaranego oskarżonego uniewinnić ani umorzyć w tym zakresie postępowania karnego /tak np. wyrok Sądu Najwyższego z 8.04.2022 r. sygn. III KK 35/21, OSNK 2022/5/20, Legalis/.</xText> <xText>b/ Zauważyć należy, że ocena materiału dowodowego ujawnionego w sprawie i poczynione na tej podstawie ustalenia faktyczne nie są kwestionowane przez skarżących. Oskarżony <xAnon>R. Z.</xAnon> ostatecznie przyznał się w całości do popełnienia zarzucanych i przypisanych mu w pkt 1 i 2 sentencji wyroku czynów, przy czym zaprzeczył, aby miał wcześniej zatarg z pokrzywdzonym. Podobnie oskarżony <xAnon>S. C. (1)</xAnon> na rozprawie przyznał się do popełnienia zarzucanych i przypisanych mu w pkt 6-9 wyroku czynów. Przebieg wydarzeń i sprawstwo oskarżonych wynika także z analizy zeznań pokrzywdzonych <xAnon>K. K.</xAnon> /k.59-60, 65-66/, <xAnon>P. M. (1)</xAnon> /k.69, 74-75/ i <xAnon>M. N. (1)</xAnon> /k.81/ oraz świadków <xAnon>A. B.</xAnon> /k.42v-43/, <xAnon>N. C.</xAnon> /k.141v/, <xAnon>A. T.</xAnon> /k.132v-133/, <xAnon>D. H.</xAnon> /k.55v, 510/, <xAnon>K. N.</xAnon> /k.46v-47/, jak też z nagrań monitoringu i pozostałych dowodów. Z tych dowodów i ustaleń faktycznych wypływa, że najpierw <xAnon>S. C.</xAnon> naruszył nietykalność cielesną K. <xAnon>K.</xAnon> i zaatakował <xAnon>P. M.</xAnon> uderzając go nożem w klatkę piersiową /czyny pkt III i 6, pkt V i 8/, a <xAnon>R. Z.</xAnon> naruszył nietykalność cielesną K. <xAnon>K.</xAnon> poprzez uderzenie go ręką w głowę /czyn pkt I i 1/. Po przerwie trwającej około 30 minut <xAnon>S. C.</xAnon> naruszył nietykalność cielesną <xAnon>M. N.</xAnon> /czyn pkt IV i 7/, a dalej obaj oskarżeni wspólnie i w porozumieniu dokonali pobicia K. <xAnon>K.</xAnon>, przy czym <xAnon>S. C.</xAnon> zamachnął się nożem w kierunku K. <xAnon>K.</xAnon>, powodując u niego zadrapanie lewego policzka /czyny pkt II i 2, VI i 9/.</xText> <xText>c/ W tej sytuacji oskarżonemu <xAnon>R. Z.</xAnon> prawidłowo przypisano popełnienie 2 odrębnych przestępstw o charakterze chuligańskim – w pkt 1 z <xLexLink xArt="art. 217;art. 217 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 217 § 1 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 57 a;art. 57 a § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 57a § 1 kk</xLexLink> i w pkt 2 z <xLexLink xArt="art. 158;art. 158 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 158 § 1 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 57 a;art. 57 a § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 57a § 1 kk</xLexLink>. Brak jest jakichkolwiek podstaw do podważenia przyjętej kwalifikacji prawnej. Obrońca nie przedstawił argumentacji, która przemawiałaby za uznaniem pierwszego z w/w czynów za tzw. przestępstwo współkarane, co nakazywałoby skazanie sprawcy za 1 przestępstwo /obejmujące w rzeczywistości 2 czyny/ i wymierzenie mu 1 kary. Uznanie danego czynu za przestępstwo współkarane powinno wynikać z wzajemnego powiązania, zwartości, bliskiej relacji sytuacyjnej i różnicy stopnia społecznej szkodliwości obu czynów uzasadniających potraktowanie jednego z nich jako ściśle powiązanego i ubocznego w stosunku do czynu głównego – np. sprawca kradzieży nie odpowiada dodatkowo za następne przestępstwo paserstwa skradzionego przez siebie mienia, gdyż czynem głównym, podstawowym jest tu kradzież; sprawca nie odpowiada odrębnie za naruszenie miru domowego, jeśli jego celem jest popełnienie przestępstwa z użyciem przemocy np. rozboju /porównaj także A. Zoll w <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">Kodeks Karny</xLexLink> Część Ogólna, Komentarz Tom I 2016 r., tezy 22-40 do <xLexLink xArt="art. 11" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 kk</xLexLink>; wyrok Sądu Najwyższego z 8.04.2022 r. sygn. III KK 35/21, OSNK 2022/5/20, Legalis/. Natomiast w niniejszym przypadku dwukrotnego stosowania siły fizycznej wobec tego samego pokrzywdzonego nie mamy do czynienia z czynem głównym i ubocznym, a z dwoma odrębnymi przestępstwami, które nie są ze sobą tak ściśle powiązane. Eskalacja przemocy ze strony oskarżonego nie oznacza celowości potraktowania pierwszego czynu jako współkaranego przez drugie przestępstwo.</xText> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp.</xIx></xText> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zarzut </xIx></xText> <xText xALIGNx="left"> <xIx>2/</xIx></xText> <xText><xBx>Obrońcy osk. <xAnon>S. C. (1)</xAnon></xBx> rażącej niewspółmierności kary, jako wymierzonej z pominięciem faktu nieutrudniania i nieprzedłużania postępowania przez oskarżonego, przebiegu przestępstwa – nie było zaplanowane, miało charakter impulsywny; faktu przyznania się oskarżonego od początku do popełnienia zarzucanego czynu; wyrażenia przez oskarżonego skruchy; braku ciężkich skutków zdrowotnych czynu u pokrzywdzonych. Orzeczenie warunkowego zawieszenia wykonania kary albo kary pozbawienia wolności w niższym wymiarze spełniłoby w wystarczającym stopniu zarówno cele prewencji ogólnej, jak i szczególnej, zapobiegając powrotowi oskarżonego do przestępstwa.</xText> <xText xALIGNx="left">☐ zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ częściowo zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">x niezasadny</xText> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny</xIx></xText> <xText>a/ Stosownie do brzmienia <xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 4 kpk</xLexLink> Sąd odwoławczy zmienia lub uchyla orzeczenie w zakresie kary tylko w przypadku stwierdzenia jej rażącej niewspółmierności. Rażąca niewspółmierność zachodzi wówczas, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności mających wpływ na wymiar kary, można było przyjąć, że powstałaby znaczna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez Sąd I instancji a karą, którą należałoby orzec w następstwie prawidłowego zastosowania dyrektyw wymiaru kary. Nie każda różnica w zakresie oceny wymiaru kary uzasadnia zarzut rażącej niewspółmierności kary, przewidziany w <xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 4 k.p.k.</xLexLink>, ale tylko taka, która ma charakter zasadniczy, a więc jest niewspółmierna w stopniu nie dającym się zaakceptować /tak np. wyrok Sądu Najwyższego z 16.02.2009 r. II KK 132/05, LEX nr 725034/. Nie chodzi tu o wszelkie możliwe różnice co do wymiaru kary, lecz wyłącznie o tak istotne, że powodowałyby uznanie orzeczonej kary za niesprawiedliwą.</xText> <xText>b/ Apelacja obrońcy nie zawiera argumentów, które prowadziłyby do zakwestionowania stanowiska Sądu I instancji odnośnie wymiaru orzeczonych kar pozbawienia wolności względem <xAnon>S. C.</xAnon>. Nie budzi zastrzeżeń kwalifikacja prawna przypisanych w wyroku czynów: w pkt 6 z <xLexLink xArt="art. 13;art. 13 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 13 § 1 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 156;art. 156 § 1;art. 156 § 1 pkt. 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 156 § 1 pkt 2 kk</xLexLink> w zb. z <xLexLink xArt="art. 157;art. 157 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 157 § 2 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 57 a;art. 57 a § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 57a § 1 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 kk</xLexLink>, w pkt 7 i 8 z <xLexLink xArt="art. 217;art. 217 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 217 § 1 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 57 a;art. 57 a § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 57a § 1 kk</xLexLink>, w pkt 9 z <xLexLink xArt="art. 159" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 159 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 57 a;art. 57 a § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 57a § 1 kk</xLexLink>. Kary pozbawienia wolności w wysokości 4 lat i 6 miesięcy /pkt 6/, 5 miesięcy /pkt 7/, 3 miesięcy /pkt 8/, 2 lat /pkt 9/ są adekwatne do znacznej wagi i szkodliwości społecznej czynów z pkt 6 i 9, dużego stopnia winy sprawcy i rodzaju jego działań oraz powstałych skutków dla zdrowia pokrzywdzonych, jak też do stosunkowo mniejszej wagi i szkodliwości społecznej przestępstw z pkt 7 i 8 oraz niższego stopnia winy sprawcy. Kary te nie przekraczają stopnia winy sprawcy. Uwzględnia to przedstawione w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku okoliczności obciążające – niesprowokowane, agresywne i brutalne działanie bez istotnego powodu, względem bezbronnych pokrzywdzonych, publicznie i z rażącym lekceważeniem porządku publicznego, pod wpływem alkoholu, natężenie złej woli, zadawanie ciosów nożem 2 ofiarom, zaatakowanie przypadkowej kobiety, uprzednią karalność oskarżonego. Nadto Sąd Okręgowy miał świadomość okoliczności korzystnych dla sprawcy – jego przyznania się do popełnienia zarzucanych czynów, nieutrudniania przez niego postępowania karnego, impulsywnego niezaplanowanego działania, pozostania czynu z pkt 6 w formie usiłowania, co wypływa z treści uzasadnienia wyroku i przebiegu procesu. Nie ma jednak racji obrońca, że oskarżony wyraził rzeczywistą skruchę, skoro <xAnon>S. C.</xAnon> poza przyznaniem się do winy nie składał wyjaśnień i w głosie końcowym oświadczył tylko, że „żałuje całej sytuacji” /k.534/. Nadto rodzaj i skutek obrażeń powstałych u K. <xAnon>K.</xAnon> i <xAnon>P. M.</xAnon> nie przemawia na korzyść sprawcy, gdyż w przypadku większego uszczerbku na zdrowiu pokrzywdzonych znalazłoby to odzwierciedlenie w surowszej kwalifikacji prawnej czynów. Zatem okoliczności podnoszone przez skarżącego nie przemawiają wystarczająco za złagodzeniem wymierzonych kar. Cele prewencji ogólnej i wychowawcze kary nie świadczą o potrzebie złagodzenia sankcji wobec brutalności i determinacji działania oskarżonego. Jednocześnie brak jest jakichkolwiek podstaw do warunkowego zawieszenia czy zmniejszenia wymierzonych kar jednostkowych. Natomiast karę łączną 6 lat pozbawienia wolności słusznie orzeczono na zasadzie asperacji, która jest obecnie najkorzystniejsza dla oskarżonego /<xLexLink xArt="art. 86;art. 86 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 86 § 1 kk</xLexLink>/. Zasadnie orzeczono o nawiązkach na mocy <xLexLink xArt="art. 57 a;art. 57 a § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 57a § 2 kk</xLexLink>.</xText> <xText>c/ Reasumując, brak jest podstaw do uznania, że w krótszym okresie cele kary zostaną osiągnięte i że oskarżony zrozumie wymiar wyrządzonej krzywdy. Skarżący nie wykazał innych okoliczności, które należałoby uwzględnić przy wymiarze kar - nie są one nadmiernie surowe a ich ukształtowanie czyni zadość potrzebom prewencji indywidualnej i generalnej oraz odpowiada dyrektywom zamieszczonym w <xLexLink xArt="art. 53;art. 53 § 1;art. 53 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 53 § 1 i 2 kk</xLexLink>. Całokształt aspektów sprawy przekonuje, że tylko kara o charakterze bezwzględnym tak długiego pozbawienia wolności jest właściwa i celowa, a w konsekwencji sprawiedliwa. Brak jest jakichkolwiek podstaw do złagodzenia wymiaru sankcji karnej.</xText> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Wniosek</xIx></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText xALIGNx="left"></xText> </xUnit> <xText><xBx>I/ Obrońca osk. <xAnon>R. Z. (1)</xAnon></xBx> wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez skazanie oskarżonego za czyn z pkt II aktu oskarżenia uzupełniony w opisie o uprzednie naruszenie nietykalności cielesnej <xAnon>K. K.</xAnon>, a w konsekwencji wymierzenie oskarżonemu złagodzonej kary pozbawienia wolności.</xText> <xText><xBx>II/ Obrońca osk. <xAnon>S. C. (1)</xAnon></xBx> wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wymierzenie kary w niższym wymiarze niż orzeczony.</xText> <xText xALIGNx="left">☐ zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ częściowo zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">x niezasadne</xText> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.</xIx></xText> <xText>a/ W świetle analizy zarzutów apelacji przeprowadzonej w pkt 1-2 nie zasługują na uwzględnienie wnioski obrońców o zmianę zaskarżonego wyroku.</xText> <xText>b/ Kary 3 miesięcy i 10 miesięcy pozbawienia wolności za czyny z pkt 1 i 2, kara łączna roku pozbawienia wolności z pkt 3 oraz nawiązka z pkt 5 wymierzone oskarżonemu <xAnon>R. Z.</xAnon> nie noszą cech rażącej surowości. Skarżący nie wykazał nowych okoliczności, które należałoby uwzględnić przy wymiarze kar - nie są one nadmiernie surowe a ich ukształtowanie czyni zadość potrzebom prewencji indywidualnej i generalnej oraz odpowiada dyrektywom zamieszczonym w <xLexLink xArt="art. 53;art. 53 § 1;art. 53 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 53 § 1 i 2 kk</xLexLink>. Całokształt aspektów sprawy przekonuje, że tylko kara o charakterze bezwzględnym jest właściwa i celowa, a w konsekwencji sprawiedliwa. Nie jest konieczne złagodzenie wymiaru sankcji karnej.</xText> <xText>c/ Brak jest jakichkolwiek podstaw do zmiany rozstrzygnięć co do zaliczenia tymczasowego aresztowania, dowodów rzeczowych i zwolnienia oskarżonych od kosztów sądowych.</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU </xBx></xText> </xUnit> <xText>Nie dotyczy</xText> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności</xIx></xText> <xText>Nie dotyczy</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">5</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO </xBx></xText> </xUnit> <xText xALIGNx="left"> <xBx>5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji</xBx></xText> <xText xALIGNx="left"> <xBx>1.</xBx></xText> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przedmiot utrzymania w mocy</xIx></xText> <xText><xBx>W pkt I utrzymano w mocy zaskarżony wyrok w stosunku do oskarżonego <xAnon>R. Z.</xAnon> oraz w zaskarżonej części w stosunku do oskarżonego <xAnon>S. C.</xAnon>.</xBx></xText> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach utrzymania w mocy</xIx></xText> <xText><xIx>Powody wskazano w części 3 – tj. niepodważenie przez obrońców analizy ujawnionych okoliczności przeprowadzonej przez Sąd Okręgowy, ocen prawnych i wysokości sankcji karnej zawartych w wyroku.</xIx></xText> <xText xALIGNx="left"> <xBx>5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji</xBx></xText> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przedmiot i zakres zmiany</xIx></xText> <xText>Nie dotyczy</xText> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach zmiany</xIx></xText> <xText>Nie dotyczy</xText> <xText xALIGNx="left"> <xBx>5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji</xBx></xText> <xText xALIGNx="left"> <xBx>5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia</xBx></xText> <xText xALIGNx="left">1.1.</xText> <xText xALIGNx="left">Nie dotyczy</xText> <xText xALIGNx="left">☐ <xLexLink xArt="art. 439" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 k.p.k.</xLexLink></xText> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uchylenia</xIx></xText> <xText xALIGNx="left">Nie dotyczy</xText> <xText xALIGNx="left">2.1.</xText> <xText xALIGNx="left">Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości</xText> <xText xALIGNx="left">Nie dotyczy</xText> <xText xALIGNx="left">☐ <xLexLink xArt="art. 437;art. 437 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 437 § 2 k.p.k.</xLexLink></xText> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uchylenia</xIx></xText> <xText xALIGNx="left">Nie dotyczy</xText> <xText xALIGNx="left">3.1.</xText> <xText xALIGNx="left">Konieczność umorzenia postępowania</xText> <xText xALIGNx="left">Nie dotyczy</xText> <xText xALIGNx="left">☐ <xLexLink xArt="art. 437;art. 437 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 437 § 2 k.p.k.</xLexLink></xText> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia</xIx></xText> <xText xALIGNx="left">Nie dotyczy</xText> <xText xALIGNx="left">4.1.</xText> <xText xALIGNx="left">Nie dotyczy</xText> <xText xALIGNx="left">☐ <xLexLink xArt="art. 454;art. 454 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 454 § 1 k.p.k.</xLexLink></xText> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uchylenia</xIx></xText> <xText xALIGNx="left">Nie dotyczy</xText> <xText xALIGNx="left"> <xBx>5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania</xBx></xText> <xText xALIGNx="left"> Nie dotyczy</xText> <xText xALIGNx="left"> <xBx>5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku</xBx></xText> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt rozstrzygnięcia z wyroku</xIx></xText> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> <xText xALIGNx="left"> II.</xText> <xText>Zasądzono od Skarbu Państwa na rzecz adw. <xAnon>W. U.</xAnon> i adw. <xAnon>M. W.</xAnon> kwoty po 1200 zł każda brutto, w tym Vat, tytułem pomocy prawnej udzielonej oskarżonym z urzędu w postępowaniu odwoławczym – w oparciu o § 11 ust. 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22.10.2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie, stosownie do rodzaju sprawy i potrzebnego nakładu pracy, przy uwzględnieniu treści wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 20.12.2022 r. sygn. SK 78/21 i argumentów zawartych w uzasadnieniu tego rozstrzygnięcia. Wskazana kwota zawiera w sobie podatek od towarów i usług, gdyż w innym wypadku obrońca z urzędu byłby w lepszej sytuacji niż obrońca z wyboru. Wobec tego nie zastosowano przepisów rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 03.10.2016 r. jako nieadekwatnych w obecnych warunkach.</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">6</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Koszty Procesu </xBx></xText> </xUnit> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="128"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="590"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt rozstrzygnięcia z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> III.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Z uwagi na brak dochodów i złą sytuację majątkową oskarżonych oraz pozbawienie wolności, na podstawie <xLexLink xArt="art. 624;art. 624 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 624 § 1 kpk</xLexLink> zwolniono ich od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, wydatkami obciążając Skarb Państwa.</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="719"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">7</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>PODPIS </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">Przemysław Filipkowski</xText> <xText>Dorota Radlińska Piotr Bojarczuk</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="44"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="153"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="131"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="7"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="37"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="11"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="340"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left"> <xBx>1.3. Granice zaskarżenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left">Kolejny numer załącznika</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">1</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left">Podmiot wnoszący apelację</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">Obrońca osk. <xAnon>R. Z. (1)</xAnon></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left">Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">Punkty 1-5 wyroku</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left"> <xBx>1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2" xRowSpan="4"> <xText xALIGNx="left">x na korzyść</xText> <xText xALIGNx="left">☐ na niekorzyść</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">x w całości</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">☐ w części</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">co do winy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">co do kary</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left"> <xBx>1.3.2. Podniesione zarzuty</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText><xIx>Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1 a" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1a k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany <xBRx></xBRx>w <xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink>, chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">x</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 2 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 3" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 3 k.p.k.</xLexLink> – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, <xBRx></xBRx>jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 4 k.p.k.</xLexLink> – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 439" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText>brak zarzutów</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left"> <xBx>1.4. Wnioski</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>Uchylenie</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">x</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">Zmiana</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="44"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="153"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="131"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="7"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="37"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="11"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="340"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left"> <xBx>1.3. Granice zaskarżenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left">Kolejny numer załącznika</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left">Podmiot wnoszący apelację</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">Obrońca osk. <xAnon>S. C. (1)</xAnon></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left">Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">Punkty 6-14 wyroku</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left"> <xBx>1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2" xRowSpan="4"> <xText xALIGNx="left">☐ na korzyść</xText> <xText xALIGNx="left">☐ na niekorzyść</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">☐ w całości</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">x w części</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">co do winy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">x</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">co do kary</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left"> <xBx>1.3.2. Podniesione zarzuty</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText><xIx>Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1 a" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1a k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany <xBRx></xBRx>w <xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink>, chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 2 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 3" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 3 k.p.k.</xLexLink> – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, <xBRx></xBRx>jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">x</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 4 k.p.k.</xLexLink> – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 439" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText>brak zarzutów</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left"> <xBx>1.4. Wnioski</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>Uchylenie</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">x</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">Zmiana</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Przemysław Filipkowski

Renata Sieradzan

sekr. sąd. Klaudia Kulbicka

Renata Sieradzan

Sygn. akt VIII AKa 302/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 5 stycznia 2024 r. Sąd Apelacyjny w Warszawie VIII Wydział Karny w składzie: Przewodniczący: SSA – Przemysław Filipkowski (spr.) Sędziowie: SA – Dorota Radlińska SO (del.) – Piotr Bojarczuk Protokolant: – sekr. sąd. Klaudia Kulbicka przy udziale prokuratora Krzysztofa Kalinowskiego po rozpoznaniu w dniu 5 stycznia 2024 r. sprawy : 1)R. Z. (1),urodz. (...)wR., synaW.iE. oskarżonego zart. 217 § 1 k.k.w zw. zart. 57a § 1 k.k.i zart. 158 § 1 k.k.w zw. zart. 57a § 1 k.k., 2)S. C. (1),urodz. (...)wT., synaA.iD. oskarżonego zart. 13 § 1 k.k.w zw. zart. 156 § 1 pkt 2 k.k.w zb. zart. 157 § 2 k.k.w zw. zart. 57a § 1 k.k.w zw. zart. 11 § 2 k.k., zart. 217 § 1 k.k.w zw. zart. 57a § 1 k.k./x 2/, zart. 159 k.k.w zw. zart. 57a § 1 k.k., na skutek apelacji wniesionych przez obrońców oskarżonych od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 29 maja 2023 r. sygn. akt VIII K 57/23 I. utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok w stosunku do oskarżonegoR. Z. (1)i w zaskarżonej części w stosunku do oskarżonegoS. C. (1); II. zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw.W. U.– Kancelaria Adwokacka wW.i adw.M. W.– Kancelaria Adwokacka wW.kwoty po 1200 (jeden tysiąc dwieście) zł każda brutto, w tym Vat, tytułem pomocy prawnej udzielonej oskarżonym z urzędu w postępowaniu odwoławczym; III. zwalnia oskarżonych od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, obciążając wydatkami Skarb Państwa. UZASADNIENIE UZASADNIENIE Formularz UK 2 Sygnatura akt VIII AKa 302/23 Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników: 2 1 CZĘŚĆ WSTĘPNA 1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie sygn. VIII K 57/23 z dnia 29.05.2023 r. 1.2. Podmiot wnoszący apelację ☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego ☐ oskarżyciel posiłkowy ☐ oskarżyciel prywatny x obrońcy oskarżonych ☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego ☐ inny 1.3. Granice zaskarżenia 1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia x na korzyść ☐ na niekorzyść x w całości co doR. Z. x w części co doS. C. ☐ co do winy x co do kary ☐ co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia 1.3.2. Podniesione zarzuty Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji ☐ art. 438 pkt 1 k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu ☐ art. 438 pkt 1a k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazanywart. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu x art. 438 pkt 2 k.p.k.– obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia ☐ art. 438 pkt 3 k.p.k.–błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia x art. 438 pkt 4 k.p.k.– rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka ☐ art. 439 k.p.k. ☐ brak zarzutów 1.4. Wnioski ☐ uchylenie x Zmiana 2 Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy 2.1. Ustalenie faktów 2.1.1. Fakty uznane za udowodnione Lp. Oskarżony Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi Dowód Numer karty Nie dotyczy 2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione Lp. Oskarżony Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi Dowód Numer karty Nie dotyczy 2.2. Ocena dowodów 2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów Lp. faktu z pkt 2.1.1 Dowód Zwięźle o powodach uznania dowodu Nie dotyczy 2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów) Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2 Dowód Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu Nie dotyczy STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków Lp. Zarzut 1/ Obrońcy osk.R. Z. (1)naruszenia przepisów postępowania mogącego mieć wpływ na treść orzeczenia tj.art. 413 § 2 pkt 1 kpkpoprzez błędne niezakwalifikowanie czynu z pkt I aktu oskarżenia jako uprzedniej czynności współkaranej, a w konsekwencji skazanieR. Z.za dwa odrębne przestępstwa, podczas gdy poprawna ocena dokonanych przez sąd ustaleń faktycznych upoważniała do skazania oskarżonego w ramach czynu opisanego w pkt II aktu oskarżenia /przy zmienionym jego opisie/. ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny x niezasadny Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny a/ Zarzut obrońcy został nieprawidłowo sformułowany, gdyż w istocie dotyczy kwestii materialnoprawnej tj. wzajemnego stosunku czynów przypisanych oskarżonemu, czyli obrazy prawa materialnego, a nie przepisów procesowych odnośnie formułowania wyroku. Regulacjaart. 413 § 2 pkt 1 kpkdotycząca struktury wyroku stanowi, że wyrok skazujący powinien zawierać dokładne określenie przypisanego czynu oraz jego kwalifikację prawną – warunki te zostały spełnione w treści wyroku Sądu Okręgowego zarówno w odniesieniu do przestępstwa przypisanego wpkt 1, jak i czynu przypisanego w pkt 2, co nie budzi wątpliwości. Nie można zgodzić się z obrońcą, że opis czynu zarzucanego w pkt II i przypisanego w pkt 2 sentencji wyroku nie jest właściwy w kontekście poczynionych w sprawie ustaleń faktycznych. Zawarty jest w nim m.in. sposób działania sprawcy w ramach pobicia i wskazany został skutek w postaci narażenia pokrzywdzonego na bezpośrednie niebezpieczeństwo spowodowania ciężkiego uszczerbku na zdrowiu określonego wart. 156 § 1 kk/porównaj np. R. Stefański w Kodeks Postępowania Karnego Komentarz pod red. Z. Gostyńskiego, tom II 1998 r., tezy 12-13 do art. 413 kpk; K. Eichstaedt w Kodeks Postępowania Karnego Komentarz pod red. D. Świeckiego, tom I 2017 r., tezy 8-12 do art. 413 kpk/. Wobec tego chybiony jest zarzut obrazy przepisów postępowania w postaciart. 413 § 2 pkt 1 kpk. Natomiast nie budzi wątpliwości pogląd, że w przypadku przyjęcia konstrukcji czynu współkaranego sąd w wyroku skazującym, zgodnie z treściąart. 413 § 2 pkt 1 kpk, uzupełnia opis czynu będącego podstawą skazania i wymiaru kary o znamiona czynu współkaranego lub też przypisuje sprawcy czyn główny z zaznaczeniem, iż czyn ten obejmuje inny czyn potraktowany jako czyn uprzedni lub następczy. Nie może natomiast w odniesieniu do zarzucanego i przypisanego czynu współkaranego oskarżonego uniewinnić ani umorzyć w tym zakresie postępowania karnego /tak np. wyrok Sądu Najwyższego z 8.04.2022 r. sygn. III KK 35/21, OSNK 2022/5/20, Legalis/. b/ Zauważyć należy, że ocena materiału dowodowego ujawnionego w sprawie i poczynione na tej podstawie ustalenia faktyczne nie są kwestionowane przez skarżących. OskarżonyR. Z.ostatecznie przyznał się w całości do popełnienia zarzucanych i przypisanych mu w pkt 1 i 2 sentencji wyroku czynów, przy czym zaprzeczył, aby miał wcześniej zatarg z pokrzywdzonym. Podobnie oskarżonyS. C. (1)na rozprawie przyznał się do popełnienia zarzucanych i przypisanych mu w pkt 6-9 wyroku czynów. Przebieg wydarzeń i sprawstwo oskarżonych wynika także z analizy zeznań pokrzywdzonychK. K./k.59-60, 65-66/,P. M. (1)/k.69, 74-75/ iM. N. (1)/k.81/ oraz świadkówA. B./k.42v-43/,N. C./k.141v/,A. T./k.132v-133/,D. H./k.55v, 510/,K. N./k.46v-47/, jak też z nagrań monitoringu i pozostałych dowodów. Z tych dowodów i ustaleń faktycznych wypływa, że najpierwS. C.naruszył nietykalność cielesną K.K.i zaatakowałP. M.uderzając go nożem w klatkę piersiową /czyny pkt III i 6, pkt V i 8/, aR. Z.naruszył nietykalność cielesną K.K.poprzez uderzenie go ręką w głowę /czyn pkt I i 1/. Po przerwie trwającej około 30 minutS. C.naruszył nietykalność cielesnąM. N./czyn pkt IV i 7/, a dalej obaj oskarżeni wspólnie i w porozumieniu dokonali pobicia K.K., przy czymS. C.zamachnął się nożem w kierunku K.K., powodując u niego zadrapanie lewego policzka /czyny pkt II i 2, VI i 9/. c/ W tej sytuacji oskarżonemuR. Z.prawidłowo przypisano popełnienie 2 odrębnych przestępstw o charakterze chuligańskim – w pkt 1 zart. 217 § 1 kkw zw. zart. 57a § 1 kki w pkt 2 zart. 158 § 1 kkw zw. zart. 57a § 1 kk. Brak jest jakichkolwiek podstaw do podważenia przyjętej kwalifikacji prawnej. Obrońca nie przedstawił argumentacji, która przemawiałaby za uznaniem pierwszego z w/w czynów za tzw. przestępstwo współkarane, co nakazywałoby skazanie sprawcy za 1 przestępstwo /obejmujące w rzeczywistości 2 czyny/ i wymierzenie mu 1 kary. Uznanie danego czynu za przestępstwo współkarane powinno wynikać z wzajemnego powiązania, zwartości, bliskiej relacji sytuacyjnej i różnicy stopnia społecznej szkodliwości obu czynów uzasadniających potraktowanie jednego z nich jako ściśle powiązanego i ubocznego w stosunku do czynu głównego – np. sprawca kradzieży nie odpowiada dodatkowo za następne przestępstwo paserstwa skradzionego przez siebie mienia, gdyż czynem głównym, podstawowym jest tu kradzież; sprawca nie odpowiada odrębnie za naruszenie miru domowego, jeśli jego celem jest popełnienie przestępstwa z użyciem przemocy np. rozboju /porównaj także A. Zoll wKodeks KarnyCzęść Ogólna, Komentarz Tom I 2016 r., tezy 22-40 doart. 11 kk; wyrok Sądu Najwyższego z 8.04.2022 r. sygn. III KK 35/21, OSNK 2022/5/20, Legalis/. Natomiast w niniejszym przypadku dwukrotnego stosowania siły fizycznej wobec tego samego pokrzywdzonego nie mamy do czynienia z czynem głównym i ubocznym, a z dwoma odrębnymi przestępstwami, które nie są ze sobą tak ściśle powiązane. Eskalacja przemocy ze strony oskarżonego nie oznacza celowości potraktowania pierwszego czynu jako współkaranego przez drugie przestępstwo. Lp. Zarzut 2/ Obrońcy osk.S. C. (1)rażącej niewspółmierności kary, jako wymierzonej z pominięciem faktu nieutrudniania i nieprzedłużania postępowania przez oskarżonego, przebiegu przestępstwa – nie było zaplanowane, miało charakter impulsywny; faktu przyznania się oskarżonego od początku do popełnienia zarzucanego czynu; wyrażenia przez oskarżonego skruchy; braku ciężkich skutków zdrowotnych czynu u pokrzywdzonych. Orzeczenie warunkowego zawieszenia wykonania kary albo kary pozbawienia wolności w niższym wymiarze spełniłoby w wystarczającym stopniu zarówno cele prewencji ogólnej, jak i szczególnej, zapobiegając powrotowi oskarżonego do przestępstwa. ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny x niezasadny Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny a/ Stosownie do brzmieniaart. 438 pkt 4 kpkSąd odwoławczy zmienia lub uchyla orzeczenie w zakresie kary tylko w przypadku stwierdzenia jej rażącej niewspółmierności. Rażąca niewspółmierność zachodzi wówczas, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności mających wpływ na wymiar kary, można było przyjąć, że powstałaby znaczna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez Sąd I instancji a karą, którą należałoby orzec w następstwie prawidłowego zastosowania dyrektyw wymiaru kary. Nie każda różnica w zakresie oceny wymiaru kary uzasadnia zarzut rażącej niewspółmierności kary, przewidziany wart. 438 pkt 4 k.p.k., ale tylko taka, która ma charakter zasadniczy, a więc jest niewspółmierna w stopniu nie dającym się zaakceptować /tak np. wyrok Sądu Najwyższego z 16.02.2009 r. II KK 132/05, LEX nr 725034/. Nie chodzi tu o wszelkie możliwe różnice co do wymiaru kary, lecz wyłącznie o tak istotne, że powodowałyby uznanie orzeczonej kary za niesprawiedliwą. b/ Apelacja obrońcy nie zawiera argumentów, które prowadziłyby do zakwestionowania stanowiska Sądu I instancji odnośnie wymiaru orzeczonych kar pozbawienia wolności względemS. C.. Nie budzi zastrzeżeń kwalifikacja prawna przypisanych w wyroku czynów: w pkt 6 zart. 13 § 1 kkw zw. zart. 156 § 1 pkt 2 kkw zb. zart. 157 § 2 kkw zw. zart. 57a § 1 kkw zw. zart. 11 § 2 kk, w pkt 7 i 8 zart. 217 § 1 kkw zw. zart. 57a § 1 kk, w pkt 9 zart. 159 kkw zw. zart. 57a § 1 kk. Kary pozbawienia wolności w wysokości 4 lat i 6 miesięcy /pkt 6/, 5 miesięcy /pkt 7/, 3 miesięcy /pkt 8/, 2 lat /pkt 9/ są adekwatne do znacznej wagi i szkodliwości społecznej czynów z pkt 6 i 9, dużego stopnia winy sprawcy i rodzaju jego działań oraz powstałych skutków dla zdrowia pokrzywdzonych, jak też do stosunkowo mniejszej wagi i szkodliwości społecznej przestępstw z pkt 7 i 8 oraz niższego stopnia winy sprawcy. Kary te nie przekraczają stopnia winy sprawcy. Uwzględnia to przedstawione w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku okoliczności obciążające – niesprowokowane, agresywne i brutalne działanie bez istotnego powodu, względem bezbronnych pokrzywdzonych, publicznie i z rażącym lekceważeniem porządku publicznego, pod wpływem alkoholu, natężenie złej woli, zadawanie ciosów nożem 2 ofiarom, zaatakowanie przypadkowej kobiety, uprzednią karalność oskarżonego. Nadto Sąd Okręgowy miał świadomość okoliczności korzystnych dla sprawcy – jego przyznania się do popełnienia zarzucanych czynów, nieutrudniania przez niego postępowania karnego, impulsywnego niezaplanowanego działania, pozostania czynu z pkt 6 w formie usiłowania, co wypływa z treści uzasadnienia wyroku i przebiegu procesu. Nie ma jednak racji obrońca, że oskarżony wyraził rzeczywistą skruchę, skoroS. C.poza przyznaniem się do winy nie składał wyjaśnień i w głosie końcowym oświadczył tylko, że „żałuje całej sytuacji” /k.534/. Nadto rodzaj i skutek obrażeń powstałych u K.K.iP. M.nie przemawia na korzyść sprawcy, gdyż w przypadku większego uszczerbku na zdrowiu pokrzywdzonych znalazłoby to odzwierciedlenie w surowszej kwalifikacji prawnej czynów. Zatem okoliczności podnoszone przez skarżącego nie przemawiają wystarczająco za złagodzeniem wymierzonych kar. Cele prewencji ogólnej i wychowawcze kary nie świadczą o potrzebie złagodzenia sankcji wobec brutalności i determinacji działania oskarżonego. Jednocześnie brak jest jakichkolwiek podstaw do warunkowego zawieszenia czy zmniejszenia wymierzonych kar jednostkowych. Natomiast karę łączną 6 lat pozbawienia wolności słusznie orzeczono na zasadzie asperacji, która jest obecnie najkorzystniejsza dla oskarżonego /art. 86 § 1 kk/. Zasadnie orzeczono o nawiązkach na mocyart. 57a § 2 kk. c/ Reasumując, brak jest podstaw do uznania, że w krótszym okresie cele kary zostaną osiągnięte i że oskarżony zrozumie wymiar wyrządzonej krzywdy. Skarżący nie wykazał innych okoliczności, które należałoby uwzględnić przy wymiarze kar - nie są one nadmiernie surowe a ich ukształtowanie czyni zadość potrzebom prewencji indywidualnej i generalnej oraz odpowiada dyrektywom zamieszczonym wart. 53 § 1 i 2 kk. Całokształt aspektów sprawy przekonuje, że tylko kara o charakterze bezwzględnym tak długiego pozbawienia wolności jest właściwa i celowa, a w konsekwencji sprawiedliwa. Brak jest jakichkolwiek podstaw do złagodzenia wymiaru sankcji karnej. Wniosek 1 I/ Obrońca osk.R. Z. (1)wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez skazanie oskarżonego za czyn z pkt II aktu oskarżenia uzupełniony w opisie o uprzednie naruszenie nietykalności cielesnejK. K., a w konsekwencji wymierzenie oskarżonemu złagodzonej kary pozbawienia wolności. II/ Obrońca osk.S. C. (1)wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wymierzenie kary w niższym wymiarze niż orzeczony. ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny x niezasadne Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny. a/ W świetle analizy zarzutów apelacji przeprowadzonej w pkt 1-2 nie zasługują na uwzględnienie wnioski obrońców o zmianę zaskarżonego wyroku. b/ Kary 3 miesięcy i 10 miesięcy pozbawienia wolności za czyny z pkt 1 i 2, kara łączna roku pozbawienia wolności z pkt 3 oraz nawiązka z pkt 5 wymierzone oskarżonemuR. Z.nie noszą cech rażącej surowości. Skarżący nie wykazał nowych okoliczności, które należałoby uwzględnić przy wymiarze kar - nie są one nadmiernie surowe a ich ukształtowanie czyni zadość potrzebom prewencji indywidualnej i generalnej oraz odpowiada dyrektywom zamieszczonym wart. 53 § 1 i 2 kk. Całokształt aspektów sprawy przekonuje, że tylko kara o charakterze bezwzględnym jest właściwa i celowa, a w konsekwencji sprawiedliwa. Nie jest konieczne złagodzenie wymiaru sankcji karnej. c/ Brak jest jakichkolwiek podstaw do zmiany rozstrzygnięć co do zaliczenia tymczasowego aresztowania, dowodów rzeczowych i zwolnienia oskarżonych od kosztów sądowych. 4 OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU Nie dotyczy Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności Nie dotyczy 5 ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO 5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji 1. Przedmiot utrzymania w mocy W pkt I utrzymano w mocy zaskarżony wyrok w stosunku do oskarżonegoR. Z.oraz w zaskarżonej części w stosunku do oskarżonegoS. C.. Zwięźle o powodach utrzymania w mocy Powody wskazano w części 3 – tj. niepodważenie przez obrońców analizy ujawnionych okoliczności przeprowadzonej przez Sąd Okręgowy, ocen prawnych i wysokości sankcji karnej zawartych w wyroku. 5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji Przedmiot i zakres zmiany Nie dotyczy Zwięźle o powodach zmiany Nie dotyczy 5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji 5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia 1.1. Nie dotyczy ☐art. 439 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia Nie dotyczy 2.1. Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości Nie dotyczy ☐art. 437 § 2 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia Nie dotyczy 3.1. Konieczność umorzenia postępowania Nie dotyczy ☐art. 437 § 2 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia Nie dotyczy 4.1. Nie dotyczy ☐art. 454 § 1 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia Nie dotyczy 5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania Nie dotyczy 5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Przytoczyć okoliczności II. Zasądzono od Skarbu Państwa na rzecz adw.W. U.i adw.M. W.kwoty po 1200 zł każda brutto, w tym Vat, tytułem pomocy prawnej udzielonej oskarżonym z urzędu w postępowaniu odwoławczym – w oparciu o § 11 ust. 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22.10.2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie, stosownie do rodzaju sprawy i potrzebnego nakładu pracy, przy uwzględnieniu treści wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 20.12.2022 r. sygn. SK 78/21 i argumentów zawartych w uzasadnieniu tego rozstrzygnięcia. Wskazana kwota zawiera w sobie podatek od towarów i usług, gdyż w innym wypadku obrońca z urzędu byłby w lepszej sytuacji niż obrońca z wyboru. Wobec tego nie zastosowano przepisów rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 03.10.2016 r. jako nieadekwatnych w obecnych warunkach. 6 Koszty Procesu Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Przytoczyć okoliczności III. Z uwagi na brak dochodów i złą sytuację majątkową oskarżonych oraz pozbawienie wolności, na podstawieart. 624 § 1 kpkzwolniono ich od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, wydatkami obciążając Skarb Państwa. 7 PODPIS Przemysław Filipkowski Dorota Radlińska Piotr Bojarczuk 1.3. Granice zaskarżenia Kolejny numer załącznika 1 Podmiot wnoszący apelację Obrońca osk.R. Z. (1) Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja Punkty 1-5 wyroku 1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia x na korzyść ☐ na niekorzyść x w całości ☐ w części ☐ co do winy ☐ co do kary ☐ co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia 1.3.2. Podniesione zarzuty Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji ☐ art. 438 pkt 1 k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu ☐ art. 438 pkt 1a k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazanywart. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu x art. 438 pkt 2 k.p.k.– obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia ☐ art. 438 pkt 3 k.p.k.– błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia ☐ art. 438 pkt 4 k.p.k.– rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka ☐ art. 439 k.p.k. ☐ brak zarzutów 1.4. Wnioski ☐ Uchylenie x Zmiana 1.3. Granice zaskarżenia Kolejny numer załącznika 2 Podmiot wnoszący apelację Obrońca osk.S. C. (1) Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja Punkty 6-14 wyroku 1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia ☐ na korzyść ☐ na niekorzyść ☐ w całości x w części ☐ co do winy x co do kary ☐ co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia 1.3.2. Podniesione zarzuty Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji ☐ art. 438 pkt 1 k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu ☐ art. 438 pkt 1a k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazanywart. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu ☐ art. 438 pkt 2 k.p.k.– obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia ☐ art. 438 pkt 3 k.p.k.– błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia x art. 438 pkt 4 k.p.k.– rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka ☐ art. 439 k.p.k. ☐ brak zarzutów 1.4. Wnioski ☐ Uchylenie x Zmiana

15/450000/0004006/AKa

Sąd Apelacyjnyw Warszawie

VIII Wydział Karny

152005150002527_V_GC_001388_2022_Uz_2024-01-08_001

V GC 1388/22

2024-01-08 01:00:00.0 CET

2024-02-29 18:30:04.0 CET

2024-02-29 14:17:59.0 CET

15200515

2527

REGULATION, REASON

Sygn. akt VGC 1388/22 UZASADNIENIE Pozwem z dnia 17 maja 2022r. powód G. H. domagał się zasądzenia od pozwanego M. M. kwoty 27.062,38 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 7 marca 2022r. do dnia zapłaty oraz kosztów procesu. W uzasadnieniu wskazał, że, w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, w dniu 9 lipca 2021r. nabyty został od pozwanego samochód ciężarowy marki I. (...) o nr rej. (...) za cenę 55.000 zł. Przed odbiorem auta powód dokonał jego oględzin i wykonał jazdę pr

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Anna Oleś" xPublisher="annole" xEditorFullName="Anna Oleś" xEditor="annole" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="8" xFlag="published" xVolType="15/200515/0002527/GC" xYear="2022" xVolNmbr="001388" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Uzasadnienie+Zarządzenie</xName> <xBlock> <xText>Sygn. akt VGC 1388/22</xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Pozwem z dnia 17 maja 2022r. powód <xAnon>G. H.</xAnon> domagał się zasądzenia od pozwanego <xAnon>M. M.</xAnon> kwoty 27.062,38 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 7 marca 2022r. do dnia zapłaty oraz kosztów procesu.</xText> <xText>W uzasadnieniu wskazał, że, w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, w dniu 9 lipca 2021r. nabyty został od pozwanego samochód ciężarowy marki <xAnon>I. (...)</xAnon> o <xAnon>nr rej. (...)</xAnon> za cenę 55.000 zł. Przed odbiorem auta powód dokonał jego oględzin i wykonał jazdę próbną. Powód wywodził, że pozwany zapewniał go, że samochód jest sprawny technicznie. W dniu zakupu, po przejechaniu 150 km, zapalił się czujnik <xAnon> (...)</xAnon> i samochód wszedł w tryb awaryjny, tracąc moc. Powód podał, że od razu telefonicznie zgłosił to pozwanemu, który poradził mu przeczyszczenie filtra <xAnon> (...)</xAnon> przez mechanika. Powód dostosował się do tej rady, jednak przy kolejnej jeździe nadal utrzymywał się problem z mocą auta, o czym kilkukrotnie informował pozwanego. Powód wskazał dalej, że w trakcie powrotu z Niemiec doszło do uszkodzenia skrzyni biegów i w związku z ujawnieniem się tej wady ukrytej zmuszony był do skorzystania z usługi lawety, której koszt wyniósł 1.383,75 zł, a nadto musiał nająć samochód zastępczy, aby kontynuować prowadzenie działalności polegającej na przewozie owoców i warzyw. Koszt najmu samochodu zastępczego za okres naprawy zakupionego pojazdu wyniósł 6.932,28 zł. Powód podniósł, że w związku z wykryciem wady ukrytej samochodu, zlecił wykonanie prywatnej ekspertyzy, która wykazała, że pojazd posiada pęknięcie ramy zasadniczej po stronie prawej, a także uszkodzenie układu wtryskowego silnika. W zaistniałej sytuacji powód złożył pozwanemu oświadczenie o obniżeniu ceny samochodu o kwotę 25.000 zł, aktualnie zaś domaga się obniżenia tej ceny o kwotę 10.000 zł. Powód dodał, że dotychczasowy koszt naprawy nabytego auta wyniósł 8.746,35 zł, co łącznie spowodowało, że w związku z wadami samochodu łączny koszt stanowi 17.062,38 zł.</xText> <xText>W odpowiedzi na pozew z dnia 15 lipca 2022r. pozwany wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie na jego rzecz kosztów procesu.</xText> <xText>W uzasadnieniu zarzucił, że w dacie zakupu pojazdu powód dokonał szczegółowych jego oględzin i auto było sprawne. Pojazd kilka miesięcy wcześniej miał dokonywany tzw. raport techniczny, którego przedmiotem były wszystkie elementy pojazdu i nie było wskazań na uszkodzenia, o których mowa w pozwie. Pozwany podkreślił, że z prywatnej ekspertyzy wynika, że przez pół roku od zakupu, powód przejechał samochodem 16.920 km, a więc jego stan techniczny nie mógł być w dacie badania taki sam. Wywodził, że skoro powód pokonał autem blisko 17.000 km, tzn., że włączająca się kontrolka <xAnon> (...)</xAnon> check egine nie musi wskazywać na uszkodzenie układu wtryskowego. Uszkodzenie to mogło nastąpić wskutek użycia przez powoda oleju napędowego o niewłaściwych parametrach, czy jakości, jak również na skutek normalnego zużycia wtryskiwaczy. Pozwany wskazał, że pojazd zakupiony został z gwarancją, którą udzieliła <xAnon> firma (...)</xAnon> i która pokryła koszt naprawy skrzyni biegów w kwocie 2.999,99 zł w zakresie niezbędnym do tejże naprawy. Dalej pozwany zarzucił, że awaria skrzyni biegów nie może być traktowana jako wada ukryta, gdyż nastąpiła po przejechaniu przez powoda ok. 10.000 km, a więc była to usterka eksploatacyjna związana z przebiegiem. Pozwany podniósł także, że nie może ponosić odpowiedzialności za koszty transportu pojazdu i najmu samochodu zastępczego, zwłaszcza że dokument z 15 września 2021r. o usłudze transportowej nie wiadomo czego dotyczy, nadto data wykonania usługi jest wcześniejsza niż data uszkodzenia skrzyni biegów, a czas naprawy skrzyni biegów to zaledwie kilka dni, a nie kilka miesięcy. Pozwany zakwestionował też żądanie w zakresie obniżenia ceny, wywodząc, że samochód nie posiadał w dacie sprzedaży żadnych wad, a jego stan techniczny był odpowiedni do ilości przejechanych kilometrów i wieku, z uwzględnieniem zabudowy (k. 60- 61).</xText> <xText>Na rozprawach w dniach: 14 lutego 2023r., 14 marca 2023r. i 21 listopada 2023r. strony wnosiły i wywodziły, jak dotychczas (k. 121, 122, 203).</xText> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Sąd ustalił, co następuje:</xBx></xText> <xText>W dniu 9 lipca 2021r. powód <xAnon>G. H.</xAnon>, prowadzący działalność gospodarczą pod nazwą ,,GREGOR <xAnon> (...) .H.U. (...)</xAnon>”, nabył od pozwanego <xAnon>M. M.</xAnon>, prowadzącego działalność pod <xAnon> firmą ,,PHU (...)</xAnon>-Komis”, pojazd ciężarowy marki <xAnon>I. (...)</xAnon> z agregatem chłodniczym o <xAnon>nr rej. (...)</xAnon>, nr VIN <xAnon> (...)</xAnon> z 2014 roku produkcji za kwotę 44.715,45 zł netto -55.000 zł brutto.</xText> <xText>Samochód został zakupiony z gwarancją, którą udzieliła <xAnon> (...) s.c.</xAnon> <xAnon>K. A.</xAnon>, <xAnon>K. G.</xAnon> z siedzibą w <xAnon>K.</xAnon>.</xText> <xText>Z tytułu przedmiotowej transakcji pozwany wystawił powodowi w dniu 9 lipca 2021r. <xAnon>fakturę VAT nr (...)</xAnon> ma kwotę 55.000 zł brutto, z terminem zapłaty 16 lipca 2021r. Na fakturze tej wpisano przebieg pojazdu w wysokości 248.372 km.</xText> <xText>W dniu 28 maja 2021r., a więc przed rzeczoną transakcją, w/w pojazd, na zlecenie pozwanego, został poddany przez <xAnon>J. K. (1)</xAnon> kompleksowemu myciu zewnętrznemu oraz wewnętrznemu poprzez czyszczenie tapicerki materiałowej i z tworzyw sztucznych i w trakcie tych czynności nie stwierdzono pęknięcia ramy zasadniczej i blachy grodziowej samochodu.</xText> <xText>Przed odbiorem auta z siedziby przedsiębiorstwa pozwanego, powód dokonał wizualnych oględzin pojazdu, w tym zajrzał pod maskę, a także wykonał jazdę próbną. Pozwany zaś zapewniał, że samochód jest sprawny technicznie. Samochód ten posiadał w dacie sprzedaży aktualny przegląd techniczny, a dodatkowo raport techniczny z dnia 13 stycznia 2021r. dotyczący oceny stanu technicznego i określenia wartości rynkowej pojazdu, służący wyłącznie do oszacowania wartości rynkowej przedmiotu wyceny, wykonany przez <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon>, z którego wynikało że w elementach oblachowania bryły nadwozia, przestrzeni ładunkowej i we wnętrzu pojazdu ujawniono typowe dla okresu jego eksploatacji uszkodzenia, zabrudzenia i zużycie elementów.</xText> <xText>dowód: faktura VAT (k. 11), certyfikat <xAnon> (...) s.c.</xAnon> (k. 61- 63), raport techniczny (k. 65- 78), zeznania świadka <xAnon>J. K. (1)</xAnon> (k. 104- 107), zeznania powoda (k. 121- 121v), zeznania pozwanego (k. 122- 123v).</xText> <xText>W dniu zakupu, po przejechaniu 150 km zapalił się czujnik <xAnon> (...)</xAnon> i samochód wszedł w tryb awaryjny, tracąc moc, co wiązało się z ograniczeniem jego prędkości do 30-50 km/h. Po konsultacji z pozwanym, powód poddał czyszczeniu filtr cząstek stałych <xAnon> (...)</xAnon>. Mimo wymiany filtra <xAnon> (...)</xAnon> w pojeździe ponownie pojawiał się problem z mocą silnika.</xText> <xText>dowód: korespondencja sms (k. 12- 13), zeznania powoda (k. 121- 121v), zeznania pozwanego (k. 122- 123v).</xText> <xText>W dniu 7 września 2021r. powód zlecił w przedmiotowym aucie prace diagnostyczne w postaci kontroli układu jezdnego i z tego tytułu <xAnon> (...) - Klinika s.c.</xAnon> <xAnon>A. L.</xAnon>, <xAnon>B. G.</xAnon> w <xAnon>K.</xAnon> wystawiła mu <xAnon>fakturę VAT nr (...)</xAnon> na kwotę 121,95 zł netto- 150 zł brutto, którą powód uregulował.</xText> <xText>W trakcie dalszego użytkowania pojazdu doszło do uszkodzenia skrzyni biegów, co skutkowało wezwaniem lawety, a koszt wykonania w dniu 15 września 2021r. usługi transportowej z Niemiec wyniósł 1.125 zł netto- 1.383,75 zł brutto. Z tego tytułu <xAnon> (...) .H.U. (...)</xAnon> wystawił powodowi <xAnon>fakturę VAT nr (...)</xAnon>, którą powód opłacił.</xText> <xText>Powód zgłosił do gwaranta uszkodzenie skrzyni biegów, który pokrył koszt naprawy w kwocie 2.999,99 zł, zgodnie z <xAnon>fakturą VAT nr (...)</xAnon> z dnia 9 października 2021r., wystawioną przez <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> w <xAnon>R.</xAnon>.</xText> <xText>Powód zlecił naprawę rzeczonej skrzyni biegów <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> w <xAnon>R.</xAnon>, przy przebiegu pojazdu 25.8260 km, co zostało udokumentowane <xAnon>fakturą VAT nr (...)</xAnon> z dnia 9 października 2021r. na kwotę 5.688,09 zł netto- 6.996,35 zł brutto.</xText> <xText>dowód: faktury VAT (k. 25, 22, 64, 23-24), protokół (k. 26), zeznania powoda (k. 121- 121v), zeznania pozwanego (k. 122- 123v).</xText> <xText>Powód, w związku z ujawnieniem się usterki skrzyni biegów, najął od <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> pojazd zastępczy w okresie od 3 sierpnia 2021r. do 5 sierpnia 2021r., od 18 sierpnia 2021r. do 19 sierpnia 2021r. i od 21 września 2021r. do 27 września 2021r. i z tego tytułu poniósł wydatki w łącznej wysokości 6.9323,28 zł brutto.</xText> <xText>dowód: faktury VAT (k. 27-30), umowa najmu z załącznikami (k. 37-38, 39- 42), zeznania powoda (k. 121- 121v),</xText> <xText>Wobec ujawnionych usterek pojazdu powód w dniu 30 grudnia 2021r. zlecił wykonanie ekspertyzy przez niezależnego rzeczoznawcę samochodowego mgr inż. <xAnon>T. K.</xAnon>. Zgodnie ze, sporządzoną przez niego, na podstawie bezpośrednich oględzin, <xAnon>opinią nr (...)</xAnon> z dnia 30 grudnia 2021r., przy przebiegu samochodu w wysokości 265.242 km, czyli po przejechaniu od dnia zakupu do dnia wykonania opinii, 16.870 km, ujawniono usterki i niesprawności w postaci:</xText> <xText>- pękniętej ramy zasadniczej po stronie prawej za kabiną pasażerską,</xText> <xText>- pęknięcia na ścianie grodziowej pomiędzy zbiornikiem płynu chłodzącego z zaworem rozprężnym klimatyzacji,</xText> <xText>- ogniska korozji na fragmentach podłużnic przednich,</xText> <xText>- braku możliwości uruchomienia silnika w połączeniu z załączającą się kontrolką <xAnon> (...)</xAnon>check egine oraz wynikiem testu wysokiego ciśnienia wskazującego na nieprawidłowe działanie układu wtryskowego.</xText> <xText>W konkluzji opinii rzeczoznawca stwierdził między innymi, że uszkodzenie pojazdu polegające na pęknięciu ramy zasadniczej uniemożliwia bezpieczną eksploatację po drogach publicznych.</xText> <xText>dowód: <xAnon>opinia nr (...)</xAnon> (k.14-21).</xText> <xText>W piśmie z dnia 15 lutego 2022r. powód złożył pozwanemu oświadczenie o obniżeniu ceny samochodu o kwotę 25.000 zł na podstawie <xLexLink xArt="art. 560;art. 560 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 560 § 1 k.c.</xLexLink> z tytułu rękojmi za wady ukryte, wzywając równocześnie pozwanego do zapłaty tejże należności.</xText> <xText>W odpowiedzi na powyższe, pismem z dnia 24 lutego 2022r., pozwany wskazał, że nie uznaje swojej odpowiedzialności i odmawia zapłaty żądanej kwoty.</xText> <xText>dowód: oświadczenie o obniżeniu ceny wraz z dowodem nadania (k. 413), pismo pozwanego (k. 44-45),</xText> <xText>W dniu 16 marca 2022r. powód zlecił <xAnon>J. K. (2)</xAnon>, prowadzącemu działalność gospodarczą pod <xAnon> firmą (...)</xAnon>, wykonanie regeneracji wtryskiwacza CR <xAnon>B.</xAnon> i z tego tytułu została mu wystawiona <xAnon>faktura VAT nr (...)</xAnon> z dnia 16 marca 2022r. na kwotę 1.300,81 zł netto – 1.600 zł brutto.</xText> <xText>dowód: faktura VAT (k.32), protokół <xAnon>E. (...)</xAnon> (k. 33- 36).</xText> <xText>Wykonane na zlecenie powoda i udokumentowane naprawy pojazdu <xAnon>I.</xAnon> wynikały bezpośrednio z jego normalnej eksploatacji, a zatem stanowiły zużycie eksploatacyjne.</xText> <xText>dowód: opinia biegłego z zakresu techniki samochodowej mgr inż. <xAnon>M. S.</xAnon> wraz z uzupełnieniem (k. 140- 152v, 182- 188v, 203-203v).</xText> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Sąd zważył, co następuje:</xBx></xText> <xText>Powództwo nie jest zasadne.</xText> <xText>Niesporne między stronami było zawarcie umowy sprzedaży pojazdu ciężarowego marki <xAnon>I. (...)</xAnon> z agregatem chłodniczym o <xAnon>nr rej. (...)</xAnon>, nr VIN <xAnon> (...)</xAnon> z 2014 roku produkcji za kwotę 44.715,45 zł netto -55.000 zł brutto, jak również, że powód zgłaszał pozwanemu reklamację w zakresie usterki polegającej na zapaleniu się czujnika <xAnon> (...)</xAnon>, wejścia samochodu w tryb awaryjny z jednoczesną utratą mocy oraz że powód informował pozwanego o uszkodzeniu skrzyni biegów wraz z przedłożeniem mu faktury VAT do uregulowania.</xText> <xText>Sporne natomiast było roszczenie co do zasady, jak również wysokości, gdyż pozwany kwestionował zarówno wadliwość samochodu w dacie sprzedaży, istnienie po jego stronie odpowiedzialności z tytułu rękojmi za wady fizyczne. Sporna była również kwota o jaką powód domagał się obniżenia ceny.</xText> <xText>Na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego stwierdzić trzeba, że strony łączyła umowa kupna- sprzedaży w/w auta.</xText> <xText>Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 535;art. 535 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 535 § 1 k.c.</xLexLink> przez umowę sprzedaży sprzedawca zobowiązuje się przenieść na kupującego własność rzeczy i wydać mu rzecz, a kupujący zobowiązuje się rzecz odebrać i zapłacić sprzedawcy cenę. Wydanie rzeczy przez sprzedającego oznacza przeniesienie jej posiadania, co z kolei prowadzi do przejścia na kupującego własności rzeczy na mocy <xLexLink xArt="art. 155;art. 155 § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 155 § 2 k.c.</xLexLink></xText> <xText>Stosownie do <xLexLink xArt="art. 556" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 556 k.c.</xLexLink> sprzedawca jest odpowiedzialny względem kupującego, jeżeli rzecz sprzedana ma wadę fizyczną lub prawną (rękojmia).</xText> <xText>Wada fizyczna, w myśl <xLexLink xArt="art. 556(1);art. 556(1) § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 556 <xSUPx>1 </xSUPx>§ 1 k.c.</xLexLink> polega na niezgodności rzeczy sprzedanej z umową. W szczególności rzecz sprzedana jest niezgodna z umową, jeżeli:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">1</xName> <xText>nie ma właściwości, które rzecz tego rodzaju powinna mieć ze względu na cel w umowie oznaczony albo wynikający z okoliczności lub przeznaczenia;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">2</xName> <xText>nie ma właściwości, o których istnieniu sprzedawca zapewnił kupującego, w tym przedstawiając próbkę lub wzór;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">3</xName> <xText>nie nadaje się do celu, o którym kupujący poinformował sprzedawcę przy zawarciu umowy, a sprzedawca nie zgłosił zastrzeżenia co do takiego jej przeznaczenia;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">4</xName> <xText>została kupującemu wydana w stanie niezupełnym.</xText> </xUnit> <xText>Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 557;art. 557 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 557 § 1 k.c.</xLexLink> sprzedawca jest zwolniony od odpowiedzialności z tytułu rękojmi, jeżeli kupujący wiedział o wadzie w chwili zawarcia umowy, przy czym sprzedawca nie jest odpowiedzialny z tytułu rękojmi za wady fizyczne, które powstały po przejściu niebezpieczeństwa na kupującego, chyba że wady wynikły z przyczyny tkwiącej w rzeczy sprzedanej w tej samej chwili (<xLexLink xArt="art. 559" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 559 k.c.</xLexLink>).</xText> <xText>Zgodnie ze stanowiskiem wyrażonym przez Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 16 lutego 2005r. w sprawie IV CK 546/04, kupujący nie ma obowiązku badania rzeczy, chyba że zbadanie rzeczy jest w danych stosunkach przyjęte (<xLexLink xArt="art. 563" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 563 k.c.</xLexLink>). To oznacza, że kupujący, mając oczywiście prawo zbadania nabytej rzeczy, nie jest obciążony prawnym obowiązkiem czujności ani szczególnego badania rzeczy. Z tego wynika, że skoro badanie rzeczy jest uprawnieniem kupującego, to nie mogą go spotkać żadne ujemne skutki, w razie gdyby z uprawnienia zbadania rzeczy nie skorzystał. Wiedza nabywcy o wadzie, w świetle <xLexLink xArt="art. 557;art. 557 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 557 § 1 k.c.</xLexLink> nie zwalnia sprzedawcy od odpowiedzialności z rękojmi - gdy nabywca nie zauważył wady w chwili zawarcia umowy na skutek własnego niedbalstwa.</xText> <xText>Pozwany, argumentując wyłączenie jego odpowiedzialności za wadę, z jednej strony zarzucał, że wady powstała po przejściu niebezpieczeństwa na kupującego, a równocześnie, że już w chwili oględzin, gdyby istniały wady, to powód z pewnością by o nich wiedział.</xText> <xText>W kwestii daty w jakiej doszło do powstania wady oraz określenia na czym ona polegała, to kapitalne znaczenie miały wnioski opinii wraz z uzupełnieniem biegłego z zakresu techniki samochodowej mgr inż. <xAnon>M. S.</xAnon>. Zgodnie z tymi wnioskami jeśli chodzi o kontrolę układu jezdnego, którego dotyczy <xAnon>faktura VAT nr (...)</xAnon> z dnia 7 września 2021r. na kwotę 121,95 zł netto, to biorąc pod uwagę wiek i przebieg pojazdu może być uznana jako czynność związana z eksploatacją pojazdu, dlatego należy ją rozpatrywać w kategorii napraw eksploatacyjnych, a nie usterek lub wad. Co do naprawy skrzyni biegów, wymiany sprzęgła, objętych <xAnon>fakturą VAT nr (...)</xAnon> z dnia 9 października 2021r. na kwotę 5.688,09 zł netto, to naprawy te wynikają z napraw typowo eksploatacyjnych. W związku z powyższym naprawę w/w elementów należy rozpatrywać w kategorii napraw eksploatacyjnych, a nie usterek lub wad. Powód w żaden sposób nie wykazał, że przeprowadzone powyżej naprawy były wynikiem i były bezpośrednio związane z wcześniejszymi prowizorycznymi naprawami przeprowadzonymi przez pozwanego. Odnośnie regeneracji wtryskiwaczy, których dotyczy <xAnon>faktura VAT nr (...)</xAnon> z dnia 16 marca 2022r. na kwotę 1.300,81 zł netto, to wynika ona bezpośrednio z napraw typowo eksploatacyjnych. W związku z powyższym naprawę w/w elementów należy rozpatrywać w kategorii napraw eksploatacyjnych, a nie usterek lub wad. Powód w żaden sposób nie wykazał, że przeprowadzone powyżej naprawy były wynikiem i były bezpośrednio związane z wcześniejszymi prowizorycznymi naprawami przeprowadzonymi przez pozwanego. Dlatego też wszystkie wymienione usterki i naprawy pojazdu wynikały i były związane bezpośrednio ze zużyciem eksploatacyjnym.</xText> <xText>Co się tyczy pęknięcia ramy zasadniczej, biegły opiniował, że z prawdopodobieństwem graniczącym z pewnością powstało ono w wyniku przewożenia ładunków o wadze przekraczającej ładowność dopuszczalną określoną przez producenta pojazdu. Pęknięcie ramy jest uszkodzeniem istotnym tzn. pojazd z takim uszkodzeniem nie powinien być eksploatowany po drogach publicznych. Usprawnienie pojazdu wiąże się z koniecznością wymiany ramy zasadniczej na nową. Powód pęknięcie ramy zasadniczej ujawnił po półrocznym użytkowaniu pojazdu i przejechaniu 16.870 km. Powyższy stan sprawia, że nie jest możliwe dokonanie oceny i wskazanie kiedy doszło do pęknięcia ramy pojazdu. Pękniecie to mogło powstać w okresie, w którym pojazd użytkował powód. Dalej biegły stwierdził, że pęknięcie elementu zespolonego ze ścianą grodziową mogło być wynikiem zużycia eksploatacyjnego poduszek zawieszenia kabiny. Według biegłego brak jest możliwości wskazania, że wcześniejsze szkody komunikacyjne auta mogły być przyczyną pęknięcia elementu zespolonego ze ścianą grodziową. W ocenie biegłego wręcz niemożliwe jest, aby pęknięcie ramy zasadniczej mogło powstać w wyniku zdarzenia drogowego (kolizji/wypadku). Wcześniej, przed sprzedażą pojazd miał inne uszkodzenia, ale były one drobne, nie dotyczyły elementów konstrukcyjnych. Natomiast nie można wykluczyć, że pęknięcie ramy zasadniczej powstało przed sprzedażą pojazdu powodowi przez pozwanego. Nie mniej jednak pęknięcie ramy zasadniczej pojazdu usytuowane jest po prawej stronie za kabiną kierowcy w miejscu dostępnym i widocznym i było zauważalne przy oględzinach w momencie zakupu samochodu. Przypomnienia w tym miejscu wymaga, że pojazd został wydany powodowi w dniu 9 lipca 2021r., a podczas wydania pojazd miał przebieg 24.8372 km. Sam powód zeznał, a relacje te jawią się jako przekonujące z uwagi na ich spójność i logiczność, że z kolegą mechanikiem, przed zakupem, dokonał oględzin zewnętrznych pojazdu (…) i nic nie wskazywało na to, że był on wadliwy. Zeznania powoda, w zestawieniu z omawiana opinią biegłego, nie potwierdzają natomiast stanowiska lansowanego przez powoda, że w dacie sprzedaży samochód był obarczony wadą w postaci pęknięcia ramy zasadniczej, czy elementu zespolonego ze ścianą grodziową. Co więcej, świadek <xAnon>J. K. (1)</xAnon>, który wykonywał mycie zewnętrzne i wewnętrzne auta w dniu 28 maja 2021r. wprost podał, że nie było wówczas pęknięcia ramy zasadniczej i blachy grodziowej, a zeznania te ze względu na rzeczowość i korespondowanie z pozostałymi dowodami należało obdarzyć przymiotem wiarygodności. Tak samo należało ocenić zeznania pozwanego, który stwierdził, że od nabycia przez niego auta pokonano tylko 236 km, a samochód posiadał raport techniczny, który nie wskazywał na wady, na które powołuje się powód. Dodatkowo w dniu 7 czerwca 2022r. przeprowadzony został przegląd techniczny pojazdu.</xText> <xText>Uwzględniając powyższe powód nie wykazał, aby wykonane i udokumentowane naprawy pojazdu <xAnon>I.</xAnon> miały związek z ewentualnymi naprawami prowizorycznymi przeprowadzonymi przez powoda, a nie wynikały bezpośrednio z normalnej eksploatacji pojazdu - zużycia eksploatacyjnego. Co do pęknięcia ramy, czyli uszkodzenia istotnego, tzn. takiego, z którym pojazd nie powinien być eksploatowany po drogach publicznych, to powód nie udowodnił, że powstało przed sprzedażą pojazdu. Aktualnie opinią biegłego nie da się tego ustalić, zaś zaoferowane w toku procesu dowody nie potwierdziły argumentacji powoda w tym zakresie. Podkreślić w tym miejscu trzeba, że opinia prywatna nr <xAnon> (...)</xAnon> również nie dała odpowiedzi na ważkie pytania, a mianowicie kiedy i w jakich okolicznościach doszło do pęknięcia ramy zasadniczej oraz elementu zespolonego ze ścianą grodziową, a jeśli chodzi o uszkodzenie układu wtryskowego silnika, to rzeczoznawca nawet nie wypowiedział się jaki charakter miała tego rodzaju usterka.</xText> <xText>Sąd podzielił wnioski opinii biegłego sądowego, gdyż była ona zupełna, jasna i wewnętrznie spójna. Biegły każdorazowo formułując określone tezy w sposób należyty i zrozumiały przedstawiał tok rozumowania, który do nich prowadził. Każda z konkluzji wyprowadzanych przez biegłego była w sposób wystarczający uzasadniona i tym samym poddawała się kontroli, biorąc pod uwagę kryteria wskazane w <xLexLink xArt="art. 233;art. 233 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 233 § 1 k.p.c.</xLexLink></xText> <xText>Konkludując tę część rozważań, trzeba wskazać, że jednoznacznie z wniosków opinii biegłego sądowego wynika, że brak jest podstaw do uznania, że ujawnione wady i usterki istniały w pojeździe w chwili jego sprzedaży.</xText> <xText>Odnosząc się do żądania powoda w zakresie kwoty 10.000 zł należało podnieść, że zgodnie z <xLexLink xArt="art. 560;art. 560 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 560 § 1 k.c.</xLexLink> jeżeli rzecz sprzedana ma wadę, kupujący może złożyć oświadczenie o obniżeniu ceny albo odstąpieniu od umowy, chyba że sprzedawca niezwłocznie i bez nadmiernych niedogodności dla kupującego wymieni rzecz wadliwą na wolną od wad albo wadę usunie. Ograniczenie to nie ma zastosowania, jeżeli rzecz była już wymieniona lub naprawiana przez sprzedawcę albo sprzedawca nie uczynił zadość obowiązkowi wymiany rzeczy na wolną od wad lub usunięcia wady.</xText> <xText>W ustalonych okolicznościach cytowany przepis nie znajduje jednak zastosowania.</xText> <xText>Jedynie zatem marginalnie przypomnieć wypada, że wedle treści <xLexLink xArt="art. 568;art. 568 § 2;art. 568 § 3" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 568 § 2 i 3 k.c.</xLexLink> roszczenie o usunięcie wady lub wymianę rzeczy sprzedanej na wolną od wad przedawnia się z upływem roku, licząc od dnia stwierdzenia wady. W tym okresie kupujący może złożyć oświadczenie o odstąpieniu od umowy albo obniżeniu ceny z powodu wady rzeczy sprzedanej. Jeżeli kupujący żądał wymiany rzeczy na wolną od wad lub usunięcia wady, bieg terminu do złożenia oświadczenia o odstąpieniu od umowy albo obniżeniu ceny rozpoczyna się z chwilą bezskutecznego upływu terminu do wymiany rzeczy lub usunięcia wady. Przepis <xLexLink xArt="art. 560;art. 560 § 3" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 560 § 3 k.c.</xLexLink> stanowi natomiast, że obniżona cena powinna pozostawać w takiej proporcji do ceny wynikającej z umowy, w jakiej wartość rzeczy pozostaje do wartości rzeczy bez wad. W wyroku Sądu Najwyższego z dnia 16 grudnia 1998r., w sprawie o sygn. akt III CKN 74/98 wskazano, iż obniżenie ceny rzeczy sprzedanej na podstawie <xLexLink xArt="art. 560;art. 560 § 3" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 560 § 3 k.c.</xLexLink> powinno uwzględniać koszt nakładów i starań niezbędnych do doprowadzenia rzeczy, poprzez usunięcie wad, do sprawności zgodnej z przeznaczeniem.</xText> <xText>Konsekwencją poczynionych ustaleń było także to, że jako niezasadne trzeba również ocenić roszczenie w zakresie zwrotu kosztów naprawy pojazdu w kwocie 8.746,35 zł, najęcia auta zastępczego w kwocie 6.932,28 zł oraz kosztów usługi transportowej w kwocie 1.383,75 zł, a więc z tytułu odszkodowania. Powód nie udowodnił bowiem, że pozwany w sposób nienależyty wykonał swoje zobowiązanie i wobec treści <xLexLink xArt="art. 471" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 471 k.c.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 566;art. 566 § 2;art. 566 § 2 zd. 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 566 § 2 zd. 2 k.c.</xLexLink> w/w koszty należało ocenić jako niewykazaną przez powoda szkodę.</xText> <xText>Biorąc pod uwagę powyższe na podstawie <xLexLink xArt="art. 535" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 535 k.c.</xLexLink>, 556 <xSUPx>1 </xSUPx><xLexLink xArt="§ 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">§ 1 k.c.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 560;art. 560 § 1;art. 560 § 3" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 560 § 1 i 3 k.c.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 566;art. 566 § 1;art. 566 § 1 zd. 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 566 § 1 zd. 2 k.c.</xLexLink>, <xLexLink xArt="art. 471" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">471 k.c.</xLexLink>, <xLexLink xArt="art. 361" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 361 k.c.</xLexLink> orzeczono, jak w punkcie 1 wyroku.</xText> <xText>O kosztach procesu orzeczono na podstawie <xLexLink xArt="art. 98;art. 98 § 1;art. 98 § 1(1);art. 98 § 3" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 98 § 1, 1 <xSUPx>1 </xSUPx>i 3 k.p.c.</xLexLink> w zw. z § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (t.j. Dz.U.2023.1964) i <xLexLink xArt="art. 1;art. 1 ust. 1;art. 1 ust. 1 pkt. 2" xIsapId="WDU20062251635" xTitle="Ustawa z dnia 16 listopada 2006 r. o opłacie skarbowej" xAddress="Dz. U. z 2006 r. Nr 225, poz. 1635">art. 1 ust. 1 pkt. 2 ustawy z dnia 16 listopada 2006r. o opłacie skarbowej</xLexLink> (Dz. U. 2023.2111) (punkt 2 wyroku).</xText> <xText>O nieuiszczonych kosztach sądowych orzeczono na podstawie <xLexLink xArt="art. 113;art. 113 ust. 1;art. 83;art. 83 ust. 1" xIsapId="WDU20051671398" xTitle="Ustawa z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 167, poz. 1398">art. 113 ust. 1, art. 83 ust. 1</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 5;art. 5 ust. 1;art. 5 ust. 1 pkt. 2;art. 5 ust. 1 pkt. 3" xIsapId="WDU20051671398" xTitle="Ustawa z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 167, poz. 1398">art. 5 ust. 1 pkt 2 i 3 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych z dnia 28 lipca 2005r.</xLexLink>(tj. Dz.U.2023.1144) (pkt 3 wyroku).</xText> <xText xALIGNx="right">SSR Ewa Łuczyńska</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>ZARZĄDZENIE</xName> <xText>Odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć:</xText> <xText>- pełn. powoda.</xText> <xText>SSR Ewa Łuczyńska</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Anna Oleś

Anna Oleś

Sygn. akt VGC 1388/22 UZASADNIENIE Pozwem z dnia 17 maja 2022r. powódG. H.domagał się zasądzenia od pozwanegoM. M.kwoty 27.062,38 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 7 marca 2022r. do dnia zapłaty oraz kosztów procesu. W uzasadnieniu wskazał, że, w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, w dniu 9 lipca 2021r. nabyty został od pozwanego samochód ciężarowy markiI. (...)onr rej. (...)za cenę 55.000 zł. Przed odbiorem auta powód dokonał jego oględzin i wykonał jazdę próbną. Powód wywodził, że pozwany zapewniał go, że samochód jest sprawny technicznie. W dniu zakupu, po przejechaniu 150 km, zapalił się czujnik(...)i samochód wszedł w tryb awaryjny, tracąc moc. Powód podał, że od razu telefonicznie zgłosił to pozwanemu, który poradził mu przeczyszczenie filtra(...)przez mechanika. Powód dostosował się do tej rady, jednak przy kolejnej jeździe nadal utrzymywał się problem z mocą auta, o czym kilkukrotnie informował pozwanego. Powód wskazał dalej, że w trakcie powrotu z Niemiec doszło do uszkodzenia skrzyni biegów i w związku z ujawnieniem się tej wady ukrytej zmuszony był do skorzystania z usługi lawety, której koszt wyniósł 1.383,75 zł, a nadto musiał nająć samochód zastępczy, aby kontynuować prowadzenie działalności polegającej na przewozie owoców i warzyw. Koszt najmu samochodu zastępczego za okres naprawy zakupionego pojazdu wyniósł 6.932,28 zł. Powód podniósł, że w związku z wykryciem wady ukrytej samochodu, zlecił wykonanie prywatnej ekspertyzy, która wykazała, że pojazd posiada pęknięcie ramy zasadniczej po stronie prawej, a także uszkodzenie układu wtryskowego silnika. W zaistniałej sytuacji powód złożył pozwanemu oświadczenie o obniżeniu ceny samochodu o kwotę 25.000 zł, aktualnie zaś domaga się obniżenia tej ceny o kwotę 10.000 zł. Powód dodał, że dotychczasowy koszt naprawy nabytego auta wyniósł 8.746,35 zł, co łącznie spowodowało, że w związku z wadami samochodu łączny koszt stanowi 17.062,38 zł. W odpowiedzi na pozew z dnia 15 lipca 2022r. pozwany wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie na jego rzecz kosztów procesu. W uzasadnieniu zarzucił, że w dacie zakupu pojazdu powód dokonał szczegółowych jego oględzin i auto było sprawne. Pojazd kilka miesięcy wcześniej miał dokonywany tzw. raport techniczny, którego przedmiotem były wszystkie elementy pojazdu i nie było wskazań na uszkodzenia, o których mowa w pozwie. Pozwany podkreślił, że z prywatnej ekspertyzy wynika, że przez pół roku od zakupu, powód przejechał samochodem 16.920 km, a więc jego stan techniczny nie mógł być w dacie badania taki sam. Wywodził, że skoro powód pokonał autem blisko 17.000 km, tzn., że włączająca się kontrolka(...)check egine nie musi wskazywać na uszkodzenie układu wtryskowego. Uszkodzenie to mogło nastąpić wskutek użycia przez powoda oleju napędowego o niewłaściwych parametrach, czy jakości, jak również na skutek normalnego zużycia wtryskiwaczy. Pozwany wskazał, że pojazd zakupiony został z gwarancją, którą udzieliłafirma (...)i która pokryła koszt naprawy skrzyni biegów w kwocie 2.999,99 zł w zakresie niezbędnym do tejże naprawy. Dalej pozwany zarzucił, że awaria skrzyni biegów nie może być traktowana jako wada ukryta, gdyż nastąpiła po przejechaniu przez powoda ok. 10.000 km, a więc była to usterka eksploatacyjna związana z przebiegiem. Pozwany podniósł także, że nie może ponosić odpowiedzialności za koszty transportu pojazdu i najmu samochodu zastępczego, zwłaszcza że dokument z 15 września 2021r. o usłudze transportowej nie wiadomo czego dotyczy, nadto data wykonania usługi jest wcześniejsza niż data uszkodzenia skrzyni biegów, a czas naprawy skrzyni biegów to zaledwie kilka dni, a nie kilka miesięcy. Pozwany zakwestionował też żądanie w zakresie obniżenia ceny, wywodząc, że samochód nie posiadał w dacie sprzedaży żadnych wad, a jego stan techniczny był odpowiedni do ilości przejechanych kilometrów i wieku, z uwzględnieniem zabudowy (k. 60- 61). Na rozprawach w dniach: 14 lutego 2023r., 14 marca 2023r. i 21 listopada 2023r. strony wnosiły i wywodziły, jak dotychczas (k. 121, 122, 203). Sąd ustalił, co następuje: W dniu 9 lipca 2021r. powódG. H., prowadzący działalność gospodarczą pod nazwą ,,GREGOR(...) .H.U. (...)”, nabył od pozwanegoM. M., prowadzącego działalność podfirmą ,,PHU (...)-Komis”, pojazd ciężarowy markiI. (...)z agregatem chłodniczym onr rej. (...), nr VIN(...)z 2014 roku produkcji za kwotę 44.715,45 zł netto -55.000 zł brutto. Samochód został zakupiony z gwarancją, którą udzieliła(...) s.c.K. A.,K. G.z siedzibą wK.. Z tytułu przedmiotowej transakcji pozwany wystawił powodowi w dniu 9 lipca 2021r.fakturę VAT nr (...)ma kwotę 55.000 zł brutto, z terminem zapłaty 16 lipca 2021r. Na fakturze tej wpisano przebieg pojazdu w wysokości 248.372 km. W dniu 28 maja 2021r., a więc przed rzeczoną transakcją, w/w pojazd, na zlecenie pozwanego, został poddany przezJ. K. (1)kompleksowemu myciu zewnętrznemu oraz wewnętrznemu poprzez czyszczenie tapicerki materiałowej i z tworzyw sztucznych i w trakcie tych czynności nie stwierdzono pęknięcia ramy zasadniczej i blachy grodziowej samochodu. Przed odbiorem auta z siedziby przedsiębiorstwa pozwanego, powód dokonał wizualnych oględzin pojazdu, w tym zajrzał pod maskę, a także wykonał jazdę próbną. Pozwany zaś zapewniał, że samochód jest sprawny technicznie. Samochód ten posiadał w dacie sprzedaży aktualny przegląd techniczny, a dodatkowo raport techniczny z dnia 13 stycznia 2021r. dotyczący oceny stanu technicznego i określenia wartości rynkowej pojazdu, służący wyłącznie do oszacowania wartości rynkowej przedmiotu wyceny, wykonany przez(...) Sp. z o.o.wW., z którego wynikało że w elementach oblachowania bryły nadwozia, przestrzeni ładunkowej i we wnętrzu pojazdu ujawniono typowe dla okresu jego eksploatacji uszkodzenia, zabrudzenia i zużycie elementów. dowód: faktura VAT (k. 11), certyfikat(...) s.c.(k. 61- 63), raport techniczny (k. 65- 78), zeznania świadkaJ. K. (1)(k. 104- 107), zeznania powoda (k. 121- 121v), zeznania pozwanego (k. 122- 123v). W dniu zakupu, po przejechaniu 150 km zapalił się czujnik(...)i samochód wszedł w tryb awaryjny, tracąc moc, co wiązało się z ograniczeniem jego prędkości do 30-50 km/h. Po konsultacji z pozwanym, powód poddał czyszczeniu filtr cząstek stałych(...). Mimo wymiany filtra(...)w pojeździe ponownie pojawiał się problem z mocą silnika. dowód: korespondencja sms (k. 12- 13), zeznania powoda (k. 121- 121v), zeznania pozwanego (k. 122- 123v). W dniu 7 września 2021r. powód zlecił w przedmiotowym aucie prace diagnostyczne w postaci kontroli układu jezdnego i z tego tytułu(...) - Klinika s.c.A. L.,B. G.wK.wystawiła mufakturę VAT nr (...)na kwotę 121,95 zł netto- 150 zł brutto, którą powód uregulował. W trakcie dalszego użytkowania pojazdu doszło do uszkodzenia skrzyni biegów, co skutkowało wezwaniem lawety, a koszt wykonania w dniu 15 września 2021r. usługi transportowej z Niemiec wyniósł 1.125 zł netto- 1.383,75 zł brutto. Z tego tytułu(...) .H.U. (...)wystawił powodowifakturę VAT nr (...), którą powód opłacił. Powód zgłosił do gwaranta uszkodzenie skrzyni biegów, który pokrył koszt naprawy w kwocie 2.999,99 zł, zgodnie zfakturą VAT nr (...)z dnia 9 października 2021r., wystawioną przez(...) Sp. z o.o.wR.. Powód zlecił naprawę rzeczonej skrzyni biegów(...) Sp. z o.o.wR., przy przebiegu pojazdu 25.8260 km, co zostało udokumentowanefakturą VAT nr (...)z dnia 9 października 2021r. na kwotę 5.688,09 zł netto- 6.996,35 zł brutto. dowód: faktury VAT (k. 25, 22, 64, 23-24), protokół (k. 26), zeznania powoda (k. 121- 121v), zeznania pozwanego (k. 122- 123v). Powód, w związku z ujawnieniem się usterki skrzyni biegów, najął od(...) Sp. z o.o.wW.pojazd zastępczy w okresie od 3 sierpnia 2021r. do 5 sierpnia 2021r., od 18 sierpnia 2021r. do 19 sierpnia 2021r. i od 21 września 2021r. do 27 września 2021r. i z tego tytułu poniósł wydatki w łącznej wysokości 6.9323,28 zł brutto. dowód: faktury VAT (k. 27-30), umowa najmu z załącznikami (k. 37-38, 39- 42), zeznania powoda (k. 121- 121v), Wobec ujawnionych usterek pojazdu powód w dniu 30 grudnia 2021r. zlecił wykonanie ekspertyzy przez niezależnego rzeczoznawcę samochodowego mgr inż.T. K.. Zgodnie ze, sporządzoną przez niego, na podstawie bezpośrednich oględzin,opinią nr (...)z dnia 30 grudnia 2021r., przy przebiegu samochodu w wysokości 265.242 km, czyli po przejechaniu od dnia zakupu do dnia wykonania opinii, 16.870 km, ujawniono usterki i niesprawności w postaci: - pękniętej ramy zasadniczej po stronie prawej za kabiną pasażerską, - pęknięcia na ścianie grodziowej pomiędzy zbiornikiem płynu chłodzącego z zaworem rozprężnym klimatyzacji, - ogniska korozji na fragmentach podłużnic przednich, - braku możliwości uruchomienia silnika w połączeniu z załączającą się kontrolką(...)check egine oraz wynikiem testu wysokiego ciśnienia wskazującego na nieprawidłowe działanie układu wtryskowego. W konkluzji opinii rzeczoznawca stwierdził między innymi, że uszkodzenie pojazdu polegające na pęknięciu ramy zasadniczej uniemożliwia bezpieczną eksploatację po drogach publicznych. dowód:opinia nr (...)(k.14-21). W piśmie z dnia 15 lutego 2022r. powód złożył pozwanemu oświadczenie o obniżeniu ceny samochodu o kwotę 25.000 zł na podstawieart. 560 § 1 k.c.z tytułu rękojmi za wady ukryte, wzywając równocześnie pozwanego do zapłaty tejże należności. W odpowiedzi na powyższe, pismem z dnia 24 lutego 2022r., pozwany wskazał, że nie uznaje swojej odpowiedzialności i odmawia zapłaty żądanej kwoty. dowód: oświadczenie o obniżeniu ceny wraz z dowodem nadania (k. 413), pismo pozwanego (k. 44-45), W dniu 16 marca 2022r. powód zleciłJ. K. (2), prowadzącemu działalność gospodarczą podfirmą (...), wykonanie regeneracji wtryskiwacza CRB.i z tego tytułu została mu wystawionafaktura VAT nr (...)z dnia 16 marca 2022r. na kwotę 1.300,81 zł netto – 1.600 zł brutto. dowód: faktura VAT (k.32), protokółE. (...)(k. 33- 36). Wykonane na zlecenie powoda i udokumentowane naprawy pojazduI.wynikały bezpośrednio z jego normalnej eksploatacji, a zatem stanowiły zużycie eksploatacyjne. dowód: opinia biegłego z zakresu techniki samochodowej mgr inż.M. S.wraz z uzupełnieniem (k. 140- 152v, 182- 188v, 203-203v). Sąd zważył, co następuje: Powództwo nie jest zasadne. Niesporne między stronami było zawarcie umowy sprzedaży pojazdu ciężarowego markiI. (...)z agregatem chłodniczym onr rej. (...), nr VIN(...)z 2014 roku produkcji za kwotę 44.715,45 zł netto -55.000 zł brutto, jak również, że powód zgłaszał pozwanemu reklamację w zakresie usterki polegającej na zapaleniu się czujnika(...), wejścia samochodu w tryb awaryjny z jednoczesną utratą mocy oraz że powód informował pozwanego o uszkodzeniu skrzyni biegów wraz z przedłożeniem mu faktury VAT do uregulowania. Sporne natomiast było roszczenie co do zasady, jak również wysokości, gdyż pozwany kwestionował zarówno wadliwość samochodu w dacie sprzedaży, istnienie po jego stronie odpowiedzialności z tytułu rękojmi za wady fizyczne. Sporna była również kwota o jaką powód domagał się obniżenia ceny. Na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego stwierdzić trzeba, że strony łączyła umowa kupna- sprzedaży w/w auta. Zgodnie zart. 535 § 1 k.c.przez umowę sprzedaży sprzedawca zobowiązuje się przenieść na kupującego własność rzeczy i wydać mu rzecz, a kupujący zobowiązuje się rzecz odebrać i zapłacić sprzedawcy cenę. Wydanie rzeczy przez sprzedającego oznacza przeniesienie jej posiadania, co z kolei prowadzi do przejścia na kupującego własności rzeczy na mocyart. 155 § 2 k.c. Stosownie doart. 556 k.c.sprzedawca jest odpowiedzialny względem kupującego, jeżeli rzecz sprzedana ma wadę fizyczną lub prawną (rękojmia). Wada fizyczna, w myślart. 5561§ 1 k.c.polega na niezgodności rzeczy sprzedanej z umową. W szczególności rzecz sprzedana jest niezgodna z umową, jeżeli: 1 nie ma właściwości, które rzecz tego rodzaju powinna mieć ze względu na cel w umowie oznaczony albo wynikający z okoliczności lub przeznaczenia; 2 nie ma właściwości, o których istnieniu sprzedawca zapewnił kupującego, w tym przedstawiając próbkę lub wzór; 3 nie nadaje się do celu, o którym kupujący poinformował sprzedawcę przy zawarciu umowy, a sprzedawca nie zgłosił zastrzeżenia co do takiego jej przeznaczenia; 4 została kupującemu wydana w stanie niezupełnym. Zgodnie zart. 557 § 1 k.c.sprzedawca jest zwolniony od odpowiedzialności z tytułu rękojmi, jeżeli kupujący wiedział o wadzie w chwili zawarcia umowy, przy czym sprzedawca nie jest odpowiedzialny z tytułu rękojmi za wady fizyczne, które powstały po przejściu niebezpieczeństwa na kupującego, chyba że wady wynikły z przyczyny tkwiącej w rzeczy sprzedanej w tej samej chwili (art. 559 k.c.). Zgodnie ze stanowiskiem wyrażonym przez Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 16 lutego 2005r. w sprawie IV CK 546/04, kupujący nie ma obowiązku badania rzeczy, chyba że zbadanie rzeczy jest w danych stosunkach przyjęte (art. 563 k.c.). To oznacza, że kupujący, mając oczywiście prawo zbadania nabytej rzeczy, nie jest obciążony prawnym obowiązkiem czujności ani szczególnego badania rzeczy. Z tego wynika, że skoro badanie rzeczy jest uprawnieniem kupującego, to nie mogą go spotkać żadne ujemne skutki, w razie gdyby z uprawnienia zbadania rzeczy nie skorzystał. Wiedza nabywcy o wadzie, w świetleart. 557 § 1 k.c.nie zwalnia sprzedawcy od odpowiedzialności z rękojmi - gdy nabywca nie zauważył wady w chwili zawarcia umowy na skutek własnego niedbalstwa. Pozwany, argumentując wyłączenie jego odpowiedzialności za wadę, z jednej strony zarzucał, że wady powstała po przejściu niebezpieczeństwa na kupującego, a równocześnie, że już w chwili oględzin, gdyby istniały wady, to powód z pewnością by o nich wiedział. W kwestii daty w jakiej doszło do powstania wady oraz określenia na czym ona polegała, to kapitalne znaczenie miały wnioski opinii wraz z uzupełnieniem biegłego z zakresu techniki samochodowej mgr inż.M. S.. Zgodnie z tymi wnioskami jeśli chodzi o kontrolę układu jezdnego, którego dotyczyfaktura VAT nr (...)z dnia 7 września 2021r. na kwotę 121,95 zł netto, to biorąc pod uwagę wiek i przebieg pojazdu może być uznana jako czynność związana z eksploatacją pojazdu, dlatego należy ją rozpatrywać w kategorii napraw eksploatacyjnych, a nie usterek lub wad. Co do naprawy skrzyni biegów, wymiany sprzęgła, objętychfakturą VAT nr (...)z dnia 9 października 2021r. na kwotę 5.688,09 zł netto, to naprawy te wynikają z napraw typowo eksploatacyjnych. W związku z powyższym naprawę w/w elementów należy rozpatrywać w kategorii napraw eksploatacyjnych, a nie usterek lub wad. Powód w żaden sposób nie wykazał, że przeprowadzone powyżej naprawy były wynikiem i były bezpośrednio związane z wcześniejszymi prowizorycznymi naprawami przeprowadzonymi przez pozwanego. Odnośnie regeneracji wtryskiwaczy, których dotyczyfaktura VAT nr (...)z dnia 16 marca 2022r. na kwotę 1.300,81 zł netto, to wynika ona bezpośrednio z napraw typowo eksploatacyjnych. W związku z powyższym naprawę w/w elementów należy rozpatrywać w kategorii napraw eksploatacyjnych, a nie usterek lub wad. Powód w żaden sposób nie wykazał, że przeprowadzone powyżej naprawy były wynikiem i były bezpośrednio związane z wcześniejszymi prowizorycznymi naprawami przeprowadzonymi przez pozwanego. Dlatego też wszystkie wymienione usterki i naprawy pojazdu wynikały i były związane bezpośrednio ze zużyciem eksploatacyjnym. Co się tyczy pęknięcia ramy zasadniczej, biegły opiniował, że z prawdopodobieństwem graniczącym z pewnością powstało ono w wyniku przewożenia ładunków o wadze przekraczającej ładowność dopuszczalną określoną przez producenta pojazdu. Pęknięcie ramy jest uszkodzeniem istotnym tzn. pojazd z takim uszkodzeniem nie powinien być eksploatowany po drogach publicznych. Usprawnienie pojazdu wiąże się z koniecznością wymiany ramy zasadniczej na nową. Powód pęknięcie ramy zasadniczej ujawnił po półrocznym użytkowaniu pojazdu i przejechaniu 16.870 km. Powyższy stan sprawia, że nie jest możliwe dokonanie oceny i wskazanie kiedy doszło do pęknięcia ramy pojazdu. Pękniecie to mogło powstać w okresie, w którym pojazd użytkował powód. Dalej biegły stwierdził, że pęknięcie elementu zespolonego ze ścianą grodziową mogło być wynikiem zużycia eksploatacyjnego poduszek zawieszenia kabiny. Według biegłego brak jest możliwości wskazania, że wcześniejsze szkody komunikacyjne auta mogły być przyczyną pęknięcia elementu zespolonego ze ścianą grodziową. W ocenie biegłego wręcz niemożliwe jest, aby pęknięcie ramy zasadniczej mogło powstać w wyniku zdarzenia drogowego (kolizji/wypadku). Wcześniej, przed sprzedażą pojazd miał inne uszkodzenia, ale były one drobne, nie dotyczyły elementów konstrukcyjnych. Natomiast nie można wykluczyć, że pęknięcie ramy zasadniczej powstało przed sprzedażą pojazdu powodowi przez pozwanego. Nie mniej jednak pęknięcie ramy zasadniczej pojazdu usytuowane jest po prawej stronie za kabiną kierowcy w miejscu dostępnym i widocznym i było zauważalne przy oględzinach w momencie zakupu samochodu. Przypomnienia w tym miejscu wymaga, że pojazd został wydany powodowi w dniu 9 lipca 2021r., a podczas wydania pojazd miał przebieg 24.8372 km. Sam powód zeznał, a relacje te jawią się jako przekonujące z uwagi na ich spójność i logiczność, że z kolegą mechanikiem, przed zakupem, dokonał oględzin zewnętrznych pojazdu (…) i nic nie wskazywało na to, że był on wadliwy. Zeznania powoda, w zestawieniu z omawiana opinią biegłego, nie potwierdzają natomiast stanowiska lansowanego przez powoda, że w dacie sprzedaży samochód był obarczony wadą w postaci pęknięcia ramy zasadniczej, czy elementu zespolonego ze ścianą grodziową. Co więcej, świadekJ. K. (1), który wykonywał mycie zewnętrzne i wewnętrzne auta w dniu 28 maja 2021r. wprost podał, że nie było wówczas pęknięcia ramy zasadniczej i blachy grodziowej, a zeznania te ze względu na rzeczowość i korespondowanie z pozostałymi dowodami należało obdarzyć przymiotem wiarygodności. Tak samo należało ocenić zeznania pozwanego, który stwierdził, że od nabycia przez niego auta pokonano tylko 236 km, a samochód posiadał raport techniczny, który nie wskazywał na wady, na które powołuje się powód. Dodatkowo w dniu 7 czerwca 2022r. przeprowadzony został przegląd techniczny pojazdu. Uwzględniając powyższe powód nie wykazał, aby wykonane i udokumentowane naprawy pojazduI.miały związek z ewentualnymi naprawami prowizorycznymi przeprowadzonymi przez powoda, a nie wynikały bezpośrednio z normalnej eksploatacji pojazdu - zużycia eksploatacyjnego. Co do pęknięcia ramy, czyli uszkodzenia istotnego, tzn. takiego, z którym pojazd nie powinien być eksploatowany po drogach publicznych, to powód nie udowodnił, że powstało przed sprzedażą pojazdu. Aktualnie opinią biegłego nie da się tego ustalić, zaś zaoferowane w toku procesu dowody nie potwierdziły argumentacji powoda w tym zakresie. Podkreślić w tym miejscu trzeba, że opinia prywatna nr(...)również nie dała odpowiedzi na ważkie pytania, a mianowicie kiedy i w jakich okolicznościach doszło do pęknięcia ramy zasadniczej oraz elementu zespolonego ze ścianą grodziową, a jeśli chodzi o uszkodzenie układu wtryskowego silnika, to rzeczoznawca nawet nie wypowiedział się jaki charakter miała tego rodzaju usterka. Sąd podzielił wnioski opinii biegłego sądowego, gdyż była ona zupełna, jasna i wewnętrznie spójna. Biegły każdorazowo formułując określone tezy w sposób należyty i zrozumiały przedstawiał tok rozumowania, który do nich prowadził. Każda z konkluzji wyprowadzanych przez biegłego była w sposób wystarczający uzasadniona i tym samym poddawała się kontroli, biorąc pod uwagę kryteria wskazane wart. 233 § 1 k.p.c. Konkludując tę część rozważań, trzeba wskazać, że jednoznacznie z wniosków opinii biegłego sądowego wynika, że brak jest podstaw do uznania, że ujawnione wady i usterki istniały w pojeździe w chwili jego sprzedaży. Odnosząc się do żądania powoda w zakresie kwoty 10.000 zł należało podnieść, że zgodnie zart. 560 § 1 k.c.jeżeli rzecz sprzedana ma wadę, kupujący może złożyć oświadczenie o obniżeniu ceny albo odstąpieniu od umowy, chyba że sprzedawca niezwłocznie i bez nadmiernych niedogodności dla kupującego wymieni rzecz wadliwą na wolną od wad albo wadę usunie. Ograniczenie to nie ma zastosowania, jeżeli rzecz była już wymieniona lub naprawiana przez sprzedawcę albo sprzedawca nie uczynił zadość obowiązkowi wymiany rzeczy na wolną od wad lub usunięcia wady. W ustalonych okolicznościach cytowany przepis nie znajduje jednak zastosowania. Jedynie zatem marginalnie przypomnieć wypada, że wedle treściart. 568 § 2 i 3 k.c.roszczenie o usunięcie wady lub wymianę rzeczy sprzedanej na wolną od wad przedawnia się z upływem roku, licząc od dnia stwierdzenia wady. W tym okresie kupujący może złożyć oświadczenie o odstąpieniu od umowy albo obniżeniu ceny z powodu wady rzeczy sprzedanej. Jeżeli kupujący żądał wymiany rzeczy na wolną od wad lub usunięcia wady, bieg terminu do złożenia oświadczenia o odstąpieniu od umowy albo obniżeniu ceny rozpoczyna się z chwilą bezskutecznego upływu terminu do wymiany rzeczy lub usunięcia wady. Przepisart. 560 § 3 k.c.stanowi natomiast, że obniżona cena powinna pozostawać w takiej proporcji do ceny wynikającej z umowy, w jakiej wartość rzeczy pozostaje do wartości rzeczy bez wad. W wyroku Sądu Najwyższego z dnia 16 grudnia 1998r., w sprawie o sygn. akt III CKN 74/98 wskazano, iż obniżenie ceny rzeczy sprzedanej na podstawieart. 560 § 3 k.c.powinno uwzględniać koszt nakładów i starań niezbędnych do doprowadzenia rzeczy, poprzez usunięcie wad, do sprawności zgodnej z przeznaczeniem. Konsekwencją poczynionych ustaleń było także to, że jako niezasadne trzeba również ocenić roszczenie w zakresie zwrotu kosztów naprawy pojazdu w kwocie 8.746,35 zł, najęcia auta zastępczego w kwocie 6.932,28 zł oraz kosztów usługi transportowej w kwocie 1.383,75 zł, a więc z tytułu odszkodowania. Powód nie udowodnił bowiem, że pozwany w sposób nienależyty wykonał swoje zobowiązanie i wobec treściart. 471 k.c.w zw. zart. 566 § 2 zd. 2 k.c.w/w koszty należało ocenić jako niewykazaną przez powoda szkodę. Biorąc pod uwagę powyższe na podstawieart. 535 k.c., 5561§ 1 k.c.w zw. zart. 560 § 1 i 3 k.c.w zw. zart. 566 § 1 zd. 2 k.c.,471 k.c.,art. 361 k.c.orzeczono, jak w punkcie 1 wyroku. O kosztach procesu orzeczono na podstawieart. 98 § 1, 11i 3 k.p.c.w zw. z § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (t.j. Dz.U.2023.1964) iart. 1 ust. 1 pkt. 2 ustawy z dnia 16 listopada 2006r. o opłacie skarbowej(Dz. U. 2023.2111) (punkt 2 wyroku). O nieuiszczonych kosztach sądowych orzeczono na podstawieart. 113 ust. 1, art. 83 ust. 1w zw. zart. 5 ust. 1 pkt 2 i 3 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych z dnia 28 lipca 2005r.(tj. Dz.U.2023.1144) (pkt 3 wyroku). SSR Ewa Łuczyńska ZARZĄDZENIE Odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć: - pełn. powoda. SSR Ewa Łuczyńska

15/200515/0002527/GC

Sąd Rejonowy w Kielcach

V Wydział Gospodarczy

154505300003003_VI_C_001451_2023_Uz_2024-01-10_002

VI C 1451/23

2024-01-10 01:00:00.0 CET

2024-01-30 17:30:07.0 CET

2024-01-30 14:05:24.0 CET

15450530

3003

REASON

Sygn. akt VI C 1451/23 UZASADNIENIE Przedmiot i przebieg postępowania 1 Pozwem z dnia 31 sierpnia 2023 r. powód, Miasto (...) , wniósł o nakazanie pozwanej T. K. opróżnienie komunalnego lokalu mieszkalnego nr (...) przy ul. (...) w W. oraz o wydanie lokalu bez osób i rzeczy, nieorzekaniu o uprawnieniu do zawarcia umowy najmu socjalnego lokalu jego reprezentującymi oraz o zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda zwrotu kosztów postępowania według norm przepisanych. Powód wskazał, że najemcą lokalu

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Elwira Dobrzyńska" xPublisher="elwira.dobrzynska" xEditorFullName="Elwira Dobrzyńska" xEditor="elwira.dobrzynska" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="4" xFlag="published" xVolType="15/450530/0003003/C" xYear="2023" xVolNmbr="001451" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText><xBx>Sygn. akt VI C 1451/23</xBx></xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText><xBx> <xUx>Przedmiot i przebieg postępowania</xUx> </xBx></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>Pozwem z dnia 31 sierpnia 2023 r. powód, Miasto<xAnon>(...)</xAnon>, wniósł o nakazanie pozwanej <xAnon>T. K.</xAnon> opróżnienie komunalnego <xAnon>lokalu mieszkalnego nr (...)</xAnon> przy <xAnon>ul. (...)</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> oraz o wydanie lokalu bez osób i rzeczy, nieorzekaniu o uprawnieniu do zawarcia umowy najmu socjalnego lokalu jego reprezentującymi oraz o zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda zwrotu kosztów postępowania według norm przepisanych. Powód wskazał, że najemcą lokalu był <xAnon>A. R.</xAnon>, który zmarł w dniu 31 października 2021 r. Po jego śmierci lokal ten zamieszkuje nadal pozwana pomimo braku tytułu prawnego. (<xIx> pozew, k. 3-v)</xIx> </xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>Pozwana złożyła w terminie odpowiedź na pozew wnosząc o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powoda na jej rzecz kosztów postępowania według norm przepisanych. Wniosła także o zwolnienie od kosztów postępowania sądowego. Pozwana wskazała, że jest osobą starszą i nie ma innego miejsca do zamieszkała, ani rodziny, utrzymuje się z renty rodzinnej. Ponadto opłaty za lokal uiszcza regularnie, co pozwala uniknąć jakiegokolwiek zadłużenia. Podkreśliła, że po śmierci najemcy zwróciła się do miasta o przyznanie jej lokalu, ale otrzymała odpowiedź odmowną. (<xIx>protokół, k. 23-24)</xIx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText>Pełnomocnik powoda na rozprawie w dniu 10 stycznia 2024 r. ograniczył żądanie zwrotu kosztów postępowania do kosztów sądowych, bez kosztów zastępstwa procesowego. Decyzję co do przyznania lokalu socjalnego pozostawił do decyzji Sądu. <xIx>(protokół z rozprawy, k. 43v)</xIx></xText> </xUnit> <xText><xBx> <xUx>Ustalenia faktyczne</xUx> </xBx></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText><xAnon>G. R.</xAnon> i <xAnon>J. R.</xAnon> zawarli w dniu 3 grudnia 1968 r. z <xAnon> Administracją (...)</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> umowę najmu <xAnon>lokalu mieszkalnego nr (...)</xAnon> położonego przy <xAnon>ul. (...)</xAnon>, składającego się z trzech pokoi, przedpokoju, klozetu o łącznej powierzchni użytkowej 86,95 m<xSUPx>2</xSUPx>, <xAnon>mieszkalnej (...)</xAnon> m<xSUPx>2</xSUPx> wyposażony w instalację wodociągowo – kanalizacyjną, elektryczność, gaz wraz z wyposażeniem.</xText> </xUnit> <xText>(<xIx>umowa najmu, k. 6-7v)</xIx></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">5</xName> <xText>W lokalu tym oprócz najemców od 1974 r. za ich zgodą, zamieszkiwała również <xAnon>T. K.</xAnon>, najpierw wraz z mężem, a po jego śmierci w 1996 r. sama. Od początku zajmowała jeden mały pokój w mieszkaniu. Po śmierci najemców <xAnon>J.</xAnon> i <xAnon>G. R.</xAnon>, w lokalu oprócz <xAnon>T. K.</xAnon> pozostał ich syn, <xAnon>A. R.</xAnon>.</xText> </xUnit> <xText>(<xIx>przesłuchanie pozwanej, k. 43-v)</xIx></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">6</xName> <xText>Aneksem do ww. umowy najmu zawartym w dniu 30 maja 2011 r. zawartym pomiędzy ZGN w <xAnon>D.</xAnon> <xAnon>Ś.</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon> a <xAnon>A. R.</xAnon> stwierdzono, że <xAnon>A. R.</xAnon> z dniem 19 października 2010 r. wstąpił w stosunek najmu <xAnon>lokalu nr (...)</xAnon> przy <xAnon>ul. (...)</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> w miejsce zmarłego najemcy <xAnon>G. R.</xAnon> na podstawie <xLexLink xArt="art. 691" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 691 k.c.</xLexLink> W aneksie określono, że lokal ten składa się z trzech pokoi, kuchni z bezpośrednim oświetleniem naturalnym i przedpokoju wyposażony w instalacje techniczne: wodociąg, kanalizację, elektryczność, gaz.</xText> </xUnit> <xText>(<xIx>aneks, k. 8)</xIx></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">7</xName> <xText><xAnon>T. K.</xAnon> nadal zamieszkiwała lokal wraz z najemcą, dokładając się do opłat a czynsz. W momencie gdy <xAnon>A. R.</xAnon> poważnie zachorował <xAnon>T. K.</xAnon> zajęła się domem, tj. sprzątała i gotowała, a także podjęła się nad nim opieki, aż do jego śmierci.</xText> </xUnit> <xText>(<xIx>przesłuchanie pozwanej, k. 43-v)</xIx></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">8</xName> <xText><xAnon>A. R.</xAnon> zmarł w dniu 31 października 2021 r.</xText> </xUnit> <xText>(<xIx>wyciąg z systemu ewidencji ludności, k. 9)</xIx></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">9</xName> <xText>W odpowiedzi na wniosek <xAnon>T. K.</xAnon> o udzielenie pomocy mieszkaniowej w formie najmu <xAnon>lokalu nr (...)</xAnon> położonego w budynku przy <xAnon>ul. (...)</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> po śmierci najemcy, urząd miasta <xAnon>(...)</xAnon> poinformował zainteresowaną pismem z dnia 14 czerwca 2022 r. o niewyrażeniu zgody na przyznanie takiego świadczenia. Miasto argumentowało, że wnioskodawczyni nie jest uprawniona od zamieszkiwania w tym lokalu oraz nie należy do kręgu osób, z którymi może być zawarta umowa najmu lokalu po śmierci najemcy. Dlatego miasto poprosiło ją o opróżnienie lokalu w terminie 30 dni od daty otrzymania pisma.</xText> </xUnit> <xText><xIx>(pismo, k. 10, zpo, k. 11-12, przesłuchanie pozwanej, k. 43-v)</xIx></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">10</xName> <xText>Miasto ponowiło wezwanie <xAnon>T. K.</xAnon> do opróżnienia i opuszczenia <xAnon>lokalu nr (...)</xAnon> przy <xAnon>ul. (...)</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> i przekazanie go do depozytu administracji w ciągu 7 dni od daty otrzymania pisma.</xText> </xUnit> <xText><xIx>(wezwanie do zdania lokalu, k. 13)</xIx></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">11</xName> <xText><xAnon>T. K.</xAnon> nie ma dzieci, rodzeństwa, ani innej rodziny. Utrzymuje się z renty rodzinnej po mężu, nie ma żadnych oszczędności, ani innego miejsca do zamieszkania. Osiąga dochody na poziomie ok. 2000 zł miesięcznie, które przeznacza w większości na systematyczną opłatę rachunków i codzienne wydatki. Regularnie ponosi opłaty z tytułu zamieszkiwania w lokalu. Nie korzystała nigdy z pomocy społecznej. Nie była również zarejestrowana jako osoba niepełnosprawna.</xText> </xUnit> <xText>(<xIx> zaświadczenie z ZGN, k. 25</xIx>, <xIx> zaświadczenie z ZUS, k. 26, pismo z CPS, k. 36, 40, pismo z MZON, k. 41, przesłuchanie pozwanej, k. 43-v)</xIx> </xText> <xText><xBx> <xUx>Omówienie dowodów</xUx> </xBx></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">12</xName> <xText>Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił głównie w oparciu o zgromadzone w aktach sprawy i wskazane wyżej dokumenty, których autentyczność i wiarygodność, w świetle wszechstronnego rozważenia zebranego materiału dowodowego, nie nasuwała żadnych wątpliwości Sądu.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">13</xName> <xText>Za wiarygodny Sąd ocenił uznał przeprowadzony dowód z przesłuchania stron, z ograniczeniem do strony pozwanej. Zdaniem Sądu zeznania pozwanej były szczere i w pełni odpowiadały prawdzie. Pozwana nie zatajała w jaki sposób korzysta z lokalu, a także od kiedy faktycznie w nim zamieszkuje. Przedstawiła przy tym swoją sytuację osobistą i materialną, wyrażając zgodę na otrzymanie lokalu socjalnego, w przypadku, gdyby zamieszkanie w dotychczasowym mieszkaniu na obecnych warunkach nie było możliwe.</xText> </xUnit> <xText><xBx> <xUx>Ocena prawna</xUx> </xBx></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">14</xName> <xText>Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości.</xText> </xUnit> <xText><xUx>Żądanie wydania lokalu</xUx></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">15</xName> <xText>Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 222;art. 222 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 222 § 1 k.c.</xLexLink> właściciel może żądać od osoby, która faktycznie włada jego rzeczą, ażeby rzecz została mu wydana, chyba że osobie tej przysługuje skuteczne względem właściciela uprawnienie do władania rzeczą.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">16</xName> <xText>W tej sprawie Sąd ustalił, że pozwana zamieszkuje lokal należący do powoda bez tytułu prawnego, albowiem między nią a pozwanym nie została nigdy zawarta umowa najmu przedmiotowego lokalu. Pozwana bezsprzecznie od początku zamieszkiwała w lokalu za wiedzą i zgodą najemców, także po śmierci ostatniego z nich, <xAnon>A. R.</xAnon>. Można więc uznać, że najemcy w ramach umowy użyczenia udostępnili pozwanej lokal (a ściśle mówiąc jeden z pokoi do używania), a pozwana w zamian za to oddawała część swoich środków na poczet opłat za lokal. O użyczeniu lokalu (pokoju) pozwanej miasto nie zostało wprawdzie poinformowane. Niemniej w takim przypadku należało uznać, że osoba korzystająca z lokalu mieszkalnego na podstawie umowy użyczenia, zawartej z najemcą lokalu bez zgody wynajmującego wymaganej w <xLexLink xArt="art. 688(2)" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 688<xSUPx>2</xSUPx> k.c.</xLexLink>, jest lokatorem w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 2;art. 2 ust. 1;art. 2 ust. 1 pkt. 1" xIsapId="WDU20010710733" xTitle="Ustawa z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego" xAddress="Dz. U. z 2001 r. Nr 71, poz. 733">art. 2 ust 1 pkt 1 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego</xLexLink> (tak: uchwała SN z 15.11.2018 r., sygn. III CZP 49/18). Mimo jednak posiadania statusu lokatora pozwana nie zawarła żadnej umowy najmu lokalu z powodem, jak również nie wstąpiła w stosunek najmu na podstawie <xLexLink xArt="art. 691" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 691 k.c.</xLexLink> Dlatego też miasto jako prawowity właściciel lokal miał prawo wystąpić z żądaniem, aby pozwana lokal ten opuściła.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">17</xName> <xText>Przychylając się do stanowiska powoda Sąd nakazał pozwanej opuszczenie i opróżnienie <xAnon>lokalu mieszkalnego nr (...)</xAnon> przy <xAnon>ul. (...)</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> oraz wydanie go miastu.</xText> </xUnit> <xText><xUx>Orzeczenie o prawie do najmu socjalnego lokalu</xUx></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">18</xName> <xText>Zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy o ochronie praw lokatorów, w wyroku nakazującym opróżnienie lokalu sąd orzeka o uprawnieniu do zawarcia umowy najmu socjalnego lokalu albo braku takiego uprawnienia wobec osób, których nakaz dotyczy. Obowiązek zapewnienia najmu socjalnego lokalu ciąży na gminie właściwej ze względu na miejsce położenia lokalu podlegającego opróżnieniu. W myśl ust. 3 tego przepisu Sąd, badając z urzędu, czy zachodzą przesłanki zawarcia umowy najmu socjalnego lokalu, orzeka o uprawnieniu osób, o których mowa w ust. 1, biorąc pod uwagę dotychczasowy sposób korzystania przez nie z lokalu oraz ich szczególną sytuację materialną i rodzinną.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">19</xName> <xText>Zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 1 ustawy, ilekroć w ustawie jest mowa o lokatorze, należy przez to rozumieć najemcę lokalu lub osobę używającą lokal na podstawie innego tytułu prawnego niż prawo własności. Jak przesądził Sąd Najwyższy w powołanej wyżej uchwale z 15.11.2018 r. osoba korzystająca z lokalu na podstawie umowy użyczenia jest lokatorem w rozumieniu tej ustawy. Dlatego też wobec pozwanej Sąd mógł rozstrzygnąć kwestię przyznania jej w zamian za dotychczasowy lokal, lokal socjalny.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">20</xName> <xText>Zdaniem Sądu zarówno dotychczasowy sposób korzystania przez pozwaną z lokalu, jak i jej szczególna sytuacja materialna i rodzinna, przemawiają za przyznaniu jej prawa do zawarcia umowy najmu socjalnego lokalu. Pozwana przyznała bowiem, że w lokalu przy <xAnon>ul. (...)</xAnon> korzysta praktycznie jedynie z jednego małego pokoju, w którym zamieszkuje, a pozostałe dwa pozostają niezamieszkane. Ponadto choć opłaty za czynsz dokonuje regularnie to są one stosunkowo wysokie biorąc pod uwagę fakt, że z lokalu korzysta w ograniczonym zakresie.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">21</xName> <xText>Dlatego też biorąc pod uwagę trudną sytuację majątkową pozwanej, która utrzymuje się jedynie z renty rodzinnej, jaką uzyskuje po zmarłym mężu, a którą przeznacza w większości na opłaty za dotychczasowy lokal, ekonomicznie uzasadnionym pozostaje, aby pozwana przeniosła się do lokalu socjalnego, co prawda mniejszego, ale również bardziej odpowiadającego jej aktualnym potrzebom. Wiązałoby się to również z możliwością poniesienia niższych opłat niż te jakie pozwana dotychczas uiszczała, a co korzystnie wpłynęłoby na jej sytuację finansową. Ponadto samo to, że pozwana przeniosłaby się do lokalu socjalnego nie oznaczałoby jednocześnie pogorszenia jej warunków mieszkaniowych. Pozwana sama przyznała, że w lokalu przy <xAnon>ul. (...)</xAnon> brak jest np. łazienki, która w lokalu socjalnym mogłaby się znajdować, podobnie jak potrzebne media, w tym centralne ogrzewanie czy ciepła woda.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">22</xName> <xText>Za przyznaniem pozwanej lokalu socjalnego przemawia również jej sytuacja rodzinna. Pozwana jak wskazała jest osobą starszą, samotną, nie ma żadnej rodziny, ani osoby, z którą mogłaby zamieszkać. Nie posiada także innego lokalu, mieszkania, do którego mogłaby się przenieść, ani oszczędności, które mogłaby przeznaczyć na najem/ zakup innego lokalu.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">23</xName> <xText>Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie pozwala zatem stwierdzić, by jej sytuacja życiowa pozwalała na zaspokojenie potrzeb mieszkaniowych we własnym zakresie lub by mogła ona zamieszkać w innym lokalu niż dotychczas używany.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">24</xName> <xText>Z uwagi na powyższe Sąd orzekł o uprawnieniu pozwanej do zawarcia umowy najmu socjalnego lokalu. Zawarcie takiej umowy i płacenie preferencyjnego (względem rynkowego) czynszu złagodzi trudności pozwanej z własnym utrzymaniem i pozwoli pozwanej wnosić opłaty adekwatne do poziomu w jakim z tego lokalu korzysta.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">25</xName> <xText>Zgodnie z art. 14 ust. 6 ustawy o ochronie praw lokatorów Sąd w pkt 3 wyroku nakazał wstrzymanie wykonania opróżnienia lokalu do czasu złożenia przez miasto pozwanej oferty zawarcia umowy najmu socjalnego lokalu.</xText> </xUnit> <xText><xBx> <xUx>Koszty postępowania</xUx> </xBx></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">26</xName> <xText>Rozstrzygnięcie o kosztach postępowania oparto na <xLexLink xArt="art. 98;art. 98 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 98 § 1 k.p.c.</xLexLink> Sąd uwzględnił wniosek pozwanego o ograniczenie zasądzonych kosztów postępowania do kosztów sądowych, bez kosztów zastępstwa procesowego. Z tego też względu Sąd zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 200 zł stanowiącą opłatę od pozwu, powiększoną o odsetki ustawowe za opóźnienie, o których mowa w <xLexLink xArt="art. 98;art. 98 § 1(1)" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 98 § 1<xSUPx>1</xSUPx> k.p.c.</xLexLink></xText> </xUnit> <xText><xIx>Zarządzenie: <xBRx></xBRx><xAnon>(...)</xAnon></xIx></xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

ASR Bartłomiej Balcerek

Elwira Dobrzyńska

Elwira Dobrzyńska

Sygn. akt VI C 1451/23 UZASADNIENIE Przedmiot i przebieg postępowania 1 Pozwem z dnia 31 sierpnia 2023 r. powód, Miasto(...), wniósł o nakazanie pozwanejT. K.opróżnienie komunalnegolokalu mieszkalnego nr (...)przyul. (...)wW.oraz o wydanie lokalu bez osób i rzeczy, nieorzekaniu o uprawnieniu do zawarcia umowy najmu socjalnego lokalu jego reprezentującymi oraz o zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda zwrotu kosztów postępowania według norm przepisanych. Powód wskazał, że najemcą lokalu byłA. R., który zmarł w dniu 31 października 2021 r. Po jego śmierci lokal ten zamieszkuje nadal pozwana pomimo braku tytułu prawnego. ( pozew, k. 3-v) 2 Pozwana złożyła w terminie odpowiedź na pozew wnosząc o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powoda na jej rzecz kosztów postępowania według norm przepisanych. Wniosła także o zwolnienie od kosztów postępowania sądowego. Pozwana wskazała, że jest osobą starszą i nie ma innego miejsca do zamieszkała, ani rodziny, utrzymuje się z renty rodzinnej. Ponadto opłaty za lokal uiszcza regularnie, co pozwala uniknąć jakiegokolwiek zadłużenia. Podkreśliła, że po śmierci najemcy zwróciła się do miasta o przyznanie jej lokalu, ale otrzymała odpowiedź odmowną. (protokół, k. 23-24) 3 Pełnomocnik powoda na rozprawie w dniu 10 stycznia 2024 r. ograniczył żądanie zwrotu kosztów postępowania do kosztów sądowych, bez kosztów zastępstwa procesowego. Decyzję co do przyznania lokalu socjalnego pozostawił do decyzji Sądu.(protokół z rozprawy, k. 43v) Ustalenia faktyczne 4 G. R.iJ. R.zawarli w dniu 3 grudnia 1968 r. zAdministracją (...)wW.umowę najmulokalu mieszkalnego nr (...)położonego przyul. (...), składającego się z trzech pokoi, przedpokoju, klozetu o łącznej powierzchni użytkowej 86,95 m2,mieszkalnej (...)m2wyposażony w instalację wodociągowo – kanalizacyjną, elektryczność, gaz wraz z wyposażeniem. (umowa najmu, k. 6-7v) 5 W lokalu tym oprócz najemców od 1974 r. za ich zgodą, zamieszkiwała równieżT. K., najpierw wraz z mężem, a po jego śmierci w 1996 r. sama. Od początku zajmowała jeden mały pokój w mieszkaniu. Po śmierci najemcówJ.iG. R., w lokalu opróczT. K.pozostał ich syn,A. R.. (przesłuchanie pozwanej, k. 43-v) 6 Aneksem do ww. umowy najmu zawartym w dniu 30 maja 2011 r. zawartym pomiędzy ZGN wD.Ś.(...)aA. R.stwierdzono, żeA. R.z dniem 19 października 2010 r. wstąpił w stosunek najmulokalu nr (...)przyul. (...)wW.w miejsce zmarłego najemcyG. R.na podstawieart. 691 k.c.W aneksie określono, że lokal ten składa się z trzech pokoi, kuchni z bezpośrednim oświetleniem naturalnym i przedpokoju wyposażony w instalacje techniczne: wodociąg, kanalizację, elektryczność, gaz. (aneks, k. 8) 7 T. K.nadal zamieszkiwała lokal wraz z najemcą, dokładając się do opłat a czynsz. W momencie gdyA. R.poważnie zachorowałT. K.zajęła się domem, tj. sprzątała i gotowała, a także podjęła się nad nim opieki, aż do jego śmierci. (przesłuchanie pozwanej, k. 43-v) 8 A. R.zmarł w dniu 31 października 2021 r. (wyciąg z systemu ewidencji ludności, k. 9) 9 W odpowiedzi na wniosekT. K.o udzielenie pomocy mieszkaniowej w formie najmulokalu nr (...)położonego w budynku przyul. (...)wW.po śmierci najemcy, urząd miasta(...)poinformował zainteresowaną pismem z dnia 14 czerwca 2022 r. o niewyrażeniu zgody na przyznanie takiego świadczenia. Miasto argumentowało, że wnioskodawczyni nie jest uprawniona od zamieszkiwania w tym lokalu oraz nie należy do kręgu osób, z którymi może być zawarta umowa najmu lokalu po śmierci najemcy. Dlatego miasto poprosiło ją o opróżnienie lokalu w terminie 30 dni od daty otrzymania pisma. (pismo, k. 10, zpo, k. 11-12, przesłuchanie pozwanej, k. 43-v) 10 Miasto ponowiło wezwanieT. K.do opróżnienia i opuszczenialokalu nr (...)przyul. (...)wW.i przekazanie go do depozytu administracji w ciągu 7 dni od daty otrzymania pisma. (wezwanie do zdania lokalu, k. 13) 11 T. K.nie ma dzieci, rodzeństwa, ani innej rodziny. Utrzymuje się z renty rodzinnej po mężu, nie ma żadnych oszczędności, ani innego miejsca do zamieszkania. Osiąga dochody na poziomie ok. 2000 zł miesięcznie, które przeznacza w większości na systematyczną opłatę rachunków i codzienne wydatki. Regularnie ponosi opłaty z tytułu zamieszkiwania w lokalu. Nie korzystała nigdy z pomocy społecznej. Nie była również zarejestrowana jako osoba niepełnosprawna. ( zaświadczenie z ZGN, k. 25, zaświadczenie z ZUS, k. 26, pismo z CPS, k. 36, 40, pismo z MZON, k. 41, przesłuchanie pozwanej, k. 43-v) Omówienie dowodów 12 Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił głównie w oparciu o zgromadzone w aktach sprawy i wskazane wyżej dokumenty, których autentyczność i wiarygodność, w świetle wszechstronnego rozważenia zebranego materiału dowodowego, nie nasuwała żadnych wątpliwości Sądu. 13 Za wiarygodny Sąd ocenił uznał przeprowadzony dowód z przesłuchania stron, z ograniczeniem do strony pozwanej. Zdaniem Sądu zeznania pozwanej były szczere i w pełni odpowiadały prawdzie. Pozwana nie zatajała w jaki sposób korzysta z lokalu, a także od kiedy faktycznie w nim zamieszkuje. Przedstawiła przy tym swoją sytuację osobistą i materialną, wyrażając zgodę na otrzymanie lokalu socjalnego, w przypadku, gdyby zamieszkanie w dotychczasowym mieszkaniu na obecnych warunkach nie było możliwe. Ocena prawna 14 Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości. Żądanie wydania lokalu 15 Zgodnie zart. 222 § 1 k.c.właściciel może żądać od osoby, która faktycznie włada jego rzeczą, ażeby rzecz została mu wydana, chyba że osobie tej przysługuje skuteczne względem właściciela uprawnienie do władania rzeczą. 16 W tej sprawie Sąd ustalił, że pozwana zamieszkuje lokal należący do powoda bez tytułu prawnego, albowiem między nią a pozwanym nie została nigdy zawarta umowa najmu przedmiotowego lokalu. Pozwana bezsprzecznie od początku zamieszkiwała w lokalu za wiedzą i zgodą najemców, także po śmierci ostatniego z nich,A. R.. Można więc uznać, że najemcy w ramach umowy użyczenia udostępnili pozwanej lokal (a ściśle mówiąc jeden z pokoi do używania), a pozwana w zamian za to oddawała część swoich środków na poczet opłat za lokal. O użyczeniu lokalu (pokoju) pozwanej miasto nie zostało wprawdzie poinformowane. Niemniej w takim przypadku należało uznać, że osoba korzystająca z lokalu mieszkalnego na podstawie umowy użyczenia, zawartej z najemcą lokalu bez zgody wynajmującego wymaganej wart. 6882k.c., jest lokatorem w rozumieniuart. 2 ust 1 pkt 1 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego(tak: uchwała SN z 15.11.2018 r., sygn. III CZP 49/18). Mimo jednak posiadania statusu lokatora pozwana nie zawarła żadnej umowy najmu lokalu z powodem, jak również nie wstąpiła w stosunek najmu na podstawieart. 691 k.c.Dlatego też miasto jako prawowity właściciel lokal miał prawo wystąpić z żądaniem, aby pozwana lokal ten opuściła. 17 Przychylając się do stanowiska powoda Sąd nakazał pozwanej opuszczenie i opróżnienielokalu mieszkalnego nr (...)przyul. (...)wW.oraz wydanie go miastu. Orzeczenie o prawie do najmu socjalnego lokalu 18 Zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy o ochronie praw lokatorów, w wyroku nakazującym opróżnienie lokalu sąd orzeka o uprawnieniu do zawarcia umowy najmu socjalnego lokalu albo braku takiego uprawnienia wobec osób, których nakaz dotyczy. Obowiązek zapewnienia najmu socjalnego lokalu ciąży na gminie właściwej ze względu na miejsce położenia lokalu podlegającego opróżnieniu. W myśl ust. 3 tego przepisu Sąd, badając z urzędu, czy zachodzą przesłanki zawarcia umowy najmu socjalnego lokalu, orzeka o uprawnieniu osób, o których mowa w ust. 1, biorąc pod uwagę dotychczasowy sposób korzystania przez nie z lokalu oraz ich szczególną sytuację materialną i rodzinną. 19 Zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 1 ustawy, ilekroć w ustawie jest mowa o lokatorze, należy przez to rozumieć najemcę lokalu lub osobę używającą lokal na podstawie innego tytułu prawnego niż prawo własności. Jak przesądził Sąd Najwyższy w powołanej wyżej uchwale z 15.11.2018 r. osoba korzystająca z lokalu na podstawie umowy użyczenia jest lokatorem w rozumieniu tej ustawy. Dlatego też wobec pozwanej Sąd mógł rozstrzygnąć kwestię przyznania jej w zamian za dotychczasowy lokal, lokal socjalny. 20 Zdaniem Sądu zarówno dotychczasowy sposób korzystania przez pozwaną z lokalu, jak i jej szczególna sytuacja materialna i rodzinna, przemawiają za przyznaniu jej prawa do zawarcia umowy najmu socjalnego lokalu. Pozwana przyznała bowiem, że w lokalu przyul. (...)korzysta praktycznie jedynie z jednego małego pokoju, w którym zamieszkuje, a pozostałe dwa pozostają niezamieszkane. Ponadto choć opłaty za czynsz dokonuje regularnie to są one stosunkowo wysokie biorąc pod uwagę fakt, że z lokalu korzysta w ograniczonym zakresie. 21 Dlatego też biorąc pod uwagę trudną sytuację majątkową pozwanej, która utrzymuje się jedynie z renty rodzinnej, jaką uzyskuje po zmarłym mężu, a którą przeznacza w większości na opłaty za dotychczasowy lokal, ekonomicznie uzasadnionym pozostaje, aby pozwana przeniosła się do lokalu socjalnego, co prawda mniejszego, ale również bardziej odpowiadającego jej aktualnym potrzebom. Wiązałoby się to również z możliwością poniesienia niższych opłat niż te jakie pozwana dotychczas uiszczała, a co korzystnie wpłynęłoby na jej sytuację finansową. Ponadto samo to, że pozwana przeniosłaby się do lokalu socjalnego nie oznaczałoby jednocześnie pogorszenia jej warunków mieszkaniowych. Pozwana sama przyznała, że w lokalu przyul. (...)brak jest np. łazienki, która w lokalu socjalnym mogłaby się znajdować, podobnie jak potrzebne media, w tym centralne ogrzewanie czy ciepła woda. 22 Za przyznaniem pozwanej lokalu socjalnego przemawia również jej sytuacja rodzinna. Pozwana jak wskazała jest osobą starszą, samotną, nie ma żadnej rodziny, ani osoby, z którą mogłaby zamieszkać. Nie posiada także innego lokalu, mieszkania, do którego mogłaby się przenieść, ani oszczędności, które mogłaby przeznaczyć na najem/ zakup innego lokalu. 23 Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie pozwala zatem stwierdzić, by jej sytuacja życiowa pozwalała na zaspokojenie potrzeb mieszkaniowych we własnym zakresie lub by mogła ona zamieszkać w innym lokalu niż dotychczas używany. 24 Z uwagi na powyższe Sąd orzekł o uprawnieniu pozwanej do zawarcia umowy najmu socjalnego lokalu. Zawarcie takiej umowy i płacenie preferencyjnego (względem rynkowego) czynszu złagodzi trudności pozwanej z własnym utrzymaniem i pozwoli pozwanej wnosić opłaty adekwatne do poziomu w jakim z tego lokalu korzysta. 25 Zgodnie z art. 14 ust. 6 ustawy o ochronie praw lokatorów Sąd w pkt 3 wyroku nakazał wstrzymanie wykonania opróżnienia lokalu do czasu złożenia przez miasto pozwanej oferty zawarcia umowy najmu socjalnego lokalu. Koszty postępowania 26 Rozstrzygnięcie o kosztach postępowania oparto naart. 98 § 1 k.p.c.Sąd uwzględnił wniosek pozwanego o ograniczenie zasądzonych kosztów postępowania do kosztów sądowych, bez kosztów zastępstwa procesowego. Z tego też względu Sąd zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 200 zł stanowiącą opłatę od pozwu, powiększoną o odsetki ustawowe za opóźnienie, o których mowa wart. 98 § 11k.p.c. Zarządzenie:(...)

15/450530/0003003/C

Sąd Rejonowy dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie

VI Wydział Cywilny

151505000002527_V_Ga_000134_2023_Uz_2024-01-11_001

V Ga 134/23

2024-01-11 01:00:00.0 CET

2024-02-12 17:30:05.0 CET

2024-02-12 14:26:35.0 CET

15150500

2527

DECISION, REASON

Sygn. akt V Ga 134/23 POSTANOWIENIE Dnia 11 stycznia 2024 roku Sąd Okręgowy w Bielsku-Białej V Wydział Gospodarczy w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia Jerzy Strzygocki po rozpoznaniu w dniu 11 stycznia 2024 roku w Bielsku-Białej na posiedzeniu niejawnym sprawy z wniosku Stowarzyszenia (...) w W. o wpis zmian w rejestrze na skutek apelacji wniesionej przez wnioskodawcę od postanowienia Sądu Rejonowego w Bielsku-Białej z dnia 1 czerwca 2023 r., sygn. akt (...) postanawia: uchylić zaska

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Agnieszka Setla" xPublisher="asetla" xEditorFullName="Agnieszka Setla" xEditor="asetla" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="4" xFlag="published" xVolType="15/150500/0002527/Ga" xYear="2023" xVolNmbr="000134" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Postanowienie+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText>Sygn. akt V Ga 134/23</xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>POSTANOWIENIE</xName> <xBRx></xBRx> <xText xALIGNx="right"> Dnia 11 stycznia 2024 roku</xText> <xBRx></xBRx> <xText>Sąd Okręgowy w Bielsku-Białej V Wydział Gospodarczy</xText> <xText>w składzie następującym:</xText> <xBRx></xBRx> <xText>Przewodniczący: Sędzia Jerzy Strzygocki</xText> <xBRx></xBRx> <xText>po rozpoznaniu w dniu 11 stycznia 2024 roku w Bielsku-Białej</xText> <xText>na posiedzeniu niejawnym</xText> <xText>sprawy z wniosku Stowarzyszenia <xAnon>(...)</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon></xText> <xBRx></xBRx> <xText>o wpis zmian w rejestrze</xText> <xBRx></xBRx> <xText>na skutek apelacji wniesionej przez wnioskodawcę</xText> <xText>od postanowienia Sądu Rejonowego w Bielsku-Białej</xText> <xText>z dnia 1 czerwca 2023 r., sygn. akt <xAnon>(...)</xAnon></xText> <xBRx></xBRx> <xText><xBx>postanawia:</xBx></xText> <xBRx></xBRx> <xText>uchylić zaskarżone postanowienie i przekazać sprawę do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Bielsku-Białej.</xText> <xBRx></xBRx> <xText xALIGNx="center"> Jerzy Strzygocki</xText> <xBRx></xBRx> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xBRx></xBRx> <xBRx></xBRx> <xText>Zaskarżonym postanowieniem z dnia 1 czerwca 2023 roku, sygn. <xAnon>(...)</xAnon>, wydanym na skutek rozpoznania skargi na orzeczenie referendarza sądowego, Sąd Rejonowy w Bielsku-Białej odmówił dokonania wpisu zmian w Krajowym Rejestrze Sądowym.</xText> <xText>W uzasadnieniu postanowienia wskazano w szczególności, że orzekający <xBRx></xBRx> w sprawie sąd podziela ustalenia referendarza, przyjmując je jako własne. W świetle zgromadzonego w aktach rejestrowych materiału dowodowego nie ulegało dla sądu wątpliwości, że pomimo prawomocnego oddalenia postanowieniem z dnia 18 maja 2022 roku wniosku o wpis zmiany statutu stowarzyszenia z uwagi na nieuzupełnienie braków wniosku zgodnie z wezwaniem z dnia 21 kwietnia 2022 roku (dot. m.in. § 21 i § 37 nowego statutu), wnioskodawca wnioskiem z dnia 28 lutego 2023 roku wniósł o wpis zmiany statutu stowarzyszenia (uchwalonego na Walnym Zgromadzeniu w dniu 25 lutego 2023 roku), którego treść co do § 21 i § 37, odpowiadała treści statutu uchwalonego w dniu 26 lutego 2022 roku (którego sąd rejestrowy odmówił wpisu).</xText> <xText>W tym zakresie sąd I instancji zauważył, że pomimo uchwalenia nowej treści statutu, treść skutkująca odmową dokonania wpisu (§ 21 i 37 ówczesnego statutu) w sprawie o sygn. <xAnon>(...)</xAnon>, nie została zmieniona w statucie przedłożonym wraz z wnioskiem z dnia 28 lutego 2023 roku. Wskazano, że okoliczności sprawy, które stanowiły podstawę do prawomocnego oddalenia wniosku w sprawie sygnatura<xAnon>(...)</xAnon> nie uległy zmianie i stanowiły przeszkodę do uwzględnienia wniosku, oraz dokonania wpisu do rejestru informacji o zmianie statutu w niniejszej sprawie.</xText> <xText>Sąd rejonowy wskazywał w prawnych motywach rozstrzygnięcia na przepis <xLexLink xArt="art. 23" xIsapId="WDU19971210769" xTitle="Ustawa z dnia 20 sierpnia 1997 r. o Krajowym Rejestrze Sądowym" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 121, poz. 769">art. 23 ustawy z dnia 20 sierpnia 1997 r. o Krajowym Rejestrze Sądowym</xLexLink> i wywodził <xBRx></xBRx> o szerokim zakresie kognicji sądu rejestrowego. Stwierdził, że <xLexLink xArt="art. 21;art. 21 ust. 1;art. 21 ust. 1 zd. 2" xIsapId="WDU19890200104" xTitle="Ustawa z dnia 7 kwietnia 1989 r. - Prawo o stowarzyszeniach" xAddress="Dz. U. z 1989 r. Nr 20, poz. 104">art. 21 ust. 1 zd. 2 ustawy z dnia 7 kwietnia 1989 r. Prawo o stowarzyszeniach</xLexLink> (t.j. Dz. U. z 2020 r. poz. 2261, zwanej dalej <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19820300210" xTitle="Ustawa z dnia 16 września 1982 r. - Prawo spółdzielcze" xAddress="Dz. U. z 1982 r. Nr 30, poz. 210">p.s.</xLexLink>), w sprawie wpisu zmiany statutu stowarzyszenia do Krajowego Rejestru Sądowego stosuje się odpowiednio zasady i tryb przewidziane dla wpisu stowarzyszenia do tego rejestru, a przepis <xLexLink xArt="art. 16;art. 16 ust. 1" xIsapId="WDU19820300210" xTitle="Ustawa z dnia 16 września 1982 r. - Prawo spółdzielcze" xAddress="Dz. U. z 1982 r. Nr 30, poz. 210">art. 16 ust. 1 p.s.</xLexLink> stanowi, że sąd rejestrowy wydaje postanowienie o wpisie stowarzyszenia do Krajowego Rejestru Sądowego po stwierdzeniu, że jego statut jest zgodny z przepisami prawa i założyciele spełniają wymagania określone ustawą. Podniesiono, że w doktrynie zauważa się, że statut jest zgodny z przepisami prawa nie tylko wówczas, gdy nie narusza określonej normy, lecz również wtedy, gdy nie narusza ogólnych zasad prawa lub wyrażanych przez cały system prawa wartości.</xText> <xText>Odnośnie przedmiotowej sprawy sąd stwierdził, że mając na uwadze postanowienia § 21 i § 37 statutu z dnia 25 lutego 2023 roku należało zauważyć, że wypływającego z tych postanowień normy statutowe są dotknięte wewnętrznym błędem o charakterze prakseologicznym. Regulacje tych paragrafów dotyczące braku kworum w drugim terminie, w sprawach o charakterze istotnym dla jednostki, które może się odbywać w tym samym dniu co pierwszy termin posiedzenia (co najmniej pół godziny po pierwszym terminie), przeczy odbywaniu zasadzie dwóch posiedzeń. Nie zapewnia się bowiem czasu do zebrania odpowiedniego kworum dla drugiego posiedzenia. Wobec powyższego w ocenie sądu I instancji przedmiotowe zapisy statutowe z uwagi na ich wewnętrzną sprzeczność powinny ulec odpowiedniemu doprecyzowaniu, gdyż obecnie naruszają ogólne zasady działania podejmowania decyzji przez organ kolegialny.</xText> <xText>W apelacji wnioskodawca zaskarżył powyższe postanowienie w całości zarzucając:</xText> <xText>- naruszenie prawa materialnego poprzez niewłaściwe zastosowanie <xLexLink xArt="art. 16;art. 16 ust. 1" xIsapId="WDU19890200104" xTitle="Ustawa z dnia 7 kwietnia 1989 r. - Prawo o stowarzyszeniach" xAddress="Dz. U. z 1989 r. Nr 20, poz. 104">art. 16 ust. 1 ustawy Prawo o stowarzyszeniach</xLexLink> poprzez przyjęcie, iż § 21 i § 37 statutu <xAnon>(...)</xAnon> <xBRx></xBRx> w <xAnon>W.</xAnon> są niedopuszczalne prawnie;</xText> <xText>- naruszenia przepisów postępowania mających wpływ na wynik sprawy przez przyjęcie, że z treści <xLexLink xArt="art. 23" xIsapId="WDU19971210769" xTitle="Ustawa z dnia 20 sierpnia 1997 r. o Krajowym Rejestrze Sądowym" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 121, poz. 769">art. 23 ustawy o Krajowym Rejestrze Sądowym</xLexLink> sąd rejestrowy był uprawniony do kwestionowania zapisów statutowych wnioskodawcy;</xText> <xText>- naruszenia przepisów postępowania mających wpływ na wynik sprawy przez przyjęcie, iż w sprawie ma zastosowanie <xLexLink xArt="art. 523" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 523 k.p.c.</xLexLink>, gdyż jakoby wniosek złożony aktualnie jest tożsamy z tym, co do którego postępowanie zakończyło się odmową dokonania wpisu w formie postanowienia z 18 maja 2022 r. (sygn. akt <xAnon>(...)</xAnon>).</xText> <xText>W oparciu o powyższe zarzuty wnioskodawca wnosił o uchylenie zaskarżonego postanowienia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji.</xText> <xBRx></xBRx> <xBRx></xBRx> <xText><xBx>Sąd okręgowy zważył, co następuje:</xBx></xText> <xBRx></xBRx> <xText>Apelacja okazała się zasadna.</xText> <xText>Wnioskodawca zasadnie zarzucił sądowi I instancji naruszenie w zaskarżonym postanowieniu przepisów <xLexLink xArt="art. 16;art. 16 ust. 1" xIsapId="WDU19890200104" xTitle="Ustawa z dnia 7 kwietnia 1989 r. - Prawo o stowarzyszeniach" xAddress="Dz. U. z 1989 r. Nr 20, poz. 104">art. 16 ust. 1 ustawy Prawo o stowarzyszeniach</xLexLink>, <xLexLink xArt="art. 23" xIsapId="WDU19971210769" xTitle="Ustawa z dnia 20 sierpnia 1997 r. o Krajowym Rejestrze Sądowym" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 121, poz. 769">art. 23 ustawy o Krajowym Rejestrze Sądowym</xLexLink> oraz <xLexLink xArt="art. 523" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 523 k.p.c.</xLexLink>. W pierwszej kolejności odnosząc się do zarzutu naruszenia przepisów procedury, należy podzielić stanowisko skarżącego co do tego, że nie było podstaw do zastosowania w sprawie przepisu <xLexLink xArt="art. 523" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 523 k.p.c.</xLexLink> Zgodnie z tym przepisem prawomocne postanowienie orzekające co do istoty sprawy nie może być zmienione ani uchylone, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej. Jednakże prawomocne postanowienie oddalające wniosek sąd może zmienić w razie zmiany okoliczności sprawy. Bezsprzecznie poprzednie postępowanie w sprawie sygn. akt <xAnon>(...)</xAnon>, zakończone postanowieniem o odmowie wpisu, dotyczyło wniosku <xBRx></xBRx> o wpis informacji o zmianach statutu dokonanych na walnym zebraniu członków <xBRx></xBRx> z dnia <xAnon>(...)</xAnon> Przedmiotem niniejszej sprawy natomiast było rozpoznanie wniosku dotyczącego zmian statutu uchwalonych na zgromadzeniu z daty<xAnon>(...)</xAnon>, co powoduje, że ewidentnie doszło do zmiany okoliczności sprawy <xBRx></xBRx> w rozumieniu przepisu <xLexLink xArt="art. 523" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 523 <xIx> in fine </xIx>k.p.c.</xLexLink> Fakt, że dokonane nowe zmiany statutu są analogiczne do poprzednich jest całkowicie irrelewantny i nie zwalnia sądu <xBRx></xBRx> z obowiązku merytorycznego rozpoznania sprawy.</xText> <xText>O ile sąd rejonowy w pełni prawidłowo omówił i ocenił od strony teoretycznej regulację przepisu <xLexLink xArt="art. 23" xIsapId="WDU19971210769" xTitle="Ustawa z dnia 20 sierpnia 1997 r. o Krajowym Rejestrze Sądowym" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 121, poz. 769">art. 23 ustawy z dnia 20 sierpnia 1997 r. o Krajowym Rejestrze Sądowym</xLexLink> i właściwie wskazał na regulację przepisu art. <xLexLink xArt="art. 16;art. 16 ust. 1" xIsapId="WDU19890200104" xTitle="Ustawa z dnia 7 kwietnia 1989 r. - Prawo o stowarzyszeniach" xAddress="Dz. U. z 1989 r. Nr 20, poz. 104">art. 16 ust. 1 ustawy Prawo <xBRx></xBRx> o stowarzyszeniach</xLexLink> oraz obowiązek badania zgodności statutu z przepisami prawa, to w rozpoznawanym przypadku nie zachodzi powiązanie norm wynikających z tych przepisów z okolicznościami faktycznymi sprawy, mogące skutkować odmową wpisu do rejestru zgodnie z wnioskiem. Sąd rejonowy przy powoływaniu się w swoim rozstrzygnięciu na ogólne zasady prawa, wartości systemu prawa i bliżej nieomówiony błąd prakseologiczny w uchwalonych zmianach statutu, nie dokonał właściwej wykładni przepisu <xLexLink xArt="art. 10;art. 10 ust. 1;art. 10 ust. 1 pkt. 6;art. 10 ust. 1 pkt. 8;art. 10 ust. 1 pkt. 9" xIsapId="WDU19890200104" xTitle="Ustawa z dnia 7 kwietnia 1989 r. - Prawo o stowarzyszeniach" xAddress="Dz. U. z 1989 r. Nr 20, poz. 104">art. 10 ust. 1 pkt 6, 8 i 9 ustawy z dnia 7 kwietnia 1989 r. Prawo o stowarzyszeniach</xLexLink>. We wskazanej regulacji ustawodawca w sposób jednoznaczny przekazał w całości kompetencje w zakresie sposobu reprezentowania stowarzyszenia, w szczególności sposobu zaciągania zobowiązań majątkowych, <xBRx></xBRx> a także warunków ważności uchwał władz stowarzyszenia, ustalania zasad dokonywania zmian statutu czy rozwiązania stowarzyszenia samemu statutowi, nie określając, odmiennie niż przykładowo w <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU20000941037" xTitle="Ustawa z dnia 15 września 2000 r. - Kodeks spółek handlowych" xAddress="Dz. U. z 2000 r. Nr 94, poz. 1037">kodeksie spółek handlowych</xLexLink> czy <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19820300210" xTitle="Ustawa z dnia 16 września 1982 r. - Prawo spółdzielcze" xAddress="Dz. U. z 1982 r. Nr 30, poz. 210">prawie spółdzielczym</xLexLink>, wymaganego w tym zakresie quorum. Przy tych uwarunkowaniach systemowych, powiązanych z założeniem racjonalności działania ustawodawcy, <xBRx></xBRx> a także przy uwzględnieniu specyfiki prawnej stowarzyszenia, zasadnym jest wniosek o dopuszczalności co do zasady uregulowania w statucie stowarzyszenia podejmowania uchwał w powyższych kwestiach bez minimalnego standardowego kworum (połowa ogólnej liczby członków + 1 ).</xText> <xText>Zgodzić się należy z sądem rejonowym co do tego, że możliwe zapisy statutu <xBRx></xBRx> nie mogą być dowolne i w świetle powołanych regulacji muszą być zgodne nie tylko <xBRx></xBRx> z regulacjami szczególnymi, ale także z ogólnymi zasadami prawa (przykładowo: zasady konstytucyjne, prawa człowieka, „pomniki” prawa międzynarodowego). <xBRx></xBRx> W rozpoznawanym przypadku jednak sąd odwoławczy, odmiennie niż sąd rejonowy, takich sprzeczności z ogólnymi zasadami się nie dopatruje. Wprawdzie faktycznie, wskazana w zaskarżonym orzeczeniu teoretyczna możliwość podjęcia uchwały <xBRx></xBRx> w jednej z wyżej wymienionych fundamentalnych dla bytu stowarzyszenia kwestii jedynie przez dwie lub trzy osoby może wzbudzać obawy, tym niemniej z drugiej strony - przy prawidłowym zwołaniu zgromadzenia (w szczególności: zawiadomienie wszystkich uprawnionych do głosowania, ze wskazaniem porządku obrad) <xBRx></xBRx> i przy ewentualnej późniejszej obligatoryjnej merytorycznej kontroli zgodności podjętych uchwał z prawem przez sąd rejestrowy, prawa członków stowarzyszenia są wystarczająco chronione. Jeżeli poszczególni członkowie stowarzyszenia, których obowiązkiem jest znajomość regulacji statutowych, dobrowolnie rezygnują z udziału <xBRx></xBRx> w zgromadzeniu i głosowaniu, to znajduje zastosowanie powszechna zasada <xIx>volenti non fit iniuria. </xIx>Każdy członek stowarzyszenia, przy obligatoryjnej znajomości omawianej zakwestionowanej regulacji statutowej, winien zatem liczyć się z tym, że nie biorąc udziału w zgromadzeniu, zgadza się na ewentualną możliwość podjęcia skutecznej uchwały przez mniejszość ogólnej liczby członków stowarzyszenia. Apelacja zasadnie zwróciła uwagę na odmienny aspekt omawianej problematyki, <xBRx></xBRx> a mianowicie na fakt, że powszechnie występująca nieobecność członków na zgromadzeniach stowarzyszeń nie może paraliżować ich działalności. Przykładowo – niemożliwym mogłoby się okazać dokonanie obligatoryjnych zmian statutu w celu dostosowania go do nowych przepisów prawa.</xText> <xText>Z omówionych względów zatem sąd okręgowy nie uznaje za niezgodną <xBRx></xBRx> z prawem regulacji statutowej, zgodnie z którą w tej samej dacie, w odstępie minimum półgodzinnym, odbywają się dwa terminy zgromadzenia, przy czym przy pierwszym z nich jest wymagane kworum, a przy drugim, wobec zbyt dużych absencji – już nie. Kwestia prawidłowego, dokonanego z odpowiednim wyprzedzeniem, zawiadomienia o wyznaczeniu pierwszego i drugiego terminu zgromadzenia w tej samej dacie jest już wtórna, co winien zbadać <xIx>in concreto</xIx> sąd rejestrowy.</xText> <xText>Z powyższych względów, w oparciu o powoływane przepisy, zaskarżone postanowienie podlegało uchyleniu, przy przekazaniu sprawy sądowi rejestrowemu do ponownego rozpoznania – na podstawie <xLexLink xArt="art. 694(7)" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 694<xSUPx>7 </xSUPx>k.p.c.</xLexLink></xText> <xBRx></xBRx> <xBRx></xBRx> <xText>Jerzy Strzygocki</xText> <xBRx></xBRx> <xBRx></xBRx> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Sędzia Jerzy Strzygocki

Agnieszka Setla

Agnieszka Setla

Sygn. akt V Ga 134/23 POSTANOWIENIE Dnia 11 stycznia 2024 roku Sąd Okręgowy w Bielsku-Białej V Wydział Gospodarczy w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia Jerzy Strzygocki po rozpoznaniu w dniu 11 stycznia 2024 roku w Bielsku-Białej na posiedzeniu niejawnym sprawy z wniosku Stowarzyszenia(...)wW. o wpis zmian w rejestrze na skutek apelacji wniesionej przez wnioskodawcę od postanowienia Sądu Rejonowego w Bielsku-Białej z dnia 1 czerwca 2023 r., sygn. akt(...) postanawia: uchylić zaskarżone postanowienie i przekazać sprawę do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Bielsku-Białej. Jerzy Strzygocki UZASADNIENIE Zaskarżonym postanowieniem z dnia 1 czerwca 2023 roku, sygn.(...), wydanym na skutek rozpoznania skargi na orzeczenie referendarza sądowego, Sąd Rejonowy w Bielsku-Białej odmówił dokonania wpisu zmian w Krajowym Rejestrze Sądowym. W uzasadnieniu postanowienia wskazano w szczególności, że orzekającyw sprawie sąd podziela ustalenia referendarza, przyjmując je jako własne. W świetle zgromadzonego w aktach rejestrowych materiału dowodowego nie ulegało dla sądu wątpliwości, że pomimo prawomocnego oddalenia postanowieniem z dnia 18 maja 2022 roku wniosku o wpis zmiany statutu stowarzyszenia z uwagi na nieuzupełnienie braków wniosku zgodnie z wezwaniem z dnia 21 kwietnia 2022 roku (dot. m.in. § 21 i § 37 nowego statutu), wnioskodawca wnioskiem z dnia 28 lutego 2023 roku wniósł o wpis zmiany statutu stowarzyszenia (uchwalonego na Walnym Zgromadzeniu w dniu 25 lutego 2023 roku), którego treść co do § 21 i § 37, odpowiadała treści statutu uchwalonego w dniu 26 lutego 2022 roku (którego sąd rejestrowy odmówił wpisu). W tym zakresie sąd I instancji zauważył, że pomimo uchwalenia nowej treści statutu, treść skutkująca odmową dokonania wpisu (§ 21 i 37 ówczesnego statutu) w sprawie o sygn.(...), nie została zmieniona w statucie przedłożonym wraz z wnioskiem z dnia 28 lutego 2023 roku. Wskazano, że okoliczności sprawy, które stanowiły podstawę do prawomocnego oddalenia wniosku w sprawie sygnatura(...)nie uległy zmianie i stanowiły przeszkodę do uwzględnienia wniosku, oraz dokonania wpisu do rejestru informacji o zmianie statutu w niniejszej sprawie. Sąd rejonowy wskazywał w prawnych motywach rozstrzygnięcia na przepisart. 23 ustawy z dnia 20 sierpnia 1997 r. o Krajowym Rejestrze Sądowymi wywodziło szerokim zakresie kognicji sądu rejestrowego. Stwierdził, żeart. 21 ust. 1 zd. 2 ustawy z dnia 7 kwietnia 1989 r. Prawo o stowarzyszeniach(t.j. Dz. U. z 2020 r. poz. 2261, zwanej dalejp.s.), w sprawie wpisu zmiany statutu stowarzyszenia do Krajowego Rejestru Sądowego stosuje się odpowiednio zasady i tryb przewidziane dla wpisu stowarzyszenia do tego rejestru, a przepisart. 16 ust. 1 p.s.stanowi, że sąd rejestrowy wydaje postanowienie o wpisie stowarzyszenia do Krajowego Rejestru Sądowego po stwierdzeniu, że jego statut jest zgodny z przepisami prawa i założyciele spełniają wymagania określone ustawą. Podniesiono, że w doktrynie zauważa się, że statut jest zgodny z przepisami prawa nie tylko wówczas, gdy nie narusza określonej normy, lecz również wtedy, gdy nie narusza ogólnych zasad prawa lub wyrażanych przez cały system prawa wartości. Odnośnie przedmiotowej sprawy sąd stwierdził, że mając na uwadze postanowienia § 21 i § 37 statutu z dnia 25 lutego 2023 roku należało zauważyć, że wypływającego z tych postanowień normy statutowe są dotknięte wewnętrznym błędem o charakterze prakseologicznym. Regulacje tych paragrafów dotyczące braku kworum w drugim terminie, w sprawach o charakterze istotnym dla jednostki, które może się odbywać w tym samym dniu co pierwszy termin posiedzenia (co najmniej pół godziny po pierwszym terminie), przeczy odbywaniu zasadzie dwóch posiedzeń. Nie zapewnia się bowiem czasu do zebrania odpowiedniego kworum dla drugiego posiedzenia. Wobec powyższego w ocenie sądu I instancji przedmiotowe zapisy statutowe z uwagi na ich wewnętrzną sprzeczność powinny ulec odpowiedniemu doprecyzowaniu, gdyż obecnie naruszają ogólne zasady działania podejmowania decyzji przez organ kolegialny. W apelacji wnioskodawca zaskarżył powyższe postanowienie w całości zarzucając: - naruszenie prawa materialnego poprzez niewłaściwe zastosowanieart. 16 ust. 1 ustawy Prawo o stowarzyszeniachpoprzez przyjęcie, iż § 21 i § 37 statutu(...)wW.są niedopuszczalne prawnie; - naruszenia przepisów postępowania mających wpływ na wynik sprawy przez przyjęcie, że z treściart. 23 ustawy o Krajowym Rejestrze Sądowymsąd rejestrowy był uprawniony do kwestionowania zapisów statutowych wnioskodawcy; - naruszenia przepisów postępowania mających wpływ na wynik sprawy przez przyjęcie, iż w sprawie ma zastosowanieart. 523 k.p.c., gdyż jakoby wniosek złożony aktualnie jest tożsamy z tym, co do którego postępowanie zakończyło się odmową dokonania wpisu w formie postanowienia z 18 maja 2022 r. (sygn. akt(...)). W oparciu o powyższe zarzuty wnioskodawca wnosił o uchylenie zaskarżonego postanowienia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji. Sąd okręgowy zważył, co następuje: Apelacja okazała się zasadna. Wnioskodawca zasadnie zarzucił sądowi I instancji naruszenie w zaskarżonym postanowieniu przepisówart. 16 ust. 1 ustawy Prawo o stowarzyszeniach,art. 23 ustawy o Krajowym Rejestrze Sądowymorazart. 523 k.p.c.. W pierwszej kolejności odnosząc się do zarzutu naruszenia przepisów procedury, należy podzielić stanowisko skarżącego co do tego, że nie było podstaw do zastosowania w sprawie przepisuart. 523 k.p.c.Zgodnie z tym przepisem prawomocne postanowienie orzekające co do istoty sprawy nie może być zmienione ani uchylone, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej. Jednakże prawomocne postanowienie oddalające wniosek sąd może zmienić w razie zmiany okoliczności sprawy. Bezsprzecznie poprzednie postępowanie w sprawie sygn. akt(...), zakończone postanowieniem o odmowie wpisu, dotyczyło wnioskuo wpis informacji o zmianach statutu dokonanych na walnym zebraniu członkówz dnia(...)Przedmiotem niniejszej sprawy natomiast było rozpoznanie wniosku dotyczącego zmian statutu uchwalonych na zgromadzeniu z daty(...), co powoduje, że ewidentnie doszło do zmiany okoliczności sprawyw rozumieniu przepisuart. 523 in finek.p.c.Fakt, że dokonane nowe zmiany statutu są analogiczne do poprzednich jest całkowicie irrelewantny i nie zwalnia sąduz obowiązku merytorycznego rozpoznania sprawy. O ile sąd rejonowy w pełni prawidłowo omówił i ocenił od strony teoretycznej regulację przepisuart. 23 ustawy z dnia 20 sierpnia 1997 r. o Krajowym Rejestrze Sądowymi właściwie wskazał na regulację przepisu art.art. 16 ust. 1 ustawy Prawoo stowarzyszeniachoraz obowiązek badania zgodności statutu z przepisami prawa, to w rozpoznawanym przypadku nie zachodzi powiązanie norm wynikających z tych przepisów z okolicznościami faktycznymi sprawy, mogące skutkować odmową wpisu do rejestru zgodnie z wnioskiem. Sąd rejonowy przy powoływaniu się w swoim rozstrzygnięciu na ogólne zasady prawa, wartości systemu prawa i bliżej nieomówiony błąd prakseologiczny w uchwalonych zmianach statutu, nie dokonał właściwej wykładni przepisuart. 10 ust. 1 pkt 6, 8 i 9 ustawy z dnia 7 kwietnia 1989 r. Prawo o stowarzyszeniach. We wskazanej regulacji ustawodawca w sposób jednoznaczny przekazał w całości kompetencje w zakresie sposobu reprezentowania stowarzyszenia, w szczególności sposobu zaciągania zobowiązań majątkowych,a także warunków ważności uchwał władz stowarzyszenia, ustalania zasad dokonywania zmian statutu czy rozwiązania stowarzyszenia samemu statutowi, nie określając, odmiennie niż przykładowo wkodeksie spółek handlowychczyprawie spółdzielczym, wymaganego w tym zakresie quorum. Przy tych uwarunkowaniach systemowych, powiązanych z założeniem racjonalności działania ustawodawcy,a także przy uwzględnieniu specyfiki prawnej stowarzyszenia, zasadnym jest wniosek o dopuszczalności co do zasady uregulowania w statucie stowarzyszenia podejmowania uchwał w powyższych kwestiach bez minimalnego standardowego kworum (połowa ogólnej liczby członków + 1 ). Zgodzić się należy z sądem rejonowym co do tego, że możliwe zapisy statutunie mogą być dowolne i w świetle powołanych regulacji muszą być zgodne nie tylkoz regulacjami szczególnymi, ale także z ogólnymi zasadami prawa (przykładowo: zasady konstytucyjne, prawa człowieka, „pomniki” prawa międzynarodowego).W rozpoznawanym przypadku jednak sąd odwoławczy, odmiennie niż sąd rejonowy, takich sprzeczności z ogólnymi zasadami się nie dopatruje. Wprawdzie faktycznie, wskazana w zaskarżonym orzeczeniu teoretyczna możliwość podjęcia uchwaływ jednej z wyżej wymienionych fundamentalnych dla bytu stowarzyszenia kwestii jedynie przez dwie lub trzy osoby może wzbudzać obawy, tym niemniej z drugiej strony - przy prawidłowym zwołaniu zgromadzenia (w szczególności: zawiadomienie wszystkich uprawnionych do głosowania, ze wskazaniem porządku obrad)i przy ewentualnej późniejszej obligatoryjnej merytorycznej kontroli zgodności podjętych uchwał z prawem przez sąd rejestrowy, prawa członków stowarzyszenia są wystarczająco chronione. Jeżeli poszczególni członkowie stowarzyszenia, których obowiązkiem jest znajomość regulacji statutowych, dobrowolnie rezygnują z udziałuw zgromadzeniu i głosowaniu, to znajduje zastosowanie powszechna zasadavolenti non fit iniuria.Każdy członek stowarzyszenia, przy obligatoryjnej znajomości omawianej zakwestionowanej regulacji statutowej, winien zatem liczyć się z tym, że nie biorąc udziału w zgromadzeniu, zgadza się na ewentualną możliwość podjęcia skutecznej uchwały przez mniejszość ogólnej liczby członków stowarzyszenia. Apelacja zasadnie zwróciła uwagę na odmienny aspekt omawianej problematyki,a mianowicie na fakt, że powszechnie występująca nieobecność członków na zgromadzeniach stowarzyszeń nie może paraliżować ich działalności. Przykładowo – niemożliwym mogłoby się okazać dokonanie obligatoryjnych zmian statutu w celu dostosowania go do nowych przepisów prawa. Z omówionych względów zatem sąd okręgowy nie uznaje za niezgodnąz prawem regulacji statutowej, zgodnie z którą w tej samej dacie, w odstępie minimum półgodzinnym, odbywają się dwa terminy zgromadzenia, przy czym przy pierwszym z nich jest wymagane kworum, a przy drugim, wobec zbyt dużych absencji – już nie. Kwestia prawidłowego, dokonanego z odpowiednim wyprzedzeniem, zawiadomienia o wyznaczeniu pierwszego i drugiego terminu zgromadzenia w tej samej dacie jest już wtórna, co winien zbadaćin concretosąd rejestrowy. Z powyższych względów, w oparciu o powoływane przepisy, zaskarżone postanowienie podlegało uchyleniu, przy przekazaniu sprawy sądowi rejestrowemu do ponownego rozpoznania – na podstawieart. 6947k.p.c. Jerzy Strzygocki

15/150500/0002527/Ga

Sąd Okręgowy w Bielsku-Białej

V Wydział Gospodarczy

152510000004021_VIII_U_000157_2022_Uz_2024-01-15_001

VIII U 157/22

2024-01-15 01:00:00.0 CET

2024-02-15 17:30:05.0 CET

2024-02-15 15:52:27.0 CET

15251000

4021

SENTENCE

Sygn. akt VIII U 157/22 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 15 stycznia 2024 roku Sąd Okręgowy w Łodzi VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie Przewodniczący sędzia SO Jacek Chrostek Protokolant sekretarz sąd. Adrianna Krawczyk po rozpoznaniu w dniu 18 grudnia 2023 roku w Łodzi sprawy M. W. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w Ł. o odpowiedzialność za długi spółki z tytułu nieopłaconych składek na skutek odwołania M. W. od decyzji Zakładu ubezpie

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Agnieszka Kurczewska" xPublisher="agnieszka.kurczewska" xEditorFullName="Agnieszka Kurczewska" xEditor="agnieszka.kurczewska" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="1" xFlag="published" xVolType="15/251000/0004021/U" xYear="2022" xVolNmbr="000157" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok</xName> <xBlock> <xText><xBx>Sygn. akt VIII U 157/22</xBx></xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right"> <xBx> Dnia 15 stycznia 2024 roku</xBx></xText> <xText>Sąd Okręgowy w Łodzi VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie</xText> <xText>Przewodniczący sędzia SO Jacek Chrostek</xText> <xText>Protokolant sekretarz sąd. Adrianna Krawczyk</xText> <xText>po rozpoznaniu w dniu 18 grudnia 2023 roku w Łodzi</xText> <xText>sprawy <xBx><xAnon>M. W.</xAnon></xBx></xText> <xText>przeciwko <xBx>Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych <xAnon>(...)</xAnon> Oddział w <xAnon>Ł.</xAnon></xBx></xText> <xText>o odpowiedzialność za długi spółki z tytułu nieopłaconych składek</xText> <xText>na skutek odwołania <xBx><xAnon>M. W.</xAnon></xBx></xText> <xText>od decyzji <xBx>Zakładu ubezpieczeń Społecznych <xAnon>(...)</xAnon> Oddział w <xAnon>Ł.</xAnon></xBx></xText> <xText>z dnia 3 grudnia 2021 roku znak <xAnon> (...)</xAnon></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText><xBx>oddala odwołanie;</xBx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText><xBx>zasądza od <xAnon>M. W.</xAnon> na rzecz Zakładu Ubezpieczeń Społecznych <xAnon>(...)</xAnon> Oddział w <xAnon>Ł.</xAnon> kwotę 1800 ( jeden tysiąc osiemset ) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego wraz z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty. </xBx></xText> </xUnit> <xText xALIGNx="center">SSO Jacek Chrostek</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

sędzia Jacek Chrostek

Agnieszka Kurczewska

sekretarz sąd. Adrianna Krawczyk

Agnieszka Kurczewska

Sygn. akt VIII U 157/22 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 15 stycznia 2024 roku Sąd Okręgowy w Łodzi VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie Przewodniczący sędzia SO Jacek Chrostek Protokolant sekretarz sąd. Adrianna Krawczyk po rozpoznaniu w dniu 18 grudnia 2023 roku w Łodzi sprawyM. W. przeciwkoZakładowi Ubezpieczeń Społecznych(...)Oddział wŁ. o odpowiedzialność za długi spółki z tytułu nieopłaconych składek na skutek odwołaniaM. W. od decyzjiZakładu ubezpieczeń Społecznych(...)Oddział wŁ. z dnia 3 grudnia 2021 roku znak(...) 1 oddala odwołanie; 2 zasądza odM. W.na rzecz Zakładu Ubezpieczeń Społecznych(...)Oddział wŁ.kwotę 1800 ( jeden tysiąc osiemset ) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego wraz z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty. SSO Jacek Chrostek

15/251000/0004021/U

Sąd Okręgowy w Łodzi

VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

153510007020003_XIV_C_001325_2022_Uz_2024-01-18_001

XIV C 1325/22

2024-01-10 01:00:00.0 CET

2024-01-24 21:30:04.0 CET

2024-02-09 06:39:22.0 CET

15351000

7020003

SENTENCE, REASON

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 10 stycznia 2024 r. Sąd Okręgowy w Poznaniu XIV Zamiejscowy Wydział Cywilny z siedzibą w Pile w składzie następującym: Przewodniczący: sędzia Marcin Garcia Fernandez Protokolant: st. sekr. sąd. Dorota Krygiołka po rozpoznaniu w dniu 10 stycznia 2024 r. w Pile na rozprawie sprawy z powództwa P. J. przeciwko (...) Bankowi (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W. o ustalenie i zapłatę 1 ustala, że nieważna jest umowa kredytu na cele mieszkaniowe E. nr (..

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Małgorzata Sułek" xPublisher="malgorzata.sulek" xEditorFullName="Kamila Nowak" xEditor="kamila.nowak" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="20" xFlag="published" xVolType="15/351000/7020003/C" xYear="2022" xVolNmbr="001325" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xBx></xText> <xText xALIGNx="right">Dnia 10 stycznia 2024 r.</xText> <xText xALIGNx="left">Sąd Okręgowy w Poznaniu XIV Zamiejscowy Wydział Cywilny z siedzibą w Pile</xText> <xText xALIGNx="left">w składzie następującym:</xText> <xText xALIGNx="left">Przewodniczący: sędzia Marcin Garcia Fernandez</xText> <xText xALIGNx="left">Protokolant: st. sekr. sąd. Dorota Krygiołka</xText> <xText xALIGNx="left">po rozpoznaniu w dniu 10 stycznia 2024 r. w Pile</xText> <xText xALIGNx="left">na rozprawie</xText> <xText>sprawy z powództwa <xBx><xAnon>P. J.</xAnon></xBx></xText> <xText>przeciwko<xBx> <xAnon> (...) Bankowi (...) Spółce Akcyjnej</xAnon> z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon> </xBx></xText> <xText xALIGNx="left">o ustalenie i zapłatę</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>ustala, że nieważna jest umowa kredytu na cele mieszkaniowe <xAnon>E.</xAnon> nr <xAnon> (...)</xAnon>, zawarta 4 sierpnia 2008 r. między powodem <xAnon>P. J.</xAnon> a poprzednikiem prawnym pozwanego<xBx> </xBx><xAnon> (...) Bankiem Spółką Akcyjną</xAnon> z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon>;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>zasądza od pozwanego <xAnon> (...) Banku (...) Spółki Akcyjnej</xAnon> z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon> na rzecz powoda kwotę 179.512,82 (sto siedemdziesiąt dziewięć tysięcy pięćset dwanaście i 82/100) zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 2 marca 2023 r. do dnia zapłaty;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText>w pozostałym zakresie powództwo oddala;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText>zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 11.817 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się niniejszego wyroku do dnia zapłaty, tytułem zwrotu kosztów procesu.</xText> </xUnit> <xText xALIGNx="center">Marcin Garcia Fernandez</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Powód <xAnon>P. J.</xAnon> w pozwie z 21 grudnia 2022 r. skierowanym przeciwko <xAnon> (...) Bankowi (...) SA</xAnon> z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon> wniósł, po pierwsze, o ustalenie, że nieważna jest umowa kredytu na cele mieszkaniowe <xAnon>E.</xAnon> nr <xAnon> (...)</xAnon> zawarta 4 sierpnia 2008 r. między nim a <xAnon> (...) Bankiem SA</xAnon> z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon> (poprzednikiem prawnym pozwanego) i po drugie, o zasądzenie od pozwanego na jego rzecz 179.512,82 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty. Ponadto wniósł o zasądzenie od pozwanego na jego rzecz kosztów procesu według norm przepisanych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie.</xText> <xText>W uzasadnieniu pozwu powód podał, że 4 sierpnia 2008 r. zawarł z <xAnon> (...) Bankiem SA</xAnon> umowę kredytu na cele mieszkaniowe <xAnon>E.</xAnon> nr <xAnon> (...)</xAnon>. Jest to umowa kredytu indeksowanego do franka szwajcarskiego. Została mu polecona przez doradcę kredytowego jako najpopularniejsza i najkorzystniejsza. Zapewniono go o stabilności kursu franka szwajcarskiego. Powiedziano, że kwota kredytu zostanie wypłacona w złotych i będzie spłacana w złotych. Zdecydował się na zawarcie takiej umowy. Nie miał wpływu na postanowienia wzoru umowy. W wykonaniu umowy przez Bank dostał 170.000 zł kredytu. Do dnia 12 września 2022 r. spłacił 179.512,82 zł. Umowa kredytu jest nieważna z powodu sprzeczności z prawem i z zasadami współżycia społecznego oraz z uwagi na to, że do takiego skutku prowadzi wyeliminowanie z niej niedozwolonych postanowień umownych dotyczących indeksacji. W związku z tym domaga się zwrotu wszystkich świadczeń spełnionych w wykonaniu umowy do 12 września 2022 r. jako nienależnych.</xText> <xText>W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie od powoda kosztów procesu według norm przepisanych. W szerokiej argumentacji krytycznie odniósł się do jego stanowiska co do nieważności umowy i abuzywności jej postanowień oraz na wypadek uznania umowy kredytu za nieważną zgłosił zarzuty potrącenia i zatrzymania (k. 66-93).</xText> <xText>Na rozprawie z 10 stycznia 2023 r. pozwany ponownie zgłosił zarzuty potrącenia i zatrzymania (k. 169v).</xText> <xText>W dniu 10 stycznia 2023 r. na rozprawie powód został poinformowany, że umowa kredytu zawiera postanowienia niedozwolone, które go nie wiążą, a konsekwencją ich usunięcia z umowy jest jej nieważność. Nadto został pouczony, jakie to może nieść dla niego negatywne konsekwencje. Powód sprzeciwił się utrzymaniu klauzul abuzywnych i zaakceptował konsekwencje nieważności umowy (k. 169v).</xText> <xText><xBx>Sąd ustalił następujący stan faktyczny:</xBx></xText> <xText>W 2008 r. powód postanowił wziąć kredyt na zakup i remont mieszkania. W celu znalezienia odpowiedniej propozycji udał się do placówki pośrednika finansowego – <xAnon> firmy (...)</xAnon>. Tam przedstawiono mu ofertę dwóch kredytów: jednego w złotych i drugiego indeksowanego do franka szwajcarskiego – proponowanego przez <xAnon> (...) Bank SA</xAnon>. Kierując niższą wysokością raty, powód wybrał kredyt indeksowany. Odnośnie do tego kredytu u pośrednika wyjaśniono mu, że jest on powiązany z frankiem szwajcarskim, że kurs tej waluty jest stabilny, że kredyt będzie wypłacony i spłacany w złotych.</xText> <xText>Powód zdecydował się na zaproponowany mu kredyt indeksowany do franka szwajcarskiego i w związku z tym złożył wniosek kredytowy. Po uzyskaniu pozytywnej decyzji kredytowej, 4 sierpnia 2008 r. w placówce <xAnon> (...) Banku</xAnon> w <xAnon>P.</xAnon> podpisał umowę kredytu na cele mieszkaniowe <xAnon>E.</xAnon> nr <xAnon> (...)</xAnon>.</xText> <xText>Umowa została przygotowana przez Bank przy wykorzystaniu stosowanego przez niego wzoru. Jego zapisy nie były przez powoda negocjowane. Nie negocjował też kursu, po którym nastąpi indeksacja kredytu i nie był mu on znany.</xText> <xText><xIx>(dowód: umowa kredytu, k. 24-26, zeznania powoda, k. 158-159, 169)</xIx></xText> <xText>Umowa kredytu zawierała, wśród innych, następujące postanowienia:</xText> <xText>Na wniosek z dnia 30-06-2008 Bank udziela Kredytobiorcy kredytu w kwocie 170.000 zł denominowanego (waloryzowanego) w walucie CHF, na okres 360 miesięcy od dnia 4-08-2008 do dnia 10-08-2038 (…) (§ 2 ust. 1 umowy). Kwota kredytu denominowanego (waloryzowanego) w CHF lub transzy kredytu zostanie określona według kursu kupna dewiz dla wyżej wymienionej waluty zgodnie z „Tabelą kursów” obowiązującą w Banku w dniu wykorzystania kredytu lub transzy kredytu (§ 2 ust. 2). O wysokości wykorzystanego kredytu denominowanego (waloryzowanego) wyrażonej w walucie CHF, wysokości odsetek w okresie karencji oraz wysokości rat kapitałowo - odsetkowych w wyżej wymienionej walucie Bank poinformuje Kredytobiorcę w terminie 7 dni od dnia całkowitego wykorzystania kredytu (…) (§ 2 ust. 3).</xText> <xText>Kredyt przeznaczony jest na cel: 1) zakup nieruchomości lokalowej (…) w <xAnon>W.</xAnon> (…), 2) remont w/w nieruchomości, 3) refinansowanie poniesionego zadatku na zakup w/w nieruchomości (§ 3 ust. 1 pkt 1-3).</xText> <xText>Uruchomienie kredytu nastąpi jednorazowo (…) (§ 4 ust. 1) w formie przelewu na rachunek kwota 155.000 zł na rachunek Zbywcy (…), kwota 15.000 zł na rachunek (…). Kredyt wykorzystywany jest w złotych, przy jednoczesnym przeliczeniu kwoty kredytu według kursu kupna dewiz dla CHF, zgodnie z „Tabelą kursów” obowiązującą w Banku w dniu wykorzystania kredytu (§ 4 ust. 1a).</xText> <xText>Oprocentowanie (stopa procentowa) kredytu w całym okresie kredytowania jest zmienne i stanowi sumę zmiennej stawki odniesienia oraz stałej marży Banku w wysokości 2,32 punktów procentowych (…) (§ 8 ust. 1). W dniu zawarcia umowy oprocentowanie kredytu wynosi 5,08 % w stosunku rocznym i jest równe stawce odniesienia, którą jest stawka rynku pieniężnego LIBOR 3-miesięczny z zaokrągleniem do dwóch miejsc po przecinku, z ostatniego dnia roboczego miesiąca poprzedzającego miesiąc zawarcia Umowy (…), powiększonej o marżę Banku, o której mowa w ust. 1 (…) (§ 8 ust. 2).</xText> <xText>Po okresie wykorzystania kredytu Kredytobiorca zobowiązuje się do spłaty kredytu wraz z odsetkami w 360 ratach miesięcznych w dniu 10 każdego miesiąca, począwszy od 10-09-2008. Wysokość rat kapitałowo-odsetkowych określona jest w CHF. Spłata rat kapitałowo-odsetkowych dokonywana jest w złotych po uprzednim przeliczeniu rat kapitałowo-odsetkowych według kursu sprzedaży dewiz dla CHF zgodnie z „Tabelą kursów” obowiązującą w banku w dniu spłaty. Wysokość rat kapitałowo-odsetkowych w złotych zależy od wysokości kursu sprzedaży dewiz dla CHF obowiązującego w Banku w dniu spłaty, a tym samym zmiana wysokości w/w kursu waluty ma wpływ na ostateczną wysokość spłaconego przez Kredytobiorcę kredytu (§ 9 ust. 2).</xText> <xText>Kredytobiorca umocowuje Bank do obciążania / składania dyspozycji przelewu środków z rachunku (…) prowadzonego w Banku kwotą wymagalnych zobowiązań wynikających z Umowy (…) (§ 9 ust. 4).</xText> <xText>Prawne zabezpieczenie spłaty udzielonego kredytu, odsetek, a także innych związanych z kredytem należności stanowi: 1) hipoteka umowna kaucyjna do kwoty 340.000 zł (…) (§ 10 ust. 1 pkt 1).</xText> <xText>W związku z zaciągnięciem kredytu denominowanego (waloryzowanego) w walucie wymienialnej Kredytobiorca oświadcza, że został poinformowany przez Bank o ryzyku związanym ze zmianą kursów walut oraz rozumie wynikające z tego konsekwencje (§ 11 ust. 4). Jednocześnie Kredytobiorca akceptuje zasady funkcjonowania kredytu denominowanego (waloryzowanego) w walucie wymienialnej, w szczególności zasady dotyczące określania kwoty kredytu w walucie wskazane w § 2 Umowy, sposobu uruchomienia i wykorzystania kredytu określone w § 4 Umowy oraz warunków jego spłaty określone w § 9 Umowy (§ 11 ust. 5).</xText> <xText><xIx>(dowód: umowa kredytu, k. 24-26)</xIx></xText> <xText><xAnon> (...) Bank SA</xAnon> uruchomił kredyt 12 sierpnia 2008 r. w sposób przewidziany w umowie. Jednocześnie przeliczył jego kwotę na franki szwajcarskie po kursie 1,9669, co dało 86.430,42 CHF. W mieszkaniu zakupionym z kredytu powód cały czas zaspokaja swoje potrzeby mieszkaniowe.</xText> <xText>W okresie od 12 sierpnia 2008 r. do 12 września 2022 r. r. w wykonaniu umowy kredytu powód zapłacił pozwanemu 179.512,82 zł.</xText> <xText><xIx>(dowód: zaświadczenie pozwanego, k. 30-32, zeznania powoda, k. 158-159, 169)</xIx></xText> <xText>Pismem z 28 czerwca 2022 r. powód wezwał pozwanego do zwrotu w terminie 30 dni wszystkich kwot wpłaconych przez niego w związku ze spłatą kredytu. Wskazał też, że na wypadek nieuwzględnienia tego żądania, oczekuje propozycji rozwiązania problemu. Powołał się na to, że umowa kredytu jest nieważna, gdyż zawiera niedozwolone klauzule umowne. Pozwany odpowiedział odmownie.</xText> <xText><xIx>(dowód: pismo powoda, k. 34-36, pismo pozwanego, k. 37-40)</xIx></xText> <xText>Pozwany jest następcą prawnym <xAnon> (...) Banku SA</xAnon>.</xText> <xText><xIx>(twierdzenie powoda przyznane przez pozwanego)</xIx></xText> <xText>Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o poniższą ocenę dowodów.</xText> <xText>Niektóre fakty zostały przez strony przyznane wprost albo pośrednio i te Sąd przyjął bez dowodów (<xLexLink xArt="art. 229" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 229 k.p.c.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 230" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">230 k.p.c.</xLexLink>).</xText> <xText>Część ustaleń Sąd poczynił w oparciu o dokumenty prywatne, które zostały złożone przez powoda w odpisach poświadczonych za zgodność przez jego pełnomocnika – radcę prawnego. Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 129;art. 129 § 3" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 129 § 3 k.p.c.</xLexLink>, zawarte w odpisie dokumentu poświadczenie zgodności z oryginałem przez występującego w sprawie pełnomocnika strony będącego adwokatem, radcą prawnym, rzecznikiem patentowym lub radcą Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa ma charakter dokumentu urzędowego. W związku z tym dokonane przez pełnomocnika pozwanego poświadczenia wierności oryginałom odpisów dokumentów korzystały z domniemania zgodności treści z prawdą (<xLexLink xArt="art. 244;art. 244 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 244 § 1 k.p.c.</xLexLink>). Domniemanie to nie było przez drugą stronę podważane. W związku z tym należało przyjąć, że odpisy dokumentów są zgodne z oryginałami.</xText> <xText>Dokumenty prywatne, na podstawie których Sąd dokonał ustaleń, nie budziły wątpliwości co do swojej prawdziwości, jak też nie były przez strony podważane pod jakimkolwiek względem. Dlatego Sąd uznał je za w pełni godne zaufania. Pozostałe dokumenty nie miały znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy.</xText> <xText>Sąd oddalił wnioski pozwanego o przeprowadzenie dowodu z zeznań świadka <xAnon>A. K.</xAnon>, gdyż zostały powołane na potwierdzenie okoliczności, które nie miały znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy (<xLexLink xArt="art. 235(2);art. 235(2) § 1;art. 235(2) § 1 pkt. 2" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 235<xSUPx>2</xSUPx> § 1 pkt 2 k.p.c.</xLexLink>). Świadek nie miała żadnego udziału w rozmowach poprzedzających podpisanie przedmiotowej umowy kredytu i nie wiedziała, jakie informacje i wyjaśnienia przekazano wówczas powodowi. Jej zeznania na temat tego, jakie procedury w tym zakresie obowiązywały, nie miałyby żadnego znaczenia, gdyż nie zostało wykazane, że w przypadku powoda były one dochowane.</xText> <xText>W niniejszej sprawie, z oczywistych względów, znaczenie dla jej rozstrzygnięcia mogły mieć jedynie zeznania powoda i dlatego Sąd dowód z przesłuchania stron ograniczył do nich. Strony są osobami najbardziej zainteresowanymi wynikiem sprawy, skutkiem czego dowód z ich zeznań jest bardzo niepewnym źródłem poznania prawdy. Ponadto w chwili składania przez powoda zeznań minęło ponad piętnaście lat od dnia podpisania umowy kredytu, co musiało mieć negatywny wpływ na możliwość przypomnienia sobie przez niego wszystkich istotnych okoliczności poprzedzających zawarcie umowy i to niezależnie od tego, że fakty te, jako dotyczące bardzo ważnej dla niego kwestii życiowej, mogły się mu mocno wryć w pamięć. Przemawiało to za podejściem do tych zeznań z ograniczonym zaufaniem. Taka ich ostrożna ocena prowadziła jednak do wniosku, że są generalnie wiarygodne. W sposobie składania sprawiały wrażenie spontanicznych i szczerych. Powód szczerze przyznawał, że wielu okoliczności nie pamięta. Niska szczegółowość jego zeznań była adekwatna do czasu, jaki upłynął od opisywanych wydarzeń. Jednocześnie w swojej treści zeznania te pozostawały w zgodzie z zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego i nie były sprzeczne z żadnymi innymi wiarygodnymi dowodami.</xText> <xText>Sąd oddalił wnioski obu stron o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego, gdyż zmierzały one do ustalenia okoliczności nieistotnych dla rozstrzygnięcia sprawy. Podstawy dla takiej oceny będą wynikały z dalszych rozważań.</xText> <xText><xBx>Sąd zważył, co następuje: </xBx></xText> <xText>Powód zgłosił w pozwie żądania ustalenia nieważności umowy kredytu z 4 sierpnia 2008 r. nr <xAnon> (...)</xAnon>, zawartej przez niego z <xAnon> (...) Bankiem SA</xAnon> oraz zasądzenia nienależnych świadczeń, które spełnił w wykonaniu tej umowy (dla uproszczenia wywodu zarówno pozwany, jak <xAnon> (...) Bank SA</xAnon> będą dalej nazywani pozwanym albo Bankiem). Jak z tego wynika, żądanie ustalenia z jednej strony jest samodzielnym żądaniem pozwu a z drugiej stanowi przesłankę żądania zapłaty. W związku z tym dotyczy ono kluczowego w sprawie zagadnienia i dlatego należało je ocenić w pierwszej kolejności.</xText> <xText>Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 189" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 189 k.p.c.</xLexLink>, powód może żądać ustalenia przez sąd istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa, gdy ma w tym interes prawny. Interes prawny jest to interes dotyczący szeroko rozumianych praw i stosunków prawnych powoda i występuje wówczas, gdy z jego strony istnieje obiektywna potrzeba ochrony prawnej, np. gdy powstała sytuacja grożąca naruszeniem prawa lub stosunku prawnego albo pozbawieniem go ochrony prawnej albo też zaistniała wątpliwość co do jego istnienia, a jednocześnie nie ma innych środków ochrony prawnej lub są one nieadekwatne do istniejącej obiektywnie potrzeby tej ochrony. Jak podkreśla się w orzecznictwie, ocena istnienia interesu prawnego wymaga zindywidualizowanych, elastycznych kryteriów, uwzględniających celowościowe podstawy powództwa wytoczonego w oparciu o <xLexLink xArt="art. 189" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 189 k.p.c.</xLexLink>, a jednym z tych kryteriów jest znaczenie, jakie wyrok ustalający wywarłby na sytuację prawną powoda obecnie i w przyszłości. O występowaniu interesu prawnego w uzyskaniu wyroku ustalającego świadczy możliwość stanowczego zakończenia tym wyrokiem sporu obecnie występującego, jak i sporów, które mogą z kwestionowanego stosunku prawnego wystąpić w przyszłości. Natomiast przeciwko istnieniu interesu prawnego przemawia możliwość uzyskania pełniejszej ochrony praw powoda w drodze innego powództwa (por. z wielu wyroki Sądu Najwyższego z 19 lutego 2002 r., IV CKN 769/00, OSNC 2003/1/13, z 30 listopada 2005 r. III CK 277/05, z 29 marca 2012 r. I CSK 325/11, z 15 maja 2013 r. III CSK 254/12, z 2 lipca 2015 r., V CSK 640/14, nie publ.).</xText> <xText>Między stronami powstał spór o ważność zawartej przez nie umowy kredytu. Umowa jest przez powoda wykonywana i według jej treści ma być wykonywana do 2038 r. Opierając się na założeniu nieważności umowy, powód wytoczył powództwo o zwrot części spełnionych świadczeń. Jednakże w drodze powództwa o świadczenie nie jest w stanie uzyskać pełnej ochrony swego interesu prawnego, gdyż sam wyrok zasądzający nie usunąłby definitywnie stanu niepewności prawnej, co do tego, czy pozwanemu są należne świadczenia, które nie zostały objęte pozwem i nie mogły zostać nim objęte. Jest to skutkiem faktu, że w orzecznictwie i doktrynie nie ma zgody co do tego, czy prawomocny wyrok zasądzający świadczenie wiąże tylko w zakresie samej sentencji, czy również motywów rozstrzygnięcia (por. np. wyroki Sądu Najwyższego z 14 maja 2003 r., I CKN 263/01, M. Prawn. 2015, nr 2, s. 85 i z 15 stycznia 2015 r., IV CSK 181/14, nie publ. oraz postanowienie tego Sądu z 9 stycznia 2019 r., sygn. I CZ 112/18, nie publ.). W rezultacie nie ma pewności, że sam wyrok zasądzający świadczenie definitywnie przeciąłby spór o ważność umowy i zagwarantowałby powodowi, że w celu odzyskania świadczeń nieobjętych pozwem, nie będzie zmuszony do wytoczenia kolejnego powództwa. Zatem, sam wyrok zasądzający nie zapewni powodowi takiego samego poziomu ochrony prawnej, jak wyrok ustalający.</xText> <xText>Interes prawny powoda przejawia się także w tym, że żądanie ustalenia chroniło go na wypadek uwzględnienia zarzutu potrącenia. Jego uwzględnienie w całości prowadziłoby bowiem do oddalenia powództwa o zapłatę.</xText> <xText>Wyrok ustalający nieważność umowy daje także powodowi pełniejszą ochronę prawną, gdyż w odróżnieniu od wyroku zasądzającego stanowi podstawę wykreślenia hipoteki ustanowionej jako zabezpieczenie spłaty kredytu.</xText> <xText>Uzasadniało to przyjęcie, że powód ma interes prawny w żądaniu ustalenia.</xText> <xText>Przechodząc do oceny meritum tego żądania, w pierwszej kolejności należy wskazać, że przedmiotowa umowa kredytu miała charakter umowy kredytu indeksowanego do waluty obcej. Tego rodzaju umowa wykształciła się w obrocie gospodarczym jako podtyp umowy kredytu. Charakteryzuje się ona tym, że kwota kredytu jest wyrażona w złotych, ale w dniu wypłaty zostaje poddana indeksacji, czyli przeliczeniu na określoną w umowie walutę obcą (walutę indeksacji). Przeliczona na walutę obcą kwota kredytu jest poddana oprocentowaniu według stopy procentowej właściwej dla tej waluty i jest dzielona na raty, które są spłacane w złotych, po ich przeliczeniu z waluty obcej na złote w umówionej dacie płatności rat.</xText> <xText>Zastosowanie konstrukcji indeksacji, w celu ustalenia salda kredytu i wysokości świadczeń, do których zobowiązany jest kredytobiorca, nie narusza istoty umowy kredytu wyrażonej w <xLexLink xArt="art. 69;art. 69 ust. 1" xIsapId="WDU19971400939" xTitle="Ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 140, poz. 939">art. 69 ust. 1 prawa bankowego</xLexLink>, która polega na tym, że bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy kwotę środków pieniężnych a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie oraz zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty (por. wyroki Sądu Najwyższego z 19 marca 2015 r., IV CSK 362/14, OSNC - <xLexLink xArt="art. 69 zd. 2016/3" xIsapId="WDU19971400939" xTitle="Ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 140, poz. 939">ZD 2016/3</xLexLink>/49, z 22 stycznia 2016 r., I CSK 1049/14, OSNC 2016/11/134, z 8 września 2016 r., II CSK 750/15, z 14 lipca 2017 r., z 27 lutego 2019 r., II CSK 19/18, z 11 grudnia 2019 r., V CSK 382/18). Jednak w okolicznościach sprawy nie przesądzało to o ważności przedmiotowej umowy kredytu.</xText> <xText>Stosownie do <xLexLink xArt="art. 353(1)" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 353<xSUPx>1 </xSUPx>k.c.</xLexLink>, strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego. Jak z tego wynika, <xLexLink xArt="art. 353(1)" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">artykuł 353<xSUPx>1</xSUPx> k.c.</xLexLink>, wyrażający zasadę wolności (swobody) umów, wyznacza trzy granice tej wolności, którymi są: natura stosunku, ustawa i zasady współżycia społecznego. Natura umowy gospodarczej i generowanego przez nią stosunku sprowadza się generalnie do tego, że wyraża ona i pozwala realizować interes każdej ze stron, ponieważ zaś interesy te bywają przeciwstawne, istotę umowy stanowi uzgodnienie woli stron, wyrażającej ich interesy. Zgoda obydwu stron jest oczywistym wymogiem tak przy zawarciu umowy, jak i przy zmianach jej treści (por. uchwałę składu 7 sędziów Sądu Najwyższego z 22 maja 1991 r., III CZP 15/91, OSNC 1992/1/1). Osiągnięcie przez strony porozumienia co do wszystkich ważnych dla nich kwestii decydujących o kształcie ich zobowiązań jest więc istotą umowy, a nieuzasadniona możliwość jednostronnego i swobodnego kształtowania przez jedną stronę zobowiązania drugiej strony, tej istoty podważeniem.</xText> <xText>Sprzeczne z naturą umowy dwustronnie zobowiązującej jest takie jej ukształtowanie, że jedna strona ma nieuzasadnioną swobodę w określeniu zobowiązania drugiej strony. Dlatego, przyznanie w umowie jednej z jej stron prawa do kształtowania zobowiązania drugiej strony musi być uzasadnione i mieć jasne granice, wynikające z tego uzasadnienia. W przypadku umowy kredytu, sprzeczne z jej naturą są takie postanowienia, które pozwalają bankowi na jednostronne i dowolne określanie rozmiaru zobowiązania kredytobiorcy do spłaty kredytu.</xText> <xText>W przypadku umowy kredytu indeksowanego do waluty obcej, jako równoznaczne z postanowieniami wprost pozwalającymi bankowi na samodzielne określenie rozmiaru zobowiązania kredytobiorcy w zakresie spłaty kredytu, należy ocenić takie, które przyznają mu prawo do jednostronnego i swobodnego określenia kursu waluty dla celów indeksacji kwoty kredytu i spłaty rat. Rozmiar zobowiązania kredytobiorcy do zwrotu kredytu indeksowanego do waluty obcej wyznacza nie tylko wysokość kwoty kredytu w złotych, ale przede wszystkim jej równowartość wyrażona w walucie indeksacji. To ona bowiem, po oprocentowaniu i podziale na raty, podlega spłacie. Jednocześnie, rzeczywisty rozmiar zobowiązania kredytobiorcy do spłaty rat kredytu w złotych wyznacza nie tylko wysokość rat w walucie indeksacji, ale przede wszystkim wysokość rat po przeliczeniu na złote. Zatem, przyznanie bankowi w umowie prawa do jednostronnego i swobodnego określenia kursu waluty w dniu indeksacji i w dniach płatności rat prowadzi do jednostronnego i swobodnego ustalenia przez bank, zarówno wyrażonej w walucie kwoty kapitału, będącej podstawą naliczania oprocentowania, jak i wysokości świadczeń stanowiących realizację zobowiązania kredytobiorcy do spłaty tego kapitału z oprocentowaniem w ratach, czyli głównych elementów wyznaczających rozmiar jego zobowiązania. Co do zasady takie postanowienia stanowią przekroczenie granic swobody stron w kształtowaniu umowy kredytu indeksowanego.</xText> <xText>Powyższe uwagi prowadzą do wniosku, że jeśli w świetle treści umowy kredytu indeksowanego do waluty obcej żadne szczególne okoliczności nie uzasadniają prawa banku do swobodnego określenia kursu waluty dla celów indeksacji i spłaty rat, aby umowa taka została ukształtowana w zgodzie z naturą stosunku prawnego, jaki kreuje, musi przewidywać taki sposób ustalenia kursu waluty dla celów indeksacji kwoty kredytu i określenia wysokości rat, który nie będzie miał cech jednostronności i dowolności, a więc będzie niezależny od decyzji banku i obiektywnie weryfikowalny. Przedmiotowa umowa kredytu nie spełnia tych warunków.</xText> <xText>W § 4 ust. 1a umowy stron przewidziano, że wypłata kredytu nastąpi w złotych przy jednoczesnym przeliczeniu kredytu według kursu kupna dewiz dla CHF, zgodnie z „Tabelą kursów” obowiązująca w Banku w dniu wykorzystania kredytu (transzy). Ponadto w § 9 ust. 2 umowy postanowiono, że spłata rat kapitałowo-odsetkowych dokonywana jest w złotych po uprzednim przeliczeniu rat kapitałowo-odsetkowych z waluty na złote według kursu sprzedaży dewiz dla CHF, zgodnie z „Tabelą kursów” obowiązująca w banku w dniu spłaty. Umowa nie definiowała bliżej Tabeli kursów i sposobu ustalania w niej kursów. Zatem w żaden sposób nie ograniczała swobody Banku w określaniu kursu franka szwajcarskiego. Mógł on nawet wyznaczać w swojej tabeli osobny kurs dla umów kredytu indeksowanego lub niektórych z nich (np. z określonego okresu czasu lub dla określonego przedziału kwotowego). Oznacza to, że w świetle umowy Bank miał pełną swobodę w określeniu kursu, po którym nastąpi przeliczenie kwoty kredytu na walutę indeksacji oraz przeliczenie raty kredytu na złote. Jednocześnie z treści umowy nie wynikało żadne uzasadnienie dla takiego rozwiązania. Również w toku procesu pozwany żadnego przekonującego uzasadnienia w tym przedmiocie nie przedstawił.</xText> <xText>Podsumowując, zapisy przedmiotowej umowy pozostawiają Bankowi nieuzasadnioną, pełną swobodę w jednostronnym w określeniu kursu, po którym nastąpi przeliczenie kwoty kredytu na walutę indeksacji, jak również kursów, po których ma następować przeliczenie rat z waluty indeksacji na złote. Tym samym postanowienia te dały Bankowi nieuzasadnioną swobodę w jednostronnym określaniu rozmiaru zobowiązania kredytobiorcy do spłaty kredytu. To zaś sprawia, że treść ukształtowanego w ten sposób stosunku prawnego kredytu jest sprzeczna z właściwością (naturą) tego stosunku, co powoduje, że umowa jest sprzeczna z prawem w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 58;art. 58 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 58 § 1 k.c.</xLexLink> i jako taka jest nieważna (co do takiego skutku, por. uchwałę Sądu Najwyższego z 13 stycznia 2011 r., III CZP 119/10, OSNC 2011/9/95).</xText> <xText>Stwierdzenie bezwzględnej nieważności przedmiotowej umowy na wyżej wskazanej podstawie prawnej czyniło zbędnym rozważanie innych podstaw nieważności. Sąd jednak uznał za celowe dokonanie oceny umowy także pod kątem zarzutu, że jest ona nieważna również z uwagi na zawarte w niej niedozwolone postanowienia umowne.</xText> <xText>Rozważania w tym zakresie należy rozpocząć od przytoczenia <xLexLink xArt="art. 385(1);art. 385(1) § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385<xSUPx>1</xSUPx> § 1 k.c.</xLexLink> Stanowi on:</xText> <xText>§ 1. Postanowienia umowy zawieranej z konsumentem nieuzgodnione indywidualnie nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (niedozwolone postanowienia umowne). Nie dotyczy to postanowień określających główne świadczenia stron, w tym cenę lub wynagrodzenie, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny.</xText> <xText>§ 2. Jeżeli postanowienie umowy zgodnie z § 1 nie wiąże konsumenta, strony są związane umową w pozostałym zakresie.</xText> <xText>§ 3. Nieuzgodnione indywidualnie są te postanowienia umowy, na których treść konsument nie miał rzeczywistego wpływu. W szczególności odnosi się do postanowień umowy przejętych z wzorca umowy zaproponowanego konsumentowi przez kontrahenta.</xText> <xText>§ 4. Ciężar dowodu, że postanowienie zostało uzgodnione indywidualnie spoczywa na tym, kto się na to powołuje.</xText> <xText>Powyższy przepis stanowi implementację do polskiego prawa dyrektywy Rady 93/13/EWG z 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich (dalej powoływanej jako dyrektywa 93/13). Rodzi to obowiązek dokonywania jego wykładni w taki sposób, który pozwala urzeczywistnić cele tej dyrektywy. Dlatego w ramach tej wykładni należy uwzględniać treść dyrektywy i dotyczące jej orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (<xAnon> (...)</xAnon>) (por. uchwałę 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 7 maja 2021 r., III CZP 6/21, OSNC 2021/9/56).</xText> <xText>Z <xLexLink xArt="art. 385(1);art. 385(1) § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385<xSUPx>1</xSUPx> § 1 k.c.</xLexLink> wynika, że niedozwolonymi postanowieniami umownymi są takie, które: 1) znajdują się w umowie zawartej przez przedsiębiorcę z konsumentem oraz 2) nie zostały z nim indywidualnie uzgodnione a przy tym 3) kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami rażąco naruszając jego interesy oraz 4) nie dotyczą głównych świadczeń stron, w tym ceny lub wynagrodzenia, o ile świadczenia te są jednoznacznie określone.</xText> <xText>Niewątpliwe jest, że przy zawieraniu przedmiotowej umowy kredytu Bank działał jako przedsiębiorca. Równie niewątpliwe jest, że powód zawarł ją jako konsument. Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 22(1)" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 22<xSUPx>1</xSUPx> k.c.</xLexLink>, za konsumenta uważa się osobę fizyczną dokonującą z przedsiębiorcą czynności prawnej niezwiązanej bezpośrednio z jej działalnością gospodarczą lub zawodową. Powód zawarł umowę bez związku ze swoją działalnością gospodarczą lub zawodową. Kupił mieszkanie w celu zaspokajania swoich potrzeb mieszkaniowych i tylko do tego było ono i jest wykorzystywane.</xText> <xText>Postanowienia umowy kredytu regulujące klauzulę indeksacyjną (§ 2 ust. 1 i 2, § 4 ust. 1a, § 9 ust. 2 - wszystkie w części przewidującej przeliczanie kwoty kredytu na walutę i rat kredytu wyrażonych w walucie na złote) i ściśle z nią powiązaną klauzulę tabel kursowych (§ 2 ust. 2, § 4 ust. 1a i § 9 ust. 2 - wszystkie w części przewidującej stosowanie do przeliczeń tabel kursowych pozwanego), nie zostały z powodem indywidualnie uzgodnione. Najlepszym tego dowodem jest to, że były zamieszczone we wzorze umowy, którym posługiwał się Bank. Podkreślenia przy tym wymaga, że postanowieniem indywidualnie uzgodnionym w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 385(1);art. 385(1) § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385<xSUPx>1</xSUPx> § 1 k.c.</xLexLink> nie jest takie, którego treść konsument potencjalnie mógł negocjować, lecz tylko takie, które rzeczywiście powstało na skutek indywidualnych negocjacji. Pozwany nie przedstawił żadnych dowodów na potwierdzenie wynegocjowania powyższych klauzul (<xLexLink xArt="art. 385(1);art. 385(1) § 4" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385<xSUPx>1</xSUPx> § 4 k.c.</xLexLink>).</xText> <xText>Klauzula indeksacyjna określa główne świadczenia stron przedmiotowej umowy kredytu.</xText> <xText>W swoim orzecznictwie Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej wyjaśnił, że warunkami, które określają główny przedmiot umowy w rozumieniu art. 4 ust. 2 dyrektywy 93/13, są takie, które określają podstawowe świadczenia w ramach danej umowy i które z tego względu charakteryzują tę umowę. Przy czym Trybunał wielokrotnie wskazywał, że takie znaczenie mają warunki umowy dotyczące ryzyka kursowego w kredytach indeksowanych i denominowanych do waluty obcej (por. wyroki z 26 lutego 2015 r., C-143/13, <xAnon>B. M.</xAnon> i <xAnon>I.</xAnon> <xAnon>O. M.</xAnon> v. <xAnon>S. V.</xAnon> România SA, <xAnon> (...)</xAnon> 2015, nr 2, poz. I-127, pkt 54, z 20 września 2018 r., C-51/17, <xAnon>O.</xAnon> <xAnon> Bank (...)</xAnon>. i <xAnon>O.</xAnon> Faktoring <xAnon>K. Z.</xAnon> v. <xAnon>T. I.</xAnon> i <xAnon>E. K.</xAnon>., <xAnon> (...)</xAnon> 2018, nr 9, poz. I-750, pkt 68, z 14 marca 2019 r., C-118/17, <xAnon>Z.</xAnon> <xAnon>D.</xAnon> v. <xAnon>E.</xAnon> Bank <xAnon>H.</xAnon> <xAnon>Z.</xAnon>., pkt 48, 52 i z 3 października 2019 r., C-260/18, <xAnon>K. D.</xAnon> i <xAnon>J. D.</xAnon> v. <xAnon>R.</xAnon> <xAnon> Bank (...)</xAnon>, pkt 44).</xText> <xText>W umowie kredytu indeksowanego do waluty obcej postanowienia regulujące indeksację charakteryzują tę umowę jako podtyp umowy kredytu i stanowią o istocie wynikających z niej zobowiązań stron. Pozwalają one osiągnąć podstawowy cel umowy: obniżyć oprocentowanie kredytu (a więc jego główny koszt) i uczynić go bardziej dostępnym i (pozornie) bardziej atrakcyjnym w zamian za przyjęcie przez kredytobiorcę na siebie całego umownego ryzyka walutowego (kursowego). W tym kontekście są to też postanowienia regulujące cenę kredytu, o której mowa w <xLexLink xArt="art. 385(1);art. 385(1) § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385<xSUPx>1</xSUPx> § 1 <xIx>in fine</xIx> k.c.</xLexLink> Dlatego zastrzeżone w umowie kredytu indeksowanego do waluty obcej klauzule, kształtujące mechanizm indeksacji, określają główne świadczenie kredytobiorcy (por. wyroki Sądu Najwyższego z 4 kwietnia 2019 r., III CSK 159/17, OSP 2019/12/115, z 9 maja 2019 r., I CSK 242/18 i z 11 grudnia 2019 r., V CSK 382/18, nie publ., z 10 maja 2022 r., <xAnon> (...)</xAnon> 285/22, OSNC ZD 2022/4/45). Oznacza to, że zapisy klauzuli indeksacyjnej mogły być uznane za niedozwolone postanowienie umowne tylko w razie stwierdzenia, że nie zostały sformułowane w sposób jednoznaczny.</xText> <xText>Wykładnia <xLexLink xArt="art. 385(1);art. 385(1) § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385<xSUPx>1</xSUPx> § 1 k.c.</xLexLink> w zakresie wymogu jednoznacznego sformułowania postanowień określających główne świadczenia stron umowy, jako wyłączającego możliwość uznania ich za niedozwolone, ponownie wymaga odwołania się do orzecznictwa <xAnon> (...)</xAnon>. Za reprezentatywny w tym zakresie można uznać wyrok z 20 września 2017 r. w sprawie C-186/16.</xText> <xText>Trybunał podkreślił w nim, że wymogu przejrzystości warunków umownych nie można zawężać do ich zrozumiałości pod względem formalnym i gramatycznym, lecz przeciwnie, z uwagi na to, że ustanowiony przez dyrektywę 93/13 system ochrony opiera się na założeniu, iż konsument jest stroną słabszą niż przedsiębiorca, między innymi ze względu na stopień poinformowania, ów wymóg wyrażenia warunków umownych prostym i zrozumiałym językiem i w konsekwencji przejrzystości musi podlegać wykładni rozszerzającej. Dlatego, powinien on być rozumiany jako nakazujący także, by umowa przedstawiała w sposób przejrzysty konkretne działanie mechanizmu, do którego odnosi się ów warunek, a także związek między tym mechanizmem a mechanizmem przewidzianym w innych warunkach, tak by konsument był w stanie oszacować, w oparciu o jednoznaczne i zrozumiałe kryteria, płynące dla niego z tej umowy konsekwencje ekonomiczne.</xText> <xText>Dalej Trybunał, odnosząc się już bezpośrednio do umowy kredytu powiązanego z frankiem szwajcarskim (chodziło o kredyt denominowany, ale dla istoty jego stanowiska nie ma to znaczenia) wskazał, że w przypadku takiej umowy dyrektywa 93/13 nakłada na bank dwa obowiązki. Po pierwsze, kredytobiorca musi zostać jasno poinformowany, że podpisując umowę kredytu, ponosi pewne ryzyko kursowe, które z ekonomicznego punktu widzenia może okazać się dla niego trudne do udźwignięcia w przypadku dewaluacji waluty, w której otrzymuje wynagrodzenie. Po drugie, bank musi przedstawić ewentualne wahania kursów wymiany i ryzyko wiążące się z zaciągnięciem kredytu w walucie obcej, zwłaszcza w przypadku, gdy konsument będący kredytobiorcą nie uzyskuje dochodów w tej walucie.</xText> <xText>Uogólniając te wymagania <xAnon> (...)</xAnon> podkreślił, że wymóg wyrażenia warunku umownego prostym i zrozumiałym językiem oznacza, że w wypadku umów kredytowych instytucje finansowe muszą zapewnić kredytobiorcom informacje wystarczające do podjęcia przez nich świadomych i rozważnych decyzji. W tym względzie wymóg ów oznacza, że warunek dotyczący spłaty kredytu w tej samej walucie obcej, co waluta, w której kredyt został zaciągnięty, musi zostać zrozumiany przez konsumenta zarówno w aspekcie formalnym i gramatycznym, jak i w odniesieniu do jego konkretnego zakresu, tak aby właściwie poinformowany oraz dostatecznie uważny i rozsądny przeciętny konsument mógł nie tylko dowiedzieć się o możliwości wzrostu lub spadku wartości waluty obcej, w której kredyt został zaciągnięty, ale również oszacować - potencjalnie istotne - konsekwencje ekonomiczne takiego warunku dla swoich zobowiązań finansowych (por. wyrok z 20 września 2017 r., C-186/16, <xAnon>R.</xAnon> <xAnon>P. A.</xAnon> i in. v. <xAnon> (...) SA</xAnon>, <xAnon> (...)</xAnon> 2017, nr 9, poz. I-703, pkt 44, 45, 50 i 51 oraz powołane tam wyroki).</xText> <xText>Jest oczywiste, że w świetle <xLexLink xArt="art. 6" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 6 k.c.</xLexLink>, to na pozwanym spoczywał obowiązek udowodnienia spełnienia wymogów pozwalających uznać, że postanowienia klauzuli indeksacyjnej zostały sformułowane w sposób jednoznaczny. Na tę okoliczność pozwany zaoferował zeznania świadka i zapisy przedmiotowej umowy kredytu. Z przyczyn, o których była wyżej mowa, zeznania świadka były nieprzydatne do dokonania ustaleń w tym zakresie. Także zapisy umowy nie pozwalały na przyjęcie jednoznaczności klauzuli indeksacyjnej.</xText> <xText>Po pierwsze, klauzula indeksacyjna stanowiła główny wyróżnik i oś umowy, dlatego mechanizm jej działania powinien być w niej opisany w taki sposób, aby jasne było jego fundamentalne znaczenie i aby przejrzyście została ujawniona jego istota i wszystkie konsekwencje. Tymczasem w przedmiotowej umowie omawiana klauzula nie została jasno sformułowana a przy tym została poszatkowana a jej elementy poprzeplatane postanowieniami regulującymi klauzulę tabel kursowych i umieszczone w różnych miejscach umowy. Wymóg jednoznaczności nie został dochowany także z uwagi na niską komunikatywność użytych przy formułowaniu klauzuli zdań. Są one niezrozumiałe dla przeciętego konsumenta. Taki sposób zapisania klauzuli powodował, że konieczne było szczególnie jasne i dokładne ustne objaśnienie powodowi jej postanowień - na co pozwany nie przedstawił dowodów.</xText> <xText>Po drugie, oświadczenia zawarte w § 11 ust. 4 i 5 umowy mają charakter blankietowy i nie pozwalają na ustalenie, jakie konkretne informacje kryją się za ich ogólnikowymi sformułowaniami. Z ich treści nie wynika dokładny zakres udzielonych wyjaśnień, czy były one rzetelne, zwłaszcza w zakresie istoty i rozmiaru ryzyka walutowego i czy zostały przekazane w sposób zrozumiały dla przeciętnego konsumenta.</xText> <xText>Na podstawie samego brzmienia § 11 ust. 4 i 5 umowy nie sposób było zatem przyjąć, że Bank wypełnił wobec powoda swój obowiązek informacyjny w sposób, o jakim mowa w orzecznictwie <xAnon> (...)</xAnon>. Podkreślenia wymaga, że w tym zakresie nie byłaby wystarczająca ogólna i oczywista dla każdego informacja, że kurs franka może wzrosnąć, czy nawet wyjaśnienie, że spowoduje to nie tylko wzrost raty kredytu w złotych, ale też wyrażonego w złotych salda zadłużenia. Wymóg rzetelności nakazywał pokazanie konsekwencji, jakie będzie nieść wzrost kursu w okresie, na który umowa miała być zawarta. Wymagało to pokazania dotychczasowego kształtowania się kursu franka szwajcarskiego w długim okresie (co najmniej takim samym, jak ten, na jaki miała zostać zawarta umowa) w stosunku do złotego i innych reprezentatywnych walut krajów rozwijających się (z uwagi na brak rynkowych kursów złotego z okresu sprzed transformacji ustrojowej) i zbudowanie symulacji opartej na analogicznym wzroście kursu w przyszłości.</xText> <xText>Przede wszystkim jednak, w ramach obowiązku informacyjnego konieczne było uprzedzenie powoda o znacznym ryzyku gwałtownego wzrostu kursu franka szwajcarskiego. Gospodarkę światową cyklicznie dotykają różnej natury kryzysy. W takich okresach w krajach o słabszych od szwajcarskiej gospodarce, takich jak Polska, waluty miejscowe osłabiają się względem franka szwajcarskiego i to niekiedy bardzo gwałtownie. Podobnie dzieje się w przypadku lokalnych kryzysów gospodarczych obejmujących tylko dany kraj lub region. Dlatego, wyjaśniając powodowi ryzyko kursowe, należało przywołać znane z historii kryzysy, które wywołały skokowy lub szybki wzrost kursu franka szwajcarskiego w stosunku do walut innych krajów i uświadomić mu, że prawdopodobieństwo zmaterializowania się w Polsce takiego niekorzystnego scenariusza jest tym wyższe, im dłuższy jest okres kredytowania. W dacie zawarcia przedmiotowej umowy, pojawienie się w perspektywie kolejnych 30 lat co najmniej dwóch, trzech kryzysów gospodarczych powodujących gwałtowny wzrost kursu franka szwajcarskiego, było praktycznie pewne. Dlatego konieczne było wyjaśnienie powodowi, w jaki sposób wzrost kursu wywołany takim kryzysem może wpłynąć na jego zadłużenie i obciążenia finansowe na różnych etapach wykonywania umowy. Podkreślenia wymaga, że wyjaśniając rozmiar ryzyka kursowego pozwany mógł posługiwać się przykładami z krajów, gdzie wcześniej doszło do napięć społecznych spowodowanych udzielaniem przez banki kredytów powiązanych z kursem franka szwajcarskiego (np. z Australii czy Włoch).</xText> <xText>Po trzecie, pośrednik nie tylko nie wypełnił w stosunku do powoda obowiązku informacyjnego w zakresie ryzyka walutowego, ale jeszcze wprowadził go w błąd, pomniejszając to ryzyko przez bezpodstawne zapewnienia o stabilności kursu franka szwajcarskiego.</xText> <xText>Po czwarte, żaden zapis umowy nie uprzedzał powoda, że nie przewiduje ona żadnej górnej granicy wzrostu raty kredytu w złotych, jak też wzrostu wyrażonego w złotych zadłużenia z tytułu niespłaconego kapitału, spowodowanych zwyżką kursu franka. Jednocześnie zapisy umowy dotyczące wysokości sumy hipoteki sugerowały, że górną granicą jego ryzyka majątkowego jest 340.000 zł. Był to element wprowadzający w błąd.</xText> <xText>W wyniku powyższych rozważań Sąd przyjął, że postanowienia umowy, regulujące klauzulę indeksacyjną, nie są sformułowane w sposób jednoznaczny, a to, mimo że określają główne świadczenie stron, otwierało drogę do ich oceny pod kątem abuzywności.</xText> <xText>W odróżnieniu od klauzuli indeksacyjnej, klauzula tabel kursowych nie określa głównych świadczeń stron umowy. Jej postanowienia dotyczą jedynie sposobu ustalania kursu franka szwajcarskiego, jako waluty indeksacji przy wypłacie kredytu i spłacie rat. Nie decydowała więc w żadnym zakresie o charakterze tej umowy, a jedynie o sposobie jej wykonywania i to od strony czysto technicznej. Możliwe było całkowicie odmienne ukształtowanie sposobu określania kursu franka szwajcarskiego na potrzeby wykonywania umowy bez zmiany jej istoty, jako kredytu indeksowanego do waluty obcej. W związku z tym klauzula ta podlegała kontroli pod kątem abuzywności niezależnie od tego, czy była jednoznacznie określona.</xText> <xText><xLexLink xArt="art. 385(1);art. 385(1) § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">Art. 385<xSUPx>1</xSUPx> § 1 k.c.</xLexLink> wprowadza dwuelementowe kryterium oceny, czy postanowienie umowy, kształtujące prawa i obowiązki konsumenta, ma charakter niedozwolony. Elementami tymi są sprzeczność z dobrymi obyczajami i rażące naruszenie interesów konsumenta.</xText> <xText>„Dobre obyczaje” to klauzula generalna, której zadaniem jest wprowadzenie możliwości dokonania oceny treści umowy w świetle norm pozaprawnych. Chodzi przy tym o normy moralne i obyczajowe, akceptowane powszechnie albo w określonej sferze, na przykład w obrocie profesjonalnym, w określonej branży, w stosunkach z konsumentem itp. Przez dobre obyczaje należy zatem rozumieć pozaprawne reguły postępowania wyznaczane przez etykę, moralność i społecznie aprobowane zwyczaje. W obrocie konsumenckim są to więc takie wymogi jak: szacunek wobec partnera, uczciwość, szczerość, lojalność, rzetelność czy fachowość. Sprzeczne z dobrymi obyczajami będą postanowienia umów, które nie pozwalają na realizację tych wartości. W szczególności dotyczy to takich postanowień, za pomocą których przedsiębiorca nielojalnie kształtuje prawa i obowiązki konsumenta w sposób nieuwzględniający jego słusznych interesów (por. uchwała SN z dnia 29 czerwca 2007 r., III CZP 62/07, OSNC 2008/7–8/87).</xText> <xText>Rażące naruszenie interesów konsumenta jest elementem oceny, które wprowadza wymóg prawnie istotnego stopnia sprzeczności postanowienia umowy z dobrymi obyczajami. Ustawodawca posłużył się w <xLexLink xArt="art. 385(1)" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385<xSUPx>1</xSUPx> k.c.</xLexLink> pojęciem rażącego naruszenia interesów konsumenta, co mogłoby sugerować ograniczenie stosowania tego przepisu tylko do przypadków bardzo poważnych, skrajnych. Jednak w <xLexLink xArt="art. 3;art. 3 ust. 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 3 ust. 1</xLexLink> dyrektywy 93/13 ta sama przesłanka została określona jako spowodowanie poważnej i znaczącej nierównowagi wynikających z umowy praw i obowiązków stron ze szkodą dla konsumenta. W tej sytuacji wymóg dokonywania wykładni <xLexLink xArt="art. 385(1)" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385<xSUPx>1</xSUPx> k.c.</xLexLink> w zgodzie z postanowieniami i celem dyrektywy 93/13 powoduje konieczność rozszerzającej wykładni pojęcia rażącego naruszenia interesów konsumenta, celem objęcia nim również przypadków naruszeń poważnych, choć nie rażących w tradycyjnym rozumieniu tego słowa w polskim prawie cywilnym. Rażące naruszenie interesów konsumenta ma więc miejsce, gdy postanowienia umowy poważnie odbiegają od sprawiedliwego wyważenia praw i obowiązków stron, skutkując nieusprawiedliwioną dysproporcją na niekorzyść konsumenta.</xText> <xText>Podsumowując powyższe uwagi, w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami rażąco naruszają interesy konsumenta takie postanowienia umowne, które, przez nielojalne, nierzetelne, czy nieuczciwe wykorzystanie zaufania konsumenta i braku po jego stronie odpowiedniej wiedzy, powodują poważną, nieusprawiedliwioną nierównowagę kontraktową na korzyść przedsiębiorcy.</xText> <xText>Przed przystąpieniem do oceny klauzul indeksacyjnej i tabel kursowych zawartych w przedmiotowej umowie pod kątem zgodności z dobrymi obyczajami, należy jeszcze podkreślić, że zgodnie z <xLexLink xArt="art. 385(2)" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385<xSUPx>2</xSUPx> k.c.</xLexLink>, oceny tej dokonuje się według stanu z chwili podpisania umowy, biorąc pod uwagę jej treść, okoliczności zawarcia oraz uwzględniając umowy pozostające w związku z umową obejmującą postanowienie będące przedmiotem oceny. Zatem, przy dokonywaniu oceny niedozwolonego charakteru postanowienia umownego nie ma żadnego znaczenia, w jaki sposób umowa była przez strony wykonywana (por. uchwała 7 sędziów Sądu Najwyższego z 20 czerwca 2018 r., III CZP 29/17, OSNC 2019/1/2 i powołane tam orzeczenia). W szczególności nie jest ważne, czy przedsiębiorca rzeczywiście korzystał z możliwości, jakie wynikały z korzystnego dla niego brzmienia postanowień umownych. Innymi słowy, jeśli zapisy umowy dawały przedsiębiorcy możliwość naruszenia interesów konsumenta, dla przyjęcia ich niedozwolonego charakteru nie jest istotne, czy przedsiębiorca z tych zapisów skorzystał lub chciał skorzystać. Dlatego w sprawie nie miało znaczenia, w jaki sposób pozwany ustalał i ustala kurs waluty, w szczególności czy robił to rzetelnie i uczciwie.</xText> <xText>Oceniając klauzulę indeksacyjną, w pierwszej kolejności podkreślić trzeba, że za jej pomocą powód został obciążony całością ryzyka aprecjacji franka szwajcarskiego w całym okresie umowy.</xText> <xText>W umowie stron klauzula indeksacyjna została wprowadzona obok klauzuli zmiennego oprocentowania i bardzo znacznie podniosła umowne ryzyko powoda. W przypadku klauzuli zmiennego oprocentowania wzrost oprocentowania kredytu prowadzi do wzrostu wysokości raty, jednak nie rośnie saldo zadłużenia kredytobiorcy. Tymczasem w przypadku klauzuli indeksacyjnej, wzrost kursu waluty oznacza jednoczesny wzrost wysokości raty w złotych i pozostałego do spłaty zadłużenia wyrażonego w złotych. Przy czym w umowie stron obciążające powoda ryzyko tego wzrostu nie jest w żaden sposób ograniczone. Takie ukształtowanie klauzuli indeksacyjnej było nieakceptowalne z punktu widzenia zasad uczciwości i rzetelności, gdyż ryzyko znacznej aprecjacji franka szwajcarskiego w okresie, na jaki umowa została zawarta, było bardzo wysokie.</xText> <xText>Skutkiem nałożenia na powoda całości ryzyka aprecjacji franka szwajcarskiego było bardzo nierównomierne i niesprawiedliwe rozłożenie ogólnego ryzyka ponoszonego przez obie strony w związku z zawarciem umowy. W świetle jej postanowień Bank ryzykował stratę znacznej części kapitału kredytu w przypadku szybkiego i radykalnego spadku wartości franka szwajcarskiego w stosunku do złotego. Biorąc pod uwagę realia ekonomiczne, było to ryzyko znikome. Bank ryzykował też tym, że powód stanie się niewypłacalny. Jednak ryzyko to w znacznym stopniu ograniczył przez uzyskanie hipoteki na jego nieruchomości. Tymczasem sytuacja powoda przedstawiała się zupełnie inaczej. Umowa nie dawała mu żadnych skutecznych narzędzi zapobieżenia negatywnym skutkom gwałtownej aprecjacji franka szwajcarskiego. W wyniku wzrostu jego kursu wysokość jego zobowiązania w przeliczeniu na złote mogła przewyższyć nie tylko wartość nieruchomości, ale też całego jego majątku. Ponadto wzrost kursu mógł spowodować po jego stronie brak możliwości finansowych obsługi rat, nawet przy niezmienionym poziomie jego realnych dochodów.</xText> <xText>Wyżej przedstawiony rozkład ryzyka obu stron był tym bardziej nieakceptowalny, że Bank mógł (i czynił to) zabezpieczać się przed ryzykiem zmian kursowych pozaumownie (przez odpowiednie operacje na rynku finansowym), natomiast powód praktycznie nie miał takiej możliwości. Bank mógł też redukować negatywne skutki ziszczenia się swego ryzyka umownego przez niwelowanie strat z danej umowy, czy w danym segmencie działalności zyskami z innych umów, czy segmentów.</xText> <xText>Wprowadzenie do umowy stron klauzuli indeksacyjnej nastąpiło z wykorzystaniem przewagi kontraktowej Banku i zaufania, jakim się u powoda cieszył. Bank, dysponując nieporównywalnie większymi niż on możliwościami oceny ryzyka wiążącego się z indeksacją oraz mogąc, w przeciwieństwie do niego, efektywnie zabezpieczać się przed nim, wprowadził do umowy klauzulę indeksacyjną w kształcie, w którym chroniła jedynie jego własny interes, kosztem wystawienia powoda na bardzo znaczne ryzyko ekonomiczne.</xText> <xText>Powyższe uwagi prowadzą do wniosku, że klauzula indeksacyjna w sposób niesprawiedliwy, nielojalny i nieuczciwy prowadziła do poważnego i nieusprawiedliwionego uprzywilejowania pozycji Banku w przedmiotowej umowie kredytu. Stanowiła więc niedozwolone postanowienie umowne.</xText> <xText>Odnośnie do klauzuli tabel kursowych trzeba wskazać, że postanowienia umowne, uzależniające wysokość kredytu w walucie indeksacji i wysokość rat w złotych od woli banku, bez wskazania ograniczeń umownych w postaci skonkretyzowanych, obiektywnych kryteriów zmian stosowanych kursów walutowych, kształtują prawa i obowiązki konsumenta w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (por. wyroki Sądu Najwyższego z 8 września 2016 r., II CSK 750/15, z 27 lutego 2019 r., II CSK 19/18, z 4 kwietnia 2019 r., III CSK 159/17, OSP z 2019/12/115, z 29 października 2019 r., IV CSK 309/18, OSNC 2020/7-8/64, z 11 grudnia 2019 r., V CSK 382/18, z 10 maja 2022 r., <xAnon> (...)</xAnon> 285/22, OSNC ZD 2022/4/45).</xText> <xText>Podkreślenia także wymaga, że te same argumenty, które zostały wyżej przytoczone, jako decydujące o nieważności umowy z powodu sprzeczności z prawem, przemawiają także za niedozwolonym charakterem klauzul tabel kursowych i indeksacyjnej.</xText> <xText>Z tych przyczyn klauzule indeksacyjną i tabel kursowych Sąd uznał za niedozwolone postanowienia umowne, o których mowa w <xLexLink xArt="art. 385(1);art. 385(1) § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385<xSUPx>1</xSUPx> § 1 k.c.</xLexLink></xText> <xText><xLexLink xArt="art. 385(1);art. 385(1) § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">Art. 385<xSUPx>1</xSUPx> § 1 k.c.</xLexLink> wprowadza sankcję niezwiązania konsumenta niedozwolonymi postanowieniami umownymi. W okolicznościach sprawy prowadziło to do nieważności przedmiotowej umowy kredytu.</xText> <xText>Brak związania konsumenta niedozwolonym postanowieniem umownym oznacza, że nie wywołuje ono żadnych skutków prawnych od samego początku i z mocy samego prawa, co sąd ma obowiązek wziąć pod uwagę z urzędu. Konsument może następczo udzielić świadomej i wolnej zgody na to postanowienie i w ten sposób przywrócić mu skuteczność z mocą wsteczną albo podjąć decyzję przeciwną (odmówić zgody), co spowoduje trwałą bezskuteczność (nieważność) niedozwolonego postanowienia. Jeżeli umowa bez klauzuli abuzywnej nie może wiązać stron, dzieli los klauzuli. W sytuacji, w której klauzula abuzywna stała się definitywnie bezskuteczna (nieważna) wskutek odmowy jej potwierdzenia przez konsumenta, o obowiązywaniu umowy decyduje to, czy weszła w jej miejsce jakaś regulacja zastępcza. To zaś zależy od tego, czy całkowita i trwała bezskuteczność (nieważność) umowy naraża konsumenta na szczególnie niekorzystne konsekwencje, czemu może on wiążąco zaprzeczyć, sprzeciwiając się utrzymaniu umowy (por. uchwałę 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 7 maja 2021 r., III CZP 6/21, OSNC 2021/9/56 i powołane tam orzecznictwo <xAnon> (...)</xAnon>).</xText> <xText>Powód świadomie i swobodnie odmówił wyrażenia zgody na wyżej wskazane klauzule abuzywne, czego wyrazem był już pozew i co potwierdził w toku rozprawy. Spowodowało to trwałą bezskuteczność (nieważność) tych klauzul. Funkcjonowanie przedmiotowej umowy kredytu bez ich postanowień nie było możliwe.</xText> <xText>Klauzula indeksacyjna decyduje o istocie przedmiotowej umowy. Usunięcie jej doprowadziłoby do zaniknięcia ryzyka kursowego, które jest bezpośrednio związane z indeksacją kredytu do waluty (por. wyrok <xAnon> (...)</xAnon> z dnia 3 października 2019 r., C-260/18, <xAnon>K. D.</xAnon> i <xAnon>J. D.</xAnon> v. <xAnon>R.</xAnon> <xAnon> Bank (...)</xAnon>, pkt 44). Wyeliminowanie ryzyka kursowego, charakterystycznego dla umowy kredytu indeksowanego do waluty obcej i uzasadniającego powiązanie stawki oprocentowania ze stawką LIBOR, jest równoznaczne z tak daleko idącym przekształceniem umowy, iż należy ją uznać za umowę o odmiennej istocie i charakterze, choćby nadal chodziło tu tylko o inny podtyp czy wariant umowy kredytu (por. wyroki Sądu Najwyższego z 22 stycznia 2016 r., I CSK 1049/14, OSNC 2016/11/134 i z 11 grudnia 2019 r., V CSK 382/18, nie publ., z 10 maja 2022 r., <xAnon> (...)</xAnon> 285/22, OSNC ZD 2022/4/45).</xText> <xText>Wyłączenie z umowy klauzuli indeksacyjnej spowodowałoby niemożność określenia oprocentowania kredytu. W takiej sytuacji kwota kredytu wyrażona byłaby w złotych, przy braku adekwatnych do tego mechanizmów wyznaczania oprocentowania. W tym celu nie można byłoby wykorzystać postanowień umowy dotyczących oprocentowania opartego o stawkę LIBOR 3M CHF (§ 8), gdyż ze swej istoty jest ona właściwa tylko dla franka szwajcarskiego. Oparcie w umowie stron oprocentowania kredytu w złotych na stawce LIBOR 3M CHF tworzyłoby z niej prawną i ekonomiczną hybrydę, która byłaby nie do pogodzenia z naturą umowy kredytu, która zakłada, że jego oprocentowanie jest oparte o wyznaczniki właściwe dla waluty kredytu. Nie istnieją i z istoty rzeczy nie mogą istnieć umowy kredytu oparte na odmiennym założeniu. Wysokość stopy oprocentowania kredytu jest bowiem ceną tylko tego pieniądza, w którym kredyt jest udzielany, a nie jakiegokolwiek. Niemożność określenia oprocentowania powodowałaby, że umowa nie spełniałaby wymogów umowy kredytu.</xText> <xText>W konsekwencji powyższych uwag należało uznać, że wyeliminowanie z przedmiotowej umowy kredytu niedozwolonych postanowień umownych prowadzi do jej nieważności.</xText> <xText>Powód, uprzedzony o możliwych, negatywnych skutkach nieważności umowy kredytu, sprzeciwił się jej utrzymaniu. Jego oświadczenie zostało złożone w oparciu o pełną, dostępną wiedzę i świadomość konsekwencji nieważności umowy. Powodowało to jej definitywną nieważność.</xText> <xText>Podsumowując całość dotychczasowych rozważań, Sąd uznał, że przedmiotowa umowa kredytu jest nieważna na podstawie <xLexLink xArt="art. 58;art. 58 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 58 § 1 k.c.</xLexLink> z powodu sprzeczności z <xLexLink xArt="art. 353(1)" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 353<xSUPx>1</xSUPx> k.c.</xLexLink> Sąd doszedł też do wniosku, że nawet gdyby umowę uznać za ważną w świetle <xLexLink xArt="art. 353(1)" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 353<xSUPx>1</xSUPx> k.c.</xLexLink>, to i tak do jej nieważności prowadzi wyeliminowanie z niej niedozwolonych postanowień umownych, gdyż w ten sposób zostaje pozbawiona elementów decydujących o istocie umowy kredytu indeksowanego, a więc umowy, której zawarcie było wolą stron.</xText> <xText>Z tych względów Sąd orzekł, jak w punkcie 1 wyroku.</xText> <xText>W związku z nieważnością umowy należało rozważyć jej konsekwencje.</xText> <xText>Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 405" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 405 k.c.</xLexLink>, kto bez podstawy prawnej uzyskał korzyść majątkową kosztem innej osoby, obowiązany jest do wydania korzyści w naturze, a gdyby to nie było możliwe, do zwrotu jej wartości. Z kolei <xLexLink xArt="art. 410;art. 410 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 410 § 1 k.c.</xLexLink> stanowi, że powyższy przepis stosuje się w szczególności do świadczenia nienależnego. Stosownie zaś do <xLexLink xArt="art. 410;art. 410 § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 410 § 2 k.c.</xLexLink>, świadczenie jest nienależne, jeżeli ten, kto je spełnił, nie był w ogóle zobowiązany lub nie był zobowiązany względem osoby, której świadczył, albo jeżeli podstawa świadczenia odpadła lub zamierzony cel świadczenia nie został osiągnięty, albo jeżeli czynność prawna zobowiązująca do świadczenia była nieważna i nie stała się ważna po spełnieniu świadczenia.</xText> <xText>Świadczenie spełnione w wykonaniu nieważnej czynności prawnej jest objęte ostatnią z wymienionych w <xLexLink xArt="art. 410;art. 410 § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 410 § 2 k.c.</xLexLink> kondykcji - czynność prawna zobowiązująca do świadczenia była nieważna i nie stała się ważna po spełnieniu świadczenia (<xIx>condictio sine causa</xIx>). W przypadku nieważności umowy kredytu kredytobiorcy i kredytodawcy przysługują odrębne roszczenia o zwrot świadczeń pieniężnych spełnionych w jej wykonaniu (por. wyżej powoływana uchwała 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 7 maja 2021 r., III CZP 6/21).</xText> <xText>W okresie objętym żądaniem zapłaty w wykonaniu nieważnej umowy kredytu powód zapłacił pozwanemu 179.512,82 zł. Zatem powództwo było zasadne.</xText> <xText>Przeciwko roszczeniu o zapłatę pozwany zgłosił jako ewentualne zarzuty: potrącenia i zatrzymania.</xText> <xText>Sąd uznaje, że podniesienie zarzutu potracenia jako ewentualnego jest dopuszczalne (por. wyroki Sądu Najwyższego z 1 grudnia 1961 r., 4 CR 212/61, OSP 1962/11/293, z 22 listopada 1968 r., I CR 538/68, OSN 1969/11/204 i z 14 czerwca 2013 r., V CSK 389/12 oraz postanowienie z 9 sierpnia 2016 r., II CZ 83/16, nie publ.). Takie samo stanowisko Sąd zajmuje co do zarzutu zatrzymania.</xText> <xText>Zarzuty te były jednak nieskuteczne z następujących względów.</xText> <xText>Stosownie do <xLexLink xArt="art. 498" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 498 k.c.</xLexLink>, gdy dwie osoby są jednocześnie względem siebie dłużnikami i wierzycielami, każda z nich może potrącić swoją wierzytelność z wierzytelności drugiej strony, jeżeli przedmiotem obu wierzytelności są pieniądze lub rzeczy tej samej jakości oznaczone tylko co do gatunku, a obie wierzytelności są wymagalne i mogą być dochodzone przed sądem lub przed innym organem państwowym (<xLexLink xArt="art. 498 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">§ 1</xLexLink>). Wskutek potrącenia obie wierzytelności umarzają się nawzajem do wysokości wierzytelności niższej (<xLexLink xArt="art. 498 § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">§ 2</xLexLink>).</xText> <xText>Pozwany zgłosił zarzut potracenia w piśmie procesowym skierowanym do pełnomocnika powoda, który jednak nie miał umocowania do przyjęcia w imieniu swego mandanta takiego oświadczenia (por. k. 21). Już tylko z tego względu zarzut nie mógł być skuteczny.</xText> <xText>Sąd nie podziela też stanowiska pozwanego, że z <xLexLink xArt="art. 203(1);art. 203(1) § 3" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 203<xSUPx>1</xSUPx> § 3 k.p.c.</xLexLink> wynika, że materialnoprawne oświadczenie woli o potrąceniu może być złożone jedynie w piśmie procesowym. Z przepisu tego wynika jedynie, że procesowy zarzut potracenia nie może być podniesiony ustnie na rozprawie. Nie ma jednak podstaw do wniosku, że przepis ten przewiduje, że procesowy zarzut potrącenia musi być połączony w jednym piśmie z materialnoprawnym oświadczeniem o potraceniu. Nie można uznać, że przepis procesowy - <xLexLink xArt="art. 203(1)" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 203<xSUPx>1</xSUPx> k.p.c.</xLexLink> reguluje zagadnienie materialnoprawne, jakim jest sposób składania oświadczeń woli i wprowadza w tym zakresie jakieś modyfikacje. W okolicznościach sprawy prowadziło to do wniosku, że gdyby nawet przyjąć, że pełnomocnik powoda był umocowany do przyjęcia oświadczenia woli o potrąceniu, skuteczność jego dokonania nie została wykazana.</xText> <xText>Procesowy zarzut potrącenia z natury rzeczy jest wtórny wobec materialnoprawnego oświadczenia woli o dokonaniu potrącenia. Może więc zostać skutecznie zgłoszony równocześnie ze złożeniem oświadczenia woli o potrąceniu lub później, natomiast nie może być podniesiony wcześniej, gdyż wówczas jest bezprzedmiotowy. W tej sytuacji, skoro <xLexLink xArt="art. 203(1);art. 203(1) § 2" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 203<xSUPx>1</xSUPx> § 2 k.p.c.</xLexLink> ogranicza możliwość zgłoszenia procesowego zarzutu potracenia do chwili wdania się przez pozwanego w spór, to oczywiste jest, że materialnoprawna czynność potrącenia musi być albo wcześniejsza albo równoczesna. Chwilą wdania się przez pozwanego w spór w piśmie procesowym jest moment nadania do sądu pisma, w którym merytorycznie sprzeciwia się żądaniu pozwu (<xLexLink xArt="art. 165;art. 165 § 2" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 165 § 2 k.p.c.</xLexLink>). Z kolei chwilą, w której dokonuje się potrącenie w wyniku oświadczenia woli pozwanego, jest moment, w którym oświadczenie o potrąceniu dociera do powoda w taki sposób, że może zapoznać się z jego treścią (<xLexLink xArt="art. 61;art. 61 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 61 § 1 k.c.</xLexLink>). Zatem, pismo procesowe pozwanego, zawierające jednocześnie oświadczenie woli o potraceniu i zarzut potrącenia, aby spełniło wymogi <xLexLink xArt="art. 203(1);art. 203(1) § 2" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 203<xSUPx>1</xSUPx> § 2 k.p.c.</xLexLink>, winno zostać nadane do sądu nie wcześniej niż w dniu, w którym dotarło już do powoda w taki sposób, że mógł zapoznać się z jego treścią. W przeciwnym razie powstaje sytuacja, że procesowy zarzut potrącenia jest nieskuteczny, gdyż zostaje zgłoszony zanim dokonało się potrącenie.</xText> <xText>Oczywiste jest, że to pozwany winien wykazać skuteczność zgłoszenia przez siebie zarzutu potracenia w wyżej wskazanym aspekcie czasowym. Pozwany w żaden sposób nie udokumentował tego, że odpowiedź na pozew dotarła do pełnomocnika powoda zanim nadał ją do sądu. Nie ma nawet pewności, że w dacie, w której pismo to dotarło do sądu zostało już odebrane przez pełnomocnika powoda. W tej sytuacji nie można było przyjąć, ze zarzut potrącenia został skutecznie złożony.</xText> <xText>Ponowne zgłoszenie zarzutu potrącenia ustnie na rozprawie (k. 169v) nie mogło odnieść skutku, gdyż nastąpiło z naruszeniem zakazu podnoszenia go po wdaniu się w spór co do istoty sprawy (<xLexLink xArt="art. 203(1);art. 203(1) § 2" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 203<xSUPx>1</xSUPx> § 2 k.p.c.</xLexLink>).</xText> <xText>Odnośnie do zarzutu zatrzymania, zgodnie z <xLexLink xArt="art. 496" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 496 k.c.</xLexLink>, który na mocy <xLexLink xArt="art. 497" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 497 k.c.</xLexLink> ma zastosowanie w wypadku nieważności umowy wzajemnej, jeżeli wskutek odstąpienia od umowy strony mają dokonać zwrotu świadczeń wzajemnych, każdej z nich przysługuje prawo zatrzymania, dopóki druga strona nie zaofiaruje zwrotu otrzymanego świadczenia albo nie zabezpieczy roszczenia o zwrot.</xText> <xText>Prawo zatrzymania przysługuje tylko stronom umowy wzajemnej, a umowa kredytu nie jest umową wzajemną. Umowa dwustronnie zobowiązująca jest umową wzajemną tylko wówczas, gdy jej strony zobowiązują się w taki sposób, że świadczenie jednej z nich ma być odpowiednikiem świadczenia drugiej (<xLexLink xArt="art. 487;art. 487 § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 487 § 2 k.c.</xLexLink>). Oznacza to, że strony spełniają świadczenia ekwiwalentne, ale których przedmiot jest różny. Ten różny przedmiot świadczeń jest istotą umowy wzajemnej. W umowie kredytu przedmiot świadczeń obu stron jest identyczny, gdyż są nim pieniądze. Nie jest więc ona umową wzajemną i nie jest objęta hipotezą <xLexLink xArt="art. 496" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 496 k.c.</xLexLink></xText> <xText>Nie ma podstaw do stosowania <xLexLink xArt="art. 496" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 496 k.c.</xLexLink> do umowy kredytu w drodze wykładni. W przypadku nieważności takiej umowy i konieczności zwrotu wzajemnych świadczeń, właściwą i wystarczającą ochronę zapewnia jej stronom możliwość dokonania potrącenia i zgłoszenia zarzutu potrącenia. Jeśli z jakiegoś względu potrącenie nie jest możliwe albo nie zostało dokonane, nie ma powodu, żeby pozwany mógł się wstrzymywać ze spełnieniem świadczenia, do którego jest zobowiązany.</xText> <xText>Zarzut zatrzymania był nieskuteczny także z uwagi na sprzeczność z zasadami współżycia społecznego. Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 5" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 5 k.c.</xLexLink>, nie można czynić ze swego prawa użytku, który by był sprzeczny ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem tego prawa lub z zasadami współżycia społecznego. Takie działanie lub zaniechanie uprawnionego nie jest uważane za wykonywanie prawa i nie korzysta z ochrony. Powód spłacił już cały otrzymany kapitał kredytu. Za sprzeczne z zasadami współżycia społecznego trzeba uznać, towarzyszące prawu zatrzymania założenie, że konsument musi ponownie zgromadzić całą kwotę kapitału, niezależnie od tego jaką kwotę już spłacił, aby móc skutecznie dochodzić od banku zwrotu nienależnych świadczeń.</xText> <xText>W końcu podkreślenia wymaga, że uznanie zgłoszonego przez pozwanego zarzutu zatrzymania za skuteczny uniemożliwiałoby osiągnięcie celów dyrektywy 93/13, a więc byłoby sprzeczne z zasadą efektywnej ochrony konsumentów.</xText> <xText>Z tych względów Sąd uznał zarzuty potrącenia i zatrzymania za nieskuteczne.</xText> <xText>Powód domagał się odsetek ustawowych za opóźnienie. Stosownie do <xLexLink xArt="art. 481;art. 481 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 481 § 1 k.c.</xLexLink>, jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Natomiast w myśl <xLexLink xArt="zd. 1;§ 2;art. 481" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">zdania pierwszego § 2 art. 481 k.c.</xLexLink>, jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była oznaczona, należą się odsetki ustawowe za opóźnienie. Opóźnienie ma miejsce wówczas, gdy dłużnik nie spełnia świadczenia pieniężnego w terminie. Roszczenie o zwrot nienależnego świadczenia ma charakter bezterminowy. Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 455" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 455 k.c.</xLexLink>, jeśli termin spełnienia świadczenia nie jest oznaczony ani nie wynika z właściwości zobowiązania, świadczenie powinno być spełnione niezwłocznie po wezwaniu dłużnika do wykonania.</xText> <xText>Pismo powoda z 28 października 2022 r. nie stanowiło wezwania do wykonania, o którym mowa w <xLexLink xArt="art. 455" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 455 k.c.</xLexLink>, gdyż nie miało stanowczego charakteru. Wynikało z niego, że powód dopuszcza także inne rozwiązania niż zapłata i oczekuje na propozycje. W tej sytuacji rolę wezwania spełniło dopiero doręczenie odpisu pozwu, co nastąpiło 22 lutego 2023 r. Wymóg niezwłoczności z <xLexLink xArt="art. 455" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 455 k.c.</xLexLink> spełniłaby zapłata dokonana w ciągu 7 dni. Żądanie odsetek za opóźnienie było więc uzasadnione od 2 marca 2023 r.</xText> <xText>Mając powyższe na uwadze Sąd orzekł, jak w punkcie 2 wyroku.</xText> <xText>W punkcie 3 Sąd oddalił nieuzasadnioną część żądania odsetkowego.</xText> <xText>O kosztach procesu Sąd rozstrzygnął w punkcie 4 wyroku na podstawie <xLexLink xArt="art. 100" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 100 k.p.c.</xLexLink>, obciążając nimi w całości pozwanego, gdyż powód uległ tylko, co do nieznacznej części swego żądania. Na poniesione przez powoda koszty składały się opłata od pozwu 1.000 zł, opłata skarbowa od pełnomocnictwa 17 zł i wynagrodzenie pełnomocnika - radcy prawnego 10.800 zł.</xText> <xText xALIGNx="center">SSO Marcin Garcia Fernandez</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

sędzia Marcin Garcia Fernandez

Małgorzata Sułek

st. sekr. sąd. Dorota Krygiołka

Kamila Nowak

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 10 stycznia 2024 r. Sąd Okręgowy w Poznaniu XIV Zamiejscowy Wydział Cywilny z siedzibą w Pile w składzie następującym: Przewodniczący: sędzia Marcin Garcia Fernandez Protokolant: st. sekr. sąd. Dorota Krygiołka po rozpoznaniu w dniu 10 stycznia 2024 r. w Pile na rozprawie sprawy z powództwaP. J. przeciwko(...) Bankowi (...) Spółce Akcyjnejz siedzibą wW. o ustalenie i zapłatę 1 ustala, że nieważna jest umowa kredytu na cele mieszkanioweE.nr(...), zawarta 4 sierpnia 2008 r. między powodemP. J.a poprzednikiem prawnym pozwanego(...) Bankiem Spółką Akcyjnąz siedzibą wW.; 2 zasądza od pozwanego(...) Banku (...) Spółki Akcyjnejz siedzibą wW.na rzecz powoda kwotę 179.512,82 (sto siedemdziesiąt dziewięć tysięcy pięćset dwanaście i 82/100) zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 2 marca 2023 r. do dnia zapłaty; 3 w pozostałym zakresie powództwo oddala; 4 zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 11.817 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się niniejszego wyroku do dnia zapłaty, tytułem zwrotu kosztów procesu. Marcin Garcia Fernandez UZASADNIENIE PowódP. J.w pozwie z 21 grudnia 2022 r. skierowanym przeciwko(...) Bankowi (...) SAz siedzibą wW.wniósł, po pierwsze, o ustalenie, że nieważna jest umowa kredytu na cele mieszkanioweE.nr(...)zawarta 4 sierpnia 2008 r. między nim a(...) Bankiem SAz siedzibą wW.(poprzednikiem prawnym pozwanego) i po drugie, o zasądzenie od pozwanego na jego rzecz 179.512,82 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty. Ponadto wniósł o zasądzenie od pozwanego na jego rzecz kosztów procesu według norm przepisanych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie. W uzasadnieniu pozwu powód podał, że 4 sierpnia 2008 r. zawarł z(...) Bankiem SAumowę kredytu na cele mieszkanioweE.nr(...). Jest to umowa kredytu indeksowanego do franka szwajcarskiego. Została mu polecona przez doradcę kredytowego jako najpopularniejsza i najkorzystniejsza. Zapewniono go o stabilności kursu franka szwajcarskiego. Powiedziano, że kwota kredytu zostanie wypłacona w złotych i będzie spłacana w złotych. Zdecydował się na zawarcie takiej umowy. Nie miał wpływu na postanowienia wzoru umowy. W wykonaniu umowy przez Bank dostał 170.000 zł kredytu. Do dnia 12 września 2022 r. spłacił 179.512,82 zł. Umowa kredytu jest nieważna z powodu sprzeczności z prawem i z zasadami współżycia społecznego oraz z uwagi na to, że do takiego skutku prowadzi wyeliminowanie z niej niedozwolonych postanowień umownych dotyczących indeksacji. W związku z tym domaga się zwrotu wszystkich świadczeń spełnionych w wykonaniu umowy do 12 września 2022 r. jako nienależnych. W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie od powoda kosztów procesu według norm przepisanych. W szerokiej argumentacji krytycznie odniósł się do jego stanowiska co do nieważności umowy i abuzywności jej postanowień oraz na wypadek uznania umowy kredytu za nieważną zgłosił zarzuty potrącenia i zatrzymania (k. 66-93). Na rozprawie z 10 stycznia 2023 r. pozwany ponownie zgłosił zarzuty potrącenia i zatrzymania (k. 169v). W dniu 10 stycznia 2023 r. na rozprawie powód został poinformowany, że umowa kredytu zawiera postanowienia niedozwolone, które go nie wiążą, a konsekwencją ich usunięcia z umowy jest jej nieważność. Nadto został pouczony, jakie to może nieść dla niego negatywne konsekwencje. Powód sprzeciwił się utrzymaniu klauzul abuzywnych i zaakceptował konsekwencje nieważności umowy (k. 169v). Sąd ustalił następujący stan faktyczny: W 2008 r. powód postanowił wziąć kredyt na zakup i remont mieszkania. W celu znalezienia odpowiedniej propozycji udał się do placówki pośrednika finansowego –firmy (...). Tam przedstawiono mu ofertę dwóch kredytów: jednego w złotych i drugiego indeksowanego do franka szwajcarskiego – proponowanego przez(...) Bank SA. Kierując niższą wysokością raty, powód wybrał kredyt indeksowany. Odnośnie do tego kredytu u pośrednika wyjaśniono mu, że jest on powiązany z frankiem szwajcarskim, że kurs tej waluty jest stabilny, że kredyt będzie wypłacony i spłacany w złotych. Powód zdecydował się na zaproponowany mu kredyt indeksowany do franka szwajcarskiego i w związku z tym złożył wniosek kredytowy. Po uzyskaniu pozytywnej decyzji kredytowej, 4 sierpnia 2008 r. w placówce(...) BankuwP.podpisał umowę kredytu na cele mieszkanioweE.nr(...). Umowa została przygotowana przez Bank przy wykorzystaniu stosowanego przez niego wzoru. Jego zapisy nie były przez powoda negocjowane. Nie negocjował też kursu, po którym nastąpi indeksacja kredytu i nie był mu on znany. (dowód: umowa kredytu, k. 24-26, zeznania powoda, k. 158-159, 169) Umowa kredytu zawierała, wśród innych, następujące postanowienia: Na wniosek z dnia 30-06-2008 Bank udziela Kredytobiorcy kredytu w kwocie 170.000 zł denominowanego (waloryzowanego) w walucie CHF, na okres 360 miesięcy od dnia 4-08-2008 do dnia 10-08-2038 (…) (§ 2 ust. 1 umowy). Kwota kredytu denominowanego (waloryzowanego) w CHF lub transzy kredytu zostanie określona według kursu kupna dewiz dla wyżej wymienionej waluty zgodnie z „Tabelą kursów” obowiązującą w Banku w dniu wykorzystania kredytu lub transzy kredytu (§ 2 ust. 2). O wysokości wykorzystanego kredytu denominowanego (waloryzowanego) wyrażonej w walucie CHF, wysokości odsetek w okresie karencji oraz wysokości rat kapitałowo - odsetkowych w wyżej wymienionej walucie Bank poinformuje Kredytobiorcę w terminie 7 dni od dnia całkowitego wykorzystania kredytu (…) (§ 2 ust. 3). Kredyt przeznaczony jest na cel: 1) zakup nieruchomości lokalowej (…) wW.(…), 2) remont w/w nieruchomości, 3) refinansowanie poniesionego zadatku na zakup w/w nieruchomości (§ 3 ust. 1 pkt 1-3). Uruchomienie kredytu nastąpi jednorazowo (…) (§ 4 ust. 1) w formie przelewu na rachunek kwota 155.000 zł na rachunek Zbywcy (…), kwota 15.000 zł na rachunek (…). Kredyt wykorzystywany jest w złotych, przy jednoczesnym przeliczeniu kwoty kredytu według kursu kupna dewiz dla CHF, zgodnie z „Tabelą kursów” obowiązującą w Banku w dniu wykorzystania kredytu (§ 4 ust. 1a). Oprocentowanie (stopa procentowa) kredytu w całym okresie kredytowania jest zmienne i stanowi sumę zmiennej stawki odniesienia oraz stałej marży Banku w wysokości 2,32 punktów procentowych (…) (§ 8 ust. 1). W dniu zawarcia umowy oprocentowanie kredytu wynosi 5,08 % w stosunku rocznym i jest równe stawce odniesienia, którą jest stawka rynku pieniężnego LIBOR 3-miesięczny z zaokrągleniem do dwóch miejsc po przecinku, z ostatniego dnia roboczego miesiąca poprzedzającego miesiąc zawarcia Umowy (…), powiększonej o marżę Banku, o której mowa w ust. 1 (…) (§ 8 ust. 2). Po okresie wykorzystania kredytu Kredytobiorca zobowiązuje się do spłaty kredytu wraz z odsetkami w 360 ratach miesięcznych w dniu 10 każdego miesiąca, począwszy od 10-09-2008. Wysokość rat kapitałowo-odsetkowych określona jest w CHF. Spłata rat kapitałowo-odsetkowych dokonywana jest w złotych po uprzednim przeliczeniu rat kapitałowo-odsetkowych według kursu sprzedaży dewiz dla CHF zgodnie z „Tabelą kursów” obowiązującą w banku w dniu spłaty. Wysokość rat kapitałowo-odsetkowych w złotych zależy od wysokości kursu sprzedaży dewiz dla CHF obowiązującego w Banku w dniu spłaty, a tym samym zmiana wysokości w/w kursu waluty ma wpływ na ostateczną wysokość spłaconego przez Kredytobiorcę kredytu (§ 9 ust. 2). Kredytobiorca umocowuje Bank do obciążania / składania dyspozycji przelewu środków z rachunku (…) prowadzonego w Banku kwotą wymagalnych zobowiązań wynikających z Umowy (…) (§ 9 ust. 4). Prawne zabezpieczenie spłaty udzielonego kredytu, odsetek, a także innych związanych z kredytem należności stanowi: 1) hipoteka umowna kaucyjna do kwoty 340.000 zł (…) (§ 10 ust. 1 pkt 1). W związku z zaciągnięciem kredytu denominowanego (waloryzowanego) w walucie wymienialnej Kredytobiorca oświadcza, że został poinformowany przez Bank o ryzyku związanym ze zmianą kursów walut oraz rozumie wynikające z tego konsekwencje (§ 11 ust. 4). Jednocześnie Kredytobiorca akceptuje zasady funkcjonowania kredytu denominowanego (waloryzowanego) w walucie wymienialnej, w szczególności zasady dotyczące określania kwoty kredytu w walucie wskazane w § 2 Umowy, sposobu uruchomienia i wykorzystania kredytu określone w § 4 Umowy oraz warunków jego spłaty określone w § 9 Umowy (§ 11 ust. 5). (dowód: umowa kredytu, k. 24-26) (...) Bank SAuruchomił kredyt 12 sierpnia 2008 r. w sposób przewidziany w umowie. Jednocześnie przeliczył jego kwotę na franki szwajcarskie po kursie 1,9669, co dało 86.430,42 CHF. W mieszkaniu zakupionym z kredytu powód cały czas zaspokaja swoje potrzeby mieszkaniowe. W okresie od 12 sierpnia 2008 r. do 12 września 2022 r. r. w wykonaniu umowy kredytu powód zapłacił pozwanemu 179.512,82 zł. (dowód: zaświadczenie pozwanego, k. 30-32, zeznania powoda, k. 158-159, 169) Pismem z 28 czerwca 2022 r. powód wezwał pozwanego do zwrotu w terminie 30 dni wszystkich kwot wpłaconych przez niego w związku ze spłatą kredytu. Wskazał też, że na wypadek nieuwzględnienia tego żądania, oczekuje propozycji rozwiązania problemu. Powołał się na to, że umowa kredytu jest nieważna, gdyż zawiera niedozwolone klauzule umowne. Pozwany odpowiedział odmownie. (dowód: pismo powoda, k. 34-36, pismo pozwanego, k. 37-40) Pozwany jest następcą prawnym(...) Banku SA. (twierdzenie powoda przyznane przez pozwanego) Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o poniższą ocenę dowodów. Niektóre fakty zostały przez strony przyznane wprost albo pośrednio i te Sąd przyjął bez dowodów (art. 229 k.p.c.i230 k.p.c.). Część ustaleń Sąd poczynił w oparciu o dokumenty prywatne, które zostały złożone przez powoda w odpisach poświadczonych za zgodność przez jego pełnomocnika – radcę prawnego. Zgodnie zart. 129 § 3 k.p.c., zawarte w odpisie dokumentu poświadczenie zgodności z oryginałem przez występującego w sprawie pełnomocnika strony będącego adwokatem, radcą prawnym, rzecznikiem patentowym lub radcą Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa ma charakter dokumentu urzędowego. W związku z tym dokonane przez pełnomocnika pozwanego poświadczenia wierności oryginałom odpisów dokumentów korzystały z domniemania zgodności treści z prawdą (art. 244 § 1 k.p.c.). Domniemanie to nie było przez drugą stronę podważane. W związku z tym należało przyjąć, że odpisy dokumentów są zgodne z oryginałami. Dokumenty prywatne, na podstawie których Sąd dokonał ustaleń, nie budziły wątpliwości co do swojej prawdziwości, jak też nie były przez strony podważane pod jakimkolwiek względem. Dlatego Sąd uznał je za w pełni godne zaufania. Pozostałe dokumenty nie miały znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy. Sąd oddalił wnioski pozwanego o przeprowadzenie dowodu z zeznań świadkaA. K., gdyż zostały powołane na potwierdzenie okoliczności, które nie miały znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 2352§ 1 pkt 2 k.p.c.). Świadek nie miała żadnego udziału w rozmowach poprzedzających podpisanie przedmiotowej umowy kredytu i nie wiedziała, jakie informacje i wyjaśnienia przekazano wówczas powodowi. Jej zeznania na temat tego, jakie procedury w tym zakresie obowiązywały, nie miałyby żadnego znaczenia, gdyż nie zostało wykazane, że w przypadku powoda były one dochowane. W niniejszej sprawie, z oczywistych względów, znaczenie dla jej rozstrzygnięcia mogły mieć jedynie zeznania powoda i dlatego Sąd dowód z przesłuchania stron ograniczył do nich. Strony są osobami najbardziej zainteresowanymi wynikiem sprawy, skutkiem czego dowód z ich zeznań jest bardzo niepewnym źródłem poznania prawdy. Ponadto w chwili składania przez powoda zeznań minęło ponad piętnaście lat od dnia podpisania umowy kredytu, co musiało mieć negatywny wpływ na możliwość przypomnienia sobie przez niego wszystkich istotnych okoliczności poprzedzających zawarcie umowy i to niezależnie od tego, że fakty te, jako dotyczące bardzo ważnej dla niego kwestii życiowej, mogły się mu mocno wryć w pamięć. Przemawiało to za podejściem do tych zeznań z ograniczonym zaufaniem. Taka ich ostrożna ocena prowadziła jednak do wniosku, że są generalnie wiarygodne. W sposobie składania sprawiały wrażenie spontanicznych i szczerych. Powód szczerze przyznawał, że wielu okoliczności nie pamięta. Niska szczegółowość jego zeznań była adekwatna do czasu, jaki upłynął od opisywanych wydarzeń. Jednocześnie w swojej treści zeznania te pozostawały w zgodzie z zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego i nie były sprzeczne z żadnymi innymi wiarygodnymi dowodami. Sąd oddalił wnioski obu stron o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego, gdyż zmierzały one do ustalenia okoliczności nieistotnych dla rozstrzygnięcia sprawy. Podstawy dla takiej oceny będą wynikały z dalszych rozważań. Sąd zważył, co następuje: Powód zgłosił w pozwie żądania ustalenia nieważności umowy kredytu z 4 sierpnia 2008 r. nr(...), zawartej przez niego z(...) Bankiem SAoraz zasądzenia nienależnych świadczeń, które spełnił w wykonaniu tej umowy (dla uproszczenia wywodu zarówno pozwany, jak(...) Bank SAbędą dalej nazywani pozwanym albo Bankiem). Jak z tego wynika, żądanie ustalenia z jednej strony jest samodzielnym żądaniem pozwu a z drugiej stanowi przesłankę żądania zapłaty. W związku z tym dotyczy ono kluczowego w sprawie zagadnienia i dlatego należało je ocenić w pierwszej kolejności. Zgodnie zart. 189 k.p.c., powód może żądać ustalenia przez sąd istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa, gdy ma w tym interes prawny. Interes prawny jest to interes dotyczący szeroko rozumianych praw i stosunków prawnych powoda i występuje wówczas, gdy z jego strony istnieje obiektywna potrzeba ochrony prawnej, np. gdy powstała sytuacja grożąca naruszeniem prawa lub stosunku prawnego albo pozbawieniem go ochrony prawnej albo też zaistniała wątpliwość co do jego istnienia, a jednocześnie nie ma innych środków ochrony prawnej lub są one nieadekwatne do istniejącej obiektywnie potrzeby tej ochrony. Jak podkreśla się w orzecznictwie, ocena istnienia interesu prawnego wymaga zindywidualizowanych, elastycznych kryteriów, uwzględniających celowościowe podstawy powództwa wytoczonego w oparciu oart. 189 k.p.c., a jednym z tych kryteriów jest znaczenie, jakie wyrok ustalający wywarłby na sytuację prawną powoda obecnie i w przyszłości. O występowaniu interesu prawnego w uzyskaniu wyroku ustalającego świadczy możliwość stanowczego zakończenia tym wyrokiem sporu obecnie występującego, jak i sporów, które mogą z kwestionowanego stosunku prawnego wystąpić w przyszłości. Natomiast przeciwko istnieniu interesu prawnego przemawia możliwość uzyskania pełniejszej ochrony praw powoda w drodze innego powództwa (por. z wielu wyroki Sądu Najwyższego z 19 lutego 2002 r., IV CKN 769/00, OSNC 2003/1/13, z 30 listopada 2005 r. III CK 277/05, z 29 marca 2012 r. I CSK 325/11, z 15 maja 2013 r. III CSK 254/12, z 2 lipca 2015 r., V CSK 640/14, nie publ.). Między stronami powstał spór o ważność zawartej przez nie umowy kredytu. Umowa jest przez powoda wykonywana i według jej treści ma być wykonywana do 2038 r. Opierając się na założeniu nieważności umowy, powód wytoczył powództwo o zwrot części spełnionych świadczeń. Jednakże w drodze powództwa o świadczenie nie jest w stanie uzyskać pełnej ochrony swego interesu prawnego, gdyż sam wyrok zasądzający nie usunąłby definitywnie stanu niepewności prawnej, co do tego, czy pozwanemu są należne świadczenia, które nie zostały objęte pozwem i nie mogły zostać nim objęte. Jest to skutkiem faktu, że w orzecznictwie i doktrynie nie ma zgody co do tego, czy prawomocny wyrok zasądzający świadczenie wiąże tylko w zakresie samej sentencji, czy również motywów rozstrzygnięcia (por. np. wyroki Sądu Najwyższego z 14 maja 2003 r., I CKN 263/01, M. Prawn. 2015, nr 2, s. 85 i z 15 stycznia 2015 r., IV CSK 181/14, nie publ. oraz postanowienie tego Sądu z 9 stycznia 2019 r., sygn. I CZ 112/18, nie publ.). W rezultacie nie ma pewności, że sam wyrok zasądzający świadczenie definitywnie przeciąłby spór o ważność umowy i zagwarantowałby powodowi, że w celu odzyskania świadczeń nieobjętych pozwem, nie będzie zmuszony do wytoczenia kolejnego powództwa. Zatem, sam wyrok zasądzający nie zapewni powodowi takiego samego poziomu ochrony prawnej, jak wyrok ustalający. Interes prawny powoda przejawia się także w tym, że żądanie ustalenia chroniło go na wypadek uwzględnienia zarzutu potrącenia. Jego uwzględnienie w całości prowadziłoby bowiem do oddalenia powództwa o zapłatę. Wyrok ustalający nieważność umowy daje także powodowi pełniejszą ochronę prawną, gdyż w odróżnieniu od wyroku zasądzającego stanowi podstawę wykreślenia hipoteki ustanowionej jako zabezpieczenie spłaty kredytu. Uzasadniało to przyjęcie, że powód ma interes prawny w żądaniu ustalenia. Przechodząc do oceny meritum tego żądania, w pierwszej kolejności należy wskazać, że przedmiotowa umowa kredytu miała charakter umowy kredytu indeksowanego do waluty obcej. Tego rodzaju umowa wykształciła się w obrocie gospodarczym jako podtyp umowy kredytu. Charakteryzuje się ona tym, że kwota kredytu jest wyrażona w złotych, ale w dniu wypłaty zostaje poddana indeksacji, czyli przeliczeniu na określoną w umowie walutę obcą (walutę indeksacji). Przeliczona na walutę obcą kwota kredytu jest poddana oprocentowaniu według stopy procentowej właściwej dla tej waluty i jest dzielona na raty, które są spłacane w złotych, po ich przeliczeniu z waluty obcej na złote w umówionej dacie płatności rat. Zastosowanie konstrukcji indeksacji, w celu ustalenia salda kredytu i wysokości świadczeń, do których zobowiązany jest kredytobiorca, nie narusza istoty umowy kredytu wyrażonej wart. 69 ust. 1 prawa bankowego, która polega na tym, że bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy kwotę środków pieniężnych a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie oraz zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty (por. wyroki Sądu Najwyższego z 19 marca 2015 r., IV CSK 362/14, OSNC -ZD 2016/3/49, z 22 stycznia 2016 r., I CSK 1049/14, OSNC 2016/11/134, z 8 września 2016 r., II CSK 750/15, z 14 lipca 2017 r., z 27 lutego 2019 r., II CSK 19/18, z 11 grudnia 2019 r., V CSK 382/18). Jednak w okolicznościach sprawy nie przesądzało to o ważności przedmiotowej umowy kredytu. Stosownie doart. 3531k.c., strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego. Jak z tego wynika,artykuł 3531k.c., wyrażający zasadę wolności (swobody) umów, wyznacza trzy granice tej wolności, którymi są: natura stosunku, ustawa i zasady współżycia społecznego. Natura umowy gospodarczej i generowanego przez nią stosunku sprowadza się generalnie do tego, że wyraża ona i pozwala realizować interes każdej ze stron, ponieważ zaś interesy te bywają przeciwstawne, istotę umowy stanowi uzgodnienie woli stron, wyrażającej ich interesy. Zgoda obydwu stron jest oczywistym wymogiem tak przy zawarciu umowy, jak i przy zmianach jej treści (por. uchwałę składu 7 sędziów Sądu Najwyższego z 22 maja 1991 r., III CZP 15/91, OSNC 1992/1/1). Osiągnięcie przez strony porozumienia co do wszystkich ważnych dla nich kwestii decydujących o kształcie ich zobowiązań jest więc istotą umowy, a nieuzasadniona możliwość jednostronnego i swobodnego kształtowania przez jedną stronę zobowiązania drugiej strony, tej istoty podważeniem. Sprzeczne z naturą umowy dwustronnie zobowiązującej jest takie jej ukształtowanie, że jedna strona ma nieuzasadnioną swobodę w określeniu zobowiązania drugiej strony. Dlatego, przyznanie w umowie jednej z jej stron prawa do kształtowania zobowiązania drugiej strony musi być uzasadnione i mieć jasne granice, wynikające z tego uzasadnienia. W przypadku umowy kredytu, sprzeczne z jej naturą są takie postanowienia, które pozwalają bankowi na jednostronne i dowolne określanie rozmiaru zobowiązania kredytobiorcy do spłaty kredytu. W przypadku umowy kredytu indeksowanego do waluty obcej, jako równoznaczne z postanowieniami wprost pozwalającymi bankowi na samodzielne określenie rozmiaru zobowiązania kredytobiorcy w zakresie spłaty kredytu, należy ocenić takie, które przyznają mu prawo do jednostronnego i swobodnego określenia kursu waluty dla celów indeksacji kwoty kredytu i spłaty rat. Rozmiar zobowiązania kredytobiorcy do zwrotu kredytu indeksowanego do waluty obcej wyznacza nie tylko wysokość kwoty kredytu w złotych, ale przede wszystkim jej równowartość wyrażona w walucie indeksacji. To ona bowiem, po oprocentowaniu i podziale na raty, podlega spłacie. Jednocześnie, rzeczywisty rozmiar zobowiązania kredytobiorcy do spłaty rat kredytu w złotych wyznacza nie tylko wysokość rat w walucie indeksacji, ale przede wszystkim wysokość rat po przeliczeniu na złote. Zatem, przyznanie bankowi w umowie prawa do jednostronnego i swobodnego określenia kursu waluty w dniu indeksacji i w dniach płatności rat prowadzi do jednostronnego i swobodnego ustalenia przez bank, zarówno wyrażonej w walucie kwoty kapitału, będącej podstawą naliczania oprocentowania, jak i wysokości świadczeń stanowiących realizację zobowiązania kredytobiorcy do spłaty tego kapitału z oprocentowaniem w ratach, czyli głównych elementów wyznaczających rozmiar jego zobowiązania. Co do zasady takie postanowienia stanowią przekroczenie granic swobody stron w kształtowaniu umowy kredytu indeksowanego. Powyższe uwagi prowadzą do wniosku, że jeśli w świetle treści umowy kredytu indeksowanego do waluty obcej żadne szczególne okoliczności nie uzasadniają prawa banku do swobodnego określenia kursu waluty dla celów indeksacji i spłaty rat, aby umowa taka została ukształtowana w zgodzie z naturą stosunku prawnego, jaki kreuje, musi przewidywać taki sposób ustalenia kursu waluty dla celów indeksacji kwoty kredytu i określenia wysokości rat, który nie będzie miał cech jednostronności i dowolności, a więc będzie niezależny od decyzji banku i obiektywnie weryfikowalny. Przedmiotowa umowa kredytu nie spełnia tych warunków. W § 4 ust. 1a umowy stron przewidziano, że wypłata kredytu nastąpi w złotych przy jednoczesnym przeliczeniu kredytu według kursu kupna dewiz dla CHF, zgodnie z „Tabelą kursów” obowiązująca w Banku w dniu wykorzystania kredytu (transzy). Ponadto w § 9 ust. 2 umowy postanowiono, że spłata rat kapitałowo-odsetkowych dokonywana jest w złotych po uprzednim przeliczeniu rat kapitałowo-odsetkowych z waluty na złote według kursu sprzedaży dewiz dla CHF, zgodnie z „Tabelą kursów” obowiązująca w banku w dniu spłaty. Umowa nie definiowała bliżej Tabeli kursów i sposobu ustalania w niej kursów. Zatem w żaden sposób nie ograniczała swobody Banku w określaniu kursu franka szwajcarskiego. Mógł on nawet wyznaczać w swojej tabeli osobny kurs dla umów kredytu indeksowanego lub niektórych z nich (np. z określonego okresu czasu lub dla określonego przedziału kwotowego). Oznacza to, że w świetle umowy Bank miał pełną swobodę w określeniu kursu, po którym nastąpi przeliczenie kwoty kredytu na walutę indeksacji oraz przeliczenie raty kredytu na złote. Jednocześnie z treści umowy nie wynikało żadne uzasadnienie dla takiego rozwiązania. Również w toku procesu pozwany żadnego przekonującego uzasadnienia w tym przedmiocie nie przedstawił. Podsumowując, zapisy przedmiotowej umowy pozostawiają Bankowi nieuzasadnioną, pełną swobodę w jednostronnym w określeniu kursu, po którym nastąpi przeliczenie kwoty kredytu na walutę indeksacji, jak również kursów, po których ma następować przeliczenie rat z waluty indeksacji na złote. Tym samym postanowienia te dały Bankowi nieuzasadnioną swobodę w jednostronnym określaniu rozmiaru zobowiązania kredytobiorcy do spłaty kredytu. To zaś sprawia, że treść ukształtowanego w ten sposób stosunku prawnego kredytu jest sprzeczna z właściwością (naturą) tego stosunku, co powoduje, że umowa jest sprzeczna z prawem w rozumieniuart. 58 § 1 k.c.i jako taka jest nieważna (co do takiego skutku, por. uchwałę Sądu Najwyższego z 13 stycznia 2011 r., III CZP 119/10, OSNC 2011/9/95). Stwierdzenie bezwzględnej nieważności przedmiotowej umowy na wyżej wskazanej podstawie prawnej czyniło zbędnym rozważanie innych podstaw nieważności. Sąd jednak uznał za celowe dokonanie oceny umowy także pod kątem zarzutu, że jest ona nieważna również z uwagi na zawarte w niej niedozwolone postanowienia umowne. Rozważania w tym zakresie należy rozpocząć od przytoczeniaart. 3851§ 1 k.c.Stanowi on: § 1. Postanowienia umowy zawieranej z konsumentem nieuzgodnione indywidualnie nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (niedozwolone postanowienia umowne). Nie dotyczy to postanowień określających główne świadczenia stron, w tym cenę lub wynagrodzenie, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny. § 2. Jeżeli postanowienie umowy zgodnie z § 1 nie wiąże konsumenta, strony są związane umową w pozostałym zakresie. § 3. Nieuzgodnione indywidualnie są te postanowienia umowy, na których treść konsument nie miał rzeczywistego wpływu. W szczególności odnosi się do postanowień umowy przejętych z wzorca umowy zaproponowanego konsumentowi przez kontrahenta. § 4. Ciężar dowodu, że postanowienie zostało uzgodnione indywidualnie spoczywa na tym, kto się na to powołuje. Powyższy przepis stanowi implementację do polskiego prawa dyrektywy Rady 93/13/EWG z 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich (dalej powoływanej jako dyrektywa 93/13). Rodzi to obowiązek dokonywania jego wykładni w taki sposób, który pozwala urzeczywistnić cele tej dyrektywy. Dlatego w ramach tej wykładni należy uwzględniać treść dyrektywy i dotyczące jej orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej ((...)) (por. uchwałę 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 7 maja 2021 r., III CZP 6/21, OSNC 2021/9/56). Zart. 3851§ 1 k.c.wynika, że niedozwolonymi postanowieniami umownymi są takie, które: 1) znajdują się w umowie zawartej przez przedsiębiorcę z konsumentem oraz 2) nie zostały z nim indywidualnie uzgodnione a przy tym 3) kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami rażąco naruszając jego interesy oraz 4) nie dotyczą głównych świadczeń stron, w tym ceny lub wynagrodzenia, o ile świadczenia te są jednoznacznie określone. Niewątpliwe jest, że przy zawieraniu przedmiotowej umowy kredytu Bank działał jako przedsiębiorca. Równie niewątpliwe jest, że powód zawarł ją jako konsument. Zgodnie zart. 221k.c., za konsumenta uważa się osobę fizyczną dokonującą z przedsiębiorcą czynności prawnej niezwiązanej bezpośrednio z jej działalnością gospodarczą lub zawodową. Powód zawarł umowę bez związku ze swoją działalnością gospodarczą lub zawodową. Kupił mieszkanie w celu zaspokajania swoich potrzeb mieszkaniowych i tylko do tego było ono i jest wykorzystywane. Postanowienia umowy kredytu regulujące klauzulę indeksacyjną (§ 2 ust. 1 i 2, § 4 ust. 1a, § 9 ust. 2 - wszystkie w części przewidującej przeliczanie kwoty kredytu na walutę i rat kredytu wyrażonych w walucie na złote) i ściśle z nią powiązaną klauzulę tabel kursowych (§ 2 ust. 2, § 4 ust. 1a i § 9 ust. 2 - wszystkie w części przewidującej stosowanie do przeliczeń tabel kursowych pozwanego), nie zostały z powodem indywidualnie uzgodnione. Najlepszym tego dowodem jest to, że były zamieszczone we wzorze umowy, którym posługiwał się Bank. Podkreślenia przy tym wymaga, że postanowieniem indywidualnie uzgodnionym w rozumieniuart. 3851§ 1 k.c.nie jest takie, którego treść konsument potencjalnie mógł negocjować, lecz tylko takie, które rzeczywiście powstało na skutek indywidualnych negocjacji. Pozwany nie przedstawił żadnych dowodów na potwierdzenie wynegocjowania powyższych klauzul (art. 3851§ 4 k.c.). Klauzula indeksacyjna określa główne świadczenia stron przedmiotowej umowy kredytu. W swoim orzecznictwie Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej wyjaśnił, że warunkami, które określają główny przedmiot umowy w rozumieniu art. 4 ust. 2 dyrektywy 93/13, są takie, które określają podstawowe świadczenia w ramach danej umowy i które z tego względu charakteryzują tę umowę. Przy czym Trybunał wielokrotnie wskazywał, że takie znaczenie mają warunki umowy dotyczące ryzyka kursowego w kredytach indeksowanych i denominowanych do waluty obcej (por. wyroki z 26 lutego 2015 r., C-143/13,B. M.iI.O. M.v.S. V.România SA,(...)2015, nr 2, poz. I-127, pkt 54, z 20 września 2018 r., C-51/17,O.Bank (...). iO.FaktoringK. Z.v.T. I.iE. K..,(...)2018, nr 9, poz. I-750, pkt 68, z 14 marca 2019 r., C-118/17,Z.D.v.E.BankH.Z.., pkt 48, 52 i z 3 października 2019 r., C-260/18,K. D.iJ. D.v.R.Bank (...), pkt 44). W umowie kredytu indeksowanego do waluty obcej postanowienia regulujące indeksację charakteryzują tę umowę jako podtyp umowy kredytu i stanowią o istocie wynikających z niej zobowiązań stron. Pozwalają one osiągnąć podstawowy cel umowy: obniżyć oprocentowanie kredytu (a więc jego główny koszt) i uczynić go bardziej dostępnym i (pozornie) bardziej atrakcyjnym w zamian za przyjęcie przez kredytobiorcę na siebie całego umownego ryzyka walutowego (kursowego). W tym kontekście są to też postanowienia regulujące cenę kredytu, o której mowa wart. 3851§ 1in finek.c.Dlatego zastrzeżone w umowie kredytu indeksowanego do waluty obcej klauzule, kształtujące mechanizm indeksacji, określają główne świadczenie kredytobiorcy (por. wyroki Sądu Najwyższego z 4 kwietnia 2019 r., III CSK 159/17, OSP 2019/12/115, z 9 maja 2019 r., I CSK 242/18 i z 11 grudnia 2019 r., V CSK 382/18, nie publ., z 10 maja 2022 r.,(...)285/22, OSNC ZD 2022/4/45). Oznacza to, że zapisy klauzuli indeksacyjnej mogły być uznane za niedozwolone postanowienie umowne tylko w razie stwierdzenia, że nie zostały sformułowane w sposób jednoznaczny. Wykładniaart. 3851§ 1 k.c.w zakresie wymogu jednoznacznego sformułowania postanowień określających główne świadczenia stron umowy, jako wyłączającego możliwość uznania ich za niedozwolone, ponownie wymaga odwołania się do orzecznictwa(...). Za reprezentatywny w tym zakresie można uznać wyrok z 20 września 2017 r. w sprawie C-186/16. Trybunał podkreślił w nim, że wymogu przejrzystości warunków umownych nie można zawężać do ich zrozumiałości pod względem formalnym i gramatycznym, lecz przeciwnie, z uwagi na to, że ustanowiony przez dyrektywę 93/13 system ochrony opiera się na założeniu, iż konsument jest stroną słabszą niż przedsiębiorca, między innymi ze względu na stopień poinformowania, ów wymóg wyrażenia warunków umownych prostym i zrozumiałym językiem i w konsekwencji przejrzystości musi podlegać wykładni rozszerzającej. Dlatego, powinien on być rozumiany jako nakazujący także, by umowa przedstawiała w sposób przejrzysty konkretne działanie mechanizmu, do którego odnosi się ów warunek, a także związek między tym mechanizmem a mechanizmem przewidzianym w innych warunkach, tak by konsument był w stanie oszacować, w oparciu o jednoznaczne i zrozumiałe kryteria, płynące dla niego z tej umowy konsekwencje ekonomiczne. Dalej Trybunał, odnosząc się już bezpośrednio do umowy kredytu powiązanego z frankiem szwajcarskim (chodziło o kredyt denominowany, ale dla istoty jego stanowiska nie ma to znaczenia) wskazał, że w przypadku takiej umowy dyrektywa 93/13 nakłada na bank dwa obowiązki. Po pierwsze, kredytobiorca musi zostać jasno poinformowany, że podpisując umowę kredytu, ponosi pewne ryzyko kursowe, które z ekonomicznego punktu widzenia może okazać się dla niego trudne do udźwignięcia w przypadku dewaluacji waluty, w której otrzymuje wynagrodzenie. Po drugie, bank musi przedstawić ewentualne wahania kursów wymiany i ryzyko wiążące się z zaciągnięciem kredytu w walucie obcej, zwłaszcza w przypadku, gdy konsument będący kredytobiorcą nie uzyskuje dochodów w tej walucie. Uogólniając te wymagania(...)podkreślił, że wymóg wyrażenia warunku umownego prostym i zrozumiałym językiem oznacza, że w wypadku umów kredytowych instytucje finansowe muszą zapewnić kredytobiorcom informacje wystarczające do podjęcia przez nich świadomych i rozważnych decyzji. W tym względzie wymóg ów oznacza, że warunek dotyczący spłaty kredytu w tej samej walucie obcej, co waluta, w której kredyt został zaciągnięty, musi zostać zrozumiany przez konsumenta zarówno w aspekcie formalnym i gramatycznym, jak i w odniesieniu do jego konkretnego zakresu, tak aby właściwie poinformowany oraz dostatecznie uważny i rozsądny przeciętny konsument mógł nie tylko dowiedzieć się o możliwości wzrostu lub spadku wartości waluty obcej, w której kredyt został zaciągnięty, ale również oszacować - potencjalnie istotne - konsekwencje ekonomiczne takiego warunku dla swoich zobowiązań finansowych (por. wyrok z 20 września 2017 r., C-186/16,R.P. A.i in. v.(...) SA,(...)2017, nr 9, poz. I-703, pkt 44, 45, 50 i 51 oraz powołane tam wyroki). Jest oczywiste, że w świetleart. 6 k.c., to na pozwanym spoczywał obowiązek udowodnienia spełnienia wymogów pozwalających uznać, że postanowienia klauzuli indeksacyjnej zostały sformułowane w sposób jednoznaczny. Na tę okoliczność pozwany zaoferował zeznania świadka i zapisy przedmiotowej umowy kredytu. Z przyczyn, o których była wyżej mowa, zeznania świadka były nieprzydatne do dokonania ustaleń w tym zakresie. Także zapisy umowy nie pozwalały na przyjęcie jednoznaczności klauzuli indeksacyjnej. Po pierwsze, klauzula indeksacyjna stanowiła główny wyróżnik i oś umowy, dlatego mechanizm jej działania powinien być w niej opisany w taki sposób, aby jasne było jego fundamentalne znaczenie i aby przejrzyście została ujawniona jego istota i wszystkie konsekwencje. Tymczasem w przedmiotowej umowie omawiana klauzula nie została jasno sformułowana a przy tym została poszatkowana a jej elementy poprzeplatane postanowieniami regulującymi klauzulę tabel kursowych i umieszczone w różnych miejscach umowy. Wymóg jednoznaczności nie został dochowany także z uwagi na niską komunikatywność użytych przy formułowaniu klauzuli zdań. Są one niezrozumiałe dla przeciętego konsumenta. Taki sposób zapisania klauzuli powodował, że konieczne było szczególnie jasne i dokładne ustne objaśnienie powodowi jej postanowień - na co pozwany nie przedstawił dowodów. Po drugie, oświadczenia zawarte w § 11 ust. 4 i 5 umowy mają charakter blankietowy i nie pozwalają na ustalenie, jakie konkretne informacje kryją się za ich ogólnikowymi sformułowaniami. Z ich treści nie wynika dokładny zakres udzielonych wyjaśnień, czy były one rzetelne, zwłaszcza w zakresie istoty i rozmiaru ryzyka walutowego i czy zostały przekazane w sposób zrozumiały dla przeciętnego konsumenta. Na podstawie samego brzmienia § 11 ust. 4 i 5 umowy nie sposób było zatem przyjąć, że Bank wypełnił wobec powoda swój obowiązek informacyjny w sposób, o jakim mowa w orzecznictwie(...). Podkreślenia wymaga, że w tym zakresie nie byłaby wystarczająca ogólna i oczywista dla każdego informacja, że kurs franka może wzrosnąć, czy nawet wyjaśnienie, że spowoduje to nie tylko wzrost raty kredytu w złotych, ale też wyrażonego w złotych salda zadłużenia. Wymóg rzetelności nakazywał pokazanie konsekwencji, jakie będzie nieść wzrost kursu w okresie, na który umowa miała być zawarta. Wymagało to pokazania dotychczasowego kształtowania się kursu franka szwajcarskiego w długim okresie (co najmniej takim samym, jak ten, na jaki miała zostać zawarta umowa) w stosunku do złotego i innych reprezentatywnych walut krajów rozwijających się (z uwagi na brak rynkowych kursów złotego z okresu sprzed transformacji ustrojowej) i zbudowanie symulacji opartej na analogicznym wzroście kursu w przyszłości. Przede wszystkim jednak, w ramach obowiązku informacyjnego konieczne było uprzedzenie powoda o znacznym ryzyku gwałtownego wzrostu kursu franka szwajcarskiego. Gospodarkę światową cyklicznie dotykają różnej natury kryzysy. W takich okresach w krajach o słabszych od szwajcarskiej gospodarce, takich jak Polska, waluty miejscowe osłabiają się względem franka szwajcarskiego i to niekiedy bardzo gwałtownie. Podobnie dzieje się w przypadku lokalnych kryzysów gospodarczych obejmujących tylko dany kraj lub region. Dlatego, wyjaśniając powodowi ryzyko kursowe, należało przywołać znane z historii kryzysy, które wywołały skokowy lub szybki wzrost kursu franka szwajcarskiego w stosunku do walut innych krajów i uświadomić mu, że prawdopodobieństwo zmaterializowania się w Polsce takiego niekorzystnego scenariusza jest tym wyższe, im dłuższy jest okres kredytowania. W dacie zawarcia przedmiotowej umowy, pojawienie się w perspektywie kolejnych 30 lat co najmniej dwóch, trzech kryzysów gospodarczych powodujących gwałtowny wzrost kursu franka szwajcarskiego, było praktycznie pewne. Dlatego konieczne było wyjaśnienie powodowi, w jaki sposób wzrost kursu wywołany takim kryzysem może wpłynąć na jego zadłużenie i obciążenia finansowe na różnych etapach wykonywania umowy. Podkreślenia wymaga, że wyjaśniając rozmiar ryzyka kursowego pozwany mógł posługiwać się przykładami z krajów, gdzie wcześniej doszło do napięć społecznych spowodowanych udzielaniem przez banki kredytów powiązanych z kursem franka szwajcarskiego (np. z Australii czy Włoch). Po trzecie, pośrednik nie tylko nie wypełnił w stosunku do powoda obowiązku informacyjnego w zakresie ryzyka walutowego, ale jeszcze wprowadził go w błąd, pomniejszając to ryzyko przez bezpodstawne zapewnienia o stabilności kursu franka szwajcarskiego. Po czwarte, żaden zapis umowy nie uprzedzał powoda, że nie przewiduje ona żadnej górnej granicy wzrostu raty kredytu w złotych, jak też wzrostu wyrażonego w złotych zadłużenia z tytułu niespłaconego kapitału, spowodowanych zwyżką kursu franka. Jednocześnie zapisy umowy dotyczące wysokości sumy hipoteki sugerowały, że górną granicą jego ryzyka majątkowego jest 340.000 zł. Był to element wprowadzający w błąd. W wyniku powyższych rozważań Sąd przyjął, że postanowienia umowy, regulujące klauzulę indeksacyjną, nie są sformułowane w sposób jednoznaczny, a to, mimo że określają główne świadczenie stron, otwierało drogę do ich oceny pod kątem abuzywności. W odróżnieniu od klauzuli indeksacyjnej, klauzula tabel kursowych nie określa głównych świadczeń stron umowy. Jej postanowienia dotyczą jedynie sposobu ustalania kursu franka szwajcarskiego, jako waluty indeksacji przy wypłacie kredytu i spłacie rat. Nie decydowała więc w żadnym zakresie o charakterze tej umowy, a jedynie o sposobie jej wykonywania i to od strony czysto technicznej. Możliwe było całkowicie odmienne ukształtowanie sposobu określania kursu franka szwajcarskiego na potrzeby wykonywania umowy bez zmiany jej istoty, jako kredytu indeksowanego do waluty obcej. W związku z tym klauzula ta podlegała kontroli pod kątem abuzywności niezależnie od tego, czy była jednoznacznie określona. Art. 3851§ 1 k.c.wprowadza dwuelementowe kryterium oceny, czy postanowienie umowy, kształtujące prawa i obowiązki konsumenta, ma charakter niedozwolony. Elementami tymi są sprzeczność z dobrymi obyczajami i rażące naruszenie interesów konsumenta. „Dobre obyczaje” to klauzula generalna, której zadaniem jest wprowadzenie możliwości dokonania oceny treści umowy w świetle norm pozaprawnych. Chodzi przy tym o normy moralne i obyczajowe, akceptowane powszechnie albo w określonej sferze, na przykład w obrocie profesjonalnym, w określonej branży, w stosunkach z konsumentem itp. Przez dobre obyczaje należy zatem rozumieć pozaprawne reguły postępowania wyznaczane przez etykę, moralność i społecznie aprobowane zwyczaje. W obrocie konsumenckim są to więc takie wymogi jak: szacunek wobec partnera, uczciwość, szczerość, lojalność, rzetelność czy fachowość. Sprzeczne z dobrymi obyczajami będą postanowienia umów, które nie pozwalają na realizację tych wartości. W szczególności dotyczy to takich postanowień, za pomocą których przedsiębiorca nielojalnie kształtuje prawa i obowiązki konsumenta w sposób nieuwzględniający jego słusznych interesów (por. uchwała SN z dnia 29 czerwca 2007 r., III CZP 62/07, OSNC 2008/7–8/87). Rażące naruszenie interesów konsumenta jest elementem oceny, które wprowadza wymóg prawnie istotnego stopnia sprzeczności postanowienia umowy z dobrymi obyczajami. Ustawodawca posłużył się wart. 3851k.c.pojęciem rażącego naruszenia interesów konsumenta, co mogłoby sugerować ograniczenie stosowania tego przepisu tylko do przypadków bardzo poważnych, skrajnych. Jednak wart. 3 ust. 1dyrektywy 93/13 ta sama przesłanka została określona jako spowodowanie poważnej i znaczącej nierównowagi wynikających z umowy praw i obowiązków stron ze szkodą dla konsumenta. W tej sytuacji wymóg dokonywania wykładniart. 3851k.c.w zgodzie z postanowieniami i celem dyrektywy 93/13 powoduje konieczność rozszerzającej wykładni pojęcia rażącego naruszenia interesów konsumenta, celem objęcia nim również przypadków naruszeń poważnych, choć nie rażących w tradycyjnym rozumieniu tego słowa w polskim prawie cywilnym. Rażące naruszenie interesów konsumenta ma więc miejsce, gdy postanowienia umowy poważnie odbiegają od sprawiedliwego wyważenia praw i obowiązków stron, skutkując nieusprawiedliwioną dysproporcją na niekorzyść konsumenta. Podsumowując powyższe uwagi, w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami rażąco naruszają interesy konsumenta takie postanowienia umowne, które, przez nielojalne, nierzetelne, czy nieuczciwe wykorzystanie zaufania konsumenta i braku po jego stronie odpowiedniej wiedzy, powodują poważną, nieusprawiedliwioną nierównowagę kontraktową na korzyść przedsiębiorcy. Przed przystąpieniem do oceny klauzul indeksacyjnej i tabel kursowych zawartych w przedmiotowej umowie pod kątem zgodności z dobrymi obyczajami, należy jeszcze podkreślić, że zgodnie zart. 3852k.c., oceny tej dokonuje się według stanu z chwili podpisania umowy, biorąc pod uwagę jej treść, okoliczności zawarcia oraz uwzględniając umowy pozostające w związku z umową obejmującą postanowienie będące przedmiotem oceny. Zatem, przy dokonywaniu oceny niedozwolonego charakteru postanowienia umownego nie ma żadnego znaczenia, w jaki sposób umowa była przez strony wykonywana (por. uchwała 7 sędziów Sądu Najwyższego z 20 czerwca 2018 r., III CZP 29/17, OSNC 2019/1/2 i powołane tam orzeczenia). W szczególności nie jest ważne, czy przedsiębiorca rzeczywiście korzystał z możliwości, jakie wynikały z korzystnego dla niego brzmienia postanowień umownych. Innymi słowy, jeśli zapisy umowy dawały przedsiębiorcy możliwość naruszenia interesów konsumenta, dla przyjęcia ich niedozwolonego charakteru nie jest istotne, czy przedsiębiorca z tych zapisów skorzystał lub chciał skorzystać. Dlatego w sprawie nie miało znaczenia, w jaki sposób pozwany ustalał i ustala kurs waluty, w szczególności czy robił to rzetelnie i uczciwie. Oceniając klauzulę indeksacyjną, w pierwszej kolejności podkreślić trzeba, że za jej pomocą powód został obciążony całością ryzyka aprecjacji franka szwajcarskiego w całym okresie umowy. W umowie stron klauzula indeksacyjna została wprowadzona obok klauzuli zmiennego oprocentowania i bardzo znacznie podniosła umowne ryzyko powoda. W przypadku klauzuli zmiennego oprocentowania wzrost oprocentowania kredytu prowadzi do wzrostu wysokości raty, jednak nie rośnie saldo zadłużenia kredytobiorcy. Tymczasem w przypadku klauzuli indeksacyjnej, wzrost kursu waluty oznacza jednoczesny wzrost wysokości raty w złotych i pozostałego do spłaty zadłużenia wyrażonego w złotych. Przy czym w umowie stron obciążające powoda ryzyko tego wzrostu nie jest w żaden sposób ograniczone. Takie ukształtowanie klauzuli indeksacyjnej było nieakceptowalne z punktu widzenia zasad uczciwości i rzetelności, gdyż ryzyko znacznej aprecjacji franka szwajcarskiego w okresie, na jaki umowa została zawarta, było bardzo wysokie. Skutkiem nałożenia na powoda całości ryzyka aprecjacji franka szwajcarskiego było bardzo nierównomierne i niesprawiedliwe rozłożenie ogólnego ryzyka ponoszonego przez obie strony w związku z zawarciem umowy. W świetle jej postanowień Bank ryzykował stratę znacznej części kapitału kredytu w przypadku szybkiego i radykalnego spadku wartości franka szwajcarskiego w stosunku do złotego. Biorąc pod uwagę realia ekonomiczne, było to ryzyko znikome. Bank ryzykował też tym, że powód stanie się niewypłacalny. Jednak ryzyko to w znacznym stopniu ograniczył przez uzyskanie hipoteki na jego nieruchomości. Tymczasem sytuacja powoda przedstawiała się zupełnie inaczej. Umowa nie dawała mu żadnych skutecznych narzędzi zapobieżenia negatywnym skutkom gwałtownej aprecjacji franka szwajcarskiego. W wyniku wzrostu jego kursu wysokość jego zobowiązania w przeliczeniu na złote mogła przewyższyć nie tylko wartość nieruchomości, ale też całego jego majątku. Ponadto wzrost kursu mógł spowodować po jego stronie brak możliwości finansowych obsługi rat, nawet przy niezmienionym poziomie jego realnych dochodów. Wyżej przedstawiony rozkład ryzyka obu stron był tym bardziej nieakceptowalny, że Bank mógł (i czynił to) zabezpieczać się przed ryzykiem zmian kursowych pozaumownie (przez odpowiednie operacje na rynku finansowym), natomiast powód praktycznie nie miał takiej możliwości. Bank mógł też redukować negatywne skutki ziszczenia się swego ryzyka umownego przez niwelowanie strat z danej umowy, czy w danym segmencie działalności zyskami z innych umów, czy segmentów. Wprowadzenie do umowy stron klauzuli indeksacyjnej nastąpiło z wykorzystaniem przewagi kontraktowej Banku i zaufania, jakim się u powoda cieszył. Bank, dysponując nieporównywalnie większymi niż on możliwościami oceny ryzyka wiążącego się z indeksacją oraz mogąc, w przeciwieństwie do niego, efektywnie zabezpieczać się przed nim, wprowadził do umowy klauzulę indeksacyjną w kształcie, w którym chroniła jedynie jego własny interes, kosztem wystawienia powoda na bardzo znaczne ryzyko ekonomiczne. Powyższe uwagi prowadzą do wniosku, że klauzula indeksacyjna w sposób niesprawiedliwy, nielojalny i nieuczciwy prowadziła do poważnego i nieusprawiedliwionego uprzywilejowania pozycji Banku w przedmiotowej umowie kredytu. Stanowiła więc niedozwolone postanowienie umowne. Odnośnie do klauzuli tabel kursowych trzeba wskazać, że postanowienia umowne, uzależniające wysokość kredytu w walucie indeksacji i wysokość rat w złotych od woli banku, bez wskazania ograniczeń umownych w postaci skonkretyzowanych, obiektywnych kryteriów zmian stosowanych kursów walutowych, kształtują prawa i obowiązki konsumenta w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (por. wyroki Sądu Najwyższego z 8 września 2016 r., II CSK 750/15, z 27 lutego 2019 r., II CSK 19/18, z 4 kwietnia 2019 r., III CSK 159/17, OSP z 2019/12/115, z 29 października 2019 r., IV CSK 309/18, OSNC 2020/7-8/64, z 11 grudnia 2019 r., V CSK 382/18, z 10 maja 2022 r.,(...)285/22, OSNC ZD 2022/4/45). Podkreślenia także wymaga, że te same argumenty, które zostały wyżej przytoczone, jako decydujące o nieważności umowy z powodu sprzeczności z prawem, przemawiają także za niedozwolonym charakterem klauzul tabel kursowych i indeksacyjnej. Z tych przyczyn klauzule indeksacyjną i tabel kursowych Sąd uznał za niedozwolone postanowienia umowne, o których mowa wart. 3851§ 1 k.c. Art. 3851§ 1 k.c.wprowadza sankcję niezwiązania konsumenta niedozwolonymi postanowieniami umownymi. W okolicznościach sprawy prowadziło to do nieważności przedmiotowej umowy kredytu. Brak związania konsumenta niedozwolonym postanowieniem umownym oznacza, że nie wywołuje ono żadnych skutków prawnych od samego początku i z mocy samego prawa, co sąd ma obowiązek wziąć pod uwagę z urzędu. Konsument może następczo udzielić świadomej i wolnej zgody na to postanowienie i w ten sposób przywrócić mu skuteczność z mocą wsteczną albo podjąć decyzję przeciwną (odmówić zgody), co spowoduje trwałą bezskuteczność (nieważność) niedozwolonego postanowienia. Jeżeli umowa bez klauzuli abuzywnej nie może wiązać stron, dzieli los klauzuli. W sytuacji, w której klauzula abuzywna stała się definitywnie bezskuteczna (nieważna) wskutek odmowy jej potwierdzenia przez konsumenta, o obowiązywaniu umowy decyduje to, czy weszła w jej miejsce jakaś regulacja zastępcza. To zaś zależy od tego, czy całkowita i trwała bezskuteczność (nieważność) umowy naraża konsumenta na szczególnie niekorzystne konsekwencje, czemu może on wiążąco zaprzeczyć, sprzeciwiając się utrzymaniu umowy (por. uchwałę 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 7 maja 2021 r., III CZP 6/21, OSNC 2021/9/56 i powołane tam orzecznictwo(...)). Powód świadomie i swobodnie odmówił wyrażenia zgody na wyżej wskazane klauzule abuzywne, czego wyrazem był już pozew i co potwierdził w toku rozprawy. Spowodowało to trwałą bezskuteczność (nieważność) tych klauzul. Funkcjonowanie przedmiotowej umowy kredytu bez ich postanowień nie było możliwe. Klauzula indeksacyjna decyduje o istocie przedmiotowej umowy. Usunięcie jej doprowadziłoby do zaniknięcia ryzyka kursowego, które jest bezpośrednio związane z indeksacją kredytu do waluty (por. wyrok(...)z dnia 3 października 2019 r., C-260/18,K. D.iJ. D.v.R.Bank (...), pkt 44). Wyeliminowanie ryzyka kursowego, charakterystycznego dla umowy kredytu indeksowanego do waluty obcej i uzasadniającego powiązanie stawki oprocentowania ze stawką LIBOR, jest równoznaczne z tak daleko idącym przekształceniem umowy, iż należy ją uznać za umowę o odmiennej istocie i charakterze, choćby nadal chodziło tu tylko o inny podtyp czy wariant umowy kredytu (por. wyroki Sądu Najwyższego z 22 stycznia 2016 r., I CSK 1049/14, OSNC 2016/11/134 i z 11 grudnia 2019 r., V CSK 382/18, nie publ., z 10 maja 2022 r.,(...)285/22, OSNC ZD 2022/4/45). Wyłączenie z umowy klauzuli indeksacyjnej spowodowałoby niemożność określenia oprocentowania kredytu. W takiej sytuacji kwota kredytu wyrażona byłaby w złotych, przy braku adekwatnych do tego mechanizmów wyznaczania oprocentowania. W tym celu nie można byłoby wykorzystać postanowień umowy dotyczących oprocentowania opartego o stawkę LIBOR 3M CHF (§ 8), gdyż ze swej istoty jest ona właściwa tylko dla franka szwajcarskiego. Oparcie w umowie stron oprocentowania kredytu w złotych na stawce LIBOR 3M CHF tworzyłoby z niej prawną i ekonomiczną hybrydę, która byłaby nie do pogodzenia z naturą umowy kredytu, która zakłada, że jego oprocentowanie jest oparte o wyznaczniki właściwe dla waluty kredytu. Nie istnieją i z istoty rzeczy nie mogą istnieć umowy kredytu oparte na odmiennym założeniu. Wysokość stopy oprocentowania kredytu jest bowiem ceną tylko tego pieniądza, w którym kredyt jest udzielany, a nie jakiegokolwiek. Niemożność określenia oprocentowania powodowałaby, że umowa nie spełniałaby wymogów umowy kredytu. W konsekwencji powyższych uwag należało uznać, że wyeliminowanie z przedmiotowej umowy kredytu niedozwolonych postanowień umownych prowadzi do jej nieważności. Powód, uprzedzony o możliwych, negatywnych skutkach nieważności umowy kredytu, sprzeciwił się jej utrzymaniu. Jego oświadczenie zostało złożone w oparciu o pełną, dostępną wiedzę i świadomość konsekwencji nieważności umowy. Powodowało to jej definitywną nieważność. Podsumowując całość dotychczasowych rozważań, Sąd uznał, że przedmiotowa umowa kredytu jest nieważna na podstawieart. 58 § 1 k.c.z powodu sprzeczności zart. 3531k.c.Sąd doszedł też do wniosku, że nawet gdyby umowę uznać za ważną w świetleart. 3531k.c., to i tak do jej nieważności prowadzi wyeliminowanie z niej niedozwolonych postanowień umownych, gdyż w ten sposób zostaje pozbawiona elementów decydujących o istocie umowy kredytu indeksowanego, a więc umowy, której zawarcie było wolą stron. Z tych względów Sąd orzekł, jak w punkcie 1 wyroku. W związku z nieważnością umowy należało rozważyć jej konsekwencje. Zgodnie zart. 405 k.c., kto bez podstawy prawnej uzyskał korzyść majątkową kosztem innej osoby, obowiązany jest do wydania korzyści w naturze, a gdyby to nie było możliwe, do zwrotu jej wartości. Z koleiart. 410 § 1 k.c.stanowi, że powyższy przepis stosuje się w szczególności do świadczenia nienależnego. Stosownie zaś doart. 410 § 2 k.c., świadczenie jest nienależne, jeżeli ten, kto je spełnił, nie był w ogóle zobowiązany lub nie był zobowiązany względem osoby, której świadczył, albo jeżeli podstawa świadczenia odpadła lub zamierzony cel świadczenia nie został osiągnięty, albo jeżeli czynność prawna zobowiązująca do świadczenia była nieważna i nie stała się ważna po spełnieniu świadczenia. Świadczenie spełnione w wykonaniu nieważnej czynności prawnej jest objęte ostatnią z wymienionych wart. 410 § 2 k.c.kondykcji - czynność prawna zobowiązująca do świadczenia była nieważna i nie stała się ważna po spełnieniu świadczenia (condictio sine causa). W przypadku nieważności umowy kredytu kredytobiorcy i kredytodawcy przysługują odrębne roszczenia o zwrot świadczeń pieniężnych spełnionych w jej wykonaniu (por. wyżej powoływana uchwała 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 7 maja 2021 r., III CZP 6/21). W okresie objętym żądaniem zapłaty w wykonaniu nieważnej umowy kredytu powód zapłacił pozwanemu 179.512,82 zł. Zatem powództwo było zasadne. Przeciwko roszczeniu o zapłatę pozwany zgłosił jako ewentualne zarzuty: potrącenia i zatrzymania. Sąd uznaje, że podniesienie zarzutu potracenia jako ewentualnego jest dopuszczalne (por. wyroki Sądu Najwyższego z 1 grudnia 1961 r., 4 CR 212/61, OSP 1962/11/293, z 22 listopada 1968 r., I CR 538/68, OSN 1969/11/204 i z 14 czerwca 2013 r., V CSK 389/12 oraz postanowienie z 9 sierpnia 2016 r., II CZ 83/16, nie publ.). Takie samo stanowisko Sąd zajmuje co do zarzutu zatrzymania. Zarzuty te były jednak nieskuteczne z następujących względów. Stosownie doart. 498 k.c., gdy dwie osoby są jednocześnie względem siebie dłużnikami i wierzycielami, każda z nich może potrącić swoją wierzytelność z wierzytelności drugiej strony, jeżeli przedmiotem obu wierzytelności są pieniądze lub rzeczy tej samej jakości oznaczone tylko co do gatunku, a obie wierzytelności są wymagalne i mogą być dochodzone przed sądem lub przed innym organem państwowym (§ 1). Wskutek potrącenia obie wierzytelności umarzają się nawzajem do wysokości wierzytelności niższej (§ 2). Pozwany zgłosił zarzut potracenia w piśmie procesowym skierowanym do pełnomocnika powoda, który jednak nie miał umocowania do przyjęcia w imieniu swego mandanta takiego oświadczenia (por. k. 21). Już tylko z tego względu zarzut nie mógł być skuteczny. Sąd nie podziela też stanowiska pozwanego, że zart. 2031§ 3 k.p.c.wynika, że materialnoprawne oświadczenie woli o potrąceniu może być złożone jedynie w piśmie procesowym. Z przepisu tego wynika jedynie, że procesowy zarzut potracenia nie może być podniesiony ustnie na rozprawie. Nie ma jednak podstaw do wniosku, że przepis ten przewiduje, że procesowy zarzut potrącenia musi być połączony w jednym piśmie z materialnoprawnym oświadczeniem o potraceniu. Nie można uznać, że przepis procesowy -art. 2031k.p.c.reguluje zagadnienie materialnoprawne, jakim jest sposób składania oświadczeń woli i wprowadza w tym zakresie jakieś modyfikacje. W okolicznościach sprawy prowadziło to do wniosku, że gdyby nawet przyjąć, że pełnomocnik powoda był umocowany do przyjęcia oświadczenia woli o potrąceniu, skuteczność jego dokonania nie została wykazana. Procesowy zarzut potrącenia z natury rzeczy jest wtórny wobec materialnoprawnego oświadczenia woli o dokonaniu potrącenia. Może więc zostać skutecznie zgłoszony równocześnie ze złożeniem oświadczenia woli o potrąceniu lub później, natomiast nie może być podniesiony wcześniej, gdyż wówczas jest bezprzedmiotowy. W tej sytuacji, skoroart. 2031§ 2 k.p.c.ogranicza możliwość zgłoszenia procesowego zarzutu potracenia do chwili wdania się przez pozwanego w spór, to oczywiste jest, że materialnoprawna czynność potrącenia musi być albo wcześniejsza albo równoczesna. Chwilą wdania się przez pozwanego w spór w piśmie procesowym jest moment nadania do sądu pisma, w którym merytorycznie sprzeciwia się żądaniu pozwu (art. 165 § 2 k.p.c.). Z kolei chwilą, w której dokonuje się potrącenie w wyniku oświadczenia woli pozwanego, jest moment, w którym oświadczenie o potrąceniu dociera do powoda w taki sposób, że może zapoznać się z jego treścią (art. 61 § 1 k.c.). Zatem, pismo procesowe pozwanego, zawierające jednocześnie oświadczenie woli o potraceniu i zarzut potrącenia, aby spełniło wymogiart. 2031§ 2 k.p.c., winno zostać nadane do sądu nie wcześniej niż w dniu, w którym dotarło już do powoda w taki sposób, że mógł zapoznać się z jego treścią. W przeciwnym razie powstaje sytuacja, że procesowy zarzut potrącenia jest nieskuteczny, gdyż zostaje zgłoszony zanim dokonało się potrącenie. Oczywiste jest, że to pozwany winien wykazać skuteczność zgłoszenia przez siebie zarzutu potracenia w wyżej wskazanym aspekcie czasowym. Pozwany w żaden sposób nie udokumentował tego, że odpowiedź na pozew dotarła do pełnomocnika powoda zanim nadał ją do sądu. Nie ma nawet pewności, że w dacie, w której pismo to dotarło do sądu zostało już odebrane przez pełnomocnika powoda. W tej sytuacji nie można było przyjąć, ze zarzut potrącenia został skutecznie złożony. Ponowne zgłoszenie zarzutu potrącenia ustnie na rozprawie (k. 169v) nie mogło odnieść skutku, gdyż nastąpiło z naruszeniem zakazu podnoszenia go po wdaniu się w spór co do istoty sprawy (art. 2031§ 2 k.p.c.). Odnośnie do zarzutu zatrzymania, zgodnie zart. 496 k.c., który na mocyart. 497 k.c.ma zastosowanie w wypadku nieważności umowy wzajemnej, jeżeli wskutek odstąpienia od umowy strony mają dokonać zwrotu świadczeń wzajemnych, każdej z nich przysługuje prawo zatrzymania, dopóki druga strona nie zaofiaruje zwrotu otrzymanego świadczenia albo nie zabezpieczy roszczenia o zwrot. Prawo zatrzymania przysługuje tylko stronom umowy wzajemnej, a umowa kredytu nie jest umową wzajemną. Umowa dwustronnie zobowiązująca jest umową wzajemną tylko wówczas, gdy jej strony zobowiązują się w taki sposób, że świadczenie jednej z nich ma być odpowiednikiem świadczenia drugiej (art. 487 § 2 k.c.). Oznacza to, że strony spełniają świadczenia ekwiwalentne, ale których przedmiot jest różny. Ten różny przedmiot świadczeń jest istotą umowy wzajemnej. W umowie kredytu przedmiot świadczeń obu stron jest identyczny, gdyż są nim pieniądze. Nie jest więc ona umową wzajemną i nie jest objęta hipoteząart. 496 k.c. Nie ma podstaw do stosowaniaart. 496 k.c.do umowy kredytu w drodze wykładni. W przypadku nieważności takiej umowy i konieczności zwrotu wzajemnych świadczeń, właściwą i wystarczającą ochronę zapewnia jej stronom możliwość dokonania potrącenia i zgłoszenia zarzutu potrącenia. Jeśli z jakiegoś względu potrącenie nie jest możliwe albo nie zostało dokonane, nie ma powodu, żeby pozwany mógł się wstrzymywać ze spełnieniem świadczenia, do którego jest zobowiązany. Zarzut zatrzymania był nieskuteczny także z uwagi na sprzeczność z zasadami współżycia społecznego. Zgodnie zart. 5 k.c., nie można czynić ze swego prawa użytku, który by był sprzeczny ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem tego prawa lub z zasadami współżycia społecznego. Takie działanie lub zaniechanie uprawnionego nie jest uważane za wykonywanie prawa i nie korzysta z ochrony. Powód spłacił już cały otrzymany kapitał kredytu. Za sprzeczne z zasadami współżycia społecznego trzeba uznać, towarzyszące prawu zatrzymania założenie, że konsument musi ponownie zgromadzić całą kwotę kapitału, niezależnie od tego jaką kwotę już spłacił, aby móc skutecznie dochodzić od banku zwrotu nienależnych świadczeń. W końcu podkreślenia wymaga, że uznanie zgłoszonego przez pozwanego zarzutu zatrzymania za skuteczny uniemożliwiałoby osiągnięcie celów dyrektywy 93/13, a więc byłoby sprzeczne z zasadą efektywnej ochrony konsumentów. Z tych względów Sąd uznał zarzuty potrącenia i zatrzymania za nieskuteczne. Powód domagał się odsetek ustawowych za opóźnienie. Stosownie doart. 481 § 1 k.c., jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Natomiast w myślzdania pierwszego § 2 art. 481 k.c., jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była oznaczona, należą się odsetki ustawowe za opóźnienie. Opóźnienie ma miejsce wówczas, gdy dłużnik nie spełnia świadczenia pieniężnego w terminie. Roszczenie o zwrot nienależnego świadczenia ma charakter bezterminowy. Zgodnie zart. 455 k.c., jeśli termin spełnienia świadczenia nie jest oznaczony ani nie wynika z właściwości zobowiązania, świadczenie powinno być spełnione niezwłocznie po wezwaniu dłużnika do wykonania. Pismo powoda z 28 października 2022 r. nie stanowiło wezwania do wykonania, o którym mowa wart. 455 k.c., gdyż nie miało stanowczego charakteru. Wynikało z niego, że powód dopuszcza także inne rozwiązania niż zapłata i oczekuje na propozycje. W tej sytuacji rolę wezwania spełniło dopiero doręczenie odpisu pozwu, co nastąpiło 22 lutego 2023 r. Wymóg niezwłoczności zart. 455 k.c.spełniłaby zapłata dokonana w ciągu 7 dni. Żądanie odsetek za opóźnienie było więc uzasadnione od 2 marca 2023 r. Mając powyższe na uwadze Sąd orzekł, jak w punkcie 2 wyroku. W punkcie 3 Sąd oddalił nieuzasadnioną część żądania odsetkowego. O kosztach procesu Sąd rozstrzygnął w punkcie 4 wyroku na podstawieart. 100 k.p.c., obciążając nimi w całości pozwanego, gdyż powód uległ tylko, co do nieznacznej części swego żądania. Na poniesione przez powoda koszty składały się opłata od pozwu 1.000 zł, opłata skarbowa od pełnomocnictwa 17 zł i wynagrodzenie pełnomocnika - radcy prawnego 10.800 zł. SSO Marcin Garcia Fernandez

15/351000/7020003/C

Sąd Okręgowy w Poznaniu

XIV Zamiejscowy Wydział Cywilny

151020100000503_I_C_000415_2023_Uz_2024-01-19_001

I C 415/23

2024-01-10 01:00:00.0 CET

2024-02-02 17:35:15.0 CET

2024-02-02 09:26:20.0 CET

15102010

503

SENTENCE, REASON

Sygn. akt: I C 415/23 upr WYROK ZAOCZNY W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 10 stycznia 2024 roku Sąd Rejonowy w Człuchowie I Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący: Sędzia Sylwia Piasecka Protokolant: p.o. protokolanta sądowego Ilona Szczepańska po rozpoznaniu w dniu 10 stycznia 2024 roku w Człuchowie na rozprawie sprawy z powództwa (...) 1 Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego Niestandaryzowanego Funduszu Sekurytyzacyjnego z siedzibą w W. przeciwko A. B. o zapłatę oddala powództwo. Sygn

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Ilona Szczepańska" xPublisher="ilona.szczepanska" xEditorFullName="Ilona Szczepańska" xEditor="ilona.szczepanska" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="8" xFlag="published" xVolType="15/102010/0000503/C" xYear="2023" xVolNmbr="000415" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText>Sygn. akt: I C 415/23 upr</xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK ZAOCZNY</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right"> Dnia 10 stycznia 2024 roku</xText> <xText>Sąd Rejonowy w Człuchowie I Wydział Cywilny w składzie:</xText> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="158"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="525"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>Przewodniczący:</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>Sędzia Sylwia Piasecka</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>Protokolant:</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>p.o. protokolanta sądowego Ilona Szczepańska</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xText>po rozpoznaniu w dniu 10 stycznia 2024 roku w Człuchowie</xText> <xText>na rozprawie</xText> <xText>sprawy</xText> <xText>z powództwa <xIx><xAnon> (...)</xAnon> 1 Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego Niestandaryzowanego Funduszu Sekurytyzacyjnego z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon></xIx></xText> <xText>przeciwko<xIx> <xAnon>A. B.</xAnon></xIx></xText> <xText><xIx>o zapłatę</xIx></xText> <xText xALIGNx="center">oddala powództwo.</xText> <xText>Sygn. akt I C 415/23</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Powód <xAnon> – (...)</xAnon> 1 Fundusz Inwestycyjny Zamknięty Niestandaryzowany Fundusz Sekurytyzacyjny z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon>, reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika w osobie radcy prawnego, złożył pozew przeciwko pozwanemu <xAnon>A. B.</xAnon> wnosząc o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kwoty 10.487,00 złotych z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia następnego po dniu wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów procesu według norm przepisanych.</xText> <xText>W uzasadnieniu wskazał, że dochodzona pozwem wierzytelność powstała w wyniku zawarcia przez pozwanego i <xAnon> Bank (...) S.A.</xAnon> z siedzibą we <xAnon>W.</xAnon> w dniu 19 czerwca 2017 roku umowy o kredyt o numerze <xAnon> (...)</xAnon>. Uchwałą Walnego zgromadzenia z dnia 16 maja 2018 roku akcjonariusz <xAnon> Banku (...) S.A.</xAnon> zmienił nazwę banku na <xAnon> (...) Bank (...) S.A.</xAnon></xText> <xText>Powód podkreślił, że pomimo precyzyjnie ustalonych warunków umowy pozwany nie zaspokoił wszystkich należności wynikających z powyższego stosunku prawnego i pozostawał w opóźnieniu co do obowiązku spłaty zadłużenia. Dlatego tez wierzyciel pierwotny dokonał wypowiedzenia umowy i roszczenie stało się wymagalne dnia 17 marca 2020 roku. W związku z tym do dnia cesji w księgach rachunkowych wierzyciela pierwotnego <xAnon> (...) Bank (...) S.A.</xAnon> z siedzibą w <xAnon> (...)</xAnon> figurowało zadłużenie, którego pozwany nie zwrócił wierzycielowi pierwotnemu, mimo podjętych prób doprowadzenia do jego dobrowolnego zaspokojenia.</xText> <xText>Powód wskazał, że w dniu 12 sierpnia 2021 roku wierzyciel pierwotny dokonał przelewu przysługującej mu od pozwanego wierzytelności na rzecz <xAnon> (...)</xAnon> 1 Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego Niestandaryzowanego Funduszu Sekurytyzacyjnego z siedzibą w <xAnon>G.</xAnon>, a zbycie wierzytelności nastąpiło zgodnie z treścią <xLexLink xArt="art. 509" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 509 kc.</xLexLink> Tym samym powód uzyskał legitymacje procesową czynną w niniejszym postępowaniu. Powód zaznaczył, że o cesji wierzytelności pozwany został poinformowany pismem z dnia 14 października 2021 roku.</xText> <xText>Powód podniósł, że na zobowiązanie pozwanego na dzień sporządzenia niniejszego pozwu składa się kwota 8.080,40 złotych tytułem wykorzystanego przez pozwanego lecz niespłaconego do dnia złożenia pozwu kapitału umownego oraz kwota 2.405,93 złotych tytułem odsetek naliczonych przez cesjonariusza od kwoty niespłaconego kapitału umowy od dnia następnego po dniu wymagalności do dnia wystawienia wyciągu.</xText> <xText>Pozwany – <xAnon>A. B.</xAnon> nie zajął stanowiska w sprawie w przepisanym terminie, nie stawił się na termin rozprawy i nie wniósł o przeprowadzenie rozprawy pod jego nieobecność.</xText> <xText xALIGNx="center">Sąd ustalił następujący stan faktyczny:</xText> <xText>W dniu 19 czerwca 2017 roku, na wniosek złożony w dniu 6 czerwca 2017 roku przez pozwanego <xAnon>A. B.</xAnon>, kredytodawca – <xAnon> Bank (...) S.A</xAnon>/Oddział w <xAnon>G.</xAnon> zawarł z pozwanym umowę o kredyt na cele niekonsumpcyjne - finansowanie bieżącej działalności gospodarczej kredytobiorcy oraz finasowanie prowizji przygotowawczej. Na podstawie tej umowy Bank udzielił kredytobiorcy kredytu na rachunku bieżącym do wysokości 25.000,00 złotych. Przy czym pierwszy miesięczny okres odsetkowy rozpoczął się w dniu podpisania umowa, a kończył w dniu 30 czerwca 2017 roku.</xText> <xText>Kredytobiorca zobowiązał się dokonać ostatecznej spłaty wykorzystanego kredytu w dniu 30 maja 2020 roku z zastrzeżeniem spłat wynikających z § 3.01 ust.2. Natomiast w przypadku braku spłaty kredytu w umownym terminie kredytodawca miał prawo do pobierania na jego spłatę środki z innych rachunków kredytobiorcy prowadzonych w banku, przed innymi płatnościami bez odrębnej dyspozycji kredytobiorcy.</xText> <xText>Z tytułu udzielenia kredytu kredytobiorca zapłacił bankowi prowizję przygotowawczą w wysokości 875,00 złotych, która została pobrana w dniu uruchomienia kredytu, z kwoty udzielonego kredytu.</xText> <xText><xIx>przyznane, nadto dowód z innych wniosków dowodowych: umowa o kredyt z dnia 19 czerwca 2017 roku k. 15 – 19. </xIx></xText> <xText>Bank mógł wypowiedzieć umowę w całości lub w części z zachowaniem trzydziestodniowego terminu wypowiedzenia, a w razie zagrożenia upadłością kredytobiorcy z zachowaniem siedmiodniowego terminu wypowiedzenia oraz zażądać od kredytobiorcy po upływie okresu wypowiedzenia niezwłocznego zwrotu wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami należnymi bankowi za okres korzystania z kredytu. Natomiast w razie stwierdzenia przez Bank niespełnienia warunku polegającego na zobowiązaniu do utrzymania na rachunku bieżącym wpływów w wysokości określonej w §5.01 ust. 9 umowy bank był uprawniony do wypowiedzenia umowy z zachowaniem trzymiesięcznego okresu wypowiedzenia.</xText> <xText><xIx>przyznane, nadto dowód z innych wniosków dowodowych: umowa o kredyt z dnia 19 czerwca 2017 roku k. 18 – 19. </xIx></xText> <xText>Uchwałą Walnego Zgromadzenia z dnia 16 maja 2018 roku akcjonariusz <xAnon> Banku (...) S.A.</xAnon> zmienił nazwę banku na <xAnon> (...) Bank (...) S.A.</xAnon></xText> <xText><xIx>bezsporne</xIx></xText> <xText>W dniu 12 sierpnia 2021 roku <xAnon> (...) Bank (...) S.A.</xAnon> z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon> zawarł z <xAnon> (...)</xAnon> 1 Funduszem Inwestycyjnym Zamkniętym Niestandaryzowanym Funduszem Sekurytyzacyjnym z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon> umowę przelewu wierzytelności w ramach transakcji sekurytyzacji.</xText> <xText><xIx>dowód z innych wniosków dowodowych: wydruk umowa przelewu wierzytelności w ramach transakcji sekurytyzacji z dnia 12 sierpnia 2021 roku k. 22 – 38. </xIx></xText> <xText>W dniu 12 sierpnia 2021 roku <xAnon> (...) S.A.</xAnon> z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon> sporządził zawiadomienie adresowane do pozwanego o dokonaniu przelewu wierzytelności z tytułu umowy kredyt nr <xAnon> (...)</xAnon>, zawartej w dniu 15 czerwca 2015 roku wraz z wszelkimi prawami związanymi z tą wierzytelnością oraz przypisanymi jej zabezpieczeniami, na rzecz powoda.</xText> <xText>W dniu 15 września 2021 roku powód sporządził wezwanie do zapłaty adresowane do pozwanego – <xAnon>A. B.</xAnon>, w którym wskazał, że stan zadłużenia na dzień 15 września 2021 roku wynosi kwotę 8.479,39 złotych, którą adresat winien uregulować w nieprzekraczalnym terminie do 29 września 2021 roku na rachunek wskazany w wezwaniu.</xText> <xText><xIx>dowód z innych wniosków dowodowych: kserokopia zawiadomienia z dnia 12 sierpnia 2021 roku k. 73, wezwania do zapłaty z dnia 15 września 2021 roku k. 71 - 72. </xIx></xText> <xText>W dniu 14 września 2023 roku powód sporządził wyciąg z ksiąg rachunkowych oraz ewidencji analitycznej wierzytelności, z którego wynikało, że w księgach rachunkowych funduszu ujawniona jest wierzytelność dłużnika <xAnon>A. B.</xAnon> w łącznej kwocie 10.487,00 złotych.</xText> <xText><xIx>dowód: wyciąg z ksiąg rachunkowych oraz ewidencji analitycznej wierzytelności z dnia 14 września 2023 roku k. 7. </xIx></xText> <xText xALIGNx="center">Sąd zważył co następuje:</xText> <xText>Roszczenie strony powodowej nie zasługiwało na uwzględnienie, mimo że pozwany – <xAnon>A. B.</xAnon> - nie stawił się na termin rozprawy, nie zajął stanowiska w sprawie i nie wniósł o przeprowadzenie rozprawy pod jego nieobecność. Uzasadniało to zatem, stosownie do treści <xLexLink xArt="art. 339;art. 339 § 2" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 339§2 kpc</xLexLink>, uwzględnienie podstawy faktycznej powoda i w konsekwencji wydanie wyroku zaocznego. Podkreślić przy tym jednak należy, że wydanie wyroku zaocznego może nastąpić tylko wówczas, gdy Sąd rozpoznający sprawę, nie ma żadnych uzasadnionych wątpliwości co do prawdziwości twierdzeń powoda o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie. Niezależnie bowiem od ustalenia podstawy faktycznej Sąd jest zawsze zobowiązany rozważyć, czy żądanie pozwu jest zasadne w świetle norm prawa materialnego. Negatywny natomiast wynik takiej analizy powoduje wydanie wyroku zaocznego oddalającego powództwa, gdyż w tym zakresie nie obowiązuje domniemanie z <xLexLink xArt="art. 339;art. 339 § 2" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 339 § 2 kpc</xLexLink> <xIx>(por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 czerwca 1972 roku, III CRN 30/72, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2 kwietnia 1973, III CRN 59/73).</xIx> Dlatego też obowiązkiem strony powodowej jest dołączenie do pozwu dowodów, które umożliwią Sądowi weryfikacje twierdzeń pozwu pod kątem spełnienia przesłanek z <xLexLink xArt="art. 339" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 339 kpc</xLexLink>. Brak jakichkolwiek dokumentów powoduje, że przytoczone okoliczności budzą wątpliwości co skutkuje oddaleniem powództwa - nawet przy biernej postawnie strony pozwanej - gdyż nie jest możliwym przyjęcie za prawdziwych twierdzeń pozwu. Tym bardziej, że z treści <xLexLink xArt="art. 3" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 3 k.p.c.</xLexLink> wynika obowiązek stron i ich pełnomocników do przedstawiania dowodów istotnych w sprawie.</xText> <xText>W toku niniejszego procesu strona powodowa powinna udowodnić zarówno zasadność, jak i wysokość określonej wierzytelności. Zgodnie bowiem z treścią <xLexLink xArt="art. 6" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 6 kc</xLexLink> ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi określone dla siebie skutki prawne, tym bardziej, że ciężar dowodu pozostaje w ścisłym związku z problematyką procesową dowodów i spełnia przy tym dwie zasadnicze funkcje. Po pierwsze dynamizuje postępowanie dowodowe w systemie obowiązywania zasady sporności (kontradyktoryjności) w procesie, po drugie określa wynik merytoryczny sporu (sprawy) w sytuacji krytycznej, gdy strona nie udowodni faktów istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy <xIx>(por. K. Piasecki, Kodeks cywilny. Księga pierwsza. Część ogólna. Komentarz, Zakamycze, 2003 r.)</xIx>. Oznacza to zatem, że Sąd tylko wyjątkowo winien ingerować w przebieg postępowania dowodowego dopuszczając dowody z urzędu, które to uprawnienie wynika z treści przepisu <xLexLink xArt="art. 232" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 232 k.p.c.</xLexLink> Ponadto, zgodnie z przyjętą linią orzecznictwa, obowiązek wskazania dowodów potrzebnych dla rozstrzygnięcia sprawy, obciąża przede wszystkim strony <xIx>(por. wyrok Sądu Najwyższego z 24 października 1996 r., III CKN 6/96, OSNC 1997/3/29), </xIx>ponieważ Sąd został wyposażony jedynie w uprawnienie, a nie obowiązek, dopuszczenia dalszych jeszcze, nie wskazanych przez żadną ze stron, dowodów, kierując się przy tym własną oceną, czy zebrany w sprawie materiał jest - czy też nie jest - dostateczny do jej rozstrzygnięcia <xIx>(<xLexLink xArt="art. 316;art. 316 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 316 § 1</xLexLink> in principio <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">k.p.c.</xLexLink>)</xIx>. Dlatego też Sąd powinien korzystać z przewidzianego w <xLexLink xArt="art. 232;art. 232 zd. 2" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 232 zd. 2 k.p.c.</xLexLink> uprawnienia powściągliwie i z umiarem, pamiętając, że taka inicjatywa należy przede wszystkim do samych stron i że cały rozpoznawany spór jest ich sprawą, a nie sądu. Podkreślić również należy, że zasada kontradyktoryjności winna być całkowicie zachowana zwłaszcza wówczas, gdy strony korzystają z pomocy profesjonalnych pełnomocników.</xText> <xText>W przedmiotowej sprawie powód wywodził swoje roszczenie z umowy przelewu wierzytelności w ramach transakcji sekurytyzacji z dnia 12 sierpnia 2021 roku, w ramach której nabył on wierzytelność wobec pozwanego – <xAnon>A. B.</xAnon> wynikającą z umowy o kredyt, zawartej przez pozwanego z poprzednikiem prawnym powoda – <xAnon> Bankiem (...) S.A.</xAnon>/Oddział w <xAnon>G.</xAnon> w dniu 19 czerwca 2017 roku.</xText> <xText>Zgodnie z treścią <xLexLink xArt="art. 509;art. 509 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 509 § 1 k.c.</xLexLink> wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią, chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności o zaległe odsetki. Na skutek przelewu wierzytelność cedenta przechodzi na cesjonariusza w takim stanie, w jakim dotychczas istniała. Zasadniczo cesja nie wpływa na kształt wierzytelności, zmienia się jedynie podmiot uprawniony do żądania świadczenia. Przejście takie może być albo następstwem umowy albo bezpośrednim skutkiem działania ustawy. Jednakże warunkiem skutecznego zawarcia umowy przelewu i rozporządzenia wierzytelnością jest to, aby była ona zindywidualizowana. Dlatego też winien zostać określony stosunek prawny, z którego ona wynika. Ważne jest zatem wskazanie stron tego stosunku, świadczenia jak również przedmiotu. Umowa cesji może być zawarta zasadniczo w dowolnej formie. Jedynie w przypadku, gdy wierzytelność jest stwierdzona pismem, przelew zgodnie z treścią <xLexLink xArt="art. 511" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 511 k.c.</xLexLink> powinien być również pismem stwierdzony.</xText> <xText>W przedmiotowej sprawie powód celem wykazania legitymacji procesowej czynnej przedłożył kserokopię umowy przelewu wierzytelności z dnia 12 sierpnia 2021 roku oraz załącznik numer 1 do <xAnon>aneksu nr (...)</xAnon> do umowy przelewu wierzytelności z dnia 12 sierpnia 2021 roku. Dokumenty te nie zostały potwierdzone za zgodność z oryginałem przez występującego w sprawie profesjonalnego pełnomocnika w osobie radcy prawnego.</xText> <xText>Zgodnie z przyjętą i ugruntowaną linią orzecznictwa, którą Sąd w niniejszym składzie w pełni podziela, kserokopia dokumentu nie może być uznana za dokument prywatny, jeżeli jest niepoświadczona za zgodność z oryginałem przez osobę do tego uprawnioną <xIx>(por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 29 marca 1994 roku, III CZP 37/94, OSNCP 1994, Nr 11, poz. 206, wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 18 czerwca 2014r., I ACa 182/14, L., postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 27 sierpnia 1998 roku, III CZ 107/98, OSNC 1999, Nr 3, poz. 52, z dnia 18 października 2002 roku, V CKN 1830/00, OSNC 2004, Nr 1, poz. 9, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 listopada 2002 roku, I CKN 1280/00, L., wyrok Sądu Najwyższego z dnia z 14 lutego 2007 roku, II CSK 401/06, L.)</xIx>. Dla uznania kserokopii za dokument, świadczący o istnieniu oryginału o odwzorowanej w niej treści, niezbędne jest bowiem oświadczenie o istnieniu dokumentu o treści i formie odwzorowanej kserokopią. Takim oświadczeniem będzie umieszczone na kserokopii i zaopatrzone podpisem poświadczenie zgodności kserokopii z oryginałem. Dopiero wtedy można uznać kserokopię za dokument świadczący o istnieniu oryginału o treści i formie w niej odwzorowanej <xIx>(por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 6 maja 2015r., III AUa 298/14, L.)</xIx>.</xText> <xText>Wprawdzie z powyższego wynika, że powołane przez stronę dowody z określonych dokumentów załączonych do pozwu lub innego pisma procesowego w formie niepoświadczonych kserokopii nie stanowią dowodów z dokumentów, o których mowa w <xLexLink xArt="art. 244;art. 245" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 244 i art. 245 kpc</xLexLink>, jednakże nie są pozbawione mocy dowodowej, w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 232" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 232</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 308" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 308 kpc</xLexLink>, dopóty dopóki sąd ani strona przeciwna nie zakwestionuje ich i nie zażąda złożenia oryginałów dokumentów. Stanowią one bowiem jeden ze środków dowodowych przy pomocy których strona może udowodnić fakty istotne dla rozstrzygnięcia sprawy <xIx>(por. postanowienie Sądu Najwyższy z dnia 12 lutego 2019 roku, II PK 12/18, L.)</xIx>.</xText> <xText>Z przedłożonych przez powoda środków dowodowych, w ocenie Sądu, wynika jedynie, że w dniu 12 sierpnia 2021 roku pomiędzy powodem a <xAnon> (...) Bank (...) S.A.</xAnon> z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon> została zawarta umowa przelewu wierzytelności, na podstawie której powód nabył wierzytelność wobec pozwanego – <xAnon>A. B.</xAnon>. Jednakże z uwagi na fakt, że załącznik nr 1 w części dotyczącej numeru umowy, daty jej zawarcia i wysokości kwoty był nieczytelny, Sąd powziął wątpliwości co do legitymacji procesowej powoda.</xText> <xText>Niewątpliwym natomiast jest, że posiadanie przez strony legitymacji czynnej i biernej w procesie jest przesłanką zasadniczą, od której istnienia uzależniona jest możliwość uwzględnienia powództwa, a jej brak, zarówno w postaci czynnej jak i biernej, prowadzi do wydania wyroku oddalającego powództwo.</xText> <xText>Legitymacja procesowa jest to uprawnienie do poszukiwania ochrony prawnej w konkretnej sprawie. Przy czym legitymacja czynna zawsze jest ściśle związana ze stroną powodową i oznacza jej uprawnienie do wszczęcia i prowadzenia procesu, natomiast legitymacja bierna uzasadnia występowanie w procesie w charakterze pozwanego. Z powyższego wynika zatem, że legitymacja procesowa, to uprawnienie konkretnego podmiotu (legitymacja czynna) do występowania z konkretnym roszczeniem przeciwko innemu oznaczonemu podmiotowi (legitymacja bierna) wypływająca z prawa materialnego. Ponadto, zgodnie z przyjętą linią orzecznictwa legitymacja materialna, a więc posiadanie prawa podmiotowego lub interesu prawnego do wytoczenia powództwa stanowi przesłankę materialną powództwa, a jej brak stoi na przeszkodzie udzieleniu ochrony prawnej. Brak legitymacji materialnej (czynnej lub biernej) skutkuje, co do zasady oddaleniem powództwa <xIx>(por. uzasadnienie uchwały Sądu Najwyższego z dnia 12 grudnia 2012 roku, III CZP 83/12)</xIx>. Dlatego też rolą Sądu w procesie jest dokonanie oceny istnienia legitymacji procesowej strony w chwili orzekania, a w wypadku stwierdzenia braku legitymacji procesowej (zarówno czynnej, jak i biernej), to na Sądzie spoczywa obowiązek wydania wyroku oddalającego powództwo.</xText> <xText>Istotnym jest przy tym, że zgodnie z treścią <xLexLink xArt="art. 6" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 6 kc</xLexLink>, to na powodzie spoczywał ciężar wykazania, że przysługuje mu legitymacja procesowa czynna. Natomiast zaoferowany w tym zakresie materiał dowodowy, w ocenie Sądu, absolutnie tego nie potwierdza.</xText> <xText>Na marginesie należy również zauważyć, że nawet gdyby powodowi przysługiwała legitymacja procesowa czynna, to w ocenie Sądu, nie wykazał on zasadności i wysokości dochodzonego roszczenia albowiem powód nie przedłożył żadnego materiału dowodowego, z którego w sposób nie budzący wątpliwości wynikało czy i kiedy umowa kredytu została skutecznie wypowiedziana pozwanemu, a w szczególności czy przed dokonaniem tej czynności poprzednik prawny powoda zastosował procedurę wynikająca z treści <xLexLink xArt="art. 75 c" xIsapId="WDU19971400939" xTitle="Ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 140, poz. 939">art. 75c prawa bankowego</xLexLink>.</xText> <xText>Zgodnie z cytowanym przepisem jeżeli kredytobiorca opóźnia się ze spłatą zobowiązania z tytułu udzielonego kredytu, bank wzywa go do dokonania spłaty, wyznaczając termin nie krótszy niż 14 dni roboczych. W ust. 2 art. 75c przewidziano natomiast, że w wezwaniu, o którym mowa w ust. 1, bank informuje kredytobiorcę o możliwości złożenia, w terminie 14 dni roboczych od dnia otrzymania wezwania, wniosku o restrukturyzację zadłużenia.</xText> <xText>Z powyższego wynika zatem wprost, że procedura upominawcza przewidziana w <xLexLink xArt="art. 75 c" xIsapId="WDU19971400939" xTitle="Ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 140, poz. 939">art. 75c Prawo bankowe</xLexLink> w każdym przypadku winna poprzedzać wypowiedzenie umowy kredytu lub pożyczki bankowej z powodu zaległości w spłacie, jeżeli kredytobiorca opóźnia się ze spłatą zobowiązania. Procedura ta ma charakter obligatoryjny i nieprzeprowadzenie jej przez bank powoduje, że wypowiedzenie umowy nie może być uznane za skuteczne. Sąd w niniejszym składzie podziela również pogląd prezentowany w orzecznictwie, zgodnie z którym regulacja art. 75c cytowanej ustawy pełni dla kredytobiorców funkcję gwarantującą dochowanie minimalnego standardu w zakresie spełnienia opóźnionego świadczenia oraz informacji o istnieniu procedury umożliwiającej restrukturyzację zadłużenia. Przepis ten nie nakłada natomiast na bank bezwzględnego obowiązku restrukturyzacji zadłużenia, o czym przekonuje ust. 3 art. 75c, który uprawnia bank do uprzedniego dokonania oceny sytuacji finansowej i gospodarczej kredytobiorcy <xIx>(zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 listopada 2019 roku, II CSK 723/18, LEX nr 2763432)</xIx>.</xText> <xText>Dlatego też należy uznać, że bank nie może swobodnie wypowiedzieć umowy kredytowej, jeżeli tylko dłużnik popadł w opóźnienie ze spłatą zobowiązania z tego tytułu. Zgodnie z określoną ustawowo procedurą w pierwszej kolejności bank powinien doręczyć dłużnikowi wezwanie określone w <xLexLink xArt="art. 75 c;art. 75 c ust. 1;art. 75 c ust. 2" xIsapId="WDU19971400939" xTitle="Ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 140, poz. 939">art. 75c ust. 1-2</xLexLink> Pr. bank. oraz odczekać do upływu dodatkowego terminu na spłatę zadłużenia wyznaczonego w wezwaniu (nie krótszego niż 14 dni roboczych). Dopiero po upływie tego terminu bank może złożyć oświadczenie woli w sprawie wypowiedzenia umowy. W przypadku bowiem gdy powyższe przesłanki nie zostały spełnione, czynność prawna banku polegająca na wypowiedzeniu umowy będzie nieważna (<xLexLink xArt="art. 58;art. 58 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 58 § 1 k.c.</xLexLink>), albowiem wypowiedzenie umowy kredytowej stanowi bardzo dotkliwe dla kredytobiorców uprawnienie kształtujące banku w stosunku kredytowym, gdyż jego wykonanie może doprowadzić do zakończenia tego stosunku przed pierwotnie ustalonym okresem spłaty kredytu. W związku z tym nie może być ono wykonane w sposób nagły, zaskakujący dla kredytobiorcy, nawet jeżeli istnieją podstawy do jego podjęcia zgodnie z treścią umowy kredytowej <xIx>(por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 września 2015 roku, V CSK 698/14)</xIx>. Jest to bowiem najbardziej dotkliwa sankcja dla kredytobiorcy, dlatego skorzystanie z niego powinno nastąpić po wyczerpaniu środków mniej dolegliwych, odpowiednich wezwań. Przepis <xLexLink xArt="art. 75 c" xIsapId="WDU19971400939" xTitle="Ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 140, poz. 939">art. 75c Prawa bankowego</xLexLink> ma przy tym charakter samidyspozytywny, co oznacza, że w umowie może być on zmieniony jedynie na korzyść kredytobiorcy <xIx>(tak np. T. Czech „Obowiązki banku w razie opóźnienia kredytobiorcy ze spłatą kredytu” Monitor Pr. Bankowego 2016/22/66-79 oraz Sąd Apelacyjny w Gdańsku w wyroku z dnia 14 stycznia 2019 r., V ACa 93/18)</xIx>.</xText> <xText>Zatem czynność banku w postaci wypowiedzenia umowy dokonana bez zachowania procedury przewidzianej w <xLexLink xArt="art. 75 c" xIsapId="WDU19971400939" xTitle="Ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 140, poz. 939">art. 75c ustawy Prawo bankowe</xLexLink>, nie prowadzi do wymagalności wierzytelności banku o spłatę tej części zobowiązania, co do której dłużnik nie pozostawał w opóźnieniu.</xText> <xText>Nie ulega wątpliwości, że przytoczone przepisy znajdowały zastosowanie do łączącej strony umowy kredytu.</xText> <xText>Zatem, zdaniem Sądu, kredytodawca w pierwszej kolejności winien doręczyć kredytobiorcy wezwanie określone w art. 75c ust. 1-2, a następnie odczekać do upływu dodatkowego terminu na spłatę zadłużenia wyznaczonego w wezwaniu (nie krótszego niż 14 dni roboczych). Dopiero po upływie tego terminu bank mógł złożyć wobec kredytobiorcy oświadczenie woli w sprawie wypowiedzenia umowy kredytowej.</xText> <xText>Natomiast w przedmiotowej sprawie powód nie tylko nie wykazał aby taka procedura została dopełniona przez kredytodawcę wobec pozwanego – <xAnon>A. B.</xAnon>, ale również, czy i kiedy doszło do wypowiedzenia tej umowy o kredyt. Powód w uzasadnieniu pozwu wskazał jedynie, że umowa o kredy została wypowiedziana i w konsekwencji tego roszczenie stało się wymagalne dnia 17 marca 2020 roku. Nie zaoferował jednak w tym zakresie żadnego materiału dowodowego.</xText> <xText>Sąd powziął również wątpliwości co do wysokości dochodzonego roszczenia. Powód na poparcie wysokości swojego roszczenia przedłożył potwierdzony za zgodność z oryginałem przez występującego w sprawie profesjonalnego pełnomocnika - wyciąg z ksiąg rachunkowych oraz ewidencji analitycznej wierzytelności z dnia 14 września 2023 roku, z którego wynika, że ujawniona w księgach rachunkowych wierzytelność opiewa na sumę 10.487,00 złotych.</xText> <xText>Należy jednak podkreślić, że wyciąg ten jako dokument prywatny w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 245" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 245 kpc</xLexLink> stanowi dowód wyłącznie tego, iż osoba, która go podpisała złożyła zawarte w dokumencie oświadczenie. Zgodnie bowiem z treścią <xIx><xLexLink xArt="art. 194;art. 194 ust. 2" xIsapId="WDU20041461546" xTitle="Ustawa z dnia 27 maja 2004 r. o funduszach inwestycyjnych" xAddress="Dz. U. z 2004 r. Nr 146, poz. 1546">art. 194 ust. 2 ustawy z 27 maja 2004 r. o funduszach inwestycyjnych</xLexLink></xIx> wyciąg z ksiąg rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego pozbawiony jest mocy prawnej dokumentów urzędowych w postępowaniu cywilnym. Samo dokonanie zapisu w księgach funduszu istnienia wierzytelności nie wiąże się bowiem z domniemaniem prawnym, iż wierzytelność istnieje, albowiem brak jest jakiegokolwiek sposobu kontroli prawidłowości podstaw dokonywanych wpisów, poza ich prawidłowością formalną. Dlatego też o ile wyciąg z ksiąg rachunkowych funduszu potwierdza fakt dokonania cesji (nabycia wierzytelności), o tyle do wykazania skuteczności tego nabycia w świetle prawa cywilnego lub szerzej - do wykazania istnienia wierzytelności konieczne jest przedstawienie przez fundusz odpowiednich dowodów. Domniemanie zgodności z prawdą treści dokumentu w postaci wyciągu z ksiąg rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego nie obejmuje faktu istnienia wierzytelności nabytej przez fundusz sekurytyzacyjny w drodze przelewu. Jak to wynika bowiem z powyższego, jest to dokument, który w postępowaniu cywilnym ma ograniczoną moc dowodową i dlatego też, zdaniem Sądu, nie stanowi wystarczającego ani wiarygodnego dowodu na samodzielne potwierdzenie, że powodowi przysługuje określona wierzytelność, a tym bardziej na jej wysokość.</xText> <xText>Powód nie wykazał również, w toku niniejszego procesu, aby wezwanie do zapłaty z dnia 15 września 2021 roku i zawiadomienie z dnia 12 sierpnia 2021 roku – adresowane do pozwanego <xAnon>A. B.</xAnon> – faktycznie zostały do niego wysłane. Powód nie przedłożył bowiem żadnego materiału dowodowego, z którego w sposób nie budzący wątpliwości wynikałoby, że korespondencja ta została nadana w urzędzie pocztowym do pozwanego, a nie została sporządzona wyłącznie na potrzeby niniejszego procesu.</xText> <xText>Wobec powyższego, skoro powód nie wykazał zarówno zasadności, jak i wysokości dochodzonego roszczenia, to Sąd oddalił powództwo w całości, o czym orzekł w sentencji wyroku.</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Sędzia Sylwia Piasecka

Ilona Szczepańska

p.o. protokolanta sądowego Ilona Szczepańska

Ilona Szczepańska

Sygn. akt: I C 415/23 upr WYROK ZAOCZNY W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 10 stycznia 2024 roku Sąd Rejonowy w Człuchowie I Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący: Sędzia Sylwia Piasecka Protokolant: p.o. protokolanta sądowego Ilona Szczepańska po rozpoznaniu w dniu 10 stycznia 2024 roku w Człuchowie na rozprawie sprawy z powództwa(...)1 Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego Niestandaryzowanego Funduszu Sekurytyzacyjnego z siedzibą wW. przeciwkoA. B. o zapłatę oddala powództwo. Sygn. akt I C 415/23 UZASADNIENIE Powód– (...)1 Fundusz Inwestycyjny Zamknięty Niestandaryzowany Fundusz Sekurytyzacyjny z siedzibą wW., reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika w osobie radcy prawnego, złożył pozew przeciwko pozwanemuA. B.wnosząc o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kwoty 10.487,00 złotych z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia następnego po dniu wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów procesu według norm przepisanych. W uzasadnieniu wskazał, że dochodzona pozwem wierzytelność powstała w wyniku zawarcia przez pozwanego iBank (...) S.A.z siedzibą weW.w dniu 19 czerwca 2017 roku umowy o kredyt o numerze(...). Uchwałą Walnego zgromadzenia z dnia 16 maja 2018 roku akcjonariuszBanku (...) S.A.zmienił nazwę banku na(...) Bank (...) S.A. Powód podkreślił, że pomimo precyzyjnie ustalonych warunków umowy pozwany nie zaspokoił wszystkich należności wynikających z powyższego stosunku prawnego i pozostawał w opóźnieniu co do obowiązku spłaty zadłużenia. Dlatego tez wierzyciel pierwotny dokonał wypowiedzenia umowy i roszczenie stało się wymagalne dnia 17 marca 2020 roku. W związku z tym do dnia cesji w księgach rachunkowych wierzyciela pierwotnego(...) Bank (...) S.A.z siedzibą w(...)figurowało zadłużenie, którego pozwany nie zwrócił wierzycielowi pierwotnemu, mimo podjętych prób doprowadzenia do jego dobrowolnego zaspokojenia. Powód wskazał, że w dniu 12 sierpnia 2021 roku wierzyciel pierwotny dokonał przelewu przysługującej mu od pozwanego wierzytelności na rzecz(...)1 Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego Niestandaryzowanego Funduszu Sekurytyzacyjnego z siedzibą wG., a zbycie wierzytelności nastąpiło zgodnie z treściąart. 509 kc.Tym samym powód uzyskał legitymacje procesową czynną w niniejszym postępowaniu. Powód zaznaczył, że o cesji wierzytelności pozwany został poinformowany pismem z dnia 14 października 2021 roku. Powód podniósł, że na zobowiązanie pozwanego na dzień sporządzenia niniejszego pozwu składa się kwota 8.080,40 złotych tytułem wykorzystanego przez pozwanego lecz niespłaconego do dnia złożenia pozwu kapitału umownego oraz kwota 2.405,93 złotych tytułem odsetek naliczonych przez cesjonariusza od kwoty niespłaconego kapitału umowy od dnia następnego po dniu wymagalności do dnia wystawienia wyciągu. Pozwany –A. B.nie zajął stanowiska w sprawie w przepisanym terminie, nie stawił się na termin rozprawy i nie wniósł o przeprowadzenie rozprawy pod jego nieobecność. Sąd ustalił następujący stan faktyczny: W dniu 19 czerwca 2017 roku, na wniosek złożony w dniu 6 czerwca 2017 roku przez pozwanegoA. B., kredytodawca –Bank (...) S.A/Oddział wG.zawarł z pozwanym umowę o kredyt na cele niekonsumpcyjne - finansowanie bieżącej działalności gospodarczej kredytobiorcy oraz finasowanie prowizji przygotowawczej. Na podstawie tej umowy Bank udzielił kredytobiorcy kredytu na rachunku bieżącym do wysokości 25.000,00 złotych. Przy czym pierwszy miesięczny okres odsetkowy rozpoczął się w dniu podpisania umowa, a kończył w dniu 30 czerwca 2017 roku. Kredytobiorca zobowiązał się dokonać ostatecznej spłaty wykorzystanego kredytu w dniu 30 maja 2020 roku z zastrzeżeniem spłat wynikających z § 3.01 ust.2. Natomiast w przypadku braku spłaty kredytu w umownym terminie kredytodawca miał prawo do pobierania na jego spłatę środki z innych rachunków kredytobiorcy prowadzonych w banku, przed innymi płatnościami bez odrębnej dyspozycji kredytobiorcy. Z tytułu udzielenia kredytu kredytobiorca zapłacił bankowi prowizję przygotowawczą w wysokości 875,00 złotych, która została pobrana w dniu uruchomienia kredytu, z kwoty udzielonego kredytu. przyznane, nadto dowód z innych wniosków dowodowych: umowa o kredyt z dnia 19 czerwca 2017 roku k. 15 – 19. Bank mógł wypowiedzieć umowę w całości lub w części z zachowaniem trzydziestodniowego terminu wypowiedzenia, a w razie zagrożenia upadłością kredytobiorcy z zachowaniem siedmiodniowego terminu wypowiedzenia oraz zażądać od kredytobiorcy po upływie okresu wypowiedzenia niezwłocznego zwrotu wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami należnymi bankowi za okres korzystania z kredytu. Natomiast w razie stwierdzenia przez Bank niespełnienia warunku polegającego na zobowiązaniu do utrzymania na rachunku bieżącym wpływów w wysokości określonej w §5.01 ust. 9 umowy bank był uprawniony do wypowiedzenia umowy z zachowaniem trzymiesięcznego okresu wypowiedzenia. przyznane, nadto dowód z innych wniosków dowodowych: umowa o kredyt z dnia 19 czerwca 2017 roku k. 18 – 19. Uchwałą Walnego Zgromadzenia z dnia 16 maja 2018 roku akcjonariuszBanku (...) S.A.zmienił nazwę banku na(...) Bank (...) S.A. bezsporne W dniu 12 sierpnia 2021 roku(...) Bank (...) S.A.z siedzibą wW.zawarł z(...)1 Funduszem Inwestycyjnym Zamkniętym Niestandaryzowanym Funduszem Sekurytyzacyjnym z siedzibą wW.umowę przelewu wierzytelności w ramach transakcji sekurytyzacji. dowód z innych wniosków dowodowych: wydruk umowa przelewu wierzytelności w ramach transakcji sekurytyzacji z dnia 12 sierpnia 2021 roku k. 22 – 38. W dniu 12 sierpnia 2021 roku(...) S.A.z siedzibą wW.sporządził zawiadomienie adresowane do pozwanego o dokonaniu przelewu wierzytelności z tytułu umowy kredyt nr(...), zawartej w dniu 15 czerwca 2015 roku wraz z wszelkimi prawami związanymi z tą wierzytelnością oraz przypisanymi jej zabezpieczeniami, na rzecz powoda. W dniu 15 września 2021 roku powód sporządził wezwanie do zapłaty adresowane do pozwanego –A. B., w którym wskazał, że stan zadłużenia na dzień 15 września 2021 roku wynosi kwotę 8.479,39 złotych, którą adresat winien uregulować w nieprzekraczalnym terminie do 29 września 2021 roku na rachunek wskazany w wezwaniu. dowód z innych wniosków dowodowych: kserokopia zawiadomienia z dnia 12 sierpnia 2021 roku k. 73, wezwania do zapłaty z dnia 15 września 2021 roku k. 71 - 72. W dniu 14 września 2023 roku powód sporządził wyciąg z ksiąg rachunkowych oraz ewidencji analitycznej wierzytelności, z którego wynikało, że w księgach rachunkowych funduszu ujawniona jest wierzytelność dłużnikaA. B.w łącznej kwocie 10.487,00 złotych. dowód: wyciąg z ksiąg rachunkowych oraz ewidencji analitycznej wierzytelności z dnia 14 września 2023 roku k. 7. Sąd zważył co następuje: Roszczenie strony powodowej nie zasługiwało na uwzględnienie, mimo że pozwany –A. B.- nie stawił się na termin rozprawy, nie zajął stanowiska w sprawie i nie wniósł o przeprowadzenie rozprawy pod jego nieobecność. Uzasadniało to zatem, stosownie do treściart. 339§2 kpc, uwzględnienie podstawy faktycznej powoda i w konsekwencji wydanie wyroku zaocznego. Podkreślić przy tym jednak należy, że wydanie wyroku zaocznego może nastąpić tylko wówczas, gdy Sąd rozpoznający sprawę, nie ma żadnych uzasadnionych wątpliwości co do prawdziwości twierdzeń powoda o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie. Niezależnie bowiem od ustalenia podstawy faktycznej Sąd jest zawsze zobowiązany rozważyć, czy żądanie pozwu jest zasadne w świetle norm prawa materialnego. Negatywny natomiast wynik takiej analizy powoduje wydanie wyroku zaocznego oddalającego powództwa, gdyż w tym zakresie nie obowiązuje domniemanie zart. 339 § 2 kpc(por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 czerwca 1972 roku, III CRN 30/72, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2 kwietnia 1973, III CRN 59/73).Dlatego też obowiązkiem strony powodowej jest dołączenie do pozwu dowodów, które umożliwią Sądowi weryfikacje twierdzeń pozwu pod kątem spełnienia przesłanek zart. 339 kpc. Brak jakichkolwiek dokumentów powoduje, że przytoczone okoliczności budzą wątpliwości co skutkuje oddaleniem powództwa - nawet przy biernej postawnie strony pozwanej - gdyż nie jest możliwym przyjęcie za prawdziwych twierdzeń pozwu. Tym bardziej, że z treściart. 3 k.p.c.wynika obowiązek stron i ich pełnomocników do przedstawiania dowodów istotnych w sprawie. W toku niniejszego procesu strona powodowa powinna udowodnić zarówno zasadność, jak i wysokość określonej wierzytelności. Zgodnie bowiem z treściąart. 6 kcciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi określone dla siebie skutki prawne, tym bardziej, że ciężar dowodu pozostaje w ścisłym związku z problematyką procesową dowodów i spełnia przy tym dwie zasadnicze funkcje. Po pierwsze dynamizuje postępowanie dowodowe w systemie obowiązywania zasady sporności (kontradyktoryjności) w procesie, po drugie określa wynik merytoryczny sporu (sprawy) w sytuacji krytycznej, gdy strona nie udowodni faktów istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy(por. K. Piasecki, Kodeks cywilny. Księga pierwsza. Część ogólna. Komentarz, Zakamycze, 2003 r.). Oznacza to zatem, że Sąd tylko wyjątkowo winien ingerować w przebieg postępowania dowodowego dopuszczając dowody z urzędu, które to uprawnienie wynika z treści przepisuart. 232 k.p.c.Ponadto, zgodnie z przyjętą linią orzecznictwa, obowiązek wskazania dowodów potrzebnych dla rozstrzygnięcia sprawy, obciąża przede wszystkim strony(por. wyrok Sądu Najwyższego z 24 października 1996 r., III CKN 6/96, OSNC 1997/3/29),ponieważ Sąd został wyposażony jedynie w uprawnienie, a nie obowiązek, dopuszczenia dalszych jeszcze, nie wskazanych przez żadną ze stron, dowodów, kierując się przy tym własną oceną, czy zebrany w sprawie materiał jest - czy też nie jest - dostateczny do jej rozstrzygnięcia(art. 316 § 1in principiok.p.c.). Dlatego też Sąd powinien korzystać z przewidzianego wart. 232 zd. 2 k.p.c.uprawnienia powściągliwie i z umiarem, pamiętając, że taka inicjatywa należy przede wszystkim do samych stron i że cały rozpoznawany spór jest ich sprawą, a nie sądu. Podkreślić również należy, że zasada kontradyktoryjności winna być całkowicie zachowana zwłaszcza wówczas, gdy strony korzystają z pomocy profesjonalnych pełnomocników. W przedmiotowej sprawie powód wywodził swoje roszczenie z umowy przelewu wierzytelności w ramach transakcji sekurytyzacji z dnia 12 sierpnia 2021 roku, w ramach której nabył on wierzytelność wobec pozwanego –A. B.wynikającą z umowy o kredyt, zawartej przez pozwanego z poprzednikiem prawnym powoda –Bankiem (...) S.A./Oddział wG.w dniu 19 czerwca 2017 roku. Zgodnie z treściąart. 509 § 1 k.c.wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią, chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności o zaległe odsetki. Na skutek przelewu wierzytelność cedenta przechodzi na cesjonariusza w takim stanie, w jakim dotychczas istniała. Zasadniczo cesja nie wpływa na kształt wierzytelności, zmienia się jedynie podmiot uprawniony do żądania świadczenia. Przejście takie może być albo następstwem umowy albo bezpośrednim skutkiem działania ustawy. Jednakże warunkiem skutecznego zawarcia umowy przelewu i rozporządzenia wierzytelnością jest to, aby była ona zindywidualizowana. Dlatego też winien zostać określony stosunek prawny, z którego ona wynika. Ważne jest zatem wskazanie stron tego stosunku, świadczenia jak również przedmiotu. Umowa cesji może być zawarta zasadniczo w dowolnej formie. Jedynie w przypadku, gdy wierzytelność jest stwierdzona pismem, przelew zgodnie z treściąart. 511 k.c.powinien być również pismem stwierdzony. W przedmiotowej sprawie powód celem wykazania legitymacji procesowej czynnej przedłożył kserokopię umowy przelewu wierzytelności z dnia 12 sierpnia 2021 roku oraz załącznik numer 1 doaneksu nr (...)do umowy przelewu wierzytelności z dnia 12 sierpnia 2021 roku. Dokumenty te nie zostały potwierdzone za zgodność z oryginałem przez występującego w sprawie profesjonalnego pełnomocnika w osobie radcy prawnego. Zgodnie z przyjętą i ugruntowaną linią orzecznictwa, którą Sąd w niniejszym składzie w pełni podziela, kserokopia dokumentu nie może być uznana za dokument prywatny, jeżeli jest niepoświadczona za zgodność z oryginałem przez osobę do tego uprawnioną(por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 29 marca 1994 roku, III CZP 37/94, OSNCP 1994, Nr 11, poz. 206, wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 18 czerwca 2014r., I ACa 182/14, L., postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 27 sierpnia 1998 roku, III CZ 107/98, OSNC 1999, Nr 3, poz. 52, z dnia 18 października 2002 roku, V CKN 1830/00, OSNC 2004, Nr 1, poz. 9, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 listopada 2002 roku, I CKN 1280/00, L., wyrok Sądu Najwyższego z dnia z 14 lutego 2007 roku, II CSK 401/06, L.). Dla uznania kserokopii za dokument, świadczący o istnieniu oryginału o odwzorowanej w niej treści, niezbędne jest bowiem oświadczenie o istnieniu dokumentu o treści i formie odwzorowanej kserokopią. Takim oświadczeniem będzie umieszczone na kserokopii i zaopatrzone podpisem poświadczenie zgodności kserokopii z oryginałem. Dopiero wtedy można uznać kserokopię za dokument świadczący o istnieniu oryginału o treści i formie w niej odwzorowanej(por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 6 maja 2015r., III AUa 298/14, L.). Wprawdzie z powyższego wynika, że powołane przez stronę dowody z określonych dokumentów załączonych do pozwu lub innego pisma procesowego w formie niepoświadczonych kserokopii nie stanowią dowodów z dokumentów, o których mowa wart. 244 i art. 245 kpc, jednakże nie są pozbawione mocy dowodowej, w rozumieniuart. 232w zw. zart. 308 kpc, dopóty dopóki sąd ani strona przeciwna nie zakwestionuje ich i nie zażąda złożenia oryginałów dokumentów. Stanowią one bowiem jeden ze środków dowodowych przy pomocy których strona może udowodnić fakty istotne dla rozstrzygnięcia sprawy(por. postanowienie Sądu Najwyższy z dnia 12 lutego 2019 roku, II PK 12/18, L.). Z przedłożonych przez powoda środków dowodowych, w ocenie Sądu, wynika jedynie, że w dniu 12 sierpnia 2021 roku pomiędzy powodem a(...) Bank (...) S.A.z siedzibą wW.została zawarta umowa przelewu wierzytelności, na podstawie której powód nabył wierzytelność wobec pozwanego –A. B.. Jednakże z uwagi na fakt, że załącznik nr 1 w części dotyczącej numeru umowy, daty jej zawarcia i wysokości kwoty był nieczytelny, Sąd powziął wątpliwości co do legitymacji procesowej powoda. Niewątpliwym natomiast jest, że posiadanie przez strony legitymacji czynnej i biernej w procesie jest przesłanką zasadniczą, od której istnienia uzależniona jest możliwość uwzględnienia powództwa, a jej brak, zarówno w postaci czynnej jak i biernej, prowadzi do wydania wyroku oddalającego powództwo. Legitymacja procesowa jest to uprawnienie do poszukiwania ochrony prawnej w konkretnej sprawie. Przy czym legitymacja czynna zawsze jest ściśle związana ze stroną powodową i oznacza jej uprawnienie do wszczęcia i prowadzenia procesu, natomiast legitymacja bierna uzasadnia występowanie w procesie w charakterze pozwanego. Z powyższego wynika zatem, że legitymacja procesowa, to uprawnienie konkretnego podmiotu (legitymacja czynna) do występowania z konkretnym roszczeniem przeciwko innemu oznaczonemu podmiotowi (legitymacja bierna) wypływająca z prawa materialnego. Ponadto, zgodnie z przyjętą linią orzecznictwa legitymacja materialna, a więc posiadanie prawa podmiotowego lub interesu prawnego do wytoczenia powództwa stanowi przesłankę materialną powództwa, a jej brak stoi na przeszkodzie udzieleniu ochrony prawnej. Brak legitymacji materialnej (czynnej lub biernej) skutkuje, co do zasady oddaleniem powództwa(por. uzasadnienie uchwały Sądu Najwyższego z dnia 12 grudnia 2012 roku, III CZP 83/12). Dlatego też rolą Sądu w procesie jest dokonanie oceny istnienia legitymacji procesowej strony w chwili orzekania, a w wypadku stwierdzenia braku legitymacji procesowej (zarówno czynnej, jak i biernej), to na Sądzie spoczywa obowiązek wydania wyroku oddalającego powództwo. Istotnym jest przy tym, że zgodnie z treściąart. 6 kc, to na powodzie spoczywał ciężar wykazania, że przysługuje mu legitymacja procesowa czynna. Natomiast zaoferowany w tym zakresie materiał dowodowy, w ocenie Sądu, absolutnie tego nie potwierdza. Na marginesie należy również zauważyć, że nawet gdyby powodowi przysługiwała legitymacja procesowa czynna, to w ocenie Sądu, nie wykazał on zasadności i wysokości dochodzonego roszczenia albowiem powód nie przedłożył żadnego materiału dowodowego, z którego w sposób nie budzący wątpliwości wynikało czy i kiedy umowa kredytu została skutecznie wypowiedziana pozwanemu, a w szczególności czy przed dokonaniem tej czynności poprzednik prawny powoda zastosował procedurę wynikająca z treściart. 75c prawa bankowego. Zgodnie z cytowanym przepisem jeżeli kredytobiorca opóźnia się ze spłatą zobowiązania z tytułu udzielonego kredytu, bank wzywa go do dokonania spłaty, wyznaczając termin nie krótszy niż 14 dni roboczych. W ust. 2 art. 75c przewidziano natomiast, że w wezwaniu, o którym mowa w ust. 1, bank informuje kredytobiorcę o możliwości złożenia, w terminie 14 dni roboczych od dnia otrzymania wezwania, wniosku o restrukturyzację zadłużenia. Z powyższego wynika zatem wprost, że procedura upominawcza przewidziana wart. 75c Prawo bankowew każdym przypadku winna poprzedzać wypowiedzenie umowy kredytu lub pożyczki bankowej z powodu zaległości w spłacie, jeżeli kredytobiorca opóźnia się ze spłatą zobowiązania. Procedura ta ma charakter obligatoryjny i nieprzeprowadzenie jej przez bank powoduje, że wypowiedzenie umowy nie może być uznane za skuteczne. Sąd w niniejszym składzie podziela również pogląd prezentowany w orzecznictwie, zgodnie z którym regulacja art. 75c cytowanej ustawy pełni dla kredytobiorców funkcję gwarantującą dochowanie minimalnego standardu w zakresie spełnienia opóźnionego świadczenia oraz informacji o istnieniu procedury umożliwiającej restrukturyzację zadłużenia. Przepis ten nie nakłada natomiast na bank bezwzględnego obowiązku restrukturyzacji zadłużenia, o czym przekonuje ust. 3 art. 75c, który uprawnia bank do uprzedniego dokonania oceny sytuacji finansowej i gospodarczej kredytobiorcy(zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 listopada 2019 roku, II CSK 723/18, LEX nr 2763432). Dlatego też należy uznać, że bank nie może swobodnie wypowiedzieć umowy kredytowej, jeżeli tylko dłużnik popadł w opóźnienie ze spłatą zobowiązania z tego tytułu. Zgodnie z określoną ustawowo procedurą w pierwszej kolejności bank powinien doręczyć dłużnikowi wezwanie określone wart. 75c ust. 1-2Pr. bank. oraz odczekać do upływu dodatkowego terminu na spłatę zadłużenia wyznaczonego w wezwaniu (nie krótszego niż 14 dni roboczych). Dopiero po upływie tego terminu bank może złożyć oświadczenie woli w sprawie wypowiedzenia umowy. W przypadku bowiem gdy powyższe przesłanki nie zostały spełnione, czynność prawna banku polegająca na wypowiedzeniu umowy będzie nieważna (art. 58 § 1 k.c.), albowiem wypowiedzenie umowy kredytowej stanowi bardzo dotkliwe dla kredytobiorców uprawnienie kształtujące banku w stosunku kredytowym, gdyż jego wykonanie może doprowadzić do zakończenia tego stosunku przed pierwotnie ustalonym okresem spłaty kredytu. W związku z tym nie może być ono wykonane w sposób nagły, zaskakujący dla kredytobiorcy, nawet jeżeli istnieją podstawy do jego podjęcia zgodnie z treścią umowy kredytowej(por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 września 2015 roku, V CSK 698/14). Jest to bowiem najbardziej dotkliwa sankcja dla kredytobiorcy, dlatego skorzystanie z niego powinno nastąpić po wyczerpaniu środków mniej dolegliwych, odpowiednich wezwań. Przepisart. 75c Prawa bankowegoma przy tym charakter samidyspozytywny, co oznacza, że w umowie może być on zmieniony jedynie na korzyść kredytobiorcy(tak np. T. Czech „Obowiązki banku w razie opóźnienia kredytobiorcy ze spłatą kredytu” Monitor Pr. Bankowego 2016/22/66-79 oraz Sąd Apelacyjny w Gdańsku w wyroku z dnia 14 stycznia 2019 r., V ACa 93/18). Zatem czynność banku w postaci wypowiedzenia umowy dokonana bez zachowania procedury przewidzianej wart. 75c ustawy Prawo bankowe, nie prowadzi do wymagalności wierzytelności banku o spłatę tej części zobowiązania, co do której dłużnik nie pozostawał w opóźnieniu. Nie ulega wątpliwości, że przytoczone przepisy znajdowały zastosowanie do łączącej strony umowy kredytu. Zatem, zdaniem Sądu, kredytodawca w pierwszej kolejności winien doręczyć kredytobiorcy wezwanie określone w art. 75c ust. 1-2, a następnie odczekać do upływu dodatkowego terminu na spłatę zadłużenia wyznaczonego w wezwaniu (nie krótszego niż 14 dni roboczych). Dopiero po upływie tego terminu bank mógł złożyć wobec kredytobiorcy oświadczenie woli w sprawie wypowiedzenia umowy kredytowej. Natomiast w przedmiotowej sprawie powód nie tylko nie wykazał aby taka procedura została dopełniona przez kredytodawcę wobec pozwanego –A. B., ale również, czy i kiedy doszło do wypowiedzenia tej umowy o kredyt. Powód w uzasadnieniu pozwu wskazał jedynie, że umowa o kredy została wypowiedziana i w konsekwencji tego roszczenie stało się wymagalne dnia 17 marca 2020 roku. Nie zaoferował jednak w tym zakresie żadnego materiału dowodowego. Sąd powziął również wątpliwości co do wysokości dochodzonego roszczenia. Powód na poparcie wysokości swojego roszczenia przedłożył potwierdzony za zgodność z oryginałem przez występującego w sprawie profesjonalnego pełnomocnika - wyciąg z ksiąg rachunkowych oraz ewidencji analitycznej wierzytelności z dnia 14 września 2023 roku, z którego wynika, że ujawniona w księgach rachunkowych wierzytelność opiewa na sumę 10.487,00 złotych. Należy jednak podkreślić, że wyciąg ten jako dokument prywatny w rozumieniuart. 245 kpcstanowi dowód wyłącznie tego, iż osoba, która go podpisała złożyła zawarte w dokumencie oświadczenie. Zgodnie bowiem z treściąart. 194 ust. 2 ustawy z 27 maja 2004 r. o funduszach inwestycyjnychwyciąg z ksiąg rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego pozbawiony jest mocy prawnej dokumentów urzędowych w postępowaniu cywilnym. Samo dokonanie zapisu w księgach funduszu istnienia wierzytelności nie wiąże się bowiem z domniemaniem prawnym, iż wierzytelność istnieje, albowiem brak jest jakiegokolwiek sposobu kontroli prawidłowości podstaw dokonywanych wpisów, poza ich prawidłowością formalną. Dlatego też o ile wyciąg z ksiąg rachunkowych funduszu potwierdza fakt dokonania cesji (nabycia wierzytelności), o tyle do wykazania skuteczności tego nabycia w świetle prawa cywilnego lub szerzej - do wykazania istnienia wierzytelności konieczne jest przedstawienie przez fundusz odpowiednich dowodów. Domniemanie zgodności z prawdą treści dokumentu w postaci wyciągu z ksiąg rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego nie obejmuje faktu istnienia wierzytelności nabytej przez fundusz sekurytyzacyjny w drodze przelewu. Jak to wynika bowiem z powyższego, jest to dokument, który w postępowaniu cywilnym ma ograniczoną moc dowodową i dlatego też, zdaniem Sądu, nie stanowi wystarczającego ani wiarygodnego dowodu na samodzielne potwierdzenie, że powodowi przysługuje określona wierzytelność, a tym bardziej na jej wysokość. Powód nie wykazał również, w toku niniejszego procesu, aby wezwanie do zapłaty z dnia 15 września 2021 roku i zawiadomienie z dnia 12 sierpnia 2021 roku – adresowane do pozwanegoA. B.– faktycznie zostały do niego wysłane. Powód nie przedłożył bowiem żadnego materiału dowodowego, z którego w sposób nie budzący wątpliwości wynikałoby, że korespondencja ta została nadana w urzędzie pocztowym do pozwanego, a nie została sporządzona wyłącznie na potrzeby niniejszego procesu. Wobec powyższego, skoro powód nie wykazał zarówno zasadności, jak i wysokości dochodzonego roszczenia, to Sąd oddalił powództwo w całości, o czym orzekł w sentencji wyroku.

15/102010/0000503/C

Sąd Rejonowy w Człuchowie

I Wydział Cywilny

150515150001006_II_K_000320_2023_Uz_2024-01-16_002

II K 320/23

2024-01-16 01:00:00.0 CET

2024-02-27 17:30:05.0 CET

2024-02-27 08:27:32.0 CET

15051515

1006

SENTENCE

Sygn. akt II K 320/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 16 stycznia 2024r. Sąd Rejonowy w Kętrzynie II Wydział Karny w składzie: Przewodniczący: Sędzia Małgorzata Olejarczyk Protokolant: st. sekr. sądowy Ewelina Kazberuk Prokurator Prok. Rej. w Kętrzynie: Sebastian Dunaj po rozpoznaniu w dniach: 05.10.2023r., 23.11.2023r. i 16.01.2024r. sprawy 1. R. Z. s. A. i W. z domu Z. ur. (...) w K. oskarżonego o to, że: I. W okresie od 14 lutego 2023r. do dnia 21 lutego 2023r. w K. na ul. (...

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Joanna Siergiedo" xPublisher="js_sr_ketrzyn" xEditorFullName="Joanna Siergiedo" xEditor="js_sr_ketrzyn" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="6" xFlag="published" xVolType="15/051515/0001006/K" xYear="2023" xVolNmbr="000320" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok</xName> <xBlock> <xText><xBx>Sygn. akt II K 320/23</xBx></xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right"> Dnia 16 stycznia 2024r.</xText> <xText>Sąd Rejonowy w Kętrzynie II Wydział Karny w składzie:</xText> <xText>Przewodniczący: Sędzia Małgorzata Olejarczyk</xText> <xText>Protokolant: st. sekr. sądowy Ewelina Kazberuk</xText> <xText>Prokurator Prok. Rej. w Kętrzynie: Sebastian Dunaj </xText> <xText>po rozpoznaniu w dniach: 05.10.2023r., 23.11.2023r. i 16.01.2024r.</xText> <xText>sprawy <xBx><xUx>1. <xAnon>R. Z.</xAnon></xUx></xBx></xText> <xText>s. <xAnon>A.</xAnon> i <xAnon>W.</xAnon> z domu <xAnon>Z.</xAnon></xText> <xText><xAnon>ur. (...)</xAnon> w <xAnon>K.</xAnon></xText> <xText xALIGNx="center"> <xBx>oskarżonego o to, że:</xBx></xText> <xText><xBx>I.</xBx> W okresie od 14 lutego 2023r. do dnia 21 lutego 2023r. w <xAnon>K.</xAnon> na <xAnon>ul. (...)</xAnon> dokonał zaboru w celu przywłaszczenia mienia w postaci wyposażenia mieszkania tj. kuchenki gazowej, dwóch skrzydeł z ościeżnicami, szafki łazienkowej ze zlewem, baterii od umywalki i prysznica, deski sedesowej i zaworów wodnych powodując straty o łącznej wartości 4650 zł na szkodę Gminy Miejskiej <xAnon>K.</xAnon>,</xText> <xText><xBx>tj. o czyn z <xLexLink xArt="art. 278;art. 278 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 278 § 1 kk</xLexLink></xBx></xText> <xText><xBx>II.</xBx> W dniu 03 kwietnia 2023r. na <xAnon>ul. (...)</xAnon> w <xAnon>K.</xAnon>, dokonał zaboru w celu przywłaszczenia pojazdu marki <xAnon>V. (...)</xAnon> o <xAnon>nr rej. (...)</xAnon> wraz z dowodem osobistym, prawem jazdy oraz kartą bankomatową <xAnon> banku (...) SA</xAnon> wydanymi na osobę <xAnon>M. O.</xAnon>, powodując w ten sposób straty o łącznej wartości 4400 zł na szkodę <xAnon>M. O.</xAnon>,</xText> <xText><xBx>tj. o czyn z <xLexLink xArt="art. 278;art. 278 § 1;art. 278 § 5" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 278 § 1 i 5 kk</xLexLink> w zb. z <xLexLink xArt="art. 275;art. 275 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 275 § 1 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 kk</xLexLink></xBx></xText> <xText><xBx>III.</xBx> W dniu 05 maja 2023r. w <xAnon>K.</xAnon> na <xAnon>ul. (...)</xAnon> dokonał zaboru w celu krótkotrwałego użycia cudzy pojazd mechaniczny w postaci samochodu osobowego marki <xAnon>F. (...)</xAnon> o <xAnon>nr rej. (...)</xAnon> o wartości 6.000 zł, a następnie porzucił go w <xAnon>K.</xAnon> na <xAnon>ul. (...)</xAnon>, czym działał na szkodę <xAnon>E. K. (1)</xAnon>,</xText> <xText><xBx>tj. o czyn z <xLexLink xArt="art. 289;art. 289 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 289 § 1 kk</xLexLink> </xBx></xText> <xText><xBx> <xUx>2. <xAnon>W. T.</xAnon> </xUx> </xBx></xText> <xText>s. <xAnon>F.</xAnon> i <xAnon>S.</xAnon> z domu <xAnon>K.</xAnon></xText> <xText><xAnon>ur. (...)</xAnon> w <xAnon>K.</xAnon></xText> <xText xALIGNx="center"> <xBx>oskarżonego o to, że:</xBx></xText> <xText><xBx>I.</xBx> W dniu 05 kwietnia 2023r. w garażu na <xAnon>ul. (...)</xAnon> w <xAnon>K.</xAnon>, pomagał dla <xAnon>R. Z.</xAnon> w przygotowaniu do zbycia pojazdu marki <xAnon>V. (...)</xAnon> o <xAnon>nr rej. (...)</xAnon> wiedząc, że pojazd ten został uzyskany za pomocą czynu zabronionego,</xText> <xText><xBx>tj. o czyn z <xLexLink xArt="art. 291;art. 291 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 291 § 1 kk</xLexLink></xBx></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">I</xName> <xText>oskarżonego <xBx><xAnon>R. Z.</xAnon></xBx> uznaje za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów i za to przy zastosowaniu <xLexLink xArt="art. 4;art. 4 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 4 § 1 kk</xLexLink>:</xText> </xUnit> <xEnum> <xBullet></xBullet> <xEnumElem> <xText>za czyn z <xLexLink xArt="art. 278 § 1 pkt. 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">pkt I</xLexLink> a/o, z mocy <xLexLink xArt="art. 278;art. 278 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 278 § 1 kk</xLexLink> skazuje go na karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>za czyn z <xLexLink xArt="art. 278 § 5 pkt. 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">pkt II</xLexLink> a/o, z mocy <xLexLink xArt="art. 278;art. 278 § 1;art. 278 § 5" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 278 § 1 i 5 kk</xLexLink> w zb. z <xLexLink xArt="art. 275;art. 275 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 275 § 1 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 kk</xLexLink> skazuje, zaś na podstawie <xLexLink xArt="art. 278;art. 278 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 278 § 1 kk</xLexLink> w zw. 11 <xLexLink xArt="§ 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">§ 3 kk</xLexLink> wymierza mu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>za czyn z <xLexLink xArt="art. 289 § 1 pkt. 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">pkt III</xLexLink> a/o, z mocy <xLexLink xArt="art. 289;art. 289 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 289 § 1 kk</xLexLink> skazuje go na karę 7 (siedmiu) miesięcy pozbawienia wolności;</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">II</xName> <xText>na podstawie <xLexLink xArt="art. 85;art. 85 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 85 § 1 kk</xLexLink>, <xLexLink xArt="art. 86;art. 86 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 86 § 1 kk</xLexLink> łączy orzeczone wobec oskarżonego <xAnon>R. Z.</xAnon> jednostkowe kary pozbawienia wolności i w ich miejsce orzeka karę łączną <xBRx></xBRx>1 (jednego) roku i 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">III</xName> <xText>na podstawie <xLexLink xArt="art. 63;art. 63 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 63 § 1 kk</xLexLink> na poczet orzeczonej wobec oskarżonego <xAnon>R. Z.</xAnon> kary łącznej pozbawienia wolności zalicza okres zatrzymania od dnia 05.04.2023r. godz. 12:00 do dnia 06.04.2023r. godz. 12:08, co równoważne jest 2 (dwóm) dniom kary pozbawienia wolności i w tym zakresie karę uznaje za wykonaną;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">IV</xName> <xText>na podstawie <xLexLink xArt="art. 46;art. 46 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 46 § 1 kk</xLexLink> orzeka wobec oskarżonego obowiązek naprawienia szkody poprzez zapłatę:</xText> <xEnum> <xBullet></xBullet> <xEnumElem> <xText>kwoty 4.650 (cztery tysiące sześćset pięćdziesiąt) złotych na rzecz pokrzywdzonego Gminy Miejskiej <xAnon>K.</xAnon>,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>kwoty 3.900 (trzy tysiące dziewięćset) złotych na rzecz pokrzywdzonego <xAnon>M. O.</xAnon>;</xText> </xEnumElem> </xEnum> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">V</xName> <xText>oskarżonego <xBx><xAnon>W. T.</xAnon> </xBx>uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to przy zastosowaniu <xLexLink xArt="art. 4;art. 4 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 4 § 1 kk</xLexLink> z mocy <xLexLink xArt="art. 291;art. 291 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 291 § 1 kk</xLexLink> skazuje, zaś na podstawie <xLexLink xArt="art. 291;art. 291 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 291 § 1 kk</xLexLink> przy zastosowaniu <xLexLink xArt="art. 37 a;art. 37 a § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 37a § 1 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 34;art. 34 § 1 a;art. 34 § 1 a pkt. 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 34 § 1a pkt 1 kk</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 35;art. 35 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 35 § 1 kk</xLexLink> wymierza mu karę 6 (sześciu) miesięcy ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze po 30 (trzydzieści) godzin miesięcznie;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">VI</xName> <xText>na podstawie <xLexLink xArt="art. 63;art. 63 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 63 § 1 kk</xLexLink> na poczet orzeczonej wobec oskarżonego <xAnon>W. T.</xAnon> kary ograniczenia wolności zalicza okres zatrzymania od dnia 05.04.2023r. godz. 12:00 do dnia 06.04.2023r. godz. 12:13, co równoważne jest <xBRx></xBRx>4 (czterem) dniom kary ograniczenia wolności i w tym zakresie karę uznaje za wykonaną;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">VII</xName> <xText>na podstawie <xLexLink xArt="art. 43 b" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 43b kk</xLexLink> orzeka wobec oskarżonego <xAnon>W. T.</xAnon> podanie wyroku do publicznej wiadomości poprzez umieszczenie jego treści na tablicy ogłoszeń Urzędu Miasta w <xAnon>K.</xAnon> przez okres 1 (jednego) miesiąca;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">VIII</xName> <xText>na podstawie <xLexLink xArt="art. 29;art. 29 ust. 1" xIsapId="WDU19820160124" xTitle="Ustawa z dnia 26 maja 1982 r. - Prawo o adwokaturze" xAddress="Dz. U. z 1982 r. Nr 16, poz. 124">art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26.05.1982 roku Prawo o Adwokaturze</xLexLink> zasądza od Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii Adwokackiej adw. <xAnon>M. K.</xAnon> kwotę 1.176 (jeden tysiąc sto siedemdziesiąt sześć) złotych tytułem wynagrodzenia za obronę oskarżonego <xAnon>R. Z.</xAnon> wykonywaną z urzędu oraz kwotę 270,48 (dwieście siedemdziesiąt i 48/100) złotych tytułem podatku VAT od przyznanego wynagrodzenia;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">IX</xName> <xText>na podstawie <xLexLink xArt="art. 624;art. 624 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 624 § 1 kpk</xLexLink> zwalnia oskarżonych od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych w całości.</xText> </xUnit> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="32"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="30"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="56"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="10"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="87"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="33"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="20"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="100"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="38"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="5"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="11"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="11"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="114"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="71"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="99"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText>Formularz UK 1</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>Sygnatura akt</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>II K 320/23</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText><xIx>Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie <xLexLink xArt="art. 343;art. 343 a;art. 387" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k.</xLexLink> albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>USTALENIE FAKTÓW </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.1. Fakty uznane za udowodnione</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center"> <xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText><xIx>Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText><xIx> </xIx></xText> </xUnit> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xAnon>R. Z.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>w okresie od 14 lutego 2023 r. do dnia 21 lutego 2023 r. w <xAnon>K.</xAnon> na <xAnon>ul. (...)</xAnon> dokonał zaboru w celu przywłaszczenia mienia w postaci wyposażenia mieszkania tj. kuchenki gazowej, dwóch skrzydeł z ościeżnicami, szafki łazienkowej ze zlewem, baterii od umywalki i prysznica, deski sedesowej i zaworów wodnych powodując straty o łącznej wartości 4650 zł na szkodę Gminy Miejskiej <xAnon>K.</xAnon>,</xText> <xText>tj. o czyn z <xLexLink xArt="art. 278;art. 278 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 278 § 1 kk</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Dowód </xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Numer karty </xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>W okresie od 14 lutego 2023 r. do dnia 21 lutego 2023 r. przychodzenie oskarżonego <xAnon>R. Z.</xAnon> do mieszkania socjalnego na <xAnon>ul. (...)</xAnon> w <xAnon>K.</xAnon> zajmowanego przez <xAnon>E. K. (2)</xAnon>,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>dokonanie przez oskarżonego w okresie od 14 lutego 2023 r. do dnia 21 lutego 2023 r. zaboru w celu przywłaszczenia mienia w postaci wyposażenia mieszkania socjalnego zajmowanego przez <xAnon>E. K. (2)</xAnon>: kuchenki gazowej, dwóch skrzydeł z ościeżnicami, szafki łazienkowej ze zlewem, baterii od umywalki i prysznica, deski sedesowej i zaworów wodnych powodując straty o łącznej wartości 4650 zł na szkodę Gminy Miejskiej <xAnon>K.</xAnon>,</xText> </xUnit> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>wyjaśnienia oskarżonego w części, w której przyznaje się do wizyty w mieszkaniu na <xAnon>ul. (...)</xAnon> w <xAnon>K.</xAnon>,</xText> <xText>Zeznania świadka <xAnon>A. B.</xAnon></xText> <xText>Zeznania świadka <xAnon>E. K. (2)</xAnon></xText> <xText>Zeznania świadka <xAnon>J. L.</xAnon></xText> <xText>Protokół oględzin i materiał poglądowy</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>k. 225v, k. 20,</xText> <xText>k. 115-117</xText> <xText>k.226,</xText> <xText>k. 249v, k.110 v,</xText> <xText>k.226v, k.12v</xText> <xText>k.115-117</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.1. Fakty uznane za nieudowodnione</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center"> <xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText><xIx>Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText><xIx> </xIx></xText> </xUnit> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xAnon>R. Z.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>W okresie od 14 lutego 2023 r. do dnia 21 lutego 2023 r. w <xAnon>K.</xAnon> <xAnon>ul. (...)</xAnon> dokonał zaboru w celu przywłaszczenia mienia w postaci wyposażenia mieszkania tj. kuchenki gazowej, dwóch skrzydeł z ościeżnicami, szafki łazienkowej ze zlewem, baterii od umywalki i prysznica, deski sedesowej i zaworów wodnych powodując straty o łącznej wartości 4650 zł na szkodę Gminy Miejskiej <xAnon>K.</xAnon>,</xText> <xText>tj. o czyn z <xLexLink xArt="art. 278;art. 278 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 278 § 1 kk</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione </xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód </xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText>1.Twierdzenia oskarżonego, że w okresie od 14 lutego 2023 r. do dnia 21 lutego 2023 r. nie dokonał zaboru w celu przywłaszczenia mienia w postaci wyposażenia mieszkania socjalnego zajmowanego przez <xAnon>E. K. (2)</xAnon> w <xAnon>K.</xAnon> przy <xAnon>ul. (...)</xAnon> tj.: kuchenki gazowej, dwóch skrzydeł z ościeżnicami, szafki łazienkowej ze zlewem, baterii od umywalki i prysznica, deski sedesowej i zaworów wodnych powodując straty o łącznej wartości 4650 zł na szkodę Gminy Miejskiej <xAnon>K.</xAnon>,</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Częściowe wyjaśnienia oskarżonego</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>k.225v, k.20, k.174,</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>OCena DOWOdów </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp. faktu z pkt 1.1</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uznania dowodu</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>1.1.1</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Wyjaśnienia oskarżonego w części, w której przyznaje się do wizyty w mieszkaniu na <xAnon>ul. (...)</xAnon> w <xAnon>K.</xAnon>,</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText>W zakresie w jakim oskarżony podczas pierwszego przesłuchania przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i podczas rozprawy głównej przyznał się do tego, że był w mieszkaniu na <xAnon>ul. (...)</xAnon> w <xAnon>K.</xAnon>.</xText> <xText>Sąd uznał za wiarygodne, mające potwierdzenie w pozostałym zgromadzonym materiale dowodowym, w szczególności w zeznaniach świadka <xAnon>E. K. (2)</xAnon>.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>1.1.2</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Zeznania <xAnon>A. B.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText>Świadek – kierownik administracji w <xAnon> (...)</xAnon> w <xAnon>K.</xAnon> zeznała, że <xAnon> (...)</xAnon> zarządza budynkiem na <xAnon>ulicy (...)</xAnon> gdzie doszło do kradzieży mienia. Wskazała, że sąsiedzi widzieli jak rzeczy były wynoszone z mieszkania, ale z obawy przed oskarżonym nie chcieli zeznawać. Odniosła się do twierdzeń oskarżonego, że <xAnon>E. K. (2)</xAnon> sprzedała mu rzeczy, wskazując iż na <xAnon> (...)</xAnon> wszyscy wiedzą, że mieszkania przy <xAnon>ul. (...)</xAnon> w <xAnon>K.</xAnon> są socjalne i nie ma tam własnościowych rzeczy, a wszystkie lokale należą do Gminy. Również oskarżony posiadał wiedzę o tym fakcie, ponieważ często tam przychodził.</xText> <xText>Zeznania Sąd ocenił jako spójne i rzeczowe. Świadek nie ma żadnych powodów, by narażać oskarżonego na odpowiedzialność karną.</xText> <xText>Ponadto jej zeznania znajdują potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym: zeznania <xAnon>J. L.</xAnon>, zeznania <xAnon>E. K. (2)</xAnon>.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>1.1.2</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Protokół oględzin i materiał poglądowy</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText>Dowody nieosobowe nie budzące żadnych wątpliwości co do ich autentyczności i wiarygodności.</xText> <xText>Dowód ten dokumentuje przeprowadzone czynności, pochodzi od podmiotów uprawnionych, sporządzony jest w ramach przysługujących im kompetencji.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>1.1.1</xText> <xText>1.1.2</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Zeznania świadka <xAnon>J. L.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText>Świadek zeznał, że odwiedził <xAnon>E. K. (2)</xAnon> w mieszkaniu socjalnym przez nią zajmowanym.</xText> <xText>Potwierdził, że w mieszkaniu panował nieład oraz że nie było kuchenki gazowej i kranów. Ponadto wskazał, że od <xAnon>E. K. (2)</xAnon> wie, że rzeczy zostały ukradzione.</xText> <xText>Sąd uznał za wiarygodne zeznania świadka, korespondujące z omówionymi wyżej dowodami.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>1.1.1</xText> <xText>1.1.2.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Zeznania świadka <xAnon>E. K. (2)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText>Świadek zeznała, że podczas mieszkania w lokalu socjalnym na <xAnon>ul. (...)</xAnon> nie zawsze zamykała mieszkanie i że zginęło jej kilka rzeczy. Nie potrafiła jednak wskazać wszystkich skradzionych rzeczy, wymieniła kuchenkę, drzwi, krany.</xText> <xText>Wskazała, że do jej mieszkania przychodził mężczyzna z <xAnon>B.</xAnon>, na którego mówią <xAnon> (...)</xAnon> oraz że przynosił jej wina i na pewno nie były to alkohole w zamian za jakieś przedmioty z mieszkania.</xText> <xText>Zaznaczyła również, iż na pewno nie sprzedawała wyposażenia mieszkania za alkohol oraz że nie pozwalała nikomu na zabieranie rzeczy z mieszkania socjalnego, które wynajmowała od Gminy <xAnon>K.</xAnon>.</xText> <xText>Brak podstaw w ocenie Sądu, by kwestionować relacje <xAnon>E. K. (2)</xAnon>, albowiem znajdują one potwierdzenie w zeznaniach <xAnon>A. B.</xAnon> i pierwotnych wyjaśnieniach oskarżonego wzajemnie się uzupełniają, tworząc spójną całość.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.1.Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów<xBRx></xBRx>(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>1.2.1</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>wyjaśnienia oskarżonego</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText>Sąd uznał za niewiarygodne wyjaśnienia oskarżonego w części, w której zaprzeczał kradzieży przedmiotów z mieszkania na <xAnon>ul. (...)</xAnon> w <xAnon>K.</xAnon>.</xText> <xText>Co istotne, wyjaśnienia oskarżonego są sprzeczne z wyjaśnieniami jakie składał w postępowaniu przygotowawczym. Oskarżony po przedstawieniu zarzutów przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów, ponadto chciał dobrowolnie poddać się karze (k.174). Również podczas początkowych wyjaśnień przyznał się do popełnienia przestępstwa kradzieży (k.20). Zaznaczyć należy, iż w protokole przesłuchania oskarżonego, nie padło sformułowanie by kupował on rzeczy z mieszkania socjalnego zajmowanego przez <xAnon>E. K. (2)</xAnon> na <xAnon>ul. (...)</xAnon> w <xAnon>K.</xAnon>. Od razu wskazywał, że je ukradł.</xText> <xText>Natomiast, późniejsze wyjaśnienia oskarżonego podnoszone przez niego na rozprawie głównej tj.: kupno mebli i sprzętów z mieszkania na <xAnon>ul. (...)</xAnon> w zamian za alkohol oraz eksmisja <xAnon>E. K. (2)</xAnon> i chęć sprzedaży przez nią wyposażenia mieszkania, stanowią przyjętą przez oskarżonego linię obrony. Dlatego Sąd je odrzucił jako zmierzające do polepszenia swojej sytuacji procesowej. Są również sprzeczne z pozostałym materiałem dowodowym tj., zeznaniami <xAnon>A. B.</xAnon>, oraz <xAnon>E. K. (2)</xAnon>.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>PODSTAWA PRAWNA WYROKU </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xIx>Punkt rozstrzygnięcia z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3.1</xName> <xText xALIGNx="left">Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem</xText> </xUnit> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>I</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xAnon>R. Z.</xAnon></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText xALIGNx="left"> <xUx>Czyn z <xLexLink xArt="art. 278;art. 278 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 278 § 1 kk</xLexLink>. </xUx></xText> <xText>Oskarżony swoim zachowaniem wypełnił wszystkie znamiona przestępstwa kradzieży.</xText> <xText>Przedmiotem czynności wykonawczej opisanego przestępstwa muszą być rzeczy ruchome, co na gruncie niniejszej sprawy nie budzi wątpliwości. Przestępstwo kradzieży należy do tzw. czynów przepołowionych, które kwalifikuje się jako wykroczenia bądź przestępstwa w zależności od wartości przywłaszczonego mienia. Działanie oskarżonego ukierunkowane było na powiększenie swojego majątku, Sąd nie miał wątpliwości, iż oskarżony działał z zamiarem bezpośrednim.</xText> <xText>Sąd nie miał wątpliwości, że oskarżony jest sprawcą przypisanego mu czynu.</xText> <xText>Sąd nie znalazł okoliczności wyłączających winę oskarżonego. Jest on osobą pełnoletnią i w pełni poczytalną. Miał pełną możliwość rozpoznania bezprawności czynu i owej bezprawności był świadomy.</xText> <xText><xIx>W ocenie Sądu ten czyn oskarżonego cechuje się znaczną społeczną szkodliwością, albowiem godzi w mienie i związane z nim prawo własności, a przy tym został on popełniony z chęci łatwego i szybkiego zysku. </xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3.2</xName> <xText xALIGNx="left">Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem</xText> </xUnit> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3.3</xName> <xText xALIGNx="left">Warunkowe umorzenie postępowania</xText> </xUnit> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText><xIx>Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3.4</xName> <xText xALIGNx="left">Umorzenie postępowania</xText> </xUnit> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText><xIx>Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3.5</xName> <xText xALIGNx="left">Uniewinnienie</xText> </xUnit> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText><xIx>Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt rozstrzygnięcia <xBRx></xBRx>z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt z wyroku odnoszący się <xBRx></xBRx>do przypisanego czynu</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="4" xRowSpan="2"> <xText><xAnon>R. Z.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>I, II</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>I tiret 1</xText> <xText>II tiret 2</xText> <xText>III tiret 3</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText>-za czyn z pkt I a/o kara 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności,</xText> <xText>- za czyn z pkt II a/o kara 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności,</xText> <xText>- za czyn z pkt III a/o kara 7 (siedmiu) miesięcy pozbawienia wolności,</xText> <xText><xBx> <xUx>kara łączna: 1 (jednego) roku i 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności;</xUx> </xBx></xText> <xText>Sąd uznał, iż karą adekwatną do czynów oskarżonego jest kara łączna 1 (jednego) roku i 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności i karę tę mu wymierzył.</xText> <xText>Ustalając rozmiar kary sąd miał na uwadze uprzednią wielokrotną karalność oskarżonego, w tym za przestępstwa przeciwko mieniu (karta karna: k.111-114), jak również okoliczności popełnionych przestępstw. Zdaniem Sądu, w przypadku oskarżonego popadającego uprzednio w konflikty z prawem, nie jest możliwym orzeczenie kary o charakterze wolnościowym. Oskarżony jest osobą zdemoralizowaną, podnieść należy, że w trakcie toczącego się postępowania <xAnon>R. Z.</xAnon> został tymczasowo aresztowany na mocy postanowienia SR w Kętrzynie ygn.. II Kp 113/23 jako podejrzany o dokonanie kradzieży z włamaniem k. 202.</xText> <xText>W tym stanie rzeczy, sankcją która pozwoli na osiągnięcie celów w zakresie prewencji indywidualnej i generalnej, jest jedynie kara pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonania.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>IV</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>I, II</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText><xBx><xUx>obowiązek naprawienia szkody poprzez zapłatę</xUx></xBx>:</xText> <xText>- kwoty 4.650 (cztery tysiące sześćset pięćdziesiąt) złotych na rzecz pokrzywdzonego Gminy Miejskiej <xAnon>K.</xAnon> – zgodnie ze złożonym wnioskiem,</xText> <xText>- kwoty 3.900 (trzy tysiące dziewięćset) złotych na rzecz pokrzywdzonego <xAnon>M. O.</xAnon> – zgodnie ze złożonym wnioskiem na rozprawie.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">5</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt rozstrzygnięcia <xBRx></xBRx>z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xAnon>R. Z.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>III</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>II</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText>na podstawie <xLexLink xArt="art. 63;art. 63 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 63 § 1 kk</xLexLink> na poczet orzeczonej wobec oskarżonego <xAnon>R. Z.</xAnon> kary łącznej pozbawienia wolności zaliczono okres zatrzymania od dnia 05.04.2023r. godz. 12:00 do dnia 06.04.2023r. godz. 12:08, co równoważne jest 2 (dwóm) dniom kary pozbawienia wolności i w tym zakresie karę uznano za wykonaną.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.6. inne zagadnienia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText><xIx>W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia, <xBRx></xBRx>a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">7</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>KOszty procesu </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xIx>Punkt rozstrzygnięcia z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText><xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>VIII</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText>na podstawie <xLexLink xArt="art. 29;art. 29 ust. 1" xIsapId="WDU19820160124" xTitle="Ustawa z dnia 26 maja 1982 r. - Prawo o adwokaturze" xAddress="Dz. U. z 1982 r. Nr 16, poz. 124">art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26.05.1982 roku Prawo o Adwokaturze</xLexLink> Sąd zasądził od Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii Adwokackiej adw. <xAnon>M. K.</xAnon> kwotę 1.176 złotych tytułem wynagrodzenia za obronę oskarżonego <xAnon>R. Z.</xAnon> wykonywaną z urzędu oraz kwotę 270,48 złotych tytułem podatku VAT od przyznanego wynagrodzenia;</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>IX</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText>na podstawie <xLexLink xArt="art. 624;art. 624 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 624 § 1 kpk</xLexLink> zwolniono oskarżonego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych w całości.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">6</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1Podpis </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> </xClmn> </xRow> </xRows> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Sędzia Małgorzata Olejarczyk

Joanna Siergiedo

st. sekr. sądowy Ewelina Kazberuk

Joanna Siergiedo

Sygn. akt II K 320/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 16 stycznia 2024r. Sąd Rejonowy w Kętrzynie II Wydział Karny w składzie: Przewodniczący: Sędzia Małgorzata Olejarczyk Protokolant: st. sekr. sądowy Ewelina Kazberuk Prokurator Prok. Rej. w Kętrzynie: Sebastian Dunaj po rozpoznaniu w dniach: 05.10.2023r., 23.11.2023r. i 16.01.2024r. sprawy1.R. Z. s.A.iW.z domuZ. ur. (...)wK. oskarżonego o to, że: I.W okresie od 14 lutego 2023r. do dnia 21 lutego 2023r. wK.naul. (...)dokonał zaboru w celu przywłaszczenia mienia w postaci wyposażenia mieszkania tj. kuchenki gazowej, dwóch skrzydeł z ościeżnicami, szafki łazienkowej ze zlewem, baterii od umywalki i prysznica, deski sedesowej i zaworów wodnych powodując straty o łącznej wartości 4650 zł na szkodę Gminy MiejskiejK., tj. o czyn zart. 278 § 1 kk II.W dniu 03 kwietnia 2023r. naul. (...)wK., dokonał zaboru w celu przywłaszczenia pojazdu markiV. (...)onr rej. (...)wraz z dowodem osobistym, prawem jazdy oraz kartą bankomatowąbanku (...) SAwydanymi na osobęM. O., powodując w ten sposób straty o łącznej wartości 4400 zł na szkodęM. O., tj. o czyn zart. 278 § 1 i 5 kkw zb. zart. 275 § 1 kkw zw. zart. 11 § 2 kk III.W dniu 05 maja 2023r. wK.naul. (...)dokonał zaboru w celu krótkotrwałego użycia cudzy pojazd mechaniczny w postaci samochodu osobowego markiF. (...)onr rej. (...)o wartości 6.000 zł, a następnie porzucił go wK.naul. (...), czym działał na szkodęE. K. (1), tj. o czyn zart. 289 § 1 kk  2.W. T. s.F.iS.z domuK. ur. (...)wK. oskarżonego o to, że: I.W dniu 05 kwietnia 2023r. w garażu naul. (...)wK., pomagał dlaR. Z.w przygotowaniu do zbycia pojazdu markiV. (...)onr rej. (...)wiedząc, że pojazd ten został uzyskany za pomocą czynu zabronionego, tj. o czyn zart. 291 § 1 kk I oskarżonegoR. Z.uznaje za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów i za to przy zastosowaniuart. 4 § 1 kk:  za czyn zpkt Ia/o, z mocyart. 278 § 1 kkskazuje go na karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności, za czyn zpkt IIa/o, z mocyart. 278 § 1 i 5 kkw zb. zart. 275 § 1 kkw zw. zart. 11 § 2 kkskazuje, zaś na podstawieart. 278 § 1 kkw zw. 11§ 3 kkwymierza mu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności, za czyn zpkt IIIa/o, z mocyart. 289 § 1 kkskazuje go na karę 7 (siedmiu) miesięcy pozbawienia wolności; II na podstawieart. 85 § 1 kk,art. 86 § 1 kkłączy orzeczone wobec oskarżonegoR. Z.jednostkowe kary pozbawienia wolności i w ich miejsce orzeka karę łączną1 (jednego) roku i 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności; III na podstawieart. 63 § 1 kkna poczet orzeczonej wobec oskarżonegoR. Z.kary łącznej pozbawienia wolności zalicza okres zatrzymania od dnia 05.04.2023r. godz. 12:00 do dnia 06.04.2023r. godz. 12:08, co równoważne jest 2 (dwóm) dniom kary pozbawienia wolności i w tym zakresie karę uznaje za wykonaną; IV na podstawieart. 46 § 1 kkorzeka wobec oskarżonego obowiązek naprawienia szkody poprzez zapłatę:  kwoty 4.650 (cztery tysiące sześćset pięćdziesiąt) złotych na rzecz pokrzywdzonego Gminy MiejskiejK., kwoty 3.900 (trzy tysiące dziewięćset) złotych na rzecz pokrzywdzonegoM. O.; V oskarżonegoW. T.uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to przy zastosowaniuart. 4 § 1 kkz mocyart. 291 § 1 kkskazuje, zaś na podstawieart. 291 § 1 kkprzy zastosowaniuart. 37a § 1 kkw zw. zart. 34 § 1a pkt 1 kkiart. 35 § 1 kkwymierza mu karę 6 (sześciu) miesięcy ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze po 30 (trzydzieści) godzin miesięcznie; VI na podstawieart. 63 § 1 kkna poczet orzeczonej wobec oskarżonegoW. T.kary ograniczenia wolności zalicza okres zatrzymania od dnia 05.04.2023r. godz. 12:00 do dnia 06.04.2023r. godz. 12:13, co równoważne jest4 (czterem) dniom kary ograniczenia wolności i w tym zakresie karę uznaje za wykonaną; VII na podstawieart. 43b kkorzeka wobec oskarżonegoW. T.podanie wyroku do publicznej wiadomości poprzez umieszczenie jego treści na tablicy ogłoszeń Urzędu Miasta wK.przez okres 1 (jednego) miesiąca; VIII na podstawieart. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26.05.1982 roku Prawo o Adwokaturzezasądza od Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii Adwokackiej adw.M. K.kwotę 1.176 (jeden tysiąc sto siedemdziesiąt sześć) złotych tytułem wynagrodzenia za obronę oskarżonegoR. Z.wykonywaną z urzędu oraz kwotę 270,48 (dwieście siedemdziesiąt i 48/100) złotych tytułem podatku VAT od przyznanego wynagrodzenia; IX na podstawieart. 624 § 1 kpkzwalnia oskarżonych od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych w całości. UZASADNIENIE Formularz UK 1 Sygnatura akt II K 320/23 Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybieart. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k.albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza. 1 USTALENIE FAKTÓW 0.1. Fakty uznane za udowodnione Lp. Oskarżony Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano) 1 R. Z. w okresie od 14 lutego 2023 r. do dnia 21 lutego 2023 r. wK.naul. (...)dokonał zaboru w celu przywłaszczenia mienia w postaci wyposażenia mieszkania tj. kuchenki gazowej, dwóch skrzydeł z ościeżnicami, szafki łazienkowej ze zlewem, baterii od umywalki i prysznica, deski sedesowej i zaworów wodnych powodując straty o łącznej wartości 4650 zł na szkodę Gminy MiejskiejK., tj. o czyn zart. 278 § 1 kk Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione Dowód Numer karty 1 W okresie od 14 lutego 2023 r. do dnia 21 lutego 2023 r. przychodzenie oskarżonegoR. Z.do mieszkania socjalnego naul. (...)wK.zajmowanego przezE. K. (2), 2 dokonanie przez oskarżonego w okresie od 14 lutego 2023 r. do dnia 21 lutego 2023 r. zaboru w celu przywłaszczenia mienia w postaci wyposażenia mieszkania socjalnego zajmowanego przezE. K. (2): kuchenki gazowej, dwóch skrzydeł z ościeżnicami, szafki łazienkowej ze zlewem, baterii od umywalki i prysznica, deski sedesowej i zaworów wodnych powodując straty o łącznej wartości 4650 zł na szkodę Gminy MiejskiejK., wyjaśnienia oskarżonego w części, w której przyznaje się do wizyty w mieszkaniu naul. (...)wK., Zeznania świadkaA. B. Zeznania świadkaE. K. (2) Zeznania świadkaJ. L. Protokół oględzin i materiał poglądowy k. 225v, k. 20, k. 115-117 k.226, k. 249v, k.110 v, k.226v, k.12v k.115-117 0.1. Fakty uznane za nieudowodnione Lp. Oskarżony Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano) 1 R. Z. W okresie od 14 lutego 2023 r. do dnia 21 lutego 2023 r. wK.ul. (...)dokonał zaboru w celu przywłaszczenia mienia w postaci wyposażenia mieszkania tj. kuchenki gazowej, dwóch skrzydeł z ościeżnicami, szafki łazienkowej ze zlewem, baterii od umywalki i prysznica, deski sedesowej i zaworów wodnych powodując straty o łącznej wartości 4650 zł na szkodę Gminy MiejskiejK., tj. o czyn zart. 278 § 1 kk Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione Dowód 1.Twierdzenia oskarżonego, że w okresie od 14 lutego 2023 r. do dnia 21 lutego 2023 r. nie dokonał zaboru w celu przywłaszczenia mienia w postaci wyposażenia mieszkania socjalnego zajmowanego przezE. K. (2)wK.przyul. (...)tj.: kuchenki gazowej, dwóch skrzydeł z ościeżnicami, szafki łazienkowej ze zlewem, baterii od umywalki i prysznica, deski sedesowej i zaworów wodnych powodując straty o łącznej wartości 4650 zł na szkodę Gminy MiejskiejK., Częściowe wyjaśnienia oskarżonego k.225v, k.20, k.174, 2 OCena DOWOdów 0.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów Lp. faktu z pkt 1.1 Dowód Zwięźle o powodach uznania dowodu 1.1.1 Wyjaśnienia oskarżonego w części, w której przyznaje się do wizyty w mieszkaniu naul. (...)wK., W zakresie w jakim oskarżony podczas pierwszego przesłuchania przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i podczas rozprawy głównej przyznał się do tego, że był w mieszkaniu naul. (...)wK.. Sąd uznał za wiarygodne, mające potwierdzenie w pozostałym zgromadzonym materiale dowodowym, w szczególności w zeznaniach świadkaE. K. (2). 1.1.2 ZeznaniaA. B. Świadek – kierownik administracji w(...)wK.zeznała, że(...)zarządza budynkiem naulicy (...)gdzie doszło do kradzieży mienia. Wskazała, że sąsiedzi widzieli jak rzeczy były wynoszone z mieszkania, ale z obawy przed oskarżonym nie chcieli zeznawać. Odniosła się do twierdzeń oskarżonego, żeE. K. (2)sprzedała mu rzeczy, wskazując iż na(...)wszyscy wiedzą, że mieszkania przyul. (...)wK.są socjalne i nie ma tam własnościowych rzeczy, a wszystkie lokale należą do Gminy. Również oskarżony posiadał wiedzę o tym fakcie, ponieważ często tam przychodził. Zeznania Sąd ocenił jako spójne i rzeczowe. Świadek nie ma żadnych powodów, by narażać oskarżonego na odpowiedzialność karną. Ponadto jej zeznania znajdują potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym: zeznaniaJ. L., zeznaniaE. K. (2). 1.1.2 Protokół oględzin i materiał poglądowy Dowody nieosobowe nie budzące żadnych wątpliwości co do ich autentyczności i wiarygodności. Dowód ten dokumentuje przeprowadzone czynności, pochodzi od podmiotów uprawnionych, sporządzony jest w ramach przysługujących im kompetencji. 1.1.1 1.1.2 Zeznania świadkaJ. L. Świadek zeznał, że odwiedziłE. K. (2)w mieszkaniu socjalnym przez nią zajmowanym. Potwierdził, że w mieszkaniu panował nieład oraz że nie było kuchenki gazowej i kranów. Ponadto wskazał, że odE. K. (2)wie, że rzeczy zostały ukradzione. Sąd uznał za wiarygodne zeznania świadka, korespondujące z omówionymi wyżej dowodami. 1.1.1 1.1.2. Zeznania świadkaE. K. (2) Świadek zeznała, że podczas mieszkania w lokalu socjalnym naul. (...)nie zawsze zamykała mieszkanie i że zginęło jej kilka rzeczy. Nie potrafiła jednak wskazać wszystkich skradzionych rzeczy, wymieniła kuchenkę, drzwi, krany. Wskazała, że do jej mieszkania przychodził mężczyzna zB., na którego mówią(...)oraz że przynosił jej wina i na pewno nie były to alkohole w zamian za jakieś przedmioty z mieszkania. Zaznaczyła również, iż na pewno nie sprzedawała wyposażenia mieszkania za alkohol oraz że nie pozwalała nikomu na zabieranie rzeczy z mieszkania socjalnego, które wynajmowała od GminyK.. Brak podstaw w ocenie Sądu, by kwestionować relacjeE. K. (2), albowiem znajdują one potwierdzenie w zeznaniachA. B.i pierwotnych wyjaśnieniach oskarżonego wzajemnie się uzupełniają, tworząc spójną całość. 0.1.Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów) Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2 Dowód Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu 1.2.1 wyjaśnienia oskarżonego Sąd uznał za niewiarygodne wyjaśnienia oskarżonego w części, w której zaprzeczał kradzieży przedmiotów z mieszkania naul. (...)wK.. Co istotne, wyjaśnienia oskarżonego są sprzeczne z wyjaśnieniami jakie składał w postępowaniu przygotowawczym. Oskarżony po przedstawieniu zarzutów przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów, ponadto chciał dobrowolnie poddać się karze (k.174). Również podczas początkowych wyjaśnień przyznał się do popełnienia przestępstwa kradzieży (k.20). Zaznaczyć należy, iż w protokole przesłuchania oskarżonego, nie padło sformułowanie by kupował on rzeczy z mieszkania socjalnego zajmowanego przezE. K. (2)naul. (...)wK.. Od razu wskazywał, że je ukradł. Natomiast, późniejsze wyjaśnienia oskarżonego podnoszone przez niego na rozprawie głównej tj.: kupno mebli i sprzętów z mieszkania naul. (...)w zamian za alkohol oraz eksmisjaE. K. (2)i chęć sprzedaży przez nią wyposażenia mieszkania, stanowią przyjętą przez oskarżonego linię obrony. Dlatego Sąd je odrzucił jako zmierzające do polepszenia swojej sytuacji procesowej. Są również sprzeczne z pozostałym materiałem dowodowym tj., zeznaniamiA. B., orazE. K. (2). 3 PODSTAWA PRAWNA WYROKU Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Oskarżony ☒ 3.1 Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem I R. Z. Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej Czyn zart. 278 § 1 kk. Oskarżony swoim zachowaniem wypełnił wszystkie znamiona przestępstwa kradzieży. Przedmiotem czynności wykonawczej opisanego przestępstwa muszą być rzeczy ruchome, co na gruncie niniejszej sprawy nie budzi wątpliwości. Przestępstwo kradzieży należy do tzw. czynów przepołowionych, które kwalifikuje się jako wykroczenia bądź przestępstwa w zależności od wartości przywłaszczonego mienia. Działanie oskarżonego ukierunkowane było na powiększenie swojego majątku, Sąd nie miał wątpliwości, iż oskarżony działał z zamiarem bezpośrednim. Sąd nie miał wątpliwości, że oskarżony jest sprawcą przypisanego mu czynu. Sąd nie znalazł okoliczności wyłączających winę oskarżonego. Jest on osobą pełnoletnią i w pełni poczytalną. Miał pełną możliwość rozpoznania bezprawności czynu i owej bezprawności był świadomy. W ocenie Sądu ten czyn oskarżonego cechuje się znaczną społeczną szkodliwością, albowiem godzi w mienie i związane z nim prawo własności, a przy tym został on popełniony z chęci łatwego i szybkiego zysku. ☐ 3.2 Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej ☐ 3.3 Warunkowe umorzenie postępowania Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania ☐ 3.4 Umorzenie postępowania Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania ☐ 3.5 Uniewinnienie Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia 4 KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie Oskarżony Punkt rozstrzygnięciaz wyroku Punkt z wyroku odnoszący siędo przypisanego czynu Przytoczyć okoliczności R. Z. I, II I tiret 1 II tiret 2 III tiret 3 -za czyn z pkt I a/o kara 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności, - za czyn z pkt II a/o kara 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności, - za czyn z pkt III a/o kara 7 (siedmiu) miesięcy pozbawienia wolności, kara łączna: 1 (jednego) roku i 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności; Sąd uznał, iż karą adekwatną do czynów oskarżonego jest kara łączna 1 (jednego) roku i 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności i karę tę mu wymierzył. Ustalając rozmiar kary sąd miał na uwadze uprzednią wielokrotną karalność oskarżonego, w tym za przestępstwa przeciwko mieniu (karta karna: k.111-114), jak również okoliczności popełnionych przestępstw. Zdaniem Sądu, w przypadku oskarżonego popadającego uprzednio w konflikty z prawem, nie jest możliwym orzeczenie kary o charakterze wolnościowym. Oskarżony jest osobą zdemoralizowaną, podnieść należy, że w trakcie toczącego się postępowaniaR. Z.został tymczasowo aresztowany na mocy postanowienia SR w Kętrzynie ygn.. II Kp 113/23 jako podejrzany o dokonanie kradzieży z włamaniem k. 202. W tym stanie rzeczy, sankcją która pozwoli na osiągnięcie celów w zakresie prewencji indywidualnej i generalnej, jest jedynie kara pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonania. IV I, II obowiązek naprawienia szkody poprzez zapłatę: - kwoty 4.650 (cztery tysiące sześćset pięćdziesiąt) złotych na rzecz pokrzywdzonego Gminy MiejskiejK.– zgodnie ze złożonym wnioskiem, - kwoty 3.900 (trzy tysiące dziewięćset) złotych na rzecz pokrzywdzonegoM. O.– zgodnie ze złożonym wnioskiem na rozprawie. 5 1Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU Oskarżony Punkt rozstrzygnięciaz wyroku Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu Przytoczyć okoliczności R. Z. III II na podstawieart. 63 § 1 kkna poczet orzeczonej wobec oskarżonegoR. Z.kary łącznej pozbawienia wolności zaliczono okres zatrzymania od dnia 05.04.2023r. godz. 12:00 do dnia 06.04.2023r. godz. 12:08, co równoważne jest 2 (dwóm) dniom kary pozbawienia wolności i w tym zakresie karę uznano za wykonaną. 1.6. inne zagadnienia W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę 7 KOszty procesu Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Przytoczyć okoliczności VIII na podstawieart. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26.05.1982 roku Prawo o AdwokaturzeSąd zasądził od Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii Adwokackiej adw.M. K.kwotę 1.176 złotych tytułem wynagrodzenia za obronę oskarżonegoR. Z.wykonywaną z urzędu oraz kwotę 270,48 złotych tytułem podatku VAT od przyznanego wynagrodzenia; IX na podstawieart. 624 § 1 kpkzwolniono oskarżonego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych w całości. 6 1Podpis

15/051515/0001006/K

Sąd Rejonowy w Kętrzynie

II Wydział Karny

150515350000503_I_C_000363_2023_Uz_2024-01-17_002

I C 363/23

2024-01-17 01:00:00.0 CET

2024-02-05 17:30:04.0 CET

2024-02-05 15:24:30.0 CET

15051535

503

SENTENCE, REASON

Sygn. akt I C 363/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 17 stycznia 2024 r. Sąd Rejonowy w Piszu I Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący: sędzia Anna Gajewska Protokolant: sekretarz sądowy Agnieszka Zuzga po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 20 grudnia 2023 r. w P. sprawy z powództwa A. K. (1) przeciwko Gminie R. o zapłatę o r z e k a I Zasądza od pozwanej Gminy R. na rzecz powódki A. K. (1) kwotę 4 880,00 zł (cztery tysiące osiemset osiemdziesiąt złotych 0/100) z odsetkami ustawo

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Agnieszka Zuzga" xPublisher="azuzga" xEditorFullName="Agnieszka Zuzga" xEditor="azuzga" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="5" xFlag="published" xVolType="15/051535/0000503/C" xYear="2023" xVolNmbr="000363" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText>Sygn. akt I C 363/23</xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right"> Dnia 17 stycznia 2024 r.</xText> <xText>Sąd Rejonowy w Piszu I Wydział Cywilny w składzie:</xText> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="186"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="525"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">Przewodniczący:</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>sędzia Anna Gajewska</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> </xRows> <xText>Protokolant: sekretarz sądowy Agnieszka Zuzga</xText> <xText>po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 20 grudnia 2023 r. w <xAnon>P.</xAnon></xText> <xText>sprawy z powództwa <xAnon>A. K. (1)</xAnon></xText> <xText>przeciwko Gminie <xAnon>R.</xAnon></xText> <xText>o zapłatę</xText> <xText xALIGNx="center">o r z e k a</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">I</xName> <xText>Zasądza od pozwanej Gminy <xAnon>R.</xAnon> na rzecz powódki <xAnon>A. K. (1)</xAnon> kwotę 4 880,00 zł (cztery tysiące osiemset osiemdziesiąt złotych 0/100) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 14.04.2023r. do dnia zapłaty.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">II</xName> <xText>Zasądza od pozwanej Gminy <xAnon>R.</xAnon> na rzecz powódki <xAnon>A. K. (1)</xAnon> kwotę 1 317,00 zł (jeden tysiąc trzysta siedemnaście złotych 0/100), tytułem zwrotu kosztów postępowania wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi za czas od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.</xText> </xUnit> <xText>Sygn. akt I C 363/23</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText><xAnon>A. K. (1)</xAnon> wytoczyła powództwo przeciwko Gminie <xAnon>R.</xAnon> o zapłatę kwoty 4 880 złotych z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 14 kwietnia 2023 roku do dnia zapłaty. Nadto powódka wniosła o zasądzenie na jej rzecz od pozwanej kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.</xText> <xText>W uzasadnieniu pozwu powódka wskazała, że w związku z wybuchem konfliktu zbrojnego w <xAnon>U.</xAnon>, powódka w dniu 6 marca 2022 roku przyjęła do swojego domu położonego w miejscowości <xAnon>Ł.</xAnon>, trzyosobową rodzinę z <xAnon>U.</xAnon> – <xAnon>M. K.</xAnon> samotnie wychowującą dwoje małoletnich dzieci: córkę <xAnon>P.</xAnon> <xAnon>K.</xAnon> i syna <xAnon>A.</xAnon> <xAnon>K.</xAnon>, przy czym małoletnia <xAnon>P.</xAnon> jest osobą niepełnosprawną. Z tytułu pomocy uchodźcom, na podstawie art. 13 ust. 1 ustawy z dnia 12 marca 2022 roku o pomocy obywatelom Ukrainy w związku z konfliktem zbrojnym na terytorium tego państwa (tj. Dz.U. z 2023r., poz. 103 ze zm.) oraz przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 4 maja 2022 roku w sprawie maksymalnej wysokości świadczenia pieniężnego przysługującego z tytułu zapewnienia zakwaterowania i wyżywienia obywatelom <xAnon>U.</xAnon> oraz warunków przyznawania tego świadczenia i przedłużania jego wypłaty (tj. Dz.U. z 2023r., poz. 1381 ze zm.) powódka otrzymała od Gminy <xAnon>Ł.</xAnon> świadczenie pieniężne w wysokości 40 złotych za osobę dziennie.</xText> <xText>Powódka wskazała, że od miesiąca września 2022 roku chłopiec z przyjętej przez nią rodziny – <xAnon>A.</xAnon> <xAnon>K.</xAnon> – rozpoczął naukę w <xAnon> Zespole Szkół (...)</xAnon> w <xAnon>R.</xAnon> i zamieszkał w internacie szkoły. Koszty zakwaterowania i wyżywienia chłopca w internacie ponoszone były przez powódkę. W związku z powyższym, mając na uwadze otrzymane na piśmie stanowisko <xAnon> (...)</xAnon> Urzędu Wojewódzkiego w <xAnon>W.</xAnon>, Gmina <xAnon>Ł.</xAnon> wypłaciła powódce pełne świadczenie za dwie osoby, zaś za chłopca tylko za dni jego faktycznego zamieszkiwania na terenie Gminy <xAnon>Ł.</xAnon>, tj. za soboty, niedziele i dni wolne od nauki. Zgodnie ze stanowiskiem <xAnon> (...)</xAnon> Urzędu Wojewódzkiego w <xAnon>W.</xAnon>, z wnioskiem o wypłatę świadczenia za dni zamieszkiwania małoletniego <xAnon>A. K. (2)</xAnon> w internacie szkoły, powódka wystąpiła do Gminy <xAnon>R.</xAnon>. Ta jednak odmówiła wypłaty świadczenia. Pozwana nie kwestionowała, iż pozostaje właściwa do rozpoznania wniosku, natomiast powołała się na brak przesłanek do przedłużenia okresu wypłaty świadczenia na rzecz chłopca na okres dłuży niż 120 dni, wynikających z § 4 ust. 1 ww. rozporządzenia.</xText> <xText>W ocenie powódki, ze stanowiskiem pozwanej nie sposób się zgodzić, albowiem jedno z dzieci <xAnon>M. K.</xAnon> – małoletnia <xAnon>P. K.</xAnon>, jest osobą niepełnosprawną, w związku z czym w odniesieniu do małoletniego syna <xAnon>M. A.</xAnon> <xAnon>K.</xAnon> – znajdują zastosowanie przepisy ww. rozporządzenia dotyczące przedłużenia okresu na jaki przyznaje się świadczenie.</xText> <xText>Powódka wskazała, że dochodzona pozwem kwota, to świadczenie za 122 dni (40 zł za dzień) zamieszkiwania <xAnon>A.</xAnon> <xAnon>K.</xAnon> w internacie, tj. od 01.09.2022r. do 02.09.2022r., od 05.09.2022r. do 09.09.2022r., od 12.09.2022r. do 16.09.2022r., od 19.09.2022r. do 23.09.2022r., od 26.09.2022r. do 30.09.2022r., od 03.10.2022r. do 07.10.2022r., od 10.10.2022r. do 12.10.2022r., od 17.10.2022r. do 21.10.2022r., od 24.10.2022r. do 28.10.2022r., od 02.11.2022r. do 04.11.2022r., od 07.11.2022r. do 10.11.2022r., od 14.11.2022r. do 18.11.2022r., od 21.11.2022r. do 25.11.2022r., od 28.11.2022r. do 30.11.2022r., od 01.12.2022r. do 02.12.2022r., od 05.12.2022r. do 08.12.2022r., od 12.12.2022r. do 14.12.2022r., od 19.12.2022r. do 22.12.2022r., od 03.01.2023r. do 05.01.2023r., od 09.01.2023r. do 13.01.2023r., od 16.01.2023r. do 20.01.2023r., od 06.02.2023r. do 10.02.2023r., od 13.02.2023r. do 17.02.2023r., od 20.02.2023r. do 24.02.2023r., od 27.02.2023r. do 03.03.2023r., od 06.03.2023r. do 10.03.2023r., 13.03.2023r., od 20.03.2023r. do 24.03.2023r., od 27.03.2023r. do 31.03.2023r.</xText> <xText>Pozwana Gmina <xAnon>R.</xAnon> w odpowiedzi na pozew wniosła o oddalenie powództwa w całości i o zasądzenie na jej rzecz od powódki zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.</xText> <xText>W ocenie pozwanej, roszczenie powódki jest bezzasadne. Pozwana podniosła, że zgodnie z art. 13 ust. 1 ww. ustawy o pomocy obywatelom <xAnon>U.</xAnon> w związku z konfliktem zbrojnym na terytorium tego państwa, jeżeli wnioskodawca rzeczywiście pokrywa koszt zakwaterowania i wyżywienia obywatela <xAnon>U.</xAnon>, to świadczenie pieniężne jest należne, lecz wyłącznie w okresie podstawowych 120 dni. Okres wypłaty świadczenia może być przedłużony w szczególnie uzasadnionych przypadkach, tj. gdy pomoc udzielana jest jednej z osób wymienionych w § 4 ust. 1 ww. rozporządzenia, np. osobie niepełnosprawnej. Zdaniem pozwanej, w przedmiotowej sprawie nie zachodzi żadna ze wskazanych przesłanek, bowiem ani małoletni <xAnon>A.</xAnon> <xAnon>K.</xAnon>, ani matka dzieci nie są osobami niepełnosprawnymi, a żądanie nie dotyczy niepełnosprawnej <xAnon>P.</xAnon> <xAnon>K.</xAnon>.</xText> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Sąd ustalił, co następuje:</xBx></xText> <xText>W dniu 6 marca 2022 roku <xAnon>A. K. (1)</xAnon> przyjęła do swojego domu położonego w Gminie <xAnon>Ł.</xAnon>, trzyosobową rodzinę z <xAnon>U.</xAnon>– <xAnon>M. K.</xAnon> i dwoje jej małoletnich dzieci: córkę <xAnon>P.</xAnon> <xAnon>K.</xAnon> i syna <xAnon>A.</xAnon> <xAnon>K.</xAnon>. Ten ostatni <xAnon>urodził się (...)</xAnon>.</xText> <xText>Małoletnia <xAnon>P. K.</xAnon> jest osobą niepełnosprawną.</xText> <xText>Z tytułu pomocy uchodźcom, <xAnon>A. K. (1)</xAnon> otrzymała od Gminy <xAnon>Ł.</xAnon> – na podstawie art. 13 ust. 1 ustawy z dnia 12 marca 2022 roku o pomocy obywatelom <xAnon>U.</xAnon> w związku z konfliktem zbrojnym na terytorium tego państwa (tj. Dz.U. z 2023r., poz. 103 ze zm.) oraz przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 4 maja 2022 roku w sprawie maksymalnej wysokości świadczenia pieniężnego przysługującego z tytułu zapewnienia zakwaterowania i wyżywienia obywatelom <xAnon>U.</xAnon> oraz warunków przyznawania tego świadczenia i przedłużania jego wypłaty (tj. Dz.U. z 2023r., poz. 1381 ze zm.) – świadczenie pieniężne w kwocie 40 złotych za osobę dziennie.</xText> <xText>Małoletni <xAnon>A. K. (3)</xAnon> od września 2022 roku rozpoczął naukę w <xAnon> Zespole Szkół (...)</xAnon> w <xAnon>R.</xAnon> i zamieszkał w internacie szkoły. W internacie mieszkał w dni szkolne, zaś w weekendy i dni wolne od nauki przebywał na terenie Gminy <xAnon>Ł.</xAnon>. Koszty zakwaterowania i wyżywienia chłopca w internacie, koszty jego przejazdów na trasie <xAnon>R.</xAnon> – <xAnon>Ł.</xAnon> – <xAnon>R.</xAnon> i wszelkie koszty związane z jego nauką, ponoszone były przez <xAnon>A. K. (1)</xAnon>.</xText> <xText>Gmina <xAnon>Ł.</xAnon>, mając na uwadze otrzymane na piśmie z dnia 1 grudnia 2022 roku stanowisko <xAnon> (...)</xAnon> Urzędu Wojewódzkiego w <xAnon>W.</xAnon>, za okres od 02.09.2022r. do 31.03.2023r. wypłaciła <xAnon>A. K. (1)</xAnon> pełne świadczenie za <xAnon>M. K.</xAnon> i jej niepełnosprawną córkę <xAnon>P.</xAnon> <xAnon>K.</xAnon>, zaś świadczenie za chłopca jedynie za te dni, gdy faktycznie przebywał on na terenie Gminy <xAnon>Ł.</xAnon>, tj. soboty, niedziele i dni wolne od nauki.</xText> <xText>Zgodnie ze stanowiskiem <xAnon> (...)</xAnon> Urzędu Wojewódzkiego w <xAnon>W.</xAnon> wyrażonym w piśmie z dnia 1 grudnia 2022 roku i 27 stycznia 2023 roku, z wnioskiem o wypłatę świadczenia za dni zamieszkiwania małoletniego <xAnon>A. K. (2)</xAnon> w internacie szkoły, <xAnon>A. K. (1)</xAnon> wystąpiła do Gminy <xAnon>R.</xAnon>.</xText> <xText>Gmina <xAnon>R.</xAnon> odmówiła wypłaty świadczenia.</xText> <xText>W okresie od 02.09.2022r. do 31.03.2023r. małoletni <xAnon>A. K. (3)</xAnon> zamieszkiwał w internacie szkoły na terenie Gminy <xAnon>R.</xAnon> przez 122 dni, tj. od 01.09.2022r. do 02.09.2022r., od 05.09.2022r. do 09.09.2022r., od 12.09.2022r. do 16.09.2022r., od 19.09.2022r. do 23.09.2022r., od 26.09.2022r. do 30.09.2022r., od 03.10.2022r. do 07.10.2022r., od 10.10.2022r. do 12.10.2022r., od 17.10.2022r. do 21.10.2022r., od 24.10.2022r. do 28.10.2022r., od 02.11.2022r. do 04.11.2022r., od 07.11.2022r. do 10.11.2022r., od 14.11.2022r. do 18.11.2022r., od 21.11.2022r. do 25.11.2022r., od 28.11.2022r. do 30.11.2022r., od 01.12.2022r. do 02.12.2022r., od 05.12.2022r. do 08.12.2022r., od 12.12.2022r. do 14.12.2022r., od 19.12.2022r. do 22.12.2022r., od 03.01.2023r. do 05.01.2023r., od 09.01.2023r. do 13.01.2023r., od 16.01.2023r. do 20.01.2023r., od 06.02.2023r. do 10.02.2023r., od 13.02.2023r. do 17.02.2023r., od 20.02.2023r. do 24.02.2023r., od 27.02.2023r. do 03.03.2023r., od 06.03.2023r. do 10.03.2023r., 13.03.2023r., od 20.03.2023r. do 24.03.2023r., od 27.03.2023r. do 31.03.2023r.</xText> <xText>W tym czasie zakwaterowanie i wyżywienie zapewniane mu było na koszt <xAnon>A. K. (1)</xAnon>.</xText> <xText>Ostateczne przedsądowe wezwanie do zapłaty, zawarte w piśmie <xAnon>A. K. (1)</xAnon> z dnia 31 marca 2023 roku, zostało doręczone pozwanej Gminie <xAnon>R.</xAnon> w dniu 6 kwietnia 2023 roku. Zakreślony termin do zapłaty wynosił 7 dni. Wezwanie pozostało bezskuteczne.</xText> <xText><xIx>(dowód: orzeczenie o niepełnosprawności k. 37; dowody wypłat powódce świadczenia za <xAnon>A. K. (2)</xAnon> za okres od września 2022r. do marca 2023r. k. 11-18; pismo z <xAnon> (...)</xAnon> Urzędu Wojewódzkiego w <xAnon>W.</xAnon> z dnia 01.12.2022r. k. 23; pismo z <xAnon> (...)</xAnon> Urzędu Wojewódzkiego w <xAnon>W.</xAnon> z dnia 27.01.2023r. k. 30; pisma Wójta Gminy <xAnon>Ł.</xAnon> k. 19, 20, 22; pismo Burmistrza Miasta i Gminy <xAnon>R.</xAnon> k. 27-28; pismo powódki do <xAnon> (...)</xAnon> Urzędu Wojewódzkiego k. 29; przedsądowe wezwanie do zapłaty k. 32-33; zpo k. 34-35; pismo z 21.04.2023r. - odpowiedź na wezwanie do zapłaty k. 36; zeznania powódki <xAnon>A. K. (1)</xAnon> k. 84) </xIx></xText> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Sad zważył, co następuje:</xBx></xText> <xText>Zgodnie z art. 13 ust. 1 ustawy z dnia 12 marca 2022 roku o pomocy obywatelom <xAnon>U.</xAnon> w związku z konfliktem zbrojnym na terytorium tego państwa (tj. Dz.U. z 2023r., poz. 103 ze zm., dalej: u.p.o.u.), każdemu podmiotowi, w szczególności osobie fizycznej prowadzącej gospodarstwo domowe, który zapewni, na własny koszt, zakwaterowanie i wyżywienie obywatelom<xAnon>U. (...)</xAnon>- którzy przybyli na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej z terytorium <xAnon>U.</xAnon> w związku z działaniami wojennymi prowadzonymi na terytorium tego państwa, oraz obywateli <xAnon>U.</xAnon> posiadających Kartę Polaka, którzy wraz z najbliższą rodziną z powodu tych działań wojennych przybyli na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej - może być przyznane na jego wniosek świadczenie pieniężne z tego tytułu nie dłużej niż za okres 120 dni od dnia przybycia obywatela <xAnon>U. (...)</xAnon>na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej. Okres wypłaty świadczenia może być przedłużony w szczególnie uzasadnionych przypadkach.</xText> <xText>Oczywiście pod warunkiem, że za daną osobę przyjętą do zakwaterowania i wyżywienia na wskazany okres nie wypłacono już świadczenia (art. 13 ust. 4 pkt 10 u.p.o.u.).</xText> <xText>Maksymalną wysokość świadczenia pieniężnego, o którym mowa w art. 13 ust. 1 u.p.o.u.), oraz warunki przyznawania tego świadczenia i przedłużania jego wypłaty określa rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 4 maja 2022 roku w sprawie maksymalnej wysokości świadczenia pieniężnego przysługującego z tytułu zapewnienia zakwaterowania i wyżywienia obywatelom <xAnon>U. (...)</xAnon>oraz warunków przyznawania tego świadczenia i przedłużania jego wypłaty (tj. Dz.U. z 2023r., poz. 1381 ze zm., dalej: rozporządzenie).</xText> <xText>Zgodnie z § 4 ust. 1 rozporządzenia, Gmina może przedłużyć okres wypłaty świadczenia na okres dłuższy niż 120 dni w przypadku zapewnienia zakwaterowania i wyżywienia obywatelowi <xAnon>U.</xAnon>, który:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">1</xName> <xText>posiada orzeczenie o niepełnosprawności lub stopniu niepełnosprawności lub orzeczenie, o którym mowa w <xLexLink xArt="art. 5" xIsapId="WDU19971230776" xTitle="Ustawa z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 123, poz. 776">art. 5 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych</xLexLink> (Dz.U. z 2023 r. poz. 100, 173, 240, 852 i 1234);</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">2</xName> <xText>posiada dokument potwierdzający I lub II stopień niepełnosprawności wydany w ramach ukraińskiego systemu orzekania o niepełnosprawności;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">3</xName> <xText>ukończył 60 rok życia (kobiety) albo 65 rok życia (mężczyźni);</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">4</xName> <xText>jest kobietą w ciąży lub osobą wychowującą dziecko do 12 miesiąca życia;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">5</xName> <xText>samotnie sprawuje na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej opiekę nad trojgiem i więcej dzieci;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">6</xName> <xText>jest małoletnim wymienionym w art. 25a ust. 1 u.p.o.u.</xText> </xUnit> <xText>W myśl § 4 ust. 2 pkt 1 rozporządzenia, świadczenie, o którym mowa w ust. 1 pkt 1 i 2 przysługuje za osobę niepełnosprawną, za osobę sprawującą nad nią opiekę i za każde małoletnie dziecko tych osób.</xText> <xText>Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy wskazać należy, że obywatelami<xAnon>U.</xAnon>, którzy przybyli na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej z terytorium <xAnon>U.</xAnon> w związku z działaniami wojennymi prowadzonymi na terytorium tego państwa i którym w okresie od 6 marca 2022 roku do 31 marca 2023 roku zakwaterowanie i wyżywienie zapewniła na własny koszt powódka, są:</xText> <xText>- małoletnia <xAnon>P. K.</xAnon> posiadająca orzeczenie o niepełnosprawności,</xText> <xText>- matka ww. małoletniej – <xAnon>M. K.</xAnon>,</xText> <xText>- oraz brat małoletniej i syn <xAnon>M. K.</xAnon> – małoletni <xAnon>A.</xAnon> <xAnon>K.</xAnon>.</xText> <xText>Nie budzi wątpliwości Sądu, że <xAnon>A.</xAnon> <xAnon>K.</xAnon>, jako małoletnie dziecko <xAnon>M. K.</xAnon> będącej osobą sprawującą opiekę nad niepełnosprawną <xAnon>P.</xAnon> <xAnon>K.</xAnon>, jest obywatelem <xAnon>U.</xAnon>, o którym mowa w § 4 ust. 2 pkt 1 rozporządzenia, a więc co do którego mają zastosowanie przepisy rozporządzenia dotyczące wydłużenia okresu, na jaki przyznaje się świadczenie.</xText> <xText>Jak wynika z załączonych do akt sprawy dokumentów, których treść nie była kwestionowana przez stronę pozwaną, małoletnia <xAnon>P. K.</xAnon> posiada orzeczenie o niepełnosprawności, które wydane zostało 19 kwietnia 2022 roku na czas do 13 września 2025 roku (orzeczenie k. 37). Brat małoletniej i syn <xAnon>M. A.</xAnon> <xAnon>K.</xAnon> - <xAnon>urodził się (...)</xAnon>, a zatem w okresie od 2 września 2022 roku do 31 marca 2023 roku był osobą małoletnią. Z kolei zeznania powódki potwierdziły, że w okresie objętym pozwem, zakwaterowanie i wyżywienie w internacie zapewniane było małoletniemu na koszt powódki. Sąd dał wiarę powyższym zeznaniom, albowiem były logiczne, rzeczowe i korelowały ze zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym w postaci dokumentów.</xText> <xText>Mając powyższe na uwadze, zdaniem Sądu stwierdzić należy, że w okresie objętym żądaniem pozwu, tj. od 2 września 2022 roku do 31 marca 2023 roku, wszystkie wynikające z ww. przepisów przesłanki do wydłużenia względem <xAnon>A.</xAnon> <xAnon>K.</xAnon> okresu, na jaki przyznaje się świadczenie, były spełnione.</xText> <xText>W ślad za stanowiskiem <xAnon> (...)</xAnon> Urzędu Wojewódzkiego w <xAnon>W.</xAnon> opierającym się o stanowisko Sekretarza Stanu w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych i Administracji, Pełnomocnika Rządu ds. uchodźców wojennych z <xAnon>U.</xAnon>, <xAnon>P. S.</xAnon>, przyjąć należy, że jakkolwiek kwestia właściwości miejscowej organu do przyjęcia wniosku o wypłatę świadczenia za małoletniego obywatela <xAnon>U.</xAnon>, który w dni szkolne przebywa w internacie na obszarze innej gminy, nie jest wprost uregulowana w przepisach, to należy przyjąć, że gminą właściwą do rozpatrzenia wniosku o wpłatę świadczenia za okres pobytu małoletniego w internacie jest organ tej gminy, na terenie której znajduje się internat.</xText> <xText>Zatem w niniejszej sprawie, właściwą do rozpatrzenia wniosku <xAnon>A. K. (1)</xAnon> o wpłatę świadczenia za 122 dni pobytu małoletniego <xAnon>A.</xAnon> <xAnon>K.</xAnon> w internacie <xAnon> Zespołu Szkół (...)</xAnon> w <xAnon>R.</xAnon>, jest pozwana Gmina <xAnon>R.</xAnon>.</xText> <xText>Z uwagi na powyższe, na podstawie powołanych przepisów, Sąd orzekł, jak w punkcie I. wyroku.</xText> <xText>O kosztach procesu, mając na uwadze jego wynik, Sąd rozstrzygnął w oparciu o § 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U. z 2015 r., poz. 1800 ze zm.) oraz <xLexLink xArt="art. 98" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 98 k.p.c.</xLexLink>, zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. W tym przypadku jest to kwota 900 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego, kwota 17 złotych tytułem zwrotu opłaty od udzielonego pełnomocnictwa oraz kwota 400 złotych tytułem zwrotu opłaty sądowej od pozwu.</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

sędzia Anna Gajewska

Agnieszka Zuzga

sekretarz sądowy Agnieszka Zuzga

Agnieszka Zuzga

Sygn. akt I C 363/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 17 stycznia 2024 r. Sąd Rejonowy w Piszu I Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący: sędzia Anna Gajewska Protokolant: sekretarz sądowy Agnieszka Zuzga po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 20 grudnia 2023 r. wP. sprawy z powództwaA. K. (1) przeciwko GminieR. o zapłatę o r z e k a I Zasądza od pozwanej GminyR.na rzecz powódkiA. K. (1)kwotę 4 880,00 zł (cztery tysiące osiemset osiemdziesiąt złotych 0/100) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 14.04.2023r. do dnia zapłaty. II Zasądza od pozwanej GminyR.na rzecz powódkiA. K. (1)kwotę 1 317,00 zł (jeden tysiąc trzysta siedemnaście złotych 0/100), tytułem zwrotu kosztów postępowania wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi za czas od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty. Sygn. akt I C 363/23 UZASADNIENIE A. K. (1)wytoczyła powództwo przeciwko GminieR.o zapłatę kwoty 4 880 złotych z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 14 kwietnia 2023 roku do dnia zapłaty. Nadto powódka wniosła o zasądzenie na jej rzecz od pozwanej kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych. W uzasadnieniu pozwu powódka wskazała, że w związku z wybuchem konfliktu zbrojnego wU., powódka w dniu 6 marca 2022 roku przyjęła do swojego domu położonego w miejscowościŁ., trzyosobową rodzinę zU.–M. K.samotnie wychowującą dwoje małoletnich dzieci: córkęP.K.i synaA.K., przy czym małoletniaP.jest osobą niepełnosprawną. Z tytułu pomocy uchodźcom, na podstawie art. 13 ust. 1 ustawy z dnia 12 marca 2022 roku o pomocy obywatelom Ukrainy w związku z konfliktem zbrojnym na terytorium tego państwa (tj. Dz.U. z 2023r., poz. 103 ze zm.) oraz przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 4 maja 2022 roku w sprawie maksymalnej wysokości świadczenia pieniężnego przysługującego z tytułu zapewnienia zakwaterowania i wyżywienia obywatelomU.oraz warunków przyznawania tego świadczenia i przedłużania jego wypłaty (tj. Dz.U. z 2023r., poz. 1381 ze zm.) powódka otrzymała od GminyŁ.świadczenie pieniężne w wysokości 40 złotych za osobę dziennie. Powódka wskazała, że od miesiąca września 2022 roku chłopiec z przyjętej przez nią rodziny –A.K.– rozpoczął naukę wZespole Szkół (...)wR.i zamieszkał w internacie szkoły. Koszty zakwaterowania i wyżywienia chłopca w internacie ponoszone były przez powódkę. W związku z powyższym, mając na uwadze otrzymane na piśmie stanowisko(...)Urzędu Wojewódzkiego wW., GminaŁ.wypłaciła powódce pełne świadczenie za dwie osoby, zaś za chłopca tylko za dni jego faktycznego zamieszkiwania na terenie GminyŁ., tj. za soboty, niedziele i dni wolne od nauki. Zgodnie ze stanowiskiem(...)Urzędu Wojewódzkiego wW., z wnioskiem o wypłatę świadczenia za dni zamieszkiwania małoletniegoA. K. (2)w internacie szkoły, powódka wystąpiła do GminyR.. Ta jednak odmówiła wypłaty świadczenia. Pozwana nie kwestionowała, iż pozostaje właściwa do rozpoznania wniosku, natomiast powołała się na brak przesłanek do przedłużenia okresu wypłaty świadczenia na rzecz chłopca na okres dłuży niż 120 dni, wynikających z § 4 ust. 1 ww. rozporządzenia. W ocenie powódki, ze stanowiskiem pozwanej nie sposób się zgodzić, albowiem jedno z dzieciM. K.– małoletniaP. K., jest osobą niepełnosprawną, w związku z czym w odniesieniu do małoletniego synaM. A.K.– znajdują zastosowanie przepisy ww. rozporządzenia dotyczące przedłużenia okresu na jaki przyznaje się świadczenie. Powódka wskazała, że dochodzona pozwem kwota, to świadczenie za 122 dni (40 zł za dzień) zamieszkiwaniaA.K.w internacie, tj. od 01.09.2022r. do 02.09.2022r., od 05.09.2022r. do 09.09.2022r., od 12.09.2022r. do 16.09.2022r., od 19.09.2022r. do 23.09.2022r., od 26.09.2022r. do 30.09.2022r., od 03.10.2022r. do 07.10.2022r., od 10.10.2022r. do 12.10.2022r., od 17.10.2022r. do 21.10.2022r., od 24.10.2022r. do 28.10.2022r., od 02.11.2022r. do 04.11.2022r., od 07.11.2022r. do 10.11.2022r., od 14.11.2022r. do 18.11.2022r., od 21.11.2022r. do 25.11.2022r., od 28.11.2022r. do 30.11.2022r., od 01.12.2022r. do 02.12.2022r., od 05.12.2022r. do 08.12.2022r., od 12.12.2022r. do 14.12.2022r., od 19.12.2022r. do 22.12.2022r., od 03.01.2023r. do 05.01.2023r., od 09.01.2023r. do 13.01.2023r., od 16.01.2023r. do 20.01.2023r., od 06.02.2023r. do 10.02.2023r., od 13.02.2023r. do 17.02.2023r., od 20.02.2023r. do 24.02.2023r., od 27.02.2023r. do 03.03.2023r., od 06.03.2023r. do 10.03.2023r., 13.03.2023r., od 20.03.2023r. do 24.03.2023r., od 27.03.2023r. do 31.03.2023r. Pozwana GminaR.w odpowiedzi na pozew wniosła o oddalenie powództwa w całości i o zasądzenie na jej rzecz od powódki zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych. W ocenie pozwanej, roszczenie powódki jest bezzasadne. Pozwana podniosła, że zgodnie z art. 13 ust. 1 ww. ustawy o pomocy obywatelomU.w związku z konfliktem zbrojnym na terytorium tego państwa, jeżeli wnioskodawca rzeczywiście pokrywa koszt zakwaterowania i wyżywienia obywatelaU., to świadczenie pieniężne jest należne, lecz wyłącznie w okresie podstawowych 120 dni. Okres wypłaty świadczenia może być przedłużony w szczególnie uzasadnionych przypadkach, tj. gdy pomoc udzielana jest jednej z osób wymienionych w § 4 ust. 1 ww. rozporządzenia, np. osobie niepełnosprawnej. Zdaniem pozwanej, w przedmiotowej sprawie nie zachodzi żadna ze wskazanych przesłanek, bowiem ani małoletniA.K., ani matka dzieci nie są osobami niepełnosprawnymi, a żądanie nie dotyczy niepełnosprawnejP.K.. Sąd ustalił, co następuje: W dniu 6 marca 2022 rokuA. K. (1)przyjęła do swojego domu położonego w GminieŁ., trzyosobową rodzinę zU.–M. K.i dwoje jej małoletnich dzieci: córkęP.K.i synaA.K.. Ten ostatniurodził się (...). MałoletniaP. K.jest osobą niepełnosprawną. Z tytułu pomocy uchodźcom,A. K. (1)otrzymała od GminyŁ.– na podstawie art. 13 ust. 1 ustawy z dnia 12 marca 2022 roku o pomocy obywatelomU.w związku z konfliktem zbrojnym na terytorium tego państwa (tj. Dz.U. z 2023r., poz. 103 ze zm.) oraz przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 4 maja 2022 roku w sprawie maksymalnej wysokości świadczenia pieniężnego przysługującego z tytułu zapewnienia zakwaterowania i wyżywienia obywatelomU.oraz warunków przyznawania tego świadczenia i przedłużania jego wypłaty (tj. Dz.U. z 2023r., poz. 1381 ze zm.) – świadczenie pieniężne w kwocie 40 złotych za osobę dziennie. MałoletniA. K. (3)od września 2022 roku rozpoczął naukę wZespole Szkół (...)wR.i zamieszkał w internacie szkoły. W internacie mieszkał w dni szkolne, zaś w weekendy i dni wolne od nauki przebywał na terenie GminyŁ.. Koszty zakwaterowania i wyżywienia chłopca w internacie, koszty jego przejazdów na trasieR.–Ł.–R.i wszelkie koszty związane z jego nauką, ponoszone były przezA. K. (1). GminaŁ., mając na uwadze otrzymane na piśmie z dnia 1 grudnia 2022 roku stanowisko(...)Urzędu Wojewódzkiego wW., za okres od 02.09.2022r. do 31.03.2023r. wypłaciłaA. K. (1)pełne świadczenie zaM. K.i jej niepełnosprawną córkęP.K., zaś świadczenie za chłopca jedynie za te dni, gdy faktycznie przebywał on na terenie GminyŁ., tj. soboty, niedziele i dni wolne od nauki. Zgodnie ze stanowiskiem(...)Urzędu Wojewódzkiego wW.wyrażonym w piśmie z dnia 1 grudnia 2022 roku i 27 stycznia 2023 roku, z wnioskiem o wypłatę świadczenia za dni zamieszkiwania małoletniegoA. K. (2)w internacie szkoły,A. K. (1)wystąpiła do GminyR.. GminaR.odmówiła wypłaty świadczenia. W okresie od 02.09.2022r. do 31.03.2023r. małoletniA. K. (3)zamieszkiwał w internacie szkoły na terenie GminyR.przez 122 dni, tj. od 01.09.2022r. do 02.09.2022r., od 05.09.2022r. do 09.09.2022r., od 12.09.2022r. do 16.09.2022r., od 19.09.2022r. do 23.09.2022r., od 26.09.2022r. do 30.09.2022r., od 03.10.2022r. do 07.10.2022r., od 10.10.2022r. do 12.10.2022r., od 17.10.2022r. do 21.10.2022r., od 24.10.2022r. do 28.10.2022r., od 02.11.2022r. do 04.11.2022r., od 07.11.2022r. do 10.11.2022r., od 14.11.2022r. do 18.11.2022r., od 21.11.2022r. do 25.11.2022r., od 28.11.2022r. do 30.11.2022r., od 01.12.2022r. do 02.12.2022r., od 05.12.2022r. do 08.12.2022r., od 12.12.2022r. do 14.12.2022r., od 19.12.2022r. do 22.12.2022r., od 03.01.2023r. do 05.01.2023r., od 09.01.2023r. do 13.01.2023r., od 16.01.2023r. do 20.01.2023r., od 06.02.2023r. do 10.02.2023r., od 13.02.2023r. do 17.02.2023r., od 20.02.2023r. do 24.02.2023r., od 27.02.2023r. do 03.03.2023r., od 06.03.2023r. do 10.03.2023r., 13.03.2023r., od 20.03.2023r. do 24.03.2023r., od 27.03.2023r. do 31.03.2023r. W tym czasie zakwaterowanie i wyżywienie zapewniane mu było na kosztA. K. (1). Ostateczne przedsądowe wezwanie do zapłaty, zawarte w piśmieA. K. (1)z dnia 31 marca 2023 roku, zostało doręczone pozwanej GminieR.w dniu 6 kwietnia 2023 roku. Zakreślony termin do zapłaty wynosił 7 dni. Wezwanie pozostało bezskuteczne. (dowód: orzeczenie o niepełnosprawności k. 37; dowody wypłat powódce świadczenia zaA. K. (2)za okres od września 2022r. do marca 2023r. k. 11-18; pismo z(...)Urzędu Wojewódzkiego wW.z dnia 01.12.2022r. k. 23; pismo z(...)Urzędu Wojewódzkiego wW.z dnia 27.01.2023r. k. 30; pisma Wójta GminyŁ.k. 19, 20, 22; pismo Burmistrza Miasta i GminyR.k. 27-28; pismo powódki do(...)Urzędu Wojewódzkiego k. 29; przedsądowe wezwanie do zapłaty k. 32-33; zpo k. 34-35; pismo z 21.04.2023r. - odpowiedź na wezwanie do zapłaty k. 36; zeznania powódkiA. K. (1)k. 84) Sad zważył, co następuje: Zgodnie z art. 13 ust. 1 ustawy z dnia 12 marca 2022 roku o pomocy obywatelomU.w związku z konfliktem zbrojnym na terytorium tego państwa (tj. Dz.U. z 2023r., poz. 103 ze zm., dalej: u.p.o.u.), każdemu podmiotowi, w szczególności osobie fizycznej prowadzącej gospodarstwo domowe, który zapewni, na własny koszt, zakwaterowanie i wyżywienie obywatelomU. (...)- którzy przybyli na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej z terytoriumU.w związku z działaniami wojennymi prowadzonymi na terytorium tego państwa, oraz obywateliU.posiadających Kartę Polaka, którzy wraz z najbliższą rodziną z powodu tych działań wojennych przybyli na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej - może być przyznane na jego wniosek świadczenie pieniężne z tego tytułu nie dłużej niż za okres 120 dni od dnia przybycia obywatelaU. (...)na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej. Okres wypłaty świadczenia może być przedłużony w szczególnie uzasadnionych przypadkach. Oczywiście pod warunkiem, że za daną osobę przyjętą do zakwaterowania i wyżywienia na wskazany okres nie wypłacono już świadczenia (art. 13 ust. 4 pkt 10 u.p.o.u.). Maksymalną wysokość świadczenia pieniężnego, o którym mowa w art. 13 ust. 1 u.p.o.u.), oraz warunki przyznawania tego świadczenia i przedłużania jego wypłaty określa rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 4 maja 2022 roku w sprawie maksymalnej wysokości świadczenia pieniężnego przysługującego z tytułu zapewnienia zakwaterowania i wyżywienia obywatelomU. (...)oraz warunków przyznawania tego świadczenia i przedłużania jego wypłaty (tj. Dz.U. z 2023r., poz. 1381 ze zm., dalej: rozporządzenie). Zgodnie z § 4 ust. 1 rozporządzenia, Gmina może przedłużyć okres wypłaty świadczenia na okres dłuższy niż 120 dni w przypadku zapewnienia zakwaterowania i wyżywienia obywatelowiU., który: 1 posiada orzeczenie o niepełnosprawności lub stopniu niepełnosprawności lub orzeczenie, o którym mowa wart. 5 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych(Dz.U. z 2023 r. poz. 100, 173, 240, 852 i 1234); 2 posiada dokument potwierdzający I lub II stopień niepełnosprawności wydany w ramach ukraińskiego systemu orzekania o niepełnosprawności; 3 ukończył 60 rok życia (kobiety) albo 65 rok życia (mężczyźni); 4 jest kobietą w ciąży lub osobą wychowującą dziecko do 12 miesiąca życia; 5 samotnie sprawuje na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej opiekę nad trojgiem i więcej dzieci; 6 jest małoletnim wymienionym w art. 25a ust. 1 u.p.o.u. W myśl § 4 ust. 2 pkt 1 rozporządzenia, świadczenie, o którym mowa w ust. 1 pkt 1 i 2 przysługuje za osobę niepełnosprawną, za osobę sprawującą nad nią opiekę i za każde małoletnie dziecko tych osób. Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy wskazać należy, że obywatelamiU., którzy przybyli na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej z terytoriumU.w związku z działaniami wojennymi prowadzonymi na terytorium tego państwa i którym w okresie od 6 marca 2022 roku do 31 marca 2023 roku zakwaterowanie i wyżywienie zapewniła na własny koszt powódka, są: - małoletniaP. K.posiadająca orzeczenie o niepełnosprawności, - matka ww. małoletniej –M. K., - oraz brat małoletniej i synM. K.– małoletniA.K.. Nie budzi wątpliwości Sądu, żeA.K., jako małoletnie dzieckoM. K.będącej osobą sprawującą opiekę nad niepełnosprawnąP.K., jest obywatelemU., o którym mowa w § 4 ust. 2 pkt 1 rozporządzenia, a więc co do którego mają zastosowanie przepisy rozporządzenia dotyczące wydłużenia okresu, na jaki przyznaje się świadczenie. Jak wynika z załączonych do akt sprawy dokumentów, których treść nie była kwestionowana przez stronę pozwaną, małoletniaP. K.posiada orzeczenie o niepełnosprawności, które wydane zostało 19 kwietnia 2022 roku na czas do 13 września 2025 roku (orzeczenie k. 37). Brat małoletniej i synM. A.K.-urodził się (...), a zatem w okresie od 2 września 2022 roku do 31 marca 2023 roku był osobą małoletnią. Z kolei zeznania powódki potwierdziły, że w okresie objętym pozwem, zakwaterowanie i wyżywienie w internacie zapewniane było małoletniemu na koszt powódki. Sąd dał wiarę powyższym zeznaniom, albowiem były logiczne, rzeczowe i korelowały ze zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym w postaci dokumentów. Mając powyższe na uwadze, zdaniem Sądu stwierdzić należy, że w okresie objętym żądaniem pozwu, tj. od 2 września 2022 roku do 31 marca 2023 roku, wszystkie wynikające z ww. przepisów przesłanki do wydłużenia względemA.K.okresu, na jaki przyznaje się świadczenie, były spełnione. W ślad za stanowiskiem(...)Urzędu Wojewódzkiego wW.opierającym się o stanowisko Sekretarza Stanu w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych i Administracji, Pełnomocnika Rządu ds. uchodźców wojennych zU.,P. S., przyjąć należy, że jakkolwiek kwestia właściwości miejscowej organu do przyjęcia wniosku o wypłatę świadczenia za małoletniego obywatelaU., który w dni szkolne przebywa w internacie na obszarze innej gminy, nie jest wprost uregulowana w przepisach, to należy przyjąć, że gminą właściwą do rozpatrzenia wniosku o wpłatę świadczenia za okres pobytu małoletniego w internacie jest organ tej gminy, na terenie której znajduje się internat. Zatem w niniejszej sprawie, właściwą do rozpatrzenia wnioskuA. K. (1)o wpłatę świadczenia za 122 dni pobytu małoletniegoA.K.w internacieZespołu Szkół (...)wR., jest pozwana GminaR.. Z uwagi na powyższe, na podstawie powołanych przepisów, Sąd orzekł, jak w punkcie I. wyroku. O kosztach procesu, mając na uwadze jego wynik, Sąd rozstrzygnął w oparciu o § 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U. z 2015 r., poz. 1800 ze zm.) orazart. 98 k.p.c., zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. W tym przypadku jest to kwota 900 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego, kwota 17 złotych tytułem zwrotu opłaty od udzielonego pełnomocnictwa oraz kwota 400 złotych tytułem zwrotu opłaty sądowej od pozwu.

15/051535/0000503/C

Sąd Rejonowy w Piszu

I Wydział Cywilny

152515050001006_II_K_000891_2023_Uz_2024-01-19_001

II K 891/23

2024-01-19 01:00:00.0 CET

2024-02-02 17:35:05.0 CET

2024-02-28 01:10:52.0 CET

15251505

1006

SENTENCE

Sygn. akt II K 891/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 19 stycznia 2024 r. Sąd Rejonowy w Bełchatowie, II Wydział Karny w składzie: Przewodniczący Sędzia SR D. Smejda Protokolant sekr. sąd. K. Kaczmarek po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 19 stycznia 2024 r. sprawy przeciwko M. M. córce Z. i I. z domu O. , urodzonej (...) w D. , w dniu 29 października 2023 r. około godziny 7.30 w ruchu lądowym na drodze (...) w B. na ul. (...) , woj. (...) , będąc wcześniej prawomocnie skazaną za um

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Ewa Grabarz" xPublisher="ewa.grabarz" xEditorFullName="Ewa Grabarz" xEditor="ewa.grabarz" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="2" xFlag="published" xVolType="15/251505/0001006/K" xYear="2023" xVolNmbr="000891" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok</xName> <xBlock> <xText>Sygn. akt II K 891/23</xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right">Dnia 19 stycznia 2024 r.</xText> <xText>Sąd Rejonowy w Bełchatowie, II Wydział Karny w składzie:</xText> <xText>Przewodniczący Sędzia SR D. Smejda</xText> <xText>Protokolant sekr. sąd. K. Kaczmarek</xText> <xText>po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 19 stycznia 2024 r.</xText> <xText>sprawy przeciwko <xBx> </xBx><xAnon>M. M.</xAnon> córce <xAnon>Z.</xAnon> i <xAnon>I.</xAnon> z domu <xAnon>O.</xAnon>, <xAnon>urodzonej (...)</xAnon> w <xAnon>D.</xAnon>,</xText> <xText>w dniu 29 października 2023 r. około godziny 7.30 w ruchu lądowym na <xAnon>drodze (...)</xAnon> w <xAnon>B.</xAnon> na <xAnon>ul. (...)</xAnon>, woj. <xAnon> (...)</xAnon>, będąc wcześniej prawomocnie skazaną za umyślne przestępstwo podobne, jechała jako kierująca samochodem marki <xAnon>C.</xAnon> o <xAnon>nr rej. (...)</xAnon> znajdując się w stanie nietrzeźwości z wynikiem 0,80 mg/l zawartości alkoholu w wydychanym powietrzu, nie stosując się do wyroku Sądu Rejonowego w Bełchatowie syg. akt II K 741/22 zakazującego prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w strefie ruchu lądowego, przy czym zarzucanego czynu dopuściła się nie stosując się do decyzji administracyjnej nr 5430.7.2023 wydanej przez Starostę <xAnon> (...)</xAnon> o cofnięciu uprawnień do kierowania pojazdami mechanicznymi<xBx>, tj. o czyn wyczerpujący dyspozycję <xLexLink xArt="art. 178 a;art. 178 a § 4" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 178a § 4 kk</xLexLink> w zb. z <xLexLink xArt="art. 180 a" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 180a kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 kk</xLexLink>, </xBx></xText> <xText>1. w miejsce zarzucanego czynu uznaje oskarżoną <xAnon>M. M.</xAnon>za winną popełnienia tego, że w dniu 29 października 2023 roku około godziny 7.20 na <xAnon>ulicy (...)</xAnon> w <xAnon>B.</xAnon> (<xAnon>droga krajowa numer (...)</xAnon>), województwo <xAnon> (...)</xAnon>, jechała jako kierująca w ruchu lądowym (droga publiczna) samochodem osobowym marki <xAnon>C.</xAnon> o <xAnon>numerze rejestracyjnym (...)</xAnon>, znajdując się w stanie nietrzeźwości wynoszącym 0,80 mg/l zawartości alkoholu w wydychanym powietrzu, będąc wcześniej prawomocnie skazaną za prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości wyrokiem Sądu Rejonowego w Bełchatowie w sprawie o sygnaturze akt 741/22, przy czym czynu owego dopuściła się w okresie obowiązywania zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych orzeczonego wskazanym wyrokiem Sądu Rejonowego w Bełchatowie w związku ze skazaniem za przestępstwo, nie stosując się jednocześnie do decyzji administracyjnej o numerze <xAnon>(...)</xAnon> wydanej przez <xAnon>(...)</xAnon> <xAnon> (...)</xAnon>, o cofnięciu uprawnień do kierowania pojazdami mechanicznymi, tj. czynu wyczerpującego dyspozycję <xLexLink xArt="art. 178 a;art. 178 a § 4" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 178a § 4 kk</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 180 a" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 180a kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 kk</xLexLink> i za to na podstawie <xLexLink xArt="art. 178 a;art. 178 a § 4" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 178a § 4 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 3 kk</xLexLink> wymierza jej karę 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności;</xText> <xText>2. na podstawie <xLexLink xArt="art. 69;art. 69 § 1;art. 69 § 2;art. 69 § 4" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 69 § 1, 2 i 4 kk</xLexLink>, <xLexLink xArt="art. 70;art. 70 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 70 § 1 kk</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 73;art. 73 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 73 § 1 kk</xLexLink> wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesza oskarżonej na okres próby 2 (dwóch) lat, oddając ją w tym czasie pod dozór kuratora sądowego;</xText> <xText>3. na podstawie <xLexLink xArt="art. 71;art. 71 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 71 § 1 kk</xLexLink> wymierza oskarżonej<xAnon>M. M.</xAnon>karę grzywny w ilości 100 (stu) stawek dziennych, ustalając wysokość każdej stawki na kwotę 10 (dziesięciu) złotych;</xText> <xText>4. na podstawie <xLexLink xArt="art. 63;art. 63 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 63 § 1 kk</xLexLink> na poczet orzeczonej kary grzywny zalicza oskarżonej okres jej zatrzymania w sprawie od dnia 29 października 2023 roku, godzina 08.00 do dnia 30 października 2023 roku, godzina 11.50;</xText> <xText>5. na podstawie <xLexLink xArt="art. 42;art. 42 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 42 § 3 kk</xLexLink> orzeka wobec oskarżonej środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych dożywotnio;</xText> <xText>6. na podstawie <xLexLink xArt="art. 43 a;art. 43 a § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 43a § 2 kk</xLexLink> orzeka od oskarżonej <xAnon>M. M.</xAnon> na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej świadczenie pieniężne w kwocie 10.000 (dziesięciu tysięcy) złotych;</xText> <xText>7. wymierza oskarżonej <xAnon>M. M.</xAnon> 280 (dwieście osiemdziesiąt) złotych opłaty oraz zasądza od niej na rzecz Skarbu Państwa 70 (siedemdziesiąt) złotych tytułem wydatków.</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

D. Smejda

Ewa Grabarz

sekr. sąd. K. Kaczmarek

Ewa Grabarz

Sygn. akt II K 891/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 19 stycznia 2024 r. Sąd Rejonowy w Bełchatowie, II Wydział Karny w składzie: Przewodniczący Sędzia SR D. Smejda Protokolant sekr. sąd. K. Kaczmarek po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 19 stycznia 2024 r. sprawy przeciwko M. M.córceZ.iI.z domuO.,urodzonej (...)wD., w dniu 29 października 2023 r. około godziny 7.30 w ruchu lądowym nadrodze (...)wB.naul. (...), woj.(...), będąc wcześniej prawomocnie skazaną za umyślne przestępstwo podobne, jechała jako kierująca samochodem markiC.onr rej. (...)znajdując się w stanie nietrzeźwości z wynikiem 0,80 mg/l zawartości alkoholu w wydychanym powietrzu, nie stosując się do wyroku Sądu Rejonowego w Bełchatowie syg. akt II K 741/22 zakazującego prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w strefie ruchu lądowego, przy czym zarzucanego czynu dopuściła się nie stosując się do decyzji administracyjnej nr 5430.7.2023 wydanej przez Starostę(...)o cofnięciu uprawnień do kierowania pojazdami mechanicznymi, tj. o czyn wyczerpujący dyspozycjęart. 178a § 4 kkw zb. zart. 180a kkw zw. zart. 11 § 2 kk, 1. w miejsce zarzucanego czynu uznaje oskarżonąM. M.za winną popełnienia tego, że w dniu 29 października 2023 roku około godziny 7.20 naulicy (...)wB.(droga krajowa numer (...)), województwo(...), jechała jako kierująca w ruchu lądowym (droga publiczna) samochodem osobowym markiC.onumerze rejestracyjnym (...), znajdując się w stanie nietrzeźwości wynoszącym 0,80 mg/l zawartości alkoholu w wydychanym powietrzu, będąc wcześniej prawomocnie skazaną za prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości wyrokiem Sądu Rejonowego w Bełchatowie w sprawie o sygnaturze akt 741/22, przy czym czynu owego dopuściła się w okresie obowiązywania zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych orzeczonego wskazanym wyrokiem Sądu Rejonowego w Bełchatowie w związku ze skazaniem za przestępstwo, nie stosując się jednocześnie do decyzji administracyjnej o numerze(...)wydanej przez(...) (...), o cofnięciu uprawnień do kierowania pojazdami mechanicznymi, tj. czynu wyczerpującego dyspozycjęart. 178a § 4 kkiart. 180a kkw zw. zart. 11 § 2 kki za to na podstawieart. 178a § 4 kkw zw. zart. 11 § 3 kkwymierza jej karę 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności; 2. na podstawieart. 69 § 1, 2 i 4 kk,art. 70 § 1 kkiart. 73 § 1 kkwykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesza oskarżonej na okres próby 2 (dwóch) lat, oddając ją w tym czasie pod dozór kuratora sądowego; 3. na podstawieart. 71 § 1 kkwymierza oskarżonejM. M.karę grzywny w ilości 100 (stu) stawek dziennych, ustalając wysokość każdej stawki na kwotę 10 (dziesięciu) złotych; 4. na podstawieart. 63 § 1 kkna poczet orzeczonej kary grzywny zalicza oskarżonej okres jej zatrzymania w sprawie od dnia 29 października 2023 roku, godzina 08.00 do dnia 30 października 2023 roku, godzina 11.50; 5. na podstawieart. 42 § 3 kkorzeka wobec oskarżonej środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych dożywotnio; 6. na podstawieart. 43a § 2 kkorzeka od oskarżonejM. M.na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej świadczenie pieniężne w kwocie 10.000 (dziesięciu tysięcy) złotych; 7. wymierza oskarżonejM. M.280 (dwieście osiemdziesiąt) złotych opłaty oraz zasądza od niej na rzecz Skarbu Państwa 70 (siedemdziesiąt) złotych tytułem wydatków.

15/251505/0001006/K

Sąd Rejonowy w Bełchatowie

II Wydział Karny

151005000004027_VIII_Ga_000220_2023_Uz_2024-01-18_002

VIII Ga 220/23

2024-01-18 01:00:00.0 CET

2024-02-20 17:30:39.0 CET

2024-02-20 10:16:42.0 CET

15100500

4027

SENTENCE, REASON

Sygn. akt VIII Ga 220/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 18 stycznia 2024 r. Sąd Okręgowy w Bydgoszczy VIII Wydział Gospodarczy w składzie: Przewodniczący : sędzia Wojciech Wołoszyk po rozpoznaniu w dniu 18 stycznia 2024 r. w Bydgoszczy na posiedzeniu niejawnym sprawy z powództwa R. M. przeciwko (...) w Ż. o zapłatę na skutek apelacji pozwanej od wyroku Sądu Rejonowego w Bydgoszczy z dnia 21 września 2023 r. , sygn. akt VIII GC 1106/23 1 oddala apelację ; 2 zasądza od pozwanego na

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Bożena Przewoźniak" xPublisher="bprzewozniak" xEditorFullName="Joanna Kubska-Bednarek" xEditor="jkbednarek" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="8" xFlag="published" xVolType="15/100500/0004027/Ga" xYear="2023" xVolNmbr="000220" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText>Sygn. akt VIII Ga 220/23</xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right">Dnia 18 stycznia 2024 r.</xText> <xText>Sąd Okręgowy w Bydgoszczy VIII Wydział Gospodarczy</xText> <xText>w składzie:</xText> <xText>Przewodniczący : sędzia Wojciech Wołoszyk</xText> <xText>po rozpoznaniu w dniu 18 stycznia 2024 r. w Bydgoszczy</xText> <xText>na posiedzeniu niejawnym</xText> <xText>sprawy z powództwa <xAnon>R. M.</xAnon></xText> <xText>przeciwko <xAnon>(...)</xAnon> w <xAnon>Ż.</xAnon> </xText> <xText>o zapłatę</xText> <xText>na skutek apelacji pozwanej od wyroku Sądu Rejonowego w Bydgoszczy z dnia 21 września 2023 r. , sygn. akt VIII GC 1106/23</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">1</xName> <xText>oddala apelację ;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">2</xName> <xText>zasądza od pozwanego na rzecz powoda , tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego , kwotę 1.800 zł ( tysiąc osiemset złotych ) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie za okres od dnia uprawomocnienia się niniejszego rozstrzygnięcia w przedmiocie kosztów postępowania apelacyjnego do dnia zapłaty.</xText> </xUnit> <xText>Sygn. akt VIII Ga 220/23</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Powód <xAnon>R. M.</xAnon> wniósł o zasądzenie w postępowaniu nakazowym od pozwanego <xAnon>(...)</xAnon> kwoty 25.666 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w transakcjach handlowych od dnia 8 września 2022 r. do dnia zapłaty, a także domagał się zasądzenia na swoją rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Nakazem zapłaty wydanym w postępowaniu upominawczym w dniu 23 maja 2023 r., sygn. akt VIII GNc 1718/23, Starszy Referendarz Sądowy w Sądzie Rejonowym Bydgoszczy, VIII Wydziale Gospodarczym orzekł zgodnie z żądaniem pozwu oraz rozstrzygnął o kosztach postępowania. W sprzeciwie od powyższego orzeczenia pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powoda na swoją rzecz zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych wraz z odsetkami ustawowymi od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty.</xText> <xText>Sąd Rejonowy ustalił, iż pozwany, w dniu 31 sierpnia 2020 r. zawarł z <xAnon>(...)</xAnon> w <xAnon>B.</xAnon>, <xAnon>(...)</xAnon> w <xAnon>Ż.</xAnon>, <xAnon>umowę nr (...)</xAnon> o rozłożenie na raty należności z tytuły składek. Rozwiązanie przedmiotowej umowy następowało w przypadku, gdy pozwany m.in. nie opłacił rat wynikających z harmonogramu albo nie wywiązał się z obowiązku zapłaty składek bieżących.</xText> <xText>W dniu 25 października 2021 r. strony zawarły umowę o sprawowanie nadzoru nad przebiegiem postępowania o zatwierdzenie układu. Zgodnie z postanowieniem umowy, pozwana spółka zleciła powodowi (doradcy restrukturyzacyjnemu) pełnienie funkcji nadzorcy układu, zgodnie z wymogami art. 210 i kolejnych Prawa restrukturyzacyjnego wraz ze zmianami wynikającymi z ustawy z dnia 19 czerwca 2020 r. o dopłatach do oprocentowania kredytów bankowych udzielanych przedsiębiorcom dotkniętym skutkami COVID – 19 oraz o uproszczonym postępowaniu o zatwierdzeniu układu w związku z wystąpieniem COVID – 19, a po uprawomocnieniu się układu – funkcji nadzorcy wykonania układu (§ 1 ust. 1).</xText> <xText>W ramach zleconych czynności, powód (doradca) w szczególności zobowiązany był do sprawowania nadzoru nad przebiegiem postępowania restrukturyzacyjnego, w tym m.in. przygotowania propozycji układowych, przeprowadzenia samodzielnego zbierania głosów, reprezentowania zleceniodawcy w zakresie zawarcia układu z wierzycielami, w którym zrestrukturyzowane zostaną zobowiązania zleceniodawcy i złożenia wniosku o zatwierdzenie układu (§ 1 ust. 2). Powód zobowiązał się do wykonania przedmiotu umowy z należną starannością, zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa oraz do składania zleceniodawcy wszelkich wyjaśnień w trakcie realizacji zlecenia (§ 2 ust. 1). Strony zgodnie ustaliły wynagrodzenie wstępne w kwocie 10.700,00 zł netto, powiększone o podatek od towarów i usług, płatne w terminie 7 dni od zawarcia umowy. Wynagrodzenie końcowe w wysokości 31.300 zł miało być płatne wyłącznie w przypadku zatwierdzenia układu w terminie 7 dni od uprawomocnienia się postanowienia wydanego w tym przedmiocie, jednak nie wyższe niż kwota wyliczona zgodnie z art. 21 ust. 1 ustawy o dopłatach do oprocentowania kredytów bankowych udzielanych przedsiębiorcom dotkniętym skutkami COVID – 19 oraz uproszczonym postępowaniu o zatwierdzeniu układu w związku z występowaniem COVID – 19 (§ 3). Umowa została zawarta na czas prowadzenia postepowania o zatwierdzenie układu, a następnie wykonania układu.</xText> <xText>Z uwagi na brak opłaty dwóch rat wynikających z harmonogramu do umowy <xBRx></xBRx>nr <xAnon> (...)</xAnon>, układ zawarty między pozwanym a <xAnon>(...)</xAnon> uległ rozwiązaniu, a na koncie dłużnika stwierdzono niedopłatę w wysokości 1.128.724,70 zł, wyznaczając termin zapłaty wynoszący 7 dni od otrzymania przedmiotowego pisma. Powód podejmował działania w celu zawarcia układu, a pozwany zaakceptował zaproponowane przez niego rozwiązanie.</xText> <xText>Postanowieniem z dnia 23 czerwca 2022 r., sygn. akt XV GRz 32/21, Sąd Rejonowy <xBRx></xBRx>w Bydgoszczy, XV Wydział Gospodarczy, zatwierdził układ przyjęty przez wierzycieli <xAnon>(...)</xAnon> zgodnie z którym dłużnik nie dokonał podziału wierzycieli na grupy, a propozycja układowa zapewnia zaspokojenie wszystkich wierzycieli uwzględnionych w układzie poprzez spłatę 100% wierzytelności głównej wraz z odsetkami i kosztami ubocznymi w 24 ratach miesięcznych (…). Przedmiotowe orzeczenia uzyskało przymiot prawomocności z dniem 9 sierpnia 2022 r.</xText> <xText>W dniu 07 września 2022 r., powód wystawił na rzecz pozwanego fakturę VAT z tytułu wynagrodzenia za doradztwo restrukturyzacyjne, w wysokości 38.499 zł brutto. Pozwany uiścił na poczet przedmiotowej należności kwotę 12.833 zł. Powód wzywał pozwanego do zapłaty pozostałej części zobowiązania, jednakże spółka odmówiła spełnienia przedmiotowego żądania powołując się na nieprawidłowe postępowanie doradcy, które miało doprowadzić ją do szkody.</xText> <xText>Powyższy stan faktyczny Sąd Rejonowy ustalił na podstawie dokumentów przedłożonych przez strony, których autentyczność nie była kwestionowana i nie budziła wątpliwości, a także w oparciu o zeznania świadków.</xText> <xText>Zeznaniom <xAnon>A. M.</xAnon> oraz <xAnon>P. W.</xAnon> Sąd dał wiarę w przeważającej mierze, z za wyjątkiem okoliczności, jakoby na polecenie powoda, pozwany zaprzestał regulować raty zadłużenia na rzecz <xAnon>(...)</xAnon>. W tym zakresie, oprócz zeznań świadków, nie zaproponowano bowiem żadnego, wiarygodnego materiału dowodowego. Jeśli chodzi o zeznania w pozostałym wymiarze, twierdzenia świadków zasługiwały na uwzględnienie, albowiem były jasne, szczere i logiczne, a ponadto korespondowały ze zgromadzonym materiałem dowodowym. Nie miały one jednakże większego znaczenia dla przedmiotowej sprawy, albowiem pozwany nie podniósł zarzutu potrącenia i nie udowodnił wysokości szkody powstałej z tytułu nienależytego wykonania umowy przez powoda.</xText> <xText>Sąd Rejonowy zważył, iż dochodzone roszczenie zasługuje na uwzględnienie w całości.</xText> <xText>W pierwszej kolejności wskazania wymaga, że łączące strony zobowiązanie, wynikało z zawartej umowy określającej warunki współpracy oraz co istotne, przesłanki wypłaty należnego doradcy wynagrodzenia. Jak bowiem wynika z <xLexLink xArt="art. 35;art. 35 ust. 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 35 ust. 1</xLexLink> Prawa restrukturyzacyjnego (DZ.U.2022.2309), w postępowaniu o zatwierdzenie układu nadzorca wybierany jest przez dłużnika i pełni swoją funkcję na podstawie umowy z nim zawartej. Co istotne, w kontrakcie o którym mowa powyżej określa się wynagrodzenie nadzorcy układu (ust. 2). W ocenie Sądu, zawarta przez strony umowa nosi znamiona zlecenia i tak też należałoby ją zakwalifikować. Zgodnie z normą <xLexLink xArt="art. 734;art. 734 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 734 § 1 k.c.</xLexLink>, przez umowę zlecenia przyjmujący je zobowiązuje się do dokonania określonej czynności prawnej dla dającego zlecenie. W myśl zaś <xLexLink xArt="art. 735;art. 735 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 735 § 1 k.c.</xLexLink>, jeżeli ani z umowy, ani z okoliczności nie wynika, że przyjmujący zlecenie zobowiązał się wykonać je bez wynagrodzenia, za wykonanie zlecenia należy się wynagrodzenie. Umowa ta stanowi zatem zobowiązanie wzajemne o charakterze konsensualnym i dwustronnie zobowiązującym. Nadto, może być odpłatna lub nieodpłatna, a do jej zawarcia nie jest wymagane zachowanie jakiejkolwiek formy szczególnej.</xText> <xText>W tym miejscu należy również zauważyć, że w procesie cywilnym ciężar dowodu spoczywa na stronach postępowania i to one są zobowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne (<xLexLink xArt="art. 6" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 6 k.c.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 232" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 232 k.p.c.</xLexLink>). Innymi słowy ten, kto powołując się na przysługujące mu prawo (żąda czegoś od innej osoby) obowiązany jest udowodnić fakty (okoliczności faktyczne) uzasadniające to żądanie, ten zaś, kto odmawia uczynienia zadość żądaniu (czyli neguje uprawnienie żądającego) obowiązany jest udowodnić fakty wskazujące na to, że uprawnienie żądającemu nie przysługuje.</xText> <xText>Wobec powyższego, bacząc na postanowienia umowy łączącej strony należało zważyć, że określone w niej warunki uzasadniające wypłatę wynagrodzenia ziściły się w całości, w związku z czym, powodowi przysługiwało uprawnienie do żądania należnego z tego tytułu wynagrodzenia. Jak bowiem wynikało z postanowień kontraktu, wynagrodzenie końcowe w wysokości 31.300 zł miało być płatne wyłącznie w przypadku zatwierdzenia układu, w terminie 7 dni od uprawomocnienia się postanowienia o jego zatwierdzeniu, przy czym miało być nie wyższe niż kwota wyliczona zgodnie ustawą o dopłatach do oprocentowania kredytów bankowych udzielanych przedsiębiorcom dotkniętym skutkami COVID – 19 oraz o uproszczonym postępowaniu o zatwierdzenie układu w związku z wystąpieniem COVID – 19 (Dz.U. 2022.214). W świetle powyższego wskazać należy, że jak wynika ze zgromadzonego materiału, zwłaszcza postanowienia Sądu Rejonowego w Bydgoszczy z dnia 22 czerwca 2022 roku (k.11 akt) w przedmiocie zatwierdzenia układu przyjętego przez wierzycieli pozwanej spółki, powód wykonał ciążące na nim zobowiązanie. Układ bowiem został zatwierdzony, a postanowienie wskazane powyżej stało się prawomocne z dniem 9 sierpnia 2022 roku.</xText> <xText>Nie występowały przy tym podstawy do uwzględnienia zarzutów strony pozwanej w przedmiocie postępowania powoda. Przede wszystkim należy zważyć, że uprawnieni wierzyciele tj. <xAnon>(...)</xAnon> oraz urząd skarbowy zagłosowali za jego przyjęciem. Ponadto, pozwana spółka nie zaskarżyła wydanego w przedmiocie zatwierdzenia układu postanowienia, a co za tym idzie przyjąć należy, że nie kwestionowała poczynionych w tym przedmiocie ustaleń. Faktem jest przy tym, że zgodnie z normą wynikającą z art. 25 Prawa restrukturyzacyjnego, nadzorca i zarządca odpowiadają za szkodę wyrządzoną na skutek nienależytego wykonania zobowiązania (ust. 1). Nie oznacza to jednakże, że powyższe zwalnia pozwanego z obowiązku wykazania istnienia przesłanek odpowiedzialności odszkodowawczej. Ponadto nawet gdyby dla celów przedmiotowej sprawy założyć, iż pozwany wykazał istnienie oraz wysokość rzekomej szkody brak jest podstaw do uznania, że już tylko z tej przyczyny możliwym jest obniżenie należnego z tytułu umowy wynagrodzenia.</xText> <xText>Przede wszystkim wskazania wymaga, że zgodnie z normą <xLexLink xArt="art. 471" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 471 k.c.</xLexLink>, do przesłanek odpowiedzialności kontraktowej zaliczamy: szkodę w postaci uszczerbku spowodowaną niewykonaniem lub nienależytym wykonaniem zobowiązania oraz istnienie związku przyczynowego pomiędzy powyżej wymienionymi. W myśl zaś <xLexLink xArt="art. 472" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 472 k.c.</xLexLink>, jeżeli ze szczególnego przepisu ustawy albo z czynności prawnej nie wynika nic innego, dłużnik odpowiedzialny jest za niezachowanie należytej staranności.</xText> <xText>Mając na uwadze powyższe Sąd w pierwszej kolejności zważył, iż pozwany nie wykazał, aby działania czy też zaniechania powoda doprowadziły do powstania jakiejkolwiek szkody. Faktem jest, że z zeznań świadków wynikało, jakoby kontakt z powodem był utrudniony a czasami wręcz niemożliwy. Ponadto, sam doradca miał poinstruować pozwaną spółkę, aby ta nie regulowała wynikających z ugody rat. Co istotne, wskazania te okazały się gołosłowne i nie znalazły potwierdzenia w pozostałych, zebranych dowodach. Brak jest bowiem jakiegokolwiek dowodu z którego wynikałoby, że na etapie poprzedzającym zatwierdzenie układu, pozwany kiedykolwiek kwestionował podjęte przez powoda czynności, albo też wzywał go do ich wykonania. Nie udowodniono także, aby powód faktycznie wydał pozwanemu polecenie w przedmiocie zaprzestania spłaty rat. Ponadto, ze zgromadzonego materiału nie sposób wywnioskować, na jaką wysokość miałaby przedmiotowa szkoda opiewać, skoro sam pozwany, a zwłaszcza świadkowie posługiwali się w tym zakresie partykułą „około”. Innymi słowy, pozwany na którym spoczywał w tym zakresie obowiązek dowodowy nie wykazał nie tylko wysokości szkody, ale przede wszystkim samego faktu jej powstania.</xText> <xText>Z resztą, nawet przyjmując, że powód faktycznie nienależycie wykonywał ciążące na nim zobowiązanie zważyć należy, iż żadne z unormowań dotyczących odpowiedzialności kontraktowej nie przewiduje możliwości odmowy wypłaty wynagrodzenia w sytuacji zawarcia umowy zlecenia, do której należy zaliczyć przedmiotową umowę (por wyrok Sądu Okręgowego w Szczecinie, sygn.. akt VIII Ga 503/16).</xText> <xText>Zasadniczym skutkiem niewykonania lub nienależytego umowy jest możliwość dochodzenia przez wierzyciela naprawienia powstałej w ten sposób szkody. Ogólne zasady odpowiedzialności kontraktowej uregulowane zostały w <xLexLink xArt="art. 471" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 471 k.c.</xLexLink> – 474 <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">k.c.</xLexLink>, w myśl których dłużnik ma obowiązek wyrównania uszczerbku jaki powstał w majątku wierzyciela, a który nie powstałby gdyby zobowiązanie wykonane zostało w sposób należyty. Przepisy <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">kodeksu cywilnego</xLexLink> przewidują też szczególne zasady odpowiedzialności kontraktowej w przypadkach nienależytego wykonania zobowiązań takich jak zwłoka i opóźnienie dłużnika (<xLexLink xArt="art. 476;art. 477;art. 478;art. 479;art. 480;art. 481;art. 482" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 476 – 482 k.c.</xLexLink>) czy niemożliwość świadczenia (<xLexLink xArt="art. 475" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 475 k.c.</xLexLink>). Same strony także mogą w treści łączącego je stosunku zobowiązaniowego poczynić dodatkowe zastrzeżenia umowne na wypadek nienależytego wykonania zobowiązania. Ponadto instytucje odpowiedzialności kontraktowej przewidziane zostały również w odniesieniu do niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązań z umów wzajemnych (<xLexLink xArt="art. 491;art. 492;art. 493;art. 494;art. 495;art. 496;art. 497" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 491 – 497 k.c.</xLexLink>). Żadna z przytoczonych instytucji nie przewiduje w sytuacji nienależytego wykonania zobowiązania odmowy zapłaty wynagrodzenia, w szczególności nie sposób znaleźć takich postanowień w treści umowy łączącej stronny.</xText> <xText>W świetle podnoszonych twierdzeń, pozwany dążący do zniweczenia powództwa powinien przedstawić do potrącenia przysługującą mu wierzytelność czy to z tytułu kar umownych, czy też odszkodowania, co nie miało jednakże w niniejszej sprawie miejsca. Innymi słowy, w przedmiotowym układzie procesowym, w świetle twierdzeń pozwanego, jedynie skuteczne złożenie stronie powodowej oświadczenia woli w zakresie potrącenia mogłoby dać asumpt do pomniejszenia należnego jej wynagrodzenia. Niezależnie od jego ewentualnej zasadności, pozwany nie podniósł jednakże takowego zarzutu, co zniweczyło możliwość uwzględnienia jego żądań w przedmiocie oddalenia powództwa chociażby w części. Należy jedynie nadmienić, iż nie ma żadnych przeszkód, aby pozwany wystąpił na drogę sądową przeciwko powodowi z tytułu poniesionej szkody za nienależyte wykonanie umowy. Jednakże to na pozwanym będzie spoczywał ciężar udowodnienia przesłanek odpowiedzialności i wysokości szkody.</xText> <xText>Wobec powyższego, powodowi należało się wynagrodzenie za spełnienie świadczenia zgodnie z treścią umowy zawartej w dniu 25 października 2021 roku. W tym stanie sprawy, Sąd na podstawie §3 b umowy w zw. z <xLexLink xArt="art. 35" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 35</xLexLink> Prawa restrukturyzacyjnego i <xLexLink xArt="art. 734" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 734 k.c.</xLexLink> zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 25.666 zł (pkt I sentencji wyroku).</xText> <xText>O odsetkach orzeczono natomiast na postawie art. 7 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom w transakcjach handlowych zgodnie z którym, z wyłączeniem transakcji, w których dłużnikiem jest podmiot publiczny – wierzycielowi, bez wezwania, przysługują odsetki ustawowe za opóźnienie w transakcjach handlowych, chyba, że strony uzgodniły wyższe odsetki, za okres od dnia wymagalności świadczenia pieniężnego do dnia zapłaty, jeżeli są spełnione łącznie następujące warunki: wierzyciel spełnił swoje świadczenie i nie otrzymał zapłaty w terminie określonym w umowie. Z uwagi na fakt, iż w niniejszej sprawie zostały spełnione wskazane powyżej przesłanki, Sąd zasądził odsetki ustawowe za opóźnienie w transakcjach handlowych zgodnie z żądaniem pozwu. Zgodnie z umową łączącą strony, wynagrodzenie końcowe miało być płatne w terminie 7 dni od uprawomocnienia się postanowienia o zatwierdzeniu układu, co miało miejsce w niniejszej sprawie z dniem 9 sierpnia 2022 r. Tym samym, powyżej wskazany termin upływał z dniem 16 sierpnia 2022 r. i od tej też daty powód mógł domagać się odsetek.</xText> <xText>O kosztach orzeczono na podstawie <xLexLink xArt="art. 98" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 98</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 99" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 99 k.p.c.</xLexLink>, przesądzając <xBRx></xBRx>o obowiązku zwrotu przez pozwanego, jako przegrywającego w całości, kosztów poniesionych przez powoda w łącznej wysokości 4.901,00 zł, w tym kwot: 3.600,00 zł tytułem wynagrodzenia pełnomocnika powoda ustalonego na podstawie § 2 pkt. 5) rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych, 17,00 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa oraz 1.284,00 zł z tytułu opłaty od pozwu.</xText> <xText>Nadto zgodnie z <xLexLink xArt="art. 98;art. 98 § 1(1)" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 98 § 1<xSUPx>1</xSUPx> k.p.c.</xLexLink> od kwoty zasądzonej tytułem zwrotu kosztów procesu należą się odsetki, w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, za czas od dnia uprawomocnienia się orzeczenia, którym je zasądzono, do dnia zapłaty. W związku z powyższym Sąd zasądził od kwoty 4.901,00 zł odsetki ustawowe za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego za czas od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty.</xText> <xText>Wyrok zaskarżył pozwany , zarzucając :</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>naruszenie <xLexLink xArt="art. 233;art. 233 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 233 § 1 k.p.c.</xLexLink> poprzez wybiórczą i dowolną ocenę dowodów zebranych w sprawie i przyjęcie, że pozwana nie udowodniła powstania szkody, jak i jej wysokości, gdy z twierdzeń i dowodów zawartych w sprzeciwie od nakazu zapłaty wynikało, że pozwana poniosła szkodę w kwocie 74.639,50 zł,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>naruszenie <xLexLink xArt="art. 233;art. 233 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 233 § 1 k.p.c.</xLexLink> poprzez wybiórczą, nielogiczną i dowolną ocenę dowodu z zeznań świadków <xAnon>A. M.</xAnon> i <xAnon>P. W.</xAnon>, polegającą na przyjęciu, że dla uznania dowodów za wiarygodne należałoby przedstawić inne dowody, które potwierdzałyby zeznania świadków, co skutkowało uznaniem za niewiarygodne zeznań świadków i nie uznaniem przez Sąd, że to powód nakazał pozwanej nie płacić na rzecz <xAnon>(...)</xAnon> rat z układu ratalnego,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText>błąd w ustaleniach faktycznych polegający na arbitralnym przyjęciu, że nie zaskarżenie przez pozwaną wydanego w przedmiocie zatwierdzenia układu postanowienia oznacza nie kwestionowanie ustaleń poczynionych w przedmiocie warunków na jakich układ został zawarty.</xText> </xUnit> <xText>Pozwany wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i orzeczenie co do istoty sprawy poprzez oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej kosztów postępowania apelacyjnego według norm prawem przepisanych, w tym kosztów zastępstwa procesowego, wraz z odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się rozstrzygnięcia o kosztach do dnia zapłaty.</xText> <xText>Powód , w odpowiedzi na apelację , wniósł o jej oddalenie i zasądzenie kosztów postępowania apelacyjnego.</xText> <xText xALIGNx="center"> <xBx> <xUx>Sąd Okręgowy zważył co następuje :</xUx> </xBx></xText> <xText>Apelacja okazała się niezasadna.</xText> <xText>Odnosząc się do zarzutu z <xLexLink xArt="art. 233;art. 233 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 233 § 1 kpc</xLexLink> , dotyczącego nie udowodnienia przez pozwanego szkody oraz jej wysokości wskazać należy, iż w apelacji pozwany w żaden sposób nie zakwestionował toku rozumowania sądu I instancji , który prawidłowo ustalił , że pozwany nie wykazał, aby działania czy też zaniechania powoda doprowadziły do powstania jakiejkolwiek szkody. Słusznie także sąd I instancji przyjął , że ze zgromadzonego materiału nie sposób wywnioskować, na jaką wysokość miałaby przedmiotowa szkoda opiewać. Nawet jednak przyjmując, iż szkoda ta miałaby stanowić różnicę pomiędzy zadłużeniem wobec <xAnon>(...)</xAnon> w wysokości 79.427 zł a kwotą wynikającą z pierwotnego układu ratalnego ( tj. kwotą 4.787,50 zł ) , to z § 3 ust. „b” umowy łączącej strony jasno wynika , iż konieczną a zarazem wyłączną przesłanką wypłaty wynagrodzenia na rzecz powoda było uprawomocnienie się postanowienia w przedmiocie zatwierdzenia układu. Bezspornym zaś jest , iż do prawomocnego zatwierdzenia układu doszło a więc powód wykonał swoje zobowiązanie. Słusznie wywiódł Sąd Rejonowy , iż pozwany dążący do zniweczenia powództwa powinien przedstawić do potrącenia przysługującą mu wierzytelność z tytułu odszkodowania, co nie miało jednakże w niniejszej sprawie miejsca. Pozwany nie podniósł zaś nawet zarzutu potrącenia , co wyłącza możliwość uwzględnienia jego żądań w przedmiocie oddalenia powództwa.</xText> <xText>Podzielić należy stanowisko powoda wyrażone w odpowiedzi na apelację , iż okoliczność czy propozycje układowe zadowalały pozwanego, czy stanowiły tylko „mniejsze zło” jest w niniejszej sprawie bez znaczenia. Jeśli warunki układu były dla pozwanej niesatysfakcjonujące należało odmówić ich akceptacji. Pozwana spółka miała możliwość wycofania się z warunków układu , m. in. nie zgadzając się na przedstawioną przez powoda propozycję układową, zaskarżając postanowienie o zawarciu układu lub nie dokonując stosownego obwieszczenia. Pozwana w żaden sposób nie zapobiegła uprawomocnieniu się układu. Nie można zatem postawić skutecznie Sądowi Rejonowemu zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych , gdyż nie wiadomo w jaki inny sposób pozwana miała kwestionować ustalenia w przedmiocie propozycji układowych , niż w sposób wskazany wyżej , czego nie dokonała. Logicznym jest właśnie przyjęcie , że w szczególności brak zaskarżenia układu przez pozwaną oznaczał zgodę na jego przyjęcie.</xText> <xText>Odnośnie zarzutu z <xLexLink xArt="art. 233;art. 233 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 233 § 1 kpc</xLexLink> , dotyczącego błędnej oceny dowodu z zeznań świadków i ustalenia przez sąd I instancji , że powód nie instruował pracowników pozwanej spółki aby nie regulowała rat wynikających z układu ratalnego zawartego z <xAnon>(...)</xAnon> , należy zważyć co następuje. Zgodnie z art. 252 ust. 1 Prawa restrukturyzacyjnego w zw. z art. 16 ust. 3 pkt 3 ustawy z dnia 19 czerwca 2020 r. o dopłatach do oprocentowania kredytów bankowych udzielanych przedsiębiorcom dotkniętym skutkami COVID-19 oraz o uproszczonym postępowaniu o zatwierdzenie układu w związku z wystąpieniem COVID-19, od dnia otwarcia postępowania do dnia jego zakończenia niedopuszczalne jest spełnianie przez dłużnika świadczeń wynikających z wierzytelności, które z mocy prawa są objęte układem. Mając na względzie także treść art. 150 oraz art. 151 Prawa restrukturyzacyjnego , pozwana nie mogła spełniać świadczeń wobec <xAnon>(...)</xAnon> wynikających z zawartego wcześniej układu ratalnego. Nawet zatem zakładając , że powód instruował pracowników pozwanej spółki aby nie regulowała rat wynikających z układu ratalnego zawartego z <xAnon>(...)</xAnon> , nie było to działanie niezgodne z prawem czy zawartą umową , które można by uznać za nienależyte wykonywanie umowy. Pozwany zresztą , jak wskazano wyżej , nie podniósł zarzutu potrącenia. Nie było zatem podstawy aby powództwo oddalić w całości lub w części.</xText> <xText>W związku z powyższym Sąd Okręgowy oddalił apelację jako niezasadną na podstawie <xLexLink xArt="art. 385" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 385 kpc</xLexLink> , orzekając o kosztach postępowania apelacyjnego na podstawie <xLexLink xArt="art. 98;art. 98 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 98 § 1</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 99" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 99 kpc</xLexLink> oraz <xLexLink xArt="art. 98" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 98 §<xSUPx>1 </xSUPx>kpc</xLexLink>. Na koszty poniesione przez powoda w wysokości 1.800 zł składa się wynagrodzenie pełnomocnika w postępowaniu apelacyjnym ( <xLexLink xArt="art. 98 § 2;art. 98 § 2 pkt. 5" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">§ 2 pkt 5</xLexLink> w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych ).</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

sędzia Wojciech Wołoszyk

Bożena Przewoźniak

Joanna Kubska-Bednarek

Sygn. akt VIII Ga 220/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 18 stycznia 2024 r. Sąd Okręgowy w Bydgoszczy VIII Wydział Gospodarczy w składzie: Przewodniczący : sędzia Wojciech Wołoszyk po rozpoznaniu w dniu 18 stycznia 2024 r. w Bydgoszczy na posiedzeniu niejawnym sprawy z powództwaR. M. przeciwko(...)wŻ. o zapłatę na skutek apelacji pozwanej od wyroku Sądu Rejonowego w Bydgoszczy z dnia 21 września 2023 r. , sygn. akt VIII GC 1106/23 1 oddala apelację ; 2 zasądza od pozwanego na rzecz powoda , tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego , kwotę 1.800 zł ( tysiąc osiemset złotych ) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie za okres od dnia uprawomocnienia się niniejszego rozstrzygnięcia w przedmiocie kosztów postępowania apelacyjnego do dnia zapłaty. Sygn. akt VIII Ga 220/23 UZASADNIENIE PowódR. M.wniósł o zasądzenie w postępowaniu nakazowym od pozwanego(...)kwoty 25.666 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w transakcjach handlowych od dnia 8 września 2022 r. do dnia zapłaty, a także domagał się zasądzenia na swoją rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Nakazem zapłaty wydanym w postępowaniu upominawczym w dniu 23 maja 2023 r., sygn. akt VIII GNc 1718/23, Starszy Referendarz Sądowy w Sądzie Rejonowym Bydgoszczy, VIII Wydziale Gospodarczym orzekł zgodnie z żądaniem pozwu oraz rozstrzygnął o kosztach postępowania. W sprzeciwie od powyższego orzeczenia pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powoda na swoją rzecz zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych wraz z odsetkami ustawowymi od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty. Sąd Rejonowy ustalił, iż pozwany, w dniu 31 sierpnia 2020 r. zawarł z(...)wB.,(...)wŻ.,umowę nr (...)o rozłożenie na raty należności z tytuły składek. Rozwiązanie przedmiotowej umowy następowało w przypadku, gdy pozwany m.in. nie opłacił rat wynikających z harmonogramu albo nie wywiązał się z obowiązku zapłaty składek bieżących. W dniu 25 października 2021 r. strony zawarły umowę o sprawowanie nadzoru nad przebiegiem postępowania o zatwierdzenie układu. Zgodnie z postanowieniem umowy, pozwana spółka zleciła powodowi (doradcy restrukturyzacyjnemu) pełnienie funkcji nadzorcy układu, zgodnie z wymogami art. 210 i kolejnych Prawa restrukturyzacyjnego wraz ze zmianami wynikającymi z ustawy z dnia 19 czerwca 2020 r. o dopłatach do oprocentowania kredytów bankowych udzielanych przedsiębiorcom dotkniętym skutkami COVID – 19 oraz o uproszczonym postępowaniu o zatwierdzeniu układu w związku z wystąpieniem COVID – 19, a po uprawomocnieniu się układu – funkcji nadzorcy wykonania układu (§ 1 ust. 1). W ramach zleconych czynności, powód (doradca) w szczególności zobowiązany był do sprawowania nadzoru nad przebiegiem postępowania restrukturyzacyjnego, w tym m.in. przygotowania propozycji układowych, przeprowadzenia samodzielnego zbierania głosów, reprezentowania zleceniodawcy w zakresie zawarcia układu z wierzycielami, w którym zrestrukturyzowane zostaną zobowiązania zleceniodawcy i złożenia wniosku o zatwierdzenie układu (§ 1 ust. 2). Powód zobowiązał się do wykonania przedmiotu umowy z należną starannością, zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa oraz do składania zleceniodawcy wszelkich wyjaśnień w trakcie realizacji zlecenia (§ 2 ust. 1). Strony zgodnie ustaliły wynagrodzenie wstępne w kwocie 10.700,00 zł netto, powiększone o podatek od towarów i usług, płatne w terminie 7 dni od zawarcia umowy. Wynagrodzenie końcowe w wysokości 31.300 zł miało być płatne wyłącznie w przypadku zatwierdzenia układu w terminie 7 dni od uprawomocnienia się postanowienia wydanego w tym przedmiocie, jednak nie wyższe niż kwota wyliczona zgodnie z art. 21 ust. 1 ustawy o dopłatach do oprocentowania kredytów bankowych udzielanych przedsiębiorcom dotkniętym skutkami COVID – 19 oraz uproszczonym postępowaniu o zatwierdzeniu układu w związku z występowaniem COVID – 19 (§ 3). Umowa została zawarta na czas prowadzenia postepowania o zatwierdzenie układu, a następnie wykonania układu. Z uwagi na brak opłaty dwóch rat wynikających z harmonogramu do umowynr(...), układ zawarty między pozwanym a(...)uległ rozwiązaniu, a na koncie dłużnika stwierdzono niedopłatę w wysokości 1.128.724,70 zł, wyznaczając termin zapłaty wynoszący 7 dni od otrzymania przedmiotowego pisma. Powód podejmował działania w celu zawarcia układu, a pozwany zaakceptował zaproponowane przez niego rozwiązanie. Postanowieniem z dnia 23 czerwca 2022 r., sygn. akt XV GRz 32/21, Sąd Rejonowyw Bydgoszczy, XV Wydział Gospodarczy, zatwierdził układ przyjęty przez wierzycieli(...)zgodnie z którym dłużnik nie dokonał podziału wierzycieli na grupy, a propozycja układowa zapewnia zaspokojenie wszystkich wierzycieli uwzględnionych w układzie poprzez spłatę 100% wierzytelności głównej wraz z odsetkami i kosztami ubocznymi w 24 ratach miesięcznych (…). Przedmiotowe orzeczenia uzyskało przymiot prawomocności z dniem 9 sierpnia 2022 r. W dniu 07 września 2022 r., powód wystawił na rzecz pozwanego fakturę VAT z tytułu wynagrodzenia za doradztwo restrukturyzacyjne, w wysokości 38.499 zł brutto. Pozwany uiścił na poczet przedmiotowej należności kwotę 12.833 zł. Powód wzywał pozwanego do zapłaty pozostałej części zobowiązania, jednakże spółka odmówiła spełnienia przedmiotowego żądania powołując się na nieprawidłowe postępowanie doradcy, które miało doprowadzić ją do szkody. Powyższy stan faktyczny Sąd Rejonowy ustalił na podstawie dokumentów przedłożonych przez strony, których autentyczność nie była kwestionowana i nie budziła wątpliwości, a także w oparciu o zeznania świadków. ZeznaniomA. M.orazP. W.Sąd dał wiarę w przeważającej mierze, z za wyjątkiem okoliczności, jakoby na polecenie powoda, pozwany zaprzestał regulować raty zadłużenia na rzecz(...). W tym zakresie, oprócz zeznań świadków, nie zaproponowano bowiem żadnego, wiarygodnego materiału dowodowego. Jeśli chodzi o zeznania w pozostałym wymiarze, twierdzenia świadków zasługiwały na uwzględnienie, albowiem były jasne, szczere i logiczne, a ponadto korespondowały ze zgromadzonym materiałem dowodowym. Nie miały one jednakże większego znaczenia dla przedmiotowej sprawy, albowiem pozwany nie podniósł zarzutu potrącenia i nie udowodnił wysokości szkody powstałej z tytułu nienależytego wykonania umowy przez powoda. Sąd Rejonowy zważył, iż dochodzone roszczenie zasługuje na uwzględnienie w całości. W pierwszej kolejności wskazania wymaga, że łączące strony zobowiązanie, wynikało z zawartej umowy określającej warunki współpracy oraz co istotne, przesłanki wypłaty należnego doradcy wynagrodzenia. Jak bowiem wynika zart. 35 ust. 1Prawa restrukturyzacyjnego (DZ.U.2022.2309), w postępowaniu o zatwierdzenie układu nadzorca wybierany jest przez dłużnika i pełni swoją funkcję na podstawie umowy z nim zawartej. Co istotne, w kontrakcie o którym mowa powyżej określa się wynagrodzenie nadzorcy układu (ust. 2). W ocenie Sądu, zawarta przez strony umowa nosi znamiona zlecenia i tak też należałoby ją zakwalifikować. Zgodnie z normąart. 734 § 1 k.c., przez umowę zlecenia przyjmujący je zobowiązuje się do dokonania określonej czynności prawnej dla dającego zlecenie. W myśl zaśart. 735 § 1 k.c., jeżeli ani z umowy, ani z okoliczności nie wynika, że przyjmujący zlecenie zobowiązał się wykonać je bez wynagrodzenia, za wykonanie zlecenia należy się wynagrodzenie. Umowa ta stanowi zatem zobowiązanie wzajemne o charakterze konsensualnym i dwustronnie zobowiązującym. Nadto, może być odpłatna lub nieodpłatna, a do jej zawarcia nie jest wymagane zachowanie jakiejkolwiek formy szczególnej. W tym miejscu należy również zauważyć, że w procesie cywilnym ciężar dowodu spoczywa na stronach postępowania i to one są zobowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne (art. 6 k.c.iart. 232 k.p.c.). Innymi słowy ten, kto powołując się na przysługujące mu prawo (żąda czegoś od innej osoby) obowiązany jest udowodnić fakty (okoliczności faktyczne) uzasadniające to żądanie, ten zaś, kto odmawia uczynienia zadość żądaniu (czyli neguje uprawnienie żądającego) obowiązany jest udowodnić fakty wskazujące na to, że uprawnienie żądającemu nie przysługuje. Wobec powyższego, bacząc na postanowienia umowy łączącej strony należało zważyć, że określone w niej warunki uzasadniające wypłatę wynagrodzenia ziściły się w całości, w związku z czym, powodowi przysługiwało uprawnienie do żądania należnego z tego tytułu wynagrodzenia. Jak bowiem wynikało z postanowień kontraktu, wynagrodzenie końcowe w wysokości 31.300 zł miało być płatne wyłącznie w przypadku zatwierdzenia układu, w terminie 7 dni od uprawomocnienia się postanowienia o jego zatwierdzeniu, przy czym miało być nie wyższe niż kwota wyliczona zgodnie ustawą o dopłatach do oprocentowania kredytów bankowych udzielanych przedsiębiorcom dotkniętym skutkami COVID – 19 oraz o uproszczonym postępowaniu o zatwierdzenie układu w związku z wystąpieniem COVID – 19 (Dz.U. 2022.214). W świetle powyższego wskazać należy, że jak wynika ze zgromadzonego materiału, zwłaszcza postanowienia Sądu Rejonowego w Bydgoszczy z dnia 22 czerwca 2022 roku (k.11 akt) w przedmiocie zatwierdzenia układu przyjętego przez wierzycieli pozwanej spółki, powód wykonał ciążące na nim zobowiązanie. Układ bowiem został zatwierdzony, a postanowienie wskazane powyżej stało się prawomocne z dniem 9 sierpnia 2022 roku. Nie występowały przy tym podstawy do uwzględnienia zarzutów strony pozwanej w przedmiocie postępowania powoda. Przede wszystkim należy zważyć, że uprawnieni wierzyciele tj.(...)oraz urząd skarbowy zagłosowali za jego przyjęciem. Ponadto, pozwana spółka nie zaskarżyła wydanego w przedmiocie zatwierdzenia układu postanowienia, a co za tym idzie przyjąć należy, że nie kwestionowała poczynionych w tym przedmiocie ustaleń. Faktem jest przy tym, że zgodnie z normą wynikającą z art. 25 Prawa restrukturyzacyjnego, nadzorca i zarządca odpowiadają za szkodę wyrządzoną na skutek nienależytego wykonania zobowiązania (ust. 1). Nie oznacza to jednakże, że powyższe zwalnia pozwanego z obowiązku wykazania istnienia przesłanek odpowiedzialności odszkodowawczej. Ponadto nawet gdyby dla celów przedmiotowej sprawy założyć, iż pozwany wykazał istnienie oraz wysokość rzekomej szkody brak jest podstaw do uznania, że już tylko z tej przyczyny możliwym jest obniżenie należnego z tytułu umowy wynagrodzenia. Przede wszystkim wskazania wymaga, że zgodnie z normąart. 471 k.c., do przesłanek odpowiedzialności kontraktowej zaliczamy: szkodę w postaci uszczerbku spowodowaną niewykonaniem lub nienależytym wykonaniem zobowiązania oraz istnienie związku przyczynowego pomiędzy powyżej wymienionymi. W myśl zaśart. 472 k.c., jeżeli ze szczególnego przepisu ustawy albo z czynności prawnej nie wynika nic innego, dłużnik odpowiedzialny jest za niezachowanie należytej staranności. Mając na uwadze powyższe Sąd w pierwszej kolejności zważył, iż pozwany nie wykazał, aby działania czy też zaniechania powoda doprowadziły do powstania jakiejkolwiek szkody. Faktem jest, że z zeznań świadków wynikało, jakoby kontakt z powodem był utrudniony a czasami wręcz niemożliwy. Ponadto, sam doradca miał poinstruować pozwaną spółkę, aby ta nie regulowała wynikających z ugody rat. Co istotne, wskazania te okazały się gołosłowne i nie znalazły potwierdzenia w pozostałych, zebranych dowodach. Brak jest bowiem jakiegokolwiek dowodu z którego wynikałoby, że na etapie poprzedzającym zatwierdzenie układu, pozwany kiedykolwiek kwestionował podjęte przez powoda czynności, albo też wzywał go do ich wykonania. Nie udowodniono także, aby powód faktycznie wydał pozwanemu polecenie w przedmiocie zaprzestania spłaty rat. Ponadto, ze zgromadzonego materiału nie sposób wywnioskować, na jaką wysokość miałaby przedmiotowa szkoda opiewać, skoro sam pozwany, a zwłaszcza świadkowie posługiwali się w tym zakresie partykułą „około”. Innymi słowy, pozwany na którym spoczywał w tym zakresie obowiązek dowodowy nie wykazał nie tylko wysokości szkody, ale przede wszystkim samego faktu jej powstania. Z resztą, nawet przyjmując, że powód faktycznie nienależycie wykonywał ciążące na nim zobowiązanie zważyć należy, iż żadne z unormowań dotyczących odpowiedzialności kontraktowej nie przewiduje możliwości odmowy wypłaty wynagrodzenia w sytuacji zawarcia umowy zlecenia, do której należy zaliczyć przedmiotową umowę (por wyrok Sądu Okręgowego w Szczecinie, sygn.. akt VIII Ga 503/16). Zasadniczym skutkiem niewykonania lub nienależytego umowy jest możliwość dochodzenia przez wierzyciela naprawienia powstałej w ten sposób szkody. Ogólne zasady odpowiedzialności kontraktowej uregulowane zostały wart. 471 k.c.– 474k.c., w myśl których dłużnik ma obowiązek wyrównania uszczerbku jaki powstał w majątku wierzyciela, a który nie powstałby gdyby zobowiązanie wykonane zostało w sposób należyty. Przepisykodeksu cywilnegoprzewidują też szczególne zasady odpowiedzialności kontraktowej w przypadkach nienależytego wykonania zobowiązań takich jak zwłoka i opóźnienie dłużnika (art. 476 – 482 k.c.) czy niemożliwość świadczenia (art. 475 k.c.). Same strony także mogą w treści łączącego je stosunku zobowiązaniowego poczynić dodatkowe zastrzeżenia umowne na wypadek nienależytego wykonania zobowiązania. Ponadto instytucje odpowiedzialności kontraktowej przewidziane zostały również w odniesieniu do niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązań z umów wzajemnych (art. 491 – 497 k.c.). Żadna z przytoczonych instytucji nie przewiduje w sytuacji nienależytego wykonania zobowiązania odmowy zapłaty wynagrodzenia, w szczególności nie sposób znaleźć takich postanowień w treści umowy łączącej stronny. W świetle podnoszonych twierdzeń, pozwany dążący do zniweczenia powództwa powinien przedstawić do potrącenia przysługującą mu wierzytelność czy to z tytułu kar umownych, czy też odszkodowania, co nie miało jednakże w niniejszej sprawie miejsca. Innymi słowy, w przedmiotowym układzie procesowym, w świetle twierdzeń pozwanego, jedynie skuteczne złożenie stronie powodowej oświadczenia woli w zakresie potrącenia mogłoby dać asumpt do pomniejszenia należnego jej wynagrodzenia. Niezależnie od jego ewentualnej zasadności, pozwany nie podniósł jednakże takowego zarzutu, co zniweczyło możliwość uwzględnienia jego żądań w przedmiocie oddalenia powództwa chociażby w części. Należy jedynie nadmienić, iż nie ma żadnych przeszkód, aby pozwany wystąpił na drogę sądową przeciwko powodowi z tytułu poniesionej szkody za nienależyte wykonanie umowy. Jednakże to na pozwanym będzie spoczywał ciężar udowodnienia przesłanek odpowiedzialności i wysokości szkody. Wobec powyższego, powodowi należało się wynagrodzenie za spełnienie świadczenia zgodnie z treścią umowy zawartej w dniu 25 października 2021 roku. W tym stanie sprawy, Sąd na podstawie §3 b umowy w zw. zart. 35Prawa restrukturyzacyjnego iart. 734 k.c.zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 25.666 zł (pkt I sentencji wyroku). O odsetkach orzeczono natomiast na postawie art. 7 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom w transakcjach handlowych zgodnie z którym, z wyłączeniem transakcji, w których dłużnikiem jest podmiot publiczny – wierzycielowi, bez wezwania, przysługują odsetki ustawowe za opóźnienie w transakcjach handlowych, chyba, że strony uzgodniły wyższe odsetki, za okres od dnia wymagalności świadczenia pieniężnego do dnia zapłaty, jeżeli są spełnione łącznie następujące warunki: wierzyciel spełnił swoje świadczenie i nie otrzymał zapłaty w terminie określonym w umowie. Z uwagi na fakt, iż w niniejszej sprawie zostały spełnione wskazane powyżej przesłanki, Sąd zasądził odsetki ustawowe za opóźnienie w transakcjach handlowych zgodnie z żądaniem pozwu. Zgodnie z umową łączącą strony, wynagrodzenie końcowe miało być płatne w terminie 7 dni od uprawomocnienia się postanowienia o zatwierdzeniu układu, co miało miejsce w niniejszej sprawie z dniem 9 sierpnia 2022 r. Tym samym, powyżej wskazany termin upływał z dniem 16 sierpnia 2022 r. i od tej też daty powód mógł domagać się odsetek. O kosztach orzeczono na podstawieart. 98w zw. zart. 99 k.p.c., przesądzająco obowiązku zwrotu przez pozwanego, jako przegrywającego w całości, kosztów poniesionych przez powoda w łącznej wysokości 4.901,00 zł, w tym kwot: 3.600,00 zł tytułem wynagrodzenia pełnomocnika powoda ustalonego na podstawie § 2 pkt. 5) rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych, 17,00 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa oraz 1.284,00 zł z tytułu opłaty od pozwu. Nadto zgodnie zart. 98 § 11k.p.c.od kwoty zasądzonej tytułem zwrotu kosztów procesu należą się odsetki, w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, za czas od dnia uprawomocnienia się orzeczenia, którym je zasądzono, do dnia zapłaty. W związku z powyższym Sąd zasądził od kwoty 4.901,00 zł odsetki ustawowe za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego za czas od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty. Wyrok zaskarżył pozwany , zarzucając : 1 naruszenieart. 233 § 1 k.p.c.poprzez wybiórczą i dowolną ocenę dowodów zebranych w sprawie i przyjęcie, że pozwana nie udowodniła powstania szkody, jak i jej wysokości, gdy z twierdzeń i dowodów zawartych w sprzeciwie od nakazu zapłaty wynikało, że pozwana poniosła szkodę w kwocie 74.639,50 zł, 2 naruszenieart. 233 § 1 k.p.c.poprzez wybiórczą, nielogiczną i dowolną ocenę dowodu z zeznań świadkówA. M.iP. W., polegającą na przyjęciu, że dla uznania dowodów za wiarygodne należałoby przedstawić inne dowody, które potwierdzałyby zeznania świadków, co skutkowało uznaniem za niewiarygodne zeznań świadków i nie uznaniem przez Sąd, że to powód nakazał pozwanej nie płacić na rzecz(...)rat z układu ratalnego, 3 błąd w ustaleniach faktycznych polegający na arbitralnym przyjęciu, że nie zaskarżenie przez pozwaną wydanego w przedmiocie zatwierdzenia układu postanowienia oznacza nie kwestionowanie ustaleń poczynionych w przedmiocie warunków na jakich układ został zawarty. Pozwany wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i orzeczenie co do istoty sprawy poprzez oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej kosztów postępowania apelacyjnego według norm prawem przepisanych, w tym kosztów zastępstwa procesowego, wraz z odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się rozstrzygnięcia o kosztach do dnia zapłaty. Powód , w odpowiedzi na apelację , wniósł o jej oddalenie i zasądzenie kosztów postępowania apelacyjnego. Sąd Okręgowy zważył co następuje : Apelacja okazała się niezasadna. Odnosząc się do zarzutu zart. 233 § 1 kpc, dotyczącego nie udowodnienia przez pozwanego szkody oraz jej wysokości wskazać należy, iż w apelacji pozwany w żaden sposób nie zakwestionował toku rozumowania sądu I instancji , który prawidłowo ustalił , że pozwany nie wykazał, aby działania czy też zaniechania powoda doprowadziły do powstania jakiejkolwiek szkody. Słusznie także sąd I instancji przyjął , że ze zgromadzonego materiału nie sposób wywnioskować, na jaką wysokość miałaby przedmiotowa szkoda opiewać. Nawet jednak przyjmując, iż szkoda ta miałaby stanowić różnicę pomiędzy zadłużeniem wobec(...)w wysokości 79.427 zł a kwotą wynikającą z pierwotnego układu ratalnego ( tj. kwotą 4.787,50 zł ) , to z § 3 ust. „b” umowy łączącej strony jasno wynika , iż konieczną a zarazem wyłączną przesłanką wypłaty wynagrodzenia na rzecz powoda było uprawomocnienie się postanowienia w przedmiocie zatwierdzenia układu. Bezspornym zaś jest , iż do prawomocnego zatwierdzenia układu doszło a więc powód wykonał swoje zobowiązanie. Słusznie wywiódł Sąd Rejonowy , iż pozwany dążący do zniweczenia powództwa powinien przedstawić do potrącenia przysługującą mu wierzytelność z tytułu odszkodowania, co nie miało jednakże w niniejszej sprawie miejsca. Pozwany nie podniósł zaś nawet zarzutu potrącenia , co wyłącza możliwość uwzględnienia jego żądań w przedmiocie oddalenia powództwa. Podzielić należy stanowisko powoda wyrażone w odpowiedzi na apelację , iż okoliczność czy propozycje układowe zadowalały pozwanego, czy stanowiły tylko „mniejsze zło” jest w niniejszej sprawie bez znaczenia. Jeśli warunki układu były dla pozwanej niesatysfakcjonujące należało odmówić ich akceptacji. Pozwana spółka miała możliwość wycofania się z warunków układu , m. in. nie zgadzając się na przedstawioną przez powoda propozycję układową, zaskarżając postanowienie o zawarciu układu lub nie dokonując stosownego obwieszczenia. Pozwana w żaden sposób nie zapobiegła uprawomocnieniu się układu. Nie można zatem postawić skutecznie Sądowi Rejonowemu zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych , gdyż nie wiadomo w jaki inny sposób pozwana miała kwestionować ustalenia w przedmiocie propozycji układowych , niż w sposób wskazany wyżej , czego nie dokonała. Logicznym jest właśnie przyjęcie , że w szczególności brak zaskarżenia układu przez pozwaną oznaczał zgodę na jego przyjęcie. Odnośnie zarzutu zart. 233 § 1 kpc, dotyczącego błędnej oceny dowodu z zeznań świadków i ustalenia przez sąd I instancji , że powód nie instruował pracowników pozwanej spółki aby nie regulowała rat wynikających z układu ratalnego zawartego z(...), należy zważyć co następuje. Zgodnie z art. 252 ust. 1 Prawa restrukturyzacyjnego w zw. z art. 16 ust. 3 pkt 3 ustawy z dnia 19 czerwca 2020 r. o dopłatach do oprocentowania kredytów bankowych udzielanych przedsiębiorcom dotkniętym skutkami COVID-19 oraz o uproszczonym postępowaniu o zatwierdzenie układu w związku z wystąpieniem COVID-19, od dnia otwarcia postępowania do dnia jego zakończenia niedopuszczalne jest spełnianie przez dłużnika świadczeń wynikających z wierzytelności, które z mocy prawa są objęte układem. Mając na względzie także treść art. 150 oraz art. 151 Prawa restrukturyzacyjnego , pozwana nie mogła spełniać świadczeń wobec(...)wynikających z zawartego wcześniej układu ratalnego. Nawet zatem zakładając , że powód instruował pracowników pozwanej spółki aby nie regulowała rat wynikających z układu ratalnego zawartego z(...), nie było to działanie niezgodne z prawem czy zawartą umową , które można by uznać za nienależyte wykonywanie umowy. Pozwany zresztą , jak wskazano wyżej , nie podniósł zarzutu potrącenia. Nie było zatem podstawy aby powództwo oddalić w całości lub w części. W związku z powyższym Sąd Okręgowy oddalił apelację jako niezasadną na podstawieart. 385 kpc, orzekając o kosztach postępowania apelacyjnego na podstawieart. 98 § 1w zw. zart. 99 kpcorazart. 98 §1kpc. Na koszty poniesione przez powoda w wysokości 1.800 zł składa się wynagrodzenie pełnomocnika w postępowaniu apelacyjnym (§ 2 pkt 5w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych ).

15/100500/0004027/Ga

Sąd Okręgowy w Bydgoszczy

VIII Wydział Gospodarczy

152510000004021_VIII_U_001100_2023_Uz_2024-01-29_001

VIII U 1100/23

2024-01-29 01:00:00.0 CET

2024-02-15 17:30:05.0 CET

2024-02-15 15:15:43.0 CET

15251000

4021

REASON

Sygn. akt VIII U 1100/23 UZASADNIENIE Decyzją z dnia 18 lipca 2022 roku Dyrektor Wojskowego Biura Emerytalnego w Ł. odmówił K. P. ponownego ustalenia wysokości emerytury wojskowej z uwagi na to, że nie zostały przedstawione nowe dowody lub ujawnione nowe okoliczności faktyczne, które mają wpływ na możliwość dokonania ponownego przeliczenia świadczenia emerytalnego. /decyzja – k. 301 akt (...) / Odwołanie od powyższych decyzji wniósł wnioskodawca, podnosząc brak zgodności ze stanem faktycznym ora

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Agnieszka Kurczewska" xPublisher="agnieszka.kurczewska" xEditorFullName="Agnieszka Kurczewska" xEditor="agnieszka.kurczewska" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="3" xFlag="published" xVolType="15/251000/0004021/U" xYear="2023" xVolNmbr="001100" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText><xBx>Sygn. akt VIII U 1100/23</xBx></xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Decyzją z dnia 18 lipca 2022 roku Dyrektor Wojskowego Biura Emerytalnego w <xAnon>Ł.</xAnon> odmówił <xAnon>K. P.</xAnon> ponownego ustalenia wysokości emerytury wojskowej z uwagi na to, że nie zostały przedstawione nowe dowody lub ujawnione nowe okoliczności faktyczne, które mają wpływ na możliwość dokonania ponownego przeliczenia świadczenia emerytalnego.<xIx>/decyzja – k. 301 akt <xAnon> (...)</xAnon>/ </xIx></xText> <xText>Odwołanie od powyższych decyzji wniósł wnioskodawca, podnosząc brak zgodności ze stanem faktycznym oraz brak uzasadnienia podjętej decyzji.<xIx>/odwołanie, k. 3/</xIx></xText> <xText>W odpowiedzi na odwołanie Dyrektor Wojskowego Biura Emerytalnego w <xAnon>Ł.</xAnon> wniósł o jego oddalenie.<xIx>/odpowiedź na odwołanie, k. 5/</xIx></xText> <xText>W piśmie z dnia 10.11.2023 r wnioskodawca wniósł o wydanie decyzji zmieniającej wysokość świadczenia emerytalnego wg. <xAnon>S.</xAnon> na dzień 1.09.2021 r w wyniku uwzględnienia jedynie stażu emerytalnego odpowiadającego okresowi służby wojskowej oraz o wydanie decyzji o waloryzacji emerytury wojskowej za lata 2022 i 2023 oraz w przyszłości.<xIx>/pismo – k. 25/</xIx></xText> <xText>Na rozprawie w dniu 9.01.2024 r wnioskodawca sprecyzował, że wnosi o wyliczenie emerytury tylko w oparciu o służbę wojskową i waloryzację.<xIx>/e – prot. z dnia 9.01.2024 00:01:25 i nast.,/</xIx></xText> <xText><xBx>Sąd Okręgowy w Łodzi ustalił następujący stan faktyczny:</xBx></xText> <xText>Wnioskodawca został przyjęty do służby wojskowej od dnia 18.09.1968 roku. Od dnia 10 grudnia 1989 r miał ustalone prawo do emerytury wojskowej (58 % podstawy wymiaru). Wnioskodawca podjął zatrudnienie i podlegał ubezpieczeniu w ramach powszechnego systemu emerytalnego. Emerytura wojskowa ulegała zwiększeniu w związku z doliczanymi okresami zatrudnienia, aż do osiągnięcia 75 % podstawy wymiaru (w 2009 roku)</xText> <xText><xIx>/okoliczność bezsporna, decyzje w aktach emerytalnych, pismo – k. 284 w aktach emerytalnych/</xIx></xText> <xText>Wnioskodawca złożył wniosek o emeryturę w ramach powszechnego systemu emerytalnego. Nabył uprawnienia do emerytury od dnia 1.09.2021 roku. W kapitale początkowym uwzględniono okresy składkowe i nieskładkowe od dnia 3.01.1990 r. Wnioskodawca wybrał do wypłaty świadczenie z ZUS.</xText> <xText><xIx>/okoliczność bezsporna, pismo – k. 289, 307 w aktach emerytalnych/</xIx></xText> <xText>Decyzją z dnia 18.11.2021 r emerytura wojskowa została zwieszona od dnia 1.12.2021 roku.<xIx>/decyzja – k. 292 akt ZUS/</xIx></xText> <xText>Prawomocnym postanowieniem z dnia 26.10.2022 r Sąd Okręgowy w Łodzi odrzucił odwołanie wnioskodawcy od decyzji z dnia 18.11.2021 r jako złożone po terminie.</xText> <xText><xIx>/postanowienie w zał. aktach/</xIx></xText> <xText>W dniu 5.07.2022 r wnioskodawca złożył wniosek o ponowne ustalenie wysokości emerytury wojskowej, w związku z tym, że od września 2021 roku pobiera emeryturę z ZUS z tytułu pracy po zakończeniu służby wojskowej, bez doliczania lat pracy po jej zakończeniu.</xText> <xText><xIx>/wniosek – k. 300 akt emerytalnych/</xIx></xText> <xText>Zaskarżoną decyzją z dnia 18 lipca 2022 roku Dyrektor Wojskowego Biura Emerytalnego w <xAnon>Ł.</xAnon> odmówił <xAnon>K. P.</xAnon> ponownego ustalenia wysokości emerytury wojskowej z uwagi na to, że nie zostały przedstawione nowe dowody lub ujawnione nowe okoliczności faktyczne, które mają wpływ na możliwość dokonania ponownego przeliczenia świadczenia emerytalnego. Jako podstawę prawną wskazano art. 31, 7, 32 ust. 1 pkt. 1 o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin. <xIx>/decyzja – k. 301 akt <xAnon> (...)</xAnon>/</xIx></xText> <xText><xBx>Sąd Okręgowy w Łodzi zważył, co następuje</xBx> :</xText> <xText>Odwołanie nie zasługiwało na uwzględnienie.</xText> <xText>Pomiędzy stronami nie było sporu, co do okoliczności faktycznych. Spór dotyczył jedynie kwestii prawnej – możliwości ponownego ustalenia wysokości emerytury wojskowej.</xText> <xText><xBx>Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19940100036" xTitle="Ustawa z dnia 10 grudnia 1993 r. o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin" xAddress="Dz. U. z 1994 r. Nr 10, poz. 36">art. 7 ustawy z dnia 10.12.1993 roku o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin</xLexLink> /Dz.U.2022.2528 t.j./w razie zbiegu prawa do emerytury lub renty przewidzianych w ustawie z prawem do:</xBx></xText> <xText>1)</xText> <xText>emerytury lub renty przewidzianych w odrębnych przepisach albo</xText> <xText>2)</xText> <xText>uposażenia w stanie spoczynku lub uposażenia rodzinnego przewidzianych w odrębnych przepisach, albo</xText> <xText>3)</xText> <xText>świadczenia pieniężnego, o którym mowa w ustawie z dnia 8 lutego 2023 r. o świadczeniu pieniężnym przysługującym członkom rodziny funkcjonariuszy lub żołnierzy zawodowych, których śmierć nastąpiła w związku ze służbą albo podjęciem poza służbą czynności ratowania życia lub zdrowia ludzkiego albo mienia (Dz. U. poz. 658)</xText> <xText>- wypłaca się świadczenie wyższe albo wybrane przez osobę uprawnioną, jeżeli przepisy szczególne nie stanowią inaczej.</xText> <xText>Ubezpieczonemu, który pozostawał w zawodowej służbie wojskowej przed dniem 2 stycznia 1999 r. i pobiera emeryturę wojskową wynoszącą 75% podstawy jej wymiaru obliczoną bez uwzględnienia okresów składkowych i nieskładkowych, z tytułu których jest uprawniony również do emerytury z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, wypłaca się jedno z tych świadczeń - wyższe lub wybrane przez niego (art. 95 ust. 1 i 2 u.e.r.f.u.s. w związku z art. 7 ustawy z 1993 r. o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin). Zdaniem Sądu Najwyższego, w polskim prawie zabezpieczenia społecznego obowiązuje zasada prawa do jednego świadczenia z tytułu tego samego ryzyka ubezpieczeniowego, zwana też zasadą niekumulacji świadczeń. W systemie powszechnym zasada ta znajduje potwierdzenie w regulacji art. 95 ust. 1 ustawy emerytalnej./tak Postanowienie SN z dnia 30.11.2023 r, <xAnon> (...)</xAnon> 14/23., wyrok SN z dnia 4.07.2023 roku, <xAnon> I (...)</xAnon> 32/23/</xText> <xText>Zgodnie z art. 32 ust. 1 pkt. 1 cytowanej ustawy decyzja organu emerytalnego ustalająca prawo do zaopatrzenia emerytalnego lub wysokość świadczeń pieniężnych z tytułu tego zaopatrzenia ulega uchyleniu lub zmianie na wniosek osoby zainteresowanej lub z urzędu, jeżeli, m.in. zostaną przedstawione nowe dowody lub ujawniono nowe okoliczności faktyczne, które mają wpływ na prawo do zaopatrzenia emerytalnego lub wysokość świadczeń pieniężnych z tytułu tego zaopatrzenia.</xText> <xText>Przesłankami wznowienia postępowania na podstawie art. 32 ust. 1 ustawy z dnia 10 grudnia 1993 r. oraz ponownej oceny uprawnień ubezpieczeniowych, w tym także ponownej oceny wysokości przyznanego świadczenia są &quot;nowe dowody&quot; i &quot;nowe okoliczności faktyczne&quot; istniejące <xUx>przed podjęciem decyzji,</xUx> nieznane organowi i mające wpływ na ustalenie prawa do świadczenia lub jego wysokości. Zatem, w pierwszej kolejności należy ustalić, czy wnioskodawca powołuje się na nowe okoliczności bądź też zgłasza nowe dowody w rozumieniu art. 32 ust. 1 ustawy i dopiero pozytywne przesądzenie powyższego pozwoli na merytoryczną ocenę zarzutów ubezpieczonego./tak wyrok SA w Szczecinie z dnia 6.12.2011 r,III AUa 811/10/.Prawo do świadczeń pieniężnych z tytułu zaopatrzenia emerytalnego lub ich wysokość ulega ponownemu ustaleniu na wniosek osoby zainteresowanej albo z urzędu, jeżeli po uprawomocnieniu się decyzji w tej sprawie zostaną przedstawione istotne dla sprawy nowe okoliczności faktyczne albo ujawnione nowe dowody, istniejące <xUx>w dniu wydania decyzji,</xUx> nieznane organowi, a mające wpływ na prawo do świadczeń albo ich wysokość. /tak wyrok SA w Lublinie z dnia 9.08.2012 r, III AUa 632/12/.</xText> <xText>Z poczynionych w sprawie ustaleń wynika, że wnioskodawca został przyjęty do służby wojskowej od dnia 18.09.1968 roku. Od dnia 10 grudnia 1989 <xIx> r </xIx>miał ustalone prawo do emerytury wojskowej(58 % podstawy wymiaru) . Wnioskodawca podjął zatrudnienie i podlegał ubezpieczeniu w ramach powszechnego systemu emerytalnego. Emerytura wojskowa ulegała zwiększeniu w związku z doliczanymi okresami zatrudnienia, aż do osiągnięcia 75 % podstawy wymiaru (w 2009 roku). Wnioskodawca złożył wniosek o emeryturę w ramach powszechnego systemu emerytalnego. Nabył uprawnienia do emerytury od dnia 1.09.2021 roku. W kapitale początkowym uwzględniono okresy składkowe i nieskładkowe od dnia 3.01.1990 r. Wnioskodawca wybrał do wypłaty świadczenie z ZUS. Jednocześnie prawomocną decyzją z dnia 18.11.2021 r emerytura wojskowa została zwieszona od dnia 1.12.2021 roku.</xText> <xText>W dniu 5.07.2022 r wnioskodawca złożył wniosek o ponowne ustalenie wysokości emerytury wojskowej, <xUx>w związku z tym, że od września 2021 roku pobiera emeryturę z ZUS z tytułu pracy po zakończeniu służby wojskowej</xUx>, bez doliczania lat pracy po jej zakończeniu, zatem w ocenie wnioskodawcy nową okolicznością jest pobieranie emerytury z ZUS.</xText> <xText>Mając na uwadze cytowane powyżej orzecznictwo podnieść należy, że nie jest to okoliczność uzasadniająca wznowienie postępowania na podstawie art. 32 ustawy zaopatrzeniowej, bowiem <xUx>nie istniała</xUx> ona przed wydaniem decyzji ustalającej wysokość emerytury wojskowej ubezpieczonego (w 2009 r gdy osiągnęła ona maksymalny wymiar 75 % podstawy wymiaru) bądź w dniu jej wydania. Brak jest zatem podstaw do wznowienia postępowania i obliczania emerytury wyłącznie w oparciu o okres służby wojskowej wraz z waloryzacją.</xText> <xText>W świetle poczynionych rozważań Sąd Okręgowy, na podstawie <xLexLink xArt="art. 477(14);art. 477(14) § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 477<xSUPx>14 </xSUPx>§ 1 k.p.c.</xLexLink>, oddalił odwołanie.</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Anna Przybylska

Agnieszka Kurczewska

Agnieszka Kurczewska

Sygn. akt VIII U 1100/23 UZASADNIENIE Decyzją z dnia 18 lipca 2022 roku Dyrektor Wojskowego Biura Emerytalnego wŁ.odmówiłK. P.ponownego ustalenia wysokości emerytury wojskowej z uwagi na to, że nie zostały przedstawione nowe dowody lub ujawnione nowe okoliczności faktyczne, które mają wpływ na możliwość dokonania ponownego przeliczenia świadczenia emerytalnego./decyzja – k. 301 akt(...)/ Odwołanie od powyższych decyzji wniósł wnioskodawca, podnosząc brak zgodności ze stanem faktycznym oraz brak uzasadnienia podjętej decyzji./odwołanie, k. 3/ W odpowiedzi na odwołanie Dyrektor Wojskowego Biura Emerytalnego wŁ.wniósł o jego oddalenie./odpowiedź na odwołanie, k. 5/ W piśmie z dnia 10.11.2023 r wnioskodawca wniósł o wydanie decyzji zmieniającej wysokość świadczenia emerytalnego wg.S.na dzień 1.09.2021 r w wyniku uwzględnienia jedynie stażu emerytalnego odpowiadającego okresowi służby wojskowej oraz o wydanie decyzji o waloryzacji emerytury wojskowej za lata 2022 i 2023 oraz w przyszłości./pismo – k. 25/ Na rozprawie w dniu 9.01.2024 r wnioskodawca sprecyzował, że wnosi o wyliczenie emerytury tylko w oparciu o służbę wojskową i waloryzację./e – prot. z dnia 9.01.2024 00:01:25 i nast.,/ Sąd Okręgowy w Łodzi ustalił następujący stan faktyczny: Wnioskodawca został przyjęty do służby wojskowej od dnia 18.09.1968 roku. Od dnia 10 grudnia 1989 r miał ustalone prawo do emerytury wojskowej (58 % podstawy wymiaru). Wnioskodawca podjął zatrudnienie i podlegał ubezpieczeniu w ramach powszechnego systemu emerytalnego. Emerytura wojskowa ulegała zwiększeniu w związku z doliczanymi okresami zatrudnienia, aż do osiągnięcia 75 % podstawy wymiaru (w 2009 roku) /okoliczność bezsporna, decyzje w aktach emerytalnych, pismo – k. 284 w aktach emerytalnych/ Wnioskodawca złożył wniosek o emeryturę w ramach powszechnego systemu emerytalnego. Nabył uprawnienia do emerytury od dnia 1.09.2021 roku. W kapitale początkowym uwzględniono okresy składkowe i nieskładkowe od dnia 3.01.1990 r. Wnioskodawca wybrał do wypłaty świadczenie z ZUS. /okoliczność bezsporna, pismo – k. 289, 307 w aktach emerytalnych/ Decyzją z dnia 18.11.2021 r emerytura wojskowa została zwieszona od dnia 1.12.2021 roku./decyzja – k. 292 akt ZUS/ Prawomocnym postanowieniem z dnia 26.10.2022 r Sąd Okręgowy w Łodzi odrzucił odwołanie wnioskodawcy od decyzji z dnia 18.11.2021 r jako złożone po terminie. /postanowienie w zał. aktach/ W dniu 5.07.2022 r wnioskodawca złożył wniosek o ponowne ustalenie wysokości emerytury wojskowej, w związku z tym, że od września 2021 roku pobiera emeryturę z ZUS z tytułu pracy po zakończeniu służby wojskowej, bez doliczania lat pracy po jej zakończeniu. /wniosek – k. 300 akt emerytalnych/ Zaskarżoną decyzją z dnia 18 lipca 2022 roku Dyrektor Wojskowego Biura Emerytalnego wŁ.odmówiłK. P.ponownego ustalenia wysokości emerytury wojskowej z uwagi na to, że nie zostały przedstawione nowe dowody lub ujawnione nowe okoliczności faktyczne, które mają wpływ na możliwość dokonania ponownego przeliczenia świadczenia emerytalnego. Jako podstawę prawną wskazano art. 31, 7, 32 ust. 1 pkt. 1 o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin./decyzja – k. 301 akt(...)/ Sąd Okręgowy w Łodzi zważył, co następuje: Odwołanie nie zasługiwało na uwzględnienie. Pomiędzy stronami nie było sporu, co do okoliczności faktycznych. Spór dotyczył jedynie kwestii prawnej – możliwości ponownego ustalenia wysokości emerytury wojskowej. Zgodnie zart. 7 ustawy z dnia 10.12.1993 roku o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin/Dz.U.2022.2528 t.j./w razie zbiegu prawa do emerytury lub renty przewidzianych w ustawie z prawem do: 1) emerytury lub renty przewidzianych w odrębnych przepisach albo 2) uposażenia w stanie spoczynku lub uposażenia rodzinnego przewidzianych w odrębnych przepisach, albo 3) świadczenia pieniężnego, o którym mowa w ustawie z dnia 8 lutego 2023 r. o świadczeniu pieniężnym przysługującym członkom rodziny funkcjonariuszy lub żołnierzy zawodowych, których śmierć nastąpiła w związku ze służbą albo podjęciem poza służbą czynności ratowania życia lub zdrowia ludzkiego albo mienia (Dz. U. poz. 658) - wypłaca się świadczenie wyższe albo wybrane przez osobę uprawnioną, jeżeli przepisy szczególne nie stanowią inaczej. Ubezpieczonemu, który pozostawał w zawodowej służbie wojskowej przed dniem 2 stycznia 1999 r. i pobiera emeryturę wojskową wynoszącą 75% podstawy jej wymiaru obliczoną bez uwzględnienia okresów składkowych i nieskładkowych, z tytułu których jest uprawniony również do emerytury z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, wypłaca się jedno z tych świadczeń - wyższe lub wybrane przez niego (art. 95 ust. 1 i 2 u.e.r.f.u.s. w związku z art. 7 ustawy z 1993 r. o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin). Zdaniem Sądu Najwyższego, w polskim prawie zabezpieczenia społecznego obowiązuje zasada prawa do jednego świadczenia z tytułu tego samego ryzyka ubezpieczeniowego, zwana też zasadą niekumulacji świadczeń. W systemie powszechnym zasada ta znajduje potwierdzenie w regulacji art. 95 ust. 1 ustawy emerytalnej./tak Postanowienie SN z dnia 30.11.2023 r,(...)14/23., wyrok SN z dnia 4.07.2023 roku,I (...)32/23/ Zgodnie z art. 32 ust. 1 pkt. 1 cytowanej ustawy decyzja organu emerytalnego ustalająca prawo do zaopatrzenia emerytalnego lub wysokość świadczeń pieniężnych z tytułu tego zaopatrzenia ulega uchyleniu lub zmianie na wniosek osoby zainteresowanej lub z urzędu, jeżeli, m.in. zostaną przedstawione nowe dowody lub ujawniono nowe okoliczności faktyczne, które mają wpływ na prawo do zaopatrzenia emerytalnego lub wysokość świadczeń pieniężnych z tytułu tego zaopatrzenia. Przesłankami wznowienia postępowania na podstawie art. 32 ust. 1 ustawy z dnia 10 grudnia 1993 r. oraz ponownej oceny uprawnień ubezpieczeniowych, w tym także ponownej oceny wysokości przyznanego świadczenia są "nowe dowody" i "nowe okoliczności faktyczne" istniejąceprzed podjęciem decyzji,nieznane organowi i mające wpływ na ustalenie prawa do świadczenia lub jego wysokości. Zatem, w pierwszej kolejności należy ustalić, czy wnioskodawca powołuje się na nowe okoliczności bądź też zgłasza nowe dowody w rozumieniu art. 32 ust. 1 ustawy i dopiero pozytywne przesądzenie powyższego pozwoli na merytoryczną ocenę zarzutów ubezpieczonego./tak wyrok SA w Szczecinie z dnia 6.12.2011 r,III AUa 811/10/.Prawo do świadczeń pieniężnych z tytułu zaopatrzenia emerytalnego lub ich wysokość ulega ponownemu ustaleniu na wniosek osoby zainteresowanej albo z urzędu, jeżeli po uprawomocnieniu się decyzji w tej sprawie zostaną przedstawione istotne dla sprawy nowe okoliczności faktyczne albo ujawnione nowe dowody, istniejącew dniu wydania decyzji,nieznane organowi, a mające wpływ na prawo do świadczeń albo ich wysokość. /tak wyrok SA w Lublinie z dnia 9.08.2012 r, III AUa 632/12/. Z poczynionych w sprawie ustaleń wynika, że wnioskodawca został przyjęty do służby wojskowej od dnia 18.09.1968 roku. Od dnia 10 grudnia 1989rmiał ustalone prawo do emerytury wojskowej(58 % podstawy wymiaru) . Wnioskodawca podjął zatrudnienie i podlegał ubezpieczeniu w ramach powszechnego systemu emerytalnego. Emerytura wojskowa ulegała zwiększeniu w związku z doliczanymi okresami zatrudnienia, aż do osiągnięcia 75 % podstawy wymiaru (w 2009 roku). Wnioskodawca złożył wniosek o emeryturę w ramach powszechnego systemu emerytalnego. Nabył uprawnienia do emerytury od dnia 1.09.2021 roku. W kapitale początkowym uwzględniono okresy składkowe i nieskładkowe od dnia 3.01.1990 r. Wnioskodawca wybrał do wypłaty świadczenie z ZUS. Jednocześnie prawomocną decyzją z dnia 18.11.2021 r emerytura wojskowa została zwieszona od dnia 1.12.2021 roku. W dniu 5.07.2022 r wnioskodawca złożył wniosek o ponowne ustalenie wysokości emerytury wojskowej,w związku z tym, że od września 2021 roku pobiera emeryturę z ZUS z tytułu pracy po zakończeniu służby wojskowej, bez doliczania lat pracy po jej zakończeniu, zatem w ocenie wnioskodawcy nową okolicznością jest pobieranie emerytury z ZUS. Mając na uwadze cytowane powyżej orzecznictwo podnieść należy, że nie jest to okoliczność uzasadniająca wznowienie postępowania na podstawie art. 32 ustawy zaopatrzeniowej, bowiemnie istniałaona przed wydaniem decyzji ustalającej wysokość emerytury wojskowej ubezpieczonego (w 2009 r gdy osiągnęła ona maksymalny wymiar 75 % podstawy wymiaru) bądź w dniu jej wydania. Brak jest zatem podstaw do wznowienia postępowania i obliczania emerytury wyłącznie w oparciu o okres służby wojskowej wraz z waloryzacją. W świetle poczynionych rozważań Sąd Okręgowy, na podstawieart. 47714§ 1 k.p.c., oddalił odwołanie.

15/251000/0004021/U

Sąd Okręgowy w Łodzi

VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

153510350003006_VI_K_000106_2023_Uz_2024-02-09_001

VI K 106/23

2024-01-22 01:00:00.0 CET

2024-02-27 17:30:04.0 CET

2024-02-27 12:16:36.0 CET

15351035

3006

SENTENCE

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 22 stycznia 2024r. Sąd Rejonowy Poznań-Nowe Miasto i Wilda w Poznaniu Wydział VI Karny w składzie: Przewodniczący : sędzia Monika Małasiak Protokolant: Natalia Muszyńska przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej Poznań-Wilda Marceliny Roszkiewicz po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 17.04.2023r., 05.05.23r., 02.06.23r., 07.08.23r., 09.10.23r., 01.12.23r., 22.01.24r. sprawy K. M. , syna J. i Z. z domu S. , ur. (...) w O. oskarżonego o to, że: I W

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Monika Michalak" xPublisher="michalak_sr_poznannmiw" xEditorFullName="Beata Mańska" xEditor="manka_sr_poznannmiw" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="19" xFlag="published" xVolType="15/351035/0003006/K" xYear="2023" xVolNmbr="000106" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok</xName> <xBlock> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right"> Dnia 22 stycznia 2024r.</xText> <xText><xBx>Sąd Rejonowy Poznań-Nowe Miasto i Wilda w Poznaniu Wydział VI Karny w składzie:</xBx></xText> <xText><xBx> Przewodniczący</xBx>: <xBx>sędzia Monika Małasiak </xBx></xText> <xText><xBx> Protokolant: Natalia Muszyńska</xBx></xText> <xText>przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej Poznań-Wilda Marceliny Roszkiewicz</xText> <xText>po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 17.04.2023r., 05.05.23r., 02.06.23r., 07.08.23r., 09.10.23r., 01.12.23r., 22.01.24r.</xText> <xText>sprawy<xBx> <xAnon>K. M.</xAnon>, </xBx>syna <xAnon>J.</xAnon> i <xAnon>Z.</xAnon> z domu <xAnon>S.</xAnon>, <xAnon>ur. (...)</xAnon> w <xAnon>O.</xAnon></xText> <xText><xBx>oskarżonego o to, że: </xBx></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">I</xName> <xText>W dniu 1 września 2022 roku w <xAnon>K.</xAnon> na <xAnon>ulicy (...)</xAnon> kierował wobec <xAnon>K. W. (1)</xAnon> groźby uszkodzenia ciała, a groźby te wzbudziły u pokrzywdzonej uzasadnioną obawę, że będą spełnione <xBx>tj. o przestępstwo z <xLexLink xArt="art. 190;art. 190 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 190 § l k.k.</xLexLink></xBx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">II</xName> <xText>W okresie od 2020 roku do 3 listopada 2022 roku w <xAnon>K.</xAnon> znęcał się psychicznie i fizycznie poprzez wszczynanie awantur, wyzywanie, kierowanie gróźb, plucie, ucięcie włosów <xAnon>W. G.</xAnon>, popychanie, szarpanie, kopanie i uderzanie po całym ciele z pięści i otwartej ręki nad swoją partnerką <xAnon>W. G.</xAnon> oraz <xAnon>E. G.</xAnon> i <xAnon>F. G.</xAnon>, a ponadto w dniu 2 listopada 2022 roku w tym samym miejscu poprzez uderzenie pięścią w twarz, klatkę piersiową oraz lewą kończynę naruszył czynność narządu ciała poniżej dni siedmiu u <xAnon>W. G.</xAnon> oraz poprzez uderzanie pięścią w twarz, klatkę piersiową oraz trzonkiem od miotły w lewe podudzie naruszył czynność narządu ciała poniżej dni siedmiu u <xAnon>E. G.</xAnon>, co spowodowało u pokrzywdzonej <xAnon>W. G.</xAnon> powierzchniowe pęknięcie śluzówki przedsionka jamy ustnej w obrębi wargi dolnej w okolicy kąta ust po stronie prawej, siniec w lewej okolicy jarzmowej w wym. 2x2 cm, siniec w kwadrancie przyśrodkowym górnym lewego sutka o wym. 5x4 cm, siniec na bocznej powierzchni klatki piersiowej po stronic lewej w linii pachowej środkowej o wym. 4x32 cm oraz siniec na bocznej powierzchni lewego uda w 1/2 jego długości o wym. 4x5 cm oraz co spowodowało u pokrzywdzonej <xAnon>E. G.</xAnon> siniec w lewej okolicy jarzmowej o wym. 2x1 cm, siniec w okolicy podobojczykowej lewej o wym. 5x6 cm, siniec w okolicy przymostkowej po stronie prawej na wysokości V żebra o wym. 4x6 cm, głębokie otarcie naskórka nad lewą kostką boczną o wym 4x3 cm oraz obrzęk i siniec w okolicy stawy skokowego <xBx>tj. o przestępstwo z <xLexLink xArt="art. 207;art. 207 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 207 § l k.k.</xLexLink> i z <xLexLink xArt="art. 157;art. 157 § 2;art. 157 § 4" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 157 §2 i §4 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2 k" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 §2k</xLexLink>.k.</xBx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>Oskarżonego uznaje za winnego czynu z <xLexLink xArt="art. 190;art. 190 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 190 § 1 k.k.</xLexLink> popełnionego w sposób opisany w <xLexLink xArt="art. 190 § 1 pkt. 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">punkcie I</xLexLink> i za to na podstawie <xLexLink xArt="art. 190;art. 190 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 190 § 1 k.k.</xLexLink> wymierza mu karę 5 (pięciu) miesięcy pozbawienia wolności</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>Oskarżonego uznaje za winnego tego, że w okresie od 2020 roku do dnia 2 listopada 2022 roku w <xAnon>K.</xAnon> znęcał się psychicznie i fizycznie nad swoją partnerką <xAnon>W. G.</xAnon> poprzez wszczynanie awantur, wyzywanie, kierowanie gróźb karalnych, opluwanie, ucięcie włosów, popychanie, szarpanie, kopanie i uderzanie po całym ciele, a ponadto w dniu 2 listopada 2022 roku poprzez uderzenie pięścią w twarz, klatkę piersiową oraz lewą kończynę spowodował u <xAnon>W. G.</xAnon> powierzchniowe pęknięcie śluzówki przedsionka jamy ustnej w obrębi wargi dolnej w okolicy kąta ust po stronie prawej, siniec w lewej okolicy jarzmowej o wymiarze 2x2 cm, siniec w kwadrancie przyśrodkowym górnym lewego sutka o wymiarze 5x4 cm, siniec na bocznej powierzchni klatki piersiowej po stronie lewej w linii pachowej środkowej o wymiarze 4x32 cm oraz siniec na bocznej powierzchni lewego uda w 1/2 jego długości o wymiarze 4x5 cm, co naruszało czynności narządów ciała <xAnon>W. G.</xAnon> na czas krótszy niż 7 dni tj. czynu z <xLexLink xArt="art. 207;art. 207 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 207 § 1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 157;art. 157 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 157 § 2 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 k.k.</xLexLink> i za to na podstawie <xLexLink xArt="art. 207;art. 207 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 207 § 1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 3 k.k.</xLexLink> wymierza mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText>Oskarżonego uznaje za winnego tego, że w nieustalonym dokładnie czasie w okresie pomiędzy rokiem 2020 a dniem 2 listopada 2022r. w <xAnon>K.</xAnon> wielokrotnie znieważał <xAnon>E. G.</xAnon> słowami uznawanymi powszechnie za wulgarne i obraźliwe, wielokrotnie naruszał nietykalność cielesną <xAnon>E. G.</xAnon> w ten sposób, że ją szarpał i popychał, w dniu 2 listopada 2022 roku kierował wobec <xAnon>E. G.</xAnon> groźbę spalenia domu, która to groźba wzbudziła w <xAnon>E. G.</xAnon> uzasadnioną obawę, że zostanie spełniona, a ponadto w dniu 2 listopada 2022r. poprzez uderzenie pięścią w twarz i klatkę piersiową oraz poprzez uderzenie trzonkiem od miotły w lewe podudzie spowodował u <xAnon>E. G.</xAnon> obrażenia ciała w postaci sińca w lewej okolicy jarzmowej o wymiarze 2x1 cm, sińca w okolicy podobojczykowej lewej o wymiarze 5x6 cm, sińca w okolicy przymostkowej po stronie prawej na wysokości V żebra o wymiarze 4x6 cm, głębokiego otarcia naskórka nad lewą kostką boczną o wymiarze 4x3 cm oraz obrzęk i siniec w okolicy stawy skokowego, które to obrażenia naruszały czynności narządów ciała na czas krótszy niż 7 dni tj. czynu z <xLexLink xArt="art. 216;art. 216 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 216 § 1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 217;art. 217 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 217 § 1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 190;art. 190 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 190 § 1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 157;art. 157 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 157 § 2 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 k.k.</xLexLink> i za to na podstawie <xLexLink xArt="art. 190;art. 190 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 190 § 1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 3 k.k.</xLexLink> wymierza mu karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText>Oskarżonego uznaje za winnego tego, że w nieustalonym dokładnie czasie w okresie pomiędzy rokiem 2020 a dniem 2 listopada 2022r. w <xAnon>K.</xAnon> wielokrotnie znieważał <xAnon>F. G.</xAnon> słowami uznawanymi powszechnie za wulgarne i obraźliwe, wielokrotnie naruszał nietykalność cielesną <xAnon>F. G.</xAnon> w ten sposób, że go popychał, szarpał i uderzał, a ponadto w dniu 2 listopada 2022 roku kierował wobec <xAnon>F. G.</xAnon> groźbę spalenia domu, która to groźba wzbudziła u <xAnon>F. G.</xAnon> uzasadnioną obawę, że zostanie spełniona tj. czynu z <xLexLink xArt="art. 216;art. 216 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 216 § 1 k.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 217;art. 217 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 217 § 1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 190;art. 190 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 190 § 1 k.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 k.k.</xLexLink> i za to na podstawie <xLexLink xArt="art. 190;art. 190 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 190 § 1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 3 k.k.</xLexLink> wymierza mu karę 7 (siedmiu) miesięcy pozbawienia wolności</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">5</xName> <xText>Na podstawie <xLexLink xArt="art. 85;art. 85 § 1;art. 85 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 85 § 1 i 2 k.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 86;art. 86 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 86 § 1 k.k.</xLexLink> łączy kary pozbawienia wolności wymierzone w <xLexLink xArt="art. 86 pkt. 1;art. 86 pkt. 2;art. 86 pkt. 3;art. 86 pkt. 4" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">punktach 1-4</xLexLink> i wymierza karę łączną 1 (jednego) roku i 7 (siedmiu) miesięcy pozbawienia wolności</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">6</xName> <xText>Na podstawie <xLexLink xArt="art. 41 a;art. 41 a § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 41a § 1 k.k.</xLexLink> orzeka wobec oskarżonego zakaz zbliżania się do <xAnon>K. W. (1)</xAnon>, <xAnon>W. G.</xAnon>, <xAnon>E. G.</xAnon> i <xAnon>F. G.</xAnon> bez ich zgody na odległość mniejszą niż 20 (dwadzieścia) metrów i zakaz kontaktowania się z <xAnon>W. G.</xAnon>, <xAnon>E. G.</xAnon> i <xAnon>F. G.</xAnon> bez ich zgody przez okres 2 (dwóch) lat od uprawomocnienia się wyroku</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">7</xName> <xText>Na podstawie <xLexLink xArt="art. 63;art. 63 § 1;art. 63 § 5" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 63 § 1 i 5 k.k.</xLexLink> na poczet kary łącznej zalicza okres zatrzymania i tymczasowego aresztowania od dnia 16 listopada 2022r. godz. 13:05 do dnia 17 listopada 2022r. godz. 8:40 i od dnia 22 listopada 2022r. godz. 10:40 do dnia 17 kwietnia 2023r. godz. 12:05</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">8</xName> <xText>Na podstawie <xLexLink xArt="art. 618;art. 618 § 1;art. 618 § 1 pkt. 11" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 618 § 1 pkt 11 k.p.k.</xLexLink> w zw. z § 17 ust. 2 pkt 3 i ust. 7, § 4 i § 20 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016r. „ W sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu” zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adwokata <xAnon>G. G.</xAnon> kwotę 1.653,12 zł (tysiąc sześćset pięćdziesiąt trzy złote dwanaście groszy) tytułem pomocy prawnej udzielonej z urzędu oskarżycielce posiłkowej</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">9</xName> <xText>Na podstawie <xLexLink xArt="art. 618;art. 618 § 1;art. 618 § 1 pkt. 11" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 618 § 1 pkt 11 k.p.k.</xLexLink> w zw. z § 17 ust. 2 pkt 3, § 4 i § 20 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016r. „ W sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu” zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adwokata <xAnon>J. S.</xAnon> kwotę 2.066,40 zł (dwa tysiące sześćdziesiąt sześć złotych czterdzieści groszy) tytułem pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">10</xName> <xText>Na podstawie <xLexLink xArt="art. 627" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 627 k.p.k.</xLexLink> obciąża oskarżonego kosztami postępowania i zasądza od niego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 3759,52 zł, a na podstawie art. 2 ust 1 pkt 4 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. „O opłatach w sprawach karnych” (Dz.U. z 1983 r., nr 49, poz. 223 z późn. zm.) wymierza mu opłatę w kwocie 300 zł.</xText> </xUnit> <xText xALIGNx="left"> /-/ sędzia Monika Małasiak</xText> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="32"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="30"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="56"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="8"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="8"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="90"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="16"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="16"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="20"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="101"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="38"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="18"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="10"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="115"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="72"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="98"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xText xALIGNx="left">Formularz UK 1</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left">Sygnatura akt</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">VI K 106/23</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie <xLexLink xArt="art. 343;art. 343 a;art. 387" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k.</xLexLink> albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>USTALENIE FAKTÓW </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="center"> <xBx> Fakty uznane za udowodnione</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center"> <xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">1.1.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"><xAnon>K. M.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText xALIGNx="left">W dniu 1 września 2022 roku w <xAnon>K.</xAnon> na <xAnon>ulicy (...)</xAnon> kierował wobec <xAnon>K. W. (1)</xAnon> groźby uszkodzenia ciała, a groźby te wzbudziły u pokrzywdzonej uzasadnioną obawę, że będą spełnione tj. przestępstwo z <xLexLink xArt="art. 190;art. 190 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 190 § 1 k.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="13"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód </xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Numer karty </xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="13" xRowSpan="8"> <xText xALIGNx="left">Oskarżony był sąsiadem pokrzywdzonej. W nocy 1 września 2022 r. w <xAnon>K.</xAnon> przy <xAnon>ulicy (...)</xAnon> doszło do awantury związanej z nieopłaceniem taksówki, z której korzystał oskarżony, będący pod wpływem alkoholu.</xText> <xText xALIGNx="left">Sytuacja miała miejsce przed domem oskarżonego, a następnie przeniosła się na podwórko pokrzywdzonej, którą obudził szczekający pies. Pokrzywdzona krótko potem zwróciła się z balkonu do taksówkarza z sugestią wezwania Policji. Usłyszawszy to oskarżony skierował wobec pokrzywdzonej groźby uszkodzenia ciała przez użycie słów m.in. “rozjebię ci ryj”, które wzbudziły u pokrzywdzonej uzasadnioną obawę, że zostaną spełnione. <xAnon>K. M.</xAnon> był agresywny, pobudzony i kierował do świadków słowa wulgarne i obelżywe przez około 20 minut, aż do momentu przyjazdu funkcjonariuszy Policji.</xText> <xText xALIGNx="left">W ocenie sąsiadów oskarżony był osobą konfliktową i nieprzewidywalną.</xText> <xText xALIGNx="left"><xAnon>K. M.</xAnon> był wcześniej wielokrotnie karany za przestępstwa przeciwko mieniu oraz udział w bójce, w tym na kary bezwzględnego pozbawienia wolności.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">W części wyjaśnienia oskarżonego</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">k. 310-311,</xText> <xText xALIGNx="left">w zw, z k. 67, 165, 172, 212</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">Zeznania pokrzywdzonej <xAnon>K. W. (1)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">k. 314-315 w zw. z k. 2</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">Zeznania <xAnon>K. W. (2)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">k. 8</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">Zeznania <xAnon>P. R.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">k. 11</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">Zeznania <xAnon>R. S.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">k. 13</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">Zapis nagrań wideo</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">k. 15-16</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">Karta karna</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">k. 20</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">Raport działań <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">KP</xLexLink> w <xAnon>S.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">k. 206</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center"> <xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">1.1.2.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"><xAnon>K. M.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText xALIGNx="left">W okresie od 2020 roku do dnia 2 listopada 2022 roku w <xAnon>K.</xAnon> znęcał się psychicznie i fizycznie nad swoją partnerką <xAnon>W. G.</xAnon> poprzez wszczynanie awantur, wyzywanie, kierowanie gróźb karalnych, opluwanie, ucięcie włosów, popychanie, szarpanie, kopanie i uderzanie po całym ciele, a ponadto w dniu 2 listopada 2022 roku poprzez uderzenie pięścią w twarz, klatkę piersiową oraz lewą kończynę spowodował u <xAnon>W. G.</xAnon> powierzchniowe pęknięcie śluzówki przedsionka jamy ustnej w obrębi wargi dolnej w okolicy kąta ust po stronie prawej, siniec w lewej okolicy jarzmowej o wymiarze 2x2 cm, siniec w kwadrancie przyśrodkowym górnym lewego sutka o wymiarze 5x4 cm, siniec na bocznej powierzchni klatki piersiowej po stronie lewej w linii pachowej środkowej o wymiarze 4x32 cm oraz siniec na bocznej powierzchni lewego uda w 1/2 jego długości o wymiarze 4x5 cm, co naruszało czynności narządów ciała <xAnon>W. G.</xAnon> na czas krótszy niż 7 dni tj. czyn z <xLexLink xArt="art. 207;art. 207 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 207 § 1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 157;art. 157 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 157 § 2 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 k.k.</xLexLink> i za to na podstawie <xLexLink xArt="art. 207;art. 207 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 207 § 1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 3 k.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="13"> <xText xALIGNx="center"> <xIx>Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód </xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Numer karty </xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="13" xRowSpan="11"> <xText xALIGNx="left">Oskarżony oraz pokrzywdzona <xAnon>W. G.</xAnon> pozostawali w nieformalnym związku przez około 7 lat. Posiadają dwójkę dzieci, 7-letniego <xAnon>K.</xAnon> oraz 2-letnią <xAnon>M.</xAnon>. Poznali się gdy oskarżony odbywał karę pozbawienia wolności. Ich związek miał burzliwy charakter, już w 2016 r. została wszczęta procedura niebieskiej karty (zawieszona w tym samym roku), oskarżony często opuszczał dom po kłótniach, w czasie trwania związku partnerzy mieli kilkumiesięczną przerwę.</xText> <xText xALIGNx="left">Od 2017 r. w związku dochodziło bardzo często do kłótni i awantur, wzywana była policja. Od 2020 r. zachowanie oskarżonego wobec pokrzywdzonej <xAnon>W. G.</xAnon> zmieniło się na bardziej agresywne. Nastąpiła intensyfikacja przemocy, zarówno psychicznej, jak i fizycznej w postaci uderzania (w tym w twarz z pięści i otwartej dłoni), kopania, wyzywania i popychania, co pozostawiało na ciele siniaki, a także plucia. Dochodziło także do wyzwisk w postaci m.in. “kurew”, “szmat”.</xText> <xText xALIGNx="left">Oskarżony bardzo często prowokował kłótnie bezzasadnie przypisując partnerce zdrady, powodował ciągłe uczucie podejrzeń i permanentnej kontroli, nie pozwalał korzystać z telefonu, groził uprowadzeniem syna, w tym okresie kierował do niej groźby pozbawienia życia w przypadku jej odejścia.</xText> <xText xALIGNx="left">Z powodu obaw w latach 2020-2022 pokrzywdzona <xAnon>W. G.</xAnon> nie wzywała policji w przypadkach występowania przemocy ze strony oskarżonego. W sumie jednak wszczętych zostało kilka procedur niebieskiej karty w związku z przemocą ze strony oskarżonego, został ustanowiony także kurator sądowy w związku ze sposobem wykonywania władzy rodzicielskiej.</xText> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...)</xAnon> darzyli się dużymi, choć skrajnymi uczuciami i do 2022 r. pokrzywdzona chciała ratować związek. W 2022 r. miały miejsce dwa incydenty. W sierpniu 2022 r. w sposób brutalny obciął pokrzywdzonej <xAnon>W. G.</xAnon> włosy z uwagi na podejrzenie zdrady. 2 listopada 2022 r. doszło do awantury, podczas której oskarżony pobił swoją partnerkę w łazience w ten sposób, że uderzył ją w twarz pięścią, w klatkę piersiową oraz w udo. Po chwili uderzył matkę pokrzywdzonej, zwyzywał je i ojca oraz pochował im telefony, by nie mogli zadzwonić na Policję.</xText> <xText xALIGNx="left">Z powodu gróźb i obaw o bezpieczeństwo siebie i dzieci, dzień po tym zdarzeniu pokrzywdzona <xAnon>W. G.</xAnon> udała się do ośrodka interwencji kryzysowej wraz z matką oraz dziećmi i przebywała tam około miesiąca. Dopiero po otrzymaniu informacji o tymczasowym aresztowaniu oskarżonego wrócili do miejsca zamieszkania, ponieważ wcześniej obawiali się odwetu z jego strony, gdyż m.in. groził im spaleniem domu.</xText> <xText xALIGNx="left">Pokrzywdzona <xAnon>W. G.</xAnon> nie odpowiadała przemocą na agresję ze strony oskarżonego. <xAnon>W. G.</xAnon> pozostawała wyraźnie zdominowana przez oskarżonego, który w wielu sytuacjach np. w kontakcie z kuratorem sądowym przejmował całą uwagę odbiorcy nie pozwalając na swobodne wypowiedzi reszty osób. Jej postawę określić można jako “współuzależnioną” od relacji z oskarżonym. Zdaniem swojej matki była przez oskarżonego zastraszana. Do zachowań oskarżonego dochodziło w obecności dzieci.</xText> <xText xALIGNx="left">Oskarżony pochodzi z <xAnon>O.</xAnon>, gdzie ma rodzinę. Na krótki czas wraz z <xAnon>W. G.</xAnon> przeprowadził się do matki do <xAnon>O.</xAnon>. Relacje między <xAnon>W. G.</xAnon> oraz rodziną oskarżonego były poprawne. Siostra oraz matka oskarżonego wiedzieli o częstych kłótniach partnerów, czasem stanowili rodzaj rozjemców.</xText> <xText xALIGNx="left">Oskarżony przypisywał pokrzywdzonej oraz pokrzywdzonemu <xAnon>F. G.</xAnon> czyny pedofilne, o których opowiadał swojej siostrze i matce. Czyny te nie znalazły potwierdzenia.</xText> <xText xALIGNx="left">Oskarżony jest osobą nadużywającą narkotyków, stosującą również przemoc wobec własnych dzieci. Oskarżony był wielokrotnie karany, w tym na bezwzględne kary pozbawienia wolności.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">W części wyjaśnienia oskarżonego <xAnon>K. M.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">k. 309-314 w zw. z k. 67-68, 164-165, 172, 211-212</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">Zeznania pokrzywdzonej <xAnon>W. G.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">k. 320 w zw. z k. 24-26, 185-186</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">Zeznania <xAnon>F. G.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">k. 318-320 w zw. z k. 41-42, 189-190</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">Zeznania <xAnon>E. G.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">k. 315-318 w zw. z k. 35-36, 187-188</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">Zeznania <xAnon>A. B. (1)</xAnon></xText> <xText xALIGNx="left">Zeznania <xAnon>J. D.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">k. 391-394</xText> <xText xALIGNx="left">k. 371-374</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">Sprawozdanie z badania sądowo-lekarskiego</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">k. 50</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">Zeznania <xAnon>W. P.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">k. 341-342</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">Częściowo zeznania <xAnon>M. M. (2)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">k. 339-341 w zw. z k. 200-201</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">Częściowo zeznania <xAnon>Z. S.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">k. 343-344</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">Karta karna</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">k. 20, 55</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">Dokumenty: notatki urzędowe, dokumentacja z procedury niebieskiej karty, zawiadomienia i dokumenty <xAnon> Zespołu (...)</xAnon> ds. Przeciwdziałania Przemocy w Rodzinie w <xAnon>S.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">31-34, 61, 65, 67, 71, 97, 120-126, 130-137, 138-145, 146-151, 152-158, 160,</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center"> <xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">1.1.3.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"><xAnon>K. M.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText xALIGNx="left">W nieustalonym dokładnie czasie w okresie pomiędzy rokiem 2020 a dniem 2 listopada 2022 r. w <xAnon>K.</xAnon> wielokrotnie znieważał <xAnon>E. G.</xAnon> słowami uznawanymi powszechnie za wulgarne i obraźliwe, wielokrotnie naruszał nietykalność cielesną <xAnon>E. G.</xAnon> w ten sposób, że ją szarpał i popychał, w dniu 2 listopada 2022 roku kierował wobec <xAnon>E. G.</xAnon> groźbę spalenia domu, która to groźba wzbudziła w <xAnon>E. G.</xAnon> uzasadnioną obawę, że zostanie spełniona, a ponadto w dniu 2 listopada 2022r. poprzez uderzenie pięścią w twarz i klatkę piersiową oraz poprzez uderzenie trzonkiem od miotły w lewe podudzie spowodował u <xAnon>E. G.</xAnon> obrażenia ciała w postaci sińca w lewej okolicy jarzmowej o wymiarze 2x1 cm, sińca w okolicy podobojczykowej lewej o wymiarze 5x6 cm, sińca w okolicy przymostkowej po stronie prawej na wysokości V żebra o wymiarze 4x6 cm, głębokiego otarcia naskórka nad lewą kostką boczną o wymiarze 4x3 cm oraz obrzęk i siniec w okolicy stawy skokowego, które to obrażenia naruszały czynności narządów ciała na czas krótszy niż 7 dni tj. czynu z <xLexLink xArt="art. 216;art. 216 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 216 § 1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 217;art. 217 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 217 § 1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 190;art. 190 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 190 § 1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 157;art. 157 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 157 § 2 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 k.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="13"> <xText xALIGNx="center"> <xIx>Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód </xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Numer karty </xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="13" xRowSpan="6"> <xText xALIGNx="left">Pokrzywdzona <xAnon>E. G.</xAnon> jest matką pokrzywdzonej <xAnon>W. G.</xAnon> oraz żoną pokrzywdzonego <xAnon>F. G.</xAnon>. Mieszkali w tym samym domu w <xAnon>K.</xAnon> przy <xAnon>ulicy (...)</xAnon> wraz z oskarżonym. Oskarżony nie był zameldowany w tym domu, przebywał tam za zgodą rodziny, głównie na prośbę córki. Formalnie nieruchomość należy do <xAnon>E. G.</xAnon>.</xText> <xText xALIGNx="left">Pokrzywdzona <xAnon>E. G.</xAnon> była świadkiem znęcania się nad córką oraz sama była ofiarą przemocy fizycznej i psychicznej przynajmniej w okresie od 2020 r. do 2 listopada 2022 r. w postaci popychania, bicia, plucia, wymuszania sprzedaży ziemi poprzez bicie, uderzania drzwiami.</xText> <xText xALIGNx="left">W tym samym okresie oskarżony wielokrotnie znieważał pokrzywdzoną kierując wobec niej określenia takie jaki “kurwa”, “szmata”.</xText> <xText xALIGNx="left">W tym okresie rodzice nie zgłaszali przypadków przemocy, poza jednym wypadkiem. Powodem braku zgłoszeń była obawa o własne bezpieczeństwo. Jedynym wypadkiem było zgłoszenie przez pokrzywdzonego ojca przypadku stosowania przemocy, które zostało wycofane.</xText> <xText xALIGNx="left">We wspomnianym okresie oskarżony regularnie wyzywał pokrzywdzonych. Oskarżony bił pokrzywdzoną <xAnon>E. G.</xAnon> pięścią w głowę m.in. po zwróceniu uwagi o “znikających” pieniądzach.</xText> <xText xALIGNx="left">Rodzice stawali się ofiarami przemocy fizycznej i psychicznej głównie wtedy, gdy stawali w obronie córki. 2 listopada 2022 r. doszło właśnie do takiej sytuacji, w której oskarżony bił swoją partnerkę (co zostało opisane powyżej) w łazience, na co zareagowała <xAnon>E. G.</xAnon>. Została wówczas kopnięta w klatkę piersiową, a następnie uderzona w twarz oraz w nogę - trzonkiem od szczotki, co spowodowało urazy wskazane w opisie czynu. Skierował wobec niej także groźbę podpalenia domu.</xText> <xText xALIGNx="left">Z tego powodu pokrzywdzona <xAnon>E. G.</xAnon> zdecydowałą się na ucieczkę do ośrodka interwencji kryzysowej wraz z córką.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">Zeznania pokrzywdzonej <xAnon>E. G.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">k. 315-318, w zw. z k. 35-36, 187-188</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">Zeznania <xAnon>F. G.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">k. 318-320 w zw. z k. 41-42, 189-190</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">Zeznania <xAnon>W. G.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">k. 320-323 w zw. z k. 24-26, 185-186</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">Sprawozdanie z badania sądowo-lekarskiego</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">k. 51</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">Karta karna</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">k. 20, 55</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">Dokumenty: notatki urzędowe, dokumentacja z procedury niebieskiej karty, zawiadomienia i dokumenty <xAnon> Zespołu (...)</xAnon> ds. Przeciwdziałania Przemocy w Rodzinie w <xAnon>S.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">k. 31-34, 61, 65, 67, 71, 97, 120-126, 130-137, 138-145, 146-151, 152-158, 160.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center"> <xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">1.1.4.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"><xAnon>K. M.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText xALIGNx="left">W nieustalonym dokładnie czasie w okresie pomiędzy rokiem 2020 a dniem 2 listopada 2022 r. w <xAnon>K.</xAnon> wielokrotnie znieważał <xAnon>F. G.</xAnon> słowami uznawanymi powszechnie za wulgarne i obraźliwe, wielokrotnie naruszał nietykalność cielesną <xAnon>F. G.</xAnon> w ten sposób, że go popychał, szarpał i uderzał, a ponadto w dniu 2 listopada 2022 roku kierował wobec <xAnon>F. G.</xAnon> groźbę spalenia domu, która to groźba wzbudziła u <xAnon>F. G.</xAnon> uzasadnioną obawę, że zostanie spełniona tj. czynu z <xLexLink xArt="art. 216;art. 216 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 216 § 1 k.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 217;art. 217 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 217 § 1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 190;art. 190 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 190 § 1 k.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 k.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="13"> <xText xALIGNx="center"> <xIx>Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód </xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Numer karty </xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="13" xRowSpan="5"> <xText xALIGNx="left">Pokrzywdzony <xAnon>F. G.</xAnon> jest ojcem pokrzywdzonej <xAnon>W. G.</xAnon> oraz mężem pokrzywdzonej <xAnon>E. G.</xAnon>. Mieszkali w tym samym domu w <xAnon>K.</xAnon> przy <xAnon>ulicy (...)</xAnon> wraz z oskarżonym. Oskarżony nie był zameldowany w tym domu, przebywał tam za zgodą rodziny, głównie na prośbę córki. Formalnie nieruchomość należy do <xAnon>E. G.</xAnon>.</xText> <xText xALIGNx="left">Pokrzywdzony również był świadkiem znęcania się nad córką oraz sam był ofiarą przemocy fizycznej i psychicznej przynajmniej w okresie od 2020 r. do 2 listopada 2022 r.</xText> <xText xALIGNx="left">W tym okresie rodzice nie zgłaszali przypadków przemocy, poza jednym wypadkiem. Powodem braku zgłoszeń była obawa o własne bezpieczeństwo oraz dobro związku swojej córki. Jedynym wypadkiem było zgłoszenie przez pokrzywdzonego ojca przypadku stosowania przemocy, którego skutkiem było zbicie ramienia. Z uwagi na dobro ich związku wycofał zawiadomienie o możliwości popełnienia przestępstwa. Skutkiem zgłoszenia było jednak wszczęcie procedury niebieskiej karty w stosunku do oskarżonego, jako osoba doznającą agresji wskazany został pokrzywdzony.</xText> <xText xALIGNx="left">We wspomnianym okresie oskarżony regularnie wyzywał pokrzywdzonych.</xText> <xText xALIGNx="left">Rodzice stawali się ofiarami przemocy fizycznej i psychicznej głównie wtedy, gdy stawali w obronie córki. 2 listopada 2022 r. doszło właśnie do takiej sytuacji, w której oskarżony bił swoją partnerkę w łazience, na co zareagowała <xAnon>E. G.</xAnon> (co zostało opisane powyżej). Tego dnia ojciec nie został pobity, ale został wulgarnie zwyzywany oraz oskarżony zagroził spaleniem domu, co wzbudziło w pokrzywdzonym uzasadnioną obawę jej spełnienia.</xText> <xText xALIGNx="left">We wcześniejszym okresie został przez oskarżonego kilka razy uderzony pięścią w twarz, bity paskiem, popchnięty, był również szarpany.</xText> <xText xALIGNx="left">Był również wulgarnie wyzywany i pomawiany o molestowanie wnuka oraz nadużywanie alkoholu.</xText> <xText xALIGNx="left">Pokrzywdzony <xAnon>F. G.</xAnon> bał się oskarżonego. Jak zostało wcześniej wskazane podjął próbę zawiadomienia organów o doznawanej przemocy, które jednak wycofał.</xText> <xText xALIGNx="left">Pokrzywdzony nie odpowiadał przemocą na agresję ze strony oskarżonego, próbował się tylko bronić, ale bezskutecznie.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">Zeznania pokrzywdzonego <xAnon>F. G.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">k. 318-320 w zw. z k. 41-42, 189-190</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">Zeznania <xAnon>W. G.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">k. 320-323 w zw. z k. 24-26, 185-186</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">Zeznania <xAnon>E. G.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">k. 315-318, w zw. z k. 35-36, 187-188</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">Karta karna</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">k. 20, 55</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">Dokumenty: notatki urzędowe, dokumentacja z procedury niebieskiej karty, zawiadomienia i dokumenty <xAnon> Zespołu (...)</xAnon> ds. Przeciwdziałania Przemocy w Rodzinie w <xAnon>S.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">k. 31-34, 61, 65, 67, 71, 97, 120-126, 130-137, 138-145, 146-151, 152-158, 160.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="center"> <xBx> Fakty uznane za nieudowodnione</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center"> <xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="13"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione </xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód </xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Numer karty</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="13"> <xText xALIGNx="left">—</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>OCena DOWOdów </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2.1</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx> Dowody będące podstawą ustalenia faktów </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp. faktu z pkt 1.1</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uznania dowodu</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">1.1.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">W części wyjaśnienia oskarżonego</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText xALIGNx="left">Wyjaśnieniom oskarżonego Sąd dał wiarę w ograniczonym stopniu. W zeznaniach przeprasza i żałuje popełnionego czynu, tym niemniej nie pamięta, żeby kierował w stronę pokrzywdzonej groźby, choć i tego nie wyklucza, wskazując, że był pod wpływem alkoholu. Wyjaśnienia oskarżonego w części dotyczącej okoliczności po nieopłaceniu taksówki są zbieżne z resztą zeznań świadków, wskazują na tło wydarzeń i uzasadniają wniosek, że doszło do wypowiedzenia słów mających charakter bezprawnej groźby, czego jednak oskarżony nie przyznał wprost w wyjaśnieniach, wskazując jedynie, że był bardzo zdenerwowany i rzucał różnymi wulgarnymi słowami.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">1.1.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">Zeznania pokrzywdzonej <xAnon>K. W. (1)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText xALIGNx="left">Sąd zeznania pokrzywdzonej uznał za w pełni wiarygodne i istotne dla ustalenia poczynionych w sprawie ustaleń faktycznych. Jej zeznania są obszerne, logiczne i spójne, dokładnie zapamiętała słowa, które stanowiły ze strony oskarżonego groźbę. Na uwagę zasługuje fakt, że pokrzywdzona bała się realizacji groźby, co przez pewien czas po wydarzeniach skutkowało reakcjami fizjologicznymi. Jej zeznania w części pokrywają się z materiałem dowodowym w postaci pliku wideo oraz w całości z zeznaniami <xAnon>K. W. (2)</xAnon> oraz <xAnon>P. R.</xAnon>, którzy słyszeli groźby, a także <xAnon>R. S.</xAnon>, wobec którego oskarżony również okazał agresję słowną. Jako sąsiadka wskazała również na charakter oskarżonego, iż jest osobą konfliktową i nieprzewidywalną.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">1.1.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">Zeznania świadka <xAnon>K. W. (2)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText xALIGNx="left"><xAnon>K. W. (2)</xAnon> jest siostrą pokrzywdzonej i mieszkają na terenie jednej posesji. Jej zeznania należy ocenić jako obszerne i w pełni wiarygodne. Pozostają zbieżne z zeznaniami reszty świadków zarówno co do okoliczności czynu, jak i gróźb wypowiadanych w stosunku do pokrzywdzonej, a także co do charakteru oskarżonego.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">1.1.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">Zeznania świadka <xAnon>P. R.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText xALIGNx="left"><xAnon>P. R.</xAnon> jest partnerem pokrzywdzonej, lecz nie mieszkał stale z nią. Jego zeznania są w pełni wiarygodne i znajdują potwierdzenie w zeznaniach reszty świadków.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">1.1.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">Zeznania świadka <xAnon>R. S.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText xALIGNx="left"><xAnon>R. S.</xAnon> był sąsiadem pokrzywdzonej i oskarżonego. Jego zeznania są wiarygodne. Sam nie słyszał groźby wypowiedzianej wobec pokrzywdzonej. Jego zeznania potwierdzają jednak to, że miała miejsce awantura związana z nieopłaceniem taksówki oraz agresywne zachowanie oskarżonego.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">1.1.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">Karta karna</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText xALIGNx="left">Jako dokument urzędowy Sąd ocenił dowód jako oczywiście wiarygodny.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">1.1.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">Zapisy wideo</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText xALIGNx="left">Zapisy wideo są wiarygodne i nie wskazują na manipulacje. Nagrane zostało bardzo agresywne i wulgarne zachowanie oskarżonego, które potwierdza okoliczności czynu, w szczególności znieważanie świadków, lecz nie został w nim uchwycony moment rzucania gróźb pod adresem pokrzywdzonej. Jednakże, biorąc pod uwagę zapis zdarzeń, oskarżony wypowiadał słowa podobne do tych, które stanowiły dla pokrzywdzonej groźbę, lecz w kierunku osób, które nie zdecydowały się na wniesienie wniosku o ściganie. Zapisy wideo są istotne dla określenia czy postawa oskarżonego mogła wzbudzić uzasadnioną obawę spełnienia groźby i świadczą o charakterze oskarżonego.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">1.1.2.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">Zeznania pokrzywdzonej <xAnon>W. G.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText xALIGNx="left">Zeznania pokrzywdzonej <xAnon>W. G.</xAnon> stanowiły dla Sądu pełnowartościowy materiał dowodowy. Zeznania te były w pełni wiarygodne i stanowiły główne źródło poczynionych w sprawie ustaleń faktycznych. Pokrzywdzona była w swoich zeznaniach konsekwentna, spójna i przekonująca. Pokrzywdzona wskazała zakres czasowy znęcania się w sposób ogólny, ściśle określając dwa zdarzenia z 2022 r., lecz z uwagi na powtarzające się zachowania oskarżonego jest to zrozumiałe, tym bardziej, że pokrzywdzona nie przestawała wierzyć w zmianę zachowań oskarżonego.</xText> <xText xALIGNx="left"><xAnon>W. G.</xAnon> w toku postępowania w sposób logiczny i spójny rozwijała swe zeznania wraz z umocnieniem się decyzji o zakończeniu związku i odseparowaniem się od oskarżonego.</xText> <xText xALIGNx="left">Ponieważ jej partner bezsprzecznie dominował w związku, dopiero jego tymczasowe aresztowanie i późniejsze zastosowanie środka w postaci dozoru Policji otworzyło ją na szersze wyjawienie szczegółów dotyczących ich wspólnego życia.</xText> <xText xALIGNx="left">Pokrzywdzona na rozprawie szerzej opisała podejmowane wobec niej agresywne zachowania oskarżonego. Przesłuchiwana rzeczowo odpowiadała na pytania opisując szczegółowo zachowania oskarżonego względem niej i rodziców przez cały czas trwania związku, szczególnie zwracając uwagę na wzrost przemocy od roku 2020, nie budzą wątpliwości jej zeznania związane z brakiem zawiadamiania organów na przemoc spowodowane troską o odebranie dzieci i strachem.</xText> <xText xALIGNx="left"><xAnon>W. G.</xAnon> odpowiadała również szczegółowo na pytania związane z wyjaśnieniami oskarżonego, które dotyczyły zażywania narkotyków czy jej reakcją na doznaną przemoc. Pokrzywdzona wyjaśniła również szczegółowo fakty związane z kryzysami w związku i kłótniami, jak i incydentalnym korzystaniem z portali randkowych. Warto jednocześnie zauważyć, że dla <xAnon>W. G.</xAnon> istotne było rozstrzygnięcie Sądu, które gwarantowałoby zakończenie nękania oraz izolację od oskarżonego.</xText> <xText xALIGNx="left">Zeznania <xAnon>W. G.</xAnon> potwierdza również pozostały materiał dowodowy, taki jak zeznania innych świadków uznane za w pełni wiarygodne czy dokumenty takie jak np. protokoły procedury niebieskiej karty.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">1.1.2.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">W części wyjaśnienia oskarżonego <xAnon>K. M.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText xALIGNx="left">Sąd dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego jedynie w tej niewielkiej części, która znalazła potwierdzenie w zeznaniach reszty świadków - częstych kłótniach z partnerką. Oskarżony przyznał się także, że bił pokrzywdzoną.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">1.1.2.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">Zeznania <xAnon>F. G.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText xALIGNx="left">Zeznania ojca pokrzywdzonej należy uznać za w pełni wiarygodne. <xAnon>F. G.</xAnon> jako osoba mieszkająca z oskarżonym i pokrzywdzoną miał pełny ogląd na sytuację pomiędzy partnerami, a także sam doznawał wielokrotnie przemocy ze strony <xAnon>K. M.</xAnon>, co zgłaszał stosownym organom. <xAnon>F. G.</xAnon> stawał w obronie córki, za co został wielokrotnie pobity i znieważony, co potwierdzają zeznania świadków. Jest to nie tylko pośredni dowód na to, że dochodziło do znęcania fizycznego i psychicznego w stosunku do pokrzywdzonej, ale także wskazuje na niebezpieczny charakter oskarżonego, którego groźby mogły być rozumiane jako możliwe do spełnienia. Jego zeznania pozostają spójne z zeznaniami pokrzywdzonej, <xAnon>E. G.</xAnon> oraz znajdują potwierdzenie w stosownych dokumentach.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">1.1.2.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">Zeznania <xAnon>E. G.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText xALIGNx="left">Zeznania matki pokrzywdzonej należy ocenić jako w pełni wiarygodne. Jako osoba mieszkająca z oskarżonym i pokrzywdzoną miała pełny ogląd na sytuację pomiędzy partnerami, a także sama była obiektem przemocy ze strony <xAnon>K. M.</xAnon>. Jej zeznania korespondowały z resztą w pełni wiarygodnego materiału dowodowego. Z powodu obawy przed spełnieniem groźby spalenia domu zmuszona była opuścić swój dom.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">1.1.2.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">Zeznania <xAnon>A. B. (1)</xAnon></xText> <xText xALIGNx="left">Zeznania <xAnon>J. D.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText xALIGNx="left">Zeznania świadka <xAnon>A. B. (2)</xAnon> były w pełni wiarygodne. Jej kompleksowa ocena zachowań partnerów podczas wykonywania działalności zawodowej miała istotne znaczenie dla ustalenia relacji pomiędzy pokrzywdzoną a oskarżonym. Była równocześnie naocznym świadkiem jednej z kłótni. Dokonała również istotnej oceny charakteru oskarżonego.</xText> <xText xALIGNx="left">W taki sam sposób sąd ocenia zeznania <xAnon>J. D.</xAnon>. Sąd nie miał żadnych wątpliwości co do wiarygodności zeznań tego świadka. Jej kompleksowa ocena zachowań partnerów podczas wykonywania działalności zawodowej miała istotne znaczenie dla ustalenia relacji pomiędzy oskarżonym, a resztą domowników.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">1.1.2.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">Zeznania <xAnon>W. P.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText xALIGNx="left">Zeznania świadka należy ocenić jako w pełni wiarygodne. Świadek jest funkcjonariuszem Policji, który wykonywał czynności służbowe związane z sytuacjami mającymi miejsce w miejscu zamieszkania pokrzywdzonej i oskarżonego.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">1.1.2.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">W części zeznania <xAnon>M. M. (2)</xAnon> oraz <xAnon>Z. S.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText xALIGNx="left">Sąd uznał zeznania siostry oraz matki oskarżonego za wiarygodne jedynie w tej części, które obrazowały stosunki pomiędzy oskarżonym a pokrzywdzoną, w szczególności występowanie częstych kłótni.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">1.1.2.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">Dokumenty: notatki urzędowe, dokumentacja z procedury niebieskiej karty, zawiadomienia i dokumenty <xAnon> Zespołu (...)</xAnon> ds. Przeciwdziałania Przemocy w Rodzinie w <xAnon>S.</xAnon>; karta karna.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText xALIGNx="left">Dokumenty zebrane w sprawie Sąd ocenił jako wiarygodne i w pełni przydatne do poczynionych ustaleń faktycznych. Zostały one sporządzone przez uprawnione do tego podmioty, w przepisanej formie, strony nie kwestionowały ich prawdziwości, a Sąd nie miał podstaw, by czynić to z urzędu.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">1.1.3.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">Zeznania pokrzywdzonej <xAnon>E. G.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText xALIGNx="left">Zeznania <xAnon>E. G.</xAnon> Sąd uznał za w pełni wiarygodne. Pokrzywdzona w sposób spójny w toku całego postępowania dowodowego przedstawiła sposób znieważania i naruszania jej nietykalności cielesnej przez oskarżonego, a jej zeznania znalazły potwierdzenie w zeznaniach świadków - <xAnon>W. G.</xAnon> oraz <xAnon>F. G.</xAnon>, podobnie jak zeznania dotyczące wydarzeń z dnia 2 listopada 2022 r. - kierowania wobec pokrzywdzonej groźby spalenia jej domu oraz stosowania przemocy, co potwierdza dokumentacja lekarska.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">1.1.3.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">Zeznania <xAnon>F. G.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText xALIGNx="left">Zeznania męża pokrzywdzonej Sąd uznał za w pełni wiarygodne. <xAnon>F. G.</xAnon> opisał zachowania oskarżonego mające miejsce od 2020 r. w sposób korespondujący z zeznaniami innych świadków. Świadek mieszkał w jednym domu z pokrzywdzoną i oskarżonym, będąc naocznym świadkiem i jednocześnie ofiarą przemocy. W dniu 2 listopada 2022 r. był bezpośrednim świadkiem zachowania oskarżonego wobec pokrzywdzonej.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">1.1.3.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">Zeznania <xAnon>W. G.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText xALIGNx="left">Zeznania córki pokrzywdzonej są w ocenie Sądu w pełni wiarygodne. Mieszkając w jednym domu z pokrzywdzoną i oskarżonym była bezpośrednim świadkiem zachowań oskarżonego. Na uwagę zasługuje fakt, że z reguły do aktów przemocy wobec pokrzywdzonej <xAnon>E. G.</xAnon> dochodziło, gdy stawała w obronie córki. Podobnie było 2 listopada 2022 r., gdy zachowanie oskarżonego było bezpośrednim następstwem interwencji matki wobec bicia córki.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">1.1.3.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">Sprawozdanie z badania sądowo-lekarskiego</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText xALIGNx="left">Przedmiotowy dokument ocenił Sąd jako w pełni wiarygodny, w sposób wyczerpujący dokumentujący obrażenia, jakie poniosła pokrzywdzona w dniu 2 listopada 2022 r.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">1.1.3.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">Zeznania <xAnon>A. B. (1)</xAnon></xText> <xText xALIGNx="left">Zeznania <xAnon>J. D.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText xALIGNx="left">Zeznania świadka były w pełni wiarygodne. Potwierdziła, że rodzice pokrzywdzonej bali się oskarżonego.</xText> <xText xALIGNx="left">Zeznania świadka były w pełni wiarygodne. Świadek również potwierdziła, że rodzice pokrzywdzonej bali się oskarżonego i że dominował on nad domownikami.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">1.1.3.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">Dokumenty: notatki urzędowe, dokumentacja z procedury niebieskiej karty, zawiadomienia i dokumenty <xAnon> Zespołu (...)</xAnon> ds. Przeciwdziałania Przemocy w Rodzinie w <xAnon>S.</xAnon>; karta karna.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText xALIGNx="left">Dokumenty zebrane w sprawie Sąd ocenił jako wiarygodne i w pełni przydatne do poczynionych ustaleń faktycznych. Zostały one sporządzone przez uprawnione do tego podmioty, w przepisanej formie, strony nie kwestionowały ich prawdziwości, a Sąd nie miał podstaw, by czynić to z urzędu.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">1.1.4.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">Zeznania pokrzywdzonego <xAnon>F. G.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText xALIGNx="left">W całości wiarę Sąd dał zeznaniom <xAnon>F. G.</xAnon>. Pokrzywdzony w sposób spójny w toku całego postępowania dowodowego przedstawił zachowania oskarżonego, a jego zeznania znalazły potwierdzenie w zeznaniach świadków uznanych za wiarygodne. Jego zeznania zostały potwierdzone dokumentacją procedury niebieskiej karty. <xAnon>F. G.</xAnon> stawał w obronie córki, za co został wielokrotnie pobity i znieważony.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">1.1.4.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">Zeznania <xAnon>E. G.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText xALIGNx="left">Zeznania żony pokrzywdzonego Sąd uznał za w pełni wiarygodne. <xAnon>E. G.</xAnon> opisała zachowania oskarżonego mające miejsce od 2020 r. w sposób korespondujący z zeznaniami innych świadków uznanych za wiarygodnych. Świadek mieszkał w jednym domu z pokrzywdzonym i oskarżonym, będąc naocznym świadkiem i jednocześnie ofiarą przemocy. W dniu 2 listopada 2022 r. była bezpośrednim świadkiem zachowania oskarżonego wobec pokrzywdzonego.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">1.1.4.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">Zeznania <xAnon>W. G.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText xALIGNx="left">Zeznania córki pokrzywdzonego są w ocenie Sądu w pełni wiarygodne. Mieszkając w jednym domu z pokrzywdzonym i oskarżonym była bezpośrednim świadkiem zachowań oskarżonego. Na uwagę zasługuje fakt, że z reguły do aktów przemocy wobec <xAnon>F. G.</xAnon> dochodziło, gdy stawał w obronie córki. Podobnie było 2 listopada 2022 r., gdy zachowanie oskarżonego było bezpośrednim następstwem ingerencji matki wobec bicia córki.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">1.1.4.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">Zeznania <xAnon>A. B. (1)</xAnon></xText> <xText xALIGNx="left">Zeznania <xAnon>J. D.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText xALIGNx="left">Zeznania świadka były w pełni wiarygodne. Potwierdziła, że rodzice pokrzywdzonej bali się oskarżonego.</xText> <xText xALIGNx="left">Zeznania świadka były w pełni wiarygodne. Świadek również potwierdziła, że rodzice pokrzywdzonej bali się oskarżonego i że dominował on nad domownikami.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">1.1.4.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">Dokumenty: notatki urzędowe, dokumentacja z procedury niebieskiej karty, zawiadomienia i dokumenty <xAnon> Zespołu (...)</xAnon> ds. Przeciwdziałania Przemocy w Rodzinie w <xAnon>S.</xAnon>; karta karna.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText xALIGNx="left">Dokumenty zebrane w sprawie Sąd ocenił jako wiarygodne i w pełni przydatne do poczynionych ustaleń faktycznych. Zostały one sporządzone przez uprawnione do tego podmioty, w przepisanej formie, strony nie kwestionowały ich prawdziwości, a Sąd nie miał podstaw, by czynić to z urzędu.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2.2</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów<xBRx></xBRx>(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów) </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left">1.1.2.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left">W części wyjaśnienia oskarżonego <xAnon>K. M.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText xALIGNx="left">Przyjęta przez oskarżonego linia obrony polegająca na usprawiedliwieniu swoich czynów poprzez przerzucenie winy na pokrzywdzoną nie znalazła w ocenie Sądu przymiotu wiarygodności. Pomimo tego, że oskarżony dopiero na rozprawie głównej przyznał się do czynów i chciał dobrowolnie poddać się karze, to jego zeznania nie znalazły potwierdzenia w pełni wiarygodnym materiale dowodowym. Przeciwnie, zeznania oskarżonego zdawały się kreować jego osobę jako w jakiś sposób pokrzywdzoną przez partnerkę. Trudno uznać równocześnie jego zeznania za spójne lub logiczne. W istocie wyjaśnienia oskarżonego nie koncentrowały się na zarzuconych mu czynach, a na zachowaniach innych osób, głównie <xAnon>W. G.</xAnon>. W sposób zdawkowy i nieprzekonujący zeznawał o przemocy stosowanej wobec pokrzywdzonej.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left">1.1.2.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left">W części wyjaśnienia <xAnon>M. M. (2)</xAnon> oraz <xAnon>Z. S.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText xALIGNx="left">Wyjaśnieniom siostry i matki oskarżonego Sąd nie dał wiary w zakresie, w jakim wskazywana jest rzekoma wina pokrzywdzonej w wywoływaniu konfliktów oraz zaprzeczenie stosowania przemocy przez oskarżonego. Jednocześnie jako niewiarygodne i niemające istotnego znaczenia dla sprawy należy ocenić powtarzane za oskarżonym stwierdzenia o zażywaniu narkotyków czy molestowaniu dzieci przez pokrzywdzoną, także dlatego, że nie są to fakty istotne dla stwierdzenia podstaw odpowiedzialności oskarżonego.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left">1.1.3.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left">Wyjaśnienia oskarżonego <xAnon>K. M.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText xALIGNx="left">W ocenie Sądu wyjaśnienia oskarżonego nie zasługują na uznanie ich za wiarygodne. Jego zeznania w niewielkim stopniu dotyczą zachowań skierowanych wobec pokrzywdzonej <xAnon>E. G.</xAnon>. Sposób przedstawienia wydarzeń z okresu 2020-2 listopada 2022 r. bagatelizuje krzywdy, które doznała pokrzywdzona, a które znajdują wyraźne potwierdzenie w materiale dowodowym uznanym za wiarygodny, jak zeznania świadków czy dokumenty z obdukcji. Oskarżony kreuje się na ofiarę <xAnon>E. G.</xAnon> przyznając, że matka stawała w obronie córki. Jednocześnie wskazuje, że musiał się przed starszą kobietą bronić, co w świetle pozostałych dowodów jest całkowicie niewiarygodne.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left">1.1.4.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left">Wyjaśnienia oskarżonego <xAnon>K. M.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText xALIGNx="left">Wyjaśnienia oskarżonego o jego stosunku do <xAnon>F. G.</xAnon> stanowią niezwykle niewielką część jego wyjaśnień i nie mogą stanowić istotnej podstawy do rekonstrukcji stanu faktycznego, a w części dotyczącej podejrzeń o molestowanie wnuka są całkowicie niewiarygodne, co znalazło potwierdzenie w prowadzonym odrębnie postępowaniu przygotowawczym.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>PODSTAWA PRAWNA WYROKU </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt rozstrzygnięcia z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">⛝</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3.1</xName> <xText xALIGNx="left">Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem</xText> </xUnit> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left">1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"><xAnon>K. M.</xAnon></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="left">Swoim zachowaniem w dniu 1 września 2022 r. oskarżony wypełnił znamiona przestępstwa z <xLexLink xArt="art. 190;art. 190 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 190 § 1 k.k.</xLexLink> Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 190;art. 190 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 190 § 1 k.k.</xLexLink> karze podlega ten kto grozi innej osobie popełnieniem przestępstwa na jej szkodę lub szkodę osoby najbliższej, jeżeli groźba wzbudza w zagrożonym uzasadnioną obawę, że będzie spełniona. Treścią groźby karalnej jest zapowiedź popełnienia przestępstwa na szkodę zagrożonego lub osoby mu najbliższej.</xText> <xText xALIGNx="left">Oskarżony podczas awantury związanej z nieopłaceniem taksówki zaczął wulgarnie wyzywać świadków zdarzenia. Pokrzywdzonej oraz jej partnerowi werbalnie groził użyciem przemocy. Groźba ta wzbudziła w pokrzywdzonej uzasadnioną obawę, że zapowiedź przestępczego działania zostanie spełniona. Pokrzywdzona wskazała, że po tym zdarzeniu doznawała fizjologicznych reakcji organizmu na doznany stres. Dla bytu tego przestępstwa istotne jest subiektywne odczucie zagrożonego. Do jego znamion należy wzbudzenie w zagrożonym uzasadnionej obawy, że zapowiedź przestępnego działania zostanie spełniona. Jako osoba mieszkająca w bezpośrednim sąsiedztwie oskarżonego mogła odczuwać usprawiedliwioną obawę, że oskarżony dokona działań przestępnych w odwecie za interwencję. Pokrzywdzona miała również wiedzę o aspołecznych zachowaniach pokrzywdzonego. Pokrzywdzona obawiała się oskarżonego, ponieważ tej nocy był niezwykle pobudzony i agresywny, przez kilkadziesiąt minut atakował werbalnie świadków i dopiero przyjazd Policji zatrzymał jego działania.</xText> <xText xALIGNx="left">W ocenie Sądu nie ulega wątpliwości, że oskarżony w związku z powyższym powinien ponieść odpowiedzialność z <xLexLink xArt="art. 190;art. 190 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 190 § 1 k.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">⛝</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> <xText xALIGNx="left">3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left">2.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"><xAnon>K. M.</xAnon></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="left">Oskarżony <xAnon>K. M.</xAnon> stanął pod zarzutem tego, że w okresie od nieustalonego dnia 2020 r. do dnia 2 listopada 2022 r. w <xAnon>K.</xAnon> znęcał się fizycznie i psychicznie nad swoją partnerką <xAnon>W. G.</xAnon> poprzez wszczynanie awantur, wyzywanie, kierowanie gróźb, plucie, ucięcie włosów <xAnon>W. G.</xAnon>, popychanie, szarpanie, kopanie i uderzanie po całym ciele z pięści i otwartej ręki, a także w dniu 2 listopada 2022 r. w tym samym miejscu poprzez uderzenie pięścią w twarz, klatkę piersiową oraz lewą kończynę naruszył czynność narządu ciała poniżej dni siedmiu, tym samym wypełnił znamiona przestępstw z <xLexLink xArt="art. 207;art. 207 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 207 § 1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 157;art. 157 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 157 § 2 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 k.k.</xLexLink></xText> <xText xALIGNx="left"><xLexLink xArt="art. 207;art. 207 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">Art. 207 § 1 k.k.</xLexLink> przewiduje odpowiedzialność karną za fizyczne i psychiczne znęcanie się nad osobą najbliższą lub nad inną osobą pozostającą w stałym lub przemijającym stosunku zależności od sprawcy. Strona przedmiotowa tego przestępstwa wyraża się w znamieniu określonym czasownikiem &quot;znęca się&quot;. Przez znęcanie należy rozumieć umyślne zachowanie się sprawcy, które polega na intensywnym i dotkliwym naruszeniu nietykalności fizycznej lub zadawaniu cierpień moralnych osobie pokrzywdzonej w celu jej udręczenia, poniżenia lub dokuczenia albo wyrządzenia jej innej przykrości, bez względu na rodzaj pobudek. Pojęcie znęcania się w podstawowej postaci, ze swej istoty zakłada powtarzanie przez sprawcę w pewnym przedziale czasu zachowań skierowanych wobec pokrzywdzonego (post. SN z 11 grudnia 2003 r., IV KK 49/03, Prok. i Pr. 2004 r., Nr 6, poz. 1).</xText> <xText xALIGNx="left">Nie ulega wątpliwości, że działania oskarżonego były umyślne i to w zamiarze bezpośrednim, bowiem systematycznie wywoływał awantury o domniemane zdrady, które następnie przekształcały się w przemoc fizyczną i psychiczną. Bicie i znieważanie stanowiły rodzaj kary za te podejrzenia.</xText> <xText xALIGNx="left">Zwrócić uwagę należy na fakt, że to oskarżony był w swych działaniach osobą dominującą i przeważającą nad pokrzywdzona, przejawiał bardzo wysoki stopień agresji związany z urojonymi podejrzeniami o zdradę. Swoje działania kierował również na członków rodziny pokrzywdzonej, stosując przemoc również wobec dzieci. Także dzieci były świadkami znęcania się nad matką, podobnie jak pozostali domownicy - <xAnon>F.</xAnon> i <xAnon>E. G.</xAnon>.</xText> <xText xALIGNx="left">Do oskarżonego musiały dochodzić sygnały, że jego zachowania są niepożądane, ponieważ wielokrotnie zmuszony został do opuszczenia domu, wszczęte zostały również w jego kierunku odpowiednie procedury np. niebieskiej karty. <xAnon> (...)</xAnon> <xAnon>W. G.</xAnon> podejmowali się rodzice. Oskarżony był również wcześniej wielokrotnie karany, w tym na kary bezwzględnego pozbawienia wolności.</xText> <xText xALIGNx="left">W ocenie Sądu nie ulega wątpliwości, że oskarżony w związku z powyższym powinien ponieść odpowiedzialność z <xLexLink xArt="art. 207;art. 207 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 207 § 1 k.k.</xLexLink></xText> <xText xALIGNx="left">Jednocześnie swoim zachowaniem z dnia 2 listopada 2022 r. poprzez pobicie <xAnon>W. G.</xAnon> wypełnił znamiona występku z <xLexLink xArt="art. 157;art. 157 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 157 § 2 k.k.</xLexLink>, powodując u pokrzywdzonej urazy ciała - tzw. “lekki uszczerbek na zdrowiu”, na co wskazuje opinia Zakładu Medycyny Sądowej. Okoliczności tego czynu nie budzą wątpliwości, znajdują odzwierciedlenie także w opisach świadków. Zgodnie z przytoczonym przepisem karze podlega ten, kto powoduje naruszenie czynności narządu ciała lub rozstrój zdrowia trwający nie dłużej niż 7 dni. Oskarżony stosując przemoc fizyczną podczas awantury w łazience naruszył integralność fizyczną <xAnon>W. G.</xAnon> powodując wskazane w opisie czynu urazy.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">⛝</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> <xText xALIGNx="left">3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left">3.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"><xAnon>K. M.</xAnon></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="left">Zachowanie oskarżonego, który w okresie objętym zarzutem mieszkając z rodzicami partnerki, w nieustalonym dokładnie czasie w okresie pomiędzy rokiem 2020 a dniem 2 listopada 2022 r. w <xAnon>K.</xAnon> wielokrotnie znieważał <xAnon>E. G.</xAnon> słowami uznawanymi powszechnie za wulgarne i obraźliwe, wielokrotnie naruszał nietykalność cielesną <xAnon>E. G.</xAnon> w ten sposób, że ją szarpał i popychał, w dniu 2 listopada 2022 roku kierował wobec <xAnon>E. G.</xAnon> groźbę spalenia domu, która to groźba wzbudziła w <xAnon>E. G.</xAnon> uzasadnioną obawę, że zostanie spełniona, a ponadto w dniu 2 listopada 2022 r. poprzez uderzenie pięścią w twarz i klatkę piersiową oraz poprzez uderzenie trzonkiem od miotły w lewe podudzie spowodował u <xAnon>E. G.</xAnon> obrażenia ciała, które naruszały czynności narządów ciała na czas krótszy niż 7 dni wypełniały znamiona przestępstw z z <xLexLink xArt="art. 216;art. 216 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 216 § 1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 217;art. 217 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 217 § 1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 190;art. 190 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 190 § 1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 157;art. 157 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 157 § 2 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 k.k.</xLexLink></xText> <xText xALIGNx="left">Zachowania oskarżonego, które polegało na kierowaniu wulgarnych i obraźliwych wyzwisk pod adresem pokrzywdzonej stanowi przestępstwo z <xLexLink xArt="art. 216;art. 216 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 216 § 1 k.k.</xLexLink> Dopuszcza się go ten, kto znieważa inną osobę w jej obecności albo choćby pod jej nieobecność, lecz publicznie lub w zamiarze, aby zniewaga do osoby tej dotarła. W świetle poczynionych ustaleń nie ulega wątpliwości, że oskarżony wielokrotnie lżył pokrzywdzoną słowami wulgarnymi, szczególnie gdy ta stawała w obronie córki. Oskarżony wyzywał <xAnon>E. G.</xAnon> także dlatego, że chciał ją zmusić do sprzedaży nieruchomości.</xText> <xText xALIGNx="left">Jednocześnie zachowania oskarżonego we wskazanym okresie wyczerpują znamiona czynu zabronionego z przepisu <xLexLink xArt="art. 217;art. 217 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 217 § 1 k.k.</xLexLink></xText> <xText xALIGNx="left">Odpowiedzialności karnej z <xLexLink xArt="art. 217;art. 217 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 217 § 1 k.k.</xLexLink> podlega ten, kto uderza człowieka lub w inny sposób narusza nietykalność cielesną innej osoby poprzez zadanie mu ciosu. Naruszenie nietykalności cielesnej może nastąpić przez uderzanie człowieka lub dokonanie tego w inny sposób. Zgodnie z poglądem doktryny, “w znamionach przepisu mieszczą się wszystkie zachowania podjęte w wymiarze fizycznym, a realizujące skutek w postaci naruszenia nietykalności cielesnej. Będzie to więc także np. oblanie kogoś cieczą, fekaliami, ukłucie szpilką, kopnięcie, szarpnięcie, oplucie, targanie za włosy, obcięcie lub wyrwanie włosów itd.” (por. I. Zgoliński [w:] Kodeks karny. Komentarz, wyd. IV, red. V. Konarska-Wrzosek, Warszawa 2023, art. 217). W realiach niniejszej sprawy zachowania oskarżonego należy oceniać przez dyspozycję tego przepisu, który sankcjonuje w tym wypadku wielokrotne naruszenia integralności fizycznej <xAnon>E. G.</xAnon> poprzez nie tylko bicie, ale także choćby popychanie czy szarpanie.</xText> <xText xALIGNx="left">2 listopada 2022 r. doszło do pobicia pokrzywdzonej realizującego znamiona występku z <xLexLink xArt="art. 157;art. 157 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 157 § 2 k.k.</xLexLink> (“lekki uszczerbek na zdrowiu”), na co wskazuje opinia Zakładu Medycyny Sądowej opisująca skutki tego pobicia. Przebieg tego zdarzenia w sposób wyczerpujący dokumentują zeznania świadków. Tego samego dnia oskarżony groził spaleniem domu pokrzywdzonej, który stanowi jej własność, co wzbudziło w pokrzywdzonej uzasadnioną obawę jej spełnienia. Wskazuje na to fakt, że <xAnon>E. G.</xAnon> opuściła dom wraz z córką i jej dziećmi i pozostawała w ośrodku interwencji kryzysowej aż do momentu, gdy dowiedziała się o tymczasowym aresztowaniu oskarżonego.</xText> <xText xALIGNx="left">Nie ulega wątpliwości, że wszystkie te czyny oskarżony popełnił umyślnie, w zamiarze bezpośrednim. Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego, który wskazywał, że w istocie bronił się przed przemocą ze strony <xAnon>E. G.</xAnon>.</xText> <xText xALIGNx="left">Mając na uwadze okoliczność, iż <xAnon>E. G.</xAnon> nie jest osobą najbliższą dla oskarżonego w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 207;art. 207 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 207 § 1 k.k.</xLexLink>, niemożliwe było zakwalifikowanie zachowań oskarżonego wobec niej jako przestępstwa znęcania. Sąd nie podziela także zdania prokuratora, iż <xAnon>E. G.</xAnon> jest osobą pozostającą w stosunku zależności od oskarżonego. Zauważyć należy, że <xAnon>E. G.</xAnon> nie była w żaden sposób „uzależniona” od oskarżonego – ani faktycznie, ani finansowo. To oskarżony mieszkał u <xAnon>E. G.</xAnon>, wielokrotnie opuszczał jej dom, ale wracał za zgodą <xAnon>W. G.</xAnon>, jednakże gdyby <xAnon>E. G.</xAnon> wykazała się większą stanowczością, to miała możliwość uniemożliwienia oskarżonemu dalszego zamieszkiwania pod jej dachem.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">⛝</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> <xText xALIGNx="left">3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left">4.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"><xAnon>K. M.</xAnon></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="left">Oskarżonemu zarzucone zostało, że w nieustalonym dokładnie czasie w okresie pomiędzy rokiem 2020 a dniem 2 listopada 2022 r. w <xAnon>K.</xAnon> wielokrotnie znieważał <xAnon>F. G.</xAnon> słowami uznawanymi powszechnie za wulgarne i obraźliwe, wielokrotnie naruszał nietykalność cielesną <xAnon>F. G.</xAnon> w ten sposób, że go popychał, szarpał i uderzał, a ponadto w dniu 2 listopada 2022 roku kierował wobec <xAnon>F. G.</xAnon> groźbę spalenia domu, która to groźba wzbudziła u <xAnon>F. G.</xAnon> uzasadnioną obawę, że zostanie spełniona tj. czynu z <xLexLink xArt="art. 216;art. 216 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 216 § 1 k.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 217;art. 217 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 217 § 1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 190;art. 190 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 190 § 1 k.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 k.k.</xLexLink></xText> <xText xALIGNx="left">Przestępstwa z <xLexLink xArt="art. 216;art. 216 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 216 § 1 k.k.</xLexLink> dopuszcza się ten, kto znieważa inną osobę w jej obecności albo choćby pod jej nieobecność, lecz publicznie lub w zamiarze, aby zniewaga do osoby tej dotarła. Przedmiotem ochrony występku znieważenia jest godność, postrzegana jako cześć wewnętrzna człowieka. Przestępstwo znieważenia sprowadza się do tych zachowań sprawcy, które wyrażają pogardę dla innej osoby, w szczególności mają poniżyć ją, uwłaczać godności oraz sprawić, aby poczuła się obrażona (por. postanowienie SN z 7.05.2008 r., III KK 234/07).</xText> <xText xALIGNx="left">W świetle zgromadzonego materiału dowodowego nie ulega wątpliwości, że <xAnon>F. G.</xAnon> był osobą wielokrotnie znieważaną słowami uznawanymi za wulgarne, na dodatek był pomawiany o alkoholizm i molestowanie seksualne wnuczka. Pokrzywdzony był obiektem agresji ze strony <xAnon>K. M.</xAnon> przede wszystkim dlatego, że stawał w obronie córki, nad którą znęcał się oskarżony. Na realizację znamion występku z <xLexLink xArt="art. 216" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 216 k.k.</xLexLink> wskazują zeznania świadków. Wydaje się również, że interweniujący ojciec nękanej córki był kimś w rodzaju osobistego wroga oskarżonego, którego agresja wyrażana była m.in. w postaci lżenia. Niewątpliwym jest, że kalumnie ze strony oskarżonego były szczególnie krzywdzące ze względu na to, że pokrzywdzony był zaangażowanym ojcem i dziadkiem.</xText> <xText xALIGNx="left">Przepis <xLexLink xArt="art. 216;art. 216 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 216 § 1 k.k.</xLexLink> przewiduje trzy sytuacje, w których sprawca może się dopuścić znieważenia. Pierwszą z nich jest znieważenie w obecności pokrzywdzonego (tzw. zniewaga bezpośrednia), drugą – znieważenie pod nieobecność pokrzywdzonego (a więc zaocznie), lecz publicznie, zaś trzecią – również pod nieobecność pokrzywdzonego, jednak w zamiarze, aby treść zniewagi dotarła do niego (por. I. Zgoliński [w:] Kodeks karny. Komentarz, wyd. IV, red. V. Konarska-Wrzosek, Warszawa 2023, art. 216). Zgromadzony w sprawie materiał wskazuje, że w okolicznościach niniejszej sprawy miały miejsce wszystkie trzy wskazane okoliczności.</xText> <xText xALIGNx="left">Udowodnione zachowania oskarżonego we wskazanym okresie wyczerpują znamiona czynu zabronionego z przepisu <xLexLink xArt="art. 217;art. 217 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 217 § 1 k.k.</xLexLink></xText> <xText xALIGNx="left">Odpowiedzialności karnej z <xLexLink xArt="art. 217;art. 217 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 217 § 1 k.k.</xLexLink> podlega ten, kto uderza człowieka lub w inny sposób narusza nietykalność cielesną innej osoby poprzez zadanie mu ciosu. Naruszenie nietykalności cielesnej może nastąpić przez uderzanie człowieka lub dokonanie tego w inny sposób - „naruszeniem nietykalności cielesnej są wszystkie czynności oddziałujące na ciało innej osoby, które nie są przez nią akceptowane. Naruszenie nietykalności cielesnej nie musi łączyć się z powstaniem obrażeń, jednakże musi mieć ono wymiar fizyczny. (por. Wyrok SA w Białymstoku z 9.08.2012 r., II AKa 137/12, LEX nr 1217652).</xText> <xText xALIGNx="left">Jak wskazują zeznania pokrzywdzonego oraz innych świadków, do wskazanych naruszeń dochodziło głównie, gdy ojciec <xAnon>W. G.</xAnon> stawał w obronie swojej córki. Wówczas dochodziło do bicia (pięściami, paskiem), szarpania, popychania. <xAnon>F. G.</xAnon> nie pozostawał bierną ofiarą i zgłosił występującą wobec niego przemoc, wskazywał również na wykonanie obdukcji, wzywał policję. Nie ulega zatem wątpliwości, że powtarzające się zachowania ze strony oskarżonego wypełniały znamiona występku z <xLexLink xArt="art. 217" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 217 k.k.</xLexLink></xText> <xText xALIGNx="left">2 listopada 2022 r. doszło do pobicia córki oraz żony pokrzywdzonego realizującego znamiona występku z <xLexLink xArt="art. 157;art. 157 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 157 § 2 k.k.</xLexLink> Przebieg tego zdarzenia w sposób wyczerpujący dokumentują zeznania świadków. Tego samego dnia oskarżony groził spaleniem domu, w którym mieszkał pokrzywdzony, co wzbudziło u <xAnon>F. G.</xAnon> uzasadnioną obawę jej spełnienia. Biorąc pod uwagę okoliczności tego postępowania nie budzi wątpliwości, że taka groźba mogła wywołać uzasadnioną obawę jej spełnienia.</xText> <xText xALIGNx="left">Nie ulega wątpliwości, że wszystkie te czyny oskarżony popełnił umyślnie, w zamiarze bezpośrednim.</xText> <xText xALIGNx="left">Mając na uwadze okoliczność, iż <xAnon>F. G.</xAnon> nie jest osobą najbliższą dla oskarżonego w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 207;art. 207 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 207 § 1 k.k.</xLexLink>, niemożliwe było zakwalifikowanie zachowań oskarżonego wobec jego jako przestępstwa znęcania. Sąd nie podziela także zdania prokuratora, iż <xAnon>F. G.</xAnon> jest osobą pozostającą w stosunku zależności od oskarżonego. Zauważyć należy, że <xAnon>F. G.</xAnon> nie był w żaden sposób „uzależniona” od oskarżonego – ani faktycznie, ani finansowo. To oskarżony mieszkał w domu należącym do jego żony, wielokrotnie opuszczał go dom, ale wracał za zgodą <xAnon>W. G.</xAnon>, jednakże gdyby <xAnon>F. G.</xAnon> wykazał się większą stanowczością, to miał możliwość uniemożliwienia oskarżonemu dalszego zamieszkiwania pod wspólnym dachem.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt rozstrzygnięcia z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> <xText xALIGNx="left">3.2. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="left">—</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt rozstrzygnięcia z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> <xText xALIGNx="left">3.3. Warunkowe umorzenie postępowania</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="left">—</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt rozstrzygnięcia z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> <xText xALIGNx="left">3.4. Umorzenie postępowania</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt rozstrzygnięcia z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> <xText xALIGNx="left">3.4. Uniewinnienie</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="left">—</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt rozstrzygnięcia <xBRx></xBRx>z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt z wyroku odnoszący się <xBRx></xBRx>do przypisanego czynu</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left"><xAnon>K. M.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left">1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left">Oskarżony został uznany za winnego przestępstwa z <xLexLink xArt="art. 190" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 190 k.k.</xLexLink> i za to na podstawie tego przepisu Sąd wymierzył mu karę 5 (pięciu) miesięcy pozbawienia wolności.</xText> <xText xALIGNx="left">Biorąc pod uwagę wymiar kary Sąd uznał jako okoliczności obciążające:</xText> <xText xALIGNx="left">- działanie pod wpływem alkoholu,</xText> <xText xALIGNx="left">- uprzednią karalność,</xText> <xText xALIGNx="left">- wywołanie awantury bez powodu i znaczny poziom agresji.</xText> <xText xALIGNx="left">Sąd nie dopatrzył się okoliczności łagodzących.</xText> <xText xALIGNx="left">W ocenie Sądu kara jest adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości popełnionego przez oskarżonego czynu i stopnia winy.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left"><xAnon>K. M.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left">2-4.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">2-4.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left">Uznając oskarżonego za winnego popełnienia przestępstwa z <xLexLink xArt="art. 207;art. 207 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 207 § 1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 157;art. 157 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 157 § 2 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 k.k.</xLexLink> na podstawie <xLexLink xArt="art. 207;art. 207 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 207 § 1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 3 k.k.</xLexLink> wymierzył mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności.</xText> <xText xALIGNx="left">Ponadto, uznając go za winnego popełnienia przestępstwa z <xLexLink xArt="art. 216;art. 216 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 216 § 1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 217;art. 217 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 217 § 1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 190;art. 190 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 190 § 1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 157;art. 157 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 157 § 2 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 k.k.</xLexLink> na podstawie <xLexLink xArt="art. 190;art. 190 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 190 § 1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 3 k.k.</xLexLink> wymierzył mu karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności.</xText> <xText xALIGNx="left">Nadto, uznając winę oskarżonego za popełnienie czynu z <xLexLink xArt="art. 216;art. 216 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 216 § 1 k.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 217;art. 217 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 217 § 1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 190;art. 190 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 190 § 1 k.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 k.k.</xLexLink> na podstawie <xLexLink xArt="art. 190;art. 190 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 190 § 1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 3 k.k.</xLexLink> wymierzył mu karę 7 (siedmiu) miesięcy pozbawienia wolności.</xText> <xText xALIGNx="left">W ocenie Sądu powyższe kary są adekwatne do stopnia winy oskarżonego, który ocenić należy jako wysoki. Oskarżony jest osobą poczytalną, która powinna kontrolować swoje postępowanie. Jednocześnie zdecydował się na długotrwałe dopuszczanie się niepożądanych zachowań względem pokrzywdzonych <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>F.</xAnon> i <xAnon>E. G.</xAnon>. Oskarżony powinien posiadać świadomość naganności swoich czynów. Do oskarżonego musiały dochodzić sygnały, że jego zachowania wykraczają poza normalne sytuacje rodzinne, ponieważ przemoc z jego strony zgłaszana była odpowiednim organom państwowym, a w obronie nękanej córki stawali rodzice. Zamiast tego wraz z upływem czasu stopień agresji rósł, czego efektem była sytuacja z 2 listopada 2022 r.</xText> <xText xALIGNx="left">Jako okoliczności obciążające należy uznać:</xText> <xEnum> <xBullet>-</xBullet> <xEnumElem> <xText>stosunkowo długi okres bezprawnych i karygodnych działań oskarżonego wobec pokrzywdzonych,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>znaczny stopień zintensyfikowania agresji,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>uprzednią karalność,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>działanie pod wpływem środków odurzających.</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xText xALIGNx="left">W ocenie Sądu brak było okoliczności łagodzących.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left"><xAnon>K. M.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left">5.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">1-4.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left">Sąd połączył na podstawie <xLexLink xArt="art. 85;art. 85 § 1;art. 85 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 85 § 1 i 2 k.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 86;art. 86 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 86 § 1 k.k.</xLexLink> w/w kary jednostkowe i wymierzył oskarżonemu karę łączną (jednego) roku i 7 (siedmiu) miesięcy pozbawienia wolności. Kara łączna jest adekwatna do stopnia winy i społecznej szkodliwości czynów przypisanych oskarżonemu, nadto spełni cele wychowawcze i zapobiegawcze oraz cele kary w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa w rozumieniu prewencji indywidualnej i generalnej. W ocenie Sądu orzeczony wymiar kary odda zadośćuczynienie społecznemu poczuciu sprawiedliwości.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left"><xAnon>K. M.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left">6.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">1-4.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left">Na podstawie <xLexLink xArt="art. 41 a;art. 41 a § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 41a § 1 k.k.</xLexLink> Sąd orzekł wobec oskarżonego zakaz zbliżania się do <xAnon>K. W. (1)</xAnon>, <xAnon>W. G.</xAnon>, <xAnon>E. G.</xAnon> i <xAnon>F. G.</xAnon> bez ich zgody na odległość mniejszą niż 20 (dwadzieścia) metrów i zakaz kontaktowania się z <xAnon>W. G.</xAnon>, <xAnon>E. G.</xAnon> i <xAnon>F. G.</xAnon> bez ich zgody przez okres 2 (dwóch) lat od uprawomocnienia się wyroku.</xText> <xText xALIGNx="left">Orzeczenie powyższych zakazów jest konieczne w celu zapewnienia bezpieczeństwa pokrzywdzonym i możliwości odczuwania przez nich komfortu psychicznego. Orzeczenie tych środków karnych jest uzasadnione rodzajem czynów popełnionych przez oskarżonego, który wzbudził w pokrzywdzonych obawy swoim zachowaniem i groźbami. Z uwagi na łączące pokrzywdzonych <xAnon>E.</xAnon>, <xAnon>F.</xAnon> i <xAnon>W. G.</xAnon> więzy z oskarżonym, uzasadniony jest również środek karny w postaci zakazu kontaktowania.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">5</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt rozstrzygnięcia <xBRx></xBRx>z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left"><xAnon>K. M.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left">7.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left">Na podstawie <xLexLink xArt="art. 63;art. 63 § 1;art. 63 § 5" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 63 § 1 i 5 k.k.</xLexLink> na poczet kary łącznej Sąd zaliczył okres zatrzymania i tymczasowego aresztowania od dnia 16 listopada 2022 r. godz. 13:05 do dnia 17 listopada 2022 r. godz. 8:40 i od dnia 22 listopada 2022 r. godz. 10:40 do dnia 17 kwietnia 2023 r. godz. 12:05</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>6. inne zagadnienia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia, <xBRx></xBRx> a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">7</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>KOszty procesu </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt rozstrzygnięcia z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="13"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left">8.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="13"> <xText xALIGNx="left">Na podstawie <xLexLink xArt="art. 618;art. 618 § 1;art. 618 § 1 pkt. 11" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 618 § 1 pkt 11 k.p.k.</xLexLink> w zw. z § 17 ust. 2 pkt 3 i ust. 7, § 4 i § 20 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. „W sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu” sąd zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adwokata <xAnon>G. G.</xAnon> kwotę 1.653,12 zł (tysiąc sześćset pięćdziesiąt trzy złote dwanaście groszy) tytułem pomocy prawnej udzielonej z urzędu oskarżycielce posiłkowej.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left">9.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="13"> <xText xALIGNx="left">Na podstawie <xLexLink xArt="art. 618;art. 618 § 1;art. 618 § 1 pkt. 11" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 618 § 1 pkt 11 k.p.k.</xLexLink> w zw. z § 17 ust. 2 pkt 3, § 4 i § 20 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. „W sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu” sąd zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adwokata <xAnon>J. S.</xAnon> kwotę 2.066,40 zł (dwa tysiące sześćdziesiąt sześć złotych czterdzieści groszy) tytułem pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left">10.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="13"> <xText xALIGNx="left">Na podstawie <xLexLink xArt="art. 627" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 627 k.p.k.</xLexLink> sąd obciążył oskarżonego kosztami postępowania i zasądza od niego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 3759,52 zł, a na podstawie art. 2 ust 1 pkt 4 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. „O opłatach w sprawach karnych” (Dz.U. z 1983 r., nr 49, poz. 223 z późn. zm.) i wymierzył mu opłatę w kwocie 300 zł.</xText> <xText xALIGNx="left">Sąd nie znalazł podstaw, by zwolnić oskarżonego z obowiązku ponoszenia w/w kosztów sądowych, biorąc pod uwagę fakt, że postępowanie toczyło się z uwagi na jego niezgodne z prawem zachowania.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">8</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1Podpis </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="center">/-/ sędzia Monika Małasiak</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> </xUnit> </xBlock> </xPart>

sędzia Monika Małasiak

Monika Michalak

Natalia Muszyńska

Beata Mańska

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 22 stycznia 2024r. Sąd Rejonowy Poznań-Nowe Miasto i Wilda w Poznaniu Wydział VI Karny w składzie: Przewodniczący:sędzia Monika Małasiak Protokolant: Natalia Muszyńska przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej Poznań-Wilda Marceliny Roszkiewicz po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 17.04.2023r., 05.05.23r., 02.06.23r., 07.08.23r., 09.10.23r., 01.12.23r., 22.01.24r. sprawyK. M.,synaJ.iZ.z domuS.,ur. (...)wO. oskarżonego o to, że: I W dniu 1 września 2022 roku wK.naulicy (...)kierował wobecK. W. (1)groźby uszkodzenia ciała, a groźby te wzbudziły u pokrzywdzonej uzasadnioną obawę, że będą spełnionetj. o przestępstwo zart. 190 § l k.k. II W okresie od 2020 roku do 3 listopada 2022 roku wK.znęcał się psychicznie i fizycznie poprzez wszczynanie awantur, wyzywanie, kierowanie gróźb, plucie, ucięcie włosówW. G., popychanie, szarpanie, kopanie i uderzanie po całym ciele z pięści i otwartej ręki nad swoją partnerkąW. G.orazE. G.iF. G., a ponadto w dniu 2 listopada 2022 roku w tym samym miejscu poprzez uderzenie pięścią w twarz, klatkę piersiową oraz lewą kończynę naruszył czynność narządu ciała poniżej dni siedmiu uW. G.oraz poprzez uderzanie pięścią w twarz, klatkę piersiową oraz trzonkiem od miotły w lewe podudzie naruszył czynność narządu ciała poniżej dni siedmiu uE. G., co spowodowało u pokrzywdzonejW. G.powierzchniowe pęknięcie śluzówki przedsionka jamy ustnej w obrębi wargi dolnej w okolicy kąta ust po stronie prawej, siniec w lewej okolicy jarzmowej w wym. 2x2 cm, siniec w kwadrancie przyśrodkowym górnym lewego sutka o wym. 5x4 cm, siniec na bocznej powierzchni klatki piersiowej po stronic lewej w linii pachowej środkowej o wym. 4x32 cm oraz siniec na bocznej powierzchni lewego uda w 1/2 jego długości o wym. 4x5 cm oraz co spowodowało u pokrzywdzonejE. G.siniec w lewej okolicy jarzmowej o wym. 2x1 cm, siniec w okolicy podobojczykowej lewej o wym. 5x6 cm, siniec w okolicy przymostkowej po stronie prawej na wysokości V żebra o wym. 4x6 cm, głębokie otarcie naskórka nad lewą kostką boczną o wym 4x3 cm oraz obrzęk i siniec w okolicy stawy skokowegotj. o przestępstwo zart. 207 § l k.k.i zart. 157 §2 i §4 k.k.w zw. zart. 11 §2k.k. 1 Oskarżonego uznaje za winnego czynu zart. 190 § 1 k.k.popełnionego w sposób opisany wpunkcie Ii za to na podstawieart. 190 § 1 k.k.wymierza mu karę 5 (pięciu) miesięcy pozbawienia wolności 2 Oskarżonego uznaje za winnego tego, że w okresie od 2020 roku do dnia 2 listopada 2022 roku wK.znęcał się psychicznie i fizycznie nad swoją partnerkąW. G.poprzez wszczynanie awantur, wyzywanie, kierowanie gróźb karalnych, opluwanie, ucięcie włosów, popychanie, szarpanie, kopanie i uderzanie po całym ciele, a ponadto w dniu 2 listopada 2022 roku poprzez uderzenie pięścią w twarz, klatkę piersiową oraz lewą kończynę spowodował uW. G.powierzchniowe pęknięcie śluzówki przedsionka jamy ustnej w obrębi wargi dolnej w okolicy kąta ust po stronie prawej, siniec w lewej okolicy jarzmowej o wymiarze 2x2 cm, siniec w kwadrancie przyśrodkowym górnym lewego sutka o wymiarze 5x4 cm, siniec na bocznej powierzchni klatki piersiowej po stronie lewej w linii pachowej środkowej o wymiarze 4x32 cm oraz siniec na bocznej powierzchni lewego uda w 1/2 jego długości o wymiarze 4x5 cm, co naruszało czynności narządów ciałaW. G.na czas krótszy niż 7 dni tj. czynu zart. 207 § 1 k.k.w zw. zart. 157 § 2 k.k.w zw. zart. 11 § 2 k.k.i za to na podstawieart. 207 § 1 k.k.w zw. zart. 11 § 3 k.k.wymierza mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności 3 Oskarżonego uznaje za winnego tego, że w nieustalonym dokładnie czasie w okresie pomiędzy rokiem 2020 a dniem 2 listopada 2022r. wK.wielokrotnie znieważałE. G.słowami uznawanymi powszechnie za wulgarne i obraźliwe, wielokrotnie naruszał nietykalność cielesnąE. G.w ten sposób, że ją szarpał i popychał, w dniu 2 listopada 2022 roku kierował wobecE. G.groźbę spalenia domu, która to groźba wzbudziła wE. G.uzasadnioną obawę, że zostanie spełniona, a ponadto w dniu 2 listopada 2022r. poprzez uderzenie pięścią w twarz i klatkę piersiową oraz poprzez uderzenie trzonkiem od miotły w lewe podudzie spowodował uE. G.obrażenia ciała w postaci sińca w lewej okolicy jarzmowej o wymiarze 2x1 cm, sińca w okolicy podobojczykowej lewej o wymiarze 5x6 cm, sińca w okolicy przymostkowej po stronie prawej na wysokości V żebra o wymiarze 4x6 cm, głębokiego otarcia naskórka nad lewą kostką boczną o wymiarze 4x3 cm oraz obrzęk i siniec w okolicy stawy skokowego, które to obrażenia naruszały czynności narządów ciała na czas krótszy niż 7 dni tj. czynu zart. 216 § 1 k.k.w zw. zart. 217 § 1 k.k.w zw. zart. 190 § 1 k.k.w zw. zart. 157 § 2 k.k.w zw. zart. 11 § 2 k.k.i za to na podstawieart. 190 § 1 k.k.w zw. zart. 11 § 3 k.k.wymierza mu karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności 4 Oskarżonego uznaje za winnego tego, że w nieustalonym dokładnie czasie w okresie pomiędzy rokiem 2020 a dniem 2 listopada 2022r. wK.wielokrotnie znieważałF. G.słowami uznawanymi powszechnie za wulgarne i obraźliwe, wielokrotnie naruszał nietykalność cielesnąF. G.w ten sposób, że go popychał, szarpał i uderzał, a ponadto w dniu 2 listopada 2022 roku kierował wobecF. G.groźbę spalenia domu, która to groźba wzbudziła uF. G.uzasadnioną obawę, że zostanie spełniona tj. czynu zart. 216 § 1 k.k.iart. 217 § 1 k.k.w zw. zart. 190 § 1 k.k.iart. 11 § 2 k.k.i za to na podstawieart. 190 § 1 k.k.w zw. zart. 11 § 3 k.k.wymierza mu karę 7 (siedmiu) miesięcy pozbawienia wolności 5 Na podstawieart. 85 § 1 i 2 k.k.iart. 86 § 1 k.k.łączy kary pozbawienia wolności wymierzone wpunktach 1-4i wymierza karę łączną 1 (jednego) roku i 7 (siedmiu) miesięcy pozbawienia wolności 6 Na podstawieart. 41a § 1 k.k.orzeka wobec oskarżonego zakaz zbliżania się doK. W. (1),W. G.,E. G.iF. G.bez ich zgody na odległość mniejszą niż 20 (dwadzieścia) metrów i zakaz kontaktowania się zW. G.,E. G.iF. G.bez ich zgody przez okres 2 (dwóch) lat od uprawomocnienia się wyroku 7 Na podstawieart. 63 § 1 i 5 k.k.na poczet kary łącznej zalicza okres zatrzymania i tymczasowego aresztowania od dnia 16 listopada 2022r. godz. 13:05 do dnia 17 listopada 2022r. godz. 8:40 i od dnia 22 listopada 2022r. godz. 10:40 do dnia 17 kwietnia 2023r. godz. 12:05 8 Na podstawieart. 618 § 1 pkt 11 k.p.k.w zw. z § 17 ust. 2 pkt 3 i ust. 7, § 4 i § 20 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016r. „ W sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu” zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adwokataG. G.kwotę 1.653,12 zł (tysiąc sześćset pięćdziesiąt trzy złote dwanaście groszy) tytułem pomocy prawnej udzielonej z urzędu oskarżycielce posiłkowej 9 Na podstawieart. 618 § 1 pkt 11 k.p.k.w zw. z § 17 ust. 2 pkt 3, § 4 i § 20 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016r. „ W sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu” zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adwokataJ. S.kwotę 2.066,40 zł (dwa tysiące sześćdziesiąt sześć złotych czterdzieści groszy) tytułem pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu 10 Na podstawieart. 627 k.p.k.obciąża oskarżonego kosztami postępowania i zasądza od niego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 3759,52 zł, a na podstawie art. 2 ust 1 pkt 4 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. „O opłatach w sprawach karnych” (Dz.U. z 1983 r., nr 49, poz. 223 z późn. zm.) wymierza mu opłatę w kwocie 300 zł. /-/ sędzia Monika Małasiak UZASADNIENIE Formularz UK 1 Sygnatura akt VI K 106/23 Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybieart. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k.albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza. 1 USTALENIE FAKTÓW Fakty uznane za udowodnione Lp. Oskarżony Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano) 1.1.1. K. M. W dniu 1 września 2022 roku wK.naulicy (...)kierował wobecK. W. (1)groźby uszkodzenia ciała, a groźby te wzbudziły u pokrzywdzonej uzasadnioną obawę, że będą spełnione tj. przestępstwo zart. 190 § 1 k.k. Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione Dowód Numer karty Oskarżony był sąsiadem pokrzywdzonej. W nocy 1 września 2022 r. wK.przyulicy (...)doszło do awantury związanej z nieopłaceniem taksówki, z której korzystał oskarżony, będący pod wpływem alkoholu. Sytuacja miała miejsce przed domem oskarżonego, a następnie przeniosła się na podwórko pokrzywdzonej, którą obudził szczekający pies. Pokrzywdzona krótko potem zwróciła się z balkonu do taksówkarza z sugestią wezwania Policji. Usłyszawszy to oskarżony skierował wobec pokrzywdzonej groźby uszkodzenia ciała przez użycie słów m.in. “rozjebię ci ryj”, które wzbudziły u pokrzywdzonej uzasadnioną obawę, że zostaną spełnione.K. M.był agresywny, pobudzony i kierował do świadków słowa wulgarne i obelżywe przez około 20 minut, aż do momentu przyjazdu funkcjonariuszy Policji. W ocenie sąsiadów oskarżony był osobą konfliktową i nieprzewidywalną. K. M.był wcześniej wielokrotnie karany za przestępstwa przeciwko mieniu oraz udział w bójce, w tym na kary bezwzględnego pozbawienia wolności. W części wyjaśnienia oskarżonego k. 310-311, w zw, z k. 67, 165, 172, 212 Zeznania pokrzywdzonejK. W. (1) k. 314-315 w zw. z k. 2 ZeznaniaK. W. (2) k. 8 ZeznaniaP. R. k. 11 ZeznaniaR. S. k. 13 Zapis nagrań wideo k. 15-16 Karta karna k. 20 Raport działańKPwS. k. 206 Lp. Oskarżony Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano) 1.1.2. K. M. W okresie od 2020 roku do dnia 2 listopada 2022 roku wK.znęcał się psychicznie i fizycznie nad swoją partnerkąW. G.poprzez wszczynanie awantur, wyzywanie, kierowanie gróźb karalnych, opluwanie, ucięcie włosów, popychanie, szarpanie, kopanie i uderzanie po całym ciele, a ponadto w dniu 2 listopada 2022 roku poprzez uderzenie pięścią w twarz, klatkę piersiową oraz lewą kończynę spowodował uW. G.powierzchniowe pęknięcie śluzówki przedsionka jamy ustnej w obrębi wargi dolnej w okolicy kąta ust po stronie prawej, siniec w lewej okolicy jarzmowej o wymiarze 2x2 cm, siniec w kwadrancie przyśrodkowym górnym lewego sutka o wymiarze 5x4 cm, siniec na bocznej powierzchni klatki piersiowej po stronie lewej w linii pachowej środkowej o wymiarze 4x32 cm oraz siniec na bocznej powierzchni lewego uda w 1/2 jego długości o wymiarze 4x5 cm, co naruszało czynności narządów ciałaW. G.na czas krótszy niż 7 dni tj. czyn zart. 207 § 1 k.k.w zw. zart. 157 § 2 k.k.w zw. zart. 11 § 2 k.k.i za to na podstawieart. 207 § 1 k.k.w zw. zart. 11 § 3 k.k. Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione Dowód Numer karty Oskarżony oraz pokrzywdzonaW. G.pozostawali w nieformalnym związku przez około 7 lat. Posiadają dwójkę dzieci, 7-letniegoK.oraz 2-letniąM.. Poznali się gdy oskarżony odbywał karę pozbawienia wolności. Ich związek miał burzliwy charakter, już w 2016 r. została wszczęta procedura niebieskiej karty (zawieszona w tym samym roku), oskarżony często opuszczał dom po kłótniach, w czasie trwania związku partnerzy mieli kilkumiesięczną przerwę. Od 2017 r. w związku dochodziło bardzo często do kłótni i awantur, wzywana była policja. Od 2020 r. zachowanie oskarżonego wobec pokrzywdzonejW. G.zmieniło się na bardziej agresywne. Nastąpiła intensyfikacja przemocy, zarówno psychicznej, jak i fizycznej w postaci uderzania (w tym w twarz z pięści i otwartej dłoni), kopania, wyzywania i popychania, co pozostawiało na ciele siniaki, a także plucia. Dochodziło także do wyzwisk w postaci m.in. “kurew”, “szmat”. Oskarżony bardzo często prowokował kłótnie bezzasadnie przypisując partnerce zdrady, powodował ciągłe uczucie podejrzeń i permanentnej kontroli, nie pozwalał korzystać z telefonu, groził uprowadzeniem syna, w tym okresie kierował do niej groźby pozbawienia życia w przypadku jej odejścia. Z powodu obaw w latach 2020-2022 pokrzywdzonaW. G.nie wzywała policji w przypadkach występowania przemocy ze strony oskarżonego. W sumie jednak wszczętych zostało kilka procedur niebieskiej karty w związku z przemocą ze strony oskarżonego, został ustanowiony także kurator sądowy w związku ze sposobem wykonywania władzy rodzicielskiej. (...)darzyli się dużymi, choć skrajnymi uczuciami i do 2022 r. pokrzywdzona chciała ratować związek. W 2022 r. miały miejsce dwa incydenty. W sierpniu 2022 r. w sposób brutalny obciął pokrzywdzonejW. G.włosy z uwagi na podejrzenie zdrady. 2 listopada 2022 r. doszło do awantury, podczas której oskarżony pobił swoją partnerkę w łazience w ten sposób, że uderzył ją w twarz pięścią, w klatkę piersiową oraz w udo. Po chwili uderzył matkę pokrzywdzonej, zwyzywał je i ojca oraz pochował im telefony, by nie mogli zadzwonić na Policję. Z powodu gróźb i obaw o bezpieczeństwo siebie i dzieci, dzień po tym zdarzeniu pokrzywdzonaW. G.udała się do ośrodka interwencji kryzysowej wraz z matką oraz dziećmi i przebywała tam około miesiąca. Dopiero po otrzymaniu informacji o tymczasowym aresztowaniu oskarżonego wrócili do miejsca zamieszkania, ponieważ wcześniej obawiali się odwetu z jego strony, gdyż m.in. groził im spaleniem domu. PokrzywdzonaW. G.nie odpowiadała przemocą na agresję ze strony oskarżonego.W. G.pozostawała wyraźnie zdominowana przez oskarżonego, który w wielu sytuacjach np. w kontakcie z kuratorem sądowym przejmował całą uwagę odbiorcy nie pozwalając na swobodne wypowiedzi reszty osób. Jej postawę określić można jako “współuzależnioną” od relacji z oskarżonym. Zdaniem swojej matki była przez oskarżonego zastraszana. Do zachowań oskarżonego dochodziło w obecności dzieci. Oskarżony pochodzi zO., gdzie ma rodzinę. Na krótki czas wraz zW. G.przeprowadził się do matki doO.. Relacje międzyW. G.oraz rodziną oskarżonego były poprawne. Siostra oraz matka oskarżonego wiedzieli o częstych kłótniach partnerów, czasem stanowili rodzaj rozjemców. Oskarżony przypisywał pokrzywdzonej oraz pokrzywdzonemuF. G.czyny pedofilne, o których opowiadał swojej siostrze i matce. Czyny te nie znalazły potwierdzenia. Oskarżony jest osobą nadużywającą narkotyków, stosującą również przemoc wobec własnych dzieci. Oskarżony był wielokrotnie karany, w tym na bezwzględne kary pozbawienia wolności. W części wyjaśnienia oskarżonegoK. M. k. 309-314 w zw. z k. 67-68, 164-165, 172, 211-212 Zeznania pokrzywdzonejW. G. k. 320 w zw. z k. 24-26, 185-186 ZeznaniaF. G. k. 318-320 w zw. z k. 41-42, 189-190 ZeznaniaE. G. k. 315-318 w zw. z k. 35-36, 187-188 ZeznaniaA. B. (1) ZeznaniaJ. D. k. 391-394 k. 371-374 Sprawozdanie z badania sądowo-lekarskiego k. 50 ZeznaniaW. P. k. 341-342 Częściowo zeznaniaM. M. (2) k. 339-341 w zw. z k. 200-201 Częściowo zeznaniaZ. S. k. 343-344 Karta karna k. 20, 55 Dokumenty: notatki urzędowe, dokumentacja z procedury niebieskiej karty, zawiadomienia i dokumentyZespołu (...)ds. Przeciwdziałania Przemocy w Rodzinie wS. 31-34, 61, 65, 67, 71, 97, 120-126, 130-137, 138-145, 146-151, 152-158, 160, Lp. Oskarżony Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano) 1.1.3. K. M. W nieustalonym dokładnie czasie w okresie pomiędzy rokiem 2020 a dniem 2 listopada 2022 r. wK.wielokrotnie znieważałE. G.słowami uznawanymi powszechnie za wulgarne i obraźliwe, wielokrotnie naruszał nietykalność cielesnąE. G.w ten sposób, że ją szarpał i popychał, w dniu 2 listopada 2022 roku kierował wobecE. G.groźbę spalenia domu, która to groźba wzbudziła wE. G.uzasadnioną obawę, że zostanie spełniona, a ponadto w dniu 2 listopada 2022r. poprzez uderzenie pięścią w twarz i klatkę piersiową oraz poprzez uderzenie trzonkiem od miotły w lewe podudzie spowodował uE. G.obrażenia ciała w postaci sińca w lewej okolicy jarzmowej o wymiarze 2x1 cm, sińca w okolicy podobojczykowej lewej o wymiarze 5x6 cm, sińca w okolicy przymostkowej po stronie prawej na wysokości V żebra o wymiarze 4x6 cm, głębokiego otarcia naskórka nad lewą kostką boczną o wymiarze 4x3 cm oraz obrzęk i siniec w okolicy stawy skokowego, które to obrażenia naruszały czynności narządów ciała na czas krótszy niż 7 dni tj. czynu zart. 216 § 1 k.k.w zw. zart. 217 § 1 k.k.w zw. zart. 190 § 1 k.k.w zw. zart. 157 § 2 k.k.w zw. zart. 11 § 2 k.k. Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione Dowód Numer karty PokrzywdzonaE. G.jest matką pokrzywdzonejW. G.oraz żoną pokrzywdzonegoF. G.. Mieszkali w tym samym domu wK.przyulicy (...)wraz z oskarżonym. Oskarżony nie był zameldowany w tym domu, przebywał tam za zgodą rodziny, głównie na prośbę córki. Formalnie nieruchomość należy doE. G.. PokrzywdzonaE. G.była świadkiem znęcania się nad córką oraz sama była ofiarą przemocy fizycznej i psychicznej przynajmniej w okresie od 2020 r. do 2 listopada 2022 r. w postaci popychania, bicia, plucia, wymuszania sprzedaży ziemi poprzez bicie, uderzania drzwiami. W tym samym okresie oskarżony wielokrotnie znieważał pokrzywdzoną kierując wobec niej określenia takie jaki “kurwa”, “szmata”. W tym okresie rodzice nie zgłaszali przypadków przemocy, poza jednym wypadkiem. Powodem braku zgłoszeń była obawa o własne bezpieczeństwo. Jedynym wypadkiem było zgłoszenie przez pokrzywdzonego ojca przypadku stosowania przemocy, które zostało wycofane. We wspomnianym okresie oskarżony regularnie wyzywał pokrzywdzonych. Oskarżony bił pokrzywdzonąE. G.pięścią w głowę m.in. po zwróceniu uwagi o “znikających” pieniądzach. Rodzice stawali się ofiarami przemocy fizycznej i psychicznej głównie wtedy, gdy stawali w obronie córki. 2 listopada 2022 r. doszło właśnie do takiej sytuacji, w której oskarżony bił swoją partnerkę (co zostało opisane powyżej) w łazience, na co zareagowałaE. G.. Została wówczas kopnięta w klatkę piersiową, a następnie uderzona w twarz oraz w nogę - trzonkiem od szczotki, co spowodowało urazy wskazane w opisie czynu. Skierował wobec niej także groźbę podpalenia domu. Z tego powodu pokrzywdzonaE. G.zdecydowałą się na ucieczkę do ośrodka interwencji kryzysowej wraz z córką. Zeznania pokrzywdzonejE. G. k. 315-318, w zw. z k. 35-36, 187-188 ZeznaniaF. G. k. 318-320 w zw. z k. 41-42, 189-190 ZeznaniaW. G. k. 320-323 w zw. z k. 24-26, 185-186 Sprawozdanie z badania sądowo-lekarskiego k. 51 Karta karna k. 20, 55 Dokumenty: notatki urzędowe, dokumentacja z procedury niebieskiej karty, zawiadomienia i dokumentyZespołu (...)ds. Przeciwdziałania Przemocy w Rodzinie wS. k. 31-34, 61, 65, 67, 71, 97, 120-126, 130-137, 138-145, 146-151, 152-158, 160. Lp. Oskarżony Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano) 1.1.4. K. M. W nieustalonym dokładnie czasie w okresie pomiędzy rokiem 2020 a dniem 2 listopada 2022 r. wK.wielokrotnie znieważałF. G.słowami uznawanymi powszechnie za wulgarne i obraźliwe, wielokrotnie naruszał nietykalność cielesnąF. G.w ten sposób, że go popychał, szarpał i uderzał, a ponadto w dniu 2 listopada 2022 roku kierował wobecF. G.groźbę spalenia domu, która to groźba wzbudziła uF. G.uzasadnioną obawę, że zostanie spełniona tj. czynu zart. 216 § 1 k.k.iart. 217 § 1 k.k.w zw. zart. 190 § 1 k.k.iart. 11 § 2 k.k. Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione Dowód Numer karty PokrzywdzonyF. G.jest ojcem pokrzywdzonejW. G.oraz mężem pokrzywdzonejE. G.. Mieszkali w tym samym domu wK.przyulicy (...)wraz z oskarżonym. Oskarżony nie był zameldowany w tym domu, przebywał tam za zgodą rodziny, głównie na prośbę córki. Formalnie nieruchomość należy doE. G.. Pokrzywdzony również był świadkiem znęcania się nad córką oraz sam był ofiarą przemocy fizycznej i psychicznej przynajmniej w okresie od 2020 r. do 2 listopada 2022 r. W tym okresie rodzice nie zgłaszali przypadków przemocy, poza jednym wypadkiem. Powodem braku zgłoszeń była obawa o własne bezpieczeństwo oraz dobro związku swojej córki. Jedynym wypadkiem było zgłoszenie przez pokrzywdzonego ojca przypadku stosowania przemocy, którego skutkiem było zbicie ramienia. Z uwagi na dobro ich związku wycofał zawiadomienie o możliwości popełnienia przestępstwa. Skutkiem zgłoszenia było jednak wszczęcie procedury niebieskiej karty w stosunku do oskarżonego, jako osoba doznającą agresji wskazany został pokrzywdzony. We wspomnianym okresie oskarżony regularnie wyzywał pokrzywdzonych. Rodzice stawali się ofiarami przemocy fizycznej i psychicznej głównie wtedy, gdy stawali w obronie córki. 2 listopada 2022 r. doszło właśnie do takiej sytuacji, w której oskarżony bił swoją partnerkę w łazience, na co zareagowałaE. G.(co zostało opisane powyżej). Tego dnia ojciec nie został pobity, ale został wulgarnie zwyzywany oraz oskarżony zagroził spaleniem domu, co wzbudziło w pokrzywdzonym uzasadnioną obawę jej spełnienia. We wcześniejszym okresie został przez oskarżonego kilka razy uderzony pięścią w twarz, bity paskiem, popchnięty, był również szarpany. Był również wulgarnie wyzywany i pomawiany o molestowanie wnuka oraz nadużywanie alkoholu. PokrzywdzonyF. G.bał się oskarżonego. Jak zostało wcześniej wskazane podjął próbę zawiadomienia organów o doznawanej przemocy, które jednak wycofał. Pokrzywdzony nie odpowiadał przemocą na agresję ze strony oskarżonego, próbował się tylko bronić, ale bezskutecznie. Zeznania pokrzywdzonegoF. G. k. 318-320 w zw. z k. 41-42, 189-190 ZeznaniaW. G. k. 320-323 w zw. z k. 24-26, 185-186 ZeznaniaE. G. k. 315-318, w zw. z k. 35-36, 187-188 Karta karna k. 20, 55 Dokumenty: notatki urzędowe, dokumentacja z procedury niebieskiej karty, zawiadomienia i dokumentyZespołu (...)ds. Przeciwdziałania Przemocy w Rodzinie wS. k. 31-34, 61, 65, 67, 71, 97, 120-126, 130-137, 138-145, 146-151, 152-158, 160. Fakty uznane za nieudowodnione Lp. Oskarżony Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano) Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione Dowód Numer karty — 2 OCena DOWOdów 2.1 Dowody będące podstawą ustalenia faktów Lp. faktu z pkt 1.1 Dowód Zwięźle o powodach uznania dowodu 1.1.1. W części wyjaśnienia oskarżonego Wyjaśnieniom oskarżonego Sąd dał wiarę w ograniczonym stopniu. W zeznaniach przeprasza i żałuje popełnionego czynu, tym niemniej nie pamięta, żeby kierował w stronę pokrzywdzonej groźby, choć i tego nie wyklucza, wskazując, że był pod wpływem alkoholu. Wyjaśnienia oskarżonego w części dotyczącej okoliczności po nieopłaceniu taksówki są zbieżne z resztą zeznań świadków, wskazują na tło wydarzeń i uzasadniają wniosek, że doszło do wypowiedzenia słów mających charakter bezprawnej groźby, czego jednak oskarżony nie przyznał wprost w wyjaśnieniach, wskazując jedynie, że był bardzo zdenerwowany i rzucał różnymi wulgarnymi słowami. 1.1.1. Zeznania pokrzywdzonejK. W. (1) Sąd zeznania pokrzywdzonej uznał za w pełni wiarygodne i istotne dla ustalenia poczynionych w sprawie ustaleń faktycznych. Jej zeznania są obszerne, logiczne i spójne, dokładnie zapamiętała słowa, które stanowiły ze strony oskarżonego groźbę. Na uwagę zasługuje fakt, że pokrzywdzona bała się realizacji groźby, co przez pewien czas po wydarzeniach skutkowało reakcjami fizjologicznymi. Jej zeznania w części pokrywają się z materiałem dowodowym w postaci pliku wideo oraz w całości z zeznaniamiK. W. (2)orazP. R., którzy słyszeli groźby, a takżeR. S., wobec którego oskarżony również okazał agresję słowną. Jako sąsiadka wskazała również na charakter oskarżonego, iż jest osobą konfliktową i nieprzewidywalną. 1.1.1. Zeznania świadkaK. W. (2) K. W. (2)jest siostrą pokrzywdzonej i mieszkają na terenie jednej posesji. Jej zeznania należy ocenić jako obszerne i w pełni wiarygodne. Pozostają zbieżne z zeznaniami reszty świadków zarówno co do okoliczności czynu, jak i gróźb wypowiadanych w stosunku do pokrzywdzonej, a także co do charakteru oskarżonego. 1.1.1. Zeznania świadkaP. R. P. R.jest partnerem pokrzywdzonej, lecz nie mieszkał stale z nią. Jego zeznania są w pełni wiarygodne i znajdują potwierdzenie w zeznaniach reszty świadków. 1.1.1. Zeznania świadkaR. S. R. S.był sąsiadem pokrzywdzonej i oskarżonego. Jego zeznania są wiarygodne. Sam nie słyszał groźby wypowiedzianej wobec pokrzywdzonej. Jego zeznania potwierdzają jednak to, że miała miejsce awantura związana z nieopłaceniem taksówki oraz agresywne zachowanie oskarżonego. 1.1.1. Karta karna Jako dokument urzędowy Sąd ocenił dowód jako oczywiście wiarygodny. 1.1.1. Zapisy wideo Zapisy wideo są wiarygodne i nie wskazują na manipulacje. Nagrane zostało bardzo agresywne i wulgarne zachowanie oskarżonego, które potwierdza okoliczności czynu, w szczególności znieważanie świadków, lecz nie został w nim uchwycony moment rzucania gróźb pod adresem pokrzywdzonej. Jednakże, biorąc pod uwagę zapis zdarzeń, oskarżony wypowiadał słowa podobne do tych, które stanowiły dla pokrzywdzonej groźbę, lecz w kierunku osób, które nie zdecydowały się na wniesienie wniosku o ściganie. Zapisy wideo są istotne dla określenia czy postawa oskarżonego mogła wzbudzić uzasadnioną obawę spełnienia groźby i świadczą o charakterze oskarżonego. 1.1.2. Zeznania pokrzywdzonejW. G. Zeznania pokrzywdzonejW. G.stanowiły dla Sądu pełnowartościowy materiał dowodowy. Zeznania te były w pełni wiarygodne i stanowiły główne źródło poczynionych w sprawie ustaleń faktycznych. Pokrzywdzona była w swoich zeznaniach konsekwentna, spójna i przekonująca. Pokrzywdzona wskazała zakres czasowy znęcania się w sposób ogólny, ściśle określając dwa zdarzenia z 2022 r., lecz z uwagi na powtarzające się zachowania oskarżonego jest to zrozumiałe, tym bardziej, że pokrzywdzona nie przestawała wierzyć w zmianę zachowań oskarżonego. W. G.w toku postępowania w sposób logiczny i spójny rozwijała swe zeznania wraz z umocnieniem się decyzji o zakończeniu związku i odseparowaniem się od oskarżonego. Ponieważ jej partner bezsprzecznie dominował w związku, dopiero jego tymczasowe aresztowanie i późniejsze zastosowanie środka w postaci dozoru Policji otworzyło ją na szersze wyjawienie szczegółów dotyczących ich wspólnego życia. Pokrzywdzona na rozprawie szerzej opisała podejmowane wobec niej agresywne zachowania oskarżonego. Przesłuchiwana rzeczowo odpowiadała na pytania opisując szczegółowo zachowania oskarżonego względem niej i rodziców przez cały czas trwania związku, szczególnie zwracając uwagę na wzrost przemocy od roku 2020, nie budzą wątpliwości jej zeznania związane z brakiem zawiadamiania organów na przemoc spowodowane troską o odebranie dzieci i strachem. W. G.odpowiadała również szczegółowo na pytania związane z wyjaśnieniami oskarżonego, które dotyczyły zażywania narkotyków czy jej reakcją na doznaną przemoc. Pokrzywdzona wyjaśniła również szczegółowo fakty związane z kryzysami w związku i kłótniami, jak i incydentalnym korzystaniem z portali randkowych. Warto jednocześnie zauważyć, że dlaW. G.istotne było rozstrzygnięcie Sądu, które gwarantowałoby zakończenie nękania oraz izolację od oskarżonego. ZeznaniaW. G.potwierdza również pozostały materiał dowodowy, taki jak zeznania innych świadków uznane za w pełni wiarygodne czy dokumenty takie jak np. protokoły procedury niebieskiej karty. 1.1.2. W części wyjaśnienia oskarżonegoK. M. Sąd dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego jedynie w tej niewielkiej części, która znalazła potwierdzenie w zeznaniach reszty świadków - częstych kłótniach z partnerką. Oskarżony przyznał się także, że bił pokrzywdzoną. 1.1.2. ZeznaniaF. G. Zeznania ojca pokrzywdzonej należy uznać za w pełni wiarygodne.F. G.jako osoba mieszkająca z oskarżonym i pokrzywdzoną miał pełny ogląd na sytuację pomiędzy partnerami, a także sam doznawał wielokrotnie przemocy ze stronyK. M., co zgłaszał stosownym organom.F. G.stawał w obronie córki, za co został wielokrotnie pobity i znieważony, co potwierdzają zeznania świadków. Jest to nie tylko pośredni dowód na to, że dochodziło do znęcania fizycznego i psychicznego w stosunku do pokrzywdzonej, ale także wskazuje na niebezpieczny charakter oskarżonego, którego groźby mogły być rozumiane jako możliwe do spełnienia. Jego zeznania pozostają spójne z zeznaniami pokrzywdzonej,E. G.oraz znajdują potwierdzenie w stosownych dokumentach. 1.1.2. ZeznaniaE. G. Zeznania matki pokrzywdzonej należy ocenić jako w pełni wiarygodne. Jako osoba mieszkająca z oskarżonym i pokrzywdzoną miała pełny ogląd na sytuację pomiędzy partnerami, a także sama była obiektem przemocy ze stronyK. M.. Jej zeznania korespondowały z resztą w pełni wiarygodnego materiału dowodowego. Z powodu obawy przed spełnieniem groźby spalenia domu zmuszona była opuścić swój dom. 1.1.2. ZeznaniaA. B. (1) ZeznaniaJ. D. Zeznania świadkaA. B. (2)były w pełni wiarygodne. Jej kompleksowa ocena zachowań partnerów podczas wykonywania działalności zawodowej miała istotne znaczenie dla ustalenia relacji pomiędzy pokrzywdzoną a oskarżonym. Była równocześnie naocznym świadkiem jednej z kłótni. Dokonała również istotnej oceny charakteru oskarżonego. W taki sam sposób sąd ocenia zeznaniaJ. D.. Sąd nie miał żadnych wątpliwości co do wiarygodności zeznań tego świadka. Jej kompleksowa ocena zachowań partnerów podczas wykonywania działalności zawodowej miała istotne znaczenie dla ustalenia relacji pomiędzy oskarżonym, a resztą domowników. 1.1.2. ZeznaniaW. P. Zeznania świadka należy ocenić jako w pełni wiarygodne. Świadek jest funkcjonariuszem Policji, który wykonywał czynności służbowe związane z sytuacjami mającymi miejsce w miejscu zamieszkania pokrzywdzonej i oskarżonego. 1.1.2. W części zeznaniaM. M. (2)orazZ. S. Sąd uznał zeznania siostry oraz matki oskarżonego za wiarygodne jedynie w tej części, które obrazowały stosunki pomiędzy oskarżonym a pokrzywdzoną, w szczególności występowanie częstych kłótni. 1.1.2. Dokumenty: notatki urzędowe, dokumentacja z procedury niebieskiej karty, zawiadomienia i dokumentyZespołu (...)ds. Przeciwdziałania Przemocy w Rodzinie wS.; karta karna. Dokumenty zebrane w sprawie Sąd ocenił jako wiarygodne i w pełni przydatne do poczynionych ustaleń faktycznych. Zostały one sporządzone przez uprawnione do tego podmioty, w przepisanej formie, strony nie kwestionowały ich prawdziwości, a Sąd nie miał podstaw, by czynić to z urzędu. 1.1.3. Zeznania pokrzywdzonejE. G. ZeznaniaE. G.Sąd uznał za w pełni wiarygodne. Pokrzywdzona w sposób spójny w toku całego postępowania dowodowego przedstawiła sposób znieważania i naruszania jej nietykalności cielesnej przez oskarżonego, a jej zeznania znalazły potwierdzenie w zeznaniach świadków -W. G.orazF. G., podobnie jak zeznania dotyczące wydarzeń z dnia 2 listopada 2022 r. - kierowania wobec pokrzywdzonej groźby spalenia jej domu oraz stosowania przemocy, co potwierdza dokumentacja lekarska. 1.1.3. ZeznaniaF. G. Zeznania męża pokrzywdzonej Sąd uznał za w pełni wiarygodne.F. G.opisał zachowania oskarżonego mające miejsce od 2020 r. w sposób korespondujący z zeznaniami innych świadków. Świadek mieszkał w jednym domu z pokrzywdzoną i oskarżonym, będąc naocznym świadkiem i jednocześnie ofiarą przemocy. W dniu 2 listopada 2022 r. był bezpośrednim świadkiem zachowania oskarżonego wobec pokrzywdzonej. 1.1.3. ZeznaniaW. G. Zeznania córki pokrzywdzonej są w ocenie Sądu w pełni wiarygodne. Mieszkając w jednym domu z pokrzywdzoną i oskarżonym była bezpośrednim świadkiem zachowań oskarżonego. Na uwagę zasługuje fakt, że z reguły do aktów przemocy wobec pokrzywdzonejE. G.dochodziło, gdy stawała w obronie córki. Podobnie było 2 listopada 2022 r., gdy zachowanie oskarżonego było bezpośrednim następstwem interwencji matki wobec bicia córki. 1.1.3. Sprawozdanie z badania sądowo-lekarskiego Przedmiotowy dokument ocenił Sąd jako w pełni wiarygodny, w sposób wyczerpujący dokumentujący obrażenia, jakie poniosła pokrzywdzona w dniu 2 listopada 2022 r. 1.1.3. ZeznaniaA. B. (1) ZeznaniaJ. D. Zeznania świadka były w pełni wiarygodne. Potwierdziła, że rodzice pokrzywdzonej bali się oskarżonego. Zeznania świadka były w pełni wiarygodne. Świadek również potwierdziła, że rodzice pokrzywdzonej bali się oskarżonego i że dominował on nad domownikami. 1.1.3. Dokumenty: notatki urzędowe, dokumentacja z procedury niebieskiej karty, zawiadomienia i dokumentyZespołu (...)ds. Przeciwdziałania Przemocy w Rodzinie wS.; karta karna. Dokumenty zebrane w sprawie Sąd ocenił jako wiarygodne i w pełni przydatne do poczynionych ustaleń faktycznych. Zostały one sporządzone przez uprawnione do tego podmioty, w przepisanej formie, strony nie kwestionowały ich prawdziwości, a Sąd nie miał podstaw, by czynić to z urzędu. 1.1.4. Zeznania pokrzywdzonegoF. G. W całości wiarę Sąd dał zeznaniomF. G.. Pokrzywdzony w sposób spójny w toku całego postępowania dowodowego przedstawił zachowania oskarżonego, a jego zeznania znalazły potwierdzenie w zeznaniach świadków uznanych za wiarygodne. Jego zeznania zostały potwierdzone dokumentacją procedury niebieskiej karty.F. G.stawał w obronie córki, za co został wielokrotnie pobity i znieważony. 1.1.4. ZeznaniaE. G. Zeznania żony pokrzywdzonego Sąd uznał za w pełni wiarygodne.E. G.opisała zachowania oskarżonego mające miejsce od 2020 r. w sposób korespondujący z zeznaniami innych świadków uznanych za wiarygodnych. Świadek mieszkał w jednym domu z pokrzywdzonym i oskarżonym, będąc naocznym świadkiem i jednocześnie ofiarą przemocy. W dniu 2 listopada 2022 r. była bezpośrednim świadkiem zachowania oskarżonego wobec pokrzywdzonego. 1.1.4. ZeznaniaW. G. Zeznania córki pokrzywdzonego są w ocenie Sądu w pełni wiarygodne. Mieszkając w jednym domu z pokrzywdzonym i oskarżonym była bezpośrednim świadkiem zachowań oskarżonego. Na uwagę zasługuje fakt, że z reguły do aktów przemocy wobecF. G.dochodziło, gdy stawał w obronie córki. Podobnie było 2 listopada 2022 r., gdy zachowanie oskarżonego było bezpośrednim następstwem ingerencji matki wobec bicia córki. 1.1.4. ZeznaniaA. B. (1) ZeznaniaJ. D. Zeznania świadka były w pełni wiarygodne. Potwierdziła, że rodzice pokrzywdzonej bali się oskarżonego. Zeznania świadka były w pełni wiarygodne. Świadek również potwierdziła, że rodzice pokrzywdzonej bali się oskarżonego i że dominował on nad domownikami. 1.1.4. Dokumenty: notatki urzędowe, dokumentacja z procedury niebieskiej karty, zawiadomienia i dokumentyZespołu (...)ds. Przeciwdziałania Przemocy w Rodzinie wS.; karta karna. Dokumenty zebrane w sprawie Sąd ocenił jako wiarygodne i w pełni przydatne do poczynionych ustaleń faktycznych. Zostały one sporządzone przez uprawnione do tego podmioty, w przepisanej formie, strony nie kwestionowały ich prawdziwości, a Sąd nie miał podstaw, by czynić to z urzędu. 2.2 Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów) Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2 Dowód Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu 1.1.2. W części wyjaśnienia oskarżonegoK. M. Przyjęta przez oskarżonego linia obrony polegająca na usprawiedliwieniu swoich czynów poprzez przerzucenie winy na pokrzywdzoną nie znalazła w ocenie Sądu przymiotu wiarygodności. Pomimo tego, że oskarżony dopiero na rozprawie głównej przyznał się do czynów i chciał dobrowolnie poddać się karze, to jego zeznania nie znalazły potwierdzenia w pełni wiarygodnym materiale dowodowym. Przeciwnie, zeznania oskarżonego zdawały się kreować jego osobę jako w jakiś sposób pokrzywdzoną przez partnerkę. Trudno uznać równocześnie jego zeznania za spójne lub logiczne. W istocie wyjaśnienia oskarżonego nie koncentrowały się na zarzuconych mu czynach, a na zachowaniach innych osób, głównieW. G.. W sposób zdawkowy i nieprzekonujący zeznawał o przemocy stosowanej wobec pokrzywdzonej. 1.1.2. W części wyjaśnieniaM. M. (2)orazZ. S. Wyjaśnieniom siostry i matki oskarżonego Sąd nie dał wiary w zakresie, w jakim wskazywana jest rzekoma wina pokrzywdzonej w wywoływaniu konfliktów oraz zaprzeczenie stosowania przemocy przez oskarżonego. Jednocześnie jako niewiarygodne i niemające istotnego znaczenia dla sprawy należy ocenić powtarzane za oskarżonym stwierdzenia o zażywaniu narkotyków czy molestowaniu dzieci przez pokrzywdzoną, także dlatego, że nie są to fakty istotne dla stwierdzenia podstaw odpowiedzialności oskarżonego. 1.1.3. Wyjaśnienia oskarżonegoK. M. W ocenie Sądu wyjaśnienia oskarżonego nie zasługują na uznanie ich za wiarygodne. Jego zeznania w niewielkim stopniu dotyczą zachowań skierowanych wobec pokrzywdzonejE. G.. Sposób przedstawienia wydarzeń z okresu 2020-2 listopada 2022 r. bagatelizuje krzywdy, które doznała pokrzywdzona, a które znajdują wyraźne potwierdzenie w materiale dowodowym uznanym za wiarygodny, jak zeznania świadków czy dokumenty z obdukcji. Oskarżony kreuje się na ofiaręE. G.przyznając, że matka stawała w obronie córki. Jednocześnie wskazuje, że musiał się przed starszą kobietą bronić, co w świetle pozostałych dowodów jest całkowicie niewiarygodne. 1.1.4. Wyjaśnienia oskarżonegoK. M. Wyjaśnienia oskarżonego o jego stosunku doF. G.stanowią niezwykle niewielką część jego wyjaśnień i nie mogą stanowić istotnej podstawy do rekonstrukcji stanu faktycznego, a w części dotyczącej podejrzeń o molestowanie wnuka są całkowicie niewiarygodne, co znalazło potwierdzenie w prowadzonym odrębnie postępowaniu przygotowawczym. 3 PODSTAWA PRAWNA WYROKU Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Oskarżony ⛝ 3.1 Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem 1. K. M. Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej Swoim zachowaniem w dniu 1 września 2022 r. oskarżony wypełnił znamiona przestępstwa zart. 190 § 1 k.k.Zgodnie zart. 190 § 1 k.k.karze podlega ten kto grozi innej osobie popełnieniem przestępstwa na jej szkodę lub szkodę osoby najbliższej, jeżeli groźba wzbudza w zagrożonym uzasadnioną obawę, że będzie spełniona. Treścią groźby karalnej jest zapowiedź popełnienia przestępstwa na szkodę zagrożonego lub osoby mu najbliższej. Oskarżony podczas awantury związanej z nieopłaceniem taksówki zaczął wulgarnie wyzywać świadków zdarzenia. Pokrzywdzonej oraz jej partnerowi werbalnie groził użyciem przemocy. Groźba ta wzbudziła w pokrzywdzonej uzasadnioną obawę, że zapowiedź przestępczego działania zostanie spełniona. Pokrzywdzona wskazała, że po tym zdarzeniu doznawała fizjologicznych reakcji organizmu na doznany stres. Dla bytu tego przestępstwa istotne jest subiektywne odczucie zagrożonego. Do jego znamion należy wzbudzenie w zagrożonym uzasadnionej obawy, że zapowiedź przestępnego działania zostanie spełniona. Jako osoba mieszkająca w bezpośrednim sąsiedztwie oskarżonego mogła odczuwać usprawiedliwioną obawę, że oskarżony dokona działań przestępnych w odwecie za interwencję. Pokrzywdzona miała również wiedzę o aspołecznych zachowaniach pokrzywdzonego. Pokrzywdzona obawiała się oskarżonego, ponieważ tej nocy był niezwykle pobudzony i agresywny, przez kilkadziesiąt minut atakował werbalnie świadków i dopiero przyjazd Policji zatrzymał jego działania. W ocenie Sądu nie ulega wątpliwości, że oskarżony w związku z powyższym powinien ponieść odpowiedzialność zart. 190 § 1 k.k. ⛝ 3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem 2. K. M. Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej OskarżonyK. M.stanął pod zarzutem tego, że w okresie od nieustalonego dnia 2020 r. do dnia 2 listopada 2022 r. wK.znęcał się fizycznie i psychicznie nad swoją partnerkąW. G.poprzez wszczynanie awantur, wyzywanie, kierowanie gróźb, plucie, ucięcie włosówW. G., popychanie, szarpanie, kopanie i uderzanie po całym ciele z pięści i otwartej ręki, a także w dniu 2 listopada 2022 r. w tym samym miejscu poprzez uderzenie pięścią w twarz, klatkę piersiową oraz lewą kończynę naruszył czynność narządu ciała poniżej dni siedmiu, tym samym wypełnił znamiona przestępstw zart. 207 § 1 k.k.w zw. zart. 157 § 2 k.k.w zw. zart. 11 § 2 k.k. Art. 207 § 1 k.k.przewiduje odpowiedzialność karną za fizyczne i psychiczne znęcanie się nad osobą najbliższą lub nad inną osobą pozostającą w stałym lub przemijającym stosunku zależności od sprawcy. Strona przedmiotowa tego przestępstwa wyraża się w znamieniu określonym czasownikiem "znęca się". Przez znęcanie należy rozumieć umyślne zachowanie się sprawcy, które polega na intensywnym i dotkliwym naruszeniu nietykalności fizycznej lub zadawaniu cierpień moralnych osobie pokrzywdzonej w celu jej udręczenia, poniżenia lub dokuczenia albo wyrządzenia jej innej przykrości, bez względu na rodzaj pobudek. Pojęcie znęcania się w podstawowej postaci, ze swej istoty zakłada powtarzanie przez sprawcę w pewnym przedziale czasu zachowań skierowanych wobec pokrzywdzonego (post. SN z 11 grudnia 2003 r., IV KK 49/03, Prok. i Pr. 2004 r., Nr 6, poz. 1). Nie ulega wątpliwości, że działania oskarżonego były umyślne i to w zamiarze bezpośrednim, bowiem systematycznie wywoływał awantury o domniemane zdrady, które następnie przekształcały się w przemoc fizyczną i psychiczną. Bicie i znieważanie stanowiły rodzaj kary za te podejrzenia. Zwrócić uwagę należy na fakt, że to oskarżony był w swych działaniach osobą dominującą i przeważającą nad pokrzywdzona, przejawiał bardzo wysoki stopień agresji związany z urojonymi podejrzeniami o zdradę. Swoje działania kierował również na członków rodziny pokrzywdzonej, stosując przemoc również wobec dzieci. Także dzieci były świadkami znęcania się nad matką, podobnie jak pozostali domownicy -F.iE. G.. Do oskarżonego musiały dochodzić sygnały, że jego zachowania są niepożądane, ponieważ wielokrotnie zmuszony został do opuszczenia domu, wszczęte zostały również w jego kierunku odpowiednie procedury np. niebieskiej karty.(...)W. G.podejmowali się rodzice. Oskarżony był również wcześniej wielokrotnie karany, w tym na kary bezwzględnego pozbawienia wolności. W ocenie Sądu nie ulega wątpliwości, że oskarżony w związku z powyższym powinien ponieść odpowiedzialność zart. 207 § 1 k.k. Jednocześnie swoim zachowaniem z dnia 2 listopada 2022 r. poprzez pobicieW. G.wypełnił znamiona występku zart. 157 § 2 k.k., powodując u pokrzywdzonej urazy ciała - tzw. “lekki uszczerbek na zdrowiu”, na co wskazuje opinia Zakładu Medycyny Sądowej. Okoliczności tego czynu nie budzą wątpliwości, znajdują odzwierciedlenie także w opisach świadków. Zgodnie z przytoczonym przepisem karze podlega ten, kto powoduje naruszenie czynności narządu ciała lub rozstrój zdrowia trwający nie dłużej niż 7 dni. Oskarżony stosując przemoc fizyczną podczas awantury w łazience naruszył integralność fizycznąW. G.powodując wskazane w opisie czynu urazy. ⛝ 3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem 3. K. M. Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej Zachowanie oskarżonego, który w okresie objętym zarzutem mieszkając z rodzicami partnerki, w nieustalonym dokładnie czasie w okresie pomiędzy rokiem 2020 a dniem 2 listopada 2022 r. wK.wielokrotnie znieważałE. G.słowami uznawanymi powszechnie za wulgarne i obraźliwe, wielokrotnie naruszał nietykalność cielesnąE. G.w ten sposób, że ją szarpał i popychał, w dniu 2 listopada 2022 roku kierował wobecE. G.groźbę spalenia domu, która to groźba wzbudziła wE. G.uzasadnioną obawę, że zostanie spełniona, a ponadto w dniu 2 listopada 2022 r. poprzez uderzenie pięścią w twarz i klatkę piersiową oraz poprzez uderzenie trzonkiem od miotły w lewe podudzie spowodował uE. G.obrażenia ciała, które naruszały czynności narządów ciała na czas krótszy niż 7 dni wypełniały znamiona przestępstw z zart. 216 § 1 k.k.w zw. zart. 217 § 1 k.k.w zw. zart. 190 § 1 k.k.w zw. zart. 157 § 2 k.k.w zw. zart. 11 § 2 k.k. Zachowania oskarżonego, które polegało na kierowaniu wulgarnych i obraźliwych wyzwisk pod adresem pokrzywdzonej stanowi przestępstwo zart. 216 § 1 k.k.Dopuszcza się go ten, kto znieważa inną osobę w jej obecności albo choćby pod jej nieobecność, lecz publicznie lub w zamiarze, aby zniewaga do osoby tej dotarła. W świetle poczynionych ustaleń nie ulega wątpliwości, że oskarżony wielokrotnie lżył pokrzywdzoną słowami wulgarnymi, szczególnie gdy ta stawała w obronie córki. Oskarżony wyzywałE. G.także dlatego, że chciał ją zmusić do sprzedaży nieruchomości. Jednocześnie zachowania oskarżonego we wskazanym okresie wyczerpują znamiona czynu zabronionego z przepisuart. 217 § 1 k.k. Odpowiedzialności karnej zart. 217 § 1 k.k.podlega ten, kto uderza człowieka lub w inny sposób narusza nietykalność cielesną innej osoby poprzez zadanie mu ciosu. Naruszenie nietykalności cielesnej może nastąpić przez uderzanie człowieka lub dokonanie tego w inny sposób. Zgodnie z poglądem doktryny, “w znamionach przepisu mieszczą się wszystkie zachowania podjęte w wymiarze fizycznym, a realizujące skutek w postaci naruszenia nietykalności cielesnej. Będzie to więc także np. oblanie kogoś cieczą, fekaliami, ukłucie szpilką, kopnięcie, szarpnięcie, oplucie, targanie za włosy, obcięcie lub wyrwanie włosów itd.” (por. I. Zgoliński [w:] Kodeks karny. Komentarz, wyd. IV, red. V. Konarska-Wrzosek, Warszawa 2023, art. 217). W realiach niniejszej sprawy zachowania oskarżonego należy oceniać przez dyspozycję tego przepisu, który sankcjonuje w tym wypadku wielokrotne naruszenia integralności fizycznejE. G.poprzez nie tylko bicie, ale także choćby popychanie czy szarpanie. 2 listopada 2022 r. doszło do pobicia pokrzywdzonej realizującego znamiona występku zart. 157 § 2 k.k.(“lekki uszczerbek na zdrowiu”), na co wskazuje opinia Zakładu Medycyny Sądowej opisująca skutki tego pobicia. Przebieg tego zdarzenia w sposób wyczerpujący dokumentują zeznania świadków. Tego samego dnia oskarżony groził spaleniem domu pokrzywdzonej, który stanowi jej własność, co wzbudziło w pokrzywdzonej uzasadnioną obawę jej spełnienia. Wskazuje na to fakt, żeE. G.opuściła dom wraz z córką i jej dziećmi i pozostawała w ośrodku interwencji kryzysowej aż do momentu, gdy dowiedziała się o tymczasowym aresztowaniu oskarżonego. Nie ulega wątpliwości, że wszystkie te czyny oskarżony popełnił umyślnie, w zamiarze bezpośrednim. Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego, który wskazywał, że w istocie bronił się przed przemocą ze stronyE. G.. Mając na uwadze okoliczność, iżE. G.nie jest osobą najbliższą dla oskarżonego w rozumieniuart. 207 § 1 k.k., niemożliwe było zakwalifikowanie zachowań oskarżonego wobec niej jako przestępstwa znęcania. Sąd nie podziela także zdania prokuratora, iżE. G.jest osobą pozostającą w stosunku zależności od oskarżonego. Zauważyć należy, żeE. G.nie była w żaden sposób „uzależniona” od oskarżonego – ani faktycznie, ani finansowo. To oskarżony mieszkał uE. G., wielokrotnie opuszczał jej dom, ale wracał za zgodąW. G., jednakże gdybyE. G.wykazała się większą stanowczością, to miała możliwość uniemożliwienia oskarżonemu dalszego zamieszkiwania pod jej dachem. ⛝ 3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem 4. K. M. Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej Oskarżonemu zarzucone zostało, że w nieustalonym dokładnie czasie w okresie pomiędzy rokiem 2020 a dniem 2 listopada 2022 r. wK.wielokrotnie znieważałF. G.słowami uznawanymi powszechnie za wulgarne i obraźliwe, wielokrotnie naruszał nietykalność cielesnąF. G.w ten sposób, że go popychał, szarpał i uderzał, a ponadto w dniu 2 listopada 2022 roku kierował wobecF. G.groźbę spalenia domu, która to groźba wzbudziła uF. G.uzasadnioną obawę, że zostanie spełniona tj. czynu zart. 216 § 1 k.k.iart. 217 § 1 k.k.w zw. zart. 190 § 1 k.k.iart. 11 § 2 k.k. Przestępstwa zart. 216 § 1 k.k.dopuszcza się ten, kto znieważa inną osobę w jej obecności albo choćby pod jej nieobecność, lecz publicznie lub w zamiarze, aby zniewaga do osoby tej dotarła. Przedmiotem ochrony występku znieważenia jest godność, postrzegana jako cześć wewnętrzna człowieka. Przestępstwo znieważenia sprowadza się do tych zachowań sprawcy, które wyrażają pogardę dla innej osoby, w szczególności mają poniżyć ją, uwłaczać godności oraz sprawić, aby poczuła się obrażona (por. postanowienie SN z 7.05.2008 r., III KK 234/07). W świetle zgromadzonego materiału dowodowego nie ulega wątpliwości, żeF. G.był osobą wielokrotnie znieważaną słowami uznawanymi za wulgarne, na dodatek był pomawiany o alkoholizm i molestowanie seksualne wnuczka. Pokrzywdzony był obiektem agresji ze stronyK. M.przede wszystkim dlatego, że stawał w obronie córki, nad którą znęcał się oskarżony. Na realizację znamion występku zart. 216 k.k.wskazują zeznania świadków. Wydaje się również, że interweniujący ojciec nękanej córki był kimś w rodzaju osobistego wroga oskarżonego, którego agresja wyrażana była m.in. w postaci lżenia. Niewątpliwym jest, że kalumnie ze strony oskarżonego były szczególnie krzywdzące ze względu na to, że pokrzywdzony był zaangażowanym ojcem i dziadkiem. Przepisart. 216 § 1 k.k.przewiduje trzy sytuacje, w których sprawca może się dopuścić znieważenia. Pierwszą z nich jest znieważenie w obecności pokrzywdzonego (tzw. zniewaga bezpośrednia), drugą – znieważenie pod nieobecność pokrzywdzonego (a więc zaocznie), lecz publicznie, zaś trzecią – również pod nieobecność pokrzywdzonego, jednak w zamiarze, aby treść zniewagi dotarła do niego (por. I. Zgoliński [w:] Kodeks karny. Komentarz, wyd. IV, red. V. Konarska-Wrzosek, Warszawa 2023, art. 216). Zgromadzony w sprawie materiał wskazuje, że w okolicznościach niniejszej sprawy miały miejsce wszystkie trzy wskazane okoliczności. Udowodnione zachowania oskarżonego we wskazanym okresie wyczerpują znamiona czynu zabronionego z przepisuart. 217 § 1 k.k. Odpowiedzialności karnej zart. 217 § 1 k.k.podlega ten, kto uderza człowieka lub w inny sposób narusza nietykalność cielesną innej osoby poprzez zadanie mu ciosu. Naruszenie nietykalności cielesnej może nastąpić przez uderzanie człowieka lub dokonanie tego w inny sposób - „naruszeniem nietykalności cielesnej są wszystkie czynności oddziałujące na ciało innej osoby, które nie są przez nią akceptowane. Naruszenie nietykalności cielesnej nie musi łączyć się z powstaniem obrażeń, jednakże musi mieć ono wymiar fizyczny. (por. Wyrok SA w Białymstoku z 9.08.2012 r., II AKa 137/12, LEX nr 1217652). Jak wskazują zeznania pokrzywdzonego oraz innych świadków, do wskazanych naruszeń dochodziło głównie, gdy ojciecW. G.stawał w obronie swojej córki. Wówczas dochodziło do bicia (pięściami, paskiem), szarpania, popychania.F. G.nie pozostawał bierną ofiarą i zgłosił występującą wobec niego przemoc, wskazywał również na wykonanie obdukcji, wzywał policję. Nie ulega zatem wątpliwości, że powtarzające się zachowania ze strony oskarżonego wypełniały znamiona występku zart. 217 k.k. 2 listopada 2022 r. doszło do pobicia córki oraz żony pokrzywdzonego realizującego znamiona występku zart. 157 § 2 k.k.Przebieg tego zdarzenia w sposób wyczerpujący dokumentują zeznania świadków. Tego samego dnia oskarżony groził spaleniem domu, w którym mieszkał pokrzywdzony, co wzbudziło uF. G.uzasadnioną obawę jej spełnienia. Biorąc pod uwagę okoliczności tego postępowania nie budzi wątpliwości, że taka groźba mogła wywołać uzasadnioną obawę jej spełnienia. Nie ulega wątpliwości, że wszystkie te czyny oskarżony popełnił umyślnie, w zamiarze bezpośrednim. Mając na uwadze okoliczność, iżF. G.nie jest osobą najbliższą dla oskarżonego w rozumieniuart. 207 § 1 k.k., niemożliwe było zakwalifikowanie zachowań oskarżonego wobec jego jako przestępstwa znęcania. Sąd nie podziela także zdania prokuratora, iżF. G.jest osobą pozostającą w stosunku zależności od oskarżonego. Zauważyć należy, żeF. G.nie był w żaden sposób „uzależniona” od oskarżonego – ani faktycznie, ani finansowo. To oskarżony mieszkał w domu należącym do jego żony, wielokrotnie opuszczał go dom, ale wracał za zgodąW. G., jednakże gdybyF. G.wykazał się większą stanowczością, to miał możliwość uniemożliwienia oskarżonemu dalszego zamieszkiwania pod wspólnym dachem. Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Oskarżony ☐ 3.2. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej — Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Oskarżony ☐ 3.3. Warunkowe umorzenie postępowania Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania — Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Oskarżony ☐ 3.4. Umorzenie postępowania Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Oskarżony ☐ 3.4. Uniewinnienie Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia — 4 KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie Oskarżony Punkt rozstrzygnięciaz wyroku Punkt z wyroku odnoszący siędo przypisanego czynu Przytoczyć okoliczności K. M. 1. 1. Oskarżony został uznany za winnego przestępstwa zart. 190 k.k.i za to na podstawie tego przepisu Sąd wymierzył mu karę 5 (pięciu) miesięcy pozbawienia wolności. Biorąc pod uwagę wymiar kary Sąd uznał jako okoliczności obciążające: - działanie pod wpływem alkoholu, - uprzednią karalność, - wywołanie awantury bez powodu i znaczny poziom agresji. Sąd nie dopatrzył się okoliczności łagodzących. W ocenie Sądu kara jest adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości popełnionego przez oskarżonego czynu i stopnia winy. K. M. 2-4. 2-4. Uznając oskarżonego za winnego popełnienia przestępstwa zart. 207 § 1 k.k.w zw. zart. 157 § 2 k.k.w zw. zart. 11 § 2 k.k.na podstawieart. 207 § 1 k.k.w zw. zart. 11 § 3 k.k.wymierzył mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności. Ponadto, uznając go za winnego popełnienia przestępstwa zart. 216 § 1 k.k.w zw. zart. 217 § 1 k.k.w zw. zart. 190 § 1 k.k.w zw. zart. 157 § 2 k.k.w zw. zart. 11 § 2 k.k.na podstawieart. 190 § 1 k.k.w zw. zart. 11 § 3 k.k.wymierzył mu karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności. Nadto, uznając winę oskarżonego za popełnienie czynu zart. 216 § 1 k.k.iart. 217 § 1 k.k.w zw. zart. 190 § 1 k.k.iart. 11 § 2 k.k.na podstawieart. 190 § 1 k.k.w zw. zart. 11 § 3 k.k.wymierzył mu karę 7 (siedmiu) miesięcy pozbawienia wolności. W ocenie Sądu powyższe kary są adekwatne do stopnia winy oskarżonego, który ocenić należy jako wysoki. Oskarżony jest osobą poczytalną, która powinna kontrolować swoje postępowanie. Jednocześnie zdecydował się na długotrwałe dopuszczanie się niepożądanych zachowań względem pokrzywdzonychW.,F.iE. G.. Oskarżony powinien posiadać świadomość naganności swoich czynów. Do oskarżonego musiały dochodzić sygnały, że jego zachowania wykraczają poza normalne sytuacje rodzinne, ponieważ przemoc z jego strony zgłaszana była odpowiednim organom państwowym, a w obronie nękanej córki stawali rodzice. Zamiast tego wraz z upływem czasu stopień agresji rósł, czego efektem była sytuacja z 2 listopada 2022 r. Jako okoliczności obciążające należy uznać: - stosunkowo długi okres bezprawnych i karygodnych działań oskarżonego wobec pokrzywdzonych, znaczny stopień zintensyfikowania agresji, uprzednią karalność, działanie pod wpływem środków odurzających. W ocenie Sądu brak było okoliczności łagodzących. K. M. 5. 1-4. Sąd połączył na podstawieart. 85 § 1 i 2 k.k.iart. 86 § 1 k.k.w/w kary jednostkowe i wymierzył oskarżonemu karę łączną (jednego) roku i 7 (siedmiu) miesięcy pozbawienia wolności. Kara łączna jest adekwatna do stopnia winy i społecznej szkodliwości czynów przypisanych oskarżonemu, nadto spełni cele wychowawcze i zapobiegawcze oraz cele kary w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa w rozumieniu prewencji indywidualnej i generalnej. W ocenie Sądu orzeczony wymiar kary odda zadośćuczynienie społecznemu poczuciu sprawiedliwości. K. M. 6. 1-4. Na podstawieart. 41a § 1 k.k.Sąd orzekł wobec oskarżonego zakaz zbliżania się doK. W. (1),W. G.,E. G.iF. G.bez ich zgody na odległość mniejszą niż 20 (dwadzieścia) metrów i zakaz kontaktowania się zW. G.,E. G.iF. G.bez ich zgody przez okres 2 (dwóch) lat od uprawomocnienia się wyroku. Orzeczenie powyższych zakazów jest konieczne w celu zapewnienia bezpieczeństwa pokrzywdzonym i możliwości odczuwania przez nich komfortu psychicznego. Orzeczenie tych środków karnych jest uzasadnione rodzajem czynów popełnionych przez oskarżonego, który wzbudził w pokrzywdzonych obawy swoim zachowaniem i groźbami. Z uwagi na łączące pokrzywdzonychE.,F.iW. G.więzy z oskarżonym, uzasadniony jest również środek karny w postaci zakazu kontaktowania. 5 1Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU Oskarżony Punkt rozstrzygnięciaz wyroku Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu Przytoczyć okoliczności K. M. 7. Na podstawieart. 63 § 1 i 5 k.k.na poczet kary łącznej Sąd zaliczył okres zatrzymania i tymczasowego aresztowania od dnia 16 listopada 2022 r. godz. 13:05 do dnia 17 listopada 2022 r. godz. 8:40 i od dnia 22 listopada 2022 r. godz. 10:40 do dnia 17 kwietnia 2023 r. godz. 12:05 6. inne zagadnienia W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę 7 KOszty procesu Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Przytoczyć okoliczności 8. Na podstawieart. 618 § 1 pkt 11 k.p.k.w zw. z § 17 ust. 2 pkt 3 i ust. 7, § 4 i § 20 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. „W sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu” sąd zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adwokataG. G.kwotę 1.653,12 zł (tysiąc sześćset pięćdziesiąt trzy złote dwanaście groszy) tytułem pomocy prawnej udzielonej z urzędu oskarżycielce posiłkowej. 9. Na podstawieart. 618 § 1 pkt 11 k.p.k.w zw. z § 17 ust. 2 pkt 3, § 4 i § 20 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. „W sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu” sąd zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adwokataJ. S.kwotę 2.066,40 zł (dwa tysiące sześćdziesiąt sześć złotych czterdzieści groszy) tytułem pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu. 10. Na podstawieart. 627 k.p.k.sąd obciążył oskarżonego kosztami postępowania i zasądza od niego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 3759,52 zł, a na podstawie art. 2 ust 1 pkt 4 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. „O opłatach w sprawach karnych” (Dz.U. z 1983 r., nr 49, poz. 223 z późn. zm.) i wymierzył mu opłatę w kwocie 300 zł. Sąd nie znalazł podstaw, by zwolnić oskarżonego z obowiązku ponoszenia w/w kosztów sądowych, biorąc pod uwagę fakt, że postępowanie toczyło się z uwagi na jego niezgodne z prawem zachowania. 8 1Podpis /-/ sędzia Monika Małasiak

15/351035/0003006/K

Sąd Rejonowy Poznań-Nowe Miasto i Wilda w Poznaniu

VI Wydział Karny

153015000001006_II_Ka_000884_2023_Uz_2024-01-31_001

II Ka 884/23

2024-01-31 01:00:00.0 CET

2024-03-04 18:30:04.0 CET

2024-03-04 11:24:28.0 CET

15301500

1006

SENTENCE

Sygn. akt II Ka 884/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 31 stycznia 2024r. Sąd Okręgowy w Siedlcach II Wydział Karny w składzie: Przewodniczący: SSO Agata Kowalska Protokolant: st. sekr. sąd. Anna Sieczkiewicz przy udziale prokuratora Marka Kempki po rozpoznaniu w dniu 31 stycznia 2024 r. sprawy T. M. oskarżonego z art. 178a §1 k.k. na skutek apelacji, wniesionej przez obrońcę oskarżonego od wyroku Sądu Rejonowego w Garwolinie z dnia 26 września 2023 r. sygn. akt II K 599/21 I utrz

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Ewa Olewińska" xPublisher="66111303287" xEditorFullName="Ewa Olewińska" xEditor="66111303287" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="10" xFlag="published" xVolType="15/301500/0001006/Ka" xYear="2023" xVolNmbr="000884" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok</xName> <xBlock> <xText><xBx>Sygn. akt II Ka 884/23 </xBx></xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right">Dnia 31 stycznia 2024r.</xText> <xText>Sąd Okręgowy w Siedlcach II Wydział Karny w składzie:</xText> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="125"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="50"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="535"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Przewodniczący:</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>SSO Agata Kowalska</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>Protokolant:</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>st. sekr. sąd. Anna Sieczkiewicz</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xText>przy udziale prokuratora Marka Kempki</xText> <xText>po rozpoznaniu w dniu 31 stycznia 2024 r.</xText> <xText>sprawy<xBx> <xAnon>T. M.</xAnon></xBx></xText> <xText><xBx>oskarżonego z <xLexLink xArt="art. 178 a;art. 178 a § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 178a §1 k.k.</xLexLink></xBx></xText> <xText>na skutek apelacji, wniesionej przez obrońcę oskarżonego</xText> <xText>od wyroku Sądu Rejonowego w Garwolinie</xText> <xText>z dnia 26 września 2023 r. sygn. akt II K 599/21</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">I</xName> <xText>utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">II</xName> <xText>zasądza od oskarżonego <xAnon>T. M.</xAnon> na rzecz Skarbu Państwa 245 zł tytułem kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.</xText> </xUnit> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="404"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="120"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="43"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="154"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Formularz UK 2</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Sygnatura akt</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>II Ka 884/23</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xIx>Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>1</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>CZĘŚĆ WSTĘPNA </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji</xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>wyrok Sądu Rejonowego w Garwolinie z dnia 26 września 2023 r. w sprawie II K 599/21</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.2. Podmiot wnoszący apelację</xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ oskarżyciel posiłkowy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ oskarżyciel prywatny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒ obrońca</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ inny</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.3. Granice zaskarżenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="44"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="153"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="131"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="44"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="351"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2" xRowSpan="4"> <xText>☒ na korzyść</xText> <xText>☐ na niekorzyść</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>☒ w całości</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText>☐ w części</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>co do winy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>co do kary</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.3.2. Podniesione zarzuty</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xIx>Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1 a" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1a k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany <xBRx></xBRx>w <xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink>, chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 2 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 3" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 3 k.p.k.</xLexLink><xBx> –</xBx> błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, <xBRx></xBRx>jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 4 k.p.k.</xLexLink> – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xLexLink xArt="art. 439" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>brak zarzutów</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.4. Wnioski</xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="44"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="291"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="48"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="339"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>uchylenie</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>zmiana</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>2.1. Ustalenie faktów</xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="38"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="28"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="131"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="339"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="93"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="94"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>2.1.1. Fakty uznane za udowodnione</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Numer karty</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>----</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>----------------------</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>--------------------------------------------------------------</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>--------------</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>--------------</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Dowód </xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Numer karty</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>---------</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>----------------------</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>--------------------------------------------------------------</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>--------------</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>--------------</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>2.2. Ocena dowodów</xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="109"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="208"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="405"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Lp. faktu z pkt 2.1.1</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach uznania dowodu</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>------------------</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>-------------------------------------</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>---------------------------------------------------------------------------</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="109"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="208"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="405"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów<xBRx></xBRx>(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>------------------</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>-------------------------------------</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>---------------------------------------------------------------------------</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="55"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="492"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="176"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Zarzut </xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="7"> <xText><xIx>1.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>1/ błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku w stopniu mającym wpływ na jego treść:</xText> <xText>- poprzez zdeprecjonowanie pod względem wiarygodności spójnych, logicznych i uzupełniających się wzajemnie dowodów z wyjaśnień oskarżonego <xAnon>T. M.</xAnon> oraz potwierdzających te wyjaśnienia zeznań licznych świadków w osobach: <xAnon>S. M.</xAnon>, <xAnon>A. P.</xAnon>, <xAnon>J. Z.</xAnon>, <xAnon>M. Z.</xAnon>, <xAnon>G. M.</xAnon> i <xAnon>M. M.</xAnon> co do przebiegu zdarzenia z dnia 9 lutego 2021r., z których wynika jednoznacznie, że w czasie przedmiotowego zdarzenia kierowcą samochodu osobowego marki <xAnon>S.</xAnon> był świadek <xAnon>S. M.</xAnon>, a oskarżony <xAnon>T. M.</xAnon>, tak jak również świadek <xAnon>A. P.</xAnon>, byli pasażerami tego auta,</xText> <xText>- poprzez dowolne przyjęcie wiarygodności zeznań świadków:</xText> <xText><xAnon>Ł. M.</xAnon>, którego zeznania jedynie z rozprawy zostały przez Sąd Rejonowy uznane za częściowo niewiarygodne w zakresie w jakim świadek ten zeznał, że nie widział czy oskarżony przyjechał sam, czy towarzyszył mu w charakterze kierowcy jego brat <xAnon>S. M.</xAnon>, a były to jedyne zeznania tego świadka, które składał, nie będąc pod działaniem alkoholu oraz skonfliktowanego z oskarżonym świadka <xAnon>T. O.</xAnon> z pominięciem przez Sąd Rejonowy zeznań tego świadka z k. 202v-203, które, jak wynika z uzasadnienia zaskarżonego wyroku...&quot;, nie stanowiły podstawy ustaleń faktycznych Sądu bowiem świadek zeznając na rozprawie w tym dniu znajdował się pod wyraźnym działaniem alkoholu, będąc karany karami porządkowymi za naruszenie powagi Sądu składając wówczas częściowo zeznania niezgodne ze swymi zeznaniami z dochodzenia&quot;..., podczas gdy obydwaj ww. świadkowie przesłuchiwani w postępowaniu przygotowawczym w dniu zdarzenia, tj. 9 lutego 2021r. znajdowali się także, co bezspornie wynika z materiału dowodowego sprawy, pod znacznym wpływem alkoholu, stanowiąc brak konsekwencji w ocenie wiarygodności zeznań tych świadków, które z uwagi na powyższe jaskrawe sprzeczności nie powinny stanowić dla Sądu podstawy ustaleń faktycznych albowiem wprawienie się przez świadka w stan nietrzeźwości jest przeszkodą wykluczającą przesłuchanie go w okresie pozostawania pod działaniem alkoholu, co w ogóle nie zostało przez Sąd Rejonowy rozważone w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku,</xText> <xText>-poprzez przyjęcie przez Sąd Rejonowy zeznań ww. świadków za wiarygodne, podczas gdy z opinii wydanych w sprawie przez biegłą sądową psycholog mgr <xAnon>A. Z.</xAnon> wynika, że <xAnon>Ł. M.</xAnon> i <xAnon>T. O.</xAnon> uzależnieni są od alkoholu, zeznania świadka <xAnon>Ł. M.</xAnon> nie spełniają zdaniem biegłej kryteriów psychologicznej wiarygodności zeznań, zakres jego zdolności odtwarzania zdarzeń i ich wydobywania z magazynów pamięci jest znacznie zaburzony z uwagi na zaburzenia pamięci trwałej, a treści zapomniane uzupełnia on za pomocą konfabulacji, natomiast u świadka <xAnon>T. O.</xAnon> proces odtwarzania zdarzeń i ich interpretacja są zależne od jego subiektywnych potrzeb czy oczekiwanych korzyści i ma on skłonności do posługiwania się manipulacją i kłamstwem pospolitym, a treści zapomniane uzupełnia za pomocą konfabulacji, co w ogóle nie zostało przez Sąd Rejonowy rozważone w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku,</xText> <xText>-poprzez ustalenie przebiegu zdarzenia z dnia 9 lutego 2021r. wyłącznie w oparciu o wybiórcze zeznania świadków <xAnon>Ł. M.</xAnon> i <xAnon>T. O.</xAnon>, które nie zostały potwierdzone żadnymi innymi dowodami przeprowadzonymi w niniejszej sprawie,</xText> <xText>2/ mająca wpływ na treść zaskarżonego wyroku obraza przepisów prawa procesowego:</xText> <xText>- <xLexLink xArt="art. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 4 kpk</xLexLink> wobec naruszenia zasady obiektywizmu przez to, że dokonując sądowej oceny zdarzenia z dnia 9 lutego 2021r. Sąd nie uwzględnił, że świadkowie <xAnon>Ł. M.</xAnon> i <xAnon>T. O.</xAnon> składając swoje zeznania w dniu zdarzenia byli pod znacznym wpływem alkoholu,</xText> <xText>- <xLexLink xArt="art. 5;art. 5 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 5 § 2 kpk</xLexLink> poprzez niewystarczające rozważenie całokształtu materiału dowodowego, a w konsekwencji- nie uwzględnienie nie dających się usunąć wszystkich powyższych wątpliwości, co przemawia na korzyść osk. <xAnon>T. M.</xAnon>,</xText> <xText>- <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 kpk</xLexLink> poprzez niewystarczającą ocenę wzajemnych sprzeczności zeznań świadków: <xAnon>Ł. M.</xAnon> i <xAnon>T. O.</xAnon>, a także ich sprzeczności z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie,</xText> <xText>- <xLexLink xArt="art. 410" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 410 kpk</xLexLink>, gdyż całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej nie potwierdza z samych faktów popełnienia przez oskarżonego <xAnon>T. M.</xAnon> zarzucanego mu czynu.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ zasadny</xText> <xText>☐ częściowo zasadny</xText> <xText>☒ niezasadny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>- na wstępie niniejszych rozważań podnieść trzeba, że ustanowiony w <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 kpk</xLexLink> obowiązek dokonania oceny wiarygodności materiału dowodowego w oparciu o wszechstronną, zgodną z zasadami logicznego rozumowania, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego dotyczy nie tylko Sądu merytorycznie rozpoznającego sprawę, ale także odwołującego się, który podnosząc taki zarzut, nie może ograniczyć się wyłącznie do subiektywnego zanegowania oceny dowodów przeprowadzonej przez ten Sąd i arbitralnego stwierdzenia, że walorem wiarygodności powinny być obdarzone jedynie dowody o korzystnej wymowie dla oskarżonego. Obowiązkiem skarżącego jest bowiem każdorazowo skuteczne wskazanie, jakich konkretnych uchybień dopuścił się ów Sąd w kontekście zasad wiedzy, w szczególności logicznego rozumowania oraz doświadczenia życiowego przy ocenie zgromadzonego materiału dowodowego. Uwiarygodnienie zarzutu dowolnej oceny dowodów wymaga zatem wykazania, w oparciu o fakty i ich pogłębioną logiczną analizę, że rzeczywiście Sąd pominął dowody istotne (a więc nie jakiekolwiek) dla rozstrzygnięcia o sprawstwie i winie, że włączył do podstawy ustaleń dowody nieujawnione, że uchybił regułom prawidłowego logicznego rozumowania lub wskazaniom wiedzy lub życiowego doświadczenia (wyrok SA we Wrocławiu z 19.04.2012 r., II AKa 67/12, LEX nr 1710164).</xText> <xText>- wbrew twierdzeniom obrońcy zawartym w apelacji, ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd I instancji dotyczące sprawstwa i winy oskarżonego w zakresie przypisanego mu zaskarżonym wyrokiem czynu są prawidłowe, gdyż stanowią rezultat właściwie przeprowadzonego postępowania dowodowego, oceny zgromadzonych w sprawie dowodów mieszczącej się w granicach zakreślonych poprzez <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 kpk</xLexLink>, której to wyniki w sposób wyczerpujący zostały wyeksponowane w uzasadnieniu tegoż wyroku. <xBRx></xBRx>Nie można jednak tego samego powiedzieć o ocenie dowodów przedstawionej na łamach wywiedzionego środka zaskarżenia przez obrońcę, subiektywnej i wybiórczej, a przez to nie respektującej wymogu uwzględnienia całokształtu ujawnionych w sprawie okoliczności, określonego w <xLexLink xArt="art. 410" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 410 kpk</xLexLink>, który, co już zaznaczono, obowiązuje nie tylko sąd przy rozstrzyganiu konkretnej sprawy, ale także skarżącego, zobowiązanego do jego przestrzegania w środku odwoławczym. Bez uwzględnienia tej powinności zawarte w nim rozważania zawsze będą oceniane jako nieuprawnione, a więc i dowolne.</xText> <xText>- w wyjaśnieniach oskarżonego oraz zeznaniach świadków <xAnon>S. M.</xAnon>, <xAnon>A. P.</xAnon>, <xAnon>J. Z.</xAnon>, <xAnon>M. Z.</xAnon>, <xAnon>G. M.</xAnon> i <xAnon>M. M.</xAnon> oraz jak wynika z treści wywiedzionej apelacji, również deskrypcjach świadka <xAnon>Ł. M.</xAnon> z postępowania sądowego w części uznanej za niewiarygodną, obrona upatruje niewinności oskarżonego. Odnośnie zaś do dowodów, które zostały przyjęte za podstawę skazania, a uszczegółowiając - zeznań świadków <xAnon>Ł. M.</xAnon> (zarówno z postępowania przygotowawczego jak i przed Sądem I instancji w części uznanej za wiarygodną) i <xAnon>T. O.</xAnon>, stawia tezę, iż z uwagi na to, że depozycje owych osób zostały według skarżącego złożone w stanie nietrzeźwości (z wyłączeniem zeznań świadka <xAnon>Ł. M.</xAnon> złożonych przed Sądem I instancji na rozprawie w dniu 29 kwietnia 2022 r., wskazujących, iż nie widział kto kierował samochodem w dniu zdarzenia), niezasadne było uznanie ich za wiarygodne i uniemożliwiało oparcie się o ich treść przez Sąd I instancji przy konstruowaniu stanu faktycznego przedmiotowej sprawy, w szczególności w świetle wniosków wyłaniających się z opinii biegłej psycholog. Z takimi stwierdzeniami nie sposób się zgodzić. Na marginesie stwierdzić należy, że obrońca popada w sprzeczność, gdy jednocześnie podnosi, iż wyszczególnione przez niego depozycje świadków nie mogą stanowić dowodu w sprawie, po czym zarazem stawia zarzut błędnej ich oceny. Zanim Sąd Okręgowy odniesie się do podniesionych zarzutów w kontekście zaistniałych w sprawie okoliczności, za słuszne uznać należy odwołanie się do dorobku judykatury. Zgodnie z przyjętym w orzecznictwie poglądem, samo wprawienie się przez osobę przesłuchiwaną w stan nietrzeźwości nie stanowi okoliczności wyłączającej swobodę wypowiedzi, o której mowa w <xLexLink xArt="art. 171;art. 171 § 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 171 § 7 kpk</xLexLink>, bowiem wówczas wypowiedzi procesowe osoby przesłuchiwanej podlegają także, jak pozostałe dowody, ocenie, która winna być dokonana zgodnie z treścią <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 kpk</xLexLink> (wyrok SA w Szczecinie z 5.07.2018 r., II AKa 80/18, LEX nr 2544932). Wprawdzie zaprezentowana przez Sąd Rejonowy ocena depozycji świadków <xAnon>Ł. M.</xAnon> i <xAnon>T. O.</xAnon> nie zawiera rozważań w zakresie stanu nietrzeźwości tych osób, jednakże nie miało to żadnego wpływu na treść wydanego wyroku, chociażby z uwagi na to, że Sąd podjął się weryfikacji relacji świadków poprzez ich konfrontację z pozostałym materiałem dowodowym sprawy, czego właśnie wynikiem jest odmówienie wiary w części zeznaniom <xAnon>Ł. M.</xAnon>. Należy wpierw podkreślić, że jak zauważa sam skarżący, relacji świadka <xAnon>T. O.</xAnon> z rozprawy z dnia 31 października 2022 r. Sąd Rejonowy nie włączał do podstawy dowodowej. W świetle takiego stanowiska procesowego strony skarżącej, a także pisemnych motywów zaskarżonego wyroku, kwestia ta zatem nie budziła żadnych wątpliwości. Obrona podważa jednakże ocenę zeznań omawianych świadków z fazy przygotowawczej, a konkretnie z dnia zdarzenia, będącego przedmiotem osądu w niniejszym postępowaniu, tj. z 9 lutego 2021 r., twierdząc, iż zostały złożone w stanie nietrzeźwości, co powoduje, iż nie mogą stanowić dowodu w sprawie. Dodatkowo, z uwagi na nieuwzględnienie zeznań świadka <xAnon>T. O.</xAnon> z rozprawy z dnia 31 października 2022 r., zarzuca Sądowi niekonsekwencję w zaprezentowanej w pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku ocenie zeznań świadków <xAnon>T. O.</xAnon> i <xAnon>Ł. M.</xAnon>.</xText> <xText>Po dokonaniu analizy okoliczności zaistniałych w czasie zdarzenia, będącego przedmiotem osądu w niniejszej sprawie, a także podczas przesłuchania omawianych świadków w postępowaniu przygotowawczym, zdaniem Sądu Okręgowego nie ma podstaw by przyjąć, że relacje te złożyli w warunkach wyłączających swobodę wypowiedzi. Przesłuchujący funkcjonariusze Policji nie stwierdzili występowania u nich zaburzeń w swobodzie składania zeznań, a sama treść ujętych procesowo wypowiedzi – pod kątem logiki i złożoności – wskazuje, że nie wystąpiły warunki wyłączające swobodę ich przekazania. Zaznaczenia wymaga, że zdarzenie miało miejsce około godz. 10:00, zaś świadkowie zostali przesłuchani o godz. 14:30 i 13:35. Z doświadczenia życiowego wiadomo, że stopień intoksykacji alkoholu wraz z upływem czasu maleje. Świadek <xAnon>T. O.</xAnon> w toku całego postępowania konsekwentnie podnosił, że samochodem osobowym marki <xAnon>S.</xAnon> kierował oskarżony, wskazywał też na jego stan nietrzeźwości (wyczuł od niego woń alkoholu, podnosił, iż miał bełkotliwą mowę). W czasie kiedy oskarżony wyjeżdżał z terenu sklepu zrobił mu zdjęcie (k. 17, 123v akt sprawy). Kategorycznie zaprzeczał też, aby wyżej wspomnianym samochodem kierował wówczas brat oskarżonego, który był mu osobą wcześniej znaną. Obserwował samochód oskarżonego z bliskiej odległości. Swoim przekazem nie starał się obciążać oskarżonego. Nie zasługują zatem na uwzględnienie twierdzenia obrońcy, iż świadek ten był skonfliktowany z oskarżonym i przez to chciał go bezpodstawnie obciążyć winą za jazdę w stanie nietrzeźwości samochodem osobowym w ruchu lądowym. O obiektywizmie świadka świadczy chociażby fragment jego zeznań, gdy twierdził, że gdy oskarżony przyjechał za pierwszym razem do sklepu to był trzeźwy. Nadto, gdyby przyjąć, jak twierdzi obrona, że świadek znajdował się w stanie upojenia alkoholowego, to zapewne nie zdołałby powtórzyć swojej relacji podczas kolejnych przesłuchań. Akta sprawy wskazują natomiast, że jego przekaz był cały czas spójny i korelował z pozostałymi obdarzonymi wiarą dowodami osobowymi, jak chociażby z zeznaniami <xAnon>A. W.</xAnon> z postępowania przygotowawczego, czy też <xAnon>Ł. M.</xAnon> oraz policjantów <xAnon>A. M.</xAnon> i <xAnon>S. B.</xAnon>. Na marginesie należy podnieść, że przepis <xLexLink xArt="art. 171;art. 171 § 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 171 § 7 kpk</xLexLink> nie znajduje zastosowania w wypadku pozostawania przesłuchiwanego pod wpływem niewielkiej dawki alkoholu lub innego środka, nie powodującej zaburzenia zdolności do w pełni kontrolowanego wysławiania się oraz podejmowania decyzji (wyrok SA w Gdańsku z 23 września 2021 r., II AKa 215/21, LEX nr 3398671).</xText> <xText>Odnosząc się z kolei do zarzutu dowolności w ocenie zeznań <xAnon>Ł. M.</xAnon>, Sąd Okręgowy uznał, że Sąd meriti słusznie obdarzył ten dowód wiarą częściowo. Samo stwierdzenie, że deskrypcje procesowe świadka są w większym lub mniejszym stopniu wewnętrznie sprzeczne oraz sprzeczne z częścią materiału dowodowego sprawy nie wystarczy, aby je na tej podstawie odrzucić jako niewiarygodne. Sprzeczności niekoniecznie przecież muszą mieć związek z próbą świadomego zafałszowania przez te osoby rzeczywistości, lecz równie dobrze mogą być spowodowane innymi okolicznościami, w tym wynikać mogą z niedostatków ludzkiej pamięci. Zauważenia wymaga, że pierwsze zeznania świadek składał w dniu zdarzenia, kolejne po upływie około roku od tej daty. Naturalnym jest, że w tej sytuacji odtworzenie okoliczności zdarzenia mogło sprawiać mu pewne trudności, co też ukazuje treść jego zeznań. Niemniej jednak należy podkreślić, że świadek ten podczas rozprawy w dniu 29 kwietnia 2022 r. potwierdził zeznania z fazy przygotowawczej, stwierdzając, że „skoro tak zeznałem poprzednio, to potwierdzam te zeznania. To była prawda” (k. 168 akt sprawy), przy czym ostatecznie podniósł, że tego dnia wypił tylko colę lub oranżadę, zaś alkohol spożywał do godz. 03:00 w nocy. Nie twierdził, aby alkohol pił bezpośrednio przed dotarciem do sklepu. Wartość dowodowa zeznań z fazy przygotowawczej jest taka sama jak z fazy sądowej, jednakże gdy zachodzą sprzeczności pomiędzy nimi decyzja, którą z nich uznać za wiarygodną należy do sądu. Obdarzenie przymiotem wiarygodności depozycji z fazy przygotowawczej przez Sąd Rejonowy stanowiło efekt analizy całości materiału dowodowego, a Sąd Okręgowy tą ocenę podziela. Świadek wówczas konsekwentnie twierdził, że widział samochód jadący wężykiem, co koresponduje z depozycjami świadka <xAnon>A. W.</xAnon> (z postępowania przygotowawczego), jak też świadka <xAnon>A. M.</xAnon> /k. 168v/), a przede wszystkim <xAnon>T. O.</xAnon>, który wskazywał, że oskarżony wyszedł ze sklepu, wsiadł do samochodu i odjechał, przy czym dostarczył również zdjęcie odjeżdżającego samochodu, które sam wykonał. Ta z kolei okoliczność znalazła odzwierciedlenie w zeznaniach <xAnon>A. W.</xAnon>.</xText> <xText>Odnosząc się do opinii biegłego psychologa w zakresie prawidłowości spostrzegania, zapamiętywania i odtwarzania spostrzeżeń stwierdzić należy, że miały one charakter pomocniczy, a nie kluczowy w sprawie. Ocena wiarygodności zeznań świadków nie należy do kompetencji biegłych, którzy mogą jedynie dokonywać ustaleń co do rozwoju umysłowego świadka oraz zdolności spostrzegania lub odtwarzania przez niego spostrzeżeń, a zatem czynników, które mają wpływ na ocenę jego prawdomówności. Tylko i wyłącznie sąd, zgodnie z <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 kpk</xLexLink>, jest uprawniony, aby mając na uwadze treść zeznań świadka w zestawieniu z treścią opinii i wypływających z niej wiadomości specjalnych oraz wymową pozostałego materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie ocenić, czy zeznania świadka są wiarygodne. Sąd ponadto ma bezpośredni kontakt z taką osobą w toku realizacji czynności dowodowych, ocenia złożone zeznania, kierując się zarówno ich treścią, jak też własnymi spostrzeżeniami i wrażeniami wynikającymi z zachowania się osoby przesłuchiwanej, jej reakcji mentalnych na zadawane pytania, postawy w toku realizowanej czynności przesłuchania i stosunku do tej czynności. To właśnie ten bezpośredni kontakt z osobami przesłuchanymi w niniejszej sprawie (oskarżonym, świadkami) stwarzał właściwe warunki dla oceny wiarygodności składanych przez nich relacji. Sąd Okręgowy, po przeprowadzeniu kontroli odwoławczej zaskarżonego wyroku, nie miał zastrzeżeń co do oceny zeznań świadka <xAnon>Ł. M.</xAnon>, której Sąd Rejonowy dokonał w odniesieniu nie tylko do wybranych dowodów, ale mając na względzie całokształt okoliczności sprawy (<xLexLink xArt="art. 410" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 410 kpk</xLexLink>).</xText> <xText>- Sąd Rejonowy słusznie uznał, iż wyjaśnienia oskarżonego i zeznania świadków <xAnon>S. M.</xAnon>, <xAnon>A. P.</xAnon>, <xAnon>J. Z.</xAnon>, <xAnon>M. Z.</xAnon>, <xAnon>G. M.</xAnon> i <xAnon>M. M.</xAnon>, zasługują na wiarę w części bądź są całkowicie niewiarygodne (zeznania świadka <xAnon>A. P.</xAnon>), przedstawiając logiczne powody, które skłoniły go do podjęcia takiej decyzji procesowej. Bliscy oskarżonego oraz jego znajomi mieli interes w tym, aby procesowo pomóc oskarżonemu. Nie sposób oprzeć się wrażeniu, że wersja, którą próbował wykreować oskarżony przeczy zasadom doświadczenia życiowego. Wtrącić należy, że w świetle chociażby fotografii z akt sprawy, które wykonał świadek <xAnon>T. O.</xAnon> twierdzenia oskarżonego, że nikt nie wychodził na zewnątrz w momencie gdy odjeżdżał, nie można było uznać za wiarygodne. W relacjach wymienionych świadków można dostrzec również liczne sprzeczności, chociażby w zakresie czasu jaki spędził oskarżony w sklepie, tego co się w nim stało i w jakich okolicznościach świadek <xAnon>S. M.</xAnon> posiadł wiedzę w tym zakresie, czy też kiedy wsiadł do samochodu <xAnon>A. P.</xAnon>, czy było to na podwórku oskarżonego, czy też na drodze (zeznania <xAnon>J. Z.</xAnon>) i jakim samochodem odjechali do sklepu. Nie jest więc tak jak przekonuje obrońca, że dowody te stanowią przekonującą, logiczną, pokrywającą się ze sobą całość.</xText> <xText>- podsumowując powyższe rozważania wskazać należy, iż ocena poszczególnych dowodów poczyniona przez Sąd I instancji jest oceną kompletną i wszechstronną, pozostającą w zgodzie z zasadami wiedzy, logiki i doświadczenia życiowego, a zatem wbrew twierdzeniom skarżącego, nie przekracza granic swobodnej oceny dowodów określonej w <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 kpk</xLexLink>.</xText> <xText>- skoro w przedmiotowej sprawie Sąd Rejonowy ujawnił na rozprawie wszystkie dowody i poddał je prawidłowej ocenie, to nie mogło być mowy o obrazie przez ten organ dyspozycji <xLexLink xArt="art. 410" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 410 kpk</xLexLink>.</xText> <xText>- nie doszło też do obrazy <xLexLink xArt="art. 5;art. 5 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 5 § 2 kpk</xLexLink> Dla oceny czy nie została naruszona zasada in dubio pro reo nie są miarodajne wątpliwości zgłoszone przez apelującego, ale to, czy orzekający w sprawie sąd rzeczywiście powziął lub powinien powziąć wątpliwości co do treści ustaleń faktycznych, a wobec braku możliwości ich wyjaśnienia rozstrzygnął je na niekorzyść oskarżonego (postanowienie SN z dnia 26 lipca 2007 r., <xBRx></xBRx>IV KK 175/07, OSNKW 2007 nr.1, poz. 1738). W niniejszej sprawie, nie można mówić o obrazie <xLexLink xArt="art. 5;art. 5 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 5 § 2 kpk</xLexLink>, gdyż Sąd Rejonowy poczynił kategoryczne ustalenia faktyczne, <xBRx></xBRx>a zatem ewentualne zastrzeżenia mogą być rozstrzygane na płaszczyźnie respektowania przez Sąd Rejonowy dyrektywy swobodnej oceny dowodów wynikającej z <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 kpk</xLexLink>. W świetle realiów dowodowych, wersja forsowana przez podsądnego została w sposób skuteczny zakwestionowana. Nie sposób zatem odpowiedzialnie twierdzić o występowaniu dwóch konkurujących i nierozstrzygalnych wersji zdarzeń, co miałoby obligować organ orzekający do postąpienia wedle reguły z <xLexLink xArt="art. 5;art. 5 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 5 § 2 kpk</xLexLink>.</xText> <xText>- aby zasadnie, tym samym skutecznie, podnieść zarzut obrazy <xLexLink xArt="art. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 4 kpk</xLexLink> nie wystarczy ogólne stwierdzenie o jego naruszeniu, które oparte jest na wyłącznie subiektywnym odczuciu strony wynikającym niejednokrotnie z odmiennej oceny materiału dowodowego, skupiającej się tylko na korzystnych dowodach. O braku obiektywizmu Sądu można natomiast mówić wtedy, gdy zostały naruszone określone przepisy zawierające normy nakazujące lub zakazujące działań na niekorzyść określonej strony postępowania lub gdy w sposób wyraźny i udokumentowany Sąd faworyzuje jedną ze stron. W niniejszej sprawie do takich sytuacji nie doszło, a zatem zarzut ten nie mógł zostać uwzględniony (wyrok SA w Warszawie z 18.10.2018 r., II AKa 402/17, LEX nr 2581120).</xText> <xText>- za bezzasadny uznać należało zarzut obrazy <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 kpk</xLexLink> połączony z następczym zarzutem poczynienia błędnych ustaleń faktycznych polegających na bezpodstawnym przyjęciu, że oskarżony <xAnon>T. M.</xAnon> popełnił zarzucany mu czyn z <xLexLink xArt="art. 178 a;art. 178 a § 1 a" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 178a § 1a kk</xLexLink>.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Wniosek</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>1/ o zmianę zaskarżonego wyroku w całości poprzez uniewinnienie oskarżonego <xAnon>T. M.</xAnon> od popełnienia zarzuconego mu czynu, ewentualnie</xText> <xText>2/ o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ zasadny</xText> <xText>☐ częściowo zasadny</xText> <xText>☒ niezasadny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>niezasadność wywiedzionych zarzutów warunkowała decyzję o utrzymaniu w mocy zaskarżonego wyroku.</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="55"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="667"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText>1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">5</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="4"> <xText><xBx>1.</xBx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Przedmiot utrzymania w mocy</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>wyrok Sądu Rejonowego w Garwolinie z dnia 26 września 2023 r. w sprawie <xBRx></xBRx>II K 599/21 – w całości</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach utrzymania w mocy</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>zarzuty apelacji okazały się w całości bezzasadne, zaś Sąd Okręgowy nie dostrzegł, ażeby w sprawie zachodziły podstawy do zmiany wyroku na podstawie okoliczności podlegających uwzględnieniu z urzędu.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="4"> <xText><xBx>1.</xBx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Przedmiot i zakres zmiany</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach zmiany</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="52"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="78"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="369"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="221"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText>1.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>-----------------------------------------------------------------------------------</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ <xLexLink xArt="art. 439" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach uchylenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText>2.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ <xLexLink xArt="art. 437;art. 437 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 437 § 2 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach uchylenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText>3.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Konieczność umorzenia postępowania</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ <xLexLink xArt="art. 437;art. 437 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 437 § 2 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText>4.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>-----------------------------------------------------------------------------------</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ <xLexLink xArt="art. 454;art. 454 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 454 § 1 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach uchylenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Punkt rozstrzygnięcia z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>----------------------</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>---------------------------------------------------------------------------------------------------------------</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">6</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Koszty Procesu </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="128"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="590"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Punkt rozstrzygnięcia z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>II. </xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>- apelacja obrońcy oskarżonego okazała się całkowicie bezzasadna, zatem zgodnie z <xLexLink xArt="art. 636;art. 636 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 636 § 1 kpk</xLexLink> oskarżony ponosi koszty sądowe postępowania odwoławczego w całości. Warto podkreślić, że z przepisu <xLexLink xArt="art. 636" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 636 kpk</xLexLink> wynika zasada obciążenia osób skazanych kosztami sądowymi, zaś odstępstwo od niej winno mieć wyjątkowy charakter, uwarunkowany istnieniem przesłanek z <xLexLink xArt="art. 624;art. 624 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 624 § 1 kpk</xLexLink> (wyrok SA we Wrocławiu z 18.06.2019 r., II AKa 92/19, LEX nr 2718331). W stosunku do osoby oskarżonego takich przesłanek Sąd Okręgowy nie dostrzegł.</xText> <xText>- z tych względów na podstawie <xLexLink xArt="art. 3;art. 3 ust. 1" xIsapId="WDU19730270152" xTitle="Ustawa z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych" xAddress="Dz. U. z 1973 r. Nr 27, poz. 152">art. 3 ust. 1</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 8" xIsapId="WDU19730270152" xTitle="Ustawa z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych" xAddress="Dz. U. z 1973 r. Nr 27, poz. 152">art. 8 ustawy z dnia <xBRx></xBRx>23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych</xLexLink> (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 123 z późn. zm.) oraz <xLexLink xArt="art. 618;art. 618 § 1;art. 618 § 1 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 618 § 1 pkt 1 kpk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="§ 1" xIsapId="WDU20031081026" xTitle="Rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym" xAddress="Dz. U. z 2003 r. Nr 108, poz. 1026">§ 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym</xLexLink> (t.j. Dz. U. z 2013 r. poz. 663 z późn. zm.) zasądzono od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 245 zł (opłata w kwocie 225 zł i kwota 20 zł za ryczałt za doręczenie wezwań i innych pism w postępowaniu odwoławczym).</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="720"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">7</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>PODPIS </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="44"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="153"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="131"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="7"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="37"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="11"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="341"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.3. Granice zaskarżenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText>Kolejny numer załącznika</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>1</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText>Podmiot wnoszący apelację</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>obrońca</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText>Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>cały wyrok</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2" xRowSpan="4"> <xText>☒ na korzyść</xText> <xText>☐ na niekorzyść</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText>☒ w całości</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText>☐ w części</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>co do winy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>co do kary</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.3.2. Podniesione zarzuty</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText><xIx>Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1 a" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1a k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany <xBRx></xBRx>w <xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink>, chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 2 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 3" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 3 k.p.k.</xLexLink> – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, <xBRx></xBRx>jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 4 k.p.k.</xLexLink> – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 439" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText>brak zarzutów</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.4. Wnioski</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>uchylenie</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>zmiana</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Agata Kowalska

Ewa Olewińska

st. sekr. sąd. Anna Sieczkiewicz

Ewa Olewińska

Sygn. akt II Ka 884/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 31 stycznia 2024r. Sąd Okręgowy w Siedlcach II Wydział Karny w składzie: Przewodniczący: SSO Agata Kowalska Protokolant: st. sekr. sąd. Anna Sieczkiewicz przy udziale prokuratora Marka Kempki po rozpoznaniu w dniu 31 stycznia 2024 r. sprawyT. M. oskarżonego zart. 178a §1 k.k. na skutek apelacji, wniesionej przez obrońcę oskarżonego od wyroku Sądu Rejonowego w Garwolinie z dnia 26 września 2023 r. sygn. akt II K 599/21 I utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok; II zasądza od oskarżonegoT. M.na rzecz Skarbu Państwa 245 zł tytułem kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze. UZASADNIENIE Formularz UK 2 Sygnatura akt II Ka 884/23 Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników: 1 1 CZĘŚĆ WSTĘPNA 1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji wyrok Sądu Rejonowego w Garwolinie z dnia 26 września 2023 r. w sprawie II K 599/21 1.2. Podmiot wnoszący apelację ☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego ☐ oskarżyciel posiłkowy ☐ oskarżyciel prywatny ☒ obrońca ☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego ☐ inny 1.3. Granice zaskarżenia 1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia ☒ na korzyść ☐ na niekorzyść ☒ w całości ☐ w części ☐ co do winy ☐ co do kary ☐ co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia 1.3.2. Podniesione zarzuty Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji ☐ art. 438 pkt 1 k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu ☐ art. 438 pkt 1a k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazanywart. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu ☒ art. 438 pkt 2 k.p.k.– obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia ☒ art. 438 pkt 3 k.p.k.–błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia ☐ art. 438 pkt 4 k.p.k.– rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka ☐ art. 439 k.p.k. ☐ brak zarzutów 1.4. Wnioski ☒ uchylenie ☒ zmiana 2 Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy 2.1. Ustalenie faktów 2.1.1. Fakty uznane za udowodnione Lp. Oskarżony Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi Dowód Numer karty ---- ---------------------- -------------------------------------------------------------- -------------- -------------- 2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione Lp. Oskarżony Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi Dowód Numer karty --------- ---------------------- -------------------------------------------------------------- -------------- -------------- 2.2. Ocena dowodów 2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów Lp. faktu z pkt 2.1.1 Dowód Zwięźle o powodach uznania dowodu ------------------ ------------------------------------- --------------------------------------------------------------------------- 2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów) Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2 Dowód Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu ------------------ ------------------------------------- --------------------------------------------------------------------------- 3 STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków Lp. Zarzut 1. 1/ błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku w stopniu mającym wpływ na jego treść: - poprzez zdeprecjonowanie pod względem wiarygodności spójnych, logicznych i uzupełniających się wzajemnie dowodów z wyjaśnień oskarżonegoT. M.oraz potwierdzających te wyjaśnienia zeznań licznych świadków w osobach:S. M.,A. P.,J. Z.,M. Z.,G. M.iM. M.co do przebiegu zdarzenia z dnia 9 lutego 2021r., z których wynika jednoznacznie, że w czasie przedmiotowego zdarzenia kierowcą samochodu osobowego markiS.był świadekS. M., a oskarżonyT. M., tak jak również świadekA. P., byli pasażerami tego auta, - poprzez dowolne przyjęcie wiarygodności zeznań świadków: Ł. M., którego zeznania jedynie z rozprawy zostały przez Sąd Rejonowy uznane za częściowo niewiarygodne w zakresie w jakim świadek ten zeznał, że nie widział czy oskarżony przyjechał sam, czy towarzyszył mu w charakterze kierowcy jego bratS. M., a były to jedyne zeznania tego świadka, które składał, nie będąc pod działaniem alkoholu oraz skonfliktowanego z oskarżonym świadkaT. O.z pominięciem przez Sąd Rejonowy zeznań tego świadka z k. 202v-203, które, jak wynika z uzasadnienia zaskarżonego wyroku...", nie stanowiły podstawy ustaleń faktycznych Sądu bowiem świadek zeznając na rozprawie w tym dniu znajdował się pod wyraźnym działaniem alkoholu, będąc karany karami porządkowymi za naruszenie powagi Sądu składając wówczas częściowo zeznania niezgodne ze swymi zeznaniami z dochodzenia"..., podczas gdy obydwaj ww. świadkowie przesłuchiwani w postępowaniu przygotowawczym w dniu zdarzenia, tj. 9 lutego 2021r. znajdowali się także, co bezspornie wynika z materiału dowodowego sprawy, pod znacznym wpływem alkoholu, stanowiąc brak konsekwencji w ocenie wiarygodności zeznań tych świadków, które z uwagi na powyższe jaskrawe sprzeczności nie powinny stanowić dla Sądu podstawy ustaleń faktycznych albowiem wprawienie się przez świadka w stan nietrzeźwości jest przeszkodą wykluczającą przesłuchanie go w okresie pozostawania pod działaniem alkoholu, co w ogóle nie zostało przez Sąd Rejonowy rozważone w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, -poprzez przyjęcie przez Sąd Rejonowy zeznań ww. świadków za wiarygodne, podczas gdy z opinii wydanych w sprawie przez biegłą sądową psycholog mgrA. Z.wynika, żeŁ. M.iT. O.uzależnieni są od alkoholu, zeznania świadkaŁ. M.nie spełniają zdaniem biegłej kryteriów psychologicznej wiarygodności zeznań, zakres jego zdolności odtwarzania zdarzeń i ich wydobywania z magazynów pamięci jest znacznie zaburzony z uwagi na zaburzenia pamięci trwałej, a treści zapomniane uzupełnia on za pomocą konfabulacji, natomiast u świadkaT. O.proces odtwarzania zdarzeń i ich interpretacja są zależne od jego subiektywnych potrzeb czy oczekiwanych korzyści i ma on skłonności do posługiwania się manipulacją i kłamstwem pospolitym, a treści zapomniane uzupełnia za pomocą konfabulacji, co w ogóle nie zostało przez Sąd Rejonowy rozważone w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, -poprzez ustalenie przebiegu zdarzenia z dnia 9 lutego 2021r. wyłącznie w oparciu o wybiórcze zeznania świadkówŁ. M.iT. O., które nie zostały potwierdzone żadnymi innymi dowodami przeprowadzonymi w niniejszej sprawie, 2/ mająca wpływ na treść zaskarżonego wyroku obraza przepisów prawa procesowego: -art. 4 kpkwobec naruszenia zasady obiektywizmu przez to, że dokonując sądowej oceny zdarzenia z dnia 9 lutego 2021r. Sąd nie uwzględnił, że świadkowieŁ. M.iT. O.składając swoje zeznania w dniu zdarzenia byli pod znacznym wpływem alkoholu, -art. 5 § 2 kpkpoprzez niewystarczające rozważenie całokształtu materiału dowodowego, a w konsekwencji- nie uwzględnienie nie dających się usunąć wszystkich powyższych wątpliwości, co przemawia na korzyść osk.T. M., -art. 7 kpkpoprzez niewystarczającą ocenę wzajemnych sprzeczności zeznań świadków:Ł. M.iT. O., a także ich sprzeczności z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie, -art. 410 kpk, gdyż całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej nie potwierdza z samych faktów popełnienia przez oskarżonegoT. M.zarzucanego mu czynu. ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny - na wstępie niniejszych rozważań podnieść trzeba, że ustanowiony wart. 7 kpkobowiązek dokonania oceny wiarygodności materiału dowodowego w oparciu o wszechstronną, zgodną z zasadami logicznego rozumowania, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego dotyczy nie tylko Sądu merytorycznie rozpoznającego sprawę, ale także odwołującego się, który podnosząc taki zarzut, nie może ograniczyć się wyłącznie do subiektywnego zanegowania oceny dowodów przeprowadzonej przez ten Sąd i arbitralnego stwierdzenia, że walorem wiarygodności powinny być obdarzone jedynie dowody o korzystnej wymowie dla oskarżonego. Obowiązkiem skarżącego jest bowiem każdorazowo skuteczne wskazanie, jakich konkretnych uchybień dopuścił się ów Sąd w kontekście zasad wiedzy, w szczególności logicznego rozumowania oraz doświadczenia życiowego przy ocenie zgromadzonego materiału dowodowego. Uwiarygodnienie zarzutu dowolnej oceny dowodów wymaga zatem wykazania, w oparciu o fakty i ich pogłębioną logiczną analizę, że rzeczywiście Sąd pominął dowody istotne (a więc nie jakiekolwiek) dla rozstrzygnięcia o sprawstwie i winie, że włączył do podstawy ustaleń dowody nieujawnione, że uchybił regułom prawidłowego logicznego rozumowania lub wskazaniom wiedzy lub życiowego doświadczenia (wyrok SA we Wrocławiu z 19.04.2012 r., II AKa 67/12, LEX nr 1710164). - wbrew twierdzeniom obrońcy zawartym w apelacji, ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd I instancji dotyczące sprawstwa i winy oskarżonego w zakresie przypisanego mu zaskarżonym wyrokiem czynu są prawidłowe, gdyż stanowią rezultat właściwie przeprowadzonego postępowania dowodowego, oceny zgromadzonych w sprawie dowodów mieszczącej się w granicach zakreślonych poprzezart. 7 kpk, której to wyniki w sposób wyczerpujący zostały wyeksponowane w uzasadnieniu tegoż wyroku.Nie można jednak tego samego powiedzieć o ocenie dowodów przedstawionej na łamach wywiedzionego środka zaskarżenia przez obrońcę, subiektywnej i wybiórczej, a przez to nie respektującej wymogu uwzględnienia całokształtu ujawnionych w sprawie okoliczności, określonego wart. 410 kpk, który, co już zaznaczono, obowiązuje nie tylko sąd przy rozstrzyganiu konkretnej sprawy, ale także skarżącego, zobowiązanego do jego przestrzegania w środku odwoławczym. Bez uwzględnienia tej powinności zawarte w nim rozważania zawsze będą oceniane jako nieuprawnione, a więc i dowolne. - w wyjaśnieniach oskarżonego oraz zeznaniach świadkówS. M.,A. P.,J. Z.,M. Z.,G. M.iM. M.oraz jak wynika z treści wywiedzionej apelacji, również deskrypcjach świadkaŁ. M.z postępowania sądowego w części uznanej za niewiarygodną, obrona upatruje niewinności oskarżonego. Odnośnie zaś do dowodów, które zostały przyjęte za podstawę skazania, a uszczegółowiając - zeznań świadkówŁ. M.(zarówno z postępowania przygotowawczego jak i przed Sądem I instancji w części uznanej za wiarygodną) iT. O., stawia tezę, iż z uwagi na to, że depozycje owych osób zostały według skarżącego złożone w stanie nietrzeźwości (z wyłączeniem zeznań świadkaŁ. M.złożonych przed Sądem I instancji na rozprawie w dniu 29 kwietnia 2022 r., wskazujących, iż nie widział kto kierował samochodem w dniu zdarzenia), niezasadne było uznanie ich za wiarygodne i uniemożliwiało oparcie się o ich treść przez Sąd I instancji przy konstruowaniu stanu faktycznego przedmiotowej sprawy, w szczególności w świetle wniosków wyłaniających się z opinii biegłej psycholog. Z takimi stwierdzeniami nie sposób się zgodzić. Na marginesie stwierdzić należy, że obrońca popada w sprzeczność, gdy jednocześnie podnosi, iż wyszczególnione przez niego depozycje świadków nie mogą stanowić dowodu w sprawie, po czym zarazem stawia zarzut błędnej ich oceny. Zanim Sąd Okręgowy odniesie się do podniesionych zarzutów w kontekście zaistniałych w sprawie okoliczności, za słuszne uznać należy odwołanie się do dorobku judykatury. Zgodnie z przyjętym w orzecznictwie poglądem, samo wprawienie się przez osobę przesłuchiwaną w stan nietrzeźwości nie stanowi okoliczności wyłączającej swobodę wypowiedzi, o której mowa wart. 171 § 7 kpk, bowiem wówczas wypowiedzi procesowe osoby przesłuchiwanej podlegają także, jak pozostałe dowody, ocenie, która winna być dokonana zgodnie z treściąart. 7 kpk(wyrok SA w Szczecinie z 5.07.2018 r., II AKa 80/18, LEX nr 2544932). Wprawdzie zaprezentowana przez Sąd Rejonowy ocena depozycji świadkówŁ. M.iT. O.nie zawiera rozważań w zakresie stanu nietrzeźwości tych osób, jednakże nie miało to żadnego wpływu na treść wydanego wyroku, chociażby z uwagi na to, że Sąd podjął się weryfikacji relacji świadków poprzez ich konfrontację z pozostałym materiałem dowodowym sprawy, czego właśnie wynikiem jest odmówienie wiary w części zeznaniomŁ. M.. Należy wpierw podkreślić, że jak zauważa sam skarżący, relacji świadkaT. O.z rozprawy z dnia 31 października 2022 r. Sąd Rejonowy nie włączał do podstawy dowodowej. W świetle takiego stanowiska procesowego strony skarżącej, a także pisemnych motywów zaskarżonego wyroku, kwestia ta zatem nie budziła żadnych wątpliwości. Obrona podważa jednakże ocenę zeznań omawianych świadków z fazy przygotowawczej, a konkretnie z dnia zdarzenia, będącego przedmiotem osądu w niniejszym postępowaniu, tj. z 9 lutego 2021 r., twierdząc, iż zostały złożone w stanie nietrzeźwości, co powoduje, iż nie mogą stanowić dowodu w sprawie. Dodatkowo, z uwagi na nieuwzględnienie zeznań świadkaT. O.z rozprawy z dnia 31 października 2022 r., zarzuca Sądowi niekonsekwencję w zaprezentowanej w pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku ocenie zeznań świadkówT. O.iŁ. M.. Po dokonaniu analizy okoliczności zaistniałych w czasie zdarzenia, będącego przedmiotem osądu w niniejszej sprawie, a także podczas przesłuchania omawianych świadków w postępowaniu przygotowawczym, zdaniem Sądu Okręgowego nie ma podstaw by przyjąć, że relacje te złożyli w warunkach wyłączających swobodę wypowiedzi. Przesłuchujący funkcjonariusze Policji nie stwierdzili występowania u nich zaburzeń w swobodzie składania zeznań, a sama treść ujętych procesowo wypowiedzi – pod kątem logiki i złożoności – wskazuje, że nie wystąpiły warunki wyłączające swobodę ich przekazania. Zaznaczenia wymaga, że zdarzenie miało miejsce około godz. 10:00, zaś świadkowie zostali przesłuchani o godz. 14:30 i 13:35. Z doświadczenia życiowego wiadomo, że stopień intoksykacji alkoholu wraz z upływem czasu maleje. ŚwiadekT. O.w toku całego postępowania konsekwentnie podnosił, że samochodem osobowym markiS.kierował oskarżony, wskazywał też na jego stan nietrzeźwości (wyczuł od niego woń alkoholu, podnosił, iż miał bełkotliwą mowę). W czasie kiedy oskarżony wyjeżdżał z terenu sklepu zrobił mu zdjęcie (k. 17, 123v akt sprawy). Kategorycznie zaprzeczał też, aby wyżej wspomnianym samochodem kierował wówczas brat oskarżonego, który był mu osobą wcześniej znaną. Obserwował samochód oskarżonego z bliskiej odległości. Swoim przekazem nie starał się obciążać oskarżonego. Nie zasługują zatem na uwzględnienie twierdzenia obrońcy, iż świadek ten był skonfliktowany z oskarżonym i przez to chciał go bezpodstawnie obciążyć winą za jazdę w stanie nietrzeźwości samochodem osobowym w ruchu lądowym. O obiektywizmie świadka świadczy chociażby fragment jego zeznań, gdy twierdził, że gdy oskarżony przyjechał za pierwszym razem do sklepu to był trzeźwy. Nadto, gdyby przyjąć, jak twierdzi obrona, że świadek znajdował się w stanie upojenia alkoholowego, to zapewne nie zdołałby powtórzyć swojej relacji podczas kolejnych przesłuchań. Akta sprawy wskazują natomiast, że jego przekaz był cały czas spójny i korelował z pozostałymi obdarzonymi wiarą dowodami osobowymi, jak chociażby z zeznaniamiA. W.z postępowania przygotowawczego, czy teżŁ. M.oraz policjantówA. M.iS. B.. Na marginesie należy podnieść, że przepisart. 171 § 7 kpknie znajduje zastosowania w wypadku pozostawania przesłuchiwanego pod wpływem niewielkiej dawki alkoholu lub innego środka, nie powodującej zaburzenia zdolności do w pełni kontrolowanego wysławiania się oraz podejmowania decyzji (wyrok SA w Gdańsku z 23 września 2021 r., II AKa 215/21, LEX nr 3398671). Odnosząc się z kolei do zarzutu dowolności w ocenie zeznańŁ. M., Sąd Okręgowy uznał, że Sąd meriti słusznie obdarzył ten dowód wiarą częściowo. Samo stwierdzenie, że deskrypcje procesowe świadka są w większym lub mniejszym stopniu wewnętrznie sprzeczne oraz sprzeczne z częścią materiału dowodowego sprawy nie wystarczy, aby je na tej podstawie odrzucić jako niewiarygodne. Sprzeczności niekoniecznie przecież muszą mieć związek z próbą świadomego zafałszowania przez te osoby rzeczywistości, lecz równie dobrze mogą być spowodowane innymi okolicznościami, w tym wynikać mogą z niedostatków ludzkiej pamięci. Zauważenia wymaga, że pierwsze zeznania świadek składał w dniu zdarzenia, kolejne po upływie około roku od tej daty. Naturalnym jest, że w tej sytuacji odtworzenie okoliczności zdarzenia mogło sprawiać mu pewne trudności, co też ukazuje treść jego zeznań. Niemniej jednak należy podkreślić, że świadek ten podczas rozprawy w dniu 29 kwietnia 2022 r. potwierdził zeznania z fazy przygotowawczej, stwierdzając, że „skoro tak zeznałem poprzednio, to potwierdzam te zeznania. To była prawda” (k. 168 akt sprawy), przy czym ostatecznie podniósł, że tego dnia wypił tylko colę lub oranżadę, zaś alkohol spożywał do godz. 03:00 w nocy. Nie twierdził, aby alkohol pił bezpośrednio przed dotarciem do sklepu. Wartość dowodowa zeznań z fazy przygotowawczej jest taka sama jak z fazy sądowej, jednakże gdy zachodzą sprzeczności pomiędzy nimi decyzja, którą z nich uznać za wiarygodną należy do sądu. Obdarzenie przymiotem wiarygodności depozycji z fazy przygotowawczej przez Sąd Rejonowy stanowiło efekt analizy całości materiału dowodowego, a Sąd Okręgowy tą ocenę podziela. Świadek wówczas konsekwentnie twierdził, że widział samochód jadący wężykiem, co koresponduje z depozycjami świadkaA. W.(z postępowania przygotowawczego), jak też świadkaA. M./k. 168v/), a przede wszystkimT. O., który wskazywał, że oskarżony wyszedł ze sklepu, wsiadł do samochodu i odjechał, przy czym dostarczył również zdjęcie odjeżdżającego samochodu, które sam wykonał. Ta z kolei okoliczność znalazła odzwierciedlenie w zeznaniachA. W.. Odnosząc się do opinii biegłego psychologa w zakresie prawidłowości spostrzegania, zapamiętywania i odtwarzania spostrzeżeń stwierdzić należy, że miały one charakter pomocniczy, a nie kluczowy w sprawie. Ocena wiarygodności zeznań świadków nie należy do kompetencji biegłych, którzy mogą jedynie dokonywać ustaleń co do rozwoju umysłowego świadka oraz zdolności spostrzegania lub odtwarzania przez niego spostrzeżeń, a zatem czynników, które mają wpływ na ocenę jego prawdomówności. Tylko i wyłącznie sąd, zgodnie zart. 7 kpk, jest uprawniony, aby mając na uwadze treść zeznań świadka w zestawieniu z treścią opinii i wypływających z niej wiadomości specjalnych oraz wymową pozostałego materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie ocenić, czy zeznania świadka są wiarygodne. Sąd ponadto ma bezpośredni kontakt z taką osobą w toku realizacji czynności dowodowych, ocenia złożone zeznania, kierując się zarówno ich treścią, jak też własnymi spostrzeżeniami i wrażeniami wynikającymi z zachowania się osoby przesłuchiwanej, jej reakcji mentalnych na zadawane pytania, postawy w toku realizowanej czynności przesłuchania i stosunku do tej czynności. To właśnie ten bezpośredni kontakt z osobami przesłuchanymi w niniejszej sprawie (oskarżonym, świadkami) stwarzał właściwe warunki dla oceny wiarygodności składanych przez nich relacji. Sąd Okręgowy, po przeprowadzeniu kontroli odwoławczej zaskarżonego wyroku, nie miał zastrzeżeń co do oceny zeznań świadkaŁ. M., której Sąd Rejonowy dokonał w odniesieniu nie tylko do wybranych dowodów, ale mając na względzie całokształt okoliczności sprawy (art. 410 kpk). - Sąd Rejonowy słusznie uznał, iż wyjaśnienia oskarżonego i zeznania świadkówS. M.,A. P.,J. Z.,M. Z.,G. M.iM. M., zasługują na wiarę w części bądź są całkowicie niewiarygodne (zeznania świadkaA. P.), przedstawiając logiczne powody, które skłoniły go do podjęcia takiej decyzji procesowej. Bliscy oskarżonego oraz jego znajomi mieli interes w tym, aby procesowo pomóc oskarżonemu. Nie sposób oprzeć się wrażeniu, że wersja, którą próbował wykreować oskarżony przeczy zasadom doświadczenia życiowego. Wtrącić należy, że w świetle chociażby fotografii z akt sprawy, które wykonał świadekT. O.twierdzenia oskarżonego, że nikt nie wychodził na zewnątrz w momencie gdy odjeżdżał, nie można było uznać za wiarygodne. W relacjach wymienionych świadków można dostrzec również liczne sprzeczności, chociażby w zakresie czasu jaki spędził oskarżony w sklepie, tego co się w nim stało i w jakich okolicznościach świadekS. M.posiadł wiedzę w tym zakresie, czy też kiedy wsiadł do samochoduA. P., czy było to na podwórku oskarżonego, czy też na drodze (zeznaniaJ. Z.) i jakim samochodem odjechali do sklepu. Nie jest więc tak jak przekonuje obrońca, że dowody te stanowią przekonującą, logiczną, pokrywającą się ze sobą całość. - podsumowując powyższe rozważania wskazać należy, iż ocena poszczególnych dowodów poczyniona przez Sąd I instancji jest oceną kompletną i wszechstronną, pozostającą w zgodzie z zasadami wiedzy, logiki i doświadczenia życiowego, a zatem wbrew twierdzeniom skarżącego, nie przekracza granic swobodnej oceny dowodów określonej wart. 7 kpk. - skoro w przedmiotowej sprawie Sąd Rejonowy ujawnił na rozprawie wszystkie dowody i poddał je prawidłowej ocenie, to nie mogło być mowy o obrazie przez ten organ dyspozycjiart. 410 kpk. - nie doszło też do obrazyart. 5 § 2 kpkDla oceny czy nie została naruszona zasada in dubio pro reo nie są miarodajne wątpliwości zgłoszone przez apelującego, ale to, czy orzekający w sprawie sąd rzeczywiście powziął lub powinien powziąć wątpliwości co do treści ustaleń faktycznych, a wobec braku możliwości ich wyjaśnienia rozstrzygnął je na niekorzyść oskarżonego (postanowienie SN z dnia 26 lipca 2007 r.,IV KK 175/07, OSNKW 2007 nr.1, poz. 1738). W niniejszej sprawie, nie można mówić o obrazieart. 5 § 2 kpk, gdyż Sąd Rejonowy poczynił kategoryczne ustalenia faktyczne,a zatem ewentualne zastrzeżenia mogą być rozstrzygane na płaszczyźnie respektowania przez Sąd Rejonowy dyrektywy swobodnej oceny dowodów wynikającej zart. 7 kpk. W świetle realiów dowodowych, wersja forsowana przez podsądnego została w sposób skuteczny zakwestionowana. Nie sposób zatem odpowiedzialnie twierdzić o występowaniu dwóch konkurujących i nierozstrzygalnych wersji zdarzeń, co miałoby obligować organ orzekający do postąpienia wedle reguły zart. 5 § 2 kpk. - aby zasadnie, tym samym skutecznie, podnieść zarzut obrazyart. 4 kpknie wystarczy ogólne stwierdzenie o jego naruszeniu, które oparte jest na wyłącznie subiektywnym odczuciu strony wynikającym niejednokrotnie z odmiennej oceny materiału dowodowego, skupiającej się tylko na korzystnych dowodach. O braku obiektywizmu Sądu można natomiast mówić wtedy, gdy zostały naruszone określone przepisy zawierające normy nakazujące lub zakazujące działań na niekorzyść określonej strony postępowania lub gdy w sposób wyraźny i udokumentowany Sąd faworyzuje jedną ze stron. W niniejszej sprawie do takich sytuacji nie doszło, a zatem zarzut ten nie mógł zostać uwzględniony (wyrok SA w Warszawie z 18.10.2018 r., II AKa 402/17, LEX nr 2581120). - za bezzasadny uznać należało zarzut obrazyart. 7 kpkpołączony z następczym zarzutem poczynienia błędnych ustaleń faktycznych polegających na bezpodstawnym przyjęciu, że oskarżonyT. M.popełnił zarzucany mu czyn zart. 178a § 1a kk. Wniosek 1/ o zmianę zaskarżonego wyroku w całości poprzez uniewinnienie oskarżonegoT. M.od popełnienia zarzuconego mu czynu, ewentualnie 2/ o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu. ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny. niezasadność wywiedzionych zarzutów warunkowała decyzję o utrzymaniu w mocy zaskarżonego wyroku. 4 OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU 1. ------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------ Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności ------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------ 5 ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO 5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji 1. Przedmiot utrzymania w mocy wyrok Sądu Rejonowego w Garwolinie z dnia 26 września 2023 r. w sprawieII K 599/21 – w całości Zwięźle o powodach utrzymania w mocy zarzuty apelacji okazały się w całości bezzasadne, zaś Sąd Okręgowy nie dostrzegł, ażeby w sprawie zachodziły podstawy do zmiany wyroku na podstawie okoliczności podlegających uwzględnieniu z urzędu. 5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji 1. Przedmiot i zakres zmiany ------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------ Zwięźle o powodach zmiany ------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------ 5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji 5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia 1.1. ----------------------------------------------------------------------------------- ☐art. 439 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia ------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------ 2.1. Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości ☐art. 437 § 2 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia ------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------ 3.1. Konieczność umorzenia postępowania ☐art. 437 § 2 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia ------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------ 4.1. ----------------------------------------------------------------------------------- ☐art. 454 § 1 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia ------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------ 5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania ---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- 5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Przytoczyć okoliczności ---------------------- --------------------------------------------------------------------------------------------------------------- 6 Koszty Procesu Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Przytoczyć okoliczności II. - apelacja obrońcy oskarżonego okazała się całkowicie bezzasadna, zatem zgodnie zart. 636 § 1 kpkoskarżony ponosi koszty sądowe postępowania odwoławczego w całości. Warto podkreślić, że z przepisuart. 636 kpkwynika zasada obciążenia osób skazanych kosztami sądowymi, zaś odstępstwo od niej winno mieć wyjątkowy charakter, uwarunkowany istnieniem przesłanek zart. 624 § 1 kpk(wyrok SA we Wrocławiu z 18.06.2019 r., II AKa 92/19, LEX nr 2718331). W stosunku do osoby oskarżonego takich przesłanek Sąd Okręgowy nie dostrzegł. - z tych względów na podstawieart. 3 ust. 1w zw. zart. 8 ustawy z dnia23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych(t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 123 z późn. zm.) orazart. 618 § 1 pkt 1 kpkw zw. z§ 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym(t.j. Dz. U. z 2013 r. poz. 663 z późn. zm.) zasądzono od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 245 zł (opłata w kwocie 225 zł i kwota 20 zł za ryczałt za doręczenie wezwań i innych pism w postępowaniu odwoławczym). 7 PODPIS 1.3. Granice zaskarżenia Kolejny numer załącznika 1 Podmiot wnoszący apelację obrońca Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja cały wyrok 1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia ☒ na korzyść ☐ na niekorzyść ☒ w całości ☐ w części ☐ co do winy ☐ co do kary ☐ co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia 1.3.2. Podniesione zarzuty Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji ☐ art. 438 pkt 1 k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu ☐ art. 438 pkt 1a k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazanywart. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu ☒ art. 438 pkt 2 k.p.k.– obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia ☒ art. 438 pkt 3 k.p.k.– błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia ☐ art. 438 pkt 4 k.p.k.– rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka ☐ art. 439 k.p.k. ☐ brak zarzutów 1.4. Wnioski ☒ uchylenie ☒ zmiana

15/301500/0001006/Ka

Sąd Okręgowy w Siedlcach

II Wydział Karny

155515300004521_IX_P_000118_2022_Uz_2024-02-02_001

IX P 118/22

2024-02-02 01:00:00.0 CET

2024-02-12 17:30:05.0 CET

2024-02-12 09:10:22.0 CET

15551530

4521

REGULATION, REASON

UZASADNIENIE Pozwem z 25 marca 2022 r. powód P. K. domagał się zasądzenia od (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w S. na jego rzecz kwoty 9 030 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia doręczenia pozwanej odpisu pozwu do dnia zapłaty tytułem odszkodowania za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia, dokonane oświadczeniem pozwanej z dnia 7 marca 2022 r., a nadto zasądzenia od pozwanej na jego rzecz zwrotu kosztów procesu. W uzasadnieniu pozwu podano, że p

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Klaudia Suszko" xPublisher="ksuszko" xEditorFullName="Klaudia Suszko" xEditor="ksuszko" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="14" xFlag="published" xVolType="15/551530/0004521/P" xYear="2022" xVolNmbr="000118" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Uzasadnienie+Zarządzenie</xName> <xBlock> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Pozwem z 25 marca 2022 r. powód <xAnon>P. K.</xAnon> domagał się zasądzenia od <xAnon> (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością</xAnon> z siedzibą w <xAnon>S.</xAnon> na jego rzecz kwoty 9 030 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia doręczenia pozwanej odpisu pozwu do dnia zapłaty tytułem odszkodowania za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia, dokonane oświadczeniem pozwanej z dnia 7 marca 2022 r., a nadto zasądzenia od pozwanej na jego rzecz zwrotu kosztów procesu.</xText> <xText>W uzasadnieniu pozwu podano, że powód od 7 marca 2018 r. był zatrudniony w pozwanej spółce na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony, na stanowisku kierowcy samochodu ciężarowego powyżej 3,5 tony. Podstawowe wynagrodzenie powoda wynosiło 3010 zł brutto. W dniu 28 lutego lub 1 marca 2022 r., dyrektor oddziału pozwanej, działając w jej imieniu, okazał powodowi zdjęcia z 27 lutego 2022 r., z których miało wynikać, że ten spuszczał do baniaka paliwo z należącego do pozwanej spółki samochodu ciężarowego, celem jego wykorzystania w swoim prywatnym pojeździe. Powód zaprzeczył, aby takie zdarzenie miało miejsce. Mimo powyższego, w dniu 7 marca 2022 r. złożono powodowi oświadczenie o rozwiązaniu z nim umowy o pracę bez wypowiedzenia na podstawie <xLexLink xArt="art. 52;art. 52 § 1;art. 52 § 1 pkt. 1" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 52 § 1 pkt 1 Kodeksu pracy</xLexLink>, wskazując, że powód okradł pracodawcę z paliwa. Powód wskazał, że nie otrzymał ani odpisu pisma zawierającego oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę, ani jego zdjęć, mimo że zgłaszał taką prośbę. Uzyskał jedynie świadectwo pracy.</xText> <xText>Jak wskazał powód, pracodawca nie miał nigdy jakichkolwiek zastrzeżeń do jego pracy, nigdy nie kierował też do niego zarzutów związanych z kradzieżą paliwa. W tym stanie rzeczy, w ocenie powoda, nie można przyjąć, aby naruszenie obowiązków pracowniczych było zawinione, co powoduje, że przesłanka z <xLexLink xArt="art. 52;art. 52 § 1;art. 52 § 1 pkt. 1" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 52 § 1 pkt 1 Kodeksu pracy</xLexLink> nie została spełniona. Podana w oświadczeniu o rozwiązaniu umowy o pracę przyczyna jest nieprawdziwa, nieustalona i niesprawdzona.</xText> <xText>Pismem z 8 czerwca 2022 r. powód poinformował, że nie wyraża zgody na podjęcie mediacji z pozwaną spółką. Jak wskazał, w przeszłości próbował już kilkukrotnie podjąć rozmowy z kierownictwem pozwanej spółki, jednak bezskutecznie.</xText> <xText>W odpowiedzi na pozew z 13 czerwca 2022 r. pozwana spółka wniosła odpowiedź na pozew, domagając się oddalenia powództwa w całości oraz zasądzenia od powoda na jej rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych, wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie, liczonymi od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.</xText> <xText>W uzasadnieniu pisma pozwana przyznała, że pismem z 7 marca 2022 r. rozwiązała z powodem umowę o pracę bez wypowiedzenia, jako przyczynę wskazując przywłaszczenia (kradzież) paliwa z baku samochodu ciężarowego we <xAnon>F.</xAnon> w <xAnon>N.</xAnon>, którego powód dopuścił się 27 lutego 2022 r. Pracodawca zakwalifikował to działanie jako ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych, polegające na umyślnym wyrządzeniu szkody w mieniu pracodawcy. W uzasadnieniu odpowiedzi na pozew opisany został przebieg zdarzenia, które legło u podstaw rozwiązania z powodem stosunku pracy.</xText> <xText>Pismem z 4 października 2022 r. powód wskazał, że podtrzymuje wszelkie przedstawione do tej pory twierdzenia i dowody. Nadto, zaoferował dalszy materiał dowodowy, wskazując, że pozostali pracownicy pozwanej spółki byli wobec niego nastawieni w sposób wrogi i zawistny, albowiem powód pracował w jednym z najlepiej płatnych działów w spółce, był chwalony za to, że jest dobrym pracownikiem, a nadto dbał o interes pracodawcy. Co więcej, był on molestowany przez innego pracownika spółki. Na kilka tygodni przed rozwiązaniem umowy o pracę, dyrektor pozwanej spółki zaproponował powodowi pracę na znacznie lepszych warunkach, co również wzbudziło zazdrość pozostałych pracowników, a co powoduje, że powód stał się ofiarą prowokacji.</xText> <xText>Pismem z 1 grudnia 2022 r. pozwana spółka odniosła się to formułowanych przez powoda twierdzeń.</xText> <xText>W trakcie rozprawy z 20 grudnia 2023 r. pełnomocnik pozwanej wskazał, że pozwana widzi możliwość ugodowego zakończenia sprawy, polegającego na zmianie trybu rozwiązania umowy o pracę i sprostowaniu świadectwa pracy.</xText> <xText>Pismem z 2 stycznia 2023 r. pełnomocnik powoda podtrzymał formułowaną uprzednio przez <xAnon>P. K.</xAnon> argumentację, uzupełniając ją o wskazanie, że oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę powinno obligatoryjnie mieć formę pisemną. Podniósł, że w dniu 7 marca 2022 r. powód nie otrzymał egzemplarza takiego oświadczenia, nadto, uniemożliwiono mu zrobienie jego zdjęć. Zamieszczona na oświadczeniu adnotacja, iż powód odmówił jego przyjęcia, nie polega na prawdzie. Po tym, jak odmówił on podpisania pisma, przedstawiciel pozwanej nie wydał mu jego egzemplarza. Powyższego nie można zatem uznać za dotrzymanie formy pisemnej.</xText> <xText>Pismem z 3 stycznia 2023 r. pełnomocnik powoda rozszerzył żądanie pozwu w ten sposób, że wniósł o zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda dalszej kwoty 5 805,21 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie, liczonymi od dnia doręczenia pozwanej odpisu pozwu do dnia zapłaty. Powyższa modyfikacja wynikła z faktu, że powód domagał się odszkodowania w wysokości trzymiesięcznego wynagrodzenia za pracę. Jak zaś wynika z informacji przedstawionej przez pozwaną, jednomiesięczne wynagrodzenie liczone jak ekwiwalent za niewykorzystany urlop wynosi w przypadku powoda 4 945,07 zł. Łącznie żądanie powoda w niniejszej sprawie obejmuje zatem kwotę 14 835,21 zł, co spowodowało konieczność rozszerzenia zgłoszonego pierwotnie żądania.</xText> <xText><xBx> S ąd ustalił następujący stan faktyczny:</xBx></xText> <xText>W dniu 7 marca 2018 r. <xAnon>P. K.</xAnon> zawarł z <xAnon> (...) Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością</xAnon> z siedzibą w <xAnon>S.</xAnon> umowę o pracę na czas określony na stanowisku kierowcy. Zgodnie z zapisem § 1 umowy, została ona zawarta na okres od 7 marca 2018 r. do 6 grudnia 2020 r. i dotyczyła pracy w pełnym wymiarze etatu.</xText> <xText>Zgodnie z zapisem § 4 ust. 1 i 2 umowy, strony ustaliły wynagrodzenie zasadnicze w wysokości 2 100 zł brutto miesięcznie, wypłacane z dołu, do 10. dnia każdego miesiąca.</xText> <xText>Zgodnie z zapisem § 10 ust. 3 umowy, w zakres obowiązków pracownika wchodziła należyta dbałość o powierzony w ramach umowy pojazd i sprzęt, użytkowanie pojazdu zgodnie z jego przeznaczeniem, a także wypełnianie obowiązków w sposób sumienny i skrupulatny, zgodnie z nakazami prawa, wewnętrznymi regułami i standardami pracodawcy, regulaminem pracy, przepisami dotyczącymi bezpieczeństwa i higieny pracy, mając na uwadze przede wszystkim interesy i dobrą reputację pracodawcy.</xText> <xText>Z dniem 7 grudnia 2020 r. zawarta między stronami umowa – zgodnie z <xLexLink xArt="art. 25(3);art. 25(3) § 3" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 25<xSUPx>3</xSUPx> § 3 Kodeksu pracy</xLexLink> – przekształciła się w umowę na czas nieokreślony. Pozostałe warunki umowy pozostały bez zmian.</xText> <xText><xBx>Dowody:</xBx></xText> <xText>- informacja, k. 7,</xText> <xText>- umowa o pracę, k. 8-12.</xText> <xText>Wykonywana przez <xAnon>P. K.</xAnon> praca polegała na transporcie międzynarodowym towarów. <xAnon>P. K.</xAnon> był kierowcą pojazdu ciężarowego. W trakcie zatrudnienia, nie miał on przypisanego jednego, stałego pojazdu, często posługiwał się jednak pojazdem ciężarowym <xAnon>marki S.</xAnon> o <xAnon>numerze rejestracyjnym (...)</xAnon> i numerze bocznym <xAnon> (...)</xAnon>. Zamieniał się nim z <xAnon>M. K.</xAnon>, w ten sposób, że każdy z nich pracował po 2 tygodnie. Do przekazywania pojazdu dochodziło na terenie „bazy” pracodawcy w miejscowości <xAnon>F.</xAnon> (<xAnon>N.</xAnon>).</xText> <xText>Na terenie „bazy” wydzielony jest parking na służbowe samochody ciężarowe oraz osobny parking na samochody prywatne pracowników spółki. Zdarza się, że kierowcy parkują swoje prywatne pojazdy obok ciężarówek w celu przepakowania rzeczy. Po ich przepakowaniu, odstawiają je na przeznaczony dla nich parking.</xText> <xText><xBx>Dowody:</xBx></xText> <xText>- zeznania świadka <xAnon>M. K.</xAnon>, k. 135-137,</xText> <xText>- zeznania świadka <xAnon>M. S.</xAnon>, k. 155-156,</xText> <xText>- przesłuchanie <xAnon>P. K.</xAnon>, k. 179-181,</xText> <xText>- fotografie, k. 190-191.</xText> <xText>W 2022 r. <xAnon>P. K.</xAnon>, podróżując do miejsca rozpoczęcia i z miejsca zakończenia pracy, poruszał się samochodem prywatnym – białym pojazdem marki <xAnon>S. (...)</xAnon> o <xAnon>numerze rejestracyjnym (...)</xAnon>. Pojemność zbiornika paliwa tego pojazdu wynosi ok. 50 litrów. Zdarzało się, że <xAnon>P. K.</xAnon> woził w bagażniku dwa lub trzy kanistry na paliwo, każdy o pojemności ok. 20-30 litrów.</xText> <xText><xBx>Dowody:</xBx></xText> <xText>- zeznania świadka <xAnon>M. K.</xAnon>, k. 135-137,</xText> <xText>- przesłuchanie <xAnon>P. K.</xAnon>, k. 179-181.</xText> <xText>W dniu 27 lutego 2022 r., w trakcie wykonywania zadań służbowych, <xAnon>P. K.</xAnon> korzystał z pojazdu <xAnon>S.</xAnon> o numerze bocznym <xAnon> (...)</xAnon>. Przyjechał nim na teren „bazy” pracodawcy, w miejscowości <xAnon>F.</xAnon>, w godzinach popołudniowych. Kolejnego dnia, miał on rozpocząć pracę z rana. W sytuacjach, gdy <xAnon>P. K.</xAnon> miał spędzić noc na terenie „bazy”, nocował w ciężarówce.</xText> <xText>Około godziny 21:35 <xAnon>P. K.</xAnon> podjechał swym prywatnym pojazdem na parking przeznaczony dla ciężarówek i zaparkował go przed pojazdem <xAnon>S.</xAnon> o numerze bocznym <xAnon> (...)</xAnon>. Odjechał z tego miejsca około godziny 22:08. W czasie, gdy pojazd <xAnon>P. K.</xAnon> stał zaparkowany obok pojazdu ciężarowego, na miejscu zgromadziło się kilka osób, które rozmawiały ze sobą.</xText> <xText>Około godziny 22:38 <xAnon>P. K.</xAnon> ponownie podjechał swym prywatnym pojazdem w miejsce obok służbowego pojazdu ciężarowego i zaparkował go z jego prawej strony. Przed nim zaparkowany został inny samochód osobowy, którego bagażnik został otwarty, a jego kierowca kilkukrotnie otwierał drzwi pojazdu ciężarowego, zaparkowanego przed pojazdem <xAnon>S.</xAnon>, i wsiadał do niego. Ok. godziny 23:06 osoba ta odjechała ww. pojazdem.</xText> <xText>Około godziny 23:00 <xAnon>P. K.</xAnon> rozpoczął przetaczanie paliwa z baku pojazdu ciężarowego <xAnon>S.</xAnon> do baku swojego pojazdu marki <xAnon>S.</xAnon>. Czynności te poprzedzone zostały około dwuminutowym nachylaniem się przez niego nad wlewem zbiornika paliwa pojazdu <xAnon>S.</xAnon>.</xText> <xText>Około godziny 23:14 na miejscu dołączyła inna, nieustalona osoba. Wówczas do bagażnika pojazdu <xAnon>S.</xAnon> doprowadzony został czarny wężyk. Około godziny 23:17 bagażnik pojazdu <xAnon>S.</xAnon> został otwarty, a wężyk został wprowadzony do środka. Około 23:34 wężyk został odłączony, a bagażnik pojazdu <xAnon>S.</xAnon> został zamknięty. Około godziny 23:36 pojazd <xAnon>S.</xAnon> został przeparkowany.</xText> <xText>O godzinie 23:58 <xAnon>P. K.</xAnon> opuścił swym pojazdem prywatnym teren parkingu pracodawcy.</xText> <xText><xBx> Dowody:</xBx></xText> <xText>- nagrania na płycie CD, k. 29,</xText> <xText>- dokumentacja fotograficzna, k. 32v-40v, znajdująca się również na płycie CD, k. 29,</xText> <xText>- nagranie na płycie CD, k. 192.</xText> <xText>W dniu 28 lutego 2022 r. na adres e-mailowy <xAnon> spółki (...)</xAnon> osoba podpisująca się jako <xAnon>K. M. (1)</xAnon> nadesłała wiadomość, w której opisała, iż <xAnon>P. K.</xAnon> dokonał kradzieży paliwa z należącego do spółki pojazdu ciężarowego, spuszczając je do baku swojego prywatnego pojazdu oraz do znajdujących się w jego bagażniku kanistrów. Do wiadomości załączone zostały wykonane fotopułapką zdjęcia przedstawiające przebieg zdarzenia.</xText> <xText><xBx> Dowody: </xBx></xText> <xText>- wiadomość e-mail wraz z tłumaczeniem, k. 32, 41-42,</xText> <xText>- dokumentacja fotograficzna, k. 32v-40v.</xText> <xText>Następnego dnia po zdarzeniu, <xAnon>P. K.</xAnon> został poproszony o rozmowę z prezesem spółki, <xAnon>K. M. (2)</xAnon>. W czasie rozmowy obecny był również menedżer floty, <xAnon>M. S.</xAnon>. W trakcie rozmowy, <xAnon>P. K.</xAnon> był pytany o to, czy kradnie paliwo, czemu zaprzeczył. Skonfrontowany z nagraniami oraz fotografiami, <xAnon>P. K.</xAnon> zaczął kierować rozmowę tak, że relacjonował swym przełożonym wszystkie sytuacje, które w jego ocenie świadczą o występujących w spółce nieprawidłowościach, całkowicie unikając tematu kradzieży paliwa. Przełożeni poprosili wówczas <xAnon>P. K.</xAnon> o okazanie bagażnika jego prywatnego pojazdu. Ten jednak odmówił, wskazując, że pojazd znajduje się w serwisie, jednak nie potrafił udzielić odpowiedzi na to, gdzie znajduje się ww. serwis oraz kto odwiózł tam jego samochód. <xAnon>P. K.</xAnon> twierdził nadto, że to nie on został uwieczniony na fotografiach i nie wie, kim jest osoba podjeżdżająca jego pojazdem i otwierająca jego bagażnik w pobliżu ciężarówki.</xText> <xText>Kilka dni później, pomiędzy tymi samymi osobami odbyła się kolejna rozmowa, w trakcie której przełożeni okazali <xAnon>P. K.</xAnon> nagranie z monitoringu, na którym widać, że to on sam wyjeżdża swym pojazdem z terenu parkingu. <xAnon>P. K.</xAnon> przeprosił wówczas <xAnon>K. M. (2)</xAnon> za to, że go okłamał.</xText> <xText>Po przeprowadzonej rozmowie, <xAnon>K. M. (2)</xAnon> chciał wręczyć <xAnon>P. K.</xAnon> datowane na 7 marca 2022 r., pisemne oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę, ten jednak odmówił jego przyjęcia i podpisania. Wobec tego, <xAnon>K. M. (2)</xAnon> zabrał ww. dokument. Został on podpisany przez świadka opisywanych zdarzeń, <xAnon>M. S.</xAnon>, z adnotacją, że pracownik odmówił odbioru oświadczenia i podpisania go.</xText> <xText>Jak wynika z treści oświadczenia o rozwiązaniu umowy o pracę, została ona rozwiązana bez wypowiedzenia z dniem 2 marca 2022 r., w trybie <xLexLink xArt="art. 52;art. 52 § 1;art. 52 § 1 pkt. 1" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 52 § 1 pkt 1 Kodeksu pracy</xLexLink>. Jako przyczyna rozwiązania stosunku pracy wskazane zostało ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych poprzez przywłaszczenie (kradzież) paliwa z pojazdu o <xAnon>numerze rejestracyjnym (...)</xAnon> we <xAnon>F.</xAnon> (<xAnon>N.</xAnon>) w dniu 27 lutego 2022 r. Powyższa okoliczność zakwalifikowana została jako szkoda pracodawcy, do której przyczynił się pracownik, w związku z czym pracodawca utracił do niego zaufanie. W oświadczeniu zawarte zostało pouczenie o prawie wniesienia do sądu odwołania w terminie 21 dni od otrzymania pisma.</xText> <xText><xBx> Dowody:</xBx></xText> <xText>- zeznania świadka <xAnon>M. S.</xAnon>, k. 155-156,</xText> <xText>- przesłuchanie <xAnon>K. M. (2)</xAnon>, k. 157-158,</xText> <xText>- oświadczenie z 7 marca 2022 r., akta osobowe pracownika.</xText> <xText>Pojazd ciężarowy <xAnon>S.</xAnon> o <xAnon>numerze rejestracyjnym (...)</xAnon> i numerze bocznym <xAnon> (...)</xAnon> posiada dwa zbiorniki paliwa o pojemności ok. 1200 litrów. Przy takiej pojemności baku nie jest możliwym dokładne określenie, jaki jest ubytek paliwa przy częściowym opróżnieniu zbiorników. Nadto, w chwili zdarzenia nie było to możliwe z uwagi na fakt, że zawór pomiędzy zbiornikami został zamknięty.</xText> <xText>Pojazd posiadał niezamykany na klucz korek do wlewu paliwa.</xText> <xText><xBx>Dowody:</xBx></xText> <xText>- przesłuchanie <xAnon>K. M. (2)</xAnon>, k. 157-158,</xText> <xText>- przesłuchanie <xAnon>P. K.</xAnon>, k. 179-181.</xText> <xText>W czasie, gdy <xAnon>P. K.</xAnon> pracował w <xAnon> (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością</xAnon>, miał wśród pozostałych pracowników wielu wrogów. Zazdrościli mu oni pracy w najlepiej opłacanym dziale oraz zaproponowanego przez dyrektora na kilka tygodni przed zdarzeniem awansu. Informacje te szczątkowo docierały do prezesa spółki, <xAnon>K. M. (2)</xAnon>.</xText> <xText>Od czasu, gdy pomiędzy <xAnon>P. K.</xAnon> a innym pracownikiem doszło do nieporozumienia, które ten pierwszy rozpatrywał w kategorii molestowania seksualnego, czuł się on zagrożony wśród współpracowników.</xText> <xText>Pracodawca był zadowolony z efektów pracy <xAnon>P. K.</xAnon>. Nie zgłaszał żadnych zastrzeżeń co do jakości wykonywanej przez niego pracy. Takie zastrzeżenia nie były mu również zgłaszane przez innych pracowników spółki.</xText> <xText><xAnon>P. K.</xAnon> nie wiązał swojej przyszłości ze <xAnon> spółką (...)</xAnon>. Nie był zadowolony z wysokości otrzymywanego wynagrodzenia. W dniu maju 2018 r. wysyłał on wiadomości e-mail z zapytaniem o możliwość i warunki podjęcia pracy w charakterze mechanika na terenie <xAnon>S.</xAnon>. W latach 2018-2021 kilkukrotnie zgłaszał również swojemu pracodawcy nieprawidłowości spowodowane niewłaściwą organizacją pracy swych współpracowników, a nadto fakt, iż nie została mu wypłacona premia za bezwypadkową jazdę.</xText> <xText><xBx>Dowody:</xBx></xText> <xText>- wiadomości sms, k. 73-83,</xText> <xText>- wiadomości e-mail, k. 84-112,</xText> <xText>- zeznania świadka <xAnon>M. K.</xAnon>, k. 135-137,</xText> <xText>- przesłuchanie <xAnon>K. M. (2)</xAnon>, k. 157-158,</xText> <xText>- przesłuchanie <xAnon>P. K.</xAnon>, k. 179-181.</xText> <xText><xBx> S ąd zważył, co następuje:</xBx></xText> <xText>Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie w jakiejkolwiek części.</xText> <xText>Podstawę prawną żądania odszkodowawczego powoda stanowił <xLexLink xArt="art. 56;art. 56 § 1" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 56 § 1 Kodeksu pracy</xLexLink> (dalej: „<xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">k.p.</xLexLink>”), zgodnie z którym pracownikowi, z którym rozwiązano umowę o pracę bez wypowiedzenia z naruszeniem przepisów o rozwiązywaniu umów o pracę w tym trybie, przysługuje roszczenie o przywrócenie do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowanie. Wysokość odszkodowania reguluje zaś <xLexLink xArt="art. 58" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 58 k.p.</xLexLink>, zgodnie z którym odszkodowanie, o którym mowa w <xLexLink xArt="art. 56" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 56 k.p.</xLexLink>, przysługuje w wysokości wynagrodzenia za okres wypowiedzenia.</xText> <xText>Przed przystąpieniem do dalszej części rozważań wskazać trzeba, że przedstawiony wyżej stan faktyczny ustalony został w oparciu o szczegółowo przywołane tam dokumenty oraz nagrania i fotografie, których prawdziwości nie kwestionowała żadna ze stron postępowania. Również Sąd nie znalazł podstaw, aby dowodom tym odmówić wiarygodności. Co prawda pełnomocnik powoda próbował kwestionować prawdziwość nagrania z kamery monitoringu znajdującej się na terenie „bazy” pozwanej spółki, jednak przytaczane przez niego okoliczności nie mogły wpłynąć na ich przydatność i moc dowodową. Należy bowiem zauważyć, że pełnomocnik strony pozwanej w sposób logiczny wyjaśnił, że fakt, iż nagranie kończy się na godzinie 22:30, wynika z tego, że kamera nie zarejestrowała po tym czasie jakiegokolwiek ruchu w swoim zasięgu. Wszystkie czynności, jakie związane były ze spuszczaniem paliwa, odbywały się w miejscu oddalonym od kamery, nadto, zasłoniętym przez nieruchomy pojazd ciężarowy. Z tego względu brak było podstaw, aby dyskredytować przedłożone do akt nagranie, tym bardziej, że przedstawiało ono to, co działo się przed samym krytycznym zdarzeniem.</xText> <xText>Przy ustalaniu stanu faktycznego sprawy Sąd uwzględnił zeznania świadków <xAnon>M. K.</xAnon> oraz <xAnon>M. S.</xAnon>. Pierwszy ze wskazanych świadków posiadał informacje na temat tego, jak przebiegało zatrudnienie powoda, w jakim systemie wykonywał on pracę, a także na temat tego, że powód nie miał najlepszych relacji z pozostałymi pracownikami pozwanej spółki. Złożone przez niego zeznania okazały się natomiast nieprzydatne w części, w jakiej dotyczyły przebiegu zdarzenia z 27 lutego 2022 r. i przyczyn rozwiązania z powodem umowy o pracę. W tym bowiem zakresie <xAnon>M. K.</xAnon> nie posiadał własnej wiedzy, a wszelkie informacje, jakimi dysponował, pochodziły od osób trzecich lub samego powoda.</xText> <xText>Zeznania drugiego ze wskazanych świadków okazały się natomiast przydatne w zakresie, w jakim dotyczyły przebiegu zdarzeń związanych z rozwiązaniem umowy o pracę z powodem. <xAnon>M. S.</xAnon> był bowiem uczestnikiem rozmów, jakie prezes spółki odbył z powodem, a które skutkowały zakończeniem stosunku pracy.</xText> <xText>Należy podkreślić, że żaden ze wskazanych świadków nie był skonfliktowany z powodem. Przytaczane przez nich okoliczności w części, w jakiej uznane zostały za przydatne przy konstruowaniu stanu faktycznego sprawy, pochodziły z ich własnych spostrzeżeń, były nadto logiczne i wiarygodne.</xText> <xText>Konstruując stan faktyczny sprawy, Sąd uwzględnił również okoliczności przytoczone przez prezesa pozwanej spółki, <xAnon>K. M. (2)</xAnon>. W sposób spójny opisał on bowiem przebieg zdarzeń związanych z otrzymaniem informacji o kradzieży paliwa i próby wyjaśnienia zaistniałej sytuacji. <xAnon>K. M. (2)</xAnon> wskazał również, że pomimo, że docierały do niego szczątkowe informacje na temat konfliktu pomiędzy powodem a pozostałymi pracownikami spółki, nie miał on żadnych zastrzeżeń do jakości pracy <xAnon>P. K.</xAnon>. Nawet w trakcie niniejszego postępowania prezes pozwanej spółki nie formułował pod adresem powoda jakichkolwiek zarzutów innych, aniżeli te związane ze zdarzeniem z 27 lutego 2022 r.</xText> <xText>Sąd za niewiarygodne w przeważającej części uznał natomiast okoliczności przytaczane przez <xAnon>P. K.</xAnon> w ramach jego przesłuchania w charakterze powoda. Nie sposób nie dostrzec, iż powód w każdej sytuacji przedstawiał siebie jako ofiarę niewłaściwych zachowań innych, zazdrosnych pracowników. Powód zdawał się bagatelizować samo zdarzenie z 27 lutego 2022 r., próbując przenieść środek ciężkości swych zeznań na inne, istniejące w jego ocenie nieprawidłowości w pozwanej spółce. Zeznania powoda były częściowo nielogiczne i wewnętrznie sprzeczne. Przykładowo wskazać można na fakt, iż powód w zasadzie w dwóch następujących po sobie zdaniach wskazał, że nie zamykał swego prywatnego pojazdu na noc na terenie parkingu we <xAnon>F.</xAnon>, po to, by za chwilę powiedzieć, że z uwagi na niechciane zachowania innego pracownika, czuł się zagrożony. Już z zasad doświadczenia życiowego wynika zaś, że nie jest typową sytuacją pozostawianie prywatnego pojazdu otwartego na noc, tym bardziej, jeśli czuje się jakiekolwiek zagrożenie. Również kwestia rzekomego przepakowywania rzeczy z pojazdu prywatnego do pojazdu służbowego, trwająca przeszło godzinę, jawi się jako nielogiczna i niewiarygodna. Przypomnieć bowiem trzeba, że powód poruszał się służbowym pojazdem zarówno 27, jak i 28 lutego. Nie sposób zatem dać wiary temu, że przepakowywał taką ilość swoich rzeczy dopiero po zakończonym dniu pracy. Co jednak szczególnie istotne, na przedłożonych do akt fotografiach w sposób wyraźny widać, że powód nie przenosił żadnych rzeczy pomiędzy pojazdami. Jedynie raz wsiadł on do pojazdu ciężarowego. Pozostały czas spędził natomiast na staniu przy bagażniku pojazdu <xAnon>S.</xAnon> z podłączonym do niego wężykiem.</xText> <xText>W ocenie Sądu nie jest wiarygodne twierdzenie powoda jakoby nie uczestniczył on w czynnościach zarejestrowanych na zdjęciach z fotopułapki z 27 lutego 2022 r. O ile nie jest możliwa, w oparciu o zdjęcia, stuprocentowa identyfikacja osoby dokonującej przetaczania paliwa z samochodu ciężarowego pozwanej do samochodu prywatnego powoda (do baku i kanistrów w bagażniku), o tyle całokształt okoliczności sprawy nie pozwala na przyjęcie, że to inna niż powód, osoba posługiwała się jego pojazdem w utrwalony na zdjęciach sposób a następnie opuściła tym pojazdem teren bazy pozwanej. Jest to nielogiczne nie tylko w sytuacji zagrożeń, o których powód opowiadał ale również w kontekście okłamywania prezesa pozwanej co do okoliczności opuszczenia rzez powoda bazy pozwanej samochodem prywatnym. Udział powoda w przetaczaniu paliwa z ciężarówki do jego samochodu prywatnego potwierdza umiejscowienie wzajemne pojazdów, połączenie baku ciężarówki i samochodu osobowego wężem, odmowa przez powoda kontroli bagażnika jego samochodu przez pracodawcę, przewożenie w bagażniku przez powoda kilku kanistrów bez uzasadnionej potrzeby (powód nie pokonywał aż takich dystansów aby wypleniać bagażnik niemal w całości kanistrami) oraz reakcja powoda na okazane mu fotografie z zapisem kradzieży.</xText> <xText>Na te poszlaki wskazujące na bezpośredni udział powoda w procederze kradzieży paliwa z pojazdu służbowego wskazywał również Sąd Rejonowy <xAnon>S.</xAnon> – <xAnon>P.</xAnon> i <xAnon>Z.</xAnon> w uzasadnieniu postanowienia uchylającego postanowienie Prokuratury Rejonowej <xAnon>S.</xAnon>-Zachód w <xAnon>S.</xAnon> o umorzeniu dochodzenia w sprawie zaboru paliwa w dniu 27 lutego 2022 r. na parkingu w miejscowości <xAnon>F.</xAnon> poprzez jego przelanie ze zbiorników ciężarówki o <xAnon>numerze rej. (...)</xAnon>.</xText> <xText>Z tych względów, okoliczności przytaczane przez powoda należało w przeważającej mierze zdyskwalifikować jako niewiarygodne.</xText> <xText>W tym miejscu wskazać trzeba, że zgodnie z przepisem <xLexLink xArt="art. 52;art. 52 § 1;art. 52 § 1 pkt. 1" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 52 § 1 pkt 1 k.p.</xLexLink> pracodawca może rozwiązać umowę o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika w razie ciężkiego naruszenia przez pracownika jego podstawowych obowiązków pracowniczych. Rozwiązanie umowy o pracę w trybie natychmiastowym określa się często jako zwolnienie dyscyplinarne. Postrzega się je jako instytucję wyjątkową, u której podstaw leży zachowanie pracownika tak naganne, że uniemożliwia kontynuowanie jego zatrudnienia. Jak słusznie wskazuje przy tym w licznych orzeczeniach Sąd Najwyższy, ciężkie naruszenie przez pracownika podstawowych obowiązków pracowniczych zachodzi wówczas, gdy zachowaniu pracownika (działaniu lub zaniechaniu) można przypisać złą wolę (winę umyślną) lub rażące niedbalstwo (tak np. Sąd Najwyższy w wyroku z 21 lipca 1999 r., I PKN 169/99, OSNP 2000/20/746 albo w wyroku z 21 czerwca 2005 r., II PK 305/04, LEX nr 155985). Warunkiem rozwiązania umowy o pracę w tym trybie jest zatem bezprawność działania pracownika, rozumiana jako zachowanie naruszające objęte treścią stosunku pracy obowiązki o charakterze podstawowym, które spowodowało zagrożenie lub naruszenie interesów pracodawcy bądź naraziło go na szkodę.</xText> <xText>Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 30;art. 30 § 4" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 30 § 4 k.p.</xLexLink>, w oświadczeniu pracodawcy o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia powinna być wskazana przyczyna uzasadniająca rozwiązanie umowy. Pracodawca ma obowiązek wskazać tę przyczynę w sposób konkretny, jasny i zrozumiały. Powinna być to rzeczywista i prawdziwa przyczyna rozwiązania umowy o pracę. Oświadczenie pracodawcy musi być na tyle skonkretyzowane, by w danych okolicznościach faktycznych przyczyna rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia nie budziła wątpliwości (w szczególności – u zwalnianego pracownika) co do tego, z jakim konkretnie jego zachowaniem należy ją łączyć (<xIx>vide </xIx>wyrok Sądu Najwyższego z 21 marca 2001 r., I PKN 311/00, OSNAPiUS 2002/24/595). Przyczyna dyscyplinarnego zwolnienia z pracy powinna być ponadto określona w sposób, który jednoznacznie wskazuje, na czym w opinii pracodawcy polega wina pracownika (<xIx>vide </xIx>wyrok Sądu Najwyższego z 14 grudnia 1999 r., I PKN 444/99, OSNAPiUS 2001/9/313). Ocena prawidłowości zwolnienia pracownika bez wypowiedzenia jest dokonywana przez Sąd jedynie w granicach przyczyn podanych pracownikowi przez pracodawcę w piśmie rozwiązującym umowę o pracę. Pracodawca nie ma zatem możliwości powoływania się przed sądem pracy na inne, niż wskazane w jego oświadczeniu, przyczyny przemawiające za słusznością rozwiązania umowy o pracę w trybie dyscyplinarnym. Rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia będzie prawidłowe, gdy wskazana w oświadczeniu pracodawcy przyczyna obiektywnie istniała w chwili jego składania, a ponadto w okolicznościach sprawy mogła uzasadniać rozwiązanie stosunku pracy.</xText> <xText>Oceniając poprawność rozwiązania umowy o pracę należy w pierwszej kolejności odnieść się i zweryfikować spełnienie warunków formalnych tego rozwiązania, a dopiero w dalszej kolejności przejść do analizy elementów o zabarwieniu merytorycznym.</xText> <xText>Zdaniem Sądu rozwiązanie z powodem umowy spełnia wymogi formalne wynikające z przepisów <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">Kodeksu pracy</xLexLink> – zostało ono bowiem sporządzone w formie pisemnej (30 <xLexLink xArt="§ 3" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">§ 3 k.p.</xLexLink>), określało przyczynę rozwiązania umowy bez wypowiedzenia (30 <xLexLink xArt="§ 4" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">§ 4 k.p.</xLexLink>), a pismo zostało wręczone powodowi przez osobę reprezentującą pracodawcę. Powoda nie reprezentowała zakładowa organizacja związkowa, a zatem konsultacja związkowa nie była w sprawie wymagana (<xLexLink xArt="art. 52;art. 52 § 3" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 52 § 3 k.p.</xLexLink>). Nie umknęło przy tym uwadze Sądu, że powód powoływał się w swej argumentacji na fakt, iż w jego ocenie oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę nie spełniało wymogu formy pisemnej, albowiem nie zostało mu wręczone. Nie wymaga jednak szerszego uzasadnienia ugruntowane już w judykaturze Sądu Najwyższego stanowisko, zgodnie z którym rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika jest jednostronnym oświadczeniem woli, które wywołuje skutek w chwili złożenia go pracownikowi w taki sposób, aby mógł zapoznać się z jego treścią (<xIx>vide </xIx>chociażby wyrok Sądu Najwyższego z 14 lipca 2016 r., II PK 186/15, LEX nr 2135548). Pracownik, który bez usprawiedliwionych przyczyn odmówił przyjęcia takiego pisma, nie może przy tym powoływać się na to, że pracodawca nie poinformował go o możliwości, terminie i trybie odwołania (<xIx>vide </xIx>wyrok Sądu Najwyższego z dnia 18 kwietnia 2011 r., III PK 56/10, LEX nr 949031).</xText> <xText>Jak wynika w sposób niesporny z przeprowadzonego w sprawie postępowania dowodowego, złożenie pisemnego oświadczenia o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia poprzedzała dwukrotna rozmowa pomiędzy powodem a przedstawicielami pozwanej spółki. Powodowi wyjaśnione zostało to, z jakich przyczyn umowa została rozwiązana, nadto, przyczyna ta znalazła się w samym pisemnym oświadczeniu. Powód odmówił podpisania oświadczenia i jego odebrania od przedstawiciela pracodawcy. Powyższe nie powoduje jednak, że samo oświadczenie woli nie zostało skutecznie złożone. Nadto, fakt, iż powód wskutek własnego zachowania nie otrzymał jednego egzemplarza oświadczenia, nie powoduje, że doszło do naruszenia wynikającego z <xLexLink xArt="art. 30;art. 30 § 4" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 30 § 4 k.p.</xLexLink> obowiązku zachowania formy pisemnej. W tym więc zakresie, pracodawca dochował wszelkich wymogów formalnych, niezbędnych do rozwiązania umowy o pracę w omawianym trybie.</xText> <xText>Poza sporem pozostawało również to, że pracodawca nie uchybił miesięcznemu terminowi z <xLexLink xArt="art. 52;art. 52 § 2" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 52 § 2 k.p.</xLexLink> Zdarzenie, jakie legło u podstaw rozwiązaniu umowy, miało miejsce 27 lutego 2022 r., podczas gdy samo oświadczenie o rozwiązaniu umowy datowane jest na 7 marca 2022 r. i właśnie w tym dniu podjęta została próba jego wręczenia powodowi.</xText> <xText>Kwestią sporną pomiędzy stronami niniejszego postępowania pozostawało natomiast przede wszystkim to, czy podana w oświadczeniu o rozwiązaniu umowy o pracę przyczyna jest prawdziwa, a jako taka - uzasadniająca skorzystanie przez pracodawcę z przewidzianego w <xLexLink xArt="art. 52" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 52 k.p.</xLexLink>, szczególnego trybu rozwiązania umowy o pracę. <xAnon>P. K.</xAnon> w toku niniejszego postępowania stał bowiem na stanowisku, że nie dopuścił się kradzieży paliwa, zaś przedłożona do akt dokumentacja fotograficzna oraz nagrania z kamer video bądź nie przedstawiają jego osoby, bądź też przedstawiają go przy czynnościach innych, aniżeli ściąganie paliwa ze zbiornika pojazdu służbowego.</xText> <xText>Przypomnieć trzeba, że przyczyna rozwiązania umowy o pracę z <xAnon>P. K.</xAnon> określona została jako ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych. Pojęcie to nie zostało przez ustawodawcę sprecyzowane w aktach normatywnych, w tym w szczególności w <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">kodeksie pracy</xLexLink>. Jak jednak trafnie wskazał Sąd Najwyższy w wyroku 20 grudnia 2013 r. (sygn. akt II PK 81/13, LEX nr 1438800), ocena, czy naruszenie obowiązku jest ciężkie, powinna uwzględniać stopień winy pracownika oraz zagrożenie lub naruszenie interesów pracodawcy. Sąd Najwyższy wyjaśnił, iż w pojęciu „ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych” mieszczą się trzy elementy. Są to: bezprawność zachowania pracownika (naruszenie podstawowego obowiązku pracowniczego), naruszenie albo zagrożenie interesów pracodawcy, a także zawinienie obejmujące zarówno winę umyślną, jak i rażące niedbalstwo. Jedynie spełnienie wszystkich ww. przesłanek uzasadniać będzie tzw. dyscyplinarne zwolnienie pracownika z pracy. Przyjmuje się przy tym, że zakres podstawowych obowiązków pracownika jest zróżnicowany wedle kryterium branżowego i zakładowego, a nadto zindywidualizowany przez rodzaj świadczonej pracy. Powszechnie zaś do obowiązków o charakterze podstawowym zalicza się obowiązki wymienione w <xLexLink xArt="art. 100" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 100 k.p.</xLexLink>, do których należy m.in. obowiązek dbałości o dobro zakładu pracy, ochrony jego mienia oraz zachowania w tajemnicy informacji, których ujawnienie mogłoby narazić pracodawcę na szkodę (<xLexLink xArt="art. 100;art. 100 § 2;art. 100 § 2 pkt. 4" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 100 § 2 pkt 4)</xLexLink>. Kwestię obowiązków pracownika normować mogą dodatkowo regulacje wprowadzone przez samego pracodawcę. Na gruncie rozpoznawanej sprawy nie ulega wątpliwości, że zapis § 10 ust. 3 zawartej między stronami umowy o pracę stanowił, że w zakres obowiązków pracownika wchodzi należyta dbałość o powierzony w ramach umowy pojazd i sprzęt, użytkowanie pojazdu zgodnie z jego przeznaczeniem, a także wypełnianie obowiązków w sposób sumienny i skrupulatny, zgodnie z nakazami prawa, wewnętrznymi regułami i standardami pracodawcy, regulaminem pracy, przepisami dotyczącymi bezpieczeństwa i higieny pracy, mając na uwadze przede wszystkim interesy i dobrą reputację pracodawcy.</xText> <xText>Co szczególnie istotne w realiach niniejszej sprawy, zgodnie z ugruntowaną już linią orzeczniczą, przywłaszczenie mienia pracodawcy, a nawet usiłowanie kradzieży tego mienia jest zawsze ciężkim naruszeniem podstawowych obowiązków pracowniczych, niezależnie od tego, czy ze względu na jego wartość stanowi przestępstwo, czy wykroczenie (tak też Sąd Najwyższy w wyrokach: z 24 listopada 1998 r., I PKN 452/98, OSNP 2000/1/21; z 12 lipca 2001 r., sygn. akt I PKN 532/00, OSNP 2003/11/265).</xText> <xText>Przenosząc powyższe rozważania na grunt rozpoznawanej sprawy, wskazać trzeba, że do jej rozstrzygnięcia niezbędne stało się ustalenie, czy <xAnon>P. K.</xAnon> w istocie dopuścił się w dniu 27 lutego 2022 r. kradzieży paliwa z pojazdu służbowego, a co stało się przyczyną rozwiązania z nim umowy o pracę. Nie umknęło uwadze Sądu, że postępowanie karne co do tego czynu zostało pierwotnie umorzone z uwagi na niewykrycie jego sprawcy. Jak jednak stanowi <xLexLink xArt="art. 11" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 11 k.p.c.</xLexLink>, sąd cywilny wiążą wyłącznie ustalenia wydanego w postępowaniu karnym prawomocnego wyroku skazującego co do popełnienia przestępstwa. W przypadku, gdy postępowanie karne nie było prowadzone w ogóle, bądź też było prowadzone, jednak nie zakończyło się wydaniem prawomocnego wyroku skazującego, to do sądu cywilnego należy poczynienie ustaleń w powyższym zakresie. Sąd cywilny władny jest zatem sam ustalić, czy w świetle przepisów prawa karnego, ustalony przezeń czyn jest zbrodnią lub występkiem. Musi jednak tego dokonać, zgodnie z regułami prawa karnego, co oznacza konieczność ustalenia przedmiotowych i podmiotowych znamion przestępstwa (<xIx>vide </xIx>uchwała Sądu Najwyższego 7 sędziów - zasada prawna z 21 listopada 1967 r., III PZP 34/67, OSNC 1968/6/94).</xText> <xText>Dokonując analizy przedłożonego do akt materiału dowodowego, obrazującego przebieg zdarzeń z 27 lutego 2022 r., Sąd doszedł do przekonania, iż powód istotnie dopuścił się naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych poprzez kradzież mienia pracodawcy w postaci paliwa.</xText> <xText>Przede wszystkim trzeba zauważyć, że powód nie kwestionował faktu, że w dniu 27 lutego 2022 r. przebywał na terenie „bazy” pozwanej spółki w miejscowości <xAnon>F.</xAnon>. Nie było również przez niego kwestionowane to, że biały pojazd marki <xAnon>S.</xAnon> o <xAnon>numerze rejestracyjnym (...)</xAnon> był wówczas jego pojazdem prywatnym. Jak wspomniano już wcześniej, Sąd nie dał wiary przytoczonej przez powoda okoliczności, jakoby pozostawiał on swój samochód na - obszernym przecież - terenie spółki, w nocy, bez jego zamknięcia. Okoliczność ta jawi się jako skrajnie niezgodna z zasadami logiki i doświadczenia życiowego, albowiem powszechnym jest to, że każdy właściciel auta zamyka je na noc, nawet, jeśli pozostawia je na terenie swojej posesji. Powyższe wzmacnia jedynie fakt, iż w dacie zdarzenia, powód pozostawał w konflikcie z szeregiem współpracowników, w tym ze strony jednego istniało w jego ocenie zagrożenie wystąpienia niechcianych zachowań o charakterze seksualnym. W tak ustalonym układzie, trudno przyjąć za prawdziwe twierdzenia powoda, jakoby nie przywiązywał on wagi do zamykania swego pojazdu na noc, a co mogło skłonić innych współpracowników do uwikłania go w kradzież paliwa.</xText> <xText>Z tego względu Sąd stwierdził, że to wyłącznie powód - bądź też jakakolwiek inna osoba za jego zgodą - mógł prowadzić pojazd <xAnon>S.</xAnon> w dniu 27 lutego 2022 r.</xText> <xText>W świetle powyższego należy zatem uwzględnić, że ok. godziny 21:35 pojazd <xAnon>S.</xAnon> został zaparkowany przed <xAnon> (...)</xAnon> i stał tam przez kilkanaście minut, w trakcie których w pobliżu pojawiały się różne osoby. Następnie, pojazd zniknął z pola widzenia kamer monitoringu. Pojazd <xAnon>S.</xAnon> został ponownie zaparkowany po prawej stronie pojazdu <xAnon>S.</xAnon> ok. godziny 22:38, w miejscu, które nie było tym razem dobrze widoczne dla kamer. Ten fakt został jednak uwieczniony na fotografiach wykonanych przy pomocy fotopułapki.</xText> <xText>Z przedłożonych fotografii wynika, iż osoba, która dokonała czynności kradzieży, w pierwszej kolejności, ok. godziny 23:00 pochyliła się nad wlewem zbiornika paliwa pojazdu <xAnon>S.</xAnon> i pozostawała w tej pozycji przez dłuższą chwilę. Później, ok. godziny 23:14, dołączyła do niej inna, nieustalona osoba. Wówczas do bagażnika pojazdu <xAnon>S.</xAnon> doprowadzony został czarny wężyk. Ok. godziny 23:17 bagażnik pojazdu <xAnon>S.</xAnon> został otwarty, a wężyk został wprowadzony do środka. Ok. 23:34 wężyk został odłączony, a bagażnik pojazdu <xAnon>S.</xAnon> został zamknięty. Ok. godziny 23:36 pojazd <xAnon>S.</xAnon> został przeparkowany.</xText> <xText>W świetle powyższego, Sąd, dokonując analizy całokształtu zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, doszedł do dwóch wniosków: po pierwsze, uwieczniony na fotografiach przebieg zdarzeń bezsprzecznie wskazuje, iż miała miejsce kradzież paliwa ze zbiornika pojazdu <xAnon>S.</xAnon>, na co wskazuje fakt, iż osoba tego dokonująca posługiwała się podłączonym do zbiornika wężykiem, doprowadzonym w pierwszej kolejności do wlewu zbiornika paliwa pojazdu <xAnon>S.</xAnon>, a później do co najmniej jednego znajdującego się w bagażniku kanistra. Powyższe potwierdza zachowanie się opisanej osoby, która w pierwszej kolejności manewrowała przy wlewie paliwa pojazdu <xAnon>S.</xAnon>, a później przełączała wężyk i oczekiwała, aż zbiorniki napełnią się. Całe zajście trwało wszak kilkadziesiąt minut. Odtworzenie zdjęć z fotopułapki jedno po drugim potwierdza, iż pojazd osiadł pod ciężarem paliwa. Drugim wnioskiem wyprowadzonym przez Sąd na podstawie zaoferowanego materiału dowodowego jest natomiast to, iż osobą tą był <xAnon>P. K.</xAnon>.</xText> <xText>Przede wszystkim należy zauważyć, że uwieczniona na fotografiach osoba jest szczupłej postury. Mając styczność z osobą powoda na sali sądowej, Sąd miał możliwość poczynienia spostrzeżenia, że również on jest osobą o podobnej sylwetce. Co więcej, jak już zostało wyjaśnione wcześniej, Sąd nie dał wiary powodowi, gdy wskazywał, że ktoś inny mógł prowadzić jego pojazd na terenie parkingu. Osobą, która przeparkowała samochód <xAnon>S.</xAnon>, musiał być zatem sam powód. Wreszcie, nie umknęło uwadze Sądu, że powód nie potrafił w racjonalny sposób wyjaśnić przebiegu zdarzeń z 27 lutego 2022 r., w przywoływanych przez siebie okolicznościach był on labilny i niekonsekwentny. W rozmowie z przełożonymi, jaka nastąpiła bezpośrednio po zdarzeniu, powód powoływał nieprawdziwe informacje, jakoby jego pojazd znajdował się w serwisie. Przyłapany na kłamstwie, tłumaczył, że pojazd zaparkował poza terenem pracodawcy, u kolegi. Nie było jednak przez powoda kwestionowane to, że to właśnie on o godzinie 23:58 wyjechał z terenu parkingu pojazdem <xAnon>S.</xAnon>, a co utrwalone zostało na nagraniu z kamery. Powyższe powoduje, że przyjmując za prawdziwą wersję zdarzeń powoływaną przez <xAnon>P. K.</xAnon>, należałoby dojść do niedającego się pogodzić z zasadami rozsądku wniosku, jakoby któryś z nieprzychylnych mu współpracowników przeparkował jego auto, dokonał kradzieży paliwa, odstawił je na miejsce ok. godziny 23:36, zaś powód już 20 minut później, nie zorientowawszy się o całym zdarzeniu, wyjechał pojazdem poza teren pracodawcy. Dość przy tym powiedzieć, że w pojeździe musiał unosić się zapach paliwa, co w normalnym toku zdarzeń wzbudziłoby zaniepokojenie kierowcy i zmusiłoby go do ustalenia źródła zapachu. Po stronie powoda brak było jednak jakiejkolwiek tego rodzaju refleksji. Nadto, nie mógłby on nie zauważyć, że wskaźnik baku paliwa na tablicy rozdzielczej znajduje się na innym poziomie, niż poprzednio.</xText> <xText>Nie należy również tracić z pola widzenia tego, że bezpośrednio po zdarzeniu, powód kategorycznie odmówił okazania przełożonym bagażnika swego pojazdu. Choć okoliczność ta nie przesądza automatycznie o tym, że to <xAnon>P. K.</xAnon> dopuścił się kradzieży, wskazuje ona jednak na pewną niekonsekwencję w zachowaniu powoda i brak logiki w przytaczanym przez niego przebiegu zdarzeń. Skoro bowiem powód - jak sam twierdził - dopiero od przełożonych dowiedział się o zaistniałej sytuacji oraz o tym, że ktoś ukradł paliwo ze służbowego pojazdu i przelał je do pojazdu <xAnon>S.</xAnon>, normalną jego reakcją winna być chęć wyjaśnienia nieporozumienia i ustalenia, czy w rzeczywistości bak pojazdu jest pełen, a w bagażniku znajdują się wypełnione kanistry. Powód nie przejawiał jednak takiej inicjatywy, nie zgłosił się do pracodawcy również później celem poinformowania go, czy wysnute podejrzenia okazały się prawdziwe.</xText> <xText>Wreszcie wskazać trzeba, że fakt, iż pozwana spółka nie miała możliwości dokładnego ustalenia, jaka ilość paliwa uległa spuszczeniu, nie przesądza automatycznie o konieczności przyjęcia twierdzeń powoda za zasadne. Należy bowiem zauważyć, że pojazd <xAnon>S.</xAnon>, którym poruszał się powód, ma bak mieszczący ok. 1200 litrów paliwa. Jak zaś wynika z zeznań <xAnon>P. K.</xAnon>, bak pojazdu <xAnon>S.</xAnon> mieści ok. 50 litrów paliwa, zaś znajdujące się w bagażniku kanistry - po ok. 20-30 litrów. Uwzględniając, że ze zbiornika pojazdu ciężarowego wypompowano paliwo niezbędne do zapełnienia baku <xAnon>S.</xAnon> oraz trzech kanistrów, należy zauważyć, że w maksymalnym rozmiarze pozwoliłoby to na usunięcie z niego ok. 140 litrów, co stanowi niecałe 12% pojemności zbiornika pojazdu ciężarowego - i to przy założeniu, że bak <xAnon>S.</xAnon> był pusty. Mając zatem na uwadze niewielkich rozmiarów ubytek, a także fakt, że - jak wskazywał sam powód - 28 lutego 2022 r., a zatem dzień później, wyruszył on pojazdem <xAnon>S.</xAnon> w trasę, stwierdzić należało, że pracodawca nie miał obiektywnej możliwości ustalenia, ile dokładnie paliwa uległo wypompowaniu. Okoliczność dokonania kradzieży musiała zatem zostać ustalona za pomocą innych środków dowodowych.</xText> <xText>Wszystko powyższe doprowadziło Sąd do przekonania, iż <xAnon>P. K.</xAnon> w sposób z góry zaplanowany i starannie przygotowany dokonał kradzieży paliwa z pojazdu służbowego, co w sposób bezsprzeczny stanowi bezprawne, zawinione, a jako takie - ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych w postaci chociażby dbałości o dobro zakładu pracy i ochrony jego mienia.</xText> <xText>Już tylko końcowo dodać trzeba, że nie ulega wątpliwości, iż w trakcie spuszczania paliwa, w kadrze fotografii wykonanych przez fotopułapkę znajduje się inna, nieustalona osoba, stojąca swobodnie przy pojazdach w czasie, gdy paliwo było przelewane wężykiem doprowadzonym do bagażnika. W ocenie Sądu, nawet hipotetyczne przyjęcie, że to właśnie tą osobą jest <xAnon>P. K.</xAnon>, nie niweczy poczynionych wyżej ustaleń. Z przedłożonych fotografii wynika bowiem, że osoba ta widziała cały proceder i nie zapobiegła mu, nie zgłosiła go przełożonym, co skłania ku refleksji, że działała ona w porozumieniu. Również to zachowanie bezsprzecznie zakwalifikować można jako uzasadniające rozwiązanie umowy o pracę z winy pracownika.</xText> <xText>Odpierając zarzuty powoda, wskazać jeszcze trzeba, że oczywiście, nie można wykluczyć tego, że przesłane na adres e-mail pracodawcy zdjęcia z fotopułapki pochodzą od innego pracownika spółki. Powód pozostawał wszak z częścią współpracowników w konflikcie. Okoliczność ta nie czyni jednak wskazanego dowodu nieprzydatnym do ustalenia tego, czy powód dopuścił się kradzieży na szkodę swego pracodawcy. W szczególności zaś brak było jakichkolwiek logicznych względów, aby za powodem przyjmować, że cała zaistniała sytuacja została sfingowana i ukierunkowana na zaszkodzenie powodowi i doprowadzenie do zwolnienia go z pracy. Brak było również podstaw, aby działanie takie przypisywać przedstawicielom pozwanej spółki. Z okoliczności przytaczanych zarówno przez stronę powodową, jak i pozwaną, wynika bowiem, że pracodawca był zadowolony z jakości pracy świadczonej przez <xAnon>P. K.</xAnon>, nadto, jak wskazywał on sam, na kilka tygodni przed zdarzeniem były z nim prowadzone rozmowy na temat istotnego awansu. Z drugiej zaś strony, wskazać trzeba, że to powód nie był usatysfakcjonowany wykonywaną pracą i uzyskiwanym z tego tytułu dochodem. <xAnon>K.</xAnon> zgłaszał również pracodawcy poprzez wiadomości e-mail ujawnione przez siebie nieprawidłowości. Zasięgał on także informacji na temat zatrudnienia w innej formie. Powyższe wskazuje zatem na stosunek powoda do swego pracodawcy.</xText> <xText>Reasumując, obowiązki pracownicze, które naruszył powód, miały zdaniem Sądu charakter podstawowy, a samo ich naruszenie nosi znamiona ciężkiego w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 52;art. 52 § 1;art. 52 § 1 pkt. 1" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 52 § 1 pkt 1 k.p.</xLexLink> Jednocześnie zachowanie powoda było przezeń zawinione i zagrażało interesom pracodawcy.</xText> <xText>W tym stanie rzeczy rozwiązanie z powodem umowy o pracę bez wypowiedzenia przez pozwaną nie było sprzeczne z prawem, wobec czego powództwo podlegało oddaleniu, o czym orzeczono w punkcie pierwszym wyroku.</xText> <xText>W punkcie drugim wyroku Sąd orzekł o kosztach niniejszego postępowania, za podstawę przyjmując wyrażoną w <xLexLink xArt="art. 98;art. 98 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 98 § 1 k.p.c.</xLexLink> zasadę odpowiedzialności za wynik procesu. Z uwagi na fakt, iż powód przegrał niniejsze postępowanie w całości, winien on zwrócić na rzecz swego przeciwnika procesowego, na zgłoszone przez niego żądanie, wszystkie poniesione w jego trakcie, niezbędne i celowe koszty. Te zaś wyniosły 180 zł i były związane z wynagrodzeniem reprezentującego pozwaną spółkę pełnomocnika, ustalonym zgodnie z § 9 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (<xIx>vide </xIx>uchwała składu 7 sędziów Sądu Najwyższego z 24 lutego 2011 r., I PZP 6/10, OSNP 2011/21-22/268). Zgodnie z dyspozycją <xLexLink xArt="art. 98;art. 98 § 1(1)" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 98 § 1<xSUPx>1</xSUPx> k.p.c.</xLexLink>, orzeczono nadto o odsetkach ustawowych za opóźnienie należnych od zasądzonych kosztów procesu.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>ZARZĄDZENIE</xName> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText><xAnon>(...)</xAnon></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText><xAnon>(...)</xAnon></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText><xAnon>(...)</xAnon></xText> </xUnit> <xText>2 lutego 2024 r.</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Klaudia Suszko

Klaudia Suszko

UZASADNIENIE Pozwem z 25 marca 2022 r. powódP. K.domagał się zasądzenia od(...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnościąz siedzibą wS.na jego rzecz kwoty 9 030 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia doręczenia pozwanej odpisu pozwu do dnia zapłaty tytułem odszkodowania za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia, dokonane oświadczeniem pozwanej z dnia 7 marca 2022 r., a nadto zasądzenia od pozwanej na jego rzecz zwrotu kosztów procesu. W uzasadnieniu pozwu podano, że powód od 7 marca 2018 r. był zatrudniony w pozwanej spółce na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony, na stanowisku kierowcy samochodu ciężarowego powyżej 3,5 tony. Podstawowe wynagrodzenie powoda wynosiło 3010 zł brutto. W dniu 28 lutego lub 1 marca 2022 r., dyrektor oddziału pozwanej, działając w jej imieniu, okazał powodowi zdjęcia z 27 lutego 2022 r., z których miało wynikać, że ten spuszczał do baniaka paliwo z należącego do pozwanej spółki samochodu ciężarowego, celem jego wykorzystania w swoim prywatnym pojeździe. Powód zaprzeczył, aby takie zdarzenie miało miejsce. Mimo powyższego, w dniu 7 marca 2022 r. złożono powodowi oświadczenie o rozwiązaniu z nim umowy o pracę bez wypowiedzenia na podstawieart. 52 § 1 pkt 1 Kodeksu pracy, wskazując, że powód okradł pracodawcę z paliwa. Powód wskazał, że nie otrzymał ani odpisu pisma zawierającego oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę, ani jego zdjęć, mimo że zgłaszał taką prośbę. Uzyskał jedynie świadectwo pracy. Jak wskazał powód, pracodawca nie miał nigdy jakichkolwiek zastrzeżeń do jego pracy, nigdy nie kierował też do niego zarzutów związanych z kradzieżą paliwa. W tym stanie rzeczy, w ocenie powoda, nie można przyjąć, aby naruszenie obowiązków pracowniczych było zawinione, co powoduje, że przesłanka zart. 52 § 1 pkt 1 Kodeksu pracynie została spełniona. Podana w oświadczeniu o rozwiązaniu umowy o pracę przyczyna jest nieprawdziwa, nieustalona i niesprawdzona. Pismem z 8 czerwca 2022 r. powód poinformował, że nie wyraża zgody na podjęcie mediacji z pozwaną spółką. Jak wskazał, w przeszłości próbował już kilkukrotnie podjąć rozmowy z kierownictwem pozwanej spółki, jednak bezskutecznie. W odpowiedzi na pozew z 13 czerwca 2022 r. pozwana spółka wniosła odpowiedź na pozew, domagając się oddalenia powództwa w całości oraz zasądzenia od powoda na jej rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych, wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie, liczonymi od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty. W uzasadnieniu pisma pozwana przyznała, że pismem z 7 marca 2022 r. rozwiązała z powodem umowę o pracę bez wypowiedzenia, jako przyczynę wskazując przywłaszczenia (kradzież) paliwa z baku samochodu ciężarowego weF.wN., którego powód dopuścił się 27 lutego 2022 r. Pracodawca zakwalifikował to działanie jako ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych, polegające na umyślnym wyrządzeniu szkody w mieniu pracodawcy. W uzasadnieniu odpowiedzi na pozew opisany został przebieg zdarzenia, które legło u podstaw rozwiązania z powodem stosunku pracy. Pismem z 4 października 2022 r. powód wskazał, że podtrzymuje wszelkie przedstawione do tej pory twierdzenia i dowody. Nadto, zaoferował dalszy materiał dowodowy, wskazując, że pozostali pracownicy pozwanej spółki byli wobec niego nastawieni w sposób wrogi i zawistny, albowiem powód pracował w jednym z najlepiej płatnych działów w spółce, był chwalony za to, że jest dobrym pracownikiem, a nadto dbał o interes pracodawcy. Co więcej, był on molestowany przez innego pracownika spółki. Na kilka tygodni przed rozwiązaniem umowy o pracę, dyrektor pozwanej spółki zaproponował powodowi pracę na znacznie lepszych warunkach, co również wzbudziło zazdrość pozostałych pracowników, a co powoduje, że powód stał się ofiarą prowokacji. Pismem z 1 grudnia 2022 r. pozwana spółka odniosła się to formułowanych przez powoda twierdzeń. W trakcie rozprawy z 20 grudnia 2023 r. pełnomocnik pozwanej wskazał, że pozwana widzi możliwość ugodowego zakończenia sprawy, polegającego na zmianie trybu rozwiązania umowy o pracę i sprostowaniu świadectwa pracy. Pismem z 2 stycznia 2023 r. pełnomocnik powoda podtrzymał formułowaną uprzednio przezP. K.argumentację, uzupełniając ją o wskazanie, że oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę powinno obligatoryjnie mieć formę pisemną. Podniósł, że w dniu 7 marca 2022 r. powód nie otrzymał egzemplarza takiego oświadczenia, nadto, uniemożliwiono mu zrobienie jego zdjęć. Zamieszczona na oświadczeniu adnotacja, iż powód odmówił jego przyjęcia, nie polega na prawdzie. Po tym, jak odmówił on podpisania pisma, przedstawiciel pozwanej nie wydał mu jego egzemplarza. Powyższego nie można zatem uznać za dotrzymanie formy pisemnej. Pismem z 3 stycznia 2023 r. pełnomocnik powoda rozszerzył żądanie pozwu w ten sposób, że wniósł o zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda dalszej kwoty 5 805,21 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie, liczonymi od dnia doręczenia pozwanej odpisu pozwu do dnia zapłaty. Powyższa modyfikacja wynikła z faktu, że powód domagał się odszkodowania w wysokości trzymiesięcznego wynagrodzenia za pracę. Jak zaś wynika z informacji przedstawionej przez pozwaną, jednomiesięczne wynagrodzenie liczone jak ekwiwalent za niewykorzystany urlop wynosi w przypadku powoda 4 945,07 zł. Łącznie żądanie powoda w niniejszej sprawie obejmuje zatem kwotę 14 835,21 zł, co spowodowało konieczność rozszerzenia zgłoszonego pierwotnie żądania. S ąd ustalił następujący stan faktyczny: W dniu 7 marca 2018 r.P. K.zawarł z(...) Spółką z ograniczoną odpowiedzialnościąz siedzibą wS.umowę o pracę na czas określony na stanowisku kierowcy. Zgodnie z zapisem § 1 umowy, została ona zawarta na okres od 7 marca 2018 r. do 6 grudnia 2020 r. i dotyczyła pracy w pełnym wymiarze etatu. Zgodnie z zapisem § 4 ust. 1 i 2 umowy, strony ustaliły wynagrodzenie zasadnicze w wysokości 2 100 zł brutto miesięcznie, wypłacane z dołu, do 10. dnia każdego miesiąca. Zgodnie z zapisem § 10 ust. 3 umowy, w zakres obowiązków pracownika wchodziła należyta dbałość o powierzony w ramach umowy pojazd i sprzęt, użytkowanie pojazdu zgodnie z jego przeznaczeniem, a także wypełnianie obowiązków w sposób sumienny i skrupulatny, zgodnie z nakazami prawa, wewnętrznymi regułami i standardami pracodawcy, regulaminem pracy, przepisami dotyczącymi bezpieczeństwa i higieny pracy, mając na uwadze przede wszystkim interesy i dobrą reputację pracodawcy. Z dniem 7 grudnia 2020 r. zawarta między stronami umowa – zgodnie zart. 253§ 3 Kodeksu pracy– przekształciła się w umowę na czas nieokreślony. Pozostałe warunki umowy pozostały bez zmian. Dowody: - informacja, k. 7, - umowa o pracę, k. 8-12. Wykonywana przezP. K.praca polegała na transporcie międzynarodowym towarów.P. K.był kierowcą pojazdu ciężarowego. W trakcie zatrudnienia, nie miał on przypisanego jednego, stałego pojazdu, często posługiwał się jednak pojazdem ciężarowymmarki S.onumerze rejestracyjnym (...)i numerze bocznym(...). Zamieniał się nim zM. K., w ten sposób, że każdy z nich pracował po 2 tygodnie. Do przekazywania pojazdu dochodziło na terenie „bazy” pracodawcy w miejscowościF.(N.). Na terenie „bazy” wydzielony jest parking na służbowe samochody ciężarowe oraz osobny parking na samochody prywatne pracowników spółki. Zdarza się, że kierowcy parkują swoje prywatne pojazdy obok ciężarówek w celu przepakowania rzeczy. Po ich przepakowaniu, odstawiają je na przeznaczony dla nich parking. Dowody: - zeznania świadkaM. K., k. 135-137, - zeznania świadkaM. S., k. 155-156, - przesłuchanieP. K., k. 179-181, - fotografie, k. 190-191. W 2022 r.P. K., podróżując do miejsca rozpoczęcia i z miejsca zakończenia pracy, poruszał się samochodem prywatnym – białym pojazdem markiS. (...)onumerze rejestracyjnym (...). Pojemność zbiornika paliwa tego pojazdu wynosi ok. 50 litrów. Zdarzało się, żeP. K.woził w bagażniku dwa lub trzy kanistry na paliwo, każdy o pojemności ok. 20-30 litrów. Dowody: - zeznania świadkaM. K., k. 135-137, - przesłuchanieP. K., k. 179-181. W dniu 27 lutego 2022 r., w trakcie wykonywania zadań służbowych,P. K.korzystał z pojazduS.o numerze bocznym(...). Przyjechał nim na teren „bazy” pracodawcy, w miejscowościF., w godzinach popołudniowych. Kolejnego dnia, miał on rozpocząć pracę z rana. W sytuacjach, gdyP. K.miał spędzić noc na terenie „bazy”, nocował w ciężarówce. Około godziny 21:35P. K.podjechał swym prywatnym pojazdem na parking przeznaczony dla ciężarówek i zaparkował go przed pojazdemS.o numerze bocznym(...). Odjechał z tego miejsca około godziny 22:08. W czasie, gdy pojazdP. K.stał zaparkowany obok pojazdu ciężarowego, na miejscu zgromadziło się kilka osób, które rozmawiały ze sobą. Około godziny 22:38P. K.ponownie podjechał swym prywatnym pojazdem w miejsce obok służbowego pojazdu ciężarowego i zaparkował go z jego prawej strony. Przed nim zaparkowany został inny samochód osobowy, którego bagażnik został otwarty, a jego kierowca kilkukrotnie otwierał drzwi pojazdu ciężarowego, zaparkowanego przed pojazdemS., i wsiadał do niego. Ok. godziny 23:06 osoba ta odjechała ww. pojazdem. Około godziny 23:00P. K.rozpoczął przetaczanie paliwa z baku pojazdu ciężarowegoS.do baku swojego pojazdu markiS.. Czynności te poprzedzone zostały około dwuminutowym nachylaniem się przez niego nad wlewem zbiornika paliwa pojazduS.. Około godziny 23:14 na miejscu dołączyła inna, nieustalona osoba. Wówczas do bagażnika pojazduS.doprowadzony został czarny wężyk. Około godziny 23:17 bagażnik pojazduS.został otwarty, a wężyk został wprowadzony do środka. Około 23:34 wężyk został odłączony, a bagażnik pojazduS.został zamknięty. Około godziny 23:36 pojazdS.został przeparkowany. O godzinie 23:58P. K.opuścił swym pojazdem prywatnym teren parkingu pracodawcy. Dowody: - nagrania na płycie CD, k. 29, - dokumentacja fotograficzna, k. 32v-40v, znajdująca się również na płycie CD, k. 29, - nagranie na płycie CD, k. 192. W dniu 28 lutego 2022 r. na adres e-mailowyspółki (...)osoba podpisująca się jakoK. M. (1)nadesłała wiadomość, w której opisała, iżP. K.dokonał kradzieży paliwa z należącego do spółki pojazdu ciężarowego, spuszczając je do baku swojego prywatnego pojazdu oraz do znajdujących się w jego bagażniku kanistrów. Do wiadomości załączone zostały wykonane fotopułapką zdjęcia przedstawiające przebieg zdarzenia. Dowody: - wiadomość e-mail wraz z tłumaczeniem, k. 32, 41-42, - dokumentacja fotograficzna, k. 32v-40v. Następnego dnia po zdarzeniu,P. K.został poproszony o rozmowę z prezesem spółki,K. M. (2). W czasie rozmowy obecny był również menedżer floty,M. S.. W trakcie rozmowy,P. K.był pytany o to, czy kradnie paliwo, czemu zaprzeczył. Skonfrontowany z nagraniami oraz fotografiami,P. K.zaczął kierować rozmowę tak, że relacjonował swym przełożonym wszystkie sytuacje, które w jego ocenie świadczą o występujących w spółce nieprawidłowościach, całkowicie unikając tematu kradzieży paliwa. Przełożeni poprosili wówczasP. K.o okazanie bagażnika jego prywatnego pojazdu. Ten jednak odmówił, wskazując, że pojazd znajduje się w serwisie, jednak nie potrafił udzielić odpowiedzi na to, gdzie znajduje się ww. serwis oraz kto odwiózł tam jego samochód.P. K.twierdził nadto, że to nie on został uwieczniony na fotografiach i nie wie, kim jest osoba podjeżdżająca jego pojazdem i otwierająca jego bagażnik w pobliżu ciężarówki. Kilka dni później, pomiędzy tymi samymi osobami odbyła się kolejna rozmowa, w trakcie której przełożeni okazaliP. K.nagranie z monitoringu, na którym widać, że to on sam wyjeżdża swym pojazdem z terenu parkingu.P. K.przeprosił wówczasK. M. (2)za to, że go okłamał. Po przeprowadzonej rozmowie,K. M. (2)chciał wręczyćP. K.datowane na 7 marca 2022 r., pisemne oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę, ten jednak odmówił jego przyjęcia i podpisania. Wobec tego,K. M. (2)zabrał ww. dokument. Został on podpisany przez świadka opisywanych zdarzeń,M. S., z adnotacją, że pracownik odmówił odbioru oświadczenia i podpisania go. Jak wynika z treści oświadczenia o rozwiązaniu umowy o pracę, została ona rozwiązana bez wypowiedzenia z dniem 2 marca 2022 r., w trybieart. 52 § 1 pkt 1 Kodeksu pracy. Jako przyczyna rozwiązania stosunku pracy wskazane zostało ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych poprzez przywłaszczenie (kradzież) paliwa z pojazdu onumerze rejestracyjnym (...)weF.(N.) w dniu 27 lutego 2022 r. Powyższa okoliczność zakwalifikowana została jako szkoda pracodawcy, do której przyczynił się pracownik, w związku z czym pracodawca utracił do niego zaufanie. W oświadczeniu zawarte zostało pouczenie o prawie wniesienia do sądu odwołania w terminie 21 dni od otrzymania pisma. Dowody: - zeznania świadkaM. S., k. 155-156, - przesłuchanieK. M. (2), k. 157-158, - oświadczenie z 7 marca 2022 r., akta osobowe pracownika. Pojazd ciężarowyS.onumerze rejestracyjnym (...)i numerze bocznym(...)posiada dwa zbiorniki paliwa o pojemności ok. 1200 litrów. Przy takiej pojemności baku nie jest możliwym dokładne określenie, jaki jest ubytek paliwa przy częściowym opróżnieniu zbiorników. Nadto, w chwili zdarzenia nie było to możliwe z uwagi na fakt, że zawór pomiędzy zbiornikami został zamknięty. Pojazd posiadał niezamykany na klucz korek do wlewu paliwa. Dowody: - przesłuchanieK. M. (2), k. 157-158, - przesłuchanieP. K., k. 179-181. W czasie, gdyP. K.pracował w(...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością, miał wśród pozostałych pracowników wielu wrogów. Zazdrościli mu oni pracy w najlepiej opłacanym dziale oraz zaproponowanego przez dyrektora na kilka tygodni przed zdarzeniem awansu. Informacje te szczątkowo docierały do prezesa spółki,K. M. (2). Od czasu, gdy pomiędzyP. K.a innym pracownikiem doszło do nieporozumienia, które ten pierwszy rozpatrywał w kategorii molestowania seksualnego, czuł się on zagrożony wśród współpracowników. Pracodawca był zadowolony z efektów pracyP. K.. Nie zgłaszał żadnych zastrzeżeń co do jakości wykonywanej przez niego pracy. Takie zastrzeżenia nie były mu również zgłaszane przez innych pracowników spółki. P. K.nie wiązał swojej przyszłości zespółką (...). Nie był zadowolony z wysokości otrzymywanego wynagrodzenia. W dniu maju 2018 r. wysyłał on wiadomości e-mail z zapytaniem o możliwość i warunki podjęcia pracy w charakterze mechanika na terenieS.. W latach 2018-2021 kilkukrotnie zgłaszał również swojemu pracodawcy nieprawidłowości spowodowane niewłaściwą organizacją pracy swych współpracowników, a nadto fakt, iż nie została mu wypłacona premia za bezwypadkową jazdę. Dowody: - wiadomości sms, k. 73-83, - wiadomości e-mail, k. 84-112, - zeznania świadkaM. K., k. 135-137, - przesłuchanieK. M. (2), k. 157-158, - przesłuchanieP. K., k. 179-181. S ąd zważył, co następuje: Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie w jakiejkolwiek części. Podstawę prawną żądania odszkodowawczego powoda stanowiłart. 56 § 1 Kodeksu pracy(dalej: „k.p.”), zgodnie z którym pracownikowi, z którym rozwiązano umowę o pracę bez wypowiedzenia z naruszeniem przepisów o rozwiązywaniu umów o pracę w tym trybie, przysługuje roszczenie o przywrócenie do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowanie. Wysokość odszkodowania reguluje zaśart. 58 k.p., zgodnie z którym odszkodowanie, o którym mowa wart. 56 k.p., przysługuje w wysokości wynagrodzenia za okres wypowiedzenia. Przed przystąpieniem do dalszej części rozważań wskazać trzeba, że przedstawiony wyżej stan faktyczny ustalony został w oparciu o szczegółowo przywołane tam dokumenty oraz nagrania i fotografie, których prawdziwości nie kwestionowała żadna ze stron postępowania. Również Sąd nie znalazł podstaw, aby dowodom tym odmówić wiarygodności. Co prawda pełnomocnik powoda próbował kwestionować prawdziwość nagrania z kamery monitoringu znajdującej się na terenie „bazy” pozwanej spółki, jednak przytaczane przez niego okoliczności nie mogły wpłynąć na ich przydatność i moc dowodową. Należy bowiem zauważyć, że pełnomocnik strony pozwanej w sposób logiczny wyjaśnił, że fakt, iż nagranie kończy się na godzinie 22:30, wynika z tego, że kamera nie zarejestrowała po tym czasie jakiegokolwiek ruchu w swoim zasięgu. Wszystkie czynności, jakie związane były ze spuszczaniem paliwa, odbywały się w miejscu oddalonym od kamery, nadto, zasłoniętym przez nieruchomy pojazd ciężarowy. Z tego względu brak było podstaw, aby dyskredytować przedłożone do akt nagranie, tym bardziej, że przedstawiało ono to, co działo się przed samym krytycznym zdarzeniem. Przy ustalaniu stanu faktycznego sprawy Sąd uwzględnił zeznania świadkówM. K.orazM. S.. Pierwszy ze wskazanych świadków posiadał informacje na temat tego, jak przebiegało zatrudnienie powoda, w jakim systemie wykonywał on pracę, a także na temat tego, że powód nie miał najlepszych relacji z pozostałymi pracownikami pozwanej spółki. Złożone przez niego zeznania okazały się natomiast nieprzydatne w części, w jakiej dotyczyły przebiegu zdarzenia z 27 lutego 2022 r. i przyczyn rozwiązania z powodem umowy o pracę. W tym bowiem zakresieM. K.nie posiadał własnej wiedzy, a wszelkie informacje, jakimi dysponował, pochodziły od osób trzecich lub samego powoda. Zeznania drugiego ze wskazanych świadków okazały się natomiast przydatne w zakresie, w jakim dotyczyły przebiegu zdarzeń związanych z rozwiązaniem umowy o pracę z powodem.M. S.był bowiem uczestnikiem rozmów, jakie prezes spółki odbył z powodem, a które skutkowały zakończeniem stosunku pracy. Należy podkreślić, że żaden ze wskazanych świadków nie był skonfliktowany z powodem. Przytaczane przez nich okoliczności w części, w jakiej uznane zostały za przydatne przy konstruowaniu stanu faktycznego sprawy, pochodziły z ich własnych spostrzeżeń, były nadto logiczne i wiarygodne. Konstruując stan faktyczny sprawy, Sąd uwzględnił również okoliczności przytoczone przez prezesa pozwanej spółki,K. M. (2). W sposób spójny opisał on bowiem przebieg zdarzeń związanych z otrzymaniem informacji o kradzieży paliwa i próby wyjaśnienia zaistniałej sytuacji.K. M. (2)wskazał również, że pomimo, że docierały do niego szczątkowe informacje na temat konfliktu pomiędzy powodem a pozostałymi pracownikami spółki, nie miał on żadnych zastrzeżeń do jakości pracyP. K.. Nawet w trakcie niniejszego postępowania prezes pozwanej spółki nie formułował pod adresem powoda jakichkolwiek zarzutów innych, aniżeli te związane ze zdarzeniem z 27 lutego 2022 r. Sąd za niewiarygodne w przeważającej części uznał natomiast okoliczności przytaczane przezP. K.w ramach jego przesłuchania w charakterze powoda. Nie sposób nie dostrzec, iż powód w każdej sytuacji przedstawiał siebie jako ofiarę niewłaściwych zachowań innych, zazdrosnych pracowników. Powód zdawał się bagatelizować samo zdarzenie z 27 lutego 2022 r., próbując przenieść środek ciężkości swych zeznań na inne, istniejące w jego ocenie nieprawidłowości w pozwanej spółce. Zeznania powoda były częściowo nielogiczne i wewnętrznie sprzeczne. Przykładowo wskazać można na fakt, iż powód w zasadzie w dwóch następujących po sobie zdaniach wskazał, że nie zamykał swego prywatnego pojazdu na noc na terenie parkingu weF., po to, by za chwilę powiedzieć, że z uwagi na niechciane zachowania innego pracownika, czuł się zagrożony. Już z zasad doświadczenia życiowego wynika zaś, że nie jest typową sytuacją pozostawianie prywatnego pojazdu otwartego na noc, tym bardziej, jeśli czuje się jakiekolwiek zagrożenie. Również kwestia rzekomego przepakowywania rzeczy z pojazdu prywatnego do pojazdu służbowego, trwająca przeszło godzinę, jawi się jako nielogiczna i niewiarygodna. Przypomnieć bowiem trzeba, że powód poruszał się służbowym pojazdem zarówno 27, jak i 28 lutego. Nie sposób zatem dać wiary temu, że przepakowywał taką ilość swoich rzeczy dopiero po zakończonym dniu pracy. Co jednak szczególnie istotne, na przedłożonych do akt fotografiach w sposób wyraźny widać, że powód nie przenosił żadnych rzeczy pomiędzy pojazdami. Jedynie raz wsiadł on do pojazdu ciężarowego. Pozostały czas spędził natomiast na staniu przy bagażniku pojazduS.z podłączonym do niego wężykiem. W ocenie Sądu nie jest wiarygodne twierdzenie powoda jakoby nie uczestniczył on w czynnościach zarejestrowanych na zdjęciach z fotopułapki z 27 lutego 2022 r. O ile nie jest możliwa, w oparciu o zdjęcia, stuprocentowa identyfikacja osoby dokonującej przetaczania paliwa z samochodu ciężarowego pozwanej do samochodu prywatnego powoda (do baku i kanistrów w bagażniku), o tyle całokształt okoliczności sprawy nie pozwala na przyjęcie, że to inna niż powód, osoba posługiwała się jego pojazdem w utrwalony na zdjęciach sposób a następnie opuściła tym pojazdem teren bazy pozwanej. Jest to nielogiczne nie tylko w sytuacji zagrożeń, o których powód opowiadał ale również w kontekście okłamywania prezesa pozwanej co do okoliczności opuszczenia rzez powoda bazy pozwanej samochodem prywatnym. Udział powoda w przetaczaniu paliwa z ciężarówki do jego samochodu prywatnego potwierdza umiejscowienie wzajemne pojazdów, połączenie baku ciężarówki i samochodu osobowego wężem, odmowa przez powoda kontroli bagażnika jego samochodu przez pracodawcę, przewożenie w bagażniku przez powoda kilku kanistrów bez uzasadnionej potrzeby (powód nie pokonywał aż takich dystansów aby wypleniać bagażnik niemal w całości kanistrami) oraz reakcja powoda na okazane mu fotografie z zapisem kradzieży. Na te poszlaki wskazujące na bezpośredni udział powoda w procederze kradzieży paliwa z pojazdu służbowego wskazywał również Sąd RejonowyS.–P.iZ.w uzasadnieniu postanowienia uchylającego postanowienie Prokuratury RejonowejS.-Zachód wS.o umorzeniu dochodzenia w sprawie zaboru paliwa w dniu 27 lutego 2022 r. na parkingu w miejscowościF.poprzez jego przelanie ze zbiorników ciężarówki onumerze rej. (...). Z tych względów, okoliczności przytaczane przez powoda należało w przeważającej mierze zdyskwalifikować jako niewiarygodne. W tym miejscu wskazać trzeba, że zgodnie z przepisemart. 52 § 1 pkt 1 k.p.pracodawca może rozwiązać umowę o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika w razie ciężkiego naruszenia przez pracownika jego podstawowych obowiązków pracowniczych. Rozwiązanie umowy o pracę w trybie natychmiastowym określa się często jako zwolnienie dyscyplinarne. Postrzega się je jako instytucję wyjątkową, u której podstaw leży zachowanie pracownika tak naganne, że uniemożliwia kontynuowanie jego zatrudnienia. Jak słusznie wskazuje przy tym w licznych orzeczeniach Sąd Najwyższy, ciężkie naruszenie przez pracownika podstawowych obowiązków pracowniczych zachodzi wówczas, gdy zachowaniu pracownika (działaniu lub zaniechaniu) można przypisać złą wolę (winę umyślną) lub rażące niedbalstwo (tak np. Sąd Najwyższy w wyroku z 21 lipca 1999 r., I PKN 169/99, OSNP 2000/20/746 albo w wyroku z 21 czerwca 2005 r., II PK 305/04, LEX nr 155985). Warunkiem rozwiązania umowy o pracę w tym trybie jest zatem bezprawność działania pracownika, rozumiana jako zachowanie naruszające objęte treścią stosunku pracy obowiązki o charakterze podstawowym, które spowodowało zagrożenie lub naruszenie interesów pracodawcy bądź naraziło go na szkodę. Zgodnie zart. 30 § 4 k.p., w oświadczeniu pracodawcy o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia powinna być wskazana przyczyna uzasadniająca rozwiązanie umowy. Pracodawca ma obowiązek wskazać tę przyczynę w sposób konkretny, jasny i zrozumiały. Powinna być to rzeczywista i prawdziwa przyczyna rozwiązania umowy o pracę. Oświadczenie pracodawcy musi być na tyle skonkretyzowane, by w danych okolicznościach faktycznych przyczyna rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia nie budziła wątpliwości (w szczególności – u zwalnianego pracownika) co do tego, z jakim konkretnie jego zachowaniem należy ją łączyć (videwyrok Sądu Najwyższego z 21 marca 2001 r., I PKN 311/00, OSNAPiUS 2002/24/595). Przyczyna dyscyplinarnego zwolnienia z pracy powinna być ponadto określona w sposób, który jednoznacznie wskazuje, na czym w opinii pracodawcy polega wina pracownika (videwyrok Sądu Najwyższego z 14 grudnia 1999 r., I PKN 444/99, OSNAPiUS 2001/9/313). Ocena prawidłowości zwolnienia pracownika bez wypowiedzenia jest dokonywana przez Sąd jedynie w granicach przyczyn podanych pracownikowi przez pracodawcę w piśmie rozwiązującym umowę o pracę. Pracodawca nie ma zatem możliwości powoływania się przed sądem pracy na inne, niż wskazane w jego oświadczeniu, przyczyny przemawiające za słusznością rozwiązania umowy o pracę w trybie dyscyplinarnym. Rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia będzie prawidłowe, gdy wskazana w oświadczeniu pracodawcy przyczyna obiektywnie istniała w chwili jego składania, a ponadto w okolicznościach sprawy mogła uzasadniać rozwiązanie stosunku pracy. Oceniając poprawność rozwiązania umowy o pracę należy w pierwszej kolejności odnieść się i zweryfikować spełnienie warunków formalnych tego rozwiązania, a dopiero w dalszej kolejności przejść do analizy elementów o zabarwieniu merytorycznym. Zdaniem Sądu rozwiązanie z powodem umowy spełnia wymogi formalne wynikające z przepisówKodeksu pracy– zostało ono bowiem sporządzone w formie pisemnej (30§ 3 k.p.), określało przyczynę rozwiązania umowy bez wypowiedzenia (30§ 4 k.p.), a pismo zostało wręczone powodowi przez osobę reprezentującą pracodawcę. Powoda nie reprezentowała zakładowa organizacja związkowa, a zatem konsultacja związkowa nie była w sprawie wymagana (art. 52 § 3 k.p.). Nie umknęło przy tym uwadze Sądu, że powód powoływał się w swej argumentacji na fakt, iż w jego ocenie oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę nie spełniało wymogu formy pisemnej, albowiem nie zostało mu wręczone. Nie wymaga jednak szerszego uzasadnienia ugruntowane już w judykaturze Sądu Najwyższego stanowisko, zgodnie z którym rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika jest jednostronnym oświadczeniem woli, które wywołuje skutek w chwili złożenia go pracownikowi w taki sposób, aby mógł zapoznać się z jego treścią (videchociażby wyrok Sądu Najwyższego z 14 lipca 2016 r., II PK 186/15, LEX nr 2135548). Pracownik, który bez usprawiedliwionych przyczyn odmówił przyjęcia takiego pisma, nie może przy tym powoływać się na to, że pracodawca nie poinformował go o możliwości, terminie i trybie odwołania (videwyrok Sądu Najwyższego z dnia 18 kwietnia 2011 r., III PK 56/10, LEX nr 949031). Jak wynika w sposób niesporny z przeprowadzonego w sprawie postępowania dowodowego, złożenie pisemnego oświadczenia o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia poprzedzała dwukrotna rozmowa pomiędzy powodem a przedstawicielami pozwanej spółki. Powodowi wyjaśnione zostało to, z jakich przyczyn umowa została rozwiązana, nadto, przyczyna ta znalazła się w samym pisemnym oświadczeniu. Powód odmówił podpisania oświadczenia i jego odebrania od przedstawiciela pracodawcy. Powyższe nie powoduje jednak, że samo oświadczenie woli nie zostało skutecznie złożone. Nadto, fakt, iż powód wskutek własnego zachowania nie otrzymał jednego egzemplarza oświadczenia, nie powoduje, że doszło do naruszenia wynikającego zart. 30 § 4 k.p.obowiązku zachowania formy pisemnej. W tym więc zakresie, pracodawca dochował wszelkich wymogów formalnych, niezbędnych do rozwiązania umowy o pracę w omawianym trybie. Poza sporem pozostawało również to, że pracodawca nie uchybił miesięcznemu terminowi zart. 52 § 2 k.p.Zdarzenie, jakie legło u podstaw rozwiązaniu umowy, miało miejsce 27 lutego 2022 r., podczas gdy samo oświadczenie o rozwiązaniu umowy datowane jest na 7 marca 2022 r. i właśnie w tym dniu podjęta została próba jego wręczenia powodowi. Kwestią sporną pomiędzy stronami niniejszego postępowania pozostawało natomiast przede wszystkim to, czy podana w oświadczeniu o rozwiązaniu umowy o pracę przyczyna jest prawdziwa, a jako taka - uzasadniająca skorzystanie przez pracodawcę z przewidzianego wart. 52 k.p., szczególnego trybu rozwiązania umowy o pracę.P. K.w toku niniejszego postępowania stał bowiem na stanowisku, że nie dopuścił się kradzieży paliwa, zaś przedłożona do akt dokumentacja fotograficzna oraz nagrania z kamer video bądź nie przedstawiają jego osoby, bądź też przedstawiają go przy czynnościach innych, aniżeli ściąganie paliwa ze zbiornika pojazdu służbowego. Przypomnieć trzeba, że przyczyna rozwiązania umowy o pracę zP. K.określona została jako ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych. Pojęcie to nie zostało przez ustawodawcę sprecyzowane w aktach normatywnych, w tym w szczególności wkodeksie pracy. Jak jednak trafnie wskazał Sąd Najwyższy w wyroku 20 grudnia 2013 r. (sygn. akt II PK 81/13, LEX nr 1438800), ocena, czy naruszenie obowiązku jest ciężkie, powinna uwzględniać stopień winy pracownika oraz zagrożenie lub naruszenie interesów pracodawcy. Sąd Najwyższy wyjaśnił, iż w pojęciu „ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych” mieszczą się trzy elementy. Są to: bezprawność zachowania pracownika (naruszenie podstawowego obowiązku pracowniczego), naruszenie albo zagrożenie interesów pracodawcy, a także zawinienie obejmujące zarówno winę umyślną, jak i rażące niedbalstwo. Jedynie spełnienie wszystkich ww. przesłanek uzasadniać będzie tzw. dyscyplinarne zwolnienie pracownika z pracy. Przyjmuje się przy tym, że zakres podstawowych obowiązków pracownika jest zróżnicowany wedle kryterium branżowego i zakładowego, a nadto zindywidualizowany przez rodzaj świadczonej pracy. Powszechnie zaś do obowiązków o charakterze podstawowym zalicza się obowiązki wymienione wart. 100 k.p., do których należy m.in. obowiązek dbałości o dobro zakładu pracy, ochrony jego mienia oraz zachowania w tajemnicy informacji, których ujawnienie mogłoby narazić pracodawcę na szkodę (art. 100 § 2 pkt 4). Kwestię obowiązków pracownika normować mogą dodatkowo regulacje wprowadzone przez samego pracodawcę. Na gruncie rozpoznawanej sprawy nie ulega wątpliwości, że zapis § 10 ust. 3 zawartej między stronami umowy o pracę stanowił, że w zakres obowiązków pracownika wchodzi należyta dbałość o powierzony w ramach umowy pojazd i sprzęt, użytkowanie pojazdu zgodnie z jego przeznaczeniem, a także wypełnianie obowiązków w sposób sumienny i skrupulatny, zgodnie z nakazami prawa, wewnętrznymi regułami i standardami pracodawcy, regulaminem pracy, przepisami dotyczącymi bezpieczeństwa i higieny pracy, mając na uwadze przede wszystkim interesy i dobrą reputację pracodawcy. Co szczególnie istotne w realiach niniejszej sprawy, zgodnie z ugruntowaną już linią orzeczniczą, przywłaszczenie mienia pracodawcy, a nawet usiłowanie kradzieży tego mienia jest zawsze ciężkim naruszeniem podstawowych obowiązków pracowniczych, niezależnie od tego, czy ze względu na jego wartość stanowi przestępstwo, czy wykroczenie (tak też Sąd Najwyższy w wyrokach: z 24 listopada 1998 r., I PKN 452/98, OSNP 2000/1/21; z 12 lipca 2001 r., sygn. akt I PKN 532/00, OSNP 2003/11/265). Przenosząc powyższe rozważania na grunt rozpoznawanej sprawy, wskazać trzeba, że do jej rozstrzygnięcia niezbędne stało się ustalenie, czyP. K.w istocie dopuścił się w dniu 27 lutego 2022 r. kradzieży paliwa z pojazdu służbowego, a co stało się przyczyną rozwiązania z nim umowy o pracę. Nie umknęło uwadze Sądu, że postępowanie karne co do tego czynu zostało pierwotnie umorzone z uwagi na niewykrycie jego sprawcy. Jak jednak stanowiart. 11 k.p.c., sąd cywilny wiążą wyłącznie ustalenia wydanego w postępowaniu karnym prawomocnego wyroku skazującego co do popełnienia przestępstwa. W przypadku, gdy postępowanie karne nie było prowadzone w ogóle, bądź też było prowadzone, jednak nie zakończyło się wydaniem prawomocnego wyroku skazującego, to do sądu cywilnego należy poczynienie ustaleń w powyższym zakresie. Sąd cywilny władny jest zatem sam ustalić, czy w świetle przepisów prawa karnego, ustalony przezeń czyn jest zbrodnią lub występkiem. Musi jednak tego dokonać, zgodnie z regułami prawa karnego, co oznacza konieczność ustalenia przedmiotowych i podmiotowych znamion przestępstwa (videuchwała Sądu Najwyższego 7 sędziów - zasada prawna z 21 listopada 1967 r., III PZP 34/67, OSNC 1968/6/94). Dokonując analizy przedłożonego do akt materiału dowodowego, obrazującego przebieg zdarzeń z 27 lutego 2022 r., Sąd doszedł do przekonania, iż powód istotnie dopuścił się naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych poprzez kradzież mienia pracodawcy w postaci paliwa. Przede wszystkim trzeba zauważyć, że powód nie kwestionował faktu, że w dniu 27 lutego 2022 r. przebywał na terenie „bazy” pozwanej spółki w miejscowościF.. Nie było również przez niego kwestionowane to, że biały pojazd markiS.onumerze rejestracyjnym (...)był wówczas jego pojazdem prywatnym. Jak wspomniano już wcześniej, Sąd nie dał wiary przytoczonej przez powoda okoliczności, jakoby pozostawiał on swój samochód na - obszernym przecież - terenie spółki, w nocy, bez jego zamknięcia. Okoliczność ta jawi się jako skrajnie niezgodna z zasadami logiki i doświadczenia życiowego, albowiem powszechnym jest to, że każdy właściciel auta zamyka je na noc, nawet, jeśli pozostawia je na terenie swojej posesji. Powyższe wzmacnia jedynie fakt, iż w dacie zdarzenia, powód pozostawał w konflikcie z szeregiem współpracowników, w tym ze strony jednego istniało w jego ocenie zagrożenie wystąpienia niechcianych zachowań o charakterze seksualnym. W tak ustalonym układzie, trudno przyjąć za prawdziwe twierdzenia powoda, jakoby nie przywiązywał on wagi do zamykania swego pojazdu na noc, a co mogło skłonić innych współpracowników do uwikłania go w kradzież paliwa. Z tego względu Sąd stwierdził, że to wyłącznie powód - bądź też jakakolwiek inna osoba za jego zgodą - mógł prowadzić pojazdS.w dniu 27 lutego 2022 r. W świetle powyższego należy zatem uwzględnić, że ok. godziny 21:35 pojazdS.został zaparkowany przed(...)i stał tam przez kilkanaście minut, w trakcie których w pobliżu pojawiały się różne osoby. Następnie, pojazd zniknął z pola widzenia kamer monitoringu. PojazdS.został ponownie zaparkowany po prawej stronie pojazduS.ok. godziny 22:38, w miejscu, które nie było tym razem dobrze widoczne dla kamer. Ten fakt został jednak uwieczniony na fotografiach wykonanych przy pomocy fotopułapki. Z przedłożonych fotografii wynika, iż osoba, która dokonała czynności kradzieży, w pierwszej kolejności, ok. godziny 23:00 pochyliła się nad wlewem zbiornika paliwa pojazduS.i pozostawała w tej pozycji przez dłuższą chwilę. Później, ok. godziny 23:14, dołączyła do niej inna, nieustalona osoba. Wówczas do bagażnika pojazduS.doprowadzony został czarny wężyk. Ok. godziny 23:17 bagażnik pojazduS.został otwarty, a wężyk został wprowadzony do środka. Ok. 23:34 wężyk został odłączony, a bagażnik pojazduS.został zamknięty. Ok. godziny 23:36 pojazdS.został przeparkowany. W świetle powyższego, Sąd, dokonując analizy całokształtu zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, doszedł do dwóch wniosków: po pierwsze, uwieczniony na fotografiach przebieg zdarzeń bezsprzecznie wskazuje, iż miała miejsce kradzież paliwa ze zbiornika pojazduS., na co wskazuje fakt, iż osoba tego dokonująca posługiwała się podłączonym do zbiornika wężykiem, doprowadzonym w pierwszej kolejności do wlewu zbiornika paliwa pojazduS., a później do co najmniej jednego znajdującego się w bagażniku kanistra. Powyższe potwierdza zachowanie się opisanej osoby, która w pierwszej kolejności manewrowała przy wlewie paliwa pojazduS., a później przełączała wężyk i oczekiwała, aż zbiorniki napełnią się. Całe zajście trwało wszak kilkadziesiąt minut. Odtworzenie zdjęć z fotopułapki jedno po drugim potwierdza, iż pojazd osiadł pod ciężarem paliwa. Drugim wnioskiem wyprowadzonym przez Sąd na podstawie zaoferowanego materiału dowodowego jest natomiast to, iż osobą tą byłP. K.. Przede wszystkim należy zauważyć, że uwieczniona na fotografiach osoba jest szczupłej postury. Mając styczność z osobą powoda na sali sądowej, Sąd miał możliwość poczynienia spostrzeżenia, że również on jest osobą o podobnej sylwetce. Co więcej, jak już zostało wyjaśnione wcześniej, Sąd nie dał wiary powodowi, gdy wskazywał, że ktoś inny mógł prowadzić jego pojazd na terenie parkingu. Osobą, która przeparkowała samochódS., musiał być zatem sam powód. Wreszcie, nie umknęło uwadze Sądu, że powód nie potrafił w racjonalny sposób wyjaśnić przebiegu zdarzeń z 27 lutego 2022 r., w przywoływanych przez siebie okolicznościach był on labilny i niekonsekwentny. W rozmowie z przełożonymi, jaka nastąpiła bezpośrednio po zdarzeniu, powód powoływał nieprawdziwe informacje, jakoby jego pojazd znajdował się w serwisie. Przyłapany na kłamstwie, tłumaczył, że pojazd zaparkował poza terenem pracodawcy, u kolegi. Nie było jednak przez powoda kwestionowane to, że to właśnie on o godzinie 23:58 wyjechał z terenu parkingu pojazdemS., a co utrwalone zostało na nagraniu z kamery. Powyższe powoduje, że przyjmując za prawdziwą wersję zdarzeń powoływaną przezP. K., należałoby dojść do niedającego się pogodzić z zasadami rozsądku wniosku, jakoby któryś z nieprzychylnych mu współpracowników przeparkował jego auto, dokonał kradzieży paliwa, odstawił je na miejsce ok. godziny 23:36, zaś powód już 20 minut później, nie zorientowawszy się o całym zdarzeniu, wyjechał pojazdem poza teren pracodawcy. Dość przy tym powiedzieć, że w pojeździe musiał unosić się zapach paliwa, co w normalnym toku zdarzeń wzbudziłoby zaniepokojenie kierowcy i zmusiłoby go do ustalenia źródła zapachu. Po stronie powoda brak było jednak jakiejkolwiek tego rodzaju refleksji. Nadto, nie mógłby on nie zauważyć, że wskaźnik baku paliwa na tablicy rozdzielczej znajduje się na innym poziomie, niż poprzednio. Nie należy również tracić z pola widzenia tego, że bezpośrednio po zdarzeniu, powód kategorycznie odmówił okazania przełożonym bagażnika swego pojazdu. Choć okoliczność ta nie przesądza automatycznie o tym, że toP. K.dopuścił się kradzieży, wskazuje ona jednak na pewną niekonsekwencję w zachowaniu powoda i brak logiki w przytaczanym przez niego przebiegu zdarzeń. Skoro bowiem powód - jak sam twierdził - dopiero od przełożonych dowiedział się o zaistniałej sytuacji oraz o tym, że ktoś ukradł paliwo ze służbowego pojazdu i przelał je do pojazduS., normalną jego reakcją winna być chęć wyjaśnienia nieporozumienia i ustalenia, czy w rzeczywistości bak pojazdu jest pełen, a w bagażniku znajdują się wypełnione kanistry. Powód nie przejawiał jednak takiej inicjatywy, nie zgłosił się do pracodawcy również później celem poinformowania go, czy wysnute podejrzenia okazały się prawdziwe. Wreszcie wskazać trzeba, że fakt, iż pozwana spółka nie miała możliwości dokładnego ustalenia, jaka ilość paliwa uległa spuszczeniu, nie przesądza automatycznie o konieczności przyjęcia twierdzeń powoda za zasadne. Należy bowiem zauważyć, że pojazdS., którym poruszał się powód, ma bak mieszczący ok. 1200 litrów paliwa. Jak zaś wynika z zeznańP. K., bak pojazduS.mieści ok. 50 litrów paliwa, zaś znajdujące się w bagażniku kanistry - po ok. 20-30 litrów. Uwzględniając, że ze zbiornika pojazdu ciężarowego wypompowano paliwo niezbędne do zapełnienia bakuS.oraz trzech kanistrów, należy zauważyć, że w maksymalnym rozmiarze pozwoliłoby to na usunięcie z niego ok. 140 litrów, co stanowi niecałe 12% pojemności zbiornika pojazdu ciężarowego - i to przy założeniu, że bakS.był pusty. Mając zatem na uwadze niewielkich rozmiarów ubytek, a także fakt, że - jak wskazywał sam powód - 28 lutego 2022 r., a zatem dzień później, wyruszył on pojazdemS.w trasę, stwierdzić należało, że pracodawca nie miał obiektywnej możliwości ustalenia, ile dokładnie paliwa uległo wypompowaniu. Okoliczność dokonania kradzieży musiała zatem zostać ustalona za pomocą innych środków dowodowych. Wszystko powyższe doprowadziło Sąd do przekonania, iżP. K.w sposób z góry zaplanowany i starannie przygotowany dokonał kradzieży paliwa z pojazdu służbowego, co w sposób bezsprzeczny stanowi bezprawne, zawinione, a jako takie - ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych w postaci chociażby dbałości o dobro zakładu pracy i ochrony jego mienia. Już tylko końcowo dodać trzeba, że nie ulega wątpliwości, iż w trakcie spuszczania paliwa, w kadrze fotografii wykonanych przez fotopułapkę znajduje się inna, nieustalona osoba, stojąca swobodnie przy pojazdach w czasie, gdy paliwo było przelewane wężykiem doprowadzonym do bagażnika. W ocenie Sądu, nawet hipotetyczne przyjęcie, że to właśnie tą osobą jestP. K., nie niweczy poczynionych wyżej ustaleń. Z przedłożonych fotografii wynika bowiem, że osoba ta widziała cały proceder i nie zapobiegła mu, nie zgłosiła go przełożonym, co skłania ku refleksji, że działała ona w porozumieniu. Również to zachowanie bezsprzecznie zakwalifikować można jako uzasadniające rozwiązanie umowy o pracę z winy pracownika. Odpierając zarzuty powoda, wskazać jeszcze trzeba, że oczywiście, nie można wykluczyć tego, że przesłane na adres e-mail pracodawcy zdjęcia z fotopułapki pochodzą od innego pracownika spółki. Powód pozostawał wszak z częścią współpracowników w konflikcie. Okoliczność ta nie czyni jednak wskazanego dowodu nieprzydatnym do ustalenia tego, czy powód dopuścił się kradzieży na szkodę swego pracodawcy. W szczególności zaś brak było jakichkolwiek logicznych względów, aby za powodem przyjmować, że cała zaistniała sytuacja została sfingowana i ukierunkowana na zaszkodzenie powodowi i doprowadzenie do zwolnienia go z pracy. Brak było również podstaw, aby działanie takie przypisywać przedstawicielom pozwanej spółki. Z okoliczności przytaczanych zarówno przez stronę powodową, jak i pozwaną, wynika bowiem, że pracodawca był zadowolony z jakości pracy świadczonej przezP. K., nadto, jak wskazywał on sam, na kilka tygodni przed zdarzeniem były z nim prowadzone rozmowy na temat istotnego awansu. Z drugiej zaś strony, wskazać trzeba, że to powód nie był usatysfakcjonowany wykonywaną pracą i uzyskiwanym z tego tytułu dochodem.K.zgłaszał również pracodawcy poprzez wiadomości e-mail ujawnione przez siebie nieprawidłowości. Zasięgał on także informacji na temat zatrudnienia w innej formie. Powyższe wskazuje zatem na stosunek powoda do swego pracodawcy. Reasumując, obowiązki pracownicze, które naruszył powód, miały zdaniem Sądu charakter podstawowy, a samo ich naruszenie nosi znamiona ciężkiego w rozumieniuart. 52 § 1 pkt 1 k.p.Jednocześnie zachowanie powoda było przezeń zawinione i zagrażało interesom pracodawcy. W tym stanie rzeczy rozwiązanie z powodem umowy o pracę bez wypowiedzenia przez pozwaną nie było sprzeczne z prawem, wobec czego powództwo podlegało oddaleniu, o czym orzeczono w punkcie pierwszym wyroku. W punkcie drugim wyroku Sąd orzekł o kosztach niniejszego postępowania, za podstawę przyjmując wyrażoną wart. 98 § 1 k.p.c.zasadę odpowiedzialności za wynik procesu. Z uwagi na fakt, iż powód przegrał niniejsze postępowanie w całości, winien on zwrócić na rzecz swego przeciwnika procesowego, na zgłoszone przez niego żądanie, wszystkie poniesione w jego trakcie, niezbędne i celowe koszty. Te zaś wyniosły 180 zł i były związane z wynagrodzeniem reprezentującego pozwaną spółkę pełnomocnika, ustalonym zgodnie z § 9 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (videuchwała składu 7 sędziów Sądu Najwyższego z 24 lutego 2011 r., I PZP 6/10, OSNP 2011/21-22/268). Zgodnie z dyspozycjąart. 98 § 11k.p.c., orzeczono nadto o odsetkach ustawowych za opóźnienie należnych od zasądzonych kosztów procesu. ZARZĄDZENIE 1 (...) 2 (...) 3 (...) 2 lutego 2024 r.

15/551530/0004521/P

Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie

IX Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

150515000003506_VII_Ka_000900_2023_Uz_2024-02-21_001

VII Ka 900/23

2024-01-23 01:00:00.0 CET

2024-02-28 18:30:04.0 CET

2024-02-28 11:13:40.0 CET

15051500

3506

SENTENCE

Sygn. akt VII Ka 900/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 23 stycznia 2024 r. Sąd Okręgowy w Olsztynie w VII Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie: Przewodniczący: SSO Dariusz Firkowski Protokolant: p. o. sekr. sąd. Piotr Ruciński przy udziale prokuratora Prokuratury Okręgowej w Olsztynie Anety Maślany-Golańskiej po rozpoznaniu w dniu 23 stycznia 2024 r. sprawy: J. O. (1) , ur. (...) w B. , syna Z. i M. z domu oskarżonego z art. 288§1 kk na skutek apelacji wniesionej przez oskarżyc

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Wioletta Suraj" xPublisher="[email protected]" xEditorFullName="Beata Miłosz" xEditor="[email protected]" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="4" xFlag="published" xVolType="15/051500/0003506/Ka" xYear="2023" xVolNmbr="000900" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok</xName> <xBlock> <xText>Sygn. akt VII Ka 900/23</xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right">Dnia 23 stycznia 2024 r.</xText> <xText>Sąd Okręgowy w Olsztynie w VII Wydziale Karnym Odwoławczym</xText> <xText>w składzie:</xText> <xText>Przewodniczący: SSO Dariusz Firkowski</xText> <xText>Protokolant: p. o. sekr. sąd. Piotr Ruciński</xText> <xText>przy udziale prokuratora Prokuratury Okręgowej w Olsztynie Anety Maślany-Golańskiej</xText> <xText>po rozpoznaniu w dniu 23 stycznia 2024 r.</xText> <xText>sprawy: <xBx><xAnon>J. O. (1)</xAnon>,</xBx> <xAnon>ur. (...)</xAnon> w <xAnon>B.</xAnon>, syna <xAnon>Z.</xAnon> i <xAnon>M.</xAnon> z domu</xText> <xText>oskarżonego z <xLexLink xArt="art. 288;art. 288 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 288§1 kk</xLexLink></xText> <xText>na skutek apelacji wniesionej przez oskarżyciela posiłkowego <xAnon>J. C. (1)</xAnon></xText> <xText>od wyroku Sądu Rejonowego w Piszu II Wydziału Karnego z dnia 27 września 2023 r., sygn. akt II K 627/22</xText> <xText>I zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że:</xText> <xText>- w ramach rozstrzygnięcia z pkt I sentencji w miejsce sformułowania „7313,41 zł” przyjmuje sformułowanie „nie mniej niż 1090 zł”,</xText> <xText>- w ramach rozstrzygnięcia z pkt II sentencji w miejsce kwoty „177” zł przyjmuje kwotę„1090” zł,</xText> <xText>II w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy</xText> <xText>III zwalnia oskarżyciela posiłkowego <xAnon>J. C. (1)</xAnon> od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.</xText> <xText><xBx>FORMULARZ UZASADNIENIA WYROKU SĄDU ODWOŁAWCZEGO (UK 2)</xBx></xText> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="404"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="120"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="43"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="154"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Formularz UK 2</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Sygnatura akt</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>VII Ka 900/23</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xIx>Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>1</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>CZĘŚĆ WSTĘPNA </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji</xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Wyrok Sądu Rejonowego w Piszu z dnia 27 września 2023 r. w sprawie II K 627/22</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.2. Podmiot wnoszący apelację</xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒ oskarżyciel posiłkowy <xAnon>J. C. (1)</xAnon></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ oskarżyciel prywatny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ obrońca oskarżonego</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ inny</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.3. Granice zaskarżenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="44"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="153"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="131"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="44"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="351"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2" xRowSpan="4"> <xText>☐ na korzyść</xText> <xText>☒ na niekorzyść</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>☐ w całości</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText>☒ w części</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>co do winy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>co do kary</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.3.2. Podniesione zarzuty</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xIx>Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1 a" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1a k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany <xBRx></xBRx>w <xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink>, chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 2 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 3" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 3 k.p.k.</xLexLink><xBx> –</xBx> błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, <xBRx></xBRx>jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 4 k.p.k.</xLexLink> – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xLexLink xArt="art. 439" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>brak zarzutów</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.4. Wnioski</xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="44"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="291"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="48"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="339"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>uchylenie</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>zmiana</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>2.1. Ustalenie faktów</xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="38"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="28"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="131"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="339"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="93"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="94"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>2.1.1. Fakty uznane za udowodnione</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Numer karty</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Dowód </xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Numer karty</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>2.2. Ocena dowodów</xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="109"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="208"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="405"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Lp. faktu z pkt 2.1.1</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach uznania dowodu</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="109"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="208"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="405"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów<xBRx></xBRx>(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="55"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="492"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="176"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Zarzut </xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="7"> <xText><xIx>1</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Oskarżyciel posiłkowy <xAnon>J. C. (1)</xAnon> w nieformalnej apelacji zakwestionował zbyt krótki okres próby przy warunkowym zawieszeniu wykonania kary oraz brak zobowiązania oskarżonego do przywrócenia stanu poprzedniego w zakresie zniszczonego płotu lub brak zobowiązania oskarżonego do naprawienia szkody w wysokości wskazanej w opinii biegłego tj. w kwocie 7313,41 zł z jej aktualizacją</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ zasadny</xText> <xText>☒ częściowo zasadny</xText> <xText>☐ niezasadny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xBx>Apelacja oskarżyciela posiłkowego jest częściowo zasadna. </xBx></xText> <xText>Na wstępie podzielić należy stanowisko Sądu Rejonowego, że zgromadzony w sprawie materiał dowodowy i ustalony na jego podstawie, przy zachowaniu reguł <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 k.p.k.</xLexLink>, stan faktyczny pozwalał na uznanie sprawstwa i winy oskarżonego w zakresie przypisanego mu w wyroku czynu. Zaznaczyć zatem należy, iż Sąd I instancji dokonał prawidłowych ustaleń w zakresie okoliczności stanu faktycznego, jak również winy oskarżonego. Tym samym analiza zebranego w sprawie materiału dowodowego prowadzi do wniosku, że Sąd I instancji wnikliwe zweryfikował tezy aktu oskarżenia w granicach niezbędnych dla ustalenia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia skutkującego uznaniem winy oskarżonego a ustalenia faktyczne w zakresie przyjętego zachowania oskarżonego nie wykraczały poza ramy swobodnej oceny dowodów albowiem poczynione zostały na podstawie wszechstronnej analizy przeprowadzonych dowodów, których ocena nie wykazuje błędów natury faktycznej czy logicznej, zgodna jest ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz sędziowskim przekonaniem.</xText> <xText><xUx>Ponadto na tle dokonanej przez Sąd meriti prawidłowej oceny dowodów i opartych na niej ustaleń faktycznych, stwierdzić należy, że również rozstrzygnięcie o okresie próby w ramach warunkowego umorzenia postępowania jest prawidłowe.</xUx> Także w ocenie Sądu Okręgowego roczny okres próby jest wystarczający dla osiągniecia celów wskazanych w <xLexLink xArt="art. 53" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.53 kk</xLexLink> i nie ma bezwzględnej potrzeby jego wydłużania.</xText> <xText>Takie rozstrzygniecie pozwoli uświadomić oskarżonemu, że jego zachowanie nie było prawidłowe i zapobiegnie podobnym jego działaniom w przyszłości.</xText> <xText>Natomiast zgodzić się po części należało ze skarżącym w zakresie kwestionującym rozstrzygnięcie z pkt II sentencji zaskarżonego wyroku.</xText> <xText>O ile bowiem również zdaniem Sądu Okręgowego brak było wystarczających podstaw dla zobowiązania oskarżonego do przywrócenia stanu poprzedniego poprzez „odbudowanie” zniszczonego ogrodzenia, to słusznie skarżący kwestionuje wysokość zasądzonej na jego rzecz nawiązki.</xText> <xText>Co do tej pierwszej kwestii to zwrócić uwagę należy, że przedmiotowa nieruchomość stanowi współwłasność pokrzywdzonego oraz PAN i Skarb Państwa. Tym samym nie wydaje się obecnie zasadne aby w ramach postępowania karnego dochodziło do naprawienia szkody poprzez zobowiązanie <xAnon>J. O.</xAnon> do przywrócenia poprzedniego stanu rzeczy.</xText> <xText>Natomiast jeśli chodzi o kwestię zasadzonej nawiązki to wiąże się ona bezpośrednio z wysokością szkody, którą miał ponieść pokrzywdzony.</xText> <xText>Jak wynika z treści wyroku Sąd I instancji w tym zakresie oparł się na opinii jak na k.128. Jednocześnie, przy ustaleniu, że doszło do zniszczenia 58,8 mb ogrodzenia wysokość nawiązki ustalono w kwocie 177 zł przyjmując wartość 3 zł za 1 mb siatki leśnej – k.252 odw.</xText> <xText>Sad Okręgowy kierując się zebranym w sprawie materiałem dowodowym, w tym kwotą wskazaną przez pokrzywdzonego w zawiadomieniu jak na k.6 (podwyższona w stosunku do pisma z dnia 2-3), protokołem oględzin, danymi podawanymi przez <xAnon>J. C.</xAnon> w zakresie pozyskania i stanu drewnianych słupków (które mogą być ponownie użyte) oraz wykorzystanej siatki a także wnioskami płynącymi z treści opinii biegłego z dnia 6 maja 2022 r. ustalił i przyjął, że <xBx>wysokość szkody była nie mniejsza niż 1090 zł.</xBx></xText> <xText><xBx>Powyższe ustalenie w żaden sposób nie zamyka pokrzywdzonemu drogi do dochodzenia dalszych roszczeń w drodze procesu cywilnego.</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Wniosek</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>o zmianę zaskarżonego poprzez wydłużenia okresu próby przy warunkowym zawieszeniu wykonania kary oraz o zobowiązanie oskarżonego do przywrócenia stanu poprzedniego w zakresie zniszczonego płotu lub zobowiązanie oskarżonego do naprawienia szkody w wysokości wskazanej w opinii biegłego tj. w kwocie 7313,41 zł z jej aktualizacją</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ zasadny</xText> <xText>☒ częściowo zasadny</xText> <xText>☐ niezasadny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Wobec zarzutów skarżącego uznano częściową zasadność wniosku zawartego w apelacji w zakresie podwyższenia kwoty nawiązki.</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="55"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="667"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText>1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">5</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="4"> <xText><xBx>1.</xBx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Przedmiot utrzymania w mocy</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"></xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach utrzymania w mocy</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="4"> <xText><xBx>1.</xBx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Przedmiot i zakres zmiany</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xBx>Wyrok Sądu Rejonowego w Piszu II Wydziału Karnego z dnia 27 września 2023 r., sygn. akt II K 627/22</xBx></xText> <xText><xBx>I zmieniono w ten sposób, że:</xBx></xText> <xText><xBx>- w ramach rozstrzygnięcia z pkt I sentencji w miejsce sformułowania „7313,41 zł” przyjęto sformułowanie „nie mniej niż 1090 zł”, </xBx></xText> <xText><xBx>- w ramach rozstrzygnięcia z pkt II sentencji w miejsce kwoty „177” zł przyjęto kwotę„1090” zł,</xBx></xText> <xText><xBx>II w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymano w mocy.</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach zmiany</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Wobec podawanych wcześniej okoliczności ustalono wysokość szkody w kwocie nie mniejszej niż 1090 zł oraz w tej kwocie zasądzono na rzecz pokrzywdzonego nawiązkę.</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="52"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="78"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="369"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="221"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText>1.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ <xLexLink xArt="art. 439" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach uchylenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText>2.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ <xLexLink xArt="art. 437;art. 437 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 437 § 2 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach uchylenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText>3.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Konieczność umorzenia postępowania</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ <xLexLink xArt="art. 437;art. 437 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 437 § 2 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText>4.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ <xLexLink xArt="art. 454;art. 454 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 454 § 1 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach uchylenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Punkt rozstrzygnięcia z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">6</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Koszty Procesu </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="129"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="591"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Punkt rozstrzygnięcia z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>III</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Zwolniono oskarżyciela posiłkowego <xAnon>J. C. (1)</xAnon> od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze albowiem przemawiają za tym względy słuszności.</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="720"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">7</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>PODPIS </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> </xRows> <xText xALIGNx="center"> <xBx>ZAŁĄCZNIK DO FORMULARZA UZASADNIENIA WYROKU SĄDU ODWOŁAWCZEGO</xBx></xText> <xText xALIGNx="right">Załącznik do formularza UK 2</xText> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="44"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="153"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="131"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="7"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="37"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="11"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="341"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.3. Granice zaskarżenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText>Kolejny numer załącznika</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>1</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText>Podmiot wnoszący apelację</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Oskarżyciel posiłkowy <xAnon>J. C. (1)</xAnon></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText>Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Wyrok Sądu Rejonowego w Piszu z dnia 27 września 2023 r. w sprawie II K 627/22</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2" xRowSpan="4"> <xText>☐ na korzyść</xText> <xText>☒ na niekorzyść</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText>☐ w całości</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText>☒ w części</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>co do winy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>co do kary</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.3.2. Podniesione zarzuty</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText><xIx>Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1 a" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1a k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany <xBRx></xBRx>w <xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink>, chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 2 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 3" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 3 k.p.k.</xLexLink> – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, <xBRx></xBRx>jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 4 k.p.k.</xLexLink> – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 439" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText>brak zarzutów</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.4. Wnioski</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>uchylenie</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>zmiana</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Dariusz Firkowski

Wioletta Suraj

p. o. sekr. sąd. Piotr Ruciński

Beata Miłosz

Sygn. akt VII Ka 900/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 23 stycznia 2024 r. Sąd Okręgowy w Olsztynie w VII Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie: Przewodniczący: SSO Dariusz Firkowski Protokolant: p. o. sekr. sąd. Piotr Ruciński przy udziale prokuratora Prokuratury Okręgowej w Olsztynie Anety Maślany-Golańskiej po rozpoznaniu w dniu 23 stycznia 2024 r. sprawy:J. O. (1),ur. (...)wB., synaZ.iM.z domu oskarżonego zart. 288§1 kk na skutek apelacji wniesionej przez oskarżyciela posiłkowegoJ. C. (1) od wyroku Sądu Rejonowego w Piszu II Wydziału Karnego z dnia 27 września 2023 r., sygn. akt II K 627/22 I zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że: - w ramach rozstrzygnięcia z pkt I sentencji w miejsce sformułowania „7313,41 zł” przyjmuje sformułowanie „nie mniej niż 1090 zł”, - w ramach rozstrzygnięcia z pkt II sentencji w miejsce kwoty „177” zł przyjmuje kwotę„1090” zł, II w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy III zwalnia oskarżyciela posiłkowegoJ. C. (1)od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze. FORMULARZ UZASADNIENIA WYROKU SĄDU ODWOŁAWCZEGO (UK 2) UZASADNIENIE Formularz UK 2 Sygnatura akt VII Ka 900/23 Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników: 1 1 CZĘŚĆ WSTĘPNA 1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji Wyrok Sądu Rejonowego w Piszu z dnia 27 września 2023 r. w sprawie II K 627/22 1.2. Podmiot wnoszący apelację ☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego ☒ oskarżyciel posiłkowyJ. C. (1) ☐ oskarżyciel prywatny ☐ obrońca oskarżonego ☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego ☐ inny 1.3. Granice zaskarżenia 1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia ☐ na korzyść ☒ na niekorzyść ☐ w całości ☒ w części ☐ co do winy ☒ co do kary ☒ co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia 1.3.2. Podniesione zarzuty Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji ☐ art. 438 pkt 1 k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu ☐ art. 438 pkt 1a k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazanywart. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu ☐ art. 438 pkt 2 k.p.k.– obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia ☐ art. 438 pkt 3 k.p.k.–błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia ☒ art. 438 pkt 4 k.p.k.– rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka ☐ art. 439 k.p.k. ☐ brak zarzutów 1.4. Wnioski ☐ uchylenie ☒ zmiana 2 Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy 2.1. Ustalenie faktów 2.1.1. Fakty uznane za udowodnione Lp. Oskarżony Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi Dowód Numer karty 2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione Lp. Oskarżony Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi Dowód Numer karty 2.2. Ocena dowodów 2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów Lp. faktu z pkt 2.1.1 Dowód Zwięźle o powodach uznania dowodu 2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów) Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2 Dowód Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu 3 STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków Lp. Zarzut 1 Oskarżyciel posiłkowyJ. C. (1)w nieformalnej apelacji zakwestionował zbyt krótki okres próby przy warunkowym zawieszeniu wykonania kary oraz brak zobowiązania oskarżonego do przywrócenia stanu poprzedniego w zakresie zniszczonego płotu lub brak zobowiązania oskarżonego do naprawienia szkody w wysokości wskazanej w opinii biegłego tj. w kwocie 7313,41 zł z jej aktualizacją ☐ zasadny ☒ częściowo zasadny ☐ niezasadny Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny Apelacja oskarżyciela posiłkowego jest częściowo zasadna. Na wstępie podzielić należy stanowisko Sądu Rejonowego, że zgromadzony w sprawie materiał dowodowy i ustalony na jego podstawie, przy zachowaniu regułart. 7 k.p.k., stan faktyczny pozwalał na uznanie sprawstwa i winy oskarżonego w zakresie przypisanego mu w wyroku czynu. Zaznaczyć zatem należy, iż Sąd I instancji dokonał prawidłowych ustaleń w zakresie okoliczności stanu faktycznego, jak również winy oskarżonego. Tym samym analiza zebranego w sprawie materiału dowodowego prowadzi do wniosku, że Sąd I instancji wnikliwe zweryfikował tezy aktu oskarżenia w granicach niezbędnych dla ustalenia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia skutkującego uznaniem winy oskarżonego a ustalenia faktyczne w zakresie przyjętego zachowania oskarżonego nie wykraczały poza ramy swobodnej oceny dowodów albowiem poczynione zostały na podstawie wszechstronnej analizy przeprowadzonych dowodów, których ocena nie wykazuje błędów natury faktycznej czy logicznej, zgodna jest ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz sędziowskim przekonaniem. Ponadto na tle dokonanej przez Sąd meriti prawidłowej oceny dowodów i opartych na niej ustaleń faktycznych, stwierdzić należy, że również rozstrzygnięcie o okresie próby w ramach warunkowego umorzenia postępowania jest prawidłowe.Także w ocenie Sądu Okręgowego roczny okres próby jest wystarczający dla osiągniecia celów wskazanych wart.53 kki nie ma bezwzględnej potrzeby jego wydłużania. Takie rozstrzygniecie pozwoli uświadomić oskarżonemu, że jego zachowanie nie było prawidłowe i zapobiegnie podobnym jego działaniom w przyszłości. Natomiast zgodzić się po części należało ze skarżącym w zakresie kwestionującym rozstrzygnięcie z pkt II sentencji zaskarżonego wyroku. O ile bowiem również zdaniem Sądu Okręgowego brak było wystarczających podstaw dla zobowiązania oskarżonego do przywrócenia stanu poprzedniego poprzez „odbudowanie” zniszczonego ogrodzenia, to słusznie skarżący kwestionuje wysokość zasądzonej na jego rzecz nawiązki. Co do tej pierwszej kwestii to zwrócić uwagę należy, że przedmiotowa nieruchomość stanowi współwłasność pokrzywdzonego oraz PAN i Skarb Państwa. Tym samym nie wydaje się obecnie zasadne aby w ramach postępowania karnego dochodziło do naprawienia szkody poprzez zobowiązanieJ. O.do przywrócenia poprzedniego stanu rzeczy. Natomiast jeśli chodzi o kwestię zasadzonej nawiązki to wiąże się ona bezpośrednio z wysokością szkody, którą miał ponieść pokrzywdzony. Jak wynika z treści wyroku Sąd I instancji w tym zakresie oparł się na opinii jak na k.128. Jednocześnie, przy ustaleniu, że doszło do zniszczenia 58,8 mb ogrodzenia wysokość nawiązki ustalono w kwocie 177 zł przyjmując wartość 3 zł za 1 mb siatki leśnej – k.252 odw. Sad Okręgowy kierując się zebranym w sprawie materiałem dowodowym, w tym kwotą wskazaną przez pokrzywdzonego w zawiadomieniu jak na k.6 (podwyższona w stosunku do pisma z dnia 2-3), protokołem oględzin, danymi podawanymi przezJ. C.w zakresie pozyskania i stanu drewnianych słupków (które mogą być ponownie użyte) oraz wykorzystanej siatki a także wnioskami płynącymi z treści opinii biegłego z dnia 6 maja 2022 r. ustalił i przyjął, żewysokość szkody była nie mniejsza niż 1090 zł. Powyższe ustalenie w żaden sposób nie zamyka pokrzywdzonemu drogi do dochodzenia dalszych roszczeń w drodze procesu cywilnego. Wniosek o zmianę zaskarżonego poprzez wydłużenia okresu próby przy warunkowym zawieszeniu wykonania kary oraz o zobowiązanie oskarżonego do przywrócenia stanu poprzedniego w zakresie zniszczonego płotu lub zobowiązanie oskarżonego do naprawienia szkody w wysokości wskazanej w opinii biegłego tj. w kwocie 7313,41 zł z jej aktualizacją ☐ zasadny ☒ częściowo zasadny ☐ niezasadny Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny. Wobec zarzutów skarżącego uznano częściową zasadność wniosku zawartego w apelacji w zakresie podwyższenia kwoty nawiązki. 4 OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU 1. Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności 5 ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO 5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji 1. Przedmiot utrzymania w mocy Zwięźle o powodach utrzymania w mocy 5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji 1. Przedmiot i zakres zmiany Wyrok Sądu Rejonowego w Piszu II Wydziału Karnego z dnia 27 września 2023 r., sygn. akt II K 627/22 I zmieniono w ten sposób, że: - w ramach rozstrzygnięcia z pkt I sentencji w miejsce sformułowania „7313,41 zł” przyjęto sformułowanie „nie mniej niż 1090 zł”, - w ramach rozstrzygnięcia z pkt II sentencji w miejsce kwoty „177” zł przyjęto kwotę„1090” zł, II w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymano w mocy. Zwięźle o powodach zmiany Wobec podawanych wcześniej okoliczności ustalono wysokość szkody w kwocie nie mniejszej niż 1090 zł oraz w tej kwocie zasądzono na rzecz pokrzywdzonego nawiązkę. 5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji 5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia 1.1. ☐art. 439 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia 2.1. Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości ☐art. 437 § 2 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia 3.1. Konieczność umorzenia postępowania ☐art. 437 § 2 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia 4.1. ☐art. 454 § 1 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia 5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania 5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Przytoczyć okoliczności 6 Koszty Procesu Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Przytoczyć okoliczności III Zwolniono oskarżyciela posiłkowegoJ. C. (1)od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze albowiem przemawiają za tym względy słuszności. 7 PODPIS ZAŁĄCZNIK DO FORMULARZA UZASADNIENIA WYROKU SĄDU ODWOŁAWCZEGO Załącznik do formularza UK 2 1.3. Granice zaskarżenia Kolejny numer załącznika 1 Podmiot wnoszący apelację Oskarżyciel posiłkowyJ. C. (1) Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja Wyrok Sądu Rejonowego w Piszu z dnia 27 września 2023 r. w sprawie II K 627/22 1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia ☐ na korzyść ☒ na niekorzyść ☐ w całości ☒ w części ☐ co do winy ☒ co do kary ☒ co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia 1.3.2. Podniesione zarzuty Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji ☐ art. 438 pkt 1 k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu ☐ art. 438 pkt 1a k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazanywart. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu ☐ art. 438 pkt 2 k.p.k.– obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia ☐ art. 438 pkt 3 k.p.k.– błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia ☐ art. 438 pkt 4 k.p.k.– rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka ☐ art. 439 k.p.k. ☐ brak zarzutów 1.4. Wnioski ☐ uchylenie ☒ zmiana

15/051500/0003506/Ka

Sąd Okręgowy w Olsztynie

VII Wydział Karny Odwoławczy

153505000001006_II_Ka_000373_2023_Uz_2024-02-02_001

II Ka 373/23

2024-02-02 01:00:00.0 CET

2024-02-12 17:30:05.0 CET

2024-02-12 10:34:09.0 CET

15350500

1006

REASON

UZASADNIENIE Formularz UK 2 Sygnatura akt II Ka 373/23 Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników: 1 1 CZĘŚĆ WSTĘPNA 0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji Wyrok Sądu Rejonowego w Koninie z dnia 28 lipca 2023r., sygn. akt II K 169/21 0.11.2. Podmiot wnoszący apelację ☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego ☐ oskarżyciel posiłkowy ☐ oskarżyciel prywatny ☐ obrońca ☒ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego ☐

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Ewa Szuster" xPublisher="ESzuster" xEditorFullName="Dorota Sobieraj" xEditor="DSobieraj" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="5" xFlag="published" xVolType="15/350500/0001006/Ka" xYear="2023" xVolNmbr="000373" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="38"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="6"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="8"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="2"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="11"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="44"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="21"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="66"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="120"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="11"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="7"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="36"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="12"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="21"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="96"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="23"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="11"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="10"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="22"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="61"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="93"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> <xText xALIGNx="left">Formularz UK 2</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">Sygnatura akt</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="center">II Ka 373/23</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="19"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">1</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>CZĘŚĆ WSTĘPNA </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="center">Wyrok Sądu Rejonowego w Koninie z dnia 28 lipca 2023r., sygn. akt II K 169/21</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.11.2. Podmiot wnoszący apelację</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="left">☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="left">☐ oskarżyciel posiłkowy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="left">☐ oskarżyciel prywatny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="left">☐ obrońca</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="left">☒ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="left">☐ inny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.11.3. Granice zaskarżenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8" xRowSpan="4"> <xText xALIGNx="left">☒ na korzyść</xText> <xText xALIGNx="left">☐ na niekorzyść</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="13"> <xText xALIGNx="left">☒ w całości</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">☐ w części</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText xALIGNx="left">co do winy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText xALIGNx="left">co do kary</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText xALIGNx="left">co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.11.3.2. Podniesione zarzuty</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText><xIx>Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="19"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="19"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1 a" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1a k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany <xBRx></xBRx>w <xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink>, chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="19"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 2 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="19"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 3" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 3 k.p.k.</xLexLink><xBx> –</xBx> błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, <xBRx></xBRx>jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="19"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 4 k.p.k.</xLexLink> – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="19"> <xText><xLexLink xArt="art. 439" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="19"> <xText>brak zarzutów</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.11.4. Wnioski</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText>uchylenie</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> <xText>zmiana</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.12.1. Ustalenie faktów</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Numer karty</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód </xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Numer karty</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"></xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.12.2. Ocena dowodów</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp. faktu z pkt 2.1.1</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uznania dowodu</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"></xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów<xBRx></xBRx>(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="6"></xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx="."></xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zarzut </xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="4" xRowSpan="7"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>1.</xIx></xText> <xText xALIGNx="left"> <xIx>2.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> <xText>Oskarżony zarzucał, że:</xText> <xText>- Sąd Rejonowy nie był bezstronny i obiektywny, a rozprawa od początku była prowadzona w sposób mający udowodnić oskarżonemu popełnienie zarzucanego czynu,</xText> <xText>- Sąd I instancji dał wiarę powołanym przez stronę pokrzywdzoną świadkom, których zeznania były w całości oparte na wiedzy jaką pozyskali od pokrzywdzonej.</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left">☐ zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ częściowo zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☒ niezasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ częściowo zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☒ niezasadny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> <xText>Apelacja okazała się bezzasadna.</xText> <xText>Sąd odwoławczy w toku kontroli apelacyjnej nie powziął wątpliwości, co do winy i sprawstwa oskarżonego, a argumentacja skarżącego ma jedynie charakter polemiczny wobec prawidłowo poczynionych przez Sąd ustaleń faktycznych. Jednocześnie Sąd odwoławczy nie dopatrzył się naruszeń przepisów postępowania w zakresie oceny materiału dowodowego, w tym zeznań świadków <xAnon>U. N.</xAnon>, <xAnon>T. N.</xAnon>, <xAnon>K. K.</xAnon> oraz zeznań pokrzywdzonej.</xText> <xText>Przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 k.p.k.</xLexLink> wtedy, gdy jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy (<xLexLink xArt="art. 410" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 410 k.p.k.</xLexLink>) i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy (<xLexLink xArt="art. 2;art. 2 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 2 § 2 k.p.k.</xLexLink>), stanowi wyraz rozważenia wszystkich tych okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego (<xLexLink xArt="art. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 4 k.p.k.</xLexLink>), jest wyczerpujące i logiczne – z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, uargumentowane w uzasadnieniu wyroku. Kontrola instancyjna wykazała, iż Sąd meriti przy ocenie zgromadzonego materiału dowodowego nie naruszył żadnego z ww. przepisów. Sąd I instancji rozważył całokształt materiału dowodowego zebranego w sprawie, dokładnie i wnikliwie przeanalizował dowody świadczące zarówno na korzyść, jak i niekorzyść oskarżonego i wyprowadził z nich trafne wnioski.</xText> <xText>Wbrew stanowisku oskarżonego, Sąd Rejonowy w sposób prawidłowy ocenił zarówno zeznania świadków <xAnon>U. N.</xAnon>, <xAnon>T. N.</xAnon>, <xAnon>K. K.</xAnon>. Prawidłowo ocenił też zeznania pokrzywdzonej <xAnon>H. M.</xAnon>. Świadkowie nie byli bezpośrednimi świadkami zdarzenia z dnia 9 maja 2020r. i wiedzę o tym zdarzeniu czerpali od pokrzywdzonej. Jednakże nie można pominąć faktu, iż zeznania tych świadków są spójne, logiczne, wzajemnie zbieżne i zgodne z pozostałym materiałem dowodowym zebranym w sprawie. Świadek <xAnon>T. N.</xAnon> i świadek <xAnon>U. N.</xAnon> przyznali, że nie widzieli, jak oskarżony uderzył pokrzywdzoną w dniu 9 maja 2020r., jednakże zeznali, iż pokrzywdzona zadzwoniła do <xAnon>U. N.</xAnon> następnego dnia, tj. 10 maja 2020r. i mówiła, że została pobita. Wówczas też świadek <xAnon>T. N.</xAnon> przyjechał po <xAnon>H. M.</xAnon> i przywiózł ją do swojego domu a następnie zawiózł ją do przychodni do <xAnon>G.</xAnon>, gdzie zbadał pokrzywdzoną, wykonał zdjęcie RTG i stwierdził wówczas u pokrzywdzonej obrzęk warg i policzka, tkliwość zębów, podejrzewał złamanie kości szczęki. <xAnon>U. N.</xAnon> sporządziła dokumentację medyczną. Świadkowie pomagali następnie <xAnon>H. M.</xAnon> znaleźć chirurga szczęki, jednakże gabinety były zamknięte. Ostatecznie <xAnon>H. M.</xAnon> postanowiła wrócić do domu bowiem czuła się zmęczona i była obolała. Zgodzić się należy za Sądem I instancji, iż fakt, że świadkowie są znajomymi pokrzywdzonej nie wyklucza przyznania waloru wiarygodności zeznaniom tych świadków. Zeznania te znalazły bowiem potwierdzenie w zeznaniach świadka <xAnon>J. D.</xAnon>, sporządzonej dokumentacji medycznej, opinii biegłego <xAnon>M. G.</xAnon>. Nadto zeznania <xAnon>K. K.</xAnon>. były logiczne, świadek wypowiadała się tylko na te okoliczności, na które posiadała wiedzę, jej zeznania nie były tendencyjne ani gołosłowne i również znalazły potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym.</xText> <xText>Nie jest przy tym istotne dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy, w którym dokładnie miejscu oskarżony uderzył <xAnon>H. M.</xAnon> – czy było to w łazience czy też przy łazience. Jak relacjonowali świadkowie <xAnon>U. N.</xAnon> i <xAnon>T. N.</xAnon>, pokrzywdzona była wówczas zdenerwowana, roztrzęsiona, nie potrafiła dokładnie opisać zdarzenia z dnia 9 maja 2020r., wskazywała, że chyba straciła przytomność. Istotnym jednak jest to, że z materiału dowodowego wynika bezsprzecznie, że <xAnon>H. M.</xAnon> została uderzona przez oskarżonego w dniu 9 maja 2020r., co spowodowało u niej naruszenie czynności narządu ciała trwające nie dłużej niż 7 dni.</xText> <xText>Również nieistotne dla rozstrzygnięcia sprawy jawi się to, że <xAnon>H. M.</xAnon> nie wezwała na miejsce zdarzenia Policji, nie udała się na <xAnon> (...)</xAnon>, nie udała się do chirurga szczęki. Z materiału dowodowego wynika, że <xAnon>H. M.</xAnon> była wówczas roztrzęsiona, zdezorientowana, nie wiedziała co ma robić, nie potrafiła dokładnie opisać całego zdarzenia, była obolała. W tym stanie kolejnego dnia szukała pomocy u przyjaciół, będących lekarzami. Pokrzywdzona nie posłuchała ich rad, nie chciała zawiadomić Policji bowiem odczuwała wstyd, że pobił ją mąż, nie wiedziała co ma powiedzieć funkcjonariuszom. Po wykonaniu badań, <xAnon>T. N.</xAnon> wraz z żoną chcieli zawieźć pokrzywdzoną do chirurga szczęki, jednakże wszystkie gabinety były zamknięte. <xAnon>H. M.</xAnon> czuła się natomiast tak zmęczona i obolała, że chciała jedynie wrócić do domu.</xText> <xText>Nie ma też znaczenia fakt, że pokrzywdzona składając zawiadomienie do prokuratury nie nadmieniła nic na temat zdarzenia z dnia 9 maja 2020r., a uczyniła to dopiero później. Podobnie nie ma znaczenia dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy również fakt, że <xAnon>B. M.</xAnon> w toku postępowania sądowego odmówił składania zeznań. Świadek jest synem oskarżonego i pokrzywdzonej, a zatem miał prawo odmówić składania zeznań. Natomiast całokształt materiału dowodowego zebranego w sprawie jednoznacznie wskazywał na fakt, że oskarżony dopuścił się przypisanego mu czynu.</xText> <xText>Wbrew twierdzeniu skarżącego Sąd odwoławczy nie dopatrzył się żadnych nieprawidłowości w ocenie sporządzonej przez biegłego ortopedę opinii. Opinia ta jest jasna, rzeczowa i pozbawiona sprzeczności. Sporządzona została przez specjalistę posiadającego należytą wiedzę i kwalifikacje. Wbrew twierdzeniu skarżącego wywody biegłego nie były pełne domniemań i przypuszczeń. Tym samym zarzuty co do opinii biegłego podniesione w apelacji jawią się jako gołosłowne.</xText> <xText>Sąd odwoławczy nie dopatrzył się również żadnych przejawów braku obiektywizmu ze strony Sądu przy rozpoznawaniu niniejszej sprawy. Rejonowego. Sąd przeprowadził całe postępowanie z poszanowaniem wszelkich zasad i przepisów prawa.</xText> <xText>Mając na uwadze powyższe, Sąd odwoławczy nie znajdując przy tym uchybień podlegających uwzględnieniu z urzędu i powodujących konieczność zmiany bądź uchylenia zaskarżonego rozstrzygnięcia na podstawie <xLexLink xArt="art. 437;art. 437 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 437 § 1 k.p.k.</xLexLink> orzekł jak w wyroku.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Wniosek</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> <xText>Zmiana zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu, ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i skierowanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd Rejonowy w Koninie.</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left">☐ zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ częściowo zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☒ niezasadny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> <xText>Sąd odwoławczy nie podzielił zarzutów zawartych w apelacji, a nie znalazł przy tym uchybień podlegających uwzględnieniu z urzędu i powodujących konieczność zmiany bądź uchylenia zaskarżonego rozstrzygnięcia. W oparciu o zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, w ocenie Sądu odwoławczego, sprawstwo i wina oskarżonego w zakresie przypisanego czynu nie budzi wątpliwości.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4" xRowSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"></xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">5</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4" xRowSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xBx>0.11.</xBx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przedmiot utrzymania w mocy</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> <xText><xBx>0.1 Sprawstwo i wina oskarżonego w zakresie przypisanego mu czynu, orzeczona kara grzywny, orzeczona nawiązka na rzecz pokrzywdzonej, rozstrzygnięcie w zakresie zasądzenia od oskarżonego na rzecz oskarżycielki posiłkowej kosztów pomocy prawnej udzielonej oskarżycielce posiłkowej oraz rozstrzygnięcie w przedmiocie kosztów postępowania przed Sądem I instancji.</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach utrzymania w mocy</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> <xText>Sprawstwo oskarżonego oraz wina w świetle zgromadzonych w sprawie dowodów i prawidłowo ustalonego stanu faktycznego nie budzi wątpliwości Sądu odwoławczego. Oskarżony swoim zachowaniem wypełnił wszystkie znamiona przypisanego mu czynu. Wymierzona przez Sąd I instancji kara jest odpowiednie do stopnia winy oskarżonego, społecznej szkodliwości czynu, a ponadto spełnia swoje cele kompensacyjne i wychowawcze. Również wysokość nawiązki jest odpowiednia do rozmiaru doznanej przez pokrzywdzoną krzywdy. Sąd nie dopatrzył się uchybień w zakresie rozstrzygnięcia o kosztach za postępowanie przed Sądem I instancji.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4" xRowSpan="4"> <xText xALIGNx="left">0.0.11.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przedmiot i zakres zmiany</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"></xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach zmiany</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"></xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">1.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left">☐ <xLexLink xArt="art. 439" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uchylenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"></xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">2.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText xALIGNx="left">Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left">☐ <xLexLink xArt="art. 437;art. 437 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 437 § 2 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uchylenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"></xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">3.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText xALIGNx="left">Konieczność umorzenia postępowania</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left">☐ <xLexLink xArt="art. 437;art. 437 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 437 § 2 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"></xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">4.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left">☐ <xLexLink xArt="art. 454;art. 454 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 454 § 1 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uchylenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"></xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"></xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt rozstrzygnięcia z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"></xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">6</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Koszty Procesu </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt rozstrzygnięcia z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left">II.</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> <xText>O kosztach postępowania odwoławczego Sąd orzekł na podstawie <xLexLink xArt="art. 636;art. 636 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 636 § 1 k.p.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 8;art. 3;art. 3 ust. 2" xIsapId="WDU19730270152" xTitle="Ustawa z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych" xAddress="Dz. U. z 1973 r. Nr 27, poz. 152">art. 8 i art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych</xLexLink> (t.j. Dz.U.2023.123 ze zm.), wobec nieuwzględnienia apelacji, zasądzając od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa wydatki za postępowanie odwoławcze w kwocie 50 złotych i wymierzając oskarżonemu za postępowanie odwoławcze opłatę w kwocie 120 złotych.</xText> <xText>.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">7</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>PODPIS </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="center">Agata Wilczewska</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="44"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="153"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="131"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="7"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="37"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="11"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="340"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.11.3. Granice zaskarżenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left">Kolejny numer załącznika</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">1</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left">Podmiot wnoszący apelację</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">oskarżony <xAnon>M. M.</xAnon></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left">Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">wina</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2" xRowSpan="4"> <xText xALIGNx="left">☒ na korzyść</xText> <xText xALIGNx="left">☐ na niekorzyść</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">☒ w całości</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">☐ w części</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">co do winy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">co do kary</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.11.3.2. Podniesione zarzuty</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText><xIx>Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1 a" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1a k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany <xBRx></xBRx>w <xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink>, chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 2 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 3" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 3 k.p.k.</xLexLink> – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, <xBRx></xBRx>jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 4 k.p.k.</xLexLink> – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 439" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText>brak zarzutów</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.11.4. Wnioski</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>uchylenie</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">zmiana</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> </xBlock> </xPart>

Ewa Szuster

Dorota Sobieraj

UZASADNIENIE Formularz UK 2 Sygnatura akt II Ka 373/23 Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników: 1 1 CZĘŚĆ WSTĘPNA 0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji Wyrok Sądu Rejonowego w Koninie z dnia 28 lipca 2023r., sygn. akt II K 169/21 0.11.2. Podmiot wnoszący apelację ☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego ☐ oskarżyciel posiłkowy ☐ oskarżyciel prywatny ☐ obrońca ☒ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego ☐ inny 0.11.3. Granice zaskarżenia 0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia ☒ na korzyść ☐ na niekorzyść ☒ w całości ☐ w części ☐ co do winy ☐ co do kary ☐ co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia 0.11.3.2. Podniesione zarzuty Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji ☐ art. 438 pkt 1 k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu ☐ art. 438 pkt 1a k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazanywart. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu ☐ art. 438 pkt 2 k.p.k.– obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia ☒ art. 438 pkt 3 k.p.k.–błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia ☐ art. 438 pkt 4 k.p.k.– rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka ☐ art. 439 k.p.k. ☐ brak zarzutów 0.11.4. Wnioski ☒ uchylenie ☒ zmiana 2 Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy 0.12.1. Ustalenie faktów 0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione Lp. Oskarżony Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi Dowód Numer karty 0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione Lp. Oskarżony Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi Dowód Numer karty 0.12.2. Ocena dowodów 0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów Lp. faktu z pkt 2.1.1 Dowód Zwięźle o powodach uznania dowodu 0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów) Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2 Dowód Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków Lp. Zarzut 1. 2. Oskarżony zarzucał, że: - Sąd Rejonowy nie był bezstronny i obiektywny, a rozprawa od początku była prowadzona w sposób mający udowodnić oskarżonemu popełnienie zarzucanego czynu, - Sąd I instancji dał wiarę powołanym przez stronę pokrzywdzoną świadkom, których zeznania były w całości oparte na wiedzy jaką pozyskali od pokrzywdzonej. ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny Apelacja okazała się bezzasadna. Sąd odwoławczy w toku kontroli apelacyjnej nie powziął wątpliwości, co do winy i sprawstwa oskarżonego, a argumentacja skarżącego ma jedynie charakter polemiczny wobec prawidłowo poczynionych przez Sąd ustaleń faktycznych. Jednocześnie Sąd odwoławczy nie dopatrzył się naruszeń przepisów postępowania w zakresie oceny materiału dowodowego, w tym zeznań świadkówU. N.,T. N.,K. K.oraz zeznań pokrzywdzonej. Przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochronąart. 7 k.p.k.wtedy, gdy jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy (art. 410 k.p.k.) i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy (art. 2 § 2 k.p.k.), stanowi wyraz rozważenia wszystkich tych okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego (art. 4 k.p.k.), jest wyczerpujące i logiczne – z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, uargumentowane w uzasadnieniu wyroku. Kontrola instancyjna wykazała, iż Sąd meriti przy ocenie zgromadzonego materiału dowodowego nie naruszył żadnego z ww. przepisów. Sąd I instancji rozważył całokształt materiału dowodowego zebranego w sprawie, dokładnie i wnikliwie przeanalizował dowody świadczące zarówno na korzyść, jak i niekorzyść oskarżonego i wyprowadził z nich trafne wnioski. Wbrew stanowisku oskarżonego, Sąd Rejonowy w sposób prawidłowy ocenił zarówno zeznania świadkówU. N.,T. N.,K. K.. Prawidłowo ocenił też zeznania pokrzywdzonejH. M.. Świadkowie nie byli bezpośrednimi świadkami zdarzenia z dnia 9 maja 2020r. i wiedzę o tym zdarzeniu czerpali od pokrzywdzonej. Jednakże nie można pominąć faktu, iż zeznania tych świadków są spójne, logiczne, wzajemnie zbieżne i zgodne z pozostałym materiałem dowodowym zebranym w sprawie. ŚwiadekT. N.i świadekU. N.przyznali, że nie widzieli, jak oskarżony uderzył pokrzywdzoną w dniu 9 maja 2020r., jednakże zeznali, iż pokrzywdzona zadzwoniła doU. N.następnego dnia, tj. 10 maja 2020r. i mówiła, że została pobita. Wówczas też świadekT. N.przyjechał poH. M.i przywiózł ją do swojego domu a następnie zawiózł ją do przychodni doG., gdzie zbadał pokrzywdzoną, wykonał zdjęcie RTG i stwierdził wówczas u pokrzywdzonej obrzęk warg i policzka, tkliwość zębów, podejrzewał złamanie kości szczęki.U. N.sporządziła dokumentację medyczną. Świadkowie pomagali następnieH. M.znaleźć chirurga szczęki, jednakże gabinety były zamknięte. OstatecznieH. M.postanowiła wrócić do domu bowiem czuła się zmęczona i była obolała. Zgodzić się należy za Sądem I instancji, iż fakt, że świadkowie są znajomymi pokrzywdzonej nie wyklucza przyznania waloru wiarygodności zeznaniom tych świadków. Zeznania te znalazły bowiem potwierdzenie w zeznaniach świadkaJ. D., sporządzonej dokumentacji medycznej, opinii biegłegoM. G.. Nadto zeznaniaK. K.. były logiczne, świadek wypowiadała się tylko na te okoliczności, na które posiadała wiedzę, jej zeznania nie były tendencyjne ani gołosłowne i również znalazły potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym. Nie jest przy tym istotne dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy, w którym dokładnie miejscu oskarżony uderzyłH. M.– czy było to w łazience czy też przy łazience. Jak relacjonowali świadkowieU. N.iT. N., pokrzywdzona była wówczas zdenerwowana, roztrzęsiona, nie potrafiła dokładnie opisać zdarzenia z dnia 9 maja 2020r., wskazywała, że chyba straciła przytomność. Istotnym jednak jest to, że z materiału dowodowego wynika bezsprzecznie, żeH. M.została uderzona przez oskarżonego w dniu 9 maja 2020r., co spowodowało u niej naruszenie czynności narządu ciała trwające nie dłużej niż 7 dni. Również nieistotne dla rozstrzygnięcia sprawy jawi się to, żeH. M.nie wezwała na miejsce zdarzenia Policji, nie udała się na(...), nie udała się do chirurga szczęki. Z materiału dowodowego wynika, żeH. M.była wówczas roztrzęsiona, zdezorientowana, nie wiedziała co ma robić, nie potrafiła dokładnie opisać całego zdarzenia, była obolała. W tym stanie kolejnego dnia szukała pomocy u przyjaciół, będących lekarzami. Pokrzywdzona nie posłuchała ich rad, nie chciała zawiadomić Policji bowiem odczuwała wstyd, że pobił ją mąż, nie wiedziała co ma powiedzieć funkcjonariuszom. Po wykonaniu badań,T. N.wraz z żoną chcieli zawieźć pokrzywdzoną do chirurga szczęki, jednakże wszystkie gabinety były zamknięte.H. M.czuła się natomiast tak zmęczona i obolała, że chciała jedynie wrócić do domu. Nie ma też znaczenia fakt, że pokrzywdzona składając zawiadomienie do prokuratury nie nadmieniła nic na temat zdarzenia z dnia 9 maja 2020r., a uczyniła to dopiero później. Podobnie nie ma znaczenia dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy również fakt, żeB. M.w toku postępowania sądowego odmówił składania zeznań. Świadek jest synem oskarżonego i pokrzywdzonej, a zatem miał prawo odmówić składania zeznań. Natomiast całokształt materiału dowodowego zebranego w sprawie jednoznacznie wskazywał na fakt, że oskarżony dopuścił się przypisanego mu czynu. Wbrew twierdzeniu skarżącego Sąd odwoławczy nie dopatrzył się żadnych nieprawidłowości w ocenie sporządzonej przez biegłego ortopedę opinii. Opinia ta jest jasna, rzeczowa i pozbawiona sprzeczności. Sporządzona została przez specjalistę posiadającego należytą wiedzę i kwalifikacje. Wbrew twierdzeniu skarżącego wywody biegłego nie były pełne domniemań i przypuszczeń. Tym samym zarzuty co do opinii biegłego podniesione w apelacji jawią się jako gołosłowne. Sąd odwoławczy nie dopatrzył się również żadnych przejawów braku obiektywizmu ze strony Sądu przy rozpoznawaniu niniejszej sprawy. Rejonowego. Sąd przeprowadził całe postępowanie z poszanowaniem wszelkich zasad i przepisów prawa. Mając na uwadze powyższe, Sąd odwoławczy nie znajdując przy tym uchybień podlegających uwzględnieniu z urzędu i powodujących konieczność zmiany bądź uchylenia zaskarżonego rozstrzygnięcia na podstawieart. 437 § 1 k.p.k.orzekł jak w wyroku. Wniosek Zmiana zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu, ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i skierowanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd Rejonowy w Koninie. ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny. Sąd odwoławczy nie podzielił zarzutów zawartych w apelacji, a nie znalazł przy tym uchybień podlegających uwzględnieniu z urzędu i powodujących konieczność zmiany bądź uchylenia zaskarżonego rozstrzygnięcia. W oparciu o zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, w ocenie Sądu odwoławczego, sprawstwo i wina oskarżonego w zakresie przypisanego czynu nie budzi wątpliwości. 4 OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności 5 ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO 0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji 0.11. Przedmiot utrzymania w mocy 0.1 Sprawstwo i wina oskarżonego w zakresie przypisanego mu czynu, orzeczona kara grzywny, orzeczona nawiązka na rzecz pokrzywdzonej, rozstrzygnięcie w zakresie zasądzenia od oskarżonego na rzecz oskarżycielki posiłkowej kosztów pomocy prawnej udzielonej oskarżycielce posiłkowej oraz rozstrzygnięcie w przedmiocie kosztów postępowania przed Sądem I instancji. Zwięźle o powodach utrzymania w mocy Sprawstwo oskarżonego oraz wina w świetle zgromadzonych w sprawie dowodów i prawidłowo ustalonego stanu faktycznego nie budzi wątpliwości Sądu odwoławczego. Oskarżony swoim zachowaniem wypełnił wszystkie znamiona przypisanego mu czynu. Wymierzona przez Sąd I instancji kara jest odpowiednie do stopnia winy oskarżonego, społecznej szkodliwości czynu, a ponadto spełnia swoje cele kompensacyjne i wychowawcze. Również wysokość nawiązki jest odpowiednia do rozmiaru doznanej przez pokrzywdzoną krzywdy. Sąd nie dopatrzył się uchybień w zakresie rozstrzygnięcia o kosztach za postępowanie przed Sądem I instancji. 0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji 0.0.11. Przedmiot i zakres zmiany Zwięźle o powodach zmiany 0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji 0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia 1.1. ☐art. 439 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia 2.1. Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości ☐art. 437 § 2 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia 3.1. Konieczność umorzenia postępowania ☐art. 437 § 2 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia 4.1. ☐art. 454 § 1 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia 0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania 0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Przytoczyć okoliczności 6 Koszty Procesu Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Przytoczyć okoliczności II. O kosztach postępowania odwoławczego Sąd orzekł na podstawieart. 636 § 1 k.p.k.w zw. zart. 8 i art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych(t.j. Dz.U.2023.123 ze zm.), wobec nieuwzględnienia apelacji, zasądzając od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa wydatki za postępowanie odwoławcze w kwocie 50 złotych i wymierzając oskarżonemu za postępowanie odwoławcze opłatę w kwocie 120 złotych. . 7 PODPIS Agata Wilczewska 0.11.3. Granice zaskarżenia Kolejny numer załącznika 1 Podmiot wnoszący apelację oskarżonyM. M. Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja wina 0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia ☒ na korzyść ☐ na niekorzyść ☒ w całości ☐ w części ☐ co do winy ☐ co do kary ☐ co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia 0.11.3.2. Podniesione zarzuty Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji ☐ art. 438 pkt 1 k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu ☐ art. 438 pkt 1a k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazanywart. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu ☒ art. 438 pkt 2 k.p.k.– obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia ☐ art. 438 pkt 3 k.p.k.– błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia ☐ art. 438 pkt 4 k.p.k.– rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka ☐ art. 439 k.p.k. ☐ brak zarzutów 0.11.4. Wnioski ☒ uchylenie ☒ zmiana

15/350500/0001006/Ka

Sąd Okręgowy w Koninie

II Wydział Karny

153015000001006_II_Ka_000587_2023_Uz_2024-01-23_001

II Ka 587/23

2024-01-23 01:00:00.0 CET

2024-02-02 17:35:05.0 CET

2024-02-02 09:32:09.0 CET

15301500

1006

SENTENCE

Sygn. akt II Ka 587/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 23 stycznia 2024 r. Sąd Okręgowy w Siedlcach II Wydział Karny w składzie: Przewodniczący: Sędzia SO Agnieszka Karłowicz Protokolant: st. sekr. sąd. Beata Defut-Kołodziejak przy udziale Prokuratora Leszka Soczewki po rozpoznaniu w dniu 15 stycznia 2024 r. sprawy P. S. oskarżonego z art. 278 § 1 kk i in. na skutek apelacji, wniesionej przez oskarżonego od wyroku Sądu Rejonowego w Sokołowie Podlaskim z dnia 22 maja 2023 r. sygn.

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Agnieszka Walerczak" xPublisher="75020311722" xEditorFullName="Agnieszka Walerczak" xEditor="75020311722" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="8" xFlag="published" xVolType="15/301500/0001006/Ka" xYear="2023" xVolNmbr="000587" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok</xName> <xBlock> <xText><xBx>Sygn. akt II Ka 587/23 </xBx></xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right">Dnia 23 stycznia 2024 r.</xText> <xText>Sąd Okręgowy w Siedlcach II Wydział Karny w składzie:</xText> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="125"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="50"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="535"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Przewodniczący:</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>Sędzia SO Agnieszka Karłowicz</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>Protokolant:</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>st. sekr. sąd. Beata Defut-Kołodziejak</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xText>przy udziale Prokuratora Leszka Soczewki</xText> <xText>po rozpoznaniu w dniu 15 stycznia 2024 r.</xText> <xText>sprawy<xBx> <xAnon>P. S.</xAnon> </xBx></xText> <xText>oskarżonego z <xLexLink xArt="art. 278;art. 278 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 278 § 1 kk</xLexLink> i in.</xText> <xText>na skutek apelacji, wniesionej przez oskarżonego</xText> <xText>od wyroku Sądu Rejonowego w Sokołowie Podlaskim</xText> <xText>z dnia 22 maja 2023 r. sygn. akt II K 458/22</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">I</xName> <xText>zaskarżony wyrok zmienia w ten sposób, że:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>uchyla rozstrzygnięcia zawarte w pkt od III do VII wyroku,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>przyjmuje, że czyny wskazane w pkt II, IV i V aktu oskarżenia stanowią wykroczenia z art. 119 § 1 kw i uznaje <xAnon>P. S.</xAnon> za winnego popełnienia tych czynów i na podstawie art. 119 § 1 kw w zw. z art. 9 § 2 kw zw. z art.2 § 1 kw wymierza mu karę grzywny 1500 (tysiąc pięćset) zł; na podstawie art. 119 § 4 kw w zw. z czynem II i IV orzeka wobec <xAnon>P. S.</xAnon> obowiązek zapłaty równowartości skradzionego mienia na rzecz <xAnon> (...) S.A.</xAnon> z/s w <xAnon>K.</xAnon> w kwocie 1117,13 zł oraz na podstawie art. 119 § 4 kw w zw. z czynem V orzeka wobec <xAnon>P. S.</xAnon> obowiązek zapłaty równowartości skradzionego mienia na rzecz <xAnon>G.</xAnon> <xAnon>R.</xAnon>, <xAnon> (...)</xAnon> w <xAnon>S.</xAnon> w kwocie 582,94 zł,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText>na podstawie <xLexLink xArt="art. 69;art. 69 § 1;art. 69 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 69 § 1 i 2 kk</xLexLink>, <xLexLink xArt="art. 70;art. 70 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 70 § 1 kk</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 72;art. 72 § 1;art. 72 § 1 pkt. 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 72 § 1 pkt 1 kk</xLexLink> wykonanie orzeczonej wobec <xAnon>P. S.</xAnon> w pkt I wyroku kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesza na okres próby 2 (dwóch) lat i zobowiązuje oskarżonego w okresie próby do informowania Sądu o przebiegu okresu próby na piśmie co 6 (sześć) miesięcy;</xText> </xUnit> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">II</xName> <xText>w pozostałej części wyrok utrzymuje w mocy;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">III</xName> <xText>zasądza od Skarbu Państwa na rzecz r. pr. <xAnon>P. Ś.</xAnon> 516,60 ( w tym 96,60 podatku VAT) zł tytułem kosztów pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu w postępowaniu odwoławczym;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">IV</xName> <xText>zwalnia oskarżonego od koszów sądowych za II Instancję przejmując wydatki na rachunek Skarbu Państwa.</xText> </xUnit> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="404"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="120"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="43"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="154"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Formularz UK 2</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Sygnatura akt</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>II Ka 587/23</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xIx>Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>CZĘŚĆ WSTĘPNA </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xBx> <xIx>1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji</xIx> </xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Wyrok Sądu Rejonowego w Sokołowie Podlaskim z dnia 22 maja 2023 r. sygn. akt II K 458/22</xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xBx> <xIx>1.2. Podmiot wnoszący apelację</xIx> </xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ oskarżyciel posiłkowy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ oskarżyciel prywatny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ obrońca</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ inny</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xBx> <xIx>1.3. Granice zaskarżenia</xIx> </xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="44"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="153"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="131"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="44"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="351"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xBx> <xIx>1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia</xIx> </xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2" xRowSpan="4"> <xText><xBx>☒ na korzyść</xBx></xText> <xText>☐ na niekorzyść</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xBx>☒ w całości</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText>☐ w części</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>co do winy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>co do kary</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xBx> <xIx>1.3.2. Podniesione zarzuty</xIx> </xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xIx>Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1 a" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1a k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany <xBRx></xBRx>w <xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink>, chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 2 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 3" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 3 k.p.k.</xLexLink> – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, <xBRx></xBRx>jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 4 k.p.k.</xLexLink> – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xLexLink xArt="art. 439" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xBx>☐</xBx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>brak zarzutów</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xBx> <xIx>1.4. Wnioski</xIx> </xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="44"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="291"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="48"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="339"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xBx>☒</xBx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xBx>uchylenie</xBx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xBx>☒</xBx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xBx>zmiana</xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xBx> <xIx>2.1. Ustalenie faktów</xIx> </xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="38"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="28"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="131"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="339"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="93"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="94"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xBx> <xIx>2.1.1. Fakty uznane za udowodnione</xIx> </xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Numer karty</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>----</xBx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>----------------------</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>------------------------------------------------------------</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>--------------</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>---------------</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xBx> <xIx>2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione</xIx> </xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Dowód </xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Numer karty</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>---------</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>----------------------</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>--------------------------------------------------------------</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>--------------</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>--------------</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xBx> <xIx>2.2. Ocena dowodów</xIx> </xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="109"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="208"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="405"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xBx> <xIx>2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów</xIx> </xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Lp. faktu z pkt 2.1.1</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach uznania dowodu</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">---------------</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>------------------------------------</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>--------------------------------------------------------------------------</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="109"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="208"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="405"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xBx> <xIx>2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów<xBRx></xBRx>(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)</xIx> </xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>------------------</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>-------------------------------------</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>---------------------------------------------------------------------------</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="55"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="492"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="176"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Zarzuty </xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="7"> <xText><xIx> <xBx>I.</xBx> </xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>w złożonej apelacji oskarżony zawarł ogólnie sformułowany zarzut naruszenia <xLexLink xArt="art. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 4 kpk</xLexLink> nakazującego prowadzenie postępowania karnego i uwzględniania okoliczności przemawiających na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego oraz obrazę <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 kpk</xLexLink> poprzez niestosowanie się do zasady, że organy postępowania kształtują swe przekonanie na podstawie wszystkich przeprowadzonych dowodów, ocenianych swobodnie z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, a ponadto skarżący zarzucił niezasadne oddalenie zgłoszonych przez niego wniosków dowodowych, można również zauważyć, iż oskarżony zarzuca naruszenie szeroko pojętych przepisów postępowania w zakresie prawa do obrony.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ zasadny</xText> <xText>☐ częściowo zasadny</xText> <xText><xBx>☒ niezasadne</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>W ocenie Sądu Okręgowego postępowanie w niniejszej sprawie zostało przeprowadzone z należytą starannością i poszanowaniem wszelkich zasad obowiązujących w procesie karnym. Kontrola instancyjna zaskarżonego wyroku nie wykazała, żeby postępowanie dowodowe zostało przeprowadzone wadliwie, na co wskazywał oskarżony. Wprost przeciwnie, Sąd I instancji zgodnie z przepisami postępowania karnego przeprowadził dowody istotne dla ustalenia okoliczności, a następnie ocenił je w sposób logiczny, wieloaspektowy, a przede wszystkim zgodny z zasadami prawidłowego rozumowania oraz wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, wyciągając z nich właściwe wnioski. Rozważania Sądu I instancji zawarte w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku uznać należało za wnikliwe, a ustalone w toku postępowania okoliczności i elementy stanu faktycznego, które uległy zmianie wynikały ze zmiany przepisów prawa.</xText> <xText>W ocenie Sądu Okręgowego, Sąd Rejonowy słusznie uznał zeznania <xAnon>P. O.</xAnon>, <xAnon>B. M.</xAnon>, <xAnon>S. P.</xAnon>, <xAnon>J. Ł.</xAnon>, <xAnon>E. C.</xAnon> za wiarygodne w całości. Zaprezentowana na łamach pisemnego uzasadnienia zaskarżonego orzeczenia ocena tych zeznań, nie budzi zastrzeżeń Sądu Okręgowego, który w całości ją aprobuje. Sam fakt, że oceniono te dowody w aspekcie ich wiarygodności nie w taki sposób jak życzyłby sobie tego oskarżony nie jest tożsamy ze stwierdzeniem, że w procesie ich weryfikacji doszło do naruszenia reguły płynącej z treści <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 kpk</xLexLink>. Wskazać należy, że ustawa procesowa nie daje podstaw do preferowania lub dyskwalifikowania dowodów według kryterium, czy jest on korzystny, czy też obciążający dla oskarżonego. O wartości dowodu nie stanowi ocena z punktu widzenia interesów stron, lecz treść dowodu - tak w aspekcie jego wewnętrznej spójności, jak i w konfrontacji z treścią innych dowodów. Żaden bowiem dowód nie może być oceniany w oderwaniu od wymowy wszystkich pozostałych (wyrok SA w Warszawie z 11.03.2015 r., II AKa 47/15, LEX nr 1658992).</xText> <xText>Ponadto wskazać należy, że aby zasadnie, a tym samym skutecznie podnieść zarzut obrazy <xLexLink xArt="art. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 4 kpk</xLexLink> nie wystarczy ogólne stwierdzenie o jego naruszeniu, które oparte jest na odmiennej ocenie materiału dowodowego skupiającej się wyłącznie na korzystnych dowodach. O braku obiektywizmu Sądu można natomiast mówić wtedy, gdy zostały naruszone określone przepisy zawierające normy nakazujące lub zakazujące działań na niekorzyść określonej strony postępowania lub gdy w sposób wyraźny i udokumentowany Sąd faworyzuje jedną ze stron. Brak precyzyjnego odwołania się do sytuacji procesowej, w której doszło do przekroczenia tych przepisów czyni zarzut oparty na tychże przepisach bezzasadnym (wyrok SA w Warszawie z 18.10.2018 r., II AKa 402/17, LEX nr 2581120).</xText> <xText>Należy stwierdzić, że Sąd Rejonowy w Sokołowie Podlaskim dokonał szczegółowej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego – min. zeznań świadków, wyjaśnień oskarżonego, wyszczególnił które dowody i w jakim zakresie uznał za wiarygodne, a których nie uwzględnił, zestawiając je z pozostałymi dowodami przeprowadzonymi w sprawie. Zgromadzony materiał dowodowy wprost wskazuje na popełnienie przez oskarżonego zarzucanych mu czynów w sposób ewidentny i nie budzący najmniejszych wątpliwości co do winy oskarżonego, z tym że część z tych czynów stanowi obecnie wykroczenie. Wbrew twierdzeniom skarżącego, w toku postępowania przygotowawczego oskarżony przyznał się do pełnienia zarzucanych mu czynów w całości i wyrażał gotowość uzgodnienia rodzaju i rozmiary kary w trybie <xLexLink xArt="art. 335" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 335 kpk</xLexLink> (również w toku postępowania sądowego k.253). W zasadzie oskarżony nie odwołał tych wyjaśnień wobec nieobecności na rozprawie w toku postępowania sądowego. Oskarżony nie przedstawił żadnych konkretnych argumentów na poparcie swoich twierdzeń w złożonej apelacji, że nigdy nie przyznawał się do popełnienia zarzucanych mu czynów. Apelacja wniesiona przez oskarżonego sprowadza do ogólnego zanegowania wyroku Sądu pierwszej instancji, bez merytorycznego odniesienia się do argumentów, materiału dowodowego, na który powołał się Sąd Rejonowy w Sokołowie Podlaskim. Oskarżony w dość lakoniczny sposób wyraził swoje głębokie niezadowolenie z treści zapadłego wobec niego rozstrzygnięcia, które w jego ocenie jest dla niego krzywdzące, nie wskazując jednoczenie konkretnych zarzutów apelacyjnych w zakresie zaskarżonego wyroku. Skarżący nie wskazał, jakie okoliczności wskazują na nieprawdziwe zeznania świadków w zakresie określenia ilości i wartości skradzionego mienia, w tym zakresie oskarżony wysnuwa tylko swoje przypuszczenia.</xText> <xText>Skarżący podnosi, iż pomimo złożenia wniosku o odroczenie rozprawy, z uwagi na chorobę oraz przesłania dokumentów obrazujących jego zły stan zdrowia, Sąd pierwszej instancji nie uwzględnił składanych przez niego wniosków czym uniemożliwił mu podjęcie skutecznej obrony w postępowaniu, choć skarżący nie wskazał w jaki sposób ta nieobecność wpłynęła na jego sytuację procesową, czy chciał składać wyjaśnienia lub zgłaszać wnioski dowodowe. Zapoznanie się z zapisami monitoringu mogło nastąpić nie tylko na rozprawie, ale również poprzez uzyskanie kopii zapisu.</xText> <xText>Należy podkreślić, że w ocenie Sądu Odwoławczego właśnie składanie wniosków o odroczenie rozprawy stanowiło przyjętą przez oskarżonego linię obrony zmierzającej do maksymalnego przedłużania postępowania oraz uniemożliwienie przeprowadzenia czynności procesowych, co miało również miejsce w toku postępowania przed Sądem Okręgowym w Siedlcach. Wnosząc o odroczenie rozprawy w dniu 23 stycznia 2023 roku skarżący wskazał, że musi udać się na konsultacje do Poradni <xAnon> (...)</xAnon> Ogólnej, ale wizytę zarejestrowano 19 grudnia 2022 roku, a więc kilka dni po rozprawie 12 grudnia 2022 roku. Należy przyjąć, że wtedy oskarżony wiedział o wyznaczonym terminie rozprawy 23 stycznia 2023 roku i nic nie stało na przeszkodzie w wyznaczeniu innego terminu konsultacji. O terminie rozprawy w dniu 20 marca 2023 roku oskarżony dowiedział się 3 lutego 2023 roku (k.322), a rejestracji wizyty oskarżony dokonał 6 marca 2023 roku choć nie stało na przeszkodzie, aby wyznaczyć termin nie kolidujący z terminem rozprawy. Sąd Okręgowy w całości argumentację Sądu I instancji zawartą w postanowieniu z dnia 22 maja 2023 roku. Wobec powyższego, Sąd pierwszej instancji dokonując oceny nieobecności oskarżonego na rozprawach, doszedł do prawidłowej konkluzji, iż oskarżony przedkładając kolejne dokumanty wraz z wnioskami o odroczenie rozpraw, nie dążył do realizacji przysługującego mu prawa do obrony, lecz w sposób bezpodstawny przedłużał przedmiotowe postępowanie, a zatem jego zachowanie nie podlega ochronie <xLexLink xArt="art. 117;art. 117 § 2;art. 117 § 2 a" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 117 § 2 i 2a k.p.k.</xLexLink> Sąd Odwoławczy w całości podziela stanowisko Sądu pierwszej instancji w tym zakresie tym bardziej, iż takie same czynności zmierzające do odraczania terminów rozpraw oskarżony podejmował także przed Sądem Odwoławczym, wyznaczając terminy wizyt lekarskich w sposób kolidujących z terminami rozpraw. Zachowanie oskarżonego w sposób ewidentny zmierzało do uniemożliwienia sprawnego przeprowadzenia postępowania odwoławczego. Oskarżony nie przedstawił zaświadczenia lekarskiego wskazującego, że stan zdrowia uniemożliwia stawiennictwo na rozprawie. Sąd Apelacyjny w Katowicach w wyroku z dnia 12 stycznia 2017 r. w sprawie II AKa 411/16 stwierdził, że nawet dochowanie procedury usprawiedliwienia nieobecności nawet poprzez złożenie zaświadczenia od lekarza sadowego nie jest równoznaczne z należytym usprawiedliwieniem niestawiennictwa. Kwestia ta podlega bowiem dokonywanej in concreto ocenie organu procesowego który może uznać niestawiennictwo uczestnika postępowania za nieusprawiedliwione pomimo złożonego stosownego zaświadczenia, jeżeli z innych przekonujących dowodów wynika, że uczestnik postępowania zdolny jest do udziału w czynnościach procesowych. W pierwszej kolejności należy wskazać, że zgodnie z <xLexLink xArt="art. 6" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 6 kpk</xLexLink> oskarżonemu przysługuje prawo do obrony, w tym prawo do korzystania z pomocy obrońcy, o czym należy go pouczyć. Prawo do obrony zarówno na etapie postepowania zarówno przygotowawczego jak również sądowego gwarantowane jest poprzez różne regulacje. Wobec powyższego oskarżony podkreślić należy, że oskarżony korzystał z pomocy obrońcy na etapie toczącego się postępowania sądowego. W postępowaniu przed Sądem Odwoławczym oskarżony również był reprezentowany przez obrońcę wyznaczonego z urzędu. Nawet w sytuacji gdy oskarżony nie może osobiście uczestniczyć w toku postępowania w sytuacji, gdy jego obecność nie jest obowiązkowa, to prawo do obrony realizowane jest właśnie poprzez uczestnictwo profesjonalnego obrońcy, który należycie dba o stworzenie <xBRx></xBRx>jak najbardziej korzystnej sytuacji procesowej - obrony oskarżonego. W ocenie <xBRx></xBRx>Sądu Okręgowego w toku postępowania przed Sądem pierwszej jak i drugiej instancji prawo do obrony nie zostało naruszone.</xText> <xText>Sąd pierwszej instancji zgodnie z obowiązującymi przepisami nie zawiadomił oskarżonego o terminie rozprawy po zarządzonej przerwie. Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 402;art. 402 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 402§1 kpk</xLexLink> jeżeli przewodniczący, zarządzając przerwę, oznaczy jednocześnie czas i miejsce dalszego ciągu rozprawy, osoby obecne na rozprawie przerwanej, których obecność była obowiązkowa, są obowiązane stawić się w nowym terminie bez wezwania. Osoby uprawnione do stawiennictwa nie muszą być zawiadamiane o nowym terminie, nawet jeśli nie uczestniczyły w rozprawie przerwanej. Przywołany przepis wprost reguluje brak obowiązku zawiadomienia strony o wyznaczonym terminie rozprawy po przerwie. Konsekwencją regulacji zawartej w tym przepisie jest konieczność podjęcia przez osoby uprawnione do stawiennictwa na rozprawę starań o uzyskanie informacji o dalszym toku rozprawy. Zawarty w <xLexLink xArt="art. 402;art. 402 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 402 § 1 kpk</xLexLink> zdanie trzecie zwrot „nie muszą&quot; oznacza brak obowiązku zawiadomienia, natomiast nie zabrania dokonania tej czynności, jeżeli przewodniczący składu orzekającego lub sąd uznają to za celowe. Wobec tego brak zawiadomienia oskarżonego o terminie rozprawy po przerwie na etapie postępowania przed Sądem pierwszej instancji nie stanowi uchybienia natury procesowej.</xText> <xText>Zasadnie skarżący podnosił w składanych pismach procesowych, że część czynów stanowi w dacie orzekania przez Sąd Okręgowy wykroczenia, co spowodowało przyjęcie kwalifikacji z art. 119 § 1 kw.</xText> <xText>Należy wskazać, że Sąd Rejonowy wymierzając oskarżonemu – odniesieniu do pkt I i III aktu oskarżenia, karę w wymiarze siedmiu miesięcy pozbawienia wolności oraz obowiązek naprawienia szkody, uwzględnił w należytym stopniu okoliczności sprawy oraz kierował się w sposób prawidłowy ogólnymi dyrektywami wymiaru kary określonymi w <xLexLink xArt="art. 53;art. 53 § 1;art. 53 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 53 § 1 i 2 kk</xLexLink>. Sąd Odwoławczy w całości podziela poczynione przez Sąd pierwszej instancji ustalenia faktyczne, jak również przyjętą argumentację co do rodzaju i rozmiaru kary. Mając na względzie okoliczności popełnienia przypisanych oskarżonemu czynów, motywy i pobudki sprawcy, z drugiej zaś strony jego warunki i właściwości osobiste, zdaniem Sądu Odwoławczego karą adekwatną do stopnia winy i społecznej szkodliwości, ale i spełniającą swe cele – zapobiegawcze i wychowawcze, tak w zakresie zatem prewencji indywidualnej, jak i generalnej – poprzez kształtowanie świadomości prawnej społeczeństwa stanowić będzie kara pozbawienia wolności. W chwili popełnienia przestępstw oskarżony nie był karany, co pozwoliło na warunkowe zawieszenie wykonania kary pozbawienia wolności.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Wniosek</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>zmiana zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów lub uchylenie wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ zasadny</xText> <xText>☐ częściowo zasadny</xText> <xText><xBx>☒ niezasadne</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Niezasadność zarzutów skutkowała niezasadnością wniosku.</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="55"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="667"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText>1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>czyny z punktu II,IV,V stanowiły wykroczenia wobec wartości mienia skradzionego poniżej 800 zł, nie dotyczyło to pkt I i III aktu oskarżenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Zasadnie skarżący podnosił w składanych pismach procesowych, że część czynów stanowi w dacie orzekania przez Sąd Okręgowy wykroczenia, co spowodowało przyjęcie kwalifikacji z art. 119 § 1 kw i wymierzenie jednej kary grzywny 1500 zł. Reakcja prawnokarna przyjęta przez Sąd Okręgowy, a wyrażająca się karą grzywny w wysokości 1500 zł, uwzględnia w sposób prawidłowy dyrektywy z art. 24 i 33 kw. Kwota grzywny wymierzonej pozostaje w pełni współmierna do stopnia winy oraz społecznej szkodliwości popełnionych przez niego wykroczeń oraz zawiera w sobie ładunek dolegliwości niezbędnej dla pełnego uświadomienia obwinionemu konieczności poszanowania w każdej sytuacji przepisów prawa.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">5</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xBx> <xIx>5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji</xIx> </xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="4"> <xText><xIx>1.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Przedmiot utrzymania w mocy</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Wyrok Sądu Rejonowego w Sokołowie Podlaskim z 22 maja 2023 r. sygn. akt II K458/22</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach utrzymania w mocy</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Wobec bezzasadności apelacji skarżącego wyrok należało utrzymać w mocy w zakresie rozstrzygnięcia co do czynu z pkt I i III aktu oskarżenia.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xBx> <xIx>5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji</xIx> </xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="4"> <xText><xBx>1.</xBx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Przedmiot i zakres zmiany</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xBx>czyny z punktu II,IV,V aktu oskarżenia stanowiłą obecnie wykroczenia </xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach zmiany</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>wartości mienia skradzionego poniżej 800 zł (art. 119 § 1 kw zmieniony przez art. 4 pkt 5 ustawy z dnia 7 lipca 2022 r. Dz.U.2022.2600 zmieniającej min. ustawę z dniem 1 października 2023 r.)</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="52"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="78"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="370"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="220"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xBx> <xIx>5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji</xIx> </xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xBx> <xIx>5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia</xIx> </xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText>1.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>------------------------------------------------------------------------------------</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ <xLexLink xArt="art. 439" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach uchylenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText>2.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ <xLexLink xArt="art. 437;art. 437 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 437 § 2 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach uchylenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText>3.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Konieczność umorzenia postępowania</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ <xLexLink xArt="art. 437;art. 437 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 437 § 2 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText>4.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>------------------------------------------------------------------------------------</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ <xLexLink xArt="art. 454;art. 454 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 454 § 1 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach uchylenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xBx> <xIx>5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania</xIx> </xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xBx> <xIx>5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku</xIx> </xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Punkt rozstrzygnięcia z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>----------------------</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>--------------------------------------------------------------------------------------------------------------</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">6</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Koszty Procesu </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="128"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="590"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>P unkt rozstrzygnięcia z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>III.</xBx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>na podstawie <xLexLink xArt="art. 636 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">§2</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 636 § 17" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">§ 17</xLexLink>. ust. 2 pkt. 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu w zw. z <xLexLink xArt="art. 636" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 636 kpk</xLexLink> orzeczona o wynagrodzeniu dla obrońcy z urzędu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>IV.</xBx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>na podstawie <xLexLink xArt="art. 624" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 624 kpk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 636" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 636 kpk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 634" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 634 kpk</xLexLink> – oskarżonego zwolniono od ponoszenia kosztów sądowych, mając na uwadze jego stan zdrowia.</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="720"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">7</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>PODPIS </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="44"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="153"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="131"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="7"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="37"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="11"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="341"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText><xBx>1.3. Granice zaskarżenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText>Kolejny numer załącznika</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>1</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText>Podmiot wnoszący apelację</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>oskarżony</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText>Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>wyrok Sądu Rejonowego w Sokołowie Podlaskim z dnia 22 maja 2023r. sygn. akt II K 458/22</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText><xBx>1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2" xRowSpan="4"> <xText>☒ na korzyść</xText> <xText>☐ na niekorzyść</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText>☒ w całości</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText>☐ w części</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>co do winy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>co do kary</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText><xBx>1.3.2. Podniesione zarzuty</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText><xIx>Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1 a" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1a k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany <xBRx></xBRx>w <xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink>, chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 2 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 3" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 3 k.p.k.</xLexLink> – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, <xBRx></xBRx>jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 4 k.p.k.</xLexLink> – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 439" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText>brak zarzutów</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText><xBx>1.4. Wnioski</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>uchylenie</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>zmiana</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Agnieszka Karłowicz

Agnieszka Walerczak

st. sekr. sąd. Beata Defut-Kołodziejak

Agnieszka Walerczak

Sygn. akt II Ka 587/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 23 stycznia 2024 r. Sąd Okręgowy w Siedlcach II Wydział Karny w składzie: Przewodniczący: Sędzia SO Agnieszka Karłowicz Protokolant: st. sekr. sąd. Beata Defut-Kołodziejak przy udziale Prokuratora Leszka Soczewki po rozpoznaniu w dniu 15 stycznia 2024 r. sprawyP. S. oskarżonego zart. 278 § 1 kki in. na skutek apelacji, wniesionej przez oskarżonego od wyroku Sądu Rejonowego w Sokołowie Podlaskim z dnia 22 maja 2023 r. sygn. akt II K 458/22 I zaskarżony wyrok zmienia w ten sposób, że: 1 uchyla rozstrzygnięcia zawarte w pkt od III do VII wyroku, 2 przyjmuje, że czyny wskazane w pkt II, IV i V aktu oskarżenia stanowią wykroczenia z art. 119 § 1 kw i uznajeP. S.za winnego popełnienia tych czynów i na podstawie art. 119 § 1 kw w zw. z art. 9 § 2 kw zw. z art.2 § 1 kw wymierza mu karę grzywny 1500 (tysiąc pięćset) zł; na podstawie art. 119 § 4 kw w zw. z czynem II i IV orzeka wobecP. S.obowiązek zapłaty równowartości skradzionego mienia na rzecz(...) S.A.z/s wK.w kwocie 1117,13 zł oraz na podstawie art. 119 § 4 kw w zw. z czynem V orzeka wobecP. S.obowiązek zapłaty równowartości skradzionego mienia na rzeczG.R.,(...)wS.w kwocie 582,94 zł, 3 na podstawieart. 69 § 1 i 2 kk,art. 70 § 1 kkiart. 72 § 1 pkt 1 kkwykonanie orzeczonej wobecP. S.w pkt I wyroku kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesza na okres próby 2 (dwóch) lat i zobowiązuje oskarżonego w okresie próby do informowania Sądu o przebiegu okresu próby na piśmie co 6 (sześć) miesięcy; II w pozostałej części wyrok utrzymuje w mocy; III zasądza od Skarbu Państwa na rzecz r. pr.P. Ś.516,60 ( w tym 96,60 podatku VAT) zł tytułem kosztów pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu w postępowaniu odwoławczym; IV zwalnia oskarżonego od koszów sądowych za II Instancję przejmując wydatki na rachunek Skarbu Państwa. UZASADNIENIE Formularz UK 2 Sygnatura akt II Ka 587/23 Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników: 1 1 CZĘŚĆ WSTĘPNA 1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji Wyrok Sądu Rejonowego w Sokołowie Podlaskim z dnia 22 maja 2023 r. sygn. akt II K 458/22 1.2. Podmiot wnoszący apelację ☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego ☐ oskarżyciel posiłkowy ☐ oskarżyciel prywatny ☐ obrońca ☒ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego ☐ inny 1.3. Granice zaskarżenia 1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia ☒ na korzyść ☐ na niekorzyść ☒ w całości ☐ w części ☐ co do winy ☐ co do kary ☐ co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia 1.3.2. Podniesione zarzuty Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji ☐ art. 438 pkt 1 k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu ☐ art. 438 pkt 1a k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazanywart. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu ☒ art. 438 pkt 2 k.p.k.– obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia ☐ art. 438 pkt 3 k.p.k.– błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia ☐ art. 438 pkt 4 k.p.k.– rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka ☐ art. 439 k.p.k. ☐ brak zarzutów 1.4. Wnioski ☒ uchylenie ☒ zmiana 2 Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy 2.1. Ustalenie faktów 2.1.1. Fakty uznane za udowodnione Lp. Oskarżony Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi Dowód Numer karty ---- ---------------------- ------------------------------------------------------------ -------------- --------------- 2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione Lp. Oskarżony Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi Dowód Numer karty --------- ---------------------- -------------------------------------------------------------- -------------- -------------- 2.2. Ocena dowodów 2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów Lp. faktu z pkt 2.1.1 Dowód Zwięźle o powodach uznania dowodu --------------- ------------------------------------ -------------------------------------------------------------------------- 2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów) Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2 Dowód Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu ------------------ ------------------------------------- --------------------------------------------------------------------------- 3 STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków Lp. Zarzuty I. w złożonej apelacji oskarżony zawarł ogólnie sformułowany zarzut naruszeniaart. 4 kpknakazującego prowadzenie postępowania karnego i uwzględniania okoliczności przemawiających na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego oraz obrazęart. 7 kpkpoprzez niestosowanie się do zasady, że organy postępowania kształtują swe przekonanie na podstawie wszystkich przeprowadzonych dowodów, ocenianych swobodnie z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, a ponadto skarżący zarzucił niezasadne oddalenie zgłoszonych przez niego wniosków dowodowych, można również zauważyć, iż oskarżony zarzuca naruszenie szeroko pojętych przepisów postępowania w zakresie prawa do obrony. ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadne Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny W ocenie Sądu Okręgowego postępowanie w niniejszej sprawie zostało przeprowadzone z należytą starannością i poszanowaniem wszelkich zasad obowiązujących w procesie karnym. Kontrola instancyjna zaskarżonego wyroku nie wykazała, żeby postępowanie dowodowe zostało przeprowadzone wadliwie, na co wskazywał oskarżony. Wprost przeciwnie, Sąd I instancji zgodnie z przepisami postępowania karnego przeprowadził dowody istotne dla ustalenia okoliczności, a następnie ocenił je w sposób logiczny, wieloaspektowy, a przede wszystkim zgodny z zasadami prawidłowego rozumowania oraz wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, wyciągając z nich właściwe wnioski. Rozważania Sądu I instancji zawarte w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku uznać należało za wnikliwe, a ustalone w toku postępowania okoliczności i elementy stanu faktycznego, które uległy zmianie wynikały ze zmiany przepisów prawa. W ocenie Sądu Okręgowego, Sąd Rejonowy słusznie uznał zeznaniaP. O.,B. M.,S. P.,J. Ł.,E. C.za wiarygodne w całości. Zaprezentowana na łamach pisemnego uzasadnienia zaskarżonego orzeczenia ocena tych zeznań, nie budzi zastrzeżeń Sądu Okręgowego, który w całości ją aprobuje. Sam fakt, że oceniono te dowody w aspekcie ich wiarygodności nie w taki sposób jak życzyłby sobie tego oskarżony nie jest tożsamy ze stwierdzeniem, że w procesie ich weryfikacji doszło do naruszenia reguły płynącej z treściart. 7 kpk. Wskazać należy, że ustawa procesowa nie daje podstaw do preferowania lub dyskwalifikowania dowodów według kryterium, czy jest on korzystny, czy też obciążający dla oskarżonego. O wartości dowodu nie stanowi ocena z punktu widzenia interesów stron, lecz treść dowodu - tak w aspekcie jego wewnętrznej spójności, jak i w konfrontacji z treścią innych dowodów. Żaden bowiem dowód nie może być oceniany w oderwaniu od wymowy wszystkich pozostałych (wyrok SA w Warszawie z 11.03.2015 r., II AKa 47/15, LEX nr 1658992). Ponadto wskazać należy, że aby zasadnie, a tym samym skutecznie podnieść zarzut obrazyart. 4 kpknie wystarczy ogólne stwierdzenie o jego naruszeniu, które oparte jest na odmiennej ocenie materiału dowodowego skupiającej się wyłącznie na korzystnych dowodach. O braku obiektywizmu Sądu można natomiast mówić wtedy, gdy zostały naruszone określone przepisy zawierające normy nakazujące lub zakazujące działań na niekorzyść określonej strony postępowania lub gdy w sposób wyraźny i udokumentowany Sąd faworyzuje jedną ze stron. Brak precyzyjnego odwołania się do sytuacji procesowej, w której doszło do przekroczenia tych przepisów czyni zarzut oparty na tychże przepisach bezzasadnym (wyrok SA w Warszawie z 18.10.2018 r., II AKa 402/17, LEX nr 2581120). Należy stwierdzić, że Sąd Rejonowy w Sokołowie Podlaskim dokonał szczegółowej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego – min. zeznań świadków, wyjaśnień oskarżonego, wyszczególnił które dowody i w jakim zakresie uznał za wiarygodne, a których nie uwzględnił, zestawiając je z pozostałymi dowodami przeprowadzonymi w sprawie. Zgromadzony materiał dowodowy wprost wskazuje na popełnienie przez oskarżonego zarzucanych mu czynów w sposób ewidentny i nie budzący najmniejszych wątpliwości co do winy oskarżonego, z tym że część z tych czynów stanowi obecnie wykroczenie. Wbrew twierdzeniom skarżącego, w toku postępowania przygotowawczego oskarżony przyznał się do pełnienia zarzucanych mu czynów w całości i wyrażał gotowość uzgodnienia rodzaju i rozmiary kary w trybieart. 335 kpk(również w toku postępowania sądowego k.253). W zasadzie oskarżony nie odwołał tych wyjaśnień wobec nieobecności na rozprawie w toku postępowania sądowego. Oskarżony nie przedstawił żadnych konkretnych argumentów na poparcie swoich twierdzeń w złożonej apelacji, że nigdy nie przyznawał się do popełnienia zarzucanych mu czynów. Apelacja wniesiona przez oskarżonego sprowadza do ogólnego zanegowania wyroku Sądu pierwszej instancji, bez merytorycznego odniesienia się do argumentów, materiału dowodowego, na który powołał się Sąd Rejonowy w Sokołowie Podlaskim. Oskarżony w dość lakoniczny sposób wyraził swoje głębokie niezadowolenie z treści zapadłego wobec niego rozstrzygnięcia, które w jego ocenie jest dla niego krzywdzące, nie wskazując jednoczenie konkretnych zarzutów apelacyjnych w zakresie zaskarżonego wyroku. Skarżący nie wskazał, jakie okoliczności wskazują na nieprawdziwe zeznania świadków w zakresie określenia ilości i wartości skradzionego mienia, w tym zakresie oskarżony wysnuwa tylko swoje przypuszczenia. Skarżący podnosi, iż pomimo złożenia wniosku o odroczenie rozprawy, z uwagi na chorobę oraz przesłania dokumentów obrazujących jego zły stan zdrowia, Sąd pierwszej instancji nie uwzględnił składanych przez niego wniosków czym uniemożliwił mu podjęcie skutecznej obrony w postępowaniu, choć skarżący nie wskazał w jaki sposób ta nieobecność wpłynęła na jego sytuację procesową, czy chciał składać wyjaśnienia lub zgłaszać wnioski dowodowe. Zapoznanie się z zapisami monitoringu mogło nastąpić nie tylko na rozprawie, ale również poprzez uzyskanie kopii zapisu. Należy podkreślić, że w ocenie Sądu Odwoławczego właśnie składanie wniosków o odroczenie rozprawy stanowiło przyjętą przez oskarżonego linię obrony zmierzającej do maksymalnego przedłużania postępowania oraz uniemożliwienie przeprowadzenia czynności procesowych, co miało również miejsce w toku postępowania przed Sądem Okręgowym w Siedlcach. Wnosząc o odroczenie rozprawy w dniu 23 stycznia 2023 roku skarżący wskazał, że musi udać się na konsultacje do Poradni(...)Ogólnej, ale wizytę zarejestrowano 19 grudnia 2022 roku, a więc kilka dni po rozprawie 12 grudnia 2022 roku. Należy przyjąć, że wtedy oskarżony wiedział o wyznaczonym terminie rozprawy 23 stycznia 2023 roku i nic nie stało na przeszkodzie w wyznaczeniu innego terminu konsultacji. O terminie rozprawy w dniu 20 marca 2023 roku oskarżony dowiedział się 3 lutego 2023 roku (k.322), a rejestracji wizyty oskarżony dokonał 6 marca 2023 roku choć nie stało na przeszkodzie, aby wyznaczyć termin nie kolidujący z terminem rozprawy. Sąd Okręgowy w całości argumentację Sądu I instancji zawartą w postanowieniu z dnia 22 maja 2023 roku. Wobec powyższego, Sąd pierwszej instancji dokonując oceny nieobecności oskarżonego na rozprawach, doszedł do prawidłowej konkluzji, iż oskarżony przedkładając kolejne dokumanty wraz z wnioskami o odroczenie rozpraw, nie dążył do realizacji przysługującego mu prawa do obrony, lecz w sposób bezpodstawny przedłużał przedmiotowe postępowanie, a zatem jego zachowanie nie podlega ochronieart. 117 § 2 i 2a k.p.k.Sąd Odwoławczy w całości podziela stanowisko Sądu pierwszej instancji w tym zakresie tym bardziej, iż takie same czynności zmierzające do odraczania terminów rozpraw oskarżony podejmował także przed Sądem Odwoławczym, wyznaczając terminy wizyt lekarskich w sposób kolidujących z terminami rozpraw. Zachowanie oskarżonego w sposób ewidentny zmierzało do uniemożliwienia sprawnego przeprowadzenia postępowania odwoławczego. Oskarżony nie przedstawił zaświadczenia lekarskiego wskazującego, że stan zdrowia uniemożliwia stawiennictwo na rozprawie. Sąd Apelacyjny w Katowicach w wyroku z dnia 12 stycznia 2017 r. w sprawie II AKa 411/16 stwierdził, że nawet dochowanie procedury usprawiedliwienia nieobecności nawet poprzez złożenie zaświadczenia od lekarza sadowego nie jest równoznaczne z należytym usprawiedliwieniem niestawiennictwa. Kwestia ta podlega bowiem dokonywanej in concreto ocenie organu procesowego który może uznać niestawiennictwo uczestnika postępowania za nieusprawiedliwione pomimo złożonego stosownego zaświadczenia, jeżeli z innych przekonujących dowodów wynika, że uczestnik postępowania zdolny jest do udziału w czynnościach procesowych. W pierwszej kolejności należy wskazać, że zgodnie zart. 6 kpkoskarżonemu przysługuje prawo do obrony, w tym prawo do korzystania z pomocy obrońcy, o czym należy go pouczyć. Prawo do obrony zarówno na etapie postepowania zarówno przygotowawczego jak również sądowego gwarantowane jest poprzez różne regulacje. Wobec powyższego oskarżony podkreślić należy, że oskarżony korzystał z pomocy obrońcy na etapie toczącego się postępowania sądowego. W postępowaniu przed Sądem Odwoławczym oskarżony również był reprezentowany przez obrońcę wyznaczonego z urzędu. Nawet w sytuacji gdy oskarżony nie może osobiście uczestniczyć w toku postępowania w sytuacji, gdy jego obecność nie jest obowiązkowa, to prawo do obrony realizowane jest właśnie poprzez uczestnictwo profesjonalnego obrońcy, który należycie dba o stworzeniejak najbardziej korzystnej sytuacji procesowej - obrony oskarżonego. W ocenieSądu Okręgowego w toku postępowania przed Sądem pierwszej jak i drugiej instancji prawo do obrony nie zostało naruszone. Sąd pierwszej instancji zgodnie z obowiązującymi przepisami nie zawiadomił oskarżonego o terminie rozprawy po zarządzonej przerwie. Zgodnie zart. 402§1 kpkjeżeli przewodniczący, zarządzając przerwę, oznaczy jednocześnie czas i miejsce dalszego ciągu rozprawy, osoby obecne na rozprawie przerwanej, których obecność była obowiązkowa, są obowiązane stawić się w nowym terminie bez wezwania. Osoby uprawnione do stawiennictwa nie muszą być zawiadamiane o nowym terminie, nawet jeśli nie uczestniczyły w rozprawie przerwanej. Przywołany przepis wprost reguluje brak obowiązku zawiadomienia strony o wyznaczonym terminie rozprawy po przerwie. Konsekwencją regulacji zawartej w tym przepisie jest konieczność podjęcia przez osoby uprawnione do stawiennictwa na rozprawę starań o uzyskanie informacji o dalszym toku rozprawy. Zawarty wart. 402 § 1 kpkzdanie trzecie zwrot „nie muszą" oznacza brak obowiązku zawiadomienia, natomiast nie zabrania dokonania tej czynności, jeżeli przewodniczący składu orzekającego lub sąd uznają to za celowe. Wobec tego brak zawiadomienia oskarżonego o terminie rozprawy po przerwie na etapie postępowania przed Sądem pierwszej instancji nie stanowi uchybienia natury procesowej. Zasadnie skarżący podnosił w składanych pismach procesowych, że część czynów stanowi w dacie orzekania przez Sąd Okręgowy wykroczenia, co spowodowało przyjęcie kwalifikacji z art. 119 § 1 kw. Należy wskazać, że Sąd Rejonowy wymierzając oskarżonemu – odniesieniu do pkt I i III aktu oskarżenia, karę w wymiarze siedmiu miesięcy pozbawienia wolności oraz obowiązek naprawienia szkody, uwzględnił w należytym stopniu okoliczności sprawy oraz kierował się w sposób prawidłowy ogólnymi dyrektywami wymiaru kary określonymi wart. 53 § 1 i 2 kk. Sąd Odwoławczy w całości podziela poczynione przez Sąd pierwszej instancji ustalenia faktyczne, jak również przyjętą argumentację co do rodzaju i rozmiaru kary. Mając na względzie okoliczności popełnienia przypisanych oskarżonemu czynów, motywy i pobudki sprawcy, z drugiej zaś strony jego warunki i właściwości osobiste, zdaniem Sądu Odwoławczego karą adekwatną do stopnia winy i społecznej szkodliwości, ale i spełniającą swe cele – zapobiegawcze i wychowawcze, tak w zakresie zatem prewencji indywidualnej, jak i generalnej – poprzez kształtowanie świadomości prawnej społeczeństwa stanowić będzie kara pozbawienia wolności. W chwili popełnienia przestępstw oskarżony nie był karany, co pozwoliło na warunkowe zawieszenie wykonania kary pozbawienia wolności. Wniosek zmiana zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów lub uchylenie wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania. ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadne Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny. Niezasadność zarzutów skutkowała niezasadnością wniosku. 4 OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU 1. czyny z punktu II,IV,V stanowiły wykroczenia wobec wartości mienia skradzionego poniżej 800 zł, nie dotyczyło to pkt I i III aktu oskarżenia Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności Zasadnie skarżący podnosił w składanych pismach procesowych, że część czynów stanowi w dacie orzekania przez Sąd Okręgowy wykroczenia, co spowodowało przyjęcie kwalifikacji z art. 119 § 1 kw i wymierzenie jednej kary grzywny 1500 zł. Reakcja prawnokarna przyjęta przez Sąd Okręgowy, a wyrażająca się karą grzywny w wysokości 1500 zł, uwzględnia w sposób prawidłowy dyrektywy z art. 24 i 33 kw. Kwota grzywny wymierzonej pozostaje w pełni współmierna do stopnia winy oraz społecznej szkodliwości popełnionych przez niego wykroczeń oraz zawiera w sobie ładunek dolegliwości niezbędnej dla pełnego uświadomienia obwinionemu konieczności poszanowania w każdej sytuacji przepisów prawa. 5 ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO 5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji 1. Przedmiot utrzymania w mocy Wyrok Sądu Rejonowego w Sokołowie Podlaskim z 22 maja 2023 r. sygn. akt II K458/22 Zwięźle o powodach utrzymania w mocy Wobec bezzasadności apelacji skarżącego wyrok należało utrzymać w mocy w zakresie rozstrzygnięcia co do czynu z pkt I i III aktu oskarżenia. 5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji 1. Przedmiot i zakres zmiany czyny z punktu II,IV,V aktu oskarżenia stanowiłą obecnie wykroczenia Zwięźle o powodach zmiany wartości mienia skradzionego poniżej 800 zł (art. 119 § 1 kw zmieniony przez art. 4 pkt 5 ustawy z dnia 7 lipca 2022 r. Dz.U.2022.2600 zmieniającej min. ustawę z dniem 1 października 2023 r.) 5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji 5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia 1.1. ------------------------------------------------------------------------------------ ☐art. 439 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia ------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------ 2.1. Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości ☐art. 437 § 2 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia ------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------ 3.1. Konieczność umorzenia postępowania ☐art. 437 § 2 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia ------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------ 4.1. ------------------------------------------------------------------------------------ ☐art. 454 § 1 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia ------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------ 5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania ---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- 5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Przytoczyć okoliczności ---------------------- -------------------------------------------------------------------------------------------------------------- 6 Koszty Procesu P unkt rozstrzygnięcia z wyroku Przytoczyć okoliczności III. na podstawie§2w zw. z§ 17. ust. 2 pkt. 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu w zw. zart. 636 kpkorzeczona o wynagrodzeniu dla obrońcy z urzędu IV. na podstawieart. 624 kpkw zw. zart. 636 kpkw zw. zart. 634 kpk– oskarżonego zwolniono od ponoszenia kosztów sądowych, mając na uwadze jego stan zdrowia. 7 PODPIS 1.3. Granice zaskarżenia Kolejny numer załącznika 1 Podmiot wnoszący apelację oskarżony Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja wyrok Sądu Rejonowego w Sokołowie Podlaskim z dnia 22 maja 2023r. sygn. akt II K 458/22 1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia ☒ na korzyść ☐ na niekorzyść ☒ w całości ☐ w części ☐ co do winy ☒ co do kary ☐ co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia 1.3.2. Podniesione zarzuty Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji ☐ art. 438 pkt 1 k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu ☐ art. 438 pkt 1a k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazanywart. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu ☒ art. 438 pkt 2 k.p.k.– obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia ☐ art. 438 pkt 3 k.p.k.– błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia ☐ art. 438 pkt 4 k.p.k.– rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka ☐ art. 439 k.p.k. ☐ brak zarzutów 1.4. Wnioski ☒ uchylenie ☒ zmiana

15/301500/0001006/Ka

Sąd Okręgowy w Siedlcach

II Wydział Karny

150515150001512_III_RC_000244_2023_Uz_2024-02-02_001

III RC 244/23

2024-02-02 01:00:00.0 CET

2024-03-01 18:30:05.0 CET

2024-03-01 15:48:08.0 CET

15051515

1512

SENTENCE, REASON

sygn. akt III RC 244/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ dnia 2 lutego 2024r. Sąd Rejonowy w Kętrzynie III Wydział Rodzinny i Nieletnich w składzie: Przewodniczący : Sędzia Hubert Wnorowski Protokolant : st. sekr. sądowy Agnieszka Nowicka po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 2 lutego 2024 r. w K. sprawy z powództwa małoletniej Z. B. reprezentowanej przez J. B. przeciwko T. B. o podwyższenie alimentów I Podwyższa alimenty od pozwanego T. B. na rzecz małoletniej Z. B. ur. (...) do kwoty po

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Julita Anczewska" xPublisher="ja_sr_ketrzyn" xEditorFullName="Julita Anczewska" xEditor="ja_sr_ketrzyn" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="3" xFlag="published" xVolType="15/051515/0001512/RC" xYear="2023" xVolNmbr="000244" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText>sygn. akt <xBx>III RC 244/23</xBx></xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right"> <xBx>dnia 2 lutego 2024r.</xBx></xText> <xText><xBx> <xIx> Sąd Rejonowy w Kętrzynie III Wydział Rodzinny i Nieletnich w składzie:</xIx> </xBx></xText> <xText><xBx>Przewodniczący</xBx>: Sędzia Hubert Wnorowski</xText> <xText><xBx>Protokolant</xBx>: st. sekr. sądowy Agnieszka Nowicka</xText> <xText>po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 2 lutego 2024 r. w <xAnon>K.</xAnon> sprawy</xText> <xText>z powództwa<xBx> małoletniej <xAnon>Z. B.</xAnon> </xBx>reprezentowanej przez <xBx><xAnon>J. B.</xAnon> </xBx></xText> <xText>przeciwko<xBx> <xAnon>T. B.</xAnon> </xBx></xText> <xText><xBx>o podwyższenie alimentów</xBx></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">I</xName> <xText>Podwyższa alimenty od pozwanego <xAnon>T. B.</xAnon> na rzecz małoletniej <xAnon>Z. B.</xAnon> <xAnon>ur. (...)</xAnon> do kwoty po 550 (pięćset pięćdziesiąt) złotych miesięcznie, płatne przy zachowaniu dotychczasowych warunków i terminów płatności z ustawowymi odsetkami w wypadku opóźnienia w płatności którejkolwiek z rat poczynając od 6 listopada 2023 r. w miejsce alimentów ustalonych ugodą zawartą przed Sądem Rejonowym w Kętrzynie z dnia 26.11.2010r. w sprawie III RC 407/10 w kwocie 200,00 złotych miesięcznie.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">II</xName> <xText>Oddala powództwo w pozostałym zakresie.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">III</xName> <xText>Nie obciąża pozwanego kosztami sądowymi.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">IV</xName> <xText>Wyrokowi w punkcie<xBx> I</xBx> nadaje rygor natychmiastowej wykonalności<xIx>.</xIx></xText> </xUnit> <xText xALIGNx="center">Sędzia Hubert Wnorowski</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText><xAnon>J. B.</xAnon> działając w imieniu małoletniej powódki <xAnon>Z. B.</xAnon> wniosła o podwyższenie alimentów od pozwanego <xAnon>T. B.</xAnon> z kwoty 200 zł miesięcznie na kwotę 1000 zł miesięcznie na rzecz córki.</xText> <xText>W uzasadnieniu pozwu podała, że od ostatniej sprawy o alimenty minęło 13 lat co istotnie wpływa na wysokość alimentów. Małoletnia uczęszcza do ósmej klasy szkoły podstawowej i koszt jej utrzymania wynosi ok. 1980 zł miesięcznie. Obecnie matka nie jest w stanie zaspokoić potrzeb córki (k. 3)</xText> <xText><xAnon>T. B.</xAnon> w odpowiedzi na pozew uznał powództwo do kwoty 500 zł alimentów miesięcznie. W pozostałym zakresie domagał się oddalenia powództwa.</xText> <xText>W uzasadnieniu podał, że dotychczas łoży na utrzymanie córki kwotę 300 zł miesięcznie. Zakwestionował wydatki ponoszone przez matkę na rzecz córki. Obecnie pozwany zarabia ok. 3800 zł netto miesięcznie. Prowadzi wspólne gospodarstwo domowe z <xAnon>M. J.</xAnon>, wspólnie wychowują troje dzieci- dwie córki z poprzedniego związku obecnej partnerki i wspólnego syna <xAnon>I.</xAnon>. Partnerka pozwanego utrzymuje się ze świadczenia pielęgnacyjnego i korzysta ze świadczeń z pomocy społecznej. W jego ocenie kwota 500 zł tytułem alimentów będzie odpowiadał usprawiedliwionym potrzebom małoletniej o możliwościom zarobkowym pozwanego (k. 14-16).</xText> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Sąd ustalił, co następuje:</xBx></xText> <xText>W sprawie III RC 407/10 przed Sądem Rejonowym w Kętrzynie strony zawarły ugodę w zakresie alimentów, w której pozwany zobowiązał się łożyć na rzecz córki <xAnon>Z. B.</xAnon> alimenty w kwocie po 200 zł miesięcznie.</xText> <xText>Obecnie małoletnia powódka pozostaje pod bieżącą pieczą matki i utrzymuje kontakty z ojcem. Małoletnia jest uczennicą ósmej klasy szkoły podstawowej, nie sprawia problemów wychowawczych. Koszt jej utrzymania matka określiła na kwotę ok. 2000 zł miesięcznie.</xText> <xText>Matka małoletniej powódki wspólnie z mężem i trojgiem dzieci zamieszkuje we wsi <xAnon>W.</xAnon>, gmina <xAnon>K.</xAnon>. Jest zatrudniona w <xAnon> Związku (...)</xAnon> na podstawie umowy zlecenia, gdzie zarabia ok. 1500 netto miesięcznie.</xText> <xText>Ojciec małoletniej wspólnie z partnerką i trojgiem dzieci zamieszkuje w <xAnon> (...)</xAnon>. Pracuje jako magazynier w <xAnon> firmie (...)</xAnon> w <xAnon>K.</xAnon>, gdzie zarabia ok. 3800 zł miesięcznie. Oprócz małoletniej powódki ma na utrzymaniu jeszcze czteroletniego syna <xAnon>I.</xAnon>.</xText> <xText>Powyższy stan faktyczny w sprawie, Sąd ustalił w oparciu o zeznania stron oraz dokumenty znajdujące się w aktach sprawy (k. 5, k. 17-18, k. 24-28, k. 29).</xText> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Sąd zważył, co następuje:</xBx></xText> <xText>Dokonując ustalenia stanu faktycznego w sprawie, Sąd dał wiarę zeznaniom stron oraz uznał za wiarygodne wszystkie zebrane w toku postępowania dokumenty albowiem nie budziły one żadnych wątpliwości. Ponadto strony nie kwestionowały ich prawdziwości i wiarygodności.</xText> <xText>Na podstawie <xLexLink xArt="art. 138" xIsapId="WDU19640090059" xTitle="Ustawa z dnia 25 lutego 1964 r. - Kodeks rodzinny i opiekuńczy" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 9, poz. 59">art. 138 kro</xLexLink> w razie zmiany stosunków można żądać zmiany orzeczenia lub umowy dotyczącej obowiązku alimentacyjnego. Jednocześnie ustalając wysokość obowiązku alimentacyjnego Sąd bierze pod uwagę nie tylko usprawiedliwione potrzeby uprawnionego, ale także ustala na jakiej stopie życiowej żyją uprawnieni i zobowiązany do alimentacji (<xLexLink xArt="art. 135;art. 135 § 1" xIsapId="WDU19640090059" xTitle="Ustawa z dnia 25 lutego 1964 r. - Kodeks rodzinny i opiekuńczy" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 9, poz. 59">art. 135§1 kro</xLexLink>).</xText> <xText>Bezsporne jest, że małoletnia powódka nie jest w stanie utrzymać się samodzielnie i nie posiada majątku, wobec tego oboje rodzice obowiązani są do przyczyniania się do łożenia na jej utrzymanie.</xText> <xText>W sytuacji gdy rodzic, który nie wykonuje bieżącej pieczy nad dzieckiem jest wówczas zobowiązany finansowo do łożenia na jego rzecz celem zapewnienia utrzymania.</xText> <xText>Orzekając w niniejszej sprawie, na podstawie całokształtu zgromadzonego materiału dowodowego, Sąd doszedł do przekonania, że powództwo o podwyższenie alimentów zasługiwało jedynie na częściowe uwzględnienie tj. na zmianę wysokości do kwoty 550 zł miesięcznie na rzecz małoletniej powódki.</xText> <xText>Niewątpliwie od czasu orzekania w zakresie alimentów w 2010r. tj. 14 lat potrzeby małoletniej powódki zmieniły się, co determinuje Sąd do ponownej weryfikacji wysokości należnych alimentów. Obecnie małoletnia powódka jest dzieckiem w wieku szkolnym, zatem zabezpieczenie jej podstawowych potrzeb stanowi znaczne koszty. Ponadto w ostatnim czasie matka poniosła wydatki związane z remontem pokoju córki i wymianą mebli. Koszty utrzymania małoletniej wzrastają.</xText> <xText>Główny ciężar utrzymania małoletniej powódki spoczywa przede wszystkim na matce, która pełni rolę rodzica pierwszoplanowego. Matka stara się z własnego dochodu zabezpieczyć wszelkie potrzeby córki, spełnia swój obowiązek alimentacyjny także poprzez sprawowanie bieżącej pieczy nad dzieckiem. Powinna mieć także zapewnioną pomoc od ojca małoletniej celem zabezpieczenia usprawiedliwionych potrzeb córki. Koszt jej utrzymania określiła na kwotę ok. 2000 zł miesięcznie.</xText> <xText>Sąd doszedł do przekonania, że pozwany powinien obecnie łożyć na rzecz dzieci alimenty w zwiększonej wysokości, adekwatnie do aktualnych potrzeb małoletniej. Sąd ocenił, że sytuacja majątkowa pozwanego pozwala mu na płacenie alimentów w kwocie po 550 zł miesięcznie. Pozwany ma stałe zatrudnienie, zarabia ok. 3800 zł miesięcznie. Alimenty w kwocie ustalonej przez Sąd nie będą dla niego nadmiernym obciążeniem finansowym.</xText> <xText>Powództwo o podwyższenie alimentów w pozostałej części Sąd oddalił albowiem ustalił, że żądana przez matkę kwota po 1000 zł alimentów na rzecz córki jest nadmiernie wygórowana. Zdaniem Sądu, alimenty w wysokości 550 zł miesięcznie wystarczyć matce na pokrycie kosztów wychowania córki i są adekwatne do obecnych możliwości finansowych pozwanego. Ponadto zauważyć trzeba, że pozwany regularnie łoży na utrzymanie córki, uznał powództwo do kwoty 500 zł alimentów miesięcznie. Pozwany także stara się aktywnie uczestniczyć w życiu córki, utrzymuje kontakty, zabiera do siebie i wówczas to pozwany pokrywa koszty związane z utrzymaniem córki. Ponadto pozwany ma na utrzymaniu jeszcze małoletniego syna z innego związku. Ponadto zauważyć należy, że rodzice są obowiązani zapewnić dziecku podobny standard życia, na jaki sami mogą sobie pozwolić. Strona pozwana nie jest zdaniem Sądu osobą zamożną, nie posiada majątku, a jej zarobki są nieznacznie wyższe od najniższego wynagrodzenia. W tej sytuacji strona powodowa w bardzo wygórowany sposób określiła swoje żądanie.</xText> <xText>Dlatego też, podstawie <xLexLink xArt="art. 138" xIsapId="WDU19640090059" xTitle="Ustawa z dnia 25 lutego 1964 r. - Kodeks rodzinny i opiekuńczy" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 9, poz. 59">art. 138 kro</xLexLink> orzeczono jak w pkt. I i II wyroku.</xText> <xText>Na podstawie <xLexLink xArt="art. 102" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 102 kpc</xLexLink> nie obciążono pozwanego kosztami sądowymi. (pkt. III wyroku). W ocenie Sądu, pozwany w pierwszej kolejności powinien skupić się na realizacji obowiązku alimentacyjnego na rzecz córki. Ponadto nieobciążanie pozwanego kosztami sądowymi, zdaniem Sądu nie będzie stanowiło znacznego uszczerbku dla Skarbu Państwa.</xText> <xText>Na podstawie <xLexLink xArt="art. 333;art. 333 § 1;art. 333 § 1 pkt. 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 333§1 pkt. 1 kpc</xLexLink> wyrokowi w <xLexLink xArt="art. 333 § 1 pkt. 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">pkt. I</xLexLink> nadano rygor natychmiastowej wykonalności (pkt. IV wyroku).</xText> <xText xALIGNx="center">sędzia Hubert Wnorowski</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Sędzia Hubert Wnorowski

Julita Anczewska

st. sekr. sądowy Agnieszka Nowicka

Julita Anczewska

sygn. aktIII RC 244/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ dnia 2 lutego 2024r. Sąd Rejonowy w Kętrzynie III Wydział Rodzinny i Nieletnich w składzie: Przewodniczący: Sędzia Hubert Wnorowski Protokolant: st. sekr. sądowy Agnieszka Nowicka po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 2 lutego 2024 r. wK.sprawy z powództwamałoletniejZ. B.reprezentowanej przezJ. B. przeciwkoT. B. o podwyższenie alimentów I Podwyższa alimenty od pozwanegoT. B.na rzecz małoletniejZ. B.ur. (...)do kwoty po 550 (pięćset pięćdziesiąt) złotych miesięcznie, płatne przy zachowaniu dotychczasowych warunków i terminów płatności z ustawowymi odsetkami w wypadku opóźnienia w płatności którejkolwiek z rat poczynając od 6 listopada 2023 r. w miejsce alimentów ustalonych ugodą zawartą przed Sądem Rejonowym w Kętrzynie z dnia 26.11.2010r. w sprawie III RC 407/10 w kwocie 200,00 złotych miesięcznie. II Oddala powództwo w pozostałym zakresie. III Nie obciąża pozwanego kosztami sądowymi. IV Wyrokowi w punkcieInadaje rygor natychmiastowej wykonalności. Sędzia Hubert Wnorowski UZASADNIENIE J. B.działając w imieniu małoletniej powódkiZ. B.wniosła o podwyższenie alimentów od pozwanegoT. B.z kwoty 200 zł miesięcznie na kwotę 1000 zł miesięcznie na rzecz córki. W uzasadnieniu pozwu podała, że od ostatniej sprawy o alimenty minęło 13 lat co istotnie wpływa na wysokość alimentów. Małoletnia uczęszcza do ósmej klasy szkoły podstawowej i koszt jej utrzymania wynosi ok. 1980 zł miesięcznie. Obecnie matka nie jest w stanie zaspokoić potrzeb córki (k. 3) T. B.w odpowiedzi na pozew uznał powództwo do kwoty 500 zł alimentów miesięcznie. W pozostałym zakresie domagał się oddalenia powództwa. W uzasadnieniu podał, że dotychczas łoży na utrzymanie córki kwotę 300 zł miesięcznie. Zakwestionował wydatki ponoszone przez matkę na rzecz córki. Obecnie pozwany zarabia ok. 3800 zł netto miesięcznie. Prowadzi wspólne gospodarstwo domowe zM. J., wspólnie wychowują troje dzieci- dwie córki z poprzedniego związku obecnej partnerki i wspólnego synaI.. Partnerka pozwanego utrzymuje się ze świadczenia pielęgnacyjnego i korzysta ze świadczeń z pomocy społecznej. W jego ocenie kwota 500 zł tytułem alimentów będzie odpowiadał usprawiedliwionym potrzebom małoletniej o możliwościom zarobkowym pozwanego (k. 14-16). Sąd ustalił, co następuje: W sprawie III RC 407/10 przed Sądem Rejonowym w Kętrzynie strony zawarły ugodę w zakresie alimentów, w której pozwany zobowiązał się łożyć na rzecz córkiZ. B.alimenty w kwocie po 200 zł miesięcznie. Obecnie małoletnia powódka pozostaje pod bieżącą pieczą matki i utrzymuje kontakty z ojcem. Małoletnia jest uczennicą ósmej klasy szkoły podstawowej, nie sprawia problemów wychowawczych. Koszt jej utrzymania matka określiła na kwotę ok. 2000 zł miesięcznie. Matka małoletniej powódki wspólnie z mężem i trojgiem dzieci zamieszkuje we wsiW., gminaK.. Jest zatrudniona wZwiązku (...)na podstawie umowy zlecenia, gdzie zarabia ok. 1500 netto miesięcznie. Ojciec małoletniej wspólnie z partnerką i trojgiem dzieci zamieszkuje w(...). Pracuje jako magazynier wfirmie (...)wK., gdzie zarabia ok. 3800 zł miesięcznie. Oprócz małoletniej powódki ma na utrzymaniu jeszcze czteroletniego synaI.. Powyższy stan faktyczny w sprawie, Sąd ustalił w oparciu o zeznania stron oraz dokumenty znajdujące się w aktach sprawy (k. 5, k. 17-18, k. 24-28, k. 29). Sąd zważył, co następuje: Dokonując ustalenia stanu faktycznego w sprawie, Sąd dał wiarę zeznaniom stron oraz uznał za wiarygodne wszystkie zebrane w toku postępowania dokumenty albowiem nie budziły one żadnych wątpliwości. Ponadto strony nie kwestionowały ich prawdziwości i wiarygodności. Na podstawieart. 138 krow razie zmiany stosunków można żądać zmiany orzeczenia lub umowy dotyczącej obowiązku alimentacyjnego. Jednocześnie ustalając wysokość obowiązku alimentacyjnego Sąd bierze pod uwagę nie tylko usprawiedliwione potrzeby uprawnionego, ale także ustala na jakiej stopie życiowej żyją uprawnieni i zobowiązany do alimentacji (art. 135§1 kro). Bezsporne jest, że małoletnia powódka nie jest w stanie utrzymać się samodzielnie i nie posiada majątku, wobec tego oboje rodzice obowiązani są do przyczyniania się do łożenia na jej utrzymanie. W sytuacji gdy rodzic, który nie wykonuje bieżącej pieczy nad dzieckiem jest wówczas zobowiązany finansowo do łożenia na jego rzecz celem zapewnienia utrzymania. Orzekając w niniejszej sprawie, na podstawie całokształtu zgromadzonego materiału dowodowego, Sąd doszedł do przekonania, że powództwo o podwyższenie alimentów zasługiwało jedynie na częściowe uwzględnienie tj. na zmianę wysokości do kwoty 550 zł miesięcznie na rzecz małoletniej powódki. Niewątpliwie od czasu orzekania w zakresie alimentów w 2010r. tj. 14 lat potrzeby małoletniej powódki zmieniły się, co determinuje Sąd do ponownej weryfikacji wysokości należnych alimentów. Obecnie małoletnia powódka jest dzieckiem w wieku szkolnym, zatem zabezpieczenie jej podstawowych potrzeb stanowi znaczne koszty. Ponadto w ostatnim czasie matka poniosła wydatki związane z remontem pokoju córki i wymianą mebli. Koszty utrzymania małoletniej wzrastają. Główny ciężar utrzymania małoletniej powódki spoczywa przede wszystkim na matce, która pełni rolę rodzica pierwszoplanowego. Matka stara się z własnego dochodu zabezpieczyć wszelkie potrzeby córki, spełnia swój obowiązek alimentacyjny także poprzez sprawowanie bieżącej pieczy nad dzieckiem. Powinna mieć także zapewnioną pomoc od ojca małoletniej celem zabezpieczenia usprawiedliwionych potrzeb córki. Koszt jej utrzymania określiła na kwotę ok. 2000 zł miesięcznie. Sąd doszedł do przekonania, że pozwany powinien obecnie łożyć na rzecz dzieci alimenty w zwiększonej wysokości, adekwatnie do aktualnych potrzeb małoletniej. Sąd ocenił, że sytuacja majątkowa pozwanego pozwala mu na płacenie alimentów w kwocie po 550 zł miesięcznie. Pozwany ma stałe zatrudnienie, zarabia ok. 3800 zł miesięcznie. Alimenty w kwocie ustalonej przez Sąd nie będą dla niego nadmiernym obciążeniem finansowym. Powództwo o podwyższenie alimentów w pozostałej części Sąd oddalił albowiem ustalił, że żądana przez matkę kwota po 1000 zł alimentów na rzecz córki jest nadmiernie wygórowana. Zdaniem Sądu, alimenty w wysokości 550 zł miesięcznie wystarczyć matce na pokrycie kosztów wychowania córki i są adekwatne do obecnych możliwości finansowych pozwanego. Ponadto zauważyć trzeba, że pozwany regularnie łoży na utrzymanie córki, uznał powództwo do kwoty 500 zł alimentów miesięcznie. Pozwany także stara się aktywnie uczestniczyć w życiu córki, utrzymuje kontakty, zabiera do siebie i wówczas to pozwany pokrywa koszty związane z utrzymaniem córki. Ponadto pozwany ma na utrzymaniu jeszcze małoletniego syna z innego związku. Ponadto zauważyć należy, że rodzice są obowiązani zapewnić dziecku podobny standard życia, na jaki sami mogą sobie pozwolić. Strona pozwana nie jest zdaniem Sądu osobą zamożną, nie posiada majątku, a jej zarobki są nieznacznie wyższe od najniższego wynagrodzenia. W tej sytuacji strona powodowa w bardzo wygórowany sposób określiła swoje żądanie. Dlatego też, podstawieart. 138 kroorzeczono jak w pkt. I i II wyroku. Na podstawieart. 102 kpcnie obciążono pozwanego kosztami sądowymi. (pkt. III wyroku). W ocenie Sądu, pozwany w pierwszej kolejności powinien skupić się na realizacji obowiązku alimentacyjnego na rzecz córki. Ponadto nieobciążanie pozwanego kosztami sądowymi, zdaniem Sądu nie będzie stanowiło znacznego uszczerbku dla Skarbu Państwa. Na podstawieart. 333§1 pkt. 1 kpcwyrokowi wpkt. Inadano rygor natychmiastowej wykonalności (pkt. IV wyroku). sędzia Hubert Wnorowski

15/051515/0001512/RC

Sąd Rejonowy w Kętrzynie

III Wydział Rodzinny i Nieletnich

podwyższenie alimentów

152510000004021_VIII_Pa_000085_2023_Uz_2024-01-29_001

VIII Pa 85/23

2024-01-29 01:00:00.0 CET

2024-02-15 17:30:05.0 CET

2024-02-15 15:41:11.0 CET

15251000

4021

REASON

Sygn. akt VIII Pa 85/23 UZASADNIENIE Zaskarżonym wyrokiem z dnia 21.07.2023 roku Sąd Rejonowy w Kutnie, IV Wydział Pracy po rozpoznaniu sprawy z powództw Z. K. (1) i K. G. (1) przeciwko P. Ż. o zapłatę: I. 1 oddalił powództwo Z. K. (1) , 2 zasądził od Z. K. (1) na rzecz P. Ż. kwotę 180 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, II 1 oddalił powództwo K. G. (1) , 2 zasądził od K. G. (1) na rzecz P. Ż. kwotę 180 zł tytułem zwrotu kosztów procesu. Powyższe rozstrzygnięcie Sąd Rejonowy oparł o następujące u

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Agnieszka Kurczewska" xPublisher="agnieszka.kurczewska" xEditorFullName="Agnieszka Kurczewska" xEditor="agnieszka.kurczewska" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="16" xFlag="published" xVolType="15/251000/0004021/Pa" xYear="2023" xVolNmbr="000085" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText><xBx>Sygn. akt VIII Pa 85/23</xBx></xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText><xBx> Zaskarżonym wyrokiem z dnia 21.07.2023 roku Sąd Rejonowy w Kutnie, IV Wydział Pracy po rozpoznaniu sprawy z powództw <xAnon>Z. K. (1)</xAnon> i <xAnon>K. G. (1)</xAnon> przeciwko <xAnon>P. Ż.</xAnon> o zapłatę:</xBx></xText> <xText><xBx>I. </xBx></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">1</xName> <xText>oddalił powództwo <xAnon>Z. K. (1)</xAnon>,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">2</xName> <xText>zasądził od <xAnon>Z. K. (1)</xAnon> na rzecz <xAnon>P. Ż.</xAnon> kwotę 180 zł tytułem zwrotu kosztów procesu,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">II</xName> <xText></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">1</xName> <xText>oddalił powództwo <xAnon>K. G. (1)</xAnon>,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">2</xName> <xText>zasądził od <xAnon>K. G. (1)</xAnon> na rzecz <xAnon>P. Ż.</xAnon> kwotę 180 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.</xText> </xUnit> </xUnit> <xText><xBx>Powyższe rozstrzygnięcie Sąd Rejonowy oparł o następujące ustalenia faktyczne i rozważania prawne:</xBx></xText> <xText><xAnon>P. Ż.</xAnon> prowadzi działalność gospodarczą pod <xAnon> firmą (...)</xAnon>. Do zakresu jego działalności należał m.in. przewóz mleka od dostawców do odbiorcy mleka, którym była <xAnon> spółka (...)</xAnon>. k.</xText> <xText>Powód <xAnon>Z. K. (1)</xAnon> zatrudniony był u pozwanego od dnia 1 sierpnia 2015 r., ostatnio na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony na stanowisku kierowca – mechanik. Średnie wynagrodzenie z ostatnich trzech miesięcy zatrudnienia <xAnon>Z. K. (1)</xAnon> wynosiło 4.748,87 zł brutto.</xText> <xText><xAnon>K. G. (1)</xAnon> zatrudniony był u pozwanego od dnia 1 kwietnia 2021 r. na stanowisku kierowca – mechanik. Średnie wynagrodzenie z ostatnich trzech miesięcy zatrudnienia <xAnon>K. G. (1)</xAnon> wynosiło 3.300 brutto.</xText> <xText>Do zadań pracownika na stanowisku kierowcy – mechanika należała obsługa techniczna pojazdu oraz zbiórka mleka od rolników do beczkowozu, na terenie powiatów <xAnon> (...)</xAnon> i <xAnon> (...)</xAnon>, zgodnie z ustalonym przez pracodawcę i odbiorcę mleka harmonogramem.</xText> <xText>Do stycznia 2022 r. zebrane mleko po zakończeniu zbiórki było odwożone do mleczarni <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> w <xAnon>K.</xAnon>, OSM w <xAnon>Ł.</xAnon>, OSM w <xAnon>S.</xAnon> i OSM w <xAnon>S.</xAnon>. Od stycznia 2022 r. zmieniono system dostaw o tyle, że mleko było przelewane do innych pojazdów, na terenie zbiórki w ustalonym miejscu (m.in. na stacji paliw w <xAnon>D.</xAnon> oraz w <xAnon>T.</xAnon> i <xAnon>K.</xAnon>) zgodnie z dyspozycją pracodawcy. Tym samym samochód-cysterna, stanowiący narzędzie pracy powodów nie wjeżdżał do mleczarni.</xText> <xText><xAnon>Z. K. (1)</xAnon> oraz <xAnon>K. G. (1)</xAnon> świadczyli pracę w systemie pracy dwudniowej naprzemiennie, wykorzystując do tego samochód <xAnon>marki S.</xAnon> z beczką o pojemności ok. 16.500 litrów.</xText> <xText>W związku z faktem, że siedziba pracodawcy znajdowała się w znacznej odległości od obszaru, na którym zbierane było mleko, <xAnon>K. G. (1)</xAnon> oraz <xAnon>Z. K. (1)</xAnon> prowadzili bieżącą obsługę techniczną ciągnika samochodowego oraz obsługę beczki na mleko na terenie miejsca zamieszkania <xAnon>K. G. (1)</xAnon> w <xAnon>G.</xAnon> Św. <xAnon>M.</xAnon> i w okolicy. Odbywało się to w uzgodnieniu z pracodawcą oraz odbiorcą mleka. Do czynności tych należało mycie samochodu i beczki zewnętrzne oraz wewnętrznie, utrzymanie odpowiedniego stanu podzespołów ciągnika w tym ogumienia oraz wszelkie inne czynności, w tym naprawy pojazdu na okolicznych stacjach obsługi. Ciągniki siodłowe parkowane były na posesji <xAnon>K. G. (1)</xAnon> od wiosny 2022 roku.</xText> <xText>W czasie, gdy mleko po zbiórce było odwożone do mleczarni, beczki były myte bezpośrednio po rozładunku w mleczarni, na dedykowanych do tego stanowiskach. Gdy przyjęto system odbierania mleka przez inne pojazdy, po uzgodnieniu z odbiorcą mleka <xAnon> (...)</xAnon> <xAnon>G.</xAnon> sp. k., mycia beczki dokonywali <xAnon>Z. K. (1)</xAnon> i <xAnon>K. G. (1)</xAnon>. Zasadniczo było możliwe korzystanie z dedykowanych specjalistycznych myjni, jednak w praktyce mycie wykonywano na terenie posesji <xAnon>K. G. (1)</xAnon>, gdzie też pojazd parkował. Mycie beczki wewnętrzne odbywało się w uzgodnieniu z przedstawicielami <xAnon> (...)</xAnon> <xAnon>G.</xAnon>, środkami za które płaciła ta firma. Według przyjętej procedury przy myciu wewnętrznym chemią beczki dokonywano jej płukania ilością 200 – 250 litrów, a następnie spuszczano wodę z beczki po płukaniu (otwierano zawory, co umożliwiało grawitacyjny spływ cieczy). W celu uniknięcia pozostałości w beczce po płukaniu, każdorazowo powodowie jadąc do pierwszego dostawcy mleka sprawdzali u niego czy beczka jest pusta i czy nie pozostały w niej pozostałości po myciu.</xText> <xText>W dniu 10 września 2022 r. <xAnon>K. G. (1)</xAnon> mył beczkę zewnętrznie oraz wewnętrznie na terenie własnej posesji. W dniu 11 września 2022 r. powód <xAnon>Z. K. (1)</xAnon> rozpoczął pracę przed godziną 4, kiedy to odebrał samochód z posesji <xAnon>K. G. (1)</xAnon> w miejscowości <xAnon>G.</xAnon>, po czym ruszył w trasę po odbiór mleka. Tego dnia pracownicy <xAnon> (...)</xAnon> <xAnon>G.</xAnon> sp. k. zaplanowali kontrolę. Przeprowadzili ją w taki sposób, że czekali na wyjazd cysterny z miejsca parkowania i pojechali za dnią do pierwszego gospodarstwa rolnego, w którym miało nastąpić tankowanie mleka. Po tym jak <xAnon>Z. K. (1)</xAnon> wjechał na teren gospodarstwa, kontrolujący ujawnili się i dokonali sprawdzenia zawartości beczki poprzez odkręcenie zaworów. W beczce ujawniono znaczne ilości słonej wody, co utrwalono na sporządzonym nagraniu. Zasolenie wody ustalono organoleptycznie, tj. kontrolujący spróbowali wypływającego płynu. Po tym zdarzeniu <xAnon> spółka (...)</xAnon>. k. zaprzestała współpracy z pozwanym. W kontroli nie uczestniczyli pracownicy pozwanego.</xText> <xText>Mechanizm oszukiwania na ilości dostarczonego mleka co do zasady przebiega według następujących założeń: dolanie do mleka samej wody jest łatwe do ustalenia za pomocą krioskopu. Dlatego typowym jest, że osoby chcące zwiększyć ilość płynu dostarczonego do odbiorcy mleka a chcące uniknąć łatwego wykrycia, że dolały wody dodają także znaczne ilości soli, rzędu kilkunastu kilogramów. Zysk z takiego procederu uzyskuje się poprzez podział sumy uzyskanej za wodę przez rolnika (producenta mleka) z innymi osobami uczestniczącymi w takim procederze. W okresie poprzedzającym kontrolę z 11 września 2022 r. odbiorca mleka zwracał pozwanemu uwagę na problemy z jakością dostarczanego mleka. W ocenie powoda ilość płynu spuszczona z beczki i utrwalona na nagraniu była rzędu 500-600 litrów, co przełożyłoby się na wypłatę przez odbiorcę na rzecz producenta dodatkowe kwoty kilkuset złotych.</xText> <xText>Oświadczeniami zawartymi w pismach z dnia 28 września 2022 r. kierowanymi zarówno do <xAnon>Z. K. (1)</xAnon> jak i <xAnon>K. G. (1)</xAnon> pozwany rozwiązał z powodami umowę o pracę bez zachowania okresu wypowiedzenia. Jako przyczynę rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia wskazano na ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych polegające na dolaniu do zbiornika z transportowanym mlekiem wody, co zostało wykryte, ujawnione i utrwalone przez pracowników <xAnon> spółki (...)</xAnon>. k. na nagraniu trwającym około 10 minut, a następnie zabezpieczonym przez nich i okazanymi pracodawcy dnia 16 września 2022 r. Dalej wskazano, że działania powodów należy zakwalifikować do kategorii ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych, ze względu na to, że pozwany utracił do powodów jako pracodawca zaufanie, a spowodowane to zostało zagrożeniem interesów prowadzonej przez pozwanego działalności gospodarczej, jak również <xAnon> spółki (...)</xAnon> sp.k. i nieuczciwością powodów.</xText> <xText>W przedsiębiorstwie pozwanego nie istnieją już stanowiska pracy, na których zatrudnieniu byli powodowie, albowiem utracił on zlecenia na obsługę tych tras i tych odbiorców. Informacja o wynikach kontroli z 11 września 2022 r. rozniosła się po regionie i negatywnie wpłynęła na opinię o firmie pozwanego. Wynagrodzenie pozwanych nie było uzależnione od ilości odebranego mleka.</xText> <xText>Powyższych ustaleń faktycznych Sąd Rejonowy dokonał na podstawie dowodów w postaci dokumentów przedłożonych do akt sprawy, w tym kserokopii tych dokumentów, które nie budzą wątpliwości. Ponadto ustaleń dokonano także na podstawie zeznań świadków oraz stron, które w odpowiedniej części stanowiły podstawę ustaleń faktycznych. Sąd nie dał przy tym wiary zeznaniom <xAnon>Z. K.</xAnon> i <xAnon>K. G.</xAnon>, że ujawniona w zbiorniku woda stanowiła w istocie pozostałość mycia beczki w poprzednim dniu. <xAnon>K. G. (1)</xAnon> nie potrafił bowiem jednoznacznie wskazać, czy dokonał opróżnienia beczki z wody czy też nie, nie wytłumaczył także przyczyn, dla których miałby tego zaniechać, choć stanowiło to rutynową czynność. Ustalenia o tym, że zawartość beczki była wodą z solą dokonano na podstawie zeznań świadka <xAnon>R. N. (1)</xAnon>, który osobiście spróbował cieczy wypływającej z beczki. W sprawie ustalono, że pobrane zostały płyny owej cieczy, jednak ostatecznie nie wykonano jej badań. Należało to jednak uznać za drugorzędne, gdyż wyniki takich badań, względnie tożsamość próbki uzyskanej od odbiorcy mogłaby być kwestionowana w toku postępowania i trudno wyobrazić sobie taki sposób postępowania z próbkami przez podmiot prywatny, który wykluczyłby takie zarzuty. Należało jednak ocenić, zdaniem Sądu Rejonowego, że pracownicy odbiorcy nie mieli motywacji, by podawać nieprawdę. Nadto za racjonalne należało uznać przyjęcie, że osobami zainteresowanymi fałszowaniem mleka byli jego producenci, który jednak musieli korzystać z pomocy obsługi cysterny. Za całkowicie wykluczone należało uznać, w ocenie Sądu I Instancji, aby zaleganie płynu w zbiornikach było wynikiem przeoczenia. Nie jest argumentem po temu umorzenie przez prokuraturę postępowania przygotowawczego (okoliczność niesporna między stronami). Przeoczenia o jakim mowa musieliby dokonać tego samego dnia obaj powodowie, z których jednak mył beczkę, a drugi odbierał ją i zabierał w trasę. Jest przy tym jasne, że otwarcie zaworów po umyciu zbiorników (każda z cystern posiada grodzie i składa się w praktyce z kilku zbiorników) i spuszczenie płynu jest standardową czynnością, bez której mycie nie jest ukończone. Nadto brak wiadomości o tym, by sól była środkiem typowo używanym przy myciu zbiorników na mleko. Wreszcie sam fakt, że odbiorca mleka nie informując pozwanego przeprowadził kontrolę angażując w tym celu swoich pracowników we wczesnych godzinach porannych wskazuje, że działanie to było uzasadnione interesem biznesowym odbiorcy. Za wiarygodne należało zatem uznać zeznania pozwanego o tym, że odbiorca sygnalizował niską jakość dostarczanego mleka. Nadto jasnym jest, że odbiorca stracił do <xAnon>P. Ż.</xAnon> zaufanie, co wpierw objawiło się nie informowaniem o zaplanowanej kontroli, a następnie rozwiązaniem umowy. Sąd Rejonowy pominął wniosek strony pozwanej, która wnosiła o zlecenie biegłemu obliczenia ilości płynu spuszczonego z beczki (w oparciu o średnicę zaworu spustowego i czas wypływania cieczy). Sąd ocenił, że precyzyjne określenie tej ilości nie jest konieczne dla wydania rozstrzygnięcia. Nadto zważywszy, że nagranie pochodziło od podmiotu trzeciego, tj. odbiorcy mleka. Dlatego wbrew stanowisku strony powodowej Sąd Rejonowy nie ocenił pochodzenia nagrania za wątpliwe.</xText> <xText>W oparciu o tak poczynione ustalenia faktyczne Sąd Rejonowy uznał oba powództwa za niezasadne. Podstawę rozwiązania umowy o pracę z powodami stanowił <xLexLink xArt="art. 52" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 52 Kodeksu Pracy</xLexLink>, zgodnie z którym pracodawca może rozwiązać umowę o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika w razie ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych. Cytowany przepis nie zawiera katalogu określającego, choćby przykładowo, na czym polega ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych przez pracownika. Z jego treści oraz z dorobku orzeczniczego sądów powszechnych i Sądu Najwyższego wynika jednak, że nie każde naruszenie przez pracownika obowiązków może stanowić podstawę rozwiązania z nim umowy w tym trybie. Musi to być naruszenie podstawowego obowiązku, zaś powaga tego naruszenia rozumiana musi być jako znaczny stopień winy pracownika. Naruszenie musi być zatem spowodowane przez pracownika świadomie, w sposób przez niego zawiniony oraz musi stwarzać zagrożenie dla interesów pracodawcy. Rozwiązanie umowy o pracę w trybie <xLexLink xArt="art. 52" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 52 k.p.</xLexLink> jest bowiem nadzwyczajnym sposobem rozwiązania stosunku pracy i powinno być stosowane przez pracodawcę jedynie wyjątkowo. Musi ponadto być uzasadnione szczególnymi okolicznościami, które w zakresie winy pracownika polegają na jego złej woli lub rażącym niedbalstwie (por. wyrok Sądu Najwyższego z 2 czerwca 1997 r., I PKN 193/97). Jak uznał Sąd Najwyższy w wyroku z 9 grudnia 1976 r. (I PRN 111/76) ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych ma miejsce wówczas, gdy w związku z zachowaniem pracownika naruszającym podstawowe obowiązki można mu przypisać winę umyślną lub rażące niedbalstwo, a ciężar udowodnienia przyczyny spoczywa na pracodawcy ( por. wyrok Sąd Najwyższego z 21 lipca 1999 r., I PKN 169/99 i z 21 września 2005 r., II PK 305/04). Intencje pracownika, pobudki jego działania należy uznać za elementy podmiotowe. Sąd Najwyższy przyjął, że czyn pracownika uznaje się za bezprawny, gdy jest sprzeczny z jego obowiązkami wynikającymi ze stosunku pracy, natomiast winę można przypisać pracownikowi wówczas, gdy jego stosunek psychiczny do czynu (stanowiącego działanie lub zaniechanie) jest świadomy, jak również gdy pracownik, mając świadomość szkodliwości skutku swojego postępowania, celowo do niego zmierza lub co najmniej na ten skutek się godzi. W konsekwencji o zakwalifikowaniu działania lub zaniechania pracownika jako odpowiadającego <xLexLink xArt="art. 52;art. 52 § 1;art. 52 § 1 pkt. 1" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 52 § 1 pkt. 1 k.p.</xLexLink> nie decyduje wysokość szkody majątkowej (chociaż w pewnych sytuacjach nie jest ona bez znaczenia), lecz okoliczność, że postępowanie pracownika przedmiotowo bezprawne i podmiotowo zawinione - stanowi zagrożenie interesów pracodawcy. Rozważając kwestię samej winy podnieść należy, zdaniem Sądu Rejonowego, że w orzecznictwie ukształtował się jednolity pogląd, że powinna się ona przejawiać w umyślności (złej woli) lub rażącym niedbalstwie pracownika. Rażące niedbalstwo to rażące niedołożenie staranności wymaganej od pracownika. Wina w tej postaci może obejmować zachowania lekkomyślne, gdy pracownik przewiduje, że swoim zachowaniem uchybi obowiązkowi, ale bezpodstawnie przypuszcza, że do tego nie dojdzie oraz przypadki niedbalstwa, polegającego na tym, że pracownik nie przewidział, że swoim zachowaniem naruszy obowiązek, ale mógł i powinien był to przewidzieć (wyrok z dnia 14 lutego 2002 r., I PKN 850/00). Rażący charakter przejawia się w wyjątkowo lekceważącym stosunku pracownika do jego obowiązków. Jak wskazał Sąd Najwyższy, rażące niedbalstwo jako element ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych (<xLexLink xArt="art. 52;art. 52 § 1;art. 52 § 1 pkt. 1" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 52 § 1 pkt. 1 k.p.</xLexLink>), jest postacią winy nieumyślnej, której nasilenie wyraża się w całkowitym ignorowaniu przez pracownika następstw jego działania, jeżeli rodzaj wykonywanych obowiązków lub zajmowane stanowisko nakazują szczególną przezorność i ostrożność w działaniu . Natomiast wina umyślna wyraża się w tym, że pracownik chce przez swoje zachowanie wyrządzić szkodę pracodawcy lub co najmniej świadomie się na to godzi. Różnica między opisanymi postaciami winy jest wyraźna; inne okoliczności świadczą o rażącym niedbalstwie, a inne o umyślności. Nie jest więc prawnie możliwe zakwalifikowanie tego samego zachowania pracownika jednocześnie jako umyślnego i rażąco niedbałego naruszenia podstawowego obowiązku w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 52;art. 52 § 1;art. 52 § 1 pkt. 1" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 52 § 1 pkt. 1 k.p.</xLexLink></xText> <xText>Sąd I instancji podkreślił, że z materiału dowodowego wynika, że oświadczenie pozwanego o definitywnym rozwiązaniu umowy o pracę zostało złożone powodom na piśmie, z zachowaniem miesięcznego terminu do złożenia oświadczenia od dowiedzenia się o przyczynie uzasadniającej podjęcie decyzji, zawierało pouczenie o przysługującym prawie odwołania się do sądu pracy i przyczynę uzasadniającą rozwiązanie umowy w tym trybie: ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych polegające na dolaniu do zbiornika z transportowanym mlekiem wody, a także utrata zaufania pracodawcy spowodowana zagrożeniem interesów prowadzonej przez pozwanego działalności gospodarczej, jak również <xAnon> spółki (...)</xAnon> sp.k. i nieuczciwością powodów. W ocenie Sądu Rejonowego treść tego oświadczenia spełnia wymogi określone <xLexLink xArt="art. 30;art. 30 § 4" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 30 § 4 k.p.</xLexLink> Wprawdzie w oświadczeniu nie wskazano daty kiedy powodowie mieli dopuścić się wskazanego naruszenia, jednak jak wynika z treści pozwu potrafili oni wskazać dokładną datę i godzinę zdarzenia, mieli więc świadomość jakiej sytuacji dotyczy przywołana przez pracodawcę przyczyna. Zgodnie z treścią przepisu <xLexLink xArt="art. 100;art. 100 § 1" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 100 § 1 k.p.</xLexLink> pracownik jest obowiązany wykonywać pracę sumiennie i starannie oraz stosować się do poleceń przełożonych, które dotyczą pracy, jeżeli nie są one sprzeczne z przepisami prawa lub umową o pracę. Praca w ramach stosunku pracy ma charakter pracy podporządkowanej, co oznacza, że pracownik powinien stosować się do poleceń pracodawcy (działających w jego imieniu osób). Ponadto na pracownika nałożony został obowiązek dbałości o dobro zakładu pracy (<xLexLink xArt="art. 100;art. 100 § 2;art. 100 § 2 pkt. 4" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 100 § 2 pkt 4 k.p.</xLexLink>). Bezsporne w sprawie było, że do obowiązków pracowniczych powodów należało m.in. mycie beczki po każdym załadunku mleka zakończone płukaniem beczki czystą wodą. Była to czynność standardowa, powtarzalna. Zdaniem Sądu Rejonowego nie ma znaczenia to, że prokuratura rejonowa umorzyła postępowanie przygotowawcze wszczęte na skutek zawiadomienia dokonanego przez pozwanego (okoliczność niesporna między stronami). Orzeczenie tego rodzaju nie wiąże sądu pracy. Nadto brak możliwości przypisania popełnienia przestępstwa na gruncie postępowania karnego nie wyłącza ustalenia, że doszło do ciężkiego naruszenia obowiązków pracowniczych w postępowaniu przed sądem pracy. Ciężkie naruszenie obowiązków ma miejsce nawet wówczas, gdy istnieje samo zagrożenie interesów pracodawcy. Pogląd ten trzeba uzupełnić o stwierdzenie, że interesu pracodawcy nie można sprowadzać do szkody majątkowej oraz interesu materialnego. Pojęcie to obejmuje także elementy niematerialne, jak np. dyscyplina pracy, czy poszanowanie przez pracowników majątku pracodawcy. Orzecznictwie sądowe stoi też na stanowisku, że przy spełnieniu pozostałych warunków, umowa może zostać rozwiązana w trybie <xLexLink xArt="art. 52;art. 52 § 1;art. 52 § 1 pkt. 1" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 52 § 1 pkt 1 k.p.</xLexLink> w przypadku działania przeciwko innemu podmiotowi, jeśli prowadzi ono do utraty zaufania przez pracodawcę (postanowienie Sądu Najwyższego z 8 listopada 2022 r., III PSK 239/21).</xText> <xText>Sąd Rejonowy podkreślił, że pozwany w swoim oświadczeniu o rozwiązaniu umowy o pracę wprost wskazał na dolanie przez pracownika wody do zbiornika z transportowanym mlekiem. Okoliczności sprawy wskazują, że dolanie takie rzeczywiście miało miejsce. Nadto w ustalonych okolicznościach faktycznych, gdy powodowie wspólnie zajmowali się obsługą samochodu i w naprzemiennych dniach kierowali samochodem odbierając mleko od producentów, dolanie woli i dosypanie soli należy uznać za przejaw wspólnego procederu. Za niewiarygodne należy uznać, zdaniem Sądu Rejonowego, wyjaśnienia powodów w zakresie w jakim twierdzili oni, że dokonywali sprawdzenia beczki dopiero na miejscu pierwszego załadunku. Transport mleka jako towaru szybko ulegającego naturalnemu zepsuciu, musi być przeprowadzany szybko i sprawnie. Trudno więc wyobrazić sobie sytuację, że czynność w postaci wypompowywania resztek po płukaniu mogłaby być swobodnie dokonywana w trakcie odbioru mleka. Nadto pozostawienie wody z płukania w zbiorniku przez znaczny okres czasu także powodowałoby pogorszenie jakości mleka, gdyż doprowadziłoby do namnożenia drobnoustrojów i w zasadzie niweczyłoby cel mycia. W świetle standardowości czynności składających się na mycie zbiornika wykluczyć należy, aby przypadkiem stało się tak, że jednego dnia jeden z powodów zapomniał spuścić popłuczyn z cysterny, drugi zapomniał sprawdzić, czy została ona opróżniona, zaś płyn w cysternie w niewiadomy sposób okazał się zawierać znaczną domieszkę soli. W świetle faktu, że są to znamiona procederu zmierzającego do zawyżana sum wypłacanych przez odbiorcę mleka, do rąk producenta mleka, który jednak nie posiada kontroli nad pojazdem za wykluczone należało uznać, że doszło do przypadkowego zbiegu okoliczności, a nadto że w procederze uczestniczył tylko jeden z powodów. Tym samym należy uznać, że przyczyna rozwiązania umowy o pracę musi zostać uznana za rzeczywistą. Co więcej stwierdzić należy, że w ustalonych okolicznościach sprawy zdumienie budziłaby sytuacja, w której pracodawca nie zwolniłby dyscyplinarnie powodów, przez których działania utracił zlecenia na znacznym obszarze kraju, a także zaufanie u odbiorców – co źle rokuje na jego działalność także w przyszłości.</xText> <xText>Orzekając w tak zakreślonych granicach, Sąd Rejonowy uznał, że powodowie swoim działaniem rzeczywiście naruszyli swoje podstawowe obowiązki pracownicze, a także narazili pracodawcę na szkodę. Każdy z powodów bowiem, niezależnie od tego czy tego dnia faktycznie fizycznie dolał wody, czy jedynie prowadził tak „przygotowany” samochód, był zobowiązany do mycia beczki zgodnie z przyjętym protokołem a także kontrolowania stanu samochodu, w tym jego części ładunkowej przed wlaniem ładunku. W tej sytuacji, nawet gdyby hipotetycznie i wbrew wymowie materiału dowodowego uznać, że rzeczywiście woda znajdująca się w beczce była pozostałością po myciu, to odpowiedzialność za tą sytuację spoczywa zarówno na <xAnon>Z. K. (1)</xAnon> jak i <xAnon>K. G. (1)</xAnon>. <xAnon>K. G. (1)</xAnon> miał bowiem obowiązek spuszczenia wody z beczki po dokonaniu płukania, <xAnon>Z. K. (1)</xAnon> natomiast powinien skontrolować czy czynność ta została dokonana przed rozpoczęciem pracy danego dnia. Nawet przy przyjęciu wersji powodów należy zatem stwierdzić, że dopuścili się ciężkiego naruszenia obowiązków pracowniczych, potencjalnie prowadzącego do naruszenia interesów zarówno pracodawcy jak i jego kontrahenta (odbiorcy mleka) - choć naturalnie nie zostało to z oczywistych względów wskazane jako przyczyna rozwiązania umowy o pracę. Nie byłaby to bowiem przyczyna rzeczywista.</xText> <xText>W ocenie Sądu Rejonowego, za niewiarygodne należy uznać wyjaśnienia powodów w zakresie w jakim twierdzili oni, że dokonywali sprawdzenia beczki dopiero na miejscu pierwszego załadunku. Transport mleka jako towaru szybko ulegającego naturalnemu zepsuciu, musi być przeprowadzany szybko i sprawnie. Trudno więc wyobrazić sobie sytuację, że czynność w postaci wypompowywania resztek po płukaniu mogłaby być swobodnie dokonywana w trakcie odbioru mleka. Nadto pozostawienie wody z płukania w zbiorniku przez znaczny okres czasu także powodowałoby pogorszenie jakości mleka, gdyż doprowadziłoby do namnożenia drobnoustrojów i w zasadzie niweczyłoby cel mycia.</xText> <xText>Zdaniem Sądu I instancji, w omawianej sprawie należało ocenić, że powodowie nie tylko rażąco naruszyli swoje obowiązki pracownicze, ale także narazili pracodawcę na szkodę. Dostarczenie odbiorcy mleka o pogorszonych parametrach (i to niezależnie od tego, czy wynikałoby to z rozcieńczenia wodą czy nieprawidłowego mycia zbiornika) naraziło pracodawcę nie tylko na straty materialne, ale także wizerunkowe. Pamiętać należy, że z punktu widzenia dyspozycji <xLexLink xArt="art. 52;art. 52 § 1;art. 52 § 1 pkt. 1" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 52 § 1 pkt 1 k.p.</xLexLink> wystarczające jest szeroko rozumiane zagrożenie interesów pracodawcy, nawet gdy realnie nie wyrządzono mu szkody (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 18 listopada 2020 r., III PK 118/19). Przy czym wspomnieć należy, że po zaistnieniu sytuacji będącej podstawą zwolnienia, <xAnon> spółka (...)</xAnon>. k. zaprzestała współpracy z pozwanym.</xText> <xText>Zdaniem Sądu I. instancji powodowie swoim zachowaniem naruszyli podstawowe obowiązki pracownicze, a naruszenie to miało charakter ciężki. Ciężar ten wynikał zarówno ze skutków w zakresie nieprawidłowego przygotowania pojazdu do transportu mleka, jak i negatywnego wpływu postawy powodów na zakład pracy, poprzez narażenie go na utratę zaufania kontrahentów. Tym samym, pracodawca był uprawniony do zastosowania normy <xLexLink xArt="art. 52;art. 52 § 1;art. 52 § 1 pkt. 1" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 52 § 1 pkt 1 k.p.</xLexLink> i rozwiązania zarówno z <xAnon>K. G. (1)</xAnon> jak i <xAnon>Z. K. (1)</xAnon> umowy o pracę bez zachowania okresu wypowiedzenia, co skutkuje uznaniem, że wniesione powództwa są pozbawione podstaw faktycznych i prawnych i podlegają oddaleniu w całości.</xText> <xText>O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie <xLexLink xArt="art. 98;art. 98 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 98 § 1 k.p.c.</xLexLink> nie znajdując podstaw do odstąpienia od wyrażonej w tym przepisie zasady odpowiedzialności za wynik postępowania. Powodowie przegrali sprawę w całości, wobec czego zasądzono od każdego z nich na rzecz strony pozwanej zwrot pełnych kosztów procesu. Wysokość zasądzonej kwoty odpowiada stawce minimalnej zastępstwa radcowskiego, ustalonej stosownie do § 9 ust. 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (t.j. Dz. U. z 2018 r. poz. 265 z późn. zm.).</xText> <xText><xBx>Apelację od powyższego wyroku wnieśli powodowie reprezentowani przez profesjonalnego pełnomocnika, zaskarżając go w całości.</xBx></xText> <xText>Wyrokowi zarzucili:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">a</xName> <xText><xLexLink xArt="art. 30;art. 30 § 4" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 30 § 4 kp</xLexLink> w zw. Z <xLexLink xArt="art. 52;art. 52 § 1;art. 52 § 1 pkt. 1" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 52 § 1 pkt. 1 kp</xLexLink> poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i uznanie , że ocena prawdziwości i formalnej legalności zwolnienia dyscyplinarnego powodów może wykraczać poza granice zarzutu skonkretyzowanego przez pozwanego w pisemnym oświadczeniu dotyczącym ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych polegającego na dolaniu wody do zbiornika z mlekiem transportowanym przez pracownika, co zostało wykryte, ujawnione i utrwalone przez pracowników <xAnon> spółki komandytowej (...)</xAnon> na nagraniu trwającym ok. 10 min., a następnie zabezpieczonym przez nich i okazanym pracodawcy w dniu 16.09.2002 r podczas, gdy utrwalone stanowisko judykatury wskazuje, że pozwany pracodawca w toku sprawy sądowej zainicjowanej odwołaniem od wręczonego zwolnienia dyscyplinarnego pozbawiony jest możliwości powoływania się na niewskazane pracownikowi przyczyny, nawet gdyby mogły uzasadniać tryb zwolnienia z pracy w świetle powoływanych przepisów, a ponadto w oświadczeniu nie wskazano daty zdarzenia,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">b</xName> <xText><xLexLink xArt="art. 52;art. 52 § 1;art. 52 § 1 pkt. 1" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 52 § 1 pkt. 1 kp</xLexLink> poprzez błędne zastosowanie w sytuacji, gdy zebrany w sprawie materiał dowodowy nie daje podstawy do przyjęcia, że powodowie dopuścili się naruszenia obowiązków pracowniczych, w tym ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych, gdyż <xAnon>Z. K.</xAnon> kierującemu pojazdem w dniu 11.09.2022 r w sposób oczywisty nie udowodniono, aby dolewał wody do cysterny z już nalanym mlekiem, a <xAnon>K. G.</xAnon> tego dnia nie wykonywał pracy zgodnie z harmonogramem, natomiast powodowie nie otrzymali zarówno od pracodawcy, jak i od firmy, dla której pracodawca skupował mleko żadnego regulaminu ani procedury mycia beczki po jej opróżnieniu z mleka, stosując tylko własne zasady przyjętej kontroli wewnętrznej polegające na sprawdzeniu przed pierwszym tankowaniem mleka czy nie ma pozostałości po myciu beczki, a w przypadku, gdyby były, usunięciu pozostałości prze tankowaniem mleka u pierwszego dostawcy;</xText> </xUnit> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>naruszenie przepisów prawa procesowego polegające na błędnym ustaleniu stanu faktycznego poprzez to, że sąd ustalił, że :</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">a</xName> <xText>zasadniczo było możliwe korzystanie z dedykowanych specjalistycznych myjni,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">b</xName> <xText>w beczce ujawniono znaczne ilości słonej wody, co utrwalono na sporządzonym nagraniu, a zasolenie wody ustalono organoleptycznie przez świadka <xAnon>R. N.</xAnon></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">c</xName> <xText>istniał mechanizm oszukiwania na ilości dostarczonego mleka</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">d</xName> <xText>w ocenie pozwanego ilość płynu spuszczona z beczki i utrwalona na nagraniu była rzędu 500 – 600 litrów, co przełożyłoby się na wypłatę przez odbiorcę na rzecz producenta dodatkowo kwoty kilkuset złotych</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">e</xName> <xText>powodowi uprawiali wspólny proceder dolewania wody i dosypywania soli, zajmując się wspólnie obsługą samochodu, w naprzemiennych dniach kierując samochodem i odbierając mleko od producentów;</xText> </xUnit> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText>naruszenie przepisów prawa procesowego polegające na błędnym ustaleniu stanu faktycznego sprawy poprzez to, iż sąd pominął w ustaleniach faktycznych istotną treść postanowienia PR w <xAnon>G.</xAnon> umarzającego postępowanie w sprawie o popełnienie przestępstwa z <xLexLink xArt="art. 286" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 286 kk</xLexLink>;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText>naruszenie przepisów prawa procesowego poprzez błędną, sprzeczną z zasadami logiki i doświadczeniem życiowym ocenę materiału dowodowego polegającą na dowolnym, a nie swobodnym uznaniu sprzecznym z zasadami doświadczenia życiowego w następującym zakresie:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">a</xName> <xText>sąd dopuścił dowód z nagrania filmu, co miało miejsce w dniu 11.09.2022 r, w okolicznościach, kiedy wniosek ten był kwestionowany przez powodów w pismach procesowych i powinien być oddalony,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">b</xName> <xText>sąd w sposób sprzeczny z zasadami logiki i doświadczeniem życiowym w oparciu o zeznania świadka <xAnon>R. N.</xAnon>, przyjął, że woda w beczce była zasilona na podstawie badania organoleptycznego w/wym. Świadka, w sytuacji, gdy świadek pobrał próbkę cieczy z beczki do badań, których jednak ani pracodawca, ani firma skupująca mleko przez zaniechanie nie przeprowadziła,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">c</xName> <xText>sąd przyjął, że w beczce znajdowało się 500-600 litrów wody po myciu, w okolicznościach, gdy beczka posiadała urządzenia pomiarowe umożliwiające wyliczenie ilości przelanego mleka, co pozwalało również na sprawdzenie ilości wody po myciu beczek w trakcie kontroli, a ponadto określenie ilości wylanej wody (nie zmieszanej z mlekiem), mogło mieć charakter orientacyjny,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">d</xName> <xText>sąd bezkrytyczne przyjął, że okoliczności sprawy wskazują, że dolanie wody do mleka miało miejsce, a dolanie wody i dosypanie soli należy uznać za przejaw wspólnego procederu zmierzającego do zwiększenia ilości mleka, które powodowało określone zyski dla odbiorcy mleka, co wskazywałoby na to, że działało dodatkowo wspólnie z odbiorcą mleka, czego w sprawie nie wykazano,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">e</xName> <xText>sąd uznał wyjaśnienia powodów za niewiarygodne w takim zakresie, że dokonywali sprawdzenia beczki dopiero na miejscu załadunku, w sytuacji, gdy wcześniej ustalił , że w celu uniknięcia pozostałości w beczce po płukaniu każdorazowo jadąc do pierwszego dostawcy sprawdzili u niego ostatecznie czy beczka jest pusta i czy nie pozostały w niej pozostałości po myciu na posesji <xAnon>K. G. (1)</xAnon>, zdarzyło się w przeszłości, że pozostała woda po umyciu beczki dlatego w ramach wewnętrznej kontroli stanu beczki po myciu wykonywali dodatkowo przed pierwszym nalaniem mleka do beczki stan beczki tym bardziej, że mycia beczki dokonywał kierowca, który danego dnia zbierał mleko i po zakończeniu dnia mył beczkę, a następnego dnia zbiórkę mleka prowadził drugi z powodów, który tym bardziej sprawdzał stan beczki po umyciu przez drugiego kierowcę przed pierwszym zalaniem mleka w tym celu aby skontrolować czy dostatecznie opróżniono beczkę po myciu.</xText> </xUnit> </xUnit> <xText><xBx>W związku z tymi zarzutami wniósł o:</xBx></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">I</xName> <xText>zmianę zaskarżonego wyroku w punkcie I1) w odniesieniu do powoda <xAnon>Z. K.</xAnon> poprzez uwzględnienie powództwa w całości i zasądzenie odszkodowania z tytułu niezgodnego z prawem rozwiązania umowy o pracę z winy pracownika w kwocie 13500 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie oraz w punkcie I2) i zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego w wysokości 2700 zł i za II instancję, w tym kosztów zastępstwa procesowego w wysokości 1800 zł wedle norm przepisanych wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">II</xName> <xText><xBx>zmianę zaskarżonego wyroku w punkcie II 1)w odniesieniu do powoda <xAnon>K. G.</xAnon> poprzez uwzględnienie powództwa w całości i zasądzenie odszkodowania z tytułu niezgodnego z prawem rozwiązania umowy o pracę z winy pracownika w kwocie 3300 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie oraz w punkcie II2) i zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego w wysokości 675 zł i za II instancję, w tym kosztów zastępstwa procesowego w wysokości 450 zł wedle norm przepisanych wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie. </xBx></xText> </xUnit> <xText><xBx>Wniósł o zwrócenie się do Sądu Rejonowego w <xAnon>(...)</xAnon> o doręczenie odpisu postanowienia sądu w przedmiocie rozpoznania żalenia na postanowienie z dnia 3 marca 2023 roku.</xBx></xText> <xText><xBx>W odpowiedzi na apelację pozwany wniósł o jej oddalenie i zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.</xBx></xText> <xText><xBx>Sąd Okręgowy dodatkowo ustalił:</xBx></xText> <xText><xBx>Postanowieniem prokuratora PR w <xAnon>G.</xAnon> z dnia 3.03.2023 roku zostało umorzone dochodzenie o czyn z <xLexLink xArt="art. 286;art. 286 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 286 § 1 kk</xLexLink> z zawiadomienia <xAnon>P. Ż.</xAnon>. (w sprawie doprowadzenia w nieustalonym okresie nie później niż 11.09.2022 r w miejscu nieustalonym, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej <xAnon> (...)</xAnon> <xAnon>M. G.</xAnon> sp,k. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem własnym w nieustalonej kwocie, poprzez wprowadzenie wskazanej spółki w błąd, co do parametrów transportowanego mleka i rozcieńczaniu wskazanego produktu wodą, wobec stwierdzenia, iż brak jest danych dostatecznie uzasadniających podejrzenie popełnienia czynu). W uzasadnieniu wskazano, że m.in. iż w sprawie w sposób jednoznaczny nie ustalono w jakich okolicznościach w cysternie służącej do odbioru mleka znalazła się woda i kto jest za to odpowiedzialny, nie uzyskano również jednoznacznych dowodów wskazujących, że pozostawienie wody w zbiorniku było działaniem celowym, zmierzającym do popełnienia oszustwa. Podniesiono, także m.in. <xAnon>M. G.</xAnon> zeznał, że żadna mleczarnia nie zgłaszała im nieprawidłowości dotyczących dostarczanego mleka, a zgodnie z jego wiedzą przed każdym przyjęciem było ono badane.</xBx></xText> <xText><xBx>/postanowienie – k. 122-133/</xBx></xText> <xText><xBx>Postanowieniem z dnia 21 lipca 2023 roku Sąd Rejonowy w <xAnon>(...)</xAnon> utrzymał w mocy zaskarżone postanowienie. W uzasadnieniu wskazano m.in. że żaden z przeprowadzonych dowodów nie uzasadnia choćby przypuszczenia, że wskazywane przez skarżącego osoby (będące jego byłymi pracownikami) przed dniem 11.09.2022 r rozmyślnie rozcieńczały odbierane od producentów mleko i wprowadzały w błąd co do jego faktycznych właściwości zarówno nabywcę jak i swojego prawodawcę, nadto nie zabezpieczono ani nie zweryfikowano w sposób przewidziany przepisami cysterny użytkowanej przez <xAnon>Z. K.</xAnon> oraz ujawnionej cieczy, nie ustalono rzeczywistej ilości i składu.</xBx></xText> <xText><xBx>/postanowienie – k. 192/ </xBx></xText> <xText><xBx>Sąd Okręgowy zważył, co następuje:</xBx></xText> <xText><xBx>Apelacja zasługuje na uwzględnienie.</xBx></xText> <xText>Na wstępie należy podnieść, że w niniejszym postępowaniu Sąd rozpoznał sprawę na posiedzeniu niejawnym.</xText> <xText>Stosownie do <xLexLink xArt="art. 374;art. 375" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 374 i 375 k.p.c.</xLexLink>, co do zasady, apelacja podlega rozpoznaniu na rozprawie, nie mniej w każdej sprawie w razie uznania, że przeprowadzenie rozprawy apelacyjnej nie jest konieczne, apelacja może zostać rozpoznana na posiedzeniu niejawnym, chyba że strona w apelacji lub w odpowiedzi na apelację zażądała przeprowadzenia rozprawy. Sąd drugiej instancji związany jest wnioskiem strony o przeprowadzenie rozprawy, za wyjątkiem wypadków, gdy cofnięto pozew lub apelację albo w sprawie zachodzi nieważność postępowania.</xText> <xText>W rozpoznawanej sprawie strony nie wnosiły w apelacji oraz odpowiedzi na apelację o rozpoznanie sprawy na rozprawie, a złożone dotychczas pisma procesowe i brak wniosków dowodowych, które wymagały przeprowadzenia rozprawy, dawały podstawę do przyjęcia, że przeprowadzenie rozprawy nie jest konieczne.</xText> <xText>Odnosząc się do zarzutów o charakterze procesowym, podnieść należy, że <xLexLink xArt="art. 233;art. 233 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 233 § 1 k.p.c.</xLexLink> stanowi, iż sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Sąd dokonuje oceny wszystkich dowodów przeprowadzonych w postępowaniu, jak również wszelkich okoliczności towarzyszących przeprowadzaniu poszczególnych dowodów, mających znaczenie dla ich mocy i wiarygodności (tak np. Sąd Najwyższy w uzasadnieniu orzeczenia z 11 lipca 2002 roku, IV CKN 1218/00, LEX nr 80266). Ramy swobodnej oceny dowodów są zakreślone wymaganiami prawa procesowego, doświadczenia życiowego, regułami logicznego myślenia oraz pewnym poziomem świadomości prawnej, według których sąd w sposób bezstronny, racjonalny i wszechstronny rozważa materiał dowodowy jako całość, dokonuje wyboru określonych środków dowodowych i ważąc ich moc oraz wiarygodność, odnosi je do pozostałego materiału dowodowego (tak też Sąd Najwyższy w licznych orzeczeniach, np. z dnia 19 czerwca 2001 roku, II UKN 423/00, OSNP 2003/5/137). Poprawność rozumowania sądu powinna być możliwa do skontrolowania, z czym wiąże się obowiązek prawidłowego uzasadniania orzeczeń (<xLexLink xArt="art. 327(1)" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 327<xSUPx>1</xSUPx> k.p.c.</xLexLink>).</xText> <xText>Skuteczne postawienie zarzutu naruszenia przez sąd <xLexLink xArt="art. 233;art. 233 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 233 § 1 k.p.c.</xLexLink> wymaga zatem wykazania, iż sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego. Natomiast zarzut dowolnego i fragmentarycznego rozważenia materiału dowodowego wymaga dla swej skuteczności konkretyzacji, i to nie tylko przez wskazanie przepisów procesowych, z naruszeniem których apelujący łączy taki skutek, lecz również przez określenie, jakich dowodów lub jakiej części materiału zarzut dotyczy, a ponadto podania przesłanek dyskwalifikacji postępowania sądu pierwszej instancji w zakresie oceny poszczególnych dowodów na tle znaczenia całokształtu materiału dowodowego oraz w zakresie przyjętej podstawy orzeczenia.</xText> <xText>Jeżeli z danego materiału dowodowego Sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena Sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne. Przeprowadzona przez Sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona tylko wtedy gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub, gdy wnioskowanie sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo - skutkowych (por. przykładowo postanowienie z dnia 11 stycznia 2001 r., I CKN 1072/99, Prok. i Pr. 2001 r., nr 5, poz. 33, postanowienie z dnia 17 maja 2000 r., I CKN 1114/99, wyrok z dnia 14 stycznia 2000 r., I CKN 1169/99, OSNC 2000 r., nr 7 - 8, poz. 139).</xText> <xText>Zatem o dowolności można mówić wówczas, gdy Sąd ocenia dowody bez ich właściwej analizy, bądź też wbrew zdrowemu rozsądkowi lub zasadom logicznego rozumowania. Nie jest natomiast dowolną taka ocena, która – choć prowadzi do niekorzystnych dla strony konkluzji – to jednak jest logicznie i rzeczowo umotywowana.</xText> <xText><xBx>W ocenie Sądu Okręgowego dokonana przez Sąd Rejonowy ocena zgromadzonego w postępowaniu materiału dowodowego nie jest prawidłowa w świetle cytowanych wytycznych, w szczególności została dokonana bez jego właściwej analizy, co doprowadziło ostatecznie Sąd Rejonowy do nieprawidłowego uznania prawdziwości wskazanej przyczyny rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia.</xBx></xText> <xText><xBx>Odnosząc się do zarzutów, które miały wpływ na wynik sprawy to wskazać należy, iż Sąd Rejonowy niezasadnie uznał, że postanowienie w przedmiocie umorzenia dochodzenia pozostaje bez znaczenia dla rozstrzygnięcia. W istocie sąd nie jest związany tym rozstrzygnięciem w świetle <xLexLink xArt="art. 11" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 11 kpc</xLexLink>, jednakże analiza jego treści była konieczna, aby ocenić prawidłowo materiał dowodowy w niniejszym postępowaniu (konsekwentnie Sąd Okręgowy dopuścił dowód zawarty w apelacji w postaci postanowienia Sądu Rejonowego w <xAnon>(...)</xAnon>, na mocy którego postanowienie zostało utrzymane w mocy). I tak Sąd Rejonowy poczynił ustalenia, co do istnienia procederu fałszowania ilości dostarczanego mleka do mleczarni wyłącznie opierając się na twierdzeniach pozwanego, tymczasem już z treści uzasadnienia wskazanego postanowienia wynika, że mleczarnie nie zgłaszały zastrzeżeń co do jakości dostarczanego surowca, a świadek <xAnon>R. N.</xAnon> zeznał, że wcześniej nie było żadnych podejrzeń. Kategoryczne ustalenie więc, że istniał ten proceder i powodowie byli w niego uwikłani nie znajduje podstaw w materiale dowodowym. Sąd Rejonowy przyjął, iż w beczce ujawniono znaczne ilości słonej wody, gdy tymczasem z załączanego nagrania wynika jedynie, że woda wypływa, a świadek mówi, że woda jest słona. Ostatecznie zaoferowany materiał dowodowy nie dał podstaw do ustalenia, ile tej wody faktycznie było i jaki był jej stopień zasolenia. Natomiast Sąd Rejonowy wywodzi z tej okoliczności udział powodów w fałszowaniu ilości mleka, wypłatę przez odbiorcę na rzecz producenta dodatkowo kwoty kilkuset złotych. Tymczasem brak jest jakiekolwiek dowodu co do tego, aby to powodowie mieliby czerpać jakikolwiek korzyści czy działali w porozumieniu z producentami. Abstrahując od zarzutów apelacji co do „ułomności” dowodu w postaci załączonego nagrania, to podnieść należy, że nie wynika z niego nic innego, jak tylko wypływ wody po odkręceniu zaworów w cysternie. Tym samym Sąd Rejonowy nieprawidłowo przyjął, że okoliczności sprawy wskazują, że dolanie wody do mleka miało miejsce, a dolanie wody i dosypanie soli należy uznać za przejaw wspólnego procederu zmierzającego do zwiększenia ilości mleka, które powodowało określone zyski dla odbiorcy mleka, co wskazywałoby na to, że działało dodatkowo wspólnie z odbiorcą mleka. </xBx></xText> <xText><xBx>Wobec nieprawidłowej oceny materiału dowodowego, zasadne okazały się także zarzuty naruszenia prawa materialnego.</xBx></xText> <xText>Podkreślić w tym miejscu należy, że w myśl z <xLexLink xArt="art. 52;art. 52 § 1;art. 52 § 1 pkt. 1" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 52 § 1 pkt. 1 kp</xLexLink> pracodawca może rozwiązać umowę o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika w razie ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych. Cytowany przepis nie zawiera katalogu określającego, choćby przykładowo, na czym polega ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych przez pracownika. Z jego treści oraz z poglądu ugruntowanego w orzecznictwie wynika jednak, że nie każde naruszenie przez pracownika obowiązków może stanowić podstawę rozwiązania z nim umowy w tym trybie – musi to być naruszenie podstawowego obowiązku, zaś powaga tego naruszenia rozumiana musi być jako znaczny stopień winy pracownika. Rozwiązanie umowy o pracę w trybie <xLexLink xArt="art. 52" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 52 k.p.</xLexLink>, jako nadzwyczajny sposób rozwiązania stosunku pracy, powinno być stosowane przez pracodawcę wyjątkowo i z ostrożnością. Musi być uzasadnione szczególnymi okolicznościami, które w zakresie winy pracownika polegają na jego złej woli lub rażącym niedbalstwie <xIx>(vide wyrok SN z 2 czerwca 1997 r., I PKN 193/97, opubl. OSNAPiUS 1998/9/269)</xIx> .</xText> <xText>W rozumieniu <xLexLink xArt="art. 52;art. 52 § 1;art. 52 § 1 pkt. 1" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 52 § 1 pkt. 1 kp</xLexLink> ciężkie naruszenie przez pracownika podstawowych obowiązków pracowniczych zachodzi wówczas, gdy zachowaniu pracownika (działanie lub zaniechanie) można przypisać winę umyślną lub rażące niedbalstwo <xIx>(vide wyrok Sadu Najwyższego z 21.07.1999 r., I PKN 169/99, OSNAPiUS 2000, Nr 20, poz. 746).</xIx> Oprócz bezprawności działania koniecznym warunkiem zastosowania <xLexLink xArt="art. 52;art. 52 § 1;art. 52 § 1 pkt. 1" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 52 § 1 pkt. 1 kp</xLexLink> jest stosunek psychiczny sprawcy do skutków swojego postępowania, określony wolą i możliwością przewidywania (świadomością). W pojęciu ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych mieści się wina umyślna oraz rażące niedbalstwo - rodzaj winy nieumyślnej, której nasilenie wyraża się w całkowitym ignorowaniu przez pracownika następstw swojego działania, chociaż rodzaj wykonywanych obowiązków lub zajmowane stanowisko nakazują szczególną ostrożność i przezorność w działaniu <xIx>(vide wyrok Sądu Najwyższego z 11.09.2001 r., I PKN 634/00, OSNP 2003, Nr 16, poz. 381).</xIx> Bezprawność zachowania nie uzasadnia rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia w trybie <xLexLink xArt="art. 52;art. 52 § 1;art. 52 § 1 pkt. 1" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 52 § 1 pkt 1 kp</xLexLink>, jeżeli stosunek psychiczny pracownika do skutków postępowania określony jego świadomością nie wskazuje ani na winę umyślną, ani na rażące niedbalstwo <xIx>(tak wyrok Sądu Najwyższego z 7.02.2008 r., II PK 162/07, OSNP 2009, Nr 7–8, poz. 98).</xIx></xText> <xText><xLexLink xArt="art. 52;art. 52 § 1;art. 52 § 1 pkt. 1" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">Artykuł 52 § 1 pkt. 1 kp</xLexLink> posługuje się pojęciem ciężkiego naruszenia przez pracownika podstawowych obowiązków pracowniczych. Zakres podstawowych obowiązków pracowniczych jak już wyżej wskazano nie został w przepisach prawa pracy uregulowany. Przykładowe obowiązki pracownika zostały wymienione w <xLexLink xArt="art. 100" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 100 kp</xLexLink> i jak wynika z treści tego przepisu, mogą one, mimo braku takiej deklaracji ustawodawczej, stanowić podstawowe obowiązki pracownicze lub stać się nimi w konkretnych sytuacjach. Ma to miejsce wówczas, gdy ich naruszenie będzie analizowane w powiązaniu z rodzajem wykonywanej pracy. Częstokroć podstawowe obowiązki pracownika są wyszczególnione w indywidualnym zakresie czynności.</xText> <xText>Zgodnie z treścią <xLexLink xArt="art. 100" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 100 kp</xLexLink> pracownik jest obowiązany wykonywać pracę sumiennie i starannie oraz stosować się do poleceń przełożonych, które dotyczą pracy, jeżeli nie są one sprzeczne z przepisami prawa lub umową o pracę. W szczególności pracownik jest obowiązany przestrzegać czasu pracy ustalonego w zakładzie pracy, przestrzegać regulaminu pracy i ustalonego w zakładzie pracy porządku, dbać o dobro zakładu pracy, chronić jego mienie.</xText> <xText>Utrata zaufania, o ile jest należycie umotywowana stanowi zwykle podstawę do rozwiązania umowy o pracę za wypowiedzeniem. W przypadku zamiaru rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika konieczne jest spełnienie jednej z enumeratywnie wymienianych okoliczności w <xLexLink xArt="art. 52;art. 52 § 1;art. 52 § 1 pkt. 1;art. 52 § 1 pkt. 2;art. 52 § 1 pkt. 3" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 52 § 1 pkt 1-3 k.p.</xLexLink> Z tego względu utratę zaufania należałoby zakwalifikować pod pojęcie &quot;ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych&quot;, a to z kolei wymaga odpowiedniego kontekstu sytuacyjnego. /tak SN w postanowieniu z dnia 16.11.2022 r, III PSK 1/22/</xText> <xText>Co istotne, pracodawca, rozwiązując umowę o pracę z pracownikiem na podstawie <xLexLink xArt="art. 52;art. 52 § 1;art. 52 § 1 pkt. 1" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 52 § 1 pkt 1 k.p.</xLexLink>, jest obowiązany podać w oświadczeniu doręczanym pracownikowi przyczynę (przyczyny) swojej decyzji (<xLexLink xArt="art. 30;art. 30 § 4" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 30 § 4 k.p.</xLexLink>). Istotne jest również to, że - jak zgodnie przyjmuje się w orzecznictwie Sądu Najwyższego - wskazanie przyczyny (przyczyn) rozwiązania (wypowiedzenia) umowy przesądza o tym, że spór przed sądem pracy może się toczyć tylko w jej (ich) granicach. Inaczej rzecz ujmując, okoliczności podane pracownikowi na uzasadnienie decyzji o rozwiązaniu (wypowiedzeniu) stosunku pracy, a następnie ujawnione w postępowaniu sądowym, muszą być takie same, zaś pracodawca jest pozbawiony możliwości powoływania się przed organem rozstrzygającym spór na inne przyczyny mogące przemawiać za słusznością rozwiązania./tak wyrok SN z dnia 16.11.2022 r <xAnon> (...)</xAnon> 1/22/</xText> <xText>W niniejszej sprawie należało ocenić, czy przyczyny rozwiązania z powodami umowy o pracę trybie <xLexLink xArt="art. 52;art. 52 § 1;art. 52 § 1 pkt. 1" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 52 § 1 pkt 1 k.p.</xLexLink> były konkretne, rzeczywiste i prawdziwe, które można było zakwalifikować jako ciężkie naruszenie obowiązków pracowniczych. Sąd Rejonowy niezasadne przyjął, że wskazane przyczyny w oświadczeniach pracodawcy są prawdziwe.</xText> <xText>Według pracodawcy ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków miało polegać na:</xText> <xText>- dolaniu do zbiornika</xText> <xText>- z transportowanym mlekiem wody,</xText> <xText>- co zostało wykryte, ujawnione i utrwalone przez pracowników <xAnon> spółki (...)</xAnon>. k. na nagraniu trwającym około 10 minut, a następnie zabezpieczonym przez nich i okazanymi pracodawcy dnia 16 września 2022 r. Dalej wskazano, że działania powodów należy zakwalifikować do kategorii ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych, ze względu na to, że pozwany utracił do powodów jako pracodawca zaufanie, a spowodowane to zostało zagrożeniem interesów prowadzonej przez pozwanego działalności gospodarczej, jak również <xAnon> spółki (...)</xAnon> sp.k. i nieuczciwością powodów.</xText> <xText>Odnosząc się do tak wskazanej przyczyny, wskazać należy, że z żadnego z zaoferowanych w toku procesu dowodów, wbrew nieprawidłowym ustaleniom Sądu Rejonowego, a w szczególności z nagarnia z przebiegu kontroli, nie wynika czynność któregokolwiek z powodów w postaci dolewania wody do transportowanego mleka. Z bezspornych ustaleń Sądu Rejonowego wynika, że w cysternie tego dnia nie było mleka. W oświadczeniu nie wskazano daty, kiedy powodowie mieli dopuścić się wskazanego naruszenia, a więc dolania wody do mleka. Nagranie ujawnia jedynie wodę w cysternie, która nie zawierała mleka, w nieokreślonej ilości i stopniu zasolenia. Pozwany powołuje się także na utratę zaufania w związku z zagrożeniem interesów pracodawcy, wskazanej spółki i nieuczciwość powodów, natomiast skoro nieprawdziwa pozostaje pierwsza część oświadczenia, utrata zaufania, wobec braku udowodnienia, że doszło do ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych, nie może stanowić podstawy w tym kontekście sytuacyjnym do rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia.</xText> <xText>Należy też przypomnieć, że powodowie otrzymali oświadczenia o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia o jednakowej treści. Jak wykazano powyżej, w sposób nieuprawniony Sąd Rejonowy ocenił, że powodowie wspólnie dolali wodę i dosypali soli, co miało być przejawem wspólnego procederu. Przy czym Sąd Rejonowy podkreśla, że nie ma znaczenia, który z powodów faktycznie fizycznie dolał wody, czy jedynie prowadził tak „przygotowany” samochód. Trzeba podkreślić, że rozwiązanie umowy o pracę w trybie dyscyplinarnym jest szczególnym trybem rozwiązania umowy o pracę, zatem czyn stanowiący jego podstawę powinien być konkretny i przypisany do konkretnego pracownika i dający się zweryfikować. Sąd Rejonowy w sposób nieprawidłowy przyjął, opierając się jedynie na nieuzasadnionych przypuszczeniach, co do istnienia procederu zmierzającego do zawyżana sum wypłacanych przez odbiorcę mleka oraz do udziału w nim powodów, bowiem twierdzenia w tym zakresie pozwanego nie znalazły potwierdzenia w innym materiale dowodowym, w szczególności prowadzone w tym zakresie dochodzenie zostało umorzone. Sąd Rejonowy wykroczył także poza granicę treści rozwiązania umów o pracę, rozważa bowiem uchybienia powodów przy myciu pojazdu, wywodząc ostatecznie, że powodowie swoim zachowaniem naruszyli podstawowe obowiązki pracownicze, a naruszenie to miało charakter ciężki, a ciężar ten wynikał zarówno ze skutków w zakresie nieprawidłowego przygotowania pojazdu do transportu mleka, jak i negatywnego wpływu postawy powodów na zakład pracy, poprzez narażenie go na utratę zaufania kontrahentów. Taka konkluzja pozostaje w zupełnym oderwaniu od treści oświadczeń pracodawcy, a w istocie w przypadku tego rodzaju zaniedbań, mogłyby stanowić co najwyżej podstawę do wypowiedzenia umowy o pracę.</xText> <xText>Mając powyższe na uwadze, Sąd zmienił zaskarżony wyrok na podstawie <xLexLink xArt="art. 386;art. 386 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 386 § 1 kpc</xLexLink>, orzekając co do istoty sprawy w ten sposób, że:</xText> <xText>- na podstawie <xLexLink xArt="art. 56;art. 56 § 1" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 56 § 1 kp</xLexLink> w zw. Z <xLexLink xArt="art. 58" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 58 kp</xLexLink> w zw. Z <xLexLink xArt="art. 36;art. 36 § 1;art. 36 § 1 pkt. 2;art. 36 § 1 pkt. 3" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 36 § 1 pkt. 2 i 3 kp</xLexLink> zasądził na rzecz powodów odszkodowania za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia, w wysokości wynagrodzeń przysługujących za okres wypowiedzenia (odpowiednio za 3 i 1 miesiąc), w kwotach żądanych przez apelujących;</xText> <xText>- o odsetkach za opóźnienie Sąd orzekł na podstawie <xLexLink xArt="art. 481" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 481 kpc</xLexLink> od dnia następnego po doręczeniu odpisu pozwu/ por. wyrok SN z dnia 15.11.2006, I PK 112/06/</xText> <xText><xBx> <xIx>- o kosztach zastępstwa procesowego za I instancję Sąd orzekł na podstawie <xLexLink xArt="art. 98" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 98 kpc</xLexLink> w zw.§ 9 ust. 1 pkt. 1 rozporządzenia MS z dnia 22.10.2015 r w sprawie opłat za czynności radców prawnych /Dz.U.2023.1935 t.j./, mając na względzie to, że stawka minimalna opłat za czynności adwokata lub radcy prawnego powinna być taka sama zarówno w sprawie o uznanie wypowiedzenia za bezskuteczne (o przywrócenie do pracy), jak i w sprawie o odszkodowanie z tytułu nieuzasadnionego lub niezgodnego z prawem wypowiedzenia umowy o pracę przez pracodawcę albo z tytułu niezgodnego z prawem rozwiązania przez pracodawcę umowy o pracę bez wypowiedzenia. W każdej z tych spraw rodzaj i stopień zawiłości sprawy oraz wymagany i niezbędny nakład pracy pełnomocnika jest taki sam, niezależnie od wybranego przez pracownika lub uwzględnionego przez sąd pracy z urzędu alternatywnego roszczenia./ por w tym zakresie postanowienie SN z dnia 23.10.2012 r, II PZ 31/12, postanowienie SN z dnia 13.03.2012 r, II PZ 3/12, postanowienie SN z dnia 9.06.2010 r, II PZ 20/10/;</xIx> </xBx></xText> <xText xALIGNx="center"> - o rygorze natychmiastowej wykonalności Sąd orzekł na podstawie <xLexLink xArt="art. 477(2)" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art.477 (2) kpc</xLexLink></xText> <xText>O kosztach zastępstwa procesowego za II Instancję Sąd orzekł na podstawie <xLexLink xArt="art. 98" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 98 kpc</xLexLink> w zw.<xLexLink xArt="art. 98 § 9;art. 98 § 9 ust. 1;art. 98 § 9 ust. 1 pkt. 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">§ 9 ust. 1 pkt. 1</xLexLink> w zw. § 10 ust. 1 pkt. 1 rozporządzenia MS z dnia 22.10.2015 r w sprawie opłat za czynności radców prawnych /Dz.U.2023.1935 t.j./ , także w stawkach minimalnych, mając na względzie cytowane powyżej orzecznictwo.</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Anna Przybylska

Agnieszka Kurczewska

Agnieszka Kurczewska

Sygn. akt VIII Pa 85/23 UZASADNIENIE Zaskarżonym wyrokiem z dnia 21.07.2023 roku Sąd Rejonowy w Kutnie, IV Wydział Pracy po rozpoznaniu sprawy z powództwZ. K. (1)iK. G. (1)przeciwkoP. Ż.o zapłatę: I. 1 oddalił powództwoZ. K. (1), 2 zasądził odZ. K. (1)na rzeczP. Ż.kwotę 180 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, II 1 oddalił powództwoK. G. (1), 2 zasądził odK. G. (1)na rzeczP. Ż.kwotę 180 zł tytułem zwrotu kosztów procesu. Powyższe rozstrzygnięcie Sąd Rejonowy oparł o następujące ustalenia faktyczne i rozważania prawne: P. Ż.prowadzi działalność gospodarczą podfirmą (...). Do zakresu jego działalności należał m.in. przewóz mleka od dostawców do odbiorcy mleka, którym byłaspółka (...). k. PowódZ. K. (1)zatrudniony był u pozwanego od dnia 1 sierpnia 2015 r., ostatnio na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony na stanowisku kierowca – mechanik. Średnie wynagrodzenie z ostatnich trzech miesięcy zatrudnieniaZ. K. (1)wynosiło 4.748,87 zł brutto. K. G. (1)zatrudniony był u pozwanego od dnia 1 kwietnia 2021 r. na stanowisku kierowca – mechanik. Średnie wynagrodzenie z ostatnich trzech miesięcy zatrudnieniaK. G. (1)wynosiło 3.300 brutto. Do zadań pracownika na stanowisku kierowcy – mechanika należała obsługa techniczna pojazdu oraz zbiórka mleka od rolników do beczkowozu, na terenie powiatów(...)i(...), zgodnie z ustalonym przez pracodawcę i odbiorcę mleka harmonogramem. Do stycznia 2022 r. zebrane mleko po zakończeniu zbiórki było odwożone do mleczarni(...) Sp. z o.o.wK., OSM wŁ., OSM wS.i OSM wS.. Od stycznia 2022 r. zmieniono system dostaw o tyle, że mleko było przelewane do innych pojazdów, na terenie zbiórki w ustalonym miejscu (m.in. na stacji paliw wD.oraz wT.iK.) zgodnie z dyspozycją pracodawcy. Tym samym samochód-cysterna, stanowiący narzędzie pracy powodów nie wjeżdżał do mleczarni. Z. K. (1)orazK. G. (1)świadczyli pracę w systemie pracy dwudniowej naprzemiennie, wykorzystując do tego samochódmarki S.z beczką o pojemności ok. 16.500 litrów. W związku z faktem, że siedziba pracodawcy znajdowała się w znacznej odległości od obszaru, na którym zbierane było mleko,K. G. (1)orazZ. K. (1)prowadzili bieżącą obsługę techniczną ciągnika samochodowego oraz obsługę beczki na mleko na terenie miejsca zamieszkaniaK. G. (1)wG.Św.M.i w okolicy. Odbywało się to w uzgodnieniu z pracodawcą oraz odbiorcą mleka. Do czynności tych należało mycie samochodu i beczki zewnętrzne oraz wewnętrznie, utrzymanie odpowiedniego stanu podzespołów ciągnika w tym ogumienia oraz wszelkie inne czynności, w tym naprawy pojazdu na okolicznych stacjach obsługi. Ciągniki siodłowe parkowane były na posesjiK. G. (1)od wiosny 2022 roku. W czasie, gdy mleko po zbiórce było odwożone do mleczarni, beczki były myte bezpośrednio po rozładunku w mleczarni, na dedykowanych do tego stanowiskach. Gdy przyjęto system odbierania mleka przez inne pojazdy, po uzgodnieniu z odbiorcą mleka(...)G.sp. k., mycia beczki dokonywaliZ. K. (1)iK. G. (1). Zasadniczo było możliwe korzystanie z dedykowanych specjalistycznych myjni, jednak w praktyce mycie wykonywano na terenie posesjiK. G. (1), gdzie też pojazd parkował. Mycie beczki wewnętrzne odbywało się w uzgodnieniu z przedstawicielami(...)G., środkami za które płaciła ta firma. Według przyjętej procedury przy myciu wewnętrznym chemią beczki dokonywano jej płukania ilością 200 – 250 litrów, a następnie spuszczano wodę z beczki po płukaniu (otwierano zawory, co umożliwiało grawitacyjny spływ cieczy). W celu uniknięcia pozostałości w beczce po płukaniu, każdorazowo powodowie jadąc do pierwszego dostawcy mleka sprawdzali u niego czy beczka jest pusta i czy nie pozostały w niej pozostałości po myciu. W dniu 10 września 2022 r.K. G. (1)mył beczkę zewnętrznie oraz wewnętrznie na terenie własnej posesji. W dniu 11 września 2022 r. powódZ. K. (1)rozpoczął pracę przed godziną 4, kiedy to odebrał samochód z posesjiK. G. (1)w miejscowościG., po czym ruszył w trasę po odbiór mleka. Tego dnia pracownicy(...)G.sp. k. zaplanowali kontrolę. Przeprowadzili ją w taki sposób, że czekali na wyjazd cysterny z miejsca parkowania i pojechali za dnią do pierwszego gospodarstwa rolnego, w którym miało nastąpić tankowanie mleka. Po tym jakZ. K. (1)wjechał na teren gospodarstwa, kontrolujący ujawnili się i dokonali sprawdzenia zawartości beczki poprzez odkręcenie zaworów. W beczce ujawniono znaczne ilości słonej wody, co utrwalono na sporządzonym nagraniu. Zasolenie wody ustalono organoleptycznie, tj. kontrolujący spróbowali wypływającego płynu. Po tym zdarzeniuspółka (...). k. zaprzestała współpracy z pozwanym. W kontroli nie uczestniczyli pracownicy pozwanego. Mechanizm oszukiwania na ilości dostarczonego mleka co do zasady przebiega według następujących założeń: dolanie do mleka samej wody jest łatwe do ustalenia za pomocą krioskopu. Dlatego typowym jest, że osoby chcące zwiększyć ilość płynu dostarczonego do odbiorcy mleka a chcące uniknąć łatwego wykrycia, że dolały wody dodają także znaczne ilości soli, rzędu kilkunastu kilogramów. Zysk z takiego procederu uzyskuje się poprzez podział sumy uzyskanej za wodę przez rolnika (producenta mleka) z innymi osobami uczestniczącymi w takim procederze. W okresie poprzedzającym kontrolę z 11 września 2022 r. odbiorca mleka zwracał pozwanemu uwagę na problemy z jakością dostarczanego mleka. W ocenie powoda ilość płynu spuszczona z beczki i utrwalona na nagraniu była rzędu 500-600 litrów, co przełożyłoby się na wypłatę przez odbiorcę na rzecz producenta dodatkowe kwoty kilkuset złotych. Oświadczeniami zawartymi w pismach z dnia 28 września 2022 r. kierowanymi zarówno doZ. K. (1)jak iK. G. (1)pozwany rozwiązał z powodami umowę o pracę bez zachowania okresu wypowiedzenia. Jako przyczynę rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia wskazano na ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych polegające na dolaniu do zbiornika z transportowanym mlekiem wody, co zostało wykryte, ujawnione i utrwalone przez pracownikówspółki (...). k. na nagraniu trwającym około 10 minut, a następnie zabezpieczonym przez nich i okazanymi pracodawcy dnia 16 września 2022 r. Dalej wskazano, że działania powodów należy zakwalifikować do kategorii ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych, ze względu na to, że pozwany utracił do powodów jako pracodawca zaufanie, a spowodowane to zostało zagrożeniem interesów prowadzonej przez pozwanego działalności gospodarczej, jak równieżspółki (...)sp.k. i nieuczciwością powodów. W przedsiębiorstwie pozwanego nie istnieją już stanowiska pracy, na których zatrudnieniu byli powodowie, albowiem utracił on zlecenia na obsługę tych tras i tych odbiorców. Informacja o wynikach kontroli z 11 września 2022 r. rozniosła się po regionie i negatywnie wpłynęła na opinię o firmie pozwanego. Wynagrodzenie pozwanych nie było uzależnione od ilości odebranego mleka. Powyższych ustaleń faktycznych Sąd Rejonowy dokonał na podstawie dowodów w postaci dokumentów przedłożonych do akt sprawy, w tym kserokopii tych dokumentów, które nie budzą wątpliwości. Ponadto ustaleń dokonano także na podstawie zeznań świadków oraz stron, które w odpowiedniej części stanowiły podstawę ustaleń faktycznych. Sąd nie dał przy tym wiary zeznaniomZ. K.iK. G., że ujawniona w zbiorniku woda stanowiła w istocie pozostałość mycia beczki w poprzednim dniu.K. G. (1)nie potrafił bowiem jednoznacznie wskazać, czy dokonał opróżnienia beczki z wody czy też nie, nie wytłumaczył także przyczyn, dla których miałby tego zaniechać, choć stanowiło to rutynową czynność. Ustalenia o tym, że zawartość beczki była wodą z solą dokonano na podstawie zeznań świadkaR. N. (1), który osobiście spróbował cieczy wypływającej z beczki. W sprawie ustalono, że pobrane zostały płyny owej cieczy, jednak ostatecznie nie wykonano jej badań. Należało to jednak uznać za drugorzędne, gdyż wyniki takich badań, względnie tożsamość próbki uzyskanej od odbiorcy mogłaby być kwestionowana w toku postępowania i trudno wyobrazić sobie taki sposób postępowania z próbkami przez podmiot prywatny, który wykluczyłby takie zarzuty. Należało jednak ocenić, zdaniem Sądu Rejonowego, że pracownicy odbiorcy nie mieli motywacji, by podawać nieprawdę. Nadto za racjonalne należało uznać przyjęcie, że osobami zainteresowanymi fałszowaniem mleka byli jego producenci, który jednak musieli korzystać z pomocy obsługi cysterny. Za całkowicie wykluczone należało uznać, w ocenie Sądu I Instancji, aby zaleganie płynu w zbiornikach było wynikiem przeoczenia. Nie jest argumentem po temu umorzenie przez prokuraturę postępowania przygotowawczego (okoliczność niesporna między stronami). Przeoczenia o jakim mowa musieliby dokonać tego samego dnia obaj powodowie, z których jednak mył beczkę, a drugi odbierał ją i zabierał w trasę. Jest przy tym jasne, że otwarcie zaworów po umyciu zbiorników (każda z cystern posiada grodzie i składa się w praktyce z kilku zbiorników) i spuszczenie płynu jest standardową czynnością, bez której mycie nie jest ukończone. Nadto brak wiadomości o tym, by sól była środkiem typowo używanym przy myciu zbiorników na mleko. Wreszcie sam fakt, że odbiorca mleka nie informując pozwanego przeprowadził kontrolę angażując w tym celu swoich pracowników we wczesnych godzinach porannych wskazuje, że działanie to było uzasadnione interesem biznesowym odbiorcy. Za wiarygodne należało zatem uznać zeznania pozwanego o tym, że odbiorca sygnalizował niską jakość dostarczanego mleka. Nadto jasnym jest, że odbiorca stracił doP. Ż.zaufanie, co wpierw objawiło się nie informowaniem o zaplanowanej kontroli, a następnie rozwiązaniem umowy. Sąd Rejonowy pominął wniosek strony pozwanej, która wnosiła o zlecenie biegłemu obliczenia ilości płynu spuszczonego z beczki (w oparciu o średnicę zaworu spustowego i czas wypływania cieczy). Sąd ocenił, że precyzyjne określenie tej ilości nie jest konieczne dla wydania rozstrzygnięcia. Nadto zważywszy, że nagranie pochodziło od podmiotu trzeciego, tj. odbiorcy mleka. Dlatego wbrew stanowisku strony powodowej Sąd Rejonowy nie ocenił pochodzenia nagrania za wątpliwe. W oparciu o tak poczynione ustalenia faktyczne Sąd Rejonowy uznał oba powództwa za niezasadne. Podstawę rozwiązania umowy o pracę z powodami stanowiłart. 52 Kodeksu Pracy, zgodnie z którym pracodawca może rozwiązać umowę o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika w razie ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych. Cytowany przepis nie zawiera katalogu określającego, choćby przykładowo, na czym polega ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych przez pracownika. Z jego treści oraz z dorobku orzeczniczego sądów powszechnych i Sądu Najwyższego wynika jednak, że nie każde naruszenie przez pracownika obowiązków może stanowić podstawę rozwiązania z nim umowy w tym trybie. Musi to być naruszenie podstawowego obowiązku, zaś powaga tego naruszenia rozumiana musi być jako znaczny stopień winy pracownika. Naruszenie musi być zatem spowodowane przez pracownika świadomie, w sposób przez niego zawiniony oraz musi stwarzać zagrożenie dla interesów pracodawcy. Rozwiązanie umowy o pracę w trybieart. 52 k.p.jest bowiem nadzwyczajnym sposobem rozwiązania stosunku pracy i powinno być stosowane przez pracodawcę jedynie wyjątkowo. Musi ponadto być uzasadnione szczególnymi okolicznościami, które w zakresie winy pracownika polegają na jego złej woli lub rażącym niedbalstwie (por. wyrok Sądu Najwyższego z 2 czerwca 1997 r., I PKN 193/97). Jak uznał Sąd Najwyższy w wyroku z 9 grudnia 1976 r. (I PRN 111/76) ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych ma miejsce wówczas, gdy w związku z zachowaniem pracownika naruszającym podstawowe obowiązki można mu przypisać winę umyślną lub rażące niedbalstwo, a ciężar udowodnienia przyczyny spoczywa na pracodawcy ( por. wyrok Sąd Najwyższego z 21 lipca 1999 r., I PKN 169/99 i z 21 września 2005 r., II PK 305/04). Intencje pracownika, pobudki jego działania należy uznać za elementy podmiotowe. Sąd Najwyższy przyjął, że czyn pracownika uznaje się za bezprawny, gdy jest sprzeczny z jego obowiązkami wynikającymi ze stosunku pracy, natomiast winę można przypisać pracownikowi wówczas, gdy jego stosunek psychiczny do czynu (stanowiącego działanie lub zaniechanie) jest świadomy, jak również gdy pracownik, mając świadomość szkodliwości skutku swojego postępowania, celowo do niego zmierza lub co najmniej na ten skutek się godzi. W konsekwencji o zakwalifikowaniu działania lub zaniechania pracownika jako odpowiadającegoart. 52 § 1 pkt. 1 k.p.nie decyduje wysokość szkody majątkowej (chociaż w pewnych sytuacjach nie jest ona bez znaczenia), lecz okoliczność, że postępowanie pracownika przedmiotowo bezprawne i podmiotowo zawinione - stanowi zagrożenie interesów pracodawcy. Rozważając kwestię samej winy podnieść należy, zdaniem Sądu Rejonowego, że w orzecznictwie ukształtował się jednolity pogląd, że powinna się ona przejawiać w umyślności (złej woli) lub rażącym niedbalstwie pracownika. Rażące niedbalstwo to rażące niedołożenie staranności wymaganej od pracownika. Wina w tej postaci może obejmować zachowania lekkomyślne, gdy pracownik przewiduje, że swoim zachowaniem uchybi obowiązkowi, ale bezpodstawnie przypuszcza, że do tego nie dojdzie oraz przypadki niedbalstwa, polegającego na tym, że pracownik nie przewidział, że swoim zachowaniem naruszy obowiązek, ale mógł i powinien był to przewidzieć (wyrok z dnia 14 lutego 2002 r., I PKN 850/00). Rażący charakter przejawia się w wyjątkowo lekceważącym stosunku pracownika do jego obowiązków. Jak wskazał Sąd Najwyższy, rażące niedbalstwo jako element ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych (art. 52 § 1 pkt. 1 k.p.), jest postacią winy nieumyślnej, której nasilenie wyraża się w całkowitym ignorowaniu przez pracownika następstw jego działania, jeżeli rodzaj wykonywanych obowiązków lub zajmowane stanowisko nakazują szczególną przezorność i ostrożność w działaniu . Natomiast wina umyślna wyraża się w tym, że pracownik chce przez swoje zachowanie wyrządzić szkodę pracodawcy lub co najmniej świadomie się na to godzi. Różnica między opisanymi postaciami winy jest wyraźna; inne okoliczności świadczą o rażącym niedbalstwie, a inne o umyślności. Nie jest więc prawnie możliwe zakwalifikowanie tego samego zachowania pracownika jednocześnie jako umyślnego i rażąco niedbałego naruszenia podstawowego obowiązku w rozumieniuart. 52 § 1 pkt. 1 k.p. Sąd I instancji podkreślił, że z materiału dowodowego wynika, że oświadczenie pozwanego o definitywnym rozwiązaniu umowy o pracę zostało złożone powodom na piśmie, z zachowaniem miesięcznego terminu do złożenia oświadczenia od dowiedzenia się o przyczynie uzasadniającej podjęcie decyzji, zawierało pouczenie o przysługującym prawie odwołania się do sądu pracy i przyczynę uzasadniającą rozwiązanie umowy w tym trybie: ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych polegające na dolaniu do zbiornika z transportowanym mlekiem wody, a także utrata zaufania pracodawcy spowodowana zagrożeniem interesów prowadzonej przez pozwanego działalności gospodarczej, jak równieżspółki (...)sp.k. i nieuczciwością powodów. W ocenie Sądu Rejonowego treść tego oświadczenia spełnia wymogi określoneart. 30 § 4 k.p.Wprawdzie w oświadczeniu nie wskazano daty kiedy powodowie mieli dopuścić się wskazanego naruszenia, jednak jak wynika z treści pozwu potrafili oni wskazać dokładną datę i godzinę zdarzenia, mieli więc świadomość jakiej sytuacji dotyczy przywołana przez pracodawcę przyczyna. Zgodnie z treścią przepisuart. 100 § 1 k.p.pracownik jest obowiązany wykonywać pracę sumiennie i starannie oraz stosować się do poleceń przełożonych, które dotyczą pracy, jeżeli nie są one sprzeczne z przepisami prawa lub umową o pracę. Praca w ramach stosunku pracy ma charakter pracy podporządkowanej, co oznacza, że pracownik powinien stosować się do poleceń pracodawcy (działających w jego imieniu osób). Ponadto na pracownika nałożony został obowiązek dbałości o dobro zakładu pracy (art. 100 § 2 pkt 4 k.p.). Bezsporne w sprawie było, że do obowiązków pracowniczych powodów należało m.in. mycie beczki po każdym załadunku mleka zakończone płukaniem beczki czystą wodą. Była to czynność standardowa, powtarzalna. Zdaniem Sądu Rejonowego nie ma znaczenia to, że prokuratura rejonowa umorzyła postępowanie przygotowawcze wszczęte na skutek zawiadomienia dokonanego przez pozwanego (okoliczność niesporna między stronami). Orzeczenie tego rodzaju nie wiąże sądu pracy. Nadto brak możliwości przypisania popełnienia przestępstwa na gruncie postępowania karnego nie wyłącza ustalenia, że doszło do ciężkiego naruszenia obowiązków pracowniczych w postępowaniu przed sądem pracy. Ciężkie naruszenie obowiązków ma miejsce nawet wówczas, gdy istnieje samo zagrożenie interesów pracodawcy. Pogląd ten trzeba uzupełnić o stwierdzenie, że interesu pracodawcy nie można sprowadzać do szkody majątkowej oraz interesu materialnego. Pojęcie to obejmuje także elementy niematerialne, jak np. dyscyplina pracy, czy poszanowanie przez pracowników majątku pracodawcy. Orzecznictwie sądowe stoi też na stanowisku, że przy spełnieniu pozostałych warunków, umowa może zostać rozwiązana w trybieart. 52 § 1 pkt 1 k.p.w przypadku działania przeciwko innemu podmiotowi, jeśli prowadzi ono do utraty zaufania przez pracodawcę (postanowienie Sądu Najwyższego z 8 listopada 2022 r., III PSK 239/21). Sąd Rejonowy podkreślił, że pozwany w swoim oświadczeniu o rozwiązaniu umowy o pracę wprost wskazał na dolanie przez pracownika wody do zbiornika z transportowanym mlekiem. Okoliczności sprawy wskazują, że dolanie takie rzeczywiście miało miejsce. Nadto w ustalonych okolicznościach faktycznych, gdy powodowie wspólnie zajmowali się obsługą samochodu i w naprzemiennych dniach kierowali samochodem odbierając mleko od producentów, dolanie woli i dosypanie soli należy uznać za przejaw wspólnego procederu. Za niewiarygodne należy uznać, zdaniem Sądu Rejonowego, wyjaśnienia powodów w zakresie w jakim twierdzili oni, że dokonywali sprawdzenia beczki dopiero na miejscu pierwszego załadunku. Transport mleka jako towaru szybko ulegającego naturalnemu zepsuciu, musi być przeprowadzany szybko i sprawnie. Trudno więc wyobrazić sobie sytuację, że czynność w postaci wypompowywania resztek po płukaniu mogłaby być swobodnie dokonywana w trakcie odbioru mleka. Nadto pozostawienie wody z płukania w zbiorniku przez znaczny okres czasu także powodowałoby pogorszenie jakości mleka, gdyż doprowadziłoby do namnożenia drobnoustrojów i w zasadzie niweczyłoby cel mycia. W świetle standardowości czynności składających się na mycie zbiornika wykluczyć należy, aby przypadkiem stało się tak, że jednego dnia jeden z powodów zapomniał spuścić popłuczyn z cysterny, drugi zapomniał sprawdzić, czy została ona opróżniona, zaś płyn w cysternie w niewiadomy sposób okazał się zawierać znaczną domieszkę soli. W świetle faktu, że są to znamiona procederu zmierzającego do zawyżana sum wypłacanych przez odbiorcę mleka, do rąk producenta mleka, który jednak nie posiada kontroli nad pojazdem za wykluczone należało uznać, że doszło do przypadkowego zbiegu okoliczności, a nadto że w procederze uczestniczył tylko jeden z powodów. Tym samym należy uznać, że przyczyna rozwiązania umowy o pracę musi zostać uznana za rzeczywistą. Co więcej stwierdzić należy, że w ustalonych okolicznościach sprawy zdumienie budziłaby sytuacja, w której pracodawca nie zwolniłby dyscyplinarnie powodów, przez których działania utracił zlecenia na znacznym obszarze kraju, a także zaufanie u odbiorców – co źle rokuje na jego działalność także w przyszłości. Orzekając w tak zakreślonych granicach, Sąd Rejonowy uznał, że powodowie swoim działaniem rzeczywiście naruszyli swoje podstawowe obowiązki pracownicze, a także narazili pracodawcę na szkodę. Każdy z powodów bowiem, niezależnie od tego czy tego dnia faktycznie fizycznie dolał wody, czy jedynie prowadził tak „przygotowany” samochód, był zobowiązany do mycia beczki zgodnie z przyjętym protokołem a także kontrolowania stanu samochodu, w tym jego części ładunkowej przed wlaniem ładunku. W tej sytuacji, nawet gdyby hipotetycznie i wbrew wymowie materiału dowodowego uznać, że rzeczywiście woda znajdująca się w beczce była pozostałością po myciu, to odpowiedzialność za tą sytuację spoczywa zarówno naZ. K. (1)jak iK. G. (1).K. G. (1)miał bowiem obowiązek spuszczenia wody z beczki po dokonaniu płukania,Z. K. (1)natomiast powinien skontrolować czy czynność ta została dokonana przed rozpoczęciem pracy danego dnia. Nawet przy przyjęciu wersji powodów należy zatem stwierdzić, że dopuścili się ciężkiego naruszenia obowiązków pracowniczych, potencjalnie prowadzącego do naruszenia interesów zarówno pracodawcy jak i jego kontrahenta (odbiorcy mleka) - choć naturalnie nie zostało to z oczywistych względów wskazane jako przyczyna rozwiązania umowy o pracę. Nie byłaby to bowiem przyczyna rzeczywista. W ocenie Sądu Rejonowego, za niewiarygodne należy uznać wyjaśnienia powodów w zakresie w jakim twierdzili oni, że dokonywali sprawdzenia beczki dopiero na miejscu pierwszego załadunku. Transport mleka jako towaru szybko ulegającego naturalnemu zepsuciu, musi być przeprowadzany szybko i sprawnie. Trudno więc wyobrazić sobie sytuację, że czynność w postaci wypompowywania resztek po płukaniu mogłaby być swobodnie dokonywana w trakcie odbioru mleka. Nadto pozostawienie wody z płukania w zbiorniku przez znaczny okres czasu także powodowałoby pogorszenie jakości mleka, gdyż doprowadziłoby do namnożenia drobnoustrojów i w zasadzie niweczyłoby cel mycia. Zdaniem Sądu I instancji, w omawianej sprawie należało ocenić, że powodowie nie tylko rażąco naruszyli swoje obowiązki pracownicze, ale także narazili pracodawcę na szkodę. Dostarczenie odbiorcy mleka o pogorszonych parametrach (i to niezależnie od tego, czy wynikałoby to z rozcieńczenia wodą czy nieprawidłowego mycia zbiornika) naraziło pracodawcę nie tylko na straty materialne, ale także wizerunkowe. Pamiętać należy, że z punktu widzenia dyspozycjiart. 52 § 1 pkt 1 k.p.wystarczające jest szeroko rozumiane zagrożenie interesów pracodawcy, nawet gdy realnie nie wyrządzono mu szkody (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 18 listopada 2020 r., III PK 118/19). Przy czym wspomnieć należy, że po zaistnieniu sytuacji będącej podstawą zwolnienia,spółka (...). k. zaprzestała współpracy z pozwanym. Zdaniem Sądu I. instancji powodowie swoim zachowaniem naruszyli podstawowe obowiązki pracownicze, a naruszenie to miało charakter ciężki. Ciężar ten wynikał zarówno ze skutków w zakresie nieprawidłowego przygotowania pojazdu do transportu mleka, jak i negatywnego wpływu postawy powodów na zakład pracy, poprzez narażenie go na utratę zaufania kontrahentów. Tym samym, pracodawca był uprawniony do zastosowania normyart. 52 § 1 pkt 1 k.p.i rozwiązania zarówno zK. G. (1)jak iZ. K. (1)umowy o pracę bez zachowania okresu wypowiedzenia, co skutkuje uznaniem, że wniesione powództwa są pozbawione podstaw faktycznych i prawnych i podlegają oddaleniu w całości. O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawieart. 98 § 1 k.p.c.nie znajdując podstaw do odstąpienia od wyrażonej w tym przepisie zasady odpowiedzialności za wynik postępowania. Powodowie przegrali sprawę w całości, wobec czego zasądzono od każdego z nich na rzecz strony pozwanej zwrot pełnych kosztów procesu. Wysokość zasądzonej kwoty odpowiada stawce minimalnej zastępstwa radcowskiego, ustalonej stosownie do § 9 ust. 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (t.j. Dz. U. z 2018 r. poz. 265 z późn. zm.). Apelację od powyższego wyroku wnieśli powodowie reprezentowani przez profesjonalnego pełnomocnika, zaskarżając go w całości. Wyrokowi zarzucili: 1 naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy: a art. 30 § 4 kpw zw. Zart. 52 § 1 pkt. 1 kppoprzez jego niewłaściwe zastosowanie i uznanie , że ocena prawdziwości i formalnej legalności zwolnienia dyscyplinarnego powodów może wykraczać poza granice zarzutu skonkretyzowanego przez pozwanego w pisemnym oświadczeniu dotyczącym ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych polegającego na dolaniu wody do zbiornika z mlekiem transportowanym przez pracownika, co zostało wykryte, ujawnione i utrwalone przez pracownikówspółki komandytowej (...)na nagraniu trwającym ok. 10 min., a następnie zabezpieczonym przez nich i okazanym pracodawcy w dniu 16.09.2002 r podczas, gdy utrwalone stanowisko judykatury wskazuje, że pozwany pracodawca w toku sprawy sądowej zainicjowanej odwołaniem od wręczonego zwolnienia dyscyplinarnego pozbawiony jest możliwości powoływania się na niewskazane pracownikowi przyczyny, nawet gdyby mogły uzasadniać tryb zwolnienia z pracy w świetle powoływanych przepisów, a ponadto w oświadczeniu nie wskazano daty zdarzenia, b art. 52 § 1 pkt. 1 kppoprzez błędne zastosowanie w sytuacji, gdy zebrany w sprawie materiał dowodowy nie daje podstawy do przyjęcia, że powodowie dopuścili się naruszenia obowiązków pracowniczych, w tym ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych, gdyżZ. K.kierującemu pojazdem w dniu 11.09.2022 r w sposób oczywisty nie udowodniono, aby dolewał wody do cysterny z już nalanym mlekiem, aK. G.tego dnia nie wykonywał pracy zgodnie z harmonogramem, natomiast powodowie nie otrzymali zarówno od pracodawcy, jak i od firmy, dla której pracodawca skupował mleko żadnego regulaminu ani procedury mycia beczki po jej opróżnieniu z mleka, stosując tylko własne zasady przyjętej kontroli wewnętrznej polegające na sprawdzeniu przed pierwszym tankowaniem mleka czy nie ma pozostałości po myciu beczki, a w przypadku, gdyby były, usunięciu pozostałości prze tankowaniem mleka u pierwszego dostawcy; 2 naruszenie przepisów prawa procesowego polegające na błędnym ustaleniu stanu faktycznego poprzez to, że sąd ustalił, że : a zasadniczo było możliwe korzystanie z dedykowanych specjalistycznych myjni, b w beczce ujawniono znaczne ilości słonej wody, co utrwalono na sporządzonym nagraniu, a zasolenie wody ustalono organoleptycznie przez świadkaR. N. c istniał mechanizm oszukiwania na ilości dostarczonego mleka d w ocenie pozwanego ilość płynu spuszczona z beczki i utrwalona na nagraniu była rzędu 500 – 600 litrów, co przełożyłoby się na wypłatę przez odbiorcę na rzecz producenta dodatkowo kwoty kilkuset złotych e powodowi uprawiali wspólny proceder dolewania wody i dosypywania soli, zajmując się wspólnie obsługą samochodu, w naprzemiennych dniach kierując samochodem i odbierając mleko od producentów; 3 naruszenie przepisów prawa procesowego polegające na błędnym ustaleniu stanu faktycznego sprawy poprzez to, iż sąd pominął w ustaleniach faktycznych istotną treść postanowienia PR wG.umarzającego postępowanie w sprawie o popełnienie przestępstwa zart. 286 kk; 4 naruszenie przepisów prawa procesowego poprzez błędną, sprzeczną z zasadami logiki i doświadczeniem życiowym ocenę materiału dowodowego polegającą na dowolnym, a nie swobodnym uznaniu sprzecznym z zasadami doświadczenia życiowego w następującym zakresie: a sąd dopuścił dowód z nagrania filmu, co miało miejsce w dniu 11.09.2022 r, w okolicznościach, kiedy wniosek ten był kwestionowany przez powodów w pismach procesowych i powinien być oddalony, b sąd w sposób sprzeczny z zasadami logiki i doświadczeniem życiowym w oparciu o zeznania świadkaR. N., przyjął, że woda w beczce była zasilona na podstawie badania organoleptycznego w/wym. Świadka, w sytuacji, gdy świadek pobrał próbkę cieczy z beczki do badań, których jednak ani pracodawca, ani firma skupująca mleko przez zaniechanie nie przeprowadziła, c sąd przyjął, że w beczce znajdowało się 500-600 litrów wody po myciu, w okolicznościach, gdy beczka posiadała urządzenia pomiarowe umożliwiające wyliczenie ilości przelanego mleka, co pozwalało również na sprawdzenie ilości wody po myciu beczek w trakcie kontroli, a ponadto określenie ilości wylanej wody (nie zmieszanej z mlekiem), mogło mieć charakter orientacyjny, d sąd bezkrytyczne przyjął, że okoliczności sprawy wskazują, że dolanie wody do mleka miało miejsce, a dolanie wody i dosypanie soli należy uznać za przejaw wspólnego procederu zmierzającego do zwiększenia ilości mleka, które powodowało określone zyski dla odbiorcy mleka, co wskazywałoby na to, że działało dodatkowo wspólnie z odbiorcą mleka, czego w sprawie nie wykazano, e sąd uznał wyjaśnienia powodów za niewiarygodne w takim zakresie, że dokonywali sprawdzenia beczki dopiero na miejscu załadunku, w sytuacji, gdy wcześniej ustalił , że w celu uniknięcia pozostałości w beczce po płukaniu każdorazowo jadąc do pierwszego dostawcy sprawdzili u niego ostatecznie czy beczka jest pusta i czy nie pozostały w niej pozostałości po myciu na posesjiK. G. (1), zdarzyło się w przeszłości, że pozostała woda po umyciu beczki dlatego w ramach wewnętrznej kontroli stanu beczki po myciu wykonywali dodatkowo przed pierwszym nalaniem mleka do beczki stan beczki tym bardziej, że mycia beczki dokonywał kierowca, który danego dnia zbierał mleko i po zakończeniu dnia mył beczkę, a następnego dnia zbiórkę mleka prowadził drugi z powodów, który tym bardziej sprawdzał stan beczki po umyciu przez drugiego kierowcę przed pierwszym zalaniem mleka w tym celu aby skontrolować czy dostatecznie opróżniono beczkę po myciu. W związku z tymi zarzutami wniósł o: I zmianę zaskarżonego wyroku w punkcie I1) w odniesieniu do powodaZ. K.poprzez uwzględnienie powództwa w całości i zasądzenie odszkodowania z tytułu niezgodnego z prawem rozwiązania umowy o pracę z winy pracownika w kwocie 13500 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie oraz w punkcie I2) i zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego w wysokości 2700 zł i za II instancję, w tym kosztów zastępstwa procesowego w wysokości 1800 zł wedle norm przepisanych wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie, II zmianę zaskarżonego wyroku w punkcie II 1)w odniesieniu do powodaK. G.poprzez uwzględnienie powództwa w całości i zasądzenie odszkodowania z tytułu niezgodnego z prawem rozwiązania umowy o pracę z winy pracownika w kwocie 3300 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie oraz w punkcie II2) i zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego w wysokości 675 zł i za II instancję, w tym kosztów zastępstwa procesowego w wysokości 450 zł wedle norm przepisanych wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie. Wniósł o zwrócenie się do Sądu Rejonowego w(...)o doręczenie odpisu postanowienia sądu w przedmiocie rozpoznania żalenia na postanowienie z dnia 3 marca 2023 roku. W odpowiedzi na apelację pozwany wniósł o jej oddalenie i zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Sąd Okręgowy dodatkowo ustalił: Postanowieniem prokuratora PR wG.z dnia 3.03.2023 roku zostało umorzone dochodzenie o czyn zart. 286 § 1 kkz zawiadomieniaP. Ż.. (w sprawie doprowadzenia w nieustalonym okresie nie później niż 11.09.2022 r w miejscu nieustalonym, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej(...)M. G.sp,k. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem własnym w nieustalonej kwocie, poprzez wprowadzenie wskazanej spółki w błąd, co do parametrów transportowanego mleka i rozcieńczaniu wskazanego produktu wodą, wobec stwierdzenia, iż brak jest danych dostatecznie uzasadniających podejrzenie popełnienia czynu). W uzasadnieniu wskazano, że m.in. iż w sprawie w sposób jednoznaczny nie ustalono w jakich okolicznościach w cysternie służącej do odbioru mleka znalazła się woda i kto jest za to odpowiedzialny, nie uzyskano również jednoznacznych dowodów wskazujących, że pozostawienie wody w zbiorniku było działaniem celowym, zmierzającym do popełnienia oszustwa. Podniesiono, także m.in.M. G.zeznał, że żadna mleczarnia nie zgłaszała im nieprawidłowości dotyczących dostarczanego mleka, a zgodnie z jego wiedzą przed każdym przyjęciem było ono badane. /postanowienie – k. 122-133/ Postanowieniem z dnia 21 lipca 2023 roku Sąd Rejonowy w(...)utrzymał w mocy zaskarżone postanowienie. W uzasadnieniu wskazano m.in. że żaden z przeprowadzonych dowodów nie uzasadnia choćby przypuszczenia, że wskazywane przez skarżącego osoby (będące jego byłymi pracownikami) przed dniem 11.09.2022 r rozmyślnie rozcieńczały odbierane od producentów mleko i wprowadzały w błąd co do jego faktycznych właściwości zarówno nabywcę jak i swojego prawodawcę, nadto nie zabezpieczono ani nie zweryfikowano w sposób przewidziany przepisami cysterny użytkowanej przezZ. K.oraz ujawnionej cieczy, nie ustalono rzeczywistej ilości i składu. /postanowienie – k. 192/ Sąd Okręgowy zważył, co następuje: Apelacja zasługuje na uwzględnienie. Na wstępie należy podnieść, że w niniejszym postępowaniu Sąd rozpoznał sprawę na posiedzeniu niejawnym. Stosownie doart. 374 i 375 k.p.c., co do zasady, apelacja podlega rozpoznaniu na rozprawie, nie mniej w każdej sprawie w razie uznania, że przeprowadzenie rozprawy apelacyjnej nie jest konieczne, apelacja może zostać rozpoznana na posiedzeniu niejawnym, chyba że strona w apelacji lub w odpowiedzi na apelację zażądała przeprowadzenia rozprawy. Sąd drugiej instancji związany jest wnioskiem strony o przeprowadzenie rozprawy, za wyjątkiem wypadków, gdy cofnięto pozew lub apelację albo w sprawie zachodzi nieważność postępowania. W rozpoznawanej sprawie strony nie wnosiły w apelacji oraz odpowiedzi na apelację o rozpoznanie sprawy na rozprawie, a złożone dotychczas pisma procesowe i brak wniosków dowodowych, które wymagały przeprowadzenia rozprawy, dawały podstawę do przyjęcia, że przeprowadzenie rozprawy nie jest konieczne. Odnosząc się do zarzutów o charakterze procesowym, podnieść należy, żeart. 233 § 1 k.p.c.stanowi, iż sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Sąd dokonuje oceny wszystkich dowodów przeprowadzonych w postępowaniu, jak również wszelkich okoliczności towarzyszących przeprowadzaniu poszczególnych dowodów, mających znaczenie dla ich mocy i wiarygodności (tak np. Sąd Najwyższy w uzasadnieniu orzeczenia z 11 lipca 2002 roku, IV CKN 1218/00, LEX nr 80266). Ramy swobodnej oceny dowodów są zakreślone wymaganiami prawa procesowego, doświadczenia życiowego, regułami logicznego myślenia oraz pewnym poziomem świadomości prawnej, według których sąd w sposób bezstronny, racjonalny i wszechstronny rozważa materiał dowodowy jako całość, dokonuje wyboru określonych środków dowodowych i ważąc ich moc oraz wiarygodność, odnosi je do pozostałego materiału dowodowego (tak też Sąd Najwyższy w licznych orzeczeniach, np. z dnia 19 czerwca 2001 roku, II UKN 423/00, OSNP 2003/5/137). Poprawność rozumowania sądu powinna być możliwa do skontrolowania, z czym wiąże się obowiązek prawidłowego uzasadniania orzeczeń (art. 3271k.p.c.). Skuteczne postawienie zarzutu naruszenia przez sądart. 233 § 1 k.p.c.wymaga zatem wykazania, iż sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego. Natomiast zarzut dowolnego i fragmentarycznego rozważenia materiału dowodowego wymaga dla swej skuteczności konkretyzacji, i to nie tylko przez wskazanie przepisów procesowych, z naruszeniem których apelujący łączy taki skutek, lecz również przez określenie, jakich dowodów lub jakiej części materiału zarzut dotyczy, a ponadto podania przesłanek dyskwalifikacji postępowania sądu pierwszej instancji w zakresie oceny poszczególnych dowodów na tle znaczenia całokształtu materiału dowodowego oraz w zakresie przyjętej podstawy orzeczenia. Jeżeli z danego materiału dowodowego Sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena Sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne. Przeprowadzona przez Sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona tylko wtedy gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub, gdy wnioskowanie sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo - skutkowych (por. przykładowo postanowienie z dnia 11 stycznia 2001 r., I CKN 1072/99, Prok. i Pr. 2001 r., nr 5, poz. 33, postanowienie z dnia 17 maja 2000 r., I CKN 1114/99, wyrok z dnia 14 stycznia 2000 r., I CKN 1169/99, OSNC 2000 r., nr 7 - 8, poz. 139). Zatem o dowolności można mówić wówczas, gdy Sąd ocenia dowody bez ich właściwej analizy, bądź też wbrew zdrowemu rozsądkowi lub zasadom logicznego rozumowania. Nie jest natomiast dowolną taka ocena, która – choć prowadzi do niekorzystnych dla strony konkluzji – to jednak jest logicznie i rzeczowo umotywowana. W ocenie Sądu Okręgowego dokonana przez Sąd Rejonowy ocena zgromadzonego w postępowaniu materiału dowodowego nie jest prawidłowa w świetle cytowanych wytycznych, w szczególności została dokonana bez jego właściwej analizy, co doprowadziło ostatecznie Sąd Rejonowy do nieprawidłowego uznania prawdziwości wskazanej przyczyny rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia. Odnosząc się do zarzutów, które miały wpływ na wynik sprawy to wskazać należy, iż Sąd Rejonowy niezasadnie uznał, że postanowienie w przedmiocie umorzenia dochodzenia pozostaje bez znaczenia dla rozstrzygnięcia. W istocie sąd nie jest związany tym rozstrzygnięciem w świetleart. 11 kpc, jednakże analiza jego treści była konieczna, aby ocenić prawidłowo materiał dowodowy w niniejszym postępowaniu (konsekwentnie Sąd Okręgowy dopuścił dowód zawarty w apelacji w postaci postanowienia Sądu Rejonowego w(...), na mocy którego postanowienie zostało utrzymane w mocy). I tak Sąd Rejonowy poczynił ustalenia, co do istnienia procederu fałszowania ilości dostarczanego mleka do mleczarni wyłącznie opierając się na twierdzeniach pozwanego, tymczasem już z treści uzasadnienia wskazanego postanowienia wynika, że mleczarnie nie zgłaszały zastrzeżeń co do jakości dostarczanego surowca, a świadekR. N.zeznał, że wcześniej nie było żadnych podejrzeń. Kategoryczne ustalenie więc, że istniał ten proceder i powodowie byli w niego uwikłani nie znajduje podstaw w materiale dowodowym. Sąd Rejonowy przyjął, iż w beczce ujawniono znaczne ilości słonej wody, gdy tymczasem z załączanego nagrania wynika jedynie, że woda wypływa, a świadek mówi, że woda jest słona. Ostatecznie zaoferowany materiał dowodowy nie dał podstaw do ustalenia, ile tej wody faktycznie było i jaki był jej stopień zasolenia. Natomiast Sąd Rejonowy wywodzi z tej okoliczności udział powodów w fałszowaniu ilości mleka, wypłatę przez odbiorcę na rzecz producenta dodatkowo kwoty kilkuset złotych. Tymczasem brak jest jakiekolwiek dowodu co do tego, aby to powodowie mieliby czerpać jakikolwiek korzyści czy działali w porozumieniu z producentami. Abstrahując od zarzutów apelacji co do „ułomności” dowodu w postaci załączonego nagrania, to podnieść należy, że nie wynika z niego nic innego, jak tylko wypływ wody po odkręceniu zaworów w cysternie. Tym samym Sąd Rejonowy nieprawidłowo przyjął, że okoliczności sprawy wskazują, że dolanie wody do mleka miało miejsce, a dolanie wody i dosypanie soli należy uznać za przejaw wspólnego procederu zmierzającego do zwiększenia ilości mleka, które powodowało określone zyski dla odbiorcy mleka, co wskazywałoby na to, że działało dodatkowo wspólnie z odbiorcą mleka. Wobec nieprawidłowej oceny materiału dowodowego, zasadne okazały się także zarzuty naruszenia prawa materialnego. Podkreślić w tym miejscu należy, że w myśl zart. 52 § 1 pkt. 1 kppracodawca może rozwiązać umowę o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika w razie ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych. Cytowany przepis nie zawiera katalogu określającego, choćby przykładowo, na czym polega ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych przez pracownika. Z jego treści oraz z poglądu ugruntowanego w orzecznictwie wynika jednak, że nie każde naruszenie przez pracownika obowiązków może stanowić podstawę rozwiązania z nim umowy w tym trybie – musi to być naruszenie podstawowego obowiązku, zaś powaga tego naruszenia rozumiana musi być jako znaczny stopień winy pracownika. Rozwiązanie umowy o pracę w trybieart. 52 k.p., jako nadzwyczajny sposób rozwiązania stosunku pracy, powinno być stosowane przez pracodawcę wyjątkowo i z ostrożnością. Musi być uzasadnione szczególnymi okolicznościami, które w zakresie winy pracownika polegają na jego złej woli lub rażącym niedbalstwie(vide wyrok SN z 2 czerwca 1997 r., I PKN 193/97, opubl. OSNAPiUS 1998/9/269). W rozumieniuart. 52 § 1 pkt. 1 kpciężkie naruszenie przez pracownika podstawowych obowiązków pracowniczych zachodzi wówczas, gdy zachowaniu pracownika (działanie lub zaniechanie) można przypisać winę umyślną lub rażące niedbalstwo(vide wyrok Sadu Najwyższego z 21.07.1999 r., I PKN 169/99, OSNAPiUS 2000, Nr 20, poz. 746).Oprócz bezprawności działania koniecznym warunkiem zastosowaniaart. 52 § 1 pkt. 1 kpjest stosunek psychiczny sprawcy do skutków swojego postępowania, określony wolą i możliwością przewidywania (świadomością). W pojęciu ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych mieści się wina umyślna oraz rażące niedbalstwo - rodzaj winy nieumyślnej, której nasilenie wyraża się w całkowitym ignorowaniu przez pracownika następstw swojego działania, chociaż rodzaj wykonywanych obowiązków lub zajmowane stanowisko nakazują szczególną ostrożność i przezorność w działaniu(vide wyrok Sądu Najwyższego z 11.09.2001 r., I PKN 634/00, OSNP 2003, Nr 16, poz. 381).Bezprawność zachowania nie uzasadnia rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia w trybieart. 52 § 1 pkt 1 kp, jeżeli stosunek psychiczny pracownika do skutków postępowania określony jego świadomością nie wskazuje ani na winę umyślną, ani na rażące niedbalstwo(tak wyrok Sądu Najwyższego z 7.02.2008 r., II PK 162/07, OSNP 2009, Nr 7–8, poz. 98). Artykuł 52 § 1 pkt. 1 kpposługuje się pojęciem ciężkiego naruszenia przez pracownika podstawowych obowiązków pracowniczych. Zakres podstawowych obowiązków pracowniczych jak już wyżej wskazano nie został w przepisach prawa pracy uregulowany. Przykładowe obowiązki pracownika zostały wymienione wart. 100 kpi jak wynika z treści tego przepisu, mogą one, mimo braku takiej deklaracji ustawodawczej, stanowić podstawowe obowiązki pracownicze lub stać się nimi w konkretnych sytuacjach. Ma to miejsce wówczas, gdy ich naruszenie będzie analizowane w powiązaniu z rodzajem wykonywanej pracy. Częstokroć podstawowe obowiązki pracownika są wyszczególnione w indywidualnym zakresie czynności. Zgodnie z treściąart. 100 kppracownik jest obowiązany wykonywać pracę sumiennie i starannie oraz stosować się do poleceń przełożonych, które dotyczą pracy, jeżeli nie są one sprzeczne z przepisami prawa lub umową o pracę. W szczególności pracownik jest obowiązany przestrzegać czasu pracy ustalonego w zakładzie pracy, przestrzegać regulaminu pracy i ustalonego w zakładzie pracy porządku, dbać o dobro zakładu pracy, chronić jego mienie. Utrata zaufania, o ile jest należycie umotywowana stanowi zwykle podstawę do rozwiązania umowy o pracę za wypowiedzeniem. W przypadku zamiaru rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika konieczne jest spełnienie jednej z enumeratywnie wymienianych okoliczności wart. 52 § 1 pkt 1-3 k.p.Z tego względu utratę zaufania należałoby zakwalifikować pod pojęcie "ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych", a to z kolei wymaga odpowiedniego kontekstu sytuacyjnego. /tak SN w postanowieniu z dnia 16.11.2022 r, III PSK 1/22/ Co istotne, pracodawca, rozwiązując umowę o pracę z pracownikiem na podstawieart. 52 § 1 pkt 1 k.p., jest obowiązany podać w oświadczeniu doręczanym pracownikowi przyczynę (przyczyny) swojej decyzji (art. 30 § 4 k.p.). Istotne jest również to, że - jak zgodnie przyjmuje się w orzecznictwie Sądu Najwyższego - wskazanie przyczyny (przyczyn) rozwiązania (wypowiedzenia) umowy przesądza o tym, że spór przed sądem pracy może się toczyć tylko w jej (ich) granicach. Inaczej rzecz ujmując, okoliczności podane pracownikowi na uzasadnienie decyzji o rozwiązaniu (wypowiedzeniu) stosunku pracy, a następnie ujawnione w postępowaniu sądowym, muszą być takie same, zaś pracodawca jest pozbawiony możliwości powoływania się przed organem rozstrzygającym spór na inne przyczyny mogące przemawiać za słusznością rozwiązania./tak wyrok SN z dnia 16.11.2022 r(...)1/22/ W niniejszej sprawie należało ocenić, czy przyczyny rozwiązania z powodami umowy o pracę trybieart. 52 § 1 pkt 1 k.p.były konkretne, rzeczywiste i prawdziwe, które można było zakwalifikować jako ciężkie naruszenie obowiązków pracowniczych. Sąd Rejonowy niezasadne przyjął, że wskazane przyczyny w oświadczeniach pracodawcy są prawdziwe. Według pracodawcy ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków miało polegać na: - dolaniu do zbiornika - z transportowanym mlekiem wody, - co zostało wykryte, ujawnione i utrwalone przez pracownikówspółki (...). k. na nagraniu trwającym około 10 minut, a następnie zabezpieczonym przez nich i okazanymi pracodawcy dnia 16 września 2022 r. Dalej wskazano, że działania powodów należy zakwalifikować do kategorii ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych, ze względu na to, że pozwany utracił do powodów jako pracodawca zaufanie, a spowodowane to zostało zagrożeniem interesów prowadzonej przez pozwanego działalności gospodarczej, jak równieżspółki (...)sp.k. i nieuczciwością powodów. Odnosząc się do tak wskazanej przyczyny, wskazać należy, że z żadnego z zaoferowanych w toku procesu dowodów, wbrew nieprawidłowym ustaleniom Sądu Rejonowego, a w szczególności z nagarnia z przebiegu kontroli, nie wynika czynność któregokolwiek z powodów w postaci dolewania wody do transportowanego mleka. Z bezspornych ustaleń Sądu Rejonowego wynika, że w cysternie tego dnia nie było mleka. W oświadczeniu nie wskazano daty, kiedy powodowie mieli dopuścić się wskazanego naruszenia, a więc dolania wody do mleka. Nagranie ujawnia jedynie wodę w cysternie, która nie zawierała mleka, w nieokreślonej ilości i stopniu zasolenia. Pozwany powołuje się także na utratę zaufania w związku z zagrożeniem interesów pracodawcy, wskazanej spółki i nieuczciwość powodów, natomiast skoro nieprawdziwa pozostaje pierwsza część oświadczenia, utrata zaufania, wobec braku udowodnienia, że doszło do ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych, nie może stanowić podstawy w tym kontekście sytuacyjnym do rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia. Należy też przypomnieć, że powodowie otrzymali oświadczenia o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia o jednakowej treści. Jak wykazano powyżej, w sposób nieuprawniony Sąd Rejonowy ocenił, że powodowie wspólnie dolali wodę i dosypali soli, co miało być przejawem wspólnego procederu. Przy czym Sąd Rejonowy podkreśla, że nie ma znaczenia, który z powodów faktycznie fizycznie dolał wody, czy jedynie prowadził tak „przygotowany” samochód. Trzeba podkreślić, że rozwiązanie umowy o pracę w trybie dyscyplinarnym jest szczególnym trybem rozwiązania umowy o pracę, zatem czyn stanowiący jego podstawę powinien być konkretny i przypisany do konkretnego pracownika i dający się zweryfikować. Sąd Rejonowy w sposób nieprawidłowy przyjął, opierając się jedynie na nieuzasadnionych przypuszczeniach, co do istnienia procederu zmierzającego do zawyżana sum wypłacanych przez odbiorcę mleka oraz do udziału w nim powodów, bowiem twierdzenia w tym zakresie pozwanego nie znalazły potwierdzenia w innym materiale dowodowym, w szczególności prowadzone w tym zakresie dochodzenie zostało umorzone. Sąd Rejonowy wykroczył także poza granicę treści rozwiązania umów o pracę, rozważa bowiem uchybienia powodów przy myciu pojazdu, wywodząc ostatecznie, że powodowie swoim zachowaniem naruszyli podstawowe obowiązki pracownicze, a naruszenie to miało charakter ciężki, a ciężar ten wynikał zarówno ze skutków w zakresie nieprawidłowego przygotowania pojazdu do transportu mleka, jak i negatywnego wpływu postawy powodów na zakład pracy, poprzez narażenie go na utratę zaufania kontrahentów. Taka konkluzja pozostaje w zupełnym oderwaniu od treści oświadczeń pracodawcy, a w istocie w przypadku tego rodzaju zaniedbań, mogłyby stanowić co najwyżej podstawę do wypowiedzenia umowy o pracę. Mając powyższe na uwadze, Sąd zmienił zaskarżony wyrok na podstawieart. 386 § 1 kpc, orzekając co do istoty sprawy w ten sposób, że: - na podstawieart. 56 § 1 kpw zw. Zart. 58 kpw zw. Zart. 36 § 1 pkt. 2 i 3 kpzasądził na rzecz powodów odszkodowania za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia, w wysokości wynagrodzeń przysługujących za okres wypowiedzenia (odpowiednio za 3 i 1 miesiąc), w kwotach żądanych przez apelujących; - o odsetkach za opóźnienie Sąd orzekł na podstawieart. 481 kpcod dnia następnego po doręczeniu odpisu pozwu/ por. wyrok SN z dnia 15.11.2006, I PK 112/06/ - o kosztach zastępstwa procesowego za I instancję Sąd orzekł na podstawieart. 98 kpcw zw.§ 9 ust. 1 pkt. 1 rozporządzenia MS z dnia 22.10.2015 r w sprawie opłat za czynności radców prawnych /Dz.U.2023.1935 t.j./, mając na względzie to, że stawka minimalna opłat za czynności adwokata lub radcy prawnego powinna być taka sama zarówno w sprawie o uznanie wypowiedzenia za bezskuteczne (o przywrócenie do pracy), jak i w sprawie o odszkodowanie z tytułu nieuzasadnionego lub niezgodnego z prawem wypowiedzenia umowy o pracę przez pracodawcę albo z tytułu niezgodnego z prawem rozwiązania przez pracodawcę umowy o pracę bez wypowiedzenia. W każdej z tych spraw rodzaj i stopień zawiłości sprawy oraz wymagany i niezbędny nakład pracy pełnomocnika jest taki sam, niezależnie od wybranego przez pracownika lub uwzględnionego przez sąd pracy z urzędu alternatywnego roszczenia./ por w tym zakresie postanowienie SN z dnia 23.10.2012 r, II PZ 31/12, postanowienie SN z dnia 13.03.2012 r, II PZ 3/12, postanowienie SN z dnia 9.06.2010 r, II PZ 20/10/; - o rygorze natychmiastowej wykonalności Sąd orzekł na podstawieart.477 (2) kpc O kosztach zastępstwa procesowego za II Instancję Sąd orzekł na podstawieart. 98 kpcw zw.§ 9 ust. 1 pkt. 1w zw. § 10 ust. 1 pkt. 1 rozporządzenia MS z dnia 22.10.2015 r w sprawie opłat za czynności radców prawnych /Dz.U.2023.1935 t.j./ , także w stawkach minimalnych, mając na względzie cytowane powyżej orzecznictwo.

15/251000/0004021/Pa

Sąd Okręgowy w Łodzi

VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

152510000004021_VIII_U_001953_2023_Uz_2024-01-30_001

VIII U 1953/23

2024-01-30 01:00:00.0 CET

2024-02-16 19:00:04.0 CET

2024-02-16 15:36:39.0 CET

15251000

4021

REASON

Sygn. akt VIII U 1953/23 UZASADNIENIE Decyzją z dnia 1.06.2017 roku, o ponownym ustaleniu wysokości emerytury, Dyrektor Zakładu Emerytalno-Rentowego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych ponownie ustalił wysokość emerytury R. B. od 1 października 2017 r. W decyzji wskazano, że podstawę wymiaru świadczenia stanowi kwota 5 031,17 zł. Emerytura wynosi 75 % podstawy wymiaru, a jej łączna wysokość wynosi 3773,38 zł. Od 1.10.2017 wysokość miesięcznego świadczenia wraz z wzrostami i dodatkami wynosi 2069,02

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Agnieszka Kurczewska" xPublisher="agnieszka.kurczewska" xEditorFullName="Agnieszka Kurczewska" xEditor="agnieszka.kurczewska" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="24" xFlag="published" xVolType="15/251000/0004021/U" xYear="2023" xVolNmbr="001953" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText><xBx>Sygn. akt VIII U 1953/23</xBx></xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Decyzją z dnia 1.06.2017 roku, o ponownym ustaleniu wysokości emerytury, Dyrektor Zakładu Emerytalno-Rentowego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych ponownie ustalił wysokość emerytury <xAnon>R. B.</xAnon> od 1 października 2017 r. W decyzji wskazano, że podstawę wymiaru świadczenia stanowi kwota 5 031,17 zł. Emerytura wynosi 75 % podstawy wymiaru, a jej łączna wysokość wynosi 3773,38 zł. Od 1.10.2017 wysokość miesięcznego świadczenia wraz z wzrostami i dodatkami wynosi 2069,02 zł. Jako podstawę prawną decyzji wskazano przepisy - art. 15c w związku z art. 32 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 18 lutego 1994 r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin (Dz. U. z 2016 r. poz. 708, z późn. zm. dalej jako ustawa o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy) oraz, otrzymaną z IPN , Informację z dnia 9.03.2017 r.</xText> <xText>/decyzja k.6 w załączonych aktach MSWiA/</xText> <xText>Odwołanie od w/w decyzji o ponownym ustaleniu wysokości emerytury, wniósł <xAnon>R. B.</xAnon> zaskarżając ją w całości i wnosząc o jej zmianę poprzez przyznanie świadczenia emerytalnego w dotychczasowej wysokości i zasądzenie kosztów postępowania.</xText> <xText>Zaskarżonej decyzji zarzucono:</xText> <xText>1) Naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. <xLexLink xArt="art. 2" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 2 Konstytucji RP</xLexLink>, polegające na arbitralnym obniżeniu przysługującego mi świadczenia emerytalnego, co narusza zasadę ochrony praw nabytych i zasadę sprawiedliwości społecznej, a także zasadę zaufania obywatela do państwa i tworzonego przez nie prawa oraz niedziałania prawa wstecz, wynikające z zasady demokratycznego państwa prawnego;</xText> <xText>2) Naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 67 ust. 1 w zw. z <xLexLink xArt="art. 31;art. 31 ust. 3" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 31 ust. 3 Konstytucji RP</xLexLink> polegające na arbitralnym obniżeniu przysługującego mi świadczenia emerytalnego, co stanowi nieproporcjonalne i nieuzasadnione naruszenie przysługującego mi prawa do zabezpieczenia społecznego po osiągnięciu wieku emerytalnego;</xText> <xText>3) Naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. <xLexLink xArt="art. 30;art. 47" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 30 oraz art. 47 Konstytucji RP</xLexLink> w zw. z art. 8 Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności polegające na naruszeniu mojej godności, prawa do ochrony czci, dobrego imienia, prawa do prywatności i prawa do poszanowania życia rodzinnego, poprzez przyjęcie, że moja służba w okresie przed 31 lipca 1990 r. stanowiła „służbę na rzecz totalitarnego państwa&quot;, a tym samym arbitralne przypisanie mi - w akcie prawnym rangi ustawy - winy za działania związane z naruszeniami praw człowieka, których dopuszczali się niektórzy przedstawiciele władzy publicznej PRL oraz niektórzy funkcjonariusze organów bezpieczeństwa PRL, a do których ja w żaden sposób się nie przyczyniłem;</xText> <xText>4) Naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 32 ust. 1 w zw. z art. 64 ust. 1 i 2</xText> <xText>oraz <xLexLink xArt="art. 67;art. 67 ust. 1" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 67 ust. 1 Konstytucji RP</xLexLink> w zw. z <xAnon>art. 1 Protokołu nr (...)</xAnon> do <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19930610284" xTitle="Konwencja z dnia 4 listopada 1950 r. o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności" xAddress="Dz. U. z 1993 r. Nr 61, poz. 284">Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności</xLexLink> w zw. z art. 14 Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności, polegające na nieuzasadnionym, dyskryminującym zróżnicowaniu moich uprawnień o charakterze majątkowym wynikających ze służby po roku 1990 i obniżeniu świadczeń emerytalnych należnych mi z tytułu tej służby, w stosunku do osób, które nie pełniły służby w okresie PRL, w sposób naruszający zasadę równości wobec prawa;</xText> <xText>5) Naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 45 ust. 1 w zw. z <xLexLink xArt="art. 10;art. 10 ust. 1;art. 10 ust. 2" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 10 ust. 1 i 2 Konstytucji RP</xLexLink> oraz <xLexLink xArt="art. 42;art. 42 ust. 1" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 42 ust. 1 Konstytucji RP</xLexLink> w zw. z art. 6 ust. 2 Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności, polegające na zastosowaniu represji bez wykazania winy indywidualnej, zastąpienie w tym zakresie władzy sądowniczej władzą ustawodawczą i odwróceniu w ten sposób zasady domniemania niewinności przez uznanie wszystkich funkcjonariuszy będących w służbie przed 31 lipca 1990 r. za winnych działań zasługujących na penalizację;</xText> <xText>a w konsekwencji powyższych naruszeń:</xText> <xText>6) Naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 64 ust. 1 i 2 w zw. z <xLexLink xArt="art. 67;art. 67 ust. 1" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 67 ust. 1</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 31;art. 31 ust. 3" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 31 ust. 3 Konstytucji RP</xLexLink> w zw. z <xAnon>art. 1 Protokołu nr (...)</xAnon> do <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19930610284" xTitle="Konwencja z dnia 4 listopada 1950 r. o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności" xAddress="Dz. U. z 1993 r. Nr 61, poz. 284">Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności</xLexLink> w zw. z art. 14 Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności, polegające na arbitralnym naruszeniu moich osobistych praw majątkowych i prawa do poszanowania mienia, które podlegają równej dla wszystkich ochronie, na skutek nieproporcjonalnego naruszenia mojego prawa do zabezpieczenia społecznego, co stanowi przejaw nieuzasadnionej represji ekonomicznej.</xText> <xText>/ odwołanie k. 2-13/</xText> <xText>W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie oraz o zasądzenie od odwołującego na rzecz organu rentowego zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w według norm przepisanych. Uzasadniając swoje stanowisko organ rentowy wskazał, iż zaskarżona decyzja została wydana na podstawie art. 15c w zw. z art. 32 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 18 lutego 1994 r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin (Dz. U. z 2016 r. poz. 708, z późn. zm.), w brzmieniu ustalonym przez przepisy ustawy z dnia 16 grudnia 2016 r. o zmianie ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin (Dz. U. z 2016 roku, poz. 2270) oraz w oparciu o informację o przebiegu służby, która jest równoznaczna z zaświadczeniem o przebiegu służby sporządzanym na podstawie akt osobowych przez właściwe organy.</xText> <xText>/odpowiedź na odwołanie – k. 14-16/</xText> <xText>Postanowieniem z dnia 20.04.2018 r. Sąd Okręgowy w Warszawie XIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych zawiesił postępowanie w sprawie na podstawie <xLexLink xArt="art. 177;art. 177 § 1;art. 177 § 1 pkt. 3(1)" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art.177 § 1 pkt 3<xSUPx>1 </xSUPx>k.p.c.</xLexLink></xText> <xText>/postanowienie z uzasadnieniem– k. 30-31/</xText> <xText>Postanowieniem z dnia 20.09.2023 roku Sąd Okręgowy w Warszawie XIII Wydział Pracy <xAnon> (...)</xAnon> podjął zawieszone postępowanie.</xText> <xText>/ postanowienie k. 54/</xText> <xText>Postanowieniem z dnia 6.10.2023 r. roku Sąd Okręgowy w Warszawie XIII Wydział Pracy <xAnon> (...)</xAnon> na podstawie <xLexLink xArt="art. 461;art. 461 § 3" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 461 § 3 k.p.c.</xLexLink> niniejszą sprawę przekazał do rozpoznania i rozstrzygnięcia Sądowi Okręgowemu w Łodzi.</xText> <xText>/postanowienie – k. 65/</xText> <xText>Na rozprawie w dniu 8.01.2024 r., ustanowiony, w toku procesu, profesjonalny pełnomocnik wnioskodawcy, poparł odwołanie. Pełnomocnik organu rentowego wniósł o oddalenie odwołania.</xText> <xText>/ stanowiska procesowe stron protokół z rozprawy dnia 8.01.2024 r. 00:02:04 -00:02:07/</xText> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:</xBx></xText> <xText><xAnon>R. B.</xAnon> <xAnon>urodził się w dniu (...)</xAnon>.</xText> <xText>/okoliczność bezsporna/</xText> <xText><xAnon>R. B.</xAnon> pełnił służbę w organach bezpieczeństwa w okresie <xBx>od 1.01.1984 - 1.07.1990</xBx> w <xUx>Wydziale Łączności Wojewódzkiego Urzędu Spraw Wewnętrznych</xUx> w <xAnon>Ł.</xAnon> na stanowisku starszy technik sekcji I</xText> <xText>/ karta przebiegu służby k. 24 akta osobowe załączone do akt sprawy płyta CD k. 25/</xText> <xText>W spornym okresie wnioskodawca pracował w wydziale Łączności w <xAnon>K.</xAnon> Miejskiej w <xAnon>Ł.</xAnon> jako technik dyżurny na stacji urządzeń nośnych tj telefonów i telegrafów. Były to urządzenia komunikacji międzymiastowej montowane na stałe. Były połączenia miedzy komendami Milicji. Nie były to podsłuchy. Nadzorował łączność międzymiastową. Nadzorował sprawność urządzeń przenoszących dźwięk.</xText> <xText>/ oświadczenie wnioskodawcy protokół z rozprawy z dnia 8.01.2024 r. 00:02:29-00:12:07/</xText> <xText>Wnioskodawca nie ścigał opozycji oraz związków zawodowych nie walczył z kościołem ani związkami wyznaniowymi. Nie miał kontaktów z mniejszościami etnicznymi.</xText> <xText>/ oświadczenie wnioskodawcy protokół z rozprawy z dnia8.01.2024 r. 00:02:29-00:12:07/</xText> <xText>Z treści dokumentów osobowych wnioskodawcy nie wynika, że podjął on bez wiedzy i zgody przełożonych czynną współpracę z osobami lub organizacjami działającymi na rzecz niepodległości Państwa Polskiego.</xText> <xText>/ karta przebiegu służby k. 24 akta osobowe załączone do akt sprawy płyta CD k. 25/</xText> <xText>W dokumentach MSWiA brak jest nazwisk osób pokrzywdzonych lub poszkodowanych działalnością lub zaniechaniem wnioskodawcy.</xText> <xText>/ bezsporne/</xText> <xText>Wydziały łączności WUSW realizowały zadania techniczne związane z zapewnieniem właściwej pracy urządzeń łączności przewodowej (specjalnej, telefonicznej, telegraficznej, dowodzenia, dyspozytorskiej) i radiowej (krótkofalowej, ultrakrótkofalowej), będących w dyspozycji jednostek i komórek Milicji Obywatelskiej i Służby Bezpieczeństwa, władz politycznych i administracyjnych województw. Zajmowały się również organizowaniem, zabezpieczaniem, nadzorem wymiany i transportu (konwoju) przesyłek listowych, których ekspedycja podlegała poczcie specjalnej</xText> <xText>/bezsporne informacja IPN k. 61-62/</xText> <xText>Wydział Łączności Wojewódzkiego Urzędu Spraw Wewnętrznych w <xAnon>Ł.</xAnon>, był odpowiednikiem terenowym Zarządu Łączności wymienionego w art. 13b ust. 1 pkt. 5 lit. d tiret 8 ustawy z dnia 18 lutego 1994 r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, <xAnon> (...)</xAnon> Marszałkowskiej, Służby Ochrony Państwa, Państwowej Straży Pożarnej, <xAnon> (...)</xAnon>Skarbowej i Służby Więziennej oraz ich rodzin (Dz. U. z 2023 r. poz. 1280).</xText> <xText>/bezsporne - informacja IPN k. 61-62/</xText> <xText>Decyzją z dnia 24.03.2005 r., ustalono prawo do emerytury policyjnej wnioskodawcy.</xText> <xText>/decyzja – k. 11 załączonych do sprawy akt MSWiA/</xText> <xText>Z informacji Instytutu Pamięci Narodowej - Komisji Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu Oddziałowe Archiwum IPN w <xAnon>Ł.</xAnon>, sporządzonej dla organu rentowego z dnia 9.03.2017 r. wynika, iż wnioskodawca, w okresie od 01.01.1984 do 01.07.1990 r. pełnił służbę na rzecz totalitarnego państwa, o której mowa w art. 13b ustawy z dnia 18 lutego 1994 r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin (Dz. U. z 2016 r. poz. 708, z późn. zm.)</xText> <xText>/informacja – k. 3 załączonych do sprawy akt MSWiA/</xText> <xText>Powyższych ustaleń Sąd Okręgowy dokonał na podstawie powołanych wyżej dokumentów oraz w oparciu o oświadczenie wnioskodawcy, nie znajdując podstaw do zakwestionowania ich wiarygodności. Powołane dokumenty, według Sądu, zasługiwały w całości na uwzględnienie, albowiem ich wiarygodności nie kwestionował ani odwołujący, ani organ rentowy. W toku postępowania organ emerytalny nie składał dalszych wniosków dowodowych. Podkreślić, również, należy, że organ ten nie przedstawił w ramach trwającego procesu żadnych rzetelnych dowodów na okoliczność przestępczej działalności wnioskodawcy w okresie jego zatrudnienia w służbach bezpieczeństwa państwa.</xText> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Sąd Okręgowy zważył , co następuje :</xBx></xText> <xText>Na wstępie należy wskazać, że okolicznością sporną nie jest stan faktyczny ani stan prawny, jaki został zastosowany przez organ rentowy, ale ocena zgodności zastosowanych przepisów z <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">Konstytucją RP</xLexLink>, jak również wiążącymi umowami międzynarodowymi.</xText> <xText>W pierwszej kolejności wskazać należy, że Sąd rozpoznający niniejszą sprawę uważa za obowiązującą i wiążącą go zasadę domniemania zgodności z <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">Konstytucją</xLexLink> przepisów prawa.</xText> <xText>Ponadto do chwili wydania wyroku w sprawie Trybunał Konstytucyjny orzekł o konstytucyjności zastosowanych przepisów przez organ emerytalny stwierdzając, w wyroku z dnia 16 czerwca 2021 roku w sprawie P 10/20, że art. 22a ust. 2 ustawy z dnia 18 lutego 1994 r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, <xAnon> (...)</xAnon> Marszałkowskiej, Służby Ochrony Państwa, Państwowej Straży Pożarnej, <xAnon> (...)</xAnon>Skarbowej i Służby Więziennej oraz ich rodzin (Dz. U. z 2020 r. poz. 723) j e s t z g o d n y z <xLexLink xArt="art. 2" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 2</xLexLink> oraz z <xLexLink xArt="art. 67;art. 67 ust. 1" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 67 ust. 1</xLexLink> w związku z <xLexLink xArt="art. 31;art. 31 ust. 3" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 31 ust. 3 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskie</xLexLink>.</xText> <xText>Okoliczność ta nie przesądza, że decyzje organu emerytalno-rentowego nie są wadliwe.</xText> <xText>Przede wszystkim, organy stosujące prawo, wiąże zasadniczo sentencja orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego , natomiast organy te nie muszą akceptować wszystkich uwag do orzeczenia zawartych w jego uzasadnieniu. (porównaj wyrok NSA z dnia 16 lipca 2016 roku w sprawie I OSK 223/16). Także, konstytucyjność przepisu ustawy nie gwarantuje jednoznacznie braku jego wadliwego zastosowania w określonych stanach faktycznych. Powstaje też pytanie czy demokratyczne państwo prawa posiada jakieś gwarancje na wypadek gdyby okazało się, że orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego narusza prawa zawarte w <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">Konstytucji RP</xLexLink> czy też pozostaje w sprzeczności z powszechnymi zasadami prawa międzynarodowego akceptowanymi przez państwo polskie.</xText> <xText>Wskazać, też, należy, że Sąd Apelacyjny w Łodzi III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w postanowieniu z dnia 19 grudnia 2019 r. wyraził pogląd zgodnie z którym uznał, że Sąd powszechny miał prawo samodzielnie dokonać oceny zgodności zastosowanych przez organ emerytalny przepisów, jeżeli od tej oceny uchyla się Trybunał Konstytucyjny.</xText> <xText>Przytoczyć również trzeba, że w uchwale składu Siedmiu Sędziów Sądu Najwyższego - Izba Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 16 września 2020 r. w sprawie III UZP 1/20 (Legalis Numer 2467938) wyjaśniono, że kryterium „służby na rzecz totalitarnego państwa” określone w art. 13b ust. 1 ustawy z dnia 18 lutego 1994 r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, <xAnon> (...)</xAnon> Marszałkowskiej, Służby Ochrony Państwa, Państwowej Straży Pożarnej, <xAnon> (...)</xAnon>Skarbowej i Służby Więziennej oraz ich rodzin (t.j. Dz.U. z 2020 r. poz. 723) powinno być oceniane na podstawie wszystkich okoliczności sprawy, w tym także na podstawie indywidualnych czynów i ich weryfikacji pod kątem naruszenia podstawowych praw i wolności człowieka.”</xText> <xText>Wszystkie powyższe argumenty pozwalają na dwie konkluzje:</xText> <xText>1. zastosowane w zaskarżonych decyzjach przepisy prawa należy zasadniczo uznać za zgodne z <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">Konstytucją RP</xLexLink></xText> <xText>2. obowiązkiem sądu ubezpieczeń społecznych jest rozpatrzenie każdego odwołania zgodnie z porządkiem prawnym obowiązującym na terenie państwa, nie ograniczając się tylko do przepisów zastosowanych w zaskarżonych decyzjach</xText> <xText>W tym stanie, wskazać należy, że Sąd rozpoznający niniejszą sprawę, uważa za obowiązującą i wiążącą go zasadę domniemania zgodności z <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">Konstytucją</xLexLink> przepisów prawa.</xText> <xText>Oznacza to, że Sąd nie musi odnosić się do kwestii konstytucyjności merytorycznej treści art. 15c w związku z art. 13b ustawy z dnia 18 lutego 1994 r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin (Dz. U. z 2016 r. poz. 708, z późn. zm.) do czasu gdy przepis ten nie zostanie zakwestionowany przez Trybunał Konstytucyjny. Jedynie w wyjątkowych sytuacjach, gdy ze względu na oczywisty walor sprzeczności przepisów ustawy z <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">Konstytucją</xLexLink> (szczególnie gdy ustawa nie była oceniona przez Trybunał Konstytucyjny pod kątem jeszcze innych przesłanek konstytucyjnych) a zarazem nieuzasadnioną konieczność długiego oczekiwania na ewentualne orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego, skutkiem czego obywatel może doznać nieodwracalnej szkody, sąd powszechny jest zobowiązany do oceny konstytucyjności przepisów ustawy czy aktów podrzędnych.</xText> <xText>Co do meritum, wskazać należy, że w dniu 1 stycznia 2017 r. weszła w życie ustawa z dnia 16 grudnia 2016 r. o zmianie ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin (Dz. U. z 2016 r. poz.), na mocy której wprowadzono art. 13b ustalający katalog cywilnych i wojskowych instytucji i formacji, w których służba od dnia 22 lipca 1944 r. do dnia 31 lipca 1990 r. jest uznawana za służbę na rzecz totalitarnego państwa. Ustawa zmieniająca wprowadziła także zasady ustalania wysokości policyjnej emerytury nakazując stosowanie art. 15c i 22a ustawy. Przepisy te stanowią, że w przypadku osoby, która pełniła służbę na rzecz totalitarnego państwa, o której mowa w art. 13b i która pozostawała w służbie przed dniem 2 stycznia 1999 r., emerytura wynosi 0% podstawy wymiaru - za każdy rok służby na rzecz totalitarnego państwa, o której mowa w art. 13b i 2,6% podstawy wymiaru - za każdy rok służby lub okresów równorzędnych ze służbą, o których mowa w art. 13 ust. 1 pkt 1, 1a oraz 2-4. Wysokość emerytury, ustalonej zgodnie z tymi przepisami, nie może być wyższa niż miesięczna kwota przeciętnej emerytury wypłacanej przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, ogłoszonej przez Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (art. 15c).</xText> <xText>Ustawodawca zobowiązał, też, organ rentowy do wszczynania, z urzędu, postępowania w przedmiocie ponownego ustalenia prawa do świadczeń i wysokości świadczeń stosownie do wyżej wymienionych przepisów (art. 2).</xText> <xText>Sąd Okręgowy uważa, że idea aby osoby, które brały udział swoim zaangażowaniem w utrwalanie systemu państwa totalitarnego otrzymywały niższe emerytury niż pozostała część społeczeństwa jest zrozumiała. Zwłaszcza, że na wysokość tych emerytur nie miały wpływu mechanizmy demokratycznego państwa prawa.</xText> <xText>Z drugiej strony trzeba, jednak, zaznaczyć, że ustawę uchwalono po blisko 27 latach od transformacji ustrojowej państwa, mimo istnienia konstytucyjnej zasady ciągłości państwa (<xLexLink xArt="art. 2;art. 241" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 2 i art. 241 Konstytucji RP</xLexLink>) i jego przynależności do systemu prawnego Unii Europejskiej oraz związania Rzeczpospolitej Polskiej Traktatem o Unii Europejskiej (<xLexLink xArt="art. 4;art. 6" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 4 i art. 6</xLexLink> <xAnon> (...)</xAnon>). Ustawodawca w tym przypadku nie wskazał kryteriów wykluczenia ubezpieczonego z systemu ochrony praw podstawowych, bowiem nie pozbawia tej grupy ubezpieczonych prawa do świadczeń już przyznanych, a jedynie dąży do korekty wysokości świadczeń, aby miały uzasadnienie aksjologiczne w ocenie społeczeństwa demokratycznego. Jednakże budzić może wątpliwości w płaszczyźnie podstaw ubezpieczonych przy wykonywaniu swoich obowiązków zawodowych, brak oceny czasu poświęconego na wykonywanie tych obowiązków jak i winy zbiorowej oraz zbiorowej identycznej sankcji. W konsekwencji przyjąć należy, że okoliczność pełnienia służby w organach bezpieczeństwa państwowego nie powinno stanowić podstawy do takich działań ustawodawczych, jeżeli w kryteriach ustawowych nie znajdą się przesłanki oceny zawinionego działania funkcjonariusza. Gdyby przyjąć wykładnię reprezentowaną przez organ emerytalny to niezrozumiałym byłoby obniżenie emerytury funkcjonariuszowi kontrwywiadu, który chronił polską myśl naukową jak i funkcjonariuszowi kontrwywiadu, który doprowadził do śmierci działacza opozycyjnego z uwagi na nienawiść ideologiczną. W tym kontekście całkowicie niezrozumiałym będzie aprobata wysokich emerytur działaczy partyjnych, którzy to zlecali zadania ramowe ówczesnym organom bezpieczeństwa publicznego (por. uzasadnienie wyroku Sądu Okręgowego w Łodzi w sprawie VIII U 4509/19).</xText> <xText>Wnioskodawca, na mocy ww. przepisów i spornej decyzji wydanej w wykonaniu zacytowanych przepisów, został ograniczony w prawach emerytalnych. Ponadto naznaczono go, jako współuczestnika systemu bezprawia, obniżając świadczenie emerytalne oraz rentowe bez badania jakichkolwiek czynów i ewentualnej - indywidualnej winy. Jednocześnie przyjęto związanie sądów krajowych ustawodawczym wymiarem sprawiedliwości. Kryteria wykluczenia ubezpieczonego z systemu ochrony praw podstawowych, budzą wątpliwości w płaszczyźnie ich podstaw, czasu i winy zbiorowej oraz sankcji.</xText> <xText>W stanie faktycznym sprawy nie ujawniono żadnych dowodów przestępczej działalności wnioskodawcy, którą przyjmuje ustawa o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy w stosunku do każdego zatrudnionego w służbach bezpieczeństwa państwa poprzez definiowanie służby jako wykonywanej na rzecz totalitarnego państwa (art. 13b). Oczywiście Sąd rozumie trudną sytuację procesową organów emerytalnych, jednak brak jest prawnych przeszkód, aby Instytut Pamięci Narodowej wspierał organ emerytalny, o ile ten ostatni złoży konkretne, a nie ogólnikowe wnioski dowodowe.</xText> <xText>W związku z tym powstaje wątpliwość, czy Sąd może być związany retrospektywną sprawiedliwością zdefiniowaną przez ustawodawcę krajowego, bez podważenia praw - zasad podstawowych Unii Europejskiej, będąc także sądem Unii Europejskiej.</xText> <xText>Powstaje też pytanie czy Sądy powinny być związane formalnymi przesłankami wprowadzonymi przez ustawodawcę czy też obowiązkiem Sądu jest ocena indywidualna każdego odwołującego się byłego funkcjonariusza służby bezpieczeństwa, należy odpowiedzieć, że odpowiedzialność zbiorowa może ubyć uregulowana przez ustawodawcę, ale w wyjątkowych sytuacjach z jasno uzasadnionymi i społecznie akceptowalnymi przesłankami oraz bez sankcji (np. ustawa potępiająca system totalitarny i jej wykonawców).</xText> <xText>Na to pytanie odpowiedź udzielił Sąd Najwyższy w uchwale z 16.09.2020 r. (III UZP 1/20). Uznając doniosłość tego orzeczenia i przy braku oceny stanu prawnego przez Trybunał Konstytucyjny, Sąd Okręgowy uznał, że musi nastąpić indywidualizacja winy każdego ubezpieczonego, a na organie emerytalnym spoczywa nie tylko formalne zastosowanie ustawy, ale także obrona swojego stanowiska zawartego w zaskarżonych decyzjach poprzez składanie wniosków dowodowych wykazujących, że określony ubezpieczony funkcjonariusz swoim zachowaniem naruszył w sposób istotny zasady godności obywatelskiej robiąc to z określonych pobudek nieakceptowanych społecznie.</xText> <xText>Podkreślić należy, że prawo do emerytury nabywa się ex lege, po spełnieniu ustawowych przesłanek. Przesłanki te, co do zasady, są jednoznaczne (wiek, staż pracy, ustanie zatrudnienia, wysokość składek), a niekiedy ocenne (np. stan niezdolności do służby).</xText> <xText>Osoba, która w celu spełnienia przesłanek niezbędnych do uzyskania świadczenia podjęła stosowne działania (rezygnacja z pracy, poddanie ocenie stanu zdrowia) i przedłożyła odpowiednie dokumenty, słusznie spodziewa się, że pozytywna decyzja organu rentowego potwierdziła spełnienie wymaganych warunków. Organ rentowy po zbadaniu tych okoliczności wydaje decyzję deklaratoryjną, która ma zasadnicze znaczenie z punktu widzenia realizacji nabytego prawa (zob. K. Ślebzak, Glosa do uchwały SN z dnia 5 czerwca 2003 r., sygn. akt III UZP 5/03, OSP nr 7-8/2004, poz. 84) (cytat za wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 28 lutego 2012 r. w sprawie K 5/11).</xText> <xText>Sąd orzekający w n/n sprawie podziela w pełni stanowiska innych sądów powszechnych rozpoznających analogiczne sprawy, w tym Sądu Okręgowego w Suwałkach w wyroku z 29.10.2019 r. w sprawie III U 819/19 i z tej przyczyny pozwala sobie przytoczyć szeroko zastosowaną w ww. orzeczeniu argumentację, przyjmując ją, jako własną.</xText> <xText>Wątpliwości pojawiające się w niniejszej sprawie wynikają z przyjęcia odpowiedzialności zbiorowej przez ustawodawcę krajowego i związania nią sądów w porządku ustawowym. W ocenie Sądu, idea sprawowania sądowego wymiaru sprawiedliwości opiera się na indywidualnej ocenie zachowania (winie) i jest opozycyjna wobec zbiorowej sprawiedliwości ustawodawcy. W ramach kontroli decyzji organu rentowego, konieczna jest odpowiedź na pytanie o powszechność praw podstawowych Unii Europejskiej i związanie nimi sądów krajowych.</xText> <xText>Przede wszystkim, należy powołać się na <xLexLink xArt="art. 9;art. 91" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 9 i art. 91 Konstytucji</xLexLink> oraz art. 4 ust. 3 i art. 6 Traktatu o Unii Europejskiej (Dz. U. z 2004 r. Nr 90, poz. 864 dalej <xAnon> (...)</xAnon>), zgodnie z którymi prawa podstawowe Unii Europejskiej mają charakter praw bezpośrednio stosowalnych. W takiej sytuacji każdy sędzia krajowy z powołaniem się na zasadę efektywnej kontroli sądowej ma nie tylko prawo, ale obowiązek pominąć w procesie sądowego stosowania prawa, ustawy oraz praktyki sprzeczne z zasadami podstawowymi Unii Europejskiej (dalej UE). Sędzia krajowy ma obowiązek stosowania praw podstawowych UE z prawem pominięcia regulacji krajowych naruszających te prawa.</xText> <xText>W ocenie Sądu, nie można akceptować odpowiedzialności obywateli Unii Europejskiej, którymi są również obywatele Polski, opartej na winie zbiorowej oraz ingerencji ustawodawcy w konstytucyjne uprawnienia sądów do wymierzania sprawiedliwości. Prawa podstawowe Unii Europejskiej wykluczają odpowiedzialność zbiorową obywateli Unii, za przeszłość w ramach retrospektywnej sprawiedliwości przy przyjęciu konstytucyjnej zasady ciągłości państwa polskiego. Ponieważ w polskim porządku prawnym przyjęto unijne standardy związania prawami podstawowymi (<xLexLink xArt="art. 9;art. 91" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 9 i art. 91 Konstytucji</xLexLink> oraz <xLexLink xArt="art. 4;art. 4 ust. 3;art. 6" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 4 ust. 3 i art. 6</xLexLink> <xAnon> (...)</xAnon>), ustawodawca nie może swobodnie oceniać przeszłości obywateli i wprowadzać sankcji opartych na winie zbiorowej według kryterium zatrudnienia. Ustawodawstwo, które wyjmuje z ochrony konstytucyjnych zasad obywateli, przy przyjęciu ich odpowiedzialności zbiorowej jest opozycyjne wobec unijnych praw podstawowych.</xText> <xText>Zdaniem Sądu, system prawny Unii Europejskiej, z racji bezpośredniego skutku praw podstawowych Unii Europejskiej, umożliwia skonfrontowanie ustawodawstwa krajowego z prawami podstawowymi Unii. Prawa te w porządku krajowym, zgodnie <xLexLink xArt="art. 9;art. 91" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 9 i art. 91 Konstytucji</xLexLink>, mają charakter normatywny. Sędzia krajowy powinien zagwarantować ich przestrzeganie w ramach sądowego rozstrzygnięcia. Norma sprzeczna z prawem wspólnotowym nie musi być usunięta z systemu poprzez formalną derogację, może być pominięta przez sąd. W państwie deklarującym się, jako związanym zasadą rządów prawa, norma sądowego rozstrzygnięcia, aby obowiązywała, nie może być sprzeczna z zasadami i prawami podstawowymi UE.</xText> <xText>W ocenie Sądu, zasada efektywnej ochrony sądowej stwarza podstawę do przyjęcia, że w każdym przypadku, gdy przepisy krajowe (lub praktyka stosowania prawa) uniemożliwiałyby ochronę praw podstawowych UE, sąd krajowy w razie bezskutecznej wykładni przepisów krajowych powinien odmówić ich zastosowana w oparciu o art. 4 ust. 3 Traktatu o Unii Europejskiej (Dz. U. z 2004 r. Nr 90, poz. 864 dalej jako <xAnon> (...)</xAnon>) lub kreować poprzez wykładnie takie orzeczenie, które zabezpieczą rządy prawa. Dlatego nie można wnioskodawcy obniżyć świadczenia emerytalnego decyzją organu rentowego, wydaną na podstawie ustawy sprzecznej z zasadami podstawowymi Unii Europejskiej. W takim znaczeniu Sąd włącza w podstawę rozstrzygnięcia n/n sprawy zasady podstawowe Unii Europejskiej.</xText> <xText>W doktrynie i orzecznictwie wskazuje się, że sąd krajowy rozpoznając sprawę powinien rozważyć wszystkie istotne relacje, jakie mogą zachodzić między prawem krajowym a prawem Unii. Chodzi tu zwłaszcza o odróżnienie przepisów stosowanych bezpośrednio (przepisy traktatów mające skutek bezpośredni oraz rozporządzenia i decyzje) od aktów stosowanych pośrednio. Akty pierwszego typu całkowicie wypierają prawo krajowe, w drugim zaś przypadku stosowane jest prawo krajowe z uwzględnieniem zasad UE.</xText> <xText>Sąd powinien uwzględnić zasadę pierwszeństwa prawa unijnego oraz zasadę skutku bezpośredniego, a także zasadę efektywności prawa unijnego. Te trzy zasady określają zadania i pozycję sądów krajowych w sferze prawa Unii. Relacje między tymi zasadami i towarzyszącymi im obszarami prawa mogą mieć charakter kolizyjny. W zakresie istniejących regulacji pierwszeństwo powinno należeć do prawa unijnego. Dotyczy to zwłaszcza ogólnych zasad prawa, czyli podstawowych norm prawnych, które ze swej natury są możliwe do stosowania w różnych systemach prawnych.</xText> <xText>Bezpośrednio obowiązujące prawo Unii powinno być bezpośrednio stosowane w państwach członkowskich, co w przypadku Polski przewiduje <xLexLink xArt="art. 9;art. 91;art. 91 pkt. 3" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 9 i art. 91 pkt 3 Konstytucji RP</xLexLink>. Bezpośredni skutek oznacza przede wszystkim nabycie praw i obowiązków w sposób skuteczny wobec innych podmiotów.</xText> <xText>Na mocy art. 6 Traktatu o Unii Europejskiej zasady podstawowe UE, zawarte w Karcie Praw Podstawowych (<xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19930610284" xTitle="Konwencja z dnia 4 listopada 1950 r. o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności" xAddress="Dz. U. z 1993 r. Nr 61, poz. 284">Konwencja o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności</xLexLink> - Dz. U. z 1993 r. Nr 61, poz. 284) stają się fundamentalnym elementem porządku prawnego Unii (ust. 3).</xText> <xText>Natomiast prawa &quot;orzecznicze&quot; nie zostały formalnie skodyfikowane, lecz stanowią rezultat orzecznictwa Trybunału, który &quot;odkrywał&quot; te prawa i określał ich prawne kontury, a jednocześnie nadał im status zasad prawa. Obie kategorie praw podstawowych stanowią część prawa pierwotnego: pierwsze z nich z uwagi na treść art. 6 ust. 1 <xAnon> (...)</xAnon>, który przyznaje Karcie moc równą Traktatom, drugie - ze względu na orzecznictwo <xAnon> (...)</xAnon>, które nadało im taką rangę.</xText> <xText>Orzekając w n/n sprawie, Sąd odwołuje się do praw podstawowych dekodowanych z pozycji traktatów (w tym do <xAnon> (...)</xAnon>, <xAnon> (...)</xAnon> oraz KPP poprzez art. 6 <xAnon> (...)</xAnon>), jak i orzeczeń ETS. Kluczowe znaczenie dla oceny wydawanych decyzji, ograniczających prawa emerytalno-rentowe byłych funkcjonariuszy PRL ma zasada podmiotowości (godności) obywateli UE, zasada rządów prawa, sądowego wymiaru sprawiedliwości, niedyskryminacji, proporcjonalności oraz ochrony własności. Zasady te wywołują skutek bezpośredni w sądowym stosowaniu prawa (zob. A. Wróbel - Stosowanie prawa Unii Europejskiej przez sądy, T.I. Warszawa 2010 r. str.97 i nast.).</xText> <xText>W ocenie Sądu, ustawa o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy z 2016 r., jak i wydawane na jej podstawie decyzje, uzasadniają wątpliwości co do ich zgodności z zasadą godności jednostki, zasadą rządów prawa (wina zbiorowa), zasadą równości (wadliwa cecha relewantna zróżnicowania), zasadą proporcjonalności (ustawę wydano po niemal 27 latach od transformacji ustrojowej) oraz zasadą sądowego wymiaru sprawiedliwości (ustawodawca zdefiniował winę zbiorową obywateli, a nie ustaliły jej sądy).</xText> <xText>Unijna zasada efektywnej ochrony sądowej stwarza podstawę do przyjęcia, że w każdym przypadku, gdy przepisy krajowe (lub praktyka stosowania prawa) uniemożliwiałyby zabezpieczenie rządów prawa, Sąd krajowy w razie bezskutecznej wykładni przepisów krajowych powinien odmówić ich zastosowania. Tym samym ustawa zmieniająca ustawę o zaopatrzeniu byłych funkcjonariuszy służb specjalnych PRL, niezależnie od przyszłego orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego, poprzez zasadę efektywnej ochrony sądowej może być pominięta w każdym procesie, jako sprzeczna z prawami podstawowymi Unii.</xText> <xText>Uznając bezpośredni skutek oraz pierwszeństwo stosowania praw podstawowych UE w krajowym porządku prawnym, Sąd dokonał oceny zgodności ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy z prawami - zasadami podstawowymi UE.</xText> <xText>1. Zasada godności ludzkiej.</xText> <xText>Należy wskazać, iż termin &quot;godność człowieka&quot; ujęto w wielu aktach prawa międzynarodowego, m.in. w Karcie Narodów Zjednoczonych (preambuła), w <xAnon> (...)</xAnon> Deklaracji Praw Człowieka z 1948, (art. 1), w Międzynarodowych Paktach Praw Człowieka (1966), a także w Karcie Praw Podstawowych Unii Europejskiej. Zawarty jest on także w preambule do Traktatu o Funkcjonowaniu Unii Europejskiej (<xAnon> (...)</xAnon>) oraz w art. 2 Traktatu o Unii Europejskiej (<xAnon> (...)</xAnon>). W świetle tych aktów godność człowieka jest nienaruszalna. Należy ją szanować i chronić&quot; (art. 1).</xText> <xText>Krajowy Trybunał Konstytucyjny do momentu wydania pierwszej ustawy deubekizacyjnej tj. <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU20090240145" xTitle="Ustawa z dnia 23 stycznia 2009 r. o zmianie ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin oraz ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin" xAddress="Dz. U. z 2009 r. Nr 24, poz. 145">ustawy z dnia 23 stycznia 2009 r. o zmianie ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin oraz ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin</xLexLink> (Dz. U. Nr 24, poz. 145), twierdził, że naruszenie godności człowieka następuje w razie: &quot;arbitralnego urzeczowienia traktowania osoby ludzkiej przez ustawodawcę&quot;, w sytuacji, &quot;w której człowiek stawałby się wyłącznie przedmiotem ustawodawcy&quot;, zob. wyr. TK: z 15.10.2002 r. (SK 6/02, OTK-A 2002, Nr 5, poz. 65); z 7.03.2007 r. (K 28/05, 3TK-A 2007, Nr 3, <xLexLink xArt="poz. 24" xIsapId="WDU20090240145" xTitle="Ustawa z dnia 23 stycznia 2009 r. o zmianie ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin oraz ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin" xAddress="Dz. U. z 2009 r. Nr 24, poz. 145">poz. 24</xLexLink>); z 30.09.2008 r. (K 44/07, OTK-A 2008, Nr 7, poz. 126),</xText> <xText>W wyroku z 4.04.2001 r., K 11/00, Trybunał Konstytucyjny stwierdził, że &quot;będąc źródłem praw i wolności jednostki, pojęcie godności determinuje sposób ich rozumienia i urzeczywistniania przez państwo. Zakaz naruszania godności człowieka ma charakter bezwzględny i dotyczy wszystkich. Natomiast obowiązek poszanowania i ochrony godności nałożony został na władze publiczne państwa. W konsekwencji wszelkie działania władz publicznych powinny z jednej strony uwzględniać istnienie pewnej sfery autonomii, w ramach której człowiek może się w pełni realizować społecznie, a z drugiej działania te nie mogą prowadzić do tworzenia sytuacji prawnych lub faktycznych odbierających jednostce poczucie godności. Przesłanką poszanowania tak rozumianej godności człowieka jest między innymi istnienie pewnego minimum materialnego, zapewniającego jednostce możliwość samodzielnego funkcjonowania w społeczeństwie oraz stworzenie każdemu człowiekowi szans na pełny rozwój osobowości w otaczającym go środowisku kulturowym i cywilizacyjnym&quot; (OTK ZU nr 3/2001, poz. 54).</xText> <xText>W ocenie Trybunału Konstytucyjnego godność człowieka może w szczególności zostać naruszona przez stanowienie regulacji prawnych, których celem jest poniżenie człowieka.</xText> <xText>Z kolei art. 1 Karty Praw Podstawowych (KPP) wprost określa to prawo jako nienaruszalne. Godność człowieka jest nienaruszalna, podlega ochronie i poszanowaniu. W ten sposób Karta nawiązuje do wspólnych tradycji konstytucyjnych państw członkowskich, w tym również Polski, oraz międzynarodowego prawa praw człowieka, w świetle których nienaruszalna godność człowieka stanowi podstawę aksjologiczną systemu ochrony praw człowieka.</xText> <xText>Traktat o Unii Europejskiej w art. 2 wskazuje, iż: &quot;Unia opiera się na wartościach poszanowania godności osoby ludzkiej, wolności demokracji, równości, państwa prawnego jak również poszanowania praw człowieka, w tym prawa osób należących do mniejszości. Wartości te są wspólne Państwom członkowskim w społeczeństwie opartym na pluralizmie, niedyskryminacji, tolerancji, sprawiedliwości, solidarności oraz na równości kobiet i mężczyzn.&quot;</xText> <xText>Z kolei Preambuła Karty Praw Podstawowych (stosowana poprzez art. 6 <xAnon> (...)</xAnon>) stanowi, iż: Narody Europy, tworząc między sobą coraz ściślejszy związek, są zdecydowane dzielić ze sobą pokojową przyszłość opartą na wspólnych wartościach.</xText> <xText>Świadoma swego duchowo-religijnego i moralnego dziedzictwa, Unia jest zbudowana na niepodzielnych, powszechnych wartościach godności ludzkiej, wolności, równości i solidarności; opiera się na zasadach demokracji i państwa prawnego. Poprzez ustanowienie obywatelstwa Unii oraz stworzenie przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości stawia jednostkę w centrum swych działań.</xText> <xText>Unia przyczynia się do ochrony i rozwoju tych wspólnych wartości, szanując przy tym różnorodność kultur i tradycji narodów Europy, jak również tożsamość narodową Państw Członkowskich i organizację ich władz publicznych na poziomach: krajowym, regionalnym i lokalnym; dąży do wspierania zrównoważonego i stałego rozwoju oraz zapewnia swobodny przepływ osób, towarów, usług i kapitału oraz swobodę przedsiębiorczości.</xText> <xText>W tym celu, w obliczu zmian w społeczeństwie, postępu społecznego oraz rozwoju naukowego i technologicznego, niezbędne jest wzmocnienie ochrony praw podstawowych poprzez wyszczególnienie tych praw w Karcie i przez to uczynienie ich bardziej widocznymi.</xText> <xText>Zasada - prawo do godności - stanowi zatem wzorzec interpretacji innych praw - zasad podstawowych UE, szczególnie silnie jest związana z zasadą równości. Jeśli zatem godność człowieka jest nienaruszalna to musi być szanowana i chroniona.</xText> <xText>Rozpoznając niniejszą sprawę, Sąd zobowiązany jest do oceny dopuszczalności ograniczenia prawa do godności wnioskodawcy ustawą o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy, poprzez definicję służby na rzecz totalitarnego państwa zawartą w art. 13b, która przyjmuje winę zbiorową funkcjonariuszy, naznaczając ich jako współuczestników bezprawia.</xText> <xText>W toku postępowania organ rentowy nie ujawnił żadnych dowodów przestępczej działalności wnioskodawcy. Jedynym dowodem miały być informacje pozyskane z Instytutu Pamięci Narodowej, oparte wyłącznie o teczkę osobową wnioskodawcy. Tymczasem nie zawiera ona żadnych dokumentów świadczących o przestępczej działalności odwołującego w spornym okresie. Sama praca w organach państwa totalitarnego nie jest wystarczającą przesłanką do wnioskowania przez ustawodawcę, że była to służba niegodna postawy przeciętnego obywatela państwa. Szczególnie, że motywy podjęcia służby były bardzo różne, bo od ideologicznych po pragmatyczne. Zaakcentować wypada, że wydanie przez organ rentowy decyzji zmniejszającej wysokość pobieranej od kilku lat emerytury i renty policyjnych, w stosunku do każdego z ubezpieczonych, powinno być poprzedzone wnikliwą analizą sytuacji każdego z nich indywidualnie, a z całą pewnością przeprowadzeniem stosownego postępowania w tym zakresie. Organ rentowy wydając zatem decyzje na podstawie ww. ustawy nie powinien opierać się wyłącznie na informacji uzyskanej z IPN, który nie dokonuje analizy, ani nie ocenia jaki był zakres wykonywanych przez funkcjonariusza czynności i zadań służbowych, gdyż opiera się jedynie na dokumentach znajdujących się w zasobach archiwalnych IPN. Pozwany w istocie stał na stanowisku, że każda służba w wymienionych przez ustawodawcę instytucjach i formacjach, potwierdzona informacją IPN, jest służbą na rzecz totalitarnego państwa w rozumieniu art. 13b tak zwanej drugiej ustawy nowelizacyjnej. Zdaniem Sądu, przedstawiony pogląd jest błędny i nie zasługuje na uwzględnienie, albowiem nie wszelka praca albo służba w organach bezpieczeństwa państwa komunistycznego jest potępiona i objęta dyskredytacją, lecz jedynie ta, która polegała na zwalczaniu opozycji demokratycznej, związków zawodowych, stowarzyszeń, kościołów i związków wyznaniowych, łamaniu prawa do wolności słowa i zgromadzeń, gwałceniu prawa do życia, wolności, własności i bezpieczeństwa obywateli. Trzeba wskazać, że ustawodawca dał temu wyraz odnosząc się w art. 13b policyjnej ustawy emerytalnej do pojęcia służby na rzecz totalitarnego państwa, zdefiniowanego w cytowanej wyżej preambule ustawy lustracyjnej. Według Sądu, z tego względu błędne było przyjęcie za podstawę obniżenia emerytury ubezpieczonego informacji o przebiegu jego służby - skoro jest ona dowodem jedynie jego zatrudnienia w jednostkach organizacyjnych wymienionych w dodanym do ustawy art. 13b. Podnieść należy, że sama negatywna ocena działalności jednostki, w której ubezpieczony pełnił służbę, na gruncie przepisu art. 13b powoływanej ustawy emerytalnej, nie daje podstaw do obniżenia indywidualnie nabytych praw do emerytury czy renty. Należy też podkreślić, że ustalona w tym postępowaniu działalność ubezpieczonego, sama w sobie nie nosi żadnych znamion służby na rzecz państwa totalitarnego w rozumieniu ww. legalnej definicji tego pojęcia.</xText> <xText>Ponadto trudno sobie wyobrazić – w sprawie o wysokość świadczeń emerytalnego i rentowego, jakimi dowodami miałoby być wykazane, że wnioskodawca działał w ramach państwa totalitarnego i jak sąd ubezpieczeń społecznych powinien je ocenić. Wszak wysokość świadczeń z ubezpieczenia społecznego nie podlega „ważeniu” oraz „widełkom”, bowiem należne są za lata pracy a nie za jej jakość.</xText> <xText>Dlatego, w ocenie Sądu, zarzut bycia uczestnikiem bezprawia poprzez służbę na rzecz totalitarnego państwa czyniony jest w sposób zbiorowy, bez badania indywidualnej winy i popełnionych czynów, a to prowadzi do naruszenia godności wnioskodawcy.</xText> <xText>2. Zasada rządów prawa.</xText> <xText>Zakłada ona, iż każdy podmiot prawa, w tym ustawodawca krajowy, jest związany prawem. Związanie uniemożliwia tworzenie grupy wykluczonych, jak i uprzywilejowanych. Zasada rządów prawa zakłada istnienie sądów niezwiązanych ustawodawczym wymiarem sprawiedliwości. Sprawiedliwość ustawodawcy nie powinna wiązać sądów, jeśli zasada rządów prawa ma jakikolwiek sens. Jeśli obywatel UE jest wykluczony spod działania praw podstawowych UE, to prawa te nie mają już charakteru powszechnego. Jeśli nazwiemy pracę w służbach bezpieczeństwa państwa jako udział w bezprawiu, a dawny ustrój realnego socjalizmu jako totalitaryzm, godny tylko potępienia, to wszelkie analityczne uzasadnienia w obrębie prawa zdają się być zbędne.</xText> <xText>Sąd uznaje, że ustawa ta, wykluczając z sytemu prawnego wnioskodawcę, w oparciu o winę zbiorową, zaprzecza realności jego praw podstawowych w Unii Europejskiej.</xText> <xText>Ustawa o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy z 2016 roku podważa idee demokracji nie tylko w świadomości wykluczonych spod praw podstawowych Unii. Jeśli zakres tych praw może być definiowany tak swobodnie, to fundament Unii Europejskiej został podważony u jego podstaw także wśród obywateli dostrzegających niebezpieczny precedens dla bytu państwa deklarującego się jako demokratyczne państwo prawa.</xText> <xText>Zasadę rządów prawa należy ocenić też w aspekcie zbiorowych mechanizmów wymierzania sprawiedliwości w ustawie z 2016 roku.</xText> <xText>Klasyczna definicja rządów prawa wskazywała na konieczność ograniczenia zakresu prawodawstwa do tego rodzaju przepisów, które są znane jako prawo formalne i wykluczają tworzenie prawa ze względu na konkretnych ludzi, lub zezwalają komukolwiek na użycie państwowych środków przymusu dla takiego zróżnicowanego ich traktowania. Państwowe środki przymusu mogą być użyte tylko w przypadkach z góry określonych przez prawo i w taki sposób, by można było z góry przewidzieć, jak zostaną zastosowane.</xText> <xText>Kwestionowana ustawa o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy wprowadza w art. 13b oraz art. 15c i art. 22a odpowiedzialność zbiorową i swoim zakresem podmiotowym obejmuje, bez wyjątków, wszystkich byłych funkcjonariuszy organów bezpieczeństwa państwa, niezależnie od ich postawy patriotycznej, etycznej i moralnej, rodzaju wykonywanych czynności, czy zajmowanego stanowiska.</xText> <xText>Zdaniem Sądu, tego typu regulacje ustawowe godzą w istotę zasady rządów prawa. Zasada ta oznacza obowiązek władz publicznych traktowania osób w sposób adekwatny i proporcjonalny do ich postawy, zasług i przewinień.</xText> <xText>W ocenie Sądu, niedopuszczalne jest zastosowanie jakichkolwiek represji w stosunku do osób tylko za to, że pracowały lub służyły w okresie poprzedzającym zmianę ustroju państwa polskiego, tj. przed rokiem 1990. Nawet uznanie, że niektóre instytucje funkcjonujące przed tą zmianą działały w sposób budzący dziś poważne wątpliwości prawne i moralne, nie uprawnia prawodawcy do stwierdzenia, że wszystkie osoby tam zatrudnione były przestępcami. Istotą demokratycznego państwa prawa związanego zasadą rządów prawa i związanej z nim klauzuli sprawiedliwości społecznej jest to, że każdy zostaje potraktowany przez państwo i prawo sprawiedliwie, czyli w sposób, który jest adekwatny do popełnionych przez niego czynów i jego postawy, którą przyjął w czasach PRL.</xText> <xText>Tyle, że powyższe ustalenia nie leżą w gestii sądu ubezpieczeń społecznych w sprawie dotyczącej odwołania od decyzji administracyjnej.</xText> <xText>3. Zasada równości</xText> <xText>W świetle art. 14 EKPCz wszyscy są wobec prawa równi. Wszyscy mają prawo do równego traktowania przez władze publiczne. Nikt nie może być dyskryminowany w życiu politycznym, społecznym lub gospodarczym z jakiejkolwiek przyczyny. Z kolei ustawodawca nie może określać kręgu osób uprawnionych w sposób dowolny, co oznacza, że kształtując konkretne prawa, musi przyznawać je wszystkim podmiotom charakteryzującym się daną cechą istotną. Odstępstwa od równego traktowania podmiotów podobnych muszą: po pierwsze, mieć charakter relewantny, a więc pozostawać w bezpośrednim związku z celem i zasadniczą treścią danego unormowania oraz służyć realizacji tego celu i treści; po drugie mieć charakter proporcjonalny, a więc waga interesu, któremu ma służyć różnicowanie sytuacji adresatów normy, musi pozostawać w odpowiedniej proporcji do wagi interesów, które zostaną naruszone w wyniku nierównego potraktowania podmiotów podobnych; po trzecie, pozostawać w związku z innymi wartościami, zasadami czy normami konstytucyjnymi, w szczególności z zasadą sprawiedliwości społecznej (zob. J. Falski, Ewolucja wykładni zasady równości w orzecznictwie Trybunału Konstytucyjnego, PiP 2000 r.z. 1).</xText> <xText>Zdaniem Sądu, tego rodzaju zróżnicowanie praw ustawą o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy budzi uzasadnione wątpliwości, co do jej zgodności z zasadą równości, jako zasadą podstawową UE, wynikającą z art. 14 <xAnon> (...)</xAnon>. Na mocy tej ustawy wprowadzono fikcję prawną, iż w przypadku osoby, która pełniła służbę na rzecz totalitarnego państwa, o której mowa w art. 13b, i która pozostawała w służbie przed dniem 2 stycznia 1999 r., emerytura wynosi 0% podstawy wymiaru - za każdy rok służby na rzecz totalitarnego państwa, o której mowa w art. 13b i 2,6% podstawy wymiaru - za każdy rok służby lub okresów równorzędnych ze służbą, o których mowa w art. 13 ust. 1 pkt 1, 1a oraz 2-4. Wysokość emerytury ustalonej zgodnie z tymi przepisami nie może być wyższa niż miesięczna kwota przeciętnej emerytury wypłacanej przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, ogłoszonej przez Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. Natomiast rentę inwalidzką ustaloną zgodnie z art. 22 zmniejsza się o 10% podstawy wymiaru za każdy rok służby na rzecz totalitarnego państwa, o której mowa w art. 13b. Mechanizm ten nie jest znany w powszechnym systemie emerytalnym.</xText> <xText>Zdaniem Sądu, system emerytalny i kształtowane w jego ramach uprawnienia emerytalne nie mogą być instrumentem prowadzenia polityki represyjnej przez państwo. Oznacza to, że służba w określonym organie bezpieczeństwa państwa nie może być uznana za istotne i jedyne kryterium różnicujące wysokość emerytalnych i rentowych uprawnień. <xAnon> (...)</xAnon> emerytalny w państwie prawa nie może być elementem karania obywateli za przeszłość neutralną prawnie, gdyż uprawnienia emerytalno-rentowe nie są szczególnymi korzyściami nawet w odniesieniu do służb mundurowych. Jest to uprawnienie z tytułu pełnienia tej służby w organach państwa. Emerytura i renta należy się za pełnienie służby, a nie za sposób jej pełnienia. Jeśliby sposób doprowadzał do popełnienia przestępstwa, to możliwe jest odebranie prawa do emerytury mundurowej, czego nie przewiduje system powszechny. <xAnon> (...)</xAnon> emerytalno-rentowy służb mundurowych jest zatem nieco surowszy niż system powszechny, w którym emerytury nie można zostać pozbawionym. Emerytura wypłacana z Zakładu Ubezpieczeń Społecznych jest więc w szczególny sposób chroniona i nikt dotychczas nie ograniczał nabytych już uprawnień z tytułu zatrudnienia w innych niż mundurowe instytucjach państwa, działających w ramach tej samej <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">Konstytucji</xLexLink>.</xText> <xText>Ponadto, przy ograniczaniu posiadanych praw podmiotowych nie należy operować wielkościami przeciętnymi. Każde prawo podmiotowe ze swej istoty ma charakter indywidualny, a nie zbiorowy. Dla &quot;usprawiedliwienia&quot; obniżki dotychczas pobieranych emerytur (rent) dla poszczególnych osób, nie można odwoływać się do różnych średnich. Emerytura jak i renta zależy od okresu pracy i pobieranego za nią wynagrodzenia (związanego z charakterem wykonywanych czynności, zajmowanym stanowiskiem itp.). Wynika z tego, że majątkowe uprawnienia emerytalne mają charakter praw majątkowych tak ściśle związanych z sytuacją prawną jednostki, że nie podlegają mechanicznym uśrednieniom. Dla wszystkich praw majątkowych istotna jest bowiem zawsze konkretna wysokość konkretnego świadczenia, w sytuacji konkretnego świadczeniobiorcy.</xText> <xText>Zgodnie z art. 10 ust. 1 i 2 ustawy z 18.02.1994 r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy... (tj. Dz. U. z 2019 r. poz. 288 z późn. zm.) prawo do emerytury policyjnej nie przysługuje funkcjonariuszowi skazanemu prawomocnym wyrokiem sądu za przestępstwo umyślne lub przestępstwo skarbowe umyślne, ścigane z oskarżenia publicznego, popełnione w związku z wykonywaniem czynności służbowych i w celu osiągnięcia korzyści majątkowej lub osobistej, albo za przestępstwo określone w <xLexLink xArt="art. 258" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 258 kodeksu karnego</xLexLink> (udział w zorganizowanej grupie celem popełnienia przestępstwa), lub wobec którego orzeczono prawomocnie środek karny pozbawienia praw publicznych za przestępstwo lub przestępstwo skarbowe, które zostało popełnione przed zwolnieniem ze służby. Jednakże w takim przypadku prawomocnie skazanemu przestępcy przysługuje świadczenie na zasadach obowiązujących w powszechnym systemie emerytalnym.</xText> <xText>Przytoczony powyżej przepis, uzasadnia twierdzenie, iż ustawa o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy z 2016 roku wprowadziła pozasądową zbiorową odpowiedzialność za nieokreślony czyn (a być może także za bierność), z naruszeniem prawa jednostki do sądu i sprawiedliwego procesu. Obniżono określonym podmiotom emerytury i renty w sposób bardziej niekorzystny, niż jest to obecnie dopuszczalne nawet wobec funkcjonariuszy prawomocnie skazanych przez sąd za popełnione przestępstwa. Ci ostatni funkcjonariusze mogą zostać pozbawieni świadczeń emerytalnych przysługujących służbom mundurowym przez obniżenie ich do poziomu przysługującego w ramach powszechnego systemu emerytalnego. Na jednoznacznie polityczny charakter ocenianej ustawy wskazuje wprost art. 15c ust. 5 i art. 22a ust. 5 uchylający skutki ustawy, gdy funkcjonariusz przed rokiem 1990, bez wiedzy przełożonych, podjął współpracę i czynnie wspierał osoby lub organizacje działające na rzecz niepodległości Państwa Polskiego.</xText> <xText>4. Prawo do rzetelnego procesu.</xText> <xText>Trybunał Konstytucyjny do wydania wyroku w sprawie pierwszej ustawy deubekizacyjnej -z 2009 roku stwierdzał, iż &quot;winę, mającą charakter indywidualny, a nie zbiorowy - należy udowodnić w każdym indywidualnym wypadku, co wskazuje wyraźnie na konieczność indywidualnego, a nie kolektywnego, stosowania ustaw lustracyjnych. To znaczy także, że należy zagwarantować (...) domniemanie niewinności do czasu udowodnienia winy&quot; (zob. wyrok TK z 11.05.2007 r., K 2/07).</xText> <xText>Analogiczne zasady, w ocenie Sądu, można wywieść z orzecznictwa ETS. Jednak ustawa z 2016 roku, podobnie jak ustawa z 2009 roku, akceptują winę zbiorową. Wina zbiorowa funkcjonariuszy, jako konsekwencja sprawiedliwości ustawodawcy, jest zaprzeczeniem sądowego wymiaru sprawiedliwości. Punktem wyjścia przyjęcia odpowiedzialności zbiorowej jest ocena historii państwa i prawa realnego socjalizmu. Potępienie historii w formie uznania wnioskodawcy za funkcjonariusza państwa totalitarnego, wyrażonej w art. 13b, jest fundamentem, na którym wznosi się system sankcji pojawiający się w ustawie, skutkujący stygmatyzacją i obniżeniem świadczenia emerytalno-rentowego (art. 15c i art. 22a). Nazwanie organizacji służb specjalnych dawnego państwa realnego socjalizmu służbą na rzecz państwa totalitarnego (czyli państwa bezprawia), zdejmuje potrzebę indywidualizacji czynów i znosi zakaz retrospektywnej oceny. Stanowi to prosty zabieg uniwersalizacji. Stygmatyzacja jest niebezpieczna dla indywidualnej ochrony praw obywatelskich.</xText> <xText>Z punktu widzenia unormowania art. 22a, art. 15c i art. 13b w optyce zasady sądowego wymiaru sprawiedliwości (art. 6 <xAnon> (...)</xAnon> i art. 47 KPP) doszło do przekroczeniu ustrojowego zakresu uprawnień przez władzę ustawodawczą. Władza ta, zamiast władzy sądowniczej, wymierzyła przedmiotowej grupie osób określony rodzaj kary (zmniejszenie świadczenia oraz dokonała moralnej stygmatyzacji). Ustawodawca a priori założył, iż służba bezpieczeństwa była organizacją przestępczą. Tymczasem przedmiotowe ustalenie należy, w państwie prawa, do kompetencji niezawisłego sądu. W tym znaczeniu ustawa jest opozycyjna do zasad podstawowych Unii Europejskiej, w tym art. 6 <xAnon> (...)</xAnon>, oraz dotychczasowego rozumienia sądowego wymiaru sprawiedliwości, dekodowanego z pozycji orzeczeń <xAnon> (...)</xAnon>.</xText> <xText>Ustawa z 2016 roku, poprzez arbitralną i ahistoryczną definicję służby na rzecz totalitarnego państwa kreuje określoną wykładnię ustawy, w oparciu o przyjęty wstępnie fundament aksjologiczny. Fundament ten konfrontowany z preambułami UE (<xAnon> (...)</xAnon> i KPP) tworzy oczywisty dysonans. Okazuje się bowiem, iż neutralny (bezstronny) Sąd Unii został związany ideologiczną ustawą wprowadzającą ustawodawczy wymiar sprawiedliwości. Ustawa wymaga, aby sędziowie krajowi na jej podstawie, będąc związani sprawiedliwością ustawodawcy, orzekali o wyborach moralnych obywateli w przeszłości, w kategoriach dobra i zła, pod sankcją ograniczenia ich praw emerytalnych i rentowych, jako byłych funkcjonariuszy służb. Ustawa z 2016 zaburza ciągłość państwa, gdyż sąd ma oceniać historie i wybory obywateli, którzy zawierzyli określonej ideologii.</xText> <xText>Do czasu wydania ustawy z 2009 roku, prawo do sądu oznaczało nie tylko dostęp do sądu, ale prawo do właściwej procedury przed sądem (rzetelny proces). Krajowy Trybunał Konstytucyjny, do tej pory stwierdzał, że na treść tego prawa &quot;składa się w szczególności: prawo dostępu do sądu, tj. prawo do uruchomienia procedury przed sądem, który ma być organem niezależnym, niezawisłym (bezstronnym), prawo do odpowiedniego ukształtowania procedury sądowej, zgodnie z wymogami sprawiedliwości i jawności oraz prawo do wyroku sądowego, tj. prawo do uzyskania wiążącego rozstrzygnięcia danej sprawy przez sąd&quot;, wyrok z dnia 30 maja 2007 r., SK OTK 2007, Nr 6, poz. 53; podobnie w wyrokach TK z dnia: 16 marca 1999 r., SK 19/98, OTK 19 z kwietnia 2001 r., SK 10/00, OTK 2001, Nr 3, poz. 52.). Podobnie wypowiadał się też <xAnon> (...)</xAnon> w <xAnon>S.</xAnon>.</xText> <xText>Trybunał Konstytucyjny podkreślił w wyroku SK 38/02, że celem istnienia prawa do sądu jest zapewnienie jednostce ochrony przed arbitralnością władzy. Na tej podstawie uznać należy, że chodzi o wyposażenie jednostki w taki zestaw uprawnień, które ze względu na ich zakres zapobiegną nadużyciom, ze strony podmiotu wyposażonego w imperium i zmuszą go do zapewnienia słusznych praw należnych jednostce. W ten sposób pierwotne elementy prawa do sądu, mające chronić jednostkę przed arbitralnością władzy, stają się jednocześnie podstawą prawa do wymiaru sprawiedliwości.</xText> <xText>5. Zasada proporcjonalności.</xText> <xText>Stanowi ona jedną z ogólnych zasad prawa UE. Zasada ta wymaga, by krajowe i wspólnotowe władze nie ograniczały praw i wolności jednostek w stopniu większym niż niezbędnym do osiągnięcia zamierzonego celu. Zasada ta wyznacza granice działań organów Wspólnoty, wykonujących kompetencje legislacyjne i administracyjne.</xText> <xText>Test proporcjonalności polega na zbadaniu adekwatności środka krajowego oraz jego niezbędności. Test adekwatności sprowadza się do ustalenia, czy wydane akty prawne lub podjęte działania nadają się do osiągnięcia zakładanego celu. Test niezbędności polega na rozstrzygnięciu kwestii, czy nie ma innego równie skutecznego sposobu osiągnięcia tego samego rezultatu.</xText> <xText>Naruszenie zasady proporcjonalności w ramach ustawy z 2016 polega na braku zróżnicowania sankcji dla ubezpieczonych, niezależnie od ich aktywności w służbach i przyjęcie winy zbiorowej poprzez sam fakt zatrudnienia. Zastosowanie tej zasady wiąże się z pytaniem, czy ingerencja w uprawnienia była proporcjonalna w stosunku do celu prawowitego, któremu miała służyć.</xText> <xText>Test proporcjonalności ujawnia, iż ustawa z 2016 traktuje funkcjonariuszy, takich jak wnioskodawca, gorzej niż tych, którzy na skutek skazania za przestępstwo karne (być może także związane z przebiegiem służby w czasach minionych) utracili prawo do emerytury lub renty mundurowej. Oni bowiem znaleźli się w powszechnym systemie ubezpieczeń społecznych (z przelicznikiem 1,3), nie ograniczano im też wysokości świadczeń. W tej sytuacji gorsze traktowanie funkcjonariuszy takich, jak wnioskodawca, niż tych, którzy utracili prawo do emerytury (renty) mundurowej w związku ze skazaniem za przestępstwo, narusza test proporcjonalności.</xText> <xText>Realizacja sprawiedliwości dziejowej, wynikająca z ustawy z 2016, jako cel prawowity w kontekście zasady godności i rządów prawa jest wątpliwa. Z kolei upływ czasu dla granic działań ustawodawcy, rozliczającego przeszłość państwa, ma tutaj istotne znaczenie. Ustawa została uchwalona prawie 27 lat po zmianie ustroju politycznego i społecznego państwa. W tym okresie podejmowane były wielokrotnie działania, zmierzające do &quot;rozliczenia przeszłości&quot;. Rozliczenia zarówno wobec sprawców zdarzeń i sytuacji negatywnie ocenianych z perspektywy aksjologii nowego porządku konstytucyjnego, jak i z perspektywy ofiar poprzedniego reżimu politycznego. Rozliczenie przeszłości - w takich sytuacjach - powinno mieć miejsce jedynie wówczas, gdy wyjdą na światło dzienne nieznane wcześniej okoliczności, które w nowym, zdecydowanie innym niż dotychczas świetle, ujawniają funkcje instytucji i zachowania poszczególnych osób - tworzących ich substrat osobowy. Jeżeli tego rodzaju nowe okoliczności nie wystąpią, to szczególnie nakazana jest wstrzemięźliwość państwa w zakresie regulacji prawnej. Wstrzemięźliwość ta jest pochodną konstytucyjnej zasady zaufania obywateli do państwa oraz zasady rządów prawa.</xText> <xText>W przypadku odebrania praw nabytych, które były podstawą obliczania wysokości emerytur i rent przez prawie 27 lat, bez zmiany istotnych okoliczności usprawiedliwiających - dla przyjęcia podstawy uznania ich za nabyte niegodziwie - konieczne jest spełnienie szczególnie przekonującego testu poprawności podstaw (merytorycznych i proceduralnych) ich odebrania.</xText> <xText>Historyczne i polityczne stwierdzenie, że organy bezpieczeństwa państwa były służbami działającymi w celu utrwalenia ustroju komunistycznego, nie stanowi uzasadnienia grupowego objęcia wszystkich pracowników tych służb przepisami ustawy z 2016 roku. Tym samym w stanie faktycznym sprawy nie pojawiła się żadna pilna potrzeba społeczna ingerowania w te prawa. Demokracja to nie tylko rządy większości, ale także poszanowanie praw mniejszości. Sama idea rządów prawa polega nie tylko na przestrzeganiu prawa, ale także na byciu ograniczonym przez prawo.</xText> <xText>Dlatego zdaniem Sądu, wnioskodawca miał wszelkie podstawy do przyjęcia założenia, że reguły obowiązujące przez ostatnie prawie 27 lat nie zostaną zmienione, o ile nie powstaną nowe okoliczności uzasadniające radykalną zmianę regulacji prawnej.</xText> <xText>6. Prawo własności.</xText> <xText>Bezspornym jest, iż do istoty prawa do emerytury (renty) należy zapewnienie środków utrzymania w razie zaprzestania pracy w związku z osiągnięciem określonego wieku lub powstaniem niezdolności do pracy. Podstawowym celem konstytucyjnym prawa do zabezpieczenia społecznego po osiągnięciu wieku emerytalnego jest zagwarantowanie godnego poziomu życia w warunkach obniżonej zdolności do zarobkowania, wynikającej z podeszłego wieku lub niezdolności do zatrudnienia.</xText> <xText>W ocenie Sądu, w ramach niniejszych analiz ma istotne znaczenie <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19930610284" xTitle="Konwencja z dnia 4 listopada 1950 r. o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności" xAddress="Dz. U. z 1993 r. Nr 61, poz. 284">Konwencja o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności z 4 listopada 1950 r.</xLexLink>, zmieniona <xAnon>Protokołami nr (...)</xAnon> oraz uzupełniona <xAnon>protokołem nr (...)</xAnon>. Z punktu widzenia ochrony emerytalnych uprawnień, zasadnicze znaczenie posiada <xAnon>art. 1 Protokołu nr (...)</xAnon> (dalej nazywanego <xAnon>protokołem nr (...)</xAnon>) do przedmiotowej Konwencji sporządzony 20.03.1952 r. oraz 16.09.1963 r. Zgodnie z powoływaną regulacją, każda osoba fizyczna i prawna ma prawo do poszanowania swego mienia. Nikt zaś nie może być pozbawiony swojej własności, chyba że w interesie publicznym i na warunkach przewidzianych przez ustawę oraz zgodnie z zasadami prawa międzynarodowego. W skład mienia chronionego przez <xAnon>art. 1 protokołu nr (...)</xAnon> wchodzą zarówno nieruchomości, jak i rzeczy ruchome. Co się zaś tyczy praw emerytalnych, to zalicza się je do osobistych dóbr majątkowych o takim charakterze.</xText> <xText>Zdaniem Sądu, ustawa z 2016 r. jawnie narusza <xAnon>art. 1 Protokołu nr (...)</xAnon> do Konwencji oraz art. 17 KPP w zw. z art. 6 <xAnon> (...)</xAnon> ponieważ w sposób arbitralny obniża emerytury i renty funkcjonariuszy do poziomu, którego nie można zaakceptować i uzasadnić dążeniem do jakiegokolwiek słusznego celu leżącego w interesie publicznym. Ingerencja państwa polskiego w uzyskane przez nich prawo do emerytury i renty - prawo własności - w rzeczywistości oznacza zastosowanie zbiorowej kary i represji politycznej za to, że w przeszłości byli oni zatrudnieni w byłych organach bezpieczeństwa państwa. Ustawa działa bez rozróżnienia pomiędzy funkcjonariuszami, którzy w rzeczywistości dopuścili się czynów przestępczych lub dławili demokratyczną opozycję oraz tymi, którzy jedynie należeli do personelu technicznego.</xText> <xText>Podsumowując, zdaniem Sądu, obywatelstwo Unii, którego rdzeniem są prawa podstawowe, nie może oznaczać, iż obywatele Unii podlegają różnej ochronie w zakresie praw podstawowych, a prawa te nie mają charakteru powszechnego. Sytuacja, w której ustawodawca krajowy, pod szyldem wymierzenia sprawiedliwości dziejowej, nadaje określonej ideologii charakter normatywny, zawieszając zasady podstawowe UE wobec grupy obywateli, podważa istotę demokracji, której fundamentem jest równouprawnienie wartości i ich relatywizacja.</xText> <xText>Zdaniem Sądu, sąd krajowy ma obowiązek stosowania praw podstawowych UE z pierwszeństwem ich stosowania przed prawem krajowym. Niezależna i skuteczna kontrola sądowa, w tym kontrola poszanowania praw podstawowych, jest nadrzędnym obowiązkiem sądu krajowego.</xText> <xText>Mając także na względzie wykładnię służby na rzecz państwa totalitarnego, zaprezentowaną w uchwale SN w sprawie III UZP 1/20, kryterium służby na rzecz totalitarnego państwa określone w art. 13b ust. 1 ustawy z dnia 18 lutego 1994 r. powinno być oceniane na podstawie wszystkich okoliczności sprawy, w tym także na podstawie indywidualnych czynów i ich weryfikacji pod kątem naruszenia podstawowych praw i wolności człowieka. Oznacza to, że należy wykazać, że funkcjonariusz w swojej służbie w czasach PRL naruszył podstawowe prawa i wolności innych osób, zwłaszcza osób walczących o niepodległość, suwerenność i wolną Polskę. Jeśli nie zostanie to dowiedzione, a ciężar dowodu w tym zakresie spoczywa na organie emerytalnym, wówczas były funkcjonariusz nie będzie miał automatycznie obniżonego świadczenia. Przy czym sąd nie jest związany treścią informacji o przebiegu służby w organach bezpieczeństwa państwa przedstawionej przez IPN zarówno co do faktów (ustalonego w tym zaświadczeniu przebiegi służby) jak i co do kwalifikacji prawnej tych faktów). Informacja o przebiegu służby, nie jest władczym przejawem woli organu administracji publicznej, jest oświadczeniem wiedzy i nie rozstrzyga konkretnej sprawy administracyjnej w stosunku do konkretnej osoby. /por. w tym zakresie postanowienie SN z dnia 9.12.2011 , II UZP 10/11, postanowienie NSA z dnia 12.01.2018, I OSK <xAnon> (...)</xAnon>/.</xText> <xText>W <xUx>stanie faktycznym sprawy, nie ujawniono żadnych dowodów przestępczej działalności wnioskodawcy, którą przyjmuje ustawa o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy</xUx> w stosunku do każdego zatrudnionego w służbach bezpieczeństwa państwa poprzez definiowanie służby jako wykonywanej na rzecz totalitarnego państwa (art. 13b).</xText> <xText>Dokonując oceny, zebranego w sprawie materiału dowodowego, Sąd nie dopatrzył się niczego, co mogłoby świadczyć o negatywnej działalności ubezpieczonego. Pozwany nie zgłaszał żadnych wniosków dowodowych, mających na celu wykazać okoliczności przeciwne. Organ nie wykazał, że wnioskodawca dopuszczał się czynów, naruszających podstawowe prawa i wolności człowieka, nie przedstawił konkretnych osób pokrzywdzonych bezprawnie przez danego funkcjonariusza, nie przedstawił dowodów, że wnioskodawca w sposób oczywisty wspierał, propagował, utożsamiał się z zasadami państwa totalitarnego.</xText> <xText>Poza sporem było w n/n sprawie, że służba ubezpieczonego w powoływanym okresie od 01.01.1984 do 1.07.1990 w resorcie spraw wewnętrznych, była służbą w jednostce organizacyjnej wymienionej w art. 13b ust. 1 ustawy nowelizującej z 16 grudnia 2016 r. i tylko z tej przyczyny ubezpieczony został uznany przez organ rentowy za osobę pełniącą służbę na rzecz totalitarnego państwa. W ocenie Sądu pełnienie służby w tej konkretnej jednostce nie przesądziło w tym konkretnym przypadku, że wnioskodawca dopuścił się przestępczej działalności.</xText> <xText>Poza sporem w sprawie było, również, iż obniżenie świadczenia emerytalnego nastąpiło- nie - w rezultacie zmian w osobistej sytuacji ubezpieczonego, ale w rezultacie zmian w przepisach i sposobie ich stosowania. Tymczasem, jak już wyżej wspomniano, w toku postępowania, organ emerytalny nie ujawnił żadnych dowodów przestępczej działalności ubezpieczonego, ani też żadnej innej działalności sprzecznej z zasadami współżycia społecznego i ludzkiej przyzwoitości. Jedynym dowodem miały być informacje pozyskane z Instytutu Pamięci Narodowej, oparte wyłącznie o akta osobowe wnioskodawcy oraz zawarta w nich informacja o przebiegu służby w spornym okresie.</xText> <xText>Sąd ubezpieczeń społecznych, rozpoznający sprawę w wyniku wniesienia odwołania od decyzji Dyrektora Zakładu Emerytalno-Rentowego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji w <xAnon>W.</xAnon>, w sprawie ponownego ustalenia (obniżenia) wysokości emerytury policyjnej byłego funkcjonariusza Służby Bezpieczeństwa, nie jest, jednak, związany treścią informacji o przebiegu służby w organach bezpieczeństwa państwa przedstawionej przez Instytut Pamięci Narodowej zarówno co do faktów (ustalonego w tym zaświadczeniu przebiegu służby), jak i co do kwalifikacji prawnej tych faktów (zakwalifikowania określonego okresu służby jako służby w organach bezpieczeństwa państwa). Związanie to obejmuje jedynie organ emerytalny, który przy wydawaniu decyzji musi kierować się danymi zawartymi w informacji o przebiegu służby. Ustalenia faktyczne i interpretacje prawne Instytutu Pamięci Narodowej nie mogą natomiast wiązać sądu – do którego wyłącznej kompetencji (kognicji) należy ustalenie podstawy faktycznej rozstrzygnięcia w przedmiocie prawa do emerytury policyjnej i jej wysokości oraz odpowiednia kwalifikacja prawna (subsumcja) ustalonych faktów. (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 9 grudnia 2011 r. sygn. akt II UZP 10/11, wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 6 września 2016 roku, sygn. akt III AUa 1618/14, LEX nr 2148463)</xText> <xText>Powyższy pogląd jest spójny ze stanowiskiem Naczelnego Sądu Administracyjnego, zgodnie z którym, informacja o przebiegu służby, nie jest władczym przejawem woli organu administracji publicznej (władczym rozstrzygnięciem). (postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 12 stycznia 2018 roku, sygn. akt I OSK 2848/17, LEX nr 2445886).</xText> <xText>Tak rozumiany skutek informacji o przebiegu służby oznacza, że sąd ma obowiązek oceny całego materiału dowodowego, łącznie z treścią informacji IPN. Informacja o przebiegu służby nie jest zatem władczym przejawem woli organu administracji publicznej (władczym rozstrzygnięciem), lecz jest oświadczeniem wiedzy i nie rozstrzyga konkretnej sprawy administracyjnej w stosunku do konkretnej osoby fizycznej. Wskazana czynność ma charakter stricte informacyjny i stanowi jedynie urzędowe potwierdzenie określonych faktów, zamieszczonych w aktach osobowych funkcjonariusza, celem ponownego ustalenia prawa do świadczeń emerytalnych. Władczym rozstrzygnięciem wobec ubezpieczonego jest decyzja organu emerytalnego w przedmiocie ponownego ustalenia prawa do świadczenia emerytalnego i jego wysokości. Zatem dopiero decyzja organu emerytalnego podlega kontroli sądowej. Natomiast właściwym sądem dokonującym tej kontroli jest sąd powszechny, a ten podczas rozpoznawania istoty sprawy, będzie uprawniony do weryfikacji informacji z IPN w postępowaniu dowodowym (por. wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 11 stycznia 2012 roku, sygn. akt K 36/09, OTK-A 2012 nr 1, poz. 3).</xText> <xText>Podkreślić należy, że w niniejszej sprawie nie przedstawiono – poza samą informacją IPN o przebiegu służby – jakichkolwiek dowodów (przy czym ciężar dowodu w tym zakresie spoczywał na organie rentowym) na przestępczą działalność ubezpieczonego, ani nie dokonano oceny jego indywidualnych czynów poprzez ich weryfikację pod kątem naruszania podstawowych praw i wolności człowieka, służących reżimowi komunistycznemu, wobec czego obniżenie należnych świadczeń nie było uzasadnione.</xText> <xText>Na marginesie trzeba, jednak, podkreślić, że niniejsze rozstrzygnięcie nie powinno w żaden sposób być odczytywane jako przejaw ochrony byłych funkcjonariuszy służb szeroko rozumianych organów państwa komunistycznego, działającej na rzecz ówczesnego reżimu komunistycznego, jako formacji dopuszczającej się łamania podstawowych praw i wolności obywateli, a jest, tylko, wynikiem realizacji prawa konkretnego obywatela demokratycznego państwa prawnego do rzetelnego rozpoznania jego zindywidualizowanej, kontradyktoryjnej sprawy, z zachowaniem jego podstawowych gwarancji procesowych i materialnych, w zakresie ochrony jego świadczeń – przyznanych w prawie krajowym i w, wiążących Państwo Polskie , umowach międzynarodowych.</xText> <xText>Dodatkowo, o ile ustawa z 2009 r. dotyczyła likwidacji przywilejów emerytalnych, obniżając je do wskaźnika liczonego jako okres nieskładkowy, a więc usprawiedliwiała ingerencję w prawa, niesłusznie nabyte in gremio, o tyle wtórna redukcja, tych samych świadczeń, za pomocą iluzorycznego procesu sądowego, nie broni się w systemie demokratycznego państwa prawnego (por tezę 111 uzasadnienia powołanej uchwały SN).</xText> <xText>Oznacza to, jednak, że po zmianach dokonanych drugą ustawą nowelizacyjną z 16 grudnia 2016 r. nie wystarczy, że organ rentowy zmniejszając emeryturę lub rentę wykaże pełnienie służby w wymienionych przez ustawodawcę cywilnych i wojskowych instytucjach i formacjach. Musi, ponadto, wykazać, że była to służba na rzecz totalitarnego państwa, która według legalnej definicji zawartej w preambule ustawy lustracyjnej polegała na zwalczaniu opozycji demokratycznej, związków zawodowych, stowarzyszeń, kościołów i związków zawodowych, łamaniu prawa do wolności słowa i zgromadzeń, gwałceniu prawa do życia, wolności, własności i bezpieczeństwa obywateli. Tylko taki sposób wykładni art. 13b ust. 1 policyjnej ustawy emerytalnej, zapewnia spójność i logiczność obowiązującego w tym zakresie prawa oraz to, że działanie, które nie zostało zakwalifikowane przez samego ustawodawcę jako działanie na rzecz totalitarnego państwa, nie spowoduje nieuzasadnionego obniżenia świadczenia emerytalnego (rentowego). Tylko wskazana powyżej wykładnia art. 13b ust. 1 ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym, zapewni, również, że ingerencja w prawo do poszanowania mienia będzie miała charakter ingerencji racjonalnie uzasadnionej w rozumieniu <xAnon>art. 1 Protokołu Nr (...)</xAnon> do Europejskiej Konwencji Praw Człowieka i Podstawowych Wolności. W interesie publicznym jak wymaga tego standard konwencji leży bowiem, aby osoby które w sensie materialnym nie pełniły służby na rzecz państwa totalitarnego, co zresztą sam ustawodawca potwierdził, definiując służbę na rzecz tego państwa, nie ponosiły konsekwencji w postaci obniżenia świadczenia emerytalnego (rentowego). Tylko wtedy też ingerencja w prawo do poszanowania mienia będzie rozsądnie proporcjonalna do realizowanego celu. Zostanie też wówczas osiągnięta &quot;sprawiedliwa równowaga&quot; pomiędzy wymogami interesu powszechnego społeczeństwa a wymogami praw podstawowych przysługujących osobie. Tylko w ten sposób, zostanie, też, zachowana systemowa spójność, pomiędzy treścią art. 13b ust. 1 policyjnej ustawy emerytalnej, a treścią preambuły do ustawy lustracyjnej. Sąd Okręgowy w całości podzielił i uznał za własne powyższe stanowisko Rzecznika Praw Obywatelskich.</xText> <xText>A, zatem, rozpatrując zasadność odwołania, także, tylko na gruncie powoływanej ustawy, należy stwierdzić, że wskazane wyżej okoliczności, nie dają żadnych podstaw do przyjęcia, aby ubezpieczony faktycznie podejmował przestępczą działalność w zakresie zwalczania opozycji demokratycznej, związków zawodowych, stowarzyszeń, kościołów i związków wyznaniowych, łamaniu prawa do wolności słowa i zgromadzeń, gwałceniu prawa do życia, wolności, własności i bezpieczeństwa obywateli.</xText> <xText>Ze względu na powyższe, nieprawidłowe było przyjęcie przez organ rentowy, iż ubezpieczony pełnił służbę na rzecz totalitarnego państwa w rozumieniu art.13b, albowiem przesłanki do zastosowania tej regulacji, w odniesieniu do skarżącego, nie zostały spełnione.</xText> <xText>Mając powyższe na uwadze, na podstawie <xBx><xLexLink xArt="art. 477(14);art. 477(14) § 2" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 477 <xSUPx>14 </xSUPx>par. 2 k.p.c</xLexLink></xBx>, Sąd Okręgowy zmienił zaskarżoną decyzję i nakazał pominięcie art. 15c ustawy z 18.02.1994 r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji (…), co oznacza konieczność przeliczenia emerytury policyjnej wnioskodawcy, według zasad uprzednio obowiązujących, od daty wskazanej w zaskarżonej decyzji tj. od 1.10.2017 r.,</xText> <xText>O kosztach zastępstwa procesowego wraz z odsetkami, orzeczono na podstawie <xLexLink xArt="art. 98;art. 98 § 1;art. 98 § 2;art. 98 § 3" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art.98§1 - 3 k.p.c.</xLexLink> w zw. z § 9 ust.2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności adwokackie z dnia 22 października 2015 roku (Dz.U. z 2023 roku, poz.1964).</xText> <xText xALIGNx="left">J.L.</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Barbara Kempa

Agnieszka Kurczewska

Agnieszka Kurczewska

Sygn. akt VIII U 1953/23 UZASADNIENIE Decyzją z dnia 1.06.2017 roku, o ponownym ustaleniu wysokości emerytury, Dyrektor Zakładu Emerytalno-Rentowego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych ponownie ustalił wysokość emeryturyR. B.od 1 października 2017 r. W decyzji wskazano, że podstawę wymiaru świadczenia stanowi kwota 5 031,17 zł. Emerytura wynosi 75 % podstawy wymiaru, a jej łączna wysokość wynosi 3773,38 zł. Od 1.10.2017 wysokość miesięcznego świadczenia wraz z wzrostami i dodatkami wynosi 2069,02 zł. Jako podstawę prawną decyzji wskazano przepisy - art. 15c w związku z art. 32 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 18 lutego 1994 r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin (Dz. U. z 2016 r. poz. 708, z późn. zm. dalej jako ustawa o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy) oraz, otrzymaną z IPN , Informację z dnia 9.03.2017 r. /decyzja k.6 w załączonych aktach MSWiA/ Odwołanie od w/w decyzji o ponownym ustaleniu wysokości emerytury, wniósłR. B.zaskarżając ją w całości i wnosząc o jej zmianę poprzez przyznanie świadczenia emerytalnego w dotychczasowej wysokości i zasądzenie kosztów postępowania. Zaskarżonej decyzji zarzucono: 1) Naruszenie przepisów prawa materialnego, tj.art. 2 Konstytucji RP, polegające na arbitralnym obniżeniu przysługującego mi świadczenia emerytalnego, co narusza zasadę ochrony praw nabytych i zasadę sprawiedliwości społecznej, a także zasadę zaufania obywatela do państwa i tworzonego przez nie prawa oraz niedziałania prawa wstecz, wynikające z zasady demokratycznego państwa prawnego; 2) Naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 67 ust. 1 w zw. zart. 31 ust. 3 Konstytucji RPpolegające na arbitralnym obniżeniu przysługującego mi świadczenia emerytalnego, co stanowi nieproporcjonalne i nieuzasadnione naruszenie przysługującego mi prawa do zabezpieczenia społecznego po osiągnięciu wieku emerytalnego; 3) Naruszenie przepisów prawa materialnego, tj.art. 30 oraz art. 47 Konstytucji RPw zw. z art. 8 Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności polegające na naruszeniu mojej godności, prawa do ochrony czci, dobrego imienia, prawa do prywatności i prawa do poszanowania życia rodzinnego, poprzez przyjęcie, że moja służba w okresie przed 31 lipca 1990 r. stanowiła „służbę na rzecz totalitarnego państwa", a tym samym arbitralne przypisanie mi - w akcie prawnym rangi ustawy - winy za działania związane z naruszeniami praw człowieka, których dopuszczali się niektórzy przedstawiciele władzy publicznej PRL oraz niektórzy funkcjonariusze organów bezpieczeństwa PRL, a do których ja w żaden sposób się nie przyczyniłem; 4) Naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 32 ust. 1 w zw. z art. 64 ust. 1 i 2 orazart. 67 ust. 1 Konstytucji RPw zw. zart. 1 Protokołu nr (...)doKonwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolnościw zw. z art. 14 Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności, polegające na nieuzasadnionym, dyskryminującym zróżnicowaniu moich uprawnień o charakterze majątkowym wynikających ze służby po roku 1990 i obniżeniu świadczeń emerytalnych należnych mi z tytułu tej służby, w stosunku do osób, które nie pełniły służby w okresie PRL, w sposób naruszający zasadę równości wobec prawa; 5) Naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 45 ust. 1 w zw. zart. 10 ust. 1 i 2 Konstytucji RPorazart. 42 ust. 1 Konstytucji RPw zw. z art. 6 ust. 2 Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności, polegające na zastosowaniu represji bez wykazania winy indywidualnej, zastąpienie w tym zakresie władzy sądowniczej władzą ustawodawczą i odwróceniu w ten sposób zasady domniemania niewinności przez uznanie wszystkich funkcjonariuszy będących w służbie przed 31 lipca 1990 r. za winnych działań zasługujących na penalizację; a w konsekwencji powyższych naruszeń: 6) Naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 64 ust. 1 i 2 w zw. zart. 67 ust. 1w zw. zart. 31 ust. 3 Konstytucji RPw zw. zart. 1 Protokołu nr (...)doKonwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolnościw zw. z art. 14 Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności, polegające na arbitralnym naruszeniu moich osobistych praw majątkowych i prawa do poszanowania mienia, które podlegają równej dla wszystkich ochronie, na skutek nieproporcjonalnego naruszenia mojego prawa do zabezpieczenia społecznego, co stanowi przejaw nieuzasadnionej represji ekonomicznej. / odwołanie k. 2-13/ W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie oraz o zasądzenie od odwołującego na rzecz organu rentowego zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w według norm przepisanych. Uzasadniając swoje stanowisko organ rentowy wskazał, iż zaskarżona decyzja została wydana na podstawie art. 15c w zw. z art. 32 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 18 lutego 1994 r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin (Dz. U. z 2016 r. poz. 708, z późn. zm.), w brzmieniu ustalonym przez przepisy ustawy z dnia 16 grudnia 2016 r. o zmianie ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin (Dz. U. z 2016 roku, poz. 2270) oraz w oparciu o informację o przebiegu służby, która jest równoznaczna z zaświadczeniem o przebiegu służby sporządzanym na podstawie akt osobowych przez właściwe organy. /odpowiedź na odwołanie – k. 14-16/ Postanowieniem z dnia 20.04.2018 r. Sąd Okręgowy w Warszawie XIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych zawiesił postępowanie w sprawie na podstawieart.177 § 1 pkt 31k.p.c. /postanowienie z uzasadnieniem– k. 30-31/ Postanowieniem z dnia 20.09.2023 roku Sąd Okręgowy w Warszawie XIII Wydział Pracy(...)podjął zawieszone postępowanie. / postanowienie k. 54/ Postanowieniem z dnia 6.10.2023 r. roku Sąd Okręgowy w Warszawie XIII Wydział Pracy(...)na podstawieart. 461 § 3 k.p.c.niniejszą sprawę przekazał do rozpoznania i rozstrzygnięcia Sądowi Okręgowemu w Łodzi. /postanowienie – k. 65/ Na rozprawie w dniu 8.01.2024 r., ustanowiony, w toku procesu, profesjonalny pełnomocnik wnioskodawcy, poparł odwołanie. Pełnomocnik organu rentowego wniósł o oddalenie odwołania. / stanowiska procesowe stron protokół z rozprawy dnia 8.01.2024 r. 00:02:04 -00:02:07/ Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny: R. B.urodził się w dniu (...). /okoliczność bezsporna/ R. B.pełnił służbę w organach bezpieczeństwa w okresieod 1.01.1984 - 1.07.1990wWydziale Łączności Wojewódzkiego Urzędu Spraw WewnętrznychwŁ.na stanowisku starszy technik sekcji I / karta przebiegu służby k. 24 akta osobowe załączone do akt sprawy płyta CD k. 25/ W spornym okresie wnioskodawca pracował w wydziale Łączności wK.Miejskiej wŁ.jako technik dyżurny na stacji urządzeń nośnych tj telefonów i telegrafów. Były to urządzenia komunikacji międzymiastowej montowane na stałe. Były połączenia miedzy komendami Milicji. Nie były to podsłuchy. Nadzorował łączność międzymiastową. Nadzorował sprawność urządzeń przenoszących dźwięk. / oświadczenie wnioskodawcy protokół z rozprawy z dnia 8.01.2024 r. 00:02:29-00:12:07/ Wnioskodawca nie ścigał opozycji oraz związków zawodowych nie walczył z kościołem ani związkami wyznaniowymi. Nie miał kontaktów z mniejszościami etnicznymi. / oświadczenie wnioskodawcy protokół z rozprawy z dnia8.01.2024 r. 00:02:29-00:12:07/ Z treści dokumentów osobowych wnioskodawcy nie wynika, że podjął on bez wiedzy i zgody przełożonych czynną współpracę z osobami lub organizacjami działającymi na rzecz niepodległości Państwa Polskiego. / karta przebiegu służby k. 24 akta osobowe załączone do akt sprawy płyta CD k. 25/ W dokumentach MSWiA brak jest nazwisk osób pokrzywdzonych lub poszkodowanych działalnością lub zaniechaniem wnioskodawcy. / bezsporne/ Wydziały łączności WUSW realizowały zadania techniczne związane z zapewnieniem właściwej pracy urządzeń łączności przewodowej (specjalnej, telefonicznej, telegraficznej, dowodzenia, dyspozytorskiej) i radiowej (krótkofalowej, ultrakrótkofalowej), będących w dyspozycji jednostek i komórek Milicji Obywatelskiej i Służby Bezpieczeństwa, władz politycznych i administracyjnych województw. Zajmowały się również organizowaniem, zabezpieczaniem, nadzorem wymiany i transportu (konwoju) przesyłek listowych, których ekspedycja podlegała poczcie specjalnej /bezsporne informacja IPN k. 61-62/ Wydział Łączności Wojewódzkiego Urzędu Spraw Wewnętrznych wŁ., był odpowiednikiem terenowym Zarządu Łączności wymienionego w art. 13b ust. 1 pkt. 5 lit. d tiret 8 ustawy z dnia 18 lutego 1994 r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej,(...)Marszałkowskiej, Służby Ochrony Państwa, Państwowej Straży Pożarnej,(...)Skarbowej i Służby Więziennej oraz ich rodzin (Dz. U. z 2023 r. poz. 1280). /bezsporne - informacja IPN k. 61-62/ Decyzją z dnia 24.03.2005 r., ustalono prawo do emerytury policyjnej wnioskodawcy. /decyzja – k. 11 załączonych do sprawy akt MSWiA/ Z informacji Instytutu Pamięci Narodowej - Komisji Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu Oddziałowe Archiwum IPN wŁ., sporządzonej dla organu rentowego z dnia 9.03.2017 r. wynika, iż wnioskodawca, w okresie od 01.01.1984 do 01.07.1990 r. pełnił służbę na rzecz totalitarnego państwa, o której mowa w art. 13b ustawy z dnia 18 lutego 1994 r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin (Dz. U. z 2016 r. poz. 708, z późn. zm.) /informacja – k. 3 załączonych do sprawy akt MSWiA/ Powyższych ustaleń Sąd Okręgowy dokonał na podstawie powołanych wyżej dokumentów oraz w oparciu o oświadczenie wnioskodawcy, nie znajdując podstaw do zakwestionowania ich wiarygodności. Powołane dokumenty, według Sądu, zasługiwały w całości na uwzględnienie, albowiem ich wiarygodności nie kwestionował ani odwołujący, ani organ rentowy. W toku postępowania organ emerytalny nie składał dalszych wniosków dowodowych. Podkreślić, również, należy, że organ ten nie przedstawił w ramach trwającego procesu żadnych rzetelnych dowodów na okoliczność przestępczej działalności wnioskodawcy w okresie jego zatrudnienia w służbach bezpieczeństwa państwa. Sąd Okręgowy zważył , co następuje : Na wstępie należy wskazać, że okolicznością sporną nie jest stan faktyczny ani stan prawny, jaki został zastosowany przez organ rentowy, ale ocena zgodności zastosowanych przepisów zKonstytucją RP, jak również wiążącymi umowami międzynarodowymi. W pierwszej kolejności wskazać należy, że Sąd rozpoznający niniejszą sprawę uważa za obowiązującą i wiążącą go zasadę domniemania zgodności zKonstytucjąprzepisów prawa. Ponadto do chwili wydania wyroku w sprawie Trybunał Konstytucyjny orzekł o konstytucyjności zastosowanych przepisów przez organ emerytalny stwierdzając, w wyroku z dnia 16 czerwca 2021 roku w sprawie P 10/20, że art. 22a ust. 2 ustawy z dnia 18 lutego 1994 r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej,(...)Marszałkowskiej, Służby Ochrony Państwa, Państwowej Straży Pożarnej,(...)Skarbowej i Służby Więziennej oraz ich rodzin (Dz. U. z 2020 r. poz. 723) j e s t z g o d n y zart. 2oraz zart. 67 ust. 1w związku zart. 31 ust. 3 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskie. Okoliczność ta nie przesądza, że decyzje organu emerytalno-rentowego nie są wadliwe. Przede wszystkim, organy stosujące prawo, wiąże zasadniczo sentencja orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego , natomiast organy te nie muszą akceptować wszystkich uwag do orzeczenia zawartych w jego uzasadnieniu. (porównaj wyrok NSA z dnia 16 lipca 2016 roku w sprawie I OSK 223/16). Także, konstytucyjność przepisu ustawy nie gwarantuje jednoznacznie braku jego wadliwego zastosowania w określonych stanach faktycznych. Powstaje też pytanie czy demokratyczne państwo prawa posiada jakieś gwarancje na wypadek gdyby okazało się, że orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego narusza prawa zawarte wKonstytucji RPczy też pozostaje w sprzeczności z powszechnymi zasadami prawa międzynarodowego akceptowanymi przez państwo polskie. Wskazać, też, należy, że Sąd Apelacyjny w Łodzi III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w postanowieniu z dnia 19 grudnia 2019 r. wyraził pogląd zgodnie z którym uznał, że Sąd powszechny miał prawo samodzielnie dokonać oceny zgodności zastosowanych przez organ emerytalny przepisów, jeżeli od tej oceny uchyla się Trybunał Konstytucyjny. Przytoczyć również trzeba, że w uchwale składu Siedmiu Sędziów Sądu Najwyższego - Izba Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 16 września 2020 r. w sprawie III UZP 1/20 (Legalis Numer 2467938) wyjaśniono, że kryterium „służby na rzecz totalitarnego państwa” określone w art. 13b ust. 1 ustawy z dnia 18 lutego 1994 r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej,(...)Marszałkowskiej, Służby Ochrony Państwa, Państwowej Straży Pożarnej,(...)Skarbowej i Służby Więziennej oraz ich rodzin (t.j. Dz.U. z 2020 r. poz. 723) powinno być oceniane na podstawie wszystkich okoliczności sprawy, w tym także na podstawie indywidualnych czynów i ich weryfikacji pod kątem naruszenia podstawowych praw i wolności człowieka.” Wszystkie powyższe argumenty pozwalają na dwie konkluzje: 1. zastosowane w zaskarżonych decyzjach przepisy prawa należy zasadniczo uznać za zgodne zKonstytucją RP 2. obowiązkiem sądu ubezpieczeń społecznych jest rozpatrzenie każdego odwołania zgodnie z porządkiem prawnym obowiązującym na terenie państwa, nie ograniczając się tylko do przepisów zastosowanych w zaskarżonych decyzjach W tym stanie, wskazać należy, że Sąd rozpoznający niniejszą sprawę, uważa za obowiązującą i wiążącą go zasadę domniemania zgodności zKonstytucjąprzepisów prawa. Oznacza to, że Sąd nie musi odnosić się do kwestii konstytucyjności merytorycznej treści art. 15c w związku z art. 13b ustawy z dnia 18 lutego 1994 r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin (Dz. U. z 2016 r. poz. 708, z późn. zm.) do czasu gdy przepis ten nie zostanie zakwestionowany przez Trybunał Konstytucyjny. Jedynie w wyjątkowych sytuacjach, gdy ze względu na oczywisty walor sprzeczności przepisów ustawy zKonstytucją(szczególnie gdy ustawa nie była oceniona przez Trybunał Konstytucyjny pod kątem jeszcze innych przesłanek konstytucyjnych) a zarazem nieuzasadnioną konieczność długiego oczekiwania na ewentualne orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego, skutkiem czego obywatel może doznać nieodwracalnej szkody, sąd powszechny jest zobowiązany do oceny konstytucyjności przepisów ustawy czy aktów podrzędnych. Co do meritum, wskazać należy, że w dniu 1 stycznia 2017 r. weszła w życie ustawa z dnia 16 grudnia 2016 r. o zmianie ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin (Dz. U. z 2016 r. poz.), na mocy której wprowadzono art. 13b ustalający katalog cywilnych i wojskowych instytucji i formacji, w których służba od dnia 22 lipca 1944 r. do dnia 31 lipca 1990 r. jest uznawana za służbę na rzecz totalitarnego państwa. Ustawa zmieniająca wprowadziła także zasady ustalania wysokości policyjnej emerytury nakazując stosowanie art. 15c i 22a ustawy. Przepisy te stanowią, że w przypadku osoby, która pełniła służbę na rzecz totalitarnego państwa, o której mowa w art. 13b i która pozostawała w służbie przed dniem 2 stycznia 1999 r., emerytura wynosi 0% podstawy wymiaru - za każdy rok służby na rzecz totalitarnego państwa, o której mowa w art. 13b i 2,6% podstawy wymiaru - za każdy rok służby lub okresów równorzędnych ze służbą, o których mowa w art. 13 ust. 1 pkt 1, 1a oraz 2-4. Wysokość emerytury, ustalonej zgodnie z tymi przepisami, nie może być wyższa niż miesięczna kwota przeciętnej emerytury wypłacanej przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, ogłoszonej przez Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (art. 15c). Ustawodawca zobowiązał, też, organ rentowy do wszczynania, z urzędu, postępowania w przedmiocie ponownego ustalenia prawa do świadczeń i wysokości świadczeń stosownie do wyżej wymienionych przepisów (art. 2). Sąd Okręgowy uważa, że idea aby osoby, które brały udział swoim zaangażowaniem w utrwalanie systemu państwa totalitarnego otrzymywały niższe emerytury niż pozostała część społeczeństwa jest zrozumiała. Zwłaszcza, że na wysokość tych emerytur nie miały wpływu mechanizmy demokratycznego państwa prawa. Z drugiej strony trzeba, jednak, zaznaczyć, że ustawę uchwalono po blisko 27 latach od transformacji ustrojowej państwa, mimo istnienia konstytucyjnej zasady ciągłości państwa (art. 2 i art. 241 Konstytucji RP) i jego przynależności do systemu prawnego Unii Europejskiej oraz związania Rzeczpospolitej Polskiej Traktatem o Unii Europejskiej (art. 4 i art. 6(...)). Ustawodawca w tym przypadku nie wskazał kryteriów wykluczenia ubezpieczonego z systemu ochrony praw podstawowych, bowiem nie pozbawia tej grupy ubezpieczonych prawa do świadczeń już przyznanych, a jedynie dąży do korekty wysokości świadczeń, aby miały uzasadnienie aksjologiczne w ocenie społeczeństwa demokratycznego. Jednakże budzić może wątpliwości w płaszczyźnie podstaw ubezpieczonych przy wykonywaniu swoich obowiązków zawodowych, brak oceny czasu poświęconego na wykonywanie tych obowiązków jak i winy zbiorowej oraz zbiorowej identycznej sankcji. W konsekwencji przyjąć należy, że okoliczność pełnienia służby w organach bezpieczeństwa państwowego nie powinno stanowić podstawy do takich działań ustawodawczych, jeżeli w kryteriach ustawowych nie znajdą się przesłanki oceny zawinionego działania funkcjonariusza. Gdyby przyjąć wykładnię reprezentowaną przez organ emerytalny to niezrozumiałym byłoby obniżenie emerytury funkcjonariuszowi kontrwywiadu, który chronił polską myśl naukową jak i funkcjonariuszowi kontrwywiadu, który doprowadził do śmierci działacza opozycyjnego z uwagi na nienawiść ideologiczną. W tym kontekście całkowicie niezrozumiałym będzie aprobata wysokich emerytur działaczy partyjnych, którzy to zlecali zadania ramowe ówczesnym organom bezpieczeństwa publicznego (por. uzasadnienie wyroku Sądu Okręgowego w Łodzi w sprawie VIII U 4509/19). Wnioskodawca, na mocy ww. przepisów i spornej decyzji wydanej w wykonaniu zacytowanych przepisów, został ograniczony w prawach emerytalnych. Ponadto naznaczono go, jako współuczestnika systemu bezprawia, obniżając świadczenie emerytalne oraz rentowe bez badania jakichkolwiek czynów i ewentualnej - indywidualnej winy. Jednocześnie przyjęto związanie sądów krajowych ustawodawczym wymiarem sprawiedliwości. Kryteria wykluczenia ubezpieczonego z systemu ochrony praw podstawowych, budzą wątpliwości w płaszczyźnie ich podstaw, czasu i winy zbiorowej oraz sankcji. W stanie faktycznym sprawy nie ujawniono żadnych dowodów przestępczej działalności wnioskodawcy, którą przyjmuje ustawa o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy w stosunku do każdego zatrudnionego w służbach bezpieczeństwa państwa poprzez definiowanie służby jako wykonywanej na rzecz totalitarnego państwa (art. 13b). Oczywiście Sąd rozumie trudną sytuację procesową organów emerytalnych, jednak brak jest prawnych przeszkód, aby Instytut Pamięci Narodowej wspierał organ emerytalny, o ile ten ostatni złoży konkretne, a nie ogólnikowe wnioski dowodowe. W związku z tym powstaje wątpliwość, czy Sąd może być związany retrospektywną sprawiedliwością zdefiniowaną przez ustawodawcę krajowego, bez podważenia praw - zasad podstawowych Unii Europejskiej, będąc także sądem Unii Europejskiej. Powstaje też pytanie czy Sądy powinny być związane formalnymi przesłankami wprowadzonymi przez ustawodawcę czy też obowiązkiem Sądu jest ocena indywidualna każdego odwołującego się byłego funkcjonariusza służby bezpieczeństwa, należy odpowiedzieć, że odpowiedzialność zbiorowa może ubyć uregulowana przez ustawodawcę, ale w wyjątkowych sytuacjach z jasno uzasadnionymi i społecznie akceptowalnymi przesłankami oraz bez sankcji (np. ustawa potępiająca system totalitarny i jej wykonawców). Na to pytanie odpowiedź udzielił Sąd Najwyższy w uchwale z 16.09.2020 r. (III UZP 1/20). Uznając doniosłość tego orzeczenia i przy braku oceny stanu prawnego przez Trybunał Konstytucyjny, Sąd Okręgowy uznał, że musi nastąpić indywidualizacja winy każdego ubezpieczonego, a na organie emerytalnym spoczywa nie tylko formalne zastosowanie ustawy, ale także obrona swojego stanowiska zawartego w zaskarżonych decyzjach poprzez składanie wniosków dowodowych wykazujących, że określony ubezpieczony funkcjonariusz swoim zachowaniem naruszył w sposób istotny zasady godności obywatelskiej robiąc to z określonych pobudek nieakceptowanych społecznie. Podkreślić należy, że prawo do emerytury nabywa się ex lege, po spełnieniu ustawowych przesłanek. Przesłanki te, co do zasady, są jednoznaczne (wiek, staż pracy, ustanie zatrudnienia, wysokość składek), a niekiedy ocenne (np. stan niezdolności do służby). Osoba, która w celu spełnienia przesłanek niezbędnych do uzyskania świadczenia podjęła stosowne działania (rezygnacja z pracy, poddanie ocenie stanu zdrowia) i przedłożyła odpowiednie dokumenty, słusznie spodziewa się, że pozytywna decyzja organu rentowego potwierdziła spełnienie wymaganych warunków. Organ rentowy po zbadaniu tych okoliczności wydaje decyzję deklaratoryjną, która ma zasadnicze znaczenie z punktu widzenia realizacji nabytego prawa (zob. K. Ślebzak, Glosa do uchwały SN z dnia 5 czerwca 2003 r., sygn. akt III UZP 5/03, OSP nr 7-8/2004, poz. 84) (cytat za wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 28 lutego 2012 r. w sprawie K 5/11). Sąd orzekający w n/n sprawie podziela w pełni stanowiska innych sądów powszechnych rozpoznających analogiczne sprawy, w tym Sądu Okręgowego w Suwałkach w wyroku z 29.10.2019 r. w sprawie III U 819/19 i z tej przyczyny pozwala sobie przytoczyć szeroko zastosowaną w ww. orzeczeniu argumentację, przyjmując ją, jako własną. Wątpliwości pojawiające się w niniejszej sprawie wynikają z przyjęcia odpowiedzialności zbiorowej przez ustawodawcę krajowego i związania nią sądów w porządku ustawowym. W ocenie Sądu, idea sprawowania sądowego wymiaru sprawiedliwości opiera się na indywidualnej ocenie zachowania (winie) i jest opozycyjna wobec zbiorowej sprawiedliwości ustawodawcy. W ramach kontroli decyzji organu rentowego, konieczna jest odpowiedź na pytanie o powszechność praw podstawowych Unii Europejskiej i związanie nimi sądów krajowych. Przede wszystkim, należy powołać się naart. 9 i art. 91 Konstytucjioraz art. 4 ust. 3 i art. 6 Traktatu o Unii Europejskiej (Dz. U. z 2004 r. Nr 90, poz. 864 dalej(...)), zgodnie z którymi prawa podstawowe Unii Europejskiej mają charakter praw bezpośrednio stosowalnych. W takiej sytuacji każdy sędzia krajowy z powołaniem się na zasadę efektywnej kontroli sądowej ma nie tylko prawo, ale obowiązek pominąć w procesie sądowego stosowania prawa, ustawy oraz praktyki sprzeczne z zasadami podstawowymi Unii Europejskiej (dalej UE). Sędzia krajowy ma obowiązek stosowania praw podstawowych UE z prawem pominięcia regulacji krajowych naruszających te prawa. W ocenie Sądu, nie można akceptować odpowiedzialności obywateli Unii Europejskiej, którymi są również obywatele Polski, opartej na winie zbiorowej oraz ingerencji ustawodawcy w konstytucyjne uprawnienia sądów do wymierzania sprawiedliwości. Prawa podstawowe Unii Europejskiej wykluczają odpowiedzialność zbiorową obywateli Unii, za przeszłość w ramach retrospektywnej sprawiedliwości przy przyjęciu konstytucyjnej zasady ciągłości państwa polskiego. Ponieważ w polskim porządku prawnym przyjęto unijne standardy związania prawami podstawowymi (art. 9 i art. 91 Konstytucjiorazart. 4 ust. 3 i art. 6(...)), ustawodawca nie może swobodnie oceniać przeszłości obywateli i wprowadzać sankcji opartych na winie zbiorowej według kryterium zatrudnienia. Ustawodawstwo, które wyjmuje z ochrony konstytucyjnych zasad obywateli, przy przyjęciu ich odpowiedzialności zbiorowej jest opozycyjne wobec unijnych praw podstawowych. Zdaniem Sądu, system prawny Unii Europejskiej, z racji bezpośredniego skutku praw podstawowych Unii Europejskiej, umożliwia skonfrontowanie ustawodawstwa krajowego z prawami podstawowymi Unii. Prawa te w porządku krajowym, zgodnieart. 9 i art. 91 Konstytucji, mają charakter normatywny. Sędzia krajowy powinien zagwarantować ich przestrzeganie w ramach sądowego rozstrzygnięcia. Norma sprzeczna z prawem wspólnotowym nie musi być usunięta z systemu poprzez formalną derogację, może być pominięta przez sąd. W państwie deklarującym się, jako związanym zasadą rządów prawa, norma sądowego rozstrzygnięcia, aby obowiązywała, nie może być sprzeczna z zasadami i prawami podstawowymi UE. W ocenie Sądu, zasada efektywnej ochrony sądowej stwarza podstawę do przyjęcia, że w każdym przypadku, gdy przepisy krajowe (lub praktyka stosowania prawa) uniemożliwiałyby ochronę praw podstawowych UE, sąd krajowy w razie bezskutecznej wykładni przepisów krajowych powinien odmówić ich zastosowana w oparciu o art. 4 ust. 3 Traktatu o Unii Europejskiej (Dz. U. z 2004 r. Nr 90, poz. 864 dalej jako(...)) lub kreować poprzez wykładnie takie orzeczenie, które zabezpieczą rządy prawa. Dlatego nie można wnioskodawcy obniżyć świadczenia emerytalnego decyzją organu rentowego, wydaną na podstawie ustawy sprzecznej z zasadami podstawowymi Unii Europejskiej. W takim znaczeniu Sąd włącza w podstawę rozstrzygnięcia n/n sprawy zasady podstawowe Unii Europejskiej. W doktrynie i orzecznictwie wskazuje się, że sąd krajowy rozpoznając sprawę powinien rozważyć wszystkie istotne relacje, jakie mogą zachodzić między prawem krajowym a prawem Unii. Chodzi tu zwłaszcza o odróżnienie przepisów stosowanych bezpośrednio (przepisy traktatów mające skutek bezpośredni oraz rozporządzenia i decyzje) od aktów stosowanych pośrednio. Akty pierwszego typu całkowicie wypierają prawo krajowe, w drugim zaś przypadku stosowane jest prawo krajowe z uwzględnieniem zasad UE. Sąd powinien uwzględnić zasadę pierwszeństwa prawa unijnego oraz zasadę skutku bezpośredniego, a także zasadę efektywności prawa unijnego. Te trzy zasady określają zadania i pozycję sądów krajowych w sferze prawa Unii. Relacje między tymi zasadami i towarzyszącymi im obszarami prawa mogą mieć charakter kolizyjny. W zakresie istniejących regulacji pierwszeństwo powinno należeć do prawa unijnego. Dotyczy to zwłaszcza ogólnych zasad prawa, czyli podstawowych norm prawnych, które ze swej natury są możliwe do stosowania w różnych systemach prawnych. Bezpośrednio obowiązujące prawo Unii powinno być bezpośrednio stosowane w państwach członkowskich, co w przypadku Polski przewidujeart. 9 i art. 91 pkt 3 Konstytucji RP. Bezpośredni skutek oznacza przede wszystkim nabycie praw i obowiązków w sposób skuteczny wobec innych podmiotów. Na mocy art. 6 Traktatu o Unii Europejskiej zasady podstawowe UE, zawarte w Karcie Praw Podstawowych (Konwencja o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności- Dz. U. z 1993 r. Nr 61, poz. 284) stają się fundamentalnym elementem porządku prawnego Unii (ust. 3). Natomiast prawa "orzecznicze" nie zostały formalnie skodyfikowane, lecz stanowią rezultat orzecznictwa Trybunału, który "odkrywał" te prawa i określał ich prawne kontury, a jednocześnie nadał im status zasad prawa. Obie kategorie praw podstawowych stanowią część prawa pierwotnego: pierwsze z nich z uwagi na treść art. 6 ust. 1(...), który przyznaje Karcie moc równą Traktatom, drugie - ze względu na orzecznictwo(...), które nadało im taką rangę. Orzekając w n/n sprawie, Sąd odwołuje się do praw podstawowych dekodowanych z pozycji traktatów (w tym do(...),(...)oraz KPP poprzez art. 6(...)), jak i orzeczeń ETS. Kluczowe znaczenie dla oceny wydawanych decyzji, ograniczających prawa emerytalno-rentowe byłych funkcjonariuszy PRL ma zasada podmiotowości (godności) obywateli UE, zasada rządów prawa, sądowego wymiaru sprawiedliwości, niedyskryminacji, proporcjonalności oraz ochrony własności. Zasady te wywołują skutek bezpośredni w sądowym stosowaniu prawa (zob. A. Wróbel - Stosowanie prawa Unii Europejskiej przez sądy, T.I. Warszawa 2010 r. str.97 i nast.). W ocenie Sądu, ustawa o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy z 2016 r., jak i wydawane na jej podstawie decyzje, uzasadniają wątpliwości co do ich zgodności z zasadą godności jednostki, zasadą rządów prawa (wina zbiorowa), zasadą równości (wadliwa cecha relewantna zróżnicowania), zasadą proporcjonalności (ustawę wydano po niemal 27 latach od transformacji ustrojowej) oraz zasadą sądowego wymiaru sprawiedliwości (ustawodawca zdefiniował winę zbiorową obywateli, a nie ustaliły jej sądy). Unijna zasada efektywnej ochrony sądowej stwarza podstawę do przyjęcia, że w każdym przypadku, gdy przepisy krajowe (lub praktyka stosowania prawa) uniemożliwiałyby zabezpieczenie rządów prawa, Sąd krajowy w razie bezskutecznej wykładni przepisów krajowych powinien odmówić ich zastosowania. Tym samym ustawa zmieniająca ustawę o zaopatrzeniu byłych funkcjonariuszy służb specjalnych PRL, niezależnie od przyszłego orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego, poprzez zasadę efektywnej ochrony sądowej może być pominięta w każdym procesie, jako sprzeczna z prawami podstawowymi Unii. Uznając bezpośredni skutek oraz pierwszeństwo stosowania praw podstawowych UE w krajowym porządku prawnym, Sąd dokonał oceny zgodności ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy z prawami - zasadami podstawowymi UE. 1. Zasada godności ludzkiej. Należy wskazać, iż termin "godność człowieka" ujęto w wielu aktach prawa międzynarodowego, m.in. w Karcie Narodów Zjednoczonych (preambuła), w(...)Deklaracji Praw Człowieka z 1948, (art. 1), w Międzynarodowych Paktach Praw Człowieka (1966), a także w Karcie Praw Podstawowych Unii Europejskiej. Zawarty jest on także w preambule do Traktatu o Funkcjonowaniu Unii Europejskiej ((...)) oraz w art. 2 Traktatu o Unii Europejskiej ((...)). W świetle tych aktów godność człowieka jest nienaruszalna. Należy ją szanować i chronić" (art. 1). Krajowy Trybunał Konstytucyjny do momentu wydania pierwszej ustawy deubekizacyjnej tj.ustawy z dnia 23 stycznia 2009 r. o zmianie ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin oraz ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin(Dz. U. Nr 24, poz. 145), twierdził, że naruszenie godności człowieka następuje w razie: "arbitralnego urzeczowienia traktowania osoby ludzkiej przez ustawodawcę", w sytuacji, "w której człowiek stawałby się wyłącznie przedmiotem ustawodawcy", zob. wyr. TK: z 15.10.2002 r. (SK 6/02, OTK-A 2002, Nr 5, poz. 65); z 7.03.2007 r. (K 28/05, 3TK-A 2007, Nr 3,poz. 24); z 30.09.2008 r. (K 44/07, OTK-A 2008, Nr 7, poz. 126), W wyroku z 4.04.2001 r., K 11/00, Trybunał Konstytucyjny stwierdził, że "będąc źródłem praw i wolności jednostki, pojęcie godności determinuje sposób ich rozumienia i urzeczywistniania przez państwo. Zakaz naruszania godności człowieka ma charakter bezwzględny i dotyczy wszystkich. Natomiast obowiązek poszanowania i ochrony godności nałożony został na władze publiczne państwa. W konsekwencji wszelkie działania władz publicznych powinny z jednej strony uwzględniać istnienie pewnej sfery autonomii, w ramach której człowiek może się w pełni realizować społecznie, a z drugiej działania te nie mogą prowadzić do tworzenia sytuacji prawnych lub faktycznych odbierających jednostce poczucie godności. Przesłanką poszanowania tak rozumianej godności człowieka jest między innymi istnienie pewnego minimum materialnego, zapewniającego jednostce możliwość samodzielnego funkcjonowania w społeczeństwie oraz stworzenie każdemu człowiekowi szans na pełny rozwój osobowości w otaczającym go środowisku kulturowym i cywilizacyjnym" (OTK ZU nr 3/2001, poz. 54). W ocenie Trybunału Konstytucyjnego godność człowieka może w szczególności zostać naruszona przez stanowienie regulacji prawnych, których celem jest poniżenie człowieka. Z kolei art. 1 Karty Praw Podstawowych (KPP) wprost określa to prawo jako nienaruszalne. Godność człowieka jest nienaruszalna, podlega ochronie i poszanowaniu. W ten sposób Karta nawiązuje do wspólnych tradycji konstytucyjnych państw członkowskich, w tym również Polski, oraz międzynarodowego prawa praw człowieka, w świetle których nienaruszalna godność człowieka stanowi podstawę aksjologiczną systemu ochrony praw człowieka. Traktat o Unii Europejskiej w art. 2 wskazuje, iż: "Unia opiera się na wartościach poszanowania godności osoby ludzkiej, wolności demokracji, równości, państwa prawnego jak również poszanowania praw człowieka, w tym prawa osób należących do mniejszości. Wartości te są wspólne Państwom członkowskim w społeczeństwie opartym na pluralizmie, niedyskryminacji, tolerancji, sprawiedliwości, solidarności oraz na równości kobiet i mężczyzn." Z kolei Preambuła Karty Praw Podstawowych (stosowana poprzez art. 6(...)) stanowi, iż: Narody Europy, tworząc między sobą coraz ściślejszy związek, są zdecydowane dzielić ze sobą pokojową przyszłość opartą na wspólnych wartościach. Świadoma swego duchowo-religijnego i moralnego dziedzictwa, Unia jest zbudowana na niepodzielnych, powszechnych wartościach godności ludzkiej, wolności, równości i solidarności; opiera się na zasadach demokracji i państwa prawnego. Poprzez ustanowienie obywatelstwa Unii oraz stworzenie przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości stawia jednostkę w centrum swych działań. Unia przyczynia się do ochrony i rozwoju tych wspólnych wartości, szanując przy tym różnorodność kultur i tradycji narodów Europy, jak również tożsamość narodową Państw Członkowskich i organizację ich władz publicznych na poziomach: krajowym, regionalnym i lokalnym; dąży do wspierania zrównoważonego i stałego rozwoju oraz zapewnia swobodny przepływ osób, towarów, usług i kapitału oraz swobodę przedsiębiorczości. W tym celu, w obliczu zmian w społeczeństwie, postępu społecznego oraz rozwoju naukowego i technologicznego, niezbędne jest wzmocnienie ochrony praw podstawowych poprzez wyszczególnienie tych praw w Karcie i przez to uczynienie ich bardziej widocznymi. Zasada - prawo do godności - stanowi zatem wzorzec interpretacji innych praw - zasad podstawowych UE, szczególnie silnie jest związana z zasadą równości. Jeśli zatem godność człowieka jest nienaruszalna to musi być szanowana i chroniona. Rozpoznając niniejszą sprawę, Sąd zobowiązany jest do oceny dopuszczalności ograniczenia prawa do godności wnioskodawcy ustawą o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy, poprzez definicję służby na rzecz totalitarnego państwa zawartą w art. 13b, która przyjmuje winę zbiorową funkcjonariuszy, naznaczając ich jako współuczestników bezprawia. W toku postępowania organ rentowy nie ujawnił żadnych dowodów przestępczej działalności wnioskodawcy. Jedynym dowodem miały być informacje pozyskane z Instytutu Pamięci Narodowej, oparte wyłącznie o teczkę osobową wnioskodawcy. Tymczasem nie zawiera ona żadnych dokumentów świadczących o przestępczej działalności odwołującego w spornym okresie. Sama praca w organach państwa totalitarnego nie jest wystarczającą przesłanką do wnioskowania przez ustawodawcę, że była to służba niegodna postawy przeciętnego obywatela państwa. Szczególnie, że motywy podjęcia służby były bardzo różne, bo od ideologicznych po pragmatyczne. Zaakcentować wypada, że wydanie przez organ rentowy decyzji zmniejszającej wysokość pobieranej od kilku lat emerytury i renty policyjnych, w stosunku do każdego z ubezpieczonych, powinno być poprzedzone wnikliwą analizą sytuacji każdego z nich indywidualnie, a z całą pewnością przeprowadzeniem stosownego postępowania w tym zakresie. Organ rentowy wydając zatem decyzje na podstawie ww. ustawy nie powinien opierać się wyłącznie na informacji uzyskanej z IPN, który nie dokonuje analizy, ani nie ocenia jaki był zakres wykonywanych przez funkcjonariusza czynności i zadań służbowych, gdyż opiera się jedynie na dokumentach znajdujących się w zasobach archiwalnych IPN. Pozwany w istocie stał na stanowisku, że każda służba w wymienionych przez ustawodawcę instytucjach i formacjach, potwierdzona informacją IPN, jest służbą na rzecz totalitarnego państwa w rozumieniu art. 13b tak zwanej drugiej ustawy nowelizacyjnej. Zdaniem Sądu, przedstawiony pogląd jest błędny i nie zasługuje na uwzględnienie, albowiem nie wszelka praca albo służba w organach bezpieczeństwa państwa komunistycznego jest potępiona i objęta dyskredytacją, lecz jedynie ta, która polegała na zwalczaniu opozycji demokratycznej, związków zawodowych, stowarzyszeń, kościołów i związków wyznaniowych, łamaniu prawa do wolności słowa i zgromadzeń, gwałceniu prawa do życia, wolności, własności i bezpieczeństwa obywateli. Trzeba wskazać, że ustawodawca dał temu wyraz odnosząc się w art. 13b policyjnej ustawy emerytalnej do pojęcia służby na rzecz totalitarnego państwa, zdefiniowanego w cytowanej wyżej preambule ustawy lustracyjnej. Według Sądu, z tego względu błędne było przyjęcie za podstawę obniżenia emerytury ubezpieczonego informacji o przebiegu jego służby - skoro jest ona dowodem jedynie jego zatrudnienia w jednostkach organizacyjnych wymienionych w dodanym do ustawy art. 13b. Podnieść należy, że sama negatywna ocena działalności jednostki, w której ubezpieczony pełnił służbę, na gruncie przepisu art. 13b powoływanej ustawy emerytalnej, nie daje podstaw do obniżenia indywidualnie nabytych praw do emerytury czy renty. Należy też podkreślić, że ustalona w tym postępowaniu działalność ubezpieczonego, sama w sobie nie nosi żadnych znamion służby na rzecz państwa totalitarnego w rozumieniu ww. legalnej definicji tego pojęcia. Ponadto trudno sobie wyobrazić – w sprawie o wysokość świadczeń emerytalnego i rentowego, jakimi dowodami miałoby być wykazane, że wnioskodawca działał w ramach państwa totalitarnego i jak sąd ubezpieczeń społecznych powinien je ocenić. Wszak wysokość świadczeń z ubezpieczenia społecznego nie podlega „ważeniu” oraz „widełkom”, bowiem należne są za lata pracy a nie za jej jakość. Dlatego, w ocenie Sądu, zarzut bycia uczestnikiem bezprawia poprzez służbę na rzecz totalitarnego państwa czyniony jest w sposób zbiorowy, bez badania indywidualnej winy i popełnionych czynów, a to prowadzi do naruszenia godności wnioskodawcy. 2. Zasada rządów prawa. Zakłada ona, iż każdy podmiot prawa, w tym ustawodawca krajowy, jest związany prawem. Związanie uniemożliwia tworzenie grupy wykluczonych, jak i uprzywilejowanych. Zasada rządów prawa zakłada istnienie sądów niezwiązanych ustawodawczym wymiarem sprawiedliwości. Sprawiedliwość ustawodawcy nie powinna wiązać sądów, jeśli zasada rządów prawa ma jakikolwiek sens. Jeśli obywatel UE jest wykluczony spod działania praw podstawowych UE, to prawa te nie mają już charakteru powszechnego. Jeśli nazwiemy pracę w służbach bezpieczeństwa państwa jako udział w bezprawiu, a dawny ustrój realnego socjalizmu jako totalitaryzm, godny tylko potępienia, to wszelkie analityczne uzasadnienia w obrębie prawa zdają się być zbędne. Sąd uznaje, że ustawa ta, wykluczając z sytemu prawnego wnioskodawcę, w oparciu o winę zbiorową, zaprzecza realności jego praw podstawowych w Unii Europejskiej. Ustawa o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy z 2016 roku podważa idee demokracji nie tylko w świadomości wykluczonych spod praw podstawowych Unii. Jeśli zakres tych praw może być definiowany tak swobodnie, to fundament Unii Europejskiej został podważony u jego podstaw także wśród obywateli dostrzegających niebezpieczny precedens dla bytu państwa deklarującego się jako demokratyczne państwo prawa. Zasadę rządów prawa należy ocenić też w aspekcie zbiorowych mechanizmów wymierzania sprawiedliwości w ustawie z 2016 roku. Klasyczna definicja rządów prawa wskazywała na konieczność ograniczenia zakresu prawodawstwa do tego rodzaju przepisów, które są znane jako prawo formalne i wykluczają tworzenie prawa ze względu na konkretnych ludzi, lub zezwalają komukolwiek na użycie państwowych środków przymusu dla takiego zróżnicowanego ich traktowania. Państwowe środki przymusu mogą być użyte tylko w przypadkach z góry określonych przez prawo i w taki sposób, by można było z góry przewidzieć, jak zostaną zastosowane. Kwestionowana ustawa o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy wprowadza w art. 13b oraz art. 15c i art. 22a odpowiedzialność zbiorową i swoim zakresem podmiotowym obejmuje, bez wyjątków, wszystkich byłych funkcjonariuszy organów bezpieczeństwa państwa, niezależnie od ich postawy patriotycznej, etycznej i moralnej, rodzaju wykonywanych czynności, czy zajmowanego stanowiska. Zdaniem Sądu, tego typu regulacje ustawowe godzą w istotę zasady rządów prawa. Zasada ta oznacza obowiązek władz publicznych traktowania osób w sposób adekwatny i proporcjonalny do ich postawy, zasług i przewinień. W ocenie Sądu, niedopuszczalne jest zastosowanie jakichkolwiek represji w stosunku do osób tylko za to, że pracowały lub służyły w okresie poprzedzającym zmianę ustroju państwa polskiego, tj. przed rokiem 1990. Nawet uznanie, że niektóre instytucje funkcjonujące przed tą zmianą działały w sposób budzący dziś poważne wątpliwości prawne i moralne, nie uprawnia prawodawcy do stwierdzenia, że wszystkie osoby tam zatrudnione były przestępcami. Istotą demokratycznego państwa prawa związanego zasadą rządów prawa i związanej z nim klauzuli sprawiedliwości społecznej jest to, że każdy zostaje potraktowany przez państwo i prawo sprawiedliwie, czyli w sposób, który jest adekwatny do popełnionych przez niego czynów i jego postawy, którą przyjął w czasach PRL. Tyle, że powyższe ustalenia nie leżą w gestii sądu ubezpieczeń społecznych w sprawie dotyczącej odwołania od decyzji administracyjnej. 3. Zasada równości W świetle art. 14 EKPCz wszyscy są wobec prawa równi. Wszyscy mają prawo do równego traktowania przez władze publiczne. Nikt nie może być dyskryminowany w życiu politycznym, społecznym lub gospodarczym z jakiejkolwiek przyczyny. Z kolei ustawodawca nie może określać kręgu osób uprawnionych w sposób dowolny, co oznacza, że kształtując konkretne prawa, musi przyznawać je wszystkim podmiotom charakteryzującym się daną cechą istotną. Odstępstwa od równego traktowania podmiotów podobnych muszą: po pierwsze, mieć charakter relewantny, a więc pozostawać w bezpośrednim związku z celem i zasadniczą treścią danego unormowania oraz służyć realizacji tego celu i treści; po drugie mieć charakter proporcjonalny, a więc waga interesu, któremu ma służyć różnicowanie sytuacji adresatów normy, musi pozostawać w odpowiedniej proporcji do wagi interesów, które zostaną naruszone w wyniku nierównego potraktowania podmiotów podobnych; po trzecie, pozostawać w związku z innymi wartościami, zasadami czy normami konstytucyjnymi, w szczególności z zasadą sprawiedliwości społecznej (zob. J. Falski, Ewolucja wykładni zasady równości w orzecznictwie Trybunału Konstytucyjnego, PiP 2000 r.z. 1). Zdaniem Sądu, tego rodzaju zróżnicowanie praw ustawą o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy budzi uzasadnione wątpliwości, co do jej zgodności z zasadą równości, jako zasadą podstawową UE, wynikającą z art. 14(...). Na mocy tej ustawy wprowadzono fikcję prawną, iż w przypadku osoby, która pełniła służbę na rzecz totalitarnego państwa, o której mowa w art. 13b, i która pozostawała w służbie przed dniem 2 stycznia 1999 r., emerytura wynosi 0% podstawy wymiaru - za każdy rok służby na rzecz totalitarnego państwa, o której mowa w art. 13b i 2,6% podstawy wymiaru - za każdy rok służby lub okresów równorzędnych ze służbą, o których mowa w art. 13 ust. 1 pkt 1, 1a oraz 2-4. Wysokość emerytury ustalonej zgodnie z tymi przepisami nie może być wyższa niż miesięczna kwota przeciętnej emerytury wypłacanej przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, ogłoszonej przez Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. Natomiast rentę inwalidzką ustaloną zgodnie z art. 22 zmniejsza się o 10% podstawy wymiaru za każdy rok służby na rzecz totalitarnego państwa, o której mowa w art. 13b. Mechanizm ten nie jest znany w powszechnym systemie emerytalnym. Zdaniem Sądu, system emerytalny i kształtowane w jego ramach uprawnienia emerytalne nie mogą być instrumentem prowadzenia polityki represyjnej przez państwo. Oznacza to, że służba w określonym organie bezpieczeństwa państwa nie może być uznana za istotne i jedyne kryterium różnicujące wysokość emerytalnych i rentowych uprawnień.(...)emerytalny w państwie prawa nie może być elementem karania obywateli za przeszłość neutralną prawnie, gdyż uprawnienia emerytalno-rentowe nie są szczególnymi korzyściami nawet w odniesieniu do służb mundurowych. Jest to uprawnienie z tytułu pełnienia tej służby w organach państwa. Emerytura i renta należy się za pełnienie służby, a nie za sposób jej pełnienia. Jeśliby sposób doprowadzał do popełnienia przestępstwa, to możliwe jest odebranie prawa do emerytury mundurowej, czego nie przewiduje system powszechny.(...)emerytalno-rentowy służb mundurowych jest zatem nieco surowszy niż system powszechny, w którym emerytury nie można zostać pozbawionym. Emerytura wypłacana z Zakładu Ubezpieczeń Społecznych jest więc w szczególny sposób chroniona i nikt dotychczas nie ograniczał nabytych już uprawnień z tytułu zatrudnienia w innych niż mundurowe instytucjach państwa, działających w ramach tej samejKonstytucji. Ponadto, przy ograniczaniu posiadanych praw podmiotowych nie należy operować wielkościami przeciętnymi. Każde prawo podmiotowe ze swej istoty ma charakter indywidualny, a nie zbiorowy. Dla "usprawiedliwienia" obniżki dotychczas pobieranych emerytur (rent) dla poszczególnych osób, nie można odwoływać się do różnych średnich. Emerytura jak i renta zależy od okresu pracy i pobieranego za nią wynagrodzenia (związanego z charakterem wykonywanych czynności, zajmowanym stanowiskiem itp.). Wynika z tego, że majątkowe uprawnienia emerytalne mają charakter praw majątkowych tak ściśle związanych z sytuacją prawną jednostki, że nie podlegają mechanicznym uśrednieniom. Dla wszystkich praw majątkowych istotna jest bowiem zawsze konkretna wysokość konkretnego świadczenia, w sytuacji konkretnego świadczeniobiorcy. Zgodnie z art. 10 ust. 1 i 2 ustawy z 18.02.1994 r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy... (tj. Dz. U. z 2019 r. poz. 288 z późn. zm.) prawo do emerytury policyjnej nie przysługuje funkcjonariuszowi skazanemu prawomocnym wyrokiem sądu za przestępstwo umyślne lub przestępstwo skarbowe umyślne, ścigane z oskarżenia publicznego, popełnione w związku z wykonywaniem czynności służbowych i w celu osiągnięcia korzyści majątkowej lub osobistej, albo za przestępstwo określone wart. 258 kodeksu karnego(udział w zorganizowanej grupie celem popełnienia przestępstwa), lub wobec którego orzeczono prawomocnie środek karny pozbawienia praw publicznych za przestępstwo lub przestępstwo skarbowe, które zostało popełnione przed zwolnieniem ze służby. Jednakże w takim przypadku prawomocnie skazanemu przestępcy przysługuje świadczenie na zasadach obowiązujących w powszechnym systemie emerytalnym. Przytoczony powyżej przepis, uzasadnia twierdzenie, iż ustawa o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy z 2016 roku wprowadziła pozasądową zbiorową odpowiedzialność za nieokreślony czyn (a być może także za bierność), z naruszeniem prawa jednostki do sądu i sprawiedliwego procesu. Obniżono określonym podmiotom emerytury i renty w sposób bardziej niekorzystny, niż jest to obecnie dopuszczalne nawet wobec funkcjonariuszy prawomocnie skazanych przez sąd za popełnione przestępstwa. Ci ostatni funkcjonariusze mogą zostać pozbawieni świadczeń emerytalnych przysługujących służbom mundurowym przez obniżenie ich do poziomu przysługującego w ramach powszechnego systemu emerytalnego. Na jednoznacznie polityczny charakter ocenianej ustawy wskazuje wprost art. 15c ust. 5 i art. 22a ust. 5 uchylający skutki ustawy, gdy funkcjonariusz przed rokiem 1990, bez wiedzy przełożonych, podjął współpracę i czynnie wspierał osoby lub organizacje działające na rzecz niepodległości Państwa Polskiego. 4. Prawo do rzetelnego procesu. Trybunał Konstytucyjny do wydania wyroku w sprawie pierwszej ustawy deubekizacyjnej -z 2009 roku stwierdzał, iż "winę, mającą charakter indywidualny, a nie zbiorowy - należy udowodnić w każdym indywidualnym wypadku, co wskazuje wyraźnie na konieczność indywidualnego, a nie kolektywnego, stosowania ustaw lustracyjnych. To znaczy także, że należy zagwarantować (...) domniemanie niewinności do czasu udowodnienia winy" (zob. wyrok TK z 11.05.2007 r., K 2/07). Analogiczne zasady, w ocenie Sądu, można wywieść z orzecznictwa ETS. Jednak ustawa z 2016 roku, podobnie jak ustawa z 2009 roku, akceptują winę zbiorową. Wina zbiorowa funkcjonariuszy, jako konsekwencja sprawiedliwości ustawodawcy, jest zaprzeczeniem sądowego wymiaru sprawiedliwości. Punktem wyjścia przyjęcia odpowiedzialności zbiorowej jest ocena historii państwa i prawa realnego socjalizmu. Potępienie historii w formie uznania wnioskodawcy za funkcjonariusza państwa totalitarnego, wyrażonej w art. 13b, jest fundamentem, na którym wznosi się system sankcji pojawiający się w ustawie, skutkujący stygmatyzacją i obniżeniem świadczenia emerytalno-rentowego (art. 15c i art. 22a). Nazwanie organizacji służb specjalnych dawnego państwa realnego socjalizmu służbą na rzecz państwa totalitarnego (czyli państwa bezprawia), zdejmuje potrzebę indywidualizacji czynów i znosi zakaz retrospektywnej oceny. Stanowi to prosty zabieg uniwersalizacji. Stygmatyzacja jest niebezpieczna dla indywidualnej ochrony praw obywatelskich. Z punktu widzenia unormowania art. 22a, art. 15c i art. 13b w optyce zasady sądowego wymiaru sprawiedliwości (art. 6(...)i art. 47 KPP) doszło do przekroczeniu ustrojowego zakresu uprawnień przez władzę ustawodawczą. Władza ta, zamiast władzy sądowniczej, wymierzyła przedmiotowej grupie osób określony rodzaj kary (zmniejszenie świadczenia oraz dokonała moralnej stygmatyzacji). Ustawodawca a priori założył, iż służba bezpieczeństwa była organizacją przestępczą. Tymczasem przedmiotowe ustalenie należy, w państwie prawa, do kompetencji niezawisłego sądu. W tym znaczeniu ustawa jest opozycyjna do zasad podstawowych Unii Europejskiej, w tym art. 6(...), oraz dotychczasowego rozumienia sądowego wymiaru sprawiedliwości, dekodowanego z pozycji orzeczeń(...). Ustawa z 2016 roku, poprzez arbitralną i ahistoryczną definicję służby na rzecz totalitarnego państwa kreuje określoną wykładnię ustawy, w oparciu o przyjęty wstępnie fundament aksjologiczny. Fundament ten konfrontowany z preambułami UE ((...)i KPP) tworzy oczywisty dysonans. Okazuje się bowiem, iż neutralny (bezstronny) Sąd Unii został związany ideologiczną ustawą wprowadzającą ustawodawczy wymiar sprawiedliwości. Ustawa wymaga, aby sędziowie krajowi na jej podstawie, będąc związani sprawiedliwością ustawodawcy, orzekali o wyborach moralnych obywateli w przeszłości, w kategoriach dobra i zła, pod sankcją ograniczenia ich praw emerytalnych i rentowych, jako byłych funkcjonariuszy służb. Ustawa z 2016 zaburza ciągłość państwa, gdyż sąd ma oceniać historie i wybory obywateli, którzy zawierzyli określonej ideologii. Do czasu wydania ustawy z 2009 roku, prawo do sądu oznaczało nie tylko dostęp do sądu, ale prawo do właściwej procedury przed sądem (rzetelny proces). Krajowy Trybunał Konstytucyjny, do tej pory stwierdzał, że na treść tego prawa "składa się w szczególności: prawo dostępu do sądu, tj. prawo do uruchomienia procedury przed sądem, który ma być organem niezależnym, niezawisłym (bezstronnym), prawo do odpowiedniego ukształtowania procedury sądowej, zgodnie z wymogami sprawiedliwości i jawności oraz prawo do wyroku sądowego, tj. prawo do uzyskania wiążącego rozstrzygnięcia danej sprawy przez sąd", wyrok z dnia 30 maja 2007 r., SK OTK 2007, Nr 6, poz. 53; podobnie w wyrokach TK z dnia: 16 marca 1999 r., SK 19/98, OTK 19 z kwietnia 2001 r., SK 10/00, OTK 2001, Nr 3, poz. 52.). Podobnie wypowiadał się też(...)wS.. Trybunał Konstytucyjny podkreślił w wyroku SK 38/02, że celem istnienia prawa do sądu jest zapewnienie jednostce ochrony przed arbitralnością władzy. Na tej podstawie uznać należy, że chodzi o wyposażenie jednostki w taki zestaw uprawnień, które ze względu na ich zakres zapobiegną nadużyciom, ze strony podmiotu wyposażonego w imperium i zmuszą go do zapewnienia słusznych praw należnych jednostce. W ten sposób pierwotne elementy prawa do sądu, mające chronić jednostkę przed arbitralnością władzy, stają się jednocześnie podstawą prawa do wymiaru sprawiedliwości. 5. Zasada proporcjonalności. Stanowi ona jedną z ogólnych zasad prawa UE. Zasada ta wymaga, by krajowe i wspólnotowe władze nie ograniczały praw i wolności jednostek w stopniu większym niż niezbędnym do osiągnięcia zamierzonego celu. Zasada ta wyznacza granice działań organów Wspólnoty, wykonujących kompetencje legislacyjne i administracyjne. Test proporcjonalności polega na zbadaniu adekwatności środka krajowego oraz jego niezbędności. Test adekwatności sprowadza się do ustalenia, czy wydane akty prawne lub podjęte działania nadają się do osiągnięcia zakładanego celu. Test niezbędności polega na rozstrzygnięciu kwestii, czy nie ma innego równie skutecznego sposobu osiągnięcia tego samego rezultatu. Naruszenie zasady proporcjonalności w ramach ustawy z 2016 polega na braku zróżnicowania sankcji dla ubezpieczonych, niezależnie od ich aktywności w służbach i przyjęcie winy zbiorowej poprzez sam fakt zatrudnienia. Zastosowanie tej zasady wiąże się z pytaniem, czy ingerencja w uprawnienia była proporcjonalna w stosunku do celu prawowitego, któremu miała służyć. Test proporcjonalności ujawnia, iż ustawa z 2016 traktuje funkcjonariuszy, takich jak wnioskodawca, gorzej niż tych, którzy na skutek skazania za przestępstwo karne (być może także związane z przebiegiem służby w czasach minionych) utracili prawo do emerytury lub renty mundurowej. Oni bowiem znaleźli się w powszechnym systemie ubezpieczeń społecznych (z przelicznikiem 1,3), nie ograniczano im też wysokości świadczeń. W tej sytuacji gorsze traktowanie funkcjonariuszy takich, jak wnioskodawca, niż tych, którzy utracili prawo do emerytury (renty) mundurowej w związku ze skazaniem za przestępstwo, narusza test proporcjonalności. Realizacja sprawiedliwości dziejowej, wynikająca z ustawy z 2016, jako cel prawowity w kontekście zasady godności i rządów prawa jest wątpliwa. Z kolei upływ czasu dla granic działań ustawodawcy, rozliczającego przeszłość państwa, ma tutaj istotne znaczenie. Ustawa została uchwalona prawie 27 lat po zmianie ustroju politycznego i społecznego państwa. W tym okresie podejmowane były wielokrotnie działania, zmierzające do "rozliczenia przeszłości". Rozliczenia zarówno wobec sprawców zdarzeń i sytuacji negatywnie ocenianych z perspektywy aksjologii nowego porządku konstytucyjnego, jak i z perspektywy ofiar poprzedniego reżimu politycznego. Rozliczenie przeszłości - w takich sytuacjach - powinno mieć miejsce jedynie wówczas, gdy wyjdą na światło dzienne nieznane wcześniej okoliczności, które w nowym, zdecydowanie innym niż dotychczas świetle, ujawniają funkcje instytucji i zachowania poszczególnych osób - tworzących ich substrat osobowy. Jeżeli tego rodzaju nowe okoliczności nie wystąpią, to szczególnie nakazana jest wstrzemięźliwość państwa w zakresie regulacji prawnej. Wstrzemięźliwość ta jest pochodną konstytucyjnej zasady zaufania obywateli do państwa oraz zasady rządów prawa. W przypadku odebrania praw nabytych, które były podstawą obliczania wysokości emerytur i rent przez prawie 27 lat, bez zmiany istotnych okoliczności usprawiedliwiających - dla przyjęcia podstawy uznania ich za nabyte niegodziwie - konieczne jest spełnienie szczególnie przekonującego testu poprawności podstaw (merytorycznych i proceduralnych) ich odebrania. Historyczne i polityczne stwierdzenie, że organy bezpieczeństwa państwa były służbami działającymi w celu utrwalenia ustroju komunistycznego, nie stanowi uzasadnienia grupowego objęcia wszystkich pracowników tych służb przepisami ustawy z 2016 roku. Tym samym w stanie faktycznym sprawy nie pojawiła się żadna pilna potrzeba społeczna ingerowania w te prawa. Demokracja to nie tylko rządy większości, ale także poszanowanie praw mniejszości. Sama idea rządów prawa polega nie tylko na przestrzeganiu prawa, ale także na byciu ograniczonym przez prawo. Dlatego zdaniem Sądu, wnioskodawca miał wszelkie podstawy do przyjęcia założenia, że reguły obowiązujące przez ostatnie prawie 27 lat nie zostaną zmienione, o ile nie powstaną nowe okoliczności uzasadniające radykalną zmianę regulacji prawnej. 6. Prawo własności. Bezspornym jest, iż do istoty prawa do emerytury (renty) należy zapewnienie środków utrzymania w razie zaprzestania pracy w związku z osiągnięciem określonego wieku lub powstaniem niezdolności do pracy. Podstawowym celem konstytucyjnym prawa do zabezpieczenia społecznego po osiągnięciu wieku emerytalnego jest zagwarantowanie godnego poziomu życia w warunkach obniżonej zdolności do zarobkowania, wynikającej z podeszłego wieku lub niezdolności do zatrudnienia. W ocenie Sądu, w ramach niniejszych analiz ma istotne znaczenieKonwencja o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności z 4 listopada 1950 r., zmienionaProtokołami nr (...)oraz uzupełnionaprotokołem nr (...). Z punktu widzenia ochrony emerytalnych uprawnień, zasadnicze znaczenie posiadaart. 1 Protokołu nr (...)(dalej nazywanegoprotokołem nr (...)) do przedmiotowej Konwencji sporządzony 20.03.1952 r. oraz 16.09.1963 r. Zgodnie z powoływaną regulacją, każda osoba fizyczna i prawna ma prawo do poszanowania swego mienia. Nikt zaś nie może być pozbawiony swojej własności, chyba że w interesie publicznym i na warunkach przewidzianych przez ustawę oraz zgodnie z zasadami prawa międzynarodowego. W skład mienia chronionego przezart. 1 protokołu nr (...)wchodzą zarówno nieruchomości, jak i rzeczy ruchome. Co się zaś tyczy praw emerytalnych, to zalicza się je do osobistych dóbr majątkowych o takim charakterze. Zdaniem Sądu, ustawa z 2016 r. jawnie naruszaart. 1 Protokołu nr (...)do Konwencji oraz art. 17 KPP w zw. z art. 6(...)ponieważ w sposób arbitralny obniża emerytury i renty funkcjonariuszy do poziomu, którego nie można zaakceptować i uzasadnić dążeniem do jakiegokolwiek słusznego celu leżącego w interesie publicznym. Ingerencja państwa polskiego w uzyskane przez nich prawo do emerytury i renty - prawo własności - w rzeczywistości oznacza zastosowanie zbiorowej kary i represji politycznej za to, że w przeszłości byli oni zatrudnieni w byłych organach bezpieczeństwa państwa. Ustawa działa bez rozróżnienia pomiędzy funkcjonariuszami, którzy w rzeczywistości dopuścili się czynów przestępczych lub dławili demokratyczną opozycję oraz tymi, którzy jedynie należeli do personelu technicznego. Podsumowując, zdaniem Sądu, obywatelstwo Unii, którego rdzeniem są prawa podstawowe, nie może oznaczać, iż obywatele Unii podlegają różnej ochronie w zakresie praw podstawowych, a prawa te nie mają charakteru powszechnego. Sytuacja, w której ustawodawca krajowy, pod szyldem wymierzenia sprawiedliwości dziejowej, nadaje określonej ideologii charakter normatywny, zawieszając zasady podstawowe UE wobec grupy obywateli, podważa istotę demokracji, której fundamentem jest równouprawnienie wartości i ich relatywizacja. Zdaniem Sądu, sąd krajowy ma obowiązek stosowania praw podstawowych UE z pierwszeństwem ich stosowania przed prawem krajowym. Niezależna i skuteczna kontrola sądowa, w tym kontrola poszanowania praw podstawowych, jest nadrzędnym obowiązkiem sądu krajowego. Mając także na względzie wykładnię służby na rzecz państwa totalitarnego, zaprezentowaną w uchwale SN w sprawie III UZP 1/20, kryterium służby na rzecz totalitarnego państwa określone w art. 13b ust. 1 ustawy z dnia 18 lutego 1994 r. powinno być oceniane na podstawie wszystkich okoliczności sprawy, w tym także na podstawie indywidualnych czynów i ich weryfikacji pod kątem naruszenia podstawowych praw i wolności człowieka. Oznacza to, że należy wykazać, że funkcjonariusz w swojej służbie w czasach PRL naruszył podstawowe prawa i wolności innych osób, zwłaszcza osób walczących o niepodległość, suwerenność i wolną Polskę. Jeśli nie zostanie to dowiedzione, a ciężar dowodu w tym zakresie spoczywa na organie emerytalnym, wówczas były funkcjonariusz nie będzie miał automatycznie obniżonego świadczenia. Przy czym sąd nie jest związany treścią informacji o przebiegu służby w organach bezpieczeństwa państwa przedstawionej przez IPN zarówno co do faktów (ustalonego w tym zaświadczeniu przebiegi służby) jak i co do kwalifikacji prawnej tych faktów). Informacja o przebiegu służby, nie jest władczym przejawem woli organu administracji publicznej, jest oświadczeniem wiedzy i nie rozstrzyga konkretnej sprawy administracyjnej w stosunku do konkretnej osoby. /por. w tym zakresie postanowienie SN z dnia 9.12.2011 , II UZP 10/11, postanowienie NSA z dnia 12.01.2018, I OSK(...)/. Wstanie faktycznym sprawy, nie ujawniono żadnych dowodów przestępczej działalności wnioskodawcy, którą przyjmuje ustawa o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszyw stosunku do każdego zatrudnionego w służbach bezpieczeństwa państwa poprzez definiowanie służby jako wykonywanej na rzecz totalitarnego państwa (art. 13b). Dokonując oceny, zebranego w sprawie materiału dowodowego, Sąd nie dopatrzył się niczego, co mogłoby świadczyć o negatywnej działalności ubezpieczonego. Pozwany nie zgłaszał żadnych wniosków dowodowych, mających na celu wykazać okoliczności przeciwne. Organ nie wykazał, że wnioskodawca dopuszczał się czynów, naruszających podstawowe prawa i wolności człowieka, nie przedstawił konkretnych osób pokrzywdzonych bezprawnie przez danego funkcjonariusza, nie przedstawił dowodów, że wnioskodawca w sposób oczywisty wspierał, propagował, utożsamiał się z zasadami państwa totalitarnego. Poza sporem było w n/n sprawie, że służba ubezpieczonego w powoływanym okresie od 01.01.1984 do 1.07.1990 w resorcie spraw wewnętrznych, była służbą w jednostce organizacyjnej wymienionej w art. 13b ust. 1 ustawy nowelizującej z 16 grudnia 2016 r. i tylko z tej przyczyny ubezpieczony został uznany przez organ rentowy za osobę pełniącą służbę na rzecz totalitarnego państwa. W ocenie Sądu pełnienie służby w tej konkretnej jednostce nie przesądziło w tym konkretnym przypadku, że wnioskodawca dopuścił się przestępczej działalności. Poza sporem w sprawie było, również, iż obniżenie świadczenia emerytalnego nastąpiło- nie - w rezultacie zmian w osobistej sytuacji ubezpieczonego, ale w rezultacie zmian w przepisach i sposobie ich stosowania. Tymczasem, jak już wyżej wspomniano, w toku postępowania, organ emerytalny nie ujawnił żadnych dowodów przestępczej działalności ubezpieczonego, ani też żadnej innej działalności sprzecznej z zasadami współżycia społecznego i ludzkiej przyzwoitości. Jedynym dowodem miały być informacje pozyskane z Instytutu Pamięci Narodowej, oparte wyłącznie o akta osobowe wnioskodawcy oraz zawarta w nich informacja o przebiegu służby w spornym okresie. Sąd ubezpieczeń społecznych, rozpoznający sprawę w wyniku wniesienia odwołania od decyzji Dyrektora Zakładu Emerytalno-Rentowego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji wW., w sprawie ponownego ustalenia (obniżenia) wysokości emerytury policyjnej byłego funkcjonariusza Służby Bezpieczeństwa, nie jest, jednak, związany treścią informacji o przebiegu służby w organach bezpieczeństwa państwa przedstawionej przez Instytut Pamięci Narodowej zarówno co do faktów (ustalonego w tym zaświadczeniu przebiegu służby), jak i co do kwalifikacji prawnej tych faktów (zakwalifikowania określonego okresu służby jako służby w organach bezpieczeństwa państwa). Związanie to obejmuje jedynie organ emerytalny, który przy wydawaniu decyzji musi kierować się danymi zawartymi w informacji o przebiegu służby. Ustalenia faktyczne i interpretacje prawne Instytutu Pamięci Narodowej nie mogą natomiast wiązać sądu – do którego wyłącznej kompetencji (kognicji) należy ustalenie podstawy faktycznej rozstrzygnięcia w przedmiocie prawa do emerytury policyjnej i jej wysokości oraz odpowiednia kwalifikacja prawna (subsumcja) ustalonych faktów. (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 9 grudnia 2011 r. sygn. akt II UZP 10/11, wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 6 września 2016 roku, sygn. akt III AUa 1618/14, LEX nr 2148463) Powyższy pogląd jest spójny ze stanowiskiem Naczelnego Sądu Administracyjnego, zgodnie z którym, informacja o przebiegu służby, nie jest władczym przejawem woli organu administracji publicznej (władczym rozstrzygnięciem). (postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 12 stycznia 2018 roku, sygn. akt I OSK 2848/17, LEX nr 2445886). Tak rozumiany skutek informacji o przebiegu służby oznacza, że sąd ma obowiązek oceny całego materiału dowodowego, łącznie z treścią informacji IPN. Informacja o przebiegu służby nie jest zatem władczym przejawem woli organu administracji publicznej (władczym rozstrzygnięciem), lecz jest oświadczeniem wiedzy i nie rozstrzyga konkretnej sprawy administracyjnej w stosunku do konkretnej osoby fizycznej. Wskazana czynność ma charakter stricte informacyjny i stanowi jedynie urzędowe potwierdzenie określonych faktów, zamieszczonych w aktach osobowych funkcjonariusza, celem ponownego ustalenia prawa do świadczeń emerytalnych. Władczym rozstrzygnięciem wobec ubezpieczonego jest decyzja organu emerytalnego w przedmiocie ponownego ustalenia prawa do świadczenia emerytalnego i jego wysokości. Zatem dopiero decyzja organu emerytalnego podlega kontroli sądowej. Natomiast właściwym sądem dokonującym tej kontroli jest sąd powszechny, a ten podczas rozpoznawania istoty sprawy, będzie uprawniony do weryfikacji informacji z IPN w postępowaniu dowodowym (por. wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 11 stycznia 2012 roku, sygn. akt K 36/09, OTK-A 2012 nr 1, poz. 3). Podkreślić należy, że w niniejszej sprawie nie przedstawiono – poza samą informacją IPN o przebiegu służby – jakichkolwiek dowodów (przy czym ciężar dowodu w tym zakresie spoczywał na organie rentowym) na przestępczą działalność ubezpieczonego, ani nie dokonano oceny jego indywidualnych czynów poprzez ich weryfikację pod kątem naruszania podstawowych praw i wolności człowieka, służących reżimowi komunistycznemu, wobec czego obniżenie należnych świadczeń nie było uzasadnione. Na marginesie trzeba, jednak, podkreślić, że niniejsze rozstrzygnięcie nie powinno w żaden sposób być odczytywane jako przejaw ochrony byłych funkcjonariuszy służb szeroko rozumianych organów państwa komunistycznego, działającej na rzecz ówczesnego reżimu komunistycznego, jako formacji dopuszczającej się łamania podstawowych praw i wolności obywateli, a jest, tylko, wynikiem realizacji prawa konkretnego obywatela demokratycznego państwa prawnego do rzetelnego rozpoznania jego zindywidualizowanej, kontradyktoryjnej sprawy, z zachowaniem jego podstawowych gwarancji procesowych i materialnych, w zakresie ochrony jego świadczeń – przyznanych w prawie krajowym i w, wiążących Państwo Polskie , umowach międzynarodowych. Dodatkowo, o ile ustawa z 2009 r. dotyczyła likwidacji przywilejów emerytalnych, obniżając je do wskaźnika liczonego jako okres nieskładkowy, a więc usprawiedliwiała ingerencję w prawa, niesłusznie nabyte in gremio, o tyle wtórna redukcja, tych samych świadczeń, za pomocą iluzorycznego procesu sądowego, nie broni się w systemie demokratycznego państwa prawnego (por tezę 111 uzasadnienia powołanej uchwały SN). Oznacza to, jednak, że po zmianach dokonanych drugą ustawą nowelizacyjną z 16 grudnia 2016 r. nie wystarczy, że organ rentowy zmniejszając emeryturę lub rentę wykaże pełnienie służby w wymienionych przez ustawodawcę cywilnych i wojskowych instytucjach i formacjach. Musi, ponadto, wykazać, że była to służba na rzecz totalitarnego państwa, która według legalnej definicji zawartej w preambule ustawy lustracyjnej polegała na zwalczaniu opozycji demokratycznej, związków zawodowych, stowarzyszeń, kościołów i związków zawodowych, łamaniu prawa do wolności słowa i zgromadzeń, gwałceniu prawa do życia, wolności, własności i bezpieczeństwa obywateli. Tylko taki sposób wykładni art. 13b ust. 1 policyjnej ustawy emerytalnej, zapewnia spójność i logiczność obowiązującego w tym zakresie prawa oraz to, że działanie, które nie zostało zakwalifikowane przez samego ustawodawcę jako działanie na rzecz totalitarnego państwa, nie spowoduje nieuzasadnionego obniżenia świadczenia emerytalnego (rentowego). Tylko wskazana powyżej wykładnia art. 13b ust. 1 ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym, zapewni, również, że ingerencja w prawo do poszanowania mienia będzie miała charakter ingerencji racjonalnie uzasadnionej w rozumieniuart. 1 Protokołu Nr (...)do Europejskiej Konwencji Praw Człowieka i Podstawowych Wolności. W interesie publicznym jak wymaga tego standard konwencji leży bowiem, aby osoby które w sensie materialnym nie pełniły służby na rzecz państwa totalitarnego, co zresztą sam ustawodawca potwierdził, definiując służbę na rzecz tego państwa, nie ponosiły konsekwencji w postaci obniżenia świadczenia emerytalnego (rentowego). Tylko wtedy też ingerencja w prawo do poszanowania mienia będzie rozsądnie proporcjonalna do realizowanego celu. Zostanie też wówczas osiągnięta "sprawiedliwa równowaga" pomiędzy wymogami interesu powszechnego społeczeństwa a wymogami praw podstawowych przysługujących osobie. Tylko w ten sposób, zostanie, też, zachowana systemowa spójność, pomiędzy treścią art. 13b ust. 1 policyjnej ustawy emerytalnej, a treścią preambuły do ustawy lustracyjnej. Sąd Okręgowy w całości podzielił i uznał za własne powyższe stanowisko Rzecznika Praw Obywatelskich. A, zatem, rozpatrując zasadność odwołania, także, tylko na gruncie powoływanej ustawy, należy stwierdzić, że wskazane wyżej okoliczności, nie dają żadnych podstaw do przyjęcia, aby ubezpieczony faktycznie podejmował przestępczą działalność w zakresie zwalczania opozycji demokratycznej, związków zawodowych, stowarzyszeń, kościołów i związków wyznaniowych, łamaniu prawa do wolności słowa i zgromadzeń, gwałceniu prawa do życia, wolności, własności i bezpieczeństwa obywateli. Ze względu na powyższe, nieprawidłowe było przyjęcie przez organ rentowy, iż ubezpieczony pełnił służbę na rzecz totalitarnego państwa w rozumieniu art.13b, albowiem przesłanki do zastosowania tej regulacji, w odniesieniu do skarżącego, nie zostały spełnione. Mając powyższe na uwadze, na podstawieart. 47714par. 2 k.p.c, Sąd Okręgowy zmienił zaskarżoną decyzję i nakazał pominięcie art. 15c ustawy z 18.02.1994 r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji (…), co oznacza konieczność przeliczenia emerytury policyjnej wnioskodawcy, według zasad uprzednio obowiązujących, od daty wskazanej w zaskarżonej decyzji tj. od 1.10.2017 r., O kosztach zastępstwa procesowego wraz z odsetkami, orzeczono na podstawieart.98§1 - 3 k.p.c.w zw. z § 9 ust.2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności adwokackie z dnia 22 października 2015 roku (Dz.U. z 2023 roku, poz.1964). J.L.

15/251000/0004021/U

Sąd Okręgowy w Łodzi

VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

brak dowodów przestępczej działalności wnioskodawcy, nie uprawnia do obniżenia świadczenia

150515150001512_III_RC_000198_2023_Uz_2024-02-12_001

III RC 198/23

2024-02-12 01:00:00.0 CET

2024-02-15 17:30:05.0 CET

2024-02-15 12:26:47.0 CET

15051515

1512

SENTENCE, REASON

sygn. akt III RC 198/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ dnia 12 stycznia 2024r. Sąd Rejonowy w Kętrzynie III Wydział Rodzinny i Nieletnich w składzie: Przewodniczący Sędzia Hubert Wnorowski Protokolant st.sekr.sądowy Iwona Batko po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 12 stycznia 2024r. w K. sprawy z powództwa małoletnich: N. K. i H. K. reprezentowanych przez K. W. przeciwko H. K. o alimenty I Zasądza alimenty od pozwanego H. K. na rzecz małoletniej N. K. ur. (...) w kwocie po 700 (siedemse

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Julita Anczewska" xPublisher="ja_sr_ketrzyn" xEditorFullName="Julita Anczewska" xEditor="ja_sr_ketrzyn" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="3" xFlag="published" xVolType="15/051515/0001512/RC" xYear="2023" xVolNmbr="000198" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText>sygn. akt <xBx>III RC 198/23</xBx></xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right"> <xBx>dnia 12 stycznia 2024r.</xBx></xText> <xText><xBx>Sąd Rejonowy w Kętrzynie III Wydział Rodzinny i Nieletnich</xBx> w składzie:</xText> <xText><xBx>Przewodniczący</xBx> Sędzia Hubert Wnorowski</xText> <xText><xBx>Protokolant</xBx> st.sekr.sądowy Iwona Batko</xText> <xText>po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 12 stycznia 2024r. w <xAnon>K.</xAnon> sprawy</xText> <xText>z powództwa<xBx> małoletnich: <xAnon>N. K.</xAnon> i <xAnon>H. K.</xAnon> </xBx></xText> <xText>reprezentowanych przez <xBx><xAnon>K. W.</xAnon> </xBx></xText> <xText>przeciwko<xBx> <xAnon>H. K.</xAnon> </xBx></xText> <xText><xBx>o alimenty</xBx></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">I</xName> <xText>Zasądza alimenty od pozwanego <xAnon>H. K.</xAnon> na rzecz małoletniej <xAnon>N. K.</xAnon> <xAnon>ur. (...)</xAnon> w kwocie po 700 (siedemset) złotych miesięcznie i <xAnon>H. K.</xAnon> <xAnon>ur. (...)</xAnon> w kwocie po 800 (osiemset) złotych miesięcznie płatne z góry do 10 dnia każdego miesiąca do rąk ich matki <xAnon>K. W.</xAnon> wraz z ustawowymi odsetkami w wypadku opóźnienia w płatności którejkolwiek z rat poczynając od dnia 21 września 2023r.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">II</xName> <xText>Oddala powództwo w pozostałym zakresie.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">III</xName> <xText>Nie obciąża pozwanego kosztami sądowymi.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">IV</xName> <xText>Koszty procesu pomiędzy stronami wzajemnie znosi.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">V</xName> <xText>Wyrokowi w punkcie <xBx>I</xBx> nadaje rygor natychmiastowej wykonalności.</xText> </xUnit> <xText xALIGNx="center">Sędzia Hubert Wnorowski</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText><xAnon>K. W.</xAnon> działając w imieniu małoletnich powodów: <xAnon>N. K.</xAnon> i <xAnon>H. K.</xAnon> wniosła o zasądzenie alimentów od pozwanego <xAnon>H. K.</xAnon> (ojca) w kwocie po 1300 zł miesięcznie na rzecz małoletniej <xAnon>N. K.</xAnon> oraz w kwocie 1500 zł na rzecz małoletniego <xAnon>H. K.</xAnon>.</xText> <xText>W uzasadnieniu podała, że pozwany łoży na utrzymanie dzieci po 600 zł miesięcznie tj. łącznie 1200 zł. Podniosła, że otrzymywane alimenty nie wystarczają na zaspokojenie potrzeb małoletnich, które są znaczące i wynoszą ok. 2200 zł miesięcznie na każde dziecko. Pozwany w bardzo ograniczonym zakresie uczestniczy w wychowaniu dzieci, nie realizuje częstych kontaktów. Wszelkie obowiązki rodzicielskie spoczywają głownie na matce małoletnich (k. 3-8).</xText> <xText><xAnon>H. K.</xAnon> w odpowiedzi na pozew domagał się oddalenia powództwa ponad kwotę 600 zł alimentów na rzecz każdego z małoletnich powodów.</xText> <xText>W uzasadnieniu podał, że interesuje się dziećmi, stara się realizować kontakty, choć matka utrudnia mu spotkania poprzez organizację dzieciom wizyt u lekarza, rodziny czy też chorobą dzieci. Podniósł, że jest zatrudniony jako ślusarz i zarabia ok. 4500 zł netto miesięcznie. Zakwestionował wydatki na rzecz dzieci przestawione w pozwie oceniając je jako zawyżone. Zadeklarował, że w przypadku nieprzewidzianych wydatków np. wyjazdy na wycieczki, leczenie będzie dodatkowo wspierał finansowo małoletnich (k. 55-58).</xText> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Sąd ustalił, co następuje:</xBx></xText> <xText>Małoletni powodowie: <xAnon>N. K.</xAnon> i <xAnon>H. K.</xAnon> są dziećmi pochodzącymi z nieformalnego <xAnon> związku (...)</xAnon>.</xText> <xText>Obecnie małoletni są dziećmi w wieku szkolnym, nie sprawiają większych problemów wychowawczych. Małoletni <xAnon>H.</xAnon> z uwagi na wadę wzroku nosi okulary oraz wymaga konsultacji lekarskiej z powodu skrzywienia kręgosłupa. Małoletnia <xAnon>N.</xAnon> nie ma problemów zdrowotnych.</xText> <xText>Do czerwca 2022r. rodzice małoletnich tworzyli związek i wspólnie wychowywali dzieci. Obecnie małoletni przebywają pod opieką matki, a ojciec mieszka oddzielnie i utrzymuje kontakty z dziećmi, choć nie są one regularne. Pozwany łoży na utrzymanie każdego z małoletnich dzieci po 600 zł miesięcznie tytułem alimentów tj. łącznie 1200 zł miesięcznie.</xText> <xText>Matka małoletnich wspólnie z partnerem i dziećmi zamieszkuje w <xAnon>K.</xAnon>. Pracuje jako inspektor w Urzędzie Miejskim w <xAnon>K.</xAnon> gdzie zarabia ok. 4430 zł netto miesięcznie. Koszt utrzymania każdego dziecka określiła na kwotę ok. 2200-2400 zł miesięcznie.</xText> <xText>Ojciec małoletnich wspólnie ze swoją matką zamieszkuje w <xAnon>K.</xAnon>. Pracuje jako ślusarz w <xAnon> Zakładzie (...)</xAnon> gdzie zarabia ok. 4500 netto miesięcznie. Dojeżdża do pracy do <xAnon>O.</xAnon> i z tego tytułu ponosi koszty dojazdu w kwocie ok. 500 zł miesięcznie. Poza małoletnimi powodami nie ma nikogo na utrzymaniu.</xText> <xText>Powyższy stan faktyczny w sprawie, Sąd ustalił w oparciu o zeznania stron (k. 157-159) oraz dokumenty znajdujące się w aktach sprawy (k. 10-46, k. 59-63, k. 32-89, k. 96-120, k. 123-137, k. 146-156).</xText> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Sąd zważył, co następuje:</xBx></xText> <xText>Dokonując ustalenia stanu faktycznego w sprawie, Sąd dał wiarę zeznaniom stron oraz uznał za wiarygodne wszystkie zebrane w toku postępowania dokumenty, które zostały złożone przez strony, albowiem nie budziły one żadnych wątpliwości. Ponadto strony nie kwestionowały ich prawdziwości i wiarygodności.</xText> <xText>Zgodnie z treścią <xLexLink xArt="art. 133;art. 133 § 1" xIsapId="WDU19640090059" xTitle="Ustawa z dnia 25 lutego 1964 r. - Kodeks rodzinny i opiekuńczy" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 9, poz. 59">art. 133§1 kro</xLexLink> rodzice obowiązani są do świadczeń alimentacyjnych względem dziecka, które nie jest jeszcze w stanie utrzymać się samodzielnie, chyba że dochody z majątku dziecka wystarczają na pokrycie kosztów jego utrzymania i wychowania.</xText> <xText>Zakres świadczeń alimentacyjnych reguluje treść <xLexLink xArt="art. 135;art. 135 § 1" xIsapId="WDU19640090059" xTitle="Ustawa z dnia 25 lutego 1964 r. - Kodeks rodzinny i opiekuńczy" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 9, poz. 59">art. 135§1 kro</xLexLink>, czyli zależy od usprawiedliwionych potrzeb uprawnionego oraz możliwości zarobkowych i majątkowych możliwości zobowiązanego.</xText> <xText>Bezsporne jest, że małoletni powodowie nie są w stanie utrzymać się samodzielnie i nie posiadają majątku, wobec tego oboje rodzice obowiązani są do przyczyniania się do łożenia na ich utrzymanie.</xText> <xText>Orzekając w niniejszej sprawie, na podstawie całokształtu zgromadzonego materiału dowodowego, Sąd doszedł do przekonania, że powództwo zasługiwało na częściowe uwzględnienie tj. do kwoty 700 zł miesięcznie alimentów na rzecz małoletniej <xAnon>N. K.</xAnon> oraz do kwoty 800 zł miesięcznie na rzecz małoletniego <xAnon>H. K.</xAnon>.</xText> <xText>Ustalając wysokość należnych małoletnim alimentów, Sąd wziął jednocześnie pod uwagę zakres usprawiedliwionych potrzeb małoletnich powodów oraz obecne możliwości zarobkowe pozwanego.</xText> <xText>Matka małoletnich powodów określiła koszty utrzymania każdego dziecka na kwotę ok. 2200 -2400 zł miesięcznie. Podniosła, że uzyskiwany przez nią dochód oraz dotychczasowy udział pozwanego w kwocie 1200 zł miesięcznie (na dwoje dzieci) nie wystarczają jej na wydatki związane z zabezpieczeniem wszelkich potrzeb małoletnich.</xText> <xText>W ocenie Sądu, koszty utrzymania małoletnich dzieci przedstawione przez matkę są znacznie zawyżone. Wprawdzie małoletni powodowie są dziećmi w wieku szkolnym zatem koszty ich utrzymania są znaczące. Niemniej jednak, dzieci mają prawo do równej stopy życiowej z rodzicami, zatem nie może mieć miejsca sytuacja, w której to matka przeznacza na utrzymanie dzieci ok. 4400 zł miesięcznie, co stanowi wysokość jej całego miesięcznego wynagrodzenia. Oprócz wydatków na dzieci, matka ponosi koszty związane z własnym utrzymaniem i opłaceniem rachunków za mieszkanie, czy media.</xText> <xText>Natomiast pozwany dysponuje stałym dochodem w wysokości ok. 4500 zł miesięcznie. Ponosi koszty własnego utrzymania oraz dodatkowe wydatki związane z dojazdami do pracy poza miejscem zamieszkania, które wynoszą ok. 500 zł miesięcznie.</xText> <xText>Podnieść należy, że pozwany nie uchyla się od ciążącego na nim obowiązku alimentacyjnego wobec małoletnich powodów, w żaden sposób nie kwestionował zasadności powództwa. Dotychczas łożył na utrzymanie każdego dziecka po 600 zł alimentów miesięcznie. Ponadto pozwany chce aktywnie uczestniczyć w wychowaniu dzieci, zabiega o kontakty, choć nie są regularne. Aktualnie pozwany zarzuca matce małoletnich, że utrudnia mu spotkania z dziećmi organizując czas dzieciom według własnego uznania np. różne wyjazdy, spotkania z rodziną, w czasie gdy pozwany zabiega o spotkania z dziećmi. Natomiast w ocenie matki, małoletnie dzieci nie zabiegają o kontakty z ojcem.</xText> <xText>Oceniając możliwości zarobkowe pozwanego oraz usprawiedliwione potrzeby małoletnich powodów, Sąd uznał, że pozwany powinien łożyć na utrzymanie dzieci łącznie kwotę 1500 zł miesięcznie tytułem alimentów.</xText> <xText>Zabezpieczenie podstawowych potrzeb małoletnich powodów tj. wyżywienia czy ubrania generuje znaczne wydatki. Ponadto matka musi mieć zapewnione środki finansowe od ojca w postaci alimentów celem zabezpieczenia wszelkich usprawiedliwionych kosztów utrzymania małoletnich dzieci.</xText> <xText>W ocenie Sądu, matka małoletnich swój obowiązek alimentacyjny realizuje głównie poprzez osobiste starania w wychowanie dzieci oraz łoży na ich utrzymanie z własnego dochodu.</xText> <xText>Biorąc pod uwagę powyższe rozważania, na podstawie <xLexLink xArt="art. 133;art. 133 § 1" xIsapId="WDU19640090059" xTitle="Ustawa z dnia 25 lutego 1964 r. - Kodeks rodzinny i opiekuńczy" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 9, poz. 59">art. 133§1 kro</xLexLink> zasądzono alimenty od pozwanego na rzecz małoletniej <xAnon>N. K.</xAnon> w kwocie po 700 zł miesięcznie, zaś na rzecz małoletniego <xAnon>H. K.</xAnon> w kwocie po 800 zł miesięcznie poczynając od 21 września 2023r. (pkt. I wyroku).</xText> <xText>W pkt. II wyroku Sąd, powództwo w pozostałej części oddalił albowiem w toku postępowania ustalił, że żądana przez matkę małoletnich powodów kwota alimentów jest nadmiernie wygórowana. Wprawdzie każde z rodziców chce zapewnić jak najlepsze warunki do wychowania i rozwoju dzieci. Niemniej jednak, ustalając wysokości należnych alimentów, Sąd zobowiązany jest wziąć pod uwagę także możliwości zarobkowe zobowiązanego. Alimenty w wysokości ustalonej przez Sąd, są adekwatne do obecnych możliwości zarobkowych pozwanego.</xText> <xText>Na podstawie <xLexLink xArt="art. 102" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 102 kpc</xLexLink>, kierując się zasadą słuszności, Sąd nie obciążył pozwanego kosztami sądowymi (pkt. III wyroku).</xText> <xText>W ocenie Sądu, pozwany w pierwszej kolejności powinien skupić się na realizacji obowiązku alimentacyjnego na rzecz dzieci. Nieobciążanie pozwanego kosztami sądowymi, zdaniem Sądu nie będzie stanowiło znacznego uszczerbku dla Skarbu Państwa.</xText> <xText>Na podstawie <xLexLink xArt="art. 100" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 100 kpc</xLexLink> koszty procesu między stronami wzajemnie zniesiono (pkt. IV wyroku).</xText> <xText>Na podstawie <xLexLink xArt="art. 333;art. 333 § 1;art. 333 § 1 pkt. 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 333§1 pkt. 1 kpc</xLexLink> wyrokowi w <xLexLink xArt="art. 333 § 1 pkt. 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">pkt. I</xLexLink> nadano rygor natychmiastowej wykonalności. (pkt. V wyroku).</xText> <xText xALIGNx="center">sędzia Hubert Wnorowski</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Sędzia Hubert Wnorowski

Julita Anczewska

st.sekr.sądowy Iwona Batko

Julita Anczewska

sygn. aktIII RC 198/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ dnia 12 stycznia 2024r. Sąd Rejonowy w Kętrzynie III Wydział Rodzinny i Nieletnichw składzie: PrzewodniczącySędzia Hubert Wnorowski Protokolantst.sekr.sądowy Iwona Batko po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 12 stycznia 2024r. wK.sprawy z powództwamałoletnich:N. K.iH. K. reprezentowanych przezK. W. przeciwkoH. K. o alimenty I Zasądza alimenty od pozwanegoH. K.na rzecz małoletniejN. K.ur. (...)w kwocie po 700 (siedemset) złotych miesięcznie iH. K.ur. (...)w kwocie po 800 (osiemset) złotych miesięcznie płatne z góry do 10 dnia każdego miesiąca do rąk ich matkiK. W.wraz z ustawowymi odsetkami w wypadku opóźnienia w płatności którejkolwiek z rat poczynając od dnia 21 września 2023r. II Oddala powództwo w pozostałym zakresie. III Nie obciąża pozwanego kosztami sądowymi. IV Koszty procesu pomiędzy stronami wzajemnie znosi. V Wyrokowi w punkcieInadaje rygor natychmiastowej wykonalności. Sędzia Hubert Wnorowski UZASADNIENIE K. W.działając w imieniu małoletnich powodów:N. K.iH. K.wniosła o zasądzenie alimentów od pozwanegoH. K.(ojca) w kwocie po 1300 zł miesięcznie na rzecz małoletniejN. K.oraz w kwocie 1500 zł na rzecz małoletniegoH. K.. W uzasadnieniu podała, że pozwany łoży na utrzymanie dzieci po 600 zł miesięcznie tj. łącznie 1200 zł. Podniosła, że otrzymywane alimenty nie wystarczają na zaspokojenie potrzeb małoletnich, które są znaczące i wynoszą ok. 2200 zł miesięcznie na każde dziecko. Pozwany w bardzo ograniczonym zakresie uczestniczy w wychowaniu dzieci, nie realizuje częstych kontaktów. Wszelkie obowiązki rodzicielskie spoczywają głownie na matce małoletnich (k. 3-8). H. K.w odpowiedzi na pozew domagał się oddalenia powództwa ponad kwotę 600 zł alimentów na rzecz każdego z małoletnich powodów. W uzasadnieniu podał, że interesuje się dziećmi, stara się realizować kontakty, choć matka utrudnia mu spotkania poprzez organizację dzieciom wizyt u lekarza, rodziny czy też chorobą dzieci. Podniósł, że jest zatrudniony jako ślusarz i zarabia ok. 4500 zł netto miesięcznie. Zakwestionował wydatki na rzecz dzieci przestawione w pozwie oceniając je jako zawyżone. Zadeklarował, że w przypadku nieprzewidzianych wydatków np. wyjazdy na wycieczki, leczenie będzie dodatkowo wspierał finansowo małoletnich (k. 55-58). Sąd ustalił, co następuje: Małoletni powodowie:N. K.iH. K.są dziećmi pochodzącymi z nieformalnegozwiązku (...). Obecnie małoletni są dziećmi w wieku szkolnym, nie sprawiają większych problemów wychowawczych. MałoletniH.z uwagi na wadę wzroku nosi okulary oraz wymaga konsultacji lekarskiej z powodu skrzywienia kręgosłupa. MałoletniaN.nie ma problemów zdrowotnych. Do czerwca 2022r. rodzice małoletnich tworzyli związek i wspólnie wychowywali dzieci. Obecnie małoletni przebywają pod opieką matki, a ojciec mieszka oddzielnie i utrzymuje kontakty z dziećmi, choć nie są one regularne. Pozwany łoży na utrzymanie każdego z małoletnich dzieci po 600 zł miesięcznie tytułem alimentów tj. łącznie 1200 zł miesięcznie. Matka małoletnich wspólnie z partnerem i dziećmi zamieszkuje wK.. Pracuje jako inspektor w Urzędzie Miejskim wK.gdzie zarabia ok. 4430 zł netto miesięcznie. Koszt utrzymania każdego dziecka określiła na kwotę ok. 2200-2400 zł miesięcznie. Ojciec małoletnich wspólnie ze swoją matką zamieszkuje wK.. Pracuje jako ślusarz wZakładzie (...)gdzie zarabia ok. 4500 netto miesięcznie. Dojeżdża do pracy doO.i z tego tytułu ponosi koszty dojazdu w kwocie ok. 500 zł miesięcznie. Poza małoletnimi powodami nie ma nikogo na utrzymaniu. Powyższy stan faktyczny w sprawie, Sąd ustalił w oparciu o zeznania stron (k. 157-159) oraz dokumenty znajdujące się w aktach sprawy (k. 10-46, k. 59-63, k. 32-89, k. 96-120, k. 123-137, k. 146-156). Sąd zważył, co następuje: Dokonując ustalenia stanu faktycznego w sprawie, Sąd dał wiarę zeznaniom stron oraz uznał za wiarygodne wszystkie zebrane w toku postępowania dokumenty, które zostały złożone przez strony, albowiem nie budziły one żadnych wątpliwości. Ponadto strony nie kwestionowały ich prawdziwości i wiarygodności. Zgodnie z treściąart. 133§1 krorodzice obowiązani są do świadczeń alimentacyjnych względem dziecka, które nie jest jeszcze w stanie utrzymać się samodzielnie, chyba że dochody z majątku dziecka wystarczają na pokrycie kosztów jego utrzymania i wychowania. Zakres świadczeń alimentacyjnych reguluje treśćart. 135§1 kro, czyli zależy od usprawiedliwionych potrzeb uprawnionego oraz możliwości zarobkowych i majątkowych możliwości zobowiązanego. Bezsporne jest, że małoletni powodowie nie są w stanie utrzymać się samodzielnie i nie posiadają majątku, wobec tego oboje rodzice obowiązani są do przyczyniania się do łożenia na ich utrzymanie. Orzekając w niniejszej sprawie, na podstawie całokształtu zgromadzonego materiału dowodowego, Sąd doszedł do przekonania, że powództwo zasługiwało na częściowe uwzględnienie tj. do kwoty 700 zł miesięcznie alimentów na rzecz małoletniejN. K.oraz do kwoty 800 zł miesięcznie na rzecz małoletniegoH. K.. Ustalając wysokość należnych małoletnim alimentów, Sąd wziął jednocześnie pod uwagę zakres usprawiedliwionych potrzeb małoletnich powodów oraz obecne możliwości zarobkowe pozwanego. Matka małoletnich powodów określiła koszty utrzymania każdego dziecka na kwotę ok. 2200 -2400 zł miesięcznie. Podniosła, że uzyskiwany przez nią dochód oraz dotychczasowy udział pozwanego w kwocie 1200 zł miesięcznie (na dwoje dzieci) nie wystarczają jej na wydatki związane z zabezpieczeniem wszelkich potrzeb małoletnich. W ocenie Sądu, koszty utrzymania małoletnich dzieci przedstawione przez matkę są znacznie zawyżone. Wprawdzie małoletni powodowie są dziećmi w wieku szkolnym zatem koszty ich utrzymania są znaczące. Niemniej jednak, dzieci mają prawo do równej stopy życiowej z rodzicami, zatem nie może mieć miejsca sytuacja, w której to matka przeznacza na utrzymanie dzieci ok. 4400 zł miesięcznie, co stanowi wysokość jej całego miesięcznego wynagrodzenia. Oprócz wydatków na dzieci, matka ponosi koszty związane z własnym utrzymaniem i opłaceniem rachunków za mieszkanie, czy media. Natomiast pozwany dysponuje stałym dochodem w wysokości ok. 4500 zł miesięcznie. Ponosi koszty własnego utrzymania oraz dodatkowe wydatki związane z dojazdami do pracy poza miejscem zamieszkania, które wynoszą ok. 500 zł miesięcznie. Podnieść należy, że pozwany nie uchyla się od ciążącego na nim obowiązku alimentacyjnego wobec małoletnich powodów, w żaden sposób nie kwestionował zasadności powództwa. Dotychczas łożył na utrzymanie każdego dziecka po 600 zł alimentów miesięcznie. Ponadto pozwany chce aktywnie uczestniczyć w wychowaniu dzieci, zabiega o kontakty, choć nie są regularne. Aktualnie pozwany zarzuca matce małoletnich, że utrudnia mu spotkania z dziećmi organizując czas dzieciom według własnego uznania np. różne wyjazdy, spotkania z rodziną, w czasie gdy pozwany zabiega o spotkania z dziećmi. Natomiast w ocenie matki, małoletnie dzieci nie zabiegają o kontakty z ojcem. Oceniając możliwości zarobkowe pozwanego oraz usprawiedliwione potrzeby małoletnich powodów, Sąd uznał, że pozwany powinien łożyć na utrzymanie dzieci łącznie kwotę 1500 zł miesięcznie tytułem alimentów. Zabezpieczenie podstawowych potrzeb małoletnich powodów tj. wyżywienia czy ubrania generuje znaczne wydatki. Ponadto matka musi mieć zapewnione środki finansowe od ojca w postaci alimentów celem zabezpieczenia wszelkich usprawiedliwionych kosztów utrzymania małoletnich dzieci. W ocenie Sądu, matka małoletnich swój obowiązek alimentacyjny realizuje głównie poprzez osobiste starania w wychowanie dzieci oraz łoży na ich utrzymanie z własnego dochodu. Biorąc pod uwagę powyższe rozważania, na podstawieart. 133§1 krozasądzono alimenty od pozwanego na rzecz małoletniejN. K.w kwocie po 700 zł miesięcznie, zaś na rzecz małoletniegoH. K.w kwocie po 800 zł miesięcznie poczynając od 21 września 2023r. (pkt. I wyroku). W pkt. II wyroku Sąd, powództwo w pozostałej części oddalił albowiem w toku postępowania ustalił, że żądana przez matkę małoletnich powodów kwota alimentów jest nadmiernie wygórowana. Wprawdzie każde z rodziców chce zapewnić jak najlepsze warunki do wychowania i rozwoju dzieci. Niemniej jednak, ustalając wysokości należnych alimentów, Sąd zobowiązany jest wziąć pod uwagę także możliwości zarobkowe zobowiązanego. Alimenty w wysokości ustalonej przez Sąd, są adekwatne do obecnych możliwości zarobkowych pozwanego. Na podstawieart. 102 kpc, kierując się zasadą słuszności, Sąd nie obciążył pozwanego kosztami sądowymi (pkt. III wyroku). W ocenie Sądu, pozwany w pierwszej kolejności powinien skupić się na realizacji obowiązku alimentacyjnego na rzecz dzieci. Nieobciążanie pozwanego kosztami sądowymi, zdaniem Sądu nie będzie stanowiło znacznego uszczerbku dla Skarbu Państwa. Na podstawieart. 100 kpckoszty procesu między stronami wzajemnie zniesiono (pkt. IV wyroku). Na podstawieart. 333§1 pkt. 1 kpcwyrokowi wpkt. Inadano rygor natychmiastowej wykonalności. (pkt. V wyroku). sędzia Hubert Wnorowski

15/051515/0001512/RC

Sąd Rejonowy w Kętrzynie

III Wydział Rodzinny i Nieletnich

ustalenie wysokości należnych alimentów

155515300004521_IX_U_000600_2022_Uz_2024-02-13_001

IX U 600/22

2024-02-13 01:00:00.0 CET

2024-02-26 17:30:03.0 CET

2024-02-26 11:18:58.0 CET

15551530

4521

REGULATION, REASON

UZASADNIENIE Decyzją z dnia 6 września 2022 r. znak (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. odmówił ubezpieczonemu M. B. prawa do świadczenia rehabilitacyjnego, po wykorzystaniu sześciu miesięcy tego świadczenia, na podstawie art. 18 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 roku o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa . W uzasadnieniu decyzji organ wskazał, że Komisja Lekarska orzeczeniem z dnia 2 września 2022 r. uznała, że stan zdrowia ubezpieczon

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Magdalena Taukin" xPublisher="mtaukin" xEditorFullName="Magdalena Taukin" xEditor="mtaukin" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="4" xFlag="published" xVolType="15/551530/0004521/U" xYear="2022" xVolNmbr="000600" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Uzasadnienie+Zarządzenie</xName> <xBlock> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Decyzją z dnia 6 września 2022 r. znak <xAnon> (...)</xAnon> Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w <xAnon>S.</xAnon> odmówił ubezpieczonemu <xAnon>M. B.</xAnon> prawa do świadczenia rehabilitacyjnego, po wykorzystaniu sześciu miesięcy tego świadczenia, na podstawie <xLexLink xArt="art. 18" xIsapId="WDU19990600636" xTitle="Ustawa z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa" xAddress="Dz. U. z 1999 r. Nr 60, poz. 636">art. 18 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 roku o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa</xLexLink>.</xText> <xText>W uzasadnieniu decyzji organ wskazał, że Komisja Lekarska orzeczeniem z dnia 2 września 2022 r. uznała, że stan zdrowia ubezpieczonego nie uzasadnia przyznania prawa do świadczenia rehabilitacyjnego.</xText> <xText>Od powyższej decyzji odwołanie wniósł <xAnon>M. B.</xAnon> domagając się jej zmiany. Podkreślił, że stan jego zdrowia nie pozwala mu na wykonywanie zawodu mechanika samochodowego.</xText> <xText>W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie w całości. Uzasadniając swoje stanowisko w sprawie powielił uzasadnienie zaskarżonej decyzji.</xText> <xText><xBx>Sąd ustalił następujący stan faktyczny:</xBx></xText> <xText><xAnon>M. B.</xAnon> jest z zawodu mechanikiem samochodowym, prowadzi warsztat samochodowy.</xText> <xText><xBx> <xIx>Niesporne.</xIx> </xBx></xText> <xText><xAnon>M. B.</xAnon> przebył złamanie kostki przyśrodkowej stawu skokowego lewego oraz zespół bólowy kręgosłupa lędźwiowo – krzyżowego. W dniu 1 marca 2021 r. spadł ze schodów podczas wykonywania pracy w warsztacie samochodowym, co spowodowało powstanie urazu <xBRx></xBRx>w lewym stawie skokowym.</xText> <xText><xBx> <xIx>Dowód</xIx> </xBx> <xIx>: dokumentacja medyczna w aktach organu, dokumentacja medyczna w aktach sprawy, opinia biegłych sądowych z zakresu neurologii <xAnon>B. M.</xAnon> i z zakresu ortopedii <xAnon>A. K.</xAnon> – k. 32-38.</xIx></xText> <xText><xAnon>M. B.</xAnon> do dnia 30 sierpnia 2021 r. korzystał z zasiłku chorobowego.</xText> <xText>Orzeczeniem lekarza orzecznika ZUS z dnia 17 listopada 2021 r. ubezpieczony został uznany za niezdolnego do pracy. Lekarz orzecznik po przeprowadzeniu badania oraz analizie dostępnej dokumentacji medycznej doszedł do wniosku, że istniejący u <xAnon>M. B.</xAnon> deficyt układu ruchu narusza funkcje i sprawność w stopniu powodującym niezdolność do pracy, co skutkuje potrzebą orzeczenia prawa do trzech miesięcy świadczenia rehabilitacyjnego.</xText> <xText>Decyzją z 1 grudnia 2021 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w <xAnon>S.</xAnon> przyznał <xAnon>M. B.</xAnon> prawo do świadczenia rehabilitacyjnego na okres od dnia 31 sierpnia 2021 r. do dnia 28 listopada 2021 r. Decyzją z dnia 3 stycznia 2022 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w <xAnon>S.</xAnon> zmienił decyzję z dnia 1 grudnia 2021 r. i przyznał <xAnon>M. B.</xAnon> prawo do świadczenia rehabilitacyjnego do dnia 26 lutego 2022 r.</xText> <xText>Orzeczeniem Lekarza Orzecznika ZUS z dnia 28 lipca 2022 r. ubezpieczony <xAnon>M. B.</xAnon> został uznany za zdolnego do pracy.</xText> <xText>Sprzeciw od orzeczenia lekarza orzecznika ZUS z dnia 28 lipca 2022 r. wniósł ubezpieczony.</xText> <xText>Brak niezdolności do pracy oraz okoliczności uzasadniających ustalenie uprawnień do świadczenia rehabilitacyjnego ustaliła również Komisja Lekarska ZUS w orzeczeniu z dnia 2 września 2022 r.</xText> <xText><xBx> <xIx>Dowód: </xIx> </xBx> <xIx>wniosek o świadczenie rehabilitacyjne – k. 4, opinia lekarska lekarza orzecznika ZUS z dnia 17 listopada 2021 r. – k. 19-19v. dokumentacji orzeczniczo – lekarskiej organu, orzeczenie lekarza orzecznika ZUS z dnia 17 listopada 2021 r. – k. 5-5v. akt organu, orzeczenie lekarza orzecznika ZUS z dnia 28 lipca 2022 r. – k. 17-17v. akt organu, orzeczenie komisji lekarskiej ZUS z dnia 2 września 2022 r. – k. 18-18v. akt organu, opinia lekarska z dnia 28 lipca 2022 r. – k. 51-51v. dokumentacji orzeczniczo – lekarskiej organu, sprzeciw wobec orzeczenia lekarza orzecznika ZUS z dnia 28 lipca 2022 r. – k. 52-52v. dokumentacji orzeczniczo – lekarskiej organu, opinia lekarska z dnia 2 września 2022 r. – k. 58-58v. dokumentacji orzeczniczo – lekarskiej organu.</xIx></xText> <xText><xAnon>M. B.</xAnon> pozostawał niezdolny do pracy do dnia 12 lipca 2022 r, a jego stan zdrowia uzasadniał przyznanie uprawnień do świadczenia rehabilitacyjnego na okres od dnia 27 lutego 2022 r. do dnia 12 lipca 2022 r. Od dnia 13 lipca 2022 r. był zdolny do pracy i mógł pracować jako mechanik samochodowy.</xText> <xText><xBx> <xIx>Dowód: </xIx> </xBx> <xIx>opinia biegłych sądowych z zakresu neurologii <xAnon>B. M.</xAnon> i z zakresu ortopedii <xAnon>A. K.</xAnon> – k. 32-38.</xIx></xText> <xText><xBx>Sąd zważył, co następuje:</xBx></xText> <xText>Odwołanie podlegało częściowemu uwzględnieniu.</xText> <xText>Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 18" xIsapId="WDU19990600636" xTitle="Ustawa z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa" xAddress="Dz. U. z 1999 r. Nr 60, poz. 636">art. 18 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych <xBRx></xBRx>z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa</xLexLink> (jednolity tekst – Dz. U. z 2020 r. poz. 870) świadczenie rehabilitacyjne przysługuje ubezpieczonemu, który po wyczerpaniu zasiłku chorobowego jest nadal niezdolny do pracy, a dalsze leczenie lub rehabilitacja lecznicza rokują odzyskanie zdolności do pracy, przy czym świadczenie rehabilitacyjne przysługuje przez okres niezbędny do przywrócenia zdolności do pracy, nie dłużej jednak niż przez 12 miesięcy. <xBRx></xBRx>O okolicznościach, o których mowa wyżej orzeka lekarz orzecznik Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, a w razie sprzeciwu ubezpieczonego – Komisja Lekarska. Orzeczenie Komisji Lekarskiej stanowi podstawę do wydania decyzji w sprawie świadczenia rehabilitacyjnego.</xText> <xText>Oznacza to, że przyznanie prawa do świadczenia rehabilitacyjnego uwarunkowane jest łącznym zaistnieniem dwóch przesłanek: dalszą niezdolnością do pracy po wyczerpaniu okresu zasiłkowego oraz rokowaniem odzyskania zdolności w wyniku kontynuowania leczenia lub rehabilitacji leczniczej.</xText> <xText>Stan faktyczny w sprawie ustalono na podstawie dokumentów zgromadzonych w sądowym postępowaniu dowodowym i w aktach organu rentowego. Strony nie kwestionowały ich autentyczności ani rzetelności sporządzenia, dlatego też Sąd uznał je za miarodajne dla poczynienia ustaleń faktycznych w sprawie.</xText> <xText>Sporną kwestią pozostawała między stronami ocena stanu zdrowia ubezpieczonego po wykorzystaniu sześciu miesięcy świadczenia rehabilitacyjnego. W związku z rozbieżnymi stanowiskami stron procesu, co do faktu odzyskania przez ubezpieczonego zdolności do pracy, Sąd uznał za celowe dopuszczenie dowodu z opinii biegłych sądowych posiadających wiadomości specjalne z medycyny z zakresu ortopedii oraz neurologii, co odpowiadało rodzajowi schorzeń, <xBRx></xBRx>w związku z którymi ubezpieczony pozostawał dotychczas niezdolny do pracy.</xText> <xText>Z sporządzonej na zlecenie Sądu opinii biegłych sądowych z zakresu ortopedii i neurologii wynikało, że ubezpieczony w wyniku wypadku przy pracy z 1 marca 2021 r. doznał złamania kostki przyśrodkowej lewej. Ponadto biegli rozpoznali u niego przebyty zespół bólowy kręgosłupa lędźwiowo – krzyżowego. Odwołujący się nie był leczony szpitalnie i operacyjnie, przebył rehabilitację. Podczas badania przez biegłych napęd psychoruchowy ubezpieczonego był w normie, miał ograniczoną ruchomość kręgosłupa lędźwiowo – krzyżowego. Siła mięśniowa w kończynach dolnych była symetryczna, ruchomość stawów czynna i bierna zachowana, nie było odczynu zapalnego. Chód ubezpieczonego był bez patologii neurologiczno – ortopedycznej.</xText> <xText>Biegli stwierdzili, że uzasadnione jest przyznanie ubezpieczonemu uprawnień do świadczenia rehabilitacyjnego do dnia 12 lipca 2022 r. ze względu na ogólny stan zdrowia spowodowany dolegliwościami bólowymi kręgosłupa lędźwiowo – krzyżowego, które były leczone zachowawczo oraz fizjoterapeutycznie. Od dnia 13 lipca 2022 r. ubezpieczony był zdolny kontynuowania zarobkowania na otwartym rynku pracy, o czym świadczy badanie kliniczne wykonane przez ortopedę w dniu 13 lipca 2022 r.</xText> <xText>Organ rentowy w piśmie procesowym z dnia 26 maja 2023 r. wskazał, że nie wnosi zastrzeżeń do sporządzonej przez biegłych opinii. Do opinii biegłych odniósł się pełnomocnik ubezpieczonego, kwestionując brak uwzględnienia przez biegłych zaświadczenia o stanie zdrowia z <xAnon> (...)</xAnon> nr 1 z dnia 12 kwietnia 2023 r., potwierdzającego fakt zaawansowanych zmian zwyrodnieniowych całego kręgosłupa u ubezpieczonego. W piśmie z dnia 1 czerwca 2023 r. strona odwołująca się podniosła, że biegli niesłusznie uznali, iż od 13 lipca 2022 r. ubezpieczony jest zdolny do pracy, ponieważ po tej dacie dalej korzystał z zabiegów rehabilitacyjnych.</xText> <xText>W opinii uzupełniającej z dnia 9 sierpnia 2023 r. biegli zapoznali się z pismami strony odwołującej się oraz przesłaną dokumentacją medyczną, w całości podtrzymując swoją opinię główną. Biegli podkreślili, że przebyte zabiegi rehabilitacyjne po dniu 12 lipca 2022 r. świadczą <xBRx></xBRx>o tym, że w tamtym czasie mogły wystąpić dolegliwości kręgosłupa lędźwiowego, natomiast <xBRx></xBRx>w badaniu klinicznym nie znaleźli odchyleń od prawidłowego stanu neurologicznego oraz układu kostno – stawowego.</xText> <xText>Opinie biegłych z zakresu neurologii i ortopedii są w pełni rzetelne i wiarygodne. Zawierają w sposób logiczny i przekonujący umotywowane wnioski, wydane zostały przez wysokiej klasy fachowców o wieloletnim doświadczeniu klinicznym i specjalności odpowiednich do schorzeń ubezpieczonego, po badaniu przedmiotowym oraz analizie dokumentacji medycznej. Zarzuty strony odwołującej się także nie dawały asumptu do jej kwestionowania. Potwierdzeniem faktu, iż poprzez rehabilitację efekt leczniczy został osiągnięty jest badanie kliniczne przeprowadzone przez biegłych. Poza tym trudno uznać, aby same zabiegi rehabilitacyjne miałyby być równoznaczne z niezdolnością do pracy.</xText> <xText>Biorąc pod uwagę powyższe, w oparciu o przepis <xLexLink xArt="art. 477(14);art. 477(14) § 2" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 477<xSUPx>14</xSUPx> § 2 k.p.c.</xLexLink>, Sąd zmienił w części zaskarżoną decyzję organu rentowego, przyznając ubezpieczonemu prawo do świadczenia rehabilitacyjnego na okres od dnia 27 lutego 2022 r. do dnia 12 lipca 2022 r. Jest to okres krótszy od ustawowego maksimum 12 miesięcy świadczenia rehabilitacyjnego.</xText> <xText>O kosztach procesu w pkt III wyroku Sąd orzekł w oparciu o treść <xLexLink xArt="art. 98;art. 98 § 1;art. 98 § 3" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 98 § 1 i 3 k.p.c.</xLexLink> <xBRx></xBRx>w zw. z <xLexLink xArt="art. 100" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 100 k.p.c.</xLexLink> Wobec oddalenia odwołania w nieznacznej części, Sąd włożył na organ obowiązek zwrotu wszystkich kosztów.</xText> <xText>Na koszty procesu składały się koszty zastępstwa procesowego poniesione przez odwołującego się w kwocie 180 zł (§ 9 ust. 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych).</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>ZARZĄDZENIE</xName> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText><xAnon>(...)</xAnon> <xAnon>P. M.</xAnon>).</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText><xAnon>(...)</xAnon></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText><xAnon>(...)</xAnon></xText> </xUnit> <xText>13.02.2024 r.</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Magdalena Taukin

Magdalena Taukin

UZASADNIENIE Decyzją z dnia 6 września 2022 r. znak(...)Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział wS.odmówił ubezpieczonemuM. B.prawa do świadczenia rehabilitacyjnego, po wykorzystaniu sześciu miesięcy tego świadczenia, na podstawieart. 18 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 roku o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa. W uzasadnieniu decyzji organ wskazał, że Komisja Lekarska orzeczeniem z dnia 2 września 2022 r. uznała, że stan zdrowia ubezpieczonego nie uzasadnia przyznania prawa do świadczenia rehabilitacyjnego. Od powyższej decyzji odwołanie wniósłM. B.domagając się jej zmiany. Podkreślił, że stan jego zdrowia nie pozwala mu na wykonywanie zawodu mechanika samochodowego. W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie w całości. Uzasadniając swoje stanowisko w sprawie powielił uzasadnienie zaskarżonej decyzji. Sąd ustalił następujący stan faktyczny: M. B.jest z zawodu mechanikiem samochodowym, prowadzi warsztat samochodowy. Niesporne. M. B.przebył złamanie kostki przyśrodkowej stawu skokowego lewego oraz zespół bólowy kręgosłupa lędźwiowo – krzyżowego. W dniu 1 marca 2021 r. spadł ze schodów podczas wykonywania pracy w warsztacie samochodowym, co spowodowało powstanie urazuw lewym stawie skokowym. Dowód : dokumentacja medyczna w aktach organu, dokumentacja medyczna w aktach sprawy, opinia biegłych sądowych z zakresu neurologiiB. M.i z zakresu ortopediiA. K.– k. 32-38. M. B.do dnia 30 sierpnia 2021 r. korzystał z zasiłku chorobowego. Orzeczeniem lekarza orzecznika ZUS z dnia 17 listopada 2021 r. ubezpieczony został uznany za niezdolnego do pracy. Lekarz orzecznik po przeprowadzeniu badania oraz analizie dostępnej dokumentacji medycznej doszedł do wniosku, że istniejący uM. B.deficyt układu ruchu narusza funkcje i sprawność w stopniu powodującym niezdolność do pracy, co skutkuje potrzebą orzeczenia prawa do trzech miesięcy świadczenia rehabilitacyjnego. Decyzją z 1 grudnia 2021 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział wS.przyznałM. B.prawo do świadczenia rehabilitacyjnego na okres od dnia 31 sierpnia 2021 r. do dnia 28 listopada 2021 r. Decyzją z dnia 3 stycznia 2022 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział wS.zmienił decyzję z dnia 1 grudnia 2021 r. i przyznałM. B.prawo do świadczenia rehabilitacyjnego do dnia 26 lutego 2022 r. Orzeczeniem Lekarza Orzecznika ZUS z dnia 28 lipca 2022 r. ubezpieczonyM. B.został uznany za zdolnego do pracy. Sprzeciw od orzeczenia lekarza orzecznika ZUS z dnia 28 lipca 2022 r. wniósł ubezpieczony. Brak niezdolności do pracy oraz okoliczności uzasadniających ustalenie uprawnień do świadczenia rehabilitacyjnego ustaliła również Komisja Lekarska ZUS w orzeczeniu z dnia 2 września 2022 r. Dowód: wniosek o świadczenie rehabilitacyjne – k. 4, opinia lekarska lekarza orzecznika ZUS z dnia 17 listopada 2021 r. – k. 19-19v. dokumentacji orzeczniczo – lekarskiej organu, orzeczenie lekarza orzecznika ZUS z dnia 17 listopada 2021 r. – k. 5-5v. akt organu, orzeczenie lekarza orzecznika ZUS z dnia 28 lipca 2022 r. – k. 17-17v. akt organu, orzeczenie komisji lekarskiej ZUS z dnia 2 września 2022 r. – k. 18-18v. akt organu, opinia lekarska z dnia 28 lipca 2022 r. – k. 51-51v. dokumentacji orzeczniczo – lekarskiej organu, sprzeciw wobec orzeczenia lekarza orzecznika ZUS z dnia 28 lipca 2022 r. – k. 52-52v. dokumentacji orzeczniczo – lekarskiej organu, opinia lekarska z dnia 2 września 2022 r. – k. 58-58v. dokumentacji orzeczniczo – lekarskiej organu. M. B.pozostawał niezdolny do pracy do dnia 12 lipca 2022 r, a jego stan zdrowia uzasadniał przyznanie uprawnień do świadczenia rehabilitacyjnego na okres od dnia 27 lutego 2022 r. do dnia 12 lipca 2022 r. Od dnia 13 lipca 2022 r. był zdolny do pracy i mógł pracować jako mechanik samochodowy. Dowód: opinia biegłych sądowych z zakresu neurologiiB. M.i z zakresu ortopediiA. K.– k. 32-38. Sąd zważył, co następuje: Odwołanie podlegało częściowemu uwzględnieniu. Zgodnie zart. 18 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnychz ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa(jednolity tekst – Dz. U. z 2020 r. poz. 870) świadczenie rehabilitacyjne przysługuje ubezpieczonemu, który po wyczerpaniu zasiłku chorobowego jest nadal niezdolny do pracy, a dalsze leczenie lub rehabilitacja lecznicza rokują odzyskanie zdolności do pracy, przy czym świadczenie rehabilitacyjne przysługuje przez okres niezbędny do przywrócenia zdolności do pracy, nie dłużej jednak niż przez 12 miesięcy.O okolicznościach, o których mowa wyżej orzeka lekarz orzecznik Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, a w razie sprzeciwu ubezpieczonego – Komisja Lekarska. Orzeczenie Komisji Lekarskiej stanowi podstawę do wydania decyzji w sprawie świadczenia rehabilitacyjnego. Oznacza to, że przyznanie prawa do świadczenia rehabilitacyjnego uwarunkowane jest łącznym zaistnieniem dwóch przesłanek: dalszą niezdolnością do pracy po wyczerpaniu okresu zasiłkowego oraz rokowaniem odzyskania zdolności w wyniku kontynuowania leczenia lub rehabilitacji leczniczej. Stan faktyczny w sprawie ustalono na podstawie dokumentów zgromadzonych w sądowym postępowaniu dowodowym i w aktach organu rentowego. Strony nie kwestionowały ich autentyczności ani rzetelności sporządzenia, dlatego też Sąd uznał je za miarodajne dla poczynienia ustaleń faktycznych w sprawie. Sporną kwestią pozostawała między stronami ocena stanu zdrowia ubezpieczonego po wykorzystaniu sześciu miesięcy świadczenia rehabilitacyjnego. W związku z rozbieżnymi stanowiskami stron procesu, co do faktu odzyskania przez ubezpieczonego zdolności do pracy, Sąd uznał za celowe dopuszczenie dowodu z opinii biegłych sądowych posiadających wiadomości specjalne z medycyny z zakresu ortopedii oraz neurologii, co odpowiadało rodzajowi schorzeń,w związku z którymi ubezpieczony pozostawał dotychczas niezdolny do pracy. Z sporządzonej na zlecenie Sądu opinii biegłych sądowych z zakresu ortopedii i neurologii wynikało, że ubezpieczony w wyniku wypadku przy pracy z 1 marca 2021 r. doznał złamania kostki przyśrodkowej lewej. Ponadto biegli rozpoznali u niego przebyty zespół bólowy kręgosłupa lędźwiowo – krzyżowego. Odwołujący się nie był leczony szpitalnie i operacyjnie, przebył rehabilitację. Podczas badania przez biegłych napęd psychoruchowy ubezpieczonego był w normie, miał ograniczoną ruchomość kręgosłupa lędźwiowo – krzyżowego. Siła mięśniowa w kończynach dolnych była symetryczna, ruchomość stawów czynna i bierna zachowana, nie było odczynu zapalnego. Chód ubezpieczonego był bez patologii neurologiczno – ortopedycznej. Biegli stwierdzili, że uzasadnione jest przyznanie ubezpieczonemu uprawnień do świadczenia rehabilitacyjnego do dnia 12 lipca 2022 r. ze względu na ogólny stan zdrowia spowodowany dolegliwościami bólowymi kręgosłupa lędźwiowo – krzyżowego, które były leczone zachowawczo oraz fizjoterapeutycznie. Od dnia 13 lipca 2022 r. ubezpieczony był zdolny kontynuowania zarobkowania na otwartym rynku pracy, o czym świadczy badanie kliniczne wykonane przez ortopedę w dniu 13 lipca 2022 r. Organ rentowy w piśmie procesowym z dnia 26 maja 2023 r. wskazał, że nie wnosi zastrzeżeń do sporządzonej przez biegłych opinii. Do opinii biegłych odniósł się pełnomocnik ubezpieczonego, kwestionując brak uwzględnienia przez biegłych zaświadczenia o stanie zdrowia z(...)nr 1 z dnia 12 kwietnia 2023 r., potwierdzającego fakt zaawansowanych zmian zwyrodnieniowych całego kręgosłupa u ubezpieczonego. W piśmie z dnia 1 czerwca 2023 r. strona odwołująca się podniosła, że biegli niesłusznie uznali, iż od 13 lipca 2022 r. ubezpieczony jest zdolny do pracy, ponieważ po tej dacie dalej korzystał z zabiegów rehabilitacyjnych. W opinii uzupełniającej z dnia 9 sierpnia 2023 r. biegli zapoznali się z pismami strony odwołującej się oraz przesłaną dokumentacją medyczną, w całości podtrzymując swoją opinię główną. Biegli podkreślili, że przebyte zabiegi rehabilitacyjne po dniu 12 lipca 2022 r. świadcząo tym, że w tamtym czasie mogły wystąpić dolegliwości kręgosłupa lędźwiowego, natomiastw badaniu klinicznym nie znaleźli odchyleń od prawidłowego stanu neurologicznego oraz układu kostno – stawowego. Opinie biegłych z zakresu neurologii i ortopedii są w pełni rzetelne i wiarygodne. Zawierają w sposób logiczny i przekonujący umotywowane wnioski, wydane zostały przez wysokiej klasy fachowców o wieloletnim doświadczeniu klinicznym i specjalności odpowiednich do schorzeń ubezpieczonego, po badaniu przedmiotowym oraz analizie dokumentacji medycznej. Zarzuty strony odwołującej się także nie dawały asumptu do jej kwestionowania. Potwierdzeniem faktu, iż poprzez rehabilitację efekt leczniczy został osiągnięty jest badanie kliniczne przeprowadzone przez biegłych. Poza tym trudno uznać, aby same zabiegi rehabilitacyjne miałyby być równoznaczne z niezdolnością do pracy. Biorąc pod uwagę powyższe, w oparciu o przepisart. 47714§ 2 k.p.c., Sąd zmienił w części zaskarżoną decyzję organu rentowego, przyznając ubezpieczonemu prawo do świadczenia rehabilitacyjnego na okres od dnia 27 lutego 2022 r. do dnia 12 lipca 2022 r. Jest to okres krótszy od ustawowego maksimum 12 miesięcy świadczenia rehabilitacyjnego. O kosztach procesu w pkt III wyroku Sąd orzekł w oparciu o treśćart. 98 § 1 i 3 k.p.c.w zw. zart. 100 k.p.c.Wobec oddalenia odwołania w nieznacznej części, Sąd włożył na organ obowiązek zwrotu wszystkich kosztów. Na koszty procesu składały się koszty zastępstwa procesowego poniesione przez odwołującego się w kwocie 180 zł (§ 9 ust. 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych). ZARZĄDZENIE 1 (...)P. M.). 2 (...) 3 (...) 13.02.2024 r.

15/551530/0004521/U

Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie

IX Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

152510000004021_VIII_Pa_000047_2023_Uz_2024-02-05_001

VIII Pa 47/23

2024-02-05 01:00:00.0 CET

2024-02-15 17:30:05.0 CET

2024-02-15 15:22:52.0 CET

15251000

4021

REASON

Sygn. akt VIII Pa 47/23 UZASADNIENIE Zaskarżonym wyrokiem z dnia 16 marca 2023 r. Sąd Rejonowy dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi, X Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w sprawie sygn. akt IV P 491/21 po rozpoznaniu po rozpoznaniu w dniu 14 lutego 2023 roku w Łodzi na rozprawie sprawy z powództwa S. P. przeciwko (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w L. o wynagrodzenie za pracę w godzinach nadliczbowych w pkt 1 oddalił powództwo, w pkt 2 zasądził od S. P. na rzecz (...) spółki z ogranicz

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Agnieszka Kurczewska" xPublisher="agnieszka.kurczewska" xEditorFullName="Agnieszka Kurczewska" xEditor="agnieszka.kurczewska" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="23" xFlag="published" xVolType="15/251000/0004021/Pa" xYear="2023" xVolNmbr="000047" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText>Sygn. akt VIII Pa 47/23</xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Zaskarżonym wyrokiem z dnia 16 marca 2023 r. Sąd Rejonowy dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi, X Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w sprawie sygn. akt IV P 491/21 po rozpoznaniu po rozpoznaniu w dniu 14 lutego 2023 roku w Łodzi na rozprawie sprawy z powództwa <xAnon>S. P.</xAnon> przeciwko <xAnon> (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością</xAnon> w <xAnon>L.</xAnon> o wynagrodzenie za pracę w godzinach nadliczbowych w pkt 1 oddalił powództwo, w pkt 2 zasądził od <xAnon>S. P.</xAnon> na rzecz <xAnon> (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością</xAnon> z siedzibą w <xAnon>L.</xAnon> kwotę 675 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie za czas od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.</xText> <xText>Powyższe orzeczenie zapadło w oparciu o następujące ustalenia faktyczne.</xText> <xText>Powód <xAnon>S. P.</xAnon> ma 42 lata (<xAnon>ur. (...)</xAnon>), z wykształcenia jest magistrem inżynierem robotyki. Bezpośrednio przed zatrudnieniem u pozwanej prowadził w latach w 2016 – 2017 własną działalność gospodarczą, wcześniej w ramach zatrudnienia u innych pracodawców zajmował stanowiska dyrektora produkcji (2012 – 2015), kierownika zakładu spawalniczego (2009 – 2012).</xText> <xText>Powód został zatrudniony w <xAnon> (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością</xAnon> w <xAnon>L.</xAnon> na podstawie umowy o pracę zawartej w dniu 3 kwietnia 2017 roku. Zgodnie z umową powód został zatrudniony od dnia 1 maja 2017 roku w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku kierownika ds. konstrukcji stalowych na okres próbny 3 miesięcy, po upływie którego umowa ulegała przekształceniu w umowę na czas nieokreślony. Wynagrodzenie zostało określone na kwotę 18.000 zł brutto, a po upływie roku wynagrodzenie – zgodnie z umową - miało zostać podwyższone do kwoty 20.000 zł brutto miesięcznie.</xText> <xText>Zgodnie z § 2 ust. 1 umowy powód jako osoba zatrudniona na stanowisku kierowniczym był odpowiedzialny za budowę, kierowanie i dalszy rozwój obszaru konstrukcji stalowych w <xAnon> zakładzie spółki (...)</xAnon> w <xAnon>Ł.</xAnon>.</xText> <xText>Powód ponosił odpowiedzialność za personel i osiągane wyniki w obszarze działalności konstrukcje stalowe. Zakres jego odpowiedzialności obejmował:</xText> <xText>- kierowanie szczegółowym planowaniem i sterowanie procesami produkcyjnymi,</xText> <xText>- zapewnienie terminowego wykonywania zleceń przy możliwie najlepszym wykorzystaniu mocy produkcyjnych,</xText> <xText>- zapewnienie jakości oraz kontrola bezpieczeństwa pracy,</xText> <xText>- współpraca przy planowaniu i realizacji nowych środków i technologii produkcji.</xText> <xText>Powód był uprawniony do wydawania poleceń pracownikom działu produkcji jak również do ich zatrudniania i zwalniania po uprzedniej konsultacji z kierownictwem zakładu.</xText> <xText>Zgodnie z § 2 ust. 1 umowy powód bezpośrednio podlegał kierownictwu zakładu.</xText> <xText>Zgodnie z § 4 umowy przeciętny czas pracy wynosił 40 godzin tygodniowo. Dzienny czas wynikał z potrzeb przedsiębiorstwa. W przypadkach wątpliwych należało dokonywać uzgodnień z bezpośrednim przełożonym.</xText> <xText>Pozwana spółka została zawiązana w styczniu 2017 roku, rejestracja spółki w Krajowym Rejestrze Sądowym została dokonana w dniu 9 marca 2017 roku. Przedmiot przeważającej działalności spółki stanowi produkcja konstrukcji metalowych i ich części. Jedynym wspólnikiem w spółce posiadającym całość udziału spółki jest firma budowlana z <xAnon> (...)</xAnon> (wcześniej <xAnon>G. B.</xAnon> <xAnon>B.</xAnon> SE).</xText> <xText>W tej samej dacie co powód, to jest od dnia 1 maja 2017 roku, na stanowisku dyrektora zakładu został zatrudniony <xAnon>M. D. (1)</xAnon>, który swoje obowiązki w początkowym okresie wykonywał w spółce w Niemczech.</xText> <xText>W pozwanej spółce obowiązywał schemat struktury organizacyjnej przyjęty według wzoru obowiązującego w <xAnon> (...) spółce (...)</xAnon>. Taki sam wzór obowiązywał we wszystkich spółkach zależnych we wszystkich państwach. Schemat ten nie ulegał zmianom poza „dopisywaniem” nazwisk kolejnych pracowników zajmujących stanowiska wyodrębnione w strukturze.</xText> <xText>Zgodnie ze schematem struktury organizacyjnej Dyrektor Zakładu podlegał bezpośrednio pod zarząd spółki. Wyodrębnionymi komórkami podległymi Dyrektorowi Zakładu były: kontrola finansowa, utrzymanie ruchu, zapewnienie jakości, dział produkcji, biuro konstrukcyjne, logistyka i montaż.</xText> <xText>Powód na stanowisku kierownika ds. konstrukcji stalowych kierował <xAnon>D.</xAnon> Produkcji. <xAnon>P.</xAnon> Produkcji podlegały: Wydział Montażu i Spawania, Wydział Przygotowania Produkcji, Wydział Prefabrykacji i Malarnia.</xText> <xText>Bezpośrednim przełożonym powoda był Dyrektor <xAnon> Zakładu (...)</xAnon>.</xText> <xText>Do obowiązków powoda należało: zarządzanie personelem, rekrutacja pracowników, zatrudnianie pracowników i ich zwalnianie, udzielanie pracownikom urlopów, przydzielanie zadań pracownikom i rozliczanie ich z zadań, planowanie produkcji i kontrola postępu prac w obszarze produkcji, przygotowanie niezbędnej dokumentacji na dział produkcji. Powód odpowiadał za terminowość wykonanych prac, za całość procesu produkcji, za zapewnienie jakości produkcji, kontrolę BHP.</xText> <xText>Na stanowisku powoda wymagana była bardzo dobra znajomość języka niemieckiego W związku z powyższym przed rozpoczęciem zatrudnienia od kwietnia 2017 roku powód miał zapewniony kurs języka niemieckiego na koszt spółki. Były to indywidualne lekcje dostosowane do powoda, aby wzmocnić jego kompetencje językowe. W maju 2017 roku nie wykonywał obowiązków pracowniczych, a jedynie uczył się języka, przebywając w domu. Od dnia 2 czerwca 2017 roku powód rozpoczął intensywne szkolenie w Niemczech podczas którego wdrażał się w swoje obowiązki. Celem szkolenia powoda w Niemczech było przygotowanie powoda zarówno pod względem językowym, jak i merytorycznym. Osoba szkoląca powoda zajmowała porównywalne stanowisko pracy jakie powód miał zajmować w zakładzie w Polsce.</xText> <xText>Wdrażanie powoda było długie, gdyż pracodawca oczekiwał aby miejsce pracy w Polsce było obsługiwane na takim fachowym poziomie jak w Niemczech. Powód miał obowiązek w Polsce wprowadzić, wdrożyć swoich współpracowników do pracy. Powód miał zapoznać się z procesami, które będą miały miejsce w czasie produkcji maszyn, wszystkimi pracami związanymi z ochroną przed korozją, logistyką.</xText> <xText>W okresie wdrażania na terenie Niemiec powód nie szkolił innych pracowników.</xText> <xText>Szkolenie powoda trwało dłużej niż zwykle. Przedłużenie okresu szkolenia wynikało z braków językowych powoda i konieczności utrwalenia opanowanych umiejętności.</xText> <xText>W okresie wdrożenia powód otrzymywał pełne wynagrodzenie, samochód służbowy, wracał do domu na weekendy.</xText> <xText>Proces wdrażania i szkolenia zakończył wypadek, jakiemu powód uległ w lutym 2018 roku, w skutek którego doznał urazu kolana.</xText> <xText>Po wypadku konstruktor zatrudniony w Niemczech odwiózł powoda do Polski. Powód przebywał na zwolnieniu lekarskim od 22 lutego 2018 roku do 1 czerwca 2018 roku</xText> <xText>W maju 2017 roku rozpoczęła się budowa zakładu w <xAnon>L.</xAnon>. Budowa zakończyła się pod koniec kwietnia 2018 roku. Zaplanowane uruchomienie produkcji przebiegało, zgodnie z ustalonym harmonogramem. Od maja 2018 roku rozpoczął się proces wyposażania hali produkcyjnej w niezbędne maszyny i urządzenia. Były to tzw. suwnice jak również maszyny włoskiej <xAnon> firmy (...)</xAnon>.</xText> <xText>Po zakończeniu zwolnienia lekarskiego powód nie kontynuował szkolenia w Niemczech tylko przystąpił do wykonywania pracy w zakładzie w <xAnon>L.</xAnon>, co było spowodowane tym, że jego obecność w zakładzie była konieczna. Powód był odpowiedzialny za uruchomienie zakładu w Polsce i uruchomienie produkcji.</xText> <xText>Do pracy powód przystąpił od 5 czerwca 2018 roku.</xText> <xText>W czerwcu i lipcu 2018 roku firma nie produkowała żadnych wyrobów. Produkcja nie była uruchomiona. Były prowadzone działania przygotowawcze związane z umożliwieniem uruchomienia produkcji. Odbywały się dostawy urządzeń i części, próbne rozruchy. Pracownicy stanowili personel pomocniczy dla producentów maszyn podczas instalacji, montażu.</xText> <xText>W czerwcu 2018 roku było zatrudnionych około kilkunastu pracowników. Byli to pracownicy obsługujący maszyny, spawacze konstruktorzy - montażyści, malarze, pracownicy zajmujący się nakładaniem ochrony przeciwkorozyjnej, operatorzy utrzymujący instalacje w ruchu.</xText> <xText>Pracownicy <xAnon>D.</xAnon> Produkcji podlegali bezpośredniemu zwierzchnictwu powoda. Powód odpowiadał za nich i nadzorował ich pracę. Rozliczał pracowników z zadań. Musieli oni zdawać powodowi ustne sprawozdania z wykonanych zadań. Powód miał za zadanie ustalać terminy wykonania, delegować zadania, rozliczać pracowników, szukać rozwiązań, alternatywnych działań. Podpisywał listę obecności podległych pracowników i wnioski urlopowe. Zlecał pracownikom pracę w godzinach nadliczbowych.</xText> <xText>Zgodnie harmonogramem uruchomienie produkcji miało nastąpić w trzecim kwartale 2018 roku. Zgodnie z planem pierwsze produkty sprzedażowe spółka realizowała w końcu września 2018 roku, a oficjalnie produkcja ruszyła w październiku 2018 roku.</xText> <xText>Powód zajmował się rekrutacją pracowników. Rekrutacja była wielowarstwowa wieloetapowa. Powód korzystał z arkusza, w którym wpisywał dane z telefonicznej rozmowy kwalifikacyjnej, zamieszczał ten formularz na portalu pracowniczym. Jeśli pracownik posiadał kompetencje, powód zapraszał pracownika na bezpośrednią rozmowę i wykonanie próbek spawalniczych, w celu oceny kompetencji. W czerwcu 2018 roku powód zrekrutował kilkanaście osób.</xText> <xText>Przy zatrudnianiu pracowników rolą dyrektora <xAnon>M. D. (1)</xAnon> było potwierdzenie warunków zatrudnienia pracowników. Dyrektor nie ingerował w udzielanie przez powoda urlopów wypoczynkowych pracownikom. Było to typowe zarządzanie działem.</xText> <xText>Powód w zakresie swojej podległości zajmował się obowiązkami w zakresie BHP. Wynikało to z jego obowiązków.</xText> <xText>Powód miał również za zadanie wytłumaczyć krótkie instrukcje w języku niemieckim swoim pracownikom. W przypadku obszernych tematów tłumaczenie zlecane było na zewnątrz. Dokonywanie tłumaczeń było potrzebne do organizacji pracy. Powód w ramach ćwiczeń językowych tłumaczył pojedyncze zwroty oprogramowania, które było w języku niemieckim.</xText> <xText>Powód nie zajmował się weryfikacją budowy konstrukcji. Zmiany dokumentacji prowadzone były przez zmianę konstruktorską.</xText> <xText>Powód nie był konstruktorem. Aby cokolwiek zaprojektować lub skonstruować musiałby mieć fachową wiedzę, bądź uprawnienia konstruktorskie. Podest został zaprojektowany w Niemczech. Po jego postawieniu na posadzce hali, noga podestu trafiła na tzw. kanał hali. Powód mógł jedynie dokonać pomiarów i przesłać informację do Niemiec ile tę nogę trzeba przesunąć, żeby nie stała na kanale.</xText> <xText>Jeżeli było tak, że dojechała blacha nie spełniająca wymagań, to były zmiany w konstrukcji. Budynek został odebrany przez generalnego wykonawcę od kierownika infrastruktury, a nie kierownika produkcji.</xText> <xText>Gdyby zaszła potrzeba zadzwonienia i zorganizowania podnośnika, to mieściłoby się w obowiązkach powoda jako konieczność zorganizowania pracy.</xText> <xText>Nadzór nad jakością produkowanych wyrobów przez pracowników leży w gestii każdego kierownika produkcji. W czerwcu 2018 roku w zakładzie nie było specjalisty od zapewnienia jakości.</xText> <xText>Z <xAnon> firmą Laboratorium (...)</xAnon> w <xAnon>Ł.</xAnon>” nawiązał kontakt <xAnon>M. D. (1)</xAnon>. Spółka szukała badań nieniszczących metodą ultradźwiękową. Powód skorzystał z tego kontaktu, wykonał telefon i umówił tę firmę na konkretny termin.</xText> <xText>Powód nie zajmował się tematami księgowymi ani pozostałymi tematami niezwiązanymi z produkcją. Był szereg obszarów, którymi się nie zajmował, np. administracją nie związaną z obszarem produkcyjnym. Nie zajmował się atestowaniem.</xText> <xText>Powód miał swobodę w zarządzaniu własnym czasem. Były sytuacje gdy powód w czasie pracy opuszczał zakład w celach prywatnych. Przełożony nie rozliczał powoda z godzin pracy. <xAnon>M. D. (1)</xAnon> nie wydawał powodowi poleceń pracy w nadgodzinach</xText> <xText>Zakład pracował od 8.00 do 16.00, a w późniejszym okresie od 7.00 do 15.00.</xText> <xText>Powód popisywał się na liście obecności, na rozpoczęcie i zakończenie pracy. Na koniec miesiąca dyrektor listy akceptował.</xText> <xText>Zgodnie z § 23 ust. 1 regulaminu pracy pracowników <xAnon> (...) Sp. z.o.o.</xAnon> zatrudnienie pracowników w godzinach nadliczbowych może nastąpić tylko w przypadkach i na warunkach przewidzianych prawem – na wyraźne polecenie Dyrektora lub kierownika jednostki organizacyjnej. Samowolne pozostawanie pracowników w pracy w godzinach nadliczbowych nie uprawnia tych pracowników do roszczeń z tytułu wynagrodzenia za godziny nadliczbowe.</xText> <xText>Zgodnie z ust. 2 za pracę w godzinach nadliczbowych, oprócz normalnego wynagrodzenia, przysługuje dodatek w wysokości 100% wynagrodzenia za pracę w nocy, w niedziele i święta niebędące dla pracownika dniami pracy, zgodnie z obowiązującym go rozkładem pracy, w dniu wolnym od pracy udzielonym pracownikowi w zamian za pracę w niedzielę lub święto, zgodnie z obowiązującym go rozkładem czasu pracy, albo 50% wynagrodzenia – za pracę w każdym innym dniu niż określony powyżej.</xText> <xText>Dodatek wysokości 100% przysługuje także za każdą godzinę pracy nadliczbowej, z tytułu przekroczenia przeciętnej tygodniowej normy czasu pracy w przyjętym okresie rozliczeniowym, chyba że przekroczenie tej normy nastąpiło w wyniku pracy w godzinach nadliczbowych, za które pracownikowi przysługuje prawo do dodatku w wysokości określonej w ust 2.</xText> <xText>Tygodniowy czas pracy łącznie z godzinami nadliczbowymi nie może przekraczać przeciętnie 48 godzin tygodniowo w przyjętym okresie rozliczeniowym</xText> <xText>Ustala się dopuszczalny limit pracy w godzinach nadliczbowych na poziomie maksymalnie 416 godzin w roku.</xText> <xText>W zakresie nieuregulowanym postanowieniami regulaminu obowiązują przepisy <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">kodeksu pracy</xLexLink> i innych powszechnie obowiązujących aktów prawnych (§ 75 ust. 1).</xText> <xText>W czerwcu 2018 roku nie było konieczności pracy w nadgodzinach. Jeśli były nadgodziny to pojedyncze.</xText> <xText>Pracownicy pracowali w godzinach nadliczbowych przed samym otwarciem zakładu.</xText> <xText>Pozwana spółka wypłacała pracownikom wynagrodzenie za pracę w godzinach nadliczbowych.</xText> <xText>Powód nie występował do przełożonego z wnioskiem o pracę w godzinach nadliczbowych.</xText> <xText>W czerwcu 2021 roku powód pracował w wymiarze przekraczającym 8 godzin dziennie w dniach:</xText> <xText>- 20 czerwca - w godzinach od 08.00 do 12:00 i od 13:45 do 19.00 (łącznie przez 9 godzin i 15 minut);</xText> <xText>- 21 czerwca – w godzinach od 7.10 do 16:30 i od 17:45 do 19.00 (łącznie przez 10 godzin i 35 minut);</xText> <xText>- 22 czerwca – w godzinach od 07:30 do 17.00 (9 godzin i 30 minut);</xText> <xText>- 23 czerwca (sobota) – w godzinach od 8:00 do 10:00 (2 godziny);</xText> <xText>- 25 czerwca – w godzinach od 7:30 do 17:00 (9 godzin i 30 minut);</xText> <xText>- 26 czerwca – w godzinach od 06:50 do 17:00 (10 godzin i 10 minut);</xText> <xText>- 27 czerwca – w godzinach od 06:55 do 18:45 (11 godzin i 50 minut);</xText> <xText>- 28 czerwca – w godzinach od 6:50 do 19:30 (12 godzin i 40 minut);</xText> <xText>- 29 czerwca – w godzinach od 6:45 do 17:45 (11 godzin).</xText> <xText>Powód otrzymywał od przełożonego regularny feedback (informację zwrotną). Na początku stycznia 2018 roku powód miał wykonane podsumowanie półrocznej współpracy, a jego efektem było wskazanie obszarów, w których powód nie spełniał oczekiwań. Po powrocie ze zwolnienia lekarskiego dyrektor zakładu kilkukrotnie odbywał rozmowy z powodem.</xText> <xText>Pozwana spółka nie była zadowolona z pracy powoda. Powód nie spełniał założonych przez pracodawcę oczekiwań, częściowo wywiązywał się z powierzonych zadań. W opinii przełożonego powód nie wiedział w jakiej kolejności należy dostarczać materiały do realizacji planów budowlanych, jak mają przebiegać prace spawalnicze wysokich regałów. Wykazywał się złą organizacją pracy.</xText> <xText>Powód mimo odbytego szkolenia miał niedostateczny poziom języka niemieckiego. Był to poziom komunikatywny podczas gdy wymagana była bardzo dobra znajomość języka. Pracownicy z Niemiec kontaktowali się przez dyrektora <xAnon> zakładu (...)</xAnon>.</xText> <xText>Pismem z dnia 29 października 2018 roku pozwana rozwiązała z powodem umowę o pracę z zachowaniem jednomiesięcznego okresu wypowiedzenia, który upłynął w dniu 30 listopada 2018 roku. Jako przyczyny wypowiedzenia wskazano:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">1</xName> <xText>nienależyte wykonywanie przez pracownika obowiązków pracowniczych oraz niewykonywanie przez pracownika poleceń przełożonego, oraz braku podejmowania działań mających na celu wdrożenie działań naprawczych służących poprawie sposobu wykonywania przez niego obowiązków pracowniczych;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">2</xName> <xText>niewłaściwą postawę pracowniczą;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">3</xName> <xText>utratę zaufania spółki w stosunki do pracownika, spowodowaną nienależytym wykonywaniem obowiązków pracowniczych, niewykonywaniem poleceń przełożonego oraz niewykonywaniem poleceń przełożonego oraz niewłaściwą postawą pracownika.</xText> </xUnit> <xText>Powód odwołał się od wypowiedzenia umowy o pracę do Sądu. Sprawa zakończyła się podpisaniem przed tut. Sądem ugody na pierwszym terminie rozprawy i umorzeniem postępowania.</xText> <xText>Decyzję o zawarciu ugody podjęło kierownictwo spółki z Niemiec. <xAnon>M. D. (1)</xAnon> był przeciwny zawarciu ugody.</xText> <xText>W okresie wypowiedzenia Dyrektor <xAnon> zakładu (...)</xAnon> proponował powodowi inne stanowisko w dziale zaopatrzenia. Nie było to stanowisko kierownicze. Powód nie przyjął propozycji.</xText> <xText>Obecnie spółka zatrudnia 134 pracowników, z czego na <xAnon>D.</xAnon> Produkcji przypada 80 pracowników.</xText> <xText>Wynagrodzenie brutto powoda wyliczone według zasad obowiązujących przy ustalaniu ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystany urlop wypoczynkowy wynosiło 20.000 zł.</xText> <xText>Powyższy stan faktyczny Sąd Rejonowy ustalił na podstawie przywołanych dowodów z dokumentów, zeznań zgłoszonych przez strony świadków i dowodu z przesłuchania stron - powoda i reprezentującego pozwaną spółkę członka zarządu <xAnon>M. D. (1)</xAnon>. Przeprowadzone dowody ze źródeł osobowych Sąd Rejonowy w zasadzie ocenił jako wiarygodne, to jest w takim zakresie w jakim świadkowie i strony byli zgodni co do okoliczności faktycznych, a ich zeznania korespondowały z treścią dokumentów.</xText> <xText>W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd Rejonowy uznał, iż powództwo podlegało oddaleniu jako bezzasadne.</xText> <xText>Sąd I instancji podkreślił, iż powód domagał się zasądzenia od strony pozwanej kwoty 4.047,70 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od daty wytoczenia powództwa do dnia zapłaty tytułem wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych za miesiąc czerwiec 2018 roku.</xText> <xText>Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 151;art. 151 § 1" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 151 § 1 k.p.</xLexLink> praca wykonywana ponad obowiązujące pracownika normy czasu pracy, a także praca wykonywana ponad przedłużony dobowy wymiar czasu pracy, wynikający z obowiązującego pracownika systemu i rozkładu czasu pracy, stanowi pracę w godzinach nadliczbowych. Praca w godzinach nadliczbowych jest dopuszczalna w razie:</xText> <xText>1) konieczności prowadzenia akcji ratowniczej w celu ochrony życia lub zdrowia ludzkiego, ochrony mienia lub środowiska albo usunięcia awarii;</xText> <xText>2) szczególnych potrzeb pracodawcy.</xText> <xText>Zgodnie zaś z <xLexLink xArt="art. 151(1);art. 151(1) § 1" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 151<xSUPx>1</xSUPx> § 1 k.p.</xLexLink> za pracę w godzinach nadliczbowych, oprócz normalnego wynagrodzenia, przysługuje dodatek w wysokości:</xText> <xText>1) 100% wynagrodzenia - za pracę w godzinach nadliczbowych przypadających:</xText> <xText>a) w nocy,</xText> <xText>b) w niedziele i święta niebędące dla pracownika dniami pracy, zgodnie z obowiązującym go rozkładem czasu pracy,</xText> <xText>c) w dniu wolnym od pracy udzielonym pracownikowi w zamian za pracę w niedzielę lub w święto, zgodnie z obowiązującym go rozkładem czasu pracy;</xText> <xText>2) 50% wynagrodzenia - za pracę w godzinach nadliczbowych przypadających w każdym innym dniu niż określony w pkt 1.</xText> <xText>Zważywszy na argumentację strony pozwanej, iż powód posiadał samodzielne stanowisko kierownicze, rozważenia wymagało czy powód należał do grupy pracowników wymienionych w <xLexLink xArt="art. 151(4)" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 151<xSUPx>4</xSUPx> k.p.</xLexLink></xText> <xText>Stosownie do treści <xLexLink xArt="art. 151(4);art. 151(4) § 1" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 151<xSUPx>4</xSUPx> § 1 k.p.</xLexLink> pracownicy zarządzający w imieniu pracodawcy zakładem pracy i kierownicy wyodrębnionych komórek organizacyjnych wykonują, w razie konieczności, pracę poza normalnymi godzinami pracy bez prawa do wynagrodzenia oraz dodatku z tytułu pracy w godzinach nadliczbowych, z zastrzeżeniem <xLexLink xArt="art. 151(4) § 2" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">§ 2</xLexLink>.</xText> <xText>W myśl § 2 art. 151<xSUPx>4</xSUPx> kierownikom wyodrębnionych komórek organizacyjnych za pracę w godzinach nadliczbowych przypadających w niedzielę i święto przysługuje prawo do wynagrodzenia oraz dodatku z tytułu pracy w godzinach nadliczbowych w wysokości określonej w art. 151<xSUPx>1</xSUPx> § 1, jeżeli w zamian za pracę w takim dniu nie otrzymali innego dnia wolnego od pracy.</xText> <xText>O ile przepisy prawa pracy zawierają definicję pracowników zarządzających w imieniu pracodawcy zakładem pracy, określoną w <xLexLink xArt="art. 128;art. 128 § 2;art. 128 § 2 pkt. 2" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 128 § 2 pkt 2 k.p.</xLexLink> zgodnie, z którym przez pracowników zarządzających w imieniu pracodawcy zakładem pracy należy rozumieć pracowników kierujących jednoosobowo zakładem pracy i ich zastępców lub pracowników wchodzących w skład kolegialnego organu zarządzającego zakładem pracy oraz głównych księgowych, o tyle brak jest takiej definicji w przypadku kierownika wyodrębnionej komórki organizacyjnej.</xText> <xText>Zasadne wydaje się zatem określenie tego pojęcia. Należy przyjąć, że nie wchodzą do niej pracownicy zarządzający zakładem pracy (menadżerowie), ale osoby stojące na niższym szczeblu w hierarchii zarządzania. W orzecznictwie wskazuje się na dwa elementy wyróżniające tę grupę pracowników. Pierwszy odnosi się do uprawnień kierowniczych takich osób. Nie ma znaczenia źródło tych uprawnień, mogą one bowiem wynikać z postanowień umowy o pracę lub innego aktu kreującego stosunek pracy, a nawet z zakresu obowiązków danego pracownika czy z faktycznego wykonywania pracy. <xIx>(K. Stefański [w:] Kodeks pracy. Komentarz. Tom II. Art. 94-304(5), wyd. VI, red. K. W. Baran, Warszawa 2022, art. 151(4), opubl. LEX). </xIx>Jednak, jak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 17 listopada 1981 roku w sprawie o sygn. akt I PR 92/81, sama wzmianka w umowie o pracę, że zajmowane przez pracownika stanowisko ma charakter kierowniczy, nie ma decydującego znaczenia <xIx>(por. Wyrok SN z 17.11.1981 r., I PR 92/81, OSNC 1982, nr 5-6, poz. 82).</xIx> Sąd Najwyższy uznaje, że o zakwalifikowaniu danego stanowiska do kategorii „kierowników wyodrębnionych komórek organizacyjnych pracodawcy” decyduje ogół okoliczności stanu faktycznego. Nie jest przy tym rozstrzygający zakres uprawnień w podejmowaniu wszystkich decyzji związanych z działalnością wyodrębnionej komórki organizacyjnej podległej danemu kierownikowi <xIx>(Wyrok SN z 22.06.2004 r., II PK 8/04, LEX nr 585786</xIx>). Istotne jest faktyczne wykonywanie obowiązków kierowniczych przez danego pracownika, w szczególności należy zwrócić uwagę na to, czy pracownik organizował lub nadzorował pracę innych pracowników, udzielał im zwolnień od pracy, wreszcie, czy podejmował decyzje w sprawie zatrudniania nowych pracowników <xIx>(Wyrok SN z 8.06.2004 r., III PK 22/04, OSNP 2005, nr 5, poz. 65).</xIx> Jak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z 4 czerwca 2008 r. II PK 326/07 (<xAnon>L.</xAnon>), ocena zajmowanego stanowiska jako kierowniczego ma, w świetle <xLexLink xArt="art. 151(4)" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 151<xSUPx>4</xSUPx> KP</xLexLink>, przede wszystkim to znaczenie, że przepis ten dotyczy pracowników, których stanowisko pozwala na wydawanie poleceń związanych z pracą innym pracownikom, przede wszystkim dotyczących wykonywania pracy w godzinach nadliczbowych pod nadzorem zlecającego.</xText> <xText>Drugim elementem koniecznym do zakwalifikowania danego pracownika do omawianej grupy jest organizacyjne wyodrębnienie komórki, którą kieruje dany pracownik. Nie jest istotna nazwa tej komórki, nie ma także znaczenia jej wielkość, nie chodzi zatem o szczególnie duży dział (czy jednostkę), a więc również o dużej samodzielności (finansowej, ekonomicznej, organizacyjnej) w działalności pracodawcy. Ważne jest, aby komórka ta została wyraźnie wyodrębniona organizacyjnie. Wyodrębnienie komórki organizacyjnej powinno wynikać z istotnych cech organizacyjnych dotyczących zarządzania zakładem pracy, z uzyskania przez daną komórkę względnej samodzielności <xIx>(Wyrok SN z 11.02.2016 r., II PK 337/14, LEX nr 2019534).</xIx> Żaden przepis nie obliguje pracodawcy do stworzenia schematu organizacyjnego, nie można także uznać, że brak takiego schematu wyłącza możliwość uznania danej jednostki za wyodrębnioną. W każdym przypadku będzie się liczyć faktyczne wyodrębnienie polegające zwłaszcza na ustaleniu zadań danej jednostki, odrębnych od zadań innych komórek. Ponadto, jak podkreśla się w orzecznictwie, komentowany przepis nie będzie miał zastosowania na przykład do kierownika zmiany czy też pracownika kierującego zespołem pracowników, który wykonuje pracę na równi z członkami kierowanego zespołu. <xIx>(Wyrok SN z 17.11.1981 r., I PR 92/81, OSNC 1982, nr 5-6, poz. 82., Wyrok SN z 22.06.2016 r., III PK 118/15, LEX nr 2113373.)</xIx></xText> <xText>Dla definicji pojęcia &quot;wyodrębnionej komórki organizacyjnej&quot; nie ma znaczenia jej nazwa (dział, wydział, oddział, sekcja itp.), liczba zatrudnionych pracowników albo rodzaj powierzonych zadań. Nie ma też znaczenia wielkość takiej komórki. Z wyodrębnieniem komórki nie musi też wiązać się jej geograficzne położenie z dala od siedziby pracodawcy. Istotne jest &quot;wyodrębnienie&quot; danej jednostki w strukturze organizacyjnej zakładu. Powinno to znaleźć odzwierciedlenie w aktach organizacyjnych zakładu, statucie organizacyjnym, układzie zbiorowym, regulaminie pracy lub np. uchwale zarządu. Zakłada to pewną jej trwałość i stabilność. Jednak pojęcie wyodrębnionej komórki organizacyjnej nie zawsze musi być odnoszone bezpośrednio do stałego schematu organizacyjnego zakładu pracy. Mogą być bowiem tworzone komórki organizacyjne <xIx>ad hoc</xIx> – dla osiągnięcia jakiegoś konkretnego celu, wykonania pewnych skonkretyzowanych (jednorazowych, ograniczonych czasowo) zadań („Kodeks pracy. Komentarz” pod red. prof. dr hab. Wojciecha Muszalskiego, dr hab. Krzysztofa Walczaka, rok 2021, wyd. 13, opubl. Legalis; „Kodeks pracy. Komentarz” pod red. dr hab. Krzysztofa Walczaka, rok 2020, wyd. 31, opubl. Legalis).</xText> <xText>Nie są wyodrębnionymi komórkami organizacyjnymi takie, które realizują jedynie zadania cząstkowe w ramach określonej funkcji (np. brygada, zespół roboczy) lub też których przełożeni nie zostali wyposażeni w zakres uprawnień gwarantujących im wpływ na zarządzanie, np. brygadziści, mistrzowie, specjaliści itp. (por. wyr. SN z 13.1.2005 r., II PK 114/04, OSNP 2005, Nr 16, poz. 245).</xText> <xText>Jak podkreślono w uzasadnieniu postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 15 grudnia 2020 roku sygn. III PK 24/20 (opubl. Legalis nr 2521460) użyte w przepisie <xLexLink xArt="art. 151(4)" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 151<xSUPx>4</xSUPx> k.p.</xLexLink> pojęcie <xUx>komórki</xUx> organizacyjnej nie jest tożsame z pojęciem <xUx>jednostki</xUx> organizacyjnej, co powoduje, że nie można przypisywać temu pojęciu cech typowych dla jednostki organizacyjnej (trwałe wyodrębnienie w strukturze organizacyjnej, warstwie ekonomicznej). Wyodrębnienie komórki organizacyjnej powinno wynikać z istotnych cech organizacyjnych dotyczących zarządzania zakładem pracy, z uzyskania przez daną komórkę względnej samodzielności. Nie można jednak pominąć zwykłego semantycznego znaczenia pojęcia „komórki organizacyjnej”, które wcale nie prowadzi do wniosku, że chodzi o szczególnie duży dział (czy jednostkę), a więc również o dużej samodzielności (finansowej, ekonomicznej, organizacyjnej) w działalności pracodawcy. Wszak powołany przepis ogranicza zakres swego unormowania do jednej tylko komórki organizacyjnej wyodrębnionej w strukturze przedsiębiorstwa. Słowo „komórka” wskazuje na coś niewielkiego i stąd może to być również mała jednostka organizacyjna o niekoniecznie dominującej randze w działalności zakładu pracy. Wyodrębnienie danej komórki powinno nastąpić w schemacie organizacyjnym pracodawcy, przy czym wyodrębnienia tego nie przekreśla fakt powiązania tej komórki z większą strukturą zakładu - działem lub pionem, skoro przedsiębiorstwo tworzy pewną całość, utworzoną w celu realizacji prowadzonej przez pracodawcę działalności</xText> <xText>Przenosząc powyższe na grunt rozpoznawanej sprawy nie może być żadnych wątpliwości co do tego, że powód na zajmowanym stanowisku kierownika ds. konstrukcji stalowych był kierownikiem wyodrębnionej komórki organizacyjnej w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 151(4);art. 151(4) § 1" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 151<xSUPx>4</xSUPx> § 1 KP</xLexLink>, który to przepis wprowadza samodzielną przesłankę obowiązku wykonywania pracy poza normalnymi godzinami. Powodowi podlegał wyodrębniony w strukturze organizacyjnej <xAnon>D.</xAnon> Produkcji obejmujący Wydziały Montażu i Spawania, Przygotowania Produkcji, Prefabrykacji i Malarnia. Podległy powodowi obszar produkcji konstrukcji stalowych stanowił wiodącą część działalności pozwanej spółki. Zgodnie ze schematem organizacyjnym i zapisami umowy o pracę stanowisko powoda było samodzielnym stanowiskiem kierowniczym bezpośrednio podległym dyrektorowi zakładu. Powód był odpowiedzialny za budowę, kierowanie i dalszy rozwój obszaru konstrukcji stalowych w zakładzie pozwanej spółki. W podległym mu obszarze powód ponosił odpowiedzialność za personel i osiągane wyniki. Zakres odpowiedzialności w szczególności obejmował: kierowanie szczegółowym planowaniem i sterowanie procesami produkcyjnymi, zapewnienie terminowego wykonywania zleceń, zapewnienie jakości oraz kontrola bezpieczeństwa pracy, współpraca przy planowaniu i realizacji nowych środków i technologii produkcji.</xText> <xText>Niewątpliwie zdaniem sądu I instancji stanowisku pracy powoda można przypisać miano stanowiska kierowniczego. Przesądza o tym nie tylko nazwa zajmowanego przez niego stanowiska, ale przede wszystkim znaczenie czynności kierowniczych w zakresie obowiązków należących do powoda. Wykonując obowiązki pracownicze powód nie tylko, że odpowiadał za jakościowe, terminowe i właściwe organizacyjnie wykonanie prac, ale także zapewniał dobór pracowników o wymaganych kwalifikacjach. Był uprawniony do zatrudnienia pracowników i ich zwalniania. Był przełożonym w odniesieniu do zatrudnionych w <xAnon>D.</xAnon> Produkcji pracowników i w imieniu pracodawcy organizował i nadzorował ich pracę, przydzielał zadania i z nich rozliczał. Gospodarował również czasem pracy podległych mu pracowników. Decydował w jakich godzinach pracownicy mają świadczyć pracę, zlecając pracę w godzinach nadliczbowych, a także udzielał zwolnień do pracy samodzielnie akceptując ich wnioski urlopowe. Do wyłącznej kompetencji powoda należało także planowanie produkcji i kontrola postępu w jej zakresie. Niewątpliwie powód miał zatem szeroki zakres czynności decyzyjnych i wpływ na najważniejsze sprawy zakładu pracy.</xText> <xText>Z uwagi na powyższe należy uznać, że powód był kierownikiem wyodrębnionej komórki organizacyjnej zakładu pracy, a tym samym ma do powoda zastosowanie <xLexLink xArt="art. 151(4)" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 151<xSUPx>4 </xSUPx>k.p.</xLexLink> Zakres zastosowania <xLexLink xArt="art. 151(4)" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 151<xSUPx>4</xSUPx> KP</xLexLink> nie obejmuje tych kierowników wyodrębnionych komórek organizacyjnych zakładu pracy, których obowiązki nie ograniczają się do organizowania kontroli i nadzorowania czynności pracowników podległej sobie komórki, lecz polegają na wykonywaniu pracy na równi z nimi, co w niniejsze sprawie nie występuje. Zeznania przesłuchanych w sprawie świadków nie potwierdziły aby powód wykonywał prace na równi z podległymi sobie pracownikami.</xText> <xText>Jak już była mowa wyżej, w myśl <xLexLink xArt="art. 151(4);art. 151(4) § 1" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 151<xSUPx>4</xSUPx> § 1 k.p.</xLexLink> pracownicy zarządzający w imieniu pracodawcy zakładem pracy i kierownicy wyodrębnionych komórek organizacyjnych wykonują, w razie konieczności, pracę poza normalnymi godzinami pracy bez prawa do wynagrodzenia oraz dodatku z tytułu pracy w godzinach nadliczbowych, z zastrzeżeniem <xLexLink xArt="art. 151(4) § 2" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">§ 2</xLexLink>, zgodnie z którym kierownikom wyodrębnionych komórek organizacyjnych za pracę w godzinach nadliczbowych przypadających w niedzielę i święto przysługuje prawo do wynagrodzenia oraz dodatku z tytułu pracy w godzinach nadliczbowych w wysokości określonej w <xLexLink xArt="art. 151(1);art. 151(1) § 1" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 151<xSUPx>1</xSUPx> § 1 k.p.</xLexLink>, jeżeli w zamian za pracę w takim dniu nie otrzymali innego dnia wolnego od pracy.</xText> <xText>Według aktualnej wykładni przepisu <xLexLink xArt="art. 151(4);art. 151(4) § 1" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 151<xSUPx>4</xSUPx> § 1 k.p.</xLexLink> pracownicy zarządzający (kierownicy) zachowują prawo do wynagrodzenia i dodatku, jeśli wykażą, że poza normalnymi godzinami pracowali permanentnie. Oznacza to, że ich niesystematyczna praca ponadwymiarowa, niewyrównana czasem wolnym, jest w istocie bezpłatna. Stąd, to na pracowniku spoczywa ciężar dowodu w zakresie wykazania wadliwej organizacji pracy, wymuszającej konieczność wykonywania pracy w nadgodzinach. Jest to bowiem okoliczność, z której pracownik wywodzi prawo do wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych. <xAnon>R.</xAnon> legis unormowania <xLexLink xArt="art. 151(4);art. 151(4) § 1" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 151<xSUPx>4</xSUPx> § 1 k.p.</xLexLink> jest bowiem zmotywowanie osoby kierującej wyodrębnioną komórką organizacyjną i posiadającej wymaganą na takim stanowisku samodzielność w zarządzaniu tą komórką oraz organizowaniem czasu pracy załogi, aby wyznaczone tej komórce zadania były realizowane z zachowaniem obowiązujących norm w przyjętym u pracodawcy systemie (systemach) czasu pracy. Przy prawidłowo określonym przez pracodawcę zakresie zleconych danej strukturze wewnętrznej zadań do wykonania oraz właściwym zarządzaniu tą jednostką przez jej kierownika, zasadniczo nie powinno dochodzić do przekraczania norm czasu pracy, a jeśli do niego dochodzi, to jest to rezultat błędów kierownika w pełnieniu funkcji zarządczej podległej mu komórki organizacyjnej. Stąd pracownikom przysługuje wówczas wynagrodzenie za pracę w godzinach nadliczbowych, skoro potrzeba wykonywania tej pracy wynika z przyczyn leżących po stronie pracodawcy, natomiast nie przysługuje ono kierownikowi tejże jednostki organizacyjnej, w którego gestii leżało prawidłowe zorganizowanie pracy załogi i własnej. Podsumowując, wyłączenie prawa do wynagrodzenia i dodatku za pracę w godzinach nadliczbowych w razie konieczności tłumaczy się istnieniem wpływu pracowników na stanowiskach kierowniczych na planowanie czasu pracy. Mogą oni dysponować swoim czasem pracy w większym - aniżeli szeregowi pracownicy - zakresie, decydując o pozostaniu w pracy ponad obowiązujące normy czasu pracy. Jeśli mają taką swobodę, rzeczywiście nie istnieje podstawa do przyznania im wynagrodzenia i dodatku za pracę nadliczbową. Jeśli natomiast konieczność wykonywania pracy nadliczbowej wynika nie tyle z autonomicznej decyzji pracownika, ile organizacji pracy narzuconej przez pracodawcę, to nie ma podstaw do stosowania wyłączenia z <xLexLink xArt="art. 151(4);art. 151(4) § 1" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 151<xSUPx>4</xSUPx> § 1 KP</xLexLink> (por. uzasadnienie postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 15 grudnia 2020 roku sygn. III PK 24/20 (opubl. Legalis nr 2521460; a także wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 grudnia 2013 r., II PK 70/13; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 marca 2019 r., II PK 332/17).</xText> <xText>Wymaga przy tym podkreślenia, że użyta w komentowanym przepisie przesłanka „konieczności” jest szersza od „szczególnych potrzeb pracodawcy” (<xLexLink xArt="art. 151;art. 151 § 1;art. 151 § 1 pkt. 2" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 151 § 1 pkt 2 k.p.</xLexLink>). Wymaganie większej dyspozycyjności od kierowników jest uzasadnione ich rodzajem pracy. Przez tę „konieczność” należy jednakże rozumieć sytuacje nietypowe.</xText> <xText>W orzecznictwie podnosi się, iż stałe świadczenie pracy w przedłużonym czasie pracy nie należy do obowiązków pracownika zatrudnionego na stanowisku kierowniczym, dlatego nie ma wówczas zastosowania <xLexLink xArt="art. 151(4)" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 151<xSUPx>4</xSUPx> k.p.</xLexLink> Zakres obowiązków pracownika zatrudnionego na stanowisku kierowniczym powinien być tak ukształtowany przez pracodawcę, aby możliwe było ich wykonanie w ustawowym czasie pracy. O zakresie obowiązków pracownika decyduje nie tylko rodzaj wykonywanej pracy, ale również rozmiar wynikających z niej zadań (czynności), które powinny być tak określone, aby ich wykonanie w normalnym czasie pracy było obiektywnie możliwe.<xIx>(por. Wyrok SA w Szczecinie z 28.07.2022 r., III APa 6/22, LEX nr 3503194.)</xIx></xText> <xText>Za ugruntowany należy uznać pogląd, że sprawach z zakresu prawa pracy z powództwa pracownika o wynagrodzenie za godziny nadliczbowe obowiązuje ogólna reguła procesu mówiąca o tym, że to pracownik powinien udowodnić słuszność swych twierdzeń w zakresie zgłoszonego żądania, tj. wykazać wykonywanie pracy w godzinach nadliczbowych (zob. np. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 grudnia 2013 r., sygn. akt II PK 70/13, <xAnon>L.</xAnon>). Na potrzebę udowodnienia przez pracownika (powoda) wykonywania takiej pracy celem wykazania zasadności żądania zapłaty wynagrodzenia za tę pracę wielokrotnie wskazywał Sąd Najwyższy (<xIx>por. uzasadnienie wyroku z dnia 5 maja 1999 r., I PKN 665/98, OSNAPiUS 2000 Nr 14, poz. 535 oraz wyroku z dnia 4 października 2000 r., I PKN 71/00, OSNAPiUS 2002 Nr 10, poz. 231).</xIx></xText> <xText>Odnosząc się do wskazanej wyżej regulacji podkreślić należy, że przepis ten nie wprowadza zasady nienormowanego czasu pracy, a jedynie stwierdza, że ponadnormatywna praca pracowników tam wymienionych nie jest dodatkowo wynagradzana. Sama praca jest, co do zasady, normowana na zasadach dotyczących innych pracowników. Ich zakres obowiązków powinien zostać określony tak, aby mogli je wykonać w ramach obowiązujących u danego pracodawcy norm czasu pracy.</xText> <xText>Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy należy stwierdzić, że powoda obowiązywały normy czasy pracy, które określone zostały przez pracodawcę w umowie o pracę w wymiarze 40 godzin tygodniowo.</xText> <xText>W sprawie bezsporne było, że powód w objętym żądaniem pozwu miesiącu czerwcu 2018 roku nie wykonywał pracy w święta ani w niedzielę. Z przedstawionej przez powoda liście obecności, opatrzonej podpisem jego przełożonego – dyrektora zakładu, wynika, że pracę powód wykonywał w dni powszednie od poniedziałku do piątku i wyłącznie jeden raz w sobotę przez dwie godziny. Zgodnie z zapisami powoda w liście obecności na przepracowanych przez powoda 14 dni roboczych praca ponad 8 godzin dziennie miała miejsce przez 8 dni roboczych (w dniach 20 – 22, 25 – 29 czerwca) a czas przekroczenia 8 godzin na dobę łącznie w czerwcu wyniósł 20 godzin i 30 minut.</xText> <xText>Powód podnosił, iż dyrektor zakładu nakładał na niego szereg nowych zadań co wiązało się z koniecznością pracy ponad czasową normę pracy do czasu zatrudnienia nowych pracowników na stanowiskach lidera jakości oraz mianowania dwóch pracowników na stanowiskach brygadzistów odpowiedzialnych za montaż i spawanie co miało miejsce na przełomie września i października 2018 roku.</xText> <xText>W ocenie Sądu Rejonowego materiał dowodowy zgromadzony w sprawie nie pozwolił na ustalenie, że powód pracował w godzinach nadliczbowych permanentnie. Należy podnieść, iż strona pozwana kwestionowała wykonywanie przez powoda pracy w godzinach nadliczbowych mimo to powód nie przedstawił żadnych dokumentów na potwierdzenie faktu pracy ponadwymiarowej w innych miesiącach poza wyłącznie miesiącem czerwcem 2018 roku. Powód tym samym nie wykazał systematyczności pracy ponad obowiązującą normę.</xText> <xText>Nie budzi wątpliwości Sądu Rejonowego, że pracownik, nawet na kierowniczym stanowisku, nie może być zobowiązany przez pracodawcę do stałego świadczenia pracy ponad ustawowy czas pracy, i to bez wynagrodzenia, tylko dlatego, że jest to potrzebne dla zachowania ciągłości pracy zakładu. Jeżeli z przyczyn organizacyjnych nie jest możliwe takie zorganizowanie pracy, aby nie zachodziła potrzeba stałego zatrudniania pracowników poza ustawowym czasem pracy, pracownikowi zajmującemu stanowisko kierownicze należy się wynagrodzenie za pracę w godzinach nadliczbowych. Przepis <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">Kodeksu pracy</xLexLink> o nienabywaniu przez pracownika zarządzającego zakładem pracy w imieniu pracodawcy oraz pracownika zatrudnionego na stanowisku kierownika wyodrębnionej jednostki organizacyjnej prawa do dodatkowego wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych nie ma zastosowania do przypadku stałego zatrudnienia ponad ustawowy czas pracy pracowników zajmujących kierownicze stanowiska pracy <xIx>(wyr. SN z 12 marca 1976 r., I PR 13/76, OSNCP 1976, Nr 10, poz. 230). </xIx>Zakres obowiązków pracownika zatrudnionego na stanowisku kierowniczym powinien być bowiem tak ukształtowany, by w prawidłowym założeniu mógł on je wykonać w ustawowym czasie pracy.</xText> <xText>W toku postępowania, powodowi nie udało się wykazać, aby organizacja pracy w pozwanej spółce była niewłaściwa. Należy mieć na uwadze, iż w czerwcu 2018 roku zakład produkcyjny dopiero powstawał, produkcja jeszcze nie została uruchomiona. W tym czasie prowadzone były działania przygotowawcze, które miały na celu jej uruchomienie. Odbywały się dostawy urządzeń i części, próbne rozruchy. Powód kierował jedynie kilkunastoma pracownikami, którzy stanowili personel pomocniczy podczas instalacji i montażu maszyn. Rekrutacja pracowników była w toku. Jak zeznał członek zarządu <xAnon>M. D. (1)</xAnon> obecnie dział, którym wcześniej kierował powód posiada 80 pracowników. Zadaniem powoda było za uruchomienie produkcji w zakładzie, do czego był przygotowywany podczas wielomiesięcznego szkolenia odbywającego się w Niemczech. Mając na uwadze, iż wieloetapowy proces powstawania zakładu postępował zgodnie z harmonogramem prac w miesiącu czerwcu 2018 roku, co wynika ze zgodnych zeznań świadków, nie było konieczności pracy ponad wymiar. Praca w godzinach nadliczbowych była zlecana pracownikom produkcyjnym tuż przed uruchomieniem produkcji we wrześniu i październiku 2018 roku.</xText> <xText>Powód nie wykazał, że liczba nałożonych na niego przez pracodawcę obowiązków w miesiącu czerwcu 2018 roku nie była możliwa do zrealizowania w ciągu dobowej normy czasu pracy, zwłaszcza że samodzielnie organizował sobie pracę, mając wpływ na kolejność i terminy wykonywanych czynności. Materiał dowodowy zgromadzony w sprawie wykazał, iż powód miał swobodę w zakresie zarządzania swoim czasem pracy. Powód miał możliwość swobodnego opuszczania miejsca pracy, np. w celu załatwienia spraw prywatnych, a także samodzielnego zadecydowania o pozostaniu w pracy ponad obowiązujące normy czasu pracy. Przełożony nie rozliczał powoda z godzin pracy. O ile przełożony miał świadomość, iż powód pracuje ponad wymiar, podpisując na koniec miesiąca listę obecności, to nie wydawał powodowi poleceń pracy w nadgodzinach. W ocenie Sądu powód nie wykazał okoliczności otrzymania przez przełożonego dorozumianego lub wyrażonego wprost polecenia wykonywania pracy w godzinach nadliczbowych. Z zeznań świadków i reprezentanta strony pozwanej wynika, że w trakcie pracy powód nie zgłaszał przełożonemu konieczności pracy w godzinach nadliczbowych. Powód nie zgłaszał do przełożonych także chęci odbioru przepracowanych godzin nadliczbowych w postaci dnia wolnego. W okresie zatrudnienia nie wnosił także o wypłatę wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych</xText> <xText>Niezależnie od powyższego sąd I instancji wskazał, iż powód zajmował samodzielne stanowisko kierownicze, z szerokim zakresem odpowiedzialności, ale też wysoko wynagradzanym. Pracownikom na takich stanowiskach stawiane są wyższe wymagania niż pozostałym. W szczególności powinni wykazywać się większą inicjatywą i operatywnością, gdyż przede wszystkim ci pracownicy realizują zadania zakładu pracy wymienione przykładowo w <xLexLink xArt="art. 94" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 94 k.p.</xLexLink> Od dobrej organizacji pracy i sprawnego kierownictwa zależą w znacznej mierze wyniki działalności zakładu pracy. Pracownicy ci, ze względu na zajmowane stanowiska, powinni zatem dawać przykład dobrej pracy i właściwej postawy, odpowiadają bowiem za brak efektów komórki organizacyjnej, którą kierują.</xText> <xText>Z zebranego w sprawie materiału dowodowego wynika, że powód nie spełniał założonych przez pracodawcę oczekiwań. W opinii przełożonego i kierownictwa <xAnon> spółki (...)</xAnon> w Niemczech nie wywiązywał się w sposób należyty ze swoich obowiązków, nie potrafił właściwie zorganizować swojej pracy. Być może to właśnie wynik wadliwej organizacji swojej pracy był przyczyną pracy przekraczającej normatywny czas pracy. Ostatecznie to właśnie nienależyte wykonywanie obowiązków pracowniczych i słaba organizacja pracy własnej spowodowały, że pracodawca zaledwie po pięciu miesiącach od momentu objęciu podjęcia przez powoda pracy w zakładzie w <xAnon>L.</xAnon> podjął decyzję o wypowiedzeniu umowy o pracę.</xText> <xText>Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 20 września 1973 r. sygn. II PR 246/73 (opubl. Legalis nr 17351) wskazał, iż pracownik, któremu przełożony nie zlecił pełnienia pracy w godzinach nadliczbowych i który nie może swych obowiązków pracowniczych wykonać w normalnym czasie pracy, powinien zawiadomić o tym kierownictwo zakładu pracy i w miarę możności uprzedzić je o wykonywaniu - koniecznej zdaniem pracownika - pracy w godzinach nadliczbowych. Zaniedbanie tych czynności lub opóźnienia w tym zakresie niweczą organizacyjno-prewencyjną funkcję omawianych przepisów, gdyż utrudniają, a nawet nieraz uniemożliwiają należyte zorganizowanie zatrudnienia oraz bieżącą ewidencję &quot;przepracowanych godzin nadliczbowych&quot;. Uchybienia w omawianym zakresie nie mogą być źródłem korzyści dla opieszałych pracowników i ich pretensje o wynagrodzenie za pracę rzekomo wykonaną w godzinach nadliczbowych w tak odległym czasie, że nie można już ustalić jej zakresu, w zależności od całokształtu okoliczności danej sprawy mogą być uznane nie tylko za sprzeczne z wyżej wskazaną powinnością współdziałania z kierownictwem zakładu pracy, lecz także za nieudowodnione w świetle <xLexLink xArt="art. 6" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 6 k.c.</xLexLink> Z mocy tego przepisu bowiem ciężar udowodnienia zatrudnienia w godzinach nadliczbowych spoczywa na pracowniku, żądającym wynagrodzenia za taką pracę.</xText> <xText>Powyższe nakazuje uznać, że w stanie faktycznym niniejszej sprawy nie zaszły okoliczności, na podstawie których ogólna reguła wynikająca z <xLexLink xArt="art. 151(4)" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 151<xSUPx>4 </xSUPx>k.p.</xLexLink> mogła zostać wyłączona, i które tym samym pozwoliłyby na przyznanie powodowi jako osobie zatrudnionej w charakterze kierownika wyodrębnionej komórki organizacyjnej pracodawcy prawa do wynagrodzenia i dodatku za pracę w godzinach nadliczbowych.</xText> <xText>Z tych wszystkich względu Sąd Rejonowy oddalił powództwo jako nieuzasadnione.</xText> <xText>O kosztach postępowania Sąd Rejonowego orzekł na podstawie <xLexLink xArt="art. 98;art. 98 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 98 § 1 k.p.c.</xLexLink> zasądzając obowiązek ich zwrotu od powoda, jako strony przegrywającej proces w całości, na rzecz pozwanej. Na koszty poniesione przez pozwaną złożyły się wydatki związane z ustanowieniem pełnomocnika w kwocie 675 zł ustalone na podstawie <xLexLink xArt="art. 98 § 9;art. 98 § 9 ust. 1;art. 98 § 9 ust. 1 pkt. 2" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">§ 9 ust. 1 pkt 2</xLexLink> w zw. z § 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych z dnia 22 października 2015 r. (Dz. U. 2018, poz. 265, ze zm.).</xText> <xText>Apelację od w/w wyroku w całości wniósł powód reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika.</xText> <xText>Zaskarżonemu wyrokowi zarzucono:</xText> <xText>1. obrazę przepisów postępowania mogącą mieć wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia tj.;</xText> <xText>a) <xLexLink xArt="art. 233;art. 233 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 233 § 1 k.p.c.</xLexLink> poprzez dowolną i wybiórczą ocenę zebranego w sprawie materiału dowodowego a w konsekwencji sprzeczne z zasadami logiki i doświadczenia życiowego wyprowadzenie faktu, (sprzecznie z zebranym w sprawie materiałem dowodowym), iż</xText> <xText>- u pozwanego w spornym okresie - czerwcu 2018 roku - obowiązywał regulamin pracy, podczas gdy przedłożony przez pozwanego regulamin wskazuje, że obowiązuje od stycznia 2020 roku, a także powód i pozwany wskazali, że w czerwcu 2018 roku regulamin pracy nie obowiązywał;</xText> <xText>- u pozwanego w czerwcu 2018 roku funkcjonowała struktura organizacyjna według załączonego do sprawy schematu organizacyjnego, podczas, gdy powód oraz pozwany- w osobie <xAnon>M. D. (2)</xAnon>- w swoich zeznaniach wskazali, że taka struktura nie obowiązywała, czerwcu 2018 roku</xText> <xText>b) <xLexLink xArt="art. 233;art. 233 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 233 §1 k.p.c.</xLexLink> przez dokonanie oceny materiału dowodowego z pominięciem istotnej części tj.:</xText> <xText>- zeznań świadków <xAnon>T. O. (1)</xAnon>, <xAnon>R. F.</xAnon> oraz <xAnon>P. S.</xAnon>, korespondencji mailowej między powodem oraz pozwanym, częściowo zeznań powoda, z których to dowodów mi.in jednoznacznie wynika, że powód świadczył pracę w godzinach nadliczonych stale, powód był zobligowany do świadczenia pracy także w trakcie zwolnienia lekarskiego, powód nie ukończył szkolenia w Niemczech, organizacja pracy u pozwanego była zła, powód był zobligowany do zajmowania się szeregiem zleconych przez <xAnon>M. D. (1)</xAnon> zadań, które nie wchodziły w zakres jego kompetencji.</xText> <xText>W konsekwencji błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia polegający na przyjęciu, że :</xText> <xText>- powierzone obowiązki powód mógł wykonać w obowiązującej go dziennej 8-godzinnej normie czasu pracy</xText> <xText>- pracodawca nie powierzał powodowi obowiązków poza obowiązki ustalone w umowie o pracę</xText> <xText>2. obrazę przepisów prawa materialnego, które miał wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, tj. <xLexLink xArt="art. 151(4);art. 151(4) § 2" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 151 <xSUPx>4</xSUPx> §2 k.p.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 151(4);art. 151(4) § 1" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 151 <xSUPx>4</xSUPx> §1 k.p.</xLexLink> przez jego niezastosowanie i brak przyjęcia, że powodowi przysługuje wynagrodzenia za wykonywanie pracy w godzinach nadliczbowych w czerwcu 2018 roku.</xText> <xText>Wobec powyższego wniesiono o zmianę zaskarżonego orzeczenia poprzez uwzględnieni powództwa w całości i zasądzenie od pozwanego na przecz powoda kwoty 4047,70 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienia od daty wytoczenia powództwa do dnia zapłaty, zasądzenie kosztów postępowania za pierwszą instancję w tym kosztów zastępstwa procesowego według złożonego uprzednio zestawienia kosztów oraz kosztów postępowania odwoławcze w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.</xText> <xText>W odpowiedzi na apelację pozwana <xAnon> (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością</xAnon> w <xAnon>L.</xAnon> wniosła o jej oddalenie jako oczywiście bezzasadnej i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego zwrotu kosztów postępowania przed sądem II instancji, w tym kosztów zastępstwa radcowskiego w tym postępowaniu w potrójnej wysokości z uwagi na obszerność akt postępowania i zgromadzonego w nich materiału dowodowego.</xText> <xText xALIGNx="left"> <xBx>Sąd Okręgowy w Łodzi zważył co następuje:</xBx></xText> <xText>Apelacja powoda nie zasługuje na uwzględnienie i jako taka podlega oddaleniu.</xText> <xText>Przechodząc do merytorycznej oceny zasadności zgłoszonego przez powoda zarzutu naruszenia przez Sąd I instancji przepisu <xLexLink xArt="art. 233" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 233 k.p.c.</xLexLink> poprzez dokonanie dowolnej i wybiórczej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego, wskazać należy, że kontrola instancyjna zaskarżonego wyroku nie wykazała, aby Sąd Rejonowy dopuścił się uchybień w toku procedowania, błędów w ocenie materiału dowodowego lub w ustaleniach faktycznych, które miałyby wpływ na treść zaskarżonego wyroku.</xText> <xText>Zgodnie z treścią <xLexLink xArt="art. 233;art. 233 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 233 § 1 k.p.c.</xLexLink> sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Zasada swobodnej oceny dowodów jest jedną z podstawowych reguł procesu cywilnego. Odnosi się ona zarówno do wyboru określonych środków dowodowych jak i do sposobu ich przeprowadzenia. Ramy swobodnej oceny dowodów określone w <xLexLink xArt="art. 233;art. 233 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 233 § 1 k.p.c.</xLexLink> wyznaczone są wymaganiami prawa procesowego, doświadczenia życiowego oraz regułami logicznego myślenia, według których sąd w sposób bezstronny, racjonalny i wszechstronny rozważa materiał dowodowy jako całość, dokonuje wyboru określonych środków dowodowych i ważąc ich moc oraz wiarygodność, odnosi je do pozostałego materiału dowodowego. Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według swego przekonania na podstawie rozważenia zebranego materiału. Dając lub omawiając wiary zeznaniom dowodowym kieruje się wyłącznie własnym przekonaniem (por. wyrok SN z 10 czerwca 1999r. II UKN 685/98 OSNP 2000/17/655, wyrok SN z 29 września 2000r. V CKN 94/00, LEX 52589, wyrok SN z 14 grudnia 2001r. V CKN 561/00, LEX 52713). Zgodnie z orzecznictwem Sądu Najwyższego, samo przytoczenie w skardze apelacyjnej odmiennej własnej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego nie może być uznane za wystarczające do podważenia dokonanych przez Sąd I instancji ustaleń faktycznych oraz ich oceny i znaczenia jako przesłanek rozstrzygnięcia sprawy i nie uzasadnia zarzutu naruszenia <xLexLink xArt="art. 233;art. 233 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 233 § 1 k.p.c.</xLexLink> (por. wyrok SN z 3 września 1969r., PR 228/69, nie publikowany, wyrok SN z 7 stycznia 2005r., IV CK 387/04, LEX nr 177263, wyrok SN z 15 kwietnia 2004r., IV CK 274/03, LEX nr 164852).</xText> <xText>Zdaniem Sądu Okręgowego, Sąd I instancji dokonał prawidłowej oceny zebranego materiału dowodowego w sprawie, wyciągając przy tym właściwe wnioski i nie przekraczając ram swobodnej oceny dowodów. Dodatkowo Sąd Rejonowy wskazał, które dowody uznał za podstawę swoich ustaleń faktycznych, uzasadniając przyjęte przez siebie stanowisko. W niniejszym postępowaniu nie doszło do naruszenia <xLexLink xArt="art. 233;art. 233 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 233 §1 k.p.c.</xLexLink> Strona apelująca nie przedstawiła przekonującej argumentacji, podważającej ocenę dowodów dokonaną przez Sąd Rejonowy. Apelacja w istocie zwalcza swobodną ocenę dowodów poprzez zaprezentowanie własnej wersji ustaleń, opartej na subiektywnej ocenie stanu faktycznego.</xText> <xText>Zauważyć należy, że w wywiedzionej apelacji zostały przytoczone wybrane przez powoda fragmenty wypowiedzi, zeznań świadków, jego samego, o treści dla powoda wyłącznie korzystnej. Było to jednak w ocenie Sądu Okręgowego potraktowanie zebranego w sprawie materiału dowodowego w sposób wybiórczy, to jest z pominięciem okoliczności niewygodnych lub nieodpowiadających wersji zdarzeń przedstawionych przez stronę pozwaną. Fragmentaryczna ocena materiału dowodowego nie może zaś dać pełnego obrazu zaistniałych zdarzeń. W konsekwencji argumentacja apelującego w zakresie naruszenia przepisu <xLexLink xArt="art. 233" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 233 k.p.c.</xLexLink> jest całkowicie bezzasadna i stanowi jedynie próbę polemiki z prawidłowymi ustaleniami i ocenami Sądu I instancji. Z tej przyczyny Sąd Okręgowy podziela dokonane ustalenia faktyczne i przyjmuje je za własne, bez potrzeby ich zbędnego powielania (zob. wyrok Sądu Najwyższego z 12 stycznia 1999r., I PKN 21/98, OSNAP 2000/4/143).</xText> <xText>Spór w analizowanej sprawie dotyczył ustalenia, czy w czerwcu 2018 roku na powoda nakładane były dodatkowe obowiązki, których realizacja zmuszała go do świadczenia pracy w godzinach nadliczbowych, za którą winien otrzymać wynagrodzenie oraz czy jest osobą, o której mowa w <xLexLink xArt="art. 151(4)" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 151 <xSUPx>4</xSUPx> k.p.</xLexLink></xText> <xText>Jak wynika z treści <xLexLink xArt="art. 151(4);art. 151(4) § 1" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 151 <xSUPx>4</xSUPx> § 1 k.p.</xLexLink> pracownicy zarządzający w imieniu pracodawcy zakładem pracy i kierownicy wyodrębnionych komórek organizacyjnych wykonują, w razie konieczności, pracę poza normalnymi godzinami pracy bez prawa do wynagrodzenia oraz dodatku z tytułu pracy w godzinach nadliczbowych, z zastrzeżeniem <xLexLink xArt="art. 151(4) § 2" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">§ 2</xLexLink>, który stanowi, iż kierownikom wyodrębnionych komórek organizacyjnych za pracę w godzinach nadliczbowych przypadających w niedzielę i święto przysługuje prawo do wynagrodzenia oraz dodatku z tytułu pracy w godzinach nadliczbowych w wysokości określonej w <xLexLink xArt="art. 151(1);art. 151(1) § 1" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 151 <xSUPx>1</xSUPx> § 1</xLexLink>, jeżeli w zamian za pracę w takim dniu nie otrzymali innego dnia wolnego od pracy.</xText> <xText>O ile przepisy prawa pracy zawierają definicję pracownika zarządzającego w imieniu pracodawcy zakładem pracy (<xLexLink xArt="art. 128;art. 128 § 2;art. 128 § 2 pkt. 2" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 128 § 2 pkt 2 k.p.</xLexLink>), o tyle brak jest takiej definicji w przypadku kierownika wyodrębnionej komórki organizacyjnej. Należy jednak w tym zakresie uwzględnić cel wprowadzonej w treści <xLexLink xArt="art. 151(4);art. 151(4) § 1" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 151<xSUPx>4</xSUPx> § 1 k.p.</xLexLink> regulacji, która wprowadza odmienne zasady ustalania uprawnień do wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych dla tych osób, które kierując wyodrębnioną jednostką organizacyjną w strukturze pracodawcy mają pełną dowolność w zakresie ustalania zakresu realizowanych zadań i – w związku z powyższym – swojego czasu pracy. W konsekwencji powyższego przyjąć należy, iż status kierownika wyodrębnionej komórki organizacyjnej wyznaczają dwa czynniki, tj. odpowiednio wyodrębniona komórka organizacyjna oraz znaczenie czynności kierowniczych w zakresie obowiązków wykonywanych przez danego pracownika.</xText> <xText>Nie budzi przy tym wątpliwości, że wyodrębnienie komórki organizacyjnej zakładu pracy przede wszystkim winno wynikać ze statutu, regulaminu organizacyjnego obowiązującego u pracodawcy lub innego aktu określającego jego strukturę. Pojęcie to nie musi być jednak odnoszone bezpośrednio do stałego schematu organizacyjnego zakładu pracy. Mogą bowiem być tworzone komórki organizacyjne ad hoc, powstałe dla osiągnięcia jakiegoś konkretnego celu czy też wykonania pewnych skonkretyzowanych (jednorazowych, ograniczonych czasowo) zadań. Przy ocenie, czy wydzielona część zakładu jest wyodrębnioną komórką organizacyjną, należy uwzględnić nie tylko jego strukturę wewnętrzną, ale także rodzaj działalności prowadzonej przez pracodawcę oraz sposób i miejsce wykonywania zadań związanych z tą działalnością. Dotyczy to przede wszystkim pracodawców, których działalność polega na świadczeniu rozmaitego rodzaju usług i prowadzona jest, co do zasady, poza ich stałą siedzibą.</xText> <xText>Ocena zajmowanego stanowiska jako kierowniczego ma w świetle <xLexLink xArt="art. 151(4);art. 151(4) § 1" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 151 <xSUPx>4</xSUPx> § 1 KP</xLexLink> przede wszystkim to znaczenie, że przepis ten dotyczy pracowników, których stanowisko pozwala na wydawanie poleceń związanych z pracą innym pracownikom, w tym poleceń dotyczących wykonywania pracy w godzinach nadliczbowych pod nadzorem zlecającego (zob. wyrok Sądu Najwyższego - Izba Pracy, <xAnon> (...)</xAnon> i Spraw Publicznych z dnia 4 czerwca 2008 roku; sygn. akt II PK 326/07).</xText> <xText>Sąd Okręgowy w pełni podziela stanowisko Sądu Rejonowego, że niewątpliwie stanowisku pracy powoda można przypisać miano stanowiska kierowniczego. Do podstawowych zadań powoda na przedmiotowym stanowisku należało: zarządzanie personelem, rekrutacja pracowników, zatrudnianie pracowników i ich zwalnianie, udzielanie pracownikom urlopów, przydzielanie zadań pracownikom i rozliczanie ich z zadań, planowanie produkcji, kontrola postępu prac w obszarze produkcji, przygotowanie niezbędnej dokumentacji na dział produkcji, tłumaczenie krótkich instrukcji w języku niemieckim pracownikom. Do wyłącznej kompetencji powoda należało odpowiadanie za terminowość wykonanych prac, za całość procesu produkcji, za zapewnienie jakości produkcji, kontrolę BHP. Powód na stanowisku kierownika ds. konstrukcji stalowych kierował <xAnon>D.</xAnon> Produkcji – kluczowym z punktu widzenia działalności pozwanej. Powód odpowiadał za pracowników <xAnon>D.</xAnon> Produkcji, w tym za kwestie związane z rozliczaniem ich z powierzonych zadań, czasem pracy oraz procedurą nadgodzin, wydawał im polecenia. Jak wynika z powyższego katalogu miał uprawnienia w zakresie zarządzania zasobami ludzkimi - do decydowania o zatrudnieniu lub zwolnieniu pracownika, sam zaś był podległy formalnie i organizacyjnie pracownikowi zarządzającemu spółką w imieniu pracodawcy, tj. dyrektorowi zakładu.</xText> <xText>Wobec powyższego niewątpliwie można uznać, że powód należał do kategorii osób tj. kierowników wyodrębnionych komórek organizacyjnych zakładu pracy, a zatem ma do niego zastosowanie <xLexLink xArt="art. 151(4)" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 151 <xSUPx>4</xSUPx> k.p.</xLexLink></xText> <xText>W niniejszej sprawie bezspornym było, że powód w czerwcu 2018 roku nie wykonywał pracy w święta ani w niedzielę. W tym względzie Sąd Rejonowy zasadnie oparł się na przedłożonej w toku postępowania liście obecności (czerwiec 2018 r.) opatrzonej podpisem jego przełożonego – dyrektora zakładu. Z listy tej wynika, że powód wykonywał pracę w dni powszednie od poniedziałku do piątku i wyłącznie jeden raz w sobotę przez dwie godziny. Na przepracowanych przez powoda 14 dni roboczych praca ponad 8 godzin miała miejsce przez 8 dni roboczych. W tym miejscu należało rozważyć zasadność wniosku dowodowego zgłoszonego przez powoda dopiero w apelacji o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z dokumentu – listy obecności, wykazu rzekomo przepracowanych przez powoda godzin w dalszych miesiącach lipiec –październik 2018 roku (godziny nadliczbowe). Uprawnienie stron sporu do zgłaszania w toku postępowania apelacyjnego nowych dowodów należy oceniać przez pryzmat <xLexLink xArt="art. 381" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 381 k.p.c.</xLexLink> Przepis ten stanowi bowiem, że Sąd drugiej instancji może pominąć nowe fakty i dowody, jeżeli strona mogła je powołać w postępowaniu przed sądem pierwszej instancji, chyba że potrzeba powołania się na nie wynikła później. Istotą tej regulacji jest dyscyplinowanie stron procesowych, zobowiązanie ich do powoływania wszystkich znanych dowodów przed sądem pierwszej instancji pod rygorem ich pominięcia w instancji odwoławczej, co ma zapewnić realizację ważnych zasad procesowych, tj. koncentracji dowodów i sprawności postępowania. Przesłankami dopuszczenia nowych dowodów dopiero na etapie postępowania drugoinstancyjnego są niemożność powołania ich w postępowaniu pierwszoinstancyjnym bądź też wyniknięcie potrzeby powołania ich dopiero w drugiej instancji. Przypomnieć trzeba, iż postępowanie apelacyjne podlega pewnym ograniczeniom dowodowym, a to z racji tego, że zasadnicza cześć postępowania winna odbyć się przed sądem I instancji. Stąd sąd odwoławczy opiera się na materiale dowodowym będącym podstawą stanu faktycznego już wykazanego przed sądem pierwszej instancji lub okolicznościach opartych na nowych faktach i dowodach dopuszczalnych w postępowaniu drugoinstancyjnym. Strona wnioskująca o przeprowadzenie dowodu w postępowaniu apelacyjnym powinna wykazać więc istnienie przyczyn określonych w <xLexLink xArt="art. 381" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 381 k.p.c.</xLexLink> usprawiedliwiających jego powołanie dopiero przed sądem drugiej instancji (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 maja 1998 r., sygn. akt I CKN 678/97). Podkreślić przy tym należy, że strona nie może argumentować potrzeby powołania nowych dowodów, treścią wyroku sądu pierwszej instancji, czy też treścią jego uzasadnienia. Natomiast za nowe fakty i dowody w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 381" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 381 k.p.c.</xLexLink> uznaje się takie, które nie istniały wcześniej lub o których istnieniu stronie nie było wiadomo w toku postępowania przed sądem a quo pomimo dołożenia staranności w zakresie zbierania dowodów. Nie stanowi potrzeby usprawiedliwiającej powołanie nowych faktów i dowodów w postępowaniu apelacyjnym fakt, że strona spodziewała się innej, korzystnej dla siebie oceny materiału dowodowego, ani też sam fakt wydania niekorzystnego dla niej wyroku, ani także jej niedbalstwo.</xText> <xText>W przedmiotowym postępowaniu powód w żaden sposób nie wykazał, że nie mógł przedstawić w/w dowodu przed Sądem Rejonowym, dlatego z uwagi na prekluzję dowodową, jego wniosek zawarty w apelacji o przeprowadzenie w/w dowodu nie mógł zostać uwzględniony na obecnym etapie postępowania ( <xLexLink xArt="art. 381" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 381 k.p.c.</xLexLink>).</xText> <xText>Abstrahując od powyższego, Sąd Okręgowy stoi także na stanowisku, że nawet gdyby uwzględnić załączone przez powoda do apelacji listy obecności, to w okolicznościach ustalonych w niniejszym postępowaniu, nie zmieniłyby oceny sądu z uwagi na szczególny charakter stanowiska zajmowanego przez powoda oraz okresu, w którym przypadały.</xText> <xText>Idąc dalej odnosząc się do cytowanego już przepisu <xLexLink xArt="art. 151(4);art. 151(4) § 1" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 151 <xSUPx>4</xSUPx> § 1 k.p.</xLexLink> podkreślić należy, że przepis ten nie wprowadza zasady nienormowanego czasu pracy, a jedynie stwierdza, że ponadnormatywna praca pracowników tam wymienionych nie jest dodatkowo wynagradzana. Sama praca jest, co do zasady, normowana na zasadach dotyczących innych pracowników. Przenosząc powyższe na grunt stanu faktycznego niniejszej sprawy należy więc stwierdzić, że powoda obowiązywały normy czasy pracy, które w przypadku powoda określone zostały przez pracodawcę w umowie o pracę w wymiarze 40 godzin tygodniowo.</xText> <xText>Zdaniem Sądu Okręgowego, nie ma podstaw, by przyjąć, tak jak chce powód, iż za pracę świadczoną w czerwcu 2018 roku, w godzinach ponadwymiarowych powinien otrzymać dodatkowe wynagrodzenie.</xText> <xText>Ponadto orzecznictwo prawa pracy niejednokrotnie podkreśla, że komentowany przepis <xLexLink xArt="art. 151(4);art. 151(4) § 1" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 151 <xSUPx>4</xSUPx> § 1 k.p.</xLexLink> nie wyklucza możliwości wystąpienia godzin nadliczbowych i nie pozbawia osób zatrudnionych na stanowiskach kierowniczych prawa do wynagrodzenia oraz dodatku za pracę w godzinach nadliczbowych. Pracownicy zarządzający zakładem pracy w imieniu pracodawcy oraz kierownicy wyodrębnionych komórek organizacyjnych nie mają prawa do wynagrodzenia za pracę wykonywaną w godzinach nadliczbowych „w razie konieczności&quot;. W judykaturze ustabilizowany jest pogląd, że komentowany przepis nie upoważnia pracodawców do stosowania takich rozwiązań organizacyjnych, które w samym swoim założeniu powodują konieczność wykonywania pracy stale w godzinach nadliczbowych przez pracowników zajmujących stanowiska kierownicze. Pod rządami <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">Kodeksu pracy</xLexLink> praca takich pracowników w godzinach nadliczbowych dopuszczalna jest tylko wyjątkowo, „w razie konieczności&quot; (wyr. SN z 5.2.1976 r., I PRN 58/75, OSNCP 1976, Nr 10, poz. 223 z glosą A. Mirończuka, OSPiKA 1976, Nr 12, poz. 229).</xText> <xText>Stałe świadczenie pracy w przedłużonym czasie pracy nie należy do obowiązków pracownika zatrudnionego na stanowisku kierowniczym. Osoby zatrudnione na stanowiskach kierowniczych nie mogą być pozbawione prawa do wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych, jeżeli są zmuszone do systematycznego przekraczania obowiązujących norm czasu pracy wskutek niezależnej od nich wadliwej organizacji pracy (wyr. SN z 8.6.2004 r., III PK 22/04, OSNP 2005, Nr 5, poz. 65).</xText> <xText>Podkreślić należy, że w czerwcu 2018 roku u pozwanej obowiązywał regulamin pracy. § 23 ust. 1 owego regulaminu pracy pracowników <xAnon> (...) Sp. z.o.o.</xAnon> przewidywał, że zatrudnienie pracowników w godzinach nadliczbowych może nastąpić tylko w przypadkach i na warunkach przewidzianych prawem – na wyraźne polecenie Dyrektora lub kierownika jednostki organizacyjnej. Samowolne pozostawanie pracowników w pracy w godzinach nadliczbowych nie uprawnia tych pracowników do roszczeń z tytułu wynagrodzenia za godziny nadliczbowe.</xText> <xText>Powód podnosił w apelacji zarzut pominięcia przez sąd I instancji częściowo jego zeznań, dowodu z zeznań świadków: <xAnon>T. O. (2)</xAnon>, <xAnon>R. F.</xAnon> oraz <xAnon>P. S.</xAnon>, w tym także dowodu z dokumentów: korespondencji mailowej między powodem oraz pozwanym. Okoliczności te nie mają jednak wpływu na rozstrzygnięcie sądu wobec uznania, iż w spornym okresie praca ponad wymiar czasu pracy nie była wykonywana w niedziele i święta a okres ten był szczególnym okresem w związku z przygotowaniem do uruchomienia hali produkcyjnej.</xText> <xText>W judykaturze wskazuje się, że wyłączenia prawa do wynagrodzenia i dodatku za pracę w godzinach nadliczbowych „w razie konieczności”, o której mowa w <xLexLink xArt="art. 151(4)" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 151 <xSUPx>4</xSUPx> k.p.</xLexLink>, tłumaczy się istnieniem wpływu pracowników na stanowiskach kierowniczych na planowanie czasu pracy. Mogą oni dysponować w większym - aniżeli szeregowi pracownicy - zakresie swoim czasem pracy, decydując o pozostaniu w pracy ponad obowiązujące normy czasu pracy. Jeśli mają taką swobodę, rzeczywiście nie istnieje podstawa do przyznania im wynagrodzenia i dodatku za pracę nadliczbową (por. na ten temat np. Ł. Pisarczyk w: Kodeks pracy. Komentarz pod red. L. Florka, Warszawa 2009, str. 825-827). Jeśli natomiast konieczność wykonywania pracy nadliczbowej wynika nie tyle z autonomicznej decyzji pracownika, ile organizacji pracy narzuconej przez pracodawcę, to nie ma podstaw do stosowania wyłączenia z <xLexLink xArt="art. 151(4);art. 151(4) § 1" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 151 <xSUPx>4</xSUPx> § 1 KP</xLexLink> (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 marca 2011 r., sygn. akt II PK 221/10, <xAnon>L.</xAnon>).</xText> <xText>Powód w żaden sposób nie wykazał, że praca którą wykonywał w czerwcu 2018 roku przekraczająca podstawową normę czasu pracy jest spowodowana błędami organizacyjnymi pracodawcy, przeciwnie, pracując na stanowisku samodzielnym stanowisku sam organizował pracę własną oraz podległych jej pracowników.</xText> <xText>Zaakcentowania wymaga, że w czerwcu 2018 roku działalność zakładu produkcyjnego była dopiero przygotowywana, w tamtym czasie żadna produkcja jeszcze ,,nie ruszyła”. Rekrutacja pracowników trwała, do zakładu dopiero napływały dostawy urządzeń niezbędnych do jego uruchomienia. Do prerogatyw powoda należało uruchomienie produkcji w zakładzie, do którego to przygotowywał się skrzętnie uczestnicząc w wielomiesięcznym szkoleniu na terenie Niemiec, podczas którego wdrażał się w swoje obowiązki.</xText> <xText>Powód zatrudniony został na stanowisku kierownika ds. konstrukcji stalowych i miał kierować <xAnon>D.</xAnon> Produkcji. Jego podstawowy zakres obowiązków dotyczył zatem okresu po uruchomieniu produkcji. Ten zakres obowiązków, w ocenie sądu, powinien być tak określony aby nie generował potrzeby pracy w godzinach nadliczbowych.</xText> <xText>Natomiast sporny okres był okresem poprzedzającym uruchomienie zakładu produkcyjnego. Co do zasady wiązał się z pewnego rodzaju doraźną organizacją pracy i brakiem możliwości pełnego zaplanowania czasu wykonywania obowiązków, a nawet chaosem, związanym z czynnikami obiektywnymi – różne godziny dostaw, opóźnienia w transporcie itp.</xText> <xText>W ocenie Sądu Okręgowego był to właśnie okres, w którym pracownik, „w razie konieczności”, ma obowiązek pracy bez prawa do dodatkowego wynagrodzenia za godziny ponadwymiarowe dla pracowników zatrudnionych na stanowiskach kierowników wyodrębnionych komórek organizacyjnych zakładu pracy, nawet jeśli godziny te występują częściej niż sporadycznie.</xText> <xText>Jeszcze raz bowiem przypomnieć należy, iż osoby zatrudnione na takich stanowiskach mają prawo do wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych przypadających w niedziele i święta. Praca ponadwymiarowa, w pozostałych dniach tygodnia, nie rodzi prawa do dodatkowego wynagrodzenia, jeśli występuje, „w razie konieczności”, chyba że zakres obowiązków jest tak szeroko zakreślony, iż jego realizacja wymaga stałej pracy w godzinach ponadwymiarowych. Okazjonalna, wynikająca ze szczególnych potrzeb czy sytuacji pracodawcy – praca nie daje podstaw do dodatkowego wynagrodzenia. Przy czym istota braku prawa do dodatkowego wynagrodzenia nie ogranicza się do sporadyczności występowania takiej pracy a do jej przyczyny. Jeśli spowodowana jest nadmiarem obowiązków lub taką organizacją pracy przez pracodawcę, że pracownik nie może uniknąć pracy ponadnormatywnej to dodatkowe wynagrodzenie, przysługuje również pracownikowi zatrudnionemu na stanowisku kierowników wyodrębnionych komórek organizacyjnych zakładu pracy. Jeśli natomiast dodatkowa praca jest wynikiem złej organizacji pracy przez pracownika, który na tym stanowisku ma swobodę jej organizacji lub wiąże się z wyjątkową sytuacją u pracodawcy – nie daje prawa do dodatkowego wynagrodzenia.</xText> <xText>Z tą drugą sytuacją mamy do czynienia w niniejszym postępowaniu.</xText> <xText>W ocenie Sądu Okręgowego w sytuacji powoda potrzeba sporadycznego, czasowego wykonywania pracy ponad normatywny czas pracy mogła się zdarzyć, tym bardziej biorąc pod uwagę aspekt rozwoju działalności pozwanego, powstawanie zakładu produkcyjnego. W takiej sytuacji przekroczenie normatywnego czasu pracy po stronie powoda w połączeniu z charakterem powierzonego mu stanowiska pracy nie oznaczało automatycznie, że za tego rodzaju pracę powodowi należne miałoby być wynagrodzenie za pracę w godzinach nadliczbowych. Powód zajmował stanowisko kierownika ds. konstrukcji stalowych, niewątpliwie miał powierzony szeroki zakres zadań, był również osobą ze znaczną swobodą w zakresie organizowania własnego czasu pracy.</xText> <xText>W sprawie natomiast istotne jest to, o czym zeznawali świadkowie: <xAnon>W. G.</xAnon>, <xAnon>J. D.</xAnon>, <xAnon>R. F.</xAnon>, członek zarządu <xAnon>M. D. (1)</xAnon>, że w czerwcu 2018 roku nie było konieczności pracy w nadgodzinach. Jeśli były nadgodziny to pojedyncze, a zatem świadczone w okolicznościach nie dającym pracownikowi zatrudnionemu na stanowisku kierowniczym prawa do dodatkowego wynagrodzenia. Zdaniem tutejszego sądu, Sąd Rejonowy po przeanalizowaniu zgromadzonych dowodów wyprowadził prawidłowe wnioski zgodne z zasadami logicznego myślenia, doświadczenia życiowego i wiedzy ogólnej.</xText> <xText>Mając powyższe na uwadze, uznać zatem należy, że nie doszło do naruszenia przez Sąd Rejonowy ani przepisów prawa procesowego ani prawa materialnego. Nie ma zatem żadnych wątpliwości, że rozumowanie Sądu pierwszej instancji było logiczne i spójne. Postępowanie dowodowe zostało przeprowadzone rzetelnie i wnikliwie, a ocena materiału dowodowego wszechstronna i przekonująca. Miało to swoje odzwierciedlenie w rzeczowym uzasadnieniu wyroku.</xText> <xText>Tym samym, Sąd Okręgowy na podstawie <xLexLink xArt="art. 385" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 385 k.p.c.</xLexLink>, oddalił apelację jako bezzasadną.</xText> <xText>O kosztach zastępstwa procesowego Sąd orzekł na podstawie <xLexLink xArt="art. 98" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 98 k.p.c.</xLexLink> a także <xLexLink xArt="art. 98(1) § 10;art. 98(1) § 10 ust. 1;art. 98(1) § 10 ust. 1 pkt. 1;art. 98 § 9;art. 98 § 9 ust. 1;art. 98 § 9 ust. 1 pkt. 2" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">§ 10 ust. 1 pkt 1 oraz § 9 ust. 1 pkt 2</xLexLink> w zw. § 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U.2023.0.1935). Co do odsetek od kosztów procesu, Sąd orzekł zgodnie z dyspozycją <xLexLink xArt="art. 98(1)" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 98<xSUPx>1</xSUPx> k.p.c.</xLexLink>, zgodnie z którym od kwoty zasądzonej tytułem zwrotu kosztów procesu należą się odsetki, w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, za czas od dnia uprawomocnienia się orzeczenia, którym je zasądzono, do dnia zapłaty. O obowiązku zapłaty odsetek sąd orzeka z urzędu.</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Agnieszka Gocek

Agnieszka Kurczewska

Agnieszka Kurczewska

Sygn. akt VIII Pa 47/23 UZASADNIENIE Zaskarżonym wyrokiem z dnia 16 marca 2023 r. Sąd Rejonowy dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi, X Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w sprawie sygn. akt IV P 491/21 po rozpoznaniu po rozpoznaniu w dniu 14 lutego 2023 roku w Łodzi na rozprawie sprawy z powództwaS. P.przeciwko(...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnościąwL.o wynagrodzenie za pracę w godzinach nadliczbowych w pkt 1 oddalił powództwo, w pkt 2 zasądził odS. P.na rzecz(...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnościąz siedzibą wL.kwotę 675 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie za czas od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty. Powyższe orzeczenie zapadło w oparciu o następujące ustalenia faktyczne. PowódS. P.ma 42 lata (ur. (...)), z wykształcenia jest magistrem inżynierem robotyki. Bezpośrednio przed zatrudnieniem u pozwanej prowadził w latach w 2016 – 2017 własną działalność gospodarczą, wcześniej w ramach zatrudnienia u innych pracodawców zajmował stanowiska dyrektora produkcji (2012 – 2015), kierownika zakładu spawalniczego (2009 – 2012). Powód został zatrudniony w(...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnościąwL.na podstawie umowy o pracę zawartej w dniu 3 kwietnia 2017 roku. Zgodnie z umową powód został zatrudniony od dnia 1 maja 2017 roku w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku kierownika ds. konstrukcji stalowych na okres próbny 3 miesięcy, po upływie którego umowa ulegała przekształceniu w umowę na czas nieokreślony. Wynagrodzenie zostało określone na kwotę 18.000 zł brutto, a po upływie roku wynagrodzenie – zgodnie z umową - miało zostać podwyższone do kwoty 20.000 zł brutto miesięcznie. Zgodnie z § 2 ust. 1 umowy powód jako osoba zatrudniona na stanowisku kierowniczym był odpowiedzialny za budowę, kierowanie i dalszy rozwój obszaru konstrukcji stalowych wzakładzie spółki (...)wŁ.. Powód ponosił odpowiedzialność za personel i osiągane wyniki w obszarze działalności konstrukcje stalowe. Zakres jego odpowiedzialności obejmował: - kierowanie szczegółowym planowaniem i sterowanie procesami produkcyjnymi, - zapewnienie terminowego wykonywania zleceń przy możliwie najlepszym wykorzystaniu mocy produkcyjnych, - zapewnienie jakości oraz kontrola bezpieczeństwa pracy, - współpraca przy planowaniu i realizacji nowych środków i technologii produkcji. Powód był uprawniony do wydawania poleceń pracownikom działu produkcji jak również do ich zatrudniania i zwalniania po uprzedniej konsultacji z kierownictwem zakładu. Zgodnie z § 2 ust. 1 umowy powód bezpośrednio podlegał kierownictwu zakładu. Zgodnie z § 4 umowy przeciętny czas pracy wynosił 40 godzin tygodniowo. Dzienny czas wynikał z potrzeb przedsiębiorstwa. W przypadkach wątpliwych należało dokonywać uzgodnień z bezpośrednim przełożonym. Pozwana spółka została zawiązana w styczniu 2017 roku, rejestracja spółki w Krajowym Rejestrze Sądowym została dokonana w dniu 9 marca 2017 roku. Przedmiot przeważającej działalności spółki stanowi produkcja konstrukcji metalowych i ich części. Jedynym wspólnikiem w spółce posiadającym całość udziału spółki jest firma budowlana z(...)(wcześniejG. B.B.SE). W tej samej dacie co powód, to jest od dnia 1 maja 2017 roku, na stanowisku dyrektora zakładu został zatrudnionyM. D. (1), który swoje obowiązki w początkowym okresie wykonywał w spółce w Niemczech. W pozwanej spółce obowiązywał schemat struktury organizacyjnej przyjęty według wzoru obowiązującego w(...) spółce (...). Taki sam wzór obowiązywał we wszystkich spółkach zależnych we wszystkich państwach. Schemat ten nie ulegał zmianom poza „dopisywaniem” nazwisk kolejnych pracowników zajmujących stanowiska wyodrębnione w strukturze. Zgodnie ze schematem struktury organizacyjnej Dyrektor Zakładu podlegał bezpośrednio pod zarząd spółki. Wyodrębnionymi komórkami podległymi Dyrektorowi Zakładu były: kontrola finansowa, utrzymanie ruchu, zapewnienie jakości, dział produkcji, biuro konstrukcyjne, logistyka i montaż. Powód na stanowisku kierownika ds. konstrukcji stalowych kierowałD.Produkcji.P.Produkcji podlegały: Wydział Montażu i Spawania, Wydział Przygotowania Produkcji, Wydział Prefabrykacji i Malarnia. Bezpośrednim przełożonym powoda był DyrektorZakładu (...). Do obowiązków powoda należało: zarządzanie personelem, rekrutacja pracowników, zatrudnianie pracowników i ich zwalnianie, udzielanie pracownikom urlopów, przydzielanie zadań pracownikom i rozliczanie ich z zadań, planowanie produkcji i kontrola postępu prac w obszarze produkcji, przygotowanie niezbędnej dokumentacji na dział produkcji. Powód odpowiadał za terminowość wykonanych prac, za całość procesu produkcji, za zapewnienie jakości produkcji, kontrolę BHP. Na stanowisku powoda wymagana była bardzo dobra znajomość języka niemieckiego W związku z powyższym przed rozpoczęciem zatrudnienia od kwietnia 2017 roku powód miał zapewniony kurs języka niemieckiego na koszt spółki. Były to indywidualne lekcje dostosowane do powoda, aby wzmocnić jego kompetencje językowe. W maju 2017 roku nie wykonywał obowiązków pracowniczych, a jedynie uczył się języka, przebywając w domu. Od dnia 2 czerwca 2017 roku powód rozpoczął intensywne szkolenie w Niemczech podczas którego wdrażał się w swoje obowiązki. Celem szkolenia powoda w Niemczech było przygotowanie powoda zarówno pod względem językowym, jak i merytorycznym. Osoba szkoląca powoda zajmowała porównywalne stanowisko pracy jakie powód miał zajmować w zakładzie w Polsce. Wdrażanie powoda było długie, gdyż pracodawca oczekiwał aby miejsce pracy w Polsce było obsługiwane na takim fachowym poziomie jak w Niemczech. Powód miał obowiązek w Polsce wprowadzić, wdrożyć swoich współpracowników do pracy. Powód miał zapoznać się z procesami, które będą miały miejsce w czasie produkcji maszyn, wszystkimi pracami związanymi z ochroną przed korozją, logistyką. W okresie wdrażania na terenie Niemiec powód nie szkolił innych pracowników. Szkolenie powoda trwało dłużej niż zwykle. Przedłużenie okresu szkolenia wynikało z braków językowych powoda i konieczności utrwalenia opanowanych umiejętności. W okresie wdrożenia powód otrzymywał pełne wynagrodzenie, samochód służbowy, wracał do domu na weekendy. Proces wdrażania i szkolenia zakończył wypadek, jakiemu powód uległ w lutym 2018 roku, w skutek którego doznał urazu kolana. Po wypadku konstruktor zatrudniony w Niemczech odwiózł powoda do Polski. Powód przebywał na zwolnieniu lekarskim od 22 lutego 2018 roku do 1 czerwca 2018 roku W maju 2017 roku rozpoczęła się budowa zakładu wL.. Budowa zakończyła się pod koniec kwietnia 2018 roku. Zaplanowane uruchomienie produkcji przebiegało, zgodnie z ustalonym harmonogramem. Od maja 2018 roku rozpoczął się proces wyposażania hali produkcyjnej w niezbędne maszyny i urządzenia. Były to tzw. suwnice jak również maszyny włoskiejfirmy (...). Po zakończeniu zwolnienia lekarskiego powód nie kontynuował szkolenia w Niemczech tylko przystąpił do wykonywania pracy w zakładzie wL., co było spowodowane tym, że jego obecność w zakładzie była konieczna. Powód był odpowiedzialny za uruchomienie zakładu w Polsce i uruchomienie produkcji. Do pracy powód przystąpił od 5 czerwca 2018 roku. W czerwcu i lipcu 2018 roku firma nie produkowała żadnych wyrobów. Produkcja nie była uruchomiona. Były prowadzone działania przygotowawcze związane z umożliwieniem uruchomienia produkcji. Odbywały się dostawy urządzeń i części, próbne rozruchy. Pracownicy stanowili personel pomocniczy dla producentów maszyn podczas instalacji, montażu. W czerwcu 2018 roku było zatrudnionych około kilkunastu pracowników. Byli to pracownicy obsługujący maszyny, spawacze konstruktorzy - montażyści, malarze, pracownicy zajmujący się nakładaniem ochrony przeciwkorozyjnej, operatorzy utrzymujący instalacje w ruchu. PracownicyD.Produkcji podlegali bezpośredniemu zwierzchnictwu powoda. Powód odpowiadał za nich i nadzorował ich pracę. Rozliczał pracowników z zadań. Musieli oni zdawać powodowi ustne sprawozdania z wykonanych zadań. Powód miał za zadanie ustalać terminy wykonania, delegować zadania, rozliczać pracowników, szukać rozwiązań, alternatywnych działań. Podpisywał listę obecności podległych pracowników i wnioski urlopowe. Zlecał pracownikom pracę w godzinach nadliczbowych. Zgodnie harmonogramem uruchomienie produkcji miało nastąpić w trzecim kwartale 2018 roku. Zgodnie z planem pierwsze produkty sprzedażowe spółka realizowała w końcu września 2018 roku, a oficjalnie produkcja ruszyła w październiku 2018 roku. Powód zajmował się rekrutacją pracowników. Rekrutacja była wielowarstwowa wieloetapowa. Powód korzystał z arkusza, w którym wpisywał dane z telefonicznej rozmowy kwalifikacyjnej, zamieszczał ten formularz na portalu pracowniczym. Jeśli pracownik posiadał kompetencje, powód zapraszał pracownika na bezpośrednią rozmowę i wykonanie próbek spawalniczych, w celu oceny kompetencji. W czerwcu 2018 roku powód zrekrutował kilkanaście osób. Przy zatrudnianiu pracowników rolą dyrektoraM. D. (1)było potwierdzenie warunków zatrudnienia pracowników. Dyrektor nie ingerował w udzielanie przez powoda urlopów wypoczynkowych pracownikom. Było to typowe zarządzanie działem. Powód w zakresie swojej podległości zajmował się obowiązkami w zakresie BHP. Wynikało to z jego obowiązków. Powód miał również za zadanie wytłumaczyć krótkie instrukcje w języku niemieckim swoim pracownikom. W przypadku obszernych tematów tłumaczenie zlecane było na zewnątrz. Dokonywanie tłumaczeń było potrzebne do organizacji pracy. Powód w ramach ćwiczeń językowych tłumaczył pojedyncze zwroty oprogramowania, które było w języku niemieckim. Powód nie zajmował się weryfikacją budowy konstrukcji. Zmiany dokumentacji prowadzone były przez zmianę konstruktorską. Powód nie był konstruktorem. Aby cokolwiek zaprojektować lub skonstruować musiałby mieć fachową wiedzę, bądź uprawnienia konstruktorskie. Podest został zaprojektowany w Niemczech. Po jego postawieniu na posadzce hali, noga podestu trafiła na tzw. kanał hali. Powód mógł jedynie dokonać pomiarów i przesłać informację do Niemiec ile tę nogę trzeba przesunąć, żeby nie stała na kanale. Jeżeli było tak, że dojechała blacha nie spełniająca wymagań, to były zmiany w konstrukcji. Budynek został odebrany przez generalnego wykonawcę od kierownika infrastruktury, a nie kierownika produkcji. Gdyby zaszła potrzeba zadzwonienia i zorganizowania podnośnika, to mieściłoby się w obowiązkach powoda jako konieczność zorganizowania pracy. Nadzór nad jakością produkowanych wyrobów przez pracowników leży w gestii każdego kierownika produkcji. W czerwcu 2018 roku w zakładzie nie było specjalisty od zapewnienia jakości. Zfirmą Laboratorium (...)wŁ.” nawiązał kontaktM. D. (1). Spółka szukała badań nieniszczących metodą ultradźwiękową. Powód skorzystał z tego kontaktu, wykonał telefon i umówił tę firmę na konkretny termin. Powód nie zajmował się tematami księgowymi ani pozostałymi tematami niezwiązanymi z produkcją. Był szereg obszarów, którymi się nie zajmował, np. administracją nie związaną z obszarem produkcyjnym. Nie zajmował się atestowaniem. Powód miał swobodę w zarządzaniu własnym czasem. Były sytuacje gdy powód w czasie pracy opuszczał zakład w celach prywatnych. Przełożony nie rozliczał powoda z godzin pracy.M. D. (1)nie wydawał powodowi poleceń pracy w nadgodzinach Zakład pracował od 8.00 do 16.00, a w późniejszym okresie od 7.00 do 15.00. Powód popisywał się na liście obecności, na rozpoczęcie i zakończenie pracy. Na koniec miesiąca dyrektor listy akceptował. Zgodnie z § 23 ust. 1 regulaminu pracy pracowników(...) Sp. z.o.o.zatrudnienie pracowników w godzinach nadliczbowych może nastąpić tylko w przypadkach i na warunkach przewidzianych prawem – na wyraźne polecenie Dyrektora lub kierownika jednostki organizacyjnej. Samowolne pozostawanie pracowników w pracy w godzinach nadliczbowych nie uprawnia tych pracowników do roszczeń z tytułu wynagrodzenia za godziny nadliczbowe. Zgodnie z ust. 2 za pracę w godzinach nadliczbowych, oprócz normalnego wynagrodzenia, przysługuje dodatek w wysokości 100% wynagrodzenia za pracę w nocy, w niedziele i święta niebędące dla pracownika dniami pracy, zgodnie z obowiązującym go rozkładem pracy, w dniu wolnym od pracy udzielonym pracownikowi w zamian za pracę w niedzielę lub święto, zgodnie z obowiązującym go rozkładem czasu pracy, albo 50% wynagrodzenia – za pracę w każdym innym dniu niż określony powyżej. Dodatek wysokości 100% przysługuje także za każdą godzinę pracy nadliczbowej, z tytułu przekroczenia przeciętnej tygodniowej normy czasu pracy w przyjętym okresie rozliczeniowym, chyba że przekroczenie tej normy nastąpiło w wyniku pracy w godzinach nadliczbowych, za które pracownikowi przysługuje prawo do dodatku w wysokości określonej w ust 2. Tygodniowy czas pracy łącznie z godzinami nadliczbowymi nie może przekraczać przeciętnie 48 godzin tygodniowo w przyjętym okresie rozliczeniowym Ustala się dopuszczalny limit pracy w godzinach nadliczbowych na poziomie maksymalnie 416 godzin w roku. W zakresie nieuregulowanym postanowieniami regulaminu obowiązują przepisykodeksu pracyi innych powszechnie obowiązujących aktów prawnych (§ 75 ust. 1). W czerwcu 2018 roku nie było konieczności pracy w nadgodzinach. Jeśli były nadgodziny to pojedyncze. Pracownicy pracowali w godzinach nadliczbowych przed samym otwarciem zakładu. Pozwana spółka wypłacała pracownikom wynagrodzenie za pracę w godzinach nadliczbowych. Powód nie występował do przełożonego z wnioskiem o pracę w godzinach nadliczbowych. W czerwcu 2021 roku powód pracował w wymiarze przekraczającym 8 godzin dziennie w dniach: - 20 czerwca - w godzinach od 08.00 do 12:00 i od 13:45 do 19.00 (łącznie przez 9 godzin i 15 minut); - 21 czerwca – w godzinach od 7.10 do 16:30 i od 17:45 do 19.00 (łącznie przez 10 godzin i 35 minut); - 22 czerwca – w godzinach od 07:30 do 17.00 (9 godzin i 30 minut); - 23 czerwca (sobota) – w godzinach od 8:00 do 10:00 (2 godziny); - 25 czerwca – w godzinach od 7:30 do 17:00 (9 godzin i 30 minut); - 26 czerwca – w godzinach od 06:50 do 17:00 (10 godzin i 10 minut); - 27 czerwca – w godzinach od 06:55 do 18:45 (11 godzin i 50 minut); - 28 czerwca – w godzinach od 6:50 do 19:30 (12 godzin i 40 minut); - 29 czerwca – w godzinach od 6:45 do 17:45 (11 godzin). Powód otrzymywał od przełożonego regularny feedback (informację zwrotną). Na początku stycznia 2018 roku powód miał wykonane podsumowanie półrocznej współpracy, a jego efektem było wskazanie obszarów, w których powód nie spełniał oczekiwań. Po powrocie ze zwolnienia lekarskiego dyrektor zakładu kilkukrotnie odbywał rozmowy z powodem. Pozwana spółka nie była zadowolona z pracy powoda. Powód nie spełniał założonych przez pracodawcę oczekiwań, częściowo wywiązywał się z powierzonych zadań. W opinii przełożonego powód nie wiedział w jakiej kolejności należy dostarczać materiały do realizacji planów budowlanych, jak mają przebiegać prace spawalnicze wysokich regałów. Wykazywał się złą organizacją pracy. Powód mimo odbytego szkolenia miał niedostateczny poziom języka niemieckiego. Był to poziom komunikatywny podczas gdy wymagana była bardzo dobra znajomość języka. Pracownicy z Niemiec kontaktowali się przez dyrektorazakładu (...). Pismem z dnia 29 października 2018 roku pozwana rozwiązała z powodem umowę o pracę z zachowaniem jednomiesięcznego okresu wypowiedzenia, który upłynął w dniu 30 listopada 2018 roku. Jako przyczyny wypowiedzenia wskazano: 1 nienależyte wykonywanie przez pracownika obowiązków pracowniczych oraz niewykonywanie przez pracownika poleceń przełożonego, oraz braku podejmowania działań mających na celu wdrożenie działań naprawczych służących poprawie sposobu wykonywania przez niego obowiązków pracowniczych; 2 niewłaściwą postawę pracowniczą; 3 utratę zaufania spółki w stosunki do pracownika, spowodowaną nienależytym wykonywaniem obowiązków pracowniczych, niewykonywaniem poleceń przełożonego oraz niewykonywaniem poleceń przełożonego oraz niewłaściwą postawą pracownika. Powód odwołał się od wypowiedzenia umowy o pracę do Sądu. Sprawa zakończyła się podpisaniem przed tut. Sądem ugody na pierwszym terminie rozprawy i umorzeniem postępowania. Decyzję o zawarciu ugody podjęło kierownictwo spółki z Niemiec.M. D. (1)był przeciwny zawarciu ugody. W okresie wypowiedzenia Dyrektorzakładu (...)proponował powodowi inne stanowisko w dziale zaopatrzenia. Nie było to stanowisko kierownicze. Powód nie przyjął propozycji. Obecnie spółka zatrudnia 134 pracowników, z czego naD.Produkcji przypada 80 pracowników. Wynagrodzenie brutto powoda wyliczone według zasad obowiązujących przy ustalaniu ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystany urlop wypoczynkowy wynosiło 20.000 zł. Powyższy stan faktyczny Sąd Rejonowy ustalił na podstawie przywołanych dowodów z dokumentów, zeznań zgłoszonych przez strony świadków i dowodu z przesłuchania stron - powoda i reprezentującego pozwaną spółkę członka zarząduM. D. (1). Przeprowadzone dowody ze źródeł osobowych Sąd Rejonowy w zasadzie ocenił jako wiarygodne, to jest w takim zakresie w jakim świadkowie i strony byli zgodni co do okoliczności faktycznych, a ich zeznania korespondowały z treścią dokumentów. W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd Rejonowy uznał, iż powództwo podlegało oddaleniu jako bezzasadne. Sąd I instancji podkreślił, iż powód domagał się zasądzenia od strony pozwanej kwoty 4.047,70 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od daty wytoczenia powództwa do dnia zapłaty tytułem wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych za miesiąc czerwiec 2018 roku. Zgodnie zart. 151 § 1 k.p.praca wykonywana ponad obowiązujące pracownika normy czasu pracy, a także praca wykonywana ponad przedłużony dobowy wymiar czasu pracy, wynikający z obowiązującego pracownika systemu i rozkładu czasu pracy, stanowi pracę w godzinach nadliczbowych. Praca w godzinach nadliczbowych jest dopuszczalna w razie: 1) konieczności prowadzenia akcji ratowniczej w celu ochrony życia lub zdrowia ludzkiego, ochrony mienia lub środowiska albo usunięcia awarii; 2) szczególnych potrzeb pracodawcy. Zgodnie zaś zart. 1511§ 1 k.p.za pracę w godzinach nadliczbowych, oprócz normalnego wynagrodzenia, przysługuje dodatek w wysokości: 1) 100% wynagrodzenia - za pracę w godzinach nadliczbowych przypadających: a) w nocy, b) w niedziele i święta niebędące dla pracownika dniami pracy, zgodnie z obowiązującym go rozkładem czasu pracy, c) w dniu wolnym od pracy udzielonym pracownikowi w zamian za pracę w niedzielę lub w święto, zgodnie z obowiązującym go rozkładem czasu pracy; 2) 50% wynagrodzenia - za pracę w godzinach nadliczbowych przypadających w każdym innym dniu niż określony w pkt 1. Zważywszy na argumentację strony pozwanej, iż powód posiadał samodzielne stanowisko kierownicze, rozważenia wymagało czy powód należał do grupy pracowników wymienionych wart. 1514k.p. Stosownie do treściart. 1514§ 1 k.p.pracownicy zarządzający w imieniu pracodawcy zakładem pracy i kierownicy wyodrębnionych komórek organizacyjnych wykonują, w razie konieczności, pracę poza normalnymi godzinami pracy bez prawa do wynagrodzenia oraz dodatku z tytułu pracy w godzinach nadliczbowych, z zastrzeżeniem§ 2. W myśl § 2 art. 1514kierownikom wyodrębnionych komórek organizacyjnych za pracę w godzinach nadliczbowych przypadających w niedzielę i święto przysługuje prawo do wynagrodzenia oraz dodatku z tytułu pracy w godzinach nadliczbowych w wysokości określonej w art. 1511§ 1, jeżeli w zamian za pracę w takim dniu nie otrzymali innego dnia wolnego od pracy. O ile przepisy prawa pracy zawierają definicję pracowników zarządzających w imieniu pracodawcy zakładem pracy, określoną wart. 128 § 2 pkt 2 k.p.zgodnie, z którym przez pracowników zarządzających w imieniu pracodawcy zakładem pracy należy rozumieć pracowników kierujących jednoosobowo zakładem pracy i ich zastępców lub pracowników wchodzących w skład kolegialnego organu zarządzającego zakładem pracy oraz głównych księgowych, o tyle brak jest takiej definicji w przypadku kierownika wyodrębnionej komórki organizacyjnej. Zasadne wydaje się zatem określenie tego pojęcia. Należy przyjąć, że nie wchodzą do niej pracownicy zarządzający zakładem pracy (menadżerowie), ale osoby stojące na niższym szczeblu w hierarchii zarządzania. W orzecznictwie wskazuje się na dwa elementy wyróżniające tę grupę pracowników. Pierwszy odnosi się do uprawnień kierowniczych takich osób. Nie ma znaczenia źródło tych uprawnień, mogą one bowiem wynikać z postanowień umowy o pracę lub innego aktu kreującego stosunek pracy, a nawet z zakresu obowiązków danego pracownika czy z faktycznego wykonywania pracy.(K. Stefański [w:] Kodeks pracy. Komentarz. Tom II. Art. 94-304(5), wyd. VI, red. K. W. Baran, Warszawa 2022, art. 151(4), opubl. LEX).Jednak, jak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 17 listopada 1981 roku w sprawie o sygn. akt I PR 92/81, sama wzmianka w umowie o pracę, że zajmowane przez pracownika stanowisko ma charakter kierowniczy, nie ma decydującego znaczenia(por. Wyrok SN z 17.11.1981 r., I PR 92/81, OSNC 1982, nr 5-6, poz. 82).Sąd Najwyższy uznaje, że o zakwalifikowaniu danego stanowiska do kategorii „kierowników wyodrębnionych komórek organizacyjnych pracodawcy” decyduje ogół okoliczności stanu faktycznego. Nie jest przy tym rozstrzygający zakres uprawnień w podejmowaniu wszystkich decyzji związanych z działalnością wyodrębnionej komórki organizacyjnej podległej danemu kierownikowi(Wyrok SN z 22.06.2004 r., II PK 8/04, LEX nr 585786). Istotne jest faktyczne wykonywanie obowiązków kierowniczych przez danego pracownika, w szczególności należy zwrócić uwagę na to, czy pracownik organizował lub nadzorował pracę innych pracowników, udzielał im zwolnień od pracy, wreszcie, czy podejmował decyzje w sprawie zatrudniania nowych pracowników(Wyrok SN z 8.06.2004 r., III PK 22/04, OSNP 2005, nr 5, poz. 65).Jak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z 4 czerwca 2008 r. II PK 326/07 (L.), ocena zajmowanego stanowiska jako kierowniczego ma, w świetleart. 1514KP, przede wszystkim to znaczenie, że przepis ten dotyczy pracowników, których stanowisko pozwala na wydawanie poleceń związanych z pracą innym pracownikom, przede wszystkim dotyczących wykonywania pracy w godzinach nadliczbowych pod nadzorem zlecającego. Drugim elementem koniecznym do zakwalifikowania danego pracownika do omawianej grupy jest organizacyjne wyodrębnienie komórki, którą kieruje dany pracownik. Nie jest istotna nazwa tej komórki, nie ma także znaczenia jej wielkość, nie chodzi zatem o szczególnie duży dział (czy jednostkę), a więc również o dużej samodzielności (finansowej, ekonomicznej, organizacyjnej) w działalności pracodawcy. Ważne jest, aby komórka ta została wyraźnie wyodrębniona organizacyjnie. Wyodrębnienie komórki organizacyjnej powinno wynikać z istotnych cech organizacyjnych dotyczących zarządzania zakładem pracy, z uzyskania przez daną komórkę względnej samodzielności(Wyrok SN z 11.02.2016 r., II PK 337/14, LEX nr 2019534).Żaden przepis nie obliguje pracodawcy do stworzenia schematu organizacyjnego, nie można także uznać, że brak takiego schematu wyłącza możliwość uznania danej jednostki za wyodrębnioną. W każdym przypadku będzie się liczyć faktyczne wyodrębnienie polegające zwłaszcza na ustaleniu zadań danej jednostki, odrębnych od zadań innych komórek. Ponadto, jak podkreśla się w orzecznictwie, komentowany przepis nie będzie miał zastosowania na przykład do kierownika zmiany czy też pracownika kierującego zespołem pracowników, który wykonuje pracę na równi z członkami kierowanego zespołu.(Wyrok SN z 17.11.1981 r., I PR 92/81, OSNC 1982, nr 5-6, poz. 82., Wyrok SN z 22.06.2016 r., III PK 118/15, LEX nr 2113373.) Dla definicji pojęcia "wyodrębnionej komórki organizacyjnej" nie ma znaczenia jej nazwa (dział, wydział, oddział, sekcja itp.), liczba zatrudnionych pracowników albo rodzaj powierzonych zadań. Nie ma też znaczenia wielkość takiej komórki. Z wyodrębnieniem komórki nie musi też wiązać się jej geograficzne położenie z dala od siedziby pracodawcy. Istotne jest "wyodrębnienie" danej jednostki w strukturze organizacyjnej zakładu. Powinno to znaleźć odzwierciedlenie w aktach organizacyjnych zakładu, statucie organizacyjnym, układzie zbiorowym, regulaminie pracy lub np. uchwale zarządu. Zakłada to pewną jej trwałość i stabilność. Jednak pojęcie wyodrębnionej komórki organizacyjnej nie zawsze musi być odnoszone bezpośrednio do stałego schematu organizacyjnego zakładu pracy. Mogą być bowiem tworzone komórki organizacyjnead hoc– dla osiągnięcia jakiegoś konkretnego celu, wykonania pewnych skonkretyzowanych (jednorazowych, ograniczonych czasowo) zadań („Kodeks pracy. Komentarz” pod red. prof. dr hab. Wojciecha Muszalskiego, dr hab. Krzysztofa Walczaka, rok 2021, wyd. 13, opubl. Legalis; „Kodeks pracy. Komentarz” pod red. dr hab. Krzysztofa Walczaka, rok 2020, wyd. 31, opubl. Legalis). Nie są wyodrębnionymi komórkami organizacyjnymi takie, które realizują jedynie zadania cząstkowe w ramach określonej funkcji (np. brygada, zespół roboczy) lub też których przełożeni nie zostali wyposażeni w zakres uprawnień gwarantujących im wpływ na zarządzanie, np. brygadziści, mistrzowie, specjaliści itp. (por. wyr. SN z 13.1.2005 r., II PK 114/04, OSNP 2005, Nr 16, poz. 245). Jak podkreślono w uzasadnieniu postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 15 grudnia 2020 roku sygn. III PK 24/20 (opubl. Legalis nr 2521460) użyte w przepisieart. 1514k.p.pojęciekomórkiorganizacyjnej nie jest tożsame z pojęciemjednostkiorganizacyjnej, co powoduje, że nie można przypisywać temu pojęciu cech typowych dla jednostki organizacyjnej (trwałe wyodrębnienie w strukturze organizacyjnej, warstwie ekonomicznej). Wyodrębnienie komórki organizacyjnej powinno wynikać z istotnych cech organizacyjnych dotyczących zarządzania zakładem pracy, z uzyskania przez daną komórkę względnej samodzielności. Nie można jednak pominąć zwykłego semantycznego znaczenia pojęcia „komórki organizacyjnej”, które wcale nie prowadzi do wniosku, że chodzi o szczególnie duży dział (czy jednostkę), a więc również o dużej samodzielności (finansowej, ekonomicznej, organizacyjnej) w działalności pracodawcy. Wszak powołany przepis ogranicza zakres swego unormowania do jednej tylko komórki organizacyjnej wyodrębnionej w strukturze przedsiębiorstwa. Słowo „komórka” wskazuje na coś niewielkiego i stąd może to być również mała jednostka organizacyjna o niekoniecznie dominującej randze w działalności zakładu pracy. Wyodrębnienie danej komórki powinno nastąpić w schemacie organizacyjnym pracodawcy, przy czym wyodrębnienia tego nie przekreśla fakt powiązania tej komórki z większą strukturą zakładu - działem lub pionem, skoro przedsiębiorstwo tworzy pewną całość, utworzoną w celu realizacji prowadzonej przez pracodawcę działalności Przenosząc powyższe na grunt rozpoznawanej sprawy nie może być żadnych wątpliwości co do tego, że powód na zajmowanym stanowisku kierownika ds. konstrukcji stalowych był kierownikiem wyodrębnionej komórki organizacyjnej w rozumieniuart. 1514§ 1 KP, który to przepis wprowadza samodzielną przesłankę obowiązku wykonywania pracy poza normalnymi godzinami. Powodowi podlegał wyodrębniony w strukturze organizacyjnejD.Produkcji obejmujący Wydziały Montażu i Spawania, Przygotowania Produkcji, Prefabrykacji i Malarnia. Podległy powodowi obszar produkcji konstrukcji stalowych stanowił wiodącą część działalności pozwanej spółki. Zgodnie ze schematem organizacyjnym i zapisami umowy o pracę stanowisko powoda było samodzielnym stanowiskiem kierowniczym bezpośrednio podległym dyrektorowi zakładu. Powód był odpowiedzialny za budowę, kierowanie i dalszy rozwój obszaru konstrukcji stalowych w zakładzie pozwanej spółki. W podległym mu obszarze powód ponosił odpowiedzialność za personel i osiągane wyniki. Zakres odpowiedzialności w szczególności obejmował: kierowanie szczegółowym planowaniem i sterowanie procesami produkcyjnymi, zapewnienie terminowego wykonywania zleceń, zapewnienie jakości oraz kontrola bezpieczeństwa pracy, współpraca przy planowaniu i realizacji nowych środków i technologii produkcji. Niewątpliwie zdaniem sądu I instancji stanowisku pracy powoda można przypisać miano stanowiska kierowniczego. Przesądza o tym nie tylko nazwa zajmowanego przez niego stanowiska, ale przede wszystkim znaczenie czynności kierowniczych w zakresie obowiązków należących do powoda. Wykonując obowiązki pracownicze powód nie tylko, że odpowiadał za jakościowe, terminowe i właściwe organizacyjnie wykonanie prac, ale także zapewniał dobór pracowników o wymaganych kwalifikacjach. Był uprawniony do zatrudnienia pracowników i ich zwalniania. Był przełożonym w odniesieniu do zatrudnionych wD.Produkcji pracowników i w imieniu pracodawcy organizował i nadzorował ich pracę, przydzielał zadania i z nich rozliczał. Gospodarował również czasem pracy podległych mu pracowników. Decydował w jakich godzinach pracownicy mają świadczyć pracę, zlecając pracę w godzinach nadliczbowych, a także udzielał zwolnień do pracy samodzielnie akceptując ich wnioski urlopowe. Do wyłącznej kompetencji powoda należało także planowanie produkcji i kontrola postępu w jej zakresie. Niewątpliwie powód miał zatem szeroki zakres czynności decyzyjnych i wpływ na najważniejsze sprawy zakładu pracy. Z uwagi na powyższe należy uznać, że powód był kierownikiem wyodrębnionej komórki organizacyjnej zakładu pracy, a tym samym ma do powoda zastosowanieart. 1514k.p.Zakres zastosowaniaart. 1514KPnie obejmuje tych kierowników wyodrębnionych komórek organizacyjnych zakładu pracy, których obowiązki nie ograniczają się do organizowania kontroli i nadzorowania czynności pracowników podległej sobie komórki, lecz polegają na wykonywaniu pracy na równi z nimi, co w niniejsze sprawie nie występuje. Zeznania przesłuchanych w sprawie świadków nie potwierdziły aby powód wykonywał prace na równi z podległymi sobie pracownikami. Jak już była mowa wyżej, w myślart. 1514§ 1 k.p.pracownicy zarządzający w imieniu pracodawcy zakładem pracy i kierownicy wyodrębnionych komórek organizacyjnych wykonują, w razie konieczności, pracę poza normalnymi godzinami pracy bez prawa do wynagrodzenia oraz dodatku z tytułu pracy w godzinach nadliczbowych, z zastrzeżeniem§ 2, zgodnie z którym kierownikom wyodrębnionych komórek organizacyjnych za pracę w godzinach nadliczbowych przypadających w niedzielę i święto przysługuje prawo do wynagrodzenia oraz dodatku z tytułu pracy w godzinach nadliczbowych w wysokości określonej wart. 1511§ 1 k.p., jeżeli w zamian za pracę w takim dniu nie otrzymali innego dnia wolnego od pracy. Według aktualnej wykładni przepisuart. 1514§ 1 k.p.pracownicy zarządzający (kierownicy) zachowują prawo do wynagrodzenia i dodatku, jeśli wykażą, że poza normalnymi godzinami pracowali permanentnie. Oznacza to, że ich niesystematyczna praca ponadwymiarowa, niewyrównana czasem wolnym, jest w istocie bezpłatna. Stąd, to na pracowniku spoczywa ciężar dowodu w zakresie wykazania wadliwej organizacji pracy, wymuszającej konieczność wykonywania pracy w nadgodzinach. Jest to bowiem okoliczność, z której pracownik wywodzi prawo do wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych.R.legis unormowaniaart. 1514§ 1 k.p.jest bowiem zmotywowanie osoby kierującej wyodrębnioną komórką organizacyjną i posiadającej wymaganą na takim stanowisku samodzielność w zarządzaniu tą komórką oraz organizowaniem czasu pracy załogi, aby wyznaczone tej komórce zadania były realizowane z zachowaniem obowiązujących norm w przyjętym u pracodawcy systemie (systemach) czasu pracy. Przy prawidłowo określonym przez pracodawcę zakresie zleconych danej strukturze wewnętrznej zadań do wykonania oraz właściwym zarządzaniu tą jednostką przez jej kierownika, zasadniczo nie powinno dochodzić do przekraczania norm czasu pracy, a jeśli do niego dochodzi, to jest to rezultat błędów kierownika w pełnieniu funkcji zarządczej podległej mu komórki organizacyjnej. Stąd pracownikom przysługuje wówczas wynagrodzenie za pracę w godzinach nadliczbowych, skoro potrzeba wykonywania tej pracy wynika z przyczyn leżących po stronie pracodawcy, natomiast nie przysługuje ono kierownikowi tejże jednostki organizacyjnej, w którego gestii leżało prawidłowe zorganizowanie pracy załogi i własnej. Podsumowując, wyłączenie prawa do wynagrodzenia i dodatku za pracę w godzinach nadliczbowych w razie konieczności tłumaczy się istnieniem wpływu pracowników na stanowiskach kierowniczych na planowanie czasu pracy. Mogą oni dysponować swoim czasem pracy w większym - aniżeli szeregowi pracownicy - zakresie, decydując o pozostaniu w pracy ponad obowiązujące normy czasu pracy. Jeśli mają taką swobodę, rzeczywiście nie istnieje podstawa do przyznania im wynagrodzenia i dodatku za pracę nadliczbową. Jeśli natomiast konieczność wykonywania pracy nadliczbowej wynika nie tyle z autonomicznej decyzji pracownika, ile organizacji pracy narzuconej przez pracodawcę, to nie ma podstaw do stosowania wyłączenia zart. 1514§ 1 KP(por. uzasadnienie postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 15 grudnia 2020 roku sygn. III PK 24/20 (opubl. Legalis nr 2521460; a także wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 grudnia 2013 r., II PK 70/13; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 marca 2019 r., II PK 332/17). Wymaga przy tym podkreślenia, że użyta w komentowanym przepisie przesłanka „konieczności” jest szersza od „szczególnych potrzeb pracodawcy” (art. 151 § 1 pkt 2 k.p.). Wymaganie większej dyspozycyjności od kierowników jest uzasadnione ich rodzajem pracy. Przez tę „konieczność” należy jednakże rozumieć sytuacje nietypowe. W orzecznictwie podnosi się, iż stałe świadczenie pracy w przedłużonym czasie pracy nie należy do obowiązków pracownika zatrudnionego na stanowisku kierowniczym, dlatego nie ma wówczas zastosowaniaart. 1514k.p.Zakres obowiązków pracownika zatrudnionego na stanowisku kierowniczym powinien być tak ukształtowany przez pracodawcę, aby możliwe było ich wykonanie w ustawowym czasie pracy. O zakresie obowiązków pracownika decyduje nie tylko rodzaj wykonywanej pracy, ale również rozmiar wynikających z niej zadań (czynności), które powinny być tak określone, aby ich wykonanie w normalnym czasie pracy było obiektywnie możliwe.(por. Wyrok SA w Szczecinie z 28.07.2022 r., III APa 6/22, LEX nr 3503194.) Za ugruntowany należy uznać pogląd, że sprawach z zakresu prawa pracy z powództwa pracownika o wynagrodzenie za godziny nadliczbowe obowiązuje ogólna reguła procesu mówiąca o tym, że to pracownik powinien udowodnić słuszność swych twierdzeń w zakresie zgłoszonego żądania, tj. wykazać wykonywanie pracy w godzinach nadliczbowych (zob. np. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 grudnia 2013 r., sygn. akt II PK 70/13,L.). Na potrzebę udowodnienia przez pracownika (powoda) wykonywania takiej pracy celem wykazania zasadności żądania zapłaty wynagrodzenia za tę pracę wielokrotnie wskazywał Sąd Najwyższy (por. uzasadnienie wyroku z dnia 5 maja 1999 r., I PKN 665/98, OSNAPiUS 2000 Nr 14, poz. 535 oraz wyroku z dnia 4 października 2000 r., I PKN 71/00, OSNAPiUS 2002 Nr 10, poz. 231). Odnosząc się do wskazanej wyżej regulacji podkreślić należy, że przepis ten nie wprowadza zasady nienormowanego czasu pracy, a jedynie stwierdza, że ponadnormatywna praca pracowników tam wymienionych nie jest dodatkowo wynagradzana. Sama praca jest, co do zasady, normowana na zasadach dotyczących innych pracowników. Ich zakres obowiązków powinien zostać określony tak, aby mogli je wykonać w ramach obowiązujących u danego pracodawcy norm czasu pracy. Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy należy stwierdzić, że powoda obowiązywały normy czasy pracy, które określone zostały przez pracodawcę w umowie o pracę w wymiarze 40 godzin tygodniowo. W sprawie bezsporne było, że powód w objętym żądaniem pozwu miesiącu czerwcu 2018 roku nie wykonywał pracy w święta ani w niedzielę. Z przedstawionej przez powoda liście obecności, opatrzonej podpisem jego przełożonego – dyrektora zakładu, wynika, że pracę powód wykonywał w dni powszednie od poniedziałku do piątku i wyłącznie jeden raz w sobotę przez dwie godziny. Zgodnie z zapisami powoda w liście obecności na przepracowanych przez powoda 14 dni roboczych praca ponad 8 godzin dziennie miała miejsce przez 8 dni roboczych (w dniach 20 – 22, 25 – 29 czerwca) a czas przekroczenia 8 godzin na dobę łącznie w czerwcu wyniósł 20 godzin i 30 minut. Powód podnosił, iż dyrektor zakładu nakładał na niego szereg nowych zadań co wiązało się z koniecznością pracy ponad czasową normę pracy do czasu zatrudnienia nowych pracowników na stanowiskach lidera jakości oraz mianowania dwóch pracowników na stanowiskach brygadzistów odpowiedzialnych za montaż i spawanie co miało miejsce na przełomie września i października 2018 roku. W ocenie Sądu Rejonowego materiał dowodowy zgromadzony w sprawie nie pozwolił na ustalenie, że powód pracował w godzinach nadliczbowych permanentnie. Należy podnieść, iż strona pozwana kwestionowała wykonywanie przez powoda pracy w godzinach nadliczbowych mimo to powód nie przedstawił żadnych dokumentów na potwierdzenie faktu pracy ponadwymiarowej w innych miesiącach poza wyłącznie miesiącem czerwcem 2018 roku. Powód tym samym nie wykazał systematyczności pracy ponad obowiązującą normę. Nie budzi wątpliwości Sądu Rejonowego, że pracownik, nawet na kierowniczym stanowisku, nie może być zobowiązany przez pracodawcę do stałego świadczenia pracy ponad ustawowy czas pracy, i to bez wynagrodzenia, tylko dlatego, że jest to potrzebne dla zachowania ciągłości pracy zakładu. Jeżeli z przyczyn organizacyjnych nie jest możliwe takie zorganizowanie pracy, aby nie zachodziła potrzeba stałego zatrudniania pracowników poza ustawowym czasem pracy, pracownikowi zajmującemu stanowisko kierownicze należy się wynagrodzenie za pracę w godzinach nadliczbowych. PrzepisKodeksu pracyo nienabywaniu przez pracownika zarządzającego zakładem pracy w imieniu pracodawcy oraz pracownika zatrudnionego na stanowisku kierownika wyodrębnionej jednostki organizacyjnej prawa do dodatkowego wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych nie ma zastosowania do przypadku stałego zatrudnienia ponad ustawowy czas pracy pracowników zajmujących kierownicze stanowiska pracy(wyr. SN z 12 marca 1976 r., I PR 13/76, OSNCP 1976, Nr 10, poz. 230).Zakres obowiązków pracownika zatrudnionego na stanowisku kierowniczym powinien być bowiem tak ukształtowany, by w prawidłowym założeniu mógł on je wykonać w ustawowym czasie pracy. W toku postępowania, powodowi nie udało się wykazać, aby organizacja pracy w pozwanej spółce była niewłaściwa. Należy mieć na uwadze, iż w czerwcu 2018 roku zakład produkcyjny dopiero powstawał, produkcja jeszcze nie została uruchomiona. W tym czasie prowadzone były działania przygotowawcze, które miały na celu jej uruchomienie. Odbywały się dostawy urządzeń i części, próbne rozruchy. Powód kierował jedynie kilkunastoma pracownikami, którzy stanowili personel pomocniczy podczas instalacji i montażu maszyn. Rekrutacja pracowników była w toku. Jak zeznał członek zarząduM. D. (1)obecnie dział, którym wcześniej kierował powód posiada 80 pracowników. Zadaniem powoda było za uruchomienie produkcji w zakładzie, do czego był przygotowywany podczas wielomiesięcznego szkolenia odbywającego się w Niemczech. Mając na uwadze, iż wieloetapowy proces powstawania zakładu postępował zgodnie z harmonogramem prac w miesiącu czerwcu 2018 roku, co wynika ze zgodnych zeznań świadków, nie było konieczności pracy ponad wymiar. Praca w godzinach nadliczbowych była zlecana pracownikom produkcyjnym tuż przed uruchomieniem produkcji we wrześniu i październiku 2018 roku. Powód nie wykazał, że liczba nałożonych na niego przez pracodawcę obowiązków w miesiącu czerwcu 2018 roku nie była możliwa do zrealizowania w ciągu dobowej normy czasu pracy, zwłaszcza że samodzielnie organizował sobie pracę, mając wpływ na kolejność i terminy wykonywanych czynności. Materiał dowodowy zgromadzony w sprawie wykazał, iż powód miał swobodę w zakresie zarządzania swoim czasem pracy. Powód miał możliwość swobodnego opuszczania miejsca pracy, np. w celu załatwienia spraw prywatnych, a także samodzielnego zadecydowania o pozostaniu w pracy ponad obowiązujące normy czasu pracy. Przełożony nie rozliczał powoda z godzin pracy. O ile przełożony miał świadomość, iż powód pracuje ponad wymiar, podpisując na koniec miesiąca listę obecności, to nie wydawał powodowi poleceń pracy w nadgodzinach. W ocenie Sądu powód nie wykazał okoliczności otrzymania przez przełożonego dorozumianego lub wyrażonego wprost polecenia wykonywania pracy w godzinach nadliczbowych. Z zeznań świadków i reprezentanta strony pozwanej wynika, że w trakcie pracy powód nie zgłaszał przełożonemu konieczności pracy w godzinach nadliczbowych. Powód nie zgłaszał do przełożonych także chęci odbioru przepracowanych godzin nadliczbowych w postaci dnia wolnego. W okresie zatrudnienia nie wnosił także o wypłatę wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych Niezależnie od powyższego sąd I instancji wskazał, iż powód zajmował samodzielne stanowisko kierownicze, z szerokim zakresem odpowiedzialności, ale też wysoko wynagradzanym. Pracownikom na takich stanowiskach stawiane są wyższe wymagania niż pozostałym. W szczególności powinni wykazywać się większą inicjatywą i operatywnością, gdyż przede wszystkim ci pracownicy realizują zadania zakładu pracy wymienione przykładowo wart. 94 k.p.Od dobrej organizacji pracy i sprawnego kierownictwa zależą w znacznej mierze wyniki działalności zakładu pracy. Pracownicy ci, ze względu na zajmowane stanowiska, powinni zatem dawać przykład dobrej pracy i właściwej postawy, odpowiadają bowiem za brak efektów komórki organizacyjnej, którą kierują. Z zebranego w sprawie materiału dowodowego wynika, że powód nie spełniał założonych przez pracodawcę oczekiwań. W opinii przełożonego i kierownictwaspółki (...)w Niemczech nie wywiązywał się w sposób należyty ze swoich obowiązków, nie potrafił właściwie zorganizować swojej pracy. Być może to właśnie wynik wadliwej organizacji swojej pracy był przyczyną pracy przekraczającej normatywny czas pracy. Ostatecznie to właśnie nienależyte wykonywanie obowiązków pracowniczych i słaba organizacja pracy własnej spowodowały, że pracodawca zaledwie po pięciu miesiącach od momentu objęciu podjęcia przez powoda pracy w zakładzie wL.podjął decyzję o wypowiedzeniu umowy o pracę. Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 20 września 1973 r. sygn. II PR 246/73 (opubl. Legalis nr 17351) wskazał, iż pracownik, któremu przełożony nie zlecił pełnienia pracy w godzinach nadliczbowych i który nie może swych obowiązków pracowniczych wykonać w normalnym czasie pracy, powinien zawiadomić o tym kierownictwo zakładu pracy i w miarę możności uprzedzić je o wykonywaniu - koniecznej zdaniem pracownika - pracy w godzinach nadliczbowych. Zaniedbanie tych czynności lub opóźnienia w tym zakresie niweczą organizacyjno-prewencyjną funkcję omawianych przepisów, gdyż utrudniają, a nawet nieraz uniemożliwiają należyte zorganizowanie zatrudnienia oraz bieżącą ewidencję "przepracowanych godzin nadliczbowych". Uchybienia w omawianym zakresie nie mogą być źródłem korzyści dla opieszałych pracowników i ich pretensje o wynagrodzenie za pracę rzekomo wykonaną w godzinach nadliczbowych w tak odległym czasie, że nie można już ustalić jej zakresu, w zależności od całokształtu okoliczności danej sprawy mogą być uznane nie tylko za sprzeczne z wyżej wskazaną powinnością współdziałania z kierownictwem zakładu pracy, lecz także za nieudowodnione w świetleart. 6 k.c.Z mocy tego przepisu bowiem ciężar udowodnienia zatrudnienia w godzinach nadliczbowych spoczywa na pracowniku, żądającym wynagrodzenia za taką pracę. Powyższe nakazuje uznać, że w stanie faktycznym niniejszej sprawy nie zaszły okoliczności, na podstawie których ogólna reguła wynikająca zart. 1514k.p.mogła zostać wyłączona, i które tym samym pozwoliłyby na przyznanie powodowi jako osobie zatrudnionej w charakterze kierownika wyodrębnionej komórki organizacyjnej pracodawcy prawa do wynagrodzenia i dodatku za pracę w godzinach nadliczbowych. Z tych wszystkich względu Sąd Rejonowy oddalił powództwo jako nieuzasadnione. O kosztach postępowania Sąd Rejonowego orzekł na podstawieart. 98 § 1 k.p.c.zasądzając obowiązek ich zwrotu od powoda, jako strony przegrywającej proces w całości, na rzecz pozwanej. Na koszty poniesione przez pozwaną złożyły się wydatki związane z ustanowieniem pełnomocnika w kwocie 675 zł ustalone na podstawie§ 9 ust. 1 pkt 2w zw. z § 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych z dnia 22 października 2015 r. (Dz. U. 2018, poz. 265, ze zm.). Apelację od w/w wyroku w całości wniósł powód reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika. Zaskarżonemu wyrokowi zarzucono: 1. obrazę przepisów postępowania mogącą mieć wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia tj.; a)art. 233 § 1 k.p.c.poprzez dowolną i wybiórczą ocenę zebranego w sprawie materiału dowodowego a w konsekwencji sprzeczne z zasadami logiki i doświadczenia życiowego wyprowadzenie faktu, (sprzecznie z zebranym w sprawie materiałem dowodowym), iż - u pozwanego w spornym okresie - czerwcu 2018 roku - obowiązywał regulamin pracy, podczas gdy przedłożony przez pozwanego regulamin wskazuje, że obowiązuje od stycznia 2020 roku, a także powód i pozwany wskazali, że w czerwcu 2018 roku regulamin pracy nie obowiązywał; - u pozwanego w czerwcu 2018 roku funkcjonowała struktura organizacyjna według załączonego do sprawy schematu organizacyjnego, podczas, gdy powód oraz pozwany- w osobieM. D. (2)- w swoich zeznaniach wskazali, że taka struktura nie obowiązywała, czerwcu 2018 roku b)art. 233 §1 k.p.c.przez dokonanie oceny materiału dowodowego z pominięciem istotnej części tj.: - zeznań świadkówT. O. (1),R. F.orazP. S., korespondencji mailowej między powodem oraz pozwanym, częściowo zeznań powoda, z których to dowodów mi.in jednoznacznie wynika, że powód świadczył pracę w godzinach nadliczonych stale, powód był zobligowany do świadczenia pracy także w trakcie zwolnienia lekarskiego, powód nie ukończył szkolenia w Niemczech, organizacja pracy u pozwanego była zła, powód był zobligowany do zajmowania się szeregiem zleconych przezM. D. (1)zadań, które nie wchodziły w zakres jego kompetencji. W konsekwencji błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia polegający na przyjęciu, że : - powierzone obowiązki powód mógł wykonać w obowiązującej go dziennej 8-godzinnej normie czasu pracy - pracodawca nie powierzał powodowi obowiązków poza obowiązki ustalone w umowie o pracę 2. obrazę przepisów prawa materialnego, które miał wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, tj.art. 1514§2 k.p.w zw. zart. 1514§1 k.p.przez jego niezastosowanie i brak przyjęcia, że powodowi przysługuje wynagrodzenia za wykonywanie pracy w godzinach nadliczbowych w czerwcu 2018 roku. Wobec powyższego wniesiono o zmianę zaskarżonego orzeczenia poprzez uwzględnieni powództwa w całości i zasądzenie od pozwanego na przecz powoda kwoty 4047,70 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienia od daty wytoczenia powództwa do dnia zapłaty, zasądzenie kosztów postępowania za pierwszą instancję w tym kosztów zastępstwa procesowego według złożonego uprzednio zestawienia kosztów oraz kosztów postępowania odwoławcze w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W odpowiedzi na apelację pozwana(...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnościąwL.wniosła o jej oddalenie jako oczywiście bezzasadnej i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego zwrotu kosztów postępowania przed sądem II instancji, w tym kosztów zastępstwa radcowskiego w tym postępowaniu w potrójnej wysokości z uwagi na obszerność akt postępowania i zgromadzonego w nich materiału dowodowego. Sąd Okręgowy w Łodzi zważył co następuje: Apelacja powoda nie zasługuje na uwzględnienie i jako taka podlega oddaleniu. Przechodząc do merytorycznej oceny zasadności zgłoszonego przez powoda zarzutu naruszenia przez Sąd I instancji przepisuart. 233 k.p.c.poprzez dokonanie dowolnej i wybiórczej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego, wskazać należy, że kontrola instancyjna zaskarżonego wyroku nie wykazała, aby Sąd Rejonowy dopuścił się uchybień w toku procedowania, błędów w ocenie materiału dowodowego lub w ustaleniach faktycznych, które miałyby wpływ na treść zaskarżonego wyroku. Zgodnie z treściąart. 233 § 1 k.p.c.sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Zasada swobodnej oceny dowodów jest jedną z podstawowych reguł procesu cywilnego. Odnosi się ona zarówno do wyboru określonych środków dowodowych jak i do sposobu ich przeprowadzenia. Ramy swobodnej oceny dowodów określone wart. 233 § 1 k.p.c.wyznaczone są wymaganiami prawa procesowego, doświadczenia życiowego oraz regułami logicznego myślenia, według których sąd w sposób bezstronny, racjonalny i wszechstronny rozważa materiał dowodowy jako całość, dokonuje wyboru określonych środków dowodowych i ważąc ich moc oraz wiarygodność, odnosi je do pozostałego materiału dowodowego. Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według swego przekonania na podstawie rozważenia zebranego materiału. Dając lub omawiając wiary zeznaniom dowodowym kieruje się wyłącznie własnym przekonaniem (por. wyrok SN z 10 czerwca 1999r. II UKN 685/98 OSNP 2000/17/655, wyrok SN z 29 września 2000r. V CKN 94/00, LEX 52589, wyrok SN z 14 grudnia 2001r. V CKN 561/00, LEX 52713). Zgodnie z orzecznictwem Sądu Najwyższego, samo przytoczenie w skardze apelacyjnej odmiennej własnej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego nie może być uznane za wystarczające do podważenia dokonanych przez Sąd I instancji ustaleń faktycznych oraz ich oceny i znaczenia jako przesłanek rozstrzygnięcia sprawy i nie uzasadnia zarzutu naruszeniaart. 233 § 1 k.p.c.(por. wyrok SN z 3 września 1969r., PR 228/69, nie publikowany, wyrok SN z 7 stycznia 2005r., IV CK 387/04, LEX nr 177263, wyrok SN z 15 kwietnia 2004r., IV CK 274/03, LEX nr 164852). Zdaniem Sądu Okręgowego, Sąd I instancji dokonał prawidłowej oceny zebranego materiału dowodowego w sprawie, wyciągając przy tym właściwe wnioski i nie przekraczając ram swobodnej oceny dowodów. Dodatkowo Sąd Rejonowy wskazał, które dowody uznał za podstawę swoich ustaleń faktycznych, uzasadniając przyjęte przez siebie stanowisko. W niniejszym postępowaniu nie doszło do naruszeniaart. 233 §1 k.p.c.Strona apelująca nie przedstawiła przekonującej argumentacji, podważającej ocenę dowodów dokonaną przez Sąd Rejonowy. Apelacja w istocie zwalcza swobodną ocenę dowodów poprzez zaprezentowanie własnej wersji ustaleń, opartej na subiektywnej ocenie stanu faktycznego. Zauważyć należy, że w wywiedzionej apelacji zostały przytoczone wybrane przez powoda fragmenty wypowiedzi, zeznań świadków, jego samego, o treści dla powoda wyłącznie korzystnej. Było to jednak w ocenie Sądu Okręgowego potraktowanie zebranego w sprawie materiału dowodowego w sposób wybiórczy, to jest z pominięciem okoliczności niewygodnych lub nieodpowiadających wersji zdarzeń przedstawionych przez stronę pozwaną. Fragmentaryczna ocena materiału dowodowego nie może zaś dać pełnego obrazu zaistniałych zdarzeń. W konsekwencji argumentacja apelującego w zakresie naruszenia przepisuart. 233 k.p.c.jest całkowicie bezzasadna i stanowi jedynie próbę polemiki z prawidłowymi ustaleniami i ocenami Sądu I instancji. Z tej przyczyny Sąd Okręgowy podziela dokonane ustalenia faktyczne i przyjmuje je za własne, bez potrzeby ich zbędnego powielania (zob. wyrok Sądu Najwyższego z 12 stycznia 1999r., I PKN 21/98, OSNAP 2000/4/143). Spór w analizowanej sprawie dotyczył ustalenia, czy w czerwcu 2018 roku na powoda nakładane były dodatkowe obowiązki, których realizacja zmuszała go do świadczenia pracy w godzinach nadliczbowych, za którą winien otrzymać wynagrodzenie oraz czy jest osobą, o której mowa wart. 1514k.p. Jak wynika z treściart. 1514§ 1 k.p.pracownicy zarządzający w imieniu pracodawcy zakładem pracy i kierownicy wyodrębnionych komórek organizacyjnych wykonują, w razie konieczności, pracę poza normalnymi godzinami pracy bez prawa do wynagrodzenia oraz dodatku z tytułu pracy w godzinach nadliczbowych, z zastrzeżeniem§ 2, który stanowi, iż kierownikom wyodrębnionych komórek organizacyjnych za pracę w godzinach nadliczbowych przypadających w niedzielę i święto przysługuje prawo do wynagrodzenia oraz dodatku z tytułu pracy w godzinach nadliczbowych w wysokości określonej wart. 1511§ 1, jeżeli w zamian za pracę w takim dniu nie otrzymali innego dnia wolnego od pracy. O ile przepisy prawa pracy zawierają definicję pracownika zarządzającego w imieniu pracodawcy zakładem pracy (art. 128 § 2 pkt 2 k.p.), o tyle brak jest takiej definicji w przypadku kierownika wyodrębnionej komórki organizacyjnej. Należy jednak w tym zakresie uwzględnić cel wprowadzonej w treściart. 1514§ 1 k.p.regulacji, która wprowadza odmienne zasady ustalania uprawnień do wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych dla tych osób, które kierując wyodrębnioną jednostką organizacyjną w strukturze pracodawcy mają pełną dowolność w zakresie ustalania zakresu realizowanych zadań i – w związku z powyższym – swojego czasu pracy. W konsekwencji powyższego przyjąć należy, iż status kierownika wyodrębnionej komórki organizacyjnej wyznaczają dwa czynniki, tj. odpowiednio wyodrębniona komórka organizacyjna oraz znaczenie czynności kierowniczych w zakresie obowiązków wykonywanych przez danego pracownika. Nie budzi przy tym wątpliwości, że wyodrębnienie komórki organizacyjnej zakładu pracy przede wszystkim winno wynikać ze statutu, regulaminu organizacyjnego obowiązującego u pracodawcy lub innego aktu określającego jego strukturę. Pojęcie to nie musi być jednak odnoszone bezpośrednio do stałego schematu organizacyjnego zakładu pracy. Mogą bowiem być tworzone komórki organizacyjne ad hoc, powstałe dla osiągnięcia jakiegoś konkretnego celu czy też wykonania pewnych skonkretyzowanych (jednorazowych, ograniczonych czasowo) zadań. Przy ocenie, czy wydzielona część zakładu jest wyodrębnioną komórką organizacyjną, należy uwzględnić nie tylko jego strukturę wewnętrzną, ale także rodzaj działalności prowadzonej przez pracodawcę oraz sposób i miejsce wykonywania zadań związanych z tą działalnością. Dotyczy to przede wszystkim pracodawców, których działalność polega na świadczeniu rozmaitego rodzaju usług i prowadzona jest, co do zasady, poza ich stałą siedzibą. Ocena zajmowanego stanowiska jako kierowniczego ma w świetleart. 1514§ 1 KPprzede wszystkim to znaczenie, że przepis ten dotyczy pracowników, których stanowisko pozwala na wydawanie poleceń związanych z pracą innym pracownikom, w tym poleceń dotyczących wykonywania pracy w godzinach nadliczbowych pod nadzorem zlecającego (zob. wyrok Sądu Najwyższego - Izba Pracy,(...)i Spraw Publicznych z dnia 4 czerwca 2008 roku; sygn. akt II PK 326/07). Sąd Okręgowy w pełni podziela stanowisko Sądu Rejonowego, że niewątpliwie stanowisku pracy powoda można przypisać miano stanowiska kierowniczego. Do podstawowych zadań powoda na przedmiotowym stanowisku należało: zarządzanie personelem, rekrutacja pracowników, zatrudnianie pracowników i ich zwalnianie, udzielanie pracownikom urlopów, przydzielanie zadań pracownikom i rozliczanie ich z zadań, planowanie produkcji, kontrola postępu prac w obszarze produkcji, przygotowanie niezbędnej dokumentacji na dział produkcji, tłumaczenie krótkich instrukcji w języku niemieckim pracownikom. Do wyłącznej kompetencji powoda należało odpowiadanie za terminowość wykonanych prac, za całość procesu produkcji, za zapewnienie jakości produkcji, kontrolę BHP. Powód na stanowisku kierownika ds. konstrukcji stalowych kierowałD.Produkcji – kluczowym z punktu widzenia działalności pozwanej. Powód odpowiadał za pracownikówD.Produkcji, w tym za kwestie związane z rozliczaniem ich z powierzonych zadań, czasem pracy oraz procedurą nadgodzin, wydawał im polecenia. Jak wynika z powyższego katalogu miał uprawnienia w zakresie zarządzania zasobami ludzkimi - do decydowania o zatrudnieniu lub zwolnieniu pracownika, sam zaś był podległy formalnie i organizacyjnie pracownikowi zarządzającemu spółką w imieniu pracodawcy, tj. dyrektorowi zakładu. Wobec powyższego niewątpliwie można uznać, że powód należał do kategorii osób tj. kierowników wyodrębnionych komórek organizacyjnych zakładu pracy, a zatem ma do niego zastosowanieart. 1514k.p. W niniejszej sprawie bezspornym było, że powód w czerwcu 2018 roku nie wykonywał pracy w święta ani w niedzielę. W tym względzie Sąd Rejonowy zasadnie oparł się na przedłożonej w toku postępowania liście obecności (czerwiec 2018 r.) opatrzonej podpisem jego przełożonego – dyrektora zakładu. Z listy tej wynika, że powód wykonywał pracę w dni powszednie od poniedziałku do piątku i wyłącznie jeden raz w sobotę przez dwie godziny. Na przepracowanych przez powoda 14 dni roboczych praca ponad 8 godzin miała miejsce przez 8 dni roboczych. W tym miejscu należało rozważyć zasadność wniosku dowodowego zgłoszonego przez powoda dopiero w apelacji o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z dokumentu – listy obecności, wykazu rzekomo przepracowanych przez powoda godzin w dalszych miesiącach lipiec –październik 2018 roku (godziny nadliczbowe). Uprawnienie stron sporu do zgłaszania w toku postępowania apelacyjnego nowych dowodów należy oceniać przez pryzmatart. 381 k.p.c.Przepis ten stanowi bowiem, że Sąd drugiej instancji może pominąć nowe fakty i dowody, jeżeli strona mogła je powołać w postępowaniu przed sądem pierwszej instancji, chyba że potrzeba powołania się na nie wynikła później. Istotą tej regulacji jest dyscyplinowanie stron procesowych, zobowiązanie ich do powoływania wszystkich znanych dowodów przed sądem pierwszej instancji pod rygorem ich pominięcia w instancji odwoławczej, co ma zapewnić realizację ważnych zasad procesowych, tj. koncentracji dowodów i sprawności postępowania. Przesłankami dopuszczenia nowych dowodów dopiero na etapie postępowania drugoinstancyjnego są niemożność powołania ich w postępowaniu pierwszoinstancyjnym bądź też wyniknięcie potrzeby powołania ich dopiero w drugiej instancji. Przypomnieć trzeba, iż postępowanie apelacyjne podlega pewnym ograniczeniom dowodowym, a to z racji tego, że zasadnicza cześć postępowania winna odbyć się przed sądem I instancji. Stąd sąd odwoławczy opiera się na materiale dowodowym będącym podstawą stanu faktycznego już wykazanego przed sądem pierwszej instancji lub okolicznościach opartych na nowych faktach i dowodach dopuszczalnych w postępowaniu drugoinstancyjnym. Strona wnioskująca o przeprowadzenie dowodu w postępowaniu apelacyjnym powinna wykazać więc istnienie przyczyn określonych wart. 381 k.p.c.usprawiedliwiających jego powołanie dopiero przed sądem drugiej instancji (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 maja 1998 r., sygn. akt I CKN 678/97). Podkreślić przy tym należy, że strona nie może argumentować potrzeby powołania nowych dowodów, treścią wyroku sądu pierwszej instancji, czy też treścią jego uzasadnienia. Natomiast za nowe fakty i dowody w rozumieniuart. 381 k.p.c.uznaje się takie, które nie istniały wcześniej lub o których istnieniu stronie nie było wiadomo w toku postępowania przed sądem a quo pomimo dołożenia staranności w zakresie zbierania dowodów. Nie stanowi potrzeby usprawiedliwiającej powołanie nowych faktów i dowodów w postępowaniu apelacyjnym fakt, że strona spodziewała się innej, korzystnej dla siebie oceny materiału dowodowego, ani też sam fakt wydania niekorzystnego dla niej wyroku, ani także jej niedbalstwo. W przedmiotowym postępowaniu powód w żaden sposób nie wykazał, że nie mógł przedstawić w/w dowodu przed Sądem Rejonowym, dlatego z uwagi na prekluzję dowodową, jego wniosek zawarty w apelacji o przeprowadzenie w/w dowodu nie mógł zostać uwzględniony na obecnym etapie postępowania (art. 381 k.p.c.). Abstrahując od powyższego, Sąd Okręgowy stoi także na stanowisku, że nawet gdyby uwzględnić załączone przez powoda do apelacji listy obecności, to w okolicznościach ustalonych w niniejszym postępowaniu, nie zmieniłyby oceny sądu z uwagi na szczególny charakter stanowiska zajmowanego przez powoda oraz okresu, w którym przypadały. Idąc dalej odnosząc się do cytowanego już przepisuart. 1514§ 1 k.p.podkreślić należy, że przepis ten nie wprowadza zasady nienormowanego czasu pracy, a jedynie stwierdza, że ponadnormatywna praca pracowników tam wymienionych nie jest dodatkowo wynagradzana. Sama praca jest, co do zasady, normowana na zasadach dotyczących innych pracowników. Przenosząc powyższe na grunt stanu faktycznego niniejszej sprawy należy więc stwierdzić, że powoda obowiązywały normy czasy pracy, które w przypadku powoda określone zostały przez pracodawcę w umowie o pracę w wymiarze 40 godzin tygodniowo. Zdaniem Sądu Okręgowego, nie ma podstaw, by przyjąć, tak jak chce powód, iż za pracę świadczoną w czerwcu 2018 roku, w godzinach ponadwymiarowych powinien otrzymać dodatkowe wynagrodzenie. Ponadto orzecznictwo prawa pracy niejednokrotnie podkreśla, że komentowany przepisart. 1514§ 1 k.p.nie wyklucza możliwości wystąpienia godzin nadliczbowych i nie pozbawia osób zatrudnionych na stanowiskach kierowniczych prawa do wynagrodzenia oraz dodatku za pracę w godzinach nadliczbowych. Pracownicy zarządzający zakładem pracy w imieniu pracodawcy oraz kierownicy wyodrębnionych komórek organizacyjnych nie mają prawa do wynagrodzenia za pracę wykonywaną w godzinach nadliczbowych „w razie konieczności". W judykaturze ustabilizowany jest pogląd, że komentowany przepis nie upoważnia pracodawców do stosowania takich rozwiązań organizacyjnych, które w samym swoim założeniu powodują konieczność wykonywania pracy stale w godzinach nadliczbowych przez pracowników zajmujących stanowiska kierownicze. Pod rządamiKodeksu pracypraca takich pracowników w godzinach nadliczbowych dopuszczalna jest tylko wyjątkowo, „w razie konieczności" (wyr. SN z 5.2.1976 r., I PRN 58/75, OSNCP 1976, Nr 10, poz. 223 z glosą A. Mirończuka, OSPiKA 1976, Nr 12, poz. 229). Stałe świadczenie pracy w przedłużonym czasie pracy nie należy do obowiązków pracownika zatrudnionego na stanowisku kierowniczym. Osoby zatrudnione na stanowiskach kierowniczych nie mogą być pozbawione prawa do wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych, jeżeli są zmuszone do systematycznego przekraczania obowiązujących norm czasu pracy wskutek niezależnej od nich wadliwej organizacji pracy (wyr. SN z 8.6.2004 r., III PK 22/04, OSNP 2005, Nr 5, poz. 65). Podkreślić należy, że w czerwcu 2018 roku u pozwanej obowiązywał regulamin pracy. § 23 ust. 1 owego regulaminu pracy pracowników(...) Sp. z.o.o.przewidywał, że zatrudnienie pracowników w godzinach nadliczbowych może nastąpić tylko w przypadkach i na warunkach przewidzianych prawem – na wyraźne polecenie Dyrektora lub kierownika jednostki organizacyjnej. Samowolne pozostawanie pracowników w pracy w godzinach nadliczbowych nie uprawnia tych pracowników do roszczeń z tytułu wynagrodzenia za godziny nadliczbowe. Powód podnosił w apelacji zarzut pominięcia przez sąd I instancji częściowo jego zeznań, dowodu z zeznań świadków:T. O. (2),R. F.orazP. S., w tym także dowodu z dokumentów: korespondencji mailowej między powodem oraz pozwanym. Okoliczności te nie mają jednak wpływu na rozstrzygnięcie sądu wobec uznania, iż w spornym okresie praca ponad wymiar czasu pracy nie była wykonywana w niedziele i święta a okres ten był szczególnym okresem w związku z przygotowaniem do uruchomienia hali produkcyjnej. W judykaturze wskazuje się, że wyłączenia prawa do wynagrodzenia i dodatku za pracę w godzinach nadliczbowych „w razie konieczności”, o której mowa wart. 1514k.p., tłumaczy się istnieniem wpływu pracowników na stanowiskach kierowniczych na planowanie czasu pracy. Mogą oni dysponować w większym - aniżeli szeregowi pracownicy - zakresie swoim czasem pracy, decydując o pozostaniu w pracy ponad obowiązujące normy czasu pracy. Jeśli mają taką swobodę, rzeczywiście nie istnieje podstawa do przyznania im wynagrodzenia i dodatku za pracę nadliczbową (por. na ten temat np. Ł. Pisarczyk w: Kodeks pracy. Komentarz pod red. L. Florka, Warszawa 2009, str. 825-827). Jeśli natomiast konieczność wykonywania pracy nadliczbowej wynika nie tyle z autonomicznej decyzji pracownika, ile organizacji pracy narzuconej przez pracodawcę, to nie ma podstaw do stosowania wyłączenia zart. 1514§ 1 KP(wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 marca 2011 r., sygn. akt II PK 221/10,L.). Powód w żaden sposób nie wykazał, że praca którą wykonywał w czerwcu 2018 roku przekraczająca podstawową normę czasu pracy jest spowodowana błędami organizacyjnymi pracodawcy, przeciwnie, pracując na stanowisku samodzielnym stanowisku sam organizował pracę własną oraz podległych jej pracowników. Zaakcentowania wymaga, że w czerwcu 2018 roku działalność zakładu produkcyjnego była dopiero przygotowywana, w tamtym czasie żadna produkcja jeszcze ,,nie ruszyła”. Rekrutacja pracowników trwała, do zakładu dopiero napływały dostawy urządzeń niezbędnych do jego uruchomienia. Do prerogatyw powoda należało uruchomienie produkcji w zakładzie, do którego to przygotowywał się skrzętnie uczestnicząc w wielomiesięcznym szkoleniu na terenie Niemiec, podczas którego wdrażał się w swoje obowiązki. Powód zatrudniony został na stanowisku kierownika ds. konstrukcji stalowych i miał kierowaćD.Produkcji. Jego podstawowy zakres obowiązków dotyczył zatem okresu po uruchomieniu produkcji. Ten zakres obowiązków, w ocenie sądu, powinien być tak określony aby nie generował potrzeby pracy w godzinach nadliczbowych. Natomiast sporny okres był okresem poprzedzającym uruchomienie zakładu produkcyjnego. Co do zasady wiązał się z pewnego rodzaju doraźną organizacją pracy i brakiem możliwości pełnego zaplanowania czasu wykonywania obowiązków, a nawet chaosem, związanym z czynnikami obiektywnymi – różne godziny dostaw, opóźnienia w transporcie itp. W ocenie Sądu Okręgowego był to właśnie okres, w którym pracownik, „w razie konieczności”, ma obowiązek pracy bez prawa do dodatkowego wynagrodzenia za godziny ponadwymiarowe dla pracowników zatrudnionych na stanowiskach kierowników wyodrębnionych komórek organizacyjnych zakładu pracy, nawet jeśli godziny te występują częściej niż sporadycznie. Jeszcze raz bowiem przypomnieć należy, iż osoby zatrudnione na takich stanowiskach mają prawo do wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych przypadających w niedziele i święta. Praca ponadwymiarowa, w pozostałych dniach tygodnia, nie rodzi prawa do dodatkowego wynagrodzenia, jeśli występuje, „w razie konieczności”, chyba że zakres obowiązków jest tak szeroko zakreślony, iż jego realizacja wymaga stałej pracy w godzinach ponadwymiarowych. Okazjonalna, wynikająca ze szczególnych potrzeb czy sytuacji pracodawcy – praca nie daje podstaw do dodatkowego wynagrodzenia. Przy czym istota braku prawa do dodatkowego wynagrodzenia nie ogranicza się do sporadyczności występowania takiej pracy a do jej przyczyny. Jeśli spowodowana jest nadmiarem obowiązków lub taką organizacją pracy przez pracodawcę, że pracownik nie może uniknąć pracy ponadnormatywnej to dodatkowe wynagrodzenie, przysługuje również pracownikowi zatrudnionemu na stanowisku kierowników wyodrębnionych komórek organizacyjnych zakładu pracy. Jeśli natomiast dodatkowa praca jest wynikiem złej organizacji pracy przez pracownika, który na tym stanowisku ma swobodę jej organizacji lub wiąże się z wyjątkową sytuacją u pracodawcy – nie daje prawa do dodatkowego wynagrodzenia. Z tą drugą sytuacją mamy do czynienia w niniejszym postępowaniu. W ocenie Sądu Okręgowego w sytuacji powoda potrzeba sporadycznego, czasowego wykonywania pracy ponad normatywny czas pracy mogła się zdarzyć, tym bardziej biorąc pod uwagę aspekt rozwoju działalności pozwanego, powstawanie zakładu produkcyjnego. W takiej sytuacji przekroczenie normatywnego czasu pracy po stronie powoda w połączeniu z charakterem powierzonego mu stanowiska pracy nie oznaczało automatycznie, że za tego rodzaju pracę powodowi należne miałoby być wynagrodzenie za pracę w godzinach nadliczbowych. Powód zajmował stanowisko kierownika ds. konstrukcji stalowych, niewątpliwie miał powierzony szeroki zakres zadań, był również osobą ze znaczną swobodą w zakresie organizowania własnego czasu pracy. W sprawie natomiast istotne jest to, o czym zeznawali świadkowie:W. G.,J. D.,R. F., członek zarząduM. D. (1), że w czerwcu 2018 roku nie było konieczności pracy w nadgodzinach. Jeśli były nadgodziny to pojedyncze, a zatem świadczone w okolicznościach nie dającym pracownikowi zatrudnionemu na stanowisku kierowniczym prawa do dodatkowego wynagrodzenia. Zdaniem tutejszego sądu, Sąd Rejonowy po przeanalizowaniu zgromadzonych dowodów wyprowadził prawidłowe wnioski zgodne z zasadami logicznego myślenia, doświadczenia życiowego i wiedzy ogólnej. Mając powyższe na uwadze, uznać zatem należy, że nie doszło do naruszenia przez Sąd Rejonowy ani przepisów prawa procesowego ani prawa materialnego. Nie ma zatem żadnych wątpliwości, że rozumowanie Sądu pierwszej instancji było logiczne i spójne. Postępowanie dowodowe zostało przeprowadzone rzetelnie i wnikliwie, a ocena materiału dowodowego wszechstronna i przekonująca. Miało to swoje odzwierciedlenie w rzeczowym uzasadnieniu wyroku. Tym samym, Sąd Okręgowy na podstawieart. 385 k.p.c., oddalił apelację jako bezzasadną. O kosztach zastępstwa procesowego Sąd orzekł na podstawieart. 98 k.p.c.a także§ 10 ust. 1 pkt 1 oraz § 9 ust. 1 pkt 2w zw. § 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U.2023.0.1935). Co do odsetek od kosztów procesu, Sąd orzekł zgodnie z dyspozycjąart. 981k.p.c., zgodnie z którym od kwoty zasądzonej tytułem zwrotu kosztów procesu należą się odsetki, w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, za czas od dnia uprawomocnienia się orzeczenia, którym je zasądzono, do dnia zapłaty. O obowiązku zapłaty odsetek sąd orzeka z urzędu.

15/251000/0004021/Pa

Sąd Okręgowy w Łodzi

VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

150515150001006_II_K_000531_2023_Uz_2024-02-20_002

II K 531/23

2024-02-20 01:00:00.0 CET

2024-03-04 18:30:16.0 CET

2024-03-04 10:03:56.0 CET

15051515

1006

SENTENCE

Sygn. akt II K 531/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 20 lutego 2024 r. Sąd Rejonowy w Kętrzynie II Wydział Karny w składzie: Przewodniczący: Sędzia Jarosław Walentynowicz Protokolant: sekr. sąd. Emilia Strzelczyk po rozpoznaniu w dniu 20 lutego 2024 r. sprawy S. Z. s. P. i M. z domu K. ur. (...) w E. oskarżonego o to, że: W okresie od 10 marca 2022 roku do dnia 19 kwietnia 2023 r. w m. W. , gm. K. , uchylał się od wykonania obowiązku alimentacyjnego na rzecz dziecka – K. Z. , rep

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Joanna Siergiedo" xPublisher="js_sr_ketrzyn" xEditorFullName="Joanna Siergiedo" xEditor="js_sr_ketrzyn" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="2" xFlag="published" xVolType="15/051515/0001006/K" xYear="2023" xVolNmbr="000531" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok</xName> <xBlock> <xText><xBx>Sygn. akt II K 531/23</xBx></xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right"> Dnia 20 lutego 2024 r.</xText> <xText>Sąd Rejonowy w Kętrzynie II Wydział Karny w składzie:</xText> <xText>Przewodniczący: Sędzia Jarosław Walentynowicz</xText> <xText>Protokolant: sekr. sąd. Emilia Strzelczyk</xText> <xText>po rozpoznaniu w dniu 20 lutego 2024 r. sprawy</xText> <xText><xBx><xAnon>S. Z.</xAnon> </xBx></xText> <xText><xBx>s. <xAnon>P.</xAnon> i <xAnon>M.</xAnon> z domu <xAnon>K.</xAnon> </xBx></xText> <xText><xBx><xAnon>ur. (...)</xAnon> w <xAnon>E.</xAnon></xBx></xText> <xText xALIGNx="center">oskarżonego o to, że:</xText> <xText>W okresie od 10 marca 2022 roku do dnia 19 kwietnia 2023 r. w m. <xAnon>W.</xAnon>, gm. <xAnon>K.</xAnon>, uchylał się od wykonania obowiązku alimentacyjnego na rzecz dziecka – <xAnon>K. Z.</xAnon>, reprezentowanej przez przedstawiciela ustawowego, matkę <xAnon>J. K.</xAnon>, określonego co do wysokości na podstawie wypisu z protokołu ugody przed Sądem Rejonowym w Kętrzynie sygn. akt III RC 493/11 z dnia 10 maja 2012 r., przy czym łączna wysokość powstałych wskutek tego zaległości stanowi równowartość co najmniej 3 świadczeń okresowych,</xText> <xText>tj. o przestępstwo z <xLexLink xArt="art. 209;art. 209 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 209§1 kk</xLexLink></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">I</xName> <xText>oskarżonego<xBx> <xAnon>S. Z.</xAnon> </xBx>uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to z mocy <xLexLink xArt="art. 209;art. 209 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 209§1 kk</xLexLink> skazuje na karę 100 (stu) stawek dziennych grzywny, określając wysokość jednej stawki na kwotę (20) złotych;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">II</xName> <xText>na podstawie <xLexLink xArt="art. 624;art. 624 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 624§1 kpk</xLexLink> zwalnia oskarżonego w całości od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych.</xText> </xUnit> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="32"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="30"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="56"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="10"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="87"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="11"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="22"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="20"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="100"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="38"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="5"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="11"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="11"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="114"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="71"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="99"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>Formularz UK 1</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>Sygnatura akt</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>IIK 53/23 (w części dot. orzeczenia o karze)</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText><xIx>Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie <xLexLink xArt="art. 343;art. 343 a;art. 387" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k.</xLexLink> albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.USTALENIE FAKTÓW</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.1</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx> Fakty uznane za udowodnione </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center"> <xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xText><xIx>Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xAnon>S. Z.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xText>W okresie od 10 marca 2022 roku do dnia 19 kwietnia 2023 r. w m. <xAnon>W.</xAnon>, gm. <xAnon>K.</xAnon>, uchylał się od wykonania obowiązku alimentacyjnego na rzecz dziecka – <xAnon>K. Z.</xAnon>, reprezentowanej przez przedstawiciela ustawowego, matkę <xAnon>J. K.</xAnon>, określonego co do wysokości na podstawie wypisu z protokołu ugody przed Sądem Rejonowym w Kętrzynie sygn. akt III RC 493/11 z dnia 10 maja 2012 r., przy czym łączna wysokość powstałych wskutek tego zaległości stanowi równowartość co najmniej 3 świadczeń okresowych,</xText> <xText>tj. o przestępstwo z <xLexLink xArt="art. 209;art. 209 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 209§1 kk</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="13"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Dowód </xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Numer karty </xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="13"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.2</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx> Fakty uznane za nieudowodnione </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center"> <xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xText><xIx>Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="13"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione </xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód </xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Numer karty</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="13"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.OCena DOWOdów</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.1</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx> Dowody będące podstawą ustalenia faktów </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp. faktu z pkt 1.1</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uznania dowodu</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.2</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów<xBRx></xBRx>(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów) </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.PODSTAWA PRAWNA WYROKU </xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xIx>Punkt rozstrzygnięcia z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.3</xName> <xText xALIGNx="left">Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem</xText> </xUnit> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.4</xName> <xText xALIGNx="left">Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem</xText> </xUnit> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.5</xName> <xText xALIGNx="left">Warunkowe umorzenie postępowania</xText> </xUnit> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText><xIx>Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.6</xName> <xText xALIGNx="left">Umorzenie postępowania</xText> </xUnit> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText><xIx>Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.7</xName> <xText xALIGNx="left">Uniewinnienie</xText> </xUnit> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText><xIx>Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt rozstrzygnięcia <xBRx></xBRx>z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt z wyroku odnoszący się <xBRx></xBRx>do przypisanego czynu</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xAnon>S. Z.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>I</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>I</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText><xAnon>S. Z.</xAnon> jest osobą karaną (k. 81-83), głównie za przestępstwa przeciwko mieniu. Za te przestępstwa otrzymywał kary pozbawienia wolności. Sąd uznał, że za przestępstwo nie alimentacji, którego dotąd nie popełnił właściwą karą będzie kara wolnościowa - grzywny. Z materiału aktowego wynika, że oskarżony przebywa obecnie za granicą, zatem niezasadne byłoby orzekanie kary ograniczenia wolności. Ponadto przebywając na wolności będzie miał szansę wykonywać swój obowiązek alimentacyjny. Najważniejszym dobrem bowiem, które powinno być tu chronione jest dobro osoby małoletniej, której potrzeby materialne powinien zaspokoić <xAnon>S. Z.</xAnon>. Zastosowana tu reakcja karna w ocenie sądu posiada dopingujące elementy dzięki, które skłonią go do podjęcia wykonywania obowiązku alimentacyjnego wobec córki, w innym przypadku narazi się na kolejne postępowanie karne. Jeśli kary nie wykona będzie możliwość orzeczenia kary zastępczej.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.1Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU </xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt rozstrzygnięcia <xBRx></xBRx>z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.6. inne zagadnienia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText><xIx>W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia, <xBRx></xBRx>a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText>Dodać można, że być może obecność prokuratora na rozprawie i stosowne wnioski z jego strony odnośnie kary, z którą się nie zgadza, rzuciłyby sądowi inne światło na wymiar kary dlatego należy ubolewać nad tą nieobecnością, pomimo tego, że nie jest obowiązkowa.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.KOszty procesu</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xIx>Punkt rozstrzygnięcia z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="13"> <xText><xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xIx>II</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="13"> <xText><xIx>Sąd zwolnił oskarżonego z ponoszenia sądowych kosztów postępowania, by dodatkowo nie pogarszać jego sytuacji materialnej i skłonić do rozpoczęcia realizacji obowiązku alimentacyjnego.</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.1Podpis</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> </xClmn> </xRow> </xRows> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Sędzia Jarosław Walentynowicz

Joanna Siergiedo

sekr. sąd. Emilia Strzelczyk

Joanna Siergiedo

Sygn. akt II K 531/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 20 lutego 2024 r. Sąd Rejonowy w Kętrzynie II Wydział Karny w składzie: Przewodniczący: Sędzia Jarosław Walentynowicz Protokolant: sekr. sąd. Emilia Strzelczyk po rozpoznaniu w dniu 20 lutego 2024 r. sprawy S. Z. s.P.iM.z domuK. ur. (...)wE. oskarżonego o to, że: W okresie od 10 marca 2022 roku do dnia 19 kwietnia 2023 r. w m.W., gm.K., uchylał się od wykonania obowiązku alimentacyjnego na rzecz dziecka –K. Z., reprezentowanej przez przedstawiciela ustawowego, matkęJ. K., określonego co do wysokości na podstawie wypisu z protokołu ugody przed Sądem Rejonowym w Kętrzynie sygn. akt III RC 493/11 z dnia 10 maja 2012 r., przy czym łączna wysokość powstałych wskutek tego zaległości stanowi równowartość co najmniej 3 świadczeń okresowych, tj. o przestępstwo zart. 209§1 kk I oskarżonegoS. Z.uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to z mocyart. 209§1 kkskazuje na karę 100 (stu) stawek dziennych grzywny, określając wysokość jednej stawki na kwotę (20) złotych; II na podstawieart. 624§1 kpkzwalnia oskarżonego w całości od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych. UZASADNIENIE Formularz UK 1 Sygnatura akt IIK 53/23 (w części dot. orzeczenia o karze) Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybieart. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k.albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza. 1.USTALENIE FAKTÓW 1.1 Fakty uznane za udowodnione Lp. Oskarżony Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano) S. Z. W okresie od 10 marca 2022 roku do dnia 19 kwietnia 2023 r. w m.W., gm.K., uchylał się od wykonania obowiązku alimentacyjnego na rzecz dziecka –K. Z., reprezentowanej przez przedstawiciela ustawowego, matkęJ. K., określonego co do wysokości na podstawie wypisu z protokołu ugody przed Sądem Rejonowym w Kętrzynie sygn. akt III RC 493/11 z dnia 10 maja 2012 r., przy czym łączna wysokość powstałych wskutek tego zaległości stanowi równowartość co najmniej 3 świadczeń okresowych, tj. o przestępstwo zart. 209§1 kk Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione Dowód Numer karty 1.2 Fakty uznane za nieudowodnione Lp. Oskarżony Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano) Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione Dowód Numer karty 1.OCena DOWOdów 1.1 Dowody będące podstawą ustalenia faktów Lp. faktu z pkt 1.1 Dowód Zwięźle o powodach uznania dowodu 1.2 Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów) Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2 Dowód Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu 1.PODSTAWA PRAWNA WYROKU Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Oskarżony ☐ 1.3 Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej ☐ 1.4 Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej ☐ 1.5 Warunkowe umorzenie postępowania Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania ☐ 1.6 Umorzenie postępowania Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania ☐ 1.7 Uniewinnienie Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia 1.KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie Oskarżony Punkt rozstrzygnięciaz wyroku Punkt z wyroku odnoszący siędo przypisanego czynu Przytoczyć okoliczności S. Z. I I S. Z.jest osobą karaną (k. 81-83), głównie za przestępstwa przeciwko mieniu. Za te przestępstwa otrzymywał kary pozbawienia wolności. Sąd uznał, że za przestępstwo nie alimentacji, którego dotąd nie popełnił właściwą karą będzie kara wolnościowa - grzywny. Z materiału aktowego wynika, że oskarżony przebywa obecnie za granicą, zatem niezasadne byłoby orzekanie kary ograniczenia wolności. Ponadto przebywając na wolności będzie miał szansę wykonywać swój obowiązek alimentacyjny. Najważniejszym dobrem bowiem, które powinno być tu chronione jest dobro osoby małoletniej, której potrzeby materialne powinien zaspokoićS. Z.. Zastosowana tu reakcja karna w ocenie sądu posiada dopingujące elementy dzięki, które skłonią go do podjęcia wykonywania obowiązku alimentacyjnego wobec córki, w innym przypadku narazi się na kolejne postępowanie karne. Jeśli kary nie wykona będzie możliwość orzeczenia kary zastępczej. 1.1Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU Oskarżony Punkt rozstrzygnięciaz wyroku Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu Przytoczyć okoliczności 1.6. inne zagadnienia W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę Dodać można, że być może obecność prokuratora na rozprawie i stosowne wnioski z jego strony odnośnie kary, z którą się nie zgadza, rzuciłyby sądowi inne światło na wymiar kary dlatego należy ubolewać nad tą nieobecnością, pomimo tego, że nie jest obowiązkowa. 1.KOszty procesu Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Przytoczyć okoliczności II Sąd zwolnił oskarżonego z ponoszenia sądowych kosztów postępowania, by dodatkowo nie pogarszać jego sytuacji materialnej i skłonić do rozpoczęcia realizacji obowiązku alimentacyjnego. 1.1Podpis

15/051515/0001006/K

Sąd Rejonowy w Kętrzynie

II Wydział Karny

153510000001003_II_Ca_001022_2023_Uz_2024-01-26_001

II Ca 1022/23

2024-01-03 01:00:00.0 CET

2024-02-01 17:30:04.0 CET

2024-02-08 08:25:43.0 CET

15351000

1003

SENTENCE, REASON

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 3 stycznia 2024 roku Sąd Okręgowy w Poznaniu Wydział II Cywilny Odwoławczy Przewodniczący sędzia Marcin Miczke po rozpoznaniu 3 stycznia 2024 roku w Poznaniu na posiedzeniu niejawnym sprawy z powództwa F. S. (1) przeciwko M. M. o zapłatę na skutek apelacji powoda od wyroku Sądu Rejonowego Poznań – Stare Miasto w Poznaniu z 21 marca 2023 roku sygn. akt VII C 342/22 oddala apelację. Marcin Miczke UZASADNIENIE Po ostatecznym sprecyzowaniu żądania powód

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Aleksandra Rogowa-Kosmala" xPublisher="aleksandra.rogowa" xEditorFullName="Wioletta Koberstein" xEditor="wioletta.koberstein" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="4" xFlag="published" xVolType="15/351000/0001003/Ca" xYear="2023" xVolNmbr="001022" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right"> Dnia 3 stycznia 2024 roku</xText> <xText>Sąd Okręgowy w Poznaniu Wydział II Cywilny Odwoławczy</xText> <xText>Przewodniczący sędzia Marcin Miczke</xText> <xText>po rozpoznaniu 3 stycznia 2024 roku w Poznaniu</xText> <xText>na posiedzeniu niejawnym</xText> <xText>sprawy z powództwa <xAnon>F. S. (1)</xAnon></xText> <xText>przeciwko <xAnon>M. M.</xAnon></xText> <xText>o zapłatę</xText> <xText>na skutek apelacji powoda</xText> <xText>od wyroku Sądu Rejonowego Poznań – Stare Miasto w Poznaniu</xText> <xText>z 21 marca 2023 roku</xText> <xText>sygn. akt VII C 342/22</xText> <xText xALIGNx="center"> <xBx>oddala apelację.</xBx></xText> <xText>Marcin Miczke</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Po ostatecznym sprecyzowaniu żądania powód <xAnon>F. S. (2)</xAnon> domagał się zasądzenia od pozwanej <xAnon>M. M.</xAnon>, prowadzącej działalność gospodarczą pod <xAnon> firmą (...)</xAnon>, kwoty 730,80 zł (k. 24).</xText> <xText>W odpowiedzi na pozew pozwana <xAnon>M. M.</xAnon>, prowadząca działalność gospodarczą pod <xAnon> firmą (...)</xAnon>, reprezentowana przez prokurenta <xAnon>K. M.</xAnon>, wniosła o oddalenie powództwa. Nadto, na podstawie <xLexLink xArt="art. 194;art. 194 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 194 § 1 k.p.c.</xLexLink>, wniosła o wezwanie do udziału w sprawie w charakterze pozwanej Wspólnoty Mieszkaniowej <xAnon>ul. (...)</xAnon> w <xAnon>P.</xAnon>.</xText> <xText>Postanowieniem z dnia 9 listopada 2022 r. Sąd oddalił wniosek pozwanej o dopozwanie Wspólnoty Mieszkaniowej <xAnon>ul. (...)</xAnon> w <xAnon>P.</xAnon>, na podstawie <xLexLink xArt="art. 5054;art. 5054 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 5054 § 1 k.p.c.</xLexLink></xText> <xText>Na rozprawie w dniu 21marca 2023 r. powód wskazał między innymi, że policzył sobie, iż płytki musiał położyć dwa razy: raz w 2014 r. i drugi raz po ich skuciu przez ww. pracownika. Powód wskazał, że policzył i wyszło mu razem z materiałem i robocizną ponad 600 zł. Przyznał, że wypłacono mu za skucie płytek 668,40 zł. Wskazał, że w pozwie domaga się jeszcze raz tej kwoty, bo skoro dwa razy zakładał płytki, to musiał tę kwotę dwa razy wydać. Podkreślił też, że to <xAnon>K. M.</xAnon> zlecił tę pracę pracownikowi, który skuł płytki i to <xAnon>K. M.</xAnon> powinien być pozwany, a nie <xAnon>M. M.</xAnon>.</xText> <xText><xBx>Wyrokiem z 21 marca 2023 r., sygn. akt VII C 342/22 Sąd Rejonowy Poznań – Stare Miasto w Poznaniu</xBx>, w punkcie 1. oddalił powództwo, a w punkcie 2. nie obciążył powoda kosztami procesu.</xText> <xText>Apelację od powyższego wyroku wywiódł powód, zaskarżając wyrok w całości, oraz domagając się zmiany wyroku poprzez zasądzenie od pozwanej na jego rzecz kwoty 730,80 zł. Apelujący zarzucił w pierwszej kolejności, że niniejsza sprawa powinna zostać przekazana do wydziału gospodarczego i z tego względu wnioskował o przekazanie sprawy do rozpoznania przez wydział gospodarczy. Następnie apelujący zarzucił Sądowi Rejonowemu błędną ocenę zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, przede wszystkim w postaci pisma z dnia 30 marca 2017 r., oraz pisma z 10 października 2020 r. Ponadto, apelujący powód po raz kolejny powtórzył swoje stanowisko dotychczas wyrażone w sprawie, w szczególności odnośnie doznanej przez niego szkody i konieczności jej naprawienia przez pozwaną.</xText> <xText><xBx>Sąd Okręgowy zważył, co następuje:</xBx></xText> <xText><xBx>Apelację jest bezzasadna.</xBx></xText> <xText>Sąd Okręgowy nie przeprowadzał postępowania dowodowego, zatem uzasadnienie wyroku, zgodnie z <xLexLink xArt="art. 505(13);art. 505(13) § 2" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 505<xSUPx>13</xSUPx> § 2 k.p.c.</xLexLink>, zawierać będzie jedynie wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa.</xText> <xText>Redakcja <xLexLink xArt="art. 505(9);art. 505(9) § 1(1)" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 505<xSUPx>9</xSUPx> § 1<xSUPx>1</xSUPx> k.p.c.</xLexLink> sugeruje wyraźnie, że przepis ten wprowadza zamknięty katalog zarzutów, na których można oprzeć apelację w postępowaniu uproszczonym. Sąd Najwyższy w uzasadnieniu uchwały składu siedmiu sędziów z 31 stycznia 2008 r., sygn. akt III CZP 49/07 wskazał, że apelację uproszczoną można oprzeć jedynie na zarzutach naruszenia prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie oraz na zarzutach naruszenia przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć wpływ na wynik sprawy. Powyższe oznaczałoby w konsekwencji niedopuszczalność oparcia apelacji w tym postępowaniu na zarzucie błędu w ustaleniach faktycznych. W literaturze zwraca się uwagę, że zarzut błędu w ustaleniach faktycznych może być zgłoszony w apelacji uproszczonej pośrednio przez zarzucenie naruszenia przepisów postępowania mających istotny wpływ na wynik sprawy, a w szczególności przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów <xLexLink xArt="art. 233;art. 233 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 233 § 1 k.p.c.</xLexLink>, bądź też niezasadne dopuszczenie lub pominięcie określonego dowodu prowadzące do wypaczenia ustaleń faktycznych w sprawie. Podkreślić należy, że apelacja pełna polega na tym, że sąd drugiej instancji rozpatruje sprawę ponownie. Innymi słowy, przedstawione pod osąd roszczenie procesowe jest rozpoznawane po raz wtóry cum beneficio novorum, a prowadzona przez sąd rozprawa stanowi kontynuację rozprawy rozpoczętej przed sądem pierwszej instancji. Podstawowym celem postępowania apelacyjnego jest naprawienie wszystkich błędów popełnionych zarówno przez sąd, jak i przez strony, przy czym chodzi zarówno o błędy natury prawnej, jak i faktycznej. Z tych względów nieodłącznym elementem apelacji pełnej jest także możliwość powoływania przed sądem drugiej instancji tzw. nowości (facta noviter producta oraz facta noviter reperta). Apelacja pełna, oderwana od podstaw, a więc od reglamentowanej przez prawodawcę listy możliwych zarzutów, nie krępuje więc sądu drugiej instancji, zachowującego w zasadzie nieograniczone kompetencje rozpoznawcze. Z kolei apelacja ograniczona ma inne cele. Jej funkcją nie jest ponowne rozpoznanie sprawy, lecz wyłącznie kontrola wyroku wydanego przez sąd pierwszej instancji. Sąd apelacyjny nie rozpoznaje powództwa (roszczenia), lecz tylko ocenia trafność (słuszność) zaskarżonego rozstrzygnięcia. W związku z tym prezentowanie nowych twierdzeń oraz prowadzenie nowych dowodów jest w zasadzie niedopuszczalne (sine beneficio novorum). Apelacja ograniczona wiąże sąd apelacyjny, a zakres jego kompetencji kontrolnych jest zredukowany do tego, co w apelacji zarzuci skarżący (tantum devolutum, quantum apellatum). Wprowadzając apelację ograniczoną, ustawodawca jednocześnie określa zarzuty, jakimi może posługiwać się skarżący.</xText> <xText>Różnica między apelacją pełną a ograniczoną jest zatem bardzo istotna. Polega przede wszystkim na tym, że apelacja ograniczona nie służy – jak apelacja pełna – badaniu trafności (słuszności) zaskarżonego orzeczenia z punktu widzenia zgodności z rzeczywistością (z rzeczywistym stanem prawnym i faktycznym), lecz z punktu widzenia jego zgodności z materiałem procesowym pozostającym w dyspozycji sądu orzekającego; w centrum uwagi sądu drugiej instancji pozostaje zaskarżone orzeczenie i ocena jego poprawności, nie zaś rozpoznanie sprawy i orzekanie in merito. (tak: M. Manowska, Postępowania odrębne, s. 250–251; I. Gil w: Marszałkowska-Krześ, Komentarz KPC, 2018, art. 5059, uw. Nr 1.).</xText> <xText>Sąd Okręgowy, rozpoznając sprawę w granicach zaskarżenia wynikających z przytoczonych norm i apelacji, w pełni podzielił dokonaną przez Sąd Rejonowy ocenę materiału dowodowego zgromadzonego w aktach oraz poczynione na tej podstawie ustalenia faktyczne, uznając je za własne (<xLexLink xArt="art. 382" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 382 k.p.c.</xLexLink>).</xText> <xText>Istota apelacji sprowadzała się do zakwestionowania rozstrzygnięcia Sądu Rejonowego w zakresie, w jakim Sąd uznał, że powód nie wykazał, aby to pozwana ponosiła odpowiedzialność za powstanie szkody, a zarazem powód nie wykazał, że poniósł szkodę w większym zakresie niż w takim, za jaki odpowiedzialność uznała już Wspólnota Mieszkaniowa <xAnon> (...)</xAnon>, <xAnon>(...)</xAnon> w <xAnon>P.</xAnon>. Pomimo, że pozwany w swojej apelacji nie wyartykułował wprost redakcyjnie treści zarzutów, to z samej jej treści należało odczytać, iż skarżący podniósł zarzut naruszenia przepisów prawa procesowego, a to w postaci <xLexLink xArt="art. 233;art. 233 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 233 § 1 k.p.c.</xLexLink> poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów.</xText> <xText>Dokonana przez Sąd I instancji ocena dowodów była swobodna, lecz nie dowolna; nie nosi też znamion sprzeczności z zasadami logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego. Tym samym brak jest podstaw do stawiania Sądowi Rejonowemu zarzutu naruszenia <xLexLink xArt="art. 233;art. 233 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 233§ 1 k.p.c.</xLexLink> Przypomnieć należy, że Sąd Najwyższy wielokrotnie wskazywał, że postawienie zarzutu naruszenia <xLexLink xArt="art. 233;art. 233 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 233 § 1 k.p.c.</xLexLink> nie może polegać na zaprezentowaniu przez stronę skarżącą stanu faktycznego przyjętego przez nią na podstawie własnej oceny dowodów; strona skarżąca może tylko wykazywać, posługując się wyłącznie argumentami jurydycznymi, że sąd rażąco naruszył ustanowione w wymienionym przepisie zasady oceny wiarygodności i mocy dowodów i że naruszenie to miało wpływ na wynik sprawy (por.m.in. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 14 stycznia 2000 r., I CKN 1169/99, OSNC 2000/7-8 poz. 139 i z dnia 10 kwietnia 2000 r., V CKN 17/2000, OSNC 2000/10 poz. 189). Strona musi wykazać, że ocena ta nie da się pogodzić z zasadami logicznego rozumowania, doświadczenia życiowego lub też jest ocena niepełną, bo nie biorącą pod rozwagę, w ramach jej dokonywania, istotnej części materiału procesowego. Określonej tymi granicami rzeczowej polemiki z tą oceną nie może więc zastąpić przedstawienie oceny własnej przeprowadzonych w sprawie dowodów i wynikających z niej wniosków w zakresie ustaleń, które to ustalenia (uznawane przez autora zarzutu za odpowiadające rzeczywistemu stanowi rzeczy) są przeciwne konstatacjom faktycznym dokonanym przez sąd. Co więcej, zarzut ten nie jest usprawiedliwiony nawet wówczas, gdy wnioski w zakresie ustaleń sformułowane przez autora tego zarzutu – oparte na dowodach zgromadzonych w postępowaniu rozpoznawczym były równie usprawiedliwione jak te, które, chociaż odmienne, sformułował sąd na potrzeby orzeczenia poddanego kontroli instancyjnej. Swobodna ocena dowodów jest bowiem jednym z podstawowych atrybutów kompetencji jurysdykcyjnej sądu rozstrzygającego sprawę i dopóki mieści się w granicach wyznaczonych w <xLexLink xArt="art. 233;art. 233 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 233 § 1 k.p.c.</xLexLink> podlega ochronie.</xText> <xText>Naruszenia tych granic apelujący nie wykazał w apelacji w jakimkolwiek stopniu, wobec czego zarzut naruszenia <xLexLink xArt="art. 233;art. 233 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 233 § 1 k.p.c.</xLexLink> był bezzasadny, a apelacja miała charakter wyłącznie polemiczny. Apelujący po raz kolejny powtórzył swoje stanowisko wyrażone na etapie postępowania przed Sądem I instancji. Sąd Rejonowy trafnie wskazał na okoliczności, jakie były niesporne pomiędzy stronami, a mianowicie, że poręcze na balkonie powoda zostały pomalowane, a płytki na balkonie zostały częściowo skute, wbrew żądaniu powoda. Nadto, Sąd Rejonowy słusznie wskazał, że bezsporna była także okoliczność, iż to nie pozwana, a Wspólnota Mieszkaniowa przy <xAnon>ul. (...)</xAnon> w <xAnon>P.</xAnon> uznała swą odpowiedzialność za to zdarzenie i tytułem rekompensaty za powyższe przyznała powodowi kwotę 680,40 zł, a po potrąceniu należności 12 zł, wypłaciła finalnie kwotę 668,40 zł. W tych ustaleniach faktycznych o ile powód wykazał sam fakt wystąpienia po jego stronie szkody, to także jego rolą było wykazanie, że na gruncie 415 <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">k.c.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 361;art. 361 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 361 § 1 k.c.</xLexLink> należy mu się odszkodowanie w wyższej wysokości, niż uznała już to wspomniana Wspólnota Mieszkaniowa, a ponadto winien wykazać, że tę ewentualną większą szkodę powinna ponieść pozwana w sprawie <xAnon>M. M.</xAnon>. Sąd Rejonowy dokonał prawidłowych ustaleń zarówno co do uznania, że powodowi nie udało się wykazać zasadności zasądzenia wyższej kwoty tytułem poniesionej szkody, a ponadto nie zdołał wykazać w tym względzie odpowiedzialności po stronie pozwanej. Sąd Okręgowy w pełni podzielił przytoczone przez Sąd Rejonowy rozważania w tym zakresie, nie widząc potrzeby ich ponownego powtarzania. Tym bardziej, że apelujący powód w swojej apelacji nie podniósł jakichkolwiek zarzutów skutkujących możliwością podważenia tej oceny.</xText> <xText>Apelacja jako bezzasadna podlegała zatem oddaleniu na podstawie <xLexLink xArt="art. 385" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 385 k.p.c.</xLexLink></xText> <xText xALIGNx="right">Sędzia Marcin Miczke</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

sędzia Marcin Miczke