Datasets:

JuDDGES

/

pl-court-raw

like 0

Follow

JuDDGES 9

153505000001006_II_Ka_000393_2023_Uz_2024-02-12_001

II Ka 393/23

2024-02-12 01:00:00.0 CET

2024-02-14 17:30:05.0 CET

2024-02-14 11:38:04.0 CET

15350500

1006

REASON

Sygn. akt II Ka 393/23 UZASADNIENIE Wyrokiem z dnia 11 października 2023 r. Sąd Rejonowy w Kole, sygn. akt II W 440/23 obwinionego G. P. uznał za winnego tego, w dniu 4 czerwca 2023 r. o godz. 08:52 w m. S. , (...) kierując po drodze publicznej pojazdem m-ki V. (...) o nr rej. (...) nie zastosował się do znaku D-42 i przekroczył dopuszczalną prędkość w obszarze zabudowanym o nie więcej niż o 50 km/h jadąc z prędkością nie większą niż 100 km/h przy ograniczeniu do 50 km/h, tj. popełnienia wykrocz

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Ewa Szuster" xPublisher="ESzuster" xEditorFullName="Dorota Sobieraj" xEditor="DSobieraj" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="3" xFlag="published" xVolType="15/350500/0001006/Ka" xYear="2023" xVolNmbr="000393" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText>Sygn. akt II Ka 393/23</xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Wyrokiem z dnia 11 października 2023 r. Sąd Rejonowy w Kole, sygn. akt II W 440/23 obwinionego <xAnon>G. P.</xAnon> uznał za winnego tego, w dniu 4 czerwca 2023 r. o godz. 08:52 w m. <xAnon>S.</xAnon>, <xAnon>(...)</xAnon> kierując po drodze publicznej pojazdem m-ki <xAnon>V. (...)</xAnon> o <xAnon>nr rej. (...)</xAnon> nie zastosował się do znaku D-42 i przekroczył dopuszczalną prędkość w obszarze zabudowanym o nie więcej niż o 50 km/h jadąc z prędkością nie większą niż 100 km/h przy ograniczeniu do 50 km/h, tj. popełnienia wykroczenia z art. 92a § 2 kw i za to wymierzył mu karę grzywny w wysokości 1200 złotych.</xText> <xText>Apelację od powyższego wyroku złożył obwiniony <xAnon>G. P.</xAnon> zaskarżając wyrok w całości i zarzucając mu błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia mający wpływ na treść orzeczenia (<xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 3" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt. 3 k.p.k.</xLexLink>) w szczególności:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">1</xName> <xText>błędne ustalenia sądu zakresie dokonania pomiaru prędkości samochodu, w szczególności wynikające ze sposobu dokonania tego pomiaru przez policjantkę wyskakującą zza krzaków;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">2</xName> <xText>nieuwzględnienie, że za samochodem obwinionego jechał inny kierowca, który do doganiał;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">3</xName> <xText>nieuwzględnienie, że obwiniony od 25 lat jeździ zawodowo, ostrożnie;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">4</xName> <xText>oparcie się tylko na zeznaniach świadka i instrukcji urządzenia pomiarowego bez opinii biegłego, która zdaniem obwinionego była w tej sprawie konieczna.</xText> </xUnit> <xText>Podnosząc te zarzuty obwiniony składał wnioski, które w sumie miały prowadzić do zmiany zaskarżonego wyroku i uniewinnienie obwinionego.</xText> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Sąd odwoławczy zważył, co następuje:</xBx></xText> <xText>Apelacja obwinionego <xAnon>G. P.</xAnon> okazała się całkowicie bezzasadna i jako taka nie mogła być uwzględniona.</xText> <xText>Wbrew twierdzeniom skarżącego sąd I instancji po prawidłowo przeprowadzonym postępowaniu dokonał właściwej oceny dowodów, a stanowisko swoje przekonująco uzasadnił.</xText> <xText>Ocena materiału dowodowego w zakresie czynów przypisanych obwinionemu przez Sąd Rejonowy dokonana została z uwzględnieniem reguł sformułowanych w przepisach <xLexLink xArt="art. 5" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 5 k.p.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 k.p.k.</xLexLink>, stosowanych również w postępowaniu w sprawach o wykroczenia. Co więcej, jest ona oceną wszechstronną i bezstronną, jest zgodna z zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego.</xText> <xText>Przypomnieć w tym miejscu należy, że zgodnie z <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 k.p.k.</xLexLink> organy po-stępowania, a więc także i sąd, kształtują swe przekonanie na podstawie wszystkich przeprowadzonych dowodów, ocenianych swobodnie z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego.</xText> <xText>Zgodnie z panującym w orzecznictwie poglądem, przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 k.p.k.</xLexLink>, wtedy gdy:</xText> <xEnum> <xBullet></xBullet> <xEnumElem> <xText>jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy (<xLexLink xArt="art. 410" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 410 k.p.k.</xLexLink>) i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy (<xLexLink xArt="art. 2;art. 2 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 2 § 2 k.p.k.</xLexLink>),</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>stanowi wynik rozważenia wszystkich tych okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego (<xLexLink xArt="art. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 4 k.p.k.</xLexLink>),</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>jest wyczerpująco i logicznie, z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, uargumentowane w uzasadnieniu wyroku - <xLexLink xArt="art. 424;art. 424 § 1;art. 424 § 1 pkt. 1;art. 424 § 1 pkt. 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 424 § 1 pkt 1 i 2 k.p.k.</xLexLink> (vide: wyrok składu 7 sędziów</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xText>Sądu Najwyższego z dnia 9 listopada 1990 roku, publ. OSNKW 1991/9/41).</xText> <xText>Te kryteria oceny mają zastosowanie również przy orzekaniu w sprawach o wykroczenia.</xText> <xText>Wbrew twierdzeniom zawartych w apelacji sąd I instancji dokonał szczegółowej analizy przeprowadzonych dowodów i przekonująco uzasadnił na jakich dowodach się oparł dokonując ustaleń i dlaczego uznał za wiarygodne zeznania świadka funkcjonariusza policji <xAnon>A. B.</xAnon>, a dlaczego odmówił wiary wyjaśnieniom obwinionego we wskazanym prze ten sąd zakresie.</xText> <xText>Zeznania złożone przez tego świadka były konsekwentne i spójne. Wbrew twierdzeniom skarżącego uznać należy, iż sąd I dokonał analizy całego materiału dowodowego przy zachowaniu wymogów z <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 k.p.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 8" xIsapId="WDU20011061148" xTitle="Ustawa z dnia 24 sierpnia 2001 r. - Kodeks postępowania w sprawach o wykroczenia" xAddress="Dz. U. z 2001 r. Nr 106, poz. 1148">art. 8 k.p.w.</xLexLink>, co doprowadziło do uznania jego wyjaśnień w znacznej mierze, w szczególności w zakresie możliwości przekroczenia prędkości i możliwości zmierzenia prędkości innemu samochodowi jadącemu przed obwinionym za niewiarygodne.</xText> <xText>Ponadto sąd odwoławczy nie dopatrzył się błędów logicznych, lekceważenia dowodów, opierania się na dowodach nieprzekonujących czy na faktach w istocie nieudowodnionych. Sąd Rejonowy swoje stanowisko wyczerpująco i logicznie, z uwzględnieniem wskazań wiedzy oraz doświadczenia życiowego uargumentował w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku (<xLexLink xArt="art. 424;art. 424 § 1;art. 424 § 1 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 424 § 1 pkt. 1 k.p.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 82;art. 82 § 1" xIsapId="WDU20011061148" xTitle="Ustawa z dnia 24 sierpnia 2001 r. - Kodeks postępowania w sprawach o wykroczenia" xAddress="Dz. U. z 2001 r. Nr 106, poz. 1148">art. 82 § 1 k.p.w.</xLexLink>).</xText> <xText>Nielogiczne są próby skarżącego negowania swojego sprawstwa, w szczególności próby wywodzenia, iż nie ma pewności czy to prędkość właśnie jego samochodu została zmierzona.</xText> <xText>Wywodom skarżącego przeczą właśnie wiarygodne zeznania funkcjonariusza policji <xAnon>A. B.</xAnon>. Zeznania te poparte są zapisem na płycie DVD, protokołem oględzin płyty i wydrukiem zdjęcia wskazującego na wykonanie pomiaru (k.10-12). Dowody te nie pozostawiają żadnej wątpliwości, że pomiar prędkości dotyczy właśnie samochodu, którym kierował obwiniony.</xText> <xText>Sąd odwoławczy zgadza się z wywodami sądu I instancji, że urządzenie, którym dokonano pomiaru prędkości pojazdu obwinionego jest jednym z najnowocześniejszych urządzeń tego typu pozostającym w dyspozycji policji i w chwili pomiaru miało ważne świadectwo legalizacji pierwotnej. Słusznie sąd ten zwraca uwagę na, że z instrukcji obsługi laserowego miernika prędkości jasno wynika, aby upewnić się, że wynik dokonanego pomiaru nie będzie błędny TruCAM II monitoruje zarówno stan urządzenia jak i proces pomiaru. Gdy urządzenie wykryje stan błędu, wyświetli komunikat o błędzie zamiast wyniku pomiaru. Stąd słuszny wniosek sądu I instancji, ze nie ma możliwości, by urządzenie działało nieprawidłowo i podawało zawyżoną czy zaniżoną prędkość namierzanego pojazdu, ponieważ urządzenie wykrywa błędy pomiaru, informując o tym operatora urządzenia. Ponadto przyrząd jest przystosowany do pracy w niekorzystnych warunkach atmosferycznych niezależnie od pory dnia lub nocy, dokonuje pomiaru w pełnym zakresie pomiarowym, w odległości do 1200 m</xText> <xText>Słusznie sąd I instancji wziął pod uwagę, że margines błędu pomiarowego, który według instrukcji wynosi 2 km/godz. i uwzględnił to na korzyść obwinionego przy ustaleniu stanu faktycznego w sprawie i dokonywaniu opisu czynu.</xText> <xText>Ocena dokonanego pomiaru i urządzenia służącego do wykonywania tej czynności należy do sądu i jest dokonywana na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego. Czynność ta nie wymaga wiadomości specjalnych biegłych z jakiejkolwiek dziedziny, dlatego zarzut obwinionego w tym zakresie jest bezpodstawny.</xText> <xText>Jeśli chodzi o zarzut nieuwzględnienia dotychczasowego sposobu bezpiecznej jazdy przez 25 lat przez obwinionego, to przy dokonywaniu ustaleń faktycznych dotyczących zarzutu nie ma to istotnego znaczenia, natomiast dotychczasową niekaralność obwinionego sąd I instancji słusznie uznał za okoliczność łagodzącą przy wymiarze kary grzywny.</xText> <xText>Reasumując, dokonana przez sąd I instancji ocena dowodów okazała się trafna, a prawidłowo poczynione ustalenia faktyczne pozwoliły na niebudzące wątpliwości przypisanie obwinionemu wykroczenia.</xText> <xText>Kierunek apelacji obwinionego obligował sąd odwoławczy do kontroli zaskarżonego orzeczenia, także co do orzeczonej kary (<xLexLink xArt="art. 447;art. 447 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 447 § 1 k.p.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 109" xIsapId="WDU20011061148" xTitle="Ustawa z dnia 24 sierpnia 2001 r. - Kodeks postępowania w sprawach o wykroczenia" xAddress="Dz. U. z 2001 r. Nr 106, poz. 1148">art. 109 k.p.w.</xLexLink>).</xText> <xText>Mając na uwadze dyrektywy sądowego wymiaru kary (art. 33 k.w.), okoliczności przedmiotowe i podmiotowe czynu obwinionego, które trafnie wyeksponował sąd rejonowy w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku jak również jego właściwości i warunki osobiste, orzeczoną karę grzywny należy uznać za adekwatną i sprawiedliwą reakcję na zachowanie obwinionego</xText> <xText>Mając na względzie wszystkie przedstawione powyżej okoliczności, sąd odwoławczy – nie znajdując przy tym uchybień określonych w <xLexLink xArt="art. 104" xIsapId="WDU20011061148" xTitle="Ustawa z dnia 24 sierpnia 2001 r. - Kodeks postępowania w sprawach o wykroczenia" xAddress="Dz. U. z 2001 r. Nr 106, poz. 1148">art. 104 k.p.w.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 440" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 440 k.p.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 109;art. 109 § 2" xIsapId="WDU20011061148" xTitle="Ustawa z dnia 24 sierpnia 2001 r. - Kodeks postępowania w sprawach o wykroczenia" xAddress="Dz. U. z 2001 r. Nr 106, poz. 1148">art. 109 § 2 k.p.w.</xLexLink>, podlegających uwzględnieniu z urzędu i powodujących konieczność zmiany bądź uchylenia zaskarżonego rozstrzygnięcia – na podstawie <xLexLink xArt="art. 437;art. 437 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 437 § 1 k.p.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 109;art. 109 § 2" xIsapId="WDU20011061148" xTitle="Ustawa z dnia 24 sierpnia 2001 r. - Kodeks postępowania w sprawach o wykroczenia" xAddress="Dz. U. z 2001 r. Nr 106, poz. 1148">art. 109 § 2 k.p.w.</xLexLink> orzekł jak w wyroku.</xText> <xText>O kosztach postępowania odwoławczego orzeczono na podstawie <xLexLink xArt="art. 636;art. 636 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 636 § 1 k.p.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 119" xIsapId="WDU20011061148" xTitle="Ustawa z dnia 24 sierpnia 2001 r. - Kodeks postępowania w sprawach o wykroczenia" xAddress="Dz. U. z 2001 r. Nr 106, poz. 1148">art. 119 k.p.w.</xLexLink> i § 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 grudnia 2017 r. w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty sądowej od wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia (Dz.U.2017 poz. 2467) oraz <xLexLink xArt="art. 1;art. 3;art. 3 ust. 1;art. 8;art. 21;art. 21 pkt. 2" xIsapId="WDU19730270152" xTitle="Ustawa z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych" xAddress="Dz. U. z 1973 r. Nr 27, poz. 152">art. 1 i art. 3 ust. 1, art. 8 i art 21 pkt 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych</xLexLink> (t.j. Dz.U.1983 poz. 223 z późn. zm.).</xText> <xText>Karol Skocki</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Ewa Szuster

Dorota Sobieraj

Sygn. akt II Ka 393/23 UZASADNIENIE Wyrokiem z dnia 11 października 2023 r. Sąd Rejonowy w Kole, sygn. akt II W 440/23 obwinionegoG. P.uznał za winnego tego, w dniu 4 czerwca 2023 r. o godz. 08:52 w m.S.,(...)kierując po drodze publicznej pojazdem m-kiV. (...)onr rej. (...)nie zastosował się do znaku D-42 i przekroczył dopuszczalną prędkość w obszarze zabudowanym o nie więcej niż o 50 km/h jadąc z prędkością nie większą niż 100 km/h przy ograniczeniu do 50 km/h, tj. popełnienia wykroczenia z art. 92a § 2 kw i za to wymierzył mu karę grzywny w wysokości 1200 złotych. Apelację od powyższego wyroku złożył obwinionyG. P.zaskarżając wyrok w całości i zarzucając mu błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia mający wpływ na treść orzeczenia (art. 438 pkt. 3 k.p.k.) w szczególności: 1 błędne ustalenia sądu zakresie dokonania pomiaru prędkości samochodu, w szczególności wynikające ze sposobu dokonania tego pomiaru przez policjantkę wyskakującą zza krzaków; 2 nieuwzględnienie, że za samochodem obwinionego jechał inny kierowca, który do doganiał; 3 nieuwzględnienie, że obwiniony od 25 lat jeździ zawodowo, ostrożnie; 4 oparcie się tylko na zeznaniach świadka i instrukcji urządzenia pomiarowego bez opinii biegłego, która zdaniem obwinionego była w tej sprawie konieczna. Podnosząc te zarzuty obwiniony składał wnioski, które w sumie miały prowadzić do zmiany zaskarżonego wyroku i uniewinnienie obwinionego. Sąd odwoławczy zważył, co następuje: Apelacja obwinionegoG. P.okazała się całkowicie bezzasadna i jako taka nie mogła być uwzględniona. Wbrew twierdzeniom skarżącego sąd I instancji po prawidłowo przeprowadzonym postępowaniu dokonał właściwej oceny dowodów, a stanowisko swoje przekonująco uzasadnił. Ocena materiału dowodowego w zakresie czynów przypisanych obwinionemu przez Sąd Rejonowy dokonana została z uwzględnieniem reguł sformułowanych w przepisachart. 5 k.p.k.iart. 7 k.p.k., stosowanych również w postępowaniu w sprawach o wykroczenia. Co więcej, jest ona oceną wszechstronną i bezstronną, jest zgodna z zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego. Przypomnieć w tym miejscu należy, że zgodnie zart. 7 k.p.k.organy po-stępowania, a więc także i sąd, kształtują swe przekonanie na podstawie wszystkich przeprowadzonych dowodów, ocenianych swobodnie z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. Zgodnie z panującym w orzecznictwie poglądem, przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochronąart. 7 k.p.k., wtedy gdy:  jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy (art. 410 k.p.k.) i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy (art. 2 § 2 k.p.k.), stanowi wynik rozważenia wszystkich tych okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego (art. 4 k.p.k.), jest wyczerpująco i logicznie, z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, uargumentowane w uzasadnieniu wyroku -art. 424 § 1 pkt 1 i 2 k.p.k.(vide: wyrok składu 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 9 listopada 1990 roku, publ. OSNKW 1991/9/41). Te kryteria oceny mają zastosowanie również przy orzekaniu w sprawach o wykroczenia. Wbrew twierdzeniom zawartych w apelacji sąd I instancji dokonał szczegółowej analizy przeprowadzonych dowodów i przekonująco uzasadnił na jakich dowodach się oparł dokonując ustaleń i dlaczego uznał za wiarygodne zeznania świadka funkcjonariusza policjiA. B., a dlaczego odmówił wiary wyjaśnieniom obwinionego we wskazanym prze ten sąd zakresie. Zeznania złożone przez tego świadka były konsekwentne i spójne. Wbrew twierdzeniom skarżącego uznać należy, iż sąd I dokonał analizy całego materiału dowodowego przy zachowaniu wymogów zart. 7 k.p.k.w zw. zart. 8 k.p.w., co doprowadziło do uznania jego wyjaśnień w znacznej mierze, w szczególności w zakresie możliwości przekroczenia prędkości i możliwości zmierzenia prędkości innemu samochodowi jadącemu przed obwinionym za niewiarygodne. Ponadto sąd odwoławczy nie dopatrzył się błędów logicznych, lekceważenia dowodów, opierania się na dowodach nieprzekonujących czy na faktach w istocie nieudowodnionych. Sąd Rejonowy swoje stanowisko wyczerpująco i logicznie, z uwzględnieniem wskazań wiedzy oraz doświadczenia życiowego uargumentował w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku (art. 424 § 1 pkt. 1 k.p.k.w zw. zart. 82 § 1 k.p.w.). Nielogiczne są próby skarżącego negowania swojego sprawstwa, w szczególności próby wywodzenia, iż nie ma pewności czy to prędkość właśnie jego samochodu została zmierzona. Wywodom skarżącego przeczą właśnie wiarygodne zeznania funkcjonariusza policjiA. B.. Zeznania te poparte są zapisem na płycie DVD, protokołem oględzin płyty i wydrukiem zdjęcia wskazującego na wykonanie pomiaru (k.10-12). Dowody te nie pozostawiają żadnej wątpliwości, że pomiar prędkości dotyczy właśnie samochodu, którym kierował obwiniony. Sąd odwoławczy zgadza się z wywodami sądu I instancji, że urządzenie, którym dokonano pomiaru prędkości pojazdu obwinionego jest jednym z najnowocześniejszych urządzeń tego typu pozostającym w dyspozycji policji i w chwili pomiaru miało ważne świadectwo legalizacji pierwotnej. Słusznie sąd ten zwraca uwagę na, że z instrukcji obsługi laserowego miernika prędkości jasno wynika, aby upewnić się, że wynik dokonanego pomiaru nie będzie błędny TruCAM II monitoruje zarówno stan urządzenia jak i proces pomiaru. Gdy urządzenie wykryje stan błędu, wyświetli komunikat o błędzie zamiast wyniku pomiaru. Stąd słuszny wniosek sądu I instancji, ze nie ma możliwości, by urządzenie działało nieprawidłowo i podawało zawyżoną czy zaniżoną prędkość namierzanego pojazdu, ponieważ urządzenie wykrywa błędy pomiaru, informując o tym operatora urządzenia. Ponadto przyrząd jest przystosowany do pracy w niekorzystnych warunkach atmosferycznych niezależnie od pory dnia lub nocy, dokonuje pomiaru w pełnym zakresie pomiarowym, w odległości do 1200 m Słusznie sąd I instancji wziął pod uwagę, że margines błędu pomiarowego, który według instrukcji wynosi 2 km/godz. i uwzględnił to na korzyść obwinionego przy ustaleniu stanu faktycznego w sprawie i dokonywaniu opisu czynu. Ocena dokonanego pomiaru i urządzenia służącego do wykonywania tej czynności należy do sądu i jest dokonywana na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego. Czynność ta nie wymaga wiadomości specjalnych biegłych z jakiejkolwiek dziedziny, dlatego zarzut obwinionego w tym zakresie jest bezpodstawny. Jeśli chodzi o zarzut nieuwzględnienia dotychczasowego sposobu bezpiecznej jazdy przez 25 lat przez obwinionego, to przy dokonywaniu ustaleń faktycznych dotyczących zarzutu nie ma to istotnego znaczenia, natomiast dotychczasową niekaralność obwinionego sąd I instancji słusznie uznał za okoliczność łagodzącą przy wymiarze kary grzywny. Reasumując, dokonana przez sąd I instancji ocena dowodów okazała się trafna, a prawidłowo poczynione ustalenia faktyczne pozwoliły na niebudzące wątpliwości przypisanie obwinionemu wykroczenia. Kierunek apelacji obwinionego obligował sąd odwoławczy do kontroli zaskarżonego orzeczenia, także co do orzeczonej kary (art. 447 § 1 k.p.k.w zw. zart. 109 k.p.w.). Mając na uwadze dyrektywy sądowego wymiaru kary (art. 33 k.w.), okoliczności przedmiotowe i podmiotowe czynu obwinionego, które trafnie wyeksponował sąd rejonowy w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku jak również jego właściwości i warunki osobiste, orzeczoną karę grzywny należy uznać za adekwatną i sprawiedliwą reakcję na zachowanie obwinionego Mając na względzie wszystkie przedstawione powyżej okoliczności, sąd odwoławczy – nie znajdując przy tym uchybień określonych wart. 104 k.p.w.iart. 440 k.p.k.w zw. zart. 109 § 2 k.p.w., podlegających uwzględnieniu z urzędu i powodujących konieczność zmiany bądź uchylenia zaskarżonego rozstrzygnięcia – na podstawieart. 437 § 1 k.p.k.w zw. zart. 109 § 2 k.p.w.orzekł jak w wyroku. O kosztach postępowania odwoławczego orzeczono na podstawieart. 636 § 1 k.p.k.w zw. zart. 119 k.p.w.i § 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 grudnia 2017 r. w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty sądowej od wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia (Dz.U.2017 poz. 2467) orazart. 1 i art. 3 ust. 1, art. 8 i art 21 pkt 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych(t.j. Dz.U.1983 poz. 223 z późn. zm.). Karol Skocki

15/350500/0001006/Ka

Sąd Okręgowy w Koninie

II Wydział Karny

155515300004521_IX_U_000202_2021_Uz_2024-01-04_001

IX U 202/21

2024-01-04 01:00:00.0 CET

2024-01-10 18:30:04.0 CET

2024-01-10 11:50:26.0 CET

15551530

4521

REGULATION, REASON

Sygn. akt IX U 202/21 UZASADNIENIE Decyzją z dnia 14 stycznia 2021 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. , po rozpatrzeniu wniosku z dnia 23 października 2020 r., odmówił A. S. (1) prawa do wypłaty niezrealizowanego świadczenia po zmarłym w dniu 18 października 2020 r. E. S. (1) . A. S. (2) wniosła odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. z dnia 14 stycznia 2021 r. w przedmiocie odmowy prawa do wypłaty niezrealizowanego świadczenia po zmarłym w dniu 18 październ

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Justyna Kawka" xPublisher="justyna.kawka" xEditorFullName="Justyna Kawka" xEditor="justyna.kawka" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="5" xFlag="published" xVolType="15/551530/0004521/U" xYear="2021" xVolNmbr="000202" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Uzasadnienie+Zarządzenie</xName> <xBlock> <xText><xBx>Sygn. akt IX U 202/21</xBx></xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Decyzją z dnia 14 stycznia 2021 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w <xAnon>S.</xAnon>, po rozpatrzeniu wniosku z dnia 23 października 2020 r., odmówił <xAnon>A. S. (1)</xAnon> prawa do wypłaty niezrealizowanego świadczenia po zmarłym w dniu 18 października 2020 r. <xAnon>E. S. (1)</xAnon>.</xText> <xText><xAnon>A. S. (2)</xAnon> wniosła odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w <xAnon>S.</xAnon> z dnia 14 stycznia 2021 r. w przedmiocie odmowy prawa do wypłaty niezrealizowanego świadczenia po zmarłym w dniu 18 października 2020 r. jej mężu <xAnon>E. S. (2)</xAnon>. Odwołująca się podniosła, że nie zgadza się z orzeczeniem komisji lekarskiej, na podstawie którego została wydana zaskarżona decyzja, a w której stwierdzono, że określony wyrokiem sądu z dnia 13 października 2005 r. procentowy uszczerbek na zdrowiu <xAnon>E. S. (1)</xAnon> wynoszący 50% nie uległ pogorszeniu. W uzasadnieniu wskazała, że jej zmarły mąż, który pracował bezpośrednio ze zwierzętami jako technik weterynarii, zaraził się w pracy brucelozą, tj. chorobą odzwierzęcą i zmarł wykończony tą wieloletnią chorobą zawodową. Podniosła, że jej zdaniem gdyby w składzie komisji lekarskiej ZUS był chociaż jeden lekarz specjalista chorób zakaźnych, to decyzja byłaby inna.</xText> <xText>Organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania wskazując, iż komisja lekarska ZUS stwierdziła, że ustalony uprzednio uszczerbek na zdrowiu w wysokości 50% nadal wynosi 50%, więc nie uległ pogorszeniu. Organ rentowy zaś jako, że jest związany orzeczeniem komisji lekarskiej nie miał podstaw, żeby przyznać odszkodowanie <xAnon>E. S. (1)</xAnon>, a tym samy, by zaspokoić roszczenie ubezpieczonej o wypłatę takiego odszkodowania jako świadczenia niezrealizowanego.</xText> <xText><xBx>Sąd ustalił następujący stan faktyczny. </xBx></xText> <xText><xAnon>E. S. (1)</xAnon> pracował ze zwierzętami hodowlanymi jako technik weterynarii.</xText> <xText>U <xAnon>E. S. (1)</xAnon> stwierdzono chorobę zawodową brucelozę i z powodu stanu zdrowia został uznany za niezdolnego do samodzielnej egzystencji na stałe.</xText> <xText><xIx>Niesporne, a nadto dowód: decyzja ZUS z dnia 29 października 2013 r. uznająca, że <xAnon>E. S. (1)</xAnon> jest niezdolny do samodzielnej egzystencji na stałe – k. 512, orzeczenie Komisji Lekarskiej z dnia 11 października 2013 r. – k. 513.</xIx></xText> <xText>Pismem, które wpłynęło do ZUS w dniu 13 października 2020 r. <xAnon>E. S. (1)</xAnon> zwrócił się z prośbą o ponowne ustalenie procentowego uszczerbku na zdrowiu spowodowanego pogorszeniem się stanu jego zdrowia w związku z chorobą zawodową.</xText> <xText><xAnon>E. S. (1)</xAnon> zmarł w dniu 18 października 2020 r.</xText> <xText>Pismem z dnia 23 października 2020 r. <xAnon>A. S. (1)</xAnon> wniosła o wypłatę niezrealizowanych świadczeń po osobie uprawnionej, tj. po zmarłym mężu <xAnon>E. S. (1)</xAnon>.</xText> <xText><xIx>Niesporne </xIx></xText> <xText>Orzeczeniem z dnia 30 listopada 2020 r. Komisja Lekarska ZUS ustaliła 50% stałego uszczerbku na zdrowiu spowodowanego skutkami choroby zawodowej stwierdzonej decyzją nr S.E.X.<xAnon> (...)</xAnon>.5D/5S/97 z dnia 14 sierpnia 1997 r. Jednocześnie wskazano, że określony wyrokiem sądu z dnia 13 października 2005 r. procentowy uszczerbek na zdrowiu wynoszący 50% nie uległ pogorszeniu.</xText> <xText><xIx>Dowód: orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS nr <xAnon> (...)</xAnon> z dnia 30 listopada 2020 r. - w aktach organu.</xIx></xText> <xText>Decyzją z dnia 14 stycznia 2021 r., znak <xAnon> (...)</xAnon>, Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w <xAnon>S.</xAnon>, po rozpatrzeniu wniosku z dnia 23 października 2020 r., odmówił <xAnon>A. S. (1)</xAnon> prawa do wypłaty niezrealizowanego świadczenia po zmarłym w dniu 18 października 2020 r. <xAnon>E. S. (1)</xAnon>. W uzasadnieniu ZUS wskazał, że zgodnie z orzeczeniem Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 30 listopada 2020 r. wydanym w sprawie <xAnon>E. S. (1)</xAnon> określony procentowy uszczerbek na zdrowiu wynoszący 50% nie uległ pogorszeniu.</xText> <xText><xIx>Dowód: decyzja Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w <xAnon>S.</xAnon> z dnia 14 stycznia 2021 r., znak <xAnon> (...)</xAnon> – w aktach organu.</xIx></xText> <xText>Bruceloza miała u <xAnon>E. S. (1)</xAnon> charakter przewlekły, głównie dotyczyła kręgosłupa lędźwiowego.</xText> <xText>Stwierdzona u <xAnon>E. S. (1)</xAnon> choroba zawodowa (bruceloza) nie postępowała i nie niszczyła jego organizmu, brak było zmian serologicznych.</xText> <xText>Śmierć <xAnon>E. S. (1)</xAnon> i jego ostatnie schorzenia nie były związane z brucelozą.</xText> <xText><xIx>Dowód : opinia biegłego sądowego z zakresu chorób zakaźnych, hepatologii i epidemiologii szpitalnej <xAnon>A. K.</xAnon> – k. 413, </xIx></xText> <xText><xAnon>E. S. (1)</xAnon> przebył dwie choroby nowotworowe, cierpiał z powodu nadciśnienia i poważnych zaburzeń krążenia objawiających się migotaniem przedsionków i postępującą niewydolnością krążenia. Problemy z krążeniem nie były wywołane przez brucelozę. Niewydolność krążenia, obok choroby serca, pogłębiała otyłość kliniczna. Te zaburzenia zdrowotne były przyczyną śmierci <xAnon>E. S. (1)</xAnon>.</xText> <xText><xIx>Dowód : opinia biegłego sądowego z zakresu chorób zakaźnych <xAnon>J. F.</xAnon> – k. 328-331, 332370-371.</xIx></xText> <xText>Łączny uszczerbek na zdrowiu wynikający z następstw choroby zawodowej, tj. brucelozy, u <xAnon>E. S. (1)</xAnon> wynosił 50%. Na uszczerbek ten złożyły się:</xText> <xText>- 40% z tytułu uszkodzenia kręgosłupa w odcinku piersiowym i lędźwiowym (całkowite zesztywnienie z niekorzystnym ustawieniem tułowia),</xText> <xText>- 10% z tytułu uszkodzenia kręgosłupa powikłane zapaleniem kręgów, obecnością ciała obcego itp. (ocenia się według poz. 89-91, zwiększając stopień uszczerbku na zdrowiu).</xText> <xText><xIx>Dowód : opinia biegłego sądowego z zakresu chorób zakaźnych, hepatologii i epidemiologii szpitalnej <xAnon>A. K.</xAnon> – k. 422, 464. </xIx></xText> <xText><xBx>Sąd zważył, co następuje.</xBx></xText> <xText>Odwołanie okazało się nieuzasadnione.</xText> <xText>Zgodnie z treścią art. 11 ustawy o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych z dnia 30 października 2022 r. (tj. z dnia 14 września 2022 r., Dz.U. z 2022 r. poz. 2189) ubezpieczonemu, który wskutek wypadku przy pracy lub choroby zawodowej doznał stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu, przysługuje jednorazowe odszkodowanie (ust. 1); za stały uszczerbek na zdrowiu uważa się takie naruszenie sprawności organizmu, które powoduje upośledzenie czynności organizmu nierokujące poprawy (ust. 2); za długotrwały uszczerbek na zdrowiu uważa się takie naruszenie sprawności organizmu, które powoduje upośledzenie czynności organizmu na okres przekraczający 6 miesięcy, mogące ulec poprawie (ust. 3); oceny stopnia uszczerbku na zdrowiu oraz jego związku z wypadkiem przy pracy lub chorobą zawodową dokonuje się po zakończeniu leczenia i rehabilitacji (ust. 4); minister właściwy do spraw zabezpieczenia społecznego w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw zdrowia określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowe zasady orzekania o stałym lub długotrwałym uszczerbku na zdrowiu oraz tryb postępowania przy ustalaniu tego uszczerbku i wypłacaniu jednorazowego odszkodowania, kierując się koniecznością zapewnienia ochrony interesów ubezpieczonego oraz koniecznością przejrzystości i sprawności postępowania w sprawie o jednorazowe odszkodowanie (ust. 5).</xText> <xText>Szczegółowe zasady orzekania o stałym lub długotrwałym uszczerbku na zdrowiu oraz tryb postępowania przy ustalaniu tego uszczerbku i wypłacaniu jednorazowego odszkodowania, uwzględniając konieczność zapewnienia ochrony interesów ubezpieczonego oraz koniecznością przejrzystości i sprawności postępowania w sprawie o jednorazowe odszkodowanie, określa <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU20022341974" xTitle="Rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18 grudnia 2002 r. w sprawie szczegółowych zasad orzekania o stałym lub długotrwałym uszczerbku na zdrowiu, trybu postępowania przy ustalaniu tego uszczerbku oraz postępowania o wypłatę jednorazowego odszkodowania" xAddress="Dz. U. z 2002 r. Nr 234, poz. 1974">rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z 18.12.2002 r. w sprawie szczegółowych zasad orzekania o stałym lub długotrwałym uszczerbku na zdrowiu, trybu postępowania przy ustalaniu tego uszczerbku oraz postępowania o wypłatę jednorazowego odszkodowania</xLexLink> (tj. z dnia 17 stycznia 2020 r. Dz.U. z 2020 r. poz. 233). Oceny charakteru uszczerbku na zdrowiu dokonuje lekarz orzecznik ZUS lub komisja lekarska ZUS po przeprowadzeniu bezpośredniego badania poszkodowanego i analizie posiadanej dokumentacji medycznej oraz dokumentacji dotyczącej wypadku przy pracy lub choroby zawodowej, w ramach i na zasadach orzecznictwa ubezpieczeniowego. Oceny rozmiaru (w procentach) stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu dokonuje się na podstawie tabeli oceny procentowej stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu, stanowiącej załącznik do <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU20022341974" xTitle="Rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18 grudnia 2002 r. w sprawie szczegółowych zasad orzekania o stałym lub długotrwałym uszczerbku na zdrowiu, trybu postępowania przy ustalaniu tego uszczerbku oraz postępowania o wypłatę jednorazowego odszkodowania" xAddress="Dz. U. z 2002 r. Nr 234, poz. 1974">rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z 18.12.2002 r.</xLexLink> Podane w załączniku do rozporządzenia zestawienie 199 pozycji nie jest wyczerpujące i w razie braku dla danego przypadku odpowiedniej pozycji w tabeli, przypadek ten należy ocenić przez analogię do pozycji najbardziej zbliżonej (<xIx><xAnon>I. J.</xAnon></xIx>, Pojęcia i konstrukcje, s. 419, przypis 54).</xText> <xText>Stosownie do treści art. 12 ww. ustawy o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych z dnia 30 października 2022 r. jednorazowe odszkodowanie przysługuje w wysokości 20% przeciętnego wynagrodzenia za każdy procent stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu, z zastrzeżeniem art. 55 ust. 1<xSUPx>1)</xSUPx>. (ust. 1); jeżeli zaś wskutek pogorszenia się stanu zdrowia stały lub długotrwały uszczerbek na zdrowiu będący następstwem wypadku przy pracy lub choroby zawodowej, który był podstawą przyznania jednorazowego odszkodowania, ulegnie zwiększeniu co najmniej o 10 punktów procentowych, jednorazowe odszkodowanie zwiększa się o 20% przeciętnego wynagrodzenia za każdy procent uszczerbku na zdrowiu przewyższający procent, według którego ustalone było to odszkodowanie, z zastrzeżeniem art. 55 ust. 2<xSUPx>2)</xSUPx> (ust. 2); jednorazowe odszkodowanie ulega zwiększeniu o kwotę stanowiącą 3,5-krotność przeciętnego wynagrodzenia, jeżeli w stosunku do ubezpieczonego została orzeczona całkowita niezdolność do pracy oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji wskutek wypadku przy pracy lub choroby zawodowej<xSUPx>3)</xSUPx> (ust. 3); przepis ust. 3 stosuje się odpowiednio, jeżeli wskutek pogorszenia się stanu zdrowia w następstwie wypadku przy pracy lub choroby zawodowej w stosunku do rencisty została orzeczona całkowita niezdolność do pracy oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji<xSUPx>4)</xSUPx> (ust. 4); do ustalenia wysokości jednorazowego odszkodowania, o którym mowa w ust. 1-4, przyjmuje się przeciętne wynagrodzenie obowiązujące w dniu wydania decyzji, o której mowa w (ust. 5); kwoty jednorazowych odszkodowań zaokrągla się do pełnych złotych (ust. 6).</xText> <xText>Stosownie zaś do treści art. 13 ust.1 ww. ustawy o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych z dnia 30 października 2022 r. członkom rodziny ubezpieczonego, który zmarł wskutek wypadku przy pracy lub choroby zawodowej, przysługuje jednorazowe odszkodowanie. W myśl art. 13 ust. 2 ww. ustawy członkiem rodziny uprawnionym do odszkodowania jest m. in. małżonek.</xText> <xText>W niniejszej sprawie organ rentowy wydał decyzję z dnia 14 stycznia 2021 r., w której odmówił <xAnon>A. S. (1)</xAnon> prawa do wypłaty niezrealizowanego świadczenia po zmarłym <xAnon>E. S. (1)</xAnon>. Powyższą decyzję wydano w oparciu o orzeczenie komisji lekarskiej ZUS stwierdzające, że określony wyrokiem sądu z dnia 13 października 2005 r. procentowy uszczerbek na zdrowiu wynoszący 50% nie uległ pogorszeniu. Kwestia ta, tj. ustalenie czy procentowy uszczerbek na zdrowiu <xAnon>E. S. (1)</xAnon> winien zostać podwyższony był sporny między stronami, bowiem <xAnon>A. S. (1)</xAnon> twierdziła, że jej zmarły mąż zaraził się w pracy brucelozą, tj. chorobą odzwierzęcą i zmarł wykończony tą wieloletnią chorobą zawodową. Odwołująca się domagał się podwyższenia uszczerbku na zdrowiu <xAnon>E. S. (1)</xAnon> do 100%.</xText> <xText>Z uwagi na fakt, iż rozpoznanie niniejszej sprawy wymagało wiadomości specjalnych Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego z zakresu chorób zakaźnych.</xText> <xText>Jak wynika zarówno z opinii biegłego sądowego z zakresu chorób zakaźnych <xAnon>J. F.</xAnon>, jak i opinii biegłego sądowego z zakresu chorób zakaźnych, hepatologii i epidemiologii szpitalnej <xAnon>A. K.</xAnon>, co do których opinii odwołująca się wnosiła liczne zarzuty, ustalony wobec <xAnon>E. S. (1)</xAnon> uszczerbek na zdrowiu wynoszący łącznie 50%, nie uległ pogorszeniu. Z opinii ww. biegłych wynika, że <xAnon>E. S. (1)</xAnon> miał stwierdzoną chorobę zawodową – brucelozę, która miała u niego charakter przewlekły i głównie dotyczyła kręgosłupa lędźwiowego. Choroba ta jednak nie postępowała i nie niszczyła organizmu <xAnon>E. S. (1)</xAnon>. Przyczyną śmierci <xAnon>E. S. (1)</xAnon> była natomiast niewydolność krążenia, którą pogłębiały choroba serca i otyłość kliniczna.</xText> <xText>Z opinii biegłych wynika, że na ww. 50% uszczerbek na zdrowiu <xAnon>E. S. (1)</xAnon> złożyły się ustalone w oparciu o załącznik - do Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej w sprawie szczegółowych zasad orzekania o stałym lub długotrwałym uszczerbku na zdrowiu, trybu postępowania przy ustalaniu tego uszczerbku oraz postępowania o wypłatę jednorazowego odszkodowania - stanowiący ocenę procentową stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu:</xText> <xText>- 40% z tytułu uszkodzenia kręgosłupa w odcinku piersiowym i lędźwiowym (całkowite zesztywnienie z niekorzystnym ustawieniem tułowia) - pozycja 90c załącznika,</xText> <xText>- 10% z tytułu uszkodzenia kręgosłupa powikłane zapaleniem kręgów, obecnością ciała obcego itp. (ocenia się według poz. 89-91, zwiększając stopień uszczerbku na zdrowiu) - pozycja 92 załącznika.</xText> <xText>Obydwaj biegli, pomimo zarzutów strony odwołującej się, podtrzymali swoje opinie wskazując, że brak jest podstaw do uznania, że uszczerbek na zdrowiu <xAnon>E. S. (1)</xAnon> był wyższy niż 50%.</xText> <xText>Sąd pominął wnioski strony odwołującej się o przesłuchanie odwołującej się, a także o dopuszczenie dowodów z opinii biegłych, tj. ortopedy, z zakresu kardiologii, z zakresu chorób wewnętrznych oraz medycyny pracy jako zmierzające jedynie do przedłużenia postępowania. Sąd uznał bowiem, że opinie sporządzone przez powołanych dwóch biegłych z zakresu chorób zakaźnych są jasne, pełne i spójne, a wnioski w nich zawarte w sposób logiczny i przekonujący umotywowane. Biegli wyjaśnili dlaczego brak jest podstaw do uznania wyższego uszczerbku na zdrowiu <xAnon>E. S. (1)</xAnon> niż 50%, wskazując, że stwierdzona u <xAnon>E. S. (1)</xAnon> choroba zawodowa, tj. bruceloza, nie postępowała i nie niszczyła jego organizmu i w konsekwencji to nie bruceloza była przyczyną jego śmierci. Wszystko powyższe, przy uwzględnieniu nadto, iż biegli to wysokiej klasy fachowcy o wieloletnim doświadczeniu zawodowym, wieloletnim doświadczeniu orzeczniczym i odpowiedniej specjalności do schorzenia <xAnon>E. S. (1)</xAnon> podlegającego ocenie, nakazywało uznać opinie za rzetelne i wiarygodne, a w konsekwencji podzielić zawarte w nich wnioski nie znajdując żadnych podstaw do ich kwestionowania.</xText> <xText>Mając na uwadze powyższe, na podstawie <xLexLink xArt="art. 477(14);art. 477(14) § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 477 <xSUPx>14</xSUPx> § 1 k.p.c.</xLexLink>, odwołanie oddalono.</xText> <xText xALIGNx="right"> <xIx>sędzia Klaudyna Książek-Stasiak</xIx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>ZARZĄDZENIE</xName> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText><xAnon>(...)</xAnon></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText><xAnon>(...)</xAnon></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText><xAnon>(...)</xAnon></xText> </xUnit> <xText xALIGNx="right"> <xIx>sędzia Klaudyna Książek-Stasiak</xIx></xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Justyna Kawka

Justyna Kawka

Sygn. akt IX U 202/21 UZASADNIENIE Decyzją z dnia 14 stycznia 2021 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział wS., po rozpatrzeniu wniosku z dnia 23 października 2020 r., odmówiłA. S. (1)prawa do wypłaty niezrealizowanego świadczenia po zmarłym w dniu 18 października 2020 r.E. S. (1). A. S. (2)wniosła odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział wS.z dnia 14 stycznia 2021 r. w przedmiocie odmowy prawa do wypłaty niezrealizowanego świadczenia po zmarłym w dniu 18 października 2020 r. jej mężuE. S. (2). Odwołująca się podniosła, że nie zgadza się z orzeczeniem komisji lekarskiej, na podstawie którego została wydana zaskarżona decyzja, a w której stwierdzono, że określony wyrokiem sądu z dnia 13 października 2005 r. procentowy uszczerbek na zdrowiuE. S. (1)wynoszący 50% nie uległ pogorszeniu. W uzasadnieniu wskazała, że jej zmarły mąż, który pracował bezpośrednio ze zwierzętami jako technik weterynarii, zaraził się w pracy brucelozą, tj. chorobą odzwierzęcą i zmarł wykończony tą wieloletnią chorobą zawodową. Podniosła, że jej zdaniem gdyby w składzie komisji lekarskiej ZUS był chociaż jeden lekarz specjalista chorób zakaźnych, to decyzja byłaby inna. Organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania wskazując, iż komisja lekarska ZUS stwierdziła, że ustalony uprzednio uszczerbek na zdrowiu w wysokości 50% nadal wynosi 50%, więc nie uległ pogorszeniu. Organ rentowy zaś jako, że jest związany orzeczeniem komisji lekarskiej nie miał podstaw, żeby przyznać odszkodowanieE. S. (1), a tym samy, by zaspokoić roszczenie ubezpieczonej o wypłatę takiego odszkodowania jako świadczenia niezrealizowanego. Sąd ustalił następujący stan faktyczny. E. S. (1)pracował ze zwierzętami hodowlanymi jako technik weterynarii. UE. S. (1)stwierdzono chorobę zawodową brucelozę i z powodu stanu zdrowia został uznany za niezdolnego do samodzielnej egzystencji na stałe. Niesporne, a nadto dowód: decyzja ZUS z dnia 29 października 2013 r. uznająca, żeE. S. (1)jest niezdolny do samodzielnej egzystencji na stałe – k. 512, orzeczenie Komisji Lekarskiej z dnia 11 października 2013 r. – k. 513. Pismem, które wpłynęło do ZUS w dniu 13 października 2020 r.E. S. (1)zwrócił się z prośbą o ponowne ustalenie procentowego uszczerbku na zdrowiu spowodowanego pogorszeniem się stanu jego zdrowia w związku z chorobą zawodową. E. S. (1)zmarł w dniu 18 października 2020 r. Pismem z dnia 23 października 2020 r.A. S. (1)wniosła o wypłatę niezrealizowanych świadczeń po osobie uprawnionej, tj. po zmarłym mężuE. S. (1). Niesporne Orzeczeniem z dnia 30 listopada 2020 r. Komisja Lekarska ZUS ustaliła 50% stałego uszczerbku na zdrowiu spowodowanego skutkami choroby zawodowej stwierdzonej decyzją nr S.E.X.(...).5D/5S/97 z dnia 14 sierpnia 1997 r. Jednocześnie wskazano, że określony wyrokiem sądu z dnia 13 października 2005 r. procentowy uszczerbek na zdrowiu wynoszący 50% nie uległ pogorszeniu. Dowód: orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS nr(...)z dnia 30 listopada 2020 r. - w aktach organu. Decyzją z dnia 14 stycznia 2021 r., znak(...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział wS., po rozpatrzeniu wniosku z dnia 23 października 2020 r., odmówiłA. S. (1)prawa do wypłaty niezrealizowanego świadczenia po zmarłym w dniu 18 października 2020 r.E. S. (1). W uzasadnieniu ZUS wskazał, że zgodnie z orzeczeniem Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 30 listopada 2020 r. wydanym w sprawieE. S. (1)określony procentowy uszczerbek na zdrowiu wynoszący 50% nie uległ pogorszeniu. Dowód: decyzja Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału wS.z dnia 14 stycznia 2021 r., znak(...)– w aktach organu. Bruceloza miała uE. S. (1)charakter przewlekły, głównie dotyczyła kręgosłupa lędźwiowego. Stwierdzona uE. S. (1)choroba zawodowa (bruceloza) nie postępowała i nie niszczyła jego organizmu, brak było zmian serologicznych. ŚmierćE. S. (1)i jego ostatnie schorzenia nie były związane z brucelozą. Dowód : opinia biegłego sądowego z zakresu chorób zakaźnych, hepatologii i epidemiologii szpitalnejA. K.– k. 413, E. S. (1)przebył dwie choroby nowotworowe, cierpiał z powodu nadciśnienia i poważnych zaburzeń krążenia objawiających się migotaniem przedsionków i postępującą niewydolnością krążenia. Problemy z krążeniem nie były wywołane przez brucelozę. Niewydolność krążenia, obok choroby serca, pogłębiała otyłość kliniczna. Te zaburzenia zdrowotne były przyczyną śmierciE. S. (1). Dowód : opinia biegłego sądowego z zakresu chorób zakaźnychJ. F.– k. 328-331, 332370-371. Łączny uszczerbek na zdrowiu wynikający z następstw choroby zawodowej, tj. brucelozy, uE. S. (1)wynosił 50%. Na uszczerbek ten złożyły się: - 40% z tytułu uszkodzenia kręgosłupa w odcinku piersiowym i lędźwiowym (całkowite zesztywnienie z niekorzystnym ustawieniem tułowia), - 10% z tytułu uszkodzenia kręgosłupa powikłane zapaleniem kręgów, obecnością ciała obcego itp. (ocenia się według poz. 89-91, zwiększając stopień uszczerbku na zdrowiu). Dowód : opinia biegłego sądowego z zakresu chorób zakaźnych, hepatologii i epidemiologii szpitalnejA. K.– k. 422, 464. Sąd zważył, co następuje. Odwołanie okazało się nieuzasadnione. Zgodnie z treścią art. 11 ustawy o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych z dnia 30 października 2022 r. (tj. z dnia 14 września 2022 r., Dz.U. z 2022 r. poz. 2189) ubezpieczonemu, który wskutek wypadku przy pracy lub choroby zawodowej doznał stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu, przysługuje jednorazowe odszkodowanie (ust. 1); za stały uszczerbek na zdrowiu uważa się takie naruszenie sprawności organizmu, które powoduje upośledzenie czynności organizmu nierokujące poprawy (ust. 2); za długotrwały uszczerbek na zdrowiu uważa się takie naruszenie sprawności organizmu, które powoduje upośledzenie czynności organizmu na okres przekraczający 6 miesięcy, mogące ulec poprawie (ust. 3); oceny stopnia uszczerbku na zdrowiu oraz jego związku z wypadkiem przy pracy lub chorobą zawodową dokonuje się po zakończeniu leczenia i rehabilitacji (ust. 4); minister właściwy do spraw zabezpieczenia społecznego w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw zdrowia określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowe zasady orzekania o stałym lub długotrwałym uszczerbku na zdrowiu oraz tryb postępowania przy ustalaniu tego uszczerbku i wypłacaniu jednorazowego odszkodowania, kierując się koniecznością zapewnienia ochrony interesów ubezpieczonego oraz koniecznością przejrzystości i sprawności postępowania w sprawie o jednorazowe odszkodowanie (ust. 5). Szczegółowe zasady orzekania o stałym lub długotrwałym uszczerbku na zdrowiu oraz tryb postępowania przy ustalaniu tego uszczerbku i wypłacaniu jednorazowego odszkodowania, uwzględniając konieczność zapewnienia ochrony interesów ubezpieczonego oraz koniecznością przejrzystości i sprawności postępowania w sprawie o jednorazowe odszkodowanie, określarozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z 18.12.2002 r. w sprawie szczegółowych zasad orzekania o stałym lub długotrwałym uszczerbku na zdrowiu, trybu postępowania przy ustalaniu tego uszczerbku oraz postępowania o wypłatę jednorazowego odszkodowania(tj. z dnia 17 stycznia 2020 r. Dz.U. z 2020 r. poz. 233). Oceny charakteru uszczerbku na zdrowiu dokonuje lekarz orzecznik ZUS lub komisja lekarska ZUS po przeprowadzeniu bezpośredniego badania poszkodowanego i analizie posiadanej dokumentacji medycznej oraz dokumentacji dotyczącej wypadku przy pracy lub choroby zawodowej, w ramach i na zasadach orzecznictwa ubezpieczeniowego. Oceny rozmiaru (w procentach) stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu dokonuje się na podstawie tabeli oceny procentowej stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu, stanowiącej załącznik dorozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z 18.12.2002 r.Podane w załączniku do rozporządzenia zestawienie 199 pozycji nie jest wyczerpujące i w razie braku dla danego przypadku odpowiedniej pozycji w tabeli, przypadek ten należy ocenić przez analogię do pozycji najbardziej zbliżonej (I. J., Pojęcia i konstrukcje, s. 419, przypis 54). Stosownie do treści art. 12 ww. ustawy o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych z dnia 30 października 2022 r. jednorazowe odszkodowanie przysługuje w wysokości 20% przeciętnego wynagrodzenia za każdy procent stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu, z zastrzeżeniem art. 55 ust. 11). (ust. 1); jeżeli zaś wskutek pogorszenia się stanu zdrowia stały lub długotrwały uszczerbek na zdrowiu będący następstwem wypadku przy pracy lub choroby zawodowej, który był podstawą przyznania jednorazowego odszkodowania, ulegnie zwiększeniu co najmniej o 10 punktów procentowych, jednorazowe odszkodowanie zwiększa się o 20% przeciętnego wynagrodzenia za każdy procent uszczerbku na zdrowiu przewyższający procent, według którego ustalone było to odszkodowanie, z zastrzeżeniem art. 55 ust. 22)(ust. 2); jednorazowe odszkodowanie ulega zwiększeniu o kwotę stanowiącą 3,5-krotność przeciętnego wynagrodzenia, jeżeli w stosunku do ubezpieczonego została orzeczona całkowita niezdolność do pracy oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji wskutek wypadku przy pracy lub choroby zawodowej3)(ust. 3); przepis ust. 3 stosuje się odpowiednio, jeżeli wskutek pogorszenia się stanu zdrowia w następstwie wypadku przy pracy lub choroby zawodowej w stosunku do rencisty została orzeczona całkowita niezdolność do pracy oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji4)(ust. 4); do ustalenia wysokości jednorazowego odszkodowania, o którym mowa w ust. 1-4, przyjmuje się przeciętne wynagrodzenie obowiązujące w dniu wydania decyzji, o której mowa w (ust. 5); kwoty jednorazowych odszkodowań zaokrągla się do pełnych złotych (ust. 6). Stosownie zaś do treści art. 13 ust.1 ww. ustawy o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych z dnia 30 października 2022 r. członkom rodziny ubezpieczonego, który zmarł wskutek wypadku przy pracy lub choroby zawodowej, przysługuje jednorazowe odszkodowanie. W myśl art. 13 ust. 2 ww. ustawy członkiem rodziny uprawnionym do odszkodowania jest m. in. małżonek. W niniejszej sprawie organ rentowy wydał decyzję z dnia 14 stycznia 2021 r., w której odmówiłA. S. (1)prawa do wypłaty niezrealizowanego świadczenia po zmarłymE. S. (1). Powyższą decyzję wydano w oparciu o orzeczenie komisji lekarskiej ZUS stwierdzające, że określony wyrokiem sądu z dnia 13 października 2005 r. procentowy uszczerbek na zdrowiu wynoszący 50% nie uległ pogorszeniu. Kwestia ta, tj. ustalenie czy procentowy uszczerbek na zdrowiuE. S. (1)winien zostać podwyższony był sporny między stronami, bowiemA. S. (1)twierdziła, że jej zmarły mąż zaraził się w pracy brucelozą, tj. chorobą odzwierzęcą i zmarł wykończony tą wieloletnią chorobą zawodową. Odwołująca się domagał się podwyższenia uszczerbku na zdrowiuE. S. (1)do 100%. Z uwagi na fakt, iż rozpoznanie niniejszej sprawy wymagało wiadomości specjalnych Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego z zakresu chorób zakaźnych. Jak wynika zarówno z opinii biegłego sądowego z zakresu chorób zakaźnychJ. F., jak i opinii biegłego sądowego z zakresu chorób zakaźnych, hepatologii i epidemiologii szpitalnejA. K., co do których opinii odwołująca się wnosiła liczne zarzuty, ustalony wobecE. S. (1)uszczerbek na zdrowiu wynoszący łącznie 50%, nie uległ pogorszeniu. Z opinii ww. biegłych wynika, żeE. S. (1)miał stwierdzoną chorobę zawodową – brucelozę, która miała u niego charakter przewlekły i głównie dotyczyła kręgosłupa lędźwiowego. Choroba ta jednak nie postępowała i nie niszczyła organizmuE. S. (1). Przyczyną śmierciE. S. (1)była natomiast niewydolność krążenia, którą pogłębiały choroba serca i otyłość kliniczna. Z opinii biegłych wynika, że na ww. 50% uszczerbek na zdrowiuE. S. (1)złożyły się ustalone w oparciu o załącznik - do Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej w sprawie szczegółowych zasad orzekania o stałym lub długotrwałym uszczerbku na zdrowiu, trybu postępowania przy ustalaniu tego uszczerbku oraz postępowania o wypłatę jednorazowego odszkodowania - stanowiący ocenę procentową stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu: - 40% z tytułu uszkodzenia kręgosłupa w odcinku piersiowym i lędźwiowym (całkowite zesztywnienie z niekorzystnym ustawieniem tułowia) - pozycja 90c załącznika, - 10% z tytułu uszkodzenia kręgosłupa powikłane zapaleniem kręgów, obecnością ciała obcego itp. (ocenia się według poz. 89-91, zwiększając stopień uszczerbku na zdrowiu) - pozycja 92 załącznika. Obydwaj biegli, pomimo zarzutów strony odwołującej się, podtrzymali swoje opinie wskazując, że brak jest podstaw do uznania, że uszczerbek na zdrowiuE. S. (1)był wyższy niż 50%. Sąd pominął wnioski strony odwołującej się o przesłuchanie odwołującej się, a także o dopuszczenie dowodów z opinii biegłych, tj. ortopedy, z zakresu kardiologii, z zakresu chorób wewnętrznych oraz medycyny pracy jako zmierzające jedynie do przedłużenia postępowania. Sąd uznał bowiem, że opinie sporządzone przez powołanych dwóch biegłych z zakresu chorób zakaźnych są jasne, pełne i spójne, a wnioski w nich zawarte w sposób logiczny i przekonujący umotywowane. Biegli wyjaśnili dlaczego brak jest podstaw do uznania wyższego uszczerbku na zdrowiuE. S. (1)niż 50%, wskazując, że stwierdzona uE. S. (1)choroba zawodowa, tj. bruceloza, nie postępowała i nie niszczyła jego organizmu i w konsekwencji to nie bruceloza była przyczyną jego śmierci. Wszystko powyższe, przy uwzględnieniu nadto, iż biegli to wysokiej klasy fachowcy o wieloletnim doświadczeniu zawodowym, wieloletnim doświadczeniu orzeczniczym i odpowiedniej specjalności do schorzeniaE. S. (1)podlegającego ocenie, nakazywało uznać opinie za rzetelne i wiarygodne, a w konsekwencji podzielić zawarte w nich wnioski nie znajdując żadnych podstaw do ich kwestionowania. Mając na uwadze powyższe, na podstawieart. 47714§ 1 k.p.c., odwołanie oddalono. sędzia Klaudyna Książek-Stasiak ZARZĄDZENIE 1 (...) 2 (...) 3 (...) sędzia Klaudyna Książek-Stasiak

15/551530/0004521/U

Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie

IX Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

153505000001006_II_Ka_000328_2023_Uz_2023-12-29_001

II Ka 328/23

2023-12-29 01:00:00.0 CET

2024-01-17 17:30:05.0 CET

2024-01-17 15:09:46.0 CET

15350500

1006

REASON

UZASADNIENIE Formularz UK 2 Sygnatura akt IIKa 328/23 Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników: 1 1 CZĘŚĆ WSTĘPNA 1.1 Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji Sąd Rejonowy w Kole z dnia 2 czerwca 2023 r. 1.2 Podmiot wnoszący apelację ☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego ☐ oskarżyciel posiłkowy ☐ oskarżyciel prywatny ☒ obrońca ☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego ☐ inny 0.11.3. Granice zaskarżenia 0.11.3.1.

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Ewa Szuster" xPublisher="ESzuster" xEditorFullName="Marta Burek" xEditor="MBurek" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="8" xFlag="published" xVolType="15/350500/0001006/Ka" xYear="2023" xVolNmbr="000328" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="38"/> <xCOLx xWIDTHx="6"/> <xCOLx xWIDTHx="22"/> <xCOLx xWIDTHx="131"/> <xCOLx xWIDTHx="131"/> <xCOLx xWIDTHx="7"/> <xCOLx xWIDTHx="36"/> <xCOLx xWIDTHx="12"/> <xCOLx xWIDTHx="21"/> <xCOLx xWIDTHx="120"/> <xCOLx xWIDTHx="11"/> <xCOLx xWIDTHx="32"/> <xCOLx xWIDTHx="154"/> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="13"> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText xALIGNx="left">Formularz UK 2</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">Sygnatura akt</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left">IIKa 328/23</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">1</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="13"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>CZĘŚĆ WSTĘPNA </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="13"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName>1.1</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="13"> <xText xALIGNx="left">Sąd Rejonowy w Kole z dnia 2 czerwca 2023 r.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="13"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName>1.2</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Podmiot wnoszący apelację </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="13"> <xText xALIGNx="left">☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="13"> <xText xALIGNx="left">☐ oskarżyciel posiłkowy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="13"> <xText xALIGNx="left">☐ oskarżyciel prywatny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="13"> <xText xALIGNx="left">☒ obrońca</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="13"> <xText xALIGNx="left">☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="13"> <xText xALIGNx="left">☐ inny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="13"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.11.3. Granice zaskarżenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="13"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4" xRowSpan="4"> <xText xALIGNx="left">☒ na korzyść</xText> <xText xALIGNx="left">☐ na niekorzyść</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText xALIGNx="left">☒ w całości</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">☐ w części</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left">co do winy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left">co do kary</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left">co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="13"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.11.3.2. Podniesione zarzuty</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="13"> <xText><xIx>Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink> - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1 a" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1a k.p.k.</xLexLink> - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany <xBRx/>w <xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink>, chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 2 k.p.k.</xLexLink> - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 3" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 3 k.p.k.</xLexLink> - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, <xBRx/>jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 4 k.p.k.</xLexLink> - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xText><xLexLink xArt="art. 439" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xText>brak zarzutów</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="13"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.11.4. Wnioski</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>uchylenie</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText>zmiana</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="13"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="13"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.12.1. Ustalenie faktów</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="13"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Wskazać oskarżonego.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Wskazać fakt.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód ze wskazaniem numeru karty, na której znajduje się dowód.</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"/> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="13"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Wskazać oskarżonego.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Wskazać fakt.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód ze wskazaniem numeru karty, na której znajduje się dowód.</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"/> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="55"/> <xCOLx xWIDTHx="8"/> <xCOLx xWIDTHx="3"/> <xCOLx xWIDTHx="44"/> <xCOLx xWIDTHx="61"/> <xCOLx xWIDTHx="149"/> <xCOLx xWIDTHx="71"/> <xCOLx xWIDTHx="21"/> <xCOLx xWIDTHx="105"/> <xCOLx xWIDTHx="35"/> <xCOLx xWIDTHx="178"/> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.12.2. Ocena dowodów</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Wskazać fakt</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uznania dowodu.</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"/> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów<xBRx/>(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Wskazać fakt</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu.</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="4"/> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx="."/> <xText xALIGNx="center"> <xBx>STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zarzut </xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3" xRowSpan="7"> <xText xALIGNx="center"> <xIx>I</xIx></xText> <xText xALIGNx="center"> <xIx>II</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText>Obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu, tj.: <xLexLink xArt="art. 107;art. 107 § 1" xIsapId="WDU19990830930" xTitle="Ustawa z dnia 10 września 1999 r. - Kodeks karny skarbowy" xAddress="Dz. U. z 1999 r. Nr 83, poz. 930">art. 107 § 1 k.k.s.</xLexLink> przez wadliwą wykładnię i rekonstrukcję tej normy blankietowej, którą winno się uczynić przez pryzmat systemowej wykładni wewnętrznej szeregu przepisów <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU20092011540" xTitle="Ustawa z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych" xAddress="Dz. U. z 2009 r. Nr 201, poz. 1540">ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych</xLexLink> (art. 1 ust. 2, art. 2 ust. 3, 5 i 6, art. 3, art. 6 ust. 1, art. 14 ust. 1, art. 23a ust. 1, art. 23d pkt 1 i art. 23f ust. 1) i rozporządzenia Ministra Rozwoju i Finansów z dnia 8 czerwca 2017r. w sprawie urządzeń losujących, urządzeń do gier i automatów do gier, zabezpieczenia informacji dotyczących urządzanej loterii oraz uzyskiwania, naliczania i wypłacania wygranych (Dz. U. poz. 1171 z późn. zm.) (w szczególności jego przepisu § 4 ust. 1 pkt 6) oraz rozporządzenia Ministra Finansów, Inwestycji i Rozwoju z dnia 3 października 2019 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie urządzeń losujących, urządzeń do gier i automatów do gier, zabezpieczenia informacji dotyczących urządzanej loterii oraz uzyskiwania, naliczania i wypłacania wygranych (Dz. U. poz. 1944) (w szczególności jego przepisu § 2), a także przez brak dokonania definicyjnej wykładni cech o których mowa w <xLexLink xArt="art. 2;art. 2 ust. 3;art. 2 ust. 5" xIsapId="WDU20092011540" xTitle="Ustawa z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych" xAddress="Dz. U. z 2009 r. Nr 201, poz. 1540">art. 2 ust. 3 i 5 ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych</xLexLink> (Dz. U. poz. 1171 z późn. zm.).</xText> <xText>Obraza przepisów postępowania mającą wpływ na treść orzeczenia, tj.:</xText> <xText>1. <xLexLink xArt="art. 193;art. 193 § 3" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 193 § 3 k.p.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 6" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 6 k.p.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 45;art. 45 ust. 1" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 45 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej</xLexLink> w zw. z art. 6 ust. 1 Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności sporządzonej w Rzymie dnia 4 listopada 1950 r., zmienionej następnie Protokołami nr 3,5 i 8 oraz uzupełnionej Protokołem nr 2 (Dz. U. z 1993 r. Nr 61, poz. 284 z późn. zm.) w zw. z art. 47 zdanie drugie Karty praw podstawowych Unii Europejskiej (Dz. U. UE. C. z 2016 r. Nr 202, str. 389) przez oparcie wyroku skazującego na opiniach <xAnon>W. K.</xAnon>, pomimo że jest on powiązany z Krajową Administracją Skarbową (oskarżycielem celno-skarbowym w niniejszej sprawie) węzłem ekonomicznym, a więc w obliczu ujawnienia się powodów osłabiających zaufanie do bezstronności biegłych, co miało wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia w postaci nieprawidłowego ustalenia, że gry oferowane na urządzeniach Futura zawierają element losowości i, w konsekwencji, podlegają pod <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU20092011540" xTitle="Ustawa z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych" xAddress="Dz. U. z 2009 r. Nr 201, poz. 1540">ustawę o grach hazardowych</xLexLink>, przy czym ustalenia te zostały poczynione z pogwałceniem prawa do obrony oraz rzetelnego i sprawiedliwego postępowania, naruszając zasadę „równości broni".</xText> <xText>2. <xLexLink xArt="art. 193;art. 193 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 193 § 1 k.p.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 201" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 201 k.p.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 k.p.k.</xLexLink> przez oparcie wyroku skazującego na opiniach <xAnon>W. K.</xAnon>, przy jednoczesnym uznaniu, że stwierdzenie okoliczności mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy wymaga wiadomości specjalnych, przy czym opiniujący nie wykazał się wiadomościami specjalnymi i wiedzą fachową, a nadto wydał opinie niepełne, bowiem nie uruchomił żadnego z urządzeń ujętych w opisie czynu, nie zapoznał się z dokumentacją urządzeń, nie dokonał analizy oprogramowania urządzeń, nie zbadał kodu źródłowego oprogramowania urządzeń, ani samodzielnie nie rozegrał gier kontrolnych na urządzeniach, opierając swoje opinie zasadniczo li tylko o materiały wideo pokazujące dowolnie wybraną sekwencję przypadkowych ruchów wykonywaną przez funkcjonariuszy oskarżyciela celno-skarbowego, którzy, w trakcie eksperymentu, nie sprawdzili rzeczywistego przebiegu oferowanych na urządzeniach Futura gier, a jedynie, z zamysłem i pełną ostentacją, zagrali z lekceważeniem reguł, tj. niezgodnie z regulaminem rozgrywki, pomimo jego akceptacji przed przystąpieniem do gier, co miało wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia w postaci nieprawidłowego ustalenia sposobu funkcjonowania urządzeń (rozgrywanych na nim gier) oraz nieprawidłowego ustalenia, że gry oferowane na urządzeniach Futura zawierają element losowości i, w konsekwencji, podlegają pod <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU20092011540" xTitle="Ustawa z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych" xAddress="Dz. U. z 2009 r. Nr 201, poz. 1540">ustawę o grach hazardowych</xLexLink>.</xText> <xText>3. <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 k.p.k.</xLexLink> przez błędne, uchybiające zasadom prawidłowego rozumowania oraz wskazaniom wiedzy i doświadczenia życiowego przyjęcie, że protokoły z eksperymentów procesowych mogą stanowić podstawę ustalenia sposobu funkcjonowania urządzeń (rozgrywanych na nim gier), W czym prawidłowa ocena tych dowodów, wynikająca explicite z ich treści opisującej przebieg eksperymentów, każę stwierdzić, że zostały one przeprowadzone wadliwie, bowiem bez sprawdzenia rzeczywistego przebiegu oferowanych na urządzeniach Futura gier, li tylko celem zarejestrowania na materiale wideo dowolnie wybranych sekwencji przypadkowych ruchów, z zamysłem i pełną ostentacją pokazując rozgrywanie gier z lekceważeniem reguł, tj. niezgodnie z regulaminem rozgrywki, pomimo jego akceptacji przed przystąpieniem do gier, co miało wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia w postaci nieprawidłowego ustalenia, że gry oferowane na urządzeniach Futura zawierają element losowości i, w konsekwencji, podlegają pod <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU20092011540" xTitle="Ustawa z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych" xAddress="Dz. U. z 2009 r. Nr 201, poz. 1540">ustawę o grach hazardowych</xLexLink>.</xText> <xText>4. <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 k.p.k.</xLexLink> przez błędne, uchybiające zasadom prawidłowego rozumowania oraz wskazaniom wiedzy i doświadczenia życiowego przyjęcie, że wyjaśnienia oskarżonego są sprzeczne ze zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym, przy czym prawidłowa ocena tego dowodu w zestawieniu z obiektywnym i bezwpływowym materiałem dowodowym o charakterze Echowym (specjalistycznym), w tym, w szczególności, z opinią z dnia 26 września 2018 r. Laboratorium Analiz Ataków Cybernetycznych Wojskowego Instytutu Łączności, działającego na podstawie upoważnienia Ministra Rozwoju i Finansów z dnia 13 października 2017 r. (która pozostaje aktualna do dziś) każę stwierdzić, że wyjaśnienia te w całości polegają na prawdzie i odzwierciedlają konstrukcję urządzeń Futura, działanie oprogramowania, rzeczywisty sposób rozgrywania gier oferowanych przez urządzenia, który nie zawiera choćby elementu losowości, a fortiori charakteru losowego oraz pokazują, że oskarżony nie działał z zamiarem popełnienia przestępstw, co miało wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia w postaci nieprawidłowego przyjęcia, że oskarżony popełnił zarzucony mu występek tak pod względem wypełnienia jego znamion przedmiotowych, jak i podmiotowych.</xText> <xText>5. <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 k.p.k.</xLexLink> przez całkowicie dowolne, wadliwe i nieznajdujące oparcia w działaniu urządzeń Futura przyjęcie sposobu rozgrywania nań gier, co miało wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia w postaci nieprawidłowego ustalenia, że gry oferowane na urządzeniach Futura zawierają element losowości i, w konsekwencji, podlegają pod <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU20092011540" xTitle="Ustawa z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych" xAddress="Dz. U. z 2009 r. Nr 201, poz. 1540">ustawę o grach hazardowych</xLexLink>.</xText> <xText>6. <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 k.p.k.</xLexLink> przez wadliwe zakwestionowanie opinii Laboratorium Analiz Ataków Cybernetycznych Wojskowego Instytutu Łączności z dnia 26 września 2018 r. i przyjęcie, że jest ona niewiarygodna, przy czym prawidłowa ocena tej opinii każę stwierdzić, że została wydana w trybie ustawy hazardowej i rozporządzenia wykonawczego, na podstawie upoważnienia właściwego ministra do badania tego typu urządzeń, a więc w oparciu o szeroko rozumiane prawo hazardowe stwierdza ona konstytutywnie brak elementu losowości (Sąd a quo zupełnie nie rozumie i myli pojęcia związane z ustaleniem „elementu losowości", jako cechy z art. 2 ust. 5 ustawy hazardowej, z administracyjnym stwierdzeniem „hazardowego charakteru", który może zostać stwierdzony li tylko, gdy uprzednio zostanie ustalone, przez jednostkę akredytowaną, że gra zawiera cechę „elementu losowości"), a nadto wskazuje wszystkie sumy kontrolne programu do gry oraz elementów mających wpływ na przebieg gry - które zostały określone na stronie 2/6 opinii Laboratorium odpowiadające w całości sumom kontrolnym w urządzeniach objętych opisem czynu przypisanego oskarżonemu, co oznacza, że całe oprogramowanie i oferowane na urządzeniach gry z niniejszej sprawy są identyczne, jak te poddane badaniu przez ww. jednostkę badającą [innymi słowy, choć dotyczą innych fizycznie egzemplarzy urządzeń Futura, to jednakże dokładnie tego samego oprogramowania (gier), bowiem zawierają te same sumy kontrolne, co oznacza, że mają te same oprogramowanie (gry)], co miało wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia w postaci nieprawidłowego ustalenia, że gry oferowane na urządzeniach Futura zawierają element losowości i, w konsekwencji, podlegają pod <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU20092011540" xTitle="Ustawa z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych" xAddress="Dz. U. z 2009 r. Nr 201, poz. 1540">ustawę o grach hazardowych</xLexLink>.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐ zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ częściowo zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☒ niezasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ częściowo zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☒ niezasadny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny lub niezasadny.</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> <xText>Obraza prawa materialnego może polegać na błędnej wykładni prawa (wówczas następstwem jest błędne stosowanie prawa) albo na błędnym zastosowaniu prawa przy niekwestionowanej jego wykładni.</xText> <xText>Obraza prawa materialnego odnosząca się do jego wykładni jest związana z błędną interpretacją przepisu wynikającą z niezastosowania lub nieprawidłowego zastosowania reguł wykładni prawa, tj. wykładni językowej, systemowej i funkcjonalnej. Reguły wykładni są wykorzystywane przez organ stosujący prawo w ramach wykładni operatywnej.</xText> <xText>Obraza prawa polegająca na błędnym zastosowaniu lub niezastosowaniu przepisów prawa materialnego ma miejsce wówczas, gdy są to przepisy o charakterze stanowczym, tzn. nakazujące stosowanie prawa materialnego lub zakazujące jego stosowania.</xText> <xText>Obrońca zarzucił sądowi błędną wykładnię i rekonstrukcje normy blankietowej z <xLexLink xArt="art. 107" xIsapId="WDU19990830930" xTitle="Ustawa z dnia 10 września 1999 r. - Kodeks karny skarbowy" xAddress="Dz. U. z 1999 r. Nr 83, poz. 930">art. 107§ k.k.s.</xLexLink> bez dokonania jej przez pryzmat systemowej wykładni wewnętrznej z przepisami ustawy hazardowej (art. 1 ust. 2, art. 2 ust. 3, 5 i 6, art. 3, art. 6 ust. 1, art. 14 ust. 1, art. 23a ust. 1, art. 23d pkt 1 i art. 23f ust. 1) i rozporządzenia Ministra Rozwoju i Finansów z dnia 8 czerwca 2017 r. w sprawie urządzeń losujących, urządzeń do gier i automatów do gier, zabezpieczenia informacji dotyczących urządzanej loterii oraz uzyskiwania, naliczania i wypłacania wygranych (Dz. U. poz. 1171 z późn. zm.) (w szczególności jego przepisu § 4 ust. 1 pkt 6) oraz rozporządzenia Ministra Finansów, Inwestycji i Rozwoju z dnia 3 października 2019 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie urządzeń losujących, urządzeń do gier i automatów do gier, zabezpieczenia informacji dotyczących urządzanej loterii oraz uzyskiwania, naliczania i wypłacania wygranych (Dz. U. poz. 1944) (w szczególności jego przepisu § 2), a także przez brak dokonania definicyjnej wykładni cech o których mowa w <xLexLink xArt="art. 2;art. 2 ust. 3;art. 2 ust. 5" xIsapId="WDU20092011540" xTitle="Ustawa z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych" xAddress="Dz. U. z 2009 r. Nr 201, poz. 1540">art. 2 ust. 3 i 5 ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych</xLexLink> (Dz. U. poz. 1171 z późn. zm.).</xText> <xText>Obrońca uzasadniając zarzut naruszenia prawa materialnego w zasadzie powiela uzasadnienie kwalifikacji prawnej czynu sporządzone prze sąd I instancji starając się wyprowadzić z dokonanej analizy korzystne dla oskarżonego wnioski.</xText> <xText>Oczywistym jest, że odpowiedzialności przewidzianej w <xLexLink xArt="art. 107;art. 107 § 1" xIsapId="WDU19990830930" xTitle="Ustawa z dnia 10 września 1999 r. - Kodeks karny skarbowy" xAddress="Dz. U. z 1999 r. Nr 83, poz. 930">art. 107 § 1 k.k.s.</xLexLink> podlega ten, kto wbrew przepisom ustawy lub warunkom koncesji lub zezwolenia urządza lub prowadzi grę losową, grę na automacie lub zakład wzajemny. Przepis <xLexLink xArt="art. 107;art. 107 § 1" xIsapId="WDU19990830930" xTitle="Ustawa z dnia 10 września 1999 r. - Kodeks karny skarbowy" xAddress="Dz. U. z 1999 r. Nr 83, poz. 930">art. 107 § 1 k.k.s.</xLexLink> jest normą blankietową, a zatem sprawca czynu, by podlegał odpowiedzialności karno – skarbowej musi naruszyć swoim zachowaniem obowiązujące normy innych ustaw dopełniających ten przepis prawa. Dopełnieniem tego przepisu są przepisy <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU20092011540" xTitle="Ustawa z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych" xAddress="Dz. U. z 2009 r. Nr 201, poz. 1540">ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych</xLexLink>.</xText> <xText>Należy zgodzić z tym, czym są gry na automatach stanowią dwie jednostki redakcyjne art. 2 komentowanej ustawy. W ustępie 3 ustawodawca wskazał, że grami na automatach są gry na urządzeniach mechanicznych, elektromechanicznych lub elektronicznych, w tym komputerowych oraz gry odpowiadające zasadom gier na automatach urządzane przez sieć Internet wygrane pieniężne lub rzeczowe, w których gra zawiera element losowości. Zaś w ustępie 5, że grami na automatach są także gry na urządzeniach mechanicznych, elektromechanicznych lub elektronicznych, w tym komputerowych, oraz gry odpowiadające zasadom gier na automatach urządzane przez sieć Internet organizowane w celach komercyjnych, w których grający nie ma możliwości uzyskania wygranej pieniężnej lub rzeczowej, ale gra ma charakter losowy. Tak więc kwalifikowanie danego automatu do kategorii urządzeń, za pomocą których możliwe jest urządzanie gier na automatach w rozumieniu art. 2 ust. 3 ustawy hazardowej (w niniejszej sprawie należy skupiać się na tym przepisie z uwagi na to, że mowa jest o wygranych pieniężnych) wymaga zbadania, czy dane urządzenie zawiera określone cechy wskazane przez ustawodawcę, tj.: jest urządzeniem mechanicznym, elektromechanicznym lub elektronicznym, ewentualnie komputerowym; czy gra nań umożliwia uzyskanie wygranej rzeczowej lub pieniężnej oraz czy gra ta zawiera element losowości.</xText> <xText>Należy zgodzić si e z obrońcą, że gry takie - dla zakwalifikowania ich jako gry na automatach - posiadać muszą indywidualne, wskazane w ustawie cechy, odróżniające je od pozostałych gier hazardowych. Nie chodzi przy tym wyłącznie o fakt zainstalowania takich gier na specyficznego typu urządzeniach (automatach do gier), ale o pozostałe cechy wyszczególnione w przepisach art. 2 ust 3 i 5 u.g.h.</xText> <xText>Rację ma obrońca wskazując, że do uznania, że gry są grami na automatach w rozumieniu art. 2 ust. 3 ustawy hazardowej niezbędne jest ustalenie, że takie gry posiadają wszystkie cechy wymienione w tym przepisie, a nie tylko niektóre z nich.</xText> <xText>Najistotniejszym jest jednak to, że zgodnie z art. 2 ust. 6 ustawy hazardowej, minister właściwy do spraw finansów publicznych rozstrzyga, na wniosek lub z urzędu, w drodze decyzji, czy gry lub zakłady posiadające cechy wymienione w ust. 1-5a są grami losowymi, zakładami wzajemnymi, grami w karty albo grami na automacie w rozumieniu ustawy.</xText> <xText>Istotność tej regulacji podkreślił sad I instancji w uzasadnieniu wyroku oraz obrońca uzasadniając dokonaną wykładnię wskazanego przepisu.</xText> <xText>Obrońca dokonując analizy prawnej oraz analizy czynności procesowych, w zasadzie, przechodzi obok decyzji, która została wydana przez Ministra Finansów.</xText> <xText>Powołując sią dokonywaną wykładnię <xLexLink xArt="art. 107;art. 107 § 1" xIsapId="WDU19990830930" xTitle="Ustawa z dnia 10 września 1999 r. - Kodeks karny skarbowy" xAddress="Dz. U. z 1999 r. Nr 83, poz. 930">art. 107 § 1 k.k.s.</xLexLink> w oparciu o przepisy dotyczące gier hazardowych apelujący pomija, że taka wykładnia została dokonana przez Ministra Finansów przy okazji wydawania decyzji z dnia 4 października 2019 r. nr PS3.<xAnon> (...)</xAnon>.6.2019 rozstrzygającej, że gry urządzane na urządzeniu FUTURA <xAnon> (...)</xAnon> są grami na automatach w rozumieniu przepisów <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU20092011540" xTitle="Ustawa z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych" xAddress="Dz. U. z 2009 r. Nr 201, poz. 1540">ustawy o grach hazardowych</xLexLink> i wydawania decyzji utrzymującej tą decyzję w mocy z 20 grudnia 2019 r. nr PS3.<xAnon> (...)</xAnon>.13.2019.</xText> <xText>Minister w ramach swoich kompetencji rozstrzygnął ostatecznie charakter gier urządzanych na urządzeniu FUTURA. Decyzja ta jest ostateczna, przy czym skarga wniesiona do WSA w Warszawie została oddalona.</xText> <xText>W takiej sytuacji rozważania dotyczące strony podmiotowej oskarżonego zostały ograniczone. Zdaniem sądu odwoławczego, oskarżony od tej chwili miał wiedzę co do prawnego charakteru urządzanych gier i nie mógł się już zasłaniać opiniami prywatnymi, ekspertyzami, w tym opinii technicznej nr LAAC/2018/09/01 wydanej w dniu 26 września 2018r. przez Laboratorium Analiz Ataków Cybernetycznych Wojskowego Instytutu Łączności. O ile do czasu wydania wskazanej decyzji tłumaczenie oskarżonego powołującego się na różne opracowania czy orzeczenia sądów mogły być skuteczne, to od 20 grudnia 2019 roku na takie okoliczności się już nie mógł skutecznie powoływać.</xText> <xText>Podkreślić należy, że wszystkie zarzucane oskarżonemu czyny zostały popełni one po tej dacie a więc należy przyjąć, że oskarżony popełnił je z pełną świadomością niezgodności swojego działania z prawem.</xText> <xText>Nieuzasadnione są zarzuty obrońcy pod adresem opinii opracowanej przez biegłego <xAnon>W. K.</xAnon>. Opinia przed sądem I instancji nie była kwestionowana w żadnym zakresie. Nie były też zgłaszane żadne uwagi co do bezstronności lub braku kompetencji biegłego. Sąd i instancji uznał ekspertyzy tego biegłego za rzetelne jasne i konsekwentne, co sprawiło, ze były przydatne dla rozstrzygnięcia sprawy. Sąd odwoławczy taką ocenę podziela. Nie można dopatrzyć się uchybień, które miały by wpływ na zmiana oceny tego dowodu.</xText> <xText>Wskazana analiza prawna oraz wskazana decyzja Ministra Finansów odwołująca się do analizowanych regulacji prawnych powodują, że tłumaczenia się oskarżonego o przeświadczeniu, że działa zgodnie z prawem nie można uznać za wiarygodne. Dlatego sąd odwoławczy podziela w tym zakresie stanowisko sądu I instancji.</xText> <xText>Podobnie należy oceniać zarzut określony jako wadliwe zakwestionowanie opinii Laboratorium Analiz Ataków Cybernetycznych Wojskowego Instytutu łączności z 26 września 2018 r. Powoływanie się przez obrońcę na tożsamość oprogramowania gier zawierające te same sumy kontrolne co w niniejszej sprawie i będące przedmiotem badania i wydawania opinii przez Ministra Finansów paradoksalnie pozbawia apelującego argumentu. Skoro oprogramowania były identyczne, a sumy kontrolne w świecie informatyki są gwarancją nienaruszalności zawartości danego oprogramowania i sumy kontrolne na urządzeniach badanych przez wskazywane Laboratorium są identyczne z sumami kontrolnymi na urządzeniach stanowiących podstawę badań i wydania decyzji przez Ministra Finansów oraz na urządzeniach z przedmiotowej sprawy, to kwestionowanie opinii biegłego <xAnon>W. K.</xAnon> jest bezprzedmiotowe. Cały czas muszą być aktualne ustalenia i stwierdzenia zawarte w decyzjach Ministra Finansów, które zostały wydane po opinii Laboratorium Analiz Ataków Cybernetycznych Wojskowego Instytutu Łączności.</xText> <xText>Ekspertyzy biegłego <xAnon>W. K.</xAnon> rzeczywiście to stanowisko potwierdzają, co jest oczywiste z uwagi na wskazaną tożsamość oprogramowania urządzeń.</xText> <xText>Sąd I instancji nie miał żadnych zastrzeżeń do opinii biegłego <xAnon>K.</xAnon> i sąd odwoławczy również nie znalazł podstaw do podważania jej rzetelności. Biegły dokonał szczegółowych oględzin zabezpieczonych urządzeń, opisał zasady działania automatów jako urządzeń elektronicznych symulujących gry na klasycznych automatach bębnowych. Wskazał elementy losowości w grach znajdujących się w oprogramowaniu urządzeń. Przeprowadzone czynności i opracowane wnioski biegły należycie uzasadnił. Opinia jest jasna, wyczerpująca i pozbawiona sprzeczności dlatego przydatna dla rozstrzygnięcia sprawy. Opinia nie była kwestionowana przed sądem I instancji, podobnie jak braki zaufania do osoby i kompetencji biegłego. Odnośnie powołania nowego biegłego sąd ustosunkował się na rozprawie w odrębnym postanowieniu. Zarzuty apelującego pod adresem opinii są w zasadzie jedynie polemiką z jej ustaleniami. Jest oczywistym, że sam fakt, ze opinia ta jest niekorzystna dla oskarżonego nie może stanowić podstawy do powołania innych biegłych.</xText> <xText>Należy jeszcze raz podkreśli, że tak jak wskazano wyżej opinia ta potwierdza stanowisko zawarte w decyzji przez Ministra Finansów, które to ustalenia są w tej sprawie kluczowe.</xText> <xText>W świetle tych dowodów, a zwłaszcza decyzji Ministra Finansów postawiony przez obrońcę zarzut błędnej oceny, sprzecznej z zasadami prawidłowego rozumowani oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego z wyjaśnień oskarżonego jest całkowicie nieuzasadniony. Można tylko dodać, co omówiono wcześniej niewątpliwa świadomość oskarżonego co do działania sprzecznego z prawem nastąpiła najpóźniej po wydaniu decyzji przez Ministra Finansów, a fakt urządzania gier na automatach w 20020 i 2021 roku nie znajduje żadnego usprawiedliwienia.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Wniosek</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left">Zmiana zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od przypisanego mu czynu.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐ zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ częściowo zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☒ niezasadny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny lub niezasadny.</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> <xText xALIGNx="left">Zarzuty dotyczące naruszenia prawa materialnego oraz prawa procesowego zostały ocenione jako bezzasadne.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xText><xIx>Wskazać wszystkie okoliczności, które sąd uwzględnił z urzędu, niezależnie od granic zaskarżenia<xBRx/>i podniesionych zarzutów (<xLexLink xArt="art. 439" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 k.p.k.</xLexLink>, <xLexLink xArt="art. 440" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 440 k.p.k.</xLexLink>).</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText xALIGNx="left"/> </xUnit> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"/> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności.</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">5</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2" xRowSpan="4"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName>1.3</xName> <xText xALIGNx="left"> <xBx>1 </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przedmiot utrzymania w mocy</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.1Wina i kara</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach utrzymania w mocy.</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zarzuty apelacyjne bezzasadne, brak podstaw do ingerowania w wyrok sądu I instancji z urzędu</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2" xRowSpan="4"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName>1.3.1</xName> <xText xALIGNx="left">1.</xText> </xUnit> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przedmiot i zakres zmiany </xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"/> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach zmiany.</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"/> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.1</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText xALIGNx="left"/> </xUnit> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐ <xLexLink xArt="art. 439" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uchylenia.</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText xALIGNx="left"/> </xUnit> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> <xText xALIGNx="left">Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐ <xLexLink xArt="art. 437;art. 437 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 437 § 2 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uchylenia.</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"/> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText xALIGNx="left"/> </xUnit> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> <xText xALIGNx="left">Konieczność umorzenia postępowania</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐ <xLexLink xArt="art. 437;art. 437 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 437 § 2 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia.</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"/> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">4.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> <xText xALIGNx="left">Konieczność warunkowego umorzenia postępowania</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐ <xLexLink xArt="art. 437;art. 437 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 437 § 2 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uchylenia i warunkowego umorzenia ze wskazaniem podstawy prawnej warunkowego umorzenia postępowania.</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"/> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">5.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐ <xLexLink xArt="art. 454;art. 454 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 454 § 1 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uchylenia.</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.15.4. Inne rozstrzygnięcia z wyroku</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Wskazać punkt rozstrzygnięcia z wyroku.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przytoczyć okoliczności.</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">6</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Koszty Procesu </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Wskazać oskarżonego.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Wskazać punkt rozstrzygnięcia z wyroku.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przytoczyć okoliczności.</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="center">1</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="center">2</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>O kosztach postępowania odwoławczego sąd orzekł na podstawie <xLexLink xArt="art. 636;art. 636 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 636 § 1 k.p.k.</xLexLink>, w zw. <xLexLink xArt="§ 1" xIsapId="WDU20031081026" xTitle="Rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym" xAddress="Dz. U. z 2003 r. Nr 108, poz. 1026">§ 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym</xLexLink> (t.j. Dz.U.2013 poz.663) oraz <xLexLink xArt="art. 1;art. 3;art. 3 ust. 1" xIsapId="WDU19730270152" xTitle="Ustawa z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych" xAddress="Dz. U. z 1973 r. Nr 27, poz. 152">art. 1 i 3 ust. 1</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 8" xIsapId="WDU19730270152" xTitle="Ustawa z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych" xAddress="Dz. U. z 1973 r. Nr 27, poz. 152">art. 8 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych</xLexLink> (t.j. Dz.U. z 1983 r. nr 49, poz. 223 z późn. zm.).</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">7</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>PODPIS </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xText xALIGNx="center">Karol Skocki</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> </xBlock> </xPart>

Ewa Szuster

Marta Burek

UZASADNIENIE Formularz UK 2 Sygnatura akt IIKa 328/23 Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników: 1 1 CZĘŚĆ WSTĘPNA 1.1 Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji Sąd Rejonowy w Kole z dnia 2 czerwca 2023 r. 1.2 Podmiot wnoszący apelację ☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego ☐ oskarżyciel posiłkowy ☐ oskarżyciel prywatny ☒ obrońca ☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego ☐ inny 0.11.3. Granice zaskarżenia 0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia ☒ na korzyść ☐ na niekorzyść ☒ w całości ☐ w części ☐ co do winy ☐ co do kary ☐ co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia 0.11.3.2. Podniesione zarzuty Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji. ☒ art. 438 pkt 1 k.p.k.- obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu ☐ art. 438 pkt 1a k.p.k.- obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazanywart. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu ☒ art. 438 pkt 2 k.p.k.- obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia ☐ art. 438 pkt 3 k.p.k.- błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia ☐ art. 438 pkt 4 k.p.k.- rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka ☐ art. 439 k.p.k. ☐ brak zarzutów 0.11.4. Wnioski ☐ uchylenie ☒ zmiana 2 Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy 0.12.1. Ustalenie faktów 0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione Lp. Wskazać oskarżonego. Wskazać fakt. Dowód ze wskazaniem numeru karty, na której znajduje się dowód. 0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione Lp. Wskazać oskarżonego. Wskazać fakt. Dowód ze wskazaniem numeru karty, na której znajduje się dowód. 0.12.2. Ocena dowodów 0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów Wskazać fakt Dowód Zwięźle o powodach uznania dowodu. 0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów) Wskazać fakt Dowód Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu. STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków Lp. Zarzut I II Obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu, tj.:art. 107 § 1 k.k.s.przez wadliwą wykładnię i rekonstrukcję tej normy blankietowej, którą winno się uczynić przez pryzmat systemowej wykładni wewnętrznej szeregu przepisówustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych(art. 1 ust. 2, art. 2 ust. 3, 5 i 6, art. 3, art. 6 ust. 1, art. 14 ust. 1, art. 23a ust. 1, art. 23d pkt 1 i art. 23f ust. 1) i rozporządzenia Ministra Rozwoju i Finansów z dnia 8 czerwca 2017r. w sprawie urządzeń losujących, urządzeń do gier i automatów do gier, zabezpieczenia informacji dotyczących urządzanej loterii oraz uzyskiwania, naliczania i wypłacania wygranych (Dz. U. poz. 1171 z późn. zm.) (w szczególności jego przepisu § 4 ust. 1 pkt 6) oraz rozporządzenia Ministra Finansów, Inwestycji i Rozwoju z dnia 3 października 2019 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie urządzeń losujących, urządzeń do gier i automatów do gier, zabezpieczenia informacji dotyczących urządzanej loterii oraz uzyskiwania, naliczania i wypłacania wygranych (Dz. U. poz. 1944) (w szczególności jego przepisu § 2), a także przez brak dokonania definicyjnej wykładni cech o których mowa wart. 2 ust. 3 i 5 ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych(Dz. U. poz. 1171 z późn. zm.). Obraza przepisów postępowania mającą wpływ na treść orzeczenia, tj.: 1.art. 193 § 3 k.p.k.w zw. zart. 6 k.p.k.w zw. zart. 45 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiejw zw. z art. 6 ust. 1 Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności sporządzonej w Rzymie dnia 4 listopada 1950 r., zmienionej następnie Protokołami nr 3,5 i 8 oraz uzupełnionej Protokołem nr 2 (Dz. U. z 1993 r. Nr 61, poz. 284 z późn. zm.) w zw. z art. 47 zdanie drugie Karty praw podstawowych Unii Europejskiej (Dz. U. UE. C. z 2016 r. Nr 202, str. 389) przez oparcie wyroku skazującego na opiniachW. K., pomimo że jest on powiązany z Krajową Administracją Skarbową (oskarżycielem celno-skarbowym w niniejszej sprawie) węzłem ekonomicznym, a więc w obliczu ujawnienia się powodów osłabiających zaufanie do bezstronności biegłych, co miało wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia w postaci nieprawidłowego ustalenia, że gry oferowane na urządzeniach Futura zawierają element losowości i, w konsekwencji, podlegają podustawę o grach hazardowych, przy czym ustalenia te zostały poczynione z pogwałceniem prawa do obrony oraz rzetelnego i sprawiedliwego postępowania, naruszając zasadę „równości broni". 2.art. 193 § 1 k.p.k.w zw. zart. 201 k.p.k.w zw. zart. 7 k.p.k.przez oparcie wyroku skazującego na opiniachW. K., przy jednoczesnym uznaniu, że stwierdzenie okoliczności mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy wymaga wiadomości specjalnych, przy czym opiniujący nie wykazał się wiadomościami specjalnymi i wiedzą fachową, a nadto wydał opinie niepełne, bowiem nie uruchomił żadnego z urządzeń ujętych w opisie czynu, nie zapoznał się z dokumentacją urządzeń, nie dokonał analizy oprogramowania urządzeń, nie zbadał kodu źródłowego oprogramowania urządzeń, ani samodzielnie nie rozegrał gier kontrolnych na urządzeniach, opierając swoje opinie zasadniczo li tylko o materiały wideo pokazujące dowolnie wybraną sekwencję przypadkowych ruchów wykonywaną przez funkcjonariuszy oskarżyciela celno-skarbowego, którzy, w trakcie eksperymentu, nie sprawdzili rzeczywistego przebiegu oferowanych na urządzeniach Futura gier, a jedynie, z zamysłem i pełną ostentacją, zagrali z lekceważeniem reguł, tj. niezgodnie z regulaminem rozgrywki, pomimo jego akceptacji przed przystąpieniem do gier, co miało wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia w postaci nieprawidłowego ustalenia sposobu funkcjonowania urządzeń (rozgrywanych na nim gier) oraz nieprawidłowego ustalenia, że gry oferowane na urządzeniach Futura zawierają element losowości i, w konsekwencji, podlegają podustawę o grach hazardowych. 3.art. 7 k.p.k.przez błędne, uchybiające zasadom prawidłowego rozumowania oraz wskazaniom wiedzy i doświadczenia życiowego przyjęcie, że protokoły z eksperymentów procesowych mogą stanowić podstawę ustalenia sposobu funkcjonowania urządzeń (rozgrywanych na nim gier), W czym prawidłowa ocena tych dowodów, wynikająca explicite z ich treści opisującej przebieg eksperymentów, każę stwierdzić, że zostały one przeprowadzone wadliwie, bowiem bez sprawdzenia rzeczywistego przebiegu oferowanych na urządzeniach Futura gier, li tylko celem zarejestrowania na materiale wideo dowolnie wybranych sekwencji przypadkowych ruchów, z zamysłem i pełną ostentacją pokazując rozgrywanie gier z lekceważeniem reguł, tj. niezgodnie z regulaminem rozgrywki, pomimo jego akceptacji przed przystąpieniem do gier, co miało wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia w postaci nieprawidłowego ustalenia, że gry oferowane na urządzeniach Futura zawierają element losowości i, w konsekwencji, podlegają podustawę o grach hazardowych. 4.art. 7 k.p.k.przez błędne, uchybiające zasadom prawidłowego rozumowania oraz wskazaniom wiedzy i doświadczenia życiowego przyjęcie, że wyjaśnienia oskarżonego są sprzeczne ze zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym, przy czym prawidłowa ocena tego dowodu w zestawieniu z obiektywnym i bezwpływowym materiałem dowodowym o charakterze Echowym (specjalistycznym), w tym, w szczególności, z opinią z dnia 26 września 2018 r. Laboratorium Analiz Ataków Cybernetycznych Wojskowego Instytutu Łączności, działającego na podstawie upoważnienia Ministra Rozwoju i Finansów z dnia 13 października 2017 r. (która pozostaje aktualna do dziś) każę stwierdzić, że wyjaśnienia te w całości polegają na prawdzie i odzwierciedlają konstrukcję urządzeń Futura, działanie oprogramowania, rzeczywisty sposób rozgrywania gier oferowanych przez urządzenia, który nie zawiera choćby elementu losowości, a fortiori charakteru losowego oraz pokazują, że oskarżony nie działał z zamiarem popełnienia przestępstw, co miało wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia w postaci nieprawidłowego przyjęcia, że oskarżony popełnił zarzucony mu występek tak pod względem wypełnienia jego znamion przedmiotowych, jak i podmiotowych. 5.art. 7 k.p.k.przez całkowicie dowolne, wadliwe i nieznajdujące oparcia w działaniu urządzeń Futura przyjęcie sposobu rozgrywania nań gier, co miało wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia w postaci nieprawidłowego ustalenia, że gry oferowane na urządzeniach Futura zawierają element losowości i, w konsekwencji, podlegają podustawę o grach hazardowych. 6.art. 7 k.p.k.przez wadliwe zakwestionowanie opinii Laboratorium Analiz Ataków Cybernetycznych Wojskowego Instytutu Łączności z dnia 26 września 2018 r. i przyjęcie, że jest ona niewiarygodna, przy czym prawidłowa ocena tej opinii każę stwierdzić, że została wydana w trybie ustawy hazardowej i rozporządzenia wykonawczego, na podstawie upoważnienia właściwego ministra do badania tego typu urządzeń, a więc w oparciu o szeroko rozumiane prawo hazardowe stwierdza ona konstytutywnie brak elementu losowości (Sąd a quo zupełnie nie rozumie i myli pojęcia związane z ustaleniem „elementu losowości", jako cechy z art. 2 ust. 5 ustawy hazardowej, z administracyjnym stwierdzeniem „hazardowego charakteru", który może zostać stwierdzony li tylko, gdy uprzednio zostanie ustalone, przez jednostkę akredytowaną, że gra zawiera cechę „elementu losowości"), a nadto wskazuje wszystkie sumy kontrolne programu do gry oraz elementów mających wpływ na przebieg gry - które zostały określone na stronie 2/6 opinii Laboratorium odpowiadające w całości sumom kontrolnym w urządzeniach objętych opisem czynu przypisanego oskarżonemu, co oznacza, że całe oprogramowanie i oferowane na urządzeniach gry z niniejszej sprawy są identyczne, jak te poddane badaniu przez ww. jednostkę badającą [innymi słowy, choć dotyczą innych fizycznie egzemplarzy urządzeń Futura, to jednakże dokładnie tego samego oprogramowania (gier), bowiem zawierają te same sumy kontrolne, co oznacza, że mają te same oprogramowanie (gry)], co miało wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia w postaci nieprawidłowego ustalenia, że gry oferowane na urządzeniach Futura zawierają element losowości i, w konsekwencji, podlegają podustawę o grach hazardowych. ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny lub niezasadny. Obraza prawa materialnego może polegać na błędnej wykładni prawa (wówczas następstwem jest błędne stosowanie prawa) albo na błędnym zastosowaniu prawa przy niekwestionowanej jego wykładni. Obraza prawa materialnego odnosząca się do jego wykładni jest związana z błędną interpretacją przepisu wynikającą z niezastosowania lub nieprawidłowego zastosowania reguł wykładni prawa, tj. wykładni językowej, systemowej i funkcjonalnej. Reguły wykładni są wykorzystywane przez organ stosujący prawo w ramach wykładni operatywnej. Obraza prawa polegająca na błędnym zastosowaniu lub niezastosowaniu przepisów prawa materialnego ma miejsce wówczas, gdy są to przepisy o charakterze stanowczym, tzn. nakazujące stosowanie prawa materialnego lub zakazujące jego stosowania. Obrońca zarzucił sądowi błędną wykładnię i rekonstrukcje normy blankietowej zart. 107§ k.k.s.bez dokonania jej przez pryzmat systemowej wykładni wewnętrznej z przepisami ustawy hazardowej (art. 1 ust. 2, art. 2 ust. 3, 5 i 6, art. 3, art. 6 ust. 1, art. 14 ust. 1, art. 23a ust. 1, art. 23d pkt 1 i art. 23f ust. 1) i rozporządzenia Ministra Rozwoju i Finansów z dnia 8 czerwca 2017 r. w sprawie urządzeń losujących, urządzeń do gier i automatów do gier, zabezpieczenia informacji dotyczących urządzanej loterii oraz uzyskiwania, naliczania i wypłacania wygranych (Dz. U. poz. 1171 z późn. zm.) (w szczególności jego przepisu § 4 ust. 1 pkt 6) oraz rozporządzenia Ministra Finansów, Inwestycji i Rozwoju z dnia 3 października 2019 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie urządzeń losujących, urządzeń do gier i automatów do gier, zabezpieczenia informacji dotyczących urządzanej loterii oraz uzyskiwania, naliczania i wypłacania wygranych (Dz. U. poz. 1944) (w szczególności jego przepisu § 2), a także przez brak dokonania definicyjnej wykładni cech o których mowa wart. 2 ust. 3 i 5 ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych(Dz. U. poz. 1171 z późn. zm.). Obrońca uzasadniając zarzut naruszenia prawa materialnego w zasadzie powiela uzasadnienie kwalifikacji prawnej czynu sporządzone prze sąd I instancji starając się wyprowadzić z dokonanej analizy korzystne dla oskarżonego wnioski. Oczywistym jest, że odpowiedzialności przewidzianej wart. 107 § 1 k.k.s.podlega ten, kto wbrew przepisom ustawy lub warunkom koncesji lub zezwolenia urządza lub prowadzi grę losową, grę na automacie lub zakład wzajemny. Przepisart. 107 § 1 k.k.s.jest normą blankietową, a zatem sprawca czynu, by podlegał odpowiedzialności karno – skarbowej musi naruszyć swoim zachowaniem obowiązujące normy innych ustaw dopełniających ten przepis prawa. Dopełnieniem tego przepisu są przepisyustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych. Należy zgodzić z tym, czym są gry na automatach stanowią dwie jednostki redakcyjne art. 2 komentowanej ustawy. W ustępie 3 ustawodawca wskazał, że grami na automatach są gry na urządzeniach mechanicznych, elektromechanicznych lub elektronicznych, w tym komputerowych oraz gry odpowiadające zasadom gier na automatach urządzane przez sieć Internet wygrane pieniężne lub rzeczowe, w których gra zawiera element losowości. Zaś w ustępie 5, że grami na automatach są także gry na urządzeniach mechanicznych, elektromechanicznych lub elektronicznych, w tym komputerowych, oraz gry odpowiadające zasadom gier na automatach urządzane przez sieć Internet organizowane w celach komercyjnych, w których grający nie ma możliwości uzyskania wygranej pieniężnej lub rzeczowej, ale gra ma charakter losowy. Tak więc kwalifikowanie danego automatu do kategorii urządzeń, za pomocą których możliwe jest urządzanie gier na automatach w rozumieniu art. 2 ust. 3 ustawy hazardowej (w niniejszej sprawie należy skupiać się na tym przepisie z uwagi na to, że mowa jest o wygranych pieniężnych) wymaga zbadania, czy dane urządzenie zawiera określone cechy wskazane przez ustawodawcę, tj.: jest urządzeniem mechanicznym, elektromechanicznym lub elektronicznym, ewentualnie komputerowym; czy gra nań umożliwia uzyskanie wygranej rzeczowej lub pieniężnej oraz czy gra ta zawiera element losowości. Należy zgodzić si e z obrońcą, że gry takie - dla zakwalifikowania ich jako gry na automatach - posiadać muszą indywidualne, wskazane w ustawie cechy, odróżniające je od pozostałych gier hazardowych. Nie chodzi przy tym wyłącznie o fakt zainstalowania takich gier na specyficznego typu urządzeniach (automatach do gier), ale o pozostałe cechy wyszczególnione w przepisach art. 2 ust 3 i 5 u.g.h. Rację ma obrońca wskazując, że do uznania, że gry są grami na automatach w rozumieniu art. 2 ust. 3 ustawy hazardowej niezbędne jest ustalenie, że takie gry posiadają wszystkie cechy wymienione w tym przepisie, a nie tylko niektóre z nich. Najistotniejszym jest jednak to, że zgodnie z art. 2 ust. 6 ustawy hazardowej, minister właściwy do spraw finansów publicznych rozstrzyga, na wniosek lub z urzędu, w drodze decyzji, czy gry lub zakłady posiadające cechy wymienione w ust. 1-5a są grami losowymi, zakładami wzajemnymi, grami w karty albo grami na automacie w rozumieniu ustawy. Istotność tej regulacji podkreślił sad I instancji w uzasadnieniu wyroku oraz obrońca uzasadniając dokonaną wykładnię wskazanego przepisu. Obrońca dokonując analizy prawnej oraz analizy czynności procesowych, w zasadzie, przechodzi obok decyzji, która została wydana przez Ministra Finansów. Powołując sią dokonywaną wykładnięart. 107 § 1 k.k.s.w oparciu o przepisy dotyczące gier hazardowych apelujący pomija, że taka wykładnia została dokonana przez Ministra Finansów przy okazji wydawania decyzji z dnia 4 października 2019 r. nr PS3.(...).6.2019 rozstrzygającej, że gry urządzane na urządzeniu FUTURA(...)są grami na automatach w rozumieniu przepisówustawy o grach hazardowychi wydawania decyzji utrzymującej tą decyzję w mocy z 20 grudnia 2019 r. nr PS3.(...).13.2019. Minister w ramach swoich kompetencji rozstrzygnął ostatecznie charakter gier urządzanych na urządzeniu FUTURA. Decyzja ta jest ostateczna, przy czym skarga wniesiona do WSA w Warszawie została oddalona. W takiej sytuacji rozważania dotyczące strony podmiotowej oskarżonego zostały ograniczone. Zdaniem sądu odwoławczego, oskarżony od tej chwili miał wiedzę co do prawnego charakteru urządzanych gier i nie mógł się już zasłaniać opiniami prywatnymi, ekspertyzami, w tym opinii technicznej nr LAAC/2018/09/01 wydanej w dniu 26 września 2018r. przez Laboratorium Analiz Ataków Cybernetycznych Wojskowego Instytutu Łączności. O ile do czasu wydania wskazanej decyzji tłumaczenie oskarżonego powołującego się na różne opracowania czy orzeczenia sądów mogły być skuteczne, to od 20 grudnia 2019 roku na takie okoliczności się już nie mógł skutecznie powoływać. Podkreślić należy, że wszystkie zarzucane oskarżonemu czyny zostały popełni one po tej dacie a więc należy przyjąć, że oskarżony popełnił je z pełną świadomością niezgodności swojego działania z prawem. Nieuzasadnione są zarzuty obrońcy pod adresem opinii opracowanej przez biegłegoW. K.. Opinia przed sądem I instancji nie była kwestionowana w żadnym zakresie. Nie były też zgłaszane żadne uwagi co do bezstronności lub braku kompetencji biegłego. Sąd i instancji uznał ekspertyzy tego biegłego za rzetelne jasne i konsekwentne, co sprawiło, ze były przydatne dla rozstrzygnięcia sprawy. Sąd odwoławczy taką ocenę podziela. Nie można dopatrzyć się uchybień, które miały by wpływ na zmiana oceny tego dowodu. Wskazana analiza prawna oraz wskazana decyzja Ministra Finansów odwołująca się do analizowanych regulacji prawnych powodują, że tłumaczenia się oskarżonego o przeświadczeniu, że działa zgodnie z prawem nie można uznać za wiarygodne. Dlatego sąd odwoławczy podziela w tym zakresie stanowisko sądu I instancji. Podobnie należy oceniać zarzut określony jako wadliwe zakwestionowanie opinii Laboratorium Analiz Ataków Cybernetycznych Wojskowego Instytutu łączności z 26 września 2018 r. Powoływanie się przez obrońcę na tożsamość oprogramowania gier zawierające te same sumy kontrolne co w niniejszej sprawie i będące przedmiotem badania i wydawania opinii przez Ministra Finansów paradoksalnie pozbawia apelującego argumentu. Skoro oprogramowania były identyczne, a sumy kontrolne w świecie informatyki są gwarancją nienaruszalności zawartości danego oprogramowania i sumy kontrolne na urządzeniach badanych przez wskazywane Laboratorium są identyczne z sumami kontrolnymi na urządzeniach stanowiących podstawę badań i wydania decyzji przez Ministra Finansów oraz na urządzeniach z przedmiotowej sprawy, to kwestionowanie opinii biegłegoW. K.jest bezprzedmiotowe. Cały czas muszą być aktualne ustalenia i stwierdzenia zawarte w decyzjach Ministra Finansów, które zostały wydane po opinii Laboratorium Analiz Ataków Cybernetycznych Wojskowego Instytutu Łączności. Ekspertyzy biegłegoW. K.rzeczywiście to stanowisko potwierdzają, co jest oczywiste z uwagi na wskazaną tożsamość oprogramowania urządzeń. Sąd I instancji nie miał żadnych zastrzeżeń do opinii biegłegoK.i sąd odwoławczy również nie znalazł podstaw do podważania jej rzetelności. Biegły dokonał szczegółowych oględzin zabezpieczonych urządzeń, opisał zasady działania automatów jako urządzeń elektronicznych symulujących gry na klasycznych automatach bębnowych. Wskazał elementy losowości w grach znajdujących się w oprogramowaniu urządzeń. Przeprowadzone czynności i opracowane wnioski biegły należycie uzasadnił. Opinia jest jasna, wyczerpująca i pozbawiona sprzeczności dlatego przydatna dla rozstrzygnięcia sprawy. Opinia nie była kwestionowana przed sądem I instancji, podobnie jak braki zaufania do osoby i kompetencji biegłego. Odnośnie powołania nowego biegłego sąd ustosunkował się na rozprawie w odrębnym postanowieniu. Zarzuty apelującego pod adresem opinii są w zasadzie jedynie polemiką z jej ustaleniami. Jest oczywistym, że sam fakt, ze opinia ta jest niekorzystna dla oskarżonego nie może stanowić podstawy do powołania innych biegłych. Należy jeszcze raz podkreśli, że tak jak wskazano wyżej opinia ta potwierdza stanowisko zawarte w decyzji przez Ministra Finansów, które to ustalenia są w tej sprawie kluczowe. W świetle tych dowodów, a zwłaszcza decyzji Ministra Finansów postawiony przez obrońcę zarzut błędnej oceny, sprzecznej z zasadami prawidłowego rozumowani oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego z wyjaśnień oskarżonego jest całkowicie nieuzasadniony. Można tylko dodać, co omówiono wcześniej niewątpliwa świadomość oskarżonego co do działania sprzecznego z prawem nastąpiła najpóźniej po wydaniu decyzji przez Ministra Finansów, a fakt urządzania gier na automatach w 20020 i 2021 roku nie znajduje żadnego usprawiedliwienia. Wniosek Zmiana zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od przypisanego mu czynu. ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny lub niezasadny. Zarzuty dotyczące naruszenia prawa materialnego oraz prawa procesowego zostały ocenione jako bezzasadne. 4 OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU Wskazać wszystkie okoliczności, które sąd uwzględnił z urzędu, niezależnie od granic zaskarżeniai podniesionych zarzutów (art. 439 k.p.k.,art. 440 k.p.k.). 1 Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności. 5 ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO 0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji 1.3 1 Przedmiot utrzymania w mocy 0.1Wina i kara Zwięźle o powodach utrzymania w mocy. Zarzuty apelacyjne bezzasadne, brak podstaw do ingerowania w wyrok sądu I instancji z urzędu 0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji 1.3.1 1. Przedmiot i zakres zmiany Zwięźle o powodach zmiany. 0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji 0.1 1 ☐art. 439 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia. 2 Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości ☐art. 437 § 2 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia. 3 Konieczność umorzenia postępowania ☐art. 437 § 2 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia. 4. Konieczność warunkowego umorzenia postępowania ☐art. 437 § 2 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia i warunkowego umorzenia ze wskazaniem podstawy prawnej warunkowego umorzenia postępowania. 5. ☐art. 454 § 1 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia. 0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania 0.15.4. Inne rozstrzygnięcia z wyroku Lp. Wskazać punkt rozstrzygnięcia z wyroku. Przytoczyć okoliczności. 6 Koszty Procesu Wskazać oskarżonego. Wskazać punkt rozstrzygnięcia z wyroku. Przytoczyć okoliczności. 1 2 O kosztach postępowania odwoławczego sąd orzekł na podstawieart. 636 § 1 k.p.k., w zw.§ 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym(t.j. Dz.U.2013 poz.663) orazart. 1 i 3 ust. 1w zw. zart. 8 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych(t.j. Dz.U. z 1983 r. nr 49, poz. 223 z późn. zm.). 7 PODPIS Karol Skocki

15/350500/0001006/Ka

Sąd Okręgowy w Koninie

II Wydział Karny

152520000000503_I_C_000503_2022_Uz_2024-01-08_001

I C 503/22

2024-01-08 01:00:00.0 CET

2024-03-01 18:30:05.0 CET

2024-03-01 09:41:37.0 CET

15252000

503

SENTENCE, REASON

Sygnatura akt I C 503/22 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 8 stycznia 2024 r. Sąd Okręgowy w Sieradzu – Wydział I Cywilny w składzie następującym: Przewodniczący: sędzia Dagmara Kos Protokolant: Kinga Brocka po rozpoznaniu w dniu 15 grudnia 2023 roku w Sieradzu na rozprawie sprawy z powództwa A. K. i Z. K. przeciwko (...) Bank Spółka Akcyjna z siedzibą we W. o stwierdzenie nieważności umowy i zapłatę 1 zasądza od pozwanego (...) Bank Spółka Akcyjna z siedzibą we W. łącznie na rzecz

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Iwona Bartel" xPublisher="Iwobar_so_sieradz" xEditorFullName="Iwona Bartel" xEditor="Iwobar_so_sieradz" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="17" xFlag="published" xVolType="15/252000/0000503/C" xYear="2022" xVolNmbr="000503" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText xALIGNx="left">Sygnatura akt I C 503/22</xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right">Dnia 8 stycznia 2024 r.</xText> <xText><xBx>Sąd Okręgowy w Sieradzu – Wydział I Cywilny w</xBx> składzie następującym:</xText> <xText>Przewodniczący: sędzia Dagmara Kos</xText> <xText>Protokolant: Kinga Brocka</xText> <xText>po rozpoznaniu w dniu 15 grudnia 2023 roku w Sieradzu na rozprawie</xText> <xText>sprawy z powództwa <xAnon>A. K.</xAnon> i <xAnon>Z. K.</xAnon></xText> <xText>przeciwko <xAnon> (...) Bank Spółka Akcyjna</xAnon> z siedzibą we <xAnon>W.</xAnon></xText> <xText>o stwierdzenie nieważności umowy i zapłatę</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>zasądza od pozwanego <xAnon> (...) Bank Spółka Akcyjna</xAnon> z siedzibą we <xAnon>W.</xAnon> łącznie na rzecz powodów <xAnon>A. K.</xAnon> i <xAnon>Z. K.</xAnon> kwotę 94.569,84 (dziewięćdziesiąt cztery tysiące pięćset sześćdziesiąt dziewięć złotych osiemdziesiąt cztery grosze) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 29 lipca 2022 r. do dnia zapłaty,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>ustala, że nie istnieje pomiędzy stronami stosunek prawny wynikający z umowy kredytu hipotecznego nominowanego do CHF nr <xAnon> (...)</xAnon> standardowe oprocentowanie zawartej w dniu 13 lutego 2007 r. pomiędzy <xAnon>A. K.</xAnon> i <xAnon>Z. K.</xAnon> a <xAnon> (...) Bank Spółka Akcyjna</xAnon> z siedzibą we <xAnon>W.</xAnon>,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText>w pozostałym zakresie powództwo oddala,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText>zasądza od pozwanego <xAnon> (...) Bank Spółka Akcyjna</xAnon> z siedzibą we <xAnon>W.</xAnon> łącznie na rzecz powodów <xAnon>A. K.</xAnon> i <xAnon>Z. K.</xAnon> kwotę 6.417,00 (sześć tysięcy czterysta siedemnaście) złotych z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty tytułem zwrotu kosztów procesu w tym kwotę 5.400,00 (pięć tysięcy czterysta) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.</xText> </xUnit> <xText>Sygn. akt I C 503/22</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>W pozwie z dnia 7 grudnia 2022 r. powodowie <xAnon>A. K.</xAnon> i <xAnon>Z. K.</xAnon> wnosili o zasądzenie od pozwanego <xAnon> (...) Bank Spółka Akcyjna</xAnon> z siedzibą we <xAnon>W.</xAnon> łącznie na ich rzecz kwoty 94.569,84 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 15 lipca 2022 r. do dnia zapłaty tytułem zwrotu bezpodstawnego wzbogacenia pozwanego w związku z nieważnością zawartej przez strony umowy kredytu hipotecznego nominowanego do CHF nr <xAnon> (...)</xAnon> standardowe oprocentowanie zawartej 13 lutego 2007 r. i pobraniem świadczeń nienależnych w okresie od 10 kwietnia 2007 r. do 12 maja 2022 r. i ustalenie nieistnienia pomiędzy stronami stosunku prawnego wynikającego z umowy kredytu hipotecznego nominowanego do CHF nr <xAnon> (...)</xAnon> standardowe oprocentowanie zawartej 13 lutego 2007 r. pomiędzy stronami. Ewentualnie, w przypadku uznania przez Sąd umowy zawartej przez strony za zgodną z prawem i mogącą dalej obowiązywać w kształcie pozbawionym zapisów abuzywnych, wnosili o zasądzenie od pozwanego łącznie na ich rzecz kwoty 29.832,15 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 15 lipca 2022 r. do dnia zapłaty tytułem bezpodstawnego wzbogacenia pozwanego w związku z pobraniem środków tytułem spłaty kredytu w zawyżonej wysokości w okresie od 10 kwietnia 2007 r. do 10 maja 2022 r. Ponadto wnosili oni również o zasądzenie od pozwanego na ich rzecz zwrotu kosztów procesu według norm przepisanych w tym opłat skarbowych od pełnomocnictw i kosztów zastępstwa procesowego w wysokości dwukrotnej stawki minimalnej z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia prawomocności wyroku do dnia zapłaty.</xText> <xText><xIx>(pozew- k.3-17)</xIx></xText> <xText>W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie solidarnie od powodów na jego rzecz kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych z odsetkami ustawowymi za opóźnienie za czas od uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty. Zgłosił on w niej ewentualny zarzut potrącenia wskazując, że w przypadku nieważności umowy przysługuje mu roszczenie o zwrot nienależnego świadczenia w wysokości udzielonego kredytu to jest w kwocie 88.486,36 zł oraz kwota 53.488,49 zł tytułem wynagrodzenia za korzystanie z kapitału kredytu, które pozwany przedstawia do potrącenia z wierzytelnością powodów dochodzoną w ramach roszczenia głównego.</xText> <xText><xIx>(odpowiedź na pozew- k.53-85)</xIx></xText> <xText>Na rozprawie w dniu 17 marca 2023 r. pełnomocnik powodów popierał powództwo i wnosił o zasądzenie od pozwanego na rzecz powodów kosztów procesu w tym kosztów zastępstwa procesowego w podwójnej stawce a pełnomocnik pozwanego wnosił o oddalenie powództwa.</xText> <xText><xIx>(protokół rozprawy z dnia 17 marca 2023 r. na płycie CD 00:05:08 – 00:06:07- koperta k.342)</xIx></xText> <xText>W piśmie procesowym z dnia 29 marca 2023 r. pełnomocnik powodów podtrzymał dotychczasowe stanowisko procesowe i zakwestionował zgłoszony przez pozwanego zarzut potrącenia.</xText> <xText><xIx>(pismo procesowe pełnomocnika powodów- k.274-292)</xIx></xText> <xText>Na rozprawie w dniu 15 grudnia 2023 r. pełnomocnik powodów popierał powództwo a pełnomocnik pozwanego wnosił o oddalenie powództwa i zasądzenie od powodów na rzecz pozwanego kosztów procesu.</xText> <xText><xIx>(protokół rozprawy z dnia 15 grudnia 2023 r. na płycie CD 00:03:41 – 00:37:21- koperta k.342)</xIx></xText> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:</xBx></xText> <xText>W 2006 r. będący małżonkami pozostającymi w ustroju wspólności majątkowej małżeńskiej powodowie <xAnon>A. K.</xAnon> i <xAnon>Z. K.</xAnon> potrzebowali środków finansowych w kwocie 85.000,00 na zakup domu. W celu ich pozyskania postanowili oni zaciągnąć kredyt. Sprawdzali oni ofertę kredytową innych banków lecz trafili do pozwanego, gdyż w innych bankach nie mieli zdolności kredytowej, by uzyskać kredyt. Pracownik tego banku nie przedstawił im oferty zawarcia umowy kredytu złotówkowego a od razu przedstawił im ofertę zawarcia umowy kredytu indeksowanego kursem franka szwajcarskiego. Informował on powodów, że kurs franka szwajcarskiego jest stabilny i że jest to bezpieczna waluta. Nie przedstawiał im on informacji historycznej wskazującej jak w poprzednich latach kształtował się kurs franka szwajcarskiego. Nie przedstawiał on też powodom symulacji pokazującej jak zmiana kursu franka szwajcarskiego wpłynie na wysokość ich zobowiązania. Powodowie nie byli również informowani o tym w jaki sposób bank tworzy własne tabele kursowe. Nie otrzymali też oni informacji, że do przeliczeń kredytu do wypłaty i spłaty rat bank będzie stosować dwa różne kursy – kurs kupna i kurs sprzedaży.</xText> <xText><xIx>(zeznania powodów: <xAnon>Z. K.</xAnon>- protokół rozprawy z dnia 15 grudnia 2023 r. na płycie CD 00:06:46 – 00:22:39 - koperta k.342, <xAnon>A. K.</xAnon>- protokół rozprawy z dnia 15 grudnia 2023 r. na płycie CD 00:22:39 – 00:25:11 i 00:25:47 – 00:36:36- koperta k.342)</xIx></xText> <xText>Powodowie złożyli w dniu 29 grudnia 2006 r. wniosek kredytowy na druku pozwanego. Wnioskowali w nim o przyznanie im kredytu na sfinansowanie nabycia nieruchomości zabudowanej domem jednorodzinnym w <xAnon>B.</xAnon> 13B na <xAnon>działce nr (...)</xAnon>. Wskazywali, że ich udział własny w tej inwestycji to kwota 40.000,00 zł, co stanowi 32,00 % jej wartości. Wnioskowali o kwotę 85.000,00 zł kredytu do wypłaty udzielonego w walucie CHF na 330 miesięcy. Wnioskowali też, by kredyt był im wypłacony w 1 transzy. Wniosek powodów o kredyt został rozpatrzony pozytywnie w dniu 12 lutego 2007 r.</xText> <xText><xIx>(kserokopia wniosku kredytowego- k.96-98, kserokopia oceny wniosku- k.104-105)</xIx></xText> <xText>W tym samym dniu powodowie podpisali oświadczenie na druku banku, iż po zapoznaniu się z przedstawioną im w pierwszej kolejności ofertą kredytu w złotym polskim dokonują wyboru kredytu hipotecznego nominowanego w walucie obcej, mając pełną świadomość ryzyka związanego z tym produktem, a w szczególności tego, że niekorzystna zmiana kursu waluty spowoduje wzrost comiesięcznych rat spłaty kredytu oraz wzrost wartości całości zadłużenia oraz, że zostali poinformowani przez pracownika pozwanego o ponoszeniu ryzyka zmiany stopy procentowej, polegającego na tym, że w wyniku niekorzystnej zmiany stopy procentowej może ulec zwiększeniu comiesięczna rata spłaty kredytu oraz wartość całego zaciągniętego zobowiązania. Powodowie oświadczyli, że są świadomi ponoszenia obu rodzajów ryzyk, związanych z wybranym przez nich produktem oraz, że zostali poinformowani o kosztach obsługi kredytu w wypadku niekorzystnej zmiany kursu walutowego oraz zmiany stopy procentowej to jest o możliwości wzrostu raty kapitałowo – odsetkowej a informacje te zostały im przedstawione w postaci symulacji rat kredytu. Kolejne oświadczenie tej samej treści powodowie złożyli w dniu 29 grudnia 2006 r.</xText> <xText><xIx>(kserokopie oświadczeń- k.102-103)</xIx></xText> <xText>W dniu 13 lutego 2007 r. powodowie zawarli z <xAnon> (...) Bank Spółka Akcyjna</xAnon> z siedzibą we <xAnon>W.</xAnon> umowę kredytu hipotecznego nominowanego do CHF nr <xAnon> (...)</xAnon> standardowe oprocentowanie. Zgodnie z § 2 ust. 1 tej umowy bank udzielił im kredytu w kwocie 88.486,36 zł nominowanego do waluty CHF według kursu kupna waluty dla CHF obowiązującego w Banku w dniu uruchomienia całości kredytu lub jego poszczególnych transz w przypadku wypłaty kredytu w transzach na okres 330 miesięcy od dnia podpisania umowy na cel określony w § 1 ust. 1 umowy – sfinansowanie nabycia nieruchomości zabudowanej domem jednorodzinnym. W myśl § 2 ust. 2 informacje o okresie kredytowania, kwocie kredytu w CHF, wysokości kursu ustalonego przez Bank w dniu uruchomienia kredytu, wysokości oprocentowania oraz o wysokości i terminach płatności rat miały zostać określone w „Harmonogramie spłat”. Harmonogram spłat miał być przekazywany kredytobiorcom co 6 miesięcy na kolejny 6 – miesięczny okres. Pierwszy harmonogram miał być przekazany kredytobiorcom niezwłocznie po uruchomieniu kredytu a kredytobiorcy upoważnili Bank do jednostronnego sporządzania Harmonogramu spłat oraz do sporządzania jego zmian w okresie kredytowania zgodnie z postanowieniami umowy oraz każdorazowego przekazywania im Harmonogramu spłat. Zgodnie z § 3 ust. 2 umowy kredyt miał być wypłacony w złotych polskich przy jednoczesnym przeliczeniu wysokości wypłacanej kwoty (transzy) na CHF według kursu kupna walut dla CHF ustalanego przez Bank i obowiązującego w Banku w dniu wypłaty środków. W myśl § 1 ust. 1 umowy kredyt przeznaczony był na sfinansowanie nabycia nieruchomości zabudowanej domem jednorodzinnym – <xAnon>działki nr (...)</xAnon> w <xAnon>B.</xAnon>, dla której w Sądzie Rejonowym w Sieradzu urządzona jest <xAnon>księga wieczysta KW nr (...)</xAnon>. W myśl § 3 ust. 1 uruchomienie kredytu miało nastąpić w 1 transzy w drodze przelewu środków. Transza miała być wypłacona w okresie 1 miesiąca od zawarcia umowy na podstawie pisemnej dyspozycji zgodnie z liczbą transz pod warunkiem spełnienia przez kredytobiorców warunków z § 3 ust. 3 umowy. Zgodnie z § 3 ust. 3 tej umowy kredytu uruchomienie kredytu miało nastąpić nie później niż w terminie 5 dni roboczych od dnia, w którym kredytobiorcy spełnią ostatni z następujących warunków: ustanowią prawne zabezpieczenie spłaty kredytu zgodnie z § 11 ust. 1 i 6 umowy z wyłączeniem postanowień § 11 ust. 1 lit. a, udokumentują wniesienie minimalnego wkładu własnego, chyba że dokumenty potwierdzające wniesienie wkładu własnego zostały przedłożone wraz z wnioskiem kredytowym, przedłożą pisemną dyspozycję wypłaty środków, przedłożą notarialną umowę sprzedaży przedmiotu kredytu, przedłożą wniosek o wpis hipoteki do księgi wieczystej potwierdzony przez sąd wieczysto – księgowy wraz z dowodem opłaty wniosku oraz oświadczenie o ustanowieniu hipoteki i przedłożą polisę ubezpieczenia nieruchomości wraz z jej cesją na Bank.</xText> <xText><xIx>(zeznania powodów: <xAnon>Z. K.</xAnon>- protokół rozprawy z dnia 15 grudnia 2023 r. na płycie CD 00:06:46 – 00:22:39 - koperta k.342, <xAnon>A. K.</xAnon>- protokół rozprawy z dnia 15 grudnia 2023 r. na płycie CD 00:22:39 – 00:25:11 i 00:25:47 – 00:36:36- koperta k.342, kserokopia umowy kredytu- k.22-24, kserokopie harmonogramów spłat- k.118-149)</xIx></xText> <xText>Zgodnie z § 2 ust. 3 umowy prowizja banku zawarta miała być w kwocie kredytu i wynosić 1.327,29 zł.</xText> <xText><xIx>(kserokopia umowy- k.22-24)</xIx></xText> <xText>Zgodnie z § 2 ust. 4 umowy oprocentowanie kredytu miało być zmienne jednak nie wyższe niż czterokrotność wysokości stopy kredytu lombardowego Narodowego Banku Polskiego obowiązującej w dniu, za który naliczane jest oprocentowanie. Miało się ono równać sumie stopy bazowej, o której mowa w § 2 ust. 5 umowy obowiązującej w dniu uruchomienia kredytu lub jego pierwszej transzy oraz stałej marży Banku wynoszącej 1,72 % w stosunku rocznym, które na dzień podjęcia decyzji kredytowej wynosiło 4,04 % w stosunku rocznym. Zgodnie z § 2 ust. 5 umowy za obowiązującą w dniu uruchomienia kredytu lub jego pierwszej transzy stopę bazową miało się przyjmować wysokość stawki LIBOR 6M dla CHF ustalaną dwa dni przed dniem, w którym stopa bazowa miała obowiązywać, o godzinie 11:00 czasu londyńskiego i ogłaszanej na stronach internetowych Reuters. W przypadku braku notowań stawki LIBOR 6M dla danego dnia, do wyliczenia stopy procentowej miało się stosować notowania z dnia poprzedzającego, w którym było prowadzone notowanie stawki LIBOR 6M. Stopę bazową miało się zaokrąglać zgodnie z zasadami matematycznymi do dwóch miejsc po przecinku.</xText> <xText><xIx>(kserokopia umowy- k.22-24)</xIx></xText> <xText>Zabezpieczeniem wierzytelności Banku z tytułu udzielonego kredytu w myśl § 11 ust. 1 umowy była hipoteka kaucyjna do wysokości 176.972,72 zł ustanowiona na nieruchomości położonej w <xAnon>B.</xAnon> numer <xAnon>działki (...)</xAnon>, weksel im blanco z wystawienia kredytobiorców wraz z deklaracją wekslową, cesja praw z polisy ubezpieczenia przedmiotu zabezpieczenia od ognia i innych zdarzeń losowych oraz wskazanie Banku jako pierwszego uposażonego z tytułu ubezpieczenia na życie kredytobiorców do wysokości całkowitego zadłużenia z tytułu umowy kredytu.</xText> <xText><xIx>(kserokopia umowy- k.22-24)</xIx></xText> <xText>W myśl § 5 ust. 1 umowy kredytobiorcy zobowiązali się do spłaty kredytu w 330 równych ratach kapitałowo – odsetkowych w terminie do 10 dnia każdego miesiąca począwszy od miesiąca, w którym kredyt został wypłacony w całości, pod warunkiem, że okres pomiędzy wypłatą kredytu a deklarowanym dniem spłaty jest dłuższy niż 15 dni. W przypadku, gdy okres ten jest krótszy, kredytobiorcy mieli rozpocząć spłatę kredytu od 10 dnia miesiąca następnego. Wysokość rat kapitałowo – odsetkowych miała zostać określona w Harmonogramie spłat. Stosownie do § 5 ust. 3 umowy wysokość rat kapitałowo – odsetkowych miała zostać ustalona po przeliczeniu kwoty wypłaconego kredytu na CHF stosownie do postanowień umowy. Zgodnie z § 5 ust. 4 umowy raty wraz z należnymi odsetkami miały być płatne w złotych w kwocie stanowiącej równowartość CHF na rachunek kredytu wskazany w umowie. W myśl § 5 ust. 5 umowy jako datę spłaty raty kredytu przyjmować się miało datę wpływu środków na rachunek kredytu. Kwota wpłaty raty w złotych przeliczana miała być na CHF według kursu sprzedaży obowiązującego w NBP na dzień przed datą wpływu środków do Banku.</xText> <xText><xIx>(zeznania powodów: <xAnon>Z. K.</xAnon>- protokół rozprawy z dnia 15 grudnia 2023 r. na płycie CD 00:06:46 – 00:22:39 - koperta k.342, <xAnon>A. K.</xAnon>- protokół rozprawy z dnia 15 grudnia 2023 r. na płycie CD 00:22:39 – 00:25:11 i 00:25:47 – 00:36:36- koperta k.342, kserokopia umowy kredytu- k.22-24)</xIx></xText> <xText>W myśl § 13 ust. 3 umowy jej integralną częścią był Regulamin udzielania kredytów/pożyczek hipotecznych przez <xAnon> (...) Bank S.A.</xAnon></xText> <xText><xIx>(kserokopia umowy- k.22-24, kserokopia regulaminu- k.25-28)</xIx></xText> <xText>W czasie zawarcia umowy kredytu powódka prowadziła działalność gospodarczą a powód nie pracował.</xText> <xText><xIx>(zeznania powodów: <xAnon>Z. K.</xAnon>- protokół rozprawy z dnia 15 grudnia 2023 r. na płycie CD 00:06:46 – 00:22:39 - koperta k.342, <xAnon>A. K.</xAnon>- protokół rozprawy z dnia 15 grudnia 2023 r. na płycie CD 00:22:39 – 00:25:11 i 00:25:47 – 00:36:36- koperta k.342, kserokopie oświadczeń- k.99-103)</xIx></xText> <xText>W dniu 13 lutego 2007 r. powodowie złożyli dyspozycję wypłaty kredytu. W wykonaniu umowy pozwany wypłacił powodom w dniu 14 marca 2007 r. jednorazowo kwotę 88.486,36 zł.</xText> <xText><xIx>(kserokopia informacji pozwanego z załącznikami- k.29-34, screen- k.117)</xIx></xText> <xText>Powodowie zamieszkali w domu zakupionym za kredyt. W późniejszym czasie powód zarejestrował w tym domu siedzibę swojej firmy, która zajmowała się wykonywaniem usług budowlanych. Ani powódka ani powód nie wykonywali działalności gospodarczej w domu kupionym za kredyt.</xText> <xText><xIx>(zeznania powodów: <xAnon>Z. K.</xAnon>- protokół rozprawy z dnia 15 grudnia 2023 r. na płycie CD 00:06:46 – 00:22:39 - koperta k.342, <xAnon>A. K.</xAnon>- protokół rozprawy z dnia 15 grudnia 2023 r. na płycie CD 00:22:39 – 00:25:11 i 00:25:47 – 00:36:36- koperta k.342)</xIx></xText> <xText>W okresie od 10 kwietnia 2007 r. do 12 maja 2022 r. powodowie wpłacili na poczet spłaty kredytu kwotę 94.569,84 zł i nadal spłacają oni kredyt.</xText> <xText><xIx>(kserokopia informacji pozwanego z załącznikami k.29-34)</xIx></xText> <xText>Powodowie skierowali do pozwanego reklamację, w której wezwali go do zapłaty kwoty 94.569,84 zł stanowiącej nienależnie pobrane środki w okresie od 10 kwietnia 2007 r. do 12 maja 2022 r. na podstawie umowy o kredyt nr <xAnon> (...)</xAnon> z uwagi na nieważność tej umowy w terminie 30 dni od otrzymania pisma. Reklamację tą pozwany otrzymał w dniu 28 czerwca 2022 r. W piśmie z dnia 14 lipca 2022 r. reklamację tą pozwany uznał za niezasadną.</xText> <xText><xIx>(kserokopia reklamacji- k.35-37, kserokopia odpowiedzi na reklamację- k.38-39)</xIx></xText> <xText>W odpowiedzi na pozew pełnomocnik pozwanego zgłosił ewentualny zarzut potrącenia w przypadku nieważności umowy wskazując, że pozwanemu przysługuje wobec powodów roszczenie o zwrot nienależnego świadczenia w wysokości udzielonego kredytu to jest w kwocie 88.486,36 zł oraz kwota 53.488,49 zł tytułem wynagrodzenia za korzystanie z kapitału kredytu, które pozwany przedstawia do potrącenia z wierzytelnością powodów dochodzoną w ramach roszczenia głównego.</xText> <xText><xIx>(odpowiedź na pozew- k.53-85)</xIx></xText> <xText>Powodowie oświadczyli na rozprawie, że mają świadomość, iż w przypadku stwierdzenia nieważności umowy kredytu pozwany może żądać od nich zwrotu kapitału i wynagrodzenia za korzystanie z kapitału oraz, że mając tę świadomość chcą aby Sąd stwierdził nieważność umowy kredytu.</xText> <xText><xIx>(zeznania powodów: <xAnon>Z. K.</xAnon>- protokół rozprawy z dnia 15 grudnia 2023 r. na płycie CD 00:06:46 – 00:22:39 - koperta k.342, <xAnon>A. K.</xAnon>- protokół rozprawy z dnia 15 grudnia 2023 r. na płycie CD 00:22:39 – 00:25:11 i 00:25:47 – 00:36:36- koperta k.342)</xIx></xText> <xText>Ustaleń stanu faktycznego Sąd dokonał w oparciu o zeznania powodów oraz powołane wyżej dokumenty, których treści strony nie kwestionowały a pozostałe złożone dokumenty Sąd pominął, jako że nie miały one znaczenia dla rozstrzygnięcia.</xText> <xText>Sąd nie dał wiary zeznaniom powoda w tej części, w której podawał on, że kredyt miał być wypłacony w dniu podpisania umowy. Jego zeznaniom w tym zakresie zaprzecza bowiem sama treść umowy a także zaświadczenia banku wskazujące kiedy kredyt został wypłacony. Sąd nie dał też wiary jego zeznaniom w tym zakresie, w którym podawał on, że w chwili zawarcia umowy prowadził on działalność gospodarczą. Jego zeznania w tym zakresie pozostają bowiem w sprzeczności z jego oświadczeniami składanymi w czasie składania wniosku o kredyt.</xText> <xText>Przy ustalaniu stanu faktycznego Sąd pominął dowód z zeznań świadka <xAnon>D. Ł.</xAnon> z uwagi na to, iż były one wewnętrznie sprzeczne. Z jednej strony bowiem świadek wskazywał, iż nie pamiętał powodów a z drugiej wskazywał jakich informacji udzielał im podczas ubiegania się przez nich o kredyt.</xText> <xText>Sąd pominął dowód z zeznań świadka <xAnon>R. Ś.</xAnon>, gdyż z uwagi na nie wskazanie jego prawidłowego adresu, przeprowadzenie tego dowodu nie było możliwe.</xText> <xText>Sąd pominął dowód z opinii biegłego z zakresu finansów i rachunkowości na fakty wskazane w pozwie uznając, iż nie miały one znaczenia dla rozstrzygnięcia.</xText> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Sąd Okręgowy zważył, co następuje:</xBx></xText> <xText>Powodowie domagali się w pierwszej kolejności stwierdzenia nieważności umowy kredytu hipotecznego nominowanego do CHF nr <xAnon> (...)</xAnon> standardowe oprocentowanie z dnia 13 lutego 2007 r. i zasądzenia od pozwanego na ich rzecz kwoty 94.569,84 zł stanowiącej nienależne świadczenia spełnione przez nich w okresie od 10 kwietnia 2007 r. do 15 lipca 2022 r. w związku z wykonywaniem umowy kredytu.</xText> <xText>Jak wynika z <xLexLink xArt="art. 189" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 189 kpc</xLexLink> powód może żądać ustalenia przez Sąd istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa, gdy ma w tym interes prawny. W orzecznictwie i doktrynie przyjmuje się, że interes prawny w rozumieniu tego przepisu istnieje wówczas, gdy zachodzi niepewność stanu prawnego lub prawa, powodująca potrzebę ochrony prawnej. Niepewność ta musi mieć charakter obiektywny, to jest istnieć na podstawie rozumnej oceny sytuacji, w której powód występuje z tego rodzaju powództwem. Dlatego też nie można zakwestionować interesu prawnego w żądaniu ustalenia istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa, gdy ma ono znaczenie zarówno dla obecnych jak i przyszłych możliwych, ale obiektywnie prawdopodobnych stosunków prawnych i praw, czy sytuacji prawnej podmiotu występującego z żądaniem (patrz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2 lutego 2006 r., II CK 395/05).</xText> <xText>W ocenie Sądu powodowie mają interes prawny w ustaleniu nieważności umowy kredytu, niezależnie od losów równolegle zgłaszanego przez nich żądania zapłaty. Podpisanie przez strony umowy kredytu wygenerowało bowiem długoterminowy stosunek prawny, który zgodnie z jego treścią nie został dotychczas wykonany. Ewentualne uwzględnienie roszczenia powodów o zwrot dokonanych przez nich do tej pory świadczeń na rzecz pozwanego na podstawie tejże umowy nie ureguluje w sposób definitywny wzajemnych relacji stron. Wniosek przeciwny byłby zasadny tylko przy przyjęciu, że prawomocne orzeczenie sądu wiąże nie tylko w zakresie sentencji, ale również motywów rozstrzygnięcia, co do czego nie ma jednak zgody w orzecznictwie i doktrynie. Stwierdzenie natomiast nieważności umowy przesądza nie tylko o potencjalnej możliwości domagania się zwrotu już spełnionych świadczeń ale także rozstrzyga w sposób ostateczny o braku obowiązku spełniania w przyszłości wynikających z umowy świadczeń, a więc o zezwoleniu na zaprzestanie spłaty kolejnych rat kredytu. Orzeczenie stwierdzające nieważność umowy niweczy jej skutki ex tunc i z uwagi na związanie zarówno stron, jak i innych sądów jego treścią z mocy <xLexLink xArt="art. 365;art. 365 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 365 § 1 kpc</xLexLink>, jako swoisty prejudykat, ma istotne znaczenie dla dalszych czynności stron w związku ze spłacaniem kredytu przez powodów. (patrz wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 28 października 2018 roku, sygn. I ACa 623/17) Orzeczenie ustalające znosi zatem wątpliwości stron i zapobiega dalszemu sporowi o roszczenia banku wynikające z umowy. To zaś przesądza o wykazaniu przez powodów posiadania przez nich interesu prawnego w ustaleniu nieważności umowy kredytu.</xText> <xText>Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 69;art. 69 ust. 1" xIsapId="WDU19971400939" xTitle="Ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 140, poz. 939">art. 69 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. prawo bankowe</xLexLink> w brzmieniu obowiązującym w dacie zawarcia przez strony umowy (tekst jedn. Dz.U. z 2023 r., poz. 2488), przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu. W myśl <xLexLink xArt="art. 69;art. 69 ust. 2" xIsapId="WDU19971400939" xTitle="Ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 140, poz. 939">art. 69 ust. 2 prawa bankowego</xLexLink> umowa kredytu powinna być zawarta na piśmie i określać w szczególności: strony umowy, kwotę i walutę kredytu, cel, na który kredyt został udzielony, zasady i termin spłaty kredytu, wysokość oprocentowania kredytu i warunki jego zmiany, sposób zabezpieczenia spłaty kredytu, zakres uprawnień banku związanych z kontrolą wykorzystania i spłaty kredytu, terminy i sposób postawienia do dyspozycji kredytobiorcy środków pieniężnych, wysokość prowizji, jeżeli umowa ją przewiduje, warunki dokonywania zmian i rozwiązania umowy.</xText> <xText>Z powyższego wynika, że umowa kredytu jest umową nazwaną. Wynikająca z ustawy definicja tej umowy wskazuje, że jest ona umową dwustronnie zobowiązującą. Z jednej strony, bank zobowiązany jest do oddania do dyspozycji drugiej strony kwoty kredytu, a jednocześnie staje się uprawniony do uzyskania spłaty oddanej do dyspozycji kredytobiorcy kwoty. Z drugiej strony, kredytobiorca ma prawo domagać się od banku wypłaty kredytu, a potem obciąża go obowiązek zwrotu oddanej do jego dyspozycji kwoty. Wobec nałożenia na kredytobiorcę obowiązku zapłacenia bankowi odsetek oraz prowizji, które mają charakter wynagrodzenia za korzystanie ze środków pieniężnych banku, umowa kredytu jest odpłatna. Jest też umową konsensualną, to znaczy dochodzi do skutku w wyniku samego uzgodnienia przez strony jej podstawowych postanowień. Przedmiotem kredytu musi być określona kwota pieniężna. W umowie muszą być też określone zasady spłaty sumy kredytu.</xText> <xText>W chwili zawarcia umowy kredytu przez powodów <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19971400939" xTitle="Ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 140, poz. 939">prawo bankowe</xLexLink> nie przewidywało literalnie możliwości udzielania kredytów denominowanych i indeksowanych. Dopiero <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU20111650984" xTitle="Ustawa z dnia 29 lipca 2011 r. o zmianie ustawy - Prawo bankowe oraz niektórych innych ustaw" xAddress="Dz. U. z 2011 r. Nr 165, poz. 984">ustawą z dnia 29 lipca 2011 r. o zmianie ustawy – prawo bankowe oraz niektórych innych ustaw</xLexLink> (Dz.U. nr 165, poz. 984), która weszła w życie w dniu 26 sierpnia 2011 r., dodano w <xLexLink xArt="art. 69;art. 69 ust. 2;art. 69 ust. 2 pkt. 4 a" xIsapId="WDU20111650984" xTitle="Ustawa z dnia 29 lipca 2011 r. o zmianie ustawy - Prawo bankowe oraz niektórych innych ustaw" xAddress="Dz. U. z 2011 r. Nr 165, poz. 984">art. 69 ust. 2 pkt 4 a</xLexLink>, zgodnie z którym w przypadku umowy o kredyt denominowany lub indeksowany do waluty innej niż waluta polska, umowa o kredyt powinna określać szczegółowe zasady określania sposobów i terminów ustalania kursu wymiany walut, na podstawie którego w szczególności wyliczana jest kwota kredytu, jego transz i rat kapitałowo – odsetkowych oraz zasad przeliczania na walutę wypłaty albo spłaty kredytu. Ponadto ustawą tą do <xLexLink xArt="art. 69" xIsapId="WDU20111650984" xTitle="Ustawa z dnia 29 lipca 2011 r. o zmianie ustawy - Prawo bankowe oraz niektórych innych ustaw" xAddress="Dz. U. z 2011 r. Nr 165, poz. 984">art. 69</xLexLink> dodano ust. 3, zgodnie z którym w przypadku umowy o kredyt denominowany lub indeksowany do waluty innej niż waluta polska, kredytobiorca może dokonywać spłaty rat kapitałowo – odsetkowych oraz dokonać przedterminowej spłaty pełnej lub częściowej kwoty kredytu bezpośrednio w tej walucie. W tym przypadku w umowie o kredyt określa się także zasady otwarcia i prowadzenia rachunku służącego do gromadzenia środków przeznaczonych na spłatę kredytu oraz zasady dokonywania spłaty za pośrednictwem tego rachunku.</xText> <xText>Choć <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19971400939" xTitle="Ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 140, poz. 939">ustawa prawo bankowe</xLexLink> w chwili zawarcia umowy przez powodów i pozwanego literalnie nie przewidywała możliwości udzielania kredytów indeksowanych, nie budzi wątpliwości Sądu dopuszczalność konstruowania w tym czasie zarówno umów kredytu indeksowanego (waloryzowanego) do waluty obcej, w których wysokość kwoty kredytu wyrażonej w złotych jest określana (indeksowana) według kursu danej waluty obcej w dniu wydania, jak i umów kredytu denominowanego w walucie obcej, w których wartość kwoty kredytu jest wyrażona w walucie obcej, ale jest uruchamiana w złotych po przyjętym kursie przeliczeniowym. Zastosowanie bowiem konstrukcji przeliczeń pomiędzy walutą krajową i walutami zagranicznymi w celu ustalenia wysokości świadczeń, do których obowiązany jest kredytobiorca w ramach realizacji obowiązku zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu i zapłaty odsetek nie narusza istoty umowy kredytu. Nadal zachowana jest zasada, zgodnie z którą bank udostępnia kredytobiorcy kapitał kredytu, kredytobiorca go wykorzystuje i zobowiązany jest do zwrotu. Zastosowanie przeliczeń oznacza jedynie modyfikację wysokości świadczeń, do których zobowiązane będą strony, ale nie ingeruje w ogólną konstrukcję umowy. Zabieg taki mieści się w granicach swobody umów (<xLexLink xArt="art. 353(1)" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 353<xSUPx>1</xSUPx> kc</xLexLink>). W przypadku umów kredytu indeksowanego miała miejsce modyfikacja istniejącej umowy nazwanej – umowy kredytu, która doprowadziła do wykształcenia się w obrocie pewnego rodzaju tych umów, cechujących się określonymi zasadami ustalania świadczeń stron. Wykształcenie się w praktyce umów o określonych cechach doprowadziło następnie do ich częściowej regulacji <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU20111650984" xTitle="Ustawa z dnia 29 lipca 2011 r. o zmianie ustawy - Prawo bankowe oraz niektórych innych ustaw" xAddress="Dz. U. z 2011 r. Nr 165, poz. 984">ustawą z dnia 29 lipca 2011 r. o zmianie ustawy – prawo bankowe oraz niektórych innych ustaw</xLexLink>.</xText> <xText>Zgodnie z art. 4 powołanej wyżej ustawy w przypadku kredytów lub pożyczek pieniężnych zaciągniętych przez kredytobiorcę lub pożyczkobiorcę przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy ma zastosowanie art. 69 ust. 2 pkt 4 a w stosunku do tych kredytów lub pożyczek pieniężnych, które nie zostały całkowicie spłacone – do tej części kredytu lub pożyczki, która pozostała do spłacenia. W tym zakresie bank dokonuje bezpłatnie stosownej zmiany umowy kredytowej lub umowy pożyczki. Wskazany przepis wprost potwierdza zatem stosowanie przepisów dodanych ustawą nowelizującą <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19971400939" xTitle="Ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 140, poz. 939">prawo bankowe</xLexLink> do umów zawartych przed tą nowelizacją. W tej sytuacji nielogicznym byłoby uznanie, że wyrażona w nim norma nie ma zastosowania, gdyż wcześniej zawarte umowy kredytu indeksowanego czy denominowanego są nieważne jako niedopuszczalne w dacie ich zawierania.</xText> <xText>Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 385(1)" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385<xSUPx>1</xSUPx> kc</xLexLink> postanowienia umowy zawieranej z konsumentem nieuzgodnione indywidualnie nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (niedozwolone postanowienia umowne). Nie dotyczy to postanowień określających główne świadczenia stron, w tym cenę lub wynagrodzenie, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny. Z przepisu tego wynika zatem, że aby uznać postanowienie umowne za niedozwolone powinny zostać spełnione następujące przesłanki:</xText> <xText>- postanowienie nie było indywidualnie uzgodnione (nie było negocjowane),</xText> <xText>- postanowienie nie dotyczy sformułowanych jednoznacznie głównych świadczeń stron,</xText> <xText>- w wyniku zawarcia w umowie tego postanowienia prawa i obowiązki konsumenta zostały ukształtowane w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami,</xText> <xText>- doszło tym samym do rażącego naruszenia interesów konsumenta.</xText> <xText>Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 385(2)" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385<xSUPx>2</xSUPx> kc</xLexLink> oceny zgodności postanowienia umowy z dobrymi obyczajami dokonuje się według stanu z chwili zawarcia umowy, biorąc pod uwagę jej treść, okoliczności zawarcia oraz uwzględniając umowy pozostające w związku z umową obejmującą postanowienie będące przedmiotem oceny.</xText> <xText>Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 22(1)" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 22<xSUPx>1</xSUPx> kc</xLexLink> za konsumenta uważa się osobę fizyczną dokonującą z przedsiębiorcą czynności prawnej niezwiązanej bezpośrednio z jej działalnością gospodarczą lub zawodową.</xText> <xText>W przedmiotowej sprawie nie ulega wątpliwości, iż w czasie zawierania umowy powód nie prowadził działalności gospodarczej i zawierając ją działał jako konsument. Nie ulega też wątpliwości, iż powódka prowadziła wówczas działalność gospodarczą. Nie oznacza to jednak, iż powódka nie mogła w tym czasie zawierać umów w charakterze konsumenta. W ocenie Sądu zawierając umowę kredytu z dnia 13 lutego 2007 r. powódka działała właśnie jako konsumentka. Powódka potrzebowała kredytu na sfinansowanie nabycia nieruchomości zabudowanej domem jednorodzinnym a więc na zaspokojenie swoich potrzeb mieszkaniowych. Wynika to zarówno z wniosku kredytowego jak i z treści samej umowy kredytu. Cel na jaki udzielony został kredyt nie był więc związany z działalnością gospodarczą prowadzoną przez powódkę. Nie ulega też wątpliwości, iż powodowie po zakupie domu sfinansowanego kredytem zamieszkali w nim a powódka nie prowadziła w nim działalności gospodarczej. Fakt więc, że po wprowadzeniu się do tego domu powód, który zaczął w późniejszym czasie prowadzić działalność gospodarczą, zarejestrował w nim siedzibę swojej firmy nie może zmienić oceny, że zawarcie przez powodów umowy kredytu nie było bezpośrednio związane z działalnością gospodarczą prowadzoną przez powodów. Skoro zatem obojgu powodom przysługiwał status konsumenta przy zawarciu umowy kredytu, umowę można badać pod katem zawierania przez nią niedozwolonych postanowień umownych.</xText> <xText>Sąd nie miał ponadto wątpliwości, że kredytobiorcy nie mieli wpływu na kształt postanowień dotyczących klauzul indeksacyjnych zawartych w § 2 ust. 1, § 3 ust. 2 i § 5 ust. 4 i 5 umowy oraz postanowień zawartych w § 5 ust. 3 umowy. Od ich decyzji zależało czy zawrzeć umowę, w jakiej wysokości chcieliby zaciągnąć kredyt i na jaki okres. Pozwany nie wykazał natomiast, że kredytobiorcy indywidualnie uzgodnili wyżej wskazane postanowienia dotyczące klauzuli waloryzacyjnej, w tym sposób ustalenia wysokości kursów waluty po jakich miały być przeliczone kredyt do wypłaty oraz czas, w którym ustalona zostanie wysokość rat. W tym miejscu zaznaczyć należy, że zgodnie z <xLexLink xArt="art. 385(1);art. 385(1) § 4" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385<xSUPx>1</xSUPx> § 4 kc</xLexLink> ciężar dowodu, że postanowienie zostało uzgodnione indywidualnie, spoczywa na tym, kto się na to powołuje.</xText> <xText>Pojęcie postanowień określających główne świadczenia stron kojarzone jest ze świadczeniami charakteryzującymi daną umowę, określającymi jej istotę, czyli tzw. essentialia negotii, rozumiane jako cechy, według których dokonuje się kwalifikacji konkretnej czynności prawnej do ustawowo wyróżnionych typów czynności. Ocena powinna być dokonywana w odniesieniu do konkretnej umowy z uwzględnieniem indywidualnych okoliczności.</xText> <xText>Zdaniem Sądu głównego świadczenia stron, w przypadku umowy kredytu indeksowanego do waluty obcej, dotyczą również klauzule indeksacyjne określające kurs wymiany waluty obcej w jakiej ustalane jest zobowiązanie kredytobiorcy i przeliczana jest wysokość podlegającej spłacie w PLN raty kredytu. Decydują one bowiem o wysokości głównych świadczeń kredytobiorcy oraz o wysokości tzw. spreadu walutowego, stanowiącego de facto element wynagrodzenia banku za udzielony kredyt.</xText> <xText>Mając powyższe na uwadze stwierdzić należy, że klauzule indeksacyjne zawarte w § 2 ust. 1, § 3 ust. 2 i § 5 ust. 4 i 5 umowy dotyczą głównych świadczeń stron umowy. Rozważenia zatem wymagało czy powyższe postanowienia umowne zostały sformułowane w sposób jednoznaczny, co zgodnie z <xLexLink xArt="art. 385(1);art. 385(1) § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385<xSUPx>1</xSUPx> § 1 kc</xLexLink> wykluczałoby ich kontrolę pod kątem nieuczciwego charakteru w obrocie z konsumentami.</xText> <xText>W ocenie Sądu zapis § 2 ust. 1 umowy kredytu stanowiący, że bank udziela kredytu w kwocie 88.486,36 zł nominowanego do waluty CHF według kursu kupna waluty dla CHF obowiązującego w Banku w dniu uruchomienia całości kredytu lub jego poszczególnych transz w przypadku wypłaty kredytu w transzach oraz zapis § 3 ust. 2 umowy stanowiący, że kredyt miał być wypłacony w złotych polskich przy jednoczesnym przeliczeniu wysokości wypłacanej kwoty (transzy) na CHF według kursu kupna walut dla CHF ustalanego przez Bank i obowiązującego w Banku w dniu wypłaty środków są postanowieniami, które naruszają wymóg przejrzystości materialnej umowy co do wyrażonej w walucie CHF wartości udzielonego kredytu. Na podstawie tych postanowień umowy nie można bowiem określić kwoty pieniężnej odpowiadającej wartości udzielonego kredytu w walucie obcej jako walucie rozliczeniowej. Ustalenie tej kwoty zależało bowiem od dwóch niewiadomych – kursu wymiany waluty i momentu jego ustalenia. Kurs wymiany waluty ma bowiem określać tabela kursowa banku, będąca aktem wewnętrznym, jednostronnym przedsiębiorcy, nieweryfikowalnym jeżeli chodzi o zasady ustalania wysokości kursu CHF. Brak jest nadto możliwości wskazania w sposób pewny momentu ustalenia tego kursu skoro jak wynika z § 3 ust. 3 umowy uruchomienie kredytu miało nastąpić po spełnieniu warunków wymienionych w tym przepisie.</xText> <xText>Zgodnie więc z tymi postanowieniami łączącej strony umowy ustalenie salda zadłużenia konsumentów miało nastąpić według kursu kupna walut dla CHF ustalanego przez Bank i obowiązującego w Banku w dniu wypłaty środków. W oparciu o takie zapisy umowy nie sposób jest uznać, że całkowity koszt zaciąganego przez powodów jako konsumentów zobowiązania został określony w sposób jednoznaczny.</xText> <xText>Zdaniem Sądu natomiast postanowienie § 5 ust. 4 i 5 umowy, stanowiące, że raty wraz z należnymi odsetkami miały być płatne w złotych w kwocie stanowiącej równowartość CHF na rachunek kredytu wskazany w umowy oraz, że jako datę spłaty raty kredytu przyjmuje się datę wpływu środków na rachunek kredytu a kwota wpłaty raty w złotych przeliczana miała być na CHF według kursu sprzedaży obowiązującego w NBP na dzień przed datą wpływu środków do Banku są postanowieniami jednoznacznymi. Odwołują się one bowiem do obiektywnego i niezależnego od stron umowy kursu sprzedaży CHF obowiązującego w NBP na dzień przed datą wpływu środków do banku.</xText> <xText>Zapisy § 2 ust. 1 oraz § 3 ust. 2 umowy nie określają w sposób prosty i zrozumiały głównego świadczenia kredytodawcy. Analiza powyższych zapisów umowy nie pozwala przyjąć, iż zostały one wyrażone prostym i zrozumiałym językiem jak wymaga tego art. 4 ust. 2 dyrektywy 93/13/EWG lub, że zgodnie z <xLexLink xArt="art. 385(1);art. 385(1) § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385<xSUPx>1</xSUPx> § 1 kc</xLexLink> zostały sformułowane w sposób jednoznaczny. Nie sposób jest przyjąć, aby w oparciu o nie przeciętny konsument mógł ustalić lub zweryfikować wysokość swojego zobowiązania, w tym obciążającej go raty spłaty kredytu czyli aby miał pełną świadomość i pełne rozeznanie co do wysokości obciążających go świadczeń. Tym samym zakwestionowane klauzule mogły podlegać kontroli w ramach systemu ochrony konsumentów przed stosowaniem nieuczciwych warunków umowy przez przedsiębiorców.</xText> <xText>Niejednoznaczność postanowień dotyczących klauzul indeksacyjnych pozwalała badać czy postanowienia te nie były abuzywne. Należało zatem ustalić czy wskazane postanowienia umowne, kształtowały prawa i obowiązki kredytobiorców w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami i rażąco naruszały ich interesy.</xText> <xText>Dobre obyczaje to reguły postępowania niesprzeczne z etyką i moralnością. Sprzeczne z dobrymi obyczajami są: niedoinformowanie drugiej strony umowy, spowodowanie jej dezorientacji, wywołanie u klienta błędnego przekonania, wykorzystanie niewiedzy klienta lub jego naiwności, ukształtowanie stosunku prawnego niezgodnie z zasadą równorzędności stron. Sprzeczne z dobrymi obyczajami są działania potocznie określane jako nieuczciwe, nierzetelne, odbiegające od przyjętych standardów postępowania.</xText> <xText>Rażące naruszenie interesów konsumenta ma miejsce wówczas, gdy umowa przewiduje nieusprawiedliwione dysproporcje, na niekorzyść konsumenta, w rozłożeniu umownych praw i obowiązków. Chodzi o zawarcie w umowie postanowień, które szczególnie mocno godzą w interesy majątkowe konsumenta.</xText> <xText>W ocenie Sądu wprowadzenie do umowy klauzul zawartych w § 2 ust. 1 i § 3 ust. 2 umowy jest działaniem wbrew dobrym obyczajom. Na podstawie powyższych postanowień kredytodawca przyznał bowiem sobie prawo do przeliczenia zobowiązania powodów po kursie określonym w tabeli. Przedmiotowe postanowienia dawały kredytodawcy uprawnienie do określenia wysokości kursu kupna CHF bez jakichkolwiek wytycznych, ram czy ograniczeń. Pozwany miał więc dowolność w kształtowaniu wysokości zobowiązania powodów, których kredyt indeksowany był kursem CHF.</xText> <xText>Takie ukształtowanie klauzuli waloryzacyjnej, zgodnie z którym bank może w sposób dowolny i niepoddający się weryfikacji ustalać kursy waluty, stanowiące narzędzie indeksacji, a tym samym wpływać na wysokość własnych korzyści i generować dodatkowe i nieprzewidziane umową koszty dla kredytobiorcy, rażąco narusza zasadę równowagi kontraktowej na niekorzyść konsumenta i dobre obyczaje (patrz wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 21 października 2011 r., VI ACa 420/11).</xText> <xText>Klauzulą abuzywną jest postanowienie umowne zezwalające stronie (bankowi) na dowolne kształtowanie wysokości świadczenia drugiej strony. Takie postanowienie nie przestaje być niedozwolone tylko dlatego, że zostało wykorzystane ze stosunkowo niewielkim pokrzywdzeniem kontrahenta. Niedozwolony charakter klauzuli i konieczność jej wyeliminowania z umowy wynika bowiem z nieakceptowalnego oddania jednej ze stron uprawnienia do określenia wysokości świadczenia drugiej strony, niezależnie od tego czy strona zastrzegająca korzystne dla siebie świadczenie wykorzystała swą uprzywilejowaną pozycję tylko w umiarkowanym stopniu. W świetle bowiem <xLexLink xArt="art. 385(1)" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385<xSUPx>1</xSUPx> kc</xLexLink> kontroli podlega treść umowy, a nie sposób jej wykonania czy też sposób ewentualnego wykorzystania badanego postanowienia umownego przez przedsiębiorcę, na którego korzyść postanowienie to zostało zastrzeżone. Postanowienie umowne skutkujące rażącą dysproporcją uprawnień i obowiązków kontraktowych na niekorzyść konsumenta jest abuzywne od chwili zawarcia umowy, bez względu na to czy i jak przedsiębiorca skorzysta z przewidzianych w nim uprawnień. Ocena zgodności postanowień umowy z dobrymi obyczajami dokonywana jest na dzień zawarcia umowy. Oznacza to, że kontroli podlega samo uprawnienie do stosowania danej klauzuli a nie sposób jego wykorzystania. Z tej przyczyny wysokość kursów CHF, jakie bank przyjmował do przeliczenia salda kredytu do wypłaty, nie miała znaczenia dla oceny abuzywnego charakteru postanowień umowy.</xText> <xText>Zapisy zawarte w § 2 ust. 1 i § 3 ust. 2 umowy, w ocenie Sądu, nie tylko kształtują prawa i obowiązki powodów w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami ale też rażąco naruszają ich interesy. W ocenie Sądu powodowie po analizie wskazanych postanowień umowy nie mogli uzyskać wiedzy o wysokości ich zobowiązania w walucie CHF, która to wysokość miała się przekładać na wysokość rat kredytu, jakie zobowiązani byli spłacać. We wskazanych postanowieniach umownych nie zostały bowiem sprecyzowane w jakikolwiek sposób kryteria ustalania przez kredytodawcę kursu kupna CHF.</xText> <xText>Za abuzywne należało również uznać postanowienie z § 5 ust. 3 umowy przewidujące ustalenie przez bank rat kapitałowo – odsetkowych po przeliczeniu kwoty wypłaconego kredytu na CHF a więc dopiero po zawarciu umowy kredytu. Sprzeczne z dobrymi obyczajami jest bowiem takie ukształtowanie postanowień umowy, które pozwala przedsiębiorcy wskazywać konsumentowi wysokość jego świadczenia w piśmie przesyłanym już po zawarciu umowy.</xText> <xText>Z tych też względów wskazane powyżej uregulowania umowy należy uznać za niedozwolone, gdyż doprowadziły, do ukształtowania stosunku zobowiązaniowego niezgodnie z zasadą równorzędności stron, czyli do nierównomiernego rozłożenia praw i obowiązków między stronami.</xText> <xText>W tym miejscu należy wskazać, że bank nie wykonał także swoich obowiązków w zakresie poinformowania powodów o ryzyku kursowym. Choć powodowie podpisali oświadczenia, że zostali poinformowani o ryzyku kursowym i ryzyku zmiennej stopy procentowej to nie da się na ich podstawie stwierdzić, jakie konkretnie informacje zostały im udzielone w związku z tymi ryzykami. Tymczasem wprowadzenie do umowy kredytowej zawieranej na wiele lat mechanizmu działania ryzyka kursowego, wymagało szczególnej staranności banku w zakresie wyraźnego wskazania zagrożeń wiążących się z oferowanym kredytem, tak by powodowie mieli pełną wiedzę co do konsekwencji ekonomicznych zawieranej umowy. Przedkontraktowy obowiązek informacyjny w zakresie ryzyka kursowego powinien zatem zostać wykonany w sposób jednoznacznie i zrozumiale unaoczniający powodom, że zaciągnięcie takiego kredytu jest bardzo ryzykowne a efektem może być obowiązek zwrotu kwoty wielokrotnie wyższej od pożyczonej, mimo dokonywania regularnych spłat. Z poczynionych w sprawie ustaleń nie wynikało, by taki obowiązek informacyjny został przez bank wykonany w sposób ponadstandardowy, dający powodom pełne rozeznanie w tym zakresie. Ponadto, rzeczywistość pokazała, że określenie nawet w przybliżeniu skali ryzyka walutowego związanego z tego rodzaju kredytami okazało się całkowicie nietrafione.</xText> <xText>Dysproporcja praw i obowiązków stron na niekorzyść powodów jako słabszej strony stosunku zobowiązaniowego jest nieusprawiedliwiona a brak równowagi kontraktowej występuje w stopniu, który rażąco narusza interes majątkowy konsumentów.</xText> <xText>To, że powodowie dokonali wyboru kredytu indeksowanego do waluty CHF, nie oznacza bowiem, że wyrazili zgodę na regulowanie w ramach umowy kredytu swoich praw i obowiązków w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami czy też, że wyrazili zgodę na rażące naruszenie ich interesów.</xText> <xText>Wobec niejednoznacznych postanowień umowy określających główne świadczenie kredytodawcy nie sposób jest również przyjąć, że powodowie zawarli umowę kredytu pozostając w pełni świadomi co do wynikających z niej obciążeń a tym samym, że byli w pełni rozeznani co do ryzyka jakie na siebie przyjmują. Pozwany nie udowodnił, by powodom zostały udzielone przed zawarciem umowy kredytu konkretne informacje na temat ryzyka kursowego pozwalające im na świadome zawarcie umowy kredytu indeksowanego do waluty CHF, do czego zgodnie z zasadą rozkładu ciężaru dowodowego określoną w <xLexLink xArt="art. 6" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 6 kc</xLexLink> był obowiązany. Brak jest też dowodu na to, by powodowie zostali pouczeni o zasadach konstruowania przez bank tabel kursowych stanowiących podstawę określenia kursu waluty na potrzeby ustalenia wysokości ich zobowiązania oraz aby zostali poinformowani o tym jakie będą konsekwencje wysokiego (tj. wykraczającego poza normalne, typowe wahania) wzrostu wartości waluty do jakiej kredyt jest indeksowany, którego to wzrostu, z uwagi na długi okres na jaki został zaciągnięty kredyt, nie można przecież było wykluczyć.</xText> <xText>Powyższe prowadzi do wniosku, że brak jest podstaw aby przyjąć, iż w chwili zawierania umowy kredytowej powodowie mogli mieć pełne rozeznanie co do tego jak duże jest ryzyko zmiany kursu waluty na przyszłość na przestrzeni wielu lat obowiązywania umowy kredytowej i jakie to będzie miało dla nich skutki ekonomiczne.</xText> <xText>Przechodząc do oceny skutków uznania postanowień zawartych w umowie za niedozwolone postanowienia umowne, należy mieć na uwadze, że co do zasady uznanie postanowień umowy za niedozwolone nie powinno powodować upadku całej umowy, gdyż jak stanowi <xLexLink xArt="art. 385(1);art. 385(1) § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385<xSUPx>1</xSUPx> § 2 kc</xLexLink> jeżeli postanowienia umowy nie wiążą konsumenta zgodnie z § 1 tego artykułu, strony są umową związane w pozostałym zakresie.</xText> <xText>Utrzymanie w mocy umowy kredytu indeksowanego do waluty obcej nie będzie możliwe zwłaszcza wówczas gdy uznanie zawartych w niej postanowień za klauzule abuzywne doprowadziłoby nie tylko do zniesienia mechanizmu indeksacji oraz różnicy kursów walutowych, ale również pośrednio do zaniknięcia ryzyka kursowego, które jest bezpośrednio związane z indeksacją przedmiotowego kredytu do waluty. Skoro zaś klauzule dotyczące ryzyka wymiany określają główny przedmiot umowy kredytu, to obiektywna możliwość utrzymania obowiązywania przedmiotowej umowy wydaje się w tych okolicznościach niepewna.</xText> <xText>W ocenie Sądu utrzymanie w mocy łączącej strony umowy kredytu indeksowanego do waluty CHF bez uznanych za niedozwolone postanowień regulujących mechanizm indeksacji jest niemożliwe, gdyż prowadziłoby do zmiany charakteru prawnego tego stosunku obligacyjnego. Wyeliminowane zostałoby bowiem pośrednio z tej umowy ryzyko kursowe związane z indeksacją przedmiotu kredytu do waluty obcej to jest CHF, determinujące zastosowanie w dalszym ciągu obowiązującego postanowienia o oprocentowaniu kredytu określanego według stopy międzybankowej tej waluty tj. LIBOR. Pozostawienie umowy w kształcie okrojonym poprzez wyeliminowanie z niej klauzul indeksacyjnych określających przecież główne świadczenia stron umowy, zdaniem Sądu, stanowiłoby naruszenie <xLexLink xArt="art. 353(1)" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 353<xSUPx>1</xSUPx> kc</xLexLink> wyrażającego zasadę swobody umów. Byłoby sprzeczne z istotą, naturą stosunku zobowiązaniowego, który strony chciały wykreować. Bez takich bowiem postanowień nie może dojść do ważnego zawarcia umowy kredytu indeksowanego kursem waluty obcej. O zaniknięciu ryzyka kursowego można mówić w sytuacji, w której skutkiem eliminacji niedozwolonych klauzul kształtujących mechanizm indeksacji jest przekształcenie kredytu złotowego indeksowanego do waluty obcej w zwykły (tzn. nieindeksowany) kredyt złotowy, oprocentowany według stawki powiązanej ze stawką LIBOR. Zarazem należy uznać, że wyeliminowanie ryzyka kursowego, charakterystycznego dla umów kredytu indeksowanego do waluty obcej i uzasadniającego powiązanie stawki oprocentowania ze stawką LIBOR, jest równoznaczne z tak daleko idącym przekształceniem umowy, iż należy ją uznać za umowę o odmiennej istocie i charakterze, choćby nadal chodziło tu tylko o inny podtyp czy wariant umowy kredytu. Oznacza to z kolei, że po wyeliminowaniu tego rodzaju klauzul utrzymanie umowy o charakterze zamierzonym przez strony nie jest możliwe, co przemawia za jej całkowitą nieważnością (bezskutecznością).</xText> <xText>Wyeliminowanie z umowy zapisów regulujących mechanizm indeksacji nie pozwala na utrzymanie w mocy tak ukształtowanego stosunku prawnego jako sprzecznego z naturą (charakterem prawnym) zobowiązania, które strony chciały wykreować. Umowę w tak okrojonym kształcie uznać należy za nieważną. Nie można bowiem zastąpić zawartych w niej niedozwolonych postanowień przepisami o charakterze dyspozytywnym.</xText> <xText>Mając na uwadze powyższe Sąd ustalił, że nie istnieje pomiędzy stronami stosunek prawny wynikający z umowy kredytu hipotecznego nominowanego do CHF nr <xAnon> (...)</xAnon> standardowe oprocentowanie zawartej w dniu 13 lutego 2007 r. pomiędzy <xAnon>A. K.</xAnon> i <xAnon>Z. K.</xAnon> a <xAnon> (...) Bank Spółka Akcyjna</xAnon> z siedzibą we <xAnon>W.</xAnon>.</xText> <xText>Powodowie poza żądaniem stwierdzenia nieważności umowy zgłosili także jako żądanie główne żądanie zasądzenia na ich rzecz od pozwanego kwoty 94.569,84 zł. Zasądzenia tej kwoty powodowie domagali się tytułem zwrotu zapłaconych przez nich rat kredytu w okresie od 10 kwietnia 2007 r. do 12 maja 2022 r.</xText> <xText>Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 405" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 405 kc</xLexLink> kto bez podstawy prawnej uzyskał korzyść majątkową kosztem innej osoby, obowiązany jest do wydania korzyści w naturze, a gdyby to nie było możliwe, do zwrotu jej wartości. Przepis ten stosuje się w szczególności do świadczenia nienależnego, to jest takiego, w którym ten, kto je spełnił, nie był w ogóle zobowiązany lub nie był zobowiązany względem osoby, której świadczył, albo jeżeli podstawa świadczenia odpadła lub zamierzony cel świadczenia nie został osiągnięty, albo jeżeli czynność prawna zobowiązująca do świadczenia była nieważna i nie stała się ważna po spełnieniu świadczenia (<xLexLink xArt="art. 410;art. 410 § 1;art. 410 § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 410 § 1 i 2 kc</xLexLink>).</xText> <xText>Skutkiem stwierdzenia nieważności umowy kredytu w całości jest uznanie, że spełnione przez obie strony tej umowy świadczenia nie miały oparcia w łączącej je umowie. Na postawie umowy kredytu powodowie w okresie od 10 kwietnia 2007 r. do 12 maja 2022 r. wpłacili raty kredytu w łącznej kwocie 94.569,84 zł.</xText> <xText>W odpowiedzi na pozew pozwany podniósł ewentualny zarzut potrącenia i oświadczył, że w przypadku nieważności umowy przedstawia do potrącenia kwotę 88.486,36 zł stanowiącą kwotę udzielonego kredytu i kwotę 53.488,49 zł stanowiącą wynagrodzenie za korzystanie z kapitału. Zawarte w odpowiedzi na pozew oświadczenie o potrąceniu było złożone warunkowo (w przypadku stwierdzenia nieważności umowy), co powodowało jego nieskuteczność. Warunkowy charakter oświadczenia o potrąceniu wynikał z faktu, że pozwany twierdził, że umowa zawarta przez niego z powodami była ważna. Tymczasem przyjmuje się, że niedopuszczalne jest zastrzeganie warunku w przypadku składania jednostronnych oświadczeń woli o charakterze prawnokształtującym. Zastrzeżenie warunku w przypadku takiej czynności, powoduje jej nieważność z uwagi na sprzeczność z prawem, co wynika z treści <xLexLink xArt="art. 89" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 89 kc</xLexLink>, który umożliwia zastrzeganie warunku tylko w przypadku czynności prawnych, których właściwość na to pozwala. Oświadczenie o potrąceniu ma zaś charakter jednostronnej czynności prawnej, której charakter nie pozwala na dokonywanie jej warunkowo.</xText> <xText>Mając na uwadze powyższe Sąd w związku z uznaniem za nieważną umowy kredytu hipotecznego nominowanego do CHF nr <xAnon> (...)</xAnon> standardowe oprocentowanie zawartej w dniu 13 lutego 2007 pomiędzy <xAnon>A. K.</xAnon> i <xAnon>Z. K.</xAnon> a <xAnon> (...) Bank Spółka Akcyjna</xAnon> z siedzibą we <xAnon>W.</xAnon> zasądził od pozwanego łącznie na rzecz powodów kwotę 94.569,84 zł.</xText> <xText>Zwrot świadczenia nienależnego powinien nastąpić po wezwaniu dłużnika, gdyż zgodnie z <xLexLink xArt="art. 455" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 455 kc</xLexLink> jeżeli termin spełnienia świadczenia nie jest oznaczony ani nie wynika z właściwości zobowiązania, świadczenie powinno być spełnione niezwłocznie po wezwaniu dłużnika do wykonania. Powodowie wezwali pozwanego do zwrotu nienależnie pobranych rat kredytu w kwocie 94.569,84 zł reklamacją, która została doręczona pozwanemu w dniu 28 czerwca 2022 r. W reklamacji tej powodowie domagali się zwrotu nienależnie pobranych rat kredytu w terminie 30 dni od otrzymania przez pozwanego reklamacji a zatem ich roszczenie stało się wymagalne w dniu 28 lipca 2022 r. i stąd odsetki ustawowe za opóźnienie od zasądzonej kwoty 94.569,84 zł Sąd zasądził od dnia 29 lipca 2022 r. do dnia zapłaty a w pozostałym zakresie żądanie zasądzenia odsetek oddalił.</xText> <xText>Ponieważ roszczenie ewentualne zgłoszone zostało na wypadek nie uwzględnienia przez Sąd żądania ustalenia nieważności umowy kredytu, a Sąd żądanie to uwzględnił, zbędnym było zajmowanie się nim.</xText> <xText>O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie <xLexLink xArt="art. 98;art. 98 § 1;art. 98 § 3" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 98 § 1 i 3 kpc</xLexLink> kierując się zasadą odpowiedzialności za wynik procesu i zasądził od pozwanego łącznie na rzecz powodów kwotę 6.417,00 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty, na którą to kwotę złożyły się opłata od pozwu w kwocie 1.000,00 zł, wynagrodzenie pełnomocnika powodów w kwocie 5.400,00 zł ustalone stosownie do treści § 2 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (tekst jedn. Dz.U. z 2023 r., poz. 1935) i opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17,00 zł.</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

sędzia Dagmara Kos

Iwona Bartel

Kinga Brocka

Iwona Bartel

Sygnatura akt I C 503/22 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 8 stycznia 2024 r. Sąd Okręgowy w Sieradzu – Wydział I Cywilny wskładzie następującym: Przewodniczący: sędzia Dagmara Kos Protokolant: Kinga Brocka po rozpoznaniu w dniu 15 grudnia 2023 roku w Sieradzu na rozprawie sprawy z powództwaA. K.iZ. K. przeciwko(...) Bank Spółka Akcyjnaz siedzibą weW. o stwierdzenie nieważności umowy i zapłatę 1 zasądza od pozwanego(...) Bank Spółka Akcyjnaz siedzibą weW.łącznie na rzecz powodówA. K.iZ. K.kwotę 94.569,84 (dziewięćdziesiąt cztery tysiące pięćset sześćdziesiąt dziewięć złotych osiemdziesiąt cztery grosze) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 29 lipca 2022 r. do dnia zapłaty, 2 ustala, że nie istnieje pomiędzy stronami stosunek prawny wynikający z umowy kredytu hipotecznego nominowanego do CHF nr(...)standardowe oprocentowanie zawartej w dniu 13 lutego 2007 r. pomiędzyA. K.iZ. K.a(...) Bank Spółka Akcyjnaz siedzibą weW., 3 w pozostałym zakresie powództwo oddala, 4 zasądza od pozwanego(...) Bank Spółka Akcyjnaz siedzibą weW.łącznie na rzecz powodówA. K.iZ. K.kwotę 6.417,00 (sześć tysięcy czterysta siedemnaście) złotych z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty tytułem zwrotu kosztów procesu w tym kwotę 5.400,00 (pięć tysięcy czterysta) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego. Sygn. akt I C 503/22 UZASADNIENIE W pozwie z dnia 7 grudnia 2022 r. powodowieA. K.iZ. K.wnosili o zasądzenie od pozwanego(...) Bank Spółka Akcyjnaz siedzibą weW.łącznie na ich rzecz kwoty 94.569,84 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 15 lipca 2022 r. do dnia zapłaty tytułem zwrotu bezpodstawnego wzbogacenia pozwanego w związku z nieważnością zawartej przez strony umowy kredytu hipotecznego nominowanego do CHF nr(...)standardowe oprocentowanie zawartej 13 lutego 2007 r. i pobraniem świadczeń nienależnych w okresie od 10 kwietnia 2007 r. do 12 maja 2022 r. i ustalenie nieistnienia pomiędzy stronami stosunku prawnego wynikającego z umowy kredytu hipotecznego nominowanego do CHF nr(...)standardowe oprocentowanie zawartej 13 lutego 2007 r. pomiędzy stronami. Ewentualnie, w przypadku uznania przez Sąd umowy zawartej przez strony za zgodną z prawem i mogącą dalej obowiązywać w kształcie pozbawionym zapisów abuzywnych, wnosili o zasądzenie od pozwanego łącznie na ich rzecz kwoty 29.832,15 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 15 lipca 2022 r. do dnia zapłaty tytułem bezpodstawnego wzbogacenia pozwanego w związku z pobraniem środków tytułem spłaty kredytu w zawyżonej wysokości w okresie od 10 kwietnia 2007 r. do 10 maja 2022 r. Ponadto wnosili oni również o zasądzenie od pozwanego na ich rzecz zwrotu kosztów procesu według norm przepisanych w tym opłat skarbowych od pełnomocnictw i kosztów zastępstwa procesowego w wysokości dwukrotnej stawki minimalnej z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia prawomocności wyroku do dnia zapłaty. (pozew- k.3-17) W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie solidarnie od powodów na jego rzecz kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych z odsetkami ustawowymi za opóźnienie za czas od uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty. Zgłosił on w niej ewentualny zarzut potrącenia wskazując, że w przypadku nieważności umowy przysługuje mu roszczenie o zwrot nienależnego świadczenia w wysokości udzielonego kredytu to jest w kwocie 88.486,36 zł oraz kwota 53.488,49 zł tytułem wynagrodzenia za korzystanie z kapitału kredytu, które pozwany przedstawia do potrącenia z wierzytelnością powodów dochodzoną w ramach roszczenia głównego. (odpowiedź na pozew- k.53-85) Na rozprawie w dniu 17 marca 2023 r. pełnomocnik powodów popierał powództwo i wnosił o zasądzenie od pozwanego na rzecz powodów kosztów procesu w tym kosztów zastępstwa procesowego w podwójnej stawce a pełnomocnik pozwanego wnosił o oddalenie powództwa. (protokół rozprawy z dnia 17 marca 2023 r. na płycie CD 00:05:08 – 00:06:07- koperta k.342) W piśmie procesowym z dnia 29 marca 2023 r. pełnomocnik powodów podtrzymał dotychczasowe stanowisko procesowe i zakwestionował zgłoszony przez pozwanego zarzut potrącenia. (pismo procesowe pełnomocnika powodów- k.274-292) Na rozprawie w dniu 15 grudnia 2023 r. pełnomocnik powodów popierał powództwo a pełnomocnik pozwanego wnosił o oddalenie powództwa i zasądzenie od powodów na rzecz pozwanego kosztów procesu. (protokół rozprawy z dnia 15 grudnia 2023 r. na płycie CD 00:03:41 – 00:37:21- koperta k.342) Sąd Okręgowy ustalił, co następuje: W 2006 r. będący małżonkami pozostającymi w ustroju wspólności majątkowej małżeńskiej powodowieA. K.iZ. K.potrzebowali środków finansowych w kwocie 85.000,00 na zakup domu. W celu ich pozyskania postanowili oni zaciągnąć kredyt. Sprawdzali oni ofertę kredytową innych banków lecz trafili do pozwanego, gdyż w innych bankach nie mieli zdolności kredytowej, by uzyskać kredyt. Pracownik tego banku nie przedstawił im oferty zawarcia umowy kredytu złotówkowego a od razu przedstawił im ofertę zawarcia umowy kredytu indeksowanego kursem franka szwajcarskiego. Informował on powodów, że kurs franka szwajcarskiego jest stabilny i że jest to bezpieczna waluta. Nie przedstawiał im on informacji historycznej wskazującej jak w poprzednich latach kształtował się kurs franka szwajcarskiego. Nie przedstawiał on też powodom symulacji pokazującej jak zmiana kursu franka szwajcarskiego wpłynie na wysokość ich zobowiązania. Powodowie nie byli również informowani o tym w jaki sposób bank tworzy własne tabele kursowe. Nie otrzymali też oni informacji, że do przeliczeń kredytu do wypłaty i spłaty rat bank będzie stosować dwa różne kursy – kurs kupna i kurs sprzedaży. (zeznania powodów:Z. K.- protokół rozprawy z dnia 15 grudnia 2023 r. na płycie CD 00:06:46 – 00:22:39 - koperta k.342,A. K.- protokół rozprawy z dnia 15 grudnia 2023 r. na płycie CD 00:22:39 – 00:25:11 i 00:25:47 – 00:36:36- koperta k.342) Powodowie złożyli w dniu 29 grudnia 2006 r. wniosek kredytowy na druku pozwanego. Wnioskowali w nim o przyznanie im kredytu na sfinansowanie nabycia nieruchomości zabudowanej domem jednorodzinnym wB.13B nadziałce nr (...). Wskazywali, że ich udział własny w tej inwestycji to kwota 40.000,00 zł, co stanowi 32,00 % jej wartości. Wnioskowali o kwotę 85.000,00 zł kredytu do wypłaty udzielonego w walucie CHF na 330 miesięcy. Wnioskowali też, by kredyt był im wypłacony w 1 transzy. Wniosek powodów o kredyt został rozpatrzony pozytywnie w dniu 12 lutego 2007 r. (kserokopia wniosku kredytowego- k.96-98, kserokopia oceny wniosku- k.104-105) W tym samym dniu powodowie podpisali oświadczenie na druku banku, iż po zapoznaniu się z przedstawioną im w pierwszej kolejności ofertą kredytu w złotym polskim dokonują wyboru kredytu hipotecznego nominowanego w walucie obcej, mając pełną świadomość ryzyka związanego z tym produktem, a w szczególności tego, że niekorzystna zmiana kursu waluty spowoduje wzrost comiesięcznych rat spłaty kredytu oraz wzrost wartości całości zadłużenia oraz, że zostali poinformowani przez pracownika pozwanego o ponoszeniu ryzyka zmiany stopy procentowej, polegającego na tym, że w wyniku niekorzystnej zmiany stopy procentowej może ulec zwiększeniu comiesięczna rata spłaty kredytu oraz wartość całego zaciągniętego zobowiązania. Powodowie oświadczyli, że są świadomi ponoszenia obu rodzajów ryzyk, związanych z wybranym przez nich produktem oraz, że zostali poinformowani o kosztach obsługi kredytu w wypadku niekorzystnej zmiany kursu walutowego oraz zmiany stopy procentowej to jest o możliwości wzrostu raty kapitałowo – odsetkowej a informacje te zostały im przedstawione w postaci symulacji rat kredytu. Kolejne oświadczenie tej samej treści powodowie złożyli w dniu 29 grudnia 2006 r. (kserokopie oświadczeń- k.102-103) W dniu 13 lutego 2007 r. powodowie zawarli z(...) Bank Spółka Akcyjnaz siedzibą weW.umowę kredytu hipotecznego nominowanego do CHF nr(...)standardowe oprocentowanie. Zgodnie z § 2 ust. 1 tej umowy bank udzielił im kredytu w kwocie 88.486,36 zł nominowanego do waluty CHF według kursu kupna waluty dla CHF obowiązującego w Banku w dniu uruchomienia całości kredytu lub jego poszczególnych transz w przypadku wypłaty kredytu w transzach na okres 330 miesięcy od dnia podpisania umowy na cel określony w § 1 ust. 1 umowy – sfinansowanie nabycia nieruchomości zabudowanej domem jednorodzinnym. W myśl § 2 ust. 2 informacje o okresie kredytowania, kwocie kredytu w CHF, wysokości kursu ustalonego przez Bank w dniu uruchomienia kredytu, wysokości oprocentowania oraz o wysokości i terminach płatności rat miały zostać określone w „Harmonogramie spłat”. Harmonogram spłat miał być przekazywany kredytobiorcom co 6 miesięcy na kolejny 6 – miesięczny okres. Pierwszy harmonogram miał być przekazany kredytobiorcom niezwłocznie po uruchomieniu kredytu a kredytobiorcy upoważnili Bank do jednostronnego sporządzania Harmonogramu spłat oraz do sporządzania jego zmian w okresie kredytowania zgodnie z postanowieniami umowy oraz każdorazowego przekazywania im Harmonogramu spłat. Zgodnie z § 3 ust. 2 umowy kredyt miał być wypłacony w złotych polskich przy jednoczesnym przeliczeniu wysokości wypłacanej kwoty (transzy) na CHF według kursu kupna walut dla CHF ustalanego przez Bank i obowiązującego w Banku w dniu wypłaty środków. W myśl § 1 ust. 1 umowy kredyt przeznaczony był na sfinansowanie nabycia nieruchomości zabudowanej domem jednorodzinnym –działki nr (...)wB., dla której w Sądzie Rejonowym w Sieradzu urządzona jestksięga wieczysta KW nr (...). W myśl § 3 ust. 1 uruchomienie kredytu miało nastąpić w 1 transzy w drodze przelewu środków. Transza miała być wypłacona w okresie 1 miesiąca od zawarcia umowy na podstawie pisemnej dyspozycji zgodnie z liczbą transz pod warunkiem spełnienia przez kredytobiorców warunków z § 3 ust. 3 umowy. Zgodnie z § 3 ust. 3 tej umowy kredytu uruchomienie kredytu miało nastąpić nie później niż w terminie 5 dni roboczych od dnia, w którym kredytobiorcy spełnią ostatni z następujących warunków: ustanowią prawne zabezpieczenie spłaty kredytu zgodnie z § 11 ust. 1 i 6 umowy z wyłączeniem postanowień § 11 ust. 1 lit. a, udokumentują wniesienie minimalnego wkładu własnego, chyba że dokumenty potwierdzające wniesienie wkładu własnego zostały przedłożone wraz z wnioskiem kredytowym, przedłożą pisemną dyspozycję wypłaty środków, przedłożą notarialną umowę sprzedaży przedmiotu kredytu, przedłożą wniosek o wpis hipoteki do księgi wieczystej potwierdzony przez sąd wieczysto – księgowy wraz z dowodem opłaty wniosku oraz oświadczenie o ustanowieniu hipoteki i przedłożą polisę ubezpieczenia nieruchomości wraz z jej cesją na Bank. (zeznania powodów:Z. K.- protokół rozprawy z dnia 15 grudnia 2023 r. na płycie CD 00:06:46 – 00:22:39 - koperta k.342,A. K.- protokół rozprawy z dnia 15 grudnia 2023 r. na płycie CD 00:22:39 – 00:25:11 i 00:25:47 – 00:36:36- koperta k.342, kserokopia umowy kredytu- k.22-24, kserokopie harmonogramów spłat- k.118-149) Zgodnie z § 2 ust. 3 umowy prowizja banku zawarta miała być w kwocie kredytu i wynosić 1.327,29 zł. (kserokopia umowy- k.22-24) Zgodnie z § 2 ust. 4 umowy oprocentowanie kredytu miało być zmienne jednak nie wyższe niż czterokrotność wysokości stopy kredytu lombardowego Narodowego Banku Polskiego obowiązującej w dniu, za który naliczane jest oprocentowanie. Miało się ono równać sumie stopy bazowej, o której mowa w § 2 ust. 5 umowy obowiązującej w dniu uruchomienia kredytu lub jego pierwszej transzy oraz stałej marży Banku wynoszącej 1,72 % w stosunku rocznym, które na dzień podjęcia decyzji kredytowej wynosiło 4,04 % w stosunku rocznym. Zgodnie z § 2 ust. 5 umowy za obowiązującą w dniu uruchomienia kredytu lub jego pierwszej transzy stopę bazową miało się przyjmować wysokość stawki LIBOR 6M dla CHF ustalaną dwa dni przed dniem, w którym stopa bazowa miała obowiązywać, o godzinie 11:00 czasu londyńskiego i ogłaszanej na stronach internetowych Reuters. W przypadku braku notowań stawki LIBOR 6M dla danego dnia, do wyliczenia stopy procentowej miało się stosować notowania z dnia poprzedzającego, w którym było prowadzone notowanie stawki LIBOR 6M. Stopę bazową miało się zaokrąglać zgodnie z zasadami matematycznymi do dwóch miejsc po przecinku. (kserokopia umowy- k.22-24) Zabezpieczeniem wierzytelności Banku z tytułu udzielonego kredytu w myśl § 11 ust. 1 umowy była hipoteka kaucyjna do wysokości 176.972,72 zł ustanowiona na nieruchomości położonej wB.numerdziałki (...), weksel im blanco z wystawienia kredytobiorców wraz z deklaracją wekslową, cesja praw z polisy ubezpieczenia przedmiotu zabezpieczenia od ognia i innych zdarzeń losowych oraz wskazanie Banku jako pierwszego uposażonego z tytułu ubezpieczenia na życie kredytobiorców do wysokości całkowitego zadłużenia z tytułu umowy kredytu. (kserokopia umowy- k.22-24) W myśl § 5 ust. 1 umowy kredytobiorcy zobowiązali się do spłaty kredytu w 330 równych ratach kapitałowo – odsetkowych w terminie do 10 dnia każdego miesiąca począwszy od miesiąca, w którym kredyt został wypłacony w całości, pod warunkiem, że okres pomiędzy wypłatą kredytu a deklarowanym dniem spłaty jest dłuższy niż 15 dni. W przypadku, gdy okres ten jest krótszy, kredytobiorcy mieli rozpocząć spłatę kredytu od 10 dnia miesiąca następnego. Wysokość rat kapitałowo – odsetkowych miała zostać określona w Harmonogramie spłat. Stosownie do § 5 ust. 3 umowy wysokość rat kapitałowo – odsetkowych miała zostać ustalona po przeliczeniu kwoty wypłaconego kredytu na CHF stosownie do postanowień umowy. Zgodnie z § 5 ust. 4 umowy raty wraz z należnymi odsetkami miały być płatne w złotych w kwocie stanowiącej równowartość CHF na rachunek kredytu wskazany w umowie. W myśl § 5 ust. 5 umowy jako datę spłaty raty kredytu przyjmować się miało datę wpływu środków na rachunek kredytu. Kwota wpłaty raty w złotych przeliczana miała być na CHF według kursu sprzedaży obowiązującego w NBP na dzień przed datą wpływu środków do Banku. (zeznania powodów:Z. K.- protokół rozprawy z dnia 15 grudnia 2023 r. na płycie CD 00:06:46 – 00:22:39 - koperta k.342,A. K.- protokół rozprawy z dnia 15 grudnia 2023 r. na płycie CD 00:22:39 – 00:25:11 i 00:25:47 – 00:36:36- koperta k.342, kserokopia umowy kredytu- k.22-24) W myśl § 13 ust. 3 umowy jej integralną częścią był Regulamin udzielania kredytów/pożyczek hipotecznych przez(...) Bank S.A. (kserokopia umowy- k.22-24, kserokopia regulaminu- k.25-28) W czasie zawarcia umowy kredytu powódka prowadziła działalność gospodarczą a powód nie pracował. (zeznania powodów:Z. K.- protokół rozprawy z dnia 15 grudnia 2023 r. na płycie CD 00:06:46 – 00:22:39 - koperta k.342,A. K.- protokół rozprawy z dnia 15 grudnia 2023 r. na płycie CD 00:22:39 – 00:25:11 i 00:25:47 – 00:36:36- koperta k.342, kserokopie oświadczeń- k.99-103) W dniu 13 lutego 2007 r. powodowie złożyli dyspozycję wypłaty kredytu. W wykonaniu umowy pozwany wypłacił powodom w dniu 14 marca 2007 r. jednorazowo kwotę 88.486,36 zł. (kserokopia informacji pozwanego z załącznikami- k.29-34, screen- k.117) Powodowie zamieszkali w domu zakupionym za kredyt. W późniejszym czasie powód zarejestrował w tym domu siedzibę swojej firmy, która zajmowała się wykonywaniem usług budowlanych. Ani powódka ani powód nie wykonywali działalności gospodarczej w domu kupionym za kredyt. (zeznania powodów:Z. K.- protokół rozprawy z dnia 15 grudnia 2023 r. na płycie CD 00:06:46 – 00:22:39 - koperta k.342,A. K.- protokół rozprawy z dnia 15 grudnia 2023 r. na płycie CD 00:22:39 – 00:25:11 i 00:25:47 – 00:36:36- koperta k.342) W okresie od 10 kwietnia 2007 r. do 12 maja 2022 r. powodowie wpłacili na poczet spłaty kredytu kwotę 94.569,84 zł i nadal spłacają oni kredyt. (kserokopia informacji pozwanego z załącznikami k.29-34) Powodowie skierowali do pozwanego reklamację, w której wezwali go do zapłaty kwoty 94.569,84 zł stanowiącej nienależnie pobrane środki w okresie od 10 kwietnia 2007 r. do 12 maja 2022 r. na podstawie umowy o kredyt nr(...)z uwagi na nieważność tej umowy w terminie 30 dni od otrzymania pisma. Reklamację tą pozwany otrzymał w dniu 28 czerwca 2022 r. W piśmie z dnia 14 lipca 2022 r. reklamację tą pozwany uznał za niezasadną. (kserokopia reklamacji- k.35-37, kserokopia odpowiedzi na reklamację- k.38-39) W odpowiedzi na pozew pełnomocnik pozwanego zgłosił ewentualny zarzut potrącenia w przypadku nieważności umowy wskazując, że pozwanemu przysługuje wobec powodów roszczenie o zwrot nienależnego świadczenia w wysokości udzielonego kredytu to jest w kwocie 88.486,36 zł oraz kwota 53.488,49 zł tytułem wynagrodzenia za korzystanie z kapitału kredytu, które pozwany przedstawia do potrącenia z wierzytelnością powodów dochodzoną w ramach roszczenia głównego. (odpowiedź na pozew- k.53-85) Powodowie oświadczyli na rozprawie, że mają świadomość, iż w przypadku stwierdzenia nieważności umowy kredytu pozwany może żądać od nich zwrotu kapitału i wynagrodzenia za korzystanie z kapitału oraz, że mając tę świadomość chcą aby Sąd stwierdził nieważność umowy kredytu. (zeznania powodów:Z. K.- protokół rozprawy z dnia 15 grudnia 2023 r. na płycie CD 00:06:46 – 00:22:39 - koperta k.342,A. K.- protokół rozprawy z dnia 15 grudnia 2023 r. na płycie CD 00:22:39 – 00:25:11 i 00:25:47 – 00:36:36- koperta k.342) Ustaleń stanu faktycznego Sąd dokonał w oparciu o zeznania powodów oraz powołane wyżej dokumenty, których treści strony nie kwestionowały a pozostałe złożone dokumenty Sąd pominął, jako że nie miały one znaczenia dla rozstrzygnięcia. Sąd nie dał wiary zeznaniom powoda w tej części, w której podawał on, że kredyt miał być wypłacony w dniu podpisania umowy. Jego zeznaniom w tym zakresie zaprzecza bowiem sama treść umowy a także zaświadczenia banku wskazujące kiedy kredyt został wypłacony. Sąd nie dał też wiary jego zeznaniom w tym zakresie, w którym podawał on, że w chwili zawarcia umowy prowadził on działalność gospodarczą. Jego zeznania w tym zakresie pozostają bowiem w sprzeczności z jego oświadczeniami składanymi w czasie składania wniosku o kredyt. Przy ustalaniu stanu faktycznego Sąd pominął dowód z zeznań świadkaD. Ł.z uwagi na to, iż były one wewnętrznie sprzeczne. Z jednej strony bowiem świadek wskazywał, iż nie pamiętał powodów a z drugiej wskazywał jakich informacji udzielał im podczas ubiegania się przez nich o kredyt. Sąd pominął dowód z zeznań świadkaR. Ś., gdyż z uwagi na nie wskazanie jego prawidłowego adresu, przeprowadzenie tego dowodu nie było możliwe. Sąd pominął dowód z opinii biegłego z zakresu finansów i rachunkowości na fakty wskazane w pozwie uznając, iż nie miały one znaczenia dla rozstrzygnięcia. Sąd Okręgowy zważył, co następuje: Powodowie domagali się w pierwszej kolejności stwierdzenia nieważności umowy kredytu hipotecznego nominowanego do CHF nr(...)standardowe oprocentowanie z dnia 13 lutego 2007 r. i zasądzenia od pozwanego na ich rzecz kwoty 94.569,84 zł stanowiącej nienależne świadczenia spełnione przez nich w okresie od 10 kwietnia 2007 r. do 15 lipca 2022 r. w związku z wykonywaniem umowy kredytu. Jak wynika zart. 189 kpcpowód może żądać ustalenia przez Sąd istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa, gdy ma w tym interes prawny. W orzecznictwie i doktrynie przyjmuje się, że interes prawny w rozumieniu tego przepisu istnieje wówczas, gdy zachodzi niepewność stanu prawnego lub prawa, powodująca potrzebę ochrony prawnej. Niepewność ta musi mieć charakter obiektywny, to jest istnieć na podstawie rozumnej oceny sytuacji, w której powód występuje z tego rodzaju powództwem. Dlatego też nie można zakwestionować interesu prawnego w żądaniu ustalenia istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa, gdy ma ono znaczenie zarówno dla obecnych jak i przyszłych możliwych, ale obiektywnie prawdopodobnych stosunków prawnych i praw, czy sytuacji prawnej podmiotu występującego z żądaniem (patrz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2 lutego 2006 r., II CK 395/05). W ocenie Sądu powodowie mają interes prawny w ustaleniu nieważności umowy kredytu, niezależnie od losów równolegle zgłaszanego przez nich żądania zapłaty. Podpisanie przez strony umowy kredytu wygenerowało bowiem długoterminowy stosunek prawny, który zgodnie z jego treścią nie został dotychczas wykonany. Ewentualne uwzględnienie roszczenia powodów o zwrot dokonanych przez nich do tej pory świadczeń na rzecz pozwanego na podstawie tejże umowy nie ureguluje w sposób definitywny wzajemnych relacji stron. Wniosek przeciwny byłby zasadny tylko przy przyjęciu, że prawomocne orzeczenie sądu wiąże nie tylko w zakresie sentencji, ale również motywów rozstrzygnięcia, co do czego nie ma jednak zgody w orzecznictwie i doktrynie. Stwierdzenie natomiast nieważności umowy przesądza nie tylko o potencjalnej możliwości domagania się zwrotu już spełnionych świadczeń ale także rozstrzyga w sposób ostateczny o braku obowiązku spełniania w przyszłości wynikających z umowy świadczeń, a więc o zezwoleniu na zaprzestanie spłaty kolejnych rat kredytu. Orzeczenie stwierdzające nieważność umowy niweczy jej skutki ex tunc i z uwagi na związanie zarówno stron, jak i innych sądów jego treścią z mocyart. 365 § 1 kpc, jako swoisty prejudykat, ma istotne znaczenie dla dalszych czynności stron w związku ze spłacaniem kredytu przez powodów. (patrz wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 28 października 2018 roku, sygn. I ACa 623/17) Orzeczenie ustalające znosi zatem wątpliwości stron i zapobiega dalszemu sporowi o roszczenia banku wynikające z umowy. To zaś przesądza o wykazaniu przez powodów posiadania przez nich interesu prawnego w ustaleniu nieważności umowy kredytu. Zgodnie zart. 69 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. prawo bankowew brzmieniu obowiązującym w dacie zawarcia przez strony umowy (tekst jedn. Dz.U. z 2023 r., poz. 2488), przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu. W myślart. 69 ust. 2 prawa bankowegoumowa kredytu powinna być zawarta na piśmie i określać w szczególności: strony umowy, kwotę i walutę kredytu, cel, na który kredyt został udzielony, zasady i termin spłaty kredytu, wysokość oprocentowania kredytu i warunki jego zmiany, sposób zabezpieczenia spłaty kredytu, zakres uprawnień banku związanych z kontrolą wykorzystania i spłaty kredytu, terminy i sposób postawienia do dyspozycji kredytobiorcy środków pieniężnych, wysokość prowizji, jeżeli umowa ją przewiduje, warunki dokonywania zmian i rozwiązania umowy. Z powyższego wynika, że umowa kredytu jest umową nazwaną. Wynikająca z ustawy definicja tej umowy wskazuje, że jest ona umową dwustronnie zobowiązującą. Z jednej strony, bank zobowiązany jest do oddania do dyspozycji drugiej strony kwoty kredytu, a jednocześnie staje się uprawniony do uzyskania spłaty oddanej do dyspozycji kredytobiorcy kwoty. Z drugiej strony, kredytobiorca ma prawo domagać się od banku wypłaty kredytu, a potem obciąża go obowiązek zwrotu oddanej do jego dyspozycji kwoty. Wobec nałożenia na kredytobiorcę obowiązku zapłacenia bankowi odsetek oraz prowizji, które mają charakter wynagrodzenia za korzystanie ze środków pieniężnych banku, umowa kredytu jest odpłatna. Jest też umową konsensualną, to znaczy dochodzi do skutku w wyniku samego uzgodnienia przez strony jej podstawowych postanowień. Przedmiotem kredytu musi być określona kwota pieniężna. W umowie muszą być też określone zasady spłaty sumy kredytu. W chwili zawarcia umowy kredytu przez powodówprawo bankowenie przewidywało literalnie możliwości udzielania kredytów denominowanych i indeksowanych. Dopieroustawą z dnia 29 lipca 2011 r. o zmianie ustawy – prawo bankowe oraz niektórych innych ustaw(Dz.U. nr 165, poz. 984), która weszła w życie w dniu 26 sierpnia 2011 r., dodano wart. 69 ust. 2 pkt 4 a, zgodnie z którym w przypadku umowy o kredyt denominowany lub indeksowany do waluty innej niż waluta polska, umowa o kredyt powinna określać szczegółowe zasady określania sposobów i terminów ustalania kursu wymiany walut, na podstawie którego w szczególności wyliczana jest kwota kredytu, jego transz i rat kapitałowo – odsetkowych oraz zasad przeliczania na walutę wypłaty albo spłaty kredytu. Ponadto ustawą tą doart. 69dodano ust. 3, zgodnie z którym w przypadku umowy o kredyt denominowany lub indeksowany do waluty innej niż waluta polska, kredytobiorca może dokonywać spłaty rat kapitałowo – odsetkowych oraz dokonać przedterminowej spłaty pełnej lub częściowej kwoty kredytu bezpośrednio w tej walucie. W tym przypadku w umowie o kredyt określa się także zasady otwarcia i prowadzenia rachunku służącego do gromadzenia środków przeznaczonych na spłatę kredytu oraz zasady dokonywania spłaty za pośrednictwem tego rachunku. Choćustawa prawo bankowew chwili zawarcia umowy przez powodów i pozwanego literalnie nie przewidywała możliwości udzielania kredytów indeksowanych, nie budzi wątpliwości Sądu dopuszczalność konstruowania w tym czasie zarówno umów kredytu indeksowanego (waloryzowanego) do waluty obcej, w których wysokość kwoty kredytu wyrażonej w złotych jest określana (indeksowana) według kursu danej waluty obcej w dniu wydania, jak i umów kredytu denominowanego w walucie obcej, w których wartość kwoty kredytu jest wyrażona w walucie obcej, ale jest uruchamiana w złotych po przyjętym kursie przeliczeniowym. Zastosowanie bowiem konstrukcji przeliczeń pomiędzy walutą krajową i walutami zagranicznymi w celu ustalenia wysokości świadczeń, do których obowiązany jest kredytobiorca w ramach realizacji obowiązku zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu i zapłaty odsetek nie narusza istoty umowy kredytu. Nadal zachowana jest zasada, zgodnie z którą bank udostępnia kredytobiorcy kapitał kredytu, kredytobiorca go wykorzystuje i zobowiązany jest do zwrotu. Zastosowanie przeliczeń oznacza jedynie modyfikację wysokości świadczeń, do których zobowiązane będą strony, ale nie ingeruje w ogólną konstrukcję umowy. Zabieg taki mieści się w granicach swobody umów (art. 3531kc). W przypadku umów kredytu indeksowanego miała miejsce modyfikacja istniejącej umowy nazwanej – umowy kredytu, która doprowadziła do wykształcenia się w obrocie pewnego rodzaju tych umów, cechujących się określonymi zasadami ustalania świadczeń stron. Wykształcenie się w praktyce umów o określonych cechach doprowadziło następnie do ich częściowej regulacjiustawą z dnia 29 lipca 2011 r. o zmianie ustawy – prawo bankowe oraz niektórych innych ustaw. Zgodnie z art. 4 powołanej wyżej ustawy w przypadku kredytów lub pożyczek pieniężnych zaciągniętych przez kredytobiorcę lub pożyczkobiorcę przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy ma zastosowanie art. 69 ust. 2 pkt 4 a w stosunku do tych kredytów lub pożyczek pieniężnych, które nie zostały całkowicie spłacone – do tej części kredytu lub pożyczki, która pozostała do spłacenia. W tym zakresie bank dokonuje bezpłatnie stosownej zmiany umowy kredytowej lub umowy pożyczki. Wskazany przepis wprost potwierdza zatem stosowanie przepisów dodanych ustawą nowelizującąprawo bankowedo umów zawartych przed tą nowelizacją. W tej sytuacji nielogicznym byłoby uznanie, że wyrażona w nim norma nie ma zastosowania, gdyż wcześniej zawarte umowy kredytu indeksowanego czy denominowanego są nieważne jako niedopuszczalne w dacie ich zawierania. Zgodnie zart. 3851kcpostanowienia umowy zawieranej z konsumentem nieuzgodnione indywidualnie nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (niedozwolone postanowienia umowne). Nie dotyczy to postanowień określających główne świadczenia stron, w tym cenę lub wynagrodzenie, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny. Z przepisu tego wynika zatem, że aby uznać postanowienie umowne za niedozwolone powinny zostać spełnione następujące przesłanki: - postanowienie nie było indywidualnie uzgodnione (nie było negocjowane), - postanowienie nie dotyczy sformułowanych jednoznacznie głównych świadczeń stron, - w wyniku zawarcia w umowie tego postanowienia prawa i obowiązki konsumenta zostały ukształtowane w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, - doszło tym samym do rażącego naruszenia interesów konsumenta. Zgodnie zart. 3852kcoceny zgodności postanowienia umowy z dobrymi obyczajami dokonuje się według stanu z chwili zawarcia umowy, biorąc pod uwagę jej treść, okoliczności zawarcia oraz uwzględniając umowy pozostające w związku z umową obejmującą postanowienie będące przedmiotem oceny. Zgodnie zart. 221kcza konsumenta uważa się osobę fizyczną dokonującą z przedsiębiorcą czynności prawnej niezwiązanej bezpośrednio z jej działalnością gospodarczą lub zawodową. W przedmiotowej sprawie nie ulega wątpliwości, iż w czasie zawierania umowy powód nie prowadził działalności gospodarczej i zawierając ją działał jako konsument. Nie ulega też wątpliwości, iż powódka prowadziła wówczas działalność gospodarczą. Nie oznacza to jednak, iż powódka nie mogła w tym czasie zawierać umów w charakterze konsumenta. W ocenie Sądu zawierając umowę kredytu z dnia 13 lutego 2007 r. powódka działała właśnie jako konsumentka. Powódka potrzebowała kredytu na sfinansowanie nabycia nieruchomości zabudowanej domem jednorodzinnym a więc na zaspokojenie swoich potrzeb mieszkaniowych. Wynika to zarówno z wniosku kredytowego jak i z treści samej umowy kredytu. Cel na jaki udzielony został kredyt nie był więc związany z działalnością gospodarczą prowadzoną przez powódkę. Nie ulega też wątpliwości, iż powodowie po zakupie domu sfinansowanego kredytem zamieszkali w nim a powódka nie prowadziła w nim działalności gospodarczej. Fakt więc, że po wprowadzeniu się do tego domu powód, który zaczął w późniejszym czasie prowadzić działalność gospodarczą, zarejestrował w nim siedzibę swojej firmy nie może zmienić oceny, że zawarcie przez powodów umowy kredytu nie było bezpośrednio związane z działalnością gospodarczą prowadzoną przez powodów. Skoro zatem obojgu powodom przysługiwał status konsumenta przy zawarciu umowy kredytu, umowę można badać pod katem zawierania przez nią niedozwolonych postanowień umownych. Sąd nie miał ponadto wątpliwości, że kredytobiorcy nie mieli wpływu na kształt postanowień dotyczących klauzul indeksacyjnych zawartych w § 2 ust. 1, § 3 ust. 2 i § 5 ust. 4 i 5 umowy oraz postanowień zawartych w § 5 ust. 3 umowy. Od ich decyzji zależało czy zawrzeć umowę, w jakiej wysokości chcieliby zaciągnąć kredyt i na jaki okres. Pozwany nie wykazał natomiast, że kredytobiorcy indywidualnie uzgodnili wyżej wskazane postanowienia dotyczące klauzuli waloryzacyjnej, w tym sposób ustalenia wysokości kursów waluty po jakich miały być przeliczone kredyt do wypłaty oraz czas, w którym ustalona zostanie wysokość rat. W tym miejscu zaznaczyć należy, że zgodnie zart. 3851§ 4 kcciężar dowodu, że postanowienie zostało uzgodnione indywidualnie, spoczywa na tym, kto się na to powołuje. Pojęcie postanowień określających główne świadczenia stron kojarzone jest ze świadczeniami charakteryzującymi daną umowę, określającymi jej istotę, czyli tzw. essentialia negotii, rozumiane jako cechy, według których dokonuje się kwalifikacji konkretnej czynności prawnej do ustawowo wyróżnionych typów czynności. Ocena powinna być dokonywana w odniesieniu do konkretnej umowy z uwzględnieniem indywidualnych okoliczności. Zdaniem Sądu głównego świadczenia stron, w przypadku umowy kredytu indeksowanego do waluty obcej, dotyczą również klauzule indeksacyjne określające kurs wymiany waluty obcej w jakiej ustalane jest zobowiązanie kredytobiorcy i przeliczana jest wysokość podlegającej spłacie w PLN raty kredytu. Decydują one bowiem o wysokości głównych świadczeń kredytobiorcy oraz o wysokości tzw. spreadu walutowego, stanowiącego de facto element wynagrodzenia banku za udzielony kredyt. Mając powyższe na uwadze stwierdzić należy, że klauzule indeksacyjne zawarte w § 2 ust. 1, § 3 ust. 2 i § 5 ust. 4 i 5 umowy dotyczą głównych świadczeń stron umowy. Rozważenia zatem wymagało czy powyższe postanowienia umowne zostały sformułowane w sposób jednoznaczny, co zgodnie zart. 3851§ 1 kcwykluczałoby ich kontrolę pod kątem nieuczciwego charakteru w obrocie z konsumentami. W ocenie Sądu zapis § 2 ust. 1 umowy kredytu stanowiący, że bank udziela kredytu w kwocie 88.486,36 zł nominowanego do waluty CHF według kursu kupna waluty dla CHF obowiązującego w Banku w dniu uruchomienia całości kredytu lub jego poszczególnych transz w przypadku wypłaty kredytu w transzach oraz zapis § 3 ust. 2 umowy stanowiący, że kredyt miał być wypłacony w złotych polskich przy jednoczesnym przeliczeniu wysokości wypłacanej kwoty (transzy) na CHF według kursu kupna walut dla CHF ustalanego przez Bank i obowiązującego w Banku w dniu wypłaty środków są postanowieniami, które naruszają wymóg przejrzystości materialnej umowy co do wyrażonej w walucie CHF wartości udzielonego kredytu. Na podstawie tych postanowień umowy nie można bowiem określić kwoty pieniężnej odpowiadającej wartości udzielonego kredytu w walucie obcej jako walucie rozliczeniowej. Ustalenie tej kwoty zależało bowiem od dwóch niewiadomych – kursu wymiany waluty i momentu jego ustalenia. Kurs wymiany waluty ma bowiem określać tabela kursowa banku, będąca aktem wewnętrznym, jednostronnym przedsiębiorcy, nieweryfikowalnym jeżeli chodzi o zasady ustalania wysokości kursu CHF. Brak jest nadto możliwości wskazania w sposób pewny momentu ustalenia tego kursu skoro jak wynika z § 3 ust. 3 umowy uruchomienie kredytu miało nastąpić po spełnieniu warunków wymienionych w tym przepisie. Zgodnie więc z tymi postanowieniami łączącej strony umowy ustalenie salda zadłużenia konsumentów miało nastąpić według kursu kupna walut dla CHF ustalanego przez Bank i obowiązującego w Banku w dniu wypłaty środków. W oparciu o takie zapisy umowy nie sposób jest uznać, że całkowity koszt zaciąganego przez powodów jako konsumentów zobowiązania został określony w sposób jednoznaczny. Zdaniem Sądu natomiast postanowienie § 5 ust. 4 i 5 umowy, stanowiące, że raty wraz z należnymi odsetkami miały być płatne w złotych w kwocie stanowiącej równowartość CHF na rachunek kredytu wskazany w umowy oraz, że jako datę spłaty raty kredytu przyjmuje się datę wpływu środków na rachunek kredytu a kwota wpłaty raty w złotych przeliczana miała być na CHF według kursu sprzedaży obowiązującego w NBP na dzień przed datą wpływu środków do Banku są postanowieniami jednoznacznymi. Odwołują się one bowiem do obiektywnego i niezależnego od stron umowy kursu sprzedaży CHF obowiązującego w NBP na dzień przed datą wpływu środków do banku. Zapisy § 2 ust. 1 oraz § 3 ust. 2 umowy nie określają w sposób prosty i zrozumiały głównego świadczenia kredytodawcy. Analiza powyższych zapisów umowy nie pozwala przyjąć, iż zostały one wyrażone prostym i zrozumiałym językiem jak wymaga tego art. 4 ust. 2 dyrektywy 93/13/EWG lub, że zgodnie zart. 3851§ 1 kczostały sformułowane w sposób jednoznaczny. Nie sposób jest przyjąć, aby w oparciu o nie przeciętny konsument mógł ustalić lub zweryfikować wysokość swojego zobowiązania, w tym obciążającej go raty spłaty kredytu czyli aby miał pełną świadomość i pełne rozeznanie co do wysokości obciążających go świadczeń. Tym samym zakwestionowane klauzule mogły podlegać kontroli w ramach systemu ochrony konsumentów przed stosowaniem nieuczciwych warunków umowy przez przedsiębiorców. Niejednoznaczność postanowień dotyczących klauzul indeksacyjnych pozwalała badać czy postanowienia te nie były abuzywne. Należało zatem ustalić czy wskazane postanowienia umowne, kształtowały prawa i obowiązki kredytobiorców w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami i rażąco naruszały ich interesy. Dobre obyczaje to reguły postępowania niesprzeczne z etyką i moralnością. Sprzeczne z dobrymi obyczajami są: niedoinformowanie drugiej strony umowy, spowodowanie jej dezorientacji, wywołanie u klienta błędnego przekonania, wykorzystanie niewiedzy klienta lub jego naiwności, ukształtowanie stosunku prawnego niezgodnie z zasadą równorzędności stron. Sprzeczne z dobrymi obyczajami są działania potocznie określane jako nieuczciwe, nierzetelne, odbiegające od przyjętych standardów postępowania. Rażące naruszenie interesów konsumenta ma miejsce wówczas, gdy umowa przewiduje nieusprawiedliwione dysproporcje, na niekorzyść konsumenta, w rozłożeniu umownych praw i obowiązków. Chodzi o zawarcie w umowie postanowień, które szczególnie mocno godzą w interesy majątkowe konsumenta. W ocenie Sądu wprowadzenie do umowy klauzul zawartych w § 2 ust. 1 i § 3 ust. 2 umowy jest działaniem wbrew dobrym obyczajom. Na podstawie powyższych postanowień kredytodawca przyznał bowiem sobie prawo do przeliczenia zobowiązania powodów po kursie określonym w tabeli. Przedmiotowe postanowienia dawały kredytodawcy uprawnienie do określenia wysokości kursu kupna CHF bez jakichkolwiek wytycznych, ram czy ograniczeń. Pozwany miał więc dowolność w kształtowaniu wysokości zobowiązania powodów, których kredyt indeksowany był kursem CHF. Takie ukształtowanie klauzuli waloryzacyjnej, zgodnie z którym bank może w sposób dowolny i niepoddający się weryfikacji ustalać kursy waluty, stanowiące narzędzie indeksacji, a tym samym wpływać na wysokość własnych korzyści i generować dodatkowe i nieprzewidziane umową koszty dla kredytobiorcy, rażąco narusza zasadę równowagi kontraktowej na niekorzyść konsumenta i dobre obyczaje (patrz wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 21 października 2011 r., VI ACa 420/11). Klauzulą abuzywną jest postanowienie umowne zezwalające stronie (bankowi) na dowolne kształtowanie wysokości świadczenia drugiej strony. Takie postanowienie nie przestaje być niedozwolone tylko dlatego, że zostało wykorzystane ze stosunkowo niewielkim pokrzywdzeniem kontrahenta. Niedozwolony charakter klauzuli i konieczność jej wyeliminowania z umowy wynika bowiem z nieakceptowalnego oddania jednej ze stron uprawnienia do określenia wysokości świadczenia drugiej strony, niezależnie od tego czy strona zastrzegająca korzystne dla siebie świadczenie wykorzystała swą uprzywilejowaną pozycję tylko w umiarkowanym stopniu. W świetle bowiemart. 3851kckontroli podlega treść umowy, a nie sposób jej wykonania czy też sposób ewentualnego wykorzystania badanego postanowienia umownego przez przedsiębiorcę, na którego korzyść postanowienie to zostało zastrzeżone. Postanowienie umowne skutkujące rażącą dysproporcją uprawnień i obowiązków kontraktowych na niekorzyść konsumenta jest abuzywne od chwili zawarcia umowy, bez względu na to czy i jak przedsiębiorca skorzysta z przewidzianych w nim uprawnień. Ocena zgodności postanowień umowy z dobrymi obyczajami dokonywana jest na dzień zawarcia umowy. Oznacza to, że kontroli podlega samo uprawnienie do stosowania danej klauzuli a nie sposób jego wykorzystania. Z tej przyczyny wysokość kursów CHF, jakie bank przyjmował do przeliczenia salda kredytu do wypłaty, nie miała znaczenia dla oceny abuzywnego charakteru postanowień umowy. Zapisy zawarte w § 2 ust. 1 i § 3 ust. 2 umowy, w ocenie Sądu, nie tylko kształtują prawa i obowiązki powodów w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami ale też rażąco naruszają ich interesy. W ocenie Sądu powodowie po analizie wskazanych postanowień umowy nie mogli uzyskać wiedzy o wysokości ich zobowiązania w walucie CHF, która to wysokość miała się przekładać na wysokość rat kredytu, jakie zobowiązani byli spłacać. We wskazanych postanowieniach umownych nie zostały bowiem sprecyzowane w jakikolwiek sposób kryteria ustalania przez kredytodawcę kursu kupna CHF. Za abuzywne należało również uznać postanowienie z § 5 ust. 3 umowy przewidujące ustalenie przez bank rat kapitałowo – odsetkowych po przeliczeniu kwoty wypłaconego kredytu na CHF a więc dopiero po zawarciu umowy kredytu. Sprzeczne z dobrymi obyczajami jest bowiem takie ukształtowanie postanowień umowy, które pozwala przedsiębiorcy wskazywać konsumentowi wysokość jego świadczenia w piśmie przesyłanym już po zawarciu umowy. Z tych też względów wskazane powyżej uregulowania umowy należy uznać za niedozwolone, gdyż doprowadziły, do ukształtowania stosunku zobowiązaniowego niezgodnie z zasadą równorzędności stron, czyli do nierównomiernego rozłożenia praw i obowiązków między stronami. W tym miejscu należy wskazać, że bank nie wykonał także swoich obowiązków w zakresie poinformowania powodów o ryzyku kursowym. Choć powodowie podpisali oświadczenia, że zostali poinformowani o ryzyku kursowym i ryzyku zmiennej stopy procentowej to nie da się na ich podstawie stwierdzić, jakie konkretnie informacje zostały im udzielone w związku z tymi ryzykami. Tymczasem wprowadzenie do umowy kredytowej zawieranej na wiele lat mechanizmu działania ryzyka kursowego, wymagało szczególnej staranności banku w zakresie wyraźnego wskazania zagrożeń wiążących się z oferowanym kredytem, tak by powodowie mieli pełną wiedzę co do konsekwencji ekonomicznych zawieranej umowy. Przedkontraktowy obowiązek informacyjny w zakresie ryzyka kursowego powinien zatem zostać wykonany w sposób jednoznacznie i zrozumiale unaoczniający powodom, że zaciągnięcie takiego kredytu jest bardzo ryzykowne a efektem może być obowiązek zwrotu kwoty wielokrotnie wyższej od pożyczonej, mimo dokonywania regularnych spłat. Z poczynionych w sprawie ustaleń nie wynikało, by taki obowiązek informacyjny został przez bank wykonany w sposób ponadstandardowy, dający powodom pełne rozeznanie w tym zakresie. Ponadto, rzeczywistość pokazała, że określenie nawet w przybliżeniu skali ryzyka walutowego związanego z tego rodzaju kredytami okazało się całkowicie nietrafione. Dysproporcja praw i obowiązków stron na niekorzyść powodów jako słabszej strony stosunku zobowiązaniowego jest nieusprawiedliwiona a brak równowagi kontraktowej występuje w stopniu, który rażąco narusza interes majątkowy konsumentów. To, że powodowie dokonali wyboru kredytu indeksowanego do waluty CHF, nie oznacza bowiem, że wyrazili zgodę na regulowanie w ramach umowy kredytu swoich praw i obowiązków w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami czy też, że wyrazili zgodę na rażące naruszenie ich interesów. Wobec niejednoznacznych postanowień umowy określających główne świadczenie kredytodawcy nie sposób jest również przyjąć, że powodowie zawarli umowę kredytu pozostając w pełni świadomi co do wynikających z niej obciążeń a tym samym, że byli w pełni rozeznani co do ryzyka jakie na siebie przyjmują. Pozwany nie udowodnił, by powodom zostały udzielone przed zawarciem umowy kredytu konkretne informacje na temat ryzyka kursowego pozwalające im na świadome zawarcie umowy kredytu indeksowanego do waluty CHF, do czego zgodnie z zasadą rozkładu ciężaru dowodowego określoną wart. 6 kcbył obowiązany. Brak jest też dowodu na to, by powodowie zostali pouczeni o zasadach konstruowania przez bank tabel kursowych stanowiących podstawę określenia kursu waluty na potrzeby ustalenia wysokości ich zobowiązania oraz aby zostali poinformowani o tym jakie będą konsekwencje wysokiego (tj. wykraczającego poza normalne, typowe wahania) wzrostu wartości waluty do jakiej kredyt jest indeksowany, którego to wzrostu, z uwagi na długi okres na jaki został zaciągnięty kredyt, nie można przecież było wykluczyć. Powyższe prowadzi do wniosku, że brak jest podstaw aby przyjąć, iż w chwili zawierania umowy kredytowej powodowie mogli mieć pełne rozeznanie co do tego jak duże jest ryzyko zmiany kursu waluty na przyszłość na przestrzeni wielu lat obowiązywania umowy kredytowej i jakie to będzie miało dla nich skutki ekonomiczne. Przechodząc do oceny skutków uznania postanowień zawartych w umowie za niedozwolone postanowienia umowne, należy mieć na uwadze, że co do zasady uznanie postanowień umowy za niedozwolone nie powinno powodować upadku całej umowy, gdyż jak stanowiart. 3851§ 2 kcjeżeli postanowienia umowy nie wiążą konsumenta zgodnie z § 1 tego artykułu, strony są umową związane w pozostałym zakresie. Utrzymanie w mocy umowy kredytu indeksowanego do waluty obcej nie będzie możliwe zwłaszcza wówczas gdy uznanie zawartych w niej postanowień za klauzule abuzywne doprowadziłoby nie tylko do zniesienia mechanizmu indeksacji oraz różnicy kursów walutowych, ale również pośrednio do zaniknięcia ryzyka kursowego, które jest bezpośrednio związane z indeksacją przedmiotowego kredytu do waluty. Skoro zaś klauzule dotyczące ryzyka wymiany określają główny przedmiot umowy kredytu, to obiektywna możliwość utrzymania obowiązywania przedmiotowej umowy wydaje się w tych okolicznościach niepewna. W ocenie Sądu utrzymanie w mocy łączącej strony umowy kredytu indeksowanego do waluty CHF bez uznanych za niedozwolone postanowień regulujących mechanizm indeksacji jest niemożliwe, gdyż prowadziłoby do zmiany charakteru prawnego tego stosunku obligacyjnego. Wyeliminowane zostałoby bowiem pośrednio z tej umowy ryzyko kursowe związane z indeksacją przedmiotu kredytu do waluty obcej to jest CHF, determinujące zastosowanie w dalszym ciągu obowiązującego postanowienia o oprocentowaniu kredytu określanego według stopy międzybankowej tej waluty tj. LIBOR. Pozostawienie umowy w kształcie okrojonym poprzez wyeliminowanie z niej klauzul indeksacyjnych określających przecież główne świadczenia stron umowy, zdaniem Sądu, stanowiłoby naruszenieart. 3531kcwyrażającego zasadę swobody umów. Byłoby sprzeczne z istotą, naturą stosunku zobowiązaniowego, który strony chciały wykreować. Bez takich bowiem postanowień nie może dojść do ważnego zawarcia umowy kredytu indeksowanego kursem waluty obcej. O zaniknięciu ryzyka kursowego można mówić w sytuacji, w której skutkiem eliminacji niedozwolonych klauzul kształtujących mechanizm indeksacji jest przekształcenie kredytu złotowego indeksowanego do waluty obcej w zwykły (tzn. nieindeksowany) kredyt złotowy, oprocentowany według stawki powiązanej ze stawką LIBOR. Zarazem należy uznać, że wyeliminowanie ryzyka kursowego, charakterystycznego dla umów kredytu indeksowanego do waluty obcej i uzasadniającego powiązanie stawki oprocentowania ze stawką LIBOR, jest równoznaczne z tak daleko idącym przekształceniem umowy, iż należy ją uznać za umowę o odmiennej istocie i charakterze, choćby nadal chodziło tu tylko o inny podtyp czy wariant umowy kredytu. Oznacza to z kolei, że po wyeliminowaniu tego rodzaju klauzul utrzymanie umowy o charakterze zamierzonym przez strony nie jest możliwe, co przemawia za jej całkowitą nieważnością (bezskutecznością). Wyeliminowanie z umowy zapisów regulujących mechanizm indeksacji nie pozwala na utrzymanie w mocy tak ukształtowanego stosunku prawnego jako sprzecznego z naturą (charakterem prawnym) zobowiązania, które strony chciały wykreować. Umowę w tak okrojonym kształcie uznać należy za nieważną. Nie można bowiem zastąpić zawartych w niej niedozwolonych postanowień przepisami o charakterze dyspozytywnym. Mając na uwadze powyższe Sąd ustalił, że nie istnieje pomiędzy stronami stosunek prawny wynikający z umowy kredytu hipotecznego nominowanego do CHF nr(...)standardowe oprocentowanie zawartej w dniu 13 lutego 2007 r. pomiędzyA. K.iZ. K.a(...) Bank Spółka Akcyjnaz siedzibą weW.. Powodowie poza żądaniem stwierdzenia nieważności umowy zgłosili także jako żądanie główne żądanie zasądzenia na ich rzecz od pozwanego kwoty 94.569,84 zł. Zasądzenia tej kwoty powodowie domagali się tytułem zwrotu zapłaconych przez nich rat kredytu w okresie od 10 kwietnia 2007 r. do 12 maja 2022 r. Zgodnie zart. 405 kckto bez podstawy prawnej uzyskał korzyść majątkową kosztem innej osoby, obowiązany jest do wydania korzyści w naturze, a gdyby to nie było możliwe, do zwrotu jej wartości. Przepis ten stosuje się w szczególności do świadczenia nienależnego, to jest takiego, w którym ten, kto je spełnił, nie był w ogóle zobowiązany lub nie był zobowiązany względem osoby, której świadczył, albo jeżeli podstawa świadczenia odpadła lub zamierzony cel świadczenia nie został osiągnięty, albo jeżeli czynność prawna zobowiązująca do świadczenia była nieważna i nie stała się ważna po spełnieniu świadczenia (art. 410 § 1 i 2 kc). Skutkiem stwierdzenia nieważności umowy kredytu w całości jest uznanie, że spełnione przez obie strony tej umowy świadczenia nie miały oparcia w łączącej je umowie. Na postawie umowy kredytu powodowie w okresie od 10 kwietnia 2007 r. do 12 maja 2022 r. wpłacili raty kredytu w łącznej kwocie 94.569,84 zł. W odpowiedzi na pozew pozwany podniósł ewentualny zarzut potrącenia i oświadczył, że w przypadku nieważności umowy przedstawia do potrącenia kwotę 88.486,36 zł stanowiącą kwotę udzielonego kredytu i kwotę 53.488,49 zł stanowiącą wynagrodzenie za korzystanie z kapitału. Zawarte w odpowiedzi na pozew oświadczenie o potrąceniu było złożone warunkowo (w przypadku stwierdzenia nieważności umowy), co powodowało jego nieskuteczność. Warunkowy charakter oświadczenia o potrąceniu wynikał z faktu, że pozwany twierdził, że umowa zawarta przez niego z powodami była ważna. Tymczasem przyjmuje się, że niedopuszczalne jest zastrzeganie warunku w przypadku składania jednostronnych oświadczeń woli o charakterze prawnokształtującym. Zastrzeżenie warunku w przypadku takiej czynności, powoduje jej nieważność z uwagi na sprzeczność z prawem, co wynika z treściart. 89 kc, który umożliwia zastrzeganie warunku tylko w przypadku czynności prawnych, których właściwość na to pozwala. Oświadczenie o potrąceniu ma zaś charakter jednostronnej czynności prawnej, której charakter nie pozwala na dokonywanie jej warunkowo. Mając na uwadze powyższe Sąd w związku z uznaniem za nieważną umowy kredytu hipotecznego nominowanego do CHF nr(...)standardowe oprocentowanie zawartej w dniu 13 lutego 2007 pomiędzyA. K.iZ. K.a(...) Bank Spółka Akcyjnaz siedzibą weW.zasądził od pozwanego łącznie na rzecz powodów kwotę 94.569,84 zł. Zwrot świadczenia nienależnego powinien nastąpić po wezwaniu dłużnika, gdyż zgodnie zart. 455 kcjeżeli termin spełnienia świadczenia nie jest oznaczony ani nie wynika z właściwości zobowiązania, świadczenie powinno być spełnione niezwłocznie po wezwaniu dłużnika do wykonania. Powodowie wezwali pozwanego do zwrotu nienależnie pobranych rat kredytu w kwocie 94.569,84 zł reklamacją, która została doręczona pozwanemu w dniu 28 czerwca 2022 r. W reklamacji tej powodowie domagali się zwrotu nienależnie pobranych rat kredytu w terminie 30 dni od otrzymania przez pozwanego reklamacji a zatem ich roszczenie stało się wymagalne w dniu 28 lipca 2022 r. i stąd odsetki ustawowe za opóźnienie od zasądzonej kwoty 94.569,84 zł Sąd zasądził od dnia 29 lipca 2022 r. do dnia zapłaty a w pozostałym zakresie żądanie zasądzenia odsetek oddalił. Ponieważ roszczenie ewentualne zgłoszone zostało na wypadek nie uwzględnienia przez Sąd żądania ustalenia nieważności umowy kredytu, a Sąd żądanie to uwzględnił, zbędnym było zajmowanie się nim. O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawieart. 98 § 1 i 3 kpckierując się zasadą odpowiedzialności za wynik procesu i zasądził od pozwanego łącznie na rzecz powodów kwotę 6.417,00 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty, na którą to kwotę złożyły się opłata od pozwu w kwocie 1.000,00 zł, wynagrodzenie pełnomocnika powodów w kwocie 5.400,00 zł ustalone stosownie do treści § 2 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (tekst jedn. Dz.U. z 2023 r., poz. 1935) i opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17,00 zł.

15/252000/0000503/C

Sąd Okręgowy w Sieradzu

I Wydział Cywilny

150515150001512_III_RC_000242_2023_Uz_2024-01-10_001

III RC 242/23

2024-01-10 01:00:00.0 CET

2024-01-29 17:30:05.0 CET

2024-03-01 01:11:43.0 CET

15051515

1512

SENTENCE, REASON

sygn. akt III RC 242/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ dnia 10 stycznia 2024r. Sąd Rejonowy w Kętrzynie III Wydział Rodzinny i Nieletnich w składzie: Przewodniczący : Sędzia Hubert Wnorowski Protokolant : st.sekr.sądowy Julita Anczewska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 10 stycznia 2024 w K. sprawy z powództwa małoletniej H. J. reprezentowanej przez B. J. przeciwko A. J. (1) o podwyższenie alimentów I Podwyższa alimenty od pozwanego A. J. (1) na rzecz małoletniej H. J. ur. (...) do k

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Julita Anczewska" xPublisher="ja_sr_ketrzyn" xEditorFullName="Julita Anczewska" xEditor="ja_sr_ketrzyn" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="3" xFlag="published" xVolType="15/051515/0001512/RC" xYear="2023" xVolNmbr="000242" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText>sygn. akt <xBx>III RC 242/23</xBx></xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right"> <xBx>dnia 10 stycznia 2024r.</xBx></xText> <xText><xBx> <xIx> Sąd Rejonowy w Kętrzynie III Wydział Rodzinny i Nieletnich w składzie:</xIx> </xBx></xText> <xText><xBx>Przewodniczący</xBx>: Sędzia Hubert Wnorowski</xText> <xText><xBx>Protokolant</xBx>: st.sekr.sądowy Julita Anczewska</xText> <xText>po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 10 stycznia 2024 w <xAnon>K.</xAnon> sprawy</xText> <xText>z powództwa<xBx> małoletniej <xAnon>H. J.</xAnon> </xBx>reprezentowanej przez</xText> <xText><xBx><xAnon>B. J.</xAnon> </xBx></xText> <xText>przeciwko<xBx> <xAnon>A. J. (1)</xAnon> </xBx></xText> <xText><xBx>o podwyższenie alimentów</xBx></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">I</xName> <xText>Podwyższa alimenty od pozwanego <xAnon>A. J. (1)</xAnon> na rzecz małoletniej <xAnon>H. J.</xAnon> <xAnon>ur. (...)</xAnon> do kwoty 800 (osiemset) złotych miesięcznie, płatne przy zachowaniu dotychczasowych warunków i terminów płatności z ustawowymi odsetkami w wypadku opóźnienia w płatności którejkolwiek z rat poczynając od dnia 3 listopada 2023r. w miejsce alimentów ustalonych w sprawie I ACa 811/15 wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 28.01.2016r. w kwocie 550 zł miesięcznie.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">II</xName> <xText>Oddala powództwo w pozostałym zakresie.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">III</xName> <xText>Nie obciąża pozwanego kosztami sądowymi.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">IV</xName> <xText>Wyrokowi w punkcie<xBx> I</xBx> nadaje rygor natychmiastowej wykonalności<xIx>. </xIx></xText> </xUnit> <xText xALIGNx="center">Sędzia Hubert Wnorowski</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText><xAnon>B. J.</xAnon> działając i mieniu małoletniej powódki <xAnon>H. J.</xAnon> wniosła o podwyższenie alimentów od pozwanego <xAnon>A. J. (1)</xAnon> z kwoty 550 zł miesięcznie do kwoty 900 zł miesięcznie.</xText> <xText>W uzasadnieniu pozwu podała, że potrzeby małoletniej córki rosną a ojciec poza zasądzoną kwotą alimentów nie dokłada się do utrzymania dziecka. Podniosła, że ceny podstawowych produktów oraz koszty życia znacznie zwiększyły się, co powinno przełożyć się na wysokość należnych alimentów na rzecz córki (k. 3-4).</xText> <xText><xAnon>A. J. (1)</xAnon> w odpowiedzi na pozew domagał się oddalenia powództwa w całości.</xText> <xText>W uzasadnieniu podał, że obecna sytuacja majątkowa nie pozwala mu na płacenie wyższych alimentów. Regularnie wywiązuje się z obowiązku alimentacyjnego na rzecz córki. Stara się utrzymywać kontakty z córką co wiąże się z dodatkowymi kosztami dojazdów z <xAnon>G.</xAnon> do <xAnon>K.</xAnon>. Podniósł, że oprócz małoletniej powódki ma na utrzymaniu jeszcze dwie córki w wieku szkolnym, które wychowuje wspólnie z żoną (k. 14-15).</xText> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Sąd ustalił, co następuje:</xBx></xText> <xText>Wyrokiem z dnia 24 kwietnia 2015r. w sprawie II C 4342/13 Sąd Okręgowy w Gdańsku rozwiązał przez rozwód małżeństwo <xAnon>B. J.</xAnon> i <xAnon>A. J. (2)</xAnon>, wykonywanie władzy rodzicielskiej nad małoletnią <xAnon>H. J.</xAnon> powierzył obojgu rodzicom ustalając miejsce pobytu córki przy matce, zobowiązał pozwanego do łożenia na rzecz córki alimenty w kwocie 550 zł miesięcznie oraz ustalił kontakty pozwanego w córką.</xText> <xText>Małoletnia powódka obecnie ma 11 lat i pozostaje pod bieżącą pieczą matki, utrzymuje kontakty z ojcem choć nie odbywają się one regularnie. Pozostaje pod opieką lekarza alergologa oraz ortodonty. Uczęszcza także na dodatkowe prywatne lekcje śpiewu, których koszt wynosi 250 zł miesięcznie.</xText> <xText>Matka małoletniej powódki wspólnie z córką zamieszkuje w <xAnon>K.</xAnon>. Pracuje jako nauczyciel z <xAnon> Zespole Szkół (...)</xAnon> w <xAnon>K.</xAnon>, gdzie zarabia średnio 7900 zł miesięcznie. Koszt utrzymania mieszkania określiła na kwotę 1000 zł miesięcznie. Nie wskazała jaką konkretnie kwotę przeznacza na utrzymanie małoletniej córki. Podniosła, że córka rośnie, potrzebuje nowej odzieży czy obuwia. Ponadto matka ponosi koszty związane z leczeniem córki i dojazdem do lekarzy.</xText> <xText>Ojciec małoletniej powódki wspólnie z żoną i dwójką dzieci zamieszkuje w <xAnon>G.</xAnon>. Prowadzi własną działalność gospodarczą. Zadeklarował, że jego zarobki wynoszą 342 zł miesięcznie. Ma zaległości w związku z nieopłaconymi składkami ZUS na kwotę ok. 3200 zł. Żona pozwanego jest osobą o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności, wymaga kontroli stanu zdrowia i leczenia, co znacząco obciąża budżet domowy. Z uwagi na trudną sytuację materialną córki pozwanego zrezygnowały z uczęszczania na dodatkowe zajęcia.</xText> <xText>Powyższy stan faktyczny w sprawie, Sąd ustalił w oparciu o zeznania matki małoletniej powódki (k. 38) praz dokumenty złożone przez strony znajdujące się w aktach sprawy (k. 5-7, k. 16-22, k. 29-37).</xText> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Sąd zważył, co następuje:</xBx></xText> <xText>Dokonując ustalenia stanu faktycznego w sprawie, Sąd dał wiarę zeznaniom matki małoletniej powódki oraz uznał za wiarygodne wszystkie zebrane w toku postępowania dokumenty albowiem nie budziły one żadnych wątpliwości. Ponadto strony nie kwestionowały ich prawdziwości i wiarygodności.</xText> <xText>Na podstawie <xLexLink xArt="art. 138" xIsapId="WDU19640090059" xTitle="Ustawa z dnia 25 lutego 1964 r. - Kodeks rodzinny i opiekuńczy" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 9, poz. 59">art. 138 kro</xLexLink> w razie zmiany stosunków można żądać zmiany orzeczenia lub umowy dotyczącej obowiązku alimentacyjnego. Jednocześnie ustalając wysokość obowiązku alimentacyjnego Sąd bierze pod uwagę nie tylko usprawiedliwione potrzeby uprawnionego, ale także ustala na jakiej stopie życiowej żyją uprawnieni i zobowiązany do alimentacji (<xLexLink xArt="art. 135;art. 135 § 1" xIsapId="WDU19640090059" xTitle="Ustawa z dnia 25 lutego 1964 r. - Kodeks rodzinny i opiekuńczy" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 9, poz. 59">art. 135§1 kro</xLexLink>).</xText> <xText>Bezsporne jest, że małoletnia powódka nie jest w stanie utrzymać się samodzielnie i nie posiada majątku, wobec tego oboje rodzice obowiązani są do przyczyniania się do łożenia na jej utrzymanie.</xText> <xText>W sytuacji gdy rodzic, który nie wykonuje bieżącej pieczy nad dzieckiem jest wówczas zobowiązany finansowo do łożenia na jego rzecz celem zapewnienia utrzymania.</xText> <xText>Orzekając w niniejszej sprawie, na podstawie całokształtu zgromadzonego materiału dowodowego, Sąd doszedł do przekonania, że powództwo o podwyższenie alimentów zasługiwało jedynie na częściowe uwzględnienie tj. na zmianę wysokości do kwoty 800 zł miesięcznie na rzecz małoletniej powódki.</xText> <xText>Niewątpliwie od czasu orzekania w zakresie alimentów w 2015r. (tj. ponad 8 lat) potrzeby małoletniej powódki zmieniły się, co determinuje Sąd do ponownej weryfikacji wysokości należnych alimentów. Małoletnia powódka jest dzieckiem w wieku szkolnym, zatem zabezpieczenie jej podstawowych potrzeb stanowi znaczne koszty. Ponadto małoletnia uczęszcza na zajęcia pozalekcyjne i pozostaje pod opieką lekarza alergologa i ortodonty, co generuje dodatkowe wydatki.</xText> <xText>Główny ciężar utrzymania małoletniej powódki spoczywa przede wszystkim na matce, która pełni rolę rodzica pierwszoplanowego. Matka stara się z własnego dochodu zabezpieczyć wszelkie potrzeby córki, spełnia swój obowiązek alimentacyjny także poprzez sprawowanie bieżącej pieczy nad dzieckiem. Powinna mieć zapewnioną pomoc od ojca małoletniej, celem zabezpieczenia usprawiedliwionych potrzeb córki.</xText> <xText>Sąd doszedł do przekonania, że pozwany powinien obecnie łożyć na rzecz córki alimenty w zwiększonej wysokości, adekwatnie do aktualnych potrzeb małoletniej. Sąd ocenił, że sytuacja majątkowa pozwanego pozwala mu na płacenie alimentów w kwocie po 800 zł miesięcznie. Alimenty w kwocie ustalonej przez Sąd nie będą dla niego nadmiernym obciążeniem finansowym.</xText> <xText>Ponadto podnieść należy, że pozwany ma możliwości zarobkowania, prowadzi działalność gospodarczą. Wprawdzie zadeklarował, że obecnie jego dochody są niskie, lecz nic nie stoi na przeszkodzie, aby pozwany wykazał się większą aktywnością zawodową i podjął dodatkowe zatrudnienie celem poprawy własnej sytuacji finansowej.</xText> <xText>Dlatego też, podstawie <xLexLink xArt="art. 138" xIsapId="WDU19640090059" xTitle="Ustawa z dnia 25 lutego 1964 r. - Kodeks rodzinny i opiekuńczy" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 9, poz. 59">art. 138 kro</xLexLink> orzeczono jak w pkt. I wyroku.</xText> <xText xALIGNx="center">sędzia Hubert Wnorowski</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Sędzia Hubert Wnorowski

Julita Anczewska

st.sekr.sądowy Julita Anczewska

Julita Anczewska

sygn. aktIII RC 242/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ dnia 10 stycznia 2024r. Sąd Rejonowy w Kętrzynie III Wydział Rodzinny i Nieletnich w składzie: Przewodniczący: Sędzia Hubert Wnorowski Protokolant: st.sekr.sądowy Julita Anczewska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 10 stycznia 2024 wK.sprawy z powództwamałoletniejH. J.reprezentowanej przez B. J. przeciwkoA. J. (1) o podwyższenie alimentów I Podwyższa alimenty od pozwanegoA. J. (1)na rzecz małoletniejH. J.ur. (...)do kwoty 800 (osiemset) złotych miesięcznie, płatne przy zachowaniu dotychczasowych warunków i terminów płatności z ustawowymi odsetkami w wypadku opóźnienia w płatności którejkolwiek z rat poczynając od dnia 3 listopada 2023r. w miejsce alimentów ustalonych w sprawie I ACa 811/15 wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 28.01.2016r. w kwocie 550 zł miesięcznie. II Oddala powództwo w pozostałym zakresie. III Nie obciąża pozwanego kosztami sądowymi. IV Wyrokowi w punkcieInadaje rygor natychmiastowej wykonalności. Sędzia Hubert Wnorowski UZASADNIENIE B. J.działając i mieniu małoletniej powódkiH. J.wniosła o podwyższenie alimentów od pozwanegoA. J. (1)z kwoty 550 zł miesięcznie do kwoty 900 zł miesięcznie. W uzasadnieniu pozwu podała, że potrzeby małoletniej córki rosną a ojciec poza zasądzoną kwotą alimentów nie dokłada się do utrzymania dziecka. Podniosła, że ceny podstawowych produktów oraz koszty życia znacznie zwiększyły się, co powinno przełożyć się na wysokość należnych alimentów na rzecz córki (k. 3-4). A. J. (1)w odpowiedzi na pozew domagał się oddalenia powództwa w całości. W uzasadnieniu podał, że obecna sytuacja majątkowa nie pozwala mu na płacenie wyższych alimentów. Regularnie wywiązuje się z obowiązku alimentacyjnego na rzecz córki. Stara się utrzymywać kontakty z córką co wiąże się z dodatkowymi kosztami dojazdów zG.doK.. Podniósł, że oprócz małoletniej powódki ma na utrzymaniu jeszcze dwie córki w wieku szkolnym, które wychowuje wspólnie z żoną (k. 14-15). Sąd ustalił, co następuje: Wyrokiem z dnia 24 kwietnia 2015r. w sprawie II C 4342/13 Sąd Okręgowy w Gdańsku rozwiązał przez rozwód małżeństwoB. J.iA. J. (2), wykonywanie władzy rodzicielskiej nad małoletniąH. J.powierzył obojgu rodzicom ustalając miejsce pobytu córki przy matce, zobowiązał pozwanego do łożenia na rzecz córki alimenty w kwocie 550 zł miesięcznie oraz ustalił kontakty pozwanego w córką. Małoletnia powódka obecnie ma 11 lat i pozostaje pod bieżącą pieczą matki, utrzymuje kontakty z ojcem choć nie odbywają się one regularnie. Pozostaje pod opieką lekarza alergologa oraz ortodonty. Uczęszcza także na dodatkowe prywatne lekcje śpiewu, których koszt wynosi 250 zł miesięcznie. Matka małoletniej powódki wspólnie z córką zamieszkuje wK.. Pracuje jako nauczyciel zZespole Szkół (...)wK., gdzie zarabia średnio 7900 zł miesięcznie. Koszt utrzymania mieszkania określiła na kwotę 1000 zł miesięcznie. Nie wskazała jaką konkretnie kwotę przeznacza na utrzymanie małoletniej córki. Podniosła, że córka rośnie, potrzebuje nowej odzieży czy obuwia. Ponadto matka ponosi koszty związane z leczeniem córki i dojazdem do lekarzy. Ojciec małoletniej powódki wspólnie z żoną i dwójką dzieci zamieszkuje wG.. Prowadzi własną działalność gospodarczą. Zadeklarował, że jego zarobki wynoszą 342 zł miesięcznie. Ma zaległości w związku z nieopłaconymi składkami ZUS na kwotę ok. 3200 zł. Żona pozwanego jest osobą o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności, wymaga kontroli stanu zdrowia i leczenia, co znacząco obciąża budżet domowy. Z uwagi na trudną sytuację materialną córki pozwanego zrezygnowały z uczęszczania na dodatkowe zajęcia. Powyższy stan faktyczny w sprawie, Sąd ustalił w oparciu o zeznania matki małoletniej powódki (k. 38) praz dokumenty złożone przez strony znajdujące się w aktach sprawy (k. 5-7, k. 16-22, k. 29-37). Sąd zważył, co następuje: Dokonując ustalenia stanu faktycznego w sprawie, Sąd dał wiarę zeznaniom matki małoletniej powódki oraz uznał za wiarygodne wszystkie zebrane w toku postępowania dokumenty albowiem nie budziły one żadnych wątpliwości. Ponadto strony nie kwestionowały ich prawdziwości i wiarygodności. Na podstawieart. 138 krow razie zmiany stosunków można żądać zmiany orzeczenia lub umowy dotyczącej obowiązku alimentacyjnego. Jednocześnie ustalając wysokość obowiązku alimentacyjnego Sąd bierze pod uwagę nie tylko usprawiedliwione potrzeby uprawnionego, ale także ustala na jakiej stopie życiowej żyją uprawnieni i zobowiązany do alimentacji (art. 135§1 kro). Bezsporne jest, że małoletnia powódka nie jest w stanie utrzymać się samodzielnie i nie posiada majątku, wobec tego oboje rodzice obowiązani są do przyczyniania się do łożenia na jej utrzymanie. W sytuacji gdy rodzic, który nie wykonuje bieżącej pieczy nad dzieckiem jest wówczas zobowiązany finansowo do łożenia na jego rzecz celem zapewnienia utrzymania. Orzekając w niniejszej sprawie, na podstawie całokształtu zgromadzonego materiału dowodowego, Sąd doszedł do przekonania, że powództwo o podwyższenie alimentów zasługiwało jedynie na częściowe uwzględnienie tj. na zmianę wysokości do kwoty 800 zł miesięcznie na rzecz małoletniej powódki. Niewątpliwie od czasu orzekania w zakresie alimentów w 2015r. (tj. ponad 8 lat) potrzeby małoletniej powódki zmieniły się, co determinuje Sąd do ponownej weryfikacji wysokości należnych alimentów. Małoletnia powódka jest dzieckiem w wieku szkolnym, zatem zabezpieczenie jej podstawowych potrzeb stanowi znaczne koszty. Ponadto małoletnia uczęszcza na zajęcia pozalekcyjne i pozostaje pod opieką lekarza alergologa i ortodonty, co generuje dodatkowe wydatki. Główny ciężar utrzymania małoletniej powódki spoczywa przede wszystkim na matce, która pełni rolę rodzica pierwszoplanowego. Matka stara się z własnego dochodu zabezpieczyć wszelkie potrzeby córki, spełnia swój obowiązek alimentacyjny także poprzez sprawowanie bieżącej pieczy nad dzieckiem. Powinna mieć zapewnioną pomoc od ojca małoletniej, celem zabezpieczenia usprawiedliwionych potrzeb córki. Sąd doszedł do przekonania, że pozwany powinien obecnie łożyć na rzecz córki alimenty w zwiększonej wysokości, adekwatnie do aktualnych potrzeb małoletniej. Sąd ocenił, że sytuacja majątkowa pozwanego pozwala mu na płacenie alimentów w kwocie po 800 zł miesięcznie. Alimenty w kwocie ustalonej przez Sąd nie będą dla niego nadmiernym obciążeniem finansowym. Ponadto podnieść należy, że pozwany ma możliwości zarobkowania, prowadzi działalność gospodarczą. Wprawdzie zadeklarował, że obecnie jego dochody są niskie, lecz nic nie stoi na przeszkodzie, aby pozwany wykazał się większą aktywnością zawodową i podjął dodatkowe zatrudnienie celem poprawy własnej sytuacji finansowej. Dlatego też, podstawieart. 138 kroorzeczono jak w pkt. I wyroku. sędzia Hubert Wnorowski

15/051515/0001512/RC

Sąd Rejonowy w Kętrzynie

III Wydział Rodzinny i Nieletnich

155515300004521_IX_P_000058_2023_Uz_2024-01-10_001

IX P 58/23

2024-01-10 01:00:00.0 CET

2024-01-17 17:30:05.0 CET

2024-01-17 11:55:16.0 CET

15551530

4521

REASON

Sygn. akt IX P 58/23 UZASADNIENIE K. S. , pozwem wniesionym w dniu 20 grudnia 2022r., odwołała się od dokonanego jej w dniu 30 listopada 2022r. wypowiedzenia umowy o pracę na czas określony dochodząc odszkodowania w wysokości 9030 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia doręczenia pozwu pozwanemu pracodawcy (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością we W. . Powódka powoływała się na naruszenie przez pracodawcę zasad współżycia społecznego. Pozwana spółka wniosła o oddalenie powód

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Justyna Kawka" xPublisher="justyna.kawka" xEditorFullName="Justyna Kawka" xEditor="justyna.kawka" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="6" xFlag="published" xVolType="15/551530/0004521/P" xYear="2023" xVolNmbr="000058" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText xALIGNx="left"> <xBx>Sygn. akt IX P 58/23</xBx></xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText><xAnon>K. S.</xAnon>, pozwem wniesionym w dniu 20 grudnia 2022r., odwołała się od dokonanego jej w dniu 30 listopada 2022r. wypowiedzenia umowy o pracę na czas określony dochodząc odszkodowania w wysokości 9030 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia doręczenia pozwu pozwanemu pracodawcy <xAnon> (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością</xAnon> we <xAnon>W.</xAnon>. Powódka powoływała się na naruszenie przez pracodawcę zasad współżycia społecznego.</xText> <xText>Pozwana spółka wniosła o oddalenie powództwa.</xText> <xText>Obie strony wystąpiły o koszty procesu.</xText> <xText>W toku postępowania powódka zakwestionowała dodatkowo prawidłowość rozwiązania umowy wskazując na brak stosowanego umocowania osoby dokonującej wypowiedzenia.</xText> <xText><xBx>Sąd ustalił następujący stan faktyczny. </xBx></xText> <xText>Strony niniejszego procesu pozostawały w stosunku pracy od 19 lipca 2021r. najpierw w oparciu o umowę o pracę na trzymiesięczny okres próbny, a dalej w oparciu o umowy o pracę zawarte na czas określony. Pierwsza z umów na czas określony obejmowała okres 19 października 2021r. – 18 października 2022r., druga, zawarta w dniu 13 października 2022r. , okres 19 października 2022r. – 18 lipca 2024r.</xText> <xText>Powódka zatrudniona była w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku doradcy klienta.</xText> <xText>Swoje obowiązki wykonywała w znajdującym się w <xAnon>G.</xAnon> sklepie należącym do sieci <xAnon> (...)</xAnon>.</xText> <xText>Niesporne, nadto umowy o pracę i świadectwo pracy w aktach osobowych powódki – k. 48</xText> <xText>W dniu 30 listopada 2022r. powódce wręczono pisemne wypowiedzenie umowy o pracę zawartej w dniu 13 października 2022r. Dokument za pracodawcę został opatrzony nieczytelnym podpisem bez wskazania danych osoby, od której podpis ten pochodzi i bez powołania się na umocowanie tej osoby do dokonania wypowiedzenia.</xText> <xText>Dowód: oświadczenie o wypowiedzeniu powódce umowy o pracę z dnia 30 listopada 2022r. w aktach osobowych powódki – k. 48</xText> <xText>Podpis na wypowiedzeniu pochodził od <xAnon>D. G.</xAnon> – dyrektora obszaru sprzedaży.</xText> <xText>Niesporne</xText> <xText>To on wręczył powódce wypowiedzenie w obecności jej bezpośredniego przełożonego informując, że rozwiązanie umowy podyktowane jest najgorszymi wynikami sprzedażowymi. W czasie rozmowy powódce nie okazano upoważnienia dla wypowiedzenia umowy o pracę.</xText> <xText><xBx>Dowód: przesłuchanie powódki (zapis skrócony – k.66, 69 – 70), zeznania świadka <xAnon>D. G.</xAnon> (zapis skrócony k. 67 – 68), wyniki sprzedażowe – k. 42, wniosek o rozwiązanie umowy o pracę z 28.11.2022r. – w aktach osobowych powódki </xBx></xText> <xText>Miesięczne wynagrodzenie powódki liczone według zasad jak ekwiwalent za urlop wynosiło 4683, 30 zł.</xText> <xText>Niesporne, nadto zaświadczenie – k. 47</xText> <xText><xBx>Sąd zważył, co następuje. </xBx></xText> <xText>Pomiędzy dokonaniem powódce wypowiedzenia umowy o pracę, a wyrokowaniem w niniejszej sprawie zmianie uległy przepisy <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">kodeksu pracy</xLexLink> dotyczące wypowiedzeń umów terminowych i roszczeń związanych z takimi wypowiedzeniami. Zmiana ta dokonana została ustawą z dnia 9 marca 2023r. o zmianie <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">ustawy Kodeks Pracy</xLexLink> oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2023r. poz. 641). W sprawie znajdują zastosowanie przepisy obowiązujące przed zmianą, co wynika z art. 25 wskazanej ustawy.</xText> <xText>Przepisy <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">kodeksu pracy</xLexLink> w brzmieniu obowiązującym przed 26 kwietnia 2023r. przewidywały (zresztą jak i obecnie) prawo pracownika do wystąpienia z odwołaniem od wypowiedzenia umowy o pracę niezależnie od tego, czy umowa miała charakter terminowy (obejmowała okres próbny albo czas określony) czy też zawarta była na czas nieokreślony. Różny jednak pozostawał wówczas zakres badania przez sąd wypowiedzenia w każdym z tych przypadków. Zgodnie bowiem z <xLexLink xArt="art. 45;art. 45 § 1" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 45 § 1 k.p.</xLexLink> sąd – stosownie do żądania pracownika – orzekał o bezskuteczności wypowiedzenia, a jeżeli umowa uległa już rozwiązaniu – o przywróceniu pracownika do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowaniu w razie ustalenia, że wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony było nieuzasadnione lub naruszało przepisy o wypowiadaniu umów o pracę. Z kolei w przypadku umowy na czas określony sąd orzekał o odszkodowaniu (o bezskuteczności wypowiedzenia czy przywróceniu do pracy jedynie wyjątkowo w przypadku osób objętych ustawową ochroną przed wypowiedzeniem), jeśli doszło do naruszenia przepisów o wypowiedzeniu (<xLexLink xArt="art. 50;art. 50 § 3" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 50 § 3 k.p.</xLexLink>, <xLexLink xArt="art. 50;art. 50 § 5" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 50 § 5 k.p.</xLexLink>). Również w przypadku umowy o pracę na okres próbny odszkodowanie dla pracownika uzależnione było od oceny, czy doszło przy dokonywaniu wypowiedzenia do naruszenia przepisów (<xLexLink xArt="art. 50;art. 50 § 1" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 50 § 1 k.p.</xLexLink>).</xText> <xText>Badanie zasadności wypowiedzenia dotyczyło zatem wyłącznie umów zawartych na czas nieokreślony, co korespondowało z ówczesną regulacją <xLexLink xArt="art. 30;art. 30 § 4" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 30 § 4 k.p.</xLexLink> przewidującą obowiązek wskazania przyczyny wypowiedzenia wyłącznie w przypadku takich właśnie umów. Wymóg wskazania pracownikowi przyczyny nie ciążył na pracodawcy w przypadku wypowiadania innych umów o pracę, w tym na czas określony, co spotkało się zresztą z zarzutem naruszenia konstytucyjnej zasady równego traktowania oraz sprawiedliwości społecznej. Rozstrzygający tę kwestię, Trybunał Konstytucyjny orzekł o zgodności omawianego przepisu oraz <xLexLink xArt="art. 50;art. 50 § 3" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 50 § 3 k.p.</xLexLink> w zakresie, w jakim pomijał prawo pracownika do odszkodowania z tytułu nieuzasadnionego wypowiedzenia, z powoływanymi zasadami (wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 2 grudnia 2008 r., P 48/07, Lex 465368).</xText> <xText>Mając na względzie wskazane regulacje w sprawach dotyczących wypowiadania umów terminowych nie podlega badaniu (o ile do wypowiedzeń doszło pod rządem ówczesnych przepisów) zasadność wypowiedzenia. Wezwanie w niniejszej sprawie świadków (z których stawił się tylko jeden) warunkowało jedynie powoływanie się przez powódkę na naruszenie przez pracodawcę zasad współżycia społecznego. Ostatecznie sąd przesłuchał stającego świadka, pomijając zgłoszone później przez powódkę dowody ze źródeł osobowych, bowiem przesłuchanie <xAnon>K. S.</xAnon> nie dawało podstaw do uznania, że zaistniały okoliczności świadczące o naruszeniu zasad współżycia społecznego. Takiego naruszenia nie można wywodzić li tylko z wypowiedzenia umowy po 42 dniach jej trwania i na trzy tygodnie przed Świętami Bożego Narodzenia, na co powoływała się powódka. Występująca z pozwem w swoim przesłuchaniu nie podała żadnych okoliczności faktycznych, które wskazywać mogłyby na naruszenie zasad współżycia społecznego, w szczególności okoliczności wskazujących na zawarcie przez pracodawcę kolejnej umowy terminowej z zamiarem rozwiązania jej po krótkim czasie (co sugerowane było w pozwie). Jak wynikało z zeznań przesłuchanego świadka, do rozwiązania umowy doszło z powodu najsłabszych wyników powódki z wszystkich zatrudnionych w tym samym sklepie pracowników. Taki też powód wskazano pracownicy przy wręczaniu wypowiedzenia. Te najsłabsze wyniki potwierdza nie tylko przedstawione przez spółkę, a niezakwestionowane zestawienie wyników sprzedażowych, ale i znajdujący się w aktach osobowych wydruk elektronicznego dokumentu - wniosku o rozwiązanie umowy o pracę z dnia 28 listopada 2022r., w którym wskazano, że powódka została wytypowana do zwolnienia na podstawie ostatnich wyników jako najsłabsze ogniwo.</xText> <xText>Wobec niewskazania przez powódkę okoliczności faktycznych mogących świadczyć o naruszeniu zasad współżycia społecznego należało pominąć zgłoszony przez nią (po cofnięciu przez przeciwnika) dowód z zeznań <xAnon>M. W.</xAnon>. Zgłaszane dowody mają bowiem służyć wykazaniu okoliczności faktycznych podnoszonych przez stronę, a nie zmierzać do poszukiwaniu okoliczności mogących wskazywać na zasadność roszczeń. Z kolei wniosek dowodowy dotyczący zeznań <xAnon>D. K.</xAnon> podlegał pominięciu jako mający na celu wykazanie okoliczności przeczących zasadności wypowiedzenia czyli kwestii nie podlegającej ocenie w tej sprawie. Okoliczność, iż powódce (choć nie było to wymagane) wskazano przy dokonywaniu wypowiedzenia ustnie jego przyczyny, nie mogła prowadzić do oceny prawdziwości tych przyczyn ani tego czy były wystarczające dla rozwiązania umowy w zastosowanym trybie. Trudno bowiem uznać, by sytuacja pracodawcy miała być pod względem prawnym gorsza wówczas, gdy dokonał czynności, do której nie był zobligowany (uzasadnienia wypowiedzenia),, zwłaszcza w sytuacji, gdy żaden przepis prawa nie przewiduje oceny przez sąd zasadności wypowiedzenia umowy terminowej.</xText> <xText>Wszystko powyższe nie skutkowało jednak oddaleniem powództwa.</xText> <xText>Ocenie w tej sprawie podlegało bowiem przede wszystkim to, czy wypowiedzenie spełniało warunki formalne przewidziane przepisami. Jedyną kwestią, która budziła w tym zakresie wątpliwości (była sporna między stronami) pozostawało umocowanie osoby podpisującej wypowiedzenie do dokonania tej czynności.</xText> <xText>Pozwana spółka, na której spoczywał ciężar wykazania prawidłowości wypowiedzenia, w tym spornego umocowania, tego ciężaru nie udźwignęła. Nie wykazała bowiem, że osoba, która podpisała oświadczenie pracodawcy, była właściwie upoważniona uczynić to w jego imieniu. W wypowiedzeniu brak danych osoby podpisującej. Nie ma też żadnego powołania się na posiadane przez nią pełnomocnictwo. Między stronami nie było sporu co do tego, że podpis pochodzi od świadka <xAnon>D. G.</xAnon> (co wynikało też z zeznań wymienionego), powódka jednak podważała jego umocowanie do działania w takim zakresie w imieniu pozwanej. Świadek zeznał wprawdzie, że posiadał umocowanie do rozwiązywania umów, nie potrafił jednak przybliżyć żadnych szczegółów tego umocowania (jego zakresu, daty udzielenia), co nie pozwalało na ocenę, czy było ono prawidłowe.</xText> <xText>Strona pozwana nie załączyła do odpowiedzi na pozew dokumentu potwierdzającego umocowanie <xAnon>D. G.</xAnon> do działania w imieniu pracodawcy powódki obejmującego wypowiadanie umów o pracę. O ile na tym etapie procesu pozostawało to jeszcze zrozumiałe wobec braku w pozwie zarzutu we wskazanym zakresie, o tyle powinno być uczynione, gdy zarzut taki się pojawił ze strony przeciwniczki. Tymczasem pełnomocnik pozwanej początkowo wskazywał, że nie widzi potrzeby wystąpienia z wnioskiem dowodowym co do pełnomocnictwa udzielonego <xAnon>D. G.</xAnon>, a później, gdy wniosek taki złożył, w zakreślonym przez sąd terminie dokumentu pełnomocnictwa nie przedłożył. Nadesłany przez niego skan nie może być bowiem uznany za dokument sporządzony w formie pisemnej albo elektronicznej (<xLexLink xArt="art. 245" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 245 k.p.c.</xLexLink>).</xText> <xText>Strona powołująca się na dokument obowiązana jest złożyć jego oryginał albo odpis potwierdzony przez notariusza czy profesjonalnego pełnomocnika (<xLexLink xArt="art. 129;art. 129 § 1;art. 129 § 2" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 129 § 1 i 2 k.p.c.</xLexLink>). Złożony skan nie odpowiada tym wymogom. Wskazać należy, iż pozwana na swój wniosek zobligowana została pod rygorem pominięcia dowodu do złożenia pełnomocnictwa czyli oryginału lub właściwie potwierdzonego za zgodność z oryginałem jego odpisu. Na pytanie Przewodniczącej o przyczyny przedstawienia li tylko skanu pełnomocnictwa pełn. pozwanej wskazywał na utrwaloną praktykę w tym zakresie i niemożność zapoznania się z oryginałem, a w konsekwencji potwierdzenia przedłożonej kopii za zgodność z tymże. Jednak nie podał żadnego istotnego powodu takiej niemożności, bo trudno za takowy uznać funkcjonowanie kancelarii pełnomocnika poza siedzibą pozwanego. Choć skan nie jest pozbawiony mocy dowodowej (<xLexLink xArt="art. 308" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 308 k.p.c.</xLexLink>), to nie może być uznany za wystarczający w opisanej wyżej sytuacji przy jednoczesnym jego zakwestionowaniu przez stronę powodową.</xText> <xText>Skoro wypowiedzenie umowy winno nastąpić na piśmie, to taka forma dotyczy też pełnomocnictwa dla tej czynności, by czynność uznać za prawidłową. Forma pisemna wymaga własnoręcznego podpisu na dokumencie (<xLexLink xArt="art. 78;art. 78 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 78 § 1 k.c.</xLexLink>). Złożony skan nie pozwala na stwierdzenie czy wymóg ten został zachowany. Pełnomocnictwo NR 36-3-2021 mogło np. obejmować tylko kserokopie podpisów.</xText> <xText>Powyższe prowadziło do uznania, że pozwana spółka nie wykazała formalnej prawidłowości wypowiedzenia.</xText> <xText>W przypadku niezgodnego z prawem wypowiedzenia umowy o pracę na czas określony pracownikowi, w świetle znajdujących w tej sprawie zastosowanie regulacji, przysługuje odszkodowanie w wysokości za czas, do którego umowa miała trwać, nie dłużej niż za 3 miesiące (<xLexLink xArt="art. 50;art. 50 § 4" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 50 § 4 k.p.</xLexLink>). Umowa o pracę z tytułu wypowiedzenia której powódka dochodziła odszkodowania, była zawarta do 18 lipca 2024r., co oznacza, że <xAnon>K. S.</xAnon> ma prawo do świadczenia w wysokości trzymiesięcznego wynagrodzenia.</xText> <xText>Wynagrodzenie na potrzeby odszkodowawcze liczone jest jak ekwiwalent za urlop, co wynika z <xLexLink xArt="§ 2;§ 2 ust. 1;§ 2 ust. 1 pkt. 2" xIsapId="WDU19960620289" xTitle="Rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 29 maja 1996 r. w sprawie sposobu ustalania wynagrodzenia w okresie niewykonywania pracy oraz wynagrodzenia stanowiącego podstawę obliczania odszkodowań, odpraw, dodatków wyrównawczych do wynagrodzenia oraz innych należności przewidzianych w Kodeksie pracy" xAddress="Dz. U. z 1996 r. Nr 62, poz. 289">§ 2 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 29 maja 1996r. w sprawie sposobu ustalania wynagrodzenia w okresie niewykonywania pracy oraz wynagrodzenia stanowiącego podstawę obliczania odszkodowań, odpraw, dodatków wyrównawczych do wynagrodzenia i innych należności przewidzianych w kodeksie pracy</xLexLink> /Dz.U.1996 nr 62 poz. 289 z poźn. zm/).</xText> <xText>Kwota dochodzona przez powódkę jest niższa od trzykrotności tak wyliczonego przez pozwaną wynagrodzenia, stąd żądanie odszkodowawcze podlegało uwzględnieniu w całości.</xText> <xText>Odsetki od odszkodowania zasądzono zgodnie z żądaniem od dnia doręczenia pozwu pozwanej (k. 30). Dzień ten bowiem traktować należy jak dzień wezwania do zapłaty (<xLexLink xArt="art. 481;art. 481 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 481 § 1 k.c</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 300" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 300 k.p.</xLexLink>).</xText> <xText>Rozstrzygnięcie o kosztach oparto o przepis <xLexLink xArt="art. 98;art. 98 § 1;art. 98 § 1(1);art. 98 § 3" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 98 § 1, 1<xSUPx>1</xSUPx> i 3 k.p.c.</xLexLink>, zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony, w tym wynagrodzenie zawodowego pełnomocnika z odsetkami od dnia uprawomocnienia się orzeczenia. Zasądzona na rzecz powódki kwota odpowiada minimalnej stawce wynagrodzenia zawodowego pełnomocnika określonej w § 9 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (t.j. Dz.U.2023.1935).</xText> <xText>Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 113;art. 113 § 1" xIsapId="WDU20051671398" xTitle="Ustawa z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 167, poz. 1398">art. 113 § 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych</xLexLink> (t.j. Dz.U. 2023.1144), kosztami sądowymi, których strona nie miała obowiązku uiścić lub których nie miał obowiązku uiścić kurator albo prokurator, sąd w orzeczeniu kończącym sprawę w instancji obciąży przeciwnika, jeżeli istnieją do tego podstawy, przy odpowiednim zastosowaniu zasad obowiązujących przy zwrocie kosztów procesu. Istniejące początkowo wątpliwości związane ze stosowaniem tego przepisu zostały rozwiane w uchwale Sądu Najwyższego z dnia 5 marca 2007 r. l PZP 1/07, w której Sąd ten wskazał, iż sąd w orzeczeniu kończącym w instancji sprawę z zakresu prawa pracy, w której wartość przedmiotu sporu nie przewyższa kwoty 50.000 zł obciąży pozwanego pracodawcę kosztami sądowymi, których nie miał obowiązku uiścić pracownik wnoszący powództwo lub odwołanie do sądu. Wysokość kosztów sądowych w niniejszej sprawie ustalona została w oparciu o przepis art. 13 ust. 1 pkt 5 powołanej wyżej ustawy.</xText> <xText>Orzeczenie w przedmiocie rygoru natychmiastowej wykonalności znajduje oparcie w <xLexLink xArt="art. 477(2);art. 477(2) § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 477 <xSUPx>2</xSUPx> § 1 k.p.c.</xLexLink></xText> <xText>Dla porządku wskazać tylko na koniec można, że podpisanie wypowiedzenia przez osoby, których umocowanie nie zostało wykazane, nie oznacza, że oświadczenie nie było skuteczne (że nie doszło do rozwiązania umowy). Na gruncie stosunków pracy, w utrwalonym już orzecznictwie sądowym przyjmuje się, iż niezgodność z prawem rozwiązania umowy o pracę, wynikająca z niewłaściwej reprezentacji pracodawcy, nie powoduje nieważności złożonego oświadczenia. Jedną z podstawowych zasad prawa pracy jest możliwość wzruszenia skutków prawnych wadliwego oświadczenia o rozwiązaniu umowy wyłącznie na drodze sądowej w wyniku inicjatywy (odwołania) pracownika. Wadliwe rozwiązanie umowy (za lub bez wypowiedzenia) jest czynnością zaskarżalną. Jeśli zaskarżone nie zostanie (i to w ściśle określonym terminie) doprowadza do skutecznego rozwiązania stosunku pracy. <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">Kodeks pracy</xLexLink> nie przewiduje nieważności czynności pracodawcy związanych z rozwiązaniem umowy, sięgnięcie do przepisów <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">kodeksu cywilnego</xLexLink> na mocy odesłania zawartego w <xLexLink xArt="art. 300" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 300 k.p.</xLexLink> nastąpić może jedynie w sytuacji, w których rozwiązanie stosunku pracy w imieniu pracodawcy zostało dokonane niezgodnie z jego wolą, a fakt jego dokonania nie został później potwierdzony przez podmiot zatrudniający. Inaczej stosowanie tych przepisów pozostawałoby w sprzeczności z zasadami prawa pracy. (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia z dnia 9 maja 2006 r. sygn. akt II PK 270/05 OSNAPiUS 2007/9-10/125 i powołane tam orzeczenia).</xText> <xText>Rozpoznanie sprawy w składzie jednoosobowym warunkowała treść art. 15zzs<xSUPx>1</xSUPx> ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 2 marca 2020r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem <xAnon> (...)</xAnon> — 19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (t.j. Dz.U. 2021.2095 ze zm.) znajdującego nadal zastosowanie na mocy art. 29 ust. 2 ustawy z dnia 9 marca 2023r. o zmianie <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">ustawy Kodeks postępowania cywilnego</xLexLink> oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2023r. poz. 614).</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Justyna Kawka

Justyna Kawka

Sygn. akt IX P 58/23 UZASADNIENIE K. S., pozwem wniesionym w dniu 20 grudnia 2022r., odwołała się od dokonanego jej w dniu 30 listopada 2022r. wypowiedzenia umowy o pracę na czas określony dochodząc odszkodowania w wysokości 9030 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia doręczenia pozwu pozwanemu pracodawcy(...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnościąweW.. Powódka powoływała się na naruszenie przez pracodawcę zasad współżycia społecznego. Pozwana spółka wniosła o oddalenie powództwa. Obie strony wystąpiły o koszty procesu. W toku postępowania powódka zakwestionowała dodatkowo prawidłowość rozwiązania umowy wskazując na brak stosowanego umocowania osoby dokonującej wypowiedzenia. Sąd ustalił następujący stan faktyczny. Strony niniejszego procesu pozostawały w stosunku pracy od 19 lipca 2021r. najpierw w oparciu o umowę o pracę na trzymiesięczny okres próbny, a dalej w oparciu o umowy o pracę zawarte na czas określony. Pierwsza z umów na czas określony obejmowała okres 19 października 2021r. – 18 października 2022r., druga, zawarta w dniu 13 października 2022r. , okres 19 października 2022r. – 18 lipca 2024r. Powódka zatrudniona była w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku doradcy klienta. Swoje obowiązki wykonywała w znajdującym się wG.sklepie należącym do sieci(...). Niesporne, nadto umowy o pracę i świadectwo pracy w aktach osobowych powódki – k. 48 W dniu 30 listopada 2022r. powódce wręczono pisemne wypowiedzenie umowy o pracę zawartej w dniu 13 października 2022r. Dokument za pracodawcę został opatrzony nieczytelnym podpisem bez wskazania danych osoby, od której podpis ten pochodzi i bez powołania się na umocowanie tej osoby do dokonania wypowiedzenia. Dowód: oświadczenie o wypowiedzeniu powódce umowy o pracę z dnia 30 listopada 2022r. w aktach osobowych powódki – k. 48 Podpis na wypowiedzeniu pochodził odD. G.– dyrektora obszaru sprzedaży. Niesporne To on wręczył powódce wypowiedzenie w obecności jej bezpośredniego przełożonego informując, że rozwiązanie umowy podyktowane jest najgorszymi wynikami sprzedażowymi. W czasie rozmowy powódce nie okazano upoważnienia dla wypowiedzenia umowy o pracę. Dowód: przesłuchanie powódki (zapis skrócony – k.66, 69 – 70), zeznania świadkaD. G.(zapis skrócony k. 67 – 68), wyniki sprzedażowe – k. 42, wniosek o rozwiązanie umowy o pracę z 28.11.2022r. – w aktach osobowych powódki Miesięczne wynagrodzenie powódki liczone według zasad jak ekwiwalent za urlop wynosiło 4683, 30 zł. Niesporne, nadto zaświadczenie – k. 47 Sąd zważył, co następuje. Pomiędzy dokonaniem powódce wypowiedzenia umowy o pracę, a wyrokowaniem w niniejszej sprawie zmianie uległy przepisykodeksu pracydotyczące wypowiedzeń umów terminowych i roszczeń związanych z takimi wypowiedzeniami. Zmiana ta dokonana została ustawą z dnia 9 marca 2023r. o zmianieustawy Kodeks Pracyoraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2023r. poz. 641). W sprawie znajdują zastosowanie przepisy obowiązujące przed zmianą, co wynika z art. 25 wskazanej ustawy. Przepisykodeksu pracyw brzmieniu obowiązującym przed 26 kwietnia 2023r. przewidywały (zresztą jak i obecnie) prawo pracownika do wystąpienia z odwołaniem od wypowiedzenia umowy o pracę niezależnie od tego, czy umowa miała charakter terminowy (obejmowała okres próbny albo czas określony) czy też zawarta była na czas nieokreślony. Różny jednak pozostawał wówczas zakres badania przez sąd wypowiedzenia w każdym z tych przypadków. Zgodnie bowiem zart. 45 § 1 k.p.sąd – stosownie do żądania pracownika – orzekał o bezskuteczności wypowiedzenia, a jeżeli umowa uległa już rozwiązaniu – o przywróceniu pracownika do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowaniu w razie ustalenia, że wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony było nieuzasadnione lub naruszało przepisy o wypowiadaniu umów o pracę. Z kolei w przypadku umowy na czas określony sąd orzekał o odszkodowaniu (o bezskuteczności wypowiedzenia czy przywróceniu do pracy jedynie wyjątkowo w przypadku osób objętych ustawową ochroną przed wypowiedzeniem), jeśli doszło do naruszenia przepisów o wypowiedzeniu (art. 50 § 3 k.p.,art. 50 § 5 k.p.). Również w przypadku umowy o pracę na okres próbny odszkodowanie dla pracownika uzależnione było od oceny, czy doszło przy dokonywaniu wypowiedzenia do naruszenia przepisów (art. 50 § 1 k.p.). Badanie zasadności wypowiedzenia dotyczyło zatem wyłącznie umów zawartych na czas nieokreślony, co korespondowało z ówczesną regulacjąart. 30 § 4 k.p.przewidującą obowiązek wskazania przyczyny wypowiedzenia wyłącznie w przypadku takich właśnie umów. Wymóg wskazania pracownikowi przyczyny nie ciążył na pracodawcy w przypadku wypowiadania innych umów o pracę, w tym na czas określony, co spotkało się zresztą z zarzutem naruszenia konstytucyjnej zasady równego traktowania oraz sprawiedliwości społecznej. Rozstrzygający tę kwestię, Trybunał Konstytucyjny orzekł o zgodności omawianego przepisu orazart. 50 § 3 k.p.w zakresie, w jakim pomijał prawo pracownika do odszkodowania z tytułu nieuzasadnionego wypowiedzenia, z powoływanymi zasadami (wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 2 grudnia 2008 r., P 48/07, Lex 465368). Mając na względzie wskazane regulacje w sprawach dotyczących wypowiadania umów terminowych nie podlega badaniu (o ile do wypowiedzeń doszło pod rządem ówczesnych przepisów) zasadność wypowiedzenia. Wezwanie w niniejszej sprawie świadków (z których stawił się tylko jeden) warunkowało jedynie powoływanie się przez powódkę na naruszenie przez pracodawcę zasad współżycia społecznego. Ostatecznie sąd przesłuchał stającego świadka, pomijając zgłoszone później przez powódkę dowody ze źródeł osobowych, bowiem przesłuchanieK. S.nie dawało podstaw do uznania, że zaistniały okoliczności świadczące o naruszeniu zasad współżycia społecznego. Takiego naruszenia nie można wywodzić li tylko z wypowiedzenia umowy po 42 dniach jej trwania i na trzy tygodnie przed Świętami Bożego Narodzenia, na co powoływała się powódka. Występująca z pozwem w swoim przesłuchaniu nie podała żadnych okoliczności faktycznych, które wskazywać mogłyby na naruszenie zasad współżycia społecznego, w szczególności okoliczności wskazujących na zawarcie przez pracodawcę kolejnej umowy terminowej z zamiarem rozwiązania jej po krótkim czasie (co sugerowane było w pozwie). Jak wynikało z zeznań przesłuchanego świadka, do rozwiązania umowy doszło z powodu najsłabszych wyników powódki z wszystkich zatrudnionych w tym samym sklepie pracowników. Taki też powód wskazano pracownicy przy wręczaniu wypowiedzenia. Te najsłabsze wyniki potwierdza nie tylko przedstawione przez spółkę, a niezakwestionowane zestawienie wyników sprzedażowych, ale i znajdujący się w aktach osobowych wydruk elektronicznego dokumentu - wniosku o rozwiązanie umowy o pracę z dnia 28 listopada 2022r., w którym wskazano, że powódka została wytypowana do zwolnienia na podstawie ostatnich wyników jako najsłabsze ogniwo. Wobec niewskazania przez powódkę okoliczności faktycznych mogących świadczyć o naruszeniu zasad współżycia społecznego należało pominąć zgłoszony przez nią (po cofnięciu przez przeciwnika) dowód z zeznańM. W.. Zgłaszane dowody mają bowiem służyć wykazaniu okoliczności faktycznych podnoszonych przez stronę, a nie zmierzać do poszukiwaniu okoliczności mogących wskazywać na zasadność roszczeń. Z kolei wniosek dowodowy dotyczący zeznańD. K.podlegał pominięciu jako mający na celu wykazanie okoliczności przeczących zasadności wypowiedzenia czyli kwestii nie podlegającej ocenie w tej sprawie. Okoliczność, iż powódce (choć nie było to wymagane) wskazano przy dokonywaniu wypowiedzenia ustnie jego przyczyny, nie mogła prowadzić do oceny prawdziwości tych przyczyn ani tego czy były wystarczające dla rozwiązania umowy w zastosowanym trybie. Trudno bowiem uznać, by sytuacja pracodawcy miała być pod względem prawnym gorsza wówczas, gdy dokonał czynności, do której nie był zobligowany (uzasadnienia wypowiedzenia),, zwłaszcza w sytuacji, gdy żaden przepis prawa nie przewiduje oceny przez sąd zasadności wypowiedzenia umowy terminowej. Wszystko powyższe nie skutkowało jednak oddaleniem powództwa. Ocenie w tej sprawie podlegało bowiem przede wszystkim to, czy wypowiedzenie spełniało warunki formalne przewidziane przepisami. Jedyną kwestią, która budziła w tym zakresie wątpliwości (była sporna między stronami) pozostawało umocowanie osoby podpisującej wypowiedzenie do dokonania tej czynności. Pozwana spółka, na której spoczywał ciężar wykazania prawidłowości wypowiedzenia, w tym spornego umocowania, tego ciężaru nie udźwignęła. Nie wykazała bowiem, że osoba, która podpisała oświadczenie pracodawcy, była właściwie upoważniona uczynić to w jego imieniu. W wypowiedzeniu brak danych osoby podpisującej. Nie ma też żadnego powołania się na posiadane przez nią pełnomocnictwo. Między stronami nie było sporu co do tego, że podpis pochodzi od świadkaD. G.(co wynikało też z zeznań wymienionego), powódka jednak podważała jego umocowanie do działania w takim zakresie w imieniu pozwanej. Świadek zeznał wprawdzie, że posiadał umocowanie do rozwiązywania umów, nie potrafił jednak przybliżyć żadnych szczegółów tego umocowania (jego zakresu, daty udzielenia), co nie pozwalało na ocenę, czy było ono prawidłowe. Strona pozwana nie załączyła do odpowiedzi na pozew dokumentu potwierdzającego umocowanieD. G.do działania w imieniu pracodawcy powódki obejmującego wypowiadanie umów o pracę. O ile na tym etapie procesu pozostawało to jeszcze zrozumiałe wobec braku w pozwie zarzutu we wskazanym zakresie, o tyle powinno być uczynione, gdy zarzut taki się pojawił ze strony przeciwniczki. Tymczasem pełnomocnik pozwanej początkowo wskazywał, że nie widzi potrzeby wystąpienia z wnioskiem dowodowym co do pełnomocnictwa udzielonegoD. G., a później, gdy wniosek taki złożył, w zakreślonym przez sąd terminie dokumentu pełnomocnictwa nie przedłożył. Nadesłany przez niego skan nie może być bowiem uznany za dokument sporządzony w formie pisemnej albo elektronicznej (art. 245 k.p.c.). Strona powołująca się na dokument obowiązana jest złożyć jego oryginał albo odpis potwierdzony przez notariusza czy profesjonalnego pełnomocnika (art. 129 § 1 i 2 k.p.c.). Złożony skan nie odpowiada tym wymogom. Wskazać należy, iż pozwana na swój wniosek zobligowana została pod rygorem pominięcia dowodu do złożenia pełnomocnictwa czyli oryginału lub właściwie potwierdzonego za zgodność z oryginałem jego odpisu. Na pytanie Przewodniczącej o przyczyny przedstawienia li tylko skanu pełnomocnictwa pełn. pozwanej wskazywał na utrwaloną praktykę w tym zakresie i niemożność zapoznania się z oryginałem, a w konsekwencji potwierdzenia przedłożonej kopii za zgodność z tymże. Jednak nie podał żadnego istotnego powodu takiej niemożności, bo trudno za takowy uznać funkcjonowanie kancelarii pełnomocnika poza siedzibą pozwanego. Choć skan nie jest pozbawiony mocy dowodowej (art. 308 k.p.c.), to nie może być uznany za wystarczający w opisanej wyżej sytuacji przy jednoczesnym jego zakwestionowaniu przez stronę powodową. Skoro wypowiedzenie umowy winno nastąpić na piśmie, to taka forma dotyczy też pełnomocnictwa dla tej czynności, by czynność uznać za prawidłową. Forma pisemna wymaga własnoręcznego podpisu na dokumencie (art. 78 § 1 k.c.). Złożony skan nie pozwala na stwierdzenie czy wymóg ten został zachowany. Pełnomocnictwo NR 36-3-2021 mogło np. obejmować tylko kserokopie podpisów. Powyższe prowadziło do uznania, że pozwana spółka nie wykazała formalnej prawidłowości wypowiedzenia. W przypadku niezgodnego z prawem wypowiedzenia umowy o pracę na czas określony pracownikowi, w świetle znajdujących w tej sprawie zastosowanie regulacji, przysługuje odszkodowanie w wysokości za czas, do którego umowa miała trwać, nie dłużej niż za 3 miesiące (art. 50 § 4 k.p.). Umowa o pracę z tytułu wypowiedzenia której powódka dochodziła odszkodowania, była zawarta do 18 lipca 2024r., co oznacza, żeK. S.ma prawo do świadczenia w wysokości trzymiesięcznego wynagrodzenia. Wynagrodzenie na potrzeby odszkodowawcze liczone jest jak ekwiwalent za urlop, co wynika z§ 2 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 29 maja 1996r. w sprawie sposobu ustalania wynagrodzenia w okresie niewykonywania pracy oraz wynagrodzenia stanowiącego podstawę obliczania odszkodowań, odpraw, dodatków wyrównawczych do wynagrodzenia i innych należności przewidzianych w kodeksie pracy/Dz.U.1996 nr 62 poz. 289 z poźn. zm/). Kwota dochodzona przez powódkę jest niższa od trzykrotności tak wyliczonego przez pozwaną wynagrodzenia, stąd żądanie odszkodowawcze podlegało uwzględnieniu w całości. Odsetki od odszkodowania zasądzono zgodnie z żądaniem od dnia doręczenia pozwu pozwanej (k. 30). Dzień ten bowiem traktować należy jak dzień wezwania do zapłaty (art. 481 § 1 k.cw zw. zart. 300 k.p.). Rozstrzygnięcie o kosztach oparto o przepisart. 98 § 1, 11i 3 k.p.c., zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony, w tym wynagrodzenie zawodowego pełnomocnika z odsetkami od dnia uprawomocnienia się orzeczenia. Zasądzona na rzecz powódki kwota odpowiada minimalnej stawce wynagrodzenia zawodowego pełnomocnika określonej w § 9 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (t.j. Dz.U.2023.1935). Zgodnie zart. 113 § 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych(t.j. Dz.U. 2023.1144), kosztami sądowymi, których strona nie miała obowiązku uiścić lub których nie miał obowiązku uiścić kurator albo prokurator, sąd w orzeczeniu kończącym sprawę w instancji obciąży przeciwnika, jeżeli istnieją do tego podstawy, przy odpowiednim zastosowaniu zasad obowiązujących przy zwrocie kosztów procesu. Istniejące początkowo wątpliwości związane ze stosowaniem tego przepisu zostały rozwiane w uchwale Sądu Najwyższego z dnia 5 marca 2007 r. l PZP 1/07, w której Sąd ten wskazał, iż sąd w orzeczeniu kończącym w instancji sprawę z zakresu prawa pracy, w której wartość przedmiotu sporu nie przewyższa kwoty 50.000 zł obciąży pozwanego pracodawcę kosztami sądowymi, których nie miał obowiązku uiścić pracownik wnoszący powództwo lub odwołanie do sądu. Wysokość kosztów sądowych w niniejszej sprawie ustalona została w oparciu o przepis art. 13 ust. 1 pkt 5 powołanej wyżej ustawy. Orzeczenie w przedmiocie rygoru natychmiastowej wykonalności znajduje oparcie wart. 4772§ 1 k.p.c. Dla porządku wskazać tylko na koniec można, że podpisanie wypowiedzenia przez osoby, których umocowanie nie zostało wykazane, nie oznacza, że oświadczenie nie było skuteczne (że nie doszło do rozwiązania umowy). Na gruncie stosunków pracy, w utrwalonym już orzecznictwie sądowym przyjmuje się, iż niezgodność z prawem rozwiązania umowy o pracę, wynikająca z niewłaściwej reprezentacji pracodawcy, nie powoduje nieważności złożonego oświadczenia. Jedną z podstawowych zasad prawa pracy jest możliwość wzruszenia skutków prawnych wadliwego oświadczenia o rozwiązaniu umowy wyłącznie na drodze sądowej w wyniku inicjatywy (odwołania) pracownika. Wadliwe rozwiązanie umowy (za lub bez wypowiedzenia) jest czynnością zaskarżalną. Jeśli zaskarżone nie zostanie (i to w ściśle określonym terminie) doprowadza do skutecznego rozwiązania stosunku pracy.Kodeks pracynie przewiduje nieważności czynności pracodawcy związanych z rozwiązaniem umowy, sięgnięcie do przepisówkodeksu cywilnegona mocy odesłania zawartego wart. 300 k.p.nastąpić może jedynie w sytuacji, w których rozwiązanie stosunku pracy w imieniu pracodawcy zostało dokonane niezgodnie z jego wolą, a fakt jego dokonania nie został później potwierdzony przez podmiot zatrudniający. Inaczej stosowanie tych przepisów pozostawałoby w sprzeczności z zasadami prawa pracy. (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia z dnia 9 maja 2006 r. sygn. akt II PK 270/05 OSNAPiUS 2007/9-10/125 i powołane tam orzeczenia). Rozpoznanie sprawy w składzie jednoosobowym warunkowała treść art. 15zzs1ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 2 marca 2020r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem(...)— 19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (t.j. Dz.U. 2021.2095 ze zm.) znajdującego nadal zastosowanie na mocy art. 29 ust. 2 ustawy z dnia 9 marca 2023r. o zmianieustawy Kodeks postępowania cywilnegooraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2023r. poz. 614).

15/551530/0004521/P

Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie

IX Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

153015000001006_II_Ka_000843_2023_Uz_2024-01-17_001

II Ka 843/23

2024-01-17 01:00:00.0 CET

2024-02-01 17:30:04.0 CET

2024-02-01 10:52:49.0 CET

15301500

1006

SENTENCE, REASON

Sygn. akt II Ka 843/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 17 stycznia 2024r. Sąd Okręgowy w Siedlcach w II Wydziale Karnym w składzie: Przewodniczący SSO Agnieszka Karłowicz Protokolant sekr. sąd. Beata Wilkowska po rozpoznaniu dnia 17 stycznia 2024r. sprawy P. S. obwinionego z art. 119 § 1 kw. na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę obwinionego od wyroku Sądu Rejonowego w Siedlcach z dnia 2 października 2023r., sygn. akt II W 1205/22 I zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy; II zasąd

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Agnieszka Walerczak" xPublisher="75020311722" xEditorFullName="Agnieszka Walerczak" xEditor="75020311722" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="5" xFlag="published" xVolType="15/301500/0001006/Ka" xYear="2023" xVolNmbr="000843" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText>Sygn. akt II Ka 843/23</xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right">Dnia 17 stycznia 2024r.</xText> <xText>Sąd Okręgowy w Siedlcach w II Wydziale Karnym w składzie:</xText> <xText>Przewodniczący SSO Agnieszka Karłowicz</xText> <xText>Protokolant sekr. sąd. Beata Wilkowska</xText> <xText>po rozpoznaniu dnia 17 stycznia 2024r.</xText> <xText>sprawy <xBx><xAnon>P. S.</xAnon> </xBx></xText> <xText>obwinionego z art. 119 § 1 kw.</xText> <xText>na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę obwinionego</xText> <xText>od wyroku Sądu Rejonowego w Siedlcach</xText> <xText>z dnia 2 października 2023r., sygn. akt II W 1205/22</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">I</xName> <xText>zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">II</xName> <xText>zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. <xAnon>J. W.</xAnon> 516,60 zł (w tym 96,60 zł podatku VAT) tytułem kosztów obrony z urzędu wobec obwinionego w postępowaniu odwoławczym;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">III</xName> <xText>zwalnia obwinionego od opłaty i wydatków za II instancję przejmując te ostatnie na rachunek Skarbu Państwa.</xText> </xUnit> <xText><xBx>Sygn. akt II Ka 843/23</xBx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText><xBx> <xAnon>P. S.</xAnon> </xBx>został obwiniony o to, że:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">I</xName> <xText>w dniu 09 czerwca 2022 roku około godz. 08.52 w <xAnon>S.</xAnon> przy <xAnon>ul. (...)</xAnon> w <xAnon> sklepie (...)</xAnon> dokonał kradzieży alkoholu i artykułów spożywczo- przemysłowych o łącznej wartości 243,72 zł na szkodę tego sklepu</xText> </xUnit> <xText><xBx>tj. o czyn z art. 119 § 1 kw</xBx></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">II</xName> <xText>w dniu 12 lipca 2022 roku około godz. 13.30 w <xAnon>S.</xAnon> przy <xAnon>ul. (...)</xAnon> w <xAnon> sklepie (...)</xAnon> dokonał kradzieży artykułów przemysłowych o łącznej wartości 56,97 zł na szkodę tego sklepu</xText> </xUnit> <xText><xBx>tj. o czyn z art. 119 § 1 kw</xBx></xText> <xText>Sąd Rejonowy w Siedlcach wyrokiem zaocznym z dnia 2 października 2023 r. <xBRx></xBRx>w sprawie II W 1205/22 uznał <xAnon>P. S.</xAnon> za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów i za to na podstawie art. 119 § 1 kw wymierzył mu karę grzywny w kwocie 600 (sześciuset) złotych. W pkt II zwolnił obwinionego od zapłaty kosztów sądowych, przejmując je na rachunek Skarbu Państwa, zaś w pkt III zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. <xAnon>J. W.</xAnon> kwotę 619, 92 zł tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej świadczonej z urzędu.</xText> <xText>Apelację od powyższego wyroku wniósł obrońca obwinionego, zarzucając mu obrazę <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 kpk</xLexLink> w zakresie oparcia wyroku na dowolnej i błędnej ocenie dowodów, nieustaleniu wszystkich okoliczności sprawy, w szczególności zmierzających do wykazania niewinności obwinionego, co niewątpliwie miało wpływ na treść wyroku oraz sposobu dokonywania ustaleń faktycznych, który pozostawia poza sferą rozważań istotne dowody i okoliczności z nich wynikające, a z innych nie wyciąga oczywistych wniosków, jest tym samym przejawem dowolnej, a nie swobodnej oceny materiału dowodowego, a także mającą wpływ na treść zaskarżonego wyroku rażącą obrazę prawa procesowego, a mianowicie art. 2 § 1 pkt 1 oraz art. 4 w zw. z <xLexLink xArt="art. 5;art. 5 § 1;art. 5 § 2;art. 7;art. 410" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 5 § 1 i 2 oraz art. 7 i 410 kpk</xLexLink>, przez wydanie orzeczenia uznającego obwinionego za winnego, bez dowodów uprawdopodobniających dokonanie. Podnosząc takowe zarzuty wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie obwinionego <xBRx></xBRx>od zarzucanych mu czynów, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd I instancji.</xText> <xText><xBx>Sąd Okręgowy zważył, co następuje:</xBx></xText> <xText>Kontrola instancyjna zaskarżonego wyroku wykazała, iż Sąd I instancji przeprowadził postępowanie w sposób zasługujący na akceptację. Zgromadzone dowody poddał ocenie, wbrew temu co twierdzi skarżący, zgodnej z dyrektywami płynącymi z treści <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 kpk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 8" xIsapId="WDU20011061148" xTitle="Ustawa z dnia 24 sierpnia 2001 r. - Kodeks postępowania w sprawach o wykroczenia" xAddress="Dz. U. z 2001 r. Nr 106, poz. 1148">art. 8 kpw</xLexLink>, w efekcie czego ustalony stan faktyczny jest wolny od błędów.</xText> <xText>Należy przypomnieć, że podnoszenie zarzutu opartego jedynie na odmiennej ocenie dowodów dokonanej przez skarżącego, bez wskazania błędów natury faktycznej, logicznej, usterek w rozumowaniu, oparcia się na nieujawnionym materiale dowodowym albo oparcie się tylko na części materiału dowodowego, nie może prowadzić do podważenia wyroku Sądu I instancji. We wniesionej apelacji skarżący tak jednak czynił, skoro przedstawił jedynie własną, odmienną od dokonanej przez Sąd I instancji ocenę dowodów i to jeszcze taką, która nie respektowała wymogu uwzględnienia całokształtu ujawnionych w sprawie okoliczności. Ten przewidziany w <xLexLink xArt="art. 410" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 410 k.p.k.</xLexLink> obowiązuje nie tylko sąd przy rozstrzyganiu konkretnej sprawy, ale także powinien być przestrzegany w środkach odwoławczych przez skarżących. Bez tego zawarte tam rozważania zawsze będą oceniane jako nieuprawnione, a więc i dowolne (postanowienie SN z 22.05.2019 r., II KK 135/19, LEX nr 2671513).</xText> <xText>Brak jest podstaw dla zakwestionowania prawidłowości oceny wiarygodności dowodów, na których oparto ustalenia faktyczne, jak też zasadności wysnutych <xBRx></xBRx>na podstawie tych dowodów faktów dotyczących przebiegu obu zdarzeń. <xBRx></xBRx>Relację pracownika ochrony <xAnon> sklepu (...)</xAnon>, zlokalizowanego w <xAnon>S.</xAnon> przy <xBRx></xBRx><xAnon>ul. (...)</xAnon>, tj. <xAnon>M. M.</xAnon> w zakresie opisu zachowania obwinionego z dnia 9 czerwca 2022 r. polegającego na włożeniu towarów do koszyka, poza butelką wody mineralnej, a następnie ich włożeniu do torby i niezapłaceniu za nie, z wyjątkiem wody mineralnej, potwierdza zapis monitoringu, co do którego brak jest podstaw do jego kwestionowania, chociażby w świetle jego wysokiej jakości obrazu i załączonych do akt wydruków, stanowiących uzupełnienie tego dowodu. Zresztą w trakcie postępowania nie podważał tego dowodu ani obwiniony, ani też jego obrońca. Z kolei w przypadku czynu z dnia 12 lipca 2022 r. należy przypomnieć, że obwiniony został ujęty na gorącym uczynku, zaraz po opuszczeniu strefy kas, przez pracownika ochrony <xAnon>D. K.</xAnon>, która to opisała wygląd obwinionego, a po okazaniu jej fotografii na rozprawie w dniu 27 września 2023 r., przedstawiających osobę obwinionego, kategorycznie potwierdziła, iż sprawcą kradzieży, którego to ujęła, a wcześniej zauważyła na monitoringu wizyjnym zamontowanym w sklepie jest <xAnon>P. S.</xAnon>. Należy zauważyć, co słusznie podniósł Sąd Rejonowy, że dowody te znajdują potwierdzenie w przekazie obwinionego z fazy przygotowawczej postępowania, kiedy wówczas przyznawał się do popełnienia zarzucanych mu czynów. Twierdzeniom o braku wiedzy o zachowaniu jakie podjął w dniu 9 czerwca 2022 r. z uwagi na stan zdrowia psychicznego zaprzeczają jego wyjaśnienia z k. 153v akt sprawy „Ja schowałem do torby może kilka rzeczy, na pewno nie cały koszyk”. Warto przypomnieć, że o wartości dowodowej wyjaśnień obwinionego nie decyduje to, w jakim stadium zostały one złożone, lecz ich treść w konfrontacji z innymi dowodami sprawy i w żadnym wypadku nie można nadawać im większej wartości względem pozostałych dowodów zgromadzonych w sprawie. W razie zaś sprzeczności w wyjaśnieniach wartość dowodowa relacji złożonej w toku postępowania przygotowawczego jest taka sama jak zeznań, które zostały złożone na rozprawie. Decyzja, którą ze sprzecznych wersji uznać za wiarygodną, należy do sądu orzekającego (wyrok SN z 20.05.1978 r., V KR 78/78, OSNKW 1978, nr 12, poz. 147, wyrok SA w Poznaniu z 23.12.2021 r., II AKa 33/21, LEX nr 3307782). W świetle treści dowodów obciążających obwinionego i braku jakichkolwiek podstaw do zakwestionowania wiarygodności tych dowodów, bowiem nie sposób uznać, aby osoby postronne, mające styczność z niniejszym postępowaniem z racji tylko pełnienia obowiązków służbowym, miałyby składać relację, która nie oddaje rzeczywistości, po to by bezpodstawnie obciążać obwinionego, który to w jednym przypadku został ujęty na tzw. gorącym uczynku, zaś w drugim uwidoczniony został na zapisie z monitoringu sklepu, uprawnieniem Sądu I instancji było odmówienie wiary wyjaśnieniom obwinionego z postępowania jurysdykcyjnego. Brak tym samym jest podstaw dla zakwestionowania prawidłowości dokonanej przez ten Sąd oceny wiarygodności wyjaśnień obwinionego, gdyż ocena ta uwzględnia dyrektywy jakie przewiduje <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 kpk</xLexLink>, stosowany w postępowaniu w sprawach o wykroczenia poprzez odesłanie z <xLexLink xArt="art. 8" xIsapId="WDU20011061148" xTitle="Ustawa z dnia 24 sierpnia 2001 r. - Kodeks postępowania w sprawach o wykroczenia" xAddress="Dz. U. z 2001 r. Nr 106, poz. 1148">art. 8 kpw</xLexLink>. Przechodząc do oceny stanu psychicznego obwinionego, na który to powoływał się w trakcie postępowania, podnieść należy, że Sąd Rejonowy z uwagi na uzasadnione wątpliwości co do stanu zdrowia psychicznego obwinionego jakie wyłaniały się ze sprawy wywołał opinię biegłego. Jest ona wolna od wątpliwości, profesjonalna, a jednocześnie jasna i przejrzysta. Słusznie stała się wyznacznikiem stanu psychicznego obwinionego w chwili czynów. Biegły wydał opinię po przeprowadzeniu badania obwinionego, a także zapoznaniu się z jego dokumentacją medyczną. Wnioski jakie z niej wynikają są takie, że <xAnon>P. S.</xAnon> miał zachowaną zdolność do rozpoznania znaczenia zarzucanych mu czynów oraz pokierowania swoim postępowaniem. Miał więc on możliwość zachowania się zgodnie z prawem, a mimo to nie dał posłuchu normie prawnej. Nie zachodziły przy tym żadne okoliczności, które mogłyby wyłączyć, bądź ograniczyć jego winę. Wobec przekonującej argumentacji, zupełności wywołanej w sprawie opinii psychiatrycznej, w tym rzetelnego uzasadnienia włączenia tego dowodu do podstawy prawnej zaskarżonego wyroku przez Sąd merytorycznie rozpoznający sprawę, nie było przesłanek dopuszczenia kolejnej opinii w oparciu o przepis <xLexLink xArt="art. 201" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 201 kpk</xLexLink>. Skądinąd pomimo, iż skarżący zarzucił dowolność całości zgromadzonego materiału dowodowego w sprawie, to jednak nie przedstawił na łamach wywiedzionego środka zaskarżenia argumentacji o wadliwości omawianej opinii biegłego. Decyzja Sądu Rejonowego odnośnie wartościowania tego dowodu jak to wyżej podkreślono była słuszna.</xText> <xText>Aby zasadnie, tym samym skutecznie podnieść zarzut obrazy <xLexLink xArt="art. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 4 kpk</xLexLink> nie wystarczy ogólne stwierdzenie o jego naruszeniu, które oparte jest na wyłącznie subiektywnym odczuciu strony, która wynika niejednokrotnie z odmiennej oceny materiału dowodowego skupiającej się tylko na korzystnych dowodach. O braku obiektywizmu Sądu można natomiast mówić wtedy, gdy zostały naruszone określone przepisy zawierające normy nakazujące lub zakazujące działań na niekorzyść określonej strony postępowania lub gdy w sposób wyraźny i udokumentowany Sąd faworyzuje jedną ze stron. Brak precyzyjnego odwołania się do sytuacji procesowej, w której doszło do przekroczenia tych przepisów czyni zarzut oparty na tychże przepisach bezzasadnym (wyrok SA w Warszawie z 18.10.2018 r., II AKa 402/17, LEX nr 2581120).</xText> <xText>Odnosząc się do zarzutu naruszenia <xLexLink xArt="art. 5;art. 5 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 5 § 2 kpk</xLexLink> na samym początku należy podnieść, że stawianie łącznie takiego zarzutu z zarzutem naruszenia <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 kpk</xLexLink> jest nieprawidłowe, gdyż zarzuty te wzajemnie się wykluczają. Jeżeli bowiem skarżący kwestionuję ocenę dowodów co do ich wiarygodności, to takiej sytuacji dotyczy nie <xLexLink xArt="art. 5;art. 5 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 5 § 2 kpk</xLexLink>, lecz <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 kpk</xLexLink>, natomiast gdy skarżący podważa prawidłowość ustaleń faktycznych wynikających z oceny dowodów – w sytuacji gdy sąd powziął wątpliwości, ale rozstrzygnął je na niekorzyść oskarżonego, albo gdy takich wątpliwości nie miał, choć powinien je powziąć - wówczas należy postawić zarzut naruszenia <xLexLink xArt="art. 5;art. 5 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 5 § 2 kpk</xLexLink>. Sąd Rejonowy w niniejszej sprawie nie powziął takich wątpliwości. W świetle okoliczności wyłaniających się z akt sprawy Sąd Okręgowy również nie dostrzega, ażeby takowe wątpliwości występowały. W związku z czym należało w pełni zaaprobować stanowisko Sądu Rejonowego, a zarzut skarżącego uznać za bezpodstawny.</xText> <xText>Podobnie nieprawidłowym jest stawianie łącznie zarzutu naruszenia <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 kpk</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 410" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 410 kpk</xLexLink>. Jeżeli bowiem sąd dokonał oceny dowodu i uznał go za niewiarygodny, to tym samym, czyniąc ustalenia faktyczne, nie oparł ich na tym dowodzie. Wówczas wyłącznym uchybieniem może tu być naruszenie <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 kpk</xLexLink>, a nie <xLexLink xArt="art. 410" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 410 kpk</xLexLink>. <xBRx></xBRx>Dowód oceniony jako niewiarygodny został bowiem wzięty przez sąd pod uwagę, a więc spełniony jest zawarty w <xLexLink xArt="art. 410" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 410 kpk</xLexLink>. wymóg, aby podstawą wyroku był „całokształt” okoliczności (dowodów) ujawnionych na rozprawie głównej. Inną natomiast kwestią jest to, czy dowód powinien stanowić podstawę ustaleń faktycznych, na których oparty został wyrok, ale to zależy wyłącznie od oceny dowodu, która następuje na podstawie <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 kpk</xLexLink>.</xText> <xText>Reasumując całość niniejszych wywodów stwierdzić należy, iż Sąd Okręgowy podzielił stanowisko Sądu I instancji w zakresie oceny wiarygodności ujawnionego w toku postępowania materiału dowodowego. Skarżący w wywiedzionej apelacji w sposób obiektywny nie wykazał zaś nieprawidłowości postępowania dowodowego, w tym procesu pierwszoinstancyjnej oceny dowodów, które skutkowałyby uwzględnieniem przedstawionych zarzutów, nieudolnie próbując podważyć materiał dowodowy obciążający obwinionego i tok rozumowania przedstawiony w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia.</xText> <xText>Tym samym skoro Sąd I instancji nie naruszył żadnego z przepisów ze sfery gromadzenia i oceny dowodów, to brak jest podstaw do kwestionowania przyjętych ustaleń faktycznych.</xText> <xText>Z uwagi na zaskarżenie wyroku w zakresie winy obwinionego, Sąd Okręgowy zgodnie z brzemieniem <xLexLink xArt="art. 447;art. 447 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 447 § 1 kpk</xLexLink>, ocenił prawidłowość orzeczenia także w zakresie rozstrzygnięcia o karze. Wskazać należy, że aby dokonać korekty w omawianym zakresie zaskarżonego wyroku, niewspółmierność kary musiałaby być rażąca. Sąd Okręgowy nie stwierdził jednak, aby wymierzona zaskarżonym wyrokiem była takową. Rozstrzygnięcie o karze spotkało się ono z uznaniem Sądu Okręgowego. Reakcja prawnokarna przyjęta przez Sąd I instancji, a wyrażająca się karą grzywny w wysokości 600 zł, uwzględnia w sposób prawidłowy dyrektywy z <xLexLink xArt="art. 24;art. 33" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 24 i 33</xLexLink> kw. <xBRx></xBRx>Sąd Rejonowy uwzględnił przy jej wymiarze, iż obwiniony uiścił pokrzywdzonemu kwotę odpowiadającą (z nieznaczną różnicą 1,02 zł) wartości skradzionego towaru, <xBRx></xBRx>na co wskazuje uzasadnienie zaskarżonego wyroku. Kwota grzywny wymierzonej obwinionemu pozostaje w pełni współmierna do stopnia winy oraz społecznej szkodliwości popełnionego przez niego wykroczenia oraz zawiera w sobie ładunek dolegliwości niezbędnej dla pełnego uświadomienia obwinionemu konieczności poszanowania w każdej sytuacji przepisów prawa.</xText> <xText>W sprawie oskarżony reprezentowany był przez obrońcę ustanowionego z urzędu, zatem Sąd Okręgowy na podstawie <xLexLink xArt="art. 29;art. 29 ust. 1" xIsapId="WDU19820160124" xTitle="Ustawa z dnia 26 maja 1982 r. - Prawo o adwokaturze" xAddress="Dz. U. z 1982 r. Nr 16, poz. 124">art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. Prawo o adwokaturze</xLexLink> (t.j. Dz. U. z 2022 r. poz. 1184 z późn. zm.), a także § 17 ust. 2 pkt 4 i § 4 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października <xBRx></xBRx>2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1964 z późn. zm.) uwzględnił wniosek obrońcy i zasądził od Skarbu Państwa kwotę 516,60 zł (w tym 96,60 VAT) tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu obwinionemu w postępowaniu odwoławczym.</xText> <xText>Apelacja obrońcy obwinionego okazała się całkowicie niezasadna, zatem zgodnie z <xLexLink xArt="art. 636;art. 636 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 636 § 1 kpk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 121" xIsapId="WDU20011061148" xTitle="Ustawa z dnia 24 sierpnia 2001 r. - Kodeks postępowania w sprawach o wykroczenia" xAddress="Dz. U. z 2001 r. Nr 106, poz. 1148">art. 121 kpw</xLexLink>, obwiniony powinien ponieść koszty postępowania odwoławczego w całości, jednakże z uwagi na jego sytuację finansową, Sąd Okręgowy uznał, że zachodzą podstawy do zwolnienia go od ich uiszczenia.</xText> <xText>Z tych względów Sąd Okręgowy, orzekł jak w wyroku.</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Agnieszka Karłowicz

Agnieszka Walerczak

sekr. sąd. Beata Wilkowska

Agnieszka Walerczak

Sygn. akt II Ka 843/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 17 stycznia 2024r. Sąd Okręgowy w Siedlcach w II Wydziale Karnym w składzie: Przewodniczący SSO Agnieszka Karłowicz Protokolant sekr. sąd. Beata Wilkowska po rozpoznaniu dnia 17 stycznia 2024r. sprawyP. S. obwinionego z art. 119 § 1 kw. na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę obwinionego od wyroku Sądu Rejonowego w Siedlcach z dnia 2 października 2023r., sygn. akt II W 1205/22 I zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy; II zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw.J. W.516,60 zł (w tym 96,60 zł podatku VAT) tytułem kosztów obrony z urzędu wobec obwinionego w postępowaniu odwoławczym; III zwalnia obwinionego od opłaty i wydatków za II instancję przejmując te ostatnie na rachunek Skarbu Państwa. Sygn. akt II Ka 843/23 UZASADNIENIE P. S.został obwiniony o to, że: I w dniu 09 czerwca 2022 roku około godz. 08.52 wS.przyul. (...)wsklepie (...)dokonał kradzieży alkoholu i artykułów spożywczo- przemysłowych o łącznej wartości 243,72 zł na szkodę tego sklepu tj. o czyn z art. 119 § 1 kw II w dniu 12 lipca 2022 roku około godz. 13.30 wS.przyul. (...)wsklepie (...)dokonał kradzieży artykułów przemysłowych o łącznej wartości 56,97 zł na szkodę tego sklepu tj. o czyn z art. 119 § 1 kw Sąd Rejonowy w Siedlcach wyrokiem zaocznym z dnia 2 października 2023 r.w sprawie II W 1205/22 uznałP. S.za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów i za to na podstawie art. 119 § 1 kw wymierzył mu karę grzywny w kwocie 600 (sześciuset) złotych. W pkt II zwolnił obwinionego od zapłaty kosztów sądowych, przejmując je na rachunek Skarbu Państwa, zaś w pkt III zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw.J. W.kwotę 619, 92 zł tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej świadczonej z urzędu. Apelację od powyższego wyroku wniósł obrońca obwinionego, zarzucając mu obrazęart. 7 kpkw zakresie oparcia wyroku na dowolnej i błędnej ocenie dowodów, nieustaleniu wszystkich okoliczności sprawy, w szczególności zmierzających do wykazania niewinności obwinionego, co niewątpliwie miało wpływ na treść wyroku oraz sposobu dokonywania ustaleń faktycznych, który pozostawia poza sferą rozważań istotne dowody i okoliczności z nich wynikające, a z innych nie wyciąga oczywistych wniosków, jest tym samym przejawem dowolnej, a nie swobodnej oceny materiału dowodowego, a także mającą wpływ na treść zaskarżonego wyroku rażącą obrazę prawa procesowego, a mianowicie art. 2 § 1 pkt 1 oraz art. 4 w zw. zart. 5 § 1 i 2 oraz art. 7 i 410 kpk, przez wydanie orzeczenia uznającego obwinionego za winnego, bez dowodów uprawdopodobniających dokonanie. Podnosząc takowe zarzuty wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie obwinionegood zarzucanych mu czynów, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd I instancji. Sąd Okręgowy zważył, co następuje: Kontrola instancyjna zaskarżonego wyroku wykazała, iż Sąd I instancji przeprowadził postępowanie w sposób zasługujący na akceptację. Zgromadzone dowody poddał ocenie, wbrew temu co twierdzi skarżący, zgodnej z dyrektywami płynącymi z treściart. 7 kpkw zw. zart. 8 kpw, w efekcie czego ustalony stan faktyczny jest wolny od błędów. Należy przypomnieć, że podnoszenie zarzutu opartego jedynie na odmiennej ocenie dowodów dokonanej przez skarżącego, bez wskazania błędów natury faktycznej, logicznej, usterek w rozumowaniu, oparcia się na nieujawnionym materiale dowodowym albo oparcie się tylko na części materiału dowodowego, nie może prowadzić do podważenia wyroku Sądu I instancji. We wniesionej apelacji skarżący tak jednak czynił, skoro przedstawił jedynie własną, odmienną od dokonanej przez Sąd I instancji ocenę dowodów i to jeszcze taką, która nie respektowała wymogu uwzględnienia całokształtu ujawnionych w sprawie okoliczności. Ten przewidziany wart. 410 k.p.k.obowiązuje nie tylko sąd przy rozstrzyganiu konkretnej sprawy, ale także powinien być przestrzegany w środkach odwoławczych przez skarżących. Bez tego zawarte tam rozważania zawsze będą oceniane jako nieuprawnione, a więc i dowolne (postanowienie SN z 22.05.2019 r., II KK 135/19, LEX nr 2671513). Brak jest podstaw dla zakwestionowania prawidłowości oceny wiarygodności dowodów, na których oparto ustalenia faktyczne, jak też zasadności wysnutychna podstawie tych dowodów faktów dotyczących przebiegu obu zdarzeń.Relację pracownika ochronysklepu (...), zlokalizowanego wS.przyul. (...), tj.M. M.w zakresie opisu zachowania obwinionego z dnia 9 czerwca 2022 r. polegającego na włożeniu towarów do koszyka, poza butelką wody mineralnej, a następnie ich włożeniu do torby i niezapłaceniu za nie, z wyjątkiem wody mineralnej, potwierdza zapis monitoringu, co do którego brak jest podstaw do jego kwestionowania, chociażby w świetle jego wysokiej jakości obrazu i załączonych do akt wydruków, stanowiących uzupełnienie tego dowodu. Zresztą w trakcie postępowania nie podważał tego dowodu ani obwiniony, ani też jego obrońca. Z kolei w przypadku czynu z dnia 12 lipca 2022 r. należy przypomnieć, że obwiniony został ujęty na gorącym uczynku, zaraz po opuszczeniu strefy kas, przez pracownika ochronyD. K., która to opisała wygląd obwinionego, a po okazaniu jej fotografii na rozprawie w dniu 27 września 2023 r., przedstawiających osobę obwinionego, kategorycznie potwierdziła, iż sprawcą kradzieży, którego to ujęła, a wcześniej zauważyła na monitoringu wizyjnym zamontowanym w sklepie jestP. S.. Należy zauważyć, co słusznie podniósł Sąd Rejonowy, że dowody te znajdują potwierdzenie w przekazie obwinionego z fazy przygotowawczej postępowania, kiedy wówczas przyznawał się do popełnienia zarzucanych mu czynów. Twierdzeniom o braku wiedzy o zachowaniu jakie podjął w dniu 9 czerwca 2022 r. z uwagi na stan zdrowia psychicznego zaprzeczają jego wyjaśnienia z k. 153v akt sprawy „Ja schowałem do torby może kilka rzeczy, na pewno nie cały koszyk”. Warto przypomnieć, że o wartości dowodowej wyjaśnień obwinionego nie decyduje to, w jakim stadium zostały one złożone, lecz ich treść w konfrontacji z innymi dowodami sprawy i w żadnym wypadku nie można nadawać im większej wartości względem pozostałych dowodów zgromadzonych w sprawie. W razie zaś sprzeczności w wyjaśnieniach wartość dowodowa relacji złożonej w toku postępowania przygotowawczego jest taka sama jak zeznań, które zostały złożone na rozprawie. Decyzja, którą ze sprzecznych wersji uznać za wiarygodną, należy do sądu orzekającego (wyrok SN z 20.05.1978 r., V KR 78/78, OSNKW 1978, nr 12, poz. 147, wyrok SA w Poznaniu z 23.12.2021 r., II AKa 33/21, LEX nr 3307782). W świetle treści dowodów obciążających obwinionego i braku jakichkolwiek podstaw do zakwestionowania wiarygodności tych dowodów, bowiem nie sposób uznać, aby osoby postronne, mające styczność z niniejszym postępowaniem z racji tylko pełnienia obowiązków służbowym, miałyby składać relację, która nie oddaje rzeczywistości, po to by bezpodstawnie obciążać obwinionego, który to w jednym przypadku został ujęty na tzw. gorącym uczynku, zaś w drugim uwidoczniony został na zapisie z monitoringu sklepu, uprawnieniem Sądu I instancji było odmówienie wiary wyjaśnieniom obwinionego z postępowania jurysdykcyjnego. Brak tym samym jest podstaw dla zakwestionowania prawidłowości dokonanej przez ten Sąd oceny wiarygodności wyjaśnień obwinionego, gdyż ocena ta uwzględnia dyrektywy jakie przewidujeart. 7 kpk, stosowany w postępowaniu w sprawach o wykroczenia poprzez odesłanie zart. 8 kpw. Przechodząc do oceny stanu psychicznego obwinionego, na który to powoływał się w trakcie postępowania, podnieść należy, że Sąd Rejonowy z uwagi na uzasadnione wątpliwości co do stanu zdrowia psychicznego obwinionego jakie wyłaniały się ze sprawy wywołał opinię biegłego. Jest ona wolna od wątpliwości, profesjonalna, a jednocześnie jasna i przejrzysta. Słusznie stała się wyznacznikiem stanu psychicznego obwinionego w chwili czynów. Biegły wydał opinię po przeprowadzeniu badania obwinionego, a także zapoznaniu się z jego dokumentacją medyczną. Wnioski jakie z niej wynikają są takie, żeP. S.miał zachowaną zdolność do rozpoznania znaczenia zarzucanych mu czynów oraz pokierowania swoim postępowaniem. Miał więc on możliwość zachowania się zgodnie z prawem, a mimo to nie dał posłuchu normie prawnej. Nie zachodziły przy tym żadne okoliczności, które mogłyby wyłączyć, bądź ograniczyć jego winę. Wobec przekonującej argumentacji, zupełności wywołanej w sprawie opinii psychiatrycznej, w tym rzetelnego uzasadnienia włączenia tego dowodu do podstawy prawnej zaskarżonego wyroku przez Sąd merytorycznie rozpoznający sprawę, nie było przesłanek dopuszczenia kolejnej opinii w oparciu o przepisart. 201 kpk. Skądinąd pomimo, iż skarżący zarzucił dowolność całości zgromadzonego materiału dowodowego w sprawie, to jednak nie przedstawił na łamach wywiedzionego środka zaskarżenia argumentacji o wadliwości omawianej opinii biegłego. Decyzja Sądu Rejonowego odnośnie wartościowania tego dowodu jak to wyżej podkreślono była słuszna. Aby zasadnie, tym samym skutecznie podnieść zarzut obrazyart. 4 kpknie wystarczy ogólne stwierdzenie o jego naruszeniu, które oparte jest na wyłącznie subiektywnym odczuciu strony, która wynika niejednokrotnie z odmiennej oceny materiału dowodowego skupiającej się tylko na korzystnych dowodach. O braku obiektywizmu Sądu można natomiast mówić wtedy, gdy zostały naruszone określone przepisy zawierające normy nakazujące lub zakazujące działań na niekorzyść określonej strony postępowania lub gdy w sposób wyraźny i udokumentowany Sąd faworyzuje jedną ze stron. Brak precyzyjnego odwołania się do sytuacji procesowej, w której doszło do przekroczenia tych przepisów czyni zarzut oparty na tychże przepisach bezzasadnym (wyrok SA w Warszawie z 18.10.2018 r., II AKa 402/17, LEX nr 2581120). Odnosząc się do zarzutu naruszeniaart. 5 § 2 kpkna samym początku należy podnieść, że stawianie łącznie takiego zarzutu z zarzutem naruszeniaart. 7 kpkjest nieprawidłowe, gdyż zarzuty te wzajemnie się wykluczają. Jeżeli bowiem skarżący kwestionuję ocenę dowodów co do ich wiarygodności, to takiej sytuacji dotyczy nieart. 5 § 2 kpk, leczart. 7 kpk, natomiast gdy skarżący podważa prawidłowość ustaleń faktycznych wynikających z oceny dowodów – w sytuacji gdy sąd powziął wątpliwości, ale rozstrzygnął je na niekorzyść oskarżonego, albo gdy takich wątpliwości nie miał, choć powinien je powziąć - wówczas należy postawić zarzut naruszeniaart. 5 § 2 kpk. Sąd Rejonowy w niniejszej sprawie nie powziął takich wątpliwości. W świetle okoliczności wyłaniających się z akt sprawy Sąd Okręgowy również nie dostrzega, ażeby takowe wątpliwości występowały. W związku z czym należało w pełni zaaprobować stanowisko Sądu Rejonowego, a zarzut skarżącego uznać za bezpodstawny. Podobnie nieprawidłowym jest stawianie łącznie zarzutu naruszeniaart. 7 kpkiart. 410 kpk. Jeżeli bowiem sąd dokonał oceny dowodu i uznał go za niewiarygodny, to tym samym, czyniąc ustalenia faktyczne, nie oparł ich na tym dowodzie. Wówczas wyłącznym uchybieniem może tu być naruszenieart. 7 kpk, a nieart. 410 kpk.Dowód oceniony jako niewiarygodny został bowiem wzięty przez sąd pod uwagę, a więc spełniony jest zawarty wart. 410 kpk. wymóg, aby podstawą wyroku był „całokształt” okoliczności (dowodów) ujawnionych na rozprawie głównej. Inną natomiast kwestią jest to, czy dowód powinien stanowić podstawę ustaleń faktycznych, na których oparty został wyrok, ale to zależy wyłącznie od oceny dowodu, która następuje na podstawieart. 7 kpk. Reasumując całość niniejszych wywodów stwierdzić należy, iż Sąd Okręgowy podzielił stanowisko Sądu I instancji w zakresie oceny wiarygodności ujawnionego w toku postępowania materiału dowodowego. Skarżący w wywiedzionej apelacji w sposób obiektywny nie wykazał zaś nieprawidłowości postępowania dowodowego, w tym procesu pierwszoinstancyjnej oceny dowodów, które skutkowałyby uwzględnieniem przedstawionych zarzutów, nieudolnie próbując podważyć materiał dowodowy obciążający obwinionego i tok rozumowania przedstawiony w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia. Tym samym skoro Sąd I instancji nie naruszył żadnego z przepisów ze sfery gromadzenia i oceny dowodów, to brak jest podstaw do kwestionowania przyjętych ustaleń faktycznych. Z uwagi na zaskarżenie wyroku w zakresie winy obwinionego, Sąd Okręgowy zgodnie z brzemieniemart. 447 § 1 kpk, ocenił prawidłowość orzeczenia także w zakresie rozstrzygnięcia o karze. Wskazać należy, że aby dokonać korekty w omawianym zakresie zaskarżonego wyroku, niewspółmierność kary musiałaby być rażąca. Sąd Okręgowy nie stwierdził jednak, aby wymierzona zaskarżonym wyrokiem była takową. Rozstrzygnięcie o karze spotkało się ono z uznaniem Sądu Okręgowego. Reakcja prawnokarna przyjęta przez Sąd I instancji, a wyrażająca się karą grzywny w wysokości 600 zł, uwzględnia w sposób prawidłowy dyrektywy zart. 24 i 33kw.Sąd Rejonowy uwzględnił przy jej wymiarze, iż obwiniony uiścił pokrzywdzonemu kwotę odpowiadającą (z nieznaczną różnicą 1,02 zł) wartości skradzionego towaru,na co wskazuje uzasadnienie zaskarżonego wyroku. Kwota grzywny wymierzonej obwinionemu pozostaje w pełni współmierna do stopnia winy oraz społecznej szkodliwości popełnionego przez niego wykroczenia oraz zawiera w sobie ładunek dolegliwości niezbędnej dla pełnego uświadomienia obwinionemu konieczności poszanowania w każdej sytuacji przepisów prawa. W sprawie oskarżony reprezentowany był przez obrońcę ustanowionego z urzędu, zatem Sąd Okręgowy na podstawieart. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. Prawo o adwokaturze(t.j. Dz. U. z 2022 r. poz. 1184 z późn. zm.), a także § 17 ust. 2 pkt 4 i § 4 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1964 z późn. zm.) uwzględnił wniosek obrońcy i zasądził od Skarbu Państwa kwotę 516,60 zł (w tym 96,60 VAT) tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu obwinionemu w postępowaniu odwoławczym. Apelacja obrońcy obwinionego okazała się całkowicie niezasadna, zatem zgodnie zart. 636 § 1 kpkw zw. zart. 121 kpw, obwiniony powinien ponieść koszty postępowania odwoławczego w całości, jednakże z uwagi na jego sytuację finansową, Sąd Okręgowy uznał, że zachodzą podstawy do zwolnienia go od ich uiszczenia. Z tych względów Sąd Okręgowy, orzekł jak w wyroku.

15/301500/0001006/Ka

Sąd Okręgowy w Siedlcach

II Wydział Karny

153515000002021_IV_Pa_000071_2023_Uz_2024-01-30_002

IV Pa 71/23

2024-01-19 01:00:00.0 CET

2024-02-12 17:30:05.0 CET

2024-02-13 00:59:53.0 CET

15351500

2021

SENTENCE, REASON

Sygn. akt IV Pa 71/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 19 stycznia 2024r. Sąd Okręgowy w Z. IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie: Przewodniczący: sędzia Hanna Rawska po rozpoznaniu w dniu 19 stycznia 2024r. w Z. na posiedzeniu niejawnym sprawy z powództwa A. S. przeciwko Prokuraturze Okręgowej w Z. o zapłatę na skutek apelacji pozwanego od wyroku Sądu Rejonowego w Z. , IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 25.10.2023r. (sygn.akt IV P 209/23) oddala apel

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Wioletta Romanowska" xPublisher="WioRom_SO_zg" xEditorFullName="Joanna Dejewska" xEditor="JoaDej_SO_ZG" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="9" xFlag="published" xVolType="15/351500/0002021/Pa" xYear="2023" xVolNmbr="000071" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText xALIGNx="left">Sygn. akt IV Pa 71/23</xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="left"> Dnia 19 stycznia 2024r.</xText> <xText>Sąd Okręgowy w <xAnon>Z.</xAnon> IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych</xText> <xText>w składzie:</xText> <xText>Przewodniczący: sędzia Hanna Rawska</xText> <xText>po rozpoznaniu w dniu 19 stycznia 2024r. w <xAnon>Z.</xAnon></xText> <xText>na posiedzeniu niejawnym</xText> <xText>sprawy z powództwa <xAnon>A. S.</xAnon></xText> <xText>przeciwko Prokuraturze Okręgowej w <xAnon>Z.</xAnon></xText> <xText>o zapłatę</xText> <xText>na skutek apelacji pozwanego</xText> <xText>od wyroku Sądu Rejonowego w <xAnon>Z.</xAnon>, IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych</xText> <xText>z dnia 25.10.2023r. (sygn.akt IV P 209/23)</xText> <xText xALIGNx="center">oddala apelację.</xText> <xText>sędzia Hanna Rawska</xText> <xText>IV Pa 71/23</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Sąd Rejonowy w <xAnon>Z.</xAnon> wyrokiem z dnia 25.10.2023r. sygn. IV P 209/23 zasądził od pozwanego Prokuratury Okręgowej w <xAnon>Z.</xAnon> na rzecz powoda <xAnon>A. S.</xAnon> kwotę 19 091,52zł tytułem wyrównania zaległego wynagrodzenia za pracę z odsetkami od kwot i dat wskazanych w punkcie I wyroku, a wyrokowi do kwoty 19 287,94zł nadał rygor natychmiastowej wykonalności.</xText> <xText>Sąd Rejonowy ustalił, że Sąd w całej rozciągłości podziela argumentację powoda wyrażoną w uzasadnieniu pozwu.</xText> <xText>Sąd nie podziela poglądu, że adresatem roszczeń w związku z ,, bezprawiem” ustawodawcy powinien być właśnie on. Roszczenie zgłoszone przez powoda nie jest roszczeniem o odszkodowanie. Pracownik w sprawach o wynagrodzenie jest stroną stosunku pracy z pracodawcą. Ten zaś winien, zwłaszcza, gdy jest osadzony w strukturze Skarbu Państwa, jako jego <xIx>statio fisci </xIx>realizować przypisane mu systemowo zobowiązania, choćby środki na nie czerpał ze źródeł niepozostających w jego dyspozycji.</xText> <xText>Zgodnie z art. 123 § 1 ustawy z 28 stycznia 2016 r. - Prawo o prokuraturze (Dz. U. z 2022 r. poz. 1247 tekst jednolity z późn. zm.) podstawę ustalenia wynagrodzenia zasadniczego prokuratora w danym roku stanowi przeciętne wynagrodzenie w drugim kwartale roku poprzedniego, ogłaszane w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej &quot;Monitor Polski&quot; przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego na podstawie <xLexLink xArt="art. 20;art. 20 pkt. 2" xIsapId="WDU19981621118" xTitle="Ustawa z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 162, poz. 1118">art. 20 pkt 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych</xLexLink> (Dz. U. z 2022 r. poz. 504). Aby zapobiegać realnemu zmniejszeniu wartości uposażenia, w sytuacji kiedy to przeciętne wynagrodzenie jest niższe, niż analogiczne, ogłoszone w roku poprzedzającym, przyjmowana jest podstawa ustalenia wynagrodzenia zasadniczego prokuratora w dotychczasowej wysokości (<xLexLink xArt="art. 20 § 2" xIsapId="WDU19981621118" xTitle="Ustawa z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 162, poz. 1118">§ 2</xLexLink>).</xText> <xText>Art. 124 § 1 zdanie 2 przywołanej ustawy zrównuje w istocie wynagrodzenie zasadnicze prokuratorów prokuratur rejonowych z wynagrodzeniem zasadniczym sędziów w takich samych jednostkach organizacyjnych sądów powszechnych. Wynagrodzenie to określa się w stawkach, z zastosowaniem mnożników podstawy ustalenia wysokości wynagrodzenia prokuratora (art. 124 § 2 ustawy). O ile prokurator obejmujący stanowisko nabywa prawo do uposażenia w stawce pierwszej (art. 124 § 3 pkt 2), to kreacja wynagrodzenia w stawce bezpośrednio wyższej ma miejsce po upływie kolejnych 5 lat pracy na danym stanowisku prokuratora (art. 124 § 5 ustawy).</xText> <xText>W przypadku powoda, jego uposażenie w roku 2022, kształtowane było według stawki I i przypisanego do mniej mnożnika 2,28 (por. załącznik nr 1 do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 29 lutego 2016 r. w sprawie wynagrodzenia zasadniczego prokuratorów oraz wysokości dodatków funkcyjnych przysługujących prokuratorom. Powodowi przysługiwał dodatek stażowy 8% do dnia 30.11.2022 r. i 9% od 01.12.2022 r. Wynagrodzenie płatne było ,, z dołu” do 25-go dnia każdego miesiąca.</xText> <xText>Zgodnie z przepisem art. 124 § 11 ustawy o prokuraturze, prokurator nabywa prawo do dodatku za długoletnią pracę wynoszącego, począwszy od 6. roku pracy, 5% aktualnie pobieranego przez prokuratora wynagrodzenia zasadniczego. Wzrasta on po każdym kolejnym roku pracy o 1% tego wynagrodzenia, aż do osiągnięcia 20% wynagrodzenia zasadniczego.</xText> <xText>Obowiązujący stan prawny stanowi konsekwencję wejścia w życie ustawy z dnia 20 marca 2009 r. o zmianie ustawy - Prawo o ustroju sądów powszechnych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 56, poz. 459). Jego istotę sprowadzić należy do ustalenia niewaloryzowanego iloczynu przeciętnego wynagrodzenia w II kwartale roku poprzedzającego i stosownego mnożnika. Wcześniej, był to, podlegający waloryzacji, iloczyn kwoty bazowej i owego mnożnika. W nowej koncepcji ustawodawca przyjął więc nie waloryzację, lecz koncepcję progresywnego wynagrodzenia. Oczywistym pozostaje, że celem tych przepisów, które dotyczyły zresztą również sędziów, było uniezależnienie wysokości świadczeń od wahań koniunktury gospodarczej, w tym przejściowych trudności finansowych kraju. Błędnie natomiast ów model bywa odczytywany jako prawo podmiotowe do podwyżki, czy ekspektatywa takiego uprawnienia. Nawet jeżeli napotkałby on na podatny grunt w świetle uchwalania i publikowania w ostatnich latach kolejnych ustaw tzw. okołobudżetowych, trudno go podzielać.</xText> <xText>W sprzeczności z ustalonymi zasadami ustawodawca pozostaje od początku 2021 r. Pierwszy wyłom uczynił w unormowaniu art. 14 ust. 1 ustawy z 19 listopada 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach służących realizacji ustawy budżetowej na rok 2021 (Dz. U. z 2020 r. poz. 2400), kiedy to określił, że podstawę ustalenia wynagrodzenia zasadniczego prokuratora w 2021 r. stanowić będzie przeciętne miesięczne wynagrodzenie w II kwartale 2019 r., ogłaszane w trybie i na podstawie wcześniej przedstawionej.</xText> <xText>W kolejnych latach ustawodawca ten zabieg powielał. W art. 10 ust. 1 ustawy 17 grudnia 2021 r. o szczególnych rozwiązaniach służących realizacji ustawy budżetowej na rok 2022 (Dz. U. z 2022 r. poz. 2445) jako podstawa kształtowania wynagrodzeń prokuratorskich w roku 2022 przyjęte zostało przeciętne wynagrodzenie, co prawda z II kwartału, ale roku 2020, powiększone o kwotę 26,00 złotych. Jej celem było zwiększenie wartości świadczenia o 4,6% adekwatnie do podwyżek świadczeń dla pracowników sfery budżetowej.</xText> <xText>Wprawdzie pozostaje to poza zakresem sporu, lecz konieczne jest wskazanie na konsekwencję ustawodawcy, który w ustawie z 1 grudnia 2022 r. o szczególnych rozwiązaniach służących realizacji ustawy budżetowej na rok 2023, wskazał w art. 10 ust. 1, że w roku 2023 podstawę ustalenia wynagrodzenia zasadniczego prokuratora, o której mowa w art. 123 § 1 ustawy z dnia 28 stycznia 2016 r. Prawo o prokuraturze (Dz. U. z 2022 r. poz. 1247, 1259 i 2582), stanowi kwota w wysokości 5 444,42 złotych. Stało się tak w sytuacji kiedy wartość przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w II kwartale 2022 r. - wynosiła 6.156,25 złotych (por. komunikat Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 9 sierpnia 2022 r. w sprawie przeciętnego wynagrodzenia w drugim kwartale 2022 r.).</xText> <xText>Dotychczasowe rozważania ilustrują więc sprzeczność zapisów zawartych z jednej strony, w unormowaniu art. 123 § 1 Prawo o prokuraturze, z drugiej strony statuowanych art. 10 ust. 1 ustawy 17 grudnia 2021 r. o szczególnych rozwiązaniach służących realizacji ustawy budżetowej na rok 2022. Tym samym nakazują w pierwszej kolejności wyjaśnienie ich wzajemnej, prawnej, relacji.</xText> <xText>Wprowadzając odstępstwa od systematycznego, corocznego kształtowania wynagrodzeń prokuratorów w oparciu o przeciętne wynagrodzenie z II kwartału roku poprzedzającego, ustawodawca nie dokonał przy tym żadnej zmiany unormowania art. 123 ustawy Prawo o prokuraturze, ani też nie zawiesił formalnie jego mocy obowiązującej.</xText> <xText>Ustawy okołobudżetowe są w systemie źródeł prawa aktami posiadającymi tożsamą innym ustawą moc. Odmienne ich usytuowane lub przypisanie im innego znaczenia, wymagałoby wyraźnej podstawy konstytucyjnej. Tym samym każda ustawa późniejsza może uchylić wcześniejszą, jak i ustanowić czasowe wyjątki od jej postanowień (por. orzeczenie TK z dnia 21 listopada 1994 r., K 4/94, OTK 1994 cz. II poz. 39).</xText> <xText>Istota niniejszej sprawy nie dotyczy relacji między wzajemnie wykluczającymi się przepisami powołanych ustaw, lecz zgodności poczynań ustawodawczych i kreowanego na nowo modelu kształtowania wynagrodzeń prokuratorów z normami rangi konstytucyjnej.</xText> <xText>W świetle zaś realiów rozpoznawanej sprawy szczególne znaczenie ma pogląd wyrażony przez Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 20 lipca 2021 r. ((...), LEX nr 3232398). Sąd ten przyjął, że dopuszczalność stosowania tzw. &quot;rozproszonej kontroli konstytucyjnej&quot; przez sądy ma miejsce w sytuacjach oczywistych, tj. wówczas, gdy w przeszłości Trybunał Konstytucyjny orzekał już o normie analogicznej do normy, która ma być zastosowana w danej sprawie, albo w przypadku powtórzenia niekonstytucyjnej normy przez ustawodawcę. W ten nurt wpisuje się wyrok z dnia 17 marca 2016 r., V CSK 377/15 (OSNC 2016 Nr 12, poz. 148), w którym Sąd Najwyższy co prawda potwierdził zasadę, że do orzekania o niekonstytucyjności ustaw i ich poszczególnych przepisów jest powołany wyłącznie Trybunał Konstytucyjny, ale przyjął, iż rozpoznawana przez niego sprawa jest wyjątkowa, gdyż niezgodność przepisu z <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">Konstytucją</xLexLink> jest oczywista, a ocena taka ma dodatkowe wsparcie w wyroku Trybunału Konstytucyjnego, który stwierdził uprzednio niezgodność z <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">Konstytucją</xLexLink> przepisu o takim samym brzmieniu co w obowiązującej obecnie ustawie. Pogląd ten podtrzymano w późniejszych orzeczeniach (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 lutego 2018 r., V CSK 230/17, OSNC-ZD 2018 Nr 4, poz. 69 i z dnia 27 listopada 2019 r., II CSK 493/18 LEX nr 3226141).</xText> <xText>W sprawie K 1/12 zainicjowanej wnioskiem Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego o zbadanie zgodności: <xLexLink xArt="art. 22;art. 23" xIsapId="WDU20112911707" xTitle="Ustawa z dnia 22 grudnia 2011 r. o zmianie niektórych ustaw związanych z realizacją ustawy budżetowej" xAddress="Dz. U. z 2011 r. Nr 291, poz. 1707">art. 22 i art. 23 ustawy z dnia 22 grudnia 2011 r. o zmianie niektórych ustaw związanych z realizacją ustawy budżetowej</xLexLink> (Dz. U. Nr 291, poz. 1707) ze wskazanymi wniosku przepisami konstytucyjnymi (głównie <xLexLink xArt="art. 2;art. 178;art. 178 ust. 2;art. 216;art. 216 ust. 5;art. 220" xIsapId="WDU20112911707" xTitle="Ustawa z dnia 22 grudnia 2011 r. o zmianie niektórych ustaw związanych z realizacją ustawy budżetowej" xAddress="Dz. U. z 2011 r. Nr 291, poz. 1707">art. 2, art. 178 ust. 2 i art. 216 ust. 5 oraz art. 220</xLexLink>) konstrukcja sporu była w istocie analogiczna.</xText> <xText>Kwestionowaną ustawą okołobudżetową ustawodawca unormował bowiem podstawę ustalenia wynagrodzenia zasadniczego sędziego oraz sędziego Sądu Najwyższego (art. 22 ust. 1 i art. 23 ust. 1) w roku 2012, w postaci przeciętnego wynagrodzenia w drugim kwartale 2010 r. Odstąpił więc od ogólnej zasady ustalenia go w oparciu o przeciętne wynagrodzenie z II kwartału roku poprzedniego. W sferze faktycznej wynagrodzenia tej grupy pozostały w 2012 r. na tym samym poziomie, co w 2011 r.</xText> <xText>Trybunał Konstytucyjny uznał zakwestionowaną regulację, polegającą w istocie na jednorocznym &quot;zamrożeniu&quot; wynagrodzeń, za zgodną z <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">Konstytucją</xLexLink>. W dużej mierze, jak uzasadniał, stanowisko to wynikało incydentalnego charakteru rzeczonego rozwiązania oraz uwzględnienia trudnej sytuacji finansowej państwa, zagrażającej równowadze budżetowej, stanowiącej wartość konstytucyjną, konkurencyjną wobec wartości określonych w <xLexLink xArt="art. 178" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 178 Konstytucji</xLexLink>.</xText> <xText>Określono jednak pewne wskazówki, czy warunki brzegowe ilustrujące kierunek właściwych poczynań ustawodawcy w analizowanym zakresie:</xText> <xText>- wynagrodzenia powinny być kształtowane w sposób wykluczający jakąkolwiek uznaniowość ze strony władzy wykonawczej;</xText> <xText>- wynagrodzenia powinny w dłuższym okresie czasu wykazywać tendencję wzrostową, nie mniejszą, niż przeciętne wynagrodzenie w sferze budżetowej;</xText> <xText>- w trudnej sytuacji budżetu państwa wynagrodzenia powinny być bardziej, niż wynagrodzenia wszystkich innych funkcjonariuszy i pracowników sfery budżetowej - chronione przed nadmiernie niekorzystnymi zmianami.</xText> <xText>- niedopuszczalne jest obniżenie w drodze normatywnej nominalnej wysokości wynagrodzenia, z wyjątkiem sytuacji, o której stanowi <xLexLink xArt="art. 216;art. 216 ust. 5" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 216 ust. 5 Konstytucji</xLexLink> (przekroczenia konstytucyjnego limitu zadłużenia).</xText> <xText>Trybunał podkreślił, że w demokratycznym państwie prawa, opartym na trójpodziale władz, nie jest dopuszczalne, by jedna z nich, była przez pozostałe władze osłabiana, co mogłoby w konsekwencji prowadzić do uzależnienia od pozostałych władz i obniżać jej autorytet. Wskazano w szczególności, że zamrożenie wynagrodzeń może być tolerowane tylko wyjątkowo, ze względu na inne wartości konstytucyjne, w szczególności, ze względu na trudności budżetowe państwa, jeżeli występuje w kontekście szerszego programu oszczędnościowego. Nie może w żadnym wypadku stać się ono systematyczną praktyką. Z uwagi na brak możliwości wykreowania sztywnych reguł, ocena ewentualnych kolejnych regulacji musi uwzględniać uwarunkowania społeczno-gospodarcze i cały kontekst normatywny.</xText> <xText>W oparciu zatem o prezentowane rozważania i wskazywane kryteria oceny regulacji wynagrodzeń, należy w niniejszej sprawie poddać ocenie realia i uzasadnienie rozwiązań normatywnych, jakie legły u podstaw odstąpienia w 2021 r. od, wyznaczonych pragmatyką służbową, zasad ustalania wynagrodzeń prokuratorów.</xText> <xText>W założeniach do budżetu państwa na rok 2021 przewidziano zamrożenie funduszu wynagrodzeń w jednostkach państwowej sfery budżetowej oraz pozostałych jednostkach sektora finansów publicznych. Jak uzasadniano, w związku z ówczesną sytuacją gospodarczą kraju, spowodowaną epidemią (...), nastąpiła konieczność zamrożenia wynagrodzeń osób (w tym sędziów i prokuratorów), dla których podstawę obliczenia wynagrodzenia stanowi przeciętne wynagrodzenie w drugim kwartale roku poprzedniego ogłaszane przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego. Co dość znamienne, projektodawca w sposób wyraźny wskazał, że przepisy niniejszej ustawy spowodują &quot;zamrożenie&quot; systemowej waloryzacji wynagrodzeń sędziów i prokuratorów tylko w roku 2021. Powyższa propozycja miała mieścić się w ramach całości zmian związanych z &quot;zamrożeniem&quot; wielkości wynagrodzeń w sektorze finansów publicznych w celu zapewnienia równowagi budżetowej stanowiącej wartość konstytucyjną, od której zależy zdolność państwa do działania i wypełniania jego zadań.</xText> <xText>Powstaje więc pytanie, dlaczego, pomimo jasnej deklaracji, ustawodawca zdecydował się na kontynuację zaproponowanego rozwiązania metodologicznego. Odpowiedzi poszukiwać należy w uzasadnieniu projektu ustawy budżetowej na rok 2022. Jak dowodzono, przygotowany został z uwzględnieniem aktualnej sytuacji makroekonomicznej. Gospodarka ciągle odczuwa skutki wywołane wybuchem pandemii w 2020 r. Jednakże, wraz z łagodzeniem ograniczeń, powraca już na ścieżkę wzrostu. Najnowsze szacunki GUS za II kwartał 2021 r. wskazują na wzrost w ujęciu realnym o 10,9% rok do roku, wobec spadku o 8,3% w analogicznym okresie 2020 r. Według prognoz służących do opracowania projektu ustawy budżetowej na rok 2022 (...) w 2021 r. zwiększy się o 4,9% (po spadku o 2,7% rok wcześniej), a w przyszłym roku tempo jego wzrostu wyniesie 4,6%. Z uwagi na trwający proces uzgodnień Krajowego Programu Odbudowy i Zwiększania Odporności, w prognozie nie uwzględniono jego wpływu. Jego realizacja stanowi główny, pozytywny czynnik ryzyka. Przewidziany ustawą deficyt wynosił ok. 30 miliardów złotych. Przy czym wskazane ostatnio dane z jego wykonania są bardziej korzystne i wskazują na deficyt rzędu 12.430,8 mln złotych.</xText> <xText>Same założenia budżetowe i ich uzasadnienie, zwłaszcza dotyczące wartości deficytu, nijak zbliżają się do zagrożeń wskazanych w <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">Konstytucji RP</xLexLink> (<xLexLink xArt="art. 216;art. 216 ust. 5" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 216 ust. 5</xLexLink>). Trudno więc zasadnie dowodzić, że mamy do czynienia z konieczną sytuacją ukonkretnienia warunków absolutnej wyjątkowości odejścia do zasad w roku 2022. Argumentacja związana z kryzysem musiałaby być dobrze zdefiniowana i uzasadniona co nie miało miejsca. Mogłoby się wydawać, że nieznane i nie oswojone zagrożenia związane z sytuacją pandemiczną, rzutującą przecież istotnie na warunki społeczno - gospodarcze, stanowią wystarczające uzasadnienie dla podjętych działań oszczędnościowych, np. dotyczących płac np. w sferze budżetowej.</xText> <xText>Niemniej wiele poczynań władzy ustawodawczej i wykonawczej w tej materii kłóci się z przyjętym wobec prokuratorów uzasadnieniem rozwiązania płacowego na rok 2022. W tymże bowiem roku kontynuowano płatność tzw. 13 emerytur, w oparciu o rozwiązanie przyjęte ustawą z 9 stycznia 2020 r. o dodatkowym rocznym świadczeniu pieniężnym dla emerytów i rencistów. Co więcej kontynuowano rozwiązanie dotyczące tzw. 14 emerytury w oparciu o ustawę z 26 maja 2022 r. o kolejnym w 2022 r. dodatkowym rocznym świadczeniu pieniężnym dla emerytur i rencistów. Jak wynika z oficjalnych danych rządowych koszt 13 i 14 emerytury w 202 roku wyniósł 25 mld złotych, niezależnie od kosztów wynikających z ustawowej waloryzacji rent i emerytur.</xText> <xText>Wskazywanie na ograniczenia budżetowe nie przeszkodziło wreszcie na przyjęciu blisko trzy miesiące przed ustawą okołobudżetową rozwiązań zawartych w ustawie z 17 września 2021 r. o zmianie ustawy o wynagrodzeniu osób zajmujących kierownicze stanowiska państwowe oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 1834), która zmieniła ustawę z 21 listopada 2021 r. o pracownikach samorządowych (t.j. Dz. U. z 2019 r. poz. 1282, ost.zm. Dz. U. z 2021 r. poz. 1834). Ustawa nowelizująca i nowe rozporządzenie Rady Ministrów z 25 października 2021 r. w sprawie wynagradzania pracowników samorządowych (Dz. U. poz. 1960) weszły już w życie 1 listopada. Ze wskazaną datą weszły w życie istotne zmiany dotyczące wynagrodzeń osób wchodzących w skład organów wykonawczych jednostek samorządu terytorialnego oraz diet radnych, które w sposób istotny zwiększyły wartość ich uposażeń. Minimalne wynagrodzenie ww. osób nie może być niższe niż 80% maksymalnego wynagrodzenia określonego dla poszczególnych stanowisk w przepisach wydanych na podstawie art. 37 ust. 1 tejże ustawy. ustalono przy tym, że maksymalne wynagrodzenie na danym stanowisku stanowi suma maksymalnego poziomu wynagrodzenia zasadniczego oraz maksymalnego poziomu dodatku funkcyjnego, a w przypadku wójtów (burmistrzów, prezydentów miast), starostów oraz marszałków województwa także kwoty dodatku. Po drugie podniesiono poziom maksymalnego wynagrodzenia ww. osób decydując, że nie może ono przekroczyć w okresie miesiąca 11,2-krotności kwoty bazowej określonej w ustawie budżetowej dla osób zajmujących kierownicze stanowiska państwowe na podstawie przepisów <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19991101255" xTitle="Ustawa z dnia 23 grudnia 1999 r. o kształtowaniu wynagrodzeń w państwowej sferze budżetowej oraz o zmianie niektórych ustaw" xAddress="Dz. U. z 1999 r. Nr 110, poz. 1255">ustawy z dnia 23 grudnia 1999 r. o kształtowaniu wynagrodzeń w państwowej sferze budżetowej oraz o zmianie niektórych ustaw</xLexLink>. Przed nowelizacją maksymalny poziom nie mógł przekroczyć 7 krotności kwoty bazowej. W ustawie budżetowej na rok 2021 kwota ta została określona na poziomie 1 789,42 zł. Oznacza to wzrost maksymalnego wynagrodzenia o 60% z 12.525,94 zł na 20.041,50 zł. Konsekwencją powyższych zmian ustawowych jest wydanie przez Radę Ministrów rozporządzenia z dnia 25 października 2021 r. w sprawie wynagradzania pracowników samorządowych. Weszło ono w życie, podobnie jak ustawa nowelizująca, z dniem 1 listopada 021 r. Określa ono maksymalny poziom wynagrodzenia zasadniczego (kwota w złotych) wójtów (burmistrzów, prezydentów miast), starostów i marszałków województw oraz maksymalny poziom dodatku funkcyjnego (kwota w złotych). Przykładowo dla wójta czy burmistrza w gminie do 15.000 mieszkańców określono maksymalny poziom wynagrodzenia zasadniczego na poziomie 10.250 zł, zaś maksymalny poziom dodatku funkcyjnego na poziomie 3.150 zł.</xText> <xText>Ustawa nowelizująca dokonała także zmian we wszystkich trzech ustrojowych ustawach samorządowych w zakresie maksymalnego poziomu diet przysługujących radnym.</xText> <xText>Ustawodawca, pomimo rozwiązania przyjętego w art. 123 § 1 ustawy Prawo o prokuraturze konsekwentnie zrównuje przyrost wynagrodzenia prokuratorów z pracownikami innych jednostek sfery budżetowej. Czyni to pomimo, że inny był cel rozwiązania przyjętego w 2009 r. Nie negując oczywiście zasadności i potrzeby ogólnego wzrostu wynagrodzeń w tej sferze, nie sposób jednak nie oprzeć się wnioskowi, że błędne rozumienie pojęcia sprawiedliwości społecznej nie może stanowić uzasadnienia dla łamania normy konstytucyjnej wyrażonej w art. 2.</xText> <xText>Sąd nie pozbawia ustawodawcy prawa do kształtowania wynagrodzenia osób zatrudnionych w szeroko rozumianej sferze publicznej, a więc również prokuratorów. Tyle tylko, że kreacja ewentualnych zmian winna przede wszystkim nastąpić w drodze nowelizacji wskazanych art. 123 i 124 ustawy Prawo o prokuraturze. Nie stanowi zaś najlepszego pomysłu legislacyjnego coroczne kształtowanie tych zasad poprzez przepisy co prawda rangi ustawowej, ale o epizodycznym, jednorazowym i <xIx>de facto</xIx> wykonawczym charakterze.</xText> <xText>Uznając więc za zasadny postulat ochrony prawa prokuratora do wynagrodzenia w corocznie ustalanej obiektywnej wysokości, pozostającej w ścisłej relacji do przeciętnego wynagrodzenia, sąd uwzględnił żądanie pozwu ( pkt. I wyroku). Z kolei odsetki zostały zasądzone od dnia następującego po dacie płatności wynagrodzenia ustalonej regulaminem pracy (por. <xLexLink xArt="art. 9;art. 9 § 1" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 9 § 1 k.p.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 85;art. 85 § 1" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 85 § 1 k.p.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 481" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 481 k.c.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 300" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 300 k.p.</xLexLink>).</xText> <xText>Powyższy wyrok zaskarżył w całości apelacją pozwany.</xText> <xText>Pozwany zarzucił:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">a</xName> <xText>niezastosowanie <xLexLink xArt="art. 417;art. 417 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 417 § 1 Kc</xLexLink> i zakwalifikowanie powództwa jako powództwo o zapłatę wynagrodzenia w sytuacji gdy z treści pozwu jasno wynika, że swoje pretensje powódka kieruje do ustawodawcy, a nie pracodawcy i to one stanowią podstawę jego roszczenia, a w konsekwencji nieprawidłową kwalifikację stanu faktycznego oraz treści żądania pozwu, a w konsekwencji uznanie, iż pozwany posiada legitymację bierną opartą o bliżej nieokreślone przez Sąd podstawy prawne,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">b</xName> <xText>niezastosowanie art. 14 ust 1 ustawy z dnia 19.11.2020 roku o szczególnych rozwiązaniach służących realizacji ustawy budżetowej na rok 2021 oraz art. 10 ust 1 ustawy z dnia 17.12.2021 o szczególnych rozwiązaniach służących realizacji ustawy budżetowej na rok 2022, oraz zastosowanie art. 123 i 124 ustawy prawo o prokuraturze w sytuacji gdy przepisy tej ustawy zostały wyłączone w kolejnych latach przez zapisy ustaw okołobudżetowych,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">c</xName> <xText>naruszenie zapisów <xLexLink xArt="art. 327(1)" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 327<xSUPx>1 </xSUPx>Kpc</xLexLink> poprzez niewskazanie w uzasadnieniu wyroku podstawy prawnej: legitymacji pozwanego, co z jednej strony uniemożliwia analizę i zakwestionowanie przyjętej przez Sąd I instancji podstawy prawnej roszczenia, a z drugiej- zdaniem pozwanego świadczy o braku takowej.</xText> </xUnit> <xText>Pozwany wniósł o:</xText> <xText>1. zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa w całości wraz z zasądzeniem kosztów zastępstwa procesowego w pierwszej instancji , niezależnie od powyższego;</xText> <xText>2. zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania odwoławczego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.</xText> <xText>W uzasadnieniu apelacji pozwany wywiódł, że kluczowym zagadnieniem z punktu widzenia strony pozwanej, ale także każdego procesu cywilnego jest kwestia legitymacji występujących w nim uczestników.</xText> <xText>Sąd nie podziela poglądu, że adresatem roszczeń w związku z „bezprawiem” ustawodawcy powinien być właśnie on. Roszczenie zgłoszone przez powoda nie jest roszczeniem o odszkodowanie. Pracownik w sprawach o wynagrodzenie jest stroną stosunku pracy z pracodawcą. Ten zaś winien, zwłaszcza, gdy jest osadzony w strukturze Skarbu Państwa, jako jego <xIx>statio fisci</xIx> realizować przypisane mu systemowo zobowiązania, choćby środki na nie czerpał ze źródeł niepozostających w jego dyspozycji.</xText> <xText>Skoro „ktoś musi” odpowiadać, to w ramach demokratycznego Państwa prawa odpowiedzialność tą powinien ponosić sprawca, a jeśli zasada ta miałaby podlegać jakiejkolwiek modyfikacji- powinna ona wynikać z przepisów powszechnie obowiązującego prawa. Zasadę tą powódka zna doskonale z racji wykonywanego przez siebie zawodu.</xText> <xText>Powód nie ustosunkował się do treści apelacji.</xText> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Sąd Okręgowy zważył co następuje:</xBx></xText> <xText>Apelacja pozwanego jest bezzasadna.</xText> <xText>Sąd Rejonowy dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych w zakresie istotnym do rozpoznania sprawy i poprawnie ocenił zebrane dowody.</xText> <xText>Sąd Okręgowy w pełni podziela ustalenia i rozważania prawne Sądu I instancji, przyjmując je za integralną część swojego uzasadnienia.</xText> <xText>Wbrew zarzutowi zawartemu w apelacji pozwanego Sąd Rejonowy nie naruszył przepisu art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 19.11.2020r. o szczególnych rozwiązaniach służących realizacji ustawy budżetowej za rok 2021 ani art. 10</xText> <xText>ust. 1 ustawy z dnia 17.12.2021r. o szczególnych rozwiązaniach dotyczących realizacji ustawy budżetowej za rok 2022. Nie jest także zasadny zarzut apelacji o błędnym zastosowaniu przez Sąd I instancji przepisu art. 123 i 124 ustawy Prawo o prokuraturze w sytuacji, w której według apelującego, przepisy tej ustawy zostały wyłączone w kolejnych latach przez przepisy ustaw okołobudżetowych.</xText> <xText>Zgodnie z art. 123§ 1 i 2 ustawy z dnia 28.01.2016r. Prawo o prokuraturze (t.j. Dz.U. z 2023r. poz. 136 ) podstawę ustalenia wynagrodzenia zasadniczego prokuratora w danym roku stanowi przeciętne wynagrodzenie w drugim kwartale roku poprzedniego, ogłaszane w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski” przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego na podstawie <xLexLink xArt="art. 20;art. 20 pkt. 2" xIsapId="WDU19981621118" xTitle="Ustawa z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 162, poz. 1118">art.20 pkt 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych</xLexLink> (Dz. U. z 2022 r. poz. 504, 1504 i 2461). Jeżeli przeciętne wynagrodzenie o którym mowa § 1, jest niższe od przeciętnego wynagrodzenia ogłoszonego za drugi kwartał roku poprzedzającego - przyjmuje się podstawę ustalenia wynagrodzenia zasadniczego prokuratora w dotychczasowej wysokości.</xText> <xText>Prawidłowo przyjął Sąd Rejonowy, że powód z dniem ogłoszenia komunikatu Prezesa GUS w sprawie wysokości przeciętnego wynagrodzenia w II kwartale 2021 roku uzyskał ekspektatywę prawa do otrzymywania w 2022 roku wynagrodzenia obliczonego od wskazanej w komunikacie kwoty.</xText> <xText>Roszczenie powoda dotyczy zasady ochrony praw nabytych. Zasada ta obejmuje także ekspektatywę prawa podmiotowego, czyli takie sytuacje, gdy zostały spełnione wszystkie zasadnicze ustawowe przesłanki nabycia praw pod rządami danej ustawy, a brak jest tylko ostatniego etapu decydującego o definitywnym przejściu prawa podmiotowego na oczekującego (wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 24.10.2000r. sygn. SK 7/00).</xText> <xText>Sąd Okręgowy podziela pogląd Sądu Rejonowego, że wartość konstytucyjna w postaci równowagi budżetowej nie uzasadniała naruszenia poprzez art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 17.12.2021r. o szczególnych rozwiązaniach dotyczących realizacji ustawy budżetowej za rok 2022 ze względów szczegółowo wskazanych w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku.</xText> <xText>Prawidłowo stwierdził Sąd I instancji, że warunkiem uznania zmiany legislacyjnej skutkującej naruszeniem praw słusznie nabytych za służącą realizacji wartości konstytucyjnej w postaci równowagi budżetowej jest to, aby ta zmiana faktycznie i realnie służyła ochronie takiej wartości konstytucyjnej jak równowaga budżetowa.</xText> <xText>W okresie objętym sporem ustawodawca dokonywał szeregu zmian legislacyjnych, które nie tylko, że nie powodowały oszczędności budżetowych, to skutkowały istotnymi wydatkami. Przemawia to przeciwko uznaniu, że art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 17.12.2021r. o szczególnych rozwiązaniach dotyczących realizacji ustawy budżetowej za rok 2022 służyły ochronie wartości konstytucyjnej w postaci równowagi budżetowej.</xText> <xText>Sąd Okręgowy uważa za trafne stanowisko Sądu I instancji, że wartość konstytucyjna w postaci równowagi budżetowej nie uzasadniała naruszenia poprzez art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 17.12.2021r. o szczególnych rozwiązaniach dotyczących realizacji ustawy budżetowej za rok 2022 praw podmiotowych powodów słusznie nabytych, gdyż w orzecznictwie Trybunału Konstytucyjnego ugruntowany jest pogląd, że ograniczenie praw słusznie nabytych nie jest dopuszczalne w sytuacji, gdy istnieje możliwość realizacji danej wartości konstytucyjnej bez naruszania praw dobrze nabytych (wyrok Trybunału Konstytucyjnego sygn. K 43/12). W dacie uchwalenia art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 17.12.2021r. o szczególnych rozwiązaniach dotyczących realizacji ustawy budżetowej za rok 2022 ustawodawca miał taką możliwość.</xText> <xText>Zatem słusznie przyjął Sąd Rejonowy, że art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 17.12.2021r. o szczególnych rozwiązaniach dotyczących realizacji ustawy budżetowej za rok 2022 nie służyły ochronie wartości konstytucyjnej jaką jest równowaga budżetowa. W dacie uchwalenia tych przepisów ustawodawca miał możliwość ochrony wartości równowagi budżetowej bez naruszania praw powodów słusznie nabytych w oparciu o art. 123 w/w ustawy Prawo o prokuraturze.</xText> <xText>Nie jest zasadny także zarzut apelacji o naruszeniu przez Sąd Rejonowy przepisu <xLexLink xArt="art. 417" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 417 k.c.</xLexLink> poprzez jego niezastosowanie i zakwalifikowanie powództwa jako powództwa o zapłatę wynagrodzenia. Stanowisko Sądu Rejonowego w tym zakresie jest poprawne.</xText> <xText>Wbrew zarzutom pozwanego pozwany posiada w przedmiotowej sprawie legitymację procesową. Powód jest bowiem pracownikiem pozwanego, a dochodzone przez powoda roszczenie dotyczy wynagrodzeń za pracę.</xText> <xText>Mając powyższe na uwadze na podstawie <xLexLink xArt="art. 385" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 385 k.p.c.</xLexLink> oddalono apelację pozwanego jako bezzasadną.</xText> <xText xALIGNx="right"> <xIx>Sędzia Hanna Rawska</xIx></xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

sędzia Hanna Rawska

Wioletta Romanowska

Joanna Dejewska

Sygn. akt IV Pa 71/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 19 stycznia 2024r. Sąd Okręgowy wZ.IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie: Przewodniczący: sędzia Hanna Rawska po rozpoznaniu w dniu 19 stycznia 2024r. wZ. na posiedzeniu niejawnym sprawy z powództwaA. S. przeciwko Prokuraturze Okręgowej wZ. o zapłatę na skutek apelacji pozwanego od wyroku Sądu Rejonowego wZ., IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 25.10.2023r. (sygn.akt IV P 209/23) oddala apelację. sędzia Hanna Rawska IV Pa 71/23 UZASADNIENIE Sąd Rejonowy wZ.wyrokiem z dnia 25.10.2023r. sygn. IV P 209/23 zasądził od pozwanego Prokuratury Okręgowej wZ.na rzecz powodaA. S.kwotę 19 091,52zł tytułem wyrównania zaległego wynagrodzenia za pracę z odsetkami od kwot i dat wskazanych w punkcie I wyroku, a wyrokowi do kwoty 19 287,94zł nadał rygor natychmiastowej wykonalności. Sąd Rejonowy ustalił, że Sąd w całej rozciągłości podziela argumentację powoda wyrażoną w uzasadnieniu pozwu. Sąd nie podziela poglądu, że adresatem roszczeń w związku z ,, bezprawiem” ustawodawcy powinien być właśnie on. Roszczenie zgłoszone przez powoda nie jest roszczeniem o odszkodowanie. Pracownik w sprawach o wynagrodzenie jest stroną stosunku pracy z pracodawcą. Ten zaś winien, zwłaszcza, gdy jest osadzony w strukturze Skarbu Państwa, jako jegostatio fiscirealizować przypisane mu systemowo zobowiązania, choćby środki na nie czerpał ze źródeł niepozostających w jego dyspozycji. Zgodnie z art. 123 § 1 ustawy z 28 stycznia 2016 r. - Prawo o prokuraturze (Dz. U. z 2022 r. poz. 1247 tekst jednolity z późn. zm.) podstawę ustalenia wynagrodzenia zasadniczego prokuratora w danym roku stanowi przeciętne wynagrodzenie w drugim kwartale roku poprzedniego, ogłaszane w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej "Monitor Polski" przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego na podstawieart. 20 pkt 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych(Dz. U. z 2022 r. poz. 504). Aby zapobiegać realnemu zmniejszeniu wartości uposażenia, w sytuacji kiedy to przeciętne wynagrodzenie jest niższe, niż analogiczne, ogłoszone w roku poprzedzającym, przyjmowana jest podstawa ustalenia wynagrodzenia zasadniczego prokuratora w dotychczasowej wysokości (§ 2). Art. 124 § 1 zdanie 2 przywołanej ustawy zrównuje w istocie wynagrodzenie zasadnicze prokuratorów prokuratur rejonowych z wynagrodzeniem zasadniczym sędziów w takich samych jednostkach organizacyjnych sądów powszechnych. Wynagrodzenie to określa się w stawkach, z zastosowaniem mnożników podstawy ustalenia wysokości wynagrodzenia prokuratora (art. 124 § 2 ustawy). O ile prokurator obejmujący stanowisko nabywa prawo do uposażenia w stawce pierwszej (art. 124 § 3 pkt 2), to kreacja wynagrodzenia w stawce bezpośrednio wyższej ma miejsce po upływie kolejnych 5 lat pracy na danym stanowisku prokuratora (art. 124 § 5 ustawy). W przypadku powoda, jego uposażenie w roku 2022, kształtowane było według stawki I i przypisanego do mniej mnożnika 2,28 (por. załącznik nr 1 do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 29 lutego 2016 r. w sprawie wynagrodzenia zasadniczego prokuratorów oraz wysokości dodatków funkcyjnych przysługujących prokuratorom. Powodowi przysługiwał dodatek stażowy 8% do dnia 30.11.2022 r. i 9% od 01.12.2022 r. Wynagrodzenie płatne było ,, z dołu” do 25-go dnia każdego miesiąca. Zgodnie z przepisem art. 124 § 11 ustawy o prokuraturze, prokurator nabywa prawo do dodatku za długoletnią pracę wynoszącego, począwszy od 6. roku pracy, 5% aktualnie pobieranego przez prokuratora wynagrodzenia zasadniczego. Wzrasta on po każdym kolejnym roku pracy o 1% tego wynagrodzenia, aż do osiągnięcia 20% wynagrodzenia zasadniczego. Obowiązujący stan prawny stanowi konsekwencję wejścia w życie ustawy z dnia 20 marca 2009 r. o zmianie ustawy - Prawo o ustroju sądów powszechnych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 56, poz. 459). Jego istotę sprowadzić należy do ustalenia niewaloryzowanego iloczynu przeciętnego wynagrodzenia w II kwartale roku poprzedzającego i stosownego mnożnika. Wcześniej, był to, podlegający waloryzacji, iloczyn kwoty bazowej i owego mnożnika. W nowej koncepcji ustawodawca przyjął więc nie waloryzację, lecz koncepcję progresywnego wynagrodzenia. Oczywistym pozostaje, że celem tych przepisów, które dotyczyły zresztą również sędziów, było uniezależnienie wysokości świadczeń od wahań koniunktury gospodarczej, w tym przejściowych trudności finansowych kraju. Błędnie natomiast ów model bywa odczytywany jako prawo podmiotowe do podwyżki, czy ekspektatywa takiego uprawnienia. Nawet jeżeli napotkałby on na podatny grunt w świetle uchwalania i publikowania w ostatnich latach kolejnych ustaw tzw. okołobudżetowych, trudno go podzielać. W sprzeczności z ustalonymi zasadami ustawodawca pozostaje od początku 2021 r. Pierwszy wyłom uczynił w unormowaniu art. 14 ust. 1 ustawy z 19 listopada 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach służących realizacji ustawy budżetowej na rok 2021 (Dz. U. z 2020 r. poz. 2400), kiedy to określił, że podstawę ustalenia wynagrodzenia zasadniczego prokuratora w 2021 r. stanowić będzie przeciętne miesięczne wynagrodzenie w II kwartale 2019 r., ogłaszane w trybie i na podstawie wcześniej przedstawionej. W kolejnych latach ustawodawca ten zabieg powielał. W art. 10 ust. 1 ustawy 17 grudnia 2021 r. o szczególnych rozwiązaniach służących realizacji ustawy budżetowej na rok 2022 (Dz. U. z 2022 r. poz. 2445) jako podstawa kształtowania wynagrodzeń prokuratorskich w roku 2022 przyjęte zostało przeciętne wynagrodzenie, co prawda z II kwartału, ale roku 2020, powiększone o kwotę 26,00 złotych. Jej celem było zwiększenie wartości świadczenia o 4,6% adekwatnie do podwyżek świadczeń dla pracowników sfery budżetowej. Wprawdzie pozostaje to poza zakresem sporu, lecz konieczne jest wskazanie na konsekwencję ustawodawcy, który w ustawie z 1 grudnia 2022 r. o szczególnych rozwiązaniach służących realizacji ustawy budżetowej na rok 2023, wskazał w art. 10 ust. 1, że w roku 2023 podstawę ustalenia wynagrodzenia zasadniczego prokuratora, o której mowa w art. 123 § 1 ustawy z dnia 28 stycznia 2016 r. Prawo o prokuraturze (Dz. U. z 2022 r. poz. 1247, 1259 i 2582), stanowi kwota w wysokości 5 444,42 złotych. Stało się tak w sytuacji kiedy wartość przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w II kwartale 2022 r. - wynosiła 6.156,25 złotych (por. komunikat Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 9 sierpnia 2022 r. w sprawie przeciętnego wynagrodzenia w drugim kwartale 2022 r.). Dotychczasowe rozważania ilustrują więc sprzeczność zapisów zawartych z jednej strony, w unormowaniu art. 123 § 1 Prawo o prokuraturze, z drugiej strony statuowanych art. 10 ust. 1 ustawy 17 grudnia 2021 r. o szczególnych rozwiązaniach służących realizacji ustawy budżetowej na rok 2022. Tym samym nakazują w pierwszej kolejności wyjaśnienie ich wzajemnej, prawnej, relacji. Wprowadzając odstępstwa od systematycznego, corocznego kształtowania wynagrodzeń prokuratorów w oparciu o przeciętne wynagrodzenie z II kwartału roku poprzedzającego, ustawodawca nie dokonał przy tym żadnej zmiany unormowania art. 123 ustawy Prawo o prokuraturze, ani też nie zawiesił formalnie jego mocy obowiązującej. Ustawy okołobudżetowe są w systemie źródeł prawa aktami posiadającymi tożsamą innym ustawą moc. Odmienne ich usytuowane lub przypisanie im innego znaczenia, wymagałoby wyraźnej podstawy konstytucyjnej. Tym samym każda ustawa późniejsza może uchylić wcześniejszą, jak i ustanowić czasowe wyjątki od jej postanowień (por. orzeczenie TK z dnia 21 listopada 1994 r., K 4/94, OTK 1994 cz. II poz. 39). Istota niniejszej sprawy nie dotyczy relacji między wzajemnie wykluczającymi się przepisami powołanych ustaw, lecz zgodności poczynań ustawodawczych i kreowanego na nowo modelu kształtowania wynagrodzeń prokuratorów z normami rangi konstytucyjnej. W świetle zaś realiów rozpoznawanej sprawy szczególne znaczenie ma pogląd wyrażony przez Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 20 lipca 2021 r. ((...), LEX nr 3232398). Sąd ten przyjął, że dopuszczalność stosowania tzw. "rozproszonej kontroli konstytucyjnej" przez sądy ma miejsce w sytuacjach oczywistych, tj. wówczas, gdy w przeszłości Trybunał Konstytucyjny orzekał już o normie analogicznej do normy, która ma być zastosowana w danej sprawie, albo w przypadku powtórzenia niekonstytucyjnej normy przez ustawodawcę. W ten nurt wpisuje się wyrok z dnia 17 marca 2016 r., V CSK 377/15 (OSNC 2016 Nr 12, poz. 148), w którym Sąd Najwyższy co prawda potwierdził zasadę, że do orzekania o niekonstytucyjności ustaw i ich poszczególnych przepisów jest powołany wyłącznie Trybunał Konstytucyjny, ale przyjął, iż rozpoznawana przez niego sprawa jest wyjątkowa, gdyż niezgodność przepisu zKonstytucjąjest oczywista, a ocena taka ma dodatkowe wsparcie w wyroku Trybunału Konstytucyjnego, który stwierdził uprzednio niezgodność zKonstytucjąprzepisu o takim samym brzmieniu co w obowiązującej obecnie ustawie. Pogląd ten podtrzymano w późniejszych orzeczeniach (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 lutego 2018 r., V CSK 230/17, OSNC-ZD 2018 Nr 4, poz. 69 i z dnia 27 listopada 2019 r., II CSK 493/18 LEX nr 3226141). W sprawie K 1/12 zainicjowanej wnioskiem Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego o zbadanie zgodności:art. 22 i art. 23 ustawy z dnia 22 grudnia 2011 r. o zmianie niektórych ustaw związanych z realizacją ustawy budżetowej(Dz. U. Nr 291, poz. 1707) ze wskazanymi wniosku przepisami konstytucyjnymi (głównieart. 2, art. 178 ust. 2 i art. 216 ust. 5 oraz art. 220) konstrukcja sporu była w istocie analogiczna. Kwestionowaną ustawą okołobudżetową ustawodawca unormował bowiem podstawę ustalenia wynagrodzenia zasadniczego sędziego oraz sędziego Sądu Najwyższego (art. 22 ust. 1 i art. 23 ust. 1) w roku 2012, w postaci przeciętnego wynagrodzenia w drugim kwartale 2010 r. Odstąpił więc od ogólnej zasady ustalenia go w oparciu o przeciętne wynagrodzenie z II kwartału roku poprzedniego. W sferze faktycznej wynagrodzenia tej grupy pozostały w 2012 r. na tym samym poziomie, co w 2011 r. Trybunał Konstytucyjny uznał zakwestionowaną regulację, polegającą w istocie na jednorocznym "zamrożeniu" wynagrodzeń, za zgodną zKonstytucją. W dużej mierze, jak uzasadniał, stanowisko to wynikało incydentalnego charakteru rzeczonego rozwiązania oraz uwzględnienia trudnej sytuacji finansowej państwa, zagrażającej równowadze budżetowej, stanowiącej wartość konstytucyjną, konkurencyjną wobec wartości określonych wart. 178 Konstytucji. Określono jednak pewne wskazówki, czy warunki brzegowe ilustrujące kierunek właściwych poczynań ustawodawcy w analizowanym zakresie: - wynagrodzenia powinny być kształtowane w sposób wykluczający jakąkolwiek uznaniowość ze strony władzy wykonawczej; - wynagrodzenia powinny w dłuższym okresie czasu wykazywać tendencję wzrostową, nie mniejszą, niż przeciętne wynagrodzenie w sferze budżetowej; - w trudnej sytuacji budżetu państwa wynagrodzenia powinny być bardziej, niż wynagrodzenia wszystkich innych funkcjonariuszy i pracowników sfery budżetowej - chronione przed nadmiernie niekorzystnymi zmianami. - niedopuszczalne jest obniżenie w drodze normatywnej nominalnej wysokości wynagrodzenia, z wyjątkiem sytuacji, o której stanowiart. 216 ust. 5 Konstytucji(przekroczenia konstytucyjnego limitu zadłużenia). Trybunał podkreślił, że w demokratycznym państwie prawa, opartym na trójpodziale władz, nie jest dopuszczalne, by jedna z nich, była przez pozostałe władze osłabiana, co mogłoby w konsekwencji prowadzić do uzależnienia od pozostałych władz i obniżać jej autorytet. Wskazano w szczególności, że zamrożenie wynagrodzeń może być tolerowane tylko wyjątkowo, ze względu na inne wartości konstytucyjne, w szczególności, ze względu na trudności budżetowe państwa, jeżeli występuje w kontekście szerszego programu oszczędnościowego. Nie może w żadnym wypadku stać się ono systematyczną praktyką. Z uwagi na brak możliwości wykreowania sztywnych reguł, ocena ewentualnych kolejnych regulacji musi uwzględniać uwarunkowania społeczno-gospodarcze i cały kontekst normatywny. W oparciu zatem o prezentowane rozważania i wskazywane kryteria oceny regulacji wynagrodzeń, należy w niniejszej sprawie poddać ocenie realia i uzasadnienie rozwiązań normatywnych, jakie legły u podstaw odstąpienia w 2021 r. od, wyznaczonych pragmatyką służbową, zasad ustalania wynagrodzeń prokuratorów. W założeniach do budżetu państwa na rok 2021 przewidziano zamrożenie funduszu wynagrodzeń w jednostkach państwowej sfery budżetowej oraz pozostałych jednostkach sektora finansów publicznych. Jak uzasadniano, w związku z ówczesną sytuacją gospodarczą kraju, spowodowaną epidemią (...), nastąpiła konieczność zamrożenia wynagrodzeń osób (w tym sędziów i prokuratorów), dla których podstawę obliczenia wynagrodzenia stanowi przeciętne wynagrodzenie w drugim kwartale roku poprzedniego ogłaszane przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego. Co dość znamienne, projektodawca w sposób wyraźny wskazał, że przepisy niniejszej ustawy spowodują "zamrożenie" systemowej waloryzacji wynagrodzeń sędziów i prokuratorów tylko w roku 2021. Powyższa propozycja miała mieścić się w ramach całości zmian związanych z "zamrożeniem" wielkości wynagrodzeń w sektorze finansów publicznych w celu zapewnienia równowagi budżetowej stanowiącej wartość konstytucyjną, od której zależy zdolność państwa do działania i wypełniania jego zadań. Powstaje więc pytanie, dlaczego, pomimo jasnej deklaracji, ustawodawca zdecydował się na kontynuację zaproponowanego rozwiązania metodologicznego. Odpowiedzi poszukiwać należy w uzasadnieniu projektu ustawy budżetowej na rok 2022. Jak dowodzono, przygotowany został z uwzględnieniem aktualnej sytuacji makroekonomicznej. Gospodarka ciągle odczuwa skutki wywołane wybuchem pandemii w 2020 r. Jednakże, wraz z łagodzeniem ograniczeń, powraca już na ścieżkę wzrostu. Najnowsze szacunki GUS za II kwartał 2021 r. wskazują na wzrost w ujęciu realnym o 10,9% rok do roku, wobec spadku o 8,3% w analogicznym okresie 2020 r. Według prognoz służących do opracowania projektu ustawy budżetowej na rok 2022 (...) w 2021 r. zwiększy się o 4,9% (po spadku o 2,7% rok wcześniej), a w przyszłym roku tempo jego wzrostu wyniesie 4,6%. Z uwagi na trwający proces uzgodnień Krajowego Programu Odbudowy i Zwiększania Odporności, w prognozie nie uwzględniono jego wpływu. Jego realizacja stanowi główny, pozytywny czynnik ryzyka. Przewidziany ustawą deficyt wynosił ok. 30 miliardów złotych. Przy czym wskazane ostatnio dane z jego wykonania są bardziej korzystne i wskazują na deficyt rzędu 12.430,8 mln złotych. Same założenia budżetowe i ich uzasadnienie, zwłaszcza dotyczące wartości deficytu, nijak zbliżają się do zagrożeń wskazanych wKonstytucji RP(art. 216 ust. 5). Trudno więc zasadnie dowodzić, że mamy do czynienia z konieczną sytuacją ukonkretnienia warunków absolutnej wyjątkowości odejścia do zasad w roku 2022. Argumentacja związana z kryzysem musiałaby być dobrze zdefiniowana i uzasadniona co nie miało miejsca. Mogłoby się wydawać, że nieznane i nie oswojone zagrożenia związane z sytuacją pandemiczną, rzutującą przecież istotnie na warunki społeczno - gospodarcze, stanowią wystarczające uzasadnienie dla podjętych działań oszczędnościowych, np. dotyczących płac np. w sferze budżetowej. Niemniej wiele poczynań władzy ustawodawczej i wykonawczej w tej materii kłóci się z przyjętym wobec prokuratorów uzasadnieniem rozwiązania płacowego na rok 2022. W tymże bowiem roku kontynuowano płatność tzw. 13 emerytur, w oparciu o rozwiązanie przyjęte ustawą z 9 stycznia 2020 r. o dodatkowym rocznym świadczeniu pieniężnym dla emerytów i rencistów. Co więcej kontynuowano rozwiązanie dotyczące tzw. 14 emerytury w oparciu o ustawę z 26 maja 2022 r. o kolejnym w 2022 r. dodatkowym rocznym świadczeniu pieniężnym dla emerytur i rencistów. Jak wynika z oficjalnych danych rządowych koszt 13 i 14 emerytury w 202 roku wyniósł 25 mld złotych, niezależnie od kosztów wynikających z ustawowej waloryzacji rent i emerytur. Wskazywanie na ograniczenia budżetowe nie przeszkodziło wreszcie na przyjęciu blisko trzy miesiące przed ustawą okołobudżetową rozwiązań zawartych w ustawie z 17 września 2021 r. o zmianie ustawy o wynagrodzeniu osób zajmujących kierownicze stanowiska państwowe oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 1834), która zmieniła ustawę z 21 listopada 2021 r. o pracownikach samorządowych (t.j. Dz. U. z 2019 r. poz. 1282, ost.zm. Dz. U. z 2021 r. poz. 1834). Ustawa nowelizująca i nowe rozporządzenie Rady Ministrów z 25 października 2021 r. w sprawie wynagradzania pracowników samorządowych (Dz. U. poz. 1960) weszły już w życie 1 listopada. Ze wskazaną datą weszły w życie istotne zmiany dotyczące wynagrodzeń osób wchodzących w skład organów wykonawczych jednostek samorządu terytorialnego oraz diet radnych, które w sposób istotny zwiększyły wartość ich uposażeń. Minimalne wynagrodzenie ww. osób nie może być niższe niż 80% maksymalnego wynagrodzenia określonego dla poszczególnych stanowisk w przepisach wydanych na podstawie art. 37 ust. 1 tejże ustawy. ustalono przy tym, że maksymalne wynagrodzenie na danym stanowisku stanowi suma maksymalnego poziomu wynagrodzenia zasadniczego oraz maksymalnego poziomu dodatku funkcyjnego, a w przypadku wójtów (burmistrzów, prezydentów miast), starostów oraz marszałków województwa także kwoty dodatku. Po drugie podniesiono poziom maksymalnego wynagrodzenia ww. osób decydując, że nie może ono przekroczyć w okresie miesiąca 11,2-krotności kwoty bazowej określonej w ustawie budżetowej dla osób zajmujących kierownicze stanowiska państwowe na podstawie przepisówustawy z dnia 23 grudnia 1999 r. o kształtowaniu wynagrodzeń w państwowej sferze budżetowej oraz o zmianie niektórych ustaw. Przed nowelizacją maksymalny poziom nie mógł przekroczyć 7 krotności kwoty bazowej. W ustawie budżetowej na rok 2021 kwota ta została określona na poziomie 1 789,42 zł. Oznacza to wzrost maksymalnego wynagrodzenia o 60% z 12.525,94 zł na 20.041,50 zł. Konsekwencją powyższych zmian ustawowych jest wydanie przez Radę Ministrów rozporządzenia z dnia 25 października 2021 r. w sprawie wynagradzania pracowników samorządowych. Weszło ono w życie, podobnie jak ustawa nowelizująca, z dniem 1 listopada 021 r. Określa ono maksymalny poziom wynagrodzenia zasadniczego (kwota w złotych) wójtów (burmistrzów, prezydentów miast), starostów i marszałków województw oraz maksymalny poziom dodatku funkcyjnego (kwota w złotych). Przykładowo dla wójta czy burmistrza w gminie do 15.000 mieszkańców określono maksymalny poziom wynagrodzenia zasadniczego na poziomie 10.250 zł, zaś maksymalny poziom dodatku funkcyjnego na poziomie 3.150 zł. Ustawa nowelizująca dokonała także zmian we wszystkich trzech ustrojowych ustawach samorządowych w zakresie maksymalnego poziomu diet przysługujących radnym. Ustawodawca, pomimo rozwiązania przyjętego w art. 123 § 1 ustawy Prawo o prokuraturze konsekwentnie zrównuje przyrost wynagrodzenia prokuratorów z pracownikami innych jednostek sfery budżetowej. Czyni to pomimo, że inny był cel rozwiązania przyjętego w 2009 r. Nie negując oczywiście zasadności i potrzeby ogólnego wzrostu wynagrodzeń w tej sferze, nie sposób jednak nie oprzeć się wnioskowi, że błędne rozumienie pojęcia sprawiedliwości społecznej nie może stanowić uzasadnienia dla łamania normy konstytucyjnej wyrażonej w art. 2. Sąd nie pozbawia ustawodawcy prawa do kształtowania wynagrodzenia osób zatrudnionych w szeroko rozumianej sferze publicznej, a więc również prokuratorów. Tyle tylko, że kreacja ewentualnych zmian winna przede wszystkim nastąpić w drodze nowelizacji wskazanych art. 123 i 124 ustawy Prawo o prokuraturze. Nie stanowi zaś najlepszego pomysłu legislacyjnego coroczne kształtowanie tych zasad poprzez przepisy co prawda rangi ustawowej, ale o epizodycznym, jednorazowym ide factowykonawczym charakterze. Uznając więc za zasadny postulat ochrony prawa prokuratora do wynagrodzenia w corocznie ustalanej obiektywnej wysokości, pozostającej w ścisłej relacji do przeciętnego wynagrodzenia, sąd uwzględnił żądanie pozwu ( pkt. I wyroku). Z kolei odsetki zostały zasądzone od dnia następującego po dacie płatności wynagrodzenia ustalonej regulaminem pracy (por.art. 9 § 1 k.p.w zw. zart. 85 § 1 k.p.w zw. zart. 481 k.c.w zw. zart. 300 k.p.). Powyższy wyrok zaskarżył w całości apelacją pozwany. Pozwany zarzucił: a niezastosowanieart. 417 § 1 Kci zakwalifikowanie powództwa jako powództwo o zapłatę wynagrodzenia w sytuacji gdy z treści pozwu jasno wynika, że swoje pretensje powódka kieruje do ustawodawcy, a nie pracodawcy i to one stanowią podstawę jego roszczenia, a w konsekwencji nieprawidłową kwalifikację stanu faktycznego oraz treści żądania pozwu, a w konsekwencji uznanie, iż pozwany posiada legitymację bierną opartą o bliżej nieokreślone przez Sąd podstawy prawne, b niezastosowanie art. 14 ust 1 ustawy z dnia 19.11.2020 roku o szczególnych rozwiązaniach służących realizacji ustawy budżetowej na rok 2021 oraz art. 10 ust 1 ustawy z dnia 17.12.2021 o szczególnych rozwiązaniach służących realizacji ustawy budżetowej na rok 2022, oraz zastosowanie art. 123 i 124 ustawy prawo o prokuraturze w sytuacji gdy przepisy tej ustawy zostały wyłączone w kolejnych latach przez zapisy ustaw okołobudżetowych, c naruszenie zapisówart. 3271Kpcpoprzez niewskazanie w uzasadnieniu wyroku podstawy prawnej: legitymacji pozwanego, co z jednej strony uniemożliwia analizę i zakwestionowanie przyjętej przez Sąd I instancji podstawy prawnej roszczenia, a z drugiej- zdaniem pozwanego świadczy o braku takowej. Pozwany wniósł o: 1. zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa w całości wraz z zasądzeniem kosztów zastępstwa procesowego w pierwszej instancji , niezależnie od powyższego; 2. zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania odwoławczego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu apelacji pozwany wywiódł, że kluczowym zagadnieniem z punktu widzenia strony pozwanej, ale także każdego procesu cywilnego jest kwestia legitymacji występujących w nim uczestników. Sąd nie podziela poglądu, że adresatem roszczeń w związku z „bezprawiem” ustawodawcy powinien być właśnie on. Roszczenie zgłoszone przez powoda nie jest roszczeniem o odszkodowanie. Pracownik w sprawach o wynagrodzenie jest stroną stosunku pracy z pracodawcą. Ten zaś winien, zwłaszcza, gdy jest osadzony w strukturze Skarbu Państwa, jako jegostatio fiscirealizować przypisane mu systemowo zobowiązania, choćby środki na nie czerpał ze źródeł niepozostających w jego dyspozycji. Skoro „ktoś musi” odpowiadać, to w ramach demokratycznego Państwa prawa odpowiedzialność tą powinien ponosić sprawca, a jeśli zasada ta miałaby podlegać jakiejkolwiek modyfikacji- powinna ona wynikać z przepisów powszechnie obowiązującego prawa. Zasadę tą powódka zna doskonale z racji wykonywanego przez siebie zawodu. Powód nie ustosunkował się do treści apelacji. Sąd Okręgowy zważył co następuje: Apelacja pozwanego jest bezzasadna. Sąd Rejonowy dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych w zakresie istotnym do rozpoznania sprawy i poprawnie ocenił zebrane dowody. Sąd Okręgowy w pełni podziela ustalenia i rozważania prawne Sądu I instancji, przyjmując je za integralną część swojego uzasadnienia. Wbrew zarzutowi zawartemu w apelacji pozwanego Sąd Rejonowy nie naruszył przepisu art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 19.11.2020r. o szczególnych rozwiązaniach służących realizacji ustawy budżetowej za rok 2021 ani art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 17.12.2021r. o szczególnych rozwiązaniach dotyczących realizacji ustawy budżetowej za rok 2022. Nie jest także zasadny zarzut apelacji o błędnym zastosowaniu przez Sąd I instancji przepisu art. 123 i 124 ustawy Prawo o prokuraturze w sytuacji, w której według apelującego, przepisy tej ustawy zostały wyłączone w kolejnych latach przez przepisy ustaw okołobudżetowych. Zgodnie z art. 123§ 1 i 2 ustawy z dnia 28.01.2016r. Prawo o prokuraturze (t.j. Dz.U. z 2023r. poz. 136 ) podstawę ustalenia wynagrodzenia zasadniczego prokuratora w danym roku stanowi przeciętne wynagrodzenie w drugim kwartale roku poprzedniego, ogłaszane w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski” przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego na podstawieart.20 pkt 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych(Dz. U. z 2022 r. poz. 504, 1504 i 2461). Jeżeli przeciętne wynagrodzenie o którym mowa § 1, jest niższe od przeciętnego wynagrodzenia ogłoszonego za drugi kwartał roku poprzedzającego - przyjmuje się podstawę ustalenia wynagrodzenia zasadniczego prokuratora w dotychczasowej wysokości. Prawidłowo przyjął Sąd Rejonowy, że powód z dniem ogłoszenia komunikatu Prezesa GUS w sprawie wysokości przeciętnego wynagrodzenia w II kwartale 2021 roku uzyskał ekspektatywę prawa do otrzymywania w 2022 roku wynagrodzenia obliczonego od wskazanej w komunikacie kwoty. Roszczenie powoda dotyczy zasady ochrony praw nabytych. Zasada ta obejmuje także ekspektatywę prawa podmiotowego, czyli takie sytuacje, gdy zostały spełnione wszystkie zasadnicze ustawowe przesłanki nabycia praw pod rządami danej ustawy, a brak jest tylko ostatniego etapu decydującego o definitywnym przejściu prawa podmiotowego na oczekującego (wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 24.10.2000r. sygn. SK 7/00). Sąd Okręgowy podziela pogląd Sądu Rejonowego, że wartość konstytucyjna w postaci równowagi budżetowej nie uzasadniała naruszenia poprzez art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 17.12.2021r. o szczególnych rozwiązaniach dotyczących realizacji ustawy budżetowej za rok 2022 ze względów szczegółowo wskazanych w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. Prawidłowo stwierdził Sąd I instancji, że warunkiem uznania zmiany legislacyjnej skutkującej naruszeniem praw słusznie nabytych za służącą realizacji wartości konstytucyjnej w postaci równowagi budżetowej jest to, aby ta zmiana faktycznie i realnie służyła ochronie takiej wartości konstytucyjnej jak równowaga budżetowa. W okresie objętym sporem ustawodawca dokonywał szeregu zmian legislacyjnych, które nie tylko, że nie powodowały oszczędności budżetowych, to skutkowały istotnymi wydatkami. Przemawia to przeciwko uznaniu, że art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 17.12.2021r. o szczególnych rozwiązaniach dotyczących realizacji ustawy budżetowej za rok 2022 służyły ochronie wartości konstytucyjnej w postaci równowagi budżetowej. Sąd Okręgowy uważa za trafne stanowisko Sądu I instancji, że wartość konstytucyjna w postaci równowagi budżetowej nie uzasadniała naruszenia poprzez art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 17.12.2021r. o szczególnych rozwiązaniach dotyczących realizacji ustawy budżetowej za rok 2022 praw podmiotowych powodów słusznie nabytych, gdyż w orzecznictwie Trybunału Konstytucyjnego ugruntowany jest pogląd, że ograniczenie praw słusznie nabytych nie jest dopuszczalne w sytuacji, gdy istnieje możliwość realizacji danej wartości konstytucyjnej bez naruszania praw dobrze nabytych (wyrok Trybunału Konstytucyjnego sygn. K 43/12). W dacie uchwalenia art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 17.12.2021r. o szczególnych rozwiązaniach dotyczących realizacji ustawy budżetowej za rok 2022 ustawodawca miał taką możliwość. Zatem słusznie przyjął Sąd Rejonowy, że art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 17.12.2021r. o szczególnych rozwiązaniach dotyczących realizacji ustawy budżetowej za rok 2022 nie służyły ochronie wartości konstytucyjnej jaką jest równowaga budżetowa. W dacie uchwalenia tych przepisów ustawodawca miał możliwość ochrony wartości równowagi budżetowej bez naruszania praw powodów słusznie nabytych w oparciu o art. 123 w/w ustawy Prawo o prokuraturze. Nie jest zasadny także zarzut apelacji o naruszeniu przez Sąd Rejonowy przepisuart. 417 k.c.poprzez jego niezastosowanie i zakwalifikowanie powództwa jako powództwa o zapłatę wynagrodzenia. Stanowisko Sądu Rejonowego w tym zakresie jest poprawne. Wbrew zarzutom pozwanego pozwany posiada w przedmiotowej sprawie legitymację procesową. Powód jest bowiem pracownikiem pozwanego, a dochodzone przez powoda roszczenie dotyczy wynagrodzeń za pracę. Mając powyższe na uwadze na podstawieart. 385 k.p.c.oddalono apelację pozwanego jako bezzasadną. Sędzia Hanna Rawska

15/351500/0002021/Pa

Sąd Okręgowy w Zielonej Górze

IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

152510000004021_VIII_U_001436_2023_Uz_2024-01-23_001

VIII U 1436/23

2024-01-23 01:00:00.0 CET

2024-02-26 17:30:03.0 CET

2024-02-26 16:10:36.0 CET

15251000

4021

SENTENCE

Sygn. akt VIII U 1436/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 23 stycznia 2024 roku Sąd Okręgowy w Łodzi, VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie: Przewodniczący: Sędzia SO Monika Pawłowska-Radzimierska Protokolant: st.sekr.sąd. Magdalena Baraniecka po rozpoznaniu w dniu 23 stycznia 2024 roku w Łodzi na rozprawie sprawy z wniosku Ł. R. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych I Oddziałowi w Ł. o zwrot nienależnie pobranej renty rodzinnej na skutek odwołania Ł. R. od

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Agata Koszewska" xPublisher="agata.koszewska" xEditorFullName="Agata Koszewska" xEditor="agata.koszewska" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="1" xFlag="published" xVolType="15/251000/0004021/U" xYear="2023" xVolNmbr="001436" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok</xName> <xBlock> <xText>Sygn. akt VIII U 1436/23</xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right">Dnia 23 stycznia 2024 roku</xText> <xText><xBx>Sąd Okręgowy w Łodzi, VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych</xBx></xText> <xText>w składzie:</xText> <xText>Przewodniczący: Sędzia SO Monika Pawłowska-Radzimierska</xText> <xText>Protokolant: st.sekr.sąd. Magdalena Baraniecka</xText> <xText>po rozpoznaniu w dniu 23 stycznia 2024 roku w Łodzi</xText> <xText>na rozprawie</xText> <xText>sprawy z wniosku</xText> <xText xALIGNx="center"> <xBx><xAnon>Ł. R.</xAnon></xBx></xText> <xText>przeciwko</xText> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych I Oddziałowi w <xAnon>Ł.</xAnon></xBx></xText> <xText>o zwrot nienależnie pobranej renty rodzinnej</xText> <xText>na skutek odwołania <xAnon>Ł. R.</xAnon></xText> <xText>od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych I Oddziału w <xAnon>Ł.</xAnon></xText> <xText>z dnia 16 czerwca 2023 roku znak <xAnon> (...)</xAnon></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText><xBx>zmienia zaskarżoną decyzję i stwierdza, że <xAnon>Ł. R.</xAnon> nie pobrał nienależnie świadczenia za okres od 1 września 2022 roku do 31 stycznia 2023 roku w łącznej kwocie 6692,20 zł (sześć tysięcy sześćset dziewięćdziesiąt dwa złote i dwadzieścia groszy) z tytułu renty rodzinnej i nie ma obowiązku jego zwrotu;</xBx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText><xBx>zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych I Oddziału w <xAnon>Ł.</xAnon> na rzecz <xAnon>Ł. R.</xAnon> kwotę 1800 (jeden tysiąc osiemset) złotych z ustawowymi odsetkami od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego .</xBx></xText> </xUnit> <xText xALIGNx="center">SSO Monika Pawłowska-Radzimierska</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Monika Pawłowska-Radzimierska

Agata Koszewska

st.sekr.sąd. Magdalena Baraniecka

Agata Koszewska

Sygn. akt VIII U 1436/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 23 stycznia 2024 roku Sąd Okręgowy w Łodzi, VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie: Przewodniczący: Sędzia SO Monika Pawłowska-Radzimierska Protokolant: st.sekr.sąd. Magdalena Baraniecka po rozpoznaniu w dniu 23 stycznia 2024 roku w Łodzi na rozprawie sprawy z wniosku Ł. R. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych I Oddziałowi wŁ. o zwrot nienależnie pobranej renty rodzinnej na skutek odwołaniaŁ. R. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych I Oddziału wŁ. z dnia 16 czerwca 2023 roku znak(...) 1 zmienia zaskarżoną decyzję i stwierdza, żeŁ. R.nie pobrał nienależnie świadczenia za okres od 1 września 2022 roku do 31 stycznia 2023 roku w łącznej kwocie 6692,20 zł (sześć tysięcy sześćset dziewięćdziesiąt dwa złote i dwadzieścia groszy) z tytułu renty rodzinnej i nie ma obowiązku jego zwrotu; 2 zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych I Oddziału wŁ.na rzeczŁ. R.kwotę 1800 (jeden tysiąc osiemset) złotych z ustawowymi odsetkami od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego . SSO Monika Pawłowska-Radzimierska

15/251000/0004021/U

Sąd Okręgowy w Łodzi

VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

152510000004021_VIII_Pa_000070_2023_Uz_2024-01-09_001

VIII Pa 70/23

2024-01-09 01:00:00.0 CET

2024-02-27 17:30:04.0 CET

2024-02-27 16:03:25.0 CET

15251000

4021

REASON

Sygn. akt VIII Pa 70/23 UZASADNIENIE Zaskarżonym wyrokiem z 15 maja 2023 r. Sąd Rejonowy dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi, X Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w sprawie sygn. akt X P 58/22 po rozpoznaniu w dniu 20 kwietnia 2023 roku w Łodzi na rozprawie połączonych spraw z powództwa K. L. i K. P. (1) przeciwko Samodzielnemu Publicznemu Zakładowi Opieki Zdrowotnej (...) Szpitalowi (...) im. N. U. Medycznego w Ł. o dodatkowe świadczenie pieniężne, w pkt 1 umarzył postępowanie z powództwa K. L.

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Agata Koszewska" xPublisher="agata.koszewska" xEditorFullName="Agata Koszewska" xEditor="agata.koszewska" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="45" xFlag="published" xVolType="15/251000/0004021/Pa" xYear="2023" xVolNmbr="000070" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText>Sygn. akt VIII Pa 70/23</xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Zaskarżonym wyrokiem z 15 maja 2023 r. Sąd Rejonowy dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi, X Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w sprawie sygn. akt X P 58/22 po rozpoznaniu w dniu 20 kwietnia 2023 roku w Łodzi na rozprawie połączonych spraw z powództwa <xAnon>K. L.</xAnon> i <xAnon>K. P. (1)</xAnon> przeciwko Samodzielnemu Publicznemu Zakładowi Opieki Zdrowotnej <xAnon> (...) Szpitalowi (...)</xAnon> im. <xAnon>N. U.</xAnon> Medycznego w <xAnon>Ł.</xAnon> o dodatkowe świadczenie pieniężne, w pkt 1 umarzył postępowanie z powództwa <xAnon>K. L.</xAnon> w zakresie kwoty 2457,74 zł, w pkt 2 oddalił powództwo <xAnon>K. L.</xAnon> w pozostałym zakresie, w pkt 3 umorzył postępowanie z powództwa <xAnon>K. P. (1)</xAnon> w zakresie kwoty 447,58 zł, w pkt 4 oddalił powództwo <xAnon>K. P. (1)</xAnon> w pozostałym zakresie, w pkt 5 zasądził od <xAnon>K. L.</xAnon> na rzecz Samodzielnego Publicznego Zakładu Opieki Zdrowotnej <xAnon> (...) Szpitala (...)</xAnon> im. <xAnon>N. U.</xAnon> Medycznego w <xAnon>Ł.</xAnon> kwotę 2700 zł tytułem zwrotu kosztów procesu z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty, w pkt 6 zasądził od <xAnon>K. P. (1)</xAnon> na rzecz Samodzielnego Publicznego Zakładu Opieki Zdrowotnej <xAnon> (...) Szpitala (...)</xAnon> im. <xAnon>N. U.</xAnon> Medycznego w <xAnon>Ł.</xAnon> kwotę 2700 zł tytułem zwrotu kosztów procesu z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.</xText> <xText>Powyższe orzeczenie zapadło w oparciu o następujące ustalenia faktyczne.</xText> <xText>Powódka <xAnon>K. L.</xAnon> jest zatrudniona w Samodzielnym Publicznym Zakładzie Opieki Zdrowotnej <xAnon> (...) Szpitalu (...)</xAnon> im. N. <xAnon> (...)</xAnon> w <xAnon>Ł.</xAnon> na stanowisku pielęgniarki specjalistki w jednostce organizacyjnej Centralny <xAnon>B.</xAnon> Operacyjny na podstawie umowy na czas nieokreślony od 27 marca 1995 roku w wymiarze czasu pracy pełnego etatu.</xText> <xText>Powódka <xAnon>K. P. (1)</xAnon> jest zatrudniona w Samodzielnym Publicznym Zakładzie Opieki Zdrowotnej <xAnon> (...) Szpitalu (...)</xAnon> im. N. <xAnon> (...)</xAnon> w <xAnon>Ł.</xAnon> na stanowisku pielęgniarki w jednostce organizacyjnej Centralny <xAnon>B.</xAnon> Operacyjny na podstawie umowy na czas nieokreślony od 17 maja 2016 roku w wymiarze czasu pracy pełnego etatu.</xText> <xText>W dniu 4 września 2020 roku Minister Zdrowia wydał Narodowemu Funduszowi Zdrowia polecenie, aby NFZ przekazał podmiotom leczniczym umieszczonym w wykazie, o którym mowa w art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem <xAnon> (...)</xAnon>19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych, wykonującym działalność leczniczą w rodzaju świadczenia szpitalne:</xText> <xText>1) wyłącznie w związku z przeciwdziałaniem <xAnon> (...)</xAnon>19 lub</xText> <xText>2) w których wyodrębnionych komórkach organizacyjnych są udzielane świadczenia opieki zdrowotnej wyłącznie w związku z przeciwdziałaniem <xAnon> (...)</xAnon>19,</xText> <xText>(dalej zwanych: <xAnon> (...)</xAnon>) środków finansowych z przeznaczeniem na przyznanie osobom wykonującym zawód medyczny w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 2;art. 2 ust. 1;art. 2 ust. 1 pkt. 2" xIsapId="WDU20111120654" xTitle="Ustawa z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej" xAddress="Dz. U. z 2011 r. Nr 112, poz. 654">art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej</xLexLink> (Dz.U. z 2020 r. poz. 295) uczestniczącym w udzielaniu świadczeń zdrowotnych i mającym bezpośredni kontakt z pacjentami z podejrzeniem lub zakażeniem wirusem <xAnon> (...)</xAnon>2, z wyłączeniem osób, skierowanych do pracy w Podmiotach na podstawie <xLexLink xArt="art. 47;art. 47 ust. 1" xIsapId="WDU20082341570" xTitle="Ustawa z dnia 5 grudnia 2008 r. o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi" xAddress="Dz. U. z 2008 r. Nr 234, poz. 1570">art. 47 ust. 1 ustawy z dnia 5 grudnia 2008 r. o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi</xLexLink> (Dz.U. z 2019 r. poz. 1239, z późn. zm.), dodatkowego świadczenia pieniężnego, wypłacanego miesięcznie, zwanego dalej „dodatkowym świadczeniem” według zasad określonych w załączniku do niniejszego polecenia, na podstawie umowy lub porozumienia.</xText> <xText>W załączniku do polecenia wskazano, że wysokość dodatkowego świadczenia wynosić będzie:</xText> <xText>- w przypadku osób uczestniczących w udzielaniu świadczeń opieki zdrowotnej na stanowiskach określonych w wykazie stanowisk, które nie mogą uczestniczyć w udzielaniu świadczeń opieki zdrowotnej pacjentom innym, niż z podejrzeniem lub zakażeniem wirusem <xAnon> (...)</xAnon>2 - 80% wynagrodzenia; w przypadku objęcia ograniczeniem, o którym mowa w § 1 ust 3 rozporządzenia w sprawie standardów przez niepełny miesiąc, świadczenie dodatkowe za ten miesiąc podlegać powinno proporcjonalnemu obniżeniu;</xText> <xText>- w przypadków osób nieobjętych ww. ograniczeniem, które uczestniczą w udzielaniu świadczeń zdrowotnych mając bezpośredni kontakt z pacjentami z podejrzeniem lub z zakażeniem wirusem <xAnon> (...)</xAnon>2. - 50% wynagrodzenia; w przypadku uczestniczenia przez te osoby w udzielaniu świadczeń zdrowotnych w bezpośrednim kontakcie z pacjentami z podejrzeniem lub zakażeniem wirusem <xAnon> (...)</xAnon>2 przez niepełny miesiąc, świadczenie dodatkowe za ten miesiąc podlegać powinno proporcjonalnemu obniżeniu.</xText> <xText>W każdym z przypadków wysokość dodatku nie powinna przekraczać 10 000 zł.</xText> <xText>Przedmiotowe polecenie zostało wydane na podstawie art. 10a ust. 1 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem <xAnon> (...)</xAnon>19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych.</xText> <xText>W uzasadnieniu polecenia wskazano, iż obowiązek nałożony niniejszym poleceniem ma związek z przeciwdziałaniem <xAnon> (...)</xAnon>19, przez które należy rozumieć wszelkie czynności związane ze zwalczaniem zakażenia, zapobieganiem rozprzestrzenianiu się profilaktyką oraz zwalczaniem skutków w tym społeczno- gospodarcze choroby <xAnon> (...)</xAnon>. Podkreślono, że polecenie ma na celu uatrakcyjnienie warunków zatrudnienia osób uczestniczących w udzielaniu świadczeń w szpitalach przeznaczonych dla pacjentów z podejrzeniem lub zakażeniem wirusem <xAnon> (...)</xAnon>2, co przyczyni się do utrzymania kadry medycznej najbardziej istotnej z punktu widzenia przeciwdziałania <xAnon> (...)</xAnon>19. Jednocześnie wskazano, że działania objęte poleceniem są finansowane z budżetu państwa w części, której dysponentem jest minister właściwy do spraw zdrowia.</xText> <xText>Pismem z dnia 30 września 2020 roku dokonano zmiany polecenia z dnia 4 września 2020 roku z dniem 1 października 2020 roku w ten sposób, że polecono Narodowemu Funduszowi Zdrowia przekazanie <xAnon> szpitalom (...)</xAnon> poziomu środków finansowych z przeznaczeniem na przyznanie dodatkowego świadczenia pieniężnego osobom wykonującym zawód medyczny w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 2;art. 2 ust. 1;art. 2 ust. 1 pkt. 2" xIsapId="WDU20111120654" xTitle="Ustawa z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej" xAddress="Dz. U. z 2011 r. Nr 112, poz. 654">art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej</xLexLink> (Dz.U. z 2020 r. poz. 295 z późn. zm.), uczestniczącym w udzielaniu świadczeń zdrowotnych i mającym bezpośredni kontakt z pacjentami z podejrzeniem i z zakażeniem wirusem <xAnon> (...)</xAnon>2, z wyłączeniem osób, skierowanych do pracy w Podmiotach na podstawie <xLexLink xArt="art. 47;art. 47 ust. 1" xIsapId="WDU20082341570" xTitle="Ustawa z dnia 5 grudnia 2008 r. o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi" xAddress="Dz. U. z 2008 r. Nr 234, poz. 1570">art. 47 ust. 1 ustawy z dnia 5 grudnia 2008 r. o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi</xLexLink> (Dz.U. z 2019 r. poz. 1239, z późn. zm.).</xText> <xText>W uzasadnieniu wskazano, że zmiana podyktowana jest likwidacją szpitali jednoimiennych i ma na celu dostosowanie zakresu podmiotowego polecenia do nowego kształtu „Strategii walki z pandemią <xAnon> (...)</xAnon>19 – jesień 2020”. Dodatkowym - poza zatrudnieniem w podmiocie leczniczym z drugiego lub trzeciego poziomu - warunkiem do uzyskania uprawnienia do świadczenia dodatkowego byłoby nadal wykonywania zawodu medycznego i uczestniczenie w udzielaniu świadczeń zdrowotnych w bezpośrednim kontakcie z pacjentami z podejrzeniem i z zakażeniem wirusem <xAnon> (...)</xAnon>2.</xText> <xText>Poleceniem z dnia 1 listopada 2020 roku Minister Zdrowia zmienił z dniem 1 listopada 2020 roku polecenie Ministra Zdrowia z dnia 4 września 2020 roku m.in. w następującym zakresie:</xText> <xText>I. punkt 1 polecenia otrzymał brzmienie:</xText> <xText>&quot;Polecam Narodowemu Funduszowi Zdrowia z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon> przy <xAnon>ul. (...)</xAnon> (kod pocztowy 02-528), przekazanie podmiotom leczniczym:</xText> <xText>1) umieszczonym w wykazie, o którym mowa w art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem <xAnon> (...)</xAnon>19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych, wykonującym działalność leczniczą w rodzaju świadczenia szpitalne oraz stacjonarne i całodobowe świadczenie zdrowotne inne niż świadczenie szpitalne w zakresie psychiatrycznej opieki zdrowotnej, w stosunku do których minister właściwy do spraw zdrowia albo wojewoda wydał polecenie albo decyzję na podstawie odpowiednio - art. 10 ust. 2 pkt 1 lit. b albo art. 11 ust. 1 i ust. 4 albo art. 11h ust. 1 i 4 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem <xAnon> (...)</xAnon>19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz.U. poz. 374, z późn. zm.), polecające:</xText> <xText>a) realizację świadczeń opieki zdrowotnej na rzecz pacjentów z potwierdzonym zakażeniem <xAnon> (...)</xAnon>2 (<xAnon> szpital (...)</xAnon> poziomu),</xText> <xText>b) realizację świadczeń opieki zdrowotnej w związku z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem <xAnon> (...)</xAnon>19 poprzez zapewnienie w podmiocie leczniczym łóżek dla pacjentów z podejrzeniem oraz łóżek dla pacjentów z potwierdzonym zakażeniem <xAnon> (...)</xAnon>2 (<xAnon> szpital (...)</xAnon> poziomu)</xText> <xText>2) w których skład wchodzą jednostki systemu Państwowego Ratownictwa Medycznego, o których mowa w <xLexLink xArt="art. 32;art. 32 ust. 1" xIsapId="WDU20061911410" xTitle="Ustawa z dnia 8 września 2006 r. o Państwowym Ratownictwie Medycznym" xAddress="Dz. U. z 2006 r. Nr 191, poz. 1410">art. 32 ust. 1 ustawy z dnia 8 września 2006 r. o Państwowym Ratownictwie Medycznym</xLexLink> (Dz.U. z 2020 r. poz. 882) lub izby przyjęć;</xText> <xText>3) o których mowa w ppkt 1 oraz umieszczonym w wykazie, o którym mowa w art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem <xAnon> (...)</xAnon>19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych, wykonującym działalność leczniczą w rodzaju świadczenia szpitalne, w stosunku do których minister właściwy do spraw zdrowia albo wojewoda wydał polecenie albo decyzję na podstawie odpowiednio - art. 10 ust. 2 pkt 1 lit. b, art. 11 ust. 1 i ust. 4 albo art. 11h ust. 1 i 4 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem <xAnon> (...)</xAnon>19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych, polecające zapewnienie łóżek dla pacjentów podejrzanych o zakażenie wirusem <xAnon> (...)</xAnon>2 (szpital I poziomu), i które umieszczone są na liście zamieszczonej na stronie internetowej Ministerstwa Zdrowia pod adresem: https://www.gov.pl/web/zdrowie/lista-laboratoriow-covid, z którymi Narodowy Fundusz Zdrowia zawarł umowę o wykonywanie testów diagnostycznych <xAnon> (...)</xAnon> w kierunku <xAnon> (...)</xAnon>2 (laboratoria);</xText> <xText>(dalej zwanych również <xAnon> (...)</xAnon>), środków finansowych z przeznaczeniem na przyznanie osobom wykonującym zawód medyczny w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 2;art. 2 ust. 1;art. 2 ust. 1 pkt. 2" xIsapId="WDU20111120654" xTitle="Ustawa z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej" xAddress="Dz. U. z 2011 r. Nr 112, poz. 654">art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej</xLexLink> (Dz.U. z 2020 r. poz. 295, z późn. zm.) spełniającym warunki z pkt 1a dodatkowego świadczenia pieniężnego, wypłacanego miesięcznie, zwanego dalej &quot;dodatkowym świadczeniem&quot;, według zasad określonych w załączniku do niniejszego polecenia, na podstawie umowy lub porozumienia.&quot;.</xText> <xText>II. po punkcie 1 dodano punkt 1a w brzmieniu:</xText> <xText>„Świadczenie dodatkowe przyznawane jest osobom, o których mowa w pkt 1, które:</xText> <xText>a) w przypadku osób wykonujących zawód medyczny w podmiotach leczniczych, o których mowa w pkt 1 ppkt 1 uczestniczą w udzielaniu świadczeń zdrowotnych i mają bezpośredni kontakt z pacjentami z podejrzeniem i z zakażeniem wirusem <xAnon> (...)</xAnon>2</xText> <xText>b) w przypadku osób wykonujących zawód medyczny w podmiotach leczniczych, o których mowa w <xLexLink xArt="art. 32 ust. 1 pkt. 1;art. 32 ust. 1 pkt. 1 ppkt. 2" xIsapId="WDU20061911410" xTitle="Ustawa z dnia 8 września 2006 r. o Państwowym Ratownictwie Medycznym" xAddress="Dz. U. z 2006 r. Nr 191, poz. 1410">pkt 1 ppkt 2</xLexLink> - udzielają świadczeń zdrowotnych w jednostkach systemu Państwowego Ratownictwa Medycznego, o których mowa w <xLexLink xArt="art. 32;art. 32 ust. 1" xIsapId="WDU20061911410" xTitle="Ustawa z dnia 8 września 2006 r. o Państwowym Ratownictwie Medycznym" xAddress="Dz. U. z 2006 r. Nr 191, poz. 1410">art. 32 ust. 1 ustawy z dnia 8 września 2006 r. o Państwowym Ratownictwie Medycznym</xLexLink> lub w izbach przyjęć;</xText> <xText>c) w przypadku osób zatrudnionych w podmiotach leczniczych, o których mowa w pkt 1 ppkt 3 - wykonują czynności diagnostyki laboratoryjnej w tych podmiotach</xText> <xText>z wyłączeniem osób, skierowanych do pracy w Podmiotach na podstawie <xLexLink xArt="art. 47;art. 47 ust. 1" xIsapId="WDU20082341570" xTitle="Ustawa z dnia 5 grudnia 2008 r. o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi" xAddress="Dz. U. z 2008 r. Nr 234, poz. 1570">art. 47 ust. 1 ustawy z dnia 5 grudnia 2008 r. o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi</xLexLink> (Dz.U. z 2020 r. poz. 1845);&quot;;</xText> <xText>III. w załączniki do polecenia Ministra Zdrowia z dnia 4 września 2020 r. punkt 3 lit. B otrzymują brzmienie:</xText> <xText>„b) w przypadku osób, o których mowa w pkt 2 lit. b, powinna być równa 100% wynagrodzenia danej osoby, o którym mowa w pkt 2 lit. b oraz nie wyższa niż 15 000 zł; w przypadku świadczenia pracy przez te osoby przez niepełny miesiąc, świadczenie dodatkowe za ten miesiąc podlegać powinno proporcjonalnemu obniżeniu;”.</xText> <xText>W uzasadnieniu zmiany polecenia wskazano, że nowelizacja polecenia miała na celu zmianę zakresu podmiotów zobowiązanych do realizacji świadczeń opieki zdrowotnej w związku z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem <xAnon> (...)</xAnon>19 oraz podwyższenie wysokości świadczenia dodatkowego. Wysokość dodatku wynosić miała 100% wynagrodzenia danej osoby uprawnionej, nie więcej jednak niż 15 000 zł. Nadto, w poleceniu doprecyzowano, że proporcjonalne obniżenie wysokości świadczenia dodatkowego będzie dokonywane w przypadku świadczenia pracy przez uprawnione osoby przez niepełny miesiąc.</xText> <xText>W pozwanym szpitalu w ramach różnych klinik istniała ilość łóżek oznaczonych jako łóżka I-go, II-go lub III-go poziomu zabezpieczenia covidowego.</xText> <xText>W dniu 28 października 2020 roku między Narodowym Funduszem Zdrowia z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon> a Samodzielnym Publicznym Zakładem Opieki Zdrowotnej <xAnon> (...) Szpitala (...)</xAnon> im. N. <xAnon> (...)</xAnon> w <xAnon>Ł.</xAnon> została zawarta umowa, na mocy której pozwany zobowiązał się do comiesięcznego wypłacania dodatkowego świadczenia pieniężnego pracownikom wykonującym zawód medyczny w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 2;art. 2 ust. 1;art. 2 ust. 1 pkt. 2" xIsapId="WDU20111120654" xTitle="Ustawa z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej" xAddress="Dz. U. z 2011 r. Nr 112, poz. 654">art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 roku o działalności leczniczej</xLexLink>, uczestniczącym w udzielaniu świadczeń zdrowotnych i mającym bezpośredni kontakt z pacjentami z podejrzeniem lub zakażeniem wirusem <xAnon> (...)</xAnon>2.</xText> <xText>Wypłata comiesięcznego dodatkowego świadczenia pieniężnego miała następować na podstawie pisemnego oświadczenia osoby wykonującej zawód medyczny, o której mowa w ust 2. Oświadczenie miało obejmować zgodę na udostępnienie przez pozwanego <xAnon> (...)</xAnon> <xAnon> Oddziałowi Wojewódzkiego (...)</xAnon> i przetwarzanie przez ten oddział oraz ministra właściwego do spraw zdrowia określonych danych, w celu ustalenia wysokości dodatkowego świadczenia i przekazania środków na jego wypłatę, informacji o wysokości miesięcznego wynagrodzenia zasadniczego tej osoby w uprawnionym podmiocie na dzień udostępniania informacji.</xText> <xText>Pozwany szpital miał przekazywać dodatkowe świadczenie osobom, o których mowa w ust. 2, w wysokości 50% wynagrodzenia danej osoby nie więcej niż 10 000 zł. W przypadku uczestniczenia przez daną osobę w udzielaniu świadczeń zdrowotnych w bezpośrednim kontakcie z pacjentami z podejrzeniem lub zakażeniem wirusem <xAnon> (...)</xAnon>2 przez niepełny miesiąc, dodatkowe świadczenie za ten miesiąc podlegać powinno proporcjonalnemu obniżeniu.</xText> <xText>Pozwany zobowiązał się do przekazywania do <xAnon> (...)</xAnon> <xAnon> Oddziału Wojewódzkiego (...)</xAnon> pisemnej informacji o łącznej kwocie niezbędnej do zapewnienia dodatkowych świadczeń pieniężnych wszystkim osobom uprawnionym do ich otrzymania za dany miesiąc w terminie do 10-go dnia każdego miesiąca. Pozwany zobowiązał się do poddania kontroli w zakresie realizacji umowy przez osoby upoważnione do wykonywania czynności kontrolnych przez Ministra Zdrowia lub dyrektora <xAnon> (...)</xAnon> <xAnon> Oddziału (...)</xAnon>, a także do zwrotu środków finansowych, których nie mógł wykorzystać zgodnie z zasadami określonymi w umowie (np. z powodu rozwiązania z danym pracownikiem stosunku pracy) albo które zostały wykorzystane niezgodnie z zasadami określonymi w umowie.</xText> <xText>Umowę w imieniu Prezesa NFZ podpisał <xAnon>D.</xAnon> <xAnon> (...)</xAnon> <xAnon> Oddziału Wojewódzkiego (...)</xAnon>, zaś w imieniu pozwanego <xAnon>D.</xAnon> <xAnon> szpitala (...)</xAnon>.</xText> <xText>Powyższa umowa została zawarta w wykonaniu polecenia Ministra Zdrowia.</xText> <xText>Na mocy <xAnon>aneksu nr (...)</xAnon> do umowy z dnia 21 października 2020 roku, zawartego w dniu 19 listopada 2020 roku, pozwany szpital oświadczył, że wykonuje działalność leczniczą w rodzaju: świadczenia szpitalne/stacjonarne i całodobowe świadczenia zdrowotne inne niż świadczenia szpitalne w zakresie psychiatrycznej opieki zdrowotnej na podstawie <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU20111120654" xTitle="Ustawa z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej" xAddress="Dz. U. z 2011 r. Nr 112, poz. 654">ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej</xLexLink> (Dz.U. z 2020 r. poz. 295, z późn. zm.) oraz, że wobec niego minister właściwy do spraw zdrowia albo wojewoda wydał polecenie albo decyzję na podstawie odpowiednio - <xLexLink xArt="art. 10;art. 10 ust. 2;art. 10 ust. 2 pkt. 1;art. 10 ust. 2 pkt. 1 lit. b" xIsapId="WDU20111120654" xTitle="Ustawa z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej" xAddress="Dz. U. z 2011 r. Nr 112, poz. 654">art. 10 ust. 2 pkt 1 lit. b</xLexLink> albo art. 11 ust. 1 i ust. 4 albo art. 11h ust. 1 i 4 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem <xAnon> (...)</xAnon>19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz.U. poz. 1842), polecające:</xText> <xText>a) realizację świadczeń opieki zdrowotnej na rzecz pacjentów z potwierdzonym zakażeniem <xAnon> (...)</xAnon>2 (<xAnon> szpital (...)</xAnon> poziomu),</xText> <xText>b) realizację świadczeń opieki zdrowotnej w związku z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem <xAnon> (...)</xAnon>19 poprzez zapewnienie w podmiocie leczniczym łóżek dla pacjentów z podejrzeniem oraz łóżek dla pacjentów z potwierdzonym zakażeniem <xAnon> (...)</xAnon>2 (<xAnon> szpital (...)</xAnon> poziomu).</xText> <xText>Na mocy aneksu zwiększono m.in. wartość dodatkowego świadczenia pieniężnego przysługującego osobom, o których mowa w ust. 2, z 50% do 100% wynagrodzenia danej osoby nie więcej niż 15 000 zł.</xText> <xText>Środki finansowe na dodatkowe świadczenia pieniężne dla osób, o których mowa w § 1 ust. 2, przekazywane miały być do uprawnionego podmiotu za okres uczestniczenia przez te osoby w udzielaniu świadczeń zdrowotnych w bezpośrednim kontakcie z pacjentami z podejrzeniem lub zakażeniem wirusem <xAnon> (...)</xAnon>2 , przypadający od dnia 1 listopada 2020 roku.</xText> <xText>Na mocy <xAnon>aneksu nr (...)</xAnon> z dnia 15 stycznia 2021 roku zmieniono brzmienie umowy z dnia 28 października 2020 roku wyłącznie w zakresie § 1 ust. 1. Pozostałe warunki umowy pozostały bez zmian.</xText> <xText>Na mocy <xAnon>aneksu nr (...)</xAnon> z dnia 18 marca 2021 roku do umowy z 28 października 2020 roku zmieniono m.in. treść § 1 ust. 2 umowy w ten sposób, że pozwany szpital zobowiązał się do comiesięcznego wypłacania dodatkowego świadczenia pieniężnego osobom wykonującym zawód medyczny, w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 2;art. 2 ust. 1;art. 2 ust. 1 pkt. 2" xIsapId="WDU20111120654" xTitle="Ustawa z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej" xAddress="Dz. U. z 2011 r. Nr 112, poz. 654">art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 roku o działalności leczniczej</xLexLink>, uczestniczącym w udzielaniu świadczeń zdrowotnych i mającym bezpośredni kontakt z pacjentami z podejrzeniem i zakażeniem wirusem <xAnon> (...)</xAnon>2, z wyłączeniem osób uprawnionych do pracy w uprawnionym podmiocie na podstawie art. 47 ust. 1 ustawy z dnia 5 grudnia 2008 roku o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych i ludzi (Dz.U. z 2020 r., poz. 1845).</xText> <xText>W § 1 aneksu postanowiono, że umowa przyjmie uzgodnione nim brzmienie od 1 kwietnia 2021 roku.</xText> <xText>Umowa pomiędzy Narodowym Funduszem Zdrowia a pozwanym szpitalem została rozwiązana z dniem 31 maja 2021 roku.</xText> <xText>Zawarta w dniu 28 października 2020 roku umowa została wypowiedziana przez <xAnon> (...)</xAnon> Oddział Wojewódzki Narodowego Funduszu Zdrowia pismem z dnia 20 maja 2021 roku z zachowaniem 3 dniowego okresu wypowiedzenia wobec zakwalifikowania pozwanego szpitala do I poziomu zabezpieczenia z dniem 24 maja 2021 roku.</xText> <xText>Umowa zawarta pomiędzy pozwanym szpitalem a NFZ nie podlegała negocjacjom ze strony szpitala. Szpital otrzymał informację, że jest to wzór z centrali NFZ w <xAnon>W.</xAnon>, który nie podlega negocjacjom.</xText> <xText>Wszystkie umowy jakie w województwie <xAnon> (...)</xAnon> były zawierane pomiędzy szpitalami a NFZ zostały zawarte w oparciu o wzór przesłany z centrali NFZ. Zapisy umowy mogły ulec zmianie jedynie w takim zakresie w jakim zmiana ta nie odbiegała od zapisów polecenia Ministra Zdrowia, gdyż to Minister Zdrowia przeznaczał na ten cel środki finansowe. Szpital nie mógł liczyć na wypłatę w przypadku osób wykonujących zawód medyczny, jeżeli osoba nie uczestniczyła w bezpośrednim kontakcie z pacjentem z podejrzeniem i z zakażeniem.</xText> <xText>Pierwotny zapis o wypłacie dodatkowego świadczenia pieniężnego pracownikom wykonującym zawód medyczny uczestniczącym w udzielaniu świadczeń zdrowotnych i mającym bezpośredni kontakt z pacjentami z podejrzeniem lub zakażeniem wirusem <xAnon> (...)</xAnon>2 pojawił się nie tylko w przypadku umowy zawartej z pozwanym szpitalem, ale i umów zawartych z innymi szpitalami.</xText> <xText>Przy formułowaniu warunków umowy zawartej z pozwanym szpitalem, jak i podobnych umów zawartych z innymi szpitalami, intencją NFZ było użycie w wyrażeniu „w bezpośrednim kontakcie z pacjentami z podejrzeniem i z zakażeniem wirusem <xAnon> (...)</xAnon>2” spójnika „lub” w znaczeniu logicznym spójnika „i”. Dla <xAnon>D.</xAnon> <xAnon> Oddziału (...)</xAnon> <xAnon>A. O.</xAnon> nie było wątpliwości, że podpisywana umowa jest zgodna z poleceniem Ministra Zdrowia i w taki sam sposób winna być interpretowana. <xAnon>A. O.</xAnon> uważał, że przesłanki uzyskania dodatków covidowych przewiduje polecenie Ministra Zdrowia, zaś umowa szpitala z NFZ dotyczy wyłącznie technicznych kwestii wypłaty ww. świadczeń, tym bardziej, że w końcowej części polecenia Ministra Zdrowia (strona 4 polecenia, pkt 5 ppkt b tiret 3 i 4), która również dotyczy wypłaty środków jest mowa o kontakcie z pacjentem z podejrzeniem lub zakażeniem wirusem. Podpisując umowę z pozwanym szpitalem, <xAnon>D.</xAnon> <xAnon> Oddziału (...)</xAnon> nie miał wątpliwości, że jest ona zgodna z treścią polecenia Ministra Zdrowia.</xText> <xText>Zawarcie <xAnon>aneksu nr (...)</xAnon> z dnia 18 marca 2021 roku do umowy w dniu 28 października 2020 roku pomiędzy Narodowym Funduszem Zdrowia a pozwanym szpitalem było traktowane przez NFZ jako czynność techniczna. <xAnon>D.</xAnon> <xAnon> (...)</xAnon> nie miał wątpliwości, że w okresie do 1 listopada 2020 roku musiała być spełniona przesłanka zarówno podejrzenia zakażenia jak i zakażenia.</xText> <xText>Zawarcie <xAnon>aneksu nr (...)</xAnon> z dnia 18 marca 2021 roku do umowy w dniu 28 października 2020 roku było tylko i wyłącznie konsekwencją licznych zapytań ze strony personelu medycznego i dyrekcji szpitali kierowanych do <xAnon> (...)</xAnon> oraz chęcią odciążenia pracowników NFZ od wyjaśnienia tych kwestii.</xText> <xText>Pozwany szpital uznał, że brak spójności pomiędzy postanowieniami umowy zawartej pomiędzy <xAnon> szpitalem i (...)</xAnon> a treścią polecenia Ministra Zdrowia w brzmieniu obowiązującym od 1 listopada 2020 roku wymagał wyjaśnienia. Największym problemem było to, czy personel medyczny może zostać zaraportowany do wypłaty dodatku covidowego, gdy pacjent był tylko podejrzany o zakażenie. NFZ odrzucał takie wnioski uznając, że musi to być personel medyczny uczestniczący w udzielaniu świadczeń medycznych pacjentom z faktycznie potwierdzony zakażeniem. W tej sprawie kierownik działu płac i kadr pozwanego szpitala wielokrotnie kontaktowała się z NFZ, podnosząc, że zapis umowy przewiduje pacjenta podejrzanego lub zakażonego. Z informacji przekazywanej przez NFZ wynikało, że szpital może raportować wyłącznie pacjentów z potwierdzonym zakażeniem.</xText> <xText>Dyrekcja pozwanego szpitala wielokrotnie zwracała się do Ministerstwa Zdrowia o interpretację zapisów Polecenia Ministra Zdrowia. Kategorycznie za każdym razem szpital otrzymywał jednoznaczną odpowiedź, że warunkiem koniecznym do wypłaty dodatku covidowego jest bezpośredni kontakt z pacjentem zarażonym covid. Taką odpowiedź szpital otrzymywał ze strony Ministerstwa Zdrowia i centrali NFZ. Szpital był także informowany, że ponieważ wnioskuje o środki do NFZ w każdym momencie może spodziewać się kontroli wydatkowanych środków.</xText> <xText>Zanim NFZ wypłacił pozwanemu szpitalowi środki na wypłatę dodatków covidowych, to pozwany szpital musiał wszystko dokładnie dokumentować, w tym np. zwiększoną w danym miesiącu liczbę pacjentów covidowych. Uczulano pozwanego, że wszystko należy weryfikować a wypłaty muszą się zgadzać z poleceniem Ministra Zdrowia. W innych szpitalach zdarzyły się kontrole NFZ w zakresie prawidłowości wypłat dodatkowych świadczeń pieniężnych oraz wstrzymanie wypłaty środków.</xText> <xText>Pismem z dnia 12 listopada 2020 roku kierowanym do Ministra Zdrowia, dyrektor pozwanego szpitala w związku z wydaniem kolejnego polecenia kierowanego do Prezesa NFZ wniósł o wyjaśnienie jakiego konkretnie personelu ma dotyczyć możliwość uzyskania dodatkowego wynagrodzenia w związku z lawinowym wzrostem przypadków zachorowań i oczywistym faktem, że w chwili obecnej każdy pacjent zgłaszający się do Szpitala jest traktowany jako podejrzany o zakażenie wirusem <xAnon> (...)</xAnon>2.</xText> <xText>W odpowiedzi na powyższe pismo <xAnon>D. (...)</xAnon><xAnon> (...)</xAnon> Ministerstwa Zdrowia w piśmie z 18 listopada 2020 roku podkreślił, że „w Poleceniu Ministra Zdrowia dla Prezesa NFZ (wg stanu po zmianach z dnia 1 listopada 2020 roku) w odniesieniu do osób z podmiotów wskazanych w pkt. 1 ppkt. 1 dodatkowe świadczenie pieniężne przysługuje osobom udzielającym świadczeń zarówno pacjentom z podejrzeniem wirusem <xAnon> (...)</xAnon>2 jak i z zakażeniem wirusem <xAnon> (...)</xAnon>2 (koniunkcja zwrotu „zakażony” i „podejrzany”)”.</xText> <xText>W skierowanym do dyrektora pozwanego szpitala piśmie z 27 listopada 2020 roku <xAnon>D.</xAnon> Departament Dialogu <xAnon> (...)</xAnon> Ministerstwa Zdrowia poinformował, iż zgodnie z Poleceniem Ministra Zdrowia dla Prezesa NFZ (wg stanu po zmianach z dnia 1 listopada 2020 roku) poleceniem objęte są m.in. podmioty lecznicze, które na mocy decyzji wojewody lub poleceniem Ministra Zdrowia są <xAnon> szpitalami (...)</xAnon> poziomu. W przypadku osób udzielających świadczeń w tych podmiotach osobami uprawnionymi do otrzymania świadczenia dodatkowego są osoby wykonujące zawód medyczny uczestniczące w udzielaniu świadczeń zdrowotnych w bezpośrednim kontakcie z pacjentami z podejrzeniem i z zakażeniem wirusem <xAnon> (...)</xAnon>2.</xText> <xText>W skierowanym do dyrektora <xAnon> Oddziału Wojewódzkiego (...)</xAnon> piśmie z 30 listopada 2020 roku Prezes NFZ prosił o przypomnienie podmiotom leczniczym objętym poleceniem zasad realizacji postanowień polecenia Ministra Zdrowia z 1 listopada 2020 roku.</xText> <xText>Przypomniano, że w przypadku osób wykonujących zawód medyczny w podmiotach leczniczych, o których mowa w pkt 1 ppkt 1 świadczenie dodatkowe przyznawane jest osobom, które uczestniczą w udzielaniu świadczeń zdrowotnych i mają bezpośredni kontakt z pacjentami z podejrzeniem i z zakażeniem wirusem <xAnon> (...)</xAnon>2.</xText> <xText>W skierowanym do Wojewódzkiego Wielospecjalistycznego Centrum Onkologii i Traumatologii im. <xAnon>M. K.</xAnon> w <xAnon>Ł.</xAnon> piśmie z 14 stycznia 2021 roku zastępca dyrektora <xAnon> (...)</xAnon> <xAnon> Oddziału Wojewódzkiego (...)</xAnon> przypomniał, że elementem kluczowym do zakwalifikowania osoby wykonującej zawód medyczny do otrzymania dodatku jest uczestniczenie w udzielaniu świadczeń zdrowotnych mając bezpośredni kontakt z pacjentami z podejrzeniem i z potwierdzonym zakażeniem wirusem <xAnon> (...)</xAnon>2, co oznacza, że faktycznie zachodzić muszą łącznie obie przesłanki, to jest bezpośredni kontakt z pacjentem z podejrzeniem oraz ze zdiagnozowanym zakażeniem wirusem <xAnon> (...)</xAnon>2. Kontakt jedynie z pacjentem z podejrzeniem zakażenia, charakterystyczny dla szpitali I poziomu, jest niewystarczający.</xText> <xText>W skierowanym do pozwanego szpitala piśmie z 28 stycznia 2021 roku zastępca dyrektora <xAnon> (...)</xAnon> <xAnon> Oddziału Wojewódzkiego (...)</xAnon> wniósł o potwierdzenie, że wskazane w załącznikach do faktur za listopad i grudzień 2020 roku osoby wykonujące zawód medyczny uczestniczące w udzielaniu świadczeń zdrowotnych miały bezpośredni kontakt z pacjentami z podejrzeniem i z potwierdzonym zakażeniem wirusem <xAnon> (...)</xAnon>2. Przypomniano, że kontakt z ww. pacjentami powinien być faktyczny (a nie jedynie potencjalny), a weryfikacja stanu faktycznego spoczywa na kierowniku podmiotu leczniczego.</xText> <xText>W skierowanym do dyrektora pozwanego szpitala piśmie z 29 stycznia 2021 roku <xAnon>D. (...)</xAnon> <xAnon> (...)</xAnon> Ministerstwa Zdrowia wskazał, że każdorazowo osoba zgłaszana jako uprawniona musi spełniać warunek wykonywania zawodu medycznego oraz uczestniczenia w udzielaniu świadczeń zdrowotnych w bezpośrednim kontakcie z pacjentami z podejrzeniem i z zakażeniem wirusem <xAnon> (...)</xAnon>2 (co oznacza wymóg bezpośredniego kontaktu zarówno z pacjentem z podejrzeniem jak i pacjentem ze stwierdzonym zakażeniem wirusem <xAnon> (...)</xAnon>2). Intencją przyjętego rozwiązania było nieobejmowanie dodatkiem osób wykonujących zawód medyczny, w których kontakt z pacjentem z podejrzeniem lub zakażeniem wirusem <xAnon> (...)</xAnon>2 jest jedynie potencjalny lub nie znajduje potwierdzenia w faktycznie wykonywanych zadaniach/udzielanych świadczenia zdrowotnych na rzecz ww. pacjentów.</xText> <xText>Pismem z dnia 16 lutego 2021 roku kierowanym do Ministra Zdrowia dyrektor pozwanego szpitala wnosił o udzielenie odpowiedzi na pytanie czy jeżeli pacjent, wobec którego są wykonywane świadczenia, nie przebywa na oddziale objętym decyzją wojewody tylko w innej komórce organizacyjnej, to osoba udzielająca świadczeń również ma prawo do otrzymania dodatku.</xText> <xText>W piśmie z dnia 26 marca 2021 r. <xAnon>d. (...)</xAnon> <xAnon> (...)</xAnon> Ministerstwa Zdrowia, w odpowiedzi na pismo z 16 lutego 2021 roku, ponownie wskazał, iż „zgodnie z postanowieniami polecenia dodatkowe świadczenie pieniężne przysługuje osobom wykonującym zawód medyczny, udzielających świadczeń zdrowotnych w bezpośrednim kontakcie z pacjentami z podejrzeniem i z zakażeniem wirusem <xAnon> (...)</xAnon>2 w podmiotach leczniczych, które na mocy decyzji wojewody/polecenia Ministra Zdrowia są <xAnon> szpitalami (...)</xAnon> poziomu zabezpieczenia”.</xText> <xText>Podkreślono, że „w przypadku osób wykonujących zawód medyczny udzielających świadczeń zdrowotnych w <xAnon> szpitalach (...)</xAnon> poziomu zabezpieczenia podstawowe znaczenie dla kwalifikacji do uprawnienia do otrzymania dodatkowe świadczenia ma spełnienie warunku uczestniczenia w udzielaniu świadczeń zdrowotnych w bezpośrednim kontakcie z pacjentami z podejrzeniem i z zakażeniem wirusem <xAnon> (...)</xAnon>2. Bezpośredni kontakt z pacjentem z podejrzeniem i zakażeniem wirusem <xAnon> (...)</xAnon>2 powinien być faktyczny (nie tylko potencjalny) i nie powinien mieć charakteru incydentalnego oraz powinien wynikać z faktycznie wykonywanych zadań/udzielanych świadczeń zdrowotnych na rzecz ww. pacjentów”.</xText> <xText>Wskazano, iż „użyte w Poleceniu wyrażenie „w bezpośrednim kontakcie z pacjentami z podejrzeniem i z zakażeniem wirusem <xAnon> (...)</xAnon>2” oznacza, że faktycznie zachodzić muszą łącznie obie przesłanki tj. bezpośredni kontakt z pacjentem z podejrzeniem zakażenia oraz z pacjentem ze zdiagnozowanym zakażeniem wirusem.</xText> <xText>W związku z otrzymaniem pisma 26 marca 2021 roku dyrektor pozwanego szpitala skierował do <xAnon>d. (...)</xAnon> <xAnon> (...)</xAnon> Ministerstwa Zdrowia pismo z 7 kwietnia 2021 roku podnosząc, iż zawarta w tym piśmie kwestia dotycząca koniunkcji zwrotu „zakażony” i „podejrzany” wymaga dodatkowego wyjaśnienia. Wniósł o wyjaśnienie z jakim pacjentami w podmiocie, który zgodnie z decyzją wojewody jest <xAnon> szpitalem (...)</xAnon> poziomu zabezpieczenia, mają mieć bezpośredni kontakt osoby wnioskujące o dodatek covidowy.</xText> <xText>W piśmie z dnia 14 maja 2021 r. dyrektor Departament Dialogu <xAnon> (...)</xAnon> Ministerstwa Zdrowia, w odpowiedzi na pismo z 7 kwietnia 2021 roku, wskazał, iż podtrzymuje stanowisko wyrażone w piśmie z 23 marca 2021 roku. Wskazano, iż „tożsame stanowisko dotyczące zakresu podmiotowego polecenia Ministra Zdrowia dla Prezesa NFZ z dnia 4 września 2020 roku (według stanu na z dnia 1 listopada 2020 roku) wielokrotnie komunikowane było przez Ministerstwo Zdrowia i zawarte zostało m.in. w materiale dla Członków <xAnon>T. (...)</xAnon> <xAnon> Ochrony (...)</xAnon> oraz komunikacie Centrali Narodowego Funduszu Zdrowia z dnia 2 grudnia 2020 roku opublikowanym na stronie intranetowej Centrali”.</xText> <xText>Odnosząc się do kwestionowanego sformułowania dotyczącego bezpośredniego kontaktu osób udzielających świadczeń zdrowotnych z pacjentami z podejrzeniem i z zakażeniem wirusem <xAnon> (...)</xAnon>2 wskazano, że cytowane przez szpital fragmenty nie wykluczają się wzajemnie, bowiem niezależnie do wdrożonej procedury w <xAnon> szpitalu (...)</xAnon> poziomu zabezpieczenia np. wydzielenia dwóch odcinków – dla pacjentów z podejrzeniem zakażenia wirusem <xAnon> (...)</xAnon>2 i oddzielnie dla pacjentów ze zdiagnozowanym zakażeniem wirusem nie można wykluczyć, iż osoby wykonujące zawód medyczny spoza odrębnych (dedykowanych) odcinków faktycznie nie udzielają świadczeń w bezpośrednim kontakcie z pacjentami podejrzanymi i zakażonymi wirusem <xAnon> (...)</xAnon>2.</xText> <xText>Wyjaśniono, iż „zmiana w zakresie świadczenia dodatkowego wprowadzona w pkt. 1a polecenia z dnia 1 listopada 2020 roku zawiera warunek wykonywania zawodu medycznego oraz uczestniczenia w udzielaniu świadczeń zdrowotnych w bezpośrednim kontakcie z pacjentami z podejrzeniem i z zakażeniem wirusem <xAnon> (...)</xAnon>2 (co oznacza wymóg bezpośredniego kontaktu zarówno z pacjentem z podejrzeniem jak i pacjentem ze stwierdzonym zakażeniem wirusem <xAnon> (...)</xAnon>2)”.</xText> <xText>Powtórzono, że „dodatkowym wynagrodzeniem objęte są osoby zatrudnione w <xAnon> szpitalach (...)</xAnon> poziomu zabezpieczenia covidowego, które (kryteria wymienione poniżej musza być spełnione łącznie):</xText> <xText> wykonują zawód medyczny,</xText> <xText> uczestniczą w udzielaniu świadczeń zdrowotnych,</xText> <xText> mają bezpośredni kontakt z pacjentami z podejrzeniem i z zakażeniem wirusem <xAnon> (...)</xAnon>2.</xText> <xText>W „Materiale dla Członków <xAnon>T. (...)</xAnon> <xAnon> Ochrony (...)</xAnon>” opracowanym w dniu 4 grudnia 2020 roku m.in. wskazano, że „użyte w poleceniu wyrażenie w bezpośrednim kontakcie z pacjentami z podejrzeniem i z zakażeniem wirusem <xAnon> (...)</xAnon>2 oznacza, że faktycznie zachodzić muszą łącznie obie przesłanki, to jest bezpośredni kontakt z pacjentem z podejrzeniem oraz ze zdiagnozowanym zakażeniem wirusem <xAnon> (...)</xAnon>2”. Powyższy materiał został przekazany przez Ministerstwa Zdrowia w załączeniu do pisma z 9 grudnia 2020 roku kierowanego do współprzewodniczących <xAnon>T. (...)</xAnon> <xAnon> Ochrony (...)</xAnon>.</xText> <xText>Na <xAnon>C. (...)</xAnon>, na którym pracę na rzecz pozwanego świadczyła każda z powódek, obowiązywała procedura P-123, dotycząca postępowania z pacjentem z podejrzeniem lub potwierdzonym zakażeniem <xAnon>C.</xAnon>-19. Przewidywała ona szczególne zasady ostrożności związane z przygotowaniem pacjenta do zabiegu operacyjnego oraz stosowanie dodatkowych środków ochrony osobistej m.in. przez pielęgniarki operacyjne. Zasady te przewidywały m.in, że:</xText> <xText> każdy operator był zobowiązany do poinformowania <xAnon> (...)</xAnon> o przyjęciu pacjenta z podejrzeniem lub stwierdzonym <xAnon>C.</xAnon>-19, po tej informacji należało bezwzględnie wyłączyć klimatyzację na sali, w której odbywał się zabieg operacyjny;</xText> <xText> każdy pacjent z podejrzeniem w miarę możliwości miał wykonywane badanie <xAnon> (...)</xAnon>;</xText> <xText> personel anestezjologiczny przyjmujący pacjenta w śluzie oraz zespół pielęgniarsko – lekarski miał być zabezpieczonym w odzież ochronną: jednorazowe ubranie operacyjne, jednorazowy czepek, masę <xAnon> (...)</xAnon>, przyłbicę, fartuch barierowy, podwójny system rękawic diagnostycznych, obuwie blokowe z ochraniaczami;</xText> <xText> po zabiegu operacyjnym cały personel opuszczał salę, zdejmując odzież ochronną według zasad określonych w procedurze.</xText> <xText>Stosowano jednakową procedurę w odniesieniu do pacjentów z podejrzeniem <xAnon>C.</xAnon>-19, jak i pacjentów, u których potwierdzono zakażenie.</xText> <xText>Na Centralnym <xAnon>B.</xAnon> Operacyjnym znajdują się trzy oddziały – oddział neurochirurgiczny, oddział chirurgiczny oraz oddział laryngologiczny. Na dyżurach z każdego oddziału są najczęściej dwie pielęgniarki, czyli łącznie dyżur pełni w tym samym momencie sześć pielęgniarek. Na dyżurach popołudniowych są zazwyczaj cztery pielęgniarki. Na sali operacyjnej przebywają zawsze dwie pielęgniarki – jedna z nich jest pielęgniarką pomagającą, tzw. „brudną”, druga z nich jest pielęgniarką instrumentującą tzw. „czystą”. Na centralnym bloku operacyjnym wykonywano operacje planowe oraz w przypadkach nagłych, tzw. „ostre”.</xText> <xText>Jeżeli pacjent wjeżdżał na blok operacyjny z <xAnon> (...)</xAnon>, bądź z oddziału covidowego w namiocie, wtedy było wiadomo, że jest to pacjent tzw. dodatni. Zdarzały się sytuacje, że w momencie wykonywania zabiegu wynik testu na obecność <xAnon> (...)</xAnon>2 nie był znany. Dotyczyło to pacjentów wymagających natychmiastowej interwencji, przyjmowanych z &quot;ostrego dyżuru”, którzy nie mieli wykonanego wymazu.</xText> <xText>Procedura P-123 była wdrażana, gdy zabieg miał mieć wykonany pacjent z wynikiem dodatnim testu na obecność <xAnon> (...)</xAnon>2, a także w sytuacji wyników wątpliwych. Pacjent zanim wjechał na blok operacyjny był umieszczany w śluzie. Pielęgniarki przed wejściem na salę ubierały się w kombinezony, maski, przyłbice, podwójne pary rękawiczek. Pacjent wjeżdżał na salę po tym jak została wyłączona klimatyzacja.</xText> <xText>W przekładaniu pacjenta transportowanego z izby przyjęć na blok operacyjny przez specjalną śluzę uczestniczył cały personel medyczny. Jeżeli na salę operacyjną wjeżdżał pacjent w ciężkim stanie, przy przekładaniu na stół operacyjny uczestniczyło jak najwięcej osób ze względu na standardy postępowania w takich przypadkach.</xText> <xText>W przypadku potrzeby zmiany pielęgniarki podczas operacji, taka zamiana była odnotowywana w raporcie pielęgniarskim sporządzanym po operacji. Krótsze zmiany, np. ze względu na potrzebę pójścia do toalety, nie były odnotowywane w raporcie.</xText> <xText>W raporcie z przebiegu operacyjnego uwzględniane były pielęgniarki instrumentująca oraz wspomagająca. W przypadku zmiany dyżuru, pielęgniarki wchodzące w ich miejsce również były odnotowywane. W raporcie nie były uwzględniane pielęgniarki mające jedynie krótkotrwały kontakt z pacjentem. W raporcie odnotowywano również informację, czy dany pacjent był zakażony wirusem <xAnon> (...)</xAnon>2 lub był jedynie z podejrzeniem zakażenia.</xText> <xText>Z dniem 1 czerwca 2021 roku funkcję dyrektora pozwanego szpitala objęła <xAnon>M. D.</xAnon>. Po objęciu funkcji nowa dyrektor zleciła weryfikację personelu centralnego bloku operacyjnego pod kątem możliwości zakwalifikowania pracowników jako uprawnionych do dodatku covidowego. Poprzednia dyrekcja nie weryfikowała pod tym kątem pielęgniarek z Centralnego <xAnon>B.</xAnon> Operacyjnego, nie były również wypłacane dodatkowe świadczenia przewidziane w poleceniu Ministra Zdrowia.</xText> <xText>W czerwcu 2021 roku na polecenie dyrekcji pozwanego <xAnon> szpitala (...)</xAnon> - kierownik działu monitorowania świadczeń zdrowotnych dokonała weryfikacji listy pacjentów, którzy mieli wykonane zabiegi w szpitalu w okresie od listopada 2020 roku do maja 2021 roku. Weryfikacja następowania najpierw w wewnątrzszpitalnym systemie <xAnon>E.</xAnon>, a następnie w <xAnon> (...)</xAnon>. Listy zostały przekazane przez koordynatora bloku operacyjnego <xAnon>E. G.</xAnon>, które zostały stworzone na podstawie informacji uzyskanych od lekarzy od wpisów w księdze raportów, a także zeszycie prowadzonym przez pielęgniarki.</xText> <xText>Pismem z dnia 14 kwietnia 2021 roku pracownicy zespołu pielęgniarskiego Centralnego <xAnon>B.</xAnon> Operacyjnego, w tym powódki, działając za pośrednictwem adwokata, skierowali do Dyrekcji pozwanego szpitala pismo, w którym wnieśli o umieszczenie ich na liście personelu medycznego, który kwalifikuje się do otrzymania dodatkowego wynagrodzenia zgodnie z Poleceniem Ministra Zdrowia z dnia 4 września 2020 roku uwzględniającego nowelizację z 1 listopada 2020 roku.</xText> <xText>W piśmie z dnia 10 maja 2021 roku, skierowanym do pełnomocnika powódek, pozwany Szpital poinformował o braku możliwości uwzględnienia wniosku zespołu pielęgniarskiego. Wskazano, że Szpital wdrożył procedury mające umożliwić wypłatę dodatkowych wynagrodzeń personelowi medycznemu, jak również podniesiono okoliczność ciągłej analizy przez pozwanego warunków spełnienia przez personel prawa do dodatku.</xText> <xText>Pismem z dnia 3 września 2021 roku pracownicy zespołu pielęgniarskiego Centralnego <xAnon>B.</xAnon> Operacyjnego, w tym powódki, działając za pośrednictwem adwokata, skierowali do Dyrekcji pozwanego szpitala pismo, w którym zwrócili się o udzielenie informacji m.in. o podjętych przez Szpital działaniach zmierzających do uzyskania od NFZ środków dla zespołu pielęgniarskiego Centralnego <xAnon>B.</xAnon> Operacyjnego na podstawie polecenia Ministra Zdrowia z dnia 30 września 2020 roku i polecenia Ministra Zdrowia z dnia 1 listopada 20220 roku, a także w jakiej wysokości i w jakim czasie zostaną wypłacone dodatki.</xText> <xText>W odpowiedzi na pismo z dnia 3 września 2021 roku pełnomocnika pracowników zespołu pielęgniarskiego Centralnego <xAnon>B.</xAnon> Operacyjnego, Dyrekcja pozwanego szpitala w piśmie z 20 września 2021 roku m.in. poinformowała, że do <xAnon> (...)</xAnon> zostały zgłoszone wszystkie te osoby, które w ramach <xAnon> (...)</xAnon> wykazały kontakt z pacjentami zakażonymi. Wskazano, że część świadczeń dodatkowych została już wypłacona zespołowi pielęgniarskiemu, a kolejne świadczenia będąc wypłacone po pozytywnej weryfikacji w <xAnon> (...)</xAnon>.</xText> <xText>W okresie od listopada 2020 roku do maja 2021 roku powódki uczestniczyły w zabiegach pacjentów, u których potwierdzono zakażenie <xAnon> (...)</xAnon>2, w następujących dniach:</xText> <xText>- data zabiegu: 8 grudnia 2020 roku, data pobrania wymazu: 7 grudnia 2020 roku, data wyniku wymazu: 8 grudnia 2020 roku - powódka <xAnon>K. L.</xAnon> (jako pielęgniarka instrumentująca),</xText> <xText>- data zabiegu: 21 grudnia 2020 roku, data pobrania wymazu: 20 grudnia 2020 roku, data wyniku wymazu: 21 grudnia 2020 roku (w godzinach przed zabiegiem) - powódka <xAnon>K. L.</xAnon> (jako pielęgniarka instrumentująca),</xText> <xText>- data zabiegu: 13 lutego 2021 roku, data pobrania wymazu i wyniku wymazu: 11 lutego 2021 roku - powódka <xAnon>K. P. (1)</xAnon> (jako pielęgniarka instrumentująca),</xText> <xText>- data zabiegu: 25 lutego 2021 roku, data pobrania wymazu: 24 lutego 2021 roku, data wyniku wymazu: 25 lutego 2021 roku (w godzinach przed zabiegiem) - powódka <xAnon>K. L.</xAnon> (jako pielęgniarka pomagająca),</xText> <xText>- data zabiegu: 19 marca 2021 roku, data pobrania i wyniku wymazu: 18 marca 2021 roku - powódka <xAnon>K. P. (1)</xAnon> (jako pielęgniarka instrumentująca),</xText> <xText>- data zabiegu: 9 kwietnia 2021 roku, data pobrania wymazu i wyniku wymazu: 29 marca 2021 roku - powódka <xAnon>K. P. (1)</xAnon> (jako pielęgniarka instrumentująca),</xText> <xText>Pozwany szpital wypłacił każdej z powódek dodatkowe świadczenie pieniężne (tzw. dodatek covidowy) za te miesiące, w których zgodnie z ustaleniami pozwanego powódki miały bezpośredni kontakt z pacjentami, wobec których test na obecność wirusa <xAnon> (...)</xAnon>2 dał wynik pozytywny. Dodatkowe wynagrodzenie z tytułu zwalczania epidemii <xAnon> (...)</xAnon>19:</xText> <xText>- powódka <xAnon>K. L.</xAnon> otrzymała za miesiąc grudzień 2020 roku oraz luty 2021 roku,</xText> <xText>- powódka <xAnon>K. P. (1)</xAnon> otrzymała za miesiąc luty 2021 roku, marzec 2021 roku oraz kwiecień 2021 roku.</xText> <xText>Powyższy stan faktyczny Sąd Rejonowy ustalił na podstawie dowodów z dokumentów, zeznań świadków: <xAnon>I. B.</xAnon>, <xAnon>E. G.</xAnon>, <xAnon>M. Ś.</xAnon>, <xAnon>A. O.</xAnon>, <xAnon>S. S.</xAnon> oraz przesłuchania powódek i dyrektora pozwanego szpitala w charakterze strony. Sąd dał wiarę ww. dowodom w zakresie, w jakim pozostawały spójne z poczynionym przez Sąd stanem faktycznym. Przedłożone do akt dokumenty nie były kwestionowane przez żadną ze stron, a w ocenie Sądu nie było podstaw, by podawać w wątpliwość okoliczności faktyczne wynikające z ich treści.</xText> <xText>W tak ustalonym stanie faktycznym w pierwszej kolejności Sąd Rejonowy podniósł, że na podstawie <xLexLink xArt="art. 355" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 355 k.p.c.</xLexLink> należało umorzyć postępowanie w zakresie części dochodzonych przez powódki świadczeń, tj. kwoty 2457,74 zł w zakresie powództwa <xAnon>K. L.</xAnon> oraz kwoty 447,58 zł w zakresie powództwa <xAnon>K. P. (1)</xAnon>, tj. w zakresie, w jakim powódki cofnęły pozwy ze zrzeczeniem się roszczenia. W ocenie Sądu w niniejszej sprawie cofnięcie pozwu było dopuszczalne, powyższa czynność nie była sprzeczna z prawem lub zasadami współżycia społecznego, nie zmierzała również do obejścia prawa (<xLexLink xArt="art. 203;art. 203 § 1;art. 203 § 4" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 203 § 1 i 4 k.p.c.</xLexLink>), ani nie naruszała słusznego interesu pracownika (<xLexLink xArt="art. 469" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 469 k.p.c.</xLexLink>).</xText> <xText>W pozostałym zakresie powództwo każdej z powódek podlegało oddaleniu jako niezasadne.</xText> <xText>Dalsze rozważania sąd I instancji odniesieniem się do zarzutu braku legitymacji biernej po stronie pozwanej. Sąd Rejonowy nie podzielając tego zarzutu zaakcentował, że - wbrew wywodom strony pozwanej - omawiane polecenie Ministra Zdrowia stanowi źródło prawa pracy, zaś obowiązek wypłaty spornych dodatków covidowych obciąża właśnie pracodawcę.</xText> <xText>Dochodzone pozwem roszczenie zostało wywiedzione z treści poleceń Ministra Zdrowia z dnia 1 listopada 2020 roku, zgodnie z którymi osobom wykonującym zawód medyczny oraz pracujących w warunkach bezpośredniej styczności z epidemią wirusa <xAnon> (...)</xAnon>2 przysługiwało w danym okresie dodatkowe świadczenie pieniężne, zwane powszechnie dodatkami covidowymi.</xText> <xText>Podstawą późniejszej wypłaty – przez szpital jako pracodawcę (<xLexLink xArt="art. 3" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 3 k.p.</xLexLink>), przedmiotowego dodatku było polecenie Ministra Zdrowia skierowane do Prezesa NFZ, w treści którego sformułowano zasadnicze ramy przedmiotowe dodatku covidowego. Przedmiotowe polecenie nie było aktem normatywnym i nie zawierało norm prawnych o charakterze generalnym, powszechnie obowiązującym, nadających roszczeniowy charakter opisanym w nim świadczeniom pieniężnym. Nie sposób uznać tegoż polecania za akt normatywny powszechnie obowiązujący, zawierający normy indywidualno-konkretne. Polecenie jakkolwiek zostało wydane na podstawie prawnej przewidzianej w akcie prawnym rangi ustawowej, to nie zawiera się z zamkniętym katalogu źródeł prawa, opisanym w <xLexLink xArt="art. 87;art. 87 ust. 1" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 87 ust. 1 Konstytucji RP</xLexLink>. Polecenie nie jest także aktem prawa miejscowego w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 87;art. 87 ust. 2" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 87 ust. 2 Konstytucji RP</xLexLink>. Polecenie bowiem nakładało zobowiązanie nie bezpośrednio na pracodawców zatrudniających lekarzy uprawnionych do otrzymania dodatku covidowego, a na Narodowy Fundusz Zdrowia, który to został zobligowany zawrzeć z podmiotami leczniczymi w tym zakresie stosowne umowy. Miało ono jednak umocowanie w obowiązujących w tym czasie przepisach rangi ustawowej. Pierwotnie było to przepis art. 10a. ustawy z 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem <xAnon> (...)</xAnon>19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. poz. 374 z późn. zm.), który stanowił, że minister właściwy do spraw zdrowia może podejmować inne niż określone w art. 10 działania związane z przeciwdziałaniem <xAnon> (...)</xAnon>19. Działania, o których mowa w ust. 1, są finansowane ze środków pochodzących z Funduszu Przeciwdziałania <xAnon> (...)</xAnon>19 lub z budżetu państwa. W przypadku zmian polecenia z dni 30 września i 1 listopada 2020 r. podstawą tą był natomiast art. 42 ustawy z dnia 14 sierpnia 2020 r. o zmianie niektórych ustaw w celu zapewnienia funkcjonowania ochrony zdrowia w związku z epidemią <xAnon> (...)</xAnon>19 oraz po jej ustaniu (Dz. U. poz. 1493 z późn. zm.), który stanowił, że obowiązek lub polecenie nałożone przez podmiot uprawniony na podstawie art. 10, art. 10a i art. 11 ustawy zmienianej w art. 20, w okresie ogłoszenia stanu zagrożenia epidemicznego lub stanu epidemii, są wykonywane do odwołania tego obowiązku lub polecenia przez podmiot uprawniony i finansowane na zasadach dotychczasowych.</xText> <xText>Obowiązek ten lub polecenie to mogły być zmieniane w tym okresie na podstawie art. 10, art. 10a i art. 11 ustawy zmienianej w art. 20.</xText> <xText>W myśl <xLexLink xArt="art. 9;art. 9 § 1" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 9 § 1 k.p.</xLexLink>, ilekroć w <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">Kodeksie pracy</xLexLink> jest mowa o prawie pracy, rozumie się przez to przepisy <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">Kodeksu pracy</xLexLink> oraz przepisy innych ustaw i aktów wykonawczych, określające prawa i obowiązki pracowników i pracodawców, a także postanowienia układów zbiorowych pracy i innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów i statutów określających prawa i obowiązki stron stosunku pracy. W doktrynie przez źródła prawa pracy, w znaczeniu generalnym, rozumie się akty ponadindywidualne, które określają prawa i obowiązki pracowników i pracodawców (tak: K. Baran, Komentarz do art. 9 k.p. [w:] Kodeks pracy. Komentarz, red. Baran K, e-wydanie Lex, pkt 1.1.). Istotne jest też, że w przeciwieństwie do katalogu źródeł prawa powszechnie obowiązującego, katalog źródeł prawa pracy ma charakter otwarty i źródłem takim może być każdy akt regulujący prawa i obowiązki pracodawcy i pracowników, mający charakter ponadindywidualny, generalny (por. wyrok Sądy Najwyższego z 11 czerwca 1997 r., I PKN 201/97, w którym za źródło prawa pracy przyjęto także np. umowę spółki zawierającą regulacje praw i obowiązków jej pracowników, OSNP 1998/10/296; a także wyrok Sądu Najwyższego z 22 września 2021 r.. <xAnon> (...)</xAnon> 33/21, w którym za źródło prawa pracy przyjęto nawet zwyczaj, OSNP 2022/6/55). Istotne dla zaliczenia danego aktu wewnętrznego do źródeł prawa pracy jest zawarcie w jego treści norm generalnych statuujących prawa i obowiązki pracodawcy i pracowników. Przy interpretacji tekstu (treści normatywnej) autonomicznego źródła prawa pracy decydujące znaczenie mają przy tym zasady wykładni aktów normatywnych, a nie odpowiednio i posiłkowo stosowane, na podstawie <xLexLink xArt="art. 65" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 65 k.c.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 300" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 300 k.p.</xLexLink>, zasady wykładni oświadczeń woli (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 grudnia 2013 r., I PK 135/13, OSNP 2015/2/21).</xText> <xText>Sąd Rejonowy zważył, że polecenie Ministra Zdrowia nie przewiduje żadnych norm będących mniej korzystnymi dla pracowników niż przepisy prawa powszechnie obowiązującego, zatem uznaniu za ważne źródło prawa pracy tegoż polecenia nie stoją na przeszkodzie normy <xLexLink xArt="art. 9;art. 9 § 2;art. 9 § 3;art. 9 § 4" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 9 § 2 – 4 k.p.</xLexLink></xText> <xText>Polecenie Ministra Zdrowia było aktem kierownictwa wewnętrznego, który obligował NFZ, jako podległy Ministrowi Zdrowia podmiot administrowany, do zawarcia z podmiotami leczniczymi stosownych umów dotyczących dodatku covidowego. Jego adresatem nie były placówki medyczne, choć ostatecznie to one były faktycznym wykonawcą w zakresie wypłaty spornych dodatków covidowych. W konsekwencji zawarta przez pozwany szpital umowa z <xAnon> (...)</xAnon> <xAnon> Oddziałem Wojewódzkim (...)</xAnon> stanowiła umowę kauzalną, gdyż bez wydania przez Ministra Zdrowia omawianego polecenia/polecań, nie doszłoby do jej zawarcia. W treści ww. umowy skonkretyzowano obowiązki pozwanego, przy czym dwa zasadnicze obowiązki pozwanego istotne dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy to:</xText> <xText>1) obowiązek przekazywania do <xAnon> (...)</xAnon> <xAnon> Oddziału (...)</xAnon> pisemnej informacji o łącznej kwocie niezbędnej do zapewnienia dodatkowych świadczeń pieniężnych wszystkim osobom uprawnionym do ich otrzymania za dany miesiąc;</xText> <xText>2) obowiązek wypłacania dodatkowego świadczenia pieniężnego osobom wykonującym zawód medyczny, które uczestniczą w udzielaniu świadczeń zdrowotnych i mają bezpośredni kontakt z pacjentami z podejrzeniem lub zakażeniem wirusem <xAnon> (...)</xAnon>2.</xText> <xText>Wskazane dodatkowe świadczenie ma charakter pieniężny, a jego wysokość została dookreślona w treści umowy. Zważywszy, że uprawnionym z tytułu tego świadczenia nie była żadna ze stron umowy, ale jego spełnienie następować miało na rzecz osób wykonujących u pozwanego zawód medyczny, przedmiotowa umowa ma charakter pactum in favorem tertii. W myśl <xLexLink xArt="art. 393;art. 393 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 393 § 1 k.c.</xLexLink> jeżeli w umowie zastrzeżono, że dłużnik spełni świadczenie na rzecz osoby trzeciej, osoba ta, w braku odmiennego postanowienia umowy, może żądać bezpośrednio od dłużnika spełnienia zastrzeżonego świadczenia. Wobec powyższego, powódki mogą domagać się pozwanego pracodawcy zapłaty określonych kwot tytułem dodatku covidowego, jeśli w ich mniemaniu zasady wypłaty przedmiotowych dodatków naruszały postanowienia zawartej z NFZ umowy oraz polecenia Ministra Zdrowia, które stanowiło podstawę do zawarcia tej umowy. Podkreślenia wymaga, że przytoczony przepis sam w sobie uzasadnia legitymację bierną pozwanego szpitala w sytuacji procesowej, w której powództwo zainicjowane zostało przez osoby, na rzecz których następować miało spełnienie świadczeń pieniężnych ujętych w umowie z NFZ.</xText> <xText>Zdaniem Sądu Rejonowego omawiane dodatki covidowe stanowią składnik wynagrodzenia, bo czynności za które przysługują były wykonywane przez pracowników szpitala, w swoim czasie pracy, w ramach swojego grafiku, w miejscu i czasie wskazanym przez szpital jako pracodawcę, w ramach podporządkowania (<xLexLink xArt="art. 22;art. 22 § 1" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 22 § 1 kp</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 100;art. 100 § 1;art. 100 § 2" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 100 § 1 i 2 kp</xLexLink>). I choć wynagrodzenie nie ma definicji legalnej, to w doktrynie i orzecznictwie przyjmuje się, że jest ono świadczeniem: obowiązkowym, okresowym, ze stosunku pracy, przysparzająco-majątkowym, przysługujące za pracę wykonaną i należne pracownikowi od pracodawcy (zob. Z. Góral, M. Nowak [w:] Z. Góral (red.), Wynagrodzenie za pracę, Warszawa 2014, LEX). Omawiane w sprawie dodatki covidowe spełniały wszystkie powyższe kryteria. Miały charakter obowiązkowy, gdyż pracodawca był zobowiązany, po spełnieniu przez pracownika odpowiednich kryteriów, wypłacić je pracownikom – nie były zatem uznaniowe. Wypłacano je okresowo i niewątpliwie miały charakter przysparzająco-majątkowy, jako że były to świadczenia pieniężne. Pracownicy otrzymywali je za udzielanie świadczeń osobom podejrzanym i zakażonym wirusem <xAnon> (...)</xAnon>2, co było elementem ich zwykłych obowiązków służbowych. Nie były one zatem ekwiwalentem jakichś dodatkowych świadczeń, tylko stanowiły dodatkową zapłatę za wykonywane czynności lecznicze. Wreszcie, omawiane świadczenia należne były od pracodawcy pracownikom. Wskazane ustalenie także warunkuje przyznanie legitymacji biernej w niniejszej sprawie pozwanemu. Pracownicy mogli domagać się wypłacenia tych świadczeń bezpośrednio od pracodawcy. Należy bowiem pamiętać, że wynagrodzenie nie musi pochodzić z majątku pracodawcy (zob. Z. Góral, M. Nowak [w:] Z. Góral (red.), Wynagrodzenie za pracę, Warszawa 2014, LEX). Tak było w przedmiotowej sprawie – pracodawca dysponował środkami finansowymi przekazanymi mu z NFZ-u, jednak nie zmienia to faktu, że w stosunku do pracowników występował w roli pracodawcy wypłacającego wynagrodzenie za pracę.</xText> <xText>Jeśli zatem sporny dodatek covidowy jest elementem wynagrodzenia, to wobec tego dodatku należy konsekwentnie stosować kodeksowe, tzn. ustawowe zasady dotyczące wynagrodzenia za pracę, których ani polecenie Ministra Zdrowia, ani umowa NFZ z pozwaną placówką medyczną - nie może uchylić.</xText> <xText>Stosownie do dyspozycji <xLexLink xArt="art. 78;art. 78 § 1" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 78 § 1 k.p.</xLexLink>, wynagrodzenie za pracę powinno być tak ustalone, aby odpowiadało w szczególności rodzajowi wykonywanej pracy i kwalifikacjom wymaganym przy jej wykonywaniu, a także uwzględniało ilość i jakość świadczonej pracy.</xText> <xText>Z <xLexLink xArt="art. 78;art. 78 § 1" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 78 § 1 k.p.</xLexLink> wynika, że pracodawca ma obowiązek dokonać dyferencjacji wynagrodzeń pracowniczych, stosownie do kryteriów w nim wskazanych. Powyższy przepis wyznacza ramy stosunku prawnego i dopiero w procesie jego stosowania należy dokonać jego wykładni przy uwzględnieniu innych czynników – takich jak umowa NFZ ze szpitalem, akt kierownictwa wewnętrznego w postaci polecenia Ministra Zdrowia, czy też normy pozaprawne, które pozwalają na zbudowanie stosunku prawnego, czyli wzoru zachowania dla jego adresatów.</xText> <xText>Przywołana zasada ekwiwalentności świadczeń nie została na czas epidemii lub stanu zagrożenia epidemicznego wyłączona przez żaden inny przepis prawa. A zatem obowiązuje pracodawcę przy wypłacie pracownikom wszystkich składników wynagrodzenia, w tym dodatków covidowych.</xText> <xText>W ocenie Sądu Rejonowego pozwany pracodawca w sposób prawidłowy uzależnił wypłacę dodatków covidowych pracownikom od dodatkowych kryteriów – zgodnych z dyspozycją <xLexLink xArt="art. 78;art. 78 § 1" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 78 § 1 k.p.</xLexLink> – a wynikających w regulacji objętych poleceniem Ministra Zdrowia z dnia 1 listopada 2020 roku.</xText> <xText>Do okoliczności niespornych w niniejszej sprawie należało m.in. spełnienie przez powódki szeregu przesłanek uprawniających do wypłaty dodatkowego świadczenia pieniężnego. Powódki jako pielęgniarki bez wątpienia zaliczały się do kręgu osób wykonujących zawód medyczny w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 2;art. 2 ust. 1;art. 2 ust. 1 pkt. 2" xIsapId="WDU20111120654" xTitle="Ustawa z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej" xAddress="Dz. U. z 2011 r. Nr 112, poz. 654">art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 roku o działalności leczniczej</xLexLink>, a także uczestniczyły na co dzień w udzielaniu świadczeń zdrowotnych w czasie swojej pracy na Centralnym <xAnon>B.</xAnon> Operacyjnym.</xText> <xText>Zasadniczy spór między stronami sprowadzał się do tego czy w objętym sporem okresie do wypłaty dodatkowego świadczenia osobom wykonującym zawód medyczny, uczestniczącym w udzielaniu świadczeń zdrowotnych, wystarczył fakt bezpośredniego kontaktu z pacjentem podejrzanym o zakażeniem wirusem <xAnon> (...)</xAnon>2, czy też musiał to być bezpośredni kontakt z pacjentami z podejrzeniem i z zakażeniem wirusem <xAnon> (...)</xAnon>2.</xText> <xText>Nie ma racji strona powodowa wywodząc, że sporne przesłanki wynikały z pierwotnego polecenia Ministra Zdrowia z dnia 4 września 2020 roku, zaś kolejne polecenia Ministra Zdrowia nie zmieniały przesłanek a jedynie wysokość dodatków covidowych.</xText> <xText>W treści Polecenia Ministra Zdrowia z dnia 4 września 2020 roku, które stanowiło pierwowzór dla przesłanek przyznania prawa do świadczeń sformułowanych w umowie łączącej pozwany Szpital z NFZ, przesłanki te określono jako „bezpośredni kontakt z pacjentami z podejrzeniem lub zakażeniem wirusem <xAnon> (...)</xAnon>2”. Jednakże każde kolejne polecenie Ministra Zdrowia (w tym obowiązujące od 1 listopada 2020 roku) modyfikowało powyższe przesłanki precyzując, że niezbędny jest bezpośredni kontakt z pacjentami z podejrzeniem i z zakażeniem wirusem <xAnon> (...)</xAnon>2. A zatem w spornym okresie zakreślonym roszczeniami powódek i obejmującym miesiące od listopada 2020 roku do maja 2021 roku, wymagane były jednocześnie dwa kwantyfikatory zachowania pracownika medycznego, które powinny zostać spełnione łącznie, tj. „uczestniczenie” a zatem „czynny udział” a nie jedynie potencjalny, czy hipotetyczny i jednocześnie „bezpośredni” kontakt z pacjentami, którzy nie tylko byli podejrzani, ale musieli okazać się następnie zakażeni wirusem <xAnon> (...)</xAnon>2, na co z kolei wskazuje koniunkcja: „z podejrzeniem i z zakażeniem”. Powyższe oznacza, że pracodawca w sposób uprawniony wymagał, aby wypłata dodatków covidowych następowała wyłącznie przy łącznym spełnianiu ww. przesłanek, tj. kontakt z pacjentem faktycznie zakażonym wirusem <xAnon> (...)</xAnon>2 stanowił warunek sine qua non otrzymania dodatkowego świadczenia pieniężnego.</xText> <xText>Bez znaczenia pozostaje również argument strony powodowej, zgodnie z którą zdarzały się sytuacje, gdy powódki uczestnicząc w operacji nie miały wiedzy co do wyniku wymazu pacjenta poddawanego zabiegowi. Przypomnieć należy, że spełnienie przesłanek do otrzymania dodatków covidowych nie było na żadnym etapie uzależnione od wiedzy medyków co do spełnienia przesłanek zakreślonym poleceniem Ministra Zdrowia w chwili udzielania świadczeń zdrowotnych i nic nie stało na przeszkodzie, aby weryfikować je w toku lub nawet po zabiegu, co było konieczne w sytuacji zabiegów tzw. „ostrych”, gdy z uwagi na stan zdrowia pacjenta nie można było pozwolić sobie na oczekiwanie na wynik testu na obecność wirusa <xAnon> (...)</xAnon>2 do czasu rozpoczęcia operacji.</xText> <xText>Powyższej interpretacji nie może zmienić literalne brzmienie umowy zawartej w dniu 28 października 2020 roku pomiędzy pozwanym szpitalem a Narodowym Funduszem Zdrowia, stanowiącej faktyczną realizację polecenia Ministra Zdrowia. Faktycznie w treści ww. umowy zastosowano spójnik „lub” przy przesłankach dotyczących kontaktu z pacjentem podejrzanym lub zakażonym <xAnon> (...)</xAnon>2, a nie spójnik „i” który przewidywało polecenie Ministra Zdrowia obowiązujące w całym spornym okresie. Powyższa umowa była kilkukrotnie zmieniana, lecz dopiero <xAnon>aneks nr (...)</xAnon> z dnia 18 marca 2021 roku, obowiązujący od 1 kwietnia 2021 roku, zawęził krąg podmiotów uprawnionych do dodatku do osób mających bezpośredni kontakt z pacjentami z podejrzeniem i zakażeniem wirusem <xAnon> (...)</xAnon>2.</xText> <xText>Wobec faktu, że pomiędzy stronami zaistniał spór, co do prawidłowości interpretacji zapisów umowy z dnia 28 października 2020 roku, Sąd był zobligowany dokonać wykładni ww. umowy.</xText> <xText>Stosownie do treści <xLexLink xArt="art. 65;art. 65 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 65 § 1 k.c.</xLexLink> oświadczenie woli należy tak tłumaczyć, jak tego wymagają ze względu na okoliczności, w których złożone zostało, zasady współżycia społecznego oraz ustalone zwyczaje. W umowach należy raczej badać, jaki był zgodny zamiar stron i cel umowy, aniżeli opierać się na jej dosłownym brzmieniu (§ 2).</xText> <xText><xLexLink xArt="§ 2;art. 65" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">Paragraf 2 art. 65 k.c.</xLexLink> uzupełnia kryteria interpretacyjne stosowane do wszystkich oświadczeń woli przez dodanie – w odniesieniu do umów, tj. czynności, w których podstawowe znaczenie ma ustalenie konsensu – dwóch dodatkowych elementów oceny, tj. celu umowy i zgodnego zamiaru stron. W konsekwencji wyodrębnić można na tle <xLexLink xArt="art. 65;art. 65 § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 65 § 2</xLexLink> trzy poziomy wykładni umowy: dosłowne (literalne) brzmienie umowy, treść oświadczeń woli ustalaną z zastosowaniem kryteriów interpretacyjnych zawartych w <xLexLink xArt="art. 65;art. 65 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 65 § 1</xLexLink>, wreszcie sens oświadczeń woli ustalony przez odwołanie się do zgodnego zamiaru stron i celu umowy (por. „<xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">Kodeks cywilny</xLexLink>. Tom I. Komentarz. <xLexLink xArt="art. 1;art. 2;art. 3;art. 4;art. 5;art. 6;art. 7;art. 8;art. 9;art. 10;art. 11;art. 12;art. 13;art. 14;art. 15;art. 16;art. 17;art. 18;art. 19;art. 20;art. 21;art. 22;art. 23;art. 24;art. 25;art. 26;art. 27;art. 28;art. 29;art. 30;art. 31;art. 32;art. 33;art. 34;art. 35;art. 36;art. 37;art. 38;art. 39;art. 40;art. 41;art. 42;art. 43;art. 44;art. 45;art. 46;art. 47;art. 48;art. 49;art. 50;art. 51;art. 52;art. 53;art. 54;art. 55;art. 56;art. 57;art. 58;art. 59;art. 60;art. 61;art. 62;art. 63;art. 64;art. 65;art. 66;art. 67;art. 68;art. 69;art. 70;art. 71;art. 72;art. 73;art. 74;art. 75;art. 76;art. 77;art. 78;art. 79;art. 80;art. 81;art. 82;art. 83;art. 84;art. 85;art. 86;art. 87;art. 88;art. 89;art. 90;art. 91;art. 92;art. 93;art. 94;art. 95;art. 96;art. 97;art. 98;art. 99;art. 100;art. 101" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">Art. 1–44910</xLexLink>” prof. dr hab. <xAnon>K. P. (2)</xAnon>, rok 2020, wydanie 10, <xAnon>L.</xAnon>). W orzecznictwie podkreśla się, że przepis <xLexLink xArt="art. 65;art. 65 § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 65 § 2 KC</xLexLink> określa sposób wykładni oświadczeń woli stron umowy w sposób odmienny, niż ma to miejsce przy interpretacji tekstu prawnego; w umowach należy przede wszystkim badać zamiar stron i cel umowy, a dopiero w dalszej kolejności ma znaczenie dosłowne jej brzmienie (por. wyrok Sądu Najwyższego z 8 czerwca 1999 r., II CKN 379/98, OSNC 2000, Nr 1, poz. 10, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17 stycznia 2023 r., <xAnon> (...)</xAnon> 7/22). W celu ustalenia zgodnego zamiaru stron sąd nie powinien ograniczać się do zbadania samego dokumentu umowy; wskazane jest przesłuchanie stron umowy (tak: wyrok Sądu Najwyższego z 3.09.1998 r., I CKN 815/97, OSNC 1999, Nr 2, poz. 38). Ustalenie zamiaru stron może zostać dokonane także na podstawie innych dowodów, np. działań podejmowanych przez strony w celu wykonania umowy oraz przyjętej praktyki w umowach danego typu (zob. uzasadnienie wyrok Sądu Najwyższego z 18.07.1980 r., I CR 236/80, OSNCP 1981, Nr 5, poz. 80).</xText> <xText>Zeznania przesłuchanych w sprawie świadków, tj. <xAnon>A. D.</xAnon> <xAnon> (...)</xAnon> <xAnon> Oddziału Wojewódzkiego (...)</xAnon>, który podpisywał umowę z dnia 28 października 2022 roku z ramienia <xAnon> (...)</xAnon>, <xAnon>M. Ś.</xAnon> – zastępcy dyrektora pozwanego szpitala, która w imieniu kilku <xAnon> (...)</xAnon> szpitali z prowadziła z <xAnon> (...)</xAnon> rozmowy i korespondencję w zakresie realizacji umowy zawartej między szpitalem a NFZ oraz <xAnon>S. S.</xAnon> – kierownika działu kadr i płac pozwanego szpitala, która w spornym okresie była zaangażowana w rozliczanie dodatków covidowych, a także raportowanie oraz kontakt z NFZ, nie pozostawiają wątpliwości w zakresie woli stron podpisujących umowę. Wszyscy świadkowie podkreślili, że wszystkie umowy dotyczące przekazania środków finansowych na zapewnienie dodatkowych świadczeń zostały zawarte według wzoru umowy ustalonego przez Centralę NFZ i w zasadzie nie podlegały negocjacjom. Dla wszystkich (tj. zarówno reprezentanta NFZ jak i przedstawicieli pozwanego szpitala) było oczywiste, że przesłanki uzyskania dodatków covidowych przewiduje polecenie Ministra Zdrowia, zaś umowa szpitala z NFZ dotyczy wyłącznie technicznych kwestii wypłaty ww. świadczeń, tym bardziej, że w końcowej części polecenia Ministra Zdrowia (strona 4 polecenia, pkt 5 ppkt b tiret 3 i 4), która również dotyczy wypłaty środków jest mowa o kontakcie z pacjentem z podejrzeniem lub zakażeniem wirusem. Podpisując umowę z pozwanym szpitalem, <xAnon>D.</xAnon> <xAnon> Oddziału (...)</xAnon> nie miał wątpliwości, że jest ona zgodna z treścią polecenia Ministra Zdrowia. Z zeznań <xAnon>A. O.</xAnon> wynikało również jednoznacznie, że zmiana umowy dokonana <xAnon>aneksem nr (...)</xAnon> z dnia 18 marca 2021 roku polegająca na zastąpieniu sformułowania „z podejrzeniem lub zakażeniem wirusem <xAnon> (...)</xAnon>2” sformułowaniem „z podejrzeniem i zakażeniem wirusem <xAnon> (...)</xAnon>2” była czynnością jedynie techniczną, niewynikającą ze zmiany przesłanek polecenia Ministra Zdrowia bądź zmiany ich interpretacji, a jedynie z faktu, że w tamtym czasie pracownicy NFZ byli niezwykle obciążenie pytaniami ze strony placówek medycznych oraz osób potencjalnie uprawnionych do otrzymania dodatków covidowych, a dokonanie tej technicznej zmiany w treści umowy odciążyło pracowników NFZ w omawianym zakresie. <xAnon>A. O.</xAnon> potwierdził, że przy zawieraniu umowy z pozwanym szpitalem (oraz analogicznie innymi szpitalami), intencją Narodowego Funduszu Zdrowia było użycie w wyrażeniu „w bezpośrednim kontakcie z pacjentami z podejrzeniem i z zakażeniem wirusem <xAnon> (...)</xAnon>2” spójnika „lub” w znaczeniu logicznym spójnika „i”, gdyż taki kształt przesłanek uprawniających do otrzymania dodatków covidowych wynikał z polecenia Ministra Zdrowia, które dało asumpt do zawarcia umowy pomiędzy pozwanym z NFZ. Z zeznań świadków wynikało również, że Narodowy Fundusz Zdrowia w spornym okresie kontrolował zgłaszanie przez pozwanego osób uprawnionych do otrzymania dodatków covidowych, zaś nieuczestniczenie przez osoby wykonujące zawód medyczny w udzielaniu świadczeń medycznych pacjentom z faktycznie potwierdzonym zakażeniem <xAnon> (...)</xAnon>2, uniemożliwiało przyznanie stosownych środków na ten cel.</xText> <xText>Należy zaakcentować, że umowa pomiędzy pozwanym szpitalem a Narodowym Funduszem Zdrowia choć została zawarta w dniu 28 października 2020 roku, tj. przed 1 listopada 2020 roku, to już wówczas obowiązujące polecenie Ministra Zdrowia (dokonane zmianą w dniu 30 września 2020 roku) w swoim brzmieniu przewidywało, że przesłanki mające zastosowanie do pozwanego szpitala i powódek dotyczące konieczności kontaktu z pacjentami z podejrzeniem i zakażeniem wirusem <xAnon> (...)</xAnon>2 objęte były koniunkcją omawianych przesłanek, a zatem nie powielało przesłanek z polecenia Ministra Zdrowia z dnia 4 września 2020 roku (ze spójnikiem „lub”), co sugerowała strona powodowa.</xText> <xText>Przy dokonywaniu interpretacji spornych zapisów umowy z 28 października 2020 roku Sąd miał również na uwadze obszerną korespondencję prowadzoną między dyrekcją pozwanego szpitala a Ministerstwem Zdrowia dotyczącą realizacji przedmiotowej umowy oraz interpretacji przesłanek do wypłaty dodatków covidowych, jak również pism dyrektora <xAnon> (...)</xAnon> <xAnon> Oddziału Wojewódzkiego (...)</xAnon> i Prezesa NFZ. Z zaoferowanych przez stronę pozwaną dowodów z dokumentów jednoznacznie wynika, że interpretacja przesłanek uzyskania dodatków covidowych w spornym okresie była niezmienna, albowiem Ministerstwo Zdrowia wielokrotnie podkreślało, że użyte w Poleceniu wyrażenie „w bezpośrednim kontakcie z pacjentami z podejrzeniem i z zakażeniem wirusem <xAnon> (...)</xAnon>2” oznacza, że faktycznie zachodzić muszą łącznie obie przesłanki tj. bezpośredni kontakt z pacjentem z podejrzeniem zakażenia oraz z pacjentem ze zdiagnozowanym zakażeniem wirusem (koniunkcja zwrotu „zakażony” i „podejrzany”). Nadto akcentowano, że intencją przyjętego rozwiązania było nieobejmowanie dodatkiem osób wykonujących zawód medyczny, w których kontakt z pacjentem z podejrzeniem lub zakażeniem wirusem <xAnon> (...)</xAnon>2 jest jedynie potencjalny lub nie znajduje potwierdzenia w faktycznie wykonywanych zadaniach/udzielanych świadczenia zdrowotnych na rzecz ww. pacjentów. Tożsame wytyczne były przekazywane przez Prezesa NFZ do dyrektora <xAnon> Oddziału Wojewódzkiego (...)</xAnon>, jak również w pismach zastępcy dyrektora <xAnon> (...)</xAnon> <xAnon> Oddziału Wojewódzkiego (...)</xAnon> kierowanych do pozwanego szpitala.</xText> <xText>Przeprowadzone w sprawie postępowanie dowodowe jednoznacznie potwierdza, że wolą i intencją stron umowy z 28 października 2020 roku była realizacja polecenia Ministra Zdrowia w sprawie przekazania środków finansowych na zapewnienie dodatkowych świadczeń pieniężnych osobom wykonującym zawód medyczny i zawartych w nim przesłanek uprawniających poszczególne osoby wykonujące zawód medyczny do uzyskania dodatków covidowych. W kontekście powyższych ustaleń zdaniem Sądu nie może przeważyć literalna interpretacja zapisów umowy, z której wynikało, że kontakt z pacjentami z podejrzeniem lub zakażeniem jest objęty alternatywą rozłączną a nie koniunkcją. Dla stron umowy było bowiem oczywiste, że poszczególnych postanowień umowy nie można interpretować w oderwaniu od treści polecenia Ministra Zdrowia, które w istocie stanowiło causę do zawarcia umowy pomiędzy pozwanym szpitalem a NFZ. Językowa wykładnia postanowień umowy nie znajduje potwierdzenia w woli stron zawierających tę umowę, co przesądza o jej drugorzędnym znaczeniu.</xText> <xText>Gdyby, tak jak wywodzi strona powodowa, uprawnienie do otrzymania dodatku covidowego nie musiało obejmować kontaktu z pacjentem z zakażeniem wirusem <xAnon> (...)</xAnon>2 (a jedynie z podejrzeniem zakażenia), to omawiane dodatki winny był również wypłacane dla personelu medycznego szpitali I stopnia zabezpieczenia covidowego, które przyjmowały pacjentów wyłącznie z podejrzeniem (a nie zakażeniem), czego jednak ani polecenie Ministra Zdrowia, ani umowa zawarta pomiędzy pozwanym szpitalem a NFZ nie przewidywały. W takim wypadku dodatki przysługiwałyby wszystkim, zaś sformułowane kryteria byłyby zbędne, co jak się wydaje nie było intencją autora polecenia.</xText> <xText>Kwestia odpowiedniej interpretacji przesłanek uprawniających do otrzymania dodatków covidowych nie pozostaje również obojętna z uwagi na fakt, że pozwany szpital dokonując wypłaty dodatkowych świadczeń nie dysponował środkami własnymi, a środkami publicznymi, ze wszystkimi tego konsekwencjami, w szczególności była to odpowiedzialność za naruszenie dyscypliny finansów publicznych na zasadach przewidzianych w <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU20050140114" xTitle="Ustawa z dnia 17 grudnia 2004 r. o odpowiedzialności za naruszenie dyscypliny finansów publicznych" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 14, poz. 114">ustawie z dnia 17 grudnia 2004 r. o odpowiedzialności za naruszenie dyscypliny finansów publicznych</xLexLink> (t.j. Dz.U. z 2021 r., poz. 289) w przypadku dopuszczenia się do wypłacenia tego dodatku osobie niespełniającej warunków do jego otrzymania.</xText> <xText>W niniejszej sprawie, jak już wcześniej wskazano, każda z powódek – jako osoba wykonująca zawód medyczny, uczestnicząca w pozwanym Szpitalu w udzielaniu świadczeń zdrowotnych – była uprawniona do dodatkowego świadczenia pieniężnego pod warunkiem potwierdzonego bezpośredniego kontaktu z pacjentami z podejrzeniem i z zakażeniem wirusem <xAnon> (...)</xAnon>2. Przeprowadzone w sprawie postępowanie dowodowe wykazało, że powódki miały bezpośredni kontakt z takim pacjentem w tych miesiącach, za które pozwany dokonał wypłaty należnego dodatkowego wynagrodzenia. Powódka <xAnon>K. L.</xAnon> otrzymała takie świadczenie za miesiące grudzień 2020 roku oraz luty 2021 roku, natomiast powódka <xAnon>K. P. (1)</xAnon> za miesiące luty 2021 roku, marzec 2021 roku oraz kwiecień 2021 roku. Wypłata świadczenia nastąpiła za te miesiące, w których powódki miały bezpośredni kontakt z pacjentami, wobec których wykonany test na obecność wirusa <xAnon> (...)</xAnon>2 dał wynik pozytywny. Pozwany dane te ustalił na podstawie zgłoszeń przypadków pacjentów z potwierdzonym zakażeniem dokonanych przez samych pracowników, które to dane zostały weryfikowane z wpisami w dokumentacji medycznej oraz danymi zawartymi w systemie NFZ, gdzie były sprawozdawane wszystkie wykonane wyniki na <xAnon>C.</xAnon>-19.</xText> <xText>W toku postępowania powódki nie wykazały, aby w pozostałych objętych żądaniem pozwów miesiącach, za które zapłata nie nastąpiła, którakolwiek z powódek miała kontakt z pacjentem z potwierdzonym zakażeniem wirusem <xAnon> (...)</xAnon>2.</xText> <xText>Sam fakt zatrudnienia powódek na stanowisku pielęgniarek w ramach jednostki Centralnego <xAnon>B.</xAnon> Operacyjnego nie przesądza, że w każdym miesiącu miały one kontakt z pacjentami faktycznie zakażonych wirusem <xAnon> (...)</xAnon>2. Taką okoliczność należy bowiem udowodnić. Zdaniem Sadu również każdorazowa konieczność zastosowania procedury P-123 dotyczącej postępowania z pacjentem z podejrzeniem lub potwierdzonym zakażeniem <xAnon> (...)</xAnon>2 (gdy personel medyczny nie wiedział jaki jest wynika testu pacjenta) nie jest równoznaczne z wykazaniem, że powódki miały kontakt z pacjentami faktycznie zakażonych wirusem <xAnon> (...)</xAnon>2. Powyższe procedura przewidywała szczególne zasady ostrożności związane z przygotowaniem pacjenta oraz sali do zabiegu operacyjnego, a także stosowania dodatkowych środków ochrony osobistej, których noszenie mogło powodować większy fizyczny dyskomfort pracy personelu medycznego. Profilaktyka epidemiczna wprowadzona w danym zakładzie pracy nie może jednak prowadzić do zmiany normatywnych przesłanek uzyskania dodatków covidowych.</xText> <xText>Strona pozwana przedłożyła do akt sprawy szczegółowe zestawienia wszystkich pacjentów operowanych w spornym okresie, u których wynik testu na obecność wirusa <xAnon> (...)</xAnon>2 był pozytywny, co uprawniało pielęgniarki uczestniczące w takich zabiegach do dodatkowych świadczeń pieniężnych. Zestawienia sporządzone przez stronę pozwaną dowodzą, iż wszystkie dane obejmujące dane pacjenta, datę zabiegu, dane pielęgniarek uczestniczących w zabiegu, datę i godzinę pobrania wymazu oraz datę i godzinę wyniku wymazu zostały przez stronę pozwaną sprawdzone i zweryfikowane z posiadaną dokumentacją. Powyższe zestawienie na wniosek strony powodowej było uzupełniane i ostatecznie powódki nie przedstawiły dalszych zastrzeżeń do przedłożonych wykazów. Samo zaś przekonanie powódek, że uczestniczyły w większej ilości operacji pacjentów zakażonych, bez poparcia tych twierdzeń żadnymi dowodami, nie może przesądzić o uwzględnieniu powództwa.</xText> <xText>Powódki wyjaśniały, że wiążą swoje roszczenia z faktem, że cały czas były narażone na kontakt z osobami, które mogły mieć kontakt z osobą faktycznie zarażoną wirusem, np. podczas przebywania z innymi pielęgniarkami w pokojach socjalnych czy oczekując przed salą operacyjną na ewentualny sygnał i konieczność udzielenia pomocy w czasie trwających zabiegów. Podnieść jednak należy, że powyższe sytuacje nie wypełniają przesłanek niezbędnych do wypłaty świadczeń, gdyż w opisanych sytuacjach powódki same nie udzielały świadczeń zdrowotnych, zaś kontakt z pacjentem z zakażeniem miał dotyczyć osoby bezpośrednio uprawnionej do dodatku, a nie innej osoby, z którymi powódki mogły się zetknąć na terenie szpitala.</xText> <xText>To na powódkach jako osobach wywodzących z danych faktów określone skutki prawne (<xLexLink xArt="art. 6" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 6 k.c.</xLexLink>) ciążył obowiązek udowodnienia, że w spornych miesiącach objętym powództwem również spełniły warunki do uzyskania prawa do dodatkowych świadczeń, to jest udzielały świadczeń zdrowotnych w bezpośrednim kontakcie z pacjentem z podejrzeniem zakażenia oraz z pacjentem ze zdiagnozowanym zakażeniem wirusem <xAnon> (...)</xAnon>2. Powódki tego jednak nie wykazały i nie udowodniły, aby w jakichkolwiek innych dniach miesięcy, poza tymi, za które nastąpiła już zapłata, udzielając świadczeń zdrowotnych miały kontakt z pacjentem z potwierdzonym zakażeniem wirusem <xAnon> (...)</xAnon>2.</xText> <xText>Mając na uwadze powyższe, Sąd Rejonowy powództwo każdej z powódek oddalił w pozostałym zakresie jako niezasadne.</xText> <xText>O kosztach procesu Sąd Rejonowy orzekł zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu na podstawie <xLexLink xArt="art. 98;art. 98 § 1;art. 98 § 3" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 98 § 1 i 3 k.p.c.</xLexLink> Na ww. koszty złożyły się koszty zastępstwa procesowego, które zgodnie z dyspozycją <xLexLink xArt="art. 98 § 9;art. 98 § 9 ust. 1;art. 98 § 9 ust. 1 pkt. 2" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">§ 9 ust. 1 pkt 2</xLexLink> w związku z § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2018 r. poz. 265 ze zm.) wyniosły 2700 zł i należało je zasądzić od każdej z powódek jako strony przegrywającej na rzecz pozwanego.</xText> <xText>Apelację od w/w wyroku w całości wniosły powódki: <xAnon>K. L.</xAnon>, <xAnon>K. P. (1)</xAnon> reprezentowane przez profesjonalnego pełnomocnika.</xText> <xText>Zaskarżonemu wyrokowi zarzucono:</xText> <xText>1. naruszenie przepisów prawa procesowego, które miały istotny wpływ na treść rozstrzygnięcia, tj.</xText> <xText>a) <xLexLink xArt="art. 233;art. 233 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 233 § 1 k.p.c.</xLexLink> polegającą na błędnej ocenie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego oraz dokonaniu ustaleń faktycznych sprzecznych ze zgromadzonymi dowodami poprzez dokonanie wykładni umowy oraz aneksów zawartych przez pozwany Szpital z Narodowym Funduszem Zdrowia w sposób sprzeczny z ich literalnym brzmieniem, podczas gdy użycie w nich spójnika „lub” nie było przypadkowe, albowiem stanowiło powielenie treści Polecenia z 04 września 2020 r., które dało asumpt do zawarcia przez pozwanego umowy z NFZ, nie zmieniono tego zapisu w dwóch kolejnych aneksach, ostatni aneks nie przewidywał mocy wstecznej dokonanej zmiany, a pozwany Szpital nie zgłaszał zastrzeżeń i propozycji zmian spornego zapisu, co potwierdził w swoich zeznaniach świadek <xAnon>A. O.</xAnon>;</xText> <xText>b) <xLexLink xArt="art. 98;art. 98 § 1;art. 98 § 3" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 98 § 1 i 3 k.p.c.</xLexLink> poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i zasądzenie od powódek na rzecz pozwanego kosztów procesu, podczas gdy okoliczności sprawy i jej precedensowy charakter wskazują, że obciążenie powódek kosztami jest niesłuszne, niesprawiedliwe oraz niezgodne z zasadami współżycia społecznego;</xText> <xText>c) <xLexLink xArt="art. 102" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 102 k.p.c.</xLexLink> poprzez jego niezastosowanie, podczas gdy okoliczności sprawy i jej precedensowy charakter wskazują, że obciążenie powódek kosztami jest niesłuszne, niesprawiedliwe oraz niezgodne z zasadami współżycia społecznego;</xText> <xText>2. naruszenie przepisów prawa materialnego tj.:</xText> <xText>a) Polecenia Ministra Zdrowia do Prezesa NFZ z dnia 4 września 2020 r. według stanu na dzień 1 listopada 2020 r. wydanego na podstawie art. 10 a ust. 1 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem <xAnon> (...)</xAnon>19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (DzU.2020.374 z późn. zm.) poprzez jego błędną wykładnie polegającą na uznaniu, że każda z powódek- jako osoba wykonująca zawód medyczny, uczestnicząca w udzielaniu świadczeń zdrowotnych była uprawniona do dodatkowego świadczenia pieniężnego jedynie pod warunkiem potwierdzonego bezpośredniego kontaktu z pacjentami z zakażeniem wirusem <xAnon> (...)</xAnon>2, podczas gdy:</xText> <xText>- w Poleceniu Ministra Zdrowia z dnia 04 września 2020 r., które stanowiło pierwowzór dla przesłanek przyznania prawa do „dodatku covidowego” posłużono się spójnikiem „lub'’ (alternatywa łączna),</xText> <xText>- spójnik „lub” powtórzony został w samej treści znowelizowanego Polecenia z dnia 01 listopada 2020 r. (str. 4 pkt 5);</xText> <xText>- nowelizacje Polecenia miały na celu podwyższenie kwoty wypłacanego dodatku oraz zmianę i poszerzenie zakresu podmiotów zobowiązanych do realizacji świadczeń opieki zdrowotnej, a co za tym idzie nie doszło do zaostrzenia przesłanek uprawniających do otrzymania dodatku covidowego,</xText> <xText>- gdyby intencją ustawodawcy było objęcie dodatkiem covidowym jedynie pracowników mających kontakt z pacjentami zakażonymi z wyłączeniem pacjentów podejrzanych, to w treści polecenia nie wskazano by na te dwie grupy;</xText> <xText>- na Centralnym <xAnon>B.</xAnon> Operacyjnym pozwanego Szpitala wprowadzono szczególną procedurę postępowania z pacjentami podejrzanymi o zakażenie i zakażonymi <xAnon> (...)</xAnon>2, która nie różniła się w jakikolwiek sposób, w odniesieniu do każdej z tych grup pacjentów,</xText> <xText>b) <xLexLink xArt="art. 65" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 65 k.c.</xLexLink> poprzez dokonanie wykładni umowy oraz aneksów zawartych przez pozwany Szpital z Narodowym Funduszem Zdrowia w sposób sprzeczny z ich literalnym brzmieniem, podczas gdy użycie spójnika „lub” nie było przypadkowe, albowiem stanowiło powielenie treści Polecenia z 04 września 2020 r., które dało asumpt do zawarcia przez pozwanego umowy z NFZ, nie zmieniono tego zapisu w dwóch kolejnych aneksach, ostatni aneks nie przewidywał mocy wstecznej dokonanej zmiany, a pozwany Szpital nie zgłaszał zastrzeżeń i propozycji zmian spornego zapisu, co potwierdził w swoich zeznaniach świadek <xAnon>A. O.</xAnon>.</xText> <xText>W konkluzji do tak sformułowanych zarzutów apelacyjnych skarżące wniosły o zmianę wyroku Sądu I Instancji poprzez uwzględnienie powództwa w całości i tym samym o:</xText> <xText>1. zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki <xAnon>K. L.</xAnon>:</xText> <xText>a) kwoty 4.229,19 zł tytułem dodatkowego wynagrodzenia z tytułu zwalczania epidemii <xAnon> (...)</xAnon>19 za miesiąc listopad 2020 roku wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 11 grudnia 2020 r. do dnia zapłaty;</xText> <xText>b) kwoty 5.646,72 zł tytułem dodatkowego wynagrodzenia z tytułu zwalczania epidemii <xAnon> (...)</xAnon>19 za miesiąc styczeń 2021 roku wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 11 lutego 2021 r. do dnia zapłaty;</xText> <xText>c) kwoty 2.368,18 zł (tytułem dodatkowego wynagrodzenia z tytułu zwalczania epidemii <xAnon> (...)</xAnon>19 za miesiąc marzec 2021 roku wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 11 kwietnia 2021 r. do dnia zapłaty;</xText> <xText>d) kwoty 6.757,57 zł tytułem dodatkowego wynagrodzenia z tytułu zwalczania epidemii <xAnon> (...)</xAnon>19 za miesiąc kwiecień 2021 roku wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 11 maja 2021 r. do dnia zapłaty;</xText> <xText>e) kwoty 6.560,85 zł tytułem dodatkowego wynagrodzenia z tytułu zwalczania epidemii <xAnon> (...)</xAnon> 19 za miesiąc maj 2021 roku wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 11 czerwca 2021 r. do dnia zapłaty;</xText> <xText>2. zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki <xAnon>K. P. (1)</xAnon>:</xText> <xText>a) kwoty 5.306,34 zł tytułem dodatkowego wynagrodzenia z tytułu zwalczania epidemii <xAnon> (...)</xAnon>19 za miesiąc listopad 2020 roku wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 11 grudnia 2020 r. do dnia zapłaty;</xText> <xText>b) kwoty 3.542,98 zł tytułem dodatkowego wynagrodzenia z tytułu zwalczania epidemii <xAnon> (...)</xAnon>19 za miesiąc grudzień 2020 roku wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 11 stycznia 2021 r. do dnia zapłaty;</xText> <xText>c) kwoty 6.086,21 zł tytułem dodatkowego wynagrodzenia z tytułu zwalczania epidemii <xAnon> (...)</xAnon>19 za miesiąc styczeń 2021 roku wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 11 lutego 2021 r. do dnia zapłaty;</xText> <xText>d) kwoty 6.975,92 zł tytułem dodatkowego wynagrodzenia z tytułu zwalczania epidemii <xAnon> (...)</xAnon> 19 za miesiąc maj 2021 roku wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 11 czerwca 2021 r. do dnia zapłaty.</xText> <xText>Jednocześnie wniesiono o zasądzenie od pozwanego na rzecz każdej z powódek kosztów procesu za pierwszą i drugą instancję, w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm prawem przepisanych.</xText> <xText>Z daleko posuniętej ostrożności procesowej pełnomocnik powódek na wypadek gdyby Sąd II instancji nie podzielił zarzutów podniesionych przez stronę powodową wniósł o zmianę pkt. 5 i 6 wyroku poprzez nieobciążanie powódek kosztami postępowania przed Sądem I instancji; nieobciążanie powódek kosztami postępowania przed Sądem II instancji.</xText> <xText>W odpowiedzi na apelację powódek pozwany reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika, wniósł o jej oddalenie i zasądzenie od powódek na rzecz pozwanego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym.</xText> <xText xALIGNx="left"> <xBx> Sąd Okręgowy w Łodzi zważył co następuje:</xBx></xText> <xText>Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie.</xText> <xText>Sąd pierwszej instancji ustalił w sprawie prawidłowo stan faktyczny opierając się na kompletnym materiale dowodowym. Sąd Okręgowy podziela ustalenia faktyczne Sądu pierwszej instancji i przyjmuje je za własne, co sprawia, że nie zachodzi w tym miejscu potrzeba ich szczegółowego powtarzania (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 listopada 1998 roku, sygn. akt I PKN 339/98, OSNAP 1999, nr 24, poz. 776; z dnia 22 lutego 2010 roku, sygn. akt I UK 233/09, Legalis nr 317021). W odniesieniu do wywodu prawnego zaprezentowanego przez Sąd pierwszej instancji, Sąd odwoławczy również podziela go w całości, co powoduje, że wydane w sprawie rozstrzygnięcie należało uznać za prawidłowe. Zawarte w apelacji zarzuty nie skutkują wzruszeniem zaskarżonego wyroku.</xText> <xText>Przede wszystkim, w ocenie Sądu II instancji, apelacja powódek okazała się w całości chybiona w zakresie w jakim zarzucały naruszenie przepisów procesowych tj. <xLexLink xArt="art. 233" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 233 k.p.c.</xLexLink></xText> <xText>Dokonana przez Sąd Rejonowy ocena zgromadzonego w postępowaniu materiału dowodowego jest prawidłowa i w żaden sposób nie narusza przepisu <xLexLink xArt="art. 233" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 233 k.p.c.</xLexLink></xText> <xText>Sąd II instancji zważył też, że w apelacji powódki zarzucają zarówno naruszenie prawa procesowego <xLexLink xArt="art. 233;art. 233 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 233 § 1 k.p.c.</xLexLink>, jak i przepisów prawa materialnego, co wzajemnie się wyklucza. Sąd Okręgowy stoi na stanowisku, że zarzut naruszenia prawa materialnego w zasadzie można podnosić jedynie wówczas, gdy nie kwestionuje się dokonanych przez Sąd I instancji ustaleń faktycznych. Zarzut naruszenia prawa materialnego winien być bowiem odnoszony do określonego stanu faktycznego, który skarżący akceptuje - a do którego to stanu faktycznego wadliwie zastosowano prawo materialne. Naruszenie prawa materialnego, jak wiadomo, może nastąpić bądź poprzez jego błędną wykładnię - czyli poprzez mylne rozumienie treści określonej normy prawnej, albo poprzez jego niewłaściwe zastosowanie, czyli poprzez błędne uznanie, iż do danego ustalonego stanu faktycznego ma zastosowanie dany przepis prawa materialnego, albo też odwrotnie, tzn. przepis, który winien mieć zastosowanie w danym stanie faktycznym - nie został zastosowany <xIx>(szerzej por. postanowienie SN z 15 października 2001 r. I UK 102/99; wyrok SN z 5 października 2000 r. 11 CKN 300/00; postanowienie z 28.05.1999, 1 CKN 267/99 Prok. i Pr. 1999/11-12/34; wyrok SN z 19.01.1998, 1 CKN 424/970). </xIx></xText> <xText>W tym kontekście należy zaznaczyć, że zarzucając zarówno naruszenia <xLexLink xArt="art. 233;art. 233 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 233 § 1 k.p.c.</xLexLink>, jak i <xLexLink xArt="art. 65" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 65 k.c.</xLexLink> powódki upatrują naruszenia tego przepisu procesowego w przeprowadzonej przez sąd meriti wykładni umowy oraz aneksów zawartych przez pozwany Szpital z Narodowym Funduszem Zdrowia w sposób sprzeczny z ich literalnym brzmieniem, podczas gdy użycie w nich spójnika „lub” nie było przypadkowe, albowiem stanowiło powielenie treści Polecenia z 4 września 2020 r., które dało asumpt do zawarcia przez pozwanego umowy z NFZ, nie zmieniono tego zapisu w dwóch kolejnych aneksach, ostatni aneks nie przewidywał mocy wstecznej dokonanej zmiany, a pozwany Szpital nie zgłaszał zastrzeżeń i propozycji zmian spornego zapisu, co potwierdził w swoich zeznaniach świadek <xAnon>A. O.</xAnon>. Nie jest jednak kwestią ustaleń faktycznych, lecz dalszym etapem procesu oceny jurydycznej, w którym sąd stosuje właściwe przepisy prawa, dekoduje wynikającą z nich normę prawną, dokonuje oceny prawnej ustalonych faktów i subsumpcji tych faktów pod przepis prawa, a wreszcie ustala konsekwencje prawne faktu uznanego za udowodniony na podstawie stosowanego przepisu prawa (zob. J. Wróblewski, Sądowe stosowanie prawa, Warszawa 1972, s. 50–52; idem, Stosowanie prawa, „Państwo i Prawo”, 1969, nr 3, s. 379–383; idem, Zasady tworzenia prawa, Warszawa 1983, s. 22).</xText> <xText>W kontekście zaprezentowanej w apelacji argumentacji Sąd II instancji podzielił nie tylko wszystkie ustalenia faktyczne w sprawie, które mają swoją podstawę w prawidłowo powołanych przez sąd meriti dokumentach, ale również podzielił dokonaną przez sąd a quo wykładnię zapisów umów zawartych przez pozwanego z NFZ w wykonaniu Polecenia Ministra Zdrowia, uznając ją jako własne stanowisko w sprawie.</xText> <xText>Przed przeprowadzeniem w ramach nadzoru instancyjnego kontroli poprawności analizy prawnej przeprowadzonej przez Sąd Rejonowy zaprezentowanej w jego pisemnym uzasadnieniu, wstępnie przypomnieć należy, że w sytuacji, gdy zainteresowani nie zgadzają się co do tego, jaki jest kształt danego stosunku prawnego, to właśnie rolą sądu jest ustalenie w sposób wiążący jego ostatecznej treści. Podkreślić też należy, że tak rozumiane zadanie sądu nie sprowadza się wyłącznie do prostego zastosowania przepisów ustawy czy postanowień umowy stron. Sąd rozpoznając sprawę winien bowiem ustalić jaki przepis ma zastosowanie w sprawie i jednocześnie w jaki sposób należy rozumieć tenże przepis, a co za tym idzie, jak wpłynie on na kształt danego stosunku prawnego, a także, jak należy rozumieć postanowienia umowy, która powołała do życia i ukształtowała dany stosunek prawny (zob. J. Frąckowiak, Orzecznictwo i doktryna jako źródło prawa prywatnego, Acta Universitatis Wratislaviensis No3828, Przegląd Prawa i Administracji, CXII WROCŁAW 2018 str. 47-65).</xText> <xText>Przypomnieć też należy, że ustawodawca tworząc dany przepis, działa w konkretnej, określonej sytuacji, w której bierze pod uwagę relacje społeczne i ich ocenę z chwili tworzenia danego przepisu (zob. J. Frąckowiak, op. Cit.). Sąd orzekając w danej sprawie, wspierając się poglądami wynikającymi z orzecznictwa oraz wyrażanymi w doktrynie, podejmuje zaś trud dostosowania pojęć zawartych w przepisach ustawy do zmieniających się okoliczności i warunków, w jakich przychodzi mu stosować dany przepis, przy czym w procesie (tak jak w realiach niniejszej sprawy) skomplikowanej wykładni przypisów, aktów prawa wewnętrznego i zapisów umowy musi uwzględniać ogólne reguły interpretacyjne, hierarchię źródeł prawa, pamiętając, że dekodowana norma prawna nie funkcjonuje „w próżni”, ale w obowiązującym systemie prawnym. Problemy te wiążą się bowiem z niezwykle istotną okolicznością stanowienia tekstów prawnych, jaką jest fakt, że są one stanowione nie na prawniczej pustyni, lecz na gruncie zastanej, powszechnie akceptowanej wykładni prawnej, którą wyznaczają zwłaszcza powszechność rozumienia pewnych zwrotów w praktyce stosowania prawa, a także powszechna ich jednolitość rozumienia w doktrynie danej dziedziny (gałęzi) prawa przy uwzględnieniu wszystkich specyficznych dla konkretnej dziedziny prawa zasad ogólnych i bezwzględnie obowiązujących w niej norm prawnych, a przede wszystkim jednoznaczne decyzje prawotwórcze zawarte w <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">Konstytucji RP</xLexLink>, czy w ustawach dla danej konkretnej dziedziny prawa podstawowego. Byłoby błędem, jeśli nie nonsensem prakseologicznym, powtarzanie przez interpretatora całej drogi interpretacyjnej, którą przeszła doktryna prawnicza, czy nauka prawa, a nadto byłoby wbrew prawu dochodzenia do takich rezultatów interpretacyjnych i dokonywanie takiej wykładni, która w efekcie dawałaby wynik niezgodnych z <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">Konstytucją</xLexLink>, czy ustawami podstawowymi dla danej dziedziny prawa. Wskazać też należy, że język powszechny musi przed nimi wszystkimi ustąpić w procesie wykładni (zob. Maciej Zieliński, Wyznaczniki reguł wykładni prawa, Ruch Prawniczy, Ekonomiczny i Socjologiczny, Rok LX, Zeszyt 3-4, 1998 r.).</xText> <xText>Warto w tym miejscu podkreślić, że wykładnia autentyczna opiera się na zbiegu dwóch płaszczyzn: stanowienia i stosowania prawa. Interpretacja norm służąca ich realizacji ma jednak zawsze charakter wtórny wobec tekstu prawnego ustanowionego przez właściwy do tego podmiot (organ). Sąd Okręgowy w Łodzi zważył, że wykładnia autentyczna może mieć charakter równoległy czy też uzupełniający względem stanowienia prawa. Problemem często występującym jest to, że tego typu wykładnia jest dokonywana przez wydających rozporządzenie, zarządzenie czy też jak w n/n sprawie polecenie - ministrów np. w formie złączników zawierających objaśnienia. Najczęściej akty tego typu wykładni nie są publikowane, a przez to nie są powszechnie dostępne, co ogranicza ich praktyczną moc, przy czym najczęściej mają postać odpowiedzi udzielanej na zapytanie skierowane przez konkretną osobę do organu, który wydał rozporządzenie, zarządzenie czy polecenie (zob. W. Góralczyk jr, <xIx>Podstawy prawa</xIx>, Warszawa 2004, s. 203). Sąd II instancji stoi na stanowisku, że istota mocy wiążącej <xIx>wykładni autentycznej</xIx> dokonanej przez podmiot stanowiący nie jest najważniejsza przede wszystkim dlatego, że nie ma znaczenia decydującego to jaki podmiot dokonał <xIx>wykładni</xIx>, gdyż jej moc wiążąca zawsze wynika z przepisów prawa (zob. L. Morawski, <xIx>Wykładnia w orzecznictwie sądów. Komentarz</xIx>, Toruń 2002, s. 35, a także T. Chauvin, T. Stawecki, P. Winczorek, <xIx>Wstęp do prawoznawstwa</xIx>, Warszawa 2011, s. 229).</xText> <xText>Dokumenty, na które wskazywał Sąd Rejonowy stanowią, co z całą mocą należy w tym miejscu podkreślić, rodzaj <xIx>wykładni autentycznej</xIx> nieoficjalnej, która obejmuje interpretację wszelkiego rodzaju materiałów wytworzonych i użytych w czasie prac normatywnych czy na etapie problemów praktycznych z wykonywaniem tych norm przez podmiot podległy administracyjnie ministrowi – i z całą pewnością – co zresztą nie powinno budzić żadnych wątpliwości – nie można przypisać im mocy normatywnej.</xText> <xText>Dokumenty, na które wskazywał Sąd Rejonowy stanowią, co z całą mocą należy w tym miejscu podkreślić, rodzaj <xIx>wykładni autentycznej</xIx> nieoficjalnej, która obejmuje interpretację wszelkiego rodzaju materiałów wytworzonych i użytych w czasie prac normatywnych czy na etapie problemów praktycznych z wykonywaniem tych norm przez podmiot podległy administracyjnie ministrowi – i z całą pewnością – co zresztą nie powinno budzić żadnych wątpliwości – nie można przypisać im mocy normatywnej.</xText> <xText>Wprost także należy podkreślić niedopuszczalność stosowania reguł wykładni autentycznej w procesie dokonywania wykładni prawa. Przykładem takiego stanowiska jest np<xIx>. </xIx>wyrok NSA z 13 marca 2013 r., <xAnon> (...)</xAnon>, w którym trafnie stwierdzono, że sąd I instancji, odwołując się do uzasadnienia projektu ustawy błędnie przypisał treści uzasadnienia komisyjnego projektu ustawy walor <xIx>wykładni autentycznej. </xIx>Pogląd taki wyraził też NSA w wyroku z 20 marca 2013 r., <xAnon> (...)</xAnon> 63 , w którym NSA uznał, że do źródeł wykładni autentycznej „nie może pretendować ani uzasadnienie projektu ustawy zgłoszone przez grupę posłów, ani złożona w toku procesu legislacyjnego opinia prawna – pomijając już okoliczność, że stanowią one tylko wyraz poglądów ich autorów”. Ponadto, w tym samym wyroku NSA całkowicie zanegował możliwość stosowania wykładni autentycznej, stwierdzając, że „wykładnia autentyczna możliwa jest tylko w takim systemie prawnym, który wyposaża prawodawcę w instrument prawny, przy zastosowaniu, którego może on autorytatywnie wypowiedzieć się na temat prawidłowego rozumienia wydanego aktu prawnego. W <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">Konstytucji RP</xLexLink> takiego instrumentu prawnego jednak nie przewidziano.”</xText> <xText>Takie też stanowisko zajmuje także Sąd Okręgowy w niniejszej sprawie i traktuje wyżej przytoczone poglądy jako własne. Opowiedzenie się za niemożnością stosowania wykładni autentycznej we wskazanych wyrokach dotyczyło co prawda aktów rangi ustawowej, jednakże analogiczne podejście co do braku możliwości stosowania wykładni autentycznej dotyczy także aktów prawnych wydawanych przez organy administracyjne. Przypomnieć jedynie należy, że według definicji zawartej w <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">Kodeksie postępowania administracyjnego</xLexLink> (<xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">k.p.a.</xLexLink>) organami administracji publicznej są m.in. ministrowie. Pod pojęciem ministra <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">k.p.a.</xLexLink> rozumie m.in. Prezesa i wiceprezesa Rady Ministrów pełniących funkcję ministra kierującego określonym działem administracji rządowej, ministrów kierujących określonym działem administracji rządowej.</xText> <xText>W tym kontekście warto także wskazać, że WSA w Krakowie w wyroku z 15 września 2008 r., <xAnon> (...) SA</xAnon>/Kr 599/08, trafnie wskazał, że „dopuszczalność odwoływania się w prawie administracyjnym do reguł wykładni autentycznej jest wykluczona ze względu na charakterystyczne cechy tego prawa. Specyfika prawa administracyjnego, które ze względu na charakterystyczny dla niego element władztwa i płynące stąd gwarancje wobec »słabszej« strony w relacjach, w jakie wchodzi administracja, powinna wykluczać a limine możliwość wiążącego powoływania się przez organ administracji na intencje, którymi kierował się on, tworząc to prawo”. Ponadto Sąd ten słusznie również wskazał, że praktyka polegająca na wyjaśnianiu norm prawnych przez ten sam podmiot, który je ustanowił, mogłaby prowadzić do obchodzenia zasady praworządności (legalizmu), a także do „dopasowywania” przepisów prawa powszechnie obowiązującego oraz konkretnych sytuacji do bieżących wartości, istotnych – w danej chwili – z punktu widzenia organu administracji publicznej, czego konsekwencją byłoby naruszenie wielu zasad, w tym szeregu zasad konstytucyjnych. Wyrażony w w/w orzeczeniu pogląd podzielił też WSA w Poznaniu w wyroku z 4 marca 2009 r., <xAnon> (...) SA</xAnon>/Po 1055/08 69 , w którym podkreślił niedopuszczalność „odwoływania się w prawie administracyjnym do reguł wykładni autentycznej (...)”.</xText> <xText>Sąd Okręgowy w Łodzi w n/n składzie w całości aprobuje wyżej przytoczone argumenty i w efekcie przyjmuje, że przypisywanie mocy wiążącej wykładni autentycznej Polecenia Ministra Zdrowia dokonanej przez Ministra Zdrowia, jest z założenia niedopuszczalne, gdyż niosłoby za sobą zagrożenie w postaci nałożenia procesu stanowienia na proces stosowania prawa oraz, w konsekwencji, naruszenia fundamentalnych zasad prawnych. Znajduje to uzasadnienie w szczególności w zasadzie trójpodziału władz oraz wynika z konieczności respektowania konstytucyjnej zasady praworządności (legalizmu), ponieważ stanowienie i wyjaśnianie ustanowionych norm z mocą wiążącą, skupione w kompetencji jednego organu, nie tyle wykracza poza zakres wspomnianej zasady, ile pozostaje z nią w jaskrawej sprzeczności. Stanowisko dotyczy w głównej mierze aktów podustawowych i może dotyczyć sytuacji, gdy organ centralny dokonuje autorytatywnego ustalenia znaczenia przepisów uchwalonego lub wydanego przez siebie aktu. Należy natomiast opowiedzieć się za dopuszczeniem możliwości określania mianem formy wykładni definicji legalnych (zarówno w ustawach, jak i w aktach podustawowych), które pochodzą od tego samego organu (podmiotu), który stanowi normy, i (znacząco) wpływają na sposób rozumienia treści norm zawartych w tym akcie prawnym, ale wówczas to sam akt normatywny, czyli przepis prawny określa co należy rozumieć pod danym pojęciem używanym w tym akcie prawnym.</xText> <xText>Z tych przyczyn zarzuty apelujących dotyczące naruszenia <xLexLink xArt="art. 233;art. 233 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 233 § 1 k.p.c.</xLexLink> nie mogły odnieść zamierzonego skutku procesowego.</xText> <xText>De facto apelacja powódek sprowadza się głównie do zarzutu błędnej wykładni prawa materialnego.</xText> <xText>Przystępując do oceny stawianych przez stronę powodową zarzutów dotyczących naruszenia prawa materialnego Sąd II instancji w pierwszej kolejności pragnie zaznaczyć, że integralnym elementem stosowania prawa w realiach badanej sprawy jest jego właściwa wykładnia, bez której urzeczywistnianie norm o charakterze generalno-abstrakcyjnym jest niemożliwe. Od prawidłowej wykładni prawa, pojmowanej jako czynności oraz rozumowania zmierzające do rekonstrukcji normy prawnej z określonych faktów normotwórczych, zależało to czy Sąd I instancji dokona ostatecznie poprawnej oceny jurydycznej zasadności roszczeń powódek czy też nie.</xText> <xText>Sąd II instancji zważył, że w rzeczywistości kluczowa dla rozstrzygnięcia w sprawie jest kwestia sprowadzająca się do udzielenia odpowiedzi na pytanie: czy osoba wykonująca zawód medyczny miała prawo do tzw. „dodatków covidowych&quot; począwszy od listopada 2020 roku w sytuacji gdy uczestniczyła w udzielaniu świadczeń zdrowotnych mając bezpośredni kontakt jedynie z pacjentami z podejrzeniem zakażeniem wirusem <xAnon> (...)</xAnon>2.</xText> <xText>Jednocześnie Sąd II instancji, orzekający w niniejszym składzie, jest świadomy, że w sprawach pracowniczych dotyczących spornych dodatków covidowych zapadają aktualnie różne rozstrzygnięcia, co – jak wskazuje analiza tych orzeczeń - jest wynikiem różnej wykładni przede wszystkim zapisów Polecenia Ministra Zdrowia, które dało asumpt do zawierania przez NFZ umów z placówkami medycznymi i zapisów tychże umów w świetle obowiązujących przepisów.</xText> <xText>Kluczowe znaczenie dla dochodzonych dodatków covidowych, w ramach łączących strony sporu stosunków pracy, ma dokonanie właściwej wykładni zapisów umowy placówki leczniczej z NFZ , przy uwzględnieniu Polecenia Ministra Zdrowia, w świetle obowiązujących przepisów prawa pracy, a ta, jak już wyżej wspomniano, nie może być sprzeczna ani z <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">Konstytucją</xLexLink>, ani z przepisami prawa międzynarodowego, ani z przepisami właściwymi dla prawa pracy, w tym zwłaszcza <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">Kodeksem pracy</xLexLink>.</xText> <xText>W badanej sprawie ważne jest także uregulowanie na gruncie <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">Konstytucji RP</xLexLink> katalogu źródeł prawa i w pierwszej kolejności określenie czy Polecenie Ministra Zdrowia skierowanego do Prezesa NFZ, w którym zostały sformułowane zasadnicze ramy spornego dodatku <xAnon> (...)</xAnon>owego, można zaliczyć do źródeł prawa pracy.</xText> <xText>Sąd Okręgowy zważył, że stan epidemii koronawirusa, określony przez przepisy jako sytuacja prawna wprowadzona na danym obszarze w związku z wystąpieniem epidemii w celu podjęcia określonych w ustawie działań przeciwepidemicznych i zapobiegawczych dla zminimalizowania skutków epidemii (zob. <xLexLink xArt="art. 2;art. 2 pkt. 22" xIsapId="WDU20082341570" xTitle="Ustawa z dnia 5 grudnia 2008 r. o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi" xAddress="Dz. U. z 2008 r. Nr 234, poz. 1570">art. 2 pkt 22 ustawy z dnia 5 grudnia 2008 r. o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi</xLexLink>, tekst jednolity: Dz. U. z 2020 r. poz. 1845) w zakresie wykonywania kierownictwa w administracji publicznej (w tzw. jej sferze wewnętrznej) wiązał się z wydawaniem aktów administracyjnych oraz aktów normatywnych. Epidemia koronawirusa stała się przyczyną wprowadzenia nowej regulacji prawnej powodującej istotne zmiany w relacjach pomiędzy podmiotami administrującymi. W związku z pojawieniem się sytuacji kryzysowej, jaką jest epidemia, uchwalono nowe przepisy ustawowe oraz przyjęto akty wykonawcze.</xText> <xText>Wskazać też należy, że zgodnie z <xLexLink xArt="art. 87;art. 87 ust. 1" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 87 ust. 1 Konstytucji RP</xLexLink>, źródłami powszechnie obowiązującego prawa Rzeczypospolitej Polskiej są: <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">Konstytucja</xLexLink>, ustawy, ratyfikowane umowy międzynarodowe oraz rozporządzenia. W ust. 2 tego przepisu ustrojodawca przewidział także, że źródłami powszechnie obowiązującego prawa Rzeczypospolitej Polskiej są na obszarze działania organów, które je ustanowiły, akty prawa miejscowego.</xText> <xText>Wobec przytoczonej wyżej treści <xLexLink xArt="art. 87" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 87 Konstytucji RP</xLexLink>, wskazać też należy, że przepis <xLexLink xArt="art. 93;art. 93 ust. 1" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 93 ust. 1 Konstytucji RP</xLexLink>, przewiduje, że uchwały Rady Ministrów oraz zarządzenia Prezesa Rady Ministrów i ministrów mają charakter wewnętrzny i obowiązują tylko jednostki organizacyjnie podległe organowi wydającemu te akty. Dalej z regulacji konstytucyjnej wynika, że zarządzenia są wydawane tylko na podstawie ustawy i nie mogą one stanowić podstawy decyzji wobec obywateli, osób prawnych oraz innych podmiotów. Podkreślić jednak należy, że <xLexLink xArt="art. 93" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 93 Konstytucji RP</xLexLink> wyznacza katalog otwarty wewnętrznych źródeł prawa. Niezależnie od literalnej treści <xLexLink xArt="art. 93" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 93, Konstytucja</xLexLink> nie wyklucza wydawania aktów prawa wewnętrznego w innych postaciach niż uchwała RM czy zarządzenie Prezesa RM lub ministra. <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">Konstytucja</xLexLink> wprost upoważnia do wydawania aktów prawa wewnętrznego niektóre konstytucyjne organy państwa, jak np. Radę Ministrów, Prezesa RM, ministrów, czy Prezydenta RP. Dodać należy, że kierownictwo administracyjne odnosi się do takiej przestrzeni, w której istnieje możliwość stosowania różnorodnych – w tym również nienazwanych - środków – aktów kierownictwa. W doktrynie pojawia się jednak słuszne pytanie o granice związane z możliwością wydania tego rodzaju aktów, a także następnie o powinności wynikające z faktu ich wydania. W szczególności – także z perspektywy badanej sprawy - ma to znaczenie dla takich aktów kierownictwa, które w pewien sposób mogą dotyczyć sytuacji prawnej podmiotów spoza administracji publicznej (zob. Mariusz Szyrski, Polecenia obowiązujące i akty kierownictwa w dobie epidemii. Szansa czy zagrożenie?, Studia Prawnicze KUL 2 (86) 2021, s. 217-231).</xText> <xText>Mając na uwadze poczynione wyżej rozważania Sąd II instancji uznał, że przedmiotowe Polecenie MZ nie było aktem normatywnym i nie zawierało norm prawnych o charakterze generalnym, powszechnie obowiązującym, nadających roszczeniowy charakter opisanym w nim dodatkowym pieniężnym świadczeniom covidowym, albowiem nie zawierało normy indywidualno-konkretnej i nie nakładało ono zobowiązania bezpośrednio na pracodawców zatrudniających lekarzy uprawnionych do otrzymania rzeczonego dodatku covidowego.</xText> <xText>Polecenie Ministra Zdrowia było aktem kierownictwa wewnętrznego, który obligował NFZ, jako podległy Ministrowi Zdrowia podmiot administrowany, do zawarcia z podmiotami leczniczymi stosownych umów dotyczących dodatku covidowego. Jego adresatem nie były placówki medyczne, choć ostatecznie to one były faktycznym wykonawcą w zakresie wypłaty spornych dodatków covidowych.</xText> <xText>Przed przystąpieniem do właściwej części rozważań prawnych na temat zarzucanych przez apelantki naruszeń prawa materialnego wstępnie przypomnieć należy, że w aspekcie oceny prawnej czy polecenie Ministra Zdrowia z dnia 4 września 2020 roku w brzmieniu nadanym poleceniem z dnia 30 września 2020 roku oraz z dnia 1 listopada 2020 roku stanowiło źródło prawa pracy - zgodnie z <xLexLink xArt="art. 9;art. 9 § 1" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 9 § 1 k.p.</xLexLink>, ilekroć w <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">kodeksie pracy</xLexLink> jest mowa o prawie pracy, rozumie się przez to przepisy <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">kodeksu pracy</xLexLink> oraz przepisy innych ustaw i aktów wykonawczych, określające prawa i obowiązki pracowników i pracodawców, a także postanowienia układów zbiorowych pracy i innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów i statutów określających prawa i obowiązki stron stosunku pracy. W doktrynie przez źródła prawa pracy, w znaczeniu generalnym, rozumie się akty ponadindywidualne, które określają prawa i obowiązki pracowników i pracodawców (tak słusznie K. Baran, Komentarz do art. 9 k.p. [w:] Kodeks pracy. Komentarz, red. Baran K, e-wydanie Lex, pkt 1.1.).</xText> <xText>Istotne jest też, że w przeciwieństwie do katalogu źródeł prawa powszechnie obowiązującego, katalog źródeł prawa pracy ma charakter otwarty i źródłem takim może być każdy akt regulujący prawa i obowiązki pracodawcy i pracowników, mający charakter ponadindywidualny, generalny (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 czerwca 1997 roku, I PKN 201/97, w którym za źródło prawa pracy przyjęto np. umowę spółki zawierającą regulacje praw i obowiązków jej pracowników; a także wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 września 2021 roku. <xAnon> (...)</xAnon> 33/21, w którym za źródło prawa pracy przyjęto nawet zwyczaj).</xText> <xText>W kontekście przyjętego charakteru polecenia Ministra Zdrowia jako aktu kierownictwa wewnętrznego, Sąd II instancji podzielił w szczególności pogląd Sądu Najwyższego wyrażony w wyroku z dnia 23 października 2006 roku (I PK 28/06), zgodnie z którym do źródeł prawa pracy mogą być także zaliczone akty wewnętrzne w rozumieniu przywołanego wyżej <xLexLink xArt="art. 93;art. 93 ust. 1" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 93 ust. 1 Konstytucji RP</xLexLink>, niestanowiące aktów normatywnych powszechnie obowiązujących (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 23 października 2006 roku, I PK 28/06; a także wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 czerwca 2008 roku, II PK 328/07).</xText> <xText>Dla uznania danego aktu wewnętrznego za źródło prawa pracy nie jest istotna jego nazwa (tak słusznie K. Baran, Komentarz do art. 9 k.p. [w:] Kodeks pracy. Komentarz, red. Baran K, e-wydanie Lex, pkt 3.3), a jedynie to czy w jego treści zawarte są normy generalne statuujące prawa i obowiązki pracodawcy i pracowników.</xText> <xText>Uwzględniając powyższe rozważania Sąd II instancji zważył, że polecenie Ministra Zdrowia nie przewidywało żadnych norm będących mniej korzystnymi dla pracowników niż przepisy prawa pracy powszechnie obowiązującego, a zatem Sąd a quo trafnie uznał je za źródło prawa pracy, czemu nie stoją na przeszkodzie normy <xLexLink xArt="art. 9;art. 9 § 2;art. 9 § 3;art. 9 § 4" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 9 § 2 - 4 k.p.</xLexLink></xText> <xText>Ponieważ w pierwszej kolejności Sąd dokonuje, na tym etapie rozważań, interpretacji treści normatywnej autonomicznego źródła prawa pracy jakim jest polecenie Ministra Zdrowia, to wyraźnego podkreślenia wymaga w tym miejscu to, że przy interpretacji tekstu (treści normatywnej) autonomicznego źródła prawa pracy decydujące znaczenie mają zasady wykładni aktów normatywnych, a nie odpowiednio i posiłkowo stosowane, na podstawie <xLexLink xArt="art. 65" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 65 k.c.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 300" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 300 k.p.</xLexLink>, zasady wykładni oświadczeń woli (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 grudnia 2013 roku, I PK 135/13).</xText> <xText>Wskazać również należy, że postępowanie apelacyjne, jakkolwiek jest postępowaniem odwoławczym i kontrolnym, to jednak zachowuje charakter postępowania rozpoznawczego. Oznacza to, że sąd odwoławczy ma pełną swobodę jurysdykcyjną, ograniczoną jedynie granicami zaskarżenia. Z tego też względu sąd odwoławczy może, a jeżeli je dostrzeże - powinien naprawić wszystkie stwierdzone w postępowaniu apelacyjnym naruszenia prawa materialnego popełnione przez sąd I instancji i to niezależnie od tego, czy zostały one podniesione w apelacji, jeśli tylko mieszczą się w granicach zaskarżenia (por. wyrok Sądu Najwyższego z 13.04.2000 r., III CKN 812/98, LEX nr 40504).</xText> <xText>Sąd II instancji zważył zatem, że jeżeli chodzi o akty rangi ustawowej (z tym zastrzeżeniem, że uwagi te dotyczą także innych aktów normatywnych), możliwe są dwa sposoby ustalania przez prawodawcę wykładni ustanawianych tekstów. Jest to wykładnia dokonywana ex post w postaci wydania aktu prawnego zawierającego wykładnię oraz wykładnia ustalana ex ante, której przejaw stanowią definicje legalne (zob. J. Wróblewski, Rozumienie prawa i jego wykładnia, Warszawa–Kraków–Gdańsk–Łódź 1990, s. 60).</xText> <xText>Wykładnia ex post dokonywana przez prawodawcę „jest wiążąca, o ile spełnia proceduralne wymogi działalności prawodawczej. Ex auctoritate ustala on więc, co jest poprawnym rozumieniem tekstu prawnego” (zob. J. Wróblewski, Rozumienie prawa i jego wykładnia, Warszawa–Kraków–Gdańsk–Łódź 1990, s. 60).</xText> <xText>Z kolei definicja legalna narzuca konieczność określonej interpretacji tekstu prawnego we wskazanym przez ustawodawcę sensie (zob. M. Zieliński, Podstawowe zasady współczesnej wykładni prawa, w: Teoria i praktyka wykładni prawa, pod red. P. Winczorka, Warszawa 2005, s. 122), to zaś czyni je bardzo mocnymi dyrektywami wykładni, a to dlatego, że <xUx>normy odtwarzane z definicji legalnych determinują używanie danego zwrotu w określonym znaczeniu</xUx> (zob. M. Zieliński, Wykładnia prawa. Zasady, reguły, wskazówki, Warszawa 2012, s. 211). Warto przy tym wskazać, że w orzecznictwie NSA słusznie podkreśla się, że „<xBx>definicja legalna nie ma charakteru opinii, porady, czy też wskazówki, lecz posiada, jako norma prawna, moc wiążącą dla adresatów tej normy (podmiotów stosujących prawo) w zakresie rozumienia zdefiniowanego pojęcia. Zatem odstąpienie od definicji legalnej jest naruszeniem prawa</xBx>” (zob. wyrok NSA z 13 maja 2010 r., <xAnon> (...)</xAnon> 402/09).</xText> <xText>Konsekwencją tego jest to, że zwrotom normatywnym zawartym w tekście prawnym należy przypisywać takie znaczenie, jakie zostało sformułowane w definicji legalnej (zob. wyrok WSA w Gorzowie Wielkopolskim z 10 grudnia 2014 r., <xAnon> (...) SA</xAnon>/Go 691/14). Oznacza to, że definicje legalne wyraźnie kształtują decyzje interpretacyjne i są jednocześnie statuowane przez ten sam organ, który ustanowił określone przepisy. W tym kontekście jest moc wiążąca tej metody interpretacji przepisów, bo wynika ona wprost z przepisów prawa.</xText> <xText>Wprowadzenie zatem do tekstu prawnego definicji legalnej, oznacza, że nie ma ona charakteru opinii, porady, czy też wskazówki, lecz posiada, jako norma prawna, moc wiążącą dla adresatów tej normy (podmiotów stosujących prawo) w zakresie rozumienia zdefiniowanego pojęcia (por. uchwała NSA z dnia 30 października 2000 r., <xAnon> (...)</xAnon> 16/00, publik. w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych: http://orzeczenia.nsa.gov.pl/). <xBx>Tym samym odstąpienie od definicji legalnej jest niczym innym jak naruszeniem prawa.</xBx></xText> <xText>Kierując się powyższymi rozważaniami Sąd II instancji zważył, że zgodnie z powołanym w apelacji przez powódki Poleceniem Ministra Zdrowia, począwszy od 1 listopada 2020 r., prawo do wypłaty przedmiotowego dodatku miała osoba wykonująca zawód medyczny w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 2;art. 2 ust. 1;art. 2 ust. 1 pkt. 2" xIsapId="WDU20111120654" xTitle="Ustawa z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej" xAddress="Dz. U. z 2011 r. Nr 112, poz. 654">art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej</xLexLink> uczestnicząca w udzielaniu świadczeń zdrowotnych i mająca bezpośredni <xBx><xUx>kontakt z pacjentem z podejrzeniem i zakażaniem wirusem</xUx></xBx> <xAnon> (...)</xAnon>2 (kontakt nie mógł być incydentalny), zgłoszona przez kierownika podmiotu leczniczego w terminach wynikających z zawartych umów o wypłatę dodatków.</xText> <xText>Rację ma Sąd Rejonowy, że roszczenia powódek nie mogą opierać się wyłącznie na poleceniu Ministra Zdrowia z dnia 4 września 2020 roku, skierowanym do Prezesa NFZ. W jego treści sformułowano wprawdzie zasadnicze ramy podmiotowe i przedmiotowe „dodatku covidowego”, ale niewątpliwie nie było ono aktem normatywnym i nie zawierało norm prawnych o charakterze generalnym, powszechnie obowiązującym, nadających roszczeniowy charakter opisanym w nim świadczeniom pieniężnym. Miało ono jednak umocowanie <xBRx></xBRx>w obowiązujących w tym czasie przepisach rangi ustawowej. Pierwotnie był to przepis art. 10a. ustawy z 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem <xAnon> (...)</xAnon>19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. poz. 374 z późn. zm.), który stanowił, że minister właściwy do spraw zdrowia może podejmować inne niż określone w art. 10 działania związane <xBRx></xBRx>z przeciwdziałaniem <xAnon> (...)</xAnon>19. Działania, o których mowa w ust. 1, są finansowane ze środków pochodzących z Funduszu Przeciwdziałania <xAnon> (...)</xAnon>19 lub z budżetu państwa. <xBRx></xBRx>W przypadku zmian polecenia z dni 30 września i 1 listopada 2020 r. podstawą tą był natomiast art. 42 ustawy z dnia 14 sierpnia 2020 r. o zmianie niektórych ustaw w celu zapewnienia funkcjonowania ochrony zdrowia w związku z epidemią <xAnon> (...)</xAnon>19 oraz po jej ustaniu (Dz. U. poz. 1493 z późn. zm.), który stanowił, że obowiązek lub polecenie nałożone przez podmiot uprawniony na podstawie art. 10, art. 10a i art. 11 ustawy zmienianej w art. 20, w okresie ogłoszenia stanu zagrożenia epidemicznego lub stanu epidemii, są wykonywane do odwołania tego obowiązku lub polecenia przez podmiot uprawniony i finansowane na zasadach dotychczasowych. Obowiązek ten lub polecenie to mogły być zmieniane w tym okresie na podstawie art. 10, art. 10a i art. 11 ustawy zmienianej w art. 20.</xText> <xText>Zgodnie z umową z dnia 28 października 2020 roku na pozwanym ciążył:</xText> <xText>- obowiązek przekazywania do <xAnon> (...)</xAnon> <xAnon> Oddziału (...)</xAnon> pisemnej informacji o łącznej kwocie niezbędnej do zapewnienia dodatkowych świadczeń pieniężnych wszystkim osobom uprawnionym do ich otrzymania za dany miesiąc (§ 1 ust 5 umowy);</xText> <xText>- obowiązek wypłacania dodatkowego świadczenia pieniężnego osobom wykonującym zawód medyczny, które udzielają świadczeń zdrowotnych i mają bezpośredni kontakt z pacjentami <xBx>z podejrzeniem lub zakażeniem wirusem</xBx> <xAnon> (...)</xAnon>2 (§ 1 ust 2 umowy).</xText> <xText>W tym miejscu trzeba również podnieść, że dodatkowe świadczenie w postaci dodatku covidowego ma charakter pieniężny, a jego wysokość została dookreślona w treści umowy zawartej przez NFZ z pozwanym Szpitalem. Żadna ze stron tej umowy nie była uprawniona do tego świadczenia, którego spełnienie następować miało na rzecz osób wykonujących u pozwanego zawód medyczny, co oznacza, że Sąd prawidłowo ocenił, że przedmiotowa umowa ma charakter umowy zawartej na rzecz osoby trzeciej (pactum in faworem tertii) w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 393;art. 393 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 393 § 1 k.c.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 300" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 300 k.p.</xLexLink></xText> <xText>Uzupełniająco Sąd II instancji wskazuje również, że dodatek covidowy był składnikiem wynagrodzenia powodów, albowiem przysługiwał za czynności wykonane przez pracowników szpitala, w czasie pracy, w ramach obowiązujących ich grafików, w miejscu i czasie wskazanym przez szpital w ramach podporządkowania pracowniczego (<xLexLink xArt="art. 22;art. 22 § 1" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 22 § 1 kp</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 100;art. 100 § 1;art. 100 § 2" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 100 § 1 i 2 kp</xLexLink>).</xText> <xText>Nie ma wątpliwości, że „dodatki covidowe” spełniały wszystkie kryteria przypisywane w doktrynie i w jednolitym orzecznictwie sądów powszechnych i Sądu Najwyższego, wynagrodzeniu za pracę, które co prawda nie ma legalnej definicji, ale powszechnie przyjmuje się, że jest to świadczenie: obowiązkowe, okresowe, ze stosunku pracy, przysparzająco-majątkowe, przysługujące za pracę wykonaną, należne pracownikowi od pracodawcy (zob. Z. Góral, M. Nowak [w:] Z. Góral (red.), Wynagrodzenie za pracę, Warszawa 2014, LEX).</xText> <xText>Dodatkowe świadczenia covidowe bez wątpienia miały charakter obowiązkowy, gdyż pracodawca był zobowiązany wypłacić je temu pracownikowi, który spełnił określone warunki do jego przyznania. Wypłata tego świadczenia z pewnością nie mogła być realizowana w sposób dowolny i uznaniowy. Obowiązek ten, zdaniem Sądu II instancji, powstawał jednak dopiero po stwierdzeniu przez pracodawcę, że zostały spełnione przez danego pracownika odpowiednie kryteria. Pracownicy medyczni otrzymywali je za rzeczywiste wykonywanie pracy i udzielanie świadczeń osobom podejrzanym i zakażonym wirusem <xAnon> (...)</xAnon>2, co było elementem ich zwykłych obowiązków służbowych. Nie były one ekwiwalentem dodatkowych świadczeń, lecz stanowiły tylko dodatkową zapłatę za wykonywane czynności w ramach obowiązków służbowych przez tych pracowników. Świadczenia te po spełnieniu w/w warunków były należne pracownikom od pracodawcy co oznacza, że pracownicy mogli domagać się wypłacenia tych świadczeń bezpośrednio od pracodawcy bez względu na to czy środki na to dodatkowe wynagrodzenie pochodziły z majątku pracodawcy, czy też nie (zob. Z. Góral, M. Nowak [w:] Z. Góral (red.), Wynagrodzenie za pracę, Warszawa 2014, LEX).</xText> <xText>W realiach badanej sprawy pracodawca dysponował środkami finansowymi wyasygnowanymi na potencjalne wynagrodzenia dla pracowników medycznych za rzeczywiście wykonywaną pracę we wskazanych wyżej warunkach, które pracodawcy były przekazywane z NFZ-u, co nie zmienia faktu, że w stosunku do tych pracowników szpital występował w roli pracodawcy wypłacającego im dodatki covidowe jako składnik ich wynagrodzenia za pracę.</xText> <xText>Należy podkreślić, że z uwagi na okres objęty sporem sądowym na gruncie badanej sprawy - istotne znacznie ma nowelizacja Polecenia Ministra Zdrowia dokonana w dniu 30 września 2020 r. oraz 1 listopada 2020 r.</xText> <xText>Na to zresztą brzmienie powołują się wprost powódki w wywiedzionej przez siebie apelacji, w nim upatrując podstawy prawnej dochodzonych przez siebie roszczeń w zakresie, w jakim zostały oddalone przez sąd I instancji.</xText> <xText>Zmiana ta znalazła oparcie w art. 42 ustawy z dnia 14 sierpnia 2020r. o zmianie niektórych ustaw w celu zapewnienia funkcjonowania ochrony zdrowia w związku z epidemią <xAnon> (...)</xAnon>19 oraz po jej ustaniu (Dz. U. poz. 1493).</xText> <xText>W wyniku tych Poleceń - zgodnie z <xLexLink xArt="art. 2 ust. 1 pkt. 1" xIsapId="WDU20111120654" xTitle="Ustawa z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej" xAddress="Dz. U. z 2011 r. Nr 112, poz. 654">punktem 1</xLexLink> Polecenia Ministra Zdrowia z dnia 30 września 2020 r. na Narodowy Funduszu Zdrowia został nałożony obowiązek przekazania „na rzecz osób wykonujących zawód medyczny, w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 2;art. 2 ust. 1;art. 2 ust. 1 pkt. 1" xIsapId="WDU20111120654" xTitle="Ustawa z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej" xAddress="Dz. U. z 2011 r. Nr 112, poz. 654">art. 2 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej</xLexLink> (Dz. U. z 2020 r. poz. 295, z poźn. zmn.) uczestniczącym w udzielaniu świadczeń zdrowotnych i mającym bezpośredni kontakt z pacjentem <xUx>z podejrzeniem i zakażeniem wirusem <xAnon> (...)</xAnon>2</xUx>, z wyłączeniem osób, skierowanych do pracy w podmiotach na podstawie <xLexLink xArt="art. 47;art. 47 ust. 1" xIsapId="WDU20082341570" xTitle="Ustawa z dnia 5 grudnia 2008 r. o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi" xAddress="Dz. U. z 2008 r. Nr 234, poz. 1570">art. 47 ust. 1 ustawy z dnia 5 grudnia 2008r. o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi</xLexLink> (Dz. U. z 2019r. poz. 1239, z późn. zmn.), dodatkowego świadczenia pieniężnego, wypłacanego miesięcznie, zwanego dalej „dodatkowym świadczeniem&quot; według zasad określonych w załączniku do niniejszego polecenia, na podstawie umowy lub porozumienia&quot;.</xText> <xText>W poleceniu Ministra Zdrowia z dnia 1 listopada 2020 r. wskazano:</xText> <xText>1. Polecam Narodowemu Funduszowi Zdrowia z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon> (…), przekazanie podmiotom leczniczym:</xText> <xText>1) umieszczonym w wykazie, o którym mowa w art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem <xAnon> (...)</xAnon>19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych, wykonującym działalność leczniczą w rodzaju świadczenia szpitalne oraz stacjonarne i całodobowe świadczenie zdrowotne inne niż świadczenie szpitalne w zakresie psychiatrycznej opieki zdrowotnej, w stosunku do których minister właściwy do spraw zdrowia albo wojewoda wydał polecenie albo decyzję na podstawie odpowiednio - art. 10 ust. 2 pkt 1 lit. b albo art. 11 ust. 1 i ust. 4 albo art. 11 h ust. 1 i 4 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem <xAnon> (...)</xAnon>/ID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. poz. 374, z późn. zm.), polecające:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">a</xName> <xText>realizację świadczeń opieki zdrowotnej na rzecz pacjentów z potwierdzonym zakażeniem <xAnon> (...)</xAnon>2 (<xAnon> szpital (...)</xAnon> poziomu),</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">b</xName> <xText>realizację świadczeń opieki zdrowotnej w związku z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem <xAnon> (...)</xAnon>19 poprzez zapewnienie w podmiocie leczniczym łóżek dla pacjentów z podejrzeniem oraz łóżek dla pacjentów z potwierdzonym zakażeniem <xAnon> (...)</xAnon>2 (<xAnon> szpital (...)</xAnon> poziomu) (....)&quot; (pkt 1 Polecenia)</xText> </xUnit> <xText>Sąd II instancji zważył, że w zgodnie z treścią pkt 1 a. w/w Polecenia Ministra Zdrowia „Świadczenie dodatkowe przyznawane jest osobom, o których mowa w pkt 1, które:</xText> <xText>a) w przypadku osób wykonujących zawód medyczny w podmiotach leczniczych, o których mowa w pkt 1 ppkt 1 <xBx>uczestniczą w udzielaniu świadczeń zdrowotnych i mają bezpośredni kontakt z pacjentami z podejrzeniem i z zakażeniem wirusem <xAnon> (...)</xAnon>2</xBx>&quot;.</xText> <xText>W tym samym Poleceniu w załączniku do polecenia ustalono następujące zmiany w zakresie wypłaty (wersję ujednolicona Polecenia Ministra Zdrowia z dnia 4 wrześnie 2020 r. wraz z późniejszymi zmianami) w punkcie 2 lit b Polecenia postanowiono:</xText> <xText>„Podmiot powinien zostać zobowiązany do wypłaty dodatkowego świadczenia na podstawie pisemnego oświadczenia <xUx>osoby, o której mowa w poleceniu</xUx>, które obejmuje, <xUx>w przypadku osoby, o której mowa w pkt 1 a Polecenia</xUx>:</xText> <xText>- zgodę na udostępnienie przez Podmiot właściwemu oddziałowi wojewódzkiemu Narodowego Funduszu Zdrowia i przetwarzanie przez ten oddział oraz ministra właściwego do spraw zdrowia informacji o wysokości miesięcznego wynagrodzenia tej osoby w Podmiocie na dzień udostępniania tej informacji (podając informację o wysokości wynagrodzenia nie uwzględnia się w niej wysokości świadczenia dodatkowego w przypadku gdy przysługiwało danej osobie według stanu na dzień udostępniania informacji);</xText> <xText>- w przypadku osoby zatrudnionej na innej podstawie niż stosunek pracy: informacji o wysokości miesięcznego wynagrodzenia w Podmiocie na dzień udostępniania informacji (podając informację o wysokości wynagrodzenia nie uwzględnia się w niej wysokości świadczenia dodatkowego w przypadku gdy przysługiwało danej osobie według stanu na dzień udostępniania informacji) w celu ustalenia wysokości dodatkowego świadczenia i przekazania środków finansowych na jego wypłatę&quot;.</xText> <xText>Zgodnie treścią punktu 3 lit. b Polecenia Ministra Zdrowia „Wysokość świadczenia dodatkowego w przypadku osób, o których mowa w pkt 2 lit. b, powinna być równa 100% wynagrodzenia danej osoby, o którym mowa w pkt 2 lit. b oraz nie wyższa niż 15 000 zł; w przypadku świadczenia pracy przez te osoby przez niepełny miesiąc, świadczenie dodatkowe za ten miesiąc podlegać powinno proporcjonalnemu obniżeniu&quot;.</xText> <xText>Natomiast zgodnie z treścią punktu 4 lit b Polecenia Ministra Zdrowia „Wysokość łącznej kwoty niezbędnej do zapewnienia świadczeń dodatkowych dla wszystkich osób uprawnionych do ich otrzymania uwzględniającej pozostające po stronie pracodawcy koszty na składki na ubezpieczenie społeczne, Fundusz Pracy, Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych i Fundusz Emerytur Pomostowych, za dany miesiąc powinna być ustalona na podstawie:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">a</xName> <xText>informacji, o której mowa w pkt 2 lit. b, przekazanej przez kierownika Podmiotu do dyrektora właściwego terytorialnie oddziału Narodowego Funduszu Zdrowia raz w miesiącu w terminie do 10. dnia każdego miesiąca w postaci elektronicznej w sposób zapewniający właściwą ochronę danych osobowych; informacja obejmuje informacje o:</xText> </xUnit> <xText>- osobach innych niż objęte ograniczeniem, o którym mowa w § 1 ust. 3 rozporządzenia w sprawie standardów uczestniczących w udzielaniu świadczeń zdrowotnych i mających bezpośredni kontakt z pacjentami z podejrzeniem lub zakażeniem wirusem <xAnon> (...)</xAnon>2 w okresie od 4 września 2020 r.</xText> <xText>- oraz o osobach objętych w okresie do dnia 4 września 2020 r. ograniczeniem, o którym mowa w § 1 ust. 3 rozporządzenia o standardach, które po dniu 30 września 2020 r. nadal uczestniczą w udzielaniu świadczeń zdrowotnych i mają bezpośredni kontakt z pacjentami z podejrzeniem lub zakażeniem wirusem <xAnon> (...)</xAnon>2,</xText> <xText>- oraz o osobach, które w okresie od 1 listopada 2020 r. uczestniczą w udzielaniu świadczeń zdrowotnych w bezpośrednim kontakcie z <xBx>pacjentami z podejrzeniem <xUx>lub</xUx> zakażeniem wirusem</xBx> <xAnon> (...)</xAnon>2 (...).</xText> <xText>Treść punktu 5 lit b Polecenia Ministra Zdrowia brzmi: „Podmiot powinien zostać zobowiązany do przeznaczenia środków finansowych przekazanych przez dyrektora właściwego oddziału wojewódzkiego Narodowego Funduszu Zdrowia, w wysokości ustalonej na podstawie informacji przekazanych w pkt 4, na dodatkowe świadczenia, zgodnie z zasadami określonymi w niniejszym poleceniu:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">(b</xName> <xText>środki finansowe dla osób, o których mowa w pkt 4 lit b przekazywane będą do podmiotu za okres uczestniczenia przez osoby, o których mowa w pkt 4 lit. b w udzielaniu świadczeń zdrowotnych w bezpośrednim kontakcie <xBx>z pacjentami z podejrzeniem <xUx>lub</xUx> zakażeniem wirusem</xBx> <xAnon> (...)</xAnon>2, a także udzielaniu świadczeń zdrowotnych lub wykonywaniu czynności diagnostyki laboratoryjnej w podmiotach wymienionych w punkcie 1 ppkt 2 i 3 polecenia.&quot; .</xText> </xUnit> <xText>Uwzględniając zatem treść cytowanych punktów Sąd II instancji zważył, że w powyższym Poleceniu Ministra Zdrowia grupa podmiotów uprawnionych do spornego dodatku została określona (zdefiniowana) <xBx>w pkt 1 a</xBx> Polecenia Ministra Zdrowia z dnia 1 listopada 2020 r. jako: „ osoby wykonujące zawód medyczny w podmiotach leczniczych, o których mowa w pkt 1 ppkt 1 <xBx>uczestniczą w udzielaniu świadczeń zdrowotnych i mają bezpośredni kontakt z pacjentami z podejrzeniem z zakażeniem wirusem <xAnon> (...)</xAnon>2</xBx>&quot;.</xText> <xText>W dalszych punktach Polecenia Ministra Zdrowia mowa jest już nie o tym kto jest uprawniony do dodatku covidowego, ale o samych zasadach dotyczących wypłaty dodatków podmiotom uprawnionym, oznaczonym, jako : „osoby, <xUx>które w okresie od 1 listopada 2020 r. uczestniczą w udzielaniu świadczeń zdrowotnych w bezpośrednim kontakcie z pacjentami z podejrzeniem lub zakażeniem wirusem <xAnon> (...)</xAnon>2”</xUx>.</xText> <xText>Wobec poczynionych wyżej rozważań prawnych na temat definicji legalnej należy zatem, w ocenie Sądu II instancji, przyjąć, że decydującym w sprawie jest, że to w cytowanym wyżej punkcie 1 a Polecenia Ministra Zdrowia w brzmieniu obowiązującym od 1.11.2020 r. został jasno określony katalog podmiotów uprawnionych do dodatku covidowego, natomiast dalsze punkty tego Polecenia, dotyczące wskazania zasad technicznych związanych z wypłatą na rzecz tych osób dodatków, w żaden sposób nie mogą rozszerzać tego katalogu podmiotów uprawnionych określonych w analizowanym Poleceniu w koniunkcji „i&quot;. W tym też znaczeniu, czyli jako koniunkcja, winny być interpretowane zawarte z pozwanym szpitalem umowy (umowa z dnia 28 października 2020r. zmieniona aneksami z dnia: 19.11.2020r. , 18.03.2021r.). Warto przy tym wskazać, że nawet powódki w swojej apelacji nie tylko nie negują tego, że to właśnie Polecenie Ministra Zdrowia powinno stanowić podstawę do interpretacji umowy w zakresie ustalania katalogu podmiotów uprawnionych do dodatku covidowego, ale wprost upatrują w jego treści podstawy prawnej do zasądzenia oddalonych przez Sąd I instancji roszczeń.</xText> <xText>Zatem rozstrzygnięcie Sądu I instancji było prawidłowe co do oddalonych roszczeń powódek, z uwagi na właściwe ustalenie katalogu osób uprawnionych do dodatku.</xText> <xText>W kontekście tego, że zmiana umowy nastąpiła dopiero aneksem z 18.03.2021 r. wskazać należy, że znaczenie zasady swobody umów, jeśli nie jest wykluczona na gruncie stosunku pracy, jest ograniczone ze względu na własne, ustawowe uregulowania prawa pracy (<xLexLink xArt="art. 300" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 300 KP</xLexLink>). Umowa cywilna jest nieważna w całości albo w części, jeśli jest sprzeczna z ustawą albo ma celu obejście prawa, chyba że właściwy przepis przewiduje inny skutek, w szczególności ten, iż na miejsce nieważnych postanowień czynności prawnej wchodzą odpowiednie przepisy ustawy - <xLexLink xArt="art. 58;art. 58 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 58 § 1 KC.</xLexLink> Nie trzeba więc szerzej uzasadniać, że wolą stron nie można zmienić powszechnych regulacji prawa pracy (ustawy) (zob. wyrok Sądu Najwyższego - Izba Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 23 czerwca 2022 r., <xAnon> I (...)</xAnon> 115/21, Legalis nr 2853777).</xText> <xText>Umowa szpitala z NFZ z 28.10.2020 r. nie może zatem, zdaniem Sądu II instancji, przesądzić, że po dniu 1.11.2020 r. uprawniony jest szerszy krąg osób do dodatku covidowego niż wynikający z definicji legalnej zawartej w obowiązującym w tym czasie Poleceniu Ministra Zdrowia z 1.11.2020 r. A więc po zmianie w warstwie faktycznej i materialnoprawnej nie można było, uznać, że w spornym okresie roszczenia powódek były zasadne również za wykonywanie świadczeń medycznych z osobami jedynie podejrzanymi o zakażenie wirusem <xAnon>S.</xAnon>- <xAnon>C.</xAnon>-2, a co nie zostało następnie potwierdzone, że faktycznie osoby te były zakażone.</xText> <xText>Ustalenia w sprawie potwierdzają, że w okresie objętym sporem, którego dotyczy apelacja powódek, jako posiadające kontakt jedynie z pacjentami z podejrzeniem zakażeniem wirusem <xAnon> (...)</xAnon>2, nie były zgłoszone przez pozwanego na liście osób uprawnionych do „dodatkowych covidowych. W procesie wykładni pojęcia osoby uprawnionej do „dodatku covidowego&quot; w okresie od 1.11.2020 r. należy stosować treść wydanego Polecenia Ministra Zdrowia, który zdefiniował krąg podmiotów uprawnionych do dodatku w ten sposób, że określił w punkcie 1 a Polecenia, w brzmieniu nadanym od 1.11.2020 r., iż dodatek ten przysługiwał jedynie pielęgniarkom uczestniczącym, w sposób nieincydentalny w udzielaniu świadczeń zdrowotnych i mającym bezpośredni kontakt z pacjentami z podejrzeniem i z zakażeniem wirusem <xAnon> (...)</xAnon>2.</xText> <xText>Z tego powodu Sąd II instancji uznał, że w okresie od 1.11.2020 r. niewystarczającym był kontakt jedynie z pacjentami z podejrzeniem zakażenia wirusem <xAnon> (...)</xAnon>2, jeśli później nie zostało potwierdzone, że osoby te były zakażone. Przekazane wraz z Poleceniem Ministra Zdrowia zadanie ściśle określa grupę osób uprawnioną do otrzymania dodatku, którą należy traktować, zdaniem Sądu II instancji, jako definicję legalną zawartą w punkcie 1 a Polecenia. Pozwany Szpital przy realizacji umowy o wypłatę dodatków przyjmował interpretację, co do osób uprawnionych, zgodną z przedmiotową definicją legalną z punktu 1 a Polecenia Ministra Zdrowia, a która wynikała wprost z obowiązującej treści tego aktu kierownictwa wewnętrznego od 1.11.2020 r.</xText> <xText>Zdaniem Sądu Okręgowego nie budzi wątpliwości, że krąg podmiotów legitymowanych do dodatku covidowego w okresie od 1.11.2020 r. wynika wprost z treści punktu 1 a Polecenia Ministra Zdrowia w brzmieniu obowiązującym w tym czasie. Dodać należy, że jeżeli językowe znaczenie tekstu prawnego jest jasne, wówczas – zgodnie z zasadą clara non sunt interpretanda – nie ma potrzeby sięgania po inne, pozajęzykowe metody wykładni. Niemniej jednak w ocenie Sądu Okręgowego za trafnością przedstawionego zapatrywania przemawiają również rezultaty wykładni pozajęzykowej, jaką jest wykładnia systemowa.</xText> <xText><xBx>Dyrektywa systematyki wewnętrznej aktu prawnego nakazuje uwzględnianie przy ustalaniu znaczenia normy prawnej miejsca jej umieszczenia w tekście ustawy.</xBx> Zwrócić należy wobec tego uwagę, że przepis dotyczący określenia podmiotów uprawnionych do dodatku covidowego zgodnie z Poleceniem MZ z 1.11.2020 r., znajduje się w pkt 1 a. Normodawca sam zatem zakreślił krąg podmiotów uprawnionych do tego dodatku. Z drugiej zaś strony, Minister Zdrowia uregulował przepisy dotyczące sposobu wypłaty tego dodatku w dalszych punktach w/w Polecenia. Przepis pkt 1 a Polecenia jest zatem przepisem zasadniczym, głównym w stosunku do dalszych punktów tego aktu, które mają już jedynie charakter wykonawczy. Taką regulację uznać należy za świadomy zabieg normodawcy, czyli Ministra Zdrowia, zmierzający do określenia kręgu podmiotów uprawnionych do dodatku w definicji legalnej zawartej w punkcie 1a Polecenia z 1.11.2020 r. Przepis ten trzeba interpretować w sposób ścisły i zawężający. Niezależnie zatem od oceny tej regulacji, niedopuszczalnym jest rozszerzanie kręgu podmiotów legitymowanych do dodatku covidowego o inne podmioty, na podstawie dalszych punktów dotyczących sposobu wypłaty tego dodatku, a nie określenia kto jest do niego uprawniony.</xText> <xText>Zdaniem Sądu Okręgowego wyniki wykładni językowej treści punktu 1 a Polecenia Ministra Zdrowia z 1.11.2020 r. oraz wykładni systemowej prowadzą do uznania, że apelacja powódek okazała się niezasadna. Pamiętać również należy, że w teorii prawa funkcjonuje założenie o racjonalności ustawodawcy. Przyjęcie takiej idealizującej zasady pozwala na prawidłową ocenę analizowanych przepisów oraz całego kontekstu prawnego, w jakich one występują, jako elementów koherentnego systemu świadomie skonstruowanego zgodnie z regułami językowymi i technikami legislacyjnymi. Minister Zdrowia jako normodawca, określając krąg podmiotów uprawnionych do dodatku w Poleceniu z 1.11.2020 r., nie uczynił tego bezwiednie i przypadkowo. W sytuacji, gdy punkt 1 a Polecenia Ministra Zdrowia z 1.11.2020 r. zawiera definicję legalną osób uprawnionych do dodatku covidowego, niedopuszczalne jest ustalanie kręgu podmiotów uprawnionych w drodze wykładni rozszerzającej.</xText> <xText>Warto również dodać, że na przełomie 2020 i 2021 roku, a także na wiosnę 2021 r. przypadało kolejne nasilenie pandemii <xAnon> (...)</xAnon>19 i w tym czasie znacząco wzrosła liczba hospitalizowanych. Konieczność ochrony zdrowia personelu medycznego wiązała się ze stosowaniem podwyższonych środków bezpieczeństwa (wydzielanie stref „brudnych&quot; i „czystych”, stosowanie wymazów u pacjentów etc.), a także środków ochrony osobistej (kombinezony, dedykowane maseczki etc.). Dodatek covidowy z jednej strony miał stanowić swego rodzaju wyrównanie dolegliwości związanych z obiektywnie konieczną zmianą charakteru wykonywanej pracy, z drugiej stanowić zachętę dla lekarzy i pracowników medycznych do świadczenia opieki medycznej w takich warunkach. Bezdyskusyjnie większe dolegliwości i większe narażenie na niebezpieczeństwo zakażenia ponosili pracownicy, którzy regularnie, często, a nawet stale świadczyli opiekę medyczną pacjentom zakażonym i podejrzanym o zakażenie. Przy czym „podejrzenie zakażenia”, o którym mowa w analizowanym Poleceniu Ministra <xAnon>Z.</xAnon>, musiało być bezpośrednie, a nie tylko potencjalne. W istniejących w tym okresie warunkach epidemiologicznych każdego można było uznać za potencjalnie zakażonego. Podejrzenie zakażenia musiało zatem być obiektywnie uzasadnione wystąpieniem objawów chorobowych sugerujących możliwość zakażenia wirusem <xAnon> (...)</xAnon>2. Powyższe, zdaniem Sądu II instancji, także przemawia za tym, że niesłusznym byłoby ewentualne zrównywanie sytuacji pracowników, którzy mieli kontakt jedynie z pacjentami podejrzanymi o zakażenie i to sporadycznie, z sytuacją pracowników świadczących opiekę nad pacjentami zakażonymi. Procedury przyjęte w pozwanym szpitalu w dużym stopniu ograniczyły możliwość zetknięcia się z pacjentem chorym na <xAnon>C.</xAnon>-19 na spornym oddziale. Prawdą jest, że także tam zdarzały się przypadki zakażenia koronawirusem, jednak ich liczba w porównaniu np. z „oddziałami covidowymi”, gdzie przebywali tylko chorzy na <xAnon>C.</xAnon>-19, nie była duża, a nadto pozwany wypłacił powódkom „dodatki covidowe” w przypadku zaistnienia takiej sytuacji. Należy przy tym pamiętać, że przedmiotowy okres cechował się dużą ilością zakażeń w całym społeczeństwie. Z dużą dozą prawdopodobieństwa można zatem stwierdzić, że w żadnym dużym zakładzie pracy nie dałoby się wyeliminować całkowicie możliwości zakażenia się koronawirusem. Tymczasem dodatkowe obciążenia, jakie wiązały się z warunkami świadczenia pracy na oddziałach covidowych w związku z dodatkowym zabezpieczeniem, stanowiły dodatkowy ściśle określony odpowiednik dużego wkładu pracy, który łącznie z realnym narażeniem własnego zdrowia w stanie stwierdzonego istniejącego zagrożenia uzasadniał wartościowanie płacy.</xText> <xText>Rolą dyrektora szpitala było zatem - z mocy ustawy - takie ukształtowanie reguł przyznawania dodatku covidowego, aby nie naruszyć powszechnie obowiązujących przepisów prawa pracy dotyczących zasad określania wynagrodzenia i obowiązku równego traktowania w zakresie wynagradzania. Gdyby bowiem hipotetycznie przyjąć, że każdy pracownik, świadczący choćby jeden raz świadczenia zdrowotne pacjentowi tylko podejrzanemu o zakażenie, miał prawo do takiego samego dodatku (w takiej samej wysokości), jak pracownik, który stale udziela świadczeń w bezpośrednim kontakcie z pacjentem tzw. covidowym, to pracodawca narażałby się na zarzut nierównego traktowania, złamania <xLexLink xArt="art. 78;art. 78 § 1" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 78 § 1 kp</xLexLink>, a także ponosiłby hipotetycznie odpowiedzialność za naruszenie reguł dyscypliny finansów publicznych w odrębnym reżimie odpowiedzialności. Należy bowiem zauważyć, że pozwany Szpital, jako jednostka sektora finansów publicznych, winien kierować się zasadami dokonywania wydatków publicznych zgodnie z kryteriami określonymi w <xLexLink xArt="art. 44;art. 44 ust. 3" xIsapId="WDU20091571240" xTitle="Ustawa z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych" xAddress="Dz. U. z 2009 r. Nr 157, poz. 1240">art. 44 ust. 3 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych</xLexLink>, tj. m.in. w sposób celowy i oszczędny, z zachowaniem zasad: uzyskiwania najlepszych efektów z danych nakładów oraz optymalnego doboru metod i środków służących osiągnięciu założonych celów. Naruszenie tych zasad mogłoby, w określonych przypadkach, skutkować pociągnięciem do odpowiedzialności z tytułu naruszenia dyscypliny finansów publicznych. W tym kontekście warto zauważyć, że to pozwany pracodawca był faktycznie wykonawcą Polecenia Ministra Zdrowia mimo, że nie jest on adresatem tego polecenia. Na pozwanego pracodawcę został zatem faktycznie nałożony obwiązek wypłaty określonej kategorii swoich pracowników dodatkowego wynagrodzenia na określonych warunkach.</xText> <xText>Z drugiej jednak strony pozwany w tym zakresie nie dysponował środkami własnymi, a zapewnianymi mu w ramach zawartej z NFZ umowy przez tenże podmiot. Środki z NFZ zostały wyasygnowane na wypłatę dodatków covidowych i przekazane do pozwanego pracodawcy nie po to by zostały wypłacone w sposób automatyczny, ale po zweryfikowaniu przez pozwanego czy dana osoba spełnia warunki w danym miesiącu do otrzymania takiego dodatku. Pozwany Szpital miał zatem obowiązek rozliczenia się z tych środków z NFZ. W konsekwencji pozwany przy wypłacaniu dodatków covidowych dysponował środkami publicznymi, ze wszystkimi tego konsekwencjami, w szczególności istnieniem odpowiedzialności za naruszenie dyscypliny finansów publicznych na zasadach przewidzianych w <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU20050140114" xTitle="Ustawa z dnia 17 grudnia 2004 r. o odpowiedzialności za naruszenie dyscypliny finansów publicznych" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 14, poz. 114">ustawie z dnia 17 grudnia 2004 r. o odpowiedzialności za naruszenie dyscypliny finansów publicznych</xLexLink> (t.j. Dz.U. z 2021 r., poz. 289). Tym samym z jednej strony pracodawca został zobligowany do stosowania norm zawierających nieostre pojęcia odnoszące się do zakresu uprawnionych do otrzymania dodatku covidowego, a z drugiej zaś został obarczony odpowiedzialnością w przypadku dopuszczenia się do wypłacenia tego dodatku osobie niespełniającej warunków do jego otrzymania, samemu będąc jednocześnie związanym obowiązującymi go przepisami kodeksowymi regulującymi zasady na jakich powinno być kształtowane wynagrodzenie podległych mu pracowników.</xText> <xText>W kontekście zaś podnoszonego w apelacji strony powodowej ustalania zgodnego zamiaru stron umowy w trybie <xLexLink xArt="art. 65;art. 65 § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 65 § 2 k.c.</xLexLink> należy podkreślić, że warunki umowy szpitali z NFZ w tym zakresie nie podlegały negocjacjom, a rola szpitala ograniczała się do zaakceptowania i podpisania wzoru umowy przysłanego „z centrali”. Umowa miała zatem charakter czysto adhezyjny, nie-konsensualny, co czyni poszukiwanie zgodnego zamiaru stron zadaniem dość iluzorycznym.</xText> <xText>W istocie, umowa między NFZ a szpitalami była w tak znacznym stopniu odseparowana od autonomii woli stron, że stosowanie do niej instrumentarium cywilnoprawnego wymaga nieco odmiennego podejścia. W warstwie wolicjonalnej ten stosunek prawny bliższy był bowiem akceptacji narzuconego odgórnie polecenia, jak w stosunku administracyjnoprawnym.</xText> <xText>Jeżeli zatem źródłem roszczenia pracownika jest umowa szpitala z NFZ, to może ona nim być tylko w takim zakresie, w jakim upoważnia ją do tego polecenie Ministra Zdrowia, a nie w szerszym.</xText> <xText>Na koniec należy wskazać, że pełnomocnik powódek zaskarżył wyrok w całości, a zatem również w punkcie 1, w którym to Sąd Rejonowy umorzył postępowanie z powództwa <xAnon>K. L.</xAnon> w zakresie kwoty 2457,74 zł i w punkcie 3, w którym to umorzył postępowanie z powództwa <xAnon>K. P. (1)</xAnon> w zakresie kwoty 447,58 zł na podstawie <xLexLink xArt="art. 355" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 355 k.p.c.</xLexLink> z uwagi na cofnięcie pozwu ze zrzeczeniem się roszczenia. Jednakże w tym zakresie pełnomocnik powódki w apelacji nie poczynił żadnych zarzutów, nie wskazał czy wnosi o zmianę tego orzeczenia czy też o jego uchylenie. W związku z powyższym Sąd Okręgowy uznał, że rozstrzygnięcie Sądu Rejonowego w tym zakresie odpowiada prawu.</xText> <xText>W zakresie kosztów procesu związanych z postępowaniem pierwszoinstancyjnym, Sąd Okręgowy zmienił wyrok Sądu I instancji i zastosował dobrodziejstwo <xLexLink xArt="art. 102" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 102 k.p.c.</xLexLink>, zgodnie z którym w wypadkach szczególnie uzasadnionych Sąd może zasądzić od strony przegrywającej tylko część kosztów albo nie obciążać jej w ogóle kosztami. Przepisy <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">kodeksu postępowania cywilnego</xLexLink> statuują tym samym zasadę, że wprawdzie wynik procesu z reguły decyduje o obowiązku zwrotu kosztów przeciwnikowi, niemniej nie jest to obowiązek nieograniczony i podlega ocenie z punktu widzenia zasad słuszności. Kodeks nie konkretyzuje pojęcia &quot;wypadków szczególnie uzasadnionych&quot;, pozostawiając ich kwalifikację, przy uwzględnieniu całokształtu okoliczności danej sprawy, sądowi (por. m.in. postanowienie SN z dnia 20 grudnia 1973 roku, II CZ 210/73). Zastosowanie przez sąd <xLexLink xArt="art. 102" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 102 k.p.c.</xLexLink> powinno być oceniane w całokształcie okoliczności, które by uzasadniały odstępstwo od podstawowych zasad decydujących o rozstrzygnięciu w przedmiocie kosztów procesu. Do kręgu tych okoliczności należy zaliczyć zarówno fakty związane z samym przebiegiem procesu, jak i fakty leżące na zewnątrz procesu zwłaszcza dotyczące stanu majątkowego i sytuacji życiowej (por. postanowienie SN z dnia 14 stycznia 1974 roku, sygn. akt II CZ 223/73). Do wypadków szczególnie uzasadnionych w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 102" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 102 k.p.c.</xLexLink> można także zaliczyć sytuacje wynikające z charakteru żądania poddanego rozstrzygnięciu sądu (por. postanowienie SN z dnia 1 września 1973 roku, sygn. akt I CZ 122/73, OSNC rok 1974, poz. 98). Okoliczności te powinny być oceniane przede wszystkim z uwzględnieniem zasad współżycia społecznego. ( Wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie - III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 28 listopada 2017 r.III AUa 231/17). Należy podkreślić, że <xLexLink xArt="art. 102" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 102 k.p.c.</xLexLink> chroni w wypadkach &quot;szczególnie uzasadnionych&quot; stronę przegrywającą w ten sposób, że Sąd uwzględniając całokształt okoliczności sprawy może nie obciążyć jej obowiązkiem zwrotu kosztów procesu stronie wygrywającej w ogóle albo też obowiązek ten ograniczyć do części należnych kosztów. Ponadto, zastosowanie <xLexLink xArt="art. 102" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 102 k.p.c.</xLexLink> nie wymaga wcześniejszego wniosku strony, ponieważ strona przegrywająca rzadko składa jeszcze przez ogłoszeniem niekorzystnego dla niej rozstrzygnięcia wniosek &quot;o zastosowaniu <xLexLink xArt="art. 102" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 102 k.p.c.</xLexLink> na wypadek nieuwzględnienia jej stanowiska&quot;, gdyż mógłby on być poczytany, jako brak przekonania, co do swoich racji. Co najistotniejsze, wygórowane żądanie zasądzenia świadczenia, którego wysokość zależy od oceny sądu, przy czym powód jest subiektywnie przekonany o jego zasadności, może usprawiedliwiać zastosowanie <xLexLink xArt="art. 102" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 102 k.p.c.</xLexLink></xText> <xText>Reasumując Sąd Okręgowy nie obciążył powódek kosztami procesu za I instancję z uwagi na fakt, że materia przedmiotowego postępowania należy niewątpliwie do wyjątkowo skomplikowanych, a nadto w tego rodzaju sprawach, rozpoznawanych na terenie całego kraju, zapadają odmienne orzeczenia. Tym samym powódki mogły być przekonane o zasadności wytoczonych powództw. Powyższe skutkowało zmianą zaskarżonego wyroku, zgodnie z <xLexLink xArt="art. 386;art. 386 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 386 § 1 k.p.c.</xLexLink> , o czym Sąd orzekł w punkcie 1 sentencji wyroku.</xText> <xText>Na podstawie <xLexLink xArt="art. 385" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 385 k.p.c.</xLexLink> Sąd Okręgowy oddalił apelację powódek zgodnie z powyższymi rozważaniami w pozostałej części – punkt 2 sentencji wyroku.</xText> <xText>Z powyżej przytoczonych przyczyn Sąd Okręgowy odstąpił także, na podstawie <xLexLink xArt="art. 102" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 102 k.p.c.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 391;art. 391 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 391 § 1 k.p.c.</xLexLink>, od obciążenia powódek kosztami procesu za II instancję , o czym orzekł w punkcie 3 sentencji wyroku.</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Agnieszka Gocek

Agata Koszewska

Agata Koszewska

Sygn. akt VIII Pa 70/23 UZASADNIENIE Zaskarżonym wyrokiem z 15 maja 2023 r. Sąd Rejonowy dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi, X Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w sprawie sygn. akt X P 58/22 po rozpoznaniu w dniu 20 kwietnia 2023 roku w Łodzi na rozprawie połączonych spraw z powództwaK. L.iK. P. (1)przeciwko Samodzielnemu Publicznemu Zakładowi Opieki Zdrowotnej(...) Szpitalowi (...)im.N. U.Medycznego wŁ.o dodatkowe świadczenie pieniężne, w pkt 1 umarzył postępowanie z powództwaK. L.w zakresie kwoty 2457,74 zł, w pkt 2 oddalił powództwoK. L.w pozostałym zakresie, w pkt 3 umorzył postępowanie z powództwaK. P. (1)w zakresie kwoty 447,58 zł, w pkt 4 oddalił powództwoK. P. (1)w pozostałym zakresie, w pkt 5 zasądził odK. L.na rzecz Samodzielnego Publicznego Zakładu Opieki Zdrowotnej(...) Szpitala (...)im.N. U.Medycznego wŁ.kwotę 2700 zł tytułem zwrotu kosztów procesu z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty, w pkt 6 zasądził odK. P. (1)na rzecz Samodzielnego Publicznego Zakładu Opieki Zdrowotnej(...) Szpitala (...)im.N. U.Medycznego wŁ.kwotę 2700 zł tytułem zwrotu kosztów procesu z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty. Powyższe orzeczenie zapadło w oparciu o następujące ustalenia faktyczne. PowódkaK. L.jest zatrudniona w Samodzielnym Publicznym Zakładzie Opieki Zdrowotnej(...) Szpitalu (...)im. N.(...)wŁ.na stanowisku pielęgniarki specjalistki w jednostce organizacyjnej CentralnyB.Operacyjny na podstawie umowy na czas nieokreślony od 27 marca 1995 roku w wymiarze czasu pracy pełnego etatu. PowódkaK. P. (1)jest zatrudniona w Samodzielnym Publicznym Zakładzie Opieki Zdrowotnej(...) Szpitalu (...)im. N.(...)wŁ.na stanowisku pielęgniarki w jednostce organizacyjnej CentralnyB.Operacyjny na podstawie umowy na czas nieokreślony od 17 maja 2016 roku w wymiarze czasu pracy pełnego etatu. W dniu 4 września 2020 roku Minister Zdrowia wydał Narodowemu Funduszowi Zdrowia polecenie, aby NFZ przekazał podmiotom leczniczym umieszczonym w wykazie, o którym mowa w art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem(...)19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych, wykonującym działalność leczniczą w rodzaju świadczenia szpitalne: 1) wyłącznie w związku z przeciwdziałaniem(...)19 lub 2) w których wyodrębnionych komórkach organizacyjnych są udzielane świadczenia opieki zdrowotnej wyłącznie w związku z przeciwdziałaniem(...)19, (dalej zwanych:(...)) środków finansowych z przeznaczeniem na przyznanie osobom wykonującym zawód medyczny w rozumieniuart. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej(Dz.U. z 2020 r. poz. 295) uczestniczącym w udzielaniu świadczeń zdrowotnych i mającym bezpośredni kontakt z pacjentami z podejrzeniem lub zakażeniem wirusem(...)2, z wyłączeniem osób, skierowanych do pracy w Podmiotach na podstawieart. 47 ust. 1 ustawy z dnia 5 grudnia 2008 r. o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi(Dz.U. z 2019 r. poz. 1239, z późn. zm.), dodatkowego świadczenia pieniężnego, wypłacanego miesięcznie, zwanego dalej „dodatkowym świadczeniem” według zasad określonych w załączniku do niniejszego polecenia, na podstawie umowy lub porozumienia. W załączniku do polecenia wskazano, że wysokość dodatkowego świadczenia wynosić będzie: - w przypadku osób uczestniczących w udzielaniu świadczeń opieki zdrowotnej na stanowiskach określonych w wykazie stanowisk, które nie mogą uczestniczyć w udzielaniu świadczeń opieki zdrowotnej pacjentom innym, niż z podejrzeniem lub zakażeniem wirusem(...)2 - 80% wynagrodzenia; w przypadku objęcia ograniczeniem, o którym mowa w § 1 ust 3 rozporządzenia w sprawie standardów przez niepełny miesiąc, świadczenie dodatkowe za ten miesiąc podlegać powinno proporcjonalnemu obniżeniu; - w przypadków osób nieobjętych ww. ograniczeniem, które uczestniczą w udzielaniu świadczeń zdrowotnych mając bezpośredni kontakt z pacjentami z podejrzeniem lub z zakażeniem wirusem(...)2. - 50% wynagrodzenia; w przypadku uczestniczenia przez te osoby w udzielaniu świadczeń zdrowotnych w bezpośrednim kontakcie z pacjentami z podejrzeniem lub zakażeniem wirusem(...)2 przez niepełny miesiąc, świadczenie dodatkowe za ten miesiąc podlegać powinno proporcjonalnemu obniżeniu. W każdym z przypadków wysokość dodatku nie powinna przekraczać 10 000 zł. Przedmiotowe polecenie zostało wydane na podstawie art. 10a ust. 1 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem(...)19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych. W uzasadnieniu polecenia wskazano, iż obowiązek nałożony niniejszym poleceniem ma związek z przeciwdziałaniem(...)19, przez które należy rozumieć wszelkie czynności związane ze zwalczaniem zakażenia, zapobieganiem rozprzestrzenianiu się profilaktyką oraz zwalczaniem skutków w tym społeczno- gospodarcze choroby(...). Podkreślono, że polecenie ma na celu uatrakcyjnienie warunków zatrudnienia osób uczestniczących w udzielaniu świadczeń w szpitalach przeznaczonych dla pacjentów z podejrzeniem lub zakażeniem wirusem(...)2, co przyczyni się do utrzymania kadry medycznej najbardziej istotnej z punktu widzenia przeciwdziałania(...)19. Jednocześnie wskazano, że działania objęte poleceniem są finansowane z budżetu państwa w części, której dysponentem jest minister właściwy do spraw zdrowia. Pismem z dnia 30 września 2020 roku dokonano zmiany polecenia z dnia 4 września 2020 roku z dniem 1 października 2020 roku w ten sposób, że polecono Narodowemu Funduszowi Zdrowia przekazanieszpitalom (...)poziomu środków finansowych z przeznaczeniem na przyznanie dodatkowego świadczenia pieniężnego osobom wykonującym zawód medyczny w rozumieniuart. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej(Dz.U. z 2020 r. poz. 295 z późn. zm.), uczestniczącym w udzielaniu świadczeń zdrowotnych i mającym bezpośredni kontakt z pacjentami z podejrzeniem i z zakażeniem wirusem(...)2, z wyłączeniem osób, skierowanych do pracy w Podmiotach na podstawieart. 47 ust. 1 ustawy z dnia 5 grudnia 2008 r. o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi(Dz.U. z 2019 r. poz. 1239, z późn. zm.). W uzasadnieniu wskazano, że zmiana podyktowana jest likwidacją szpitali jednoimiennych i ma na celu dostosowanie zakresu podmiotowego polecenia do nowego kształtu „Strategii walki z pandemią(...)19 – jesień 2020”. Dodatkowym - poza zatrudnieniem w podmiocie leczniczym z drugiego lub trzeciego poziomu - warunkiem do uzyskania uprawnienia do świadczenia dodatkowego byłoby nadal wykonywania zawodu medycznego i uczestniczenie w udzielaniu świadczeń zdrowotnych w bezpośrednim kontakcie z pacjentami z podejrzeniem i z zakażeniem wirusem(...)2. Poleceniem z dnia 1 listopada 2020 roku Minister Zdrowia zmienił z dniem 1 listopada 2020 roku polecenie Ministra Zdrowia z dnia 4 września 2020 roku m.in. w następującym zakresie: I. punkt 1 polecenia otrzymał brzmienie: "Polecam Narodowemu Funduszowi Zdrowia z siedzibą wW.przyul. (...)(kod pocztowy 02-528), przekazanie podmiotom leczniczym: 1) umieszczonym w wykazie, o którym mowa w art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem(...)19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych, wykonującym działalność leczniczą w rodzaju świadczenia szpitalne oraz stacjonarne i całodobowe świadczenie zdrowotne inne niż świadczenie szpitalne w zakresie psychiatrycznej opieki zdrowotnej, w stosunku do których minister właściwy do spraw zdrowia albo wojewoda wydał polecenie albo decyzję na podstawie odpowiednio - art. 10 ust. 2 pkt 1 lit. b albo art. 11 ust. 1 i ust. 4 albo art. 11h ust. 1 i 4 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem(...)19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz.U. poz. 374, z późn. zm.), polecające: a) realizację świadczeń opieki zdrowotnej na rzecz pacjentów z potwierdzonym zakażeniem(...)2 (szpital (...)poziomu), b) realizację świadczeń opieki zdrowotnej w związku z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem(...)19 poprzez zapewnienie w podmiocie leczniczym łóżek dla pacjentów z podejrzeniem oraz łóżek dla pacjentów z potwierdzonym zakażeniem(...)2 (szpital (...)poziomu) 2) w których skład wchodzą jednostki systemu Państwowego Ratownictwa Medycznego, o których mowa wart. 32 ust. 1 ustawy z dnia 8 września 2006 r. o Państwowym Ratownictwie Medycznym(Dz.U. z 2020 r. poz. 882) lub izby przyjęć; 3) o których mowa w ppkt 1 oraz umieszczonym w wykazie, o którym mowa w art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem(...)19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych, wykonującym działalność leczniczą w rodzaju świadczenia szpitalne, w stosunku do których minister właściwy do spraw zdrowia albo wojewoda wydał polecenie albo decyzję na podstawie odpowiednio - art. 10 ust. 2 pkt 1 lit. b, art. 11 ust. 1 i ust. 4 albo art. 11h ust. 1 i 4 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem(...)19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych, polecające zapewnienie łóżek dla pacjentów podejrzanych o zakażenie wirusem(...)2 (szpital I poziomu), i które umieszczone są na liście zamieszczonej na stronie internetowej Ministerstwa Zdrowia pod adresem: https://www.gov.pl/web/zdrowie/lista-laboratoriow-covid, z którymi Narodowy Fundusz Zdrowia zawarł umowę o wykonywanie testów diagnostycznych(...)w kierunku(...)2 (laboratoria); (dalej zwanych również(...)), środków finansowych z przeznaczeniem na przyznanie osobom wykonującym zawód medyczny w rozumieniuart. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej(Dz.U. z 2020 r. poz. 295, z późn. zm.) spełniającym warunki z pkt 1a dodatkowego świadczenia pieniężnego, wypłacanego miesięcznie, zwanego dalej "dodatkowym świadczeniem", według zasad określonych w załączniku do niniejszego polecenia, na podstawie umowy lub porozumienia.". II. po punkcie 1 dodano punkt 1a w brzmieniu: „Świadczenie dodatkowe przyznawane jest osobom, o których mowa w pkt 1, które: a) w przypadku osób wykonujących zawód medyczny w podmiotach leczniczych, o których mowa w pkt 1 ppkt 1 uczestniczą w udzielaniu świadczeń zdrowotnych i mają bezpośredni kontakt z pacjentami z podejrzeniem i z zakażeniem wirusem(...)2 b) w przypadku osób wykonujących zawód medyczny w podmiotach leczniczych, o których mowa wpkt 1 ppkt 2- udzielają świadczeń zdrowotnych w jednostkach systemu Państwowego Ratownictwa Medycznego, o których mowa wart. 32 ust. 1 ustawy z dnia 8 września 2006 r. o Państwowym Ratownictwie Medycznymlub w izbach przyjęć; c) w przypadku osób zatrudnionych w podmiotach leczniczych, o których mowa w pkt 1 ppkt 3 - wykonują czynności diagnostyki laboratoryjnej w tych podmiotach z wyłączeniem osób, skierowanych do pracy w Podmiotach na podstawieart. 47 ust. 1 ustawy z dnia 5 grudnia 2008 r. o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi(Dz.U. z 2020 r. poz. 1845);"; III. w załączniki do polecenia Ministra Zdrowia z dnia 4 września 2020 r. punkt 3 lit. B otrzymują brzmienie: „b) w przypadku osób, o których mowa w pkt 2 lit. b, powinna być równa 100% wynagrodzenia danej osoby, o którym mowa w pkt 2 lit. b oraz nie wyższa niż 15 000 zł; w przypadku świadczenia pracy przez te osoby przez niepełny miesiąc, świadczenie dodatkowe za ten miesiąc podlegać powinno proporcjonalnemu obniżeniu;”. W uzasadnieniu zmiany polecenia wskazano, że nowelizacja polecenia miała na celu zmianę zakresu podmiotów zobowiązanych do realizacji świadczeń opieki zdrowotnej w związku z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem(...)19 oraz podwyższenie wysokości świadczenia dodatkowego. Wysokość dodatku wynosić miała 100% wynagrodzenia danej osoby uprawnionej, nie więcej jednak niż 15 000 zł. Nadto, w poleceniu doprecyzowano, że proporcjonalne obniżenie wysokości świadczenia dodatkowego będzie dokonywane w przypadku świadczenia pracy przez uprawnione osoby przez niepełny miesiąc. W pozwanym szpitalu w ramach różnych klinik istniała ilość łóżek oznaczonych jako łóżka I-go, II-go lub III-go poziomu zabezpieczenia covidowego. W dniu 28 października 2020 roku między Narodowym Funduszem Zdrowia z siedzibą wW.a Samodzielnym Publicznym Zakładem Opieki Zdrowotnej(...) Szpitala (...)im. N.(...)wŁ.została zawarta umowa, na mocy której pozwany zobowiązał się do comiesięcznego wypłacania dodatkowego świadczenia pieniężnego pracownikom wykonującym zawód medyczny w rozumieniuart. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 roku o działalności leczniczej, uczestniczącym w udzielaniu świadczeń zdrowotnych i mającym bezpośredni kontakt z pacjentami z podejrzeniem lub zakażeniem wirusem(...)2. Wypłata comiesięcznego dodatkowego świadczenia pieniężnego miała następować na podstawie pisemnego oświadczenia osoby wykonującej zawód medyczny, o której mowa w ust 2. Oświadczenie miało obejmować zgodę na udostępnienie przez pozwanego(...)Oddziałowi Wojewódzkiego (...)i przetwarzanie przez ten oddział oraz ministra właściwego do spraw zdrowia określonych danych, w celu ustalenia wysokości dodatkowego świadczenia i przekazania środków na jego wypłatę, informacji o wysokości miesięcznego wynagrodzenia zasadniczego tej osoby w uprawnionym podmiocie na dzień udostępniania informacji. Pozwany szpital miał przekazywać dodatkowe świadczenie osobom, o których mowa w ust. 2, w wysokości 50% wynagrodzenia danej osoby nie więcej niż 10 000 zł. W przypadku uczestniczenia przez daną osobę w udzielaniu świadczeń zdrowotnych w bezpośrednim kontakcie z pacjentami z podejrzeniem lub zakażeniem wirusem(...)2 przez niepełny miesiąc, dodatkowe świadczenie za ten miesiąc podlegać powinno proporcjonalnemu obniżeniu. Pozwany zobowiązał się do przekazywania do(...)Oddziału Wojewódzkiego (...)pisemnej informacji o łącznej kwocie niezbędnej do zapewnienia dodatkowych świadczeń pieniężnych wszystkim osobom uprawnionym do ich otrzymania za dany miesiąc w terminie do 10-go dnia każdego miesiąca. Pozwany zobowiązał się do poddania kontroli w zakresie realizacji umowy przez osoby upoważnione do wykonywania czynności kontrolnych przez Ministra Zdrowia lub dyrektora(...)Oddziału (...), a także do zwrotu środków finansowych, których nie mógł wykorzystać zgodnie z zasadami określonymi w umowie (np. z powodu rozwiązania z danym pracownikiem stosunku pracy) albo które zostały wykorzystane niezgodnie z zasadami określonymi w umowie. Umowę w imieniu Prezesa NFZ podpisałD.(...)Oddziału Wojewódzkiego (...), zaś w imieniu pozwanegoD.szpitala (...). Powyższa umowa została zawarta w wykonaniu polecenia Ministra Zdrowia. Na mocyaneksu nr (...)do umowy z dnia 21 października 2020 roku, zawartego w dniu 19 listopada 2020 roku, pozwany szpital oświadczył, że wykonuje działalność leczniczą w rodzaju: świadczenia szpitalne/stacjonarne i całodobowe świadczenia zdrowotne inne niż świadczenia szpitalne w zakresie psychiatrycznej opieki zdrowotnej na podstawieustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej(Dz.U. z 2020 r. poz. 295, z późn. zm.) oraz, że wobec niego minister właściwy do spraw zdrowia albo wojewoda wydał polecenie albo decyzję na podstawie odpowiednio -art. 10 ust. 2 pkt 1 lit. balbo art. 11 ust. 1 i ust. 4 albo art. 11h ust. 1 i 4 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem(...)19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz.U. poz. 1842), polecające: a) realizację świadczeń opieki zdrowotnej na rzecz pacjentów z potwierdzonym zakażeniem(...)2 (szpital (...)poziomu), b) realizację świadczeń opieki zdrowotnej w związku z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem(...)19 poprzez zapewnienie w podmiocie leczniczym łóżek dla pacjentów z podejrzeniem oraz łóżek dla pacjentów z potwierdzonym zakażeniem(...)2 (szpital (...)poziomu). Na mocy aneksu zwiększono m.in. wartość dodatkowego świadczenia pieniężnego przysługującego osobom, o których mowa w ust. 2, z 50% do 100% wynagrodzenia danej osoby nie więcej niż 15 000 zł. Środki finansowe na dodatkowe świadczenia pieniężne dla osób, o których mowa w § 1 ust. 2, przekazywane miały być do uprawnionego podmiotu za okres uczestniczenia przez te osoby w udzielaniu świadczeń zdrowotnych w bezpośrednim kontakcie z pacjentami z podejrzeniem lub zakażeniem wirusem(...)2 , przypadający od dnia 1 listopada 2020 roku. Na mocyaneksu nr (...)z dnia 15 stycznia 2021 roku zmieniono brzmienie umowy z dnia 28 października 2020 roku wyłącznie w zakresie § 1 ust. 1. Pozostałe warunki umowy pozostały bez zmian. Na mocyaneksu nr (...)z dnia 18 marca 2021 roku do umowy z 28 października 2020 roku zmieniono m.in. treść § 1 ust. 2 umowy w ten sposób, że pozwany szpital zobowiązał się do comiesięcznego wypłacania dodatkowego świadczenia pieniężnego osobom wykonującym zawód medyczny, w rozumieniuart. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 roku o działalności leczniczej, uczestniczącym w udzielaniu świadczeń zdrowotnych i mającym bezpośredni kontakt z pacjentami z podejrzeniem i zakażeniem wirusem(...)2, z wyłączeniem osób uprawnionych do pracy w uprawnionym podmiocie na podstawie art. 47 ust. 1 ustawy z dnia 5 grudnia 2008 roku o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych i ludzi (Dz.U. z 2020 r., poz. 1845). W § 1 aneksu postanowiono, że umowa przyjmie uzgodnione nim brzmienie od 1 kwietnia 2021 roku. Umowa pomiędzy Narodowym Funduszem Zdrowia a pozwanym szpitalem została rozwiązana z dniem 31 maja 2021 roku. Zawarta w dniu 28 października 2020 roku umowa została wypowiedziana przez(...)Oddział Wojewódzki Narodowego Funduszu Zdrowia pismem z dnia 20 maja 2021 roku z zachowaniem 3 dniowego okresu wypowiedzenia wobec zakwalifikowania pozwanego szpitala do I poziomu zabezpieczenia z dniem 24 maja 2021 roku. Umowa zawarta pomiędzy pozwanym szpitalem a NFZ nie podlegała negocjacjom ze strony szpitala. Szpital otrzymał informację, że jest to wzór z centrali NFZ wW., który nie podlega negocjacjom. Wszystkie umowy jakie w województwie(...)były zawierane pomiędzy szpitalami a NFZ zostały zawarte w oparciu o wzór przesłany z centrali NFZ. Zapisy umowy mogły ulec zmianie jedynie w takim zakresie w jakim zmiana ta nie odbiegała od zapisów polecenia Ministra Zdrowia, gdyż to Minister Zdrowia przeznaczał na ten cel środki finansowe. Szpital nie mógł liczyć na wypłatę w przypadku osób wykonujących zawód medyczny, jeżeli osoba nie uczestniczyła w bezpośrednim kontakcie z pacjentem z podejrzeniem i z zakażeniem. Pierwotny zapis o wypłacie dodatkowego świadczenia pieniężnego pracownikom wykonującym zawód medyczny uczestniczącym w udzielaniu świadczeń zdrowotnych i mającym bezpośredni kontakt z pacjentami z podejrzeniem lub zakażeniem wirusem(...)2 pojawił się nie tylko w przypadku umowy zawartej z pozwanym szpitalem, ale i umów zawartych z innymi szpitalami. Przy formułowaniu warunków umowy zawartej z pozwanym szpitalem, jak i podobnych umów zawartych z innymi szpitalami, intencją NFZ było użycie w wyrażeniu „w bezpośrednim kontakcie z pacjentami z podejrzeniem i z zakażeniem wirusem(...)2” spójnika „lub” w znaczeniu logicznym spójnika „i”. DlaD.Oddziału (...)A. O.nie było wątpliwości, że podpisywana umowa jest zgodna z poleceniem Ministra Zdrowia i w taki sam sposób winna być interpretowana.A. O.uważał, że przesłanki uzyskania dodatków covidowych przewiduje polecenie Ministra Zdrowia, zaś umowa szpitala z NFZ dotyczy wyłącznie technicznych kwestii wypłaty ww. świadczeń, tym bardziej, że w końcowej części polecenia Ministra Zdrowia (strona 4 polecenia, pkt 5 ppkt b tiret 3 i 4), która również dotyczy wypłaty środków jest mowa o kontakcie z pacjentem z podejrzeniem lub zakażeniem wirusem. Podpisując umowę z pozwanym szpitalem,D.Oddziału (...)nie miał wątpliwości, że jest ona zgodna z treścią polecenia Ministra Zdrowia. Zawarcieaneksu nr (...)z dnia 18 marca 2021 roku do umowy w dniu 28 października 2020 roku pomiędzy Narodowym Funduszem Zdrowia a pozwanym szpitalem było traktowane przez NFZ jako czynność techniczna.D.(...)nie miał wątpliwości, że w okresie do 1 listopada 2020 roku musiała być spełniona przesłanka zarówno podejrzenia zakażenia jak i zakażenia. Zawarcieaneksu nr (...)z dnia 18 marca 2021 roku do umowy w dniu 28 października 2020 roku było tylko i wyłącznie konsekwencją licznych zapytań ze strony personelu medycznego i dyrekcji szpitali kierowanych do(...)oraz chęcią odciążenia pracowników NFZ od wyjaśnienia tych kwestii. Pozwany szpital uznał, że brak spójności pomiędzy postanowieniami umowy zawartej pomiędzyszpitalem i (...)a treścią polecenia Ministra Zdrowia w brzmieniu obowiązującym od 1 listopada 2020 roku wymagał wyjaśnienia. Największym problemem było to, czy personel medyczny może zostać zaraportowany do wypłaty dodatku covidowego, gdy pacjent był tylko podejrzany o zakażenie. NFZ odrzucał takie wnioski uznając, że musi to być personel medyczny uczestniczący w udzielaniu świadczeń medycznych pacjentom z faktycznie potwierdzony zakażeniem. W tej sprawie kierownik działu płac i kadr pozwanego szpitala wielokrotnie kontaktowała się z NFZ, podnosząc, że zapis umowy przewiduje pacjenta podejrzanego lub zakażonego. Z informacji przekazywanej przez NFZ wynikało, że szpital może raportować wyłącznie pacjentów z potwierdzonym zakażeniem. Dyrekcja pozwanego szpitala wielokrotnie zwracała się do Ministerstwa Zdrowia o interpretację zapisów Polecenia Ministra Zdrowia. Kategorycznie za każdym razem szpital otrzymywał jednoznaczną odpowiedź, że warunkiem koniecznym do wypłaty dodatku covidowego jest bezpośredni kontakt z pacjentem zarażonym covid. Taką odpowiedź szpital otrzymywał ze strony Ministerstwa Zdrowia i centrali NFZ. Szpital był także informowany, że ponieważ wnioskuje o środki do NFZ w każdym momencie może spodziewać się kontroli wydatkowanych środków. Zanim NFZ wypłacił pozwanemu szpitalowi środki na wypłatę dodatków covidowych, to pozwany szpital musiał wszystko dokładnie dokumentować, w tym np. zwiększoną w danym miesiącu liczbę pacjentów covidowych. Uczulano pozwanego, że wszystko należy weryfikować a wypłaty muszą się zgadzać z poleceniem Ministra Zdrowia. W innych szpitalach zdarzyły się kontrole NFZ w zakresie prawidłowości wypłat dodatkowych świadczeń pieniężnych oraz wstrzymanie wypłaty środków. Pismem z dnia 12 listopada 2020 roku kierowanym do Ministra Zdrowia, dyrektor pozwanego szpitala w związku z wydaniem kolejnego polecenia kierowanego do Prezesa NFZ wniósł o wyjaśnienie jakiego konkretnie personelu ma dotyczyć możliwość uzyskania dodatkowego wynagrodzenia w związku z lawinowym wzrostem przypadków zachorowań i oczywistym faktem, że w chwili obecnej każdy pacjent zgłaszający się do Szpitala jest traktowany jako podejrzany o zakażenie wirusem(...)2. W odpowiedzi na powyższe pismoD. (...)(...)Ministerstwa Zdrowia w piśmie z 18 listopada 2020 roku podkreślił, że „w Poleceniu Ministra Zdrowia dla Prezesa NFZ (wg stanu po zmianach z dnia 1 listopada 2020 roku) w odniesieniu do osób z podmiotów wskazanych w pkt. 1 ppkt. 1 dodatkowe świadczenie pieniężne przysługuje osobom udzielającym świadczeń zarówno pacjentom z podejrzeniem wirusem(...)2 jak i z zakażeniem wirusem(...)2 (koniunkcja zwrotu „zakażony” i „podejrzany”)”. W skierowanym do dyrektora pozwanego szpitala piśmie z 27 listopada 2020 rokuD.Departament Dialogu(...)Ministerstwa Zdrowia poinformował, iż zgodnie z Poleceniem Ministra Zdrowia dla Prezesa NFZ (wg stanu po zmianach z dnia 1 listopada 2020 roku) poleceniem objęte są m.in. podmioty lecznicze, które na mocy decyzji wojewody lub poleceniem Ministra Zdrowia sąszpitalami (...)poziomu. W przypadku osób udzielających świadczeń w tych podmiotach osobami uprawnionymi do otrzymania świadczenia dodatkowego są osoby wykonujące zawód medyczny uczestniczące w udzielaniu świadczeń zdrowotnych w bezpośrednim kontakcie z pacjentami z podejrzeniem i z zakażeniem wirusem(...)2. W skierowanym do dyrektoraOddziału Wojewódzkiego (...)piśmie z 30 listopada 2020 roku Prezes NFZ prosił o przypomnienie podmiotom leczniczym objętym poleceniem zasad realizacji postanowień polecenia Ministra Zdrowia z 1 listopada 2020 roku. Przypomniano, że w przypadku osób wykonujących zawód medyczny w podmiotach leczniczych, o których mowa w pkt 1 ppkt 1 świadczenie dodatkowe przyznawane jest osobom, które uczestniczą w udzielaniu świadczeń zdrowotnych i mają bezpośredni kontakt z pacjentami z podejrzeniem i z zakażeniem wirusem(...)2. W skierowanym do Wojewódzkiego Wielospecjalistycznego Centrum Onkologii i Traumatologii im.M. K.wŁ.piśmie z 14 stycznia 2021 roku zastępca dyrektora(...)Oddziału Wojewódzkiego (...)przypomniał, że elementem kluczowym do zakwalifikowania osoby wykonującej zawód medyczny do otrzymania dodatku jest uczestniczenie w udzielaniu świadczeń zdrowotnych mając bezpośredni kontakt z pacjentami z podejrzeniem i z potwierdzonym zakażeniem wirusem(...)2, co oznacza, że faktycznie zachodzić muszą łącznie obie przesłanki, to jest bezpośredni kontakt z pacjentem z podejrzeniem oraz ze zdiagnozowanym zakażeniem wirusem(...)2. Kontakt jedynie z pacjentem z podejrzeniem zakażenia, charakterystyczny dla szpitali I poziomu, jest niewystarczający. W skierowanym do pozwanego szpitala piśmie z 28 stycznia 2021 roku zastępca dyrektora(...)Oddziału Wojewódzkiego (...)wniósł o potwierdzenie, że wskazane w załącznikach do faktur za listopad i grudzień 2020 roku osoby wykonujące zawód medyczny uczestniczące w udzielaniu świadczeń zdrowotnych miały bezpośredni kontakt z pacjentami z podejrzeniem i z potwierdzonym zakażeniem wirusem(...)2. Przypomniano, że kontakt z ww. pacjentami powinien być faktyczny (a nie jedynie potencjalny), a weryfikacja stanu faktycznego spoczywa na kierowniku podmiotu leczniczego. W skierowanym do dyrektora pozwanego szpitala piśmie z 29 stycznia 2021 rokuD. (...)(...)Ministerstwa Zdrowia wskazał, że każdorazowo osoba zgłaszana jako uprawniona musi spełniać warunek wykonywania zawodu medycznego oraz uczestniczenia w udzielaniu świadczeń zdrowotnych w bezpośrednim kontakcie z pacjentami z podejrzeniem i z zakażeniem wirusem(...)2 (co oznacza wymóg bezpośredniego kontaktu zarówno z pacjentem z podejrzeniem jak i pacjentem ze stwierdzonym zakażeniem wirusem(...)2). Intencją przyjętego rozwiązania było nieobejmowanie dodatkiem osób wykonujących zawód medyczny, w których kontakt z pacjentem z podejrzeniem lub zakażeniem wirusem(...)2 jest jedynie potencjalny lub nie znajduje potwierdzenia w faktycznie wykonywanych zadaniach/udzielanych świadczenia zdrowotnych na rzecz ww. pacjentów. Pismem z dnia 16 lutego 2021 roku kierowanym do Ministra Zdrowia dyrektor pozwanego szpitala wnosił o udzielenie odpowiedzi na pytanie czy jeżeli pacjent, wobec którego są wykonywane świadczenia, nie przebywa na oddziale objętym decyzją wojewody tylko w innej komórce organizacyjnej, to osoba udzielająca świadczeń również ma prawo do otrzymania dodatku. W piśmie z dnia 26 marca 2021 r.d. (...)(...)Ministerstwa Zdrowia, w odpowiedzi na pismo z 16 lutego 2021 roku, ponownie wskazał, iż „zgodnie z postanowieniami polecenia dodatkowe świadczenie pieniężne przysługuje osobom wykonującym zawód medyczny, udzielających świadczeń zdrowotnych w bezpośrednim kontakcie z pacjentami z podejrzeniem i z zakażeniem wirusem(...)2 w podmiotach leczniczych, które na mocy decyzji wojewody/polecenia Ministra Zdrowia sąszpitalami (...)poziomu zabezpieczenia”. Podkreślono, że „w przypadku osób wykonujących zawód medyczny udzielających świadczeń zdrowotnych wszpitalach (...)poziomu zabezpieczenia podstawowe znaczenie dla kwalifikacji do uprawnienia do otrzymania dodatkowe świadczenia ma spełnienie warunku uczestniczenia w udzielaniu świadczeń zdrowotnych w bezpośrednim kontakcie z pacjentami z podejrzeniem i z zakażeniem wirusem(...)2. Bezpośredni kontakt z pacjentem z podejrzeniem i zakażeniem wirusem(...)2 powinien być faktyczny (nie tylko potencjalny) i nie powinien mieć charakteru incydentalnego oraz powinien wynikać z faktycznie wykonywanych zadań/udzielanych świadczeń zdrowotnych na rzecz ww. pacjentów”. Wskazano, iż „użyte w Poleceniu wyrażenie „w bezpośrednim kontakcie z pacjentami z podejrzeniem i z zakażeniem wirusem(...)2” oznacza, że faktycznie zachodzić muszą łącznie obie przesłanki tj. bezpośredni kontakt z pacjentem z podejrzeniem zakażenia oraz z pacjentem ze zdiagnozowanym zakażeniem wirusem. W związku z otrzymaniem pisma 26 marca 2021 roku dyrektor pozwanego szpitala skierował dod. (...)(...)Ministerstwa Zdrowia pismo z 7 kwietnia 2021 roku podnosząc, iż zawarta w tym piśmie kwestia dotycząca koniunkcji zwrotu „zakażony” i „podejrzany” wymaga dodatkowego wyjaśnienia. Wniósł o wyjaśnienie z jakim pacjentami w podmiocie, który zgodnie z decyzją wojewody jestszpitalem (...)poziomu zabezpieczenia, mają mieć bezpośredni kontakt osoby wnioskujące o dodatek covidowy. W piśmie z dnia 14 maja 2021 r. dyrektor Departament Dialogu(...)Ministerstwa Zdrowia, w odpowiedzi na pismo z 7 kwietnia 2021 roku, wskazał, iż podtrzymuje stanowisko wyrażone w piśmie z 23 marca 2021 roku. Wskazano, iż „tożsame stanowisko dotyczące zakresu podmiotowego polecenia Ministra Zdrowia dla Prezesa NFZ z dnia 4 września 2020 roku (według stanu na z dnia 1 listopada 2020 roku) wielokrotnie komunikowane było przez Ministerstwo Zdrowia i zawarte zostało m.in. w materiale dla CzłonkówT. (...)Ochrony (...)oraz komunikacie Centrali Narodowego Funduszu Zdrowia z dnia 2 grudnia 2020 roku opublikowanym na stronie intranetowej Centrali”. Odnosząc się do kwestionowanego sformułowania dotyczącego bezpośredniego kontaktu osób udzielających świadczeń zdrowotnych z pacjentami z podejrzeniem i z zakażeniem wirusem(...)2 wskazano, że cytowane przez szpital fragmenty nie wykluczają się wzajemnie, bowiem niezależnie do wdrożonej procedury wszpitalu (...)poziomu zabezpieczenia np. wydzielenia dwóch odcinków – dla pacjentów z podejrzeniem zakażenia wirusem(...)2 i oddzielnie dla pacjentów ze zdiagnozowanym zakażeniem wirusem nie można wykluczyć, iż osoby wykonujące zawód medyczny spoza odrębnych (dedykowanych) odcinków faktycznie nie udzielają świadczeń w bezpośrednim kontakcie z pacjentami podejrzanymi i zakażonymi wirusem(...)2. Wyjaśniono, iż „zmiana w zakresie świadczenia dodatkowego wprowadzona w pkt. 1a polecenia z dnia 1 listopada 2020 roku zawiera warunek wykonywania zawodu medycznego oraz uczestniczenia w udzielaniu świadczeń zdrowotnych w bezpośrednim kontakcie z pacjentami z podejrzeniem i z zakażeniem wirusem(...)2 (co oznacza wymóg bezpośredniego kontaktu zarówno z pacjentem z podejrzeniem jak i pacjentem ze stwierdzonym zakażeniem wirusem(...)2)”. Powtórzono, że „dodatkowym wynagrodzeniem objęte są osoby zatrudnione wszpitalach (...)poziomu zabezpieczenia covidowego, które (kryteria wymienione poniżej musza być spełnione łącznie):  wykonują zawód medyczny,  uczestniczą w udzielaniu świadczeń zdrowotnych,  mają bezpośredni kontakt z pacjentami z podejrzeniem i z zakażeniem wirusem(...)2. W „Materiale dla CzłonkówT. (...)Ochrony (...)” opracowanym w dniu 4 grudnia 2020 roku m.in. wskazano, że „użyte w poleceniu wyrażenie w bezpośrednim kontakcie z pacjentami z podejrzeniem i z zakażeniem wirusem(...)2 oznacza, że faktycznie zachodzić muszą łącznie obie przesłanki, to jest bezpośredni kontakt z pacjentem z podejrzeniem oraz ze zdiagnozowanym zakażeniem wirusem(...)2”. Powyższy materiał został przekazany przez Ministerstwa Zdrowia w załączeniu do pisma z 9 grudnia 2020 roku kierowanego do współprzewodniczącychT. (...)Ochrony (...). NaC. (...), na którym pracę na rzecz pozwanego świadczyła każda z powódek, obowiązywała procedura P-123, dotycząca postępowania z pacjentem z podejrzeniem lub potwierdzonym zakażeniemC.-19. Przewidywała ona szczególne zasady ostrożności związane z przygotowaniem pacjenta do zabiegu operacyjnego oraz stosowanie dodatkowych środków ochrony osobistej m.in. przez pielęgniarki operacyjne. Zasady te przewidywały m.in, że:  każdy operator był zobowiązany do poinformowania(...)o przyjęciu pacjenta z podejrzeniem lub stwierdzonymC.-19, po tej informacji należało bezwzględnie wyłączyć klimatyzację na sali, w której odbywał się zabieg operacyjny;  każdy pacjent z podejrzeniem w miarę możliwości miał wykonywane badanie(...);  personel anestezjologiczny przyjmujący pacjenta w śluzie oraz zespół pielęgniarsko – lekarski miał być zabezpieczonym w odzież ochronną: jednorazowe ubranie operacyjne, jednorazowy czepek, masę(...), przyłbicę, fartuch barierowy, podwójny system rękawic diagnostycznych, obuwie blokowe z ochraniaczami;  po zabiegu operacyjnym cały personel opuszczał salę, zdejmując odzież ochronną według zasad określonych w procedurze. Stosowano jednakową procedurę w odniesieniu do pacjentów z podejrzeniemC.-19, jak i pacjentów, u których potwierdzono zakażenie. Na CentralnymB.Operacyjnym znajdują się trzy oddziały – oddział neurochirurgiczny, oddział chirurgiczny oraz oddział laryngologiczny. Na dyżurach z każdego oddziału są najczęściej dwie pielęgniarki, czyli łącznie dyżur pełni w tym samym momencie sześć pielęgniarek. Na dyżurach popołudniowych są zazwyczaj cztery pielęgniarki. Na sali operacyjnej przebywają zawsze dwie pielęgniarki – jedna z nich jest pielęgniarką pomagającą, tzw. „brudną”, druga z nich jest pielęgniarką instrumentującą tzw. „czystą”. Na centralnym bloku operacyjnym wykonywano operacje planowe oraz w przypadkach nagłych, tzw. „ostre”. Jeżeli pacjent wjeżdżał na blok operacyjny z(...), bądź z oddziału covidowego w namiocie, wtedy było wiadomo, że jest to pacjent tzw. dodatni. Zdarzały się sytuacje, że w momencie wykonywania zabiegu wynik testu na obecność(...)2 nie był znany. Dotyczyło to pacjentów wymagających natychmiastowej interwencji, przyjmowanych z "ostrego dyżuru”, którzy nie mieli wykonanego wymazu. Procedura P-123 była wdrażana, gdy zabieg miał mieć wykonany pacjent z wynikiem dodatnim testu na obecność(...)2, a także w sytuacji wyników wątpliwych. Pacjent zanim wjechał na blok operacyjny był umieszczany w śluzie. Pielęgniarki przed wejściem na salę ubierały się w kombinezony, maski, przyłbice, podwójne pary rękawiczek. Pacjent wjeżdżał na salę po tym jak została wyłączona klimatyzacja. W przekładaniu pacjenta transportowanego z izby przyjęć na blok operacyjny przez specjalną śluzę uczestniczył cały personel medyczny. Jeżeli na salę operacyjną wjeżdżał pacjent w ciężkim stanie, przy przekładaniu na stół operacyjny uczestniczyło jak najwięcej osób ze względu na standardy postępowania w takich przypadkach. W przypadku potrzeby zmiany pielęgniarki podczas operacji, taka zamiana była odnotowywana w raporcie pielęgniarskim sporządzanym po operacji. Krótsze zmiany, np. ze względu na potrzebę pójścia do toalety, nie były odnotowywane w raporcie. W raporcie z przebiegu operacyjnego uwzględniane były pielęgniarki instrumentująca oraz wspomagająca. W przypadku zmiany dyżuru, pielęgniarki wchodzące w ich miejsce również były odnotowywane. W raporcie nie były uwzględniane pielęgniarki mające jedynie krótkotrwały kontakt z pacjentem. W raporcie odnotowywano również informację, czy dany pacjent był zakażony wirusem(...)2 lub był jedynie z podejrzeniem zakażenia. Z dniem 1 czerwca 2021 roku funkcję dyrektora pozwanego szpitala objęłaM. D.. Po objęciu funkcji nowa dyrektor zleciła weryfikację personelu centralnego bloku operacyjnego pod kątem możliwości zakwalifikowania pracowników jako uprawnionych do dodatku covidowego. Poprzednia dyrekcja nie weryfikowała pod tym kątem pielęgniarek z CentralnegoB.Operacyjnego, nie były również wypłacane dodatkowe świadczenia przewidziane w poleceniu Ministra Zdrowia. W czerwcu 2021 roku na polecenie dyrekcji pozwanegoszpitala (...)- kierownik działu monitorowania świadczeń zdrowotnych dokonała weryfikacji listy pacjentów, którzy mieli wykonane zabiegi w szpitalu w okresie od listopada 2020 roku do maja 2021 roku. Weryfikacja następowania najpierw w wewnątrzszpitalnym systemieE., a następnie w(...). Listy zostały przekazane przez koordynatora bloku operacyjnegoE. G., które zostały stworzone na podstawie informacji uzyskanych od lekarzy od wpisów w księdze raportów, a także zeszycie prowadzonym przez pielęgniarki. Pismem z dnia 14 kwietnia 2021 roku pracownicy zespołu pielęgniarskiego CentralnegoB.Operacyjnego, w tym powódki, działając za pośrednictwem adwokata, skierowali do Dyrekcji pozwanego szpitala pismo, w którym wnieśli o umieszczenie ich na liście personelu medycznego, który kwalifikuje się do otrzymania dodatkowego wynagrodzenia zgodnie z Poleceniem Ministra Zdrowia z dnia 4 września 2020 roku uwzględniającego nowelizację z 1 listopada 2020 roku. W piśmie z dnia 10 maja 2021 roku, skierowanym do pełnomocnika powódek, pozwany Szpital poinformował o braku możliwości uwzględnienia wniosku zespołu pielęgniarskiego. Wskazano, że Szpital wdrożył procedury mające umożliwić wypłatę dodatkowych wynagrodzeń personelowi medycznemu, jak również podniesiono okoliczność ciągłej analizy przez pozwanego warunków spełnienia przez personel prawa do dodatku. Pismem z dnia 3 września 2021 roku pracownicy zespołu pielęgniarskiego CentralnegoB.Operacyjnego, w tym powódki, działając za pośrednictwem adwokata, skierowali do Dyrekcji pozwanego szpitala pismo, w którym zwrócili się o udzielenie informacji m.in. o podjętych przez Szpital działaniach zmierzających do uzyskania od NFZ środków dla zespołu pielęgniarskiego CentralnegoB.Operacyjnego na podstawie polecenia Ministra Zdrowia z dnia 30 września 2020 roku i polecenia Ministra Zdrowia z dnia 1 listopada 20220 roku, a także w jakiej wysokości i w jakim czasie zostaną wypłacone dodatki. W odpowiedzi na pismo z dnia 3 września 2021 roku pełnomocnika pracowników zespołu pielęgniarskiego CentralnegoB.Operacyjnego, Dyrekcja pozwanego szpitala w piśmie z 20 września 2021 roku m.in. poinformowała, że do(...)zostały zgłoszone wszystkie te osoby, które w ramach(...)wykazały kontakt z pacjentami zakażonymi. Wskazano, że część świadczeń dodatkowych została już wypłacona zespołowi pielęgniarskiemu, a kolejne świadczenia będąc wypłacone po pozytywnej weryfikacji w(...). W okresie od listopada 2020 roku do maja 2021 roku powódki uczestniczyły w zabiegach pacjentów, u których potwierdzono zakażenie(...)2, w następujących dniach: - data zabiegu: 8 grudnia 2020 roku, data pobrania wymazu: 7 grudnia 2020 roku, data wyniku wymazu: 8 grudnia 2020 roku - powódkaK. L.(jako pielęgniarka instrumentująca), - data zabiegu: 21 grudnia 2020 roku, data pobrania wymazu: 20 grudnia 2020 roku, data wyniku wymazu: 21 grudnia 2020 roku (w godzinach przed zabiegiem) - powódkaK. L.(jako pielęgniarka instrumentująca), - data zabiegu: 13 lutego 2021 roku, data pobrania wymazu i wyniku wymazu: 11 lutego 2021 roku - powódkaK. P. (1)(jako pielęgniarka instrumentująca), - data zabiegu: 25 lutego 2021 roku, data pobrania wymazu: 24 lutego 2021 roku, data wyniku wymazu: 25 lutego 2021 roku (w godzinach przed zabiegiem) - powódkaK. L.(jako pielęgniarka pomagająca), - data zabiegu: 19 marca 2021 roku, data pobrania i wyniku wymazu: 18 marca 2021 roku - powódkaK. P. (1)(jako pielęgniarka instrumentująca), - data zabiegu: 9 kwietnia 2021 roku, data pobrania wymazu i wyniku wymazu: 29 marca 2021 roku - powódkaK. P. (1)(jako pielęgniarka instrumentująca), Pozwany szpital wypłacił każdej z powódek dodatkowe świadczenie pieniężne (tzw. dodatek covidowy) za te miesiące, w których zgodnie z ustaleniami pozwanego powódki miały bezpośredni kontakt z pacjentami, wobec których test na obecność wirusa(...)2 dał wynik pozytywny. Dodatkowe wynagrodzenie z tytułu zwalczania epidemii(...)19: - powódkaK. L.otrzymała za miesiąc grudzień 2020 roku oraz luty 2021 roku, - powódkaK. P. (1)otrzymała za miesiąc luty 2021 roku, marzec 2021 roku oraz kwiecień 2021 roku. Powyższy stan faktyczny Sąd Rejonowy ustalił na podstawie dowodów z dokumentów, zeznań świadków:I. B.,E. G.,M. Ś.,A. O.,S. S.oraz przesłuchania powódek i dyrektora pozwanego szpitala w charakterze strony. Sąd dał wiarę ww. dowodom w zakresie, w jakim pozostawały spójne z poczynionym przez Sąd stanem faktycznym. Przedłożone do akt dokumenty nie były kwestionowane przez żadną ze stron, a w ocenie Sądu nie było podstaw, by podawać w wątpliwość okoliczności faktyczne wynikające z ich treści. W tak ustalonym stanie faktycznym w pierwszej kolejności Sąd Rejonowy podniósł, że na podstawieart. 355 k.p.c.należało umorzyć postępowanie w zakresie części dochodzonych przez powódki świadczeń, tj. kwoty 2457,74 zł w zakresie powództwaK. L.oraz kwoty 447,58 zł w zakresie powództwaK. P. (1), tj. w zakresie, w jakim powódki cofnęły pozwy ze zrzeczeniem się roszczenia. W ocenie Sądu w niniejszej sprawie cofnięcie pozwu było dopuszczalne, powyższa czynność nie była sprzeczna z prawem lub zasadami współżycia społecznego, nie zmierzała również do obejścia prawa (art. 203 § 1 i 4 k.p.c.), ani nie naruszała słusznego interesu pracownika (art. 469 k.p.c.). W pozostałym zakresie powództwo każdej z powódek podlegało oddaleniu jako niezasadne. Dalsze rozważania sąd I instancji odniesieniem się do zarzutu braku legitymacji biernej po stronie pozwanej. Sąd Rejonowy nie podzielając tego zarzutu zaakcentował, że - wbrew wywodom strony pozwanej - omawiane polecenie Ministra Zdrowia stanowi źródło prawa pracy, zaś obowiązek wypłaty spornych dodatków covidowych obciąża właśnie pracodawcę. Dochodzone pozwem roszczenie zostało wywiedzione z treści poleceń Ministra Zdrowia z dnia 1 listopada 2020 roku, zgodnie z którymi osobom wykonującym zawód medyczny oraz pracujących w warunkach bezpośredniej styczności z epidemią wirusa(...)2 przysługiwało w danym okresie dodatkowe świadczenie pieniężne, zwane powszechnie dodatkami covidowymi. Podstawą późniejszej wypłaty – przez szpital jako pracodawcę (art. 3 k.p.), przedmiotowego dodatku było polecenie Ministra Zdrowia skierowane do Prezesa NFZ, w treści którego sformułowano zasadnicze ramy przedmiotowe dodatku covidowego. Przedmiotowe polecenie nie było aktem normatywnym i nie zawierało norm prawnych o charakterze generalnym, powszechnie obowiązującym, nadających roszczeniowy charakter opisanym w nim świadczeniom pieniężnym. Nie sposób uznać tegoż polecania za akt normatywny powszechnie obowiązujący, zawierający normy indywidualno-konkretne. Polecenie jakkolwiek zostało wydane na podstawie prawnej przewidzianej w akcie prawnym rangi ustawowej, to nie zawiera się z zamkniętym katalogu źródeł prawa, opisanym wart. 87 ust. 1 Konstytucji RP. Polecenie nie jest także aktem prawa miejscowego w rozumieniuart. 87 ust. 2 Konstytucji RP. Polecenie bowiem nakładało zobowiązanie nie bezpośrednio na pracodawców zatrudniających lekarzy uprawnionych do otrzymania dodatku covidowego, a na Narodowy Fundusz Zdrowia, który to został zobligowany zawrzeć z podmiotami leczniczymi w tym zakresie stosowne umowy. Miało ono jednak umocowanie w obowiązujących w tym czasie przepisach rangi ustawowej. Pierwotnie było to przepis art. 10a. ustawy z 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem(...)19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. poz. 374 z późn. zm.), który stanowił, że minister właściwy do spraw zdrowia może podejmować inne niż określone w art. 10 działania związane z przeciwdziałaniem(...)19. Działania, o których mowa w ust. 1, są finansowane ze środków pochodzących z Funduszu Przeciwdziałania(...)19 lub z budżetu państwa. W przypadku zmian polecenia z dni 30 września i 1 listopada 2020 r. podstawą tą był natomiast art. 42 ustawy z dnia 14 sierpnia 2020 r. o zmianie niektórych ustaw w celu zapewnienia funkcjonowania ochrony zdrowia w związku z epidemią(...)19 oraz po jej ustaniu (Dz. U. poz. 1493 z późn. zm.), który stanowił, że obowiązek lub polecenie nałożone przez podmiot uprawniony na podstawie art. 10, art. 10a i art. 11 ustawy zmienianej w art. 20, w okresie ogłoszenia stanu zagrożenia epidemicznego lub stanu epidemii, są wykonywane do odwołania tego obowiązku lub polecenia przez podmiot uprawniony i finansowane na zasadach dotychczasowych. Obowiązek ten lub polecenie to mogły być zmieniane w tym okresie na podstawie art. 10, art. 10a i art. 11 ustawy zmienianej w art. 20. W myślart. 9 § 1 k.p., ilekroć wKodeksie pracyjest mowa o prawie pracy, rozumie się przez to przepisyKodeksu pracyoraz przepisy innych ustaw i aktów wykonawczych, określające prawa i obowiązki pracowników i pracodawców, a także postanowienia układów zbiorowych pracy i innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów i statutów określających prawa i obowiązki stron stosunku pracy. W doktrynie przez źródła prawa pracy, w znaczeniu generalnym, rozumie się akty ponadindywidualne, które określają prawa i obowiązki pracowników i pracodawców (tak: K. Baran, Komentarz do art. 9 k.p. [w:] Kodeks pracy. Komentarz, red. Baran K, e-wydanie Lex, pkt 1.1.). Istotne jest też, że w przeciwieństwie do katalogu źródeł prawa powszechnie obowiązującego, katalog źródeł prawa pracy ma charakter otwarty i źródłem takim może być każdy akt regulujący prawa i obowiązki pracodawcy i pracowników, mający charakter ponadindywidualny, generalny (por. wyrok Sądy Najwyższego z 11 czerwca 1997 r., I PKN 201/97, w którym za źródło prawa pracy przyjęto także np. umowę spółki zawierającą regulacje praw i obowiązków jej pracowników, OSNP 1998/10/296; a także wyrok Sądu Najwyższego z 22 września 2021 r..(...)33/21, w którym za źródło prawa pracy przyjęto nawet zwyczaj, OSNP 2022/6/55). Istotne dla zaliczenia danego aktu wewnętrznego do źródeł prawa pracy jest zawarcie w jego treści norm generalnych statuujących prawa i obowiązki pracodawcy i pracowników. Przy interpretacji tekstu (treści normatywnej) autonomicznego źródła prawa pracy decydujące znaczenie mają przy tym zasady wykładni aktów normatywnych, a nie odpowiednio i posiłkowo stosowane, na podstawieart. 65 k.c.w zw. zart. 300 k.p., zasady wykładni oświadczeń woli (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 grudnia 2013 r., I PK 135/13, OSNP 2015/2/21). Sąd Rejonowy zważył, że polecenie Ministra Zdrowia nie przewiduje żadnych norm będących mniej korzystnymi dla pracowników niż przepisy prawa powszechnie obowiązującego, zatem uznaniu za ważne źródło prawa pracy tegoż polecenia nie stoją na przeszkodzie normyart. 9 § 2 – 4 k.p. Polecenie Ministra Zdrowia było aktem kierownictwa wewnętrznego, który obligował NFZ, jako podległy Ministrowi Zdrowia podmiot administrowany, do zawarcia z podmiotami leczniczymi stosownych umów dotyczących dodatku covidowego. Jego adresatem nie były placówki medyczne, choć ostatecznie to one były faktycznym wykonawcą w zakresie wypłaty spornych dodatków covidowych. W konsekwencji zawarta przez pozwany szpital umowa z(...)Oddziałem Wojewódzkim (...)stanowiła umowę kauzalną, gdyż bez wydania przez Ministra Zdrowia omawianego polecenia/polecań, nie doszłoby do jej zawarcia. W treści ww. umowy skonkretyzowano obowiązki pozwanego, przy czym dwa zasadnicze obowiązki pozwanego istotne dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy to: 1) obowiązek przekazywania do(...)Oddziału (...)pisemnej informacji o łącznej kwocie niezbędnej do zapewnienia dodatkowych świadczeń pieniężnych wszystkim osobom uprawnionym do ich otrzymania za dany miesiąc; 2) obowiązek wypłacania dodatkowego świadczenia pieniężnego osobom wykonującym zawód medyczny, które uczestniczą w udzielaniu świadczeń zdrowotnych i mają bezpośredni kontakt z pacjentami z podejrzeniem lub zakażeniem wirusem(...)2. Wskazane dodatkowe świadczenie ma charakter pieniężny, a jego wysokość została dookreślona w treści umowy. Zważywszy, że uprawnionym z tytułu tego świadczenia nie była żadna ze stron umowy, ale jego spełnienie następować miało na rzecz osób wykonujących u pozwanego zawód medyczny, przedmiotowa umowa ma charakter pactum in favorem tertii. W myślart. 393 § 1 k.c.jeżeli w umowie zastrzeżono, że dłużnik spełni świadczenie na rzecz osoby trzeciej, osoba ta, w braku odmiennego postanowienia umowy, może żądać bezpośrednio od dłużnika spełnienia zastrzeżonego świadczenia. Wobec powyższego, powódki mogą domagać się pozwanego pracodawcy zapłaty określonych kwot tytułem dodatku covidowego, jeśli w ich mniemaniu zasady wypłaty przedmiotowych dodatków naruszały postanowienia zawartej z NFZ umowy oraz polecenia Ministra Zdrowia, które stanowiło podstawę do zawarcia tej umowy. Podkreślenia wymaga, że przytoczony przepis sam w sobie uzasadnia legitymację bierną pozwanego szpitala w sytuacji procesowej, w której powództwo zainicjowane zostało przez osoby, na rzecz których następować miało spełnienie świadczeń pieniężnych ujętych w umowie z NFZ. Zdaniem Sądu Rejonowego omawiane dodatki covidowe stanowią składnik wynagrodzenia, bo czynności za które przysługują były wykonywane przez pracowników szpitala, w swoim czasie pracy, w ramach swojego grafiku, w miejscu i czasie wskazanym przez szpital jako pracodawcę, w ramach podporządkowania (art. 22 § 1 kpw zw. zart. 100 § 1 i 2 kp). I choć wynagrodzenie nie ma definicji legalnej, to w doktrynie i orzecznictwie przyjmuje się, że jest ono świadczeniem: obowiązkowym, okresowym, ze stosunku pracy, przysparzająco-majątkowym, przysługujące za pracę wykonaną i należne pracownikowi od pracodawcy (zob. Z. Góral, M. Nowak [w:] Z. Góral (red.), Wynagrodzenie za pracę, Warszawa 2014, LEX). Omawiane w sprawie dodatki covidowe spełniały wszystkie powyższe kryteria. Miały charakter obowiązkowy, gdyż pracodawca był zobowiązany, po spełnieniu przez pracownika odpowiednich kryteriów, wypłacić je pracownikom – nie były zatem uznaniowe. Wypłacano je okresowo i niewątpliwie miały charakter przysparzająco-majątkowy, jako że były to świadczenia pieniężne. Pracownicy otrzymywali je za udzielanie świadczeń osobom podejrzanym i zakażonym wirusem(...)2, co było elementem ich zwykłych obowiązków służbowych. Nie były one zatem ekwiwalentem jakichś dodatkowych świadczeń, tylko stanowiły dodatkową zapłatę za wykonywane czynności lecznicze. Wreszcie, omawiane świadczenia należne były od pracodawcy pracownikom. Wskazane ustalenie także warunkuje przyznanie legitymacji biernej w niniejszej sprawie pozwanemu. Pracownicy mogli domagać się wypłacenia tych świadczeń bezpośrednio od pracodawcy. Należy bowiem pamiętać, że wynagrodzenie nie musi pochodzić z majątku pracodawcy (zob. Z. Góral, M. Nowak [w:] Z. Góral (red.), Wynagrodzenie za pracę, Warszawa 2014, LEX). Tak było w przedmiotowej sprawie – pracodawca dysponował środkami finansowymi przekazanymi mu z NFZ-u, jednak nie zmienia to faktu, że w stosunku do pracowników występował w roli pracodawcy wypłacającego wynagrodzenie za pracę. Jeśli zatem sporny dodatek covidowy jest elementem wynagrodzenia, to wobec tego dodatku należy konsekwentnie stosować kodeksowe, tzn. ustawowe zasady dotyczące wynagrodzenia za pracę, których ani polecenie Ministra Zdrowia, ani umowa NFZ z pozwaną placówką medyczną - nie może uchylić. Stosownie do dyspozycjiart. 78 § 1 k.p., wynagrodzenie za pracę powinno być tak ustalone, aby odpowiadało w szczególności rodzajowi wykonywanej pracy i kwalifikacjom wymaganym przy jej wykonywaniu, a także uwzględniało ilość i jakość świadczonej pracy. Zart. 78 § 1 k.p.wynika, że pracodawca ma obowiązek dokonać dyferencjacji wynagrodzeń pracowniczych, stosownie do kryteriów w nim wskazanych. Powyższy przepis wyznacza ramy stosunku prawnego i dopiero w procesie jego stosowania należy dokonać jego wykładni przy uwzględnieniu innych czynników – takich jak umowa NFZ ze szpitalem, akt kierownictwa wewnętrznego w postaci polecenia Ministra Zdrowia, czy też normy pozaprawne, które pozwalają na zbudowanie stosunku prawnego, czyli wzoru zachowania dla jego adresatów. Przywołana zasada ekwiwalentności świadczeń nie została na czas epidemii lub stanu zagrożenia epidemicznego wyłączona przez żaden inny przepis prawa. A zatem obowiązuje pracodawcę przy wypłacie pracownikom wszystkich składników wynagrodzenia, w tym dodatków covidowych. W ocenie Sądu Rejonowego pozwany pracodawca w sposób prawidłowy uzależnił wypłacę dodatków covidowych pracownikom od dodatkowych kryteriów – zgodnych z dyspozycjąart. 78 § 1 k.p.– a wynikających w regulacji objętych poleceniem Ministra Zdrowia z dnia 1 listopada 2020 roku. Do okoliczności niespornych w niniejszej sprawie należało m.in. spełnienie przez powódki szeregu przesłanek uprawniających do wypłaty dodatkowego świadczenia pieniężnego. Powódki jako pielęgniarki bez wątpienia zaliczały się do kręgu osób wykonujących zawód medyczny w rozumieniuart. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 roku o działalności leczniczej, a także uczestniczyły na co dzień w udzielaniu świadczeń zdrowotnych w czasie swojej pracy na CentralnymB.Operacyjnym. Zasadniczy spór między stronami sprowadzał się do tego czy w objętym sporem okresie do wypłaty dodatkowego świadczenia osobom wykonującym zawód medyczny, uczestniczącym w udzielaniu świadczeń zdrowotnych, wystarczył fakt bezpośredniego kontaktu z pacjentem podejrzanym o zakażeniem wirusem(...)2, czy też musiał to być bezpośredni kontakt z pacjentami z podejrzeniem i z zakażeniem wirusem(...)2. Nie ma racji strona powodowa wywodząc, że sporne przesłanki wynikały z pierwotnego polecenia Ministra Zdrowia z dnia 4 września 2020 roku, zaś kolejne polecenia Ministra Zdrowia nie zmieniały przesłanek a jedynie wysokość dodatków covidowych. W treści Polecenia Ministra Zdrowia z dnia 4 września 2020 roku, które stanowiło pierwowzór dla przesłanek przyznania prawa do świadczeń sformułowanych w umowie łączącej pozwany Szpital z NFZ, przesłanki te określono jako „bezpośredni kontakt z pacjentami z podejrzeniem lub zakażeniem wirusem(...)2”. Jednakże każde kolejne polecenie Ministra Zdrowia (w tym obowiązujące od 1 listopada 2020 roku) modyfikowało powyższe przesłanki precyzując, że niezbędny jest bezpośredni kontakt z pacjentami z podejrzeniem i z zakażeniem wirusem(...)2. A zatem w spornym okresie zakreślonym roszczeniami powódek i obejmującym miesiące od listopada 2020 roku do maja 2021 roku, wymagane były jednocześnie dwa kwantyfikatory zachowania pracownika medycznego, które powinny zostać spełnione łącznie, tj. „uczestniczenie” a zatem „czynny udział” a nie jedynie potencjalny, czy hipotetyczny i jednocześnie „bezpośredni” kontakt z pacjentami, którzy nie tylko byli podejrzani, ale musieli okazać się następnie zakażeni wirusem(...)2, na co z kolei wskazuje koniunkcja: „z podejrzeniem i z zakażeniem”. Powyższe oznacza, że pracodawca w sposób uprawniony wymagał, aby wypłata dodatków covidowych następowała wyłącznie przy łącznym spełnianiu ww. przesłanek, tj. kontakt z pacjentem faktycznie zakażonym wirusem(...)2 stanowił warunek sine qua non otrzymania dodatkowego świadczenia pieniężnego. Bez znaczenia pozostaje również argument strony powodowej, zgodnie z którą zdarzały się sytuacje, gdy powódki uczestnicząc w operacji nie miały wiedzy co do wyniku wymazu pacjenta poddawanego zabiegowi. Przypomnieć należy, że spełnienie przesłanek do otrzymania dodatków covidowych nie było na żadnym etapie uzależnione od wiedzy medyków co do spełnienia przesłanek zakreślonym poleceniem Ministra Zdrowia w chwili udzielania świadczeń zdrowotnych i nic nie stało na przeszkodzie, aby weryfikować je w toku lub nawet po zabiegu, co było konieczne w sytuacji zabiegów tzw. „ostrych”, gdy z uwagi na stan zdrowia pacjenta nie można było pozwolić sobie na oczekiwanie na wynik testu na obecność wirusa(...)2 do czasu rozpoczęcia operacji. Powyższej interpretacji nie może zmienić literalne brzmienie umowy zawartej w dniu 28 października 2020 roku pomiędzy pozwanym szpitalem a Narodowym Funduszem Zdrowia, stanowiącej faktyczną realizację polecenia Ministra Zdrowia. Faktycznie w treści ww. umowy zastosowano spójnik „lub” przy przesłankach dotyczących kontaktu z pacjentem podejrzanym lub zakażonym(...)2, a nie spójnik „i” który przewidywało polecenie Ministra Zdrowia obowiązujące w całym spornym okresie. Powyższa umowa była kilkukrotnie zmieniana, lecz dopieroaneks nr (...)z dnia 18 marca 2021 roku, obowiązujący od 1 kwietnia 2021 roku, zawęził krąg podmiotów uprawnionych do dodatku do osób mających bezpośredni kontakt z pacjentami z podejrzeniem i zakażeniem wirusem(...)2. Wobec faktu, że pomiędzy stronami zaistniał spór, co do prawidłowości interpretacji zapisów umowy z dnia 28 października 2020 roku, Sąd był zobligowany dokonać wykładni ww. umowy. Stosownie do treściart. 65 § 1 k.c.oświadczenie woli należy tak tłumaczyć, jak tego wymagają ze względu na okoliczności, w których złożone zostało, zasady współżycia społecznego oraz ustalone zwyczaje. W umowach należy raczej badać, jaki był zgodny zamiar stron i cel umowy, aniżeli opierać się na jej dosłownym brzmieniu (§ 2). Paragraf 2 art. 65 k.c.uzupełnia kryteria interpretacyjne stosowane do wszystkich oświadczeń woli przez dodanie – w odniesieniu do umów, tj. czynności, w których podstawowe znaczenie ma ustalenie konsensu – dwóch dodatkowych elementów oceny, tj. celu umowy i zgodnego zamiaru stron. W konsekwencji wyodrębnić można na tleart. 65 § 2trzy poziomy wykładni umowy: dosłowne (literalne) brzmienie umowy, treść oświadczeń woli ustalaną z zastosowaniem kryteriów interpretacyjnych zawartych wart. 65 § 1, wreszcie sens oświadczeń woli ustalony przez odwołanie się do zgodnego zamiaru stron i celu umowy (por. „Kodeks cywilny. Tom I. Komentarz.Art. 1–44910” prof. dr hab.K. P. (2), rok 2020, wydanie 10,L.). W orzecznictwie podkreśla się, że przepisart. 65 § 2 KCokreśla sposób wykładni oświadczeń woli stron umowy w sposób odmienny, niż ma to miejsce przy interpretacji tekstu prawnego; w umowach należy przede wszystkim badać zamiar stron i cel umowy, a dopiero w dalszej kolejności ma znaczenie dosłowne jej brzmienie (por. wyrok Sądu Najwyższego z 8 czerwca 1999 r., II CKN 379/98, OSNC 2000, Nr 1, poz. 10, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17 stycznia 2023 r.,(...)7/22). W celu ustalenia zgodnego zamiaru stron sąd nie powinien ograniczać się do zbadania samego dokumentu umowy; wskazane jest przesłuchanie stron umowy (tak: wyrok Sądu Najwyższego z 3.09.1998 r., I CKN 815/97, OSNC 1999, Nr 2, poz. 38). Ustalenie zamiaru stron może zostać dokonane także na podstawie innych dowodów, np. działań podejmowanych przez strony w celu wykonania umowy oraz przyjętej praktyki w umowach danego typu (zob. uzasadnienie wyrok Sądu Najwyższego z 18.07.1980 r., I CR 236/80, OSNCP 1981, Nr 5, poz. 80). Zeznania przesłuchanych w sprawie świadków, tj.A. D.(...)Oddziału Wojewódzkiego (...), który podpisywał umowę z dnia 28 października 2022 roku z ramienia(...),M. Ś.– zastępcy dyrektora pozwanego szpitala, która w imieniu kilku(...)szpitali z prowadziła z(...)rozmowy i korespondencję w zakresie realizacji umowy zawartej między szpitalem a NFZ orazS. S.– kierownika działu kadr i płac pozwanego szpitala, która w spornym okresie była zaangażowana w rozliczanie dodatków covidowych, a także raportowanie oraz kontakt z NFZ, nie pozostawiają wątpliwości w zakresie woli stron podpisujących umowę. Wszyscy świadkowie podkreślili, że wszystkie umowy dotyczące przekazania środków finansowych na zapewnienie dodatkowych świadczeń zostały zawarte według wzoru umowy ustalonego przez Centralę NFZ i w zasadzie nie podlegały negocjacjom. Dla wszystkich (tj. zarówno reprezentanta NFZ jak i przedstawicieli pozwanego szpitala) było oczywiste, że przesłanki uzyskania dodatków covidowych przewiduje polecenie Ministra Zdrowia, zaś umowa szpitala z NFZ dotyczy wyłącznie technicznych kwestii wypłaty ww. świadczeń, tym bardziej, że w końcowej części polecenia Ministra Zdrowia (strona 4 polecenia, pkt 5 ppkt b tiret 3 i 4), która również dotyczy wypłaty środków jest mowa o kontakcie z pacjentem z podejrzeniem lub zakażeniem wirusem. Podpisując umowę z pozwanym szpitalem,D.Oddziału (...)nie miał wątpliwości, że jest ona zgodna z treścią polecenia Ministra Zdrowia. Z zeznańA. O.wynikało również jednoznacznie, że zmiana umowy dokonanaaneksem nr (...)z dnia 18 marca 2021 roku polegająca na zastąpieniu sformułowania „z podejrzeniem lub zakażeniem wirusem(...)2” sformułowaniem „z podejrzeniem i zakażeniem wirusem(...)2” była czynnością jedynie techniczną, niewynikającą ze zmiany przesłanek polecenia Ministra Zdrowia bądź zmiany ich interpretacji, a jedynie z faktu, że w tamtym czasie pracownicy NFZ byli niezwykle obciążenie pytaniami ze strony placówek medycznych oraz osób potencjalnie uprawnionych do otrzymania dodatków covidowych, a dokonanie tej technicznej zmiany w treści umowy odciążyło pracowników NFZ w omawianym zakresie.A. O.potwierdził, że przy zawieraniu umowy z pozwanym szpitalem (oraz analogicznie innymi szpitalami), intencją Narodowego Funduszu Zdrowia było użycie w wyrażeniu „w bezpośrednim kontakcie z pacjentami z podejrzeniem i z zakażeniem wirusem(...)2” spójnika „lub” w znaczeniu logicznym spójnika „i”, gdyż taki kształt przesłanek uprawniających do otrzymania dodatków covidowych wynikał z polecenia Ministra Zdrowia, które dało asumpt do zawarcia umowy pomiędzy pozwanym z NFZ. Z zeznań świadków wynikało również, że Narodowy Fundusz Zdrowia w spornym okresie kontrolował zgłaszanie przez pozwanego osób uprawnionych do otrzymania dodatków covidowych, zaś nieuczestniczenie przez osoby wykonujące zawód medyczny w udzielaniu świadczeń medycznych pacjentom z faktycznie potwierdzonym zakażeniem(...)2, uniemożliwiało przyznanie stosownych środków na ten cel. Należy zaakcentować, że umowa pomiędzy pozwanym szpitalem a Narodowym Funduszem Zdrowia choć została zawarta w dniu 28 października 2020 roku, tj. przed 1 listopada 2020 roku, to już wówczas obowiązujące polecenie Ministra Zdrowia (dokonane zmianą w dniu 30 września 2020 roku) w swoim brzmieniu przewidywało, że przesłanki mające zastosowanie do pozwanego szpitala i powódek dotyczące konieczności kontaktu z pacjentami z podejrzeniem i zakażeniem wirusem(...)2 objęte były koniunkcją omawianych przesłanek, a zatem nie powielało przesłanek z polecenia Ministra Zdrowia z dnia 4 września 2020 roku (ze spójnikiem „lub”), co sugerowała strona powodowa. Przy dokonywaniu interpretacji spornych zapisów umowy z 28 października 2020 roku Sąd miał również na uwadze obszerną korespondencję prowadzoną między dyrekcją pozwanego szpitala a Ministerstwem Zdrowia dotyczącą realizacji przedmiotowej umowy oraz interpretacji przesłanek do wypłaty dodatków covidowych, jak również pism dyrektora(...)Oddziału Wojewódzkiego (...)i Prezesa NFZ. Z zaoferowanych przez stronę pozwaną dowodów z dokumentów jednoznacznie wynika, że interpretacja przesłanek uzyskania dodatków covidowych w spornym okresie była niezmienna, albowiem Ministerstwo Zdrowia wielokrotnie podkreślało, że użyte w Poleceniu wyrażenie „w bezpośrednim kontakcie z pacjentami z podejrzeniem i z zakażeniem wirusem(...)2” oznacza, że faktycznie zachodzić muszą łącznie obie przesłanki tj. bezpośredni kontakt z pacjentem z podejrzeniem zakażenia oraz z pacjentem ze zdiagnozowanym zakażeniem wirusem (koniunkcja zwrotu „zakażony” i „podejrzany”). Nadto akcentowano, że intencją przyjętego rozwiązania było nieobejmowanie dodatkiem osób wykonujących zawód medyczny, w których kontakt z pacjentem z podejrzeniem lub zakażeniem wirusem(...)2 jest jedynie potencjalny lub nie znajduje potwierdzenia w faktycznie wykonywanych zadaniach/udzielanych świadczenia zdrowotnych na rzecz ww. pacjentów. Tożsame wytyczne były przekazywane przez Prezesa NFZ do dyrektoraOddziału Wojewódzkiego (...), jak również w pismach zastępcy dyrektora(...)Oddziału Wojewódzkiego (...)kierowanych do pozwanego szpitala. Przeprowadzone w sprawie postępowanie dowodowe jednoznacznie potwierdza, że wolą i intencją stron umowy z 28 października 2020 roku była realizacja polecenia Ministra Zdrowia w sprawie przekazania środków finansowych na zapewnienie dodatkowych świadczeń pieniężnych osobom wykonującym zawód medyczny i zawartych w nim przesłanek uprawniających poszczególne osoby wykonujące zawód medyczny do uzyskania dodatków covidowych. W kontekście powyższych ustaleń zdaniem Sądu nie może przeważyć literalna interpretacja zapisów umowy, z której wynikało, że kontakt z pacjentami z podejrzeniem lub zakażeniem jest objęty alternatywą rozłączną a nie koniunkcją. Dla stron umowy było bowiem oczywiste, że poszczególnych postanowień umowy nie można interpretować w oderwaniu od treści polecenia Ministra Zdrowia, które w istocie stanowiło causę do zawarcia umowy pomiędzy pozwanym szpitalem a NFZ. Językowa wykładnia postanowień umowy nie znajduje potwierdzenia w woli stron zawierających tę umowę, co przesądza o jej drugorzędnym znaczeniu. Gdyby, tak jak wywodzi strona powodowa, uprawnienie do otrzymania dodatku covidowego nie musiało obejmować kontaktu z pacjentem z zakażeniem wirusem(...)2 (a jedynie z podejrzeniem zakażenia), to omawiane dodatki winny był również wypłacane dla personelu medycznego szpitali I stopnia zabezpieczenia covidowego, które przyjmowały pacjentów wyłącznie z podejrzeniem (a nie zakażeniem), czego jednak ani polecenie Ministra Zdrowia, ani umowa zawarta pomiędzy pozwanym szpitalem a NFZ nie przewidywały. W takim wypadku dodatki przysługiwałyby wszystkim, zaś sformułowane kryteria byłyby zbędne, co jak się wydaje nie było intencją autora polecenia. Kwestia odpowiedniej interpretacji przesłanek uprawniających do otrzymania dodatków covidowych nie pozostaje również obojętna z uwagi na fakt, że pozwany szpital dokonując wypłaty dodatkowych świadczeń nie dysponował środkami własnymi, a środkami publicznymi, ze wszystkimi tego konsekwencjami, w szczególności była to odpowiedzialność za naruszenie dyscypliny finansów publicznych na zasadach przewidzianych wustawie z dnia 17 grudnia 2004 r. o odpowiedzialności za naruszenie dyscypliny finansów publicznych(t.j. Dz.U. z 2021 r., poz. 289) w przypadku dopuszczenia się do wypłacenia tego dodatku osobie niespełniającej warunków do jego otrzymania. W niniejszej sprawie, jak już wcześniej wskazano, każda z powódek – jako osoba wykonująca zawód medyczny, uczestnicząca w pozwanym Szpitalu w udzielaniu świadczeń zdrowotnych – była uprawniona do dodatkowego świadczenia pieniężnego pod warunkiem potwierdzonego bezpośredniego kontaktu z pacjentami z podejrzeniem i z zakażeniem wirusem(...)2. Przeprowadzone w sprawie postępowanie dowodowe wykazało, że powódki miały bezpośredni kontakt z takim pacjentem w tych miesiącach, za które pozwany dokonał wypłaty należnego dodatkowego wynagrodzenia. PowódkaK. L.otrzymała takie świadczenie za miesiące grudzień 2020 roku oraz luty 2021 roku, natomiast powódkaK. P. (1)za miesiące luty 2021 roku, marzec 2021 roku oraz kwiecień 2021 roku. Wypłata świadczenia nastąpiła za te miesiące, w których powódki miały bezpośredni kontakt z pacjentami, wobec których wykonany test na obecność wirusa(...)2 dał wynik pozytywny. Pozwany dane te ustalił na podstawie zgłoszeń przypadków pacjentów z potwierdzonym zakażeniem dokonanych przez samych pracowników, które to dane zostały weryfikowane z wpisami w dokumentacji medycznej oraz danymi zawartymi w systemie NFZ, gdzie były sprawozdawane wszystkie wykonane wyniki naC.-19. W toku postępowania powódki nie wykazały, aby w pozostałych objętych żądaniem pozwów miesiącach, za które zapłata nie nastąpiła, którakolwiek z powódek miała kontakt z pacjentem z potwierdzonym zakażeniem wirusem(...)2. Sam fakt zatrudnienia powódek na stanowisku pielęgniarek w ramach jednostki CentralnegoB.Operacyjnego nie przesądza, że w każdym miesiącu miały one kontakt z pacjentami faktycznie zakażonych wirusem(...)2. Taką okoliczność należy bowiem udowodnić. Zdaniem Sadu również każdorazowa konieczność zastosowania procedury P-123 dotyczącej postępowania z pacjentem z podejrzeniem lub potwierdzonym zakażeniem(...)2 (gdy personel medyczny nie wiedział jaki jest wynika testu pacjenta) nie jest równoznaczne z wykazaniem, że powódki miały kontakt z pacjentami faktycznie zakażonych wirusem(...)2. Powyższe procedura przewidywała szczególne zasady ostrożności związane z przygotowaniem pacjenta oraz sali do zabiegu operacyjnego, a także stosowania dodatkowych środków ochrony osobistej, których noszenie mogło powodować większy fizyczny dyskomfort pracy personelu medycznego. Profilaktyka epidemiczna wprowadzona w danym zakładzie pracy nie może jednak prowadzić do zmiany normatywnych przesłanek uzyskania dodatków covidowych. Strona pozwana przedłożyła do akt sprawy szczegółowe zestawienia wszystkich pacjentów operowanych w spornym okresie, u których wynik testu na obecność wirusa(...)2 był pozytywny, co uprawniało pielęgniarki uczestniczące w takich zabiegach do dodatkowych świadczeń pieniężnych. Zestawienia sporządzone przez stronę pozwaną dowodzą, iż wszystkie dane obejmujące dane pacjenta, datę zabiegu, dane pielęgniarek uczestniczących w zabiegu, datę i godzinę pobrania wymazu oraz datę i godzinę wyniku wymazu zostały przez stronę pozwaną sprawdzone i zweryfikowane z posiadaną dokumentacją. Powyższe zestawienie na wniosek strony powodowej było uzupełniane i ostatecznie powódki nie przedstawiły dalszych zastrzeżeń do przedłożonych wykazów. Samo zaś przekonanie powódek, że uczestniczyły w większej ilości operacji pacjentów zakażonych, bez poparcia tych twierdzeń żadnymi dowodami, nie może przesądzić o uwzględnieniu powództwa. Powódki wyjaśniały, że wiążą swoje roszczenia z faktem, że cały czas były narażone na kontakt z osobami, które mogły mieć kontakt z osobą faktycznie zarażoną wirusem, np. podczas przebywania z innymi pielęgniarkami w pokojach socjalnych czy oczekując przed salą operacyjną na ewentualny sygnał i konieczność udzielenia pomocy w czasie trwających zabiegów. Podnieść jednak należy, że powyższe sytuacje nie wypełniają przesłanek niezbędnych do wypłaty świadczeń, gdyż w opisanych sytuacjach powódki same nie udzielały świadczeń zdrowotnych, zaś kontakt z pacjentem z zakażeniem miał dotyczyć osoby bezpośrednio uprawnionej do dodatku, a nie innej osoby, z którymi powódki mogły się zetknąć na terenie szpitala. To na powódkach jako osobach wywodzących z danych faktów określone skutki prawne (art. 6 k.c.) ciążył obowiązek udowodnienia, że w spornych miesiącach objętym powództwem również spełniły warunki do uzyskania prawa do dodatkowych świadczeń, to jest udzielały świadczeń zdrowotnych w bezpośrednim kontakcie z pacjentem z podejrzeniem zakażenia oraz z pacjentem ze zdiagnozowanym zakażeniem wirusem(...)2. Powódki tego jednak nie wykazały i nie udowodniły, aby w jakichkolwiek innych dniach miesięcy, poza tymi, za które nastąpiła już zapłata, udzielając świadczeń zdrowotnych miały kontakt z pacjentem z potwierdzonym zakażeniem wirusem(...)2. Mając na uwadze powyższe, Sąd Rejonowy powództwo każdej z powódek oddalił w pozostałym zakresie jako niezasadne. O kosztach procesu Sąd Rejonowy orzekł zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu na podstawieart. 98 § 1 i 3 k.p.c.Na ww. koszty złożyły się koszty zastępstwa procesowego, które zgodnie z dyspozycją§ 9 ust. 1 pkt 2w związku z § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2018 r. poz. 265 ze zm.) wyniosły 2700 zł i należało je zasądzić od każdej z powódek jako strony przegrywającej na rzecz pozwanego. Apelację od w/w wyroku w całości wniosły powódki:K. L.,K. P. (1)reprezentowane przez profesjonalnego pełnomocnika. Zaskarżonemu wyrokowi zarzucono: 1. naruszenie przepisów prawa procesowego, które miały istotny wpływ na treść rozstrzygnięcia, tj. a)art. 233 § 1 k.p.c.polegającą na błędnej ocenie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego oraz dokonaniu ustaleń faktycznych sprzecznych ze zgromadzonymi dowodami poprzez dokonanie wykładni umowy oraz aneksów zawartych przez pozwany Szpital z Narodowym Funduszem Zdrowia w sposób sprzeczny z ich literalnym brzmieniem, podczas gdy użycie w nich spójnika „lub” nie było przypadkowe, albowiem stanowiło powielenie treści Polecenia z 04 września 2020 r., które dało asumpt do zawarcia przez pozwanego umowy z NFZ, nie zmieniono tego zapisu w dwóch kolejnych aneksach, ostatni aneks nie przewidywał mocy wstecznej dokonanej zmiany, a pozwany Szpital nie zgłaszał zastrzeżeń i propozycji zmian spornego zapisu, co potwierdził w swoich zeznaniach świadekA. O.; b)art. 98 § 1 i 3 k.p.c.poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i zasądzenie od powódek na rzecz pozwanego kosztów procesu, podczas gdy okoliczności sprawy i jej precedensowy charakter wskazują, że obciążenie powódek kosztami jest niesłuszne, niesprawiedliwe oraz niezgodne z zasadami współżycia społecznego; c)art. 102 k.p.c.poprzez jego niezastosowanie, podczas gdy okoliczności sprawy i jej precedensowy charakter wskazują, że obciążenie powódek kosztami jest niesłuszne, niesprawiedliwe oraz niezgodne z zasadami współżycia społecznego; 2. naruszenie przepisów prawa materialnego tj.: a) Polecenia Ministra Zdrowia do Prezesa NFZ z dnia 4 września 2020 r. według stanu na dzień 1 listopada 2020 r. wydanego na podstawie art. 10 a ust. 1 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem(...)19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (DzU.2020.374 z późn. zm.) poprzez jego błędną wykładnie polegającą na uznaniu, że każda z powódek- jako osoba wykonująca zawód medyczny, uczestnicząca w udzielaniu świadczeń zdrowotnych była uprawniona do dodatkowego świadczenia pieniężnego jedynie pod warunkiem potwierdzonego bezpośredniego kontaktu z pacjentami z zakażeniem wirusem(...)2, podczas gdy: - w Poleceniu Ministra Zdrowia z dnia 04 września 2020 r., które stanowiło pierwowzór dla przesłanek przyznania prawa do „dodatku covidowego” posłużono się spójnikiem „lub'’ (alternatywa łączna), - spójnik „lub” powtórzony został w samej treści znowelizowanego Polecenia z dnia 01 listopada 2020 r. (str. 4 pkt 5); - nowelizacje Polecenia miały na celu podwyższenie kwoty wypłacanego dodatku oraz zmianę i poszerzenie zakresu podmiotów zobowiązanych do realizacji świadczeń opieki zdrowotnej, a co za tym idzie nie doszło do zaostrzenia przesłanek uprawniających do otrzymania dodatku covidowego, - gdyby intencją ustawodawcy było objęcie dodatkiem covidowym jedynie pracowników mających kontakt z pacjentami zakażonymi z wyłączeniem pacjentów podejrzanych, to w treści polecenia nie wskazano by na te dwie grupy; - na CentralnymB.Operacyjnym pozwanego Szpitala wprowadzono szczególną procedurę postępowania z pacjentami podejrzanymi o zakażenie i zakażonymi(...)2, która nie różniła się w jakikolwiek sposób, w odniesieniu do każdej z tych grup pacjentów, b)art. 65 k.c.poprzez dokonanie wykładni umowy oraz aneksów zawartych przez pozwany Szpital z Narodowym Funduszem Zdrowia w sposób sprzeczny z ich literalnym brzmieniem, podczas gdy użycie spójnika „lub” nie było przypadkowe, albowiem stanowiło powielenie treści Polecenia z 04 września 2020 r., które dało asumpt do zawarcia przez pozwanego umowy z NFZ, nie zmieniono tego zapisu w dwóch kolejnych aneksach, ostatni aneks nie przewidywał mocy wstecznej dokonanej zmiany, a pozwany Szpital nie zgłaszał zastrzeżeń i propozycji zmian spornego zapisu, co potwierdził w swoich zeznaniach świadekA. O.. W konkluzji do tak sformułowanych zarzutów apelacyjnych skarżące wniosły o zmianę wyroku Sądu I Instancji poprzez uwzględnienie powództwa w całości i tym samym o: 1. zasądzenie od pozwanego na rzecz powódkiK. L.: a) kwoty 4.229,19 zł tytułem dodatkowego wynagrodzenia z tytułu zwalczania epidemii(...)19 za miesiąc listopad 2020 roku wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 11 grudnia 2020 r. do dnia zapłaty; b) kwoty 5.646,72 zł tytułem dodatkowego wynagrodzenia z tytułu zwalczania epidemii(...)19 za miesiąc styczeń 2021 roku wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 11 lutego 2021 r. do dnia zapłaty; c) kwoty 2.368,18 zł (tytułem dodatkowego wynagrodzenia z tytułu zwalczania epidemii(...)19 za miesiąc marzec 2021 roku wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 11 kwietnia 2021 r. do dnia zapłaty; d) kwoty 6.757,57 zł tytułem dodatkowego wynagrodzenia z tytułu zwalczania epidemii(...)19 za miesiąc kwiecień 2021 roku wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 11 maja 2021 r. do dnia zapłaty; e) kwoty 6.560,85 zł tytułem dodatkowego wynagrodzenia z tytułu zwalczania epidemii(...)19 za miesiąc maj 2021 roku wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 11 czerwca 2021 r. do dnia zapłaty; 2. zasądzenie od pozwanego na rzecz powódkiK. P. (1): a) kwoty 5.306,34 zł tytułem dodatkowego wynagrodzenia z tytułu zwalczania epidemii(...)19 za miesiąc listopad 2020 roku wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 11 grudnia 2020 r. do dnia zapłaty; b) kwoty 3.542,98 zł tytułem dodatkowego wynagrodzenia z tytułu zwalczania epidemii(...)19 za miesiąc grudzień 2020 roku wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 11 stycznia 2021 r. do dnia zapłaty; c) kwoty 6.086,21 zł tytułem dodatkowego wynagrodzenia z tytułu zwalczania epidemii(...)19 za miesiąc styczeń 2021 roku wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 11 lutego 2021 r. do dnia zapłaty; d) kwoty 6.975,92 zł tytułem dodatkowego wynagrodzenia z tytułu zwalczania epidemii(...)19 za miesiąc maj 2021 roku wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 11 czerwca 2021 r. do dnia zapłaty. Jednocześnie wniesiono o zasądzenie od pozwanego na rzecz każdej z powódek kosztów procesu za pierwszą i drugą instancję, w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm prawem przepisanych. Z daleko posuniętej ostrożności procesowej pełnomocnik powódek na wypadek gdyby Sąd II instancji nie podzielił zarzutów podniesionych przez stronę powodową wniósł o zmianę pkt. 5 i 6 wyroku poprzez nieobciążanie powódek kosztami postępowania przed Sądem I instancji; nieobciążanie powódek kosztami postępowania przed Sądem II instancji. W odpowiedzi na apelację powódek pozwany reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika, wniósł o jej oddalenie i zasądzenie od powódek na rzecz pozwanego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym. Sąd Okręgowy w Łodzi zważył co następuje: Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie. Sąd pierwszej instancji ustalił w sprawie prawidłowo stan faktyczny opierając się na kompletnym materiale dowodowym. Sąd Okręgowy podziela ustalenia faktyczne Sądu pierwszej instancji i przyjmuje je za własne, co sprawia, że nie zachodzi w tym miejscu potrzeba ich szczegółowego powtarzania (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 listopada 1998 roku, sygn. akt I PKN 339/98, OSNAP 1999, nr 24, poz. 776; z dnia 22 lutego 2010 roku, sygn. akt I UK 233/09, Legalis nr 317021). W odniesieniu do wywodu prawnego zaprezentowanego przez Sąd pierwszej instancji, Sąd odwoławczy również podziela go w całości, co powoduje, że wydane w sprawie rozstrzygnięcie należało uznać za prawidłowe. Zawarte w apelacji zarzuty nie skutkują wzruszeniem zaskarżonego wyroku. Przede wszystkim, w ocenie Sądu II instancji, apelacja powódek okazała się w całości chybiona w zakresie w jakim zarzucały naruszenie przepisów procesowych tj.art. 233 k.p.c. Dokonana przez Sąd Rejonowy ocena zgromadzonego w postępowaniu materiału dowodowego jest prawidłowa i w żaden sposób nie narusza przepisuart. 233 k.p.c. Sąd II instancji zważył też, że w apelacji powódki zarzucają zarówno naruszenie prawa procesowegoart. 233 § 1 k.p.c., jak i przepisów prawa materialnego, co wzajemnie się wyklucza. Sąd Okręgowy stoi na stanowisku, że zarzut naruszenia prawa materialnego w zasadzie można podnosić jedynie wówczas, gdy nie kwestionuje się dokonanych przez Sąd I instancji ustaleń faktycznych. Zarzut naruszenia prawa materialnego winien być bowiem odnoszony do określonego stanu faktycznego, który skarżący akceptuje - a do którego to stanu faktycznego wadliwie zastosowano prawo materialne. Naruszenie prawa materialnego, jak wiadomo, może nastąpić bądź poprzez jego błędną wykładnię - czyli poprzez mylne rozumienie treści określonej normy prawnej, albo poprzez jego niewłaściwe zastosowanie, czyli poprzez błędne uznanie, iż do danego ustalonego stanu faktycznego ma zastosowanie dany przepis prawa materialnego, albo też odwrotnie, tzn. przepis, który winien mieć zastosowanie w danym stanie faktycznym - nie został zastosowany(szerzej por. postanowienie SN z 15 października 2001 r. I UK 102/99; wyrok SN z 5 października 2000 r. 11 CKN 300/00; postanowienie z 28.05.1999, 1 CKN 267/99 Prok. i Pr. 1999/11-12/34; wyrok SN z 19.01.1998, 1 CKN 424/970). W tym kontekście należy zaznaczyć, że zarzucając zarówno naruszeniaart. 233 § 1 k.p.c., jak iart. 65 k.c.powódki upatrują naruszenia tego przepisu procesowego w przeprowadzonej przez sąd meriti wykładni umowy oraz aneksów zawartych przez pozwany Szpital z Narodowym Funduszem Zdrowia w sposób sprzeczny z ich literalnym brzmieniem, podczas gdy użycie w nich spójnika „lub” nie było przypadkowe, albowiem stanowiło powielenie treści Polecenia z 4 września 2020 r., które dało asumpt do zawarcia przez pozwanego umowy z NFZ, nie zmieniono tego zapisu w dwóch kolejnych aneksach, ostatni aneks nie przewidywał mocy wstecznej dokonanej zmiany, a pozwany Szpital nie zgłaszał zastrzeżeń i propozycji zmian spornego zapisu, co potwierdził w swoich zeznaniach świadekA. O.. Nie jest jednak kwestią ustaleń faktycznych, lecz dalszym etapem procesu oceny jurydycznej, w którym sąd stosuje właściwe przepisy prawa, dekoduje wynikającą z nich normę prawną, dokonuje oceny prawnej ustalonych faktów i subsumpcji tych faktów pod przepis prawa, a wreszcie ustala konsekwencje prawne faktu uznanego za udowodniony na podstawie stosowanego przepisu prawa (zob. J. Wróblewski, Sądowe stosowanie prawa, Warszawa 1972, s. 50–52; idem, Stosowanie prawa, „Państwo i Prawo”, 1969, nr 3, s. 379–383; idem, Zasady tworzenia prawa, Warszawa 1983, s. 22). W kontekście zaprezentowanej w apelacji argumentacji Sąd II instancji podzielił nie tylko wszystkie ustalenia faktyczne w sprawie, które mają swoją podstawę w prawidłowo powołanych przez sąd meriti dokumentach, ale również podzielił dokonaną przez sąd a quo wykładnię zapisów umów zawartych przez pozwanego z NFZ w wykonaniu Polecenia Ministra Zdrowia, uznając ją jako własne stanowisko w sprawie. Przed przeprowadzeniem w ramach nadzoru instancyjnego kontroli poprawności analizy prawnej przeprowadzonej przez Sąd Rejonowy zaprezentowanej w jego pisemnym uzasadnieniu, wstępnie przypomnieć należy, że w sytuacji, gdy zainteresowani nie zgadzają się co do tego, jaki jest kształt danego stosunku prawnego, to właśnie rolą sądu jest ustalenie w sposób wiążący jego ostatecznej treści. Podkreślić też należy, że tak rozumiane zadanie sądu nie sprowadza się wyłącznie do prostego zastosowania przepisów ustawy czy postanowień umowy stron. Sąd rozpoznając sprawę winien bowiem ustalić jaki przepis ma zastosowanie w sprawie i jednocześnie w jaki sposób należy rozumieć tenże przepis, a co za tym idzie, jak wpłynie on na kształt danego stosunku prawnego, a także, jak należy rozumieć postanowienia umowy, która powołała do życia i ukształtowała dany stosunek prawny (zob. J. Frąckowiak, Orzecznictwo i doktryna jako źródło prawa prywatnego, Acta Universitatis Wratislaviensis No3828, Przegląd Prawa i Administracji, CXII WROCŁAW 2018 str. 47-65). Przypomnieć też należy, że ustawodawca tworząc dany przepis, działa w konkretnej, określonej sytuacji, w której bierze pod uwagę relacje społeczne i ich ocenę z chwili tworzenia danego przepisu (zob. J. Frąckowiak, op. Cit.). Sąd orzekając w danej sprawie, wspierając się poglądami wynikającymi z orzecznictwa oraz wyrażanymi w doktrynie, podejmuje zaś trud dostosowania pojęć zawartych w przepisach ustawy do zmieniających się okoliczności i warunków, w jakich przychodzi mu stosować dany przepis, przy czym w procesie (tak jak w realiach niniejszej sprawy) skomplikowanej wykładni przypisów, aktów prawa wewnętrznego i zapisów umowy musi uwzględniać ogólne reguły interpretacyjne, hierarchię źródeł prawa, pamiętając, że dekodowana norma prawna nie funkcjonuje „w próżni”, ale w obowiązującym systemie prawnym. Problemy te wiążą się bowiem z niezwykle istotną okolicznością stanowienia tekstów prawnych, jaką jest fakt, że są one stanowione nie na prawniczej pustyni, lecz na gruncie zastanej, powszechnie akceptowanej wykładni prawnej, którą wyznaczają zwłaszcza powszechność rozumienia pewnych zwrotów w praktyce stosowania prawa, a także powszechna ich jednolitość rozumienia w doktrynie danej dziedziny (gałęzi) prawa przy uwzględnieniu wszystkich specyficznych dla konkretnej dziedziny prawa zasad ogólnych i bezwzględnie obowiązujących w niej norm prawnych, a przede wszystkim jednoznaczne decyzje prawotwórcze zawarte wKonstytucji RP, czy w ustawach dla danej konkretnej dziedziny prawa podstawowego. Byłoby błędem, jeśli nie nonsensem prakseologicznym, powtarzanie przez interpretatora całej drogi interpretacyjnej, którą przeszła doktryna prawnicza, czy nauka prawa, a nadto byłoby wbrew prawu dochodzenia do takich rezultatów interpretacyjnych i dokonywanie takiej wykładni, która w efekcie dawałaby wynik niezgodnych zKonstytucją, czy ustawami podstawowymi dla danej dziedziny prawa. Wskazać też należy, że język powszechny musi przed nimi wszystkimi ustąpić w procesie wykładni (zob. Maciej Zieliński, Wyznaczniki reguł wykładni prawa, Ruch Prawniczy, Ekonomiczny i Socjologiczny, Rok LX, Zeszyt 3-4, 1998 r.). Warto w tym miejscu podkreślić, że wykładnia autentyczna opiera się na zbiegu dwóch płaszczyzn: stanowienia i stosowania prawa. Interpretacja norm służąca ich realizacji ma jednak zawsze charakter wtórny wobec tekstu prawnego ustanowionego przez właściwy do tego podmiot (organ). Sąd Okręgowy w Łodzi zważył, że wykładnia autentyczna może mieć charakter równoległy czy też uzupełniający względem stanowienia prawa. Problemem często występującym jest to, że tego typu wykładnia jest dokonywana przez wydających rozporządzenie, zarządzenie czy też jak w n/n sprawie polecenie - ministrów np. w formie złączników zawierających objaśnienia. Najczęściej akty tego typu wykładni nie są publikowane, a przez to nie są powszechnie dostępne, co ogranicza ich praktyczną moc, przy czym najczęściej mają postać odpowiedzi udzielanej na zapytanie skierowane przez konkretną osobę do organu, który wydał rozporządzenie, zarządzenie czy polecenie (zob. W. Góralczyk jr,Podstawy prawa, Warszawa 2004, s. 203). Sąd II instancji stoi na stanowisku, że istota mocy wiążącejwykładni autentycznejdokonanej przez podmiot stanowiący nie jest najważniejsza przede wszystkim dlatego, że nie ma znaczenia decydującego to jaki podmiot dokonałwykładni, gdyż jej moc wiążąca zawsze wynika z przepisów prawa (zob. L. Morawski,Wykładnia w orzecznictwie sądów. Komentarz, Toruń 2002, s. 35, a także T. Chauvin, T. Stawecki, P. Winczorek,Wstęp do prawoznawstwa, Warszawa 2011, s. 229). Dokumenty, na które wskazywał Sąd Rejonowy stanowią, co z całą mocą należy w tym miejscu podkreślić, rodzajwykładni autentycznejnieoficjalnej, która obejmuje interpretację wszelkiego rodzaju materiałów wytworzonych i użytych w czasie prac normatywnych czy na etapie problemów praktycznych z wykonywaniem tych norm przez podmiot podległy administracyjnie ministrowi – i z całą pewnością – co zresztą nie powinno budzić żadnych wątpliwości – nie można przypisać im mocy normatywnej. Dokumenty, na które wskazywał Sąd Rejonowy stanowią, co z całą mocą należy w tym miejscu podkreślić, rodzajwykładni autentycznejnieoficjalnej, która obejmuje interpretację wszelkiego rodzaju materiałów wytworzonych i użytych w czasie prac normatywnych czy na etapie problemów praktycznych z wykonywaniem tych norm przez podmiot podległy administracyjnie ministrowi – i z całą pewnością – co zresztą nie powinno budzić żadnych wątpliwości – nie można przypisać im mocy normatywnej. Wprost także należy podkreślić niedopuszczalność stosowania reguł wykładni autentycznej w procesie dokonywania wykładni prawa. Przykładem takiego stanowiska jest np.wyrok NSA z 13 marca 2013 r.,(...), w którym trafnie stwierdzono, że sąd I instancji, odwołując się do uzasadnienia projektu ustawy błędnie przypisał treści uzasadnienia komisyjnego projektu ustawy walorwykładni autentycznej.Pogląd taki wyraził też NSA w wyroku z 20 marca 2013 r.,(...)63 , w którym NSA uznał, że do źródeł wykładni autentycznej „nie może pretendować ani uzasadnienie projektu ustawy zgłoszone przez grupę posłów, ani złożona w toku procesu legislacyjnego opinia prawna – pomijając już okoliczność, że stanowią one tylko wyraz poglądów ich autorów”. Ponadto, w tym samym wyroku NSA całkowicie zanegował możliwość stosowania wykładni autentycznej, stwierdzając, że „wykładnia autentyczna możliwa jest tylko w takim systemie prawnym, który wyposaża prawodawcę w instrument prawny, przy zastosowaniu, którego może on autorytatywnie wypowiedzieć się na temat prawidłowego rozumienia wydanego aktu prawnego. WKonstytucji RPtakiego instrumentu prawnego jednak nie przewidziano.” Takie też stanowisko zajmuje także Sąd Okręgowy w niniejszej sprawie i traktuje wyżej przytoczone poglądy jako własne. Opowiedzenie się za niemożnością stosowania wykładni autentycznej we wskazanych wyrokach dotyczyło co prawda aktów rangi ustawowej, jednakże analogiczne podejście co do braku możliwości stosowania wykładni autentycznej dotyczy także aktów prawnych wydawanych przez organy administracyjne. Przypomnieć jedynie należy, że według definicji zawartej wKodeksie postępowania administracyjnego(k.p.a.) organami administracji publicznej są m.in. ministrowie. Pod pojęciem ministrak.p.a.rozumie m.in. Prezesa i wiceprezesa Rady Ministrów pełniących funkcję ministra kierującego określonym działem administracji rządowej, ministrów kierujących określonym działem administracji rządowej. W tym kontekście warto także wskazać, że WSA w Krakowie w wyroku z 15 września 2008 r.,(...) SA/Kr 599/08, trafnie wskazał, że „dopuszczalność odwoływania się w prawie administracyjnym do reguł wykładni autentycznej jest wykluczona ze względu na charakterystyczne cechy tego prawa. Specyfika prawa administracyjnego, które ze względu na charakterystyczny dla niego element władztwa i płynące stąd gwarancje wobec »słabszej« strony w relacjach, w jakie wchodzi administracja, powinna wykluczać a limine możliwość wiążącego powoływania się przez organ administracji na intencje, którymi kierował się on, tworząc to prawo”. Ponadto Sąd ten słusznie również wskazał, że praktyka polegająca na wyjaśnianiu norm prawnych przez ten sam podmiot, który je ustanowił, mogłaby prowadzić do obchodzenia zasady praworządności (legalizmu), a także do „dopasowywania” przepisów prawa powszechnie obowiązującego oraz konkretnych sytuacji do bieżących wartości, istotnych – w danej chwili – z punktu widzenia organu administracji publicznej, czego konsekwencją byłoby naruszenie wielu zasad, w tym szeregu zasad konstytucyjnych. Wyrażony w w/w orzeczeniu pogląd podzielił też WSA w Poznaniu w wyroku z 4 marca 2009 r.,(...) SA/Po 1055/08 69 , w którym podkreślił niedopuszczalność „odwoływania się w prawie administracyjnym do reguł wykładni autentycznej (...)”. Sąd Okręgowy w Łodzi w n/n składzie w całości aprobuje wyżej przytoczone argumenty i w efekcie przyjmuje, że przypisywanie mocy wiążącej wykładni autentycznej Polecenia Ministra Zdrowia dokonanej przez Ministra Zdrowia, jest z założenia niedopuszczalne, gdyż niosłoby za sobą zagrożenie w postaci nałożenia procesu stanowienia na proces stosowania prawa oraz, w konsekwencji, naruszenia fundamentalnych zasad prawnych. Znajduje to uzasadnienie w szczególności w zasadzie trójpodziału władz oraz wynika z konieczności respektowania konstytucyjnej zasady praworządności (legalizmu), ponieważ stanowienie i wyjaśnianie ustanowionych norm z mocą wiążącą, skupione w kompetencji jednego organu, nie tyle wykracza poza zakres wspomnianej zasady, ile pozostaje z nią w jaskrawej sprzeczności. Stanowisko dotyczy w głównej mierze aktów podustawowych i może dotyczyć sytuacji, gdy organ centralny dokonuje autorytatywnego ustalenia znaczenia przepisów uchwalonego lub wydanego przez siebie aktu. Należy natomiast opowiedzieć się za dopuszczeniem możliwości określania mianem formy wykładni definicji legalnych (zarówno w ustawach, jak i w aktach podustawowych), które pochodzą od tego samego organu (podmiotu), który stanowi normy, i (znacząco) wpływają na sposób rozumienia treści norm zawartych w tym akcie prawnym, ale wówczas to sam akt normatywny, czyli przepis prawny określa co należy rozumieć pod danym pojęciem używanym w tym akcie prawnym. Z tych przyczyn zarzuty apelujących dotyczące naruszeniaart. 233 § 1 k.p.c.nie mogły odnieść zamierzonego skutku procesowego. De facto apelacja powódek sprowadza się głównie do zarzutu błędnej wykładni prawa materialnego. Przystępując do oceny stawianych przez stronę powodową zarzutów dotyczących naruszenia prawa materialnego Sąd II instancji w pierwszej kolejności pragnie zaznaczyć, że integralnym elementem stosowania prawa w realiach badanej sprawy jest jego właściwa wykładnia, bez której urzeczywistnianie norm o charakterze generalno-abstrakcyjnym jest niemożliwe. Od prawidłowej wykładni prawa, pojmowanej jako czynności oraz rozumowania zmierzające do rekonstrukcji normy prawnej z określonych faktów normotwórczych, zależało to czy Sąd I instancji dokona ostatecznie poprawnej oceny jurydycznej zasadności roszczeń powódek czy też nie. Sąd II instancji zważył, że w rzeczywistości kluczowa dla rozstrzygnięcia w sprawie jest kwestia sprowadzająca się do udzielenia odpowiedzi na pytanie: czy osoba wykonująca zawód medyczny miała prawo do tzw. „dodatków covidowych" począwszy od listopada 2020 roku w sytuacji gdy uczestniczyła w udzielaniu świadczeń zdrowotnych mając bezpośredni kontakt jedynie z pacjentami z podejrzeniem zakażeniem wirusem(...)2. Jednocześnie Sąd II instancji, orzekający w niniejszym składzie, jest świadomy, że w sprawach pracowniczych dotyczących spornych dodatków covidowych zapadają aktualnie różne rozstrzygnięcia, co – jak wskazuje analiza tych orzeczeń - jest wynikiem różnej wykładni przede wszystkim zapisów Polecenia Ministra Zdrowia, które dało asumpt do zawierania przez NFZ umów z placówkami medycznymi i zapisów tychże umów w świetle obowiązujących przepisów. Kluczowe znaczenie dla dochodzonych dodatków covidowych, w ramach łączących strony sporu stosunków pracy, ma dokonanie właściwej wykładni zapisów umowy placówki leczniczej z NFZ , przy uwzględnieniu Polecenia Ministra Zdrowia, w świetle obowiązujących przepisów prawa pracy, a ta, jak już wyżej wspomniano, nie może być sprzeczna ani zKonstytucją, ani z przepisami prawa międzynarodowego, ani z przepisami właściwymi dla prawa pracy, w tym zwłaszczaKodeksem pracy. W badanej sprawie ważne jest także uregulowanie na gruncieKonstytucji RPkatalogu źródeł prawa i w pierwszej kolejności określenie czy Polecenie Ministra Zdrowia skierowanego do Prezesa NFZ, w którym zostały sformułowane zasadnicze ramy spornego dodatku(...)owego, można zaliczyć do źródeł prawa pracy. Sąd Okręgowy zważył, że stan epidemii koronawirusa, określony przez przepisy jako sytuacja prawna wprowadzona na danym obszarze w związku z wystąpieniem epidemii w celu podjęcia określonych w ustawie działań przeciwepidemicznych i zapobiegawczych dla zminimalizowania skutków epidemii (zob.art. 2 pkt 22 ustawy z dnia 5 grudnia 2008 r. o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi, tekst jednolity: Dz. U. z 2020 r. poz. 1845) w zakresie wykonywania kierownictwa w administracji publicznej (w tzw. jej sferze wewnętrznej) wiązał się z wydawaniem aktów administracyjnych oraz aktów normatywnych. Epidemia koronawirusa stała się przyczyną wprowadzenia nowej regulacji prawnej powodującej istotne zmiany w relacjach pomiędzy podmiotami administrującymi. W związku z pojawieniem się sytuacji kryzysowej, jaką jest epidemia, uchwalono nowe przepisy ustawowe oraz przyjęto akty wykonawcze. Wskazać też należy, że zgodnie zart. 87 ust. 1 Konstytucji RP, źródłami powszechnie obowiązującego prawa Rzeczypospolitej Polskiej są:Konstytucja, ustawy, ratyfikowane umowy międzynarodowe oraz rozporządzenia. W ust. 2 tego przepisu ustrojodawca przewidział także, że źródłami powszechnie obowiązującego prawa Rzeczypospolitej Polskiej są na obszarze działania organów, które je ustanowiły, akty prawa miejscowego. Wobec przytoczonej wyżej treściart. 87 Konstytucji RP, wskazać też należy, że przepisart. 93 ust. 1 Konstytucji RP, przewiduje, że uchwały Rady Ministrów oraz zarządzenia Prezesa Rady Ministrów i ministrów mają charakter wewnętrzny i obowiązują tylko jednostki organizacyjnie podległe organowi wydającemu te akty. Dalej z regulacji konstytucyjnej wynika, że zarządzenia są wydawane tylko na podstawie ustawy i nie mogą one stanowić podstawy decyzji wobec obywateli, osób prawnych oraz innych podmiotów. Podkreślić jednak należy, żeart. 93 Konstytucji RPwyznacza katalog otwarty wewnętrznych źródeł prawa. Niezależnie od literalnej treściart. 93, Konstytucjanie wyklucza wydawania aktów prawa wewnętrznego w innych postaciach niż uchwała RM czy zarządzenie Prezesa RM lub ministra.Konstytucjawprost upoważnia do wydawania aktów prawa wewnętrznego niektóre konstytucyjne organy państwa, jak np. Radę Ministrów, Prezesa RM, ministrów, czy Prezydenta RP. Dodać należy, że kierownictwo administracyjne odnosi się do takiej przestrzeni, w której istnieje możliwość stosowania różnorodnych – w tym również nienazwanych - środków – aktów kierownictwa. W doktrynie pojawia się jednak słuszne pytanie o granice związane z możliwością wydania tego rodzaju aktów, a także następnie o powinności wynikające z faktu ich wydania. W szczególności – także z perspektywy badanej sprawy - ma to znaczenie dla takich aktów kierownictwa, które w pewien sposób mogą dotyczyć sytuacji prawnej podmiotów spoza administracji publicznej (zob. Mariusz Szyrski, Polecenia obowiązujące i akty kierownictwa w dobie epidemii. Szansa czy zagrożenie?, Studia Prawnicze KUL 2 (86) 2021, s. 217-231). Mając na uwadze poczynione wyżej rozważania Sąd II instancji uznał, że przedmiotowe Polecenie MZ nie było aktem normatywnym i nie zawierało norm prawnych o charakterze generalnym, powszechnie obowiązującym, nadających roszczeniowy charakter opisanym w nim dodatkowym pieniężnym świadczeniom covidowym, albowiem nie zawierało normy indywidualno-konkretnej i nie nakładało ono zobowiązania bezpośrednio na pracodawców zatrudniających lekarzy uprawnionych do otrzymania rzeczonego dodatku covidowego. Polecenie Ministra Zdrowia było aktem kierownictwa wewnętrznego, który obligował NFZ, jako podległy Ministrowi Zdrowia podmiot administrowany, do zawarcia z podmiotami leczniczymi stosownych umów dotyczących dodatku covidowego. Jego adresatem nie były placówki medyczne, choć ostatecznie to one były faktycznym wykonawcą w zakresie wypłaty spornych dodatków covidowych. Przed przystąpieniem do właściwej części rozważań prawnych na temat zarzucanych przez apelantki naruszeń prawa materialnego wstępnie przypomnieć należy, że w aspekcie oceny prawnej czy polecenie Ministra Zdrowia z dnia 4 września 2020 roku w brzmieniu nadanym poleceniem z dnia 30 września 2020 roku oraz z dnia 1 listopada 2020 roku stanowiło źródło prawa pracy - zgodnie zart. 9 § 1 k.p., ilekroć wkodeksie pracyjest mowa o prawie pracy, rozumie się przez to przepisykodeksu pracyoraz przepisy innych ustaw i aktów wykonawczych, określające prawa i obowiązki pracowników i pracodawców, a także postanowienia układów zbiorowych pracy i innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów i statutów określających prawa i obowiązki stron stosunku pracy. W doktrynie przez źródła prawa pracy, w znaczeniu generalnym, rozumie się akty ponadindywidualne, które określają prawa i obowiązki pracowników i pracodawców (tak słusznie K. Baran, Komentarz do art. 9 k.p. [w:] Kodeks pracy. Komentarz, red. Baran K, e-wydanie Lex, pkt 1.1.). Istotne jest też, że w przeciwieństwie do katalogu źródeł prawa powszechnie obowiązującego, katalog źródeł prawa pracy ma charakter otwarty i źródłem takim może być każdy akt regulujący prawa i obowiązki pracodawcy i pracowników, mający charakter ponadindywidualny, generalny (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 czerwca 1997 roku, I PKN 201/97, w którym za źródło prawa pracy przyjęto np. umowę spółki zawierającą regulacje praw i obowiązków jej pracowników; a także wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 września 2021 roku.(...)33/21, w którym za źródło prawa pracy przyjęto nawet zwyczaj). W kontekście przyjętego charakteru polecenia Ministra Zdrowia jako aktu kierownictwa wewnętrznego, Sąd II instancji podzielił w szczególności pogląd Sądu Najwyższego wyrażony w wyroku z dnia 23 października 2006 roku (I PK 28/06), zgodnie z którym do źródeł prawa pracy mogą być także zaliczone akty wewnętrzne w rozumieniu przywołanego wyżejart. 93 ust. 1 Konstytucji RP, niestanowiące aktów normatywnych powszechnie obowiązujących (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 23 października 2006 roku, I PK 28/06; a także wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 czerwca 2008 roku, II PK 328/07). Dla uznania danego aktu wewnętrznego za źródło prawa pracy nie jest istotna jego nazwa (tak słusznie K. Baran, Komentarz do art. 9 k.p. [w:] Kodeks pracy. Komentarz, red. Baran K, e-wydanie Lex, pkt 3.3), a jedynie to czy w jego treści zawarte są normy generalne statuujące prawa i obowiązki pracodawcy i pracowników. Uwzględniając powyższe rozważania Sąd II instancji zważył, że polecenie Ministra Zdrowia nie przewidywało żadnych norm będących mniej korzystnymi dla pracowników niż przepisy prawa pracy powszechnie obowiązującego, a zatem Sąd a quo trafnie uznał je za źródło prawa pracy, czemu nie stoją na przeszkodzie normyart. 9 § 2 - 4 k.p. Ponieważ w pierwszej kolejności Sąd dokonuje, na tym etapie rozważań, interpretacji treści normatywnej autonomicznego źródła prawa pracy jakim jest polecenie Ministra Zdrowia, to wyraźnego podkreślenia wymaga w tym miejscu to, że przy interpretacji tekstu (treści normatywnej) autonomicznego źródła prawa pracy decydujące znaczenie mają zasady wykładni aktów normatywnych, a nie odpowiednio i posiłkowo stosowane, na podstawieart. 65 k.c.w zw. zart. 300 k.p., zasady wykładni oświadczeń woli (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 grudnia 2013 roku, I PK 135/13). Wskazać również należy, że postępowanie apelacyjne, jakkolwiek jest postępowaniem odwoławczym i kontrolnym, to jednak zachowuje charakter postępowania rozpoznawczego. Oznacza to, że sąd odwoławczy ma pełną swobodę jurysdykcyjną, ograniczoną jedynie granicami zaskarżenia. Z tego też względu sąd odwoławczy może, a jeżeli je dostrzeże - powinien naprawić wszystkie stwierdzone w postępowaniu apelacyjnym naruszenia prawa materialnego popełnione przez sąd I instancji i to niezależnie od tego, czy zostały one podniesione w apelacji, jeśli tylko mieszczą się w granicach zaskarżenia (por. wyrok Sądu Najwyższego z 13.04.2000 r., III CKN 812/98, LEX nr 40504). Sąd II instancji zważył zatem, że jeżeli chodzi o akty rangi ustawowej (z tym zastrzeżeniem, że uwagi te dotyczą także innych aktów normatywnych), możliwe są dwa sposoby ustalania przez prawodawcę wykładni ustanawianych tekstów. Jest to wykładnia dokonywana ex post w postaci wydania aktu prawnego zawierającego wykładnię oraz wykładnia ustalana ex ante, której przejaw stanowią definicje legalne (zob. J. Wróblewski, Rozumienie prawa i jego wykładnia, Warszawa–Kraków–Gdańsk–Łódź 1990, s. 60). Wykładnia ex post dokonywana przez prawodawcę „jest wiążąca, o ile spełnia proceduralne wymogi działalności prawodawczej. Ex auctoritate ustala on więc, co jest poprawnym rozumieniem tekstu prawnego” (zob. J. Wróblewski, Rozumienie prawa i jego wykładnia, Warszawa–Kraków–Gdańsk–Łódź 1990, s. 60). Z kolei definicja legalna narzuca konieczność określonej interpretacji tekstu prawnego we wskazanym przez ustawodawcę sensie (zob. M. Zieliński, Podstawowe zasady współczesnej wykładni prawa, w: Teoria i praktyka wykładni prawa, pod red. P. Winczorka, Warszawa 2005, s. 122), to zaś czyni je bardzo mocnymi dyrektywami wykładni, a to dlatego, żenormy odtwarzane z definicji legalnych determinują używanie danego zwrotu w określonym znaczeniu(zob. M. Zieliński, Wykładnia prawa. Zasady, reguły, wskazówki, Warszawa 2012, s. 211). Warto przy tym wskazać, że w orzecznictwie NSA słusznie podkreśla się, że „definicja legalna nie ma charakteru opinii, porady, czy też wskazówki, lecz posiada, jako norma prawna, moc wiążącą dla adresatów tej normy (podmiotów stosujących prawo) w zakresie rozumienia zdefiniowanego pojęcia. Zatem odstąpienie od definicji legalnej jest naruszeniem prawa” (zob. wyrok NSA z 13 maja 2010 r.,(...)402/09). Konsekwencją tego jest to, że zwrotom normatywnym zawartym w tekście prawnym należy przypisywać takie znaczenie, jakie zostało sformułowane w definicji legalnej (zob. wyrok WSA w Gorzowie Wielkopolskim z 10 grudnia 2014 r.,(...) SA/Go 691/14). Oznacza to, że definicje legalne wyraźnie kształtują decyzje interpretacyjne i są jednocześnie statuowane przez ten sam organ, który ustanowił określone przepisy. W tym kontekście jest moc wiążąca tej metody interpretacji przepisów, bo wynika ona wprost z przepisów prawa. Wprowadzenie zatem do tekstu prawnego definicji legalnej, oznacza, że nie ma ona charakteru opinii, porady, czy też wskazówki, lecz posiada, jako norma prawna, moc wiążącą dla adresatów tej normy (podmiotów stosujących prawo) w zakresie rozumienia zdefiniowanego pojęcia (por. uchwała NSA z dnia 30 października 2000 r.,(...)16/00, publik. w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych: http://orzeczenia.nsa.gov.pl/).Tym samym odstąpienie od definicji legalnej jest niczym innym jak naruszeniem prawa. Kierując się powyższymi rozważaniami Sąd II instancji zważył, że zgodnie z powołanym w apelacji przez powódki Poleceniem Ministra Zdrowia, począwszy od 1 listopada 2020 r., prawo do wypłaty przedmiotowego dodatku miała osoba wykonująca zawód medyczny w rozumieniuart. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczejuczestnicząca w udzielaniu świadczeń zdrowotnych i mająca bezpośrednikontakt z pacjentem z podejrzeniem i zakażaniem wirusem(...)2 (kontakt nie mógł być incydentalny), zgłoszona przez kierownika podmiotu leczniczego w terminach wynikających z zawartych umów o wypłatę dodatków. Rację ma Sąd Rejonowy, że roszczenia powódek nie mogą opierać się wyłącznie na poleceniu Ministra Zdrowia z dnia 4 września 2020 roku, skierowanym do Prezesa NFZ. W jego treści sformułowano wprawdzie zasadnicze ramy podmiotowe i przedmiotowe „dodatku covidowego”, ale niewątpliwie nie było ono aktem normatywnym i nie zawierało norm prawnych o charakterze generalnym, powszechnie obowiązującym, nadających roszczeniowy charakter opisanym w nim świadczeniom pieniężnym. Miało ono jednak umocowaniew obowiązujących w tym czasie przepisach rangi ustawowej. Pierwotnie był to przepis art. 10a. ustawy z 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem(...)19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. poz. 374 z późn. zm.), który stanowił, że minister właściwy do spraw zdrowia może podejmować inne niż określone w art. 10 działania związanez przeciwdziałaniem(...)19. Działania, o których mowa w ust. 1, są finansowane ze środków pochodzących z Funduszu Przeciwdziałania(...)19 lub z budżetu państwa.W przypadku zmian polecenia z dni 30 września i 1 listopada 2020 r. podstawą tą był natomiast art. 42 ustawy z dnia 14 sierpnia 2020 r. o zmianie niektórych ustaw w celu zapewnienia funkcjonowania ochrony zdrowia w związku z epidemią(...)19 oraz po jej ustaniu (Dz. U. poz. 1493 z późn. zm.), który stanowił, że obowiązek lub polecenie nałożone przez podmiot uprawniony na podstawie art. 10, art. 10a i art. 11 ustawy zmienianej w art. 20, w okresie ogłoszenia stanu zagrożenia epidemicznego lub stanu epidemii, są wykonywane do odwołania tego obowiązku lub polecenia przez podmiot uprawniony i finansowane na zasadach dotychczasowych. Obowiązek ten lub polecenie to mogły być zmieniane w tym okresie na podstawie art. 10, art. 10a i art. 11 ustawy zmienianej w art. 20. Zgodnie z umową z dnia 28 października 2020 roku na pozwanym ciążył: - obowiązek przekazywania do(...)Oddziału (...)pisemnej informacji o łącznej kwocie niezbędnej do zapewnienia dodatkowych świadczeń pieniężnych wszystkim osobom uprawnionym do ich otrzymania za dany miesiąc (§ 1 ust 5 umowy); - obowiązek wypłacania dodatkowego świadczenia pieniężnego osobom wykonującym zawód medyczny, które udzielają świadczeń zdrowotnych i mają bezpośredni kontakt z pacjentamiz podejrzeniem lub zakażeniem wirusem(...)2 (§ 1 ust 2 umowy). W tym miejscu trzeba również podnieść, że dodatkowe świadczenie w postaci dodatku covidowego ma charakter pieniężny, a jego wysokość została dookreślona w treści umowy zawartej przez NFZ z pozwanym Szpitalem. Żadna ze stron tej umowy nie była uprawniona do tego świadczenia, którego spełnienie następować miało na rzecz osób wykonujących u pozwanego zawód medyczny, co oznacza, że Sąd prawidłowo ocenił, że przedmiotowa umowa ma charakter umowy zawartej na rzecz osoby trzeciej (pactum in faworem tertii) w rozumieniuart. 393 § 1 k.c.w zw. zart. 300 k.p. Uzupełniająco Sąd II instancji wskazuje również, że dodatek covidowy był składnikiem wynagrodzenia powodów, albowiem przysługiwał za czynności wykonane przez pracowników szpitala, w czasie pracy, w ramach obowiązujących ich grafików, w miejscu i czasie wskazanym przez szpital w ramach podporządkowania pracowniczego (art. 22 § 1 kpw zw. zart. 100 § 1 i 2 kp). Nie ma wątpliwości, że „dodatki covidowe” spełniały wszystkie kryteria przypisywane w doktrynie i w jednolitym orzecznictwie sądów powszechnych i Sądu Najwyższego, wynagrodzeniu za pracę, które co prawda nie ma legalnej definicji, ale powszechnie przyjmuje się, że jest to świadczenie: obowiązkowe, okresowe, ze stosunku pracy, przysparzająco-majątkowe, przysługujące za pracę wykonaną, należne pracownikowi od pracodawcy (zob. Z. Góral, M. Nowak [w:] Z. Góral (red.), Wynagrodzenie za pracę, Warszawa 2014, LEX). Dodatkowe świadczenia covidowe bez wątpienia miały charakter obowiązkowy, gdyż pracodawca był zobowiązany wypłacić je temu pracownikowi, który spełnił określone warunki do jego przyznania. Wypłata tego świadczenia z pewnością nie mogła być realizowana w sposób dowolny i uznaniowy. Obowiązek ten, zdaniem Sądu II instancji, powstawał jednak dopiero po stwierdzeniu przez pracodawcę, że zostały spełnione przez danego pracownika odpowiednie kryteria. Pracownicy medyczni otrzymywali je za rzeczywiste wykonywanie pracy i udzielanie świadczeń osobom podejrzanym i zakażonym wirusem(...)2, co było elementem ich zwykłych obowiązków służbowych. Nie były one ekwiwalentem dodatkowych świadczeń, lecz stanowiły tylko dodatkową zapłatę za wykonywane czynności w ramach obowiązków służbowych przez tych pracowników. Świadczenia te po spełnieniu w/w warunków były należne pracownikom od pracodawcy co oznacza, że pracownicy mogli domagać się wypłacenia tych świadczeń bezpośrednio od pracodawcy bez względu na to czy środki na to dodatkowe wynagrodzenie pochodziły z majątku pracodawcy, czy też nie (zob. Z. Góral, M. Nowak [w:] Z. Góral (red.), Wynagrodzenie za pracę, Warszawa 2014, LEX). W realiach badanej sprawy pracodawca dysponował środkami finansowymi wyasygnowanymi na potencjalne wynagrodzenia dla pracowników medycznych za rzeczywiście wykonywaną pracę we wskazanych wyżej warunkach, które pracodawcy były przekazywane z NFZ-u, co nie zmienia faktu, że w stosunku do tych pracowników szpital występował w roli pracodawcy wypłacającego im dodatki covidowe jako składnik ich wynagrodzenia za pracę. Należy podkreślić, że z uwagi na okres objęty sporem sądowym na gruncie badanej sprawy - istotne znacznie ma nowelizacja Polecenia Ministra Zdrowia dokonana w dniu 30 września 2020 r. oraz 1 listopada 2020 r. Na to zresztą brzmienie powołują się wprost powódki w wywiedzionej przez siebie apelacji, w nim upatrując podstawy prawnej dochodzonych przez siebie roszczeń w zakresie, w jakim zostały oddalone przez sąd I instancji. Zmiana ta znalazła oparcie w art. 42 ustawy z dnia 14 sierpnia 2020r. o zmianie niektórych ustaw w celu zapewnienia funkcjonowania ochrony zdrowia w związku z epidemią(...)19 oraz po jej ustaniu (Dz. U. poz. 1493). W wyniku tych Poleceń - zgodnie zpunktem 1Polecenia Ministra Zdrowia z dnia 30 września 2020 r. na Narodowy Funduszu Zdrowia został nałożony obowiązek przekazania „na rzecz osób wykonujących zawód medyczny, w rozumieniuart. 2 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej(Dz. U. z 2020 r. poz. 295, z poźn. zmn.) uczestniczącym w udzielaniu świadczeń zdrowotnych i mającym bezpośredni kontakt z pacjentemz podejrzeniem i zakażeniem wirusem(...)2, z wyłączeniem osób, skierowanych do pracy w podmiotach na podstawieart. 47 ust. 1 ustawy z dnia 5 grudnia 2008r. o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi(Dz. U. z 2019r. poz. 1239, z późn. zmn.), dodatkowego świadczenia pieniężnego, wypłacanego miesięcznie, zwanego dalej „dodatkowym świadczeniem" według zasad określonych w załączniku do niniejszego polecenia, na podstawie umowy lub porozumienia". W poleceniu Ministra Zdrowia z dnia 1 listopada 2020 r. wskazano: 1. Polecam Narodowemu Funduszowi Zdrowia z siedzibą wW.(…), przekazanie podmiotom leczniczym: 1) umieszczonym w wykazie, o którym mowa w art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem(...)19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych, wykonującym działalność leczniczą w rodzaju świadczenia szpitalne oraz stacjonarne i całodobowe świadczenie zdrowotne inne niż świadczenie szpitalne w zakresie psychiatrycznej opieki zdrowotnej, w stosunku do których minister właściwy do spraw zdrowia albo wojewoda wydał polecenie albo decyzję na podstawie odpowiednio - art. 10 ust. 2 pkt 1 lit. b albo art. 11 ust. 1 i ust. 4 albo art. 11 h ust. 1 i 4 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem(...)/ID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. poz. 374, z późn. zm.), polecające: a realizację świadczeń opieki zdrowotnej na rzecz pacjentów z potwierdzonym zakażeniem(...)2 (szpital (...)poziomu), b realizację świadczeń opieki zdrowotnej w związku z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem(...)19 poprzez zapewnienie w podmiocie leczniczym łóżek dla pacjentów z podejrzeniem oraz łóżek dla pacjentów z potwierdzonym zakażeniem(...)2 (szpital (...)poziomu) (....)" (pkt 1 Polecenia) Sąd II instancji zważył, że w zgodnie z treścią pkt 1 a. w/w Polecenia Ministra Zdrowia „Świadczenie dodatkowe przyznawane jest osobom, o których mowa w pkt 1, które: a) w przypadku osób wykonujących zawód medyczny w podmiotach leczniczych, o których mowa w pkt 1 ppkt 1uczestniczą w udzielaniu świadczeń zdrowotnych i mają bezpośredni kontakt z pacjentami z podejrzeniem i z zakażeniem wirusem(...)2". W tym samym Poleceniu w załączniku do polecenia ustalono następujące zmiany w zakresie wypłaty (wersję ujednolicona Polecenia Ministra Zdrowia z dnia 4 wrześnie 2020 r. wraz z późniejszymi zmianami) w punkcie 2 lit b Polecenia postanowiono: „Podmiot powinien zostać zobowiązany do wypłaty dodatkowego świadczenia na podstawie pisemnego oświadczeniaosoby, o której mowa w poleceniu, które obejmuje,w przypadku osoby, o której mowa w pkt 1 a Polecenia: - zgodę na udostępnienie przez Podmiot właściwemu oddziałowi wojewódzkiemu Narodowego Funduszu Zdrowia i przetwarzanie przez ten oddział oraz ministra właściwego do spraw zdrowia informacji o wysokości miesięcznego wynagrodzenia tej osoby w Podmiocie na dzień udostępniania tej informacji (podając informację o wysokości wynagrodzenia nie uwzględnia się w niej wysokości świadczenia dodatkowego w przypadku gdy przysługiwało danej osobie według stanu na dzień udostępniania informacji); - w przypadku osoby zatrudnionej na innej podstawie niż stosunek pracy: informacji o wysokości miesięcznego wynagrodzenia w Podmiocie na dzień udostępniania informacji (podając informację o wysokości wynagrodzenia nie uwzględnia się w niej wysokości świadczenia dodatkowego w przypadku gdy przysługiwało danej osobie według stanu na dzień udostępniania informacji) w celu ustalenia wysokości dodatkowego świadczenia i przekazania środków finansowych na jego wypłatę". Zgodnie treścią punktu 3 lit. b Polecenia Ministra Zdrowia „Wysokość świadczenia dodatkowego w przypadku osób, o których mowa w pkt 2 lit. b, powinna być równa 100% wynagrodzenia danej osoby, o którym mowa w pkt 2 lit. b oraz nie wyższa niż 15 000 zł; w przypadku świadczenia pracy przez te osoby przez niepełny miesiąc, świadczenie dodatkowe za ten miesiąc podlegać powinno proporcjonalnemu obniżeniu". Natomiast zgodnie z treścią punktu 4 lit b Polecenia Ministra Zdrowia „Wysokość łącznej kwoty niezbędnej do zapewnienia świadczeń dodatkowych dla wszystkich osób uprawnionych do ich otrzymania uwzględniającej pozostające po stronie pracodawcy koszty na składki na ubezpieczenie społeczne, Fundusz Pracy, Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych i Fundusz Emerytur Pomostowych, za dany miesiąc powinna być ustalona na podstawie: a informacji, o której mowa w pkt 2 lit. b, przekazanej przez kierownika Podmiotu do dyrektora właściwego terytorialnie oddziału Narodowego Funduszu Zdrowia raz w miesiącu w terminie do 10. dnia każdego miesiąca w postaci elektronicznej w sposób zapewniający właściwą ochronę danych osobowych; informacja obejmuje informacje o: - osobach innych niż objęte ograniczeniem, o którym mowa w § 1 ust. 3 rozporządzenia w sprawie standardów uczestniczących w udzielaniu świadczeń zdrowotnych i mających bezpośredni kontakt z pacjentami z podejrzeniem lub zakażeniem wirusem(...)2 w okresie od 4 września 2020 r. - oraz o osobach objętych w okresie do dnia 4 września 2020 r. ograniczeniem, o którym mowa w § 1 ust. 3 rozporządzenia o standardach, które po dniu 30 września 2020 r. nadal uczestniczą w udzielaniu świadczeń zdrowotnych i mają bezpośredni kontakt z pacjentami z podejrzeniem lub zakażeniem wirusem(...)2, - oraz o osobach, które w okresie od 1 listopada 2020 r. uczestniczą w udzielaniu świadczeń zdrowotnych w bezpośrednim kontakcie zpacjentami z podejrzeniemlubzakażeniem wirusem(...)2 (...). Treść punktu 5 lit b Polecenia Ministra Zdrowia brzmi: „Podmiot powinien zostać zobowiązany do przeznaczenia środków finansowych przekazanych przez dyrektora właściwego oddziału wojewódzkiego Narodowego Funduszu Zdrowia, w wysokości ustalonej na podstawie informacji przekazanych w pkt 4, na dodatkowe świadczenia, zgodnie z zasadami określonymi w niniejszym poleceniu: (b środki finansowe dla osób, o których mowa w pkt 4 lit b przekazywane będą do podmiotu za okres uczestniczenia przez osoby, o których mowa w pkt 4 lit. b w udzielaniu świadczeń zdrowotnych w bezpośrednim kontakciez pacjentami z podejrzeniemlubzakażeniem wirusem(...)2, a także udzielaniu świadczeń zdrowotnych lub wykonywaniu czynności diagnostyki laboratoryjnej w podmiotach wymienionych w punkcie 1 ppkt 2 i 3 polecenia." . Uwzględniając zatem treść cytowanych punktów Sąd II instancji zważył, że w powyższym Poleceniu Ministra Zdrowia grupa podmiotów uprawnionych do spornego dodatku została określona (zdefiniowana)w pkt 1 aPolecenia Ministra Zdrowia z dnia 1 listopada 2020 r. jako: „ osoby wykonujące zawód medyczny w podmiotach leczniczych, o których mowa w pkt 1 ppkt 1uczestniczą w udzielaniu świadczeń zdrowotnych i mają bezpośredni kontakt z pacjentami z podejrzeniem z zakażeniem wirusem(...)2". W dalszych punktach Polecenia Ministra Zdrowia mowa jest już nie o tym kto jest uprawniony do dodatku covidowego, ale o samych zasadach dotyczących wypłaty dodatków podmiotom uprawnionym, oznaczonym, jako : „osoby,które w okresie od 1 listopada 2020 r. uczestniczą w udzielaniu świadczeń zdrowotnych w bezpośrednim kontakcie z pacjentami z podejrzeniem lub zakażeniem wirusem(...)2”. Wobec poczynionych wyżej rozważań prawnych na temat definicji legalnej należy zatem, w ocenie Sądu II instancji, przyjąć, że decydującym w sprawie jest, że to w cytowanym wyżej punkcie 1 a Polecenia Ministra Zdrowia w brzmieniu obowiązującym od 1.11.2020 r. został jasno określony katalog podmiotów uprawnionych do dodatku covidowego, natomiast dalsze punkty tego Polecenia, dotyczące wskazania zasad technicznych związanych z wypłatą na rzecz tych osób dodatków, w żaden sposób nie mogą rozszerzać tego katalogu podmiotów uprawnionych określonych w analizowanym Poleceniu w koniunkcji „i". W tym też znaczeniu, czyli jako koniunkcja, winny być interpretowane zawarte z pozwanym szpitalem umowy (umowa z dnia 28 października 2020r. zmieniona aneksami z dnia: 19.11.2020r. , 18.03.2021r.). Warto przy tym wskazać, że nawet powódki w swojej apelacji nie tylko nie negują tego, że to właśnie Polecenie Ministra Zdrowia powinno stanowić podstawę do interpretacji umowy w zakresie ustalania katalogu podmiotów uprawnionych do dodatku covidowego, ale wprost upatrują w jego treści podstawy prawnej do zasądzenia oddalonych przez Sąd I instancji roszczeń. Zatem rozstrzygnięcie Sądu I instancji było prawidłowe co do oddalonych roszczeń powódek, z uwagi na właściwe ustalenie katalogu osób uprawnionych do dodatku. W kontekście tego, że zmiana umowy nastąpiła dopiero aneksem z 18.03.2021 r. wskazać należy, że znaczenie zasady swobody umów, jeśli nie jest wykluczona na gruncie stosunku pracy, jest ograniczone ze względu na własne, ustawowe uregulowania prawa pracy (art. 300 KP). Umowa cywilna jest nieważna w całości albo w części, jeśli jest sprzeczna z ustawą albo ma celu obejście prawa, chyba że właściwy przepis przewiduje inny skutek, w szczególności ten, iż na miejsce nieważnych postanowień czynności prawnej wchodzą odpowiednie przepisy ustawy -art. 58 § 1 KC.Nie trzeba więc szerzej uzasadniać, że wolą stron nie można zmienić powszechnych regulacji prawa pracy (ustawy) (zob. wyrok Sądu Najwyższego - Izba Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 23 czerwca 2022 r.,I (...)115/21, Legalis nr 2853777). Umowa szpitala z NFZ z 28.10.2020 r. nie może zatem, zdaniem Sądu II instancji, przesądzić, że po dniu 1.11.2020 r. uprawniony jest szerszy krąg osób do dodatku covidowego niż wynikający z definicji legalnej zawartej w obowiązującym w tym czasie Poleceniu Ministra Zdrowia z 1.11.2020 r. A więc po zmianie w warstwie faktycznej i materialnoprawnej nie można było, uznać, że w spornym okresie roszczenia powódek były zasadne również za wykonywanie świadczeń medycznych z osobami jedynie podejrzanymi o zakażenie wirusemS.-C.-2, a co nie zostało następnie potwierdzone, że faktycznie osoby te były zakażone. Ustalenia w sprawie potwierdzają, że w okresie objętym sporem, którego dotyczy apelacja powódek, jako posiadające kontakt jedynie z pacjentami z podejrzeniem zakażeniem wirusem(...)2, nie były zgłoszone przez pozwanego na liście osób uprawnionych do „dodatkowych covidowych. W procesie wykładni pojęcia osoby uprawnionej do „dodatku covidowego" w okresie od 1.11.2020 r. należy stosować treść wydanego Polecenia Ministra Zdrowia, który zdefiniował krąg podmiotów uprawnionych do dodatku w ten sposób, że określił w punkcie 1 a Polecenia, w brzmieniu nadanym od 1.11.2020 r., iż dodatek ten przysługiwał jedynie pielęgniarkom uczestniczącym, w sposób nieincydentalny w udzielaniu świadczeń zdrowotnych i mającym bezpośredni kontakt z pacjentami z podejrzeniem i z zakażeniem wirusem(...)2. Z tego powodu Sąd II instancji uznał, że w okresie od 1.11.2020 r. niewystarczającym był kontakt jedynie z pacjentami z podejrzeniem zakażenia wirusem(...)2, jeśli później nie zostało potwierdzone, że osoby te były zakażone. Przekazane wraz z Poleceniem Ministra Zdrowia zadanie ściśle określa grupę osób uprawnioną do otrzymania dodatku, którą należy traktować, zdaniem Sądu II instancji, jako definicję legalną zawartą w punkcie 1 a Polecenia. Pozwany Szpital przy realizacji umowy o wypłatę dodatków przyjmował interpretację, co do osób uprawnionych, zgodną z przedmiotową definicją legalną z punktu 1 a Polecenia Ministra Zdrowia, a która wynikała wprost z obowiązującej treści tego aktu kierownictwa wewnętrznego od 1.11.2020 r. Zdaniem Sądu Okręgowego nie budzi wątpliwości, że krąg podmiotów legitymowanych do dodatku covidowego w okresie od 1.11.2020 r. wynika wprost z treści punktu 1 a Polecenia Ministra Zdrowia w brzmieniu obowiązującym w tym czasie. Dodać należy, że jeżeli językowe znaczenie tekstu prawnego jest jasne, wówczas – zgodnie z zasadą clara non sunt interpretanda – nie ma potrzeby sięgania po inne, pozajęzykowe metody wykładni. Niemniej jednak w ocenie Sądu Okręgowego za trafnością przedstawionego zapatrywania przemawiają również rezultaty wykładni pozajęzykowej, jaką jest wykładnia systemowa. Dyrektywa systematyki wewnętrznej aktu prawnego nakazuje uwzględnianie przy ustalaniu znaczenia normy prawnej miejsca jej umieszczenia w tekście ustawy.Zwrócić należy wobec tego uwagę, że przepis dotyczący określenia podmiotów uprawnionych do dodatku covidowego zgodnie z Poleceniem MZ z 1.11.2020 r., znajduje się w pkt 1 a. Normodawca sam zatem zakreślił krąg podmiotów uprawnionych do tego dodatku. Z drugiej zaś strony, Minister Zdrowia uregulował przepisy dotyczące sposobu wypłaty tego dodatku w dalszych punktach w/w Polecenia. Przepis pkt 1 a Polecenia jest zatem przepisem zasadniczym, głównym w stosunku do dalszych punktów tego aktu, które mają już jedynie charakter wykonawczy. Taką regulację uznać należy za świadomy zabieg normodawcy, czyli Ministra Zdrowia, zmierzający do określenia kręgu podmiotów uprawnionych do dodatku w definicji legalnej zawartej w punkcie 1a Polecenia z 1.11.2020 r. Przepis ten trzeba interpretować w sposób ścisły i zawężający. Niezależnie zatem od oceny tej regulacji, niedopuszczalnym jest rozszerzanie kręgu podmiotów legitymowanych do dodatku covidowego o inne podmioty, na podstawie dalszych punktów dotyczących sposobu wypłaty tego dodatku, a nie określenia kto jest do niego uprawniony. Zdaniem Sądu Okręgowego wyniki wykładni językowej treści punktu 1 a Polecenia Ministra Zdrowia z 1.11.2020 r. oraz wykładni systemowej prowadzą do uznania, że apelacja powódek okazała się niezasadna. Pamiętać również należy, że w teorii prawa funkcjonuje założenie o racjonalności ustawodawcy. Przyjęcie takiej idealizującej zasady pozwala na prawidłową ocenę analizowanych przepisów oraz całego kontekstu prawnego, w jakich one występują, jako elementów koherentnego systemu świadomie skonstruowanego zgodnie z regułami językowymi i technikami legislacyjnymi. Minister Zdrowia jako normodawca, określając krąg podmiotów uprawnionych do dodatku w Poleceniu z 1.11.2020 r., nie uczynił tego bezwiednie i przypadkowo. W sytuacji, gdy punkt 1 a Polecenia Ministra Zdrowia z 1.11.2020 r. zawiera definicję legalną osób uprawnionych do dodatku covidowego, niedopuszczalne jest ustalanie kręgu podmiotów uprawnionych w drodze wykładni rozszerzającej. Warto również dodać, że na przełomie 2020 i 2021 roku, a także na wiosnę 2021 r. przypadało kolejne nasilenie pandemii(...)19 i w tym czasie znacząco wzrosła liczba hospitalizowanych. Konieczność ochrony zdrowia personelu medycznego wiązała się ze stosowaniem podwyższonych środków bezpieczeństwa (wydzielanie stref „brudnych" i „czystych”, stosowanie wymazów u pacjentów etc.), a także środków ochrony osobistej (kombinezony, dedykowane maseczki etc.). Dodatek covidowy z jednej strony miał stanowić swego rodzaju wyrównanie dolegliwości związanych z obiektywnie konieczną zmianą charakteru wykonywanej pracy, z drugiej stanowić zachętę dla lekarzy i pracowników medycznych do świadczenia opieki medycznej w takich warunkach. Bezdyskusyjnie większe dolegliwości i większe narażenie na niebezpieczeństwo zakażenia ponosili pracownicy, którzy regularnie, często, a nawet stale świadczyli opiekę medyczną pacjentom zakażonym i podejrzanym o zakażenie. Przy czym „podejrzenie zakażenia”, o którym mowa w analizowanym Poleceniu MinistraZ., musiało być bezpośrednie, a nie tylko potencjalne. W istniejących w tym okresie warunkach epidemiologicznych każdego można było uznać za potencjalnie zakażonego. Podejrzenie zakażenia musiało zatem być obiektywnie uzasadnione wystąpieniem objawów chorobowych sugerujących możliwość zakażenia wirusem(...)2. Powyższe, zdaniem Sądu II instancji, także przemawia za tym, że niesłusznym byłoby ewentualne zrównywanie sytuacji pracowników, którzy mieli kontakt jedynie z pacjentami podejrzanymi o zakażenie i to sporadycznie, z sytuacją pracowników świadczących opiekę nad pacjentami zakażonymi. Procedury przyjęte w pozwanym szpitalu w dużym stopniu ograniczyły możliwość zetknięcia się z pacjentem chorym naC.-19 na spornym oddziale. Prawdą jest, że także tam zdarzały się przypadki zakażenia koronawirusem, jednak ich liczba w porównaniu np. z „oddziałami covidowymi”, gdzie przebywali tylko chorzy naC.-19, nie była duża, a nadto pozwany wypłacił powódkom „dodatki covidowe” w przypadku zaistnienia takiej sytuacji. Należy przy tym pamiętać, że przedmiotowy okres cechował się dużą ilością zakażeń w całym społeczeństwie. Z dużą dozą prawdopodobieństwa można zatem stwierdzić, że w żadnym dużym zakładzie pracy nie dałoby się wyeliminować całkowicie możliwości zakażenia się koronawirusem. Tymczasem dodatkowe obciążenia, jakie wiązały się z warunkami świadczenia pracy na oddziałach covidowych w związku z dodatkowym zabezpieczeniem, stanowiły dodatkowy ściśle określony odpowiednik dużego wkładu pracy, który łącznie z realnym narażeniem własnego zdrowia w stanie stwierdzonego istniejącego zagrożenia uzasadniał wartościowanie płacy. Rolą dyrektora szpitala było zatem - z mocy ustawy - takie ukształtowanie reguł przyznawania dodatku covidowego, aby nie naruszyć powszechnie obowiązujących przepisów prawa pracy dotyczących zasad określania wynagrodzenia i obowiązku równego traktowania w zakresie wynagradzania. Gdyby bowiem hipotetycznie przyjąć, że każdy pracownik, świadczący choćby jeden raz świadczenia zdrowotne pacjentowi tylko podejrzanemu o zakażenie, miał prawo do takiego samego dodatku (w takiej samej wysokości), jak pracownik, który stale udziela świadczeń w bezpośrednim kontakcie z pacjentem tzw. covidowym, to pracodawca narażałby się na zarzut nierównego traktowania, złamaniaart. 78 § 1 kp, a także ponosiłby hipotetycznie odpowiedzialność za naruszenie reguł dyscypliny finansów publicznych w odrębnym reżimie odpowiedzialności. Należy bowiem zauważyć, że pozwany Szpital, jako jednostka sektora finansów publicznych, winien kierować się zasadami dokonywania wydatków publicznych zgodnie z kryteriami określonymi wart. 44 ust. 3 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, tj. m.in. w sposób celowy i oszczędny, z zachowaniem zasad: uzyskiwania najlepszych efektów z danych nakładów oraz optymalnego doboru metod i środków służących osiągnięciu założonych celów. Naruszenie tych zasad mogłoby, w określonych przypadkach, skutkować pociągnięciem do odpowiedzialności z tytułu naruszenia dyscypliny finansów publicznych. W tym kontekście warto zauważyć, że to pozwany pracodawca był faktycznie wykonawcą Polecenia Ministra Zdrowia mimo, że nie jest on adresatem tego polecenia. Na pozwanego pracodawcę został zatem faktycznie nałożony obwiązek wypłaty określonej kategorii swoich pracowników dodatkowego wynagrodzenia na określonych warunkach. Z drugiej jednak strony pozwany w tym zakresie nie dysponował środkami własnymi, a zapewnianymi mu w ramach zawartej z NFZ umowy przez tenże podmiot. Środki z NFZ zostały wyasygnowane na wypłatę dodatków covidowych i przekazane do pozwanego pracodawcy nie po to by zostały wypłacone w sposób automatyczny, ale po zweryfikowaniu przez pozwanego czy dana osoba spełnia warunki w danym miesiącu do otrzymania takiego dodatku. Pozwany Szpital miał zatem obowiązek rozliczenia się z tych środków z NFZ. W konsekwencji pozwany przy wypłacaniu dodatków covidowych dysponował środkami publicznymi, ze wszystkimi tego konsekwencjami, w szczególności istnieniem odpowiedzialności za naruszenie dyscypliny finansów publicznych na zasadach przewidzianych wustawie z dnia 17 grudnia 2004 r. o odpowiedzialności za naruszenie dyscypliny finansów publicznych(t.j. Dz.U. z 2021 r., poz. 289). Tym samym z jednej strony pracodawca został zobligowany do stosowania norm zawierających nieostre pojęcia odnoszące się do zakresu uprawnionych do otrzymania dodatku covidowego, a z drugiej zaś został obarczony odpowiedzialnością w przypadku dopuszczenia się do wypłacenia tego dodatku osobie niespełniającej warunków do jego otrzymania, samemu będąc jednocześnie związanym obowiązującymi go przepisami kodeksowymi regulującymi zasady na jakich powinno być kształtowane wynagrodzenie podległych mu pracowników. W kontekście zaś podnoszonego w apelacji strony powodowej ustalania zgodnego zamiaru stron umowy w trybieart. 65 § 2 k.c.należy podkreślić, że warunki umowy szpitali z NFZ w tym zakresie nie podlegały negocjacjom, a rola szpitala ograniczała się do zaakceptowania i podpisania wzoru umowy przysłanego „z centrali”. Umowa miała zatem charakter czysto adhezyjny, nie-konsensualny, co czyni poszukiwanie zgodnego zamiaru stron zadaniem dość iluzorycznym. W istocie, umowa między NFZ a szpitalami była w tak znacznym stopniu odseparowana od autonomii woli stron, że stosowanie do niej instrumentarium cywilnoprawnego wymaga nieco odmiennego podejścia. W warstwie wolicjonalnej ten stosunek prawny bliższy był bowiem akceptacji narzuconego odgórnie polecenia, jak w stosunku administracyjnoprawnym. Jeżeli zatem źródłem roszczenia pracownika jest umowa szpitala z NFZ, to może ona nim być tylko w takim zakresie, w jakim upoważnia ją do tego polecenie Ministra Zdrowia, a nie w szerszym. Na koniec należy wskazać, że pełnomocnik powódek zaskarżył wyrok w całości, a zatem również w punkcie 1, w którym to Sąd Rejonowy umorzył postępowanie z powództwaK. L.w zakresie kwoty 2457,74 zł i w punkcie 3, w którym to umorzył postępowanie z powództwaK. P. (1)w zakresie kwoty 447,58 zł na podstawieart. 355 k.p.c.z uwagi na cofnięcie pozwu ze zrzeczeniem się roszczenia. Jednakże w tym zakresie pełnomocnik powódki w apelacji nie poczynił żadnych zarzutów, nie wskazał czy wnosi o zmianę tego orzeczenia czy też o jego uchylenie. W związku z powyższym Sąd Okręgowy uznał, że rozstrzygnięcie Sądu Rejonowego w tym zakresie odpowiada prawu. W zakresie kosztów procesu związanych z postępowaniem pierwszoinstancyjnym, Sąd Okręgowy zmienił wyrok Sądu I instancji i zastosował dobrodziejstwoart. 102 k.p.c., zgodnie z którym w wypadkach szczególnie uzasadnionych Sąd może zasądzić od strony przegrywającej tylko część kosztów albo nie obciążać jej w ogóle kosztami. Przepisykodeksu postępowania cywilnegostatuują tym samym zasadę, że wprawdzie wynik procesu z reguły decyduje o obowiązku zwrotu kosztów przeciwnikowi, niemniej nie jest to obowiązek nieograniczony i podlega ocenie z punktu widzenia zasad słuszności. Kodeks nie konkretyzuje pojęcia "wypadków szczególnie uzasadnionych", pozostawiając ich kwalifikację, przy uwzględnieniu całokształtu okoliczności danej sprawy, sądowi (por. m.in. postanowienie SN z dnia 20 grudnia 1973 roku, II CZ 210/73). Zastosowanie przez sądart. 102 k.p.c.powinno być oceniane w całokształcie okoliczności, które by uzasadniały odstępstwo od podstawowych zasad decydujących o rozstrzygnięciu w przedmiocie kosztów procesu. Do kręgu tych okoliczności należy zaliczyć zarówno fakty związane z samym przebiegiem procesu, jak i fakty leżące na zewnątrz procesu zwłaszcza dotyczące stanu majątkowego i sytuacji życiowej (por. postanowienie SN z dnia 14 stycznia 1974 roku, sygn. akt II CZ 223/73). Do wypadków szczególnie uzasadnionych w rozumieniuart. 102 k.p.c.można także zaliczyć sytuacje wynikające z charakteru żądania poddanego rozstrzygnięciu sądu (por. postanowienie SN z dnia 1 września 1973 roku, sygn. akt I CZ 122/73, OSNC rok 1974, poz. 98). Okoliczności te powinny być oceniane przede wszystkim z uwzględnieniem zasad współżycia społecznego. ( Wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie - III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 28 listopada 2017 r.III AUa 231/17). Należy podkreślić, żeart. 102 k.p.c.chroni w wypadkach "szczególnie uzasadnionych" stronę przegrywającą w ten sposób, że Sąd uwzględniając całokształt okoliczności sprawy może nie obciążyć jej obowiązkiem zwrotu kosztów procesu stronie wygrywającej w ogóle albo też obowiązek ten ograniczyć do części należnych kosztów. Ponadto, zastosowanieart. 102 k.p.c.nie wymaga wcześniejszego wniosku strony, ponieważ strona przegrywająca rzadko składa jeszcze przez ogłoszeniem niekorzystnego dla niej rozstrzygnięcia wniosek "o zastosowaniuart. 102 k.p.c.na wypadek nieuwzględnienia jej stanowiska", gdyż mógłby on być poczytany, jako brak przekonania, co do swoich racji. Co najistotniejsze, wygórowane żądanie zasądzenia świadczenia, którego wysokość zależy od oceny sądu, przy czym powód jest subiektywnie przekonany o jego zasadności, może usprawiedliwiać zastosowanieart. 102 k.p.c. Reasumując Sąd Okręgowy nie obciążył powódek kosztami procesu za I instancję z uwagi na fakt, że materia przedmiotowego postępowania należy niewątpliwie do wyjątkowo skomplikowanych, a nadto w tego rodzaju sprawach, rozpoznawanych na terenie całego kraju, zapadają odmienne orzeczenia. Tym samym powódki mogły być przekonane o zasadności wytoczonych powództw. Powyższe skutkowało zmianą zaskarżonego wyroku, zgodnie zart. 386 § 1 k.p.c., o czym Sąd orzekł w punkcie 1 sentencji wyroku. Na podstawieart. 385 k.p.c.Sąd Okręgowy oddalił apelację powódek zgodnie z powyższymi rozważaniami w pozostałej części – punkt 2 sentencji wyroku. Z powyżej przytoczonych przyczyn Sąd Okręgowy odstąpił także, na podstawieart. 102 k.p.c.w zw. zart. 391 § 1 k.p.c., od obciążenia powódek kosztami procesu za II instancję , o czym orzekł w punkcie 3 sentencji wyroku.

15/251000/0004021/Pa

Sąd Okręgowy w Łodzi

VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

152515050001006_II_K_000832_2023_Uz_2024-01-23_001

II K 832/23

2024-01-23 01:00:00.0 CET

2024-02-02 17:35:05.0 CET

2024-02-02 11:29:10.0 CET

15251505

1006

REASON

UZASADNIENIE Formularz UK 1 Sygnatura akt IIK832/23 Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formula

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Ewa Grabarz" xPublisher="ewa.grabarz" xEditorFullName="Ewa Grabarz" xEditor="ewa.grabarz" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="3" xFlag="published" xVolType="15/251505/0001006/K" xYear="2023" xVolNmbr="000832" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="32"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="30"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="35"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="118"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="11"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="42"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="15"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="123"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="5"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="11"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="2"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="8"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="114"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="71"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="99"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> <xText>Formularz UK 1</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText>Sygnatura akt</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>IIK832/23</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText><xIx>Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie <xLexLink xArt="art. 343;art. 343 a;art. 387" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k.</xLexLink> albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>USTALENIE FAKTÓW </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.1</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Fakty uznane za udowodnione </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>1.1.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xAnon>S. W.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xText>W dniu 11 października 2023 roku około godz. 17.10 na <xAnon>ul. (...)</xAnon> w <xAnon>B.</xAnon>, woj. <xAnon> (...)</xAnon>, kierował w ruchu lądowym motorowerem <xAnon>marki J.</xAnon> o <xAnon>nr rej. (...)</xAnon>, znajdując się w stanie nietrzeźwości z zawartością 2,51 promila alkoholu we krwi, tj. o czyn z <xLexLink xArt="art. 178 a;art. 178 a § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 178 a § 1 kk</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Numer karty </xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.2</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Fakty uznane za nieudowodnione </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>1.2.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione </xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód </xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Numer karty</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>OCena DOWOdów </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2.1</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Dowody będące podstawą ustalenia faktów </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp. faktu z pkt 1.1</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uznania dowodu</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2.2</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów<xBRx></xBRx>(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów) </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>PODSTAWA PRAWNA WYROKU </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt rozstrzygnięcia z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xAnon>S. W.</xAnon></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText>Oskarżony poruszał się jako kierujący motorowerem po drodze publicznej znajdując się w stanie nietrzeźwości z zawartością 2,51 promila alkoholu we krwi. Swoim zachowaniem wyczerpał znamiona przestępstwa z <xLexLink xArt="art. 178 a;art. 178 a § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 178a § 1 kk</xLexLink>.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">3.2. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">3.3. Warunkowe umorzenie postępowania</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">3.4. Umorzenie postępowania</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText>3.5. Uniewinnienie</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i <xBRx></xBRx>środki związane z poddaniem sprawcy próbie </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt rozstrzygnięcia <xBRx></xBRx>z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt z wyroku odnoszący się <xBRx></xBRx>do przypisanego czynu</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xAnon>S. W.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>I.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>Przypisany oskarżonemu czyn miał charakter zawiniony. W ustalonym stanie faktycznym mógł zachować się zgodnie z obowiązującym porządkiem prawnym i nie zachodziły żadne okoliczności, które wyłączałyby jego winę. Ponadto czyn ten był bezprawny, a stopień ich społecznej szkodliwości był wyższy niż znikomy.</xText> <xText>Jako okoliczności łagodzące przy wymiarze kary, Sąd wziął pod uwagę przyznanie się do winy oraz uprzednią niekaralność oskarżonego. Ponadto Sąd miał na względzie wyrażenie skruchy przez <xAnon>S. W.</xAnon>.</xText> <xText>Na niekorzyść bez wątpienia przemawiała okoliczność, iż zawartość alkoholu we krwi oskarżonego była znaczna.</xText> <xText>Zdaniem Sądu wymierzona kara 250 stawek dziennych grzywny przy ustaleniu wartości jednej stawki dziennej na kwotę 10 zł odpowiada stopniowi winy i społecznej szkodliwości przypisanego oskarżonemu czynu oraz pozwala na osiągnięcie zapobiegawczych i wychowawczych celów kary w stosunku do niego, a także czyni zadość potrzebie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.</xText> <xText>Oskarżony działał umyślnie i istotnie naruszył dobra chronione prawem tzn. bezpieczeństwo w ruchu, zawartość alkoholu we krwi przekraczała dozwoloną wartość; stopień zatem winy oskarżonego (niedochowania wierności prawy) był znaczny.</xText> <xText>W oparciu o warunki osobiste, rodzinne i stosunki majątkowe oskarżonego, a przede wszystkim o jego możliwości zarobkowe Sąd ustalił wysokość stawki dziennej na kwotę 10 zł. Oskarżony utrzymuje się z prac dorywczych.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xAnon>S. W.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>2.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>I.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>Sąd zobligowany był do orzeczenia środka karnego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 3 lat. Zdaniem Sądu okres ten w przypadku oskarżonego jest wystarczający, by mógł on przemyśleć swoje postępowanie, i w przeszłości nie dopuszczać się tego typu zachowań, które nie są bez znaczenia dla innych uczestników ruchu drogowego.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xAnon>S. W.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>4.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>I.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>Kolejną konsekwencją skazania za przestępstwo przeciwko komunikacji określone w <xLexLink xArt="art. 178 a;art. 178 a § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 178a § 1 kk</xLexLink> musiało być orzeczenie na podstawie <xLexLink xArt="art. 43 a;art. 43 a § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 43a § 2 kk</xLexLink> świadczenia pieniężnego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej; jego wysokość zgodnie z wymienionym przepisem wynosi co najmniej 5 000 zł, a Sąd doszedł do przekonania, że brak jest wystarczających podstaw do orzekania go w wysokości przekraczającej jego minimalną ustawową wartość.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">5</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt rozstrzygnięcia <xBRx></xBRx>z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xAnon>S. W.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>3.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>I.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>W oparciu o dyspozycję <xLexLink xArt="art. 63;art. 63 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 63 § 1 kk</xLexLink> Sąd zaliczył oskarżonemu na poczet orzeczonej kary grzywny okres zatrzymania w sprawie.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">6</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>inne zagadnienia </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText><xIx>W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia, <xBRx></xBRx>a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText>Na wszystkie kary i środki karne oskarżony wyraził zgodę. Celowym jest uzupełnienie podstawy wymiaru kary o <xLexLink xArt="art. 37 a;art. 37 a § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 37a § 1 kk</xLexLink>, bowiem oskarżony dopuścił się popełnienia czynu po 01 października 2023 r., kiedy to zmianie podlegała treść <xLexLink xArt="art. 178 a;art. 178 a § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 178a § 1kk</xLexLink>.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">7</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>KOszty procesu </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt rozstrzygnięcia z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>5.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText>W oparciu o <xLexLink xArt="art. 627" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 627 kpk</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 616;art. 616 § 1;art. 616 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 616 § 1 i 2 kpk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 2;art. 2 ust. 1;art. 2 ust. 1 pkt. 1" xIsapId="WDU19730270152" xTitle="Ustawa z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych" xAddress="Dz. U. z 1973 r. Nr 27, poz. 152">art. 2 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych</xLexLink> (Dz. U. z 1983 r. Nr 49 poz. 223 z późn. zm.) Sąd zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 250 zł tytułem opłaty oraz kwotę 324,19 zł tytułem zwrotu poniesionych w sprawie wydatków, na którą to sumę składają się wydatki poniesione w postępowaniu przygotowawczym (w tym opinia biegłego) oraz ryczałt za doręczenia na etapie sądowym sprawy.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">7</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Podpis </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> </xClmn> </xRow> </xRows> </xBlock> </xPart>

Ewa Grabarz

Ewa Grabarz

UZASADNIENIE Formularz UK 1 Sygnatura akt IIK832/23 Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybieart. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k.albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza. 1 USTALENIE FAKTÓW 1.1 Fakty uznane za udowodnione Lp. Oskarżony Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano) 1.1.1. S. W. W dniu 11 października 2023 roku około godz. 17.10 naul. (...)wB., woj.(...), kierował w ruchu lądowym motoroweremmarki J.onr rej. (...), znajdując się w stanie nietrzeźwości z zawartością 2,51 promila alkoholu we krwi, tj. o czyn zart. 178 a § 1 kk Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione Dowód Numer karty 1.2 Fakty uznane za nieudowodnione Lp. Oskarżony Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano) 1.2.1. Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione Dowód Numer karty 2 OCena DOWOdów 2.1 Dowody będące podstawą ustalenia faktów Lp. faktu z pkt 1.1 Dowód Zwięźle o powodach uznania dowodu 2.2 Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów) Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2 Dowód Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu 3 PODSTAWA PRAWNA WYROKU Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Oskarżony ☒ 3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem 1. S. W. Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej Oskarżony poruszał się jako kierujący motorowerem po drodze publicznej znajdując się w stanie nietrzeźwości z zawartością 2,51 promila alkoholu we krwi. Swoim zachowaniem wyczerpał znamiona przestępstwa zart. 178a § 1 kk. ☐ 3.2. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej ☐ 3.3. Warunkowe umorzenie postępowania Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania ☐ 3.4. Umorzenie postępowania Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania ☐ 3.5. Uniewinnienie Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia 4 KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne iśrodki związane z poddaniem sprawcy próbie Oskarżony Punkt rozstrzygnięciaz wyroku Punkt z wyroku odnoszący siędo przypisanego czynu Przytoczyć okoliczności S. W. 1. I. Przypisany oskarżonemu czyn miał charakter zawiniony. W ustalonym stanie faktycznym mógł zachować się zgodnie z obowiązującym porządkiem prawnym i nie zachodziły żadne okoliczności, które wyłączałyby jego winę. Ponadto czyn ten był bezprawny, a stopień ich społecznej szkodliwości był wyższy niż znikomy. Jako okoliczności łagodzące przy wymiarze kary, Sąd wziął pod uwagę przyznanie się do winy oraz uprzednią niekaralność oskarżonego. Ponadto Sąd miał na względzie wyrażenie skruchy przezS. W.. Na niekorzyść bez wątpienia przemawiała okoliczność, iż zawartość alkoholu we krwi oskarżonego była znaczna. Zdaniem Sądu wymierzona kara 250 stawek dziennych grzywny przy ustaleniu wartości jednej stawki dziennej na kwotę 10 zł odpowiada stopniowi winy i społecznej szkodliwości przypisanego oskarżonemu czynu oraz pozwala na osiągnięcie zapobiegawczych i wychowawczych celów kary w stosunku do niego, a także czyni zadość potrzebie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Oskarżony działał umyślnie i istotnie naruszył dobra chronione prawem tzn. bezpieczeństwo w ruchu, zawartość alkoholu we krwi przekraczała dozwoloną wartość; stopień zatem winy oskarżonego (niedochowania wierności prawy) był znaczny. W oparciu o warunki osobiste, rodzinne i stosunki majątkowe oskarżonego, a przede wszystkim o jego możliwości zarobkowe Sąd ustalił wysokość stawki dziennej na kwotę 10 zł. Oskarżony utrzymuje się z prac dorywczych. S. W. 2. I. Sąd zobligowany był do orzeczenia środka karnego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 3 lat. Zdaniem Sądu okres ten w przypadku oskarżonego jest wystarczający, by mógł on przemyśleć swoje postępowanie, i w przeszłości nie dopuszczać się tego typu zachowań, które nie są bez znaczenia dla innych uczestników ruchu drogowego. S. W. 4. I. Kolejną konsekwencją skazania za przestępstwo przeciwko komunikacji określone wart. 178a § 1 kkmusiało być orzeczenie na podstawieart. 43a § 2 kkświadczenia pieniężnego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej; jego wysokość zgodnie z wymienionym przepisem wynosi co najmniej 5 000 zł, a Sąd doszedł do przekonania, że brak jest wystarczających podstaw do orzekania go w wysokości przekraczającej jego minimalną ustawową wartość. 5 Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU Oskarżony Punkt rozstrzygnięciaz wyroku Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu Przytoczyć okoliczności S. W. 3. I. W oparciu o dyspozycjęart. 63 § 1 kkSąd zaliczył oskarżonemu na poczet orzeczonej kary grzywny okres zatrzymania w sprawie. 6 inne zagadnienia W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę Na wszystkie kary i środki karne oskarżony wyraził zgodę. Celowym jest uzupełnienie podstawy wymiaru kary oart. 37a § 1 kk, bowiem oskarżony dopuścił się popełnienia czynu po 01 października 2023 r., kiedy to zmianie podlegała treśćart. 178a § 1kk. 7 KOszty procesu Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Przytoczyć okoliczności 5. W oparciu oart. 627 kpkiart. 616 § 1 i 2 kpkw zw. zart. 2 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych(Dz. U. z 1983 r. Nr 49 poz. 223 z późn. zm.) Sąd zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 250 zł tytułem opłaty oraz kwotę 324,19 zł tytułem zwrotu poniesionych w sprawie wydatków, na którą to sumę składają się wydatki poniesione w postępowaniu przygotowawczym (w tym opinia biegłego) oraz ryczałt za doręczenia na etapie sądowym sprawy. 7 Podpis

15/251505/0001006/K

Sąd Rejonowy w Bełchatowie

II Wydział Karny

153510350003006_VI_K_001065_2023_Uz_2024-02-14_001

VI K 1065/23

2024-01-24 01:00:00.0 CET

2024-02-27 17:30:04.0 CET

2024-02-27 12:16:08.0 CET

15351035

3006

SENTENCE

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 24 stycznia 2024 r. Sąd Rejonowy Poznań – Nowe Miasto i Wilda w Poznaniu, Wydział VI Karny , w składzie: Przewodniczący: sędzia Robert Grześ Protokolant: st. prot. sąd. Agnieszka Ćwiklińska po rozpoznaniu w postępowaniu zwyczajnym na rozprawie w dniu 17 stycznia 2024r. sprawy z oskarżenia publicznego, przeciwko: E. M. , s. A. i M. , ur. w dniu (...) w N. ( (...) ) oskarżonemu o to, że : w dniu 4 września 2023 roku w L. prowadził w ruchu lądowym na d

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Monika Michalak" xPublisher="michalak_sr_poznannmiw" xEditorFullName="Beata Mańska" xEditor="manka_sr_poznannmiw" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="8" xFlag="published" xVolType="15/351035/0003006/K" xYear="2023" xVolNmbr="001065" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok</xName> <xBlock> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right">Dnia 24 stycznia 2024 r.</xText> <xText><xBx>Sąd Rejonowy Poznań – Nowe Miasto i Wilda w Poznaniu, Wydział VI Karny</xBx>,</xText> <xText>w składzie:</xText> <xText><xBx> Przewodniczący: sędzia Robert Grześ</xBx></xText> <xText><xBx> Protokolant: st. prot. sąd. Agnieszka Ćwiklińska</xBx></xText> <xText>po rozpoznaniu w postępowaniu zwyczajnym na rozprawie w dniu 17 stycznia 2024r.</xText> <xText>sprawy z oskarżenia publicznego,</xText> <xText>przeciwko:</xText> <xText><xBx><xAnon>E. M.</xAnon>,</xBx> s. <xAnon>A.</xAnon> i <xAnon>M.</xAnon>, <xAnon>ur. w dniu (...)</xAnon> w <xAnon>N.</xAnon> (<xAnon>(...)</xAnon>)</xText> <xText>oskarżonemu o to, że :</xText> <xText><xBx> <xIx>w dniu 4 września 2023 roku w <xAnon>L.</xAnon> prowadził w ruchu lądowym na drodze publicznej pojazd mechaniczny marki <xAnon>S. (...)</xAnon> o <xAnon>numerze rejestracyjnym (...)</xAnon>, będąc w stanie nietrzeźwości stwierdzonym w trakcie badania urządzeniem kontrolno-pomiarowym ALCOMETR A2.0 WR AW/188.20/23 z wynikami: I badanie- 0,98 miligram/litr, II badanie – 0,96 miligram /litr, III badanie – 0,95 miligram/litr alkoholu w wydychanym powietrzu</xIx> </xBx></xText> <xText><xBx> <xIx>tj. o przestępstwo z <xLexLink xArt="art. 178 a;art. 178 a § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 178a § 1 k.k.</xLexLink></xIx> </xBx></xText> <xText xALIGNx="center"> <xBx>orzeka:</xBx></xText> <xText xALIGNx="left">Stosując na podstawie <xLexLink xArt="art. 4;art. 4 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 4 § 1 kk</xLexLink> przepisy <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">Ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. Kodeks karny</xLexLink> (Dz. U. z dnia 2 sierpnia 1997 r.) w brzmieniu obowiązującym w dniu 4 września 2023r.:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>Oskarżonego <xAnon>E. M.</xAnon> uznaje za winnego zarzucanego mu czynu, popełnionego w sposób wyżej opisany, tj. uznaje za winnego przestępstwa z <xLexLink xArt="art. 178 a;art. 178 a § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 178a § 1 k.k.</xLexLink> i za to na podstawie <xLexLink xArt="art. 178 a;art. 178 a § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 178a § 1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 33;art. 33 § 1;art. 33 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 33 § 1 i 3 k.k.</xLexLink> wymierza mu karę grzywny w wysokości 200 (dwieście) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 20 ( dwadzieścia )złotych;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>Na podstawie <xLexLink xArt="art. 42;art. 42 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 42 § 2 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 43;art. 43 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 43 § 1 k.k.</xLexLink> orzeka wobec oskarżonego środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 5 (pięciu) lat;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText>Na podstawie <xLexLink xArt="art. 63;art. 63 § 1;art. 63 § 5" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 63 § 1 i 5 k.k.</xLexLink> na poczet orzeczonej kary grzywny zalicza oskarżonemu okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 04.09.2023 r. godz. 02:20 do dnia 05.09.2023 r. godz. 13:30, przyjmując, iż jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równa się dwóm dziennym stawkom grzywny;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText>Na podstawie <xLexLink xArt="art. 43 a;art. 43 a § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 43a § 2 k.k.</xLexLink> orzeka wobec oskarżonego obowiązek zapłaty świadczenia pieniężnego w kwocie 5.000 (pięć tysięcy) złotych na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">5</xName> <xText>Na podstawie <xLexLink xArt="art. 626;art. 626 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 626 § 1 kpk</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 627" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 627 k.p.k.</xLexLink> oraz <xLexLink xArt="art. 3;art. 3 ust. 1" xIsapId="WDU19730270152" xTitle="Ustawa z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych" xAddress="Dz. U. z 1973 r. Nr 27, poz. 152">art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych</xLexLink> (Dz. U z 1983, nr 49, poz. 223 ze zm.) zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa wydatki poniesione w związku z postępowaniem w kwocie 203,23 zł (dwieście trzy złote i dwadzieścia trzy grosze) oraz wymierza mu opłatę w kwocie 400 zł (czterysta złotych).</xText> </xUnit> <xText xALIGNx="center"> <xBx>/-/ sędzia Robert Grześ</xBx></xText> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="44"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="11"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="8"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="55"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="11"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="87"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="11"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="22"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="20"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="100"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="37"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="7"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="11"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="10"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="117"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="69"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="99"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xText xALIGNx="left">Formularz UK 1</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left">Sygnatura akt</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">VI K 1065/23</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> <xText><xIx>Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może<xBRx></xBRx>ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie <xLexLink xArt="art. 343;art. 343 a;art. 387" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 343,<xBRx></xBRx>art. 343a lub art. 387 k.p.k.</xLexLink> albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie<xBRx></xBRx>o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji<xBRx></xBRx>zawartych w częściach 3–8 formularza.</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1. USTALENIE FAKTÓW</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.1. Fakty uznane za udowodnione</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="center"> <xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie<xBRx></xBRx>przypisano)</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText xALIGNx="left"></xText> </xUnit> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"><xAnon>E. M.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xText>w dniu 4 września 2023 roku w <xAnon>L.</xAnon> prowadził w ruchu lądowym na drodze publicznej pojazd mechaniczny marki <xAnon>S. (...)</xAnon> o <xAnon>numerze rejestracyjnym (...)</xAnon>, będąc w stanie nietrzeźwości stwierdzonym w trakcie badania urządzeniem kontrolno-pomiarowym ALCOMETR A2.0 WR A W/188.20/23 z wynikami: I badanie- 0,98 miligram/litr, II badanie - 0,96 miligram/litr, III badanie - 0,95 miligram/litr alkoholu w wydychanym powietrzu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xIx>Numer karty</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="14" xRowSpan="7"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>Oskarżony <xAnon>E. M.</xAnon> w dniu 4 września 2023 r. w <xAnon>L.</xAnon> prowadził na drodze publicznej pojazd mechaniczny marki <xAnon>S. (...)</xAnon> (<xAnon>nr rej. (...)</xAnon>)</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>Podczas prowadzenia pojazdu oskarżony znajdował się w stanie nietrzeźwości.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText>Podczas zatrzymania przez Policję ok. godz. 2.00 oskarżony został przebadany przez funkcjonariuszy urządzeniem kontrolno-pomiarowym ALCOMETR A2.0 WR A W/188.20/23 z wynikami: I badanie- 0,98 miligram/litr, II badanie - 0,96 miligram/litr, III badanie - 0,95 miligram/litr alkoholu w wydychanym powietrzu;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText>W związku z niniejszą sprawą oskarżony był zatrzymany przez Policję w okresie od 4 września 2023 r. godzina 02.20 do 5 września 2023 r. godzina 13.30.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">5</xName> <xText>Oskarżony jest obywatelem <xAnon>(...)</xAnon> przebywającym w RP na podstawie Karty Pobytu;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">6</xName> <xText>Oskarżony posługuje się językiem polskim w mowie i piśmie.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">7</xName> <xText>Oskarżony zamieszkuje wraz żoną oraz dwójką małoletnich synów w <xAnon>P.</xAnon> w wynajmowanym lokalu. Relacje rodzinne oraz sąsiedzkie oskarżonego są prawidłowe (bez awantur, interwencji Policji itd.);</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">8</xName> <xText>Oskarżony pracuje zarobkowo na podstawie umowy o pracę w <xAnon> firmie (...)</xAnon> od ok. 7 lat (wynagrodzenie ok. 2200 zł netto) oraz dodatkowo jako kierowca <xAnon>U.</xAnon> (dochód ok 1000 zł netto miesięcznie).</xText> </xUnit> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText xALIGNx="left">Protokół zatrzymania oskarżonego;</xText> </xUnit> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText xALIGNx="left">K. 2 – 3;</xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText xALIGNx="left">Protokół badania stanu trzeźwości</xText> </xUnit> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText xALIGNx="left">K. 4 - 5</xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText xALIGNx="left">Zeznania świadka <xAnon>G. W.</xAnon></xText> </xUnit> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText xALIGNx="left">K. 11 – 12;</xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText xALIGNx="left">Wyjaśnienia oskarżonego (protokół przesłuchania podejrzanego);</xText> </xUnit> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText xALIGNx="left">K. 17 – 18, 46 - 47;</xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">5</xName> <xText xALIGNx="left">Karta karna oskarżonego</xText> </xUnit> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">5</xName> <xText xALIGNx="left">K. 19, 36;</xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">6</xName> <xText xALIGNx="left">Wywiad środowiskowy</xText> </xUnit> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">6</xName> <xText xALIGNx="left">K. 42 – 43;</xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.2. Fakty uznane za nieudowodnione</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="center"> <xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie<xBRx></xBRx>przypisano)</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="center">----</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="center">----</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xText xALIGNx="center">---</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Numer karty</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> <xText xALIGNx="center">----</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">---</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">---</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>2. OCENA DOWODÓW</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp. faktu z pkt 1.1</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uznania dowodu</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText xALIGNx="left"></xText> </xUnit> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">Oznaczony w tabeli 1.1 numerami od 1 do 6.</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>Wszystkie powołane wyżej dowody (nr 1 – 6) tworzą jasny i spójny obraz rzeczywistości oraz wzajemnie korespondują ze sobą. W toku postępowania sądowego nie została ujawniona żadna okoliczność pozostają w sprzeczności z ww. dowodami bądź też wskazująca na odmienny przebieg zdarzenia z 4 września 2023 r. Jedynym dowodem stojącym w opozycji do przytoczonych powyżej ustaleń faktycznych są zeznania samego oskarżonego, które to jednak są w tym zakresie całkowicie odosobnione.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> <xText><xBx>2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów<xBRx></xBRx>(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia<xBRx></xBRx>dla ustalenia faktów)</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp. faktu z pkt<xBRx></xBRx>1.1 albo 1.2</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="2" xRowSpan="2"> <xText xALIGNx="left">---</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="5" xRowSpan="2"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText xALIGNx="left">Oświadczenie oskarżonego dot. adresu do korespondencji (k. 8)</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText xALIGNx="left">Oświadczenie oskarżonego dot. pojazdu <xAnon>S. (...)</xAnon> (k. 9)</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText xALIGNx="left">Wyjaśnienia podejrzanego (k. 17 – 18, 46 - 47)</xText> </xUnit> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>Odnośnie dowodów nr 1 – 2 to okazały się całkowicie nieprzydatne dla ustalenia istotnych okoliczności faktycznych w sprawie.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>Odnośnie dowodu nr 3 to Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego w zakresie w jakim zaprzeczał on by w dniu 4 września 2023 r. podczas zatrzymania go przez Policję nie znajdował się w stanie nietrzeźwości. Oskarżony wyjaśniał, że wyniki badania alkomatem, które wskazywały na stan nietrzeźwości wynikają z jego dolegliwości zdrowotnych (problemów z żołądkiem oraz zażywanych leków). Wyjaśnienia oskarżonego pozostają wszak oderwane od wszystkich innych dowodów w sprawie, a tym samym stoją w sprzeczności z zasadniczo jasnym i spójnym obrazem rzeczywistości jaki wynika z wszystkich pozostałych środków dowodowych. Sam oskarżony, mimo deklaracji złożonych w swoich wyjaśnieniach, nie przedłożył do akt postępowania żadnych dokumentów medycznych czy też leków wskazujących na jego stan zdrowia (rzekomo przebytą operację na terenie <xAnon>(...)</xAnon>) czy też wystąpienie wcześniej podobnych zdarzeń (na terenie <xAnon>(...)</xAnon>). Nie jest możliwe aby oskarżony mieszkający od kilku lat w Polsce nie korzystał z pomocy medyków w sytuacji występowania u niego poważnych dolegliwości zdrowotnych, wymagających interwencji chirurgicznej. Po z tym, nielogicznie brzmią wyjaśnienia oskarżonego, w których stwierdził, że znał swoją przypadłość powodującą samoistne pojawienie się alkoholu w wydychanym powietrzu i pomimo tego zdecydował się na prowadzenie pojazdu bez wyjaśnienia tej kwestii i uzyskania koniecznych wyników badań. Co pozwalałoby określić zdolność oskarżonego do prowadzenia pojazdów w ogóle.</xText> <xText>Innymi słowy, żadna okoliczność wskazana przez oskarżonego nie została wykazana, zaś ogólny obraz przedstawionych przez niego zdarzeń jest sprzeczny z wszystkimi innymi środkami dowodowymi.</xText> <xText>Wziąć pod uwagę należy również fakt, że wyjaśnienia oskarżonego pozostają w sprzeczności z zeznaniami świadka <xAnon>G. W.</xAnon>, która wskazała, że w dniu 3 września 2023 r. udał się wraz z rodziną do znajomych. Zeznania te wpisują się zatem w całokształt pozostałych w sprawie dowodów, z których wynika że oskarżony 3 września 2023 r. spożywał alkohol. Wiedzą powszechnie znaną jest bowiem fakt, że spotkania towarzyskie (rodzinne) stanowią okoliczności sprzyjające spożywaniu alkoholu.</xText> <xText>Trudno także dać wiarę wyjaśnieniom oskarżonego z tego względu, że zarzucany mu czyn miał miejsce 4 września 2023 r. ok. godz. 2.00 w nocy. Zwłaszcza, że okoliczność ta wpisuje się w ogólny obraz stanu faktycznego, w tym zwłaszcza uczestniczenie przez <xAnon>E. M.</xAnon> w spotkaniu ze znajomymi.</xText> <xText>Przeciwko wiarygodności wyjaśnień oskarżonego stoi także ich sprzeczność ze złożonym przez niego oświadczeniem na k. 9 (dot. zabezpieczenia pojazdu). Na rozprawie 17 stycznia 2024 r. oskarżony wskazał bowiem, że samochód <xAnon>S. (...)</xAnon> pozostał niezabezpieczony w chwili jego zatrzymania, podczas gdy bezpośrednio po zatrzymaniu sam sporządził oświadczenie (k.9) z którego wynika, że pojazd zabezpieczył we własnym zakresie.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>3. PODSTAWA PRAWNA WYROKU</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt rozstrzygnięcia<xBRx></xBRx>z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> <xText xALIGNx="left">3.1. Podstawa prawna<xBRx></xBRx>skazania albo warunkowego<xBRx></xBRx>umorzenia postępowania<xBRx></xBRx>zgodna z zarzutem</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="center">1.</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="center"><xAnon>E. M.</xAnon></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> <xText>Do znamion strony przedmiotowej przestępstwa z <xLexLink xArt="art. 178 a;art. 178 a § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 178a § 1 k.k.</xLexLink> należy prowadzenie pojazdu mechanicznego w ruchu lądowym znajdując się w stanie nietrzeźwości.</xText> <xText>Z punktu widzenia strony podmiotowej, przestępstwo to można popełnić tylko umyślnie (<xLexLink xArt="art. 8" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 8 k.k.</xLexLink>)</xText> <xText>Stanem nietrzeźwości jest stan w którym zawartość alkoholu we krwi przekracza 0,5 promila albo prowadzi do stężenia przekraczającego tę wartość lub zawartość alkoholu w 1 dm<xSUPx>3</xSUPx> wydychanego powietrza przekracza 0,25 mg albo prowadzi do stężenia przekraczającego tę wartość (<xLexLink xArt="art. 115;art. 115 § 16" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 115 § 16 k.k.</xLexLink>).</xText> <xText>W okolicznościach niniejszej sprawy sąd nie miał wątpliwości, że oskarżony wypełnił swoim zachowaniem wszystkie znamiona przestępstwa z <xLexLink xArt="art. 178 a;art. 178 a § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 178a § 1 k.k.</xLexLink> albowiem w dniu 4 września 2023 r. prowadził on pojazd mechaniczny <xAnon>S. (...)</xAnon> znajdując się w stanie nietrzeźwości (I badanie- 0,98 miligram/litr, II badanie - 0,96 miligram/litr, III badanie - 0,95 miligram/litr alkoholu w wydychanym powietrzu).</xText> <xText>Niezależnie od wiarygodności wyjaśnień oskarżonego sąd wskazuje, że dla oceny spełnienia znamienia <xIx>prowadzenia pojazdu w stanie nietrzeźwości</xIx>, nie ma istotnego znaczenia źródło tegoż stanu – w tym zwłaszcza fakt uprzedniego spożywania alkoholu czy też okres w jakim alkohol był spożywany (bezpośrednio przed prowadzeniem pojazdy czy np. kilkanaście godzin wcześniej). Ustawodawca jednoznacznie wypowiedział się odnośnie penalizowanego zachowania – którym jest samo prowadzenie pojazdu (kierowanie nim) będąc w stanie nietrzeźwości. Znaczenie dla przypisania oskarżonemu <xAnon>E. M.</xAnon> przestępstwa z <xLexLink xArt="art. 178 a;art. 178 a § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 178a § 1 k.k.</xLexLink> miało zatem jedynie to, że prowadził on pojazd <xAnon>S. (...)</xAnon> w stanie nietrzeźwości (I badanie- 0,98 miligram/litr, II badanie - 0,96 miligram/litr, III badanie - 0,95 miligram/litr alkoholu w wydychanym powietrzu). Realizacja znamienia prowadzenia pojazdu pod wpływem stanu nietrzeźwości wynika przy tym jednoznacznie z protokołu badania oskarżonego analizatorem stanu trzeźwości w wydychanym powietrzu (k. 4). Oskarżony podpisał ww. protokół, czym zatwierdził zawarte w nim dane.</xText> <xText>Ponadto, abstrahując nawet od powyższego i gdyby dać choć w części wiarę wyjaśnieniom oskarżonego (czego sąd nie czyni!) to w żaden sposób nie ekskulpuje to winy oskarżonego odnośnie prowadzenia pojazdu. Nawet bowiem gdyby uznać, że oskarżony w istocie nie spożywał alkoholu, to powinien zdawać sobie sprawę ze swoich rzekomych dolegliwości zdrowotnych i ich potencjalnych konsekwencji (zwłaszcza, że jak sam wskazywał podobna sytuacja miała rzekomo miejsce na terenie <xAnon>(...)</xAnon>). Winien zatem wiedzieć, że prowadzenie przez niego pojazdu oraz kontrola stanu trzeźwości mogą wykazać zawartość alkoholu w wydychanym przez niego powietrzu. Mimo to jednak, oskarżony prowadził pojazd mechaniczny.</xText> <xText>Z uwagi na układ faktyczny oceniany w niniejszej sprawie, w ocenie sądu wykluczone jest również ustalenie czy oskarżony działał w ramach jakiegokolwiek błędu odnośnie przestępności swojego zachowania (<xLexLink xArt="art. 28" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 28 k.k.</xLexLink> lub <xLexLink xArt="art. 30" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 30 k.k.</xLexLink>). Zachowanie oskarżonego nie mogło bowiem być obarczone błędem, albowiem stan jego świadomości odzwierciedlał stan zewnętrznej rzeczywistości. Błąd jest zaś zjawiskiem, w którym osoba działa w przeświadczeniu (usprawiedliwionym bądź nieusprawiedliwionym lecz jest to kwestia wtórna) nieodpowiadającym stanu rzeczywistemu. W niniejszej sprawie natomiast, oskarżony w ocenie sądu świadomie (umyślnie) prowadził pojazd w stanie nietrzeźwości (po spożyciu alkoholu). Oskarżony nie wykazał w żaden sposób by w istocie jego stan zdrowia uzasadniał wykonanie błędnego badania podczas zatrzymania go przez Policję, tym bardziej, że badanie to zostało wykonane już na Komisariacie. Oskarżony nie wykazał, by w istocie w ogóle cierpiał na dolegliwości zdrowotne mogące skutkować takowym (błędnym) odczytem alkomatem.</xText> <xText>Również stanowisko procesowe oskarżonego nie zmierzało w żaden sposób do wykazania tego rodzaju stanu rzeczy. Obrońca oskarżonego w piśmie z 5 stycznia 2024 r. (k. 44) wskazał jedynie na ogólne nazwy leków, jakie rzekomo zażywa oskarżony, lecz z samego pisma oraz wyjaśnień oskarżonego nie wynika by w istocie je przyjmował. Stanowisko oskarżonego sąd uznał w tym zakresie za gołosłowne. W efekcie powyższego sąd oddalił wnioski dowodowe obrońcy oskarżonego i to z przyczyn przytoczonych przez sąd w treści samego postanowienia dowodowego na rozprawie 17 stycznia 2024 r/ (k. 47).</xText> <xText>Mając na uwadze powyższe, sąd przypisał oskarżonemu przestępstwo z <xLexLink xArt="art. 178 a;art. 178 a § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 178a § 1 k.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"></xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> <xText xALIGNx="left">3.2. Podstawa prawna<xBRx></xBRx>skazania albo warunkowego<xBRx></xBRx>umorzenia postępowania<xBRx></xBRx>niezgodna z zarzutem</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="center">---</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="center">---</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> <xText xALIGNx="center">---</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"></xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> <xText xALIGNx="left">3.3. Warunkowe umorzenie<xBRx></xBRx>postępowania</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="center">---</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="center">---</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> <xText xALIGNx="center">---</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"></xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> <xText xALIGNx="left">3.4. Umorzenie postępowania</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="center">---</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="center">---</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> <xText xALIGNx="center">---</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"></xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> <xText xALIGNx="left">3.5. Uniewinnienie</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="center">---</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="center">---</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> <xText xALIGNx="center">---</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>4. KARY, ŚRODKI KARNE, PRZEPADEK, ŚRODKI KOMPENSACYJNE<xBRx></xBRx>I ŚRODKI ZWIĄZANE Z PODDANIEM SPRAWCY PRÓBIE</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt<xBRx></xBRx>rozstrzygnięcia<xBRx></xBRx>z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt z wyroku<xBRx></xBRx>odnoszący się<xBRx></xBRx>do przypisanego<xBRx></xBRx>czynu</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left"><xAnon>E. M.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText xALIGNx="left"></xText> </xUnit> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">1.</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText>W pkt. 1 wyroku na podstawie <xLexLink xArt="art. 33;art. 33 § 1;art. 33 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 33 § 1 i 3 k.k.</xLexLink> sąd w związku z przypisaniem oskarżonemu przestępstwa z <xLexLink xArt="art. 178 a;art. 178 a § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 178a § 1 k.k.</xLexLink> wymierzył mu karę grzywny w wysokości 200 stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 20 zł.</xText> <xText>Zgodnie bowiem z <xLexLink xArt="art. 53;art. 53 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 53 § 1 k.k.</xLexLink> Sąd wymierza karę według swojego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę, bacząc, by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Wymierzając karę, sąd uwzględnia w szczególności motywację i sposób zachowania się sprawcy, zwłaszcza w razie popełnienia przestępstwa na szkodę osoby nieporadnej ze względu na wiek lub stan zdrowia, popełnienie przestępstwa wspólnie z nieletnim, rodzaj i stopień naruszenia ciążących na sprawcy obowiązków, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa, właściwości i warunki osobiste sprawcy, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie się po jego popełnieniu, a zwłaszcza staranie o naprawienie szkody lub zadośćuczynienie w innej formie społecznemu poczuciu sprawiedliwości, a także zachowanie się pokrzywdzonego. (<xLexLink xArt="art. 53;art. 53 ust. 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 53 ust. 2 k.k.</xLexLink>).</xText> <xText>Przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości czynu sąd bierze pod uwagę rodzaj i charakter naruszonego dobra, rozmiary wyrządzonej lub grożącej szkody, sposób i okoliczności popełnienia czynu, wagę naruszonych przez sprawcę obowiązków, jak również postać zamiaru, motywację sprawcy, rodzaj naruszonych reguł ostrożności i stopień ich naruszenia (<xLexLink xArt="art. 115;art. 115 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 115 § 2 k.k.</xLexLink>).</xText> <xText>Przestępstwo z <xLexLink xArt="art. 178 a;art. 178 a § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 178a § 1 k.k.</xLexLink> (w brzmieniu ustawy obowiązującym w czasie czynu czyli 4 września 2023 r.) przewidywało zagrożenie karą alternatywną – tj. grzywną, ograniczeniem wolności oraz pozbawieniem wolności do lat 2.</xText> <xText>Grzywnę wymierza się w stawkach dziennych, określając liczbę stawek oraz wysokość jednej stawki; jeżeli ustawa nie stanowi inaczej, najniższa liczba stawek wynosi 10, zaś najwyższa 540. (<xLexLink xArt="art. 33;art. 33 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 33 § 1 k.k.</xLexLink> ).</xText> <xText>Ustalając stawkę dzienną, sąd bierze pod uwagę dochody sprawcy, jego warunki osobiste, rodzinne, stosunki majątkowe i możliwości zarobkowe; stawka dzienna nie może być niższa od 10 złotych, ani też przekraczać 2000 złotych. (<xLexLink xArt="art. 33;art. 33 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 33 § 3 k.k.</xLexLink>).</xText> <xText>W ocenie sądu wymierzenie oskarżonemu kary grzywny w wysokości 200 stawek i wysokości 20 zł każda z nich stanowi adekwatną reakcję prawnokarną.</xText> <xText>Stopień zawinienia oskarżonego uznać należy jako znaczący, albowiem oskarżony umyślnie prowadził pojazd mechaniczny pod wpływem alkoholu, a tym samym zdawał sobie sprawę ze swojego zachowania, tym bardziej, że pracował dorywczo jako kierowca <xAnon>U.</xAnon>.</xText> <xText>Odnośnie stopnia społecznej szkodliwości czynu to jest on również znaczący, albowiem zachowania oskarżonego stwarzało zagrożenie dla doniosłych dóbr prawnych takich jak zdrowie czy życie jego samego oraz innych uczestników ruchu drogowego.</xText> <xText>Przestępstwa takie jak przypisane oskarżonemu ustawodawca wiążę co do zasady ze znacznym stopniem karygodności właśnie ze względu na ryzyko i zagrożenie jakie niosą ze sobą dla osób postronnych. W niniejszej sprawie oskarżony umyślnie ryzyko to wywołał.</xText> <xText>Powyższe okoliczności sąd poczytał jako działające na niekorzyść oskarżonego.</xText> <xText>Jakkolwiek jednak w niniejszej sprawie ryzyko to nie przekształciło się w dalej idące zagrożenie dla mienia, zdrowia czy życia innych osób – nie doszło bowiem do żadnej kolizji.</xText> <xText>Ponadto, sąd wziął także pod uwagę dotychczasowy sposób życia oskarżonego, który nie jest osobą zdemoralizowaną – nie był wcześniej karany, jest osobą pracującą oraz prowadzącą zasadniczo prawidłowe relacje społeczne i rodzinne.</xText> <xText>Wymierzając karę grzywny orzeczoną w pkt. 1 wyroku sąd wziął pod uwagę przede wszystkim to, że czyn oskarżonego miał charakter jednostkowy oraz że oskarżony ma na swoim utrzymaniu rodzinę, w tym zwłaszcza dwoje małoletnich dzieci. Zastosowanie wobec niego sankcji pieniężnej (grzywny) jawi się zatem jako adekwatne z punktu widzenia celów resocjalizacyjnych oraz wychowawczych (<xLexLink xArt="art. 53" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 53 k.k.</xLexLink>).</xText> <xText>Zastosowanie jakiejkolwiek dalej idącej sankcji (ograniczenia wolności czy też pozbawienia wolności) w ocenie sądu było by zbyt dolegliwe dla oskarżonego.</xText> <xText>Ilość wymierzonych stawek grzywny oraz wysokość każdej stawki sąd ustalił mając na uwadze aktualny dochód oskarżonego (ok. 2 200 zł netto). Z uwago ma środek karny orzeczony w pkt. 2 wyroku, oskarżony straci możliwość wykonywania dodatkowej pracy zarobkowej co wpłynie także na zmniejszenie się jego możliwości zarobkowych.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left"><xAnon>E. M.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left">2.</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">1.</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText>W pkt. 2 wyroku sąd orzekł wobec oskarżonego środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 5 lat. Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 42;art. 42 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 42 § 2 k.k.</xLexLink> wymierzenie tego środka karnego było w niniejszej sprawie obligatoryjne i to w wymiarze nie krótszym niż 3 lata.</xText> <xText>Na podstawie <xLexLink xArt="art. 56" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 56</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 53;art. 53 § 1;art. 53 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 53 § 1 i 2 k.k.</xLexLink> sąd zastosował wobec oskarżonego omawiany środek w wymiarze 5 lat (na podstawie <xLexLink xArt="art. 43;art. 43 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 43 § 1</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 39;art. 39 pkt. 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 39 pkt. 3 k.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 42;art. 42 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 42 § 2 k.k.</xLexLink> sąd może orzec ten środek w wymiarze od 3 do 15 lat) albowiem taki okres rzeczonego zakazu oddaje zakres karygodności oraz winy oskarżonego.</xText> <xText>Sąd miał także na uwadze fakt, że z uwagi na orzeczenie ww. zakazu oskarżony nie będzie mógł osiągać dodatkowego dochodu z tytułu pracy jako kierowca <xAnon>U.</xAnon>, co również stanowić będzie dla niego dotkliwą reakcję, albowiem oznaczać będzie faktyczny spadek jego dochodu.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>5. INNE ROZSTRZYGNIĘCIA ZAWARTE W WYROKU</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt<xBRx></xBRx>rozstrzygnięcia<xBRx></xBRx>z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt z wyroku<xBRx></xBRx>odnoszący się<xBRx></xBRx>do przypisanego<xBRx></xBRx>czynu</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left"><xAnon>E. M.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left">3.</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">1.</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText>W pkt. 3 wyroku sąd na podstawie <xLexLink xArt="art. 63;art. 63 § 1;art. 63 § 5" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 63 § 1 i 5 k.k.</xLexLink> zaliczył na poczet orzeczonej kary grzywny okres rzeczywistego pozbawienia wolności oskarżonego, który trwał od 4 września 2023 r. godz. 2.20 do 5 września 2023 r. godz. 13.30.</xText> <xText>Rozstrzygnięcie to ma charakter obligatoryjny co wprost wynika z <xLexLink xArt="art. 63;art. 63 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 63 § 1 k.k.</xLexLink></xText> <xText>Okres rzeczywistego pozbawienia wolności oskarżonego, sąd ustalił na podstawie protokołu zatrzymania (k. 2) oraz protokołu przesłuchania go w charakterze podejrzanego (k. 17 – 18), a także jego wyjaśnień na rozprawie 17 stycznia 2024 r. (k. 46v)</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left"><xAnon>E. M.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left">4.</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">1.</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText>W pkt. 4 wyroku sąd na podstawie <xLexLink xArt="art. 43 a;art. 43 a § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 43a § 2 k.k.</xLexLink> orzekł wobec oskarżonego obowiązek zapłaty świadczenia pieniężnego w kwocie 5 000 zł na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej.</xText> <xText>Rozstrzygnięcie to również ma charakter obligatoryjny z uwagi na charakter przypisanego czynu.</xText> <xText>Podkreślić przy tym należy, że sąd orzekł ww. świadczenie w minimalnej wysokości przewidzianej przez ustawę (tj. 5 000 zł) i to z uwagi na status rodzinny i materialny oskarżonego.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>6. INNE ZAGADNIENIA</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> <xText><xIx>W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,<xBRx></xBRx>a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował<xBRx></xBRx>określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez<xBRx></xBRx>stronę</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> <xText>Na podstawie <xLexLink xArt="art. 4;art. 4 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 4 § 1 k.k.</xLexLink> sąd zastosował przepisy ustawy obowiązującej w czasie czynu (<xLexLink xArt="art. 6;art. 6 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 6 § 1 k.k.</xLexLink>) czyli 4 września 2023 r. – tj. <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. Kodeks karny</xLexLink> (t.j. Dz. U. z 2022 r. poz. 1138 z późn. zm.).</xText> <xText>Przepisy te są bowiem względniejsze aniżeli stan prawny jaki wszedł w życie wraz z dniem 1 października 2023 r. na podstawie ustawy z dnia 7 lipca 2022 r. o zmianie ustawy - Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2600 z późn. zm.), gdyż na mocy stanu prawnego obowiązującego od 1 października 2023 r. przestępstwo z <xLexLink xArt="art. 178 a;art. 178 a § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 178a § 1 k.k.</xLexLink> zagrożone jest tylko i wyłącznie karą pozbawienia wolności w wymiarze do lat 3, zaś w dacie czynu przestępstwo to było zagrożone karą alternatywną grzywny, ograniczenia wolności oraz pozbawienia wolności do lat 2.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>7. KOSZTY PROCESU</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt</xIx></xText> <xText xALIGNx="left"> <xIx>rozstrzygnięcia z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="13"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left">5.</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="13"> <xText>Na podstawie <xLexLink xArt="art. 626;art. 626 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 626 § 1 k.p.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 627" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 627 k.p.k.</xLexLink> sąd orzekł o kosztach sądowych i obciążył nimi w całości oskarżonego.</xText> <xText>Na podstawie <xLexLink xArt="art. 3;art. 3 ust. 1" xIsapId="WDU19730270152" xTitle="Ustawa z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych" xAddress="Dz. U. z 1973 r. Nr 27, poz. 152">art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych</xLexLink> (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 123 z późn. zm.) zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 400 zł tytułem opłaty (łączna kwota grzywny to 4000 zł; 10 % x 4000 zł = 400 zł).</xText> <xText>Ponadto sąd zasądził także od oskarżonego kwotę 203,23 zł wydatków poniesionych przez Skarb Państwa (<xLexLink xArt="art. 618;art. 618 § 1;art. 618 § 1 pkt. 10;art. 618 § 1 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 618 § 1 pkt. 10 oraz 1 k.p.k.</xLexLink>) – tj. opłata za uzyskanie karty karnej (20 zł) oraz wydatków poniesionych w postępowaniu przygotowawczym (183,23 zł).</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> <xText><xBx>8. PODPIS</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> <xText xALIGNx="center">12 lutego 2023 r.</xText> <xText xALIGNx="center">/-/ Sędzia Robert Grześ</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> </xUnit> </xBlock> </xPart>

sędzia Robert Grześ

Monika Michalak

st. prot. sąd. Agnieszka Ćwiklińska

Beata Mańska

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 24 stycznia 2024 r. Sąd Rejonowy Poznań – Nowe Miasto i Wilda w Poznaniu, Wydział VI Karny, w składzie: Przewodniczący: sędzia Robert Grześ Protokolant: st. prot. sąd. Agnieszka Ćwiklińska po rozpoznaniu w postępowaniu zwyczajnym na rozprawie w dniu 17 stycznia 2024r. sprawy z oskarżenia publicznego, przeciwko: E. M.,s.A.iM.,ur. w dniu (...)wN.((...)) oskarżonemu o to, że : w dniu 4 września 2023 roku wL.prowadził w ruchu lądowym na drodze publicznej pojazd mechaniczny markiS. (...)onumerze rejestracyjnym (...), będąc w stanie nietrzeźwości stwierdzonym w trakcie badania urządzeniem kontrolno-pomiarowym ALCOMETR A2.0 WR AW/188.20/23 z wynikami: I badanie- 0,98 miligram/litr, II badanie – 0,96 miligram /litr, III badanie – 0,95 miligram/litr alkoholu w wydychanym powietrzu tj. o przestępstwo zart. 178a § 1 k.k. orzeka: Stosując na podstawieart. 4 § 1 kkprzepisyUstawy z dnia 6 czerwca 1997 r. Kodeks karny(Dz. U. z dnia 2 sierpnia 1997 r.) w brzmieniu obowiązującym w dniu 4 września 2023r.: 1 OskarżonegoE. M.uznaje za winnego zarzucanego mu czynu, popełnionego w sposób wyżej opisany, tj. uznaje za winnego przestępstwa zart. 178a § 1 k.k.i za to na podstawieart. 178a § 1 k.k.w zw. zart. 33 § 1 i 3 k.k.wymierza mu karę grzywny w wysokości 200 (dwieście) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 20 ( dwadzieścia )złotych; 2 Na podstawieart. 42 § 2 k.k.w zw. zart. 43 § 1 k.k.orzeka wobec oskarżonego środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 5 (pięciu) lat; 3 Na podstawieart. 63 § 1 i 5 k.k.na poczet orzeczonej kary grzywny zalicza oskarżonemu okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 04.09.2023 r. godz. 02:20 do dnia 05.09.2023 r. godz. 13:30, przyjmując, iż jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równa się dwóm dziennym stawkom grzywny; 4 Na podstawieart. 43a § 2 k.k.orzeka wobec oskarżonego obowiązek zapłaty świadczenia pieniężnego w kwocie 5.000 (pięć tysięcy) złotych na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej; 5 Na podstawieart. 626 § 1 kpkiart. 627 k.p.k.orazart. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych(Dz. U z 1983, nr 49, poz. 223 ze zm.) zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa wydatki poniesione w związku z postępowaniem w kwocie 203,23 zł (dwieście trzy złote i dwadzieścia trzy grosze) oraz wymierza mu opłatę w kwocie 400 zł (czterysta złotych). /-/ sędzia Robert Grześ UZASADNIENIE Formularz UK 1 Sygnatura akt VI K 1065/23 Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd możeograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybieart. 343,art. 343a lub art. 387 k.p.k.albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcieo karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacjizawartych w częściach 3–8 formularza. 1. USTALENIE FAKTÓW 1.1. Fakty uznane za udowodnione Lp. Oskarżony Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nieprzypisano) 1 E. M. w dniu 4 września 2023 roku wL.prowadził w ruchu lądowym na drodze publicznej pojazd mechaniczny markiS. (...)onumerze rejestracyjnym (...), będąc w stanie nietrzeźwości stwierdzonym w trakcie badania urządzeniem kontrolno-pomiarowym ALCOMETR A2.0 WR A W/188.20/23 z wynikami: I badanie- 0,98 miligram/litr, II badanie - 0,96 miligram/litr, III badanie - 0,95 miligram/litr alkoholu w wydychanym powietrzu Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione Dowód Numer karty 1 OskarżonyE. M.w dniu 4 września 2023 r. wL.prowadził na drodze publicznej pojazd mechaniczny markiS. (...)(nr rej. (...)) 2 Podczas prowadzenia pojazdu oskarżony znajdował się w stanie nietrzeźwości. 3 Podczas zatrzymania przez Policję ok. godz. 2.00 oskarżony został przebadany przez funkcjonariuszy urządzeniem kontrolno-pomiarowym ALCOMETR A2.0 WR A W/188.20/23 z wynikami: I badanie- 0,98 miligram/litr, II badanie - 0,96 miligram/litr, III badanie - 0,95 miligram/litr alkoholu w wydychanym powietrzu; 4 W związku z niniejszą sprawą oskarżony był zatrzymany przez Policję w okresie od 4 września 2023 r. godzina 02.20 do 5 września 2023 r. godzina 13.30. 5 Oskarżony jest obywatelem(...)przebywającym w RP na podstawie Karty Pobytu; 6 Oskarżony posługuje się językiem polskim w mowie i piśmie. 7 Oskarżony zamieszkuje wraz żoną oraz dwójką małoletnich synów wP.w wynajmowanym lokalu. Relacje rodzinne oraz sąsiedzkie oskarżonego są prawidłowe (bez awantur, interwencji Policji itd.); 8 Oskarżony pracuje zarobkowo na podstawie umowy o pracę wfirmie (...)od ok. 7 lat (wynagrodzenie ok. 2200 zł netto) oraz dodatkowo jako kierowcaU.(dochód ok 1000 zł netto miesięcznie). 1 Protokół zatrzymania oskarżonego; 1 K. 2 – 3; 2 Protokół badania stanu trzeźwości 2 K. 4 - 5 3 Zeznania świadkaG. W. 3 K. 11 – 12; 4 Wyjaśnienia oskarżonego (protokół przesłuchania podejrzanego); 4 K. 17 – 18, 46 - 47; 5 Karta karna oskarżonego 5 K. 19, 36; 6 Wywiad środowiskowy 6 K. 42 – 43; 1.2. Fakty uznane za nieudowodnione Lp. Oskarżony Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nieprzypisano) ---- ---- --- Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione Dowód Numer karty ---- --- --- 2. OCENA DOWODÓW 2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów Lp. faktu z pkt 1.1 Dowód Zwięźle o powodach uznania dowodu 1 Oznaczony w tabeli 1.1 numerami od 1 do 6. Wszystkie powołane wyżej dowody (nr 1 – 6) tworzą jasny i spójny obraz rzeczywistości oraz wzajemnie korespondują ze sobą. W toku postępowania sądowego nie została ujawniona żadna okoliczność pozostają w sprzeczności z ww. dowodami bądź też wskazująca na odmienny przebieg zdarzenia z 4 września 2023 r. Jedynym dowodem stojącym w opozycji do przytoczonych powyżej ustaleń faktycznych są zeznania samego oskarżonego, które to jednak są w tym zakresie całkowicie odosobnione. 2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczeniadla ustalenia faktów) Lp. faktu z pkt1.1 albo 1.2 Dowód Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu --- 1 Oświadczenie oskarżonego dot. adresu do korespondencji (k. 8) 2 Oświadczenie oskarżonego dot. pojazduS. (...)(k. 9) 3 Wyjaśnienia podejrzanego (k. 17 – 18, 46 - 47) Odnośnie dowodów nr 1 – 2 to okazały się całkowicie nieprzydatne dla ustalenia istotnych okoliczności faktycznych w sprawie. Odnośnie dowodu nr 3 to Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego w zakresie w jakim zaprzeczał on by w dniu 4 września 2023 r. podczas zatrzymania go przez Policję nie znajdował się w stanie nietrzeźwości. Oskarżony wyjaśniał, że wyniki badania alkomatem, które wskazywały na stan nietrzeźwości wynikają z jego dolegliwości zdrowotnych (problemów z żołądkiem oraz zażywanych leków). Wyjaśnienia oskarżonego pozostają wszak oderwane od wszystkich innych dowodów w sprawie, a tym samym stoją w sprzeczności z zasadniczo jasnym i spójnym obrazem rzeczywistości jaki wynika z wszystkich pozostałych środków dowodowych. Sam oskarżony, mimo deklaracji złożonych w swoich wyjaśnieniach, nie przedłożył do akt postępowania żadnych dokumentów medycznych czy też leków wskazujących na jego stan zdrowia (rzekomo przebytą operację na terenie(...)) czy też wystąpienie wcześniej podobnych zdarzeń (na terenie(...)). Nie jest możliwe aby oskarżony mieszkający od kilku lat w Polsce nie korzystał z pomocy medyków w sytuacji występowania u niego poważnych dolegliwości zdrowotnych, wymagających interwencji chirurgicznej. Po z tym, nielogicznie brzmią wyjaśnienia oskarżonego, w których stwierdził, że znał swoją przypadłość powodującą samoistne pojawienie się alkoholu w wydychanym powietrzu i pomimo tego zdecydował się na prowadzenie pojazdu bez wyjaśnienia tej kwestii i uzyskania koniecznych wyników badań. Co pozwalałoby określić zdolność oskarżonego do prowadzenia pojazdów w ogóle. Innymi słowy, żadna okoliczność wskazana przez oskarżonego nie została wykazana, zaś ogólny obraz przedstawionych przez niego zdarzeń jest sprzeczny z wszystkimi innymi środkami dowodowymi. Wziąć pod uwagę należy również fakt, że wyjaśnienia oskarżonego pozostają w sprzeczności z zeznaniami świadkaG. W., która wskazała, że w dniu 3 września 2023 r. udał się wraz z rodziną do znajomych. Zeznania te wpisują się zatem w całokształt pozostałych w sprawie dowodów, z których wynika że oskarżony 3 września 2023 r. spożywał alkohol. Wiedzą powszechnie znaną jest bowiem fakt, że spotkania towarzyskie (rodzinne) stanowią okoliczności sprzyjające spożywaniu alkoholu. Trudno także dać wiarę wyjaśnieniom oskarżonego z tego względu, że zarzucany mu czyn miał miejsce 4 września 2023 r. ok. godz. 2.00 w nocy. Zwłaszcza, że okoliczność ta wpisuje się w ogólny obraz stanu faktycznego, w tym zwłaszcza uczestniczenie przezE. M.w spotkaniu ze znajomymi. Przeciwko wiarygodności wyjaśnień oskarżonego stoi także ich sprzeczność ze złożonym przez niego oświadczeniem na k. 9 (dot. zabezpieczenia pojazdu). Na rozprawie 17 stycznia 2024 r. oskarżony wskazał bowiem, że samochódS. (...)pozostał niezabezpieczony w chwili jego zatrzymania, podczas gdy bezpośrednio po zatrzymaniu sam sporządził oświadczenie (k.9) z którego wynika, że pojazd zabezpieczył we własnym zakresie. 3. PODSTAWA PRAWNA WYROKU Punkt rozstrzygnięciaz wyroku Oskarżony  3.1. Podstawa prawnaskazania albo warunkowegoumorzenia postępowaniazgodna z zarzutem 1. E. M. Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej Do znamion strony przedmiotowej przestępstwa zart. 178a § 1 k.k.należy prowadzenie pojazdu mechanicznego w ruchu lądowym znajdując się w stanie nietrzeźwości. Z punktu widzenia strony podmiotowej, przestępstwo to można popełnić tylko umyślnie (art. 8 k.k.) Stanem nietrzeźwości jest stan w którym zawartość alkoholu we krwi przekracza 0,5 promila albo prowadzi do stężenia przekraczającego tę wartość lub zawartość alkoholu w 1 dm3wydychanego powietrza przekracza 0,25 mg albo prowadzi do stężenia przekraczającego tę wartość (art. 115 § 16 k.k.). W okolicznościach niniejszej sprawy sąd nie miał wątpliwości, że oskarżony wypełnił swoim zachowaniem wszystkie znamiona przestępstwa zart. 178a § 1 k.k.albowiem w dniu 4 września 2023 r. prowadził on pojazd mechanicznyS. (...)znajdując się w stanie nietrzeźwości (I badanie- 0,98 miligram/litr, II badanie - 0,96 miligram/litr, III badanie - 0,95 miligram/litr alkoholu w wydychanym powietrzu). Niezależnie od wiarygodności wyjaśnień oskarżonego sąd wskazuje, że dla oceny spełnienia znamieniaprowadzenia pojazdu w stanie nietrzeźwości, nie ma istotnego znaczenia źródło tegoż stanu – w tym zwłaszcza fakt uprzedniego spożywania alkoholu czy też okres w jakim alkohol był spożywany (bezpośrednio przed prowadzeniem pojazdy czy np. kilkanaście godzin wcześniej). Ustawodawca jednoznacznie wypowiedział się odnośnie penalizowanego zachowania – którym jest samo prowadzenie pojazdu (kierowanie nim) będąc w stanie nietrzeźwości. Znaczenie dla przypisania oskarżonemuE. M.przestępstwa zart. 178a § 1 k.k.miało zatem jedynie to, że prowadził on pojazdS. (...)w stanie nietrzeźwości (I badanie- 0,98 miligram/litr, II badanie - 0,96 miligram/litr, III badanie - 0,95 miligram/litr alkoholu w wydychanym powietrzu). Realizacja znamienia prowadzenia pojazdu pod wpływem stanu nietrzeźwości wynika przy tym jednoznacznie z protokołu badania oskarżonego analizatorem stanu trzeźwości w wydychanym powietrzu (k. 4). Oskarżony podpisał ww. protokół, czym zatwierdził zawarte w nim dane. Ponadto, abstrahując nawet od powyższego i gdyby dać choć w części wiarę wyjaśnieniom oskarżonego (czego sąd nie czyni!) to w żaden sposób nie ekskulpuje to winy oskarżonego odnośnie prowadzenia pojazdu. Nawet bowiem gdyby uznać, że oskarżony w istocie nie spożywał alkoholu, to powinien zdawać sobie sprawę ze swoich rzekomych dolegliwości zdrowotnych i ich potencjalnych konsekwencji (zwłaszcza, że jak sam wskazywał podobna sytuacja miała rzekomo miejsce na terenie(...)). Winien zatem wiedzieć, że prowadzenie przez niego pojazdu oraz kontrola stanu trzeźwości mogą wykazać zawartość alkoholu w wydychanym przez niego powietrzu. Mimo to jednak, oskarżony prowadził pojazd mechaniczny. Z uwagi na układ faktyczny oceniany w niniejszej sprawie, w ocenie sądu wykluczone jest również ustalenie czy oskarżony działał w ramach jakiegokolwiek błędu odnośnie przestępności swojego zachowania (art. 28 k.k.lubart. 30 k.k.). Zachowanie oskarżonego nie mogło bowiem być obarczone błędem, albowiem stan jego świadomości odzwierciedlał stan zewnętrznej rzeczywistości. Błąd jest zaś zjawiskiem, w którym osoba działa w przeświadczeniu (usprawiedliwionym bądź nieusprawiedliwionym lecz jest to kwestia wtórna) nieodpowiadającym stanu rzeczywistemu. W niniejszej sprawie natomiast, oskarżony w ocenie sądu świadomie (umyślnie) prowadził pojazd w stanie nietrzeźwości (po spożyciu alkoholu). Oskarżony nie wykazał w żaden sposób by w istocie jego stan zdrowia uzasadniał wykonanie błędnego badania podczas zatrzymania go przez Policję, tym bardziej, że badanie to zostało wykonane już na Komisariacie. Oskarżony nie wykazał, by w istocie w ogóle cierpiał na dolegliwości zdrowotne mogące skutkować takowym (błędnym) odczytem alkomatem. Również stanowisko procesowe oskarżonego nie zmierzało w żaden sposób do wykazania tego rodzaju stanu rzeczy. Obrońca oskarżonego w piśmie z 5 stycznia 2024 r. (k. 44) wskazał jedynie na ogólne nazwy leków, jakie rzekomo zażywa oskarżony, lecz z samego pisma oraz wyjaśnień oskarżonego nie wynika by w istocie je przyjmował. Stanowisko oskarżonego sąd uznał w tym zakresie za gołosłowne. W efekcie powyższego sąd oddalił wnioski dowodowe obrońcy oskarżonego i to z przyczyn przytoczonych przez sąd w treści samego postanowienia dowodowego na rozprawie 17 stycznia 2024 r/ (k. 47). Mając na uwadze powyższe, sąd przypisał oskarżonemu przestępstwo zart. 178a § 1 k.k. 3.2. Podstawa prawnaskazania albo warunkowegoumorzenia postępowanianiezgodna z zarzutem --- --- Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej --- 3.3. Warunkowe umorzeniepostępowania --- --- Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania --- 3.4. Umorzenie postępowania --- --- Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania --- 3.5. Uniewinnienie --- --- Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia --- 4. KARY, ŚRODKI KARNE, PRZEPADEK, ŚRODKI KOMPENSACYJNEI ŚRODKI ZWIĄZANE Z PODDANIEM SPRAWCY PRÓBIE Oskarżony Punktrozstrzygnięciaz wyroku Punkt z wyrokuodnoszący siędo przypisanegoczynu Przytoczyć okoliczności E. M. 1 1. W pkt. 1 wyroku na podstawieart. 33 § 1 i 3 k.k.sąd w związku z przypisaniem oskarżonemu przestępstwa zart. 178a § 1 k.k.wymierzył mu karę grzywny w wysokości 200 stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 20 zł. Zgodnie bowiem zart. 53 § 1 k.k.Sąd wymierza karę według swojego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę, bacząc, by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Wymierzając karę, sąd uwzględnia w szczególności motywację i sposób zachowania się sprawcy, zwłaszcza w razie popełnienia przestępstwa na szkodę osoby nieporadnej ze względu na wiek lub stan zdrowia, popełnienie przestępstwa wspólnie z nieletnim, rodzaj i stopień naruszenia ciążących na sprawcy obowiązków, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa, właściwości i warunki osobiste sprawcy, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie się po jego popełnieniu, a zwłaszcza staranie o naprawienie szkody lub zadośćuczynienie w innej formie społecznemu poczuciu sprawiedliwości, a także zachowanie się pokrzywdzonego. (art. 53 ust. 2 k.k.). Przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości czynu sąd bierze pod uwagę rodzaj i charakter naruszonego dobra, rozmiary wyrządzonej lub grożącej szkody, sposób i okoliczności popełnienia czynu, wagę naruszonych przez sprawcę obowiązków, jak również postać zamiaru, motywację sprawcy, rodzaj naruszonych reguł ostrożności i stopień ich naruszenia (art. 115 § 2 k.k.). Przestępstwo zart. 178a § 1 k.k.(w brzmieniu ustawy obowiązującym w czasie czynu czyli 4 września 2023 r.) przewidywało zagrożenie karą alternatywną – tj. grzywną, ograniczeniem wolności oraz pozbawieniem wolności do lat 2. Grzywnę wymierza się w stawkach dziennych, określając liczbę stawek oraz wysokość jednej stawki; jeżeli ustawa nie stanowi inaczej, najniższa liczba stawek wynosi 10, zaś najwyższa 540. (art. 33 § 1 k.k.). Ustalając stawkę dzienną, sąd bierze pod uwagę dochody sprawcy, jego warunki osobiste, rodzinne, stosunki majątkowe i możliwości zarobkowe; stawka dzienna nie może być niższa od 10 złotych, ani też przekraczać 2000 złotych. (art. 33 § 3 k.k.). W ocenie sądu wymierzenie oskarżonemu kary grzywny w wysokości 200 stawek i wysokości 20 zł każda z nich stanowi adekwatną reakcję prawnokarną. Stopień zawinienia oskarżonego uznać należy jako znaczący, albowiem oskarżony umyślnie prowadził pojazd mechaniczny pod wpływem alkoholu, a tym samym zdawał sobie sprawę ze swojego zachowania, tym bardziej, że pracował dorywczo jako kierowcaU.. Odnośnie stopnia społecznej szkodliwości czynu to jest on również znaczący, albowiem zachowania oskarżonego stwarzało zagrożenie dla doniosłych dóbr prawnych takich jak zdrowie czy życie jego samego oraz innych uczestników ruchu drogowego. Przestępstwa takie jak przypisane oskarżonemu ustawodawca wiążę co do zasady ze znacznym stopniem karygodności właśnie ze względu na ryzyko i zagrożenie jakie niosą ze sobą dla osób postronnych. W niniejszej sprawie oskarżony umyślnie ryzyko to wywołał. Powyższe okoliczności sąd poczytał jako działające na niekorzyść oskarżonego. Jakkolwiek jednak w niniejszej sprawie ryzyko to nie przekształciło się w dalej idące zagrożenie dla mienia, zdrowia czy życia innych osób – nie doszło bowiem do żadnej kolizji. Ponadto, sąd wziął także pod uwagę dotychczasowy sposób życia oskarżonego, który nie jest osobą zdemoralizowaną – nie był wcześniej karany, jest osobą pracującą oraz prowadzącą zasadniczo prawidłowe relacje społeczne i rodzinne. Wymierzając karę grzywny orzeczoną w pkt. 1 wyroku sąd wziął pod uwagę przede wszystkim to, że czyn oskarżonego miał charakter jednostkowy oraz że oskarżony ma na swoim utrzymaniu rodzinę, w tym zwłaszcza dwoje małoletnich dzieci. Zastosowanie wobec niego sankcji pieniężnej (grzywny) jawi się zatem jako adekwatne z punktu widzenia celów resocjalizacyjnych oraz wychowawczych (art. 53 k.k.). Zastosowanie jakiejkolwiek dalej idącej sankcji (ograniczenia wolności czy też pozbawienia wolności) w ocenie sądu było by zbyt dolegliwe dla oskarżonego. Ilość wymierzonych stawek grzywny oraz wysokość każdej stawki sąd ustalił mając na uwadze aktualny dochód oskarżonego (ok. 2 200 zł netto). Z uwago ma środek karny orzeczony w pkt. 2 wyroku, oskarżony straci możliwość wykonywania dodatkowej pracy zarobkowej co wpłynie także na zmniejszenie się jego możliwości zarobkowych. E. M. 2. 1. W pkt. 2 wyroku sąd orzekł wobec oskarżonego środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 5 lat. Zgodnie zart. 42 § 2 k.k.wymierzenie tego środka karnego było w niniejszej sprawie obligatoryjne i to w wymiarze nie krótszym niż 3 lata. Na podstawieart. 56w zw. zart. 53 § 1 i 2 k.k.sąd zastosował wobec oskarżonego omawiany środek w wymiarze 5 lat (na podstawieart. 43 § 1w zw. zart. 39 pkt. 3 k.k.iart. 42 § 2 k.k.sąd może orzec ten środek w wymiarze od 3 do 15 lat) albowiem taki okres rzeczonego zakazu oddaje zakres karygodności oraz winy oskarżonego. Sąd miał także na uwadze fakt, że z uwagi na orzeczenie ww. zakazu oskarżony nie będzie mógł osiągać dodatkowego dochodu z tytułu pracy jako kierowcaU., co również stanowić będzie dla niego dotkliwą reakcję, albowiem oznaczać będzie faktyczny spadek jego dochodu. 5. INNE ROZSTRZYGNIĘCIA ZAWARTE W WYROKU Oskarżony Punktrozstrzygnięciaz wyroku Punkt z wyrokuodnoszący siędo przypisanegoczynu Przytoczyć okoliczności E. M. 3. 1. W pkt. 3 wyroku sąd na podstawieart. 63 § 1 i 5 k.k.zaliczył na poczet orzeczonej kary grzywny okres rzeczywistego pozbawienia wolności oskarżonego, który trwał od 4 września 2023 r. godz. 2.20 do 5 września 2023 r. godz. 13.30. Rozstrzygnięcie to ma charakter obligatoryjny co wprost wynika zart. 63 § 1 k.k. Okres rzeczywistego pozbawienia wolności oskarżonego, sąd ustalił na podstawie protokołu zatrzymania (k. 2) oraz protokołu przesłuchania go w charakterze podejrzanego (k. 17 – 18), a także jego wyjaśnień na rozprawie 17 stycznia 2024 r. (k. 46v) E. M. 4. 1. W pkt. 4 wyroku sąd na podstawieart. 43a § 2 k.k.orzekł wobec oskarżonego obowiązek zapłaty świadczenia pieniężnego w kwocie 5 000 zł na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej. Rozstrzygnięcie to również ma charakter obligatoryjny z uwagi na charakter przypisanego czynu. Podkreślić przy tym należy, że sąd orzekł ww. świadczenie w minimalnej wysokości przewidzianej przez ustawę (tj. 5 000 zł) i to z uwagi na status rodzinny i materialny oskarżonego. 6. INNE ZAGADNIENIA W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosowałokreślonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przezstronę Na podstawieart. 4 § 1 k.k.sąd zastosował przepisy ustawy obowiązującej w czasie czynu (art. 6 § 1 k.k.) czyli 4 września 2023 r. – tj.ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. Kodeks karny(t.j. Dz. U. z 2022 r. poz. 1138 z późn. zm.). Przepisy te są bowiem względniejsze aniżeli stan prawny jaki wszedł w życie wraz z dniem 1 października 2023 r. na podstawie ustawy z dnia 7 lipca 2022 r. o zmianie ustawy - Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2600 z późn. zm.), gdyż na mocy stanu prawnego obowiązującego od 1 października 2023 r. przestępstwo zart. 178a § 1 k.k.zagrożone jest tylko i wyłącznie karą pozbawienia wolności w wymiarze do lat 3, zaś w dacie czynu przestępstwo to było zagrożone karą alternatywną grzywny, ograniczenia wolności oraz pozbawienia wolności do lat 2. 7. KOSZTY PROCESU Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Przytoczyć okoliczności 5. Na podstawieart. 626 § 1 k.p.k.w zw. zart. 627 k.p.k.sąd orzekł o kosztach sądowych i obciążył nimi w całości oskarżonego. Na podstawieart. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych(t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 123 z późn. zm.) zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 400 zł tytułem opłaty (łączna kwota grzywny to 4000 zł; 10 % x 4000 zł = 400 zł). Ponadto sąd zasądził także od oskarżonego kwotę 203,23 zł wydatków poniesionych przez Skarb Państwa (art. 618 § 1 pkt. 10 oraz 1 k.p.k.) – tj. opłata za uzyskanie karty karnej (20 zł) oraz wydatków poniesionych w postępowaniu przygotowawczym (183,23 zł). 8. PODPIS 12 lutego 2023 r. /-/ Sędzia Robert Grześ

15/351035/0003006/K

Sąd Rejonowy Poznań-Nowe Miasto i Wilda w Poznaniu

VI Wydział Karny

kierowanie pojazdem w stanie nietrzeźwości

152525050000503_I_C_000342_2022_Uz_2024-01-25_002

I C 342/22

2024-01-25 01:00:00.0 CET

2024-02-28 18:30:04.0 CET

2024-02-28 12:45:25.0 CET

15252505

503

SENTENCE, REASON

Sygn. akt I C 342/22 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 25 stycznia 2024 r. Sąd Rejonowy w Ciechanowie I Wydział Cywilny w składzie następującym: Przewodniczący: sędzia Lidia Grzelak Protokolant st. sekr. sąd. Edyta Wojciechowska po rozpoznaniu w dniu 18 stycznia 2024 r. w Ciechanowie na rozprawie sprawy z powództwa E. K. (1) przeciwko (...) Bank Spółka Akcyjna w W. o zapłatę 3500,49 zł I uchyla wyrok zaoczny z dnia 15 lutego 2023 r. w całości; II zasądza od pozwanego (...) Bank Spół

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Edyta Wojciechowska" xPublisher="edyta.wojciechowska" xEditorFullName="Edyta Wojciechowska" xEditor="edyta.wojciechowska" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="7" xFlag="published" xVolType="15/252505/0000503/C" xYear="2022" xVolNmbr="000342" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText>Sygn. akt I C 342/22</xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right">Dnia 25 stycznia 2024 r.</xText> <xText>Sąd Rejonowy w Ciechanowie I Wydział Cywilny</xText> <xText>w składzie następującym:</xText> <xText>Przewodniczący: sędzia Lidia Grzelak</xText> <xText>Protokolant st. sekr. sąd. Edyta Wojciechowska</xText> <xText>po rozpoznaniu w dniu 18 stycznia 2024 r. w Ciechanowie</xText> <xText>na rozprawie</xText> <xText>sprawy z powództwa <xAnon>E. K. (1)</xAnon></xText> <xText>przeciwko <xAnon> (...) Bank Spółka Akcyjna</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon></xText> <xText>o zapłatę 3500,49 zł</xText> <xText>I uchyla wyrok zaoczny z dnia 15 lutego 2023 r. w całości;</xText> <xText>II zasądza od pozwanego <xAnon> (...) Bank Spółka Akcyjna</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> na rzecz powódki <xAnon>E. K. (1)</xAnon> kwotę 3451,26 zł ( trzy tysiące czterysta pięćdziesiąt jeden złotych dwadzieścia sześć groszy z tym, że:</xText> <xText>- kwotę 3004,31 zł ( trzy tysiące cztery złote trzydzieści jeden groszy ) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 30 listopada 2021 r. do dnia zapłaty;</xText> <xText>- kwotę 431,61 zł ( czterysta trzydzieści jeden złotych sześćdziesiąt jeden groszy ) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 30 listopada 2021 r. do dnia zapłaty;</xText> <xText>- 10,80 zł ( dziesięć złotych osiemdziesiąt groszy ) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 19 stycznia 2023 r. do dnia zapłaty;</xText> <xText>- 4,54 zł ( cztery złote pięćdziesiąt cztery grosze ) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 19 stycznia 2023 r. do dnia zapłaty;</xText> <xText>III w pozostałym zakresie powództwo oddala;</xText> <xText>IV zasądza od pozwanego <xAnon> (...) Bank Spółka Akcyjna</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> na rzecz adw. <xAnon>E. K. (2)</xAnon> kwotę 900,00 zł ( dziewięćset złotych ) tytułem wynagrodzenie za pełnienie obowiązków pełnomocnika z urzędu powódki <xAnon>E. K. (1)</xAnon>;</xText> <xText>V nakazuje ściągnąć na rzecz Skarbu Państwa od pozwanego <xAnon> (...) Bank Spółka Akcyjna</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> kwotę 200,00 zł ( dwieście złotych ) tytułem opłaty sądowej od pozwu;</xText> <xText>VI nakazuje Skarbowi Państwa wypłacić powódce <xAnon>E. K. (1)</xAnon> kwotę 800,00 zł ( osiemset złotych ) tytułem zwrotu zaliczki zaksięgowanej pod pozycją U11-<xAnon> (...)</xAnon> KU <xAnon> (...)</xAnon>.</xText> <xText xALIGNx="center">Sędzia Lidia Grzelak</xText> <xText xALIGNx="left">Sygn. akt I C 342/22</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>W dniu 20 lipca 2022 r. powódka <xAnon>E. K. (1)</xAnon> wystąpiła do Sądu Rejonowego w Ciechanowie z pozwem przeciwko <xAnon> (...) Bank S.A.</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon>, wnosząc o:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>ustalenie, że umowa kredytu nr <xAnon> (...)</xAnon> z dnia 28 czerwca 2018 r. zawarta pomiędzy <xAnon>E. K. (1)</xAnon> a <xAnon> (...) Bank S.A.</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> wygasła z dniem 23 maja 2019 r. wskutek spłaty zobowiązania przez <xAnon>E. K. (1)</xAnon>;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>zasądzenie od <xAnon> (...) Bank S.A.</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> na rzecz <xAnon>E. K. (1)</xAnon> kwoty 3500,49 zł, w tym kwoty 3004,31 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 24 maja 2019 r. do dnia zapłaty, kwoty 431,61 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 28 lutego 2020 r. do dnia zapłaty, kwoty 31,46 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 24 maja 2019 r. do dnia zapłaty, kwoty 10,80 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 18 lipca 2019 r. do dnia zapłaty, kwoty 17,77 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 9 sierpnia 2018 r. do dnia zapłaty oraz kwoty 4,54 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 9 stycznia 2020 r. do dnia zapłaty.</xText> </xUnit> <xText>Postanowieniem z dnia 28 marca 2022 r. wydanym w sprawie I Co 683/22 Sąd zwolnił powódkę <xAnon>E. K. (1)</xAnon> od obowiązku uiszczenia opłaty sądowej od pozwu oraz ustanowił dla niej pełnomocnika z urzędu w osobie adw. <xAnon>E. K. (2)</xAnon> wskazanej przez Okręgową Radę Adwokacką w <xAnon>P.</xAnon>.</xText> <xText>Prawomocnym zarządzeniem z dnia 28 lipca 2022 r. zwrócono pozew w zakresie roszczenia opisanego w pkt 1. pozwu.</xText> <xText>Pełnomocnik powódki <xAnon>E. K. (1)</xAnon> wnosił ponadto o przyznanie wynagrodzenia za pełnienie obowiązków pełnomocnika z urzędu ustanowionego dla strony.</xText> <xText>Pozwany <xAnon> (...) Bank S.A.</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon>, po otrzymaniu odpisu pozwu, nie zajął stanowiska w sprawie.</xText> <xText>Wyrokiem zaocznym z dnia 15 lutego 2023 r. Sąd uwzględni powództwo w całości.</xText> <xText>Pozwany <xAnon> (...) Bank S.A.</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> w ustawowym terminie wniósł sprzeciw od powyższego wyroku zaocznego, wnosząc o oddalenie powództwa i zasądzenie od powódki na jej rzecz zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego. Wnosił ponadto o zawieszenie rygoru natychmiastowej wykonalności orzeczonego w pkt IV wyroku zaocznego. Przedmiotowy wniosek Sąd oddalił prawomocnym postanowieniem z dnia 17 kwietnia 2023 r.</xText> <xText>W toku procesu przed Sądem Rejonowym w Ciechanowie strony podtrzymały swoje dotychczasowe stanowiska.</xText> <xText>Sąd ustalił następujący stan faktyczny:</xText> <xText>W dniu 28 czerwca 2018 r. <xAnon>E. K. (1)</xAnon> zawarła z <xAnon> (...) Bank S.A.</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> umowę o kredyt konsolidacyjny nr <xAnon> (...)</xAnon>, na mocy której bank udzielił jej kredytu w kwocie 33579,18 zł. Spłata zobowiązania z tytułu tej umowy miała nastąpić w 60 równych ratach zgodnie z harmonogramem spłaty. Wysokość poszczególnych rat wynosiła 706,76 zł. <xAnon>E. K. (1)</xAnon> dokonywała spłat w terminach zgodnych z harmonogramem i dokonała na poczet przedmiotowego zadłużenia następujących wpłat:</xText> <xText>- kwota 707,00 zł w dniu 3 sierpnia 2018 r.,</xText> <xText>- kwota 708,00 zł w dniu 5 września 2018 r. ( rozliczona przez bank dnia 9 września 2018 r. ),</xText> <xText>- kwota 707,61 zł w dniu 8 października 2018 r.,</xText> <xText>- kwota 708,00 zł w dniu 5 listopada 2018 r. ( rozliczona przez bank dnia 11 listopada 2018 r. ),</xText> <xText>- kwota 708,00 zł w dniu 5 grudnia 2018 r. ( rozliczona przez bank 9 grudnia 2018 r. ),</xText> <xText>- kwota 710,00 zł w dniu 7 stycznia 2019 r. ( rozliczona przez bank dnia 9 stycznia 2019 r. ),</xText> <xText>- kwota 710,00 zł w dniu 5 lutego 2019 r. ( rozliczona przez bank dnia 10 lutego 2019 r. ),</xText> <xText>- kwota 710,00 zł w dniu 6 marca 2019 r. ( rozliczona przez bank dnia 10 marca 2019 r.,</xText> <xText>- kwota 30055,00 zł w dniu 23 maja 2019 r.,</xText> <xText>- kwota 10,80 zł w dniu 17 lipca 2019 r. – adnotacja banku „spłata kredytu”;</xText> <xText>- kwota 4,54 zł w dniu 8 stycznia 2020 r. – adnotacja banku „zamknięcie kredytu”,</xText> <xText>- kwota 431,62 zł w dniu 27 lutego 2020 r. – adnotacja banku „zamknięcie kredytu” ( bezsporne ).</xText> <xText>W dniu 23 marca 2019 r. strony zawarły aneks do umowy kredytowej, zgodnie z którym w okresie od kwietnia 2019 r. do czerwca 2019 r. raty kapitałowo - odsetkowe zostały zawieszone, a okres kredytowania został wydłużony o 3 miesiące ( bezsporne ).</xText> <xText>Pismem z dnia 31 lipca 2019 r. bank wezwał <xAnon>E. K. (1)</xAnon> do zapłaty kwoty 561,12 zł tytułem uregulowania zadłużenia z tytułu umowy kredytu konsolidacyjnego numer <xAnon> (...)</xAnon> ( bezsporne ).</xText> <xText>W dniu 27 lutego 2020 r. <xAnon>E. K. (1)</xAnon> złożyła reklamację, wnosząc o zwrot pieniędzy przez bank, który pobrał z jej rachunku bankowego w dniu 27 lutego 2020 r. kwotę 431,62 zł tytułem spłaty kredytu. Pismem z dnia 23 kwietnia 2020 r. bank odmówił zwrotu wskazanej kwoty wskazując, że jej pobranie nastąpiło ze względu na brak spłaty zadłużenia wynikającego umowy kredytowej ( bezsporne ).</xText> <xText>Prawomocnym wyrokiem z dnia 5 lutego 2021 r. wydanym w sprawie I C 1818/19, zmienionym po rozpoznaniu apelacji pozwanej wyrokiem Sądu Okręgowego w Płocku z dnia 14 października 2021 r. w sprawie IV Ca375/21, Sąd Rejonowy w Ciechanowie w sprawie z powództwa <xAnon> (...) Bank S.A.</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> przeciwko <xAnon>E. K. (1)</xAnon> o zapłatę 561,12 zł powództwo oddalił. W uzasadnieniu wyroku wskazano, że <xAnon> (...) Bank S.A.</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> jako profesjonalista na runku usług kredytowych dopuścił się nieprawidłowości w stosunku do <xAnon>E. K. (1)</xAnon> jako konsumenta w zakresie należytej informacji m. in. co do skutków prawnych zawieszenia płatności rat kapitałowo – odsetkowych, jak również w zakresie zarachowania dokonywanych przez nią wpłat, uzasadniających uznanie, że jednorazowa spłata zadłużenia w kwocie 30055,00 zł w całości pokryła zadłużenie <xAnon>E. K. (1)</xAnon> ( akta I C 1818/19 ).</xText> <xText>Pismem z dnia 25 listopada 2021 r. <xAnon>E. K. (1)</xAnon> wezwała <xAnon> (...) Bank S.A.</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> do zwrotu kwoty 4210,16 zł, w tym kwoty 3127,00 zł tytułem zwrotu części prowizji wraz z kwotą 488,10 zł tytułem skapitalizowanych odsetek od tej należności, kwoty 431,62 zł tytułem zwrotu pobranej w dniu 27 lutego 2020 r. kwoty z jej rachunku bankowego wraz z kwotą 43,25 zł tytułem skapitalizowanych odsetek od tej należności, kwoty 31,46 zł tytułem nadpłaty z dnia 23 maja 2019 r. wraz z kwotą 4,83 zł tytułem skapitalizowanych odsetek od tej należności. Odpis wezwania bank otrzymał dnia 30 listopada 2021 r. Na wezwanie bank pismem z dnia 8 grudnia 2021 r. odmówił zwrotu należności zgodnie z żądaniem <xAnon>E. K. (1)</xAnon> ( korespondencja stron k. 5, 6 ).</xText> <xText>Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dołączonych do akt sprawy I C 1818/19, korespondencji stron ( k. 5, 6 ), historii rachunku bankowego ( k. 66 – 69 v ) oraz zeznań świadka <xAnon>W. B.</xAnon> ( k. 53 – 54 ).</xText> <xText>Powyższe dowody są, w ocenie Sądu, w pełni wiarygodne. Zeznania świadka <xAnon>W. B.</xAnon> mają znaczenie o tyle, że potwierdzają okoliczności i sposób, w jaki powódka <xAnon>E. K. (1)</xAnon> uzyskała informację o wysokości kredytu pozostałego do spłaty, co znajduje również potwierdzenie w ustaleniach sądu dokonanych w sprawie I C 1818/19.</xText> <xText>Sąd pominął ocenę dokumentu w postaci pisma powódki adresowanego do banku z dnia 22 grudnia 2021 r. ( k. 7 – 8 ). Wskazać należy, że powódka nie przedstawiła dowodu doręczenia tego pisma, a bank nie przyznał faktu otrzymania tego dokumentu.</xText> <xText>Przedstawiony przez pozwany bank harmonogram spłaty kredytu nie ma znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy. Harmonogram opatrzony jest adnotacją „prognozowany”. Sąd podziela pogląd Sądu Okręgowego w Płocku wyrażony w uzasadnieniu wyroku z dnia 14 października 2021 r. w sprawie IV Ca 375/21, że nie jest to harmonogram ostateczny i nie uwzględnia „wakacji kredytowych”.</xText> <xText>Odnosząc się do kwestii wysokości roszczenia z tytułu zwrotu prowizji w kwocie 3004,31 zł wskazać należy, że wysokość tak wyliczonego roszczenia nie budzi wątpliwości Sądu. Wskazać należy, że powódka <xAnon>E. K. (1)</xAnon> w uzasadnieniu pozwu wskazała matematyczny sposób wyliczenia prowizji w części podlegającej zwrotowi, czego pozwany bank nie kwestionował. W związku z powyższym Sąd przyjął, że wysokość roszczenia w tym zakresie ( tj. co do prowizji ) nie jest sporna, a spór dotyczy jedynie podstawy żądania jej zwrotu. Z tych względów Sąd na podstawie <xLexLink xArt="art. 235(2);art. 235(2) § 1;art. 235(2) § 1 pkt. 2;art. 235(2) § 1 pkt. 5" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 235(2) § 1 pkt 2 i 5 kpc</xLexLink> pominął dowód z opinii biegłego sądowego w zakresie rachunkowości zgłoszony przez pełnomocnika powódki z dnia 18 lipca 2023 r. ( k. 54 ) jako zgłoszony na fakt bezsporny i zmierzający jedynie do przedłużenia postępowania.</xText> <xText>Jak wynika z historii rachunku bankowego prowadzonego przez pozwany bank dla powódki <xAnon>E. K. (1)</xAnon>, bank pobrał z tego rachunku na poczet jej zobowiązania z tytułu umowy kredytu konsolidacyjnego nr <xAnon> (...)</xAnon> z dnia 28 czerwca 2018 r., po dokonaniu przez nią wpłaty kwoty 30055,00 zł:</xText> <xText>- kwotę 10,80 zł w dniu 17 lipca 2019 r.,</xText> <xText>- kwotę 4,54 zł w dniu 8 stycznia 2020 r. oraz</xText> <xText>- kwotę 431,62 zł w dniu 27 lutego 2020 r.</xText> <xText>Sąd zważył, co następuje:</xText> <xText>Roszczenie powódki <xAnon>E. K. (1)</xAnon> zasługuje na uwzględnienie co do zasady.</xText> <xText>W pierwszej kolejności wskazać należy, że powódka <xAnon>E. K. (1)</xAnon> swoje roszczenie o zapłatę kwoty 3500,39 zł wywodzi z dwóch różnych tytułów:</xText> <xText>- co do kwoty 3004,31 zł podstawą roszczenia są przepisy dotyczące uprawnienia konsumenta do obniżenia całkowitego koszty kredytu w przypadku jego spłaty w całości przed terminem określonym w umowie;</xText> <xText>- co do pozostałej części należności podstawą roszczenia są przepisy dotyczące świadczenia nienależnego.</xText> <xText>Odnosząc się do kwestii zwrotu części prowizji wskazać należy, że do umowy łączącej strony mają zastosowanie przepisy, zarówno <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19971400939" xTitle="Ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 140, poz. 939">ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Prawo bankowe</xLexLink>, jak i <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU20111260715" xTitle="Ustawa z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim" xAddress="Dz. U. z 2011 r. Nr 126, poz. 715">ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim</xLexLink>. Zgodnie z art. 49 cyt. ustawy, w przypadku spłaty całości kredytu przed terminem określonym w umowie, całkowity koszt kredytu ulega obniżeniu o te koszty, które dotyczą okresu, o który skrócono czas obowiązywania umowy, chociażby konsument poniósł je przed tą spłatą ( ust. 1 ). W przypadku spłaty części kredytu przed terminem określonym w umowie, ust. 1 stosuje się odpowiednio ( ust. 2 ). Wskazany przepis wprowadza zatem szczególne zasady dotyczące rozliczeń między stronami w przypadku, gdy kredytobiorca dokonał przedterminowej spłaty kredytu. Przepis ten – w interesie kredytobiorcy – przewiduje mechanizm automatycznego obniżenia jego świadczeń z tytułu umowy o kredyt konsumencki albo świadczeń związanych z taką umową. Jego celem jest m. in. proporcjonalne rozdzielenie ciężaru kosztów między kredytodawcę oraz kredytobiorcę. Przepis ten implementuje art. 16 ust. 1 zd. 2 dyrektywy 2008/48/WE z dnia 23 kwietnia 2008 r. w sprawie umów i kredyt konsumencki do prawa polskiego. Podkreślić należy, że przepis art. 49 z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim dotyczy wszelkich należności wchodzących w skład całkowitego kosztu kredytu. Obejmuje koszty zależne od okresu kredytowania oraz koszty naliczane jednorazowo, w tym prowizję za udzielenie kredytu ( prowizję przygotowawczą ). Przepis ten należy rozumieć w ten sposób, że w przypadku wcześniejszej spłaty kredytu konsumenckiego następuje obniżenie wszystkich możliwych kosztów takiego kredytu, niezależnie od ich charakteru i niezależnie od tego, kiedy koszty te zostały faktycznie poniesione przez kredytobiorcę, z tymże wyjątkiem, iż redukcja ta ma charakter proporcjonalny, tj. odnosi się do okresu od dnia faktycznej spłaty kredytu do dnia ostatecznej spłaty określonej w umowie. Kwestie sporne w tym zakresie zostały definitywnie rozstrzygnięte w wyroku Trybunału z dnia 11 września <xAnon> (...)</xAnon>. w sprawie C-383/18 <xAnon> (...) sp. z o.o.</xAnon> przeciwko Spółdzielczej Kasie Oszczędnościowo-Kredytowej im. <xAnon>F. S.</xAnon> i in., w któryum podkreślono, że „artykuł 16 ust. 1 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/48/WE z dnia 23 kwietnia 2008 r. w sprawie umów o kredyt konsumencki oraz uchylającej dyrektywę Rady 87/102/EWG należy interpretować w ten sposób, że prawo konsumenta do obniżki całkowitego kosztu kredytu w przypadku wcześniejszej spłaty kredytu obejmuje wszystkie koszty, które zostały nałożone na konsumenta”. W ślad za powołanym wyrokiem Sąd Najwyższy wydał uchwałę z dnia 12 grudnia 2019 r. wskazując, że przewidziane w <xLexLink xArt="art. 49;art. 49 ust. 1" xIsapId="WDU20111260715" xTitle="Ustawa z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim" xAddress="Dz. U. z 2011 r. Nr 126, poz. 715">art. 49 ust.1 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim</xLexLink> uprawnienie konsumenta do obniżenia całkowitego kosztu kredytu w przypadku jego spłaty w całości przed terminem określonym w umowie obejmuje także prowizję za udzielenie kredytu” ( III CZP 45/19 ). Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 49;art. 49 ust. 1" xIsapId="WDU20111260715" xTitle="Ustawa z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim" xAddress="Dz. U. z 2011 r. Nr 126, poz. 715">art. 49 ust. 1</xLexLink> wskazanej ustawy – po dokonaniu przedterminowej spłaty – świadczenia kredytobiorcy ulegają proporcjonalnej redukcji. Proporcję oblicza się jako stosunek: 1) czasu, o jaki skrócono okres naliczania danego świadczenia, do 2) okresu, w którym naliczono dane świadczenie zgodnie z umową o kredyt konsumencki. Następnie proporcję tę odnosi się do wysokości umówionego świadczenia pieniężnego.</xText> <xText>Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy w pierwszej kolejności wskazać należy, że – w ocenie Sądu – powódka <xAnon>E. K. (1)</xAnon> – dokonała w dniu 23 maja 2019 r. całkowitej spłaty kredytu, wpłacając wskazaną przez pozwany bank kwotę zadłużenia wynikającą z łączącej strony umowy według stanu na dzień dokonania wpłaty. Podkreślić należy, że <xAnon>E. K. (1)</xAnon> nie miała możliwości weryfikacji wysokości swojego zobowiązania, a kwota została jej przedstawiona przez pracownika oddziału banku. Okoliczność ta była już przedmiotem analizy sądów obu instancji orzekających w sprawie I C 1818/19 ( IV Ca 375/21 ). Skutkiem tego było wygaśnięcie zobowiązania <xAnon>E. K. (1)</xAnon> względem banku, a w konsekwencji oddalenie powództwa. Uznać zatem należy, że powódce <xAnon>E. K. (1)</xAnon> przysługuje roszczenie o zwrot części prowizji stosownie do <xLexLink xArt="art. 49;art. 49 ust. 1" xIsapId="WDU20111260715" xTitle="Ustawa z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim" xAddress="Dz. U. z 2011 r. Nr 126, poz. 715">art. 49 ust. 1 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim</xLexLink>. Wysokość prowizji podlegającej zwrotowi wynosi 3004,31 zł. Należy wskazać, że powódka <xAnon>E. K. (1)</xAnon> dokonała w uzasadnieniu pozwu wyliczenia wysokości kwoty podlegającej zwrotowi z tytułu prowizji, zaś pozwany <xAnon> (...) Bank S.A.</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> nie zakwestionował tego wyliczenia. Z tych względów Sąd uznał, że wysokość kwoty podlegającej zwrotowi z tytułu całkowitej spłaty kredytu przed terminem nie jest sporna. Spór dotyczył bowiem uznania, czy istotnie nastąpiła w dniu 23 maja 2019 r. tj. przed terminem na jaki umowa została zwarta, całkowita spłata kredytu czy też nie. Jak wskazano powyżej, kwestia ta została przesądzona przez Sąd Okręgowy w Płocku orzekający w sprawie IV Ca 375/21. Odsetki ustawowe za opóźnienie od kwoty 3004,31 zł Sąd zasądził od dnia 30 listopada 2021 r. tj. od wezwania pozwanego banku do zwrotu prowizji. Sąd miał na uwadze, że zgodnie z art. 52 cyt. ustawy, kredytodawca jest zobowiązany do rozliczenia z konsumentem kredytu w terminie 14 dni od dnia dokonania wcześniejszej spłaty kredytu w całości. Wskazać jednak należy, że kwestia ta była sporna, a wezwanie do zapłaty nastąpiło po sporządzeniu uzasadnienia wyroku z dnia 14 października 2021 r. przez Sąd Okręgowy w Płocku w sprawie IV Ca 375/21.</xText> <xText>Ponadto Sąd uwzględnił powództwo co do kwot:</xText> <xText>- 431,61 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 30 listopada 2021 r. do dnia zapłaty,</xText> <xText>- 10,80 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 19 stycznia 2023 r. do dnia zapłaty</xText> <xText>- 4,54 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 19 stycznia 2023 r. do dnia zapłaty.</xText> <xText>Zdaniem Sądu, podstawą prawną roszczenia powódki <xAnon>E. K. (1)</xAnon> w tym zakresie są przepisy <xLexLink xArt="art. 405" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 405 kc</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 410" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 410 kc.</xLexLink> Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 405" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 405 kc</xLexLink>, kto bez podstawy prawnej uzyskał korzyść majątkową kosztem innej osoby, obowiązany jest do wydania korzyści w naturze, a gdyby to nie było możliwe, do zwrotu jej wartości. Stosownie zaś do <xLexLink xArt="art. 410" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 410 kc</xLexLink>, przepisy artykułów poprzedzających stosuje się w szczególności do świadczenia nienależnego ( <xLexLink xArt="art. 410 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">§ 1</xLexLink> ). Świadczenie jest nienależne, jeżeli ten, kto je spełnił, nie był w ogóle zobowiązany lub nie był zobowiązany względem osoby, której świadczył, albo jeżeli podstawa świadczenia odpadła lub zamierzony cel świadczenia nie został osiągnięty, albo jeżeli czynność prawna zobowiązująca do świadczenia była nieważna i nie stała się ważna po spełnieniu świadczenia ( <xLexLink xArt="art. 410 § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">§ 2</xLexLink> ). W ocenie Sądu, w niniejszej sprawie zachodzi podstawa zwana <xIx>condictio indebiti</xIx>, która ma zastosowanie przede wszystkim wówczas, gdy zaspokajane zobowiązanie w ogóle nie istniało. Jak wskazano powyżej, bank te kwoty, których zwrotu żąda powódka <xAnon>E. K. (1)</xAnon>, pobrał z jej rachunku bankowego bez jej zgody. Pobranie tych należności nastąpiło po dokonaniu przez nią spłaty całkowitej kredytu, a zatem w dacie pobierania tych należności, które bank traktował jako związane ze spłatą kredytu, nie była już zobowiązana wobec banku z tytułu kredytu. Pobranie należności przez pozwany bank nastąpiło zatem bez podstawy prawnej. W sprawie nie zachodzą okoliczności uzasadniające wyłączenie zwrotu świadczenia w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 411" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 411 kc.</xLexLink></xText> <xText>Roszczenie restytucyjne ma charakter bezterminowy ( <xLexLink xArt="art. 455" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 455 kc</xLexLink> ). W związku z powyższym Sąd zasądził odsetki ustawowe za opóźnienie od poszczególnych kwot od wezwania banku do ich zwrotu: w stosunku od kwoty 431,61 zł zgodnie z wezwaniem tj. od dnia 30 listopada 2021 r., zaś w stosunku do kwoty 10,80 zł oraz 4, 54 zł od dnia doręczenia odpisu pozwu.</xText> <xText>W pozostałym zakresie Sąd powództwo oddalił, uznając je za niezasadne, częściowo co do żądania odsetek ustawowych za opóźnienie z motywów wskazanych powyżej, zaś co do kwoty 31,46 zł oraz 17,77 zł uznając je za nieudowodnione. Brak jest dowodów potwierdzających, że należności te zostały przez bank pobrane po dacie 23 maja 2019 r. lub wskazujących, że w dniu 23 maja 2019 r. powódka <xAnon>E. K. (1)</xAnon> wpłacając kwotę 30055,00 zł dokonała nadpłaty z tytułu spłaty kredytu.</xText> <xText>Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 347" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 347 kpc</xLexLink>, po ponownym rozpoznaniu sprawy sąd wydaje wyrok, którym wyrok zaoczny w całości lub części utrzymuje w mocy albo uchyla go i orzeka o żądaniu pozwu, bądź też pozew odrzuca lub postępowanie umarza. Przepis <xLexLink xArt="art. 332;art. 332 § 2" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 332 § 2</xLexLink> stosuje się odpowiednio.</xText> <xText>W ocenie Sądu, w związku z ilością roszczeń powódki, zasadnym było uchylenie wyroku zaocznego z dnia 15 lutego 2023 r. w całości i ponowne orzeczenie o żądaniu pozwu. W związku z ty Sąd orzekł jak w pkt I i II wyroku.</xText> <xText>Orzekając w zakresie kosztów Sąd miał na względzie, że postanowieniem z dnia 28 marca 2022 r. wydanym w sprawie I Co 683/22 Sąd zwolnił powódkę od opłaty sądowej od pozwu i ustanowił dla niej pełnomocnika z urzędu w osobie adw. <xAnon>E. K. (2)</xAnon> wskazanej przez <xAnon> (...)</xAnon> w <xAnon>P.</xAnon>.</xText> <xText>Sąd obciążył zatem pozwanego <xAnon> (...) Bank S.A.</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> kosztami procesu w całości stosownie do <xLexLink xArt="art. 100" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 100 kpc</xLexLink>, mając na uwadze, że powództwo zostało oddalone jedynie w nieznacznej części.</xText> <xText>Sąd nakazał zatem ściągnąć od pozwanego banku kwotę 200,00 zł tytułem opłaty sądowej od uwzględnionej części powództwa ( <xLexLink xArt="art. 113" xIsapId="WDU20051671398" xTitle="Ustawa z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 167, poz. 1398">art. 113 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych</xLexLink> ).</xText> <xText>Jednocześnie Sad przyznał na rzecz adw. <xAnon>E. K. (2)</xAnon> od pozwanego banku kwotę 900,00 zł tytułem wynagrodzenia za pełnienie obowiązków pełnomocnika z urzędu powódki <xAnon>E. K. (1)</xAnon>. Wysokość wynagrodzenia pełnomocnika z urzędu Sąd ustalił od wartości przedmiotu sporu stosownie do przepisów rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie. W ocenie Sądu, zasadnym jest zastosowanie regulacji wynikającej z przepisów tego rozporządzenia. Wprawdzie wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 20 grudnia 2022 r. w sprawie SK 78/21 nie odnosi się wprost do stawek wynagrodzenia za pełnienie obowiązków pełnomocnika z urzędu w sprawach o świadczenie pieniężne, jednakże w wyroku wskazano, że stawki rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokat z urzędu są niższe od stawek w tych samych sprawach dla adwokatów ustanowionych obrońcami z urzędu. W postanowieniu z dnia 13 września 2023 r. wydanym w sprawie I CSK 4563/22 Sąd Najwyższy podkreślił, podstawą prawną do określenia wprost wysokości kosztów nieopłaconej pomocy prawnej należnych pełnomocnikowi z urzędu powinny być <xIx>per analogiam</xIx> przepisy rozporządzenia o stawkach z wyboru. W wyroku z dnia 26 kwietnia 2023 r. wydanym w sprawie II AKa 161/22 Sąd Apelacyjny we Wrocławiu natomiast wyraził pogląd, który Sąd orzekający w sprawie niniejszej podziela, że brak jest podstaw do podwyższenia kwoty wynikającej z rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie o podatek VAT, gdyż w takim przypadku sytuacja obrońcy z urzędu ( tu: pełnomocnika z urzędu ) byłaby zdecydowanie lepsza niż obrońców ( pełnomocników ) z wyboru, którzy do świadczonych usług doliczają VAT. Przyznane pełnomocnikowi z urzędu wynagrodzenie w stawkach wynikających z przepisów rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie zawiera zatem należy podatek od towarów i usług.</xText> <xText>O zwrocie niewykorzystanej zaliczki na rzecz powódki Sąd orzekł stosownie do <xLexLink xArt="art. 84" xIsapId="WDU20051671398" xTitle="Ustawa z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 167, poz. 1398">art. 84 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych</xLexLink> w zw. z art. 80 cyt. ustawy.</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

sędzia Lidia Grzelak

Edyta Wojciechowska

st. sekr. sąd. Edyta Wojciechowska

Edyta Wojciechowska

Sygn. akt I C 342/22 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 25 stycznia 2024 r. Sąd Rejonowy w Ciechanowie I Wydział Cywilny w składzie następującym: Przewodniczący: sędzia Lidia Grzelak Protokolant st. sekr. sąd. Edyta Wojciechowska po rozpoznaniu w dniu 18 stycznia 2024 r. w Ciechanowie na rozprawie sprawy z powództwaE. K. (1) przeciwko(...) Bank Spółka AkcyjnawW. o zapłatę 3500,49 zł I uchyla wyrok zaoczny z dnia 15 lutego 2023 r. w całości; II zasądza od pozwanego(...) Bank Spółka AkcyjnawW.na rzecz powódkiE. K. (1)kwotę 3451,26 zł ( trzy tysiące czterysta pięćdziesiąt jeden złotych dwadzieścia sześć groszy z tym, że: - kwotę 3004,31 zł ( trzy tysiące cztery złote trzydzieści jeden groszy ) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 30 listopada 2021 r. do dnia zapłaty; - kwotę 431,61 zł ( czterysta trzydzieści jeden złotych sześćdziesiąt jeden groszy ) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 30 listopada 2021 r. do dnia zapłaty; - 10,80 zł ( dziesięć złotych osiemdziesiąt groszy ) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 19 stycznia 2023 r. do dnia zapłaty; - 4,54 zł ( cztery złote pięćdziesiąt cztery grosze ) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 19 stycznia 2023 r. do dnia zapłaty; III w pozostałym zakresie powództwo oddala; IV zasądza od pozwanego(...) Bank Spółka AkcyjnawW.na rzecz adw.E. K. (2)kwotę 900,00 zł ( dziewięćset złotych ) tytułem wynagrodzenie za pełnienie obowiązków pełnomocnika z urzędu powódkiE. K. (1); V nakazuje ściągnąć na rzecz Skarbu Państwa od pozwanego(...) Bank Spółka AkcyjnawW.kwotę 200,00 zł ( dwieście złotych ) tytułem opłaty sądowej od pozwu; VI nakazuje Skarbowi Państwa wypłacić powódceE. K. (1)kwotę 800,00 zł ( osiemset złotych ) tytułem zwrotu zaliczki zaksięgowanej pod pozycją U11-(...)KU(...). Sędzia Lidia Grzelak Sygn. akt I C 342/22 UZASADNIENIE W dniu 20 lipca 2022 r. powódkaE. K. (1)wystąpiła do Sądu Rejonowego w Ciechanowie z pozwem przeciwko(...) Bank S.A.wW., wnosząc o: 1 ustalenie, że umowa kredytu nr(...)z dnia 28 czerwca 2018 r. zawarta pomiędzyE. K. (1)a(...) Bank S.A.wW.wygasła z dniem 23 maja 2019 r. wskutek spłaty zobowiązania przezE. K. (1); 2 zasądzenie od(...) Bank S.A.wW.na rzeczE. K. (1)kwoty 3500,49 zł, w tym kwoty 3004,31 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 24 maja 2019 r. do dnia zapłaty, kwoty 431,61 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 28 lutego 2020 r. do dnia zapłaty, kwoty 31,46 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 24 maja 2019 r. do dnia zapłaty, kwoty 10,80 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 18 lipca 2019 r. do dnia zapłaty, kwoty 17,77 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 9 sierpnia 2018 r. do dnia zapłaty oraz kwoty 4,54 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 9 stycznia 2020 r. do dnia zapłaty. Postanowieniem z dnia 28 marca 2022 r. wydanym w sprawie I Co 683/22 Sąd zwolnił powódkęE. K. (1)od obowiązku uiszczenia opłaty sądowej od pozwu oraz ustanowił dla niej pełnomocnika z urzędu w osobie adw.E. K. (2)wskazanej przez Okręgową Radę Adwokacką wP.. Prawomocnym zarządzeniem z dnia 28 lipca 2022 r. zwrócono pozew w zakresie roszczenia opisanego w pkt 1. pozwu. Pełnomocnik powódkiE. K. (1)wnosił ponadto o przyznanie wynagrodzenia za pełnienie obowiązków pełnomocnika z urzędu ustanowionego dla strony. Pozwany(...) Bank S.A.wW., po otrzymaniu odpisu pozwu, nie zajął stanowiska w sprawie. Wyrokiem zaocznym z dnia 15 lutego 2023 r. Sąd uwzględni powództwo w całości. Pozwany(...) Bank S.A.wW.w ustawowym terminie wniósł sprzeciw od powyższego wyroku zaocznego, wnosząc o oddalenie powództwa i zasądzenie od powódki na jej rzecz zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego. Wnosił ponadto o zawieszenie rygoru natychmiastowej wykonalności orzeczonego w pkt IV wyroku zaocznego. Przedmiotowy wniosek Sąd oddalił prawomocnym postanowieniem z dnia 17 kwietnia 2023 r. W toku procesu przed Sądem Rejonowym w Ciechanowie strony podtrzymały swoje dotychczasowe stanowiska. Sąd ustalił następujący stan faktyczny: W dniu 28 czerwca 2018 r.E. K. (1)zawarła z(...) Bank S.A.wW.umowę o kredyt konsolidacyjny nr(...), na mocy której bank udzielił jej kredytu w kwocie 33579,18 zł. Spłata zobowiązania z tytułu tej umowy miała nastąpić w 60 równych ratach zgodnie z harmonogramem spłaty. Wysokość poszczególnych rat wynosiła 706,76 zł.E. K. (1)dokonywała spłat w terminach zgodnych z harmonogramem i dokonała na poczet przedmiotowego zadłużenia następujących wpłat: - kwota 707,00 zł w dniu 3 sierpnia 2018 r., - kwota 708,00 zł w dniu 5 września 2018 r. ( rozliczona przez bank dnia 9 września 2018 r. ), - kwota 707,61 zł w dniu 8 października 2018 r., - kwota 708,00 zł w dniu 5 listopada 2018 r. ( rozliczona przez bank dnia 11 listopada 2018 r. ), - kwota 708,00 zł w dniu 5 grudnia 2018 r. ( rozliczona przez bank 9 grudnia 2018 r. ), - kwota 710,00 zł w dniu 7 stycznia 2019 r. ( rozliczona przez bank dnia 9 stycznia 2019 r. ), - kwota 710,00 zł w dniu 5 lutego 2019 r. ( rozliczona przez bank dnia 10 lutego 2019 r. ), - kwota 710,00 zł w dniu 6 marca 2019 r. ( rozliczona przez bank dnia 10 marca 2019 r., - kwota 30055,00 zł w dniu 23 maja 2019 r., - kwota 10,80 zł w dniu 17 lipca 2019 r. – adnotacja banku „spłata kredytu”; - kwota 4,54 zł w dniu 8 stycznia 2020 r. – adnotacja banku „zamknięcie kredytu”, - kwota 431,62 zł w dniu 27 lutego 2020 r. – adnotacja banku „zamknięcie kredytu” ( bezsporne ). W dniu 23 marca 2019 r. strony zawarły aneks do umowy kredytowej, zgodnie z którym w okresie od kwietnia 2019 r. do czerwca 2019 r. raty kapitałowo - odsetkowe zostały zawieszone, a okres kredytowania został wydłużony o 3 miesiące ( bezsporne ). Pismem z dnia 31 lipca 2019 r. bank wezwałE. K. (1)do zapłaty kwoty 561,12 zł tytułem uregulowania zadłużenia z tytułu umowy kredytu konsolidacyjnego numer(...)( bezsporne ). W dniu 27 lutego 2020 r.E. K. (1)złożyła reklamację, wnosząc o zwrot pieniędzy przez bank, który pobrał z jej rachunku bankowego w dniu 27 lutego 2020 r. kwotę 431,62 zł tytułem spłaty kredytu. Pismem z dnia 23 kwietnia 2020 r. bank odmówił zwrotu wskazanej kwoty wskazując, że jej pobranie nastąpiło ze względu na brak spłaty zadłużenia wynikającego umowy kredytowej ( bezsporne ). Prawomocnym wyrokiem z dnia 5 lutego 2021 r. wydanym w sprawie I C 1818/19, zmienionym po rozpoznaniu apelacji pozwanej wyrokiem Sądu Okręgowego w Płocku z dnia 14 października 2021 r. w sprawie IV Ca375/21, Sąd Rejonowy w Ciechanowie w sprawie z powództwa(...) Bank S.A.wW.przeciwkoE. K. (1)o zapłatę 561,12 zł powództwo oddalił. W uzasadnieniu wyroku wskazano, że(...) Bank S.A.wW.jako profesjonalista na runku usług kredytowych dopuścił się nieprawidłowości w stosunku doE. K. (1)jako konsumenta w zakresie należytej informacji m. in. co do skutków prawnych zawieszenia płatności rat kapitałowo – odsetkowych, jak również w zakresie zarachowania dokonywanych przez nią wpłat, uzasadniających uznanie, że jednorazowa spłata zadłużenia w kwocie 30055,00 zł w całości pokryła zadłużenieE. K. (1)( akta I C 1818/19 ). Pismem z dnia 25 listopada 2021 r.E. K. (1)wezwała(...) Bank S.A.wW.do zwrotu kwoty 4210,16 zł, w tym kwoty 3127,00 zł tytułem zwrotu części prowizji wraz z kwotą 488,10 zł tytułem skapitalizowanych odsetek od tej należności, kwoty 431,62 zł tytułem zwrotu pobranej w dniu 27 lutego 2020 r. kwoty z jej rachunku bankowego wraz z kwotą 43,25 zł tytułem skapitalizowanych odsetek od tej należności, kwoty 31,46 zł tytułem nadpłaty z dnia 23 maja 2019 r. wraz z kwotą 4,83 zł tytułem skapitalizowanych odsetek od tej należności. Odpis wezwania bank otrzymał dnia 30 listopada 2021 r. Na wezwanie bank pismem z dnia 8 grudnia 2021 r. odmówił zwrotu należności zgodnie z żądaniemE. K. (1)( korespondencja stron k. 5, 6 ). Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dołączonych do akt sprawy I C 1818/19, korespondencji stron ( k. 5, 6 ), historii rachunku bankowego ( k. 66 – 69 v ) oraz zeznań świadkaW. B.( k. 53 – 54 ). Powyższe dowody są, w ocenie Sądu, w pełni wiarygodne. Zeznania świadkaW. B.mają znaczenie o tyle, że potwierdzają okoliczności i sposób, w jaki powódkaE. K. (1)uzyskała informację o wysokości kredytu pozostałego do spłaty, co znajduje również potwierdzenie w ustaleniach sądu dokonanych w sprawie I C 1818/19. Sąd pominął ocenę dokumentu w postaci pisma powódki adresowanego do banku z dnia 22 grudnia 2021 r. ( k. 7 – 8 ). Wskazać należy, że powódka nie przedstawiła dowodu doręczenia tego pisma, a bank nie przyznał faktu otrzymania tego dokumentu. Przedstawiony przez pozwany bank harmonogram spłaty kredytu nie ma znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy. Harmonogram opatrzony jest adnotacją „prognozowany”. Sąd podziela pogląd Sądu Okręgowego w Płocku wyrażony w uzasadnieniu wyroku z dnia 14 października 2021 r. w sprawie IV Ca 375/21, że nie jest to harmonogram ostateczny i nie uwzględnia „wakacji kredytowych”. Odnosząc się do kwestii wysokości roszczenia z tytułu zwrotu prowizji w kwocie 3004,31 zł wskazać należy, że wysokość tak wyliczonego roszczenia nie budzi wątpliwości Sądu. Wskazać należy, że powódkaE. K. (1)w uzasadnieniu pozwu wskazała matematyczny sposób wyliczenia prowizji w części podlegającej zwrotowi, czego pozwany bank nie kwestionował. W związku z powyższym Sąd przyjął, że wysokość roszczenia w tym zakresie ( tj. co do prowizji ) nie jest sporna, a spór dotyczy jedynie podstawy żądania jej zwrotu. Z tych względów Sąd na podstawieart. 235(2) § 1 pkt 2 i 5 kpcpominął dowód z opinii biegłego sądowego w zakresie rachunkowości zgłoszony przez pełnomocnika powódki z dnia 18 lipca 2023 r. ( k. 54 ) jako zgłoszony na fakt bezsporny i zmierzający jedynie do przedłużenia postępowania. Jak wynika z historii rachunku bankowego prowadzonego przez pozwany bank dla powódkiE. K. (1), bank pobrał z tego rachunku na poczet jej zobowiązania z tytułu umowy kredytu konsolidacyjnego nr(...)z dnia 28 czerwca 2018 r., po dokonaniu przez nią wpłaty kwoty 30055,00 zł: - kwotę 10,80 zł w dniu 17 lipca 2019 r., - kwotę 4,54 zł w dniu 8 stycznia 2020 r. oraz - kwotę 431,62 zł w dniu 27 lutego 2020 r. Sąd zważył, co następuje: Roszczenie powódkiE. K. (1)zasługuje na uwzględnienie co do zasady. W pierwszej kolejności wskazać należy, że powódkaE. K. (1)swoje roszczenie o zapłatę kwoty 3500,39 zł wywodzi z dwóch różnych tytułów: - co do kwoty 3004,31 zł podstawą roszczenia są przepisy dotyczące uprawnienia konsumenta do obniżenia całkowitego koszty kredytu w przypadku jego spłaty w całości przed terminem określonym w umowie; - co do pozostałej części należności podstawą roszczenia są przepisy dotyczące świadczenia nienależnego. Odnosząc się do kwestii zwrotu części prowizji wskazać należy, że do umowy łączącej strony mają zastosowanie przepisy, zarównoustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Prawo bankowe, jak iustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim. Zgodnie z art. 49 cyt. ustawy, w przypadku spłaty całości kredytu przed terminem określonym w umowie, całkowity koszt kredytu ulega obniżeniu o te koszty, które dotyczą okresu, o który skrócono czas obowiązywania umowy, chociażby konsument poniósł je przed tą spłatą ( ust. 1 ). W przypadku spłaty części kredytu przed terminem określonym w umowie, ust. 1 stosuje się odpowiednio ( ust. 2 ). Wskazany przepis wprowadza zatem szczególne zasady dotyczące rozliczeń między stronami w przypadku, gdy kredytobiorca dokonał przedterminowej spłaty kredytu. Przepis ten – w interesie kredytobiorcy – przewiduje mechanizm automatycznego obniżenia jego świadczeń z tytułu umowy o kredyt konsumencki albo świadczeń związanych z taką umową. Jego celem jest m. in. proporcjonalne rozdzielenie ciężaru kosztów między kredytodawcę oraz kredytobiorcę. Przepis ten implementuje art. 16 ust. 1 zd. 2 dyrektywy 2008/48/WE z dnia 23 kwietnia 2008 r. w sprawie umów i kredyt konsumencki do prawa polskiego. Podkreślić należy, że przepis art. 49 z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim dotyczy wszelkich należności wchodzących w skład całkowitego kosztu kredytu. Obejmuje koszty zależne od okresu kredytowania oraz koszty naliczane jednorazowo, w tym prowizję za udzielenie kredytu ( prowizję przygotowawczą ). Przepis ten należy rozumieć w ten sposób, że w przypadku wcześniejszej spłaty kredytu konsumenckiego następuje obniżenie wszystkich możliwych kosztów takiego kredytu, niezależnie od ich charakteru i niezależnie od tego, kiedy koszty te zostały faktycznie poniesione przez kredytobiorcę, z tymże wyjątkiem, iż redukcja ta ma charakter proporcjonalny, tj. odnosi się do okresu od dnia faktycznej spłaty kredytu do dnia ostatecznej spłaty określonej w umowie. Kwestie sporne w tym zakresie zostały definitywnie rozstrzygnięte w wyroku Trybunału z dnia 11 września(...). w sprawie C-383/18(...) sp. z o.o.przeciwko Spółdzielczej Kasie Oszczędnościowo-Kredytowej im.F. S.i in., w któryum podkreślono, że „artykuł 16 ust. 1 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/48/WE z dnia 23 kwietnia 2008 r. w sprawie umów o kredyt konsumencki oraz uchylającej dyrektywę Rady 87/102/EWG należy interpretować w ten sposób, że prawo konsumenta do obniżki całkowitego kosztu kredytu w przypadku wcześniejszej spłaty kredytu obejmuje wszystkie koszty, które zostały nałożone na konsumenta”. W ślad za powołanym wyrokiem Sąd Najwyższy wydał uchwałę z dnia 12 grudnia 2019 r. wskazując, że przewidziane wart. 49 ust.1 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckimuprawnienie konsumenta do obniżenia całkowitego kosztu kredytu w przypadku jego spłaty w całości przed terminem określonym w umowie obejmuje także prowizję za udzielenie kredytu” ( III CZP 45/19 ). Zgodnie zart. 49 ust. 1wskazanej ustawy – po dokonaniu przedterminowej spłaty – świadczenia kredytobiorcy ulegają proporcjonalnej redukcji. Proporcję oblicza się jako stosunek: 1) czasu, o jaki skrócono okres naliczania danego świadczenia, do 2) okresu, w którym naliczono dane świadczenie zgodnie z umową o kredyt konsumencki. Następnie proporcję tę odnosi się do wysokości umówionego świadczenia pieniężnego. Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy w pierwszej kolejności wskazać należy, że – w ocenie Sądu – powódkaE. K. (1)– dokonała w dniu 23 maja 2019 r. całkowitej spłaty kredytu, wpłacając wskazaną przez pozwany bank kwotę zadłużenia wynikającą z łączącej strony umowy według stanu na dzień dokonania wpłaty. Podkreślić należy, żeE. K. (1)nie miała możliwości weryfikacji wysokości swojego zobowiązania, a kwota została jej przedstawiona przez pracownika oddziału banku. Okoliczność ta była już przedmiotem analizy sądów obu instancji orzekających w sprawie I C 1818/19 ( IV Ca 375/21 ). Skutkiem tego było wygaśnięcie zobowiązaniaE. K. (1)względem banku, a w konsekwencji oddalenie powództwa. Uznać zatem należy, że powódceE. K. (1)przysługuje roszczenie o zwrot części prowizji stosownie doart. 49 ust. 1 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim. Wysokość prowizji podlegającej zwrotowi wynosi 3004,31 zł. Należy wskazać, że powódkaE. K. (1)dokonała w uzasadnieniu pozwu wyliczenia wysokości kwoty podlegającej zwrotowi z tytułu prowizji, zaś pozwany(...) Bank S.A.wW.nie zakwestionował tego wyliczenia. Z tych względów Sąd uznał, że wysokość kwoty podlegającej zwrotowi z tytułu całkowitej spłaty kredytu przed terminem nie jest sporna. Spór dotyczył bowiem uznania, czy istotnie nastąpiła w dniu 23 maja 2019 r. tj. przed terminem na jaki umowa została zwarta, całkowita spłata kredytu czy też nie. Jak wskazano powyżej, kwestia ta została przesądzona przez Sąd Okręgowy w Płocku orzekający w sprawie IV Ca 375/21. Odsetki ustawowe za opóźnienie od kwoty 3004,31 zł Sąd zasądził od dnia 30 listopada 2021 r. tj. od wezwania pozwanego banku do zwrotu prowizji. Sąd miał na uwadze, że zgodnie z art. 52 cyt. ustawy, kredytodawca jest zobowiązany do rozliczenia z konsumentem kredytu w terminie 14 dni od dnia dokonania wcześniejszej spłaty kredytu w całości. Wskazać jednak należy, że kwestia ta była sporna, a wezwanie do zapłaty nastąpiło po sporządzeniu uzasadnienia wyroku z dnia 14 października 2021 r. przez Sąd Okręgowy w Płocku w sprawie IV Ca 375/21. Ponadto Sąd uwzględnił powództwo co do kwot: - 431,61 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 30 listopada 2021 r. do dnia zapłaty, - 10,80 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 19 stycznia 2023 r. do dnia zapłaty - 4,54 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 19 stycznia 2023 r. do dnia zapłaty. Zdaniem Sądu, podstawą prawną roszczenia powódkiE. K. (1)w tym zakresie są przepisyart. 405 kcw zw. zart. 410 kc.Zgodnie zart. 405 kc, kto bez podstawy prawnej uzyskał korzyść majątkową kosztem innej osoby, obowiązany jest do wydania korzyści w naturze, a gdyby to nie było możliwe, do zwrotu jej wartości. Stosownie zaś doart. 410 kc, przepisy artykułów poprzedzających stosuje się w szczególności do świadczenia nienależnego (§ 1). Świadczenie jest nienależne, jeżeli ten, kto je spełnił, nie był w ogóle zobowiązany lub nie był zobowiązany względem osoby, której świadczył, albo jeżeli podstawa świadczenia odpadła lub zamierzony cel świadczenia nie został osiągnięty, albo jeżeli czynność prawna zobowiązująca do świadczenia była nieważna i nie stała się ważna po spełnieniu świadczenia (§ 2). W ocenie Sądu, w niniejszej sprawie zachodzi podstawa zwanacondictio indebiti, która ma zastosowanie przede wszystkim wówczas, gdy zaspokajane zobowiązanie w ogóle nie istniało. Jak wskazano powyżej, bank te kwoty, których zwrotu żąda powódkaE. K. (1), pobrał z jej rachunku bankowego bez jej zgody. Pobranie tych należności nastąpiło po dokonaniu przez nią spłaty całkowitej kredytu, a zatem w dacie pobierania tych należności, które bank traktował jako związane ze spłatą kredytu, nie była już zobowiązana wobec banku z tytułu kredytu. Pobranie należności przez pozwany bank nastąpiło zatem bez podstawy prawnej. W sprawie nie zachodzą okoliczności uzasadniające wyłączenie zwrotu świadczenia w rozumieniuart. 411 kc. Roszczenie restytucyjne ma charakter bezterminowy (art. 455 kc). W związku z powyższym Sąd zasądził odsetki ustawowe za opóźnienie od poszczególnych kwot od wezwania banku do ich zwrotu: w stosunku od kwoty 431,61 zł zgodnie z wezwaniem tj. od dnia 30 listopada 2021 r., zaś w stosunku do kwoty 10,80 zł oraz 4, 54 zł od dnia doręczenia odpisu pozwu. W pozostałym zakresie Sąd powództwo oddalił, uznając je za niezasadne, częściowo co do żądania odsetek ustawowych za opóźnienie z motywów wskazanych powyżej, zaś co do kwoty 31,46 zł oraz 17,77 zł uznając je za nieudowodnione. Brak jest dowodów potwierdzających, że należności te zostały przez bank pobrane po dacie 23 maja 2019 r. lub wskazujących, że w dniu 23 maja 2019 r. powódkaE. K. (1)wpłacając kwotę 30055,00 zł dokonała nadpłaty z tytułu spłaty kredytu. Zgodnie zart. 347 kpc, po ponownym rozpoznaniu sprawy sąd wydaje wyrok, którym wyrok zaoczny w całości lub części utrzymuje w mocy albo uchyla go i orzeka o żądaniu pozwu, bądź też pozew odrzuca lub postępowanie umarza. Przepisart. 332 § 2stosuje się odpowiednio. W ocenie Sądu, w związku z ilością roszczeń powódki, zasadnym było uchylenie wyroku zaocznego z dnia 15 lutego 2023 r. w całości i ponowne orzeczenie o żądaniu pozwu. W związku z ty Sąd orzekł jak w pkt I i II wyroku. Orzekając w zakresie kosztów Sąd miał na względzie, że postanowieniem z dnia 28 marca 2022 r. wydanym w sprawie I Co 683/22 Sąd zwolnił powódkę od opłaty sądowej od pozwu i ustanowił dla niej pełnomocnika z urzędu w osobie adw.E. K. (2)wskazanej przez(...)wP.. Sąd obciążył zatem pozwanego(...) Bank S.A.wW.kosztami procesu w całości stosownie doart. 100 kpc, mając na uwadze, że powództwo zostało oddalone jedynie w nieznacznej części. Sąd nakazał zatem ściągnąć od pozwanego banku kwotę 200,00 zł tytułem opłaty sądowej od uwzględnionej części powództwa (art. 113 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych). Jednocześnie Sad przyznał na rzecz adw.E. K. (2)od pozwanego banku kwotę 900,00 zł tytułem wynagrodzenia za pełnienie obowiązków pełnomocnika z urzędu powódkiE. K. (1). Wysokość wynagrodzenia pełnomocnika z urzędu Sąd ustalił od wartości przedmiotu sporu stosownie do przepisów rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie. W ocenie Sądu, zasadnym jest zastosowanie regulacji wynikającej z przepisów tego rozporządzenia. Wprawdzie wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 20 grudnia 2022 r. w sprawie SK 78/21 nie odnosi się wprost do stawek wynagrodzenia za pełnienie obowiązków pełnomocnika z urzędu w sprawach o świadczenie pieniężne, jednakże w wyroku wskazano, że stawki rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokat z urzędu są niższe od stawek w tych samych sprawach dla adwokatów ustanowionych obrońcami z urzędu. W postanowieniu z dnia 13 września 2023 r. wydanym w sprawie I CSK 4563/22 Sąd Najwyższy podkreślił, podstawą prawną do określenia wprost wysokości kosztów nieopłaconej pomocy prawnej należnych pełnomocnikowi z urzędu powinny byćper analogiamprzepisy rozporządzenia o stawkach z wyboru. W wyroku z dnia 26 kwietnia 2023 r. wydanym w sprawie II AKa 161/22 Sąd Apelacyjny we Wrocławiu natomiast wyraził pogląd, który Sąd orzekający w sprawie niniejszej podziela, że brak jest podstaw do podwyższenia kwoty wynikającej z rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie o podatek VAT, gdyż w takim przypadku sytuacja obrońcy z urzędu ( tu: pełnomocnika z urzędu ) byłaby zdecydowanie lepsza niż obrońców ( pełnomocników ) z wyboru, którzy do świadczonych usług doliczają VAT. Przyznane pełnomocnikowi z urzędu wynagrodzenie w stawkach wynikających z przepisów rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie zawiera zatem należy podatek od towarów i usług. O zwrocie niewykorzystanej zaliczki na rzecz powódki Sąd orzekł stosownie doart. 84 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnychw zw. z art. 80 cyt. ustawy.

15/252505/0000503/C

Sąd Rejonowy w Ciechanowie

I Wydział Cywilny

I uchyla wyrok zaoczny z dnia 15 lutego 2023 r. w całości; II zasądza od pozwanego na rzecz powódki kwotę 3451,26 zł ( trzy tysiące czterysta pięćdziesiąt jeden złotych dwadzieścia sześć groszy z tym, że: - kwotę 3004,31 zł ( trzy tysiące cztery złote trzydzieści jeden groszy ) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 30 listopada 2021 r. do dnia zapłaty; - kwotę 431,61 zł ( czterysta trzydzieści jeden złotych sześćdziesiąt jeden groszy ) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 30 listopada 2021 r. do dnia zapłaty; - 10,80 zł ( dziesięć złotych osiemdziesiąt groszy ) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 19 stycznia 2023 r. do dnia zapłaty; - 4,54 zł ( cztery złote pięćdziesiąt cztery grosze ) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 19 stycznia 2023 r. do dnia zapłaty; III w pozostałym zakresie powództwo oddala; IV zasądza od pozwanego na rzecz adw. … kwotę 900,00 zł ( dziewięćset złotych ) tytułem wynagrodzenie za pełnienie obowiązków pełnomocnika z urzędu powódki Elżbiety Kozłowskiej; V nakazuje ściągnąć na rzecz Skarbu Państwa od pozwanego kwotę 200,00 zł ( dwieście złotych ) tytułem opłaty sądowej od pozwu; VI nakazuje Skarbowi Państwa wypłacić powódce kwotę 800,00 zł ( osiemset złotych ) tytułem zwrotu zaliczki zaksięgowanej pod pozycją U11-30629251 KU 500002154173 PH 1019603930.

153015000001006_II_Ka_000637_2023_Uz_2024-01-25_001

II Ka 637/23

2024-01-25 01:00:00.0 CET

2024-02-15 17:30:12.0 CET

2024-02-15 09:19:09.0 CET

15301500

1006

SENTENCE

Sygn. akt II Ka 637/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 25 stycznia 2024 r. Sąd Okręgowy w Siedlcach II Wydział Karny w składzie: Przewodniczący: Sędzia SO Dariusz Półtorak Protokolant: st. sekr. sąd. Beata Defut-Kołodziejak przy udziale Prokuratora Marii Kempki po rozpoznaniu w dniu 18 stycznia 2024 r. sprawy E. W. oskarżonego z art. 178a § 1 kk na skutek apelacji, wniesionej przez obrońcę oskarżonego od wyroku Sądu Rejonowego w M. (...) z dnia 28 kwietnia 2023 r. sygn. akt II K 1

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Ewa Olewińska" xPublisher="66111303287" xEditorFullName="Ewa Olewińska" xEditor="66111303287" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="8" xFlag="published" xVolType="15/301500/0001006/Ka" xYear="2023" xVolNmbr="000637" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok</xName> <xBlock> <xText><xBx>Sygn. akt II Ka 637/23 </xBx></xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right">Dnia 25 stycznia 2024 r.</xText> <xText>Sąd Okręgowy w Siedlcach II Wydział Karny w składzie:</xText> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="125"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="50"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="535"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Przewodniczący:</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>Sędzia SO Dariusz Półtorak</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>Protokolant:</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>st. sekr. sąd. Beata Defut-Kołodziejak</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xText>przy udziale Prokuratora Marii Kempki</xText> <xText>po rozpoznaniu w dniu 18 stycznia 2024 r.</xText> <xText>sprawy<xBx> <xAnon>E. W.</xAnon> </xBx></xText> <xText>oskarżonego z <xLexLink xArt="art. 178 a;art. 178 a § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 178a § 1 kk</xLexLink></xText> <xText>na skutek apelacji, wniesionej przez obrońcę oskarżonego</xText> <xText>od wyroku Sądu Rejonowego w <xAnon>M. (...)</xAnon></xText> <xText>z dnia 28 kwietnia 2023 r. sygn. akt II K 1039/22</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">I</xName> <xText>wyrok utrzymuje w mocy;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">II</xName> <xText>zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa 250 zł tytułem opłaty za II instancję oraz obciąża go wydatkami za postępowanie odwoławcze w kwocie 20 zł.</xText> </xUnit> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="404"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="120"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="43"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="154"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Formularz UK 2</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Sygnatura akt</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>II Ka 637/23</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xIx>Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>1</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>CZĘŚĆ WSTĘPNA </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xBx>1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji</xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">wyrok Sądu Rejonowego w <xAnon>M. (...)</xAnon> z dnia 28 kwietnia 2023 r. w sprawie II K 1039/22</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xBx>1.2. Podmiot wnoszący apelację</xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ oskarżyciel posiłkowy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ oskarżyciel prywatny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒ obrońca</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ inny</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xBx>1.3. Granice zaskarżenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="44"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="153"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="131"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="44"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="351"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2" xRowSpan="4"> <xText>☒ na korzyść</xText> <xText>☐ na niekorzyść</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>☒ w całości</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText>☐ w części</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>co do winy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>co do kary</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.3.2. Podniesione zarzuty</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xIx>Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1 a" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1a k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany <xBRx></xBRx>w <xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink>, chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 2 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 3" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 3 k.p.k.</xLexLink><xBx> –</xBx> błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, <xBRx></xBRx>jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 4 k.p.k.</xLexLink> – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xLexLink xArt="art. 439" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>brak zarzutów</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xBx>1.4. Wnioski</xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="44"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="291"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="48"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="339"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>uchylenie</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>zmiana</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xBx>2.1. Ustalenie faktów</xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="38"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="28"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="131"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="339"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="93"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="94"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>2.1.1. Fakty uznane za udowodnione</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Numer karty</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>----</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>----------------------</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>--------------------------------------------------------------</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>--------------</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>--------------</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Dowód </xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Numer karty</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>---------</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>----------------------</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>--------------------------------------------------------------</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>--------------</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>--------------</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xBx>2.2. Ocena dowodów</xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="109"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="208"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="405"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Lp. faktu z pkt 2.1.1</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach uznania dowodu</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>------------------</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>-------------------------------------</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>---------------------------------------------------------------------------</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="109"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="208"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="405"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów<xBRx></xBRx>(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>------------------</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>-------------------------------------</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>---------------------------------------------------------------------------</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="55"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="491"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="167"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Zarzut </xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="7"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>I. obrazę przepisu prawa karnego a mianowicie <xLexLink xArt="art. 63;art. 63 § 4" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 63 § 4 kk</xLexLink> wyrażającą się w niezaliczeniu oskarżonemu na poczet zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych okresu rzeczywistego zatrzymania prawa jazdy, które wedle dokumentów zawartych w aktach sprawy trwało przynajmniej od 3 maja 2021r. do 22 grudnia 2021r. pomimo istnienia ku temu podstaw,</xText> <xText>II. obrazę przepisów postępowania, mającą istotny wpływ na treść wydanego orzeczenia, a mianowicie:</xText> <xText>a) <xLexLink xArt="art. 167" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 167 kpk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 170;art. 170 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 170 § 1 kk</xLexLink> <xLexLink xArt="pkt. 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">pkt. 2 kpk</xLexLink> w zw. 201 <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">kpk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 366;art. 366 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 366 § 1 kpk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 2;art. 2 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 2 § 2 kpk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 6" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 6 kpk</xLexLink> wyrażającą się w niezasadnym oddaleniu wniosków obrońcy oskarżonego o dopuszczenie dowodu z:</xText> <xText>- informacji z <xAnon>K. (...)</xAnon> w kwestii, na jakiej podstawie w grudniu 2021 r. uznawano oskarżonego za osobę nieposiadającą uprawnień do prowadzenia pojazdów</xText> <xText>- informacji z Urzędu Skarbowego w <xAnon>M. (...)</xAnon> o wskazanie, na jakiej podstawie dokonywano potrąceń na poczet mandatu karnego,</xText> <xText>- uzupełniającej opinii biegłych psychiatrów i psychologa, na okoliczność czy w stanie lunatykowania lub epizodów somnambulicznych <xAnon>E. W.</xAnon> miał zachowaną zdolność do rozpoznania znaczenia swojego czynu, a tym samym oceny ilości przyjętych środków nasennych, przy założeniu, że do uzupełniania dawek środka na sen dochodziło w epizodach lunatykowania,</xText> <xText>z uwagi na to, iż dowody te nie mają znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy, co skutkowało nie wyjaśnieniem wszystkich istotnych okoliczności sprawy, w tym okoliczności istotnych dla ustalenia czy został popełniony czyn zabroniony i czy stanowi on przestępstwo, a w konsekwencji doprowadziło do niesłusznego skazania <xAnon>E. W.</xAnon> za zarzucany mu występek,</xText> <xText>b) <xLexLink xArt="art. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 4 kpk</xLexLink>, <xLexLink xArt="art. 5;art. 5 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 5 § 2 kpk</xLexLink>, <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 kpk</xLexLink>, w zw. z <xLexLink xArt="art. 410" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 410 kpk</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 424;art. 424 § 1;art. 424 § 1 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 424 § 1 pkt 1 kpk</xLexLink>, polegającą na nie wzięciu pod uwagę przy ferowaniu wyroku wszystkich ujawnionych w toku przewodu sądowego i mających istotny wpływ na rozstrzygnięcie okoliczności, oparciu poczynionych ustaleń faktycznych na dowolnie przeprowadzonej ocenie dowodów oraz wbrew zasadom prawidłowego rozumowania, wskazaniom wiedzy i doświadczenia życiowego, niedostatecznym uwzględnieniu wszystkich okoliczności sprawy w tym okoliczności dla oskarżonego ewidentnie korzystnych, nienależytej analizie i ocenie poszczególnych dowodów, w szczególności: wyjaśnień <xAnon>E. W.</xAnon>, opinii toksykologicznych, w tym z 23 maja 2022r., dokumentacji medycznej z leczenia bezsenności oskarżonego, zeznań świadka <xAnon>M. W.</xAnon>; uznaniu za udowodnione faktów m.in. świadomości oskarżonego w przyjęciu większej dawki środka <xIx><xAnon> (...)</xAnon>,</xIx> niemających oparcia w dowodach, i nie wskazaniu w sposób należyty dlaczego Sąd nie uznał dowodów przemawiających przeciwko sprawstwu i winie oskarżonego, co doprowadziło do niesłusznego skazanie <xAnon>E. W.</xAnon> za czyn z <xLexLink xArt="art. 178 a;art. 178 a § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 178a § 1 kk</xLexLink>,</xText> <xText>III. błąd w ustaleniach faktycznych, mający wpływ na treść zaskarżonego orzeczenie wyrażający się w dowolnym i błędnym przyjęciu, że <xAnon>E. W.</xAnon> w dniu 3 maja 2021r. umyślnie prowadził pojazd mechaniczny w znajdując się pod wpływem substancji psychotropowej w postaci zolpidemu o stężeniu 233 ng/ml i mając we krwi substancję psychotropową w postaci mefedronu o stężeniu 37,5 ng/ml oraz środek odurzający w postaci kokainy o stężeniu poniżej 10 ng/ml w sytuacji gdy żaden dowód nie potwierdził zaistnienia strony podmiotowej czynu o takim charakterze.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ zasadny</xText> <xText>☐ częściowo zasadny</xText> <xText>☒ niezasadny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Apelacja obrońcy oskarżonego jest bezzasadna i nie zasługiwała na uwzględnienie.</xText> <xText>Nie zasługują na uwzględnienie zarzuty obrazy przepisów postępowania odnoszące się do oddalenia wniosków dowodowych dotyczących dowodu z informacji z <xAnon>K. (...)</xAnon> w kwestii, na jakiej podstawie w grudniu 2021 r. uznawano oskarżonego za osobę nieposiadającą uprawnień do prowadzenia pojazdów, informacji z Urzędu Skarbowego w <xAnon>M. (...)</xAnon> o wskazanie, na jakiej podstawie dokonywano potrąceń na poczet mandatu karnego oraz uzupełniającej opinii biegłych psychiatrów i psychologa, na okoliczność czy w stanie lunatykowania lub epizodów somnambulicznych <xAnon>E. W.</xAnon> miał zachowaną zdolność do rozpoznania znaczenia swojego czynu. Jako trafne należy ocenić stanowisko Sądu Rejonowego, wyrażone w tej kwestii w uzasadnieniu postanowienia o oddaleniu wniosków dowodowych. Wbrew twierdzeniom apelującego, argumentacja Sądu Rejonowego odnosząca się do oddalonych wniosków dowodowych miała charakter rzeczowy, była osadzona w realiach sprawy i przekonująco wyjaśniała stanowisko Sądu, mające swoje oparcie normatywne w treści <xUx> </xUx><xLexLink xArt="art. 170" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555"><xUx>art. 170</xUx> kpk</xLexLink>. Wydana w niniejszej sprawie opinia psychologiczno – psychiatryczna oskarżonego, jest fachowa, pełna, stanowcza, klarowna, brak w niej wewnętrznych sprzeczności, została sporządzona w oparciu o badanie oskarżonego oraz analizę akt. Z opinii biegłych wynika, że w okresie objętym zarzutami oskarżony miał zachowaną zdolność rozpoznania znaczenia swojego czynu oraz pokierowania swoim postępowaniem. Sąd Rejonowy słusznie zatem uznał, że w świetle jednoznacznych, należycie umotywowanych wniosków opinii, brak było podstaw, aby powziąć wątpliwości, co do poczytalności oskarżonego. Ponadto z opinii wynika, że biegli rozpoznali u <xAnon>E. W.</xAnon> nadużywanie leków nasennych, biegli podkreślili również, że w ramach badań lekarskich i procedur diagnostycznych nie jest możliwe potwierdzenie lub wykluczenie objawów świadczących o zachowaniach somnambulicznych.</xText> <xText>Wskazać należy, że decyzja o tym, czy opinia pozostawia wątpliwości, nie należy do stron postępowania, lecz do Sądu i nie wystarczy tu występujące u strony poczucie niedosytu, że biegły nie dość prosto, nie dość przekonująco, nie dość wyraźnie odpowiedział na pytania dla sprawy istotne - lub nie odpowiedział na wszystkie, nawet te nieistotne. Jeżeli opinia biegłego jest przekonująca i zupełna dla sądu, który swoje stanowisko w tym względzie uzasadnił, to fakt, iż opinia taka nie jest przekonywająca (niepełna) dla stron procesowych, nie jest przesłanką dopuszczenia kolejnej opinii w oparciu o przepis <xLexLink xArt="art. 201" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 201 kpk</xLexLink> (por. postanowienie SN z 13.09.2006 r., IV KK 139/06, OSNwSK 2006, nr 1, poz. 1715). Wobec powyższego, na uznanie nie zasługiwał również zarzut obrazy <xLexLink xArt="art. 6" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 6 kpk</xLexLink> podniesiony przez obronę w kontekście oddalenia przez Sąd I instancji wniosku dowodowego obrony w przedmiocie przeprowadzenia uzupełniającej opinii biegłych psychiatrów i biegłego psychologa. Nieuwzględnienie przez sąd takiego wniosku nie może zostać uznane za naruszenie prawa do obrony. Dopuszczenie określonych dowodów stanowi kompetencje sądu, która wykonywana jest w ramach granic wyznaczonych w <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 kpk</xLexLink>. Dlatego też decyzja sądu w tym zakresie mogłaby być oceniana w kategoriach naruszenia gwarancji procesowych z <xLexLink xArt="art. 6" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 6 kpk</xLexLink> jedynie w razie wskazania przez skarżącego w jaki sposób oddalenie określonego wniosku dowodowego naruszyło prawo do obrony oskarżonego. Obrońca oskarżonego takiego związku nie wykazał. Naruszenie prawa do <xIx>obrony</xIx> wyraża się z reguły w uchybieniach proceduralnych polegających na istotnym i nieuzasadnionym osłabieniu pozycji procesowej oskarżonego. Cechy takie przykładowo może mieć rozpoznanie sprawy pod nieobecność obrońcy mimo, że oskarżony wnosił z tego powodu odroczenie rozprawy. Tego rodzaju uchybień, godzących w sferę uprawnień procesowych oskarżonego, o których mowa w <xLexLink xArt="art. 6" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555"><xUx>art. 6</xUx> kpk</xLexLink> - zarówno w kontekście <xIx>obrony</xIx> w znaczeniu materialnym jak i formalnym - sąd odwoławczy nie stwierdził. Zakres postępowania dowodowego nie budzi zastrzeżeń Sądu II instancji. Dopuszczone i przeprowadzone zostały te dowody, które mogły przyczynić się do wyjaśnienia sprawy.</xText> <xText>Ponadto, po dokonaniu analizy akt w ramach kontroli instancyjnej, Sąd Okręgowy doszedł również do przekonania, że ocena materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, w tym kwestionowana w petitum ocena depozycji oskarżonego, jak i świadka <xAnon>M. W.</xAnon> została przeprowadzona właściwie, zgodnie z dyrektywami określonymi w <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 kpk</xLexLink>. Z depozycji świadka <xAnon>M. W.</xAnon> wynika, że u oskarżonego od dzieciństwa występowały epizody lunatykowania. Zeznania świadka nie dały jednak podstaw do uznania, że <xAnon>E. W.</xAnon>, lunatykując w noc przed zdarzeniem, nieświadomie zażył dodatkową dawkę leku. Tak dokonana przez Sąd I instancji ocena jest przekonująca i zgodna z zasadami określony w <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 kpk</xLexLink>, zaś apelujący obrońca nie zdołał wykazać, aby była ona sprzeczna z zasadami logiki, doświadczenia życiowego, bądź też była dowolna.</xText> <xText>Sąd Rejonowy słusznie również uznał wyjaśnienia oskarżonego <xAnon>E. W.</xAnon> za wiarygodne jedynie w części. Oskarżony wskazywał, że w noc poprzedzającą zdarzenie drogowe lunatykował i nieświadomie zażył dodatkową tabletkę leku <xAnon>N.</xAnon>. Wyjaśnienia oskarżonego w tym zakresie pozostają w sprzeczności z innymi wiarygodnymi dowodami, a w szczególności opinią psychologicznio – psychiatryczną, z której wynika, że oskarżony nadużywał leku nasennego, biegli dostrzegli przy tym, że <xAnon>E. W.</xAnon> w toku rozprawy z 19 stycznia 2022 r. wyjaśniał, że wyjeżdżając z domu w dniu zdarzenia, czuł się dobrze, tymczasem gdyby przyjął nieświadomie w czasie lunatykowania więcej tabletek, niż wynosi dawka nasenna, to po obudzeniu miałby objawy przedłużonego działania leku (np. uczucie oszołomienia). Biegli stanęli więc na stanowisku, że u oskarżonego nastąpił wzrost tolerancji na lek nasenny, wywołany stałym przyjmowaniem większej dawki leku. Należy w tym miejscu przypomnieć, że sąd może obdarzyć przymiotem wiarygodności depozycje osobowe w części, bądź w całości (postanowienie SN z 26.03.2021 r., II KK 94/21, LEX nr 3232190). Sąd nie jest zobowiązany do dawania wiary takim dowodom w całości, a ocena ta zawsze musi zostać dokonywana w zestawieniu z pozostałym materiałem sprawy. Z samego zaś „niezadowolenia” obrońcy, co do wyników tej oceny nie można upatrywać jej nietrafności. Wbrew twierdzeniom obrońcy wyjaśnienia oskarżonego, w zakresie w jakim wskazywał, że przyjął zwiększoną dawkę leków nasennych nieświadomie, nie znajdują potwierdzenia w pozostałym uznanym za wiarygodny materiale dowodowym. Sąd Rejonowy słusznie również uznał, że brak jest podstaw do kwestionowania rzetelności przeprowadzonych w sprawie opinii toksykologicznych, z których jednoznacznie wynika, że już sama zawartość zolpidemu w organizmie <xAnon>E. W.</xAnon> powodowała, że znajdował się on <xIx>pod wpływem środka odurzającego </xIx>w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 178;art. 178 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 178 § 1 kk</xLexLink>., a stwierdzone stężenie tego środka we krwi oskarżonego wskazywało, że przyjęta przez niego w okresie poprzedzającym zdarzenie dawka leku <xAnon>N.</xAnon> była dużo wyższa niż zalecana przez lekarza. Wbrew zarzutowi naruszenia <xLexLink xArt="art. 410" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 410 kpk</xLexLink> Sąd Rejonowy oparł ustalenia faktyczne niniejszej sprawy o całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej, w szczególności o wyjaśnienia oskarżonej, zeznania świadków oraz dowody z dokumentów dokonując ich analizy zgodnie ze wskazaniami doświadczenia życiowego i logicznego rozumowania. Naruszenie <xLexLink xArt="art. 410" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555"><xUx>art. 410</xUx> kpk</xLexLink> następuje poprzez oparcie wyroku na okolicznościach nieujawnionych w toku rozprawy głównej bądź też przez pominięcie przy wyrokowaniu ujawnionych w toku rozprawy głównej okoliczności tak korzystnych, jak i niekorzystnych dla oskarżonego. Natomiast nie stanowi naruszenia przepisu <xLexLink xArt="art. 410" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555"><xUx>art. 410</xUx> kpk</xLexLink> dokonanie takiej, czy innej oceny dowodu przeprowadzonego lub ujawnionego na rozprawie.</xText> <xText>Wobec niezasadności zarzutów, co do obrazy <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 kpk</xLexLink> oraz <xLexLink xArt="art. 410" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 410 kpk</xLexLink>, zarzut odnoszący się do treści pisemnych motywów zaskarżonego wyroku, które <xIx>a propos</xIx> umożliwiało prawidłową kontrolę instancyjną, nie mógł uzyskać akceptacji Sądu II instancji.</xText> <xText>Odnosząc się do zarzutu naruszenia <xLexLink xArt="art. 5" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 5 kpk</xLexLink> należy podnieść, że stawianie łącznie takiego zarzutu z zarzutem naruszenia <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 kpk</xLexLink> jest nieprawidłowe, gdyż zarzuty te wzajemnie się wykluczają. Jeżeli bowiem skarżący kwestionuje ocenę dowodów co do ich wiarygodności, to takiej sytuacji dotyczy nie <xLexLink xArt="art. 5" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 5 kpk</xLexLink>, lecz <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 kpk</xLexLink>, natomiast gdy skarżący podważa prawidłowość ustaleń faktycznych wynikających z oceny dowodów – w sytuacji gdy sąd powziął wątpliwości, ale rozstrzygnął je na niekorzyść oskarżonego, albo gdy takich wątpliwości nie miał, choć powinien je powziąć - wówczas należy postawić zarzut naruszenia <xLexLink xArt="art. 5" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 5 kpk</xLexLink>. Sąd Rejonowy w niniejszej sprawie nie powziął takich wątpliwości i stanowisko to podziela instancja odwoławcza. W świetle okoliczności wyłaniających się z akt sprawy, Sąd Okręgowy również nie dostrzega, żeby takie wątpliwości występowały. W związku z czym należało w pełni zaaprobować stanowisko Sądu Rejonowego, a zarzut skarżącego uznać za bezpodstawny. Ponadto, aby zasadnie, a tym samym skutecznie podnieść zarzut obrazy <xLexLink xArt="art. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 4 kpk</xLexLink> nie wystarczy ogólne stwierdzenie o jego naruszeniu, które oparte jest na odmiennej ocenie materiału dowodowego skupiającej się wyłącznie na korzystnych dowodach. O braku obiektywizmu Sądu można natomiast mówić wtedy, gdy zostały naruszone określone przepisy zawierające normy nakazujące lub zakazujące działań na niekorzyść określonej strony postępowania lub gdy w sposób wyraźny i udokumentowany Sąd faworyzuje jedną ze stron. Brak precyzyjnego odwołania się do sytuacji procesowej, w której doszło do przekroczenia tych przepisów czyni zarzut oparty na tychże przepisach bezzasadnym (wyrok SA w Warszawie z 18.10.2018 r., II AKa 402/17, LEX nr 2581120). Fakt niezadowolenia skarżącego z obiektywnych wywodów Sądu I instancji nie może być podstawą do zmiany zaskarżonego orzeczenia. Sąd Rejonowy dokonał prawidłowej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, uwzględniając okoliczności przemawiające zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego. Niezasadny okazał się również zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, który ma charakter wtórny wobec zarzutu prawa procesowego. Tym samym, niezasadność zarzutu związanego z oceną zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego implikuje niezasadność zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych. Sąd Okręgowy w Siedlcach dokonując kontroli instancyjnej uznał, iż ustalenia faktyczne dokonane w niniejszej sprawie przez Sąd I instancji są pozbawione jakiegokolwiek błędu, trafne, prawidłowe oraz mające pełne oraz logiczne oparcie w wiarygodnym materiale dowodowym, a zatem nie mogą być uznane za błędne.</xText> <xText>Na marginesie wskazać należy, że postanowieniem z dnia 18 stycznia 2024 r. w sprawie II Kz 295/23 Sąd Okręgowy w Siedlcach uchylił postanowienie Sądu Rejonowego w Mińsku Mazowieckim z dnia 05 lipca 2023 r. w przedmiocie zaliczenia okresu zatrzymanego prawa jazdy na poczet orzeczonego w wyroku zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Mińsku Mazowieckim. Tym samym znaczna cześć zarzutów zawartych w apelacji odnoszących się do błędnego, zdaniem skarżącego zaliczenia okresu zatrzymania prawa jazdy na poczet orzeczonego środka karnego straciła na aktualności skoro w tej kwestii zapadło powołane wyżej orzeczenie o charakterze kasatoryjnym, a jego motywy wskazane zostały w uzasadnieniu postanowienia Sądu Okręgowego.</xText> <xText>Odnosząc się do wskazanego we wniosku obrońcy zakresu przedmiotowego uzasadnienia:</xText> <xText>- Sąd w obecnym składzie personalnym nie rozpoznawał niniejszej sprawy w trakcie jej pierwszego procedowania w Sądzie Okręgowym, niemniej stwierdzić należy, iż brak jest podstaw do uznania, że rozpoznawana wtedy apelacja prokuratora wpłynęła po terminie. Uzasadnienie wyroku doręczone postało Prokuraturze Rejonowej w Garwolinie 07 lipca 2022 r. (k. 375), natomiast apelacja nadana została 14 lipca 2022 r. (data stempla pocztowego na kopercie z k. 382). Pozwala to uznać, że zachowany został 7-dniowy termin z <xLexLink xArt="art. 105;art. 105 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 105 § 1</xLexLink> kpsw (stosowany zgodnie z <xLexLink xArt="art. 400;art. 400 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 400 § 1 kpk</xLexLink>) mimo, że apelacja do Sądu Rejonowego w Mińsku Mazowieckim faktycznie wpłynęła 18 lipca 2022 r.</xText> <xText>- faktycznie, z dniem 01 lipca 2023 r. odwołano na terenie kraju stan zagrożenie epidemicznego (Rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 14 czerwca 2023 r.). Niemniej, art. 14fa ust. 1 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem <xAnon> (...)</xAnon>19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych stanowi, że również w okresie roku po odwołaniu stanu zagrożenia epidemicznego albo stanu epidemii, w sprawach rozpoznawanych według <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">kpk</xLexLink> o przestępstwa zagrożone karą pozbawienia wolności, której górna granica nie przekracza 5 lat, na rozprawie apelacyjnej sąd orzeka w składzie jednego sędziego, jeżeli w pierwszej instancji sąd orzekał w tym samym składzie, Wskazane wyżej warunki zaistniały w przedmiotowej sprawie, co uprawniało Sąd Okręgowy do rozpoznania sprawy w postępowaniu odwoławczym w składzie jednoosobowym. Na chwilę obecną konstytucyjność przytoczonych przepisów nie została zakwestionowana.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Wniosek</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego <xAnon>E. W.</xAnon> od przypisanego mu przestępstwa</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ zasadny</xText> <xText>☐ częściowo zasadny</xText> <xText>☒ niezasadny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">Bezzasadność podniesionych zarzutów warunkowała bezzasadność wniosku</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="31"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="705"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText>1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">5</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="4"> <xText><xBx>1.</xBx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Przedmiot utrzymania w mocy</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Zaskarżony wyrok utrzymano w mocy w całości</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach utrzymania w mocy</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Bezzasadność wniesionej apelacji i brak okoliczności podlegających uwzględnieniu z urzędu.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="4"> <xText><xBx>1.</xBx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Przedmiot i zakres zmiany</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xBx>-----------------------------------------------------------------------------------------------</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach zmiany</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="52"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="78"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="369"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="221"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText>1.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>-----------------------------------------------------------------------------------</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ <xLexLink xArt="art. 439" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach uchylenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText>2.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ <xLexLink xArt="art. 437;art. 437 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 437 § 2 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach uchylenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText>3.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Konieczność umorzenia postępowania</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ <xLexLink xArt="art. 437;art. 437 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 437 § 2 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText>4.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>-----------------------------------------------------------------------------------</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ <xLexLink xArt="art. 454;art. 454 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 454 § 1 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach uchylenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Punkt rozstrzygnięcia z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>----------------------</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>---------------------------------------------------------------------------------------------------------------</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">6</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Koszty Procesu </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="128"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="590"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Punkt rozstrzygnięcia z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>II.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Na podstawie <xLexLink xArt="art. 634" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 634 kpk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 627;art. 627 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 627 § 1 kpk</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 3;art. 3 ust. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 3 ust. 1</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 8" xIsapId="WDU19730270152" xTitle="Ustawa z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych" xAddress="Dz. U. z 1973 r. Nr 27, poz. 152">art. 8 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych</xLexLink> <xIx>(Dz. U. z 2023 r. poz. 123 z późń. zm.),</xIx> zasądzono od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 250 złotych tytułem opłaty za II instancję oraz kwotę 20 złotych tytułem wydatków za postępowanie odwoławcze.</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="720"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">7</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>PODPIS </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="44"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="153"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="131"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="7"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="37"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="11"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="341"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.3. Granice zaskarżenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText>Kolejny numer załącznika</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>1</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText>Podmiot wnoszący apelację</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Obrońca oskarżonego</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText>Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Cały wyrok</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2" xRowSpan="4"> <xText>☒ na korzyść</xText> <xText>☐ na niekorzyść</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText>☒ w całości</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText>☐ w części</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>co do winy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>co do kary</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.3.2. Podniesione zarzuty</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText><xIx>Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1 a" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1a k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany <xBRx></xBRx>w <xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink>, chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 2 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 3" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 3 k.p.k.</xLexLink> – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, <xBRx></xBRx>jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 4 k.p.k.</xLexLink> – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 439" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText>brak zarzutów</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.4. Wnioski</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>uchylenie</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>zmiana</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Dariusz Półtorak

Ewa Olewińska

st. sekr. sąd. Beata Defut-Kołodziejak

Ewa Olewińska

Sygn. akt II Ka 637/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 25 stycznia 2024 r. Sąd Okręgowy w Siedlcach II Wydział Karny w składzie: Przewodniczący: Sędzia SO Dariusz Półtorak Protokolant: st. sekr. sąd. Beata Defut-Kołodziejak przy udziale Prokuratora Marii Kempki po rozpoznaniu w dniu 18 stycznia 2024 r. sprawyE. W. oskarżonego zart. 178a § 1 kk na skutek apelacji, wniesionej przez obrońcę oskarżonego od wyroku Sądu Rejonowego wM. (...) z dnia 28 kwietnia 2023 r. sygn. akt II K 1039/22 I wyrok utrzymuje w mocy; II zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa 250 zł tytułem opłaty za II instancję oraz obciąża go wydatkami za postępowanie odwoławcze w kwocie 20 zł. UZASADNIENIE Formularz UK 2 Sygnatura akt II Ka 637/23 Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników: 1 1 CZĘŚĆ WSTĘPNA 1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji wyrok Sądu Rejonowego wM. (...)z dnia 28 kwietnia 2023 r. w sprawie II K 1039/22 1.2. Podmiot wnoszący apelację ☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego ☐ oskarżyciel posiłkowy ☐ oskarżyciel prywatny ☒ obrońca ☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego ☐ inny 1.3. Granice zaskarżenia 1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia ☒ na korzyść ☐ na niekorzyść ☒ w całości ☐ w części ☐ co do winy ☐ co do kary ☐ co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia 1.3.2. Podniesione zarzuty Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji ☐ art. 438 pkt 1 k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu ☒ art. 438 pkt 1a k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazanywart. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu ☒ art. 438 pkt 2 k.p.k.– obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia ☒ art. 438 pkt 3 k.p.k.–błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia ☐ art. 438 pkt 4 k.p.k.– rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka ☐ art. 439 k.p.k. ☐ brak zarzutów 1.4. Wnioski ☐ uchylenie ☒ zmiana 2 Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy 2.1. Ustalenie faktów 2.1.1. Fakty uznane za udowodnione Lp. Oskarżony Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi Dowód Numer karty ---- ---------------------- -------------------------------------------------------------- -------------- -------------- 2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione Lp. Oskarżony Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi Dowód Numer karty --------- ---------------------- -------------------------------------------------------------- -------------- -------------- 2.2. Ocena dowodów 2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów Lp. faktu z pkt 2.1.1 Dowód Zwięźle o powodach uznania dowodu ------------------ ------------------------------------- --------------------------------------------------------------------------- 2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów) Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2 Dowód Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu ------------------ ------------------------------------- --------------------------------------------------------------------------- 3 STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków Lp. Zarzut I. obrazę przepisu prawa karnego a mianowicieart. 63 § 4 kkwyrażającą się w niezaliczeniu oskarżonemu na poczet zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych okresu rzeczywistego zatrzymania prawa jazdy, które wedle dokumentów zawartych w aktach sprawy trwało przynajmniej od 3 maja 2021r. do 22 grudnia 2021r. pomimo istnienia ku temu podstaw, II. obrazę przepisów postępowania, mającą istotny wpływ na treść wydanego orzeczenia, a mianowicie: a)art. 167 kpkw zw. zart. 170 § 1 kkpkt. 2 kpkw zw. 201kpkw zw. zart. 366 § 1 kpkw zw. zart. 2 § 2 kpkw zw. zart. 6 kpkwyrażającą się w niezasadnym oddaleniu wniosków obrońcy oskarżonego o dopuszczenie dowodu z: - informacji zK. (...)w kwestii, na jakiej podstawie w grudniu 2021 r. uznawano oskarżonego za osobę nieposiadającą uprawnień do prowadzenia pojazdów - informacji z Urzędu Skarbowego wM. (...)o wskazanie, na jakiej podstawie dokonywano potrąceń na poczet mandatu karnego, - uzupełniającej opinii biegłych psychiatrów i psychologa, na okoliczność czy w stanie lunatykowania lub epizodów somnambulicznychE. W.miał zachowaną zdolność do rozpoznania znaczenia swojego czynu, a tym samym oceny ilości przyjętych środków nasennych, przy założeniu, że do uzupełniania dawek środka na sen dochodziło w epizodach lunatykowania, z uwagi na to, iż dowody te nie mają znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy, co skutkowało nie wyjaśnieniem wszystkich istotnych okoliczności sprawy, w tym okoliczności istotnych dla ustalenia czy został popełniony czyn zabroniony i czy stanowi on przestępstwo, a w konsekwencji doprowadziło do niesłusznego skazaniaE. W.za zarzucany mu występek, b)art. 4 kpk,art. 5 § 2 kpk,art. 7 kpk, w zw. zart. 410 kpkiart. 424 § 1 pkt 1 kpk, polegającą na nie wzięciu pod uwagę przy ferowaniu wyroku wszystkich ujawnionych w toku przewodu sądowego i mających istotny wpływ na rozstrzygnięcie okoliczności, oparciu poczynionych ustaleń faktycznych na dowolnie przeprowadzonej ocenie dowodów oraz wbrew zasadom prawidłowego rozumowania, wskazaniom wiedzy i doświadczenia życiowego, niedostatecznym uwzględnieniu wszystkich okoliczności sprawy w tym okoliczności dla oskarżonego ewidentnie korzystnych, nienależytej analizie i ocenie poszczególnych dowodów, w szczególności: wyjaśnieńE. W., opinii toksykologicznych, w tym z 23 maja 2022r., dokumentacji medycznej z leczenia bezsenności oskarżonego, zeznań świadkaM. W.; uznaniu za udowodnione faktów m.in. świadomości oskarżonego w przyjęciu większej dawki środka(...),niemających oparcia w dowodach, i nie wskazaniu w sposób należyty dlaczego Sąd nie uznał dowodów przemawiających przeciwko sprawstwu i winie oskarżonego, co doprowadziło do niesłusznego skazanieE. W.za czyn zart. 178a § 1 kk, III. błąd w ustaleniach faktycznych, mający wpływ na treść zaskarżonego orzeczenie wyrażający się w dowolnym i błędnym przyjęciu, żeE. W.w dniu 3 maja 2021r. umyślnie prowadził pojazd mechaniczny w znajdując się pod wpływem substancji psychotropowej w postaci zolpidemu o stężeniu 233 ng/ml i mając we krwi substancję psychotropową w postaci mefedronu o stężeniu 37,5 ng/ml oraz środek odurzający w postaci kokainy o stężeniu poniżej 10 ng/ml w sytuacji gdy żaden dowód nie potwierdził zaistnienia strony podmiotowej czynu o takim charakterze. ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny Apelacja obrońcy oskarżonego jest bezzasadna i nie zasługiwała na uwzględnienie. Nie zasługują na uwzględnienie zarzuty obrazy przepisów postępowania odnoszące się do oddalenia wniosków dowodowych dotyczących dowodu z informacji zK. (...)w kwestii, na jakiej podstawie w grudniu 2021 r. uznawano oskarżonego za osobę nieposiadającą uprawnień do prowadzenia pojazdów, informacji z Urzędu Skarbowego wM. (...)o wskazanie, na jakiej podstawie dokonywano potrąceń na poczet mandatu karnego oraz uzupełniającej opinii biegłych psychiatrów i psychologa, na okoliczność czy w stanie lunatykowania lub epizodów somnambulicznychE. W.miał zachowaną zdolność do rozpoznania znaczenia swojego czynu. Jako trafne należy ocenić stanowisko Sądu Rejonowego, wyrażone w tej kwestii w uzasadnieniu postanowienia o oddaleniu wniosków dowodowych. Wbrew twierdzeniom apelującego, argumentacja Sądu Rejonowego odnosząca się do oddalonych wniosków dowodowych miała charakter rzeczowy, była osadzona w realiach sprawy i przekonująco wyjaśniała stanowisko Sądu, mające swoje oparcie normatywne w treści art. 170kpk. Wydana w niniejszej sprawie opinia psychologiczno – psychiatryczna oskarżonego, jest fachowa, pełna, stanowcza, klarowna, brak w niej wewnętrznych sprzeczności, została sporządzona w oparciu o badanie oskarżonego oraz analizę akt. Z opinii biegłych wynika, że w okresie objętym zarzutami oskarżony miał zachowaną zdolność rozpoznania znaczenia swojego czynu oraz pokierowania swoim postępowaniem. Sąd Rejonowy słusznie zatem uznał, że w świetle jednoznacznych, należycie umotywowanych wniosków opinii, brak było podstaw, aby powziąć wątpliwości, co do poczytalności oskarżonego. Ponadto z opinii wynika, że biegli rozpoznali uE. W.nadużywanie leków nasennych, biegli podkreślili również, że w ramach badań lekarskich i procedur diagnostycznych nie jest możliwe potwierdzenie lub wykluczenie objawów świadczących o zachowaniach somnambulicznych. Wskazać należy, że decyzja o tym, czy opinia pozostawia wątpliwości, nie należy do stron postępowania, lecz do Sądu i nie wystarczy tu występujące u strony poczucie niedosytu, że biegły nie dość prosto, nie dość przekonująco, nie dość wyraźnie odpowiedział na pytania dla sprawy istotne - lub nie odpowiedział na wszystkie, nawet te nieistotne. Jeżeli opinia biegłego jest przekonująca i zupełna dla sądu, który swoje stanowisko w tym względzie uzasadnił, to fakt, iż opinia taka nie jest przekonywająca (niepełna) dla stron procesowych, nie jest przesłanką dopuszczenia kolejnej opinii w oparciu o przepisart. 201 kpk(por. postanowienie SN z 13.09.2006 r., IV KK 139/06, OSNwSK 2006, nr 1, poz. 1715). Wobec powyższego, na uznanie nie zasługiwał również zarzut obrazyart. 6 kpkpodniesiony przez obronę w kontekście oddalenia przez Sąd I instancji wniosku dowodowego obrony w przedmiocie przeprowadzenia uzupełniającej opinii biegłych psychiatrów i biegłego psychologa. Nieuwzględnienie przez sąd takiego wniosku nie może zostać uznane za naruszenie prawa do obrony. Dopuszczenie określonych dowodów stanowi kompetencje sądu, która wykonywana jest w ramach granic wyznaczonych wart. 7 kpk. Dlatego też decyzja sądu w tym zakresie mogłaby być oceniana w kategoriach naruszenia gwarancji procesowych zart. 6 kpkjedynie w razie wskazania przez skarżącego w jaki sposób oddalenie określonego wniosku dowodowego naruszyło prawo do obrony oskarżonego. Obrońca oskarżonego takiego związku nie wykazał. Naruszenie prawa doobronywyraża się z reguły w uchybieniach proceduralnych polegających na istotnym i nieuzasadnionym osłabieniu pozycji procesowej oskarżonego. Cechy takie przykładowo może mieć rozpoznanie sprawy pod nieobecność obrońcy mimo, że oskarżony wnosił z tego powodu odroczenie rozprawy. Tego rodzaju uchybień, godzących w sferę uprawnień procesowych oskarżonego, o których mowa wart. 6kpk- zarówno w kontekścieobronyw znaczeniu materialnym jak i formalnym - sąd odwoławczy nie stwierdził. Zakres postępowania dowodowego nie budzi zastrzeżeń Sądu II instancji. Dopuszczone i przeprowadzone zostały te dowody, które mogły przyczynić się do wyjaśnienia sprawy. Ponadto, po dokonaniu analizy akt w ramach kontroli instancyjnej, Sąd Okręgowy doszedł również do przekonania, że ocena materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, w tym kwestionowana w petitum ocena depozycji oskarżonego, jak i świadkaM. W.została przeprowadzona właściwie, zgodnie z dyrektywami określonymi wart. 7 kpk. Z depozycji świadkaM. W.wynika, że u oskarżonego od dzieciństwa występowały epizody lunatykowania. Zeznania świadka nie dały jednak podstaw do uznania, żeE. W., lunatykując w noc przed zdarzeniem, nieświadomie zażył dodatkową dawkę leku. Tak dokonana przez Sąd I instancji ocena jest przekonująca i zgodna z zasadami określony wart. 7 kpk, zaś apelujący obrońca nie zdołał wykazać, aby była ona sprzeczna z zasadami logiki, doświadczenia życiowego, bądź też była dowolna. Sąd Rejonowy słusznie również uznał wyjaśnienia oskarżonegoE. W.za wiarygodne jedynie w części. Oskarżony wskazywał, że w noc poprzedzającą zdarzenie drogowe lunatykował i nieświadomie zażył dodatkową tabletkę lekuN.. Wyjaśnienia oskarżonego w tym zakresie pozostają w sprzeczności z innymi wiarygodnymi dowodami, a w szczególności opinią psychologicznio – psychiatryczną, z której wynika, że oskarżony nadużywał leku nasennego, biegli dostrzegli przy tym, żeE. W.w toku rozprawy z 19 stycznia 2022 r. wyjaśniał, że wyjeżdżając z domu w dniu zdarzenia, czuł się dobrze, tymczasem gdyby przyjął nieświadomie w czasie lunatykowania więcej tabletek, niż wynosi dawka nasenna, to po obudzeniu miałby objawy przedłużonego działania leku (np. uczucie oszołomienia). Biegli stanęli więc na stanowisku, że u oskarżonego nastąpił wzrost tolerancji na lek nasenny, wywołany stałym przyjmowaniem większej dawki leku. Należy w tym miejscu przypomnieć, że sąd może obdarzyć przymiotem wiarygodności depozycje osobowe w części, bądź w całości (postanowienie SN z 26.03.2021 r., II KK 94/21, LEX nr 3232190). Sąd nie jest zobowiązany do dawania wiary takim dowodom w całości, a ocena ta zawsze musi zostać dokonywana w zestawieniu z pozostałym materiałem sprawy. Z samego zaś „niezadowolenia” obrońcy, co do wyników tej oceny nie można upatrywać jej nietrafności. Wbrew twierdzeniom obrońcy wyjaśnienia oskarżonego, w zakresie w jakim wskazywał, że przyjął zwiększoną dawkę leków nasennych nieświadomie, nie znajdują potwierdzenia w pozostałym uznanym za wiarygodny materiale dowodowym. Sąd Rejonowy słusznie również uznał, że brak jest podstaw do kwestionowania rzetelności przeprowadzonych w sprawie opinii toksykologicznych, z których jednoznacznie wynika, że już sama zawartość zolpidemu w organizmieE. W.powodowała, że znajdował się onpod wpływem środka odurzającegow rozumieniuart. 178 § 1 kk., a stwierdzone stężenie tego środka we krwi oskarżonego wskazywało, że przyjęta przez niego w okresie poprzedzającym zdarzenie dawka lekuN.była dużo wyższa niż zalecana przez lekarza. Wbrew zarzutowi naruszeniaart. 410 kpkSąd Rejonowy oparł ustalenia faktyczne niniejszej sprawy o całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej, w szczególności o wyjaśnienia oskarżonej, zeznania świadków oraz dowody z dokumentów dokonując ich analizy zgodnie ze wskazaniami doświadczenia życiowego i logicznego rozumowania. Naruszenieart. 410kpknastępuje poprzez oparcie wyroku na okolicznościach nieujawnionych w toku rozprawy głównej bądź też przez pominięcie przy wyrokowaniu ujawnionych w toku rozprawy głównej okoliczności tak korzystnych, jak i niekorzystnych dla oskarżonego. Natomiast nie stanowi naruszenia przepisuart. 410kpkdokonanie takiej, czy innej oceny dowodu przeprowadzonego lub ujawnionego na rozprawie. Wobec niezasadności zarzutów, co do obrazyart. 7 kpkorazart. 410 kpk, zarzut odnoszący się do treści pisemnych motywów zaskarżonego wyroku, którea proposumożliwiało prawidłową kontrolę instancyjną, nie mógł uzyskać akceptacji Sądu II instancji. Odnosząc się do zarzutu naruszeniaart. 5 kpknależy podnieść, że stawianie łącznie takiego zarzutu z zarzutem naruszeniaart. 7 kpkjest nieprawidłowe, gdyż zarzuty te wzajemnie się wykluczają. Jeżeli bowiem skarżący kwestionuje ocenę dowodów co do ich wiarygodności, to takiej sytuacji dotyczy nieart. 5 kpk, leczart. 7 kpk, natomiast gdy skarżący podważa prawidłowość ustaleń faktycznych wynikających z oceny dowodów – w sytuacji gdy sąd powziął wątpliwości, ale rozstrzygnął je na niekorzyść oskarżonego, albo gdy takich wątpliwości nie miał, choć powinien je powziąć - wówczas należy postawić zarzut naruszeniaart. 5 kpk. Sąd Rejonowy w niniejszej sprawie nie powziął takich wątpliwości i stanowisko to podziela instancja odwoławcza. W świetle okoliczności wyłaniających się z akt sprawy, Sąd Okręgowy również nie dostrzega, żeby takie wątpliwości występowały. W związku z czym należało w pełni zaaprobować stanowisko Sądu Rejonowego, a zarzut skarżącego uznać za bezpodstawny. Ponadto, aby zasadnie, a tym samym skutecznie podnieść zarzut obrazyart. 4 kpknie wystarczy ogólne stwierdzenie o jego naruszeniu, które oparte jest na odmiennej ocenie materiału dowodowego skupiającej się wyłącznie na korzystnych dowodach. O braku obiektywizmu Sądu można natomiast mówić wtedy, gdy zostały naruszone określone przepisy zawierające normy nakazujące lub zakazujące działań na niekorzyść określonej strony postępowania lub gdy w sposób wyraźny i udokumentowany Sąd faworyzuje jedną ze stron. Brak precyzyjnego odwołania się do sytuacji procesowej, w której doszło do przekroczenia tych przepisów czyni zarzut oparty na tychże przepisach bezzasadnym (wyrok SA w Warszawie z 18.10.2018 r., II AKa 402/17, LEX nr 2581120). Fakt niezadowolenia skarżącego z obiektywnych wywodów Sądu I instancji nie może być podstawą do zmiany zaskarżonego orzeczenia. Sąd Rejonowy dokonał prawidłowej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, uwzględniając okoliczności przemawiające zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego. Niezasadny okazał się również zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, który ma charakter wtórny wobec zarzutu prawa procesowego. Tym samym, niezasadność zarzutu związanego z oceną zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego implikuje niezasadność zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych. Sąd Okręgowy w Siedlcach dokonując kontroli instancyjnej uznał, iż ustalenia faktyczne dokonane w niniejszej sprawie przez Sąd I instancji są pozbawione jakiegokolwiek błędu, trafne, prawidłowe oraz mające pełne oraz logiczne oparcie w wiarygodnym materiale dowodowym, a zatem nie mogą być uznane za błędne. Na marginesie wskazać należy, że postanowieniem z dnia 18 stycznia 2024 r. w sprawie II Kz 295/23 Sąd Okręgowy w Siedlcach uchylił postanowienie Sądu Rejonowego w Mińsku Mazowieckim z dnia 05 lipca 2023 r. w przedmiocie zaliczenia okresu zatrzymanego prawa jazdy na poczet orzeczonego w wyroku zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Mińsku Mazowieckim. Tym samym znaczna cześć zarzutów zawartych w apelacji odnoszących się do błędnego, zdaniem skarżącego zaliczenia okresu zatrzymania prawa jazdy na poczet orzeczonego środka karnego straciła na aktualności skoro w tej kwestii zapadło powołane wyżej orzeczenie o charakterze kasatoryjnym, a jego motywy wskazane zostały w uzasadnieniu postanowienia Sądu Okręgowego. Odnosząc się do wskazanego we wniosku obrońcy zakresu przedmiotowego uzasadnienia: - Sąd w obecnym składzie personalnym nie rozpoznawał niniejszej sprawy w trakcie jej pierwszego procedowania w Sądzie Okręgowym, niemniej stwierdzić należy, iż brak jest podstaw do uznania, że rozpoznawana wtedy apelacja prokuratora wpłynęła po terminie. Uzasadnienie wyroku doręczone postało Prokuraturze Rejonowej w Garwolinie 07 lipca 2022 r. (k. 375), natomiast apelacja nadana została 14 lipca 2022 r. (data stempla pocztowego na kopercie z k. 382). Pozwala to uznać, że zachowany został 7-dniowy termin zart. 105 § 1kpsw (stosowany zgodnie zart. 400 § 1 kpk) mimo, że apelacja do Sądu Rejonowego w Mińsku Mazowieckim faktycznie wpłynęła 18 lipca 2022 r. - faktycznie, z dniem 01 lipca 2023 r. odwołano na terenie kraju stan zagrożenie epidemicznego (Rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 14 czerwca 2023 r.). Niemniej, art. 14fa ust. 1 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem(...)19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych stanowi, że również w okresie roku po odwołaniu stanu zagrożenia epidemicznego albo stanu epidemii, w sprawach rozpoznawanych wedługkpko przestępstwa zagrożone karą pozbawienia wolności, której górna granica nie przekracza 5 lat, na rozprawie apelacyjnej sąd orzeka w składzie jednego sędziego, jeżeli w pierwszej instancji sąd orzekał w tym samym składzie, Wskazane wyżej warunki zaistniały w przedmiotowej sprawie, co uprawniało Sąd Okręgowy do rozpoznania sprawy w postępowaniu odwoławczym w składzie jednoosobowym. Na chwilę obecną konstytucyjność przytoczonych przepisów nie została zakwestionowana. Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonegoE. W.od przypisanego mu przestępstwa ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny. Bezzasadność podniesionych zarzutów warunkowała bezzasadność wniosku 4 OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU 1. ------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------ Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności ------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------ 5 ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO 5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji 1. Przedmiot utrzymania w mocy Zaskarżony wyrok utrzymano w mocy w całości Zwięźle o powodach utrzymania w mocy Bezzasadność wniesionej apelacji i brak okoliczności podlegających uwzględnieniu z urzędu. 5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji 1. Przedmiot i zakres zmiany ----------------------------------------------------------------------------------------------- Zwięźle o powodach zmiany ------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------ 5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji 5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia 1.1. ----------------------------------------------------------------------------------- ☐art. 439 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia ------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------ 2.1. Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości ☐art. 437 § 2 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia ------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------ 3.1. Konieczność umorzenia postępowania ☐art. 437 § 2 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia ------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------ 4.1. ----------------------------------------------------------------------------------- ☐art. 454 § 1 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia ------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------ 5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania ---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- 5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Przytoczyć okoliczności ---------------------- --------------------------------------------------------------------------------------------------------------- 6 Koszty Procesu Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Przytoczyć okoliczności II. Na podstawieart. 634 kpkw zw. zart. 627 § 1 kpkiart. 3 ust. 1w zw. zart. 8 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych(Dz. U. z 2023 r. poz. 123 z późń. zm.),zasądzono od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 250 złotych tytułem opłaty za II instancję oraz kwotę 20 złotych tytułem wydatków za postępowanie odwoławcze. 7 PODPIS 1.3. Granice zaskarżenia Kolejny numer załącznika 1 Podmiot wnoszący apelację Obrońca oskarżonego Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja Cały wyrok 1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia ☒ na korzyść ☐ na niekorzyść ☒ w całości ☐ w części ☐ co do winy ☐ co do kary ☐ co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia 1.3.2. Podniesione zarzuty Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji ☐ art. 438 pkt 1 k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu ☒ art. 438 pkt 1a k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazanywart. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu ☒ art. 438 pkt 2 k.p.k.– obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia ☒ art. 438 pkt 3 k.p.k.– błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia ☐ art. 438 pkt 4 k.p.k.– rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka ☐ art. 439 k.p.k. ☐ brak zarzutów 1.4. Wnioski ☐ uchylenie ☒ zmiana

15/301500/0001006/Ka

Sąd Okręgowy w Siedlcach

II Wydział Karny

152520000002021_IV_U_000533_2023_Uz_2024-02-05_001

IV U 533/23

2024-01-30 01:00:00.0 CET

2024-02-07 17:30:05.0 CET

2024-02-07 14:45:05.0 CET

15252000

2021

SENTENCE, REASON

Sygn. akt IV U 533/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 30 stycznia 2024 roku Sąd Okręgowy w Sieradzu IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie: Przewodniczący: sędzia Sławomir Górny Protokolant: st. sekr. sąd. Beata Krysiak po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 30 stycznia 2024 roku w Sieradzu odwołania T. G. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R. z dnia 27.09.2023 r. Nr (...) w sprawie T. G. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R. o odstą

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Magdalena Klimczak" xPublisher="magkli_so_sieradz" xEditorFullName="Magdalena Klimczak" xEditor="magkli_so_sieradz" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="5" xFlag="published" xVolType="15/252000/0002021/U" xYear="2023" xVolNmbr="000533" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText xALIGNx="left">Sygn. akt IV U 533/23</xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText><xBx> Dnia 30 stycznia 2024 roku</xBx></xText> <xText>Sąd Okręgowy w Sieradzu IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych</xText> <xText>w składzie:</xText> <xText>Przewodniczący: sędzia Sławomir Górny</xText> <xText>Protokolant: st. sekr. sąd. Beata Krysiak</xText> <xText>po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 30 stycznia 2024 roku w Sieradzu</xText> <xText>odwołania <xAnon>T. G.</xAnon></xText> <xText>od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w <xAnon>R.</xAnon></xText> <xText>z dnia 27.09.2023 r. Nr <xAnon> (...)</xAnon></xText> <xText>w sprawie <xAnon>T. G.</xAnon></xText> <xText>przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w <xAnon>R.</xAnon></xText> <xText xALIGNx="left"> <xBx>o odstąpienie od żądania zwrotu nienależnie pobranych świadczeń </xBx></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText xALIGNx="left">Oddala odwołanie.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText xALIGNx="left">Nie obciąża <xAnon>T. G.</xAnon> obowiązkiem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego na rzecz organu rentowego.</xText> </xUnit> <xText><xBx>Sygn. akt IV U 533/23</xBx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Decyzją z 27.09.2023r., ZUS Oddział w <xAnon>R.</xAnon> na podstawie <xLexLink xArt="art. 84;art. 84 ust. 8" xIsapId="WDU19981370887" xTitle="Ustawa z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 137, poz. 887">art. 84 ust. 8</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 123" xIsapId="WDU19981370887" xTitle="Ustawa z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 137, poz. 887">art. 123 ustawy z 13.10.1998r. o systemie ubezpieczeń społecznych</xLexLink> odmówił <xAnon>T. G.</xAnon> odstąpienia od żądania zwrotu należności z tytułu nienależnie pobranych świadczeń określonych w decyzji z dnia 2 lipca 2021r. znak: <xAnon>(...)</xAnon> w łącznej kwocie 11 508,88zł. w tym z tytułu: należności głównej w kwocie 8.606,54zł., odsetek w kwocie 2.902,34zł. W ocenie ZUS, w przypadku wnioskodawcy, nie zaistniała przesłanka skutkująca odstąpieniem od żądania zwrotu należności z tytułu nienależnie pobranych świadczeń.</xText> <xText>Nie podzielając powyższej decyzji w/w złożył odwołanie, wnosząc o zmianę decyzji poprzez odstąpienie od żądania zwrotu należności z tytułu nienależnie pobranych świadczeń. Podnosił, że z uwagi na tragiczną sytuację finansową oraz rodzinną, nie jest w stanie spłacić przedmiotowej należności. Wskazywał, że zarejestrował się w Urzędzie Pracy jako osoba bezrobotna po to, aby móc korzystać ze świadczeń zdrowotnych finansowanych ze środków publicznych. Zaznaczył, że oczekuje na rehabilitację, której termin wyznaczono na październik 2023r., a następnie przełożony na 2024r. podkreślił, że po zakończeniu rehabilitacji upatruje szansę na zarobkowanie.</xText> <xText>W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wnosił o jego oddalenie i zasądzenie kosztów- procesu według norm przepisanych.</xText> <xText><xBx> Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:</xBx></xText> <xText><xAnon>T. G.</xAnon>, <xAnon>ur. (...)</xAnon> Odwołujący mieszka sam w wynajętym mieszkaniu w <xAnon>B.</xAnon>. Opłaty wynoszą: czynsz - 924zł., prąd - 150zł., plus opłata za nieczystości i wodę. W 2001r., <xAnon>T. G.</xAnon> ukończył Technikum ekonomiczne, zdobywając tytuł zawodowy - technik ekonomista, finanse, rachunkowość. Po maturze odbywał roczny staż w banku. W 2005r. ukończył roczne eksternistyczne technikum rolnicze, zdobywając tytuł technika rolnika, mechanika maszyn przemysłowych. Wnioskodawca ma uprawnienia na wózki widłowe. Ostatnio w latach 2019 – końca maja 2022, z 9 – miesięczną przerwą związaną z pobytem w ZK, był zatrudniony jako operator linii ubojowej w zakładach drobiarskich. Przed osadzeniem w Zakładzie Karnym <xAnon>T. G.</xAnon> zawsze pracował fizycznie, dużo dźwigał. Pojawiły się wtedy problemy zdrowotne, tj. drętwienie nóg, przepuklina operacyjna w odcinku szyjnym. W trakcie pobytu w ZK był uprawniony do świadczenia rehabilitacyjnego, wcześniej był na zwolnieniu chorobowym. Odwołujący pobiera zasiłek dla bezrobotnych. Wnioskodawca opłaca czynsz i alimenty na córki. Od 15 maja 2014r. wysokość alimentów wynosi 920zł. Wnioskodawca nie występował o obniżenie alimentów Rodzice pomagają finansowo odwołującemu. Dużo czasu zajmuje wnioskodawcy opieka nad mamą i babcią. Świadczenie 800 + pobiera była żona odwołującego, która cierpi na endometriozę. Odwołujący chodzi na rehabilitację kręgosłupa. Wnioskodawca przyjeżdża do rodziców i pomaga im w gospodarstwie <xBx>(zeznania wnioskodawcy, zeznania świadka <xAnon>H. G.</xAnon> – na nagraniu CD – 00:05:29 – 00:28:43 k. 33/akta sprawy).</xBx></xText> <xText>Decyzją z 2.07.2021r. ZUS odmówił <xAnon>T. G.</xAnon> prawa do zasiłku chorobowego z funduszu chorobowego od 8.01.2021 – 13.01.2021 oraz odmówił prawa do wypłaty świadczenia rehabilitacyjnego z funduszu chorobowego od 14.01.2021 – 13.05.2021 i zobowiązał <xAnon>T. G.</xAnon> do zwrotu nienależnie pobranych świadczeń za okres 01/05/2021 z tytułu zasiłku chorobowego i świadczenia rehabilitacyjnego z funduszu chorobowego za okres od 8.01.2021 – 13.05.2021 w łącznej kwocie 15.123,42zł. oraz zapłaty odsetek <xBx>(decyzja/akta ZUS).</xBx></xText> <xText>Wyrokiem z 13.12.2021r. w sprawie IV U 171/21 Sąd Rejonowy w Sieradzu zmienił zaskarżoną decyzję ZUS z 2.07.2021r. w ten sposób, że stwierdził, że <xAnon>T. G.</xAnon> nie jest zobowiązany do zwrotu nienależnie pobranego zasiłku chorobowego i świadczenia rehabilitacyjnego z funduszu chorobowego za okres od 8.01.2021 - 13.05.2021 w łącznej kwocie 15.123,42zł. oraz do zapłaty odsetek, oddalając odwołanie w pozostałej części.</xText> <xText>Wyrokiem z 14.03.2022r. Sąd Okręgowy w Sieradzu w sprawie IV Ua 4/22 uchylił zaskarżony wyrok znosząc postępowanie w sprawie poczynając od 30 listopada 2021r. i przekazał sprawę Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania pozostawiając temu sądowi rozstrzygnięcie w przedmiocie kosztów postępowania apelacyjnego.</xText> <xText>Wyrokiem z 24.11.2022r. w sprawie IV U 72/22 Sąd Rejonowy w Sieradzu oddalił odwołanie <xAnon>T. G.</xAnon> od decyzji ZUS z 2.07.2021r.</xText> <xText>Rozpoznając apelację wnioskodawcy wyrokiem z 1.03.2023r. Sąd Okręgowy w Sieradzu w sprawie IV Ua 33/22 oddalił apelację<xBx> (wyrok z uzasadnieniem k. 46, 50 – 53, wyrok SO z uzasadnieniem k. 77, 79 - 80, wyrok SR z uzasadnieniem k. 116 - 119 , wyrok SO z uzasadnieniem k. 167, 179 - 182/akta IV U 171/21 (IV U 72/22).</xBx></xText> <xText>W dniu 24.07.2023r., do ZUS wpłynął wniosek <xAnon>T. G.</xAnon> o umorzenie należności z tytułu nienależnie pobranych świadczeń, w którym poinformował, że pozostaje bez zatrudnienia, nie jest zarejestrowany jako bezrobotny, ponieważ aktualnie jest niezdolny do pracy w związku z wypadkiem jakiemu uległ w pracy. Podnosił, że po zakończeniu wypłaty przez ZUS świadczenia rehabilitacyjnego pozostaje bez środków do życia. Aktualnie czeka na rehabilitację, która według lekarzy ma pomóc w odzyskaniu zdolności pracy (według lekarzy bez rehabilitacji nie ma szans na powrót do zdrowia i odzyskanie zdolności zarobkowania). Rehabilitacja ma się odbyć w październiku 2023r. W związku z powyższym dopiero pod koniec roku będzie istniała szansa, że znów będzie pracował i zarabiał. Dodał, że nie ma za co się utrzymać, nie ma środków nie tylko na żywność, ale także czynsz za mieszkanie i alimenty. Stara się nie doprowadzić do sytuacji, w której zaległość alimentacyjna będzie wynosiła ponad 3 miesiące, bo będzie to groziło postępowaniem karnym. Poinformował, że nie chce ponownie być pozbawiony wolności, więc stara się z pomocą osób trzecich płacić alimenty na córki. Kwota alimentów wynosi 930zł. miesięcznie. Czynsz za mieszkanie wynosi prawie 930zł. Wskazywał, że matka dzieci jest nieuleczalnie chora - cierpi na endometriozę; choroba postępuje, a dotychczasowe leczenie nie przynosi rezultatów. Zbiórka publiczna na specjalistyczną operację nie przyniosła oczekiwanych rezultatów i nie udało się zebrać niezbędnej sumy. Wskazał również, że jego matka traci wzrok i wymaga pomocy osób trzecich w wykonywaniu niemalże wszystkich codziennych czynności, a stan zdrowia ojca nie pozwala mu na wykonywanie przy mamie wszystkich niezbędnych czynności (jest po operacji kręgosłupa, która ogranicza go w sposób znaczny). Poinformował, że z rodzicami mieszka jeszcze 90 - letnia babka, która z racji wieku także wymaga pomocy. To wszystko sprawia, że nie ma zdolności zarobkowania i spoczywa na nim obowiązek niesienia pomocy rodzinie. Podał, że informował ZUS o fakcie osadzenia w Zakładzie Karnym. Poinformował, że środki finansowe z pobranych świadczeń zostały już zużyte. Do wniosku przedłożył dokumenty: oświadczenie o stanie rodzinnym i majątkowym, wyniki rezonansu magnetycznego z 17.07.2022r., 21.09.2022r.; pokwitowania zapłaty za czynsz i alimenty; zaświadczenia zdrowia dotyczące <xAnon>H. G.</xAnon>; zrzut ekranu dotyczący zbiórki (<xBx>wniosek z załącznikami).</xBx></xText> <xText>Decyzją z 27.09.2023r., ZUS Oddział w <xAnon>R.</xAnon> na podstawie <xLexLink xArt="art. 84;art. 84 ust. 8" xIsapId="WDU19981370887" xTitle="Ustawa z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 137, poz. 887">art. 84 ust. 8</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 123" xIsapId="WDU19981370887" xTitle="Ustawa z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 137, poz. 887">art. 123 ustawy z 13.10.1998r. o systemie ubezpieczeń społecznych</xLexLink> odmówił <xAnon>T. G.</xAnon> odstąpienia od żądania zwrotu należności z tytułu nienależnie pobranych świadczeń określonych w decyzji z 2 lipca 2021r. znak: 210000/604/rw61837/2021 -ZASU w łącznej kwocie 11 508,88zł. w tym z tytułu: należności głównej w kwocie 8.606,54zł., odsetek w kwocie 2.902,34zł. W ocenie ZUS, z zabranego w trakcie postępowania materiału dowodowego nie wynika, aby zaistniała przesłanka skutkująca odstąpieniem od żądania zwrotu należności z tytułu nienależnie pobranych świadczeń (<xBx> decyzja/akta ZUS</xBx>)</xText> <xText><xBx>Powyższy stan faktyczny</xBx> Sąd ustalił na podstawie materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie i w postępowaniu przed organem rentowym. W poczet materiału dowodowego Sąd przyjął dowody z akt IV U 171/21 (IV U 72/22), tj. pismo ZUS k. 14-16, wyrok SR z uzasadnieniem k. 46, 50 – 53, wyrok SO z uzasadnieniem k. 77, 79 - 80, wyrok SR z uzasadnieniem k. 116 - 119 , wyrok SO z uzasadnieniem k. 167, 179 – 182. Fakty związane ze stanem zdrowia w-cy, możliwością zarobkowania, sytuacją rodzinną i majątkową skarżącego Sąd ustalił na podstawie zeznań świadka <xAnon>Z. G.</xAnon> oraz zeznań w-cy.</xText> <xText><xBx> Sąd Okręgowy zważył:</xBx></xText> <xText>Odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie.</xText> <xText>W <xLexLink xArt="art. 84;art. 84 ust. 8" xIsapId="WDU19981370887" xTitle="Ustawa z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 137, poz. 887">art. 84 ust. 8 ustawy z 13.10.1998r. o systemie ubezpieczeń społecznych</xLexLink> (Dz. U. z 2023r., poz. 1230), ustawodawca przewidział możliwość odstąpienia przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych od żądania zwrotu należności z tytułu nienależnie pobranych świadczeń w całości lub w części, odroczenia terminu ich płatności albo rozłożenia ich na raty, jeżeli zachodzą szczególnie uzasadnione okoliczności lub kwota nienależnie pobranych świadczeń nie przewyższa kosztów upomnienia w postępowaniu egzekucyjnym w administracji. Przy tym za „szczególnie uzasadnione okoliczności” w doktrynie i judykaturze powszechnie uznaje się takie, których zwrot uniemożliwi, bądź znacznie dotkliwie utrudni ubezpieczonemu bieżące funkcjonowanie i zaspokojenie podstawowych potrzeb życiowych (por. wyrok SA w Białymstoku z 30.10.2008 ., sygn. akt III AUa 890/08).</xText> <xText>Instytucja odstąpienia od żądania zwrotu nienależnie pobranych świadczeń zastrzeżona jest dla sytuacji szczególnych, nadzwyczajnych (wyjątkowych) powstałych w wyniku wypadku losowego, a w każdym razie istniejących niezależnie od zobowiązanego, w następstwie których sytuacja ulegnie takiemu pogorszeniu, że dłużnik nie tylko nie jest w stanie na bieżąco spłacać swoich zobowiązań, a nadto nie ma perspektywy poprawy i zmiany tej sytuacji; gdy jest realnie niemożliwe wywiązanie się z zobowiązania.</xText> <xText>Ponieważ cyt. przepis posługuje się pojęciem okoliczności „szczególnie uzasadnionych”, należy uznać, że przypadki jego zastosowania powinny mieć charakter wyjątkowy, a sam przepis art. 84 ust. 8 nie powinien być interpretowany rozszerzająco. W ramach katalogu przykładowych okoliczności uzasadniających stosowanie ulg wskazuje się: brak majątku, z którego możliwe byłoby dochodzenie od osoby zobowiązanej zwrotu świadczeń, ustalenie, że w przypadku zwrotu świadczeń osoba zobowiązana lub osoby pozostające na jej utrzymaniu zostałyby pozbawione niezbędnych środków utrzymania, ciężką chorobę powodującą niezdolność do pracy lub niepełnosprawność osoby zobowiązanej, członka rodziny lub innej osoby pozostającej na jej utrzymaniu, wiek osoby zobowiązanej, a także zdarzenia losowe (kradzież, wypadek, pożar, powódź, inne klęski żywiołowe) powodujące szczególne trudności w sytuacji materialnej osoby zobowiązanej. Dokonując oceny ich występowania należy kierować się stanem majątkowym i rodzinnym dłużnika, jak też realną możliwością zwrotu, w tym możliwością podjęcia pracy pozwalającej na zwrot świadczeń (por. wyrok SA w Łodzi z 3.10.2014r., III AUa 2591/13, wyrok SA w Rzeszowie z 26.03.2013r., III AUa 3/13).</xText> <xText>Celem powołanych wyżej przepisów nie jest zwalnianie zobowiązanych z obowiązku zwrotu należności w każdej sytuacji, gdy ich uiszczenie wymagałoby bardziej restrykcyjnego gospodarowania osiąganymi dochodami lub większej aktywności zawodowej, lecz pomoc obywatelom w wyjątkowych, szczególnie trudnych przypadkach. Należy dodać, że nawet okresowy brak środków finansowych nie daje podstawy do zastosowania dobrodziejstwa wskazanego przepisu zwłaszcza, że dotyczy spłaty nienależnie pobranych świadczeń, które są zobowiązaniami o charakterze publicznoprawnym.</xText> <xText>Odnosząc wskazywane przez orzecznictwo kryteria odstąpienia od żądania zwrotu nienależnie pobranych świadczeń do ustalonych w sprawie faktów i oceniając je przez pryzmat zasad doświadczenia życiowego i logicznego rozumowania, Sąd Okręgowy doszedł do przekonania, że w niniejszej sprawie nie zachodzą przesłanki do stwierdzenia, że w przypadku ubezpieczonego <xAnon>T. G.</xAnon>, wystąpiły szczególne okoliczności, uzasadniające odstąpienie od obowiązku zwrotu nienależnie pobranego świadczenia. Sąd nie kwestionuje sytuacji zdrowotnej w-cy oraz członków rodziny. Powołane problemy są zapewne utrudnieniem w codziennym funkcjonowaniu, jednak nie mogą stanowię przesłanki do odstąpieniu od żądania zwrotu należności z tytułu nienależnie pobranych świadczeń. Odwołujący dokonał zgłoszenia w Powiatowym Urzędzie Pracy, jako osoba bezrobotna, czym wyraził gotowość do podjęcia zatrudnienia. Formalny status osoby bezrobotnej, daje możliwość otrzymania pomocy w celu uzyskania zatrudnienia, przygotowania zawodowego osób dorosłych, a także możliwość skorzystania z różnych aktywnych form przeciwdziałaniu bezrobociu (m.in. roboty publiczne, prace interwencyjne, prace społecznie użyteczne). Analizując możliwość odstąpienia od żądania zwrotu nienależnie pobranego świadczenia należy mieć na uwadze to, czy trudności finansowe mają charakter przejściowy, czy stały i pogłębiający się. W ocenie Sądu brak podstaw do stwierdzenia, że obecna sytuacja materialno - bytowa wnioskodawcy w przyszłości nie ulegnie poprawie. Podkreślenia wymaga, że skarżący jest osobą młodą, w wieku największej aktywności zawodowej, a podejmowanie przez odwołującego aktywności zawodowej świadczy o tym, że nie jest on osobą, która ze względu na stan zdrowia jest wykluczona z rynku pracy i pozbawiona możliwości zarobkowania. Wnioskodawca posiada stosowne kwalifikacje do podjęcia zatrudnienia - ukończył Technikum ekonomiczne, zdobywając tytuł zawodowy - technik ekonomista, finanse, rachunkowość, ukończył Technikum rolnicze, zdobywając tytuł technika rolnika, mechanika maszyn przemysłowych, ma także uprawnienia na wózki widłowe. Zaznaczyć także należy, że odwołujący nie korzysta z form pomocy materialnej dotowanych ze środków instytucji socjalnych, ani z dodatkowego wsparcia finansowego w formie zasiłków lub z innych, co świadczy o tym, że sytuacja finansowa nie wymusza konieczności sięgnięcia do systemu pomocy społecznej. Wnioskodawca nie występował także o obniżenie alimentów, które obecnie spłaca. Obowiązek alimentacyjny niewątpliwie wpływa na sytuację finansową wnioskodawcy, jednakże nie można przyjąć, że sam w sobie powoduje konieczność odstąpienia od żądania zwrotu należności z tytułu nienależnie pobranych świadczeń. Obowiązkiem rodzica jest zaspakajanie niezbędnych potrzeb małoletniego dziecka. Zobowiązania wobec ZUS, ze względu na ich szczególny charakter, nie mogą być traktowane jako zobowiązania o charakterze drugorzędnym, a Zakład nie może rezygnować z możliwości odzyskania należności dając pierwszeństwo zaspokojenia wierzycielom.</xText> <xText>Mając powyższe na uwadze, Sąd Okręgowy na podstawie <xLexLink xArt="art. 477(14);art. 477(14) § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 477<xSUPx> 14</xSUPx>§1 k.p.c.</xLexLink> oddalił odwołanie, o czym orzekł w pkt 1 wyroku.</xText> <xText>Na podstawie <xLexLink xArt="art. 102" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 102 k.p.c.</xLexLink>, Sąd nie obciążył <xAnon>T. G.</xAnon> obowiązkiem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego na rzecz organu rentowego.</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

sędzia Sławomir Górny

Magdalena Klimczak

st. sekr. sąd. Beata Krysiak

Magdalena Klimczak

Sygn. akt IV U 533/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 30 stycznia 2024 roku Sąd Okręgowy w Sieradzu IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie: Przewodniczący: sędzia Sławomir Górny Protokolant: st. sekr. sąd. Beata Krysiak po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 30 stycznia 2024 roku w Sieradzu odwołaniaT. G. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział wR. z dnia 27.09.2023 r. Nr(...) w sprawieT. G. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział wR. o odstąpienie od żądania zwrotu nienależnie pobranych świadczeń 1 Oddala odwołanie. 2 Nie obciążaT. G.obowiązkiem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego na rzecz organu rentowego. Sygn. akt IV U 533/23 UZASADNIENIE Decyzją z 27.09.2023r., ZUS Oddział wR.na podstawieart. 84 ust. 8w zw. zart. 123 ustawy z 13.10.1998r. o systemie ubezpieczeń społecznychodmówiłT. G.odstąpienia od żądania zwrotu należności z tytułu nienależnie pobranych świadczeń określonych w decyzji z dnia 2 lipca 2021r. znak:(...)w łącznej kwocie 11 508,88zł. w tym z tytułu: należności głównej w kwocie 8.606,54zł., odsetek w kwocie 2.902,34zł. W ocenie ZUS, w przypadku wnioskodawcy, nie zaistniała przesłanka skutkująca odstąpieniem od żądania zwrotu należności z tytułu nienależnie pobranych świadczeń. Nie podzielając powyższej decyzji w/w złożył odwołanie, wnosząc o zmianę decyzji poprzez odstąpienie od żądania zwrotu należności z tytułu nienależnie pobranych świadczeń. Podnosił, że z uwagi na tragiczną sytuację finansową oraz rodzinną, nie jest w stanie spłacić przedmiotowej należności. Wskazywał, że zarejestrował się w Urzędzie Pracy jako osoba bezrobotna po to, aby móc korzystać ze świadczeń zdrowotnych finansowanych ze środków publicznych. Zaznaczył, że oczekuje na rehabilitację, której termin wyznaczono na październik 2023r., a następnie przełożony na 2024r. podkreślił, że po zakończeniu rehabilitacji upatruje szansę na zarobkowanie. W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wnosił o jego oddalenie i zasądzenie kosztów- procesu według norm przepisanych. Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny: T. G.,ur. (...)Odwołujący mieszka sam w wynajętym mieszkaniu wB.. Opłaty wynoszą: czynsz - 924zł., prąd - 150zł., plus opłata za nieczystości i wodę. W 2001r.,T. G.ukończył Technikum ekonomiczne, zdobywając tytuł zawodowy - technik ekonomista, finanse, rachunkowość. Po maturze odbywał roczny staż w banku. W 2005r. ukończył roczne eksternistyczne technikum rolnicze, zdobywając tytuł technika rolnika, mechanika maszyn przemysłowych. Wnioskodawca ma uprawnienia na wózki widłowe. Ostatnio w latach 2019 – końca maja 2022, z 9 – miesięczną przerwą związaną z pobytem w ZK, był zatrudniony jako operator linii ubojowej w zakładach drobiarskich. Przed osadzeniem w Zakładzie KarnymT. G.zawsze pracował fizycznie, dużo dźwigał. Pojawiły się wtedy problemy zdrowotne, tj. drętwienie nóg, przepuklina operacyjna w odcinku szyjnym. W trakcie pobytu w ZK był uprawniony do świadczenia rehabilitacyjnego, wcześniej był na zwolnieniu chorobowym. Odwołujący pobiera zasiłek dla bezrobotnych. Wnioskodawca opłaca czynsz i alimenty na córki. Od 15 maja 2014r. wysokość alimentów wynosi 920zł. Wnioskodawca nie występował o obniżenie alimentów Rodzice pomagają finansowo odwołującemu. Dużo czasu zajmuje wnioskodawcy opieka nad mamą i babcią. Świadczenie 800 + pobiera była żona odwołującego, która cierpi na endometriozę. Odwołujący chodzi na rehabilitację kręgosłupa. Wnioskodawca przyjeżdża do rodziców i pomaga im w gospodarstwie(zeznania wnioskodawcy, zeznania świadkaH. G.– na nagraniu CD – 00:05:29 – 00:28:43 k. 33/akta sprawy). Decyzją z 2.07.2021r. ZUS odmówiłT. G.prawa do zasiłku chorobowego z funduszu chorobowego od 8.01.2021 – 13.01.2021 oraz odmówił prawa do wypłaty świadczenia rehabilitacyjnego z funduszu chorobowego od 14.01.2021 – 13.05.2021 i zobowiązałT. G.do zwrotu nienależnie pobranych świadczeń za okres 01/05/2021 z tytułu zasiłku chorobowego i świadczenia rehabilitacyjnego z funduszu chorobowego za okres od 8.01.2021 – 13.05.2021 w łącznej kwocie 15.123,42zł. oraz zapłaty odsetek(decyzja/akta ZUS). Wyrokiem z 13.12.2021r. w sprawie IV U 171/21 Sąd Rejonowy w Sieradzu zmienił zaskarżoną decyzję ZUS z 2.07.2021r. w ten sposób, że stwierdził, żeT. G.nie jest zobowiązany do zwrotu nienależnie pobranego zasiłku chorobowego i świadczenia rehabilitacyjnego z funduszu chorobowego za okres od 8.01.2021 - 13.05.2021 w łącznej kwocie 15.123,42zł. oraz do zapłaty odsetek, oddalając odwołanie w pozostałej części. Wyrokiem z 14.03.2022r. Sąd Okręgowy w Sieradzu w sprawie IV Ua 4/22 uchylił zaskarżony wyrok znosząc postępowanie w sprawie poczynając od 30 listopada 2021r. i przekazał sprawę Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania pozostawiając temu sądowi rozstrzygnięcie w przedmiocie kosztów postępowania apelacyjnego. Wyrokiem z 24.11.2022r. w sprawie IV U 72/22 Sąd Rejonowy w Sieradzu oddalił odwołanieT. G.od decyzji ZUS z 2.07.2021r. Rozpoznając apelację wnioskodawcy wyrokiem z 1.03.2023r. Sąd Okręgowy w Sieradzu w sprawie IV Ua 33/22 oddalił apelację(wyrok z uzasadnieniem k. 46, 50 – 53, wyrok SO z uzasadnieniem k. 77, 79 - 80, wyrok SR z uzasadnieniem k. 116 - 119 , wyrok SO z uzasadnieniem k. 167, 179 - 182/akta IV U 171/21 (IV U 72/22). W dniu 24.07.2023r., do ZUS wpłynął wniosekT. G.o umorzenie należności z tytułu nienależnie pobranych świadczeń, w którym poinformował, że pozostaje bez zatrudnienia, nie jest zarejestrowany jako bezrobotny, ponieważ aktualnie jest niezdolny do pracy w związku z wypadkiem jakiemu uległ w pracy. Podnosił, że po zakończeniu wypłaty przez ZUS świadczenia rehabilitacyjnego pozostaje bez środków do życia. Aktualnie czeka na rehabilitację, która według lekarzy ma pomóc w odzyskaniu zdolności pracy (według lekarzy bez rehabilitacji nie ma szans na powrót do zdrowia i odzyskanie zdolności zarobkowania). Rehabilitacja ma się odbyć w październiku 2023r. W związku z powyższym dopiero pod koniec roku będzie istniała szansa, że znów będzie pracował i zarabiał. Dodał, że nie ma za co się utrzymać, nie ma środków nie tylko na żywność, ale także czynsz za mieszkanie i alimenty. Stara się nie doprowadzić do sytuacji, w której zaległość alimentacyjna będzie wynosiła ponad 3 miesiące, bo będzie to groziło postępowaniem karnym. Poinformował, że nie chce ponownie być pozbawiony wolności, więc stara się z pomocą osób trzecich płacić alimenty na córki. Kwota alimentów wynosi 930zł. miesięcznie. Czynsz za mieszkanie wynosi prawie 930zł. Wskazywał, że matka dzieci jest nieuleczalnie chora - cierpi na endometriozę; choroba postępuje, a dotychczasowe leczenie nie przynosi rezultatów. Zbiórka publiczna na specjalistyczną operację nie przyniosła oczekiwanych rezultatów i nie udało się zebrać niezbędnej sumy. Wskazał również, że jego matka traci wzrok i wymaga pomocy osób trzecich w wykonywaniu niemalże wszystkich codziennych czynności, a stan zdrowia ojca nie pozwala mu na wykonywanie przy mamie wszystkich niezbędnych czynności (jest po operacji kręgosłupa, która ogranicza go w sposób znaczny). Poinformował, że z rodzicami mieszka jeszcze 90 - letnia babka, która z racji wieku także wymaga pomocy. To wszystko sprawia, że nie ma zdolności zarobkowania i spoczywa na nim obowiązek niesienia pomocy rodzinie. Podał, że informował ZUS o fakcie osadzenia w Zakładzie Karnym. Poinformował, że środki finansowe z pobranych świadczeń zostały już zużyte. Do wniosku przedłożył dokumenty: oświadczenie o stanie rodzinnym i majątkowym, wyniki rezonansu magnetycznego z 17.07.2022r., 21.09.2022r.; pokwitowania zapłaty za czynsz i alimenty; zaświadczenia zdrowia dotycząceH. G.; zrzut ekranu dotyczący zbiórki (wniosek z załącznikami). Decyzją z 27.09.2023r., ZUS Oddział wR.na podstawieart. 84 ust. 8w zw. zart. 123 ustawy z 13.10.1998r. o systemie ubezpieczeń społecznychodmówiłT. G.odstąpienia od żądania zwrotu należności z tytułu nienależnie pobranych świadczeń określonych w decyzji z 2 lipca 2021r. znak: 210000/604/rw61837/2021 -ZASU w łącznej kwocie 11 508,88zł. w tym z tytułu: należności głównej w kwocie 8.606,54zł., odsetek w kwocie 2.902,34zł. W ocenie ZUS, z zabranego w trakcie postępowania materiału dowodowego nie wynika, aby zaistniała przesłanka skutkująca odstąpieniem od żądania zwrotu należności z tytułu nienależnie pobranych świadczeń ( decyzja/akta ZUS) Powyższy stan faktycznySąd ustalił na podstawie materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie i w postępowaniu przed organem rentowym. W poczet materiału dowodowego Sąd przyjął dowody z akt IV U 171/21 (IV U 72/22), tj. pismo ZUS k. 14-16, wyrok SR z uzasadnieniem k. 46, 50 – 53, wyrok SO z uzasadnieniem k. 77, 79 - 80, wyrok SR z uzasadnieniem k. 116 - 119 , wyrok SO z uzasadnieniem k. 167, 179 – 182. Fakty związane ze stanem zdrowia w-cy, możliwością zarobkowania, sytuacją rodzinną i majątkową skarżącego Sąd ustalił na podstawie zeznań świadkaZ. G.oraz zeznań w-cy. Sąd Okręgowy zważył: Odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie. Wart. 84 ust. 8 ustawy z 13.10.1998r. o systemie ubezpieczeń społecznych(Dz. U. z 2023r., poz. 1230), ustawodawca przewidział możliwość odstąpienia przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych od żądania zwrotu należności z tytułu nienależnie pobranych świadczeń w całości lub w części, odroczenia terminu ich płatności albo rozłożenia ich na raty, jeżeli zachodzą szczególnie uzasadnione okoliczności lub kwota nienależnie pobranych świadczeń nie przewyższa kosztów upomnienia w postępowaniu egzekucyjnym w administracji. Przy tym za „szczególnie uzasadnione okoliczności” w doktrynie i judykaturze powszechnie uznaje się takie, których zwrot uniemożliwi, bądź znacznie dotkliwie utrudni ubezpieczonemu bieżące funkcjonowanie i zaspokojenie podstawowych potrzeb życiowych (por. wyrok SA w Białymstoku z 30.10.2008 ., sygn. akt III AUa 890/08). Instytucja odstąpienia od żądania zwrotu nienależnie pobranych świadczeń zastrzeżona jest dla sytuacji szczególnych, nadzwyczajnych (wyjątkowych) powstałych w wyniku wypadku losowego, a w każdym razie istniejących niezależnie od zobowiązanego, w następstwie których sytuacja ulegnie takiemu pogorszeniu, że dłużnik nie tylko nie jest w stanie na bieżąco spłacać swoich zobowiązań, a nadto nie ma perspektywy poprawy i zmiany tej sytuacji; gdy jest realnie niemożliwe wywiązanie się z zobowiązania. Ponieważ cyt. przepis posługuje się pojęciem okoliczności „szczególnie uzasadnionych”, należy uznać, że przypadki jego zastosowania powinny mieć charakter wyjątkowy, a sam przepis art. 84 ust. 8 nie powinien być interpretowany rozszerzająco. W ramach katalogu przykładowych okoliczności uzasadniających stosowanie ulg wskazuje się: brak majątku, z którego możliwe byłoby dochodzenie od osoby zobowiązanej zwrotu świadczeń, ustalenie, że w przypadku zwrotu świadczeń osoba zobowiązana lub osoby pozostające na jej utrzymaniu zostałyby pozbawione niezbędnych środków utrzymania, ciężką chorobę powodującą niezdolność do pracy lub niepełnosprawność osoby zobowiązanej, członka rodziny lub innej osoby pozostającej na jej utrzymaniu, wiek osoby zobowiązanej, a także zdarzenia losowe (kradzież, wypadek, pożar, powódź, inne klęski żywiołowe) powodujące szczególne trudności w sytuacji materialnej osoby zobowiązanej. Dokonując oceny ich występowania należy kierować się stanem majątkowym i rodzinnym dłużnika, jak też realną możliwością zwrotu, w tym możliwością podjęcia pracy pozwalającej na zwrot świadczeń (por. wyrok SA w Łodzi z 3.10.2014r., III AUa 2591/13, wyrok SA w Rzeszowie z 26.03.2013r., III AUa 3/13). Celem powołanych wyżej przepisów nie jest zwalnianie zobowiązanych z obowiązku zwrotu należności w każdej sytuacji, gdy ich uiszczenie wymagałoby bardziej restrykcyjnego gospodarowania osiąganymi dochodami lub większej aktywności zawodowej, lecz pomoc obywatelom w wyjątkowych, szczególnie trudnych przypadkach. Należy dodać, że nawet okresowy brak środków finansowych nie daje podstawy do zastosowania dobrodziejstwa wskazanego przepisu zwłaszcza, że dotyczy spłaty nienależnie pobranych świadczeń, które są zobowiązaniami o charakterze publicznoprawnym. Odnosząc wskazywane przez orzecznictwo kryteria odstąpienia od żądania zwrotu nienależnie pobranych świadczeń do ustalonych w sprawie faktów i oceniając je przez pryzmat zasad doświadczenia życiowego i logicznego rozumowania, Sąd Okręgowy doszedł do przekonania, że w niniejszej sprawie nie zachodzą przesłanki do stwierdzenia, że w przypadku ubezpieczonegoT. G., wystąpiły szczególne okoliczności, uzasadniające odstąpienie od obowiązku zwrotu nienależnie pobranego świadczenia. Sąd nie kwestionuje sytuacji zdrowotnej w-cy oraz członków rodziny. Powołane problemy są zapewne utrudnieniem w codziennym funkcjonowaniu, jednak nie mogą stanowię przesłanki do odstąpieniu od żądania zwrotu należności z tytułu nienależnie pobranych świadczeń. Odwołujący dokonał zgłoszenia w Powiatowym Urzędzie Pracy, jako osoba bezrobotna, czym wyraził gotowość do podjęcia zatrudnienia. Formalny status osoby bezrobotnej, daje możliwość otrzymania pomocy w celu uzyskania zatrudnienia, przygotowania zawodowego osób dorosłych, a także możliwość skorzystania z różnych aktywnych form przeciwdziałaniu bezrobociu (m.in. roboty publiczne, prace interwencyjne, prace społecznie użyteczne). Analizując możliwość odstąpienia od żądania zwrotu nienależnie pobranego świadczenia należy mieć na uwadze to, czy trudności finansowe mają charakter przejściowy, czy stały i pogłębiający się. W ocenie Sądu brak podstaw do stwierdzenia, że obecna sytuacja materialno - bytowa wnioskodawcy w przyszłości nie ulegnie poprawie. Podkreślenia wymaga, że skarżący jest osobą młodą, w wieku największej aktywności zawodowej, a podejmowanie przez odwołującego aktywności zawodowej świadczy o tym, że nie jest on osobą, która ze względu na stan zdrowia jest wykluczona z rynku pracy i pozbawiona możliwości zarobkowania. Wnioskodawca posiada stosowne kwalifikacje do podjęcia zatrudnienia - ukończył Technikum ekonomiczne, zdobywając tytuł zawodowy - technik ekonomista, finanse, rachunkowość, ukończył Technikum rolnicze, zdobywając tytuł technika rolnika, mechanika maszyn przemysłowych, ma także uprawnienia na wózki widłowe. Zaznaczyć także należy, że odwołujący nie korzysta z form pomocy materialnej dotowanych ze środków instytucji socjalnych, ani z dodatkowego wsparcia finansowego w formie zasiłków lub z innych, co świadczy o tym, że sytuacja finansowa nie wymusza konieczności sięgnięcia do systemu pomocy społecznej. Wnioskodawca nie występował także o obniżenie alimentów, które obecnie spłaca. Obowiązek alimentacyjny niewątpliwie wpływa na sytuację finansową wnioskodawcy, jednakże nie można przyjąć, że sam w sobie powoduje konieczność odstąpienia od żądania zwrotu należności z tytułu nienależnie pobranych świadczeń. Obowiązkiem rodzica jest zaspakajanie niezbędnych potrzeb małoletniego dziecka. Zobowiązania wobec ZUS, ze względu na ich szczególny charakter, nie mogą być traktowane jako zobowiązania o charakterze drugorzędnym, a Zakład nie może rezygnować z możliwości odzyskania należności dając pierwszeństwo zaspokojenia wierzycielom. Mając powyższe na uwadze, Sąd Okręgowy na podstawieart. 47714§1 k.p.c.oddalił odwołanie, o czym orzekł w pkt 1 wyroku. Na podstawieart. 102 k.p.c., Sąd nie obciążyłT. G.obowiązkiem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego na rzecz organu rentowego.

15/252000/0002021/U

Sąd Okręgowy w Sieradzu

IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

152525050000503_I_C_000539_2023_Uz_2024-01-30_002

I C 539/23

2024-01-30 01:00:00.0 CET

2024-02-28 18:30:04.0 CET

2024-02-28 12:40:53.0 CET

15252505

503

SENTENCE, REASON

Sygn. akt I C 539/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 30 stycznia 2024 r. Sąd Rejonowy w Ciechanowie I Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący Sędzia Lidia Grzelak Protokolant st. sekr. sąd. Marzena Stańczak po rozpoznaniu w dniu 30 stycznia 2024 r. w Ciechanowie na rozprawie sprawy z powództwa (...) 1 Niestandaryzowany Fundusz Inwestycyjny Zamknięty Wierzytelności w W. przeciwko M. O. o zapłatę 13346,72 zł powództwo oddala. Sędzia Lidia Grzelak Sygn. akt I C 539/23 UZASADNIENIE

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Edyta Wojciechowska" xPublisher="edyta.wojciechowska" xEditorFullName="Edyta Wojciechowska" xEditor="edyta.wojciechowska" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="4" xFlag="published" xVolType="15/252505/0000503/C" xYear="2023" xVolNmbr="000539" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText>Sygn. akt I C 539/23</xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right">Dnia 30 stycznia 2024 r.</xText> <xText>Sąd Rejonowy w Ciechanowie I Wydział Cywilny</xText> <xText>w składzie:</xText> <xText>Przewodniczący Sędzia Lidia Grzelak</xText> <xText>Protokolant st. sekr. sąd. Marzena Stańczak</xText> <xText>po rozpoznaniu w dniu 30 stycznia 2024 r. w Ciechanowie</xText> <xText>na rozprawie</xText> <xText>sprawy z powództwa <xAnon> (...)</xAnon> 1 Niestandaryzowany Fundusz Inwestycyjny Zamknięty Wierzytelności w <xAnon>W.</xAnon></xText> <xText>przeciwko <xAnon>M. O.</xAnon></xText> <xText>o zapłatę 13346,72 zł</xText> <xText>powództwo oddala.</xText> <xText xALIGNx="center">Sędzia Lidia Grzelak</xText> <xText xALIGNx="left">Sygn. akt I C 539/23</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>W dniu 27 czerwca 2023 r. powód <xAnon>E.</xAnon> 1 Niestandaryzowany Fundusz Inwestycyjny Zamknięty Wierzytelności w <xAnon>W.</xAnon> (dalej także: <xAnon> Fundusz</xAnon>) złożył do Sądu Rejonowego w Ciechanowie pozew, w którym domagał się zasądzenia od pozwanego <xAnon>M. O.</xAnon> kwoty 13346,72 zł z odsetkami ustawowymi od 28 czerwca 2023 r. do dnia zapłaty oraz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego.</xText> <xText>Nakazem zapłaty wydanym w postępowaniu upominawczym z dnia 2 sierpnia 2023 r. w sprawie I Nc 520/23 Sąd Rejonowy w Ciechanowie uwzględnił powództwo w całości.</xText> <xText>Od powyższego nakazu zapłaty pozwany <xAnon>M. O.</xAnon> wniósł w ustawowym terminie sprzeciw, wnosząc o oddalenie powództwa oraz zasądzenie na rzecz pozwanego od powoda zwrotu kosztów procesu. Pozwany <xAnon>M. O.</xAnon> wskazał, że składał do <xAnon> (...) S.A.</xAnon> wniosek o zawieszenie świadczonych usług z uwagi na pobyt w zakładzie karnym; nie jest mu jednak znany sposób, w jaki rozpoznano przedmiotowy wniosek.</xText> <xText>Sąd ustalił następujący stan faktyczny:</xText> <xText>W dniu 17 stycznia 2014 r. <xAnon> (...)</xAnon> 1 Niestandaryzowany Fundusz Inwestycyjny Zamknięty Wierzytelności w <xAnon>W.</xAnon> zawarł z <xAnon> (...) S.A.</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> umowę ramową przelewu wierzytelności, przedmiotem której zgodnie z art. 1 § 1 umowy było ustalenie zasad, w oparciu o które nastąpi przeniesienie wierzytelności przez cedenta na rzecz cesjonariusza. Cedent oświadczył, że zgodnie z jego najlepszą wiedzą przysługują mu istniejące i wymagalne wierzytelności pieniężne względem klientów cedenta, wynikające z niezapłaconych należności głównych (faktur i not obciążeniowych), w tym opłaty z tytułu niedotrzymania przez dłużników warunków umów oraz odsetki, z tytułu świadczenia przez cedenta usług telekomunikacyjnych lub innych usług świadczonych klientom przez cedenta ( umowa ramowa przelewu wierzytelności k. 20 – 21 ).</xText> <xText>Na podstawie zawartego w dniu 12 lutego 2021 r. porozumienia nr 110 do umowy ramowej przelewu wierzytelności z dnia 17 stycznia 2014 r. <xAnon> (...) S.A.</xAnon> zbył na rzecz <xAnon> (...)</xAnon> 1 Niestandaryzowany Fundusz Inwestycyjny Zamknięty Wierzytelności w <xAnon>W.</xAnon> wierzytelności przysługujące mu w stosunku do <xAnon>M. O.</xAnon> ( porozumienie do umowy ramowej przelewu wierzytelności k. 20 – 21, częściowy wykaz wierzytelności k. 68 v– 71 ).</xText> <xText>W dniu 25 lutego 2021 r. <xAnon> (...)</xAnon> 1 Niestandaryzowany Fundusz Inwestycyjny Zamknięty Wierzytelności w <xAnon>W.</xAnon> uiścił na rzecz <xAnon> (...) S.A.</xAnon> cenę nabycia wierzytelności ( potwierdzenie realizacji przelewu k. 56 ).</xText> <xText>W dniu 15 czerwca 2023 r. <xAnon> (...)</xAnon> 1 Niestandaryzowany Fundusz Inwestycyjny Zamknięty Wierzytelności w <xAnon>W.</xAnon> wystawił wyciąg ze swoich ksiąg rachunkowych, z którego wynika, że <xAnon>M. O.</xAnon> posiada zadłużenie wobec Funduszu z tytułu umowy o usługi stacjonarne o numerze <xAnon> (...)</xAnon> w łącznej wysokości 13346,72 zł. Na całość zadłużenia składa się kwota 11010,04 zł tytułem kapitału wynikającego z wymienionych w wyciągu dokumentów finansowych oraz kwota 2336,68 zł tytułem odsetek ustawowych za opóźnienie naliczonych od dnia następnego po dniu wymagalności dokumentów księgowych do dnia wystawienia niniejszego wyciągu ( wyciąg z ksiąg rachunkowych k. 4 v – 5 ).</xText> <xText>Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie zebranych w sprawie dokumentów powołanych powyżej.</xText> <xText>Cesja wierzytelności nie była kwestionowana przez pozwanego. Jednak poza wykazaniem, iż doszło do zawarcia umowy sprzedaży wierzytelności, innych okoliczności podnoszonych w pozwie, strona powodowa nie udowodniła. Nie wykazano bowiem, aby wierzytelność, która była przedmiotem umowy sprzedaży w ogóle pierwotnemu wierzycielowi przysługiwała. Należy podkreślić, że zarządzeniem z dnia 20 listopada 2023 r. wezwano powoda do złożenia w terminie 14 dni umowy łączącej pozwanego z pierwotnym wierzycielem oraz dokumentów finansowych powołanych w uzasadnieniu pozwu, z których powód dochodzi swoje roszczenie. W odpowiedzi powód zwrócił się o przedłużenie terminu do wykonania zobowiązania o 30 dni, uzasadniając swój wniosek tym, że pozyskanie stosownych dokumentów jest trudne ze względu na szeroką skalę działalności powoda oraz wielooddziałową współpracę. Zarządzeniem z dnia 21 grudnia 2023 r. wyrażono zgodę na przedłużenie terminu o 21 dni. Mimo tego, ostatecznie powód nie przedłożył umowy zawartej pomiędzy pierwotnym wierzycielem <xAnon> (...) S.A.</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> a pozwanym <xAnon>M. O.</xAnon>, jak również dokumentów finansowych, z których wywodzi swoje roszczenie, ani jakiegokolwiek innego dokumentu, który mógłby wykazywać istnienie tej wierzytelności, jak też jej wysokość.</xText> <xText>Sąd zważył, co następuje:</xText> <xText>Roszczenie powoda <xAnon> (...)</xAnon> 1 Niestandaryzowany Fundusz Inwestycyjny Zamknięty Wierzytelności w <xAnon>W.</xAnon> nie zasługuje na uwzględnienie.</xText> <xText>Powód <xAnon> (...)</xAnon> 1 Niestandaryzowany Fundusz Inwestycyjny Zamknięty Wierzytelności w <xAnon>W.</xAnon> domagał się zasądzenia kwoty 13346,72 zł, którą miała stanowić wierzytelność przysługująca pierwotnie <xAnon> (...) S.A.</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> w stosunku do pozwanego <xAnon>M. O.</xAnon>. Swoje roszczenie wywodził z wymienionych w pozwie dokumentów finansowych, które miały zostać wystawione w okresie od dnia 11 czerwca 2018 r. do dnia 6 września 2020 r.</xText> <xText>Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 6" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 6 kc</xLexLink>, to na powodzie <xAnon> (...)</xAnon> 1 Niestandaryzowany Fundusz Inwestycyjny Zamknięty Wierzytelności w <xAnon>W.</xAnon> spoczywał ciężar udowodnienia istnienia i wymagalności roszczenia, gdyż z tych faktów, powód wywodził przecież skutki prawne.</xText> <xText>Należy podkreślić, że sam fakt nabycia wierzytelności w drodze umowy sprzedaży nie oznacza jeszcze, że one istnieją. Jak wskazano również powyżej, powód <xAnon> (...)</xAnon> 1 Niestandaryzowany Fundusz Inwestycyjny Zamknięty Wierzytelności w <xAnon>W.</xAnon>, nie przedstawił umowy łączonej pozwanego <xAnon>M. O.</xAnon> z pierwotnym wierzycielem, a tym samym nie udowodnił co do zasady istnienia wierzytelności. Gdyby nawet przyjąć, że taka umowa została zawarta i wierzytelność z tego tytułu rzeczywiście istnieje, należy stwierdzić, że powód nie udowodnił ewentualnej wysokości dochodzonego roszczenia. Powód <xAnon> (...)</xAnon> 1 Niestandaryzowany Fundusz Inwestycyjny Zamknięty w <xAnon>W.</xAnon> nie przedstawił bowiem jakiegokolwiek dowodu na tą okoliczność. Takim dowodem nie może być dołączony do pozwu wyciąg z ksiąg rachunkowych funduszu inwestycyjnego, w którym zostały wymienione jedynie numery dokumentów finansowych, daty ich wystawienia i wymagalności oraz wartości tych dokumentów, przy czym nie zawierają one nawet wskazania waluty, w której wyrażono zobowiązanie. Wobec nieprzedstawienia przez powoda konkretnie tych dokumentów finansowych, Sąd nie miał możliwości zweryfikowania, czy poszczególne należności mające z nich wynikać w ogóle istnieją, czy są wymagalne, jak również czy nie są przedawnione.</xText> <xText><xAnon> (...) S.A.</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> jest profesjonalistą w zakresie w jakim zawarł umowę z świadczenie usług telekomunikacyjnych z pozwanym <xAnon>M. O.</xAnon>, konsumentem w rozumieniu przepisu <xLexLink xArt="art. 22(1)" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 22<xSUPx>1 </xSUPx>kc.</xLexLink> Prowadzi w tym zakresie działalność gospodarczą. Natomiast jego następca prawny są profesjonalistą w zakresie obrotu wierzytelnościami. Zatem to na <xAnon> (...) S.A.</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> i jego następcy prawnym ciąży obowiązek takiego ukształtowanie procedury postępowania, aby wykazać - na wypadek sporu - wszystkie niezbędne elementy związane nie tylko z przelewem wierzytelności, ale również zawarciem umowy, jej wypowiedzeniem, jak również wykazaniem wysokości zadłużenia.</xText> <xText>Odnosząc się do kwestii podnoszonych przez pozwanego <xAnon>M. O.</xAnon> w sprzeciwie od nakazu zapłaty dotyczących jego wniosku o zawieszenie usług w związku z jego pobytem w zakładzie karnym, wskazać należy, że – w ocenie Sądu – przedmiotowe oświadczenie stanowi uznanie niewłaściwe.</xText> <xText>Zgodnie z powszechnie przyjętym stanowiskiem orzecznictwa i doktryny, uznanie roszczenia przez osobę, przeciwko której roszczenie przysługuje, krótko określane jako uznanie długu, obejmuje dwie postacie uznania: uznanie właściwe i niewłaściwe. Uznanie niewłaściwe przypomina instytucję prawa postępowania cywilnego, a mianowicie - przyznanie faktu. O ile jednak treścią tego ostatniego byłby sam fakt bycia dłużnikiem, o tyle przy uznaniu niewłaściwym chodzi o wyraz świadomości samego zobowiązanego. Zapłata części długu, zapłata odsetek, udzielenie zabezpieczenia przez dłużnika - co do zasady - są traktowane jako okoliczności potwierdzające istnienie zobowiązania i przerywające bieg przedawnienia. Poza tym wskazuje się na wszelkie „prośby” skierowane do wierzyciela, czy to o rozłożenie na raty, czy to o odroczenie terminu płatności, czy to o zwolnienie z odsetek lub długu. Takie ujęcie aprobuje Sąd Najwyższy, który wskazał w wyroku z dnia 19 września 2002 r. w sprawie II CKN 1312/00 że, zwrócenie się przez dłużnika do wierzyciela „o rozłożenie należności głównej na raty i zwolnienie z obowiązku zapłaty odsetek za opóźnienie może stanowić uznanie roszczenia, także wtedy, gdy proponowane porozumienie między stronami nie doszło do skutku”. Ogólnie rzecz ujmując, chodzi o każde zachowanie dłużnika, z którego wynika jego świadomość bycia dłużnikiem. Przykłady dowodzą, że uznanie może być dokonane w sposób wyraźny lub dorozumiany przez czynność czysto faktyczną. Już z tego wynika, że nie musi ono wskazywać ani podstawy prawnej, ani wysokości uznawanego roszczenia, choć dopuszcza się zastrzeżenie przez dłużnika ograniczonego charakteru uznania. Takie ograniczenie, niewątpliwie możliwe przy uznaniu właściwym, zwykle zawierającym wyraźną deklarację co do uznawanego długu, trudno sobie wyobrazić przy czynnościach konkludentnych, które kwalifikuje się jako uznanie niewłaściwe. Z natury rzeczy nie ma w nich miejsca na oświadczenia co do wysokości uznawanego długu, a jedynie co do faktu.</xText> <xText>Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 213;art. 213 § 2" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 213 § 2 kpc</xLexLink>, Sąd jest związany uznaniem powództwa, chyba że uznanie jest sprzeczne z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierza do obejścia prawa.</xText> <xText>Uznanie powództwa jest aktem dyspozycyjności materialnej pozwanego, który za zasadne uznaje zarówno roszczenie powoda, jak i przyznaje uzasadniające je przytoczone przez powoda okoliczności faktyczne, a w konsekwencji godzi się na wydanie wyroku uwzględniającego żądanie pozwu ( wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 września 1983 r. wydany w sprawie III CRN 188/83 ). Istotnym jest przy tym, iż mimo, że Sąd jest związany uznaniem powództwa, to obowiązany jest jednak dokonać oceny, czy czynność ta nie jest sprzeczna z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierza do obejścia prawa.</xText> <xText>Mając na uwadze wskazany przez powoda stan faktyczny i wysokość dochodzonego roszczenia, Sąd stwierdził, że oświadczenie pozwanego <xAnon>M. O.</xAnon> zawarte w sprzeciwu od nakazu zapłaty, stanowi uznanie powództwa, której jest sprzeczne z prawem. Powód, jako profesjonalista będący w sporze z konsumentem, powinien wykazać w sposób nie budzący wątpliwości podstawę prawną roszczenia i jego wysokość. Pomimo wezwania, nie przedstawił jednak, nie tylko dokumentów finansowych, ale również umowy łączącej pierwotnego wierzyciela z pozwanym <xAnon>M. O.</xAnon>. Dodatkowo nie odniósł się w żaden sposób, do podnoszonego przez pozwanego zarzutu dotyczącego zawieszenia usług.</xText> <xText>W związku z powyższym, wobec niewykazania przez powoda roszczenia zarówno co do zasady, jak i co do wysokości, Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Sędzia Lidia Grzelak

Edyta Wojciechowska

st. sekr. sąd. Marzena Stańczak

Edyta Wojciechowska

Sygn. akt I C 539/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 30 stycznia 2024 r. Sąd Rejonowy w Ciechanowie I Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący Sędzia Lidia Grzelak Protokolant st. sekr. sąd. Marzena Stańczak po rozpoznaniu w dniu 30 stycznia 2024 r. w Ciechanowie na rozprawie sprawy z powództwa(...)1 Niestandaryzowany Fundusz Inwestycyjny Zamknięty Wierzytelności wW. przeciwkoM. O. o zapłatę 13346,72 zł powództwo oddala. Sędzia Lidia Grzelak Sygn. akt I C 539/23 UZASADNIENIE W dniu 27 czerwca 2023 r. powódE.1 Niestandaryzowany Fundusz Inwestycyjny Zamknięty Wierzytelności wW.(dalej także:Fundusz) złożył do Sądu Rejonowego w Ciechanowie pozew, w którym domagał się zasądzenia od pozwanegoM. O.kwoty 13346,72 zł z odsetkami ustawowymi od 28 czerwca 2023 r. do dnia zapłaty oraz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego. Nakazem zapłaty wydanym w postępowaniu upominawczym z dnia 2 sierpnia 2023 r. w sprawie I Nc 520/23 Sąd Rejonowy w Ciechanowie uwzględnił powództwo w całości. Od powyższego nakazu zapłaty pozwanyM. O.wniósł w ustawowym terminie sprzeciw, wnosząc o oddalenie powództwa oraz zasądzenie na rzecz pozwanego od powoda zwrotu kosztów procesu. PozwanyM. O.wskazał, że składał do(...) S.A.wniosek o zawieszenie świadczonych usług z uwagi na pobyt w zakładzie karnym; nie jest mu jednak znany sposób, w jaki rozpoznano przedmiotowy wniosek. Sąd ustalił następujący stan faktyczny: W dniu 17 stycznia 2014 r.(...)1 Niestandaryzowany Fundusz Inwestycyjny Zamknięty Wierzytelności wW.zawarł z(...) S.A.wW.umowę ramową przelewu wierzytelności, przedmiotem której zgodnie z art. 1 § 1 umowy było ustalenie zasad, w oparciu o które nastąpi przeniesienie wierzytelności przez cedenta na rzecz cesjonariusza. Cedent oświadczył, że zgodnie z jego najlepszą wiedzą przysługują mu istniejące i wymagalne wierzytelności pieniężne względem klientów cedenta, wynikające z niezapłaconych należności głównych (faktur i not obciążeniowych), w tym opłaty z tytułu niedotrzymania przez dłużników warunków umów oraz odsetki, z tytułu świadczenia przez cedenta usług telekomunikacyjnych lub innych usług świadczonych klientom przez cedenta ( umowa ramowa przelewu wierzytelności k. 20 – 21 ). Na podstawie zawartego w dniu 12 lutego 2021 r. porozumienia nr 110 do umowy ramowej przelewu wierzytelności z dnia 17 stycznia 2014 r.(...) S.A.zbył na rzecz(...)1 Niestandaryzowany Fundusz Inwestycyjny Zamknięty Wierzytelności wW.wierzytelności przysługujące mu w stosunku doM. O.( porozumienie do umowy ramowej przelewu wierzytelności k. 20 – 21, częściowy wykaz wierzytelności k. 68 v– 71 ). W dniu 25 lutego 2021 r.(...)1 Niestandaryzowany Fundusz Inwestycyjny Zamknięty Wierzytelności wW.uiścił na rzecz(...) S.A.cenę nabycia wierzytelności ( potwierdzenie realizacji przelewu k. 56 ). W dniu 15 czerwca 2023 r.(...)1 Niestandaryzowany Fundusz Inwestycyjny Zamknięty Wierzytelności wW.wystawił wyciąg ze swoich ksiąg rachunkowych, z którego wynika, żeM. O.posiada zadłużenie wobec Funduszu z tytułu umowy o usługi stacjonarne o numerze(...)w łącznej wysokości 13346,72 zł. Na całość zadłużenia składa się kwota 11010,04 zł tytułem kapitału wynikającego z wymienionych w wyciągu dokumentów finansowych oraz kwota 2336,68 zł tytułem odsetek ustawowych za opóźnienie naliczonych od dnia następnego po dniu wymagalności dokumentów księgowych do dnia wystawienia niniejszego wyciągu ( wyciąg z ksiąg rachunkowych k. 4 v – 5 ). Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie zebranych w sprawie dokumentów powołanych powyżej. Cesja wierzytelności nie była kwestionowana przez pozwanego. Jednak poza wykazaniem, iż doszło do zawarcia umowy sprzedaży wierzytelności, innych okoliczności podnoszonych w pozwie, strona powodowa nie udowodniła. Nie wykazano bowiem, aby wierzytelność, która była przedmiotem umowy sprzedaży w ogóle pierwotnemu wierzycielowi przysługiwała. Należy podkreślić, że zarządzeniem z dnia 20 listopada 2023 r. wezwano powoda do złożenia w terminie 14 dni umowy łączącej pozwanego z pierwotnym wierzycielem oraz dokumentów finansowych powołanych w uzasadnieniu pozwu, z których powód dochodzi swoje roszczenie. W odpowiedzi powód zwrócił się o przedłużenie terminu do wykonania zobowiązania o 30 dni, uzasadniając swój wniosek tym, że pozyskanie stosownych dokumentów jest trudne ze względu na szeroką skalę działalności powoda oraz wielooddziałową współpracę. Zarządzeniem z dnia 21 grudnia 2023 r. wyrażono zgodę na przedłużenie terminu o 21 dni. Mimo tego, ostatecznie powód nie przedłożył umowy zawartej pomiędzy pierwotnym wierzycielem(...) S.A.wW.a pozwanymM. O., jak również dokumentów finansowych, z których wywodzi swoje roszczenie, ani jakiegokolwiek innego dokumentu, który mógłby wykazywać istnienie tej wierzytelności, jak też jej wysokość. Sąd zważył, co następuje: Roszczenie powoda(...)1 Niestandaryzowany Fundusz Inwestycyjny Zamknięty Wierzytelności wW.nie zasługuje na uwzględnienie. Powód(...)1 Niestandaryzowany Fundusz Inwestycyjny Zamknięty Wierzytelności wW.domagał się zasądzenia kwoty 13346,72 zł, którą miała stanowić wierzytelność przysługująca pierwotnie(...) S.A.wW.w stosunku do pozwanegoM. O.. Swoje roszczenie wywodził z wymienionych w pozwie dokumentów finansowych, które miały zostać wystawione w okresie od dnia 11 czerwca 2018 r. do dnia 6 września 2020 r. Zgodnie zart. 6 kc, to na powodzie(...)1 Niestandaryzowany Fundusz Inwestycyjny Zamknięty Wierzytelności wW.spoczywał ciężar udowodnienia istnienia i wymagalności roszczenia, gdyż z tych faktów, powód wywodził przecież skutki prawne. Należy podkreślić, że sam fakt nabycia wierzytelności w drodze umowy sprzedaży nie oznacza jeszcze, że one istnieją. Jak wskazano również powyżej, powód(...)1 Niestandaryzowany Fundusz Inwestycyjny Zamknięty Wierzytelności wW., nie przedstawił umowy łączonej pozwanegoM. O.z pierwotnym wierzycielem, a tym samym nie udowodnił co do zasady istnienia wierzytelności. Gdyby nawet przyjąć, że taka umowa została zawarta i wierzytelność z tego tytułu rzeczywiście istnieje, należy stwierdzić, że powód nie udowodnił ewentualnej wysokości dochodzonego roszczenia. Powód(...)1 Niestandaryzowany Fundusz Inwestycyjny Zamknięty wW.nie przedstawił bowiem jakiegokolwiek dowodu na tą okoliczność. Takim dowodem nie może być dołączony do pozwu wyciąg z ksiąg rachunkowych funduszu inwestycyjnego, w którym zostały wymienione jedynie numery dokumentów finansowych, daty ich wystawienia i wymagalności oraz wartości tych dokumentów, przy czym nie zawierają one nawet wskazania waluty, w której wyrażono zobowiązanie. Wobec nieprzedstawienia przez powoda konkretnie tych dokumentów finansowych, Sąd nie miał możliwości zweryfikowania, czy poszczególne należności mające z nich wynikać w ogóle istnieją, czy są wymagalne, jak również czy nie są przedawnione. (...) S.A.wW.jest profesjonalistą w zakresie w jakim zawarł umowę z świadczenie usług telekomunikacyjnych z pozwanymM. O., konsumentem w rozumieniu przepisuart. 221kc.Prowadzi w tym zakresie działalność gospodarczą. Natomiast jego następca prawny są profesjonalistą w zakresie obrotu wierzytelnościami. Zatem to na(...) S.A.wW.i jego następcy prawnym ciąży obowiązek takiego ukształtowanie procedury postępowania, aby wykazać - na wypadek sporu - wszystkie niezbędne elementy związane nie tylko z przelewem wierzytelności, ale również zawarciem umowy, jej wypowiedzeniem, jak również wykazaniem wysokości zadłużenia. Odnosząc się do kwestii podnoszonych przez pozwanegoM. O.w sprzeciwie od nakazu zapłaty dotyczących jego wniosku o zawieszenie usług w związku z jego pobytem w zakładzie karnym, wskazać należy, że – w ocenie Sądu – przedmiotowe oświadczenie stanowi uznanie niewłaściwe. Zgodnie z powszechnie przyjętym stanowiskiem orzecznictwa i doktryny, uznanie roszczenia przez osobę, przeciwko której roszczenie przysługuje, krótko określane jako uznanie długu, obejmuje dwie postacie uznania: uznanie właściwe i niewłaściwe. Uznanie niewłaściwe przypomina instytucję prawa postępowania cywilnego, a mianowicie - przyznanie faktu. O ile jednak treścią tego ostatniego byłby sam fakt bycia dłużnikiem, o tyle przy uznaniu niewłaściwym chodzi o wyraz świadomości samego zobowiązanego. Zapłata części długu, zapłata odsetek, udzielenie zabezpieczenia przez dłużnika - co do zasady - są traktowane jako okoliczności potwierdzające istnienie zobowiązania i przerywające bieg przedawnienia. Poza tym wskazuje się na wszelkie „prośby” skierowane do wierzyciela, czy to o rozłożenie na raty, czy to o odroczenie terminu płatności, czy to o zwolnienie z odsetek lub długu. Takie ujęcie aprobuje Sąd Najwyższy, który wskazał w wyroku z dnia 19 września 2002 r. w sprawie II CKN 1312/00 że, zwrócenie się przez dłużnika do wierzyciela „o rozłożenie należności głównej na raty i zwolnienie z obowiązku zapłaty odsetek za opóźnienie może stanowić uznanie roszczenia, także wtedy, gdy proponowane porozumienie między stronami nie doszło do skutku”. Ogólnie rzecz ujmując, chodzi o każde zachowanie dłużnika, z którego wynika jego świadomość bycia dłużnikiem. Przykłady dowodzą, że uznanie może być dokonane w sposób wyraźny lub dorozumiany przez czynność czysto faktyczną. Już z tego wynika, że nie musi ono wskazywać ani podstawy prawnej, ani wysokości uznawanego roszczenia, choć dopuszcza się zastrzeżenie przez dłużnika ograniczonego charakteru uznania. Takie ograniczenie, niewątpliwie możliwe przy uznaniu właściwym, zwykle zawierającym wyraźną deklarację co do uznawanego długu, trudno sobie wyobrazić przy czynnościach konkludentnych, które kwalifikuje się jako uznanie niewłaściwe. Z natury rzeczy nie ma w nich miejsca na oświadczenia co do wysokości uznawanego długu, a jedynie co do faktu. Zgodnie zart. 213 § 2 kpc, Sąd jest związany uznaniem powództwa, chyba że uznanie jest sprzeczne z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierza do obejścia prawa. Uznanie powództwa jest aktem dyspozycyjności materialnej pozwanego, który za zasadne uznaje zarówno roszczenie powoda, jak i przyznaje uzasadniające je przytoczone przez powoda okoliczności faktyczne, a w konsekwencji godzi się na wydanie wyroku uwzględniającego żądanie pozwu ( wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 września 1983 r. wydany w sprawie III CRN 188/83 ). Istotnym jest przy tym, iż mimo, że Sąd jest związany uznaniem powództwa, to obowiązany jest jednak dokonać oceny, czy czynność ta nie jest sprzeczna z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierza do obejścia prawa. Mając na uwadze wskazany przez powoda stan faktyczny i wysokość dochodzonego roszczenia, Sąd stwierdził, że oświadczenie pozwanegoM. O.zawarte w sprzeciwu od nakazu zapłaty, stanowi uznanie powództwa, której jest sprzeczne z prawem. Powód, jako profesjonalista będący w sporze z konsumentem, powinien wykazać w sposób nie budzący wątpliwości podstawę prawną roszczenia i jego wysokość. Pomimo wezwania, nie przedstawił jednak, nie tylko dokumentów finansowych, ale również umowy łączącej pierwotnego wierzyciela z pozwanymM. O.. Dodatkowo nie odniósł się w żaden sposób, do podnoszonego przez pozwanego zarzutu dotyczącego zawieszenia usług. W związku z powyższym, wobec niewykazania przez powoda roszczenia zarówno co do zasady, jak i co do wysokości, Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.

15/252505/0000503/C

Sąd Rejonowy w Ciechanowie

I Wydział Cywilny

Powództwo oddala.

151500000001006_II_AKzw_000059_2024_Uz_2024-01-31_001

II AKzw 59/24

2024-01-31 01:00:00.0 CET

2024-02-06 17:30:05.0 CET

2024-02-06 13:16:52.0 CET

15150000

1006

REGULATION, DECISION, REASON

Sygn. akt II AKzw 59/24 POSTANOWIENIE Dnia 31 stycznia 2024 roku Sąd Apelacyjny w Katowicach Wydział II Karny w składzie: Przewodniczący: sędzia SO (del.) Teresa Jędrzejas – Paluch Protokolant: Paweł Zberecki przy udziale prokuratora Prokuratury Okręgowej del. do Prokuratury Regionalnej w Katowicach Iwony Skrzypek po rozpoznaniu w sprawie N. S. skazanego za przestępstwa z art. 286 § 1 k.k. i inne. zażalenia wniesionego przez skazanego na postanowienie Sądu Okręgowego w Sosnowcu z dnia 19 grudnia

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Renata Kopiec" xPublisher="rkopiec" xEditorFullName="Izabela Orczyk" xEditor="iorczyk" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="2" xFlag="published" xVolType="15/150000/0001006/AKzw" xYear="2024" xVolNmbr="000059" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Postanowienie+Uzasadnienie+Zarządzenie</xName> <xBlock> <xText>Sygn. akt II AKzw 59/24</xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>POSTANOWIENIE</xName> <xText xALIGNx="right">Dnia 31 stycznia 2024 roku</xText> <xText><xBx>Sąd Apelacyjny w Katowicach Wydział II Karny w składzie:</xBx></xText> <xText><xBx>Przewodniczący: sędzia SO (del.) Teresa Jędrzejas – Paluch </xBx></xText> <xText>Protokolant: Paweł Zberecki</xText> <xText>przy udziale prokuratora Prokuratury Okręgowej del. do Prokuratury Regionalnej w Katowicach Iwony Skrzypek </xText> <xText>po rozpoznaniu w sprawie <xBx><xAnon>N. S.</xAnon> </xBx></xText> <xText>skazanego za przestępstwa z <xLexLink xArt="art. 286;art. 286 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 286 § 1 k.k.</xLexLink> i inne.</xText> <xText>zażalenia wniesionego przez skazanego</xText> <xText>na postanowienie Sądu Okręgowego w Sosnowcu</xText> <xText>z dnia 19 grudnia 2023 roku, sygn. akt VI Kow 2151/23/wz</xText> <xText>w przedmiocie odmowy udzielenia warunkowego przedterminowego zwolnienia</xText> <xText>na podstawie <xLexLink xArt="art. 437;art. 437 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 437 § 1 k.p.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 624;art. 624 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 624 § 1 k.p.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 1;art. 1 § 2" xIsapId="WDU19970900557" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny wykonawczy" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 90, poz. 557">art. 1 § 2 k.k.w.</xLexLink></xText> <xText xALIGNx="center"> <xBx>postanawia</xBx></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>utrzymać w mocy zaskarżone postanowienie;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>zwolnić skazanego od ponoszenia wydatków postępowania odwoławczego, obciążając nimi Skarb Państwa.</xText> </xUnit> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Zażalenie skazanego nie jest zasadne.</xText> <xText>Przeprowadzona przez Sąd Apelacyjny kontrola odwoławcza zaskarżonego postanowienia prowadzi do wniosku, iż poczynione przez Sąd Okręgowy ustalenia faktyczne <xBRx></xBRx>i ich ocena prawna są prawidłowe, a skazany w istocie nie zasługuje na warunkowe przedterminowe zwolnienie z odbycia reszty kary pozbawienia wolności.</xText> <xText>Sąd penitencjarny miał w polu widzenia okoliczność, że <xAnon>N. S.</xAnon> w warunkach izolacji penitencjarnej zachowuje się poprawienie, był wielokrotnie nagradzany regulaminowo, przy czym nie był karany dyscyplinarnie. Prawidłowo funkcjonuje w środowisku współosadzonych i prezentuje regulaminową postawę względem przełożonych. Odbywa karę pozbawienia wolności w systemie programowanego oddziaływania i w miarę możliwości realizuje zlecone zadania. Ukończył program resocjalizacyjny podnoszący kompetencje społeczne. Skazany jest słuchaczem Kwalifikacyjnego Kursu Zawodowego w zawodzie mechanik monter maszyn i urządzeń. Obecnie jest zatrudniony odpłatnie na terenie zakładu karnego. Nie jest uczestnikiem podkultury przestępczej. Deklaruje krytyczny stosunek do popełnionych przestępstw. Podkreślić jednak należy, że samo poprawne zachowanie w zakładzie karnym jest jednym z podstawowych obowiązków osoby pozbawionej wolności, mogącym świadczyć nie tylko o prawidłowym przebiegu procesu resocjalizacji, ale i dostosowaniu się skazanego do warunków izolacji.</xText> <xText>Słusznie więc Sąd Okręgowy wskazał, iż przy udzielaniu warunkowego przedterminowego zwolnienia, oprócz zachowania skazanego w warunkach izolacji, należy wziąć również pod uwagę okoliczności popełnionych przestępstw, a także warunki i właściwości osobiste skazanego. Znaczenie dla takiej oceny ma również to, czy naruszenie porządku prawnego, którego konsekwencją jest odbywanie kary, miało charakter incydentalny, czy też było kolejnym popadnięciem w konflikt z prawem karnym skutkującym skazaniem.</xText> <xText>W tym aspekcie stwierdzić trzeba, że <xAnon>N. S.</xAnon> jest osobą wielokrotnie karaną sądownie, która sukcesywnie wchodziła w konflikt z prawem, zaś karę pozbawienia wolności, którą odbywa, orzeczono za popełnienie aż 160 oszustw bądź usiłowań oszustw polegających na odwoływaniu się do krzywdy chory i porzuconych dzieci. Z tego też względu resocjalizacja skazanego w dalszym ciągu powinna być prowadzona w warunkach izolacji penitencjarnej, tak iżby miał wystarczająco dużo czasu na uzmysłowienie sobie karygodności popełnionych czynów oraz korektę swojej postawy moralnej w kierunku pożądanym przez społeczeństwo.</xText> <xText>Argumentacja przedstawiona przez skazanego w zażaleniu nie mogła doprowadzić do zmiany zaskarżonego postanowienia w postulowanym kierunku, gdyż stanowi wyłącznie polemikę z prawidłowymi ustaleniami Sądu Okręgowego. Skarżący akcentuje wyłącznie pozytywne elementy swego zachowania, pomijając negatywne, gdy tymczasem dopiero kompleksowo ocena jednych i drugich może stanowić podstawę do prawidłowego rozpoznania wniosku, jaki złożył. Z uwagi na wysoce obciążające okoliczności dotyczące popełnionych przez skazanego przestępstw oraz ich ilość, prawidłowe zachowanie skazanego w zakładzie karnym, podnoszenie kwalifikacji zawodowych, pozytywny stosunek do pracy oraz chęć niesienia pomocy rodzinie, jakkolwiek godne aprobaty, nie dostarczyły podstaw do zmiany kwestionowanego orzeczenia w kierunku wskazanym przez skarżącego.</xText> <xText>Z uwagi na fakt, że skazany przebywa w zakładzie karnym, sąd uznał, iż uiszczenie przez niego wydatków związanych z postępowaniem odwoławczym byłoby zbyt uciążliwe, a wręcz niemożliwe. Z tego względu Sąd Apelacyjny na zasadzie <xLexLink xArt="art. 624;art. 624 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 624 § 1 k.p.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 1;art. 1 § 2" xIsapId="WDU19970900557" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny wykonawczy" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 90, poz. 557">art. 1 § 2 k.k.w.</xLexLink> zwolnił skazanego w całości od ich zapłaty, określając jednocześnie, że ponosi je Skarb Państwa.</xText> <xText>Mając na uwadze powyższe, orzeczono jak w części dyspozytywnej postanowienia.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>ZARZĄDZENIE</xName> <xText>- o treści postanowienia powiadomić skazanego z pouczeniem o prawomocności oraz jego obrońcę;</xText> <xText>- akta sprawy zwrócić.</xText> <xText>Katowice, dnia 31 stycznia 2024 roku.</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

sędzia () Teresa Jędrzejas-Paluch

Renata Kopiec

Paweł Zberecki

Izabela Orczyk

Sygn. akt II AKzw 59/24 POSTANOWIENIE Dnia 31 stycznia 2024 roku Sąd Apelacyjny w Katowicach Wydział II Karny w składzie: Przewodniczący: sędzia SO (del.) Teresa Jędrzejas – Paluch Protokolant: Paweł Zberecki przy udziale prokuratora Prokuratury Okręgowej del. do Prokuratury Regionalnej w Katowicach Iwony Skrzypek po rozpoznaniu w sprawieN. S. skazanego za przestępstwa zart. 286 § 1 k.k.i inne. zażalenia wniesionego przez skazanego na postanowienie Sądu Okręgowego w Sosnowcu z dnia 19 grudnia 2023 roku, sygn. akt VI Kow 2151/23/wz w przedmiocie odmowy udzielenia warunkowego przedterminowego zwolnienia na podstawieart. 437 § 1 k.p.k.iart. 624 § 1 k.p.k.w zw. zart. 1 § 2 k.k.w. postanawia 1 utrzymać w mocy zaskarżone postanowienie; 2 zwolnić skazanego od ponoszenia wydatków postępowania odwoławczego, obciążając nimi Skarb Państwa. UZASADNIENIE Zażalenie skazanego nie jest zasadne. Przeprowadzona przez Sąd Apelacyjny kontrola odwoławcza zaskarżonego postanowienia prowadzi do wniosku, iż poczynione przez Sąd Okręgowy ustalenia faktycznei ich ocena prawna są prawidłowe, a skazany w istocie nie zasługuje na warunkowe przedterminowe zwolnienie z odbycia reszty kary pozbawienia wolności. Sąd penitencjarny miał w polu widzenia okoliczność, żeN. S.w warunkach izolacji penitencjarnej zachowuje się poprawienie, był wielokrotnie nagradzany regulaminowo, przy czym nie był karany dyscyplinarnie. Prawidłowo funkcjonuje w środowisku współosadzonych i prezentuje regulaminową postawę względem przełożonych. Odbywa karę pozbawienia wolności w systemie programowanego oddziaływania i w miarę możliwości realizuje zlecone zadania. Ukończył program resocjalizacyjny podnoszący kompetencje społeczne. Skazany jest słuchaczem Kwalifikacyjnego Kursu Zawodowego w zawodzie mechanik monter maszyn i urządzeń. Obecnie jest zatrudniony odpłatnie na terenie zakładu karnego. Nie jest uczestnikiem podkultury przestępczej. Deklaruje krytyczny stosunek do popełnionych przestępstw. Podkreślić jednak należy, że samo poprawne zachowanie w zakładzie karnym jest jednym z podstawowych obowiązków osoby pozbawionej wolności, mogącym świadczyć nie tylko o prawidłowym przebiegu procesu resocjalizacji, ale i dostosowaniu się skazanego do warunków izolacji. Słusznie więc Sąd Okręgowy wskazał, iż przy udzielaniu warunkowego przedterminowego zwolnienia, oprócz zachowania skazanego w warunkach izolacji, należy wziąć również pod uwagę okoliczności popełnionych przestępstw, a także warunki i właściwości osobiste skazanego. Znaczenie dla takiej oceny ma również to, czy naruszenie porządku prawnego, którego konsekwencją jest odbywanie kary, miało charakter incydentalny, czy też było kolejnym popadnięciem w konflikt z prawem karnym skutkującym skazaniem. W tym aspekcie stwierdzić trzeba, żeN. S.jest osobą wielokrotnie karaną sądownie, która sukcesywnie wchodziła w konflikt z prawem, zaś karę pozbawienia wolności, którą odbywa, orzeczono za popełnienie aż 160 oszustw bądź usiłowań oszustw polegających na odwoływaniu się do krzywdy chory i porzuconych dzieci. Z tego też względu resocjalizacja skazanego w dalszym ciągu powinna być prowadzona w warunkach izolacji penitencjarnej, tak iżby miał wystarczająco dużo czasu na uzmysłowienie sobie karygodności popełnionych czynów oraz korektę swojej postawy moralnej w kierunku pożądanym przez społeczeństwo. Argumentacja przedstawiona przez skazanego w zażaleniu nie mogła doprowadzić do zmiany zaskarżonego postanowienia w postulowanym kierunku, gdyż stanowi wyłącznie polemikę z prawidłowymi ustaleniami Sądu Okręgowego. Skarżący akcentuje wyłącznie pozytywne elementy swego zachowania, pomijając negatywne, gdy tymczasem dopiero kompleksowo ocena jednych i drugich może stanowić podstawę do prawidłowego rozpoznania wniosku, jaki złożył. Z uwagi na wysoce obciążające okoliczności dotyczące popełnionych przez skazanego przestępstw oraz ich ilość, prawidłowe zachowanie skazanego w zakładzie karnym, podnoszenie kwalifikacji zawodowych, pozytywny stosunek do pracy oraz chęć niesienia pomocy rodzinie, jakkolwiek godne aprobaty, nie dostarczyły podstaw do zmiany kwestionowanego orzeczenia w kierunku wskazanym przez skarżącego. Z uwagi na fakt, że skazany przebywa w zakładzie karnym, sąd uznał, iż uiszczenie przez niego wydatków związanych z postępowaniem odwoławczym byłoby zbyt uciążliwe, a wręcz niemożliwe. Z tego względu Sąd Apelacyjny na zasadzieart. 624 § 1 k.p.k.w zw. zart. 1 § 2 k.k.w.zwolnił skazanego w całości od ich zapłaty, określając jednocześnie, że ponosi je Skarb Państwa. Mając na uwadze powyższe, orzeczono jak w części dyspozytywnej postanowienia. ZARZĄDZENIE - o treści postanowienia powiadomić skazanego z pouczeniem o prawomocności oraz jego obrońcę; - akta sprawy zwrócić. Katowice, dnia 31 stycznia 2024 roku.

15/150000/0001006/AKzw

Sąd Apelacyjny w Katowicach

II Wydział Karny

150515000001006_II_K_000107_2023_Uz_2024-02-12_002

II K 107/23

2024-01-31 01:00:00.0 CET

2024-02-27 17:30:05.0 CET

2024-02-27 14:11:02.0 CET

15051500

1006

REASON

1.Sygn. akt II K 107/23 1.1.W Y R O K W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 31 stycznia 2024 r. Sąd Okręgowy w Olsztynie w II Wydziale Karnym w składzie: Przewodniczący: sędzia Adam Barczak, Protokolant: starszy sekretarz sądowy R. B. , w obecności Prokuratora Prokuratury Rejonowej Olsztyn – Południe w Olsztynie Macieja Szepietowskiego po rozpoznaniu w dniach 14 grudnia 2023 r. i 31 stycznia 2024 r. sprawy K. K. (1) , syna K. i M. z d. M. , ur. (...) w W. oskarżonego o to, że: 1 w okresie od

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Iwona Urban" xPublisher="[email protected]" xEditorFullName="Joanna Kulesza" xEditor="[email protected]" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="6" xFlag="published" xVolType="15/051500/0001006/K" xYear="2023" xVolNmbr="000107" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText><xBx>1.Sygn. akt II K 107/23</xBx></xText> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.1.W Y R O K</xBx></xText> <xText xALIGNx="center"> <xBx>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xBx></xText> <xText>Dnia 31 stycznia 2024 r.</xText> <xText><xBx>Sąd Okręgowy w Olsztynie w II Wydziale Karnym w składzie:</xBx></xText> <xText>Przewodniczący: sędzia Adam Barczak,</xText> <xText>Protokolant: starszy sekretarz sądowy <xAnon>R. B.</xAnon>,</xText> <xText>w obecności Prokuratora Prokuratury Rejonowej Olsztyn – Południe w Olsztynie Macieja Szepietowskiego </xText> <xText>po rozpoznaniu w dniach 14 grudnia 2023 r. i 31 stycznia 2024 r.</xText> <xText>sprawy <xBx><xAnon>K. K. (1)</xAnon>, </xBx>syna <xAnon>K.</xAnon> i <xAnon>M.</xAnon> z d. <xAnon>M.</xAnon>, <xBRx></xBRx><xAnon>ur. (...)</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon></xText> <xText><xBx>oskarżonego o to, że: </xBx></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>w okresie od 11 października 2020r., do dnia 8 grudnia 2022r. w <xAnon>W.</xAnon> przy <xAnon>ul. (...)</xAnon> przywłaszczył powierzone mu mienie w postaci samochodu osobowego m-ki <xAnon>M. (...)</xAnon> o <xAnon>nr rejestracyjnym (...)</xAnon> nr VIN <xAnon> (...)</xAnon> koloru białego rok produkcji 2018, gdzie wartość strat wynosi 250.000 zł. na szkodę leasingodawcy <xAnon> (...) S. A.</xAnon> z /s w <xAnon>G.</xAnon> Oddział w <xAnon>T.</xAnon>, przy czym czyn stanowi mienie znacznej wartości, <xBx>tj. o czyn z <xLexLink xArt="art. 284;art. 284 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 284 § 2 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 294;art. 294 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 294§ 1 k.k.</xLexLink></xBx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>w okresie od 24 października 2020r, do dnia 8 grudnia 2022r. w <xAnon>W.</xAnon> przy <xAnon>ul. (...)</xAnon> przywłaszczył powierzone mu mienie w postaci samochodu osobowego m-ki <xAnon>A. (...)</xAnon> o <xAnon>nr rejestracyjnym (...)</xAnon> nr VIN <xAnon> (...)</xAnon> koloru granatowego, rok produkcji 2019, gdzie wartość strat wynosi 380.500 zł. na szkodę firmy leasingowej <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> z/s w <xAnon>W.</xAnon>, przy czym czyn stanowi mienie znacznej wartości, <xBx>tj. o czyn z <xLexLink xArt="art. 284;art. 284 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 284 §2 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 294;art. 294 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 294 § 1 k.k.</xLexLink></xBx></xText> </xUnit> <xText xALIGNx="center">O r z e k a :</xText> <xText>I oskarżonego <xAnon>K. K. (1)</xAnon> uznaje za winnego popełnienia zarzuconych mu czynów z tym ustaleniem, że popełnił je w warunkach ciągu przestępstw, w krótkich odstępach czasu, z wykorzystaniem takiej samej sposobności, każdy z nich kwalifikuje jako przestępstwo określone w <xLexLink xArt="art. 284;art. 284 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 284 § 2 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 294;art. 294 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 294 § 1 k.k.</xLexLink> i za to skazuje go, orzekając na podstawie <xLexLink xArt="art. 294;art. 294 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 294 §1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 91;art. 91 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 91 § 1 k.k.</xLexLink> przy zastosowaniu <xLexLink xArt="art. 4;art. 4 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 4 § 1 k.k.</xLexLink> jedną karę w wymiarze 1 roku i 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności;</xText> <xText>II na podstawie <xLexLink xArt="art. 46;art. 46 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 46 § 1 k.k.</xLexLink> nakłada na oskarżonego obowiązek naprawienia szkody poprzez zapłatę na rzecz <xAnon> (...) S.A.</xAnon> z /s w <xAnon>G.</xAnon> Oddział w <xAnon>T.</xAnon> kwoty 250.000 zł. (dwieście pięćdziesiąt tysięcy złotych) zaś na rzecz <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> z/s w <xAnon>W.</xAnon> kwoty 380.500 zł. (trzysta osiemdziesiąt tysięcy pięćset złotych);</xText> <xText>III na podstawie <xLexLink xArt="art. 624;art. 624 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 624 § 1 k.p.k.</xLexLink> oskarżonego zwalnia od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych, w tym opłaty.</xText> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="32"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="30"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="35"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="118"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="11"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="42"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="15"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="123"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="5"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="11"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="2"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="8"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="114"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="71"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="99"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> <xText>Formularz UK 1</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText>Sygnatura akt</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xBx>II K 107/23</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText><xIx>Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie <xLexLink xArt="art. 343;art. 343 a;art. 387" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k.</xLexLink> albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText>1.USTALENIE FAKTÓW</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText>0.1.Fakty uznane za udowodnione</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xText><xIx>Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>1.1.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xBx><xAnon>K. K. (1)</xAnon> </xBx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xText>opisany w pkt I wyroku</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText><xIx>Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Dowód </xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Numer karty </xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12" xRowSpan="6"> <xText>Oskarżony <xAnon>K. K. (1)</xAnon> ostatnio formalnie miał miejsce zamieszkania w m. <xAnon>M.</xAnon>, ma wykształcenie średnie, z wyuczonego zawodu jest fryzjerem. Jest kawalerem, nie ma nikogo na utrzymaniu. Jest aktualnie podejrzany w sprawie PO I Ds 71.2020 prowadzonej pod nadzorem Prok. Okręg. w <xAnon>S.</xAnon>, w której postawiono mu zarzuty z <xLexLink xArt="art. 258;art. 258 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 258 § 1 k.k.</xLexLink> i in. (k. 471 - 475), pozostawał również tymczasowo aresztowany do sprawy PO 3003-1.Ds 31.2023 Prok. Okręg. w <xAnon>O.</xAnon>, gdzie stanął pod zarzutami popełnienia czynów z <xLexLink xArt="art. 279;art. 279 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 279 § 1 k.k.</xLexLink> (k. 491, 504 - 506).</xText> <xText>W roku 2020 <xAnon>P. A.</xAnon> (obecne nazwisko <xAnon>P. G. (1)</xAnon>) pozostawał w związku małżeńskim z <xAnon>D. A.</xAnon>. Oboje mieli udziały w <xAnon> spółce (...) Sp. z o.o.</xAnon>, Sp. k. z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon>. Prowadzili działalność gospodarczą, min. delikatesy w <xAnon>P. (...)</xAnon>. W ramach działalności posiadali kilka samochodów osobowych, w tym przedmiotowe, tj. <xAnon>M. (...)</xAnon>, rok. prod. 2018, <xAnon>nr rej. (...)</xAnon> oraz <xAnon>A. (...)</xAnon>, rok. prod. 2019, <xAnon>nr rej. (...)</xAnon>. Pojazdy te były wzięte w leasing, tj. <xAnon>M.</xAnon> w <xAnon> firmie (...) S.A.</xAnon> w <xAnon>G.</xAnon>, Oddział <xAnon>T.</xAnon>, zaś <xAnon>A.</xAnon> w <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> z s. w <xAnon>W.</xAnon>. Cena nabycia (brutto) pojazdu <xAnon>A.</xAnon> wynosiła 385.000 zł., umowa leasingu została zawarta w dniu 10 września 2020 r. i została spłacona jedynie w nieznacznym zakresie. Umowa leasingu samochodu <xAnon>M.</xAnon> została zawarta w dniu 04 marca 2020 r. na <xAnon> spółkę (...) Sp. z o.o.</xAnon> w <xAnon>L.</xAnon>, po czym umową z dnia 13 sierpnia 2020 r. przejęta przez <xAnon> (...) Sp.z o.o.</xAnon>, wartość pojazdu brutto wynosiła 250.000 zł.; raty nie były terminowo regulowane.</xText> <xText>Umowy na leasing wymienionych pojazdów podpisywała D. <xAnon>R.</xAnon> - <xAnon>A.</xAnon> w imieniu <xAnon> spółki (...)</xAnon>. Sprawami związanymi z pojazdami zajmował się jednak raczej <xAnon>P. G. (1)</xAnon>. Aktualnie <xAnon>P. G. (1)</xAnon> i D. <xAnon>R.</xAnon> - <xAnon>A.</xAnon> są rozwiedzeni. W roku 2020 pojazdy nabyte na spółkę były komercyjnie wynajmowane za pośrednictwem wypożyczalni <xAnon>H.</xAnon> <xAnon>C.</xAnon> <xAnon>R.</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon>, prowadzonej przez <xAnon>P. P. (1)</xAnon>. Od czasu, gdy poznała się z <xAnon>P. G.</xAnon>, ten wstawiał do jej wypożyczalni swoje samochody, na które znajdowała klientów i następnie rozliczali się z uzyskiwanych opłat za wypożyczenie. Współpraca ta miała charakter nieformalny, nie zawierali między sobą umów pisemnych a jedynie ustne, zaś w przypadku, gdy klient chciał otrzymać fakturę, wystawiała ją <xAnon> spółka (...)</xAnon>.</xText> <xText>W października 2020 r. z wypożyczalnią skontaktował się oskarżony <xAnon>K. K. (1)</xAnon>, deklarując zamiar wynajęcia samochodu. Po ustaleniach zdecydował się na samochód <xAnon>M.</xAnon>, który odebrał z garażu przy <xAnon>ul. (...)</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon>. Sporządzona została standardowa umowa pisemna z dnia 20 października 2020 r. Oskarżony posługiwał się dokumentem tożsamości, który wpisano do umowy. W czasie wynajmu nie był obecny <xAnon>P. G.</xAnon> a pojazd wydała oskarżonemu osobiście <xAnon>P. P.</xAnon>. Koniec okresu najmu określono na dzień 20 listopada 2020 r., zaś cenę na 7.000 zł., którą oskarżony zapłacił. W dniu 23 października 2020 r. oskarżony podpisał kolejną umowę, tym razem na samochód <xAnon>A.</xAnon> i odebrał go w tym samym miejscu osobiście od <xAnon>P. P.</xAnon>. Przyjechał wówczas z innym mężczyzną samochodem z innej wypożyczalni. Termin zwrotu <xAnon>A.</xAnon> określony był na dzień 23 listopada 2023 r., zaś zapłacona cena wynosiła 9.000 zł. Wówczas nie było jeszcze żadnych wątpliwości co do pierwszej umowy.</xText> <xText>Oba wymienione pojazdy nie zostały zwrócone w terminie, a oskarżony przywłaszczył je. Wszelki kontakt z oskarżonym urwał się. Współpracownik <xAnon>P. P.</xAnon> na jej prośbę ustalił, że oskarżony może być zamieszany w inne podobne czyny na szkodę innych podmiotów. O prawdopodobnie bezpowrotnej utracie obu pojazdów <xAnon>P. P.</xAnon> powiadomiła <xAnon>P. G.</xAnon>, który w rezultacie w dniu 15 stycznia 2021 r. złożył w <xAnon> (...)</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> zawiadomienie o ich przywłaszczeniu. W toku przesłuchania wymieniony zataił częściowo faktyczne okoliczności wynajęcia pojazdów i podał, że przekazał je osobiście <xAnon>K. K. (1)</xAnon> w obecności <xAnon>P. P.</xAnon> w celu, aby oskarżony znalazł na nie najemców (k. 2 o.). W istocie <xAnon>P. G.</xAnon> w ogóle nie zetknął się osobiście z oskarżonym a pojazdy nie zostały mu wydane w takim celu. Nadmienić należy, że oba pojazdy były ubezpieczone, jednak nie posiadały wykupionego dodatkowego ubezpieczenia od przywłaszczenia a jedynie zwykłe ubezpieczenie od kradzieży, wobec czego doszło do odmowy wypłaty odszkodowań. Spółka P. <xAnon>G.</xAnon> nie regulowała w następstwie rat leasingowych. Kontakty <xAnon>P. G.</xAnon> z <xAnon>P. P.</xAnon> zakończyły się bezkonfliktowo. W późniejszym czasie <xAnon>P. P.</xAnon> rozwiodła się z mężem i miała latem 2021 r. poważny wypadek samochodowy, w wyniku którego długotrwale przebywała na leczeniu, przez co nie było z nią kontaktu. Czynności zmierzające do ustalenia lokalizacji obu pojazdów okazały się bezskuteczne (k. 126). Obie umowy leasingu zostały wypowiedziane.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>dokumentacja pojazdów</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>8-11, 16 - 19, k. 2324 - 325, k. 446 - 453, 247 - 250, 300</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>zeznania <xAnon>P. G.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>316 o. - 318 o., 2- 2 o., 23 o., 319 o.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>zeznania <xAnon>P. P.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>328 o. - 330, 512 - 513, 381 o. - 382</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>wyjaśnienia oskarżonego</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>511 o., 62, 363 o.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>wydruki korespondencji</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>355-359, 366- 372, 375 - 376,</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>zeznania D. <xAnon>R.</xAnon> - <xAnon>A.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>312 - 314</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText>0.1.Fakty uznane za nieudowodnione</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xText><xIx>Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>1.2.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText><xIx>Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione </xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Dowód </xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Numer karty</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText>1.OCena DOWOdów</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText>0.1.Dowody będące podstawą ustalenia faktów</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xIx>Lp. faktu z pkt 1.1</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach uznania dowodu</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3" xRowSpan="6"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>dokumentacja pojazdów</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>dokumenty niekwestionowane</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>wydruki korespondencji</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>dokumenty niekwestionowane</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>wyjaśnienia oskarżonego</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>W ocenie sądu należy dać im wiarę w zakresie, w jakim oskarżony wprost na rozprawie potwierdził, że osobiście dokonał wypożyczenia obu przedmiotowych samochodów i odebrał je od <xAnon>P. P.</xAnon>, jak również podpisał umowy, których oryginały zostały ostatecznie ujawnione i załączone do akt sprawy, jak również zapłacił kwoty należności za wynajem w nich wskazane. Nie dano mu zaś wiary w zakresie, w jakim ogólnikowo podał, że nie pamięta czy samochody te następnie przez kogoś oddawał, gdyż miał wówczas problemy z alkoholem (k. 511 o.). Nie sposób dać temu wiary w realiach sprawy. Oskarżony nie podważał, że był w posiadaniu wskazanych pojazdów i użytkował je, natomiast wskazał, że jego zdaniem były niejasności co do właściciela, że były to samochody w leasingu nie należące do osoby, która mu je wynajęła, ale tego dokładnie nie pamięta, gdyż &quot;tę sprawę sobie odpuścił&quot;. Podkreślić przy tym należy, że oskarżony w szczególności nie negował w żadnym stopniu zeznań <xAnon>P. P.</xAnon>, jakie złożyła na rozprawie i podał, że się z nimi w pełni zgadza, a wynikają z nich dokładnie kontakty z oskarżonym w celu wypożyczenia pojazdów i okoliczności w jakich to nastąpiło, jak również kategoryczne twierdzenia świadka, że pojazdy te zostały utracone, tj. nie zostały przez oskarżonego zwrócone a kontakt z oskarżonym się urwał.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>zeznania <xAnon>P. G.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>W ocenie sądu należało dać im wiarę co do okoliczności wypożyczenia oskarżonemu obu pojazdów za pośrednictwem <xAnon>P. P.</xAnon>, gdyż w tym zakresie zeznania te korespondują z relacją wymienionej a potwierdził je również sam oskarżony. Niemniej równocześnie mieć należało na uwadze, że w oczywistym stopniu <xAnon>P. G.</xAnon> składając zawiadomienie o przestępstwie częściowo zeznał nieprawdę, że pojazdy te przekazał osobiście oskarżonemu, którego prezentował jako swojego znajomego, w celu znalezienia przez niego klientów na ich wynajęcie. Obecnie z tego powodu uchyla się on stawiennictwa przed sądem. W ocenie sądu wynikało to jednak z chęci zatajenia faktu wstawienia pojazdów do wypożyczalni, co było jak należy przyjąć procederem prowadzonym z ukrywaniem podstaw opodatkowania. Nie stoi to zaś w sprzeczności z rzeczywiście zaistniałym faktem przywłaszczenia pojazdów, z ich utraty bowiem <xAnon>P. G.</xAnon> nie osiągnął żadnych dostrzegalnych korzyści. Zeznania <xAnon>P. G.</xAnon> należy również traktować z ostrożnością, gdyż oba pojazdy były względnie krótko wcześniej leasingowane i w niewielkim jedynie zakresie spłacone, jednak równocześnie nic nie wskazuje, aby doszło do zaplanowanej utraty tych pojazdów, w szczególności również oskarżony nie ma żadnego interesu, aby potwierdzać, że pojazdy te faktycznie wynajął i je użytkował, jeśli by współdziałał w jakiś sposób w ich sfingowanym przywłaszczeniu na szkodę leasingodawców. Zatem, o ile polegają na prawdzie wyjaśnienia, że pojazdy stanowiły własność innego podmiotu, niż wypożyczający, to okoliczność ta nie stanowi podstawy do zakwestionowania faktu, że <xAnon>K. K.</xAnon> po wypożyczeniu ich nie zwrócił i w nieustalony sposób nimi bezprawnie rozporządził, doprowadzając do ich utraty.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>zeznania <xAnon>P. P.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>Należało je podzielić, albowiem są spójne. Świadek zrelacjonowała zarówno okoliczności współpracy z <xAnon>P. G.</xAnon> w zakresie wypożyczania samochodów z jego spółki, jak i nawiązania kontaktów w z oskarżonym w celu wypożyczenia mu dwóch przedmiotowych pojazdów oraz dokładnie opisała okoliczności ich wydania. Jej zeznania w ocenie sądu były stanowcze i zgodne ze zgromadzoną dokumentacją, w tym umowami wynajmu tych pojazdów. Zwłaszcza należało mieć na uwadze, że oskarżony <xAnon>K. K.</xAnon> w całości zeznania te potwierdził. Nie sposób w kontekście tego przyjąć, aby świadek niezgodnie z prawdą zeznała, że pojazdów tych oskarżony nie zwrócił i zerwał wszelkie kontakty. Jak stwierdziła, zdarzenie to miało charakter wyjątkowy, nigdy wcześniej do tego nie doszło. Jej zeznania co do okoliczności wypożyczenia pojazdów oskarżonemu znajdują również potwierdzenie w uzyskanych wydrukach korespondencji (k. 366 i nast.).</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>zeznania D. <xAnon>R.</xAnon> - <xAnon>A.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>Dano im wiarę, jakkolwiek zeznania świadka nie wnoszą decydujących okoliczności. Świadek potwierdziła fakt leasingowania obu pojazdów przez spółkę, jaką prowadziła ówcześnie z <xAnon>P. G.</xAnon> a z uzyskanych dokumentów wynika, że podpisała obie umowy w imieniu tej spółki (choć w toku przesłuchania uchylała się od udzielenia jednoznacznej odpowiedzi w tej kwestii, niemniej nie budzi to zasadniczo wątpliwości). Jak jednak podała, w istocie sprawami leasingu i wynajmu tych pojazdów i tak zajmował się <xAnon>P. G.</xAnon>, co znajduje pełne potwierdzenie w zeznaniach <xAnon>P. P.</xAnon>, która nie miała żadnych kontaktów ze świadkiem. Wobec powyższego świadek <xAnon>D. R.</xAnon> - <xAnon>A.</xAnon> dysponowała jedynie dość ogólnikowymi informacjami na temat przedmiotowych pojazdów a nadto w ocenie sądu starała się zdystansować od działalności spółki a co za tym idzie, potencjalnej własnej odpowiedzialności za wynikłe z tego zobowiązania majątkowe.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText>0.1.Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów<xBRx></xBRx>(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xIx>Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText>1.PODSTAWA PRAWNA WYROKU</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xIx>Punkt rozstrzygnięcia z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText>3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>I</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xAnon>K. K. (1)</xAnon></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText>W ocenie sądu zgromadzony materiał dowodowy jednoznacznie wskazuje, że oskarżony dopuścił się popełnienia zarzucanych mu czynów. Mieć należy na uwadze, że istota przestępstw z <xLexLink xArt="art. 284" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 284 k.k.</xLexLink> sprowadza się do przywłaszczenia sobie, zatem jakiegokolwiek czynu uzewnętrzniającego zamiar traktowania rzeczy lub prawa majątkowego jako własnych, włączenia ich do własnego majątku (wyr. SN z 2.12.2008 r., III KK 221/08, Prok. i Pr. – wkł. 2009, Nr 5, poz. 13; post. SN z 15.10.2020 r., III KK 294/20). Do znamion przywłaszczenia nie należy natomiast zabór, bowiem czyn sprawcy przywłaszczenia dotyczy rzeczy, którą objął on wcześniej we władanie w sposób legalny (wyr. SN z 2.9.2004 r., II KK 344/03, OSNwSK 2004, Nr 1, poz. 1493; wyr. SN z 20.5.2014 r., II KK 3/14). Przywłaszczenie następuje wówczas, gdy sprawca w sposób zewnętrznie postrzegalny podejmie wobec rzeczy dyspozycję typową dla właściciela, która może polegać min. na rozporządzeniu rzeczą, definitywnej odmowie jej zwrotu, czy jej ukrywaniu.</xText> <xText>Typ kwalifikowany przywłaszczenia określony w <xLexLink xArt="art. 284;art. 284 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 284 § 2 KK</xLexLink> polega zaś na przywłaszczeniu rzeczy ruchomej, która została wcześniej sprawcy powierzona przez uprawnionego na mocy np. umowy najmu, użyczenia, przechowania. Jak przyjęto w orzecznictwie &quot;Powierzenie to przeniesienie władztwa nad rzeczą na inną niż właściciel osobę, powiązane z ustaleniem określonego postępowania z rzeczą przez osobę ją uzyskującą i połączone z zastrzeżeniem konieczności jej zwrotu w przyszłości&quot; (wyr. SA w Szczecinie z 27.2.2014 r., II AKa 15/14).</xText> <xText>Uwzględniając powyższe, oskarżony <xAnon>K. K.</xAnon>, poprzez odmowę zwrotu wypożyczonych pojazdów - powierzonych mu z zastrzeżeniem obowiązku ich zwrotu, jak również rozporządzenie nimi w nieustalony bliżej sposób, jednak skutkujący ich utratą (np. sprzedaż, definitywne przekazanie innym osobom, porzucenie, demontaż czy ukrywanie) wyczerpał znamiona przypisanych mu przestępstw. Dopuścił się ich w warunkach ciągu przestępstw, to jest w krótkich odstępach czasu, z wykorzystaniem takiej samej sposobności. Każde z nich zakwalifikować należało jako przestępstwo określone w <xLexLink xArt="art. 284;art. 284 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 284 § 2 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 294;art. 294 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 294 § 1 k.k.</xLexLink> a w konsekwencji orzec wobec oskarżonego jedną karę na podstawie <xLexLink xArt="art. 294;art. 294 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 294 § 1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 91;art. 91 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 91 § 1 k.k.</xLexLink>, przy zastosowaniu <xLexLink xArt="art. 4;art. 4 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 4 § 1 k.k.</xLexLink>, mając na uwadze względniejszy stan prawny obowiązujący w chwili popełnienia czynów (min. treść <xLexLink xArt="art. 53;art. 53 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 53 § 1 k.k.</xLexLink>).</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText>3.2. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText>3.3. Warunkowe umorzenie postępowania</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText><xIx>Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText>3.4. Umorzenie postępowania</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText><xIx>Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText>3.5. Uniewinnienie</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText><xIx>Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText>1.KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i <xBRx></xBRx>środki związane z poddaniem sprawcy próbie</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xIx>Punkt rozstrzygnięcia <xBRx></xBRx>z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xIx>Punkt z wyroku odnoszący się <xBRx></xBRx>do przypisanego czynu</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xAnon>K. K. (1)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>I</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>Wymierzając karę sąd miał na uwadze stopień społecznej szkodliwości czynów, który uznał za znaczny, w szczególności mając na uwadze wartość przywłaszczonego mienia. Oskarżony działał z zamiarem bezpośrednim kierunkowym przywłaszczenia i w celu osiągnięcia korzyści majątkowej a stopień jego winy również uznano za wysoki. Sąd uwzględnił również uprzednią karalność oskarżonego, w tym za przestępstwa podobne oraz analogiczne (k. 364 - 365). Mając przy tym na uwadze okoliczności osobiste, dotyczące osoby oskarżonego, jak i cele zapobiegawcze i wychowawcze (<xLexLink xArt="art. 53;art. 53 § 1;art. 53 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 53 § 1 i 2 k.k.</xLexLink>) sąd uznał za zasadne wymierzyć oskarżonemu wnioskowaną karę 1 roku i 8 miesięcy pozbawienia wolności.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText>1.Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xIx>Punkt rozstrzygnięcia <xBRx></xBRx>z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xIx>Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xAnon>K. K. (1)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>II</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>Na podstawie <xLexLink xArt="art. 46;art. 46 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 46 § 1 k.k.</xLexLink> orzeczono środek kompensacyjny, zobowiązując oskarżonego do naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem, gdyż dotychczas nie została naprawiona w żadnej części.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText>1.inne zagadnienia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText><xIx>W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia, <xBRx></xBRx>a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText>1.KOszty procesu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xIx>Punkt rozstrzygnięcia z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText><xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>III</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText>Na podstawie <xLexLink xArt="art. 624;art. 624 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 624 § 1 k.p.k.</xLexLink> zwolniono oskarżonego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych, w tym opłaty.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText>1.Podpis</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> </xClmn> </xRow> </xRows> </xBlock> </xPart>

sędzia Adam Barczak

Iwona Urban

starszy sekretarz sądowy Rafał Banaszewski

Joanna Kulesza

1.Sygn. akt II K 107/23 1.1.W Y R O K W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 31 stycznia 2024 r. Sąd Okręgowy w Olsztynie w II Wydziale Karnym w składzie: Przewodniczący: sędzia Adam Barczak, Protokolant: starszy sekretarz sądowyR. B., w obecności Prokuratora Prokuratury Rejonowej Olsztyn – Południe w Olsztynie Macieja Szepietowskiego po rozpoznaniu w dniach 14 grudnia 2023 r. i 31 stycznia 2024 r. sprawyK. K. (1),synaK.iM.z d.M.,ur. (...)wW. oskarżonego o to, że: 1 w okresie od 11 października 2020r., do dnia 8 grudnia 2022r. wW.przyul. (...)przywłaszczył powierzone mu mienie w postaci samochodu osobowego m-kiM. (...)onr rejestracyjnym (...)nr VIN(...)koloru białego rok produkcji 2018, gdzie wartość strat wynosi 250.000 zł. na szkodę leasingodawcy(...) S. A.z /s wG.Oddział wT., przy czym czyn stanowi mienie znacznej wartości,tj. o czyn zart. 284 § 2 k.k.w zw. zart. 294§ 1 k.k. 2 w okresie od 24 października 2020r, do dnia 8 grudnia 2022r. wW.przyul. (...)przywłaszczył powierzone mu mienie w postaci samochodu osobowego m-kiA. (...)onr rejestracyjnym (...)nr VIN(...)koloru granatowego, rok produkcji 2019, gdzie wartość strat wynosi 380.500 zł. na szkodę firmy leasingowej(...) Sp. z o.o.z/s wW., przy czym czyn stanowi mienie znacznej wartości,tj. o czyn zart. 284 §2 k.k.w zw. zart. 294 § 1 k.k. O r z e k a : I oskarżonegoK. K. (1)uznaje za winnego popełnienia zarzuconych mu czynów z tym ustaleniem, że popełnił je w warunkach ciągu przestępstw, w krótkich odstępach czasu, z wykorzystaniem takiej samej sposobności, każdy z nich kwalifikuje jako przestępstwo określone wart. 284 § 2 k.k.w zw. zart. 294 § 1 k.k.i za to skazuje go, orzekając na podstawieart. 294 §1 k.k.w zw. zart. 91 § 1 k.k.przy zastosowaniuart. 4 § 1 k.k.jedną karę w wymiarze 1 roku i 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności; II na podstawieart. 46 § 1 k.k.nakłada na oskarżonego obowiązek naprawienia szkody poprzez zapłatę na rzecz(...) S.A.z /s wG.Oddział wT.kwoty 250.000 zł. (dwieście pięćdziesiąt tysięcy złotych) zaś na rzecz(...) Sp. z o.o.z/s wW.kwoty 380.500 zł. (trzysta osiemdziesiąt tysięcy pięćset złotych); III na podstawieart. 624 § 1 k.p.k.oskarżonego zwalnia od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych, w tym opłaty. UZASADNIENIE Formularz UK 1 Sygnatura akt II K 107/23 Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybieart. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k.albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza. 1.USTALENIE FAKTÓW 0.1.Fakty uznane za udowodnione Lp. Oskarżony Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano) 1.1.1. K. K. (1) opisany w pkt I wyroku Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione Dowód Numer karty OskarżonyK. K. (1)ostatnio formalnie miał miejsce zamieszkania w m.M., ma wykształcenie średnie, z wyuczonego zawodu jest fryzjerem. Jest kawalerem, nie ma nikogo na utrzymaniu. Jest aktualnie podejrzany w sprawie PO I Ds 71.2020 prowadzonej pod nadzorem Prok. Okręg. wS., w której postawiono mu zarzuty zart. 258 § 1 k.k.i in. (k. 471 - 475), pozostawał również tymczasowo aresztowany do sprawy PO 3003-1.Ds 31.2023 Prok. Okręg. wO., gdzie stanął pod zarzutami popełnienia czynów zart. 279 § 1 k.k.(k. 491, 504 - 506). W roku 2020P. A.(obecne nazwiskoP. G. (1)) pozostawał w związku małżeńskim zD. A.. Oboje mieli udziały współce (...) Sp. z o.o., Sp. k. z siedzibą wW.. Prowadzili działalność gospodarczą, min. delikatesy wP. (...). W ramach działalności posiadali kilka samochodów osobowych, w tym przedmiotowe, tj.M. (...), rok. prod. 2018,nr rej. (...)orazA. (...), rok. prod. 2019,nr rej. (...). Pojazdy te były wzięte w leasing, tj.M.wfirmie (...) S.A.wG., OddziałT., zaśA.w(...) Sp. z o.o.z s. wW.. Cena nabycia (brutto) pojazduA.wynosiła 385.000 zł., umowa leasingu została zawarta w dniu 10 września 2020 r. i została spłacona jedynie w nieznacznym zakresie. Umowa leasingu samochoduM.została zawarta w dniu 04 marca 2020 r. naspółkę (...) Sp. z o.o.wL., po czym umową z dnia 13 sierpnia 2020 r. przejęta przez(...) Sp.z o.o., wartość pojazdu brutto wynosiła 250.000 zł.; raty nie były terminowo regulowane. Umowy na leasing wymienionych pojazdów podpisywała D.R.-A.w imieniuspółki (...). Sprawami związanymi z pojazdami zajmował się jednak raczejP. G. (1). AktualnieP. G. (1)i D.R.-A.są rozwiedzeni. W roku 2020 pojazdy nabyte na spółkę były komercyjnie wynajmowane za pośrednictwem wypożyczalniH.C.R.wW., prowadzonej przezP. P. (1). Od czasu, gdy poznała się zP. G., ten wstawiał do jej wypożyczalni swoje samochody, na które znajdowała klientów i następnie rozliczali się z uzyskiwanych opłat za wypożyczenie. Współpraca ta miała charakter nieformalny, nie zawierali między sobą umów pisemnych a jedynie ustne, zaś w przypadku, gdy klient chciał otrzymać fakturę, wystawiała jąspółka (...). W października 2020 r. z wypożyczalnią skontaktował się oskarżonyK. K. (1), deklarując zamiar wynajęcia samochodu. Po ustaleniach zdecydował się na samochódM., który odebrał z garażu przyul. (...)wW.. Sporządzona została standardowa umowa pisemna z dnia 20 października 2020 r. Oskarżony posługiwał się dokumentem tożsamości, który wpisano do umowy. W czasie wynajmu nie był obecnyP. G.a pojazd wydała oskarżonemu osobiścieP. P.. Koniec okresu najmu określono na dzień 20 listopada 2020 r., zaś cenę na 7.000 zł., którą oskarżony zapłacił. W dniu 23 października 2020 r. oskarżony podpisał kolejną umowę, tym razem na samochódA.i odebrał go w tym samym miejscu osobiście odP. P.. Przyjechał wówczas z innym mężczyzną samochodem z innej wypożyczalni. Termin zwrotuA.określony był na dzień 23 listopada 2023 r., zaś zapłacona cena wynosiła 9.000 zł. Wówczas nie było jeszcze żadnych wątpliwości co do pierwszej umowy. Oba wymienione pojazdy nie zostały zwrócone w terminie, a oskarżony przywłaszczył je. Wszelki kontakt z oskarżonym urwał się. WspółpracownikP. P.na jej prośbę ustalił, że oskarżony może być zamieszany w inne podobne czyny na szkodę innych podmiotów. O prawdopodobnie bezpowrotnej utracie obu pojazdówP. P.powiadomiłaP. G., który w rezultacie w dniu 15 stycznia 2021 r. złożył w(...)wW.zawiadomienie o ich przywłaszczeniu. W toku przesłuchania wymieniony zataił częściowo faktyczne okoliczności wynajęcia pojazdów i podał, że przekazał je osobiścieK. K. (1)w obecnościP. P.w celu, aby oskarżony znalazł na nie najemców (k. 2 o.). W istocieP. G.w ogóle nie zetknął się osobiście z oskarżonym a pojazdy nie zostały mu wydane w takim celu. Nadmienić należy, że oba pojazdy były ubezpieczone, jednak nie posiadały wykupionego dodatkowego ubezpieczenia od przywłaszczenia a jedynie zwykłe ubezpieczenie od kradzieży, wobec czego doszło do odmowy wypłaty odszkodowań. Spółka P.G.nie regulowała w następstwie rat leasingowych. KontaktyP. G.zP. P.zakończyły się bezkonfliktowo. W późniejszym czasieP. P.rozwiodła się z mężem i miała latem 2021 r. poważny wypadek samochodowy, w wyniku którego długotrwale przebywała na leczeniu, przez co nie było z nią kontaktu. Czynności zmierzające do ustalenia lokalizacji obu pojazdów okazały się bezskuteczne (k. 126). Obie umowy leasingu zostały wypowiedziane. dokumentacja pojazdów 8-11, 16 - 19, k. 2324 - 325, k. 446 - 453, 247 - 250, 300 zeznaniaP. G. 316 o. - 318 o., 2- 2 o., 23 o., 319 o. zeznaniaP. P. 328 o. - 330, 512 - 513, 381 o. - 382 wyjaśnienia oskarżonego 511 o., 62, 363 o. wydruki korespondencji 355-359, 366- 372, 375 - 376, zeznania D.R.-A. 312 - 314 0.1.Fakty uznane za nieudowodnione Lp. Oskarżony Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano) 1.2.1. Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione Dowód Numer karty 1.OCena DOWOdów 0.1.Dowody będące podstawą ustalenia faktów Lp. faktu z pkt 1.1 Dowód Zwięźle o powodach uznania dowodu dokumentacja pojazdów dokumenty niekwestionowane wydruki korespondencji dokumenty niekwestionowane wyjaśnienia oskarżonego W ocenie sądu należy dać im wiarę w zakresie, w jakim oskarżony wprost na rozprawie potwierdził, że osobiście dokonał wypożyczenia obu przedmiotowych samochodów i odebrał je odP. P., jak również podpisał umowy, których oryginały zostały ostatecznie ujawnione i załączone do akt sprawy, jak również zapłacił kwoty należności za wynajem w nich wskazane. Nie dano mu zaś wiary w zakresie, w jakim ogólnikowo podał, że nie pamięta czy samochody te następnie przez kogoś oddawał, gdyż miał wówczas problemy z alkoholem (k. 511 o.). Nie sposób dać temu wiary w realiach sprawy. Oskarżony nie podważał, że był w posiadaniu wskazanych pojazdów i użytkował je, natomiast wskazał, że jego zdaniem były niejasności co do właściciela, że były to samochody w leasingu nie należące do osoby, która mu je wynajęła, ale tego dokładnie nie pamięta, gdyż "tę sprawę sobie odpuścił". Podkreślić przy tym należy, że oskarżony w szczególności nie negował w żadnym stopniu zeznańP. P., jakie złożyła na rozprawie i podał, że się z nimi w pełni zgadza, a wynikają z nich dokładnie kontakty z oskarżonym w celu wypożyczenia pojazdów i okoliczności w jakich to nastąpiło, jak również kategoryczne twierdzenia świadka, że pojazdy te zostały utracone, tj. nie zostały przez oskarżonego zwrócone a kontakt z oskarżonym się urwał. zeznaniaP. G. W ocenie sądu należało dać im wiarę co do okoliczności wypożyczenia oskarżonemu obu pojazdów za pośrednictwemP. P., gdyż w tym zakresie zeznania te korespondują z relacją wymienionej a potwierdził je również sam oskarżony. Niemniej równocześnie mieć należało na uwadze, że w oczywistym stopniuP. G.składając zawiadomienie o przestępstwie częściowo zeznał nieprawdę, że pojazdy te przekazał osobiście oskarżonemu, którego prezentował jako swojego znajomego, w celu znalezienia przez niego klientów na ich wynajęcie. Obecnie z tego powodu uchyla się on stawiennictwa przed sądem. W ocenie sądu wynikało to jednak z chęci zatajenia faktu wstawienia pojazdów do wypożyczalni, co było jak należy przyjąć procederem prowadzonym z ukrywaniem podstaw opodatkowania. Nie stoi to zaś w sprzeczności z rzeczywiście zaistniałym faktem przywłaszczenia pojazdów, z ich utraty bowiemP. G.nie osiągnął żadnych dostrzegalnych korzyści. ZeznaniaP. G.należy również traktować z ostrożnością, gdyż oba pojazdy były względnie krótko wcześniej leasingowane i w niewielkim jedynie zakresie spłacone, jednak równocześnie nic nie wskazuje, aby doszło do zaplanowanej utraty tych pojazdów, w szczególności również oskarżony nie ma żadnego interesu, aby potwierdzać, że pojazdy te faktycznie wynajął i je użytkował, jeśli by współdziałał w jakiś sposób w ich sfingowanym przywłaszczeniu na szkodę leasingodawców. Zatem, o ile polegają na prawdzie wyjaśnienia, że pojazdy stanowiły własność innego podmiotu, niż wypożyczający, to okoliczność ta nie stanowi podstawy do zakwestionowania faktu, żeK. K.po wypożyczeniu ich nie zwrócił i w nieustalony sposób nimi bezprawnie rozporządził, doprowadzając do ich utraty. zeznaniaP. P. Należało je podzielić, albowiem są spójne. Świadek zrelacjonowała zarówno okoliczności współpracy zP. G.w zakresie wypożyczania samochodów z jego spółki, jak i nawiązania kontaktów w z oskarżonym w celu wypożyczenia mu dwóch przedmiotowych pojazdów oraz dokładnie opisała okoliczności ich wydania. Jej zeznania w ocenie sądu były stanowcze i zgodne ze zgromadzoną dokumentacją, w tym umowami wynajmu tych pojazdów. Zwłaszcza należało mieć na uwadze, że oskarżonyK. K.w całości zeznania te potwierdził. Nie sposób w kontekście tego przyjąć, aby świadek niezgodnie z prawdą zeznała, że pojazdów tych oskarżony nie zwrócił i zerwał wszelkie kontakty. Jak stwierdziła, zdarzenie to miało charakter wyjątkowy, nigdy wcześniej do tego nie doszło. Jej zeznania co do okoliczności wypożyczenia pojazdów oskarżonemu znajdują również potwierdzenie w uzyskanych wydrukach korespondencji (k. 366 i nast.). zeznania D.R.-A. Dano im wiarę, jakkolwiek zeznania świadka nie wnoszą decydujących okoliczności. Świadek potwierdziła fakt leasingowania obu pojazdów przez spółkę, jaką prowadziła ówcześnie zP. G.a z uzyskanych dokumentów wynika, że podpisała obie umowy w imieniu tej spółki (choć w toku przesłuchania uchylała się od udzielenia jednoznacznej odpowiedzi w tej kwestii, niemniej nie budzi to zasadniczo wątpliwości). Jak jednak podała, w istocie sprawami leasingu i wynajmu tych pojazdów i tak zajmował sięP. G., co znajduje pełne potwierdzenie w zeznaniachP. P., która nie miała żadnych kontaktów ze świadkiem. Wobec powyższego świadekD. R.-A.dysponowała jedynie dość ogólnikowymi informacjami na temat przedmiotowych pojazdów a nadto w ocenie sądu starała się zdystansować od działalności spółki a co za tym idzie, potencjalnej własnej odpowiedzialności za wynikłe z tego zobowiązania majątkowe. 0.1.Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów) Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2 Dowód Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu 1.PODSTAWA PRAWNA WYROKU Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Oskarżony ☒ 3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem I K. K. (1) Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej W ocenie sądu zgromadzony materiał dowodowy jednoznacznie wskazuje, że oskarżony dopuścił się popełnienia zarzucanych mu czynów. Mieć należy na uwadze, że istota przestępstw zart. 284 k.k.sprowadza się do przywłaszczenia sobie, zatem jakiegokolwiek czynu uzewnętrzniającego zamiar traktowania rzeczy lub prawa majątkowego jako własnych, włączenia ich do własnego majątku (wyr. SN z 2.12.2008 r., III KK 221/08, Prok. i Pr. – wkł. 2009, Nr 5, poz. 13; post. SN z 15.10.2020 r., III KK 294/20). Do znamion przywłaszczenia nie należy natomiast zabór, bowiem czyn sprawcy przywłaszczenia dotyczy rzeczy, którą objął on wcześniej we władanie w sposób legalny (wyr. SN z 2.9.2004 r., II KK 344/03, OSNwSK 2004, Nr 1, poz. 1493; wyr. SN z 20.5.2014 r., II KK 3/14). Przywłaszczenie następuje wówczas, gdy sprawca w sposób zewnętrznie postrzegalny podejmie wobec rzeczy dyspozycję typową dla właściciela, która może polegać min. na rozporządzeniu rzeczą, definitywnej odmowie jej zwrotu, czy jej ukrywaniu. Typ kwalifikowany przywłaszczenia określony wart. 284 § 2 KKpolega zaś na przywłaszczeniu rzeczy ruchomej, która została wcześniej sprawcy powierzona przez uprawnionego na mocy np. umowy najmu, użyczenia, przechowania. Jak przyjęto w orzecznictwie "Powierzenie to przeniesienie władztwa nad rzeczą na inną niż właściciel osobę, powiązane z ustaleniem określonego postępowania z rzeczą przez osobę ją uzyskującą i połączone z zastrzeżeniem konieczności jej zwrotu w przyszłości" (wyr. SA w Szczecinie z 27.2.2014 r., II AKa 15/14). Uwzględniając powyższe, oskarżonyK. K., poprzez odmowę zwrotu wypożyczonych pojazdów - powierzonych mu z zastrzeżeniem obowiązku ich zwrotu, jak również rozporządzenie nimi w nieustalony bliżej sposób, jednak skutkujący ich utratą (np. sprzedaż, definitywne przekazanie innym osobom, porzucenie, demontaż czy ukrywanie) wyczerpał znamiona przypisanych mu przestępstw. Dopuścił się ich w warunkach ciągu przestępstw, to jest w krótkich odstępach czasu, z wykorzystaniem takiej samej sposobności. Każde z nich zakwalifikować należało jako przestępstwo określone wart. 284 § 2 k.k.w zw. zart. 294 § 1 k.k.a w konsekwencji orzec wobec oskarżonego jedną karę na podstawieart. 294 § 1 k.k.w zw. zart. 91 § 1 k.k., przy zastosowaniuart. 4 § 1 k.k., mając na uwadze względniejszy stan prawny obowiązujący w chwili popełnienia czynów (min. treśćart. 53 § 1 k.k.). ☐ 3.2. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej ☐ 3.3. Warunkowe umorzenie postępowania Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania ☐ 3.4. Umorzenie postępowania Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania ☐ 3.5. Uniewinnienie Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia 1.KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne iśrodki związane z poddaniem sprawcy próbie Oskarżony Punkt rozstrzygnięciaz wyroku Punkt z wyroku odnoszący siędo przypisanego czynu Przytoczyć okoliczności K. K. (1) I Wymierzając karę sąd miał na uwadze stopień społecznej szkodliwości czynów, który uznał za znaczny, w szczególności mając na uwadze wartość przywłaszczonego mienia. Oskarżony działał z zamiarem bezpośrednim kierunkowym przywłaszczenia i w celu osiągnięcia korzyści majątkowej a stopień jego winy również uznano za wysoki. Sąd uwzględnił również uprzednią karalność oskarżonego, w tym za przestępstwa podobne oraz analogiczne (k. 364 - 365). Mając przy tym na uwadze okoliczności osobiste, dotyczące osoby oskarżonego, jak i cele zapobiegawcze i wychowawcze (art. 53 § 1 i 2 k.k.) sąd uznał za zasadne wymierzyć oskarżonemu wnioskowaną karę 1 roku i 8 miesięcy pozbawienia wolności. 1.Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU Oskarżony Punkt rozstrzygnięciaz wyroku Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu Przytoczyć okoliczności K. K. (1) II Na podstawieart. 46 § 1 k.k.orzeczono środek kompensacyjny, zobowiązując oskarżonego do naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem, gdyż dotychczas nie została naprawiona w żadnej części. 1.inne zagadnienia W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę 1.KOszty procesu Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Przytoczyć okoliczności III Na podstawieart. 624 § 1 k.p.k.zwolniono oskarżonego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych, w tym opłaty. 1.Podpis

15/051500/0001006/K

Sąd Okręgowy w Olsztynie

II Wydział Karny

155515300004521_IX_U_000374_2023_Uz_2024-02-01_001

IX U 374/23

2024-02-01 01:00:00.0 CET

2024-03-05 18:30:05.0 CET

2024-03-05 09:05:54.0 CET

15551530

4521

SENTENCE

Sygnatura akt IX U 374/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ 1 lutego 2024 r. Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie IX Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w następującym składzie: Przewodniczący: M. Ż. Protokolant: Klaudia Suszko po rozpoznaniu 29 stycznia 2024r. w S. sprawy J. Ś. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w S. o zasiłek chorobowy na skutek odwołania J. Ś. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w S. z 24 maja 2023r. nr sprawy (...) I zmie

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Justyna Kawka" xPublisher="justyna.kawka" xEditorFullName="Justyna Kawka" xEditor="justyna.kawka" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="1" xFlag="published" xVolType="15/551530/0004521/U" xYear="2023" xVolNmbr="000374" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok</xName> <xBlock> <xText xALIGNx="left">Sygnatura akt IX U 374/23</xText> <xText></xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right">1 lutego 2024 r.</xText> <xText><xBx>Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie IX Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w następującym składzie:</xBx></xText> <xText>Przewodniczący: <xAnon>M. Ż.</xAnon></xText> <xText>Protokolant: Klaudia Suszko</xText> <xText><xBx>po rozpoznaniu 29 stycznia 2024r. w <xAnon>S.</xAnon></xBx></xText> <xText><xBx>sprawy <xAnon>J. Ś.</xAnon></xBx></xText> <xText><xBx>przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w <xAnon>S.</xAnon></xBx></xText> <xText><xBx> o zasiłek chorobowy</xBx></xText> <xText>na skutek odwołania <xAnon>J. Ś.</xAnon> od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w <xAnon>S.</xAnon> z 24 maja 2023r. nr sprawy <xAnon> (...)</xAnon></xText> <xText>I zmienia zaskarżoną decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w <xAnon>S.</xAnon> z <xAnon>S.</xAnon> z 24 maja 2023r. nr sprawy <xAnon> (...)</xAnon> w ten sposób, że przyznaje <xAnon>J. Ś.</xAnon> prawo do zasiłku chorobowego za okres 22 kwietnia 2023r. – 15 maja 2023r.,</xText> <xText>II zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w na rzecz <xAnon>J. Ś.</xAnon> tytułem zwrotu kosztów procesu 180 (sto osiemdziesiąt) złotych z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego za okres od dnia uprawomocnienia się niniejszego wyroku do dnia zapłaty.</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Magdalena Żarkowska

Justyna Kawka

Klaudia Suszko

Justyna Kawka

Sygnatura akt IX U 374/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ 1 lutego 2024 r. Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie IX Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w następującym składzie: Przewodniczący:M. Ż. Protokolant: Klaudia Suszko po rozpoznaniu 29 stycznia 2024r. wS. sprawyJ. Ś. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi wS. o zasiłek chorobowy na skutek odwołaniaJ. Ś.od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału wS.z 24 maja 2023r. nr sprawy(...) I zmienia zaskarżoną decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału wS.zS.z 24 maja 2023r. nr sprawy(...)w ten sposób, że przyznajeJ. Ś.prawo do zasiłku chorobowego za okres 22 kwietnia 2023r. – 15 maja 2023r., II zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w na rzeczJ. Ś.tytułem zwrotu kosztów procesu 180 (sto osiemdziesiąt) złotych z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego za okres od dnia uprawomocnienia się niniejszego wyroku do dnia zapłaty.

15/551530/0004521/U

Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie

IX Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

150515150001006_II_K_000561_2023_Uz_2024-02-08_002

II K 561/23

2024-02-08 01:00:00.0 CET

2024-02-19 17:30:05.0 CET

2024-02-19 11:24:26.0 CET

15051515

1006

SENTENCE

Sygn. akt II K 561/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 08 lutego 2024 r. Sąd Rejonowy w Kętrzynie II Wydział Karny w składzie: Przewodniczący: Sędzia Jarosław Walentynowicz Protokolant: sekr. sąd. Emilia Strzelczyk Prokurator Prokuratury Rejonowej: Sebastian Dunaj po rozpoznaniu w dniu 08 lutego 2024 r. sprawy P. S. s. J. i W. z domu N. ur. (...) w K. oskarżonego o to, że: I w dniu 02 sierpnia 2023 r. w K. wbrew przepisom ustawy posiadał znaczną ilość substancji psychotropowej w po

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Joanna Siergiedo" xPublisher="js_sr_ketrzyn" xEditorFullName="Joanna Siergiedo" xEditor="js_sr_ketrzyn" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="5" xFlag="published" xVolType="15/051515/0001006/K" xYear="2023" xVolNmbr="000561" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok</xName> <xBlock> <xText><xBx>Sygn. akt II K 561/23</xBx></xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right"> Dnia 08 lutego 2024 r.</xText> <xText>Sąd Rejonowy w Kętrzynie II Wydział Karny w składzie:</xText> <xText>Przewodniczący: Sędzia Jarosław Walentynowicz</xText> <xText>Protokolant: sekr. sąd. Emilia Strzelczyk</xText> <xText>Prokurator Prokuratury Rejonowej: Sebastian Dunaj</xText> <xText>po rozpoznaniu w dniu 08 lutego 2024 r. sprawy</xText> <xText><xBx><xAnon>P. S.</xAnon> </xBx></xText> <xText><xBx>s. <xAnon>J.</xAnon> i <xAnon>W.</xAnon> z domu <xAnon>N.</xAnon> </xBx></xText> <xText><xBx><xAnon>ur. (...)</xAnon> w <xAnon>K.</xAnon></xBx></xText> <xText xALIGNx="center">oskarżonego o to, że:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">I</xName> <xText>w dniu 02 sierpnia 2023 r. w <xAnon>K.</xAnon> wbrew przepisom ustawy posiadał znaczną ilość substancji psychotropowej w postaci amfetaminy oraz 1 tabletki MDMA (3,4 – metylenodioksymetamfetamina) o łącznej masie netto co najmniej 394,299 grama,</xText> </xUnit> <xText>tj. <xLexLink xArt="art. 62;art. 62 ust. 1" xIsapId="WDU20051791485" xTitle="Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 179, poz. 1485">art. 62 ust. 1</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 62;art. 62 ust. 2" xIsapId="WDU20051791485" xTitle="Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 179, poz. 1485">art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii</xLexLink> (Dz.U. z 2023 r. poz. 1939 t.j. z późn. zm.),</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">II</xName> <xText>w okresie od lipca 2023 r. do 02 sierpnia 2023 r. w <xAnon>K.</xAnon>, działając w krótkich odstępach czasu i w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, wbrew przepisom ustawy i w celu osiągnięcia korzyści majątkowej kilkukrotnie udzielił odpłatnie <xAnon>M. J.</xAnon> nie mniej niż 6 (sześć) gram substancji psychotropowej w postaci amfetaminy za kwotę nie niższą niż 160 zł,</xText> </xUnit> <xText>tj. <xLexLink xArt="art. 59;art. 59 ust. 1" xIsapId="WDU20051791485" xTitle="Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 179, poz. 1485">art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii</xLexLink> (Dz.U. z 2023 r. poz. 1939 t.j. z późń. zm.) w zw. z <xLexLink xArt="art. 12;art. 12 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 12§1 kk</xLexLink></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">III</xName> <xText>W okresie od maja 2023 r. do 02 sierpnia 2023 r. w <xAnon>K.</xAnon>, działając w krótkich odstępach czasu i w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, wbrew przepisom ustawy i w celu osiągnięcia korzyści majątkowej kilkukrotnie udzielił odpłatnie <xAnon>P. C.</xAnon> nie mniej niż 8 (osiem) gram substancji psychotropowej w postaci amfetaminy za kwotę nie niższą niż 320 zł,</xText> </xUnit> <xText>tj. <xLexLink xArt="art. 59;art. 59 ust. 1" xIsapId="WDU20051791485" xTitle="Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 179, poz. 1485">art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii</xLexLink> (Dz.U. z 2023 r. poz. 1939 t.j. z późń. zm.) w zw. z <xLexLink xArt="art. 12;art. 12 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 12§1 kk</xLexLink></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">I</xName> <xText>oskarżonego<xBx> <xAnon>P. S.</xAnon> </xBx>uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu z <xLexLink xArt="art. 62 ust. 1 pkt. 1" xIsapId="WDU20051791485" xTitle="Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 179, poz. 1485">pkt I</xLexLink> a/o i za to z mocy <xLexLink xArt="art. 62;art. 62 ust. 1" xIsapId="WDU20051791485" xTitle="Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 179, poz. 1485">art. 62 ust. 1</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 62;art. 62 ust. 2" xIsapId="WDU20051791485" xTitle="Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 179, poz. 1485">art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii</xLexLink> (Dz.U. z 2023 r. poz. 1939 t.j. z późn. zm.) skazuje go na karę 1 (roku) pozbawienia wolności;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">II</xName> <xText>oskarżonego<xBx> <xAnon>P. S.</xAnon> </xBx>uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu z <xLexLink xArt="art. 59 ust. 1 pkt. 2" xIsapId="WDU20051791485" xTitle="Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 179, poz. 1485">pkt II</xLexLink> a/o i za to z mocy <xLexLink xArt="art. 59;art. 59 ust. 1" xIsapId="WDU20051791485" xTitle="Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 179, poz. 1485">art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii</xLexLink> (Dz.U. z 2023 r. poz. 1939 t.j. z późń. zm.) w zw. z <xLexLink xArt="art. 12;art. 12 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 12§1 kk</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 57 b" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 57b kk</xLexLink> skazuje go na karę 1 (jednego) rok i 1 (jednego) miesiąca pozbawienia wolności;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">III</xName> <xText>oskarżonego<xBx> <xAnon>P. S.</xAnon> </xBx>uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu z <xLexLink xArt="art. 59 ust. 1 pkt. 3" xIsapId="WDU20051791485" xTitle="Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 179, poz. 1485">pkt III</xLexLink> a/o i za to z mocy <xLexLink xArt="art. 59;art. 59 ust. 1" xIsapId="WDU20051791485" xTitle="Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 179, poz. 1485">art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii</xLexLink> (Dz.U. z 2023 r. poz. 1939 t.j. z późń. zm.) w zw. z <xLexLink xArt="art. 12;art. 12 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 12§1 kk</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 57 b" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 57b kk</xLexLink> skazuje go na karę 1 (jednego) rok i 1 (jednego) miesiąca pozbawienia wolności;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">IV</xName> <xText>na podstawie <xLexLink xArt="art. 85;art. 85 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 85§1 kk</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 86;art. 86 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 86§1 kk</xLexLink> w miejsce jednostkowych kar pozbawienia wolności wymierza karę łączną 2 (dwóch) lat i 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">V</xName> <xText>na podstawie <xLexLink xArt="art. 62" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 62 kk</xLexLink> orzeka wykonywanie przez oskarżonego kary pozbawienia wolności w systemie terapeutycznym;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">VI</xName> <xText>na podstawie <xLexLink xArt="art. 63;art. 63 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 63§1 kk</xLexLink> na poczet orzeczonej wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności zalicza okres rzeczywistego pozbawienia wolności od dnia 02.08.2023 r. godz. 18:00;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">VII</xName> <xText>na podstawie <xLexLink xArt="art. 70;art. 70 ust. 4 a" xIsapId="WDU20051791485" xTitle="Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 179, poz. 1485">art. 70 ust. 4a ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii</xLexLink> orzeka od oskarżonego świadczenie pieniężne na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej w kwotach:</xText> </xUnit> <xText>- za czyn z pkt I a/o 8000 (osiem tysięcy) złotych,</xText> <xText>- za czyn z pkt II a/o 1000 (jeden tysiąc) złotych,</xText> <xText>- za czyn z pkt III a/o 1000 (jedne tysiąc) złotych;</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">VIII</xName> <xText>na podstawie <xLexLink xArt="art. 70;art. 70 ust. 4" xIsapId="WDU20051791485" xTitle="Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 179, poz. 1485">art. 70 ust. 4 ustawy z dnia 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii</xLexLink> orzeka wobec oskarżonego nawiązkę w kwocie 3000 (trzy tysiące) złotych na rzecz <xAnon> Stowarzyszenia (...)</xAnon> Poradni <xAnon>P.</xAnon> – Konsultacyjnej w <xAnon>O.</xAnon>;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">IX</xName> <xText>na podstawie <xLexLink xArt="art. 70;art. 70 ust. 2" xIsapId="WDU20051791485" xTitle="Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 179, poz. 1485">art. 70 ust. 2 ustawy z dnia 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii</xLexLink> orzeka przepadek poprzez zniszczenie dowodów rzeczowych zapisanych pod numerem 65/2023 księgi przechowywanych przedmiotów tut. Sądu;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">X</xName> <xText>na podstawie <xLexLink xArt="art. 627" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 627 kpk</xLexLink> zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa zwrot kosztów sądowych w kwocie 3304,17 (trzy tysiące trzysta cztery złote i 17/100) złotych, w tym opłatę w kwocie 400 (czterysta) złotych.</xText> </xUnit> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="32"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="30"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="56"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="10"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="87"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="11"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="22"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="20"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="100"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="38"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="5"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="11"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="11"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="114"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="71"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="99"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>Formularz UK 1</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>Sygnatura akt</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>IIK 561/23</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText><xIx>Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie <xLexLink xArt="art. 343;art. 343 a;art. 387" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k.</xLexLink> albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.USTALENIE FAKTÓW</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.1</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx> Fakty uznane za udowodnione </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center"> <xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xText><xIx>Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xAnon>P. S.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">IV</xName> <xText>w dniu 02 sierpnia 2023 r. w <xAnon>K.</xAnon> wbrew przepisom ustawy posiadał znaczną ilość substancji psychotropowej w postaci amfetaminy oraz 1 tabletki MDMA (3,4 – metylenodioksymetamfetamina) o łącznej masie netto co najmniej 394,299 grama,</xText> </xUnit> <xText>tj. <xLexLink xArt="art. 62;art. 62 ust. 1" xIsapId="WDU20051791485" xTitle="Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 179, poz. 1485">art. 62 ust. 1</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 62;art. 62 ust. 2" xIsapId="WDU20051791485" xTitle="Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 179, poz. 1485">art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii</xLexLink> (Dz.U. z 2023 r. poz. 1939 t.j. z późn. zm.),</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">V</xName> <xText>w okresie od lipca 2023 r. do 02 sierpnia 2023 r. w <xAnon>K.</xAnon>, działając w krótkich odstępach czasu i w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, wbrew przepisom ustawy i w celu osiągnięcia korzyści majątkowej kilkukrotnie udzielił odpłatnie <xAnon>M. J.</xAnon> nie mniej niż 6 (sześć) gram substancji psychotropowej w postaci amfetaminy za kwotę nie niższą niż 160 zł,</xText> </xUnit> <xText>tj. <xLexLink xArt="art. 59;art. 59 ust. 1" xIsapId="WDU20051791485" xTitle="Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 179, poz. 1485">art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii</xLexLink> (Dz.U. z 2023 r. poz. 1939 t.j. z późń. zm.) w zw. z <xLexLink xArt="art. 12;art. 12 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 12§1 kk</xLexLink></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">VI</xName> <xText>W okresie od maja 2023 r. do 02 sierpnia 2023 r. w <xAnon>K.</xAnon>, działając w krótkich odstępach czasu i w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, wbrew przepisom ustawy i w celu osiągnięcia korzyści majątkowej kilkukrotnie udzielił odpłatnie <xAnon>P. C.</xAnon> nie mniej niż 8 (osiem) gram substancji psychotropowej w postaci amfetaminy za kwotę nie niższą niż 320 zł,</xText> </xUnit> <xText>tj. <xLexLink xArt="art. 59;art. 59 ust. 1" xIsapId="WDU20051791485" xTitle="Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 179, poz. 1485">art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii</xLexLink> (Dz.U. z 2023 r. poz. 1939 t.j. z późń. zm.) w zw. z <xLexLink xArt="art. 12;art. 12 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 12§1 kk</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="13"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Dowód </xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Numer karty </xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="13"> <xText>1. posiadanie przez oskarżonego znacznej ilości substancji psychotropowej w postaci amfetaminy oraz 1 tabletki MDMA (3,4 – metylenodioksymetamfetamina) o łącznej masie netto co najmniej 394,299 grama,</xText> <xText>2. odpłatne udzielenie amfetaminy <xAnon>M. J.</xAnon> i <xAnon>P. C.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>Wyjaśnienia oskarżonego k. 115v, 232v-233, 330-330v, zeznania świadków: <xAnon>D. J.</xAnon> k. 330v-331, <xAnon>M. L.</xAnon> k. 42v-43, 231, <xAnon>M. J.</xAnon> k. 19v-20, 331v, <xAnon>P. C.</xAnon> k. 49v-45, 331v, protokoły przeszukania osób i pomieszczeń k. 4-6, 12-14, 31-33, 34-36, protokoły oględzin rzeczy k. 57-60, 61-86, opinie kryminalistyczne k. 98-99, 170-171, 227-231.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.2</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx> Fakty uznane za nieudowodnione </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center"> <xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xText><xIx>Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="13"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione </xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód </xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Numer karty</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="13"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.OCena DOWOdów</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.1</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx> Dowody będące podstawą ustalenia faktów </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uznania dowodu</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText>Wyjaśnienia oskarżonego k. 115v, 232v-233, 330-330v, zeznania świadków: <xAnon>D. J.</xAnon> k. 330v-331, <xAnon>M. L.</xAnon> k. 42v-43, 231, <xAnon>M. J.</xAnon> k. 19v-20, 331v, <xAnon>P. C.</xAnon> k. 49v-45, 331v, protokoły przeszukania osób i pomieszczeń k. 4-6, 12-14, 31-33, 34-36, protokoły oględzin rzeczy k. 57-60, 61-86, opinie kryminalistyczne k. 98-99, 170-171, 227-231.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>Wszystkie dowody są niesporne, zebrane we właściwy sposób i niekwestionowane przez żadną ze stron. W tej sytuacji uznano je za w pełni wiarygodne; przez wzgląd na to nie wymagają dalszego omawiania.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.2</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów<xBRx></xBRx>(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów) </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.PODSTAWA PRAWNA WYROKU </xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xIx>Punkt rozstrzygnięcia z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.3</xName> <xText xALIGNx="left">Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem</xText> </xUnit> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>I, II, III</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xAnon>P. S.</xAnon></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>1. posiadanie przez oskarżonego znacznej ilości substancji psychotropowej w postaci amfetaminy oraz 1 tabletki MDMA (3,4 – metylenodioksymetamfetamina) o łącznej masie netto co najmniej 394,299 grama, wyczerpuje znamiona przestępstwa z <xLexLink xArt="art. 62;art. 62 ust. 1" xIsapId="WDU20051791485" xTitle="Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 179, poz. 1485">art. 62 ust. 1</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 62;art. 62 ust. 2" xIsapId="WDU20051791485" xTitle="Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 179, poz. 1485">art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii</xLexLink> (Dz.U. z 2023 r. poz. 1939 t.j. z późn. zm.),</xIx></xText> <xText xALIGNx="left"> <xIx>2. odpłatne udzielenie amfetaminy <xAnon>M. J.</xAnon> i <xAnon>P. C.</xAnon> wyczerpuje znamiona przestępstw z <xLexLink xArt="art. 59;art. 59 ust. 1" xIsapId="WDU20051791485" xTitle="Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 179, poz. 1485">art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii</xLexLink> (Dz.U. z 2023 r. poz. 1939 t.j. z późń. zm.) w zw. z <xLexLink xArt="art. 12;art. 12 § 1" xIsapId="WDU20051791485" xTitle="Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 179, poz. 1485">art. 12§1</xLexLink> kk x 2</xIx></xText> <xText xALIGNx="left">Wskazać należy, że przyjęte przez prokuratora kwalifikacje prawne nie budzą wątpliwości i są prawidłowe wprost wyczerpują znamiona przypisanych czynom przepisów</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.4</xName> <xText xALIGNx="left">Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem</xText> </xUnit> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.5</xName> <xText xALIGNx="left">Warunkowe umorzenie postępowania</xText> </xUnit> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText><xIx>Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.6</xName> <xText xALIGNx="left">Umorzenie postępowania</xText> </xUnit> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText><xIx>Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.7</xName> <xText xALIGNx="left">Uniewinnienie</xText> </xUnit> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText><xIx>Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt rozstrzygnięcia <xBRx></xBRx>z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt z wyroku odnoszący się <xBRx></xBRx>do przypisanego czynu</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xAnon>P. S.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>I, II, III, IV, V, VI, VII, VIII</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>I, II, III</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText>Minimalne zagrożenia karą w przypadku każdego z czynów zarzucanych oskarżonemu wynosi rok (górna granica 10 lat). Biorąc pod uwagę istniejące okoliczności łagodzące – dotychczasową niekaralność oskarżonego, przyznanie się do winy i wyrażoną skruchę sąd uznał, że właściwe dla niego za każdy z czynów kary w dolnych granicach zagrożenia. W czynie I jest to 1 rok pozbawienia wolności, w czynach II i III 1 rok i jeden miesiąc, gdyż popełnienie czynów w warunkach <xLexLink xArt="art. 12;art. 12 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 12§1 kk</xLexLink> wymaga podwyższenia kary powyżej dolnej granicy zagrożenia (sąd podwyższył minimalnie). Jako właściwą karę łączną orzeczono karę 2 lat i 3 miesięcy pozbawienia wolności uznając ją za adekwatną do wagi zaistniałych czynów i właściwą dla wymogów indywidualnego i ogólnego oddziaływania. Na poczet kary zaliczyć należało okresy zatrzymania i tymczasowego aresztowania. Za każdy z czynów orzeczono obligatoryjnie od oskarżonego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej stosowne kwoty – odpowiednio 8000 zł za czyn I i po 1000zł za czyny II i III, co jest uzasadnione wagą poszczególnych przestępstw. Orzeczono o dowodach rzeczowych poprzez ich zniszczenie.</xText> <xText>Przez omyłkę orzeczono nawiązkę (pkt. VIII wyroku) na rzecz MONAR, której nie orzeka się w przypadku osób uzależnionych, a taką osoba jest oskarżony.</xText> <xText>Natomiast z pewnością nie można uzależnienia oskarżonego uznać za najmniejszą choćby okoliczność łagodzącą. Prowadziłoby to w prostej linii do sytuacji, że handel narkotykami powierzałoby się osobom uzależnionym, które następnie powywoływałyby się na swe uzależnienie i w ten sposób uchylałyby się od odpowiedzialności za szerzenie śmiercionośnych substancji.</xText> <xText>W żadnej chwili nie można zapominać, że <xAnon>P. S.</xAnon> jest odpowiedzialny za popełnienie jednego z najpoważniejszych i najgroźniejszych przestępczych procederów w historii ludzkości, procederów siejących śmierć, niszczących życie i kumulujących ogromną przestępczość na całym globie.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.1Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU </xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt rozstrzygnięcia <xBRx></xBRx>z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.6. inne zagadnienia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText><xIx>W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia, <xBRx></xBRx>a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText>Obrońca oskarżonego wniósł o wymierzenie oskarżonemu kar mieszanych stosownie do <xLexLink xArt="art. 37 b" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 37b kk</xLexLink>, a także uznanie czynów z <xLexLink xArt="art. 37 b pkt. 2;art. 37 b pkt. 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">pkt. II i III</xLexLink> za jedno przestępstwo ciągłe i wymierzenia za nie jednej kary, a ponadto uznania tych zachowań za wypadek mniejszej wagi, gdyż sprzedaż narkotyków była niewielka, oskarżony jest osoba uzależnioną, co powinno być okolicznością łagodzącą, a wobec nabywców amfetaminy – <xAnon>M. J.</xAnon> i <xAnon>P. C.</xAnon> postępowanie karne umorzono co winno mieć przełożenie na odpowiedzialność oskarżonego poprzez jej obniżenie.</xText> <xText>Sąd nie zastosował jednak instytucji z art. 37b, gdyż skala przestępczej działalności oskarżonego była zbyt wysoka, posiadał on amfetaminę w znacznej ilości i regularnie ją sprzedawał oraz „reklamował”, przykładowo zaproponował jej nabycie <xAnon>M. J.</xAnon> (k. 19).</xText> <xText>Co do uznania przestępstw z <xLexLink xArt="art. 12 § 1 pkt. 2;art. 12 § 1 pkt. 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">pkt. II i III</xLexLink> za jeden czyn w znaczeniu prawnym spięty <xLexLink xArt="art. 12;art. 12 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 12§1 kk</xLexLink> lub <xLexLink xArt="art. 91;art. 91 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 91 §1 kk</xLexLink> to jest to niemożliwe z racji istoty tych przepisów określonej wprost w <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">kodeksie karnym</xLexLink>.</xText> <xText>Nie wolno zapominać jak wielkim zagrożeniem społecznym jest handel narkotykami. Jest to wprost sprzedaż ogromnych nieszczęść, niszczenia życia ludzkiego w przestrzeni osobistej, rodzinnej, zawodowej, każdej. Oskarżony był ważnym trybem w tej maszynie śmierci i nie wolno tego zapominać. Nie wolno zanadto przeceniać jego przyznania się do winy, gdyż w konkretnym przypadku nie miał wyjścia, został złapany na klasycznym gorącym uczynku popełnienia przestępstw. Nie można też przeceniać skruchy, gdyż nie chciał ujawnić osób, od których nabył narkotyki w celu dalszej odsprzedaży. Z mowy końcowej jego obrońcy wynikało wprawdzie, że jako osoba uzależniona nabył narkotyki dla siebie, gdyż w ilości hurtowej cena jest niższa i niejako tylko „przy okazji” odsprzedawał zakupioną na własne potrzeby amfetaminę innym osobom, jednak jest to tylko przejaw myślenia życzeniowego, gdyż okoliczności sprawy jasno wskazują na zakup w celu dalszej odsprzedaży tzw. „dilowania”. Nie można porównywać umorzenia postępowania wobec nabywców - <xAnon>M. J.</xAnon> i <xAnon>P. C.</xAnon> do sprzedawania im amfetaminy przez oskarżonego i to z wielu względów. On sprzedawał towar dla zysku, oni nabywali dla siebie, on zarabiał, oni pogłębiali uzależnienie, on to robił w ramach działalności dilerskiej, oni chcieli się po prostu wprawiać w stan odurzenia. Sąd wskazuje na to, gdyż obrońca w swej mowie zmierzał do wykazania, że umorzenie postępowania wobec nabywców powinno jednocześnie obniżyć stopień społecznej szkodliwości czynu dla oskarżonego.</xText> <xText>Sąd chce też nadmienić, że zawarta w aktach opinia psychiatryczna stwierdzająca uzależnienie oskarżonego wyczerpuje zawarty w <xLexLink xArt="art. 70 a;art. 70 a § 1" xIsapId="WDU20051791485" xTitle="Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 179, poz. 1485">art. 70a§1 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii</xLexLink> (Dz.U. z 2023 r. poz. 1939 t.j. z późń. zm.) wymóg i cele przepisu. W <xLexLink xArt="art. 70 a;art. 70 a § 1" xIsapId="WDU20051791485" xTitle="Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 179, poz. 1485">art. 70a§1</xLexLink> mowa jest o uzasadnionym podejrzeniu uzależnienia, tymczasem z opinii psychiatrycznej zawartej w aktach sprawy (wiarygodnej, nie kwestionowanej przez żadną ze stron) wynika pewność tego faktu, a zatem coś znacznie większego niż podejrzenie i jest to dowód z pewnością pełniejszy niż spisana na formularzu informacja w oparciu o wywiad specjalisty z osobą podejrzewaną za uzależnioną.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.KOszty procesu</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xIx>Punkt rozstrzygnięcia z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="13"> <xText><xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xIx>X</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="13"> <xText><xIx>Kondycja materialna oskarżonego uzasadniała zasądzenie od niego sądowych kosztów postępowania na rzecz Skarbu Państwa, ponadto niewłaściwa byłaby sytuacja przerzucania na wszystkich podatników kosztów postępowania i zwalniania od nich dilerów narkotykowych. </xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.1Podpis</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> </xClmn> </xRow> </xRows> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Sędzia Jarosław Walentynowicz

Joanna Siergiedo

sekr. sąd. Emilia Strzelczyk

Joanna Siergiedo

Sygn. akt II K 561/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 08 lutego 2024 r. Sąd Rejonowy w Kętrzynie II Wydział Karny w składzie: Przewodniczący: Sędzia Jarosław Walentynowicz Protokolant: sekr. sąd. Emilia Strzelczyk Prokurator Prokuratury Rejonowej: Sebastian Dunaj po rozpoznaniu w dniu 08 lutego 2024 r. sprawy P. S. s.J.iW.z domuN. ur. (...)wK. oskarżonego o to, że: I w dniu 02 sierpnia 2023 r. wK.wbrew przepisom ustawy posiadał znaczną ilość substancji psychotropowej w postaci amfetaminy oraz 1 tabletki MDMA (3,4 – metylenodioksymetamfetamina) o łącznej masie netto co najmniej 394,299 grama, tj.art. 62 ust. 1w zw. zart. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii(Dz.U. z 2023 r. poz. 1939 t.j. z późn. zm.), II w okresie od lipca 2023 r. do 02 sierpnia 2023 r. wK., działając w krótkich odstępach czasu i w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, wbrew przepisom ustawy i w celu osiągnięcia korzyści majątkowej kilkukrotnie udzielił odpłatnieM. J.nie mniej niż 6 (sześć) gram substancji psychotropowej w postaci amfetaminy za kwotę nie niższą niż 160 zł, tj.art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii(Dz.U. z 2023 r. poz. 1939 t.j. z późń. zm.) w zw. zart. 12§1 kk III W okresie od maja 2023 r. do 02 sierpnia 2023 r. wK., działając w krótkich odstępach czasu i w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, wbrew przepisom ustawy i w celu osiągnięcia korzyści majątkowej kilkukrotnie udzielił odpłatnieP. C.nie mniej niż 8 (osiem) gram substancji psychotropowej w postaci amfetaminy za kwotę nie niższą niż 320 zł, tj.art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii(Dz.U. z 2023 r. poz. 1939 t.j. z późń. zm.) w zw. zart. 12§1 kk I oskarżonegoP. S.uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu zpkt Ia/o i za to z mocyart. 62 ust. 1w zw. zart. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii(Dz.U. z 2023 r. poz. 1939 t.j. z późn. zm.) skazuje go na karę 1 (roku) pozbawienia wolności; II oskarżonegoP. S.uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu zpkt IIa/o i za to z mocyart. 59 ust. 1 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii(Dz.U. z 2023 r. poz. 1939 t.j. z późń. zm.) w zw. zart. 12§1 kkiart. 57b kkskazuje go na karę 1 (jednego) rok i 1 (jednego) miesiąca pozbawienia wolności; III oskarżonegoP. S.uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu zpkt IIIa/o i za to z mocyart. 59 ust. 1 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii(Dz.U. z 2023 r. poz. 1939 t.j. z późń. zm.) w zw. zart. 12§1 kkiart. 57b kkskazuje go na karę 1 (jednego) rok i 1 (jednego) miesiąca pozbawienia wolności; IV na podstawieart. 85§1 kkiart. 86§1 kkw miejsce jednostkowych kar pozbawienia wolności wymierza karę łączną 2 (dwóch) lat i 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności; V na podstawieart. 62 kkorzeka wykonywanie przez oskarżonego kary pozbawienia wolności w systemie terapeutycznym; VI na podstawieart. 63§1 kkna poczet orzeczonej wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności zalicza okres rzeczywistego pozbawienia wolności od dnia 02.08.2023 r. godz. 18:00; VII na podstawieart. 70 ust. 4a ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomaniiorzeka od oskarżonego świadczenie pieniężne na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej w kwotach: - za czyn z pkt I a/o 8000 (osiem tysięcy) złotych, - za czyn z pkt II a/o 1000 (jeden tysiąc) złotych, - za czyn z pkt III a/o 1000 (jedne tysiąc) złotych; VIII na podstawieart. 70 ust. 4 ustawy z dnia 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomaniiorzeka wobec oskarżonego nawiązkę w kwocie 3000 (trzy tysiące) złotych na rzeczStowarzyszenia (...)PoradniP.– Konsultacyjnej wO.; IX na podstawieart. 70 ust. 2 ustawy z dnia 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomaniiorzeka przepadek poprzez zniszczenie dowodów rzeczowych zapisanych pod numerem 65/2023 księgi przechowywanych przedmiotów tut. Sądu; X na podstawieart. 627 kpkzasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa zwrot kosztów sądowych w kwocie 3304,17 (trzy tysiące trzysta cztery złote i 17/100) złotych, w tym opłatę w kwocie 400 (czterysta) złotych. UZASADNIENIE Formularz UK 1 Sygnatura akt IIK 561/23 Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybieart. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k.albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza. 1.USTALENIE FAKTÓW 1.1 Fakty uznane za udowodnione Lp. Oskarżony Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano) P. S. IV w dniu 02 sierpnia 2023 r. wK.wbrew przepisom ustawy posiadał znaczną ilość substancji psychotropowej w postaci amfetaminy oraz 1 tabletki MDMA (3,4 – metylenodioksymetamfetamina) o łącznej masie netto co najmniej 394,299 grama, tj.art. 62 ust. 1w zw. zart. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii(Dz.U. z 2023 r. poz. 1939 t.j. z późn. zm.), V w okresie od lipca 2023 r. do 02 sierpnia 2023 r. wK., działając w krótkich odstępach czasu i w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, wbrew przepisom ustawy i w celu osiągnięcia korzyści majątkowej kilkukrotnie udzielił odpłatnieM. J.nie mniej niż 6 (sześć) gram substancji psychotropowej w postaci amfetaminy za kwotę nie niższą niż 160 zł, tj.art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii(Dz.U. z 2023 r. poz. 1939 t.j. z późń. zm.) w zw. zart. 12§1 kk VI W okresie od maja 2023 r. do 02 sierpnia 2023 r. wK., działając w krótkich odstępach czasu i w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, wbrew przepisom ustawy i w celu osiągnięcia korzyści majątkowej kilkukrotnie udzielił odpłatnieP. C.nie mniej niż 8 (osiem) gram substancji psychotropowej w postaci amfetaminy za kwotę nie niższą niż 320 zł, tj.art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii(Dz.U. z 2023 r. poz. 1939 t.j. z późń. zm.) w zw. zart. 12§1 kk Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione Dowód Numer karty 1. posiadanie przez oskarżonego znacznej ilości substancji psychotropowej w postaci amfetaminy oraz 1 tabletki MDMA (3,4 – metylenodioksymetamfetamina) o łącznej masie netto co najmniej 394,299 grama, 2. odpłatne udzielenie amfetaminyM. J.iP. C. Wyjaśnienia oskarżonego k. 115v, 232v-233, 330-330v, zeznania świadków:D. J.k. 330v-331,M. L.k. 42v-43, 231,M. J.k. 19v-20, 331v,P. C.k. 49v-45, 331v, protokoły przeszukania osób i pomieszczeń k. 4-6, 12-14, 31-33, 34-36, protokoły oględzin rzeczy k. 57-60, 61-86, opinie kryminalistyczne k. 98-99, 170-171, 227-231. 1.2 Fakty uznane za nieudowodnione Lp. Oskarżony Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano) Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione Dowód Numer karty 1.OCena DOWOdów 1.1 Dowody będące podstawą ustalenia faktów Dowód Zwięźle o powodach uznania dowodu Wyjaśnienia oskarżonego k. 115v, 232v-233, 330-330v, zeznania świadków:D. J.k. 330v-331,M. L.k. 42v-43, 231,M. J.k. 19v-20, 331v,P. C.k. 49v-45, 331v, protokoły przeszukania osób i pomieszczeń k. 4-6, 12-14, 31-33, 34-36, protokoły oględzin rzeczy k. 57-60, 61-86, opinie kryminalistyczne k. 98-99, 170-171, 227-231. Wszystkie dowody są niesporne, zebrane we właściwy sposób i niekwestionowane przez żadną ze stron. W tej sytuacji uznano je za w pełni wiarygodne; przez wzgląd na to nie wymagają dalszego omawiania. 1.2 Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów) Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2 Dowód Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu 1.PODSTAWA PRAWNA WYROKU Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Oskarżony ☒ 1.3 Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem I, II, III P. S. Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej 1. posiadanie przez oskarżonego znacznej ilości substancji psychotropowej w postaci amfetaminy oraz 1 tabletki MDMA (3,4 – metylenodioksymetamfetamina) o łącznej masie netto co najmniej 394,299 grama, wyczerpuje znamiona przestępstwa zart. 62 ust. 1w zw. zart. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii(Dz.U. z 2023 r. poz. 1939 t.j. z późn. zm.), 2. odpłatne udzielenie amfetaminyM. J.iP. C.wyczerpuje znamiona przestępstw zart. 59 ust. 1 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii(Dz.U. z 2023 r. poz. 1939 t.j. z późń. zm.) w zw. zart. 12§1kk x 2 Wskazać należy, że przyjęte przez prokuratora kwalifikacje prawne nie budzą wątpliwości i są prawidłowe wprost wyczerpują znamiona przypisanych czynom przepisów ☐ 1.4 Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej ☐ 1.5 Warunkowe umorzenie postępowania Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania ☐ 1.6 Umorzenie postępowania Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania ☐ 1.7 Uniewinnienie Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia 1.KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie Oskarżony Punkt rozstrzygnięciaz wyroku Punkt z wyroku odnoszący siędo przypisanego czynu Przytoczyć okoliczności P. S. I, II, III, IV, V, VI, VII, VIII I, II, III Minimalne zagrożenia karą w przypadku każdego z czynów zarzucanych oskarżonemu wynosi rok (górna granica 10 lat). Biorąc pod uwagę istniejące okoliczności łagodzące – dotychczasową niekaralność oskarżonego, przyznanie się do winy i wyrażoną skruchę sąd uznał, że właściwe dla niego za każdy z czynów kary w dolnych granicach zagrożenia. W czynie I jest to 1 rok pozbawienia wolności, w czynach II i III 1 rok i jeden miesiąc, gdyż popełnienie czynów w warunkachart. 12§1 kkwymaga podwyższenia kary powyżej dolnej granicy zagrożenia (sąd podwyższył minimalnie). Jako właściwą karę łączną orzeczono karę 2 lat i 3 miesięcy pozbawienia wolności uznając ją za adekwatną do wagi zaistniałych czynów i właściwą dla wymogów indywidualnego i ogólnego oddziaływania. Na poczet kary zaliczyć należało okresy zatrzymania i tymczasowego aresztowania. Za każdy z czynów orzeczono obligatoryjnie od oskarżonego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej stosowne kwoty – odpowiednio 8000 zł za czyn I i po 1000zł za czyny II i III, co jest uzasadnione wagą poszczególnych przestępstw. Orzeczono o dowodach rzeczowych poprzez ich zniszczenie. Przez omyłkę orzeczono nawiązkę (pkt. VIII wyroku) na rzecz MONAR, której nie orzeka się w przypadku osób uzależnionych, a taką osoba jest oskarżony. Natomiast z pewnością nie można uzależnienia oskarżonego uznać za najmniejszą choćby okoliczność łagodzącą. Prowadziłoby to w prostej linii do sytuacji, że handel narkotykami powierzałoby się osobom uzależnionym, które następnie powywoływałyby się na swe uzależnienie i w ten sposób uchylałyby się od odpowiedzialności za szerzenie śmiercionośnych substancji. W żadnej chwili nie można zapominać, żeP. S.jest odpowiedzialny za popełnienie jednego z najpoważniejszych i najgroźniejszych przestępczych procederów w historii ludzkości, procederów siejących śmierć, niszczących życie i kumulujących ogromną przestępczość na całym globie. 1.1Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU Oskarżony Punkt rozstrzygnięciaz wyroku Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu Przytoczyć okoliczności 1.6. inne zagadnienia W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę Obrońca oskarżonego wniósł o wymierzenie oskarżonemu kar mieszanych stosownie doart. 37b kk, a także uznanie czynów zpkt. II i IIIza jedno przestępstwo ciągłe i wymierzenia za nie jednej kary, a ponadto uznania tych zachowań za wypadek mniejszej wagi, gdyż sprzedaż narkotyków była niewielka, oskarżony jest osoba uzależnioną, co powinno być okolicznością łagodzącą, a wobec nabywców amfetaminy –M. J.iP. C.postępowanie karne umorzono co winno mieć przełożenie na odpowiedzialność oskarżonego poprzez jej obniżenie. Sąd nie zastosował jednak instytucji z art. 37b, gdyż skala przestępczej działalności oskarżonego była zbyt wysoka, posiadał on amfetaminę w znacznej ilości i regularnie ją sprzedawał oraz „reklamował”, przykładowo zaproponował jej nabycieM. J.(k. 19). Co do uznania przestępstw zpkt. II i IIIza jeden czyn w znaczeniu prawnym spiętyart. 12§1 kklubart. 91 §1 kkto jest to niemożliwe z racji istoty tych przepisów określonej wprost wkodeksie karnym. Nie wolno zapominać jak wielkim zagrożeniem społecznym jest handel narkotykami. Jest to wprost sprzedaż ogromnych nieszczęść, niszczenia życia ludzkiego w przestrzeni osobistej, rodzinnej, zawodowej, każdej. Oskarżony był ważnym trybem w tej maszynie śmierci i nie wolno tego zapominać. Nie wolno zanadto przeceniać jego przyznania się do winy, gdyż w konkretnym przypadku nie miał wyjścia, został złapany na klasycznym gorącym uczynku popełnienia przestępstw. Nie można też przeceniać skruchy, gdyż nie chciał ujawnić osób, od których nabył narkotyki w celu dalszej odsprzedaży. Z mowy końcowej jego obrońcy wynikało wprawdzie, że jako osoba uzależniona nabył narkotyki dla siebie, gdyż w ilości hurtowej cena jest niższa i niejako tylko „przy okazji” odsprzedawał zakupioną na własne potrzeby amfetaminę innym osobom, jednak jest to tylko przejaw myślenia życzeniowego, gdyż okoliczności sprawy jasno wskazują na zakup w celu dalszej odsprzedaży tzw. „dilowania”. Nie można porównywać umorzenia postępowania wobec nabywców -M. J.iP. C.do sprzedawania im amfetaminy przez oskarżonego i to z wielu względów. On sprzedawał towar dla zysku, oni nabywali dla siebie, on zarabiał, oni pogłębiali uzależnienie, on to robił w ramach działalności dilerskiej, oni chcieli się po prostu wprawiać w stan odurzenia. Sąd wskazuje na to, gdyż obrońca w swej mowie zmierzał do wykazania, że umorzenie postępowania wobec nabywców powinno jednocześnie obniżyć stopień społecznej szkodliwości czynu dla oskarżonego. Sąd chce też nadmienić, że zawarta w aktach opinia psychiatryczna stwierdzająca uzależnienie oskarżonego wyczerpuje zawarty wart. 70a§1 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii(Dz.U. z 2023 r. poz. 1939 t.j. z późń. zm.) wymóg i cele przepisu. Wart. 70a§1mowa jest o uzasadnionym podejrzeniu uzależnienia, tymczasem z opinii psychiatrycznej zawartej w aktach sprawy (wiarygodnej, nie kwestionowanej przez żadną ze stron) wynika pewność tego faktu, a zatem coś znacznie większego niż podejrzenie i jest to dowód z pewnością pełniejszy niż spisana na formularzu informacja w oparciu o wywiad specjalisty z osobą podejrzewaną za uzależnioną. 1.KOszty procesu Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Przytoczyć okoliczności X Kondycja materialna oskarżonego uzasadniała zasądzenie od niego sądowych kosztów postępowania na rzecz Skarbu Państwa, ponadto niewłaściwa byłaby sytuacja przerzucania na wszystkich podatników kosztów postępowania i zwalniania od nich dilerów narkotykowych. 1.1Podpis

15/051515/0001006/K

Sąd Rejonowy w Kętrzynie

II Wydział Karny

155515300004521_IX_U_000322_2022_Uz_2024-02-26_001

IX U 322/22

2024-02-26 01:00:00.0 CET

2024-02-28 18:30:18.0 CET

2024-02-28 08:50:46.0 CET

15551530

4521

REGULATION, REASON

Sygnatura akt IX U 322/22 UZASADNIENIE Decyzją z 21 kwietnia 2022 r., znak (...) - (...) , Zakład Ubezpieczeń Społecznych III Oddział w W. odmówił ubezpieczonemu G. T. prawa do zasiłku chorobowego za okres niezdolności do pracy od 19 listopada 2021 r. do 15 marca 2022 r., jednocześnie wliczając do jego okresu zasiłkowego okresy niezdolności do pracy od 17 maja do 30 października 2021 r. oraz od 4 listopada 2021 r. do 26 kwietnia 2022 r., jako spowodowane tą samą jednostką chorobową. Ubezpieczony

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Magdalena Taukin" xPublisher="mtaukin" xEditorFullName="Magdalena Taukin" xEditor="mtaukin" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="4" xFlag="published" xVolType="15/551530/0004521/U" xYear="2022" xVolNmbr="000322" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Uzasadnienie+Zarządzenie</xName> <xBlock> <xText xALIGNx="left">Sygnatura akt IX U 322/22</xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Decyzją z 21 kwietnia 2022 r., znak <xAnon> (...)</xAnon><xAnon> - (...)</xAnon>, Zakład Ubezpieczeń Społecznych III Oddział w <xAnon>W.</xAnon> odmówił ubezpieczonemu <xAnon>G. T.</xAnon> prawa do zasiłku chorobowego za okres niezdolności do pracy od 19 listopada 2021 r. do 15 marca 2022 r., jednocześnie wliczając do jego okresu zasiłkowego okresy niezdolności do pracy od 17 maja do 30 października 2021 r. oraz od 4 listopada 2021 r. do 26 kwietnia 2022 r., jako spowodowane tą samą jednostką chorobową.</xText> <xText>Ubezpieczony odwołał się od powyższej decyzji domagając się przyznania prawa do zasiłku chorobowego we wskazanym wyżej okresie. Zaprzeczył temu, by jej niezdolność do pracy wynikała z tej samej choroby. Podniósł, że otrzymał zwolnienia lekarskie w związku z odmiennymi jednostkami chorobowymi, dotyczącymi różnych stanów chorobowych. Wniósł o zwrot kosztów procesu.</xText> <xText>W odpowiedzi na odwołanie organ wniósł o oddalenie odwołania w całości, wywodząc jak w uzasadnieniu decyzji.</xText> <xText><xBx> Sąd ustalił następujący stan faktyczny:</xBx></xText> <xText><xAnon>G. T.</xAnon> podlegał obowiązkowemu ubezpieczeniu chorobowemu jako pracownik <xAnon> (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon>.</xText> <xText><xBx>Niesporne, </xBx>nadto: wniosek płatnika składek – k. 2-3 akt organu.</xText> <xText><xAnon>G. T.</xAnon> udzielono zwolnień lekarskich w następujących okresach:</xText> <xText>- 17.05 – 20.05.2021 z symbolem S82 (z powodu złamania podudzia z uszkodzeniem stawu skokowego)</xText> <xText>- 21.05 – 26.05.2021 z symbolem S82 (z powodu złamania podudzia z uszkodzeniem stawu skokowego)</xText> <xText>- 27.05 – 30.06.2021 z symbolem S82 (z powodu złamania podudzia z uszkodzeniem stawu skokowego)</xText> <xText>- 1.07 – 11.08.2021 z symbolem S82 (z powodu złamania podudzia z uszkodzeniem stawu skokowego)</xText> <xText>- 12.08 – 31.08.2021 z symbolem T93 (z powodu następstw urazów kończyny dolnej)</xText> <xText>- 1.09 – 30.09.2021 z symbolem S82 (z powodu złamania podudzia z uszkodzeniem stawu skokowego)</xText> <xText>- 1.10 – 30.10.2021 z symbolem S82(z powodu złamania podudzia z uszkodzeniem stawu skokowego)</xText> <xText>- 4.11 – 3.12.2021 z symbolem F43 (z powodu reakcji na ciężki stres i zaburzenia adaptacyjne)</xText> <xText>- 4.12.2021 – 2.01.2022 z symbolem F43 (z powodu reakcji na ciężki stres i zaburzenia adaptacyjne)</xText> <xText>- 3.01 – 2.02.2022 z symbolem F43 (z powodu reakcji na ciężki stres i zaburzenia adaptacyjne)</xText> <xText>- 3.02 – 28.02.2022 z symbolem F43 (z powodu reakcji na ciężki stres i zaburzenia adaptacyjne)</xText> <xText>- 1.03 – 29.03.2022 z symbolem F43 (z powodu reakcji na ciężki stres i zaburzenia adaptacyjne)</xText> <xText><xBx>Dowód:</xBx></xText> <xText>- zestawienie zaświadczeń k. 7 akt organu,</xText> <xText>- zaświadczenia k. 9-13, 39-41,</xText> <xText>- historia choroby k. 38, 43-50, 63-67.</xText> <xText>Okresy zwolnień lekarskich od 17 maja 2021 r. do 30 października 2021 r. wynikały ze stanu po przebytym złamaniu kostki bocznej podudzia prawego, bez następstw. <xAnon>G. T.</xAnon> odzyskał zdolność do pracy w tym zakresie po 30 października 2021 r.</xText> <xText><xBx>Dowód: </xBx>opinia biegłego z zakresu ortopedii – k. 68, opinia uzupełniająca – k. 117</xText> <xText>W okresie od 17 maja do 30 października 2021 r. <xAnon>G. T.</xAnon> nie był niezdolny do pracy z powodu jakichkolwiek zaburzeń psychicznych. Natomiast w okresie od 4 listopada 2021 r. do 15 marca 2022 r. był niezdolny do pracy z powodu zaburzeń psychicznych, to jest zaburzeń adaptacyjnych. Przed 4 listopada 2021 r. nie był jeszcze niezdolny do pracy z punktu widzenia schorzeń psychiatrycznych.</xText> <xText><xBx>Dowód: </xBx>opinia biegłego z zakresu psychiatrii – k. 92-95.</xText> <xText><xBx> Sąd zważył, co następuje:</xBx></xText> <xText>Stan faktyczny sprawy Sąd ustalił na podstawie zebranych w sprawie dokumentów, w tym zebranych przez organ rentowy oraz dokumentacji medycznej przedłożonej przez ubezpieczonego. Prawdziwości i rzetelności sporządzenia tych dokumentów strony nie kwestionowały. Również Sąd nie znalazł podstaw, aby odmówić im tych przymiotów. Podstawę ustaleń stanowiły również opinie biegłych sądowych z zakresu ortopedii oraz psychiatrii. Dowód ten zostanie omówiony w dalszej części uzasadnienia.</xText> <xText>Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 6;art. 6 ust. 1" xIsapId="WDU19990600636" xTitle="Ustawa z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa" xAddress="Dz. U. z 1999 r. Nr 60, poz. 636">art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa</xLexLink> (tekst jedn.: Dz.U. z 2021 r. poz. 1133 - zwanej dalej „ustawą zasiłkową”) zasiłek chorobowy przysługuje ubezpieczonemu, który stał się niezdolny do pracy z powodu choroby w czasie trwania ubezpieczenia społecznego.</xText> <xText>Stosownie do brzmienia art. 8 cytowanej ustawy zasiłek chorobowy przysługuje przez okres trwania niezdolności do pracy z powodu choroby lub niemożności wykonywania pracy z przyczyn określonych w art. 6 ust. 2 cytowanej ustawy – nie dłużej jednak niż przez 182 dni, a jeżeli niezdolność do pracy spowodowana jest gruźlicą lub występuje w trakcie ciąży – nie dłużej niż przez 270 dni.</xText> <xText>Zgodnie zaś z art. 9 ust. 2 ustawy zasiłkowej – w brzmieniu obowiązującym w spornym okresie – do okresu zasiłkowego wlicza się okresy poprzedniej niezdolności do pracy, spowodowanej tą samą chorobą, jeżeli przerwa pomiędzy ustaniem poprzedniej a powstaniem nowej niezdolności do pracy nie przekraczała 60 dni.</xText> <xText>Poza sporem w niniejszej sprawie pozostawało, że ubezpieczony podlegał ubezpieczeniu chorobowemu. Nie ulegało również wątpliwości, iż w całym spornym okresie był niezdolny do pracy.</xText> <xText>Stwierdzić należy, iż przepis art. 9 ustawy zasiłkowej wskazywał (w swoim brzmieniu właściwym dla spornego okresu), w jaki sposób liczony jest dany okres zasiłkowy i w jakich przypadkach liczony jest od nowa (jako nowy okres zasiłkowy), a kiedy daną niezdolność do pracy wliczamy do poprzedniego okresu zasiłkowego. Ma to duże praktyczne znaczenie, zważywszy, że zgodnie z art. 8 ustawy zasiłkowej ustawodawca ograniczył długość okresu zasiłkowego do 182 dni (w sytuacji niezdolności spowodowanej gruźlicą – do 270 dni), bez możliwości dalszego przedłużania tego okresu.</xText> <xText>Przez określenie „nieprzerwana niezdolność do pracy” należy rozumieć jeden okres niezdolności do pracy, spowodowany tą samą chorobą lub różnymi chorobami, jeżeli nie występuje między nimi przerwa. Innymi słowy pracownik jest niezdolny do pracy „bez przerwy” i nie odzyskuje tej zdolności, nawet na jeden dzień. Natomiast jeśli pomiędzy poszczególnymi okresami niezdolności do pracy, spowodowanymi różnymi chorobami wystąpi choćby jeden dzień przerwy, w którym ubezpieczony był zdolny do pracy, okres zasiłkowy liczy się od nowa. Jeśli niezdolność do pracy trwa bez przerwy – to wszystkie dni tej niezdolności wlicza się w całości do jednego okresu zasiłkowego, bez względu na to, czy spowodowane zostały tą samą, czy inną chorobą.</xText> <xText>Do jednego okresu zasiłkowego wlicza się dwa lub więcej okresów niezdolności do pracy, jeśli zostały spowodowane tą samą chorobą, a przerwa pomiędzy poprzednim a kolejnym okresem niezdolności nie przekroczyła 60 dni.</xText> <xText>Okres zasiłkowy liczony jest na nowo wówczas, gdy niezdolność do pracy, która wystąpiła po przerwie (minimum jednodniowej) zostanie spowodowana inną chorobą, niż poprzedni okres niezdolności do pracy lub przerwa pomiędzy okresami niezdolności do pracy spowodowana tą samą chorobą przekroczy 60 dni.</xText> <xText>W pojęciu „ta sama choroba” mieszczą się wszystkie schorzenia dotykające tego samego organu lub układu wchodzącego w skład organizmu człowieka. Pojęcia tego nie należy odnosić do identycznych numerów statystycznych, nadanych zgodnie z Międzynarodową Klasyfikacją Chorób i Problemów Zdrowotnych <xAnon> (...)</xAnon>10, gdyż nie chodzi o identyczne objawy odpowiadające numerom statystycznym, lecz o opis stanu klinicznego konkretnego układu lub narządu, który – choć daje różne objawy, podpadające pod różne numery statystyczne – wciąż stanowi tę samą chorobę, skoro dotyczy tego samego narządu lub układu. Ta sama choroba rozciąga się również na zespół narządów, połączony w układ umożliwiający realizowanie określonych funkcji życiowych (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 26 stycznia 2012 r., sygn. I BU 14/11, postanowienie Sądu Najwyższego z dnia z dnia 19 maja 2015 r., sygn. I UK 408/14, wyrok Sądu Najwyższego z 6 listopada 2008 r., sygn. II UK 86/08).</xText> <xText>Rozstrzygnięcie sporu sprowadzało się do ustalenia czy od 4 listopada 2021 r. (po trzydniowej przerwie) ubezpieczony otworzył nowy okres zasiłkowy, czy też jego niezdolność do pracy nadal wywoływały następstwa złamania podudzia.</xText> <xText>W związku z rozbieżnymi stanowiskami stron w tej kwestii Sąd uznał za celowe dopuszczenie dowodu z opinii biegłych sądowych posiadających wiadomości specjalne z zakresu medycyny właściwe dla schorzeń ubezpieczonego, tj. z zakresu ortopedii i psychiatrii.</xText> <xText>Biegły ortopeda <xAnon>H. M.</xAnon> wskazał, że okresy zwolnień lekarskich od 17 maja 2021 r. do 30 października 2021 r. wynikały ze stanu po przebytym złamaniu kostki bocznej podudzia prawego, bez następstw, po czym ubezpieczony odzyskał zdolność do pracy w zakresie ortopedycznym po 30 października 2021 r.</xText> <xText>Z kolei biegły psychiatra <xAnon>R. O.</xAnon> stwierdził, że w okresie od 17 maja do 30 października 2021 r. <xAnon>G. T.</xAnon> nie był niezdolny do pracy z powodu jakichkolwiek zaburzeń psychicznych, natomiast począwszy od 4 listopada 2021 r. do 15 marca 2022 r. był niezdolny do pracy z powodu zaburzeń adaptacyjnych. Biegły dodał, że przed 4 listopada 2021 r. ubezpieczony nie był jeszcze niezdolny do pracy z punktu widzenia schorzeń psychiatrycznych.</xText> <xText>Z prostego zestawienia obu tych opinii wynika więc, że po trzydniowej przerwie – począwszy od 4 listopada 2021 r. <xAnon>G. T.</xAnon> był niezdolny do pracy z powodu innej, niż dotychczas choroby, co otworzyło mu nowy okres zasiłkowy w rozumieniu art. 9 ustawy zasiłkowej.</xText> <xText>Żadna ze stron nie zgłosiła zarzutów do opinii biegłych. Sąd uznał wnioski obu opinii za miarodajne, ponieważ zostały logicznie uzasadnione, z odniesieniem do zgromadzonej dokumentacji medycznej. Poza tym obaj biegli to wysokiej klasy specjaliści, z dużym doświadczeniem w opiniowaniu na potrzeby sądu.</xText> <xText>W konsekwencji, Sąd na podstawie <xLexLink xArt="art. 477(14);art. 477(14) § 2" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 477<xSUPx>14</xSUPx> § 2 k.p.c.</xLexLink> w punkcie I wyroku zmienił zaskarżoną Zakładu Ubezpieczeń Społecznych III Oddziału w <xAnon>W.</xAnon>, w ten sposób, że przyznał ubezpieczonemu prawo do zasiłku chorobowego za okres od 19 listopada 2021 r. do 15 marca 2022 r.</xText> <xText>W punkcie II wyroku zawarte zostało orzeczenie o kosztach procesu. Jego podstawą był przepis <xLexLink xArt="art. 98;art. 99" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 98 i 99 k.p.c.</xLexLink> Koszty te ograniczyły się do kosztów zastępstwa procesowego, których wysokość wynika z § 9 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>ZARZĄDZENIE</xName> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText xALIGNx="left"><xAnon>(...)</xAnon></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText xALIGNx="left"><xAnon>(...)</xAnon></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText><xAnon>(...)</xAnon></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText xALIGNx="left"><xAnon>(...)</xAnon></xText> </xUnit> <xText xALIGNx="left">26.02.2024</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Magdalena Taukin

Magdalena Taukin

Sygnatura akt IX U 322/22 UZASADNIENIE Decyzją z 21 kwietnia 2022 r., znak(...)- (...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych III Oddział wW.odmówił ubezpieczonemuG. T.prawa do zasiłku chorobowego za okres niezdolności do pracy od 19 listopada 2021 r. do 15 marca 2022 r., jednocześnie wliczając do jego okresu zasiłkowego okresy niezdolności do pracy od 17 maja do 30 października 2021 r. oraz od 4 listopada 2021 r. do 26 kwietnia 2022 r., jako spowodowane tą samą jednostką chorobową. Ubezpieczony odwołał się od powyższej decyzji domagając się przyznania prawa do zasiłku chorobowego we wskazanym wyżej okresie. Zaprzeczył temu, by jej niezdolność do pracy wynikała z tej samej choroby. Podniósł, że otrzymał zwolnienia lekarskie w związku z odmiennymi jednostkami chorobowymi, dotyczącymi różnych stanów chorobowych. Wniósł o zwrot kosztów procesu. W odpowiedzi na odwołanie organ wniósł o oddalenie odwołania w całości, wywodząc jak w uzasadnieniu decyzji. Sąd ustalił następujący stan faktyczny: G. T.podlegał obowiązkowemu ubezpieczeniu chorobowemu jako pracownik(...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnościąwW.. Niesporne,nadto: wniosek płatnika składek – k. 2-3 akt organu. G. T.udzielono zwolnień lekarskich w następujących okresach: - 17.05 – 20.05.2021 z symbolem S82 (z powodu złamania podudzia z uszkodzeniem stawu skokowego) - 21.05 – 26.05.2021 z symbolem S82 (z powodu złamania podudzia z uszkodzeniem stawu skokowego) - 27.05 – 30.06.2021 z symbolem S82 (z powodu złamania podudzia z uszkodzeniem stawu skokowego) - 1.07 – 11.08.2021 z symbolem S82 (z powodu złamania podudzia z uszkodzeniem stawu skokowego) - 12.08 – 31.08.2021 z symbolem T93 (z powodu następstw urazów kończyny dolnej) - 1.09 – 30.09.2021 z symbolem S82 (z powodu złamania podudzia z uszkodzeniem stawu skokowego) - 1.10 – 30.10.2021 z symbolem S82(z powodu złamania podudzia z uszkodzeniem stawu skokowego) - 4.11 – 3.12.2021 z symbolem F43 (z powodu reakcji na ciężki stres i zaburzenia adaptacyjne) - 4.12.2021 – 2.01.2022 z symbolem F43 (z powodu reakcji na ciężki stres i zaburzenia adaptacyjne) - 3.01 – 2.02.2022 z symbolem F43 (z powodu reakcji na ciężki stres i zaburzenia adaptacyjne) - 3.02 – 28.02.2022 z symbolem F43 (z powodu reakcji na ciężki stres i zaburzenia adaptacyjne) - 1.03 – 29.03.2022 z symbolem F43 (z powodu reakcji na ciężki stres i zaburzenia adaptacyjne) Dowód: - zestawienie zaświadczeń k. 7 akt organu, - zaświadczenia k. 9-13, 39-41, - historia choroby k. 38, 43-50, 63-67. Okresy zwolnień lekarskich od 17 maja 2021 r. do 30 października 2021 r. wynikały ze stanu po przebytym złamaniu kostki bocznej podudzia prawego, bez następstw.G. T.odzyskał zdolność do pracy w tym zakresie po 30 października 2021 r. Dowód:opinia biegłego z zakresu ortopedii – k. 68, opinia uzupełniająca – k. 117 W okresie od 17 maja do 30 października 2021 r.G. T.nie był niezdolny do pracy z powodu jakichkolwiek zaburzeń psychicznych. Natomiast w okresie od 4 listopada 2021 r. do 15 marca 2022 r. był niezdolny do pracy z powodu zaburzeń psychicznych, to jest zaburzeń adaptacyjnych. Przed 4 listopada 2021 r. nie był jeszcze niezdolny do pracy z punktu widzenia schorzeń psychiatrycznych. Dowód:opinia biegłego z zakresu psychiatrii – k. 92-95. Sąd zważył, co następuje: Stan faktyczny sprawy Sąd ustalił na podstawie zebranych w sprawie dokumentów, w tym zebranych przez organ rentowy oraz dokumentacji medycznej przedłożonej przez ubezpieczonego. Prawdziwości i rzetelności sporządzenia tych dokumentów strony nie kwestionowały. Również Sąd nie znalazł podstaw, aby odmówić im tych przymiotów. Podstawę ustaleń stanowiły również opinie biegłych sądowych z zakresu ortopedii oraz psychiatrii. Dowód ten zostanie omówiony w dalszej części uzasadnienia. Zgodnie zart. 6 ust. 1 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa(tekst jedn.: Dz.U. z 2021 r. poz. 1133 - zwanej dalej „ustawą zasiłkową”) zasiłek chorobowy przysługuje ubezpieczonemu, który stał się niezdolny do pracy z powodu choroby w czasie trwania ubezpieczenia społecznego. Stosownie do brzmienia art. 8 cytowanej ustawy zasiłek chorobowy przysługuje przez okres trwania niezdolności do pracy z powodu choroby lub niemożności wykonywania pracy z przyczyn określonych w art. 6 ust. 2 cytowanej ustawy – nie dłużej jednak niż przez 182 dni, a jeżeli niezdolność do pracy spowodowana jest gruźlicą lub występuje w trakcie ciąży – nie dłużej niż przez 270 dni. Zgodnie zaś z art. 9 ust. 2 ustawy zasiłkowej – w brzmieniu obowiązującym w spornym okresie – do okresu zasiłkowego wlicza się okresy poprzedniej niezdolności do pracy, spowodowanej tą samą chorobą, jeżeli przerwa pomiędzy ustaniem poprzedniej a powstaniem nowej niezdolności do pracy nie przekraczała 60 dni. Poza sporem w niniejszej sprawie pozostawało, że ubezpieczony podlegał ubezpieczeniu chorobowemu. Nie ulegało również wątpliwości, iż w całym spornym okresie był niezdolny do pracy. Stwierdzić należy, iż przepis art. 9 ustawy zasiłkowej wskazywał (w swoim brzmieniu właściwym dla spornego okresu), w jaki sposób liczony jest dany okres zasiłkowy i w jakich przypadkach liczony jest od nowa (jako nowy okres zasiłkowy), a kiedy daną niezdolność do pracy wliczamy do poprzedniego okresu zasiłkowego. Ma to duże praktyczne znaczenie, zważywszy, że zgodnie z art. 8 ustawy zasiłkowej ustawodawca ograniczył długość okresu zasiłkowego do 182 dni (w sytuacji niezdolności spowodowanej gruźlicą – do 270 dni), bez możliwości dalszego przedłużania tego okresu. Przez określenie „nieprzerwana niezdolność do pracy” należy rozumieć jeden okres niezdolności do pracy, spowodowany tą samą chorobą lub różnymi chorobami, jeżeli nie występuje między nimi przerwa. Innymi słowy pracownik jest niezdolny do pracy „bez przerwy” i nie odzyskuje tej zdolności, nawet na jeden dzień. Natomiast jeśli pomiędzy poszczególnymi okresami niezdolności do pracy, spowodowanymi różnymi chorobami wystąpi choćby jeden dzień przerwy, w którym ubezpieczony był zdolny do pracy, okres zasiłkowy liczy się od nowa. Jeśli niezdolność do pracy trwa bez przerwy – to wszystkie dni tej niezdolności wlicza się w całości do jednego okresu zasiłkowego, bez względu na to, czy spowodowane zostały tą samą, czy inną chorobą. Do jednego okresu zasiłkowego wlicza się dwa lub więcej okresów niezdolności do pracy, jeśli zostały spowodowane tą samą chorobą, a przerwa pomiędzy poprzednim a kolejnym okresem niezdolności nie przekroczyła 60 dni. Okres zasiłkowy liczony jest na nowo wówczas, gdy niezdolność do pracy, która wystąpiła po przerwie (minimum jednodniowej) zostanie spowodowana inną chorobą, niż poprzedni okres niezdolności do pracy lub przerwa pomiędzy okresami niezdolności do pracy spowodowana tą samą chorobą przekroczy 60 dni. W pojęciu „ta sama choroba” mieszczą się wszystkie schorzenia dotykające tego samego organu lub układu wchodzącego w skład organizmu człowieka. Pojęcia tego nie należy odnosić do identycznych numerów statystycznych, nadanych zgodnie z Międzynarodową Klasyfikacją Chorób i Problemów Zdrowotnych(...)10, gdyż nie chodzi o identyczne objawy odpowiadające numerom statystycznym, lecz o opis stanu klinicznego konkretnego układu lub narządu, który – choć daje różne objawy, podpadające pod różne numery statystyczne – wciąż stanowi tę samą chorobę, skoro dotyczy tego samego narządu lub układu. Ta sama choroba rozciąga się również na zespół narządów, połączony w układ umożliwiający realizowanie określonych funkcji życiowych (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 26 stycznia 2012 r., sygn. I BU 14/11, postanowienie Sądu Najwyższego z dnia z dnia 19 maja 2015 r., sygn. I UK 408/14, wyrok Sądu Najwyższego z 6 listopada 2008 r., sygn. II UK 86/08). Rozstrzygnięcie sporu sprowadzało się do ustalenia czy od 4 listopada 2021 r. (po trzydniowej przerwie) ubezpieczony otworzył nowy okres zasiłkowy, czy też jego niezdolność do pracy nadal wywoływały następstwa złamania podudzia. W związku z rozbieżnymi stanowiskami stron w tej kwestii Sąd uznał za celowe dopuszczenie dowodu z opinii biegłych sądowych posiadających wiadomości specjalne z zakresu medycyny właściwe dla schorzeń ubezpieczonego, tj. z zakresu ortopedii i psychiatrii. Biegły ortopedaH. M.wskazał, że okresy zwolnień lekarskich od 17 maja 2021 r. do 30 października 2021 r. wynikały ze stanu po przebytym złamaniu kostki bocznej podudzia prawego, bez następstw, po czym ubezpieczony odzyskał zdolność do pracy w zakresie ortopedycznym po 30 października 2021 r. Z kolei biegły psychiatraR. O.stwierdził, że w okresie od 17 maja do 30 października 2021 r.G. T.nie był niezdolny do pracy z powodu jakichkolwiek zaburzeń psychicznych, natomiast począwszy od 4 listopada 2021 r. do 15 marca 2022 r. był niezdolny do pracy z powodu zaburzeń adaptacyjnych. Biegły dodał, że przed 4 listopada 2021 r. ubezpieczony nie był jeszcze niezdolny do pracy z punktu widzenia schorzeń psychiatrycznych. Z prostego zestawienia obu tych opinii wynika więc, że po trzydniowej przerwie – począwszy od 4 listopada 2021 r.G. T.był niezdolny do pracy z powodu innej, niż dotychczas choroby, co otworzyło mu nowy okres zasiłkowy w rozumieniu art. 9 ustawy zasiłkowej. Żadna ze stron nie zgłosiła zarzutów do opinii biegłych. Sąd uznał wnioski obu opinii za miarodajne, ponieważ zostały logicznie uzasadnione, z odniesieniem do zgromadzonej dokumentacji medycznej. Poza tym obaj biegli to wysokiej klasy specjaliści, z dużym doświadczeniem w opiniowaniu na potrzeby sądu. W konsekwencji, Sąd na podstawieart. 47714§ 2 k.p.c.w punkcie I wyroku zmienił zaskarżoną Zakładu Ubezpieczeń Społecznych III Oddziału wW., w ten sposób, że przyznał ubezpieczonemu prawo do zasiłku chorobowego za okres od 19 listopada 2021 r. do 15 marca 2022 r. W punkcie II wyroku zawarte zostało orzeczenie o kosztach procesu. Jego podstawą był przepisart. 98 i 99 k.p.c.Koszty te ograniczyły się do kosztów zastępstwa procesowego, których wysokość wynika z § 9 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie. ZARZĄDZENIE 1 (...) 2 (...) 3 (...) 4 (...) 26.02.2024

15/551530/0004521/U

Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie

IX Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

152515050001006_II_K_000187_2023_Uz_2024-02-12_001

II K 187/23

2024-02-12 01:00:00.0 CET

2024-02-15 17:30:05.0 CET

2024-02-15 11:29:56.0 CET

15251505

1006

REASON

UZASADNIENIE Formularz UK 1 Sygnatura akt II K 187/23 Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formu

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Ewa Grabarz" xPublisher="ewa.grabarz" xEditorFullName="Ewa Grabarz" xEditor="ewa.grabarz" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="12" xFlag="published" xVolType="15/251505/0001006/K" xYear="2023" xVolNmbr="000187" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="32"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="30"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="79"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="74"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="53"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="15"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="123"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="5"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="11"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="2"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="8"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="114"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="71"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="99"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText>Formularz UK 1</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText>Sygnatura akt</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>II K 187/23</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> <xText><xIx>Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie <xLexLink xArt="art. 343;art. 343 a;art. 387" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k.</xLexLink> albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>USTALENIE FAKTÓW </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.1</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Fakty uznane za udowodnione </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center"> <xBx><xAnon>T. R.</xAnon></xBx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>Wykroczenie z art. 119 § 1 k.w. polegające na tym, że <xAnon>T. R.</xAnon> w dniu 25 czerwca 2022 roku, z terenu klatki schodowej w bloku <xAnon>mieszkalnym numer (...)</xAnon> na <xAnon>os. (...)</xAnon> w <xAnon>B.</xAnon>, woj. <xAnon> (...)</xAnon>, zabrał w celu przywłaszczenia rower marki „<xAnon>(...)</xAnon>, o wartości 650 złotych, czym działał na szkodę <xAnon>G. N.</xAnon>.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód </xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Numer karty </xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11" xRowSpan="3"> <xText>W dniu 25 czerwca 2022 roku około godziny 17:00 nieznany mężczyzna ukradł na <xAnon>os. (...)</xAnon> z korytarza w bloku numer 6, przed wejściem do <xAnon>mieszkania nr (...)</xAnon>, rower <xAnon>marki K.</xAnon> (czarny kolor ramy, żółte dodatki) użytkowany przez małoletniego <xAnon>J. R.</xAnon>. Rower był pozostawiony na korytarzu bez żadnego zabezpieczenia.</xText> <xText>Tego samego dnia około godziny 21:15 funkcjonariusze <xAnon>(...)</xAnon> w <xAnon>B.</xAnon> udali się na <xAnon>os. (...)</xAnon> z powodu zgłoszenia <xAnon>D. L.</xAnon>, który wskazał, że jego wnuczek <xAnon>J. R.</xAnon> (lat 10) wraz z kolegą <xAnon>F. M.</xAnon> widzieli w okolicach placu zabaw przy bloku nr 2 na <xAnon>os. (...)</xAnon> sprawcę kradzieży roweru <xAnon>marki K.</xAnon>. Kiedy <xAnon>J. R.</xAnon> zapytał o rower, sprawca wsiadł na niego i zaczął uciekać w kierunku stadionu <xAnon> (...)</xAnon>.</xText> <xText><xAnon>J. R.</xAnon> i <xAnon>F. M.</xAnon> wskazali, że w godzinach wieczornych w okolicach placu zabaw zauważyli łysego mężczyznę z rowerem przypominającym ten, który został skradziony. Sprawca przebywał w towarzystwie dwóch kolegów.</xText> <xText>Policjanci udali się więc we wskazane przez chłopców miejsce, rozpytując mężczyznę, który odpowiadał częściowo podanemu rysopisowi, jednak ten stanowczo zaprzeczył, aby dokonał jakiejkolwiek kradzieży.</xText> <xText>Skradziony rower <xAnon>marki K.</xAnon> został zakupiony przez <xAnon>G. N.</xAnon> 09 marca 2020 roku za cenę 700 złotych. Pojazd nie posiadał żadnych uszkodzeń, był na bieżąco serwisowany.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">notatka urzędowa</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">k. 1</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">dowód zakupu, karta gwarancyjna i zdjęcie roweru</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">k. 8 - 9</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">zeznania świadka <xAnon>G. N.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">k. 2 – 3</xText> <xText xALIGNx="center">k. 346</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11" xRowSpan="2"> <xText>Ojciec <xAnon>J. R.</xAnon>, <xAnon>G. N.</xAnon>, próbował szukać skradzionego roweru samodzielnie, pokazując jego zdjęcie osobom przebywającym w okolicach stadionu <xAnon> (...)</xAnon>. Wskutek rozpytania nieznajomych dowiedział się, że widzieli oni sprawcę kradzieży i że ten prawdopodobnie usiłował sprzedać rower w lombardzie przy <xAnon>ul. (...)</xAnon> w <xAnon>B.</xAnon>.</xText> <xText>O powyższym pokrzywdzony <xAnon>G. N.</xAnon> poinformował funkcjonariuszy policji, którzy udali się do punktu <xAnon>(...)</xAnon> zabezpieczając nagrania z kamer monitoringu. Na nagraniu rozpoznano wizerunek oskarżonego <xAnon>T. R.</xAnon> prowadzącego do wnętrza <xAnon>(...)</xAnon>skradziony rower <xAnon>marki K.</xAnon> (w dniu 25 czerwca o ok. godz. 18:38).</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">protokół oględzin nagrania z monitoringu lombardu + płyta i załączniki</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">k. 17</xText> <xText xALIGNx="center">k. 32 - 35</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">notatki urzędowe</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">k. 18 - 19</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xText><xAnon>T. R.</xAnon> początkowo – w toku postępowania przygotowawczego – przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, opisując szczegółowo zarówno okoliczności kradzieży, jak i próby sprzedaży skradzionego mienia w lombardzie.</xText> <xText>Oskarżony wyjaśnił, że do bloku wszedł przypadkiem, żeby wypić „setkę”, a gdy ujrzał rower, postanowił go zabrać i zarobić trochę pieniędzy. Odwiedził trzy <xAnon>(...)</xAnon> ale we wszystkich punktach odmówiono przyjęcia roweru (w tym w <xAnon>(...)</xAnon>przy <xAnon>ul. (...)</xAnon>). Po jakimś czasie <xAnon>T. R.</xAnon> usłyszał plotki, że ktoś szuka roweru i powiadomił policję. W konsekwencji oskarżony wystraszył się i porzucił rower za boiskami treningowymi <xAnon> (...)</xAnon>.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">wyjaśnienia oskarżonego - częściowo</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">k. 24 – 25</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center"> <xBx><xAnon>T. R.</xAnon></xBx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>Przestępstwo z <xLexLink xArt="art. 278;art. 278 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 278 § 1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 12;art. 12 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 12 § 2 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 64;art. 64 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 64 § 1 k.k.</xLexLink> polegające na tym, że oskarżony od 28 czerwca 2022r. do 19 sierpnia 2022r. w miejscowości <xAnon>B.</xAnon>, woj. <xAnon> (...)</xAnon>, z terenu placówek handlowych <xAnon>(...)</xAnon>przy <xAnon>ul. (...)</xAnon> przy <xAnon>ul. (...)</xAnon> oraz <xAnon> (...)</xAnon> przy <xAnon>ul. (...)</xAnon>, działając w krótkich odstępach czasu w podobny sposób popełnił umyślne wykroczenia przeciwko mieniu, dokonując zaboru w celu przywłaszczenia artykułów spożywczych i przemysłowych, powodując straty o łącznej wartości 950,95 zł na szkodę w/w podmiotów, co uzasadnia odpowiedzialność za przestępstwo, przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne,</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód </xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Numer karty </xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xText>Funkcjonariusze KPP w <xAnon>B.</xAnon> prowadzili czynności wyjaśniające w sprawie tzw. kradzieży sklepowych dokonanych przez <xAnon>T. R.</xAnon> w okresie od 28 czerwca 2022 roku do 19 sierpnia 2022 roku na terenie takich sklepów jak <xAnon>(...)</xAnon><xAnon>L.</xAnon> oraz <xAnon> (...)</xAnon>.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">notatka urzędowa</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">k. 63</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11" xRowSpan="3"> <xText>W dniu 29 czerwca 2022 roku około godziny 17:50 pracownik <xAnon> sklepu (...)</xAnon> przy <xAnon>ul. (...)</xAnon> w <xAnon>B.</xAnon>, <xAnon>K. S.</xAnon> dokonał ujęcia mężczyzny, który w dniu poprzednim o godzinie 07:54 ukradł z niniejszego sklepu butelkę alkoholu <xAnon>B.</xAnon> o pojemności 0,7 litra.</xText> <xText><xAnon>K. S.</xAnon> rozpoznał go jako sprawcę, którego widział na nagraniu z monitoringu z dnia 28 czerwca 2022 roku.</xText> <xText>Po ujęciu mężczyzny <xAnon>K. S.</xAnon> powiadomił patrol policji. Funkcjonariusze po przyjeździe na miejsce zdarzenie wylegitymowali mężczyznę, którym okazał się <xAnon>T. R.</xAnon>.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">protokół oględzin nagrania monitoringu ze <xAnon> sklepu (...)</xAnon> + płyta</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">k. 68 - 70</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">notatka urzędowa</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">k. 64</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">zeznania świadka <xAnon>K. S.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">k. 65 – 66</xText> <xText xALIGNx="center">k. 300</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11" xRowSpan="2"> <xText>W dniu 05 sierpnia 2022 roku około godz. 08:55 funkcjonariusze policji udali się do <xAnon> sklepu (...)</xAnon> na <xAnon>ul. (...)</xAnon> w <xAnon>B.</xAnon>, gdzie według zgłoszenia pracownika dwóch mężczyzn dokonało kradzieży czekolad na łączną kwotę 19,96 złotych w ten sposób, ze schowali oni artykuły spożywcze do plecaka, po czym minęli linię kas, nie płacąc za produkty.</xText> <xText>Pracownik sklepu<xAnon>K. W.</xAnon> ujął w/w mężczyzn i powiadomił policję. Towar powrócił do dalszej sprzedaży.</xText> <xText>Funkcjonariusze policji po dotarciu na miejsce zdarzenia wylegitymowali sprawcę kradzieży, którym okazał się oskarżony <xAnon>T. R.</xAnon>.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">notatka urzędowa wraz z protokołem zdarzenia ze <xAnon> sklepu (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">k. 71 - 72</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">zeznania świadka <xAnon>K. W.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">k. 88 – 89</xText> <xText xALIGNx="center">k. 299 - 300</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11" xRowSpan="9"> <xText>W dniu 21 lipca 2022 roku około godziny 10:31 w <xAnon> sklepie (...)</xAnon> przy <xAnon>ul. (...)</xAnon> w <xAnon>B.</xAnon> oskarżony <xAnon>T. R.</xAnon> dokonał kradzieży tarczy <xAnon>(...)</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon> o wartości 189 złotych. Mężczyzna przyszedł do sklepu od strony galerii, z wieszaka regałowego na dziale narzędzi wziął tarczę i stojąc za regałem, ukrył ją pod koszulkę. Około godziny 10:33 opuścił on sklep, nie płacąc za towar, a następnie udał się w kierunku parkingu przy galerii, do pojazdu marki <xAnon>C. (...)</xAnon>. Samochód ten został pożyczony od byłej żony <xAnon>M. Z.</xAnon>przez <xAnon>Ł. Z.</xAnon>, który to podwiózł kolegę <xAnon>T.</xAnon> <xAnon> (...)</xAnon> <xAnon>R.</xAnon>.</xText> <xText>Kradzież z dnia 21 lipca 2022 roku została zarejestrowana na nagraniu z kamer monitoringu w sklepie <xAnon>(...)</xAnon> W toku czynności wyjaśniających prowadzonych przez KPP w <xAnon>B.</xAnon> funkcjonariusze rozpoznali zaś na nagraniu monitoringu znanego z innych kradzieży sprawcę: oskarżonego <xAnon>T. R.</xAnon>.</xText> <xText>W dniu 01 sierpnia 2022 roku inspektor ds. ochrony sklepu <xAnon>(...)</xAnon> <xAnon>D. S.</xAnon> ujawniła na nagraniu z kamery monitoringu, że w dniu 26 lipca 2022 roku około godziny 20:22 do sklepu weszło dwóch mężczyzn. Jeden z nich w wieku około 30 lat, w pomarańczowej bluzie, jeansach i kaszkiecie, na dziale narzędzi zdjął z wieszaka regałowego szczypce o wartości 187 złotych, które ukrył pod bluzą. Następnie o godzinie 20:26 opuścił sklep, nie płacąc za towar. Po chwili ze sklepu wyszedł także drugi mężczyzna z pustym koszykiem. Obaj udali się do zaparkowanego na parkingu przed <xAnon> (...)</xAnon> pojazdu marki <xAnon>P. (...)</xAnon> (<xAnon>(...)</xAnon>) w kolorze srebrnym o numerze rejestracyjnym<xAnon>(...)</xAnon>.</xText> <xText>W toku czynności wyjaśniających prowadzonych przez KPP w <xAnon>B.</xAnon> funkcjonariusze rozpoznali na nagraniu monitoringu znanego z innych kradzieży sprawcę: oskarżonego <xAnon>T. R.</xAnon>.</xText> <xText>W dniu 18 sierpnia 2022 roku inspektor ds. ochrony sklepu <xAnon>(...)</xAnon><xAnon>D. S.</xAnon> ujawniła na nagraniu z kamery monitoringu, że w dniu 17 sierpnia 2022 roku o godzinie 15:30 do sklepu weszło dwóch mężczyzn. Jeden z nich w wieku około 30 lat, w czapce z daszkiem, na dziale narzędzi zdjął z haków regałowych klucze płasko-oczkowe 12 szt. 8-19 mm o wartości 229 złotych, których komplet ukrył pod koszulkę. Następnie obaj mężczyźni udali się do wyjścia i opuścili sklep o godzinie 15:37, nie płacąc za zabrany towar.</xText> <xText>W toku czynności wyjaśniających prowadzonych przez KPP w <xAnon>B.</xAnon> funkcjonariusze rozpoznali na nagraniu monitoringu znanego z innych kradzieży sprawcę: oskarżonego <xAnon>T. R.</xAnon>. Towarzyszył mu również znany funkcjonariuszom z wizerunku <xAnon>A. P.</xAnon>.</xText> <xText>W dniu 19 sierpnia 2022 roku około godziny 19:35 funkcjonariusze policji udali się do sklepu <xAnon>(...)</xAnon>przy <xAnon>ul. (...)</xAnon> w <xAnon>B.</xAnon>, gdzie według zgłoszenia pracownika dokonano kradzieży. Mężczyzna schował towary o wartości 258 złotych (obcinaki, szczypce) w kieszeniach spodni, po czym minął linie kas, nie płacąc za produkty.</xText> <xText>Pracownik <xAnon>B. G.</xAnon> ujął wymienionego mężczyznę i powiadomił patrol policji. Towar nieuszkodzony powrócił do dalszej sprzedaży.</xText> <xText>Funkcjonariusze policji po dotarciu na miejsce zdarzenia wylegitymowali sprawcę kradzieży, którym okazał się oskarżony <xAnon>T. R.</xAnon>.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">notatka urzędowa wraz z zawiadomieniem i dokumentacją ze <xAnon> sklepu (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">k. 73 - 84</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">płyta z nagraniem monitoringu ze <xAnon> sklepu (...)</xAnon> + zdjęcia i notatka urzędowa</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">k. 85 - 86</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">zawiadomienie i dokumentacja ze sklepu <xAnon>(...)</xAnon> wraz z płytą z nagrania z monitoringu i zdjęciami</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">k. 96 - 109</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">zawiadomienie i dokumentacja ze sklepu <xAnon>(...)</xAnon>wraz z płytą z nagrania z monitoringu i zdjęciami</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">k. 111 - 122</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">protokoły oględzin nagrań z monitoringu ze sklepu <xAnon>(...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">k. 126 - 130</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">zawiadomienie i dokumentacja ze sklepu <xAnon>(...)</xAnon> wraz z płytą z nagrania z monitoringu i zdjęciami</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">k. 136 - 145</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">zeznania świadka <xAnon>D. S.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">k. 92 – 93</xText> <xText xALIGNx="center">k. 123 - 124</xText> <xText xALIGNx="center">k. 299</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">zeznania świadka <xAnon>M.</xAnon> Związek</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">k. 146 - 147</xText> <xText xALIGNx="center">k. 300</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">zeznania świadka <xAnon>Ł. Z.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">k. 149 - 150</xText> <xText xALIGNx="center">k. 300</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xText><xAnon>T. R.</xAnon> początkowo – na etapie postępowania przygotowawczego – przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">wyjaśnienia oskarżonego - częściowo</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">k. 164 - 165</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xText> <xAnon>T. R.</xAnon> nie cierpi na chorobę <xAnon>(...)</xAnon>. Wykazuje inne zakłócenie czynności postaci psychicznych pod postacią <xAnon>(...)</xAnon>, niemające jednak wpływu na zrozumienie norm prawnych oraz konsekwencji za ich nieprzestrzeganie.</xText> <xText>W chwili popełnienia zarzucanych mu czynów miał prawidłowo zachowaną zdolność rozpoznania ich znaczenia i pokierowania swoim postępowania, a jego poczytalność nie budziła wątpliwości.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">opinia <xAnon>(...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">k. 182 - 183</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11" xRowSpan="3"> <xText>Oskarżony <xAnon>T. R.</xAnon> był w przeszłości wielokrotnie karany sądownie, w tym za przestępstwa przeciwko mieniu.</xText> <xText>Wyrokiem łącznym Sądu Okręgowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 11 stycznia 2021 roku w sprawie II K 99/20 wymierzono mu karę łączną 5 lat pozbawienia wolności, którą odbywał od dnia 06 marca 2018 roku godz. 09:30 do dnia 09 września 2022 roku godz. 09:30. Węzłem kary łącznej wymierzonej wyrokiem w sprawie II K 99/20 została objęta kara łączna pozbawienia wolności orzeczona wyrokiem łącznym Sądu Okręgowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 27 sierpnia 2019 roku w sprawie II K 122/18, zmienionego następnie wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 12 grudnia 2019 roku w sprawie II AKa 329/19.</xText> <xText>Wyrokiem łącznym Sądu Okręgowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 27 sierpnia 2019 roku w sprawie II K 122/18 połączono natomiast skazanemu <xAnon>T. R.</xAnon> m. in. wiele jednostkowych kar pozbawienia wolności (w wymiarach 6 miesięcy i powyżej) orzeczonych za przestępstwa przeciwko mieniu, chociażby oszustwa kwalifikowane z <xLexLink xArt="art. 286;art. 286 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 286 § 1 k.k.</xLexLink> (np. Sądu Rejonowego w Bełchatowie w sprawie II K 530/18).</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">odpisy wyroków: SA w Łodzi II AKa 329/19, wyroku łącznego SO w Piotrkowie Tryb. II K 122/18, SO w Piotrkowie Tryb. II K 99/20 – wraz z obliczeniem kary</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">k. 39 - 46</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">odpisy wyroków: wyroku łącznego SR w Bełchatowie II K 150/15, wyroku SO w Piotrkowie Tryb. IV Ka 609/15 – wraz z obliczeniem kary</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">k. 48 - 54</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">karta karna</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">k. 203 - 210</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.2</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Fakty uznane za nieudowodnione </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center"> <xBx><xAnon>T. R.</xAnon></xBx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>Wykroczenie z art. 119 § 1 k.w. polegające na tym, że <xAnon>T. R.</xAnon> w dniu 25 czerwca 2022 roku, z terenu klatki schodowej w bloku mieszkalnym <xAnon>(...)</xAnon>na <xAnon>os. (...)</xAnon> w <xAnon>B.</xAnon>, woj. <xAnon> (...)</xAnon>, zabrał w celu przywłaszczenia rower marki <xAnon>(...)</xAnon>, o wartości 650 złotych, czym działał na szkodę <xAnon>G. N.</xAnon>.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione </xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód </xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Numer karty</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xText>- przekazanie oskarżonemu <xAnon>T. R.</xAnon> roweru marki<xAnon>(...)</xAnon>przez kolegę <xAnon>P. L.</xAnon>,</xText> <xText>- brak świadomości oskarżonego, że rower pochodzi z kradzieży,</xText> <xText>- przyznanie się do winy na etapie postępowania przygotowawczego pod wpływem środków odurzających,</xText> <xText>- brak dokonania czynu zabronionego</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">wyjaśnienia oskarżonego - częściowo</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">k. 297 - 298</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center"> <xBx><xAnon>T. R.</xAnon></xBx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>Przestępstwo z <xLexLink xArt="art. 278;art. 278 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 278 § 1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 12;art. 12 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 12 § 2 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 64;art. 64 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 64 § 1 k.k.</xLexLink> polegające na tym, że oskarżony od 28 czerwca 2022r. do 19 sierpnia 2022r. w miejscowości <xAnon>B.</xAnon>, woj. <xAnon> (...)</xAnon>, z terenu placówek handlowych <xAnon>(...)</xAnon> przy <xAnon>ul. (...)</xAnon> przy <xAnon>ul. (...)</xAnon> oraz <xAnon> (...)</xAnon> przy <xAnon>ul. (...)</xAnon>, działając w krótkich odstępach czasu w podobny sposób popełnił umyślne wykroczenia przeciwko mieniu, dokonując zaboru w celu przywłaszczenia artykułów spożywczych i przemysłowych, powodując straty o łącznej wartości 950,95 zł na szkodę w/w podmiotów, co uzasadnia odpowiedzialność za przestępstwo, przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne,</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione </xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód </xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Numer karty</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xText>- porzucenie towarów na skutek uwag kolegów w sklepie,</xText> <xText>- przyznanie się do winy na etapie postępowania przygotowawczego pod wpływem środków odurzających,</xText> <xText>- brak dokonania czynu zabronionego</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">wyjaśnienia oskarżonego - częściowo</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">k. 297 - 298</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>OCena DOWOdów </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2.1</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Dowody będące podstawą ustalenia faktów </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp. faktu z pkt 1.1</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uznania dowodu</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="center">1.1.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="center">notatka urzędowa</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> <xText>Niekwestionowany dokument sporządzony przez uprawniony podmiot w ramach jego kompetencji.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="center">1.1.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="center">dowód zakupu, karta gwarancyjna i zdjęcie roweru</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> <xText>Dokumenty prywatne, niebudzące wątpliwości, niepodważane przez żadną ze stron zarówno co do autentyczności, jak i zawartych w nich treści.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="center">1.1.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="center">protokół oględzin nagrania z monitoringu lombardu + płyta i załączniki</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> <xText>Niekwestionowane dokumenty sporządzone przez uprawniony podmiot w ramach jego kompetencji.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="center">1.1.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="center">notatki urzędowe</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> <xText>Niekwestionowane dokumenty sporządzone przez uprawniony podmiot w ramach jego kompetencji.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="center">1.1.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="center">zeznania świadka <xAnon>G. N.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> <xText>Spójne, zrozumiałe, konsekwentne, zgodne z doświadczeniem życiowym, nadto korespondujące z pozostałym zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym, zwłaszcza w postaci zgromadzonych w toku postępowania dokumentów.</xText> <xText>Zeznania wymienionego nie były nacechowane tendencją do konfabulacji czy koloryzowania zdarzeń celem próby wywarcia wpływu na wynik procesu. Świadek wskazywał wyraźnie na okoliczności, których nie pamięta bądź których nie jest pewien, nie uzupełniał również zeznań dopowiedzeniami, których nie potrafiłby wyjaśnić ani rozwinąć.</xText> <xText>Dodatkowo wskazać należy, że świadek jest osobą obcą dla oskarżonego, a w konsekwencji nie miał żadnych powodów, aby pomawiać go o popełnienie czynu zabronionego bądź zeznawać nieprawdę na jego niekorzyść.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="center">1.1.2.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="center">notatki urzędowe</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> <xText>Niekwestionowane dokumenty sporządzone przez uprawniony podmiot w ramach jego kompetencji.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="center">1.1.2.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="center">protokół oględzin nagrania monitoringu ze sklepu <xAnon>(...)</xAnon> + płyta</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> <xText>Wiarygodne dokumenty, niekwestionowane przez strony tak co do ich autentyczności, jak i treści.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="center">1.1.2.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="center">notatka urzędowa wraz z protokołem zdarzenia ze sklepu <xAnon>(...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> <xText>Wiarygodne dokumenty, niekwestionowane przez strony tak co do ich autentyczności, jak i treści.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="center">1.1.2.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="center">notatka urzędowa wraz z zawiadomieniem i dokumentacją ze sklepu <xAnon>(...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> <xText>Wiarygodne dokumenty, niekwestionowane przez strony tak co do ich autentyczności, jak i treści.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="center">1.1.2.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="center">płyta z nagraniem monitoringu ze sklepu <xAnon>(...)</xAnon>+ zdjęcia i notatka urzędowa</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> <xText>Wiarygodne dokumenty, niekwestionowane przez strony tak co do ich autentyczności, jak i treści.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="center">1.1.2.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="center">zawiadomienie i dokumentacja ze sklepu <xAnon>(...)</xAnon> wraz z płytą z nagrania z monitoringu i zdjęciami</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> <xText>Wiarygodne dokumenty, niekwestionowane przez strony tak co do ich autentyczności, jak i treści.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="center">1.1.2.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="center">zawiadomienie i dokumentacja ze sklepu <xAnon>(...)</xAnon>wraz z płytą z nagrania z monitoringu i zdjęciami</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> <xText>Wiarygodne dokumenty, niekwestionowane przez strony tak co do ich autentyczności, jak i treści.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="center">1.1.2.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="center">protokoły oględzin nagrań z monitoringu ze sklepu <xAnon>(...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> <xText>Wiarygodne dokumenty, niekwestionowane przez strony tak co do ich autentyczności, jak i treści.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="center">1.1.2.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="center">zawiadomienie i dokumentacja ze sklepu <xAnon>(...)</xAnon> wraz z płytą z nagrania z monitoringu i zdjęciami</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> <xText>Wiarygodne dokumenty, niekwestionowane przez strony tak co do ich autentyczności, jak i treści.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="center">1.1.1.</xText> <xText xALIGNx="center">1.1.2.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="center">odpisy wyroków: SA w Łodzi II AKa 329/19, wyroku łącznego SO w Piotrkowie Tryb. II K 122/18, SO w Piotrkowie Tryb. II K 99/20 – wraz z obliczeniem kary</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> <xText>Niekwestionowane, niebudzące wątpliwości dokumenty urzędowe sporządzone przez uprawniony podmiot w ramach jego kompetencji.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="center">1.1.1.</xText> <xText xALIGNx="center">1.1.2.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="center">odpisy wyroków: wyroku łącznego SR w Bełchatowie II K 150/15, wyroku SO w Piotrkowie Tryb. IV Ka 609/15 – wraz z obliczeniem kary</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> <xText>Niekwestionowane, niebudzące wątpliwości dokumenty urzędowe sporządzone przez uprawniony podmiot w ramach jego kompetencji.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="center">1.1.1.</xText> <xText xALIGNx="center">1.1.2.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="center">opinia psychiatryczna</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> <xText>Pełna, jasna, sporządzona przez podmiot dysponujący fachową wiedzą, zgodnie wymogami proceduralnymi – przez dwóch biegłych psychiatrów; w konsekwencji stanowiła wiarygodne źródło dowodowe.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="center">1.1.1.</xText> <xText xALIGNx="center">1.1.2.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="center">karta karna</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> <xText>Dokument wiarygodny, niekwestionowany przez strony, potwierdzający uprzednią wielokrotną karalność oskarżonego.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="center">1.1.2.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="center">zeznania świadka <xAnon>K. S.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> <xText>Spójne, zrozumiałe, konsekwentne, zgodne z doświadczeniem życiowym, nadto korespondujące z pozostałym zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym, zwłaszcza w postaci zgromadzonych w toku postępowania dokumentów.</xText> <xText>Zeznania wymienionego nie były nacechowane tendencją do konfabulacji czy koloryzowania zdarzeń celem próby wywarcia wpływu na wynik procesu. Świadek wskazywał wyraźnie na okoliczności, których nie pamięta bądź których nie jest pewien, nie uzupełniał również zeznań dopowiedzeniami, których nie potrafiłby wyjaśnić ani rozwinąć.</xText> <xText>Dodatkowo wskazać należy, że świadek jest osobą obcą dla oskarżonego, a w konsekwencji nie miał żadnych powodów, aby pomawiać go o popełnienie czynu zabronionego bądź zeznawać nieprawdę na jego niekorzyść.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="center">1.1.2.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="center">zeznania świadka <xAnon>K. W.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> <xText>Spójne, zrozumiałe, konsekwentne, zgodne z doświadczeniem życiowym, nadto korespondujące z pozostałym zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym, zwłaszcza w postaci zgromadzonych w toku postępowania dokumentów.</xText> <xText>Zeznania wymienionego nie były nacechowane tendencją do konfabulacji czy koloryzowania zdarzeń celem próby wywarcia wpływu na wynik procesu. Świadek wskazywał wyraźnie na okoliczności, których nie pamięta bądź których nie jest pewien, nie uzupełniał również zeznań dopowiedzeniami, których nie potrafiłby wyjaśnić ani rozwinąć.</xText> <xText>Dodatkowo wskazać należy, że świadek jest osobą obcą dla oskarżonego, a w konsekwencji nie miał żadnych powodów, aby pomawiać go o popełnienie czynu zabronionego bądź zeznawać nieprawdę na jego niekorzyść.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="center">1.1.2.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="center">zeznania świadka <xAnon>D. S.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> <xText>Spójne, zrozumiałe, konsekwentne, zgodne z doświadczeniem życiowym, nadto korespondujące z pozostałym zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym, zwłaszcza w postaci zgromadzonych w toku postępowania dokumentów.</xText> <xText>Zeznania wymienionej nie były nacechowane tendencją do konfabulacji czy koloryzowania zdarzeń celem próby wywarcia wpływu na wynik procesu. Świadek wskazywała wyraźnie na okoliczności, których nie pamięta bądź których nie jest pewna, nie uzupełniała również zeznań dopowiedzeniami, których nie potrafiłaby wyjaśnić ani rozwinąć.</xText> <xText>Dodatkowo wskazać należy, że świadek jest osobą obcą dla oskarżonego, a w konsekwencji nie miała żadnych powodów, aby pomawiać go o popełnienie czynu zabronionego bądź zeznawać nieprawdę na jego niekorzyść.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="center">1.1.2.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="center">zeznania świadka <xAnon>M. Z.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> <xText>Zeznania spójne, niebudzące wątpliwości. Jakkolwiek sąd ocenił je jako wiarygodne, posłużyły one ustaleniu faktów wyłącznie w zakresie wypożyczenia przez świadka <xAnon>M. Z.</xAnon> byłemu mężowi <xAnon>Ł. Z.</xAnon> samochodu marki <xAnon>C. (...)</xAnon> w dniu 21 lipca 2022 roku.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="center">1.1.2.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="center">zeznania świadka <xAnon>Ł. Z.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> <xText>Zeznania spójne, niebudzące wątpliwości. Jakkolwiek sąd ocenił je jako wiarygodne, posłużyły one ustaleniu faktów wyłącznie w zakresie podwiezienia oskarżonego <xAnon>T. R.</xAnon> w okolice sklepu <xAnon>(...)</xAnon> w dniu 21 lipca 2022 roku przez kierującego pojazdem marki <xAnon>C. (...)</xAnon> świadka <xAnon>Ł. Z.</xAnon>.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="center">k. 24 – 25</xText> <xText xALIGNx="center">k. 164 - 165</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="center">wyjaśnienia oskarżonego - częściowo</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> <xText>Sąd za wiarygodne uznał wyjaśnienia <xAnon>T. R.</xAnon> składane na etapie postępowania przygotowawczego, w których to oskarżony przyznał się do popełnienia wszystkich zarzucanych mu czynów. Wyjaśnienia te w pełni korespondowały bowiem z pozostałymi dowodami zgromadzonymi w toku postępowania – w przeciwieństwie do wyjaśnień składanych przez <xAnon>T. R.</xAnon> przed sądem, do czego sąd odniósł się szerzej przy ocenie dowodów nieuwzględnionych przy ustaleniu faktów.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2.2</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów<xBRx></xBRx>(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów) </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="center">-</xText> <xText xALIGNx="center">(k. 10 – 11)</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="center">protokół przeszukania</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> <xText>Bez znaczenia dla ustalenia stanu faktycznego sprawy. Protokół dotyczy czynności przeszukania dokonanej u osoby, którą początkowo błędnie zidentyfikowano jako sprawcę kradzieży roweru.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="center">-</xText> <xText xALIGNx="center">(k. 12)</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="center">notatka urzędowa</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> <xText>Bez znaczenia dla ustalenia stanu faktycznego sprawy. Notatka dotyczy ustaleń co do osoby, którą początkowo błędnie zidentyfikowano jako sprawcę kradzieży roweru.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="center">-</xText> <xText xALIGNx="center">(k. 316)</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="center">zeznania świadka <xAnon>M. R.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> <xText>Irrelewantne dla merytorycznego rozstrzygnięcia sprawy. Świadek nie miał żadnej wiedzy na temat kradzieży sklepowej dokonanej przez oskarżonego <xAnon>T. R.</xAnon>. Nadto kradzież ta została zarejestrowana na nagraniu z kamery monitoringu.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="center">-</xText> <xText xALIGNx="center">(k. 345 – 346)</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="center">zeznania świadka <xAnon>J. J.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> <xText>Irrelewantne dla merytorycznego rozstrzygnięcia sprawy. Świadek nie miał żadnej wiedzy na temat rzekomego przekazania oskarżonemu <xAnon>T. R.</xAnon> roweru przez <xAnon>P. L.</xAnon>.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="center">-</xText> <xText xALIGNx="center">(k. 316)</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="center">zeznania świadka <xAnon>P. L.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> <xText>Doręczenie wezwania przez KPP w <xAnon>B.</xAnon> okazało się niemożliwe ze względu na śmierć świadka. Wniosek dowodowy obrońcy o jego przesłuchanie został cofnięty na rozprawie w dniu 19 października 2023 roku.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="center">-</xText> <xText xALIGNx="center">(k. 329)</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="center">zeznania świadka <xAnon>A. P.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> <xText>Na rozprawie w dniu 09 listopada 2023 roku, na podstawie <xLexLink xArt="art. 170;art. 170 § 1;art. 170 § 1 pkt. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 170 § 1 pkt 4 k.p.k.</xLexLink>, sąd oddalił wniosek obrońcy o dopuszczenie dowodu z zeznań świadka <xAnon>A. P.</xAnon> z uwagi na to, iż przeprowadzenie dowodu okazało się niemożliwe (brak danych umożliwiających ustalenie tożsamości oraz adresu pobytu świadka; mimo prób ustalenia takowych za pośrednictwem KPP w <xAnon>B.</xAnon>).</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="center">1.2.1.</xText> <xText xALIGNx="center">1.2.2.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="center">wyjaśnienia oskarżonego - częściowo</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> <xText>Wyjaśnienia złożone przez oskarżonego w toku rozprawy sąd uznał za niewiarygodną, nieprzekonującą linię obrony, przyjętą wyłącznie z powodu chęci uniknięcia przez sprawcę odpowiedzialności karnej.</xText> <xText>Sąd przy ocenie ww. wyjaśnień miał na względzie nie tylko fakt, że na etapie postępowania przygotowawczego <xAnon>T. R.</xAnon> przyznał się do popełnienia wszystkich zarzucanych mu czynów, ale również i to, że przygotowana przez niego w celu obrony wersja wydarzeń nie została potwierdzona przez żadnego ze świadków, o których przesłuchanie oskarżony wnioskował wraz ze swoim obrońcą.</xText> <xText>Zarówno twierdzenia <xAnon>T. R.</xAnon> o tym, jakoby rower marki <xAnon> (...)</xAnon> został mu przekazany przez kolegę <xAnon>P. L.</xAnon>, jak i wskazanie, że część towarów na skutek uwag znajomych porzucił na regałach w okradanych sklepach nie znalazły potwierdzenia w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym.</xText> <xText>Co do wyjaśnień w kwestii kradzieży roweru: podkreślić należy, że gdyby <xAnon>T. R.</xAnon> nie był jej sprawcą, nie potrafiłby tak szczegółowo i wyczerpująco opisać okoliczności kradzieży (miejsce, motyw, sposób) oraz próby sprzedaży roweru w lombardzie.</xText> <xText>Natomiast wyjaśnieniom co do tzw. „kradzieży sklepowych” przeczyły zeznania świadków oraz nagrania z kamer monitoringu.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>PODSTAWA PRAWNA WYROKU </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt rozstrzygnięcia z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left">3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="center">2.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="center"> <xBx><xAnon>T. R.</xAnon></xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> <xText>W świetle ustalonego stanu faktycznego, nie budziło wątpliwości sądu to, iż oskarżony dopuścił się sześciu umyślnych wykroczeń przeciwko mieniu pod postacią tzw. &quot;kradzieży sklepowych&quot;. Zachowanie wymienionego w dniach 28 czerwca, 21 lipca, 01 sierpnia, 05 sierpnia18 sierpnia oraz 19 sierpnia 2022 roku wypełniło wszelkie znamiona czynu określonego w art. 119 § 1 k.w. <xAnon>T. R.</xAnon> we wskazanych powyżej dniach, w sklepach sieci <xAnon>(...)</xAnon> <xAnon>L.</xAnon> oraz <xAnon> (...)</xAnon> ukradł bowiem mienie o łącznej wartości 950,95 złotych, działając na szkodę podmiotów <xAnon> (...) S.A.</xAnon>, <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> oraz <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> Pojęcie &quot;kradzieży&quot; cudzej rzeczy ruchomej należy w tym aspekcie rozumieć w sposób tożsamy do przestępstwa kradzieży z <xLexLink xArt="art. 278;art. 278 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 278 § 1 k.k</xLexLink>, zgodnie z którym kto zabiera w celu przywłaszczenia cudzą rzecz ruchomą, podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.</xText> <xText>Czynność sprawcza oskarżonego polegała na schowaniu towarów pod ubranie lub do plecaka i opuszczeniu z nimi sklepu bez uiszczenia zapłaty, czyli dokonaniu zaboru mienia wyrażającego się w wyjęciu cudzych rzeczy ruchomych spod władania właścicieli i przejęciu ich we własne władztwo. Oskarżony nadto dokonał zaboru skradzionych przedmiotów w celu przywłaszczenia, bowiem następnie postąpił z nienależącymi do nich rzeczami jak właściciel.</xText> <xText>Wykroczenia zostały popełnione przez oskarżonego w krótkich odstępach czasu (okres niecałych 2 miesięcy, od 28 czerwca 2022 roku do 19 sierpnia 2022 roku) w podobny sposób, czyli poprzez schowanie towaru sklepowego pod odzieżą oraz opuszczenie sklepu bez zapłaty. Wartość skradzionego mienia wyniosła zaś kwotę ponad 800 złotych, co uzasadniało odpowiedzialność oskarżonego za przestępstwo kwalifikowane według <xLexLink xArt="art. 278;art. 278 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 278 § 1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 12;art. 12 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 12 § 2 k.k.</xLexLink></xText> <xText>Sąd przyjął również, że oskarżony dopuścił się popełnienia zarzuconego mu czynu w warunkach powrotu do przestępstwa, tj. recydywy podstawowej. Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 64;art. 64 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 64 § 1 k.k.</xLexLink> taka sytuacja zachodzi, gdy sprawca skazany za przestępstwo umyślne na karę pozbawienia wolności popełnia w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary umyślne przestępstwo podobne do przestępstwa, za które był już skazany.</xText> <xText>W okolicznościach rozpoznawanej sprawy oskarżony dopuścił się popełnienia zarzucanego mu czynu przed upływem pięciu lat po odbyciu kary pozbawienia wolności w rozmiarze co najmniej 6 miesięcy orzeczonej za podobne przestępstwo umyślne. Wyrokiem łącznym Sądu Okręgowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 11 stycznia 2021 roku w sprawie II K 99/20 wymierzono mu karę łączną 5 lat pozbawienia wolności, którą odbywał od dnia 06 marca 2018 roku godz. 09:30 do dnia 09 września 2022 roku godz. 09:30. Węzłem kary łącznej wymierzonej wyrokiem w sprawie II K 99/20 została objęta kara łączna pozbawienia wolności orzeczona wyrokiem łącznym Sądu Okręgowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 27 sierpnia 2019 roku w sprawie II K 122/18, zmienionego następnie wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 12 grudnia 2019 roku w sprawie II AKa 329/19. Wyrokiem łącznym Sądu Okręgowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 27 sierpnia 2019 roku w sprawie II K 122/18 połączono natomiast skazanemu <xAnon>T. R.</xAnon> m. in. wiele jednostkowych kar pozbawienia wolności (w wymiarach 6 miesięcy i powyżej) orzeczonych za przestępstwa przeciwko mieniu, chociażby oszustwa kwalifikowane z <xLexLink xArt="art. 286;art. 286 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 286 § 1 k.k.</xLexLink> (np. wyrok Sądu Rejonowego w Bełchatowie w sprawie II K 530/18).</xText> <xText>W świetle <xLexLink xArt="art. 115;art. 115 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 115 § 3 k.k.</xLexLink> przestępstwami podobnymi są przestępstwa należące do tego samego rodzaju; przestępstwa z zastosowaniem przemocy lub groźby jej użycia albo przestępstwa popełnione w celu osiągnięcia korzyści majątkowej uważa się za przestępstwa podobne. W niniejszej sprawie nie budziło wątpliwości sądu, iż przypisany oskarżonemu czyn jest przestępstwem podobnym do opisywanych powyżej przestępstw. Wszystkie te przestępstwa zostały bowiem umieszczone przez ustawodawcę w jednym <xLexLink xArt="rozdział 35" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">rozdziale XXXV Kodeksu karnego</xLexLink>, są czynami zabronionymi wymierzonymi przeciwko mieniu i chronią to samo dobro prawne w postaci prawa własności i posiadania rzeczy.</xText> <xText>Tym samym uzasadnionym było zakwalifikowanie zachowania oskarżonego z <xLexLink xArt="art. 278;art. 278 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 278 § 1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 12;art. 12 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 12 § 2 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 64;art. 64 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 64 § 1 k.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left">3.2. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="center">1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="center"> <xBx><xAnon>T. R.</xAnon></xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> <xText>Co do czynu przypisanego <xAnon>T. R.</xAnon> w punkcie 1. wyroku, aktualnie pozostają wszelkie rozważania dotyczące pojęcia kradzieży mienia poczynione co do czynu z punktu 2.</xText> <xText>Czynność sprawcza oskarżonego z dnia 28 czerwca 2022 roku polegała na kradzieży roweru marki <xAnon> (...)</xAnon> na <xAnon>os. (...)</xAnon> z korytarza w bloku<xAnon>(...)</xAnon> przed wejściem do mieszkania <xAnon>(...)</xAnon> na szkodę <xAnon>G. N.</xAnon>, czyli dokonaniu zaboru mienia wyrażającego się w wyjęciu cudzej rzeczy ruchomej spod władania właściciela i przejęciu ich we własne władztwo. Oskarżony nadto dokonał zaboru skradzionego przedmiotu w celu przywłaszczenia, bowiem następnie postąpił z nienależącą do niego rzeczą jak właściciel, próbując sprzedać ją w lombardzie.</xText> <xText>Sąd dokonał jedynie zmiany kwalifikacji prawnej zarzucanego oskarżonemu czynu z uwagi na tzw. kontrawencjonalizację. Wskutek nowelizacji ustawy, która weszła w życie w dniu 01 października 2023 roku, podniesiona została bowiem wartość progu decydującego o zakwalifikowaniu czynu jako przestępstwa kradzieży bądź wykroczenia kradzieży z kwoty 500 złotych do kwoty 800 złotych. Mając na względzie to, że <xAnon>T. R.</xAnon> dokonał kradzieży roweru o wartości 650 złotych, popełniony przez niego czyn należało zatem zakwalifikować jako wykroczenie z art. 119 § 1 k.w.</xText> <xText>Dodać przy tym należy, że sąd nie znalazł podstaw do zakwalifikowania niniejszego wykroczenia wraz z innymi w ramach jednego czynu z <xLexLink xArt="art. 278;art. 278 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 278 § 1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 12;art. 12 § 2;art. 12 § a" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 12 § 2, a</xLexLink> to z powodu zupełnie innych okoliczności oraz sposobu działania sprawcy, wyraźnie różniących się od kradzieży sklepowych przypisanych oskarżonemu w punkcie 2. wyroku.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left">3.3. Warunkowe umorzenie postępowania</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left">3.4. Umorzenie postępowania</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>3.5. Uniewinnienie</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i <xBRx></xBRx>środki związane z poddaniem sprawcy próbie </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt rozstrzygnięcia <xBRx></xBRx>z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt z wyroku odnoszący się <xBRx></xBRx>do przypisanego czynu</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="center"> <xBx><xAnon>T. R.</xAnon></xBx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="center">1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="center">1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>Na podstawie art. 119 § 1 k.w. sąd wymierzył oskarżonemu <xAnon>T. R.</xAnon> karę 30 dni aresztu.</xText> <xText>Sąd zadecydował w tym przypadku o orzeczeniu kary o charakterze izolacyjnym, nadto w maksymalnym wymiarze, mając na względzie uprzednią wielokrotną karalność oskarżonego zarówno za wykroczenia, jak i przestępstwa przeciwko mieniu. W ocenie sądu jedynie kara aresztu może wywrzeć na sprawcy jakikolwiek resocjalizacyjno-prewencyjny wpływ.</xText> <xText>Przy wymiarze kary za wykroczenie sąd kierował się także okolicznościami opisanymi szerzej poniżej, przy wymiarze kary za przestępstwo z <xLexLink xArt="art. 278;art. 278 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 278 § 1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 12;art. 12 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 12 § 2 k.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="center"> <xBx><xAnon>T. R.</xAnon></xBx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="center">2.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="center">2.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>Na podstawie <xLexLink xArt="art. 278;art. 278 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 278 § 1 k.k.</xLexLink> sąd wymierzył oskarżonemu <xAnon>T. R.</xAnon> karę 10 miesięcy pozbawienia wolności.</xText> <xText>Zgromadzony w postępowaniu materiał dowodowy nie dał podstaw do kwestionowania zdolności rozpoznania przez oskarżonego znaczenia czynu i pokierowania swoim postępowaniem. W świetle opinii psychiatrycznej <xAnon>T. R.</xAnon> wykazuje inne zakłócenie czynności psychicznych pod postacią uzależnienia mieszanego, niemające jednak wpływu na zrozumienie norm prawnych oraz konsekwencji za ich nieprzestrzeganie Oskarżony w chwili popełnienia przypisanych mu czynów miał zachowaną zdolność rozpoznania ich znaczenia i pokierowania swoim postępowaniem.</xText> <xText>Oskarżony działał więc świadomie, z pełną premedytacją; dopuścił się popełnienia przypisanego mu czynu w zamiarze bezpośrednim, kierowany wyłącznie chęcią finansowego zysku, nie bacząc na konsekwencje swojego zachowania. Sąd zaś nie dopatrzył się żadnych okoliczności, które mogłyby umniejszać jego stopień winy.</xText> <xText>Stopień społecznej szkodliwości popełnionego przez oskarżonego czynu sąd uznał za umiarkowany, mając na względzie nie tylko przeciętną wartość skradzionego mienia (niewiele ponad próg przepołowienia przestępstwa i wykroczenia kradzieży), ale również typowy sposób działania sprawcy w przypadku tzw. kradzieży sklepowych, niewykraczający w żadnej mierze poza charakterystykę znamion określonych w <xLexLink xArt="art. 278;art. 278 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 278 § 1 k.k.</xLexLink></xText> <xText>Nie bez znaczenia dla wymiaru kary pozostawał natomiast fakt, że oskarżony swoim zachowaniem naruszył podstawowe normy społeczne, po raz kolejny dopuszczając się przestępstwa przeciwko mieniu, mimo że odbywał on już karę pozbawienia wolności orzeczoną za przestępstwa podobne.</xText> <xText>Jako okoliczności obciążające sąd przyjął zatem uprzednią, wielokrotną karalność sprawcy, który nadto dopuścił się popełnienia czynu w warunkach recydywy podstawowej.</xText> <xText>Mając na względzie wszystkie powyższe okoliczności, kierując się zarazem dyrektywami wymiaru kary określonymi w <xLexLink xArt="art. 53;art. 53 § 1;art. 53 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 53 § 1 i 2 k.k.</xLexLink>, sąd doszedł do przekonania że wyłącznie bezwzględna kara pozbawienia wolności ma szansę wywrzeć na oskarżonym jakikolwiek wpływ. Zachowanie oskarżonego wyraźnie wskazuje na lekceważący stosunek względem prawa, który nie uległ zmianie nawet po poprzednio odbywanej przez niego karze pozbawienia wolności. W konsekwencji, za adekwatną wobec stopnia społecznej szkodliwości czynu oraz stopnia zawinienia sąd uznał karę 10 miesięcy pozbawienia wolności.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="center"> <xBx><xAnon>T. R.</xAnon></xBx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="center">3.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="center">1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>Na podstawie art. 119 § 4 k.w. sąd zasądził od <xAnon>T. R.</xAnon> na rzecz pokrzywdzonego <xAnon>G. N.</xAnon> kwotę 650 złotych tytułem obowiązku zwrotu równowartości ukradzionego mienia.</xText> <xText>Z uwagi na to, że pokrzywdzony nie odzyskał skradzionego roweru, sąd zasądził na jego rzecz od sprawcy równowartość utraconego mienia.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="center"> <xBx><xAnon>T. R.</xAnon></xBx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="center">4.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="center">2.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>Na podstawie <xLexLink xArt="art. 46;art. 46 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 46 § 1 k.k.</xLexLink> sąd zasądził od oskarżonego <xAnon>T. R.</xAnon> kwotę 67,99 złotych na rzecz <xAnon> (...) S.A.</xAnon> oraz kwotę 605 złotych na rzecz <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> tytułem obowiązku naprawienia wyrządzonej przestępstwem szkody.</xText> <xText>Przez wzgląd na to, że <xAnon> (...) S.A.</xAnon> oraz <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> wskutek dokonanych przez <xAnon>T. R.</xAnon> kradzieży sklepowych odniosły szkody materialne odpowiednio w kwotach 67,99 złotych oraz 605 złotych, a szkody te nie zostały naprawione przez oskarżonego choćby w części, na podstawie <xLexLink xArt="art. 46;art. 46 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 46 § 1 k.k.</xLexLink> sąd zasądził od oskarżonego na rzecz pokrzywdzonych ww. kwoty tytułem obowiązku naprawienia wyrządzonej przestępstwem.</xText> <xText>Sąd wskazuje przy tym, że postanowieniem z dnia 12 lutego 2024 roku dokonano sprostowania omyłkowo określonych w niniejszym punkcie wyroku pokrzywdzonych podmiotów poprzez wpisanie <xAnon> (...) S.A.</xAnon>” w miejsce słów <xAnon> (...) S.A.</xAnon>” oraz <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon>” w miejsce słów <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon>”.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">5</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt rozstrzygnięcia <xBRx></xBRx>z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">6</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>inne zagadnienia </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> <xText><xIx>W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia, <xBRx></xBRx>a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">7</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>KOszty procesu </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt rozstrzygnięcia z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="center">5.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xText>W świetle wydanego w dniu 20 grudnia 2022 roku w sprawie o sygn. akt SK 78/21 wyroku Trybunału Konstytucyjnego, sąd zasądził na rzecz adwokat <xAnon>G. T.</xAnon> kwotę 1653,12 złotych tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu, której to wysokość – wliczając należny podatek Vat - ustalona została w oparciu o § 11 ust. 2 pkt 3 w zw. z § 17 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie (z uwzględnieniem czterech merytorycznych terminów rozprawy).</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="center">6.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xText>Z uwagi na to, że wobec oskarżonego <xAnon>T. R.</xAnon> wyrokiem orzeczono bezwzględną karę pozbawienia wolności, która uniemożliwi mu osiąganie dochodów z pracy zarobkowej, sąd uznał iż obowiązek uiszczenia kosztów sądowych w sprawie byłby dla niego zbyt uciążliwy. W konsekwencji, na podstawie <xLexLink xArt="art. 624;art. 624 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 624 § 1 k.p.k.</xLexLink>, zwolnił oskarżonego od ich poniesienia, w całości przejmując je na rachunek Skarbu Państwa.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">7</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Podpis </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> </xClmn> </xRow> </xRows> </xBlock> </xPart>

Ewa Grabarz

Ewa Grabarz

UZASADNIENIE Formularz UK 1 Sygnatura akt II K 187/23 Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybieart. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k.albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza. 1 USTALENIE FAKTÓW 1.1 Fakty uznane za udowodnione Lp. Oskarżony Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano) 1. T. R. Wykroczenie z art. 119 § 1 k.w. polegające na tym, żeT. R.w dniu 25 czerwca 2022 roku, z terenu klatki schodowej w blokumieszkalnym numer (...)naos. (...)wB., woj.(...), zabrał w celu przywłaszczenia rower marki „(...), o wartości 650 złotych, czym działał na szkodęG. N.. Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione Dowód Numer karty W dniu 25 czerwca 2022 roku około godziny 17:00 nieznany mężczyzna ukradł naos. (...)z korytarza w bloku numer 6, przed wejściem domieszkania nr (...), rowermarki K.(czarny kolor ramy, żółte dodatki) użytkowany przez małoletniegoJ. R.. Rower był pozostawiony na korytarzu bez żadnego zabezpieczenia. Tego samego dnia około godziny 21:15 funkcjonariusze(...)wB.udali się naos. (...)z powodu zgłoszeniaD. L., który wskazał, że jego wnuczekJ. R.(lat 10) wraz z kolegąF. M.widzieli w okolicach placu zabaw przy bloku nr 2 naos. (...)sprawcę kradzieży rowerumarki K.. KiedyJ. R.zapytał o rower, sprawca wsiadł na niego i zaczął uciekać w kierunku stadionu(...). J. R.iF. M.wskazali, że w godzinach wieczornych w okolicach placu zabaw zauważyli łysego mężczyznę z rowerem przypominającym ten, który został skradziony. Sprawca przebywał w towarzystwie dwóch kolegów. Policjanci udali się więc we wskazane przez chłopców miejsce, rozpytując mężczyznę, który odpowiadał częściowo podanemu rysopisowi, jednak ten stanowczo zaprzeczył, aby dokonał jakiejkolwiek kradzieży. Skradziony rowermarki K.został zakupiony przezG. N.09 marca 2020 roku za cenę 700 złotych. Pojazd nie posiadał żadnych uszkodzeń, był na bieżąco serwisowany. notatka urzędowa k. 1 dowód zakupu, karta gwarancyjna i zdjęcie roweru k. 8 - 9 zeznania świadkaG. N. k. 2 – 3 k. 346 OjciecJ. R.,G. N., próbował szukać skradzionego roweru samodzielnie, pokazując jego zdjęcie osobom przebywającym w okolicach stadionu(...). Wskutek rozpytania nieznajomych dowiedział się, że widzieli oni sprawcę kradzieży i że ten prawdopodobnie usiłował sprzedać rower w lombardzie przyul. (...)wB.. O powyższym pokrzywdzonyG. N.poinformował funkcjonariuszy policji, którzy udali się do punktu(...)zabezpieczając nagrania z kamer monitoringu. Na nagraniu rozpoznano wizerunek oskarżonegoT. R.prowadzącego do wnętrza(...)skradziony rowermarki K.(w dniu 25 czerwca o ok. godz. 18:38). protokół oględzin nagrania z monitoringu lombardu + płyta i załączniki k. 17 k. 32 - 35 notatki urzędowe k. 18 - 19 T. R.początkowo – w toku postępowania przygotowawczego – przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, opisując szczegółowo zarówno okoliczności kradzieży, jak i próby sprzedaży skradzionego mienia w lombardzie. Oskarżony wyjaśnił, że do bloku wszedł przypadkiem, żeby wypić „setkę”, a gdy ujrzał rower, postanowił go zabrać i zarobić trochę pieniędzy. Odwiedził trzy(...)ale we wszystkich punktach odmówiono przyjęcia roweru (w tym w(...)przyul. (...)). Po jakimś czasieT. R.usłyszał plotki, że ktoś szuka roweru i powiadomił policję. W konsekwencji oskarżony wystraszył się i porzucił rower za boiskami treningowymi(...). wyjaśnienia oskarżonego - częściowo k. 24 – 25 1. T. R. Przestępstwo zart. 278 § 1 k.k.w zw. zart. 12 § 2 k.k.w zw. zart. 64 § 1 k.k.polegające na tym, że oskarżony od 28 czerwca 2022r. do 19 sierpnia 2022r. w miejscowościB., woj.(...), z terenu placówek handlowych(...)przyul. (...)przyul. (...)oraz(...)przyul. (...), działając w krótkich odstępach czasu w podobny sposób popełnił umyślne wykroczenia przeciwko mieniu, dokonując zaboru w celu przywłaszczenia artykułów spożywczych i przemysłowych, powodując straty o łącznej wartości 950,95 zł na szkodę w/w podmiotów, co uzasadnia odpowiedzialność za przestępstwo, przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne, Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione Dowód Numer karty Funkcjonariusze KPP wB.prowadzili czynności wyjaśniające w sprawie tzw. kradzieży sklepowych dokonanych przezT. R.w okresie od 28 czerwca 2022 roku do 19 sierpnia 2022 roku na terenie takich sklepów jak(...)L.oraz(...). notatka urzędowa k. 63 W dniu 29 czerwca 2022 roku około godziny 17:50 pracowniksklepu (...)przyul. (...)wB.,K. S.dokonał ujęcia mężczyzny, który w dniu poprzednim o godzinie 07:54 ukradł z niniejszego sklepu butelkę alkoholuB.o pojemności 0,7 litra. K. S.rozpoznał go jako sprawcę, którego widział na nagraniu z monitoringu z dnia 28 czerwca 2022 roku. Po ujęciu mężczyznyK. S.powiadomił patrol policji. Funkcjonariusze po przyjeździe na miejsce zdarzenie wylegitymowali mężczyznę, którym okazał sięT. R.. protokół oględzin nagrania monitoringu zesklepu (...)+ płyta k. 68 - 70 notatka urzędowa k. 64 zeznania świadkaK. S. k. 65 – 66 k. 300 W dniu 05 sierpnia 2022 roku około godz. 08:55 funkcjonariusze policji udali się dosklepu (...)naul. (...)wB., gdzie według zgłoszenia pracownika dwóch mężczyzn dokonało kradzieży czekolad na łączną kwotę 19,96 złotych w ten sposób, ze schowali oni artykuły spożywcze do plecaka, po czym minęli linię kas, nie płacąc za produkty. Pracownik sklepuK. W.ujął w/w mężczyzn i powiadomił policję. Towar powrócił do dalszej sprzedaży. Funkcjonariusze policji po dotarciu na miejsce zdarzenia wylegitymowali sprawcę kradzieży, którym okazał się oskarżonyT. R.. notatka urzędowa wraz z protokołem zdarzenia zesklepu (...) k. 71 - 72 zeznania świadkaK. W. k. 88 – 89 k. 299 - 300 W dniu 21 lipca 2022 roku około godziny 10:31 wsklepie (...)przyul. (...)wB.oskarżonyT. R.dokonał kradzieży tarczy(...) (...)o wartości 189 złotych. Mężczyzna przyszedł do sklepu od strony galerii, z wieszaka regałowego na dziale narzędzi wziął tarczę i stojąc za regałem, ukrył ją pod koszulkę. Około godziny 10:33 opuścił on sklep, nie płacąc za towar, a następnie udał się w kierunku parkingu przy galerii, do pojazdu markiC. (...). Samochód ten został pożyczony od byłej żonyM. Z.przezŁ. Z., który to podwiózł kolegęT.(...)R.. Kradzież z dnia 21 lipca 2022 roku została zarejestrowana na nagraniu z kamer monitoringu w sklepie(...)W toku czynności wyjaśniających prowadzonych przez KPP wB.funkcjonariusze rozpoznali zaś na nagraniu monitoringu znanego z innych kradzieży sprawcę: oskarżonegoT. R.. W dniu 01 sierpnia 2022 roku inspektor ds. ochrony sklepu(...)D. S.ujawniła na nagraniu z kamery monitoringu, że w dniu 26 lipca 2022 roku około godziny 20:22 do sklepu weszło dwóch mężczyzn. Jeden z nich w wieku około 30 lat, w pomarańczowej bluzie, jeansach i kaszkiecie, na dziale narzędzi zdjął z wieszaka regałowego szczypce o wartości 187 złotych, które ukrył pod bluzą. Następnie o godzinie 20:26 opuścił sklep, nie płacąc za towar. Po chwili ze sklepu wyszedł także drugi mężczyzna z pustym koszykiem. Obaj udali się do zaparkowanego na parkingu przed(...)pojazdu markiP. (...)((...)) w kolorze srebrnym o numerze rejestracyjnym(...). W toku czynności wyjaśniających prowadzonych przez KPP wB.funkcjonariusze rozpoznali na nagraniu monitoringu znanego z innych kradzieży sprawcę: oskarżonegoT. R.. W dniu 18 sierpnia 2022 roku inspektor ds. ochrony sklepu(...)D. S.ujawniła na nagraniu z kamery monitoringu, że w dniu 17 sierpnia 2022 roku o godzinie 15:30 do sklepu weszło dwóch mężczyzn. Jeden z nich w wieku około 30 lat, w czapce z daszkiem, na dziale narzędzi zdjął z haków regałowych klucze płasko-oczkowe 12 szt. 8-19 mm o wartości 229 złotych, których komplet ukrył pod koszulkę. Następnie obaj mężczyźni udali się do wyjścia i opuścili sklep o godzinie 15:37, nie płacąc za zabrany towar. W toku czynności wyjaśniających prowadzonych przez KPP wB.funkcjonariusze rozpoznali na nagraniu monitoringu znanego z innych kradzieży sprawcę: oskarżonegoT. R.. Towarzyszył mu również znany funkcjonariuszom z wizerunkuA. P.. W dniu 19 sierpnia 2022 roku około godziny 19:35 funkcjonariusze policji udali się do sklepu(...)przyul. (...)wB., gdzie według zgłoszenia pracownika dokonano kradzieży. Mężczyzna schował towary o wartości 258 złotych (obcinaki, szczypce) w kieszeniach spodni, po czym minął linie kas, nie płacąc za produkty. PracownikB. G.ujął wymienionego mężczyznę i powiadomił patrol policji. Towar nieuszkodzony powrócił do dalszej sprzedaży. Funkcjonariusze policji po dotarciu na miejsce zdarzenia wylegitymowali sprawcę kradzieży, którym okazał się oskarżonyT. R.. notatka urzędowa wraz z zawiadomieniem i dokumentacją zesklepu (...) k. 73 - 84 płyta z nagraniem monitoringu zesklepu (...)+ zdjęcia i notatka urzędowa k. 85 - 86 zawiadomienie i dokumentacja ze sklepu(...)wraz z płytą z nagrania z monitoringu i zdjęciami k. 96 - 109 zawiadomienie i dokumentacja ze sklepu(...)wraz z płytą z nagrania z monitoringu i zdjęciami k. 111 - 122 protokoły oględzin nagrań z monitoringu ze sklepu(...) k. 126 - 130 zawiadomienie i dokumentacja ze sklepu(...)wraz z płytą z nagrania z monitoringu i zdjęciami k. 136 - 145 zeznania świadkaD. S. k. 92 – 93 k. 123 - 124 k. 299 zeznania świadkaM.Związek k. 146 - 147 k. 300 zeznania świadkaŁ. Z. k. 149 - 150 k. 300 T. R.początkowo – na etapie postępowania przygotowawczego – przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu wyjaśnienia oskarżonego - częściowo k. 164 - 165 T. R.nie cierpi na chorobę(...). Wykazuje inne zakłócenie czynności postaci psychicznych pod postacią(...), niemające jednak wpływu na zrozumienie norm prawnych oraz konsekwencji za ich nieprzestrzeganie. W chwili popełnienia zarzucanych mu czynów miał prawidłowo zachowaną zdolność rozpoznania ich znaczenia i pokierowania swoim postępowania, a jego poczytalność nie budziła wątpliwości. opinia(...) k. 182 - 183 OskarżonyT. R.był w przeszłości wielokrotnie karany sądownie, w tym za przestępstwa przeciwko mieniu. Wyrokiem łącznym Sądu Okręgowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 11 stycznia 2021 roku w sprawie II K 99/20 wymierzono mu karę łączną 5 lat pozbawienia wolności, którą odbywał od dnia 06 marca 2018 roku godz. 09:30 do dnia 09 września 2022 roku godz. 09:30. Węzłem kary łącznej wymierzonej wyrokiem w sprawie II K 99/20 została objęta kara łączna pozbawienia wolności orzeczona wyrokiem łącznym Sądu Okręgowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 27 sierpnia 2019 roku w sprawie II K 122/18, zmienionego następnie wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 12 grudnia 2019 roku w sprawie II AKa 329/19. Wyrokiem łącznym Sądu Okręgowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 27 sierpnia 2019 roku w sprawie II K 122/18 połączono natomiast skazanemuT. R.m. in. wiele jednostkowych kar pozbawienia wolności (w wymiarach 6 miesięcy i powyżej) orzeczonych za przestępstwa przeciwko mieniu, chociażby oszustwa kwalifikowane zart. 286 § 1 k.k.(np. Sądu Rejonowego w Bełchatowie w sprawie II K 530/18). odpisy wyroków: SA w Łodzi II AKa 329/19, wyroku łącznego SO w Piotrkowie Tryb. II K 122/18, SO w Piotrkowie Tryb. II K 99/20 – wraz z obliczeniem kary k. 39 - 46 odpisy wyroków: wyroku łącznego SR w Bełchatowie II K 150/15, wyroku SO w Piotrkowie Tryb. IV Ka 609/15 – wraz z obliczeniem kary k. 48 - 54 karta karna k. 203 - 210 1.2 Fakty uznane za nieudowodnione Lp. Oskarżony Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano) 1. T. R. Wykroczenie z art. 119 § 1 k.w. polegające na tym, żeT. R.w dniu 25 czerwca 2022 roku, z terenu klatki schodowej w bloku mieszkalnym(...)naos. (...)wB., woj.(...), zabrał w celu przywłaszczenia rower marki(...), o wartości 650 złotych, czym działał na szkodęG. N.. Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione Dowód Numer karty - przekazanie oskarżonemuT. R.roweru marki(...)przez kolegęP. L., - brak świadomości oskarżonego, że rower pochodzi z kradzieży, - przyznanie się do winy na etapie postępowania przygotowawczego pod wpływem środków odurzających, - brak dokonania czynu zabronionego wyjaśnienia oskarżonego - częściowo k. 297 - 298 1. T. R. Przestępstwo zart. 278 § 1 k.k.w zw. zart. 12 § 2 k.k.w zw. zart. 64 § 1 k.k.polegające na tym, że oskarżony od 28 czerwca 2022r. do 19 sierpnia 2022r. w miejscowościB., woj.(...), z terenu placówek handlowych(...)przyul. (...)przyul. (...)oraz(...)przyul. (...), działając w krótkich odstępach czasu w podobny sposób popełnił umyślne wykroczenia przeciwko mieniu, dokonując zaboru w celu przywłaszczenia artykułów spożywczych i przemysłowych, powodując straty o łącznej wartości 950,95 zł na szkodę w/w podmiotów, co uzasadnia odpowiedzialność za przestępstwo, przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne, Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione Dowód Numer karty - porzucenie towarów na skutek uwag kolegów w sklepie, - przyznanie się do winy na etapie postępowania przygotowawczego pod wpływem środków odurzających, - brak dokonania czynu zabronionego wyjaśnienia oskarżonego - częściowo k. 297 - 298 2 OCena DOWOdów 2.1 Dowody będące podstawą ustalenia faktów Lp. faktu z pkt 1.1 Dowód Zwięźle o powodach uznania dowodu 1.1.1. notatka urzędowa Niekwestionowany dokument sporządzony przez uprawniony podmiot w ramach jego kompetencji. 1.1.1. dowód zakupu, karta gwarancyjna i zdjęcie roweru Dokumenty prywatne, niebudzące wątpliwości, niepodważane przez żadną ze stron zarówno co do autentyczności, jak i zawartych w nich treści. 1.1.1. protokół oględzin nagrania z monitoringu lombardu + płyta i załączniki Niekwestionowane dokumenty sporządzone przez uprawniony podmiot w ramach jego kompetencji. 1.1.1. notatki urzędowe Niekwestionowane dokumenty sporządzone przez uprawniony podmiot w ramach jego kompetencji. 1.1.1. zeznania świadkaG. N. Spójne, zrozumiałe, konsekwentne, zgodne z doświadczeniem życiowym, nadto korespondujące z pozostałym zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym, zwłaszcza w postaci zgromadzonych w toku postępowania dokumentów. Zeznania wymienionego nie były nacechowane tendencją do konfabulacji czy koloryzowania zdarzeń celem próby wywarcia wpływu na wynik procesu. Świadek wskazywał wyraźnie na okoliczności, których nie pamięta bądź których nie jest pewien, nie uzupełniał również zeznań dopowiedzeniami, których nie potrafiłby wyjaśnić ani rozwinąć. Dodatkowo wskazać należy, że świadek jest osobą obcą dla oskarżonego, a w konsekwencji nie miał żadnych powodów, aby pomawiać go o popełnienie czynu zabronionego bądź zeznawać nieprawdę na jego niekorzyść. 1.1.2. notatki urzędowe Niekwestionowane dokumenty sporządzone przez uprawniony podmiot w ramach jego kompetencji. 1.1.2. protokół oględzin nagrania monitoringu ze sklepu(...)+ płyta Wiarygodne dokumenty, niekwestionowane przez strony tak co do ich autentyczności, jak i treści. 1.1.2. notatka urzędowa wraz z protokołem zdarzenia ze sklepu(...) Wiarygodne dokumenty, niekwestionowane przez strony tak co do ich autentyczności, jak i treści. 1.1.2. notatka urzędowa wraz z zawiadomieniem i dokumentacją ze sklepu(...) Wiarygodne dokumenty, niekwestionowane przez strony tak co do ich autentyczności, jak i treści. 1.1.2. płyta z nagraniem monitoringu ze sklepu(...)+ zdjęcia i notatka urzędowa Wiarygodne dokumenty, niekwestionowane przez strony tak co do ich autentyczności, jak i treści. 1.1.2. zawiadomienie i dokumentacja ze sklepu(...)wraz z płytą z nagrania z monitoringu i zdjęciami Wiarygodne dokumenty, niekwestionowane przez strony tak co do ich autentyczności, jak i treści. 1.1.2. zawiadomienie i dokumentacja ze sklepu(...)wraz z płytą z nagrania z monitoringu i zdjęciami Wiarygodne dokumenty, niekwestionowane przez strony tak co do ich autentyczności, jak i treści. 1.1.2. protokoły oględzin nagrań z monitoringu ze sklepu(...) Wiarygodne dokumenty, niekwestionowane przez strony tak co do ich autentyczności, jak i treści. 1.1.2. zawiadomienie i dokumentacja ze sklepu(...)wraz z płytą z nagrania z monitoringu i zdjęciami Wiarygodne dokumenty, niekwestionowane przez strony tak co do ich autentyczności, jak i treści. 1.1.1. 1.1.2. odpisy wyroków: SA w Łodzi II AKa 329/19, wyroku łącznego SO w Piotrkowie Tryb. II K 122/18, SO w Piotrkowie Tryb. II K 99/20 – wraz z obliczeniem kary Niekwestionowane, niebudzące wątpliwości dokumenty urzędowe sporządzone przez uprawniony podmiot w ramach jego kompetencji. 1.1.1. 1.1.2. odpisy wyroków: wyroku łącznego SR w Bełchatowie II K 150/15, wyroku SO w Piotrkowie Tryb. IV Ka 609/15 – wraz z obliczeniem kary Niekwestionowane, niebudzące wątpliwości dokumenty urzędowe sporządzone przez uprawniony podmiot w ramach jego kompetencji. 1.1.1. 1.1.2. opinia psychiatryczna Pełna, jasna, sporządzona przez podmiot dysponujący fachową wiedzą, zgodnie wymogami proceduralnymi – przez dwóch biegłych psychiatrów; w konsekwencji stanowiła wiarygodne źródło dowodowe. 1.1.1. 1.1.2. karta karna Dokument wiarygodny, niekwestionowany przez strony, potwierdzający uprzednią wielokrotną karalność oskarżonego. 1.1.2. zeznania świadkaK. S. Spójne, zrozumiałe, konsekwentne, zgodne z doświadczeniem życiowym, nadto korespondujące z pozostałym zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym, zwłaszcza w postaci zgromadzonych w toku postępowania dokumentów. Zeznania wymienionego nie były nacechowane tendencją do konfabulacji czy koloryzowania zdarzeń celem próby wywarcia wpływu na wynik procesu. Świadek wskazywał wyraźnie na okoliczności, których nie pamięta bądź których nie jest pewien, nie uzupełniał również zeznań dopowiedzeniami, których nie potrafiłby wyjaśnić ani rozwinąć. Dodatkowo wskazać należy, że świadek jest osobą obcą dla oskarżonego, a w konsekwencji nie miał żadnych powodów, aby pomawiać go o popełnienie czynu zabronionego bądź zeznawać nieprawdę na jego niekorzyść. 1.1.2. zeznania świadkaK. W. Spójne, zrozumiałe, konsekwentne, zgodne z doświadczeniem życiowym, nadto korespondujące z pozostałym zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym, zwłaszcza w postaci zgromadzonych w toku postępowania dokumentów. Zeznania wymienionego nie były nacechowane tendencją do konfabulacji czy koloryzowania zdarzeń celem próby wywarcia wpływu na wynik procesu. Świadek wskazywał wyraźnie na okoliczności, których nie pamięta bądź których nie jest pewien, nie uzupełniał również zeznań dopowiedzeniami, których nie potrafiłby wyjaśnić ani rozwinąć. Dodatkowo wskazać należy, że świadek jest osobą obcą dla oskarżonego, a w konsekwencji nie miał żadnych powodów, aby pomawiać go o popełnienie czynu zabronionego bądź zeznawać nieprawdę na jego niekorzyść. 1.1.2. zeznania świadkaD. S. Spójne, zrozumiałe, konsekwentne, zgodne z doświadczeniem życiowym, nadto korespondujące z pozostałym zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym, zwłaszcza w postaci zgromadzonych w toku postępowania dokumentów. Zeznania wymienionej nie były nacechowane tendencją do konfabulacji czy koloryzowania zdarzeń celem próby wywarcia wpływu na wynik procesu. Świadek wskazywała wyraźnie na okoliczności, których nie pamięta bądź których nie jest pewna, nie uzupełniała również zeznań dopowiedzeniami, których nie potrafiłaby wyjaśnić ani rozwinąć. Dodatkowo wskazać należy, że świadek jest osobą obcą dla oskarżonego, a w konsekwencji nie miała żadnych powodów, aby pomawiać go o popełnienie czynu zabronionego bądź zeznawać nieprawdę na jego niekorzyść. 1.1.2. zeznania świadkaM. Z. Zeznania spójne, niebudzące wątpliwości. Jakkolwiek sąd ocenił je jako wiarygodne, posłużyły one ustaleniu faktów wyłącznie w zakresie wypożyczenia przez świadkaM. Z.byłemu mężowiŁ. Z.samochodu markiC. (...)w dniu 21 lipca 2022 roku. 1.1.2. zeznania świadkaŁ. Z. Zeznania spójne, niebudzące wątpliwości. Jakkolwiek sąd ocenił je jako wiarygodne, posłużyły one ustaleniu faktów wyłącznie w zakresie podwiezienia oskarżonegoT. R.w okolice sklepu(...)w dniu 21 lipca 2022 roku przez kierującego pojazdem markiC. (...)świadkaŁ. Z.. k. 24 – 25 k. 164 - 165 wyjaśnienia oskarżonego - częściowo Sąd za wiarygodne uznał wyjaśnieniaT. R.składane na etapie postępowania przygotowawczego, w których to oskarżony przyznał się do popełnienia wszystkich zarzucanych mu czynów. Wyjaśnienia te w pełni korespondowały bowiem z pozostałymi dowodami zgromadzonymi w toku postępowania – w przeciwieństwie do wyjaśnień składanych przezT. R.przed sądem, do czego sąd odniósł się szerzej przy ocenie dowodów nieuwzględnionych przy ustaleniu faktów. 2.2 Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów) Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2 Dowód Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu - (k. 10 – 11) protokół przeszukania Bez znaczenia dla ustalenia stanu faktycznego sprawy. Protokół dotyczy czynności przeszukania dokonanej u osoby, którą początkowo błędnie zidentyfikowano jako sprawcę kradzieży roweru. - (k. 12) notatka urzędowa Bez znaczenia dla ustalenia stanu faktycznego sprawy. Notatka dotyczy ustaleń co do osoby, którą początkowo błędnie zidentyfikowano jako sprawcę kradzieży roweru. - (k. 316) zeznania świadkaM. R. Irrelewantne dla merytorycznego rozstrzygnięcia sprawy. Świadek nie miał żadnej wiedzy na temat kradzieży sklepowej dokonanej przez oskarżonegoT. R.. Nadto kradzież ta została zarejestrowana na nagraniu z kamery monitoringu. - (k. 345 – 346) zeznania świadkaJ. J. Irrelewantne dla merytorycznego rozstrzygnięcia sprawy. Świadek nie miał żadnej wiedzy na temat rzekomego przekazania oskarżonemuT. R.roweru przezP. L.. - (k. 316) zeznania świadkaP. L. Doręczenie wezwania przez KPP wB.okazało się niemożliwe ze względu na śmierć świadka. Wniosek dowodowy obrońcy o jego przesłuchanie został cofnięty na rozprawie w dniu 19 października 2023 roku. - (k. 329) zeznania świadkaA. P. Na rozprawie w dniu 09 listopada 2023 roku, na podstawieart. 170 § 1 pkt 4 k.p.k., sąd oddalił wniosek obrońcy o dopuszczenie dowodu z zeznań świadkaA. P.z uwagi na to, iż przeprowadzenie dowodu okazało się niemożliwe (brak danych umożliwiających ustalenie tożsamości oraz adresu pobytu świadka; mimo prób ustalenia takowych za pośrednictwem KPP wB.). 1.2.1. 1.2.2. wyjaśnienia oskarżonego - częściowo Wyjaśnienia złożone przez oskarżonego w toku rozprawy sąd uznał za niewiarygodną, nieprzekonującą linię obrony, przyjętą wyłącznie z powodu chęci uniknięcia przez sprawcę odpowiedzialności karnej. Sąd przy ocenie ww. wyjaśnień miał na względzie nie tylko fakt, że na etapie postępowania przygotowawczegoT. R.przyznał się do popełnienia wszystkich zarzucanych mu czynów, ale również i to, że przygotowana przez niego w celu obrony wersja wydarzeń nie została potwierdzona przez żadnego ze świadków, o których przesłuchanie oskarżony wnioskował wraz ze swoim obrońcą. Zarówno twierdzeniaT. R.o tym, jakoby rower marki(...)został mu przekazany przez kolegęP. L., jak i wskazanie, że część towarów na skutek uwag znajomych porzucił na regałach w okradanych sklepach nie znalazły potwierdzenia w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym. Co do wyjaśnień w kwestii kradzieży roweru: podkreślić należy, że gdybyT. R.nie był jej sprawcą, nie potrafiłby tak szczegółowo i wyczerpująco opisać okoliczności kradzieży (miejsce, motyw, sposób) oraz próby sprzedaży roweru w lombardzie. Natomiast wyjaśnieniom co do tzw. „kradzieży sklepowych” przeczyły zeznania świadków oraz nagrania z kamer monitoringu. 3 PODSTAWA PRAWNA WYROKU Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Oskarżony ☒ 3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem 2. T. R. Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej W świetle ustalonego stanu faktycznego, nie budziło wątpliwości sądu to, iż oskarżony dopuścił się sześciu umyślnych wykroczeń przeciwko mieniu pod postacią tzw. "kradzieży sklepowych". Zachowanie wymienionego w dniach 28 czerwca, 21 lipca, 01 sierpnia, 05 sierpnia18 sierpnia oraz 19 sierpnia 2022 roku wypełniło wszelkie znamiona czynu określonego w art. 119 § 1 k.w.T. R.we wskazanych powyżej dniach, w sklepach sieci(...)L.oraz(...)ukradł bowiem mienie o łącznej wartości 950,95 złotych, działając na szkodę podmiotów(...) S.A.,(...) Sp. z o.o.oraz(...) Sp. z o.o.Pojęcie "kradzieży" cudzej rzeczy ruchomej należy w tym aspekcie rozumieć w sposób tożsamy do przestępstwa kradzieży zart. 278 § 1 k.k, zgodnie z którym kto zabiera w celu przywłaszczenia cudzą rzecz ruchomą, podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5. Czynność sprawcza oskarżonego polegała na schowaniu towarów pod ubranie lub do plecaka i opuszczeniu z nimi sklepu bez uiszczenia zapłaty, czyli dokonaniu zaboru mienia wyrażającego się w wyjęciu cudzych rzeczy ruchomych spod władania właścicieli i przejęciu ich we własne władztwo. Oskarżony nadto dokonał zaboru skradzionych przedmiotów w celu przywłaszczenia, bowiem następnie postąpił z nienależącymi do nich rzeczami jak właściciel. Wykroczenia zostały popełnione przez oskarżonego w krótkich odstępach czasu (okres niecałych 2 miesięcy, od 28 czerwca 2022 roku do 19 sierpnia 2022 roku) w podobny sposób, czyli poprzez schowanie towaru sklepowego pod odzieżą oraz opuszczenie sklepu bez zapłaty. Wartość skradzionego mienia wyniosła zaś kwotę ponad 800 złotych, co uzasadniało odpowiedzialność oskarżonego za przestępstwo kwalifikowane wedługart. 278 § 1 k.k.w zw. zart. 12 § 2 k.k. Sąd przyjął również, że oskarżony dopuścił się popełnienia zarzuconego mu czynu w warunkach powrotu do przestępstwa, tj. recydywy podstawowej. Zgodnie zart. 64 § 1 k.k.taka sytuacja zachodzi, gdy sprawca skazany za przestępstwo umyślne na karę pozbawienia wolności popełnia w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary umyślne przestępstwo podobne do przestępstwa, za które był już skazany. W okolicznościach rozpoznawanej sprawy oskarżony dopuścił się popełnienia zarzucanego mu czynu przed upływem pięciu lat po odbyciu kary pozbawienia wolności w rozmiarze co najmniej 6 miesięcy orzeczonej za podobne przestępstwo umyślne. Wyrokiem łącznym Sądu Okręgowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 11 stycznia 2021 roku w sprawie II K 99/20 wymierzono mu karę łączną 5 lat pozbawienia wolności, którą odbywał od dnia 06 marca 2018 roku godz. 09:30 do dnia 09 września 2022 roku godz. 09:30. Węzłem kary łącznej wymierzonej wyrokiem w sprawie II K 99/20 została objęta kara łączna pozbawienia wolności orzeczona wyrokiem łącznym Sądu Okręgowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 27 sierpnia 2019 roku w sprawie II K 122/18, zmienionego następnie wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 12 grudnia 2019 roku w sprawie II AKa 329/19. Wyrokiem łącznym Sądu Okręgowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 27 sierpnia 2019 roku w sprawie II K 122/18 połączono natomiast skazanemuT. R.m. in. wiele jednostkowych kar pozbawienia wolności (w wymiarach 6 miesięcy i powyżej) orzeczonych za przestępstwa przeciwko mieniu, chociażby oszustwa kwalifikowane zart. 286 § 1 k.k.(np. wyrok Sądu Rejonowego w Bełchatowie w sprawie II K 530/18). W świetleart. 115 § 3 k.k.przestępstwami podobnymi są przestępstwa należące do tego samego rodzaju; przestępstwa z zastosowaniem przemocy lub groźby jej użycia albo przestępstwa popełnione w celu osiągnięcia korzyści majątkowej uważa się za przestępstwa podobne. W niniejszej sprawie nie budziło wątpliwości sądu, iż przypisany oskarżonemu czyn jest przestępstwem podobnym do opisywanych powyżej przestępstw. Wszystkie te przestępstwa zostały bowiem umieszczone przez ustawodawcę w jednymrozdziale XXXV Kodeksu karnego, są czynami zabronionymi wymierzonymi przeciwko mieniu i chronią to samo dobro prawne w postaci prawa własności i posiadania rzeczy. Tym samym uzasadnionym było zakwalifikowanie zachowania oskarżonego zart. 278 § 1 k.k.w zw. zart. 12 § 2 k.k.w zw. zart. 64 § 1 k.k. ☒ 3.2. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem 1. T. R. Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej Co do czynu przypisanegoT. R.w punkcie 1. wyroku, aktualnie pozostają wszelkie rozważania dotyczące pojęcia kradzieży mienia poczynione co do czynu z punktu 2. Czynność sprawcza oskarżonego z dnia 28 czerwca 2022 roku polegała na kradzieży roweru marki(...)naos. (...)z korytarza w bloku(...)przed wejściem do mieszkania(...)na szkodęG. N., czyli dokonaniu zaboru mienia wyrażającego się w wyjęciu cudzej rzeczy ruchomej spod władania właściciela i przejęciu ich we własne władztwo. Oskarżony nadto dokonał zaboru skradzionego przedmiotu w celu przywłaszczenia, bowiem następnie postąpił z nienależącą do niego rzeczą jak właściciel, próbując sprzedać ją w lombardzie. Sąd dokonał jedynie zmiany kwalifikacji prawnej zarzucanego oskarżonemu czynu z uwagi na tzw. kontrawencjonalizację. Wskutek nowelizacji ustawy, która weszła w życie w dniu 01 października 2023 roku, podniesiona została bowiem wartość progu decydującego o zakwalifikowaniu czynu jako przestępstwa kradzieży bądź wykroczenia kradzieży z kwoty 500 złotych do kwoty 800 złotych. Mając na względzie to, żeT. R.dokonał kradzieży roweru o wartości 650 złotych, popełniony przez niego czyn należało zatem zakwalifikować jako wykroczenie z art. 119 § 1 k.w. Dodać przy tym należy, że sąd nie znalazł podstaw do zakwalifikowania niniejszego wykroczenia wraz z innymi w ramach jednego czynu zart. 278 § 1 k.k.w zw. zart. 12 § 2, ato z powodu zupełnie innych okoliczności oraz sposobu działania sprawcy, wyraźnie różniących się od kradzieży sklepowych przypisanych oskarżonemu w punkcie 2. wyroku. ☐ 3.3. Warunkowe umorzenie postępowania Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania ☐ 3.4. Umorzenie postępowania Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania ☐ 3.5. Uniewinnienie Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia 4 KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne iśrodki związane z poddaniem sprawcy próbie Oskarżony Punkt rozstrzygnięciaz wyroku Punkt z wyroku odnoszący siędo przypisanego czynu Przytoczyć okoliczności T. R. 1. 1. Na podstawie art. 119 § 1 k.w. sąd wymierzył oskarżonemuT. R.karę 30 dni aresztu. Sąd zadecydował w tym przypadku o orzeczeniu kary o charakterze izolacyjnym, nadto w maksymalnym wymiarze, mając na względzie uprzednią wielokrotną karalność oskarżonego zarówno za wykroczenia, jak i przestępstwa przeciwko mieniu. W ocenie sądu jedynie kara aresztu może wywrzeć na sprawcy jakikolwiek resocjalizacyjno-prewencyjny wpływ. Przy wymiarze kary za wykroczenie sąd kierował się także okolicznościami opisanymi szerzej poniżej, przy wymiarze kary za przestępstwo zart. 278 § 1 k.k.w zw. zart. 12 § 2 k.k. T. R. 2. 2. Na podstawieart. 278 § 1 k.k.sąd wymierzył oskarżonemuT. R.karę 10 miesięcy pozbawienia wolności. Zgromadzony w postępowaniu materiał dowodowy nie dał podstaw do kwestionowania zdolności rozpoznania przez oskarżonego znaczenia czynu i pokierowania swoim postępowaniem. W świetle opinii psychiatrycznejT. R.wykazuje inne zakłócenie czynności psychicznych pod postacią uzależnienia mieszanego, niemające jednak wpływu na zrozumienie norm prawnych oraz konsekwencji za ich nieprzestrzeganie Oskarżony w chwili popełnienia przypisanych mu czynów miał zachowaną zdolność rozpoznania ich znaczenia i pokierowania swoim postępowaniem. Oskarżony działał więc świadomie, z pełną premedytacją; dopuścił się popełnienia przypisanego mu czynu w zamiarze bezpośrednim, kierowany wyłącznie chęcią finansowego zysku, nie bacząc na konsekwencje swojego zachowania. Sąd zaś nie dopatrzył się żadnych okoliczności, które mogłyby umniejszać jego stopień winy. Stopień społecznej szkodliwości popełnionego przez oskarżonego czynu sąd uznał za umiarkowany, mając na względzie nie tylko przeciętną wartość skradzionego mienia (niewiele ponad próg przepołowienia przestępstwa i wykroczenia kradzieży), ale również typowy sposób działania sprawcy w przypadku tzw. kradzieży sklepowych, niewykraczający w żadnej mierze poza charakterystykę znamion określonych wart. 278 § 1 k.k. Nie bez znaczenia dla wymiaru kary pozostawał natomiast fakt, że oskarżony swoim zachowaniem naruszył podstawowe normy społeczne, po raz kolejny dopuszczając się przestępstwa przeciwko mieniu, mimo że odbywał on już karę pozbawienia wolności orzeczoną za przestępstwa podobne. Jako okoliczności obciążające sąd przyjął zatem uprzednią, wielokrotną karalność sprawcy, który nadto dopuścił się popełnienia czynu w warunkach recydywy podstawowej. Mając na względzie wszystkie powyższe okoliczności, kierując się zarazem dyrektywami wymiaru kary określonymi wart. 53 § 1 i 2 k.k., sąd doszedł do przekonania że wyłącznie bezwzględna kara pozbawienia wolności ma szansę wywrzeć na oskarżonym jakikolwiek wpływ. Zachowanie oskarżonego wyraźnie wskazuje na lekceważący stosunek względem prawa, który nie uległ zmianie nawet po poprzednio odbywanej przez niego karze pozbawienia wolności. W konsekwencji, za adekwatną wobec stopnia społecznej szkodliwości czynu oraz stopnia zawinienia sąd uznał karę 10 miesięcy pozbawienia wolności. T. R. 3. 1. Na podstawie art. 119 § 4 k.w. sąd zasądził odT. R.na rzecz pokrzywdzonegoG. N.kwotę 650 złotych tytułem obowiązku zwrotu równowartości ukradzionego mienia. Z uwagi na to, że pokrzywdzony nie odzyskał skradzionego roweru, sąd zasądził na jego rzecz od sprawcy równowartość utraconego mienia. T. R. 4. 2. Na podstawieart. 46 § 1 k.k.sąd zasądził od oskarżonegoT. R.kwotę 67,99 złotych na rzecz(...) S.A.oraz kwotę 605 złotych na rzecz(...) Sp. z o.o.tytułem obowiązku naprawienia wyrządzonej przestępstwem szkody. Przez wzgląd na to, że(...) S.A.oraz(...) Sp. z o.o.wskutek dokonanych przezT. R.kradzieży sklepowych odniosły szkody materialne odpowiednio w kwotach 67,99 złotych oraz 605 złotych, a szkody te nie zostały naprawione przez oskarżonego choćby w części, na podstawieart. 46 § 1 k.k.sąd zasądził od oskarżonego na rzecz pokrzywdzonych ww. kwoty tytułem obowiązku naprawienia wyrządzonej przestępstwem. Sąd wskazuje przy tym, że postanowieniem z dnia 12 lutego 2024 roku dokonano sprostowania omyłkowo określonych w niniejszym punkcie wyroku pokrzywdzonych podmiotów poprzez wpisanie(...) S.A.” w miejsce słów(...) S.A.” oraz(...) Sp. z o.o.” w miejsce słów(...) Sp. z o.o.”. 5 Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU Oskarżony Punkt rozstrzygnięciaz wyroku Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu Przytoczyć okoliczności 6 inne zagadnienia W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę 7 KOszty procesu Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Przytoczyć okoliczności 5. W świetle wydanego w dniu 20 grudnia 2022 roku w sprawie o sygn. akt SK 78/21 wyroku Trybunału Konstytucyjnego, sąd zasądził na rzecz adwokatG. T.kwotę 1653,12 złotych tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu, której to wysokość – wliczając należny podatek Vat - ustalona została w oparciu o § 11 ust. 2 pkt 3 w zw. z § 17 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie (z uwzględnieniem czterech merytorycznych terminów rozprawy). 6. Z uwagi na to, że wobec oskarżonegoT. R.wyrokiem orzeczono bezwzględną karę pozbawienia wolności, która uniemożliwi mu osiąganie dochodów z pracy zarobkowej, sąd uznał iż obowiązek uiszczenia kosztów sądowych w sprawie byłby dla niego zbyt uciążliwy. W konsekwencji, na podstawieart. 624 § 1 k.p.k., zwolnił oskarżonego od ich poniesienia, w całości przejmując je na rachunek Skarbu Państwa. 7 Podpis

15/251505/0001006/K

Sąd Rejonowy w Bełchatowie

II Wydział Karny

155515300004521_IX_U_000261_2023_Uz_2023-12-28_001

IX U 261/23

2023-12-28 01:00:00.0 CET

2024-01-15 17:30:05.0 CET

2024-02-23 04:08:58.0 CET

15551530

4521

REGULATION, REASON

UZASADNIENIE Decyzją z dnia 3 kwietnia (...) r., znak (...) (...) (...) . (...) - (...) , Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w K. odmówił A. S. prawa do zasiłku chorobowego za okres od 28 marca do 30 marca (...) r. wskazując, że nie stawiła się na badanie wyznaczone przez lekarza orzecznika ZUS na dzień 27 marca (...) r. i w ten sposób utrudniła sprawdzenie prawidłowości orzeczonej czasowej niezdolności do pracy oraz prawidłowości wystawionego zaświadczenia lekarskiego seria (...) . W konsek

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Klaudia Suszko" xPublisher="ksuszko" xEditorFullName="Klaudia Suszko" xEditor="ksuszko" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="5" xFlag="published" xVolType="15/551530/0004521/U" xYear="2023" xVolNmbr="000261" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Uzasadnienie+Zarządzenie</xName> <xBlock> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Decyzją z dnia 3 kwietnia <xAnon>(...)</xAnon> r., znak <xAnon> (...)</xAnon><xAnon>(...)</xAnon><xAnon> (...)</xAnon>.<xAnon>(...)</xAnon><xAnon> - (...)</xAnon>, Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w <xAnon>K.</xAnon> odmówił <xAnon>A. S.</xAnon> prawa do zasiłku chorobowego za okres od 28 marca do 30 marca <xAnon>(...)</xAnon> r. wskazując, że nie stawiła się na badanie wyznaczone przez lekarza orzecznika ZUS na dzień 27 marca <xAnon>(...)</xAnon> r. i w ten sposób utrudniła sprawdzenie prawidłowości orzeczonej czasowej niezdolności do pracy oraz prawidłowości wystawionego zaświadczenia lekarskiego <xAnon>seria (...)</xAnon>. W konsekwencji, zaświadczenie lekarskie wystawione na okres od 24 lutego do 30 marca <xAnon>(...)</xAnon> r. utraciło ważność z dniem 27 marca <xAnon>(...)</xAnon> r., w związku z czym od dnia następnego, tj. od 28 marca <xAnon>(...)</xAnon> r. <xAnon>A. S.</xAnon> nie ma prawa do zasiłku chorobowego.</xText> <xText>Decyzją z dnia 7 kwietnia <xAnon>(...)</xAnon> r., znak <xAnon> (...)</xAnon><xAnon>(...)</xAnon><xAnon> (...)</xAnon>.<xAnon>(...)</xAnon><xAnon> - (...)</xAnon>, Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w <xAnon>K.</xAnon> odmówił <xAnon>A. S.</xAnon> prawa do zasiłku chorobowego za okres od 31 marca do 27 kwietnia <xAnon>(...)</xAnon> r. wskazując, że tytuł jej ubezpieczenia chorobowego ustał w dniu 28 lutego <xAnon>(...)</xAnon> r. i powołując się na treść <xLexLink xArt="art. 7;art. 7 ust. 1" xIsapId="WDU19990600636" xTitle="Ustawa z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa" xAddress="Dz. U. z 1999 r. Nr 60, poz. 636">art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby <xBRx></xBRx>i macierzyństwa</xLexLink> (Dz.U. z 2022 r. poz. 1732)</xText> <xText>Od powyższych decyzji odwołała się <xAnon>A. S.</xAnon>, kwestionując ich prawidłowość <xBRx></xBRx>i wskazując, że nie otrzymała korespondencji, z której wynikałaby konieczność poddania się badaniu przez lekarza orzecznika ZUS. O planowanej przez organ kontroli wystawionego jej zaświadczenia lekarskiego dowiedziała się dopiero od pracownika ZUS w <xAnon>Ł.</xAnon> w dniu 27 kwietnia <xAnon>(...)</xAnon> r., czyli w dniu sporządzenia odwołania.</xText> <xText>Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w <xAnon>S.</xAnon> w odpowiedzi na odwołanie wniósł o oddalenie odwołania w całości, wywodząc jak w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.</xText> <xText><xBx>Sąd ustalił następujący stan faktyczny:</xBx></xText> <xText><xAnon>A. S.</xAnon> była zatrudniona w ramach umowy o pracę zawartej na czas określony <xBRx></xBRx>w magazynie spółki akcyjnej <xAnon>D.</xAnon> Polska. Umowa trwała do 28 lutego <xAnon>(...)</xAnon> r. Od 24 lutego <xAnon>(...)</xAnon> r. <xAnon>A. S.</xAnon> była nieprzerwanie niezdolna do pracy przebywała na zwolnieniu lekarskim wystawionym przez lekarza psychiatrę z uwagi na depresję na okres do 30 marca <xAnon>(...)</xAnon> r. Kolejne zwolnienie uzyskała na okres od 31 marca do 27 kwietnia <xAnon>(...)</xAnon> r.</xText> <xText><xBx> <xIx>Niesporne</xIx> </xBx> <xIx>, a nadto: przesłuchanie ubezpieczonej – k. 20v-21v, zaświadczenie lekarskie w aktach zasiłkowych.</xIx></xText> <xText>Zakład Ubezpieczeń Społecznych skierował do <xAnon>A. S.</xAnon> wezwanie na badanie przez lekarza orzecznika ZUS mające na celu kontrolę prawidłowości wystawienia jej zwolnienia lekarskiego. Przesyła zawierająca wezwanie na dzień 27 marca <xAnon>(...)</xAnon> r. została wysłana na adres <xAnon>A. S.</xAnon> 1 marca <xAnon>(...)</xAnon> r. Z informacji na kopercie wynika, że przesyłka była awizowana w dniach 2 i 10 marca <xAnon>(...)</xAnon> r. a następnie w dniu 17 marca <xAnon>(...)</xAnon> r. została zwrócona jako nie podjęta w terminie.</xText> <xText><xBx> <xIx>Niesporne</xIx> </xBx> <xIx>, a nadto: zrzut z ekranu i koperta ze zwrotką w aktach zasiłkowych. </xIx></xText> <xText>W budynku, w którym mieszka <xAnon>A. S.</xAnon>, dochodziło do pomyłek i nieprawidłowości związanych z doręczaniem przesyłek pocztowych. Zdarzało się, że listy były wkładane do skrzynek pocztowych pod złym numerem i w złej klatce lub przesyłki wcale nie były doręczane bądź nie były awizowane w żaden sposób.</xText> <xText><xBx> <xIx>Dowód</xIx> </xBx> <xIx>: zeznania świadka <xAnon>D. K.</xAnon> – k. 20-20v, zeznania świadka <xAnon>M. W.</xAnon> – k. 20v, przesłuchanie ubezpieczonej – k. 20v-21v, koperta – k. 21a .</xIx></xText> <xText><xAnon>A. S.</xAnon> o wezwaniu na badanie kontrolne przez lekarza orzecznika ZUS dowiedziała się dopiero od pracownika ZUS w kwietniu <xAnon>(...)</xAnon> r., nie otrzymała pisma organu rentowego w tej sprawie.</xText> <xText><xBx> <xIx>Dowód</xIx> </xBx> <xIx>: przesłuchanie ubezpieczonej – k. 20v-21v. </xIx></xText> <xText xALIGNx="left"> <xBx>Sąd zważył co następuje:</xBx></xText> <xText>Odwołanie okazało się zasadne.</xText> <xText>Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 6" xIsapId="WDU19990600636" xTitle="Ustawa z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa" xAddress="Dz. U. z 1999 r. Nr 60, poz. 636">art. 6 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa</xLexLink> (Dz.U. z 2022 r. poz. 1732) zasiłek chorobowy przysługuje ubezpieczonemu, który stał się niezdolny do pracy z powodu choroby w czasie trwania ubezpieczenia chorobowego W myśl <xLexLink xArt="art. 7;art. 7 ust. 1" xIsapId="WDU19990600636" xTitle="Ustawa z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa" xAddress="Dz. U. z 1999 r. Nr 60, poz. 636">art. 7 ust. 1</xLexLink> zasiłek chorobowy przysługuje również osobie, która stała się niezdolna do pracy po ustaniu tytułu ubezpieczenia chorobowego, jeżeli niezdolność do pracy trwała bez przerwy co najmniej 30 dni <xBRx></xBRx>i powstała nie później niż w ciągu 14 dni od ustania tytułu ubezpieczenia chorobowego.</xText> <xText>W niniejszej sprawie nie było kwestią sporną, że odwołująca się stała się niezdolna do pracy począwszy od 24 lutego <xAnon>(...)</xAnon> r. i następnie przedkładała zaświadczenia lekarskie o niezdolności do pracy na okres do 27 kwietnia <xAnon>(...)</xAnon> r. Poza sporem leżało również ustanie zatrudnienia <xAnon>A. S.</xAnon> z dniem 28 lutego <xAnon>(...)</xAnon> r. i tym samym ustanie z tym dniem tytułu ubezpieczenia odwołującej się.</xText> <xText>Zgodnie z art. 59 ustawy prawidłowość orzekania o czasowej niezdolności do pracy <xBRx></xBRx>z powodu choroby oraz wystawiania zaświadczeń lekarskich podlega kontroli. Kontrolę wykonują lekarze orzecznicy ZUS. W celu kontroli lekarz orzecznik Zakładu Ubezpieczeń Społecznych może: 1) przeprowadzić badanie lekarskie ubezpieczonego: a) w wyznaczonym miejscu, <xBRx></xBRx>b) w miejscu jego pobytu; 2) skierować ubezpieczonego na badanie specjalistyczne przez lekarza konsultanta Zakładu Ubezpieczeń Społecznych; 3) zażądać od wystawiającego zaświadczenie lekarskie udostępnienia dokumentacji medycznej dotyczącej ubezpieczonego stanowiącej podstawę wydania zaświadczenia lekarskiego lub udzielenia wyjaśnień i informacji w sprawie; <xBRx></xBRx>4) zlecić wykonanie badań pomocniczych w wyznaczonym terminie.</xText> <xText>Zakład Ubezpieczeń Społecznych zawiadamia ubezpieczonego o terminie badania przez lekarza orzecznika Zakładu Ubezpieczeń Społecznych albo przez lekarza konsultanta lub dostarczenia posiadanych wyników badań pomocniczych. Zawiadomienie zawiera informację, że w razie uniemożliwienia badania lub niedostarczenia posiadanych wyników badań <xBRx></xBRx>w wyznaczonym terminie, zaświadczenie lekarskie traci ważność od dnia następującego po tym terminie, a organ wydaje decyzję o braku prawa do zasiłku.</xText> <xText>Zawiadomienie o terminie badania Zakład Ubezpieczeń Społecznych doręcza: <xBRx></xBRx>1) w przypadku ubezpieczonego posiadającego jednocześnie profil informacyjny w systemie teleinformatycznym Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz adres do doręczeń elektronicznych wpisany do bazy adresów elektronicznych, o której mowa w art. 25 ustawy z dnia 18 listopada 2020 r. o doręczeniach elektronicznych - w sposób wskazany w art. 71ab <xLexLink xArt="ust. 1;ust. 1 a" xIsapId="WDU19981370887" xTitle="Ustawa z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 137, poz. 887">ust. 1 i 1a ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych</xLexLink>, 2) przez operatora wyznaczonego <xBRx></xBRx>z wykorzystaniem publicznej usługi hybrydowej, o której mowa w art. 2 pkt 7 ustawy z dnia 18 listopada 2020 r. o doręczeniach elektronicznych, 3) przez operatora pocztowego - w rozumieniu ustawy z dnia 23 listopada 2012 r. - Prawo pocztowe (Dz.U. z 2022 r. poz. 896), 4) przez swoich pracowników lub przez inne upoważnione osoby, albo 5) przez pracodawcę.</xText> <xText>Zawiadomienie na adres doręczeń elektronicznych przekazuje się na piśmie w postaci elektronicznej; kierowane za pośrednictwem operatora wyznaczonego oraz operatora pocztowego na piśmie w postaci papierowej, zaś doręczane przez pracowników organu bądź pracodawcę przekazuje się na piśmie w postaci papierowej, telefonicznie lub za pomocą środków komunikacji elektronicznej, o których mowa w <xLexLink xArt="art. 2;art. 2 pkt. 5" xIsapId="WDU20021441204" xTitle="Ustawa z dnia 18 lipca 2002 r. o świadczeniu usług drogą elektroniczną" xAddress="Dz. U. z 2002 r. Nr 144, poz. 1204">art. 2 pkt 5 ustawy z dnia 18 lipca 2002 r. o świadczeniu usług drogą elektroniczną</xLexLink> (Dz.U. z 2020 r. poz. 344), w tym na adres do doręczeń elektronicznych. Zawiadomienie może być przekazane telefonicznie, jeżeli numer telefonu ubezpieczonego jest znany podmiotowi dokonującemu doręczenia. Zawiadomienie przekazane telefonicznie ma skutek doręczenia, jeżeli rozmowa była rejestrowana, a ubezpieczony wyraził zgodę na nagranie. Zawiadomienie przekazane za pomocą środków komunikacji elektronicznej ma skutek doręczenia, jeżeli doręczający otrzymał potwierdzenie jego otrzymania przez ubezpieczonego.</xText> <xText>Zawiadomienie na piśmie w postaci papierowej przesyłane jest na adres pobytu ubezpieczonego w okresie czasowej niezdolności do pracy, wskazany w zaświadczeniu lekarskim. Ubezpieczony jest zobowiązany podać wystawiającemu zaświadczenie lekarskie adres pobytu <xBRx></xBRx>w okresie czasowej niezdolności do pracy, jeżeli adres udostępniony na profilu informacyjnym wystawiającego zaświadczenie lekarskie lub znajdujący się w dokumentacji medycznej ubezpieczonego różni się od adresu pobytu w okresie czasowej niezdolności do pracy.</xText> <xText>Należy zauważyć, że ustawodawca stanowiąc o kontroli prawidłowości orzeczeń lekarskich przewidział odmienne, lecz zrównane ze sobą tryby zawiadamiania ubezpieczonych <xBRx></xBRx>o konieczności poddania kontroli orzeczenia o czasowej niezdolności do pracy. Oprócz kierowania takich zawiadomień na adres doręczeń elektronicznych czy też za pośrednictwem operatora pocztowego, wskazano na możliwość telefonicznego zawiadamiania ubezpieczonych przez pracowników organu rentowego. Warunkiem po stronie organu jest jedynie udokumentowanie takiej rozmowy. Ponadto organ rentowy ma możliwość doręczenia wezwania na badanie przez swoich pracowników. W przypadku <xAnon>Ł.</xAnon>, gdzie odwołująca się zamieszkuje, ostatni ze sposobów jest możliwy do zrealizowania z uwagi na funkcjonowanie inspektoratu ZUS w tym mieście.</xText> <xText>Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 42;art. 42 § 1" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 42 § 1 Kodeksu postępowania administracyjnego</xLexLink> pisma doręcza się osobom fizycznym w ich mieszkaniu lub miejscu pracy albo na adres do korespondencji wskazany w bazie adresów elektronicznych. Z przepisu <xLexLink xArt="art. 43" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 43 k.p.a.</xLexLink> wynika, że w przypadku nieobecności adresata pismo doręcza się, za pokwitowaniem, dorosłemu domownikowi, sąsiadowi lub dozorcy domu, jeżeli osoby te podjęły się oddania pisma adresatowi. O doręczeniu pisma sąsiadowi lub dozorcy zawiadamia się adresata, umieszczając zawiadomienie w oddawczej skrzynce pocztowej lub, gdy to nie jest możliwe, w drzwiach mieszkania.</xText> <xText>Jeżeli powyższe sposoby doręczenia okażą się niemożliwe do wykonania zastosowanie znajdzie doręczenie zastępcze opisane w <xLexLink xArt="art. 44" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 44 k.p.a.</xLexLink> Wówczas operator pocztowy w rozumieniu ustawy z dnia 23 listopada 2012 r. - Prawo pocztowe przechowuje pismo przez okres 14 dni w swojej placówce pocztowej - w przypadku doręczania pisma przez operatora pocztowego. Zawiadomienie o pozostawieniu pisma wraz z informacją o możliwości jego odbioru w terminie siedmiu dni, licząc od dnia pozostawienia zawiadomienia w placówce pocztowej, umieszcza się w oddawczej skrzynce pocztowej lub, gdy nie jest to możliwe, na drzwiach mieszkania adresata, jego biura lub innego pomieszczenia, w którym adresat wykonuje swoje czynności zawodowe, bądź w widocznym miejscu przy wejściu na posesję adresata. W przypadku niepodjęcia przesyłki w terminie 7 dni, pozostawia się powtórne zawiadomienie o możliwości odbioru przesyłki w terminie nie dłuższym niż czternaście dni od daty pierwszego zawiadomienia.</xText> <xText>Jak wynika ze zgromadzonego materiału dowodowego, brak jest przyczyn, dla których przedstawiciel operatora pocztowego zdecydował się na zastosowanie doręczenia zastępczego przesyłki zawierającej wezwanie odwołującej się na badanie przez lekarza orzecznika ZUS.</xText> <xText>Odwołująca się wykazała, że doręczenie tego typu nie było prawidłowe. Odwołująca się na ogół przebywa w domu mając pod opieką autystyczne dziecko, ponadto mieszka w domu wielorodzinnym, gdzie postawienie przesyłki sąsiadowi adresatki jest jak najbardziej możliwe. Z adnotacji na kopercie przedmiotowej przesyłki brak informacji na temat braku możliwości pozostawienia przesyłki choćby sąsiadowi <xAnon>A. S.</xAnon>.</xText> <xText>Jednocześnie zeznania świadków i odwołującej się wskazują na okoliczności świadczące o licznych nieprawidłowościach w doręczeniach pocztowych występujących w miejscu jej zamieszkania. W poddanym pod rozwagę Sądu stanie faktycznym <xAnon>A. S.</xAnon> wskazywała, że w jej budynku często dochodzi do pomyłek przy doręczeniach korespondencji, czasem listy nawet wcale nie docierają. Podobnie zeznali świadkowie mieszkający w tej samej klatce co ubezpieczona. Odwołująca się zeznała, że dowiedziała się o badaniu kontrolnym przez lekarza orzecznika ZUS dopiero od pracownika ZUS w <xAnon>Ł.</xAnon>, po dacie badania, wyjaśniając sprawę w siedzibie organu rentowego. Brak jest podstaw do uznania, że zawiadomiona o terminie badania ubezpieczona odmówiłaby stawiennictwa., zwłaszcza w sytuacji gdy zależało jej na potwierdzeniu prawidłowości wystawionego jej zwolnienia w perspektywie dalszego korzystania ze świadczeń z ubezpieczenia chorobowego. Zdaniem Sądu jest wysoce prawdopodobne, że przesyłka zawierająca wezwanie na badanie nie została skutecznie doręczona odwołującej się poprzez doręczenie zastępcze. W rezultacie <xAnon>A. S.</xAnon> nie wiedziała o skierowaniu do niej przesyłki przez organ rentowy Tym samym nie ma podstaw do stwierdzenia, że uniemożliwiła przeprowadzenie kontroli, na którą <xIx>de facto</xIx> nie została skutecznie wezwana.</xText> <xText>Wobec powyższego, Sąd uznał, iż nieobecność ubezpieczonej na badaniu lekarskim orzecznika ZUS była usprawiedliwiona i nie miała charakteru zawinionego.</xText> <xText>Stan faktyczny w niniejszej sprawie ustalony został w oparciu o zgromadzone dokumenty i korespondujące z nimi zeznania ubezpieczonej. Sąd nie znalazł podstaw do odmówienia wiary wskazanym dowodom. Rzetelność i autentyczność dokumentów nie były podważane przez strony i nie budziły wątpliwości. Depozycje ubezpieczonej Sąd obdarzył przymiotem pełnej wiarygodności. <xAnon>A. S.</xAnon> w sposób szczegółowy, rzeczowy, a przede wszystkim spontaniczny opisywała przyczyny, dla których nie powzięła informacji o wezwaniu kierowanym do niej przez organ. Zeznania <xAnon>A. S.</xAnon> korespondowały z zeznaniami świadków złożonymi w toku postępowania sądowego. Przedstawiona przez ubezpieczoną argumentacja jest zdaniem Sądu przekonywująca, logiczna i wiarygodna, co znajduje potwierdzenie także w podjętych przez ubezpieczoną działaniach, która starała się wyjaśnić zaistniałą sytuację. Należy mieć na uwadze, że organ rentowy nie naprowadził żadnych dowodów pozostających w sprzeczności z zeznaniami ubezpieczonej. W ocenie Sądu materiał dowodowy zgromadzony w niniejszej sprawie dawał podstawy do przyjęcia, że decyzje Zakładu Ubezpieczeń Społecznych nie odpowiadały prawu.</xText> <xText>Mając na uwadze powyższe rozważania, Sąd na podstawie <xLexLink xArt="art. 477(14);art. 477(14) § 2" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 477<xSUPx>14</xSUPx> § 2 k.p.c.</xLexLink> zmienił zaskarżone decyzje Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w <xAnon>K.</xAnon> z dnia 3 kwietnia <xAnon>(...)</xAnon> r., znak <xAnon> (...)</xAnon><xAnon>(...)</xAnon><xAnon> (...)</xAnon>.<xAnon>(...)</xAnon><xAnon> - (...)</xAnon> oraz z dnia 7 kwietnia <xAnon>(...)</xAnon> r., znak <xAnon> (...)</xAnon><xAnon>(...)</xAnon><xAnon> (...)</xAnon>.<xAnon>(...)</xAnon><xAnon> - (...)</xAnon>, uznając, że ubezpieczona <xAnon>A. S.</xAnon> ma prawo do zasiłku chorobowego za okres od 28 marca do 27 kwietnia <xAnon>(...)</xAnon> roku, albowiem organ rentowy nie kwestionował samej niezdolności do pracy ubezpieczonej a jedynie wskazywał na utratę ważności zwolnienia lekarskiego i w konsekwencji formalnego tytułu ubezpieczenia po 31 marca <xAnon>(...)</xAnon> r.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>ZARZĄDZENIE</xName> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText><xAnon>(...)</xAnon></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText><xAnon>(...)</xAnon></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText><xAnon>(...)</xAnon></xText> </xUnit> <xText xALIGNx="left"><xAnon>(...)</xAnon></xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Klaudia Suszko

Klaudia Suszko

UZASADNIENIE Decyzją z dnia 3 kwietnia(...)r., znak(...)(...)(...).(...)- (...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział wK.odmówiłA. S.prawa do zasiłku chorobowego za okres od 28 marca do 30 marca(...)r. wskazując, że nie stawiła się na badanie wyznaczone przez lekarza orzecznika ZUS na dzień 27 marca(...)r. i w ten sposób utrudniła sprawdzenie prawidłowości orzeczonej czasowej niezdolności do pracy oraz prawidłowości wystawionego zaświadczenia lekarskiegoseria (...). W konsekwencji, zaświadczenie lekarskie wystawione na okres od 24 lutego do 30 marca(...)r. utraciło ważność z dniem 27 marca(...)r., w związku z czym od dnia następnego, tj. od 28 marca(...)r.A. S.nie ma prawa do zasiłku chorobowego. Decyzją z dnia 7 kwietnia(...)r., znak(...)(...)(...).(...)- (...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział wK.odmówiłA. S.prawa do zasiłku chorobowego za okres od 31 marca do 27 kwietnia(...)r. wskazując, że tytuł jej ubezpieczenia chorobowego ustał w dniu 28 lutego(...)r. i powołując się na treśćart. 7 ust. 1 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie chorobyi macierzyństwa(Dz.U. z 2022 r. poz. 1732) Od powyższych decyzji odwołała sięA. S., kwestionując ich prawidłowośći wskazując, że nie otrzymała korespondencji, z której wynikałaby konieczność poddania się badaniu przez lekarza orzecznika ZUS. O planowanej przez organ kontroli wystawionego jej zaświadczenia lekarskiego dowiedziała się dopiero od pracownika ZUS wŁ.w dniu 27 kwietnia(...)r., czyli w dniu sporządzenia odwołania. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział wS.w odpowiedzi na odwołanie wniósł o oddalenie odwołania w całości, wywodząc jak w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji. Sąd ustalił następujący stan faktyczny: A. S.była zatrudniona w ramach umowy o pracę zawartej na czas określonyw magazynie spółki akcyjnejD.Polska. Umowa trwała do 28 lutego(...)r. Od 24 lutego(...)r.A. S.była nieprzerwanie niezdolna do pracy przebywała na zwolnieniu lekarskim wystawionym przez lekarza psychiatrę z uwagi na depresję na okres do 30 marca(...)r. Kolejne zwolnienie uzyskała na okres od 31 marca do 27 kwietnia(...)r. Niesporne , a nadto: przesłuchanie ubezpieczonej – k. 20v-21v, zaświadczenie lekarskie w aktach zasiłkowych. Zakład Ubezpieczeń Społecznych skierował doA. S.wezwanie na badanie przez lekarza orzecznika ZUS mające na celu kontrolę prawidłowości wystawienia jej zwolnienia lekarskiego. Przesyła zawierająca wezwanie na dzień 27 marca(...)r. została wysłana na adresA. S.1 marca(...)r. Z informacji na kopercie wynika, że przesyłka była awizowana w dniach 2 i 10 marca(...)r. a następnie w dniu 17 marca(...)r. została zwrócona jako nie podjęta w terminie. Niesporne , a nadto: zrzut z ekranu i koperta ze zwrotką w aktach zasiłkowych. W budynku, w którym mieszkaA. S., dochodziło do pomyłek i nieprawidłowości związanych z doręczaniem przesyłek pocztowych. Zdarzało się, że listy były wkładane do skrzynek pocztowych pod złym numerem i w złej klatce lub przesyłki wcale nie były doręczane bądź nie były awizowane w żaden sposób. Dowód : zeznania świadkaD. K.– k. 20-20v, zeznania świadkaM. W.– k. 20v, przesłuchanie ubezpieczonej – k. 20v-21v, koperta – k. 21a . A. S.o wezwaniu na badanie kontrolne przez lekarza orzecznika ZUS dowiedziała się dopiero od pracownika ZUS w kwietniu(...)r., nie otrzymała pisma organu rentowego w tej sprawie. Dowód : przesłuchanie ubezpieczonej – k. 20v-21v. Sąd zważył co następuje: Odwołanie okazało się zasadne. Zgodnie zart. 6 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa(Dz.U. z 2022 r. poz. 1732) zasiłek chorobowy przysługuje ubezpieczonemu, który stał się niezdolny do pracy z powodu choroby w czasie trwania ubezpieczenia chorobowego W myślart. 7 ust. 1zasiłek chorobowy przysługuje również osobie, która stała się niezdolna do pracy po ustaniu tytułu ubezpieczenia chorobowego, jeżeli niezdolność do pracy trwała bez przerwy co najmniej 30 dnii powstała nie później niż w ciągu 14 dni od ustania tytułu ubezpieczenia chorobowego. W niniejszej sprawie nie było kwestią sporną, że odwołująca się stała się niezdolna do pracy począwszy od 24 lutego(...)r. i następnie przedkładała zaświadczenia lekarskie o niezdolności do pracy na okres do 27 kwietnia(...)r. Poza sporem leżało również ustanie zatrudnieniaA. S.z dniem 28 lutego(...)r. i tym samym ustanie z tym dniem tytułu ubezpieczenia odwołującej się. Zgodnie z art. 59 ustawy prawidłowość orzekania o czasowej niezdolności do pracyz powodu choroby oraz wystawiania zaświadczeń lekarskich podlega kontroli. Kontrolę wykonują lekarze orzecznicy ZUS. W celu kontroli lekarz orzecznik Zakładu Ubezpieczeń Społecznych może: 1) przeprowadzić badanie lekarskie ubezpieczonego: a) w wyznaczonym miejscu,b) w miejscu jego pobytu; 2) skierować ubezpieczonego na badanie specjalistyczne przez lekarza konsultanta Zakładu Ubezpieczeń Społecznych; 3) zażądać od wystawiającego zaświadczenie lekarskie udostępnienia dokumentacji medycznej dotyczącej ubezpieczonego stanowiącej podstawę wydania zaświadczenia lekarskiego lub udzielenia wyjaśnień i informacji w sprawie;4) zlecić wykonanie badań pomocniczych w wyznaczonym terminie. Zakład Ubezpieczeń Społecznych zawiadamia ubezpieczonego o terminie badania przez lekarza orzecznika Zakładu Ubezpieczeń Społecznych albo przez lekarza konsultanta lub dostarczenia posiadanych wyników badań pomocniczych. Zawiadomienie zawiera informację, że w razie uniemożliwienia badania lub niedostarczenia posiadanych wyników badańw wyznaczonym terminie, zaświadczenie lekarskie traci ważność od dnia następującego po tym terminie, a organ wydaje decyzję o braku prawa do zasiłku. Zawiadomienie o terminie badania Zakład Ubezpieczeń Społecznych doręcza:1) w przypadku ubezpieczonego posiadającego jednocześnie profil informacyjny w systemie teleinformatycznym Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz adres do doręczeń elektronicznych wpisany do bazy adresów elektronicznych, o której mowa w art. 25 ustawy z dnia 18 listopada 2020 r. o doręczeniach elektronicznych - w sposób wskazany w art. 71abust. 1 i 1a ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych, 2) przez operatora wyznaczonegoz wykorzystaniem publicznej usługi hybrydowej, o której mowa w art. 2 pkt 7 ustawy z dnia 18 listopada 2020 r. o doręczeniach elektronicznych, 3) przez operatora pocztowego - w rozumieniu ustawy z dnia 23 listopada 2012 r. - Prawo pocztowe (Dz.U. z 2022 r. poz. 896), 4) przez swoich pracowników lub przez inne upoważnione osoby, albo 5) przez pracodawcę. Zawiadomienie na adres doręczeń elektronicznych przekazuje się na piśmie w postaci elektronicznej; kierowane za pośrednictwem operatora wyznaczonego oraz operatora pocztowego na piśmie w postaci papierowej, zaś doręczane przez pracowników organu bądź pracodawcę przekazuje się na piśmie w postaci papierowej, telefonicznie lub za pomocą środków komunikacji elektronicznej, o których mowa wart. 2 pkt 5 ustawy z dnia 18 lipca 2002 r. o świadczeniu usług drogą elektroniczną(Dz.U. z 2020 r. poz. 344), w tym na adres do doręczeń elektronicznych. Zawiadomienie może być przekazane telefonicznie, jeżeli numer telefonu ubezpieczonego jest znany podmiotowi dokonującemu doręczenia. Zawiadomienie przekazane telefonicznie ma skutek doręczenia, jeżeli rozmowa była rejestrowana, a ubezpieczony wyraził zgodę na nagranie. Zawiadomienie przekazane za pomocą środków komunikacji elektronicznej ma skutek doręczenia, jeżeli doręczający otrzymał potwierdzenie jego otrzymania przez ubezpieczonego. Zawiadomienie na piśmie w postaci papierowej przesyłane jest na adres pobytu ubezpieczonego w okresie czasowej niezdolności do pracy, wskazany w zaświadczeniu lekarskim. Ubezpieczony jest zobowiązany podać wystawiającemu zaświadczenie lekarskie adres pobytuw okresie czasowej niezdolności do pracy, jeżeli adres udostępniony na profilu informacyjnym wystawiającego zaświadczenie lekarskie lub znajdujący się w dokumentacji medycznej ubezpieczonego różni się od adresu pobytu w okresie czasowej niezdolności do pracy. Należy zauważyć, że ustawodawca stanowiąc o kontroli prawidłowości orzeczeń lekarskich przewidział odmienne, lecz zrównane ze sobą tryby zawiadamiania ubezpieczonycho konieczności poddania kontroli orzeczenia o czasowej niezdolności do pracy. Oprócz kierowania takich zawiadomień na adres doręczeń elektronicznych czy też za pośrednictwem operatora pocztowego, wskazano na możliwość telefonicznego zawiadamiania ubezpieczonych przez pracowników organu rentowego. Warunkiem po stronie organu jest jedynie udokumentowanie takiej rozmowy. Ponadto organ rentowy ma możliwość doręczenia wezwania na badanie przez swoich pracowników. W przypadkuŁ., gdzie odwołująca się zamieszkuje, ostatni ze sposobów jest możliwy do zrealizowania z uwagi na funkcjonowanie inspektoratu ZUS w tym mieście. Zgodnie zart. 42 § 1 Kodeksu postępowania administracyjnegopisma doręcza się osobom fizycznym w ich mieszkaniu lub miejscu pracy albo na adres do korespondencji wskazany w bazie adresów elektronicznych. Z przepisuart. 43 k.p.a.wynika, że w przypadku nieobecności adresata pismo doręcza się, za pokwitowaniem, dorosłemu domownikowi, sąsiadowi lub dozorcy domu, jeżeli osoby te podjęły się oddania pisma adresatowi. O doręczeniu pisma sąsiadowi lub dozorcy zawiadamia się adresata, umieszczając zawiadomienie w oddawczej skrzynce pocztowej lub, gdy to nie jest możliwe, w drzwiach mieszkania. Jeżeli powyższe sposoby doręczenia okażą się niemożliwe do wykonania zastosowanie znajdzie doręczenie zastępcze opisane wart. 44 k.p.a.Wówczas operator pocztowy w rozumieniu ustawy z dnia 23 listopada 2012 r. - Prawo pocztowe przechowuje pismo przez okres 14 dni w swojej placówce pocztowej - w przypadku doręczania pisma przez operatora pocztowego. Zawiadomienie o pozostawieniu pisma wraz z informacją o możliwości jego odbioru w terminie siedmiu dni, licząc od dnia pozostawienia zawiadomienia w placówce pocztowej, umieszcza się w oddawczej skrzynce pocztowej lub, gdy nie jest to możliwe, na drzwiach mieszkania adresata, jego biura lub innego pomieszczenia, w którym adresat wykonuje swoje czynności zawodowe, bądź w widocznym miejscu przy wejściu na posesję adresata. W przypadku niepodjęcia przesyłki w terminie 7 dni, pozostawia się powtórne zawiadomienie o możliwości odbioru przesyłki w terminie nie dłuższym niż czternaście dni od daty pierwszego zawiadomienia. Jak wynika ze zgromadzonego materiału dowodowego, brak jest przyczyn, dla których przedstawiciel operatora pocztowego zdecydował się na zastosowanie doręczenia zastępczego przesyłki zawierającej wezwanie odwołującej się na badanie przez lekarza orzecznika ZUS. Odwołująca się wykazała, że doręczenie tego typu nie było prawidłowe. Odwołująca się na ogół przebywa w domu mając pod opieką autystyczne dziecko, ponadto mieszka w domu wielorodzinnym, gdzie postawienie przesyłki sąsiadowi adresatki jest jak najbardziej możliwe. Z adnotacji na kopercie przedmiotowej przesyłki brak informacji na temat braku możliwości pozostawienia przesyłki choćby sąsiadowiA. S.. Jednocześnie zeznania świadków i odwołującej się wskazują na okoliczności świadczące o licznych nieprawidłowościach w doręczeniach pocztowych występujących w miejscu jej zamieszkania. W poddanym pod rozwagę Sądu stanie faktycznymA. S.wskazywała, że w jej budynku często dochodzi do pomyłek przy doręczeniach korespondencji, czasem listy nawet wcale nie docierają. Podobnie zeznali świadkowie mieszkający w tej samej klatce co ubezpieczona. Odwołująca się zeznała, że dowiedziała się o badaniu kontrolnym przez lekarza orzecznika ZUS dopiero od pracownika ZUS wŁ., po dacie badania, wyjaśniając sprawę w siedzibie organu rentowego. Brak jest podstaw do uznania, że zawiadomiona o terminie badania ubezpieczona odmówiłaby stawiennictwa., zwłaszcza w sytuacji gdy zależało jej na potwierdzeniu prawidłowości wystawionego jej zwolnienia w perspektywie dalszego korzystania ze świadczeń z ubezpieczenia chorobowego. Zdaniem Sądu jest wysoce prawdopodobne, że przesyłka zawierająca wezwanie na badanie nie została skutecznie doręczona odwołującej się poprzez doręczenie zastępcze. W rezultacieA. S.nie wiedziała o skierowaniu do niej przesyłki przez organ rentowy Tym samym nie ma podstaw do stwierdzenia, że uniemożliwiła przeprowadzenie kontroli, na którąde factonie została skutecznie wezwana. Wobec powyższego, Sąd uznał, iż nieobecność ubezpieczonej na badaniu lekarskim orzecznika ZUS była usprawiedliwiona i nie miała charakteru zawinionego. Stan faktyczny w niniejszej sprawie ustalony został w oparciu o zgromadzone dokumenty i korespondujące z nimi zeznania ubezpieczonej. Sąd nie znalazł podstaw do odmówienia wiary wskazanym dowodom. Rzetelność i autentyczność dokumentów nie były podważane przez strony i nie budziły wątpliwości. Depozycje ubezpieczonej Sąd obdarzył przymiotem pełnej wiarygodności.A. S.w sposób szczegółowy, rzeczowy, a przede wszystkim spontaniczny opisywała przyczyny, dla których nie powzięła informacji o wezwaniu kierowanym do niej przez organ. ZeznaniaA. S.korespondowały z zeznaniami świadków złożonymi w toku postępowania sądowego. Przedstawiona przez ubezpieczoną argumentacja jest zdaniem Sądu przekonywująca, logiczna i wiarygodna, co znajduje potwierdzenie także w podjętych przez ubezpieczoną działaniach, która starała się wyjaśnić zaistniałą sytuację. Należy mieć na uwadze, że organ rentowy nie naprowadził żadnych dowodów pozostających w sprzeczności z zeznaniami ubezpieczonej. W ocenie Sądu materiał dowodowy zgromadzony w niniejszej sprawie dawał podstawy do przyjęcia, że decyzje Zakładu Ubezpieczeń Społecznych nie odpowiadały prawu. Mając na uwadze powyższe rozważania, Sąd na podstawieart. 47714§ 2 k.p.c.zmienił zaskarżone decyzje Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału wK.z dnia 3 kwietnia(...)r., znak(...)(...)(...).(...)- (...)oraz z dnia 7 kwietnia(...)r., znak(...)(...)(...).(...)- (...), uznając, że ubezpieczonaA. S.ma prawo do zasiłku chorobowego za okres od 28 marca do 27 kwietnia(...)roku, albowiem organ rentowy nie kwestionował samej niezdolności do pracy ubezpieczonej a jedynie wskazywał na utratę ważności zwolnienia lekarskiego i w konsekwencji formalnego tytułu ubezpieczenia po 31 marca(...)r. ZARZĄDZENIE 1 (...) 2 (...) 3 (...) (...)

15/551530/0004521/U

Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie

IX Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

150515000003506_VII_Ka_000863_2023_Uz_2024-01-30_001

VII Ka 863/23

2024-01-08 01:00:00.0 CET

2024-02-12 17:30:05.0 CET

2024-02-12 13:33:09.0 CET

15051500

3506

SENTENCE

Sygn. akt VII Ka 863/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 8 stycznia 2024 r. Sąd Okręgowy w Olsztynie w VII Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie: Przewodniczący: SSO Dariusz Firkowski (spr.) Sędziowie: SSO Anna Górczyńska SSO Magdalena Chudy Protokolant: st. sekr. sąd. Jolanta Jankowska przy udziale prokuratora Prokuratury Okręgowej w Olsztynie Piotra Miszczaka po rozpoznaniu w dniu 8 stycznia 2024 r. sprawy: G. M. (1) , ur. (...) w C. , syna R. i C. z domu S. oskarżonego z art. 2

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Wioletta Suraj" xPublisher="[email protected]" xEditorFullName="Beata Miłosz" xEditor="[email protected]" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="4" xFlag="published" xVolType="15/051500/0003506/Ka" xYear="2023" xVolNmbr="000863" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok</xName> <xBlock> <xText>Sygn. akt VII Ka 863/23</xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right">Dnia 8 stycznia 2024 r.</xText> <xText>Sąd Okręgowy w Olsztynie w VII Wydziale Karnym Odwoławczym</xText> <xText>w składzie:</xText> <xText>Przewodniczący: SSO Dariusz Firkowski (spr.)</xText> <xText>Sędziowie: SSO Anna Górczyńska</xText> <xText>SSO Magdalena Chudy</xText> <xText>Protokolant: st. sekr. sąd. Jolanta Jankowska</xText> <xText>przy udziale prokuratora Prokuratury Okręgowej w Olsztynie Piotra Miszczaka</xText> <xText>po rozpoznaniu w dniu 8 stycznia 2024 r.</xText> <xText>sprawy: <xBx><xAnon>G. M. (1)</xAnon>,</xBx> <xAnon>ur. (...)</xAnon> w <xAnon>C.</xAnon>, syna <xAnon>R.</xAnon> i <xAnon>C.</xAnon> z domu <xAnon>S.</xAnon></xText> <xText>oskarżonego z <xLexLink xArt="art. 263;art. 263 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 263§2kk</xLexLink></xText> <xText>na skutek apelacji wniesionej przez prokuratora</xText> <xText>od wyroku Sądu Rejonowego w Olsztynie z dnia 18 września 2023 r., sygn. akt II K 1643/22</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">I</xName> <xText>utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">II</xName> <xText>koszty procesu za II instancję ponosi Skarb Państwa.</xText> </xUnit> <xText xALIGNx="center"> <xBx>FORMULARZ UZASADNIENIA WYROKU SĄDU ODWOŁAWCZEGO (UK 2)</xBx></xText> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="404"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="120"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="43"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="154"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Formularz UK 2</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Sygnatura akt</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>VII Ka 863/23</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xIx>Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>1</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1CZĘŚĆ WSTĘPNA</xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji</xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Wyrok Sądu Rejonowego w Olsztynie z dnia 19 września 2023 r. w sprawie II K 1643/22</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.11.2. Podmiot wnoszący apelację</xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ oskarżyciel posiłkowy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ oskarżyciel prywatny <xAnon>Z. D.</xAnon></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ obrońca</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ inny</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.11.3. Granice zaskarżenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="44"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="153"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="131"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="44"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="351"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2" xRowSpan="4"> <xText>☐ na korzyść</xText> <xText>☒ na niekorzyść</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>☒ w całości</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText>☐ w części</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>co do winy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>co do kary</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.11.3.2. Podniesione zarzuty</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xIx>Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1 a" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1a k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany <xBRx></xBRx>w <xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink>, chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 2 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 3" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 3 k.p.k.</xLexLink><xBx> –</xBx> błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, <xBRx></xBRx>jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 4 k.p.k.</xLexLink> – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xLexLink xArt="art. 439" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>brak zarzutów</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.11.4. Wnioski</xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="44"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="291"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="48"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="339"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>uchylenie</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>zmiana</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy</xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.12.1. Ustalenie faktów</xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="38"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="28"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="131"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="339"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="93"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="94"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Numer karty</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Dowód </xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Numer karty</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.12.2. Ocena dowodów</xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="109"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="208"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="405"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Lp. faktu z pkt 2.1.1</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach uznania dowodu</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="109"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="208"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="405"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów<xBRx></xBRx>(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="55"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="492"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="176"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Zarzut </xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="7"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xBx>Prokurator wyrokowi zarzucił: </xBx>zarzucam błąd w ustaleniach faktycznych przyjęty za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na treść wyroku, poprzez niezasadne przyjęcie, iż czyn popełniony przez oskarżonego cechowała znikoma społeczna szkodliwość czynu, za czym miała przemawiać między innymi postawa oskarżonego oraz jego właściwości, warunki osobiste i uprzednia niekaralność oskarżonego, co skutkowało niewłaściwą oceną przez Sąd J instancji kryteriów znikomej szkodliwości społecznej czynu i w konsekwencji naruszenie przepisu <xLexLink xArt="art. 17" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 17</xLexLink> § I <xLexLink xArt="pkt. 3" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">pkt 3 kpk</xLexLink>, mające wpływ na treść wyroku, poprzez jego bezzasadne zastosowanie i umorzenie postępowania karnego, z uwagi na jego znikomą społeczną szkodliwość, podczas gdy z prawidłowo ustalonego stanu faktycznego w sprawie wynikało, iż społeczna szkodliwość czynu zarzucanego oskarżonemu była wyższa niż znikoma.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ zasadny</xText> <xText>☐ częściowo zasadny</xText> <xText>☒ niezasadny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xBx>W ocenie Sądu Okręgowego apelacja prokuratora </xBx>nie zasługiwała na uwzględnienie i tym samym podzielić należało stanowisko Sądu Rejonowego co do umorzenia w sprawie postępowania.</xText> <xText>Bez wątpienia oskarżony dopuścił się zarzucanego mu czynu z <xLexLink xArt="art. 263;art. 263 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 263 § 2 kk</xLexLink> albowiem bez wymaganego zezwolenia posiadał broń palną w postaci pistoletu gazowego i amunicję, która została przez niego dobrowolnie wydana podczas czynności wykonywanych przez Policję. Jednakże zgodzić się należało z Sądem i instancji, że sam taki fakt nie może automatycznie oznaczać, iż zachowanie <xAnon>G. M.</xAnon> w ustalonych okolicznościach stanowiło przestępstwo. Konieczne było bowiem uznanie, że stopień społecznej szkodliwości czynu jest większy niż znikomy a tak w niniejszej sprawie nie było.</xText> <xText>Nie budzi wątpliwości, że <xLexLink xArt="art. 115;art. 115 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 115 § 2 kk</xLexLink> zawiera zamknięty katalog kryteriów oceny stopnia szkodliwości społecznej czynu. Ponadto w pełni podzielić należało odwołanie się przez Sąd I instancji do orzecznictwa Sądu Najwyższego jak na k.654, w którym wskazano, że <xBx>ocena stopnia społecznej szkodliwości konkretnego zachowania powinna być oceną całościową</xBx>, <xBx>kompleksową </xBx>uwzględniającą okoliczności wymienione w <xLexLink xArt="art. 115;art. 115 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 115 § 2 k.k.</xLexLink>, nie zaś sumą, czy pochodną ocen cząstkowych takiej czy innej &quot;ujemności&quot; tkwiącej w poszczególnych okolicznościach.</xText> <xText>Tak też to wygląda w realiach niniejszej sprawy.</xText> <xText>Przede wszystkim samo ustawowe zagrożenie czynu z <xLexLink xArt="art. 263;art. 263 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.263§2 kk</xLexLink> samo przez się nie może negować możliwości uznania konkretnego zachowania za cechujące się znikomą społeczną szkodliwością. Także prowadzenie postępowania wobec innych osób, w tym wobec <xAnon>T. M.</xAnon> nie może wywoływać po stronie oskarżonego ujemnych następstw w postaci swoistego „zwiększenia” stopnia społecznej szkodliwości.</xText> <xText>Przedmiotem ochrony z <xLexLink xArt="art. 26;art. 26 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.26§2 kk</xLexLink> jest bezpieczeństwo publiczne i indywidualne i w ocenie Sądu Okręgowego w istocie nie doszło ani do narażenia ani jego stworzenia. Także faktycznie zachowanie <xAnon>G. M.</xAnon> nie wyrządziło żadnej szkody ani jej powstaniu nie groziło.</xText> <xText>W ślad za Sądem I instancji zwrócić uwagę należy na sposób i okoliczności popełnienia zarzucanego czynu. Oskarżony zakupił broń dla zapewnienia bezpieczeństwa swojego i rodziny w trakcie żeglowania. Co istotne, <xAnon>G. M.</xAnon> poza oddaniem próbnego pocisku nigdy nie używał zakupionej broni. Nie bez znaczenia jest także i to, że w czasie dokonywania zakupu oskarżony był przekonany, że na taki rodzaj broni jaki zamierzał zakupić nie jest konieczne posiadanie pozwolenia na broń; przed zakupem broni oskarżony zapoznawał się z ofertami jawnie działających przedsiębiorców, w których ofercie była jako broń bez zezwolenia–broń hukowa i alarmowa a jako funkcjonariusz Policji przed zakupem broni dokonywał analizy przepisów, z których wyprowadził niestety błędne dla siebie wnioski dotyczące kwestii konieczności posiadania pozwolenia na broń. W zakresie postaci zamiaru i motywacji, to podkreślenia jeszcze raz wymaga, że zakupiona broń miała jedynie na celu zapewnienie mu możliwości wystrzelenia racy na jeziorze w razie powstania niebezpieczeństwa dla niego i jego rodziny a zatem nie miała być wykorzystywana w innych celach, aniżeli ewentualnie ochronnych i co więcej nigdy nie została (poza jednym próbnym wystrzałem) użyta co również wskazuje na faktyczną ostrożność i roztropność oskarżonego w okresie gdy posiadał broń palną w postaci pistoletu gazowego i amunicję.</xText> <xText>W tej sytuacji zgodzić się należało z Sądem Rejonowym, że ani charakter naruszonego dobra, ani rozmiar wyrządzonej bądź grożącej szkody, czy też sposób i okoliczności popełnienia czynu, motywacja oskarżonego, waga naruszonych obowiązków nie przemawiają za przyjęciem, że stopień społecznej szkodliwości jego czynu jest większy niż znikomy a tym samym słusznie Sąd I instancji kierując się dyspozycją <xLexLink xArt="art. 17;art. 17 § 1;art. 17 § 1 pkt. 3" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 17 § 1 pkt 3 k.p.k.</xLexLink> postępowanie karne przeciwko oskarżonemu umorzył.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Wniosek</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu w Olsztynie do ponownego rozpoznania.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ zasadny</xText> <xText>☐ częściowo zasadny</xText> <xText>☒ niezasadny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Brak było podstaw do podzielenia wniosków skarżącego w zakresie błędu w dokonanych ustaleniach faktycznych.</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="55"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="667"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText>1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="4"> <xText xALIGNx="left">0.11.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Przedmiot utrzymania w mocy</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xBx>0.1Wyrok Sądu Rejonowego w Olsztynie z dnia 18 września 2023 r. w sprawie II K 1643/22 utrzymano w mocy.</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach utrzymania w mocy</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>.</xText> <xText>Determinantami oceny stopnia społecznej szkodliwości czynu (katalog zamknięty), określonymi w <xLexLink xArt="art. 115;art. 115 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 115 § 2 k.k.</xLexLink> są rodzaj i charakter zagrożonego lub naruszonego dobra, rozmiary wyrządzonej lub grożącej szkody, sposób i okoliczności popełnienia czynu, wagę naruszonych przez sprawcę obowiązków, jak również postać zamiaru, motywację sprawcy, rodzaj naruszonych reguł ostrożności i stopień ich naruszenia.</xText> <xText>W ocenie Sądu Okręgowego ujemny ładunek przypisanego <xAnon>G. M. (1)</xAnon> czynu nie przekraczał progu wskazanego w <xLexLink xArt="art. 1;art. 1 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.1§2 kk</xLexLink> i tym samym możliwe było umorzenie postępowania na podstawie wskazanego przepisu.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="4"> <xText xALIGNx="left">0.0.11.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Przedmiot i zakres zmiany</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"></xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach zmiany</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="52"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="78"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="369"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="221"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText>1.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ <xLexLink xArt="art. 439" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach uchylenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText>2.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ <xLexLink xArt="art. 437;art. 437 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 437 § 2 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach uchylenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText>3.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Konieczność umorzenia postępowania</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ <xLexLink xArt="art. 437;art. 437 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 437 § 2 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText>4.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ <xLexLink xArt="art. 454;art. 454 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 454 § 1 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach uchylenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Punkt rozstrzygnięcia z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1Koszty Procesu</xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="128"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="590"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Punkt rozstrzygnięcia z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>II</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Wobec nie uwzględnienia apelacji na podstawie <xLexLink xArt="art. 636;art. 636 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art.636§1 kpk</xLexLink> koszty procesu za postępowanie odwoławcze ponosi Skarb państwa</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="720"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1PODPIS</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> </xRows> <xText xALIGNx="center"> <xBx>ZAŁĄCZNIK DO FORMULARZA UZASADNIENIA WYROKU SĄDU ODWOŁAWCZEGO</xBx></xText> <xText xALIGNx="right">Załącznik do formularza UK 2</xText> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="44"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="153"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="131"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="7"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="37"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="11"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="341"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.11.3. Granice zaskarżenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText>Kolejny numer załącznika</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>1</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText>Podmiot wnoszący apelację</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Prokurator</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText>Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Wyrok Sądu Rejonowego w Olsztynie z dnia 19 września 2023 r. w sprawie II K 1643/22</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2" xRowSpan="4"> <xText>☐ na korzyść</xText> <xText>☒ na niekorzyść</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText>☒ w całości</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText>☐ w części</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>co do winy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>co do kary</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.11.3.2. Podniesione zarzuty</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText><xIx>Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1 a" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1a k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany <xBRx></xBRx>w <xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink>, chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 2 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 3" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 3 k.p.k.</xLexLink> – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, <xBRx></xBRx>jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 4 k.p.k.</xLexLink> – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 439" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText>brak zarzutów</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.11.4. Wnioski</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>uchylenie</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>zmiana</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Dariusz Firkowski

Wioletta Suraj

st. sekr. sąd. Jolanta Jankowska

Beata Miłosz

Sygn. akt VII Ka 863/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 8 stycznia 2024 r. Sąd Okręgowy w Olsztynie w VII Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie: Przewodniczący: SSO Dariusz Firkowski (spr.) Sędziowie: SSO Anna Górczyńska SSO Magdalena Chudy Protokolant: st. sekr. sąd. Jolanta Jankowska przy udziale prokuratora Prokuratury Okręgowej w Olsztynie Piotra Miszczaka po rozpoznaniu w dniu 8 stycznia 2024 r. sprawy:G. M. (1),ur. (...)wC., synaR.iC.z domuS. oskarżonego zart. 263§2kk na skutek apelacji wniesionej przez prokuratora od wyroku Sądu Rejonowego w Olsztynie z dnia 18 września 2023 r., sygn. akt II K 1643/22 I utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok, II koszty procesu za II instancję ponosi Skarb Państwa. FORMULARZ UZASADNIENIA WYROKU SĄDU ODWOŁAWCZEGO (UK 2) UZASADNIENIE Formularz UK 2 Sygnatura akt VII Ka 863/23 Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników: 1 1CZĘŚĆ WSTĘPNA 0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji Wyrok Sądu Rejonowego w Olsztynie z dnia 19 września 2023 r. w sprawie II K 1643/22 0.11.2. Podmiot wnoszący apelację ☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego ☐ oskarżyciel posiłkowy ☐ oskarżyciel prywatnyZ. D. ☐ obrońca ☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego ☐ inny 0.11.3. Granice zaskarżenia 0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia ☐ na korzyść ☒ na niekorzyść ☒ w całości ☐ w części ☐ co do winy ☐ co do kary ☐ co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia 0.11.3.2. Podniesione zarzuty Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji ☐ art. 438 pkt 1 k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu ☐ art. 438 pkt 1a k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazanywart. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu ☐ art. 438 pkt 2 k.p.k.– obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia ☒ art. 438 pkt 3 k.p.k.–błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia ☐ art. 438 pkt 4 k.p.k.– rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka ☐ art. 439 k.p.k. ☐ brak zarzutów 0.11.4. Wnioski ☒ uchylenie ☐ zmiana 1Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy 0.12.1. Ustalenie faktów 0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione Lp. Oskarżony Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi Dowód Numer karty 0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione Lp. Oskarżony Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi Dowód Numer karty 0.12.2. Ocena dowodów 0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów Lp. faktu z pkt 2.1.1 Dowód Zwięźle o powodach uznania dowodu 0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów) Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2 Dowód Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu 1STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków Lp. Zarzut Prokurator wyrokowi zarzucił:zarzucam błąd w ustaleniach faktycznych przyjęty za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na treść wyroku, poprzez niezasadne przyjęcie, iż czyn popełniony przez oskarżonego cechowała znikoma społeczna szkodliwość czynu, za czym miała przemawiać między innymi postawa oskarżonego oraz jego właściwości, warunki osobiste i uprzednia niekaralność oskarżonego, co skutkowało niewłaściwą oceną przez Sąd J instancji kryteriów znikomej szkodliwości społecznej czynu i w konsekwencji naruszenie przepisuart. 17§ Ipkt 3 kpk, mające wpływ na treść wyroku, poprzez jego bezzasadne zastosowanie i umorzenie postępowania karnego, z uwagi na jego znikomą społeczną szkodliwość, podczas gdy z prawidłowo ustalonego stanu faktycznego w sprawie wynikało, iż społeczna szkodliwość czynu zarzucanego oskarżonemu była wyższa niż znikoma. ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny W ocenie Sądu Okręgowego apelacja prokuratoranie zasługiwała na uwzględnienie i tym samym podzielić należało stanowisko Sądu Rejonowego co do umorzenia w sprawie postępowania. Bez wątpienia oskarżony dopuścił się zarzucanego mu czynu zart. 263 § 2 kkalbowiem bez wymaganego zezwolenia posiadał broń palną w postaci pistoletu gazowego i amunicję, która została przez niego dobrowolnie wydana podczas czynności wykonywanych przez Policję. Jednakże zgodzić się należało z Sądem i instancji, że sam taki fakt nie może automatycznie oznaczać, iż zachowanieG. M.w ustalonych okolicznościach stanowiło przestępstwo. Konieczne było bowiem uznanie, że stopień społecznej szkodliwości czynu jest większy niż znikomy a tak w niniejszej sprawie nie było. Nie budzi wątpliwości, żeart. 115 § 2 kkzawiera zamknięty katalog kryteriów oceny stopnia szkodliwości społecznej czynu. Ponadto w pełni podzielić należało odwołanie się przez Sąd I instancji do orzecznictwa Sądu Najwyższego jak na k.654, w którym wskazano, żeocena stopnia społecznej szkodliwości konkretnego zachowania powinna być oceną całościową,kompleksowąuwzględniającą okoliczności wymienione wart. 115 § 2 k.k., nie zaś sumą, czy pochodną ocen cząstkowych takiej czy innej "ujemności" tkwiącej w poszczególnych okolicznościach. Tak też to wygląda w realiach niniejszej sprawy. Przede wszystkim samo ustawowe zagrożenie czynu zart.263§2 kksamo przez się nie może negować możliwości uznania konkretnego zachowania za cechujące się znikomą społeczną szkodliwością. Także prowadzenie postępowania wobec innych osób, w tym wobecT. M.nie może wywoływać po stronie oskarżonego ujemnych następstw w postaci swoistego „zwiększenia” stopnia społecznej szkodliwości. Przedmiotem ochrony zart.26§2 kkjest bezpieczeństwo publiczne i indywidualne i w ocenie Sądu Okręgowego w istocie nie doszło ani do narażenia ani jego stworzenia. Także faktycznie zachowanieG. M.nie wyrządziło żadnej szkody ani jej powstaniu nie groziło. W ślad za Sądem I instancji zwrócić uwagę należy na sposób i okoliczności popełnienia zarzucanego czynu. Oskarżony zakupił broń dla zapewnienia bezpieczeństwa swojego i rodziny w trakcie żeglowania. Co istotne,G. M.poza oddaniem próbnego pocisku nigdy nie używał zakupionej broni. Nie bez znaczenia jest także i to, że w czasie dokonywania zakupu oskarżony był przekonany, że na taki rodzaj broni jaki zamierzał zakupić nie jest konieczne posiadanie pozwolenia na broń; przed zakupem broni oskarżony zapoznawał się z ofertami jawnie działających przedsiębiorców, w których ofercie była jako broń bez zezwolenia–broń hukowa i alarmowa a jako funkcjonariusz Policji przed zakupem broni dokonywał analizy przepisów, z których wyprowadził niestety błędne dla siebie wnioski dotyczące kwestii konieczności posiadania pozwolenia na broń. W zakresie postaci zamiaru i motywacji, to podkreślenia jeszcze raz wymaga, że zakupiona broń miała jedynie na celu zapewnienie mu możliwości wystrzelenia racy na jeziorze w razie powstania niebezpieczeństwa dla niego i jego rodziny a zatem nie miała być wykorzystywana w innych celach, aniżeli ewentualnie ochronnych i co więcej nigdy nie została (poza jednym próbnym wystrzałem) użyta co również wskazuje na faktyczną ostrożność i roztropność oskarżonego w okresie gdy posiadał broń palną w postaci pistoletu gazowego i amunicję. W tej sytuacji zgodzić się należało z Sądem Rejonowym, że ani charakter naruszonego dobra, ani rozmiar wyrządzonej bądź grożącej szkody, czy też sposób i okoliczności popełnienia czynu, motywacja oskarżonego, waga naruszonych obowiązków nie przemawiają za przyjęciem, że stopień społecznej szkodliwości jego czynu jest większy niż znikomy a tym samym słusznie Sąd I instancji kierując się dyspozycjąart. 17 § 1 pkt 3 k.p.k.postępowanie karne przeciwko oskarżonemu umorzył. Wniosek o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu w Olsztynie do ponownego rozpoznania. ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny. Brak było podstaw do podzielenia wniosków skarżącego w zakresie błędu w dokonanych ustaleniach faktycznych. 1OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU 1. Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności 1ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO 0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji 0.11. Przedmiot utrzymania w mocy 0.1Wyrok Sądu Rejonowego w Olsztynie z dnia 18 września 2023 r. w sprawie II K 1643/22 utrzymano w mocy. Zwięźle o powodach utrzymania w mocy . Determinantami oceny stopnia społecznej szkodliwości czynu (katalog zamknięty), określonymi wart. 115 § 2 k.k.są rodzaj i charakter zagrożonego lub naruszonego dobra, rozmiary wyrządzonej lub grożącej szkody, sposób i okoliczności popełnienia czynu, wagę naruszonych przez sprawcę obowiązków, jak również postać zamiaru, motywację sprawcy, rodzaj naruszonych reguł ostrożności i stopień ich naruszenia. W ocenie Sądu Okręgowego ujemny ładunek przypisanegoG. M. (1)czynu nie przekraczał progu wskazanego wart.1§2 kki tym samym możliwe było umorzenie postępowania na podstawie wskazanego przepisu. 0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji 0.0.11. Przedmiot i zakres zmiany Zwięźle o powodach zmiany 0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji 0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia 1.1. ☐art. 439 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia 2.1. Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości ☐art. 437 § 2 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia 3.1. Konieczność umorzenia postępowania ☐art. 437 § 2 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia 4.1. ☐art. 454 § 1 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia 0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania 0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Przytoczyć okoliczności 1Koszty Procesu Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Przytoczyć okoliczności II Wobec nie uwzględnienia apelacji na podstawieart.636§1 kpkkoszty procesu za postępowanie odwoławcze ponosi Skarb państwa 1PODPIS ZAŁĄCZNIK DO FORMULARZA UZASADNIENIA WYROKU SĄDU ODWOŁAWCZEGO Załącznik do formularza UK 2 0.11.3. Granice zaskarżenia Kolejny numer załącznika 1 Podmiot wnoszący apelację Prokurator Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja Wyrok Sądu Rejonowego w Olsztynie z dnia 19 września 2023 r. w sprawie II K 1643/22 0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia ☐ na korzyść ☒ na niekorzyść ☒ w całości ☐ w części ☐ co do winy ☐ co do kary ☐ co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia 0.11.3.2. Podniesione zarzuty Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji ☐ art. 438 pkt 1 k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu ☐ art. 438 pkt 1a k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazanywart. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu ☐ art. 438 pkt 2 k.p.k.– obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia ☒ art. 438 pkt 3 k.p.k.– błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia ☐ art. 438 pkt 4 k.p.k.– rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka ☐ art. 439 k.p.k. ☐ brak zarzutów 0.11.4. Wnioski ☒ uchylenie ☐ zmiana

15/051500/0003506/Ka

Sąd Okręgowy w Olsztynie

VII Wydział Karny Odwoławczy

153510007020003_XIV_C_000026_2022_Uz_2024-02-14_001

XIV C 26/22

2024-01-11 01:00:00.0 CET

2024-02-22 17:30:05.0 CET

2024-02-22 12:40:54.0 CET

15351000

7020003

SENTENCE, REASON

XIV C 26/22 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 11 stycznia 2024 r. Sąd Okręgowy w Poznaniu XIV Zamiejscowy Wydział Cywilny z siedzibą w Pile w składzie następującym: Przewodniczący: sędzia Jolanta Czajka-Bałon Protokolant: sekr. sąd. Małgorzata Gawrońska po rozpoznaniu w dniu 12 grudnia 2023 r. w Pile na rozprawie sprawy z powództwa C. M. i S. M. przeciwko Bank (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w G. o zapłatę i ustalenie 1 zasądza od pozwanego Banku (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w G

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Małgorzata Sułek" xPublisher="malgorzata.sulek" xEditorFullName="Kamila Nowak" xEditor="kamila.nowak" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="12" xFlag="published" xVolType="15/351000/7020003/C" xYear="2022" xVolNmbr="000026" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText xALIGNx="left">XIV C 26/22</xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xBx></xText> <xText xALIGNx="right">Dnia 11 stycznia 2024 r.</xText> <xText xALIGNx="left">Sąd Okręgowy w Poznaniu XIV Zamiejscowy Wydział Cywilny z siedzibą w Pile</xText> <xText xALIGNx="left">w składzie następującym:</xText> <xText xALIGNx="left"> Przewodniczący: sędzia Jolanta Czajka-Bałon</xText> <xText xALIGNx="left">Protokolant: sekr. sąd. Małgorzata Gawrońska</xText> <xText xALIGNx="left">po rozpoznaniu w dniu 12 grudnia 2023 r. w Pile</xText> <xText xALIGNx="left">na rozprawie</xText> <xText>sprawy z powództwa <xBx><xAnon>C. M.</xAnon> i <xAnon>S. M.</xAnon></xBx></xText> <xText>przeciwko<xBx> <xAnon> Bank (...) Spółka Akcyjna</xAnon> z siedzibą w <xAnon>G.</xAnon> </xBx></xText> <xText xALIGNx="left">o zapłatę i ustalenie</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText xALIGNx="left">zasądza od pozwanego <xAnon> Banku (...) Spółki Akcyjnej</xAnon> z siedzibą w <xAnon>G.</xAnon> na rzecz powodów <xAnon>C. M.</xAnon> i <xAnon>S. M.</xAnon> kwotę 24 455,20 (dwadzieścia cztery tysiące czterysta pięćdziesiąt pięć i 20/100 ) zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 5 grudnia 2019 r. do dnia zapłaty;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText xALIGNx="left">w pozostałym zakresie powództwo oddala;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText xALIGNx="left">kosztami procesu obciąża pozwanego i z tego tytułu zasądza od niego na rzecz powodów jako zwrot kosztów procesu kwotę 6 031,60 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się niniejszego wyroku do dnia zapłaty.</xText> </xUnit> <xText xALIGNx="left"> Jolanta Czajka-Bałon</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Powodowie <xAnon>C. M.</xAnon> i <xAnon>S. M.</xAnon> w pozwie z 16 kwietnia 2020 r. złożonym w Sądzie Rejonowym zmodyfikowanym pismem z dnia 06.10.2021 roku wnieśli o zasądzenie od pozwanego <xAnon> Banku (...) Spółki Akcyjnej</xAnon> z siedzibą w <xAnon>G.</xAnon> na swoją rzecz solidarnie tytułem zwrotu nienależnych świadczeń pobranych przez pozwaną kwoty 98.371,62 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi: od kwoty 25.138,69 zł od dnia 05.12.2019 r. do dnia zapłaty, dla kwoty 47.861,31 zł od dnia 07.12.2019 r. do dnia zapłaty, dla kwoty 25.371,62 zł od dnia doręczenia odpisu pisma pozwanej do dnia zapłaty, ustalenia nieistnienia pomiędzy stronami stosunku prawnego wynikającego z umowy kredytowej oraz kosztów procesu według norm przepisanych. Jako ewentualne zgłosili żądanie zasądzenia od pozwanego na ich rzecz solidarnie kwoty 25.138,69 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 5 grudnia 2019 r. do dnia zapłaty.</xText> <xText>W uzasadnieniu powodowie wskazali, że w 2009 r. zawarli z poprzednikiem prawnym pozwanego <xAnon> (...) Bankiem SA</xAnon> umowę o kredyt hipoteczny indeksowany kursem CHF. Umowa jest bezwzględnie nieważna jako sprzeczna z prawem (<xLexLink xArt="art. 58;art. 58 § 1;art. 58 § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 58 § 1 i 2 k.c.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 353(1)" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 353<xSUPx>1</xSUPx> k.c.</xLexLink>). Umowa jest nieważna także dlatego, że zawiera klauzule niedozwolone, bez których nie może być utrzymana. W razie przyjęcia ważności umowy, wyeliminowanie klauzul niedozwolonych skutkuje tym, że nadpłacili kredyt na kwoty dochodzone w żądaniu ewentualnym. Powodowie w uzasadnieniu przytoczyli też szeroką argumentację na poparcie zarzutów nieważności umowy kredytu z powodu sprzeczności z prawem i abuzywności jej postanowień (k. 3-22v. ,324-329v.).</xText> <xText>W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie od powodów solidarnie na jego rzecz kosztów procesu według norm przepisanych. W uzasadnieniu w rozbudowanej argumentacji krytycznie odniósł się do stanowiska powodów co do abuzywności postanowień umowy i zgłosił zarzut przedawnienia (k. 84-118, 354-364).</xText> <xText>Postanowieniem z 22 listopada 2021 r. Sąd Rejonowy w Złotowie stwierdził swą niewłaściwość i przekazał sprawę tut. Sądowi Okręgowemu( k.335).</xText> <xText>Pismem z 27 grudnia 2022 r. pozwany zgłosił zarzut prawa zatrzymania do czasu zaoferowania mu przez powodów zwrotu spełnionego przez niego świadczenia w postaci kwoty 90.000,01 zł (k. 474-477).</xText> <xText><xBx>Sąd ustalił następujący stan faktyczny:</xBx></xText> <xText>W 2009 r. powodowie <xAnon>S. M.</xAnon> i <xAnon>C. M.</xAnon> będący małżeństwem <xBRx></xBRx>i pozostający w ustawowej wspólności majątkowej, potrzebowali pieniędzy na dokończenie remontu mieszkania. Chcieli wziąć kredyt i w tym celu zapoznali się z ofertą trzech banków, najkorzystniejszą ofertę przedstawił <xAnon> (...) Banku S.A.</xAnon> w <xAnon>P.</xAnon>. Pracownik tego banku przedstawił im propozycję kredytu hipotecznego indeksowanego do franka szwajcarskiego, przedstawił im wykresy z wahania kursu franka szwajcarskiego na przestrzeni ostatnich 3 lat. Powód pytał o ryzyko kursowe, jak sam przyznał był na emeryturze i zależało mu na tym, aby rata nie była za wysoka. Powodowie aby zwiększyć swoją zdolność kredytową i dostać kredyt musieli spłacić trzy wcześniej zaciągnięte przez siebie kredyty.</xText> <xText>Powodowie zdecydowali się na zaproponowany im kredyt przez przedstawiciela banku i 7 sierpnia 2009 roku powód złożył w swoim imieniu i jako pełnomocnik <xAnon>S. M.</xAnon> wniosek o kredyt, wskazując w nim, że wnioskują o kredyt „udzielony w PLN, indeksowany kursem CHF” w kwocie 92.254,15 zł na 192 miesięcy. Wraz z wnioskiem kredytowym powód podpisał w swoim imieniu i jako pełnomocnik <xAnon>S. M.</xAnon> oświadczenia, że zostali wraz poinformowani o występującym w przypadku kredytów o zmiennej stopy procentowej ryzyku wiążącym się ze zmianami stopy procentowej, że przedstawiono im ofertę kredytu hipotecznego nieindeksowanego kursem waluty obcej (tj. w złotych polskich) oraz, że wybór kredytu indeksowanego kursem waluty obcej nastąpił z pełną świadomością ryzyk związanych z zaciągnięciem tego rodzaju zobowiązania, w szczególności ryzyka zwiększenia salda zadłużenia i kwoty raty kredytu w wyniku zmian kursu waluty, do którego indeksowany jest kredyt; ryzyka zwiększenia obciążenia spłatą kredytu w wyniku zmian spreadu walutowego, tj. różnicy miedzy kursem sprzedaży a kursem kupna ustalanym przez Bank. Powód podpisał także dwa załączniki do tego oświadczenia mające obrazować kursy sprzedaży <xAnon>G. M.</xAnon> Banku za okres od czerwca 2003 r. do czerwca 2009 r., kształtowanie się wskaźnika WIBOR 3M i LIBOR 3M w tym samym okresie oraz konsekwencje wzrostu kursu franka szwajcarskiego. Podpisanie tych dokumentów było warunkiem udzielenia kredytu.</xText> <xText><xIx>(dowód: wniosek kredytowy, k. 123-129, oświadczenie z załącznikiem, k. 131-134, zeznania świadka <xAnon>M. F.</xAnon>, k. 311, zeznania powodów, k.237 v. 445v.-446)</xIx></xText> <xText>Powodowie uzyskali pozytywną decyzję kredytową. W związku z tym <xAnon> (...) Bank SA</xAnon> przygotował umowę kredytu nr <xAnon> (...)</xAnon> i datował ją na 23 września 2009 r. Powodowie podpisali ją 28 września 2009 r.</xText> <xText>W dacie podpisania umowy powodowie <xAnon>S.</xAnon> i <xAnon>C. M.</xAnon> byli małżeństwem <xBRx></xBRx>i pozostawali w ustawowej wspólności majątkowej małżeńskiej. Taki stan rzeczy trwa do dzisiaj.</xText> <xText><xIx>(dowód: umowa kredytu, k. 28-43, 135-142, zeznania powodów k.237 v. 445v.-446)</xIx></xText> <xText>Umowa kredytu zawiera, wśród innych, następujące zapisy:</xText> <xText>Bank udziela Kredytobiorcy Kredytu w kwocie 93,718,44 złotych polskich indeksowanego kursem CHF, zwanego dalej „Kredytem”, na warunkach określonych w Umowie, a Kredytobiorca zobowiązuje się do wykorzystania Kredytu zgodnie z postanowieniami Umowy, zwrotu kwoty wykorzystanego Kredytu wraz z odsetkami, w terminach oznaczonych w Umowie oraz zapłaty Bankowie prowizji, opłat i innych należności wynikających z Umowy. Na kwotę Kredytu składa się: a) kwota pozostawiona do dyspozycji Kredytobiorcy w wysokości 90.000,00 złotych polskich, przeznaczona na realizację celu określonego w ust. 2, b) kwota należnej prowizji z tytułu udzielenia Kredytu w wysokości 543,20 złotych polskich, c) koszty z tytułu ubezpieczenia od ryzyka utraty pracy opisanego w § 13, w wysokości 2.003,70 złotych polskich, d) koszty z tytułu ubezpieczenia na życie oraz na wypadek trwałej i całkowitej niezdolności do pracy, opisanego w § 13, w wysokości 637,54 złotych polskich, e) opłata z tytułu wyceny Nieruchomości w wysokości 300,00 złotych polskich, f) koszty związane z ustanowieniem przez Bank Hipoteki, opisanej w § 3 ust. 2 lit. a oraz § 12 ust. 1 (…) w wysokości 234,00 złotych. W dniu wypłaty saldo jest wyrażone w walucie, do której indeksowany jest Kredyt, według kursu kupna waluty, do której indeksowany jest Kredyt, podanego w Tabeli kursów kupna/sprzedaży dla kredytów hipotecznych udzielanych przez <xAnon> (...) Bank S.A.</xAnon>, opisanej szczegółowo w § 17, następnie saldo walutowe przeliczane jest dziennie na złote polskie według kursu sprzedaży waluty, do której indeksowany jest Kredyt, podanego w Tabeli kursów kupna/sprzedaży dla kredytów hipotecznych udzielanych przez <xAnon> (...) Bank S.A.</xAnon>, opisanej szczegółowo w § 17 (§ 1 ust. 1).</xText> <xText>Kredyt przeznaczony jest na pokrycie części kosztów remontu nieruchomości mieszkalnej opisanej szczegółowo w § 3 ust. 1, zwanej dalej „Nieruchomością” (§ 1 ust. 2).</xText> <xText>Spłata Kredytu wraz z odsetkami nastąpi w 192 równych miesięcznych ratach kapitałowo - odsetkowych, na zasadach określonych w § 10 (§ 1 ust. 5).</xText> <xText>Oprocentowanie kredytu na dzień sporządzenia Umowy wynosi 4,75 % w skali roku <xBRx></xBRx>i stanowi sumę następujących pozycji: marży Banku niezmiennej w okresie trwania Umowy w wysokości 3,05 % oraz aktualnie obowiązującego indeksu L3, opisanego szczegółowo w § 8 oraz 1,25 punktu procentowego do czasu określonego w ust. 2 (§ 2 ust. 1).</xText> <xText>Z zastrzeżeniem postanowień § 18 ust. 3, wypłata każdej transzy Kredytu nastąpi w terminie nie dłuższym niż 5 dni roboczych po spełnienie warunków określonych w § 4 Umowy i otrzymaniu przez Bank wniosku o wypłatę (…) (§ 7 ust. 1). Wypłata wskazanej we Wniosku o Wypłatę kwoty nie wyższej niż Kredyt będzie dokonana przelewem na wskazy w tym wniosku rachunek bankowy prowadzony w banku krajowym. (…) Dzień dokonania takiego przelewu będzie uważany za dzień wypłaty wykorzystanego Kredytu. (…) Każdorazowo wypłacona kwota złotych polskich zostanie przeliczona na walutę, do której indeksowany jest Kredyt, według kursu kupna waluty Kredytu podanego w Tabeli kursów kupna/sprzedaży dla kredytów hipotecznych udzielanych przez <xAnon> (...) Bank S.A.</xAnon>, obowiązującego w dniu dokonania wypłaty przez Bank (§ 7 ust. 2).</xText> <xText>Oprocentowanie kredytu jest zmienne (…). Indeks L3 ulega zmianie zgodnie <xBRx></xBRx>z następującymi zasadami: a) indeks L3 dla każdego kwartału kalendarzowego oblicza się jako arytmetyczną średnią stawek LIBOR 3m (…) (§ 8 ust. 1 i 2 lit. a).</xText> <xText>Spłata Kredytu będzie dokonywana w ratach, zwanych dalej „Ratami”, określonych <xBRx></xBRx>w części szczególnej Umowy, obejmujących łącznie część spłacanego Kredytu oraz naliczone <xBRx></xBRx>i należne stosownie do § 2 odsetki. Raty płatne będą przez Kredytobiorcę w złotych polskich, miesięcznie (…) (§ 10 ust. 2). W terminie do 14 dni po wypłacie Kredytu Bank prześle Kredytobiorcy (…) harmonogram spłaty Kredytu; harmonogram spłat będzie stanowił integralną część Umowy. (…) Nie otrzymanie Harmonogramu nie zwalnia Kredytobiorcy z obowiązku zapłaty Raty (§ 10 ust. 3). Rozliczenie każdej wpłaty dokonanej przez Kredytobiorcę, będzie następować z datą wpływu środków do Banku, według kursu sprzedaży waluty, do której indeksowany jest Kredyt, podanego w Tabeli kursów kupna/sprzedaży dla kredytów hipotecznych udzielanych przez <xAnon> (...) Bank S.A.</xAnon>, obowiązującego w dniu wpływu środków do Banku (§ 10 ust. 8).</xText> <xText>Kredytobiorca oświadcza, że znane mu jest ryzyko występujące przy kredytach indeksowanych kursem waluty obcej, wynikające ze zmiany kursu waluty obcej, do której jest indeksowany Kredyt, w stosunku do złotych polskich. Oświadcza ponadto, że został poinformowany, że w przypadku wzrostu kursu waluty indeksacji Kredytu w stosunku do złotych polskich, nastąpi odpowiedni wzrost jego zadłużenia w złotych polskich wobec Banku z tytułu zaciągniętego Kredytu oraz wzrost wysokości raty Kredytu wyrażonej w złotych polskich, co może spowodować, że ustanowione prawne zabezpieczenie stanie się niewystarczające, a zdolność Kredytobiorcy do obsługi zadłużenia ulegnie pogorszeniu. Powyższe może skutkować konsekwencjami wynikającymi z § 12 ust. 6 oraz § 18 (§ 11 ust. 5). Kredytobiorca oświadcza, że znany mu jest wpływ zmian różnicy pomiędzy kursem sprzedaży i kursem kupna waluty indeksacji Kredytu na wysokość salda i rat Kredytu oraz poziom obciążenia jego spłatą w przypadku kredytów, których wypłata lub spłata oparta jest na takich kursach zgodnie z § 1 lub § 10 (§ 11 ust. 6).</xText> <xText>Do rozliczania transakcji wypłat i spłat Kredytów stosowane są odpowiednio kursy kupna/sprzedaży dla kredytów hipotecznych udzielanych przez <xAnon> (...) Bank S.A.</xAnon> dla waluty do której indeksowany jest kredyt obowiązujące w dniu dokonywania transakcji (§ 17 ust. 1). Kursy kupna określa się jako średnie kursy złotego do danych walut ogłoszone w tabeli kursów średnich NBP minus marża kupna ustalana decyzją Banku (§ 17 ust. 2). Kursy sprzedaży określa się jako średnie kursy złotego do danych walut ogłoszone w tabeli kursów średnich NBP plus marża sprzedaży ustalana decyzją Banku (§ 17 ust. 3). Do wyliczenia kursów kupna/sprzedaży dla kredytów hipotecznych udzielanych przez <xAnon> (...) Bank S.A.</xAnon> stosuje się kursy złotego do danych walut ogłoszone w tabeli kursów średnich na stronie internetowej NBP w poprzednim dniu roboczym skorygowane o marże <xAnon> (...) Banku S.A.</xAnon> (§ 17 ust. 4).</xText> <xText><xIx>(dowód: umowa kredytu, k. 28-43, 135-142)</xIx></xText> <xText>Wypłata kredytu nastąpiła w następujących dniach i kwotach:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>W dniu 02.10.2009 r. kredytowane koszty: 3.718,44 PLN - 1.359,83 CHF</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>W dniu 02.10.2009 r. transza kredytu: 45.000,00 PLN - 16.456,39 CHF</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText>W dniu 28.01.2010 r. transza kredytu: 22.500,01 PLN - 8.295,24 CHF</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText>W dniu 25.02.2010 r. transza kredytu: 22.500,00 PLN - 8.402,42 CHF</xText> </xUnit> <xText>W okresie od 22 października 2009 r. do 2 października 2019 r. powodowie zapłacili pozwanemu z tytułu umowy kredytu 95.370,15 PLN.</xText> <xText>Łączna kwota hipotecznych rat kapitałowo-odsetkowych w okresie od dnia 22 października 2009 roku do dnia 2 października 2019 roku bazującej na indeksie L3, zgodnie z przyjętymi założeniami że nie obowiązywałyby ich postanowienia dotyczące indeksacji, przy uwzględnieniu, że kredyt winien być spłacony w całym okresie wykonywania umowy w złotych polskich przy uwzględnieniu wszystkich pozostałych postanowień umowy w szczególności oprocentowania ustalonego według pierwotnej stopy referencyjnej oraz terminu spłat poszczególnych rat kredytu wyniosłaby 70.914,95 PLN.</xText> <xText>Różnica pomiędzy sumą rat kapitałowo-odsetkowych zapłaconych przez powodów na poczet spłaty kredytu a sumą rat, jakie zapłaciłyby przy założeniu, że kredyt został udzielony w kwocie 93.718,44 PLN i saldo nie zostało przeliczone na CHF wyniosła 24.455,20 PLN.</xText> <xText><xIx>dowód: opinia biegłego - k.-388-404</xIx></xText> <xText>W zakresie przedmiotowej umowy kredytu pozwany jest następcą prawnym <xAnon> (...) Banku SA</xAnon>.</xText> <xText><xIx>(twierdzenia powodów przyznane przez pozwanego)</xIx></xText> <xText>Pismem z dnia 28.11.2019 r. powodowie skierowali do pozwanego banku reklamację, wnosząc o zapłatę kwoty 25.138,69 zł. Pozwany bank pismem z dnia 04.12.2019 r. uznał roszczenie powodów za niezasadne. W dniu 6 grudnia 2019 roku przed Sądem Rejonowym Gdańsk-|Południe w Gdańsku odbyła się rozprawa o zawezwanie do próby ugodowej z wniosku powodów, jednakże nikt nie stawił się ze strony pozwanego banku, do zawarcia ugody nie doszło.</xText> <xText><xIx>dowód: reklamacja powodów - k.44-46, odpowiedź pozwanego banku - k.47-53, protokół rozprawy - k.75</xIx></xText> <xText>Przedstawiony stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o poniższą ocenę dowodów.</xText> <xText>Niektóre fakty zgłoszone przez jedną stronę zostały przez drugą stronę przyznane wprost albo pośrednio i te Sąd przyjął bez dowodów (<xLexLink xArt="art. 229" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 229 k.p.c.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 230" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">230 k.p.c.</xLexLink>).</xText> <xText>Część ustaleń Sąd poczynił w oparciu o dokumenty prywatne, które zostały złożone przez strony w kserokopiach. Złożenie tych kserokopii stanowiło w istocie zgłoszenie twierdzeń o istnieniu dokumentów o wynikającej z nich formie i treści. Odwołanie się przez drugą stronę do złożonej przez przeciwnika kopii dokumentu albo złożenie kopii identycznego dokumentu było ewidentnym przyznaniem takiego twierdzenia (<xLexLink xArt="art. 229" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 229 k.p.c.</xLexLink>). Natomiast niedoniesienie się do kserokopii złożonych przez drugą stronę stanowiło nie wypowiedzenie się co do jej twierdzeń o istnieniu dokumentów o wynikającej z kopii formie i treści, które pozwalało uznać je za przyznane, gdyż pozostawały w zgodzie z wynikami rozprawy (<xLexLink xArt="art. 230" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 230 k.p.c.</xLexLink>). Dawało to możliwość przeprowadzenia dowodów z dokumentów, których istnienie, treść i forma zostały przyjęte bez dowodów, tak jakby zostały złożone w oryginale.</xText> <xText>Dokumenty prywatne, na podstawie których Sąd dokonał ustaleń, nie budziły wątpliwości co do swojej prawdziwości, jak też nie były przez strony podważane pod jakimkolwiek względem. Dlatego Sąd uznał je za w pełni godne zaufania. Pozostałe dokumenty były pozbawione znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy.</xText> <xText>Opinia biegłej <xAnon>K. J.</xAnon> opracowana została w sposób fachowy, rzetelny i wyczerpujący. Była spójna, logiczna i zrozumiała. W sposób przekonujący i nie budzący zastrzeżeń zostały w niej wskazane przesłanki, które doprowadziły do końcowych wniosków i pozwoliły na ustalenie różnicy między wysokością rat kapitałowo – odsetkowych faktycznie spłaconych przez powodów, a wysokością hipotetycznych rat kredytu przy założeniu, że umowa kredytu powinna być wykonywania z wyłączeniem postanowień dotyczących indeksacji kwoty kredytu oraz rat. Jej wyliczenia arytmetyczne nie były kwestionowane przez strony postepowania.</xText> <xText>Zeznania świadka <xAnon>M. F.</xAnon> miały niewielkie znaczenie, gdyż nie pamiętał on większości istotnych w sprawie faktów. W zakresie, w którym zeznania świadka stały się podstawą ustaleń, ich wiarygodność nie budziła zastrzeżeń i nie była przez strony kwestionowana.</xText> <xText>Zeznania świadka <xAnon>M. C.</xAnon> złożone na piśmie nie miały żadnego znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy, gdyż dotyczyły okoliczności nieistotnych, nie był on pracownikiem <xAnon>G. M.</xAnon>, nie brał udziału w procesie kredytowym. Zeznawał na temat sposobu ustalania kursu kupna i sprzedaży waluty i mechanizmach indeksacji (k.273-277).</xText> <xText>Zeznania świadka <xAnon>I.</xAnon> <xAnon>W.</xAnon> złożone na piśmie dotyczyły zasad i procedur obowiązujących w banku przy zawieraniu umów kredytu hipotecznego, świadek nie uczestniczyła bezpośrednio w procesie zawierania umowy z powodami, zajmowała się wydawaniem decyzji kredytowych (k.294-299).</xText> <xText>Za wiarygodne uznano zeznania powodów, którzy wskazali w jakim celu wzięli kredyt. Powodowie byli w ocenie Sądu świadomi, że z kredytem indeksowanym związane jest ryzyko kursowe, niewłaściwie tylko ocenił jego rozmiar.</xText> <xText><xBx>Sąd zważył, co następuje: </xBx></xText> <xText>Powództwo okazało się bezzasadne w zakresie roszczenia głównego, za uzasadnione uznano roszczenie ewentualne.</xText> <xText>Powodowie wnieśli o ustalenie nieistnienia stosunku prawnego wynikającego z umowy kredytowej zawartej z poprzednikiem prawnym pozwanego banku i zasądzenia od pozwanego kwoty 98.371,62 zł tytułem zwrotu nienależnie pobranego świadczenia w związku z ustaleniem nieistnienia stosunku prawnego między stronami Jako ewentualne, powodowie zgłosili żądanie zasądzenia od pozwanego na ich rzecz łącznie kwoty 24.455,20 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 05.12.2019 r. do dnia zapłaty w przypadku uznania przez Sąd, że umowa kredytu jest ważna, a zakwestionowane przez powodów postanowienia umowy ich nie wiążą, tytułem różnicy pomiędzy zapłaconymi przez nich ratami, a ratami, które zapłaciliby, gdyby z umowy został usunięty mechanizm waloryzacji, przy zachowaniu pozostałych warunków umowy.</xText> <xText>Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 189" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 189 k.p.c.</xLexLink>, powód może żądać ustalenia przez sąd istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa, gdy ma w tym interes prawny. Interes prawny jest to interes dotyczący szeroko rozumianych praw i stosunków prawnych powoda i występuje wówczas, gdy z jego strony istnieje obiektywna potrzeba ochrony prawnej, np. gdy powstała sytuacja grożąca naruszeniem prawa lub stosunku prawnego albo pozbawieniem go ochrony prawnej albo też zaistniała wątpliwość co do jego istnienia, a jednocześnie nie ma innych środków ochrony prawnej lub są one nieadekwatne do istniejącej obiektywnie potrzeby tej ochrony. Jak podkreśla się w orzecznictwie, ocena istnienia interesu prawnego wymaga zindywidualizowanych, elastycznych kryteriów, uwzględniających celowościowe podstawy powództwa wytoczonego w oparciu o <xLexLink xArt="art. 189" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 189 k.p.c.</xLexLink>, a jednym z tych kryteriów jest znaczenie, jakie wyrok ustalający wywarłby na sytuację prawną powoda obecnie i w przyszłości. O występowaniu interesu prawnego w uzyskaniu wyroku ustalającego świadczy możliwość stanowczego zakończenia tym wyrokiem sporu obecnie występującego, jak i sporów, które mogą z kwestionowanego stosunku prawnego wystąpić w przyszłości. Natomiast przeciwko istnieniu interesu prawnego przemawia możliwość uzyskania pełniejszej ochrony praw powoda w drodze innego powództwa (por. z wielu wyroki Sądu Najwyższego z 19 lutego 2002 r., IV CKN 769/00, OSNC 2003/1/13, z 30 listopada 2005 r. III CK 277/05, z 29 marca 2012 r. I CSK 325/11, z 15 maja 2013 r. III CSK 254/12, z 2 lipca 2015 r., V CSK 640/14, nie publ.).</xText> <xText>Między stronami powstał spór co do ważności zawartej przez nie umowy kredytu, a w konsekwencji co do istnienia wynikającego z niej stosunku prawnego. Umowa jest przez powodów wykonywana i według jej treści ma być wykonywana do 2026 r.</xText> <xText>Przechodząc do oceny zasadności tego żądania, w pierwszej kolejności należy wskazać, że przedmiotowa umowa miała charakter umowy kredytu indeksowanego do waluty obcej. Tego rodzaju umowa wykształciła się w obrocie gospodarczym jako podtyp umowy kredytu. Charakteryzuje się ona tym, że kwota kredytu jest wyrażona w złotych, ale zostaje poddana indeksacji, czyli przeliczeniu na określoną w umowie walutę obcą (walutę indeksacji). Przeliczona na walutę obcą kwota kredytu jest poddana oprocentowaniu według stopy procentowej właściwej dla tej waluty obcej i zostaje podzielona na raty, które są spłacane w złotych, po ich przeliczeniu z waluty obcej na złote w umówionej dacie płatności.</xText> <xText>Zastosowanie konstrukcji indeksacji, w celu ustalenia salda kredytu i wysokości świadczeń, do których zobowiązany jest kredytobiorca, nie narusza istoty umowy kredytu wyrażonej w <xLexLink xArt="art. 69;art. 69 ust. 1" xIsapId="WDU19971400939" xTitle="Ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 140, poz. 939">art. 69 ust. 1 prawa bankowego</xLexLink>, która polega na tym, że bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy kwotę środków pieniężnych a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie oraz zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty (por. wyroki Sądu Najwyższego z 19 marca 2015 r., IV CSK 362/14, OSNC - <xLexLink xArt="art. 69 zd. 2016/3" xIsapId="WDU19971400939" xTitle="Ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 140, poz. 939">ZD 2016/3</xLexLink>/49, z 22 stycznia 2016 r., I CSK 1049/14, OSNC 2016/11/134, z 8 września 2016 r., II CSK 750/15, z 14 lipca 2017 r., z 27 lutego 2019 r., II CSK 19/18, z 11 grudnia 2019 r., V CSK 382/18). Jednak w okolicznościach sprawy nie przesądzało to o ważności przedmiotowej umowy kredytu.</xText> <xText>Rozstrzygnięcie niniejszej sprawy wymagało oceny postanowień umownych w świetle przesłanek z <xLexLink xArt="art. 385(1);art. 385(1) § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385<xSUPx>1</xSUPx> par. 1 k.c</xLexLink> oraz (w razie uznania w/w postanowień za niedozwolone postanowienia umowne) oceny skutków prawnych tej sytuacji tj. rozstrzygnięcia czy w takim przypadku zaskarżone postanowienia umowy powinny zostać z niej wyeliminowane, czy też abuzywność prowadzi do nieważności umowy; oceny w/w postanowień umownych pod kątem ich zgodności z prawem i zasadami współżycia społecznego w świetle <xLexLink xArt="art. 58;art. 58 § 1;art. 58 § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 58 par. 1 i 2 k.c.</xLexLink></xText> <xText>Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 385(1)" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385 <xSUPx>1</xSUPx> k.c.</xLexLink> postanowienia umowy zawieranej z konsumentem nieuzgodnione indywidualnie nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (niedozwolone postanowienia umowne). Nie dotyczy to postanowień określających główne świadczenia stron, w tym cenę lub wynagrodzenie, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny (§ 1). Jeżeli postanowienie umowy zgodnie z § 1 nie wiąże konsumenta, strony są związane umową w pozostałym zakresie (§ 2). Nieuzgodnione indywidualnie są te postanowienia umowy, na których treść konsument nie miał rzeczywistego wpływu. W szczególności odnosi się to do postanowień umowy przejętych z wzorca umowy zaproponowanego konsumentowi przez kontrahenta (§ 3). Ciężar dowodu, że postanowienie zostało uzgodnione indywidualnie, spoczywa na tym, kto się na to powołuje (§ 4). Zgodnie z brzmieniem w/w przepisu, możliwość uznania danego postanowienia umownego za niedozwolone i wyeliminowania go z umowy, uzależniona jest od łącznego spełnienia następujących przesłanek: 1. postanowienie nie było uzgodnione indywidualnie; 2. nie jest postanowieniem w sposób jednoznaczny określającym główne świadczenia stron; 3. postanowienie kształtuje prawa i obowiązki konsumenta w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy.</xText> <xText>W stanie faktycznym niniejszej sprawy oczywiste jest, że wybór rodzaju i waluty kredytu był indywidualnie uzgodniony z powodami. Powodowie nie musieli zgodzić się na zawarcie umowy kredytu indeksowanego do waluty obcej CHF. Mogli zawrzeć umowę „czystego” kredytu złotowego, jednak nie chcieli z powodu niżej raty tego pierwszego. Równie oczywiste jest jednak, że powodowie nie mieli rzeczywistego wpływu na treść umowy w sensie warunków indeksacji uregulowanych w kwestionowanych przez niech zapisach umowy. Powodowie, godząc się na indeksację co do zasady, nie mieli bowiem realnego wpływu na treść klauzul umownych określających warunki indeksacji do waluty CHF.</xText> <xText>W § 1 ust. 1 zdaniu trzecim i w § 7 ust. 2 zdaniu czwartym umowy stron przewidziano, że wypłacona kwota kredytu zostanie przeliczona na walutę, do której indeksowany jest kredyt, według kursu kupna waluty kredytu, podanego w Tabeli kursów kupna/sprzedaży dla kredytów hipotecznych udzielanych przez <xAnon> (...) Bank S.A.</xAnon> obowiązującego w dniu dokonania wypłaty. Z kolei w § 10 ust. 8 zastrzeżono, że rozliczenie każdej wpłaty dokonanej przez kredytobiorcę na poczet raty, będzie następować według kursu sprzedaży waluty, do której indeksowany jest kredyt, podanego w Tabeli kursów kupna/sprzedaży dla kredytów hipotecznych udzielanych przez <xAnon> (...) Bank S.A.</xAnon> obowiązującego w dniu wpływu środków do Banku. Umowa nie definiowała bliżej Tabeli kursów, natomiast wskazywała, że kursy określa się jako średni kurs złotego do danej waluty ogłoszony w tabeli kursów średnich NBP pomniejszony o marżę kupna w przypadku kursu kupna (§ 17 ust. 2) i powiększony o marżę sprzedaży w przypadku kursu sprzedaży (§ 17 ust. 3). Jak z tego wynika, umowa w żaden sposób nie ograniczała swobody Banku w ustaleniu kursu franka szwajcarskiego w tabeli kursów, gdyż miał on pełną swobodę w określaniu wysokości marży kupna i sprzedaży.</xText> <xText>Oznacza to, że w świetle umowy Bank miał swobodę w ustalaniu kursu, po którym nastąpi przeliczenie kwoty kredytu na walutę indeksacji oraz przeliczenie raty kredytu na złote. Jednocześnie z treści umowy nie wynikało żadne uzasadnienie dla takiego rozwiązania. Dodać trzeba, że również w toku procesu pozwany żadnego przekonującego uzasadnienia w tym przedmiocie nie przedstawił.</xText> <xText>Rzeczywisty problem w związku z wykonywaniem przedmiotowej umowy polegał na tym, że kurs CHF w stosunku do złotego wzrósł w sposób nieprzewidziany przez powodów w momencie zawarcia umowy, istotnie wpływając na wysokość rat kredytu, które powodowie zobowiązani byli płacić.</xText> <xText>Powodowie nie osiągnęli korzyści, której oczekiwali, opierając się na nieuzasadnionym przekonaniu, że kurs franka szwajcarskiego w stosunku do złotego przez cały czas wykonywania umowy będzie na tyle niski, że spłaci kredyt przy znacznie mniejszym obciążeniu, niż gdyby zaciągnęli kredyt bez waloryzacji do CHF.</xText> <xText>Zdaniem sądu jest oczywiste, że samo zastrzeżenie klauzuli waloryzacyjnej nie stanowi niedozwolonej klauzuli umownej. Waloryzacja co do zasady nie może być abuzywna, choćby ze względu na to, że kredyt waloryzowany do kursu waluty obcej stanowi nazwaną umowę <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19971400939" xTitle="Ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 140, poz. 939">prawa bankowego</xLexLink>, wskazaną w art. 69 tej ustawy.</xText> <xText>Tutejszy Sąd zgadza się ze stanowiskiem Sądu Najwyższego zaprezentowanym w treści uzasadnienia w sprawie o sygn. akt II CSKP 1110/22, że w obrocie gospodarczym sprecyzowanie przelicznika służącego do waloryzacji świadczenia pieniężnego nie jest konieczne, takie doprecyzowanie nie należy do essentialia negotii umowy. Brak jest podstaw do odmiennego rozumienia postanowień konstytuujących umowę w przypadku obrotu konsumenckiego. Umowa kredytowa z konsumentem, przewidująca waloryzację kursem waluty obcej, jest zawarta mimo pominięcia w niej postanowień dotyczących sposobu ustalania kursu waluty obcej. Od 26 sierpnia 2011 roku art. 69 ust. 2 pkt 4a p.b. wymaga zawarcia w umowie kredytowej od początku wyrażonej w walucie obcej (denominowanej) lub waloryzowanej walutą obcą (indeksowanej) <xAnon> (...)</xAnon> 8 postanowień o sposobach i terminach ustalania kursu przeliczenia jednak pominięcie tych postanowień w umowie zawartej przed 26 sierpnia 2011 r. nie może być przyczyną uznania umowy za niezawartą lub nieważną. Na podstawie art. 5 ustawy z 29 lipca 2011 r. o zmianie ustawy - Prawo bankowe oraz niektórych innych ustaw, nowe wymagania, zawarte w art. 69 ust. 4a p.b., stosuje się tylko do umów zawartych od 26 sierpnia 2011 roku.</xText> <xText>Na podstawie <xLexLink xArt="art. 58;art. 58 § 3" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 58 § 3 k.c.</xLexLink> umowa pozostaje w mocy co do pozostałych części, chyba że z okoliczności wynika, iż bez postanowień dotkniętych nieważnością umowa nie zostałaby zawarta. Zatem skutki prawne nieważności niektórych postanowień umowy są takie, jak gdyby tych postanowień od początku nie było w umowie. Skoro możliwe jest zawarcie umowy, w której świadczenia pieniężne są waloryzowane kursem waluty obcej, bez określenia przelicznika, to nieważność przelicznika nie może powodować nieważności kolejnych postanowień umowy, w szczególności samej zasady indeksacji, chyba że właśnie ten przelicznik był dla stron kluczowy i bez tego konkretnego przelicznika nie zawarłyby umowy indeksowanej (<xLexLink xArt="art. 58;art. 58 § 3" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 58 § 3 k.c.</xLexLink>).</xText> <xText>Skutkiem braku przelicznika, niezależnie od tego, czy w umowie nie było go od początku, czy okazał się nieważny, jest poszukiwanie odpowiedniego przelicznika w zwyczajach, zasadach współżycia społecznego (<xLexLink xArt="art. 56" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 56 k.c.</xLexLink>) i ewentualnie w analogiach z ustawami przewidującymi takie przeliczniki w innych stosunkach cywilnoprawnych. Sąd Najwyższy podkreślił, że w umowach o kredyt indeksowany sam przelicznik nie jest istotny, o wysokości świadczenia (raty kredytu) decyduje tylko zmiana przelicznika w stosunku do jego pierwotnej wielkości, a ta zmiana jest niemal identyczna dla wszystkich wchodzących w rachubę przeliczników (np. średni NBP, średni kantorowy) w dowolnym okresie czasu (sygn. akt II CSKP 1110/22). Sam brak przelicznika złotych na franki w umowie nie może być przyczyną nieważności postanowień przewidujących wyrażanie rat w CHF. Wolą kredytobiorców było uzyskanie kredytu oprocentowanego w oparciu o stopę LIBOR w zamian za przyjęcie na siebie ryzyka związanego z możliwością wzrostu kursu franka.</xText> <xText>W wyroku z 21 grudnia 2016 r., w sprawach połączonych C-154/15, C-307/15 i C 308/15, <xAnon> (...)</xAnon> uznał, że <xIx>„warunek umowny uznany za nieuczciwy należy co do zasady uznać za nigdy nieistniejący, tak by nie wywoływał on skutków wobec konsumenta. W związku z tym sądowe stwierdzenie nieuczciwego charakteru takiego warunku powinno mieć co do zasady skutek w postaci przywrócenia sytuacji prawnej i faktycznej konsumenta, w jakiej znajdowałby się on w braku rzeczonego warunku”</xIx>. Skoro postanowienie o przeliczniku opartym na kursie CHF, ogłaszanym przez pozwany bank, należy traktować tak, jakby nie było go w umowie od początku, należy stosować przelicznik ustalony na podstawie <xLexLink xArt="art. 56" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 56 k.c.</xLexLink></xText> <xText>Przelicznik ustanowiony przez strony w umowie zdaniem tutejszego Sądu był nieważny tylko ze względu na możliwość jednostronnego kształtowania go przez bank, jednak w umowie kredytu indeksowanego nie sam przelicznik jest istotny, a jego zmiany w czasie wykonywania umowy.</xText> <xText>W wyroku z 30 kwietnia 2014 r., C-26/13, <xAnon> (...)</xAnon> odpowiadał na pytanie sądu węgierskiego o skutki abuzywności postanowienia umowy kredytowej o przeliczniku walutowym ustalanym przez bank. <xAnon> (...)</xAnon> stwierdził, że kurs taki może być zastąpiony kursem wynikającym z przepisu dyspozytywnego prawa krajowego, gdyż pozwala to „na przywrócenie równości tych stron bez konieczności unieważnienia wszystkich umów zawierających nieuczciwe warunki”. Jednocześnie wyrok ten potwierdza, że warunek przeliczania zobowiązania kursem waluty obcej jest warunkiem odrębnym od mechanizmu przeliczania i podlega odrębnej ocenie pod kątem abuzywności. Abuzywność przelicznika walutowego nie pociąga za sobą nieważności postanowienia o indeksacji walutą obcą. <xAnon> (...)</xAnon> podkreślił w tym wyroku, iż Dyrektywa służy eliminowaniu nieuczciwych postanowień z umowy, a stwierdzenie nieważności całej umowy jest ostatecznością, gdy umowa bez abuzywnego warunku nie może obowiązywać. Zasada ta jest oczywista zważywszy, iż celem Dyrektywy jest uchronienie konsumentów przed skutkami nieuczciwych warunków akcesoryjnych, na które nie zwraca się uwagi przy zawieraniu umowy.</xText> <xText>Powodowie zdaniem Sądu nie wykazali, że zawarta umowa kredytu naruszała w jakikolwiek sposób zasady współżycia społecznego. Wskazać należy, że możliwość powołania się na sprzeczność zawartej umowy z zasadami współżycia społecznego powinna być stosowana wyjątkowo i tylko tam, gdzie nie ma możliwości zastosowania innego środka prawnego. Zasady współżycia społecznego rozumieć jako swego rodzaju „zawór bezpieczeństwa” pozwalający uchylić skutki formalnie zgodnej z prawem czynności, gdy jej wykonanie byłoby niemoralne bądź nieuczciwe. Zdaniem sądu umowa łącząca strony nie może być uznana za sprzeczną z zasadami współżycia społecznego, chociażby z tego względu, że sprzeczność taka musiałaby występować już w dacie zawarcia umowy, podczas gdy wtedy – zgodnie z twierdzeniami powodów – umowa była korzystna dla nich, ponieważ wysokość rat kredytu była znacząco niższa od rat dla analogicznego kredytu bez waloryzacji do CHF.</xText> <xText>Powyższe rozważania stanowią o niezasadności powództwa w zakresie roszczenia głównego.</xText> <xText>W konsekwencji orzeczono jak w pkt 1 sentencji wyroku.</xText> <xText>Łączna kwota hipotecznych rat kapitałowo-odsetkowych w okresie od dnia 22 października 2009 roku do dnia 2 października 2019 roku bazującej na indeksie L3, zgodnie z przyjętymi założeniami że nie obowiązywałyby ich postanowienia dotyczące indeksacji, przy uwzględnieniu, że kredyt winien być spłacony w całym okresie wykonywania umowy w złotych polskich przy uwzględnieniu wszystkich pozostałych postanowień umowy w szczególności oprocentowania ustalonego według pierwotnej stopy referencyjnej oraz terminu spłat poszczególnych rat kredytu wyniosłaby 70.914,95 PLN.</xText> <xText>Różnica pomiędzy sumą rat kapitałowo-odsetkowych zapłaconych przez powodów na poczet spłaty kredytu a sumą rat, jakie zapłaciłyby przy założeniu, że kredyt został udzielony w kwocie 93.718,44 PLN i saldo nie zostało przeliczone na CHF wyniosła 24.455,20 PLN.</xText> <xText>Zgodnie z treścią przepisu <xLexLink xArt="art. 481;art. 481 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 481 § 1 k.c.</xLexLink> jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Dłużnik popada w opóźnienie jeśli nie spełnia świadczenia pieniężnego w terminie, w którym stało się ono wymagalne także wtedy, gdy kwestionuje istnienie lub wysokość świadczenia (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 października 2003 r., sygn. II CK 146/02).</xText> <xText>Strona powodowa domagała się zasądzenia odsetek ustawowych za opóźnienie od dnia 5 grudnia 2019 r.tj. od dnia następującego po dniu zajęcia przez pozwanego negatywnego stanowiska w zakresie skierowanej do niego reklamacji. Pozwany pismem z dnia 4 grudnia 2019 r. odmówił dobrowolnego spełnienia świadczenia, a zatem zajął merytoryczne stanowisko. powyższe uzasadnia żądanie zapłaty odsetek ustawowych za opóźnienie od dnia 5 grudnia 2019 r.</xText> <xText>Rozstrzygnięcie o kosztach procesu zostało oparte na podstawie <xLexLink xArt="art. 102" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art.102 k.p.c.</xLexLink> zawarte zostało w punkcie czwartym wyroku.</xText> <xText>Powodowie przegrali proces w zakresie żądania głównego, mając jednak na względzie, iż zasadnicza teza powodów co do abuzywnych postanowień umowy okazała się słuszna, Sąd nie obciążył powodów obowiązkiem zwrotu kosztów procesu stronie pozwanej, co uzasadniało również obciążenie pozwanego całością poniesionych przez nich kosztów w łącznej wysokości 6.031,60 zł . Składały się na nie opłata od pozwu 1.000 zł, wynagrodzenie biegłego za sporządzenie opinii 1.397,60 zł, wynagrodzenie profesjonalnego pełnomocnika w wysokości stawki minimalnej ustalone na podstawie § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych w kwocie 3.600 zł, opłaty skarbowe od pełnomocnictw w wysokości 34 zł (pkt 3 wyroku).</xText> <xText>Jolanta Czajka-Bałon</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

sędzia Jolanta Czajka-Bałon

Małgorzata Sułek

sekr. sąd. Małgorzata Gawrońska

Kamila Nowak

XIV C 26/22 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 11 stycznia 2024 r. Sąd Okręgowy w Poznaniu XIV Zamiejscowy Wydział Cywilny z siedzibą w Pile w składzie następującym: Przewodniczący: sędzia Jolanta Czajka-Bałon Protokolant: sekr. sąd. Małgorzata Gawrońska po rozpoznaniu w dniu 12 grudnia 2023 r. w Pile na rozprawie sprawy z powództwaC. M.iS. M. przeciwkoBank (...) Spółka Akcyjnaz siedzibą wG. o zapłatę i ustalenie 1 zasądza od pozwanegoBanku (...) Spółki Akcyjnejz siedzibą wG.na rzecz powodówC. M.iS. M.kwotę 24 455,20 (dwadzieścia cztery tysiące czterysta pięćdziesiąt pięć i 20/100 ) zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 5 grudnia 2019 r. do dnia zapłaty; 2 w pozostałym zakresie powództwo oddala; 3 kosztami procesu obciąża pozwanego i z tego tytułu zasądza od niego na rzecz powodów jako zwrot kosztów procesu kwotę 6 031,60 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się niniejszego wyroku do dnia zapłaty. Jolanta Czajka-Bałon UZASADNIENIE PowodowieC. M.iS. M.w pozwie z 16 kwietnia 2020 r. złożonym w Sądzie Rejonowym zmodyfikowanym pismem z dnia 06.10.2021 roku wnieśli o zasądzenie od pozwanegoBanku (...) Spółki Akcyjnejz siedzibą wG.na swoją rzecz solidarnie tytułem zwrotu nienależnych świadczeń pobranych przez pozwaną kwoty 98.371,62 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi: od kwoty 25.138,69 zł od dnia 05.12.2019 r. do dnia zapłaty, dla kwoty 47.861,31 zł od dnia 07.12.2019 r. do dnia zapłaty, dla kwoty 25.371,62 zł od dnia doręczenia odpisu pisma pozwanej do dnia zapłaty, ustalenia nieistnienia pomiędzy stronami stosunku prawnego wynikającego z umowy kredytowej oraz kosztów procesu według norm przepisanych. Jako ewentualne zgłosili żądanie zasądzenia od pozwanego na ich rzecz solidarnie kwoty 25.138,69 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 5 grudnia 2019 r. do dnia zapłaty. W uzasadnieniu powodowie wskazali, że w 2009 r. zawarli z poprzednikiem prawnym pozwanego(...) Bankiem SAumowę o kredyt hipoteczny indeksowany kursem CHF. Umowa jest bezwzględnie nieważna jako sprzeczna z prawem (art. 58 § 1 i 2 k.c.w zw. zart. 3531k.c.). Umowa jest nieważna także dlatego, że zawiera klauzule niedozwolone, bez których nie może być utrzymana. W razie przyjęcia ważności umowy, wyeliminowanie klauzul niedozwolonych skutkuje tym, że nadpłacili kredyt na kwoty dochodzone w żądaniu ewentualnym. Powodowie w uzasadnieniu przytoczyli też szeroką argumentację na poparcie zarzutów nieważności umowy kredytu z powodu sprzeczności z prawem i abuzywności jej postanowień (k. 3-22v. ,324-329v.). W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie od powodów solidarnie na jego rzecz kosztów procesu według norm przepisanych. W uzasadnieniu w rozbudowanej argumentacji krytycznie odniósł się do stanowiska powodów co do abuzywności postanowień umowy i zgłosił zarzut przedawnienia (k. 84-118, 354-364). Postanowieniem z 22 listopada 2021 r. Sąd Rejonowy w Złotowie stwierdził swą niewłaściwość i przekazał sprawę tut. Sądowi Okręgowemu( k.335). Pismem z 27 grudnia 2022 r. pozwany zgłosił zarzut prawa zatrzymania do czasu zaoferowania mu przez powodów zwrotu spełnionego przez niego świadczenia w postaci kwoty 90.000,01 zł (k. 474-477). Sąd ustalił następujący stan faktyczny: W 2009 r. powodowieS. M.iC. M.będący małżeństwemi pozostający w ustawowej wspólności majątkowej, potrzebowali pieniędzy na dokończenie remontu mieszkania. Chcieli wziąć kredyt i w tym celu zapoznali się z ofertą trzech banków, najkorzystniejszą ofertę przedstawił(...) Banku S.A.wP.. Pracownik tego banku przedstawił im propozycję kredytu hipotecznego indeksowanego do franka szwajcarskiego, przedstawił im wykresy z wahania kursu franka szwajcarskiego na przestrzeni ostatnich 3 lat. Powód pytał o ryzyko kursowe, jak sam przyznał był na emeryturze i zależało mu na tym, aby rata nie była za wysoka. Powodowie aby zwiększyć swoją zdolność kredytową i dostać kredyt musieli spłacić trzy wcześniej zaciągnięte przez siebie kredyty. Powodowie zdecydowali się na zaproponowany im kredyt przez przedstawiciela banku i 7 sierpnia 2009 roku powód złożył w swoim imieniu i jako pełnomocnikS. M.wniosek o kredyt, wskazując w nim, że wnioskują o kredyt „udzielony w PLN, indeksowany kursem CHF” w kwocie 92.254,15 zł na 192 miesięcy. Wraz z wnioskiem kredytowym powód podpisał w swoim imieniu i jako pełnomocnikS. M.oświadczenia, że zostali wraz poinformowani o występującym w przypadku kredytów o zmiennej stopy procentowej ryzyku wiążącym się ze zmianami stopy procentowej, że przedstawiono im ofertę kredytu hipotecznego nieindeksowanego kursem waluty obcej (tj. w złotych polskich) oraz, że wybór kredytu indeksowanego kursem waluty obcej nastąpił z pełną świadomością ryzyk związanych z zaciągnięciem tego rodzaju zobowiązania, w szczególności ryzyka zwiększenia salda zadłużenia i kwoty raty kredytu w wyniku zmian kursu waluty, do którego indeksowany jest kredyt; ryzyka zwiększenia obciążenia spłatą kredytu w wyniku zmian spreadu walutowego, tj. różnicy miedzy kursem sprzedaży a kursem kupna ustalanym przez Bank. Powód podpisał także dwa załączniki do tego oświadczenia mające obrazować kursy sprzedażyG. M.Banku za okres od czerwca 2003 r. do czerwca 2009 r., kształtowanie się wskaźnika WIBOR 3M i LIBOR 3M w tym samym okresie oraz konsekwencje wzrostu kursu franka szwajcarskiego. Podpisanie tych dokumentów było warunkiem udzielenia kredytu. (dowód: wniosek kredytowy, k. 123-129, oświadczenie z załącznikiem, k. 131-134, zeznania świadkaM. F., k. 311, zeznania powodów, k.237 v. 445v.-446) Powodowie uzyskali pozytywną decyzję kredytową. W związku z tym(...) Bank SAprzygotował umowę kredytu nr(...)i datował ją na 23 września 2009 r. Powodowie podpisali ją 28 września 2009 r. W dacie podpisania umowy powodowieS.iC. M.byli małżeństwemi pozostawali w ustawowej wspólności majątkowej małżeńskiej. Taki stan rzeczy trwa do dzisiaj. (dowód: umowa kredytu, k. 28-43, 135-142, zeznania powodów k.237 v. 445v.-446) Umowa kredytu zawiera, wśród innych, następujące zapisy: Bank udziela Kredytobiorcy Kredytu w kwocie 93,718,44 złotych polskich indeksowanego kursem CHF, zwanego dalej „Kredytem”, na warunkach określonych w Umowie, a Kredytobiorca zobowiązuje się do wykorzystania Kredytu zgodnie z postanowieniami Umowy, zwrotu kwoty wykorzystanego Kredytu wraz z odsetkami, w terminach oznaczonych w Umowie oraz zapłaty Bankowie prowizji, opłat i innych należności wynikających z Umowy. Na kwotę Kredytu składa się: a) kwota pozostawiona do dyspozycji Kredytobiorcy w wysokości 90.000,00 złotych polskich, przeznaczona na realizację celu określonego w ust. 2, b) kwota należnej prowizji z tytułu udzielenia Kredytu w wysokości 543,20 złotych polskich, c) koszty z tytułu ubezpieczenia od ryzyka utraty pracy opisanego w § 13, w wysokości 2.003,70 złotych polskich, d) koszty z tytułu ubezpieczenia na życie oraz na wypadek trwałej i całkowitej niezdolności do pracy, opisanego w § 13, w wysokości 637,54 złotych polskich, e) opłata z tytułu wyceny Nieruchomości w wysokości 300,00 złotych polskich, f) koszty związane z ustanowieniem przez Bank Hipoteki, opisanej w § 3 ust. 2 lit. a oraz § 12 ust. 1 (…) w wysokości 234,00 złotych. W dniu wypłaty saldo jest wyrażone w walucie, do której indeksowany jest Kredyt, według kursu kupna waluty, do której indeksowany jest Kredyt, podanego w Tabeli kursów kupna/sprzedaży dla kredytów hipotecznych udzielanych przez(...) Bank S.A., opisanej szczegółowo w § 17, następnie saldo walutowe przeliczane jest dziennie na złote polskie według kursu sprzedaży waluty, do której indeksowany jest Kredyt, podanego w Tabeli kursów kupna/sprzedaży dla kredytów hipotecznych udzielanych przez(...) Bank S.A., opisanej szczegółowo w § 17 (§ 1 ust. 1). Kredyt przeznaczony jest na pokrycie części kosztów remontu nieruchomości mieszkalnej opisanej szczegółowo w § 3 ust. 1, zwanej dalej „Nieruchomością” (§ 1 ust. 2). Spłata Kredytu wraz z odsetkami nastąpi w 192 równych miesięcznych ratach kapitałowo - odsetkowych, na zasadach określonych w § 10 (§ 1 ust. 5). Oprocentowanie kredytu na dzień sporządzenia Umowy wynosi 4,75 % w skali rokui stanowi sumę następujących pozycji: marży Banku niezmiennej w okresie trwania Umowy w wysokości 3,05 % oraz aktualnie obowiązującego indeksu L3, opisanego szczegółowo w § 8 oraz 1,25 punktu procentowego do czasu określonego w ust. 2 (§ 2 ust. 1). Z zastrzeżeniem postanowień § 18 ust. 3, wypłata każdej transzy Kredytu nastąpi w terminie nie dłuższym niż 5 dni roboczych po spełnienie warunków określonych w § 4 Umowy i otrzymaniu przez Bank wniosku o wypłatę (…) (§ 7 ust. 1). Wypłata wskazanej we Wniosku o Wypłatę kwoty nie wyższej niż Kredyt będzie dokonana przelewem na wskazy w tym wniosku rachunek bankowy prowadzony w banku krajowym. (…) Dzień dokonania takiego przelewu będzie uważany za dzień wypłaty wykorzystanego Kredytu. (…) Każdorazowo wypłacona kwota złotych polskich zostanie przeliczona na walutę, do której indeksowany jest Kredyt, według kursu kupna waluty Kredytu podanego w Tabeli kursów kupna/sprzedaży dla kredytów hipotecznych udzielanych przez(...) Bank S.A., obowiązującego w dniu dokonania wypłaty przez Bank (§ 7 ust. 2). Oprocentowanie kredytu jest zmienne (…). Indeks L3 ulega zmianie zgodniez następującymi zasadami: a) indeks L3 dla każdego kwartału kalendarzowego oblicza się jako arytmetyczną średnią stawek LIBOR 3m (…) (§ 8 ust. 1 i 2 lit. a). Spłata Kredytu będzie dokonywana w ratach, zwanych dalej „Ratami”, określonychw części szczególnej Umowy, obejmujących łącznie część spłacanego Kredytu oraz naliczonei należne stosownie do § 2 odsetki. Raty płatne będą przez Kredytobiorcę w złotych polskich, miesięcznie (…) (§ 10 ust. 2). W terminie do 14 dni po wypłacie Kredytu Bank prześle Kredytobiorcy (…) harmonogram spłaty Kredytu; harmonogram spłat będzie stanowił integralną część Umowy. (…) Nie otrzymanie Harmonogramu nie zwalnia Kredytobiorcy z obowiązku zapłaty Raty (§ 10 ust. 3). Rozliczenie każdej wpłaty dokonanej przez Kredytobiorcę, będzie następować z datą wpływu środków do Banku, według kursu sprzedaży waluty, do której indeksowany jest Kredyt, podanego w Tabeli kursów kupna/sprzedaży dla kredytów hipotecznych udzielanych przez(...) Bank S.A., obowiązującego w dniu wpływu środków do Banku (§ 10 ust. 8). Kredytobiorca oświadcza, że znane mu jest ryzyko występujące przy kredytach indeksowanych kursem waluty obcej, wynikające ze zmiany kursu waluty obcej, do której jest indeksowany Kredyt, w stosunku do złotych polskich. Oświadcza ponadto, że został poinformowany, że w przypadku wzrostu kursu waluty indeksacji Kredytu w stosunku do złotych polskich, nastąpi odpowiedni wzrost jego zadłużenia w złotych polskich wobec Banku z tytułu zaciągniętego Kredytu oraz wzrost wysokości raty Kredytu wyrażonej w złotych polskich, co może spowodować, że ustanowione prawne zabezpieczenie stanie się niewystarczające, a zdolność Kredytobiorcy do obsługi zadłużenia ulegnie pogorszeniu. Powyższe może skutkować konsekwencjami wynikającymi z § 12 ust. 6 oraz § 18 (§ 11 ust. 5). Kredytobiorca oświadcza, że znany mu jest wpływ zmian różnicy pomiędzy kursem sprzedaży i kursem kupna waluty indeksacji Kredytu na wysokość salda i rat Kredytu oraz poziom obciążenia jego spłatą w przypadku kredytów, których wypłata lub spłata oparta jest na takich kursach zgodnie z § 1 lub § 10 (§ 11 ust. 6). Do rozliczania transakcji wypłat i spłat Kredytów stosowane są odpowiednio kursy kupna/sprzedaży dla kredytów hipotecznych udzielanych przez(...) Bank S.A.dla waluty do której indeksowany jest kredyt obowiązujące w dniu dokonywania transakcji (§ 17 ust. 1). Kursy kupna określa się jako średnie kursy złotego do danych walut ogłoszone w tabeli kursów średnich NBP minus marża kupna ustalana decyzją Banku (§ 17 ust. 2). Kursy sprzedaży określa się jako średnie kursy złotego do danych walut ogłoszone w tabeli kursów średnich NBP plus marża sprzedaży ustalana decyzją Banku (§ 17 ust. 3). Do wyliczenia kursów kupna/sprzedaży dla kredytów hipotecznych udzielanych przez(...) Bank S.A.stosuje się kursy złotego do danych walut ogłoszone w tabeli kursów średnich na stronie internetowej NBP w poprzednim dniu roboczym skorygowane o marże(...) Banku S.A.(§ 17 ust. 4). (dowód: umowa kredytu, k. 28-43, 135-142) Wypłata kredytu nastąpiła w następujących dniach i kwotach: 1 W dniu 02.10.2009 r. kredytowane koszty: 3.718,44 PLN - 1.359,83 CHF 2 W dniu 02.10.2009 r. transza kredytu: 45.000,00 PLN - 16.456,39 CHF 3 W dniu 28.01.2010 r. transza kredytu: 22.500,01 PLN - 8.295,24 CHF 4 W dniu 25.02.2010 r. transza kredytu: 22.500,00 PLN - 8.402,42 CHF W okresie od 22 października 2009 r. do 2 października 2019 r. powodowie zapłacili pozwanemu z tytułu umowy kredytu 95.370,15 PLN. Łączna kwota hipotecznych rat kapitałowo-odsetkowych w okresie od dnia 22 października 2009 roku do dnia 2 października 2019 roku bazującej na indeksie L3, zgodnie z przyjętymi założeniami że nie obowiązywałyby ich postanowienia dotyczące indeksacji, przy uwzględnieniu, że kredyt winien być spłacony w całym okresie wykonywania umowy w złotych polskich przy uwzględnieniu wszystkich pozostałych postanowień umowy w szczególności oprocentowania ustalonego według pierwotnej stopy referencyjnej oraz terminu spłat poszczególnych rat kredytu wyniosłaby 70.914,95 PLN. Różnica pomiędzy sumą rat kapitałowo-odsetkowych zapłaconych przez powodów na poczet spłaty kredytu a sumą rat, jakie zapłaciłyby przy założeniu, że kredyt został udzielony w kwocie 93.718,44 PLN i saldo nie zostało przeliczone na CHF wyniosła 24.455,20 PLN. dowód: opinia biegłego - k.-388-404 W zakresie przedmiotowej umowy kredytu pozwany jest następcą prawnym(...) Banku SA. (twierdzenia powodów przyznane przez pozwanego) Pismem z dnia 28.11.2019 r. powodowie skierowali do pozwanego banku reklamację, wnosząc o zapłatę kwoty 25.138,69 zł. Pozwany bank pismem z dnia 04.12.2019 r. uznał roszczenie powodów za niezasadne. W dniu 6 grudnia 2019 roku przed Sądem Rejonowym Gdańsk-|Południe w Gdańsku odbyła się rozprawa o zawezwanie do próby ugodowej z wniosku powodów, jednakże nikt nie stawił się ze strony pozwanego banku, do zawarcia ugody nie doszło. dowód: reklamacja powodów - k.44-46, odpowiedź pozwanego banku - k.47-53, protokół rozprawy - k.75 Przedstawiony stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o poniższą ocenę dowodów. Niektóre fakty zgłoszone przez jedną stronę zostały przez drugą stronę przyznane wprost albo pośrednio i te Sąd przyjął bez dowodów (art. 229 k.p.c.i230 k.p.c.). Część ustaleń Sąd poczynił w oparciu o dokumenty prywatne, które zostały złożone przez strony w kserokopiach. Złożenie tych kserokopii stanowiło w istocie zgłoszenie twierdzeń o istnieniu dokumentów o wynikającej z nich formie i treści. Odwołanie się przez drugą stronę do złożonej przez przeciwnika kopii dokumentu albo złożenie kopii identycznego dokumentu było ewidentnym przyznaniem takiego twierdzenia (art. 229 k.p.c.). Natomiast niedoniesienie się do kserokopii złożonych przez drugą stronę stanowiło nie wypowiedzenie się co do jej twierdzeń o istnieniu dokumentów o wynikającej z kopii formie i treści, które pozwalało uznać je za przyznane, gdyż pozostawały w zgodzie z wynikami rozprawy (art. 230 k.p.c.). Dawało to możliwość przeprowadzenia dowodów z dokumentów, których istnienie, treść i forma zostały przyjęte bez dowodów, tak jakby zostały złożone w oryginale. Dokumenty prywatne, na podstawie których Sąd dokonał ustaleń, nie budziły wątpliwości co do swojej prawdziwości, jak też nie były przez strony podważane pod jakimkolwiek względem. Dlatego Sąd uznał je za w pełni godne zaufania. Pozostałe dokumenty były pozbawione znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy. Opinia biegłejK. J.opracowana została w sposób fachowy, rzetelny i wyczerpujący. Była spójna, logiczna i zrozumiała. W sposób przekonujący i nie budzący zastrzeżeń zostały w niej wskazane przesłanki, które doprowadziły do końcowych wniosków i pozwoliły na ustalenie różnicy między wysokością rat kapitałowo – odsetkowych faktycznie spłaconych przez powodów, a wysokością hipotetycznych rat kredytu przy założeniu, że umowa kredytu powinna być wykonywania z wyłączeniem postanowień dotyczących indeksacji kwoty kredytu oraz rat. Jej wyliczenia arytmetyczne nie były kwestionowane przez strony postepowania. Zeznania świadkaM. F.miały niewielkie znaczenie, gdyż nie pamiętał on większości istotnych w sprawie faktów. W zakresie, w którym zeznania świadka stały się podstawą ustaleń, ich wiarygodność nie budziła zastrzeżeń i nie była przez strony kwestionowana. Zeznania świadkaM. C.złożone na piśmie nie miały żadnego znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy, gdyż dotyczyły okoliczności nieistotnych, nie był on pracownikiemG. M., nie brał udziału w procesie kredytowym. Zeznawał na temat sposobu ustalania kursu kupna i sprzedaży waluty i mechanizmach indeksacji (k.273-277). Zeznania świadkaI.W.złożone na piśmie dotyczyły zasad i procedur obowiązujących w banku przy zawieraniu umów kredytu hipotecznego, świadek nie uczestniczyła bezpośrednio w procesie zawierania umowy z powodami, zajmowała się wydawaniem decyzji kredytowych (k.294-299). Za wiarygodne uznano zeznania powodów, którzy wskazali w jakim celu wzięli kredyt. Powodowie byli w ocenie Sądu świadomi, że z kredytem indeksowanym związane jest ryzyko kursowe, niewłaściwie tylko ocenił jego rozmiar. Sąd zważył, co następuje: Powództwo okazało się bezzasadne w zakresie roszczenia głównego, za uzasadnione uznano roszczenie ewentualne. Powodowie wnieśli o ustalenie nieistnienia stosunku prawnego wynikającego z umowy kredytowej zawartej z poprzednikiem prawnym pozwanego banku i zasądzenia od pozwanego kwoty 98.371,62 zł tytułem zwrotu nienależnie pobranego świadczenia w związku z ustaleniem nieistnienia stosunku prawnego między stronami Jako ewentualne, powodowie zgłosili żądanie zasądzenia od pozwanego na ich rzecz łącznie kwoty 24.455,20 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 05.12.2019 r. do dnia zapłaty w przypadku uznania przez Sąd, że umowa kredytu jest ważna, a zakwestionowane przez powodów postanowienia umowy ich nie wiążą, tytułem różnicy pomiędzy zapłaconymi przez nich ratami, a ratami, które zapłaciliby, gdyby z umowy został usunięty mechanizm waloryzacji, przy zachowaniu pozostałych warunków umowy. Zgodnie zart. 189 k.p.c., powód może żądać ustalenia przez sąd istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa, gdy ma w tym interes prawny. Interes prawny jest to interes dotyczący szeroko rozumianych praw i stosunków prawnych powoda i występuje wówczas, gdy z jego strony istnieje obiektywna potrzeba ochrony prawnej, np. gdy powstała sytuacja grożąca naruszeniem prawa lub stosunku prawnego albo pozbawieniem go ochrony prawnej albo też zaistniała wątpliwość co do jego istnienia, a jednocześnie nie ma innych środków ochrony prawnej lub są one nieadekwatne do istniejącej obiektywnie potrzeby tej ochrony. Jak podkreśla się w orzecznictwie, ocena istnienia interesu prawnego wymaga zindywidualizowanych, elastycznych kryteriów, uwzględniających celowościowe podstawy powództwa wytoczonego w oparciu oart. 189 k.p.c., a jednym z tych kryteriów jest znaczenie, jakie wyrok ustalający wywarłby na sytuację prawną powoda obecnie i w przyszłości. O występowaniu interesu prawnego w uzyskaniu wyroku ustalającego świadczy możliwość stanowczego zakończenia tym wyrokiem sporu obecnie występującego, jak i sporów, które mogą z kwestionowanego stosunku prawnego wystąpić w przyszłości. Natomiast przeciwko istnieniu interesu prawnego przemawia możliwość uzyskania pełniejszej ochrony praw powoda w drodze innego powództwa (por. z wielu wyroki Sądu Najwyższego z 19 lutego 2002 r., IV CKN 769/00, OSNC 2003/1/13, z 30 listopada 2005 r. III CK 277/05, z 29 marca 2012 r. I CSK 325/11, z 15 maja 2013 r. III CSK 254/12, z 2 lipca 2015 r., V CSK 640/14, nie publ.). Między stronami powstał spór co do ważności zawartej przez nie umowy kredytu, a w konsekwencji co do istnienia wynikającego z niej stosunku prawnego. Umowa jest przez powodów wykonywana i według jej treści ma być wykonywana do 2026 r. Przechodząc do oceny zasadności tego żądania, w pierwszej kolejności należy wskazać, że przedmiotowa umowa miała charakter umowy kredytu indeksowanego do waluty obcej. Tego rodzaju umowa wykształciła się w obrocie gospodarczym jako podtyp umowy kredytu. Charakteryzuje się ona tym, że kwota kredytu jest wyrażona w złotych, ale zostaje poddana indeksacji, czyli przeliczeniu na określoną w umowie walutę obcą (walutę indeksacji). Przeliczona na walutę obcą kwota kredytu jest poddana oprocentowaniu według stopy procentowej właściwej dla tej waluty obcej i zostaje podzielona na raty, które są spłacane w złotych, po ich przeliczeniu z waluty obcej na złote w umówionej dacie płatności. Zastosowanie konstrukcji indeksacji, w celu ustalenia salda kredytu i wysokości świadczeń, do których zobowiązany jest kredytobiorca, nie narusza istoty umowy kredytu wyrażonej wart. 69 ust. 1 prawa bankowego, która polega na tym, że bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy kwotę środków pieniężnych a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie oraz zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty (por. wyroki Sądu Najwyższego z 19 marca 2015 r., IV CSK 362/14, OSNC -ZD 2016/3/49, z 22 stycznia 2016 r., I CSK 1049/14, OSNC 2016/11/134, z 8 września 2016 r., II CSK 750/15, z 14 lipca 2017 r., z 27 lutego 2019 r., II CSK 19/18, z 11 grudnia 2019 r., V CSK 382/18). Jednak w okolicznościach sprawy nie przesądzało to o ważności przedmiotowej umowy kredytu. Rozstrzygnięcie niniejszej sprawy wymagało oceny postanowień umownych w świetle przesłanek zart. 3851par. 1 k.coraz (w razie uznania w/w postanowień za niedozwolone postanowienia umowne) oceny skutków prawnych tej sytuacji tj. rozstrzygnięcia czy w takim przypadku zaskarżone postanowienia umowy powinny zostać z niej wyeliminowane, czy też abuzywność prowadzi do nieważności umowy; oceny w/w postanowień umownych pod kątem ich zgodności z prawem i zasadami współżycia społecznego w świetleart. 58 par. 1 i 2 k.c. Zgodnie zart. 3851k.c.postanowienia umowy zawieranej z konsumentem nieuzgodnione indywidualnie nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (niedozwolone postanowienia umowne). Nie dotyczy to postanowień określających główne świadczenia stron, w tym cenę lub wynagrodzenie, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny (§ 1). Jeżeli postanowienie umowy zgodnie z § 1 nie wiąże konsumenta, strony są związane umową w pozostałym zakresie (§ 2). Nieuzgodnione indywidualnie są te postanowienia umowy, na których treść konsument nie miał rzeczywistego wpływu. W szczególności odnosi się to do postanowień umowy przejętych z wzorca umowy zaproponowanego konsumentowi przez kontrahenta (§ 3). Ciężar dowodu, że postanowienie zostało uzgodnione indywidualnie, spoczywa na tym, kto się na to powołuje (§ 4). Zgodnie z brzmieniem w/w przepisu, możliwość uznania danego postanowienia umownego za niedozwolone i wyeliminowania go z umowy, uzależniona jest od łącznego spełnienia następujących przesłanek: 1. postanowienie nie było uzgodnione indywidualnie; 2. nie jest postanowieniem w sposób jednoznaczny określającym główne świadczenia stron; 3. postanowienie kształtuje prawa i obowiązki konsumenta w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy. W stanie faktycznym niniejszej sprawy oczywiste jest, że wybór rodzaju i waluty kredytu był indywidualnie uzgodniony z powodami. Powodowie nie musieli zgodzić się na zawarcie umowy kredytu indeksowanego do waluty obcej CHF. Mogli zawrzeć umowę „czystego” kredytu złotowego, jednak nie chcieli z powodu niżej raty tego pierwszego. Równie oczywiste jest jednak, że powodowie nie mieli rzeczywistego wpływu na treść umowy w sensie warunków indeksacji uregulowanych w kwestionowanych przez niech zapisach umowy. Powodowie, godząc się na indeksację co do zasady, nie mieli bowiem realnego wpływu na treść klauzul umownych określających warunki indeksacji do waluty CHF. W § 1 ust. 1 zdaniu trzecim i w § 7 ust. 2 zdaniu czwartym umowy stron przewidziano, że wypłacona kwota kredytu zostanie przeliczona na walutę, do której indeksowany jest kredyt, według kursu kupna waluty kredytu, podanego w Tabeli kursów kupna/sprzedaży dla kredytów hipotecznych udzielanych przez(...) Bank S.A.obowiązującego w dniu dokonania wypłaty. Z kolei w § 10 ust. 8 zastrzeżono, że rozliczenie każdej wpłaty dokonanej przez kredytobiorcę na poczet raty, będzie następować według kursu sprzedaży waluty, do której indeksowany jest kredyt, podanego w Tabeli kursów kupna/sprzedaży dla kredytów hipotecznych udzielanych przez(...) Bank S.A.obowiązującego w dniu wpływu środków do Banku. Umowa nie definiowała bliżej Tabeli kursów, natomiast wskazywała, że kursy określa się jako średni kurs złotego do danej waluty ogłoszony w tabeli kursów średnich NBP pomniejszony o marżę kupna w przypadku kursu kupna (§ 17 ust. 2) i powiększony o marżę sprzedaży w przypadku kursu sprzedaży (§ 17 ust. 3). Jak z tego wynika, umowa w żaden sposób nie ograniczała swobody Banku w ustaleniu kursu franka szwajcarskiego w tabeli kursów, gdyż miał on pełną swobodę w określaniu wysokości marży kupna i sprzedaży. Oznacza to, że w świetle umowy Bank miał swobodę w ustalaniu kursu, po którym nastąpi przeliczenie kwoty kredytu na walutę indeksacji oraz przeliczenie raty kredytu na złote. Jednocześnie z treści umowy nie wynikało żadne uzasadnienie dla takiego rozwiązania. Dodać trzeba, że również w toku procesu pozwany żadnego przekonującego uzasadnienia w tym przedmiocie nie przedstawił. Rzeczywisty problem w związku z wykonywaniem przedmiotowej umowy polegał na tym, że kurs CHF w stosunku do złotego wzrósł w sposób nieprzewidziany przez powodów w momencie zawarcia umowy, istotnie wpływając na wysokość rat kredytu, które powodowie zobowiązani byli płacić. Powodowie nie osiągnęli korzyści, której oczekiwali, opierając się na nieuzasadnionym przekonaniu, że kurs franka szwajcarskiego w stosunku do złotego przez cały czas wykonywania umowy będzie na tyle niski, że spłaci kredyt przy znacznie mniejszym obciążeniu, niż gdyby zaciągnęli kredyt bez waloryzacji do CHF. Zdaniem sądu jest oczywiste, że samo zastrzeżenie klauzuli waloryzacyjnej nie stanowi niedozwolonej klauzuli umownej. Waloryzacja co do zasady nie może być abuzywna, choćby ze względu na to, że kredyt waloryzowany do kursu waluty obcej stanowi nazwaną umowęprawa bankowego, wskazaną w art. 69 tej ustawy. Tutejszy Sąd zgadza się ze stanowiskiem Sądu Najwyższego zaprezentowanym w treści uzasadnienia w sprawie o sygn. akt II CSKP 1110/22, że w obrocie gospodarczym sprecyzowanie przelicznika służącego do waloryzacji świadczenia pieniężnego nie jest konieczne, takie doprecyzowanie nie należy do essentialia negotii umowy. Brak jest podstaw do odmiennego rozumienia postanowień konstytuujących umowę w przypadku obrotu konsumenckiego. Umowa kredytowa z konsumentem, przewidująca waloryzację kursem waluty obcej, jest zawarta mimo pominięcia w niej postanowień dotyczących sposobu ustalania kursu waluty obcej. Od 26 sierpnia 2011 roku art. 69 ust. 2 pkt 4a p.b. wymaga zawarcia w umowie kredytowej od początku wyrażonej w walucie obcej (denominowanej) lub waloryzowanej walutą obcą (indeksowanej)(...)8 postanowień o sposobach i terminach ustalania kursu przeliczenia jednak pominięcie tych postanowień w umowie zawartej przed 26 sierpnia 2011 r. nie może być przyczyną uznania umowy za niezawartą lub nieważną. Na podstawie art. 5 ustawy z 29 lipca 2011 r. o zmianie ustawy - Prawo bankowe oraz niektórych innych ustaw, nowe wymagania, zawarte w art. 69 ust. 4a p.b., stosuje się tylko do umów zawartych od 26 sierpnia 2011 roku. Na podstawieart. 58 § 3 k.c.umowa pozostaje w mocy co do pozostałych części, chyba że z okoliczności wynika, iż bez postanowień dotkniętych nieważnością umowa nie zostałaby zawarta. Zatem skutki prawne nieważności niektórych postanowień umowy są takie, jak gdyby tych postanowień od początku nie było w umowie. Skoro możliwe jest zawarcie umowy, w której świadczenia pieniężne są waloryzowane kursem waluty obcej, bez określenia przelicznika, to nieważność przelicznika nie może powodować nieważności kolejnych postanowień umowy, w szczególności samej zasady indeksacji, chyba że właśnie ten przelicznik był dla stron kluczowy i bez tego konkretnego przelicznika nie zawarłyby umowy indeksowanej (art. 58 § 3 k.c.). Skutkiem braku przelicznika, niezależnie od tego, czy w umowie nie było go od początku, czy okazał się nieważny, jest poszukiwanie odpowiedniego przelicznika w zwyczajach, zasadach współżycia społecznego (art. 56 k.c.) i ewentualnie w analogiach z ustawami przewidującymi takie przeliczniki w innych stosunkach cywilnoprawnych. Sąd Najwyższy podkreślił, że w umowach o kredyt indeksowany sam przelicznik nie jest istotny, o wysokości świadczenia (raty kredytu) decyduje tylko zmiana przelicznika w stosunku do jego pierwotnej wielkości, a ta zmiana jest niemal identyczna dla wszystkich wchodzących w rachubę przeliczników (np. średni NBP, średni kantorowy) w dowolnym okresie czasu (sygn. akt II CSKP 1110/22). Sam brak przelicznika złotych na franki w umowie nie może być przyczyną nieważności postanowień przewidujących wyrażanie rat w CHF. Wolą kredytobiorców było uzyskanie kredytu oprocentowanego w oparciu o stopę LIBOR w zamian za przyjęcie na siebie ryzyka związanego z możliwością wzrostu kursu franka. W wyroku z 21 grudnia 2016 r., w sprawach połączonych C-154/15, C-307/15 i C 308/15,(...)uznał, że„warunek umowny uznany za nieuczciwy należy co do zasady uznać za nigdy nieistniejący, tak by nie wywoływał on skutków wobec konsumenta. W związku z tym sądowe stwierdzenie nieuczciwego charakteru takiego warunku powinno mieć co do zasady skutek w postaci przywrócenia sytuacji prawnej i faktycznej konsumenta, w jakiej znajdowałby się on w braku rzeczonego warunku”. Skoro postanowienie o przeliczniku opartym na kursie CHF, ogłaszanym przez pozwany bank, należy traktować tak, jakby nie było go w umowie od początku, należy stosować przelicznik ustalony na podstawieart. 56 k.c. Przelicznik ustanowiony przez strony w umowie zdaniem tutejszego Sądu był nieważny tylko ze względu na możliwość jednostronnego kształtowania go przez bank, jednak w umowie kredytu indeksowanego nie sam przelicznik jest istotny, a jego zmiany w czasie wykonywania umowy. W wyroku z 30 kwietnia 2014 r., C-26/13,(...)odpowiadał na pytanie sądu węgierskiego o skutki abuzywności postanowienia umowy kredytowej o przeliczniku walutowym ustalanym przez bank.(...)stwierdził, że kurs taki może być zastąpiony kursem wynikającym z przepisu dyspozytywnego prawa krajowego, gdyż pozwala to „na przywrócenie równości tych stron bez konieczności unieważnienia wszystkich umów zawierających nieuczciwe warunki”. Jednocześnie wyrok ten potwierdza, że warunek przeliczania zobowiązania kursem waluty obcej jest warunkiem odrębnym od mechanizmu przeliczania i podlega odrębnej ocenie pod kątem abuzywności. Abuzywność przelicznika walutowego nie pociąga za sobą nieważności postanowienia o indeksacji walutą obcą.(...)podkreślił w tym wyroku, iż Dyrektywa służy eliminowaniu nieuczciwych postanowień z umowy, a stwierdzenie nieważności całej umowy jest ostatecznością, gdy umowa bez abuzywnego warunku nie może obowiązywać. Zasada ta jest oczywista zważywszy, iż celem Dyrektywy jest uchronienie konsumentów przed skutkami nieuczciwych warunków akcesoryjnych, na które nie zwraca się uwagi przy zawieraniu umowy. Powodowie zdaniem Sądu nie wykazali, że zawarta umowa kredytu naruszała w jakikolwiek sposób zasady współżycia społecznego. Wskazać należy, że możliwość powołania się na sprzeczność zawartej umowy z zasadami współżycia społecznego powinna być stosowana wyjątkowo i tylko tam, gdzie nie ma możliwości zastosowania innego środka prawnego. Zasady współżycia społecznego rozumieć jako swego rodzaju „zawór bezpieczeństwa” pozwalający uchylić skutki formalnie zgodnej z prawem czynności, gdy jej wykonanie byłoby niemoralne bądź nieuczciwe. Zdaniem sądu umowa łącząca strony nie może być uznana za sprzeczną z zasadami współżycia społecznego, chociażby z tego względu, że sprzeczność taka musiałaby występować już w dacie zawarcia umowy, podczas gdy wtedy – zgodnie z twierdzeniami powodów – umowa była korzystna dla nich, ponieważ wysokość rat kredytu była znacząco niższa od rat dla analogicznego kredytu bez waloryzacji do CHF. Powyższe rozważania stanowią o niezasadności powództwa w zakresie roszczenia głównego. W konsekwencji orzeczono jak w pkt 1 sentencji wyroku. Łączna kwota hipotecznych rat kapitałowo-odsetkowych w okresie od dnia 22 października 2009 roku do dnia 2 października 2019 roku bazującej na indeksie L3, zgodnie z przyjętymi założeniami że nie obowiązywałyby ich postanowienia dotyczące indeksacji, przy uwzględnieniu, że kredyt winien być spłacony w całym okresie wykonywania umowy w złotych polskich przy uwzględnieniu wszystkich pozostałych postanowień umowy w szczególności oprocentowania ustalonego według pierwotnej stopy referencyjnej oraz terminu spłat poszczególnych rat kredytu wyniosłaby 70.914,95 PLN. Różnica pomiędzy sumą rat kapitałowo-odsetkowych zapłaconych przez powodów na poczet spłaty kredytu a sumą rat, jakie zapłaciłyby przy założeniu, że kredyt został udzielony w kwocie 93.718,44 PLN i saldo nie zostało przeliczone na CHF wyniosła 24.455,20 PLN. Zgodnie z treścią przepisuart. 481 § 1 k.c.jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Dłużnik popada w opóźnienie jeśli nie spełnia świadczenia pieniężnego w terminie, w którym stało się ono wymagalne także wtedy, gdy kwestionuje istnienie lub wysokość świadczenia (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 października 2003 r., sygn. II CK 146/02). Strona powodowa domagała się zasądzenia odsetek ustawowych za opóźnienie od dnia 5 grudnia 2019 r.tj. od dnia następującego po dniu zajęcia przez pozwanego negatywnego stanowiska w zakresie skierowanej do niego reklamacji. Pozwany pismem z dnia 4 grudnia 2019 r. odmówił dobrowolnego spełnienia świadczenia, a zatem zajął merytoryczne stanowisko. powyższe uzasadnia żądanie zapłaty odsetek ustawowych za opóźnienie od dnia 5 grudnia 2019 r. Rozstrzygnięcie o kosztach procesu zostało oparte na podstawieart.102 k.p.c.zawarte zostało w punkcie czwartym wyroku. Powodowie przegrali proces w zakresie żądania głównego, mając jednak na względzie, iż zasadnicza teza powodów co do abuzywnych postanowień umowy okazała się słuszna, Sąd nie obciążył powodów obowiązkiem zwrotu kosztów procesu stronie pozwanej, co uzasadniało również obciążenie pozwanego całością poniesionych przez nich kosztów w łącznej wysokości 6.031,60 zł . Składały się na nie opłata od pozwu 1.000 zł, wynagrodzenie biegłego za sporządzenie opinii 1.397,60 zł, wynagrodzenie profesjonalnego pełnomocnika w wysokości stawki minimalnej ustalone na podstawie § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych w kwocie 3.600 zł, opłaty skarbowe od pełnomocnictw w wysokości 34 zł (pkt 3 wyroku). Jolanta Czajka-Bałon

15/351000/7020003/C

Sąd Okręgowy w Poznaniu

XIV Zamiejscowy Wydział Cywilny

151005000002006_IV_Ka_001179_2023_Uz_2024-01-11_003

IV Ka 1179/23

2024-01-11 01:00:00.0 CET

2024-01-24 21:30:05.0 CET

2024-01-22 10:48:03.0 CET

15100500

2006

SENTENCE, REASON

Sygn. akt IV Ka 1179/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 11 stycznia 2024 r. Sąd Okręgowy w Bydgoszczy IV Wydział Karny Odwoławczy w składzie: Przewodniczący sędzia Sądu Okręgowego Mirosław Kędzierski Protokolant stażysta Damian Biesiekierski przy udziale ---------------------------- po rozpoznaniu dnia 11 stycznia 2024 r. sprawy Z. B. , s. A. i B. , ur. (...) w E. obwinionego z art. 77 kw na skutek apelacji wniesionej przez pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego od wyroku Sądu Rejo

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Agnieszka Scheffs" xPublisher="agnieszka.scheffs" xEditorFullName="Agnieszka Scheffs" xEditor="agnieszka.scheffs" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="4" xFlag="published" xVolType="15/100500/0002006/Ka" xYear="2023" xVolNmbr="001179" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText>Sygn. akt <xBx>IV Ka 1179/23</xBx></xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right">Dnia 11 stycznia 2024 r.</xText> <xText><xBx>Sąd Okręgowy w Bydgoszczy IV Wydział Karny Odwoławczy</xBx> w składzie:</xText> <xText>Przewodniczący sędzia Sądu Okręgowego Mirosław Kędzierski</xText> <xText>Protokolant stażysta Damian Biesiekierski</xText> <xText>przy udziale ----------------------------</xText> <xText>po rozpoznaniu dnia 11 stycznia 2024 r.</xText> <xText>sprawy <xBx><xAnon>Z. B.</xAnon></xBx>, s. <xAnon>A.</xAnon> i <xAnon>B.</xAnon>, <xAnon>ur. (...)</xAnon> w <xAnon>E.</xAnon></xText> <xText>obwinionego z art. 77 kw</xText> <xText>na skutek apelacji wniesionej przez pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego</xText> <xText>od wyroku Sądu Rejonowego w Bydgoszczy</xText> <xText>z dnia 12 października 2023 r. sygn. akt IV W 1177/22</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>koszty postępowania w sprawie ponosi Skarb Państwa.</xText> </xUnit> <xText>Sygn. akt <xBx>IV Ka 1179/23</xBx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Wyrokiem z dnia 12 października 2023 r. Sąd Rejonowy w Bydgoszczy w sprawie IV W 1177/22 obwinionego <xAnon>Z. B.</xAnon> uniewinnił od zarzutu, że w okresie od 28 czerwca 2022 roku do 16 sierpnia 2022 roku w <xAnon>B.</xAnon> przy <xAnon>ul. (...)</xAnon> nie zachował zwykłych i nakazowych środków ostrożności przy trzymaniu psa - przez puszczanie go luzem na terenie posesji tj. od popełnienia wykroczenia z art. 77 kw, obciążając Skarb Państwa kosztami procesu.</xText> <xText>Apelację od powyższego wyroku wniósł pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego, zaskarżając go w całości domagał się uchylenia wyroku i przekazania sprawy Sądowi Rejonowemu w Bydgoszczy do ponownego rozpoznania.</xText> <xText>Wyrokowi zarzucił:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">1</xName> <xText>na zasadzie <xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 3" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art.438 pkt.3 kpk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 109;art. 109 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 109 § 2</xLexLink> kpow błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego orzeczenia mający istotny wpływ na jego treść tj. przyjęcie przez sąd , że fakt niezamieszkiwania przez pokrzywdzonego na nieruchomości w okresie od 28 czerwca 2022 roku do 16 sierpnia 2022 roku oraz fakt zamykania przez obwinionego psa, gdy ktoś pojawiał się przy bramie , dał podstawę do uznania, że biegający wolno po terenie wspólnej nieruchomości pies rasy owczarek niemiecki nie stanowił zagrożenia dla pokrzywdzonego, podczas gdy materiał dowodowy zebrany w postępowaniu wskazuje , że istnienie bariery zewnętrznej tj. ogrodzenia , nie dawał możliwości swobodnego i bezpiecznego dostępu do nieruchomości wspólnej w każdym terminie dla pokrzywdzonego i jego pracowników a co za tym idzie obwiniony nie zachował środków ostrożności przy trzymaniu psa przez puszczenie go wolno na terenie posesji , która nie jest jego wyłączną własnością,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">2</xName> <xText>na zasadzie <xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art.438 pkt.2 kpk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 109;art. 109 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 109 § 2</xLexLink> kpow w zw. z <xLexLink xArt="art. 8" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 8</xLexLink> kpow obrazę przepisów postępowania tj. <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 kpk</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 410" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 410 kpk</xLexLink> przez dowolną ocenę zeznań świadka <xAnon>A. P. (1)</xAnon> oraz pokrzywdzonego <xAnon>R. O.</xAnon>, co mogło mieć wpływ na treść wydanego orzeczenia przez dokonanie błędnych ustaleń faktycznych co do sprawstwa obwinionego</xText> </xUnit> <xText><xBx>Sąd Okręgowy zważył co następuje:</xBx></xText> <xText>Apelacja wniesiona przez pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego jest bezzasadna i jako taka nie zasługuje na uwzględnienie.</xText> <xText>Wbrew twierdzeniom skarżącego, Sąd i instancji nie dopuścił się naruszeń przepisów prawa procesowego oraz nie dokonał błędnych ustaleń faktycznych. Sąd nie naruszył zasady obiektywizmu w ocenie materiału dowodowego, zbadał bowiem wszystkie okoliczności przemawiające zarówno na korzyść jak i na niekorzyść obwinionego. Także ocena dowodów poczyniona przez sąd I instancji jest bezstronna, pełna i wolna od błędów faktycznych czy logicznych oraz zgodna z zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego, natomiast próby jej podważenia przez skarżącego są niczym innym jak zwykłą polemiką ze swobodną oceną dowodów, co czyni zarzut obrazy <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art.7 kpk</xLexLink> niezasadnym.</xText> <xText>Niezasadnie powołuje się też skarżący na naruszenie przez Sąd I instancji <xLexLink xArt="art. 410" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art.410 kpk</xLexLink>.</xText> <xText>Zgodnie z tym przepisem podstawę wyroku stanowić może tylko całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej. Oznacza to, że sąd wydając wyrok nie może opierać się na tym co nie zostało ujawnione na rozprawie, jak również i to, że wyroku nie wolno wydawać na podstawie części ujawnionego materiału dowodowego, a musi on być wynikiem analizy całokształtu ujawnionych okoliczności, a więc i tych, które tezę aktu oskarżenia potwierdzają, jak i tych, które ją podważają.</xText> <xText>Zasada określona w <xLexLink xArt="art. 410" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art.410 kpk</xLexLink> obowiązuje także strony procesowe, które przedstawiając własne stanowisko nie mogą opierać go na fragmentarycznej ocenie dowodów z pominięciem tego wszystkiego, co może prowadzić do innych wniosków ( por. wyroki Sądu Najwyższego z 30 lipca 1979r, III KR 196/79 OSNPG 1980/3/43 i z 5 listopada 1997r V KKN 62/97 Prok. i Pr. 1998/2/13).</xText> <xText>O naruszeniu tego przepisu może być zatem mowa jedynie wtedy, gdy sąd orzekający pominie jakąś okoliczność ujawnioną w toku rozprawy lub oprze ustalenia faktyczne na okoliczności w toku rozprawy nie ujawnionej (por. wyrok Sądu Najwyższego z 9 kwietnia 1997r, IV KKN 103/96 Prok. i Pr. 1997/10/12 ).</xText> <xText>Jak wynika z uzasadnienia zaskarżonego wyroku , przedmiotem rozważań Sądu I instancji były wszystkie dowody przeprowadzone i ujawnione w toku przewodu sądowego, oceniane z taką samą wnikliwością i starannością. Skoro więc Sąd I instancji oparł swe rozstrzygnięcie na analizie całokształtu ujawnionych okoliczności i przeprowadzonych dowodów nie można skutecznie stawiać mu zarzutu naruszenia <xLexLink xArt="art. 410" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art.410 kpk</xLexLink>.</xText> <xText>Tymczasem dokonanie takiej czy innej oceny dowodu przeprowadzonego lub ujawnionego na rozprawie nie stanowi naruszenia <xLexLink xArt="art. 410" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art.410 kpk</xLexLink>, co jednoznacznie stwierdził Sąd Najwyższy w postanowieniu z 19 czerwca 2002r V KKN 34/01 (vide: Lex 53912; por. też R.A. Stefański, Komentarz do art.410 kodeksu postępowania karnego).</xText> <xText>Skarżący, stawiając zarzut błędu w ustaleniach faktycznych nie przedstawił argumentacji, która podważałaby rozstrzygnięcie Sądu. A jest oczywistym, że dla skuteczności zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych nie wystarczy wysłowienie własnego stanowiska, odmiennego od ustaleń Sądu meriti. Konieczne jest natomiast wykazanie w oparciu o dowody i ich wnikliwą ocenę, że ustalenia te są błędne, wskazanie możliwych przyczyn powstałych błędów i uargumentowanie własnego odmiennego stanowiska.</xText> <xText>W konsekwencji należy przyjąć, że skarżący w żaden sposób nie wykazał aby ocena dowodów dokonana przez Sąd meriti nosiła cechy dowolności wykraczając tym samym poza granice ocen swobodnych zakreślone dyrektywami <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 k.p.k.</xLexLink> a poczynione na tej podstawie ustalenia faktyczne błędne. Skarżący nie wykazał w skardze apelacyjnej , aby w zaskarżonym wyroku, przy ocenie wyjaśnień obwinionego i zeznań świadków , Sąd dopuścił się obrazy <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art.7 kpk</xLexLink>.</xText> <xText>Sąd Rejonowy dokonując oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego tej części rozważył szczegółowo i wszechstronnie w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku zeznania wszystkich świadków oraz wyjaśnienia obwinionego. Zeznania pokrzywdzonego oraz świadka <xAnon>A. P.</xAnon>, w praktyce nie miały wpływu na treść wydanego orzeczenia przez dokonanie błędnych ustaleń faktycznych co do sprawstwa obwinionego, gdyż stan faktyczny nie jest w sprawie sporny a wskazane dowody osobowe nie miały decydującego znaczenia dla rozstrzygnięcia.</xText> <xText>W konsekwencji Sąd odwoławczy podzielając w całości argumentację zawartą w rzeczowym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, pragnie w pełni się do niej odwołać, nie dostrzegając w związku z tym konieczności ponownego jej szczegółowego przytaczania.</xText> <xText>Nadto skarżący w swoim środku odwoławczym zupełnie pomija słuszną argumentację Sądu wynikającą z brzmienia <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19971110724" xTitle="Ustawa z dnia 21 sierpnia 1997 r. o ochronie zwierząt" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 111, poz. 724">ustawy o ochronie zwierząt</xLexLink>, co wręcz przesądza o rozstrzygnięciu w sprawie.</xText> <xText>Przypomnieć należy zatem skarżącemu, że zgodnie z <xLexLink xArt="art. 10 a;art. 10 a ust. 3" xIsapId="WDU19971110724" xTitle="Ustawa z dnia 21 sierpnia 1997 r. o ochronie zwierząt" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 111, poz. 724">art. 10 a ust. 3 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o ochronie zwierząt</xLexLink> (t.j. Dz. U. z 2013 r. poz. 856 z późn. zm.), zabrania się puszczania psów bez możliwości ich kontroli i bez oznakowania umożliwiającego identyfikację właściciela lub opiekuna. Jak zaś stanowi ust. 4 art. 10 a powołanej ustawy zakaz, o którym mowa w <xLexLink xArt="art. 10 a ust. 3" xIsapId="WDU19971110724" xTitle="Ustawa z dnia 21 sierpnia 1997 r. o ochronie zwierząt" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 111, poz. 724">ust. 3</xLexLink>, nie dotyczy terenu prywatnego, jeżeli teren ten jest ogrodzony w sposób uniemożliwiający psu wyjście.</xText> <xText>Właściciel psa nie ma zatem obowiązku sprawowania stałego dozoru/kontroli nad zwierzęciem gdy jest to teren prywatny ogrodzony uniemożliwiający jego opuszczenie ( vide wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 30 maja 2023 r. II SA/Wr 107/23 - LEX nr 3575229 ).</xText> <xText>Co do powołanej przez skarżącego uchwały Rady Miasta <xAnon>B.</xAnon> z 2015 roku stwierdzić należy , iż po pierwsze nie ma ona wprost zastosowania do realiów sprawy a po drugie w orzecznictwie sądów administracyjnych dostrzeżono problem, polegający na uchwalaniu regulaminu z przekroczeniem upoważnienia ustawowego zawartego w <xLexLink xArt="art. 4;art. 4 ust. 2;art. 4 ust. 2 pkt. 6" xIsapId="WDU19961320622" xTitle="Ustawa z dnia 13 września 1996 r. o utrzymaniu czystości i porządku w gminach" xAddress="Dz. U. z 1996 r. Nr 132, poz. 622">art. 4 ust. 2 pkt 6 ustawy o utrzymaniu czystości i porządku w gminach</xLexLink>, co stało się przedmiotem częstych rozważań sądów administracyjnych, które stwierdzały nieważność regulaminów m.in. w zakresie, w jakim zakazują w ogóle spuszczania psów ze smyczy na terenie gmin. U podstaw tego leży przyjmowanie przez sądy, że jakakolwiek modyfikacja przepisu ustawowego przez regulamin gminny jest niedopuszczalna i jest uznawana w orzecznictwie za rażące naruszenie prawa powodujące nieważność aktu ( wyrok WSA w Poznaniu z 30.06.2011 r., IV SA/Po 431/11, LEX nr 1088207; wyrok WSA w Poznaniu z 10.12.2014 r., IV SA/Po 746/14, LEX nr 1573321; wyrok WSA w Łodzi z 13.08.2015 r., II SA/Łd 515/15, LEX nr 1793725.). Finalnie bowiem, skoro określone kwestie znalazły regulację ustawową, to rada gminy nie jest upoważniona do ich powtarzania czy modyfikowania, w tym do określenia w regulaminie obowiązku wyprowadzania psa (czy innych zwierząt) na smyczy bądź w kagańcu, jak również wskazywania miejsc, czy sytuacji, w których psy mogą zostać zwolnione z uwięzi (por. wyrok NSA z dnia 14 listopada 2017 r., sygn. akt II OSK 443/16).</xText> <xText>W konsekwencji stwierdzić należy, iż apelacja nie dostarcza rzeczowych argumentów co do tego, z jakich to powodów należało zakwestionować przekonujące wywody sądu stwierdzające brak zawinienia obwinionego, w kontekście wykroczenia z art. 77 kw.</xText> <xText>Mając na uwadze powyższą argumentację, uznać należy, iż rozstrzygnięcie sądu, w zakresie braku podstaw do przypisania obwinionemu zarzucanego mu czynu, zasługuje na pełną akceptację.</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

sędzia Sądu Okręgowego Mirosław Kędzierski

Agnieszka Scheffs

stażysta Damian Biesiekierski

Agnieszka Scheffs

Sygn. aktIV Ka 1179/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 11 stycznia 2024 r. Sąd Okręgowy w Bydgoszczy IV Wydział Karny Odwoławczyw składzie: Przewodniczący sędzia Sądu Okręgowego Mirosław Kędzierski Protokolant stażysta Damian Biesiekierski przy udziale ---------------------------- po rozpoznaniu dnia 11 stycznia 2024 r. sprawyZ. B., s.A.iB.,ur. (...)wE. obwinionego z art. 77 kw na skutek apelacji wniesionej przez pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego od wyroku Sądu Rejonowego w Bydgoszczy z dnia 12 października 2023 r. sygn. akt IV W 1177/22 1 utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok; 2 koszty postępowania w sprawie ponosi Skarb Państwa. Sygn. aktIV Ka 1179/23 UZASADNIENIE Wyrokiem z dnia 12 października 2023 r. Sąd Rejonowy w Bydgoszczy w sprawie IV W 1177/22 obwinionegoZ. B.uniewinnił od zarzutu, że w okresie od 28 czerwca 2022 roku do 16 sierpnia 2022 roku wB.przyul. (...)nie zachował zwykłych i nakazowych środków ostrożności przy trzymaniu psa - przez puszczanie go luzem na terenie posesji tj. od popełnienia wykroczenia z art. 77 kw, obciążając Skarb Państwa kosztami procesu. Apelację od powyższego wyroku wniósł pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego, zaskarżając go w całości domagał się uchylenia wyroku i przekazania sprawy Sądowi Rejonowemu w Bydgoszczy do ponownego rozpoznania. Wyrokowi zarzucił: 1 na zasadzieart.438 pkt.3 kpkw zw. zart. 109 § 2kpow błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego orzeczenia mający istotny wpływ na jego treść tj. przyjęcie przez sąd , że fakt niezamieszkiwania przez pokrzywdzonego na nieruchomości w okresie od 28 czerwca 2022 roku do 16 sierpnia 2022 roku oraz fakt zamykania przez obwinionego psa, gdy ktoś pojawiał się przy bramie , dał podstawę do uznania, że biegający wolno po terenie wspólnej nieruchomości pies rasy owczarek niemiecki nie stanowił zagrożenia dla pokrzywdzonego, podczas gdy materiał dowodowy zebrany w postępowaniu wskazuje , że istnienie bariery zewnętrznej tj. ogrodzenia , nie dawał możliwości swobodnego i bezpiecznego dostępu do nieruchomości wspólnej w każdym terminie dla pokrzywdzonego i jego pracowników a co za tym idzie obwiniony nie zachował środków ostrożności przy trzymaniu psa przez puszczenie go wolno na terenie posesji , która nie jest jego wyłączną własnością, 2 na zasadzieart.438 pkt.2 kpkw zw. zart. 109 § 2kpow w zw. zart. 8kpow obrazę przepisów postępowania tj.art. 7 kpkiart. 410 kpkprzez dowolną ocenę zeznań świadkaA. P. (1)oraz pokrzywdzonegoR. O., co mogło mieć wpływ na treść wydanego orzeczenia przez dokonanie błędnych ustaleń faktycznych co do sprawstwa obwinionego Sąd Okręgowy zważył co następuje: Apelacja wniesiona przez pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego jest bezzasadna i jako taka nie zasługuje na uwzględnienie. Wbrew twierdzeniom skarżącego, Sąd i instancji nie dopuścił się naruszeń przepisów prawa procesowego oraz nie dokonał błędnych ustaleń faktycznych. Sąd nie naruszył zasady obiektywizmu w ocenie materiału dowodowego, zbadał bowiem wszystkie okoliczności przemawiające zarówno na korzyść jak i na niekorzyść obwinionego. Także ocena dowodów poczyniona przez sąd I instancji jest bezstronna, pełna i wolna od błędów faktycznych czy logicznych oraz zgodna z zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego, natomiast próby jej podważenia przez skarżącego są niczym innym jak zwykłą polemiką ze swobodną oceną dowodów, co czyni zarzut obrazyart.7 kpkniezasadnym. Niezasadnie powołuje się też skarżący na naruszenie przez Sąd I instancjiart.410 kpk. Zgodnie z tym przepisem podstawę wyroku stanowić może tylko całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej. Oznacza to, że sąd wydając wyrok nie może opierać się na tym co nie zostało ujawnione na rozprawie, jak również i to, że wyroku nie wolno wydawać na podstawie części ujawnionego materiału dowodowego, a musi on być wynikiem analizy całokształtu ujawnionych okoliczności, a więc i tych, które tezę aktu oskarżenia potwierdzają, jak i tych, które ją podważają. Zasada określona wart.410 kpkobowiązuje także strony procesowe, które przedstawiając własne stanowisko nie mogą opierać go na fragmentarycznej ocenie dowodów z pominięciem tego wszystkiego, co może prowadzić do innych wniosków ( por. wyroki Sądu Najwyższego z 30 lipca 1979r, III KR 196/79 OSNPG 1980/3/43 i z 5 listopada 1997r V KKN 62/97 Prok. i Pr. 1998/2/13). O naruszeniu tego przepisu może być zatem mowa jedynie wtedy, gdy sąd orzekający pominie jakąś okoliczność ujawnioną w toku rozprawy lub oprze ustalenia faktyczne na okoliczności w toku rozprawy nie ujawnionej (por. wyrok Sądu Najwyższego z 9 kwietnia 1997r, IV KKN 103/96 Prok. i Pr. 1997/10/12 ). Jak wynika z uzasadnienia zaskarżonego wyroku , przedmiotem rozważań Sądu I instancji były wszystkie dowody przeprowadzone i ujawnione w toku przewodu sądowego, oceniane z taką samą wnikliwością i starannością. Skoro więc Sąd I instancji oparł swe rozstrzygnięcie na analizie całokształtu ujawnionych okoliczności i przeprowadzonych dowodów nie można skutecznie stawiać mu zarzutu naruszeniaart.410 kpk. Tymczasem dokonanie takiej czy innej oceny dowodu przeprowadzonego lub ujawnionego na rozprawie nie stanowi naruszeniaart.410 kpk, co jednoznacznie stwierdził Sąd Najwyższy w postanowieniu z 19 czerwca 2002r V KKN 34/01 (vide: Lex 53912; por. też R.A. Stefański, Komentarz do art.410 kodeksu postępowania karnego). Skarżący, stawiając zarzut błędu w ustaleniach faktycznych nie przedstawił argumentacji, która podważałaby rozstrzygnięcie Sądu. A jest oczywistym, że dla skuteczności zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych nie wystarczy wysłowienie własnego stanowiska, odmiennego od ustaleń Sądu meriti. Konieczne jest natomiast wykazanie w oparciu o dowody i ich wnikliwą ocenę, że ustalenia te są błędne, wskazanie możliwych przyczyn powstałych błędów i uargumentowanie własnego odmiennego stanowiska. W konsekwencji należy przyjąć, że skarżący w żaden sposób nie wykazał aby ocena dowodów dokonana przez Sąd meriti nosiła cechy dowolności wykraczając tym samym poza granice ocen swobodnych zakreślone dyrektywamiart. 7 k.p.k.a poczynione na tej podstawie ustalenia faktyczne błędne. Skarżący nie wykazał w skardze apelacyjnej , aby w zaskarżonym wyroku, przy ocenie wyjaśnień obwinionego i zeznań świadków , Sąd dopuścił się obrazyart.7 kpk. Sąd Rejonowy dokonując oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego tej części rozważył szczegółowo i wszechstronnie w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku zeznania wszystkich świadków oraz wyjaśnienia obwinionego. Zeznania pokrzywdzonego oraz świadkaA. P., w praktyce nie miały wpływu na treść wydanego orzeczenia przez dokonanie błędnych ustaleń faktycznych co do sprawstwa obwinionego, gdyż stan faktyczny nie jest w sprawie sporny a wskazane dowody osobowe nie miały decydującego znaczenia dla rozstrzygnięcia. W konsekwencji Sąd odwoławczy podzielając w całości argumentację zawartą w rzeczowym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, pragnie w pełni się do niej odwołać, nie dostrzegając w związku z tym konieczności ponownego jej szczegółowego przytaczania. Nadto skarżący w swoim środku odwoławczym zupełnie pomija słuszną argumentację Sądu wynikającą z brzmieniaustawy o ochronie zwierząt, co wręcz przesądza o rozstrzygnięciu w sprawie. Przypomnieć należy zatem skarżącemu, że zgodnie zart. 10 a ust. 3 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o ochronie zwierząt(t.j. Dz. U. z 2013 r. poz. 856 z późn. zm.), zabrania się puszczania psów bez możliwości ich kontroli i bez oznakowania umożliwiającego identyfikację właściciela lub opiekuna. Jak zaś stanowi ust. 4 art. 10 a powołanej ustawy zakaz, o którym mowa wust. 3, nie dotyczy terenu prywatnego, jeżeli teren ten jest ogrodzony w sposób uniemożliwiający psu wyjście. Właściciel psa nie ma zatem obowiązku sprawowania stałego dozoru/kontroli nad zwierzęciem gdy jest to teren prywatny ogrodzony uniemożliwiający jego opuszczenie ( vide wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 30 maja 2023 r. II SA/Wr 107/23 - LEX nr 3575229 ). Co do powołanej przez skarżącego uchwały Rady MiastaB.z 2015 roku stwierdzić należy , iż po pierwsze nie ma ona wprost zastosowania do realiów sprawy a po drugie w orzecznictwie sądów administracyjnych dostrzeżono problem, polegający na uchwalaniu regulaminu z przekroczeniem upoważnienia ustawowego zawartego wart. 4 ust. 2 pkt 6 ustawy o utrzymaniu czystości i porządku w gminach, co stało się przedmiotem częstych rozważań sądów administracyjnych, które stwierdzały nieważność regulaminów m.in. w zakresie, w jakim zakazują w ogóle spuszczania psów ze smyczy na terenie gmin. U podstaw tego leży przyjmowanie przez sądy, że jakakolwiek modyfikacja przepisu ustawowego przez regulamin gminny jest niedopuszczalna i jest uznawana w orzecznictwie za rażące naruszenie prawa powodujące nieważność aktu ( wyrok WSA w Poznaniu z 30.06.2011 r., IV SA/Po 431/11, LEX nr 1088207; wyrok WSA w Poznaniu z 10.12.2014 r., IV SA/Po 746/14, LEX nr 1573321; wyrok WSA w Łodzi z 13.08.2015 r., II SA/Łd 515/15, LEX nr 1793725.). Finalnie bowiem, skoro określone kwestie znalazły regulację ustawową, to rada gminy nie jest upoważniona do ich powtarzania czy modyfikowania, w tym do określenia w regulaminie obowiązku wyprowadzania psa (czy innych zwierząt) na smyczy bądź w kagańcu, jak również wskazywania miejsc, czy sytuacji, w których psy mogą zostać zwolnione z uwięzi (por. wyrok NSA z dnia 14 listopada 2017 r., sygn. akt II OSK 443/16). W konsekwencji stwierdzić należy, iż apelacja nie dostarcza rzeczowych argumentów co do tego, z jakich to powodów należało zakwestionować przekonujące wywody sądu stwierdzające brak zawinienia obwinionego, w kontekście wykroczenia z art. 77 kw. Mając na uwadze powyższą argumentację, uznać należy, iż rozstrzygnięcie sądu, w zakresie braku podstaw do przypisania obwinionemu zarzucanego mu czynu, zasługuje na pełną akceptację.

15/100500/0002006/Ka

Sąd Okręgowy w Bydgoszczy

IV Wydział Karny Odwoławczy

155515300004521_IX_U_000194_2023_Uz_2024-01-15_001

IX U 194/23

2024-01-15 01:00:00.0 CET

2024-02-26 17:30:03.0 CET

2024-02-26 11:17:30.0 CET

15551530

4521

REGULATION, SENTENCE

Sygnatura akt IX U 194/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 15 stycznia 2024 r. Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie IX Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie: Przewodniczący: Sędzia Konrad Kujawa po rozpoznaniu w dniu 15 stycznia 2024 r. w Szczecinie na posiedzeniu niejawnym sprawy z odwołania M. M. przeciwko Wojewódzkiemu Zespołowi do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w S. o ustalenie stopnia niepełnosprawności na skutek odwołania M. M. od orzeczenia Wojewód

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Magdalena Taukin" xPublisher="mtaukin" xEditorFullName="Magdalena Taukin" xEditor="mtaukin" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="1" xFlag="published" xVolType="15/551530/0004521/U" xYear="2023" xVolNmbr="000194" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok+Zarządzenie</xName> <xBlock> <xText>Sygnatura akt IX U 194/23</xText> <xText></xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="center"> Dnia 15 stycznia 2024 r.</xText> <xText xALIGNx="left">Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie IX Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych</xText> <xText xALIGNx="left">w składzie:</xText> <xText>Przewodniczący: Sędzia Konrad Kujawa</xText> <xText>po rozpoznaniu w dniu 15 stycznia 2024 r. w Szczecinie</xText> <xText>na posiedzeniu niejawnym</xText> <xText>sprawy z odwołania <xAnon>M. M.</xAnon></xText> <xText>przeciwko Wojewódzkiemu Zespołowi do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w <xAnon>S.</xAnon></xText> <xText>o ustalenie stopnia niepełnosprawności</xText> <xText>na skutek odwołania <xAnon>M. M.</xAnon> od orzeczenia Wojewódzkiego Zespołu do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w <xAnon>S.</xAnon> z dnia 2 marca 2023 r., znak: ON.<xAnon> (...)</xAnon>.1.37.2023.EH</xText> <xText>zmienia zaskarżone orzeczenie Wojewódzkiego Zespołu do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w <xAnon>S.</xAnon> z dnia 2 marca 2023 r., znak: ON.<xAnon> (...)</xAnon>.1.37.2023.EH w ten sposób, że zalicza <xAnon>M. M.</xAnon> do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności na okres do 31 grudnia 2025 r.</xText> <xText xALIGNx="left">Sygn. akt IX U 194/23 <xAnon>S.</xAnon>, 15 stycznia 2024 r.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>ZARZĄDZENIE</xName> <xText xALIGNx="left">1. <xAnon>(...)</xAnon></xText> <xText xALIGNx="left">2. <xAnon>(...)</xAnon></xText> <xText xALIGNx="left">3. <xAnon>(...)</xAnon></xText> <xText xALIGNx="left">4. <xAnon>(...)</xAnon></xText> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Sędzia Konrad Kujawa</xIx></xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Sędzia Konrad Kujawa

Magdalena Taukin

Magdalena Taukin

Sygnatura akt IX U 194/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 15 stycznia 2024 r. Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie IX Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie: Przewodniczący: Sędzia Konrad Kujawa po rozpoznaniu w dniu 15 stycznia 2024 r. w Szczecinie na posiedzeniu niejawnym sprawy z odwołaniaM. M. przeciwko Wojewódzkiemu Zespołowi do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności wS. o ustalenie stopnia niepełnosprawności na skutek odwołaniaM. M.od orzeczenia Wojewódzkiego Zespołu do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności wS.z dnia 2 marca 2023 r., znak: ON.(...).1.37.2023.EH zmienia zaskarżone orzeczenie Wojewódzkiego Zespołu do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności wS.z dnia 2 marca 2023 r., znak: ON.(...).1.37.2023.EH w ten sposób, że zaliczaM. M.do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności na okres do 31 grudnia 2025 r. Sygn. akt IX U 194/23S., 15 stycznia 2024 r. ZARZĄDZENIE 1.(...) 2.(...) 3.(...) 4.(...) Sędzia Konrad Kujawa

15/551530/0004521/U

Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie

IX Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

152515050001006_II_K_000187_2023_Uz_2024-01-18_001

II K 187/23

2024-01-18 01:00:00.0 CET

2024-02-15 17:30:05.0 CET

2024-02-15 10:31:46.0 CET

15251505

1006

SENTENCE

Sygn. akt II K 187/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 18 stycznia 2024 roku Sąd Rejonowy w Bełchatowie, II Wydział Karny w składzie: Przewodniczący: asesor sądowy Julia Ślęzak Protokolant: Agnieszka Pabiś, Justyna Paciepna pod nieobecność prokuratora po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 18 września, 19 października, 09 listopada oraz 11 stycznia 2024 roku sprawy przeciwko T. R. , synowi J. i B. z domu K. , urodzonemu (...) w B. , oskarżonemu o to że: I w dniu 25 czerwca 2022 roku,

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Ewa Grabarz" xPublisher="ewa.grabarz" xEditorFullName="Ewa Grabarz" xEditor="ewa.grabarz" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="1" xFlag="published" xVolType="15/251505/0001006/K" xYear="2023" xVolNmbr="000187" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok</xName> <xBlock> <xText xALIGNx="left"> <xBx>Sygn. akt II K 187/23</xBx></xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right">Dnia 18 stycznia 2024 roku</xText> <xText>Sąd Rejonowy w Bełchatowie, II Wydział Karny w składzie:</xText> <xText>Przewodniczący: asesor sądowy Julia Ślęzak</xText> <xText>Protokolant: Agnieszka Pabiś, Justyna Paciepna</xText> <xText xALIGNx="left">pod nieobecność prokuratora</xText> <xText>po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 18 września, 19 października, 09 listopada oraz 11 stycznia 2024 roku</xText> <xText>sprawy przeciwko <xBx> <xAnon>T. R.</xAnon> </xBx>, synowi <xAnon>J.</xAnon> i <xAnon>B.</xAnon> z domu <xAnon>K.</xAnon>, urodzonemu <xAnon>(...)</xAnon> w <xAnon>B.</xAnon>, oskarżonemu o to że:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">I</xName> <xText>w dniu 25 czerwca 2022 roku, z terenu klatki schodowej w bloku <xAnon>mieszkalnym numer (...)</xAnon> na <xAnon>os. (...)</xAnon> w <xAnon>B.</xAnon>, woj. <xAnon> (...)</xAnon>, zabrał w celu przywłaszczenia rower marki „<xAnon>(...)</xAnon>, o wartości 650 złotych, czym działał na szkodę <xAnon>G. N.</xAnon>, przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat, po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności, orzeczonej za podobne przestępstwo umyślne,</xText> </xUnit> <xText>tj. o czyn z <xLexLink xArt="art. 278;art. 278 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 278 § 1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 64;art. 64 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 64 § 1 k.k.</xLexLink></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">II</xName> <xText>w okresie od 28 czerwca 2022r. do 19 sierpnia 2022r. w miejscowości <xAnon>B.</xAnon>, woj. <xAnon> (...)</xAnon>, z terenu placówek handlowych <xAnon>(...)</xAnon>przy <xAnon>ul. (...)</xAnon> przy <xAnon>ul. (...)</xAnon> oraz <xAnon> (...)</xAnon> przy <xAnon>ul. (...)</xAnon>, działając w krótkich odstępach czasu w podobny sposób popełnił umyślne wykroczenia przeciwko mieniu, dokonując zaboru w celu przywłaszczenia artykułów spożywczych i przemysłowych, powodując straty o łącznej wartości 950,95 zł na szkodę w/w podmiotów, co uzasadnia odpowiedzialność za przestępstwo, przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne,</xText> </xUnit> <xText>tj. o czyn z <xLexLink xArt="art. 278;art. 278 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 278 § 1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 12;art. 12 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 12 § 2 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 64;art. 64 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 64 § 1 k.k.</xLexLink></xText> <xText xALIGNx="center">orzeka:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>uznaje oskarżonego <xBx><xAnon>T. R.</xAnon> </xBx>za winnego popełnienia zarzucanego mu w punkcie I czynu z tą zmianą, iż przyjmuje że wyczerpuje on dyspozycję art. 119 § 1 k.w. i za to na podstawie art. 119 § 1 k.w. wymierza mu karę 30 (trzydziestu) dni aresztu;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>uznaje oskarżonego <xBx><xAnon>T. R.</xAnon> </xBx>za winnego popełnienia zarzucanego mu w <xLexLink xArt="art. 278 § 1 pkt. 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">punkcie II</xLexLink> czynu wyczerpującego dyspozycję <xLexLink xArt="art. 278;art. 278 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 278 § 1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 12;art. 12 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 12 § 2 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 64;art. 64 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 64 § 1 k.k.</xLexLink> i za to na podstawie <xLexLink xArt="art. 278;art. 278 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 278 § 1 k.k.</xLexLink> wymierza mu karę 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText>na podstawie art. 119 § 4 k.w. zasądza od oskarżonego <xBx><xAnon>T. R.</xAnon> </xBx>kwotę 650 (sześciuset pięćdziesięciu) złotych na rzecz pokrzywdzonego <xAnon>G. N.</xAnon> tytułem obowiązku zwrotu równowartości ukradzionego mienia;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText>na podstawie <xLexLink xArt="art. 46;art. 46 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 46 § 1 k.k.</xLexLink> zasądza od oskarżonego <xBx><xAnon>T. R.</xAnon></xBx> kwotę 67,99 (sześćdziesięciu siedmiu 99/100) na rzecz <xAnon> (...) S.A.</xAnon> oraz kwotę 605 (sześciuset pięciu) złotych na rzecz <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> – tytułem obowiązku naprawienia wyrządzonej przestępstwem szkody;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">5</xName> <xText>zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adwokat <xAnon>G. T.</xAnon> kwotę 1653,12 (tysiąca sześciuset pięćdziesięciu trzech 12/100) złotych tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">6</xName> <xText>zwalnia oskarżonego z obowiązku zwrotu kosztów postępowania, które w całości przejmuje na rachunek Skarbu Państwa.</xText> </xUnit> </xUnit> </xBlock> </xPart>

asesor sądowy Julia Ślęzak

Ewa Grabarz

Agnieszka Pabiś, Justyna Paciepna

Ewa Grabarz

Sygn. akt II K 187/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 18 stycznia 2024 roku Sąd Rejonowy w Bełchatowie, II Wydział Karny w składzie: Przewodniczący: asesor sądowy Julia Ślęzak Protokolant: Agnieszka Pabiś, Justyna Paciepna pod nieobecność prokuratora po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 18 września, 19 października, 09 listopada oraz 11 stycznia 2024 roku sprawy przeciwko T. R. , synowiJ.iB.z domuK., urodzonemu(...)wB., oskarżonemu o to że: I w dniu 25 czerwca 2022 roku, z terenu klatki schodowej w blokumieszkalnym numer (...)naos. (...)wB., woj.(...), zabrał w celu przywłaszczenia rower marki „(...), o wartości 650 złotych, czym działał na szkodęG. N., przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat, po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności, orzeczonej za podobne przestępstwo umyślne, tj. o czyn zart. 278 § 1 k.k.w zw. zart. 64 § 1 k.k. II w okresie od 28 czerwca 2022r. do 19 sierpnia 2022r. w miejscowościB., woj.(...), z terenu placówek handlowych(...)przyul. (...)przyul. (...)oraz(...)przyul. (...), działając w krótkich odstępach czasu w podobny sposób popełnił umyślne wykroczenia przeciwko mieniu, dokonując zaboru w celu przywłaszczenia artykułów spożywczych i przemysłowych, powodując straty o łącznej wartości 950,95 zł na szkodę w/w podmiotów, co uzasadnia odpowiedzialność za przestępstwo, przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne, tj. o czyn zart. 278 § 1 k.k.w zw. zart. 12 § 2 k.k.w zw. zart. 64 § 1 k.k. orzeka: 1 uznaje oskarżonegoT. R.za winnego popełnienia zarzucanego mu w punkcie I czynu z tą zmianą, iż przyjmuje że wyczerpuje on dyspozycję art. 119 § 1 k.w. i za to na podstawie art. 119 § 1 k.w. wymierza mu karę 30 (trzydziestu) dni aresztu; 2 uznaje oskarżonegoT. R.za winnego popełnienia zarzucanego mu wpunkcie IIczynu wyczerpującego dyspozycjęart. 278 § 1 k.k.w zw. zart. 12 § 2 k.k.w zw. zart. 64 § 1 k.k.i za to na podstawieart. 278 § 1 k.k.wymierza mu karę 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności; 3 na podstawie art. 119 § 4 k.w. zasądza od oskarżonegoT. R.kwotę 650 (sześciuset pięćdziesięciu) złotych na rzecz pokrzywdzonegoG. N.tytułem obowiązku zwrotu równowartości ukradzionego mienia; 4 na podstawieart. 46 § 1 k.k.zasądza od oskarżonegoT. R.kwotę 67,99 (sześćdziesięciu siedmiu 99/100) na rzecz(...) S.A.oraz kwotę 605 (sześciuset pięciu) złotych na rzecz(...) Sp. z o.o.– tytułem obowiązku naprawienia wyrządzonej przestępstwem szkody; 5 zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adwokatG. T.kwotę 1653,12 (tysiąca sześciuset pięćdziesięciu trzech 12/100) złotych tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu; 6 zwalnia oskarżonego z obowiązku zwrotu kosztów postępowania, które w całości przejmuje na rachunek Skarbu Państwa.

15/251505/0001006/K

Sąd Rejonowy w Bełchatowie

II Wydział Karny

153015000001006_II_Ka_000876_2023_Uz_2024-01-17_001

II Ka 876/23

2024-01-17 01:00:00.0 CET

2024-02-01 17:30:04.0 CET

2024-02-01 10:56:58.0 CET

15301500

1006

SENTENCE, REASON

Sygn. akt II Ka 876/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 17 stycznia 2024r. Sąd Okręgowy w Siedlcach w II Wydziale Karnym w składzie: Przewodniczący SSO Agnieszka Karłowicz Protokolant sekr. sąd. Beata Wilkowska po rozpoznaniu dnia 17 stycznia 2024r. sprawy K. D. obwinionej z art. 124 § 1 kw. na skutek apelacji wniesionej przez obwinioną od wyroku Sądu Rejonowego w Siedlcach z dnia 13 października 2023r., sygn. akt II W 1242/22 I zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy; II zasądza od obwi

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Agnieszka Walerczak" xPublisher="75020311722" xEditorFullName="Agnieszka Walerczak" xEditor="75020311722" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="6" xFlag="published" xVolType="15/301500/0001006/Ka" xYear="2023" xVolNmbr="000876" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText>Sygn. akt II Ka 876/23</xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right">Dnia 17 stycznia 2024r.</xText> <xText>Sąd Okręgowy w Siedlcach w II Wydziale Karnym w składzie:</xText> <xText>Przewodniczący SSO Agnieszka Karłowicz</xText> <xText>Protokolant sekr. sąd. Beata Wilkowska</xText> <xText>po rozpoznaniu dnia 17 stycznia 2024r.</xText> <xText>sprawy <xBx><xAnon>K. D.</xAnon></xBx></xText> <xText>obwinionej z art. 124 § 1 kw.</xText> <xText>na skutek apelacji wniesionej przez obwinioną</xText> <xText>od wyroku Sądu Rejonowego w Siedlcach</xText> <xText>z dnia 13 października 2023r., sygn. akt II W 1242/22</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">I</xName> <xText>zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">II</xName> <xText>zasądza od obwinionej na rzecz Skarbu Państwa 30 złotych opłaty oraz 50 złotych zryczałtowanych wydatków postępowania odwoławczego.</xText> </xUnit> <xText><xBx>Sygn. II Ka 876/23 </xBx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText><xBx> <xAnon>K. D.</xAnon> </xBx>została obwiniona o to, że w dniu 20 czerwca 2022 r. pomiędzy godz. 15.00-16.00 na parkingu Szkoły Podstawowej w <xAnon>S.</xAnon>, gm. <xAnon>S.</xAnon>, pow. <xAnon>Ł.</xAnon>, woj. <xAnon> (...)</xAnon> umyślnie dokonała uszkodzenia telefonu komórkowego <xAnon>m-ki S. (...)</xAnon> w ten sposób, że podeszła do stojącego na parkingu <xAnon>T. S.</xAnon> trzymającego w ręku telefon i szarpiąc go za rękę spowodowała jego upadek na podłoże, co skutkowało uszkodzeniem jego wyświetlacza w wyniku czego powstały straty w wysokości 340 zł na jego szkodę</xText> <xText>tj. o wykroczenie z art. 124 § 1 kw</xText> <xText>Sąd Rejonowy w Siedlcach wyrokiem z dnia 13 października 2023 r., sygn. II W 1242/22:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">I</xName> <xText>uznał obwinioną <xBx><xAnon>K. D.</xAnon> </xBx>za winną popełnienia zarzucanego jej czynu wyczerpującego dyspozycję art. 124 § 1 kw, przy czym wartość szkody ustalił na kwotę 715 złotych, i za czyn ten na podstawie art. 124 § 1 kw wymierzył obwinionej karę grzywny w wysokości 100 (sto) złotych;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">II</xName> <xText>na podstawie art. 124 § 4 kw orzekł od obwinionej na rzecz <xAnon>T. S.</xAnon> kwotę 715 (siedemset piętnaście) złotych tytułem zapłaty równowartości wyrządzonej szkody;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">III</xName> <xText>zasądził od obwinionej na rzecz Skarbu Państwa kwotę 30 (trzydzieści) złotych tytułem opłaty oraz kwotę 562,30 zł (pięćset sześćdziesiąt dwa złote trzydzieści groszy) tytułem zwrotu wydatków postępowania.</xText> </xUnit> <xText>Apelację od przestawionego wyżej wyroku wniosła obwiniona, zaskarżając go w całości i zarzucając mu:</xText> <xText>1. obrazę przepisów prawa materialnego karnego poprzez:</xText> <xText>a) obrazę art. 124 §1 kw w zakresie błędnej jego wykładni na niekorzyść obwinionej, że umyślnością są szkody powstałe także bez umyślnego działania z przyczyn niezależnych od obwinionej, które Sąd błędnie uznał za zamiar ewentualny mimo braku jakiegokolwiek zamiaru i braku bezpośredniego związku przyczynowo- skutkowego między zachowaniem obwinionej, a skutkiem w postaci uszkodzenia telefonu <xAnon>T. S.</xAnon> w wyniku upadku;</xText> <xText>b) obrazę art. 6 §1 kw w zakresie błędnej jego wykładni na niekorzyść obwinionej poprzez przypisanie jej zamiaru bezpośredniego popełnienia czynu zabronionego z art. 124 §1 kw to jest zniszczenia telefonu <xAnon>T. S.</xAnon>, co pozostaje w sprzeczności z dowodami przeprowadzonymi w sprawie;</xText> <xText>2. obrazę przepisów prawa procesowego karnego poprzez:</xText> <xText>a) brak zastosowania zasady domniemania niewinności, gdyż Sąd uznał mnie za winną mimo braku danych (dowodów) dostatecznie uzasadniających podejrzenie popełnienia zarzucanego mi czynu tj. umyślnego zniszczenia mienia w postaci uszkodzenia telefonu <xAnon>T. S.</xAnon> w wyniku upadku;</xText> <xText>b) błędną ocenę dowodów lub zaniechanie ich przeprowadzenia:</xText> <xText>- uznanie za obiektywne i spójne zeznania jedynego świadka, będącego pokrzywdzonym w sprawie, który w swych zeznaniach miał interes zeznawania na niekorzyść obwinionej i jest z nią skonfliktowany jako osoba obecnie skazana za nękanie i groźby bezprawne stosowane wobec <xAnon>K. D.</xAnon> w sprawie sygn. akt IIK 608/22 - co Sąd błędnie uznał za nieistotne;</xText> <xText>- brak zachowania obiektywizmu, o czym świadczy zdanie na str. 4 akapit 2 uzasadnienia, w którym Sąd wywodzi w sposób nieuprawniony, że „złe relacje” stron są dowodem wyłącznie na umyślną winę obwinionej;</xText> <xText>- cytowanie orzecznictwa i literatury w sposób nieadekwatny do stanu faktycznego tj. Sąd cytuje wszelkie ustalenia w literaturze i orzeczeniach SN, które dotyczą sytuacji odmiennych od zaistniałej w szczególności planowania, zamiaru bezpośredniego czy ewentualnego w dokonaniu czynu zabronionego - co w niniejszej sprawie nie zostało udowodnione ani też nie miało miejsca;</xText> <xText>- brak dążenia do prawdy obiektywnej poprzez pominięcie faktu, że oględzin telefonu, fotografii i notatek nie wykonano bezpośrednio na miejscu zdarzenia w <xAnon>S.</xAnon> pod szkołą, ale dopiero po przybyciu na posterunek w <xAnon>J. P.</xAnon>, co umożliwiło ewentualnie <xAnon>T. S.</xAnon> swobodne oddziaływanie na ten przedmiot i sprawiło, że brak jest dowodów bezpośrednich z miejsca zdarzenia na zakres uszkodzeń;</xText> <xText>3. błąd w ustaleniach faktycznych, że do upadku telefonu i jego uszkodzenia doszło w wyniku działania bezpośredniego umyślnego obwinionej tj. szarpania przez obwinioną za rękę <xAnon>T. S.</xAnon>.</xText> <xText>Podnosząc powyższe skarżąca wniosła o uchylenie w całości wyroku Sądu Rejonowego w Siedlcach II Wydział Karny z dnia 13.10.23r sygn. akt II W 1242/22, gdyż zachodzą przesłanki z <xLexLink xArt="art. 5;art. 5 § 1;art. 5 § 1 pkt. 1" xIsapId="WDU20011061148" xTitle="Ustawa z dnia 24 sierpnia 2001 r. - Kodeks postępowania w sprawach o wykroczenia" xAddress="Dz. U. z 2001 r. Nr 106, poz. 1148">art. 5 § 1 pkt 1 kpw</xLexLink> tj. brak jest danych dostatecznie uzasadniających podejrzenie popełnienia zarzucanego mi czynu umyślnego zniszczenia mienia.</xText> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Sąd Okręgowy zważył, co następuje:</xBx></xText> <xText>Apelacja obwinionej <xAnon>K. D.</xAnon> nie jest zasadna.</xText> <xText>Na wstępie należy zaznaczyć, że w celu usystematyzowania zasadniczej części niniejszych wywodów oraz zachowania jej przejrzystości, ze względu na różnorodność zarzutów apelacyjnych oraz niepoprawną formę ich zaprezentowania, Sąd Okręgowy uznał za celowe, by odnieść się do podniesionych postulatów obwinionej z zachowaniem poprawnej metodyki stawiania zarzutów odwoławczych, tj. zaczynając od obrazy przepisów postępowania, a kończąc na obrazie przepisów prawa materialnego.</xText> <xText>Kontrola instancyjna zaskarżonego wyroku nie wykazała, żeby postępowanie dowodowe zostało przeprowadzone wadliwie, na co wskazywała obwiniona. Wprost przeciwnie, Sąd I instancji Sąd Rejonowy w Siedlcach zgodnie z przepisami postępowania karnego przeprowadził dowody istotne dla ustalenia okoliczności, a następnie ocenił je w sposób logiczny, wieloaspektowy, a przede wszystkim zgodny z zasadami prawidłowego rozumowania oraz wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, wyciągając z nich właściwe wnioski. Rozważania Sądu I instancji zawarte w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku uznać należało za wnikliwe, a ustalone w toku postępowania okoliczności i elementy stanu faktycznego, za mające swoje źródło w analitycznej i zgodnej z wymogami <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 kpk</xLexLink> ocenie dowodów.</xText> <xText>W ocenie Sądu Okręgowego, Sąd Rejonowy słusznie uznał zeznania pokrzywdzonego za wiarygodne w całości. Zaprezentowana na łamach pisemnego uzasadnienia zaskarżonego orzeczenia ocena tych zeznań, nie budzi zastrzeżeń Sądu Okręgowego, który w całości ją aprobuje. Sam fakt, że oceniono te dowody w aspekcie ich wiarygodności nie w taki sposób jak życzyłaby sobie tego obwiniona nie jest tożsamy ze stwierdzeniem, że w procesie ich weryfikacji doszło do naruszenia reguły płynącej z treści <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 kpk</xLexLink>. Wskazać należy, że ustawa procesowa nie daje podstaw do preferowania lub dyskwalifikowania dowodów według kryterium, czy jest on korzystny, czy też obciążający dla obwinionej. O wartości dowodu nie stanowi ocena z punktu widzenia interesów stron, lecz treść dowodu - tak w aspekcie jego wewnętrznej spójności, jak i w konfrontacji z treścią innych dowodów. Żaden bowiem dowód nie może być oceniany w oderwaniu od wymowy wszystkich pozostałych (wyrok SA w Warszawie z 11.03.2015 r., II AKa 47/15, LEX nr 1658992). Dokładna analiza akt sprawy prowadzi do wniosku, iż Sąd Rejonowy słusznie uznał za wiarygodne w całości zeznania pokrzywdzonego <xAnon>T. S.</xAnon>. Skarżąca nie wskazała żadnych okoliczności, które by skutecznie podważyły ich ocenę. Z zeznań pokrzywdzonego jednoznacznie wynika, że między nim a obwinioną istnieje konflikt, a obwiniona podczas zdarzenia pod szkołą szarpnęła go za rękę, wytrąciła mu telefon z ręki. Zeznania pokrzywdzonego były spójne, logiczne, konsekwentne, korespondują z innymi uznanymi za wiarygodne dowodami, a w szczególności opinią biegłego oraz dowodami z dokumentów. Pokrzywdzony bezpośrednio po zdarzeniu wezwał na miejsce policję, a pouczony przez funkcjonariuszy policji udał do <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">KP</xLexLink> w <xAnon>J. P.</xAnon> celem złożenia zawiadomienia. Tam też podjęto decyzję o sporządzeniu protokołu oględzin i dokumentacji fotograficznej. W tym zakresie pokrzywdzony stosował się do poleceń policji, a więc trudno mu zarzucić, że nie dokonano oględzin na miejscu zdarzenia. Tym bardziej, że obwiniona jedynie przedstawiła swoje przypuszczenia, co do ewentualnej ingerencji pokrzywdzonego w uszkodzenia telefony czy przedstawienia do oględzin innego telefonu. Nie można twierdzić, że brak jest dowodów potwierdzających odpowiedzialność obwinionej, gdyż takim dowodem są zeznania pokrzywdzonego odpowiednio zweryfikowane i ocenione przez Sąd i instancji.</xText> <xText>Sąd Rejonowy słusznie również uznał wyjaśnienia obwinionej <xAnon>K. D.</xAnon> za wiarygodne jedynie w części, a mianowicie w której wskazywała, że pomiędzy nią, a pokrzywdzonym istnieje konflikt i toczy się sprawa karna z <xLexLink xArt="art. 190 a;art. 190 a § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 190a § 1 kk</xLexLink>. Jednakże przebieg zdarzenia przedstawiony przez obwinioną pozostaje w sprzeczności z innymi wiarygodnymi dowodami, a w szczególności relacją pokrzywdzonego. Należy w tym miejscu przypomnieć, że sąd może obdarzyć przymiotem wiarygodności depozycje osobowe w części, bądź w całości (postanowienie SN z 26.03.2021 r., II KK 94/21, LEX nr 3232190). Sąd nie jest zobowiązany do dawania wiary takim dowodom w całości, a ocena ta zawsze musi zostać dokonywana w zestawieniu z pozostałym materiałem sprawy. Decyzja Sądu Rejonowego o niedaniu wiary wyjaśnieniom obwinionej w zakresie wskazanym w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku na k. 83-83v, była zasadna, wobec sprzeczności z materiałem dowodowym, któremu Sąd I instancji dał wiarę. Sąd Okręgowy w pełni aprobuje poczynione na łamach pisemnych motywów zaskarżonego wyroku rozważania.</xText> <xText>Odnosząc się zatem do zarzutu braku zastosowania zasadny domniemania niewinności, tj. naruszenia <xLexLink xArt="art. 5" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 5 kpk</xLexLink> należy podnieść, że stawianie łącznie takiego zarzutu z zarzutem naruszenia <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 kpk</xLexLink> jest nieprawidłowe, gdyż zarzuty te wzajemnie się wykluczają. Jeżeli bowiem skarżąca kwestionuje ocenę dowodów co do ich wiarygodności, to takiej sytuacji dotyczy nie <xLexLink xArt="art. 5" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 5 kpk</xLexLink>, lecz <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 kpk</xLexLink>, natomiast gdy skarżący podważa prawidłowość ustaleń faktycznych wynikających z oceny dowodów – w sytuacji gdy sąd powziął wątpliwości, ale rozstrzygnął je na niekorzyść obwinionego, albo gdy takich wątpliwości nie miał, choć powinien je powziąć - wówczas należy postawić zarzut naruszenia <xLexLink xArt="art. 5" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 5 kpk</xLexLink>. Sąd Rejonowy w niniejszej sprawie nie powziął takich wątpliwości. W świetle okoliczności wyłaniających się z akt sprawy Sąd Okręgowy również nie dostrzega, żeby takowe wątpliwości występowały. W związku z czym należało w pełni zaaprobować stanowisko Sądu Rejonowego, a zarzut skarżącej uznać za bezpodstawny. Ponadto wskazać należy, że aby zasadnie, a tym samym skutecznie podnieść zarzut obrazy <xLexLink xArt="art. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 4 kpk</xLexLink> nie wystarczy ogólne stwierdzenie o jego naruszeniu, które oparte jest odmiennej oceny materiału dowodowego skupiającej się wyłącznie na korzystnych dowodach. O braku obiektywizmu Sądu można natomiast mówić wtedy, gdy zostały naruszone określone przepisy zawierające normy nakazujące lub zakazujące działań na niekorzyść określonej strony postępowania lub gdy w sposób wyraźny i udokumentowany Sąd faworyzuje jedną ze stron. Brak precyzyjnego odwołania się do sytuacji procesowej, w której doszło do przekroczenia tych przepisów czyni zarzut oparty na tychże przepisach bezzasadnym (wyrok SA w Warszawie z 18.10.2018 r., II AKa 402/17, LEX nr 2581120). Na wskazywanej przez skarżącą stronie 4 akapit 2 uzasadnienia brak jest stwierdzeń przytoczonych przez obwinioną. Ponadto należy wskazać, że decyzja Sądu o dopuszczeniu z urzędu dowodu z opinii biegłego była zasadna, biorąc pod uwagę treści zawarte na k. 40 i zeznania pokrzywdzonego. Ponadto należy dodać, że opinia biegłego w zakresie wyceny ruchomości wpłynęła do Sądu 3 lipca 2023 roku, a termin rozprawy wyznaczono na dzień 13 października 2023 roku, a więc obwiniona miała wystarczająco dużo czasu, aby zapoznać się z opinią i złożyć do niej ewentualne zastrzeżenia, tym bardziej, że była obecna na rozprawie, na której podjęto decyzję o dopuszczeniu dowodu z opinii biegłego. Zasadą jest, że biegły wydaje opinię po pewnym czasie od zdarzenia, a w przedmiotowej sprawie biegły prezencyjnie wskazał, w jakim mechanizmie mogło dojść do uszkodzeń i wykluczył wersję obwinionej, zaś skarżąca nie kwestionowała treści opinii przez Sądem I instancji. Biegły wydając opinię w dniu 29 czerwca 2023 roku opierał się nie tylko na czynności oględzin telefonu, ale również dokumentacji opisującej uszkodzenia, a znajdującej się w aktach sprawy. Biegły nie podnosił, aby istniały rozbieżności pomiędzy uszkodzeniami telefonu, z tym co zostało opisane w protokole oględzin, dokumentacji fotograficznej i również wyraźnie wskazał na konieczność wymiary wyświetlacza w telefonie.</xText> <xText>Niezasadny okazał się również zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, który ma charakter wtórny wobec zarzutu prawa procesowego. Tym samym niezasadność zarzutu związanych z oceną zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego implikuje niezasadność zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych. Sąd Okręgowy w Siedlcach dokonując kontroli instancyjnej uznał, iż ustalenia faktyczne dokonane w niniejszej sprawie przez Sąd I instancji są pozbawione jakiegokolwiek błędu, trafne, prawidłowe oraz mające pełne oraz logiczne oparcie w wiarygodnym materiale dowodowym, a zatem nie mogą być uznane za błędne.</xText> <xText>Odnosząc się do zarzutu obrazy prawa materialnego wskazać należy, że każdorazowo obraza prawa materialnego determinowana jest brakiem kwestionowania ustaleń faktycznych, tego zaś o skarżącej i jej apelacji powiedzieć nie było można. Sąd Najwyższy w swoich orzeczeniach wielokrotnie wskazywał, iż istota obrazy prawa materialnego sprowadza się do wadliwej subsumpcji normy prawnej do niespornego stanu faktycznego <xIx>(m.in. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 15.09.2022 r., sygn. III KK 382/22, LEX nr 3487985). </xIx>Ze strony apelującej błędne było jednoczesne zarzucanie co do tych samych zagadnień, obrazy <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 kpk</xLexLink>, błędu w ustaleniach i jednocześnie obrazy prawa materialnego. O sile zarzutów i argumentów skarżącej decyduje ich merytoryczna treść, nie zaś liczba względnych przesłanek odwoławczych wykorzystanych w <xIx>petitum </xIx>wniesionego środka odwoławczego.</xText> <xText>Nie budzi wątpliwości Sądu Okręgowego wypełnienie działaniem obwinionej znamion wykroczenia z art. 124 § 1 k.w. Dając wiarę zeznaniom pokrzywdzonego <xAnon>T. S.</xAnon> Sąd I instancji trafnie ustalił że obwiniona szarpiąc pokrzywdzonego za rękę wytrąciła mu telefon, który uległ uszkodzeniu, a więc ustalił związek przyczynowy pomiędzy działaniem obwinionej, a skutkiem w postaci uszkodzenia telefonu. Sąd I instancji wyczerpująco i rzetelnie odniósł się do kwestii wypełnienia przez obwinioną znamion zarzucanego jej wykroczenia, zaś zarzuty apelującej sugerujące, iż obwiniona działała nieumyślnie nie zasługują na uwzględnienie. Sąd I instancji wyczerpująco wskazał dlaczego uznał, że obwiniona działała umyślnie z zamiarem ewentualnym, a nie jak twierdzi skarżąca z zamiarem bezpośrednim. Sąd Okręgowy nie miał podstaw do zanegowania przytoczonego przez Sąd I instancji orzecznictwa odnoszącego się wprost do różnych form zamiaru. Tytułem uzupełnienia można wskazać, że zamiar ewentualny polega na tym, że sprawca przewiduje możliwość popełnienia swoim zachowaniem czynu zabronionego i na to się godzi. Sprawca nie chce wprost realizacji rzeczywistości zabronionej, lecz taką możliwość przewiduje, co oznacza, że jest świadom możliwości urzeczywistnienia czegoś, co jest zakazane. Tej świadomości towarzyszy nie wprost chcenie, lecz aprobata dla realizacji czynu zabronionego. Sprawca godzi się, według słów ustawy, na popełnienie czynu zabronionego. Warto przypomnieć stanowisko Sądu Najwyższego w tej sprawie, w którym SN w prostych słowach wyraziście wyjaśnił, „godzenie się przybiera postać różnego rodzaju stanów obojętności sprawcy wobec tego, co czyni lub co może z jego zachowań wyniknąć. W tym wypadku chodzi jednak o przeżycie psychiczne które da się zwerbalizować następująco „dopuszczam taką możliwość”, „wszystko mi jedno czy to nastąpi czy nie”, „lepiej żeby nie nastąpiło, ale jeśli nastąpi to trudno” (wyrok SN z 4.12.2018 r., II KK 104/18, Prok. i Pr. 2019/2, poz. 1.</xText> <xText>W świetle powyższego Sąd Okręgowy nie znalazł żadnych podstaw do podważenia prawidłowego toku procedowania Sądu Rejonowego, uznając tym samym rozstrzygnięcie Sądu za słuszne i prawidłowe. Sąd Okręgowy w całości podzielił rozstrzygnięcie o kosztach sądowych wydane przez Sąd I instancji wobec uznania odpowiedzialności obwinionej.</xText> <xText>O kosztach sądowych za postępowanie odwoławcze orzeczono na podstawie o <xLexLink xArt="art. 636;art. 636 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 636 § 1 kpk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 634" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 634 kpk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 119;art. 119 § 1" xIsapId="WDU20011061148" xTitle="Ustawa z dnia 24 sierpnia 2001 r. - Kodeks postępowania w sprawach o wykroczenia" xAddress="Dz. U. z 2001 r. Nr 106, poz. 1148">art. 119 § 1 kpw</xLexLink> zasądzając od obwinionej kwotę 30 złotych tytułem opłaty (10 % kary grzywny orzeczonej w I instancji zgodnie z <xLexLink xArt="art. 3;art. 3 ust. 1" xIsapId="WDU19730270152" xTitle="Ustawa z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych" xAddress="Dz. U. z 1973 r. Nr 27, poz. 152">art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych</xLexLink>, nie mniej niż 30 zł) oraz kwotę 50 złotych tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania odwoławczego.</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Agnieszka Karłowicz

Agnieszka Walerczak

sekr. sąd. Beata Wilkowska

Agnieszka Walerczak

Sygn. akt II Ka 876/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 17 stycznia 2024r. Sąd Okręgowy w Siedlcach w II Wydziale Karnym w składzie: Przewodniczący SSO Agnieszka Karłowicz Protokolant sekr. sąd. Beata Wilkowska po rozpoznaniu dnia 17 stycznia 2024r. sprawyK. D. obwinionej z art. 124 § 1 kw. na skutek apelacji wniesionej przez obwinioną od wyroku Sądu Rejonowego w Siedlcach z dnia 13 października 2023r., sygn. akt II W 1242/22 I zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy; II zasądza od obwinionej na rzecz Skarbu Państwa 30 złotych opłaty oraz 50 złotych zryczałtowanych wydatków postępowania odwoławczego. Sygn. II Ka 876/23 UZASADNIENIE K. D.została obwiniona o to, że w dniu 20 czerwca 2022 r. pomiędzy godz. 15.00-16.00 na parkingu Szkoły Podstawowej wS., gm.S., pow.Ł., woj.(...)umyślnie dokonała uszkodzenia telefonu komórkowegom-ki S. (...)w ten sposób, że podeszła do stojącego na parkinguT. S.trzymającego w ręku telefon i szarpiąc go za rękę spowodowała jego upadek na podłoże, co skutkowało uszkodzeniem jego wyświetlacza w wyniku czego powstały straty w wysokości 340 zł na jego szkodę tj. o wykroczenie z art. 124 § 1 kw Sąd Rejonowy w Siedlcach wyrokiem z dnia 13 października 2023 r., sygn. II W 1242/22: I uznał obwinionąK. D.za winną popełnienia zarzucanego jej czynu wyczerpującego dyspozycję art. 124 § 1 kw, przy czym wartość szkody ustalił na kwotę 715 złotych, i za czyn ten na podstawie art. 124 § 1 kw wymierzył obwinionej karę grzywny w wysokości 100 (sto) złotych; II na podstawie art. 124 § 4 kw orzekł od obwinionej na rzeczT. S.kwotę 715 (siedemset piętnaście) złotych tytułem zapłaty równowartości wyrządzonej szkody; III zasądził od obwinionej na rzecz Skarbu Państwa kwotę 30 (trzydzieści) złotych tytułem opłaty oraz kwotę 562,30 zł (pięćset sześćdziesiąt dwa złote trzydzieści groszy) tytułem zwrotu wydatków postępowania. Apelację od przestawionego wyżej wyroku wniosła obwiniona, zaskarżając go w całości i zarzucając mu: 1. obrazę przepisów prawa materialnego karnego poprzez: a) obrazę art. 124 §1 kw w zakresie błędnej jego wykładni na niekorzyść obwinionej, że umyślnością są szkody powstałe także bez umyślnego działania z przyczyn niezależnych od obwinionej, które Sąd błędnie uznał za zamiar ewentualny mimo braku jakiegokolwiek zamiaru i braku bezpośredniego związku przyczynowo- skutkowego między zachowaniem obwinionej, a skutkiem w postaci uszkodzenia telefonuT. S.w wyniku upadku; b) obrazę art. 6 §1 kw w zakresie błędnej jego wykładni na niekorzyść obwinionej poprzez przypisanie jej zamiaru bezpośredniego popełnienia czynu zabronionego z art. 124 §1 kw to jest zniszczenia telefonuT. S., co pozostaje w sprzeczności z dowodami przeprowadzonymi w sprawie; 2. obrazę przepisów prawa procesowego karnego poprzez: a) brak zastosowania zasady domniemania niewinności, gdyż Sąd uznał mnie za winną mimo braku danych (dowodów) dostatecznie uzasadniających podejrzenie popełnienia zarzucanego mi czynu tj. umyślnego zniszczenia mienia w postaci uszkodzenia telefonuT. S.w wyniku upadku; b) błędną ocenę dowodów lub zaniechanie ich przeprowadzenia: - uznanie za obiektywne i spójne zeznania jedynego świadka, będącego pokrzywdzonym w sprawie, który w swych zeznaniach miał interes zeznawania na niekorzyść obwinionej i jest z nią skonfliktowany jako osoba obecnie skazana za nękanie i groźby bezprawne stosowane wobecK. D.w sprawie sygn. akt IIK 608/22 - co Sąd błędnie uznał za nieistotne; - brak zachowania obiektywizmu, o czym świadczy zdanie na str. 4 akapit 2 uzasadnienia, w którym Sąd wywodzi w sposób nieuprawniony, że „złe relacje” stron są dowodem wyłącznie na umyślną winę obwinionej; - cytowanie orzecznictwa i literatury w sposób nieadekwatny do stanu faktycznego tj. Sąd cytuje wszelkie ustalenia w literaturze i orzeczeniach SN, które dotyczą sytuacji odmiennych od zaistniałej w szczególności planowania, zamiaru bezpośredniego czy ewentualnego w dokonaniu czynu zabronionego - co w niniejszej sprawie nie zostało udowodnione ani też nie miało miejsca; - brak dążenia do prawdy obiektywnej poprzez pominięcie faktu, że oględzin telefonu, fotografii i notatek nie wykonano bezpośrednio na miejscu zdarzenia wS.pod szkołą, ale dopiero po przybyciu na posterunek wJ. P., co umożliwiło ewentualnieT. S.swobodne oddziaływanie na ten przedmiot i sprawiło, że brak jest dowodów bezpośrednich z miejsca zdarzenia na zakres uszkodzeń; 3. błąd w ustaleniach faktycznych, że do upadku telefonu i jego uszkodzenia doszło w wyniku działania bezpośredniego umyślnego obwinionej tj. szarpania przez obwinioną za rękęT. S.. Podnosząc powyższe skarżąca wniosła o uchylenie w całości wyroku Sądu Rejonowego w Siedlcach II Wydział Karny z dnia 13.10.23r sygn. akt II W 1242/22, gdyż zachodzą przesłanki zart. 5 § 1 pkt 1 kpwtj. brak jest danych dostatecznie uzasadniających podejrzenie popełnienia zarzucanego mi czynu umyślnego zniszczenia mienia. Sąd Okręgowy zważył, co następuje: Apelacja obwinionejK. D.nie jest zasadna. Na wstępie należy zaznaczyć, że w celu usystematyzowania zasadniczej części niniejszych wywodów oraz zachowania jej przejrzystości, ze względu na różnorodność zarzutów apelacyjnych oraz niepoprawną formę ich zaprezentowania, Sąd Okręgowy uznał za celowe, by odnieść się do podniesionych postulatów obwinionej z zachowaniem poprawnej metodyki stawiania zarzutów odwoławczych, tj. zaczynając od obrazy przepisów postępowania, a kończąc na obrazie przepisów prawa materialnego. Kontrola instancyjna zaskarżonego wyroku nie wykazała, żeby postępowanie dowodowe zostało przeprowadzone wadliwie, na co wskazywała obwiniona. Wprost przeciwnie, Sąd I instancji Sąd Rejonowy w Siedlcach zgodnie z przepisami postępowania karnego przeprowadził dowody istotne dla ustalenia okoliczności, a następnie ocenił je w sposób logiczny, wieloaspektowy, a przede wszystkim zgodny z zasadami prawidłowego rozumowania oraz wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, wyciągając z nich właściwe wnioski. Rozważania Sądu I instancji zawarte w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku uznać należało za wnikliwe, a ustalone w toku postępowania okoliczności i elementy stanu faktycznego, za mające swoje źródło w analitycznej i zgodnej z wymogamiart. 7 kpkocenie dowodów. W ocenie Sądu Okręgowego, Sąd Rejonowy słusznie uznał zeznania pokrzywdzonego za wiarygodne w całości. Zaprezentowana na łamach pisemnego uzasadnienia zaskarżonego orzeczenia ocena tych zeznań, nie budzi zastrzeżeń Sądu Okręgowego, który w całości ją aprobuje. Sam fakt, że oceniono te dowody w aspekcie ich wiarygodności nie w taki sposób jak życzyłaby sobie tego obwiniona nie jest tożsamy ze stwierdzeniem, że w procesie ich weryfikacji doszło do naruszenia reguły płynącej z treściart. 7 kpk. Wskazać należy, że ustawa procesowa nie daje podstaw do preferowania lub dyskwalifikowania dowodów według kryterium, czy jest on korzystny, czy też obciążający dla obwinionej. O wartości dowodu nie stanowi ocena z punktu widzenia interesów stron, lecz treść dowodu - tak w aspekcie jego wewnętrznej spójności, jak i w konfrontacji z treścią innych dowodów. Żaden bowiem dowód nie może być oceniany w oderwaniu od wymowy wszystkich pozostałych (wyrok SA w Warszawie z 11.03.2015 r., II AKa 47/15, LEX nr 1658992). Dokładna analiza akt sprawy prowadzi do wniosku, iż Sąd Rejonowy słusznie uznał za wiarygodne w całości zeznania pokrzywdzonegoT. S.. Skarżąca nie wskazała żadnych okoliczności, które by skutecznie podważyły ich ocenę. Z zeznań pokrzywdzonego jednoznacznie wynika, że między nim a obwinioną istnieje konflikt, a obwiniona podczas zdarzenia pod szkołą szarpnęła go za rękę, wytrąciła mu telefon z ręki. Zeznania pokrzywdzonego były spójne, logiczne, konsekwentne, korespondują z innymi uznanymi za wiarygodne dowodami, a w szczególności opinią biegłego oraz dowodami z dokumentów. Pokrzywdzony bezpośrednio po zdarzeniu wezwał na miejsce policję, a pouczony przez funkcjonariuszy policji udał doKPwJ. P.celem złożenia zawiadomienia. Tam też podjęto decyzję o sporządzeniu protokołu oględzin i dokumentacji fotograficznej. W tym zakresie pokrzywdzony stosował się do poleceń policji, a więc trudno mu zarzucić, że nie dokonano oględzin na miejscu zdarzenia. Tym bardziej, że obwiniona jedynie przedstawiła swoje przypuszczenia, co do ewentualnej ingerencji pokrzywdzonego w uszkodzenia telefony czy przedstawienia do oględzin innego telefonu. Nie można twierdzić, że brak jest dowodów potwierdzających odpowiedzialność obwinionej, gdyż takim dowodem są zeznania pokrzywdzonego odpowiednio zweryfikowane i ocenione przez Sąd i instancji. Sąd Rejonowy słusznie również uznał wyjaśnienia obwinionejK. D.za wiarygodne jedynie w części, a mianowicie w której wskazywała, że pomiędzy nią, a pokrzywdzonym istnieje konflikt i toczy się sprawa karna zart. 190a § 1 kk. Jednakże przebieg zdarzenia przedstawiony przez obwinioną pozostaje w sprzeczności z innymi wiarygodnymi dowodami, a w szczególności relacją pokrzywdzonego. Należy w tym miejscu przypomnieć, że sąd może obdarzyć przymiotem wiarygodności depozycje osobowe w części, bądź w całości (postanowienie SN z 26.03.2021 r., II KK 94/21, LEX nr 3232190). Sąd nie jest zobowiązany do dawania wiary takim dowodom w całości, a ocena ta zawsze musi zostać dokonywana w zestawieniu z pozostałym materiałem sprawy. Decyzja Sądu Rejonowego o niedaniu wiary wyjaśnieniom obwinionej w zakresie wskazanym w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku na k. 83-83v, była zasadna, wobec sprzeczności z materiałem dowodowym, któremu Sąd I instancji dał wiarę. Sąd Okręgowy w pełni aprobuje poczynione na łamach pisemnych motywów zaskarżonego wyroku rozważania. Odnosząc się zatem do zarzutu braku zastosowania zasadny domniemania niewinności, tj. naruszeniaart. 5 kpknależy podnieść, że stawianie łącznie takiego zarzutu z zarzutem naruszeniaart. 7 kpkjest nieprawidłowe, gdyż zarzuty te wzajemnie się wykluczają. Jeżeli bowiem skarżąca kwestionuje ocenę dowodów co do ich wiarygodności, to takiej sytuacji dotyczy nieart. 5 kpk, leczart. 7 kpk, natomiast gdy skarżący podważa prawidłowość ustaleń faktycznych wynikających z oceny dowodów – w sytuacji gdy sąd powziął wątpliwości, ale rozstrzygnął je na niekorzyść obwinionego, albo gdy takich wątpliwości nie miał, choć powinien je powziąć - wówczas należy postawić zarzut naruszeniaart. 5 kpk. Sąd Rejonowy w niniejszej sprawie nie powziął takich wątpliwości. W świetle okoliczności wyłaniających się z akt sprawy Sąd Okręgowy również nie dostrzega, żeby takowe wątpliwości występowały. W związku z czym należało w pełni zaaprobować stanowisko Sądu Rejonowego, a zarzut skarżącej uznać za bezpodstawny. Ponadto wskazać należy, że aby zasadnie, a tym samym skutecznie podnieść zarzut obrazyart. 4 kpknie wystarczy ogólne stwierdzenie o jego naruszeniu, które oparte jest odmiennej oceny materiału dowodowego skupiającej się wyłącznie na korzystnych dowodach. O braku obiektywizmu Sądu można natomiast mówić wtedy, gdy zostały naruszone określone przepisy zawierające normy nakazujące lub zakazujące działań na niekorzyść określonej strony postępowania lub gdy w sposób wyraźny i udokumentowany Sąd faworyzuje jedną ze stron. Brak precyzyjnego odwołania się do sytuacji procesowej, w której doszło do przekroczenia tych przepisów czyni zarzut oparty na tychże przepisach bezzasadnym (wyrok SA w Warszawie z 18.10.2018 r., II AKa 402/17, LEX nr 2581120). Na wskazywanej przez skarżącą stronie 4 akapit 2 uzasadnienia brak jest stwierdzeń przytoczonych przez obwinioną. Ponadto należy wskazać, że decyzja Sądu o dopuszczeniu z urzędu dowodu z opinii biegłego była zasadna, biorąc pod uwagę treści zawarte na k. 40 i zeznania pokrzywdzonego. Ponadto należy dodać, że opinia biegłego w zakresie wyceny ruchomości wpłynęła do Sądu 3 lipca 2023 roku, a termin rozprawy wyznaczono na dzień 13 października 2023 roku, a więc obwiniona miała wystarczająco dużo czasu, aby zapoznać się z opinią i złożyć do niej ewentualne zastrzeżenia, tym bardziej, że była obecna na rozprawie, na której podjęto decyzję o dopuszczeniu dowodu z opinii biegłego. Zasadą jest, że biegły wydaje opinię po pewnym czasie od zdarzenia, a w przedmiotowej sprawie biegły prezencyjnie wskazał, w jakim mechanizmie mogło dojść do uszkodzeń i wykluczył wersję obwinionej, zaś skarżąca nie kwestionowała treści opinii przez Sądem I instancji. Biegły wydając opinię w dniu 29 czerwca 2023 roku opierał się nie tylko na czynności oględzin telefonu, ale również dokumentacji opisującej uszkodzenia, a znajdującej się w aktach sprawy. Biegły nie podnosił, aby istniały rozbieżności pomiędzy uszkodzeniami telefonu, z tym co zostało opisane w protokole oględzin, dokumentacji fotograficznej i również wyraźnie wskazał na konieczność wymiary wyświetlacza w telefonie. Niezasadny okazał się również zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, który ma charakter wtórny wobec zarzutu prawa procesowego. Tym samym niezasadność zarzutu związanych z oceną zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego implikuje niezasadność zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych. Sąd Okręgowy w Siedlcach dokonując kontroli instancyjnej uznał, iż ustalenia faktyczne dokonane w niniejszej sprawie przez Sąd I instancji są pozbawione jakiegokolwiek błędu, trafne, prawidłowe oraz mające pełne oraz logiczne oparcie w wiarygodnym materiale dowodowym, a zatem nie mogą być uznane za błędne. Odnosząc się do zarzutu obrazy prawa materialnego wskazać należy, że każdorazowo obraza prawa materialnego determinowana jest brakiem kwestionowania ustaleń faktycznych, tego zaś o skarżącej i jej apelacji powiedzieć nie było można. Sąd Najwyższy w swoich orzeczeniach wielokrotnie wskazywał, iż istota obrazy prawa materialnego sprowadza się do wadliwej subsumpcji normy prawnej do niespornego stanu faktycznego(m.in. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 15.09.2022 r., sygn. III KK 382/22, LEX nr 3487985).Ze strony apelującej błędne było jednoczesne zarzucanie co do tych samych zagadnień, obrazyart. 7 kpk, błędu w ustaleniach i jednocześnie obrazy prawa materialnego. O sile zarzutów i argumentów skarżącej decyduje ich merytoryczna treść, nie zaś liczba względnych przesłanek odwoławczych wykorzystanych wpetitumwniesionego środka odwoławczego. Nie budzi wątpliwości Sądu Okręgowego wypełnienie działaniem obwinionej znamion wykroczenia z art. 124 § 1 k.w. Dając wiarę zeznaniom pokrzywdzonegoT. S.Sąd I instancji trafnie ustalił że obwiniona szarpiąc pokrzywdzonego za rękę wytrąciła mu telefon, który uległ uszkodzeniu, a więc ustalił związek przyczynowy pomiędzy działaniem obwinionej, a skutkiem w postaci uszkodzenia telefonu. Sąd I instancji wyczerpująco i rzetelnie odniósł się do kwestii wypełnienia przez obwinioną znamion zarzucanego jej wykroczenia, zaś zarzuty apelującej sugerujące, iż obwiniona działała nieumyślnie nie zasługują na uwzględnienie. Sąd I instancji wyczerpująco wskazał dlaczego uznał, że obwiniona działała umyślnie z zamiarem ewentualnym, a nie jak twierdzi skarżąca z zamiarem bezpośrednim. Sąd Okręgowy nie miał podstaw do zanegowania przytoczonego przez Sąd I instancji orzecznictwa odnoszącego się wprost do różnych form zamiaru. Tytułem uzupełnienia można wskazać, że zamiar ewentualny polega na tym, że sprawca przewiduje możliwość popełnienia swoim zachowaniem czynu zabronionego i na to się godzi. Sprawca nie chce wprost realizacji rzeczywistości zabronionej, lecz taką możliwość przewiduje, co oznacza, że jest świadom możliwości urzeczywistnienia czegoś, co jest zakazane. Tej świadomości towarzyszy nie wprost chcenie, lecz aprobata dla realizacji czynu zabronionego. Sprawca godzi się, według słów ustawy, na popełnienie czynu zabronionego. Warto przypomnieć stanowisko Sądu Najwyższego w tej sprawie, w którym SN w prostych słowach wyraziście wyjaśnił, „godzenie się przybiera postać różnego rodzaju stanów obojętności sprawcy wobec tego, co czyni lub co może z jego zachowań wyniknąć. W tym wypadku chodzi jednak o przeżycie psychiczne które da się zwerbalizować następująco „dopuszczam taką możliwość”, „wszystko mi jedno czy to nastąpi czy nie”, „lepiej żeby nie nastąpiło, ale jeśli nastąpi to trudno” (wyrok SN z 4.12.2018 r., II KK 104/18, Prok. i Pr. 2019/2, poz. 1. W świetle powyższego Sąd Okręgowy nie znalazł żadnych podstaw do podważenia prawidłowego toku procedowania Sądu Rejonowego, uznając tym samym rozstrzygnięcie Sądu za słuszne i prawidłowe. Sąd Okręgowy w całości podzielił rozstrzygnięcie o kosztach sądowych wydane przez Sąd I instancji wobec uznania odpowiedzialności obwinionej. O kosztach sądowych za postępowanie odwoławcze orzeczono na podstawie oart. 636 § 1 kpkw zw. zart. 634 kpkw zw. zart. 119 § 1 kpwzasądzając od obwinionej kwotę 30 złotych tytułem opłaty (10 % kary grzywny orzeczonej w I instancji zgodnie zart. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych, nie mniej niż 30 zł) oraz kwotę 50 złotych tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania odwoławczego.

15/301500/0001006/Ka

Sąd Okręgowy w Siedlcach

II Wydział Karny

151025000002021_IV_Pa_000054_2023_Uz_2024-02-15_001

IV Pa 54/23

2024-01-08 01:00:00.0 CET

2024-02-26 17:30:03.0 CET

2024-02-26 10:01:18.0 CET

15102500

2021

SENTENCE, REASON

Sygn. akt IV Pa 54/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 8 stycznia 2024 r. Sąd Okręgowy w Toruniu – IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie: Przewodniczący Sędzia Jakub Litowski po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 8 stycznia 2024 r. w Toruniu sprawy z powództwa K. W. przeciwko Sądowi Rejonowemu w G. o wynagrodzenie na skutek apelacji pozwanego Sądu Rejonowego w G. od wyroku Sądu Rejonowego w Toruniu – IV Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 28 sierpnia 2023 r

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Magdalena Zielińska" xPublisher="magziesoto" xEditorFullName="Magdalena Zielińska" xEditor="magziesoto" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="52" xFlag="published" xVolType="15/102500/0002021/Pa" xYear="2023" xVolNmbr="000054" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText>Sygn. akt IV Pa 54/23</xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right">Dnia 8 stycznia 2024 r.</xText> <xText xALIGNx="left">Sąd Okręgowy w Toruniu – IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych</xText> <xText xALIGNx="left">w składzie:</xText> <xText xALIGNx="left">Przewodniczący Sędzia Jakub Litowski</xText> <xText xALIGNx="left">po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 8 stycznia 2024 r. w Toruniu</xText> <xText>sprawy z powództwa<xBx> <xAnon>K. W.</xAnon> </xBx></xText> <xText>przeciwko<xBx> Sądowi Rejonowemu w <xAnon>G.</xAnon> </xBx></xText> <xText><xBx>o wynagrodzenie</xBx></xText> <xText>na skutek apelacji <xBx>pozwanego Sądu Rejonowego w <xAnon>G.</xAnon></xBx></xText> <xText>od wyroku Sądu Rejonowego w Toruniu – IV Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych</xText> <xText xALIGNx="left">z dnia 28 sierpnia 2023 r. sygn. akt IV P 179/23</xText> <xText xALIGNx="center"> <xBx>orzeka: </xBx></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">I</xName> <xText>uchyla wyrok Sądu Rejonowego w Toruniu w pkt. I sentencji w części obejmującej zasądzenie ponad kwotę 23 580, 73 zł (dwadzieścia trzy tysiące pięćset osiemdziesiąt złotych siedemdziesiąt trzy grosze) i w tym zakresie umarza postępowanie;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">II</xName> <xText>oddala apelację pozwanego.</xText> </xUnit> <xText xALIGNx="center">/-/Sędzia Jakub Litowski</xText> <xText xALIGNx="left"> <xBx>Sygn. akt IV Pa 54/23</xBx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Wyrokiem z dnia 28 sierpnia 2023 r. Sąd Rejonowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Toruniu zasądził od pozwanego Sądu Rejonowego w <xAnon>G.</xAnon>na rzecz powoda <xAnon>K. W.</xAnon> kwotę 29 932, 09 zł tytułem wynagrodzenia za okres od stycznia 2021 r. do marca 2023 r. z odsetkami od określonych kwot i dat wymagalności do dnia zapłaty (pkt I sentencji), umorzył postępowanie w pozostałej części (pkt II sentencji), nadał wyrokowi nadaje wyrokowi w punkcie I rygor natychmiastowej wykonalności do kwoty 13 611,05 zł (pkt III sentencji), a także obciążył kosztami sądowymi Skarb Państwa (pkt IV sentencji).</xText> <xText>Sąd Rejonowy ustalił, że powód w 2006 r. został powołany do pełnienia urzędu na stanowisku Sędziego Sądu Rejonowego w <xAnon>G.</xAnon>, które zajmuje do chwili obecnej. Z dniem 1 stycznia 2020 r. wynagrodzenie zasadnicze powoda zostało ustalone w czwartej stawce przy zastosowaniu mnożnika 2, 36 w kwocie 11 420,61 zł. Tak ustalone wynagrodzenie zasadnicze powód otrzymywał również w 2021 r. Z dniem 1 stycznia 2022 r. wynagrodzenie zasadnicze powoda zostało ustalone w czwartej stawce przy zastosowaniu mnożnika 2,36 w kwocie 11 919,13 zł. Wynagrodzenie zostało ustalone na podstawie <xLexLink xArt="art. 91;art. 91 § 1 c;art. 91 § 2" xIsapId="WDU20010981070" xTitle="Ustawa z dnia 27 lipca 2001 r. - Prawo o ustroju sądów powszechnych" xAddress="Dz. U. z 2001 r. Nr 98, poz. 1070">art. 91 § 1c i § 2 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. prawo o ustroju sądów powszechnych</xLexLink> (Dz. U. z 2020 r., poz. 2072) oraz art. 8 ustawy z dnia 17 listopada 2021 r. o szczególnych rozwiązaniach służących realizacji ustawy budżetowej na rok 2022 (Dz. U. z 2021 r., poz. 2445), tj. przy przyjęciu przeciętnego miesięcznego wynagrodzenie w drugim kwartale 2020 r. ogłoszonego w Monitorze Polskim przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego (M.P.2020.711), w kwocie 5.024,48 złotych, zwiększonego o kwotę 26 złotych. Z dniem 1 lipca 2022 r. wynagrodzenie powoda zostało ustalone w kwocie 12 626,20 zł, wobec zmiany stawki awansowej na piątą stawkę awansową i zastosowaniu mnożnika 2,5, przy przyjęciu przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w dotychczasowej wysokości.</xText> <xText>Z dniem 1 stycznia 2023 r. wynagrodzenie zasadnicze powoda zostało ustalone w piątej stawce przy zastosowaniu mnożnika 2,50 w kwocie 13 611,05 zł. Wynagrodzenie zostało ustalone na podstawie <xLexLink xArt="art. 91;art. 91 § 1 c;art. 91 § 2" xIsapId="WDU20010981070" xTitle="Ustawa z dnia 27 lipca 2001 r. - Prawo o ustroju sądów powszechnych" xAddress="Dz. U. z 2001 r. Nr 98, poz. 1070">art. 91 § 1c i § 2 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. prawo o ustroju sądów powszechnych</xLexLink> (Dz. U. z 2020 r., poz. 2072) oraz art. 8 ustawy z dnia 1 grudnia 2022 r. o szczególnych rozwiązaniach służących realizacji ustawy budżetowej na rok 2023 (Dz. U. z 2022 r., poz. 2666), tj. przy przyjęciu podstawy wynagrodzenia zasadniczego w kwocie 5 444,42 zł. Wypłata wynagrodzenia odbywała się z dołu, do ostatniego dnia miesiąca, zgodnie z obowiązującym u pozwanego Regulaminem pracy.</xText> <xText>Pozwany w 2022 r. wypłacił powodowi dodatkowe wynagrodzenie roczne za rok 2021 w kwocie 13 248,03 zł, a w 2023 r. dodatkowe wynagrodzenie roczne za rok 2022 w kwocie 13 653,41 zł, każdorazowo przy uwzględnieniu faktycznie otrzymanego przez powoda wynagrodzenia. Powód przebywał na zwolnieniach lekarskich w okresie : od 18 do 19 lutego 2021 r., od 27 kwietnia 2021 r. do 6 maja 2021 r., od 2 do 4 sierpnia 2021 r., od 27 do 31 grudnia 2021 r., od 10 do 14 i od 17 do 18 stycznia 2022 r., od 9 do 15 i od 17 do 18 lutego 2022 r., od 19 do 23 i od 24 do 30 września 2022 r., od 13 do 16 marca 2023 r. Sąd Rejonowy przedstawił nadto relację pomiędzy faktycznie wypłaconym powodowi w okresie od 1 stycznia 2021 r. do 31 marca 2023 r. wynagrodzeniem i wynagrodzeniem dodatkowym, a wynagrodzeniem ustalonym na podstawie <xLexLink xArt="art. 91;art. 91 § 1 c" xIsapId="WDU20010981070" xTitle="Ustawa z dnia 27 lipca 2001 r. - Prawo o ustroju sądów powszechnych" xAddress="Dz. U. z 2001 r. Nr 98, poz. 1070">art. 91 § 1c ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. prawo o ustroju sądów powszechnych</xLexLink>.</xText> <xText>Sąd Rejonowy wyjaśnił, że zgodnie z art. 91 § 1c ustawy z 27 lipca 2001 r. (Dz. U. z 2023 r., poz. 217), dalej: p.u.s.p., podstawę ustalenia wynagrodzenia zasadniczego sędziego w danym roku stanowi przeciętne wynagrodzenie w drugim kwartale roku poprzedniego, ogłaszane w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej &quot;Monitor Polski&quot; przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego na podstawie <xLexLink xArt="art. 20;art. 20 pkt. 2" xIsapId="WDU19981621118" xTitle="Ustawa z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 162, poz. 1118">art. 20 pkt 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych</xLexLink> (Dz.U. z 2022 r. poz. 504, 1504 i 2461), z zastrzeżeniem § 1d, zgodnie z którym jeżeli przeciętne wynagrodzenie, o którym mowa w § 1c, jest niższe od przeciętnego wynagrodzenia ogłoszonego za drugi kwartał roku poprzedzającego - przyjmuje się podstawę ustalenia wynagrodzenia zasadniczego sędziego w dotychczasowej wysokości. Wynagrodzenie zasadnicze sędziego – stosownie do § 2 – określa się w stawkach, których wysokość ustala się z zastosowaniem mnożników podstawy ustalenia wynagrodzenia zasadniczego, o której mowa w § 1c. Stawki wynagrodzenia zasadniczego na poszczególnych stanowiskach sędziowskich oraz mnożniki, służące do ustalenia wysokości wynagrodzenia zasadniczego sędziów w poszczególnych stawkach, określa załącznik do ustawy. Ponadto – zgodnie z § 7 – wynagrodzenie sędziów różnicuje dodatek za długoletnią pracę, wynoszący, począwszy od szóstego roku pracy, 5% wynagrodzenia zasadniczego i wzrastający po każdym roku o 1%, aż do osiągnięcia 20% wynagrodzenia zasadniczego.</xText> <xText>Natomiast prawo powoda do dodatkowego wynagrodzenia rocznego wynikało z <xLexLink xArt="art. 1;art. 1 ust. 1;art. 1 ust. 2" xIsapId="WDU19971601080" xTitle="Ustawa z dnia 12 grudnia 1997 r. o dodatkowym wynagrodzeniu rocznym dla pracowników jednostek sfery budżetowej" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 160, poz. 1080">art. 1 ust. 1 i 2 ustawy z 12 grudnia 1997 r. o dodatkowym wynagrodzeniu rocznym dla pracowników jednostek sfery budżetowej</xLexLink> (Dz. U. z 2023 r., poz. 1690). Jej wysokość – zgodnie z art. 4 cyt. ustawy - ustala się w wysokości 8,5% sumy wynagrodzenia za pracę otrzymanego przez pracownika w ciągu roku kalendarzowego, za który przysługuje to wynagrodzenie, uwzględniając wynagrodzenie i inne świadczenia ze stosunku pracy przyjmowane do obliczenia ekwiwalentu pieniężnego za urlop wypoczynkowy, a także wynagrodzenie za urlop wypoczynkowy oraz wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy przysługujące pracownikowi, który podjął pracę w wyniku przywrócenia do pracy.</xText> <xText>Sąd I instancji odnotował również, że w komunikacie Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 11 sierpnia 2020 r. w sprawie przeciętnego wynagrodzenia w drugim kwartale 2020 r. (M.P. z 2020 r. poz. 711) ogłoszono, że przeciętne wynagrodzenie w drugim kwartale 2020 r. wyniosło 5024,48 zł. W komunikacie Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 10 sierpnia 2021 r. w sprawie przeciętnego wynagrodzenia w drugim kwartale 2021 r. (M.P. z 2021 r. poz. 730) ogłoszono, że przeciętne wynagrodzenie w drugim kwartale 2021 r. wyniosło 5504,52 zł. W komunikacie Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 9 sierpnia 2022 r. w sprawie przeciętnego wynagrodzenia w drugim kwartale 2022 r. (M.P. z 2022 r. poz. 764) ogłoszono, że przeciętne wynagrodzenie w drugim kwartale 2022 r. wynosiło 6156,25 zł. Mając na uwadze przywołaną regulację art. 91 § 1c p.u.s.p. kwoty te w poszczególnych spornych latach winny stanowić podstawę ustalenia wynagrodzenia zasadniczego powoda, przy zastosowaniu aktualnie obowiązującego mnożnika, a także dodatku stażowego, co miało również bezpośrednie przełożenie na dodatkowe wynagrodzenie roczne.</xText> <xText>Zdaniem Sądu Rejonowego, przepis <xLexLink xArt="art. 91;art. 91 § 1 c" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 91 § 1c</xLexLink> p.u.s.p. nie ma jedynie charakteru technicznego, wskazującego matematyczny sposobu ustalania corocznej wysokości wynagrodzenia zasadniczego sędziów, lecz stanowi realizację ustanowionej w <xLexLink xArt="art. 178;art. 178 ust. 2" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 178 ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej</xLexLink>, dalej: <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">Konstytucja RP</xLexLink> lub ustawa zasadnicza, zasady godnego wynagrodzenia sędziów. Przepis ten stanowi, że sędziom zapewnia się warunki pracy i wynagrodzenie odpowiadające godności urzędu oraz zakresowi ich obowiązków. Jak słusznie zauważył powód, odpowiedni z punktu widzenia tego wymogu, poziom wynagrodzenia sędziów stanowił przedmiot licznych rozważań Trybunału Konstytucyjnego, zwłaszcza w kontekście mechanizmu jego ustalania, również w relacji do <xLexLink xArt="art. 178;art. 178 ust. 1" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 178 ust. 1 Konstytucji RP</xLexLink> i statuowanej tam zasady niezawisłości sędziów, prowadząc w zasadzie do wspólnej konkluzji, że „Najważniejszym aspektem wynagrodzenia godnego urzędu sędziego jest, by sposób ustalania jego wysokości był oparty na obiektywnych, wymiernych przesłankach i działał z mocy samej ustawy – niejako „automatycznie”, bez potrzeby podejmowania w tej sprawie ocennych decyzji, które mogłyby być instrumentem nacisku na sędziów. Istotna jest, oczywiście, także sama wysokość wynagrodzenia, które powinno zapewnić bezpieczeństwo finansowe sędziemu i jego rodzinie, rekompensować rygorystyczne ograniczenia w podejmowaniu innej działalności zarobkowej oraz sprzyjać budowaniu prestiżu urzędu sędziego” (tak TK w uzasadnieniu do wyroku z 12 grudnia 2012 r., K 1/12).</xText> <xText>Kształt <xLexLink xArt="art. 91;art. 91 § 1 c" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 91 § 1c</xLexLink> p.u.s.p. stanowi wypracowaną wspólnie realizację tych postulatów, o czym przypomniała Pierwsza Prezes Sądu Najwyższego we wniosku z 22 grudnia 2022 r., inicjującym postępowanie w sprawie K 1/23. „Przedmiotowe rozwiązanie było wynikiem kompromisu zawartego między przedstawicielami władzy sądowniczej, ustawodawczej oraz wykonawczej co do sposobu rozumienia i stosowania <xLexLink xArt="art. 178;art. 178 ust. 2" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 178 ust. 2 Konstytucji RP</xLexLink>, ukierunkowanego na takie ukształtowanie mechanizmu ustalania sędziowskiego wynagrodzenia zasadniczego, które będzie odpowiadało właściwemu rozumieniu konstytucyjnego zwrotu ,,wynagrodzenie odpowiadające godności urzędu&quot;. Przyjęcie powyższej formuły ustalania wynagrodzenia zasadniczego odzwierciedlało zarazem wolę zobiektywizowania zasad kształtowania wynagrodzeń sędziowskich oraz uniezależnienia od ingerencji władzy wykonawczej i ustawodawczej. Był to cel ustawodawcy, wyrażony wprost w uzasadnieniu do projektu ustawy zmieniającej, według którego „najistotniejszą zmianą jest odejście od kształtowania wysokości wynagrodzeń sędziów w oparciu o dotychczasową kwotę bazową określoną corocznie w ustawie budżetowej&quot; (s. 1 uzasadnienia). Jednocześnie stwierdzono, że przyjęte rozwiązania „służą obiektywizacji ustalania wynagrodzeń sędziowskich i pozwolą na postulowane przez środowisko sędziowskie ograniczenie wpływu innych władz na wysokość zasadniczych wynagrodzeń sędziowskich&quot; (s. 1 uzasadnienia).”</xText> <xText>Przyjęty w art. 91 § 1c p.u.s.p. mechanizm zapewnia automatyczny wzrost wynagrodzeń w powiązaniu z obiektywnym wskaźnikiem – wysokością przeciętnego wynagrodzenia w drugim kwartale roku poprzedniego. Mechanizm gwarantuje utrzymanie wartości wynagrodzeń sędziów w czasie w adekwatnej proporcji do innych pracowników zatrudnianych w polskiej gospodarce. Jego rolą jest waloryzacja wynagrodzeń sędziów w oparciu o wzrost wynagrodzeń innych pracowników nie tylko w sferze budżetowej, ale także w sektorze przedsiębiorców. To właśnie oderwanie wskaźnika od sfery budżetowej sprawia, że wskaźnik jest obiektywny. Nie jest kształtowany na mocy aktu normatywnego, tylko zależny od sytuacji gospodarczej kraju. (J. Grygutis „Konstytucyjności wstrzymania waloryzacji wynagrodzeń sędziowskich”, Praca i Zabezpieczenie Społeczne nr 5/23)</xText> <xText>Ustawodawca począwszy od 2021 r. zdecydował się jednak na odstąpienie od ustalania wysokości wynagrodzeń zasadniczych sędziów w oparciu o <xLexLink xArt="art. 91;art. 91 § 1 c" xIsapId="WDU20010981070" xTitle="Ustawa z dnia 27 lipca 2001 r. - Prawo o ustroju sądów powszechnych" xAddress="Dz. U. z 2001 r. Nr 98, poz. 1070">art. 91 § 1c</xLexLink> p.u.s.p. I tak, w 2021 r., zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy z 19 listopada 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach służących realizacji ustawy budżetowej na rok 2021 (Dz. U. z 2020 r. poz. 2400) podstawę ustalenia wynagrodzenia zasadniczego sędziego, o której mowa w <xLexLink xArt="art. 91;art. 91 § 1 c" xIsapId="WDU20010981070" xTitle="Ustawa z dnia 27 lipca 2001 r. - Prawo o ustroju sądów powszechnych" xAddress="Dz. U. z 2001 r. Nr 98, poz. 1070">art. 91 § 1c ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. - Prawo o ustroju sądów powszechnych</xLexLink> (Dz. U. z 2020 r. poz. 2072), stanowi przeciętne wynagrodzenie w drugim kwartale 2019 r. ogłoszone w komunikacie Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego. W stosunku do kwoty przeciętnego wynagrodzenia w drugim kwartale 2020 r. (5 024,48 zł) stanowi to różnicę w wysokości 185,24 zł.</xText> <xText>Zmianę tą, polegającą w istocie na „zamrożeniu” wynagrodzeń w 2021 r., uzasadniono następująco: „W związku z obecną sytuacją gospodarczą kraju spowodowaną epidemią COVID-19 nastąpiła konieczność zamrożenia wynagrodzeń osób (w tym sędziów i prokuratorów), dla których podstawę obliczenia wynagrodzenia stanowi przeciętne wynagrodzenie w drugim kwartale roku poprzedniego ogłaszane przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego. W roku 2021 podstawę ustalenia wynagrodzenia sędziów i prokuratorów określono na poziomie roku 2020, tj. na podstawie przeciętnego wynagrodzenia w drugim kwartale 2019 r. ogłoszonego w Komunikacie Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 9 sierpnia 2019 r. (M.P. z 2019 r. poz. 742). Nie zmienią się dotychczasowe zasady ustalania wynagrodzenia zasadniczego sędziów i prokuratorów w oparciu o przeciętne wynagrodzenie w drugim kwartale roku poprzedniego ogłaszanego przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego. Przepisy niniejszej ustawy spowodują &quot;zamrożenie&quot; systemowej waloryzacji wynagrodzeń sędziów i prokuratorów tylko w roku 2021. Powyższa propozycja mieści się w ramach całości zmian związanych z &quot;zamrożeniem&quot; wielkości wynagrodzeń w sektorze finansów publicznych w celu zapewnienia równowagi budżetowej stanowiącej wartość konstytucyjną, od której zależy zdolność państwa do działania i wypełniania jego zadań”. (z uzasadnienia projektu ustawy o szczególnych rozwiązaniach służących realizacji ustawy budżetowej na rok 2021 r.).</xText> <xText>W 2022 r. ustawodawca przywrócił waloryzację wynagrodzenia zasadniczego sędziów, jednak w sposób ograniczony. Zgodnie bowiem z art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 2021 r. o szczególnych rozwiązaniach służących realizacji ustawy budżetowej na rok 2022 (Dz. U. poz. 2445 z późn. zm.) podstawę kształtowania wynagrodzeń sędziowskich w roku 2022 stanowi przeciętne wynagrodzenie, lecz nie z II kwartału roku poprzedzającego (jak stanowi 91 § 1c p.u.s.p.), ale z roku 2020, powiększone o kwotę 26,00 złotych. W stosunku do kwoty przeciętnego wynagrodzenia w drugim kwartale 2021 r. (5 504,52 zł) stanowi to różnicę w wysokości 454,04 zł. W uzasadnieniu projektu ustawy odnotowano, iż „Przedłożone rozwiązania, w tym propozycje zmian niektórych ustaw, znajdują swoje odzwierciedlenie i wymierną korelację w kwotach ujętych w projekcie budżetu państwa na przyszły rok i wiążą się z prawidłową realizacją ustawy budżetowej na rok 2022. (...) Proponuje się, aby w roku 2022 podstawę ustalenia wynagrodzenia sędziów i prokuratorów określono na podstawie przeciętnego wynagrodzenia w drugim kwartale 2020 r. ogłoszonego w Komunikacie Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 11 sierpnia 2020 r. (M.P. z 2020 r. poz. 711) zwiększonego o kwotę 26 zł, w następstwie czego podstawa ta wyniesie 5 050,48 zł. Nie zmienią się ogólne zasady ustalania wynagrodzenia zasadniczego sędziów i prokuratorów w oparciu o przeciętne wynagrodzenie ogłaszane przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego. Przepisy niniejszej ustawy spowodują bowiem &quot;zamrożenie&quot; waloryzacji wynagrodzeń sędziów i prokuratorów liczonej na poziomie podstawy z roku 2021. Przyjęcie podstawy ustalenia wynagrodzenia na poziomie roku 2020 będzie równoznaczne ze wzrostem wynagrodzeń w roku 2022 w stosunku do roku 2021 o 4,37%”.</xText> <xText>W 2023 r. ustawodawca zdecydował się z kolei na wprowadzenie zupełnie oderwanego od mechanizmu ustalonego w <xLexLink xArt="art. 91;art. 91 § 1 c" xIsapId="WDU20010981070" xTitle="Ustawa z dnia 27 lipca 2001 r. - Prawo o ustroju sądów powszechnych" xAddress="Dz. U. z 2001 r. Nr 98, poz. 1070">art. 91 §1c</xLexLink> p.u.s.p. sposobu ustalenia wynagrodzenia zasadniczego sędziów poprzez wskazanie konkretnej kwoty. W ustawie z dnia 1 grudnia 2022 r. o szczególnych rozwiązaniach służących realizacji ustawy budżetowej na rok 2023 (Dz. U. poz. 2666 z późn. zm.) w przepisie art. 8 ust. 1 przewidziano mianowicie, że w roku 2023 podstawę ustalenia wynagrodzenia zasadniczego sędziego, o której mowa w <xLexLink xArt="art. 91;art. 91 § 1 c" xIsapId="WDU20010981070" xTitle="Ustawa z dnia 27 lipca 2001 r. - Prawo o ustroju sądów powszechnych" xAddress="Dz. U. z 2001 r. Nr 98, poz. 1070">art. 91 § 1c ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. - Prawo o ustroju sądów powszechnych</xLexLink> (Dz. U. z 2020 r. poz. 2072, z późn. zm.), stanowi kwota w wysokości 5 444,42 zł, podczas gdy wysokość przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w II kwartale 2022 r. wynosiła 6.156,25 zł, co stanowi różnicę w wysokości 711,83 zł. Tym razem w uzasadnieniu projektu wskazano, że zastosowany sposób ustalenia wynagrodzeń sędziów podyktowany jest „szczególnymi okolicznościami mającymi istotny wpływ na sytuację budżetową kraju. (…) Jednocześnie należy mieć na uwadze, iż ogromny wpływ na stan budżetu państwa w ostatnich latach miała pandemia COVID-19 i jej skutki. Dodatkowo rosyjska inwazja na Ukrainę, bezprecedensowy wzrost cen energii oraz zakłócenia w łańcuchach dostaw utrudniają powrót do stanu normalności i przekładają się na potrzebę zabezpieczenia w budżecie państwa nowych niezbędnych wydatków. Wybuch wojny w Ukrainie znacząco zmienił perspektywy gospodarki w bieżącym i kolejnym roku. Wzrost niepewności, zaburzenia w handlu i na rynkach finansowych oraz globalny wzrost cen spowodował, że prognozowane tempo wzrostu w roku bieżącym i kolejnym będą niższe.</xText> <xText>Po stronie wydatkowej projektu budżetu państwa na rok 2023 zabezpieczono zatem niezbędne środki na kontynuację dotychczasowych, priorytetowych działań, jak również na realizację nowych w odpowiedzi na zaistniałą sytuację geopolityczną i makroekonomiczną. W trosce o dobro wspólne oczywistym jest sprawiedliwy podział kosztów związanych z zabezpieczeniem priorytetowych zadań Państwa, pomiędzy wszystkie grupy społeczne. Zaproponowany sposób ustalenia wynagrodzeń sędziów i prokuratorów w żaden sposób nie narusza niezależności wymiaru sprawiedliwości stanowiąc jednocześnie przejaw równości wszystkich obywateli wobec pojawiających się zagrożeń. Przyjęta wysokość wzrostu wynagrodzeń sędziów i prokuratorów jest zatem analogiczna do wysokości dotyczącej pozostałych pracowników wynagradzanych z budżetu państwa. Należy przy tym zauważyć, że wynagrodzenia w tzw. ustawach kominowych oraz wynagrodzenia osób zajmujących kierownicze stanowiska państwowe nie uległy zwiększeniu na rok 2023. Nie kwestionując przyjętego w aktualnych przepisach regulujących ustrój sądownictwa mechanizmu określania wynagrodzeń sędziów w oparciu o przeciętne wynagrodzenie w gospodarce narodowej, należy mieć na uwadze istotny wzrost nakładów na wynagrodzenia sędziów i prokuratorów na przestrzeni ostatnich lat. Wyasygnowanie dodatkowych środków na wynagrodzenia dla tych grup oznaczałoby konieczność redukcji wydatków w pozostałych sferach działalności państwa, co mogłoby negatywnie wpłynąć na realizację innych zadań publicznych finansowanych ze środków budżetu państwa.”</xText> <xText>Sąd I instancji zauważył, że odstąpienie od ustalenia wynagrodzenia sędziów w oparciu o <xLexLink xArt="art. 91;art. 91 § 1 c" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 91 § 1c</xLexLink> p.u.s.p. miało już miejsce w przeszłości, w 2012 r. i wówczas również wywołało liczne kontrowersje w środowisku oraz zostało poddane ocenie Trybunału Konstytucyjnego, który w wyroku z dnia 12 grudnia 2012 r. (K 1/12 ) uznał regulację polegającą na jednorocznym „zamrożeniu” wynagrodzeń sędziów za zgodną z <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">Konstytucją RP</xLexLink>, zaznaczając że uznanie konstytucyjności takiego rozwiązania wynika z jego incydentalnego charakteru oraz uwzględnienia trudnej sytuacji finansowej państwa zagrażającej równowadze budżetowej. Jednocześnie w orzeczeniu tym Trybunał wyznaczył nieprzekraczalne dla władzy ustawodawczej i wykonawczej „warunki brzegowe” przy ustalaniu wynagrodzenia sędziów, w szczególności: 1) wynagrodzenia sędziów powinny być kształtowane w sposób wykluczający jakąkolwiek uznaniowość – zarówno wobec całej tej grupy zawodowej – ze strony władzy wykonawczej, jak i w odniesieniu do poszczególnych sędziów, co do których niedopuszczalne jest uzależnianie jego wysokości od indywidualnej oceny ich pracy; 2) wysokość wynagrodzenia sędziego, w tym rozpoczynającego karierę w zawodzie sędziowskim sędziego sądu rejonowego, powinna znacząco przewyższać wysokość przeciętnego wynagrodzenia w sferze budżetowej; 3) wynagrodzenia sędziów powinny w dłuższym okresie czasu wykazywać tendencję wzrostową nie mniejszą niż przeciętne wynagrodzenie w sferze budżetowej; 4) w trudnej sytuacji budżetu państwa wynagrodzenia sędziów powinny być bardziej – niż wynagrodzenia wszystkich innych funkcjonariuszy i pracowników sfery budżetowej – chronione przed nadmiernie niekorzystnymi zmianami; 5) niedopuszczalne jest obniżenie w drodze normatywnej nominalnej wysokości wynagrodzenia sędziów, z wyjątkiem sytuacji, o której stanowi <xLexLink xArt="art. 216;art. 216 ust. 5" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 216 ust. 5 Konstytucji</xLexLink> (przekroczenia konstytucyjnego limitu zadłużenia).</xText> <xText>Trybunał podkreślił, że „zamrożenie” wynagrodzeń sędziowskich może być tolerowane tylko wyjątkowo, ze względu na inne wartości konstytucyjne, w szczególności ze względu na trudności budżetowe państwa, jeżeli występuje w kontekście szerszego programu oszczędnościowego. Nie może w żadnym wypadku stać się ono systematyczną praktyką. Ocena tego rodzaju regulacji musi się odbywać a casu ad casum, z uwzględnieniem uwarunkowań społeczno-gospodarczych i całego kontekstu normatywnego, a jej wynik powinien być efektem ważenia wartości konstytucyjnych. Należy bowiem podkreślić, że „zamrożenie” wynagrodzeń sędziów jest dopuszczalne tylko ze względu na inne wartości konstytucyjne i nie może być - nawet w sposób dorozumiany, czy sugerowany - środkiem „dyscyplinującym”, jak mogłoby to wynikać z niektórych wypowiedzi przedstawicieli władzy wykonawczej.</xText> <xText>Sąd I instancji zwrócił uwagę na kontekst sytuacyjny stanowiska Trybunału Konstytucyjnego zajętego w przytoczonym wyroku z 12 grudnia 2012 r. i argumentację samego ustawodawcy, który w uzasadnieniu projektu <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU20112911707" xTitle="Ustawa z dnia 22 grudnia 2011 r. o zmianie niektórych ustaw związanych z realizacją ustawy budżetowej" xAddress="Dz. U. z 2011 r. Nr 291, poz. 1707">ustawy z dnia 22 grudnia 2011 r. o zmianie niektórych ustaw związanych z realizację ustawy budżetowej</xLexLink> (Dz. U. z 2021 r. Nr 291, poz. 1707) wyjaśnił, że „W celu zapewnienia stabilności finansów publicznych niezbędne jest podjęcie kroków umożliwiających zahamowanie szybkiego wzrostu długu publicznego w Polsce, który niesie za sobą ryzyko przekroczenia drugiego progu ostrożnościowego w 2012 r. (55 %). W tym celu, poza zastosowaniem przy tworzeniu projektu ustawy budżetowej na rok 2012 tzw. dyscyplinującej reguły wydatkowej, niezbędne jest podjęcie szeregu działań, których efekty nie pozwolą przekroczyć poziomu deficytu budżetowego państwa określonego w projekcie ustawy budżetowej na rok 2012 oraz przyczynią się do nieprzekroczenia kolejnego progu ostrożnościowego relacji długu publicznego do PKB. (...)”</xText> <xText>W ocenie Sądu Rejonowego, powyższe stanowisko wpisuje się w ocenę problematyki zamrożenia wynagrodzeń sędziowskich w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, który w wyroku z 27 lutego 2018 r. (C-64/16, ECLI:EU:C:2018:117) stwierdził, że zamrożenie wynagrodzeń sędziów nie godzi w zasadę niezawisłości sędziowskiej w rozumieniu art. 47 KPP i art. 19 ust. 1 akapit 1 TUE w sytuacji, gdy owo zamrożenie dotyczy nie tylko sędziów (a więc wybranej grupy zawodowej), ale – szerzej – różne osoby zajmujące funkcje publiczne i osoby wykonujące zadania w sektorze publicznym, w tym przedstawicieli władzy ustawodawczej, wykonawczej i jednocześnie jest ono podyktowane koniecznością „likwidacji nadmiernego deficytu budżetowego państwa”.</xText> <xText>W świetle powyższych okoliczności i zasad przywołana argumentacja mająca uzasadniać odstąpienie reguł waloryzacji wynagrodzeń w oparciu o art. 91 §1c p.u.s.p., nie broni się w żadnym z analizowanych okresów, a przede wszystkim łamie zasadę incydentalności, z której notabene zdawał sobie sprawę sam projektodawca, co wynika z uzasadnienia projektu ustawy o szczególnych rozwiązaniach służących realizacji ustawy budżetowej na rok 2021. Na powyższe słuszny nacisk kładzie Pierwsza Prezes Sądu Najwyższego w powołanym już uzasadnieniu wniosku z dnia 22 grudnia 2022 r. wskazując, że „istnieje zasadnicza różnica pomiędzy przedmiotem kontroli poddanym ocenie Trybunału Konstytucyjnego w sprawie K 1/12, a przedmiotem zaskarżenia ujętym w petitum niniejszego wniosku. Po pierwsze, kwestionowane art. 8 i 9 ustawy okołobudżetowej 2023, w przeciwieństwie do tych, będących przedmiotem rozpoznania w sprawie K 1 /12, nie mają charakteru incydentalnego czy epizodycznego. Ta przesłanka miała bowiem fundamentalne znaczenie przy ocenie zgodności z <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">Konstytucją</xLexLink> zaskarżonych przepisów ustawy okołobudżetowej 2012, zwłaszcza w kontekście ustalenia, czy incydentalne (na jeden rok) wstrzymanie wzrostu wynagrodzeń sędziów na poziomie z 2010 r. (,,zamrożenie&quot;), oznaczające zmniejszenie ich realnej wartości (wynikające z inflacji), przy niezmienionej wysokości nominalnej, stanowi naruszenie wynikającej z <xLexLink xArt="art. 178;art. 178 ust. 2" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 178 ust. 2 Konstytucji</xLexLink> gwarancji zapewnienia sędziom wynagrodzenia odpowiadającego godności urzędu i zakresowi obowiązków sędziego.</xText> <xText>Zaskarżone obecnie przepisy ustawy okołobudżetowej 2023 zostały wprowadzone w ślad za rozwiązaniami modyfikującymi podstawę ustalenia wymiaru wynagrodzeń sędziowskich w dwóch ostatnich latach. W efekcie realizują konsekwentnie zamysł trwałego i powtarzalnego modyfikowania i – co istotne zmniejszania wysokości wynagrodzeń sędziowskich względem zasadniczego modelu wynikającego z p.u.s.p. Chociaż więc przedmiotem wniosku są przepisy ustawy okołobudżetowej 2023, to jednak muszą być one odczytywane w perspektywie powtarzających się rozstrzygnięć ustawodawczych obowiązujących w 2021 i 2022 r. Konieczność uwzględnienia tego kontekstu przy ocenie konstytucyjności art. 8 i 9 ustawy okołobudżetowej 2023 wynika chociażby z przyjętego w uzasadnieniu tej ustawy poglądu o zwiększeniu poziomu wynagrodzeń. Jest on liczony jak wskazano względem wskaźnika przeciętnego wynagrodzenia w II kwartale 2020 r. W ten sposób ustawodawca modyfikuje w obecnej ustawie wyjątek przyjęty już uprzednio w ustawie okołobudżetowej 2022 traktując go dziś jako regułę, która pozwala posługiwać się w efekcie argumentem o „wzroście&quot; wynagrodzeń sędziów. To znaczy, że art. 8 i 9 ustawy okołobudżetowej nie stanowią jednorazowego wstrzymania wzrostu wynagrodzeń, ale w istocie prowadzą do jego trwałego i realnego zmniejszenia, na co nakłada się wstrzymanie wzrostu wynagrodzeń przez ostatnie 3 kolejne lata kalendarzowe (2021-2023).”</xText> <xText>O ile zmiana zasad kształtowania wynagrodzeń sędziów w roku 2012 uzasadniana była faktycznie trudną sytuacją finansów publicznych i konsekwentnymi poczynaniami kreującymi oszczędności, nie tylko płacowe, to obecnie analogiczne decyzje nie zostały należycie uzasadnione, w odniesieniu do sytuacji budżetowej i faktycznych realiów realizowanej polityki finansowej. Trudna sytuacja społeczno-ekonomiczna kraju w 2021 r., wynikająca z trwającej od 2020 r. epidemii Covid-19 jest bezsporna, tożsamo jak przeznaczenie znacznego nakładu środków budżetowych na zwalczanie jej negatywnych skutków, zarówno w zakresie nakładów na służbę zdrowia, jak i gospodarkę, w celu minimalizacji skutków zapaści powstałej bezpośrednio po wybuchu epidemii w marcu 2020 r. i ich konsekwencji dla wielu branż gospodarki, które z uwagi na falowość wzrostu zachorowań były kontynuowane również w 2021 r. Wskazać jednak należało, że konsekwencje tej sytuacji dla stanu finansów publicznych nie były tożsame z sytuacją jaka miała miejsce w 2012 r. Jak wynika bowiem z obwieszczenia Ministra Finansów z 24 maja 2021 r. (M.P. z 2021 r., poz. 492) relacja długu publicznego do PKB w 2020 r. wynosiła 47,8 %, względnie 57,4 % (zgodnie z danymi przekazanymi przez Prezesa GUS w dniu 30 września 2021 r. do Komisji Europejskiej stosownie do Rozporządzenia Rady (WE) nr 479/2009 z dnia 25 maja 2009 r. o stosowaniu Protokołu w sprawie procedury dotyczącej nadmiernego deficytu (EDP) załączonego do Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską, z późniejszymi zmianami – tzw. notyfikacja fiskalna), natomiast w 2021 r. 43,8 % (zgodnie z obwieszczeniem Ministra Finansów z dnia 25 maja 2022 r. M.P. z 2022 r. poz. 553), względnie 53,8 % (zgodnie z danymi przekazanymi przez Prezesa GUS w dniu 31 marca 2022 r. do Komisji Europejskiej w ramach tzw. notyfikacji fiskalnej). Sytuacja finansów państwa oceniana przez omawiany pryzmat, mimo nadzwyczajnej sytuacji wywołanej epidemią Covid-19, w kolejnym roku od jej ogłoszenia, uległa poprawie.</xText> <xText>Pondto, w ówczesnym roku doszło do podwyżek wynagrodzeń przedstawicieli władzy wykonawczej i ustawodawczej, osób zajmujących kierownicze stanowiska państwowe oraz pracowników samorządów. I tak, na mocy rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 30 lipca 2021 r. zmieniającego rozporządzenie w sprawie szczegółowych zasad wynagradzania osób zajmujących kierownicze stanowiska państwowe (Dz. U. z 2021 r. poz. 1394), z dniem 1 sierpnia 2021 r. wprowadzono podwyżki dla przedstawicieli władzy wykonawczej i ustawodawczej, w niektórych wypadkach w sposób znaczący (ponad 50%). Ustawą z dnia 17 września 2021 r. o zmianie <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19810200101" xTitle="Ustawa z dnia 31 lipca 1981 r. o wynagrodzeniu osób zajmujących kierownicze stanowiska państwowe" xAddress="Dz. U. z 1981 r. Nr 20, poz. 101">ustawy o wynagrodzeniu osób zajmujących kierownicze stanowiska państwowe</xLexLink> oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2021 r. poz. 1834), która weszła w życie 1 listopada 2021 r., dokonano natomiast podwyższenia wynagrodzenia Prezydenta RP, w tym wynagrodzenia zasadniczego z 7-krotniości do 9,8-krotności kwoty bazowej oraz dodatku funkcyjnego z 3-krotności do 4,2-krotności kwoty bazowej, której wysokość ustaloną według odrębnych zasad określa ustawa budżetowa, z tym że kwota bazowa jest corocznie waloryzowana o wzrost wynagrodzeń na dany rok budżetowy w stosunku do roku poprzedniego (średnioroczny wskaźnik wzrostu wynagrodzeń).</xText> <xText>Powyższa ustawa zmieniła również ustawę z 21 listopada 2021 r. o pracownikach samorządowych (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 1282). Ustawa nowelizująca i nowe rozporządzenie Rady Ministrów z 25 października 2021 r. w sprawie wynagradzania pracowników samorządowych (Dz.U. poz. 1960) weszły w życie z dniem 1 listopada 2021 r. wprowadzając istotne zmiany dotyczące wynagrodzeń osób wchodzących w skład organów wykonawczych jednostek samorządu terytorialnego oraz diet radnych, w sposób istotny zwiększając wartość ich uposażeń. W świetle prowadzonych zmian minimalne wynagrodzenie ww. osób nie może być niższe niż 80% maksymalnego wynagrodzenia określonego dla poszczególnych stanowisk w przepisach wydanych na podstawie art. 37 ust. 1 tejże ustawy. Ustalono przy tym, że maksymalne wynagrodzenie na danym stanowisku stanowi suma maksymalnego poziomu wynagrodzenia zasadniczego oraz maksymalnego poziomu dodatku funkcyjnego, a w przypadku wójtów (burmistrzów, prezydentów miast), starostów oraz marszałków województwa także kwoty dodatku. Po drugie podniesiono poziom maksymalnego wynagrodzenia ww. osób decydując, że nie może ono przekroczyć w okresie miesiąca 11,2-krotności kwoty bazowej określonej w ustawie budżetowej dla osób zajmujących kierownicze stanowiska państwowe na podstawie przepisów <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19991101255" xTitle="Ustawa z dnia 23 grudnia 1999 r. o kształtowaniu wynagrodzeń w państwowej sferze budżetowej oraz o zmianie niektórych ustaw" xAddress="Dz. U. z 1999 r. Nr 110, poz. 1255">ustawy z dnia 23 grudnia 1999 roku o kształtowaniu wynagrodzeń w państwowej sferze budżetowej oraz o zmianie niektórych ustaw</xLexLink>. Przed nowelizacją maksymalny poziom nie mógł przekroczyć 7-krotności kwoty bazowej. W ustawie budżetowej na rok 2021 kwota ta została określona na poziomie 1 789,42 zł. Oznacza to wzrost maksymalnego wynagrodzenia o 60% z 12.525,94 zł na 20.041,50 zł.</xText> <xText>Z kolei powołane rozporządzenie z dnia 25 października 2021 r. w sprawie wynagradzania pracowników samorządowych określało maksymalny poziom wynagrodzenia zasadniczego (kwota w złotych) wójtów (burmistrzów, prezydentów miast), starostów i marszałków województw oraz maksymalny poziom dodatku funkcyjnego (kwota w złotych). Przykładowo dla wójta czy burmistrza w gminie do 15.000 mieszkańców określono maksymalny poziom wynagrodzenia zasadniczego na poziomie 10.250 zł, zaś maksymalny poziom dodatku funkcyjnego na poziomie 3.150 zł. Ustawa nowelizująca dokonała także zmian we wszystkich trzech ustrojowych ustawach samorządowych w zakresie maksymalnego poziomu diet przysługujących radnym. Po nowelizacji wysokość diet przysługujących radnemu nie może przekroczyć w ciągu miesiąca łącznie 2,4 krotności kwoty bazowej określonej w ustawie budżetowej dla osób zajmujących kierownicze stanowiska państwowe na podstawie przepisów <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19991101255" xTitle="Ustawa z dnia 23 grudnia 1999 r. o kształtowaniu wynagrodzeń w państwowej sferze budżetowej oraz o zmianie niektórych ustaw" xAddress="Dz. U. z 1999 r. Nr 110, poz. 1255">ustawy z dnia 23 grudnia 1999 r. o kształtowaniu wynagrodzeń w państwowej sferze budżetowej oraz o zmianie niektórych ustaw</xLexLink> (Dz. U. z 2020 r. poz. 1658). Tym samym maksymalna dieta radnego może wynieść 4.294,61 zł zamiast dotychczasowych 2.684,13 zł (1,5 krotności kwoty bazowej).</xText> <xText>Podwyżki te miały miejsce w trzecim i czwartym kwartale roku, jednakże nadal w okresie epidemii Covid-19 (IV fala Covid-19), a zatem aktualna pozostawała wskazana w uzasadnieniu ustawy okołobudżetowej na 2021 r. przesłanka „zamrażania” wynagrodzeń w sektorze finansów publicznych „w celu zapewnienia równowagi budżetowej stanowiącej wartość konstytucyjną, od której zależy zdolność państwa do działania i wypełniania jego zadań”. Nie negując oczywiście zasadności tych podwyżek, zwłaszcza, że w stosunku do części z tych grup zawodowych nie było ono aktualizowane od lat, nie sposób przemilczeć, iż zostały one wprowadzone w konkretnym momencie czasowym, podkreślanej trudnej sytuacji finansów publicznych i konieczności przekierowania środków na walkę ze skutkami epidemii Covid-19. Jednocześnie w tym ani w późniejszym okresie 2021 r. władza wykonawcza i ustawodawcza nie zdecydowały się na wprowadzenie zmian również w wysokości wynagrodzeń sędziów, które – zgodnie z „warunkami brzegowymi” wyznaczonymi przez Trybunał Konstytucyjny (K 1/12) – w trudnej sytuacji budżetu państwa powinny być bardziej – niż wynagrodzenia wszystkich innych funkcjonariuszy i pracowników sfery budżetowej - chronione przed nadmiernie niekorzystnymi zmianami.</xText> <xText>Ograniczanie tych wynagrodzeń było kontynuowane także w 2022 r. i w istocie nie było wówczas przez projektodawcę w żaden sposób uzasadnione – w uzasadnieniu projektu ustawy okołobudżetowej na 2022 r. omówiono jedynie zastosowany mechanizm ustalenia wynagrodzenia zasadniczego bez wyjaśnienia dlaczego zdecydowano się na jego zastosowanie – a następnie w 2023 r., w którym, poza ogólnikowym argumentem o „szczególnych okoliczności mających istotny wpływ na sytuację budżetową kraju”, istotny nacisk został położony na zrównanie wysokości podwyżek – „przyjęta wysokość wzrostu wynagrodzeń sędziów i prokuratorów jest zatem analogiczna do wysokości dotyczącej pozostałych pracowników wynagradzanych z budżetu państwa”. Takie ujęcie kwestii ustalania wysokości wynagrodzeń jest po pierwsze sprzeczne z konstytucyjną zasadą wyodrębnienia wynagrodzeń sędziów, a nadto próbuje poróżnić sędziów i pracowników wymiaru sprawiedliwości, po drugie zaś pozostaje w sprzeczności z faktycznym wydatkowaniem finansów publicznych.</xText> <xText>Nie negując, a wręcz popierając prawo pracowników sądów i prokuratur do podwyżek otrzymywanego wynagrodzenia w jak największym możliwym wymiarze, będąc w pełni świadomym niedoszacowania pracy tej grupy budżetowej, Sąd Rejonowy podkreślił, że takie porównanie (zrównanie) jest sprzeczne z <xLexLink xArt="art. 178;art. 178 ust. 2" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 178 ust. 2 Konstytucji RP</xLexLink>. Sędziowie są jedyną grupą „zawodową”, której warunki wynagrodzenia są przedmiotem wyraźnej regulacji ustawy zasadniczej. Ich wynagrodzenie ma szczególny, funkcjonalny walor konstytucyjny, wyróżniający je spośród wszystkich innych wynagrodzeń w sferze publicznej, gdyż łączy się wprost z postrzeganiem tego zawodu w perspektywie jego godności i niezawisłości (por. uzasadnienie wyroku TK z 18 lutego 2004 r., K 12/03). Kolejnej poprawie uległa również relacja długu publicznego do PKB, która w 2022 r. wyniosła 49,1% (zgodnie z danymi przekazanymi przez Prezesa GUS w dniu 31 marca 2023 r. do Komisji Europejskiej w ramach tzw. notyfikacji fiskalnej), w stosunku do 53,8% wskazywanych przez GUS w 2022 r.</xText> <xText>Podobnie jak w poprzednich latach w ustawie budżetowej i okołobudżetowej na 2023 r. trudno poszukiwać programów oszczędnościowych czy przyjęcia innych działań mających poprawić sytuację budżetu państwa w dostrzeganych przez władzę wykonawczą „szczególnych okolicznościach”, a które uzasadniałyby odstąpienie od ustalenia zasadniczego wynagrodzenia sędziów w oparciu o art. 91 § 1c p.u.s.p. i to w dodatku poprzez zastosowanie waloryzacji kwotowej, przy całkowicie dowolnie przyjętej kwocie, bez jej aksjologicznego i normatywnego uzasadnienia. Władza wykonawcza i ustawodawcza w 2021 r. otworzyły sobie furtkę w sprzecznym regulacją zawartą w art. 91 § 1c p.u.s.p. określaniu waloryzacji wynagrodzeń sędziowskich, z której konsekwentnie korzysta, przy coraz to nowej argumentacji, nie znajdującej jednakże odzwierciedlenia w faktycznym stanie finansów publicznych, a z drugiej strony dokonując wydatków z budżetu państwa w sposób częstokroć jaskrawo sprzeczny z własną argumentacją, mającą uzasadnić „zamrożenie” bądź obniżenie wysokości waloryzacji, w tym poprzez ponoszenie wynagrodzeń przedstawicieli innych władz, nie korzystających z konstytucyjnych gwarancji godnego wynagrodzenia.</xText> <xText>Władza ustawodawcza i wykonawcza przypisały sobie prawo do arbitralnego i trwałego ingerowania w wynagrodzenie sędziów i konsekwentnie przerzuca na tą grupę obowiązek ponoszenia kosztów podkreślanej trudnej sytuacji ekonomicznej wskazując wręcz, że „Wyasygnowanie dodatkowych środków na wynagrodzenia dla tych grup oznaczałoby konieczność redukcji wydatków w pozostałych sferach działalności państwa, co mogłoby negatywnie wpłynąć na realizację innych zadań publicznych finansowanych ze środków budżetu państwa.” (z uzasadnienia ustawy okołobudżetowej na 2023 r.). Z drugiej strony konsekwentnie informuje opinię publiczną, że sytuacja finansów państwa jest dobra i coraz lepsza, pozwalająca na kontynuowanie bądź inicjowanie szeregu kosztownych inwestycji bądź wypłaty dodatkowych świadczeń. Stanowi to naruszenie kolejnego „warunku brzegowego” określonego przez Trybunał Konstytucyjny (K 1/12), iż wynagrodzenia sędziów powinny być kształtowane w sposób wykluczający jakąkolwiek uznaniowość - zarówno wobec całej tej grupy zawodowej - ze strony władzy wykonawczej, jak i w odniesieniu do poszczególnych sędziów.</xText> <xText>Powyższe znajduje potwierdzenie w dalszych decyzjach dotyczących kształtowania wynagrodzeń sędziów. Mianowicie ustawą z dnia 7 lipca 2023 r. o zmianie ustawy o szczególnych rozwiązaniach służących realizacji ustawy budżetowej na rok 2023 oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2023 r., poz. 1586) przyznano sędziom dodatkowe jednorazowe wynagrodzenie. Uzasadnienie projektu ustawy w żaden sposób nie wyjaśnia przyczyn jego przyznania, wskazano jedynie, iż „przedłożone rozwiązania, w tym propozycje zmian niektórych ustaw, znajdują swoje odzwierciedlenie i wymierną korelację w kwotach ujętych w projekcie ustawy o zmianie ustawy budżetowej na rok 2023 i wiążą się z prawidłową realizacją budżetu na rok 2023”. Uprawnionym jest zatem przyjęcie, oparte na koncepcji racjonalnego ustawodawcy, że podłożem przyznania dodatkowych środków winna być poprawa stanu finansów państwa. Kolejny raz jednak nie zdecydowano się na zmianę w zakresie ustalenia wynagrodzenia zasadniczego sędziów i powrót do regulacji art. 91 § 1c p.u.s.p., chociażby w okresie od wejścia w życie omawianych przepisów.</xText> <xText>Nadto, jak wynika z przyjętego przez Radę Ministrów projektu ustawy o szczególnych rozwiązaniach służących realizacji ustawy budżetowej na rok 2024 r., w roku 2024 ponownie zdecydowano o ustaleniu podstawy ustalenia wynagrodzenia zasadniczego sędziego, o której mowa w <xLexLink xArt="art. 91;art. 91 § 1 c" xIsapId="WDU20010981070" xTitle="Ustawa z dnia 27 lipca 2001 r. - Prawo o ustroju sądów powszechnych" xAddress="Dz. U. z 2001 r. Nr 98, poz. 1070">art. 91 § 1c ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. – Prawo o ustroju sądów powszechnych</xLexLink> (Dz. U. z 2023 r. poz. 217, z 2022 r. poz. 2642 oraz z 2023 r. poz. 289, 614, 1030 i 1429) w sposób niezgodny z tym przepisem, a mianowicie z kwocie 6 114,08 zł. Przeciętne wynagrodzenie w drugim kwartale 2023 r. wyniosło 7005,76 zł (Komunikat Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 9 sierpnia 2023 r. w sprawie przeciętnego wynagrodzenia w drugim kwartale 2023 r.). W świetle powyższych rozważań Sąd Rejonowy nie miał wątpliwości, że zastosowane w latach 2021 – 2023 przepisy, formułowane i uchwalane w sposób w istocie arbitralny i uznaniowy, nie mogły zostać uznane za zgodne z ustawą zasadniczą. Nie można było bowiem mówić o kolizji norm konstytucyjnych – obowiązku zachowania równowagi budżetowej oraz właściwego stanu finansów publicznych (art. 216 i art. 220), co miało faktycznie miejsce w 2012 r. i prawa sędziów do godnego wynagrodzenia wynikającego z art. 178 ust. 2 – albowiem pierwsza z nich nie zaistniała.</xText> <xText>Sąd Rejonowy powołał się na regułę hierarchiczności – lex superior derogat legi inferiori – przeciwstawiając ją regule lex posteriori derogat legi priori. Ma ona zastosowanie w przypadku sprzecznością pomiędzy aktami różnych szczebli (np. <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">Konstytucją</xLexLink> i ustawą, ustawą i rozporządzeniem, czy rozporządzeniem i aktem prawa miejscowego), przyznając pierwszeństwo stosowania przepisom zawartym w akcie wyższego rzędu. Jak zauważa się w doktrynie „zasada lex superior głosi, że późniejszość stanowienia nie decyduje w przypadku, gdy miałaby być zmieniona norma hierarchicznie wyższa ponad normę hierarchicznie niższą w ramach systemów prawotwórczych” (Z. Ziembiński Problemy podstawowe prawodawstwa, 1980 powołany w J. Grygutis „Konstytucyjności wstrzymania waloryzacji wynagrodzeń sędziowskich”, Praca i Zabezpieczenie Społeczne nr 5/23). Na tle omawianych regulacji prawnych, Sąd Rejonowy uznał, że art. 91 § 1c p.u.s.p. jest wykonawcą Konstytucyjnej zasady godnego wynagrodzenia sędziów (art. 178 ust. 2), natomiast przepisy ustaw okołobudżetowych z lat 2021-2023 takiego konstrukcyjnego oparcia nie znajdują (nie znajdują faktycznego uzasadnienia w kontekście art. 216, art. 220) i nie spełniają standardów konstytucyjnych. Kolizję ocenianych norm należało oczywiście rozstrzygnąć na korzyść przepisów znajdujących oparcie w ustawie zasadniczej.</xText> <xText>W konkluzji Sąd Rejonowy, wobec uznania niekonstytucyjności przepisów art. 12 ust. 1 ustawy budżetowej na rok 2021 i art. 8 ust. 1 ustawy okołobudżetowej na 2022 r. i 2023 r. odmówił ich zastosowania i w efekcie przyjął, że wynagrodzenie powoda w latach 2021-2023 winno być ustalane w oparciu o przepis art. 91 § 1c p.u.s.p. odnoszący jego wysokość do przeciętnego wynagrodzenia z II kwartału roku poprzedzającego.</xText> <xText>W apelacji pozwany zaskarżył wyrok w pkt. I i III, zarzucając mu naruszenie przepisów prawa materialnego tj. art. 12 ust. 1 ustawy z 19 listopada 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach służących realizacji ustawy budżetowej na rok 2021, art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 2021 r. o szczególnych rozwiązaniach służących realizacji ustawy budżetowej na rok 2022 oraz art. 8 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 1 grudnia 2022 r. o szczególnych rozwiązaniach służących realizacji ustawy budżetowej na rok 2023 poprzez błędne uznanie niekonstytucyjności powołanych wyżej przepisów. Pozwany wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa w całości oraz odstąpienie od obciążania pozwanego kosztami postępowania.</xText> <xText>W odpowiedzi na apelację powód cofnął pozew w zakresie kwoty głównej wyrównania wynagrodzenia zasadniczego za okresy: styczeń, luty i marzec 2023 r tj. odpowiednio co do kwoty 2134, 49 zł, 2134, 49 zł i 2080, 38 zł. W pozostałym zakresie, w tym co do odsetek za wynagrodzenia należne za w/w miesiące, wniósł o nieuwzględnianie apelacji i utrzymanie w mocy wyroku Sądu I instancji. W uzasadnieniu pisma, powód powołał się na wyrównanie wynagrodzenia za wskazane miesiące 2023 r., jednak bez wypłaty odsetek.</xText> <xText><xBx> <xUx>Sąd Okręgowy zważył, co następuje:</xUx> </xBx></xText> <xText>Apelacja pozwanego okazała się bezzasadna. Sąd Okręgowy podzielił stanowisko Sądu Rejonowego co do potrzeby przyznania powodowi prawa do wynagrodzenia za sporny okres na podstawie przepisu <xLexLink xArt="art. 91;art. 91 § 1 c" xIsapId="WDU20010981070" xTitle="Ustawa z dnia 27 lipca 2001 r. - Prawo o ustroju sądów powszechnych" xAddress="Dz. U. z 2001 r. Nr 98, poz. 1070">art. 91 § 1c ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. Prawo o ustroju sądów powszechnych</xLexLink> (tekst jedn. w Dz. U. z 2023 r. poz. 217, dalej jako „u.s.p.”), nie zaś przytoczonych wyżej przepisów ustawa okołobudżetowych. Miał jednak zarazem na uwadze argumentację przeciwną podnoszoną przez dość znaczną grupę przedstawicieli judykatury w orzeczeniach konstestujących możliwość pomijania przepisów ustaw okołobudżetowych, w szczególności regulujących poziom wynagrodzeń za rok 2021. Przyznając rację rozstrzygnięciu Sądu I instancji nie można zatem ograniczyć się do zwykłej aprobaty zaprezentowanego stanowiska, lecz wymaga to od Sądu Okręgowego pewnego pogłębienia powołanej przez Sąd Rejonowy argumentacji. Z uwagi na wydane w toku postępowania międzyinstancyjnego orzeczenie TK przesądzające brak konstytucyjności przepisów ustawy epizodycznej dotyczącej wynagrodzeń za 2023 r. (wyrok z dnia 8 listopada 2023 r., K 1/23, OTK 2023/80), dalszy wywód skupi się na kolizji przepisów <xLexLink xArt="art. 91;art. 91 § 1 c" xIsapId="WDU20010981070" xTitle="Ustawa z dnia 27 lipca 2001 r. - Prawo o ustroju sądów powszechnych" xAddress="Dz. U. z 2001 r. Nr 98, poz. 1070">art. 91 § 1c</xLexLink> u.s.p. oraz ustaw okołobudżetowych kształtujących poziom wynagrodzeń sędziowskich za 2021 i 2022 r.</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText xALIGNx="left"> <xBx>Wyrok TK z 12 grudnia 2012 r. </xBx></xText> </xUnit> <xText>W kształtującej się równolegle opozycyjnej linii orzeczniczej – której przykładem jest wyrok SR w Toruniu z dnia 4.10.2023 r. (IV P 94/23, LEX nr 3626136) – legalność „zamrożenia” wynagrodzeń sędziowskich w 2021 r. uzasadnia się poprzez odwołanie do fragmentów uzasadnienia wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 12 grudnia 2012 r. (K 1/12, OTK-A 2012/11/134). W orzeczeniu tym TK – odwołując się do swoich wcześniejszych orzeczeń – powołał się na nieprzekraczalne „warunki brzegowe” wynagrodzenia odpowiadającego godności urzędu sędziego i zakresowi jego obowiązków. Według TK, za takie uznać trzeba następujące wymogi:</xText> <xText>1) wynagrodzenia sędziów powinny być kształtowane w sposób wykluczający jakąkolwiek uznaniowość – zarówno wobec całej tej grupy zawodowej – ze strony władzy wykonawczej, jak i w odniesieniu do poszczególnych sędziów, co do których niedopuszczalne jest uzależnianie jego wysokości od indywidualnej oceny ich pracy;</xText> <xText>2) wysokość wynagrodzenia sędziego, w tym rozpoczynającego karierę w zawodzie sędziowskim sędziego sądu rejonowego, powinna znacząco przewyższać wysokość przeciętnego wynagrodzenia w sferze budżetowej;</xText> <xText>3) wynagrodzenia sędziów powinny w dłuższym okresie czasu wykazywać tendencję wzrostową nie mniejszą niż przeciętne wynagrodzenie w sferze budżetowej;</xText> <xText>4) w trudnej sytuacji budżetu państwa wynagrodzenia sędziów powinny być bardziej – niż wynagrodzenia wszystkich innych funkcjonariuszy i pracowników sfery budżetowej – chronione przed nadmiernie niekorzystnymi zmianami.</xText> <xText>5) niedopuszczalne jest obniżenie w drodze normatywnej nominalnej wysokości wynagrodzenia sędziów, z wyjątkiem sytuacji, o której stanowi <xLexLink xArt="art. 216;art. 216 ust. 5" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 216 ust. 5 Konstytucji</xLexLink> (przekroczenia konstytucyjnego limitu zadłużenia).</xText> <xText>Potrzebę oznaczenia takich warunków TK uzasadniał następująco: „<xIx>(…) Ustawodawca, statuując w <xLexLink xArt="art. 178;art. 178 ust. 2" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 178 ust. 2 Konstytucji</xLexLink> – w bezpośrednim sąsiedztwie postanowień wyrażających zasadę niezawisłości sędziowskiej – obowiązek zapewnienia sędziom warunków pracy i wynagrodzenia odpowiadających godności urzędu oraz zakresowi ich obowiązków, uznał, że te odpowiednie warunki i wynagrodzenie są konieczne do prawidłowego wypełniania ich funkcji – wymierzania sprawiedliwości (orzekania). Ich celem nie jest ochrona indywidualnych interesów osób sprawujących urząd sędziego, lecz zapewnienie prawidłowego działania władzy sądowniczej, które jest koniecznym warunkiem urzeczywistniania rządów prawa. I chociaż z <xLexLink xArt="art. 178;art. 178 ust. 2" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 178 ust. 2 Konstytucji</xLexLink> nie można wyprowadzać praw podmiotowych sędziów do wynagrodzenia w określonej wysokości ani szczegółowych rozwiązań prawnych dotyczących ich wynagrodzeń, to – ze względu na istniejący charakter i specyficzne funkcje – można na jego podstawie wyznaczyć nieprzekraczalne granice dla władz ustawodawczej i wykonawczej, decydujących o sposobie wynagradzania sędziów</xIx>” (pkt 5.4. uzasadnienia)</xText> <xText>Trybunał uznając, że zamrożenie płac w 2012 r. nie wykracza poza owe warunki, zastrzegł jednocześnie, że uznanie konstytucyjności tego rozwiązania wynika z jego incydentalnego charakteru oraz z uwzględnienia trudnej sytuacji finansowej państwa, zagrażającej równowadze budżetowej, stanowiącej wartość konstytucyjną konkurencyjną wobec wartości określonych w <xLexLink xArt="art. 178" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 178 Konstytucji</xLexLink>. Zdaniem Trybunału, wydany przez niego wyrok „<xIx>(…) nie może być rozumiany jako akceptacja praktyki „zamrażania” wynagrodzeń sędziowskich, która oznacza spadek ich realnej wartości i przez to pogorszenie sytuacji materialnej sędziów. W demokratycznym państwie prawa, opartym na trójpodziale władz, nie jest dopuszczalne, by jedna z nich – sądownicza – była przez pozostałe władze osłabiana, chociażby w sferze materialnego poziomu życia, co mogłoby w konsekwencji prowadzić do uzależnienia władzy sądowniczej od pozostałych władz i obniżać jej autorytet.</xIx></xText> <xText><xIx>„Zamrożenie” wynagrodzeń sędziowskich może być tolerowane tylko wyjątkowo, ze względu na inne wartości konstytucyjne, w szczególności – jak w niniejszej sprawie – ze względu na trudności budżetowe państwa, jeżeli występuje w kontekście szerszego programu oszczędnościowego. Nie może w żadnym wypadku stać się ono systematyczną praktyką. Oczywiście, nie jest możliwe ustanowienie sztywnych reguł w tym względzie, na przykład zakazujących ustawodawcy „zamrażania” wynagrodzeń sędziów przez dwa kolejne lata, albo dopuszczających je nie częściej niż co określoną liczbę lat. Ocena tego rodzaju regulacji musi się odbywać a casu ad casum, z uwzględnieniem uwarunkowań społeczno-gospodarczych i całego kontekstu normatywnego, a jej wynik powinien być efektem ważenia wartości konstytucyjnych. Należy bowiem podkreślić, że „zamrożenie” wynagrodzeń sędziów jest dopuszczalne tylko ze względu na inne wartości konstytucyjne i nie może być – nawet w sposób dorozumiany, czy sugerowany – środkiem „dyscyplinującym”, jak mogłoby to wynikać z niektórych wypowiedzi przedstawicieli władzy wykonawczej.</xIx>” (pkt 5.4. uzasadnienia).</xText> <xText>Nie bez znaczenia zatem było dla Trybunału odwołanie się – w uzasadnieniu omawianego wyroku – do okoliczności, które skłoniły ustawodawcę do „zamrożenia” wynagrodzenia w 2012 r., a także zastosowanych równolegle rozwiązań zmierzających do zapobieżenia przekroczenia poziomu deficytu budżetowego. Do takich rozwiązań – przewidzianych zarówno w ustawie okołobudżetowej, jak też innych aktach prawnych – należało m.in.:</xText> <xText>a) „zamrożenie” zakładowego funduszu świadczeń socjalnych (art. 1 ustawy okołobudżetowej) oraz funduszy socjalnych dla żołnierzy i funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej (art. 35 i art. 36 ustawy okołobudżetowej),</xText> <xText>b) uszczelnienie systemu podatkowego przez dookreślenie zasad zaokrąglania podstawy opodatkowania i kwot podatków (prowadzące do eliminacji faktycznie bezpodatkowych tzw. lokat antypodatkowych; art. 4 ustawy okołobudżetowej),</xText> <xText>c) podwyższenie niektórych stawek podatku akcyzowego (art. 11 ustawy okołobudżetowej),</xText> <xText>d) „zamrożenie” wynagrodzeń: osób zajmujących kierownicze stanowiska państwowe (art. 5 ustawy okołobudżetowej), wynagrodzeń przysługujących na podstawie tzw. ustawy kominowej (art. 6 ustawy okołobudżetowej), wynagrodzeń sędziów Trybunału Konstytucyjnego, sędziów Sądu Najwyższego i sędziów sądów powszechnych (art. 21-23 ustawy okołobudżetowej) oraz prokuratorów (art. 20 ustawy okołobudżetowej),</xText> <xText>e) „zamrożenie” ogółu wynagrodzeń w jednostkach sektora finansów publicznych (z wyjątkiem nauczycieli), a więc wynagrodzeń pracowników urzędów organów władzy państwowej, kontroli, ochrony prawa, sądów i trybunałów oraz innych instytucji, takich jak na przykład: agencje wykonawcze, państwowe fundusze celowe, czy Polska Akademia Nauk (art. 24 ustawy okołobudżetowej),</xText> <xText>f) zmiana zasad zwrotu kosztów dojazdu do miejsca pełnienia służby funkcjonariuszom Służby Więziennej (art. 14 ustawy okołobudżetowej),</xText> <xText>g) wprowadzenie wydatkowej reguły dyscyplinującej, czyli ograniczenie wzrostu wydatków dyskrecjonalnych i nowych wydatków prawnie zdeterminowanych do poziomu inflacji powiększonej o 1%,</xText> <xText>h) wzmocnienie systemu zarządzania płynnością budżetu państwa, polegające na obowiązku lokowania przez jednostki sektora finansów publicznych wolnych środków na rachunku Ministra Finansów,</xText> <xText>i) ustalenie docelowej reguły wydatkowej (zasady, że wzrost wydatków budżetu państwa na zadania publiczne nie może przekroczyć średniookresowego tempa wzrostu PKB), wspierającej stabilność finansów publicznych,</xText> <xText>j) wprowadzenie planowania wieloletniego, również w jednostkach samorządu terytorialnego,</xText> <xText>k) wprowadzenie nakazu zrównoważenia (lub uzyskania nadwyżki) części bieżącej budżetów jednostek samorządu terytorialnego (wydatki bieżące mogą być wyższe od osiągniętych dochodów bieżących powiększonych o nadwyżkę budżetową jedynie o kwotę wynikającą z realizacji wydatków bieżących dokonywanych z udziałem środków z bezzwrotnej pomocy zagranicznej),</xText> <xText>l) opracowanie dodatkowej reguły stabilizującej wynik finansowy samorządów,</xText> <xText>m) zwiększenie wpływów z dywidend,</xText> <xText>n) pozyskanie dochodów ze sprzedaży uprawnień do emisji gazów cieplarnianych,</xText> <xText>o) „zamrożenie” skali podatkowej w podatku dochodowym od osób fizycznych,</xText> <xText>p) ograniczenie możliwości odliczenia podatku od towarów i usług przy nabyciu samochodów z „kratką” i brak możliwości odliczania podatku naliczonego od paliwa wykorzystywanego do ich napędu,</xText> <xText>r) zniesienie ulgi na biokomponenty w podatku akcyzowym i podwyższenie jego stawki na olej napędowy i papierosy,</xText> <xText>s) wprowadzenie podatku od wydobycia niektórych kopalin,</xText> <xText>t) wdrożenie systemu automatycznego nadzoru nad ruchem drogowym,</xText> <xText>u) zmniejszenie krajowych uzupełniających dopłat bezpośrednich,</xText> <xText>w) przeprowadzenie zmian w systemie emerytalnym – zmniejszenie składki przekazywanej przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych do otwartych funduszy emerytalnych,</xText> <xText>y) dążenie do stopniowego zrównania i podwyższania wieku emerytalnego oraz ograniczenie wcześniejszego przechodzenia na emeryturę,</xText> <xText>z) obniżenie wysokości zasiłku pogrzebowego (pkt 3.3. uzasadnienia).</xText> <xText>Trybunał zwrócił nadto uwagę, że podjęte przez ustawodawcę działania wynikały z niekorzystnej relacji długu publicznego wobec PKB, który to wskaźnik w 2011 r. liczony według „metody krajowej” (zob. <xLexLink xArt="art. 38" xIsapId="WDU20091571240" xTitle="Ustawa z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych" xAddress="Dz. U. z 2009 r. Nr 157, poz. 1240">art. 38 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych</xLexLink>, tekst jedn. w Dz. U. z 2023 r. poz. 1270, dalej jako „u.f.p.”) wyniósł 53, 5 %, a liczony według „metodyki unijnej” – 56, 4 %, co prowadziło do przekroczenia już w 2011 r. tzw. drugiego progu ostrożnościowego (<xLexLink xArt="art. 86;art. 86 ust. 1;art. 86 ust. 1 pkt. 2" xIsapId="WDU20091571240" xTitle="Ustawa z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych" xAddress="Dz. U. z 2009 r. Nr 157, poz. 1240">art. 86 ust. 1 pkt 2</xLexLink> u.f.p.), uzasadniającego opracowanie i wdrożenie odpowiedniego programu ostrożnościowego. Potrzeba odpowiednich rozwiązań legislacyjnych wynikała także z objęcia Polski „<xIx> (…) procedurą przewidzianą w art. 126 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, zwaną procedurą nadmiernego deficytu. Rada Unii Europejskiej do Spraw Gospodarczych i Finansowych (dalej: ECOFIN), wydała decyzję z dnia 7 lipca 2009 r. w sprawie istnienia nadmiernego deficytu w Polsce, Dz. Urz. UE L 202 z 4.08.2009). Jak stwierdzono w „Programie Konwergencji. Aktualizacja 2011” z kwietnia 2011 r., w myśl zaleceń ECOFIN, Polska powinna zredukować „w sposób wiarygodny i trwały” nadmierny deficyt do roku 2012, w którym to celu podjęte zostały różnorakie działania (opisane szczegółowo na s. 12-15 Programu). Jednocześnie należy zauważyć, że ocena sytuacji makroekonomicznej pozwoliła przyjąć w Wieloletnim Planie Finansowym Państwa na lata 2011-2014 (załącznik do uchwały nr 36 Rady Ministrów z dnia 5 kwietnia 2011 r. w sprawie aktualizacji Wieloletniego Planu Finansowego Państwa na lata 2011-2014, M.P. Nr 29, poz. 324), iż w najbliższych latach nie dojdzie do przekroczenia II progu ostrożnościowego, a wręcz – że nastąpi stopniowe obniżenie relacji długu publicznego do PKB do poziomu poniżej I progu ostrożnościowego.</xIx>”</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText><xBx>Orzecznictwo TK dotyczące wynagrodzeń sędziowskich.</xBx></xText> </xUnit> <xText>Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 178;art. 178 ust. 1" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 178 ust. 1 Konstytucji RP</xLexLink>, sędziowie w sprawowaniu swojego urzędu są niezawiśli i podlegają tylko <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">Konstytucji</xLexLink> oraz ustawom. Sędziom zapewnia się warunki pracy i wynagrodzenie odpowiadające godności urzędu oraz zakresowi ich obowiązków (<xLexLink xArt="art. 178;art. 178 ust. 2" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 178 ust. 2 Konstytucji RP</xLexLink>).</xText> <xText>Jak słusznie zauważył TK w omawianym wyroku K 1/12, „<xIx>(…) Problematyka wynagradzania sędziów ma istotne znaczenie dla ich statusu. Powszechnie uznaje się, że odpowiednio wysokie wynagrodzenie jest jedną z gwarancji sędziowskiej niezawisłości, ponieważ pozwala ono sędziemu swobodnie pełnić urząd bez troski o byt materialny własny i rodziny. Kwestie zapewnienia odpowiednich środków na finansowanie sądownictwa, w tym na wynagrodzenia sędziów, poruszane były między innymi w rezolucji nr 60/1989 Rady Gospodarczej i Społecznej Organizacji Narodów Zjednoczonych z 24 maja 1989 r., a także w zaleceniu nr R(94)12 Komitetu Ministrów dla Państw Członkowskich z 13 października 1994 r. dotyczącym niezawisłości, sprawności i roli sędziów oraz w Europejskiej karcie o statucie sędziów z 10 lipca 1998 r. Celem wymienionych aktów Rady Europy jest dopomożenie rządom państw członkowskich w zagwarantowaniu najwyższego poziomu kompetencji, niezawisłości i bezstronności sędziów. Rada Europy wielokrotnie podkreślała, że wynagrodzenia sędziowskie stanowią istotny element gwarantujący niezawisłość i bezstronność sędziego. We wspomnianym zaleceniu Komitetu Ministrów sformułowano zasady dotyczące niezawisłości, sprawności i roli sędziów. W myśl zasady III „sędziom należy zapewnić warunki umożliwiające sprawne wykonywanie pracy”, w szczególności zaś „status i poziom wynagrodzeń współmierny do godności urzędu i ciężaru odpowiedzialności”, a w komentarzu wyjaśniono, że „uposażenie powinno dostatecznie wynagradzać ciężar (...) obowiązków”, zaś państwa członkowskie powinny „stworzyć rzeczywiste możliwości awansu i zwiększyć wynagrodzenia sędziów”.</xIx></xText> <xText><xIx>Z kolei Europejska karta o statucie sędziów w punkcie 6.1. stanowi, że „Wykonywanie zawodu sędziego uprawnia do otrzymywania wynagrodzenia, którego wysokość jest ustalana w sposób chroniący sędziego przed presją wywieraną na niego w celu osiągnięcia wpływu na treść wydawanych przez niego decyzji, (...) na jego postawę w procesie orzekania, poprzez negatywne oddziaływanie na jego niezawisłość i bezstronność”. Mając za podstawę oba te dokumenty, Trybunał Konstytucyjny stwierdza, że zagwarantowanie kompetencji, niezawisłości i bezstronności sędziów – w tym poprzez odpowiednie ukształtowanie ich wynagrodzeń – uznawane jest powszechnie za standard europejski, do którego powinno być dostosowane nie tylko prawodawstwo, ale przede wszystkim praktyka państw.</xIx>” (pkt 5.1.3. uzasadnienia).</xText> <xText>W orzeczeniu z 8 listopada 1994 r. (P 1/94, OTK 1994/2/37) TK wyraźnie podkreślił, że „<xIx>materialna niezależność sędziego była zawsze w doktrynie traktowana jako istotny element wspomagający gwarancję niezawisłości</xIx>”. W wyroku z 4 października 2000 r. (P 8/00, OTK 2000/6/189) TK zaznaczył, że „<xIx>wymiar sprawiedliwości będzie funkcjonować prawidłowo, gdy warunki pracy sędziów oraz ich wynagrodzenia będą adekwatne do godności urzędu sędziego i zakresu jego obowiązków</xIx>”. W kolejnym orzeczeniu (wyroku z 18 lutego 2004 r., sygn. K 12/03, OTK 2004/2/8) Trybunał stwierdził m.in., że sędziowie są jedyną kategorią zawodową, której warunki pracy i wynagrodzenie stanowią przedmiot wyraźnej regulacji konstytucyjnej, a systematyka <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">Konstytucji</xLexLink> wskazuje, że elementy te wpisane są w konstrukcję ustrojowej pozycji sędziów, mającej tworzyć realne, odpowiednie podstawy i gwarancje właściwego wypełniania fundamentalnej dla demokratycznego państwa prawnego funkcji orzeczniczej. Wynagrodzenie sędziowskie wykracza poza samą relację „praca – wynagrodzenie” i ma szczególny, funkcjonalny walor konstytucyjny, wyróżniający je spośród wszystkich innych wynagrodzeń w sferze publicznej – wiąże się bowiem wprost z postrzeganiem tego zawodu w perspektywie jego godności i niezawisłości sędziów. Z tego właśnie wynikają szczególne obowiązki ustawodawcy w zakresie kształtowania ich poziomu i tworzenia gwarancji ochrony, a problematyka ta powinna być postrzegana w kontekście szeroko rozumianego dobra wymiaru sprawiedliwości, rozumianego jako ogół warunków i cech, określających zdolność sądów do sprawnego wydawania obiektywnych i sprawiedliwych orzeczeń.</xText> <xText>W dalszej części uzasadnienia TK (w sprawie K 12/03) wyjaśnił: „<xIx>Jak już podkreślono, odpowiedni poziom wynagrodzeń sędziowskich jest warunkiem właściwego działania sądownictwa i ma swój wymiar funkcjonalny, budujący autorytet władzy sądowniczej. Jest zatem związany zawsze z interesem państwa, z dobrem wymiaru sprawiedliwości, a w żadnym wypadku z realizacją interesu zawodowego, czy grupowego. W związku z tym wypada jednak zauważyć, że aczkolwiek poziom wynagrodzeń sędziowskich winien być tak kształtowany, aby z jednej strony uwzględnione były wymogi zapewnienia sędziom płac „odpowiadających godności urzędu oraz zakresowi ich obowiązków”, a z drugiej realne możliwości budżetu państwa, to jednak nie sposób w świetle tak określonych warunków brzegowych dojść do takiego oto wniosku, że bez względu na sytuację finansową państwa wynagrodzenia sędziowskie powinny być sukcesywnie i stale podnoszone. Takiej powinności nie da się z treści <xLexLink xArt="art. 178;art. 178 ust. 2" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 178 ust. 2 Konstytucji</xLexLink> z pewnością wyprowadzić. Nie oznacza to jednak, że znaczące pogorszenie się sytuacji finansów publicznych może usprawiedliwiać proporcjonalne obniżanie tych wynagrodzeń. W tym miejscu Trybunał Konstytucyjny podtrzymuje wcześniej wyrażony pogląd o niedopuszczalności, co do zasady, obniżania wynagrodzeń sędziowskich, wyjątkowo silnie – co wyżej już podkreślono – konstytucyjnie chronionych. Jedynym wyjątkiem od tej zasady mogłaby być konieczność ich modyfikacji z powodu uruchomienia procedur naprawczych w wypadku przekroczenia przez dług publiczny 3/5 wartości rocznego produktu krajowego brutto (<xLexLink xArt="art. 216;art. 216 ust. 5" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 216 ust. 5 Konstytucji</xLexLink>).” </xIx></xText> <xText>W podobnym tonie wypowiadał się, w istocie, TK także w sprawie K 1/12, stwierdzając m.in.: „<xIx>(…) <xLexLink xArt="art. 178;art. 178 ust. 2" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 178 ust. 2 Konstytucji</xLexLink> nie jest źródłem praw podmiotowych sędziów. Nie chodzi w nim o ochronę interesów konkretnych osób piastujących urzędy sędziowskie, lecz o zobowiązanie państwa do określonego działania – zapewnienia sędziom wynagrodzenia spełniającego określone warunki. Jest to obowiązek władzy ustawodawczej i wykonawczej wobec trzeciej władzy, która - mimo fundamentalnej roli, którą odgrywa w państwie prawa - nie ma żadnego wpływu na kształt budżetu i wielkość środków finansowych przeznaczonych na jej funkcjonowanie. Powinnością dwóch pierwszych władz, wynikającą z <xLexLink xArt="art. 178;art. 178 ust. 2" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 178 ust. 2 Konstytucji</xLexLink>, jest stworzenie takiego mechanizmu wynagradzania sędziów, który uwolniłby ich od niepewności co do wysokości ich przyszłych dochodów i uniemożliwiałby jakiekolwiek manipulacje w stosunku do nich. Mechanizm ten powinien być stabilny i – bez zaistnienia szczególnie ważnych, konstytucyjnie legitymowanych przyczyn – nie wolno zakłócać jego funkcjonowania. Trybunał Konstytucyjny zwraca przy tym uwagę na wynikającą z preambuły <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">Konstytucji</xLexLink> zasadę współdziałania władz, która w odniesieniu do kształtowania wynagrodzeń sędziów powinna wyrażać się przede wszystkim w dialogu władz wykonawczej i ustawodawczej z konstytucyjnie umocowaną reprezentacją władzy sądowniczej, którą jest KRS.</xIx>” (pkt 5.1.5. uzasadnienia).</xText> <xText>Nie sposób przy tym pominąć stanowiska TK co do charakteru przyszłych sędziowskich wynagrodzeń. Zdaniem Trybunału, z dniem ogłoszenia komunikatu Prezesa GUS w sprawie wysokości przeciętnego wynagrodzenia w II kwartale danego roku, sędziowie uzyskują ekspektatywę maksymalnie ukształtowaną prawa do wynagrodzenia obliczonego od wskazanej w nim kwoty jako podstawy, dodatkowo wzmocnioną trwałością statusu sędziowskiego, również w stanie spoczynku (pkt 5.2.4. uzasadnienia w sprawie K 1/12). Samą ekspektatywę prawa ujmuje się jako sytuację prawną, w której zaistniały już „zalążki” przyszłego prawa, tzn. gdy została spełniona co najmniej jedna ustawowa przesłanka nabycia określonego prawa podmiotowego, lecz zarazem co najmniej jedna z pozostałych przesłanek nie została spełniona Szczególną kategorię ekspektatyw stanowią natomiast ekspektatywy maksymalnie ukształtowane, będące prawami tymczasowymi, istniejącymi w sytuacji „<xIx>gdy spełnione zostały wszystkie zasadnicze przesłanki ustawowe nabycia praw pod rządami danej ustawy (…) a brak tylko ostatniego etapu decydującego o definitywnym przejściu prawa podmiotowego na oczekującego</xIx>” (wyrok TK z 24 października 2000 r., SK 7/00, OTK 2000/7/256).</xText> <xText>Ten rodzaj ekspektatywy korzysta z tożsamej ochrony co nabyte prawo podmiotowe, a więc z ochrony statuującej zakaz arbitralnego znoszenia albo ograniczenia praw przysługujących jednostce (wyroki TK z dnia 22 czerwca 1999 r., K 5/99, OTK 1999/5/100, z dnia 7 lutego 2006 r., SK 45/04, OTK 2006/2/15 i z dnia 3 marca 2011 r., K 23/09, OTK 2011/2/8). Oczywiście, zasada ochrony praw nabytych nie zakazuje prawodawcy wprowadzania zmian w przepisach prawnych, nawet takich, które skutkowałyby pogorszeniem sytuacji adresatów prawa, o ile przemawia za tym inna wartość konstytucyjna, której w danych okolicznościach należy przyznać pierwszeństwo, np. konieczność zachowania równowagi budżetowej i zapobieganie nadmiernemu zadłużeniu państwa (zob. przykładowo wyroki TK z dnia 4 grudnia 2000 r., K 9/00, OTK 2000/8/ 294, czy z 9 kwietnia 2002 r., K 21/01, OTK 2002/2/17).</xText> <xText>Z uwagi na szczególny walor wynagrodzeń sędziowskich, w tym mechanizmu ustalania ich wysokości, a także wpływ poziomu i sposobu kształtowania płacy na zachowanie niezawisłości, orzeczenie TK (K 1/12) spotkało się z krytycznym przyjęciem zarówno w ramach samego składu orzekającego TK (zob. zdania odrębne sędziów TK W. Hermelińskiego oraz M. Granata), jak też w opinii przedstawicieli doktryny (<xIx> vide: </xIx>glosa krytyczna J. Galstera i D. Lis-Staranowicz w: Przegląd Sejmowy 2013/4, s. 125-132). W zdaniu odrębnym sędzia TK M. Granat uznając, że norma <xLexLink xArt="art. 178;art. 178 ust. 2" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 178 ust. 2 Konstytucji</xLexLink> dotyczy urzędu sędziego, nie zaś samej osoby sędziego, podkreślił: „<xIx> Godność urzędu sędziego jest integralnie związana z niezawisłością. Niezawisłość jest cechą, która wyróżnia godność urzędu sędziego od najbardziej zaszczytnych godności (np. godności urzędu Prezydenta RP, godności urzędu premiera lub innego ważnego urzędnika albo specjalisty). Niezawisłość jest integralną cechą godności urzędu sędziego. W godności urzędu sędziego zawiera się cecha specyficzna, której nie mają w inne urzędy i funkcje, tj. właśnie niezawisłość. Niezawisłość należy do definicji godności urzędu sędziego, o której mowa w <xLexLink xArt="art. 178;art. 178 ust. 2" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 178 ust. 2 Konstytucji</xLexLink>. Urząd sędziego, dzięki niezawisłości, jest funkcją szczególnego (wyjątkowego) zaufania publicznego. Bez niezawisłości godność urzędu sędziego nie ma znaczenia. Godność urzędu sędziego do niezawisłości ma się tak, że godność urzędu nie tylko zakłada niezawisłość, ale wymusza bycie niezawisłym (jest jego substancjalnym składnikiem). </xIx> </xText> <xText><xIx>Aby wyrazić relację między godnością urzędu sędziego a niezawisłością można wprowadzić jeszcze kilka określeń, ale za każdym razem dochodzi się do jednakowego wniosku, że niezawisłość jest koniecznym składnikiem godności urzędu sędziego. Zatem wynagrodzenie sędziego ma zabezpieczać godność urzędu sędziego. Wyróżnienie przez ustrojodawcę godności urzędu prowadzi go do „odpowiedniego wynagrodzenia”, pojętego jako zabezpieczenie tego urzędu (…) Na gruncie <xLexLink xArt="art. 178" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 178 Konstytucji</xLexLink>, wynagrodzenie odpowiadające godności urzędu sędziego nie jest wyznaczane przez budżet państwa, ale przez zasadę niezawisłości. W <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">Konstytucji</xLexLink> godność urzędu jest powiązana z niezawisłością sędziego, i nie może być uzależniona wyłącznie od budżetu. W pewnym sensie wszystko zależy od budżetu, bez środków budżetowych nie będą funkcjonować sądy, nie będzie ochrony konstytucyjnych wolności i praw itd. Chodzi mi o to, że nawet skromny budżet państwa nie upoważnia władzy wykonawczej do &quot;majstrowania&quot; przy płacy sędziego. Na gruncie <xLexLink xArt="art. 178" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 178 Konstytucji</xLexLink> główną sprawą dla ustrojodawcy jest niezawisłość sędziowska, a nie wysokość wynagrodzenia widziana z perspektywy zasady równowagi budżetowej lub z punktu widzenia zasady sprawiedliwości społecznej.</xIx>”</xText> <xText>Z kolei, we wskazanej glosie krytycznej autorzy – zestawiając „normę konstytucyjną mocno osadzoną w tekście <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">konstytucji</xLexLink>” z zasadą równowagi budżetowej, której „mglistą treść wyinferowano z różnych norm konstytucyjnych” – zwrócili uwag, że „<xIx>(…) w razie problemów budżetowych państwa ekspozycja godności urzędu sędziego m.in. poprzez bezwzględną ochronę jego wynagrodzenia staje się najbardziej spektakularna. Nie mamy wątpliwości, że taka też była intencja ustawodawcy konstytucyjnego. Identyfikujemy tę intencję na podstawie wyraźnej konstytucjonalizacji materii, jaką jest uposażenie sędziów (<xLexLink xArt="art. 178;art. 178 ust. 2" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 178 ust. 2</xLexLink>). Trafnie zauważa TK, że sędziowie stanowią jedyną grupę zawodową, której na poziomie konstytucyjnym gwarantuje się godne wynagrodzenie. Pragniemy przypomnieć, że na etapie przygotowania i uchwalenia <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">konstytucji</xLexLink>, problem odpowiedniego opłacania urzędu sędziowskiego nie był punktem spornym. Regulacja konstytucyjna stanowiła natomiast odpowiedź na doświadczenia polskiego wymiaru sprawiedliwości okresu PRL.</xIx>” (J. Galster, D. Lis-Staranowicz, Glosa…, s. 131).</xText> <xText>Jednocześnie – odwołując się do dostrzeganego także przez TK oczekiwanego „automatycznego” ustalania wysokości wynagrodzenia, bez potrzeby podejmowania w tej sprawie ocennych decyzji, które mogłyby być instrumentem nacisku na sędziów – glosatorzy stwierdzili: „<xIx>Powyższą myśl TK należałoby interpretować jako zakaz zawieszania tak ustalonego mechanizmu zarówno przez władzę ustawodawczą, jak też wykonawczą, gdyż służy on realizacji normy konstytucyjnej. Zaskarżona regulacja natomiast otwiera drogę do podejmowania jednorazowych i punktowych działań ingerujących w niezawisłość sędziowską i niezależność sądów, co podważa założenia systemu konstytucyjnego RP. Chciałoby się rzec, że jedna kropla skały nie wydrąży, ale: gutta cavat lapidem non vi, sed saepe cadendo. A przecież: „Sądownictwo jest jednym z najgłówniejszych filarów, na których opiera się gmach Rzeczypospolitej”. Gmach ten musi być solidny, nawet w obliczu kryzysu gospodarczego.</xIx></xText> <xText><xIx>Zjawisko „kryzysu gospodarczego” zajęło znaczną część uzasadnienia głosowanego wyroku. Wydaje się, że wywód TK dotyczący tytułowego zjawiska jest przerysowany i uproszczony. Przykładowo można by wskazać następujący passus „Przekroczenie pewnego pułapu zadłużenia, powodujące, że państwo jest zobowiązane ponosić coraz większe wydatki z tytułu odsetek od pożyczanych kwot, oznacza duże ryzyko i pogarsza jego gospodarcze perspektywy. Zbyt wysoki poziom długu publicznego determinuje spowolnienie rozwoju państwa, prowadząc do stagnacji, a niekiedy nawet do recesji”. Przenosząc ustalenia TK na grunt rozpatrywanej sprawy, można odnieść wrażenie, że wypłata podwyżek dla sędziow w 2012 r. mogłaby wywołać następujące zdarzenia. Po pierwsze, podniosłaby dług publiczny. Po drugie, spowolniłaby rozwój państwa, prowadząc co najmniej do stagnacji, a może nawet do recesji. W kontekście powyższych przewidywań, wzrost średniej płacy w 2011 r., od której uzależnione były podwyżki sędziów w 2012 r, był faktem. Wzrost ten nie był ani sztuczny, ani uwarunkowany jakąś szczególną sytuacją gospodarczą. Świadczył tylko o tym, że gospodarka naszego państwa była w lepszej kondycji niż jego finanse publiczne. Stąd też argument o kryzysie gospodarczym jako czynniku uzasadniającym „zamrożenie wynagrodzeń” jest – naszym zdaniem – irrelewantny dla zasady niezawisłości sędziowskiej.</xIx>” (ibidem, s. 132).</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText><xBx>Stan finansów publicznych w latach 2020-2022.</xBx></xText> </xUnit> <xText>Zgodnie z wielokrotnie powoływanym przez TK (w wyroku K 1/12) przepisem <xLexLink xArt="art. 216;art. 216 ust. 5" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 216 ust. 5 Konstytucji RP</xLexLink>, nie wolno zaciągać pożyczek lub udzielać gwarancji i poręczeń finansowych, w następstwie których państwowy dług publiczny przekroczy 3/5 wartości rocznego produktu krajowego brutto; sposób obliczania wartości rocznego produktu krajowego brutto oraz państwowego długu publicznego określa ustawa. Państwowy dług publiczny, obliczany jako wartość nominalną zobowiązań jednostek sektora finansów publicznych po wyeliminowaniu wzajemnych zobowiązań między jednostkami tego sektora, ustala się zgodnie ze wskazaniami art. 73 u.f.p. oraz przepisami <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU20100570366" xTitle="Rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 30 marca 2010 r. w sprawie szczegółowego sposobu ustalania wartości zobowiązań zaliczanych do państwowego długu publicznego, długu Skarbu Państwa, wartości zobowiązań z tytułu poręczeń i gwarancji" xAddress="Dz. U. z 2010 r. Nr 57, poz. 366">rozporządzenia Ministra Finansów z 30.03.2010 r. w sprawie szczegółowego sposobu ustalania wartości zobowiązań zaliczanych do państwowego długu publicznego, długu Skarbu Państwa, wartości zobowiązań z tytułu poręczeń i gwarancji</xLexLink> (Dz. U. Nr 57 poz. 366). Z kolei, wartość rocznego produktu krajowego brutto (PKB) oblicza Prezes Głównego Urzędu Statystycznego zgodnie z zasadami ujętymi w <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU20001141188" xTitle="Ustawa z dnia 26 października 2000 r. o sposobie obliczania wartości rocznego produktu krajowego brutto" xAddress="Dz. U. z 2000 r. Nr 114, poz. 1188">ustawie z 26.10.2000 r. o sposobie obliczania wartości rocznego produktu krajowego brutto</xLexLink> (tekst jedn. w Dz. U. z 2021 r. poz. 151), uwzględniając trzy równe co do wartości kategorie makroekonomiczne, określające PKB poprzez: 1) rozmiary działalności produkcyjnej, 2) końcowy rezultat działalności produkcyjnej, 3) sumę dochodów pierwotnych (<xLexLink xArt="art. 2" xIsapId="WDU20001141188" xTitle="Ustawa z dnia 26 października 2000 r. o sposobie obliczania wartości rocznego produktu krajowego brutto" xAddress="Dz. U. z 2000 r. Nr 114, poz. 1188">art. 2</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 5" xIsapId="WDU20001141188" xTitle="Ustawa z dnia 26 października 2000 r. o sposobie obliczania wartości rocznego produktu krajowego brutto" xAddress="Dz. U. z 2000 r. Nr 114, poz. 1188">art. 5</xLexLink>).</xText> <xText>Ograniczenie wysokości długu publicznego ma zapobiegać nadmiernemu zadłużeniu państwa stanowiącemu zagrożenie dla stabilności jego rozwoju gospodarczego. Wartością chronioną przez <xLexLink xArt="art. 216" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 216</xLexLink> jest równowaga ekonomiczno-finansowa państwa. Konstytucyjnie akceptowalną granicą państwowego długu publicznego jest próg 3/5 wartości rocznego PKB. Po osiągnięciu tego progu organy państwa nie mogą zaciągać nowych zobowiązań finansowych w formie pożyczek oraz udzielania gwarancji i poręczeń finansowych. Próg ten koresponduje z regulacjami unijnymi dotyczącymi nadmiernego deficytu, które maksymalną dopuszczalną wysokość długu publicznego sytuują również na poziomie 60% PKB. <xLexLink xArt="art. 216" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">Artykuł 216</xLexLink> uzupełnia regulację zawartą w <xLexLink xArt="art. 220;art. 220 ust. 1" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 220 ust. 1 Konstytucji</xLexLink>, z której wynika, że zwiększenie wydatków lub ograniczenie dochodów planowanych przez Radę Ministrów nie może powodować ustalenia przez Sejm większego deficytu budżetowego niż przewidziany w projekcie ustawy budżetowej (zob. M. Florczak-Wątor w: Konstytucja Rzeczpospolitej Polskiej. Komentarz, pod red. P. Tulei, LEX/el. 2023, teza 7 do art. 216).</xText> <xText>W przypadku, gdy wartość relacji kwoty państwowego długu publicznego do produktu krajowego brutto jest równa lub większa od 60 % (3/5 wartości) ma obowiązek opracowania i przedstawienia Sejmowi programu sanacyjnego zawierającego propozycję przedsięwzięć mających na celu doprowadzenie do ograniczenia powyższej relacji (<xLexLink xArt="art. 86;art. 86 ust. 1;art. 86 ust. 1 pkt. 3;art. 86 ust. 1 pkt. 3 lit. b;art. 87;art. 87 pkt. 2" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 86 ust. 1 pkt 3 lit. b i art. 87 pkt 2</xLexLink> u.f.p.). Wprowadza się również rozwiązania składające się na tzw. procedurę ostrożnościową (zob. <xLexLink xArt="art. 86;art. 86 ust. 1;art. 86 ust. 1 pkt. 2;art. 86 ust. 1 pkt. 2 lit. a;art. 86 ust. 1 pkt. 2 lit. b;art. 86 ust. 1 pkt. 2 lit. e;art. 86 ust. 1 pkt. 2 lit. g" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 86 ust. 1 pkt 2 lit. a, b oraz e-g</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 86;art. 86 ust. 1;art. 86 ust. 1 pkt. 3;art. 86 ust. 1 pkt. 3 lit. a" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 86 ust. 1 pkt 3 lit. a</xLexLink> u.f.p.). Wymaga jednocześnie podkreślenia, że zbliżoną procedurę sanacyjną powinno się wdrożyć już wówczas, gdy wartość relacji kwoty długu do PKB – ogłoszonej zgodnie z <xLexLink xArt="art. 38" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 38</xLexLink> u.f.p. – jest większa od 55 %, a mniejsza od 60 % (<xLexLink xArt="art. 86;art. 86 ust. 1;art. 86 ust. 1 pkt. 2" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 86 ust. 1 pkt 2</xLexLink> u.f.p.). W piśmiennictwie zwrócono uwagę, że zasadniczym celem tych regulacji jest niedopuszczenie do nadmiernego zadłużenia sektora finansów publicznych. W tym znaczeniu <xLexLink xArt="art. 86" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 86</xLexLink> u.f.p. jest jedną z regulacji ustawowych mających sprzyjać realizacji zasady wyrażonej w <xLexLink xArt="art. 216;art. 216 ust. 5" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 216 ust. 5 Konstytucji RP</xLexLink> (por. K. Świech-Kujawska, Ustawa o finansach publicznych. Komentarz, pod red. Z. Ofiarskiego, LEX/el. 2021, teza 1 do art. 86).</xText> <xText>Wypada w tym miejscu podkreślić, że do 1.01.2014 r. art. 86 ust. 1 pkt 1 u.f.p. przewidywał procedurę ostrożnościową, która podlega wdrożeniu już wtedy gdy relacja długu wobec PKD była większa od 50 %, a nie większa od 55 %, a która obligowała RM, aby na kolejny rok uchwaliła projekt ustawy budżetowej, w którym relacja deficytu budżetu państwa do dochodów budżetu państwa nie mogła być wyższa niż relacja deficytu budżetu państwa do dochodów budżetu państwa z roku bieżącego wynikająca z ustawy budżetowej. Wiązało się to z równoległym wprowadzeniem reguły stabilizującej (art. 112aa u.f.p.). W uzasadnieniu projektu ustawy wyjaśniono, że dotychczasowa sankcja z art. 86 ust. 1 pkt 1 u.f.p. sprowadzały się wyłącznie do nałożenia ograniczenia na budżet państwa. Ograniczenie to, nie ujmując całościowo sektora finansów publicznych, nie zabezpieczało przed dalszym wzrostem PDP. Dodatkową wadą tej sankcji był jej silny procykliczny charakter wynikający z konieczności zacieśniania polityki fiskalnej w sytuacji słabej koniunktury gospodarczej (por. druk sejmowy nr 1789 Sejmu VII kadencji).</xText> <xText>Stosownie do powołanego wcześniej przepisu art. 38 u.f.p., Minister Finansów ogłasza, w terminie do dnia 31 maja roku następnego, w drodze obwieszczenia, w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski”: 1) kwotę i relację do produktu krajowego brutto: a) państwowego długu publicznego, b) długu Skarbu Państwa, c) niewymagalnych zobowiązań z tytułu poręczeń i gwarancji udzielonych przez Skarb Państwa, 2) kwotę niewymagalnych zobowiązań z tytułu poręczeń i gwarancji udzielonych przez jednostki sektora finansów publicznych – według stanu na koniec roku budżetowego. Jednocześnie, wedle obowiązującego od 1.01.2013 r. art. 38a u.f.p., Minister Finansów ogłasza, w terminie do dnia 31 maja roku następnego, w drodze obwieszczenia, w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski”: 1) kwotę ustaloną w wyniku przeliczenia kwoty państwowego długu publicznego, ogłoszonej zgodnie z art. 38, na walutę polską z zastosowaniem dla zobowiązań wyrażonych w walutach obcych średniej arytmetycznej średnich kursów każdej z walut obcych ogłaszanych przez Narodowy Bank Polski i obowiązujących w dni robocze roku budżetowego, za który ogłaszana jest relacja, o której mowa w art. 38 pkt 1 lit. a, 2) kwotę wolnych środków służących finansowaniu potrzeb pożyczkowych budżetu państwa w kolejnym roku budżetowym, 3) kwotę obliczoną jako różnica kwoty, o której mowa w pkt 1, oraz kwoty, o której mowa w pkt 2, 4) relację kwoty, o której mowa w pkt 3, do produktu krajowego brutto – według stanu na koniec roku budżetowego.</xText> <xText>Jak wyjaśniono w piśmiennictwie, wprowadzeniu art. 38a u.f.p. służyło założenie, że istotny wpływ na wzrost państwowego długu publicznego, a przez to na jego relację do produktu krajowego brutto, może mieć przyrost zadłużenia zagranicznego powstałego w wyniku osłabienia złotego w stosunku do walut, w jakich został zaciągnięty dług zagraniczny. Wprowadzenie komentowanego przepisu uzasadniano zatem dążeniem do ograniczenia wpływu wahań kursów walut obcych oraz prefinansowania potrzeb pożyczkowych budżetu państwa następnego roku budżetowego na stosowanie ograniczeń zawartych w procedurach ostrożnościowo-sanacyjnych, o których mowa w art. 86–88 u.f.p. Podkreślono nadto, że przedmiotowy przepis nie wiązał się z koniecznością zmiany metodologii obliczania kwoty państwowego długu publicznego, a jedynie stworzył nową relację wielkości obliczonej w sposób określony ustawowo do produktu krajowego brutto. O znaczeniu rozwiązania wprowadzonego do ustawy o finansach publicznych świadczy to, że wiązało się ono ze zwiększeniem przewidywalności polityki fiskalnej państwa poprzez wyeliminowanie ryzyka uruchomienia dotkliwych procedur mających wpływ zarówno na stronę dochodową, jak i wydatkową sektora finansów publicznych, wymuszonego przejściowym osłabieniem złotego lub też prefinansowaniem potrzeb pożyczkowych budżetu państwa (zob. W. Bożek, Ustawa… pod red. Z. Ofiarskiego, teza 1 do art. 38a).</xText> <xText>Odwołując się do danych ujętych w Obwieszczeniach Ministra Finansów (publikowane w Monitorze Polskim) za poszczególne lata budżetowe spornego okresu należy odnotować następujący wysokości relacji kwoty państwowego długu publicznego do produktu krajowego brutto:</xText> <xText>- na koniec 2020 r.: 47,8% (art. 38 u.f.p.) i 44, 5 % (art. 38a u.f.p.) (M.P. z 2021 r. poz. 492)</xText> <xText>- na koniec 2021 r.: 43,8% (art. 38 u.f.p.) i 40, 2 % (art. 38a u.f.p.) (M. P. z 2022 r. poz. 553)</xText> <xText>Tak niskie wartości owej relacji – liczonej zgodnie z metodologią wskazaną w art. 38 lub art. 38a u.f.p. – wskazywałyby zatem na to, że mimo trwającej pandemii Covid (od marca 2020 r.), związanych z tym trudności i ograniczeń dla gospodarki kraju, potrzeby wydatkowania znacznych środków publicznych na przeciwdziałanie skutkom epidemii (m.in. zjawisku lockdown’u, okresowemu „zawieszaniu” działalności w wybranych sektorach gospodarki) w ramach tzw. Tarcz, nie miało to znacznego wpływu na ten wskaźnik makroekonomiczny, który miałby decydujący wpływ na podjęcie określonych działań o charakterze stabilizującym, ochronnym, a nawet sanacyjnym.</xText> <xText>Dla porównania wskaźniki te w innych latach budżetowych wyglądały następująco:</xText> <xText>- na koniec 2018 r.: 46, 5% (art. 38 u.f.p.) i 44, 6% (art. 38a u.f.p.) (M.P. z 2019 poz. 468), czyli podobnie jak na koniec 2020 r.,</xText> <xText>- na koniec 2019 r.: 43,6% (art. 38 u.f.p.) i 42, 1 % (M.P. z 2020 r. poz. 456), czyli podobnie jak na koniec 2021 r.,</xText> <xText>- na koniec 2022 r.: 39, 3% (art. 38 u.f.p.) i 35,4 % (M.P. z 2023 r. poz. 537).</xText> <xText>Z kolei, w okresach, do których odnosiły się rozważania z wyroku Trybunału K w sprawie 1/12, mające rzekomo uzasadniać aktualne „mrożenie” płac:</xText> <xText>- na koniec 2010 r.: 52,8 % (art. 38 u.f.p.) (M. P. z 2011 r. Nr 42 poz. 464),</xText> <xText>- na koniec 2011 r.: 53,5 %, (art. 38 u.f.p.) (M. P. z 2012 r. poz. 355),</xText> <xText>- na koniec 2012 r.: 52,7 % (art. 38 u.f.p.) (M. P. z 2013 r. poz. 459).</xText> <xText>Była to zatem relacja mieszcząca się już w ówczesnym pierwszym progu ostrożnościowym (art. 86 ust. 1 pkt 1 u.f.p.), wykazująca się pewną tendencją wzrostową (zob. relacja na koniec 2010 i 2011 r.). O ile jednak wówczas, ze względu na zły stan finansów publicznych, wyrażony przez wskazany wskaźnik makroekonomiczny, podjęcie pewnych działań zaradczych wydawało się celowe, tak takiej tendencji nie można dostrzec w okresie, którego dotyczą sporne roszczenia.</xText> <xText>Istotnych wyjaśnień takiego stanu rzeczy dostarczają publikacje zamieszczone na stronie GUS. W dokumencie zatytułowanym „Informacja Głównego Urzędu Statystycznego w sprawie zaktualizowanego szacunku PKB według kwartałów za lata 2020-2021” powyższą tendencję opisuje się w następujący sposób: „<xIx> W świetle ostatecznego szacunku PKB za 2020 r. zanotowano mniejszy, niż wcześniej szacowano, spadek wzrostu gospodarczego. Dynamika PKB wyniosła odpowiednio: w 1 kwartale 2020 r. zanotowano wzrost o 2,6% (wobec wcześniej szacowanego 2,2%), w 2 kwartale 2020 r. spadek o 7,9% (wobec -8,2%), w 3 kwartale 2020 r. spadek o 1,1% (wobec -1,5%), w 4 kwartale 2020 r. spadek wyniósł 2,1% (wobec -2,5%). W całym 2020 r. wzrost gospodarczy, w porównaniu z 2019 r., wyniósł -2,2% (wobec wcześniejszego szacunku -2,5%). W 1 kwartale 2021 r., w porównaniu z analogicznym okresem 2020 r., spadek PKB był niższy od wcześniej szacowanego i wyniósł 0,6% (wobec -0,8%). W kolejnych kwartałach zanotowano wzrost PKB: w 2 kwartale o 11,3% (wobec 11,2%), w 3 kwartale o 5,5% (wobec 5,3%) i w 4 kwartale o 7,6% (wobec 7,3%). W całym 2021 r. PKB wzrósł o 5,9% (wobec 5,7% według wcześniejszego szacunku).</xIx>”</xText> <xText>Z kolei, w dokumencie „Informacja Głównego Urzędu Statystycznego w sprawie zaktualizowanego szacunku PKB według kwartałów za lata 2021-2022” zamieszczono następujący komentarz: „<xIx> W świetle ostatecznego szacunku PKB za 2021 r. zanotowano nieznacznie większy, niż wcześniej szacowano, wzrost gospodarczy. Dynamika PKB wyniosła odpowiednio: w 1 kwartale 2021 r. zanotowano wzrost o 0,3% (wobec wcześniej szacowanego 0,2%), w 2 kwartale 2021 r. wzrost o 12,3% (wobec 12,2%), w 3 kwartale 2021 r. wzrost o 6,6% (wobec 6,5%), w 4 kwartale 2021 r. wzrost o 8,6% (wobec 8,5%). W całym 2021 r. wzrost gospodarczy, w porównaniu z 2020 r., wyniósł 6,9% (wobec wcześniejszego szacunku 6,8%). W 1 kwartale 2022 r., w porównaniu z analogicznym okresem 2021 r., wzrost PKB był wyższy od wcześniej szacowanego i wyniósł 8,8% (wobec 8,6%), w 2 kwartale o 6,1% (wobec 5,8%), w 3 kwartale o 3,9% (wobec 3,6%) i w 4 kwartale o 2,3% (wobec 2,0%). W całym 2022 r. PKB wzrósł o 5,1% (wobec 4,9% według wcześniejszego szacunku).</xIx>”.</xText> <xText>Nie bez znaczenia pozostaje także stanowisko wyrażone przez Ministerstwo Finansów w przygotowanym we wrześniu 2020 r. opracowaniu „Strategia Zarządzania Długiem Sektora Finansów Publicznych w latach 2021-2024”. Na str. 8 opracowania, w rozdz. II „Wielkość długu publicznego i kosztów jego obsługi” wskazano: „<xIx> W 2019 r. państwowy dług publiczny (tj. dług publiczny wg definicji krajowej) wyniósł 990,9 mld zł, co oznaczało wzrost o 6,6 mld zł w porównaniu z końcem 2018 r. Dług sektora instytucji rządowych i samorządowych (dług EDP, tj. dług publiczny wg definicji UE) wyniósł 1 045,4 mld zł i był o 9,7 mld zł wyższy w porównaniu z końcem 2018 r. W 2019 r. dług publiczny w relacji do PKB uległ obniżeniu: </xIx> </xText> <xText xALIGNx="left"> <xIx>- relacja państwowego długu publicznego do PKB wyniosła 43,6% wobec 46,4% na koniec 2018 r. (spadek o 2,8 p.p.); </xIx></xText> <xText><xIx>- relacja długu sektora instytucji rządowych i samorządowych do PKB wyniosła 46,0% wobec 48,8% na koniec 2018 r. (spadek o 2,9 p.p.) i była znacznie niższa od relacji dla całej Unii Europejskiej (79,3% PKB) oraz strefy euro (84,1% PKB) 1) ; </xIx></xText> <xText><xIx>- relacja kwoty, o której mowa w art. 38a pkt 3 ustawy o finansach publicznych (państwowy dług publiczny przeliczony po kursach średnich i pomniejszony o wartość środków na finansowanie potrzeb pożyczkowych w kolejnym roku budżetowym), na koniec 2019 r. ukształtowała się na poziomie 42,1% PKB, tj. poniżej progu 43% PKB określonego w stabilizującej regule wydatkowej, wobec 44,5% PKB na koniec 2018 r. </xIx></xText> <xText><xIx>Prowadzona w ostatnich latach polityka, która konsekwentnie obniżała dług publiczny w relacji do PKB, stworzyła duży bufor bezpieczeństwa, pozwalający reagować na sytuację kryzysową bez obaw o osiągnięcie przez dług niebezpiecznych poziomów.</xIx>”</xText> <xText>Prognozy te potwierdziły się o czym świadczy analogiczny <xIx> passus </xIx>w opracowaniu Ministerstwa Finansów „Strategia Zarządzania Długiem Sektora Finansów Publicznych w latach 2023-2026” (wrzesień 2022 r.). Według autorów opracowania (rozdz. II „Wielkość długu publicznego i kosztów jego obsługi”, s. 7) „<xIx> (…) W 2021 r. państwowy dług publiczny (tj. dług publiczny wg definicji krajowej) wyniósł 1 148,6 mld zł, co oznaczało wzrost o 36,8 mld zł w porównaniu z końcem 2020 r. Dług sektora instytucji rządowych i samorządowych (dług EDP, tj. dług publiczny wg definicji UE) wyniósł 1 410,5 mld zł i był o 73,9 mld zł wyższy w porównaniu z końcem 2020 r. W 2021 r. spadła relacja długu publicznego do PKB:</xIx> </xText> <xText><xIx>- relacja pa ń stwowego długu publicznego do PKB wyniosła 43,8% wobec 47,5% na koniec 2020 r. (spadek o 3,7 p.p.);</xIx></xText> <xText><xIx>- relacja kwoty, o której mowa w art. 38a pkt 3 ustawy o finansach publicznych (pa ń stwowy dług publiczny przeliczony po kursach ś rednich i pomniejszony o warto ść ś rodków na finansowanie potrzeb po ż yczkowych w kolejnym roku bud ż etowym) na koniec 2021 r. ukształtowała si ę na poziomie 40,2% PKB, tj. poni ż ej progu 43% PKB okre ś lonego w stabilizuj ą cej regule wydatkowej, wobec 44,2% PKB na koniec 2020 r.;</xIx></xText> <xText><xIx>- relacja długu sektora instytucji rz ą dowych i samorz ą dowych do PKB wyniosła 53,8% wobec</xIx></xText> <xText><xIx>57,1% na koniec 2020 r. (spadek o 3,4 p.p.) i była znacznie ni ż sza od relacji dla całej Unii </xIx></xText> <xText> <xIx> Europejskiej (88,1% PKB) oraz strefy euro (95,6% PKB), równie ż obni ż enie relacji długu do</xIx> </xText> <xText><xIx>PKB było wi ę ksze ni ż w całej UE (1,9 p.p.) i w strefie euro (1,6 p.p.).</xIx></xText> <xText><xIx>Prowadzona w latach przed pandemi ą polityka bud ż etowa, która konsekwentnie obni ż ała dług</xIx></xText> <xText><xIx>publiczny w relacji do PKB, stworzyła du ż y bufor bezpiecze ń stwa, pozwalaj ą cy reagowa ć na</xIx></xText> <xText><xIx>sytuacjękryzysowąbez obaw o osiągnięcie przez dług niebezpiecznych poziomów. Po kryzysowym roku 2020 możliwe było ponowne obniżenie długu w relacji do PKB.</xIx>”</xText> <xText>Powyższe analizy wyjaśniające określone zjawiska makroekonomiczne również skłaniałyby do stosunkowo optymistycznej opinii co do stanu finansów publicznych, a na pewno nie do takiej oceny, która wymuszałaby stosowanie rozwiązań prawnych prowadzących do kolizji omawianych wcześniej konstytucyjnych wartości.</xText> <xText xALIGNx="left"> <xBx>4. Założenia i realizacja ustaw budżetowych w latach 2020-2022.</xBx></xText> <xText>W uzasadnieniu ustawy budżetowej na rok 2021 r. (s. 5 i 6) projektodawca powoływał się na następujące okoliczności: „<xIx>Projekt ustawy budżetowej na rok 2021 przygotowany został z uwzględnieniem sytuacji makroekonomicznej, powstałej w związku z pandemią COVID-19, która rozprzestrzeniła się błyskawicznie na całym świecie i przyczyniła się do wywołania kryzysów gospodarczych na niespotykaną dotychczas skalę. Od połowy marca bieżącego roku gospodarka doświadczyła negatywnego szoku podażowo-popytowego o nieobserwowanej dotąd sile, który wpłynął znacząco na przebieg procesów makroekonomicznych w Polsce i innych krajach dotkniętych pandemią, w tym na gwałtowne wyhamowanie aktywności gospodarczej i załamanie dotychczasowych trendów większości kategorii makroekonomicznych. Sytuacja wywołana <xAnon> (...)</xAnon>19 wymusiła aktualizację parametrów budżetowych i makroekonomicznych oraz uruchomienie odpowiednich narzędzi do walki ze skutkami pandemii. W tej sytuacji istotna jest kontynuacja ekspansywnej polityki budżetowej poprzez wspieranie ożywienia gospodarczego, tak aby dążyć do niezwłocznego wyjścia z recesji. </xIx></xText> <xText><xIx>Wyjątkowa niepewność, w tym ryzyko wystąpienia drugiej fali pandemii, utrudnia opracowanie prognoz. Zakładając, że szeroko zakrojona pomoc rządu, mająca na celu podtrzymanie potencjału gospodarczego kraju przez ochronę miejsc pracy i głównie małych i średnich przedsiębiorstw złagodzi rozmiary recesji w gospodarce, w 2021 r. założono odbudowę wzrostu gospodarczego, wspieraną przez wzrost udziału inwestycji sektora instytucji rządowych i samorządowych w PKB. Również poziom dochodów budżetu państwa w 2021 r. będzie determinowany przewidywanym powrotem gospodarki na ścieżkę wzrostu. Oprócz sytuacji makroekonomicznej, na stronę dochodową budżetu państwa wpływ będą miały kontynuowane oraz nowe działania ukierunkowane na wspieranie odbudowy wzrostu gospodarczego oraz uszczelnienie systemu podatkowego. W prognozie dochodów budżetu państwa uwzględniono m.in. wprowadzenie automatycznej wymiany informacji o schematach podatkowych transgranicznych, wprowadzenie nowego, proinwestycyjnego systemu opodatkowania osób prawnych, wzorowanego na rozwiązaniu zastosowanym w Estonii oraz odliczenie straty poniesionej w 2020 r. od dochodu z działalności, uzyskanego w 2019 r. oraz odliczenie od przychodu (dochodu) darowizn przekazanych na przeciwdziałanie <xAnon> (...)</xAnon>19. </xIx></xText> <xText><xIx>Po stronie wydatkowej budżetu państwa na rok 2021 zabezpieczono niezbędne środki na kontynuację dotychczasowych, priorytetowych działań, jak również na realizację nowych. </xIx></xText> <xText><xIx>Budżet państwa na rok 2021 uwzględnia m.in.: </xIx></xText> <xText> <xIx> - realizację zobowiązania Rządu do zwiększenia w roku 2021 nakładów na finansowanie ochrony zdrowia do poziomu 5,3% PKB, </xIx> </xText> <xText><xIx>- waloryzację świadczeń emerytalno-rentowych od 1 marca 2021 r. wskaźnikiem waloryzacji na poziomie 103,84%, </xIx></xText> <xText><xIx>- finansowanie potrzeb obronnych Rzeczypospolitej Polskiej na zwiększonym poziomie 2,2% PKB, </xIx></xText> <xText><xIx>- zwiększenie wydatków w obszarze szkolnictwa wyższego i nauki.</xIx>”</xText> <xText>Znacznie bardziej optymistyczne założenia sformułowano w uzasadnieniu ustawy budżetowej na rok 2022 r. O wiele lepsza prognoza podyktowana była pozytywną oceną zmian gospodarczych, do których doszło w 2021 r. Na stronie 5 i 6 uzasadnienia opisano je w następujący sposób: „<xIx> Projekt ustawy budżetowej na rok 2022 przygotowany został z uwzględnieniem aktualnej sytuacji makroekonomicznej. Gospodarka ciągle odczuwa skutki wywołane wybuchem pandemii COVID-19 w 2020 r. jednakże – wraz z łagodzeniem ograniczeń – powraca już na ścieżkę wzrostu. Najnowsze szacunki GUS dotyczące Produktu Krajowego Brutto za II kwartał 2021 roku wskazują na wzrost w ujęciu realnym o 10,9% rok do roku, wobec spadku o 8,3% w analogicznym okresie 2020 r. Według prognoz służących do opracowania projektu ustawy budżetowej na rok 2022 PKB w 2021 r. zwiększy się o 4,9% (po spadku o 2,7% rok wcześniej), a w przyszłym roku tempo jego wzrostu wyniesie 4,6%. Z uwagi na trwający proces uzgodnień Krajowego Programu Odbudowy i Zwiększania Odporności (KPO), w prognozie nie uwzględniono jego wpływu. Jego realizacja stanowi główny, pozytywny czynnik ryzyka. Ciągle jednak istotne jest prowadzenie polityki budżetowej wspierającej wzrost gospodarczy. Dlatego też polityka gospodarcza w 2022 r. będzie nakierowana na możliwie szybką odbudowę potencjału gospodarczego kraju przy uwzględnieniu wytycznych instytucji UE oraz krajowych ram fiskalnych. </xIx> </xText> <xText><xIx>W 2022 roku państwa członkowskie UE będą w dalszym ciągu prowadzić polityki budżetowe bez ograniczeń ze strony UE co do tempa wzrostu wydatków. Wynika to z przedłużenia w br. przez Komisję Europejską obowiązywania tzw. ogólnej klauzuli wyjścia. Pozwala ona krajom UE, w tym Polsce, zwiększać w związku z pandemią wsparcie dla systemów ochrony zdrowia i gospodarki. W świetle powyższego oraz mając na uwadze aktualne informacje o przebiegu pandemii i jej wpływie na gospodarkę, wsparcie ze strony finansów publicznych dla odbudowy wzrostu gospodarczego powinno zostać utrzymane. Dlatego też poprzez nowelizację ustawy o finansach publicznych dostosowano klauzulę powrotu do stosowania stabilizującej reguły wydatkowej zgodnie z jej pierwotną formułą z art.112aa ustawy o finansach publicznych od 2023 r. – tak aby w 2022 r. możliwe było kontynuowanie działań antykryzysowych. Po stronie wydatkowej budżetu państwa na rok 2022 zabezpieczono niezbędne środki na kontynuację dotychczasowych, priorytetowych działań, jak również na realizację nowych. Budżet państwa na rok 2022 uwzględnia m.in.: </xIx></xText> <xText><xIx>- zwiększenie nakładów na finansowanie ochrony zdrowia do poziomu 5,75% PKB, </xIx></xText> <xText><xIx>- środki na kluczowe programy społeczne z zakresu wspierania rodziny takie jak Program „Rodzina 500+”, realizację świadczenia „Dobry Start” czy wprowadzenie rodzinnego kapitału opiekuńczego, </xIx></xText> <xText><xIx>- waloryzację świadczeń emerytalno-rentowych od 1 marca 2022 r. wskaźnikiem waloryzacji na poziomie 104,89%, </xIx></xText> <xText><xIx>- finansowanie potrzeb obronnych Rzeczypospolitej Polskiej na poziomie 2,2% PKB, </xIx></xText> <xText><xIx>- zwiększenie funduszu wynagrodzeń osobowych dla pracowników państwowej sfery budżetowej, </xIx></xText> <xText><xIx>- realizację zadań inwestycyjnych m.in. w obszarze zdrowia, transportu lądowego czy kultury i ochrony dziedzictwa narodowego, </xIx></xText> <xText><xIx>- zwiększenie wydatków w obszarze szkolnictwa wyższego i nauki. </xIx></xText> <xText><xIx>Również poziom dochodów budżetu państwa w 2022 r. będzie determinowany przewidywanym powrotem gospodarki na ścieżkę wzrostu. Oprócz sytuacji makroekonomicznej, na stronę dochodową budżetu państwa oddziaływać będą kontynuowane oraz nowe działania ukierunkowane na wspieranie odbudowy wzrostu gospodarczego oraz uszczelnienie systemu podatkowego. Dodatkowo na poziom dochodów podatkowych w 2022 r. wpływ będzie miała reforma klina podatkowego w ramach programu Polski Ład, oddziałowująca przede wszystkim na podatników podatku dochodowego od osób fizycznych. Prognozowany deficyt budżetu państwa w 2022 r. wyniesie nie więcej niż 30.010 mln zł.</xIx>”</xText> <xText>W rozdz. I uzasadnienia do ustawy budżetowej na rok 2022 r., pod tytułem „Ocena sytuacji makroekonomicznej Polski i kierunki polityki fiskalnej”, w podrozdziale 1 „Ocena sytuacji makroekonomicznej Polski” (s. 7 i n. uzasadnienia) wskazano: „<xIx> Na przełomie 2020 i 2021 r. miał miejsce spadek aktywności gospodarczej w Unii Europejskiej (UE), tj. na polskich głównych rynkach eksportowych. Jego skala okazała się jednak wyraźnie łagodniejsza od recesji, która miała miejsce w I połowie ubiegłego roku, mimo wystąpienia II i III fali pandemii i wzmocnienia niezbędnych obostrzeń administracyjnych. Dużo lepsze niż podczas I fali pandemii wyniki gospodarka europejska zawdzięcza dostosowaniu się firm i gospodarstw domowych do nowych warunków, wyższej aktywności w gospodarce światowej i światowym handlu oraz wsparciu ze strony polityki makroekonomicznej. W II kw. br. – wraz z łagodzeniem ograniczeń – gospodarka europejska weszła już na ścieżkę wzrostu. Według prognoz Komisji Europejskiej z lipca br. PKB w UE w 2021 r. zwiększy się o 4,8% (po spadku o 6,0% rok wcześniej), a w przyszłym roku tempo jego wzrostu obniży się stosunkowo nieznacznie do 4,5%. To znacznie lepsze prognozy niż w poprzednich dwóch rundach prognostycznych z tego roku, zwłaszcza z lutego, które były podstawą założeń zewnętrznych do scenariusza makroekonomicznego przedstawionego w Programie Konwergencji, Aktualizacji 2021 i Założeniach do projektu ustawy budżetowej na rok 20221. Z projekcji KE wynika, że poziom PKB sprzed pandemii w UE osiągnie w IV kw. 2021 r. KE swoje prognozy przygotowała przy założeniu, że w br. nastąpi odbicie światowego PKB (z wyłączeniem UE) o 5,9% i jego wzrost o 4,2% w przyszłym roku, po spadku o 2,9% zanotowanych w ubiegłym roku.</xIx>”</xText> <xText>Odnosząc się z kolei do zagadnień związanych z produktem krajowym brutto (PKB) w tym samym rozdz. Uzasadnienia odnotowano: „<xIx> (…) Podczas gdy prognozy ze stycznia i lutego br. wskazywały jeszcze, że skala odbicia PKB w 2021 r. może wynieść ponad 4%, to w marcu przewidywania w tym zakresie zostały skorygowane poniżej tego poziomu (mediana, Refinitiv, I – III ’21). Prognoza tempa wzrostu PKB w br. założona w Programie Konwergencji, Aktualizacja 2021 okazała się zbieżna z ówczesnym konsensusem. Na przełomie 2020 r. i 2021 r. – podobnie jak w przypadku gospodarki UE – również w Polsce dynamika aktywności gospodarczej okazała się wyraźnie wyższa niż podczas I fali pandemii wiosną ubiegłego roku. Przyczyniły się do tego te same czynniki, o których była mowa w przypadku gospodarki europejskiej, tj. lepsze dostosowanie firm i gospodarstw domowych do funkcjonowania w warunkach niezbędnych obostrzeń, poprawa sytuacji na naszych głównych rynkach eksportowych oraz silne wsparcie ze strony polityki fiskalnej i monetarnej. W efekcie, już w I kw. 2021 r. PKB zwiększył się (kw/kw, sa), choć jego poziom pozostał niższy niż rok wcześniej. </xIx> </xText> <xText><xIx>Wzrost (kw/kw, sa) zanotowały dwie główne składowe PKB, tj. konsumpcja prywatna i inwestycje, i to mimo wzmocnionych obostrzeń administracyjnych i utrzymującej się niepewności w tym okresie. W efekcie ich poziom był już wyższy niż przed rokiem. Zaskoczyły w szczególności bardzo dobre wyniki inwestycji, które wzrosły aż o 18,2% (kw/kw, sa) przekraczając jednocześnie poziom sprzed pandemii. Wysoka dynamika tej kategorii to efekt silnego wzrostu zakupów maszyn i urządzeń oraz przede wszystkim środków transportu. Wyraźnie wyższa roczna dynamika importu niż eksportu spowodowała natomiast, że eksport netto miał znacząco ujemny wkład we wzrost PKB. Wartość dodana w przemyśle zanotowała trzeci wzrost z rzędu, słabiej wypadły natomiast wyniki budownictwa (kw/kw, sa). Wysoki wzrost produkcji przemysłowej (i wartości dodanej), dobre wyniki firm i inwestycji w I kw. - zważywszy na warunki - to m.in. efekt wysokiej aktywności w międzynarodowych sieciach produkcji, których częścią są polskie przedsiębiorstwa, jak również coraz lepszego przystosowania firm do funkcjonowania w okresie pandemii. </xIx></xText> <xText> <xIx> Wyniki produkcji przemysłowej oraz sprzedaży detalicznej na przełomie I i II kw. oraz w II kw. okazały się lepsze od oczekiwań, poprawiły się również nastroje gospodarstw domowych oraz przedsiębiorców. Znalazło to odzwierciedlenie we wstępnych danych dotyczących PKB, które pokazały dalsze przyspieszenie tempa jego wzrostu w II kw. W efekcie PKB w tym okresie przekroczył poziom sprzed pandemii (tj. z IV kw. 2019 r.). Napływ dobrych danych makroekonomicznych przyczyniał się również do poprawy ocen dotyczących perspektyw gospodarki w br., czego wyrazem były coraz wyższe prognozy wzrostu PKB w 2021 r. przygotowane w kolejnych miesiącach II kw. (mediana Refinitiv, IV – VI ’21). Lepsze od przewidywań formułowanych na etapie przygotowania prognoz do Programu Konwergencji, Aktualizacja 2021 wyniki gospodarki w I połowie br. oraz wyraźna korekta w górę prognoz KE dotyczących dynamiki aktywności gospodarczej w UE wpłynęły na rewizję prognozy w zakresie tempa wzrostu PKB w br. Obecnie zakłada się, że wyniesie ono 4,9% wobec spadku o 2,7% zanotowanym rok wcześniej. Silnie zwiększyć się ma konsumpcja prywatna odrabiając z naddatkiem większość strat z ubiegłego roku oraz inwestycje. Wraz z przewidywanym obniżeniem dynamiki PKB w UE, tj. na głównych rynkach eksportowych Polski, przewiduje się lekkie obniżenie tempa wzrostu PKB w przyszłym roku do 4,6%.</xIx>”</xText> <xText>Ważkie dla oceny zasadności dochodzonych roszczeń pozostają rozważania z uzasadnienia projektu ustawy z dnia 1 października 2021 r. o zmianie ustawy budżetowej na rok 2021 (druk sejmowy nr 1985/IX), dokonującej zmiany m.in. w planowanych wydatkach budżetowych na 2021 r. W części wstępnej „Uwarunkowania nowelizacji ustawy budżetowej na rok 2021” wyjaśniono: „<xIx> Biorąc pod uwagę dane z wykonania budżetu państwa w ostatnich miesiącach oraz aktualne prognozy można oczekiwać, że w całym 2021 r. dochody budżetu państwa będą znacząco wyższe od planowanych pierwotnie w ustawie budżetowej na rok 2021. Oprócz dochodów podatkowych wyższe są również dochody z aukcji CO2, jak również dywidendy i wpłaty z zysku NBP. Wzrost dochodów podatkowych jest przede wszystkim konsekwencją dużo wyższego wzrostu gospodarczego w 2021 r., który bezpośrednio przekłada się na szybką odbudowę bazy podatkowej i dobrą sytuację finansową podatników – zarówno przedsiębiorców, jak i gospodarstw domowych. Pierwotny projekt ustawy budżetowej na rok 2021 opracowywany był w połowie 2020 r., kiedy nie była jeszcze znana ostateczna skala i struktura załamania aktywności gospodarczej spowodowana wybuchem pandemii COVID-19. Jednakże wyniki gospodarki w II połowie 2020 r. oraz w I połowie 2021 r., m.in. dzięki silnemu wsparciu ze strony polityki fiskalnej, okazały się lepsze od oczekiwań. Obecnie przewiduje się, że Produkt Krajowy Brutto zwiększy się w 2021 r. o 4,9%, po spadku o 2,7% zanotowanym w ubiegłym roku, wobec odpowiednio wzrostu o 4% oraz spadku o 4,6% zakładanych w uzasadnieniu do projektu ustawy budżetowej na rok 2021.</xIx> </xText> <xText><xIx>W świetle powyższego, mając na uwadze także bieżące informacje na temat przebiegu pandemii i jej wpływie na gospodarkę, w dalszym ciągu zasadne jest prowadzenie takiej polityki budżetowej, która będzie wspierać wzrost gospodarczy. Dlatego też istotnego znaczenia nabiera wykorzystanie dodatkowych środków, m.in. na działania proinwestycyjne, tak aby w dalszym ciągu łagodzić negatywne skutki pandemii. W tym celu dokonywana jest niniejsza zmiana ustawy budżetowej na rok 2021. Zwiększone dochody budżetu państwa planuje się wykorzystać nie tylko na istotne zmniejszenie planowej w ustawie budżetowej na rok 2021 maksymalnej wielkości deficytu, ale także na zwiększenie nakładów w ramach poszczególnych obszarów wydatkowych. Nowelizacja ustawy budżetowej na rok 2021 uwzględnia m.in.:</xIx></xText> <xText><xIx>- wsparcie samorządów w realizacji zadań własnych jednostek samorządu terytorialnego jako element całościowego mechanizmu stabilizacji i wzmacniania finansów jst w związku z realizacją Programu Polski Ład,</xIx></xText> <xText><xIx>- zwiększenie nakładów na wsparcie samorządów w realizacji inwestycji przede wszystkim na drogach gminnych i powiatowych, skierowanie dodatkowych wydatków na rozwój nowoczesnych i ekologicznych form transportu kolejowego,</xIx></xText> <xText><xIx>- dodatkowe środki na kontynuację procesu modernizacji i zwiększenia zdolności operacyjnych Sił Zbrojnych RP, na bieżące funkcjonowanie oraz na zadania inwestycyjne jednostek organizacyjnych Policji, Straży Granicznej i Państwowej Straży Pożarnej,</xIx></xText> <xText><xIx>- przekazanie dodatkowych środków na fundusz motywacyjny dla pracowników państwowej sfery budżetowej,</xIx></xText> <xText><xIx>- dodatkowe wsparcie dla osób niepełnosprawnych przez zasilenie Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych,</xIx></xText> <xText><xIx>- zwiększenie środków dla instytucji szkolnictwa wyższego i nauki na realizację zadań inwestycyjnych,</xIx></xText> <xText><xIx>- zwiększenie wydatków na finansowanie zadań w zakresie zdrowia, kultury, rolnictwa, czy też górnictwa węgla kamiennego.</xIx></xText> <xText><xIx>Prognozowany w nowelizacji deficyt budżetu państwa w 2021 r. wyniesie nie więcej niż 40.387,7 mln zł, tj. o 41.912,3 mln zł mniej w porównaniu do ustawy budżetowej na rok 2021.</xIx>”</xText> <xText>W części uzasadnienia oznaczonej śródtytułem „Założenia makroekonomiczne” dokładnie opisano wyniki uzyskane w poszczególnych sektorach gospodarki w kwartałach 2021 r., znacznie lepsze niż prognozy z początków roku, mające wpływ na wzrost PKB, na rynek pracy, czy też na konsumpcję prywatną oraz publiczną, przy jednoczesnym wzroście cen towarów i usług. W części oznaczonej śródtytułem „Dochody budżetu państwa w 2021 r.” zaznaczono: „<xIx>W związku z korzystną realizacją dochodów budżetowych, jak również biorąc pod uwagę korzystniejsze niż pierwotnie planowano prognozy makroekonomiczne dla całego 2021 r., przewiduje się, że w 2021 r. dochody budżetu państwa będą wyższe od zaplanowanych w ustawie budżetowej na 2021 r. o 78.501.126 tys. zł (19,4%) oraz wyższe <xBRx></xBRx>o 63.189.477 tys. zł (15,1%) w porównaniu do wykonania dochodów w 2020 r. Dochody podatkowe budżetu państwa będą wyższe o 55.699.987 tys. zł (15,1%) w stosunku do kwot pierwotnie planowanych w ustawie budżetowej na rok 2021 oraz więcej o 54.578.248 tys. zł (14,7%) w porównaniu do wykonania w 2020 r. Dochody niepodatkowe przewiduje się w kwocie wyższej o 22.801.139 tys. zł (69,6%) w stosunku do kwot pierwotnie planowanych w ustawie budżetowej na rok 2021 oraz więcej o 8.152.106 tys. zł (17,2%) w porównaniu do wykonania w 2020 r. Wyższe niż pierwotnie planowano w ustawie budżetowej na rok 2021 spodziewane wykonanie dochodów niepodatkowych jest związane z: 1) wyższymi dochodami z tytułu sprzedaży uprawnień do emisji CO2, 2) wyższą niż pierwotnie planowano wpłatą z zysku z Narodowego Banku Polskiego, 3) wyższymi wpływami z dywidend, 4) wyższymi dochodami z tytułu zarządzania długiem, 5) wyższymi dochodami z cła.</xIx>”</xText> <xText>Ze względu na zmianę sytuacji finansowej w stosunku do prognoz formułowanych przy uchwalaniu ustawy budżetowej na 2021 r. dokonano również zmian w zakresie przewidywanych wydatków ze środków publicznych. W części oznaczonej śródtytułem „Wydatki budżetu państwa w 2021 r.” wskazano, że limit wydatków z kwoty 486.784.028 tys. zł został powiększony do kwoty 523.372.865 tys. zł (tj. o 36.588.837 tys. zł), przy czym wiązało się to ze zwiększeniem wynagrodzeń lub świadczeń na rzecz osób fizycznych w następujących działach i obszarach: Kancelaria Prezydenta RP (5.1.), Kancelarie Sejmu i (5.2.) i Kancelarię Senatu (5.3.), Sąd Najwyższy (5.4.), Naczelny Sąd Administracyjny (5.5.), Trybunał Konstytucyjny (5.6.), Najwyższa Izba Kontroli (5.7.), Rzecznik Praw Obywatelskich (5.8.), Krajowa Rada Radiofonii i Telewizji (5.9.), Urząd Ochrony Danych Osobowych (5.10.), Krajowe Biuro Wyborcze (5.11.), Państwowa Inspekcja Pracy (5.12.), Instytut Pamięci Narodowej (5.13.), Rzecznik Praw Dziecka (5.14.), Kancelaria Prezesa Rady Ministrów (5.16.), czy też Administracja Publiczna (5.17.). Zmiana poziomu wydatków w takim zakresie wiązała się z przeznaczeniem na dodatkowy fundusz motywacyjny w wysokości 6% planowanych na rok 2021 wynagrodzeń osobowych oraz w związku z rozporządzeniem Prezydenta RP z dnia 30 lipca 2021 r. zmieniającym rozporządzenie w sprawie szczegółowych zasad wynagradzania osób zajmujących kierownicze stanowiska państwowe.</xText> <xText>W sekcji 15 (5.15.), poświęconej wydatkom na sądownictwo powszechne odnotowano: „<xIx>W ustawie budżetowej na rok 2021 w części 15 – Sądy powszechne zaplanowano wydatki w kwocie 9.718.009 tys. zł, z tego świadczenia na rzecz osób fizycznych 723.951 tys. zł, wydatki bieżące jednostek budżetowych 8.434.721 tys. zł, wydatki majątkowe 558.800 tys. zł oraz wydatki na współfinansowanie projektów z udziałem środków Unii Europejskiej w kwocie 537 tys. zł. W projekcie nowelizacji ustawy budżetowej przewidziano zmianę wydatków w tej części o kwotę 197.798 tys. zł, z tego świadczenia na rzecz osób fizycznych zmniejszono o 40.000 tys. zł a wydatki bieżące jednostek budżetowych zwiększono o 237.798 tys. zł. Zmiana poziomu wydatków wystąpiła w zakresie: 1) zmniejszenia wydatków na uposażenia sędziów w stanie spoczynku oraz uposażenia rodzinne – 40.000 tys. zł, 2) zwiększenia wydatków na koszty postępowania sądowego oraz wydatków na wypłatę odszkodowań Skarbu Państwa łącznie – 35.000 tys. zł. Zwiększono także środki na wynagrodzenia i pochodne z przeznaczeniem na dodatkowy fundusz motywacyjny w wysokości 6% planowanych na rok 2021 wynagrodzeń osobowych w łącznej kwocie – 202.798 tys. zł. Po dokonaniu powyższych zmian wydatki w części 15 – Sądy powszechne zwiększą się do kwoty 9.915.807 tys. zł, z tego świadczenia na rzecz osób fizycznych zmniejszą się do wysokości 683.951 tys. zł a wydatki bieżące jednostek budżetowych zwiększą się do wysokości 8.672.519 tys. zł, wydatki majątkowe zostaną utrzymane na poziomie 558.800 tys. zł a wydatki na współfinansowanie projektów z udziałem środków Unii Europejskiej na poziomie 537 tys. zł.</xIx>” Pomimo zatem – w ramach znowelizowanego budżetu na rok 2021 – podwyższania wynagrodzeń osobowych (wydatków na osoby fizyczne), w ramach wyodrębnionego <xIx>ad hoc </xIx>funduszu motywacyjnego, czy też aktu wykonawczego Prezydenta RP, grupa sędziów sądów powszechnych stanowiła grupę ewidentnie pominiętą i nieuwzględnioną w zmianach zmierzających do poprawy sytuacji płacowej w 2021 r.</xText> <xText>W ścisłej korelacji z w/w zmianami pozostawała nowelizacja ustawy okołobudżetowej na rok 2021 r., dokonana na podstawie przepisów ustawy z dnia 14 października 2021 r. o zmianie ustawy o szczególnych rozwiązaniach służących realizacji ustawy budżetowej na rok 2021 oraz <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU20032031966" xTitle="Ustawa z dnia 13 listopada 2003 r. o dochodach jednostek samorządu terytorialnego" xAddress="Dz. U. z 2003 r. Nr 203, poz. 1966">ustawy o dochodach jednostek samorządu terytorialnego</xLexLink> (Dz. U. z 2021 r. poz. 1901), na który to bliski związek wyraźnie się powołano w uzasadnieniu projektu (zob. druk nr IX.1586). Jako projektowane zmiany związane ze świadczeniami oraz wynagrodzeniami w sektorze finansów publicznych wskazywano m.in. „<xIx>uchylenie w <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU20032031966" xTitle="Ustawa z dnia 13 listopada 2003 r. o dochodach jednostek samorządu terytorialnego" xAddress="Dz. U. z 2003 r. Nr 203, poz. 1966">art. 7</xLexLink> w ust. 1 pkt 3 i ust. 2 przewidującego niepodnoszenie wynagrodzeń w jednostkach sektora finansów publicznych takich jak: agencje wykonawcze, instytucje gospodarki budżetowej, państwowe fundusze celowe, Zakład Ubezpieczeń Społecznych, Kasa Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego i fundusze zarządzane przez Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego, Narodowy Fundusz Zdrowia oraz inne państwowe osoby prawne należące do sektora finansów publicznych, o których mowa w <xLexLink xArt="art. 9;art. 9 pkt. 14" xIsapId="WDU20091571240" xTitle="Ustawa z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych" xAddress="Dz. U. z 2009 r. Nr 157, poz. 1240">art. 9 pkt 14 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych</xLexLink> (Dz. U. z 2021 r. poz. 305, z późn. zm.).</xIx>” Powyższą zmianę uzasadniano autonomią finansową w/w jednostek, czy też realizacją przez nie szeregu działań na rynku, przyczyniających się do rozwoju.</xText> <xText>Dodano także do ustawy okołobudżetowej na rok 2021 r. art. 46a, umożliwiający „<xIx>przyznanie przez pracodawcę (kierownika jednostki albo dyrektora generalnego) pracownikom państwowej sfery budżetowej, specjalnych dodatków motywacyjnych w ramach utworzonego dodatkowego funduszu motywacyjnego. Dodatkowy fundusz motywacyjny utworzony zostanie w wysokości 6% planowanych na rok 2021 wynagrodzeń osobowych i uposażeń z wyłączeniem środków zaplanowanych w roku 2021 na regulację wynagrodzeń na podstawie odrębnych przepisów, wydatków osobowych, o których mowa w art. 38 ust. 1 ustawy z dnia 9 sierpnia 2019 r. o narodowym spisie powszechnym ludności i mieszkań w 2021 r. (Dz. U. z 2021 r. poz. 1143), środków na sfinansowanie wypłaty nagród, o których mowa w art. 46 ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 15 grudnia 2016 r. o Prokuratorii Generalnej Rzeczypospolitej Polskiej i wynagrodzeń finansowanych w ramach programów realizowanych z udziałem środków, o których mowa w art. 5 ust. 1 pkt 2 lub 3 ustawy o finansach publicznych.</xIx>”</xText> <xText>Podkreślono nadto, że „<xIx>dodatkowe środki będą mogli również otrzymać pracownicy zatrudnieni w urzędach organów władzy publicznej, kontroli, ochrony prawa oraz sądach i trybunałach, o których mowa w <xLexLink xArt="art. 139;art. 139 ust. 2" xIsapId="WDU20091571240" xTitle="Ustawa z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych" xAddress="Dz. U. z 2009 r. Nr 157, poz. 1240">art. 139 ust. 2 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych</xLexLink>, z wyłączeniem sędziów i asesorów sądowych, referendarzy sądowych, prokuratorów, członków Biura Studiów i Analiz Sądu Najwyższego niebędących sędziami oraz członków Biura Orzecznictwa Naczelnego Sądu Administracyjnego niebędących sędziami, posłów i senatorów. W tym celu wprowadzono także regulację umożliwiającą zwiększenie wynagrodzeń w tych podmiotach, o kwoty środków odpowiadających planowanym 6% wzrostom. Fundusz motywacyjny utworzony zostałby także dla pracowników powiatowych inspektoratów nadzoru budowalnego oraz pracowników i funkcjonariuszy komend powiatowych (miejskich) Państwowej Straży Pożarnej.</xIx>” Dodatki te o uznaniowym charakterze miały być przyznawane „<xIx>w szczególności za duże zaangażowanie w pracę, efektywną realizację zadań oraz wysoką jakość wykonywanej pracy</xIx>”, w okresie do 30 listopada 2022 r. Stanowiły zarazem niewątpliwie środki przeznaczane na realną podwyżkę płac pracowników poszczególnych sektorów publicznych.</xText> <xText><xBx>5. Sytuacja dochodowa poszczególnych grup zawodowych i społecznych.</xBx></xText> <xText>Ze względu na stan finansów państwa w 2011 r. ustawodawca – oprócz „zamrożenia płac sędziowskich – wdrożył szereg rozwiązań mających na celu zachowanie wymaganej równowagi budżetowej, odpowiedniej relacji kwoty państwowego długu publicznego wobec PKD. Część z nich powołał TK w omawianym wcześniej uzasadnieniu wyroku w sprawie K 1/12 (część rozważań oznaczona śródtytułem „Wyrok TK z 12 grudnia 2012 r.”, przykłady w pkt. a do z). Należało do nich m.in. „mrożenie” wynagrodzeń dla innych grup zawodowych (pkt. d i e), wstrzymanie wypłat świadczeń socjalnych, mających dla ich beneficjariuszy niejednokrotnie charakter alimentarny (pkt a), czy też rozwiązania przyjęte w obszarze ubezpieczeń społecznych (pkt w do z), którego system powszechnych lub systemy szczególne (np. ubezpieczenia rolnicze) w dużej mierze opierają się na środkach przekazanych z budżetu państwa (zob. np. <xLexLink xArt="art. 76;art. 76 ust. 1;art. 76 ust. 1 pkt. 5" xIsapId="WDU19981370887" xTitle="Ustawa z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 137, poz. 887">art. 76 ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych</xLexLink>, tekst jedn. w Dz. U. z 2023 r. poz. 1230).</xText> <xText>W ustawie okołobudżetowej dotyczącej budżetu na 2021 r. przewidziano wprawdzie regulację „mrożącą” wynagrodzenia jednostkowe również dla innych grup zawodowych – sędziów TK (art. 11) lub SN (art. 13), osób objętych ustawą z 9.06.2016 r. o zasadach kształtowania wynagrodzeń osób kierujących niektórymi spółkami (art. 15), czy <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU20000260306" xTitle="Ustawa z dnia 3 marca 2000 r. o wynagradzaniu osób kierujących niektórymi podmiotami prawnymi" xAddress="Dz. U. z 2000 r. Nr 26, poz. 306">ustawą z 3.03.2000 r. o wynagradzaniu osób kierujących niektórymi podmiotami prawnymi</xLexLink> (<xLexLink xArt="art. 16" xIsapId="WDU20000260306" xTitle="Ustawa z dnia 3 marca 2000 r. o wynagradzaniu osób kierujących niektórymi podmiotami prawnymi" xAddress="Dz. U. z 2000 r. Nr 26, poz. 306">art. 16</xLexLink>) <xBx>– </xBx>czy też utrzymujące globalną wielkość wynagrodzeń dla poszczególnych jednostek sektorów finansów publicznych na dotychczasowym poziomie (art. 7). Cześć jednak tych przepisów uchylono we wspomnianej ustawie nowelizującej ustawę okołobudżetową (zob. np. art. 7 ust. 1 pkt 3 i ust. 2 oraz art. 9a do art. 9c ustawy okołobudżetowej), bądź też złagodzono ich rygorystyczny skutek poprzez wprowadzenie np. wzmiankowanego dodatku motywacyjnego (zob. 7 ust. 3 pkt 4 ustawy okołobudżetowej). Ponadto, w samej ustawie okołobudżetowej – choć rzekomo odstąpiono od tworzenia funduszu nagród – przewidziano możliwości przyznawania nagród za „szczególne osiągnięcia w pracy zawodowej” dla członków korpusu służby cywilnej (art. 17), pracowników urzędów państwowych (art. 18), jednostek lub urzędów podległych ministrom lub wojewodom (art. 19 i art. 22), NIK (art. 20), PIP (art. 21), Urzędu Patentowego RP (art. 23), Prokuratorii Generalnej (art. 24), czy też funkcjonariuszom formacji mundurowych (art. 25 do art. 37, 42) lub żołnierzom zawodowym (art. 39 i art. 40). Ponadto, wskazane grupy zawodowe objęto w 2021 r. wspomnianym wcześniej specjalnym dodatkiem motywacyjnym (art. 46a ustawy okołobudżetowej).</xText> <xText>Nie sposób pominąć również omówione powyżej okoliczności skłaniające legislatora do nowelizacji ustawy okołobudżetowej na 2021 r. Lepszy, niż zakładany, stan finansów publicznych w 2021 r. zbiegł się w czasie z ze zwiększeniem wydatków na płace dla poszczególnych grup zawodowych, a nawet zaciągnięcie nowych zobowiązań ze środków publicznych. Rozporządzeniem Prezydenta RP z 30.07.2021 r. (zmieniającym rozporządzenie w sprawie szczegółowych zasad wynagradzania osób zajmujących kierownicze stanowiska państwowe, Dz. U. z 2021 r. poz. 1394) z dniem 1.08.2021 r. podniesiono mnożnik kwoty bazowej wobec wynagrodzenia zasadniczego i dodatku funkcyjnego o kilka punktów procentowych osobom piastującym funkcje w centralnych urzędach i instytucjach państwowych (m.in. Prezesowi RM, Marszałkom oraz Wicemarszałkom Sejmu i Senatu, osobom kierującym (i ich zastępcom) ministerstwami, kancelariami organów centralnych, Rzecznikom, Prezesom lub Przewodniczącym (ich zastępcom) organów centralnych np. NIK, IPN, UODO, KRRiT, GIP, NBP itp.), a także wojewodom i wicewojewodom.</xText> <xText>Kolejne zmiany dokonały się na mocy przepisów ustawy z dnia 17 września 2021 r. o zmianie <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19810200101" xTitle="Ustawa z dnia 31 lipca 1981 r. o wynagrodzeniu osób zajmujących kierownicze stanowiska państwowe" xAddress="Dz. U. z 1981 r. Nr 20, poz. 101">ustawy o wynagrodzeniu osób zajmujących kierownicze stanowiska państwowe</xLexLink> oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2021 r. poz. 1834):</xText> <xText>- podniesiono wskaźnik wynagrodzenia zasadniczego (z 7 do 9,8 krotności kwoty bazowej) i dodatku funkcyjnego (z 3 do 4,2 krotności) Prezydenta RP (art. 1 pkt 2 ustawy nowelizacyjnej);</xText> <xText>- zwiększono wysokość diet radnych samorządów gminnych, powiatowych i wojewódzkich z 1,5 do 2,4 krotności kwoty bazowej (art. 2, art. 5 i art. 6 ustawy nowelizującej);</xText> <xText>- objęto ubezpieczeniami społecznymi i zdrowotnym małżonka Prezydenta RP, finansując składki z tego tytułu w całości z budżetu państwa (art. 3, art. 7 do art. 10 ustawy nowelizującej), a także obciążając budżet powinnością odprowadzenia takich składek od 1.01.1999 r. za wszystkich dotychczasowych małżonków Prezydentów (art. 15 ustawy nowelizującej);</xText> <xText>- zwiększono wynagrodzenie byłego Prezydenta RP o dodatek funkcyjny (art. 4 ustawy nowelizacyjnej);</xText> <xText>- zwiększono z 7 do 11, 2 krotności kwoty bazowej limit maksymalnego wynagrodzenia dla pracowników samorządowych zatrudnionych na podstawie wyboru, wprowadzając także dolny limit wynagrodzenia (nie mniej niż 80 % maksymalnego wynagrodzenia) (art. 11 ustawy nowelizującej);</xText> <xText>- zwiększono członkom PKW mnożnik wynagrodzenia ustalanego na podstawie kwoty bazowej, tj. przewodniczącemu (z 3,4 do 4,9), jego zastępcy (z 3,2 do 4,48) i członkowi komisji (z 3,0 do 4,2), a także mnożnik komisarzy wyborczych (z 3,0 na 3,45) (art. 12 ustawy nowelizującej)</xText> <xText xALIGNx="left">- zniesiono do w/w podwyżek płac ograniczenie z art. 7 ustawy okołobudżetowej (art. 13 ust. 2 ustawy nowelizacyjnej), wprowadzając jednocześnie obowiązek podniesienia wynagrodzeń, diet i uposażeń od 1.08.2021 r. (art. 18 ustawy nowelizującej).</xText> <xText>Wypada odnotować, że w uzasadnieniu projektu ustawy nowelizującej (druk IX.1447, rozdz. 1 „Potrzeba i cel wydania ustawy”) wyjaśniono: „<xIx>Potrzeba przyjęcia proponowanego projektu ustawy o zmianie ustawy o wynagrodzeniu osób zajmujących kierownicze stanowiska państwowe oraz niektórych innych ustaw wynika z potrzeby dokonania urealnienia wartości świadczeń przysługujących Prezydentowi RP i byłym Prezydentom RP, a także zmiany maksymalnych kwot diet lub wynagrodzeń przysługujących przedstawicielom samorządu terytorialnego. Propozycja tych zmian wynika z faktu, że zasady wynagradzania tych osób nie ulegały zmianie od lat. Natomiast w okresie rządów Zjednoczonej Prawicy nastąpił wzrost nominalnego wynagrodzenia zarówno w sektorze przedsiębiorstw, w przemyśle i handlu, jak i wzrosła znacząco płaca minimalna, co przedstawia poniższy wykres:</xIx></xText> <xText><xIx>Wykres wg danych Polskiego Instytutu Ekonomicznego</xIx></xText> <xText><xIx>Z przedstawionych danych wynika, że średnie wynagrodzenie w sektorze przedsiębiorstw <xBRx></xBRx>w okresie od maja 2015 r. do lipca 2021 r. wzrosło o 45,8%, natomiast płaca minimalna o 60%. Powyższe uprawnia do rozważenia propozycji dokonania odpowiedniego wzrostu wynagrodzeń Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej oraz byłych Prezydentów Rzeczypospolitej Polskiej, a także wzrostu maksymalnych kwot diet lub wynagrodzeń w samorządzie terytorialnym.</xIx>” Natomiast w rozdz. 4 uzasadnienia („Wpływ na sektor finansów publicznych”) ograniczono się do jednozdaniowego, lakonicznego wyjaśnienia: „<xIx>Projekt wywołuje skutki finansowe dla budżetu państwa i budżetów jednostek samorządu terytorialnego.</xIx>”</xText> <xText>Kolejną zmianę stanowiło zastąpienie dotychczasowych przepisów rozporządzenia RM z 15.05.2018 r. w sprawie wynagrodzenia pracowników samorządowych (Dz. U. z 2018 r. poz. 936), przepisami rozporządzenia RM z 25.10.2021 r. w sprawie wynagrodzenia pracowników samorządowych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1960). Oba akty prawne o prawie tożsamej treści różnił jeden zasadniczy element – w załącznikach do rozporządzenia z 2021 r. kwoty wynagrodzeń (zasadniczego i dodatku funkcyjnego) dla prezydentów miast, wójtów, starostów i marszałków województw uległy znacznemu zwiększeniu, z kwot nie przekraczających 8000 zł do kwot oscylujących między 14 i 15 tyś. zł. W przypadku burmistrzów dzielnic (ich zastępców) i pozostałych członków zarządu owe dwuskładnikowe wynagrodzenia z kwot między 6 i 7 tyś. zł. wzrosły do poziomu między 12 do 14 tyś. zł. Również duży wzrost wynagrodzeń dotyczył nadto członków zarządu związków, wicemarszałków, zastępców prezydentów (burmistrzów, wójtów), skarbników. O ponad 50 % podniesiono nadto stawki osobistego zaszeregowania, w oparciu o które ustalane były wynagrodzenia powiązane z wymienionymi w załączniku II stanowiskami w urzędach gmin, miast, biurach związków jednostek samorządu terytorialnego (tab. A), w starostwach powiatowych (tab. B), w urzędach marszałkowskich (tab. C), czy też stanowiskach wyodrębnionych we wszystkich w/w urzędach (tab. D), w straży gminnej (tab. E), samorządowych jednostkach organizacyjnych (tab. F).</xText> <xText><xBx> Zmiany normatywne dokonane w 2021 r. wskazują na znaczny wzrost płac (świadczeń o tożsamym charakterze, np. diet) w sektorze publicznym, w jednostkach państwowych (centralnych i terenowych), jak też samorządowych, zarówno w zakresie wynagrodzeń osób na kierowniczych stanowiskach, jak też pracownikach organów kolegialnych, a nawet osób zajmujących stanowiska niezwiązane ze sprawowaniem funkcji zarządczo-kierowniczych (np. w urzędach i jednostkach samorządowych). Należy jednocześnie zauważyć, że wzrost poziomu wynagrodzeń w 2021 r. odnotowano także w sektorze przedsiębiorstw – zob. dla przykładu wzrost przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w grudniu 2021 r. w porównaniu z grudniem 2020 r. był wyższy o 11, 2 % (dane ze strony GUS: „Przeciętne zatrudnienie i wynagrodzenie w sektorze przedsiębiorstw w grudniu 2021 r.”). Podobnie, wzrost odnotowano w gospodarce narodowej w 2021 r. W Informacji statystycznej „Zatrudnienie i wynagrodzenie w gospodarce narodowej w 1-3 kwartale 2021 r.” (na stronie GUS), na s. 10 odnotowano: „<xIx>Przeciętne miesięczne wynagrodzenie brutto w gospodarce narodowej w okresie pierwszych trzech kwartałów 2021 r. wyniosło w Polsce 5614,66 zł. W porównaniu z analogicznym okresem 2020 r. wzrosło o 8,5%. Wzrost ten był wyższy od notowanego w okresie pierwszych trzech kwartałów 2020 r. wobec porównywalnego okresu 2019 r. wyniósł 5,5%.</xIx>”</xBx></xText> <xText>W celu pełnego zobrazowania sytuacji przychodowej określonych grup zawodowo-społecznych, należy również zwrócić uwagę, że ewentualne podwyżki lub waloryzacje przykładowych świadczeń wypłacanych w ramach ogólnie pojętego zabezpieczenia społecznego, finansowanego w znacznym zakresie z środków publicznych (wydatków budżetowych). W 2021 r. wskaźnik waloryzacyjny rent i emerytur (świadczeń stanowiących największe obciążenie dla ZUS, a tym samym budżetu państwa) wyniósł 104, 24 % (M.P. z 2021 r. poz. 167). Dla porównania wskaźnik ten wyniósł: w 2018 – 102, 98 % (M. P. z 2018 r. poz. 185), w 2019 r. – 102, 86 % (M.P. z 2019 r. poz. 176), w 2020 r. – 103, 56 % (M.P. z 2020 r. poz. 177), a w 2022 r. – nawet 107 % (M.P. z 2022 r. poz. 211). Nie tylko zatem utrzymano coroczny poziom waloryzacji świadczeń emerytalno-rentowych z okresu poprzedzającego pandemię, ale nawet doszło do wzrostu wskaźnika waloryzacji.</xText> <xText>Co więcej, w 2021 r. i 2022 r. nie tylko zachowano uprawnienie do tzw. 13-tej „emerytury” (choć przysługującej również nie-emerytom), wypłacane na podstawie przepisów ustawy z 9 stycznia 2020 r. o dodatkowym rocznym świadczeniu pieniężnym dla emerytów i rencistów (tekst jedn. w Dz. U. z 2022 r. poz. 2575), ale także przewidziano w 2021 r. oraz w 2022 r. kolejne świadczenie – potocznie określone jako „14-ta emerytura” – finansowane z Funduszu Solidarnościowego (tworzonego m.in. ze środków objętych finansami publicznymi – art. 3 ustawy z 23.10.2018 r. o Funduszu Solidarnościowym, tekst jedn. w Dz. U. z 2023 r. poz. 647) oraz wypłacane w 2021 r. na podstawie przepisów ustawy z 21 stycznia 2021 r. o kolejnym w 2021 r. dodatkowym rocznym świadczeniu pieniężnym dla emerytów i rencistów (Dz. U. 2021 r. poz. 432), zaś w 2022 r. – na mocy przepisów ustawy z 26 maja 2022 r. o kolejnym w 2022 r. dodatkowym rocznym świadczeniu pieniężnym dla emerytów i rencistów (Dz. U. z 2022 r. poz. 1358). Świadczeniem tym objęto szerokie spectrum uprawnionych do świadczeń ze wszystkich systemów ubezpieczenia lub zaopatrzenia społecznego (por. art. 2 obu aktów prawnych). Warto odnotować, że na samą wypłatę tzw. czternastek w 2021 r. wydatkowano dodatkowo około 11, 4 mld zł (<xUx>https://kadry.infor.pl/wiadomosci/5220938,14-emerytura-2021-kiedy-wyplata.html</xUx>).</xText> <xText>Oprócz utrzymanej waloryzacji emerytur i rent oraz wypłaty dodatkowych świadczeń w inny również sposób – w latach 2021 i 2022 – wpływano na zwiększenie wysokości w/w świadczeń. Konsekwentnie podnoszono minimalne kwoty emerytur i rent. Z dniem 1.03.2021 r. kwotę emerytury oraz renty rodzinnej i renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy podniesiono do kwoty 1250 zł (z 1200 zł), a renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy – do kwoty 937, 50 zł (z 900 zł) (art. 1 ustawy z 21.01.2021 r. o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz niektórych innych ustaw, Dz. U. z 2021 r. poz. 353). W 2022 r. kwoty te ponownie uległy podwyższeniu – odpowiednio do sumy 1588, 44 zł i 1191, 33 zł (art. 1 ustawy z 27.10.2022 r. o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz niektórych innych ustaw, Dz. U. z 2022 r. poz. 2461). Sukcesywnie podwyższano również składowe stanowiące podstawę dla obliczenia wysokości emerytur i rent, wskazane w <xLexLink xArt="art. 20" xIsapId="WDU19981621118" xTitle="Ustawa z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 162, poz. 1118">art. 20 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych</xLexLink> (tekst jedn. w Dz. U. z 2023 r. poz. 1251) tj.: 1) kwotę przeciętnego wynagrodzenia w gospodarce narodowej w poprzednim roku kalendarzowym (KWGN), 2) kwotę bazową (KB), 3) kwota przeciętnego wynagrodzenia w poprzednim (drugim) kwartale (<xLexLink xArt="" xIsapId="WDU20011061148" xTitle="Ustawa z dnia 24 sierpnia 2001 r. - Kodeks postępowania w sprawach o wykroczenia" xAddress="Dz. U. z 2001 r. Nr 106, poz. 1148">KPW</xLexLink>), do której <xIx>nota bene </xIx>odsyła <xLexLink xArt="art. 91;art. 91 § 1 c" xIsapId="WDU20011061148" xTitle="Ustawa z dnia 24 sierpnia 2001 r. - Kodeks postępowania w sprawach o wykroczenia" xAddress="Dz. U. z 2001 r. Nr 106, poz. 1148">art. 91 § 1c</xLexLink> u.s.p. Świadczenia te w okresie od 2018 do 2022 r. miały następującą wysokość:</xText> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="76"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="229"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="208"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="185"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText>KWGN</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText>KB</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText><xLexLink xArt="" xIsapId="WDU20011061148" xTitle="Ustawa z dnia 24 sierpnia 2001 r. - Kodeks postępowania w sprawach o wykroczenia" xAddress="Dz. U. z 2001 r. Nr 106, poz. 1148">KPW</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> <xText>2018 r.</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText>4585,03 zł (M.P. 2019.154)</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText>4003,88 zł (M.P.2019.153)</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText>4521,08 zł (M.P.2018.764)</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> <xText>2019 r.</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText>4918,17 zł (M.P. 2020.174)</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText>4294,67 zł (M.P.2020.173)</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText>4839,24 zł (M.P.2019.742)</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> <xText>2020 r.</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText>5167,47 zł (M.P. 2021.137)</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText>4512,41 zł (M.P.2021.138)</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText>5024,48 zł (M.P.2020.711)</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> <xText>2021 r.</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText>5662,53 zł (M.P. 2022.175)</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText>4944,79 zł (M.P.2022.178)</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText>5504,52 zł (M.P.2021.730)</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> <xText>2022 r.</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText>6346,15 zł (M.P. 2023.171)</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText>5540,25 zł (M.P.2023.172)</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText>6156,25 zł (M.P.2022.764)</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xText>Są to jedynie przykłady zwiększania kwot wynagrodzeń lub świadczeń wypłacanych w ramach systemu zaopatrzenia społecznego w okresie, w którym – z uwagi na stan budżetu w okresie pandemii wirusa Covid – konsekwentnie odstąpiono przez okres kilku lat od przyjętych zasad kształtowania wynagrodzeń sędziowskich (m.in. „zamrażając” płace na okres 2021 r.). Na marginesie można jedynie, dodatkowo, zwrócić uwagę na sukcesywny wzrost płacy minimalnej – w 2021 r. podniesiono wynagrodzenie minimalne z kwoty 2600 zł miesięcznie i 17 zł/h (dla zleceniobiorców) do kwoty 2800 zł i 18, 30 zł (Dz. U. z 2020 r. poz. 1596), zaś w 2022 r. do kwoty 3010 zł miesięcznie oraz 19, 70 zł/h – Dz. U. z 2021 r. poz. 1969) – czy też świadczenia pielęgnacyjnego, przyznawanego osobom rezygnującym z pracy zarobkowej w celu sprawowania opieki nad osobą niepełnosprawną (art. 17 ustawy z 28.11.2003 r. oświadczeniach rodzinnych, tekst jedn. z 2023 r. poz. 390), np. z 1830 zł do 2119 zł miesięcznie, począwszy od 1.01.2022 r. (M.P. z 2021 r. poz. 1021), a następnie – od 1.01.2023 r. – do kwoty 2458 zł miesięcznie (M.P. z 2022 r. poz. 1070).</xText> <xText xALIGNx="left"> <xBx>6. Przekroczenie warunków brzegowych w 2021 i 2022 r.</xBx></xText> <xText>Omówiony wyżej wyrok TK w sprawie K 1/12 wyznaczył – odwołując się do wcześniejszych orzeczeń trybunalskich – warunki (oznaczone przez TK jako „brzegowe”), w ramach których dopuszczono możliwość odstępstwa od rokrocznego waloryzowania wynagrodzeń sędziowskich, zgodnie z mechanizmem przewidzianym w art. 91 § 1c u.s.p. Opisany stan finansów publicznych w latach 2021-2022, jak też podejmowane przez prawodawcę rozwiązania dotyczący sytuacji płacowej (przychodowej) poszczególnych grup zawodowych lub objętych zabezpieczeniem społecznym, wskazywałyby na to, że odstąpienie w spornym okresie od mechanizmu waloryzacyjnego przewidzianego w art. 91 § 1c u.s.p. stanowiło przekroczenie niektórych z wymienionych warunków brzegowych.</xText> <xText xALIGNx="left"><xBx>1) </xBx>Wykluczenie uznaniowości w kształtowaniu wynagrodzenia</xText> <xText>Przepis <xLexLink xArt="art. 91;art. 91 § 1 c" xIsapId="WDU19820300210" xTitle="Ustawa z dnia 16 września 1982 r. - Prawo spółdzielcze" xAddress="Dz. U. z 1982 r. Nr 30, poz. 210">art. 91 § 1c</xLexLink> u.s.p. z dniem 22 kwietnia 2009 r. wprowadził nowy sposób ustalania wysokości wynagrodzenia sędziów sądów powszechnych, zastępujący dotychczasową metodę, opierającej się na konstrukcji kwoty bazowej określanej corocznie w ustawie budżetowej (por. <xLexLink xArt="art. 91;art. 91 § 1 u" xIsapId="WDU19820300210" xTitle="Ustawa z dnia 16 września 1982 r. - Prawo spółdzielcze" xAddress="Dz. U. z 1982 r. Nr 30, poz. 210">art. 91 § 1 u.p.s.</xLexLink> w brzmieniu do dnia 21.04.2009 r.). Według <xLexLink xArt="art. 91;art. 91 § 1 c" xIsapId="WDU19820300210" xTitle="Ustawa z dnia 16 września 1982 r. - Prawo spółdzielcze" xAddress="Dz. U. z 1982 r. Nr 30, poz. 210">art. 91 § 1c</xLexLink> u.s.p. płaca sędziego miała był zrelatywizowana do przeciętnego wynagrodzenie w drugim kwartale roku poprzedniego, ogłaszanego rokrocznie w Monitorze Polskim przez Prezesa GUS. Równolegle, w załączniku do ustawy określono stawki wynagrodzenia zasadniczego (od 1 do 10) i powiązane z nimi procentowe wskaźniki (mnożniki), których iloczyn z aktualnym przeciętnym wynagrodzeniem dawałby miesięczne zasadnicze wynagrodzenie sędziego w danym roku kalendarzowym. W uzasadnieniu projektu ustawy (druk 1461/VI) wyjaśniono, że „<xIx>(…) rozwiązania te służą obiektywizacji ustalania wynagrodzeń sędziowskich i pozwolą na postulowane przez środowisko sędziowskie ograniczenie wpływu innych władz na wysokość zasadniczych wynagrodzeń sędziowskich.</xIx>”</xText> <xText>Powyższy cel udało się niewątpliwie osiągnąć. Zrezygnowano bowiem z arbitralnie ustalanego przez władzę wykonawczą (projektodawca) i ustawodawczą wskaźnika w postaci kwoty bazowej określonej w ustawie budżetowej, na rzecz niezależnie od tych władz kształtowanej podstawy obliczania wynagrodzeń sędziowskich. Kryterium przeciętnego wynagrodzenia pozostaje bowiem uzależnione przede wszystkim od uśrednionego poziomu wynagrodzeń osób zatrudnionych w Polsce (w danym okresie), stanowiącego kryterium o wiele bardziej obiektywne i zrelatywizowane do czynników ekonomicznych mających istotny wpływ na poziom zarobków (m.in. poziom cen towarów i usług, czy też wielkość inflacji) niż ustalana w ustawach budżetowych wysokość kwoty bazowej. Na wielkości te – o charakterze <xIx>stricte </xIx>statystycznym – pozostałe władze (ustawodawca i wykonawcza) nie mają żadnego wpływu, a tym bardziej nie są w stanie ich kreować. Taki sposób kształtowania wynagrodzeń dawał zatem gwarancję niezależności – w sferze otrzymywanych zarobków – władzy sędziowskiej od dwóch pozostałych władz, wykluczając zarazem jakąkolwiek uznaniowość w ich ustalaniu, a nawet stwarzając po stronie sędziów – jeszcze przed danym rokiem kalendarzowym – ekspektatywę maksymalnie ukształtowaną, o której wspominał TK w omawianych wcześniej orzeczeniach.</xText> <xText>Odejście w latach 2021-2022 od dotychczasowego mechanizmu corocznego ustalania wynagrodzeń sędziowskich doprowadziło do sytuacji, w której ponownie wielkość miesięcznych zarobków sędziów w tym okresie uzależniona została od decyzji władzy wykonawcze (projektodawca ustawy okołobudżetowej) oraz ustawodawczej. Zwrócił na to także uwagę Trybunał Konstytucyjny w uzasadnieniu wyroku z dnia 8 listopada 2023 r. (K 1/23, LEX nr 3623534), który – odnosząc się także do spornego okresu – podkreślił: „<xIx>Wynagrodzenia sędziów w ostatnich latach kształtowane są przez ustawodawcę w sposób całkowicie uznaniowy – zarówno co do konstrukcji mechanizmu wynagradzania jak i tempa wzrostu płac. Taka praktyka nie zapewnia konstytucyjnej ochrony wynagrodzenia odpowiadającego godności urzędu sędziego oraz zakresowi jego obowiązków. Sędziowie nie mogą w żaden sposób przewidzieć, jak będzie kształtować się ich wynagrodzenie. W kontekście wynagradzania pracowników sfery budżetowej może być zrozumiała dyskrecjonalność ustawodawcy – musi przecież dostosować wysokość zarobków do sytuacji na rynku pracy oraz czynników gospodarczych. Tymczasem taka uznaniowość nie powinna mieć miejsca w odniesieniu do wynagrodzeń sędziowskich, których szczególny charakter potwierdzony jest w <xLexLink xArt="art. 178;art. 178 ust. 2;art. 195;art. 195 ust. 2" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 178 ust. 2 i art. 195 ust. 2 Konstytucji</xLexLink>. Konstytucyjna ranga powinna gwarantować nie tylko ich nominalną wysokość.</xIx></xText> <xText><xIx>(…) Przepisy ustaw okołobudżetowych na lata 2021-2023 (oraz rozwiązanie przyjęte w projekcie ustawy okołobudżetowej na 2024 r.) w istocie stanowią specyficzne pod kątem zakresów temporalnych nowe zasady ustalania podstawy zasadniczych wynagrodzeń sędziowskich. Rozwiązania unormowane w przedmiocie kontroli, czyli art. 7, art. 8 i art. 9 ustawy okołobudżetowej na 2023 r., nie tylko nie są spójne z rozwiązaniami lex generalis zawartymi w <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU20010981070" xTitle="Ustawa z dnia 27 lipca 2001 r. - Prawo o ustroju sądów powszechnych" xAddress="Dz. U. z 2001 r. Nr 98, poz. 1070">prawie o ustroju sądów powszechnych</xLexLink>, ustawie o Sądzie Najwyższym oraz ustawie o statusie Sędziów TK, ale także nie są nawet spójne z analogicznymi przepisami ustawy okołobudżetowej na 2021 r. i ustawy okołobudżetowej na 2022 r. Oznacza to, że ustawodawca w tej materii kieruje się daleko posuniętą uznaniowością. Ta uznaniowość nie zapewnia sędziom konstytucyjnych gwarancji wysokości ich przyszłych dochodów oraz nie chroni ich przed potencjalnymi manipulacjami ze strony ustawodawcy.</xIx>”</xText> <xText>Powrót do arbitralnego ustalania wynagrodzeń sędziowskich – nie tylko za okres objęty sentencją wyroku TK w sprawie K 1/23, ale także lata wcześniejsze (2021 i 2022 r.) – świadczy o niezachowaniu w danej sytuacji warunku brzegowego w postaci zakazu uznaniowości w kształtowaniu wynagrodzeń całego środowiska sędziowskiego. Znaczenia tego warunku nie można przy tym w żaden sposób deprecjonować. Stanowi on bowiem gwarancję niezawisłości sędziowskiej, opierającej się m.in. na ekonomicznej niezależności sędziego od pozostałych władz. O takiej niezależności nie można z pewnością mówić tam, gdzie brak jasnych, przewidywalnych i obiektywnych mechanizmów kształtowania poziomu przychodów.</xText> <xText><xBx>2)</xBx> Szczególna potrzeba ochrony wynagrodzeń sędziów</xText> <xText>W orzecznictwie TK, również w wyroku wydanym w sprawie K 1/12, Trybunał wielokrotnie podkreślał potrzebę zapewnienia wynagrodzeniom sędziów większej ochrony – niż w przypadku innych funkcjonariuszy i pracowników sfery budżetowej – przed niekorzystnymi zmianami, także (a nawet zwłaszcza) w trudnej sytuacji budżetowej. Dokonana wyżej analiza stanu finansów publicznych w spornym okresie oraz opis zmian poziomu wynagrodzeń w poszczególnych grupach zawodowych (związanych z sektorem finansów publicznych) i to już w 2021 r., dają asumpt do uznania, że pandemia i związane z nią dodatkowe wydatki budżetowe (m.in. przeznaczane na świadczenia zapewniane w ramach tzw. Tarcz) nie doprowadziły bynajmniej do stanu zagrożenia dla finansów publicznych, na poziomie wymagającym wdrożenie szczególnych rozwiązań sanacyjno-naprawczych. Relacja długu publicznego wobec PKB, ustalana zgodnie ze wskazaniami art. 38 i 38a u.f.p., nie tylko nie przekroczyła 50 % (nie różniła się nawet od analogicznej relacji z lat wcześniejszych), ale nadto wykazywała się tendencją spadkową. Sytuacja budżetowa już na początku 2021 r. okazała się znacznie korzystniejsza niż przewidywały prognozy z drugiej połowy 2020 r. i to w stopniu uzasadniającym dokonanie w ciągu 2021 r. zmian w ustawie okołobudżetowej (poprzez zwiększenie wydatków na zwiększenie płac w poszczególnych sektorach publicznych, za wyjątkiem działu sądownictwa powszechnego).</xText> <xText>Podobnie ocenił w/w sytuację Trybunał w uzasadnieniu przytoczonego wcześniej wyroku w sprawie K 1/23, aczkolwiek odnosząc się do późniejszego okresu. TK wskazał zatem: „<xIx> Tymczasem analiza sytuacji gospodarczej Polski, co zostało również podkreślone w opinii Ministra Finansów, wskazuje na to, że budżet państwa w najbliższych latach może znaleźć się w sytuacji trudnej, chociaż nie krytycznej. Zadłużenie sektora instytucji rządowych i samorządowych (liczone według metodyki unijnej) może wzrosnąć na koniec 2024 r. do poziomu 55% PKB (z poziomu 51,7% PKB na koniec 2022 r.). Jednocześnie, państwowy dług publiczny (liczony według metodyki krajowej) daleki jest od referencyjnej wartości 60% PKB wskazanej w <xLexLink xArt="art. 216;art. 216 ust. 5" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 216 ust. 5 Konstytucji</xLexLink> - zgodnie z danymi Ministerstwa Finansów, państwowy dług publiczny na koniec II kwartału 2023 r. wyniósł 38,2% PKB - tymczasem dopiero przekroczenie tej wartości w orzecznictwie TK utożsamiane jest z krytyczną kondycją finansów publicznych. Nawet gdyby przyjąć, że nieprzekraczalna relacja 3/5 pomiędzy długiem publicznym a wartością rocznego PKB powinna odnosić się nie do długu liczonego według metodyki krajowej, lecz do długu liczonego według metodyki unijnej, który z uwagi na swoją konstrukcję, dużo bardziej transparentnie przedstawia rzeczywisty stan zadłużenia państwa, to nie istnieje w najbliższej przyszłości ryzyko jej przekroczenia.</xIx>”</xText> <xText>Mimo dość optymistycznej oceny stanu finansów publicznych w spornym okresie, co przełożyło się m.in. na znaczne podwyżki wynagrodzeń w poszczególnych grupach zawodowych sektora publicznego (zob. analiza zmian wynagrodzeń w II połowie 2021 r. w części oznaczonej śródtytułem „Sytuacja dochodowa poszczególnych grup zawodowych i społecznych”), nie miało to żadnego wpływu na „odmrożenie” płac sędziów. Doszło zatem do sytuacji, w której znacznej liczbie grup pracowników budżetowych (państwowych i samorządowych) podwyższony został poziom płac w 2021 r., a jedną z nielicznych grup, które miały ponieść ekonomiczne konsekwencje pandemii okazała się grupa sędziów sądów powszechnych. Nie dość zatem, że stan finansów publicznych nie uzasadniał zastosowanie rozwiązań zmierzających do zmiany zasad wynagradzania sędziów, to jeszcze stali się oni grupą zawodową gorzej traktowaną (pod względem ochrony płacy) niż pozostali pracownicy sfery budżetowej. Taki stan rzeczy jest nie do pogodzenia ze wskazanym wyżej warunkiem brzegowym, który – ze względu na określone gwarancje przewidziane w <xLexLink xArt="art. 178" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 178 Konstytucji RP</xLexLink> – nakładał na władze ustawodawcza i wykonawczą szczególną powinność ochrony wynagrodzenia sędziów przed niekorzystnymi zmianami, nawet wówczas gdy takie zmiany dotykałyby płac innych grup zawodowych. Tym bardziej nie powinno dojść do takiej zmiany w sytuacji, w której innym pracownikom sfery budżetowej podwyższa się w sposób znaczący wynagrodzenia.</xText> <xText><xBx>3) </xBx>Zachowanie wzrostu wynagrodzenia sędziów</xText> <xText>Kolejne warunki brzegowe zakładały sukcesywny wzrost płac sędziowskich na poziomie przeciętnego wynagrodzenia (tendencja wzrostowa w dłuższym okresie czasu) i jednoczesny zakaz obniżania nominalnej ich wysokości (za wyjątkiem sytuacji z <xLexLink xArt="art. 216;art. 216 ust. 5" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 216 ust. 5 Konstytucji RP</xLexLink>). „Mrożenie” wynagrodzeń w spornym okresie, a także w 2023 r. wyraźnie zakłóciło ową tendencję. Jak wcześniej wskazano, nie było podstaw do zastąpienia obiektywnego mechanizmu waloryzacji płac uznaniowymi decyzjami co do wysokości wynagrodzeń, i to w sytuacji, w której inne grupy pracowników sfery budżetowej miały gwarantowane podwyżki wynagrodzeń. Różnice między należnym – na podstawie <xLexLink xArt="art. 91;art. 91 § 1 c" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 91 § 1c</xLexLink> u.s.p. – a faktycznie przyznanym wynagrodzeniem za poszczególne miesiące 2021 i 2022 r. wynikają z wyliczeń pozwu i znajdują odzwierciedlenie w kwotach dochodzonych roszczeń. Zestawiając roszczenia za 2021 r. z żądaniami płacowymi dotyczącymi 2022 r. zauważyć można coraz większą rozbieżność między tymi wartościami, coraz znaczniejsze rozwarstwienie między wynagrodzeniem obliczonym na podstawie obiektywnych kryteriów a płacą określoną uznaniowo przez autorów projektu ustawy okołobudżetowej. Choć zatem nominalnie rosła kwota wynagrodzenia, w rzeczywistości spadała jego wartość realna w stosunku do zmieniającego się poziomu cen towarów i usług.</xText> <xText>Należy w tym miejscu zwrócić uwagę na znaczny – w stosunku do lat ubiegłych – wzrost cen towarów i usług konsumpcyjnych w okresie pandemii. W 2020 r. ceny te wzrosły o 3, 4 %, w 2021 r. – już o 5, 1 %, natomiast w 2022 r. – aż o 14, 4 %. Dla porównania w 2017 r. wzrost ten wynosił 2 %, w 2018 r. – 1, 6 %, zaś w 2019 r. – 2, 3 % (zob. „Roczne wskaźniki cen towarów i usług konsumpcyjnych od 1950 roku”, na stronie GUS). W latach 2021-2022 ceny towarów i usług konsumpcyjnych wzrosły łącznie przeciętnie o 19, 5 %, gdy tymczasem wynagrodzenie sędziów w 2021 r. nie zmieniło się w stosunku do płacy z 2020 r., a w 2022 r. podstawa wynagrodzenia wzrosła z dotychczasowej kwoty 4839, 24 zł do sumy 5050, 48 zł (zamiast do kwoty 5504, 52 zł tj. do poziomu przeciętnego wynagrodzenia w drugim kwartale 2021 r., M.P z 2021 r. poz. 730). Zasadnicze wynagrodzenia sędziowskie w latach 2021-2022 – w stosunku do wynagrodzenia z 2020 r. – zostało zatem podwyższone o około 4 %, przy czym maksymalne wynagrodzenie zasadnicze (w X stawce, z mnożnikiem 3, 23) wzrosło z kwoty 15 630, 75 zł brutto do kwoty 16 313, 05 zł brutto, zaś najniższe z możliwych wynagrodzeń (w I stawce, z mnożnikiem 2, 05) – z kwoty 9920, 42 zł brutto do sumy 10 353, 48 zł brutto. Tak znaczna rozbieżność między skalą wzrostu cen w stosunku do podwyższenia zarobków świadczy o rzeczywistym obniżeniu wartości wynagrodzeń sędziowskich, co – z uwagi na nie najgorszy stan finansów publicznych oraz równoległe podnoszenie (i to niejednokrotnie o kilka tysięcy złotych) wynagrodzeń innych grup pracowników sfery budżetowej – wskazywałoby na naruszenie w spornym okresie także tych warunków brzegowych, które określały tendencję wzrostu płac sędziowskich.</xText> <xText>W konkluzji rozważań należy ponownie podkreślić, że rozwiązania przyjęte w ustawach okołobudżetowych na 2021 i 2022 r., które miały zastąpić w tym okresie art. 91 § 1c u.s.p., wykraczały poza warunki brzegowe, których zachowanie gwarantowałoby zgodność danej regulacji z normami rangi konstytucyjnej, w szczególności <xLexLink xArt="art. 178;art. 178 ust. 1;art. 178 ust. 2" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 178 ust. 1 i 2 Konstytucji RP</xLexLink>. Oceny tej należy dokonywać nie na datę projektowania owych przepisów, lecz przez pryzmat sytuacji, jaka miała miejsce w okresie, w którym wywoływały one przewidziany skutek prawny. Uwaga ta dotyczy w szczególności przepisów z ustawy okołobudżetowej na rok 2021 r., która została uchwalona w listopadzie 2020 r. (sam projekt wpłynął do sejmu już we wrześniu 2020 r. – zob. druk nr 641 na stronie internetowej Sejmu RP), kiedy w istocie można było jedynie spekulować jaki będzie stan finansów publicznych w 2021 r. i czy w związku z tym zachodzi potrzeba stosowania tak radykalnych rozwiązań prawnych, naruszających – co ponownie należy podkreślić – określone normy i wartości konstytucyjne.</xText> <xText>Z omówionych wcześniej uzasadnień projektów zmian ustaw nowelizacyjnych (a także dokumentów o charakterze sprawozdawczym ze strony internetowej GUS) wynikało jednak, że już w pierwszych kwartałach 2021 r. okazało się, że przyrost PKB był wyższy niż zakładany, a tym samym jego relacja w stosunku do długu publicznego nie wymagała „mrożenia” płac sędziowskich nawet w 2021 r. O braku takiej konieczności świadczą również późniejsze podwyżki płac w wielu grupach zawodowych przynależnych do sfery budżetowej, w tym – w przypadku pracowników samorządowych (zob. tabele A do F w załączniku II do rozporządzenia RM z 15.05.2018 r.) – grup stosunkowo licznych, wielokrotnie przewyższających łączną liczbę sędziów (w tym w stanie spoczynku). Przyjęty termin dokonania owych podwyżek (druga połowa 2021 r.) nie oznacza przy tym, że stan finansów uległ poprawie dopiero w tym czasie, a tym samym – że zastosowane wobec sędziów doraźne rozwiązania we wcześniejszych miesiącach 2021 r. były uzasadnione. Dowodzi to wyłącznie tego, że prawodawca dopiero w tym czasie zdecydował się na dodatkowe (pierwotnie nie zakładane) obciążenie budżetu państwa kosztami dodatkowych podwyżek płac. Nie zmienia natomiast negatywnej oceny omawianych przepisów „mrożących” wynagrodzenia sędziowskie, które od samego początku ich oddziaływania – z racji niewłaściwego oszacowania stanu finansów publicznych przez projektodawcę ustawy okołobudżetowej, a następnie przez legislatora – nie mieściły się w granicach wyznaczonych przez wspomniane „warunki brzegowe”.</xText> <xText>Trudno zarazem uznać, aby kwestionowane przepisy pomyślnie zdały test proporcjonalności. Odstępstwo od przestrzegania określonych norm konstytucyjnych – w tym wypadku <xLexLink xArt="art. 178;art. 178 ust. 1;art. 178 ust. 2" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 178 ust. 1 i 2 Konstytucji RP</xLexLink> – musi opierać się na argumentach mających charakter istotny (relewantny), tj. pozostawać w bezpośrednim związku z celem i zasadniczą treścią przepisów, w których zawarta jest kontrolowana norma, oraz służyć realizacji tego celu i treści. Powinny także zostać zachowane odpowiednie proporcję między wagą interesu, któremu służy takie odstępstwo, a wagą interesu w jego wyniku naruszonego. O proporcjonalności uregulowania świadczy to, czy może ono doprowadzić do zamierzonych skutków, czy jest niezbędne do ochrony złączonego z nim interesu publicznego i czy jego efekty pozostają w proporcji do ciężarów, które nakłada na obywateli. Jeśli dany cel można osiągnąć poprzez inny środek, nakładający mniejsze ograniczenia na prawa i wolności, zastosowanie przez ustawodawcę środka bardziej uciążliwego wykracza poza to, co jest konieczne i narusza <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">Konstytucję</xLexLink> (por. przykładowo odnoszące się do naruszenia zasady równości wyroki TK z 15 października 2001 r., K 12/01, OTK 2001/7/213, z 30 maja 2007 r., SK 68/06, OTK 2007/6/53 i z dnia 18 lipca 2007 r., K 25/07, OTK 2007/7/80).</xText> <xText>Jak wcześniej wyjaśniono, stan finansów publicznych oraz równolegle dokonywane zmiany legislacyjne (w tym omówione podwyżki płac) świadczyłyby o tym, że regule z <xLexLink xArt="art. 178;art. 178 ust. 1;art. 178 ust. 2" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 178 ust. 1 i 2 Konstytucji RP</xLexLink> nie można przeciwstawiać skutecznie zasady ochrony stabilności finansów publicznych (wyrażonej m.in. w <xLexLink xArt="art. 216;art. 216 ust. 5" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 216 ust. 5 Konstytucji RP</xLexLink>). „Mrożenie” wynagrodzeń oraz wprowadzanie rozwiązań <xIx>ad hoc</xIx>, mających zastąpić <xLexLink xArt="art. 91;art. 91 § 1 c" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 91 § 1c</xLexLink> u.s.p., nie stanowiło zatem działania koniecznego, a tym bardziej jedynego, jakie można było podjąć w omawianym okresie. Trudno również dostrzec bezpośredni i ścisły związek między ograniczeniem wynagrodzeń sędziowskich a wzmocnieniem stanu finansów publicznych, skoro pozyskane w ten sposób ewentualne oszczędności zostały przeznaczone m.in. na podwyższenie wynagrodzeń innych grup zawodowych, wypłacanie dodatkowych składników (dodatek motywacyjny), czy też podniesienie poziomu świadczeń z zaopatrzenia społecznego (albo wypłatę nowych – 13 i 14-ta „emerytura”). Skala poczynionych w ten sposób oszczędności nie przekroczyła nawet 1 mld zł, gdy tymczasem na same „14-te emerytury”, tj. dodatkowe świadczenie, wydano w 2021 r. ponad 11 mld zł. Już ten przykład wskazuje na brak jakiejkolwiek proporcjonalności omawianych regulacji.</xText> <xText>Nie bez znaczenia pozostaje również sama geneza nowelizacji u.s.p., która w 2009 r. zmieniła zasady ustalania wynagrodzeń sędziowski. Przepis <xLexLink xArt="art. 91;art. 91 § 1 c" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 91 § 1c</xLexLink> u.s.p. stanowił efekt porozumienia przedstawicieli wszystkich trzech władz, pod auspicjami Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej (na co zwrócił uwagę m.in. TK w uzasadnieniu wyroku wydanym w sprawie K 1/12 – zob. pkt 2.1. uzasadnienia), zmierzającego do wygaszenia protestów sędziowskich, zapoczątkowanych w 2008 r. (a zmierzających m.in. do poprawy sytuacji płacowej sędziów). Odstąpienie obecnie od przyjętych zasad kształtowania wynagrodzeń sędziowskich godziłoby w konstytucyjną zasadę zaufania obywatela do państwa i stanowionego przez nie prawa. Kierując się powyższą zasadą, Trybunał Konstytucyjny niejednokrotnie odmawiał stwierdzenia niekonstytucyjności przepisów, które powstawały nawet na drodze wadliwej legislacji. Jako przykład wskazać można wyrok TK z dnia 18 grudnia 2002 r. (K 43/01, OTK 2002/7/96), w którym uznano za zgodne z <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">konstytucją</xLexLink> przepisy, gwarantujące pracownikom służby zdrowia podwyżki wynagrodzeń, uchwalone przez ustawodawcę w celu zakończenia długotrwałego konfliktu przybierającego postać sporu zbiorowego na skalę ogólnopolską.</xText> <xText>Wskazując na potrzebę stwierdzenia legalności przyjętych rozwiązań prawnych, TK argumentował to w następujący sposób: <xIx>„Trybunał Konstytucyjny stwierdza, że w systemie wartości składających się na pojęcie demokratycznego państwa prawnego, zasada ochrony zaufania do państwa i stanowionego przez nie prawa zajmuje nadrzędne miejsce. Demokratyczne państwo prawne, przyznając obywatelom uprawnienia, nie może prowadzić z nimi „gry”, polegającej na tworzeniu uprawnień pozornych czy niemożliwych do realizacji ze względów prawnych czy faktycznych albo ze względu na niejasne określenie warunków korzystania z uprawnień (…) Trybunał Konstytucyjny stwierdza, że w niniejszej sprawie występuje kolizja dwóch zasad konstytucyjnych: zasady określoności i zasady ochrony zaufania do prawa, i to prawa stanowionego w formie ustawy, a więc będącego podstawowym źródłem prawa, tworzonego przez parlament. Nowelizacja ustawy negocjacyjnej została przeprowadzona w sposób wadliwy, naruszający wymogi, którymi powinno odpowiadać dobre prawo. Wady te, o których była już mowa w niniejszym uzasadnieniu, wielokrotnie były powodem orzekania przez Trybunał Konstytucyjny o niekonstytucyjności kontrolowanych aktów normatywnych. Jednakże, gdyby tak postąpić w niniejszej sprawie, wówczas uszczerbku doznałaby zasada ochrony zaufania do prawa, która jest wartością konstytucyjną o szczególnym znaczeniu w stosunkach między państwem a obywatelem, i w obronie której także wielokrotnie, wypowiadał się Trybunał, co przybierało postać uznawania za niekonstytucyjne przepisów, które tę zasadę naruszały. Tak więc Trybunał Konstytucyjny, poszukując w niniejszej sprawie rozstrzygnięcia, staje wobec konfliktu zasad konstytucyjnych i musi poszukiwać kryteriów decydujących o daniu którejś z nich priorytetu.</xIx></xText> <xText><xIx> (…) Podkreślić należy, że zarzut niekonstytucyjności dotyczy ustawy regulującej element wynagrodzenia za pracę, a więc świadczenia pozostającego pod szczególną ochroną, zarówno prawa krajowego jak i prawa międzynarodowego. Obowiązujące Polskę konwencje Międzynarodowej Organizacji Pracy wymagają od państw sygnatariuszy, aby informacje o warunkach płacy były pełne i rzetelne ( art. 15 konwencji MOP nr 95). Na tle tych reguł absolutnie niedopuszczalne jest stworzenie sytuacji, w której jasno określone w ustawie przyrzeczenie podwyżki płac o wskazaną kwotę, jest niewykonalne ze względu na niedochowanie przez ustawodawcę warunków prawidłowego stanowienia prawa. Wskazane wyżej okoliczności sprawiły, że ważąc, z jednej strony, racje wynikające z faktu, iż kontrolowana norma narusza zasady rzetelnej legislacji – co przemawiałoby za uznaniem jej niekonstytucyjności, a z drugiej strony fakt, że ta sama ustawa wykreowała uzasadnione w tej sytuacji oczekiwanie pracowników służby zdrowia, powodujące samozwiązanie się sektora finansów publicznych w zakresie zaufania co do sposobu kształtowania płac personelu w zoz – co przemawiałoby za uznaniem tego samozwiązania za wiążące – Trybunał Konstytucyjny stanął na stanowisku, iż należy dać pierwszeństwo ochronie zasady zaufania.</xIx></xText> <xText><xIx>Podkreślić należy, że dla obu pozostających w konflikcie zasad konstytucyjnych, na tle niniejszej sprawy, normatywną podstawę tworzy <xLexLink xArt="art. 2" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 2 Konstytucji</xLexLink>. Z niego bowiem wyprowadza się zarówno zasady rzetelnej legislacji, jak i zasadę ochrony zaufania. Fakt, iż w niniejszej sprawie nieprawidłowe z punktu widzenia poprawności legislacyjnej działanie przybrało formę ustawy, a samozobowiązanie się władzy publicznej dotyczy płac, a więc świadczeń szczególnie chronionych przed niejasnością i nierzetelnością informacji, nakazał Trybunałowi Konstytucyjnemu danie pierwszeństwa zasadzie ochrony zaufania do państwa i stanowionego przezeń prawa.</xIx>”</xText> <xText>Rozważania te byłyby adekwatne również w omawianym przypadku. Zmiana modelu wynagradzania sędziów (na ujęty w <xLexLink xArt="art. 91;art. 91 § 1 c" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 91 § 1c</xLexLink> u.s.p.) stanowiła efekt konsensusu między władzą sądową a władzami ustawodawczą i wykonawczą. Regulacja ta już z tego względu zasługuje na szczególną ochronę, jako regulacja stanowiąca swoiste przyrzeczenie, samozobowiązanie się władzy publicznej do respektowania nowych zasad dotyczących tak ważnego aspektu urzędu sędziego jakim jest poziom gwarantowanego wynagrodzenia, a tym samym zapewnienie warunków ekonomicznych dla jego niezawisłości. Naruszanie obecnie tych zasad, bez istotnie zasadnej przyczyny oraz bez wykorzystania innych rozwiązań mogących dać tożsamy efekt, narusza nie tylko <xLexLink xArt="art. 187;art. 187 ust. 1;art. 187 ust. 2" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 187 ust. 1 i 2 Konstytucji RP</xLexLink>, ale także godzi we wzmiankowaną zasadę ochrony zaufania, niosącą w sobie odrębną wartość konstytucyjną.</xText> <xText>Niejako na marginesie wypada napomknąć, że w okresie trwania pandemii – zwłaszcza w latach 2021-2022 – sędziowie sądów powszechnych nadal wykonywali powierzone im zadania. Przy czym, ze względu na kilkumiesięczny okres wstrzymania działania organów wymiaru sprawiedliwości (w 2020 r.), pozostawali zobligowani do większej, bardziej wytężonej pracy w celu zlikwidowania (a przynajmniej zminimalizowania) powstałej w ten sposób zaległości. Robili to w ciągłym narażeniu na zarażenie się wirusem Covid-19, albowiem wiele jawnych posiedzeń sądowych odbywano na Sali rozpraw z udziałem stron (uczestników), ich pełnomocników, innych osób biorących udział w postępowaniu (świadkowie, biegli etc.). Ze względu na słabe zaplecze lokalowo-techniczne, brak wymaganych urządzeń (strony, świadkowie), czy też obowiązujące przepisy (pion karny), nie wszystkie posiedzenia jawne mogły odbywać się w sposób zdalny i wymagały osobistego kontaktu w jednym pomieszczeniu osób uczestniczących w postępowaniu. Zwiększenie się referatów, a także ewidentne pogorszenie warunków pracy sędziów nie powinny z pewnością zbiegać się z realnym zmniejszenie ich wynagrodzeń. Uwaga ta ma charakter uboczny i <xIx> per se</xIx> nie wpływa na ocenę prawidłowości omawianych przepisów. Niemniej jednak nie powinno się tego pomijać; była to bowiem okoliczność współkształtująca zakres obowiązków sędziów, którym powinno odpowiadać m.in. otrzymywane przez nich wynagrodzenie.</xText> <xText><xBx>7. Odmowa zastosowania przepisów ustawy okołobudżetowej.</xBx></xText> <xText>W piśmiennictwie niejednokrotnie podkreślono, że skoro związanie sędziego <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">Konstytucją</xLexLink> obejmuje zakaz wydawania przez Sąd rozstrzygnięć z nią niezgodnych, tym bardziej pozostaje on uprawniony do przeprowadzania kontroli konstytucyjności przepisów ustaw w przypadku dostrzeżenia oczywistej niekonstytucyjności przepisów (zob. P. Jabłońska, Konstytucyjne podstawy rozproszonej kontroli konstytucyjności prawa, PS 2020/11-12, s. 21-33; M. Jabłoński, Odmowa zastosowania przepisu w praktyce stosowania prawa administracyjnego przez sądy administracyjne i organy administracji publicznej – wybrane problemy [w:] J. Zimmermann (red.), Aksjologia prawa administracyjnego. Tom I, Warszawa 2017, str. 936-937). Również w judykaturze wyrażony został pogląd, że sądy powszechne posiadają kompetencję do odmowy zastosowania przepisu ustawy uznawanego przez nie za niekonstytucyjny i mogą wyrokować z pominięciem takiego przepisu, stosując bezpośrednio <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">Konstytucję</xLexLink> (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 7 kwietnia 1998 r., I PKN 90/98, OSNP 2000/1/6, dnia 19 kwietnia 2000 r., II CKN 272/00, LEX nr 530757, z dnia 26 września 2000 r., III CKN 1089/00, LEX nr 442/88 oraz z dnia 25 lipca 2003 r., V CK 47/02, LEX nr 157312; zob. także wyroki NSA z dnia 16 października 2009 r., I OSK 52/09, LEX nr 571042 i z dnia 14 lutego 2002 r., I SA/Po 461/01, OSP 2003/2/17).</xText> <xText>Kontrola taka może dotyczyć również przepisów o epizodycznym (czasowym) charakterze, albowiem ich spełnienie (wykonanie) w okresie przeszłym, a także ich uchylenie lub zmiana nie pozostają tożsame z całkowitą utratą mocy obowiązywania (zob. dla przykładu uchwała TK z dnia 14 września 1994 r., W 5/94, OTK 1994/2/44). W sensie konstytucyjnym <xIx>,,przepis traci moc obowiązującą wtedy, gdy nie może mieć już zastosowania do sytuacji z przeszłości, teraźniejszości ani przyszłości&quot;</xIx> i nie wywiera żadnych skutków dla obywateli (por. postanowienie TK z dnia 13 października 1998 r., SK 3/98, OTK 1998/5/69). Za przepis zachowujący moc obowiązującą <xIx>,,należy uznawać taki przepis, który wprawdzie został formalnie derogowany, ale nadal ma zastosowanie do ustalania skutków zdarzeń zaistniałych w czasie, w którym ten przepis obowiązywał, np. w postępowaniach sądowych czy administracyjnych</xIx>” (zob. postanowienie TK z dnia 28 listopada 2001 r., SK 5/01, OTK 2001/8/266).</xText> <xText>Jak wykazano, ustalenie wynagrodzeń sędziowskich w latach 2021-2022 na podstawie przepisów ustaw okołobudżetowych, nie zaś art. 91 § 1c u.s.p., prowadziło do sytuacji, w której naruszono przepis <xLexLink xArt="art. 178;art. 178 ust. 1;art. 178 ust. 2" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 178 ust. 1 i 2 Konstytucji RP</xLexLink>. W konsekwencji Sąd przy rozpoznawaniu przedmiotowej sprawy winien odmówić zastosowania art. 12 ust. 1 ustawy okołobudżetowej z 2021 r. i art. 8 ust. 1 ustawy okołobudżetowej z 2022 r. – z uwagi na ich sprzeczność z omówionymi wyżej zasadami i normami konstytucyjnymi – oraz ustalić wynagrodzenie należne powodowi w oparciu o dotychczasowe zasady, tj. na podstawie art. 91 § 1c u.s.p., a tym samym zasądzić od pozwanego na rzecz powoda kwoty wyszczególnione w pozwie tytułem wyrównania zaległego wynagrodzenia za okres od 1 stycznia 2021 roku do 31 grudnia 2022 roku oraz dodatkowego wynagrodzenia rocznego za 2021 i 2022 rok.</xText> <xText>Przepisy art. 8 ust. 1 ustawy okołobudżetowej z 2022 r. oraz art. 12 ust. 1 ustawy okołobudżetowej z 2021 r. nie powinny znaleźć zastosowania również z powodu ich niezgodności z art. 19 ust. 1 akapit drugi Traktatu o Unii Europejskiej z dnia 7 lutego 1992 r. (dalej jako ,,TUE”) oraz z art. 47 akapit drugi Karty Praw Podstawowych Unii Europejskiej (dalej jako ,,KPP”), nakładającym na państwa członkowskie obowiązek ustanowienia „środków” niezbędnych do zapewnienia skutecznej ochrony sądowej. Dla urzeczywistnienia tej ochrony, kluczowe jest zapewnienie obywatelowi dostępu do ,,niezawisłego” sądu w rozumieniu art. 47 akapit drugi KPP. Zasada pierwszeństwa prawodawstwa unijnego obliguje sądy do dokonywania oceny zgodności prawa krajowego z prawem unijnym i w razie stwierdzenia jego sprzeczności, odmowy zastosowania przepisu prawa państwa członkowskiego. Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej jako ,,TSUE”) w swoim orzecznictwie konsekwentnie podkreśla, że w przypadku przepisów krajowych państw członkowskich, prawo traktatowe oraz wydawane na jego podstawie akty pochodnego prawa unijnego wywołują skutek polegający na tym, że normy unijne (od momentu wejścia w życie) automatycznie wykluczają stosowanie jakichkolwiek niezgodnych z nimi nom prawa krajowego (wyrok Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 19 czerwca 1990 r., C-213/89, ECLI:EU:C:1990:257)</xText> <xText>Zdaniem TSUE pojęcie niezawisłości oznacza między innymi, że sąd wypełnia swe zadania w pełni autonomicznie, nie podlegając żadnej hierarchii służbowej ani nie będąc podporządkowanym komukolwiek i nie otrzymując nakazów czy wytycznych z jakiegokolwiek źródła, oraz że jest on w ten sposób chroniony przed ingerencją i naciskami zewnętrznymi mogącymi zagrozić niezależności osądu jego członków i wpływać na ich rozstrzygnięcia (zob. podobnie wyroki: z dnia 19 września 2006 r., Wilson, C 506/04, EU:C:2006:587, pkt 51; a także z dnia 16 lutego 2017 r., Margarit Panicello, C 503/15, EU:C:2017:126, pkt 37 i przytoczone tam orzecznictwo). TSUE wskazuje przy tym, że nieodłączną gwarancję niezawisłości sędziowskiej stanowi (obok nieusuwalności sędziów) poziom wynagrodzenia odpowiadający wadze wykonywanych przez nich zadań (zob. wyroki: z dnia 19. września 2006 r., C-506/04, pkt 51; z dnia 27 lutego .2018 r., C-64/16, pkt 45; z dnia 24 czerwca 2019 r., C-619/18, ECLI:EU:C:2019:531, pkt 75; opinia TSUE z dnia 30 kwietnia 2019 r., 1/17, pkt 202).</xText> <xText>W wyroku TSUE z dnia 27 lutego 2018 r. (C-64/16, ECLI:EU:C:2018:117) stwierdzono nadto, że zamrożenie wynagrodzeń sędziów nie godzi w zasadę niezawisłości sędziowskiej (w rozumieniu art. 47 KPP i art. 19 ust. 1 akapit drugi TUE) jedynie wówczas, gdy owo zamrożenie dotyczy nie tylko sędziów (a więc wybranej grupy zawodowej), <xIx> ,,ale – szerzej [obejmuje – dopisek własny] – różne osoby zajmujące funkcje publiczne i osoby wykonujące zadania w sektorze publicznym, w tym przedstawicieli władz ustawodawczej, wykonawczej” </xIx>i jednocześnie jest ono podyktowane koniecznością <xIx> ,,likwidacji nadmiernego deficytu budżetowego państwa”. </xIx>Wcześniejsza analiza wskazuje na coś zgoła odmiennego. Kilkuletnie „mrożenie” płac sędziowskich zbiegło się w czasie ze znacznymi podwyżkami wynagrodzeń szerokiego spectrum grup zawodowych, finansowanych ze środków pochodzących z budżetu państwa.</xText> <xText>W świetle powyższych rozważań należało dojść do wniosku co do potrzeby zastosowania w spornym okresie – przy ustalaniu wysokości zasadniczych wynagrodzeń sędziowskich, a także świadczeń ustalanych na ich podstawie (dodatków stażowych, dodatkowych rocznych wynagrodzeń) – regulacji art. 91 § 1c u.s.p., w miejsce pozbawionych waloru konstytucyjności przepisów ustaw okołobudżetowych. W zakresie wynagrodzeń za 2023 r. postępowanie apelacyjne winno ulec umorzeniu, przy jednoczesnym uchyleniu wyroku w zakresie obejmujących w/w świadczenia. Mając to na względzie, na podstawie art. <xLexLink xArt="art. 385;art. 386;art. 386 § 3" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 385 i art. 386 § 3 k.p.c.</xLexLink> Sąd Okręgowy orzekł jak w pkt. I i II sentencji wyroku.</xText> <xText xALIGNx="center">/-/Sędzia Jakub Litowski</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Sędzia Jakub Litowski

Magdalena Zielińska

Magdalena Zielińska

Sygn. akt IV Pa 54/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 8 stycznia 2024 r. Sąd Okręgowy w Toruniu – IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie: Przewodniczący Sędzia Jakub Litowski po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 8 stycznia 2024 r. w Toruniu sprawy z powództwaK. W. przeciwkoSądowi Rejonowemu wG. o wynagrodzenie na skutek apelacjipozwanego Sądu Rejonowego wG. od wyroku Sądu Rejonowego w Toruniu – IV Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 28 sierpnia 2023 r. sygn. akt IV P 179/23 orzeka: I uchyla wyrok Sądu Rejonowego w Toruniu w pkt. I sentencji w części obejmującej zasądzenie ponad kwotę 23 580, 73 zł (dwadzieścia trzy tysiące pięćset osiemdziesiąt złotych siedemdziesiąt trzy grosze) i w tym zakresie umarza postępowanie; II oddala apelację pozwanego. /-/Sędzia Jakub Litowski Sygn. akt IV Pa 54/23 UZASADNIENIE Wyrokiem z dnia 28 sierpnia 2023 r. Sąd Rejonowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Toruniu zasądził od pozwanego Sądu Rejonowego wG.na rzecz powodaK. W.kwotę 29 932, 09 zł tytułem wynagrodzenia za okres od stycznia 2021 r. do marca 2023 r. z odsetkami od określonych kwot i dat wymagalności do dnia zapłaty (pkt I sentencji), umorzył postępowanie w pozostałej części (pkt II sentencji), nadał wyrokowi nadaje wyrokowi w punkcie I rygor natychmiastowej wykonalności do kwoty 13 611,05 zł (pkt III sentencji), a także obciążył kosztami sądowymi Skarb Państwa (pkt IV sentencji). Sąd Rejonowy ustalił, że powód w 2006 r. został powołany do pełnienia urzędu na stanowisku Sędziego Sądu Rejonowego wG., które zajmuje do chwili obecnej. Z dniem 1 stycznia 2020 r. wynagrodzenie zasadnicze powoda zostało ustalone w czwartej stawce przy zastosowaniu mnożnika 2, 36 w kwocie 11 420,61 zł. Tak ustalone wynagrodzenie zasadnicze powód otrzymywał również w 2021 r. Z dniem 1 stycznia 2022 r. wynagrodzenie zasadnicze powoda zostało ustalone w czwartej stawce przy zastosowaniu mnożnika 2,36 w kwocie 11 919,13 zł. Wynagrodzenie zostało ustalone na podstawieart. 91 § 1c i § 2 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. prawo o ustroju sądów powszechnych(Dz. U. z 2020 r., poz. 2072) oraz art. 8 ustawy z dnia 17 listopada 2021 r. o szczególnych rozwiązaniach służących realizacji ustawy budżetowej na rok 2022 (Dz. U. z 2021 r., poz. 2445), tj. przy przyjęciu przeciętnego miesięcznego wynagrodzenie w drugim kwartale 2020 r. ogłoszonego w Monitorze Polskim przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego (M.P.2020.711), w kwocie 5.024,48 złotych, zwiększonego o kwotę 26 złotych. Z dniem 1 lipca 2022 r. wynagrodzenie powoda zostało ustalone w kwocie 12 626,20 zł, wobec zmiany stawki awansowej na piątą stawkę awansową i zastosowaniu mnożnika 2,5, przy przyjęciu przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w dotychczasowej wysokości. Z dniem 1 stycznia 2023 r. wynagrodzenie zasadnicze powoda zostało ustalone w piątej stawce przy zastosowaniu mnożnika 2,50 w kwocie 13 611,05 zł. Wynagrodzenie zostało ustalone na podstawieart. 91 § 1c i § 2 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. prawo o ustroju sądów powszechnych(Dz. U. z 2020 r., poz. 2072) oraz art. 8 ustawy z dnia 1 grudnia 2022 r. o szczególnych rozwiązaniach służących realizacji ustawy budżetowej na rok 2023 (Dz. U. z 2022 r., poz. 2666), tj. przy przyjęciu podstawy wynagrodzenia zasadniczego w kwocie 5 444,42 zł. Wypłata wynagrodzenia odbywała się z dołu, do ostatniego dnia miesiąca, zgodnie z obowiązującym u pozwanego Regulaminem pracy. Pozwany w 2022 r. wypłacił powodowi dodatkowe wynagrodzenie roczne za rok 2021 w kwocie 13 248,03 zł, a w 2023 r. dodatkowe wynagrodzenie roczne za rok 2022 w kwocie 13 653,41 zł, każdorazowo przy uwzględnieniu faktycznie otrzymanego przez powoda wynagrodzenia. Powód przebywał na zwolnieniach lekarskich w okresie : od 18 do 19 lutego 2021 r., od 27 kwietnia 2021 r. do 6 maja 2021 r., od 2 do 4 sierpnia 2021 r., od 27 do 31 grudnia 2021 r., od 10 do 14 i od 17 do 18 stycznia 2022 r., od 9 do 15 i od 17 do 18 lutego 2022 r., od 19 do 23 i od 24 do 30 września 2022 r., od 13 do 16 marca 2023 r. Sąd Rejonowy przedstawił nadto relację pomiędzy faktycznie wypłaconym powodowi w okresie od 1 stycznia 2021 r. do 31 marca 2023 r. wynagrodzeniem i wynagrodzeniem dodatkowym, a wynagrodzeniem ustalonym na podstawieart. 91 § 1c ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. prawo o ustroju sądów powszechnych. Sąd Rejonowy wyjaśnił, że zgodnie z art. 91 § 1c ustawy z 27 lipca 2001 r. (Dz. U. z 2023 r., poz. 217), dalej: p.u.s.p., podstawę ustalenia wynagrodzenia zasadniczego sędziego w danym roku stanowi przeciętne wynagrodzenie w drugim kwartale roku poprzedniego, ogłaszane w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej "Monitor Polski" przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego na podstawieart. 20 pkt 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych(Dz.U. z 2022 r. poz. 504, 1504 i 2461), z zastrzeżeniem § 1d, zgodnie z którym jeżeli przeciętne wynagrodzenie, o którym mowa w § 1c, jest niższe od przeciętnego wynagrodzenia ogłoszonego za drugi kwartał roku poprzedzającego - przyjmuje się podstawę ustalenia wynagrodzenia zasadniczego sędziego w dotychczasowej wysokości. Wynagrodzenie zasadnicze sędziego – stosownie do § 2 – określa się w stawkach, których wysokość ustala się z zastosowaniem mnożników podstawy ustalenia wynagrodzenia zasadniczego, o której mowa w § 1c. Stawki wynagrodzenia zasadniczego na poszczególnych stanowiskach sędziowskich oraz mnożniki, służące do ustalenia wysokości wynagrodzenia zasadniczego sędziów w poszczególnych stawkach, określa załącznik do ustawy. Ponadto – zgodnie z § 7 – wynagrodzenie sędziów różnicuje dodatek za długoletnią pracę, wynoszący, począwszy od szóstego roku pracy, 5% wynagrodzenia zasadniczego i wzrastający po każdym roku o 1%, aż do osiągnięcia 20% wynagrodzenia zasadniczego. Natomiast prawo powoda do dodatkowego wynagrodzenia rocznego wynikało zart. 1 ust. 1 i 2 ustawy z 12 grudnia 1997 r. o dodatkowym wynagrodzeniu rocznym dla pracowników jednostek sfery budżetowej(Dz. U. z 2023 r., poz. 1690). Jej wysokość – zgodnie z art. 4 cyt. ustawy - ustala się w wysokości 8,5% sumy wynagrodzenia za pracę otrzymanego przez pracownika w ciągu roku kalendarzowego, za który przysługuje to wynagrodzenie, uwzględniając wynagrodzenie i inne świadczenia ze stosunku pracy przyjmowane do obliczenia ekwiwalentu pieniężnego za urlop wypoczynkowy, a także wynagrodzenie za urlop wypoczynkowy oraz wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy przysługujące pracownikowi, który podjął pracę w wyniku przywrócenia do pracy. Sąd I instancji odnotował również, że w komunikacie Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 11 sierpnia 2020 r. w sprawie przeciętnego wynagrodzenia w drugim kwartale 2020 r. (M.P. z 2020 r. poz. 711) ogłoszono, że przeciętne wynagrodzenie w drugim kwartale 2020 r. wyniosło 5024,48 zł. W komunikacie Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 10 sierpnia 2021 r. w sprawie przeciętnego wynagrodzenia w drugim kwartale 2021 r. (M.P. z 2021 r. poz. 730) ogłoszono, że przeciętne wynagrodzenie w drugim kwartale 2021 r. wyniosło 5504,52 zł. W komunikacie Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 9 sierpnia 2022 r. w sprawie przeciętnego wynagrodzenia w drugim kwartale 2022 r. (M.P. z 2022 r. poz. 764) ogłoszono, że przeciętne wynagrodzenie w drugim kwartale 2022 r. wynosiło 6156,25 zł. Mając na uwadze przywołaną regulację art. 91 § 1c p.u.s.p. kwoty te w poszczególnych spornych latach winny stanowić podstawę ustalenia wynagrodzenia zasadniczego powoda, przy zastosowaniu aktualnie obowiązującego mnożnika, a także dodatku stażowego, co miało również bezpośrednie przełożenie na dodatkowe wynagrodzenie roczne. Zdaniem Sądu Rejonowego, przepisart. 91 § 1cp.u.s.p. nie ma jedynie charakteru technicznego, wskazującego matematyczny sposobu ustalania corocznej wysokości wynagrodzenia zasadniczego sędziów, lecz stanowi realizację ustanowionej wart. 178 ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, dalej:Konstytucja RPlub ustawa zasadnicza, zasady godnego wynagrodzenia sędziów. Przepis ten stanowi, że sędziom zapewnia się warunki pracy i wynagrodzenie odpowiadające godności urzędu oraz zakresowi ich obowiązków. Jak słusznie zauważył powód, odpowiedni z punktu widzenia tego wymogu, poziom wynagrodzenia sędziów stanowił przedmiot licznych rozważań Trybunału Konstytucyjnego, zwłaszcza w kontekście mechanizmu jego ustalania, również w relacji doart. 178 ust. 1 Konstytucji RPi statuowanej tam zasady niezawisłości sędziów, prowadząc w zasadzie do wspólnej konkluzji, że „Najważniejszym aspektem wynagrodzenia godnego urzędu sędziego jest, by sposób ustalania jego wysokości był oparty na obiektywnych, wymiernych przesłankach i działał z mocy samej ustawy – niejako „automatycznie”, bez potrzeby podejmowania w tej sprawie ocennych decyzji, które mogłyby być instrumentem nacisku na sędziów. Istotna jest, oczywiście, także sama wysokość wynagrodzenia, które powinno zapewnić bezpieczeństwo finansowe sędziemu i jego rodzinie, rekompensować rygorystyczne ograniczenia w podejmowaniu innej działalności zarobkowej oraz sprzyjać budowaniu prestiżu urzędu sędziego” (tak TK w uzasadnieniu do wyroku z 12 grudnia 2012 r., K 1/12). Kształtart. 91 § 1cp.u.s.p. stanowi wypracowaną wspólnie realizację tych postulatów, o czym przypomniała Pierwsza Prezes Sądu Najwyższego we wniosku z 22 grudnia 2022 r., inicjującym postępowanie w sprawie K 1/23. „Przedmiotowe rozwiązanie było wynikiem kompromisu zawartego między przedstawicielami władzy sądowniczej, ustawodawczej oraz wykonawczej co do sposobu rozumienia i stosowaniaart. 178 ust. 2 Konstytucji RP, ukierunkowanego na takie ukształtowanie mechanizmu ustalania sędziowskiego wynagrodzenia zasadniczego, które będzie odpowiadało właściwemu rozumieniu konstytucyjnego zwrotu ,,wynagrodzenie odpowiadające godności urzędu". Przyjęcie powyższej formuły ustalania wynagrodzenia zasadniczego odzwierciedlało zarazem wolę zobiektywizowania zasad kształtowania wynagrodzeń sędziowskich oraz uniezależnienia od ingerencji władzy wykonawczej i ustawodawczej. Był to cel ustawodawcy, wyrażony wprost w uzasadnieniu do projektu ustawy zmieniającej, według którego „najistotniejszą zmianą jest odejście od kształtowania wysokości wynagrodzeń sędziów w oparciu o dotychczasową kwotę bazową określoną corocznie w ustawie budżetowej" (s. 1 uzasadnienia). Jednocześnie stwierdzono, że przyjęte rozwiązania „służą obiektywizacji ustalania wynagrodzeń sędziowskich i pozwolą na postulowane przez środowisko sędziowskie ograniczenie wpływu innych władz na wysokość zasadniczych wynagrodzeń sędziowskich" (s. 1 uzasadnienia).” Przyjęty w art. 91 § 1c p.u.s.p. mechanizm zapewnia automatyczny wzrost wynagrodzeń w powiązaniu z obiektywnym wskaźnikiem – wysokością przeciętnego wynagrodzenia w drugim kwartale roku poprzedniego. Mechanizm gwarantuje utrzymanie wartości wynagrodzeń sędziów w czasie w adekwatnej proporcji do innych pracowników zatrudnianych w polskiej gospodarce. Jego rolą jest waloryzacja wynagrodzeń sędziów w oparciu o wzrost wynagrodzeń innych pracowników nie tylko w sferze budżetowej, ale także w sektorze przedsiębiorców. To właśnie oderwanie wskaźnika od sfery budżetowej sprawia, że wskaźnik jest obiektywny. Nie jest kształtowany na mocy aktu normatywnego, tylko zależny od sytuacji gospodarczej kraju. (J. Grygutis „Konstytucyjności wstrzymania waloryzacji wynagrodzeń sędziowskich”, Praca i Zabezpieczenie Społeczne nr 5/23) Ustawodawca począwszy od 2021 r. zdecydował się jednak na odstąpienie od ustalania wysokości wynagrodzeń zasadniczych sędziów w oparciu oart. 91 § 1cp.u.s.p. I tak, w 2021 r., zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy z 19 listopada 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach służących realizacji ustawy budżetowej na rok 2021 (Dz. U. z 2020 r. poz. 2400) podstawę ustalenia wynagrodzenia zasadniczego sędziego, o której mowa wart. 91 § 1c ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. - Prawo o ustroju sądów powszechnych(Dz. U. z 2020 r. poz. 2072), stanowi przeciętne wynagrodzenie w drugim kwartale 2019 r. ogłoszone w komunikacie Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego. W stosunku do kwoty przeciętnego wynagrodzenia w drugim kwartale 2020 r. (5 024,48 zł) stanowi to różnicę w wysokości 185,24 zł. Zmianę tą, polegającą w istocie na „zamrożeniu” wynagrodzeń w 2021 r., uzasadniono następująco: „W związku z obecną sytuacją gospodarczą kraju spowodowaną epidemią COVID-19 nastąpiła konieczność zamrożenia wynagrodzeń osób (w tym sędziów i prokuratorów), dla których podstawę obliczenia wynagrodzenia stanowi przeciętne wynagrodzenie w drugim kwartale roku poprzedniego ogłaszane przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego. W roku 2021 podstawę ustalenia wynagrodzenia sędziów i prokuratorów określono na poziomie roku 2020, tj. na podstawie przeciętnego wynagrodzenia w drugim kwartale 2019 r. ogłoszonego w Komunikacie Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 9 sierpnia 2019 r. (M.P. z 2019 r. poz. 742). Nie zmienią się dotychczasowe zasady ustalania wynagrodzenia zasadniczego sędziów i prokuratorów w oparciu o przeciętne wynagrodzenie w drugim kwartale roku poprzedniego ogłaszanego przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego. Przepisy niniejszej ustawy spowodują "zamrożenie" systemowej waloryzacji wynagrodzeń sędziów i prokuratorów tylko w roku 2021. Powyższa propozycja mieści się w ramach całości zmian związanych z "zamrożeniem" wielkości wynagrodzeń w sektorze finansów publicznych w celu zapewnienia równowagi budżetowej stanowiącej wartość konstytucyjną, od której zależy zdolność państwa do działania i wypełniania jego zadań”. (z uzasadnienia projektu ustawy o szczególnych rozwiązaniach służących realizacji ustawy budżetowej na rok 2021 r.). W 2022 r. ustawodawca przywrócił waloryzację wynagrodzenia zasadniczego sędziów, jednak w sposób ograniczony. Zgodnie bowiem z art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 2021 r. o szczególnych rozwiązaniach służących realizacji ustawy budżetowej na rok 2022 (Dz. U. poz. 2445 z późn. zm.) podstawę kształtowania wynagrodzeń sędziowskich w roku 2022 stanowi przeciętne wynagrodzenie, lecz nie z II kwartału roku poprzedzającego (jak stanowi 91 § 1c p.u.s.p.), ale z roku 2020, powiększone o kwotę 26,00 złotych. W stosunku do kwoty przeciętnego wynagrodzenia w drugim kwartale 2021 r. (5 504,52 zł) stanowi to różnicę w wysokości 454,04 zł. W uzasadnieniu projektu ustawy odnotowano, iż „Przedłożone rozwiązania, w tym propozycje zmian niektórych ustaw, znajdują swoje odzwierciedlenie i wymierną korelację w kwotach ujętych w projekcie budżetu państwa na przyszły rok i wiążą się z prawidłową realizacją ustawy budżetowej na rok 2022. (...) Proponuje się, aby w roku 2022 podstawę ustalenia wynagrodzenia sędziów i prokuratorów określono na podstawie przeciętnego wynagrodzenia w drugim kwartale 2020 r. ogłoszonego w Komunikacie Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 11 sierpnia 2020 r. (M.P. z 2020 r. poz. 711) zwiększonego o kwotę 26 zł, w następstwie czego podstawa ta wyniesie 5 050,48 zł. Nie zmienią się ogólne zasady ustalania wynagrodzenia zasadniczego sędziów i prokuratorów w oparciu o przeciętne wynagrodzenie ogłaszane przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego. Przepisy niniejszej ustawy spowodują bowiem "zamrożenie" waloryzacji wynagrodzeń sędziów i prokuratorów liczonej na poziomie podstawy z roku 2021. Przyjęcie podstawy ustalenia wynagrodzenia na poziomie roku 2020 będzie równoznaczne ze wzrostem wynagrodzeń w roku 2022 w stosunku do roku 2021 o 4,37%”. W 2023 r. ustawodawca zdecydował się z kolei na wprowadzenie zupełnie oderwanego od mechanizmu ustalonego wart. 91 §1cp.u.s.p. sposobu ustalenia wynagrodzenia zasadniczego sędziów poprzez wskazanie konkretnej kwoty. W ustawie z dnia 1 grudnia 2022 r. o szczególnych rozwiązaniach służących realizacji ustawy budżetowej na rok 2023 (Dz. U. poz. 2666 z późn. zm.) w przepisie art. 8 ust. 1 przewidziano mianowicie, że w roku 2023 podstawę ustalenia wynagrodzenia zasadniczego sędziego, o której mowa wart. 91 § 1c ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. - Prawo o ustroju sądów powszechnych(Dz. U. z 2020 r. poz. 2072, z późn. zm.), stanowi kwota w wysokości 5 444,42 zł, podczas gdy wysokość przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w II kwartale 2022 r. wynosiła 6.156,25 zł, co stanowi różnicę w wysokości 711,83 zł. Tym razem w uzasadnieniu projektu wskazano, że zastosowany sposób ustalenia wynagrodzeń sędziów podyktowany jest „szczególnymi okolicznościami mającymi istotny wpływ na sytuację budżetową kraju. (…) Jednocześnie należy mieć na uwadze, iż ogromny wpływ na stan budżetu państwa w ostatnich latach miała pandemia COVID-19 i jej skutki. Dodatkowo rosyjska inwazja na Ukrainę, bezprecedensowy wzrost cen energii oraz zakłócenia w łańcuchach dostaw utrudniają powrót do stanu normalności i przekładają się na potrzebę zabezpieczenia w budżecie państwa nowych niezbędnych wydatków. Wybuch wojny w Ukrainie znacząco zmienił perspektywy gospodarki w bieżącym i kolejnym roku. Wzrost niepewności, zaburzenia w handlu i na rynkach finansowych oraz globalny wzrost cen spowodował, że prognozowane tempo wzrostu w roku bieżącym i kolejnym będą niższe. Po stronie wydatkowej projektu budżetu państwa na rok 2023 zabezpieczono zatem niezbędne środki na kontynuację dotychczasowych, priorytetowych działań, jak również na realizację nowych w odpowiedzi na zaistniałą sytuację geopolityczną i makroekonomiczną. W trosce o dobro wspólne oczywistym jest sprawiedliwy podział kosztów związanych z zabezpieczeniem priorytetowych zadań Państwa, pomiędzy wszystkie grupy społeczne. Zaproponowany sposób ustalenia wynagrodzeń sędziów i prokuratorów w żaden sposób nie narusza niezależności wymiaru sprawiedliwości stanowiąc jednocześnie przejaw równości wszystkich obywateli wobec pojawiających się zagrożeń. Przyjęta wysokość wzrostu wynagrodzeń sędziów i prokuratorów jest zatem analogiczna do wysokości dotyczącej pozostałych pracowników wynagradzanych z budżetu państwa. Należy przy tym zauważyć, że wynagrodzenia w tzw. ustawach kominowych oraz wynagrodzenia osób zajmujących kierownicze stanowiska państwowe nie uległy zwiększeniu na rok 2023. Nie kwestionując przyjętego w aktualnych przepisach regulujących ustrój sądownictwa mechanizmu określania wynagrodzeń sędziów w oparciu o przeciętne wynagrodzenie w gospodarce narodowej, należy mieć na uwadze istotny wzrost nakładów na wynagrodzenia sędziów i prokuratorów na przestrzeni ostatnich lat. Wyasygnowanie dodatkowych środków na wynagrodzenia dla tych grup oznaczałoby konieczność redukcji wydatków w pozostałych sferach działalności państwa, co mogłoby negatywnie wpłynąć na realizację innych zadań publicznych finansowanych ze środków budżetu państwa.” Sąd I instancji zauważył, że odstąpienie od ustalenia wynagrodzenia sędziów w oparciu oart. 91 § 1cp.u.s.p. miało już miejsce w przeszłości, w 2012 r. i wówczas również wywołało liczne kontrowersje w środowisku oraz zostało poddane ocenie Trybunału Konstytucyjnego, który w wyroku z dnia 12 grudnia 2012 r. (K 1/12 ) uznał regulację polegającą na jednorocznym „zamrożeniu” wynagrodzeń sędziów za zgodną zKonstytucją RP, zaznaczając że uznanie konstytucyjności takiego rozwiązania wynika z jego incydentalnego charakteru oraz uwzględnienia trudnej sytuacji finansowej państwa zagrażającej równowadze budżetowej. Jednocześnie w orzeczeniu tym Trybunał wyznaczył nieprzekraczalne dla władzy ustawodawczej i wykonawczej „warunki brzegowe” przy ustalaniu wynagrodzenia sędziów, w szczególności: 1) wynagrodzenia sędziów powinny być kształtowane w sposób wykluczający jakąkolwiek uznaniowość – zarówno wobec całej tej grupy zawodowej – ze strony władzy wykonawczej, jak i w odniesieniu do poszczególnych sędziów, co do których niedopuszczalne jest uzależnianie jego wysokości od indywidualnej oceny ich pracy; 2) wysokość wynagrodzenia sędziego, w tym rozpoczynającego karierę w zawodzie sędziowskim sędziego sądu rejonowego, powinna znacząco przewyższać wysokość przeciętnego wynagrodzenia w sferze budżetowej; 3) wynagrodzenia sędziów powinny w dłuższym okresie czasu wykazywać tendencję wzrostową nie mniejszą niż przeciętne wynagrodzenie w sferze budżetowej; 4) w trudnej sytuacji budżetu państwa wynagrodzenia sędziów powinny być bardziej – niż wynagrodzenia wszystkich innych funkcjonariuszy i pracowników sfery budżetowej – chronione przed nadmiernie niekorzystnymi zmianami; 5) niedopuszczalne jest obniżenie w drodze normatywnej nominalnej wysokości wynagrodzenia sędziów, z wyjątkiem sytuacji, o której stanowiart. 216 ust. 5 Konstytucji(przekroczenia konstytucyjnego limitu zadłużenia). Trybunał podkreślił, że „zamrożenie” wynagrodzeń sędziowskich może być tolerowane tylko wyjątkowo, ze względu na inne wartości konstytucyjne, w szczególności ze względu na trudności budżetowe państwa, jeżeli występuje w kontekście szerszego programu oszczędnościowego. Nie może w żadnym wypadku stać się ono systematyczną praktyką. Ocena tego rodzaju regulacji musi się odbywać a casu ad casum, z uwzględnieniem uwarunkowań społeczno-gospodarczych i całego kontekstu normatywnego, a jej wynik powinien być efektem ważenia wartości konstytucyjnych. Należy bowiem podkreślić, że „zamrożenie” wynagrodzeń sędziów jest dopuszczalne tylko ze względu na inne wartości konstytucyjne i nie może być - nawet w sposób dorozumiany, czy sugerowany - środkiem „dyscyplinującym”, jak mogłoby to wynikać z niektórych wypowiedzi przedstawicieli władzy wykonawczej. Sąd I instancji zwrócił uwagę na kontekst sytuacyjny stanowiska Trybunału Konstytucyjnego zajętego w przytoczonym wyroku z 12 grudnia 2012 r. i argumentację samego ustawodawcy, który w uzasadnieniu projektuustawy z dnia 22 grudnia 2011 r. o zmianie niektórych ustaw związanych z realizację ustawy budżetowej(Dz. U. z 2021 r. Nr 291, poz. 1707) wyjaśnił, że „W celu zapewnienia stabilności finansów publicznych niezbędne jest podjęcie kroków umożliwiających zahamowanie szybkiego wzrostu długu publicznego w Polsce, który niesie za sobą ryzyko przekroczenia drugiego progu ostrożnościowego w 2012 r. (55 %). W tym celu, poza zastosowaniem przy tworzeniu projektu ustawy budżetowej na rok 2012 tzw. dyscyplinującej reguły wydatkowej, niezbędne jest podjęcie szeregu działań, których efekty nie pozwolą przekroczyć poziomu deficytu budżetowego państwa określonego w projekcie ustawy budżetowej na rok 2012 oraz przyczynią się do nieprzekroczenia kolejnego progu ostrożnościowego relacji długu publicznego do PKB. (...)” W ocenie Sądu Rejonowego, powyższe stanowisko wpisuje się w ocenę problematyki zamrożenia wynagrodzeń sędziowskich w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, który w wyroku z 27 lutego 2018 r. (C-64/16, ECLI:EU:C:2018:117) stwierdził, że zamrożenie wynagrodzeń sędziów nie godzi w zasadę niezawisłości sędziowskiej w rozumieniu art. 47 KPP i art. 19 ust. 1 akapit 1 TUE w sytuacji, gdy owo zamrożenie dotyczy nie tylko sędziów (a więc wybranej grupy zawodowej), ale – szerzej – różne osoby zajmujące funkcje publiczne i osoby wykonujące zadania w sektorze publicznym, w tym przedstawicieli władzy ustawodawczej, wykonawczej i jednocześnie jest ono podyktowane koniecznością „likwidacji nadmiernego deficytu budżetowego państwa”. W świetle powyższych okoliczności i zasad przywołana argumentacja mająca uzasadniać odstąpienie reguł waloryzacji wynagrodzeń w oparciu o art. 91 §1c p.u.s.p., nie broni się w żadnym z analizowanych okresów, a przede wszystkim łamie zasadę incydentalności, z której notabene zdawał sobie sprawę sam projektodawca, co wynika z uzasadnienia projektu ustawy o szczególnych rozwiązaniach służących realizacji ustawy budżetowej na rok 2021. Na powyższe słuszny nacisk kładzie Pierwsza Prezes Sądu Najwyższego w powołanym już uzasadnieniu wniosku z dnia 22 grudnia 2022 r. wskazując, że „istnieje zasadnicza różnica pomiędzy przedmiotem kontroli poddanym ocenie Trybunału Konstytucyjnego w sprawie K 1/12, a przedmiotem zaskarżenia ujętym w petitum niniejszego wniosku. Po pierwsze, kwestionowane art. 8 i 9 ustawy okołobudżetowej 2023, w przeciwieństwie do tych, będących przedmiotem rozpoznania w sprawie K 1 /12, nie mają charakteru incydentalnego czy epizodycznego. Ta przesłanka miała bowiem fundamentalne znaczenie przy ocenie zgodności zKonstytucjązaskarżonych przepisów ustawy okołobudżetowej 2012, zwłaszcza w kontekście ustalenia, czy incydentalne (na jeden rok) wstrzymanie wzrostu wynagrodzeń sędziów na poziomie z 2010 r. (,,zamrożenie"), oznaczające zmniejszenie ich realnej wartości (wynikające z inflacji), przy niezmienionej wysokości nominalnej, stanowi naruszenie wynikającej zart. 178 ust. 2 Konstytucjigwarancji zapewnienia sędziom wynagrodzenia odpowiadającego godności urzędu i zakresowi obowiązków sędziego. Zaskarżone obecnie przepisy ustawy okołobudżetowej 2023 zostały wprowadzone w ślad za rozwiązaniami modyfikującymi podstawę ustalenia wymiaru wynagrodzeń sędziowskich w dwóch ostatnich latach. W efekcie realizują konsekwentnie zamysł trwałego i powtarzalnego modyfikowania i – co istotne zmniejszania wysokości wynagrodzeń sędziowskich względem zasadniczego modelu wynikającego z p.u.s.p. Chociaż więc przedmiotem wniosku są przepisy ustawy okołobudżetowej 2023, to jednak muszą być one odczytywane w perspektywie powtarzających się rozstrzygnięć ustawodawczych obowiązujących w 2021 i 2022 r. Konieczność uwzględnienia tego kontekstu przy ocenie konstytucyjności art. 8 i 9 ustawy okołobudżetowej 2023 wynika chociażby z przyjętego w uzasadnieniu tej ustawy poglądu o zwiększeniu poziomu wynagrodzeń. Jest on liczony jak wskazano względem wskaźnika przeciętnego wynagrodzenia w II kwartale 2020 r. W ten sposób ustawodawca modyfikuje w obecnej ustawie wyjątek przyjęty już uprzednio w ustawie okołobudżetowej 2022 traktując go dziś jako regułę, która pozwala posługiwać się w efekcie argumentem o „wzroście" wynagrodzeń sędziów. To znaczy, że art. 8 i 9 ustawy okołobudżetowej nie stanowią jednorazowego wstrzymania wzrostu wynagrodzeń, ale w istocie prowadzą do jego trwałego i realnego zmniejszenia, na co nakłada się wstrzymanie wzrostu wynagrodzeń przez ostatnie 3 kolejne lata kalendarzowe (2021-2023).” O ile zmiana zasad kształtowania wynagrodzeń sędziów w roku 2012 uzasadniana była faktycznie trudną sytuacją finansów publicznych i konsekwentnymi poczynaniami kreującymi oszczędności, nie tylko płacowe, to obecnie analogiczne decyzje nie zostały należycie uzasadnione, w odniesieniu do sytuacji budżetowej i faktycznych realiów realizowanej polityki finansowej. Trudna sytuacja społeczno-ekonomiczna kraju w 2021 r., wynikająca z trwającej od 2020 r. epidemii Covid-19 jest bezsporna, tożsamo jak przeznaczenie znacznego nakładu środków budżetowych na zwalczanie jej negatywnych skutków, zarówno w zakresie nakładów na służbę zdrowia, jak i gospodarkę, w celu minimalizacji skutków zapaści powstałej bezpośrednio po wybuchu epidemii w marcu 2020 r. i ich konsekwencji dla wielu branż gospodarki, które z uwagi na falowość wzrostu zachorowań były kontynuowane również w 2021 r. Wskazać jednak należało, że konsekwencje tej sytuacji dla stanu finansów publicznych nie były tożsame z sytuacją jaka miała miejsce w 2012 r. Jak wynika bowiem z obwieszczenia Ministra Finansów z 24 maja 2021 r. (M.P. z 2021 r., poz. 492) relacja długu publicznego do PKB w 2020 r. wynosiła 47,8 %, względnie 57,4 % (zgodnie z danymi przekazanymi przez Prezesa GUS w dniu 30 września 2021 r. do Komisji Europejskiej stosownie do Rozporządzenia Rady (WE) nr 479/2009 z dnia 25 maja 2009 r. o stosowaniu Protokołu w sprawie procedury dotyczącej nadmiernego deficytu (EDP) załączonego do Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską, z późniejszymi zmianami – tzw. notyfikacja fiskalna), natomiast w 2021 r. 43,8 % (zgodnie z obwieszczeniem Ministra Finansów z dnia 25 maja 2022 r. M.P. z 2022 r. poz. 553), względnie 53,8 % (zgodnie z danymi przekazanymi przez Prezesa GUS w dniu 31 marca 2022 r. do Komisji Europejskiej w ramach tzw. notyfikacji fiskalnej). Sytuacja finansów państwa oceniana przez omawiany pryzmat, mimo nadzwyczajnej sytuacji wywołanej epidemią Covid-19, w kolejnym roku od jej ogłoszenia, uległa poprawie. Pondto, w ówczesnym roku doszło do podwyżek wynagrodzeń przedstawicieli władzy wykonawczej i ustawodawczej, osób zajmujących kierownicze stanowiska państwowe oraz pracowników samorządów. I tak, na mocy rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 30 lipca 2021 r. zmieniającego rozporządzenie w sprawie szczegółowych zasad wynagradzania osób zajmujących kierownicze stanowiska państwowe (Dz. U. z 2021 r. poz. 1394), z dniem 1 sierpnia 2021 r. wprowadzono podwyżki dla przedstawicieli władzy wykonawczej i ustawodawczej, w niektórych wypadkach w sposób znaczący (ponad 50%). Ustawą z dnia 17 września 2021 r. o zmianieustawy o wynagrodzeniu osób zajmujących kierownicze stanowiska państwoweoraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2021 r. poz. 1834), która weszła w życie 1 listopada 2021 r., dokonano natomiast podwyższenia wynagrodzenia Prezydenta RP, w tym wynagrodzenia zasadniczego z 7-krotniości do 9,8-krotności kwoty bazowej oraz dodatku funkcyjnego z 3-krotności do 4,2-krotności kwoty bazowej, której wysokość ustaloną według odrębnych zasad określa ustawa budżetowa, z tym że kwota bazowa jest corocznie waloryzowana o wzrost wynagrodzeń na dany rok budżetowy w stosunku do roku poprzedniego (średnioroczny wskaźnik wzrostu wynagrodzeń). Powyższa ustawa zmieniła również ustawę z 21 listopada 2021 r. o pracownikach samorządowych (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 1282). Ustawa nowelizująca i nowe rozporządzenie Rady Ministrów z 25 października 2021 r. w sprawie wynagradzania pracowników samorządowych (Dz.U. poz. 1960) weszły w życie z dniem 1 listopada 2021 r. wprowadzając istotne zmiany dotyczące wynagrodzeń osób wchodzących w skład organów wykonawczych jednostek samorządu terytorialnego oraz diet radnych, w sposób istotny zwiększając wartość ich uposażeń. W świetle prowadzonych zmian minimalne wynagrodzenie ww. osób nie może być niższe niż 80% maksymalnego wynagrodzenia określonego dla poszczególnych stanowisk w przepisach wydanych na podstawie art. 37 ust. 1 tejże ustawy. Ustalono przy tym, że maksymalne wynagrodzenie na danym stanowisku stanowi suma maksymalnego poziomu wynagrodzenia zasadniczego oraz maksymalnego poziomu dodatku funkcyjnego, a w przypadku wójtów (burmistrzów, prezydentów miast), starostów oraz marszałków województwa także kwoty dodatku. Po drugie podniesiono poziom maksymalnego wynagrodzenia ww. osób decydując, że nie może ono przekroczyć w okresie miesiąca 11,2-krotności kwoty bazowej określonej w ustawie budżetowej dla osób zajmujących kierownicze stanowiska państwowe na podstawie przepisówustawy z dnia 23 grudnia 1999 roku o kształtowaniu wynagrodzeń w państwowej sferze budżetowej oraz o zmianie niektórych ustaw. Przed nowelizacją maksymalny poziom nie mógł przekroczyć 7-krotności kwoty bazowej. W ustawie budżetowej na rok 2021 kwota ta została określona na poziomie 1 789,42 zł. Oznacza to wzrost maksymalnego wynagrodzenia o 60% z 12.525,94 zł na 20.041,50 zł. Z kolei powołane rozporządzenie z dnia 25 października 2021 r. w sprawie wynagradzania pracowników samorządowych określało maksymalny poziom wynagrodzenia zasadniczego (kwota w złotych) wójtów (burmistrzów, prezydentów miast), starostów i marszałków województw oraz maksymalny poziom dodatku funkcyjnego (kwota w złotych). Przykładowo dla wójta czy burmistrza w gminie do 15.000 mieszkańców określono maksymalny poziom wynagrodzenia zasadniczego na poziomie 10.250 zł, zaś maksymalny poziom dodatku funkcyjnego na poziomie 3.150 zł. Ustawa nowelizująca dokonała także zmian we wszystkich trzech ustrojowych ustawach samorządowych w zakresie maksymalnego poziomu diet przysługujących radnym. Po nowelizacji wysokość diet przysługujących radnemu nie może przekroczyć w ciągu miesiąca łącznie 2,4 krotności kwoty bazowej określonej w ustawie budżetowej dla osób zajmujących kierownicze stanowiska państwowe na podstawie przepisówustawy z dnia 23 grudnia 1999 r. o kształtowaniu wynagrodzeń w państwowej sferze budżetowej oraz o zmianie niektórych ustaw(Dz. U. z 2020 r. poz. 1658). Tym samym maksymalna dieta radnego może wynieść 4.294,61 zł zamiast dotychczasowych 2.684,13 zł (1,5 krotności kwoty bazowej). Podwyżki te miały miejsce w trzecim i czwartym kwartale roku, jednakże nadal w okresie epidemii Covid-19 (IV fala Covid-19), a zatem aktualna pozostawała wskazana w uzasadnieniu ustawy okołobudżetowej na 2021 r. przesłanka „zamrażania” wynagrodzeń w sektorze finansów publicznych „w celu zapewnienia równowagi budżetowej stanowiącej wartość konstytucyjną, od której zależy zdolność państwa do działania i wypełniania jego zadań”. Nie negując oczywiście zasadności tych podwyżek, zwłaszcza, że w stosunku do części z tych grup zawodowych nie było ono aktualizowane od lat, nie sposób przemilczeć, iż zostały one wprowadzone w konkretnym momencie czasowym, podkreślanej trudnej sytuacji finansów publicznych i konieczności przekierowania środków na walkę ze skutkami epidemii Covid-19. Jednocześnie w tym ani w późniejszym okresie 2021 r. władza wykonawcza i ustawodawcza nie zdecydowały się na wprowadzenie zmian również w wysokości wynagrodzeń sędziów, które – zgodnie z „warunkami brzegowymi” wyznaczonymi przez Trybunał Konstytucyjny (K 1/12) – w trudnej sytuacji budżetu państwa powinny być bardziej – niż wynagrodzenia wszystkich innych funkcjonariuszy i pracowników sfery budżetowej - chronione przed nadmiernie niekorzystnymi zmianami. Ograniczanie tych wynagrodzeń było kontynuowane także w 2022 r. i w istocie nie było wówczas przez projektodawcę w żaden sposób uzasadnione – w uzasadnieniu projektu ustawy okołobudżetowej na 2022 r. omówiono jedynie zastosowany mechanizm ustalenia wynagrodzenia zasadniczego bez wyjaśnienia dlaczego zdecydowano się na jego zastosowanie – a następnie w 2023 r., w którym, poza ogólnikowym argumentem o „szczególnych okoliczności mających istotny wpływ na sytuację budżetową kraju”, istotny nacisk został położony na zrównanie wysokości podwyżek – „przyjęta wysokość wzrostu wynagrodzeń sędziów i prokuratorów jest zatem analogiczna do wysokości dotyczącej pozostałych pracowników wynagradzanych z budżetu państwa”. Takie ujęcie kwestii ustalania wysokości wynagrodzeń jest po pierwsze sprzeczne z konstytucyjną zasadą wyodrębnienia wynagrodzeń sędziów, a nadto próbuje poróżnić sędziów i pracowników wymiaru sprawiedliwości, po drugie zaś pozostaje w sprzeczności z faktycznym wydatkowaniem finansów publicznych. Nie negując, a wręcz popierając prawo pracowników sądów i prokuratur do podwyżek otrzymywanego wynagrodzenia w jak największym możliwym wymiarze, będąc w pełni świadomym niedoszacowania pracy tej grupy budżetowej, Sąd Rejonowy podkreślił, że takie porównanie (zrównanie) jest sprzeczne zart. 178 ust. 2 Konstytucji RP. Sędziowie są jedyną grupą „zawodową”, której warunki wynagrodzenia są przedmiotem wyraźnej regulacji ustawy zasadniczej. Ich wynagrodzenie ma szczególny, funkcjonalny walor konstytucyjny, wyróżniający je spośród wszystkich innych wynagrodzeń w sferze publicznej, gdyż łączy się wprost z postrzeganiem tego zawodu w perspektywie jego godności i niezawisłości (por. uzasadnienie wyroku TK z 18 lutego 2004 r., K 12/03). Kolejnej poprawie uległa również relacja długu publicznego do PKB, która w 2022 r. wyniosła 49,1% (zgodnie z danymi przekazanymi przez Prezesa GUS w dniu 31 marca 2023 r. do Komisji Europejskiej w ramach tzw. notyfikacji fiskalnej), w stosunku do 53,8% wskazywanych przez GUS w 2022 r. Podobnie jak w poprzednich latach w ustawie budżetowej i okołobudżetowej na 2023 r. trudno poszukiwać programów oszczędnościowych czy przyjęcia innych działań mających poprawić sytuację budżetu państwa w dostrzeganych przez władzę wykonawczą „szczególnych okolicznościach”, a które uzasadniałyby odstąpienie od ustalenia zasadniczego wynagrodzenia sędziów w oparciu o art. 91 § 1c p.u.s.p. i to w dodatku poprzez zastosowanie waloryzacji kwotowej, przy całkowicie dowolnie przyjętej kwocie, bez jej aksjologicznego i normatywnego uzasadnienia. Władza wykonawcza i ustawodawcza w 2021 r. otworzyły sobie furtkę w sprzecznym regulacją zawartą w art. 91 § 1c p.u.s.p. określaniu waloryzacji wynagrodzeń sędziowskich, z której konsekwentnie korzysta, przy coraz to nowej argumentacji, nie znajdującej jednakże odzwierciedlenia w faktycznym stanie finansów publicznych, a z drugiej strony dokonując wydatków z budżetu państwa w sposób częstokroć jaskrawo sprzeczny z własną argumentacją, mającą uzasadnić „zamrożenie” bądź obniżenie wysokości waloryzacji, w tym poprzez ponoszenie wynagrodzeń przedstawicieli innych władz, nie korzystających z konstytucyjnych gwarancji godnego wynagrodzenia. Władza ustawodawcza i wykonawcza przypisały sobie prawo do arbitralnego i trwałego ingerowania w wynagrodzenie sędziów i konsekwentnie przerzuca na tą grupę obowiązek ponoszenia kosztów podkreślanej trudnej sytuacji ekonomicznej wskazując wręcz, że „Wyasygnowanie dodatkowych środków na wynagrodzenia dla tych grup oznaczałoby konieczność redukcji wydatków w pozostałych sferach działalności państwa, co mogłoby negatywnie wpłynąć na realizację innych zadań publicznych finansowanych ze środków budżetu państwa.” (z uzasadnienia ustawy okołobudżetowej na 2023 r.). Z drugiej strony konsekwentnie informuje opinię publiczną, że sytuacja finansów państwa jest dobra i coraz lepsza, pozwalająca na kontynuowanie bądź inicjowanie szeregu kosztownych inwestycji bądź wypłaty dodatkowych świadczeń. Stanowi to naruszenie kolejnego „warunku brzegowego” określonego przez Trybunał Konstytucyjny (K 1/12), iż wynagrodzenia sędziów powinny być kształtowane w sposób wykluczający jakąkolwiek uznaniowość - zarówno wobec całej tej grupy zawodowej - ze strony władzy wykonawczej, jak i w odniesieniu do poszczególnych sędziów. Powyższe znajduje potwierdzenie w dalszych decyzjach dotyczących kształtowania wynagrodzeń sędziów. Mianowicie ustawą z dnia 7 lipca 2023 r. o zmianie ustawy o szczególnych rozwiązaniach służących realizacji ustawy budżetowej na rok 2023 oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2023 r., poz. 1586) przyznano sędziom dodatkowe jednorazowe wynagrodzenie. Uzasadnienie projektu ustawy w żaden sposób nie wyjaśnia przyczyn jego przyznania, wskazano jedynie, iż „przedłożone rozwiązania, w tym propozycje zmian niektórych ustaw, znajdują swoje odzwierciedlenie i wymierną korelację w kwotach ujętych w projekcie ustawy o zmianie ustawy budżetowej na rok 2023 i wiążą się z prawidłową realizacją budżetu na rok 2023”. Uprawnionym jest zatem przyjęcie, oparte na koncepcji racjonalnego ustawodawcy, że podłożem przyznania dodatkowych środków winna być poprawa stanu finansów państwa. Kolejny raz jednak nie zdecydowano się na zmianę w zakresie ustalenia wynagrodzenia zasadniczego sędziów i powrót do regulacji art. 91 § 1c p.u.s.p., chociażby w okresie od wejścia w życie omawianych przepisów. Nadto, jak wynika z przyjętego przez Radę Ministrów projektu ustawy o szczególnych rozwiązaniach służących realizacji ustawy budżetowej na rok 2024 r., w roku 2024 ponownie zdecydowano o ustaleniu podstawy ustalenia wynagrodzenia zasadniczego sędziego, o której mowa wart. 91 § 1c ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. – Prawo o ustroju sądów powszechnych(Dz. U. z 2023 r. poz. 217, z 2022 r. poz. 2642 oraz z 2023 r. poz. 289, 614, 1030 i 1429) w sposób niezgodny z tym przepisem, a mianowicie z kwocie 6 114,08 zł. Przeciętne wynagrodzenie w drugim kwartale 2023 r. wyniosło 7005,76 zł (Komunikat Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 9 sierpnia 2023 r. w sprawie przeciętnego wynagrodzenia w drugim kwartale 2023 r.). W świetle powyższych rozważań Sąd Rejonowy nie miał wątpliwości, że zastosowane w latach 2021 – 2023 przepisy, formułowane i uchwalane w sposób w istocie arbitralny i uznaniowy, nie mogły zostać uznane za zgodne z ustawą zasadniczą. Nie można było bowiem mówić o kolizji norm konstytucyjnych – obowiązku zachowania równowagi budżetowej oraz właściwego stanu finansów publicznych (art. 216 i art. 220), co miało faktycznie miejsce w 2012 r. i prawa sędziów do godnego wynagrodzenia wynikającego z art. 178 ust. 2 – albowiem pierwsza z nich nie zaistniała. Sąd Rejonowy powołał się na regułę hierarchiczności – lex superior derogat legi inferiori – przeciwstawiając ją regule lex posteriori derogat legi priori. Ma ona zastosowanie w przypadku sprzecznością pomiędzy aktami różnych szczebli (np.Konstytucjąi ustawą, ustawą i rozporządzeniem, czy rozporządzeniem i aktem prawa miejscowego), przyznając pierwszeństwo stosowania przepisom zawartym w akcie wyższego rzędu. Jak zauważa się w doktrynie „zasada lex superior głosi, że późniejszość stanowienia nie decyduje w przypadku, gdy miałaby być zmieniona norma hierarchicznie wyższa ponad normę hierarchicznie niższą w ramach systemów prawotwórczych” (Z. Ziembiński Problemy podstawowe prawodawstwa, 1980 powołany w J. Grygutis „Konstytucyjności wstrzymania waloryzacji wynagrodzeń sędziowskich”, Praca i Zabezpieczenie Społeczne nr 5/23). Na tle omawianych regulacji prawnych, Sąd Rejonowy uznał, że art. 91 § 1c p.u.s.p. jest wykonawcą Konstytucyjnej zasady godnego wynagrodzenia sędziów (art. 178 ust. 2), natomiast przepisy ustaw okołobudżetowych z lat 2021-2023 takiego konstrukcyjnego oparcia nie znajdują (nie znajdują faktycznego uzasadnienia w kontekście art. 216, art. 220) i nie spełniają standardów konstytucyjnych. Kolizję ocenianych norm należało oczywiście rozstrzygnąć na korzyść przepisów znajdujących oparcie w ustawie zasadniczej. W konkluzji Sąd Rejonowy, wobec uznania niekonstytucyjności przepisów art. 12 ust. 1 ustawy budżetowej na rok 2021 i art. 8 ust. 1 ustawy okołobudżetowej na 2022 r. i 2023 r. odmówił ich zastosowania i w efekcie przyjął, że wynagrodzenie powoda w latach 2021-2023 winno być ustalane w oparciu o przepis art. 91 § 1c p.u.s.p. odnoszący jego wysokość do przeciętnego wynagrodzenia z II kwartału roku poprzedzającego. W apelacji pozwany zaskarżył wyrok w pkt. I i III, zarzucając mu naruszenie przepisów prawa materialnego tj. art. 12 ust. 1 ustawy z 19 listopada 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach służących realizacji ustawy budżetowej na rok 2021, art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 2021 r. o szczególnych rozwiązaniach służących realizacji ustawy budżetowej na rok 2022 oraz art. 8 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 1 grudnia 2022 r. o szczególnych rozwiązaniach służących realizacji ustawy budżetowej na rok 2023 poprzez błędne uznanie niekonstytucyjności powołanych wyżej przepisów. Pozwany wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa w całości oraz odstąpienie od obciążania pozwanego kosztami postępowania. W odpowiedzi na apelację powód cofnął pozew w zakresie kwoty głównej wyrównania wynagrodzenia zasadniczego za okresy: styczeń, luty i marzec 2023 r tj. odpowiednio co do kwoty 2134, 49 zł, 2134, 49 zł i 2080, 38 zł. W pozostałym zakresie, w tym co do odsetek za wynagrodzenia należne za w/w miesiące, wniósł o nieuwzględnianie apelacji i utrzymanie w mocy wyroku Sądu I instancji. W uzasadnieniu pisma, powód powołał się na wyrównanie wynagrodzenia za wskazane miesiące 2023 r., jednak bez wypłaty odsetek. Sąd Okręgowy zważył, co następuje: Apelacja pozwanego okazała się bezzasadna. Sąd Okręgowy podzielił stanowisko Sądu Rejonowego co do potrzeby przyznania powodowi prawa do wynagrodzenia za sporny okres na podstawie przepisuart. 91 § 1c ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. Prawo o ustroju sądów powszechnych(tekst jedn. w Dz. U. z 2023 r. poz. 217, dalej jako „u.s.p.”), nie zaś przytoczonych wyżej przepisów ustawa okołobudżetowych. Miał jednak zarazem na uwadze argumentację przeciwną podnoszoną przez dość znaczną grupę przedstawicieli judykatury w orzeczeniach konstestujących możliwość pomijania przepisów ustaw okołobudżetowych, w szczególności regulujących poziom wynagrodzeń za rok 2021. Przyznając rację rozstrzygnięciu Sądu I instancji nie można zatem ograniczyć się do zwykłej aprobaty zaprezentowanego stanowiska, lecz wymaga to od Sądu Okręgowego pewnego pogłębienia powołanej przez Sąd Rejonowy argumentacji. Z uwagi na wydane w toku postępowania międzyinstancyjnego orzeczenie TK przesądzające brak konstytucyjności przepisów ustawy epizodycznej dotyczącej wynagrodzeń za 2023 r. (wyrok z dnia 8 listopada 2023 r., K 1/23, OTK 2023/80), dalszy wywód skupi się na kolizji przepisówart. 91 § 1cu.s.p. oraz ustaw okołobudżetowych kształtujących poziom wynagrodzeń sędziowskich za 2021 i 2022 r. 1 Wyrok TK z 12 grudnia 2012 r. W kształtującej się równolegle opozycyjnej linii orzeczniczej – której przykładem jest wyrok SR w Toruniu z dnia 4.10.2023 r. (IV P 94/23, LEX nr 3626136) – legalność „zamrożenia” wynagrodzeń sędziowskich w 2021 r. uzasadnia się poprzez odwołanie do fragmentów uzasadnienia wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 12 grudnia 2012 r. (K 1/12, OTK-A 2012/11/134). W orzeczeniu tym TK – odwołując się do swoich wcześniejszych orzeczeń – powołał się na nieprzekraczalne „warunki brzegowe” wynagrodzenia odpowiadającego godności urzędu sędziego i zakresowi jego obowiązków. Według TK, za takie uznać trzeba następujące wymogi: 1) wynagrodzenia sędziów powinny być kształtowane w sposób wykluczający jakąkolwiek uznaniowość – zarówno wobec całej tej grupy zawodowej – ze strony władzy wykonawczej, jak i w odniesieniu do poszczególnych sędziów, co do których niedopuszczalne jest uzależnianie jego wysokości od indywidualnej oceny ich pracy; 2) wysokość wynagrodzenia sędziego, w tym rozpoczynającego karierę w zawodzie sędziowskim sędziego sądu rejonowego, powinna znacząco przewyższać wysokość przeciętnego wynagrodzenia w sferze budżetowej; 3) wynagrodzenia sędziów powinny w dłuższym okresie czasu wykazywać tendencję wzrostową nie mniejszą niż przeciętne wynagrodzenie w sferze budżetowej; 4) w trudnej sytuacji budżetu państwa wynagrodzenia sędziów powinny być bardziej – niż wynagrodzenia wszystkich innych funkcjonariuszy i pracowników sfery budżetowej – chronione przed nadmiernie niekorzystnymi zmianami. 5) niedopuszczalne jest obniżenie w drodze normatywnej nominalnej wysokości wynagrodzenia sędziów, z wyjątkiem sytuacji, o której stanowiart. 216 ust. 5 Konstytucji(przekroczenia konstytucyjnego limitu zadłużenia). Potrzebę oznaczenia takich warunków TK uzasadniał następująco: „(…) Ustawodawca, statuując wart. 178 ust. 2 Konstytucji– w bezpośrednim sąsiedztwie postanowień wyrażających zasadę niezawisłości sędziowskiej – obowiązek zapewnienia sędziom warunków pracy i wynagrodzenia odpowiadających godności urzędu oraz zakresowi ich obowiązków, uznał, że te odpowiednie warunki i wynagrodzenie są konieczne do prawidłowego wypełniania ich funkcji – wymierzania sprawiedliwości (orzekania). Ich celem nie jest ochrona indywidualnych interesów osób sprawujących urząd sędziego, lecz zapewnienie prawidłowego działania władzy sądowniczej, które jest koniecznym warunkiem urzeczywistniania rządów prawa. I chociaż zart. 178 ust. 2 Konstytucjinie można wyprowadzać praw podmiotowych sędziów do wynagrodzenia w określonej wysokości ani szczegółowych rozwiązań prawnych dotyczących ich wynagrodzeń, to – ze względu na istniejący charakter i specyficzne funkcje – można na jego podstawie wyznaczyć nieprzekraczalne granice dla władz ustawodawczej i wykonawczej, decydujących o sposobie wynagradzania sędziów” (pkt 5.4. uzasadnienia) Trybunał uznając, że zamrożenie płac w 2012 r. nie wykracza poza owe warunki, zastrzegł jednocześnie, że uznanie konstytucyjności tego rozwiązania wynika z jego incydentalnego charakteru oraz z uwzględnienia trudnej sytuacji finansowej państwa, zagrażającej równowadze budżetowej, stanowiącej wartość konstytucyjną konkurencyjną wobec wartości określonych wart. 178 Konstytucji. Zdaniem Trybunału, wydany przez niego wyrok „(…) nie może być rozumiany jako akceptacja praktyki „zamrażania” wynagrodzeń sędziowskich, która oznacza spadek ich realnej wartości i przez to pogorszenie sytuacji materialnej sędziów. W demokratycznym państwie prawa, opartym na trójpodziale władz, nie jest dopuszczalne, by jedna z nich – sądownicza – była przez pozostałe władze osłabiana, chociażby w sferze materialnego poziomu życia, co mogłoby w konsekwencji prowadzić do uzależnienia władzy sądowniczej od pozostałych władz i obniżać jej autorytet. „Zamrożenie” wynagrodzeń sędziowskich może być tolerowane tylko wyjątkowo, ze względu na inne wartości konstytucyjne, w szczególności – jak w niniejszej sprawie – ze względu na trudności budżetowe państwa, jeżeli występuje w kontekście szerszego programu oszczędnościowego. Nie może w żadnym wypadku stać się ono systematyczną praktyką. Oczywiście, nie jest możliwe ustanowienie sztywnych reguł w tym względzie, na przykład zakazujących ustawodawcy „zamrażania” wynagrodzeń sędziów przez dwa kolejne lata, albo dopuszczających je nie częściej niż co określoną liczbę lat. Ocena tego rodzaju regulacji musi się odbywać a casu ad casum, z uwzględnieniem uwarunkowań społeczno-gospodarczych i całego kontekstu normatywnego, a jej wynik powinien być efektem ważenia wartości konstytucyjnych. Należy bowiem podkreślić, że „zamrożenie” wynagrodzeń sędziów jest dopuszczalne tylko ze względu na inne wartości konstytucyjne i nie może być – nawet w sposób dorozumiany, czy sugerowany – środkiem „dyscyplinującym”, jak mogłoby to wynikać z niektórych wypowiedzi przedstawicieli władzy wykonawczej.” (pkt 5.4. uzasadnienia). Nie bez znaczenia zatem było dla Trybunału odwołanie się – w uzasadnieniu omawianego wyroku – do okoliczności, które skłoniły ustawodawcę do „zamrożenia” wynagrodzenia w 2012 r., a także zastosowanych równolegle rozwiązań zmierzających do zapobieżenia przekroczenia poziomu deficytu budżetowego. Do takich rozwiązań – przewidzianych zarówno w ustawie okołobudżetowej, jak też innych aktach prawnych – należało m.in.: a) „zamrożenie” zakładowego funduszu świadczeń socjalnych (art. 1 ustawy okołobudżetowej) oraz funduszy socjalnych dla żołnierzy i funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej (art. 35 i art. 36 ustawy okołobudżetowej), b) uszczelnienie systemu podatkowego przez dookreślenie zasad zaokrąglania podstawy opodatkowania i kwot podatków (prowadzące do eliminacji faktycznie bezpodatkowych tzw. lokat antypodatkowych; art. 4 ustawy okołobudżetowej), c) podwyższenie niektórych stawek podatku akcyzowego (art. 11 ustawy okołobudżetowej), d) „zamrożenie” wynagrodzeń: osób zajmujących kierownicze stanowiska państwowe (art. 5 ustawy okołobudżetowej), wynagrodzeń przysługujących na podstawie tzw. ustawy kominowej (art. 6 ustawy okołobudżetowej), wynagrodzeń sędziów Trybunału Konstytucyjnego, sędziów Sądu Najwyższego i sędziów sądów powszechnych (art. 21-23 ustawy okołobudżetowej) oraz prokuratorów (art. 20 ustawy okołobudżetowej), e) „zamrożenie” ogółu wynagrodzeń w jednostkach sektora finansów publicznych (z wyjątkiem nauczycieli), a więc wynagrodzeń pracowników urzędów organów władzy państwowej, kontroli, ochrony prawa, sądów i trybunałów oraz innych instytucji, takich jak na przykład: agencje wykonawcze, państwowe fundusze celowe, czy Polska Akademia Nauk (art. 24 ustawy okołobudżetowej), f) zmiana zasad zwrotu kosztów dojazdu do miejsca pełnienia służby funkcjonariuszom Służby Więziennej (art. 14 ustawy okołobudżetowej), g) wprowadzenie wydatkowej reguły dyscyplinującej, czyli ograniczenie wzrostu wydatków dyskrecjonalnych i nowych wydatków prawnie zdeterminowanych do poziomu inflacji powiększonej o 1%, h) wzmocnienie systemu zarządzania płynnością budżetu państwa, polegające na obowiązku lokowania przez jednostki sektora finansów publicznych wolnych środków na rachunku Ministra Finansów, i) ustalenie docelowej reguły wydatkowej (zasady, że wzrost wydatków budżetu państwa na zadania publiczne nie może przekroczyć średniookresowego tempa wzrostu PKB), wspierającej stabilność finansów publicznych, j) wprowadzenie planowania wieloletniego, również w jednostkach samorządu terytorialnego, k) wprowadzenie nakazu zrównoważenia (lub uzyskania nadwyżki) części bieżącej budżetów jednostek samorządu terytorialnego (wydatki bieżące mogą być wyższe od osiągniętych dochodów bieżących powiększonych o nadwyżkę budżetową jedynie o kwotę wynikającą z realizacji wydatków bieżących dokonywanych z udziałem środków z bezzwrotnej pomocy zagranicznej), l) opracowanie dodatkowej reguły stabilizującej wynik finansowy samorządów, m) zwiększenie wpływów z dywidend, n) pozyskanie dochodów ze sprzedaży uprawnień do emisji gazów cieplarnianych, o) „zamrożenie” skali podatkowej w podatku dochodowym od osób fizycznych, p) ograniczenie możliwości odliczenia podatku od towarów i usług przy nabyciu samochodów z „kratką” i brak możliwości odliczania podatku naliczonego od paliwa wykorzystywanego do ich napędu, r) zniesienie ulgi na biokomponenty w podatku akcyzowym i podwyższenie jego stawki na olej napędowy i papierosy, s) wprowadzenie podatku od wydobycia niektórych kopalin, t) wdrożenie systemu automatycznego nadzoru nad ruchem drogowym, u) zmniejszenie krajowych uzupełniających dopłat bezpośrednich, w) przeprowadzenie zmian w systemie emerytalnym – zmniejszenie składki przekazywanej przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych do otwartych funduszy emerytalnych, y) dążenie do stopniowego zrównania i podwyższania wieku emerytalnego oraz ograniczenie wcześniejszego przechodzenia na emeryturę, z) obniżenie wysokości zasiłku pogrzebowego (pkt 3.3. uzasadnienia). Trybunał zwrócił nadto uwagę, że podjęte przez ustawodawcę działania wynikały z niekorzystnej relacji długu publicznego wobec PKB, który to wskaźnik w 2011 r. liczony według „metody krajowej” (zob.art. 38 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, tekst jedn. w Dz. U. z 2023 r. poz. 1270, dalej jako „u.f.p.”) wyniósł 53, 5 %, a liczony według „metodyki unijnej” – 56, 4 %, co prowadziło do przekroczenia już w 2011 r. tzw. drugiego progu ostrożnościowego (art. 86 ust. 1 pkt 2u.f.p.), uzasadniającego opracowanie i wdrożenie odpowiedniego programu ostrożnościowego. Potrzeba odpowiednich rozwiązań legislacyjnych wynikała także z objęcia Polski „ (…) procedurą przewidzianą w art. 126 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, zwaną procedurą nadmiernego deficytu. Rada Unii Europejskiej do Spraw Gospodarczych i Finansowych (dalej: ECOFIN), wydała decyzję z dnia 7 lipca 2009 r. w sprawie istnienia nadmiernego deficytu w Polsce, Dz. Urz. UE L 202 z 4.08.2009). Jak stwierdzono w „Programie Konwergencji. Aktualizacja 2011” z kwietnia 2011 r., w myśl zaleceń ECOFIN, Polska powinna zredukować „w sposób wiarygodny i trwały” nadmierny deficyt do roku 2012, w którym to celu podjęte zostały różnorakie działania (opisane szczegółowo na s. 12-15 Programu). Jednocześnie należy zauważyć, że ocena sytuacji makroekonomicznej pozwoliła przyjąć w Wieloletnim Planie Finansowym Państwa na lata 2011-2014 (załącznik do uchwały nr 36 Rady Ministrów z dnia 5 kwietnia 2011 r. w sprawie aktualizacji Wieloletniego Planu Finansowego Państwa na lata 2011-2014, M.P. Nr 29, poz. 324), iż w najbliższych latach nie dojdzie do przekroczenia II progu ostrożnościowego, a wręcz – że nastąpi stopniowe obniżenie relacji długu publicznego do PKB do poziomu poniżej I progu ostrożnościowego.” 2 Orzecznictwo TK dotyczące wynagrodzeń sędziowskich. Zgodnie zart. 178 ust. 1 Konstytucji RP, sędziowie w sprawowaniu swojego urzędu są niezawiśli i podlegają tylkoKonstytucjioraz ustawom. Sędziom zapewnia się warunki pracy i wynagrodzenie odpowiadające godności urzędu oraz zakresowi ich obowiązków (art. 178 ust. 2 Konstytucji RP). Jak słusznie zauważył TK w omawianym wyroku K 1/12, „(…) Problematyka wynagradzania sędziów ma istotne znaczenie dla ich statusu. Powszechnie uznaje się, że odpowiednio wysokie wynagrodzenie jest jedną z gwarancji sędziowskiej niezawisłości, ponieważ pozwala ono sędziemu swobodnie pełnić urząd bez troski o byt materialny własny i rodziny. Kwestie zapewnienia odpowiednich środków na finansowanie sądownictwa, w tym na wynagrodzenia sędziów, poruszane były między innymi w rezolucji nr 60/1989 Rady Gospodarczej i Społecznej Organizacji Narodów Zjednoczonych z 24 maja 1989 r., a także w zaleceniu nr R(94)12 Komitetu Ministrów dla Państw Członkowskich z 13 października 1994 r. dotyczącym niezawisłości, sprawności i roli sędziów oraz w Europejskiej karcie o statucie sędziów z 10 lipca 1998 r. Celem wymienionych aktów Rady Europy jest dopomożenie rządom państw członkowskich w zagwarantowaniu najwyższego poziomu kompetencji, niezawisłości i bezstronności sędziów. Rada Europy wielokrotnie podkreślała, że wynagrodzenia sędziowskie stanowią istotny element gwarantujący niezawisłość i bezstronność sędziego. We wspomnianym zaleceniu Komitetu Ministrów sformułowano zasady dotyczące niezawisłości, sprawności i roli sędziów. W myśl zasady III „sędziom należy zapewnić warunki umożliwiające sprawne wykonywanie pracy”, w szczególności zaś „status i poziom wynagrodzeń współmierny do godności urzędu i ciężaru odpowiedzialności”, a w komentarzu wyjaśniono, że „uposażenie powinno dostatecznie wynagradzać ciężar (...) obowiązków”, zaś państwa członkowskie powinny „stworzyć rzeczywiste możliwości awansu i zwiększyć wynagrodzenia sędziów”. Z kolei Europejska karta o statucie sędziów w punkcie 6.1. stanowi, że „Wykonywanie zawodu sędziego uprawnia do otrzymywania wynagrodzenia, którego wysokość jest ustalana w sposób chroniący sędziego przed presją wywieraną na niego w celu osiągnięcia wpływu na treść wydawanych przez niego decyzji, (...) na jego postawę w procesie orzekania, poprzez negatywne oddziaływanie na jego niezawisłość i bezstronność”. Mając za podstawę oba te dokumenty, Trybunał Konstytucyjny stwierdza, że zagwarantowanie kompetencji, niezawisłości i bezstronności sędziów – w tym poprzez odpowiednie ukształtowanie ich wynagrodzeń – uznawane jest powszechnie za standard europejski, do którego powinno być dostosowane nie tylko prawodawstwo, ale przede wszystkim praktyka państw.” (pkt 5.1.3. uzasadnienia). W orzeczeniu z 8 listopada 1994 r. (P 1/94, OTK 1994/2/37) TK wyraźnie podkreślił, że „materialna niezależność sędziego była zawsze w doktrynie traktowana jako istotny element wspomagający gwarancję niezawisłości”. W wyroku z 4 października 2000 r. (P 8/00, OTK 2000/6/189) TK zaznaczył, że „wymiar sprawiedliwości będzie funkcjonować prawidłowo, gdy warunki pracy sędziów oraz ich wynagrodzenia będą adekwatne do godności urzędu sędziego i zakresu jego obowiązków”. W kolejnym orzeczeniu (wyroku z 18 lutego 2004 r., sygn. K 12/03, OTK 2004/2/8) Trybunał stwierdził m.in., że sędziowie są jedyną kategorią zawodową, której warunki pracy i wynagrodzenie stanowią przedmiot wyraźnej regulacji konstytucyjnej, a systematykaKonstytucjiwskazuje, że elementy te wpisane są w konstrukcję ustrojowej pozycji sędziów, mającej tworzyć realne, odpowiednie podstawy i gwarancje właściwego wypełniania fundamentalnej dla demokratycznego państwa prawnego funkcji orzeczniczej. Wynagrodzenie sędziowskie wykracza poza samą relację „praca – wynagrodzenie” i ma szczególny, funkcjonalny walor konstytucyjny, wyróżniający je spośród wszystkich innych wynagrodzeń w sferze publicznej – wiąże się bowiem wprost z postrzeganiem tego zawodu w perspektywie jego godności i niezawisłości sędziów. Z tego właśnie wynikają szczególne obowiązki ustawodawcy w zakresie kształtowania ich poziomu i tworzenia gwarancji ochrony, a problematyka ta powinna być postrzegana w kontekście szeroko rozumianego dobra wymiaru sprawiedliwości, rozumianego jako ogół warunków i cech, określających zdolność sądów do sprawnego wydawania obiektywnych i sprawiedliwych orzeczeń. W dalszej części uzasadnienia TK (w sprawie K 12/03) wyjaśnił: „Jak już podkreślono, odpowiedni poziom wynagrodzeń sędziowskich jest warunkiem właściwego działania sądownictwa i ma swój wymiar funkcjonalny, budujący autorytet władzy sądowniczej. Jest zatem związany zawsze z interesem państwa, z dobrem wymiaru sprawiedliwości, a w żadnym wypadku z realizacją interesu zawodowego, czy grupowego. W związku z tym wypada jednak zauważyć, że aczkolwiek poziom wynagrodzeń sędziowskich winien być tak kształtowany, aby z jednej strony uwzględnione były wymogi zapewnienia sędziom płac „odpowiadających godności urzędu oraz zakresowi ich obowiązków”, a z drugiej realne możliwości budżetu państwa, to jednak nie sposób w świetle tak określonych warunków brzegowych dojść do takiego oto wniosku, że bez względu na sytuację finansową państwa wynagrodzenia sędziowskie powinny być sukcesywnie i stale podnoszone. Takiej powinności nie da się z treściart. 178 ust. 2 Konstytucjiz pewnością wyprowadzić. Nie oznacza to jednak, że znaczące pogorszenie się sytuacji finansów publicznych może usprawiedliwiać proporcjonalne obniżanie tych wynagrodzeń. W tym miejscu Trybunał Konstytucyjny podtrzymuje wcześniej wyrażony pogląd o niedopuszczalności, co do zasady, obniżania wynagrodzeń sędziowskich, wyjątkowo silnie – co wyżej już podkreślono – konstytucyjnie chronionych. Jedynym wyjątkiem od tej zasady mogłaby być konieczność ich modyfikacji z powodu uruchomienia procedur naprawczych w wypadku przekroczenia przez dług publiczny 3/5 wartości rocznego produktu krajowego brutto (art. 216 ust. 5 Konstytucji).” W podobnym tonie wypowiadał się, w istocie, TK także w sprawie K 1/12, stwierdzając m.in.: „(…)art. 178 ust. 2 Konstytucjinie jest źródłem praw podmiotowych sędziów. Nie chodzi w nim o ochronę interesów konkretnych osób piastujących urzędy sędziowskie, lecz o zobowiązanie państwa do określonego działania – zapewnienia sędziom wynagrodzenia spełniającego określone warunki. Jest to obowiązek władzy ustawodawczej i wykonawczej wobec trzeciej władzy, która - mimo fundamentalnej roli, którą odgrywa w państwie prawa - nie ma żadnego wpływu na kształt budżetu i wielkość środków finansowych przeznaczonych na jej funkcjonowanie. Powinnością dwóch pierwszych władz, wynikającą zart. 178 ust. 2 Konstytucji, jest stworzenie takiego mechanizmu wynagradzania sędziów, który uwolniłby ich od niepewności co do wysokości ich przyszłych dochodów i uniemożliwiałby jakiekolwiek manipulacje w stosunku do nich. Mechanizm ten powinien być stabilny i – bez zaistnienia szczególnie ważnych, konstytucyjnie legitymowanych przyczyn – nie wolno zakłócać jego funkcjonowania. Trybunał Konstytucyjny zwraca przy tym uwagę na wynikającą z preambułyKonstytucjizasadę współdziałania władz, która w odniesieniu do kształtowania wynagrodzeń sędziów powinna wyrażać się przede wszystkim w dialogu władz wykonawczej i ustawodawczej z konstytucyjnie umocowaną reprezentacją władzy sądowniczej, którą jest KRS.” (pkt 5.1.5. uzasadnienia). Nie sposób przy tym pominąć stanowiska TK co do charakteru przyszłych sędziowskich wynagrodzeń. Zdaniem Trybunału, z dniem ogłoszenia komunikatu Prezesa GUS w sprawie wysokości przeciętnego wynagrodzenia w II kwartale danego roku, sędziowie uzyskują ekspektatywę maksymalnie ukształtowaną prawa do wynagrodzenia obliczonego od wskazanej w nim kwoty jako podstawy, dodatkowo wzmocnioną trwałością statusu sędziowskiego, również w stanie spoczynku (pkt 5.2.4. uzasadnienia w sprawie K 1/12). Samą ekspektatywę prawa ujmuje się jako sytuację prawną, w której zaistniały już „zalążki” przyszłego prawa, tzn. gdy została spełniona co najmniej jedna ustawowa przesłanka nabycia określonego prawa podmiotowego, lecz zarazem co najmniej jedna z pozostałych przesłanek nie została spełniona Szczególną kategorię ekspektatyw stanowią natomiast ekspektatywy maksymalnie ukształtowane, będące prawami tymczasowymi, istniejącymi w sytuacji „gdy spełnione zostały wszystkie zasadnicze przesłanki ustawowe nabycia praw pod rządami danej ustawy (…) a brak tylko ostatniego etapu decydującego o definitywnym przejściu prawa podmiotowego na oczekującego” (wyrok TK z 24 października 2000 r., SK 7/00, OTK 2000/7/256). Ten rodzaj ekspektatywy korzysta z tożsamej ochrony co nabyte prawo podmiotowe, a więc z ochrony statuującej zakaz arbitralnego znoszenia albo ograniczenia praw przysługujących jednostce (wyroki TK z dnia 22 czerwca 1999 r., K 5/99, OTK 1999/5/100, z dnia 7 lutego 2006 r., SK 45/04, OTK 2006/2/15 i z dnia 3 marca 2011 r., K 23/09, OTK 2011/2/8). Oczywiście, zasada ochrony praw nabytych nie zakazuje prawodawcy wprowadzania zmian w przepisach prawnych, nawet takich, które skutkowałyby pogorszeniem sytuacji adresatów prawa, o ile przemawia za tym inna wartość konstytucyjna, której w danych okolicznościach należy przyznać pierwszeństwo, np. konieczność zachowania równowagi budżetowej i zapobieganie nadmiernemu zadłużeniu państwa (zob. przykładowo wyroki TK z dnia 4 grudnia 2000 r., K 9/00, OTK 2000/8/ 294, czy z 9 kwietnia 2002 r., K 21/01, OTK 2002/2/17). Z uwagi na szczególny walor wynagrodzeń sędziowskich, w tym mechanizmu ustalania ich wysokości, a także wpływ poziomu i sposobu kształtowania płacy na zachowanie niezawisłości, orzeczenie TK (K 1/12) spotkało się z krytycznym przyjęciem zarówno w ramach samego składu orzekającego TK (zob. zdania odrębne sędziów TK W. Hermelińskiego oraz M. Granata), jak też w opinii przedstawicieli doktryny ( vide:glosa krytyczna J. Galstera i D. Lis-Staranowicz w: Przegląd Sejmowy 2013/4, s. 125-132). W zdaniu odrębnym sędzia TK M. Granat uznając, że normaart. 178 ust. 2 Konstytucjidotyczy urzędu sędziego, nie zaś samej osoby sędziego, podkreślił: „ Godność urzędu sędziego jest integralnie związana z niezawisłością. Niezawisłość jest cechą, która wyróżnia godność urzędu sędziego od najbardziej zaszczytnych godności (np. godności urzędu Prezydenta RP, godności urzędu premiera lub innego ważnego urzędnika albo specjalisty). Niezawisłość jest integralną cechą godności urzędu sędziego. W godności urzędu sędziego zawiera się cecha specyficzna, której nie mają w inne urzędy i funkcje, tj. właśnie niezawisłość. Niezawisłość należy do definicji godności urzędu sędziego, o której mowa wart. 178 ust. 2 Konstytucji. Urząd sędziego, dzięki niezawisłości, jest funkcją szczególnego (wyjątkowego) zaufania publicznego. Bez niezawisłości godność urzędu sędziego nie ma znaczenia. Godność urzędu sędziego do niezawisłości ma się tak, że godność urzędu nie tylko zakłada niezawisłość, ale wymusza bycie niezawisłym (jest jego substancjalnym składnikiem). Aby wyrazić relację między godnością urzędu sędziego a niezawisłością można wprowadzić jeszcze kilka określeń, ale za każdym razem dochodzi się do jednakowego wniosku, że niezawisłość jest koniecznym składnikiem godności urzędu sędziego. Zatem wynagrodzenie sędziego ma zabezpieczać godność urzędu sędziego. Wyróżnienie przez ustrojodawcę godności urzędu prowadzi go do „odpowiedniego wynagrodzenia”, pojętego jako zabezpieczenie tego urzędu (…) Na gruncieart. 178 Konstytucji, wynagrodzenie odpowiadające godności urzędu sędziego nie jest wyznaczane przez budżet państwa, ale przez zasadę niezawisłości. WKonstytucjigodność urzędu jest powiązana z niezawisłością sędziego, i nie może być uzależniona wyłącznie od budżetu. W pewnym sensie wszystko zależy od budżetu, bez środków budżetowych nie będą funkcjonować sądy, nie będzie ochrony konstytucyjnych wolności i praw itd. Chodzi mi o to, że nawet skromny budżet państwa nie upoważnia władzy wykonawczej do "majstrowania" przy płacy sędziego. Na gruncieart. 178 Konstytucjigłówną sprawą dla ustrojodawcy jest niezawisłość sędziowska, a nie wysokość wynagrodzenia widziana z perspektywy zasady równowagi budżetowej lub z punktu widzenia zasady sprawiedliwości społecznej.” Z kolei, we wskazanej glosie krytycznej autorzy – zestawiając „normę konstytucyjną mocno osadzoną w tekściekonstytucji” z zasadą równowagi budżetowej, której „mglistą treść wyinferowano z różnych norm konstytucyjnych” – zwrócili uwag, że „(…) w razie problemów budżetowych państwa ekspozycja godności urzędu sędziego m.in. poprzez bezwzględną ochronę jego wynagrodzenia staje się najbardziej spektakularna. Nie mamy wątpliwości, że taka też była intencja ustawodawcy konstytucyjnego. Identyfikujemy tę intencję na podstawie wyraźnej konstytucjonalizacji materii, jaką jest uposażenie sędziów (art. 178 ust. 2). Trafnie zauważa TK, że sędziowie stanowią jedyną grupę zawodową, której na poziomie konstytucyjnym gwarantuje się godne wynagrodzenie. Pragniemy przypomnieć, że na etapie przygotowania i uchwaleniakonstytucji, problem odpowiedniego opłacania urzędu sędziowskiego nie był punktem spornym. Regulacja konstytucyjna stanowiła natomiast odpowiedź na doświadczenia polskiego wymiaru sprawiedliwości okresu PRL.” (J. Galster, D. Lis-Staranowicz, Glosa…, s. 131). Jednocześnie – odwołując się do dostrzeganego także przez TK oczekiwanego „automatycznego” ustalania wysokości wynagrodzenia, bez potrzeby podejmowania w tej sprawie ocennych decyzji, które mogłyby być instrumentem nacisku na sędziów – glosatorzy stwierdzili: „Powyższą myśl TK należałoby interpretować jako zakaz zawieszania tak ustalonego mechanizmu zarówno przez władzę ustawodawczą, jak też wykonawczą, gdyż służy on realizacji normy konstytucyjnej. Zaskarżona regulacja natomiast otwiera drogę do podejmowania jednorazowych i punktowych działań ingerujących w niezawisłość sędziowską i niezależność sądów, co podważa założenia systemu konstytucyjnego RP. Chciałoby się rzec, że jedna kropla skały nie wydrąży, ale: gutta cavat lapidem non vi, sed saepe cadendo. A przecież: „Sądownictwo jest jednym z najgłówniejszych filarów, na których opiera się gmach Rzeczypospolitej”. Gmach ten musi być solidny, nawet w obliczu kryzysu gospodarczego. Zjawisko „kryzysu gospodarczego” zajęło znaczną część uzasadnienia głosowanego wyroku. Wydaje się, że wywód TK dotyczący tytułowego zjawiska jest przerysowany i uproszczony. Przykładowo można by wskazać następujący passus „Przekroczenie pewnego pułapu zadłużenia, powodujące, że państwo jest zobowiązane ponosić coraz większe wydatki z tytułu odsetek od pożyczanych kwot, oznacza duże ryzyko i pogarsza jego gospodarcze perspektywy. Zbyt wysoki poziom długu publicznego determinuje spowolnienie rozwoju państwa, prowadząc do stagnacji, a niekiedy nawet do recesji”. Przenosząc ustalenia TK na grunt rozpatrywanej sprawy, można odnieść wrażenie, że wypłata podwyżek dla sędziow w 2012 r. mogłaby wywołać następujące zdarzenia. Po pierwsze, podniosłaby dług publiczny. Po drugie, spowolniłaby rozwój państwa, prowadząc co najmniej do stagnacji, a może nawet do recesji. W kontekście powyższych przewidywań, wzrost średniej płacy w 2011 r., od której uzależnione były podwyżki sędziów w 2012 r, był faktem. Wzrost ten nie był ani sztuczny, ani uwarunkowany jakąś szczególną sytuacją gospodarczą. Świadczył tylko o tym, że gospodarka naszego państwa była w lepszej kondycji niż jego finanse publiczne. Stąd też argument o kryzysie gospodarczym jako czynniku uzasadniającym „zamrożenie wynagrodzeń” jest – naszym zdaniem – irrelewantny dla zasady niezawisłości sędziowskiej.” (ibidem, s. 132). 3 Stan finansów publicznych w latach 2020-2022. Zgodnie z wielokrotnie powoływanym przez TK (w wyroku K 1/12) przepisemart. 216 ust. 5 Konstytucji RP, nie wolno zaciągać pożyczek lub udzielać gwarancji i poręczeń finansowych, w następstwie których państwowy dług publiczny przekroczy 3/5 wartości rocznego produktu krajowego brutto; sposób obliczania wartości rocznego produktu krajowego brutto oraz państwowego długu publicznego określa ustawa. Państwowy dług publiczny, obliczany jako wartość nominalną zobowiązań jednostek sektora finansów publicznych po wyeliminowaniu wzajemnych zobowiązań między jednostkami tego sektora, ustala się zgodnie ze wskazaniami art. 73 u.f.p. oraz przepisamirozporządzenia Ministra Finansów z 30.03.2010 r. w sprawie szczegółowego sposobu ustalania wartości zobowiązań zaliczanych do państwowego długu publicznego, długu Skarbu Państwa, wartości zobowiązań z tytułu poręczeń i gwarancji(Dz. U. Nr 57 poz. 366). Z kolei, wartość rocznego produktu krajowego brutto (PKB) oblicza Prezes Głównego Urzędu Statystycznego zgodnie z zasadami ujętymi wustawie z 26.10.2000 r. o sposobie obliczania wartości rocznego produktu krajowego brutto(tekst jedn. w Dz. U. z 2021 r. poz. 151), uwzględniając trzy równe co do wartości kategorie makroekonomiczne, określające PKB poprzez: 1) rozmiary działalności produkcyjnej, 2) końcowy rezultat działalności produkcyjnej, 3) sumę dochodów pierwotnych (art. 2w zw. zart. 5). Ograniczenie wysokości długu publicznego ma zapobiegać nadmiernemu zadłużeniu państwa stanowiącemu zagrożenie dla stabilności jego rozwoju gospodarczego. Wartością chronioną przezart. 216jest równowaga ekonomiczno-finansowa państwa. Konstytucyjnie akceptowalną granicą państwowego długu publicznego jest próg 3/5 wartości rocznego PKB. Po osiągnięciu tego progu organy państwa nie mogą zaciągać nowych zobowiązań finansowych w formie pożyczek oraz udzielania gwarancji i poręczeń finansowych. Próg ten koresponduje z regulacjami unijnymi dotyczącymi nadmiernego deficytu, które maksymalną dopuszczalną wysokość długu publicznego sytuują również na poziomie 60% PKB.Artykuł 216uzupełnia regulację zawartą wart. 220 ust. 1 Konstytucji, z której wynika, że zwiększenie wydatków lub ograniczenie dochodów planowanych przez Radę Ministrów nie może powodować ustalenia przez Sejm większego deficytu budżetowego niż przewidziany w projekcie ustawy budżetowej (zob. M. Florczak-Wątor w: Konstytucja Rzeczpospolitej Polskiej. Komentarz, pod red. P. Tulei, LEX/el. 2023, teza 7 do art. 216). W przypadku, gdy wartość relacji kwoty państwowego długu publicznego do produktu krajowego brutto jest równa lub większa od 60 % (3/5 wartości) ma obowiązek opracowania i przedstawienia Sejmowi programu sanacyjnego zawierającego propozycję przedsięwzięć mających na celu doprowadzenie do ograniczenia powyższej relacji (art. 86 ust. 1 pkt 3 lit. b i art. 87 pkt 2u.f.p.). Wprowadza się również rozwiązania składające się na tzw. procedurę ostrożnościową (zob.art. 86 ust. 1 pkt 2 lit. a, b oraz e-gw zw. zart. 86 ust. 1 pkt 3 lit. au.f.p.). Wymaga jednocześnie podkreślenia, że zbliżoną procedurę sanacyjną powinno się wdrożyć już wówczas, gdy wartość relacji kwoty długu do PKB – ogłoszonej zgodnie zart. 38u.f.p. – jest większa od 55 %, a mniejsza od 60 % (art. 86 ust. 1 pkt 2u.f.p.). W piśmiennictwie zwrócono uwagę, że zasadniczym celem tych regulacji jest niedopuszczenie do nadmiernego zadłużenia sektora finansów publicznych. W tym znaczeniuart. 86u.f.p. jest jedną z regulacji ustawowych mających sprzyjać realizacji zasady wyrażonej wart. 216 ust. 5 Konstytucji RP(por. K. Świech-Kujawska, Ustawa o finansach publicznych. Komentarz, pod red. Z. Ofiarskiego, LEX/el. 2021, teza 1 do art. 86). Wypada w tym miejscu podkreślić, że do 1.01.2014 r. art. 86 ust. 1 pkt 1 u.f.p. przewidywał procedurę ostrożnościową, która podlega wdrożeniu już wtedy gdy relacja długu wobec PKD była większa od 50 %, a nie większa od 55 %, a która obligowała RM, aby na kolejny rok uchwaliła projekt ustawy budżetowej, w którym relacja deficytu budżetu państwa do dochodów budżetu państwa nie mogła być wyższa niż relacja deficytu budżetu państwa do dochodów budżetu państwa z roku bieżącego wynikająca z ustawy budżetowej. Wiązało się to z równoległym wprowadzeniem reguły stabilizującej (art. 112aa u.f.p.). W uzasadnieniu projektu ustawy wyjaśniono, że dotychczasowa sankcja z art. 86 ust. 1 pkt 1 u.f.p. sprowadzały się wyłącznie do nałożenia ograniczenia na budżet państwa. Ograniczenie to, nie ujmując całościowo sektora finansów publicznych, nie zabezpieczało przed dalszym wzrostem PDP. Dodatkową wadą tej sankcji był jej silny procykliczny charakter wynikający z konieczności zacieśniania polityki fiskalnej w sytuacji słabej koniunktury gospodarczej (por. druk sejmowy nr 1789 Sejmu VII kadencji). Stosownie do powołanego wcześniej przepisu art. 38 u.f.p., Minister Finansów ogłasza, w terminie do dnia 31 maja roku następnego, w drodze obwieszczenia, w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski”: 1) kwotę i relację do produktu krajowego brutto: a) państwowego długu publicznego, b) długu Skarbu Państwa, c) niewymagalnych zobowiązań z tytułu poręczeń i gwarancji udzielonych przez Skarb Państwa, 2) kwotę niewymagalnych zobowiązań z tytułu poręczeń i gwarancji udzielonych przez jednostki sektora finansów publicznych – według stanu na koniec roku budżetowego. Jednocześnie, wedle obowiązującego od 1.01.2013 r. art. 38a u.f.p., Minister Finansów ogłasza, w terminie do dnia 31 maja roku następnego, w drodze obwieszczenia, w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski”: 1) kwotę ustaloną w wyniku przeliczenia kwoty państwowego długu publicznego, ogłoszonej zgodnie z art. 38, na walutę polską z zastosowaniem dla zobowiązań wyrażonych w walutach obcych średniej arytmetycznej średnich kursów każdej z walut obcych ogłaszanych przez Narodowy Bank Polski i obowiązujących w dni robocze roku budżetowego, za który ogłaszana jest relacja, o której mowa w art. 38 pkt 1 lit. a, 2) kwotę wolnych środków służących finansowaniu potrzeb pożyczkowych budżetu państwa w kolejnym roku budżetowym, 3) kwotę obliczoną jako różnica kwoty, o której mowa w pkt 1, oraz kwoty, o której mowa w pkt 2, 4) relację kwoty, o której mowa w pkt 3, do produktu krajowego brutto – według stanu na koniec roku budżetowego. Jak wyjaśniono w piśmiennictwie, wprowadzeniu art. 38a u.f.p. służyło założenie, że istotny wpływ na wzrost państwowego długu publicznego, a przez to na jego relację do produktu krajowego brutto, może mieć przyrost zadłużenia zagranicznego powstałego w wyniku osłabienia złotego w stosunku do walut, w jakich został zaciągnięty dług zagraniczny. Wprowadzenie komentowanego przepisu uzasadniano zatem dążeniem do ograniczenia wpływu wahań kursów walut obcych oraz prefinansowania potrzeb pożyczkowych budżetu państwa następnego roku budżetowego na stosowanie ograniczeń zawartych w procedurach ostrożnościowo-sanacyjnych, o których mowa w art. 86–88 u.f.p. Podkreślono nadto, że przedmiotowy przepis nie wiązał się z koniecznością zmiany metodologii obliczania kwoty państwowego długu publicznego, a jedynie stworzył nową relację wielkości obliczonej w sposób określony ustawowo do produktu krajowego brutto. O znaczeniu rozwiązania wprowadzonego do ustawy o finansach publicznych świadczy to, że wiązało się ono ze zwiększeniem przewidywalności polityki fiskalnej państwa poprzez wyeliminowanie ryzyka uruchomienia dotkliwych procedur mających wpływ zarówno na stronę dochodową, jak i wydatkową sektora finansów publicznych, wymuszonego przejściowym osłabieniem złotego lub też prefinansowaniem potrzeb pożyczkowych budżetu państwa (zob. W. Bożek, Ustawa… pod red. Z. Ofiarskiego, teza 1 do art. 38a). Odwołując się do danych ujętych w Obwieszczeniach Ministra Finansów (publikowane w Monitorze Polskim) za poszczególne lata budżetowe spornego okresu należy odnotować następujący wysokości relacji kwoty państwowego długu publicznego do produktu krajowego brutto: - na koniec 2020 r.: 47,8% (art. 38 u.f.p.) i 44, 5 % (art. 38a u.f.p.) (M.P. z 2021 r. poz. 492) - na koniec 2021 r.: 43,8% (art. 38 u.f.p.) i 40, 2 % (art. 38a u.f.p.) (M. P. z 2022 r. poz. 553) Tak niskie wartości owej relacji – liczonej zgodnie z metodologią wskazaną w art. 38 lub art. 38a u.f.p. – wskazywałyby zatem na to, że mimo trwającej pandemii Covid (od marca 2020 r.), związanych z tym trudności i ograniczeń dla gospodarki kraju, potrzeby wydatkowania znacznych środków publicznych na przeciwdziałanie skutkom epidemii (m.in. zjawisku lockdown’u, okresowemu „zawieszaniu” działalności w wybranych sektorach gospodarki) w ramach tzw. Tarcz, nie miało to znacznego wpływu na ten wskaźnik makroekonomiczny, który miałby decydujący wpływ na podjęcie określonych działań o charakterze stabilizującym, ochronnym, a nawet sanacyjnym. Dla porównania wskaźniki te w innych latach budżetowych wyglądały następująco: - na koniec 2018 r.: 46, 5% (art. 38 u.f.p.) i 44, 6% (art. 38a u.f.p.) (M.P. z 2019 poz. 468), czyli podobnie jak na koniec 2020 r., - na koniec 2019 r.: 43,6% (art. 38 u.f.p.) i 42, 1 % (M.P. z 2020 r. poz. 456), czyli podobnie jak na koniec 2021 r., - na koniec 2022 r.: 39, 3% (art. 38 u.f.p.) i 35,4 % (M.P. z 2023 r. poz. 537). Z kolei, w okresach, do których odnosiły się rozważania z wyroku Trybunału K w sprawie 1/12, mające rzekomo uzasadniać aktualne „mrożenie” płac: - na koniec 2010 r.: 52,8 % (art. 38 u.f.p.) (M. P. z 2011 r. Nr 42 poz. 464), - na koniec 2011 r.: 53,5 %, (art. 38 u.f.p.) (M. P. z 2012 r. poz. 355), - na koniec 2012 r.: 52,7 % (art. 38 u.f.p.) (M. P. z 2013 r. poz. 459). Była to zatem relacja mieszcząca się już w ówczesnym pierwszym progu ostrożnościowym (art. 86 ust. 1 pkt 1 u.f.p.), wykazująca się pewną tendencją wzrostową (zob. relacja na koniec 2010 i 2011 r.). O ile jednak wówczas, ze względu na zły stan finansów publicznych, wyrażony przez wskazany wskaźnik makroekonomiczny, podjęcie pewnych działań zaradczych wydawało się celowe, tak takiej tendencji nie można dostrzec w okresie, którego dotyczą sporne roszczenia. Istotnych wyjaśnień takiego stanu rzeczy dostarczają publikacje zamieszczone na stronie GUS. W dokumencie zatytułowanym „Informacja Głównego Urzędu Statystycznego w sprawie zaktualizowanego szacunku PKB według kwartałów za lata 2020-2021” powyższą tendencję opisuje się w następujący sposób: „ W świetle ostatecznego szacunku PKB za 2020 r. zanotowano mniejszy, niż wcześniej szacowano, spadek wzrostu gospodarczego. Dynamika PKB wyniosła odpowiednio: w 1 kwartale 2020 r. zanotowano wzrost o 2,6% (wobec wcześniej szacowanego 2,2%), w 2 kwartale 2020 r. spadek o 7,9% (wobec -8,2%), w 3 kwartale 2020 r. spadek o 1,1% (wobec -1,5%), w 4 kwartale 2020 r. spadek wyniósł 2,1% (wobec -2,5%). W całym 2020 r. wzrost gospodarczy, w porównaniu z 2019 r., wyniósł -2,2% (wobec wcześniejszego szacunku -2,5%). W 1 kwartale 2021 r., w porównaniu z analogicznym okresem 2020 r., spadek PKB był niższy od wcześniej szacowanego i wyniósł 0,6% (wobec -0,8%). W kolejnych kwartałach zanotowano wzrost PKB: w 2 kwartale o 11,3% (wobec 11,2%), w 3 kwartale o 5,5% (wobec 5,3%) i w 4 kwartale o 7,6% (wobec 7,3%). W całym 2021 r. PKB wzrósł o 5,9% (wobec 5,7% według wcześniejszego szacunku).” Z kolei, w dokumencie „Informacja Głównego Urzędu Statystycznego w sprawie zaktualizowanego szacunku PKB według kwartałów za lata 2021-2022” zamieszczono następujący komentarz: „ W świetle ostatecznego szacunku PKB za 2021 r. zanotowano nieznacznie większy, niż wcześniej szacowano, wzrost gospodarczy. Dynamika PKB wyniosła odpowiednio: w 1 kwartale 2021 r. zanotowano wzrost o 0,3% (wobec wcześniej szacowanego 0,2%), w 2 kwartale 2021 r. wzrost o 12,3% (wobec 12,2%), w 3 kwartale 2021 r. wzrost o 6,6% (wobec 6,5%), w 4 kwartale 2021 r. wzrost o 8,6% (wobec 8,5%). W całym 2021 r. wzrost gospodarczy, w porównaniu z 2020 r., wyniósł 6,9% (wobec wcześniejszego szacunku 6,8%). W 1 kwartale 2022 r., w porównaniu z analogicznym okresem 2021 r., wzrost PKB był wyższy od wcześniej szacowanego i wyniósł 8,8% (wobec 8,6%), w 2 kwartale o 6,1% (wobec 5,8%), w 3 kwartale o 3,9% (wobec 3,6%) i w 4 kwartale o 2,3% (wobec 2,0%). W całym 2022 r. PKB wzrósł o 5,1% (wobec 4,9% według wcześniejszego szacunku).”. Nie bez znaczenia pozostaje także stanowisko wyrażone przez Ministerstwo Finansów w przygotowanym we wrześniu 2020 r. opracowaniu „Strategia Zarządzania Długiem Sektora Finansów Publicznych w latach 2021-2024”. Na str. 8 opracowania, w rozdz. II „Wielkość długu publicznego i kosztów jego obsługi” wskazano: „ W 2019 r. państwowy dług publiczny (tj. dług publiczny wg definicji krajowej) wyniósł 990,9 mld zł, co oznaczało wzrost o 6,6 mld zł w porównaniu z końcem 2018 r. Dług sektora instytucji rządowych i samorządowych (dług EDP, tj. dług publiczny wg definicji UE) wyniósł 1 045,4 mld zł i był o 9,7 mld zł wyższy w porównaniu z końcem 2018 r. W 2019 r. dług publiczny w relacji do PKB uległ obniżeniu: - relacja państwowego długu publicznego do PKB wyniosła 43,6% wobec 46,4% na koniec 2018 r. (spadek o 2,8 p.p.); - relacja długu sektora instytucji rządowych i samorządowych do PKB wyniosła 46,0% wobec 48,8% na koniec 2018 r. (spadek o 2,9 p.p.) i była znacznie niższa od relacji dla całej Unii Europejskiej (79,3% PKB) oraz strefy euro (84,1% PKB) 1) ; - relacja kwoty, o której mowa w art. 38a pkt 3 ustawy o finansach publicznych (państwowy dług publiczny przeliczony po kursach średnich i pomniejszony o wartość środków na finansowanie potrzeb pożyczkowych w kolejnym roku budżetowym), na koniec 2019 r. ukształtowała się na poziomie 42,1% PKB, tj. poniżej progu 43% PKB określonego w stabilizującej regule wydatkowej, wobec 44,5% PKB na koniec 2018 r. Prowadzona w ostatnich latach polityka, która konsekwentnie obniżała dług publiczny w relacji do PKB, stworzyła duży bufor bezpieczeństwa, pozwalający reagować na sytuację kryzysową bez obaw o osiągnięcie przez dług niebezpiecznych poziomów.” Prognozy te potwierdziły się o czym świadczy analogiczny passusw opracowaniu Ministerstwa Finansów „Strategia Zarządzania Długiem Sektora Finansów Publicznych w latach 2023-2026” (wrzesień 2022 r.). Według autorów opracowania (rozdz. II „Wielkość długu publicznego i kosztów jego obsługi”, s. 7) „ (…) W 2021 r. państwowy dług publiczny (tj. dług publiczny wg definicji krajowej) wyniósł 1 148,6 mld zł, co oznaczało wzrost o 36,8 mld zł w porównaniu z końcem 2020 r. Dług sektora instytucji rządowych i samorządowych (dług EDP, tj. dług publiczny wg definicji UE) wyniósł 1 410,5 mld zł i był o 73,9 mld zł wyższy w porównaniu z końcem 2020 r. W 2021 r. spadła relacja długu publicznego do PKB: - relacja pa ń stwowego długu publicznego do PKB wyniosła 43,8% wobec 47,5% na koniec 2020 r. (spadek o 3,7 p.p.); - relacja kwoty, o której mowa w art. 38a pkt 3 ustawy o finansach publicznych (pa ń stwowy dług publiczny przeliczony po kursach ś rednich i pomniejszony o warto ść ś rodków na finansowanie potrzeb po ż yczkowych w kolejnym roku bud ż etowym) na koniec 2021 r. ukształtowała si ę na poziomie 40,2% PKB, tj. poni ż ej progu 43% PKB okre ś lonego w stabilizuj ą cej regule wydatkowej, wobec 44,2% PKB na koniec 2020 r.; - relacja długu sektora instytucji rz ą dowych i samorz ą dowych do PKB wyniosła 53,8% wobec 57,1% na koniec 2020 r. (spadek o 3,4 p.p.) i była znacznie ni ż sza od relacji dla całej Unii Europejskiej (88,1% PKB) oraz strefy euro (95,6% PKB), równie ż obni ż enie relacji długu do PKB było wi ę ksze ni ż w całej UE (1,9 p.p.) i w strefie euro (1,6 p.p.). Prowadzona w latach przed pandemi ą polityka bud ż etowa, która konsekwentnie obni ż ała dług publiczny w relacji do PKB, stworzyła du ż y bufor bezpiecze ń stwa, pozwalaj ą cy reagowa ć na sytuacjękryzysowąbez obaw o osiągnięcie przez dług niebezpiecznych poziomów. Po kryzysowym roku 2020 możliwe było ponowne obniżenie długu w relacji do PKB.” Powyższe analizy wyjaśniające określone zjawiska makroekonomiczne również skłaniałyby do stosunkowo optymistycznej opinii co do stanu finansów publicznych, a na pewno nie do takiej oceny, która wymuszałaby stosowanie rozwiązań prawnych prowadzących do kolizji omawianych wcześniej konstytucyjnych wartości. 4. Założenia i realizacja ustaw budżetowych w latach 2020-2022. W uzasadnieniu ustawy budżetowej na rok 2021 r. (s. 5 i 6) projektodawca powoływał się na następujące okoliczności: „Projekt ustawy budżetowej na rok 2021 przygotowany został z uwzględnieniem sytuacji makroekonomicznej, powstałej w związku z pandemią COVID-19, która rozprzestrzeniła się błyskawicznie na całym świecie i przyczyniła się do wywołania kryzysów gospodarczych na niespotykaną dotychczas skalę. Od połowy marca bieżącego roku gospodarka doświadczyła negatywnego szoku podażowo-popytowego o nieobserwowanej dotąd sile, który wpłynął znacząco na przebieg procesów makroekonomicznych w Polsce i innych krajach dotkniętych pandemią, w tym na gwałtowne wyhamowanie aktywności gospodarczej i załamanie dotychczasowych trendów większości kategorii makroekonomicznych. Sytuacja wywołana(...)19 wymusiła aktualizację parametrów budżetowych i makroekonomicznych oraz uruchomienie odpowiednich narzędzi do walki ze skutkami pandemii. W tej sytuacji istotna jest kontynuacja ekspansywnej polityki budżetowej poprzez wspieranie ożywienia gospodarczego, tak aby dążyć do niezwłocznego wyjścia z recesji. Wyjątkowa niepewność, w tym ryzyko wystąpienia drugiej fali pandemii, utrudnia opracowanie prognoz. Zakładając, że szeroko zakrojona pomoc rządu, mająca na celu podtrzymanie potencjału gospodarczego kraju przez ochronę miejsc pracy i głównie małych i średnich przedsiębiorstw złagodzi rozmiary recesji w gospodarce, w 2021 r. założono odbudowę wzrostu gospodarczego, wspieraną przez wzrost udziału inwestycji sektora instytucji rządowych i samorządowych w PKB. Również poziom dochodów budżetu państwa w 2021 r. będzie determinowany przewidywanym powrotem gospodarki na ścieżkę wzrostu. Oprócz sytuacji makroekonomicznej, na stronę dochodową budżetu państwa wpływ będą miały kontynuowane oraz nowe działania ukierunkowane na wspieranie odbudowy wzrostu gospodarczego oraz uszczelnienie systemu podatkowego. W prognozie dochodów budżetu państwa uwzględniono m.in. wprowadzenie automatycznej wymiany informacji o schematach podatkowych transgranicznych, wprowadzenie nowego, proinwestycyjnego systemu opodatkowania osób prawnych, wzorowanego na rozwiązaniu zastosowanym w Estonii oraz odliczenie straty poniesionej w 2020 r. od dochodu z działalności, uzyskanego w 2019 r. oraz odliczenie od przychodu (dochodu) darowizn przekazanych na przeciwdziałanie(...)19. Po stronie wydatkowej budżetu państwa na rok 2021 zabezpieczono niezbędne środki na kontynuację dotychczasowych, priorytetowych działań, jak również na realizację nowych. Budżet państwa na rok 2021 uwzględnia m.in.: - realizację zobowiązania Rządu do zwiększenia w roku 2021 nakładów na finansowanie ochrony zdrowia do poziomu 5,3% PKB, - waloryzację świadczeń emerytalno-rentowych od 1 marca 2021 r. wskaźnikiem waloryzacji na poziomie 103,84%, - finansowanie potrzeb obronnych Rzeczypospolitej Polskiej na zwiększonym poziomie 2,2% PKB, - zwiększenie wydatków w obszarze szkolnictwa wyższego i nauki.” Znacznie bardziej optymistyczne założenia sformułowano w uzasadnieniu ustawy budżetowej na rok 2022 r. O wiele lepsza prognoza podyktowana była pozytywną oceną zmian gospodarczych, do których doszło w 2021 r. Na stronie 5 i 6 uzasadnienia opisano je w następujący sposób: „ Projekt ustawy budżetowej na rok 2022 przygotowany został z uwzględnieniem aktualnej sytuacji makroekonomicznej. Gospodarka ciągle odczuwa skutki wywołane wybuchem pandemii COVID-19 w 2020 r. jednakże – wraz z łagodzeniem ograniczeń – powraca już na ścieżkę wzrostu. Najnowsze szacunki GUS dotyczące Produktu Krajowego Brutto za II kwartał 2021 roku wskazują na wzrost w ujęciu realnym o 10,9% rok do roku, wobec spadku o 8,3% w analogicznym okresie 2020 r. Według prognoz służących do opracowania projektu ustawy budżetowej na rok 2022 PKB w 2021 r. zwiększy się o 4,9% (po spadku o 2,7% rok wcześniej), a w przyszłym roku tempo jego wzrostu wyniesie 4,6%. Z uwagi na trwający proces uzgodnień Krajowego Programu Odbudowy i Zwiększania Odporności (KPO), w prognozie nie uwzględniono jego wpływu. Jego realizacja stanowi główny, pozytywny czynnik ryzyka. Ciągle jednak istotne jest prowadzenie polityki budżetowej wspierającej wzrost gospodarczy. Dlatego też polityka gospodarcza w 2022 r. będzie nakierowana na możliwie szybką odbudowę potencjału gospodarczego kraju przy uwzględnieniu wytycznych instytucji UE oraz krajowych ram fiskalnych. W 2022 roku państwa członkowskie UE będą w dalszym ciągu prowadzić polityki budżetowe bez ograniczeń ze strony UE co do tempa wzrostu wydatków. Wynika to z przedłużenia w br. przez Komisję Europejską obowiązywania tzw. ogólnej klauzuli wyjścia. Pozwala ona krajom UE, w tym Polsce, zwiększać w związku z pandemią wsparcie dla systemów ochrony zdrowia i gospodarki. W świetle powyższego oraz mając na uwadze aktualne informacje o przebiegu pandemii i jej wpływie na gospodarkę, wsparcie ze strony finansów publicznych dla odbudowy wzrostu gospodarczego powinno zostać utrzymane. Dlatego też poprzez nowelizację ustawy o finansach publicznych dostosowano klauzulę powrotu do stosowania stabilizującej reguły wydatkowej zgodnie z jej pierwotną formułą z art.112aa ustawy o finansach publicznych od 2023 r. – tak aby w 2022 r. możliwe było kontynuowanie działań antykryzysowych. Po stronie wydatkowej budżetu państwa na rok 2022 zabezpieczono niezbędne środki na kontynuację dotychczasowych, priorytetowych działań, jak również na realizację nowych. Budżet państwa na rok 2022 uwzględnia m.in.: - zwiększenie nakładów na finansowanie ochrony zdrowia do poziomu 5,75% PKB, - środki na kluczowe programy społeczne z zakresu wspierania rodziny takie jak Program „Rodzina 500+”, realizację świadczenia „Dobry Start” czy wprowadzenie rodzinnego kapitału opiekuńczego, - waloryzację świadczeń emerytalno-rentowych od 1 marca 2022 r. wskaźnikiem waloryzacji na poziomie 104,89%, - finansowanie potrzeb obronnych Rzeczypospolitej Polskiej na poziomie 2,2% PKB, - zwiększenie funduszu wynagrodzeń osobowych dla pracowników państwowej sfery budżetowej, - realizację zadań inwestycyjnych m.in. w obszarze zdrowia, transportu lądowego czy kultury i ochrony dziedzictwa narodowego, - zwiększenie wydatków w obszarze szkolnictwa wyższego i nauki. Również poziom dochodów budżetu państwa w 2022 r. będzie determinowany przewidywanym powrotem gospodarki na ścieżkę wzrostu. Oprócz sytuacji makroekonomicznej, na stronę dochodową budżetu państwa oddziaływać będą kontynuowane oraz nowe działania ukierunkowane na wspieranie odbudowy wzrostu gospodarczego oraz uszczelnienie systemu podatkowego. Dodatkowo na poziom dochodów podatkowych w 2022 r. wpływ będzie miała reforma klina podatkowego w ramach programu Polski Ład, oddziałowująca przede wszystkim na podatników podatku dochodowego od osób fizycznych. Prognozowany deficyt budżetu państwa w 2022 r. wyniesie nie więcej niż 30.010 mln zł.” W rozdz. I uzasadnienia do ustawy budżetowej na rok 2022 r., pod tytułem „Ocena sytuacji makroekonomicznej Polski i kierunki polityki fiskalnej”, w podrozdziale 1 „Ocena sytuacji makroekonomicznej Polski” (s. 7 i n. uzasadnienia) wskazano: „ Na przełomie 2020 i 2021 r. miał miejsce spadek aktywności gospodarczej w Unii Europejskiej (UE), tj. na polskich głównych rynkach eksportowych. Jego skala okazała się jednak wyraźnie łagodniejsza od recesji, która miała miejsce w I połowie ubiegłego roku, mimo wystąpienia II i III fali pandemii i wzmocnienia niezbędnych obostrzeń administracyjnych. Dużo lepsze niż podczas I fali pandemii wyniki gospodarka europejska zawdzięcza dostosowaniu się firm i gospodarstw domowych do nowych warunków, wyższej aktywności w gospodarce światowej i światowym handlu oraz wsparciu ze strony polityki makroekonomicznej. W II kw. br. – wraz z łagodzeniem ograniczeń – gospodarka europejska weszła już na ścieżkę wzrostu. Według prognoz Komisji Europejskiej z lipca br. PKB w UE w 2021 r. zwiększy się o 4,8% (po spadku o 6,0% rok wcześniej), a w przyszłym roku tempo jego wzrostu obniży się stosunkowo nieznacznie do 4,5%. To znacznie lepsze prognozy niż w poprzednich dwóch rundach prognostycznych z tego roku, zwłaszcza z lutego, które były podstawą założeń zewnętrznych do scenariusza makroekonomicznego przedstawionego w Programie Konwergencji, Aktualizacji 2021 i Założeniach do projektu ustawy budżetowej na rok 20221. Z projekcji KE wynika, że poziom PKB sprzed pandemii w UE osiągnie w IV kw. 2021 r. KE swoje prognozy przygotowała przy założeniu, że w br. nastąpi odbicie światowego PKB (z wyłączeniem UE) o 5,9% i jego wzrost o 4,2% w przyszłym roku, po spadku o 2,9% zanotowanych w ubiegłym roku.” Odnosząc się z kolei do zagadnień związanych z produktem krajowym brutto (PKB) w tym samym rozdz. Uzasadnienia odnotowano: „ (…) Podczas gdy prognozy ze stycznia i lutego br. wskazywały jeszcze, że skala odbicia PKB w 2021 r. może wynieść ponad 4%, to w marcu przewidywania w tym zakresie zostały skorygowane poniżej tego poziomu (mediana, Refinitiv, I – III ’21). Prognoza tempa wzrostu PKB w br. założona w Programie Konwergencji, Aktualizacja 2021 okazała się zbieżna z ówczesnym konsensusem. Na przełomie 2020 r. i 2021 r. – podobnie jak w przypadku gospodarki UE – również w Polsce dynamika aktywności gospodarczej okazała się wyraźnie wyższa niż podczas I fali pandemii wiosną ubiegłego roku. Przyczyniły się do tego te same czynniki, o których była mowa w przypadku gospodarki europejskiej, tj. lepsze dostosowanie firm i gospodarstw domowych do funkcjonowania w warunkach niezbędnych obostrzeń, poprawa sytuacji na naszych głównych rynkach eksportowych oraz silne wsparcie ze strony polityki fiskalnej i monetarnej. W efekcie, już w I kw. 2021 r. PKB zwiększył się (kw/kw, sa), choć jego poziom pozostał niższy niż rok wcześniej. Wzrost (kw/kw, sa) zanotowały dwie główne składowe PKB, tj. konsumpcja prywatna i inwestycje, i to mimo wzmocnionych obostrzeń administracyjnych i utrzymującej się niepewności w tym okresie. W efekcie ich poziom był już wyższy niż przed rokiem. Zaskoczyły w szczególności bardzo dobre wyniki inwestycji, które wzrosły aż o 18,2% (kw/kw, sa) przekraczając jednocześnie poziom sprzed pandemii. Wysoka dynamika tej kategorii to efekt silnego wzrostu zakupów maszyn i urządzeń oraz przede wszystkim środków transportu. Wyraźnie wyższa roczna dynamika importu niż eksportu spowodowała natomiast, że eksport netto miał znacząco ujemny wkład we wzrost PKB. Wartość dodana w przemyśle zanotowała trzeci wzrost z rzędu, słabiej wypadły natomiast wyniki budownictwa (kw/kw, sa). Wysoki wzrost produkcji przemysłowej (i wartości dodanej), dobre wyniki firm i inwestycji w I kw. - zważywszy na warunki - to m.in. efekt wysokiej aktywności w międzynarodowych sieciach produkcji, których częścią są polskie przedsiębiorstwa, jak również coraz lepszego przystosowania firm do funkcjonowania w okresie pandemii. Wyniki produkcji przemysłowej oraz sprzedaży detalicznej na przełomie I i II kw. oraz w II kw. okazały się lepsze od oczekiwań, poprawiły się również nastroje gospodarstw domowych oraz przedsiębiorców. Znalazło to odzwierciedlenie we wstępnych danych dotyczących PKB, które pokazały dalsze przyspieszenie tempa jego wzrostu w II kw. W efekcie PKB w tym okresie przekroczył poziom sprzed pandemii (tj. z IV kw. 2019 r.). Napływ dobrych danych makroekonomicznych przyczyniał się również do poprawy ocen dotyczących perspektyw gospodarki w br., czego wyrazem były coraz wyższe prognozy wzrostu PKB w 2021 r. przygotowane w kolejnych miesiącach II kw. (mediana Refinitiv, IV – VI ’21). Lepsze od przewidywań formułowanych na etapie przygotowania prognoz do Programu Konwergencji, Aktualizacja 2021 wyniki gospodarki w I połowie br. oraz wyraźna korekta w górę prognoz KE dotyczących dynamiki aktywności gospodarczej w UE wpłynęły na rewizję prognozy w zakresie tempa wzrostu PKB w br. Obecnie zakłada się, że wyniesie ono 4,9% wobec spadku o 2,7% zanotowanym rok wcześniej. Silnie zwiększyć się ma konsumpcja prywatna odrabiając z naddatkiem większość strat z ubiegłego roku oraz inwestycje. Wraz z przewidywanym obniżeniem dynamiki PKB w UE, tj. na głównych rynkach eksportowych Polski, przewiduje się lekkie obniżenie tempa wzrostu PKB w przyszłym roku do 4,6%.” Ważkie dla oceny zasadności dochodzonych roszczeń pozostają rozważania z uzasadnienia projektu ustawy z dnia 1 października 2021 r. o zmianie ustawy budżetowej na rok 2021 (druk sejmowy nr 1985/IX), dokonującej zmiany m.in. w planowanych wydatkach budżetowych na 2021 r. W części wstępnej „Uwarunkowania nowelizacji ustawy budżetowej na rok 2021” wyjaśniono: „ Biorąc pod uwagę dane z wykonania budżetu państwa w ostatnich miesiącach oraz aktualne prognozy można oczekiwać, że w całym 2021 r. dochody budżetu państwa będą znacząco wyższe od planowanych pierwotnie w ustawie budżetowej na rok 2021. Oprócz dochodów podatkowych wyższe są również dochody z aukcji CO2, jak również dywidendy i wpłaty z zysku NBP. Wzrost dochodów podatkowych jest przede wszystkim konsekwencją dużo wyższego wzrostu gospodarczego w 2021 r., który bezpośrednio przekłada się na szybką odbudowę bazy podatkowej i dobrą sytuację finansową podatników – zarówno przedsiębiorców, jak i gospodarstw domowych. Pierwotny projekt ustawy budżetowej na rok 2021 opracowywany był w połowie 2020 r., kiedy nie była jeszcze znana ostateczna skala i struktura załamania aktywności gospodarczej spowodowana wybuchem pandemii COVID-19. Jednakże wyniki gospodarki w II połowie 2020 r. oraz w I połowie 2021 r., m.in. dzięki silnemu wsparciu ze strony polityki fiskalnej, okazały się lepsze od oczekiwań. Obecnie przewiduje się, że Produkt Krajowy Brutto zwiększy się w 2021 r. o 4,9%, po spadku o 2,7% zanotowanym w ubiegłym roku, wobec odpowiednio wzrostu o 4% oraz spadku o 4,6% zakładanych w uzasadnieniu do projektu ustawy budżetowej na rok 2021. W świetle powyższego, mając na uwadze także bieżące informacje na temat przebiegu pandemii i jej wpływie na gospodarkę, w dalszym ciągu zasadne jest prowadzenie takiej polityki budżetowej, która będzie wspierać wzrost gospodarczy. Dlatego też istotnego znaczenia nabiera wykorzystanie dodatkowych środków, m.in. na działania proinwestycyjne, tak aby w dalszym ciągu łagodzić negatywne skutki pandemii. W tym celu dokonywana jest niniejsza zmiana ustawy budżetowej na rok 2021. Zwiększone dochody budżetu państwa planuje się wykorzystać nie tylko na istotne zmniejszenie planowej w ustawie budżetowej na rok 2021 maksymalnej wielkości deficytu, ale także na zwiększenie nakładów w ramach poszczególnych obszarów wydatkowych. Nowelizacja ustawy budżetowej na rok 2021 uwzględnia m.in.: - wsparcie samorządów w realizacji zadań własnych jednostek samorządu terytorialnego jako element całościowego mechanizmu stabilizacji i wzmacniania finansów jst w związku z realizacją Programu Polski Ład, - zwiększenie nakładów na wsparcie samorządów w realizacji inwestycji przede wszystkim na drogach gminnych i powiatowych, skierowanie dodatkowych wydatków na rozwój nowoczesnych i ekologicznych form transportu kolejowego, - dodatkowe środki na kontynuację procesu modernizacji i zwiększenia zdolności operacyjnych Sił Zbrojnych RP, na bieżące funkcjonowanie oraz na zadania inwestycyjne jednostek organizacyjnych Policji, Straży Granicznej i Państwowej Straży Pożarnej, - przekazanie dodatkowych środków na fundusz motywacyjny dla pracowników państwowej sfery budżetowej, - dodatkowe wsparcie dla osób niepełnosprawnych przez zasilenie Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych, - zwiększenie środków dla instytucji szkolnictwa wyższego i nauki na realizację zadań inwestycyjnych, - zwiększenie wydatków na finansowanie zadań w zakresie zdrowia, kultury, rolnictwa, czy też górnictwa węgla kamiennego. Prognozowany w nowelizacji deficyt budżetu państwa w 2021 r. wyniesie nie więcej niż 40.387,7 mln zł, tj. o 41.912,3 mln zł mniej w porównaniu do ustawy budżetowej na rok 2021.” W części uzasadnienia oznaczonej śródtytułem „Założenia makroekonomiczne” dokładnie opisano wyniki uzyskane w poszczególnych sektorach gospodarki w kwartałach 2021 r., znacznie lepsze niż prognozy z początków roku, mające wpływ na wzrost PKB, na rynek pracy, czy też na konsumpcję prywatną oraz publiczną, przy jednoczesnym wzroście cen towarów i usług. W części oznaczonej śródtytułem „Dochody budżetu państwa w 2021 r.” zaznaczono: „W związku z korzystną realizacją dochodów budżetowych, jak również biorąc pod uwagę korzystniejsze niż pierwotnie planowano prognozy makroekonomiczne dla całego 2021 r., przewiduje się, że w 2021 r. dochody budżetu państwa będą wyższe od zaplanowanych w ustawie budżetowej na 2021 r. o 78.501.126 tys. zł (19,4%) oraz wyższeo 63.189.477 tys. zł (15,1%) w porównaniu do wykonania dochodów w 2020 r. Dochody podatkowe budżetu państwa będą wyższe o 55.699.987 tys. zł (15,1%) w stosunku do kwot pierwotnie planowanych w ustawie budżetowej na rok 2021 oraz więcej o 54.578.248 tys. zł (14,7%) w porównaniu do wykonania w 2020 r. Dochody niepodatkowe przewiduje się w kwocie wyższej o 22.801.139 tys. zł (69,6%) w stosunku do kwot pierwotnie planowanych w ustawie budżetowej na rok 2021 oraz więcej o 8.152.106 tys. zł (17,2%) w porównaniu do wykonania w 2020 r. Wyższe niż pierwotnie planowano w ustawie budżetowej na rok 2021 spodziewane wykonanie dochodów niepodatkowych jest związane z: 1) wyższymi dochodami z tytułu sprzedaży uprawnień do emisji CO2, 2) wyższą niż pierwotnie planowano wpłatą z zysku z Narodowego Banku Polskiego, 3) wyższymi wpływami z dywidend, 4) wyższymi dochodami z tytułu zarządzania długiem, 5) wyższymi dochodami z cła.” Ze względu na zmianę sytuacji finansowej w stosunku do prognoz formułowanych przy uchwalaniu ustawy budżetowej na 2021 r. dokonano również zmian w zakresie przewidywanych wydatków ze środków publicznych. W części oznaczonej śródtytułem „Wydatki budżetu państwa w 2021 r.” wskazano, że limit wydatków z kwoty 486.784.028 tys. zł został powiększony do kwoty 523.372.865 tys. zł (tj. o 36.588.837 tys. zł), przy czym wiązało się to ze zwiększeniem wynagrodzeń lub świadczeń na rzecz osób fizycznych w następujących działach i obszarach: Kancelaria Prezydenta RP (5.1.), Kancelarie Sejmu i (5.2.) i Kancelarię Senatu (5.3.), Sąd Najwyższy (5.4.), Naczelny Sąd Administracyjny (5.5.), Trybunał Konstytucyjny (5.6.), Najwyższa Izba Kontroli (5.7.), Rzecznik Praw Obywatelskich (5.8.), Krajowa Rada Radiofonii i Telewizji (5.9.), Urząd Ochrony Danych Osobowych (5.10.), Krajowe Biuro Wyborcze (5.11.), Państwowa Inspekcja Pracy (5.12.), Instytut Pamięci Narodowej (5.13.), Rzecznik Praw Dziecka (5.14.), Kancelaria Prezesa Rady Ministrów (5.16.), czy też Administracja Publiczna (5.17.). Zmiana poziomu wydatków w takim zakresie wiązała się z przeznaczeniem na dodatkowy fundusz motywacyjny w wysokości 6% planowanych na rok 2021 wynagrodzeń osobowych oraz w związku z rozporządzeniem Prezydenta RP z dnia 30 lipca 2021 r. zmieniającym rozporządzenie w sprawie szczegółowych zasad wynagradzania osób zajmujących kierownicze stanowiska państwowe. W sekcji 15 (5.15.), poświęconej wydatkom na sądownictwo powszechne odnotowano: „W ustawie budżetowej na rok 2021 w części 15 – Sądy powszechne zaplanowano wydatki w kwocie 9.718.009 tys. zł, z tego świadczenia na rzecz osób fizycznych 723.951 tys. zł, wydatki bieżące jednostek budżetowych 8.434.721 tys. zł, wydatki majątkowe 558.800 tys. zł oraz wydatki na współfinansowanie projektów z udziałem środków Unii Europejskiej w kwocie 537 tys. zł. W projekcie nowelizacji ustawy budżetowej przewidziano zmianę wydatków w tej części o kwotę 197.798 tys. zł, z tego świadczenia na rzecz osób fizycznych zmniejszono o 40.000 tys. zł a wydatki bieżące jednostek budżetowych zwiększono o 237.798 tys. zł. Zmiana poziomu wydatków wystąpiła w zakresie: 1) zmniejszenia wydatków na uposażenia sędziów w stanie spoczynku oraz uposażenia rodzinne – 40.000 tys. zł, 2) zwiększenia wydatków na koszty postępowania sądowego oraz wydatków na wypłatę odszkodowań Skarbu Państwa łącznie – 35.000 tys. zł. Zwiększono także środki na wynagrodzenia i pochodne z przeznaczeniem na dodatkowy fundusz motywacyjny w wysokości 6% planowanych na rok 2021 wynagrodzeń osobowych w łącznej kwocie – 202.798 tys. zł. Po dokonaniu powyższych zmian wydatki w części 15 – Sądy powszechne zwiększą się do kwoty 9.915.807 tys. zł, z tego świadczenia na rzecz osób fizycznych zmniejszą się do wysokości 683.951 tys. zł a wydatki bieżące jednostek budżetowych zwiększą się do wysokości 8.672.519 tys. zł, wydatki majątkowe zostaną utrzymane na poziomie 558.800 tys. zł a wydatki na współfinansowanie projektów z udziałem środków Unii Europejskiej na poziomie 537 tys. zł.” Pomimo zatem – w ramach znowelizowanego budżetu na rok 2021 – podwyższania wynagrodzeń osobowych (wydatków na osoby fizyczne), w ramach wyodrębnionegoad hocfunduszu motywacyjnego, czy też aktu wykonawczego Prezydenta RP, grupa sędziów sądów powszechnych stanowiła grupę ewidentnie pominiętą i nieuwzględnioną w zmianach zmierzających do poprawy sytuacji płacowej w 2021 r. W ścisłej korelacji z w/w zmianami pozostawała nowelizacja ustawy okołobudżetowej na rok 2021 r., dokonana na podstawie przepisów ustawy z dnia 14 października 2021 r. o zmianie ustawy o szczególnych rozwiązaniach służących realizacji ustawy budżetowej na rok 2021 orazustawy o dochodach jednostek samorządu terytorialnego(Dz. U. z 2021 r. poz. 1901), na który to bliski związek wyraźnie się powołano w uzasadnieniu projektu (zob. druk nr IX.1586). Jako projektowane zmiany związane ze świadczeniami oraz wynagrodzeniami w sektorze finansów publicznych wskazywano m.in. „uchylenie wart. 7w ust. 1 pkt 3 i ust. 2 przewidującego niepodnoszenie wynagrodzeń w jednostkach sektora finansów publicznych takich jak: agencje wykonawcze, instytucje gospodarki budżetowej, państwowe fundusze celowe, Zakład Ubezpieczeń Społecznych, Kasa Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego i fundusze zarządzane przez Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego, Narodowy Fundusz Zdrowia oraz inne państwowe osoby prawne należące do sektora finansów publicznych, o których mowa wart. 9 pkt 14 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych(Dz. U. z 2021 r. poz. 305, z późn. zm.).” Powyższą zmianę uzasadniano autonomią finansową w/w jednostek, czy też realizacją przez nie szeregu działań na rynku, przyczyniających się do rozwoju. Dodano także do ustawy okołobudżetowej na rok 2021 r. art. 46a, umożliwiający „przyznanie przez pracodawcę (kierownika jednostki albo dyrektora generalnego) pracownikom państwowej sfery budżetowej, specjalnych dodatków motywacyjnych w ramach utworzonego dodatkowego funduszu motywacyjnego. Dodatkowy fundusz motywacyjny utworzony zostanie w wysokości 6% planowanych na rok 2021 wynagrodzeń osobowych i uposażeń z wyłączeniem środków zaplanowanych w roku 2021 na regulację wynagrodzeń na podstawie odrębnych przepisów, wydatków osobowych, o których mowa w art. 38 ust. 1 ustawy z dnia 9 sierpnia 2019 r. o narodowym spisie powszechnym ludności i mieszkań w 2021 r. (Dz. U. z 2021 r. poz. 1143), środków na sfinansowanie wypłaty nagród, o których mowa w art. 46 ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 15 grudnia 2016 r. o Prokuratorii Generalnej Rzeczypospolitej Polskiej i wynagrodzeń finansowanych w ramach programów realizowanych z udziałem środków, o których mowa w art. 5 ust. 1 pkt 2 lub 3 ustawy o finansach publicznych.” Podkreślono nadto, że „dodatkowe środki będą mogli również otrzymać pracownicy zatrudnieni w urzędach organów władzy publicznej, kontroli, ochrony prawa oraz sądach i trybunałach, o których mowa wart. 139 ust. 2 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, z wyłączeniem sędziów i asesorów sądowych, referendarzy sądowych, prokuratorów, członków Biura Studiów i Analiz Sądu Najwyższego niebędących sędziami oraz członków Biura Orzecznictwa Naczelnego Sądu Administracyjnego niebędących sędziami, posłów i senatorów. W tym celu wprowadzono także regulację umożliwiającą zwiększenie wynagrodzeń w tych podmiotach, o kwoty środków odpowiadających planowanym 6% wzrostom. Fundusz motywacyjny utworzony zostałby także dla pracowników powiatowych inspektoratów nadzoru budowalnego oraz pracowników i funkcjonariuszy komend powiatowych (miejskich) Państwowej Straży Pożarnej.” Dodatki te o uznaniowym charakterze miały być przyznawane „w szczególności za duże zaangażowanie w pracę, efektywną realizację zadań oraz wysoką jakość wykonywanej pracy”, w okresie do 30 listopada 2022 r. Stanowiły zarazem niewątpliwie środki przeznaczane na realną podwyżkę płac pracowników poszczególnych sektorów publicznych. 5. Sytuacja dochodowa poszczególnych grup zawodowych i społecznych. Ze względu na stan finansów państwa w 2011 r. ustawodawca – oprócz „zamrożenia płac sędziowskich – wdrożył szereg rozwiązań mających na celu zachowanie wymaganej równowagi budżetowej, odpowiedniej relacji kwoty państwowego długu publicznego wobec PKD. Część z nich powołał TK w omawianym wcześniej uzasadnieniu wyroku w sprawie K 1/12 (część rozważań oznaczona śródtytułem „Wyrok TK z 12 grudnia 2012 r.”, przykłady w pkt. a do z). Należało do nich m.in. „mrożenie” wynagrodzeń dla innych grup zawodowych (pkt. d i e), wstrzymanie wypłat świadczeń socjalnych, mających dla ich beneficjariuszy niejednokrotnie charakter alimentarny (pkt a), czy też rozwiązania przyjęte w obszarze ubezpieczeń społecznych (pkt w do z), którego system powszechnych lub systemy szczególne (np. ubezpieczenia rolnicze) w dużej mierze opierają się na środkach przekazanych z budżetu państwa (zob. np.art. 76 ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych, tekst jedn. w Dz. U. z 2023 r. poz. 1230). W ustawie okołobudżetowej dotyczącej budżetu na 2021 r. przewidziano wprawdzie regulację „mrożącą” wynagrodzenia jednostkowe również dla innych grup zawodowych – sędziów TK (art. 11) lub SN (art. 13), osób objętych ustawą z 9.06.2016 r. o zasadach kształtowania wynagrodzeń osób kierujących niektórymi spółkami (art. 15), czyustawą z 3.03.2000 r. o wynagradzaniu osób kierujących niektórymi podmiotami prawnymi(art. 16)–czy też utrzymujące globalną wielkość wynagrodzeń dla poszczególnych jednostek sektorów finansów publicznych na dotychczasowym poziomie (art. 7). Cześć jednak tych przepisów uchylono we wspomnianej ustawie nowelizującej ustawę okołobudżetową (zob. np. art. 7 ust. 1 pkt 3 i ust. 2 oraz art. 9a do art. 9c ustawy okołobudżetowej), bądź też złagodzono ich rygorystyczny skutek poprzez wprowadzenie np. wzmiankowanego dodatku motywacyjnego (zob. 7 ust. 3 pkt 4 ustawy okołobudżetowej). Ponadto, w samej ustawie okołobudżetowej – choć rzekomo odstąpiono od tworzenia funduszu nagród – przewidziano możliwości przyznawania nagród za „szczególne osiągnięcia w pracy zawodowej” dla członków korpusu służby cywilnej (art. 17), pracowników urzędów państwowych (art. 18), jednostek lub urzędów podległych ministrom lub wojewodom (art. 19 i art. 22), NIK (art. 20), PIP (art. 21), Urzędu Patentowego RP (art. 23), Prokuratorii Generalnej (art. 24), czy też funkcjonariuszom formacji mundurowych (art. 25 do art. 37, 42) lub żołnierzom zawodowym (art. 39 i art. 40). Ponadto, wskazane grupy zawodowe objęto w 2021 r. wspomnianym wcześniej specjalnym dodatkiem motywacyjnym (art. 46a ustawy okołobudżetowej). Nie sposób pominąć również omówione powyżej okoliczności skłaniające legislatora do nowelizacji ustawy okołobudżetowej na 2021 r. Lepszy, niż zakładany, stan finansów publicznych w 2021 r. zbiegł się w czasie z ze zwiększeniem wydatków na płace dla poszczególnych grup zawodowych, a nawet zaciągnięcie nowych zobowiązań ze środków publicznych. Rozporządzeniem Prezydenta RP z 30.07.2021 r. (zmieniającym rozporządzenie w sprawie szczegółowych zasad wynagradzania osób zajmujących kierownicze stanowiska państwowe, Dz. U. z 2021 r. poz. 1394) z dniem 1.08.2021 r. podniesiono mnożnik kwoty bazowej wobec wynagrodzenia zasadniczego i dodatku funkcyjnego o kilka punktów procentowych osobom piastującym funkcje w centralnych urzędach i instytucjach państwowych (m.in. Prezesowi RM, Marszałkom oraz Wicemarszałkom Sejmu i Senatu, osobom kierującym (i ich zastępcom) ministerstwami, kancelariami organów centralnych, Rzecznikom, Prezesom lub Przewodniczącym (ich zastępcom) organów centralnych np. NIK, IPN, UODO, KRRiT, GIP, NBP itp.), a także wojewodom i wicewojewodom. Kolejne zmiany dokonały się na mocy przepisów ustawy z dnia 17 września 2021 r. o zmianieustawy o wynagrodzeniu osób zajmujących kierownicze stanowiska państwoweoraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2021 r. poz. 1834): - podniesiono wskaźnik wynagrodzenia zasadniczego (z 7 do 9,8 krotności kwoty bazowej) i dodatku funkcyjnego (z 3 do 4,2 krotności) Prezydenta RP (art. 1 pkt 2 ustawy nowelizacyjnej); - zwiększono wysokość diet radnych samorządów gminnych, powiatowych i wojewódzkich z 1,5 do 2,4 krotności kwoty bazowej (art. 2, art. 5 i art. 6 ustawy nowelizującej); - objęto ubezpieczeniami społecznymi i zdrowotnym małżonka Prezydenta RP, finansując składki z tego tytułu w całości z budżetu państwa (art. 3, art. 7 do art. 10 ustawy nowelizującej), a także obciążając budżet powinnością odprowadzenia takich składek od 1.01.1999 r. za wszystkich dotychczasowych małżonków Prezydentów (art. 15 ustawy nowelizującej); - zwiększono wynagrodzenie byłego Prezydenta RP o dodatek funkcyjny (art. 4 ustawy nowelizacyjnej); - zwiększono z 7 do 11, 2 krotności kwoty bazowej limit maksymalnego wynagrodzenia dla pracowników samorządowych zatrudnionych na podstawie wyboru, wprowadzając także dolny limit wynagrodzenia (nie mniej niż 80 % maksymalnego wynagrodzenia) (art. 11 ustawy nowelizującej); - zwiększono członkom PKW mnożnik wynagrodzenia ustalanego na podstawie kwoty bazowej, tj. przewodniczącemu (z 3,4 do 4,9), jego zastępcy (z 3,2 do 4,48) i członkowi komisji (z 3,0 do 4,2), a także mnożnik komisarzy wyborczych (z 3,0 na 3,45) (art. 12 ustawy nowelizującej) - zniesiono do w/w podwyżek płac ograniczenie z art. 7 ustawy okołobudżetowej (art. 13 ust. 2 ustawy nowelizacyjnej), wprowadzając jednocześnie obowiązek podniesienia wynagrodzeń, diet i uposażeń od 1.08.2021 r. (art. 18 ustawy nowelizującej). Wypada odnotować, że w uzasadnieniu projektu ustawy nowelizującej (druk IX.1447, rozdz. 1 „Potrzeba i cel wydania ustawy”) wyjaśniono: „Potrzeba przyjęcia proponowanego projektu ustawy o zmianie ustawy o wynagrodzeniu osób zajmujących kierownicze stanowiska państwowe oraz niektórych innych ustaw wynika z potrzeby dokonania urealnienia wartości świadczeń przysługujących Prezydentowi RP i byłym Prezydentom RP, a także zmiany maksymalnych kwot diet lub wynagrodzeń przysługujących przedstawicielom samorządu terytorialnego. Propozycja tych zmian wynika z faktu, że zasady wynagradzania tych osób nie ulegały zmianie od lat. Natomiast w okresie rządów Zjednoczonej Prawicy nastąpił wzrost nominalnego wynagrodzenia zarówno w sektorze przedsiębiorstw, w przemyśle i handlu, jak i wzrosła znacząco płaca minimalna, co przedstawia poniższy wykres: Wykres wg danych Polskiego Instytutu Ekonomicznego Z przedstawionych danych wynika, że średnie wynagrodzenie w sektorze przedsiębiorstww okresie od maja 2015 r. do lipca 2021 r. wzrosło o 45,8%, natomiast płaca minimalna o 60%. Powyższe uprawnia do rozważenia propozycji dokonania odpowiedniego wzrostu wynagrodzeń Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej oraz byłych Prezydentów Rzeczypospolitej Polskiej, a także wzrostu maksymalnych kwot diet lub wynagrodzeń w samorządzie terytorialnym.” Natomiast w rozdz. 4 uzasadnienia („Wpływ na sektor finansów publicznych”) ograniczono się do jednozdaniowego, lakonicznego wyjaśnienia: „Projekt wywołuje skutki finansowe dla budżetu państwa i budżetów jednostek samorządu terytorialnego.” Kolejną zmianę stanowiło zastąpienie dotychczasowych przepisów rozporządzenia RM z 15.05.2018 r. w sprawie wynagrodzenia pracowników samorządowych (Dz. U. z 2018 r. poz. 936), przepisami rozporządzenia RM z 25.10.2021 r. w sprawie wynagrodzenia pracowników samorządowych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1960). Oba akty prawne o prawie tożsamej treści różnił jeden zasadniczy element – w załącznikach do rozporządzenia z 2021 r. kwoty wynagrodzeń (zasadniczego i dodatku funkcyjnego) dla prezydentów miast, wójtów, starostów i marszałków województw uległy znacznemu zwiększeniu, z kwot nie przekraczających 8000 zł do kwot oscylujących między 14 i 15 tyś. zł. W przypadku burmistrzów dzielnic (ich zastępców) i pozostałych członków zarządu owe dwuskładnikowe wynagrodzenia z kwot między 6 i 7 tyś. zł. wzrosły do poziomu między 12 do 14 tyś. zł. Również duży wzrost wynagrodzeń dotyczył nadto członków zarządu związków, wicemarszałków, zastępców prezydentów (burmistrzów, wójtów), skarbników. O ponad 50 % podniesiono nadto stawki osobistego zaszeregowania, w oparciu o które ustalane były wynagrodzenia powiązane z wymienionymi w załączniku II stanowiskami w urzędach gmin, miast, biurach związków jednostek samorządu terytorialnego (tab. A), w starostwach powiatowych (tab. B), w urzędach marszałkowskich (tab. C), czy też stanowiskach wyodrębnionych we wszystkich w/w urzędach (tab. D), w straży gminnej (tab. E), samorządowych jednostkach organizacyjnych (tab. F). Zmiany normatywne dokonane w 2021 r. wskazują na znaczny wzrost płac (świadczeń o tożsamym charakterze, np. diet) w sektorze publicznym, w jednostkach państwowych (centralnych i terenowych), jak też samorządowych, zarówno w zakresie wynagrodzeń osób na kierowniczych stanowiskach, jak też pracownikach organów kolegialnych, a nawet osób zajmujących stanowiska niezwiązane ze sprawowaniem funkcji zarządczo-kierowniczych (np. w urzędach i jednostkach samorządowych). Należy jednocześnie zauważyć, że wzrost poziomu wynagrodzeń w 2021 r. odnotowano także w sektorze przedsiębiorstw – zob. dla przykładu wzrost przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w grudniu 2021 r. w porównaniu z grudniem 2020 r. był wyższy o 11, 2 % (dane ze strony GUS: „Przeciętne zatrudnienie i wynagrodzenie w sektorze przedsiębiorstw w grudniu 2021 r.”). Podobnie, wzrost odnotowano w gospodarce narodowej w 2021 r. W Informacji statystycznej „Zatrudnienie i wynagrodzenie w gospodarce narodowej w 1-3 kwartale 2021 r.” (na stronie GUS), na s. 10 odnotowano: „Przeciętne miesięczne wynagrodzenie brutto w gospodarce narodowej w okresie pierwszych trzech kwartałów 2021 r. wyniosło w Polsce 5614,66 zł. W porównaniu z analogicznym okresem 2020 r. wzrosło o 8,5%. Wzrost ten był wyższy od notowanego w okresie pierwszych trzech kwartałów 2020 r. wobec porównywalnego okresu 2019 r. wyniósł 5,5%.” W celu pełnego zobrazowania sytuacji przychodowej określonych grup zawodowo-społecznych, należy również zwrócić uwagę, że ewentualne podwyżki lub waloryzacje przykładowych świadczeń wypłacanych w ramach ogólnie pojętego zabezpieczenia społecznego, finansowanego w znacznym zakresie z środków publicznych (wydatków budżetowych). W 2021 r. wskaźnik waloryzacyjny rent i emerytur (świadczeń stanowiących największe obciążenie dla ZUS, a tym samym budżetu państwa) wyniósł 104, 24 % (M.P. z 2021 r. poz. 167). Dla porównania wskaźnik ten wyniósł: w 2018 – 102, 98 % (M. P. z 2018 r. poz. 185), w 2019 r. – 102, 86 % (M.P. z 2019 r. poz. 176), w 2020 r. – 103, 56 % (M.P. z 2020 r. poz. 177), a w 2022 r. – nawet 107 % (M.P. z 2022 r. poz. 211). Nie tylko zatem utrzymano coroczny poziom waloryzacji świadczeń emerytalno-rentowych z okresu poprzedzającego pandemię, ale nawet doszło do wzrostu wskaźnika waloryzacji. Co więcej, w 2021 r. i 2022 r. nie tylko zachowano uprawnienie do tzw. 13-tej „emerytury” (choć przysługującej również nie-emerytom), wypłacane na podstawie przepisów ustawy z 9 stycznia 2020 r. o dodatkowym rocznym świadczeniu pieniężnym dla emerytów i rencistów (tekst jedn. w Dz. U. z 2022 r. poz. 2575), ale także przewidziano w 2021 r. oraz w 2022 r. kolejne świadczenie – potocznie określone jako „14-ta emerytura” – finansowane z Funduszu Solidarnościowego (tworzonego m.in. ze środków objętych finansami publicznymi – art. 3 ustawy z 23.10.2018 r. o Funduszu Solidarnościowym, tekst jedn. w Dz. U. z 2023 r. poz. 647) oraz wypłacane w 2021 r. na podstawie przepisów ustawy z 21 stycznia 2021 r. o kolejnym w 2021 r. dodatkowym rocznym świadczeniu pieniężnym dla emerytów i rencistów (Dz. U. 2021 r. poz. 432), zaś w 2022 r. – na mocy przepisów ustawy z 26 maja 2022 r. o kolejnym w 2022 r. dodatkowym rocznym świadczeniu pieniężnym dla emerytów i rencistów (Dz. U. z 2022 r. poz. 1358). Świadczeniem tym objęto szerokie spectrum uprawnionych do świadczeń ze wszystkich systemów ubezpieczenia lub zaopatrzenia społecznego (por. art. 2 obu aktów prawnych). Warto odnotować, że na samą wypłatę tzw. czternastek w 2021 r. wydatkowano dodatkowo około 11, 4 mld zł (https://kadry.infor.pl/wiadomosci/5220938,14-emerytura-2021-kiedy-wyplata.html). Oprócz utrzymanej waloryzacji emerytur i rent oraz wypłaty dodatkowych świadczeń w inny również sposób – w latach 2021 i 2022 – wpływano na zwiększenie wysokości w/w świadczeń. Konsekwentnie podnoszono minimalne kwoty emerytur i rent. Z dniem 1.03.2021 r. kwotę emerytury oraz renty rodzinnej i renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy podniesiono do kwoty 1250 zł (z 1200 zł), a renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy – do kwoty 937, 50 zł (z 900 zł) (art. 1 ustawy z 21.01.2021 r. o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz niektórych innych ustaw, Dz. U. z 2021 r. poz. 353). W 2022 r. kwoty te ponownie uległy podwyższeniu – odpowiednio do sumy 1588, 44 zł i 1191, 33 zł (art. 1 ustawy z 27.10.2022 r. o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz niektórych innych ustaw, Dz. U. z 2022 r. poz. 2461). Sukcesywnie podwyższano również składowe stanowiące podstawę dla obliczenia wysokości emerytur i rent, wskazane wart. 20 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych(tekst jedn. w Dz. U. z 2023 r. poz. 1251) tj.: 1) kwotę przeciętnego wynagrodzenia w gospodarce narodowej w poprzednim roku kalendarzowym (KWGN), 2) kwotę bazową (KB), 3) kwota przeciętnego wynagrodzenia w poprzednim (drugim) kwartale (KPW), do którejnota beneodsyłaart. 91 § 1cu.s.p. Świadczenia te w okresie od 2018 do 2022 r. miały następującą wysokość: KWGN KB KPW 2018 r. 4585,03 zł (M.P. 2019.154) 4003,88 zł (M.P.2019.153) 4521,08 zł (M.P.2018.764) 2019 r. 4918,17 zł (M.P. 2020.174) 4294,67 zł (M.P.2020.173) 4839,24 zł (M.P.2019.742) 2020 r. 5167,47 zł (M.P. 2021.137) 4512,41 zł (M.P.2021.138) 5024,48 zł (M.P.2020.711) 2021 r. 5662,53 zł (M.P. 2022.175) 4944,79 zł (M.P.2022.178) 5504,52 zł (M.P.2021.730) 2022 r. 6346,15 zł (M.P. 2023.171) 5540,25 zł (M.P.2023.172) 6156,25 zł (M.P.2022.764) Są to jedynie przykłady zwiększania kwot wynagrodzeń lub świadczeń wypłacanych w ramach systemu zaopatrzenia społecznego w okresie, w którym – z uwagi na stan budżetu w okresie pandemii wirusa Covid – konsekwentnie odstąpiono przez okres kilku lat od przyjętych zasad kształtowania wynagrodzeń sędziowskich (m.in. „zamrażając” płace na okres 2021 r.). Na marginesie można jedynie, dodatkowo, zwrócić uwagę na sukcesywny wzrost płacy minimalnej – w 2021 r. podniesiono wynagrodzenie minimalne z kwoty 2600 zł miesięcznie i 17 zł/h (dla zleceniobiorców) do kwoty 2800 zł i 18, 30 zł (Dz. U. z 2020 r. poz. 1596), zaś w 2022 r. do kwoty 3010 zł miesięcznie oraz 19, 70 zł/h – Dz. U. z 2021 r. poz. 1969) – czy też świadczenia pielęgnacyjnego, przyznawanego osobom rezygnującym z pracy zarobkowej w celu sprawowania opieki nad osobą niepełnosprawną (art. 17 ustawy z 28.11.2003 r. oświadczeniach rodzinnych, tekst jedn. z 2023 r. poz. 390), np. z 1830 zł do 2119 zł miesięcznie, począwszy od 1.01.2022 r. (M.P. z 2021 r. poz. 1021), a następnie – od 1.01.2023 r. – do kwoty 2458 zł miesięcznie (M.P. z 2022 r. poz. 1070). 6. Przekroczenie warunków brzegowych w 2021 i 2022 r. Omówiony wyżej wyrok TK w sprawie K 1/12 wyznaczył – odwołując się do wcześniejszych orzeczeń trybunalskich – warunki (oznaczone przez TK jako „brzegowe”), w ramach których dopuszczono możliwość odstępstwa od rokrocznego waloryzowania wynagrodzeń sędziowskich, zgodnie z mechanizmem przewidzianym w art. 91 § 1c u.s.p. Opisany stan finansów publicznych w latach 2021-2022, jak też podejmowane przez prawodawcę rozwiązania dotyczący sytuacji płacowej (przychodowej) poszczególnych grup zawodowych lub objętych zabezpieczeniem społecznym, wskazywałyby na to, że odstąpienie w spornym okresie od mechanizmu waloryzacyjnego przewidzianego w art. 91 § 1c u.s.p. stanowiło przekroczenie niektórych z wymienionych warunków brzegowych. 1)Wykluczenie uznaniowości w kształtowaniu wynagrodzenia Przepisart. 91 § 1cu.s.p. z dniem 22 kwietnia 2009 r. wprowadził nowy sposób ustalania wysokości wynagrodzenia sędziów sądów powszechnych, zastępujący dotychczasową metodę, opierającej się na konstrukcji kwoty bazowej określanej corocznie w ustawie budżetowej (por.art. 91 § 1 u.p.s.w brzmieniu do dnia 21.04.2009 r.). Wedługart. 91 § 1cu.s.p. płaca sędziego miała był zrelatywizowana do przeciętnego wynagrodzenie w drugim kwartale roku poprzedniego, ogłaszanego rokrocznie w Monitorze Polskim przez Prezesa GUS. Równolegle, w załączniku do ustawy określono stawki wynagrodzenia zasadniczego (od 1 do 10) i powiązane z nimi procentowe wskaźniki (mnożniki), których iloczyn z aktualnym przeciętnym wynagrodzeniem dawałby miesięczne zasadnicze wynagrodzenie sędziego w danym roku kalendarzowym. W uzasadnieniu projektu ustawy (druk 1461/VI) wyjaśniono, że „(…) rozwiązania te służą obiektywizacji ustalania wynagrodzeń sędziowskich i pozwolą na postulowane przez środowisko sędziowskie ograniczenie wpływu innych władz na wysokość zasadniczych wynagrodzeń sędziowskich.” Powyższy cel udało się niewątpliwie osiągnąć. Zrezygnowano bowiem z arbitralnie ustalanego przez władzę wykonawczą (projektodawca) i ustawodawczą wskaźnika w postaci kwoty bazowej określonej w ustawie budżetowej, na rzecz niezależnie od tych władz kształtowanej podstawy obliczania wynagrodzeń sędziowskich. Kryterium przeciętnego wynagrodzenia pozostaje bowiem uzależnione przede wszystkim od uśrednionego poziomu wynagrodzeń osób zatrudnionych w Polsce (w danym okresie), stanowiącego kryterium o wiele bardziej obiektywne i zrelatywizowane do czynników ekonomicznych mających istotny wpływ na poziom zarobków (m.in. poziom cen towarów i usług, czy też wielkość inflacji) niż ustalana w ustawach budżetowych wysokość kwoty bazowej. Na wielkości te – o charakterzestrictestatystycznym – pozostałe władze (ustawodawca i wykonawcza) nie mają żadnego wpływu, a tym bardziej nie są w stanie ich kreować. Taki sposób kształtowania wynagrodzeń dawał zatem gwarancję niezależności – w sferze otrzymywanych zarobków – władzy sędziowskiej od dwóch pozostałych władz, wykluczając zarazem jakąkolwiek uznaniowość w ich ustalaniu, a nawet stwarzając po stronie sędziów – jeszcze przed danym rokiem kalendarzowym – ekspektatywę maksymalnie ukształtowaną, o której wspominał TK w omawianych wcześniej orzeczeniach. Odejście w latach 2021-2022 od dotychczasowego mechanizmu corocznego ustalania wynagrodzeń sędziowskich doprowadziło do sytuacji, w której ponownie wielkość miesięcznych zarobków sędziów w tym okresie uzależniona została od decyzji władzy wykonawcze (projektodawca ustawy okołobudżetowej) oraz ustawodawczej. Zwrócił na to także uwagę Trybunał Konstytucyjny w uzasadnieniu wyroku z dnia 8 listopada 2023 r. (K 1/23, LEX nr 3623534), który – odnosząc się także do spornego okresu – podkreślił: „Wynagrodzenia sędziów w ostatnich latach kształtowane są przez ustawodawcę w sposób całkowicie uznaniowy – zarówno co do konstrukcji mechanizmu wynagradzania jak i tempa wzrostu płac. Taka praktyka nie zapewnia konstytucyjnej ochrony wynagrodzenia odpowiadającego godności urzędu sędziego oraz zakresowi jego obowiązków. Sędziowie nie mogą w żaden sposób przewidzieć, jak będzie kształtować się ich wynagrodzenie. W kontekście wynagradzania pracowników sfery budżetowej może być zrozumiała dyskrecjonalność ustawodawcy – musi przecież dostosować wysokość zarobków do sytuacji na rynku pracy oraz czynników gospodarczych. Tymczasem taka uznaniowość nie powinna mieć miejsca w odniesieniu do wynagrodzeń sędziowskich, których szczególny charakter potwierdzony jest wart. 178 ust. 2 i art. 195 ust. 2 Konstytucji. Konstytucyjna ranga powinna gwarantować nie tylko ich nominalną wysokość. (…) Przepisy ustaw okołobudżetowych na lata 2021-2023 (oraz rozwiązanie przyjęte w projekcie ustawy okołobudżetowej na 2024 r.) w istocie stanowią specyficzne pod kątem zakresów temporalnych nowe zasady ustalania podstawy zasadniczych wynagrodzeń sędziowskich. Rozwiązania unormowane w przedmiocie kontroli, czyli art. 7, art. 8 i art. 9 ustawy okołobudżetowej na 2023 r., nie tylko nie są spójne z rozwiązaniami lex generalis zawartymi wprawie o ustroju sądów powszechnych, ustawie o Sądzie Najwyższym oraz ustawie o statusie Sędziów TK, ale także nie są nawet spójne z analogicznymi przepisami ustawy okołobudżetowej na 2021 r. i ustawy okołobudżetowej na 2022 r. Oznacza to, że ustawodawca w tej materii kieruje się daleko posuniętą uznaniowością. Ta uznaniowość nie zapewnia sędziom konstytucyjnych gwarancji wysokości ich przyszłych dochodów oraz nie chroni ich przed potencjalnymi manipulacjami ze strony ustawodawcy.” Powrót do arbitralnego ustalania wynagrodzeń sędziowskich – nie tylko za okres objęty sentencją wyroku TK w sprawie K 1/23, ale także lata wcześniejsze (2021 i 2022 r.) – świadczy o niezachowaniu w danej sytuacji warunku brzegowego w postaci zakazu uznaniowości w kształtowaniu wynagrodzeń całego środowiska sędziowskiego. Znaczenia tego warunku nie można przy tym w żaden sposób deprecjonować. Stanowi on bowiem gwarancję niezawisłości sędziowskiej, opierającej się m.in. na ekonomicznej niezależności sędziego od pozostałych władz. O takiej niezależności nie można z pewnością mówić tam, gdzie brak jasnych, przewidywalnych i obiektywnych mechanizmów kształtowania poziomu przychodów. 2)Szczególna potrzeba ochrony wynagrodzeń sędziów W orzecznictwie TK, również w wyroku wydanym w sprawie K 1/12, Trybunał wielokrotnie podkreślał potrzebę zapewnienia wynagrodzeniom sędziów większej ochrony – niż w przypadku innych funkcjonariuszy i pracowników sfery budżetowej – przed niekorzystnymi zmianami, także (a nawet zwłaszcza) w trudnej sytuacji budżetowej. Dokonana wyżej analiza stanu finansów publicznych w spornym okresie oraz opis zmian poziomu wynagrodzeń w poszczególnych grupach zawodowych (związanych z sektorem finansów publicznych) i to już w 2021 r., dają asumpt do uznania, że pandemia i związane z nią dodatkowe wydatki budżetowe (m.in. przeznaczane na świadczenia zapewniane w ramach tzw. Tarcz) nie doprowadziły bynajmniej do stanu zagrożenia dla finansów publicznych, na poziomie wymagającym wdrożenie szczególnych rozwiązań sanacyjno-naprawczych. Relacja długu publicznego wobec PKB, ustalana zgodnie ze wskazaniami art. 38 i 38a u.f.p., nie tylko nie przekroczyła 50 % (nie różniła się nawet od analogicznej relacji z lat wcześniejszych), ale nadto wykazywała się tendencją spadkową. Sytuacja budżetowa już na początku 2021 r. okazała się znacznie korzystniejsza niż przewidywały prognozy z drugiej połowy 2020 r. i to w stopniu uzasadniającym dokonanie w ciągu 2021 r. zmian w ustawie okołobudżetowej (poprzez zwiększenie wydatków na zwiększenie płac w poszczególnych sektorach publicznych, za wyjątkiem działu sądownictwa powszechnego). Podobnie ocenił w/w sytuację Trybunał w uzasadnieniu przytoczonego wcześniej wyroku w sprawie K 1/23, aczkolwiek odnosząc się do późniejszego okresu. TK wskazał zatem: „ Tymczasem analiza sytuacji gospodarczej Polski, co zostało również podkreślone w opinii Ministra Finansów, wskazuje na to, że budżet państwa w najbliższych latach może znaleźć się w sytuacji trudnej, chociaż nie krytycznej. Zadłużenie sektora instytucji rządowych i samorządowych (liczone według metodyki unijnej) może wzrosnąć na koniec 2024 r. do poziomu 55% PKB (z poziomu 51,7% PKB na koniec 2022 r.). Jednocześnie, państwowy dług publiczny (liczony według metodyki krajowej) daleki jest od referencyjnej wartości 60% PKB wskazanej wart. 216 ust. 5 Konstytucji- zgodnie z danymi Ministerstwa Finansów, państwowy dług publiczny na koniec II kwartału 2023 r. wyniósł 38,2% PKB - tymczasem dopiero przekroczenie tej wartości w orzecznictwie TK utożsamiane jest z krytyczną kondycją finansów publicznych. Nawet gdyby przyjąć, że nieprzekraczalna relacja 3/5 pomiędzy długiem publicznym a wartością rocznego PKB powinna odnosić się nie do długu liczonego według metodyki krajowej, lecz do długu liczonego według metodyki unijnej, który z uwagi na swoją konstrukcję, dużo bardziej transparentnie przedstawia rzeczywisty stan zadłużenia państwa, to nie istnieje w najbliższej przyszłości ryzyko jej przekroczenia.” Mimo dość optymistycznej oceny stanu finansów publicznych w spornym okresie, co przełożyło się m.in. na znaczne podwyżki wynagrodzeń w poszczególnych grupach zawodowych sektora publicznego (zob. analiza zmian wynagrodzeń w II połowie 2021 r. w części oznaczonej śródtytułem „Sytuacja dochodowa poszczególnych grup zawodowych i społecznych”), nie miało to żadnego wpływu na „odmrożenie” płac sędziów. Doszło zatem do sytuacji, w której znacznej liczbie grup pracowników budżetowych (państwowych i samorządowych) podwyższony został poziom płac w 2021 r., a jedną z nielicznych grup, które miały ponieść ekonomiczne konsekwencje pandemii okazała się grupa sędziów sądów powszechnych. Nie dość zatem, że stan finansów publicznych nie uzasadniał zastosowanie rozwiązań zmierzających do zmiany zasad wynagradzania sędziów, to jeszcze stali się oni grupą zawodową gorzej traktowaną (pod względem ochrony płacy) niż pozostali pracownicy sfery budżetowej. Taki stan rzeczy jest nie do pogodzenia ze wskazanym wyżej warunkiem brzegowym, który – ze względu na określone gwarancje przewidziane wart. 178 Konstytucji RP– nakładał na władze ustawodawcza i wykonawczą szczególną powinność ochrony wynagrodzenia sędziów przed niekorzystnymi zmianami, nawet wówczas gdy takie zmiany dotykałyby płac innych grup zawodowych. Tym bardziej nie powinno dojść do takiej zmiany w sytuacji, w której innym pracownikom sfery budżetowej podwyższa się w sposób znaczący wynagrodzenia. 3)Zachowanie wzrostu wynagrodzenia sędziów Kolejne warunki brzegowe zakładały sukcesywny wzrost płac sędziowskich na poziomie przeciętnego wynagrodzenia (tendencja wzrostowa w dłuższym okresie czasu) i jednoczesny zakaz obniżania nominalnej ich wysokości (za wyjątkiem sytuacji zart. 216 ust. 5 Konstytucji RP). „Mrożenie” wynagrodzeń w spornym okresie, a także w 2023 r. wyraźnie zakłóciło ową tendencję. Jak wcześniej wskazano, nie było podstaw do zastąpienia obiektywnego mechanizmu waloryzacji płac uznaniowymi decyzjami co do wysokości wynagrodzeń, i to w sytuacji, w której inne grupy pracowników sfery budżetowej miały gwarantowane podwyżki wynagrodzeń. Różnice między należnym – na podstawieart. 91 § 1cu.s.p. – a faktycznie przyznanym wynagrodzeniem za poszczególne miesiące 2021 i 2022 r. wynikają z wyliczeń pozwu i znajdują odzwierciedlenie w kwotach dochodzonych roszczeń. Zestawiając roszczenia za 2021 r. z żądaniami płacowymi dotyczącymi 2022 r. zauważyć można coraz większą rozbieżność między tymi wartościami, coraz znaczniejsze rozwarstwienie między wynagrodzeniem obliczonym na podstawie obiektywnych kryteriów a płacą określoną uznaniowo przez autorów projektu ustawy okołobudżetowej. Choć zatem nominalnie rosła kwota wynagrodzenia, w rzeczywistości spadała jego wartość realna w stosunku do zmieniającego się poziomu cen towarów i usług. Należy w tym miejscu zwrócić uwagę na znaczny – w stosunku do lat ubiegłych – wzrost cen towarów i usług konsumpcyjnych w okresie pandemii. W 2020 r. ceny te wzrosły o 3, 4 %, w 2021 r. – już o 5, 1 %, natomiast w 2022 r. – aż o 14, 4 %. Dla porównania w 2017 r. wzrost ten wynosił 2 %, w 2018 r. – 1, 6 %, zaś w 2019 r. – 2, 3 % (zob. „Roczne wskaźniki cen towarów i usług konsumpcyjnych od 1950 roku”, na stronie GUS). W latach 2021-2022 ceny towarów i usług konsumpcyjnych wzrosły łącznie przeciętnie o 19, 5 %, gdy tymczasem wynagrodzenie sędziów w 2021 r. nie zmieniło się w stosunku do płacy z 2020 r., a w 2022 r. podstawa wynagrodzenia wzrosła z dotychczasowej kwoty 4839, 24 zł do sumy 5050, 48 zł (zamiast do kwoty 5504, 52 zł tj. do poziomu przeciętnego wynagrodzenia w drugim kwartale 2021 r., M.P z 2021 r. poz. 730). Zasadnicze wynagrodzenia sędziowskie w latach 2021-2022 – w stosunku do wynagrodzenia z 2020 r. – zostało zatem podwyższone o około 4 %, przy czym maksymalne wynagrodzenie zasadnicze (w X stawce, z mnożnikiem 3, 23) wzrosło z kwoty 15 630, 75 zł brutto do kwoty 16 313, 05 zł brutto, zaś najniższe z możliwych wynagrodzeń (w I stawce, z mnożnikiem 2, 05) – z kwoty 9920, 42 zł brutto do sumy 10 353, 48 zł brutto. Tak znaczna rozbieżność między skalą wzrostu cen w stosunku do podwyższenia zarobków świadczy o rzeczywistym obniżeniu wartości wynagrodzeń sędziowskich, co – z uwagi na nie najgorszy stan finansów publicznych oraz równoległe podnoszenie (i to niejednokrotnie o kilka tysięcy złotych) wynagrodzeń innych grup pracowników sfery budżetowej – wskazywałoby na naruszenie w spornym okresie także tych warunków brzegowych, które określały tendencję wzrostu płac sędziowskich. W konkluzji rozważań należy ponownie podkreślić, że rozwiązania przyjęte w ustawach okołobudżetowych na 2021 i 2022 r., które miały zastąpić w tym okresie art. 91 § 1c u.s.p., wykraczały poza warunki brzegowe, których zachowanie gwarantowałoby zgodność danej regulacji z normami rangi konstytucyjnej, w szczególnościart. 178 ust. 1 i 2 Konstytucji RP. Oceny tej należy dokonywać nie na datę projektowania owych przepisów, lecz przez pryzmat sytuacji, jaka miała miejsce w okresie, w którym wywoływały one przewidziany skutek prawny. Uwaga ta dotyczy w szczególności przepisów z ustawy okołobudżetowej na rok 2021 r., która została uchwalona w listopadzie 2020 r. (sam projekt wpłynął do sejmu już we wrześniu 2020 r. – zob. druk nr 641 na stronie internetowej Sejmu RP), kiedy w istocie można było jedynie spekulować jaki będzie stan finansów publicznych w 2021 r. i czy w związku z tym zachodzi potrzeba stosowania tak radykalnych rozwiązań prawnych, naruszających – co ponownie należy podkreślić – określone normy i wartości konstytucyjne. Z omówionych wcześniej uzasadnień projektów zmian ustaw nowelizacyjnych (a także dokumentów o charakterze sprawozdawczym ze strony internetowej GUS) wynikało jednak, że już w pierwszych kwartałach 2021 r. okazało się, że przyrost PKB był wyższy niż zakładany, a tym samym jego relacja w stosunku do długu publicznego nie wymagała „mrożenia” płac sędziowskich nawet w 2021 r. O braku takiej konieczności świadczą również późniejsze podwyżki płac w wielu grupach zawodowych przynależnych do sfery budżetowej, w tym – w przypadku pracowników samorządowych (zob. tabele A do F w załączniku II do rozporządzenia RM z 15.05.2018 r.) – grup stosunkowo licznych, wielokrotnie przewyższających łączną liczbę sędziów (w tym w stanie spoczynku). Przyjęty termin dokonania owych podwyżek (druga połowa 2021 r.) nie oznacza przy tym, że stan finansów uległ poprawie dopiero w tym czasie, a tym samym – że zastosowane wobec sędziów doraźne rozwiązania we wcześniejszych miesiącach 2021 r. były uzasadnione. Dowodzi to wyłącznie tego, że prawodawca dopiero w tym czasie zdecydował się na dodatkowe (pierwotnie nie zakładane) obciążenie budżetu państwa kosztami dodatkowych podwyżek płac. Nie zmienia natomiast negatywnej oceny omawianych przepisów „mrożących” wynagrodzenia sędziowskie, które od samego początku ich oddziaływania – z racji niewłaściwego oszacowania stanu finansów publicznych przez projektodawcę ustawy okołobudżetowej, a następnie przez legislatora – nie mieściły się w granicach wyznaczonych przez wspomniane „warunki brzegowe”. Trudno zarazem uznać, aby kwestionowane przepisy pomyślnie zdały test proporcjonalności. Odstępstwo od przestrzegania określonych norm konstytucyjnych – w tym wypadkuart. 178 ust. 1 i 2 Konstytucji RP– musi opierać się na argumentach mających charakter istotny (relewantny), tj. pozostawać w bezpośrednim związku z celem i zasadniczą treścią przepisów, w których zawarta jest kontrolowana norma, oraz służyć realizacji tego celu i treści. Powinny także zostać zachowane odpowiednie proporcję między wagą interesu, któremu służy takie odstępstwo, a wagą interesu w jego wyniku naruszonego. O proporcjonalności uregulowania świadczy to, czy może ono doprowadzić do zamierzonych skutków, czy jest niezbędne do ochrony złączonego z nim interesu publicznego i czy jego efekty pozostają w proporcji do ciężarów, które nakłada na obywateli. Jeśli dany cel można osiągnąć poprzez inny środek, nakładający mniejsze ograniczenia na prawa i wolności, zastosowanie przez ustawodawcę środka bardziej uciążliwego wykracza poza to, co jest konieczne i naruszaKonstytucję(por. przykładowo odnoszące się do naruszenia zasady równości wyroki TK z 15 października 2001 r., K 12/01, OTK 2001/7/213, z 30 maja 2007 r., SK 68/06, OTK 2007/6/53 i z dnia 18 lipca 2007 r., K 25/07, OTK 2007/7/80). Jak wcześniej wyjaśniono, stan finansów publicznych oraz równolegle dokonywane zmiany legislacyjne (w tym omówione podwyżki płac) świadczyłyby o tym, że regule zart. 178 ust. 1 i 2 Konstytucji RPnie można przeciwstawiać skutecznie zasady ochrony stabilności finansów publicznych (wyrażonej m.in. wart. 216 ust. 5 Konstytucji RP). „Mrożenie” wynagrodzeń oraz wprowadzanie rozwiązańad hoc, mających zastąpićart. 91 § 1cu.s.p., nie stanowiło zatem działania koniecznego, a tym bardziej jedynego, jakie można było podjąć w omawianym okresie. Trudno również dostrzec bezpośredni i ścisły związek między ograniczeniem wynagrodzeń sędziowskich a wzmocnieniem stanu finansów publicznych, skoro pozyskane w ten sposób ewentualne oszczędności zostały przeznaczone m.in. na podwyższenie wynagrodzeń innych grup zawodowych, wypłacanie dodatkowych składników (dodatek motywacyjny), czy też podniesienie poziomu świadczeń z zaopatrzenia społecznego (albo wypłatę nowych – 13 i 14-ta „emerytura”). Skala poczynionych w ten sposób oszczędności nie przekroczyła nawet 1 mld zł, gdy tymczasem na same „14-te emerytury”, tj. dodatkowe świadczenie, wydano w 2021 r. ponad 11 mld zł. Już ten przykład wskazuje na brak jakiejkolwiek proporcjonalności omawianych regulacji. Nie bez znaczenia pozostaje również sama geneza nowelizacji u.s.p., która w 2009 r. zmieniła zasady ustalania wynagrodzeń sędziowski. Przepisart. 91 § 1cu.s.p. stanowił efekt porozumienia przedstawicieli wszystkich trzech władz, pod auspicjami Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej (na co zwrócił uwagę m.in. TK w uzasadnieniu wyroku wydanym w sprawie K 1/12 – zob. pkt 2.1. uzasadnienia), zmierzającego do wygaszenia protestów sędziowskich, zapoczątkowanych w 2008 r. (a zmierzających m.in. do poprawy sytuacji płacowej sędziów). Odstąpienie obecnie od przyjętych zasad kształtowania wynagrodzeń sędziowskich godziłoby w konstytucyjną zasadę zaufania obywatela do państwa i stanowionego przez nie prawa. Kierując się powyższą zasadą, Trybunał Konstytucyjny niejednokrotnie odmawiał stwierdzenia niekonstytucyjności przepisów, które powstawały nawet na drodze wadliwej legislacji. Jako przykład wskazać można wyrok TK z dnia 18 grudnia 2002 r. (K 43/01, OTK 2002/7/96), w którym uznano za zgodne zkonstytucjąprzepisy, gwarantujące pracownikom służby zdrowia podwyżki wynagrodzeń, uchwalone przez ustawodawcę w celu zakończenia długotrwałego konfliktu przybierającego postać sporu zbiorowego na skalę ogólnopolską. Wskazując na potrzebę stwierdzenia legalności przyjętych rozwiązań prawnych, TK argumentował to w następujący sposób:„Trybunał Konstytucyjny stwierdza, że w systemie wartości składających się na pojęcie demokratycznego państwa prawnego, zasada ochrony zaufania do państwa i stanowionego przez nie prawa zajmuje nadrzędne miejsce. Demokratyczne państwo prawne, przyznając obywatelom uprawnienia, nie może prowadzić z nimi „gry”, polegającej na tworzeniu uprawnień pozornych czy niemożliwych do realizacji ze względów prawnych czy faktycznych albo ze względu na niejasne określenie warunków korzystania z uprawnień (…) Trybunał Konstytucyjny stwierdza, że w niniejszej sprawie występuje kolizja dwóch zasad konstytucyjnych: zasady określoności i zasady ochrony zaufania do prawa, i to prawa stanowionego w formie ustawy, a więc będącego podstawowym źródłem prawa, tworzonego przez parlament. Nowelizacja ustawy negocjacyjnej została przeprowadzona w sposób wadliwy, naruszający wymogi, którymi powinno odpowiadać dobre prawo. Wady te, o których była już mowa w niniejszym uzasadnieniu, wielokrotnie były powodem orzekania przez Trybunał Konstytucyjny o niekonstytucyjności kontrolowanych aktów normatywnych. Jednakże, gdyby tak postąpić w niniejszej sprawie, wówczas uszczerbku doznałaby zasada ochrony zaufania do prawa, która jest wartością konstytucyjną o szczególnym znaczeniu w stosunkach między państwem a obywatelem, i w obronie której także wielokrotnie, wypowiadał się Trybunał, co przybierało postać uznawania za niekonstytucyjne przepisów, które tę zasadę naruszały. Tak więc Trybunał Konstytucyjny, poszukując w niniejszej sprawie rozstrzygnięcia, staje wobec konfliktu zasad konstytucyjnych i musi poszukiwać kryteriów decydujących o daniu którejś z nich priorytetu. (…) Podkreślić należy, że zarzut niekonstytucyjności dotyczy ustawy regulującej element wynagrodzenia za pracę, a więc świadczenia pozostającego pod szczególną ochroną, zarówno prawa krajowego jak i prawa międzynarodowego. Obowiązujące Polskę konwencje Międzynarodowej Organizacji Pracy wymagają od państw sygnatariuszy, aby informacje o warunkach płacy były pełne i rzetelne ( art. 15 konwencji MOP nr 95). Na tle tych reguł absolutnie niedopuszczalne jest stworzenie sytuacji, w której jasno określone w ustawie przyrzeczenie podwyżki płac o wskazaną kwotę, jest niewykonalne ze względu na niedochowanie przez ustawodawcę warunków prawidłowego stanowienia prawa. Wskazane wyżej okoliczności sprawiły, że ważąc, z jednej strony, racje wynikające z faktu, iż kontrolowana norma narusza zasady rzetelnej legislacji – co przemawiałoby za uznaniem jej niekonstytucyjności, a z drugiej strony fakt, że ta sama ustawa wykreowała uzasadnione w tej sytuacji oczekiwanie pracowników służby zdrowia, powodujące samozwiązanie się sektora finansów publicznych w zakresie zaufania co do sposobu kształtowania płac personelu w zoz – co przemawiałoby za uznaniem tego samozwiązania za wiążące – Trybunał Konstytucyjny stanął na stanowisku, iż należy dać pierwszeństwo ochronie zasady zaufania. Podkreślić należy, że dla obu pozostających w konflikcie zasad konstytucyjnych, na tle niniejszej sprawy, normatywną podstawę tworzyart. 2 Konstytucji. Z niego bowiem wyprowadza się zarówno zasady rzetelnej legislacji, jak i zasadę ochrony zaufania. Fakt, iż w niniejszej sprawie nieprawidłowe z punktu widzenia poprawności legislacyjnej działanie przybrało formę ustawy, a samozobowiązanie się władzy publicznej dotyczy płac, a więc świadczeń szczególnie chronionych przed niejasnością i nierzetelnością informacji, nakazał Trybunałowi Konstytucyjnemu danie pierwszeństwa zasadzie ochrony zaufania do państwa i stanowionego przezeń prawa.” Rozważania te byłyby adekwatne również w omawianym przypadku. Zmiana modelu wynagradzania sędziów (na ujęty wart. 91 § 1cu.s.p.) stanowiła efekt konsensusu między władzą sądową a władzami ustawodawczą i wykonawczą. Regulacja ta już z tego względu zasługuje na szczególną ochronę, jako regulacja stanowiąca swoiste przyrzeczenie, samozobowiązanie się władzy publicznej do respektowania nowych zasad dotyczących tak ważnego aspektu urzędu sędziego jakim jest poziom gwarantowanego wynagrodzenia, a tym samym zapewnienie warunków ekonomicznych dla jego niezawisłości. Naruszanie obecnie tych zasad, bez istotnie zasadnej przyczyny oraz bez wykorzystania innych rozwiązań mogących dać tożsamy efekt, narusza nie tylkoart. 187 ust. 1 i 2 Konstytucji RP, ale także godzi we wzmiankowaną zasadę ochrony zaufania, niosącą w sobie odrębną wartość konstytucyjną. Niejako na marginesie wypada napomknąć, że w okresie trwania pandemii – zwłaszcza w latach 2021-2022 – sędziowie sądów powszechnych nadal wykonywali powierzone im zadania. Przy czym, ze względu na kilkumiesięczny okres wstrzymania działania organów wymiaru sprawiedliwości (w 2020 r.), pozostawali zobligowani do większej, bardziej wytężonej pracy w celu zlikwidowania (a przynajmniej zminimalizowania) powstałej w ten sposób zaległości. Robili to w ciągłym narażeniu na zarażenie się wirusem Covid-19, albowiem wiele jawnych posiedzeń sądowych odbywano na Sali rozpraw z udziałem stron (uczestników), ich pełnomocników, innych osób biorących udział w postępowaniu (świadkowie, biegli etc.). Ze względu na słabe zaplecze lokalowo-techniczne, brak wymaganych urządzeń (strony, świadkowie), czy też obowiązujące przepisy (pion karny), nie wszystkie posiedzenia jawne mogły odbywać się w sposób zdalny i wymagały osobistego kontaktu w jednym pomieszczeniu osób uczestniczących w postępowaniu. Zwiększenie się referatów, a także ewidentne pogorszenie warunków pracy sędziów nie powinny z pewnością zbiegać się z realnym zmniejszenie ich wynagrodzeń. Uwaga ta ma charakter uboczny i per senie wpływa na ocenę prawidłowości omawianych przepisów. Niemniej jednak nie powinno się tego pomijać; była to bowiem okoliczność współkształtująca zakres obowiązków sędziów, którym powinno odpowiadać m.in. otrzymywane przez nich wynagrodzenie. 7. Odmowa zastosowania przepisów ustawy okołobudżetowej. W piśmiennictwie niejednokrotnie podkreślono, że skoro związanie sędziegoKonstytucjąobejmuje zakaz wydawania przez Sąd rozstrzygnięć z nią niezgodnych, tym bardziej pozostaje on uprawniony do przeprowadzania kontroli konstytucyjności przepisów ustaw w przypadku dostrzeżenia oczywistej niekonstytucyjności przepisów (zob. P. Jabłońska, Konstytucyjne podstawy rozproszonej kontroli konstytucyjności prawa, PS 2020/11-12, s. 21-33; M. Jabłoński, Odmowa zastosowania przepisu w praktyce stosowania prawa administracyjnego przez sądy administracyjne i organy administracji publicznej – wybrane problemy [w:] J. Zimmermann (red.), Aksjologia prawa administracyjnego. Tom I, Warszawa 2017, str. 936-937). Również w judykaturze wyrażony został pogląd, że sądy powszechne posiadają kompetencję do odmowy zastosowania przepisu ustawy uznawanego przez nie za niekonstytucyjny i mogą wyrokować z pominięciem takiego przepisu, stosując bezpośrednioKonstytucję(por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 7 kwietnia 1998 r., I PKN 90/98, OSNP 2000/1/6, dnia 19 kwietnia 2000 r., II CKN 272/00, LEX nr 530757, z dnia 26 września 2000 r., III CKN 1089/00, LEX nr 442/88 oraz z dnia 25 lipca 2003 r., V CK 47/02, LEX nr 157312; zob. także wyroki NSA z dnia 16 października 2009 r., I OSK 52/09, LEX nr 571042 i z dnia 14 lutego 2002 r., I SA/Po 461/01, OSP 2003/2/17). Kontrola taka może dotyczyć również przepisów o epizodycznym (czasowym) charakterze, albowiem ich spełnienie (wykonanie) w okresie przeszłym, a także ich uchylenie lub zmiana nie pozostają tożsame z całkowitą utratą mocy obowiązywania (zob. dla przykładu uchwała TK z dnia 14 września 1994 r., W 5/94, OTK 1994/2/44). W sensie konstytucyjnym,,przepis traci moc obowiązującą wtedy, gdy nie może mieć już zastosowania do sytuacji z przeszłości, teraźniejszości ani przyszłości"i nie wywiera żadnych skutków dla obywateli (por. postanowienie TK z dnia 13 października 1998 r., SK 3/98, OTK 1998/5/69). Za przepis zachowujący moc obowiązującą,,należy uznawać taki przepis, który wprawdzie został formalnie derogowany, ale nadal ma zastosowanie do ustalania skutków zdarzeń zaistniałych w czasie, w którym ten przepis obowiązywał, np. w postępowaniach sądowych czy administracyjnych” (zob. postanowienie TK z dnia 28 listopada 2001 r., SK 5/01, OTK 2001/8/266). Jak wykazano, ustalenie wynagrodzeń sędziowskich w latach 2021-2022 na podstawie przepisów ustaw okołobudżetowych, nie zaś art. 91 § 1c u.s.p., prowadziło do sytuacji, w której naruszono przepisart. 178 ust. 1 i 2 Konstytucji RP. W konsekwencji Sąd przy rozpoznawaniu przedmiotowej sprawy winien odmówić zastosowania art. 12 ust. 1 ustawy okołobudżetowej z 2021 r. i art. 8 ust. 1 ustawy okołobudżetowej z 2022 r. – z uwagi na ich sprzeczność z omówionymi wyżej zasadami i normami konstytucyjnymi – oraz ustalić wynagrodzenie należne powodowi w oparciu o dotychczasowe zasady, tj. na podstawie art. 91 § 1c u.s.p., a tym samym zasądzić od pozwanego na rzecz powoda kwoty wyszczególnione w pozwie tytułem wyrównania zaległego wynagrodzenia za okres od 1 stycznia 2021 roku do 31 grudnia 2022 roku oraz dodatkowego wynagrodzenia rocznego za 2021 i 2022 rok. Przepisy art. 8 ust. 1 ustawy okołobudżetowej z 2022 r. oraz art. 12 ust. 1 ustawy okołobudżetowej z 2021 r. nie powinny znaleźć zastosowania również z powodu ich niezgodności z art. 19 ust. 1 akapit drugi Traktatu o Unii Europejskiej z dnia 7 lutego 1992 r. (dalej jako ,,TUE”) oraz z art. 47 akapit drugi Karty Praw Podstawowych Unii Europejskiej (dalej jako ,,KPP”), nakładającym na państwa członkowskie obowiązek ustanowienia „środków” niezbędnych do zapewnienia skutecznej ochrony sądowej. Dla urzeczywistnienia tej ochrony, kluczowe jest zapewnienie obywatelowi dostępu do ,,niezawisłego” sądu w rozumieniu art. 47 akapit drugi KPP. Zasada pierwszeństwa prawodawstwa unijnego obliguje sądy do dokonywania oceny zgodności prawa krajowego z prawem unijnym i w razie stwierdzenia jego sprzeczności, odmowy zastosowania przepisu prawa państwa członkowskiego. Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej jako ,,TSUE”) w swoim orzecznictwie konsekwentnie podkreśla, że w przypadku przepisów krajowych państw członkowskich, prawo traktatowe oraz wydawane na jego podstawie akty pochodnego prawa unijnego wywołują skutek polegający na tym, że normy unijne (od momentu wejścia w życie) automatycznie wykluczają stosowanie jakichkolwiek niezgodnych z nimi nom prawa krajowego (wyrok Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 19 czerwca 1990 r., C-213/89, ECLI:EU:C:1990:257) Zdaniem TSUE pojęcie niezawisłości oznacza między innymi, że sąd wypełnia swe zadania w pełni autonomicznie, nie podlegając żadnej hierarchii służbowej ani nie będąc podporządkowanym komukolwiek i nie otrzymując nakazów czy wytycznych z jakiegokolwiek źródła, oraz że jest on w ten sposób chroniony przed ingerencją i naciskami zewnętrznymi mogącymi zagrozić niezależności osądu jego członków i wpływać na ich rozstrzygnięcia (zob. podobnie wyroki: z dnia 19 września 2006 r., Wilson, C 506/04, EU:C:2006:587, pkt 51; a także z dnia 16 lutego 2017 r., Margarit Panicello, C 503/15, EU:C:2017:126, pkt 37 i przytoczone tam orzecznictwo). TSUE wskazuje przy tym, że nieodłączną gwarancję niezawisłości sędziowskiej stanowi (obok nieusuwalności sędziów) poziom wynagrodzenia odpowiadający wadze wykonywanych przez nich zadań (zob. wyroki: z dnia 19. września 2006 r., C-506/04, pkt 51; z dnia 27 lutego .2018 r., C-64/16, pkt 45; z dnia 24 czerwca 2019 r., C-619/18, ECLI:EU:C:2019:531, pkt 75; opinia TSUE z dnia 30 kwietnia 2019 r., 1/17, pkt 202). W wyroku TSUE z dnia 27 lutego 2018 r. (C-64/16, ECLI:EU:C:2018:117) stwierdzono nadto, że zamrożenie wynagrodzeń sędziów nie godzi w zasadę niezawisłości sędziowskiej (w rozumieniu art. 47 KPP i art. 19 ust. 1 akapit drugi TUE) jedynie wówczas, gdy owo zamrożenie dotyczy nie tylko sędziów (a więc wybranej grupy zawodowej), ,,ale – szerzej [obejmuje – dopisek własny] – różne osoby zajmujące funkcje publiczne i osoby wykonujące zadania w sektorze publicznym, w tym przedstawicieli władz ustawodawczej, wykonawczej”i jednocześnie jest ono podyktowane koniecznością ,,likwidacji nadmiernego deficytu budżetowego państwa”.Wcześniejsza analiza wskazuje na coś zgoła odmiennego. Kilkuletnie „mrożenie” płac sędziowskich zbiegło się w czasie ze znacznymi podwyżkami wynagrodzeń szerokiego spectrum grup zawodowych, finansowanych ze środków pochodzących z budżetu państwa. W świetle powyższych rozważań należało dojść do wniosku co do potrzeby zastosowania w spornym okresie – przy ustalaniu wysokości zasadniczych wynagrodzeń sędziowskich, a także świadczeń ustalanych na ich podstawie (dodatków stażowych, dodatkowych rocznych wynagrodzeń) – regulacji art. 91 § 1c u.s.p., w miejsce pozbawionych waloru konstytucyjności przepisów ustaw okołobudżetowych. W zakresie wynagrodzeń za 2023 r. postępowanie apelacyjne winno ulec umorzeniu, przy jednoczesnym uchyleniu wyroku w zakresie obejmujących w/w świadczenia. Mając to na względzie, na podstawie art.art. 385 i art. 386 § 3 k.p.c.Sąd Okręgowy orzekł jak w pkt. I i II sentencji wyroku. /-/Sędzia Jakub Litowski

15/102500/0002021/Pa

Sąd Okręgowy w Toruniu

IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

1. Stan finansów publicznych oraz równolegle dokonywane zmiany legislacyjne (w tym omówione podwyżki płac) świadczyłyby o tym, że regule z art. 178 ust. 1 i 2 Konstytucji RP nie można przeciwstawiać skutecznie zasady ochrony stabilności finansów publicznych (wyrażonej m.in. w art. 216 ust. 5 Konstytucji RP). „Mrożenie” wynagrodzeń oraz wprowadzanie rozwiązań ad hoc, mających zastąpić art. 91 § 1c u.s.p., nie stanowiło zatem działania koniecznego, a tym bardziej jedynego, jakie można było podjąć w omawianym okresie. 2. Odstępstwo od przestrzegania określonych norm konstytucyjnych – w tym wypadku art. 178 ust. 1 i 2 Konstytucji RP – musi opierać się na argumentach mających charakter istotny (relewantny), tj. pozostawać w bezpośrednim związku z celem i zasadniczą treścią przepisów, w których zawarta jest kontrolowana norma, oraz służyć realizacji tego celu i treści. Powinny także zostać zachowane odpowiednie proporcję między wagą interesu, któremu służy takie odstępstwo, a wagą interesu w jego wyniku naruszonego. O proporcjonalności uregulowania świadczy to, czy może ono doprowadzić do zamierzonych skutków, czy jest niezbędne do ochrony złączonego z nim interesu publicznego i czy jego efekty pozostają w proporcji do ciężarów, które nakłada na obywateli. Jeśli dany cel można osiągnąć poprzez inny środek, nakładający mniejsze ograniczenia na prawa i wolności, zastosowanie przez ustawodawcę środka bardziej uciążliwego wykracza poza to, co jest konieczne i narusza Konstytucję. 3. Rozwiązania przyjęte w ustawach okołobudżetowych na 2021 i 2022 r., które miały zastąpić w tym okresie art. 91 § 1c u.s.p., wykraczały poza warunki brzegowe, których zachowanie gwarantowałoby zgodność danej regulacji z normami rangi konstytucyjnej, w szczególności art. 178 ust. 1 i 2 Konstytucji RP. Oceny tej należy dokonywać nie na datę projektowania owych przepisów, lecz przez pryzmat sytuacji, jaka miała miejsce w okresie, w którym wywoływały one przewidziany skutek prawny. Uwaga ta dotyczy w szczególności przepisów z ustawy okołobudżetowej na rok 2021 r., która została uchwalona w listopadzie 2020 r. (sam projekt wpłynął do sejmu już we wrześniu 2020 r. – zob. druk nr 641 na stronie internetowej Sejmu RP), kiedy w istocie można było jedynie spekulować jaki będzie stan finansów publicznych w 2021 r. i czy w związku z tym zachodzi potrzeba stosowania tak radykalnych rozwiązań prawnych, naruszających – co ponownie należy podkreślić – określone normy i wartości konstytucyjne.

151015050006003_XII_1Co_001616_2023_Uz_2024-01-24_001

XII 1Co 1616/23

2024-01-24 01:00:00.0 CET

2024-02-09 19:00:05.0 CET

2024-02-09 09:06:21.0 CET

15101505

6003

REGULATION, DECISION, REASON

Sygn. akt: XII 1 Co 1616/23 POSTANOWIENIE Dnia 24 stycznia 2024 r. Sąd Rejonowy Gdańsk – Południe w Gdańsku Wydział XII Cywilny Sekcja do Spraw Egzekucyjnych w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia Joanna Krata po rozpoznaniu w dniu 24 stycznia 2024r. w Gdańsku na posiedzeniu niejawnym sprawy egzekucyjnej GKm (...) z wniosku wierzyciela T. J. przeciwko dłużnikowi P. P. na skutek skargi wierzyciela na postanowienie Komornika Sądowego (...) M. B. z dnia 18 sierpnia 2023 r. w przedmiocie um

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Danuta Krzyżanowska" xPublisher="danutakrzyzanowska" xEditorFullName="Iwona Moroz" xEditor="iwonamoroz" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="3" xFlag="published" xVolType="15/101505/0006003/1Co" xYear="2023" xVolNmbr="001616" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Postanowienie+Uzasadnienie+Zarządzenie</xName> <xBlock> <xText><xBx>Sygn. akt: XII 1 Co 1616/23</xBx></xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>POSTANOWIENIE</xName> <xText xALIGNx="right">Dnia 24 stycznia 2024 r.</xText> <xText><xBx>Sąd Rejonowy Gdańsk – Południe w Gdańsku </xBx></xText> <xText><xBx>Wydział XII Cywilny Sekcja do Spraw Egzekucyjnych </xBx></xText> <xText>w składzie następującym:</xText> <xText>Przewodniczący: Sędzia Joanna Krata</xText> <xText>po rozpoznaniu w dniu 24 stycznia 2024r. w Gdańsku</xText> <xText>na posiedzeniu niejawnym</xText> <xText>sprawy egzekucyjnej <xBx>GKm<xAnon>(...)</xAnon></xBx> z wniosku wierzyciela <xBx><xAnon>T. J.</xAnon></xBx></xText> <xText>przeciwko dłużnikowi <xBx><xAnon>P. P.</xAnon></xBx></xText> <xText>na skutek skargi wierzyciela na postanowienie Komornika Sądowego <xAnon>(...)</xAnon> <xAnon>M. B.</xAnon> z dnia 18 sierpnia 2023 r. w przedmiocie umorzenia postępowania egzekucyjnego z nieruchomości KW nr <xAnon> (...)</xAnon></xText> <xText><xBx>postanawia:</xBx></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>uchylić w całości postanowienie Komornika Sądowego <xAnon>(...)</xAnon> <xAnon>M. B.</xAnon> z dnia 18 sierpnia 2023 r. w przedmiocie umorzenia postępowania egzekucyjnego z nieruchomości KW nr <xAnon> (...)</xAnon>;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>zasądzić od dłużnika <xAnon>P. P.</xAnon> na rzecz wierzyciela <xAnon>T. J.</xAnon> tytułem kosztów postępowania skargowego kwotę 147,00 (sto czterdzieści siedem) złotych, w tym kwotę 97,00 (dziewięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa prawnego - wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie za czas od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty.</xText> </xUnit> <xText xALIGNx="right"> <xIx>Sędzia Joanna Krata</xIx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Wierzyciel <xAnon>T. J.</xAnon>, reprezentowany przez zawodowego pełnomocnika, w dniu 1 lutego 2023 r. złożył skargę na postanowienie Komornika Sądowego <xAnon>(...)</xAnon> <xAnon>M. B.</xAnon> z dnia 18 sierpnia 2023 r. w przedmiocie umorzenia egzekucji z nieruchomości <xAnon>KW (...)</xAnon> w sprawie GKm <xAnon>(...)</xAnon>.</xText> <xText>Wierzyciel podniósł, że uzasadnienie wydanego postanowienia sporządzone zostało przez Komornika w sposób niepełny, bez wskazania czynności, która w ocenie Komornika nie została przez wierzyciela podjęta, a do dokonania której pozostawał on zobligowany. Lakoniczność uzasadnienia uniemożliwia odniesienie się w sposób pełny do wadliwości decyzji Komornika.</xText> <xText>Ponadto skarżący podniósł, że przyłączył się do egzekucji z nieruchomości już po dokonaniu na wniosek innego wierzyciela opisu i oszacowania nieruchomości, wobec czego skarżący był zwolniony od obowiązku składania ponownego wniosku o opis i oszacowanie. Fakt uchylenia czynności opisu i oszacowania przez Sąd nie skutkował koniecznością ponownego występowania o opis i oszacowanie nieruchomości. Zdaniem skarżącego postępowanie egzekucyjne nie powinno zostać umorzone, bowiem wierzyciel nie był zobligowany do dokonania żadnej czynności.</xText> <xText>Skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego postanowienia Komornika w całości oraz o zasądzenie od dłużnika na rzecz skarżącego kosztów postępowania skargowego.</xText> <xText>Komornik przekazał uzasadnienie dokonania zaskarżonej czynności wraz z aktami egzekucyjnymi GKm <xAnon>(...)</xAnon>, wnosząc o oddalenie skargi wierzyciela w całości jako bezzasadnej.</xText> <xText><xBx>Sąd ustalił, co następuje:</xBx></xText> <xText>Komornik Sądowy<xAnon>(...)</xAnon> <xAnon>M. B.</xAnon> prowadzi egzekucję z nieruchomości objętej <xAnon>księgą wieczystą nr (...)</xAnon>.</xText> <xText>W dniu 12 stycznia 2022 r. Komornik dokonał opisu i oszacowania zajętej nieruchomości na wniosek wierzyciela Prokura <xAnon> (...)</xAnon> z siedzibą we <xAnon>W.</xAnon> w sprawie Km <xAnon>(...)</xAnon></xText> <xText>Postępowanie egzekucyjne w sprawie GKm<xAnon>(...)</xAnon>zostało wszczęte na wniosek wierzyciela <xAnon>T. J.</xAnon> przeciwko dłużnikowi <xAnon>P. P.</xAnon>. We wniosku egzekucyjnym z dnia 20 stycznia 2022 r. wierzyciel wniósł o przyłączenie się do egzekucji z nieruchomości dłużnika, objętej <xAnon>księgą wieczystą KW nr (...)</xAnon>.</xText> <xText>Pismami z dnia 15 marca 2022 r. Komornik zawiadomił dłużnika o wszczęciu egzekucji z nieruchomości i wezwał go do zapłaty należności.</xText> <xText>Prawomocnym postanowieniem z dnia 24 kwietnia 2023 r. Sąd nadzorujący egzekucję z nieruchomości uchylił czynność opisu i oszacowania z dnia 12 stycznia 2022 r. Postanowienie Sądu w tym zakresie uprawomocniło się w dniu 07 czerwca 2023r.</xText> <xText>Postanowieniem z dnia 18 sierpnia 2023 r. Komornik umorzył postępowanie egzekucyjne z nieruchomości w sprawie GKm <xAnon>(...)</xAnon> na podstawie <xLexLink xArt="art. 824;art. 824 § 1;art. 824 § 1 pkt. 4" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 824 § 1 pkt 4 k.p.c.</xLexLink> wskazując, że wierzyciel po zajęciu nie dokonał czynności potrzebnej do dalszego prowadzenia postępowania.</xText> <xText>W dniu 25 sierpnia 2023 r. wierzyciel złożył wniosek o opis i oszacowanie przedmiotowej nieruchomości.</xText> <xText>Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie akt GKm <xAnon>(...)</xAnon>.</xText> <xText><xBx>Sąd zważył, co następuje:</xBx></xText> <xText>Skarga wierzyciela zasługiwała na uwzględnienie.</xText> <xText>Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 927;art. 927 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 927 § 1 k.p.c.</xLexLink> wierzyciel, który skierował egzekucję do nieruchomości po jej zajęciu przez innego wierzyciela, przyłącza się do postępowania wszczętego wcześniej i nie może żądać powtórzenia czynności już dokonanych; poza tym ma te same prawa co pierwszy wierzyciel.</xText> <xText>Stwierdzić zatem należy, że czynności dokonane w postępowaniu przed przyłączeniem się wierzyciela są wobec niego skuteczne. Czynności wierzyciela przyłączającego się do egzekucji z nieruchomości, są zatem ograniczone etapem postępowania.</xText> <xText>W chwili, gdy wierzyciel <xAnon>T. J.</xAnon> przyłączył się do egzekucji z nieruchomości (20 stycznia 2022 r.), na wniosek innego wierzyciela dokonany został już opis i oszacowanie nieruchomości (12 stycznia 2022 r.). Czynność ta była skuteczna wobec wierzyciela <xAnon>T. J.</xAnon>, bez konieczności składania wniosku o opis i oszacowanie.</xText> <xText>Sąd nie podziela poglądu wierzyciela, że uchylenie czynności opisu i oszacowania nic nie zmieniło w sytuacji prawnej wierzyciela. Przeciwnie, dokonując ponownego opisu i oszacowania Komornik zobligowany jest ustalić aktualny krąg uczestników postępowania w zakresie egzekucji z nieruchomości (w tym wierzycieli). Słusznie Komornik wskazał na potrzebę złożenia przez wierzyciela w sprawie GKm <xAnon>(...)</xAnon> wniosku o opis i oszacowanie nieruchomości, nieprawidłowo jednak uznał, iż upłynął sześciomiesięczny termin określony w <xLexLink xArt="art. 824;art. 824 § 1;art. 824 § 1 pkt. 4" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 824 § 1 pkt 4 k.p.c.</xLexLink></xText> <xText>Postanowienie Sądu z dnia 24 kwietnia 2023 r. (sygn. akt XII 1 Co <xAnon>(...)</xAnon>) w przedmiocie uchylenia opisu i oszacowania uprawomocniło się w dniu 7 czerwca 2023 r. W ocenie Sądu, dopiero w dacie uprawomocnienia się postanowienia w przedmiocie uchylenia opisu i oszacowania rozpoczął bieg sześciomiesięczny termin na złożenie wniosku o opis i oszacowanie przez wierzyciela <xAnon>T. J.</xAnon>. Przed tą datą nie sposób – w okolicznościach sprawy niniejszej - postawić wierzycielowi zarzutu bezczynności, albowiem ciągle w obrocie prawnym istniała czynność opisu i oszacowania, dokonana przed przyłączeniem się przez niego do egzekucji z nieruchomości.</xText> <xText>Wierzyciel złożył wniosek o opis i oszacowanie nieruchomości w dniu 25 sierpnia <xBRx></xBRx>2023 r., dochowując terminu określonego w <xLexLink xArt="art. 824;art. 824 § 1;art. 824 § 1 pkt. 4" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 824 § 1 pkt 4 k.p.c.</xLexLink></xText> <xText>Mając na uwadze powyższe okoliczności, Sąd na podstawie <xLexLink xArt="art. 767" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 767 k.p.c.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 927;art. 927 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 927 § 1 k.p.c.</xLexLink> oraz <xLexLink xArt="art. 824;art. 824 § 1;art. 824 § 1 pkt. 4" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 824 § 1 pkt 4 k.p.c.</xLexLink> a contrario orzekł jak w punkcie 1 sentencji.</xText> <xText>O kosztach postępowania wywołanego wniesieniem skargi, Sąd orzekł w punkcie 2 postanowienia, w oparciu o przepis <xLexLink xArt="art. 98;art. 98 § 1;art. 98 § 1(1)" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 98 § 1 oraz § 1<xSUPx>1</xSUPx> k.p.c.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 13;art. 13 § 2" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 13 § 2 k.p.c.</xLexLink> w zw. z § 8 ust. 1 pkt 8 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności adwokackie mając na uwadze wynik postępowania – fakt uwzględnienia skargi wierzyciela w całości.</xText> <xText xALIGNx="right"> <xIx>Sędzia Joanna Krata</xIx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>ZARZĄDZENIE</xName> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText><xIx><xAnon>(...)</xAnon></xIx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText><xIx><xAnon>(...)</xAnon> </xIx></xText> </xUnit> <xText><xIx><xAnon>(...)</xAnon></xIx></xText> <xText><xIx><xAnon>(...)</xAnon> </xIx></xText> <xText><xIx><xAnon>(...)</xAnon></xIx></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText><xIx><xAnon>(...)</xAnon> </xIx></xText> </xUnit> <xText><xIx><xAnon>G.</xAnon>, dnia 24 stycznia 2024 r.</xIx></xText> <xText><xIx>Sędzia Joanna Krata</xIx></xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Sędzia Joanna Krata

Danuta Krzyżanowska

Iwona Moroz

Sygn. akt: XII 1 Co 1616/23 POSTANOWIENIE Dnia 24 stycznia 2024 r. Sąd Rejonowy Gdańsk – Południe w Gdańsku Wydział XII Cywilny Sekcja do Spraw Egzekucyjnych w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia Joanna Krata po rozpoznaniu w dniu 24 stycznia 2024r. w Gdańsku na posiedzeniu niejawnym sprawy egzekucyjnejGKm(...)z wniosku wierzycielaT. J. przeciwko dłużnikowiP. P. na skutek skargi wierzyciela na postanowienie Komornika Sądowego(...)M. B.z dnia 18 sierpnia 2023 r. w przedmiocie umorzenia postępowania egzekucyjnego z nieruchomości KW nr(...) postanawia: 1 uchylić w całości postanowienie Komornika Sądowego(...)M. B.z dnia 18 sierpnia 2023 r. w przedmiocie umorzenia postępowania egzekucyjnego z nieruchomości KW nr(...); 2 zasądzić od dłużnikaP. P.na rzecz wierzycielaT. J.tytułem kosztów postępowania skargowego kwotę 147,00 (sto czterdzieści siedem) złotych, w tym kwotę 97,00 (dziewięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa prawnego - wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie za czas od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty. Sędzia Joanna Krata UZASADNIENIE WierzycielT. J., reprezentowany przez zawodowego pełnomocnika, w dniu 1 lutego 2023 r. złożył skargę na postanowienie Komornika Sądowego(...) M. B.z dnia 18 sierpnia 2023 r. w przedmiocie umorzenia egzekucji z nieruchomościKW (...)w sprawie GKm(...). Wierzyciel podniósł, że uzasadnienie wydanego postanowienia sporządzone zostało przez Komornika w sposób niepełny, bez wskazania czynności, która w ocenie Komornika nie została przez wierzyciela podjęta, a do dokonania której pozostawał on zobligowany. Lakoniczność uzasadnienia uniemożliwia odniesienie się w sposób pełny do wadliwości decyzji Komornika. Ponadto skarżący podniósł, że przyłączył się do egzekucji z nieruchomości już po dokonaniu na wniosek innego wierzyciela opisu i oszacowania nieruchomości, wobec czego skarżący był zwolniony od obowiązku składania ponownego wniosku o opis i oszacowanie. Fakt uchylenia czynności opisu i oszacowania przez Sąd nie skutkował koniecznością ponownego występowania o opis i oszacowanie nieruchomości. Zdaniem skarżącego postępowanie egzekucyjne nie powinno zostać umorzone, bowiem wierzyciel nie był zobligowany do dokonania żadnej czynności. Skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego postanowienia Komornika w całości oraz o zasądzenie od dłużnika na rzecz skarżącego kosztów postępowania skargowego. Komornik przekazał uzasadnienie dokonania zaskarżonej czynności wraz z aktami egzekucyjnymi GKm(...), wnosząc o oddalenie skargi wierzyciela w całości jako bezzasadnej. Sąd ustalił, co następuje: Komornik Sądowy(...)M. B.prowadzi egzekucję z nieruchomości objętejksięgą wieczystą nr (...). W dniu 12 stycznia 2022 r. Komornik dokonał opisu i oszacowania zajętej nieruchomości na wniosek wierzyciela Prokura(...)z siedzibą weW.w sprawie Km(...) Postępowanie egzekucyjne w sprawie GKm(...)zostało wszczęte na wniosek wierzycielaT. J.przeciwko dłużnikowiP. P.. We wniosku egzekucyjnym z dnia 20 stycznia 2022 r. wierzyciel wniósł o przyłączenie się do egzekucji z nieruchomości dłużnika, objętejksięgą wieczystą KW nr (...). Pismami z dnia 15 marca 2022 r. Komornik zawiadomił dłużnika o wszczęciu egzekucji z nieruchomości i wezwał go do zapłaty należności. Prawomocnym postanowieniem z dnia 24 kwietnia 2023 r. Sąd nadzorujący egzekucję z nieruchomości uchylił czynność opisu i oszacowania z dnia 12 stycznia 2022 r. Postanowienie Sądu w tym zakresie uprawomocniło się w dniu 07 czerwca 2023r. Postanowieniem z dnia 18 sierpnia 2023 r. Komornik umorzył postępowanie egzekucyjne z nieruchomości w sprawie GKm(...)na podstawieart. 824 § 1 pkt 4 k.p.c.wskazując, że wierzyciel po zajęciu nie dokonał czynności potrzebnej do dalszego prowadzenia postępowania. W dniu 25 sierpnia 2023 r. wierzyciel złożył wniosek o opis i oszacowanie przedmiotowej nieruchomości. Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie akt GKm(...). Sąd zważył, co następuje: Skarga wierzyciela zasługiwała na uwzględnienie. Zgodnie zart. 927 § 1 k.p.c.wierzyciel, który skierował egzekucję do nieruchomości po jej zajęciu przez innego wierzyciela, przyłącza się do postępowania wszczętego wcześniej i nie może żądać powtórzenia czynności już dokonanych; poza tym ma te same prawa co pierwszy wierzyciel. Stwierdzić zatem należy, że czynności dokonane w postępowaniu przed przyłączeniem się wierzyciela są wobec niego skuteczne. Czynności wierzyciela przyłączającego się do egzekucji z nieruchomości, są zatem ograniczone etapem postępowania. W chwili, gdy wierzycielT. J.przyłączył się do egzekucji z nieruchomości (20 stycznia 2022 r.), na wniosek innego wierzyciela dokonany został już opis i oszacowanie nieruchomości (12 stycznia 2022 r.). Czynność ta była skuteczna wobec wierzycielaT. J., bez konieczności składania wniosku o opis i oszacowanie. Sąd nie podziela poglądu wierzyciela, że uchylenie czynności opisu i oszacowania nic nie zmieniło w sytuacji prawnej wierzyciela. Przeciwnie, dokonując ponownego opisu i oszacowania Komornik zobligowany jest ustalić aktualny krąg uczestników postępowania w zakresie egzekucji z nieruchomości (w tym wierzycieli). Słusznie Komornik wskazał na potrzebę złożenia przez wierzyciela w sprawie GKm(...)wniosku o opis i oszacowanie nieruchomości, nieprawidłowo jednak uznał, iż upłynął sześciomiesięczny termin określony wart. 824 § 1 pkt 4 k.p.c. Postanowienie Sądu z dnia 24 kwietnia 2023 r. (sygn. akt XII 1 Co(...)) w przedmiocie uchylenia opisu i oszacowania uprawomocniło się w dniu 7 czerwca 2023 r. W ocenie Sądu, dopiero w dacie uprawomocnienia się postanowienia w przedmiocie uchylenia opisu i oszacowania rozpoczął bieg sześciomiesięczny termin na złożenie wniosku o opis i oszacowanie przez wierzycielaT. J.. Przed tą datą nie sposób – w okolicznościach sprawy niniejszej - postawić wierzycielowi zarzutu bezczynności, albowiem ciągle w obrocie prawnym istniała czynność opisu i oszacowania, dokonana przed przyłączeniem się przez niego do egzekucji z nieruchomości. Wierzyciel złożył wniosek o opis i oszacowanie nieruchomości w dniu 25 sierpnia2023 r., dochowując terminu określonego wart. 824 § 1 pkt 4 k.p.c. Mając na uwadze powyższe okoliczności, Sąd na podstawieart. 767 k.p.c.w zw. zart. 927 § 1 k.p.c.orazart. 824 § 1 pkt 4 k.p.c.a contrario orzekł jak w punkcie 1 sentencji. O kosztach postępowania wywołanego wniesieniem skargi, Sąd orzekł w punkcie 2 postanowienia, w oparciu o przepisart. 98 § 1 oraz § 11k.p.c.w zw. zart. 13 § 2 k.p.c.w zw. z § 8 ust. 1 pkt 8 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności adwokackie mając na uwadze wynik postępowania – fakt uwzględnienia skargi wierzyciela w całości. Sędzia Joanna Krata ZARZĄDZENIE 1 (...) 2 (...) (...) (...) (...) 3 (...) G., dnia 24 stycznia 2024 r. Sędzia Joanna Krata

15/101505/0006003/1Co

Sąd Rejonowy Gdańsk-Południe w Gdańsku

XII Wydział Cywilny

150515150001006_II_K_000482_2023_Uz_2024-01-19_002

II K 482/23

2024-01-19 01:00:00.0 CET

2024-02-07 17:30:06.0 CET

2024-02-07 08:38:52.0 CET

15051515

1006

SENTENCE

Sygn. akt II K 482/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 19 stycznia 2024 r. Sąd Rejonowy w Kętrzynie II Wydział Karny w składzie: Przewodniczący: Sędzia Jarosław Walentynowicz Protokolant: st. sekr. sądowy Ewelina Kazberuk Prokurator Prok. Rej. w Kętrzynie: Tomasz Niesłuchowski po rozpoznaniu w dniu 19 stycznia 2024r. sprawy G. W. c. M. i M. z domu S. ur. (...) w K. oskarżonej o to, że: W okresie od 29 sierpnia 2023 r. do dnia 30 sierpnia 2023 r. w K. na ul. (...) dokonała uszkodzen

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Joanna Siergiedo" xPublisher="js_sr_ketrzyn" xEditorFullName="Joanna Siergiedo" xEditor="js_sr_ketrzyn" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="3" xFlag="published" xVolType="15/051515/0001006/K" xYear="2023" xVolNmbr="000482" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok</xName> <xBlock> <xText><xBx>Sygn. akt II K 482/23</xBx></xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right"> Dnia 19 stycznia 2024 r.</xText> <xText>Sąd Rejonowy w Kętrzynie II Wydział Karny w składzie:</xText> <xText>Przewodniczący: Sędzia Jarosław Walentynowicz</xText> <xText>Protokolant: st. sekr. sądowy Ewelina Kazberuk</xText> <xText>Prokurator Prok. Rej. w Kętrzynie: Tomasz Niesłuchowski </xText> <xText>po rozpoznaniu w dniu 19 stycznia 2024r. sprawy</xText> <xText><xBx> <xUx><xAnon>G. W.</xAnon> </xUx> </xBx></xText> <xText><xBx>c. <xAnon>M.</xAnon> i <xAnon>M.</xAnon> z domu <xAnon>S.</xAnon> </xBx></xText> <xText><xBx><xAnon>ur. (...)</xAnon> w <xAnon>K.</xAnon></xBx></xText> <xText xALIGNx="center"> <xBx>oskarżonej o to, że:</xBx></xText> <xText>W okresie od 29 sierpnia 2023 r. do dnia 30 sierpnia 2023 r. w <xAnon>K.</xAnon> na <xAnon>ul. (...)</xAnon> dokonała uszkodzenia pojazdu marki <xAnon>M. (...)</xAnon> o <xAnon>nr rej. (...)</xAnon> poprzez wyrwanie grilla, pogięcie pokrywy silnika, pobicie szyby przedniej, wyrwanie listwy maskującej na dachu, wgniecenia dachu, zniszczenia podsufitki wraz z osłonami przeciwsłonecznymi, wyłamania kratek nawiewnych i stacyjki, porysowania powłoki lakierniczej i innych, powodując straty o łącznej wartości 9700 zł na szkodę <xAnon>K. O.</xAnon>,</xText> <xText><xBx>tj. o przestępstwo określone w <xLexLink xArt="art. 288;art. 288 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 288 § 1 kk</xLexLink></xBx></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">I</xName> <xText>oskarżoną<xBx> <xAnon>G. W.</xAnon> </xBx>uznaje za winną popełnienia zarzucanego jej czynu i za to z mocy <xLexLink xArt="art. 288;art. 288 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 288 § 1 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 4;art. 4 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 4 § 1 kk</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 37 a;art. 37 a § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 37a § 1 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 34;art. 34 § 1 a;art. 34 § 1 a pkt. 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 34 § 1a pkt 1 kk</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 35;art. 35 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 35 § 1 kk</xLexLink> wymierza jej karę 1 (jednego) roku ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze po 30 (trzydzieści) godzin miesięcznie;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">II</xName> <xText>na podstawie <xLexLink xArt="art. 46;art. 46 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 46 § 1 kk</xLexLink> orzeka wobec oskarżonej obowiązek naprawienia szkody na rzecz pokrzywdzonego <xAnon>K. O.</xAnon> w wysokości 9.500 (dziewięć tysięcy pięćset) złotych;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">III</xName> <xText>na podstawie <xLexLink xArt="art. 29;art. 29 ust. 1" xIsapId="WDU19820160124" xTitle="Ustawa z dnia 26 maja 1982 r. - Prawo o adwokaturze" xAddress="Dz. U. z 1982 r. Nr 16, poz. 124">art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26.05.1982 roku Prawo o Adwokaturze</xLexLink> zasądza od Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii Adwokackiej adw. <xAnon>K. B.</xAnon> kwotę 1.200 (jeden tysiąc dwieście) złotych tytułem wynagrodzenia za obronę oskarżonej wykonywaną z urzędu, w tym kwotę 360 (trzysta sześćdziesiąt) złotych za postępowanie przygotowawcze oraz kwotę 276 (dwieście siedemdziesiąt sześć) złotych tytułem podatku VAT od przyznanego wynagrodzenia;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">IV</xName> <xText>na podstawie <xLexLink xArt="art. 624;art. 624 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 624 § 1 kpk</xLexLink> zwalnia oskarżoną od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych w całości.</xText> </xUnit> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="32"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="30"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="56"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="10"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="87"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="11"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="22"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="20"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="100"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="38"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="5"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="11"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="11"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="114"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="71"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="99"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>Formularz UK 1</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>Sygnatura akt</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>IIK 482/23</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText><xIx>Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie <xLexLink xArt="art. 343;art. 343 a;art. 387" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k.</xLexLink> albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>USTALENIE FAKTÓW</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="center"> <xBx> Fakty uznane za udowodnione</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center"> <xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xIx>Oskarżona</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xText><xIx>Czyn przypisany oskarżonej (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xAnon>G. W.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xText>W okresie od 29 sierpnia 2023 r. do dnia 30 sierpnia 2023 r. w <xAnon>K.</xAnon> na <xAnon>ul. (...)</xAnon> dokonała uszkodzenia pojazdu marki <xAnon>M. (...)</xAnon> o <xAnon>nr rej. (...)</xAnon> poprzez wyrwanie grilla, pogięcie pokrywy silnika, pobicie szyby przedniej, wyrwanie listwy maskującej na dachu, wgniecenia dachu, zniszczenia podsufitki wraz z osłonami przeciwsłonecznymi, wyłamania kratek nawiewnych i stacyjki, porysowania powłoki lakierniczej i innych, powodując straty o łącznej wartości 9700 zł na szkodę <xAnon>K. O.</xAnon>,</xText> <xText><xBx>tj. o przestępstwo określone w <xLexLink xArt="art. 288;art. 288 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 288 § 1 kk</xLexLink></xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="13"> <xText><xIx>Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Dowód </xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Numer karty </xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="13"> <xText>Umyślne zniszczenie składników mienia określonych w zarzucie</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>Protokoły oględzin k. 6-13, 22-32, zeznania świadków <xAnon>K.</xAnon> <xAnon>O.</xAnon> k. 5, 68v, <xAnon>D. G.</xAnon> k. 19v, <xAnon>S. K.</xAnon> k. 46v, 69, <xAnon>A. K.</xAnon> k. 15v</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="center"> <xBx> Fakty uznane za nieudowodnione</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center"> <xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xText><xIx>Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xAnon>G. W.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xText>W okresie od 29 sierpnia 2023 r. do dnia 30 sierpnia 2023 r. w <xAnon>K.</xAnon> na <xAnon>ul. (...)</xAnon> dokonała uszkodzenia pojazdu marki <xAnon>M. (...)</xAnon> o <xAnon>nr rej. (...)</xAnon> poprzez wyrwanie grilla, pogięcie pokrywy silnika, pobicie szyby przedniej, wyrwanie listwy maskującej na dachu, wgniecenia dachu, zniszczenia podsufitki wraz z osłonami przeciwsłonecznymi, wyłamania kratek nawiewnych i stacyjki, porysowania powłoki lakierniczej i innych, powodując straty o łącznej wartości 9700 zł na szkodę <xAnon>K. O.</xAnon>,</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="13"> <xText><xIx>Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione </xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Dowód </xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Numer karty</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="13"> <xText><xAnon>N.</xAnon> niektórych składników mienia określonych w zarzucie, w tym listwy na dachu, porysowanie tylko maski, nieuszkodzenie kratek nawiewnych</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>Wyjaśnienia skarżonej złożone przed sądem</xText> <xText>68-68v</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>OCena DOWOdów</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.1</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx> Dowody będące podstawą ustalenia faktów </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xIx>Lp. faktu z pkt 1.1</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach uznania dowodu</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText>Protokoły oględzin k. 6-13, 22-32, zeznania świadków <xAnon>K.</xAnon> <xAnon>O.</xAnon> k. 5, 68v, <xAnon>D. G.</xAnon> k. 19v, <xAnon>S. K.</xAnon> k. 46v, 69, <xAnon>A. K.</xAnon> k. 15v</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>Dowody te nie budzą wątpliwości, oględziny opisały zastany stan rzeczy, zeznania świadków, zwłaszcza pokrzywdzonego odzwierciedlają rzeczywisty stan uszkodzeń jego mienia, są konsekwentne, sama oskarżona zgodziła się z nimi w postępowaniu przygotowawczym</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.2</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów<xBRx></xBRx>(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów) </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xIx>Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText>Wyjaśnienia skarżonej złożone przed sądem</xText> <xText>68-68v</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>Są to wyjaśnienia zmierzające do zmniejszenia odpowiedzialności oskarżonej, zaprezentowane dopiero w toku postępowania sądowego, sprzeczne z jej pierwszymi wyjaśnieniami, w których przyznała się w całości do zarzuconego jej czynu. Z tego powodu nie było konieczności innego określenia wartości zniszczeń aniżeli oświadczenie pokrzywdzonego. Obecnie od zdarzenia upłynęło już zbyt wiele czasu, by w inny sposób wiarygodnie określić wartość uszkodzeń, gdyż upływ czasu mógł w zwyczajny sposób wiele zmienić. Sąd ocenia wyjaśnienia w zmienionej wersji jedynie za przyjętą przez oskarżoną linię obrony w celu zmniejszenia jej odpowiedzialności, głównie materialnej. Nie ma żadnego powodu, by w tej sytuacji rewidować przedstawione przez pokrzywdzonego straty. Oświadczenie oskarżonej, ze to policjanci skłonili ją do składania określonych wyjaśnień sad uznaje za niewiarygodne i niepoparte żadną materialną okolicznością.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>PODSTAWA PRAWNA WYROKU </xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xIx>Punkt rozstrzygnięcia z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xIx>Oskarżona</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.3</xName> <xText>Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem</xText> </xUnit> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>288<xLexLink xArt="§ 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">§1 kk</xLexLink></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xAnon>G. W.</xAnon></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText>Umyślne zniszczenia mienia o wartości 9700 zł wyczerpuje znamiona przestępstwa z <xLexLink xArt="art. 288;art. 288 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 288§1 kk</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.1</xName> <xText>Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem</xText> </xUnit> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.4</xName> <xText>Warunkowe umorzenie postępowania</xText> </xUnit> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText><xIx>Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.5</xName> <xText>Umorzenie postępowania</xText> </xUnit> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText><xIx>Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.6</xName> <xText>Uniewinnienie</xText> </xUnit> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText><xIx>Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xIx>Oskarżona</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xIx>Punkt rozstrzygnięcia <xBRx></xBRx>z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Punkt z wyroku odnoszący się <xBRx></xBRx>do przypisanego czynu</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText><xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xAnon>G. W.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>I, II</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>I</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText>Wielkość uszkodzeń, bezmyślność działania, niskie pobudki popełnienia przestępstwa skłoniły sąd do wymierzenia młodocianej oskarżonej kary pracy społecznie użytecznej w wymiarze 1 roku. W trakcie wykonywania pracy będzie miała czas na refleksję z nieopłacalności swego nagannego postępowania. Naprawienie szkody określono zgodnie z uzasadnionym wnioskiem pokrzywdzonego na kwotę 9500 zł. Nie ma wątpliwości, że wyrządzoną szkodę należy naprawić, a możliwość zdobycia środków będzie miała oskarżona okazję choćby w wakacje zaraz po wykonaniu pracy społecznie użytecznej. Ma ją to materialnie zaboleć i w przyszłości zdecydowanie odwieść od popełnienia jakichkolwiek przestępstw jako nieopłacalnych.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU </xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xIx>Oskarżona</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xIx>Punkt rozstrzygnięcia <xBRx></xBRx>z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText><xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xAnon>G. W.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>III</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>I</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText>Za obronę z urzędu zasadzono kwotę w wysokości należnej obrońcy z wyboru</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>6. inne zagadnienia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText><xIx>W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia, <xBRx></xBRx>a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">7</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>KOszty procesu </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xIx>Punkt rozstrzygnięcia z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="13"> <xText><xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xIx>IV</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="13"> <xText><xIx>Brak majątku i dochodów oskarżonej uzasadniały zwolnienie jej z sądowych kosztów postępowania.</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1Podpis</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> </xClmn> </xRow> </xRows> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Sędzia Jarosław Walentynowicz

Joanna Siergiedo

st. sekr. sądowy Ewelina Kazberuk

Joanna Siergiedo

Sygn. akt II K 482/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 19 stycznia 2024 r. Sąd Rejonowy w Kętrzynie II Wydział Karny w składzie: Przewodniczący: Sędzia Jarosław Walentynowicz Protokolant: st. sekr. sądowy Ewelina Kazberuk Prokurator Prok. Rej. w Kętrzynie: Tomasz Niesłuchowski po rozpoznaniu w dniu 19 stycznia 2024r. sprawy G. W. c.M.iM.z domuS. ur. (...)wK. oskarżonej o to, że: W okresie od 29 sierpnia 2023 r. do dnia 30 sierpnia 2023 r. wK.naul. (...)dokonała uszkodzenia pojazdu markiM. (...)onr rej. (...)poprzez wyrwanie grilla, pogięcie pokrywy silnika, pobicie szyby przedniej, wyrwanie listwy maskującej na dachu, wgniecenia dachu, zniszczenia podsufitki wraz z osłonami przeciwsłonecznymi, wyłamania kratek nawiewnych i stacyjki, porysowania powłoki lakierniczej i innych, powodując straty o łącznej wartości 9700 zł na szkodęK. O., tj. o przestępstwo określone wart. 288 § 1 kk I oskarżonąG. W.uznaje za winną popełnienia zarzucanego jej czynu i za to z mocyart. 288 § 1 kkw zw. zart. 4 § 1 kkiart. 37a § 1 kkw zw. zart. 34 § 1a pkt 1 kkiart. 35 § 1 kkwymierza jej karę 1 (jednego) roku ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze po 30 (trzydzieści) godzin miesięcznie; II na podstawieart. 46 § 1 kkorzeka wobec oskarżonej obowiązek naprawienia szkody na rzecz pokrzywdzonegoK. O.w wysokości 9.500 (dziewięć tysięcy pięćset) złotych; III na podstawieart. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26.05.1982 roku Prawo o Adwokaturzezasądza od Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii Adwokackiej adw.K. B.kwotę 1.200 (jeden tysiąc dwieście) złotych tytułem wynagrodzenia za obronę oskarżonej wykonywaną z urzędu, w tym kwotę 360 (trzysta sześćdziesiąt) złotych za postępowanie przygotowawcze oraz kwotę 276 (dwieście siedemdziesiąt sześć) złotych tytułem podatku VAT od przyznanego wynagrodzenia; IV na podstawieart. 624 § 1 kpkzwalnia oskarżoną od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych w całości. UZASADNIENIE Formularz UK 1 Sygnatura akt IIK 482/23 Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybieart. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k.albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza. USTALENIE FAKTÓW Fakty uznane za udowodnione Lp. Oskarżona Czyn przypisany oskarżonej (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano) G. W. W okresie od 29 sierpnia 2023 r. do dnia 30 sierpnia 2023 r. wK.naul. (...)dokonała uszkodzenia pojazdu markiM. (...)onr rej. (...)poprzez wyrwanie grilla, pogięcie pokrywy silnika, pobicie szyby przedniej, wyrwanie listwy maskującej na dachu, wgniecenia dachu, zniszczenia podsufitki wraz z osłonami przeciwsłonecznymi, wyłamania kratek nawiewnych i stacyjki, porysowania powłoki lakierniczej i innych, powodując straty o łącznej wartości 9700 zł na szkodęK. O., tj. o przestępstwo określone wart. 288 § 1 kk Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione Dowód Numer karty Umyślne zniszczenie składników mienia określonych w zarzucie Protokoły oględzin k. 6-13, 22-32, zeznania świadkówK.O.k. 5, 68v,D. G.k. 19v,S. K.k. 46v, 69,A. K.k. 15v Fakty uznane za nieudowodnione Lp. Oskarżony Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano) G. W. W okresie od 29 sierpnia 2023 r. do dnia 30 sierpnia 2023 r. wK.naul. (...)dokonała uszkodzenia pojazdu markiM. (...)onr rej. (...)poprzez wyrwanie grilla, pogięcie pokrywy silnika, pobicie szyby przedniej, wyrwanie listwy maskującej na dachu, wgniecenia dachu, zniszczenia podsufitki wraz z osłonami przeciwsłonecznymi, wyłamania kratek nawiewnych i stacyjki, porysowania powłoki lakierniczej i innych, powodując straty o łącznej wartości 9700 zł na szkodęK. O., Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione Dowód Numer karty N.niektórych składników mienia określonych w zarzucie, w tym listwy na dachu, porysowanie tylko maski, nieuszkodzenie kratek nawiewnych Wyjaśnienia skarżonej złożone przed sądem 68-68v OCena DOWOdów 1.1 Dowody będące podstawą ustalenia faktów Lp. faktu z pkt 1.1 Dowód Zwięźle o powodach uznania dowodu Protokoły oględzin k. 6-13, 22-32, zeznania świadkówK.O.k. 5, 68v,D. G.k. 19v,S. K.k. 46v, 69,A. K.k. 15v Dowody te nie budzą wątpliwości, oględziny opisały zastany stan rzeczy, zeznania świadków, zwłaszcza pokrzywdzonego odzwierciedlają rzeczywisty stan uszkodzeń jego mienia, są konsekwentne, sama oskarżona zgodziła się z nimi w postępowaniu przygotowawczym 1.2 Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów) Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2 Dowód Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu Wyjaśnienia skarżonej złożone przed sądem 68-68v Są to wyjaśnienia zmierzające do zmniejszenia odpowiedzialności oskarżonej, zaprezentowane dopiero w toku postępowania sądowego, sprzeczne z jej pierwszymi wyjaśnieniami, w których przyznała się w całości do zarzuconego jej czynu. Z tego powodu nie było konieczności innego określenia wartości zniszczeń aniżeli oświadczenie pokrzywdzonego. Obecnie od zdarzenia upłynęło już zbyt wiele czasu, by w inny sposób wiarygodnie określić wartość uszkodzeń, gdyż upływ czasu mógł w zwyczajny sposób wiele zmienić. Sąd ocenia wyjaśnienia w zmienionej wersji jedynie za przyjętą przez oskarżoną linię obrony w celu zmniejszenia jej odpowiedzialności, głównie materialnej. Nie ma żadnego powodu, by w tej sytuacji rewidować przedstawione przez pokrzywdzonego straty. Oświadczenie oskarżonej, ze to policjanci skłonili ją do składania określonych wyjaśnień sad uznaje za niewiarygodne i niepoparte żadną materialną okolicznością. PODSTAWA PRAWNA WYROKU Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Oskarżona ☒ 1.3 Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem 288§1 kk G. W. Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej Umyślne zniszczenia mienia o wartości 9700 zł wyczerpuje znamiona przestępstwa zart. 288§1 kk ☐ 1.1 Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej ☐ 1.4 Warunkowe umorzenie postępowania Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania ☐ 1.5 Umorzenie postępowania Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania ☐ 1.6 Uniewinnienie Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie Oskarżona Punkt rozstrzygnięciaz wyroku Punkt z wyroku odnoszący siędo przypisanego czynu Przytoczyć okoliczności G. W. I, II I Wielkość uszkodzeń, bezmyślność działania, niskie pobudki popełnienia przestępstwa skłoniły sąd do wymierzenia młodocianej oskarżonej kary pracy społecznie użytecznej w wymiarze 1 roku. W trakcie wykonywania pracy będzie miała czas na refleksję z nieopłacalności swego nagannego postępowania. Naprawienie szkody określono zgodnie z uzasadnionym wnioskiem pokrzywdzonego na kwotę 9500 zł. Nie ma wątpliwości, że wyrządzoną szkodę należy naprawić, a możliwość zdobycia środków będzie miała oskarżona okazję choćby w wakacje zaraz po wykonaniu pracy społecznie użytecznej. Ma ją to materialnie zaboleć i w przyszłości zdecydowanie odwieść od popełnienia jakichkolwiek przestępstw jako nieopłacalnych. 1Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU Oskarżona Punkt rozstrzygnięciaz wyroku Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu Przytoczyć okoliczności G. W. III I Za obronę z urzędu zasadzono kwotę w wysokości należnej obrońcy z wyboru 6. inne zagadnienia W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę 7 KOszty procesu Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Przytoczyć okoliczności IV Brak majątku i dochodów oskarżonej uzasadniały zwolnienie jej z sądowych kosztów postępowania. 1Podpis

15/051515/0001006/K

Sąd Rejonowy w Kętrzynie

II Wydział Karny

152515050001006_II_K_000891_2023_Uz_2024-01-25_001

II K 891/23

2024-01-25 01:00:00.0 CET

2024-02-02 17:35:05.0 CET

2024-02-28 01:10:53.0 CET

15251505

1006

REASON

UZASADNIENIE Formularz UK 1 Sygnatura akt IIK891/23 Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formula

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Ewa Grabarz" xPublisher="ewa.grabarz" xEditorFullName="Ewa Grabarz" xEditor="ewa.grabarz" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="3" xFlag="published" xVolType="15/251505/0001006/K" xYear="2023" xVolNmbr="000891" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="32"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="30"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="35"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="118"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="11"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="42"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="15"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="123"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="5"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="11"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="2"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="8"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="114"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="71"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="99"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> <xText>Formularz UK 1</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText>Sygnatura akt</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>IIK891/23</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText><xIx>Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie <xLexLink xArt="art. 343;art. 343 a;art. 387" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k.</xLexLink> albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>USTALENIE FAKTÓW </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.1</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Fakty uznane za udowodnione </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>1.1.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xAnon>M. M. (1)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xText>I.W dniu 29 października 2023 roku około godziny 7.20 na <xAnon>ulicy (...)</xAnon> w <xAnon>B.</xAnon> (<xAnon>droga krajowa numer (...)</xAnon>), województwo <xAnon> (...)</xAnon>, jechała jako kierująca w ruchu lądowym (droga publiczna) samochodem osobowym marki <xAnon>C.</xAnon> o <xAnon>numerze rejestracyjnym (...)</xAnon>, znajdując się w stanie nietrzeźwości wynoszącym 0,80 mg/l zawartości alkoholu w wydychanym powietrzu, będąc wcześniej prawomocnie skazaną za prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości wyrokiem Sądu Rejonowego w Bełchatowie w sprawie o sygnaturze akt 741/22, przy czym czynu owego dopuściła się w okresie obowiązywania zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych orzeczonego wskazanym wyrokiem Sądu Rejonowego w Bełchatowie w związku ze skazaniem za przestępstwo, nie stosując się jednocześnie do decyzji administracyjne o numerze <xAnon>(...)</xAnon> wydanej przez <xAnon>(...)</xAnon> <xAnon> (...)</xAnon>, o cofnięciu uprawnień do kierowania pojazdami mechanicznymi</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód </xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Numer karty </xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.2</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Fakty uznane za nieudowodnione </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>1.2.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione </xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód </xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Numer karty</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>OCena DOWOdów </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2.1</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Dowody będące podstawą ustalenia faktów </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp. faktu z pkt 1.1</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uznania dowodu</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2.2</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów<xBRx></xBRx>(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów) </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>PODSTAWA PRAWNA WYROKU </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt rozstrzygnięcia z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>1</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xAnon>M. M. (1)</xAnon></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText>Oskarżona swym zachowaniem wyczerpał dyspozycję <xLexLink xArt="art. 178 a;art. 178 a § 4 k;art. 180 a" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 178a § 4 k i art. 180a kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 kk</xLexLink>. Kumulatywna kwalifikacja czynu oddaje całość kryminalnej zawartości zachowania przypisanego sprawczyni.</xText> <xText>W dniu 29 października 2023 roku około godziny 7.20 na <xAnon>ulicy (...)</xAnon> w <xAnon>B.</xAnon> (<xAnon>droga krajowa numer (...)</xAnon>), województwo <xAnon> (...)</xAnon>, jechała ona bowiem jako kierująca w ruchu lądowym (droga publiczna) samochodem osobowym marki <xAnon>C.</xAnon> o <xAnon>numerze rejestracyjnym (...)</xAnon>, znajdując się w stanie nietrzeźwości wynoszącym 0,80 mg/l zawartości alkoholu w wydychanym powietrzu, będąc wcześniej prawomocnie skazaną za prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości wyrokiem Sądu Rejonowego w Bełchatowie w sprawie o sygnaturze akt 741/22, przy czym czynu owego dopuściła się w okresie obowiązywania zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych orzeczonego wskazanym wyrokiem Sądu Rejonowego w Bełchatowie w związku ze skazaniem za przestępstwo, nie stosując się jednocześnie do decyzji administracyjne o numerze <xAnon>(...)</xAnon>, wydanej przez<xAnon>(...)</xAnon> <xAnon> (...)</xAnon>, o cofnięciu uprawnień do kierowania pojazdami mechanicznymi</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">3.2. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">3.3. Warunkowe umorzenie postępowania</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">3.4. Umorzenie postępowania</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText>3.5. Uniewinnienie</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i <xBRx></xBRx>środki związane z poddaniem sprawcy próbie </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt rozstrzygnięcia <xBRx></xBRx>z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt z wyroku odnoszący się <xBRx></xBRx>do przypisanego czynu</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xAnon>M. M. (1)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>1</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>I</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>Sąd w oparciu o dyspozycję <xLexLink xArt="art. 178 a;art. 178 a § 4" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 178a § 4 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 3 kk</xLexLink> wymierzył oskarżonej karę 10 miesięcy pozbawienia wolności.</xText> <xText>Przy wymiarze kary na korzyść oskarżonej poczytano przyznanie się przezeń do popełnienia zarzucanego jej czynu.</xText> <xText>Istotną okolicznością obciążającą oskarżoną był znaczny stan jej nietrzeźwości, przekraczający ponad trzykrotnie ustawową granicę tego stanu oraz fakt jej uprzedniej jednokrotnej karalności sądowej. Postawa <xAnon>M. M. (1)</xAnon> świadczy o rażącym lekceważeniu przezeń zasad obowiązujących w ruchu drogowym. Tego rodzaju postępowanie musi spotkać się zatem z jednoznaczną i zdecydowaną reakcją wymiaru sprawiedliwości.</xText> <xText>W ocenie Sądu czyn, jakiego dopuściła się oskarżona, cechuje znaczny stopień społecznej szkodliwości. Popełniając go sprawczyni naruszyła zasady bezpieczeństwa obowiązujące w komunikacji. Oskarżona powinna mieć świadomość, jak duże zagrożenie dla innych uczestników ruchu stwarza jego uczestnik znajdujący się w stanie nietrzeźwości. Wskazać należy nadto, iż przedmiotowego czynu dopuściła się ona z zamiarem bezpośrednim, świadomie wprawiając się w stan nietrzeźwości a następnie wsiadając do samochodu jako kierująca.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xAnon>M. M. (1)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>2</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>I</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>W oparciu o <xLexLink xArt="art. 69;art. 69 § 1;art. 69 § 2;art. 69 § 4" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 69 § 1, 2 i 4 kk</xLexLink>, <xLexLink xArt="art. 70;art. 70 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 70 § 1 kk</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 73;art. 73 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 73 § 1 kk</xLexLink> wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawieszono oskarżonej na okres próby 2 lat, oddając ją w tym czasie pod dozór kuratora sądowego.</xText> <xText>U podstaw powyższego rozstrzygnięcia - w kontekście treści <xLexLink xArt="art. 69;art. 69 § 4" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 69 § 4 kk</xLexLink> - legły okoliczności, iż oskarżona w czasie popełnienia przestępstwa nie była skazana na karę pozbawienia wolności i jest to wystarczające dla osiągnięcia wobec niej celów kary, w szczególności zapobieżenia powrotowi do przestępstwa. <xAnon>M. M. (1)</xAnon> była jednokrotnie karana sądownie (skazanie na karę grzywny). Prowadzi ustabilizowany tryb życia. Ma na utrzymaniu troje małoletnich dzieci (w wieku od 3 do 15 lat - k. 24). Jest rozwiedziona, a zatem samodzielnie je wychowuje. W istniejącej sytuacji Sąd nie widzi zatem żadnych podstaw do tego, by orzekać karę pozbawienia wolności w ujęciu bezwzględnym.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xAnon>M. M. (1)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>3</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>I</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>Na podstawie <xLexLink xArt="art. 71;art. 71 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 71 § 1 kk</xLexLink> - w celu urealnienia dolegliwości wobec <xAnon>M. M. (1)</xAnon> - wymierzono oskarżonej karę grzywny w ilości 100 stawek dziennych, ustalając wysokość każdej stawki na kwotę 10 złotych</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xAnon>M. M. (1)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>5</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>I</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>Stosownie do dyspozycji <xLexLink xArt="art. 42;art. 42 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 42 § 3 kk</xLexLink> (zgodnie z wolą ustawodawcy) orzeczono wobec oskarżonej środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych dożywotnio.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xAnon>M. M. (1)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>6</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>I</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>Na podstawie <xLexLink xArt="art. 43 a;art. 43 a § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 43a § 2 kk</xLexLink> orzeczono w stosunku do oskarżonej na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej świadczenie pieniężne w kwocie 10.000 złotych. Ustawodawca nałożył na Sąd obowiązek orzeczenia wskazanego środka karnego, zaś jego wysokość określono na poziomie minimalnym.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">5</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt rozstrzygnięcia <xBRx></xBRx>z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xAnon>M. M. (1)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>4</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>I</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>Na podstawie <xLexLink xArt="art. 63;art. 63 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 63 § 1 kk</xLexLink> na poczet orzeczonej kary grzywny zaliczono oskarżonej okres jej zatrzymania w sprawie od dnia 29 października 2023 roku, godzina 08.00 do dnia 30 października 2023 roku, godzina 11.50</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">6</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>inne zagadnienia </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText><xIx>W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia, <xBRx></xBRx>a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">7</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>KOszty procesu </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt rozstrzygnięcia z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>7</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText>O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie <xLexLink xArt="art. 627" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 627 kpk</xLexLink> i zasądził od oskarżonej na rzecz Skarbu Państwa kwotę 280 zł tytułem opłaty (<xLexLink xArt="art. 2;art. 2 ust. 1;art. 2 ust. 1 pkt. 3;art. 3;art. 3 ust. 2" xIsapId="WDU19730270152" xTitle="Ustawa z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych" xAddress="Dz. U. z 1973 r. Nr 27, poz. 152">art. 2 ust. 1 pkt 3 oraz art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 23.06.1973 r. o opłatach w sprawach karnych</xLexLink> Dz. U. 1983 r. Nr 29 poz. 2272 z późn. zmianami) oraz kwotę 70 zł tytułem zwrotu poniesionych w sprawie wydatków.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">7</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Podpis </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> </xClmn> </xRow> </xRows> </xBlock> </xPart>

Ewa Grabarz

Ewa Grabarz

UZASADNIENIE Formularz UK 1 Sygnatura akt IIK891/23 Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybieart. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k.albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza. 1 USTALENIE FAKTÓW 1.1 Fakty uznane za udowodnione Lp. Oskarżony Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano) 1.1.1. M. M. (1) I.W dniu 29 października 2023 roku około godziny 7.20 naulicy (...)wB.(droga krajowa numer (...)), województwo(...), jechała jako kierująca w ruchu lądowym (droga publiczna) samochodem osobowym markiC.onumerze rejestracyjnym (...), znajdując się w stanie nietrzeźwości wynoszącym 0,80 mg/l zawartości alkoholu w wydychanym powietrzu, będąc wcześniej prawomocnie skazaną za prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości wyrokiem Sądu Rejonowego w Bełchatowie w sprawie o sygnaturze akt 741/22, przy czym czynu owego dopuściła się w okresie obowiązywania zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych orzeczonego wskazanym wyrokiem Sądu Rejonowego w Bełchatowie w związku ze skazaniem za przestępstwo, nie stosując się jednocześnie do decyzji administracyjne o numerze(...)wydanej przez(...)(...), o cofnięciu uprawnień do kierowania pojazdami mechanicznymi Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione Dowód Numer karty 1.2 Fakty uznane za nieudowodnione Lp. Oskarżony Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano) 1.2.1. Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione Dowód Numer karty 2 OCena DOWOdów 2.1 Dowody będące podstawą ustalenia faktów Lp. faktu z pkt 1.1 Dowód Zwięźle o powodach uznania dowodu 2.2 Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów) Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2 Dowód Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu 3 PODSTAWA PRAWNA WYROKU Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Oskarżony ☒ 3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem 1 M. M. (1) Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej Oskarżona swym zachowaniem wyczerpał dyspozycjęart. 178a § 4 k i art. 180a kkw zw. zart. 11 § 2 kk. Kumulatywna kwalifikacja czynu oddaje całość kryminalnej zawartości zachowania przypisanego sprawczyni. W dniu 29 października 2023 roku około godziny 7.20 naulicy (...)wB.(droga krajowa numer (...)), województwo(...), jechała ona bowiem jako kierująca w ruchu lądowym (droga publiczna) samochodem osobowym markiC.onumerze rejestracyjnym (...), znajdując się w stanie nietrzeźwości wynoszącym 0,80 mg/l zawartości alkoholu w wydychanym powietrzu, będąc wcześniej prawomocnie skazaną za prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości wyrokiem Sądu Rejonowego w Bełchatowie w sprawie o sygnaturze akt 741/22, przy czym czynu owego dopuściła się w okresie obowiązywania zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych orzeczonego wskazanym wyrokiem Sądu Rejonowego w Bełchatowie w związku ze skazaniem za przestępstwo, nie stosując się jednocześnie do decyzji administracyjne o numerze(...), wydanej przez(...)(...), o cofnięciu uprawnień do kierowania pojazdami mechanicznymi ☐ 3.2. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej ☐ 3.3. Warunkowe umorzenie postępowania Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania ☐ 3.4. Umorzenie postępowania Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania ☐ 3.5. Uniewinnienie Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia 4 KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne iśrodki związane z poddaniem sprawcy próbie Oskarżony Punkt rozstrzygnięciaz wyroku Punkt z wyroku odnoszący siędo przypisanego czynu Przytoczyć okoliczności M. M. (1) 1 I Sąd w oparciu o dyspozycjęart. 178a § 4 kkw zw. zart. 11 § 3 kkwymierzył oskarżonej karę 10 miesięcy pozbawienia wolności. Przy wymiarze kary na korzyść oskarżonej poczytano przyznanie się przezeń do popełnienia zarzucanego jej czynu. Istotną okolicznością obciążającą oskarżoną był znaczny stan jej nietrzeźwości, przekraczający ponad trzykrotnie ustawową granicę tego stanu oraz fakt jej uprzedniej jednokrotnej karalności sądowej. PostawaM. M. (1)świadczy o rażącym lekceważeniu przezeń zasad obowiązujących w ruchu drogowym. Tego rodzaju postępowanie musi spotkać się zatem z jednoznaczną i zdecydowaną reakcją wymiaru sprawiedliwości. W ocenie Sądu czyn, jakiego dopuściła się oskarżona, cechuje znaczny stopień społecznej szkodliwości. Popełniając go sprawczyni naruszyła zasady bezpieczeństwa obowiązujące w komunikacji. Oskarżona powinna mieć świadomość, jak duże zagrożenie dla innych uczestników ruchu stwarza jego uczestnik znajdujący się w stanie nietrzeźwości. Wskazać należy nadto, iż przedmiotowego czynu dopuściła się ona z zamiarem bezpośrednim, świadomie wprawiając się w stan nietrzeźwości a następnie wsiadając do samochodu jako kierująca. M. M. (1) 2 I W oparciu oart. 69 § 1, 2 i 4 kk,art. 70 § 1 kkiart. 73 § 1 kkwykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawieszono oskarżonej na okres próby 2 lat, oddając ją w tym czasie pod dozór kuratora sądowego. U podstaw powyższego rozstrzygnięcia - w kontekście treściart. 69 § 4 kk- legły okoliczności, iż oskarżona w czasie popełnienia przestępstwa nie była skazana na karę pozbawienia wolności i jest to wystarczające dla osiągnięcia wobec niej celów kary, w szczególności zapobieżenia powrotowi do przestępstwa.M. M. (1)była jednokrotnie karana sądownie (skazanie na karę grzywny). Prowadzi ustabilizowany tryb życia. Ma na utrzymaniu troje małoletnich dzieci (w wieku od 3 do 15 lat - k. 24). Jest rozwiedziona, a zatem samodzielnie je wychowuje. W istniejącej sytuacji Sąd nie widzi zatem żadnych podstaw do tego, by orzekać karę pozbawienia wolności w ujęciu bezwzględnym. M. M. (1) 3 I Na podstawieart. 71 § 1 kk- w celu urealnienia dolegliwości wobecM. M. (1)- wymierzono oskarżonej karę grzywny w ilości 100 stawek dziennych, ustalając wysokość każdej stawki na kwotę 10 złotych M. M. (1) 5 I Stosownie do dyspozycjiart. 42 § 3 kk(zgodnie z wolą ustawodawcy) orzeczono wobec oskarżonej środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych dożywotnio. M. M. (1) 6 I Na podstawieart. 43a § 2 kkorzeczono w stosunku do oskarżonej na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej świadczenie pieniężne w kwocie 10.000 złotych. Ustawodawca nałożył na Sąd obowiązek orzeczenia wskazanego środka karnego, zaś jego wysokość określono na poziomie minimalnym. 5 Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU Oskarżony Punkt rozstrzygnięciaz wyroku Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu Przytoczyć okoliczności M. M. (1) 4 I Na podstawieart. 63 § 1 kkna poczet orzeczonej kary grzywny zaliczono oskarżonej okres jej zatrzymania w sprawie od dnia 29 października 2023 roku, godzina 08.00 do dnia 30 października 2023 roku, godzina 11.50 6 inne zagadnienia W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę 7 KOszty procesu Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Przytoczyć okoliczności 7 O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawieart. 627 kpki zasądził od oskarżonej na rzecz Skarbu Państwa kwotę 280 zł tytułem opłaty (art. 2 ust. 1 pkt 3 oraz art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 23.06.1973 r. o opłatach w sprawach karnychDz. U. 1983 r. Nr 29 poz. 2272 z późn. zmianami) oraz kwotę 70 zł tytułem zwrotu poniesionych w sprawie wydatków. 7 Podpis

15/251505/0001006/K

Sąd Rejonowy w Bełchatowie

II Wydział Karny

155515300004521_IX_U_000257_2023_Uz_2024-01-29_001

IX U 257/23

2024-01-29 01:00:00.0 CET

2024-02-05 17:30:04.0 CET

2024-02-05 10:31:58.0 CET

15551530

4521

REGULATION, REASON

UZASADNIENIE Decyzją z dnia 6 kwietnia 2023 r., znak: 390000/RW/00058642 Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. odmówił ubezpieczonej K. D. prawa do świadczenia rehabilitacyjnego na podstawie art. 18 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 roku o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa . W uzasadnieniu decyzji organ wskazał, że Komisja Lekarska orzeczeniem z dnia 4 kwietnia 2023 r. uznała, że stan zdrowia ubezpieczonej nie uzasadnia przyznania prawa do św

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Magdalena Taukin" xPublisher="mtaukin" xEditorFullName="Magdalena Taukin" xEditor="mtaukin" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="3" xFlag="published" xVolType="15/551530/0004521/U" xYear="2023" xVolNmbr="000257" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Uzasadnienie+Zarządzenie</xName> <xBlock> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Decyzją z dnia 6 kwietnia 2023 r., znak: 390000/RW/00058642 Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w <xAnon>S.</xAnon> odmówił ubezpieczonej <xAnon>K. D.</xAnon> prawa do świadczenia rehabilitacyjnego na podstawie <xLexLink xArt="art. 18" xIsapId="WDU19990600636" xTitle="Ustawa z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa" xAddress="Dz. U. z 1999 r. Nr 60, poz. 636">art. 18 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 roku <xBRx></xBRx>o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa</xLexLink>. <xBRx></xBRx>W uzasadnieniu decyzji organ wskazał, że Komisja Lekarska orzeczeniem z dnia 4 kwietnia 2023 r. uznała, że stan zdrowia ubezpieczonej nie uzasadnia przyznania prawa do świadczenia rehabilitacyjnego.</xText> <xText>Od powyższej decyzji odwołanie wniosła <xAnon>K. D.</xAnon> domagając się jej zmiany. Podkreśliła, że stan jej zdrowia jest zły, opisując poszczególne jego objawy.</xText> <xText>W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie w całości. Uzasadniając swoje stanowisko w sprawie powielił uzasadnienie zaskarżonej decyzji.</xText> <xText><xBx>Sąd ustalił następujący stan faktyczny:</xBx></xText> <xText><xAnon>K. D.</xAnon> jest z zawodu fryzjerką, prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą.</xText> <xText><xBx> <xIx>Niesporne</xIx> </xBx></xText> <xText><xAnon>K. D.</xAnon> przebyła zespół bólowy kręgosłupa szyjnego z zachowaną funkcją chwytną, bez cech mielopathii szyjnej. W dniu 22 listopada 2022 r. upadła na plecy, nie była leczona szpitalnie i operacyjnie z powodu dolegliwości bólowych kręgosłupa szyjnego.</xText> <xText><xBx> <xIx>Dowód</xIx> </xBx> <xIx>: dokumentacja medyczna w aktach organu, opinia biegłych sądowych z zakresu neurologii <xAnon>B. M.</xAnon> i z zakresu ortopedii <xAnon>H. M.</xAnon> – k. 30-37.</xIx></xText> <xText><xAnon>K. D.</xAnon> do dnia 10 września 2022 r. korzystała z zasiłku chorobowego. Orzeczeniem lekarza orzecznika ZUS z dnia 21 marca 2023 r. ubezpieczona została uznana za niezdolną do pracy. Lekarz orzecznik po przeprowadzeniu badania oraz analizie dostępnej dokumentacji medycznej doszedł do wniosku, że istniejąca u <xAnon>K. D.</xAnon> rwa barkowa obustronna na tle zmian zwyrodnieniowych i dyskopatii i stan po urazie kręgosłupa narusza funkcje i sprawność w stopniu powodującym niezdolność do pracy, co skutkuje potrzebą orzeczenia prawa do czterech miesięcy świadczenia rehabilitacyjnego.</xText> <xText>Zastępca Głównego Lekarza Orzecznika <xAnon> (...) Oddziału</xAnon> w <xAnon>S.</xAnon> zgłosił w dniu 22 marca 2023 r. zarzut wadliwości orzeczenia lekarza orzecznika ZUS z dnia 21 marca 2023 r.</xText> <xText>Komisja lekarska ZUS stwierdziła zdolność ubezpieczonej do pracy zarobkowej oraz brak okoliczności uzasadniających ustalenie uprawnień do świadczenia rehabilitacyjnego.</xText> <xText><xBx> <xIx>Dowód: </xIx> </xBx> <xIx>pismo organu – k. 10, opinia lekarska lekarza orzecznika ZUS z dnia 21 marca 2023 r. – k. 42-42v. dokumentacji orzeczniczo – lekarskiej organu , orzeczenie lekarza orzecznika ZUS z 21 marca 2023 r. – k. 20-20v. akt organu, zarzut wadliwości wobec orzeczenia lekarza orzecznika ZUS – k. 43 dokumentacji orzeczniczo – lekarskiej organu, opinia komisji lekarskiej ZUS z dnia 4 kwietnia 2023 r. – 44-44v. dokumentacji orzeczniczo – lekarskiej organu, orzeczenie komisji lekarskiej ZUS z dnia 4 kwietnia 2023 r. – k. 22 akt organu. </xIx></xText> <xText><xAnon>K. D.</xAnon> pozostawała niezdolna do pracy do dnia 17 marca 2023 r. Brak jest dokumentacji medycznej świadczącej o deficycie neurologiczno – ortopedycznej po dniu 17 marca 2023 r., także badanie kliniczne przeprowadzone przez biegłych nie wykazało istotnego <xBRx></xBRx>i znacznego naruszenia funkcji organizmu i sprawności <xAnon>K. D.</xAnon>. Mogła po tym dniu funkcjonować na rynku pracy, co oznacza skuteczność podjętej rehabilitacji.</xText> <xText><xBx> <xIx>Dowód: </xIx> </xBx> <xIx>opinia biegłych sądowych z zakresu neurologii <xAnon>B. M.</xAnon> i z zakresu ortopedii <xAnon>H. M.</xAnon> – k. 30-37.</xIx></xText> <xText><xBx>Sąd zważył, co następuje:</xBx></xText> <xText>Odwołanie podlegało uwzględnieniu.</xText> <xText>Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 18" xIsapId="WDU19990600636" xTitle="Ustawa z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa" xAddress="Dz. U. z 1999 r. Nr 60, poz. 636">art. 18 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych <xBRx></xBRx>z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa</xLexLink> (jednolity tekst – Dz. U. z 2020 r. poz. 870) świadczenie rehabilitacyjne przysługuje ubezpieczonemu, który po wyczerpaniu zasiłku chorobowego jest nadal niezdolny do pracy, a dalsze leczenie lub rehabilitacja lecznicza rokują odzyskanie zdolności do pracy, przy czym świadczenie rehabilitacyjne przysługuje przez okres niezbędny do przywrócenia zdolności do pracy, nie dłużej jednak niż przez 12 miesięcy. <xBRx></xBRx>O okolicznościach, o których mowa wyżej orzeka lekarz orzecznik Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, a w razie sprzeciwu ubezpieczonego – Komisja Lekarska. Orzeczenie Komisji Lekarskiej stanowi podstawę do wydania decyzji w sprawie świadczenia rehabilitacyjnego.</xText> <xText>Oznacza to, że przyznanie prawa do świadczenia rehabilitacyjnego uwarunkowane jest łącznym zaistnieniem dwóch przesłanek: dalszą niezdolnością do pracy po wyczerpaniu okresu zasiłkowego oraz rokowaniem odzyskania zdolności w wyniku kontynuowania leczenia lub rehabilitacji leczniczej.</xText> <xText>Stan faktyczny w sprawie ustalono na podstawie dokumentów zgromadzonych w sądowym postępowaniu dowodowym i w aktach organu rentowego. Strony nie kwestionowały ich autentyczności ani rzetelności sporządzenia, dlatego też, Sąd uznał je za miarodajne dla poczynienia ustaleń faktycznych w sprawie.</xText> <xText>Sporną kwestią pozostawała między stronami ocena stanu zdrowia ubezpieczonej po wykorzystaniu zasiłku chorobowego w liczbie 182 dni. W związku z rozbieżnymi stanowiskami stron procesu, co do faktu odzyskania przez ubezpieczoną zdolności do pracy, Sąd uznał za celowe dopuszczenie dowodu z opinii biegłych sądowych posiadających wiadomości specjalne z medycyny z zakresu ortopedii oraz neurologii, co odpowiadało rodzajowi schorzeń, w związku z którymi ubezpieczona pozostawała dotychczas niezdolna do pracy.</xText> <xText>Z sporządzonej na zlecenie Sądu opinii biegłych sądowych z zakresu ortopedii i neurologii wynikało, że u ubezpieczonej po upadku na plecy w dniu 22 listopada 2022 r. utrzymywały się dolegliwości bólowe kręgosłupa szyjnego, które leczone były rehabilitacyjnie do dnia 17 marca 2023 r. W dniu badania ruchomość o odcinku szyjnym i lędźwiowym była w granicach prawidłowych. W odcinku szyjnym odległość od brody do mostka wyniosła o cm, pochylenie głowy w prawo i w lewo wyniosła po 40 stopni, wyprost pełny, a ruchy rotacyjne były prawidłowe. W odcinku lędźwiowym skłony na boki wynosiły po 30 stopni, odległość palców od podłoża 30 cm, nie miało miejsca wzmożone napięcie mięśni przykręgosłupowych. Objaw szczytowy był ujemny. Biegli rozpoznali w zakresie swoich specjalności przebyty zespół bólowy kręgosłupa szyjnego z zachowaną funkcją chwytną, bez cech mielopathii szyjnej. Biegli uznali, iż niezdolność do pracy ubezpieczonej trwała do dnia 17 marca 2023 r., z uwagi na stosowaną do tego dnia fizykoterapię. Podkreślili, że badanie kliniczne potwierdziło brak istotnego i znacznego naruszenia funkcji i sprawności ubezpieczonej po dniu 17 marca 2023 r. Nie było zaników mięśniowych kończyn, zachowana była funkcja chwytna i lokomocyjna, brak było objawów podrażnieniowych korzeni nerwowych, co oznacza, że efekt leczniczy interdyscyplinarny został osiągnięty, jednakże wciąż ubezpieczona powinna wykonywać autorehabilitację.</xText> <xText>Strony po otrzymaniu odpisu opinii nie wnosiły zarzutów do jej treści. Organ rentowy <xBRx></xBRx>w piśmie procesowym z dnia 10 października 2023 r. wskazał, że nie wnosi zastrzeżeń do sporządzonej przez biegłych opinii. Wobec nieustosunkowania się przez ubezpieczonej do treści opinii, Sąd, zgodnie z zapowiedzianym rygorem przyjął, że zgadza się ona z jej wnioskami.</xText> <xText>Opinia biegłych z zakresu neurologii i ortopedii jest w pełni rzetelna i wiarygodna. Zawiera w sposób logiczny i przekonujący umotywowane wnioski, wydana została przez wysokiej klasy fachowców o wieloletnim doświadczeniu klinicznym i specjalności odpowiedniej do schorzeń ubezpieczonej, po badaniu przedmiotowym oraz analizie dokumentacji medycznej. Brak zarzutów obu stron także nie dawał asumptu do jej kwestionowania lub uzupełniania.</xText> <xText>Biorąc pod uwagę powyższe, w oparciu o przepis <xLexLink xArt="art. 477(14);art. 477(14) § 2" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 477<xSUPx>14</xSUPx> § 2 k.p.c.</xLexLink>, Sąd zmienił zaskarżoną decyzję organu rentowego, przyznając ubezpieczonej prawo do świadczenia rehabilitacyjnego na okres od dnia 11 września 2022 r. do dnia 17 marca 2023 r.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>ZARZĄDZENIE</xName> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText><xAnon>(...)</xAnon></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText><xAnon>(...)</xAnon></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText><xAnon>(...)</xAnon></xText> </xUnit> <xText>29.01.2024 r.</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Magdalena Taukin

Magdalena Taukin

UZASADNIENIE Decyzją z dnia 6 kwietnia 2023 r., znak: 390000/RW/00058642 Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział wS.odmówił ubezpieczonejK. D.prawa do świadczenia rehabilitacyjnego na podstawieart. 18 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 rokuo świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa.W uzasadnieniu decyzji organ wskazał, że Komisja Lekarska orzeczeniem z dnia 4 kwietnia 2023 r. uznała, że stan zdrowia ubezpieczonej nie uzasadnia przyznania prawa do świadczenia rehabilitacyjnego. Od powyższej decyzji odwołanie wniosłaK. D.domagając się jej zmiany. Podkreśliła, że stan jej zdrowia jest zły, opisując poszczególne jego objawy. W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie w całości. Uzasadniając swoje stanowisko w sprawie powielił uzasadnienie zaskarżonej decyzji. Sąd ustalił następujący stan faktyczny: K. D.jest z zawodu fryzjerką, prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą. Niesporne K. D.przebyła zespół bólowy kręgosłupa szyjnego z zachowaną funkcją chwytną, bez cech mielopathii szyjnej. W dniu 22 listopada 2022 r. upadła na plecy, nie była leczona szpitalnie i operacyjnie z powodu dolegliwości bólowych kręgosłupa szyjnego. Dowód : dokumentacja medyczna w aktach organu, opinia biegłych sądowych z zakresu neurologiiB. M.i z zakresu ortopediiH. M.– k. 30-37. K. D.do dnia 10 września 2022 r. korzystała z zasiłku chorobowego. Orzeczeniem lekarza orzecznika ZUS z dnia 21 marca 2023 r. ubezpieczona została uznana za niezdolną do pracy. Lekarz orzecznik po przeprowadzeniu badania oraz analizie dostępnej dokumentacji medycznej doszedł do wniosku, że istniejąca uK. D.rwa barkowa obustronna na tle zmian zwyrodnieniowych i dyskopatii i stan po urazie kręgosłupa narusza funkcje i sprawność w stopniu powodującym niezdolność do pracy, co skutkuje potrzebą orzeczenia prawa do czterech miesięcy świadczenia rehabilitacyjnego. Zastępca Głównego Lekarza Orzecznika(...) OddziałuwS.zgłosił w dniu 22 marca 2023 r. zarzut wadliwości orzeczenia lekarza orzecznika ZUS z dnia 21 marca 2023 r. Komisja lekarska ZUS stwierdziła zdolność ubezpieczonej do pracy zarobkowej oraz brak okoliczności uzasadniających ustalenie uprawnień do świadczenia rehabilitacyjnego. Dowód: pismo organu – k. 10, opinia lekarska lekarza orzecznika ZUS z dnia 21 marca 2023 r. – k. 42-42v. dokumentacji orzeczniczo – lekarskiej organu , orzeczenie lekarza orzecznika ZUS z 21 marca 2023 r. – k. 20-20v. akt organu, zarzut wadliwości wobec orzeczenia lekarza orzecznika ZUS – k. 43 dokumentacji orzeczniczo – lekarskiej organu, opinia komisji lekarskiej ZUS z dnia 4 kwietnia 2023 r. – 44-44v. dokumentacji orzeczniczo – lekarskiej organu, orzeczenie komisji lekarskiej ZUS z dnia 4 kwietnia 2023 r. – k. 22 akt organu. K. D.pozostawała niezdolna do pracy do dnia 17 marca 2023 r. Brak jest dokumentacji medycznej świadczącej o deficycie neurologiczno – ortopedycznej po dniu 17 marca 2023 r., także badanie kliniczne przeprowadzone przez biegłych nie wykazało istotnegoi znacznego naruszenia funkcji organizmu i sprawnościK. D.. Mogła po tym dniu funkcjonować na rynku pracy, co oznacza skuteczność podjętej rehabilitacji. Dowód: opinia biegłych sądowych z zakresu neurologiiB. M.i z zakresu ortopediiH. M.– k. 30-37. Sąd zważył, co następuje: Odwołanie podlegało uwzględnieniu. Zgodnie zart. 18 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnychz ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa(jednolity tekst – Dz. U. z 2020 r. poz. 870) świadczenie rehabilitacyjne przysługuje ubezpieczonemu, który po wyczerpaniu zasiłku chorobowego jest nadal niezdolny do pracy, a dalsze leczenie lub rehabilitacja lecznicza rokują odzyskanie zdolności do pracy, przy czym świadczenie rehabilitacyjne przysługuje przez okres niezbędny do przywrócenia zdolności do pracy, nie dłużej jednak niż przez 12 miesięcy.O okolicznościach, o których mowa wyżej orzeka lekarz orzecznik Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, a w razie sprzeciwu ubezpieczonego – Komisja Lekarska. Orzeczenie Komisji Lekarskiej stanowi podstawę do wydania decyzji w sprawie świadczenia rehabilitacyjnego. Oznacza to, że przyznanie prawa do świadczenia rehabilitacyjnego uwarunkowane jest łącznym zaistnieniem dwóch przesłanek: dalszą niezdolnością do pracy po wyczerpaniu okresu zasiłkowego oraz rokowaniem odzyskania zdolności w wyniku kontynuowania leczenia lub rehabilitacji leczniczej. Stan faktyczny w sprawie ustalono na podstawie dokumentów zgromadzonych w sądowym postępowaniu dowodowym i w aktach organu rentowego. Strony nie kwestionowały ich autentyczności ani rzetelności sporządzenia, dlatego też, Sąd uznał je za miarodajne dla poczynienia ustaleń faktycznych w sprawie. Sporną kwestią pozostawała między stronami ocena stanu zdrowia ubezpieczonej po wykorzystaniu zasiłku chorobowego w liczbie 182 dni. W związku z rozbieżnymi stanowiskami stron procesu, co do faktu odzyskania przez ubezpieczoną zdolności do pracy, Sąd uznał za celowe dopuszczenie dowodu z opinii biegłych sądowych posiadających wiadomości specjalne z medycyny z zakresu ortopedii oraz neurologii, co odpowiadało rodzajowi schorzeń, w związku z którymi ubezpieczona pozostawała dotychczas niezdolna do pracy. Z sporządzonej na zlecenie Sądu opinii biegłych sądowych z zakresu ortopedii i neurologii wynikało, że u ubezpieczonej po upadku na plecy w dniu 22 listopada 2022 r. utrzymywały się dolegliwości bólowe kręgosłupa szyjnego, które leczone były rehabilitacyjnie do dnia 17 marca 2023 r. W dniu badania ruchomość o odcinku szyjnym i lędźwiowym była w granicach prawidłowych. W odcinku szyjnym odległość od brody do mostka wyniosła o cm, pochylenie głowy w prawo i w lewo wyniosła po 40 stopni, wyprost pełny, a ruchy rotacyjne były prawidłowe. W odcinku lędźwiowym skłony na boki wynosiły po 30 stopni, odległość palców od podłoża 30 cm, nie miało miejsca wzmożone napięcie mięśni przykręgosłupowych. Objaw szczytowy był ujemny. Biegli rozpoznali w zakresie swoich specjalności przebyty zespół bólowy kręgosłupa szyjnego z zachowaną funkcją chwytną, bez cech mielopathii szyjnej. Biegli uznali, iż niezdolność do pracy ubezpieczonej trwała do dnia 17 marca 2023 r., z uwagi na stosowaną do tego dnia fizykoterapię. Podkreślili, że badanie kliniczne potwierdziło brak istotnego i znacznego naruszenia funkcji i sprawności ubezpieczonej po dniu 17 marca 2023 r. Nie było zaników mięśniowych kończyn, zachowana była funkcja chwytna i lokomocyjna, brak było objawów podrażnieniowych korzeni nerwowych, co oznacza, że efekt leczniczy interdyscyplinarny został osiągnięty, jednakże wciąż ubezpieczona powinna wykonywać autorehabilitację. Strony po otrzymaniu odpisu opinii nie wnosiły zarzutów do jej treści. Organ rentowyw piśmie procesowym z dnia 10 października 2023 r. wskazał, że nie wnosi zastrzeżeń do sporządzonej przez biegłych opinii. Wobec nieustosunkowania się przez ubezpieczonej do treści opinii, Sąd, zgodnie z zapowiedzianym rygorem przyjął, że zgadza się ona z jej wnioskami. Opinia biegłych z zakresu neurologii i ortopedii jest w pełni rzetelna i wiarygodna. Zawiera w sposób logiczny i przekonujący umotywowane wnioski, wydana została przez wysokiej klasy fachowców o wieloletnim doświadczeniu klinicznym i specjalności odpowiedniej do schorzeń ubezpieczonej, po badaniu przedmiotowym oraz analizie dokumentacji medycznej. Brak zarzutów obu stron także nie dawał asumptu do jej kwestionowania lub uzupełniania. Biorąc pod uwagę powyższe, w oparciu o przepisart. 47714§ 2 k.p.c., Sąd zmienił zaskarżoną decyzję organu rentowego, przyznając ubezpieczonej prawo do świadczenia rehabilitacyjnego na okres od dnia 11 września 2022 r. do dnia 17 marca 2023 r. ZARZĄDZENIE 1 (...) 2 (...) 3 (...) 29.01.2024 r.

15/551530/0004521/U

Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie

IX Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

155515300004521_IX_U_000299_2023_Uz_2024-01-29_001

IX U 299/23

2024-01-29 01:00:00.0 CET

2024-02-05 17:30:04.0 CET

2024-02-05 10:30:11.0 CET

15551530

4521

REGULATION, REASON

Sygn. akt IX U 299/23 UZASADNIENIE Orzeczeniem z dnia 26 kwietnia 2023 r., znak: ON. (...) .1.580.2023.EH, Wojewódzki Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w S. uchylił w całości zaskarżone orzeczenie (...) do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w S. z dnia 3 marca 2023 r., nie zaliczające B. N. do żadnego stopnia niepełnosprawności i orzekł, że należy zaliczyć ją do lekkiego stopnia niepełnosprawności do dnia 31 marca 2025 r., z symbolem przyczyny niepełnosprawności 07-S. Uzasadniając

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Magdalena Taukin" xPublisher="mtaukin" xEditorFullName="Magdalena Taukin" xEditor="mtaukin" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="5" xFlag="published" xVolType="15/551530/0004521/U" xYear="2023" xVolNmbr="000299" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Uzasadnienie+Zarządzenie</xName> <xBlock> <xText>Sygn. akt <xBx>IX U 299/23</xBx></xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Orzeczeniem z dnia 26 kwietnia 2023 r., znak: ON.<xAnon> (...)</xAnon>.1.580.2023.EH, Wojewódzki Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w <xAnon>S.</xAnon> uchylił w całości zaskarżone orzeczenie <xAnon> (...)</xAnon> do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w <xAnon>S.</xAnon> z dnia 3 marca 2023 r., nie zaliczające <xAnon>B. N.</xAnon> do żadnego stopnia niepełnosprawności i orzekł, że należy zaliczyć ją do lekkiego stopnia niepełnosprawności do dnia 31 marca 2025 r., z symbolem przyczyny niepełnosprawności 07-S.</xText> <xText>Uzasadniając swoją decyzję organ podkreślił, iż biorąc pod uwagę stopień samodzielności <xBRx></xBRx>i zależności <xAnon>B. N.</xAnon> od otoczenia uznał, że ma ona naruszoną sprawność organizmu, wymaga okresowej kontroli specjalistycznej, stałej farmakoterapii i leczenia. Rodzaj i zakres ograniczeń istotnie obniża zdolność do wykonywania pracy i pełnienia ról społecznych.</xText> <xText><xAnon>B. N.</xAnon> nie zgodziła się z rozstrzygnięciem organu i wniosła odwołanie, domagając się zaliczenia jej do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności.</xText> <xText>Wojewódzki Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w <xAnon>S.</xAnon> wniósł <xBRx></xBRx>o oddalenie odwołania w całości, wywodząc jak w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia.</xText> <xText><xBx>Sąd ustalił następujący stan faktyczny:</xBx></xText> <xText><xAnon>B. N.</xAnon> <xAnon>urodzona w dniu (...)</xAnon> posiada wykształcenie zasadnicze zawodowe. Obecnie wykonuje pracę sprzątaczki w <xAnon> Zakładzie Pracy (...)</xAnon>.</xText> <xText><xBx>Niesporne</xBx>, nadto dowód: ocena zawodowa – k. 272 akt organu.</xText> <xText>U <xAnon>B. N.</xAnon> rozpoznaje się astmę oskrzelową, ciężką, alergiczną i eozynofilową. Ponadto choruje na przewlekłe zapalenie zatok, chorobę <xAnon>H.</xAnon>, chorobę zwyrodnieniową kręgosłupa. Przeszła operację polipów nosa oraz cholecystektomię.</xText> <xText><xBx>Dowód:</xBx> dokumentacja medyczna w aktach organu, dokumentacja medyczna z akt ZUS – k. 14-74.</xText> <xText>Orzeczeniem z dnia 5 sierpnia 2022 r. nr <xAnon> (...)</xAnon> Lekarz Orzecznik Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w <xAnon>S.</xAnon> uznał <xAnon>B. N.</xAnon> za całkowicie niezdolną do pracy do dnia 31 sierpnia 2025 r.</xText> <xText><xBx>Dowód:</xBx> orzeczenie Lekarza Orzecznika ZUS z dnia 5 sierpnia 2022 r. – k. 13-13v.</xText> <xText><xBx>Sąd zważył, co następuje:</xBx></xText> <xText>Odwołanie okazało się uzasadnione.</xText> <xText>Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 3;art. 3 ust. 1" xIsapId="WDU19971230776" xTitle="Ustawa z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 123, poz. 776">art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej <xBRx></xBRx>i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych</xLexLink> (Dz.U. z 2023 r. poz. 100) rozróżnić można trzy stopnie niepełnosprawności: znaczny, umiarkowany i lekki.</xText> <xText>Do znacznego stopnia niepełnosprawności zalicza się osobę z naruszoną sprawnością organizmu niezdolną do pracy albo zdolną do pracy jedynie w warunkach pracy chronionej <xBRx></xBRx>i wymagającą, w celu pełnienia ról społecznych, stałej lub długotrwałej opieki i pomocy innej osoby w związku z niezdolnością do samodzielnej egzystencji. (art. 4 ust. 1 ustawy).</xText> <xText>Do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności zalicza się osobę z naruszoną sprawnością organizmu niezdolną do pracy albo zdolną do pracy jedynie w warunkach pracy chronionej lub wymagającą czasowej albo częściowej pomocy innych osób w celu pełnienia ról społecznych (art. 4 ust. 2 ustawy).</xText> <xText>Do lekkiego stopnia niepełnosprawności zalicza się osobę z naruszoną sprawnością organizmu powodującą w sposób istotny obniżenie zdolności do wykonywania pracy <xBRx></xBRx>w porównaniu do zdolności, jaką wykazuje osoba o podobnych kwalifikacjach zawodowych z pełną sprawnością psychiczną i fizyczną lub mającą ograniczenia w pełnieniu ról społecznych dające się kompensować przy pomocy wyposażenia w przedmioty ortopedyczne, środki pomocnicze lub techniczne. (art. 4 ust. 3 ustawy).</xText> <xText>Standardy w zakresie kwalifikowania do poszczególnych stopni niepełnosprawności, uregulowane zostały w <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU20031391328" xTitle="Rozporządzenie Ministra Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 15 lipca 2003 r. w sprawie orzekania o niepełnosprawności i stopniu niepełnosprawności" xAddress="Dz. U. z 2003 r. Nr 139, poz. 1328">rozporządzeniu Ministra Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 15 lipca 2003 r. w sprawie orzekania o niepełnosprawności i stopniu niepełnosprawności</xLexLink> (Dz.U. <xBRx></xBRx>z 2021 r. poz. 857). I tak zgodnie z rozporządzeniem: niezdolność do pracy oznacza całkowitą niezdolność do pracy zarobkowej z powodu fizycznego, psychicznego lub umysłowego naruszenia sprawności organizmu (§ 29 ust. 1 pkt 1), konieczność sprawowania opieki - całkowitą zależność od otoczenia polegającą na pielęgnacji w zakresie higieny osobistej i karmienia lub w wykonywaniu czynności samoobsługowych, prowadzeniu gospodarstwa domowego oraz ułatwiania kontaktów ze środowiskiem (§ 29 ust. 1 pkt 2), konieczność udzielania pomocy, w tym pomocy w pełnieniu ról społecznych – zależność od otoczenia wymagającą wsparcia w czynnościach samoobsługowych, w prowadzeniu gospodarstwa domowego, współdziałania w procesie leczenia, rehabilitacji, edukacji oraz w pełnieniu ról społecznych właściwych dla każdego człowieka zależnych od wieku, płci, czynników społecznych i kulturowych (§ 29 ust. 1 pkt 3), czasowa pomoc w pełnieniu ról społecznych – konieczność udzielania pomocy, o której mowa w § 29 ust.1 pkt 3 w okresach wynikających ze stanu zdrowia (§ 30 ust. 1 pkt 1), a częściowa pomoc w pełnieniu ról społecznych – wystąpienie co najmniej jednej okoliczności, o której mowa w § 29 ust. 1pkt 3 (§ 30 ust. 1pkt 2), istotne obniżenie do wykonywania pracy - naruszoną sprawność organizmu powodującą ograniczenia w wykonywaniu pracy zarobkowej znacznie obniżające wydajność pracy na danym stanowisku w porównaniu do wydajności, jaką wykazują osoby o podobnych kwalifikacjach zawodowych z pełną sprawnością psychiczną i fizyczną (§ 31 ust. 1 pkt 1), ograniczenia w pełnieniu ról społecznych - trudności doświadczane przez osobę zainteresowaną <xBRx></xBRx>w relacjach z otoczeniem i środowiskiem według przyjętych norm społecznych, jako skutek naruszonej sprawności organizmu (§ 31 ust. 1 pkt 2), zaś możliwość kompensacji ograniczeń - wyrównywanie dysfunkcji organizmu spowodowanej utratą lub chorobą narządu odpowiednio przez przedmioty ortopedyczne, środki pomocnicze lub środki techniczne (§ 31 ust. <xBRx></xBRx>2 rozporządzenia).</xText> <xText>W rozpoznawanej sprawie niespornym było, iż <xAnon>B. N.</xAnon> jest osobą niepełnosprawną. Spornym natomiast pozostawał stopień niepełnosprawności, jakim skutkują jej schorzenia. <xAnon>B. N.</xAnon> kwestionowała bowiem zaliczenie jej do lekkiego stopnia niepełnosprawności, utrzymując, iż jej stan zdrowia skutkuje stopniem umiarkowanym.</xText> <xText>W postępowaniu ustalono, że odwołująca się została orzeczeniem Lekarza Orzecznika ZUS nr <xAnon> (...)</xAnon> z dnia 5 sierpnia 2022 r. uznana za całkowicie niezdolną do pracy do dnia 31 sierpnia 2025 r. Sąd, wobec podnoszonych przez ubezpieczoną twierdzeń oraz po dokonaniu analizy materiału dowodowego znajdującego się w aktach organu, z urzędu zwrócił się do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych o nadesłanie dokumentacji w tym zakresie.</xText> <xText>Istotna dla rozstrzygnięcia była treść przepisu <xLexLink xArt="art. 5;art. 5 pkt. 2" xIsapId="WDU19971230776" xTitle="Ustawa z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 123, poz. 776">art. 5 pkt 2 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych</xLexLink>, zgodnie z którym orzeczenie lekarza orzecznika Zakładu Ubezpieczeń Społecznych o całkowitej niezdolności do pracy, ustalone na podstawie <xLexLink xArt="art. 12;art. 12 ust. 2" xIsapId="WDU19981621118" xTitle="Ustawa z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 162, poz. 1118">art. 12 ust. 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych</xLexLink>, jest traktowane na równi z orzeczeniem o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności.</xText> <xText>Sam fakt uznania przez organ rentowy (wobec brzmienia art. 5 pkt 2 przytoczonej ustawy) <xAnon>B. N.</xAnon> za osobę całkowicie niezdolną do pracy prowadzi do zaliczenia do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności.</xText> <xText>Cytowany przepis <xLexLink xArt="art. 5;art. 5 pkt. 2" xIsapId="WDU19971230776" xTitle="Ustawa z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 123, poz. 776">art. 5 pkt 2 ustawy z 27 sierpnia 1997 r. <xBRx></xBRx>o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych</xLexLink> przewiduje jednostronne zrównanie orzeczeń. Oznacza to, że określone orzeczenia organu rentowego są traktowane jak orzeczenia o stopniu niepełnosprawności na mocy przytoczonego przepisu i w tym zakresie są wiążące w postępowaniu odwoławczym od orzeczenia Wojewódzkiego Zespołu do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności. Z taką sytuacją mamy do czynienia w niniejszej sprawie. Na mocy tego przepisu każda osoba całkowicie niezdolna do pracy jest osobą niepełnosprawną w stopniu umiarkowanym.</xText> <xText>Stanowisko takie znajduje poparcie w poglądach judykatury. Wykładając przepis <xLexLink xArt="art. 5" xIsapId="WDU19971230776" xTitle="Ustawa z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 123, poz. 776">art. 5 ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych</xLexLink> a contrario Sąd Najwyższy, nie kwestionując, że orzeczenia organu rentowego o całkowitej niezdolności do pracy oraz niezdolności do samodzielnej egzystencji przekładają się na orzeczenie o niepełnosprawności, podkreślał, że znaczny stopień niepełnosprawności nie jest równoznaczny z orzeczeniem o niezdolności do samodzielnej egzystencji przez lekarza orzecznika (tak postanowienie Sądu Najwyższego - Izby Pracy <xBRx></xBRx>i <xAnon> (...)</xAnon> z dnia 18 czerwca 2020 r. III UK 318/19, <xAnon>L.</xAnon>). Orzecznictwo potwierdza (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 4 marca 2008 r., II UK 130/07, z dnia 11 marca 2008 r., I UK 286/07, z dnia 24 maja 2016 r., III UK 145/15), że orzeczenie o niezdolności do pracy samo w sobie wystarcza do stwierdzenia niepełnosprawności, jednak orzeczenie o niepełnosprawności nie jest równoznaczne z niezdolnością do pracy dla celów rentowych. Sąd Najwyższy stanął na stanowisku, że w <xLexLink xArt="art. 5" xIsapId="WDU19971230776" xTitle="Ustawa z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 123, poz. 776">art. 5 ustawy o rehabilitacji zawodowej <xBRx></xBRx>i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych</xLexLink> ustawodawca przesądził o tym, że orzeczenie lekarza orzecznika Zakładu Ubezpieczeń Społecznych o &quot;całkowitej niezdolności do pracy&quot; i o &quot;niezdolności do samodzielnej egzystencji&quot; traktowane jest na równi z &quot;orzeczeniem <xBRx></xBRx>o znacznym stopniu niepełnosprawności&quot;, orzeczenie o &quot;całkowitej niezdolności do pracy&quot; traktowane jest na równi z &quot;orzeczeniem o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności&quot;, zaś orzeczenie o &quot;częściowej niezdolności do pracy&quot; oraz o &quot;celowości przekwalifikowania&quot; traktowane jest na równi z &quot;orzeczeniem o lekkim stopniu niepełnosprawności&quot;. Z żadnego przepisu nie wynika natomiast sytuacja odwrotna, to znaczy, aby orzeczenie zaliczające do danego stopnia niepełnosprawności było równoznaczne z orzeczeniem lekarza orzecznika organu rentowego o niezdolności do pracy i jej stopniu bądź o niezdolności do samodzielnej egzystencji. Dzieje się tak dlatego, że stosownie do <xLexLink xArt="art. 4;art. 4 ust. 1" xIsapId="WDU19971230776" xTitle="Ustawa z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 123, poz. 776">art. 4 ust. 1 ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych</xLexLink> stała lub długotrwała opieka i pomoc innych osób <xBRx></xBRx>w związku z niezdolnością do samodzielnej egzystencji jest wymagana w celu pełnienia przez daną osobę ról społecznych, natomiast stosownie do <xLexLink xArt="art. 13;art. 13 ust. 5" xIsapId="WDU19981621118" xTitle="Ustawa z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 162, poz. 1118">art. 13 ust. 5 ustawy o emeryturach i rentach <xBRx></xBRx>z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych</xLexLink> stała lub długotrwała opieka i pomoc innych osób jest konieczna w zaspokajaniu podstawowych potrzeb życiowych. Wobec tego, że definicja prawna pojęcia &quot;znacznego stopnia niepełnosprawności&quot; ujęta została szerzej aniżeli definicja prawna pojęcia &quot;całkowitej niezdolności do pracy i niezdolności do samodzielnej egzystencji&quot; stwierdzić należy, iż w konsekwencji każda osoba, która uzyskała orzeczenie &quot;o całkowitej niezdolności do pracy i niezdolności do samodzielnej egzystencji&quot; na podstawie przepisów <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19981621118" xTitle="Ustawa z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 162, poz. 1118">ustawy o emeryturach <xBRx></xBRx>i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych</xLexLink> jest uznawana równocześnie za &quot;osobę <xBRx></xBRx>o znacznym stopniu niepełnosprawności&quot; w rozumieniu przepisów <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19971230776" xTitle="Ustawa z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 123, poz. 776">ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych</xLexLink>, jednakże nie odwrotnie (por. Postanowienie Sądu Najwyższego - Izba Pracy, <xAnon> (...)</xAnon> i Spraw Publicznych <xBRx></xBRx>z dnia 16 grudnia 2005 r., sygn. II UK 77/05, OSNP 2006 nr 23-24, poz. 372, str. 1042).</xText> <xText>Konkludując, przyznanie w wyroku odwołującej się stopnia umiarkowanego okresowo od dnia 5 sierpnia 2022 r. do dnia 31 sierpnia 2025 r. wynika z faktu, że odwołującą się, orzeczeniem z dnia 5 sierpnia 2022 r. nr <xAnon> (...)</xAnon>, Lekarz Orzecznik Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w <xAnon>S.</xAnon> uznał za całkowicie niezdolną do pracy do dnia 31 sierpnia 2025 r.</xText> <xText>Nie można ograniczać hipotezy <xLexLink xArt="art. 5;art. 5 pkt. 2" xIsapId="WDU19971230776" xTitle="Ustawa z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 123, poz. 776">art. 5 pkt 2 ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych</xLexLink> tylko do orzekania o dodatkowych wskazaniach osoby niepełnosprawnej. Gdyby tak było, stanowiłby o tym wprost art. 5 ustawy. Tymczasem w jego treści nie znajduje się tego rodzaju ograniczenie przedmiotowe. Z kolei art. 5a ustawy, który dotyczy wniosku o dodatkowe wskazania, występuje w systematyce ustawy jako przepis następujący, a nie poprzedzający cytowanego art. 5 i tym samym nie zawęża tej regulacji.</xText> <xText>Na materiał dowodowy w niniejszej sprawie złożyła się dokumentacja dotycząca odwołującej się, w tym również dokumentacja medyczna zawarta w aktach sprawy oraz w aktach organu, której prawdziwości i rzetelności żadna ze stron nie kwestionowała. W konsekwencji, <xBRx></xBRx>z uwagi na przytoczoną we wcześniejszej części rozważań wykładnię przepisu art. 5 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej, Sąd odstąpił od prowadzenia rozbudowanego postępowania dowodowego, w tym dowodu z opinii biegłych odpowiednich specjalności na okoliczność stopnia niepełnosprawności odwołującej się, biorąc za podstawę faktyczną zapadłego rozstrzygnięcia zgromadzoną dokumentację w aktach sprawy, stąd też Sąd postanowił pominąć wniosek dowodowy ubezpieczonej zawarty w piśmie z dnia 5 października 2023 r.</xText> <xText>Mając wszystko powyższe na uwadze, Sąd, na podstawie <xLexLink xArt="art. 477(14);art. 477(14) § 2" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 477<xSUPx>14</xSUPx> § 2 w k.p.c.</xLexLink>, zmienił zaskarżone orzeczenie, zaliczając <xAnon>B. N.</xAnon> do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności okresowo od dnia 5 sierpnia 2022 r. do dnia 31 sierpnia 2025 r.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>ZARZĄDZENIE</xName> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText><xAnon>(...)</xAnon></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText><xAnon>(...)</xAnon></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText><xAnon>(...)</xAnon></xText> </xUnit> <xText>29.01.2024 r.</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Magdalena Taukin

Magdalena Taukin

Sygn. aktIX U 299/23 UZASADNIENIE Orzeczeniem z dnia 26 kwietnia 2023 r., znak: ON.(...).1.580.2023.EH, Wojewódzki Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności wS.uchylił w całości zaskarżone orzeczenie(...)do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności wS.z dnia 3 marca 2023 r., nie zaliczająceB. N.do żadnego stopnia niepełnosprawności i orzekł, że należy zaliczyć ją do lekkiego stopnia niepełnosprawności do dnia 31 marca 2025 r., z symbolem przyczyny niepełnosprawności 07-S. Uzasadniając swoją decyzję organ podkreślił, iż biorąc pod uwagę stopień samodzielnościi zależnościB. N.od otoczenia uznał, że ma ona naruszoną sprawność organizmu, wymaga okresowej kontroli specjalistycznej, stałej farmakoterapii i leczenia. Rodzaj i zakres ograniczeń istotnie obniża zdolność do wykonywania pracy i pełnienia ról społecznych. B. N.nie zgodziła się z rozstrzygnięciem organu i wniosła odwołanie, domagając się zaliczenia jej do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności. Wojewódzki Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności wS.wniósło oddalenie odwołania w całości, wywodząc jak w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia. Sąd ustalił następujący stan faktyczny: B. N.urodzona w dniu (...)posiada wykształcenie zasadnicze zawodowe. Obecnie wykonuje pracę sprzątaczki wZakładzie Pracy (...). Niesporne, nadto dowód: ocena zawodowa – k. 272 akt organu. UB. N.rozpoznaje się astmę oskrzelową, ciężką, alergiczną i eozynofilową. Ponadto choruje na przewlekłe zapalenie zatok, chorobęH., chorobę zwyrodnieniową kręgosłupa. Przeszła operację polipów nosa oraz cholecystektomię. Dowód:dokumentacja medyczna w aktach organu, dokumentacja medyczna z akt ZUS – k. 14-74. Orzeczeniem z dnia 5 sierpnia 2022 r. nr(...)Lekarz Orzecznik Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału wS.uznałB. N.za całkowicie niezdolną do pracy do dnia 31 sierpnia 2025 r. Dowód:orzeczenie Lekarza Orzecznika ZUS z dnia 5 sierpnia 2022 r. – k. 13-13v. Sąd zważył, co następuje: Odwołanie okazało się uzasadnione. Zgodnie zart. 3 ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodoweji społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych(Dz.U. z 2023 r. poz. 100) rozróżnić można trzy stopnie niepełnosprawności: znaczny, umiarkowany i lekki. Do znacznego stopnia niepełnosprawności zalicza się osobę z naruszoną sprawnością organizmu niezdolną do pracy albo zdolną do pracy jedynie w warunkach pracy chronioneji wymagającą, w celu pełnienia ról społecznych, stałej lub długotrwałej opieki i pomocy innej osoby w związku z niezdolnością do samodzielnej egzystencji. (art. 4 ust. 1 ustawy). Do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności zalicza się osobę z naruszoną sprawnością organizmu niezdolną do pracy albo zdolną do pracy jedynie w warunkach pracy chronionej lub wymagającą czasowej albo częściowej pomocy innych osób w celu pełnienia ról społecznych (art. 4 ust. 2 ustawy). Do lekkiego stopnia niepełnosprawności zalicza się osobę z naruszoną sprawnością organizmu powodującą w sposób istotny obniżenie zdolności do wykonywania pracyw porównaniu do zdolności, jaką wykazuje osoba o podobnych kwalifikacjach zawodowych z pełną sprawnością psychiczną i fizyczną lub mającą ograniczenia w pełnieniu ról społecznych dające się kompensować przy pomocy wyposażenia w przedmioty ortopedyczne, środki pomocnicze lub techniczne. (art. 4 ust. 3 ustawy). Standardy w zakresie kwalifikowania do poszczególnych stopni niepełnosprawności, uregulowane zostały wrozporządzeniu Ministra Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 15 lipca 2003 r. w sprawie orzekania o niepełnosprawności i stopniu niepełnosprawności(Dz.U.z 2021 r. poz. 857). I tak zgodnie z rozporządzeniem: niezdolność do pracy oznacza całkowitą niezdolność do pracy zarobkowej z powodu fizycznego, psychicznego lub umysłowego naruszenia sprawności organizmu (§ 29 ust. 1 pkt 1), konieczność sprawowania opieki - całkowitą zależność od otoczenia polegającą na pielęgnacji w zakresie higieny osobistej i karmienia lub w wykonywaniu czynności samoobsługowych, prowadzeniu gospodarstwa domowego oraz ułatwiania kontaktów ze środowiskiem (§ 29 ust. 1 pkt 2), konieczność udzielania pomocy, w tym pomocy w pełnieniu ról społecznych – zależność od otoczenia wymagającą wsparcia w czynnościach samoobsługowych, w prowadzeniu gospodarstwa domowego, współdziałania w procesie leczenia, rehabilitacji, edukacji oraz w pełnieniu ról społecznych właściwych dla każdego człowieka zależnych od wieku, płci, czynników społecznych i kulturowych (§ 29 ust. 1 pkt 3), czasowa pomoc w pełnieniu ról społecznych – konieczność udzielania pomocy, o której mowa w § 29 ust.1 pkt 3 w okresach wynikających ze stanu zdrowia (§ 30 ust. 1 pkt 1), a częściowa pomoc w pełnieniu ról społecznych – wystąpienie co najmniej jednej okoliczności, o której mowa w § 29 ust. 1pkt 3 (§ 30 ust. 1pkt 2), istotne obniżenie do wykonywania pracy - naruszoną sprawność organizmu powodującą ograniczenia w wykonywaniu pracy zarobkowej znacznie obniżające wydajność pracy na danym stanowisku w porównaniu do wydajności, jaką wykazują osoby o podobnych kwalifikacjach zawodowych z pełną sprawnością psychiczną i fizyczną (§ 31 ust. 1 pkt 1), ograniczenia w pełnieniu ról społecznych - trudności doświadczane przez osobę zainteresowanąw relacjach z otoczeniem i środowiskiem według przyjętych norm społecznych, jako skutek naruszonej sprawności organizmu (§ 31 ust. 1 pkt 2), zaś możliwość kompensacji ograniczeń - wyrównywanie dysfunkcji organizmu spowodowanej utratą lub chorobą narządu odpowiednio przez przedmioty ortopedyczne, środki pomocnicze lub środki techniczne (§ 31 ust.2 rozporządzenia). W rozpoznawanej sprawie niespornym było, iżB. N.jest osobą niepełnosprawną. Spornym natomiast pozostawał stopień niepełnosprawności, jakim skutkują jej schorzenia.B. N.kwestionowała bowiem zaliczenie jej do lekkiego stopnia niepełnosprawności, utrzymując, iż jej stan zdrowia skutkuje stopniem umiarkowanym. W postępowaniu ustalono, że odwołująca się została orzeczeniem Lekarza Orzecznika ZUS nr(...)z dnia 5 sierpnia 2022 r. uznana za całkowicie niezdolną do pracy do dnia 31 sierpnia 2025 r. Sąd, wobec podnoszonych przez ubezpieczoną twierdzeń oraz po dokonaniu analizy materiału dowodowego znajdującego się w aktach organu, z urzędu zwrócił się do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych o nadesłanie dokumentacji w tym zakresie. Istotna dla rozstrzygnięcia była treść przepisuart. 5 pkt 2 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych, zgodnie z którym orzeczenie lekarza orzecznika Zakładu Ubezpieczeń Społecznych o całkowitej niezdolności do pracy, ustalone na podstawieart. 12 ust. 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, jest traktowane na równi z orzeczeniem o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności. Sam fakt uznania przez organ rentowy (wobec brzmienia art. 5 pkt 2 przytoczonej ustawy)B. N.za osobę całkowicie niezdolną do pracy prowadzi do zaliczenia do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności. Cytowany przepisart. 5 pkt 2 ustawy z 27 sierpnia 1997 r.o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnychprzewiduje jednostronne zrównanie orzeczeń. Oznacza to, że określone orzeczenia organu rentowego są traktowane jak orzeczenia o stopniu niepełnosprawności na mocy przytoczonego przepisu i w tym zakresie są wiążące w postępowaniu odwoławczym od orzeczenia Wojewódzkiego Zespołu do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności. Z taką sytuacją mamy do czynienia w niniejszej sprawie. Na mocy tego przepisu każda osoba całkowicie niezdolna do pracy jest osobą niepełnosprawną w stopniu umiarkowanym. Stanowisko takie znajduje poparcie w poglądach judykatury. Wykładając przepisart. 5 ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnycha contrario Sąd Najwyższy, nie kwestionując, że orzeczenia organu rentowego o całkowitej niezdolności do pracy oraz niezdolności do samodzielnej egzystencji przekładają się na orzeczenie o niepełnosprawności, podkreślał, że znaczny stopień niepełnosprawności nie jest równoznaczny z orzeczeniem o niezdolności do samodzielnej egzystencji przez lekarza orzecznika (tak postanowienie Sądu Najwyższego - Izby Pracyi(...)z dnia 18 czerwca 2020 r. III UK 318/19,L.). Orzecznictwo potwierdza (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 4 marca 2008 r., II UK 130/07, z dnia 11 marca 2008 r., I UK 286/07, z dnia 24 maja 2016 r., III UK 145/15), że orzeczenie o niezdolności do pracy samo w sobie wystarcza do stwierdzenia niepełnosprawności, jednak orzeczenie o niepełnosprawności nie jest równoznaczne z niezdolnością do pracy dla celów rentowych. Sąd Najwyższy stanął na stanowisku, że wart. 5 ustawy o rehabilitacji zawodoweji społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnychustawodawca przesądził o tym, że orzeczenie lekarza orzecznika Zakładu Ubezpieczeń Społecznych o "całkowitej niezdolności do pracy" i o "niezdolności do samodzielnej egzystencji" traktowane jest na równi z "orzeczeniemo znacznym stopniu niepełnosprawności", orzeczenie o "całkowitej niezdolności do pracy" traktowane jest na równi z "orzeczeniem o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności", zaś orzeczenie o "częściowej niezdolności do pracy" oraz o "celowości przekwalifikowania" traktowane jest na równi z "orzeczeniem o lekkim stopniu niepełnosprawności". Z żadnego przepisu nie wynika natomiast sytuacja odwrotna, to znaczy, aby orzeczenie zaliczające do danego stopnia niepełnosprawności było równoznaczne z orzeczeniem lekarza orzecznika organu rentowego o niezdolności do pracy i jej stopniu bądź o niezdolności do samodzielnej egzystencji. Dzieje się tak dlatego, że stosownie doart. 4 ust. 1 ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnychstała lub długotrwała opieka i pomoc innych osóbw związku z niezdolnością do samodzielnej egzystencji jest wymagana w celu pełnienia przez daną osobę ról społecznych, natomiast stosownie doart. 13 ust. 5 ustawy o emeryturach i rentachz Funduszu Ubezpieczeń Społecznychstała lub długotrwała opieka i pomoc innych osób jest konieczna w zaspokajaniu podstawowych potrzeb życiowych. Wobec tego, że definicja prawna pojęcia "znacznego stopnia niepełnosprawności" ujęta została szerzej aniżeli definicja prawna pojęcia "całkowitej niezdolności do pracy i niezdolności do samodzielnej egzystencji" stwierdzić należy, iż w konsekwencji każda osoba, która uzyskała orzeczenie "o całkowitej niezdolności do pracy i niezdolności do samodzielnej egzystencji" na podstawie przepisówustawy o emeryturachi rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznychjest uznawana równocześnie za "osobęo znacznym stopniu niepełnosprawności" w rozumieniu przepisówustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych, jednakże nie odwrotnie (por. Postanowienie Sądu Najwyższego - Izba Pracy,(...)i Spraw Publicznychz dnia 16 grudnia 2005 r., sygn. II UK 77/05, OSNP 2006 nr 23-24, poz. 372, str. 1042). Konkludując, przyznanie w wyroku odwołującej się stopnia umiarkowanego okresowo od dnia 5 sierpnia 2022 r. do dnia 31 sierpnia 2025 r. wynika z faktu, że odwołującą się, orzeczeniem z dnia 5 sierpnia 2022 r. nr(...), Lekarz Orzecznik Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału wS.uznał za całkowicie niezdolną do pracy do dnia 31 sierpnia 2025 r. Nie można ograniczać hipotezyart. 5 pkt 2 ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnychtylko do orzekania o dodatkowych wskazaniach osoby niepełnosprawnej. Gdyby tak było, stanowiłby o tym wprost art. 5 ustawy. Tymczasem w jego treści nie znajduje się tego rodzaju ograniczenie przedmiotowe. Z kolei art. 5a ustawy, który dotyczy wniosku o dodatkowe wskazania, występuje w systematyce ustawy jako przepis następujący, a nie poprzedzający cytowanego art. 5 i tym samym nie zawęża tej regulacji. Na materiał dowodowy w niniejszej sprawie złożyła się dokumentacja dotycząca odwołującej się, w tym również dokumentacja medyczna zawarta w aktach sprawy oraz w aktach organu, której prawdziwości i rzetelności żadna ze stron nie kwestionowała. W konsekwencji,z uwagi na przytoczoną we wcześniejszej części rozważań wykładnię przepisu art. 5 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej, Sąd odstąpił od prowadzenia rozbudowanego postępowania dowodowego, w tym dowodu z opinii biegłych odpowiednich specjalności na okoliczność stopnia niepełnosprawności odwołującej się, biorąc za podstawę faktyczną zapadłego rozstrzygnięcia zgromadzoną dokumentację w aktach sprawy, stąd też Sąd postanowił pominąć wniosek dowodowy ubezpieczonej zawarty w piśmie z dnia 5 października 2023 r. Mając wszystko powyższe na uwadze, Sąd, na podstawieart. 47714§ 2 w k.p.c., zmienił zaskarżone orzeczenie, zaliczającB. N.do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności okresowo od dnia 5 sierpnia 2022 r. do dnia 31 sierpnia 2025 r. ZARZĄDZENIE 1 (...) 2 (...) 3 (...) 29.01.2024 r.

15/551530/0004521/U

Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie

IX Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

151500000001006_II_AKzw_000029_2024_Uz_2024-01-30_001

II AKzw 29/24

2024-01-30 01:00:00.0 CET

2024-02-02 17:35:05.0 CET

2024-03-06 11:25:47.0 CET

15150000

1006

REGULATION, DECISION, REASON

Sygn. akt II AKzw 29/24 POSTANOWIENIE Dnia 30 stycznia 2024 roku Sąd Apelacyjny w Katowicach II Wydział Karny w składzie: Przewodniczący: sędzia SA Michał Marzec Protokolant: Beata Deka przy udziale Prokuratora Prokuratury Regionalnej w Katowicach Krzysztofa Błacha w sprawie W. B. skazanego za przestępstwa z art. 258 § 1 k.k. , z art. 56 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii i inne po rozpoznaniu zażalenia wniesionego przez skazanego na postanowienie Sądu Okręgowego w Katowicach z dnia 24

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Renata Kopiec" xPublisher="rkopiec" xEditorFullName="Izabela Orczyk" xEditor="iorczyk" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="1" xFlag="published" xVolType="15/150000/0001006/AKzw" xYear="2024" xVolNmbr="000029" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Postanowienie+Uzasadnienie+Zarządzenie</xName> <xBlock> <xText>Sygn. akt <xBx>II AKzw 29/24</xBx></xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>POSTANOWIENIE</xName> <xText xALIGNx="right">Dnia 30 stycznia 2024 roku</xText> <xText><xBx>Sąd Apelacyjny w Katowicach II Wydział Karny</xBx> w składzie:</xText> <xText>Przewodniczący: sędzia SA Michał Marzec</xText> <xText>Protokolant: Beata Deka</xText> <xText>przy udziale Prokuratora Prokuratury Regionalnej w Katowicach Krzysztofa Błacha </xText> <xText>w sprawie <xBx><xAnon>W. B.</xAnon></xBx> skazanego za przestępstwa z <xLexLink xArt="art. 258;art. 258 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 258 § 1 k.k.</xLexLink>, z art. 56 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii i inne</xText> <xText>po rozpoznaniu zażalenia wniesionego przez skazanego</xText> <xText>na postanowienie Sądu Okręgowego w Katowicach z dnia 24 października 2023 roku, sygn. akt XXI K 65/10, KM 110/23, XXII Ko 1208/23,</xText> <xText>w przedmiocie odmowy rozłożenia na raty kwoty orzeczonej tytułem przepadku równowartości korzyści majątkowej osiągniętej z przestępstwa</xText> <xText>na podstawie <xLexLink xArt="art. 430;art. 430 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 430 § 1 k.p.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 429;art. 429 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 429 § 1 k.p.k.</xLexLink> oraz <xLexLink xArt="art. 624;art. 624 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 624 § 1 k.p.k.</xLexLink> w zw. <xLexLink xArt="art. 637;art. 637 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 637 § 1 k.p.k.</xLexLink></xText> <xText xALIGNx="center"> <xBx>postanawia </xBx></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>zażalenie skazanego pozostawić bez rozpoznania.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>zwolnić skazanego od ponoszenia wydatków postępowania odwoławczego, obciążając nimi Skarb Państwa.</xText> </xUnit> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Zażalenie zostało wniesione po terminie i dlatego należało pozostawić je bez rozpoznania. Jak wynika z akt sprawy skazany odebrał odpis zaskarżonego postanowienia w dniu 16 listopada 2023r. (k. 13 akt ), zaś zażalenie wysłał w placówce pocztowej w dniu 24 listopada 2023r. (k.15 akt). Tym samym uchybił 7-dniowemu terminowi do wniesienia zażalenia na wydane postanowienie.</xText> <xText>Zważywszy na sytuację osobistą i majątkową skazanego, należało zwolnić skazanego od obowiązku poniesienia wydatków sądowych w postępowaniu odwoławczym.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>ZARZĄDZENIE</xName> <xText> odpis postanowienia doręczyć skazanemu z pouczeniem o prawie do wniesienia zażalenia w terminie 7 dni od doręczenia;</xText> <xText> kal.7 dni.</xText> <xText>Katowice, dnia 30 stycznia 2024 roku</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

sędzia Michał Marzec

Renata Kopiec

Beata Deka

Izabela Orczyk

Sygn. aktII AKzw 29/24 POSTANOWIENIE Dnia 30 stycznia 2024 roku Sąd Apelacyjny w Katowicach II Wydział Karnyw składzie: Przewodniczący: sędzia SA Michał Marzec Protokolant: Beata Deka przy udziale Prokuratora Prokuratury Regionalnej w Katowicach Krzysztofa Błacha w sprawieW. B.skazanego za przestępstwa zart. 258 § 1 k.k., z art. 56 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii i inne po rozpoznaniu zażalenia wniesionego przez skazanego na postanowienie Sądu Okręgowego w Katowicach z dnia 24 października 2023 roku, sygn. akt XXI K 65/10, KM 110/23, XXII Ko 1208/23, w przedmiocie odmowy rozłożenia na raty kwoty orzeczonej tytułem przepadku równowartości korzyści majątkowej osiągniętej z przestępstwa na podstawieart. 430 § 1 k.p.k.w zw. zart. 429 § 1 k.p.k.orazart. 624 § 1 k.p.k.w zw.art. 637 § 1 k.p.k. postanawia 1 zażalenie skazanego pozostawić bez rozpoznania. 2 zwolnić skazanego od ponoszenia wydatków postępowania odwoławczego, obciążając nimi Skarb Państwa. UZASADNIENIE Zażalenie zostało wniesione po terminie i dlatego należało pozostawić je bez rozpoznania. Jak wynika z akt sprawy skazany odebrał odpis zaskarżonego postanowienia w dniu 16 listopada 2023r. (k. 13 akt ), zaś zażalenie wysłał w placówce pocztowej w dniu 24 listopada 2023r. (k.15 akt). Tym samym uchybił 7-dniowemu terminowi do wniesienia zażalenia na wydane postanowienie. Zważywszy na sytuację osobistą i majątkową skazanego, należało zwolnić skazanego od obowiązku poniesienia wydatków sądowych w postępowaniu odwoławczym. ZARZĄDZENIE  odpis postanowienia doręczyć skazanemu z pouczeniem o prawie do wniesienia zażalenia w terminie 7 dni od doręczenia;  kal.7 dni. Katowice, dnia 30 stycznia 2024 roku

15/150000/0001006/AKzw

Sąd Apelacyjny w Katowicach

II Wydział Karny

150515000003506_VII_Ka_000921_2023_Uz_2024-02-15_001

VII Ka 921/23

2024-01-31 01:00:00.0 CET

2024-02-28 18:30:04.0 CET

2024-02-28 11:20:08.0 CET

15051500

3506

SENTENCE

Sygn. akt VII Ka 921/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 31 stycznia 2024 r. Sąd Okręgowy w Olsztynie w VII Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie: Przewodniczący: SSO Dariusz Firkowski Protokolant: p. o. sekr. sąd. Piotr Ruciński przy udziale oskarżyciela publicznego funkcjonariuszki Danuty Przybyłek z Warmińsko- Mazurskiego Urzędu Celno-Skarbowego w Olsztynie, po rozpoznaniu w dniu 23 stycznia 2024 r. sprawy: K. P. , ur. (...) w O. , syna M. i M. z domu T. oskarżonego z art. 107

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Wioletta Suraj" xPublisher="[email protected]" xEditorFullName="Beata Miłosz" xEditor="[email protected]" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="6" xFlag="published" xVolType="15/051500/0003506/Ka" xYear="2023" xVolNmbr="000921" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok</xName> <xBlock> <xText>Sygn. akt VII Ka 921/23</xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right">Dnia 31 stycznia 2024 r.</xText> <xText>Sąd Okręgowy w Olsztynie w VII Wydziale Karnym Odwoławczym</xText> <xText>w składzie:</xText> <xText>Przewodniczący: SSO Dariusz Firkowski</xText> <xText>Protokolant: p. o. sekr. sąd. Piotr Ruciński</xText> <xText>przy udziale oskarżyciela publicznego funkcjonariuszki Danuty Przybyłek z Warmińsko- Mazurskiego Urzędu Celno-Skarbowego w Olsztynie,</xText> <xText>po rozpoznaniu w dniu 23 stycznia 2024 r.</xText> <xText>sprawy: <xBx><xAnon>K. P.</xAnon>,</xBx> <xAnon>ur. (...)</xAnon> w <xAnon>O.</xAnon>, syna <xAnon>M.</xAnon> i <xAnon>M.</xAnon> z domu <xAnon>T.</xAnon></xText> <xText>oskarżonego z <xLexLink xArt="art. 107;art. 107 § 1" xIsapId="WDU19990830930" xTitle="Ustawa z dnia 10 września 1999 r. - Kodeks karny skarbowy" xAddress="Dz. U. z 1999 r. Nr 83, poz. 930">art. 107 § 1 kks</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 9;art. 9 § 3" xIsapId="WDU19990830930" xTitle="Ustawa z dnia 10 września 1999 r. - Kodeks karny skarbowy" xAddress="Dz. U. z 1999 r. Nr 83, poz. 930">art. 9 § 3 kks</xLexLink></xText> <xText>na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego</xText> <xText>od wyroku Sądu Rejonowego w Mrągowie II Wydziału Karnego z dnia 26 września 2023 r. , sygn. akt II K 367/22</xText> <xText>uchyla zaskarżony wyrok i sprawę do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Mrągowie przekazuje.</xText> <xText xALIGNx="center"> <xBx>FORMULARZ UZASADNIENIA WYROKU SĄDU ODWOŁAWCZEGO (UK 2)</xBx></xText> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="404"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="120"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="43"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="154"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Formularz UK 2</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Sygnatura akt</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>VII Ka 921/23</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xIx>Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>1</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>CZĘŚĆ WSTĘPNA </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji</xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Wyrok Sądu Rejonowego w Mrągowie z dnia 26 września 2023 r. w sprawie II K 367/22</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.11.2. Podmiot wnoszący apelację</xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ oskarżyciel publiczny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ oskarżyciel posiłkowy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ oskarżyciel prywatny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒ obrońca oskarżonego <xAnon>K. P.</xAnon></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ inny</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.11.3. Granice zaskarżenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="44"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="153"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="131"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="44"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="351"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2" xRowSpan="4"> <xText>☒ na korzyść</xText> <xText>☐ na niekorzyść</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>☒ w całości</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText>☐ w części</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>co do winy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>co do kary</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.11.3.2. Podniesione zarzuty</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xIx>Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1 a" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1a k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany <xBRx></xBRx>w <xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink>, chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 2 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 3" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 3 k.p.k.</xLexLink><xBx> –</xBx> błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, <xBRx></xBRx>jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 4 k.p.k.</xLexLink> – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xLexLink xArt="art. 439" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>brak zarzutów</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.11.4. Wnioski</xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="44"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="291"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="48"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="339"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>uchylenie</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>zmiana</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.12.1. Ustalenie faktów</xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="38"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="28"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="131"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="339"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="93"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="94"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Numer karty</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Dowód </xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Numer karty</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.12.2. Ocena dowodów</xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="109"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="208"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="405"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Lp. faktu z pkt 2.1.1</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach uznania dowodu</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="109"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="208"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="405"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów<xBRx></xBRx>(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="55"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="492"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="176"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Zarzut </xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="7"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xBx>Obrońca oskarżonego wyrokowi zarzucił:</xBx></xText> <xText>- obrazę prawa procesowego tj. <xLexLink xArt="art. 439;art. 439 § 1;art. 439 § 1 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 §1 pkt 1 kpk</xLexLink> w zw. <xLexLink xArt="art. 113;art. 113 § 1" xIsapId="WDU19990830930" xTitle="Ustawa z dnia 10 września 1999 r. - Kodeks karny skarbowy" xAddress="Dz. U. z 1999 r. Nr 83, poz. 930">art.113 §1 k.k.s.</xLexLink> poprzez to, że w wydaniu zaskarżonego wyroku brała udział osoba podlegająca wyłączeniu z mocy prawa, tj. z uwagi na fakt, iż Sędzia Sądu Rejonowego Patrycja Abel-Mordascwicz rozpoznająca niniejszą sprawę i wydająca zaskarżony wyrok, wcześniej w dniu 2 września 2022 roku brała udział w wyrokowaniu w sprawie o sygn. akt II K 203/22 Sądu Rejonowego w Mrągowie, gdzie skazany został <xAnon>R. L. (1)</xAnon> za pomocnictwo w popełnieniu przestępstwa skarbowego oskarżonemu <xAnon>K. P.</xAnon> polegającego na urządzaniu gier hazardowych na walizkowym automacie do gry oznaczonym nr <xAnon> (...)</xAnon> <xAnon>A.</xAnon> oraz walizkowym automacie do gry oznaczonym nr <xAnon> (...)</xAnon> - <xAnon>B.</xAnon> <xAnon>H.</xAnon>, który to czyn został osądzony w niniejszej sprawie.</xText> <xText>- obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, tj <xLexLink xArt="art. 9" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 9 k.p.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 41" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 41 k.p.k.</xLexLink> XV zw. z <xLexLink xArt="art. 6" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 6 k.p.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 113;art. 1" xIsapId="WDU19990830930" xTitle="Ustawa z dnia 10 września 1999 r. - Kodeks karny skarbowy" xAddress="Dz. U. z 1999 r. Nr 83, poz. 930">art 113 1 k.k.s.</xLexLink> polegający na braku wyłączenia się z urzędu przez Sędzię Sądu Rejonowego Patrycja Abel-Mordasewicz z rozpoznania niniejszej sprawy w sytuacji, gdy Sędzia Sądu Rejonowego Patrycja Abel-Mordasewicz wydająca zaskarżony wyrok, wcześniej w dniu 2 września 2022 roku brała udział w wyrokowaniu w sprawie o sygn. akt II K 203 /22 Sądu Rejonowego XV Mrągowie, gdzie skazany został <xAnon>R. Ł.</xAnon> za pomocnictwo w popełnieniu przestępstwa skarbowego oskarżonemu <xAnon>K. P.</xAnon> polegającego na urządzaniu gier hazardowych na walizkowym automacie do gry oznaczonym nr <xAnon> (...)</xAnon> <xAnon>A.</xAnon> oraz walizkowym automacie do gry oznaczonym nr <xAnon> (...)</xAnon> - <xAnon>(...)</xAnon>, który to czyn został osądzony xy niniejszej sprawie przez co doszło do naruszenia prawa do obrony oraz sprawiedliwego rozpatrzenia sprawy;</xText> <xText>- obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, tj. <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 k.p.k.</xLexLink> w zw. <xLexLink xArt="art. 2;art. 2 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art 2 §2 k.p.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 113;art. 51" xIsapId="WDU19990830930" xTitle="Ustawa z dnia 10 września 1999 r. - Kodeks karny skarbowy" xAddress="Dz. U. z 1999 r. Nr 83, poz. 930">art 113 51 k.k.s.</xLexLink> polegającą na dokonaniu przez Sąd Rejonowy dowolnej, nieobiektywnej i wybiórczej oceny zgromadzonego sprawie materiału dowodowego w postaci: zeznań świadka <xAnon>R. S.</xAnon> (karta 14y-15, karta 629-630), zeznań świadka <xAnon>R. L. (1)</xAnon> (karta 628-629), zeznań świadka <xAnon>M.</xAnon> <xAnon>W.</xAnon> (karta 205, karta 628), zeznań świadka <xAnon>B. W. (1)</xAnon> (karta 114-115, 246-247, 626-628), zeznań świadka <xAnon>B. J.</xAnon> (karta 11y-12, 630), zeznań świadka <xAnon>K. D.</xAnon> (karta 631), zeznań świadka <xAnon>J. R.</xAnon> (karta 631-632), zeznań świadka <xAnon>J. S.</xAnon> (karta 632), opinii biegłego (karta 88-96), wypowiedzenia umowy (karta 713), co w konsekwencji doprowadziło do błędnych ustaleń faktycznych i przyjęcia, iż w dniu 3 lipca 2018 roku oskarżony <xAnon>K. P.</xAnon> jako osoba odpowiedzialna za sprawy gospodarcze i finansowe <xAnon> (...)</xAnon> Sp. z 0.0. urządzał gry o wygrane pieniężne XV lokalu bez nazwy przy <xAnon>ulicy (...)</xAnon> xy <xAnon>M.</xAnon> na walizkowm automacie do gry oznaczonym nr <xAnon> (...)</xAnon> <xAnon>A.</xAnon> oraz walizkowym automacie do gry oznaczonym nr <xAnon> (...)</xAnon> -<xAnon>(...)</xAnon> podczas gdy z zebranego w sprawie materiału dowodowego nie wynika, aby <xAnon>K. P.</xAnon> poza faktycznym podpisaniem umowy datowanej na 1 lipca 2018 roku podejmował jakiekolwiek czynności, które mogłyby zostać zakwalifikowane jako urządzanie gier hazardowych, zaś podpisanie tej umowy najprawdopodobniej miało ustrzec <xAnon>R. Ł.</xAnon>, <xAnon>R. S.</xAnon> oraz inne nieustalone osoby od odpowiedzialności karnej za urządzanie gier hazardowych, a co niewątpliwie doprowadziło do wydania wyroku opartego na faktach w istocie nieudowodnionych oraz skutkowało brakiem wywiązania się przez Sąd z obowiązku przeprowadzenia wszechstronnego i wnikliwego postepowania dowodowego, dążąc do ustalenia w danym postepowaniu prawdy materialnej,</xText> <xText>- obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, tj. <xLexLink xArt="art. 5;art. 5 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 5§2 k.p.k</xLexLink> w zw. z 410 <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">k.p.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 113;art. 51" xIsapId="WDU19990830930" xTitle="Ustawa z dnia 10 września 1999 r. - Kodeks karny skarbowy" xAddress="Dz. U. z 1999 r. Nr 83, poz. 930">art 113 51 k.k.s.</xLexLink> polegający na przyjęciu przez Sąd I instancji daleko idącego (oczywiście niekorzystnego) dla <xAnon>K. P.</xAnon> wniosku, iż w dniu 3 lipca 2018 roku oskarżony <xAnon>K. P.</xAnon> jako osoba odpowiedzialna za sprawy gospodarcze i finansowe <xAnon>G. (...)</xAnon> Sp. z 0.0. urządzał gry o wygrane pieniężne xy lokalu bez nazwy przy <xAnon>ulicy (...)</xAnon> w <xAnon>M.</xAnon> na walizkowym automacie do gry oznaczonym nr <xAnon> (...)</xAnon> <xAnon>A.</xAnon> oraz walizkowym automacie do gry oznaczonym nr <xAnon> (...)</xAnon> - <xAnon>B.</xAnon> }<xAnon>J. X.</xAnon> sytuacji, gdy kwestii tej nie udało się ostatecznie Sądowi Rejonowemu ustalić, gdyż z zebranego w sprawie materiału dowodowego nie wynika, aby <xAnon>K. P.</xAnon> poza faktycznym podpisaniem umowy datowanej na I lipca 2018 roku podejmowała wszechstronnego i wnikliwego postępowania dowodowego, dążąc do ustalenia xy danym postępowaniu prawdy materialnej; jakiekolwiek czynności, które mogłyby zostać zakwalifikowane jako urządzanie gier hazardowych, zaś podpisanie tej umowy najprawdopodobniej miało ustrzec <xAnon>R.</xAnon> <xAnon>L.</xAnon>, <xAnon>R. S.</xAnon> oraz inne nieustalone osoby od odpowiedzialności karnej za urządzanie gier hazardowych</xText> <xText>- obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, tj. <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 k.p.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 4 k.p.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 113;art. 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 113 1 k.k.</xLexLink>g. poprzez nieuzasadnioną i dowolną odmowę przyznania wiarygodności wyjaśnieniom <xAnon>K. P.</xAnon> w zakresie okoliczności zawarcia umowy najmu oraz jej rozwiązania oraz braku urządzania gier hazardowych w dniu 3 lipca 2018 roku, w sytuacji gdy podczas gdy dowody, oceniane zgodnie z zasadami logiki i doświadczenia życiowego, w postaci: zeznań świadka <xAnon>R. S.</xAnon> (karta 14y-15, karta 629-630), zeznań świadka <xAnon>R. Ł.</xAnon> (karta 628-629), zeznań świadka <xAnon>M.</xAnon> <xAnon>W.</xAnon> (karta 205, karta 628), zeznań świadka <xAnon>B. W. (2)</xAnon> (karta 114-115, 246-247, 626-628), zeznań świadka <xAnon>B. J.</xAnon> (karta 11y-12, 630) nie dają podstaw do podważenia wiarygodności wyjaśnień oskarżonego, wręcz przeciwnie, co powinno prowadzić do wniosku, iż wyjaśnienia w tym zakresie są zgodne z pozostałym materiałem dowodowym i brak jest realnych przesłanek podważenia ich wiarygodności w tym zakresie;</xText> <xText>- obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, tj. <xLexLink xArt="art. 410" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 410 k.p.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 113;art. 51" xIsapId="WDU19990830930" xTitle="Ustawa z dnia 10 września 1999 r. - Kodeks karny skarbowy" xAddress="Dz. U. z 1999 r. Nr 83, poz. 930">art. 113 51 k.k.s.</xLexLink> poprzez pominięcie istotnej części zebranych dowodów XV sprawie, uznanych za wiarygodne, w szczególności w postaci zeznań świadka <xAnon>R. S.</xAnon> (karta 14y-15, karta 629-630), zeznań świadka <xAnon>M.</xAnon> <xAnon>W.</xAnon> (karta 205, karta 628), zeznań świadka <xAnon>B. J.</xAnon> (karta 11y-12, 630), które to uznane za wiarygodne, wskazują na to, że w przedmiotowym lokalu gry hazardowe były prowadzone dużo wcześniej niż przed datą kontroli (3 lipca 2018 roku) jak również przed datą podpisania umowy (1 lipca 2018 roku), co</xText> <xText>.wyklucza sprawstwo <xAnon>K. P.</xAnon> i potwierdza fakt, iż przedmiotowe gry hazardowe były urządzane przez <xAnon>R. L. (1)</xAnon>, <xAnon>R. S.</xAnon> oraz inne nieustalone osoby;</xText> <xText>- błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia i mający wpływ na treść orzeczenia, a polegający na przyjęciu przez Sąd I instancji, iż <xAnon>K. P.</xAnon> w dniu 3 lipca 2018 roku jako osoba odpowiedzialna za sprawy gospodarcze i finansowe <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> urządzał gry o wygrane pieniężne XV lokalu bez nazwy przy <xAnon>ulicy (...)</xAnon> w <xAnon>M.</xAnon> na walizkowym automacie do gry oznaczonym nr <xAnon> (...)</xAnon> <xAnon>A.</xAnon> oraz walizkowym automacie do gry, oznaczonym nr <xAnon> (...)</xAnon> - <xAnon>B.</xAnon> <xAnon>H.</xAnon>.</xText> <xText>Mając na uwadze powyższe zarzuty, na podstawie <xLexLink xArt="art. 427;art. 51;art. 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 427 51 i 2 k.p.k.</xLexLink> y zw. z <xLexLink xArt="art. 437;art. 51;art. 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 437 51 i 2 k.p.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 113;art. 113 § 1" xIsapId="WDU19990830930" xTitle="Ustawa z dnia 10 września 1999 r. - Kodeks karny skarbowy" xAddress="Dz. U. z 1999 r. Nr 83, poz. 930">art 113 §1 k.k.s.</xLexLink> wnoszę o uchylenie zaskarżonego wyroku.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒ zasadny</xText> <xText>☐ częściowo zasadny</xText> <xText>☐ niezasadny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xBx>Apelacja okazała się zasadna</xBx> w takim zakresie w jakim wskazywała na konieczność uchylenia wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.</xText> <xText>Z uwagi na treść zarzutów z <xLexLink xArt="art. 436 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">pkt I</xLexLink> oraz z <xLexLink xArt="art. 436 pkt. 2;art. 436 pkt. 2 ppkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">pkt II ppkt 1</xLexLink> apelacji na zasadzie <xLexLink xArt="art. 436" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art.436 kpk</xLexLink> rozpoznanie apelacji ograniczono do wskazanych tam uchybień uznając, że jest to wystarczające dla ustosunkowania się do wniesionego środka odwoławczego.</xText> <xText>Jednocześnie zauważyć należy, że w sprawie wbrew zarzutowi z <xLexLink xArt="art. 40 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">pkt I</xLexLink> apelacji nie zachodzi bezwzględna przyczyna odwoławcza albowiem co do zasady sąd był prawidłowo obsadzony i nie zachodziła podstawa do wyłączenia sędziego z <xLexLink xArt="art. 40" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 40 kpk</xLexLink>.</xText> <xText>Niemniej trafnie podnosi skarżący, że w sprawie zachodzi obraza przepisów postępowania z <xLexLink xArt="art. 41;art. 41 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art.41§1 kpk</xLexLink> mającą wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, polegający na braku wyłączenia się z urzędu przez sędzię Sądu Rejonowego Patrycję Abel-Mordasewicz z rozpoznania niniejszej sprawy w sytuacji. Zwrócić bowiem uwagę, że wymieniona sędzia brała udział w wyrokowaniu w sprawie o sygn. akt II K 203 /22 Sądu Rejonowego w Mrągowie, gdzie <xAnon>R. Ł.</xAnon> został skazany za pomocnictwo w popełnieniu przestępstwa skarbowego oskarżonemu <xAnon>K. P.</xAnon> polegającego na urządzaniu gier hazardowych na walizkowym automacie do gry oznaczonym nr <xAnon> (...)</xAnon> <xAnon>A.</xAnon> oraz walizkowym automacie do gry oznaczonym nr <xAnon> (...)</xAnon> - <xAnon>B.</xAnon> <xAnon>H.</xAnon>.</xText> <xText><xBx>W istocie czyn ze sprawy II K 203/22 oraz z niniejszej sprawy dotyczy tożsamego zdarzenia z dnia 3 lipca 2018 r</xBx>- porównaj odpis wyroku jak na k. 548.</xText> <xText>Ponadto jak wynika z treści uzasadnienia – k.721-722 Sąd Rejonowy w sprawie II K 203/22w składzie, którego zasiadała SSR Patrycja Abel_Mordasewicz ocenie poddawał ten sam materiał dowodowy, w szczególności analizował zeznania <xAnon>R. L.</xAnon> (poprzednio oskarżonego)- k.721 odw.</xText> <xText><xUx>Tym samym zgodzić się należało ze skarżącym, że SSR P. Abel-Mordasewicz winna się wyłączyć na podstawie <xLexLink xArt="art. 41;art. 41 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art.41§1 kpk</xLexLink> od udziału w niniejszym postępowaniu albowiem wyrokując w dniu 2 września 2022 r.(wprawdzie co do innego oskarżonego) wówczas już wyrobiła sobie pogląd co do zebranego w sprawie materiału dowodowego.</xUx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Wniosek</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi pierwszej instancji..</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒ zasadny</xText> <xText>☐ częściowo zasadny</xText> <xText>☐ niezasadny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Wobec podanych wcześniej okoliczności wniosek o uchylenie wyroku okazał się zasadny.</xText> <xText>Sąd I instancji dopuścił się obrazy prawa procesowego, która mogła mieć wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia.</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="55"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="667"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText>1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">5</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="4"> <xText xALIGNx="left">0.11.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Przedmiot utrzymania w mocy</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"></xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach utrzymania w mocy</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="4"> <xText xALIGNx="left">0.0.11.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Przedmiot i zakres zmiany</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"></xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach zmiany</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="52"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="78"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="369"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="221"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText>1.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ <xLexLink xArt="art. 439" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach uchylenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText>2.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒ <xLexLink xArt="art. 437;art. 437 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 437 § 2 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach uchylenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xBx>Wyrok Sądu Rejonowego w Mrągowie z dnia 26 września 2023 r., sygn. akt II K 367/22 </xBx>uchylono i sprawę do ponownego rozpoznania przekazano.</xText> <xText>Przy ponownym rozpoznaniu należy przeprowadzić na nowo przewód sądowy w całości w innym składzie.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText>3.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Konieczność umorzenia postępowania</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ <xLexLink xArt="art. 437;art. 437 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 437 § 2 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText>4.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ <xLexLink xArt="art. 454;art. 454 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 454 § 1 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach uchylenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>Wniosek o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania okazał się zasadny albowiem podniesione w apelacji zarzuty z pkt I i z pkt II ppkt1 oraz wnioski płynące z akt sprawy wskazują na potrzebę przeprowadzenia na nowo przewodu w całości celem trafnego określenia kwestii odpowiedzialności oskarżonego pod kątem popełnienia zarzucanego mu czynu.</xText> <xText>W odpowiedni sposób należy się także ustosunkować do pozostałych zarzutów zawartych w środku odwoławczym.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Punkt rozstrzygnięcia z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">6</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Koszty Procesu </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="129"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="591"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Punkt rozstrzygnięcia z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="720"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">7</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>PODPIS </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> </xRows> <xText xALIGNx="center"> <xBx>ZAŁĄCZNIK DO FORMULARZA UZASADNIENIA WYROKU SĄDU ODWOŁAWCZEGO</xBx></xText> <xText xALIGNx="right">Załącznik do formularza UK 2</xText> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="44"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="153"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="131"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="7"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="37"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="11"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="341"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.11.3. Granice zaskarżenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText>Kolejny numer załącznika</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>1</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText>Podmiot wnoszący apelację</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Obrońca oskarżonego <xAnon>K. P.</xAnon></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText>Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Wyrok Sądu Rejonowego w Mrągowie z dnia 26 września 2023 r. w sprawie II K 367/22</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2" xRowSpan="4"> <xText>☒ na korzyść</xText> <xText>☐ na niekorzyść</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText>☒ w całości</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText>☐ w części</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>co do winy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>co do kary</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.11.3.2. Podniesione zarzuty</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText><xIx>Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1 a" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1a k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany <xBRx></xBRx>w <xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink>, chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 2 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 3" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 3 k.p.k.</xLexLink> – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, <xBRx></xBRx>jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 4 k.p.k.</xLexLink> – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 439" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText>brak zarzutów</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.11.4. Wnioski</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>uchylenie</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>zmiana</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Dariusz Firkowski

Wioletta Suraj

p. o. sekr. sąd. Piotr Ruciński

Beata Miłosz

Sygn. akt VII Ka 921/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 31 stycznia 2024 r. Sąd Okręgowy w Olsztynie w VII Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie: Przewodniczący: SSO Dariusz Firkowski Protokolant: p. o. sekr. sąd. Piotr Ruciński przy udziale oskarżyciela publicznego funkcjonariuszki Danuty Przybyłek z Warmińsko- Mazurskiego Urzędu Celno-Skarbowego w Olsztynie, po rozpoznaniu w dniu 23 stycznia 2024 r. sprawy:K. P.,ur. (...)wO., synaM.iM.z domuT. oskarżonego zart. 107 § 1 kksw zw. zart. 9 § 3 kks na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego od wyroku Sądu Rejonowego w Mrągowie II Wydziału Karnego z dnia 26 września 2023 r. , sygn. akt II K 367/22 uchyla zaskarżony wyrok i sprawę do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Mrągowie przekazuje. FORMULARZ UZASADNIENIA WYROKU SĄDU ODWOŁAWCZEGO (UK 2) UZASADNIENIE Formularz UK 2 Sygnatura akt VII Ka 921/23 Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników: 1 1 CZĘŚĆ WSTĘPNA 0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji Wyrok Sądu Rejonowego w Mrągowie z dnia 26 września 2023 r. w sprawie II K 367/22 0.11.2. Podmiot wnoszący apelację ☐ oskarżyciel publiczny ☐ oskarżyciel posiłkowy ☐ oskarżyciel prywatny ☒ obrońca oskarżonegoK. P. ☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego ☐ inny 0.11.3. Granice zaskarżenia 0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia ☒ na korzyść ☐ na niekorzyść ☒ w całości ☐ w części ☐ co do winy ☐ co do kary ☐ co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia 0.11.3.2. Podniesione zarzuty Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji ☐ art. 438 pkt 1 k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu ☐ art. 438 pkt 1a k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazanywart. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu ☒ art. 438 pkt 2 k.p.k.– obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia ☒ art. 438 pkt 3 k.p.k.–błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia ☐ art. 438 pkt 4 k.p.k.– rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka ☐ art. 439 k.p.k. ☐ brak zarzutów 0.11.4. Wnioski ☒ uchylenie ☐ zmiana 2 Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy 0.12.1. Ustalenie faktów 0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione Lp. Oskarżony Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi Dowód Numer karty 0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione Lp. Oskarżony Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi Dowód Numer karty 0.12.2. Ocena dowodów 0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów Lp. faktu z pkt 2.1.1 Dowód Zwięźle o powodach uznania dowodu 0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów) Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2 Dowód Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu 3 STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków Lp. Zarzut Obrońca oskarżonego wyrokowi zarzucił: - obrazę prawa procesowego tj.art. 439 §1 pkt 1 kpkw zw.art.113 §1 k.k.s.poprzez to, że w wydaniu zaskarżonego wyroku brała udział osoba podlegająca wyłączeniu z mocy prawa, tj. z uwagi na fakt, iż Sędzia Sądu Rejonowego Patrycja Abel-Mordascwicz rozpoznająca niniejszą sprawę i wydająca zaskarżony wyrok, wcześniej w dniu 2 września 2022 roku brała udział w wyrokowaniu w sprawie o sygn. akt II K 203/22 Sądu Rejonowego w Mrągowie, gdzie skazany zostałR. L. (1)za pomocnictwo w popełnieniu przestępstwa skarbowego oskarżonemuK. P.polegającego na urządzaniu gier hazardowych na walizkowym automacie do gry oznaczonym nr(...)A.oraz walizkowym automacie do gry oznaczonym nr(...)-B.H., który to czyn został osądzony w niniejszej sprawie. - obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, tjart. 9 k.p.k.w zw. zart. 41 k.p.k.XV zw. zart. 6 k.p.k.w zw. zart 113 1 k.k.s.polegający na braku wyłączenia się z urzędu przez Sędzię Sądu Rejonowego Patrycja Abel-Mordasewicz z rozpoznania niniejszej sprawy w sytuacji, gdy Sędzia Sądu Rejonowego Patrycja Abel-Mordasewicz wydająca zaskarżony wyrok, wcześniej w dniu 2 września 2022 roku brała udział w wyrokowaniu w sprawie o sygn. akt II K 203 /22 Sądu Rejonowego XV Mrągowie, gdzie skazany zostałR. Ł.za pomocnictwo w popełnieniu przestępstwa skarbowego oskarżonemuK. P.polegającego na urządzaniu gier hazardowych na walizkowym automacie do gry oznaczonym nr(...)A.oraz walizkowym automacie do gry oznaczonym nr(...)-(...), który to czyn został osądzony xy niniejszej sprawie przez co doszło do naruszenia prawa do obrony oraz sprawiedliwego rozpatrzenia sprawy; - obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, tj.art. 7 k.p.k.w zw.art 2 §2 k.p.k.w zw. zart 113 51 k.k.s.polegającą na dokonaniu przez Sąd Rejonowy dowolnej, nieobiektywnej i wybiórczej oceny zgromadzonego sprawie materiału dowodowego w postaci: zeznań świadkaR. S.(karta 14y-15, karta 629-630), zeznań świadkaR. L. (1)(karta 628-629), zeznań świadkaM.W.(karta 205, karta 628), zeznań świadkaB. W. (1)(karta 114-115, 246-247, 626-628), zeznań świadkaB. J.(karta 11y-12, 630), zeznań świadkaK. D.(karta 631), zeznań świadkaJ. R.(karta 631-632), zeznań świadkaJ. S.(karta 632), opinii biegłego (karta 88-96), wypowiedzenia umowy (karta 713), co w konsekwencji doprowadziło do błędnych ustaleń faktycznych i przyjęcia, iż w dniu 3 lipca 2018 roku oskarżonyK. P.jako osoba odpowiedzialna za sprawy gospodarcze i finansowe(...)Sp. z 0.0. urządzał gry o wygrane pieniężne XV lokalu bez nazwy przyulicy (...)xyM.na walizkowm automacie do gry oznaczonym nr(...)A.oraz walizkowym automacie do gry oznaczonym nr(...)-(...)podczas gdy z zebranego w sprawie materiału dowodowego nie wynika, abyK. P.poza faktycznym podpisaniem umowy datowanej na 1 lipca 2018 roku podejmował jakiekolwiek czynności, które mogłyby zostać zakwalifikowane jako urządzanie gier hazardowych, zaś podpisanie tej umowy najprawdopodobniej miało ustrzecR. Ł.,R. S.oraz inne nieustalone osoby od odpowiedzialności karnej za urządzanie gier hazardowych, a co niewątpliwie doprowadziło do wydania wyroku opartego na faktach w istocie nieudowodnionych oraz skutkowało brakiem wywiązania się przez Sąd z obowiązku przeprowadzenia wszechstronnego i wnikliwego postepowania dowodowego, dążąc do ustalenia w danym postepowaniu prawdy materialnej, - obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, tj.art. 5§2 k.p.kw zw. z 410k.p.k.w zw. zart 113 51 k.k.s.polegający na przyjęciu przez Sąd I instancji daleko idącego (oczywiście niekorzystnego) dlaK. P.wniosku, iż w dniu 3 lipca 2018 roku oskarżonyK. P.jako osoba odpowiedzialna za sprawy gospodarcze i finansoweG. (...)Sp. z 0.0. urządzał gry o wygrane pieniężne xy lokalu bez nazwy przyulicy (...)wM.na walizkowym automacie do gry oznaczonym nr(...)A.oraz walizkowym automacie do gry oznaczonym nr(...)-B.}J. X.sytuacji, gdy kwestii tej nie udało się ostatecznie Sądowi Rejonowemu ustalić, gdyż z zebranego w sprawie materiału dowodowego nie wynika, abyK. P.poza faktycznym podpisaniem umowy datowanej na I lipca 2018 roku podejmowała wszechstronnego i wnikliwego postępowania dowodowego, dążąc do ustalenia xy danym postępowaniu prawdy materialnej; jakiekolwiek czynności, które mogłyby zostać zakwalifikowane jako urządzanie gier hazardowych, zaś podpisanie tej umowy najprawdopodobniej miało ustrzecR.L.,R. S.oraz inne nieustalone osoby od odpowiedzialności karnej za urządzanie gier hazardowych - obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, tj.art. 7 k.p.k.w zw. zart. 4 k.p.k.w zw. zart. 113 1 k.k.g. poprzez nieuzasadnioną i dowolną odmowę przyznania wiarygodności wyjaśnieniomK. P.w zakresie okoliczności zawarcia umowy najmu oraz jej rozwiązania oraz braku urządzania gier hazardowych w dniu 3 lipca 2018 roku, w sytuacji gdy podczas gdy dowody, oceniane zgodnie z zasadami logiki i doświadczenia życiowego, w postaci: zeznań świadkaR. S.(karta 14y-15, karta 629-630), zeznań świadkaR. Ł.(karta 628-629), zeznań świadkaM.W.(karta 205, karta 628), zeznań świadkaB. W. (2)(karta 114-115, 246-247, 626-628), zeznań świadkaB. J.(karta 11y-12, 630) nie dają podstaw do podważenia wiarygodności wyjaśnień oskarżonego, wręcz przeciwnie, co powinno prowadzić do wniosku, iż wyjaśnienia w tym zakresie są zgodne z pozostałym materiałem dowodowym i brak jest realnych przesłanek podważenia ich wiarygodności w tym zakresie; - obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, tj.art. 410 k.p.k.w zw. zart. 113 51 k.k.s.poprzez pominięcie istotnej części zebranych dowodów XV sprawie, uznanych za wiarygodne, w szczególności w postaci zeznań świadkaR. S.(karta 14y-15, karta 629-630), zeznań świadkaM.W.(karta 205, karta 628), zeznań świadkaB. J.(karta 11y-12, 630), które to uznane za wiarygodne, wskazują na to, że w przedmiotowym lokalu gry hazardowe były prowadzone dużo wcześniej niż przed datą kontroli (3 lipca 2018 roku) jak również przed datą podpisania umowy (1 lipca 2018 roku), co .wyklucza sprawstwoK. P.i potwierdza fakt, iż przedmiotowe gry hazardowe były urządzane przezR. L. (1),R. S.oraz inne nieustalone osoby; - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia i mający wpływ na treść orzeczenia, a polegający na przyjęciu przez Sąd I instancji, iżK. P.w dniu 3 lipca 2018 roku jako osoba odpowiedzialna za sprawy gospodarcze i finansowe(...) Sp. z o.o.urządzał gry o wygrane pieniężne XV lokalu bez nazwy przyulicy (...)wM.na walizkowym automacie do gry oznaczonym nr(...)A.oraz walizkowym automacie do gry, oznaczonym nr(...)-B.H.. Mając na uwadze powyższe zarzuty, na podstawieart. 427 51 i 2 k.p.k.y zw. zart. 437 51 i 2 k.p.k.w zw. zart 113 §1 k.k.s.wnoszę o uchylenie zaskarżonego wyroku. ☒ zasadny ☐ częściowo zasadny ☐ niezasadny Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny Apelacja okazała się zasadnaw takim zakresie w jakim wskazywała na konieczność uchylenia wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania. Z uwagi na treść zarzutów zpkt Ioraz zpkt II ppkt 1apelacji na zasadzieart.436 kpkrozpoznanie apelacji ograniczono do wskazanych tam uchybień uznając, że jest to wystarczające dla ustosunkowania się do wniesionego środka odwoławczego. Jednocześnie zauważyć należy, że w sprawie wbrew zarzutowi zpkt Iapelacji nie zachodzi bezwzględna przyczyna odwoławcza albowiem co do zasady sąd był prawidłowo obsadzony i nie zachodziła podstawa do wyłączenia sędziego zart. 40 kpk. Niemniej trafnie podnosi skarżący, że w sprawie zachodzi obraza przepisów postępowania zart.41§1 kpkmającą wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, polegający na braku wyłączenia się z urzędu przez sędzię Sądu Rejonowego Patrycję Abel-Mordasewicz z rozpoznania niniejszej sprawy w sytuacji. Zwrócić bowiem uwagę, że wymieniona sędzia brała udział w wyrokowaniu w sprawie o sygn. akt II K 203 /22 Sądu Rejonowego w Mrągowie, gdzieR. Ł.został skazany za pomocnictwo w popełnieniu przestępstwa skarbowego oskarżonemuK. P.polegającego na urządzaniu gier hazardowych na walizkowym automacie do gry oznaczonym nr(...)A.oraz walizkowym automacie do gry oznaczonym nr(...)-B.H.. W istocie czyn ze sprawy II K 203/22 oraz z niniejszej sprawy dotyczy tożsamego zdarzenia z dnia 3 lipca 2018 r- porównaj odpis wyroku jak na k. 548. Ponadto jak wynika z treści uzasadnienia – k.721-722 Sąd Rejonowy w sprawie II K 203/22w składzie, którego zasiadała SSR Patrycja Abel_Mordasewicz ocenie poddawał ten sam materiał dowodowy, w szczególności analizował zeznaniaR. L.(poprzednio oskarżonego)- k.721 odw. Tym samym zgodzić się należało ze skarżącym, że SSR P. Abel-Mordasewicz winna się wyłączyć na podstawieart.41§1 kpkod udziału w niniejszym postępowaniu albowiem wyrokując w dniu 2 września 2022 r.(wprawdzie co do innego oskarżonego) wówczas już wyrobiła sobie pogląd co do zebranego w sprawie materiału dowodowego. Wniosek Skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi pierwszej instancji.. ☒ zasadny ☐ częściowo zasadny ☐ niezasadny Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny. Wobec podanych wcześniej okoliczności wniosek o uchylenie wyroku okazał się zasadny. Sąd I instancji dopuścił się obrazy prawa procesowego, która mogła mieć wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia. 4 OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU 1. Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności 5 ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO 0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji 0.11. Przedmiot utrzymania w mocy Zwięźle o powodach utrzymania w mocy 0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji 0.0.11. Przedmiot i zakres zmiany Zwięźle o powodach zmiany 0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji 0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia 1.1. ☐art. 439 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia 2.1. Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości ☒art. 437 § 2 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia Wyrok Sądu Rejonowego w Mrągowie z dnia 26 września 2023 r., sygn. akt II K 367/22uchylono i sprawę do ponownego rozpoznania przekazano. Przy ponownym rozpoznaniu należy przeprowadzić na nowo przewód sądowy w całości w innym składzie. 3.1. Konieczność umorzenia postępowania ☐art. 437 § 2 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia 4.1. ☐art. 454 § 1 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia 0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania Wniosek o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania okazał się zasadny albowiem podniesione w apelacji zarzuty z pkt I i z pkt II ppkt1 oraz wnioski płynące z akt sprawy wskazują na potrzebę przeprowadzenia na nowo przewodu w całości celem trafnego określenia kwestii odpowiedzialności oskarżonego pod kątem popełnienia zarzucanego mu czynu. W odpowiedni sposób należy się także ustosunkować do pozostałych zarzutów zawartych w środku odwoławczym. 0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Przytoczyć okoliczności 6 Koszty Procesu Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Przytoczyć okoliczności 7 PODPIS ZAŁĄCZNIK DO FORMULARZA UZASADNIENIA WYROKU SĄDU ODWOŁAWCZEGO Załącznik do formularza UK 2 0.11.3. Granice zaskarżenia Kolejny numer załącznika 1 Podmiot wnoszący apelację Obrońca oskarżonegoK. P. Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja Wyrok Sądu Rejonowego w Mrągowie z dnia 26 września 2023 r. w sprawie II K 367/22 0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia ☒ na korzyść ☐ na niekorzyść ☒ w całości ☐ w części ☐ co do winy ☐ co do kary ☐ co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia 0.11.3.2. Podniesione zarzuty Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji ☐ art. 438 pkt 1 k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu ☐ art. 438 pkt 1a k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazanywart. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu ☒ art. 438 pkt 2 k.p.k.– obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia ☒ art. 438 pkt 3 k.p.k.– błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia ☐ art. 438 pkt 4 k.p.k.– rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka ☐ art. 439 k.p.k. ☐ brak zarzutów 0.11.4. Wnioski ☒ uchylenie ☒ zmiana

15/051500/0003506/Ka

Sąd Okręgowy w Olsztynie

VII Wydział Karny Odwoławczy

152510000004021_VIII_U_001682_2023_Uz_2024-01-31_001

VIII U 1682/23

2024-01-31 01:00:00.0 CET

2024-02-16 19:00:04.0 CET

2024-02-16 16:03:22.0 CET

15251000

4021

REASON

Sygn. akt VIII U 1682/23 UZASADNIENIE Decyzją z dnia 16.08.2023 r . Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w Ł. na podstawie ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych z urzędu ponownie ustalił A. P. (1) wartość kapitału początkowego na dzień 1.01.1999 r. Do ustalenia wartości kapitału początkowego organ rentowy przyjął podstawę wymiaru kapitału początkowego w kwocie 1523,55 zł. ustalona w decyzji z dnia 27.06.2005 tj. do obliczenia podstawy

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Agnieszka Kurczewska" xPublisher="agnieszka.kurczewska" xEditorFullName="Agnieszka Kurczewska" xEditor="agnieszka.kurczewska" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="13" xFlag="published" xVolType="15/251000/0004021/U" xYear="2023" xVolNmbr="001682" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText><xBx>Sygn. akt VIII U 1682/23 </xBx></xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Decyzją <xBx>z dnia 16.08.2023 r</xBx>. Zakład Ubezpieczeń Społecznych <xAnon>(...)</xAnon> Oddział w <xAnon>Ł.</xAnon> na podstawie <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19981621118" xTitle="Ustawa z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 162, poz. 1118">ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych</xLexLink> z urzędu ponownie ustalił <xAnon>A. P. (1)</xAnon> wartość kapitału początkowego na dzień 1.01.1999 r.</xText> <xText>Do ustalenia wartości kapitału początkowego organ rentowy przyjął podstawę wymiaru kapitału początkowego w kwocie 1523,55 zł. ustalona w decyzji z dnia 27.06.2005 tj. do obliczenia podstawy wymiaru kapitału początkowego oraz obliczenia wskaźnika wysokości tej podstawy organ rentowy przyjął przeciętną podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne z 10 kolejnych lat kalendarzowych, tj. od 1.01.1981 r. do 31.12.1990 r. Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru kapitału początkowego wyniósł 124,79 %.</xText> <xText>Podstawę wymiaru kapitału początkowego ustalono w wyniku pomnożenia wskaźnika wysokości podstawy wymiaru wynoszącego 124,79 %. przez kwotę 1220,89 zł, tj. kwotę bazową określoną w w/w ustawie o emeryturach i rentach z FUS (124,79 % x 1 220,89 zł =1523,55 zł).</xText> <xText>Organ rentowy przyjął łącznie 17 lat, 10 miesięcy, 26 dni, okresów składkowych.</xText> <xText>Oraz 9 miesięcy i 25 dni okresów nieskładkowych. Wysokość 24% kwoty bazowej wyniosła 293,01 zł.</xText> <xText>Współczynnik proporcjonalny do osiągniętego do dnia 31 grudnia 1998 roku wieku oraz okresu składkowego i nieskładkowego wyniósł 59,64 %.</xText> <xText>Średnie dalsze trwanie życia wyrażone w miesiącach dla osób w wieku 62 lat przyjęto w ilości 209 miesięcy.</xText> <xText>W związku z powyższym wysokość kapitału początkowego ustalona na dzień 1 stycznia 1999 roku wyniosła 112019,82 złotych.</xText> <xText>Do ustalenia wartości kapitału początkowego Zakład nie uwzględnił okresów:</xText> <xText>- od 17.02.1979 do 19.02.1979 z powodu przerwy w zatrudnieniu przed odbyciem służby wojskowej - za ten okres nie została uiszczona składka na ubezpieczenie społeczne.</xText> <xText>- od 16.12.1980 do 13.01.1981 z powodu przerwy w zatrudnieniu po odbyciu służby wojskowej - za ten okres nie została uiszczona składka na ubezpieczenie społeczne.</xText> <xText><xIx>/ decyzje k. 15 oraz 10 akt kapitałowych ZUS/</xIx></xText> <xText>Decyzją z <xBx>dnia 18.08.2022 r</xBx>. Zakład Ubezpieczeń Społecznych <xAnon>(...)</xAnon> Oddział w <xAnon>Ł.</xAnon> na podstawie <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19981621118" xTitle="Ustawa z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 162, poz. 1118">ustawy z dnia 17.12.1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń społecznych</xLexLink> po rozpatrzeniu wniosku z dnia 21.07.2023 r. przyznał <xAnon>A. P. (1)</xAnon> prawo do emerytury od 20.07.2023 r. tj od osiągnięcia wieku emerytalnego.</xText> <xText>Do obliczenia emerytury przyjęto kwotę składek na ubezpieczenie emerytalne z uwzględnieniem ich waloryzacji zaewidencjonowanych na koncie do końca miesiąca poprzedzającego miesiąc, od którego przysługuje wypłata emerytury oraz kwotę kapitału początkowego oraz kwotę środków zewidencjonowanych na subkoncie, z uwzględnieniem ich waloryzacji. Emerytura stanowi równowartość kwoty będącej wynikiem podzielania podstawy obliczenia emerytury przez średnie dalsze trwanie życia, które ustalono na dzień zgłoszenia wniosku o emeryturę.</xText> <xText>- kwota składek zaewidencjonowanych na koncie z uwzględnieniem waloryzacji wynosi 194770,63 zł</xText> <xText>- kwota zwaloryzowanego kapitału początkowego wynosi 707171,24 zł</xText> <xText>- kwota środków zaewidencjonowanych na subkoncie z uwzględnieniem ich waloryzacji 88800,24 zł</xText> <xText>- średnie dalsze trwanie życia wynosi 210,00 mc-y</xText> <xText>- wyliczona kwota emerytury wynosi 4717,82 zł.</xText> <xText>Jednocześnie zakład odmówił obliczenia emerytury z rekompensatą ponieważ na podstawie przedłożonej dokumentacji wnioskodawca udowodnił 7 lat , 1 miesiąc i 8 dni pracy w szczególnych warunkach. Do pracy w szczególnych warunkach zaliczono okresy zatrudnienia od 17.07.2000 r. do 16.08.2006 , od 20.08.2007 do 31.12.2008 z wyłączeniem okresów spowodowanych niezdolnością do pracy z powodu choroby, które wystąpiły po 14.11.1991 zgodnie z art. 32 ust. 1a pkt 1</xText> <xText><xIx>/ decyzja k. 11 -13 akt emerytalnych ZUS/ </xIx></xText> <xText>Odwołanie od obu ww. decyzji wniósł <xAnon>A. P. (1)</xAnon> reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika domagając się ich zmiany i uwzględnienia przy wyliczeniu kapitału początkowego co za tym idzie emerytury prawa do rekompensaty nadto o zasądzenie od organu na rzecz skarżącego kosztów postępowania w tym kosztów zastępstwa adwokackiego wg. norm przepisanych.</xText> <xText>W uzasadnieniu wskazanego stanowiska, podniesiono, iż, w okresie zatrudnienia, w <xAnon> firmie (...) S. A</xAnon>, w okresie od 15.11.1978 do 31.08.1997, <xAnon>A. P. (1)</xAnon>, pracując na stanowiskach pracz druku oraz farbiarz, odpowiadającego stanowisku barwiarza- co wynikało z nomenklatury przyjętej w <xBx>zakładowym układzie zbiorowym pracy, stale</xBx> i w pełnym wymiarze czasu pracy, pracował, w warunkach szczególnych, a, zatem, spełnia warunki prawa do rekompensaty. Odwołujący podniósł, też, iż, do pracy w szczególnych warunkach, winien zostać zaliczony wnioskodawcy okres odbywania służby wojskowej. W jego ocenie do wyliczenia kapitału początkowego wnioskodawcy niesłusznie nie zaliczono też okresu od 17.02.1979 do 19.02.1979 i od 16.12.1980 do 13.01.1981, podczas gdy <xAnon>A. P. (1)</xAnon> pozostawał wówczas w stosunku pracy co potwierdza świadectwo pracy.</xText> <xText><xIx>/ odwołanie k 3-5 akt VIII U 1682/23, odwołanie k. 3-5 akt VIII U 1683/23/</xIx></xText> <xText>W odpowiedziach na odwołania organ rentowy wniósł o ich oddalenie podtrzymując stanowisko zawarte w zaskarżonych decyzjach podnosząc iż dokumentacja przedłożona przez wnioskodawcę nie daje podstaw do zmiany zaskarżonych decyzji w szczególności uznania, iż w spornych okresach wnioskodawca stale i w pełnym wymiarze wykonywał pracę w szczególnych warunkach.</xText> <xText><xIx>/ odpowiedź na odwołanie k. 46-47 sygn. akt VIII U 1682/23 oraz k. 46-46 v. akt VIII U 1683/23/.</xIx></xText> <xText>Zarządzeniem z dnia 10.10.2023 r. sprawy z ww odwołań, połączono do wspólnego rozpoznania i rozstrzygnięcia.</xText> <xText><xIx>/zarządzenie k. 48 akt VIII U 1683/23/</xIx></xText> <xText>W toku procesu stanowisko stron nie uległo zmianie.</xText> <xText><xIx>/ bezsporne/</xIx></xText> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Sąd Okręgowy w Łodzi ustalił następujący stan faktyczny:</xBx></xText> <xText><xAnon>A. P. (1)</xAnon> <xAnon>urodził się w dniu (...)</xAnon>. Ma podstawowe wykształcenie.</xText> <xText><xIx>/okoliczność bezsporna/</xIx></xText> <xText>W dniu 21.07.2023 r. wnioskodawca <xAnon>A. P. (1)</xAnon> złożył wniosek o emeryturę z rekompensatą.</xText> <xText><xIx>/ wniosek k. 1-6 akt ZUS plik dot. emerytury/</xIx></xText> <xText>Mając na uwadze wskazany wniosek, wydano z urzędu zaskarżoną decyzję z dnia <xBx>16.08.2023 r</xBx>. , ustalającą ponownie wnioskodawcy wartość kapitału początkowego na dzień 1.01.1999 r. oraz zaskarżoną decyzję z dnia <xBx>18.08.2022 r. </xBx>przyznająca ubezpieczonemu prawo do emerytury od 20.07.2023 r., którą <xUx>jednocześnie odmówiono mu prawa do rekompensaty.</xUx></xText> <xText><xIx>/ decyzje k. 15 akt kapitałowych ZUS oraz decyzja k. 11 -13 akt emerytalnych ZUS/ </xIx></xText> <xText>Wydając zaskarżone decyzje, organ <xBx>uznał za udowodniony</xBx>, przez wnioskodawcę, okres <xBx>7 lat 1 miesiąc i 8 dni pracy</xBx> w szczególnych warunkach, przypadający od 17.07.2000 do 16.08.2006 i od 20.08.2007 do 31.12.2008 z wyłączeniem okresów nieskładkowych po 14.11.1991 tj. w <xAnon> PPHU (...)</xAnon> zo.o. na stanowisku barwiarza oraz w <xAnon>C. (...)</xAnon> Sp j. na stanowisku barwiarza, na podstawie informacji zawartych w przedłożonych w świadectwach pracy.</xText> <xText>/ <xIx>bezsporne/</xIx></xText> <xText><xAnon>A. P. (1)</xAnon> był zatrudniony w pełnym wymiarze czasu pracy w zakładzie pracy <xAnon> (...) S.A.</xAnon> w okresach:</xText> <xText>-od 15.11.1978 do 31.08. 1997 r. na stanowisku pracz druków (w okresie 14.01.1981 do 30.06.1981 oddelegowanie na stanowisko praktykant drukarza) następnie od 1.11.1992 farbiarz tkanin</xText> <xText>Przy tym w okresie od 20.02.1979 do 15.12.1980 r. wnioskodawca odbywał zasadniczą służbę wojskową. Na okres od 17.02.1979 do 19.02.1979 przypadała przerwa przed odbyciem służby wojskowej i od 16.12.1980 do 13.01.1981 przerwa po odbyciu tej służby</xText> <xText>- od 21.04.1999 r. do 30.06.1999 r. na stanowisku farbiarz tkanin</xText> <xText>-od 19.07.1999 r. do 7.07.2000 r. na stanowisku farbiarz tkanin</xText> <xText><xIx>/ świadectwa pracy k z 19.02.2004 k. 7 -9 oraz k. 4 akt Kapitałowych ZUS wpis w legitymacji ubezpieczeniowej k. 43- 44, książeczka wojskowa k. 3 akt kapitałowych ZUS nadto dokumenty w aktach osobowych załączonych do akt prawy/</xIx></xText> <xText>W świadectwach pracy za wskazane okresy zatrudnienia w zakresie informacji dotyczących wykonywania przez pracownika pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze nie poczyniono żadnej adnotacji.</xText> <xText><xIx>/ bezsporne świadectwa pracy k z 19.02.2004 k. 7 -9 oraz k. 4 akt Kapitałowych ZUS nadto w aktach osobowych załączonych do akt sprawy /</xIx></xText> <xText>W świetle <xAnon> (...) SA</xAnon><xBx> w <xAnon>Ł.</xAnon>, za</xBx>wartego w dniu 1.08.1984 r. oraz zgodnie z załącznikami 1, 6 i 6a do tego układu , określających odpowiednio wykaz stanowisk robotniczych, dodatek za pracę w warunkach szkodliwych dla zdrowia szczególnie uciążliwych i niebezpiecznych oraz wykaz stanowisk pracy , na których występują warunki uprawniające do dodatku, pracownikom zatrudnionym na stanowiskach pracy w warunkach szkodliwych dla zdrowia lub uciążliwych oraz niebezpiecznych przysługiwało dodatkowe wynagrodzenie zwane „dodatkiem za szkodliwość”. Przy tym, w wykazie stanowisk, na których występują warunki, uprawniające do wypłacania dodatku, wymieniono , na wykończalni, stanowisko <xBx>farbiarza tkanin i pracza druków</xBx>. <xUx>Układ zbiorowy pracy <xAnon> (...) SA</xAnon> w <xAnon>Ł.</xAnon> ,w zakresie podziału stanowisk nie operował w ogóle</xUx> określeniem stanowiska - barwiarz. <xBx>Wymieniał wyłącznie farbiarza tkanin i farbiarza - przyuczenie.</xBx></xText> <xText><xIx> <xUx>/ <xAnon> (...) SA</xAnon> w <xAnon>Ł.</xAnon> z załącznikami k. 10-42/</xUx> </xIx></xText> <xText>Wnioskodawcy, we wskazanych okresach zatrudnienia, <xBx>wypłacano dodatek za pracę w warunkach szkodliwych.</xBx> Wnioskodawca otrzymywał też mleko, jako napój regenerujący.</xText> <xText><xIx>/ dokumenty w aktach osobowych załączonych do akt sprawy, dokumentacja płacowa k. 66-76 zeznania wnioskodawcy protokół z rozprawy 24.01.2024 00:25:25-00:41:24 w związku z informacyjnymi wyjaśnieniami protokół z rozprawy z dnia 13.12.2023 00:02:33 -00:20:07/ </xIx></xText> <xText>Wnioskodawca, w spornym okresie, z wyjątkiem początkowego okresu zatrudnienia, na stanowisku pracza druków, cały czas wykonywał obowiązki barwiarza, zwanego w zakładzie pracy - farbiarzem. Będąc oddelegowanym do drukarni, po służbie wojskowej , wykonywał tam obowiązki pracza druków. <xUx>Nie było w zakładzie, pracowników zatrudnionych, na stanowisku barwiarza. Taką pracę wykonywali pracownicy – których stanowiska nazwane były: farbiarze.</xUx></xText> <xText><xIx>/zeznania wnioskodawcy protokół z rozprawy 24.01.2024 00:25:25-00:41:24 w związku z informacyjnymi wyjaśnieniami protokół z rozprawy z dnia 13.12.2023 00:02:33 -00:20:07 zeznania świadka <xAnon>A. P. (2)</xAnon> protokół z rozprawy z dnia 13.12.2023 00:20:47-00:38:09 zeznania świadka <xAnon>A. R.</xAnon> protokół z rozprawy z dni 24.01.024 00:03:06-00:24:42/</xIx></xText> <xText>Jako pracz druków , wnioskodawca dostarczał pod maszynę towar to był poliester i poliamid, wiskoza, bawełna. Prał chemicznie materiały drukowane Pracował na maszynach <xAnon>o nazwie H.</xAnon>. Było ich 11. Każda emitowała hałas. Powstawały szkodliwe opary. Miał do czynienia z ługiem hydro -solą, chlorem, czasem kwasem solnym. Miał ubiór ochronny kalosze i odbierz wzmacnianą roboczą w tym na twarz. Najpierw tkaninę prał, z użyciem detergentów jak właśnie ług sodowy i mydło przesyłowe potem było pranie w temp 80 stopni po wypłukaniu i praniu podawano środki przygotowujące dobarwienia. Poliamid wymagał użycia kwasu octowego. Wiskoza i bawełna użycia soli.</xText> <xText>Jako barwiarz/ farbiarz wnioskodawca obsługiwał, natomiast, dodatkowo cały proces barwienia przygotowywał tkaniny do tego procesu a potem go wykonywał. Pracował na maszynach ciśnieniowych barwiarki <xAnon>D.</xAnon> Początkowo były to farby kwasowe i barwniki reaktywne. Tu maszyny były zamknięte i para nie wydobywała się na zewnątrz ale wnioskodawca miał większy kontakt z chemikaliami. Dostarczał farby i chemikalia bezpośrednio do maszyn. Wlewał je przez dozownik. Potem, nadzorował przebieg procesu - barwienia. Farby bardzo pyliły. Odbierał tkaniny i przekazywał je na oddział przygotowawczy. Wnioskodawca miał do wykonywania czynności - strój roboczy, ochronne rękawice, kalosze gumowe . Były do dyspozycji - plastikowe osłony na twarz, ale ich, raczej, nie używano.</xText> <xText>W hali, w której pracował, panowały wysokie temperatury, latem powyżej 35 stopni, szkodliwe opary, hałas – generowały wentylatory, ale, poza hukiem, efekty chłodzenia były niewielkie.</xText> <xText>Praca na obu stanowiskach, była wykonywana przez wnioskodawcę, stale, w pełnym wymiarze czasu pracy, na 3 zmiany. W pracy nie było żadnych przestojów. Sporadycznie wnioskodawca był oddelegowywany do pracy na stanowisku pracza druków, lecz rzadko, bo w praktyce, stanowisko to zostało zlikwidowane .</xText> <xText><xIx>/zeznania wnioskodawcy protokół z rozprawy 24.01.2024 00:25:25-00:41:24 w związku z informacyjnymi wyjaśnieniami protokół z rozprawy z dnia 13.12.2023 00:02:33 -00:20:07 zeznania świadka <xAnon>A. P. (2)</xAnon> protokół z rozprawy z dnia 13.12.2023 00:20:47-00:38:09, zeznania świadka <xAnon>A. R.</xAnon> protokół z rozprawy z dni 24.01.024 00:03:06-00:24:42/</xIx></xText> <xText>Współpracownikom, pracującym z wnioskodawcą, w analogicznych warunkach, wystawiono świadectwa wykonywania prac w warunkach szczególnych.</xText> <xText><xIx>/zeznania świadka <xAnon>A. P. (2)</xAnon> protokół z rozprawy z dnia 13.12.2023 00:20:47-00:38:09, zeznania świadka <xAnon>A. R.</xAnon> protokół z rozprawy z dni 24.01.024 00:03:06-00:24:42, kopia odpowiedzi na odwołanie <xAnon>A. R.</xAnon> k.97-98, kopia świadectwa pracy w warunkach szczególnych <xAnon>A. P. (2)</xAnon> k. 88/</xIx></xText> <xText>Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o całokształt materiału dowodowego zebranego w sprawie, w szczególności o dokumenty, zawarte w załączonych do akt sprawy aktach ZUS, jak i, złożone w toku procesu, dokumenty osobowe za sporny okres zatrudnienia oraz <xBx>układ zbiorowy pracy obowiązujący w zakładzie pracy,</xBx> w którym ubezpieczony był zatrudniony, w spornym okresie. Zeznania wnioskodawcy i świadków przesłuchanych w procesie: <xAnon>A. P. (2)</xAnon> i <xAnon>A. R.</xAnon>, Sąd ocenił jako wiarygodne, nie znajdując żadnych podstawa by kwestionować ich szczerość i zgodność z rzeczywistym stanem rzeczy. Zeznania te korespondowały ze złożonymi w sprawie dokumentami. Sąd zauważył, że choć zgromadzona w sprawie dokumentacja zwłaszcza świadectwa pracy wskazują, iż wnioskodawca przez większość spornego okresu był zatrudniony na stanowisku , nazwanym – farbiarz, de facto, co potwierdzają świadkowie i zeznania wnioskodawcy wykonywał obowiązki - barwiarza tj. pracował na stanowisku wymienionym w wykazie. Także zapisy w przedłożonym układzie zbiorowym pracy, wskazują że w <xAnon> Zakładzie (...) SA</xAnon> w <xAnon>Ł.</xAnon> nie istniało stanowisko barwiarza, Charakter pracy wnioskodawcy bezwzględnie, jednak, wskazuje, iż wykonywał on pracę, na tym właśnie stanowisku. Sąd zauważa, przy tym, że zdarzały się okresy oddelegowania wnioskodawcy do innej pracy, jednakże miały one miejsce na stanowiska na których również wykonywana była praca w warunkach szczególnych. Jednocześnie organ rentowy nie zgłosił wniosków dowodowych, mających na celu wykazanie okoliczności przeciwnych. Zgromadzony w niniejszej sprawie materiał dowodowy, nie pozostawia wątpliwości, co do charakteru pracy skarżącego w spornych okresach.</xText> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Sąd Okręgowy w Łodzi zważył, co następuje:</xBx></xText> <xText>Odwołanie jest zasadne.</xText> <xText>Zgodnie <xBx>z </xBx><xLexLink xArt="art. 21;art. 21 ust. 1" xIsapId="WDU20082371656" xTitle="Ustawa z dnia 19 grudnia 2008 r. o emeryturach pomostowych" xAddress="Dz. U. z 2008 r. Nr 237, poz. 1656"><xBx>art. 21 ust.1 ustawy</xBx> z dnia 19 .12.2008r. o emeryturach pomostowych</xLexLink> (Dz.U. z 2023 r. poz. 164 t.j.) rekompensata przysługuje ubezpieczonemu, jeżeli ma okres pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, w rozumieniu przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS, wynoszący co najmniej 15 lat.</xText> <xText>Stosownie do treści ust. 2 tego przepisu rekompensata nie przysługuje osobie, która nabyła prawo do emerytury na podstawie przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS.</xText> <xText>W myśl art. 23 ust.1 i 2 powołanej ustawy ustalenie rekompensaty następuje na wniosek ubezpieczonego o emeryturę; rekompensata przyznawana jest w formie dodatku do kapitału początkowego, o którym mowa w przepisach art. 173 i art. 174 ustawy o emeryturach i rentach z FUS.</xText> <xText>W myśl art. 26 w zw. z art. 24 ustawy z dnia 17.12.1998r. o emeryturach i rentach z FUS (t.j. Dz. U. z 2023r., poz. 1251) emerytura stanowi równowartość kwoty będącej wynikiem podzielenia podstawy obliczenia ustalonej w sposób określony w art. 25 przez średnie dalsze trwanie życia dla osób w wieku równym wiekowi przejścia na emeryturę danego ubezpieczonego, z uwzględnieniem ust. 5. Wiek ubezpieczonego w dniu przejścia na emeryturę wyraża się w ukończonych latach i miesiącach. Średnie dalsze trwanie życia ustala się wspólnie dla mężczyzn i kobiet oraz wyraża się w miesiącach.</xText> <xText>Zgodnie z art. 15 w związku z art. 174 ust. 3 i 3b w/w ustawy do obliczenia wskaźnika wysokości podstawy wymiaru kapitału początkowego przyjmuje się przeciętną podstawę wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne w okresie kolejnych 10 lat kalendarzowych wybranych przez zainteresowanego z lat poprzedzających 01.01.1999r., albo - na wniosek ubezpieczonego - przeciętną podstawę wymiaru składki z 20 lat kalendarzowych, przypadających przed rokiem złożenia wniosku, wybranych z całego okresu ubezpieczenia.</xText> <xText>W myśl art. 174 ust. 3b (w brzmieniu obowiązującym od 01.10.2013r.) jeżeli okres wskazany do ustalenia podstawy wymiaru kapitału początkowego obejmuje rok kalendarzowy, w którym ubezpieczony pozostawał w ubezpieczeniu społecznym na podstawie przepisów prawa polskiego jedynie przez część miesięcy tego roku, do obliczenia stosunku sumy kwot podstaw wymiaru składek i kwot, o których mowa w art. 15 ust. 3, w okresie tego roku do przeciętnego wynagrodzenia, przyjmuje się sumę kwot przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia ogłoszonego za ten rok kalendarzowy odpowiednią do liczby miesięcy pozostawania w ubezpieczeniu.</xText> <xText>Zgodnie z art. 174 ust. 9a staż ubezpieczeniowy i wymagany staż określa się w dniach, jeżeli jest to dla ubezpieczonego korzystniejsze.</xText> <xText>Zgodnie z art. 6 ust. 1 pkt 1 i 4 w/w ustawy jako okresy składkowe uwzględnia się m.in. okres faktycznego ubezpieczenia oraz czynnej służby wojskowej w Wojsku Polskim lub okresy jej równorzędne albo okresy zastępczych form tej służby.</xText> <xText>Celem rekompensaty, podobnie jak i emerytury pomostowej, jest łagodzenie skutków utraty możliwości przejścia na emeryturę przed osiągnięciem wieku emerytalnego przez pracowników zatrudnionych przy pracach w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. W przypadku rekompensaty, realizacja tego celu, polega, jednak, nie na stworzeniu możliwości wcześniejszego zakończenia aktywności zawodowej, lecz na odpowiednim zwiększeniu podstawy wymiaru emerytury z FUS, do której osoba uprawniona nabyła prawo po osiągnięciu powszechnego wieku emerytalnego (zob. np. M. Zieleniecki, Komentarz do art. 21 ustawy o emeryturach pomostowych, LEX/el. 2017; wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 31.03.2016 r., III AUa 1899/15, LEX 2044406).</xText> <xText>Przepisy <xLexLink xArt="art. 2;art. 2 pkt. 5;art. 21;art. 21 ust. 1" xIsapId="WDU20082371656" xTitle="Ustawa z dnia 19 grudnia 2008 r. o emeryturach pomostowych" xAddress="Dz. U. z 2008 r. Nr 237, poz. 1656">art. 2 pkt 5 i art. 21 ust. 1 ustawy o emeryturach pomostowych</xLexLink> formułują dwie zasadnicze przesłanki nabycia prawa do rekompensaty, tj.:</xText> <xText>1) nienabycie prawa do emerytury pomostowej,</xText> <xText>2) osiągnięcie okresu pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze do dnia wejścia w życie ustawy tj. do 31.12.2008 r. w rozumieniu ustawy o emeryturach i rentach z FUS wynoszącego co najmniej 15 lat.</xText> <xText>Przesłanką negatywną zawartą w <xLexLink xArt="art. 21;art. 21 ust. 2" xIsapId="WDU20082371656" xTitle="Ustawa z dnia 19 grudnia 2008 r. o emeryturach pomostowych" xAddress="Dz. U. z 2008 r. Nr 237, poz. 1656">art.21 ust.2 ustawy o emeryturach pomostowych</xLexLink> jest nabycie prawa do emerytury na podstawie przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS.</xText> <xText>Skoro zgodnie z <xLexLink xArt="art. 23" xIsapId="WDU20082371656" xTitle="Ustawa z dnia 19 grudnia 2008 r. o emeryturach pomostowych" xAddress="Dz. U. z 2008 r. Nr 237, poz. 1656">art.23 ustawy o emeryturach pomostowych</xLexLink> rekompensata przyznawana jest w formie dodatku do kapitału początkowego, a zgodnie z art. 173 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS kapitał początkowy ustala się dla ubezpieczonych urodzonych po dniu 31 grudnia 1948 r., za których były opłacane składki na ubezpieczenie społeczne przed dniem 1 stycznia 1999 r., to warunek sformułowany w <xLexLink xArt="art. 21;art. 21 ust. 2" xIsapId="WDU20082371656" xTitle="Ustawa z dnia 19 grudnia 2008 r. o emeryturach pomostowych" xAddress="Dz. U. z 2008 r. Nr 237, poz. 1656">art. 21 ust.2 ustawy o emeryturach pomostowych</xLexLink> należy rozumieć w taki sposób, że rekompensata jest adresowana wyłącznie do ubezpieczonych objętych systemem emerytalnym zdefiniowanej składki, którzy przed osiągnięciem podstawowego wieku emerytalnego nie nabyli prawa do emerytury z FUS obliczanej według formuły zdefiniowanego świadczenia. Analiza układu warunkującego prawo do emerytury pomostowej prowadzi do wniosku, że świadczenie to przysługuje tym pracownikom, którzy osiągnęli co najmniej 15-letni okres pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze w rozumieniu art. 32 ust.1 i 3 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, ale nie nabyli prawa do emerytury pomostowej z powodu nieuznania ich pracy za wykonywaną w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 3;art. 3 ust. 1;art. 3 ust. 3" xIsapId="WDU20082371656" xTitle="Ustawa z dnia 19 grudnia 2008 r. o emeryturach pomostowych" xAddress="Dz. U. z 2008 r. Nr 237, poz. 1656">art. 3 ust. 1 i 3 ustawy o emeryturach pomostowych</xLexLink>.</xText> <xText>W przedmiotowej sprawie bezsporne jest, że odwołujący się nie nabył prawa do emerytury pomostowej, ani prawa do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym w związku z wykonywaniem pracy w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze.</xText> <xText>Stosownie natomiast do treści <xLexLink xArt="art. 32;art. 32 ust. 2" xIsapId="WDU19981621118" xTitle="Ustawa z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 162, poz. 1118">art. 32 ust. 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych</xLexLink> (Dz.U. z 2023 r. poz. 1251 t.j.) za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia w podmiotach, w których obowiązują wykazy stanowisk ustalone na podstawie przepisów dotychczasowych.</xText> <xText>Z kolei przepis art. 32 ust.4 stanowi, że wiek emerytalny, o którym mowa w ust. 1, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie których osobom wymienionym w ust.2 i 3 przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych, to jest na podstawie rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. Nr 8, poz.43 z późn. zm.).</xText> <xText>Z §1 cytowanego rozporządzenia wynika, że jego treść stosuje się do pracowników wykonujących prace w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze, wymienione w §4-15 rozporządzenia oraz w wykazach stanowiących załącznik do rozporządzenia.</xText> <xText>Przepis § 2 ust.1 rozporządzenia ustala, że za okresy uzasadniające nabycie prawa do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu uważa się okresy, w których praca w szczególnych warunkach jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy.</xText> <xText>W niniejszym postępowaniu wnioskodawca ostatecznie domagał się ustalenia, że w okresie zatrudnienia w <xAnon> (...) S.A.</xAnon> od 15.11.1978 do 31.08. 1997 r od 21.04.1999 r. do 30.06.1999 r. od 19.07.1999 r. do 7.07.2000 r. z uwzględnieniem służby wojskowej od 20.02.1979 do 15.12.1980 r. stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał pracę w warunkach szczególnych, pracę pracza druku i barwiarza tym samym spełnia warunki do przyznania rekompensaty. Wnioskodawca chciał też uwzględnienia do stażu przy wyliczeniu kapitału początkowego okresu od 17.02.1979 do 19.02.1979 oraz 16.12.1980 do 13.01.1981 okresy bezpośrednio przed i po służbie wojskowej.</xText> <xText>Odnośnie pierwszego z tych żądań rozporządzenie Rady Ministrów z 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43) w § 2 ust. 2 zobowiązuje zakłady pracy do stwierdzenia okresów zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wyłącznie na podstawie posiadanej dokumentacji.</xText> <xText>Natomiast rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 11 października 2011 r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe (Dz. U. 2011. 237.1412) określone zostały środki dowodowe, które powinny być dołączone do wniosku, stwierdzające okoliczności uzasadniające przyznanie tego świadczenia.</xText> <xText>W myśl § 21-23 powołanego rozporządzenia środkiem dowodowym stwierdzającym okresy zatrudnienia są pisemne zaświadczenia zakładów pracy, wydane na podstawie posiadanych dokumentów, oraz legitymacje ubezpieczeniowe, a także inne dowody z przebiegu ubezpieczenia. W przypadku zaś ubiegania się pracownika o przyznanie emerytury z tytułu zatrudnienia w szczególnym charakterze, zaświadczenie zakładu pracy powinno stwierdzać charakter i stanowisko pracy w poszczególnych okresach oraz inne okoliczności, od których jest uzależnione przyznanie takiej emerytury lub renty. Wyjątek od zasady ustalonej w powołanym przepisie jest zawarty w § 25 wymienionego rozporządzenia, który przewiduje, że okresy zatrudnienia mogą być udowodnione zeznaniami świadków, gdy zainteresowany wykaże, że nie może przedstawić zaświadczenia zakładu pracy.</xText> <xText>Tym samym, brak świadectwa pracy wykonywanej w warunkach szczególnych, lub wydanie świadectwa, które nie spełnia wymagań formalnych, nie przekreśla ustalania, że tego rodzaju praca była wykonywana. W szczególności, ubezpieczony może wykazywać innymi środkami dowodowymi, że praca świadczona była w warunkach szczególnych. W postępowaniu z zakresu ubezpieczeń społecznych, stosuje się, bowiem, te same reguły dowodzenia, jak w zwykłym procesie cywilnym. W szczególności, zastosowanie mają <xLexLink xArt="art. 6" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 6 k.c.</xLexLink>, <xLexLink xArt="art. 232" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 232 k.p.c.</xLexLink> W sprawie o świadczenia z tytułu pracy w warunkach szczególnych, gdzie przedmiotem ustaleń sądu ma być charakter zatrudnienia, dokonywanie ustaleń stanu faktycznego odbywa się z reguły poprzez przeprowadzenie dowodów osobowych oraz - o ile to jest możliwe - dowodów z dokumentów znajdujących się w aktach osobowych. Osobowe źródła dowodowe (w tym zarówno zeznania świadków, jak i strony procesowej) muszą być skonfrontowane z istniejącą dokumentacją i dopiero uzyskanie przekonania graniczącego z pewnością co do przebiegu zatrudnienia, może pozwolić na pozytywne rozstrzygnięcie o prawie do świadczeń. Ocena osobowych źródeł dowodowych musi być przy tym wolna od jakiejkolwiek dowolności, uwzględniając reguły logiki oraz zasady doświadczenia zawodowego./tak SA w Szczecinie w wyroku z dnia 27 października 2016 r III AUa 41/16 LEX nr 2151525/</xText> <xText>Dla rozstrzygnięcia spornej kwestii zasadnym stało się zatem ustalenie, czy praca wykonywana przez wnioskodawcę w spornym okresie była pracą wykonywaną w warunkach szczególnych, o jakich mowa w cytowanych wyżej przepisach.</xText> <xText>Wynikające z wykazu A stanowiącego załącznik do rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze przyporządkowanie danego rodzaju pracy do określonej branży ma istotne znaczenie dla jej kwalifikacji jako pracy w szczególnych warunkach w rozumieniu art. 32 ust. 1 u.e.r.f.u.s. (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 11 czerwca 2013 r. III AUa 1370/12 LEX nr 1339369).</xText> <xText>Dla oceny, czy pracownik pracował w szczególnych warunkach, nie ma istotnego znaczenia nazwa zajmowanego przez niego stanowiska, tylko rodzaj powierzonej mu pracy. Praca w szczególnych warunkach to praca wykonywana stale (codziennie) i w pełnym wymiarze czasu pracy (przez 8 godzin dziennie, jeżeli pracownika obowiązuje taki wymiar czasu pracy) w warunkach pozwalających na uznanie jej za jeden z rodzajów pracy wymienionych w wykazie stanowiącym załącznik do rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego oraz wzrostu emerytur i rent dla pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 czerwca 2011 r. <xAnon>(...)</xAnon> UK 393/10, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 1 czerwca 2010 II UK 21/10).</xText> <xText>Pełne zatrudnienie w warunkach szczególnych pojmowane jest jako bezwzględna cecha tego zatrudnienia jako uprawniającego do świadczeń z ubezpieczenia emerytalnego. Możliwe jest przy tym łączenie w przebiegu dniówki prac o różnym charakterze polegające na wykonywaniu nie jednego, lecz kilku rodzajów prac w szczególnych warunkach, wymienionych w wykazie. W takim wypadku do czasu pracy w warunkach szczególnych zlicza się czas równolegle wykonywanych czynności tylko wtedy, gdy różne prace wszystkie łącznie lub każda z osobna odpowiadają pracom w szczególnych warunkach i wszystkie razem wykonywane są stale i w pełnym wymiarze czasu pracy./tak SA w Łodzi w wyroku z dnia z dnia 2 czerwca 2016 r., III AUa 1687/15, LEX nr 2062050/ Przy ustalaniu okresów pracy w szczególnych warunkach, wymaganych do nabycia prawa do emerytury w niższym wieku emerytalnym, nie jest natomiast dopuszczalne zaliczanie innych równocześnie wykonywanych prac w ramach dobowej miary czasu pracy, które nie oddziaływały szkodliwie na organizm pracownika w stopniu powodującym wcześniejszą utratę zdolności do zatrudnienia i nie zostały wymienione w wykazie stanowiącym załącznik do rozporządzenia (wyrok Sądu Najwyższego z dnia z dnia 10 kwietnia 2014 r., II UK 395/13, Lex Nr 1455235).</xText> <xText>W świetle treści Rozporządzenie Rady Ministrów z 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43) pracą w szczególnych warunkach jest wymieniona w Wykazie A Dział VII w przemyśle lekkim, poz. 4 praca przy produkcji i wykańczaniu wyrobów włókienniczych. Nadto wskazane prace i stanowisko: pracz druku oraz barwiarz wymienia załącznik nr 4 do Zarządzenie nr 7 Ministra Przemysłu Chemicznego i Lekkiego z dnia 7.07.1987 r. w sprawie prac wykonywanych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w zakładach pracy resortu przemysłu chemicznego i lekkiego w dziale VII poz 4 pkt 21 wymienia stanowisko barwiarza zaś pkt 24 pracza.</xText> <xText>Przedkładając powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy należy stwierdzić, że zgromadzony i niepodważony przez organ rentowy materiał dowodowy w postaci zeznań wnioskodawcy zeznań świadków i zgromadzonej dokumentacji w tym osobowej jednoznacznie potwierdza charakter wykonywanej przez ubezpieczonego pracy w okresie zatrudnienia <xAnon> (...) S.A.</xAnon></xText> <xText>Wskazać należy, iż wnioskodawca wskazał, że w pierwszym okresie pracy do chwili odbycia służby wojskowej wykonywał pracę pracza - pracza druku. Wówczas w pełnym wymiarze czasu pracy miał zajmować się praniem chemicznym materiałów drukowanych Tkaninę prał z użyciem detergentów takich jak ług sodowy i mydło przesyłowe, hydro -sól, chlor, kwas octowy, kwas solny. Praca była wykonywana pełnym wymiarze czasy pracy i bez przestojów</xText> <xText>Sąd także nie traci z pola widzenia, iż w okresie od 20.02.1979 do 15.12.1980 r. wnioskodawca odbył zasadniczą służbę wojskową. Jednak co słusznie wskazuje odwołujący sprawy także czas służby wojskowej winien zostać zaliczony wnioskodawcy do okresu pracy w warunkach szczególnych</xText> <xText>Podkreślić należy, że czas zasadniczej służby wojskowej zalicza się do okresu uprawniającego do wcześniejszej emerytury z tytułu wykonywania pracy w szczególnych warunkach. Takie doliczenie jest możliwe tylko wówczas, gdy zainteresowany podjął prace w szkodliwych warunkach w ciągu 30 dni od opuszczenia wojska. /II UK 188/18 - postanowienie SN - Izba Pracy z dnia 29-05-2019/</xText> <xText>Okres służby wojskowej dla żołnierza zatrudnionego przed powołaniem do czynnej służby wojskowej w warunkach szczególnych, który po zakończeniu tej służby podjął zatrudnienie w tych samych warunkach, jest nie tylko okresem służby w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 6;art. 6 ust. 1;art. 6 ust. 1 pkt. 4" xIsapId="WDU19981621118" xTitle="Ustawa z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 162, poz. 1118">art. 6 ust. 1 pkt 4 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych</xLexLink>, ale także okresem pracy w szczególnych warunkach w rozumieniu § 3 i 4 rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (t.j.Dz.U. z 1983 r. Nr 8, poz. 43 ze zm.). Zalicza się go więc nie tylko do stażu pracy wymaganego do nabycia prawa do emerytury w niższym wieku emerytalnym (art. 184 w związku z <xLexLink xArt="art. 32;art. 32 ust. 1" xIsapId="WDU19981621118" xTitle="Ustawa z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 162, poz. 1118">art. 32 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych</xLexLink>), ale również – poprzez odesłanie z <xLexLink xArt="art. 21;art. 21 ust. 1" xIsapId="WDU20082371656" xTitle="Ustawa z dnia 19 grudnia 2008 r. o emeryturach pomostowych" xAddress="Dz. U. z 2008 r. Nr 237, poz. 1656">art. 21 ust. 1 ustawy o emeryturach pomostowych</xLexLink> – do okresu pracy w warunkach szczególnych, od którego zależy przyznanie prawa do rekompensaty. /Wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu - III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 22 czerwca 2022 r., III AUa 49/21/</xText> <xText>Skoro <xLexLink xArt="art. 21;art. 21 ust. 1" xIsapId="WDU20082371656" xTitle="Ustawa z dnia 19 grudnia 2008 r. o emeryturach pomostowych" xAddress="Dz. U. z 2008 r. Nr 237, poz. 1656">art. 21 ust. 1 ustawy z 19 grudnia 2008 r. o emeryturach pomostowych</xLexLink> wprost odwołuje się do pojęcia okresu pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w rozumieniu przepisów ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS, to oczywistym jest, że rozważania podjęte na gruncie tej ustawy w odniesieniu do służby wojskowej znajdują odpowiednie zastosowanie do świadczeń przyznawanych w trybie przepisów pierwszej z tych ustaw. Wyłącza to w tym przypadku stosowanie wyłącznie przepisu <xLexLink xArt="art. 3;art. 3 ust. 1" xIsapId="WDU20082371656" xTitle="Ustawa z dnia 19 grudnia 2008 r. o emeryturach pomostowych" xAddress="Dz. U. z 2008 r. Nr 237, poz. 1656">art. 3 ust. 1 ustawy o emeryturach pomostowych</xLexLink>. Okres służby wojskowej dla żołnierza zatrudnionego przed powołaniem do czynnej służby wojskowej w warunkach szczególnych, który po zakończeniu tej służby podjął zatrudnienie w tych samych warunkach, jest nie tylko okresem służby w rozumieniu art. 6 ust. 1 pkt 4 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, ale także okresem pracy w szczególnych warunkach w rozumieniu § 3 i 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7.02.1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych charakterze. Zalicza się go więc nie tylko do stażu pracy wymaganego do nabycia prawa do emerytury w niższym wieku emerytalnym (art. 184 w związku z art. 32 ust. 1 ustawy emerytalnej), ale również – poprzez odesłanie z <xLexLink xArt="art. 21;art. 21 ust. 1" xIsapId="WDU20082371656" xTitle="Ustawa z dnia 19 grudnia 2008 r. o emeryturach pomostowych" xAddress="Dz. U. z 2008 r. Nr 237, poz. 1656">art. 21 ust. 1 ustawy o emeryturach pomostowych</xLexLink> – do okresu pracy w warunkach szczególnych, od którego zależy przyznanie prawa do rekompensaty. /Wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu - III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 15 czerwca 2022 r., III AUa 40/21/</xText> <xText>Wnioskodawca także po odbyciu służby wojskowej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał prace w warunkach szczególnych tym razem na stanowisku pracza co potwierdza świadectwo pracy. Sąd zauważa iż w istocie zgromadzone w sprawie dokumenty wskazują iż do 1.07.1981 r. formalnie wnioskodawca był oddelegowany na stanowisko praktykant drukarza niemniej jednak co wynika z jego zeznań i zeznań świadków w praktyce także na drukarni wykonywał obowiązki pracza. Brak wiec podstaw by okres ten kwalifikować inaczej jak prace w szczególnych warunkach.</xText> <xText>Nie ma natomiast podstaw by jak chce tego odwołujący by uwzględnić do stażu przy wyliczeniu kapitału początkowego czy do pracy w szczególnych warunkach okres od 17.02.1979 do 19.02.1979 oraz 16.12.1980 do 13.01.1981 tj okresy bezpośrednio przed i po służbie wojskowej. Okres przerwy pomiędzy zwolnieniem z pracy do odbycia służby wojskowej oraz zwolnieniem ze służby wojskowej a podjęciem pracy u pracodawcy, u którego pracownik był zatrudniony w dniu powołania do tej służby nie jest bowiem ani okresem składkowym, ani nieskładkowym (vide treść art. 6 i 7 ustawy o emeryturach i rentach z FUS) i w związku z tym nie podlega uwzględnieniu przy ustalaniu uprawnień do świadczeń wynikających z w/w ustawy. Powyższe stanowisko ZUS znalazło także potwierdzenie w wyroku SA z dnia 20.10.2005r. (sygn. akt III AUa 1336/04) czy wyroku SA w Szczecinie z dnia 18.12.2014r. (sygn. akt III AUa 311/14), a także wyrok SA w Lublinie z 10.03.2016r. (sygn. akt III AUa 1063/15) i SA w <xAnon>S.</xAnon> z dnia 12.06.2018r. (sygn. akt III AUa 516/17).Wyroku SA w Krakowie - z dnia 19.09. 2018 r., ( sygn. akt III AUa 445/18)</xText> <xText>W ocenie Sądu niewątpliwie też okres zatrudnienia wnioskodawcy <xAnon> (...) S.A.</xAnon> na stanowisku farbiarza a de facto barwiarza winien być traktowany jako praca w warunkach szczególnych. Zdaniem Sądu w świetle zapisów postanowień zakładowego układu zbiorowego pracy a także zeznań wnioskodawczy i świadków, które nie zostały zakwestionowane przez organ rentowy nie ulega wątpliwości, iż stanowisko farbiarza w <xAnon> (...) S.A.</xAnon> pomimo stosowanej w zakładzie pracy nomenklatury w rzeczywistości odpowiadało stanowisku barwiarza i pracom wykonywanym na tym stanowisku. W zakładzie nie zatrudniano barwiarzy tylko farbiarzy przy czym ci, w tym wnioskodawca zajmowali się obsługą całego procesu barwienia. Przygotowywał tkaniny do tego procesu a potem go wykonywał. Pracował na maszynach ciśnieniowych barwiarki <xAnon>D.</xAnon>. Używał do tego także farb kwasowych i barwników reaktywnych. Dostarczał farby i chemikalia bezpośrednio do maszyn. Wlewał je przez dozownik. Potem nadzorował proces barwienia. Odbierał tkaniny i przekazywał je na oddział przygotowawczy. Praca, z uwagi na kontakt z substancjami toksycznymi, odbywała się w stroju roboczym, ochronnych rękawicach, kaloszach, wymagane były gumowe lub plastikowe osłony na twarz. W hali , w której pracował, panowały wysokie temperatury, szkodliwe opary, zapylenie, hałas.</xText> <xText>Praca w takich warunkach i w takim - charakterze, była przez, wnioskodawcę, wykonywana stale, w pełnym wymiarze czasu pracy na 3 zmiany. W pracy nie było żadnych przestojów. Sporadycznie wnioskodawca był oddelegowywany do pracy na stanowisku pracza druków, to jednak jest, również, o czym wspominano, <xUx>stanowiskiem wymienionym w wykazie, co za tym</xUx> idzie, powyższa okoliczność nie ma znaczenia dla rozstrzygnięcia. Ponadto, wskazać należy, że znamiennym jest, że współpracujący z wnioskodawcą świadkowie, wykonując pracę w analogiczny sposób, otrzymali świadectwa pracy w szczególnych warunkach. Brak, więc, podstaw do kwestionowania takiego charakteru pracy.</xText> <xText>Reasumując, stwierdzić należy, że, po uwzględnieniu, do okresu pracy w szczególnych warunkach, okresu zatrudnienia wnioskodawcy w <xAnon> (...) S.A.</xAnon> od 15.11.1978 do 31.08. 1997 r. od 21.04.1999 r. do 30.06.1999 r. od 19.07.1999 r. do 7.07.2000 r. wraz z okresem służby wojskowej <xIx>( wnioskodawca uzyskał prawo do emerytury powszechnej, nie, zaś, prawo do emerytury pomostowej</xIx>) , <xBx>po odjęciu przerwy - okresu, poprzedzającego i następującego, po odbyciu zasadniczej służby wojskowej, i okresu, już zakwalifikowanego, przez organ, jako praca</xBx> w warunkach szczególnych (okres ponad 7 lat), wnioskodawca, niewątpliwie spełnia wymóg posiadania 15-letniego okresu pracy, w takim charakterze. Tym samym, wnioskodawcy przysługuje prawo do rekompensaty. Kapitał początkowy wnioskodawcy winien uwzględniać zwiększenie - dodatek do kapitału początkowego - z tytułu prac wykonywanych w szczególnych warunkach.</xText> <xText>W myśl art. 100 ust. 1. ustawy o emeryturach i rentach z FUS prawo do świadczeń określonych w ustawie powstaje, z dniem spełnienia wszystkich warunków wymaganych do nabycia tego prawa.</xText> <xText>Na mocy art. 129 ust. 1 cytowanej ustawy świadczenia wypłaca się poczynając od dnia powstania prawa do tych świadczeń, nie wcześniej jednak niż od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek lub wydano decyzję z urzędu.</xText> <xText>Mając na względzie powyższe, należało zmienić zaskarżone decyzje, o czym Sąd Okręgowy orzekł na podstawie <xLexLink xArt="art. 477(14);art. 477(14) § 2" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 477 <xSUPx>14</xSUPx> § 2 k.p.c.</xLexLink> w sentencji wyroku.</xText> <xText>O kosztach procesu wraz odsetkami, Sąd orzekł na podstawie <xLexLink xArt="art. 98;art. 98 § 1;art. 98 § 2;art. 98 § 3" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 98 § 1-3 k.p.c.</xLexLink>, w zw. § 9 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z 2023 roku, poz. 1964).</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Barbara Kempa

Agnieszka Kurczewska

Agnieszka Kurczewska

Sygn. akt VIII U 1682/23 UZASADNIENIE Decyzjąz dnia 16.08.2023 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych(...)Oddział wŁ.na podstawieustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznychz urzędu ponownie ustaliłA. P. (1)wartość kapitału początkowego na dzień 1.01.1999 r. Do ustalenia wartości kapitału początkowego organ rentowy przyjął podstawę wymiaru kapitału początkowego w kwocie 1523,55 zł. ustalona w decyzji z dnia 27.06.2005 tj. do obliczenia podstawy wymiaru kapitału początkowego oraz obliczenia wskaźnika wysokości tej podstawy organ rentowy przyjął przeciętną podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne z 10 kolejnych lat kalendarzowych, tj. od 1.01.1981 r. do 31.12.1990 r. Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru kapitału początkowego wyniósł 124,79 %. Podstawę wymiaru kapitału początkowego ustalono w wyniku pomnożenia wskaźnika wysokości podstawy wymiaru wynoszącego 124,79 %. przez kwotę 1220,89 zł, tj. kwotę bazową określoną w w/w ustawie o emeryturach i rentach z FUS (124,79 % x 1 220,89 zł =1523,55 zł). Organ rentowy przyjął łącznie 17 lat, 10 miesięcy, 26 dni, okresów składkowych. Oraz 9 miesięcy i 25 dni okresów nieskładkowych. Wysokość 24% kwoty bazowej wyniosła 293,01 zł. Współczynnik proporcjonalny do osiągniętego do dnia 31 grudnia 1998 roku wieku oraz okresu składkowego i nieskładkowego wyniósł 59,64 %. Średnie dalsze trwanie życia wyrażone w miesiącach dla osób w wieku 62 lat przyjęto w ilości 209 miesięcy. W związku z powyższym wysokość kapitału początkowego ustalona na dzień 1 stycznia 1999 roku wyniosła 112019,82 złotych. Do ustalenia wartości kapitału początkowego Zakład nie uwzględnił okresów: - od 17.02.1979 do 19.02.1979 z powodu przerwy w zatrudnieniu przed odbyciem służby wojskowej - za ten okres nie została uiszczona składka na ubezpieczenie społeczne. - od 16.12.1980 do 13.01.1981 z powodu przerwy w zatrudnieniu po odbyciu służby wojskowej - za ten okres nie została uiszczona składka na ubezpieczenie społeczne. / decyzje k. 15 oraz 10 akt kapitałowych ZUS/ Decyzją zdnia 18.08.2022 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych(...)Oddział wŁ.na podstawieustawy z dnia 17.12.1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń społecznychpo rozpatrzeniu wniosku z dnia 21.07.2023 r. przyznałA. P. (1)prawo do emerytury od 20.07.2023 r. tj od osiągnięcia wieku emerytalnego. Do obliczenia emerytury przyjęto kwotę składek na ubezpieczenie emerytalne z uwzględnieniem ich waloryzacji zaewidencjonowanych na koncie do końca miesiąca poprzedzającego miesiąc, od którego przysługuje wypłata emerytury oraz kwotę kapitału początkowego oraz kwotę środków zewidencjonowanych na subkoncie, z uwzględnieniem ich waloryzacji. Emerytura stanowi równowartość kwoty będącej wynikiem podzielania podstawy obliczenia emerytury przez średnie dalsze trwanie życia, które ustalono na dzień zgłoszenia wniosku o emeryturę. - kwota składek zaewidencjonowanych na koncie z uwzględnieniem waloryzacji wynosi 194770,63 zł - kwota zwaloryzowanego kapitału początkowego wynosi 707171,24 zł - kwota środków zaewidencjonowanych na subkoncie z uwzględnieniem ich waloryzacji 88800,24 zł - średnie dalsze trwanie życia wynosi 210,00 mc-y - wyliczona kwota emerytury wynosi 4717,82 zł. Jednocześnie zakład odmówił obliczenia emerytury z rekompensatą ponieważ na podstawie przedłożonej dokumentacji wnioskodawca udowodnił 7 lat , 1 miesiąc i 8 dni pracy w szczególnych warunkach. Do pracy w szczególnych warunkach zaliczono okresy zatrudnienia od 17.07.2000 r. do 16.08.2006 , od 20.08.2007 do 31.12.2008 z wyłączeniem okresów spowodowanych niezdolnością do pracy z powodu choroby, które wystąpiły po 14.11.1991 zgodnie z art. 32 ust. 1a pkt 1 / decyzja k. 11 -13 akt emerytalnych ZUS/ Odwołanie od obu ww. decyzji wniósłA. P. (1)reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika domagając się ich zmiany i uwzględnienia przy wyliczeniu kapitału początkowego co za tym idzie emerytury prawa do rekompensaty nadto o zasądzenie od organu na rzecz skarżącego kosztów postępowania w tym kosztów zastępstwa adwokackiego wg. norm przepisanych. W uzasadnieniu wskazanego stanowiska, podniesiono, iż, w okresie zatrudnienia, wfirmie (...) S. A, w okresie od 15.11.1978 do 31.08.1997,A. P. (1), pracując na stanowiskach pracz druku oraz farbiarz, odpowiadającego stanowisku barwiarza- co wynikało z nomenklatury przyjętej wzakładowym układzie zbiorowym pracy, stalei w pełnym wymiarze czasu pracy, pracował, w warunkach szczególnych, a, zatem, spełnia warunki prawa do rekompensaty. Odwołujący podniósł, też, iż, do pracy w szczególnych warunkach, winien zostać zaliczony wnioskodawcy okres odbywania służby wojskowej. W jego ocenie do wyliczenia kapitału początkowego wnioskodawcy niesłusznie nie zaliczono też okresu od 17.02.1979 do 19.02.1979 i od 16.12.1980 do 13.01.1981, podczas gdyA. P. (1)pozostawał wówczas w stosunku pracy co potwierdza świadectwo pracy. / odwołanie k 3-5 akt VIII U 1682/23, odwołanie k. 3-5 akt VIII U 1683/23/ W odpowiedziach na odwołania organ rentowy wniósł o ich oddalenie podtrzymując stanowisko zawarte w zaskarżonych decyzjach podnosząc iż dokumentacja przedłożona przez wnioskodawcę nie daje podstaw do zmiany zaskarżonych decyzji w szczególności uznania, iż w spornych okresach wnioskodawca stale i w pełnym wymiarze wykonywał pracę w szczególnych warunkach. / odpowiedź na odwołanie k. 46-47 sygn. akt VIII U 1682/23 oraz k. 46-46 v. akt VIII U 1683/23/. Zarządzeniem z dnia 10.10.2023 r. sprawy z ww odwołań, połączono do wspólnego rozpoznania i rozstrzygnięcia. /zarządzenie k. 48 akt VIII U 1683/23/ W toku procesu stanowisko stron nie uległo zmianie. / bezsporne/ Sąd Okręgowy w Łodzi ustalił następujący stan faktyczny: A. P. (1)urodził się w dniu (...). Ma podstawowe wykształcenie. /okoliczność bezsporna/ W dniu 21.07.2023 r. wnioskodawcaA. P. (1)złożył wniosek o emeryturę z rekompensatą. / wniosek k. 1-6 akt ZUS plik dot. emerytury/ Mając na uwadze wskazany wniosek, wydano z urzędu zaskarżoną decyzję z dnia16.08.2023 r. , ustalającą ponownie wnioskodawcy wartość kapitału początkowego na dzień 1.01.1999 r. oraz zaskarżoną decyzję z dnia18.08.2022 r.przyznająca ubezpieczonemu prawo do emerytury od 20.07.2023 r., którąjednocześnie odmówiono mu prawa do rekompensaty. / decyzje k. 15 akt kapitałowych ZUS oraz decyzja k. 11 -13 akt emerytalnych ZUS/ Wydając zaskarżone decyzje, organuznał za udowodniony, przez wnioskodawcę, okres7 lat 1 miesiąc i 8 dni pracyw szczególnych warunkach, przypadający od 17.07.2000 do 16.08.2006 i od 20.08.2007 do 31.12.2008 z wyłączeniem okresów nieskładkowych po 14.11.1991 tj. wPPHU (...)zo.o. na stanowisku barwiarza oraz wC. (...)Sp j. na stanowisku barwiarza, na podstawie informacji zawartych w przedłożonych w świadectwach pracy. /bezsporne/ A. P. (1)był zatrudniony w pełnym wymiarze czasu pracy w zakładzie pracy(...) S.A.w okresach: -od 15.11.1978 do 31.08. 1997 r. na stanowisku pracz druków (w okresie 14.01.1981 do 30.06.1981 oddelegowanie na stanowisko praktykant drukarza) następnie od 1.11.1992 farbiarz tkanin Przy tym w okresie od 20.02.1979 do 15.12.1980 r. wnioskodawca odbywał zasadniczą służbę wojskową. Na okres od 17.02.1979 do 19.02.1979 przypadała przerwa przed odbyciem służby wojskowej i od 16.12.1980 do 13.01.1981 przerwa po odbyciu tej służby - od 21.04.1999 r. do 30.06.1999 r. na stanowisku farbiarz tkanin -od 19.07.1999 r. do 7.07.2000 r. na stanowisku farbiarz tkanin / świadectwa pracy k z 19.02.2004 k. 7 -9 oraz k. 4 akt Kapitałowych ZUS wpis w legitymacji ubezpieczeniowej k. 43- 44, książeczka wojskowa k. 3 akt kapitałowych ZUS nadto dokumenty w aktach osobowych załączonych do akt prawy/ W świadectwach pracy za wskazane okresy zatrudnienia w zakresie informacji dotyczących wykonywania przez pracownika pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze nie poczyniono żadnej adnotacji. / bezsporne świadectwa pracy k z 19.02.2004 k. 7 -9 oraz k. 4 akt Kapitałowych ZUS nadto w aktach osobowych załączonych do akt sprawy / W świetle(...) SAwŁ., zawartego w dniu 1.08.1984 r. oraz zgodnie z załącznikami 1, 6 i 6a do tego układu , określających odpowiednio wykaz stanowisk robotniczych, dodatek za pracę w warunkach szkodliwych dla zdrowia szczególnie uciążliwych i niebezpiecznych oraz wykaz stanowisk pracy , na których występują warunki uprawniające do dodatku, pracownikom zatrudnionym na stanowiskach pracy w warunkach szkodliwych dla zdrowia lub uciążliwych oraz niebezpiecznych przysługiwało dodatkowe wynagrodzenie zwane „dodatkiem za szkodliwość”. Przy tym, w wykazie stanowisk, na których występują warunki, uprawniające do wypłacania dodatku, wymieniono , na wykończalni, stanowiskofarbiarza tkanin i pracza druków.Układ zbiorowy pracy(...) SAwŁ.,w zakresie podziału stanowisk nie operował w ogóleokreśleniem stanowiska - barwiarz.Wymieniał wyłącznie farbiarza tkanin i farbiarza - przyuczenie. /(...) SAwŁ.z załącznikami k. 10-42/ Wnioskodawcy, we wskazanych okresach zatrudnienia,wypłacano dodatek za pracę w warunkach szkodliwych.Wnioskodawca otrzymywał też mleko, jako napój regenerujący. / dokumenty w aktach osobowych załączonych do akt sprawy, dokumentacja płacowa k. 66-76 zeznania wnioskodawcy protokół z rozprawy 24.01.2024 00:25:25-00:41:24 w związku z informacyjnymi wyjaśnieniami protokół z rozprawy z dnia 13.12.2023 00:02:33 -00:20:07/ Wnioskodawca, w spornym okresie, z wyjątkiem początkowego okresu zatrudnienia, na stanowisku pracza druków, cały czas wykonywał obowiązki barwiarza, zwanego w zakładzie pracy - farbiarzem. Będąc oddelegowanym do drukarni, po służbie wojskowej , wykonywał tam obowiązki pracza druków.Nie było w zakładzie, pracowników zatrudnionych, na stanowisku barwiarza. Taką pracę wykonywali pracownicy – których stanowiska nazwane były: farbiarze. /zeznania wnioskodawcy protokół z rozprawy 24.01.2024 00:25:25-00:41:24 w związku z informacyjnymi wyjaśnieniami protokół z rozprawy z dnia 13.12.2023 00:02:33 -00:20:07 zeznania świadkaA. P. (2)protokół z rozprawy z dnia 13.12.2023 00:20:47-00:38:09 zeznania świadkaA. R.protokół z rozprawy z dni 24.01.024 00:03:06-00:24:42/ Jako pracz druków , wnioskodawca dostarczał pod maszynę towar to był poliester i poliamid, wiskoza, bawełna. Prał chemicznie materiały drukowane Pracował na maszynacho nazwie H.. Było ich 11. Każda emitowała hałas. Powstawały szkodliwe opary. Miał do czynienia z ługiem hydro -solą, chlorem, czasem kwasem solnym. Miał ubiór ochronny kalosze i odbierz wzmacnianą roboczą w tym na twarz. Najpierw tkaninę prał, z użyciem detergentów jak właśnie ług sodowy i mydło przesyłowe potem było pranie w temp 80 stopni po wypłukaniu i praniu podawano środki przygotowujące dobarwienia. Poliamid wymagał użycia kwasu octowego. Wiskoza i bawełna użycia soli. Jako barwiarz/ farbiarz wnioskodawca obsługiwał, natomiast, dodatkowo cały proces barwienia przygotowywał tkaniny do tego procesu a potem go wykonywał. Pracował na maszynach ciśnieniowych barwiarkiD.Początkowo były to farby kwasowe i barwniki reaktywne. Tu maszyny były zamknięte i para nie wydobywała się na zewnątrz ale wnioskodawca miał większy kontakt z chemikaliami. Dostarczał farby i chemikalia bezpośrednio do maszyn. Wlewał je przez dozownik. Potem, nadzorował przebieg procesu - barwienia. Farby bardzo pyliły. Odbierał tkaniny i przekazywał je na oddział przygotowawczy. Wnioskodawca miał do wykonywania czynności - strój roboczy, ochronne rękawice, kalosze gumowe . Były do dyspozycji - plastikowe osłony na twarz, ale ich, raczej, nie używano. W hali, w której pracował, panowały wysokie temperatury, latem powyżej 35 stopni, szkodliwe opary, hałas – generowały wentylatory, ale, poza hukiem, efekty chłodzenia były niewielkie. Praca na obu stanowiskach, była wykonywana przez wnioskodawcę, stale, w pełnym wymiarze czasu pracy, na 3 zmiany. W pracy nie było żadnych przestojów. Sporadycznie wnioskodawca był oddelegowywany do pracy na stanowisku pracza druków, lecz rzadko, bo w praktyce, stanowisko to zostało zlikwidowane . /zeznania wnioskodawcy protokół z rozprawy 24.01.2024 00:25:25-00:41:24 w związku z informacyjnymi wyjaśnieniami protokół z rozprawy z dnia 13.12.2023 00:02:33 -00:20:07 zeznania świadkaA. P. (2)protokół z rozprawy z dnia 13.12.2023 00:20:47-00:38:09, zeznania świadkaA. R.protokół z rozprawy z dni 24.01.024 00:03:06-00:24:42/ Współpracownikom, pracującym z wnioskodawcą, w analogicznych warunkach, wystawiono świadectwa wykonywania prac w warunkach szczególnych. /zeznania świadkaA. P. (2)protokół z rozprawy z dnia 13.12.2023 00:20:47-00:38:09, zeznania świadkaA. R.protokół z rozprawy z dni 24.01.024 00:03:06-00:24:42, kopia odpowiedzi na odwołanieA. R.k.97-98, kopia świadectwa pracy w warunkach szczególnychA. P. (2)k. 88/ Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o całokształt materiału dowodowego zebranego w sprawie, w szczególności o dokumenty, zawarte w załączonych do akt sprawy aktach ZUS, jak i, złożone w toku procesu, dokumenty osobowe za sporny okres zatrudnienia orazukład zbiorowy pracy obowiązujący w zakładzie pracy,w którym ubezpieczony był zatrudniony, w spornym okresie. Zeznania wnioskodawcy i świadków przesłuchanych w procesie:A. P. (2)iA. R., Sąd ocenił jako wiarygodne, nie znajdując żadnych podstawa by kwestionować ich szczerość i zgodność z rzeczywistym stanem rzeczy. Zeznania te korespondowały ze złożonymi w sprawie dokumentami. Sąd zauważył, że choć zgromadzona w sprawie dokumentacja zwłaszcza świadectwa pracy wskazują, iż wnioskodawca przez większość spornego okresu był zatrudniony na stanowisku , nazwanym – farbiarz, de facto, co potwierdzają świadkowie i zeznania wnioskodawcy wykonywał obowiązki - barwiarza tj. pracował na stanowisku wymienionym w wykazie. Także zapisy w przedłożonym układzie zbiorowym pracy, wskazują że wZakładzie (...) SAwŁ.nie istniało stanowisko barwiarza, Charakter pracy wnioskodawcy bezwzględnie, jednak, wskazuje, iż wykonywał on pracę, na tym właśnie stanowisku. Sąd zauważa, przy tym, że zdarzały się okresy oddelegowania wnioskodawcy do innej pracy, jednakże miały one miejsce na stanowiska na których również wykonywana była praca w warunkach szczególnych. Jednocześnie organ rentowy nie zgłosił wniosków dowodowych, mających na celu wykazanie okoliczności przeciwnych. Zgromadzony w niniejszej sprawie materiał dowodowy, nie pozostawia wątpliwości, co do charakteru pracy skarżącego w spornych okresach. Sąd Okręgowy w Łodzi zważył, co następuje: Odwołanie jest zasadne. Zgodniezart. 21 ust.1 ustawyz dnia 19 .12.2008r. o emeryturach pomostowych(Dz.U. z 2023 r. poz. 164 t.j.) rekompensata przysługuje ubezpieczonemu, jeżeli ma okres pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, w rozumieniu przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS, wynoszący co najmniej 15 lat. Stosownie do treści ust. 2 tego przepisu rekompensata nie przysługuje osobie, która nabyła prawo do emerytury na podstawie przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS. W myśl art. 23 ust.1 i 2 powołanej ustawy ustalenie rekompensaty następuje na wniosek ubezpieczonego o emeryturę; rekompensata przyznawana jest w formie dodatku do kapitału początkowego, o którym mowa w przepisach art. 173 i art. 174 ustawy o emeryturach i rentach z FUS. W myśl art. 26 w zw. z art. 24 ustawy z dnia 17.12.1998r. o emeryturach i rentach z FUS (t.j. Dz. U. z 2023r., poz. 1251) emerytura stanowi równowartość kwoty będącej wynikiem podzielenia podstawy obliczenia ustalonej w sposób określony w art. 25 przez średnie dalsze trwanie życia dla osób w wieku równym wiekowi przejścia na emeryturę danego ubezpieczonego, z uwzględnieniem ust. 5. Wiek ubezpieczonego w dniu przejścia na emeryturę wyraża się w ukończonych latach i miesiącach. Średnie dalsze trwanie życia ustala się wspólnie dla mężczyzn i kobiet oraz wyraża się w miesiącach. Zgodnie z art. 15 w związku z art. 174 ust. 3 i 3b w/w ustawy do obliczenia wskaźnika wysokości podstawy wymiaru kapitału początkowego przyjmuje się przeciętną podstawę wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne w okresie kolejnych 10 lat kalendarzowych wybranych przez zainteresowanego z lat poprzedzających 01.01.1999r., albo - na wniosek ubezpieczonego - przeciętną podstawę wymiaru składki z 20 lat kalendarzowych, przypadających przed rokiem złożenia wniosku, wybranych z całego okresu ubezpieczenia. W myśl art. 174 ust. 3b (w brzmieniu obowiązującym od 01.10.2013r.) jeżeli okres wskazany do ustalenia podstawy wymiaru kapitału początkowego obejmuje rok kalendarzowy, w którym ubezpieczony pozostawał w ubezpieczeniu społecznym na podstawie przepisów prawa polskiego jedynie przez część miesięcy tego roku, do obliczenia stosunku sumy kwot podstaw wymiaru składek i kwot, o których mowa w art. 15 ust. 3, w okresie tego roku do przeciętnego wynagrodzenia, przyjmuje się sumę kwot przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia ogłoszonego za ten rok kalendarzowy odpowiednią do liczby miesięcy pozostawania w ubezpieczeniu. Zgodnie z art. 174 ust. 9a staż ubezpieczeniowy i wymagany staż określa się w dniach, jeżeli jest to dla ubezpieczonego korzystniejsze. Zgodnie z art. 6 ust. 1 pkt 1 i 4 w/w ustawy jako okresy składkowe uwzględnia się m.in. okres faktycznego ubezpieczenia oraz czynnej służby wojskowej w Wojsku Polskim lub okresy jej równorzędne albo okresy zastępczych form tej służby. Celem rekompensaty, podobnie jak i emerytury pomostowej, jest łagodzenie skutków utraty możliwości przejścia na emeryturę przed osiągnięciem wieku emerytalnego przez pracowników zatrudnionych przy pracach w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. W przypadku rekompensaty, realizacja tego celu, polega, jednak, nie na stworzeniu możliwości wcześniejszego zakończenia aktywności zawodowej, lecz na odpowiednim zwiększeniu podstawy wymiaru emerytury z FUS, do której osoba uprawniona nabyła prawo po osiągnięciu powszechnego wieku emerytalnego (zob. np. M. Zieleniecki, Komentarz do art. 21 ustawy o emeryturach pomostowych, LEX/el. 2017; wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 31.03.2016 r., III AUa 1899/15, LEX 2044406). Przepisyart. 2 pkt 5 i art. 21 ust. 1 ustawy o emeryturach pomostowychformułują dwie zasadnicze przesłanki nabycia prawa do rekompensaty, tj.: 1) nienabycie prawa do emerytury pomostowej, 2) osiągnięcie okresu pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze do dnia wejścia w życie ustawy tj. do 31.12.2008 r. w rozumieniu ustawy o emeryturach i rentach z FUS wynoszącego co najmniej 15 lat. Przesłanką negatywną zawartą wart.21 ust.2 ustawy o emeryturach pomostowychjest nabycie prawa do emerytury na podstawie przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS. Skoro zgodnie zart.23 ustawy o emeryturach pomostowychrekompensata przyznawana jest w formie dodatku do kapitału początkowego, a zgodnie z art. 173 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS kapitał początkowy ustala się dla ubezpieczonych urodzonych po dniu 31 grudnia 1948 r., za których były opłacane składki na ubezpieczenie społeczne przed dniem 1 stycznia 1999 r., to warunek sformułowany wart. 21 ust.2 ustawy o emeryturach pomostowychnależy rozumieć w taki sposób, że rekompensata jest adresowana wyłącznie do ubezpieczonych objętych systemem emerytalnym zdefiniowanej składki, którzy przed osiągnięciem podstawowego wieku emerytalnego nie nabyli prawa do emerytury z FUS obliczanej według formuły zdefiniowanego świadczenia. Analiza układu warunkującego prawo do emerytury pomostowej prowadzi do wniosku, że świadczenie to przysługuje tym pracownikom, którzy osiągnęli co najmniej 15-letni okres pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze w rozumieniu art. 32 ust.1 i 3 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, ale nie nabyli prawa do emerytury pomostowej z powodu nieuznania ich pracy za wykonywaną w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze w rozumieniuart. 3 ust. 1 i 3 ustawy o emeryturach pomostowych. W przedmiotowej sprawie bezsporne jest, że odwołujący się nie nabył prawa do emerytury pomostowej, ani prawa do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym w związku z wykonywaniem pracy w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze. Stosownie natomiast do treściart. 32 ust. 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych(Dz.U. z 2023 r. poz. 1251 t.j.) za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia w podmiotach, w których obowiązują wykazy stanowisk ustalone na podstawie przepisów dotychczasowych. Z kolei przepis art. 32 ust.4 stanowi, że wiek emerytalny, o którym mowa w ust. 1, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie których osobom wymienionym w ust.2 i 3 przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych, to jest na podstawie rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. Nr 8, poz.43 z późn. zm.). Z §1 cytowanego rozporządzenia wynika, że jego treść stosuje się do pracowników wykonujących prace w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze, wymienione w §4-15 rozporządzenia oraz w wykazach stanowiących załącznik do rozporządzenia. Przepis § 2 ust.1 rozporządzenia ustala, że za okresy uzasadniające nabycie prawa do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu uważa się okresy, w których praca w szczególnych warunkach jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy. W niniejszym postępowaniu wnioskodawca ostatecznie domagał się ustalenia, że w okresie zatrudnienia w(...) S.A.od 15.11.1978 do 31.08. 1997 r od 21.04.1999 r. do 30.06.1999 r. od 19.07.1999 r. do 7.07.2000 r. z uwzględnieniem służby wojskowej od 20.02.1979 do 15.12.1980 r. stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał pracę w warunkach szczególnych, pracę pracza druku i barwiarza tym samym spełnia warunki do przyznania rekompensaty. Wnioskodawca chciał też uwzględnienia do stażu przy wyliczeniu kapitału początkowego okresu od 17.02.1979 do 19.02.1979 oraz 16.12.1980 do 13.01.1981 okresy bezpośrednio przed i po służbie wojskowej. Odnośnie pierwszego z tych żądań rozporządzenie Rady Ministrów z 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43) w § 2 ust. 2 zobowiązuje zakłady pracy do stwierdzenia okresów zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wyłącznie na podstawie posiadanej dokumentacji. Natomiast rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 11 października 2011 r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe (Dz. U. 2011. 237.1412) określone zostały środki dowodowe, które powinny być dołączone do wniosku, stwierdzające okoliczności uzasadniające przyznanie tego świadczenia. W myśl § 21-23 powołanego rozporządzenia środkiem dowodowym stwierdzającym okresy zatrudnienia są pisemne zaświadczenia zakładów pracy, wydane na podstawie posiadanych dokumentów, oraz legitymacje ubezpieczeniowe, a także inne dowody z przebiegu ubezpieczenia. W przypadku zaś ubiegania się pracownika o przyznanie emerytury z tytułu zatrudnienia w szczególnym charakterze, zaświadczenie zakładu pracy powinno stwierdzać charakter i stanowisko pracy w poszczególnych okresach oraz inne okoliczności, od których jest uzależnione przyznanie takiej emerytury lub renty. Wyjątek od zasady ustalonej w powołanym przepisie jest zawarty w § 25 wymienionego rozporządzenia, który przewiduje, że okresy zatrudnienia mogą być udowodnione zeznaniami świadków, gdy zainteresowany wykaże, że nie może przedstawić zaświadczenia zakładu pracy. Tym samym, brak świadectwa pracy wykonywanej w warunkach szczególnych, lub wydanie świadectwa, które nie spełnia wymagań formalnych, nie przekreśla ustalania, że tego rodzaju praca była wykonywana. W szczególności, ubezpieczony może wykazywać innymi środkami dowodowymi, że praca świadczona była w warunkach szczególnych. W postępowaniu z zakresu ubezpieczeń społecznych, stosuje się, bowiem, te same reguły dowodzenia, jak w zwykłym procesie cywilnym. W szczególności, zastosowanie mająart. 6 k.c.,art. 232 k.p.c.W sprawie o świadczenia z tytułu pracy w warunkach szczególnych, gdzie przedmiotem ustaleń sądu ma być charakter zatrudnienia, dokonywanie ustaleń stanu faktycznego odbywa się z reguły poprzez przeprowadzenie dowodów osobowych oraz - o ile to jest możliwe - dowodów z dokumentów znajdujących się w aktach osobowych. Osobowe źródła dowodowe (w tym zarówno zeznania świadków, jak i strony procesowej) muszą być skonfrontowane z istniejącą dokumentacją i dopiero uzyskanie przekonania graniczącego z pewnością co do przebiegu zatrudnienia, może pozwolić na pozytywne rozstrzygnięcie o prawie do świadczeń. Ocena osobowych źródeł dowodowych musi być przy tym wolna od jakiejkolwiek dowolności, uwzględniając reguły logiki oraz zasady doświadczenia zawodowego./tak SA w Szczecinie w wyroku z dnia 27 października 2016 r III AUa 41/16 LEX nr 2151525/ Dla rozstrzygnięcia spornej kwestii zasadnym stało się zatem ustalenie, czy praca wykonywana przez wnioskodawcę w spornym okresie była pracą wykonywaną w warunkach szczególnych, o jakich mowa w cytowanych wyżej przepisach. Wynikające z wykazu A stanowiącego załącznik do rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze przyporządkowanie danego rodzaju pracy do określonej branży ma istotne znaczenie dla jej kwalifikacji jako pracy w szczególnych warunkach w rozumieniu art. 32 ust. 1 u.e.r.f.u.s. (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 11 czerwca 2013 r. III AUa 1370/12 LEX nr 1339369). Dla oceny, czy pracownik pracował w szczególnych warunkach, nie ma istotnego znaczenia nazwa zajmowanego przez niego stanowiska, tylko rodzaj powierzonej mu pracy. Praca w szczególnych warunkach to praca wykonywana stale (codziennie) i w pełnym wymiarze czasu pracy (przez 8 godzin dziennie, jeżeli pracownika obowiązuje taki wymiar czasu pracy) w warunkach pozwalających na uznanie jej za jeden z rodzajów pracy wymienionych w wykazie stanowiącym załącznik do rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego oraz wzrostu emerytur i rent dla pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 czerwca 2011 r.(...)UK 393/10, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 1 czerwca 2010 II UK 21/10). Pełne zatrudnienie w warunkach szczególnych pojmowane jest jako bezwzględna cecha tego zatrudnienia jako uprawniającego do świadczeń z ubezpieczenia emerytalnego. Możliwe jest przy tym łączenie w przebiegu dniówki prac o różnym charakterze polegające na wykonywaniu nie jednego, lecz kilku rodzajów prac w szczególnych warunkach, wymienionych w wykazie. W takim wypadku do czasu pracy w warunkach szczególnych zlicza się czas równolegle wykonywanych czynności tylko wtedy, gdy różne prace wszystkie łącznie lub każda z osobna odpowiadają pracom w szczególnych warunkach i wszystkie razem wykonywane są stale i w pełnym wymiarze czasu pracy./tak SA w Łodzi w wyroku z dnia z dnia 2 czerwca 2016 r., III AUa 1687/15, LEX nr 2062050/ Przy ustalaniu okresów pracy w szczególnych warunkach, wymaganych do nabycia prawa do emerytury w niższym wieku emerytalnym, nie jest natomiast dopuszczalne zaliczanie innych równocześnie wykonywanych prac w ramach dobowej miary czasu pracy, które nie oddziaływały szkodliwie na organizm pracownika w stopniu powodującym wcześniejszą utratę zdolności do zatrudnienia i nie zostały wymienione w wykazie stanowiącym załącznik do rozporządzenia (wyrok Sądu Najwyższego z dnia z dnia 10 kwietnia 2014 r., II UK 395/13, Lex Nr 1455235). W świetle treści Rozporządzenie Rady Ministrów z 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43) pracą w szczególnych warunkach jest wymieniona w Wykazie A Dział VII w przemyśle lekkim, poz. 4 praca przy produkcji i wykańczaniu wyrobów włókienniczych. Nadto wskazane prace i stanowisko: pracz druku oraz barwiarz wymienia załącznik nr 4 do Zarządzenie nr 7 Ministra Przemysłu Chemicznego i Lekkiego z dnia 7.07.1987 r. w sprawie prac wykonywanych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w zakładach pracy resortu przemysłu chemicznego i lekkiego w dziale VII poz 4 pkt 21 wymienia stanowisko barwiarza zaś pkt 24 pracza. Przedkładając powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy należy stwierdzić, że zgromadzony i niepodważony przez organ rentowy materiał dowodowy w postaci zeznań wnioskodawcy zeznań świadków i zgromadzonej dokumentacji w tym osobowej jednoznacznie potwierdza charakter wykonywanej przez ubezpieczonego pracy w okresie zatrudnienia(...) S.A. Wskazać należy, iż wnioskodawca wskazał, że w pierwszym okresie pracy do chwili odbycia służby wojskowej wykonywał pracę pracza - pracza druku. Wówczas w pełnym wymiarze czasu pracy miał zajmować się praniem chemicznym materiałów drukowanych Tkaninę prał z użyciem detergentów takich jak ług sodowy i mydło przesyłowe, hydro -sól, chlor, kwas octowy, kwas solny. Praca była wykonywana pełnym wymiarze czasy pracy i bez przestojów Sąd także nie traci z pola widzenia, iż w okresie od 20.02.1979 do 15.12.1980 r. wnioskodawca odbył zasadniczą służbę wojskową. Jednak co słusznie wskazuje odwołujący sprawy także czas służby wojskowej winien zostać zaliczony wnioskodawcy do okresu pracy w warunkach szczególnych Podkreślić należy, że czas zasadniczej służby wojskowej zalicza się do okresu uprawniającego do wcześniejszej emerytury z tytułu wykonywania pracy w szczególnych warunkach. Takie doliczenie jest możliwe tylko wówczas, gdy zainteresowany podjął prace w szkodliwych warunkach w ciągu 30 dni od opuszczenia wojska. /II UK 188/18 - postanowienie SN - Izba Pracy z dnia 29-05-2019/ Okres służby wojskowej dla żołnierza zatrudnionego przed powołaniem do czynnej służby wojskowej w warunkach szczególnych, który po zakończeniu tej służby podjął zatrudnienie w tych samych warunkach, jest nie tylko okresem służby w rozumieniuart. 6 ust. 1 pkt 4 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, ale także okresem pracy w szczególnych warunkach w rozumieniu § 3 i 4 rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (t.j.Dz.U. z 1983 r. Nr 8, poz. 43 ze zm.). Zalicza się go więc nie tylko do stażu pracy wymaganego do nabycia prawa do emerytury w niższym wieku emerytalnym (art. 184 w związku zart. 32 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych), ale również – poprzez odesłanie zart. 21 ust. 1 ustawy o emeryturach pomostowych– do okresu pracy w warunkach szczególnych, od którego zależy przyznanie prawa do rekompensaty. /Wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu - III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 22 czerwca 2022 r., III AUa 49/21/ Skoroart. 21 ust. 1 ustawy z 19 grudnia 2008 r. o emeryturach pomostowychwprost odwołuje się do pojęcia okresu pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w rozumieniu przepisów ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS, to oczywistym jest, że rozważania podjęte na gruncie tej ustawy w odniesieniu do służby wojskowej znajdują odpowiednie zastosowanie do świadczeń przyznawanych w trybie przepisów pierwszej z tych ustaw. Wyłącza to w tym przypadku stosowanie wyłącznie przepisuart. 3 ust. 1 ustawy o emeryturach pomostowych. Okres służby wojskowej dla żołnierza zatrudnionego przed powołaniem do czynnej służby wojskowej w warunkach szczególnych, który po zakończeniu tej służby podjął zatrudnienie w tych samych warunkach, jest nie tylko okresem służby w rozumieniu art. 6 ust. 1 pkt 4 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, ale także okresem pracy w szczególnych warunkach w rozumieniu § 3 i 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7.02.1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych charakterze. Zalicza się go więc nie tylko do stażu pracy wymaganego do nabycia prawa do emerytury w niższym wieku emerytalnym (art. 184 w związku z art. 32 ust. 1 ustawy emerytalnej), ale również – poprzez odesłanie zart. 21 ust. 1 ustawy o emeryturach pomostowych– do okresu pracy w warunkach szczególnych, od którego zależy przyznanie prawa do rekompensaty. /Wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu - III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 15 czerwca 2022 r., III AUa 40/21/ Wnioskodawca także po odbyciu służby wojskowej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał prace w warunkach szczególnych tym razem na stanowisku pracza co potwierdza świadectwo pracy. Sąd zauważa iż w istocie zgromadzone w sprawie dokumenty wskazują iż do 1.07.1981 r. formalnie wnioskodawca był oddelegowany na stanowisko praktykant drukarza niemniej jednak co wynika z jego zeznań i zeznań świadków w praktyce także na drukarni wykonywał obowiązki pracza. Brak wiec podstaw by okres ten kwalifikować inaczej jak prace w szczególnych warunkach. Nie ma natomiast podstaw by jak chce tego odwołujący by uwzględnić do stażu przy wyliczeniu kapitału początkowego czy do pracy w szczególnych warunkach okres od 17.02.1979 do 19.02.1979 oraz 16.12.1980 do 13.01.1981 tj okresy bezpośrednio przed i po służbie wojskowej. Okres przerwy pomiędzy zwolnieniem z pracy do odbycia służby wojskowej oraz zwolnieniem ze służby wojskowej a podjęciem pracy u pracodawcy, u którego pracownik był zatrudniony w dniu powołania do tej służby nie jest bowiem ani okresem składkowym, ani nieskładkowym (vide treść art. 6 i 7 ustawy o emeryturach i rentach z FUS) i w związku z tym nie podlega uwzględnieniu przy ustalaniu uprawnień do świadczeń wynikających z w/w ustawy. Powyższe stanowisko ZUS znalazło także potwierdzenie w wyroku SA z dnia 20.10.2005r. (sygn. akt III AUa 1336/04) czy wyroku SA w Szczecinie z dnia 18.12.2014r. (sygn. akt III AUa 311/14), a także wyrok SA w Lublinie z 10.03.2016r. (sygn. akt III AUa 1063/15) i SA wS.z dnia 12.06.2018r. (sygn. akt III AUa 516/17).Wyroku SA w Krakowie - z dnia 19.09. 2018 r., ( sygn. akt III AUa 445/18) W ocenie Sądu niewątpliwie też okres zatrudnienia wnioskodawcy(...) S.A.na stanowisku farbiarza a de facto barwiarza winien być traktowany jako praca w warunkach szczególnych. Zdaniem Sądu w świetle zapisów postanowień zakładowego układu zbiorowego pracy a także zeznań wnioskodawczy i świadków, które nie zostały zakwestionowane przez organ rentowy nie ulega wątpliwości, iż stanowisko farbiarza w(...) S.A.pomimo stosowanej w zakładzie pracy nomenklatury w rzeczywistości odpowiadało stanowisku barwiarza i pracom wykonywanym na tym stanowisku. W zakładzie nie zatrudniano barwiarzy tylko farbiarzy przy czym ci, w tym wnioskodawca zajmowali się obsługą całego procesu barwienia. Przygotowywał tkaniny do tego procesu a potem go wykonywał. Pracował na maszynach ciśnieniowych barwiarkiD.. Używał do tego także farb kwasowych i barwników reaktywnych. Dostarczał farby i chemikalia bezpośrednio do maszyn. Wlewał je przez dozownik. Potem nadzorował proces barwienia. Odbierał tkaniny i przekazywał je na oddział przygotowawczy. Praca, z uwagi na kontakt z substancjami toksycznymi, odbywała się w stroju roboczym, ochronnych rękawicach, kaloszach, wymagane były gumowe lub plastikowe osłony na twarz. W hali , w której pracował, panowały wysokie temperatury, szkodliwe opary, zapylenie, hałas. Praca w takich warunkach i w takim - charakterze, była przez, wnioskodawcę, wykonywana stale, w pełnym wymiarze czasu pracy na 3 zmiany. W pracy nie było żadnych przestojów. Sporadycznie wnioskodawca był oddelegowywany do pracy na stanowisku pracza druków, to jednak jest, również, o czym wspominano,stanowiskiem wymienionym w wykazie, co za tymidzie, powyższa okoliczność nie ma znaczenia dla rozstrzygnięcia. Ponadto, wskazać należy, że znamiennym jest, że współpracujący z wnioskodawcą świadkowie, wykonując pracę w analogiczny sposób, otrzymali świadectwa pracy w szczególnych warunkach. Brak, więc, podstaw do kwestionowania takiego charakteru pracy. Reasumując, stwierdzić należy, że, po uwzględnieniu, do okresu pracy w szczególnych warunkach, okresu zatrudnienia wnioskodawcy w(...) S.A.od 15.11.1978 do 31.08. 1997 r. od 21.04.1999 r. do 30.06.1999 r. od 19.07.1999 r. do 7.07.2000 r. wraz z okresem służby wojskowej( wnioskodawca uzyskał prawo do emerytury powszechnej, nie, zaś, prawo do emerytury pomostowej) ,po odjęciu przerwy - okresu, poprzedzającego i następującego, po odbyciu zasadniczej służby wojskowej, i okresu, już zakwalifikowanego, przez organ, jako pracaw warunkach szczególnych (okres ponad 7 lat), wnioskodawca, niewątpliwie spełnia wymóg posiadania 15-letniego okresu pracy, w takim charakterze. Tym samym, wnioskodawcy przysługuje prawo do rekompensaty. Kapitał początkowy wnioskodawcy winien uwzględniać zwiększenie - dodatek do kapitału początkowego - z tytułu prac wykonywanych w szczególnych warunkach. W myśl art. 100 ust. 1. ustawy o emeryturach i rentach z FUS prawo do świadczeń określonych w ustawie powstaje, z dniem spełnienia wszystkich warunków wymaganych do nabycia tego prawa. Na mocy art. 129 ust. 1 cytowanej ustawy świadczenia wypłaca się poczynając od dnia powstania prawa do tych świadczeń, nie wcześniej jednak niż od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek lub wydano decyzję z urzędu. Mając na względzie powyższe, należało zmienić zaskarżone decyzje, o czym Sąd Okręgowy orzekł na podstawieart. 47714§ 2 k.p.c.w sentencji wyroku. O kosztach procesu wraz odsetkami, Sąd orzekł na podstawieart. 98 § 1-3 k.p.c., w zw. § 9 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z 2023 roku, poz. 1964).

15/251000/0004021/U

Sąd Okręgowy w Łodzi

VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

wykonywanie pracy w szczególnych warunkach- farbiarza (barwiarza) uprawnia do rekompensaty po spełnieniu pozostałych warunków, wskazanych w ustawie

153510007020003_XIV_C_000676_2023_Uz_2024-02-15_001

XIV C 676/23

2024-01-31 01:00:00.0 CET

2024-02-16 19:00:04.0 CET

2024-02-16 10:48:14.0 CET

15351000

7020003

SENTENCE, REASON

XIV C 676/22 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 31 stycznia 2024 r. Sąd Okręgowy w Poznaniu XIV Zamiejscowy Wydział Cywilny z siedzibą w Pile w składzie następującym: Przewodniczący: sędzia Marcin Garcia Fernandez Protokolant: st. sekr. sąd. Dorota Krygiołka po rozpoznaniu w dniu 26 stycznia 2024 r. w Pile na rozprawie sprawy z powództwa Towarzystwa (...) z siedzibą w W. przeciwko P. M. o zapłatę oddala powództwo. Marcin Garcia Fernandez UZASADNIENIE Powód Towarzystwo (...) z siedzib

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Małgorzata Sułek" xPublisher="malgorzata.sulek" xEditorFullName="Kamila Nowak" xEditor="kamila.nowak" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="6" xFlag="published" xVolType="15/351000/7020003/C" xYear="2023" xVolNmbr="000676" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText xALIGNx="left"> XIV C 676/22<xBRx></xBRx></xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right">Dnia 31 stycznia 2024 r.</xText> <xText xALIGNx="left">Sąd Okręgowy w Poznaniu XIV Zamiejscowy Wydział Cywilny z siedzibą w Pile</xText> <xText xALIGNx="left">w składzie następującym:</xText> <xText xALIGNx="left">Przewodniczący: sędzia Marcin Garcia Fernandez</xText> <xText xALIGNx="left">Protokolant: st. sekr. sąd. Dorota Krygiołka</xText> <xText xALIGNx="left">po rozpoznaniu w dniu 26 stycznia 2024 r. w Pile</xText> <xText xALIGNx="left">na rozprawie</xText> <xText>sprawy z powództwa <xBx><xAnon> Towarzystwa (...)</xAnon> z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon> </xBx></xText> <xText>przeciwko <xBx><xAnon>P. M.</xAnon> </xBx></xText> <xText xALIGNx="left">o zapłatę</xText> <xText xALIGNx="center">oddala powództwo.</xText> <xText xALIGNx="center">Marcin Garcia Fernandez</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Powód <xAnon> Towarzystwo (...)</xAnon> z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon> w pozwie z 25 kwietnia 2023 r. wniósł o zasądzenie od pozwanego <xAnon>P. M.</xAnon> na swoja rzecz 90.000 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 27 maja 2022 r. do dnia zapłaty oraz kosztów procesu według norm przepisanych wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie.</xText> <xText>W uzasadnieniu powód wskazał, że zawarł umowę, w ramach której udzielił ochrony ubezpieczeniowej, której przedmiotem był samochód <xAnon>A. (...)</xAnon> o <xAnon>nr rej. (...)</xAnon>. W dniu 22 sierpnia 2015 r. pozwany, będąc w stanie nietrzeźwości i kierując tym samochodem, doprowadził do zderzenia z samochodem <xAnon>V. (...)</xAnon>. W wyniku wypadku śmierć poniósł kierowca samochodu <xAnon>V.</xAnon> a pasażerowie obu samochodów doznali obrażeń ciała. Za to przestępstwo pozwany został skazany wyrokiem Sądu Okręgowego w Poznaniu z 31 marca 2016 r. w sprawie III K 46/16. Z kolei wyrokiem Sądu Okręgowego w Warszawie z 9 marca 2022 r. w sprawie XXV C 1725/21 zasądzono od powoda na rzecz poszkodowanych: <xAnon>Ł.</xAnon> B. (matki zmarłego <xAnon>P.</xAnon> B.) kwotę 105.000 zł zadośćuczynienia i <xAnon>M.</xAnon> B. (syna <xAnon>P.</xAnon> B. – następcy prawnego zmarłego w trakcie procesu ojca <xAnon>P.</xAnon> B.) kwotę 75.000 zł zadośćuczynienia. 20 kwietnia 2022 r. wypłacił <xAnon>Ł.</xAnon> B. i <xAnon>M.</xAnon> B. po 45.000 zł tytułem częściowej realizacji tego wyroku. Na podstawie <xLexLink xArt="art. 43" xIsapId="WDU20031241152" xTitle="Ustawa z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych" xAddress="Dz. U. z 2003 r. Nr 124, poz. 1152">art. 43 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych</xLexLink> przysługuje mu roszczenie zwrotne w stosunku do pozwanego, jako sprawcy szkody. Pozwany nie zareagował na wezwanie do zapłaty.</xText> <xText>Nakazem zapłaty z 22 maja 2023 r. Sąd uwzględnił powództwo. Pozwany w sprzeciwie z 5 czerwca 2023 r. zaskarżył nakaz w całości i wniósł o oddalenie powództwa. W uzasadnieniu wskazał, że kwestionuje zasadę i wysokość wypłaconych przez pozwanego odszkodowań. Ponadto, w jego sytuacji życiowej dochodzenie roszczenia stanowi naruszenia zasad współżycia społecznego. Ma trudną sytuację materialną. Ma troje dzieci, z których dwoje jest niepełnosprawnych. Opieka nad nimi uniemożliwia mu podjęcie pracy. Niepełnosprawna jest też jego żona, stwierdzono u niej chorobę nowotworową. Doprowadził w stanie nietrzeźwości do wypadku, na który powołuje się powód i został za to skazany. Wyciągnął z tego wnioski. Nadal spłaca zobowiązania, wynikające z wyroku skazującego. Za zasądzeniem roszczenia regresowego nie przemawiają względy prewencyjne, wychowawcze i represyjne oraz poczucie słuszności. Względy współżycia społecznego przemawiają za oddaleniem powództwa (k. 51-53).</xText> <xText><xBx>Sąd ustalił następujący stan faktyczny:</xBx></xText> <xText>Powód, w ramach zawartej z pozwanym umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej samoistnych posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody wywołane ich ruchem, objął ochroną ubezpieczeniową samochód osobowy marki <xAnon>A. (...)</xAnon> o <xAnon>numerze rejestracyjnym (...)</xAnon>.</xText> <xText><xIx>(twierdzenia powoda nie zaprzeczone przez pozwanego)</xIx></xText> <xText>Dnia 22 sierpnia 2015 r. pozwany <xAnon>P. M.</xAnon>, kierując w stanie nietrzeźwości samochodem osobowym marki <xAnon>A. (...)</xAnon> o <xAnon>numerze rejestracyjnym (...)</xAnon> oraz jadąc z nadmierną prędkością, dorowadził do zderzenia z samochodem marki <xAnon>V. (...)</xAnon> o <xAnon>numerze rejestracyjnym (...)</xAnon>, w wyniku czego kierowca tego ostatniego samochodu <xAnon>P. B.</xAnon> poniósł śmierć na miejscu a pasażerowie obu pojazdów doznali obrażeń ciała.</xText> <xText>Za spowodowanie powyższego wypadku pozwany został skazany na karę 7 lat pozbawienia wolności. Nadto orzeczono wobec niego zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na zawsze, nakazano zapłatę na rzecz organizacji społecznej 5.000 zł oraz zasądzono na rzecz bezpośrednio poszkodowanych w wypadku nawiązki w łącznej kwocie 63.000 zł i zadośćuczynienia w łącznej kwocie 12.000 zł.</xText> <xText><xIx>(dowód: wyrok Sądu Okręgowego w Poznaniu z 31 marca 2016 r. w sprawie III K 46/16, k. 14-15)</xIx></xText> <xText>W kwietniu 2018 r. <xAnon>Ł. B.</xAnon> i <xAnon>J. B.</xAnon> – rodzice zmarłego w wyniku wypadku <xAnon>P. B.</xAnon> zgłosili powodowi roszczenia o zapłatę po 130.000 zł na rzecz każdego z nich tytułem zadośćuczynień za śmierć osoby najbliższej. Następnie wytoczyli mu proces o zapłatę z tego tytułu po 105.000 zł. W toku tego procesu zmarł <xAnon>J. B.</xAnon>, w związku z czym dalej toczył się on z udziałem jego następcy prawnego – wnuka <xAnon>M. B.</xAnon>.</xText> <xText>Wyrokiem z 9 marca 2022 r. Sąd Okręgowy w Warszawie zasądził od powoda tytułem zadośćuczynienia na rzecz <xAnon>Ł. B.</xAnon> 105.000 zł i na rzecz <xAnon>M. B.</xAnon> 75.000 zł.</xText> <xText>W dniu 20 kwietnia 2022 r. powód przyznał i wypłacił <xAnon>Ł. B.</xAnon> 45.000 zł zadośćuczynienia a następnie pismem z 25 kwietnia 2022 r. wezwał do zapłaty tej kwoty pozwanego. W dniu 20 kwietnia 2022 r. powód przyznał i wypłacił <xAnon>M. B.</xAnon> 45.000 zł zadośćuczynienia.</xText> <xText>W zakresie uznanych i wypłaconych przez powoda kwot zadośćuczynień wyrok SO w Warszawie uprawomocnił się wobec niego bez zaskarżenia. Natomiast w części przewyższającej te kwoty uprawomocnił się w wyniku oddalenia jego apelacji.</xText> <xText><xIx>(dowód: pismo pozwanego, k. 16, polecenia przelewu, k. 17, 23, zgłoszenie roszczenia, k. 18-19, 24-25, wezwanie do zapłaty, k. 21, wyrok SO w Warszawie z uzasadnieniem, k. 27-40, wyrok SA w Warszawie z uzasadnieniem, k. 99-110)</xIx></xText> <xText>Pozwany odbył karę pozbawienia wolności, na którą został skazany. W miarę posiadanych możliwości niewielkimi kwotami spłaca zasądzone od niego nawiązki i zadośćuczynienia.</xText> <xText>Pozwany pozostaje w związku małżeńskim. Ma trzy córki, z których dwie: półtoraroczna <xAnon>V.</xAnon> i piętnastoletnia <xAnon>V.</xAnon> są dotknięte bardzo znaczną niepełnosprawnością fizyczną i umysłową, wynikającą z wad genetycznych. Trzecia córka jest zdrowa i prawidłowo się rozwija. Powód ma status opiekuna osoby niepełnosprawnej w stosunku do córki <xAnon>V.</xAnon> a jego żona w stosunku do córki <xAnon>V.</xAnon>. <xAnon>V.</xAnon> po urodzeniu przeszła operację serca w <xAnon> Centrum (...)</xAnon> i w związku z tym, co kilka miesięcy musi być tam zawieziona na kontrolę. Opieka w szpitalu jest bezpłatna, ale powód i jego żona muszą ponosić koszty dojazdu i wyżywienia na miejscu. <xAnon>V.</xAnon> planowo dwa razy w roku ma dwutygodniową rehabilitację w <xAnon>Z.</xAnon>. Większość jej kosztów pokrywa <xAnon> Fundacja (...)</xAnon>, ale jeśli nie zbierze ona całej potrzebnej kwoty, powód i jego żona muszą dopłacić brakującą część. Nie zawsze mają na to środki, więc nie zawsze mogą skorzystać z planowej rehabilitacji. Żona powoda cierpi na chorobę jelit (<xAnon>L.</xAnon>-<xAnon>C.</xAnon>), która wymaga stałego leczenia.</xText> <xText>Powód i jego rodzina zajmują na zasadzie użyczenia mieszkanie w domu należącym do babci jego żony. Ponoszą koszty opłat związanych z korzystaniem z mieszkania. Jako opiekunowie niepełnosprawnych dzieci, powód i jego żona otrzymują świadczenia w wysokości po 2.980 zł każde, ponadto otrzymują świadczenie rodzinne po 800 zł na każdego dziecko i zasiłek rodzinny 160 zł. Leki dla niepełnosprawnych córek pochłaniają ok. 500 zł miesięcznie.</xText> <xText><xIx>(twierdzenia pozwanego nie zaprzeczone przez powoda)</xIx></xText> <xText>Powyższe ustalenia w znacznej części zostały przyjęte bez dowodów na podstawie <xLexLink xArt="art. 229" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 229 k.p.c.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 230" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">230 k.p.c.</xLexLink></xText> <xText>Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 229" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 229 k.p.c.</xLexLink>, nie wymagają dowodu fakty przyznane w toku postępowania przez stronę przeciwną, jeżeli przyznanie nie budzi wątpliwości. Na tej podstawie Sąd przyjął bez dowodów fakty powołane przez jedną ze stron i przyznane przez drugą, mając przy tym na uwadze, że ich przyznanie nie nasuwało żadnych zastrzeżeń. W myśl <xLexLink xArt="art. 230" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 230 k.p.c.</xLexLink>, gdy strona nie wypowie się co do twierdzeń strony przeciwnej o faktach, sąd, mając na uwadze wyniki całej rozprawy, może fakty te uznać za przyznane. Powód nie wypowiedział się co do twierdzeń pozwanego o faktach dotyczących jego sytuacji. Twierdzenia te nie budziły wątpliwości w świetle zasad wiedzy i doświadczenia życiowego, nie były sprzeczne z twierdzeniami zgłoszonymi przez powoda i nie zostały przez niego poddane w wątpliwość, a nadto część z nich miała oparcie w dokumentach złożonych przez pozwanego. Dlatego Sąd uznał fakty wynikające z tych twierdzeń pozwanego za przyznane i przyjął je bez dowodów.</xText> <xText>Część ustaleń Sąd poczynił w oparciu o dokumenty prywatne, które zostały złożone przez strony w kserokopiach. Złożenie tych kserokopii stanowiło w istocie zgłoszenie twierdzeń o istnieniu dokumentów o wynikającej z kopii formie i treści. Niedoniesienie się jednej strony do kserokopii złożonej przez drugą stanowiło nie wypowiedzenie się co do jej twierdzeń o istnieniu dokumentów o wynikającej z kopii formie i treści, które pozwalało uznać je za przyznane, gdyż pozostawały w zgodzie z wynikami rozprawy (<xLexLink xArt="art. 230" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 230 k.p.c.</xLexLink>). Dawało to możliwość przeprowadzenia dowodów z dokumentów, których istnienie, treść i forma zostały przyjęte bez dowodów, tak jakby zostały one złożone w oryginałach.</xText> <xText>W pełni wiarygodne były dokumenty urzędowe, które były podstawą ustaleń. Zostały one sporządzone przez powołane do tego organy, w przepisanej formie i stanowiły dowód tego, co zostało w nich urzędowo zaświadczone (<xLexLink xArt="art. 244;art. 244 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 244 § 1 k.p.c.</xLexLink>).</xText> <xText>Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 zd. 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 11 zdanie pierwsze k.p.c.</xLexLink>, ustalenia wydanego w postępowaniu karnym prawomocnego wyroku skazującego co do popełnienia przestępstwa wiążą sąd w postępowaniu cywilnym. Na podstawie powołanego przepisu sąd cywilny jest związany zawartymi w sentencji wyroku sądu karnego ustaleniami dotyczącymi wyczerpania przez osobę skazaną, w sposób w tam opisany, znamion przypisanego jej przestępstwa. Dlatego w niniejszej sprawie, na podstawie prawomocnego wyroku Sądu Okręgowego w Poznaniu z 31 marca 2016 r. w sprawie III K 46/16, Sąd zobowiązany był przyjąć, że 22 sierpnia 2015 r. powód, będąc w stanie nietrzeźwości, doprowadził do wypadku drogowego, w którym zginał <xAnon>P. B.</xAnon>.</xText> <xText>Dokumenty prywatne, na podstawie których Sąd dokonał ustaleń, nie budziły wątpliwości co do swojej prawdziwości, jak też nie były przez strony podważane pod jakimkolwiek względem. Dlatego Sąd uznał je za w pełni godne zaufania.</xText> <xText>W niniejszej sprawie, z oczywistych przyczyn, znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy mogły mieć jedynie zeznania pozwanego i dlatego Sąd dowód z przesłuchania stron ograniczył tylko do jego zeznań. Pozwany w sowich zeznaniach potwierdził jedynie fakty, którym pozwany nie zaprzeczał, więc dowód ten okazał się zbędny.</xText> <xText><xBx>Sąd zważył, co następuje:</xBx></xText> <xText>Roszczenie powoda znajdowało oparcie w normach prawa materialnego, ale nie mogło być uwzględnione, gdyż w okolicznościach sprawy jego dochodzenie było sprzeczne z jego społeczno-gospodarczym przeznaczeniem i zasadami współżycia społecznego.</xText> <xText>Podstawę prawną roszczenia powoda stanowi <xLexLink xArt="art. 43" xIsapId="WDU20031241152" xTitle="Ustawa z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych" xAddress="Dz. U. z 2003 r. Nr 124, poz. 1152">art. 43 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych</xLexLink>. Przewiduje on, że zakładowi ubezpieczeń przysługuje prawo dochodzenia od kierującego pojazdem mechanicznym zwrotu wypłaconego z tytułu ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych odszkodowania, jeżeli kierujący:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">1</xName> <xText>wyrządził szkodę umyślnie, w stanie po użyciu alkoholu lub w stanie nietrzeźwości albo po użyciu środków odurzających, substancji psychotropowych lub środków zastępczych w rozumieniu przepisów o przeciwdziałaniu narkomanii;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">2</xName> <xText>wszedł w posiadanie pojazdu wskutek popełnienia przestępstwa;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">3</xName> <xText>nie posiadał wymaganych uprawnień do kierowania pojazdem mechanicznym, z wyjątkiem przypadków, gdy chodziło o ratowanie życia ludzkiego lub mienia albo o pościg za osobą podjęty bezpośrednio po popełnieniu przez nią przestępstwa;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">4</xName> <xText>zbiegł z miejsca zdarzenia.</xText> </xUnit> <xText>W powołanym przepisie został przewidziany swoisty regres zakładu ubezpieczeń w stosunku do osoby, która była objęta ochroną w ramach umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej. Podstawową cechą ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej jest to, że zakład ubezpieczeń jest zobowiązany do wyrównania ubezpieczonemu uszczerbku wywołanego koniecznością zapłaty poszkodowanemu odszkodowania z tytułu odpowiedzialności cywilnej. Tak więc regres z <xLexLink xArt="art. 43" xIsapId="WDU20031241152" xTitle="Ustawa z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych" xAddress="Dz. U. z 2003 r. Nr 124, poz. 1152">art. 43 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych</xLexLink> jest zaprzeczeniem istoty ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej. Niemniej jego istnienie w systemie prawa ma silne uzasadnienie aksjologiczne. Przewidziane w tym przepisie sytuacje, w których powstaje regres, dotyczą bowiem zachowań stanowiących przestępstwa o znacznej społecznej szkodliwości. Niewątpliwym celem tego przepisu jest zaś zwalczanie takich zachowań i przeciwdziałanie im.</xText> <xText>W sprawie poza sporem było, że w ramach odpowiedzialności gwarancyjnej wynikającej z zawartej umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej powód wypłacił dochodzoną pozwem kwotę osobom bliskim <xAnon>P. B.</xAnon> tytułem zadośćuczynienia za jego śmierć w wypadku, który spowodował pozwany. Ich wysokość nie wywoływała zastrzeżeń i ostatecznie nie była przez pozwanego kwestionowana. Zatem powodowi przysługiwało względem pozwanego roszczenie o zapłatę 90.000 zł. Niemniej jednak w okolicznościach sprawy nie mogło być uwzględnione.</xText> <xText>Stosownie do <xLexLink xArt="art. 5" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 5 k.c.</xLexLink>, nie można czynić ze swego prawa użytku, który byłby sprzeczny ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem tego prawa lub zasadami współżycia społecznego. Takie działanie nie jest uważane za wykonywanie prawa i nie korzysta z ochrony. Sąd uznał, że dochodzenie przez powoda roszczenia regresowego jest sprzeczne zarówno z jego społeczno-gospodarczym przeznaczeniem, jak też z zasadami współżycia społecznego.</xText> <xText>Zgodnie z tym, co już wyżej zaznaczono, roszczenie regresowe zakładu ubezpieczeń w stosunku do kierowcy, który spowodował wypadek w stanie nietrzeźwości, ma na celu przeciwdziałanie i zwalczanie negatywnego zjawiska społecznego, jakim jest prowadzenie pojazdów mechanicznych pod wpływem alkoholu. Społeczno-gospodarczym przeznaczeniem omawianego prawa jest realizacja tego celu. Natomiast interesy majątkowe zakładu ubezpieczeń dla społeczno-gospodarczego przeznaczenia tego prawa mają znaczenie trzeciorzędne, jeśli w ogóle jakiekolwiek.</xText> <xText>Niewątpliwie w zamyśle ustawodawcy realizacja wskazanego celu roszczenia regresowego następować ma zarówno poprzez oddziaływanie indywidualne – na sprawcę szkody, jak i ogólnospołeczne – na resztę społeczeństwa. Oddziaływania te mają wymiar prewencyjny, wychowawczy i represyjny. Chodzi o nałożenie na sprawcę szkody spowodowanej prowadzeniem pojazdu w stanie nietrzeźwym dodatkowej dolegliwości w postaci konieczności zwrotu wypłaconego przez zakład ubezpieczeń odszkodowania (aspekt represyjny), aby w ten sposób zmienić jego postawę (aspekt wychowawczy) i zapobiec kolejnym takim jego zachowaniom w przyszłości (aspekt prewencyjny). Niewątpliwie chodzi też o to, by przykład dolegliwości, która spotkała sprawcę szkody, przyczynił się do zmiany postaw w społeczeństwie a przynajmniej podziałał odstraszająco (aspekty wychowawczy i prewencyjny w wymiarze społecznym).</xText> <xText>W okolicznościach sprawy nie budziło wątpliwości Sądu, że dochodzenie przez powoda roszczenia zwrotnego nie służy realizacji celu, o którym była wyżej mowa, a wyłącznie interesom majątkowym powoda. Pozwany na mocy wyroku Sądu Okręgowego w Poznaniu z 31 marca 2016 r. w sprawie III K 46/16 jest zobowiązany zapłacić na rzecz organizacji społecznej 5.000 zł oraz na rzecz poszkodowanych nawiązki w łącznej kwocie 63.000 zł. Obowiązek ten w całości realizuje te elementy społeczno-gospodarczego przeznaczenia roszczenia powoda, które obecnie można uznać za aktualne. Stanowi dla pozwanego dotkliwą represję materialną i pełni rolę wychowawczą i odstraszającą w stosunku do innych niż pozwany osób. Należy zwrócić uwagę, że w okolicznościach sprawy w stosunku do samego pozwanego te dwa ostatnie cele regresu są niekatulane. Pozwany ma zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na zawsze, co w stosunku do niego czyni bezprzedmiotowymi aspekty wychowawczy i prewencyjny regresu. Zatem realizacja regresu nie może już osiągnąć żadnego pozytywnego efektu w stosunku do niego.</xText> <xText>Sprzeczność dochodzenia przez powoda roszczenia z zasadami współżycia społecznego wiąże się z rozmiarem tego roszczenia w połączeniu z sytuacją osobistą pozwanego. Pozwany wraz z żoną sprawuje pieczę rodzicielską nad dwójką głęboko niepełnosprawnych dzieci i w stosunku do jednego z nich ma status opiekuna osoby niepełnosprawnej, co wiąże się z niemożnością podjęcia zatrudnienia. Dochody rodziny są bardzo małe (ok. 5.500 zł na 5 osób) i nie zawsze wystarczają na zapewnienie regularnej, planowej rehabilitacji jednemu z dzieci. W takiej sytuacji realizacja w stosunku do pozwanego sankcji materialnej jaką jest roszczenie regresowe w wysokości 90.000 zł musi być ocenione jako sprzeczna z poczuciem słuszności i sprawiedliwości, gdyż musiałoby się odbyć kosztem pogorszenia i tak złej sytuacji materialnej rodziny. Wniosek taki jest tym bardziej uzasadniony, jeśli się dodatkowo uwzględni, że pozwany już kosztem wyrzeczeń rodziny cały czas spłaca orzeczone wobec niego nawiązki, których łączna kwota jest bardzo znaczna.</xText> <xText>Z tych przyczyn Sąd uznał, że powód czyni ze swego prawa użytek sprzeczny ze społeczno-gospodarczym tego prawa i z zasadami współżycia społecznego, w związku z czym powództwo oddalił.</xText> <xText xALIGNx="center">SSO Marcin Garcia Fernandez</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

sędzia Marcin Garcia Fernandez

Małgorzata Sułek

st. sekr. sąd. Dorota Krygiołka

Kamila Nowak

XIV C 676/22 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 31 stycznia 2024 r. Sąd Okręgowy w Poznaniu XIV Zamiejscowy Wydział Cywilny z siedzibą w Pile w składzie następującym: Przewodniczący: sędzia Marcin Garcia Fernandez Protokolant: st. sekr. sąd. Dorota Krygiołka po rozpoznaniu w dniu 26 stycznia 2024 r. w Pile na rozprawie sprawy z powództwaTowarzystwa (...)z siedzibą wW. przeciwkoP. M. o zapłatę oddala powództwo. Marcin Garcia Fernandez UZASADNIENIE PowódTowarzystwo (...)z siedzibą wW.w pozwie z 25 kwietnia 2023 r. wniósł o zasądzenie od pozwanegoP. M.na swoja rzecz 90.000 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 27 maja 2022 r. do dnia zapłaty oraz kosztów procesu według norm przepisanych wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie. W uzasadnieniu powód wskazał, że zawarł umowę, w ramach której udzielił ochrony ubezpieczeniowej, której przedmiotem był samochódA. (...)onr rej. (...). W dniu 22 sierpnia 2015 r. pozwany, będąc w stanie nietrzeźwości i kierując tym samochodem, doprowadził do zderzenia z samochodemV. (...). W wyniku wypadku śmierć poniósł kierowca samochoduV.a pasażerowie obu samochodów doznali obrażeń ciała. Za to przestępstwo pozwany został skazany wyrokiem Sądu Okręgowego w Poznaniu z 31 marca 2016 r. w sprawie III K 46/16. Z kolei wyrokiem Sądu Okręgowego w Warszawie z 9 marca 2022 r. w sprawie XXV C 1725/21 zasądzono od powoda na rzecz poszkodowanych:Ł.B. (matki zmarłegoP.B.) kwotę 105.000 zł zadośćuczynienia iM.B. (synaP.B. – następcy prawnego zmarłego w trakcie procesu ojcaP.B.) kwotę 75.000 zł zadośćuczynienia. 20 kwietnia 2022 r. wypłaciłŁ.B. iM.B. po 45.000 zł tytułem częściowej realizacji tego wyroku. Na podstawieart. 43 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnychprzysługuje mu roszczenie zwrotne w stosunku do pozwanego, jako sprawcy szkody. Pozwany nie zareagował na wezwanie do zapłaty. Nakazem zapłaty z 22 maja 2023 r. Sąd uwzględnił powództwo. Pozwany w sprzeciwie z 5 czerwca 2023 r. zaskarżył nakaz w całości i wniósł o oddalenie powództwa. W uzasadnieniu wskazał, że kwestionuje zasadę i wysokość wypłaconych przez pozwanego odszkodowań. Ponadto, w jego sytuacji życiowej dochodzenie roszczenia stanowi naruszenia zasad współżycia społecznego. Ma trudną sytuację materialną. Ma troje dzieci, z których dwoje jest niepełnosprawnych. Opieka nad nimi uniemożliwia mu podjęcie pracy. Niepełnosprawna jest też jego żona, stwierdzono u niej chorobę nowotworową. Doprowadził w stanie nietrzeźwości do wypadku, na który powołuje się powód i został za to skazany. Wyciągnął z tego wnioski. Nadal spłaca zobowiązania, wynikające z wyroku skazującego. Za zasądzeniem roszczenia regresowego nie przemawiają względy prewencyjne, wychowawcze i represyjne oraz poczucie słuszności. Względy współżycia społecznego przemawiają za oddaleniem powództwa (k. 51-53). Sąd ustalił następujący stan faktyczny: Powód, w ramach zawartej z pozwanym umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej samoistnych posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody wywołane ich ruchem, objął ochroną ubezpieczeniową samochód osobowy markiA. (...)onumerze rejestracyjnym (...). (twierdzenia powoda nie zaprzeczone przez pozwanego) Dnia 22 sierpnia 2015 r. pozwanyP. M., kierując w stanie nietrzeźwości samochodem osobowym markiA. (...)onumerze rejestracyjnym (...)oraz jadąc z nadmierną prędkością, dorowadził do zderzenia z samochodem markiV. (...)onumerze rejestracyjnym (...), w wyniku czego kierowca tego ostatniego samochoduP. B.poniósł śmierć na miejscu a pasażerowie obu pojazdów doznali obrażeń ciała. Za spowodowanie powyższego wypadku pozwany został skazany na karę 7 lat pozbawienia wolności. Nadto orzeczono wobec niego zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na zawsze, nakazano zapłatę na rzecz organizacji społecznej 5.000 zł oraz zasądzono na rzecz bezpośrednio poszkodowanych w wypadku nawiązki w łącznej kwocie 63.000 zł i zadośćuczynienia w łącznej kwocie 12.000 zł. (dowód: wyrok Sądu Okręgowego w Poznaniu z 31 marca 2016 r. w sprawie III K 46/16, k. 14-15) W kwietniu 2018 r.Ł. B.iJ. B.– rodzice zmarłego w wyniku wypadkuP. B.zgłosili powodowi roszczenia o zapłatę po 130.000 zł na rzecz każdego z nich tytułem zadośćuczynień za śmierć osoby najbliższej. Następnie wytoczyli mu proces o zapłatę z tego tytułu po 105.000 zł. W toku tego procesu zmarłJ. B., w związku z czym dalej toczył się on z udziałem jego następcy prawnego – wnukaM. B.. Wyrokiem z 9 marca 2022 r. Sąd Okręgowy w Warszawie zasądził od powoda tytułem zadośćuczynienia na rzeczŁ. B.105.000 zł i na rzeczM. B.75.000 zł. W dniu 20 kwietnia 2022 r. powód przyznał i wypłaciłŁ. B.45.000 zł zadośćuczynienia a następnie pismem z 25 kwietnia 2022 r. wezwał do zapłaty tej kwoty pozwanego. W dniu 20 kwietnia 2022 r. powód przyznał i wypłaciłM. B.45.000 zł zadośćuczynienia. W zakresie uznanych i wypłaconych przez powoda kwot zadośćuczynień wyrok SO w Warszawie uprawomocnił się wobec niego bez zaskarżenia. Natomiast w części przewyższającej te kwoty uprawomocnił się w wyniku oddalenia jego apelacji. (dowód: pismo pozwanego, k. 16, polecenia przelewu, k. 17, 23, zgłoszenie roszczenia, k. 18-19, 24-25, wezwanie do zapłaty, k. 21, wyrok SO w Warszawie z uzasadnieniem, k. 27-40, wyrok SA w Warszawie z uzasadnieniem, k. 99-110) Pozwany odbył karę pozbawienia wolności, na którą został skazany. W miarę posiadanych możliwości niewielkimi kwotami spłaca zasądzone od niego nawiązki i zadośćuczynienia. Pozwany pozostaje w związku małżeńskim. Ma trzy córki, z których dwie: półtorarocznaV.i piętnastoletniaV.są dotknięte bardzo znaczną niepełnosprawnością fizyczną i umysłową, wynikającą z wad genetycznych. Trzecia córka jest zdrowa i prawidłowo się rozwija. Powód ma status opiekuna osoby niepełnosprawnej w stosunku do córkiV.a jego żona w stosunku do córkiV..V.po urodzeniu przeszła operację serca wCentrum (...)i w związku z tym, co kilka miesięcy musi być tam zawieziona na kontrolę. Opieka w szpitalu jest bezpłatna, ale powód i jego żona muszą ponosić koszty dojazdu i wyżywienia na miejscu.V.planowo dwa razy w roku ma dwutygodniową rehabilitację wZ.. Większość jej kosztów pokrywaFundacja (...), ale jeśli nie zbierze ona całej potrzebnej kwoty, powód i jego żona muszą dopłacić brakującą część. Nie zawsze mają na to środki, więc nie zawsze mogą skorzystać z planowej rehabilitacji. Żona powoda cierpi na chorobę jelit (L.-C.), która wymaga stałego leczenia. Powód i jego rodzina zajmują na zasadzie użyczenia mieszkanie w domu należącym do babci jego żony. Ponoszą koszty opłat związanych z korzystaniem z mieszkania. Jako opiekunowie niepełnosprawnych dzieci, powód i jego żona otrzymują świadczenia w wysokości po 2.980 zł każde, ponadto otrzymują świadczenie rodzinne po 800 zł na każdego dziecko i zasiłek rodzinny 160 zł. Leki dla niepełnosprawnych córek pochłaniają ok. 500 zł miesięcznie. (twierdzenia pozwanego nie zaprzeczone przez powoda) Powyższe ustalenia w znacznej części zostały przyjęte bez dowodów na podstawieart. 229 k.p.c.i230 k.p.c. Zgodnie zart. 229 k.p.c., nie wymagają dowodu fakty przyznane w toku postępowania przez stronę przeciwną, jeżeli przyznanie nie budzi wątpliwości. Na tej podstawie Sąd przyjął bez dowodów fakty powołane przez jedną ze stron i przyznane przez drugą, mając przy tym na uwadze, że ich przyznanie nie nasuwało żadnych zastrzeżeń. W myślart. 230 k.p.c., gdy strona nie wypowie się co do twierdzeń strony przeciwnej o faktach, sąd, mając na uwadze wyniki całej rozprawy, może fakty te uznać za przyznane. Powód nie wypowiedział się co do twierdzeń pozwanego o faktach dotyczących jego sytuacji. Twierdzenia te nie budziły wątpliwości w świetle zasad wiedzy i doświadczenia życiowego, nie były sprzeczne z twierdzeniami zgłoszonymi przez powoda i nie zostały przez niego poddane w wątpliwość, a nadto część z nich miała oparcie w dokumentach złożonych przez pozwanego. Dlatego Sąd uznał fakty wynikające z tych twierdzeń pozwanego za przyznane i przyjął je bez dowodów. Część ustaleń Sąd poczynił w oparciu o dokumenty prywatne, które zostały złożone przez strony w kserokopiach. Złożenie tych kserokopii stanowiło w istocie zgłoszenie twierdzeń o istnieniu dokumentów o wynikającej z kopii formie i treści. Niedoniesienie się jednej strony do kserokopii złożonej przez drugą stanowiło nie wypowiedzenie się co do jej twierdzeń o istnieniu dokumentów o wynikającej z kopii formie i treści, które pozwalało uznać je za przyznane, gdyż pozostawały w zgodzie z wynikami rozprawy (art. 230 k.p.c.). Dawało to możliwość przeprowadzenia dowodów z dokumentów, których istnienie, treść i forma zostały przyjęte bez dowodów, tak jakby zostały one złożone w oryginałach. W pełni wiarygodne były dokumenty urzędowe, które były podstawą ustaleń. Zostały one sporządzone przez powołane do tego organy, w przepisanej formie i stanowiły dowód tego, co zostało w nich urzędowo zaświadczone (art. 244 § 1 k.p.c.). Zgodnie zart. 11 zdanie pierwsze k.p.c., ustalenia wydanego w postępowaniu karnym prawomocnego wyroku skazującego co do popełnienia przestępstwa wiążą sąd w postępowaniu cywilnym. Na podstawie powołanego przepisu sąd cywilny jest związany zawartymi w sentencji wyroku sądu karnego ustaleniami dotyczącymi wyczerpania przez osobę skazaną, w sposób w tam opisany, znamion przypisanego jej przestępstwa. Dlatego w niniejszej sprawie, na podstawie prawomocnego wyroku Sądu Okręgowego w Poznaniu z 31 marca 2016 r. w sprawie III K 46/16, Sąd zobowiązany był przyjąć, że 22 sierpnia 2015 r. powód, będąc w stanie nietrzeźwości, doprowadził do wypadku drogowego, w którym zginałP. B.. Dokumenty prywatne, na podstawie których Sąd dokonał ustaleń, nie budziły wątpliwości co do swojej prawdziwości, jak też nie były przez strony podważane pod jakimkolwiek względem. Dlatego Sąd uznał je za w pełni godne zaufania. W niniejszej sprawie, z oczywistych przyczyn, znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy mogły mieć jedynie zeznania pozwanego i dlatego Sąd dowód z przesłuchania stron ograniczył tylko do jego zeznań. Pozwany w sowich zeznaniach potwierdził jedynie fakty, którym pozwany nie zaprzeczał, więc dowód ten okazał się zbędny. Sąd zważył, co następuje: Roszczenie powoda znajdowało oparcie w normach prawa materialnego, ale nie mogło być uwzględnione, gdyż w okolicznościach sprawy jego dochodzenie było sprzeczne z jego społeczno-gospodarczym przeznaczeniem i zasadami współżycia społecznego. Podstawę prawną roszczenia powoda stanowiart. 43 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych. Przewiduje on, że zakładowi ubezpieczeń przysługuje prawo dochodzenia od kierującego pojazdem mechanicznym zwrotu wypłaconego z tytułu ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych odszkodowania, jeżeli kierujący: 1 wyrządził szkodę umyślnie, w stanie po użyciu alkoholu lub w stanie nietrzeźwości albo po użyciu środków odurzających, substancji psychotropowych lub środków zastępczych w rozumieniu przepisów o przeciwdziałaniu narkomanii; 2 wszedł w posiadanie pojazdu wskutek popełnienia przestępstwa; 3 nie posiadał wymaganych uprawnień do kierowania pojazdem mechanicznym, z wyjątkiem przypadków, gdy chodziło o ratowanie życia ludzkiego lub mienia albo o pościg za osobą podjęty bezpośrednio po popełnieniu przez nią przestępstwa; 4 zbiegł z miejsca zdarzenia. W powołanym przepisie został przewidziany swoisty regres zakładu ubezpieczeń w stosunku do osoby, która była objęta ochroną w ramach umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej. Podstawową cechą ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej jest to, że zakład ubezpieczeń jest zobowiązany do wyrównania ubezpieczonemu uszczerbku wywołanego koniecznością zapłaty poszkodowanemu odszkodowania z tytułu odpowiedzialności cywilnej. Tak więc regres zart. 43 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnychjest zaprzeczeniem istoty ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej. Niemniej jego istnienie w systemie prawa ma silne uzasadnienie aksjologiczne. Przewidziane w tym przepisie sytuacje, w których powstaje regres, dotyczą bowiem zachowań stanowiących przestępstwa o znacznej społecznej szkodliwości. Niewątpliwym celem tego przepisu jest zaś zwalczanie takich zachowań i przeciwdziałanie im. W sprawie poza sporem było, że w ramach odpowiedzialności gwarancyjnej wynikającej z zawartej umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej powód wypłacił dochodzoną pozwem kwotę osobom bliskimP. B.tytułem zadośćuczynienia za jego śmierć w wypadku, który spowodował pozwany. Ich wysokość nie wywoływała zastrzeżeń i ostatecznie nie była przez pozwanego kwestionowana. Zatem powodowi przysługiwało względem pozwanego roszczenie o zapłatę 90.000 zł. Niemniej jednak w okolicznościach sprawy nie mogło być uwzględnione. Stosownie doart. 5 k.c., nie można czynić ze swego prawa użytku, który byłby sprzeczny ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem tego prawa lub zasadami współżycia społecznego. Takie działanie nie jest uważane za wykonywanie prawa i nie korzysta z ochrony. Sąd uznał, że dochodzenie przez powoda roszczenia regresowego jest sprzeczne zarówno z jego społeczno-gospodarczym przeznaczeniem, jak też z zasadami współżycia społecznego. Zgodnie z tym, co już wyżej zaznaczono, roszczenie regresowe zakładu ubezpieczeń w stosunku do kierowcy, który spowodował wypadek w stanie nietrzeźwości, ma na celu przeciwdziałanie i zwalczanie negatywnego zjawiska społecznego, jakim jest prowadzenie pojazdów mechanicznych pod wpływem alkoholu. Społeczno-gospodarczym przeznaczeniem omawianego prawa jest realizacja tego celu. Natomiast interesy majątkowe zakładu ubezpieczeń dla społeczno-gospodarczego przeznaczenia tego prawa mają znaczenie trzeciorzędne, jeśli w ogóle jakiekolwiek. Niewątpliwie w zamyśle ustawodawcy realizacja wskazanego celu roszczenia regresowego następować ma zarówno poprzez oddziaływanie indywidualne – na sprawcę szkody, jak i ogólnospołeczne – na resztę społeczeństwa. Oddziaływania te mają wymiar prewencyjny, wychowawczy i represyjny. Chodzi o nałożenie na sprawcę szkody spowodowanej prowadzeniem pojazdu w stanie nietrzeźwym dodatkowej dolegliwości w postaci konieczności zwrotu wypłaconego przez zakład ubezpieczeń odszkodowania (aspekt represyjny), aby w ten sposób zmienić jego postawę (aspekt wychowawczy) i zapobiec kolejnym takim jego zachowaniom w przyszłości (aspekt prewencyjny). Niewątpliwie chodzi też o to, by przykład dolegliwości, która spotkała sprawcę szkody, przyczynił się do zmiany postaw w społeczeństwie a przynajmniej podziałał odstraszająco (aspekty wychowawczy i prewencyjny w wymiarze społecznym). W okolicznościach sprawy nie budziło wątpliwości Sądu, że dochodzenie przez powoda roszczenia zwrotnego nie służy realizacji celu, o którym była wyżej mowa, a wyłącznie interesom majątkowym powoda. Pozwany na mocy wyroku Sądu Okręgowego w Poznaniu z 31 marca 2016 r. w sprawie III K 46/16 jest zobowiązany zapłacić na rzecz organizacji społecznej 5.000 zł oraz na rzecz poszkodowanych nawiązki w łącznej kwocie 63.000 zł. Obowiązek ten w całości realizuje te elementy społeczno-gospodarczego przeznaczenia roszczenia powoda, które obecnie można uznać za aktualne. Stanowi dla pozwanego dotkliwą represję materialną i pełni rolę wychowawczą i odstraszającą w stosunku do innych niż pozwany osób. Należy zwrócić uwagę, że w okolicznościach sprawy w stosunku do samego pozwanego te dwa ostatnie cele regresu są niekatulane. Pozwany ma zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na zawsze, co w stosunku do niego czyni bezprzedmiotowymi aspekty wychowawczy i prewencyjny regresu. Zatem realizacja regresu nie może już osiągnąć żadnego pozytywnego efektu w stosunku do niego. Sprzeczność dochodzenia przez powoda roszczenia z zasadami współżycia społecznego wiąże się z rozmiarem tego roszczenia w połączeniu z sytuacją osobistą pozwanego. Pozwany wraz z żoną sprawuje pieczę rodzicielską nad dwójką głęboko niepełnosprawnych dzieci i w stosunku do jednego z nich ma status opiekuna osoby niepełnosprawnej, co wiąże się z niemożnością podjęcia zatrudnienia. Dochody rodziny są bardzo małe (ok. 5.500 zł na 5 osób) i nie zawsze wystarczają na zapewnienie regularnej, planowej rehabilitacji jednemu z dzieci. W takiej sytuacji realizacja w stosunku do pozwanego sankcji materialnej jaką jest roszczenie regresowe w wysokości 90.000 zł musi być ocenione jako sprzeczna z poczuciem słuszności i sprawiedliwości, gdyż musiałoby się odbyć kosztem pogorszenia i tak złej sytuacji materialnej rodziny. Wniosek taki jest tym bardziej uzasadniony, jeśli się dodatkowo uwzględni, że pozwany już kosztem wyrzeczeń rodziny cały czas spłaca orzeczone wobec niego nawiązki, których łączna kwota jest bardzo znaczna. Z tych przyczyn Sąd uznał, że powód czyni ze swego prawa użytek sprzeczny ze społeczno-gospodarczym tego prawa i z zasadami współżycia społecznego, w związku z czym powództwo oddalił. SSO Marcin Garcia Fernandez

15/351000/7020003/C

Sąd Okręgowy w Poznaniu

XIV Zamiejscowy Wydział Cywilny

150515000004503_IX_Ca_000792_2023_Uz_2024-02-01_002

IX Ca 792/23

2024-02-01 01:00:00.0 CET

2024-02-24 22:56:22.0 CET

2024-02-23 09:13:32.0 CET

15051500

4503

DECISION, REASON

Sygn. akt IX Ca 792/23 POSTANOWIENIE Dnia 1 lutego 2024 r. Sąd Okręgowy w Olsztynie IX Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie następującym: Przewodniczący: SSO Beata Grzybek, Protokolant: st. sekr. sąd. Marta Borowska, po rozpoznaniu w dniu 1 lutego 2024 r. w Olsztynie na rozprawie, sprawy z wniosku J. M. (1) , z udziałem A. K. i J. S. , o zasiedzenie, na skutek apelacji wnioskodawcy od postanowienia Sądu Rejonowego w Olsztynie z dnia 18 maja 2023 r., sygn. akt X Ns 350/22, p o s t a n a w i a: o

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Ewa Pogorzelska" xPublisher="[email protected]" xEditorFullName="Iwona Kowalska" xEditor="[email protected]" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="10" xFlag="published" xVolType="15/051500/0004503/Ca" xYear="2023" xVolNmbr="000792" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Postanowienie+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText>Sygn. akt IX Ca 792/23</xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>POSTANOWIENIE</xName> <xText xALIGNx="right">Dnia 1 lutego 2024 r.</xText> <xText>Sąd Okręgowy w Olsztynie IX Wydział Cywilny Odwoławczy</xText> <xText>w składzie następującym:</xText> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx></xCOLx> <xCOLx></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">Przewodniczący:</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>SSO Beata Grzybek,</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">Protokolant:</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>st. sekr. sąd. Marta Borowska,</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xText>po rozpoznaniu w dniu 1 lutego 2024 r. w Olsztynie na rozprawie,</xText> <xText>sprawy z wniosku <xAnon>J. M. (1)</xAnon>,</xText> <xText>z udziałem <xAnon>A. K.</xAnon> i <xAnon>J. S.</xAnon>,</xText> <xText>o zasiedzenie,</xText> <xText>na skutek apelacji wnioskodawcy od postanowienia Sądu Rejonowego <xBRx></xBRx>w Olsztynie z dnia 18 maja 2023 r., sygn. akt X Ns 350/22,</xText> <xText>p o s t a n a w i a:</xText> <xText>oddalić apelację.</xText> <xText xALIGNx="center">Beata Grzybek</xText> <xText><xBx>Sygn. akt: IX Ca 792/23</xBx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Wnioskodawca <xAnon>J. M. (1)</xAnon> wniósł o stwierdzenie, że z dniem 16 września 2006 r. nabył przez zasiedzenie własność nieruchomości położonej w <xAnon>P.</xAnon> gmina <xAnon>S.</xAnon> oznaczonej w rejestrze gruntów jako <xAnon>działka o numerze (...)</xAnon> o powierzchni 90 m<xSUPx>2</xSUPx>, dla której Sąd Rejonowy w Olsztynie Wydział VI Ksiąg Wieczystych prowadzi <xAnon>księgę wieczystą nr (...)</xAnon>. Wniósł również o zasądzenie od uczestniczki postępowania <xAnon>A. K.</xAnon> kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych, wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie za czas od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty.</xText> <xText>W uzasadnieniu wskazał, że był właścicielem między innymi działki gruntu oznaczonej numerem <xAnon> (...)</xAnon> położonej w <xAnon>P.</xAnon> gmina <xAnon>S.</xAnon>, dla której Sąd Rejonowy w Olsztynie Wydział VI Ksiąg Wieczystych prowadzi <xAnon>księgę wieczystą nr (...)</xAnon>. Działkę tę nabył umową zamiany zawartą w dniu 5 września 2005 r. Poprzedni właściciel władał w/w nieruchomością co najmniej od 1976 r. Działka gruntu o numerze <xAnon>(...)</xAnon> przylega bezpośrednio do działki gruntu oznaczonej numerem <xAnon> (...)</xAnon>, której wnioskodawca był właścicielem oraz sąsiaduje z pozostałymi działkami wnioskodawcy. Z wpisu w dziale II <xAnon>księgi wieczystej nr (...)</xAnon> wynika, że właścicielem przedmiotowej działki jest uczestniczka postępowania <xAnon>A. K.</xAnon>. Wnioskodawca dodał, że <xAnon>działka nr (...)</xAnon> nie została wyznaczona znakami geodezyjnymi w terenie. Co najmniej od 1976 r. znajdowała się w samoistnym posiadaniu poprzedniego właściciela <xAnon>działki nr (...)</xAnon>, a następnie w samoistnym posiadaniu wnioskodawcy. Nieruchomość ta począwszy od lat siedemdziesiątych XX wieku była ogrodzona w sposób tożsamy do istniejącego. Wnioskodawca zaznaczył, że on i jego poprzednik prawny byli posiadaczami samoistnymi w/w działki w sposób nieprzerwany od 1976 r. tj. przez okres 46 lat. Nieruchomość objęta wnioskiem wraz z <xAnon>działką nr (...)</xAnon> i <xAnon>działką nr (...)</xAnon> stanowiła funkcjonalną ogrodzoną całość. Ani uczestniczka postępowania, ani też jej poprzednicy prawni nie interesowali się stanem faktycznym i prawnym tej działki oraz nie wzywali do wydania nieruchomości. Wnioskodawca wskazał, że przed Sądem Rejonowym w Olsztynie toczyło się między stronami postępowanie w sprawie o sygn. akt X Ns 194/19, w którym Sąd stwierdził zasiedzenie przez wnioskodawcę prawa własności <xAnon>działki o numerze (...)</xAnon>, dla której prowadzona jest <xAnon>księga wieczysta nr (...)</xAnon>.</xText> <xText>Kurator uczestniczki <xAnon>A. K.</xAnon> w odpowiedzi na wniosek wniósł o jego oddalenie w całości. Z ostrożności procesowej, na wypadek uwzględnienia wniosku, wniósł o nieobciążanie uczestniczki kosztami postępowania. W uzasadnieniu podniósł, że sam fakt, iż uczestniczka postępowania nie była w ostatnich latach fizycznie obecna na nieruchomości nie oznacza, że nie czyniono ustaleń dotyczących władztwa nad przedmiotową nieruchomością. Zaznaczył, że dopiero analiza dokumentacji dotyczącej uiszczania opłat i podatków za w/w nieruchomość, doprowadzi do uzyskania odpowiedzi na pytanie, czy uczestniczka interesowała się swoją własnością w aspekcie formalnym, a także, czy wnioskodawca czynił jakiekolwiek starania, aby na zewnątrz - wobec organów samorządowych – manifestować swoją własność. Brak starań w tym zakresie może prowadzić do wniosku, że <xAnon>J. M. (1)</xAnon> miał świadomość tego, że korzysta z nieruchomości wyłącznie jak użytkownik. Kurator wskazał, że działka objęta wnioskiem jest niezabudowana, znajduje się tuż przy linii brzegowej, a od <xAnon>działki nr (...)</xAnon>, objętej postępowaniem w sprawie X Ns 194/19 oddzielona jest pasem drogowym znajdującym się na <xAnon>działce nr (...)</xAnon>. Dodał, że we wniosku nie wskazano żadnych okoliczności faktycznych, ani też materiału dowodowego (poza zeznaniami żony wnioskodawcy), które wskazywałyby na posiadanie samoistne przedmiotowej działki przez wnioskodawcę. Postępowanie prowadzone pod sygn. akt X Ns 194/19 oraz dokumenty w nim zgromadzone pozostają bez znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy, albowiem postępowanie to dotyczyło innej działki. W piśmie procesowym z dnia 29 listopada 2022 r. kurator uczestniczki wniósł o zwolnienie go z obowiązku pełnienia funkcji kuratora wskazując, że ustalił adres zamieszkania <xAnon>A. K.</xAnon>.</xText> <xText>Postanowieniem z dnia 9 marca 2023 r. Sąd wezwał do udziału w sprawie w charakterze uczestnika postępowania <xAnon>J. S.</xAnon>.</xText> <xText>Postanowieniem z dnia 18 maja 2023 r. Sąd Rejonowy w Olsztynie w punkcie 1. wniosek oddalił, w punkcie 2. przyznał r.pr. <xAnon>P. J.</xAnon> wynagrodzenie za pełnienie obowiązków kuratora dla nieznanej z miejsca pobytu uczestniczki postępowania <xAnon>A. K.</xAnon> oraz zwrot wydatków w łącznej kwocie 944,00 złotych, którą nakazał wypłacić do kwoty 720,00 złotych z zaliczki zaksięgowanej pod pozycją 570010861859, a w pozostałym zakresie tymczasowo ze Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Olsztynie i w punkcie 3. nakazał ściągnąć od wnioskodawcy na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Olsztynie kwotę 224,00 złotych tytułem zwrotu wydatków poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa.</xText> <xText>Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny: Wnioskodawca <xAnon>J. M. (1)</xAnon> był właścicielem działek gruntu o numerach <xAnon>(...)</xAnon>i <xAnon>(...)</xAnon> położonych w <xAnon>P.</xAnon> gmina <xAnon>S.</xAnon>, dla których Sąd Rejonowy w Olsztynie Wydział VI Ksiąg Wieczystych prowadzi <xAnon>księgi wieczyste nr (...)</xAnon>. Umową z dnia 15 września 1988 r. zawartą w formie aktu notarialnego <xAnon>A. F.</xAnon> i wnioskodawca <xAnon>J. M. (1)</xAnon> dokonali zamiany, polegającej na tym, że <xAnon>A. F.</xAnon> przeniosła na rzecz <xAnon>J. M. (1)</xAnon> prawo własności nieruchomości składającej się z <xAnon>działki o nr (...)</xAnon> o powierzchni 600 m<xSUPx>( 2)</xSUPx> oraz <xAnon>działki o nr (...)</xAnon> o powierzchni 700 m<xSUPx>( 2)</xSUPx>, stanowiącej jedną działkę budowlaną, z posadowionym na niej domem letniskowym. Pomiędzy <xAnon>działkami nr (...)</xAnon> znajdowała się działka gruntu o <xAnon>numerze ewidencyjnym (...)</xAnon> o powierzchni 100 m<xSUPx>( 2)</xSUPx>, stanowiąca część nieruchomości, dla której Sąd Rejonowy w Olsztynie Wydział VI Ksiąg Wieczystych prowadził <xAnon>księgę wieczystą nr (...)</xAnon>. Właścicielką tej działki była uczestniczka postępowania <xAnon>A. K.</xAnon> mieszkająca w Niemczech. Działka ta wspólnie z działkami wnioskodawcy była ogrodzona. Postanowieniem z dnia 22 grudnia 2020 r. w sprawie o sygn. akt X Ns 194/19, Sąd Rejonowy w Olsztynie stwierdził, że wnioskodawca <xAnon>J. M. (1)</xAnon> nabył przez zasiedzenie z dniem 16 września 2018 r. własność nieruchomości stanowiącej działkę gruntu o numerze <xAnon>(...)</xAnon>, dla której Sąd Rejonowy w Olsztynie Wydział VI Ksiąg Wieczystych prowadził <xAnon>księgę wieczystą nr (...)</xAnon>. Wnioskodawca <xAnon>J. M. (1)</xAnon> był również właścicielem <xAnon>działki nr (...)</xAnon> o powierzchni 100 m<xSUPx>( 2)</xSUPx>, a według wypisu z rejestru gruntów – 96 m<xSUPx>( 2)</xSUPx>, która to rozbieżność w powierzchni nieruchomości wynika z położenia jej w obszarze zalewowym <xAnon>jeziora P.</xAnon>, położonej w <xAnon>P.</xAnon> gmina <xAnon>S.</xAnon>, dla której Sąd Rejonowy w Olsztynie Wydział VI Ksiąg Wieczystych prowadzi <xAnon>księgę wieczystą nr (...)</xAnon>. Działkę tą <xAnon>J. M. (1)</xAnon> nabył wraz z <xAnon>działką nr (...)</xAnon> od Skarbu Państwa – Nadleśnictwa <xAnon>N.</xAnon> umową zamiany z dnia 5 września 2005 r. Łączna powierzchnia nieruchomości stanowiła 800 m<xSUPx>( 2)</xSUPx>, nie była zabudowana, stanowiła las i posiadała dostęp do drogi publicznej.</xText> <xText>Kolejno Sąd I instancji ustalił, że działka o <xAnon>numerze ewidencyjnym (...)</xAnon> o powierzchni 90 m<xSUPx>2</xSUPx>, dla której Sąd Rejonowy w Olsztynie Wydział VI Ksiąg Wieczystych prowadzi <xAnon>księgę wieczystą nr (...)</xAnon>, stanowi własność uczestniczki postępowania <xAnon>A. K.</xAnon>. Uczestniczka nabyła w/w działkę w drodze dziedziczenia po swoim ojcu <xAnon>L. B.</xAnon> zmarłym dnia 9 maja 1946 r. i po swojej matce <xAnon>A. B.</xAnon> zmarłej dnia 20 listopada 1986 r. w <xAnon>S.</xAnon> w Niemczech. W dniu 11 stycznia 2006 r. złożyła w Sądzie Rejonowym w Olsztynie Wydziale VI Ksiąg Wieczystych wniosek o założenie księgi wieczystej dla nieruchomości gruntowej obejmującej m.in. <xAnon>działkę nr (...)</xAnon>. Od 2009 r. naliczano podatek od w/w nieruchomości i wystawiano decyzje podatkowe dla uczestniczki <xAnon>A. K.</xAnon>. W dniu 20 maja 2021 r. <xAnon>J. M. (1)</xAnon> sprzedał <xAnon>J. S.</xAnon> nieruchomości, dla których sąd Rejonowy w Olsztynie prowadzi <xAnon>księgi wieczyste nr (...)</xAnon> (<xAnon>działka nr (...)</xAnon>). <xAnon>Działka o nr (...)</xAnon> znajduje się tuż przy linii brzegowej <xAnon>jeziora P.</xAnon>, położona jest w obszarze zalewowym jeziora, a od ogrodzonych nieruchomości, dla których Sąd Rejonowy w Olsztynie prowadził <xAnon>księgi wieczyste nr (...)</xAnon>, a które do dnia 20 maja 2001 r. stanowiły własność <xAnon>J. M. (1)</xAnon> oddzielona jest drogą na <xAnon>działce nr (...)</xAnon> stanowiącej własność Gminy. <xAnon>Działka nr (...)</xAnon> sąsiaduje z <xAnon>działką nr (...)</xAnon>, również położoną przy linii brzegowej jeziora. Na granicy <xAnon>działek nr (...)</xAnon> znajduje się drewniany pomost, który powstał jeszcze zanim <xAnon>J. M. (1)</xAnon> stał się właścicielem <xAnon>działki nr (...)</xAnon>. W 2016 r. gdy Gmina wytyczała drogę przy jeziorze, <xAnon>działki nr (...)</xAnon> odgrodzone zostały od drogi drewnianymi żerdziami, które po kilku latach uległy zniszczeniu. <xAnon>Działka nr (...)</xAnon>, w tym drewniany pomost, były i są dostępne dla każdego. Nie są ogrodzone.</xText> <xText>W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd Rejonowy doszedł do przekonania, że wniosek nie zasługiwał na uwzględnienie. Tenże Sąd powołał się na <xLexLink xArt="art. 172;art. 172 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 172 § 1 k.c.</xLexLink>, zgodnie z którym posiadacz nieruchomości nie będący jej właścicielem nabywa własność, jeżeli posiada nieruchomość nieprzerwanie od lat dwudziestu jako posiadacz samoistny, chyba że uzyskał posiadanie w złej wierze (zasiedzenie). Stosownie do § 2 cytowanego przepisu po upływie lat trzydziestu posiadacz nieruchomości nabywa jej własność, choćby uzyskał posiadanie w złej wierze. Jak zauważył Sąd Rejonowy regulacja tej treści została wprowadzona w dniu 1 października 1990 r. i zgodnie z art. 9 ustawy z dnia 28 lipca 1990 r. o zmianie ustawy-Kodeks cywilny (Dz.U. z 1990, Nr 55, poz. 321) ma ona zastosowanie do zasiedzenia, którego bieg rozpoczął się przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, dotyczy to w szczególności możliwości nabycia prawa przez zasiedzenie. <xLexLink xArt="art. 172" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">Art. 172 k.c.</xLexLink> w brzmieniu sprzed 1 października 1990 r. przewidywał 10 letni termin zasiedzenia dla posiadaczy samoistnych w dobrej wierzy i dwudziestoletni termin dla posiadaczy samoistnych w złej wierze. Te krótsze terminy stosuje się, gdy zasiedzenie nastąpiło przed wejściem w życie wyżej wymienionej noweli tj. przed dniem 1 października 1990 r. (vide: uchwała SN z dnia 10 stycznia 1991 r., III CZP 73/90, OSN 1991, nr 7, poz. 83; postanowienie SN z dnia 2 września 1993 r., II CRN 89/93, Lex nr 110583). Z kolei w myśl <xLexLink xArt="art. 176;art. 176 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 176 § 1 k.c.</xLexLink> jeżeli podczas biegu zasiedzenia nastąpiło przeniesienie posiadania, obecny posiadacz może doliczyć do czasu, przez który sam posiada, czas posiadania swego poprzednika. Jeżeli jednak poprzedni posiadacz uzyskał posiadanie nieruchomości w złej wierze, czas jego posiadania może być doliczony tylko wtedy, gdy łącznie z czasem posiadania obecnego posiadacza wynosi przynajmniej lat trzydzieści.</xText> <xText>Kolejno Sąd I instancji odwołał się do definicji posiadania samoistnego zawartej w <xLexLink xArt="art. 336" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 336 k.c.</xLexLink>, który stanowi, że posiadaczem samoistnym rzeczy jest ten, kto nią faktycznie włada jak właściciel. Stan posiadania współtworzą fizyczny element (corpus) władania rzeczą oraz intelektualny element zamiaru (animus) władania rzeczą dla siebie (animus rem sibi habendi). Z kolei <xLexLink xArt="art. 339" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 339 k.c.</xLexLink> ustanawia domniemanie, że ten kto rzeczą włada jest posiadaczem samoistnym. Przepis ten jest źródłem domniemania wzruszalnego, którego rola polega na tym, że jego zastosowanie prowadzi do zwolnienia wnioskodawcy od konieczności prowadzenia dowodów na okoliczność samoistności posiadania. Zgodnie z normą <xLexLink xArt="art. 6" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 6 k.c.</xLexLink> ciężar obalenia tego domniemania spoczywa na uczestniku postępowania o stwierdzenie zasiedzenia, jeżeli sprzeciwia się on wnioskowi twierdząc, że wnioskodawca nie jest posiadaczem samoistnym. Domniemanie to może być obalone za pomocą wszelkich środków dowodowych, nie wyłączając domniemań faktycznych. Natomiast zgodnie z <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 7 k.c.</xLexLink>, jeżeli ustawa uzależnia skutki prawne dobrej lub złej wiary, domniemywa się istnienie dobrej wiary.</xText> <xText>Zdaniem Sądu Rejonowego w rozpoznawanej sprawie nie została spełniona jedna z podstawowych przesłanek stwierdzenia zasiedzenia nieruchomości objętej wnioskiem to jest samoistności posiadania. Z dowodów zgromadzonych w sprawie, które Sąd uznał za wiarygodne, nie wynika, że wnioskodawca, czy też jego poprzednik prawny władali <xAnon>działką nr (...)</xAnon> jak właściciele. Z zeznań zarówno wnioskodawcy, jak i przesłuchanego w sprawie świadka wynika natomiast, że dostęp do przedmiotowej działki miał każdy. Inne osoby mogły w nieograniczonym stopniu korzystać z zejścia do jeziora na <xAnon>działce nr (...)</xAnon> i z posadowionego częściowo na niej pomostu. Nie wiadomo przy tym, kto przedmiotowy pomost na granicy <xAnon>działek nr (...)</xAnon> wybudował. Zeznania wnioskodawcy i świadka w tym zakresie są ze sobą sprzeczne. Jak zauważył tenże Sąd, z zeznań świadka <xAnon>E. M. (1)</xAnon> wynika, że działki przy jeziorze, w tym <xAnon>działka nr (...)</xAnon> zostały odgrodzone od drogi gminnej drewnianymi żerdziami w 2016 r., w czym zdaniem tego Sądu można byłoby ewentualnie doszukiwać się zewnętrznego przejawu posiadania tej nieruchomości przez wnioskodawcę jak właściciel. Jednakże, z zeznań świadka wynika również, że nawet wówczas dostęp do działek przy jeziorze miał każdy. Jak zauważył Sąd I instancji prowizoryczne ogrodzenie z żerdzi przetrwało zaledwie kilka lat i obecnie <xAnon>działka nr (...)</xAnon> nie jest oddzielona od drogi na <xAnon>działce nr (...)</xAnon>. Sąd Rejonowy wskazał, że w toku oględzin przeprowadzonych z udziałem biegłego z zakresu geodezji, tenże Sąd stwierdził, że działka objęta wnioskiem to nieogrodzony grunt niewielkich rozmiarów położony w linii brzegowej <xAnon>jeziora P.</xAnon>, oddzielony od nieruchomości zabudowanych, które do 20 maja 2001 r. stanowiły własność wnioskodawcy, drogą gminną na <xAnon>działce nr (...)</xAnon>. <xAnon>Działka nr (...)</xAnon> nie stanowi i nie stanowiła nigdy jednej funkcjonalnej całości z zabudowanymi nieruchomościami wnioskodawcy. W tych okolicznościach, zdaniem tego Sądu nie sposób przyjąć, że <xAnon>działka nr (...)</xAnon> znajdowała się w samoistnym posiadaniu wnioskodawcy. W konsekwencji Sąd Rejonowy wniosek oddalił i nakazał ściągnąć od wnioskodawcy, jako od strony, której wniosek został oddalony, kwotę 224,00 zł tytułem zwrotu wydatków poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa (wynagrodzenie kuratora niepokryte z zaliczki wpłaconej przez wnioskodawcę.</xText> <xText>Od postanowienia Sądu I instancji apelację wniósł wnioskodawca, zaskarżając postanowienie w całości, zarzucając:</xText> <xText>I. obrazę przepisów prawa procesowego poprzez naruszenie:</xText> <xText>1. <xLexLink xArt="art. 233;art. 233 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 233 § 1 k.p.c.</xLexLink> przez dowolną ocenę materiału dowodowego polegającą na:</xText> <xText>- pominięciu w ustaleniu stanu faktycznego części materiału dowodowego w postaci tych zeznań świadka <xAnon>E. M. (1)</xAnon> i wnioskodawcy wskazujących na samoistność posiadania wnioskodawcy od 1988 r., a uprzednio posiadania tej działki przez poprzednika, manifestowanie władztwa nad nieruchomością i upływu wymaganego prawem czasu i sprzeczne z tymi dowodami ustalenie, że <xAnon>działka nr (...)</xAnon> nie była w wyłącznym posiadaniu wnioskodawcy oraz jego poprzedników prawnych. Prawidłowa ocena zeznań świadka i wnioskodawcy powinna doprowadzić Sąd do wniosku, że od daty nabycia nieruchomości w 1988 r. wnioskodawca objął w posiadanie także <xAnon>działkę nr (...)</xAnon>, z działki tej korzystał nieprzerwanie, bez udziału osób trzecich, trzymając tam łodzie, dbając o działkę poprzez koszenie, wycinanie trzciny ect.</xText> <xText>- pominięciu przy ustaleniu samoistnego posiadania i korzystania od daty zakupu nieruchomości z <xAnon>działki (...)</xAnon>, okoliczności na którą wskazywała świadek <xAnon>E. M.</xAnon>, że wobec całkowitego zalesienia <xAnon>działki (...)</xAnon> /graniczącej bezpośrednio z <xAnon>działką (...)</xAnon>/ dostęp do jeziora, korzystanie z pomostu i składowanie sprzętu wodnego możliwe było wyłącznie dzięki samoistnemu posiadaniu <xAnon>działki nr (...)</xAnon>. Powyższe powinno doprowadzić Sąd do wniosku, że już z powyższej okoliczności i właściwości terenu wynika, że działka ta musiała zostać zajęta przez wnioskodawcę celem korzystania z wybudowanego przez siebie pomostu, jeziora i składowania sprzętu wodnego.</xText> <xText>- pominięciu przez Sąd informacji podanej w czasie oględzin spontanicznie przez biegłego <xAnon>M. S. (1)</xAnon> i ujawnionej w protokole z czynności /ostatni akapit k. 122 akt sprawy/, iż podczas czynności geodezyjnych sprzed ok. 10 lat ogrodzenie okalało całą <xAnon>działkę nr (...)</xAnon>,</xText> <xText>- dowolnym ustaleniu, że <xAnon>działka nr (...)</xAnon> była nieogrodzona podczas gdy fakt przeciwny - istnienia ogrodzenia działki wynika wprost z zeznań wnioskodawcy, a także oświadczeń składanych przez biegłego <xAnon>M. S.</xAnon> podczas wizji na nieruchomości,</xText> <xText>2. <xLexLink xArt="art. 327(1);art. 327(1) § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 327<xSUPx>1</xSUPx> § 1 k.p.c.</xLexLink> poprzez wadliwe uzasadnienie orzeczenia i brak pełnej rekonstrukcji stanu faktycznego oraz pominięcie istotnych dla sprawy okoliczności faktycznych, a w konsekwencji ich błędną ocenę. Z treści uzasadnienia nie wynika, które z dowodów i w jakim zakresie ostatecznie zostały przez Sąd uznane za wiarygodne, a którym Sąd wiarygodności odmówił.</xText> <xText>II. obrazę przepisów prawa materialnego :</xText> <xText>1. <xLexLink xArt="art. 172;art. 172 § 1;art. 172 § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 172 § 1 i § 2 k.c.</xLexLink> poprzez błędne jego zastosowanie skutkujące ustaleniem, że brak jest przesłanek do zasiedzenia nieruchomości wobec braku samoistności posiadania, podczas gdy zebrany w sprawie materiał dowodowy jednoznacznie wskazuje, że wnioskodawca spełnił wszelkie przesłanki warunkujące nabycie własności przedmiotowej nieruchomości przez zasiedzenie, w tym był jej samoistnym posiadaczem przez wymagany w <xLexLink xArt="art. 172 § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">§ 2</xLexLink> okres 30 lat.</xText> <xText>2 <xLexLink xArt="art. 176;art. 176 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 176 § 1 k.c.</xLexLink> poprzez jego niezastosowanie i niedoliczenie do czasu posiadania wnioskodawcy okresu posiadania <xAnon>działki nr (...)</xAnon> przez jego poprzednika, podczas gdy z zeznań wnioskodawcy wynika, że poprzednik posiadał <xAnon>działkę (...)</xAnon> od daty objęcia w posiadanie całej nieruchomości i z datą nabycia całej nieruchomości w 1988 r. uzyskał posiadanie także <xAnon>działki nr (...)</xAnon> /vide przesłuchanie <xAnon>J. M.</xAnon> „<xAnon>Działkę (...)</xAnon> objąłem w posiadanie jak kupiłem działkę z domem. Z <xAnon>działki (...)</xAnon> korzystałem od samego początku. Cała posiadłość była kupiona we wrześniu 1988 r. i cały czas to było z tego korzystane. Nikt nigdy nie zgłaszał pretensji do tego terenu, ja myślałem, że to wszystko jest moje. Ja sądziłem, że wszystko jest moją własnością. Poprzedni właściciel korzystał tak samo z tych wszystkich działek. ”</xText> <xText>3. <xLexLink xArt="art. 339" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 339 k.c.</xLexLink> poprzez jego niezastosowanie i wobec tego niezasadne stwierdzenie, że wnioskodawca nie był posiadaczem samoistnym, podczas gdy posiadanie samoistne wynika z władania nieruchomością z wyłączeniem innych osób, dbania o nieruchomość, wykorzystywania jej wyłącznie dla siebie, co zostało potwierdzone zeznaniami świadka oraz wnioskodawcy. Wobec istnienia domniemanie posiadania samoistnego i ciągłości posiadania, to na uczestniczce ciążył obowiązek ewentualnego obalenia tego domniemania (<xLexLink xArt="art. 6" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 6 k.c.</xLexLink>), co w niniejszej sprawie nie nastąpiło.</xText> <xText>III. Jednocześnie, wypełniając dyspozycję <xLexLink xArt="art. 368;art. 368 § 1(1)" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 368 § 1<xSUPx>1</xSUPx> k.p.c.</xLexLink> wnioskodawca wskazał, że w jego ocenie Sąd I instancji ustalił niezgodnie z rzeczywistym stanem rzeczy, że wnioskodawca i jego poprzednik prawny nie spełnili przesłanek zasiedzenia nieruchomości gdyż nie posiadali nieruchomości samoistnie przez okres lat 30, i nie ustalił samodzielnego, tj. bez uzgodnień z uczestniczką podejmowania przez wnioskodawcę wszelkich decyzji dotyczących nieruchomości i wyłącznego gospodarowania przez wnioskodawcę na tej nieruchomości, wykonywania przez wnioskodawcę na nieruchomości, dla siebie oraz bez uzgodnień z uczestniczką, prac i inwestycji w postaci m.in wykonania ogrodzenia drewnianymi żerdziami jak również wybudowania pomostu, wyłącznie na swój koszt i bez domagania się zwrotu tych kosztów w jakimkolwiek zakresie od uczestniczki, postrzegania wnioskodawcy przez otoczenie, jako wyłącznego właściciela nieruchomości.</xText> <xText>Wnioskodawca wniósł o :</xText> <xText>I. zmianę zaskarżonego postanowienia poprzez stwierdzenie, że wnioskodawca <xAnon>J. M. (1)</xAnon> nabył przez zasiedzenie z dniem 16 września 2006r. własność nieruchomości położonej w <xAnon>P.</xAnon>, gmina <xAnon>S.</xAnon>, powiat <xAnon> (...)</xAnon>, województwo <xAnon> (...)</xAnon>, działkę gruntu oznaczoną numerem <xAnon>(...)</xAnon>, o powierzchni 90 m2, dla której Sąd Rejonowy w Olsztynie VI Wydział Ksiąg Wieczystych, prowadzi księgę wieczystą KW nr OL <xAnon> (...)</xAnon> oraz zasądzenie od uczestniczki na rzecz wnioskodawcy kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, przed sądem I instancji,</xText> <xText>II. zasądzenie od uczestniczki na rzecz wnioskodawcy kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.</xText> <xText>ewentualnie:</xText> <xText>III. uchylenie postanowienia Sądu Rejonowego w Olsztynie X Wydziału Cywilnego z dnia 18 maja 2023 r. sygn. akt: X Ns 350/22 w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd I instancji i zasądzenie od uczestniczki na rzecz wnioskodawcy kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.</xText> <xText><xBx>Sąd Okręgowy zważył, co następuje:</xBx></xText> <xText><xBx>Apelacja jest bezzasadna. </xBx></xText> <xText>Kontrola instancyjna doprowadziła Sąd Okręgowy do przekonania, że zaskarżone postanowienie jest prawidłowe, a podniesione w apelacji zarzuty są bezzasadne. Sąd Okręgowy podziela i przyjmuje za własne ustalenia faktyczne Sądu Rejonowego za wyjątkiem omyłkowego wskazania, że wnioskodawca był właścicielem działek położonych w pobliżu <xAnon>działki o nr (...)</xAnon> do 20 maja 2001 r., podczas gdy wnioskodawca zbył swoje działki mocą warunkowej umowy sprzedaży zawartej w dniu 20 maja 2021 r., a umowa przenosząca własność została zawarta w dniu 5 lipca 2021 r. Natomiast Sąd Okręgowy w całości podziela i przyjmuje za własną przedstawioną w uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia ocenę prawną.</xText> <xText>Na wstępie wskazać należy, że spór w niniejszej sprawie sprowadza się do oceny czy posiadanie spornego gruntu przez wnioskodawcę miało charakter posiadania samoistnego, a jeśli tak, to czy wnioskodawca posiadał tenże grunt przez wymagany ustawą czas. Sąd Okręgowy podziela stanowisko Sądu I instancji, że w niniejszej sprawie wnioskodawca nie wykazał ażeby posiadał objętą wnioskiem <xAnon>działkę nr (...)</xAnon> w sposób samoistny.</xText> <xText>Wprawdzie zgodnie z <xLexLink xArt="art. 339" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 339 k.c.</xLexLink>, domniemywa się, że ten, kto rzeczą faktycznie włada, jest posiadaczem samoistnym, niemniej jednak zdaniem Sądu Okręgowego całokształt okoliczności faktycznych sprawy wskazuje na to, że posiadanie spornego gruntu przez wnioskodawcę nie miało cech posiadania samoistnego, bowiem nie było to posiadanie wyłączne, ponieważ mimo nikłego zainteresowania osób trzecich przedmiotową działką, nie ulega wątpliwości, że rzeczona działka była dostępna w zasadzie dla nieograniczonego kręgu osób, a wnioskodawca w żaden sposób temu nie przeciwdziałał, nie przeszkadzało mu to. Jak zeznał przesłuchany w charakterze strony wnioskodawca: „Było takie przejście do jeziora, każdy kto chciał korzystać z dostępu do jeziora mógł korzystać. Praktycznie korzystaliśmy z tego tylko my, bo tam nie było ruchu (…) Inne osoby mogły wejść na ten pomost i z niego korzystać. Ale zaznaczam, że to jest pustkowie, czasami ktoś tam tylko przechodził”. (protokół rozprawy w dniu 9 marca 2023 r., k. 82 verte).</xText> <xText>Poza tym wnioskodawca nie wykazał ażeby podejmował czynności faktyczne wskazujące na posiadanie gruntu jak właściciel. Wprawdzie wnioskodawca twierdził, że wybudował na działce pomost, jednak świadek <xAnon>E. M. (1)</xAnon> zeznała, że pomost istniał już w momencie kiedy wnioskodawca nabył działkę. Jednocześnie świadek twierdziła, że pomost był naprawiany przez wnioskodawcę i jego bliskich, jednak nie wskazała kiedy takie prace były prowadzone oraz jaki był ich zakres. Świadek zeznała jedynie, że: „Wymienialiśmy deski, słupki”. (protokół rozprawy w dniu 9 marca 2023 r., k. 82 verte). W oparciu o tak enigmatyczne stwierdzenie trudno ocenić czy były to prace drobne czy może miały większy zakres. Natomiast okoliczności, że na działce wnioskodawca pozostawiał łódki, czy że wykaszał ten teren nie świadczą jeszcze o samoistnym posiadaniu działki przez wnioskodawcę. Jednocześnie wnioskodawca przyznał, że nie uiszczał należnego podatku od nieruchomości. Jak słusznie zauważył Sąd Rejonowy za ewentualny przejaw samoistnego posiadania nieruchomości możnaby uznać ogrodzenie działki, jednak jak wynika z zeznań świadka <xAnon>E. M. (1)</xAnon> działka została ogrodzona dopiero w 2016 r. co oznacza, że nie upłynął jeszcze 30 letni termin zasiedzenia. Co więcej, świadek zeznała, że mimo ogrodzenia <xAnon>działka (...)</xAnon> była dostępna dla każdego. W świetle zeznań świadka <xAnon>E. M. (1)</xAnon> nie ma zatem większego znaczenia, że biegły <xAnon>M. S. (1)</xAnon>, który nie był w niniejszej sprawie przesłuchiwany w charakterze świadka wskazał, że około 10 lat temu działka była ogrodzona.</xText> <xText>Jednocześnie nie ulega wątpliwości, że w niniejszej sprawie wnioskodawca był posiadaczem w złej wierze, a samo gołosłowne stwierdzenie, że myślał, że grunty które nabył obejmują również przedmiotową działkę jest niewiarygodne i świadczy co najwyżej o tym, że wnioskodawca nie dochował aktów należytej staranności celem ustalenia granic nabywanych działek. Zresztą świadek <xAnon>E. M. (1)</xAnon> stwierdziła: „Wiedzieliśmy, że ta działka jest kogoś innego”. (protokół rozprawy w dniu 9 marca 2023 r., k. 82 verte).</xText> <xText>W doktrynie wskazuje się, że posiadacz samoistny powinien wykonywać wszystkie czynności względem rzeczy jakby był właścicielem. Może więc, zgodnie z <xLexLink xArt="art. 140" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 140 k.c.</xLexLink>, z wyłączeniem innych osób, korzystać z rzeczy zgodnie ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem swego prawa, w szczególności może pobierać pożytki i inne dochody z rzeczy. W tych samych granicach może rozporządzać rzeczą. Posiadanie samoistne zachodzi więc nie tylko wtedy, gdy posiadacz jest przekonany, że przysługuje mu prawo własności, ale także wówczas, gdy wie, że nie jest właścicielem, ale posiada rzecz i włada nią tak, jakby był jej właścicielem. Nie pozbawi posiadania przymiotów samoistności okoliczność, w której posiadacz samoistny zwróci się do osoby właściciela (lub którą uważa za właściciela) z ofertą nabycia własności nieruchomości w drodze umowy (zob. postanowienie Sądu Najwyższego z 28 kwietnia 1999 r., I CKN 430/98). Za trafne uznaje się również stanowisko Sądu Najwyższego, że dla istoty posiadania jako przesłanki zasiedzenia jest niezbędne, by wykonywane władztwo odpowiadało treści prawa, które posiadacz nabędzie przez zasiedzenie (np. własność czy użytkowanie wieczyste). (zob. post. Sądu Najwyższego z dnia 9 grudnia 2014 r., III CSK 354/13). Dlatego do czasu posiadania zmierzającego do zasiedzenia prawa własności nie można doliczyć posiadania jak użytkownik wieczysty. Konieczne jest przy tym wykonywanie takich czynności faktycznych, które wskazują na samodzielny niezależny od woli innej osoby stan władztwa. Konieczne jest również, by posiadanie, które ma doprowadzić do zasiedzenia, było jawne. Władać bowiem jak właściciel można jedynie przez podejmowanie czynności widocznych dla otoczenia. Istotny jest zakres wykonywania takich czynności. Jeżeli bowiem będą one ograniczone tylko do jakiejś części nieruchomości, to zasiedzieć będzie można własność tylko tej części, w stosunku do której posiadacz wykonuje czynności jak właściciel, a nie całą nieruchomość (por. M. Gutowski (red.), Kodeks cywilny. Tom I. Komentarz do art. 1–352. Wyd. 3, Warszawa 2021, komentarz do art. 172 k.c.).</xText> <xText>Zarówno w doktrynie jak i w orzecznictwie wskazuje się, że elementami posiadania samoistnego są: corpus (czyli fizyczne władanie rzeczą) i animus (czyli wola władania rzeczą dla siebie jak właściciel). Nie ulega zatem wątpliwości, że każdy z tych elementów, aby można było stwierdzić, że wystąpił, musi zostać w dostrzegalny dla otoczenia sposób uzewnętrzniony. Przyjmuje się bowiem, że jeżeli właściciel nie zauważa lub nie chce widzieć przejawów posiadania samoistnego posiadacza, musi ponieść tego negatywne konsekwencje, w tym nawet utracić własność rzeczy. Przed sądem bada się zatem zewnętrzne przejawy takiego stanu (zob. uchwałę składu 7 sędziów Sądu Najwyższego – zasada prawna z 6 grudnia 1991 r., III CZP 108/91). Oznacza to, że podstawowe znaczenie ma, w jaki sposób posiadacz manifestuje animi rem sibi habendi. W postanowieniu z dnia 11 sierpnia 2016 r. (I CSK 504/15) Sąd Najwyższy zauważył, że posiadanie cudzej rzeczy, aby mogło być uznane za samoistne, a więc wywołujące skutek prawny zasiedzenia, nie może ograniczać się do wewnętrznego przekonania posiadacza, lecz musi być dostrzegalnym z zewnątrz jego postępowaniem z rzeczą jak właściciel. Do takich zewnętrznych przejawów zalicza się m. in. opłacanie podatków i innych opłat, rozporządzanie nieruchomością (np. przekazanie nieruchomości w różne formy posiadania zależnego np. najem, dzierżawa), samodzielne dokonywanie czynności zwykłego zarządu i przekraczających taki zarząd (np. zabudowanie lub zagospodarowanie nieruchomości w inny sposób, dbanie o jej utrzymanie w stanie niepogorszonym, w szczególności dokonywanie remontów, czynienie innego rodzaju nakładów, pobieranie pożytków), ochronę posiadania przed innymi (w szczególności przed prawowitym właścicielem) oraz występowanie jako właściciel w stosunku do organów i instytucji. Jednocześnie do okoliczności wykluczających możliwość uznania posiadania za samoistne zalicza się wykazanie faktu władztwa nad rzeczą mającego charakter zależnego, tj. władztwa pochodzące od właściciela i wykonywane za jego zgodą (por. M. Załucki (red.), Kodeks cywilny. Komentarz. Wyd. 3, Warszawa 2023).</xText> <xText>Przenosząc powyższe uwagi na grunt przedmiotowej sprawy, w ocenie Sądu Okręgowego zgromadzony w sprawie materiał dowodowy wskazuje na to, że wnioskodawca nie posiadał przedmiotowej działki z wyłączeniem innych osób, w żaden sposób nie zamanifestował woli posiadania jej na wyłączność, nie manifestował posiadania działki jak właściciel ani w stosunku do osób trzecich ani w stosunku do przedstawicieli władzy publicznej. Tym bardziej brak było podstaw ku temu aby do czasu posiadania wnioskodawcy doliczyć czas posiadania jego poprzednika, co do którego również brak przesłanek dla stwierdzenia, że był samoistnym posiadaczem <xAnon>działki nr (...)</xAnon>. W tej sytuacji zdaniem Sądu Okręgowego brak podstaw do stwierdzenia zasiedzenia spornej działki zgodnie z wnioskiem.</xText> <xText>W związku z powyższym, w punkcie I. postanowienia, na podstawie <xLexLink xArt="art. 385" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 385 k.p.c.</xLexLink> w zw. <xLexLink xArt="art. 13;art. 13 § 2" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 13 § 2 k.p.c.</xLexLink> Sąd Okręgowy w całości apelację oddalił jako bezzasadną.</xText> <xText>W punkcie II. postanowienia na podstawie <xLexLink xArt="art. 520;art. 520 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 520 § 1 k.p.c.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 391;art. 391 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 391 § 1 k.p.c.</xLexLink>, Sąd Okręgowy orzekł, że wnioskodawca i uczestniczka postępowania ponoszą koszty postępowania związane ze swym udziałem w sprawie.</xText> <xText>SSO Beata Grzybek</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Beata Grzybek

Ewa Pogorzelska

st. sekr. sąd. Marta Borowska

Iwona Kowalska

Sygn. akt IX Ca 792/23 POSTANOWIENIE Dnia 1 lutego 2024 r. Sąd Okręgowy w Olsztynie IX Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie następującym: Przewodniczący: SSO Beata Grzybek, Protokolant: st. sekr. sąd. Marta Borowska, po rozpoznaniu w dniu 1 lutego 2024 r. w Olsztynie na rozprawie, sprawy z wnioskuJ. M. (1), z udziałemA. K.iJ. S., o zasiedzenie, na skutek apelacji wnioskodawcy od postanowienia Sądu Rejonowegow Olsztynie z dnia 18 maja 2023 r., sygn. akt X Ns 350/22, p o s t a n a w i a: oddalić apelację. Beata Grzybek Sygn. akt: IX Ca 792/23 UZASADNIENIE WnioskodawcaJ. M. (1)wniósł o stwierdzenie, że z dniem 16 września 2006 r. nabył przez zasiedzenie własność nieruchomości położonej wP.gminaS.oznaczonej w rejestrze gruntów jakodziałka o numerze (...)o powierzchni 90 m2, dla której Sąd Rejonowy w Olsztynie Wydział VI Ksiąg Wieczystych prowadziksięgę wieczystą nr (...). Wniósł również o zasądzenie od uczestniczki postępowaniaA. K.kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych, wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie za czas od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty. W uzasadnieniu wskazał, że był właścicielem między innymi działki gruntu oznaczonej numerem(...)położonej wP.gminaS., dla której Sąd Rejonowy w Olsztynie Wydział VI Ksiąg Wieczystych prowadziksięgę wieczystą nr (...). Działkę tę nabył umową zamiany zawartą w dniu 5 września 2005 r. Poprzedni właściciel władał w/w nieruchomością co najmniej od 1976 r. Działka gruntu o numerze(...)przylega bezpośrednio do działki gruntu oznaczonej numerem(...), której wnioskodawca był właścicielem oraz sąsiaduje z pozostałymi działkami wnioskodawcy. Z wpisu w dziale IIksięgi wieczystej nr (...)wynika, że właścicielem przedmiotowej działki jest uczestniczka postępowaniaA. K.. Wnioskodawca dodał, żedziałka nr (...)nie została wyznaczona znakami geodezyjnymi w terenie. Co najmniej od 1976 r. znajdowała się w samoistnym posiadaniu poprzedniego właścicieladziałki nr (...), a następnie w samoistnym posiadaniu wnioskodawcy. Nieruchomość ta począwszy od lat siedemdziesiątych XX wieku była ogrodzona w sposób tożsamy do istniejącego. Wnioskodawca zaznaczył, że on i jego poprzednik prawny byli posiadaczami samoistnymi w/w działki w sposób nieprzerwany od 1976 r. tj. przez okres 46 lat. Nieruchomość objęta wnioskiem wraz zdziałką nr (...)idziałką nr (...)stanowiła funkcjonalną ogrodzoną całość. Ani uczestniczka postępowania, ani też jej poprzednicy prawni nie interesowali się stanem faktycznym i prawnym tej działki oraz nie wzywali do wydania nieruchomości. Wnioskodawca wskazał, że przed Sądem Rejonowym w Olsztynie toczyło się między stronami postępowanie w sprawie o sygn. akt X Ns 194/19, w którym Sąd stwierdził zasiedzenie przez wnioskodawcę prawa własnościdziałki o numerze (...), dla której prowadzona jestksięga wieczysta nr (...). Kurator uczestniczkiA. K.w odpowiedzi na wniosek wniósł o jego oddalenie w całości. Z ostrożności procesowej, na wypadek uwzględnienia wniosku, wniósł o nieobciążanie uczestniczki kosztami postępowania. W uzasadnieniu podniósł, że sam fakt, iż uczestniczka postępowania nie była w ostatnich latach fizycznie obecna na nieruchomości nie oznacza, że nie czyniono ustaleń dotyczących władztwa nad przedmiotową nieruchomością. Zaznaczył, że dopiero analiza dokumentacji dotyczącej uiszczania opłat i podatków za w/w nieruchomość, doprowadzi do uzyskania odpowiedzi na pytanie, czy uczestniczka interesowała się swoją własnością w aspekcie formalnym, a także, czy wnioskodawca czynił jakiekolwiek starania, aby na zewnątrz - wobec organów samorządowych – manifestować swoją własność. Brak starań w tym zakresie może prowadzić do wniosku, żeJ. M. (1)miał świadomość tego, że korzysta z nieruchomości wyłącznie jak użytkownik. Kurator wskazał, że działka objęta wnioskiem jest niezabudowana, znajduje się tuż przy linii brzegowej, a oddziałki nr (...), objętej postępowaniem w sprawie X Ns 194/19 oddzielona jest pasem drogowym znajdującym się nadziałce nr (...). Dodał, że we wniosku nie wskazano żadnych okoliczności faktycznych, ani też materiału dowodowego (poza zeznaniami żony wnioskodawcy), które wskazywałyby na posiadanie samoistne przedmiotowej działki przez wnioskodawcę. Postępowanie prowadzone pod sygn. akt X Ns 194/19 oraz dokumenty w nim zgromadzone pozostają bez znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy, albowiem postępowanie to dotyczyło innej działki. W piśmie procesowym z dnia 29 listopada 2022 r. kurator uczestniczki wniósł o zwolnienie go z obowiązku pełnienia funkcji kuratora wskazując, że ustalił adres zamieszkaniaA. K.. Postanowieniem z dnia 9 marca 2023 r. Sąd wezwał do udziału w sprawie w charakterze uczestnika postępowaniaJ. S.. Postanowieniem z dnia 18 maja 2023 r. Sąd Rejonowy w Olsztynie w punkcie 1. wniosek oddalił, w punkcie 2. przyznał r.pr.P. J.wynagrodzenie za pełnienie obowiązków kuratora dla nieznanej z miejsca pobytu uczestniczki postępowaniaA. K.oraz zwrot wydatków w łącznej kwocie 944,00 złotych, którą nakazał wypłacić do kwoty 720,00 złotych z zaliczki zaksięgowanej pod pozycją 570010861859, a w pozostałym zakresie tymczasowo ze Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Olsztynie i w punkcie 3. nakazał ściągnąć od wnioskodawcy na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Olsztynie kwotę 224,00 złotych tytułem zwrotu wydatków poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa. Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny: WnioskodawcaJ. M. (1)był właścicielem działek gruntu o numerach(...)i(...)położonych wP.gminaS., dla których Sąd Rejonowy w Olsztynie Wydział VI Ksiąg Wieczystych prowadziksięgi wieczyste nr (...). Umową z dnia 15 września 1988 r. zawartą w formie aktu notarialnegoA. F.i wnioskodawcaJ. M. (1)dokonali zamiany, polegającej na tym, żeA. F.przeniosła na rzeczJ. M. (1)prawo własności nieruchomości składającej się zdziałki o nr (...)o powierzchni 600 m( 2)orazdziałki o nr (...)o powierzchni 700 m( 2), stanowiącej jedną działkę budowlaną, z posadowionym na niej domem letniskowym. Pomiędzydziałkami nr (...)znajdowała się działka gruntu onumerze ewidencyjnym (...)o powierzchni 100 m( 2), stanowiąca część nieruchomości, dla której Sąd Rejonowy w Olsztynie Wydział VI Ksiąg Wieczystych prowadziłksięgę wieczystą nr (...). Właścicielką tej działki była uczestniczka postępowaniaA. K.mieszkająca w Niemczech. Działka ta wspólnie z działkami wnioskodawcy była ogrodzona. Postanowieniem z dnia 22 grudnia 2020 r. w sprawie o sygn. akt X Ns 194/19, Sąd Rejonowy w Olsztynie stwierdził, że wnioskodawcaJ. M. (1)nabył przez zasiedzenie z dniem 16 września 2018 r. własność nieruchomości stanowiącej działkę gruntu o numerze(...), dla której Sąd Rejonowy w Olsztynie Wydział VI Ksiąg Wieczystych prowadziłksięgę wieczystą nr (...). WnioskodawcaJ. M. (1)był również właścicielemdziałki nr (...)o powierzchni 100 m( 2), a według wypisu z rejestru gruntów – 96 m( 2), która to rozbieżność w powierzchni nieruchomości wynika z położenia jej w obszarze zalewowymjeziora P., położonej wP.gminaS., dla której Sąd Rejonowy w Olsztynie Wydział VI Ksiąg Wieczystych prowadziksięgę wieczystą nr (...). Działkę tąJ. M. (1)nabył wraz zdziałką nr (...)od Skarbu Państwa – NadleśnictwaN.umową zamiany z dnia 5 września 2005 r. Łączna powierzchnia nieruchomości stanowiła 800 m( 2), nie była zabudowana, stanowiła las i posiadała dostęp do drogi publicznej. Kolejno Sąd I instancji ustalił, że działka onumerze ewidencyjnym (...)o powierzchni 90 m2, dla której Sąd Rejonowy w Olsztynie Wydział VI Ksiąg Wieczystych prowadziksięgę wieczystą nr (...), stanowi własność uczestniczki postępowaniaA. K.. Uczestniczka nabyła w/w działkę w drodze dziedziczenia po swoim ojcuL. B.zmarłym dnia 9 maja 1946 r. i po swojej matceA. B.zmarłej dnia 20 listopada 1986 r. wS.w Niemczech. W dniu 11 stycznia 2006 r. złożyła w Sądzie Rejonowym w Olsztynie Wydziale VI Ksiąg Wieczystych wniosek o założenie księgi wieczystej dla nieruchomości gruntowej obejmującej m.in.działkę nr (...). Od 2009 r. naliczano podatek od w/w nieruchomości i wystawiano decyzje podatkowe dla uczestniczkiA. K.. W dniu 20 maja 2021 r.J. M. (1)sprzedałJ. S.nieruchomości, dla których sąd Rejonowy w Olsztynie prowadziksięgi wieczyste nr (...)(działka nr (...)).Działka o nr (...)znajduje się tuż przy linii brzegowejjeziora P., położona jest w obszarze zalewowym jeziora, a od ogrodzonych nieruchomości, dla których Sąd Rejonowy w Olsztynie prowadziłksięgi wieczyste nr (...), a które do dnia 20 maja 2001 r. stanowiły własnośćJ. M. (1)oddzielona jest drogą nadziałce nr (...)stanowiącej własność Gminy.Działka nr (...)sąsiaduje zdziałką nr (...), również położoną przy linii brzegowej jeziora. Na granicydziałek nr (...)znajduje się drewniany pomost, który powstał jeszcze zanimJ. M. (1)stał się właścicielemdziałki nr (...). W 2016 r. gdy Gmina wytyczała drogę przy jeziorze,działki nr (...)odgrodzone zostały od drogi drewnianymi żerdziami, które po kilku latach uległy zniszczeniu.Działka nr (...), w tym drewniany pomost, były i są dostępne dla każdego. Nie są ogrodzone. W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd Rejonowy doszedł do przekonania, że wniosek nie zasługiwał na uwzględnienie. Tenże Sąd powołał się naart. 172 § 1 k.c., zgodnie z którym posiadacz nieruchomości nie będący jej właścicielem nabywa własność, jeżeli posiada nieruchomość nieprzerwanie od lat dwudziestu jako posiadacz samoistny, chyba że uzyskał posiadanie w złej wierze (zasiedzenie). Stosownie do § 2 cytowanego przepisu po upływie lat trzydziestu posiadacz nieruchomości nabywa jej własność, choćby uzyskał posiadanie w złej wierze. Jak zauważył Sąd Rejonowy regulacja tej treści została wprowadzona w dniu 1 października 1990 r. i zgodnie z art. 9 ustawy z dnia 28 lipca 1990 r. o zmianie ustawy-Kodeks cywilny (Dz.U. z 1990, Nr 55, poz. 321) ma ona zastosowanie do zasiedzenia, którego bieg rozpoczął się przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, dotyczy to w szczególności możliwości nabycia prawa przez zasiedzenie.Art. 172 k.c.w brzmieniu sprzed 1 października 1990 r. przewidywał 10 letni termin zasiedzenia dla posiadaczy samoistnych w dobrej wierzy i dwudziestoletni termin dla posiadaczy samoistnych w złej wierze. Te krótsze terminy stosuje się, gdy zasiedzenie nastąpiło przed wejściem w życie wyżej wymienionej noweli tj. przed dniem 1 października 1990 r. (vide: uchwała SN z dnia 10 stycznia 1991 r., III CZP 73/90, OSN 1991, nr 7, poz. 83; postanowienie SN z dnia 2 września 1993 r., II CRN 89/93, Lex nr 110583). Z kolei w myślart. 176 § 1 k.c.jeżeli podczas biegu zasiedzenia nastąpiło przeniesienie posiadania, obecny posiadacz może doliczyć do czasu, przez który sam posiada, czas posiadania swego poprzednika. Jeżeli jednak poprzedni posiadacz uzyskał posiadanie nieruchomości w złej wierze, czas jego posiadania może być doliczony tylko wtedy, gdy łącznie z czasem posiadania obecnego posiadacza wynosi przynajmniej lat trzydzieści. Kolejno Sąd I instancji odwołał się do definicji posiadania samoistnego zawartej wart. 336 k.c., który stanowi, że posiadaczem samoistnym rzeczy jest ten, kto nią faktycznie włada jak właściciel. Stan posiadania współtworzą fizyczny element (corpus) władania rzeczą oraz intelektualny element zamiaru (animus) władania rzeczą dla siebie (animus rem sibi habendi). Z koleiart. 339 k.c.ustanawia domniemanie, że ten kto rzeczą włada jest posiadaczem samoistnym. Przepis ten jest źródłem domniemania wzruszalnego, którego rola polega na tym, że jego zastosowanie prowadzi do zwolnienia wnioskodawcy od konieczności prowadzenia dowodów na okoliczność samoistności posiadania. Zgodnie z normąart. 6 k.c.ciężar obalenia tego domniemania spoczywa na uczestniku postępowania o stwierdzenie zasiedzenia, jeżeli sprzeciwia się on wnioskowi twierdząc, że wnioskodawca nie jest posiadaczem samoistnym. Domniemanie to może być obalone za pomocą wszelkich środków dowodowych, nie wyłączając domniemań faktycznych. Natomiast zgodnie zart. 7 k.c., jeżeli ustawa uzależnia skutki prawne dobrej lub złej wiary, domniemywa się istnienie dobrej wiary. Zdaniem Sądu Rejonowego w rozpoznawanej sprawie nie została spełniona jedna z podstawowych przesłanek stwierdzenia zasiedzenia nieruchomości objętej wnioskiem to jest samoistności posiadania. Z dowodów zgromadzonych w sprawie, które Sąd uznał za wiarygodne, nie wynika, że wnioskodawca, czy też jego poprzednik prawny władalidziałką nr (...)jak właściciele. Z zeznań zarówno wnioskodawcy, jak i przesłuchanego w sprawie świadka wynika natomiast, że dostęp do przedmiotowej działki miał każdy. Inne osoby mogły w nieograniczonym stopniu korzystać z zejścia do jeziora nadziałce nr (...)i z posadowionego częściowo na niej pomostu. Nie wiadomo przy tym, kto przedmiotowy pomost na granicydziałek nr (...)wybudował. Zeznania wnioskodawcy i świadka w tym zakresie są ze sobą sprzeczne. Jak zauważył tenże Sąd, z zeznań świadkaE. M. (1)wynika, że działki przy jeziorze, w tymdziałka nr (...)zostały odgrodzone od drogi gminnej drewnianymi żerdziami w 2016 r., w czym zdaniem tego Sądu można byłoby ewentualnie doszukiwać się zewnętrznego przejawu posiadania tej nieruchomości przez wnioskodawcę jak właściciel. Jednakże, z zeznań świadka wynika również, że nawet wówczas dostęp do działek przy jeziorze miał każdy. Jak zauważył Sąd I instancji prowizoryczne ogrodzenie z żerdzi przetrwało zaledwie kilka lat i obecniedziałka nr (...)nie jest oddzielona od drogi nadziałce nr (...). Sąd Rejonowy wskazał, że w toku oględzin przeprowadzonych z udziałem biegłego z zakresu geodezji, tenże Sąd stwierdził, że działka objęta wnioskiem to nieogrodzony grunt niewielkich rozmiarów położony w linii brzegowejjeziora P., oddzielony od nieruchomości zabudowanych, które do 20 maja 2001 r. stanowiły własność wnioskodawcy, drogą gminną nadziałce nr (...).Działka nr (...)nie stanowi i nie stanowiła nigdy jednej funkcjonalnej całości z zabudowanymi nieruchomościami wnioskodawcy. W tych okolicznościach, zdaniem tego Sądu nie sposób przyjąć, żedziałka nr (...)znajdowała się w samoistnym posiadaniu wnioskodawcy. W konsekwencji Sąd Rejonowy wniosek oddalił i nakazał ściągnąć od wnioskodawcy, jako od strony, której wniosek został oddalony, kwotę 224,00 zł tytułem zwrotu wydatków poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa (wynagrodzenie kuratora niepokryte z zaliczki wpłaconej przez wnioskodawcę. Od postanowienia Sądu I instancji apelację wniósł wnioskodawca, zaskarżając postanowienie w całości, zarzucając: I. obrazę przepisów prawa procesowego poprzez naruszenie: 1.art. 233 § 1 k.p.c.przez dowolną ocenę materiału dowodowego polegającą na: - pominięciu w ustaleniu stanu faktycznego części materiału dowodowego w postaci tych zeznań świadkaE. M. (1)i wnioskodawcy wskazujących na samoistność posiadania wnioskodawcy od 1988 r., a uprzednio posiadania tej działki przez poprzednika, manifestowanie władztwa nad nieruchomością i upływu wymaganego prawem czasu i sprzeczne z tymi dowodami ustalenie, żedziałka nr (...)nie była w wyłącznym posiadaniu wnioskodawcy oraz jego poprzedników prawnych. Prawidłowa ocena zeznań świadka i wnioskodawcy powinna doprowadzić Sąd do wniosku, że od daty nabycia nieruchomości w 1988 r. wnioskodawca objął w posiadanie takżedziałkę nr (...), z działki tej korzystał nieprzerwanie, bez udziału osób trzecich, trzymając tam łodzie, dbając o działkę poprzez koszenie, wycinanie trzciny ect. - pominięciu przy ustaleniu samoistnego posiadania i korzystania od daty zakupu nieruchomości zdziałki (...), okoliczności na którą wskazywała świadekE. M., że wobec całkowitego zalesieniadziałki (...)/graniczącej bezpośrednio zdziałką (...)/ dostęp do jeziora, korzystanie z pomostu i składowanie sprzętu wodnego możliwe było wyłącznie dzięki samoistnemu posiadaniudziałki nr (...). Powyższe powinno doprowadzić Sąd do wniosku, że już z powyższej okoliczności i właściwości terenu wynika, że działka ta musiała zostać zajęta przez wnioskodawcę celem korzystania z wybudowanego przez siebie pomostu, jeziora i składowania sprzętu wodnego. - pominięciu przez Sąd informacji podanej w czasie oględzin spontanicznie przez biegłegoM. S. (1)i ujawnionej w protokole z czynności /ostatni akapit k. 122 akt sprawy/, iż podczas czynności geodezyjnych sprzed ok. 10 lat ogrodzenie okalało całądziałkę nr (...), - dowolnym ustaleniu, żedziałka nr (...)była nieogrodzona podczas gdy fakt przeciwny - istnienia ogrodzenia działki wynika wprost z zeznań wnioskodawcy, a także oświadczeń składanych przez biegłegoM. S.podczas wizji na nieruchomości, 2.art. 3271§ 1 k.p.c.poprzez wadliwe uzasadnienie orzeczenia i brak pełnej rekonstrukcji stanu faktycznego oraz pominięcie istotnych dla sprawy okoliczności faktycznych, a w konsekwencji ich błędną ocenę. Z treści uzasadnienia nie wynika, które z dowodów i w jakim zakresie ostatecznie zostały przez Sąd uznane za wiarygodne, a którym Sąd wiarygodności odmówił. II. obrazę przepisów prawa materialnego : 1.art. 172 § 1 i § 2 k.c.poprzez błędne jego zastosowanie skutkujące ustaleniem, że brak jest przesłanek do zasiedzenia nieruchomości wobec braku samoistności posiadania, podczas gdy zebrany w sprawie materiał dowodowy jednoznacznie wskazuje, że wnioskodawca spełnił wszelkie przesłanki warunkujące nabycie własności przedmiotowej nieruchomości przez zasiedzenie, w tym był jej samoistnym posiadaczem przez wymagany w§ 2okres 30 lat. 2art. 176 § 1 k.c.poprzez jego niezastosowanie i niedoliczenie do czasu posiadania wnioskodawcy okresu posiadaniadziałki nr (...)przez jego poprzednika, podczas gdy z zeznań wnioskodawcy wynika, że poprzednik posiadałdziałkę (...)od daty objęcia w posiadanie całej nieruchomości i z datą nabycia całej nieruchomości w 1988 r. uzyskał posiadanie takżedziałki nr (...)/vide przesłuchanieJ. M.„Działkę (...)objąłem w posiadanie jak kupiłem działkę z domem. Zdziałki (...)korzystałem od samego początku. Cała posiadłość była kupiona we wrześniu 1988 r. i cały czas to było z tego korzystane. Nikt nigdy nie zgłaszał pretensji do tego terenu, ja myślałem, że to wszystko jest moje. Ja sądziłem, że wszystko jest moją własnością. Poprzedni właściciel korzystał tak samo z tych wszystkich działek. ” 3.art. 339 k.c.poprzez jego niezastosowanie i wobec tego niezasadne stwierdzenie, że wnioskodawca nie był posiadaczem samoistnym, podczas gdy posiadanie samoistne wynika z władania nieruchomością z wyłączeniem innych osób, dbania o nieruchomość, wykorzystywania jej wyłącznie dla siebie, co zostało potwierdzone zeznaniami świadka oraz wnioskodawcy. Wobec istnienia domniemanie posiadania samoistnego i ciągłości posiadania, to na uczestniczce ciążył obowiązek ewentualnego obalenia tego domniemania (art. 6 k.c.), co w niniejszej sprawie nie nastąpiło. III. Jednocześnie, wypełniając dyspozycjęart. 368 § 11k.p.c.wnioskodawca wskazał, że w jego ocenie Sąd I instancji ustalił niezgodnie z rzeczywistym stanem rzeczy, że wnioskodawca i jego poprzednik prawny nie spełnili przesłanek zasiedzenia nieruchomości gdyż nie posiadali nieruchomości samoistnie przez okres lat 30, i nie ustalił samodzielnego, tj. bez uzgodnień z uczestniczką podejmowania przez wnioskodawcę wszelkich decyzji dotyczących nieruchomości i wyłącznego gospodarowania przez wnioskodawcę na tej nieruchomości, wykonywania przez wnioskodawcę na nieruchomości, dla siebie oraz bez uzgodnień z uczestniczką, prac i inwestycji w postaci m.in wykonania ogrodzenia drewnianymi żerdziami jak również wybudowania pomostu, wyłącznie na swój koszt i bez domagania się zwrotu tych kosztów w jakimkolwiek zakresie od uczestniczki, postrzegania wnioskodawcy przez otoczenie, jako wyłącznego właściciela nieruchomości. Wnioskodawca wniósł o : I. zmianę zaskarżonego postanowienia poprzez stwierdzenie, że wnioskodawcaJ. M. (1)nabył przez zasiedzenie z dniem 16 września 2006r. własność nieruchomości położonej wP., gminaS., powiat(...), województwo(...), działkę gruntu oznaczoną numerem(...), o powierzchni 90 m2, dla której Sąd Rejonowy w Olsztynie VI Wydział Ksiąg Wieczystych, prowadzi księgę wieczystą KW nr OL(...)oraz zasądzenie od uczestniczki na rzecz wnioskodawcy kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, przed sądem I instancji, II. zasądzenie od uczestniczki na rzecz wnioskodawcy kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. ewentualnie: III. uchylenie postanowienia Sądu Rejonowego w Olsztynie X Wydziału Cywilnego z dnia 18 maja 2023 r. sygn. akt: X Ns 350/22 w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd I instancji i zasądzenie od uczestniczki na rzecz wnioskodawcy kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Sąd Okręgowy zważył, co następuje: Apelacja jest bezzasadna. Kontrola instancyjna doprowadziła Sąd Okręgowy do przekonania, że zaskarżone postanowienie jest prawidłowe, a podniesione w apelacji zarzuty są bezzasadne. Sąd Okręgowy podziela i przyjmuje za własne ustalenia faktyczne Sądu Rejonowego za wyjątkiem omyłkowego wskazania, że wnioskodawca był właścicielem działek położonych w pobliżudziałki o nr (...)do 20 maja 2001 r., podczas gdy wnioskodawca zbył swoje działki mocą warunkowej umowy sprzedaży zawartej w dniu 20 maja 2021 r., a umowa przenosząca własność została zawarta w dniu 5 lipca 2021 r. Natomiast Sąd Okręgowy w całości podziela i przyjmuje za własną przedstawioną w uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia ocenę prawną. Na wstępie wskazać należy, że spór w niniejszej sprawie sprowadza się do oceny czy posiadanie spornego gruntu przez wnioskodawcę miało charakter posiadania samoistnego, a jeśli tak, to czy wnioskodawca posiadał tenże grunt przez wymagany ustawą czas. Sąd Okręgowy podziela stanowisko Sądu I instancji, że w niniejszej sprawie wnioskodawca nie wykazał ażeby posiadał objętą wnioskiemdziałkę nr (...)w sposób samoistny. Wprawdzie zgodnie zart. 339 k.c., domniemywa się, że ten, kto rzeczą faktycznie włada, jest posiadaczem samoistnym, niemniej jednak zdaniem Sądu Okręgowego całokształt okoliczności faktycznych sprawy wskazuje na to, że posiadanie spornego gruntu przez wnioskodawcę nie miało cech posiadania samoistnego, bowiem nie było to posiadanie wyłączne, ponieważ mimo nikłego zainteresowania osób trzecich przedmiotową działką, nie ulega wątpliwości, że rzeczona działka była dostępna w zasadzie dla nieograniczonego kręgu osób, a wnioskodawca w żaden sposób temu nie przeciwdziałał, nie przeszkadzało mu to. Jak zeznał przesłuchany w charakterze strony wnioskodawca: „Było takie przejście do jeziora, każdy kto chciał korzystać z dostępu do jeziora mógł korzystać. Praktycznie korzystaliśmy z tego tylko my, bo tam nie było ruchu (…) Inne osoby mogły wejść na ten pomost i z niego korzystać. Ale zaznaczam, że to jest pustkowie, czasami ktoś tam tylko przechodził”. (protokół rozprawy w dniu 9 marca 2023 r., k. 82 verte). Poza tym wnioskodawca nie wykazał ażeby podejmował czynności faktyczne wskazujące na posiadanie gruntu jak właściciel. Wprawdzie wnioskodawca twierdził, że wybudował na działce pomost, jednak świadekE. M. (1)zeznała, że pomost istniał już w momencie kiedy wnioskodawca nabył działkę. Jednocześnie świadek twierdziła, że pomost był naprawiany przez wnioskodawcę i jego bliskich, jednak nie wskazała kiedy takie prace były prowadzone oraz jaki był ich zakres. Świadek zeznała jedynie, że: „Wymienialiśmy deski, słupki”. (protokół rozprawy w dniu 9 marca 2023 r., k. 82 verte). W oparciu o tak enigmatyczne stwierdzenie trudno ocenić czy były to prace drobne czy może miały większy zakres. Natomiast okoliczności, że na działce wnioskodawca pozostawiał łódki, czy że wykaszał ten teren nie świadczą jeszcze o samoistnym posiadaniu działki przez wnioskodawcę. Jednocześnie wnioskodawca przyznał, że nie uiszczał należnego podatku od nieruchomości. Jak słusznie zauważył Sąd Rejonowy za ewentualny przejaw samoistnego posiadania nieruchomości możnaby uznać ogrodzenie działki, jednak jak wynika z zeznań świadkaE. M. (1)działka została ogrodzona dopiero w 2016 r. co oznacza, że nie upłynął jeszcze 30 letni termin zasiedzenia. Co więcej, świadek zeznała, że mimo ogrodzeniadziałka (...)była dostępna dla każdego. W świetle zeznań świadkaE. M. (1)nie ma zatem większego znaczenia, że biegłyM. S. (1), który nie był w niniejszej sprawie przesłuchiwany w charakterze świadka wskazał, że około 10 lat temu działka była ogrodzona. Jednocześnie nie ulega wątpliwości, że w niniejszej sprawie wnioskodawca był posiadaczem w złej wierze, a samo gołosłowne stwierdzenie, że myślał, że grunty które nabył obejmują również przedmiotową działkę jest niewiarygodne i świadczy co najwyżej o tym, że wnioskodawca nie dochował aktów należytej staranności celem ustalenia granic nabywanych działek. Zresztą świadekE. M. (1)stwierdziła: „Wiedzieliśmy, że ta działka jest kogoś innego”. (protokół rozprawy w dniu 9 marca 2023 r., k. 82 verte). W doktrynie wskazuje się, że posiadacz samoistny powinien wykonywać wszystkie czynności względem rzeczy jakby był właścicielem. Może więc, zgodnie zart. 140 k.c., z wyłączeniem innych osób, korzystać z rzeczy zgodnie ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem swego prawa, w szczególności może pobierać pożytki i inne dochody z rzeczy. W tych samych granicach może rozporządzać rzeczą. Posiadanie samoistne zachodzi więc nie tylko wtedy, gdy posiadacz jest przekonany, że przysługuje mu prawo własności, ale także wówczas, gdy wie, że nie jest właścicielem, ale posiada rzecz i włada nią tak, jakby był jej właścicielem. Nie pozbawi posiadania przymiotów samoistności okoliczność, w której posiadacz samoistny zwróci się do osoby właściciela (lub którą uważa za właściciela) z ofertą nabycia własności nieruchomości w drodze umowy (zob. postanowienie Sądu Najwyższego z 28 kwietnia 1999 r., I CKN 430/98). Za trafne uznaje się również stanowisko Sądu Najwyższego, że dla istoty posiadania jako przesłanki zasiedzenia jest niezbędne, by wykonywane władztwo odpowiadało treści prawa, które posiadacz nabędzie przez zasiedzenie (np. własność czy użytkowanie wieczyste). (zob. post. Sądu Najwyższego z dnia 9 grudnia 2014 r., III CSK 354/13). Dlatego do czasu posiadania zmierzającego do zasiedzenia prawa własności nie można doliczyć posiadania jak użytkownik wieczysty. Konieczne jest przy tym wykonywanie takich czynności faktycznych, które wskazują na samodzielny niezależny od woli innej osoby stan władztwa. Konieczne jest również, by posiadanie, które ma doprowadzić do zasiedzenia, było jawne. Władać bowiem jak właściciel można jedynie przez podejmowanie czynności widocznych dla otoczenia. Istotny jest zakres wykonywania takich czynności. Jeżeli bowiem będą one ograniczone tylko do jakiejś części nieruchomości, to zasiedzieć będzie można własność tylko tej części, w stosunku do której posiadacz wykonuje czynności jak właściciel, a nie całą nieruchomość (por. M. Gutowski (red.), Kodeks cywilny. Tom I. Komentarz do art. 1–352. Wyd. 3, Warszawa 2021, komentarz do art. 172 k.c.). Zarówno w doktrynie jak i w orzecznictwie wskazuje się, że elementami posiadania samoistnego są: corpus (czyli fizyczne władanie rzeczą) i animus (czyli wola władania rzeczą dla siebie jak właściciel). Nie ulega zatem wątpliwości, że każdy z tych elementów, aby można było stwierdzić, że wystąpił, musi zostać w dostrzegalny dla otoczenia sposób uzewnętrzniony. Przyjmuje się bowiem, że jeżeli właściciel nie zauważa lub nie chce widzieć przejawów posiadania samoistnego posiadacza, musi ponieść tego negatywne konsekwencje, w tym nawet utracić własność rzeczy. Przed sądem bada się zatem zewnętrzne przejawy takiego stanu (zob. uchwałę składu 7 sędziów Sądu Najwyższego – zasada prawna z 6 grudnia 1991 r., III CZP 108/91). Oznacza to, że podstawowe znaczenie ma, w jaki sposób posiadacz manifestuje animi rem sibi habendi. W postanowieniu z dnia 11 sierpnia 2016 r. (I CSK 504/15) Sąd Najwyższy zauważył, że posiadanie cudzej rzeczy, aby mogło być uznane za samoistne, a więc wywołujące skutek prawny zasiedzenia, nie może ograniczać się do wewnętrznego przekonania posiadacza, lecz musi być dostrzegalnym z zewnątrz jego postępowaniem z rzeczą jak właściciel. Do takich zewnętrznych przejawów zalicza się m. in. opłacanie podatków i innych opłat, rozporządzanie nieruchomością (np. przekazanie nieruchomości w różne formy posiadania zależnego np. najem, dzierżawa), samodzielne dokonywanie czynności zwykłego zarządu i przekraczających taki zarząd (np. zabudowanie lub zagospodarowanie nieruchomości w inny sposób, dbanie o jej utrzymanie w stanie niepogorszonym, w szczególności dokonywanie remontów, czynienie innego rodzaju nakładów, pobieranie pożytków), ochronę posiadania przed innymi (w szczególności przed prawowitym właścicielem) oraz występowanie jako właściciel w stosunku do organów i instytucji. Jednocześnie do okoliczności wykluczających możliwość uznania posiadania za samoistne zalicza się wykazanie faktu władztwa nad rzeczą mającego charakter zależnego, tj. władztwa pochodzące od właściciela i wykonywane za jego zgodą (por. M. Załucki (red.), Kodeks cywilny. Komentarz. Wyd. 3, Warszawa 2023). Przenosząc powyższe uwagi na grunt przedmiotowej sprawy, w ocenie Sądu Okręgowego zgromadzony w sprawie materiał dowodowy wskazuje na to, że wnioskodawca nie posiadał przedmiotowej działki z wyłączeniem innych osób, w żaden sposób nie zamanifestował woli posiadania jej na wyłączność, nie manifestował posiadania działki jak właściciel ani w stosunku do osób trzecich ani w stosunku do przedstawicieli władzy publicznej. Tym bardziej brak było podstaw ku temu aby do czasu posiadania wnioskodawcy doliczyć czas posiadania jego poprzednika, co do którego również brak przesłanek dla stwierdzenia, że był samoistnym posiadaczemdziałki nr (...). W tej sytuacji zdaniem Sądu Okręgowego brak podstaw do stwierdzenia zasiedzenia spornej działki zgodnie z wnioskiem. W związku z powyższym, w punkcie I. postanowienia, na podstawieart. 385 k.p.c.w zw.art. 13 § 2 k.p.c.Sąd Okręgowy w całości apelację oddalił jako bezzasadną. W punkcie II. postanowienia na podstawieart. 520 § 1 k.p.c.w zw. zart. 391 § 1 k.p.c., Sąd Okręgowy orzekł, że wnioskodawca i uczestniczka postępowania ponoszą koszty postępowania związane ze swym udziałem w sprawie. SSO Beata Grzybek

15/051500/0004503/Ca

Sąd Okręgowy w Olsztynie

IX Wydział Cywilny Odwoławczy

152000000001521_III_AUa_001123_2022_Uz_2024-02-08_003

III AUa 1123/22

2024-02-08 01:00:00.0 CET

2024-02-26 17:30:03.0 CET

2024-02-26 13:21:05.0 CET

15200000

1521

SENTENCE, REASON

Sygn. akt III AUa 1123/22 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 8 lutego 2024 r. Sąd Apelacyjny w Krakowie III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie: Przewodniczący: SSA Zuzanna Drukała Protokolant: Wioleta Batko po rozpoznaniu w dniu 8 lutego 2024 r. w Krakowie na rozprawie sprawy z odwołania I. C. i A. C. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w K. o podleganie ubezpieczeniom społecznym I. C. na skutek apelacji I. C. od wyroku Sądu Okręgowego w Kielcach V Wyd

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Anna Żarczyńska-Ziobro" xPublisher="anna.zarczynska" xEditorFullName="Dorota Stankowicz" xEditor="dorota.stankowicz" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="10" xFlag="published" xVolType="15/200000/0001521/AUa" xYear="2022" xVolNmbr="001123" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText>Sygn. akt III AUa 1123/22</xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xBx></xText> <xText>Dnia 8 lutego 2024 r.</xText> <xText>Sąd Apelacyjny w Krakowie III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:</xText> <xText>Przewodniczący: SSA Zuzanna Drukała</xText> <xText>Protokolant: Wioleta Batko</xText> <xText>po rozpoznaniu w dniu 8 lutego 2024 r. w Krakowie na rozprawie</xText> <xText>sprawy z odwołania <xAnon>I. C.</xAnon> i <xAnon>A. C.</xAnon></xText> <xText>przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w <xAnon>K.</xAnon></xText> <xText>o podleganie ubezpieczeniom społecznym <xAnon>I. C.</xAnon></xText> <xText>na skutek apelacji <xAnon>I. C.</xAnon></xText> <xText>od wyroku Sądu Okręgowego w Kielcach V Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych</xText> <xText>z dnia 25 kwietnia 2022 r. sygn. akt V U 1685/21</xText> <xText>zmienia zaskarżony wyrok i poprzedzającą go decyzję organu rentowego w ten sposób, że stwierdza, iż odwołująca się <xAnon>I. C.</xAnon> jako pracownik u płatnika składek <xAnon>A. C.</xAnon> podlega obowiązkowym ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowym, chorobowemu i wypadkowemu od dnia 1 marca 2021 r. oraz zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w <xAnon>K.</xAnon> na rzecz odwołującej się <xAnon>I. C.</xAnon> kwotę 180 (sto osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania pierwszoinstancyjnego.</xText> <xText><xBx>Sygn. akt III AUa 1123/22</xBx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText xALIGNx="center">wyroku z dnia 8 lutego 2024 r.</xText> <xText>Sąd Okręgowy w Kielcach V Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych wyrokiem z dnia 25 kwietnia 2022 r., sygn. akt V U 1685/21, oddalił odwołanie <xAnon>A. C.</xAnon> prowadzącej działalność gospodarczą pod nazwą <xAnon> P.H.U. (...)</xAnon> w <xAnon>S.</xAnon> i <xAnon>I. C.</xAnon> od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w <xAnon>K.</xAnon> z dnia 13 sierpnia 2021 r., nr <xAnon> (...)</xAnon> oraz zasądził od <xAnon>A. C.</xAnon> i <xAnon>I. C.</xAnon> na rzecz Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w <xAnon>K.</xAnon> kwotę 180 zł tytułem kosztów procesu.</xText> <xText>Rozstrzygnięcie Sądu Okręgowego poprzedzone zostało następującymi ustaleniami faktycznymi: Decyzją z dnia 13 sierpnia 2021 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w <xAnon>K.</xAnon> stwierdził, że <xAnon>I. C.</xAnon> jako pracownik u płatnika składek <xAnon>A. C.</xAnon>, prowadzącej działalność gospodarczą pod nazwą <xAnon> Przedsiębiorstwo Handlowo Usługowe (...)</xAnon> <xAnon>A. C.</xAnon>, nie podlega obowiązkowo ubezpieczeniom: emerytalnemu, rentowym, chorobowemu i wypadkowemu od dnia 1 marca 2021 r. W dniu 9 września 2021 r. <xAnon>A. C.</xAnon> złożyła odwołanie od decyzji, domagając się jej zmiany i objęcia <xAnon>I. C.</xAnon> ubezpieczeniami społecznymi. W dniu 13 września 2021 r. odwołanie od decyzji złożyła także <xAnon>I. C.</xAnon>, domagając się jej zmiany poprzez ustalenie, że jako osoba zatrudniona u płatnika składek na podstawie umowy o pracę począwszy od dnia 1 marca 2021 r. podlega obowiązkowym ubezpieczeniom społecznym: emerytalnemu, rentowym, chorobowemu i wypadkowemu.</xText> <xText><xAnon>A. C.</xAnon> od 30 lat prowadzi działalność gospodarczą pod nazwą <xAnon> Przedsiębiorstwo Handlowo Usługowe (...)</xAnon> <xAnon>A. C.</xAnon> w <xAnon>S.</xAnon>, której przedmiotem jest sprzedaż hurtowa i detaliczna artykułów papierniczych oraz chemii gospodarczej. Na dzień 28 lutego 2020 r. <xAnon>A. C.</xAnon> zatrudniała pracowników i wszyscy byli zatrudnieni na stanowisku sprzedawcy za wynagrodzeniem 2 800 zł miesięcznie. Do ich obowiązków należało przyjmowanie i wydawanie towarów oraz wystawianie faktur. Pracę świadczyli na sali sprzedaży, gdzie znajdują się dwa stanowiska z komputerami przeznaczone do obsługi klientów oraz w magazynie. W razie potrzeby sprzedawcy korzystają także ze stanowiska pracy z komputerem mieszczącego się w pomieszczeniu, w którym na co dzień urzęduje <xAnon>A. C.</xAnon>.</xText> <xText>W dniu 1 marca 2021 r. <xAnon>A. C.</xAnon> zawarła z <xAnon>I. C.</xAnon> (swoją synową) umowę o pracę na czas nieokreślony. Ubezpieczona została zatrudniona w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku kierownika sprzedaży za wynagrodzeniem miesięcznym w wysokości 5 000 zł, które miało być wypłacane do ostatniego dnia miesiąca, w gotówce. Ubezpieczona przeszła w dniu 1 marca 2021 r. wstępne szkolenie w dziedzinie bezpieczeństwa i higieny pracy. Przedłożyła również orzeczenie lekarskie z dnia 23 lutego 2021 r., z którego wynikało, że jest zdolna do pracy na stanowisku kierownika sprzedaży. Została również od dnia 1 marca 2021 r. zgłoszona do ubezpieczeń społecznych z podstawą wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne w wysokości 5 000 zł. Nie otrzymała zakresu czynności w formie pisemnej. <xAnon>I. C.</xAnon> świadczyła pracę w godzinach od 8.00. do 16.00; w pierwszej kolejności otwierała pocztę i sprawdzała, czy wpłynęły jakieś zamówienia. Jeżeli takie były, to przekazywała je pracownikom. Ubezpieczona wystawała faktury albo dowody WZ, sprawdzała stan towarów na magazynie, wprowadzała do systemu faktury otrzymane od dostawców towarów i w porozumieniu z <xAnon>A. C.</xAnon> ustalała marże na poszczególne towary, składała również zamówienia na brakujące towary oraz przyjmowała zamówienia. <xAnon>I. C.</xAnon> pod okiem sprzedawców uczyła się obsługi programów sprzedażowych, a także bezpośrednio obsługiwała klientów.</xText> <xText><xAnon>A. C.</xAnon> od lutego 2021 r. opiekowała się obłożnie chorym ojcem, w związku z czym rzadziej bywała w firmie, ale to do niej należało podejmowanie wszystkich istotnych dla firmy decyzji. W dacie podpisania umowy o pracę ubezpieczona była w 6 tygodniu ciąży. Od dnia 6 kwietnia 2021 r. <xAnon>I. C.</xAnon> przebywała na zwolnieniu lekarskim w związku z niezdolnością do pracy przypadającą w okresie ciąży. Do daty porodu nie wróciła już do pracy. Na jej miejsce <xAnon>A. C.</xAnon> nie zatrudniła nowego pracownika. Podział obowiązku podczas nieobecności <xAnon>I. C.</xAnon> został ukształtowany tak samo, jak przed przyjęciem jej do pracy. <xAnon>A. C.</xAnon> w 2020 r. z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej osiągnęła przychód w wysokości 2.251.244,97 zł, a dochód 417.492,31 zł. Bezpośrednio przed podjęciem zatrudnienia u <xAnon>A. C.</xAnon> ubezpieczona nie pracowała (umowa o pracę z poprzednim pracodawcą została rozwiązana z dnia 31 października 2019 r.), a w okresie od dnia 28 kwietnia 2020 r. do dnia 28 lutego 2021 r. była zarejestrowana jako osoba bezrobotna.</xText> <xText>Powyższy stan faktyczny Sąd Okręgowy ustalił na podstawie akt Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w <xAnon>K.</xAnon>, dokumentów znajdujących się w aktach sprawy, zeznań świadków <xAnon>W. K.</xAnon>, <xAnon>R. G.</xAnon>, <xAnon>M. K.</xAnon>, <xAnon>W. W.</xAnon>, <xAnon>K. Z.</xAnon>, <xAnon>A. D.</xAnon>, <xAnon>E. K.</xAnon> i oraz częściowo zeznań <xAnon>I. C.</xAnon> i <xAnon>A. C.</xAnon>. Wszyscy przesłuchani w sprawie świadkowie potwierdzili, że <xAnon>I. C.</xAnon> w okresie spornym świadczyła pracę na rzecz <xAnon>A. C.</xAnon> w jej sklepie.</xText> <xText>W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd Okręgowy ocenił, że <xAnon>I. C.</xAnon> jako pracownik u płatnika składek <xAnon>A. C.</xAnon> nie podlega obowiązkowo ubezpieczeniom: emerytalnemu, rentowym, chorobowemu i wypadkowemu od 1 marca 2021 r., a zatem że odwołania od decyzji organu rentowego nie są zasadne.</xText> <xText>W uzasadnieniu wyroku Sąd Okręgowy wskazał, że zgodnie z <xLexLink xArt="art. 6;art. 6 ust. 1;art. 6 ust. 1 pkt. 1;art. 11;art. 11 ust. 1;art. 12;art. 12 ust. 1;art. 13;art. 13 pkt. 1" xIsapId="WDU19981370887" xTitle="Ustawa z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 137, poz. 887">art. 6 ust. 1 pkt 1, art. 11 ust. 1, art. 12 ust. 1 i art. 13 pkt 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych</xLexLink> obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowym, chorobowemu i wypadkowemu podlegają obowiązkowo osoby fizyczne, które są pracownikami. W myśl art. 8 ust 1 ustawy za pracownika uważa się osobę pozostającą w stosunku pracy. Definicję stosunku pracy zwiera <xLexLink xArt="art. 22;art. 22 § 1" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 22 § 1 kp</xLexLink>, zgodnie z którym, przez nawiązanie stosunku pracy pracownik zobowiązuje się do wykonywania pracy określonego rodzaju na rzecz pracodawcy i pod jego kierownictwem oraz w miejscu i czasie wyznaczonym przez pracodawcę, a pracodawca - do zatrudniania pracownika za wynagrodzeniem. Formą nawiązania stosunku pracy jest zawarcie umowy o pracę.</xText> <xText>W ocenie Sądu Okręgowego w przedmiotowej sprawie „spór dotyczył tego, czy zawarcie umowy o pracę z dnia 1 marca 2021 r. pomiędzy płatnikiem składek a <xAnon>I. C.</xAnon> było czynnością prawną pozorną lub sprzeczną z zasadami współżycia społecznego, a tym samym - czy jest ona nieważna, a w konsekwencji, czy zasadnym jest objęcie <xAnon>I. C.</xAnon> ubezpieczeniami społecznymi: emerytalnym, rentowymi, chorobowym i wypadkowym od dnia 1 marca 2021 r. z tytułu zatrudnienia na podstawie umowy o pracę”.</xText> <xText>Sąd Okręgowy powołał się na <xLexLink xArt="art. 58;art. 58 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 58 § 1 kc</xLexLink>, który stanowi, że czynność prawna sprzeczna z ustawą albo mająca na celu obejście ustawy jest nieważna, chyba że właściwy przepis przewiduje inny skutek, w szczególności ten, iż na miejsce nieważnych postanowień czynności prawnej wchodzą odpowiednie przepisy ustawy. Zakaz obejścia ustawy (działanie <xIx>in fraudem legis</xIx>) sprowadza się do zakazu wywołania pewnego skutku prawnego, który jest zabroniony przez przepisy bezwzględnie obowiązujące, za pomocą takiego ukształtowania czynności prawnej, że zewnętrznie, formalnie ma ona cechy niesprzeciwiające się obowiązującemu prawu. W myśl <xLexLink xArt="art. 58;art. 58 § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 58 § 2 kc</xLexLink> nieważna jest czynność prawna sprzeczna z zasadami współżycia społecznego. Koniecznym jest przy tym stwierdzenie sprzeczności z konkretnymi zasadami współżycia społecznego. Sprzeczność z tymi zasadami może wchodzić w grę ze względu na cel, do którego osiągnięcia zmierza dana czynność prawna.</xText> <xText>Sąd Okręgowy wskazał, że nie jest sporne, że w dniu 1 marca 2021 r. <xAnon>A. C.</xAnon> zawarła z <xAnon>I. C.</xAnon> umowę o pracę na czas nieokreślony, zgodnie z którą ubezpieczona została zatrudniona w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku kierownika sprzedaży za wynagrodzeniem miesięcznym w wysokości 5.000 zł., które miało być wypłacane do ostatniego dnia miesiąca w gotówce. Poza sporem pozostaje także, że ubezpieczona przeszła w dniu 1 marca 2021 r. wstępne szkolenie w dziedzinie bezpieczeństwa i higieny pracy, przedłożyła również pracodawcy orzeczenie lekarskie z dnia 23 lutego 2021 r., z którego wynikało, że jest zdolna do pracy na stanowisku kierownika sprzedaży. Z zeznań świadków zgodnie wynika, że <xAnon>I. C.</xAnon> świadczyła pracę w godzinach od 8.00. do 16.00. i po przyjściu do pracy w pierwszej kolejności otwierała pocztę i sprawdzała, czy wpłynęły jakieś zamówienia. Jeżeli takie były, to przekazywała je pracownikom. Ubezpieczona wystawiała faktury albo dowody WZ, sprawdzała stan towarów na magazynie, wprowadzała do systemu faktury otrzymane od dostawców towarów i w porozumieniu z <xAnon>A. C.</xAnon> ustalała marże na poszczególne towary, składała również zamówienia na brakując towary oraz przyjmowała zamówienia. <xAnon>I. C.</xAnon> pod okiem sprzedawców uczyła się obsługi programów sprzedażowych, a także bezpośrednio obsługiwała klientów.</xText> <xText>Sąd dał wiarę zeznaniom świadków, albowiem były spójne, precyzyjne i konsekwentne. Za wiarygodne uznał również zeznania <xAnon>A. C.</xAnon> i <xAnon>I. C.</xAnon> w zakresie, w jakim opisują czynności wykonywane przez ubezpieczoną.</xText> <xText>Niewiarygodne natomiast w ocenie Sądu Okręgowego są te fragmenty zeznań <xAnon>A. C.</xAnon> i <xAnon>I. C.</xAnon>, w których wyjaśniają motywy zatrudnienia ubezpieczonej oraz zaprzeczają, że wiedziały w dacie zawierania umowy o pracę o ciąży <xAnon>I. C.</xAnon>. Jak wynika z dokumentacji lekarskiej przedłożonej przez ubezpieczoną, <xAnon>I. C.</xAnon> co najmniej od grudnia 2019 r. planowała zajść w ciążę i była w tych planach konsekwentna. Wystarczy zwrócić uwagę na wpis z wizyty, która odbyła się w dniu 17 grudnia 2019 r. „Planuje ciążę teraz”, czy też z wizyty z dnia 17 stycznia 2020 r. „pacjentka stara się o ciążę”. Sama <xAnon>A. C.</xAnon> przyznała, że wiedziała o planach ubezpieczonej i jej męża dotyczących posiadania dziecka, ale jak stwierdziła u ubezpieczonej występowały jakieś problemy hormonalne. Nie można również tracić z pola widzenia zdaniem Sądu I instancji, że ubezpieczona nie pracowała od 31 października 2019 r., a w okresie od dnia 28 kwietnia 2020 r. do dnia 28 lutego 2021 r. była zarejestrowana jako osoba bezrobotna. Nawet jeżeli założyć – spekuluje Sąd Okręgowy - że <xAnon>A. C.</xAnon> w dacie zawarcia umowy o pracę z ubezpieczoną nie wiedziała o jej ciąży, to musiała doskonale wiedzieć o jej problemach związanych z zajściem w ciążę, podejmowanym leczeniu i liczyć się z tym, że to nastąpi. „W tej sytuacji obarczanie osoby w takiej sytuacji obowiązkami związanym z przejęciem firmy, o której samej <xAnon>A. C.</xAnon> mówi, że jej prowadzenie nie jest proste, a tym samym wdrożenie się do jej prowadzenia wymaga czasu, jawi się jako działanie nieracjonalne i pochopne, którego nie sposób przypisać takiej osobie jak <xAnon>A. C.</xAnon>, która od blisko 30 lat z powodzeniem prowadzi działalność gospodarczą i niewątpliwie jest osobą, która potrafi bardzo dobrze planować i realizować te plany”. Następnie Sąd Okręgowy stwierdza, że zatrudnienie ubezpieczonej nie miało praktycznie żądnego znaczenia dla funkcjonowania firmy, bo przed podpisaniem umowy o pracę z <xAnon>I. C.</xAnon> powierzone jej obowiązki wykonywała <xAnon>A. C.</xAnon> z pomocą trzech pozostałych pracowników, tak samo sytuacja wyglądała po tym, jak ubezpieczona stała się niezdolna do pracy. W firmie płatnika składek nigdy nie było stanowiska kierownika sprzedaży i w związku z nieobecnością ubezpieczonej nikt na takie stanowisko nie został zatrudniony. Gdyby w firmie tak sprawnie zarządzanej przez lata przez <xAnon>A. C.</xAnon> istniała realna potrzeba utworzenia takiego stanowiska, zapewne już dawno nastąpiłoby to, a długotrwała nieobecność pracownika zatrudnionego na nim skutkowałby zatrudnieniem kogoś na zastępstwo.</xText> <xText>Powyższe rozważania doprowadziły Sąd Okręgowy do wniosku, że zatrudnienie <xAnon>I. C.</xAnon> nie było z punktu widzenia potrzeb pracodawcy racjonalne, bo racjonalny pracodawca zatrudnia pracownika dlatego, że potrzebuje w swoim zakładzie pracy siły roboczej. U źródła każdej umowy, której przedmiotem jest świadczenie pracy za wynagrodzeniem, leży przyczyna w postaci uzasadnionej przesłankami ekonomiczno-organizacyjnymi konieczności pozyskania pracownika do wykonywania prac zakreślonych przedmiotem działalności gospodarczej pracodawcy. Okoliczności zatrudnienia i sposób wykonywania pracy przez ubezpieczoną nie wykazują takiej gospodarczej potrzeby zatrudnienia jej na podstawie umowy o pracę, a tym bardziej za wynagrodzeniem znacznie przewyższającym płace pozostałych pracowników, których wynagrodzenie było ukształtowane na poziomie płacy minimalnej. W ocenie Sądu Okręgowego powyższe uwagi przemawiają za uznaniem, że stanowisko kierownika sprzedaży dla <xAnon>I. C.</xAnon> zostało utworzone przez płatnika składek jedynie na potrzeby zatrudnienia ubezpieczonej w celu pobrania przez nią świadczeń z ubezpieczenia społecznego, do których jako osoba bezrobotna nie miałaby prawa. Oczywiście nie można tracić z pola widzenia, że w dacie podpisania umowy o pracę ubezpieczona była w ciąży, o czym w ocenie Sądu obie strony umowy w chwili jej podpisywania wiedziały i to właśnie zdecydowało o zatrudnieniu <xAnon>I. C.</xAnon>. <xAnon>I. C.</xAnon> została zatrudniona w dniu 1 marca 2021 r., a już od dnia 6 kwietnia 2021 r. przebywała na zwolnieniu lekarskim, które przypadało na okres ciąży. Następnie Sąd Okręgowy stwierdza, że zatrudnienie <xAnon>I. C.</xAnon> u płatnika składek nie miało na celu faktycznego świadczenia przez pracownika pracy.</xText> <xText>Sąd Okręgowy skonkludował, że zawarcie umowy o pracę pomiędzy ubezpieczoną i płatnikiem składek w sytuacji istnienia krótkiego okresu faktycznego wykonywania pracy związanego z przebywaniem na zasiłku chorobowym i macierzyńskim oraz brak realnej potrzeby zatrudnienia oraz zapotrzebowania ze strony płatnika składek na zatrudnienie pracownika na stanowisku kierownika sprzedaży, jak również niezatrudnienie nikogo na miejsce ubezpieczonej w okresie jej niezdolności do pracy, należało uznać za sprzeczne z zasadami współżycia społecznego. Tym samym umowę o pracę uznać należy na podstawie <xLexLink xArt="art. 58;art. 58 § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 58 § 2 kc</xLexLink> za nieważną. W związku z powyższym Sąd Okręgowy uznał, że umowa o pracę jako nieważna nie rodzi obowiązku podlegania ubezpieczeniom społecznym, a tym samym brak jest podstaw do ustalenia, że <xAnon>I. C.</xAnon> od dnia 1 marca 2021 r. podlegała ubezpieczeniom społecznym z tytułu zatrudnienia u płatnika składek <xAnon>A. C.</xAnon>. Mając na uwadze powyższe okoliczności Sąd na podstawie <xLexLink xArt="art. 477(14);art. 477(14) § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 477<xSUPx>14 </xSUPx>§ 1 kpc</xLexLink> oddalił odwołania <xAnon>I. C.</xAnon> i <xAnon>A. C.</xAnon> jako bezzasadne (pkt I wyroku). O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie <xLexLink xArt="art. 98;art. 98 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 98 § 1 kpc</xLexLink> w związku z § 9 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych, zasądzając od <xAnon>A. C.</xAnon> i <xAnon>I. C.</xAnon> na rzecz Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w <xAnon>K.</xAnon> kwotę 180 zł tytułem kosztów procesu (pkt II wyroku).</xText> <xText><xBx>Apelację</xBx> od powyższego wyroku wywiodła odwołująca <xAnon>I. C.</xAnon>, która zaskarżyła wyrok w całości, zarzucając Sądowi Okręgowemu naruszenie przepisów prawa materialnego:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText><xLexLink xArt="art. 6;art. 6 ust. 1;art. 6 ust. 1 pkt. 1" xIsapId="WDU19981370887" xTitle="Ustawa z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 137, poz. 887">Art. 6 ust. 1 pkt 1</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 ust. 1" xIsapId="WDU19981370887" xTitle="Ustawa z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 137, poz. 887">art. 11 ust. 1</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 12;art. 12 ust. 1" xIsapId="WDU19981370887" xTitle="Ustawa z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 137, poz. 887">art. 12 ust. 1</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 13;art. 13 pkt. 1" xIsapId="WDU19981370887" xTitle="Ustawa z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 137, poz. 887">art. 13 pkt 1 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych</xLexLink> poprzez ich niezastosowanie i uznanie, że <xAnon>I. C.</xAnon> nie podlega ubezpieczeniom społecznym jako pracownik;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText><xLexLink xArt="art. 58;art. 58 § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">Art. 58 § 2 kc</xLexLink> poprzez jego błędne zastosowanie i przyjęcie, że zawarta umowa o pracę jest bezwzględnie nieważna jako zawarta z naruszeniem zasad współżycia społecznego;</xText> </xUnit> <xText>A także naruszenie przepisów postępowania, które miało wpływ na treść orzeczenia, tj. <xLexLink xArt="art. 233;art. 233 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 233 § 1 kpc</xLexLink> poprzez brak wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie oraz <xLexLink xArt="art. 232" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 232 kpc</xLexLink> poprzez błędne przyjęcie, że organ rentowy wywiązał się z nałożonego na niego ciężaru dowodu wykazanie sprzeczności umowy z zasadami współżycia społecznego.</xText> <xText>W oparciu o powyższe zarzuty odwołująca wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku i zmianę zaskarżonej decyzji poprzez ustalenie, że <xAnon>K. C.</xAnon> jako pracownik u płatnika składek <xAnon>A. C.</xAnon> podlega obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowym, chorobowemu i wypadkowemu od 1marca 2021 r., a także o ponowne orzeczenie o kosztach procesów i zasądzenie od organu rentowego na rzecz skarżącej kosztów procesu.</xText> <xText><xBx>Sąd Apelacyjny zważył, co następuje: </xBx></xText> <xText>Apelacja odwołującej okazała się zasadna i skutkowała zmianą zaskarżonego wyroku.</xText> <xText>Istotą sporu w niniejszej sprawie było istnienie między odwołującą się a płatnikiem składek prawnego stosunku pracy, będącego z mocy <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19981370887" xTitle="Ustawa z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 137, poz. 887">ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych</xLexLink> tytułem pracownika do ubezpieczeń społecznych. Sąd Okręgowy poczynił szczegółowe ustalenia faktyczne, z których wynikało, że strony zawarły pisemną umowę o pracę, pracodawca dopełnił swych publicznoprawnych obowiązków związanych z zatrudnieniem pracownika, pracownik świadczył pracę zgodnie z umową i pracodawca także wywiązywał się ze swych obowiązków wobec pracownika. W tym zakresie wskazane wyżej ustalenia faktyczne Sąd Apelacyjny w pełni podziela i uznaje za własne (<xLexLink xArt="art. 387;art. 387 § 2(1);art. 387 § 2(1) pkt. 1;art. 387 § 2(1) pkt. 2" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 387 § 2<xSUPx>1</xSUPx> pkt 1 i 2 kpc</xLexLink>).</xText> <xText>Jednakże z poczynionych prawidłowych ustaleń ww. faktów Sąd I instancji wywiódł nieprawidłowe wnioski i w tym zakresie uzasadniony pozostaje zarzut apelacyjny naruszenia <xLexLink xArt="art. 233;art. 233 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 233 § 1 kpc</xLexLink>. Sąd Okręgowy zawartą między stronami umowę o pracę ocenił jako nieważną, bo sprzeczną z zasadami współżycia społecznego, co zdaniem Sądu Okręgowego wynika z motywów, jakimi kierowały się strony umowy przy jej zawarciu. Tymczasem czynność prawna wywiera skutki w niej wyrażone oraz te, które wynikają z ustawy, z zasad współżycia społecznego i z ustalonych zwyczajów (<xLexLink xArt="art. 56" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 56 kc</xLexLink>). Motywacja stron pozostaje irrelewantna dla oceny skutków prawnych dokonanych czynności prawnych.</xText> <xText>Przypomnieć należy, że zgodnie z <xLexLink xArt="art. 6;art. 6 ust. 1;art. 6 ust. 1 pkt. 1" xIsapId="WDU19981370887" xTitle="Ustawa z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 137, poz. 887">art. 6 ust. 1 pkt 1</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 8;art. 8 ust. 1;art. 11;art. 11 ust. 1;art. 12;art. 12 ust. 1;art. 13" xIsapId="WDU19981370887" xTitle="Ustawa z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 137, poz. 887">art. 8 ust. 1 oraz art. 11 ust. 1, art. 12 ust. 1 i art. 13</xLexLink> ust. <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19981370887" xTitle="Ustawa z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 137, poz. 887">ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych</xLexLink> obowiązkowo ubezpieczeniom społecznym podlegają osoby będące pracownikami, od dnia nawiązania stosunku pracy do dnia ustania tego stosunku. Ponieważ ustawa systemowa nie zawiera własnej definicji pojęcia &quot;pracownik&quot; i &quot;pracodawca&quot;, dlatego wykładni tych pojęć należy szukać w przepisach <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">Kodeksu pracy</xLexLink>. Przede wszystkim należy przypomnieć, że nawiązanie stosunku pracy następuje przez złożenie zgodnych oświadczeń woli przez pracodawcę i pracownika, niezależnie od jego podstawy prawnej (<xLexLink xArt="art. 11" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 11 kp</xLexLink>). Stosownie do <xLexLink xArt="art. 22;art. 22 § 1" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 22 § 1 kp</xLexLink> przez nawiązanie umowy o pracę pracownik zobowiązuje się do wykonywania pracy określonego rodzaju na rzecz pracodawcy i pod jego kierownictwem, zaś pracodawca do zatrudniania pracownika za wynagrodzeniem. Zatrudnienie w warunkach określonych w <xLexLink xArt="art. 22 § 1" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">§ 1</xLexLink> jest zatrudnieniem na podstawie stosunku pracy, bez względu na nazwę zawartej przez strony umowy (<xLexLink xArt="art. 22;art. 22 § 1" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 22 § 1</xLexLink>’ <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">kp</xLexLink>). Na powstanie tego stosunku prawnego nie składa się tylko złożenie zgodnych oświadczeń woli, lecz także zamiar stron, ale zamiar odnośnie faktycznej realizacji obowiązków z tego stosunku prawnego wynikających, czyli faktyczne wykonywanie umówionej pracy, na warunkach określonych w umowie. Tylko tego dotyczący zamiar jest prawnie irrelewantny i nie należy go mylić z motywacją, jaką kieruje się pracownik podejmując zatrudnienie oraz pracodawca zatrudniając pracownika. Po stronie pracownika taką motywacją zazwyczaj jest zapewnienie sobie środków utrzymania (wynagrodzenie) i ochrony ubezpieczeniowej, a motywacji takich zdaniem Sądu Apelacyjnego nie sposób uznać za naganne.</xText> <xText>Oczywiście do ustalenia, że między stronami doszło do powstania stosunku pracy, nie jest wystarczające spełnienie tylko formalnych warunków zatrudnienia, takich jak zawarcie (podpisanie) umowy o pracę, przygotowanie zakresu obowiązków, odbycie szkolenia BHP, uzyskanie zaświadczenia lekarskiego o zdolności do pracy, czy zgłoszenie do ubezpieczeń społecznych, lecz konieczne jest ustalenie, że strony miały zamiar wykonywać obowiązki stron stosunku pracy i to faktycznie czyniły. Zgodnie z wyrokiem Sądu Najwyższego z 18 maja 2006 r., III UK 32/06 (LEX Nr 957422), do objęcia pracowniczym ubezpieczeniem społecznym nie może dojść wówczas, gdy zgłoszenie do tego ubezpieczenia dotyczy osoby, która nie jest pracownikiem, a zatem zgłoszenie do ubezpieczenia społecznego następuje jedynie pod pozorem zatrudnienia. Podobnie w wyroku z 10 lutego 2006 r., I UK 186/05 (LEX Nr 272575), Sąd Najwyższy stwierdził, że podleganie ubezpieczeniu społecznemu wynika z prawdziwego zatrudnienia, a nie z samego faktu zawarcia umowy o pracę. Taki sam pogląd wyraził Sąd Najwyższy w wyroku z 14 września 2006 r., II UK 2/06 (LEX 1615997), w którym uznał, że nie stanowi podstawy do objęcia ubezpieczeniem społecznym dokument nazwany umową o pracę, jeżeli rzeczywisty stosunek prawny nie odpowiada treści <xLexLink xArt="art. 22;art. 22 § 1" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 22 § 1 kp</xLexLink>. Kwestia ważności zawartej umowy o pracę jako czynności prawnej znajduje się zatem w sprawie o objęcie ubezpieczeniem społecznym na drugim planie, bowiem o nieobjęciu tym ubezpieczeniem, w przypadku zgłoszenia do ubezpieczenia osoby niebędącej pracownikiem, nie decyduje nieważność umowy, lecz fakt niepozostawania w stosunku pracy w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 22;art. 22 § 1" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 22 § 1 kp</xLexLink> (por. wyroki Sądu Najwyższego z 7 lipca 2005 r., II UK 275/04, OSNP 2006 Nr 5-6, poz. 96; z 30 maja 2006 r., I UK 161/05, LEX Nr 957394; z 2 czerwca 2006 r., I UK 337/05, LEX Nr 203581, Wokanda 2006 Nr 12, s. 29; 8 stycznia 2007 r., I UK 207/06, LEX Nr 470024).</xText> <xText>Konstytutywne cechy stosunku pracy odróżniające go od innych stosunków prawnych to: dobrowolność, osobiste świadczenie pracy w sposób ciągły, podporządkowanie, wykonywanie pracy na rzecz pracodawcy ponoszącego ryzyko związane z zatrudnieniem i odpłatny charakter zatrudnienia. Umowa o pracę nie jest czynnością wyłącznie konsensualną, ponieważ w zatrudnieniu pracowniczym chodzi o faktycznie wykonywanie pracy (zatrudnienie pracownika). Brak pracy podważa umowę o pracę jako podstawę nawiązania stosunku pracy. Nawiązanie stosunku pracy powoduje powstanie równoległego stosunku ubezpieczenia społecznego. Stosunek pracowniczego ubezpieczenia społecznego jest konsekwencją stosunku pracy i jako taki ma charakter wtórny. Powstanie stosunku ubezpieczeniowego może odnosić się wyłącznie do ważnego stosunku pracy, a więc takiego, który stanowi wyraz woli obu stron realizowania celów, którym umowa ma służyć. Przesłankę nawiązania pracowniczego stosunku ubezpieczenia oraz wynikającego z tego stosunku prawa do świadczenia stanowi nie samo zawarcie umowy o pracę, lecz rzeczywiste zatrudnienie.</xText> <xText>W niniejszej sprawie Sąd Okręgowy badał przedmiotową umowę o pracę pod kątem jej pozorności, sprzeczności z prawem oraz z zasadami współżycia społecznego. Pozorność została wykluczona, gdyż strony faktycznie zawartą umowę wykonywały. Również sprzeczność z prawem nie została wskazana przez Sąd Okręgowy jako podstawa jego rozstrzygnięcia. Natomiast oceniając sprzeczność z zasadami współżycia społecznego zawartej przez strony umowy o pracę Sąd Okręgowy skupił się na fakcie bycia w ciąży pracownika w dacie zawierania umowy (wyliczył, że był to szósty tydzień) i wyraził przekonanie, że pracownik o stanie ciąży wiedział, i w tym upatrywał wysoce nagannej okoliczności. Tymczasem nawet gdyby tak było, to trzeba mieć świadomość, że żaden przepis prawa w Polsce nie zakazuje kobiecie zachodzić w ciążę i będąc w ciąży podejmować zatrudnienia, w tym także na umowę o pracę. Byłby on zresztą w oczywisty sposób niezgodny z <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">Konstytucją RP</xLexLink>, która nie tylko zakazuje dyskryminacji (<xLexLink xArt="art. 32" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 32</xLexLink>), ale wręcz stwierdza, że matka przed i po urodzeniu dziecka ma prawo do szczególnej pomocy władz publicznych (<xLexLink xArt="art. 71;art. 71 ust. 2" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 71 ust. 2</xLexLink>). Zatem odwołująca się <xAnon>K. C.</xAnon> będąc w ciąży i mając tej ciąży świadomość miałaby pełne prawo zawrzeć ważną umowę o pracę, o ile zamierzała pracę świadczyć, a z okoliczności faktycznych ustalonych przez Sąd Okręgowy w niniejszej sprawie jednoznacznie wynika, że właśnie tak było. Również odwołująca się <xAnon>A. C.</xAnon> wiedząc o ciąży swej synowej miała pełne prawo zatrudnić ją jako pracownika. Gdyby zdyskwalifikowała ją z przyczyny ciąży, dopuściłaby się aktu dyskryminacji. Przepisy prawa nie określają, w jakim punkcie czasowym ciąży może czy powinno dojść do nawiązania stosunku pracy, ani przez jaki okres czasu powinny być opłacane składki na ubezpieczenia społeczne, by późniejsza wypłata świadczeń związanych z chorobą i macierzyństwem nie naruszała zasady solidaryzmu społecznego, na którą powołują się Sąd Okręgowy, ale i zasady równego traktowania ubezpieczonych.</xText> <xText>Sąd Apelacyjny nie podziela też twierdzenia Sądu I instancji, że płatnik składek nie miał uzasadnionej potrzeby zatrudnienia pracownika. Ze złożonych na rozprawie przed Sądem I instancji zeznań odwołującej <xAnon>K. C.</xAnon> wynika, że gdy rozpoczynała pracę, <xAnon>A. C.</xAnon> nie mogła wykonywać swoich obowiązków, bo musiała się opiekować chorym ojcem, który zmarł w kwietniu 2021 r. Na miejsce <xAnon>K. C.</xAnon> nikt nie został zatrudniony, bo po prostu wtedy <xAnon>A. C.</xAnon> wróciła do swoich obowiązków. <xAnon>A. C.</xAnon> zeznała natomiast, że pod koniec 2020 r. miała problemy ze zdrowiem. Ponadto jej ojciec, który miał wówczas 86 lat, po świętach Bożego Narodzenia w 2020 r. trafił na oddział kardiologiczny szpitala w <xAnon>K.</xAnon>. Odwołująca zabrała go do domu w styczniu 2021 r., był w stanie leżącym, potrzebował podłączenia kroplówki, podłączania tlenu. Przebywał w domu do 10 kwietnia 2021 r., czyli do daty jego śmierci. <xAnon>A. C.</xAnon> wiedziała, że ubezpieczona nie pracuje, a dodatkowo miała myśl, że będzie kiedyś konieczność przekazania komuś firmy, co ją skłoniło do zatrudnienia synowej, żeby się przyuczała do prowadzenia firmy.</xText> <xText>Sąd Apelacyjny zwraca uwagę, że to pracodawca a nie organy władzy publicznej, w tym sądy, niezależnie podejmuje wszelkie decyzje związane z prowadzeniem działalności gospodarczej i zatrudnianiem pracowników, bo to pracodawca ponosi ryzyko prowadzenia działalności gospodarczej, w tym doboru właściwych pracowników. Sąd Apelacyjny podziela pogląd, że w toku badania tytułu do ubezpieczeń społecznych wskazywane przez płatnika potrzeby zatrudnienia pracownika powinny być dla Sądu zrozumiałe i przekonujące na tyle, aby można je ocenić jako prawdziwe, bez względu na ocenę trafności jego działań z punktu widzenia skutecznego, właściwego, czy też zyskownego prowadzenia działalności gospodarczej. Kwestionowanie decyzji o zatrudnieniu pracownika nie może się opierać wyłącznie na twierdzeniu, że należało podjąć inną decyzję, bardziej racjonalną ekonomicznie, bowiem oznaczałoby to wkraczanie przez Sąd w prawa przedsiębiorcy do kierowania swym przedsiębiorstwem.</xText> <xText>Sąd Najwyższy w uzasadnieniu postanowienia z dn. 25 stycznia 2005 r., sygn. II UK 141/04 jednoznacznie wskazuje, że stronom umowy o pracę, na podstawie której rzeczywiście były wykonywane obowiązki i prawa płynące z tej umowy, nie można przypisać działania w celu obejścia ustawy (<xLexLink xArt="art. 58;art. 58 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 58 § 1 kc</xLexLink> w związku z <xLexLink xArt="art. 300" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 300 kp</xLexLink>). W wyroku z dnia 4 sierpnia 2005 r., sygn. II UK 320/04 zaś wskazuje, że kreacja stosunku pracy powoduje zawsze konsekwencje prawne nie tylko bezpośrednio w sferze jego treści, ale także w wielu innych dziedzinach. Jednym z takich skutków jest prawo do świadczeń z ubezpieczenia społecznego na wypadek spełnienia się przewidzianych przez ustawy przesłanek. Strony mogą kierować się takim celem i nie można czynić im zarzutu dążenia do celu sprzecznego z ustawą. Skoro osiągnięcie celu uzyskania prawa do świadczeń z ubezpieczenia społecznego nie jest sprzeczne z ustawą, strony zmierzające do takiego celu nie dokonują obejścia ustawy. Inaczej mówiąc, zawarcie umowy o pracę, choćby zmierzało wyłącznie do uzyskania świadczeń ubezpieczeniowych, nie jest powiązane z zamiarem obejścia ustawy.</xText> <xText>Analogicznie zdaniem Sądu Apelacyjnego należy podejść do kwestii oceny, czy dokonanie czynności prawnej, jaką jest zawarcie umowy o pracę, miałoby być sprzeczne z zasadami współżycia społecznego, a co za tym idzie skutkujące ab initio jej nieważnością. Również dążenie do uzyskania prawa do świadczeń z pracowniczego ubezpieczenia społecznego nie jest niczym nagannym, jeżeli następuje w związku z faktycznie nawiązanym i realizowanym stosunkiem pracy, którego przedmiotem nie są czynności zasługujące na społeczne potępienie. Sprzeczne z zasadami współżycia społecznego byłoby zawarcie i wykonywanie umowy o pracę w charakterze płatnego zabójcy, złodzieja czy prostytutki, ale nie w charakterze sprzedawcy, czy kierownika sprzedaży. W świetle powyższego twierdzenie Sądu I instancji, że apelująca dążyła do bezpodstawnego uzyskania świadczeń z ubezpieczenia społecznego jest błędne. Niezależnie od tego - jak to trafnie ujął Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 4 sierpnia 2005 r., sygn. II UK 320/04, OSNP 2006/7-8/122 – faktyczne wykonywanie praw i obowiązków płynących z nawet nieważnie zawartej umowy o pracę rodzi tytuł ubezpieczenia pracowniczego.</xText> <xText>W rozpoznawanej sprawie nie było podstaw do przyjęcia, że zawarta między stronami umowa o pracę była nieważna jako sprzeczna z zasadami współżycia społecznego. Z tych przyczyn Sąd Apelacyjny zmienił zaskarżony wyrok oraz poprzedzającą go decyzję organu rentowego, o czym orzeczono na podstawie <xLexLink xArt="art. 386;art. 386 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 386 § 1 kpc</xLexLink>. O kosztach postępowania orzeczono na zasadzie <xLexLink xArt="art. 98;art. 98 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 98 § 1 kpc</xLexLink>, a wysokość tych kosztów została ustalona w oparciu o minimalne stawki zastępstwa procesowego przewidziane w § 9 ust 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2018, poz. 265).</xText> <xText xALIGNx="center"> <xIx>sędzia Zuzanna Drukała</xIx></xText> <xText><xAnon>K.</xAnon> 19 lutego 2024 r.</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Zuzanna Drukała

Anna Żarczyńska-Ziobro

Wioleta Batko

Dorota Stankowicz

Sygn. akt III AUa 1123/22 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 8 lutego 2024 r. Sąd Apelacyjny w Krakowie III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie: Przewodniczący: SSA Zuzanna Drukała Protokolant: Wioleta Batko po rozpoznaniu w dniu 8 lutego 2024 r. w Krakowie na rozprawie sprawy z odwołaniaI. C.iA. C. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział wK. o podleganie ubezpieczeniom społecznymI. C. na skutek apelacjiI. C. od wyroku Sądu Okręgowego w Kielcach V Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 25 kwietnia 2022 r. sygn. akt V U 1685/21 zmienia zaskarżony wyrok i poprzedzającą go decyzję organu rentowego w ten sposób, że stwierdza, iż odwołująca sięI. C.jako pracownik u płatnika składekA. C.podlega obowiązkowym ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowym, chorobowemu i wypadkowemu od dnia 1 marca 2021 r. oraz zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział wK.na rzecz odwołującej sięI. C.kwotę 180 (sto osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania pierwszoinstancyjnego. Sygn. akt III AUa 1123/22 UZASADNIENIE wyroku z dnia 8 lutego 2024 r. Sąd Okręgowy w Kielcach V Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych wyrokiem z dnia 25 kwietnia 2022 r., sygn. akt V U 1685/21, oddalił odwołanieA. C.prowadzącej działalność gospodarczą pod nazwąP.H.U. (...)wS.iI. C.od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział wK.z dnia 13 sierpnia 2021 r., nr(...)oraz zasądził odA. C.iI. C.na rzecz Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział wK.kwotę 180 zł tytułem kosztów procesu. Rozstrzygnięcie Sądu Okręgowego poprzedzone zostało następującymi ustaleniami faktycznymi: Decyzją z dnia 13 sierpnia 2021 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział wK.stwierdził, żeI. C.jako pracownik u płatnika składekA. C., prowadzącej działalność gospodarczą pod nazwąPrzedsiębiorstwo Handlowo Usługowe (...)A. C., nie podlega obowiązkowo ubezpieczeniom: emerytalnemu, rentowym, chorobowemu i wypadkowemu od dnia 1 marca 2021 r. W dniu 9 września 2021 r.A. C.złożyła odwołanie od decyzji, domagając się jej zmiany i objęciaI. C.ubezpieczeniami społecznymi. W dniu 13 września 2021 r. odwołanie od decyzji złożyła takżeI. C., domagając się jej zmiany poprzez ustalenie, że jako osoba zatrudniona u płatnika składek na podstawie umowy o pracę począwszy od dnia 1 marca 2021 r. podlega obowiązkowym ubezpieczeniom społecznym: emerytalnemu, rentowym, chorobowemu i wypadkowemu. A. C.od 30 lat prowadzi działalność gospodarczą pod nazwąPrzedsiębiorstwo Handlowo Usługowe (...)A. C.wS., której przedmiotem jest sprzedaż hurtowa i detaliczna artykułów papierniczych oraz chemii gospodarczej. Na dzień 28 lutego 2020 r.A. C.zatrudniała pracowników i wszyscy byli zatrudnieni na stanowisku sprzedawcy za wynagrodzeniem 2 800 zł miesięcznie. Do ich obowiązków należało przyjmowanie i wydawanie towarów oraz wystawianie faktur. Pracę świadczyli na sali sprzedaży, gdzie znajdują się dwa stanowiska z komputerami przeznaczone do obsługi klientów oraz w magazynie. W razie potrzeby sprzedawcy korzystają także ze stanowiska pracy z komputerem mieszczącego się w pomieszczeniu, w którym na co dzień urzędujeA. C.. W dniu 1 marca 2021 r.A. C.zawarła zI. C.(swoją synową) umowę o pracę na czas nieokreślony. Ubezpieczona została zatrudniona w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku kierownika sprzedaży za wynagrodzeniem miesięcznym w wysokości 5 000 zł, które miało być wypłacane do ostatniego dnia miesiąca, w gotówce. Ubezpieczona przeszła w dniu 1 marca 2021 r. wstępne szkolenie w dziedzinie bezpieczeństwa i higieny pracy. Przedłożyła również orzeczenie lekarskie z dnia 23 lutego 2021 r., z którego wynikało, że jest zdolna do pracy na stanowisku kierownika sprzedaży. Została również od dnia 1 marca 2021 r. zgłoszona do ubezpieczeń społecznych z podstawą wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne w wysokości 5 000 zł. Nie otrzymała zakresu czynności w formie pisemnej.I. C.świadczyła pracę w godzinach od 8.00. do 16.00; w pierwszej kolejności otwierała pocztę i sprawdzała, czy wpłynęły jakieś zamówienia. Jeżeli takie były, to przekazywała je pracownikom. Ubezpieczona wystawała faktury albo dowody WZ, sprawdzała stan towarów na magazynie, wprowadzała do systemu faktury otrzymane od dostawców towarów i w porozumieniu zA. C.ustalała marże na poszczególne towary, składała również zamówienia na brakujące towary oraz przyjmowała zamówienia.I. C.pod okiem sprzedawców uczyła się obsługi programów sprzedażowych, a także bezpośrednio obsługiwała klientów. A. C.od lutego 2021 r. opiekowała się obłożnie chorym ojcem, w związku z czym rzadziej bywała w firmie, ale to do niej należało podejmowanie wszystkich istotnych dla firmy decyzji. W dacie podpisania umowy o pracę ubezpieczona była w 6 tygodniu ciąży. Od dnia 6 kwietnia 2021 r.I. C.przebywała na zwolnieniu lekarskim w związku z niezdolnością do pracy przypadającą w okresie ciąży. Do daty porodu nie wróciła już do pracy. Na jej miejsceA. C.nie zatrudniła nowego pracownika. Podział obowiązku podczas nieobecnościI. C.został ukształtowany tak samo, jak przed przyjęciem jej do pracy.A. C.w 2020 r. z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej osiągnęła przychód w wysokości 2.251.244,97 zł, a dochód 417.492,31 zł. Bezpośrednio przed podjęciem zatrudnienia uA. C.ubezpieczona nie pracowała (umowa o pracę z poprzednim pracodawcą została rozwiązana z dnia 31 października 2019 r.), a w okresie od dnia 28 kwietnia 2020 r. do dnia 28 lutego 2021 r. była zarejestrowana jako osoba bezrobotna. Powyższy stan faktyczny Sąd Okręgowy ustalił na podstawie akt Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział wK., dokumentów znajdujących się w aktach sprawy, zeznań świadkówW. K.,R. G.,M. K.,W. W.,K. Z.,A. D.,E. K.i oraz częściowo zeznańI. C.iA. C.. Wszyscy przesłuchani w sprawie świadkowie potwierdzili, żeI. C.w okresie spornym świadczyła pracę na rzeczA. C.w jej sklepie. W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd Okręgowy ocenił, żeI. C.jako pracownik u płatnika składekA. C.nie podlega obowiązkowo ubezpieczeniom: emerytalnemu, rentowym, chorobowemu i wypadkowemu od 1 marca 2021 r., a zatem że odwołania od decyzji organu rentowego nie są zasadne. W uzasadnieniu wyroku Sąd Okręgowy wskazał, że zgodnie zart. 6 ust. 1 pkt 1, art. 11 ust. 1, art. 12 ust. 1 i art. 13 pkt 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznychobowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowym, chorobowemu i wypadkowemu podlegają obowiązkowo osoby fizyczne, które są pracownikami. W myśl art. 8 ust 1 ustawy za pracownika uważa się osobę pozostającą w stosunku pracy. Definicję stosunku pracy zwieraart. 22 § 1 kp, zgodnie z którym, przez nawiązanie stosunku pracy pracownik zobowiązuje się do wykonywania pracy określonego rodzaju na rzecz pracodawcy i pod jego kierownictwem oraz w miejscu i czasie wyznaczonym przez pracodawcę, a pracodawca - do zatrudniania pracownika za wynagrodzeniem. Formą nawiązania stosunku pracy jest zawarcie umowy o pracę. W ocenie Sądu Okręgowego w przedmiotowej sprawie „spór dotyczył tego, czy zawarcie umowy o pracę z dnia 1 marca 2021 r. pomiędzy płatnikiem składek aI. C.było czynnością prawną pozorną lub sprzeczną z zasadami współżycia społecznego, a tym samym - czy jest ona nieważna, a w konsekwencji, czy zasadnym jest objęcieI. C.ubezpieczeniami społecznymi: emerytalnym, rentowymi, chorobowym i wypadkowym od dnia 1 marca 2021 r. z tytułu zatrudnienia na podstawie umowy o pracę”. Sąd Okręgowy powołał się naart. 58 § 1 kc, który stanowi, że czynność prawna sprzeczna z ustawą albo mająca na celu obejście ustawy jest nieważna, chyba że właściwy przepis przewiduje inny skutek, w szczególności ten, iż na miejsce nieważnych postanowień czynności prawnej wchodzą odpowiednie przepisy ustawy. Zakaz obejścia ustawy (działaniein fraudem legis) sprowadza się do zakazu wywołania pewnego skutku prawnego, który jest zabroniony przez przepisy bezwzględnie obowiązujące, za pomocą takiego ukształtowania czynności prawnej, że zewnętrznie, formalnie ma ona cechy niesprzeciwiające się obowiązującemu prawu. W myślart. 58 § 2 kcnieważna jest czynność prawna sprzeczna z zasadami współżycia społecznego. Koniecznym jest przy tym stwierdzenie sprzeczności z konkretnymi zasadami współżycia społecznego. Sprzeczność z tymi zasadami może wchodzić w grę ze względu na cel, do którego osiągnięcia zmierza dana czynność prawna. Sąd Okręgowy wskazał, że nie jest sporne, że w dniu 1 marca 2021 r.A. C.zawarła zI. C.umowę o pracę na czas nieokreślony, zgodnie z którą ubezpieczona została zatrudniona w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku kierownika sprzedaży za wynagrodzeniem miesięcznym w wysokości 5.000 zł., które miało być wypłacane do ostatniego dnia miesiąca w gotówce. Poza sporem pozostaje także, że ubezpieczona przeszła w dniu 1 marca 2021 r. wstępne szkolenie w dziedzinie bezpieczeństwa i higieny pracy, przedłożyła również pracodawcy orzeczenie lekarskie z dnia 23 lutego 2021 r., z którego wynikało, że jest zdolna do pracy na stanowisku kierownika sprzedaży. Z zeznań świadków zgodnie wynika, żeI. C.świadczyła pracę w godzinach od 8.00. do 16.00. i po przyjściu do pracy w pierwszej kolejności otwierała pocztę i sprawdzała, czy wpłynęły jakieś zamówienia. Jeżeli takie były, to przekazywała je pracownikom. Ubezpieczona wystawiała faktury albo dowody WZ, sprawdzała stan towarów na magazynie, wprowadzała do systemu faktury otrzymane od dostawców towarów i w porozumieniu zA. C.ustalała marże na poszczególne towary, składała również zamówienia na brakując towary oraz przyjmowała zamówienia.I. C.pod okiem sprzedawców uczyła się obsługi programów sprzedażowych, a także bezpośrednio obsługiwała klientów. Sąd dał wiarę zeznaniom świadków, albowiem były spójne, precyzyjne i konsekwentne. Za wiarygodne uznał również zeznaniaA. C.iI. C.w zakresie, w jakim opisują czynności wykonywane przez ubezpieczoną. Niewiarygodne natomiast w ocenie Sądu Okręgowego są te fragmenty zeznańA. C.iI. C., w których wyjaśniają motywy zatrudnienia ubezpieczonej oraz zaprzeczają, że wiedziały w dacie zawierania umowy o pracę o ciążyI. C.. Jak wynika z dokumentacji lekarskiej przedłożonej przez ubezpieczoną,I. C.co najmniej od grudnia 2019 r. planowała zajść w ciążę i była w tych planach konsekwentna. Wystarczy zwrócić uwagę na wpis z wizyty, która odbyła się w dniu 17 grudnia 2019 r. „Planuje ciążę teraz”, czy też z wizyty z dnia 17 stycznia 2020 r. „pacjentka stara się o ciążę”. SamaA. C.przyznała, że wiedziała o planach ubezpieczonej i jej męża dotyczących posiadania dziecka, ale jak stwierdziła u ubezpieczonej występowały jakieś problemy hormonalne. Nie można również tracić z pola widzenia zdaniem Sądu I instancji, że ubezpieczona nie pracowała od 31 października 2019 r., a w okresie od dnia 28 kwietnia 2020 r. do dnia 28 lutego 2021 r. była zarejestrowana jako osoba bezrobotna. Nawet jeżeli założyć – spekuluje Sąd Okręgowy - żeA. C.w dacie zawarcia umowy o pracę z ubezpieczoną nie wiedziała o jej ciąży, to musiała doskonale wiedzieć o jej problemach związanych z zajściem w ciążę, podejmowanym leczeniu i liczyć się z tym, że to nastąpi. „W tej sytuacji obarczanie osoby w takiej sytuacji obowiązkami związanym z przejęciem firmy, o której samejA. C.mówi, że jej prowadzenie nie jest proste, a tym samym wdrożenie się do jej prowadzenia wymaga czasu, jawi się jako działanie nieracjonalne i pochopne, którego nie sposób przypisać takiej osobie jakA. C., która od blisko 30 lat z powodzeniem prowadzi działalność gospodarczą i niewątpliwie jest osobą, która potrafi bardzo dobrze planować i realizować te plany”. Następnie Sąd Okręgowy stwierdza, że zatrudnienie ubezpieczonej nie miało praktycznie żądnego znaczenia dla funkcjonowania firmy, bo przed podpisaniem umowy o pracę zI. C.powierzone jej obowiązki wykonywałaA. C.z pomocą trzech pozostałych pracowników, tak samo sytuacja wyglądała po tym, jak ubezpieczona stała się niezdolna do pracy. W firmie płatnika składek nigdy nie było stanowiska kierownika sprzedaży i w związku z nieobecnością ubezpieczonej nikt na takie stanowisko nie został zatrudniony. Gdyby w firmie tak sprawnie zarządzanej przez lata przezA. C.istniała realna potrzeba utworzenia takiego stanowiska, zapewne już dawno nastąpiłoby to, a długotrwała nieobecność pracownika zatrudnionego na nim skutkowałby zatrudnieniem kogoś na zastępstwo. Powyższe rozważania doprowadziły Sąd Okręgowy do wniosku, że zatrudnienieI. C.nie było z punktu widzenia potrzeb pracodawcy racjonalne, bo racjonalny pracodawca zatrudnia pracownika dlatego, że potrzebuje w swoim zakładzie pracy siły roboczej. U źródła każdej umowy, której przedmiotem jest świadczenie pracy za wynagrodzeniem, leży przyczyna w postaci uzasadnionej przesłankami ekonomiczno-organizacyjnymi konieczności pozyskania pracownika do wykonywania prac zakreślonych przedmiotem działalności gospodarczej pracodawcy. Okoliczności zatrudnienia i sposób wykonywania pracy przez ubezpieczoną nie wykazują takiej gospodarczej potrzeby zatrudnienia jej na podstawie umowy o pracę, a tym bardziej za wynagrodzeniem znacznie przewyższającym płace pozostałych pracowników, których wynagrodzenie było ukształtowane na poziomie płacy minimalnej. W ocenie Sądu Okręgowego powyższe uwagi przemawiają za uznaniem, że stanowisko kierownika sprzedaży dlaI. C.zostało utworzone przez płatnika składek jedynie na potrzeby zatrudnienia ubezpieczonej w celu pobrania przez nią świadczeń z ubezpieczenia społecznego, do których jako osoba bezrobotna nie miałaby prawa. Oczywiście nie można tracić z pola widzenia, że w dacie podpisania umowy o pracę ubezpieczona była w ciąży, o czym w ocenie Sądu obie strony umowy w chwili jej podpisywania wiedziały i to właśnie zdecydowało o zatrudnieniuI. C..I. C.została zatrudniona w dniu 1 marca 2021 r., a już od dnia 6 kwietnia 2021 r. przebywała na zwolnieniu lekarskim, które przypadało na okres ciąży. Następnie Sąd Okręgowy stwierdza, że zatrudnienieI. C.u płatnika składek nie miało na celu faktycznego świadczenia przez pracownika pracy. Sąd Okręgowy skonkludował, że zawarcie umowy o pracę pomiędzy ubezpieczoną i płatnikiem składek w sytuacji istnienia krótkiego okresu faktycznego wykonywania pracy związanego z przebywaniem na zasiłku chorobowym i macierzyńskim oraz brak realnej potrzeby zatrudnienia oraz zapotrzebowania ze strony płatnika składek na zatrudnienie pracownika na stanowisku kierownika sprzedaży, jak również niezatrudnienie nikogo na miejsce ubezpieczonej w okresie jej niezdolności do pracy, należało uznać za sprzeczne z zasadami współżycia społecznego. Tym samym umowę o pracę uznać należy na podstawieart. 58 § 2 kcza nieważną. W związku z powyższym Sąd Okręgowy uznał, że umowa o pracę jako nieważna nie rodzi obowiązku podlegania ubezpieczeniom społecznym, a tym samym brak jest podstaw do ustalenia, żeI. C.od dnia 1 marca 2021 r. podlegała ubezpieczeniom społecznym z tytułu zatrudnienia u płatnika składekA. C.. Mając na uwadze powyższe okoliczności Sąd na podstawieart. 47714§ 1 kpcoddalił odwołaniaI. C.iA. C.jako bezzasadne (pkt I wyroku). O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawieart. 98 § 1 kpcw związku z § 9 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych, zasądzając odA. C.iI. C.na rzecz Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział wK.kwotę 180 zł tytułem kosztów procesu (pkt II wyroku). Apelacjęod powyższego wyroku wywiodła odwołującaI. C., która zaskarżyła wyrok w całości, zarzucając Sądowi Okręgowemu naruszenie przepisów prawa materialnego: 1 Art. 6 ust. 1 pkt 1w zw. zart. 11 ust. 1w zw. zart. 12 ust. 1w zw. zart. 13 pkt 1 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznychpoprzez ich niezastosowanie i uznanie, żeI. C.nie podlega ubezpieczeniom społecznym jako pracownik; 2 Art. 58 § 2 kcpoprzez jego błędne zastosowanie i przyjęcie, że zawarta umowa o pracę jest bezwzględnie nieważna jako zawarta z naruszeniem zasad współżycia społecznego; A także naruszenie przepisów postępowania, które miało wpływ na treść orzeczenia, tj.art. 233 § 1 kpcpoprzez brak wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie orazart. 232 kpcpoprzez błędne przyjęcie, że organ rentowy wywiązał się z nałożonego na niego ciężaru dowodu wykazanie sprzeczności umowy z zasadami współżycia społecznego. W oparciu o powyższe zarzuty odwołująca wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku i zmianę zaskarżonej decyzji poprzez ustalenie, żeK. C.jako pracownik u płatnika składekA. C.podlega obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowym, chorobowemu i wypadkowemu od 1marca 2021 r., a także o ponowne orzeczenie o kosztach procesów i zasądzenie od organu rentowego na rzecz skarżącej kosztów procesu. Sąd Apelacyjny zważył, co następuje: Apelacja odwołującej okazała się zasadna i skutkowała zmianą zaskarżonego wyroku. Istotą sporu w niniejszej sprawie było istnienie między odwołującą się a płatnikiem składek prawnego stosunku pracy, będącego z mocyustawy o systemie ubezpieczeń społecznychtytułem pracownika do ubezpieczeń społecznych. Sąd Okręgowy poczynił szczegółowe ustalenia faktyczne, z których wynikało, że strony zawarły pisemną umowę o pracę, pracodawca dopełnił swych publicznoprawnych obowiązków związanych z zatrudnieniem pracownika, pracownik świadczył pracę zgodnie z umową i pracodawca także wywiązywał się ze swych obowiązków wobec pracownika. W tym zakresie wskazane wyżej ustalenia faktyczne Sąd Apelacyjny w pełni podziela i uznaje za własne (art. 387 § 21pkt 1 i 2 kpc). Jednakże z poczynionych prawidłowych ustaleń ww. faktów Sąd I instancji wywiódł nieprawidłowe wnioski i w tym zakresie uzasadniony pozostaje zarzut apelacyjny naruszeniaart. 233 § 1 kpc. Sąd Okręgowy zawartą między stronami umowę o pracę ocenił jako nieważną, bo sprzeczną z zasadami współżycia społecznego, co zdaniem Sądu Okręgowego wynika z motywów, jakimi kierowały się strony umowy przy jej zawarciu. Tymczasem czynność prawna wywiera skutki w niej wyrażone oraz te, które wynikają z ustawy, z zasad współżycia społecznego i z ustalonych zwyczajów (art. 56 kc). Motywacja stron pozostaje irrelewantna dla oceny skutków prawnych dokonanych czynności prawnych. Przypomnieć należy, że zgodnie zart. 6 ust. 1 pkt 1w zw. zart. 8 ust. 1 oraz art. 11 ust. 1, art. 12 ust. 1 i art. 13ust.ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznychobowiązkowo ubezpieczeniom społecznym podlegają osoby będące pracownikami, od dnia nawiązania stosunku pracy do dnia ustania tego stosunku. Ponieważ ustawa systemowa nie zawiera własnej definicji pojęcia "pracownik" i "pracodawca", dlatego wykładni tych pojęć należy szukać w przepisachKodeksu pracy. Przede wszystkim należy przypomnieć, że nawiązanie stosunku pracy następuje przez złożenie zgodnych oświadczeń woli przez pracodawcę i pracownika, niezależnie od jego podstawy prawnej (art. 11 kp). Stosownie doart. 22 § 1 kpprzez nawiązanie umowy o pracę pracownik zobowiązuje się do wykonywania pracy określonego rodzaju na rzecz pracodawcy i pod jego kierownictwem, zaś pracodawca do zatrudniania pracownika za wynagrodzeniem. Zatrudnienie w warunkach określonych w§ 1jest zatrudnieniem na podstawie stosunku pracy, bez względu na nazwę zawartej przez strony umowy (art. 22 § 1’kp). Na powstanie tego stosunku prawnego nie składa się tylko złożenie zgodnych oświadczeń woli, lecz także zamiar stron, ale zamiar odnośnie faktycznej realizacji obowiązków z tego stosunku prawnego wynikających, czyli faktyczne wykonywanie umówionej pracy, na warunkach określonych w umowie. Tylko tego dotyczący zamiar jest prawnie irrelewantny i nie należy go mylić z motywacją, jaką kieruje się pracownik podejmując zatrudnienie oraz pracodawca zatrudniając pracownika. Po stronie pracownika taką motywacją zazwyczaj jest zapewnienie sobie środków utrzymania (wynagrodzenie) i ochrony ubezpieczeniowej, a motywacji takich zdaniem Sądu Apelacyjnego nie sposób uznać za naganne. Oczywiście do ustalenia, że między stronami doszło do powstania stosunku pracy, nie jest wystarczające spełnienie tylko formalnych warunków zatrudnienia, takich jak zawarcie (podpisanie) umowy o pracę, przygotowanie zakresu obowiązków, odbycie szkolenia BHP, uzyskanie zaświadczenia lekarskiego o zdolności do pracy, czy zgłoszenie do ubezpieczeń społecznych, lecz konieczne jest ustalenie, że strony miały zamiar wykonywać obowiązki stron stosunku pracy i to faktycznie czyniły. Zgodnie z wyrokiem Sądu Najwyższego z 18 maja 2006 r., III UK 32/06 (LEX Nr 957422), do objęcia pracowniczym ubezpieczeniem społecznym nie może dojść wówczas, gdy zgłoszenie do tego ubezpieczenia dotyczy osoby, która nie jest pracownikiem, a zatem zgłoszenie do ubezpieczenia społecznego następuje jedynie pod pozorem zatrudnienia. Podobnie w wyroku z 10 lutego 2006 r., I UK 186/05 (LEX Nr 272575), Sąd Najwyższy stwierdził, że podleganie ubezpieczeniu społecznemu wynika z prawdziwego zatrudnienia, a nie z samego faktu zawarcia umowy o pracę. Taki sam pogląd wyraził Sąd Najwyższy w wyroku z 14 września 2006 r., II UK 2/06 (LEX 1615997), w którym uznał, że nie stanowi podstawy do objęcia ubezpieczeniem społecznym dokument nazwany umową o pracę, jeżeli rzeczywisty stosunek prawny nie odpowiada treściart. 22 § 1 kp. Kwestia ważności zawartej umowy o pracę jako czynności prawnej znajduje się zatem w sprawie o objęcie ubezpieczeniem społecznym na drugim planie, bowiem o nieobjęciu tym ubezpieczeniem, w przypadku zgłoszenia do ubezpieczenia osoby niebędącej pracownikiem, nie decyduje nieważność umowy, lecz fakt niepozostawania w stosunku pracy w rozumieniuart. 22 § 1 kp(por. wyroki Sądu Najwyższego z 7 lipca 2005 r., II UK 275/04, OSNP 2006 Nr 5-6, poz. 96; z 30 maja 2006 r., I UK 161/05, LEX Nr 957394; z 2 czerwca 2006 r., I UK 337/05, LEX Nr 203581, Wokanda 2006 Nr 12, s. 29; 8 stycznia 2007 r., I UK 207/06, LEX Nr 470024). Konstytutywne cechy stosunku pracy odróżniające go od innych stosunków prawnych to: dobrowolność, osobiste świadczenie pracy w sposób ciągły, podporządkowanie, wykonywanie pracy na rzecz pracodawcy ponoszącego ryzyko związane z zatrudnieniem i odpłatny charakter zatrudnienia. Umowa o pracę nie jest czynnością wyłącznie konsensualną, ponieważ w zatrudnieniu pracowniczym chodzi o faktycznie wykonywanie pracy (zatrudnienie pracownika). Brak pracy podważa umowę o pracę jako podstawę nawiązania stosunku pracy. Nawiązanie stosunku pracy powoduje powstanie równoległego stosunku ubezpieczenia społecznego. Stosunek pracowniczego ubezpieczenia społecznego jest konsekwencją stosunku pracy i jako taki ma charakter wtórny. Powstanie stosunku ubezpieczeniowego może odnosić się wyłącznie do ważnego stosunku pracy, a więc takiego, który stanowi wyraz woli obu stron realizowania celów, którym umowa ma służyć. Przesłankę nawiązania pracowniczego stosunku ubezpieczenia oraz wynikającego z tego stosunku prawa do świadczenia stanowi nie samo zawarcie umowy o pracę, lecz rzeczywiste zatrudnienie. W niniejszej sprawie Sąd Okręgowy badał przedmiotową umowę o pracę pod kątem jej pozorności, sprzeczności z prawem oraz z zasadami współżycia społecznego. Pozorność została wykluczona, gdyż strony faktycznie zawartą umowę wykonywały. Również sprzeczność z prawem nie została wskazana przez Sąd Okręgowy jako podstawa jego rozstrzygnięcia. Natomiast oceniając sprzeczność z zasadami współżycia społecznego zawartej przez strony umowy o pracę Sąd Okręgowy skupił się na fakcie bycia w ciąży pracownika w dacie zawierania umowy (wyliczył, że był to szósty tydzień) i wyraził przekonanie, że pracownik o stanie ciąży wiedział, i w tym upatrywał wysoce nagannej okoliczności. Tymczasem nawet gdyby tak było, to trzeba mieć świadomość, że żaden przepis prawa w Polsce nie zakazuje kobiecie zachodzić w ciążę i będąc w ciąży podejmować zatrudnienia, w tym także na umowę o pracę. Byłby on zresztą w oczywisty sposób niezgodny zKonstytucją RP, która nie tylko zakazuje dyskryminacji (art. 32), ale wręcz stwierdza, że matka przed i po urodzeniu dziecka ma prawo do szczególnej pomocy władz publicznych (art. 71 ust. 2). Zatem odwołująca sięK. C.będąc w ciąży i mając tej ciąży świadomość miałaby pełne prawo zawrzeć ważną umowę o pracę, o ile zamierzała pracę świadczyć, a z okoliczności faktycznych ustalonych przez Sąd Okręgowy w niniejszej sprawie jednoznacznie wynika, że właśnie tak było. Również odwołująca sięA. C.wiedząc o ciąży swej synowej miała pełne prawo zatrudnić ją jako pracownika. Gdyby zdyskwalifikowała ją z przyczyny ciąży, dopuściłaby się aktu dyskryminacji. Przepisy prawa nie określają, w jakim punkcie czasowym ciąży może czy powinno dojść do nawiązania stosunku pracy, ani przez jaki okres czasu powinny być opłacane składki na ubezpieczenia społeczne, by późniejsza wypłata świadczeń związanych z chorobą i macierzyństwem nie naruszała zasady solidaryzmu społecznego, na którą powołują się Sąd Okręgowy, ale i zasady równego traktowania ubezpieczonych. Sąd Apelacyjny nie podziela też twierdzenia Sądu I instancji, że płatnik składek nie miał uzasadnionej potrzeby zatrudnienia pracownika. Ze złożonych na rozprawie przed Sądem I instancji zeznań odwołującejK. C.wynika, że gdy rozpoczynała pracę,A. C.nie mogła wykonywać swoich obowiązków, bo musiała się opiekować chorym ojcem, który zmarł w kwietniu 2021 r. Na miejsceK. C.nikt nie został zatrudniony, bo po prostu wtedyA. C.wróciła do swoich obowiązków.A. C.zeznała natomiast, że pod koniec 2020 r. miała problemy ze zdrowiem. Ponadto jej ojciec, który miał wówczas 86 lat, po świętach Bożego Narodzenia w 2020 r. trafił na oddział kardiologiczny szpitala wK.. Odwołująca zabrała go do domu w styczniu 2021 r., był w stanie leżącym, potrzebował podłączenia kroplówki, podłączania tlenu. Przebywał w domu do 10 kwietnia 2021 r., czyli do daty jego śmierci.A. C.wiedziała, że ubezpieczona nie pracuje, a dodatkowo miała myśl, że będzie kiedyś konieczność przekazania komuś firmy, co ją skłoniło do zatrudnienia synowej, żeby się przyuczała do prowadzenia firmy. Sąd Apelacyjny zwraca uwagę, że to pracodawca a nie organy władzy publicznej, w tym sądy, niezależnie podejmuje wszelkie decyzje związane z prowadzeniem działalności gospodarczej i zatrudnianiem pracowników, bo to pracodawca ponosi ryzyko prowadzenia działalności gospodarczej, w tym doboru właściwych pracowników. Sąd Apelacyjny podziela pogląd, że w toku badania tytułu do ubezpieczeń społecznych wskazywane przez płatnika potrzeby zatrudnienia pracownika powinny być dla Sądu zrozumiałe i przekonujące na tyle, aby można je ocenić jako prawdziwe, bez względu na ocenę trafności jego działań z punktu widzenia skutecznego, właściwego, czy też zyskownego prowadzenia działalności gospodarczej. Kwestionowanie decyzji o zatrudnieniu pracownika nie może się opierać wyłącznie na twierdzeniu, że należało podjąć inną decyzję, bardziej racjonalną ekonomicznie, bowiem oznaczałoby to wkraczanie przez Sąd w prawa przedsiębiorcy do kierowania swym przedsiębiorstwem. Sąd Najwyższy w uzasadnieniu postanowienia z dn. 25 stycznia 2005 r., sygn. II UK 141/04 jednoznacznie wskazuje, że stronom umowy o pracę, na podstawie której rzeczywiście były wykonywane obowiązki i prawa płynące z tej umowy, nie można przypisać działania w celu obejścia ustawy (art. 58 § 1 kcw związku zart. 300 kp). W wyroku z dnia 4 sierpnia 2005 r., sygn. II UK 320/04 zaś wskazuje, że kreacja stosunku pracy powoduje zawsze konsekwencje prawne nie tylko bezpośrednio w sferze jego treści, ale także w wielu innych dziedzinach. Jednym z takich skutków jest prawo do świadczeń z ubezpieczenia społecznego na wypadek spełnienia się przewidzianych przez ustawy przesłanek. Strony mogą kierować się takim celem i nie można czynić im zarzutu dążenia do celu sprzecznego z ustawą. Skoro osiągnięcie celu uzyskania prawa do świadczeń z ubezpieczenia społecznego nie jest sprzeczne z ustawą, strony zmierzające do takiego celu nie dokonują obejścia ustawy. Inaczej mówiąc, zawarcie umowy o pracę, choćby zmierzało wyłącznie do uzyskania świadczeń ubezpieczeniowych, nie jest powiązane z zamiarem obejścia ustawy. Analogicznie zdaniem Sądu Apelacyjnego należy podejść do kwestii oceny, czy dokonanie czynności prawnej, jaką jest zawarcie umowy o pracę, miałoby być sprzeczne z zasadami współżycia społecznego, a co za tym idzie skutkujące ab initio jej nieważnością. Również dążenie do uzyskania prawa do świadczeń z pracowniczego ubezpieczenia społecznego nie jest niczym nagannym, jeżeli następuje w związku z faktycznie nawiązanym i realizowanym stosunkiem pracy, którego przedmiotem nie są czynności zasługujące na społeczne potępienie. Sprzeczne z zasadami współżycia społecznego byłoby zawarcie i wykonywanie umowy o pracę w charakterze płatnego zabójcy, złodzieja czy prostytutki, ale nie w charakterze sprzedawcy, czy kierownika sprzedaży. W świetle powyższego twierdzenie Sądu I instancji, że apelująca dążyła do bezpodstawnego uzyskania świadczeń z ubezpieczenia społecznego jest błędne. Niezależnie od tego - jak to trafnie ujął Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 4 sierpnia 2005 r., sygn. II UK 320/04, OSNP 2006/7-8/122 – faktyczne wykonywanie praw i obowiązków płynących z nawet nieważnie zawartej umowy o pracę rodzi tytuł ubezpieczenia pracowniczego. W rozpoznawanej sprawie nie było podstaw do przyjęcia, że zawarta między stronami umowa o pracę była nieważna jako sprzeczna z zasadami współżycia społecznego. Z tych przyczyn Sąd Apelacyjny zmienił zaskarżony wyrok oraz poprzedzającą go decyzję organu rentowego, o czym orzeczono na podstawieart. 386 § 1 kpc. O kosztach postępowania orzeczono na zasadzieart. 98 § 1 kpc, a wysokość tych kosztów została ustalona w oparciu o minimalne stawki zastępstwa procesowego przewidziane w § 9 ust 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2018, poz. 265). sędzia Zuzanna Drukała K.19 lutego 2024 r.

15/200000/0001521/AUa

Sąd Apelacyjny w Krakowie

III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

153510007020003_XIV_C_000124_2023_Uz_2024-02-29_001

XIV C 124/23

2024-02-07 01:00:00.0 CET

2024-03-04 18:30:04.0 CET

2024-03-04 15:50:27.0 CET

15351000

7020003

SENTENCE, REASON

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 7 lutego 2024 r. Sąd Okręgowy w Poznaniu XIV Zamiejscowy Wydział Cywilny z siedzibą w Pile w składzie następującym: Przewodniczący: sędzia Marcin Garcia Fernandez Protokolant: st. sekr. sąd. Dorota Krygiołka po rozpoznaniu w dniu 7 lutego 2024 r. w Pile na rozprawie sprawy z powództwa M. O. (1) i M. O. (2) przeciwko (...) Bankowi (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W. o ustalenie i zapłatę 1 ustala, że nieważna jest umowa kredytu na cele mieszkaniowe

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Małgorzata Sułek" xPublisher="malgorzata.sulek" xEditorFullName="Kamila Nowak" xEditor="kamila.nowak" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="20" xFlag="published" xVolType="15/351000/7020003/C" xYear="2023" xVolNmbr="000124" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xBx></xText> <xText xALIGNx="right">Dnia 7 lutego 2024 r.</xText> <xText xALIGNx="left">Sąd Okręgowy w Poznaniu XIV Zamiejscowy Wydział Cywilny z siedzibą w Pile</xText> <xText xALIGNx="left">w składzie następującym:</xText> <xText xALIGNx="left">Przewodniczący: sędzia Marcin Garcia Fernandez</xText> <xText xALIGNx="left">Protokolant: st. sekr. sąd. Dorota Krygiołka</xText> <xText xALIGNx="left">po rozpoznaniu w dniu 7 lutego 2024 r. w Pile</xText> <xText xALIGNx="left">na rozprawie</xText> <xText>sprawy z powództwa <xBx><xAnon>M. O. (1)</xAnon> i <xAnon>M. O. (2)</xAnon></xBx></xText> <xText>przeciwko<xBx> <xAnon> (...) Bankowi (...) Spółce Akcyjnej</xAnon> z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon> </xBx></xText> <xText xALIGNx="left">o ustalenie i zapłatę</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>ustala, że nieważna jest umowa kredytu na cele mieszkaniowe <xAnon>E.</xAnon> nr <xAnon> (...)</xAnon>, zawarta 18 czerwca 2008 r. między powodami <xAnon>M. O. (1)</xAnon> i <xAnon>M. O. (2)</xAnon> a poprzednikiem prawnym pozwanego<xBx> </xBx><xAnon> (...) Bankiem Spółką Akcyjną</xAnon> z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon>;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>zasądza od pozwanego <xAnon> (...) Banku (...) Spółki Akcyjnej</xAnon> z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon> na rzecz powodów łącznie kwotę 211.236,67 (dwieście jedenaście tysięcy dwieście trzydzieści sześć i 67/100) zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwot:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">a</xName> <xText>206.682,78 zł od dnia 31 grudnia 2022 r. do dnia zapłaty,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">b</xName> <xText>4.553,89 zł od dnia 8 marca 2023 r. do dnia zapłaty;</xText> </xUnit> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText>w pozostałym zakresie powództwo oddala;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText>zasądza od pozwanego na rzecz powodów łącznie, jako zwrot kosztów procesu, kwotę 11.834 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się niniejszego wyroku do dnia zapłaty.</xText> </xUnit> <xText xALIGNx="center">Marcin Garcia Fernandez</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Powodowie <xAnon>M. O. (1)</xAnon> i <xAnon>M. O. (2)</xAnon> w pozwie z 26 stycznia 2023 r. wnieśli, po pierwsze, o ustalenie, że umowa kredytu na cele mieszkaniowe <xAnon>E.</xAnon> nr <xAnon> (...)</xAnon> zawarta 18 czerwca 2008 r. pomiędzy nimi a <xAnon> (...) Bankiem SA</xAnon> - poprzednikiem prawnym pozwanego <xAnon> (...) Banku (...) SA</xAnon> - jest w całości nieważna oraz, po drugie, zasądzenie od pozwanego na ich rzecz łącznie kwoty 211.236,67 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwoty 206.682,78 zł od dnia 31 grudnia 2022 r. do dnia zapłaty i od kwoty 4.553,89 zł od dnia doręczenia pozwanemu odpisu pozwu do dnia zapłaty.</xText> <xText>W uzasadnieniu powodowie podali, że 18 czerwca 2008 r. między nimi a <xAnon> (...) Bankiem SA</xAnon> została zawarta umowa o kredyt na cele mieszkaniowe <xAnon>E.</xAnon> nr <xAnon> (...)</xAnon> przeznaczony na zakup lokalu mieszkalnego w <xAnon>P.</xAnon>. Kredyt wyniósł 170.000 zł i został udzielony na 300 miesięcy. Umowa przewidywała przeliczanie kwoty kredytu ze złotych na franki szwajcarskie oraz rat z franków szwajcarskich na złote po kursach ustalanych przez Bank. Zawierając umowę działali jako konsumenci. Nie zostali pouczeni o ryzyku kursowym. Umowa została sporządzona na formularzu stosowanym przez Bank i nie była negocjowana. Umowa jest nieważna z powodu sprzeczności z prawem oraz dlatego, że do takiego skutku prowadzi wyeliminowanie z niej niedozwolonych postanowień umownych – klauzul przeliczeniowej i tabel kursowych. W konsekwencji pozwany jest zobowiązany do zwrotu na ich rzecz nienależnych świadczeń, które otrzymał w wykonaniu umowy.</xText> <xText>W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie od powodów kosztów procesu według norm przepisanych. W szerokiej argumentacji krytycznie odniósł się do ich stanowiska co do nieważności umowy i abuzywności jej postanowień oraz na wypadek uznania umowy kredytu za nieważną zgłosił zarzuty potrącenia i zatrzymania (k. 49-73).</xText> <xText>Na rozprawie z 19 lipca 2024 r. pozwany ponownie zgłosił zarzuty potrącenia i zatrzymania (k. 147v).</xText> <xText>W dniu 7 lutego 2023 r. na rozprawie powodowie zostali poinformowani, że umowa kredytu zawiera postanowienia niedozwolone, które ich nie wiążą, a konsekwencją ich usunięcia z umowy jest jej nieważność. Nadto zostali pouczeni, jakie to może nieść negatywne konsekwencje. Powodowie sprzeciwili się utrzymaniu klauzul abuzywnych i zaakceptowali konsekwencje nieważności umowy (k. 160).</xText> <xText><xBx>Sąd ustalił następujący stan faktyczny:</xBx></xText> <xText>W 2008 r. powodowie postanowili wziąć kredyt na zakup mieszkania dla siebie. Znajomi polecili im <xAnon> (...) Bank SA</xAnon>, więc udali się do jego <xAnon> (...)</xAnon> placówki. Tam doradczyni klienta przedstawiła im ofertę dwóch kredytów: jednego w złotych i drugiego indeksowanego do franka szwajcarskiego. Odnośnie do tego drugiego rodzaju kredytu doradczyni wyjaśniła im, że jest on powiązany z frankiem szwajcarskim i dzięki temu jest niżej oprocentowany. Powiedziała, że kwota kredytu będzie przeliczona na frank szwajcarskie. Zapewniła, że kurs tej waluty jest stabilny.</xText> <xText>Powodowie zdecydowali się na zaproponowany im kredyt indeksowany do franka szwajcarskiego z uwagi na niższą ratę i w związku z tym złożyli wniosek kredytowy. Po uzyskaniu pozytywnej decyzji kredytowej, 18 czerwca 2008 r. w placówce <xAnon> (...) Banku</xAnon> w <xAnon>P.</xAnon> podpisali umowę kredytu na cele mieszkaniowe <xAnon>E.</xAnon> nr <xAnon> (...)</xAnon>.</xText> <xText>Umowa została przygotowana przez Bank przy wykorzystaniu stosowanego przez niego wzoru. Jego zapisy nie były przez powodów negocjowane. Nie negocjowali też kursu, po którym nastąpi indeksacja kredytu i nie był im on znany.</xText> <xText><xIx>(dowód: umowa kredytu, k. 16-17, zeznania powodów, k. 146-147, 160)</xIx></xText> <xText>Umowa kredytu zawierała, wśród innych, następujące postanowienia:</xText> <xText>Na wniosek z dnia 30-06-2008 Bank udziela Kredytobiorcy kredytu w kwocie 170.000 zł denominowanego (waloryzowanego) w walucie CHF, na okres 300 miesięcy od dnia 18-06-2008 do dnia 1-06-2033 (…) (§ 2 ust. 1 umowy). Kwota kredytu denominowanego (waloryzowanego) w CHF lub transzy kredytu zostanie określona według kursu kupna dewiz dla wyżej wymienionej waluty zgodnie z „Tabelą kursów” obowiązującą w Banku w dniu wykorzystania kredytu lub transzy kredytu (§ 2 ust. 2). O wysokości wykorzystanego kredytu denominowanego (waloryzowanego) wyrażonej w walucie CHF, wysokości odsetek w okresie karencji oraz wysokości rat kapitałowo - odsetkowych w wyżej wymienionej walucie Bank poinformuje Kredytobiorcę w terminie 7 dni od dnia całkowitego wykorzystania kredytu (…) (§ 2 ust. 3).</xText> <xText>Kredyt przeznaczony jest na cel: 1) zakup lokalu (…) w <xAnon>P.</xAnon> (…) (§ 3 ust. 1 pkt 1-3).</xText> <xText>Uruchomienie kredytu nastąpi jednorazowo (…) (§ 4 ust. 1) w formie przelewu na rachunki wskazane w umowie kupna – sprzedaży (…). Kredyt wykorzystywany jest w złotych, przy jednoczesnym przeliczeniu kwoty kredytu według kursu kupna dewiz dla CHF, zgodnie z „Tabelą kursów” obowiązującą w Banku w dniu wykorzystania kredytu (§ 4 ust. 1a).</xText> <xText>Oprocentowanie (stopa procentowa) kredytu w całym okresie kredytowania jest zmienne i stanowi sumę zmiennej stawki odniesienia oraz stałej marży Banku w wysokości 2,40 punktów procentowych (…) (§ 8 ust. 1). W dniu zawarcia umowy oprocentowanie kredytu wynosi 5,18 % w stosunku rocznym i jest równe stawce odniesienia, którą jest stawka rynku pieniężnego LIBOR 3-miesięczny z zaokrągleniem do dwóch miejsc po przecinku, z ostatniego dnia roboczego miesiąca poprzedzającego miesiąc zawarcia Umowy (…), powiększonej o marżę Banku, o której mowa w ust. 1 (…) (§ 8 ust. 2).</xText> <xText>Po okresie wykorzystania kredytu Kredytobiorca zobowiązuje się do spłaty kredytu wraz z odsetkami w 300 ratach miesięcznych w dniu 1 każdego miesiąca, począwszy od 1-07-2008. Wysokość rat kapitałowo-odsetkowych określona jest w CHF. Spłata rat kapitałowo-odsetkowych dokonywana jest w złotych po uprzednim przeliczeniu rat kapitałowo-odsetkowych według kursu sprzedaży dewiz dla CHF zgodnie z „Tabelą kursów” obowiązującą w banku w dniu spłaty. Wysokość rat kapitałowo-odsetkowych w złotych zależy od wysokości kursu sprzedaży dewiz dla CHF obowiązującego w Banku w dniu spłaty, a tym samym zmiana wysokości w/w kursu waluty ma wpływ na ostateczną wysokość spłaconego przez Kredytobiorcę kredytu (§ 9 ust. 2).</xText> <xText>Kredytobiorca umocowuje Bank do obciążania / składania dyspozycji przelewu środków z rachunku (…) prowadzonego w Banku kwotą wymagalnych zobowiązań wynikających z Umowy (…) (§ 9 ust. 4).</xText> <xText>Prawne zabezpieczenie spłaty udzielonego kredytu, odsetek, a także innych związanych z kredytem należności stanowi: 1) hipoteka umowna kaucyjna do kwoty 340.000 zł (…) (§ 10 ust. 1 pkt 1).</xText> <xText>W związku z zaciągnięciem kredytu denominowanego (waloryzowanego) w walucie wymienialnej Kredytobiorca oświadcza, że został poinformowany przez Bank o ryzyku związanym ze zmianą kursów walut oraz rozumie wynikające z tego konsekwencje (§ 11 ust. 4). Jednocześnie Kredytobiorca akceptuje zasady funkcjonowania kredytu denominowanego (waloryzowanego) w walucie wymienialnej, w szczególności zasady dotyczące określania kwoty kredytu w walucie wskazane w § 2 Umowy, sposobu uruchomienia i wykorzystania kredytu określone w § 4 Umowy oraz warunków jego spłaty określone w § 9 Umowy (§ 11 ust. 5).</xText> <xText><xIx>(dowód: umowa kredytu, k. 16-17)</xIx></xText> <xText><xAnon> (...) Bank SA</xAnon> uruchomił kredyt 24 czerwca 2008 r. w sposób przewidziany w umowie – przez wpłatę na rachunek zbywcy lokalu. Jednocześnie przeliczył jego kwotę na franki szwajcarskie po kursie 1,0520, co dało 82.846 CHF. W mieszkaniu zakupionym z kredytu powodowie cały czas zaspokajają swoje potrzeby mieszkaniowe. Powód pod jego adresem ma zarejestrowaną działalność gospodarczą – firmę transportową, którą wykonuje poza nim.</xText> <xText>W okresie od 24 czerwca 2008 r. do 2 stycznia 2023 r. w wykonaniu umowy kredytu powodowie zapłacił pozwanemu 211.236,67 zł.</xText> <xText><xIx>(dowód: zaświadczenie pozwanego, k. 21-24, potwierdzenia przelewów, k. 25-27, zeznania powodów, k. 146-147, 160)</xIx></xText> <xText>Pismem z 15 grudnia 2022 r. powodowie wezwali pozwanego do zwrotu 206.682,78 zł jako wszystkich kwot wpłaconych przez nich w związku ze spłatą kredytu, w terminie do 30 grudnia 2022 r. Powołali się na to, że umowa kredytu jest nieważna, gdyż zawiera niedozwolone klauzule umowne. Pozwany odpowiedział odmownie.</xText> <xText><xIx>(dowód: pismo powodów, k. 29-30, pismo pozwanego, k. 31-33)</xIx></xText> <xText>Powodowie od 1989 r. są małżeństwem i pozostają w ustawowej wspólności majątkowej małżeńskiej.</xText> <xText><xIx>(dowód: zeznania powodów, k. 146-147, 160)</xIx></xText> <xText>Pozwany jest następcą prawnym <xAnon> (...) Banku SA</xAnon>.</xText> <xText><xIx>(twierdzenie powodów przyznane przez pozwanego)</xIx></xText> <xText>Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o poniższą ocenę dowodów.</xText> <xText>Niektóre fakty zostały przez strony przyznane wprost albo pośrednio i te Sąd przyjął bez dowodów (<xLexLink xArt="art. 229" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 229 k.p.c.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 230" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">230 k.p.c.</xLexLink>).</xText> <xText>Część ustaleń Sąd poczynił w oparciu o dokumenty prywatne, które zostały złożone przez stronę powodową w odpisach poświadczonych za zgodność przez jego pełnomocnika – radcę prawnego. Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 129;art. 129 § 3" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 129 § 3 k.p.c.</xLexLink>, zawarte w odpisie dokumentu poświadczenie zgodności z oryginałem przez występującego w sprawie pełnomocnika strony będącego adwokatem, radcą prawnym, rzecznikiem patentowym lub radcą Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa ma charakter dokumentu urzędowego. W związku z tym dokonane przez pełnomocnika pozwanego poświadczenia wierności oryginałom odpisów dokumentów korzystały z domniemania zgodności treści z prawdą (<xLexLink xArt="art. 244;art. 244 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 244 § 1 k.p.c.</xLexLink>). Domniemanie to nie było przez drugą stronę podważane. W związku z tym należało przyjąć, że odpisy dokumentów są zgodne z oryginałami.</xText> <xText>Dokumenty prywatne, na podstawie których Sąd dokonał ustaleń, nie budziły wątpliwości co do swojej prawdziwości, jak też nie były przez strony podważane pod jakimkolwiek względem. Dlatego Sąd uznał je za w pełni godne zaufania. Pozostałe dokumenty nie miały znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy.</xText> <xText>Sąd oddalił wnioski pozwanego o przeprowadzenie dowodu z zeznań świadków <xAnon>M. Ś.</xAnon> i <xAnon>I. K.</xAnon>, gdyż zostały powołane na potwierdzenie okoliczności, które nie miały znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy (<xLexLink xArt="art. 235(2);art. 235(2) § 1;art. 235(2) § 1 pkt. 2" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 235<xSUPx>2</xSUPx> § 1 pkt 2 k.p.c.</xLexLink>). Świadkowie nie mieli żadnego udziału w rozmowach poprzedzających podpisanie przedmiotowej umowy kredytu i nie wiedzieli, jakie informacje i wyjaśnienia przekazano wówczas powodom. Ich zeznania na temat tego, jakie procedury w tym zakresie obowiązywały w Bnaku, nie miałyby żadnego znaczenia, gdyż nie zostało wykazane, że w przypadku powodów były one dochowane.</xText> <xText>W niniejszej sprawie, z oczywistych względów, znaczenie dla jej rozstrzygnięcia mogły mieć jedynie zeznania powodów i dlatego Sąd dowód z przesłuchania stron ograniczył do nich. Strony są osobami najbardziej zainteresowanymi wynikiem sprawy, skutkiem czego dowód z ich zeznań jest bardzo niepewnym źródłem poznania prawdy. Ponadto w chwili składania przez powodów zeznań minęło ponad piętnaście lat od dnia podpisania umowy kredytu, co musiało mieć negatywny wpływ na możliwość przypomnienia sobie przez nich wszystkich istotnych okoliczności poprzedzających zawarcie umowy i to niezależnie od tego, że fakty te, jako dotyczące bardzo ważnej dla nich kwestii życiowej, mogły się im mocno wryć w pamięć. Przemawiało to za podejściem do tych zeznań z ograniczonym zaufaniem. Taka ich ostrożna ocena prowadziła jednak do wniosku, że są generalnie wiarygodne. W sposobie składania sprawiały wrażenie spontanicznych i szczerych. Powodowie szczerze przyznawali, że wielu okoliczności nie pamiętają. Niska szczegółowość ich zeznań była adekwatna do czasu, jaki upłynął od opisywanych wydarzeń. Jednocześnie w swojej treści zeznania te pozostawały w zgodzie z zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego i nie były sprzeczne z żadnymi innymi wiarygodnymi dowodami.</xText> <xText>Sąd oddalił wniosek pozwanego o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego, gdyż zmierzał do ustalenia okoliczności nieistotnych dla rozstrzygnięcia sprawy. Podstawy dla takiej oceny będą wynikały z dalszych rozważań.</xText> <xText><xBx>Sąd zważył, co następuje:</xBx></xText> <xText>Powodowie zgłosili w pozwie żądania ustalenia nieważności umowy kredytu z 18 czerwca 2008 r. nr <xAnon> (...)</xAnon>, zawartej przez nich z <xAnon> (...) Bankiem SA</xAnon> oraz zasądzenia nienależnych świadczeń, które spełnili w wykonaniu tej umowy (dla uproszczenia wywodu zarówno pozwany, jak <xAnon> (...) Bank SA</xAnon> będą dalej nazywani pozwanym albo Bankiem). Jak z tego wynika, żądanie ustalenia z jednej strony jest samodzielnym żądaniem pozwu a z drugiej stanowi przesłankę żądania zapłaty. W związku z tym dotyczy ono kluczowego w sprawie zagadnienia i dlatego należało je ocenić w pierwszej kolejności.</xText> <xText>Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 189" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 189 k.p.c.</xLexLink>, powód może żądać ustalenia przez sąd istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa, gdy ma w tym interes prawny. Interes prawny jest to interes dotyczący szeroko rozumianych praw i stosunków prawnych powoda i występuje wówczas, gdy z jego strony istnieje obiektywna potrzeba ochrony prawnej, np. gdy powstała sytuacja grożąca naruszeniem prawa lub stosunku prawnego albo pozbawieniem go ochrony prawnej albo też zaistniała wątpliwość co do jego istnienia, a jednocześnie nie ma innych środków ochrony prawnej lub są one nieadekwatne do istniejącej obiektywnie potrzeby tej ochrony. Jak podkreśla się w orzecznictwie, ocena istnienia interesu prawnego wymaga zindywidualizowanych, elastycznych kryteriów, uwzględniających celowościowe podstawy powództwa wytoczonego w oparciu o <xLexLink xArt="art. 189" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 189 k.p.c.</xLexLink>, a jednym z tych kryteriów jest znaczenie, jakie wyrok ustalający wywarłby na sytuację prawną powoda obecnie i w przyszłości. O występowaniu interesu prawnego w uzyskaniu wyroku ustalającego świadczy możliwość stanowczego zakończenia tym wyrokiem sporu obecnie występującego, jak i sporów, które mogą z kwestionowanego stosunku prawnego wystąpić w przyszłości. Natomiast przeciwko istnieniu interesu prawnego przemawia możliwość uzyskania pełniejszej ochrony praw powoda w drodze innego powództwa (por. z wielu wyroki Sądu Najwyższego z 19 lutego 2002 r., IV CKN 769/00, OSNC 2003/1/13, z 30 listopada 2005 r. III CK 277/05, z 29 marca 2012 r. I CSK 325/11, z 15 maja 2013 r. III CSK 254/12, z 2 lipca 2015 r., V CSK 640/14, nie publ.).</xText> <xText>Między stronami powstał spór o ważność zawartej przez nie umowy kredytu. Umowa jest przez powoda wykonywana i według jej treści ma być wykonywana do 2033 r. Opierając się na założeniu nieważności umowy, powodowie wytoczyli powództwo o zwrot części spełnionych świadczeń. Jednakże w drodze powództwa o świadczenie nie są w stanie uzyskać pełnej ochrony swego interesu prawnego, gdyż sam wyrok zasądzający nie usunąłby definitywnie stanu niepewności prawnej, co do tego, czy pozwanemu są należne świadczenia, które nie zostały objęte pozwem i nie mogły zostać nim objęte. Jest to skutkiem faktu, że w orzecznictwie i doktrynie nie ma zgody co do tego, czy prawomocny wyrok zasądzający świadczenie wiąże tylko w zakresie samej sentencji, czy również motywów rozstrzygnięcia (por. np. wyroki Sądu Najwyższego z 14 maja 2003 r., I CKN 263/01, M. Prawn. 2015, nr 2, s. 85 i z 15 stycznia 2015 r., IV CSK 181/14, nie publ. oraz postanowienie tego Sądu z 9 stycznia 2019 r., sygn. I CZ 112/18, nie publ.). W rezultacie nie ma pewności, że sam wyrok zasądzający świadczenie definitywnie przeciąłby spór o ważność umowy i zagwarantowałby powodom, że w celu odzyskania świadczeń nieobjętych pozwem, nie będą zmuszeni do wytoczenia kolejnego powództwa. Zatem, sam wyrok zasądzający nie zapewni powodom takiego samego poziomu ochrony prawnej, jak wyrok ustalający.</xText> <xText>Interes prawny powodów przejawia się także w tym, że żądanie ustalenia chroniło ich na wypadek uwzględnienia zarzutu potrącenia w całości. Prowadziłoby to bowiem do oddalenia powództwa o zapłatę.</xText> <xText>Wyrok ustalający nieważność umowy daje także powodom pełniejszą ochronę prawną, gdyż w odróżnieniu od wyroku zasądzającego stanowi podstawę wykreślenia hipoteki ustanowionej jako zabezpieczenie spłaty kredytu.</xText> <xText>Uzasadniało to przyjęcie, że powodowie mają interes prawny w żądaniu ustalenia.</xText> <xText>Przechodząc do oceny meritum tego żądania, w pierwszej kolejności należy wskazać, że przedmiotowa umowa kredytu miała charakter umowy kredytu indeksowanego do waluty obcej. Tego rodzaju umowa wykształciła się w obrocie gospodarczym jako podtyp umowy kredytu. Charakteryzuje się ona tym, że kwota kredytu jest wyrażona w złotych, ale w dniu wypłaty zostaje poddana indeksacji, czyli przeliczeniu na określoną w umowie walutę obcą (walutę indeksacji). Przeliczona na walutę obcą kwota kredytu jest poddana oprocentowaniu według stopy procentowej właściwej dla tej waluty i jest dzielona na raty, które są spłacane w złotych, po ich przeliczeniu z waluty obcej na złote w umówionej dacie płatności rat.</xText> <xText>Zastosowanie konstrukcji indeksacji, w celu ustalenia salda kredytu i wysokości świadczeń, do których zobowiązany jest kredytobiorca, nie narusza istoty umowy kredytu wyrażonej w <xLexLink xArt="art. 69;art. 69 ust. 1" xIsapId="WDU19971400939" xTitle="Ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 140, poz. 939">art. 69 ust. 1 prawa bankowego</xLexLink>, która polega na tym, że bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy kwotę środków pieniężnych a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie oraz zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty (por. wyroki Sądu Najwyższego z 19 marca 2015 r., IV CSK 362/14, OSNC - <xLexLink xArt="art. 69 zd. 2016/3" xIsapId="WDU19971400939" xTitle="Ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 140, poz. 939">ZD 2016/3</xLexLink>/49, z 22 stycznia 2016 r., I CSK 1049/14, OSNC 2016/11/134, z 8 września 2016 r., II CSK 750/15, z 14 lipca 2017 r., z 27 lutego 2019 r., II CSK 19/18, z 11 grudnia 2019 r., V CSK 382/18). Jednak w okolicznościach sprawy nie przesądzało to o ważności przedmiotowej umowy kredytu.</xText> <xText>Stosownie do <xLexLink xArt="art. 353(1)" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 353<xSUPx>1 </xSUPx>k.c.</xLexLink>, strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego. Jak z tego wynika, <xLexLink xArt="art. 353(1)" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">artykuł 353<xSUPx>1</xSUPx> k.c.</xLexLink>, wyrażający zasadę wolności (swobody) umów, wyznacza trzy granice tej wolności, którymi są: natura stosunku, ustawa i zasady współżycia społecznego. Natura umowy gospodarczej i generowanego przez nią stosunku sprowadza się generalnie do tego, że wyraża ona i pozwala realizować interes każdej ze stron, ponieważ zaś interesy te bywają przeciwstawne, istotę umowy stanowi uzgodnienie woli stron, wyrażającej ich interesy. Zgoda obydwu stron jest oczywistym wymogiem tak przy zawarciu umowy, jak i przy zmianach jej treści (por. uchwałę składu 7 sędziów Sądu Najwyższego z 22 maja 1991 r., III CZP 15/91, OSNC 1992/1/1). Osiągnięcie przez strony porozumienia co do wszystkich ważnych dla nich kwestii decydujących o kształcie ich zobowiązań jest więc istotą umowy, a nieuzasadniona możliwość jednostronnego i swobodnego kształtowania przez jedną stronę zobowiązania drugiej strony, tej istoty podważeniem.</xText> <xText>Sprzeczne z naturą umowy dwustronnie zobowiązującej jest takie jej ukształtowanie, że jedna strona ma nieuzasadnioną swobodę w określeniu zobowiązania drugiej strony. Dlatego, przyznanie w umowie jednej z jej stron prawa do kształtowania zobowiązania drugiej strony musi być uzasadnione i mieć jasne granice, wynikające z tego uzasadnienia. W przypadku umowy kredytu, sprzeczne z jej naturą są takie postanowienia, które pozwalają bankowi na jednostronne i dowolne określanie rozmiaru zobowiązania kredytobiorcy do spłaty kredytu.</xText> <xText>W przypadku umowy kredytu indeksowanego do waluty obcej, jako równoznaczne z postanowieniami wprost pozwalającymi bankowi na samodzielne określenie rozmiaru zobowiązania kredytobiorcy w zakresie spłaty kredytu, należy ocenić takie, które przyznają mu prawo do jednostronnego i swobodnego określenia kursu waluty dla celów indeksacji kwoty kredytu i spłaty rat. Rozmiar zobowiązania kredytobiorcy do zwrotu kredytu indeksowanego do waluty obcej wyznacza nie tylko wysokość kwoty kredytu w złotych, ale przede wszystkim jej równowartość wyrażona w walucie indeksacji. To ona bowiem, po oprocentowaniu i podziale na raty, podlega spłacie. Jednocześnie, rzeczywisty rozmiar zobowiązania kredytobiorcy do spłaty rat kredytu w złotych wyznacza nie tylko wysokość rat w walucie indeksacji, ale przede wszystkim wysokość rat po przeliczeniu na złote. Zatem, przyznanie bankowi w umowie prawa do jednostronnego i swobodnego określenia kursu waluty w dniu indeksacji i w dniach płatności rat prowadzi do jednostronnego i swobodnego ustalenia przez bank, zarówno wyrażonej w walucie kwoty kapitału, będącej podstawą naliczania oprocentowania, jak i wysokości świadczeń stanowiących realizację zobowiązania kredytobiorcy do spłaty tego kapitału z oprocentowaniem w ratach, czyli głównych elementów wyznaczających rozmiar jego zobowiązania. Co do zasady takie postanowienia stanowią przekroczenie granic swobody stron w kształtowaniu umowy kredytu indeksowanego.</xText> <xText>Powyższe uwagi prowadzą do wniosku, że jeśli w świetle treści umowy kredytu indeksowanego do waluty obcej żadne szczególne okoliczności nie uzasadniają prawa banku do swobodnego określenia kursu waluty dla celów indeksacji i spłaty rat, aby umowa taka została ukształtowana w zgodzie z naturą stosunku prawnego, jaki kreuje, musi przewidywać taki sposób ustalenia kursu waluty dla celów indeksacji kwoty kredytu i określenia wysokości rat, który nie będzie miał cech jednostronności i dowolności, a więc będzie niezależny od decyzji banku i obiektywnie weryfikowalny. Przedmiotowa umowa kredytu nie spełnia tych warunków.</xText> <xText>W § 4 ust. 1a umowy stron przewidziano, że wypłata kredytu nastąpi w złotych przy jednoczesnym przeliczeniu kredytu według kursu kupna dewiz dla CHF, zgodnie z „Tabelą kursów” obowiązująca w Banku w dniu wykorzystania kredytu (transzy). Ponadto w § 9 ust. 2 umowy postanowiono, że spłata rat kapitałowo-odsetkowych dokonywana jest w złotych po uprzednim przeliczeniu rat kapitałowo-odsetkowych z waluty na złote według kursu sprzedaży dewiz dla CHF, zgodnie z „Tabelą kursów” obowiązująca w banku w dniu spłaty. Umowa nie definiowała bliżej Tabeli kursów i sposobu ustalania w niej kursów. Zatem w żaden sposób nie ograniczała swobody Banku w określaniu kursu franka szwajcarskiego. Mógł on nawet wyznaczać w swojej tabeli osobny kurs dla umów kredytu indeksowanego lub niektórych z nich (np. z określonego okresu czasu lub dla określonego przedziału kwotowego). Oznacza to, że w świetle umowy Bank miał pełną swobodę w określeniu kursu, po którym nastąpi przeliczenie kwoty kredytu na walutę indeksacji oraz przeliczenie raty kredytu na złote. Jednocześnie z treści umowy nie wynikało żadne uzasadnienie dla takiego rozwiązania. Również w toku procesu pozwany żadnego przekonującego uzasadnienia w tym przedmiocie nie przedstawił.</xText> <xText>Podsumowując, zapisy przedmiotowej umowy pozostawiają Bankowi nieuzasadnioną, pełną swobodę w jednostronnym w określeniu kursu, po którym nastąpi przeliczenie kwoty kredytu na walutę indeksacji, jak również kursów, po których ma następować przeliczenie rat z waluty indeksacji na złote. Tym samym postanowienia te dały Bankowi nieuzasadnioną swobodę w jednostronnym określaniu rozmiaru zobowiązania kredytobiorcy do spłaty kredytu. To zaś sprawia, że treść ukształtowanego w ten sposób stosunku prawnego kredytu jest sprzeczna z właściwością (naturą) tego stosunku, co powoduje, że umowa jest sprzeczna z prawem w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 58;art. 58 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 58 § 1 k.c.</xLexLink> i jako taka jest nieważna (co do takiego skutku, por. uchwałę Sądu Najwyższego z 13 stycznia 2011 r., III CZP 119/10, OSNC 2011/9/95).</xText> <xText>Stwierdzenie bezwzględnej nieważności przedmiotowej umowy na wyżej wskazanej podstawie prawnej czyniło zbędnym rozważanie innych podstaw nieważności. Sąd jednak uznał za celowe dokonanie oceny umowy także pod kątem zarzutu, że jest ona nieważna również z uwagi na zawarte w niej niedozwolone postanowienia umowne.</xText> <xText>Rozważania w tym zakresie należy rozpocząć od przytoczenia <xLexLink xArt="art. 385(1);art. 385(1) § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385<xSUPx>1</xSUPx> § 1 k.c.</xLexLink> Stanowi on:</xText> <xText>§ 1. Postanowienia umowy zawieranej z konsumentem nieuzgodnione indywidualnie nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (niedozwolone postanowienia umowne). Nie dotyczy to postanowień określających główne świadczenia stron, w tym cenę lub wynagrodzenie, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny.</xText> <xText>§ 2. Jeżeli postanowienie umowy zgodnie z § 1 nie wiąże konsumenta, strony są związane umową w pozostałym zakresie.</xText> <xText>§ 3. Nieuzgodnione indywidualnie są te postanowienia umowy, na których treść konsument nie miał rzeczywistego wpływu. W szczególności odnosi się do postanowień umowy przejętych z wzorca umowy zaproponowanego konsumentowi przez kontrahenta.</xText> <xText>§ 4. Ciężar dowodu, że postanowienie zostało uzgodnione indywidualnie spoczywa na tym, kto się na to powołuje.</xText> <xText>Powyższy przepis stanowi implementację do polskiego prawa dyrektywy Rady 93/13/EWG z 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich (dalej powoływanej jako dyrektywa 93/13). Rodzi to obowiązek dokonywania jego wykładni w taki sposób, który pozwala urzeczywistnić cele tej dyrektywy. Dlatego w ramach tej wykładni należy uwzględniać treść dyrektywy i dotyczące jej orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (<xAnon> (...)</xAnon>) (por. uchwałę 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 7 maja 2021 r., III CZP 6/21, OSNC 2021/9/56).</xText> <xText>Z <xLexLink xArt="art. 385(1);art. 385(1) § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385<xSUPx>1</xSUPx> § 1 k.c.</xLexLink> wynika, że niedozwolonymi postanowieniami umownymi są takie, które: 1) znajdują się w umowie zawartej przez przedsiębiorcę z konsumentem oraz 2) nie zostały z nim indywidualnie uzgodnione a przy tym 3) kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami rażąco naruszając jego interesy oraz 4) nie dotyczą głównych świadczeń stron, w tym ceny lub wynagrodzenia, o ile świadczenia te są jednoznacznie określone.</xText> <xText>Niewątpliwe jest, że przy zawieraniu przedmiotowej umowy kredytu Bank działał jako przedsiębiorca. Równie niewątpliwe jest, że powodowie zawarli ją jako konsumenci. Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 22(1)" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 22<xSUPx>1</xSUPx> k.c.</xLexLink>, za konsumenta uważa się osobę fizyczną dokonującą z przedsiębiorcą czynności prawnej niezwiązanej bezpośrednio z jej działalnością gospodarczą lub zawodową. Powodowie zawarli umowę bez bezpośredniego związku ze swoją działalnością gospodarczą lub zawodową. Kupili mieszkanie w celu zaspokajania swoich potrzeb mieszkaniowych. Wprawdzie pod jego adresem powód ma zarejestrowaną działalność gospodarczą, jednak powodowie nie zaciągnęli kredytu w celu wykorzystywania mieszkania w tej działalności i nie wykorzystywali go w niej.</xText> <xText>Postanowienia umowy kredytu, regulujące klauzulę indeksacyjną (§ 2 ust. 1 i 2, § 4 ust. 1a, § 9 ust. 2 - wszystkie w części przewidującej przeliczanie kwoty kredytu na walutę i rat kredytu wyrażonych w walucie na złote) i ściśle z nią powiązaną klauzulę tabel kursowych (§ 2 ust. 2, § 4 ust. 1a i § 9 ust. 2 - wszystkie w części przewidującej stosowanie do przeliczeń tabel kursowych pozwanego), nie zostały z powodami indywidualnie uzgodnione. Najlepszym tego dowodem jest to, że były zamieszczone we wzorze umowy, którym posługiwał się Bank. Podkreślenia przy tym wymaga, że postanowieniem indywidualnie uzgodnionym w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 385(1);art. 385(1) § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385<xSUPx>1</xSUPx> § 1 k.c.</xLexLink> nie jest takie, którego treść konsument potencjalnie mógł negocjować, lecz tylko takie, które rzeczywiście powstało na skutek indywidualnych negocjacji. Pozwany nie przedstawił żadnych dowodów na potwierdzenie wynegocjowania powyższych klauzul (<xLexLink xArt="art. 385(1);art. 385(1) § 4" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385<xSUPx>1</xSUPx> § 4 k.c.</xLexLink>).</xText> <xText>Klauzula indeksacyjna określa główne świadczenia stron przedmiotowej umowy kredytu.</xText> <xText>W swoim orzecznictwie Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej wyjaśnił, że warunkami, które określają główny przedmiot umowy w rozumieniu art. 4 ust. 2 dyrektywy 93/13, są takie, które określają podstawowe świadczenia w ramach danej umowy i które z tego względu charakteryzują tę umowę. Przy czym Trybunał wielokrotnie wskazywał, że takie znaczenie mają warunki umowy dotyczące ryzyka kursowego w kredytach powiązanych z walutą obcą - indeksowanych i denominowanych do niej (por. wyroki z 26 lutego 2015 r., C-143/13, <xAnon>B. M.</xAnon> i <xAnon>I.</xAnon> <xAnon>O. M.</xAnon> v. <xAnon>S. V.</xAnon> România SA, <xAnon> (...)</xAnon> 2015, nr 2, poz. I-127, pkt 54, z 20 września 2018 r., C-51/17, <xAnon>O.</xAnon> <xAnon> Bank (...)</xAnon>. i <xAnon>O.</xAnon> Faktoring <xAnon>K. Z.</xAnon> v. <xAnon>T. I.</xAnon> i <xAnon>E. K.</xAnon>., <xAnon> (...)</xAnon> 2018, nr 9, poz. I-750, pkt 68, z 14 marca 2019 r., C-118/17, <xAnon>Z.</xAnon> <xAnon>D.</xAnon> v. <xAnon>E.</xAnon> Bank <xAnon>H.</xAnon> <xAnon>Z.</xAnon>., pkt 48, 52 i z 3 października 2019 r., C-260/18, <xAnon>K. D.</xAnon> i <xAnon>J. D.</xAnon> v. <xAnon>R.</xAnon><xAnon> Bank (...)</xAnon>, pkt 44).</xText> <xText>W umowie kredytu indeksowanego do waluty obcej postanowienia regulujące indeksację charakteryzują tę umowę jako podtyp umowy kredytu i stanowią o istocie wynikających z niej zobowiązań stron. Pozwalają one osiągnąć podstawowy cel umowy: obniżyć oprocentowanie kredytu (a więc jego główny koszt) i uczynić go bardziej dostępnym i (pozornie) bardziej atrakcyjnym w zamian za przyjęcie przez kredytobiorcę na siebie całego umownego ryzyka walutowego (kursowego). W tym kontekście są to też postanowienia regulujące cenę kredytu, o której mowa w <xLexLink xArt="art. 385(1);art. 385(1) § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385<xSUPx>1</xSUPx> § 1 <xIx>in fine</xIx> k.c.</xLexLink> Dlatego zastrzeżone w umowie kredytu indeksowanego do waluty obcej klauzule, kształtujące mechanizm indeksacji, określają główne świadczenie kredytobiorcy (por. wyroki Sądu Najwyższego z 4 kwietnia 2019 r., III CSK 159/17, OSP 2019/12/115, z 9 maja 2019 r., I CSK 242/18 i z 11 grudnia 2019 r., V CSK 382/18, nie publ., z 10 maja 2022 r., <xAnon> (...)</xAnon> 285/22, OSNC ZD 2022/4/45). Oznacza to, że zapisy klauzuli indeksacyjnej mogły być uznane za niedozwolone postanowienie umowne tylko w razie stwierdzenia, że nie zostały sformułowane w sposób jednoznaczny.</xText> <xText>Wykładnia <xLexLink xArt="art. 385(1);art. 385(1) § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385<xSUPx>1</xSUPx> § 1 k.c.</xLexLink> w zakresie wymogu jednoznacznego sformułowania postanowień określających główne świadczenia stron umowy, jako wyłączającego możliwość uznania ich za niedozwolone, ponownie wymaga odwołania się do orzecznictwa <xAnon> (...)</xAnon>. Za reprezentatywny w tym zakresie można uznać wyrok z 20 września 2017 r. w sprawie C-186/16.</xText> <xText>Trybunał podkreślił w nim, że wymogu przejrzystości warunków umownych nie można zawężać do ich zrozumiałości pod względem formalnym i gramatycznym, lecz przeciwnie, z uwagi na to, że ustanowiony przez dyrektywę 93/13 system ochrony opiera się na założeniu, iż konsument jest stroną słabszą niż przedsiębiorca, między innymi ze względu na stopień poinformowania, ów wymóg wyrażenia warunków umownych prostym i zrozumiałym językiem i w konsekwencji przejrzystości musi podlegać wykładni rozszerzającej. Dlatego, powinien on być rozumiany jako nakazujący także, by umowa przedstawiała w sposób przejrzysty konkretne działanie mechanizmu, do którego odnosi się ów warunek, a także związek między tym mechanizmem a mechanizmem przewidzianym w innych warunkach, tak by konsument był w stanie oszacować, w oparciu o jednoznaczne i zrozumiałe kryteria, płynące dla niego z tej umowy konsekwencje ekonomiczne.</xText> <xText>Dalej Trybunał, odnosząc się już bezpośrednio do umowy kredytu powiązanego z frankiem szwajcarskim (chodziło o kredyt denominowany, ale dla istoty jego stanowiska nie ma to znaczenia) wskazał, że w przypadku takiej umowy dyrektywa 93/13 nakłada na bank dwa obowiązki. Po pierwsze, kredytobiorca musi zostać jasno poinformowany, że podpisując umowę kredytu, ponosi pewne ryzyko kursowe, które z ekonomicznego punktu widzenia może okazać się dla niego trudne do udźwignięcia w przypadku dewaluacji waluty, w której otrzymuje wynagrodzenie. Po drugie, bank musi przedstawić ewentualne wahania kursów wymiany i ryzyko wiążące się z zaciągnięciem kredytu w walucie obcej, zwłaszcza w przypadku, gdy konsument będący kredytobiorcą nie uzyskuje dochodów w tej walucie.</xText> <xText>Uogólniając te wymagania <xAnon> (...)</xAnon> podkreślił, że wymóg wyrażenia warunku umownego prostym i zrozumiałym językiem oznacza, że w wypadku umów kredytowych instytucje finansowe muszą zapewnić kredytobiorcom informacje wystarczające do podjęcia przez nich świadomych i rozważnych decyzji. W tym względzie wymóg ów oznacza, że warunek dotyczący spłaty kredytu w tej samej walucie obcej, co waluta, w której kredyt został zaciągnięty, musi zostać zrozumiany przez konsumenta zarówno w aspekcie formalnym i gramatycznym, jak i w odniesieniu do jego konkretnego zakresu, tak aby właściwie poinformowany oraz dostatecznie uważny i rozsądny przeciętny konsument mógł nie tylko dowiedzieć się o możliwości wzrostu lub spadku wartości waluty obcej, w której kredyt został zaciągnięty, ale również oszacować - potencjalnie istotne - konsekwencje ekonomiczne takiego warunku dla swoich zobowiązań finansowych (por. wyrok z 20 września 2017 r., C-186/16, <xAnon>R.</xAnon> <xAnon>P. A.</xAnon> i in. v. <xAnon> (...) SA</xAnon>, <xAnon> (...)</xAnon> 2017, nr 9, poz. I-703, pkt 44, 45, 50 i 51 oraz powołane tam wyroki).</xText> <xText>Jest oczywiste, że w świetle <xLexLink xArt="art. 6" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 6 k.c.</xLexLink>, to na pozwanym spoczywał obowiązek udowodnienia spełnienia wymogów pozwalających uznać, że postanowienia klauzuli indeksacyjnej zostały sformułowane w sposób jednoznaczny. Na tę okoliczność pozwany zaoferował zeznania świadków i zapisy przedmiotowej umowy kredytu. Z przyczyn, o których była wyżej mowa, zeznania świadków były nieprzydatne do dokonania ustaleń w tym zakresie. Także zapisy umowy nie pozwalały na przyjęcie jednoznaczności klauzuli indeksacyjnej.</xText> <xText>Po pierwsze, klauzula indeksacyjna stanowiła główny wyróżnik i oś umowy, dlatego mechanizm jej działania powinien być w niej opisany w taki sposób, aby jasne było jego fundamentalne znaczenie i aby przejrzyście została ujawniona jego istota i wszystkie konsekwencje. Tymczasem w przedmiotowej umowie omawiana klauzula nie została jasno sformułowana a przy tym została poszatkowana a jej elementy poprzeplatane postanowieniami regulującymi klauzulę tabel kursowych i umieszczone w różnych miejscach umowy. Wymóg jednoznaczności nie został dochowany także z uwagi na niską komunikatywność użytych przy formułowaniu klauzuli zdań. Z uwagi na zastosowany w nich żargon bankowy, są one niezrozumiałe dla przeciętego konsumenta. Taki sposób zapisania klauzuli powodował, że konieczne było szczególnie jasne i dokładne ustne objaśnienie powodom jej postanowień - na co pozwany nie przedstawił dowodów.</xText> <xText>Po drugie, oświadczenia zawarte w § 11 ust. 4 i 5 umowy mają charakter blankietowy i nie pozwalają na ustalenie, jakie konkretne informacje kryją się za ich ogólnikowymi sformułowaniami. Z ich treści nie wynika dokładny zakres udzielonych wyjaśnień, czy były one rzetelne, zwłaszcza w zakresie istoty i rozmiaru ryzyka walutowego i czy zostały przekazane w sposób zrozumiały dla przeciętnego konsumenta.</xText> <xText>Na podstawie samego brzmienia § 11 ust. 4 i 5 umowy nie sposób było zatem przyjąć, że Bank wypełnił wobec powoda swój obowiązek informacyjny w sposób, o jakim mowa w orzecznictwie <xAnon> (...)</xAnon>. Podkreślenia wymaga, że w tym zakresie nie byłaby wystarczająca ogólna informacja, że kurs franka szwajcarskiego może wzrosnąć, czy nawet wyjaśnienie, że spowoduje to nie tylko wzrost raty kredytu w złotych, ale też wyrażonego w złotych salda zadłużenia. Wymóg rzetelności nakazywał pokazanie konsekwencji, jakie będzie nieść wzrost kursu w okresie, na który umowa miała być zawarta. Wymagało to pokazania dotychczasowego kształtowania się kursu franka szwajcarskiego w długim okresie (co najmniej takim samym, jak ten, na jaki miała zostać zawarta umowa) w stosunku do złotego i innych reprezentatywnych walut krajów rozwijających się (z uwagi na brak rynkowych kursów złotego z okresu sprzed transformacji ustrojowej) i zbudowanie symulacji opartej na analogicznym wzroście kursu w przyszłości.</xText> <xText>Przede wszystkim jednak, w ramach obowiązku informacyjnego konieczne było uprzedzenie powodów o znacznym ryzyku gwałtownego wzrostu kursu franka szwajcarskiego. Gospodarkę światową cyklicznie dotykają różnej natury kryzysy. W takich okresach w krajach o słabszych od szwajcarskiej gospodarce, takich jak Polska, waluty miejscowe osłabiają się względem franka szwajcarskiego i to niekiedy bardzo gwałtownie. Podobnie dzieje się w przypadku lokalnych kryzysów gospodarczych obejmujących tylko dany kraj lub region. Dlatego, wyjaśniając powodom ryzyko kursowe, należało przywołać znane z historii kryzysy, które wywołały skokowy lub szybki wzrost kursu franka szwajcarskiego w stosunku do walut innych krajów i uświadomić im, że prawdopodobieństwo zmaterializowania się w Polsce takiego niekorzystnego scenariusza jest tym wyższe, im dłuższy jest okres kredytowania. W dacie zawarcia przedmiotowej umowy, pojawienie się w perspektywie kolejnych 25 lat co najmniej dwóch, trzech kryzysów gospodarczych powodujących gwałtowny wzrost kursu franka szwajcarskiego, było praktycznie pewne. Dlatego konieczne było wyjaśnienie powodom, w jaki sposób wzrost kursu wywołany takim kryzysem może wpłynąć na jego zadłużenie i obciążenia finansowe na różnych etapach wykonywania umowy. Podkreślenia wymaga, że wyjaśniając rozmiar ryzyka kursowego pozwany mógł posługiwać się przykładami z krajów, gdzie wcześniej doszło do napięć społecznych spowodowanych udzielaniem przez banki kredytów powiązanych z kursem franka szwajcarskiego (np. z Australii czy Włoch).</xText> <xText>Po trzecie, doradczyni klienta nie tylko nie wypełniła w stosunku do powodów obowiązku informacyjnego w zakresie ryzyka walutowego, ale jeszcze wprowadziła ich w błąd, pomniejszając to ryzyko przez bezpodstawne zapewnienia o stabilności kursu franka szwajcarskiego.</xText> <xText>Po czwarte, żaden zapis umowy nie uprzedzał powodów, że nie przewiduje ona żadnej górnej granicy wzrostu raty kredytu w złotych, jak też wzrostu wyrażonego w złotych zadłużenia z tytułu niespłaconego kapitału, spowodowanych zwyżką kursu franka. Jednocześnie zapisy umowy dotyczące wysokości sumy hipoteki sugerowały, że górną granicą ich ryzyka majątkowego jest 340.000 zł. Był to element wprowadzający w błąd.</xText> <xText>W wyniku powyższych rozważań Sąd przyjął, że postanowienia umowy, regulujące klauzulę indeksacyjną, nie są sformułowane w sposób jednoznaczny, a to, mimo że określają główne świadczenie stron, otwierało drogę do ich oceny pod kątem abuzywności.</xText> <xText>W odróżnieniu od klauzuli indeksacyjnej, klauzula tabel kursowych nie określa głównych świadczeń stron umowy. Jej postanowienia dotyczą jedynie sposobu ustalania kursu franka szwajcarskiego, jako waluty indeksacji przy wypłacie kredytu i spłacie rat. Nie decydowała więc w żadnym zakresie o charakterze tej umowy, a jedynie o sposobie jej wykonywania i to od strony czysto technicznej. Możliwe było całkowicie odmienne ukształtowanie sposobu określania kursu franka szwajcarskiego na potrzeby wykonywania umowy bez zmiany jej istoty, jako kredytu indeksowanego do waluty obcej. W związku z tym klauzula ta podlegała kontroli pod kątem abuzywności niezależnie od tego, czy była jednoznacznie określona.</xText> <xText><xLexLink xArt="art. 385(1);art. 385(1) § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">Art. 385<xSUPx>1</xSUPx> § 1 k.c.</xLexLink> wprowadza dwuelementowe kryterium oceny, czy postanowienie umowy, kształtujące prawa i obowiązki konsumenta, ma charakter niedozwolony. Elementami tymi są sprzeczność z dobrymi obyczajami i rażące naruszenie interesów konsumenta.</xText> <xText>„Dobre obyczaje” to klauzula generalna, której zadaniem jest wprowadzenie możliwości dokonania oceny treści umowy w świetle norm pozaprawnych. Chodzi przy tym o normy moralne i obyczajowe, akceptowane powszechnie albo w określonej sferze, na przykład w obrocie profesjonalnym, w określonej branży, w stosunkach z konsumentem itp. Przez dobre obyczaje należy zatem rozumieć pozaprawne reguły postępowania wyznaczane przez etykę, moralność i społecznie aprobowane zwyczaje. W obrocie konsumenckim są to więc takie wymogi jak: szacunek wobec partnera, uczciwość, szczerość, lojalność, rzetelność czy fachowość. Sprzeczne z dobrymi obyczajami będą postanowienia umów, które nie pozwalają na realizację tych wartości. W szczególności dotyczy to takich postanowień, za pomocą których przedsiębiorca nielojalnie kształtuje prawa i obowiązki konsumenta w sposób nieuwzględniający jego słusznych interesów (por. uchwała SN z dnia 29 czerwca 2007 r., III CZP 62/07, OSNC 2008/7–8/87).</xText> <xText>Rażące naruszenie interesów konsumenta jest elementem oceny, które wprowadza wymóg prawnie istotnego stopnia sprzeczności postanowienia umowy z dobrymi obyczajami. Ustawodawca posłużył się w <xLexLink xArt="art. 385(1)" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385<xSUPx>1</xSUPx> k.c.</xLexLink> pojęciem rażącego naruszenia interesów konsumenta, co mogłoby sugerować ograniczenie stosowania tego przepisu tylko do przypadków bardzo poważnych, skrajnych. Jednak w <xLexLink xArt="art. 3;art. 3 ust. 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 3 ust. 1</xLexLink> dyrektywy 93/13 ta sama przesłanka została określona jako spowodowanie poważnej i znaczącej nierównowagi wynikających z umowy praw i obowiązków stron ze szkodą dla konsumenta. W tej sytuacji wymóg dokonywania wykładni <xLexLink xArt="art. 385(1)" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385<xSUPx>1</xSUPx> k.c.</xLexLink> w zgodzie z postanowieniami i celem dyrektywy 93/13 powoduje konieczność rozszerzającej wykładni pojęcia rażącego naruszenia interesów konsumenta, celem objęcia nim również przypadków naruszeń poważnych, choć nie rażących w tradycyjnym rozumieniu tego słowa w polskim prawie cywilnym. Rażące naruszenie interesów konsumenta ma więc miejsce, gdy postanowienia umowy poważnie odbiegają od sprawiedliwego wyważenia praw i obowiązków stron, skutkując nieusprawiedliwioną dysproporcją na niekorzyść konsumenta.</xText> <xText>Podsumowując powyższe uwagi, w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami rażąco naruszają interesy konsumenta takie postanowienia umowne, które, przez nielojalne, nierzetelne, czy nieuczciwe wykorzystanie zaufania konsumenta i braku po jego stronie odpowiedniej wiedzy, powodują poważną, nieusprawiedliwioną nierównowagę kontraktową na korzyść przedsiębiorcy.</xText> <xText>Przed przystąpieniem do oceny klauzul indeksacyjnej i tabel kursowych zawartych w przedmiotowej umowie pod kątem zgodności z dobrymi obyczajami, należy jeszcze podkreślić, że zgodnie z <xLexLink xArt="art. 385(2)" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385<xSUPx>2</xSUPx> k.c.</xLexLink>, oceny tej dokonuje się według stanu z chwili podpisania umowy, biorąc pod uwagę jej treść, okoliczności zawarcia oraz uwzględniając umowy pozostające w związku z umową obejmującą postanowienie będące przedmiotem oceny. Zatem, przy dokonywaniu oceny niedozwolonego charakteru postanowienia umownego nie ma żadnego znaczenia, w jaki sposób umowa była przez strony wykonywana (por. uchwała 7 sędziów Sądu Najwyższego z 20 czerwca 2018 r., III CZP 29/17, OSNC 2019/1/2 i powołane tam orzeczenia). W szczególności nie jest ważne, czy przedsiębiorca rzeczywiście korzystał z możliwości, jakie wynikały z korzystnego dla niego brzmienia postanowień umownych. Innymi słowy, jeśli zapisy umowy dawały przedsiębiorcy możliwość naruszenia interesów konsumenta, dla przyjęcia ich niedozwolonego charakteru nie jest istotne, czy przedsiębiorca z tych zapisów skorzystał lub chciał skorzystać. Dlatego w sprawie nie miało znaczenia, w jaki sposób pozwany ustalał i ustala kurs waluty, w szczególności czy robił to rzetelnie i uczciwie.</xText> <xText>Oceniając klauzulę indeksacyjną, w pierwszej kolejności podkreślić trzeba, że za jej pomocą powodowie zostali obciążeni całością ryzyka aprecjacji franka szwajcarskiego w okresie umowy.</xText> <xText>W umowie stron klauzula indeksacyjna została wprowadzona obok klauzuli zmiennego oprocentowania i bardzo znacznie podniosła umowne ryzyko powodów. W przypadku klauzuli zmiennego oprocentowania wzrost oprocentowania kredytu prowadzi do wzrostu wysokości raty, jednak nie rośnie saldo zadłużenia kredytobiorcy. Tymczasem w przypadku klauzuli indeksacyjnej, wzrost kursu waluty oznacza jednoczesny wzrost wysokości raty w złotych i pozostałego do spłaty zadłużenia wyrażonego w złotych. Przy czym w umowie stron obciążające powodów ryzyko tego wzrostu nie jest w żaden sposób ograniczone. Takie ukształtowanie klauzuli indeksacyjnej było nieakceptowalne z punktu widzenia zasad uczciwości i rzetelności, gdyż ryzyko znacznej aprecjacji franka szwajcarskiego w okresie, na jaki umowa została zawarta, było bardzo wysokie.</xText> <xText>Skutkiem nałożenia na powoda całości ryzyka aprecjacji franka szwajcarskiego było bardzo nierównomierne i niesprawiedliwe rozłożenie ogólnego ryzyka ponoszonego przez obie strony w związku z zawarciem umowy. W świetle jej postanowień Bank ryzykował stratę znacznej części kapitału kredytu w przypadku szybkiego i radykalnego spadku wartości franka szwajcarskiego w stosunku do złotego. Biorąc pod uwagę realia ekonomiczne, było to ryzyko znikome. Bank ryzykował też tym, że powodowie staną się niewypłacalni. Jednak ryzyko to w znacznym stopniu ograniczył przez uzyskanie hipoteki na ich nieruchomości. Tymczasem sytuacja powodów przedstawiała się zupełnie inaczej. Umowa nie dawała im żadnych skutecznych narzędzi zapobieżenia negatywnym skutkom gwałtownej aprecjacji franka szwajcarskiego. W wyniku wzrostu jego kursu wysokość ich zobowiązania w przeliczeniu na złote mogła przewyższyć nie tylko wartość nieruchomości, ale też całego ich majątku. Ponadto wzrost kursu mógł spowodować po ich stronie brak możliwości finansowych obsługi rat, nawet przy niezmienionym poziomie realnych dochodów.</xText> <xText>Wyżej przedstawiony rozkład ryzyka obu stron był tym bardziej nieakceptowalny, że Bank mógł (i czynił to) zabezpieczać się przed ryzykiem zmian kursowych pozaumownie (przez odpowiednie operacje na rynku finansowym), natomiast powodowie praktycznie nie mieli takiej możliwości. Bank mógł też redukować negatywne skutki ziszczenia się swego ryzyka umownego przez niwelowanie strat z danej umowy, czy w danym segmencie działalności zyskami z innych umów, czy segmentów.</xText> <xText>Wprowadzenie do umowy stron klauzuli indeksacyjnej nastąpiło z wykorzystaniem przewagi kontraktowej Banku i zaufania, jakim się u powodów cieszył. Bank, dysponując nieporównywalnie większymi niż oni możliwościami oceny ryzyka wiążącego się z indeksacją oraz mogąc, w przeciwieństwie do nich, efektywnie zabezpieczać się przed nim, wprowadził do umowy klauzulę indeksacyjną w kształcie, w którym chroniła jedynie jego własny interes, kosztem wystawienia powodów na bardzo znaczne ryzyko ekonomiczne.</xText> <xText>Powyższe uwagi prowadzą do wniosku, że klauzula indeksacyjna w sposób niesprawiedliwy, nielojalny i nieuczciwy prowadziła do poważnego i nieusprawiedliwionego uprzywilejowania pozycji Banku w przedmiotowej umowie kredytu. Stanowiła więc niedozwolone postanowienie umowne.</xText> <xText>Odnośnie do klauzuli tabel kursowych trzeba wskazać, że postanowienia umowne, uzależniające wysokość kredytu w walucie indeksacji i wysokość rat w złotych od woli banku, bez wskazania ograniczeń umownych w postaci skonkretyzowanych, obiektywnych kryteriów zmian stosowanych kursów walutowych, kształtują prawa i obowiązki konsumenta w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (por. wyroki Sądu Najwyższego z 8 września 2016 r., II CSK 750/15, z 27 lutego 2019 r., II CSK 19/18, z 4 kwietnia 2019 r., III CSK 159/17, OSP z 2019/12/115, z 29 października 2019 r., IV CSK 309/18, OSNC 2020/7-8/64, z 11 grudnia 2019 r., V CSK 382/18, z 10 maja 2022 r., <xAnon> (...)</xAnon> 285/22, OSNC ZD 2022/4/45).</xText> <xText>Podkreślenia także wymaga, że te same argumenty, które zostały wyżej przytoczone, jako decydujące o nieważności umowy z powodu sprzeczności z prawem, przemawiają także za niedozwolonym charakterem klauzul tabel kursowych i indeksacyjnej.</xText> <xText>Z tych przyczyn klauzule indeksacyjną i tabel kursowych Sąd uznał za niedozwolone postanowienia umowne, o których mowa w <xLexLink xArt="art. 385(1);art. 385(1) § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385<xSUPx>1</xSUPx> § 1 k.c.</xLexLink></xText> <xText><xLexLink xArt="art. 385(1);art. 385(1) § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">Art. 385<xSUPx>1</xSUPx> § 1 k.c.</xLexLink> wprowadza sankcję niezwiązania konsumenta niedozwolonymi postanowieniami umownymi. W okolicznościach sprawy prowadziło to do nieważności przedmiotowej umowy kredytu.</xText> <xText>Brak związania konsumenta niedozwolonym postanowieniem umownym oznacza, że nie wywołuje ono żadnych skutków prawnych od samego początku i z mocy samego prawa, co sąd ma obowiązek wziąć pod uwagę z urzędu. Konsument może następczo udzielić świadomej i wolnej zgody na to postanowienie i w ten sposób przywrócić mu skuteczność z mocą wsteczną albo podjąć decyzję przeciwną (odmówić zgody), co spowoduje trwałą bezskuteczność (nieważność) niedozwolonego postanowienia. Jeżeli umowa bez klauzuli abuzywnej nie może wiązać stron, dzieli los klauzuli. W sytuacji, w której klauzula abuzywna stała się definitywnie bezskuteczna (nieważna) wskutek odmowy jej potwierdzenia przez konsumenta, o obowiązywaniu umowy decyduje to, czy weszła w jej miejsce jakaś regulacja zastępcza. To zaś zależy od tego, czy całkowita i trwała bezskuteczność (nieważność) umowy naraża konsumenta na szczególnie niekorzystne konsekwencje, czemu może on wiążąco zaprzeczyć, sprzeciwiając się utrzymaniu umowy (por. uchwałę 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 7 maja 2021 r., III CZP 6/21, OSNC 2021/9/56 i powołane tam orzecznictwo <xAnon> (...)</xAnon>).</xText> <xText>Powodowie świadomie i swobodnie odmówili wyrażenia zgody na wyżej wskazane klauzule abuzywne, czego wyrazem był już pozew i co potwierdzili w toku rozprawy. Spowodowało to trwałą bezskuteczność (nieważność) tych klauzul. Funkcjonowanie przedmiotowej umowy kredytu bez ich postanowień nie było możliwe.</xText> <xText>Klauzula indeksacyjna decyduje o istocie przedmiotowej umowy. Usunięcie jej doprowadziłoby do zaniknięcia ryzyka kursowego, które jest bezpośrednio związane z indeksacją kredytu do waluty (por. wyrok <xAnon> (...)</xAnon> z dnia 3 października 2019 r., C-260/18, <xAnon>K. D.</xAnon> i <xAnon>J. D.</xAnon> v. <xAnon>R.</xAnon> <xAnon> Bank (...)</xAnon>, pkt 44). Wyeliminowanie ryzyka kursowego, charakterystycznego dla umowy kredytu indeksowanego do waluty obcej i uzasadniającego powiązanie stawki oprocentowania ze stawką LIBOR, jest równoznaczne z tak daleko idącym przekształceniem umowy, iż należy ją uznać za umowę o odmiennej istocie i charakterze, choćby nadal chodziło tu tylko o inny podtyp czy wariant umowy kredytu (por. wyroki Sądu Najwyższego z 22 stycznia 2016 r., I CSK 1049/14, OSNC 2016/11/134 i z 11 grudnia 2019 r., V CSK 382/18, nie publ., z 10 maja 2022 r., <xAnon> (...)</xAnon> 285/22, OSNC ZD 2022/4/45).</xText> <xText>Wyłączenie z umowy klauzuli indeksacyjnej spowodowałoby niemożność określenia oprocentowania kredytu. W takiej sytuacji kwota kredytu wyrażona byłaby w złotych, przy braku adekwatnych do tego mechanizmów wyznaczania oprocentowania. W tym celu nie można byłoby wykorzystać postanowień umowy dotyczących oprocentowania opartego o stawkę LIBOR 3M CHF (§ 8), gdyż ze swej istoty jest ona właściwa tylko dla franka szwajcarskiego. Oparcie w umowie stron oprocentowania kredytu w złotych na stawce LIBOR 3M CHF tworzyłoby z niej prawną i ekonomiczną hybrydę, która byłaby nie do pogodzenia z naturą umowy kredytu, która zakłada, że jego oprocentowanie jest oparte o wyznaczniki właściwe dla waluty kredytu. Nie istnieją i z istoty rzeczy nie mogą istnieć umowy kredytu oparte na odmiennym założeniu. Wysokość stopy oprocentowania kredytu jest bowiem ceną tylko tego pieniądza, w którym kredyt jest udzielany, a nie jakiegokolwiek. Niemożność określenia oprocentowania powodowałaby, że umowa nie spełniałaby wymogów umowy kredytu.</xText> <xText>W konsekwencji powyższych uwag należało uznać, że wyeliminowanie z przedmiotowej umowy kredytu niedozwolonych postanowień umownych prowadzi do jej nieważności.</xText> <xText>Powodowie, uprzedzeni o możliwych, negatywnych skutkach nieważności umowy kredytu, sprzeciwili się jej utrzymaniu, czego wyrazem był już pozew i dołączone do niego oświadczenia (k. 34 i 35), a co potwierdzili w toku rozprawy. Ich oświadczenia zostały złożone w oparciu o pełną, dostępną wiedzę i świadomość konsekwencji nieważności umowy. Powodowało to jej definitywną nieważność.</xText> <xText>Podsumowując całość dotychczasowych rozważań, Sąd uznał, że przedmiotowa umowa kredytu jest nieważna na podstawie <xLexLink xArt="art. 58;art. 58 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 58 § 1 k.c.</xLexLink> z powodu sprzeczności z <xLexLink xArt="art. 353(1)" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 353<xSUPx>1</xSUPx> k.c.</xLexLink> Sąd doszedł też do wniosku, że nawet gdyby umowę uznać za ważną w świetle <xLexLink xArt="art. 353(1)" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 353<xSUPx>1</xSUPx> k.c.</xLexLink>, to i tak do jej nieważności prowadzi wyeliminowanie z niej niedozwolonych postanowień umownych, gdyż w ten sposób zostaje pozbawiona elementów decydujących o istocie umowy kredytu indeksowanego, a więc umowy, której zawarcie było wolą stron.</xText> <xText>Z tych względów Sąd orzekł, jak w punkcie 1 wyroku.</xText> <xText>W związku z nieważnością umowy, należało rozważyć jej konsekwencje.</xText> <xText>Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 405" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 405 k.c.</xLexLink>, kto bez podstawy prawnej uzyskał korzyść majątkową kosztem innej osoby, obowiązany jest do wydania korzyści w naturze, a gdyby to nie było możliwe, do zwrotu jej wartości. Z kolei <xLexLink xArt="art. 410;art. 410 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 410 § 1 k.c.</xLexLink> stanowi, że powyższy przepis stosuje się w szczególności do świadczenia nienależnego. Stosownie zaś do <xLexLink xArt="art. 410;art. 410 § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 410 § 2 k.c.</xLexLink>, świadczenie jest nienależne, jeżeli ten, kto je spełnił, nie był w ogóle zobowiązany lub nie był zobowiązany względem osoby, której świadczył, albo jeżeli podstawa świadczenia odpadła lub zamierzony cel świadczenia nie został osiągnięty, albo jeżeli czynność prawna zobowiązująca do świadczenia była nieważna i nie stała się ważna po spełnieniu świadczenia.</xText> <xText>Świadczenie spełnione w wykonaniu nieważnej czynności prawnej jest objęte ostatnią z wymienionych w <xLexLink xArt="art. 410;art. 410 § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 410 § 2 k.c.</xLexLink> kondykcji - czynność prawna zobowiązująca do świadczenia była nieważna i nie stała się ważna po spełnieniu świadczenia (<xIx>condictio sine causa</xIx>). W przypadku nieważności umowy kredytu kredytobiorcy i kredytodawcy przysługują odrębne roszczenia o zwrot świadczeń pieniężnych spełnionych w jej wykonaniu (por. wyżej powoływana uchwała 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 7 maja 2021 r., III CZP 6/21).</xText> <xText>W okresie objętym żądaniem zapłaty w wykonaniu nieważnej umowy kredytu powodowie zapłacili pozwanemu 211.236,67 zł. Zatem w zakresie żądania zapłaty powództwo było zasadne.</xText> <xText>Przeciwko roszczeniu o zapłatę pozwany zgłosił jako ewentualne zarzuty: potrącenia i zatrzymania.</xText> <xText>Sąd uznaje, że podniesienie zarzutu potracenia jako ewentualnego jest dopuszczalne (por. wyroki Sądu Najwyższego z 1 grudnia 1961 r., 4 CR 212/61, OSP 1962/11/293, z 22 listopada 1968 r., I CR 538/68, OSN 1969/11/204 i z 14 czerwca 2013 r., V CSK 389/12 oraz postanowienie z 9 sierpnia 2016 r., II CZ 83/16, nie publ.). Takie samo stanowisko Sąd zajmuje co do zarzutu zatrzymania.</xText> <xText>Zarzuty te były jednak nieskuteczne z następujących względów.</xText> <xText>Stosownie do <xLexLink xArt="art. 498" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 498 k.c.</xLexLink>, gdy dwie osoby są jednocześnie względem siebie dłużnikami i wierzycielami, każda z nich może potrącić swoją wierzytelność z wierzytelności drugiej strony, jeżeli przedmiotem obu wierzytelności są pieniądze lub rzeczy tej samej jakości oznaczone tylko co do gatunku, a obie wierzytelności są wymagalne i mogą być dochodzone przed sądem lub przed innym organem państwowym (<xLexLink xArt="art. 498 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">§ 1</xLexLink>). Wskutek potrącenia obie wierzytelności umarzają się nawzajem do wysokości wierzytelności niższej (<xLexLink xArt="art. 498 § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">§ 2</xLexLink>).</xText> <xText>Pozwany zgłosił zarzut potracenia w piśmie procesowym skierowanym do pełnomocnika powodów, który jednak nie miał umocowania do przyjęcia w imieniu swoich mandantów takiego oświadczenia (por. k. 15). Już tylko z tego względu zarzut nie mógł być skuteczny.</xText> <xText>Sąd nie podziela też stanowiska pozwanego, że z <xLexLink xArt="art. 203(1);art. 203(1) § 3" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 203<xSUPx>1</xSUPx> § 3 k.p.c.</xLexLink> wynika, że materialnoprawne oświadczenie woli o potrąceniu może być złożone jedynie w piśmie procesowym. Z przepisu tego wynika jedynie, że procesowy zarzut potracenia nie może być podniesiony ustnie na rozprawie. Nie ma jednak podstaw do wniosku, że przepis ten przewiduje, że procesowy zarzut potrącenia musi być połączony w jednym piśmie z materialnoprawnym oświadczeniem o potraceniu. Nie można uznać, że przepis procesowy - <xLexLink xArt="art. 203(1)" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 203<xSUPx>1</xSUPx> k.p.c.</xLexLink> reguluje zagadnienie materialnoprawne, jakim jest sposób składania oświadczeń woli i wprowadza w tym zakresie jakieś modyfikacje. W okolicznościach sprawy prowadziło to do wniosku, że gdyby nawet przyjąć, że pełnomocnik powodów był umocowany do przyjęcia oświadczenia woli o potrąceniu, skuteczność jego dokonania nie została wykazana.</xText> <xText>Procesowy zarzut potrącenia z natury rzeczy jest wtórny wobec materialnoprawnego oświadczenia woli o dokonaniu potrącenia. Może więc zostać skutecznie zgłoszony równocześnie ze złożeniem oświadczenia woli o potrąceniu lub później, natomiast nie może być podniesiony wcześniej, gdyż wówczas jest bezprzedmiotowy. W tej sytuacji, skoro <xLexLink xArt="art. 203(1);art. 203(1) § 2" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 203<xSUPx>1</xSUPx> § 2 k.p.c.</xLexLink> ogranicza możliwość zgłoszenia procesowego zarzutu potracenia do chwili wdania się przez pozwanego w spór, to oczywiste jest, że materialnoprawna czynność potrącenia musi być albo wcześniejsza albo równoczesna. Chwilą wdania się przez pozwanego w spór w piśmie procesowym jest moment nadania do sądu pisma, w którym merytorycznie sprzeciwia się żądaniu pozwu (<xLexLink xArt="art. 165;art. 165 § 2" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 165 § 2 k.p.c.</xLexLink>). Z kolei chwilą, w której dokonuje się potrącenie w wyniku oświadczenia woli pozwanego, jest moment, w którym oświadczenie o potrąceniu dociera do powoda w taki sposób, że może zapoznać się z jego treścią (<xLexLink xArt="art. 61;art. 61 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 61 § 1 k.c.</xLexLink>). Zatem, pismo procesowe pozwanego, zawierające jednocześnie oświadczenie woli o potraceniu i zarzut potrącenia, aby spełniło wymogi <xLexLink xArt="art. 203(1);art. 203(1) § 2" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 203<xSUPx>1</xSUPx> § 2 k.p.c.</xLexLink>, winno zostać nadane do sądu nie wcześniej niż w dniu, w którym dotarło już do powodów w taki sposób, że mogli zapoznać się z jego treścią. W przeciwnym razie powstaje sytuacja, że procesowy zarzut potrącenia jest nieskuteczny, gdyż zostaje zgłoszony zanim dokonało się potrącenie.</xText> <xText>Oczywiste jest, że to pozwany winien wykazać skuteczność zgłoszenia przez siebie zarzutu potracenia w wyżej wskazanym aspekcie czasowym. Pozwany w żaden sposób nie udokumentował tego, że odpowiedź na pozew dotarła do pełnomocnika powodów, zanim nadał ją do sądu. Nie ma nawet pewności, że w dacie, w której pismo to dotarło do sądu, zostało już odebrane przez pełnomocnika powodów. W tej sytuacji nie można było przyjąć, ze zarzut potrącenia został skutecznie złożony.</xText> <xText>Ponowne zgłoszenie zarzutu potrącenia ustnie na rozprawie (k. 147v) nie mogło odnieść skutku, gdyż nastąpiło z naruszeniem zakazu podnoszenia go po wdaniu się w spór co do istoty sprawy (<xLexLink xArt="art. 203(1);art. 203(1) § 2" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 203<xSUPx>1</xSUPx> § 2 k.p.c.</xLexLink>).</xText> <xText>Odnośnie do zarzutu zatrzymania, zgodnie z <xLexLink xArt="art. 496" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 496 k.c.</xLexLink>, który na mocy <xLexLink xArt="art. 497" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 497 k.c.</xLexLink> ma zastosowanie w wypadku nieważności umowy wzajemnej, jeżeli wskutek odstąpienia od umowy strony mają dokonać zwrotu świadczeń wzajemnych, każdej z nich przysługuje prawo zatrzymania, dopóki druga strona nie zaofiaruje zwrotu otrzymanego świadczenia albo nie zabezpieczy roszczenia o zwrot.</xText> <xText>Prawo zatrzymania przysługuje tylko stronom umowy wzajemnej, a umowa kredytu nie jest umową wzajemną. Umowa dwustronnie zobowiązująca jest umową wzajemną tylko wówczas, gdy jej strony zobowiązują się w taki sposób, że świadczenie jednej z nich ma być odpowiednikiem świadczenia drugiej (<xLexLink xArt="art. 487;art. 487 § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 487 § 2 k.c.</xLexLink>). Oznacza to, że strony spełniają świadczenia ekwiwalentne, ale których przedmiot jest różny. Ten różny przedmiot świadczeń jest istotą umowy wzajemnej. W umowie kredytu przedmiot świadczeń obu stron jest identyczny, gdyż są nim pieniądze. Nie jest więc ona umową wzajemną i nie jest objęta hipotezą <xLexLink xArt="art. 496" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 496 k.c.</xLexLink></xText> <xText>Nie ma podstaw do stosowania <xLexLink xArt="art. 496" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 496 k.c.</xLexLink> do umowy kredytu w drodze wykładni. W przypadku nieważności takiej umowy i konieczności zwrotu wzajemnych świadczeń, właściwą i wystarczającą ochronę zapewnia jej stronom możliwość dokonania potrącenia i zgłoszenia zarzutu potrącenia. Jeśli z jakiegoś względu potrącenie nie jest możliwe albo nie zostało dokonane, nie ma powodu, żeby pozwany mógł się wstrzymywać ze spełnieniem świadczenia, do którego jest zobowiązany.</xText> <xText>Zarzut zatrzymania był nieskuteczny także z uwagi na sprzeczność z zasadami współżycia społecznego. Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 5" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 5 k.c.</xLexLink>, nie można czynić ze swego prawa użytku, który by był sprzeczny ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem tego prawa lub z zasadami współżycia społecznego. Takie działanie lub zaniechanie uprawnionego nie jest uważane za wykonywanie prawa i nie korzysta z ochrony. Powodowie spłacili już cały otrzymany kapitał kredytu. W tej sytuacji sprzeczne z zasadami współżycia społecznego jest, towarzyszące zarzutowi zatrzymania założenie, że powodowie muszą zgromadzić całą kwotę kapitału, aby móc skutecznie dochodzić od Banku zwrotu nienależnych świadczeń.</xText> <xText>W końcu podkreślenia wymaga, że uznanie zgłoszonego przez pozwanego zarzutu zatrzymania za skuteczny uniemożliwiałoby osiągnięcie celów dyrektywy 93/13, a więc byłoby sprzeczne z zasadą efektywnej ochrony konsumentów.</xText> <xText>Z tych względów Sąd uznał zarzuty potrącenia i zatrzymania za nieskuteczne.</xText> <xText>Powodowie domagali się odsetek ustawowych za opóźnienie. Stosownie do <xLexLink xArt="art. 481;art. 481 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 481 § 1 k.c.</xLexLink>, jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Natomiast w myśl <xLexLink xArt="zd. 1;§ 2;art. 481" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">zdania pierwszego § 2 art. 481 k.c.</xLexLink>, jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była oznaczona, należą się odsetki ustawowe za opóźnienie. Opóźnienie ma miejsce wówczas, gdy dłużnik nie spełnia świadczenia pieniężnego w terminie. Roszczenie o zwrot nienależnego świadczenia ma charakter bezterminowy. Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 455" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 455 k.c.</xLexLink>, jeśli termin spełnienia świadczenia nie jest oznaczony ani nie wynika z właściwości zobowiązania, świadczenie powinno być spełnione niezwłocznie po wezwaniu dłużnika do wykonania.</xText> <xText>Powodowie pismem z 15 grudnia 2022 r. wezwali pozwanego do zapłaty 206.682,78 zł, tytułem zwrotu nienależnego świadczenia spełnionego w ramach umowy kredytu, w terminie do 30 grudnia 2022 r. Pozwany otrzymał wezwanie 21 grudnia 2022 r. (k. 31), więc termin ten spełniał wymogi z <xLexLink xArt="art. 455" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 455 k.c.</xLexLink> Żądanie odsetek za opóźnienie od 206.682,78 zł od 31 grudnia 2022 r. było więc uzasadnione. W zakresie kwoty 4.553,89 zł rolę wezwania spełniło dopiero doręczenie odpisu pozwu, co nastąpiło 28 lutego 2023 r. Wymóg niezwłoczności z <xLexLink xArt="art. 455" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 455 k.c.</xLexLink> spełniłaby zapłata dokonana w ciągu 7 dni. Żądanie odsetek za opóźnienie od tej części roszczenia było więc uzasadnione od 8 marca 2023 r.</xText> <xText>Mając powyższe na uwadze Sąd orzekł, jak w punkcie 2 wyroku.</xText> <xText>W punkcie 3 wyroku Sąd oddalił nieuzasadnioną część żądania odsetkowego.</xText> <xText>O kosztach procesu Sąd rozstrzygnął w punkcie 4 wyroku na podstawie <xLexLink xArt="art. 100" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 100 k.p.c.</xLexLink>, obciążając nimi w całości pozwanego, gdyż powodowie ulegli tylko, co do nieznacznej części swego żądania. Na poniesione przez powodów koszty składały się opłata od pozwu 1.000 zł, opłata skarbowa od pełnomocnictwa 17 zł i wynagrodzenie pełnomocnika - radcy prawnego 10.800 zł.</xText> <xText xALIGNx="center">SSO Marcin Garcia Fernandez</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

sędzia Marcin Garcia Fernandez

Małgorzata Sułek

st. sekr. sąd. Dorota Krygiołka

Kamila Nowak

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 7 lutego 2024 r. Sąd Okręgowy w Poznaniu XIV Zamiejscowy Wydział Cywilny z siedzibą w Pile w składzie następującym: Przewodniczący: sędzia Marcin Garcia Fernandez Protokolant: st. sekr. sąd. Dorota Krygiołka po rozpoznaniu w dniu 7 lutego 2024 r. w Pile na rozprawie sprawy z powództwaM. O. (1)iM. O. (2) przeciwko(...) Bankowi (...) Spółce Akcyjnejz siedzibą wW. o ustalenie i zapłatę 1 ustala, że nieważna jest umowa kredytu na cele mieszkanioweE.nr(...), zawarta 18 czerwca 2008 r. między powodamiM. O. (1)iM. O. (2)a poprzednikiem prawnym pozwanego(...) Bankiem Spółką Akcyjnąz siedzibą wW.; 2 zasądza od pozwanego(...) Banku (...) Spółki Akcyjnejz siedzibą wW.na rzecz powodów łącznie kwotę 211.236,67 (dwieście jedenaście tysięcy dwieście trzydzieści sześć i 67/100) zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwot: a 206.682,78 zł od dnia 31 grudnia 2022 r. do dnia zapłaty, b 4.553,89 zł od dnia 8 marca 2023 r. do dnia zapłaty; 3 w pozostałym zakresie powództwo oddala; 4 zasądza od pozwanego na rzecz powodów łącznie, jako zwrot kosztów procesu, kwotę 11.834 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się niniejszego wyroku do dnia zapłaty. Marcin Garcia Fernandez UZASADNIENIE PowodowieM. O. (1)iM. O. (2)w pozwie z 26 stycznia 2023 r. wnieśli, po pierwsze, o ustalenie, że umowa kredytu na cele mieszkanioweE.nr(...)zawarta 18 czerwca 2008 r. pomiędzy nimi a(...) Bankiem SA- poprzednikiem prawnym pozwanego(...) Banku (...) SA- jest w całości nieważna oraz, po drugie, zasądzenie od pozwanego na ich rzecz łącznie kwoty 211.236,67 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwoty 206.682,78 zł od dnia 31 grudnia 2022 r. do dnia zapłaty i od kwoty 4.553,89 zł od dnia doręczenia pozwanemu odpisu pozwu do dnia zapłaty. W uzasadnieniu powodowie podali, że 18 czerwca 2008 r. między nimi a(...) Bankiem SAzostała zawarta umowa o kredyt na cele mieszkanioweE.nr(...)przeznaczony na zakup lokalu mieszkalnego wP.. Kredyt wyniósł 170.000 zł i został udzielony na 300 miesięcy. Umowa przewidywała przeliczanie kwoty kredytu ze złotych na franki szwajcarskie oraz rat z franków szwajcarskich na złote po kursach ustalanych przez Bank. Zawierając umowę działali jako konsumenci. Nie zostali pouczeni o ryzyku kursowym. Umowa została sporządzona na formularzu stosowanym przez Bank i nie była negocjowana. Umowa jest nieważna z powodu sprzeczności z prawem oraz dlatego, że do takiego skutku prowadzi wyeliminowanie z niej niedozwolonych postanowień umownych – klauzul przeliczeniowej i tabel kursowych. W konsekwencji pozwany jest zobowiązany do zwrotu na ich rzecz nienależnych świadczeń, które otrzymał w wykonaniu umowy. W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie od powodów kosztów procesu według norm przepisanych. W szerokiej argumentacji krytycznie odniósł się do ich stanowiska co do nieważności umowy i abuzywności jej postanowień oraz na wypadek uznania umowy kredytu za nieważną zgłosił zarzuty potrącenia i zatrzymania (k. 49-73). Na rozprawie z 19 lipca 2024 r. pozwany ponownie zgłosił zarzuty potrącenia i zatrzymania (k. 147v). W dniu 7 lutego 2023 r. na rozprawie powodowie zostali poinformowani, że umowa kredytu zawiera postanowienia niedozwolone, które ich nie wiążą, a konsekwencją ich usunięcia z umowy jest jej nieważność. Nadto zostali pouczeni, jakie to może nieść negatywne konsekwencje. Powodowie sprzeciwili się utrzymaniu klauzul abuzywnych i zaakceptowali konsekwencje nieważności umowy (k. 160). Sąd ustalił następujący stan faktyczny: W 2008 r. powodowie postanowili wziąć kredyt na zakup mieszkania dla siebie. Znajomi polecili im(...) Bank SA, więc udali się do jego(...)placówki. Tam doradczyni klienta przedstawiła im ofertę dwóch kredytów: jednego w złotych i drugiego indeksowanego do franka szwajcarskiego. Odnośnie do tego drugiego rodzaju kredytu doradczyni wyjaśniła im, że jest on powiązany z frankiem szwajcarskim i dzięki temu jest niżej oprocentowany. Powiedziała, że kwota kredytu będzie przeliczona na frank szwajcarskie. Zapewniła, że kurs tej waluty jest stabilny. Powodowie zdecydowali się na zaproponowany im kredyt indeksowany do franka szwajcarskiego z uwagi na niższą ratę i w związku z tym złożyli wniosek kredytowy. Po uzyskaniu pozytywnej decyzji kredytowej, 18 czerwca 2008 r. w placówce(...) BankuwP.podpisali umowę kredytu na cele mieszkanioweE.nr(...). Umowa została przygotowana przez Bank przy wykorzystaniu stosowanego przez niego wzoru. Jego zapisy nie były przez powodów negocjowane. Nie negocjowali też kursu, po którym nastąpi indeksacja kredytu i nie był im on znany. (dowód: umowa kredytu, k. 16-17, zeznania powodów, k. 146-147, 160) Umowa kredytu zawierała, wśród innych, następujące postanowienia: Na wniosek z dnia 30-06-2008 Bank udziela Kredytobiorcy kredytu w kwocie 170.000 zł denominowanego (waloryzowanego) w walucie CHF, na okres 300 miesięcy od dnia 18-06-2008 do dnia 1-06-2033 (…) (§ 2 ust. 1 umowy). Kwota kredytu denominowanego (waloryzowanego) w CHF lub transzy kredytu zostanie określona według kursu kupna dewiz dla wyżej wymienionej waluty zgodnie z „Tabelą kursów” obowiązującą w Banku w dniu wykorzystania kredytu lub transzy kredytu (§ 2 ust. 2). O wysokości wykorzystanego kredytu denominowanego (waloryzowanego) wyrażonej w walucie CHF, wysokości odsetek w okresie karencji oraz wysokości rat kapitałowo - odsetkowych w wyżej wymienionej walucie Bank poinformuje Kredytobiorcę w terminie 7 dni od dnia całkowitego wykorzystania kredytu (…) (§ 2 ust. 3). Kredyt przeznaczony jest na cel: 1) zakup lokalu (…) wP.(…) (§ 3 ust. 1 pkt 1-3). Uruchomienie kredytu nastąpi jednorazowo (…) (§ 4 ust. 1) w formie przelewu na rachunki wskazane w umowie kupna – sprzedaży (…). Kredyt wykorzystywany jest w złotych, przy jednoczesnym przeliczeniu kwoty kredytu według kursu kupna dewiz dla CHF, zgodnie z „Tabelą kursów” obowiązującą w Banku w dniu wykorzystania kredytu (§ 4 ust. 1a). Oprocentowanie (stopa procentowa) kredytu w całym okresie kredytowania jest zmienne i stanowi sumę zmiennej stawki odniesienia oraz stałej marży Banku w wysokości 2,40 punktów procentowych (…) (§ 8 ust. 1). W dniu zawarcia umowy oprocentowanie kredytu wynosi 5,18 % w stosunku rocznym i jest równe stawce odniesienia, którą jest stawka rynku pieniężnego LIBOR 3-miesięczny z zaokrągleniem do dwóch miejsc po przecinku, z ostatniego dnia roboczego miesiąca poprzedzającego miesiąc zawarcia Umowy (…), powiększonej o marżę Banku, o której mowa w ust. 1 (…) (§ 8 ust. 2). Po okresie wykorzystania kredytu Kredytobiorca zobowiązuje się do spłaty kredytu wraz z odsetkami w 300 ratach miesięcznych w dniu 1 każdego miesiąca, począwszy od 1-07-2008. Wysokość rat kapitałowo-odsetkowych określona jest w CHF. Spłata rat kapitałowo-odsetkowych dokonywana jest w złotych po uprzednim przeliczeniu rat kapitałowo-odsetkowych według kursu sprzedaży dewiz dla CHF zgodnie z „Tabelą kursów” obowiązującą w banku w dniu spłaty. Wysokość rat kapitałowo-odsetkowych w złotych zależy od wysokości kursu sprzedaży dewiz dla CHF obowiązującego w Banku w dniu spłaty, a tym samym zmiana wysokości w/w kursu waluty ma wpływ na ostateczną wysokość spłaconego przez Kredytobiorcę kredytu (§ 9 ust. 2). Kredytobiorca umocowuje Bank do obciążania / składania dyspozycji przelewu środków z rachunku (…) prowadzonego w Banku kwotą wymagalnych zobowiązań wynikających z Umowy (…) (§ 9 ust. 4). Prawne zabezpieczenie spłaty udzielonego kredytu, odsetek, a także innych związanych z kredytem należności stanowi: 1) hipoteka umowna kaucyjna do kwoty 340.000 zł (…) (§ 10 ust. 1 pkt 1). W związku z zaciągnięciem kredytu denominowanego (waloryzowanego) w walucie wymienialnej Kredytobiorca oświadcza, że został poinformowany przez Bank o ryzyku związanym ze zmianą kursów walut oraz rozumie wynikające z tego konsekwencje (§ 11 ust. 4). Jednocześnie Kredytobiorca akceptuje zasady funkcjonowania kredytu denominowanego (waloryzowanego) w walucie wymienialnej, w szczególności zasady dotyczące określania kwoty kredytu w walucie wskazane w § 2 Umowy, sposobu uruchomienia i wykorzystania kredytu określone w § 4 Umowy oraz warunków jego spłaty określone w § 9 Umowy (§ 11 ust. 5). (dowód: umowa kredytu, k. 16-17) (...) Bank SAuruchomił kredyt 24 czerwca 2008 r. w sposób przewidziany w umowie – przez wpłatę na rachunek zbywcy lokalu. Jednocześnie przeliczył jego kwotę na franki szwajcarskie po kursie 1,0520, co dało 82.846 CHF. W mieszkaniu zakupionym z kredytu powodowie cały czas zaspokajają swoje potrzeby mieszkaniowe. Powód pod jego adresem ma zarejestrowaną działalność gospodarczą – firmę transportową, którą wykonuje poza nim. W okresie od 24 czerwca 2008 r. do 2 stycznia 2023 r. w wykonaniu umowy kredytu powodowie zapłacił pozwanemu 211.236,67 zł. (dowód: zaświadczenie pozwanego, k. 21-24, potwierdzenia przelewów, k. 25-27, zeznania powodów, k. 146-147, 160) Pismem z 15 grudnia 2022 r. powodowie wezwali pozwanego do zwrotu 206.682,78 zł jako wszystkich kwot wpłaconych przez nich w związku ze spłatą kredytu, w terminie do 30 grudnia 2022 r. Powołali się na to, że umowa kredytu jest nieważna, gdyż zawiera niedozwolone klauzule umowne. Pozwany odpowiedział odmownie. (dowód: pismo powodów, k. 29-30, pismo pozwanego, k. 31-33) Powodowie od 1989 r. są małżeństwem i pozostają w ustawowej wspólności majątkowej małżeńskiej. (dowód: zeznania powodów, k. 146-147, 160) Pozwany jest następcą prawnym(...) Banku SA. (twierdzenie powodów przyznane przez pozwanego) Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o poniższą ocenę dowodów. Niektóre fakty zostały przez strony przyznane wprost albo pośrednio i te Sąd przyjął bez dowodów (art. 229 k.p.c.i230 k.p.c.). Część ustaleń Sąd poczynił w oparciu o dokumenty prywatne, które zostały złożone przez stronę powodową w odpisach poświadczonych za zgodność przez jego pełnomocnika – radcę prawnego. Zgodnie zart. 129 § 3 k.p.c., zawarte w odpisie dokumentu poświadczenie zgodności z oryginałem przez występującego w sprawie pełnomocnika strony będącego adwokatem, radcą prawnym, rzecznikiem patentowym lub radcą Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa ma charakter dokumentu urzędowego. W związku z tym dokonane przez pełnomocnika pozwanego poświadczenia wierności oryginałom odpisów dokumentów korzystały z domniemania zgodności treści z prawdą (art. 244 § 1 k.p.c.). Domniemanie to nie było przez drugą stronę podważane. W związku z tym należało przyjąć, że odpisy dokumentów są zgodne z oryginałami. Dokumenty prywatne, na podstawie których Sąd dokonał ustaleń, nie budziły wątpliwości co do swojej prawdziwości, jak też nie były przez strony podważane pod jakimkolwiek względem. Dlatego Sąd uznał je za w pełni godne zaufania. Pozostałe dokumenty nie miały znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy. Sąd oddalił wnioski pozwanego o przeprowadzenie dowodu z zeznań świadkówM. Ś.iI. K., gdyż zostały powołane na potwierdzenie okoliczności, które nie miały znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 2352§ 1 pkt 2 k.p.c.). Świadkowie nie mieli żadnego udziału w rozmowach poprzedzających podpisanie przedmiotowej umowy kredytu i nie wiedzieli, jakie informacje i wyjaśnienia przekazano wówczas powodom. Ich zeznania na temat tego, jakie procedury w tym zakresie obowiązywały w Bnaku, nie miałyby żadnego znaczenia, gdyż nie zostało wykazane, że w przypadku powodów były one dochowane. W niniejszej sprawie, z oczywistych względów, znaczenie dla jej rozstrzygnięcia mogły mieć jedynie zeznania powodów i dlatego Sąd dowód z przesłuchania stron ograniczył do nich. Strony są osobami najbardziej zainteresowanymi wynikiem sprawy, skutkiem czego dowód z ich zeznań jest bardzo niepewnym źródłem poznania prawdy. Ponadto w chwili składania przez powodów zeznań minęło ponad piętnaście lat od dnia podpisania umowy kredytu, co musiało mieć negatywny wpływ na możliwość przypomnienia sobie przez nich wszystkich istotnych okoliczności poprzedzających zawarcie umowy i to niezależnie od tego, że fakty te, jako dotyczące bardzo ważnej dla nich kwestii życiowej, mogły się im mocno wryć w pamięć. Przemawiało to za podejściem do tych zeznań z ograniczonym zaufaniem. Taka ich ostrożna ocena prowadziła jednak do wniosku, że są generalnie wiarygodne. W sposobie składania sprawiały wrażenie spontanicznych i szczerych. Powodowie szczerze przyznawali, że wielu okoliczności nie pamiętają. Niska szczegółowość ich zeznań była adekwatna do czasu, jaki upłynął od opisywanych wydarzeń. Jednocześnie w swojej treści zeznania te pozostawały w zgodzie z zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego i nie były sprzeczne z żadnymi innymi wiarygodnymi dowodami. Sąd oddalił wniosek pozwanego o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego, gdyż zmierzał do ustalenia okoliczności nieistotnych dla rozstrzygnięcia sprawy. Podstawy dla takiej oceny będą wynikały z dalszych rozważań. Sąd zważył, co następuje: Powodowie zgłosili w pozwie żądania ustalenia nieważności umowy kredytu z 18 czerwca 2008 r. nr(...), zawartej przez nich z(...) Bankiem SAoraz zasądzenia nienależnych świadczeń, które spełnili w wykonaniu tej umowy (dla uproszczenia wywodu zarówno pozwany, jak(...) Bank SAbędą dalej nazywani pozwanym albo Bankiem). Jak z tego wynika, żądanie ustalenia z jednej strony jest samodzielnym żądaniem pozwu a z drugiej stanowi przesłankę żądania zapłaty. W związku z tym dotyczy ono kluczowego w sprawie zagadnienia i dlatego należało je ocenić w pierwszej kolejności. Zgodnie zart. 189 k.p.c., powód może żądać ustalenia przez sąd istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa, gdy ma w tym interes prawny. Interes prawny jest to interes dotyczący szeroko rozumianych praw i stosunków prawnych powoda i występuje wówczas, gdy z jego strony istnieje obiektywna potrzeba ochrony prawnej, np. gdy powstała sytuacja grożąca naruszeniem prawa lub stosunku prawnego albo pozbawieniem go ochrony prawnej albo też zaistniała wątpliwość co do jego istnienia, a jednocześnie nie ma innych środków ochrony prawnej lub są one nieadekwatne do istniejącej obiektywnie potrzeby tej ochrony. Jak podkreśla się w orzecznictwie, ocena istnienia interesu prawnego wymaga zindywidualizowanych, elastycznych kryteriów, uwzględniających celowościowe podstawy powództwa wytoczonego w oparciu oart. 189 k.p.c., a jednym z tych kryteriów jest znaczenie, jakie wyrok ustalający wywarłby na sytuację prawną powoda obecnie i w przyszłości. O występowaniu interesu prawnego w uzyskaniu wyroku ustalającego świadczy możliwość stanowczego zakończenia tym wyrokiem sporu obecnie występującego, jak i sporów, które mogą z kwestionowanego stosunku prawnego wystąpić w przyszłości. Natomiast przeciwko istnieniu interesu prawnego przemawia możliwość uzyskania pełniejszej ochrony praw powoda w drodze innego powództwa (por. z wielu wyroki Sądu Najwyższego z 19 lutego 2002 r., IV CKN 769/00, OSNC 2003/1/13, z 30 listopada 2005 r. III CK 277/05, z 29 marca 2012 r. I CSK 325/11, z 15 maja 2013 r. III CSK 254/12, z 2 lipca 2015 r., V CSK 640/14, nie publ.). Między stronami powstał spór o ważność zawartej przez nie umowy kredytu. Umowa jest przez powoda wykonywana i według jej treści ma być wykonywana do 2033 r. Opierając się na założeniu nieważności umowy, powodowie wytoczyli powództwo o zwrot części spełnionych świadczeń. Jednakże w drodze powództwa o świadczenie nie są w stanie uzyskać pełnej ochrony swego interesu prawnego, gdyż sam wyrok zasądzający nie usunąłby definitywnie stanu niepewności prawnej, co do tego, czy pozwanemu są należne świadczenia, które nie zostały objęte pozwem i nie mogły zostać nim objęte. Jest to skutkiem faktu, że w orzecznictwie i doktrynie nie ma zgody co do tego, czy prawomocny wyrok zasądzający świadczenie wiąże tylko w zakresie samej sentencji, czy również motywów rozstrzygnięcia (por. np. wyroki Sądu Najwyższego z 14 maja 2003 r., I CKN 263/01, M. Prawn. 2015, nr 2, s. 85 i z 15 stycznia 2015 r., IV CSK 181/14, nie publ. oraz postanowienie tego Sądu z 9 stycznia 2019 r., sygn. I CZ 112/18, nie publ.). W rezultacie nie ma pewności, że sam wyrok zasądzający świadczenie definitywnie przeciąłby spór o ważność umowy i zagwarantowałby powodom, że w celu odzyskania świadczeń nieobjętych pozwem, nie będą zmuszeni do wytoczenia kolejnego powództwa. Zatem, sam wyrok zasądzający nie zapewni powodom takiego samego poziomu ochrony prawnej, jak wyrok ustalający. Interes prawny powodów przejawia się także w tym, że żądanie ustalenia chroniło ich na wypadek uwzględnienia zarzutu potrącenia w całości. Prowadziłoby to bowiem do oddalenia powództwa o zapłatę. Wyrok ustalający nieważność umowy daje także powodom pełniejszą ochronę prawną, gdyż w odróżnieniu od wyroku zasądzającego stanowi podstawę wykreślenia hipoteki ustanowionej jako zabezpieczenie spłaty kredytu. Uzasadniało to przyjęcie, że powodowie mają interes prawny w żądaniu ustalenia. Przechodząc do oceny meritum tego żądania, w pierwszej kolejności należy wskazać, że przedmiotowa umowa kredytu miała charakter umowy kredytu indeksowanego do waluty obcej. Tego rodzaju umowa wykształciła się w obrocie gospodarczym jako podtyp umowy kredytu. Charakteryzuje się ona tym, że kwota kredytu jest wyrażona w złotych, ale w dniu wypłaty zostaje poddana indeksacji, czyli przeliczeniu na określoną w umowie walutę obcą (walutę indeksacji). Przeliczona na walutę obcą kwota kredytu jest poddana oprocentowaniu według stopy procentowej właściwej dla tej waluty i jest dzielona na raty, które są spłacane w złotych, po ich przeliczeniu z waluty obcej na złote w umówionej dacie płatności rat. Zastosowanie konstrukcji indeksacji, w celu ustalenia salda kredytu i wysokości świadczeń, do których zobowiązany jest kredytobiorca, nie narusza istoty umowy kredytu wyrażonej wart. 69 ust. 1 prawa bankowego, która polega na tym, że bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy kwotę środków pieniężnych a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie oraz zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty (por. wyroki Sądu Najwyższego z 19 marca 2015 r., IV CSK 362/14, OSNC -ZD 2016/3/49, z 22 stycznia 2016 r., I CSK 1049/14, OSNC 2016/11/134, z 8 września 2016 r., II CSK 750/15, z 14 lipca 2017 r., z 27 lutego 2019 r., II CSK 19/18, z 11 grudnia 2019 r., V CSK 382/18). Jednak w okolicznościach sprawy nie przesądzało to o ważności przedmiotowej umowy kredytu. Stosownie doart. 3531k.c., strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego. Jak z tego wynika,artykuł 3531k.c., wyrażający zasadę wolności (swobody) umów, wyznacza trzy granice tej wolności, którymi są: natura stosunku, ustawa i zasady współżycia społecznego. Natura umowy gospodarczej i generowanego przez nią stosunku sprowadza się generalnie do tego, że wyraża ona i pozwala realizować interes każdej ze stron, ponieważ zaś interesy te bywają przeciwstawne, istotę umowy stanowi uzgodnienie woli stron, wyrażającej ich interesy. Zgoda obydwu stron jest oczywistym wymogiem tak przy zawarciu umowy, jak i przy zmianach jej treści (por. uchwałę składu 7 sędziów Sądu Najwyższego z 22 maja 1991 r., III CZP 15/91, OSNC 1992/1/1). Osiągnięcie przez strony porozumienia co do wszystkich ważnych dla nich kwestii decydujących o kształcie ich zobowiązań jest więc istotą umowy, a nieuzasadniona możliwość jednostronnego i swobodnego kształtowania przez jedną stronę zobowiązania drugiej strony, tej istoty podważeniem. Sprzeczne z naturą umowy dwustronnie zobowiązującej jest takie jej ukształtowanie, że jedna strona ma nieuzasadnioną swobodę w określeniu zobowiązania drugiej strony. Dlatego, przyznanie w umowie jednej z jej stron prawa do kształtowania zobowiązania drugiej strony musi być uzasadnione i mieć jasne granice, wynikające z tego uzasadnienia. W przypadku umowy kredytu, sprzeczne z jej naturą są takie postanowienia, które pozwalają bankowi na jednostronne i dowolne określanie rozmiaru zobowiązania kredytobiorcy do spłaty kredytu. W przypadku umowy kredytu indeksowanego do waluty obcej, jako równoznaczne z postanowieniami wprost pozwalającymi bankowi na samodzielne określenie rozmiaru zobowiązania kredytobiorcy w zakresie spłaty kredytu, należy ocenić takie, które przyznają mu prawo do jednostronnego i swobodnego określenia kursu waluty dla celów indeksacji kwoty kredytu i spłaty rat. Rozmiar zobowiązania kredytobiorcy do zwrotu kredytu indeksowanego do waluty obcej wyznacza nie tylko wysokość kwoty kredytu w złotych, ale przede wszystkim jej równowartość wyrażona w walucie indeksacji. To ona bowiem, po oprocentowaniu i podziale na raty, podlega spłacie. Jednocześnie, rzeczywisty rozmiar zobowiązania kredytobiorcy do spłaty rat kredytu w złotych wyznacza nie tylko wysokość rat w walucie indeksacji, ale przede wszystkim wysokość rat po przeliczeniu na złote. Zatem, przyznanie bankowi w umowie prawa do jednostronnego i swobodnego określenia kursu waluty w dniu indeksacji i w dniach płatności rat prowadzi do jednostronnego i swobodnego ustalenia przez bank, zarówno wyrażonej w walucie kwoty kapitału, będącej podstawą naliczania oprocentowania, jak i wysokości świadczeń stanowiących realizację zobowiązania kredytobiorcy do spłaty tego kapitału z oprocentowaniem w ratach, czyli głównych elementów wyznaczających rozmiar jego zobowiązania. Co do zasady takie postanowienia stanowią przekroczenie granic swobody stron w kształtowaniu umowy kredytu indeksowanego. Powyższe uwagi prowadzą do wniosku, że jeśli w świetle treści umowy kredytu indeksowanego do waluty obcej żadne szczególne okoliczności nie uzasadniają prawa banku do swobodnego określenia kursu waluty dla celów indeksacji i spłaty rat, aby umowa taka została ukształtowana w zgodzie z naturą stosunku prawnego, jaki kreuje, musi przewidywać taki sposób ustalenia kursu waluty dla celów indeksacji kwoty kredytu i określenia wysokości rat, który nie będzie miał cech jednostronności i dowolności, a więc będzie niezależny od decyzji banku i obiektywnie weryfikowalny. Przedmiotowa umowa kredytu nie spełnia tych warunków. W § 4 ust. 1a umowy stron przewidziano, że wypłata kredytu nastąpi w złotych przy jednoczesnym przeliczeniu kredytu według kursu kupna dewiz dla CHF, zgodnie z „Tabelą kursów” obowiązująca w Banku w dniu wykorzystania kredytu (transzy). Ponadto w § 9 ust. 2 umowy postanowiono, że spłata rat kapitałowo-odsetkowych dokonywana jest w złotych po uprzednim przeliczeniu rat kapitałowo-odsetkowych z waluty na złote według kursu sprzedaży dewiz dla CHF, zgodnie z „Tabelą kursów” obowiązująca w banku w dniu spłaty. Umowa nie definiowała bliżej Tabeli kursów i sposobu ustalania w niej kursów. Zatem w żaden sposób nie ograniczała swobody Banku w określaniu kursu franka szwajcarskiego. Mógł on nawet wyznaczać w swojej tabeli osobny kurs dla umów kredytu indeksowanego lub niektórych z nich (np. z określonego okresu czasu lub dla określonego przedziału kwotowego). Oznacza to, że w świetle umowy Bank miał pełną swobodę w określeniu kursu, po którym nastąpi przeliczenie kwoty kredytu na walutę indeksacji oraz przeliczenie raty kredytu na złote. Jednocześnie z treści umowy nie wynikało żadne uzasadnienie dla takiego rozwiązania. Również w toku procesu pozwany żadnego przekonującego uzasadnienia w tym przedmiocie nie przedstawił. Podsumowując, zapisy przedmiotowej umowy pozostawiają Bankowi nieuzasadnioną, pełną swobodę w jednostronnym w określeniu kursu, po którym nastąpi przeliczenie kwoty kredytu na walutę indeksacji, jak również kursów, po których ma następować przeliczenie rat z waluty indeksacji na złote. Tym samym postanowienia te dały Bankowi nieuzasadnioną swobodę w jednostronnym określaniu rozmiaru zobowiązania kredytobiorcy do spłaty kredytu. To zaś sprawia, że treść ukształtowanego w ten sposób stosunku prawnego kredytu jest sprzeczna z właściwością (naturą) tego stosunku, co powoduje, że umowa jest sprzeczna z prawem w rozumieniuart. 58 § 1 k.c.i jako taka jest nieważna (co do takiego skutku, por. uchwałę Sądu Najwyższego z 13 stycznia 2011 r., III CZP 119/10, OSNC 2011/9/95). Stwierdzenie bezwzględnej nieważności przedmiotowej umowy na wyżej wskazanej podstawie prawnej czyniło zbędnym rozważanie innych podstaw nieważności. Sąd jednak uznał za celowe dokonanie oceny umowy także pod kątem zarzutu, że jest ona nieważna również z uwagi na zawarte w niej niedozwolone postanowienia umowne. Rozważania w tym zakresie należy rozpocząć od przytoczeniaart. 3851§ 1 k.c.Stanowi on: § 1. Postanowienia umowy zawieranej z konsumentem nieuzgodnione indywidualnie nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (niedozwolone postanowienia umowne). Nie dotyczy to postanowień określających główne świadczenia stron, w tym cenę lub wynagrodzenie, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny. § 2. Jeżeli postanowienie umowy zgodnie z § 1 nie wiąże konsumenta, strony są związane umową w pozostałym zakresie. § 3. Nieuzgodnione indywidualnie są te postanowienia umowy, na których treść konsument nie miał rzeczywistego wpływu. W szczególności odnosi się do postanowień umowy przejętych z wzorca umowy zaproponowanego konsumentowi przez kontrahenta. § 4. Ciężar dowodu, że postanowienie zostało uzgodnione indywidualnie spoczywa na tym, kto się na to powołuje. Powyższy przepis stanowi implementację do polskiego prawa dyrektywy Rady 93/13/EWG z 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich (dalej powoływanej jako dyrektywa 93/13). Rodzi to obowiązek dokonywania jego wykładni w taki sposób, który pozwala urzeczywistnić cele tej dyrektywy. Dlatego w ramach tej wykładni należy uwzględniać treść dyrektywy i dotyczące jej orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej ((...)) (por. uchwałę 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 7 maja 2021 r., III CZP 6/21, OSNC 2021/9/56). Zart. 3851§ 1 k.c.wynika, że niedozwolonymi postanowieniami umownymi są takie, które: 1) znajdują się w umowie zawartej przez przedsiębiorcę z konsumentem oraz 2) nie zostały z nim indywidualnie uzgodnione a przy tym 3) kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami rażąco naruszając jego interesy oraz 4) nie dotyczą głównych świadczeń stron, w tym ceny lub wynagrodzenia, o ile świadczenia te są jednoznacznie określone. Niewątpliwe jest, że przy zawieraniu przedmiotowej umowy kredytu Bank działał jako przedsiębiorca. Równie niewątpliwe jest, że powodowie zawarli ją jako konsumenci. Zgodnie zart. 221k.c., za konsumenta uważa się osobę fizyczną dokonującą z przedsiębiorcą czynności prawnej niezwiązanej bezpośrednio z jej działalnością gospodarczą lub zawodową. Powodowie zawarli umowę bez bezpośredniego związku ze swoją działalnością gospodarczą lub zawodową. Kupili mieszkanie w celu zaspokajania swoich potrzeb mieszkaniowych. Wprawdzie pod jego adresem powód ma zarejestrowaną działalność gospodarczą, jednak powodowie nie zaciągnęli kredytu w celu wykorzystywania mieszkania w tej działalności i nie wykorzystywali go w niej. Postanowienia umowy kredytu, regulujące klauzulę indeksacyjną (§ 2 ust. 1 i 2, § 4 ust. 1a, § 9 ust. 2 - wszystkie w części przewidującej przeliczanie kwoty kredytu na walutę i rat kredytu wyrażonych w walucie na złote) i ściśle z nią powiązaną klauzulę tabel kursowych (§ 2 ust. 2, § 4 ust. 1a i § 9 ust. 2 - wszystkie w części przewidującej stosowanie do przeliczeń tabel kursowych pozwanego), nie zostały z powodami indywidualnie uzgodnione. Najlepszym tego dowodem jest to, że były zamieszczone we wzorze umowy, którym posługiwał się Bank. Podkreślenia przy tym wymaga, że postanowieniem indywidualnie uzgodnionym w rozumieniuart. 3851§ 1 k.c.nie jest takie, którego treść konsument potencjalnie mógł negocjować, lecz tylko takie, które rzeczywiście powstało na skutek indywidualnych negocjacji. Pozwany nie przedstawił żadnych dowodów na potwierdzenie wynegocjowania powyższych klauzul (art. 3851§ 4 k.c.). Klauzula indeksacyjna określa główne świadczenia stron przedmiotowej umowy kredytu. W swoim orzecznictwie Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej wyjaśnił, że warunkami, które określają główny przedmiot umowy w rozumieniu art. 4 ust. 2 dyrektywy 93/13, są takie, które określają podstawowe świadczenia w ramach danej umowy i które z tego względu charakteryzują tę umowę. Przy czym Trybunał wielokrotnie wskazywał, że takie znaczenie mają warunki umowy dotyczące ryzyka kursowego w kredytach powiązanych z walutą obcą - indeksowanych i denominowanych do niej (por. wyroki z 26 lutego 2015 r., C-143/13,B. M.iI.O. M.v.S. V.România SA,(...)2015, nr 2, poz. I-127, pkt 54, z 20 września 2018 r., C-51/17,O.Bank (...). iO.FaktoringK. Z.v.T. I.iE. K..,(...)2018, nr 9, poz. I-750, pkt 68, z 14 marca 2019 r., C-118/17,Z.D.v.E.BankH.Z.., pkt 48, 52 i z 3 października 2019 r., C-260/18,K. D.iJ. D.v.R.Bank (...), pkt 44). W umowie kredytu indeksowanego do waluty obcej postanowienia regulujące indeksację charakteryzują tę umowę jako podtyp umowy kredytu i stanowią o istocie wynikających z niej zobowiązań stron. Pozwalają one osiągnąć podstawowy cel umowy: obniżyć oprocentowanie kredytu (a więc jego główny koszt) i uczynić go bardziej dostępnym i (pozornie) bardziej atrakcyjnym w zamian za przyjęcie przez kredytobiorcę na siebie całego umownego ryzyka walutowego (kursowego). W tym kontekście są to też postanowienia regulujące cenę kredytu, o której mowa wart. 3851§ 1in finek.c.Dlatego zastrzeżone w umowie kredytu indeksowanego do waluty obcej klauzule, kształtujące mechanizm indeksacji, określają główne świadczenie kredytobiorcy (por. wyroki Sądu Najwyższego z 4 kwietnia 2019 r., III CSK 159/17, OSP 2019/12/115, z 9 maja 2019 r., I CSK 242/18 i z 11 grudnia 2019 r., V CSK 382/18, nie publ., z 10 maja 2022 r.,(...)285/22, OSNC ZD 2022/4/45). Oznacza to, że zapisy klauzuli indeksacyjnej mogły być uznane za niedozwolone postanowienie umowne tylko w razie stwierdzenia, że nie zostały sformułowane w sposób jednoznaczny. Wykładniaart. 3851§ 1 k.c.w zakresie wymogu jednoznacznego sformułowania postanowień określających główne świadczenia stron umowy, jako wyłączającego możliwość uznania ich za niedozwolone, ponownie wymaga odwołania się do orzecznictwa(...). Za reprezentatywny w tym zakresie można uznać wyrok z 20 września 2017 r. w sprawie C-186/16. Trybunał podkreślił w nim, że wymogu przejrzystości warunków umownych nie można zawężać do ich zrozumiałości pod względem formalnym i gramatycznym, lecz przeciwnie, z uwagi na to, że ustanowiony przez dyrektywę 93/13 system ochrony opiera się na założeniu, iż konsument jest stroną słabszą niż przedsiębiorca, między innymi ze względu na stopień poinformowania, ów wymóg wyrażenia warunków umownych prostym i zrozumiałym językiem i w konsekwencji przejrzystości musi podlegać wykładni rozszerzającej. Dlatego, powinien on być rozumiany jako nakazujący także, by umowa przedstawiała w sposób przejrzysty konkretne działanie mechanizmu, do którego odnosi się ów warunek, a także związek między tym mechanizmem a mechanizmem przewidzianym w innych warunkach, tak by konsument był w stanie oszacować, w oparciu o jednoznaczne i zrozumiałe kryteria, płynące dla niego z tej umowy konsekwencje ekonomiczne. Dalej Trybunał, odnosząc się już bezpośrednio do umowy kredytu powiązanego z frankiem szwajcarskim (chodziło o kredyt denominowany, ale dla istoty jego stanowiska nie ma to znaczenia) wskazał, że w przypadku takiej umowy dyrektywa 93/13 nakłada na bank dwa obowiązki. Po pierwsze, kredytobiorca musi zostać jasno poinformowany, że podpisując umowę kredytu, ponosi pewne ryzyko kursowe, które z ekonomicznego punktu widzenia może okazać się dla niego trudne do udźwignięcia w przypadku dewaluacji waluty, w której otrzymuje wynagrodzenie. Po drugie, bank musi przedstawić ewentualne wahania kursów wymiany i ryzyko wiążące się z zaciągnięciem kredytu w walucie obcej, zwłaszcza w przypadku, gdy konsument będący kredytobiorcą nie uzyskuje dochodów w tej walucie. Uogólniając te wymagania(...)podkreślił, że wymóg wyrażenia warunku umownego prostym i zrozumiałym językiem oznacza, że w wypadku umów kredytowych instytucje finansowe muszą zapewnić kredytobiorcom informacje wystarczające do podjęcia przez nich świadomych i rozważnych decyzji. W tym względzie wymóg ów oznacza, że warunek dotyczący spłaty kredytu w tej samej walucie obcej, co waluta, w której kredyt został zaciągnięty, musi zostać zrozumiany przez konsumenta zarówno w aspekcie formalnym i gramatycznym, jak i w odniesieniu do jego konkretnego zakresu, tak aby właściwie poinformowany oraz dostatecznie uważny i rozsądny przeciętny konsument mógł nie tylko dowiedzieć się o możliwości wzrostu lub spadku wartości waluty obcej, w której kredyt został zaciągnięty, ale również oszacować - potencjalnie istotne - konsekwencje ekonomiczne takiego warunku dla swoich zobowiązań finansowych (por. wyrok z 20 września 2017 r., C-186/16,R.P. A.i in. v.(...) SA,(...)2017, nr 9, poz. I-703, pkt 44, 45, 50 i 51 oraz powołane tam wyroki). Jest oczywiste, że w świetleart. 6 k.c., to na pozwanym spoczywał obowiązek udowodnienia spełnienia wymogów pozwalających uznać, że postanowienia klauzuli indeksacyjnej zostały sformułowane w sposób jednoznaczny. Na tę okoliczność pozwany zaoferował zeznania świadków i zapisy przedmiotowej umowy kredytu. Z przyczyn, o których była wyżej mowa, zeznania świadków były nieprzydatne do dokonania ustaleń w tym zakresie. Także zapisy umowy nie pozwalały na przyjęcie jednoznaczności klauzuli indeksacyjnej. Po pierwsze, klauzula indeksacyjna stanowiła główny wyróżnik i oś umowy, dlatego mechanizm jej działania powinien być w niej opisany w taki sposób, aby jasne było jego fundamentalne znaczenie i aby przejrzyście została ujawniona jego istota i wszystkie konsekwencje. Tymczasem w przedmiotowej umowie omawiana klauzula nie została jasno sformułowana a przy tym została poszatkowana a jej elementy poprzeplatane postanowieniami regulującymi klauzulę tabel kursowych i umieszczone w różnych miejscach umowy. Wymóg jednoznaczności nie został dochowany także z uwagi na niską komunikatywność użytych przy formułowaniu klauzuli zdań. Z uwagi na zastosowany w nich żargon bankowy, są one niezrozumiałe dla przeciętego konsumenta. Taki sposób zapisania klauzuli powodował, że konieczne było szczególnie jasne i dokładne ustne objaśnienie powodom jej postanowień - na co pozwany nie przedstawił dowodów. Po drugie, oświadczenia zawarte w § 11 ust. 4 i 5 umowy mają charakter blankietowy i nie pozwalają na ustalenie, jakie konkretne informacje kryją się za ich ogólnikowymi sformułowaniami. Z ich treści nie wynika dokładny zakres udzielonych wyjaśnień, czy były one rzetelne, zwłaszcza w zakresie istoty i rozmiaru ryzyka walutowego i czy zostały przekazane w sposób zrozumiały dla przeciętnego konsumenta. Na podstawie samego brzmienia § 11 ust. 4 i 5 umowy nie sposób było zatem przyjąć, że Bank wypełnił wobec powoda swój obowiązek informacyjny w sposób, o jakim mowa w orzecznictwie(...). Podkreślenia wymaga, że w tym zakresie nie byłaby wystarczająca ogólna informacja, że kurs franka szwajcarskiego może wzrosnąć, czy nawet wyjaśnienie, że spowoduje to nie tylko wzrost raty kredytu w złotych, ale też wyrażonego w złotych salda zadłużenia. Wymóg rzetelności nakazywał pokazanie konsekwencji, jakie będzie nieść wzrost kursu w okresie, na który umowa miała być zawarta. Wymagało to pokazania dotychczasowego kształtowania się kursu franka szwajcarskiego w długim okresie (co najmniej takim samym, jak ten, na jaki miała zostać zawarta umowa) w stosunku do złotego i innych reprezentatywnych walut krajów rozwijających się (z uwagi na brak rynkowych kursów złotego z okresu sprzed transformacji ustrojowej) i zbudowanie symulacji opartej na analogicznym wzroście kursu w przyszłości. Przede wszystkim jednak, w ramach obowiązku informacyjnego konieczne było uprzedzenie powodów o znacznym ryzyku gwałtownego wzrostu kursu franka szwajcarskiego. Gospodarkę światową cyklicznie dotykają różnej natury kryzysy. W takich okresach w krajach o słabszych od szwajcarskiej gospodarce, takich jak Polska, waluty miejscowe osłabiają się względem franka szwajcarskiego i to niekiedy bardzo gwałtownie. Podobnie dzieje się w przypadku lokalnych kryzysów gospodarczych obejmujących tylko dany kraj lub region. Dlatego, wyjaśniając powodom ryzyko kursowe, należało przywołać znane z historii kryzysy, które wywołały skokowy lub szybki wzrost kursu franka szwajcarskiego w stosunku do walut innych krajów i uświadomić im, że prawdopodobieństwo zmaterializowania się w Polsce takiego niekorzystnego scenariusza jest tym wyższe, im dłuższy jest okres kredytowania. W dacie zawarcia przedmiotowej umowy, pojawienie się w perspektywie kolejnych 25 lat co najmniej dwóch, trzech kryzysów gospodarczych powodujących gwałtowny wzrost kursu franka szwajcarskiego, było praktycznie pewne. Dlatego konieczne było wyjaśnienie powodom, w jaki sposób wzrost kursu wywołany takim kryzysem może wpłynąć na jego zadłużenie i obciążenia finansowe na różnych etapach wykonywania umowy. Podkreślenia wymaga, że wyjaśniając rozmiar ryzyka kursowego pozwany mógł posługiwać się przykładami z krajów, gdzie wcześniej doszło do napięć społecznych spowodowanych udzielaniem przez banki kredytów powiązanych z kursem franka szwajcarskiego (np. z Australii czy Włoch). Po trzecie, doradczyni klienta nie tylko nie wypełniła w stosunku do powodów obowiązku informacyjnego w zakresie ryzyka walutowego, ale jeszcze wprowadziła ich w błąd, pomniejszając to ryzyko przez bezpodstawne zapewnienia o stabilności kursu franka szwajcarskiego. Po czwarte, żaden zapis umowy nie uprzedzał powodów, że nie przewiduje ona żadnej górnej granicy wzrostu raty kredytu w złotych, jak też wzrostu wyrażonego w złotych zadłużenia z tytułu niespłaconego kapitału, spowodowanych zwyżką kursu franka. Jednocześnie zapisy umowy dotyczące wysokości sumy hipoteki sugerowały, że górną granicą ich ryzyka majątkowego jest 340.000 zł. Był to element wprowadzający w błąd. W wyniku powyższych rozważań Sąd przyjął, że postanowienia umowy, regulujące klauzulę indeksacyjną, nie są sformułowane w sposób jednoznaczny, a to, mimo że określają główne świadczenie stron, otwierało drogę do ich oceny pod kątem abuzywności. W odróżnieniu od klauzuli indeksacyjnej, klauzula tabel kursowych nie określa głównych świadczeń stron umowy. Jej postanowienia dotyczą jedynie sposobu ustalania kursu franka szwajcarskiego, jako waluty indeksacji przy wypłacie kredytu i spłacie rat. Nie decydowała więc w żadnym zakresie o charakterze tej umowy, a jedynie o sposobie jej wykonywania i to od strony czysto technicznej. Możliwe było całkowicie odmienne ukształtowanie sposobu określania kursu franka szwajcarskiego na potrzeby wykonywania umowy bez zmiany jej istoty, jako kredytu indeksowanego do waluty obcej. W związku z tym klauzula ta podlegała kontroli pod kątem abuzywności niezależnie od tego, czy była jednoznacznie określona. Art. 3851§ 1 k.c.wprowadza dwuelementowe kryterium oceny, czy postanowienie umowy, kształtujące prawa i obowiązki konsumenta, ma charakter niedozwolony. Elementami tymi są sprzeczność z dobrymi obyczajami i rażące naruszenie interesów konsumenta. „Dobre obyczaje” to klauzula generalna, której zadaniem jest wprowadzenie możliwości dokonania oceny treści umowy w świetle norm pozaprawnych. Chodzi przy tym o normy moralne i obyczajowe, akceptowane powszechnie albo w określonej sferze, na przykład w obrocie profesjonalnym, w określonej branży, w stosunkach z konsumentem itp. Przez dobre obyczaje należy zatem rozumieć pozaprawne reguły postępowania wyznaczane przez etykę, moralność i społecznie aprobowane zwyczaje. W obrocie konsumenckim są to więc takie wymogi jak: szacunek wobec partnera, uczciwość, szczerość, lojalność, rzetelność czy fachowość. Sprzeczne z dobrymi obyczajami będą postanowienia umów, które nie pozwalają na realizację tych wartości. W szczególności dotyczy to takich postanowień, za pomocą których przedsiębiorca nielojalnie kształtuje prawa i obowiązki konsumenta w sposób nieuwzględniający jego słusznych interesów (por. uchwała SN z dnia 29 czerwca 2007 r., III CZP 62/07, OSNC 2008/7–8/87). Rażące naruszenie interesów konsumenta jest elementem oceny, które wprowadza wymóg prawnie istotnego stopnia sprzeczności postanowienia umowy z dobrymi obyczajami. Ustawodawca posłużył się wart. 3851k.c.pojęciem rażącego naruszenia interesów konsumenta, co mogłoby sugerować ograniczenie stosowania tego przepisu tylko do przypadków bardzo poważnych, skrajnych. Jednak wart. 3 ust. 1dyrektywy 93/13 ta sama przesłanka została określona jako spowodowanie poważnej i znaczącej nierównowagi wynikających z umowy praw i obowiązków stron ze szkodą dla konsumenta. W tej sytuacji wymóg dokonywania wykładniart. 3851k.c.w zgodzie z postanowieniami i celem dyrektywy 93/13 powoduje konieczność rozszerzającej wykładni pojęcia rażącego naruszenia interesów konsumenta, celem objęcia nim również przypadków naruszeń poważnych, choć nie rażących w tradycyjnym rozumieniu tego słowa w polskim prawie cywilnym. Rażące naruszenie interesów konsumenta ma więc miejsce, gdy postanowienia umowy poważnie odbiegają od sprawiedliwego wyważenia praw i obowiązków stron, skutkując nieusprawiedliwioną dysproporcją na niekorzyść konsumenta. Podsumowując powyższe uwagi, w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami rażąco naruszają interesy konsumenta takie postanowienia umowne, które, przez nielojalne, nierzetelne, czy nieuczciwe wykorzystanie zaufania konsumenta i braku po jego stronie odpowiedniej wiedzy, powodują poważną, nieusprawiedliwioną nierównowagę kontraktową na korzyść przedsiębiorcy. Przed przystąpieniem do oceny klauzul indeksacyjnej i tabel kursowych zawartych w przedmiotowej umowie pod kątem zgodności z dobrymi obyczajami, należy jeszcze podkreślić, że zgodnie zart. 3852k.c., oceny tej dokonuje się według stanu z chwili podpisania umowy, biorąc pod uwagę jej treść, okoliczności zawarcia oraz uwzględniając umowy pozostające w związku z umową obejmującą postanowienie będące przedmiotem oceny. Zatem, przy dokonywaniu oceny niedozwolonego charakteru postanowienia umownego nie ma żadnego znaczenia, w jaki sposób umowa była przez strony wykonywana (por. uchwała 7 sędziów Sądu Najwyższego z 20 czerwca 2018 r., III CZP 29/17, OSNC 2019/1/2 i powołane tam orzeczenia). W szczególności nie jest ważne, czy przedsiębiorca rzeczywiście korzystał z możliwości, jakie wynikały z korzystnego dla niego brzmienia postanowień umownych. Innymi słowy, jeśli zapisy umowy dawały przedsiębiorcy możliwość naruszenia interesów konsumenta, dla przyjęcia ich niedozwolonego charakteru nie jest istotne, czy przedsiębiorca z tych zapisów skorzystał lub chciał skorzystać. Dlatego w sprawie nie miało znaczenia, w jaki sposób pozwany ustalał i ustala kurs waluty, w szczególności czy robił to rzetelnie i uczciwie. Oceniając klauzulę indeksacyjną, w pierwszej kolejności podkreślić trzeba, że za jej pomocą powodowie zostali obciążeni całością ryzyka aprecjacji franka szwajcarskiego w okresie umowy. W umowie stron klauzula indeksacyjna została wprowadzona obok klauzuli zmiennego oprocentowania i bardzo znacznie podniosła umowne ryzyko powodów. W przypadku klauzuli zmiennego oprocentowania wzrost oprocentowania kredytu prowadzi do wzrostu wysokości raty, jednak nie rośnie saldo zadłużenia kredytobiorcy. Tymczasem w przypadku klauzuli indeksacyjnej, wzrost kursu waluty oznacza jednoczesny wzrost wysokości raty w złotych i pozostałego do spłaty zadłużenia wyrażonego w złotych. Przy czym w umowie stron obciążające powodów ryzyko tego wzrostu nie jest w żaden sposób ograniczone. Takie ukształtowanie klauzuli indeksacyjnej było nieakceptowalne z punktu widzenia zasad uczciwości i rzetelności, gdyż ryzyko znacznej aprecjacji franka szwajcarskiego w okresie, na jaki umowa została zawarta, było bardzo wysokie. Skutkiem nałożenia na powoda całości ryzyka aprecjacji franka szwajcarskiego było bardzo nierównomierne i niesprawiedliwe rozłożenie ogólnego ryzyka ponoszonego przez obie strony w związku z zawarciem umowy. W świetle jej postanowień Bank ryzykował stratę znacznej części kapitału kredytu w przypadku szybkiego i radykalnego spadku wartości franka szwajcarskiego w stosunku do złotego. Biorąc pod uwagę realia ekonomiczne, było to ryzyko znikome. Bank ryzykował też tym, że powodowie staną się niewypłacalni. Jednak ryzyko to w znacznym stopniu ograniczył przez uzyskanie hipoteki na ich nieruchomości. Tymczasem sytuacja powodów przedstawiała się zupełnie inaczej. Umowa nie dawała im żadnych skutecznych narzędzi zapobieżenia negatywnym skutkom gwałtownej aprecjacji franka szwajcarskiego. W wyniku wzrostu jego kursu wysokość ich zobowiązania w przeliczeniu na złote mogła przewyższyć nie tylko wartość nieruchomości, ale też całego ich majątku. Ponadto wzrost kursu mógł spowodować po ich stronie brak możliwości finansowych obsługi rat, nawet przy niezmienionym poziomie realnych dochodów. Wyżej przedstawiony rozkład ryzyka obu stron był tym bardziej nieakceptowalny, że Bank mógł (i czynił to) zabezpieczać się przed ryzykiem zmian kursowych pozaumownie (przez odpowiednie operacje na rynku finansowym), natomiast powodowie praktycznie nie mieli takiej możliwości. Bank mógł też redukować negatywne skutki ziszczenia się swego ryzyka umownego przez niwelowanie strat z danej umowy, czy w danym segmencie działalności zyskami z innych umów, czy segmentów. Wprowadzenie do umowy stron klauzuli indeksacyjnej nastąpiło z wykorzystaniem przewagi kontraktowej Banku i zaufania, jakim się u powodów cieszył. Bank, dysponując nieporównywalnie większymi niż oni możliwościami oceny ryzyka wiążącego się z indeksacją oraz mogąc, w przeciwieństwie do nich, efektywnie zabezpieczać się przed nim, wprowadził do umowy klauzulę indeksacyjną w kształcie, w którym chroniła jedynie jego własny interes, kosztem wystawienia powodów na bardzo znaczne ryzyko ekonomiczne. Powyższe uwagi prowadzą do wniosku, że klauzula indeksacyjna w sposób niesprawiedliwy, nielojalny i nieuczciwy prowadziła do poważnego i nieusprawiedliwionego uprzywilejowania pozycji Banku w przedmiotowej umowie kredytu. Stanowiła więc niedozwolone postanowienie umowne. Odnośnie do klauzuli tabel kursowych trzeba wskazać, że postanowienia umowne, uzależniające wysokość kredytu w walucie indeksacji i wysokość rat w złotych od woli banku, bez wskazania ograniczeń umownych w postaci skonkretyzowanych, obiektywnych kryteriów zmian stosowanych kursów walutowych, kształtują prawa i obowiązki konsumenta w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (por. wyroki Sądu Najwyższego z 8 września 2016 r., II CSK 750/15, z 27 lutego 2019 r., II CSK 19/18, z 4 kwietnia 2019 r., III CSK 159/17, OSP z 2019/12/115, z 29 października 2019 r., IV CSK 309/18, OSNC 2020/7-8/64, z 11 grudnia 2019 r., V CSK 382/18, z 10 maja 2022 r.,(...)285/22, OSNC ZD 2022/4/45). Podkreślenia także wymaga, że te same argumenty, które zostały wyżej przytoczone, jako decydujące o nieważności umowy z powodu sprzeczności z prawem, przemawiają także za niedozwolonym charakterem klauzul tabel kursowych i indeksacyjnej. Z tych przyczyn klauzule indeksacyjną i tabel kursowych Sąd uznał za niedozwolone postanowienia umowne, o których mowa wart. 3851§ 1 k.c. Art. 3851§ 1 k.c.wprowadza sankcję niezwiązania konsumenta niedozwolonymi postanowieniami umownymi. W okolicznościach sprawy prowadziło to do nieważności przedmiotowej umowy kredytu. Brak związania konsumenta niedozwolonym postanowieniem umownym oznacza, że nie wywołuje ono żadnych skutków prawnych od samego początku i z mocy samego prawa, co sąd ma obowiązek wziąć pod uwagę z urzędu. Konsument może następczo udzielić świadomej i wolnej zgody na to postanowienie i w ten sposób przywrócić mu skuteczność z mocą wsteczną albo podjąć decyzję przeciwną (odmówić zgody), co spowoduje trwałą bezskuteczność (nieważność) niedozwolonego postanowienia. Jeżeli umowa bez klauzuli abuzywnej nie może wiązać stron, dzieli los klauzuli. W sytuacji, w której klauzula abuzywna stała się definitywnie bezskuteczna (nieważna) wskutek odmowy jej potwierdzenia przez konsumenta, o obowiązywaniu umowy decyduje to, czy weszła w jej miejsce jakaś regulacja zastępcza. To zaś zależy od tego, czy całkowita i trwała bezskuteczność (nieważność) umowy naraża konsumenta na szczególnie niekorzystne konsekwencje, czemu może on wiążąco zaprzeczyć, sprzeciwiając się utrzymaniu umowy (por. uchwałę 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 7 maja 2021 r., III CZP 6/21, OSNC 2021/9/56 i powołane tam orzecznictwo(...)). Powodowie świadomie i swobodnie odmówili wyrażenia zgody na wyżej wskazane klauzule abuzywne, czego wyrazem był już pozew i co potwierdzili w toku rozprawy. Spowodowało to trwałą bezskuteczność (nieważność) tych klauzul. Funkcjonowanie przedmiotowej umowy kredytu bez ich postanowień nie było możliwe. Klauzula indeksacyjna decyduje o istocie przedmiotowej umowy. Usunięcie jej doprowadziłoby do zaniknięcia ryzyka kursowego, które jest bezpośrednio związane z indeksacją kredytu do waluty (por. wyrok(...)z dnia 3 października 2019 r., C-260/18,K. D.iJ. D.v.R.Bank (...), pkt 44). Wyeliminowanie ryzyka kursowego, charakterystycznego dla umowy kredytu indeksowanego do waluty obcej i uzasadniającego powiązanie stawki oprocentowania ze stawką LIBOR, jest równoznaczne z tak daleko idącym przekształceniem umowy, iż należy ją uznać za umowę o odmiennej istocie i charakterze, choćby nadal chodziło tu tylko o inny podtyp czy wariant umowy kredytu (por. wyroki Sądu Najwyższego z 22 stycznia 2016 r., I CSK 1049/14, OSNC 2016/11/134 i z 11 grudnia 2019 r., V CSK 382/18, nie publ., z 10 maja 2022 r.,(...)285/22, OSNC ZD 2022/4/45). Wyłączenie z umowy klauzuli indeksacyjnej spowodowałoby niemożność określenia oprocentowania kredytu. W takiej sytuacji kwota kredytu wyrażona byłaby w złotych, przy braku adekwatnych do tego mechanizmów wyznaczania oprocentowania. W tym celu nie można byłoby wykorzystać postanowień umowy dotyczących oprocentowania opartego o stawkę LIBOR 3M CHF (§ 8), gdyż ze swej istoty jest ona właściwa tylko dla franka szwajcarskiego. Oparcie w umowie stron oprocentowania kredytu w złotych na stawce LIBOR 3M CHF tworzyłoby z niej prawną i ekonomiczną hybrydę, która byłaby nie do pogodzenia z naturą umowy kredytu, która zakłada, że jego oprocentowanie jest oparte o wyznaczniki właściwe dla waluty kredytu. Nie istnieją i z istoty rzeczy nie mogą istnieć umowy kredytu oparte na odmiennym założeniu. Wysokość stopy oprocentowania kredytu jest bowiem ceną tylko tego pieniądza, w którym kredyt jest udzielany, a nie jakiegokolwiek. Niemożność określenia oprocentowania powodowałaby, że umowa nie spełniałaby wymogów umowy kredytu. W konsekwencji powyższych uwag należało uznać, że wyeliminowanie z przedmiotowej umowy kredytu niedozwolonych postanowień umownych prowadzi do jej nieważności. Powodowie, uprzedzeni o możliwych, negatywnych skutkach nieważności umowy kredytu, sprzeciwili się jej utrzymaniu, czego wyrazem był już pozew i dołączone do niego oświadczenia (k. 34 i 35), a co potwierdzili w toku rozprawy. Ich oświadczenia zostały złożone w oparciu o pełną, dostępną wiedzę i świadomość konsekwencji nieważności umowy. Powodowało to jej definitywną nieważność. Podsumowując całość dotychczasowych rozważań, Sąd uznał, że przedmiotowa umowa kredytu jest nieważna na podstawieart. 58 § 1 k.c.z powodu sprzeczności zart. 3531k.c.Sąd doszedł też do wniosku, że nawet gdyby umowę uznać za ważną w świetleart. 3531k.c., to i tak do jej nieważności prowadzi wyeliminowanie z niej niedozwolonych postanowień umownych, gdyż w ten sposób zostaje pozbawiona elementów decydujących o istocie umowy kredytu indeksowanego, a więc umowy, której zawarcie było wolą stron. Z tych względów Sąd orzekł, jak w punkcie 1 wyroku. W związku z nieważnością umowy, należało rozważyć jej konsekwencje. Zgodnie zart. 405 k.c., kto bez podstawy prawnej uzyskał korzyść majątkową kosztem innej osoby, obowiązany jest do wydania korzyści w naturze, a gdyby to nie było możliwe, do zwrotu jej wartości. Z koleiart. 410 § 1 k.c.stanowi, że powyższy przepis stosuje się w szczególności do świadczenia nienależnego. Stosownie zaś doart. 410 § 2 k.c., świadczenie jest nienależne, jeżeli ten, kto je spełnił, nie był w ogóle zobowiązany lub nie był zobowiązany względem osoby, której świadczył, albo jeżeli podstawa świadczenia odpadła lub zamierzony cel świadczenia nie został osiągnięty, albo jeżeli czynność prawna zobowiązująca do świadczenia była nieważna i nie stała się ważna po spełnieniu świadczenia. Świadczenie spełnione w wykonaniu nieważnej czynności prawnej jest objęte ostatnią z wymienionych wart. 410 § 2 k.c.kondykcji - czynność prawna zobowiązująca do świadczenia była nieważna i nie stała się ważna po spełnieniu świadczenia (condictio sine causa). W przypadku nieważności umowy kredytu kredytobiorcy i kredytodawcy przysługują odrębne roszczenia o zwrot świadczeń pieniężnych spełnionych w jej wykonaniu (por. wyżej powoływana uchwała 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 7 maja 2021 r., III CZP 6/21). W okresie objętym żądaniem zapłaty w wykonaniu nieważnej umowy kredytu powodowie zapłacili pozwanemu 211.236,67 zł. Zatem w zakresie żądania zapłaty powództwo było zasadne. Przeciwko roszczeniu o zapłatę pozwany zgłosił jako ewentualne zarzuty: potrącenia i zatrzymania. Sąd uznaje, że podniesienie zarzutu potracenia jako ewentualnego jest dopuszczalne (por. wyroki Sądu Najwyższego z 1 grudnia 1961 r., 4 CR 212/61, OSP 1962/11/293, z 22 listopada 1968 r., I CR 538/68, OSN 1969/11/204 i z 14 czerwca 2013 r., V CSK 389/12 oraz postanowienie z 9 sierpnia 2016 r., II CZ 83/16, nie publ.). Takie samo stanowisko Sąd zajmuje co do zarzutu zatrzymania. Zarzuty te były jednak nieskuteczne z następujących względów. Stosownie doart. 498 k.c., gdy dwie osoby są jednocześnie względem siebie dłużnikami i wierzycielami, każda z nich może potrącić swoją wierzytelność z wierzytelności drugiej strony, jeżeli przedmiotem obu wierzytelności są pieniądze lub rzeczy tej samej jakości oznaczone tylko co do gatunku, a obie wierzytelności są wymagalne i mogą być dochodzone przed sądem lub przed innym organem państwowym (§ 1). Wskutek potrącenia obie wierzytelności umarzają się nawzajem do wysokości wierzytelności niższej (§ 2). Pozwany zgłosił zarzut potracenia w piśmie procesowym skierowanym do pełnomocnika powodów, który jednak nie miał umocowania do przyjęcia w imieniu swoich mandantów takiego oświadczenia (por. k. 15). Już tylko z tego względu zarzut nie mógł być skuteczny. Sąd nie podziela też stanowiska pozwanego, że zart. 2031§ 3 k.p.c.wynika, że materialnoprawne oświadczenie woli o potrąceniu może być złożone jedynie w piśmie procesowym. Z przepisu tego wynika jedynie, że procesowy zarzut potracenia nie może być podniesiony ustnie na rozprawie. Nie ma jednak podstaw do wniosku, że przepis ten przewiduje, że procesowy zarzut potrącenia musi być połączony w jednym piśmie z materialnoprawnym oświadczeniem o potraceniu. Nie można uznać, że przepis procesowy -art. 2031k.p.c.reguluje zagadnienie materialnoprawne, jakim jest sposób składania oświadczeń woli i wprowadza w tym zakresie jakieś modyfikacje. W okolicznościach sprawy prowadziło to do wniosku, że gdyby nawet przyjąć, że pełnomocnik powodów był umocowany do przyjęcia oświadczenia woli o potrąceniu, skuteczność jego dokonania nie została wykazana. Procesowy zarzut potrącenia z natury rzeczy jest wtórny wobec materialnoprawnego oświadczenia woli o dokonaniu potrącenia. Może więc zostać skutecznie zgłoszony równocześnie ze złożeniem oświadczenia woli o potrąceniu lub później, natomiast nie może być podniesiony wcześniej, gdyż wówczas jest bezprzedmiotowy. W tej sytuacji, skoroart. 2031§ 2 k.p.c.ogranicza możliwość zgłoszenia procesowego zarzutu potracenia do chwili wdania się przez pozwanego w spór, to oczywiste jest, że materialnoprawna czynność potrącenia musi być albo wcześniejsza albo równoczesna. Chwilą wdania się przez pozwanego w spór w piśmie procesowym jest moment nadania do sądu pisma, w którym merytorycznie sprzeciwia się żądaniu pozwu (art. 165 § 2 k.p.c.). Z kolei chwilą, w której dokonuje się potrącenie w wyniku oświadczenia woli pozwanego, jest moment, w którym oświadczenie o potrąceniu dociera do powoda w taki sposób, że może zapoznać się z jego treścią (art. 61 § 1 k.c.). Zatem, pismo procesowe pozwanego, zawierające jednocześnie oświadczenie woli o potraceniu i zarzut potrącenia, aby spełniło wymogiart. 2031§ 2 k.p.c., winno zostać nadane do sądu nie wcześniej niż w dniu, w którym dotarło już do powodów w taki sposób, że mogli zapoznać się z jego treścią. W przeciwnym razie powstaje sytuacja, że procesowy zarzut potrącenia jest nieskuteczny, gdyż zostaje zgłoszony zanim dokonało się potrącenie. Oczywiste jest, że to pozwany winien wykazać skuteczność zgłoszenia przez siebie zarzutu potracenia w wyżej wskazanym aspekcie czasowym. Pozwany w żaden sposób nie udokumentował tego, że odpowiedź na pozew dotarła do pełnomocnika powodów, zanim nadał ją do sądu. Nie ma nawet pewności, że w dacie, w której pismo to dotarło do sądu, zostało już odebrane przez pełnomocnika powodów. W tej sytuacji nie można było przyjąć, ze zarzut potrącenia został skutecznie złożony. Ponowne zgłoszenie zarzutu potrącenia ustnie na rozprawie (k. 147v) nie mogło odnieść skutku, gdyż nastąpiło z naruszeniem zakazu podnoszenia go po wdaniu się w spór co do istoty sprawy (art. 2031§ 2 k.p.c.). Odnośnie do zarzutu zatrzymania, zgodnie zart. 496 k.c., który na mocyart. 497 k.c.ma zastosowanie w wypadku nieważności umowy wzajemnej, jeżeli wskutek odstąpienia od umowy strony mają dokonać zwrotu świadczeń wzajemnych, każdej z nich przysługuje prawo zatrzymania, dopóki druga strona nie zaofiaruje zwrotu otrzymanego świadczenia albo nie zabezpieczy roszczenia o zwrot. Prawo zatrzymania przysługuje tylko stronom umowy wzajemnej, a umowa kredytu nie jest umową wzajemną. Umowa dwustronnie zobowiązująca jest umową wzajemną tylko wówczas, gdy jej strony zobowiązują się w taki sposób, że świadczenie jednej z nich ma być odpowiednikiem świadczenia drugiej (art. 487 § 2 k.c.). Oznacza to, że strony spełniają świadczenia ekwiwalentne, ale których przedmiot jest różny. Ten różny przedmiot świadczeń jest istotą umowy wzajemnej. W umowie kredytu przedmiot świadczeń obu stron jest identyczny, gdyż są nim pieniądze. Nie jest więc ona umową wzajemną i nie jest objęta hipoteząart. 496 k.c. Nie ma podstaw do stosowaniaart. 496 k.c.do umowy kredytu w drodze wykładni. W przypadku nieważności takiej umowy i konieczności zwrotu wzajemnych świadczeń, właściwą i wystarczającą ochronę zapewnia jej stronom możliwość dokonania potrącenia i zgłoszenia zarzutu potrącenia. Jeśli z jakiegoś względu potrącenie nie jest możliwe albo nie zostało dokonane, nie ma powodu, żeby pozwany mógł się wstrzymywać ze spełnieniem świadczenia, do którego jest zobowiązany. Zarzut zatrzymania był nieskuteczny także z uwagi na sprzeczność z zasadami współżycia społecznego. Zgodnie zart. 5 k.c., nie można czynić ze swego prawa użytku, który by był sprzeczny ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem tego prawa lub z zasadami współżycia społecznego. Takie działanie lub zaniechanie uprawnionego nie jest uważane za wykonywanie prawa i nie korzysta z ochrony. Powodowie spłacili już cały otrzymany kapitał kredytu. W tej sytuacji sprzeczne z zasadami współżycia społecznego jest, towarzyszące zarzutowi zatrzymania założenie, że powodowie muszą zgromadzić całą kwotę kapitału, aby móc skutecznie dochodzić od Banku zwrotu nienależnych świadczeń. W końcu podkreślenia wymaga, że uznanie zgłoszonego przez pozwanego zarzutu zatrzymania za skuteczny uniemożliwiałoby osiągnięcie celów dyrektywy 93/13, a więc byłoby sprzeczne z zasadą efektywnej ochrony konsumentów. Z tych względów Sąd uznał zarzuty potrącenia i zatrzymania za nieskuteczne. Powodowie domagali się odsetek ustawowych za opóźnienie. Stosownie doart. 481 § 1 k.c., jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Natomiast w myślzdania pierwszego § 2 art. 481 k.c., jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była oznaczona, należą się odsetki ustawowe za opóźnienie. Opóźnienie ma miejsce wówczas, gdy dłużnik nie spełnia świadczenia pieniężnego w terminie. Roszczenie o zwrot nienależnego świadczenia ma charakter bezterminowy. Zgodnie zart. 455 k.c., jeśli termin spełnienia świadczenia nie jest oznaczony ani nie wynika z właściwości zobowiązania, świadczenie powinno być spełnione niezwłocznie po wezwaniu dłużnika do wykonania. Powodowie pismem z 15 grudnia 2022 r. wezwali pozwanego do zapłaty 206.682,78 zł, tytułem zwrotu nienależnego świadczenia spełnionego w ramach umowy kredytu, w terminie do 30 grudnia 2022 r. Pozwany otrzymał wezwanie 21 grudnia 2022 r. (k. 31), więc termin ten spełniał wymogi zart. 455 k.c.Żądanie odsetek za opóźnienie od 206.682,78 zł od 31 grudnia 2022 r. było więc uzasadnione. W zakresie kwoty 4.553,89 zł rolę wezwania spełniło dopiero doręczenie odpisu pozwu, co nastąpiło 28 lutego 2023 r. Wymóg niezwłoczności zart. 455 k.c.spełniłaby zapłata dokonana w ciągu 7 dni. Żądanie odsetek za opóźnienie od tej części roszczenia było więc uzasadnione od 8 marca 2023 r. Mając powyższe na uwadze Sąd orzekł, jak w punkcie 2 wyroku. W punkcie 3 wyroku Sąd oddalił nieuzasadnioną część żądania odsetkowego. O kosztach procesu Sąd rozstrzygnął w punkcie 4 wyroku na podstawieart. 100 k.p.c., obciążając nimi w całości pozwanego, gdyż powodowie ulegli tylko, co do nieznacznej części swego żądania. Na poniesione przez powodów koszty składały się opłata od pozwu 1.000 zł, opłata skarbowa od pełnomocnictwa 17 zł i wynagrodzenie pełnomocnika - radcy prawnego 10.800 zł. SSO Marcin Garcia Fernandez

15/351000/7020003/C

Sąd Okręgowy w Poznaniu

XIV Zamiejscowy Wydział Cywilny

153015000001006_II_Ka_000003_2024_Uz_2024-02-12_001

II Ka 3/24

2024-02-12 01:00:00.0 CET

2024-02-26 17:30:03.0 CET

2024-02-26 10:49:26.0 CET

15301500

1006

SENTENCE, REASON

Sygn. akt II Ka 3/24 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 12 lutego 2024 r. Sąd Okręgowy w Siedlcach II Wydział Karny w składzie: Przewodniczący: sędzia (del.) Paweł Mądry Protokolant: st. sekr. sąd. Beata Defut-Kołodziejak po rozpoznaniu w dniu 12 lutego 2024 r. sprawy D. O. obwinionego z art. 94 § 2 kw i in. na skutek apelacji, wniesionej przez obrońcę obwinionego od wyroku Sądu Rejonowego w Sokołowie Podlaskim z dnia 24 listopada 2023 r. sygn. akt II W 398/23 I zaskarżony wyrok zmie

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Ewa Olewińska" xPublisher="66111303287" xEditorFullName="Ewa Olewińska" xEditor="66111303287" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="5" xFlag="published" xVolType="15/301500/0001006/Ka" xYear="2024" xVolNmbr="000003" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText><xBx>Sygn. akt II Ka 3/24 </xBx></xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right">Dnia 12 lutego 2024 r.</xText> <xText>Sąd Okręgowy w Siedlcach II Wydział Karny w składzie:</xText> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="125"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="50"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="535"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Przewodniczący:</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>sędzia (del.) Paweł Mądry</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>Protokolant:</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>st. sekr. sąd. Beata Defut-Kołodziejak</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xText>po rozpoznaniu w dniu 12 lutego 2024 r.</xText> <xText>sprawy<xBx> <xAnon>D. O.</xAnon> </xBx></xText> <xText>obwinionego z art. 94 § 2 kw i in.</xText> <xText>na skutek apelacji, wniesionej przez obrońcę obwinionego</xText> <xText>od wyroku Sądu Rejonowego w Sokołowie Podlaskim</xText> <xText>z dnia 24 listopada 2023 r. sygn. akt II W 398/23</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">I</xName> <xText>zaskarżony wyrok zmienia w ten sposób, że uniewinnia obwinionego od czynu z pkt II wniosku o ukaranie, zaś za popełnienie czynu z art. 94§2 kw wymierza mu karę 250 (dwieście pięćdziesiąt) zł;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">II</xName> <xText>zasądza od Skarbu Państwa na rzecz obwinionego kwotę 420 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa prawnego w postępowaniu odwoławczym w części dotyczącej uniewinnienia obwinionego;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">III</xName> <xText>zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 30 zł tytułem opłaty za obie instancje oraz kwotę 25 zł tytułem zryczałtowanych wydatków za postępowanie odwoławcze, określając, że pozostałe wydatki postępowania odwoławczego ponosi Skarb Państwa.</xText> </xUnit> <xText><xBx>Sygn. akt II Ka 3/24</xBx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText><xBx><xAnon>D. O.</xAnon> </xBx>został obwiniony o to, że:</xText> <xText>I. w dniu 27 lipca 2023 r. około godziny 09:45 w miejscowości <xAnon>T.</xAnon> gm. <xAnon>J.</xAnon>, pow. <xAnon> (...)</xAnon>, woj. <xAnon> (...)</xAnon> kierował po drodze publicznej ciągnikiem rolniczym <xAnon>marki M. (...)</xAnon> pomimo braku dopuszczenia pojazdu do ruchu, tj. o wykroczenie z art. 94 § 2 kw;</xText> <xText>II. w miejscu i czasie jak w punkcie I w celu dokuczenia <xAnon>M. O.</xAnon> poprzez wystawianie z posesji maszyn rolniczych złośliwie go niepokoił, tj. o wykroczenie z art. 107 kw.</xText> <xText><xBx>Sąd Rejonowy w Sokołowie Podlaskim wyrokiem z dnia 24 listopada 2023r. w sprawie II W 398/23</xBx> uznał obwinionego <xAnon>D. O.</xAnon> za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie I wniosku o ukaranie wyczerpującego dyspozycję art 94 § 2 kw i czynu zarzucanego mu w punkcie II wniosku o ukaranie wyczerpującego dyspozycję art. 107 kw i za to na podstawie art. 107 kw w zw. z art. 9 § 2 kw wymierzył mu karę 500 zł grzywny oraz zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa 120 zł tytułem zryczałtowanych wydatków i 50 zł tytułem opłaty.</xText> <xText><xBx>Apelację od wyroku</xBx> Sądu Rejonowego złożył obrońca obwinionego zaskarżając wyrok w całości i podnosząc:</xText> <xText>1. w zakresie czynu pierwszego, zarzut dokonania błędnych ustaleń faktycznych w zakresie społecznej szkodliwości czynu popełnionego przez obwinionego poprzez przyjęcie, iż zachowanie obwinionego jest społecznie szkodliwie w sytuacji, gdy jedynie przekroczył on drogę publiczną (przejechał ją w poprzek) co trwało raptem kilka sekund, jest droga wiejska sporadycznie użytkowana przez innych uczestników ruchu drogowego, a więc obwiniony nie spowodował choćby najmniejszego zagrożenia na drodze, a jego intencją nie było prowadzenie pojazdu po drodze publicznej, lecz jedynie jej przekroczenie;</xText> <xText>2. w zakresie czynu drugiego (art. 107 kw), zarzut dokonania błędnych ustaleń faktycznych polegających na przyjęciu, iż zachowania obwinionego - wystawianie z posesji maszyn - stanowią dokuczanie i złośliwe niepokojenie <xAnon>M. O.</xAnon> w sytuacji, gdy:</xText> <xText>• <xAnon>M. O.</xAnon> kupuje kolejne maszyny i na złość obwinionemu stawia je na nieruchomości wspólnej bez jego zgody celem utrudnienia korzystania z niej i wykazania w sprawie o podział majątku, że prowadzi na niej gospodarstwo rolne;</xText> <xText>• na działce siedliskowej mieszka jedynie obwiniony, a <xAnon>M. O.</xAnon> zamieszkuje w Wielkiej Brytanii, co jednoznacznie świadczy o tym, kto jest faktycznym posiadaczem nieruchomości siedliskowej;</xText> <xText>• maszyny były przestawiane na działkę sąsiednią stanowiącą także przedmiot współwłasności stron (gdzie <xAnon>M. O.</xAnon> wie, że może je stawiać, czym nie utrudni korzystania z nieruchomości obwinionemu) celem uporządkowania działki siedliskowej, ułatwienia swobodnego korzystania z niej i koszenia trawy, nie niszczenia drogi wewnętrznej i murawy;</xText> <xText>• obwiniony korzystał z prawa do korzystania z nieruchomości wspólnej, która faktycznie jest w jego posiadaniu;</xText> <xText>• działania obwinionego wynikają z prawa do korzystania z części wspólnych nieruchomości, które ograniczane jest właśnie działaniem pokrzywdzonego (dowozi maszyny, zastawia garaż, przywozi na złość stare przedmioty, wykosił drzewka na łące itd.) dlatego nie sposób przyjąć, aby obwiniony kierował się złośliwością w sytuacji, gdy sam jest stale niepokojony przez <xAnon>M. O.</xAnon>;</xText> <xText>• obwiniony ma prawo przywrócić posiadanie nieruchomości siedliskowej, na której zamieszkuje na podstawie 343 <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">kc</xLexLink>;</xText> <xText>• <xAnon>M. O.</xAnon> stale narusza posiadanie nieruchomości siedliskowej obwinionego naruszając tym samym <xLexLink xArt="art. 342" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 342 kc.</xLexLink></xText> <xText>Mając na względzie powyższe zarzuty obrońca wniósł o:</xText> <xText>1. zmianę wyroku i uniewinnienie obwinionego, ewentualnie uchylenie wyroku i przekazanie sprawy sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpatrzenia;</xText> <xText>2. zasądzenie kosztów pomocy prawnej świadczonej przez adwokata na etapie postępowania apelacyjnego według norm przepisanych.</xText> <xText><xBx>Sąd Okręgowy zważył, co następuje:</xBx></xText> <xText>Apelacja wniesiona przez obrońcę obwinionego jest częściowo zasadna.</xText> <xText>W zakresie ukarania <xAnon>D. O.</xAnon> za czyn z art. 94 § 2 kw obrońca podniósł zarzut błędnego ustalenia stopnia szkodliwości społecznej czynu przypisanego obwinionemu. Zdaniem obrońcy, bezsporny jest fakt, iż obwiniony przejechał ciągnikiem jedynie w poprzek drogi publicznej, na której odbywa się znikomy ruch drogowy. Z tych powodów obrońca uznał, że czyn obwinionego nie jest społecznie szkodliwy. Tymczasem Sąd Rejonowy odnosząc się do rozważanej kwestii uznał, że czyn z art. 94 § 2 kw jest wykroczeniem formalnym, zatem do wyczerpania znamion tego wykroczenia dochodzi bez względu na odległość pokonaną na drodze publicznej. Nadto po stronie obwinionego nie występowały okoliczności zmuszające go do poświęcenia dobra prawnego w postaci bezpieczeństwa w ruchu drogowym w celu uchylenia bezpośredniego niebezpieczeństwa grożącego dobru chronionemu prawem. W tym zakresie Sąd Rejonowy wskazał na długoletni konflikt z bratem. Sąd Okręgowy, oceniając powyższe argumenty, uznał, że prawidłowe jest stanowisko przyjęte przez Sąd I instancji. Istotnie, obwiniony przejeżdżając ciągnikiem przez drogę publiczną nie działał w warunkach usprawiedliwiających jego zachowanie. Nadto na podstawie notatek służbowych (k. 42, k. 43, k. 45) czy relacji obu braci należy przyjąć, że czyn obwinionego z dnia 27 lipca 2023r. nie był odosobniony, ale przeciwnie, obwiniony bez żadnych ograniczeń korzystał z ciągnika w ruchu drogowym wiedząc o braku stosownych badań technicznych ciągnika. Na tej podstawie nie sposób zaakceptować toku rozumowania obrońcy o braku społecznej szkodliwości czynu popełnionego przez <xAnon>D. O.</xAnon>. Nadto jakakolwiek inna reakcja wymiaru sprawiedliwości (niż wymierzenie mu kary grzywny) zostałaby potraktowana przez obwinionego jako przyzwolenie na to, aby nadal mógł bez ograniczeń przekraczać drogę publiczną ciągnikiem bez dopuszczenia go do ruchu powołując się przy ewentualnej kontroli drogowej na orzeczenie Sądu.</xText> <xText>W zakresie czynu z pkt II wniosku o ukaranie obrońca zarzucił dokonanie błędnych ustaleń faktycznych polegających na ustaleniu, że zachowanie obwinionego sprowadzające się do wystawienia maszyn z posesji stanowi dokuczanie i złośliwe niepokojenie <xAnon>M. O.</xAnon>. Obrońca w uzasadnieniu do tego zarzutu wskazał, że <xAnon>M. O.</xAnon> na złość obwinionemu wstawia zakupione maszyny rolnicze na wspólną nieruchomość mimo tego, że faktycznym posiadaczem działki siedliskowej jest wyłącznie <xAnon>D. O.</xAnon>. Zdaniem obrońcy, maszyny należące do <xAnon>M. O.</xAnon> mogą być przechowywane na sąsiedniej, niezamieszkanej działce, przy wyraźnej zgodzie obwinionego, zaś ustawianie maszyn <xAnon>M. O.</xAnon> na działce siedliskowej utrudnia korzystanie z tej działki obwinionemu, jak również prowadzi do niszczenia drogi wewnętrznej i murawy. W ocenie obrońcy, <xAnon>D. O.</xAnon> miał prawo przywrócić posiadanie nieruchomości siedliskowej, na której zamieszkuje, oraz „<xIx>korzystał z prawa do korzystania z nieruchomości wspólnej, która faktycznie jest w jego posiadaniu”. </xIx>Tymczasem Sąd Rejonowy w swych rozważaniach skupił się na ustaleniu, czy działanie obwinionego mieściło się w zakresie pozaustawowego kontratypu działania w granicach uprawnień i obowiązków. Odwołując się do praw współwłaścicieli (<xLexLink xArt="art. 206" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 206 kc</xLexLink>) Sąd Rejonowy uznał, że „<xIx>współwłaściciele mogą współposiadać i korzystać z rzeczy wspólnej tylko w takim zakresie, jaki daje się pogodzić ze współposiadaniem i korzystaniem z niej przez pozostałych współwłaścicieli”. </xIx>Na tej podstawie Sąd I instancji odrzucił tłumaczenie obwinionego co do motywów jego działania stwierdzając, że obwinionemu nie przysługują większe prawa do nieruchomości niż pozostałym współwłaścicielom. Uznał nadto, że sytuacja, gdy tylko niektórzy współwłaściciele posiadają rzecz wspólną i korzystają z niej z naruszeniem uprawnień pozostałych współwłaścicieli, to taka sytuacja nie jest zgodna z <xLexLink xArt="art. 206" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 206 kc.</xLexLink> Na tej podstawie Sąd Rejonowy uznał, że obwiniony, przestawiając maszyny na inną działkę, naruszył zasady uprawnień współwłaścicieli, zaś gdyby czynił to w obrębie tej samej działki wówczas działałby w granicach swych uprawnień. Dodatkowo Sąd odrzucił tłumaczenia obwinionego, że ustawienie maszyn rolniczych na działce siedliskowej prowadzi do niszczenia tej nieruchomości. Dalej, Sąd Rejonowy uznając, że działanie obwinionego nie było chronione przepisami prawa cywilnego, dokonał ustaleń w zakresie wyczerpania działaniem obwinionego znamion wykroczenia z art. 107 kw. Sąd Rejonowy stwierdził, że obwiniony działał w celu wytrącenia brata z równowagi psychicznej, gdyż zdawał sobie sprawę, że przestawienie maszyn wzbudzi w <xAnon>M. O.</xAnon> złość czy zdenerwowanie. Finalnie Sąd uznał, że jeżeli zachowanie obwinionego nie znajduje usprawiedliwienia w przepisach prawa cywilnego, a obwiniony „<xIx>zdawał sobie sprawę z tego, iż nie może pozbawić <xAnon>M. O.</xAnon> współposiadania nieruchomości”, </xIx>to nie sposób zakładać, że działał w innym celu niż uprzykrzenie życia bratu.</xText> <xText>Odnosząc się do powyższych argumentów należy na wstępie zaznaczyć, że Sąd Rejonowy dokonał nieprecyzyjnych ustaleń faktycznych w sprawie. Otóż z uzasadnienia wyroku wynika, że obwiniony w dniu 27 lipca 2023r. dokonał przeprowadzenia bliżej nieokreślonej „<xIx>części maszyn rolniczych</xIx>” na działkę stanowiącą nieużytki. Także z wyjaśnień obwinionego i zeznań <xAnon>M. O.</xAnon> nie wynika jednoznacznie jakie maszyny zostały tego dnia przeniesione z działki siedliskowej. W tej sytuacji należało oprzeć ustalenia faktyczne o treść notatki urzędowej sporządzonej po interwencji policji w dniu zdarzenia, z której wynika, że <xAnon>D. O.</xAnon> przyznał się do wystawienia z posesji kosiarki rotacyjnej należącej do <xAnon>M. O.</xAnon>. Wobec tego kluczowym zagadnieniem istotnym dla rozstrzygnięcia sprawy jest ustalenie, czy obwiniony miał prawo do przeniesienia cudzego mienia ruchomego z działki siedliskowej na sąsiednią działkę. W ocenie Sądu Okręgowego, właściwa odpowiedź zawarta jest w rozważaniach obrońcy. Sąd Rejonowy badając legalność działania obwinionego dokonał jedynie rozważań na gruncie prawa własności marginalizując kwestie ochrony posesoryjnej. Tymczasem trafnie wskazuje obrońca, iż obwiniony był i nadal jest wyłącznym posiadaczem działki siedliskowej, zaś <xAnon>M. O.</xAnon> poprzez taktykę faktów dokonanych usiłuje naruszyć to posiadanie powołując się na niekwestionowane prawo współwłasności tej działki gruntu. Oceniając zatem działanie obwinionego polegające na przeniesieniu maszyny rolniczej bez zgody jej właściciela należy mieć właśnie na uwadze to, że od lat <xAnon>D. O.</xAnon> użytkuje tę działkę, ponosi nakłady na jej utrzymanie oraz wykonuje prace porządkowe, zaś wprowadzanie bez jego zgody na tę posesję maszyn rolniczych <xAnon>M. O.</xAnon> narusza to posiadanie (<xLexLink xArt="art. 342" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 342 kc</xLexLink>). Sąd Rejonowy poszukując normy prawnej, która mogłaby legitymizować działanie obwinionego pominął w swych rozważaniach przepis <xLexLink xArt="art. 343;art. 343 § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 343 § 2 kc</xLexLink>, zaś trafnie wskazuje obrońca, że obwiniony miał prawo przywrócić posiadanie nieruchomości siedliskowej. Nadto nieprzekonywujący jest argument Sądu Rejonowego, iż o celowości działania obwinionego świadczy wiedza obwinionego o tym, że przestawienie maszyny na sąsiednią działkę będzie skutkować powstaniem złości czy zdenerwowaniem pokrzywdzonego. W sytuacji ostrego konfliktu stron zapewne wiele innych i zgodnych z prawem działań jednego ze współwłaścicieli będzie odbierane przez przeciwną stronę jako atak na jego uprawnienia jako współwłaściciela, a mimo to nie sposób każdego takiego działania kwalifikować jako wyłącznie wybryk przeciwko stabilności psychicznej drugiej strony. Nadto jest różnica pomiędzy działaniem obwinionego, który po bezskutecznych próbach uzgodnienia z bratem miejsca przechowywania maszyn rolniczych samowolnie przenosi kosiarkę rotacyjną należącą do <xAnon>M. O.</xAnon> na inną wspólną i nieodległą działkę (czyniąc to bez uszkodzenia maszyny) a hipotetycznym działaniem obwinionego, który przedmiotową maszynę wywiózłby np. do lasu. Zdaniem Sądu Okręgowego, w pierwszym przypadku nie sposób wykazać, aby działanie obwinionego miało jedynie na celu złośliwe niepokojenie brata, zaś w drugim przypadku nie byłoby wątpliwości, że obwiniony – wykorzystując prawo do legalnej samopomocy – działałby w celu dokuczenia <xAnon>M. O.</xAnon>. Warto na zakończenie tych rozważań przypomnieć, że dla przypisania realizacji znamion strony podmiotowej konieczne jest ustalenie złośliwości po stronie sprawcy oraz tego, że działał w celu dokuczenia pokrzywdzonemu. W ocenie Sądu Okręgowego, materiał dowodowy zgromadzony w sprawie nie uzasadnia tezy o tym, że <xAnon>D. O.</xAnon> przenosząc w dniu 27 lipca 2023r. maszynę rolniczą <xAnon>M. O.</xAnon> działał bezprawnie, bezpodstawnie, wyłącznie złośliwie, w celu dokuczenia bratu. Na tej podstawie Sąd Okręgowy zmienił zaskarżony wyrok w części w ten sposób, że uniewinnił obwinionego od popełnienia czynu z pkt II wniosku o ukaranie, gdyż zachowanie obwinionego nie wyczerpuje znamion czynu zabronionego (<xLexLink xArt="art. 5;art. 5 § 1;art. 5 § 1 pkt. 2" xIsapId="WDU20011061148" xTitle="Ustawa z dnia 24 sierpnia 2001 r. - Kodeks postępowania w sprawach o wykroczenia" xAddress="Dz. U. z 2001 r. Nr 106, poz. 1148">art. 5 § 1 pkt 2 kpw</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 62;art. 62 § 3" xIsapId="WDU20011061148" xTitle="Ustawa z dnia 24 sierpnia 2001 r. - Kodeks postępowania w sprawach o wykroczenia" xAddress="Dz. U. z 2001 r. Nr 106, poz. 1148">art. 62 § 3 kpw</xLexLink>).</xText> <xText>Wobec wymierzenia jednej kary grzywny za przypisane dwa wykroczenia niezbędne było ponowne orzeczenie o karze za czyn przypisany obwinionemu objęty zarzutem z pkt I wniosku o ukaranie. Sąd Okręgowy mając na względzie rozważania Sądu Rejonowego co do stopnia winy obwinionego i stopnia szkodliwości społecznej czynu uznał, że karą adekwatną będzie kara grzywny w kwocie 250 zł.</xText> <xText>Z uwagi na uniewinnienie obwinionego od jednego z dwóch zarzuconych mu czynów uzasadnione stało się częściowe uwzględnienie wniosku o zasądzenie na rzecz obwinionego kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym. Sąd Okręgowy, zgodnie z <xLexLink xArt="art. 630" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 630 kpk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 634" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 634 kpk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 121;art. 121 § 1" xIsapId="WDU20011061148" xTitle="Ustawa z dnia 24 sierpnia 2001 r. - Kodeks postępowania w sprawach o wykroczenia" xAddress="Dz. U. z 2001 r. Nr 106, poz. 1148">art. 121 § 1 kpw</xLexLink>, zasądził od Skarbu Państwa na rzecz obwinionego kwotę 420 zł, tj. połowę stawki określonej w przepisie § 11 ust. 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności adwokackie.</xText> <xText>Natomiast apelacja obrońcy obwinionego okazała się bezzasadna w zakresie drugiego czynu, zatem obwiniony na podstawie <xLexLink xArt="art. 627" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 627 kpk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 634" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 634 kpk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 121;art. 121 § 2" xIsapId="WDU20011061148" xTitle="Ustawa z dnia 24 sierpnia 2001 r. - Kodeks postępowania w sprawach o wykroczenia" xAddress="Dz. U. z 2001 r. Nr 106, poz. 1148">art. 121 § 2 kpw</xLexLink> zasądził od obwinionego połowę kwoty zryczałtowanych wydatków postępowania odwoławczego (25 zł) oraz opłatę w kwocie 30 zł (<xLexLink xArt="art. 8;art. 3;art. 3 ust. 1" xIsapId="WDU20011061148" xTitle="Ustawa z dnia 24 sierpnia 2001 r. - Kodeks postępowania w sprawach o wykroczenia" xAddress="Dz. U. z 2001 r. Nr 106, poz. 1148">art. 8 i art. 3 ust. 1</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 21;art. 21 pkt. 2" xIsapId="WDU19730270152" xTitle="Ustawa z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych" xAddress="Dz. U. z 1973 r. Nr 27, poz. 152">art. 21 pkt 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych</xLexLink>). W sprawie nie istniały podstawy do zwolnienia obwinionego od zapłaty tych kosztów.</xText> <xText>Z tych względów Sąd Okręgowy orzekł jak w wyroku.</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

sędzia () Paweł Mądry

Ewa Olewińska

st. sekr. sąd. Beata Defut-Kołodziejak

Ewa Olewińska

Sygn. akt II Ka 3/24 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 12 lutego 2024 r. Sąd Okręgowy w Siedlcach II Wydział Karny w składzie: Przewodniczący: sędzia (del.) Paweł Mądry Protokolant: st. sekr. sąd. Beata Defut-Kołodziejak po rozpoznaniu w dniu 12 lutego 2024 r. sprawyD. O. obwinionego z art. 94 § 2 kw i in. na skutek apelacji, wniesionej przez obrońcę obwinionego od wyroku Sądu Rejonowego w Sokołowie Podlaskim z dnia 24 listopada 2023 r. sygn. akt II W 398/23 I zaskarżony wyrok zmienia w ten sposób, że uniewinnia obwinionego od czynu z pkt II wniosku o ukaranie, zaś za popełnienie czynu z art. 94§2 kw wymierza mu karę 250 (dwieście pięćdziesiąt) zł; II zasądza od Skarbu Państwa na rzecz obwinionego kwotę 420 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa prawnego w postępowaniu odwoławczym w części dotyczącej uniewinnienia obwinionego; III zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 30 zł tytułem opłaty za obie instancje oraz kwotę 25 zł tytułem zryczałtowanych wydatków za postępowanie odwoławcze, określając, że pozostałe wydatki postępowania odwoławczego ponosi Skarb Państwa. Sygn. akt II Ka 3/24 UZASADNIENIE D. O.został obwiniony o to, że: I. w dniu 27 lipca 2023 r. około godziny 09:45 w miejscowościT.gm.J., pow.(...), woj.(...)kierował po drodze publicznej ciągnikiem rolniczymmarki M. (...)pomimo braku dopuszczenia pojazdu do ruchu, tj. o wykroczenie z art. 94 § 2 kw; II. w miejscu i czasie jak w punkcie I w celu dokuczeniaM. O.poprzez wystawianie z posesji maszyn rolniczych złośliwie go niepokoił, tj. o wykroczenie z art. 107 kw. Sąd Rejonowy w Sokołowie Podlaskim wyrokiem z dnia 24 listopada 2023r. w sprawie II W 398/23uznał obwinionegoD. O.za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie I wniosku o ukaranie wyczerpującego dyspozycję art 94 § 2 kw i czynu zarzucanego mu w punkcie II wniosku o ukaranie wyczerpującego dyspozycję art. 107 kw i za to na podstawie art. 107 kw w zw. z art. 9 § 2 kw wymierzył mu karę 500 zł grzywny oraz zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa 120 zł tytułem zryczałtowanych wydatków i 50 zł tytułem opłaty. Apelację od wyrokuSądu Rejonowego złożył obrońca obwinionego zaskarżając wyrok w całości i podnosząc: 1. w zakresie czynu pierwszego, zarzut dokonania błędnych ustaleń faktycznych w zakresie społecznej szkodliwości czynu popełnionego przez obwinionego poprzez przyjęcie, iż zachowanie obwinionego jest społecznie szkodliwie w sytuacji, gdy jedynie przekroczył on drogę publiczną (przejechał ją w poprzek) co trwało raptem kilka sekund, jest droga wiejska sporadycznie użytkowana przez innych uczestników ruchu drogowego, a więc obwiniony nie spowodował choćby najmniejszego zagrożenia na drodze, a jego intencją nie było prowadzenie pojazdu po drodze publicznej, lecz jedynie jej przekroczenie; 2. w zakresie czynu drugiego (art. 107 kw), zarzut dokonania błędnych ustaleń faktycznych polegających na przyjęciu, iż zachowania obwinionego - wystawianie z posesji maszyn - stanowią dokuczanie i złośliwe niepokojenieM. O.w sytuacji, gdy: •M. O.kupuje kolejne maszyny i na złość obwinionemu stawia je na nieruchomości wspólnej bez jego zgody celem utrudnienia korzystania z niej i wykazania w sprawie o podział majątku, że prowadzi na niej gospodarstwo rolne; • na działce siedliskowej mieszka jedynie obwiniony, aM. O.zamieszkuje w Wielkiej Brytanii, co jednoznacznie świadczy o tym, kto jest faktycznym posiadaczem nieruchomości siedliskowej; • maszyny były przestawiane na działkę sąsiednią stanowiącą także przedmiot współwłasności stron (gdzieM. O.wie, że może je stawiać, czym nie utrudni korzystania z nieruchomości obwinionemu) celem uporządkowania działki siedliskowej, ułatwienia swobodnego korzystania z niej i koszenia trawy, nie niszczenia drogi wewnętrznej i murawy; • obwiniony korzystał z prawa do korzystania z nieruchomości wspólnej, która faktycznie jest w jego posiadaniu; • działania obwinionego wynikają z prawa do korzystania z części wspólnych nieruchomości, które ograniczane jest właśnie działaniem pokrzywdzonego (dowozi maszyny, zastawia garaż, przywozi na złość stare przedmioty, wykosił drzewka na łące itd.) dlatego nie sposób przyjąć, aby obwiniony kierował się złośliwością w sytuacji, gdy sam jest stale niepokojony przezM. O.; • obwiniony ma prawo przywrócić posiadanie nieruchomości siedliskowej, na której zamieszkuje na podstawie 343kc; •M. O.stale narusza posiadanie nieruchomości siedliskowej obwinionego naruszając tym samymart. 342 kc. Mając na względzie powyższe zarzuty obrońca wniósł o: 1. zmianę wyroku i uniewinnienie obwinionego, ewentualnie uchylenie wyroku i przekazanie sprawy sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpatrzenia; 2. zasądzenie kosztów pomocy prawnej świadczonej przez adwokata na etapie postępowania apelacyjnego według norm przepisanych. Sąd Okręgowy zważył, co następuje: Apelacja wniesiona przez obrońcę obwinionego jest częściowo zasadna. W zakresie ukaraniaD. O.za czyn z art. 94 § 2 kw obrońca podniósł zarzut błędnego ustalenia stopnia szkodliwości społecznej czynu przypisanego obwinionemu. Zdaniem obrońcy, bezsporny jest fakt, iż obwiniony przejechał ciągnikiem jedynie w poprzek drogi publicznej, na której odbywa się znikomy ruch drogowy. Z tych powodów obrońca uznał, że czyn obwinionego nie jest społecznie szkodliwy. Tymczasem Sąd Rejonowy odnosząc się do rozważanej kwestii uznał, że czyn z art. 94 § 2 kw jest wykroczeniem formalnym, zatem do wyczerpania znamion tego wykroczenia dochodzi bez względu na odległość pokonaną na drodze publicznej. Nadto po stronie obwinionego nie występowały okoliczności zmuszające go do poświęcenia dobra prawnego w postaci bezpieczeństwa w ruchu drogowym w celu uchylenia bezpośredniego niebezpieczeństwa grożącego dobru chronionemu prawem. W tym zakresie Sąd Rejonowy wskazał na długoletni konflikt z bratem. Sąd Okręgowy, oceniając powyższe argumenty, uznał, że prawidłowe jest stanowisko przyjęte przez Sąd I instancji. Istotnie, obwiniony przejeżdżając ciągnikiem przez drogę publiczną nie działał w warunkach usprawiedliwiających jego zachowanie. Nadto na podstawie notatek służbowych (k. 42, k. 43, k. 45) czy relacji obu braci należy przyjąć, że czyn obwinionego z dnia 27 lipca 2023r. nie był odosobniony, ale przeciwnie, obwiniony bez żadnych ograniczeń korzystał z ciągnika w ruchu drogowym wiedząc o braku stosownych badań technicznych ciągnika. Na tej podstawie nie sposób zaakceptować toku rozumowania obrońcy o braku społecznej szkodliwości czynu popełnionego przezD. O.. Nadto jakakolwiek inna reakcja wymiaru sprawiedliwości (niż wymierzenie mu kary grzywny) zostałaby potraktowana przez obwinionego jako przyzwolenie na to, aby nadal mógł bez ograniczeń przekraczać drogę publiczną ciągnikiem bez dopuszczenia go do ruchu powołując się przy ewentualnej kontroli drogowej na orzeczenie Sądu. W zakresie czynu z pkt II wniosku o ukaranie obrońca zarzucił dokonanie błędnych ustaleń faktycznych polegających na ustaleniu, że zachowanie obwinionego sprowadzające się do wystawienia maszyn z posesji stanowi dokuczanie i złośliwe niepokojenieM. O.. Obrońca w uzasadnieniu do tego zarzutu wskazał, żeM. O.na złość obwinionemu wstawia zakupione maszyny rolnicze na wspólną nieruchomość mimo tego, że faktycznym posiadaczem działki siedliskowej jest wyłącznieD. O.. Zdaniem obrońcy, maszyny należące doM. O.mogą być przechowywane na sąsiedniej, niezamieszkanej działce, przy wyraźnej zgodzie obwinionego, zaś ustawianie maszynM. O.na działce siedliskowej utrudnia korzystanie z tej działki obwinionemu, jak również prowadzi do niszczenia drogi wewnętrznej i murawy. W ocenie obrońcy,D. O.miał prawo przywrócić posiadanie nieruchomości siedliskowej, na której zamieszkuje, oraz „korzystał z prawa do korzystania z nieruchomości wspólnej, która faktycznie jest w jego posiadaniu”.Tymczasem Sąd Rejonowy w swych rozważaniach skupił się na ustaleniu, czy działanie obwinionego mieściło się w zakresie pozaustawowego kontratypu działania w granicach uprawnień i obowiązków. Odwołując się do praw współwłaścicieli (art. 206 kc) Sąd Rejonowy uznał, że „współwłaściciele mogą współposiadać i korzystać z rzeczy wspólnej tylko w takim zakresie, jaki daje się pogodzić ze współposiadaniem i korzystaniem z niej przez pozostałych współwłaścicieli”.Na tej podstawie Sąd I instancji odrzucił tłumaczenie obwinionego co do motywów jego działania stwierdzając, że obwinionemu nie przysługują większe prawa do nieruchomości niż pozostałym współwłaścicielom. Uznał nadto, że sytuacja, gdy tylko niektórzy współwłaściciele posiadają rzecz wspólną i korzystają z niej z naruszeniem uprawnień pozostałych współwłaścicieli, to taka sytuacja nie jest zgodna zart. 206 kc.Na tej podstawie Sąd Rejonowy uznał, że obwiniony, przestawiając maszyny na inną działkę, naruszył zasady uprawnień współwłaścicieli, zaś gdyby czynił to w obrębie tej samej działki wówczas działałby w granicach swych uprawnień. Dodatkowo Sąd odrzucił tłumaczenia obwinionego, że ustawienie maszyn rolniczych na działce siedliskowej prowadzi do niszczenia tej nieruchomości. Dalej, Sąd Rejonowy uznając, że działanie obwinionego nie było chronione przepisami prawa cywilnego, dokonał ustaleń w zakresie wyczerpania działaniem obwinionego znamion wykroczenia z art. 107 kw. Sąd Rejonowy stwierdził, że obwiniony działał w celu wytrącenia brata z równowagi psychicznej, gdyż zdawał sobie sprawę, że przestawienie maszyn wzbudzi wM. O.złość czy zdenerwowanie. Finalnie Sąd uznał, że jeżeli zachowanie obwinionego nie znajduje usprawiedliwienia w przepisach prawa cywilnego, a obwiniony „zdawał sobie sprawę z tego, iż nie może pozbawićM. O.współposiadania nieruchomości”,to nie sposób zakładać, że działał w innym celu niż uprzykrzenie życia bratu. Odnosząc się do powyższych argumentów należy na wstępie zaznaczyć, że Sąd Rejonowy dokonał nieprecyzyjnych ustaleń faktycznych w sprawie. Otóż z uzasadnienia wyroku wynika, że obwiniony w dniu 27 lipca 2023r. dokonał przeprowadzenia bliżej nieokreślonej „części maszyn rolniczych” na działkę stanowiącą nieużytki. Także z wyjaśnień obwinionego i zeznańM. O.nie wynika jednoznacznie jakie maszyny zostały tego dnia przeniesione z działki siedliskowej. W tej sytuacji należało oprzeć ustalenia faktyczne o treść notatki urzędowej sporządzonej po interwencji policji w dniu zdarzenia, z której wynika, żeD. O.przyznał się do wystawienia z posesji kosiarki rotacyjnej należącej doM. O.. Wobec tego kluczowym zagadnieniem istotnym dla rozstrzygnięcia sprawy jest ustalenie, czy obwiniony miał prawo do przeniesienia cudzego mienia ruchomego z działki siedliskowej na sąsiednią działkę. W ocenie Sądu Okręgowego, właściwa odpowiedź zawarta jest w rozważaniach obrońcy. Sąd Rejonowy badając legalność działania obwinionego dokonał jedynie rozważań na gruncie prawa własności marginalizując kwestie ochrony posesoryjnej. Tymczasem trafnie wskazuje obrońca, iż obwiniony był i nadal jest wyłącznym posiadaczem działki siedliskowej, zaśM. O.poprzez taktykę faktów dokonanych usiłuje naruszyć to posiadanie powołując się na niekwestionowane prawo współwłasności tej działki gruntu. Oceniając zatem działanie obwinionego polegające na przeniesieniu maszyny rolniczej bez zgody jej właściciela należy mieć właśnie na uwadze to, że od latD. O.użytkuje tę działkę, ponosi nakłady na jej utrzymanie oraz wykonuje prace porządkowe, zaś wprowadzanie bez jego zgody na tę posesję maszyn rolniczychM. O.narusza to posiadanie (art. 342 kc). Sąd Rejonowy poszukując normy prawnej, która mogłaby legitymizować działanie obwinionego pominął w swych rozważaniach przepisart. 343 § 2 kc, zaś trafnie wskazuje obrońca, że obwiniony miał prawo przywrócić posiadanie nieruchomości siedliskowej. Nadto nieprzekonywujący jest argument Sądu Rejonowego, iż o celowości działania obwinionego świadczy wiedza obwinionego o tym, że przestawienie maszyny na sąsiednią działkę będzie skutkować powstaniem złości czy zdenerwowaniem pokrzywdzonego. W sytuacji ostrego konfliktu stron zapewne wiele innych i zgodnych z prawem działań jednego ze współwłaścicieli będzie odbierane przez przeciwną stronę jako atak na jego uprawnienia jako współwłaściciela, a mimo to nie sposób każdego takiego działania kwalifikować jako wyłącznie wybryk przeciwko stabilności psychicznej drugiej strony. Nadto jest różnica pomiędzy działaniem obwinionego, który po bezskutecznych próbach uzgodnienia z bratem miejsca przechowywania maszyn rolniczych samowolnie przenosi kosiarkę rotacyjną należącą doM. O.na inną wspólną i nieodległą działkę (czyniąc to bez uszkodzenia maszyny) a hipotetycznym działaniem obwinionego, który przedmiotową maszynę wywiózłby np. do lasu. Zdaniem Sądu Okręgowego, w pierwszym przypadku nie sposób wykazać, aby działanie obwinionego miało jedynie na celu złośliwe niepokojenie brata, zaś w drugim przypadku nie byłoby wątpliwości, że obwiniony – wykorzystując prawo do legalnej samopomocy – działałby w celu dokuczeniaM. O.. Warto na zakończenie tych rozważań przypomnieć, że dla przypisania realizacji znamion strony podmiotowej konieczne jest ustalenie złośliwości po stronie sprawcy oraz tego, że działał w celu dokuczenia pokrzywdzonemu. W ocenie Sądu Okręgowego, materiał dowodowy zgromadzony w sprawie nie uzasadnia tezy o tym, żeD. O.przenosząc w dniu 27 lipca 2023r. maszynę rolnicząM. O.działał bezprawnie, bezpodstawnie, wyłącznie złośliwie, w celu dokuczenia bratu. Na tej podstawie Sąd Okręgowy zmienił zaskarżony wyrok w części w ten sposób, że uniewinnił obwinionego od popełnienia czynu z pkt II wniosku o ukaranie, gdyż zachowanie obwinionego nie wyczerpuje znamion czynu zabronionego (art. 5 § 1 pkt 2 kpww zw. zart. 62 § 3 kpw). Wobec wymierzenia jednej kary grzywny za przypisane dwa wykroczenia niezbędne było ponowne orzeczenie o karze za czyn przypisany obwinionemu objęty zarzutem z pkt I wniosku o ukaranie. Sąd Okręgowy mając na względzie rozważania Sądu Rejonowego co do stopnia winy obwinionego i stopnia szkodliwości społecznej czynu uznał, że karą adekwatną będzie kara grzywny w kwocie 250 zł. Z uwagi na uniewinnienie obwinionego od jednego z dwóch zarzuconych mu czynów uzasadnione stało się częściowe uwzględnienie wniosku o zasądzenie na rzecz obwinionego kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym. Sąd Okręgowy, zgodnie zart. 630 kpkw zw. zart. 634 kpkw zw. zart. 121 § 1 kpw, zasądził od Skarbu Państwa na rzecz obwinionego kwotę 420 zł, tj. połowę stawki określonej w przepisie § 11 ust. 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności adwokackie. Natomiast apelacja obrońcy obwinionego okazała się bezzasadna w zakresie drugiego czynu, zatem obwiniony na podstawieart. 627 kpkw zw. zart. 634 kpkw zw. zart. 121 § 2 kpwzasądził od obwinionego połowę kwoty zryczałtowanych wydatków postępowania odwoławczego (25 zł) oraz opłatę w kwocie 30 zł (art. 8 i art. 3 ust. 1w zw. zart. 21 pkt 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych). W sprawie nie istniały podstawy do zwolnienia obwinionego od zapłaty tych kosztów. Z tych względów Sąd Okręgowy orzekł jak w wyroku.

15/301500/0001006/Ka

Sąd Okręgowy w Siedlcach

II Wydział Karny

155515300004521_IX_P_000725_2020_Uz_2024-02-12_001

IX P 725/20

2024-02-12 01:00:00.0 CET

2024-02-20 17:30:04.0 CET

2024-02-20 15:16:39.0 CET

15551530

4521

REGULATION, REASON

Sygn. akt IX P 725/20 UZASADNIENIE Powódka M. D. pozwem z dnia 23 listopada 2020 r. wniosła o przywrócenie do pracy w pozwanej Akademii (...) w S. . Nadto, zażądała wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy wraz z ustawowymi odsetkami od daty wymagalności w wysokości odpowiadającej iloczynowi kwoty 5.258 zł oraz ilości miesięcy liczonych od dnia rozwiązania stosunku pracy do czasu wydania prawomocnego wyroku. W uzasadnieniu swojego stanowiska wskazała, że 5 listopada 2020 r. prawodawca wypowi

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Katarzyna Motylińska" xPublisher="kmotylinska" xEditorFullName="Katarzyna Motylińska" xEditor="kmotylinska" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="12" xFlag="published" xVolType="15/551530/0004521/P" xYear="2020" xVolNmbr="000725" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Uzasadnienie+Zarządzenie</xName> <xBlock> <xText>Sygn. akt IX P 725/20</xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Powódka <xAnon>M. D.</xAnon> pozwem z dnia 23 listopada 2020 r. wniosła o przywrócenie do pracy w pozwanej <xAnon> Akademii (...)</xAnon> w <xAnon>S.</xAnon>. Nadto, zażądała wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy wraz z ustawowymi odsetkami od daty wymagalności w wysokości odpowiadającej iloczynowi kwoty 5.258 zł oraz ilości miesięcy liczonych od dnia rozwiązania stosunku pracy do czasu wydania prawomocnego wyroku. W uzasadnieniu swojego stanowiska wskazała, że 5 listopada 2020 r. prawodawca wypowiedział jej umowę o pracę motywując swoją decyzję likwidacją jej stanowiska pracy w Pracowni <xAnon>(...)</xAnon>. Podniosła, że tak określona przyczyna jest w istocie pozorna. Wskazywała, że pozwana nie podjęła próby powierzenia jej nowego stanowiska, w ramach nowej struktury uczelni, mimo że powódka posiadała kompetencje do prowadzenia zajęć grafiki w innych pracowniach. Dodatkowo, pracodawca nie przedstawił kryterium, jakim się posłużył typując właśnie powódkę do zwolnienia. W jej ocenie, prawdziwą przyczyną rozwiązania z nią umowy o pracę była osobista niechęć nowo wybranej rektor uczelni, która zapowiedziała usunięcie jej ze społeczności akademickiej. Argumentowała, że decyzja pozwanej jest wadliwa nadto z tego względu, że pracodawca nie uzyskał wymaganej prawem zgody organizacji związkowej na wypowiedzenie jej stosunku pracy jako członkowi objętemu szczególną ochroną stosunku pracy.</xText> <xText>W odpowiedzi na pozew <xAnon> Akademia (...)</xAnon> w <xAnon>S.</xAnon> wniosła o oddalenie powództwa w całości, ewentualnie, w razie uwzględnienia powództwa, o zasądzenie na rzecz powódki odszkodowania wobec niecelowości przywrócenia do pracy na poprzednich warunkach. Pozwana zaprzeczyła, aby obecna rektor uczelni wygłaszała twierdzenia o chęci wyeliminowania powódki ze społeczności akademickiej, bądź podejmowała względem niej złośliwe działania, a także aby zastraszała pracowników popierających poprzedniego rektora <xAnon>D. D.</xAnon>. Argumentowała, że przyczyna wskazana w oświadczeniu pracodawcy o wypowiedzeniu umowy o pracę była rzeczywista i nie było możliwym kontunuowanie pracy przez powódkę. W strukturze uczelni nie istniała bowiem taka sama pracownia jak ta, którą chciałaby prowadzić <xAnon>M. D.</xAnon>. Odnosząc się do ochrony związkowej, którą objęta została powódka, pozwana wskazała, że związek reprezentujący powódkę nie odniósł się merytorycznie do przyczyn wypowiedzenia. Pozwana podkreśliła, że związki zawodowe nie mogą w sposób arbitralny odmawiać wyrażenia zgody na rozwiązanie stosunku pracy z pracownikami szczególnie chronionymi, kierując się jedynie chęcią zapewnienia „koleżeńskiego immunitetu”.</xText> <xText>Na rozprawie w dniu 13 grudnia 2022 r. powódka wskazała, że tytułem wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy domaga się od pozwanej kwoty 115.698 złotych, co miało odpowiadać wysokości tego wynagrodzenia za okres od 1 marca 2021 r. do 1 grudnia 2022 r.</xText> <xText>W odpowiedzi na to strona pozwana podniosła zarzut nadużycia prawa przez powódkę. Wniosła, by Sąd w miejsce przywrócenia do pracy orzekł o odszkodowaniu. Wyjaśniła, że przywrócenie powódki do pracy jest niecelowe ze względu na wielomiesięczny jej konflikt z innymi pracownikami. Ponadto należy mieć tu na względzie sytuację finansową pozwanej.</xText> <xText>Ostatecznie tytułem wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy powódka zażądała zasądzenia kwoty 168.288 złotych (k. 489).</xText> <xText><xBx>Sąd ustalił następujący stan faktyczny. </xBx></xText> <xText>Strony od 25 września 2015 r. łączył stosunek pracy. Od dnia 18 czerwca 2018 r. powódka była zatrudniona w pozwanej na podstawie umowy na czas nieokreślony w wymiarze ¼ etatu na stanowisku adiunkta w Wydziale <xAnon>S.</xAnon> Wizualnych – Katedrze <xAnon>(...)</xAnon>. Następnie, jako prodziekan tego wydziału. Powódce powierzono również funkcję kuratora <xAnon> Galerii (...)</xAnon>+ w <xAnon>S.</xAnon>.</xText> <xText><xBx>Dowód:</xBx></xText> <xText>- umowy na czas określony – k. 241, 244, 252</xText> <xText>- porozumienie zmieniające – k. 235.</xText> <xText>W styczniu 2020 r. <xAnon>M. D.</xAnon> podczas spotkania dotyczącego funkcjonowania <xAnon> Galerii (...)</xAnon>+ zarzuciła obecnym na spotkaniu dziekanowi Kolegium <xAnon>S.</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon> <xAnon>M. K.</xAnon>, <xAnon>A. G.</xAnon> oraz <xAnon>K. O.</xAnon>, nie odnosząc się do konkretnych osób, że są oni negatywnie nastawieni do niej oraz podejmowanych przez nią działań. Powódka odbierała planowane przez władze uczelni zamiany w formule prowadzenia <xAnon> Galerii (...)</xAnon>+ jako przejawy mobbingu wobec niej.</xText> <xText>Wewnętrzna procedura wyjaśniająca u pozwanej nie zakończyła się stwierdzeniem jego stosowania przez przełożonych powódki. Nie mniej jednak rzecznik ds. dyscyplinarnych nie przeprowadził wszystkich czynności, gdyż otrzymał od <xAnon>M. J.</xAnon> polecenie przekazania jej akt sprawy.</xText> <xText><xBx>Dowód</xBx>:</xText> <xText>- notatka ze spotkania – k. 446</xText> <xText>- protokół spotkania wyjaśniającego – k. 453-454</xText> <xText>- zeznania świadka <xAnon>E. W.</xAnon> – k .439</xText> <xText>Powódka <xAnon>M. D.</xAnon> prowadziła zajęcia dydaktyczne w ramach Wydziału <xAnon>(...)</xAnon> <xAnon> Zakładu (...)</xAnon>. Posługiwała się metodami multimedialnymi oraz interaktywnymi, które oferuje obecna technologia. Jako kurator <xAnon> Galerii (...)</xAnon>+, będącej jedną z trzech galerii akademickich, organizowała z powodzeniem wystawy sztuk wizualnych.</xText> <xText><xBx>Dowód</xBx>:</xText> <xText>- zeznania świadka <xAnon>A. J. (1)</xAnon> – k. 407-407v.</xText> <xText>- zeznania świadka <xAnon>K. U.</xAnon> – k. 408-408v.</xText> <xText>- zeznania świadka <xAnon>D. D.</xAnon> – k. 408v.- 409</xText> <xText>- zeznania świadka <xAnon>K. O.</xAnon> – k. 409v.</xText> <xText>- protokół kolegium – k. 447-452</xText> <xText>- protokół spotkania wyjaśniającego – k. 453-454.</xText> <xText>W lutym 2020 r. powódkę pozbawiono funkcji kuratora <xAnon> Galerii (...)</xAnon>+. Zdecydowano, że galeria nie będzie miała kuratora, ale opiekuna, którą to funkcję powierzono innemu pracownikowi pozwanej. Kuratorzy będą zaś powoływani do organizowania poszczególnych wydarzeń artystycznych.</xText> <xText><xBx>Dowód</xBx>:</xText> <xText>- zeznania świadka <xAnon>A. J. (1)</xAnon> – k. 407-407v.</xText> <xText>- zeznania świadka <xAnon>K. U.</xAnon> – k. 408-408v.</xText> <xText>- zeznania świadka <xAnon>D. D.</xAnon> – k. 408v.- 409</xText> <xText>- zeznania świadka <xAnon>K. O.</xAnon> – k. 409v.</xText> <xText>- protokół kolegium – k. 447-452</xText> <xText>- protokół spotkania wyjaśniającego – k. 453-454.</xText> <xText>W czerwcu 2020 r. na stanowisko rektora pozwanej wybrano <xAnon>M. J.</xAnon>. Zastąpiła ona <xAnon>D. D.</xAnon>, który także ubiegał się o to stanowisko na okres kolejnej kadencji.</xText> <xText>Jeszcze przed wyborem <xAnon>M. J.</xAnon> na stanowisko rektora powódka nie wyraziła zgody na zorganizowanie przez nią wystawy w <xAnon> Galerii (...)</xAnon>+. Podyktowane było to, tym, że w terminie wcześniej zaplanowana była inna wystawa. Odmowa ze strony powódki negatywnie odbiła się na jej relacjach z <xAnon>M. J.</xAnon>.</xText> <xText>Nadto powódka jako prodziekan współpracowała i pozostawała w dobrych relacjach z dziekanem <xAnon>K. U.</xAnon> i <xAnon>D. D.</xAnon>. Przed wyborami na stanowisko dziekana w 2020 r., w których brał udział dotychczasowy rektor <xAnon>D. D.</xAnon>, <xAnon>K. U.</xAnon> poparła jego kandydaturę. Powódka była przez to postrzegana jako przeciwniczka <xAnon>M. J.</xAnon>.</xText> <xText><xBx>Dowód</xBx>:</xText> <xText>- zeznania świadka <xAnon>P. M.</xAnon> – k. 394-395</xText> <xText>- zeznania świadka <xAnon>M. P.</xAnon> – k. 396-397</xText> <xText>- zeznania świadka <xAnon>A. J. (1)</xAnon> – k. 407-407v.</xText> <xText>- zeznania świadka <xAnon>K. U.</xAnon> – k. 408-408v.</xText> <xText>- zeznania świadka <xAnon>D. D.</xAnon> – k. 408v.- 409</xText> <xText>- zeznania świadka <xAnon>K. O.</xAnon> – k. 409v.</xText> <xText>W dniu 23 sierpnia 2020 r. <xAnon>M. D.</xAnon> zwróciła się do kierownika Katedry <xAnon>(...)</xAnon>, <xAnon>J. K.</xAnon>, z prośbą o przeniesienie jej Pracowni <xAnon>(...)</xAnon>w struktury <xAnon> Zakładu (...)</xAnon>. Wskazała, że w maju 2020 r. przystała na propozycję przeniesienia jej pracowni do <xAnon> Zakładu (...)</xAnon>, złożoną przez kierownika zakładu, <xAnon>A. J. (2)</xAnon>. Wobec faktu, że realizowane przez jej studentów prace były bliższe technikom wykorzystywanym w <xAnon> Zakładzie (...)</xAnon>. Z tego względu zawnioskowała ona wcielenie jej pracowni do tej właśnie struktury.</xText> <xText>Umiejscowienie pracowni prowadzonej przez powódkę w <xAnon> Zakładzie (...)</xAnon> nie spowodowałoby zdublowania się stanowisk pracy. W istocie, w tym zakładzie zatrudniona była <xAnon>E. R.</xAnon>, która tak jak powódka wykorzystywała w swojej pracowni techniki wklęsłodruku, niemniej jednak prowadzone przez <xAnon>M. D.</xAnon> zajęcia z grafiki cyfrowej nie pokrywały się z zajęciami prowadzonymi w Pracowni <xAnon>(...)</xAnon>. Metody pracy w obu pracowniach podobne, lecz nie takie same, nadto kształciły one studentów w stopniu pozwalającym im po zakończeniu toku nauki, złożyć dyplom z grafiki cyfrowej. Takiej możliwości nie było przy wyborze programu Pracowni <xAnon>(...)</xAnon>.</xText> <xText>Wskutek reorganizacji struktury pozwanej przeprowadzonej po wyborze nowego rektora w osobie <xAnon>M. J.</xAnon>, <xAnon> (...)</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon> została usunięta z struktur <xAnon> Zakładu (...)</xAnon>. Pozwana odmówiła jednocześnie przypisania pracowni powódki do <xAnon> Zakładu (...)</xAnon>, argumentując, że w tej strukturze funkcjonuje już pracownia, której zakres działania jest tożsamy z pracami prowadzonymi przez powódkę.</xText> <xText><xBx>Dowód</xBx>:</xText> <xText>- pismo powódki z 23 sierpnia 2020 r. – k. 343</xText> <xText>- zeznania świadka <xAnon>A. J. (2)</xAnon> – k. 391-392</xText> <xText>- zeznania świadka <xAnon>M. P.</xAnon> – k. 396-397</xText> <xText>- zeznania świadka <xAnon>A. M. (1)</xAnon> – k. 440-440v.</xText> <xText>- zeznania świadka <xAnon>K. K.</xAnon> – k. 397-398</xText> <xText>- zeznania świadka <xAnon>A. W.</xAnon> – k. 393-394</xText> <xText>- korespondencja e – mail – k. 334-354.</xText> <xText>Po wyborze na stanowisko rektora <xAnon>M. J.</xAnon> zdecydowała się wprowadzić zmiany organizacyjne w pozwanej. Miały one obowiązywać od 1 października 2020 r. Jedna ze zmian polegała na usunięciu prowadzonej przez powódkę Pracowni <xAnon>(...)</xAnon><xAnon>M.</xAnon> ze struktur <xAnon> Zakładu (...)</xAnon>. Zatwierdził je Senat pozwanej.</xText> <xText>Jednocześnie <xAnon>M. J.</xAnon> odmówiła przypisania pracowni powódki do <xAnon> Zakładu (...)</xAnon>, argumentując, że w tej strukturze funkcjonuje już inna pracownia <xAnon> – (...)</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon>, której zakres działania jest tożsamy z pracami prowadzonymi przez powódkę. Bazowała przy tym na informacji udzielonej przez <xAnon>E. R.</xAnon> prowadzącą drugą z w/w pracowni.</xText> <xText>Tak Pracownika <xAnon>(...)</xAnon>, jak i <xAnon> (...)</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon> funkcjonowały w strukturze pozwanej przed zmianami nie kolidując ze sobą, przy czym studenci pozwanej chętnej zapisywali się na zajęcia powódki.</xText> <xText><xBx>Dowód</xBx>:</xText> <xText>- pismo z 02.09.20 r. k. 287</xText> <xText>- pismo z 17.09.20 r. k. 288</xText> <xText>- pismo powódki z 23 sierpnia 2020 r. – k. 343</xText> <xText>- zeznania świadka <xAnon>A. J. (2)</xAnon> – k. 391-392</xText> <xText>- zeznania świadka <xAnon>M. P.</xAnon> – k. 396-397</xText> <xText>- zeznania świadka <xAnon>A. M. (1)</xAnon> – k. 440-440v.</xText> <xText>- zeznania świadka <xAnon>K. K.</xAnon> – k. 397-398</xText> <xText>- zeznania świadka <xAnon>A. W.</xAnon> – k. 393-394</xText> <xText>- korespondencja e – mail – k. 334-354.</xText> <xText>- uchwała k. 286-286v</xText> <xText>W dniu 28 września 2020 r. pozwana zwróciła się do <xAnon> Organizacji (...)</xAnon> w <xAnon> Akademii (...)</xAnon> w <xAnon>S.</xAnon> o udzielenie informacji, czy <xAnon>M. D.</xAnon> jest jej członkiem lub wystąpiła o objęcie jej indywidulaną ochroną związkową. W odpowiedzi <xAnon> Organizacja (...)</xAnon> wskazała, że powódka jest jej członkiem.</xText> <xText><xBx>Dowód:</xBx></xText> <xText>- pismo pozwanej z 28 września 2020 r. wraz z odpowiedzią związku zawodowego – k. 262v.-263.</xText> <xText>Uchwałą nr 1/2020 Komisji Zakładowej <xAnon> (...)</xAnon> przy <xAnon> Akademii (...)</xAnon> w <xAnon>S.</xAnon> z dnia 8 lipca 2020 r. szczególną ochroną trwałości stosunku pracy objęto: <xAnon>A. R.</xAnon>, <xAnon>A. K.</xAnon> oraz <xAnon>M. D.</xAnon>. Wskazano, że okres ochrony obowiązuje do końca kadencji w okresie 2018-2023, to jest do dnia 31 marca 2023 r. Uchwałą nr 1/1/2020 Komisja Zakładowa udzieliła powódce pełnomocnictwa do reprezentowania organizacji zakładowej wobec pracodawcy lub reprezentujących go osób i organów w sprawach indywidulanych dotyczących członków organizacji związkowej oraz pozostałych pracowników <xAnon> Akademii (...)</xAnon> w <xAnon>S.</xAnon>”. Tego samego dnia, <xAnon> Organizacja (...)</xAnon> poinformowała pracodawcę, że posiada status zakładowej organizacji związkowej oraz wskazała dane pracowników objętych szczególną ochroną.</xText> <xText><xBx>Dowód</xBx>:</xText> <xText>- pismo z 08.07.20 r. k. 359-359v</xText> <xText>- uchwała nr 1/2020 Komisji Zakładowej <xAnon> (...)</xAnon> przy <xAnon> Akademii (...)</xAnon> w <xAnon>S.</xAnon> – k. 402</xText> <xText>- uchwała nr 1/1/2020 Komisji Zakładowej <xAnon> (...)</xAnon> przy <xAnon> Akademii (...)</xAnon> w <xAnon>S.</xAnon> – k. 403</xText> <xText>- pełnomocnictwo – k. 404</xText> <xText>- pismo z 8 lipca 2020 r. skierowane do pozwanej – k. 405.</xText> <xText>- zeznania <xAnon>A. R.</xAnon> k. 439v</xText> <xText>Pismem z 14 października 2020 r. <xAnon> Akademia (...)</xAnon> informując o zamiarze wypowiedzenia <xAnon>M. D.</xAnon> umowy na czas nieokreślony, zwróciła się do <xAnon> Organizacji (...)</xAnon> o wyrażenie zgody na podjęcie takiego kroku. Pozwana wśród przyczyn wskazała likwidację stanowiska w związku ze zmianą struktury organizacyjnej uczelni. Wskazała, że pracownia <xAnon>(...)</xAnon> prowadzona dotychczas przez powódkę została usunięta ze struktury Katedry <xAnon>(...)</xAnon>. Argumentowała, że nie jest możliwe przeniesienie prowadzonej przez nią Pracowni Grafiki Multimedialnej do <xAnon> Zakładu (...)</xAnon>, o co wnioskowała <xAnon>M. D.</xAnon>, bowiem przeniesienie tej pracowni w strukturę do tej Katedry byłoby powieleniem prowadzonej tam Pracowni <xAnon>(...)</xAnon>. <xAnon> Akademia (...)</xAnon> w <xAnon>S.</xAnon> wskazała, że wobec opisanych zmian organizacyjnych, powódka nie ma przydziału godzin dydaktycznych w roku akademickim 2020/2021.</xText> <xText><xBx>Dowód:</xBx></xText> <xText>- pismo pozwanej z 14 października 2020 r. – k 260v</xText> <xText>- wiadomość e – mail – k. 261-261v</xText> <xText>W odpowiedzi, pismem z 3 listopada 2020 r. <xAnon> Organizacja (...)</xAnon> przy <xAnon> Akademii (...)</xAnon> w <xAnon>S.</xAnon> odmówiła zgody na rozwiązanie stosunku pracy powódki. W uzasadnieniu swojego stanowiska wskazała, że wedle jej wiedzy zadania dotychczas wykonywane przez powódkę nadal będą realizowane przez uczelnię, a w konsekwencji nie zachodzą okoliczności wskazane przez pracodawcę jako mające uzasadniać podjętą decyzję. Organizacja zasygnalizowała, że dostrzega podejmowane przez pracodawcę działania względem powódki i ocenia je jako prowadzące do pozbycia się członkini ich związku z zakładu pracy. Tym samym, odnosząc się negatywnie do zamiaru pracodawcy, wezwała o zaprzestanie działań naruszających prawa pracowników uczelni.</xText> <xText><xBx>Dowód:</xBx></xText> <xText>- pismo organizacji związkowej z 3 listopada 2020 r. – k. 23-24.</xText> <xText>- zeznania <xAnon>A. R.</xAnon> k. 439v</xText> <xText>- zeznania <xAnon>A. M. (2)</xAnon> k. 439v-440</xText> <xText>Oświadczeniem z dnia 5 listopada 2020 r. pracodawca rozwiązał z <xAnon>M. D.</xAnon> umowę o pracę z zachowaniem trzymiesięcznego okresu wypowiedzenia, który upływał z końcem semestru zimowego, to jest z dniem 28 lutego 2021 r. Jako przyczynę wskazał likwidację stanowiska w związku ze zmianą struktury organizacyjnej oraz powielając uzasadnienie uprzednio przedstawione organizacji związkowej. Pozwana zwolniła powódkę z obowiązku świadczenia pracy z zachowaniem prawa do wynagrodzenia oraz wypłaciła jej odprawę z tytułu rozwiązania umowy o pracę z przyczyn niedotyczących pracownika w wysokości dwumiesięcznego wynagrodzenia.</xText> <xText><xAnon>M. J.</xAnon> decydując się na rozwiązanie stosunku pracy z powódką była świadoma, że stosunek pracy powódki podlega szczególnej ochronie.</xText> <xText><xBx>Dowód:</xBx></xText> <xText>- oświadczenie pracodawcy o wypowiedzeniu umowy o pracę – k. 20-21</xText> <xText>- przesłuchanie <xAnon>M. J.</xAnon> w charakterze strony – k. 440v.-441v.</xText> <xText>- zeznania świadka <xAnon>A. R.</xAnon> – k. 439v</xText> <xText>W dniu 14 listopada 2022 r. przed Sądem <xAnon>(...)</xAnon>, w sprawie zapadłej pod sygn. IV W 434/21 zapadł wyrok, zgodnie z treścią którego <xAnon>M. J.</xAnon>, działającą w imieniu pracodawcy <xAnon> Akademii (...)</xAnon> w <xAnon>S.</xAnon>, uznano winną m.in. rażącego naruszenia przepisów prawa pracy przy dokonywaniu wypowiedzenia umowy o pracę powódce podlegającej szczególnej ochronie w związku z pełnioną funkcją w organizacji związkowej – bez zgody zarządu zakładowej organizacji związkowej.</xText> <xText><xBx>Dowód</xBx>: wyroki – k. 154,422-423, 492-494.</xText> <xText>Miesięczne wynagrodzenie powódki wynosiło 5.259 złotych brutto.</xText> <xText><xBx>Dowód:</xBx></xText> <xText><xBx>Sąd zważył, co następuje. </xBx></xText> <xText>Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości.</xText> <xText>Stan faktyczny w sprawie ustalony został na podstawie dowodów z dokumentów, zeznań świadków <xAnon>A. J. (2)</xAnon>, <xAnon>A. W.</xAnon>, <xAnon>P. M.</xAnon>, <xAnon>M. P.</xAnon>, <xAnon>A. J. (1)</xAnon>, <xAnon>K. U.</xAnon>, <xAnon>D. D.</xAnon>, <xAnon>E. W.</xAnon>, <xAnon>A. R.</xAnon>, <xAnon>A. M. (2)</xAnon>, <xAnon>E. R.</xAnon> oraz powódki i <xAnon>M. J.</xAnon>.</xText> <xText>Spośród wszystkich okoliczności faktycznych zasadnicze znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy miało podleganie stosunku pracy powódki szczególnej ochronie prawnej, świadomość pracodawcy o istnieniu tej ochrony w momencie wypowiedzenia stosunku pracy, jak i realny charakter przyczyny wypowiedzenia.</xText> <xText>Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 45;art. 45 § 1" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 45 § 1 k.p.</xLexLink> w razie ustalenia, że wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas nie określony jest nieuzasadnione lub narusza przepisy o wypowiadaniu umów o pracę, sąd pracy - stosownie do żądania pracownika - orzeka o bezskuteczności wypowiedzenia, a jeżeli umowa uległa już rozwiązaniu - o przywróceniu pracownika do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowaniu.</xText> <xText>Wypowiedzenie umowy o pracę powódki okazało się niezgodne z prawem ze względu na naruszenie szczególnej ochrony trwałości stosunku pracy pracownika pozostającego takiej ochronie.</xText> <xText>Na podstawie <xLexLink xArt="art. 32;art. 32 ust. 1" xIsapId="WDU19910550234" xTitle="Ustawa z dnia 23 maja 1991 r. o związkach zawodowych" xAddress="Dz. U. z 1991 r. Nr 55, poz. 234">art. 32 ust. 1 ustawy z dnia 23 maja 1991 r. o związkach zawodowych</xLexLink> (Dz.U. z 2022 r. poz. 854), pracodawca bez zgody zarządu zakładowej organizacji związkowej nie może wypowiedzieć ani rozwiązać stosunku pracy z imiennie wskazanym uchwałą zarządu jego członkiem lub z innym pracownikiem będącym członkiem danej zakładowej organizacji związkowej, upoważnionym do reprezentowania tej organizacji wobec pracodawcy albo organu lub osoby dokonującej za pracodawcę czynności w sprawach z zakresu prawa pracy. Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 32;art. 32 ust. 2" xIsapId="WDU19910550234" xTitle="Ustawa z dnia 23 maja 1991 r. o związkach zawodowych" xAddress="Dz. U. z 1991 r. Nr 55, poz. 234">art. 32 ust. 2</xLexLink> ochrona przysługuje przez okres określony uchwałą zarządu, a po jego upływie - dodatkowo przez czas odpowiadający połowie okresu określonego uchwałą, nie dłużej jednak niż rok po jego upływie.</xText> <xText>W poddanym pod rozwagę Sądu stanie faktycznym, zakładowy związek zawodowy prawidłowo skorzystał ze swojej ustawowej kompetencji. W sprawie pozostawało bezspornym, że <xAnon> Organizacja (...)</xAnon> przy <xAnon> Akademii (...)</xAnon> w <xAnon>S.</xAnon> była do tego uprawniona, jako zrzeszająca co najmniej 10 członków (art. 25<xSUPx>1</xSUPx> ust. 1 ustawy).</xText> <xText>Pracodawca został poinformowany we właściwym trybie o tym, którzy z pracowników podlegają ochronie związkowej. Pismo organizacji zakładowej z dnia 8 lipca 2020 r. bez najmniejszych wątpliwości taką listę przedstawia, należycie wskazuje konkretne osoby i wskazuje podstawę prawną szczególnej ochrony. Wśród nich znajdowała się także <xAnon>M. D.</xAnon>.</xText> <xText>Powódka, zgodnie z uchwałą Komisji <xAnon>(...)</xAnon> <xAnon> Organizacji (...)</xAnon> z dnia 8 lipca 2020 r. w chwili wypowiedzenia stosunku pracy była objęta szczególną ochroną trwałości stosunku pracy. W treści tej uchwały został także okres ochrony – do 31 marca 2023 r.</xText> <xText>Pozwana nie wyjaśniła, na czym polegają jej wątpliwości w kwestii objęcia powódki ochroną związkową. Nie było zatem podstaw do uwzględnienia jej wniosków zawartych w pkt II odpowiedzi na pozew. Wszystkie dokumenty pozwalające na poczynienie ustaleń faktycznych w tym zakresie zostały przedłożone pozwanej. Skądinąd sama <xAnon>M. J.</xAnon> nie powoływała się w swoim przesłuchaniu ne wątpliwości co do statusu powódki jako członka zakładowej organizacji związkowej. Co więcej, przyznała, że miała świadomość, iż powódka taki status posiada.</xText> <xText>Nadto związek miał obowiązku wyjaśniania, dlaczego objął ochroną te, a nie inne osoby.</xText> <xText>W rezultacie zgodnie z art. 32 ust. 1 ustawy pracodawca miał obowiązek uzyskać zgodę związku zawodowego na wypowiedzenie umowy o pracę powódki. Takiej zgody nie uzyskano, co z gruntu czyni wypowiedzenie niezgodnym z prawem.</xText> <xText>Sąd zważył, że oprócz niewątpliwego naruszenia przez pozwaną formalnej przesłanki uprawniającej ją do zakończenia współpracy z powódką, uchybiła ona także obowiązkowi rozważnego wyboru pracownika, któremu zamierzała wypowiedzieć stosunek pracy likwidując jedno z tożsamych stanowisk.</xText> <xText>Klauzula generalna zawarta w <xLexLink xArt="art. 45" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 45 k.p.</xLexLink> odnosi się do wszystkich wypowiedzeń umów o pracę zawartych na czas nieokreślony, a więc także do wypowiedzeń dokonywanych z przyczyn dotyczących zakładu pracy (tak m.in. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 lutego 1997 r., publ. OSNAPiUS 1997/21/417).</xText> <xText>Sam fakt likwidacji stanowiska pracy, w sytuacji, gdy na analogicznych stanowiskach zatrudnione są także inne osoby, nie oznacza automatycznie zgodności wypowiedzenia umowy o pracę z prawem. Choć Sąd rozpatrujący spory pracownicze nie jest powołany do badania zasadności i celowości zmniejszenia stanu zatrudnienia, to na podstawie ww. <xLexLink xArt="art. 45" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 45 k.p.</xLexLink> winien oceniać prawidłowość postępowania pracodawcy w zakresie doboru pracowników przewidzianych do zwolnienia. <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">Kodeks pracy</xLexLink> nie dopuszcza bowiem dowolności w rozwiązywaniu umów o pracę (także z przyczyn dotyczących zakładu pracy, a więc również w razie likwidacji etatu), a obowiązkiem Sądu jest weryfikowanie prawidłowości postępowania pracodawcy w zakresie zastosowanych kryteriów doboru pracowników przewidzianych do zwolnienia z pracy oraz badanie, czy nie doszło do nadużycia prawa pracodawcy (tak m.in. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 lutego 1997 r., publ. OSNAPiUS 1997/21/417 oraz uzasadnienie tego wyroku). Weryfikacja winna obejmować osoby zatrudnione na takich samych stanowiskach.</xText> <xText>Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 30;art. 30 § 4" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 30 § 4 k.p.</xLexLink> oświadczenie woli pracodawcy o wypowiedzeniu umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony musi być złożone w formie pisemnej i podawać przyczynę dokonania tej czynności prawnej. Wśród cech, jakie powinny charakteryzować przyczynę uzasadniającą wypowiedzenie umowy o pracę, wskazuje się: jasność, konkretność, precyzję, prawdziwość i rzeczywistość przyczyny.</xText> <xText>Wynikający z <xLexLink xArt="art. 30;art. 30 § 4" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 30 § 4 k.p.</xLexLink> wymóg wskazania przyczyny wypowiedzenia umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony jest ściśle związany z możliwością oceny jego zasadności w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 45;art. 45 § 1" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 45 § 1 k.p.</xLexLink> Wskazanie tej przyczyny lub przyczyn przesądza o tym, że spór przed sądem pracy może się toczyć tylko w ich granicach. Okoliczności podane pracownikowi na uzasadnienie decyzji o rozwiązaniu stosunku pracy, a następnie ujawnione w postępowaniu sądowym, muszą być takie same, zaś pracodawca pozbawiony jest możliwości powoływania się przed organem rozstrzygającym spór na inne przyczyny mogące przemawiać za zasadnością wypowiedzenia umowy (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 1 października 1998 r., I PKN 315/97, OSNP 1998 Nr 14, poz. 427).</xText> <xText>Jak zauważa Sąd Najwyższy, w sytuacji, gdy rozwiązanie umowy o pracę dotyczy pracownika wybranego przez pracodawcę z większej liczby pracowników, zatrudnionych na takich samych stanowiskach pracy, przyczyną tego wypowiedzenia są nie tylko zmiany organizacyjne, czy redukcja zatrudnienia, ale także określona kryteriami doboru sytuacja danego pracownika. Pracownik, wobec którego pracodawca nie ujawnił kryteriów doboru pracowników do zwolnienia, pozbawiony jest możliwości oceny trafności dokonanego wyboru w kontekście zasadności dokonanego mu wypowiedzenia, czyli zweryfikowania przyczyny wypowiedzenia, co wymusza na nim wszczęcie sądowej procedury odwoławczej w celu poznania konkretnej i rzeczywistej przyczyny potencjalnie uzasadniającej dokonanie wypowiedzenia umowy o pracę na czas nieokreślony. W takiej zaś sytuacji również postępowanie sądowe toczy się wokół przyczyny wskazanej konkretnie dopiero w postępowaniu sądowym i nieujawnionej wcześniej pracownikowi, co jest niezgodne z regułami rozpoznawania takich spraw. Przyjmuje się bowiem wprawdzie, że w sądowym postępowaniu odwoławczym dopuszczalna jest konkretyzacja wskazanej pracownikowi przyczyny wypowiedzenia, ale dotyczy to jedynie możliwości uzupełnienia opisu wskazanej przyczyny wypowiedzenia w oparciu o okoliczności oczywiście znane zwalnianemu pracownikowi, które występują jako sekwencja powiązanych związkiem przyczynowo-skutkowym zdarzeń objętych wskazaną na piśmie przyczyną wypowiedzenia umowy o pracę, czego nie można odnieść do przytaczania kryteriów wyboru pracowników do zwolnienia, stanowiących najistotniejszą część przyczyny wypowiedzenia w sytuacji dokonywania redukcji zatrudnienia. Należy bowiem zauważyć, że sąd pracy nie może oceniać zasadności działań organizacyjnych i ekonomicznych podejmowanych przez pracodawcę, wobec czego ocena zasadności wypowiedzenia dokonanego z tych przyczyn w stosunku do osób zajmujących te same stanowiska z reguły polega właśnie na kontroli kryteriów doboru pracownika do zwolnienia, stąd waga tych okoliczności jest tak znacząca dla zasadności wypowiedzenia, że nie można pozbawiać pracownika możliwości zapoznania się z nimi już w momencie wypowiedzenia umowy o pracę, co pozwoli na ich kwestionowanie w chwili złożenia odwołania do sądu, a pracodawcy uniemożliwi ewentualne &quot;dostosowywanie&quot; tych kryteriów do okoliczności danej sprawy (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 25 stycznia 2013 roku, I PK 172/12, LEX nr 1312564, a także wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 grudnia 2008 r., I PK 86/08 LEX nr 497682).</xText> <xText>Sąd orzekający w niniejszej sprawie przychyla się do poglądów zaprezentowanych w w/w orzeczeniach, iż pracodawca, który przy dokonywaniu redukcji zatrudnienia z przyczyn organizacyjnych stosuje określone zasady (kryteria) doboru pracowników do zwolnienia z pracy, powinien wskazując przyczynę wypowiedzenia, nawiązać do zastosowanego kryterium.</xText> <xText>W okolicznościach niniejszej sprawy pozwana nie wywiązała się z tego obowiązku.</xText> <xText>Sąd ustalił nadto, że nie zachodziły obiektywne przesłanki do likwidacji pracowni powódki. Zaznaczyć tu należy, że tak pracownika powódki, jak i pracownia <xAnon>E. R.</xAnon> funkcjonowały wspólnie przed zmianami organizacyjnymi z 2020 r. Z materiału dowodowego nie wynika, by ktokolwiek zgłaszał zastrzeżenia co do ich współistnienia w strukturze pozwanej. Jest to zrozumiałe, gdyż w grę nie wchodziło nauczanie przedmiotów ścisłych, ale przekazywanie studentom wypracowanych indywidualnie metod tworzenia wytworów artystycznych. Co więcej, przydzielanie studentów do konkretnych pracowni nie następowało odgórnie. To sami studenci deklarowali, w jakich pracowniach chcą odbywać zajęcia.</xText> <xText>Powyższe, tj. brak kolidowania między sobą pracy Pracowni <xAnon>(...)</xAnon>potwierdzili świadkowie <xAnon>A. J. (2)</xAnon>, <xAnon>A. W.</xAnon>, <xAnon>P. M.</xAnon>, <xAnon>M. P.</xAnon>, <xAnon>A. J. (1)</xAnon>, <xAnon>K. U.</xAnon>, <xAnon>D. D.</xAnon>, <xAnon>A. M. (2)</xAnon>.</xText> <xText>Wskazali oni, że rzeczywistej przyczyny wypowiedzenia powódce umowy o pracę należy upatrywać w negatywnych relacjach łączących ją z nową rektor, w tym że kojarzono ją z poprzednimi władzami pozwanej.</xText> <xText>Wprawdzie ich relacje pozostawały w sprzeczności z zeznaniami <xAnon>K. K.</xAnon> (prorektora od 2020 r. ), <xAnon>A. M. (1)</xAnon>, wedle których procowania powódki została zlikwidowana ze względu na tożsamość jej przedmiotu z pracownią <xAnon>E. R.</xAnon>. Jednak bazowali na zapewnieniach tej ostatniej. Sama <xAnon>E. R.</xAnon> zeznała, że widziała prace powódki i na tej podstawie stwierdziła, że powódka wykorzystuje druk wklęsły. Ich prace jednak różniły się. Nie wiedziała, czy powódka wykorzystuje substancje kwasowe w swojej twórczości.</xText> <xText>Sama <xAnon>M. J.</xAnon> wskazała, że wprawdzie podjęła decyzję o likwidacji stanowiska powódki, ale na wniosek <xAnon>A. M. (1)</xAnon>. Uznała, że „nie jest w zwyczaju, by rektor ingerował w decyzje dziekana, czy kierownika katedry”.</xText> <xText>Nie mniej jednak, nawet, gdyby Sąd uznał, że pozostawienie w strukturach pozwanej Pracowni <xAnon>(...)</xAnon> było niecelowe, a tym samym przyczyna wypowiedzenia miała charakter rzeczywisty, i tak musiałby stwierdzić bezprawność wypowiedzenia, a w dalszej konsekwencji przywrócić powódkę do pracy.</xText> <xText>Likwidacja stanowiska pracy pracownika objętego ochroną związkową nie uzasadnia rozwiązania z nim stosunku pracy, o ile nie dochodzi do likwidacji całego zakładu pracy (por. wyrok Sądu Najwyższego z 12 kwietnia 2022 r., sygn. II PSKP 84/21).</xText> <xText>Oceniając w następnej kolejności zarzut nadużycia prawa przez powódkę należy wskazać, że zgodnie z <xLexLink xArt="art. 8" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 8 k.p.</xLexLink> nie można czynić ze swego prawa użytku, który byłby sprzeczny ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem tego prawa lub zasadami współżycia społecznego. Takie działanie lub zaniechanie uprawnionego nie jest uważane za wykonywanie prawa i nie korzysta z ochrony. Stosowanie w/w przepisu oznacza pozbawienie danego podmiotu możliwości korzystania z przysługującego mu prawa. Prowadzi to więc zawsze do osłabienia zasady pewności prawa i przełamuje domniemanie korzystania z prawa w sposób zgodny z zasadami współżycia społecznego i jego społeczno-gospodarczym przeznaczeniem. Z tego względu zastosowanie przez sąd konstrukcji nadużycia prawa jest dopuszczalne tylko wyjątkowo i musi być szczegółowo uzasadnione. Decydując się na to zastosowanie należy wykazać, że w danej indywidualnej i konkretnej sytuacji, wyznaczone przez obowiązujące normy prawne typowe zachowanie podmiotu korzystającego ze swego prawa, jest ze względów moralnych, wyznaczających zasady współżycia społecznego, w sposób oczywisty niemożliwe do zaakceptowania, ponieważ w określonych, nietypowych okolicznościach zagraża podstawowym wartościom, na których opiera się porządek społeczny i którym prawo powinno służyć. Zgodnym jest także, że z zarzutu tego nie może korzystać podmiot, który sam narusza porządek prawny (por. orzeczenia Sądu Najwyższego z dnia 27 października 2022 r., sygn. II CSKP 306/22, z 22 sierpnia 2022, sygn. I CSK 588/22, z dnia 2 lutego 2022 r., sygn. I CSK 1036/22, z dnia 14 stycznia 2022 r., sygn. I CSK 901/22, z dnia 29 grudnia 2021 r., sygn. III CSK 159/21).</xText> <xText>W odniesieniu do ochrony związkowej przewidzianej w art. 32 ustawy o związkach zawodowych, to orzecznictwo sądowe wielokrotnie opowiadała się za względnym jej charakterem, który jest uzależniony od okoliczności danej sprawy. Przyjął jednak, że ma ona szeroki zakres, stąd nie można jej ograniczyć tylko do zachowań związanych z działalnością związkową. W praktyce oddalenie na podstawie <xLexLink xArt="art. 8" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 8 k.p.</xLexLink> roszczenia o przywrócenie do pracy może mieć miejsce wyjątkowo, w okolicznościach szczególnie rażącego naruszenia obowiązków pracowniczych lub obowiązujących przepisów prawa (por. postanowienie Sądu Najwyższego z 20 września 2022 r., sygn. III PSK 231/21, wyrok Sądu Najwyższego z 12 kwietnia 2022 r., sygn. II PSKP 84/21, wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 9 lutego 2022 r., sygn. III OSK 2901/21, postanowienie Sądu Najwyższego z 13 stycznia 2022 r., sygn. II PSK 222/21, wyrok Sądu Najwyższego z 23 stycznia 2020 r., sygn. II PK 145/18, postanowienie Sądu Najwyższego z 22 stycznia 2020 r., sygn. I PK 68/19).</xText> <xText>W jednym ze swoich orzeczeń Sąd Najwyższy przyjął, że „niemożliwość lub niecelowość wydania orzeczenia o przywróceniu pracownika do pracy uzasadniają okoliczności wiążące się z jednej strony z funkcjonowaniem zakładu pracy, z drugiej zaś - z pewnymi, nawet niezawinionymi okolicznościami dotyczącymi osoby pracownika, najczęściej jednak z jego na tyle nagannym postępowaniem, że powrót do pracy tego pracownika byłby niewskazany. Między innymi przyczynami nieuwzględniania roszczenia o przywrócenie do pracy z uwagi na przesłankę niecelowości są cechy osobowościowe pracownika o takim nasileniu, że nie sprzyjają one atmosferze pracy i są uciążliwością dla współpracowników lub bezpośrednich przełożonych. Pracownik pozostaje co do zasady członkiem mniejszego lub większego zespołu współpracowników i wymagane są co najmniej poprawne jego relacje z tym zespołem. Umiejętność ich zbudowania lub utrzymania pozostaje istotna dla pracodawcy, umożliwia przecież prawidłowe funkcjonowanie zakładu pracy. Jeżeli takich umiejętności nie posiada pracownik, jego przywrócenie do pracy może okazać się niecelowe”. Jednakże nie każdy konflikt uzasadnia wniosek o niecelowości przywrócenia pracownika do pracy, lecz tylko konflikt poważny, długotrwały, głęboki, a przede wszystkim zawiniony przez pracownika lub powstały na tle dotyczących go okoliczności (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 18 maja 2022 r., sygn. II PSKP 117/21, postanowienie Sądu Najwyższego z 4 czerwca 2019 r., sygn. II PK 149/18).</xText> <xText>Strona pozwana podnosiła, że przywrócenie powódki do pracy jest niecelowe, gdyż prowadziłoby od odrodzenia sytuacji konfliktowej w zakładzie pracy. Istotnym przy tym jest, że w odpowiedzi na pozew całkowicie to pominęła. Wprawdzie już wtedy wniosła o ewentualne zasądzenie odszkodowania w miejsce przywrócenia, ale wyłącznie dlatego, że w docelowej strukturze pozwanej nie można stworzyć komórki, w której mogłaby pracować.</xText> <xText>Dopiero przed ostatnią rozprawą, gdy materiał dowodowy był już w zdecydowanej mierze zgromadzony, a sam przewodniczący w trybie <xLexLink xArt="art. 156(1)" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 156<xSUPx>1</xSUPx> k.p.c.</xLexLink> pouczył strony, że jeżeli przy dotychczasowych ustaleniach potwierdzony zostanie fakt podlegania przez powódkę szczególnej ochronie związkowej, to należy spodziewać się uwzględnienia powództwa, pełnomocnik pozwanej zgłosił zarzut niecelowości przywrócenia z uwagi na sytuację konfliktową w zakładzie pracy i zarzuty, które powódka formułowała w trakcie niniejszego postępowania.</xText> <xText>Na potwierdzenie konfliktu pozwana zaproponowała dowód w postaci notatki sporządzonej przez <xAnon>A.</xAnon> <xAnon>G.</xAnon> ze spotkania w dniu 3 lutego 2020 r., podczas którego powódce zarzucono użycie sformułowania „szczujecie na moją umowę o pracę” oraz sugerowanie, że negatywnie oceniają jej pracę jako kuratora <xAnon> Galerii (...)</xAnon>+ (k. 446). Drugi dowód to protokół z tego samego dnia ze spotkania w Kolegium <xAnon>S.</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon>. Jednym z poruszonych tam tematów były zastrzeżenia powódki na odebranie jej 60 godzin dydaktycznych w drugiej połowie stycznia 2020 r. Podczas spotkania wyjaśniono powódce, że odebrane godziny dotyczyły nauczania przedmiotu, w którym powódka się nie specjalizuje. Innym była skarga powódki na niesprawne urządzenie plotera. Poruszono też temat zmiany zasad działania <xAnon> Galerii (...)</xAnon>+. <xAnon>M. J.</xAnon> poinformowała uczestników spotkania, że pomiędzy prodziekanami odbyły się rozmowy, by galeria służyła głównie na potrzeby wystawiennicze jednostek pozwanej. <xAnon>D. K.</xAnon>, którą „wyznaczono” na kandydatkę na tymczasowego kuratora oznajmiła, że została posądzona przez powódkę o mobbing. Poprosiła o udostępnienie jej dwóch pism powódki w tej sprawie, jednak rektor <xAnon>D. D.</xAnon> nie zgodził się na to wskazując, że przekaże je rzecznikowi dyscyplinarnemu celem przeprowadzenia postępowania wyjaśniającego.</xText> <xText>Dowody te, podobnie jak zeznania świadków <xAnon>A. J. (2)</xAnon>, <xAnon>A. W.</xAnon>, <xAnon>P. M.</xAnon>, <xAnon>M. P.</xAnon>, <xAnon>K. U.</xAnon> i <xAnon>D. D.</xAnon>, w istocie świadczą nie tyle o istnieniu konfliktu, co różnych grup zainteresowanych poszerzeniem swojego wpływu na funkcjonowanie pozwanej, i to w okresie poprzedzającym wybory nowego rektora. Powódka kojarzona była ze stronnikami dotychczasowego rektora oraz zawieszoną w obowiązkach dziekan <xAnon>K. U.</xAnon>, oskarżoną o plagiat pracy doktorskiej. Jednak wybory wygrała <xAnon>M. J.</xAnon>, co dla powódki i większości przesłuchanych świadków wiązało się z zakończeniem ich współpracy z pozwaną.</xText> <xText>Najbardziej widocznym przejawem „konfliktu” było zgłoszenie przez powódkę mobbingu. Jednak nastąpiło to w formie zinstytucjonalizowanej, poprzez zawiadomienie rektora <xAnon>D. D.</xAnon>. Znamiennym jest, że <xAnon>M. J.</xAnon> nie zdecydowała się na umożliwienie rzecznikowi dyscyplinarnemu <xAnon>E. W.</xAnon> zakończenia czynności wyjaśniających. Poleciła jej zwrócić akta sprawy. Wszak w swoich zeznaniach <xAnon>E. W.</xAnon> nie wykluczyła, że postawiałaby <xAnon>M. J.</xAnon> zarzuty dyscyplinarne.</xText> <xText>Gdyby pozwana zdecydowała się na zakończenie postępowania przez <xAnon>E. W.</xAnon>, a przy tym jego wyniki okazały się niezgodne z zarzutami powódki, pozwana mogłaby powoływać się w niniejszym postępowaniu, iż powódka bezpodstawnie posądzała innych pracowników o stosowanie mobbingu. Tak się jednak nie stało, a brak transparentności w działaniach <xAnon>M. J.</xAnon> tylko uprawdopodobnia twierdzenia powódki, iż niektóre zachowania pracowników pozwanej mogły nosić znamiona mobbingu.</xText> <xText>Nie mniej jednak nie sposób przyjąć, by to powódka generowała ewentualne spory. Jej sytuacja zaczęła się zmieniać po zawieszeniu w czynnościach <xAnon>K. U.</xAnon>. Pozbawiono ją części godzin dydaktycznych, zamierzano pozbawić funkcji kuratora <xAnon> Galerii (...)</xAnon>+. Gdyby wszystko to odbyło się w porozumieniu z powódką, bądź gdyby motywy tych działań były jej wcześniej przedstawione, możliwym jest, że nie doszłoby do spotkań w dniu 3 lutego 2020 r.</xText> <xText>Nadto pozwana nie przedstawiła dowodów świadczących o tym, że ewentualna krytyka ze strony powódki wykraczała poza normy akceptowalne w tym środowisku. Chociaż powódka musiała podporządkować się decyzjom przełożonych co do organizacji pracy, to nie musiała się z nimi zgadzać. Prawo do krytyki jest jednym z praw pracowniczych, o ile służy poprawie procesu pracy i nie wykracza poza przyjęte normy zwyczajowe.</xText> <xText>Ostatecznie zatem Sąd uznał, że nie zachodzą przesłanki uzasadniające niecelowość przywrócenia powódki do pracy. Nie ma pewności, że <xAnon>M. J.</xAnon> po upływie kadencji ponownie zostanie wybrana na stanowisko rektora. Być może następny rektor uzna działalność twórczą powódki za istotną dla funkcjonowania pozwanej. Odmienne stanowisko tworzyłoby niebezpieczny precedens polegający na przyjęciu, że każdy nowy rektor pozwanej ma swobodne prawo do eliminacji swoich przeciwników pod pretekstem likwidacji ich stanowisk pracy.</xText> <xText>Nie można było zgodzić się także ze stanowiskiem pozwanej, iż Sąd przy rozstrzygnięciu winien uwzględnić skutki swojej decyzji w sferze jej finansów. Troska o te środki winna zostać przejawiona nie przez Sąd, ale przez rektora pozwanej na etapie podejmowania decyzji o wypowiedzeniu powódce umowy o pracę.</xText> <xText>W konsekwencji, w pkt I wyroku, Sąd przywrócił powódkę do pracy w pozwanej na poprzednich warunkach pracy i płacy.</xText> <xText>Podstawę rozstrzygnięcia zawartego w pkt II wyroku stanowił przepis <xLexLink xArt="art. 47" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 47 k.p.</xLexLink> Według stanu prawnego obowiązującego w dacie wypowiedzenia powódce umowy o pracę stanowił on, że pracownikowi, który podjął pracę w wyniku przywrócenia do pracy, przysługuje wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy, nie więcej jednak niż za 2 miesiące, a gdy okres wypowiedzenia wynosił 3 miesiące - nie więcej niż za 1 miesiąc. Jeżeli umowę o pracę rozwiązano z pracownikiem, o którym mowa w <xLexLink xArt="art. 39" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 39 k.p.</xLexLink>, albo z pracownicą w okresie ciąży lub urlopu macierzyńskiego, wynagrodzenie przysługuje za cały czas pozostawania bez pracy; dotyczy to także przypadku, gdy rozwiązano umowę o pracę z pracownikiem - ojcem wychowującym dziecko lub pracownikiem - innym członkiem najbliższej rodziny, o którym mowa w <xLexLink xArt="art. 175(1);art. 175(1) pkt. 3" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 175<xSUPx>1 </xSUPx>pkt 3 k.p.</xLexLink>, w okresie korzystania z urlopu macierzyńskiego, albo gdy rozwiązanie umowy o pracę podlega ograniczeniu z mocy przepisu szczególnego.</xText> <xText>Jak już wspomniano, stosunek pracy powódki podlegał szczególnej ochronie, o której mowa w art. 32 ustawy o związkach zawodowych, dlatego przysługiwało jej prawo do wynagrodzenia za cały okres pozostawania bez pracy. Rozciąga się on od 1 marca 2021 r. do chwili obecnej, ale powódka ograniczyła go do listopada 2023 r., czyli do okresu 32 miesięcy. Wskazała jednocześnie, że jej miesięczne wynagrodzenie za okres pozostawania bez pracy wynosić powinno 5.259 złotych. Strona pozwana tej kwoty nie kwestionowała, co pozwalało Sądowi na zastosowanie unormowania zawartego w <xLexLink xArt="art. 233;art. 233 § 2" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 233 § 2 k.p.c.</xLexLink> i ustalenie, że tyle właśnie wynosiło rzeczone wynagrodzenie.</xText> <xText>W konsekwencji Sąd w pkt II wyroku zasądził na rzecz powódki od pozwanej kwotę 168.288 złotych stanowiącej iloczyn miesięcznego wynagrodzenia powódki i 32 miesięcy pozostawania bez pracy. Wymagalność tego świadczenia obwarowana jest podjęciem pracy przez powódkę po uprawomocnieniu się rozstrzygnięcia zawartego w pkt I wyroku.</xText> <xText>Orzeczenie o kosztach procesu ujęte w pkt III wyroku zapadło w oparciu o przepis <xLexLink xArt="art. 98" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 98 k.p.c.</xLexLink> Powódka wygrała proces w całości, stąd pozwana winna jej zwrócić poniesione koszty, na które składała się opłata od pozwu w wysokości 3.156 złotych.</xText> <xText>O odsetkach od zasądzonych kosztów Sąd orzekł na podstawie <xLexLink xArt="art. 98;art. 98 § 11" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 98 § 11 k.p.c.</xLexLink></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>ZARZĄDZENIE</xName> <xText>1. <xAnon>(...)</xAnon></xText> <xText>2. <xAnon>(...)</xAnon> <xAnon>Ż. F.</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon></xText> <xText>3. <xAnon>(...)</xAnon>.</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Katarzyna Motylińska

Katarzyna Motylińska

Sygn. akt IX P 725/20 UZASADNIENIE PowódkaM. D.pozwem z dnia 23 listopada 2020 r. wniosła o przywrócenie do pracy w pozwanejAkademii (...)wS.. Nadto, zażądała wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy wraz z ustawowymi odsetkami od daty wymagalności w wysokości odpowiadającej iloczynowi kwoty 5.258 zł oraz ilości miesięcy liczonych od dnia rozwiązania stosunku pracy do czasu wydania prawomocnego wyroku. W uzasadnieniu swojego stanowiska wskazała, że 5 listopada 2020 r. prawodawca wypowiedział jej umowę o pracę motywując swoją decyzję likwidacją jej stanowiska pracy w Pracowni(...). Podniosła, że tak określona przyczyna jest w istocie pozorna. Wskazywała, że pozwana nie podjęła próby powierzenia jej nowego stanowiska, w ramach nowej struktury uczelni, mimo że powódka posiadała kompetencje do prowadzenia zajęć grafiki w innych pracowniach. Dodatkowo, pracodawca nie przedstawił kryterium, jakim się posłużył typując właśnie powódkę do zwolnienia. W jej ocenie, prawdziwą przyczyną rozwiązania z nią umowy o pracę była osobista niechęć nowo wybranej rektor uczelni, która zapowiedziała usunięcie jej ze społeczności akademickiej. Argumentowała, że decyzja pozwanej jest wadliwa nadto z tego względu, że pracodawca nie uzyskał wymaganej prawem zgody organizacji związkowej na wypowiedzenie jej stosunku pracy jako członkowi objętemu szczególną ochroną stosunku pracy. W odpowiedzi na pozewAkademia (...)wS.wniosła o oddalenie powództwa w całości, ewentualnie, w razie uwzględnienia powództwa, o zasądzenie na rzecz powódki odszkodowania wobec niecelowości przywrócenia do pracy na poprzednich warunkach. Pozwana zaprzeczyła, aby obecna rektor uczelni wygłaszała twierdzenia o chęci wyeliminowania powódki ze społeczności akademickiej, bądź podejmowała względem niej złośliwe działania, a także aby zastraszała pracowników popierających poprzedniego rektoraD. D.. Argumentowała, że przyczyna wskazana w oświadczeniu pracodawcy o wypowiedzeniu umowy o pracę była rzeczywista i nie było możliwym kontunuowanie pracy przez powódkę. W strukturze uczelni nie istniała bowiem taka sama pracownia jak ta, którą chciałaby prowadzićM. D.. Odnosząc się do ochrony związkowej, którą objęta została powódka, pozwana wskazała, że związek reprezentujący powódkę nie odniósł się merytorycznie do przyczyn wypowiedzenia. Pozwana podkreśliła, że związki zawodowe nie mogą w sposób arbitralny odmawiać wyrażenia zgody na rozwiązanie stosunku pracy z pracownikami szczególnie chronionymi, kierując się jedynie chęcią zapewnienia „koleżeńskiego immunitetu”. Na rozprawie w dniu 13 grudnia 2022 r. powódka wskazała, że tytułem wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy domaga się od pozwanej kwoty 115.698 złotych, co miało odpowiadać wysokości tego wynagrodzenia za okres od 1 marca 2021 r. do 1 grudnia 2022 r. W odpowiedzi na to strona pozwana podniosła zarzut nadużycia prawa przez powódkę. Wniosła, by Sąd w miejsce przywrócenia do pracy orzekł o odszkodowaniu. Wyjaśniła, że przywrócenie powódki do pracy jest niecelowe ze względu na wielomiesięczny jej konflikt z innymi pracownikami. Ponadto należy mieć tu na względzie sytuację finansową pozwanej. Ostatecznie tytułem wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy powódka zażądała zasądzenia kwoty 168.288 złotych (k. 489). Sąd ustalił następujący stan faktyczny. Strony od 25 września 2015 r. łączył stosunek pracy. Od dnia 18 czerwca 2018 r. powódka była zatrudniona w pozwanej na podstawie umowy na czas nieokreślony w wymiarze ¼ etatu na stanowisku adiunkta w WydzialeS.Wizualnych – Katedrze(...). Następnie, jako prodziekan tego wydziału. Powódce powierzono również funkcję kuratoraGalerii (...)+ wS.. Dowód: - umowy na czas określony – k. 241, 244, 252 - porozumienie zmieniające – k. 235. W styczniu 2020 r.M. D.podczas spotkania dotyczącego funkcjonowaniaGalerii (...)+ zarzuciła obecnym na spotkaniu dziekanowi KolegiumS.(...)M. K.,A. G.orazK. O., nie odnosząc się do konkretnych osób, że są oni negatywnie nastawieni do niej oraz podejmowanych przez nią działań. Powódka odbierała planowane przez władze uczelni zamiany w formule prowadzeniaGalerii (...)+ jako przejawy mobbingu wobec niej. Wewnętrzna procedura wyjaśniająca u pozwanej nie zakończyła się stwierdzeniem jego stosowania przez przełożonych powódki. Nie mniej jednak rzecznik ds. dyscyplinarnych nie przeprowadził wszystkich czynności, gdyż otrzymał odM. J.polecenie przekazania jej akt sprawy. Dowód: - notatka ze spotkania – k. 446 - protokół spotkania wyjaśniającego – k. 453-454 - zeznania świadkaE. W.– k .439 PowódkaM. D.prowadziła zajęcia dydaktyczne w ramach Wydziału(...)Zakładu (...). Posługiwała się metodami multimedialnymi oraz interaktywnymi, które oferuje obecna technologia. Jako kuratorGalerii (...)+, będącej jedną z trzech galerii akademickich, organizowała z powodzeniem wystawy sztuk wizualnych. Dowód: - zeznania świadkaA. J. (1)– k. 407-407v. - zeznania świadkaK. U.– k. 408-408v. - zeznania świadkaD. D.– k. 408v.- 409 - zeznania świadkaK. O.– k. 409v. - protokół kolegium – k. 447-452 - protokół spotkania wyjaśniającego – k. 453-454. W lutym 2020 r. powódkę pozbawiono funkcji kuratoraGalerii (...)+. Zdecydowano, że galeria nie będzie miała kuratora, ale opiekuna, którą to funkcję powierzono innemu pracownikowi pozwanej. Kuratorzy będą zaś powoływani do organizowania poszczególnych wydarzeń artystycznych. Dowód: - zeznania świadkaA. J. (1)– k. 407-407v. - zeznania świadkaK. U.– k. 408-408v. - zeznania świadkaD. D.– k. 408v.- 409 - zeznania świadkaK. O.– k. 409v. - protokół kolegium – k. 447-452 - protokół spotkania wyjaśniającego – k. 453-454. W czerwcu 2020 r. na stanowisko rektora pozwanej wybranoM. J.. Zastąpiła onaD. D., który także ubiegał się o to stanowisko na okres kolejnej kadencji. Jeszcze przed wyboremM. J.na stanowisko rektora powódka nie wyraziła zgody na zorganizowanie przez nią wystawy wGalerii (...)+. Podyktowane było to, tym, że w terminie wcześniej zaplanowana była inna wystawa. Odmowa ze strony powódki negatywnie odbiła się na jej relacjach zM. J.. Nadto powódka jako prodziekan współpracowała i pozostawała w dobrych relacjach z dziekanemK. U.iD. D.. Przed wyborami na stanowisko dziekana w 2020 r., w których brał udział dotychczasowy rektorD. D.,K. U.poparła jego kandydaturę. Powódka była przez to postrzegana jako przeciwniczkaM. J.. Dowód: - zeznania świadkaP. M.– k. 394-395 - zeznania świadkaM. P.– k. 396-397 - zeznania świadkaA. J. (1)– k. 407-407v. - zeznania świadkaK. U.– k. 408-408v. - zeznania świadkaD. D.– k. 408v.- 409 - zeznania świadkaK. O.– k. 409v. W dniu 23 sierpnia 2020 r.M. D.zwróciła się do kierownika Katedry(...),J. K., z prośbą o przeniesienie jej Pracowni(...)w strukturyZakładu (...). Wskazała, że w maju 2020 r. przystała na propozycję przeniesienia jej pracowni doZakładu (...), złożoną przez kierownika zakładu,A. J. (2). Wobec faktu, że realizowane przez jej studentów prace były bliższe technikom wykorzystywanym wZakładzie (...). Z tego względu zawnioskowała ona wcielenie jej pracowni do tej właśnie struktury. Umiejscowienie pracowni prowadzonej przez powódkę wZakładzie (...)nie spowodowałoby zdublowania się stanowisk pracy. W istocie, w tym zakładzie zatrudniona byłaE. R., która tak jak powódka wykorzystywała w swojej pracowni techniki wklęsłodruku, niemniej jednak prowadzone przezM. D.zajęcia z grafiki cyfrowej nie pokrywały się z zajęciami prowadzonymi w Pracowni(...). Metody pracy w obu pracowniach podobne, lecz nie takie same, nadto kształciły one studentów w stopniu pozwalającym im po zakończeniu toku nauki, złożyć dyplom z grafiki cyfrowej. Takiej możliwości nie było przy wyborze programu Pracowni(...). Wskutek reorganizacji struktury pozwanej przeprowadzonej po wyborze nowego rektora w osobieM. J.,(...)(...)została usunięta z strukturZakładu (...). Pozwana odmówiła jednocześnie przypisania pracowni powódki doZakładu (...), argumentując, że w tej strukturze funkcjonuje już pracownia, której zakres działania jest tożsamy z pracami prowadzonymi przez powódkę. Dowód: - pismo powódki z 23 sierpnia 2020 r. – k. 343 - zeznania świadkaA. J. (2)– k. 391-392 - zeznania świadkaM. P.– k. 396-397 - zeznania świadkaA. M. (1)– k. 440-440v. - zeznania świadkaK. K.– k. 397-398 - zeznania świadkaA. W.– k. 393-394 - korespondencja e – mail – k. 334-354. Po wyborze na stanowisko rektoraM. J.zdecydowała się wprowadzić zmiany organizacyjne w pozwanej. Miały one obowiązywać od 1 października 2020 r. Jedna ze zmian polegała na usunięciu prowadzonej przez powódkę Pracowni(...)M.ze strukturZakładu (...). Zatwierdził je Senat pozwanej. JednocześnieM. J.odmówiła przypisania pracowni powódki doZakładu (...), argumentując, że w tej strukturze funkcjonuje już inna pracownia– (...)(...), której zakres działania jest tożsamy z pracami prowadzonymi przez powódkę. Bazowała przy tym na informacji udzielonej przezE. R.prowadzącą drugą z w/w pracowni. Tak Pracownika(...), jak i(...)(...)funkcjonowały w strukturze pozwanej przed zmianami nie kolidując ze sobą, przy czym studenci pozwanej chętnej zapisywali się na zajęcia powódki. Dowód: - pismo z 02.09.20 r. k. 287 - pismo z 17.09.20 r. k. 288 - pismo powódki z 23 sierpnia 2020 r. – k. 343 - zeznania świadkaA. J. (2)– k. 391-392 - zeznania świadkaM. P.– k. 396-397 - zeznania świadkaA. M. (1)– k. 440-440v. - zeznania świadkaK. K.– k. 397-398 - zeznania świadkaA. W.– k. 393-394 - korespondencja e – mail – k. 334-354. - uchwała k. 286-286v W dniu 28 września 2020 r. pozwana zwróciła się doOrganizacji (...)wAkademii (...)wS.o udzielenie informacji, czyM. D.jest jej członkiem lub wystąpiła o objęcie jej indywidulaną ochroną związkową. W odpowiedziOrganizacja (...)wskazała, że powódka jest jej członkiem. Dowód: - pismo pozwanej z 28 września 2020 r. wraz z odpowiedzią związku zawodowego – k. 262v.-263. Uchwałą nr 1/2020 Komisji Zakładowej(...)przyAkademii (...)wS.z dnia 8 lipca 2020 r. szczególną ochroną trwałości stosunku pracy objęto:A. R.,A. K.orazM. D.. Wskazano, że okres ochrony obowiązuje do końca kadencji w okresie 2018-2023, to jest do dnia 31 marca 2023 r. Uchwałą nr 1/1/2020 Komisja Zakładowa udzieliła powódce pełnomocnictwa do reprezentowania organizacji zakładowej wobec pracodawcy lub reprezentujących go osób i organów w sprawach indywidulanych dotyczących członków organizacji związkowej oraz pozostałych pracownikówAkademii (...)wS.”. Tego samego dnia,Organizacja (...)poinformowała pracodawcę, że posiada status zakładowej organizacji związkowej oraz wskazała dane pracowników objętych szczególną ochroną. Dowód: - pismo z 08.07.20 r. k. 359-359v - uchwała nr 1/2020 Komisji Zakładowej(...)przyAkademii (...)wS.– k. 402 - uchwała nr 1/1/2020 Komisji Zakładowej(...)przyAkademii (...)wS.– k. 403 - pełnomocnictwo – k. 404 - pismo z 8 lipca 2020 r. skierowane do pozwanej – k. 405. - zeznaniaA. R.k. 439v Pismem z 14 października 2020 r.Akademia (...)informując o zamiarze wypowiedzeniaM. D.umowy na czas nieokreślony, zwróciła się doOrganizacji (...)o wyrażenie zgody na podjęcie takiego kroku. Pozwana wśród przyczyn wskazała likwidację stanowiska w związku ze zmianą struktury organizacyjnej uczelni. Wskazała, że pracownia(...)prowadzona dotychczas przez powódkę została usunięta ze struktury Katedry(...). Argumentowała, że nie jest możliwe przeniesienie prowadzonej przez nią Pracowni Grafiki Multimedialnej doZakładu (...), o co wnioskowałaM. D., bowiem przeniesienie tej pracowni w strukturę do tej Katedry byłoby powieleniem prowadzonej tam Pracowni(...).Akademia (...)wS.wskazała, że wobec opisanych zmian organizacyjnych, powódka nie ma przydziału godzin dydaktycznych w roku akademickim 2020/2021. Dowód: - pismo pozwanej z 14 października 2020 r. – k 260v - wiadomość e – mail – k. 261-261v W odpowiedzi, pismem z 3 listopada 2020 r.Organizacja (...)przyAkademii (...)wS.odmówiła zgody na rozwiązanie stosunku pracy powódki. W uzasadnieniu swojego stanowiska wskazała, że wedle jej wiedzy zadania dotychczas wykonywane przez powódkę nadal będą realizowane przez uczelnię, a w konsekwencji nie zachodzą okoliczności wskazane przez pracodawcę jako mające uzasadniać podjętą decyzję. Organizacja zasygnalizowała, że dostrzega podejmowane przez pracodawcę działania względem powódki i ocenia je jako prowadzące do pozbycia się członkini ich związku z zakładu pracy. Tym samym, odnosząc się negatywnie do zamiaru pracodawcy, wezwała o zaprzestanie działań naruszających prawa pracowników uczelni. Dowód: - pismo organizacji związkowej z 3 listopada 2020 r. – k. 23-24. - zeznaniaA. R.k. 439v - zeznaniaA. M. (2)k. 439v-440 Oświadczeniem z dnia 5 listopada 2020 r. pracodawca rozwiązał zM. D.umowę o pracę z zachowaniem trzymiesięcznego okresu wypowiedzenia, który upływał z końcem semestru zimowego, to jest z dniem 28 lutego 2021 r. Jako przyczynę wskazał likwidację stanowiska w związku ze zmianą struktury organizacyjnej oraz powielając uzasadnienie uprzednio przedstawione organizacji związkowej. Pozwana zwolniła powódkę z obowiązku świadczenia pracy z zachowaniem prawa do wynagrodzenia oraz wypłaciła jej odprawę z tytułu rozwiązania umowy o pracę z przyczyn niedotyczących pracownika w wysokości dwumiesięcznego wynagrodzenia. M. J.decydując się na rozwiązanie stosunku pracy z powódką była świadoma, że stosunek pracy powódki podlega szczególnej ochronie. Dowód: - oświadczenie pracodawcy o wypowiedzeniu umowy o pracę – k. 20-21 - przesłuchanieM. J.w charakterze strony – k. 440v.-441v. - zeznania świadkaA. R.– k. 439v W dniu 14 listopada 2022 r. przed Sądem(...), w sprawie zapadłej pod sygn. IV W 434/21 zapadł wyrok, zgodnie z treścią któregoM. J., działającą w imieniu pracodawcyAkademii (...)wS., uznano winną m.in. rażącego naruszenia przepisów prawa pracy przy dokonywaniu wypowiedzenia umowy o pracę powódce podlegającej szczególnej ochronie w związku z pełnioną funkcją w organizacji związkowej – bez zgody zarządu zakładowej organizacji związkowej. Dowód: wyroki – k. 154,422-423, 492-494. Miesięczne wynagrodzenie powódki wynosiło 5.259 złotych brutto. Dowód: Sąd zważył, co następuje. Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości. Stan faktyczny w sprawie ustalony został na podstawie dowodów z dokumentów, zeznań świadkówA. J. (2),A. W.,P. M.,M. P.,A. J. (1),K. U.,D. D.,E. W.,A. R.,A. M. (2),E. R.oraz powódki iM. J.. Spośród wszystkich okoliczności faktycznych zasadnicze znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy miało podleganie stosunku pracy powódki szczególnej ochronie prawnej, świadomość pracodawcy o istnieniu tej ochrony w momencie wypowiedzenia stosunku pracy, jak i realny charakter przyczyny wypowiedzenia. Zgodnie zart. 45 § 1 k.p.w razie ustalenia, że wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas nie określony jest nieuzasadnione lub narusza przepisy o wypowiadaniu umów o pracę, sąd pracy - stosownie do żądania pracownika - orzeka o bezskuteczności wypowiedzenia, a jeżeli umowa uległa już rozwiązaniu - o przywróceniu pracownika do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowaniu. Wypowiedzenie umowy o pracę powódki okazało się niezgodne z prawem ze względu na naruszenie szczególnej ochrony trwałości stosunku pracy pracownika pozostającego takiej ochronie. Na podstawieart. 32 ust. 1 ustawy z dnia 23 maja 1991 r. o związkach zawodowych(Dz.U. z 2022 r. poz. 854), pracodawca bez zgody zarządu zakładowej organizacji związkowej nie może wypowiedzieć ani rozwiązać stosunku pracy z imiennie wskazanym uchwałą zarządu jego członkiem lub z innym pracownikiem będącym członkiem danej zakładowej organizacji związkowej, upoważnionym do reprezentowania tej organizacji wobec pracodawcy albo organu lub osoby dokonującej za pracodawcę czynności w sprawach z zakresu prawa pracy. Zgodnie zart. 32 ust. 2ochrona przysługuje przez okres określony uchwałą zarządu, a po jego upływie - dodatkowo przez czas odpowiadający połowie okresu określonego uchwałą, nie dłużej jednak niż rok po jego upływie. W poddanym pod rozwagę Sądu stanie faktycznym, zakładowy związek zawodowy prawidłowo skorzystał ze swojej ustawowej kompetencji. W sprawie pozostawało bezspornym, żeOrganizacja (...)przyAkademii (...)wS.była do tego uprawniona, jako zrzeszająca co najmniej 10 członków (art. 251ust. 1 ustawy). Pracodawca został poinformowany we właściwym trybie o tym, którzy z pracowników podlegają ochronie związkowej. Pismo organizacji zakładowej z dnia 8 lipca 2020 r. bez najmniejszych wątpliwości taką listę przedstawia, należycie wskazuje konkretne osoby i wskazuje podstawę prawną szczególnej ochrony. Wśród nich znajdowała się takżeM. D.. Powódka, zgodnie z uchwałą Komisji(...)Organizacji (...)z dnia 8 lipca 2020 r. w chwili wypowiedzenia stosunku pracy była objęta szczególną ochroną trwałości stosunku pracy. W treści tej uchwały został także okres ochrony – do 31 marca 2023 r. Pozwana nie wyjaśniła, na czym polegają jej wątpliwości w kwestii objęcia powódki ochroną związkową. Nie było zatem podstaw do uwzględnienia jej wniosków zawartych w pkt II odpowiedzi na pozew. Wszystkie dokumenty pozwalające na poczynienie ustaleń faktycznych w tym zakresie zostały przedłożone pozwanej. Skądinąd samaM. J.nie powoływała się w swoim przesłuchaniu ne wątpliwości co do statusu powódki jako członka zakładowej organizacji związkowej. Co więcej, przyznała, że miała świadomość, iż powódka taki status posiada. Nadto związek miał obowiązku wyjaśniania, dlaczego objął ochroną te, a nie inne osoby. W rezultacie zgodnie z art. 32 ust. 1 ustawy pracodawca miał obowiązek uzyskać zgodę związku zawodowego na wypowiedzenie umowy o pracę powódki. Takiej zgody nie uzyskano, co z gruntu czyni wypowiedzenie niezgodnym z prawem. Sąd zważył, że oprócz niewątpliwego naruszenia przez pozwaną formalnej przesłanki uprawniającej ją do zakończenia współpracy z powódką, uchybiła ona także obowiązkowi rozważnego wyboru pracownika, któremu zamierzała wypowiedzieć stosunek pracy likwidując jedno z tożsamych stanowisk. Klauzula generalna zawarta wart. 45 k.p.odnosi się do wszystkich wypowiedzeń umów o pracę zawartych na czas nieokreślony, a więc także do wypowiedzeń dokonywanych z przyczyn dotyczących zakładu pracy (tak m.in. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 lutego 1997 r., publ. OSNAPiUS 1997/21/417). Sam fakt likwidacji stanowiska pracy, w sytuacji, gdy na analogicznych stanowiskach zatrudnione są także inne osoby, nie oznacza automatycznie zgodności wypowiedzenia umowy o pracę z prawem. Choć Sąd rozpatrujący spory pracownicze nie jest powołany do badania zasadności i celowości zmniejszenia stanu zatrudnienia, to na podstawie ww.art. 45 k.p.winien oceniać prawidłowość postępowania pracodawcy w zakresie doboru pracowników przewidzianych do zwolnienia.Kodeks pracynie dopuszcza bowiem dowolności w rozwiązywaniu umów o pracę (także z przyczyn dotyczących zakładu pracy, a więc również w razie likwidacji etatu), a obowiązkiem Sądu jest weryfikowanie prawidłowości postępowania pracodawcy w zakresie zastosowanych kryteriów doboru pracowników przewidzianych do zwolnienia z pracy oraz badanie, czy nie doszło do nadużycia prawa pracodawcy (tak m.in. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 lutego 1997 r., publ. OSNAPiUS 1997/21/417 oraz uzasadnienie tego wyroku). Weryfikacja winna obejmować osoby zatrudnione na takich samych stanowiskach. Zgodnie zart. 30 § 4 k.p.oświadczenie woli pracodawcy o wypowiedzeniu umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony musi być złożone w formie pisemnej i podawać przyczynę dokonania tej czynności prawnej. Wśród cech, jakie powinny charakteryzować przyczynę uzasadniającą wypowiedzenie umowy o pracę, wskazuje się: jasność, konkretność, precyzję, prawdziwość i rzeczywistość przyczyny. Wynikający zart. 30 § 4 k.p.wymóg wskazania przyczyny wypowiedzenia umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony jest ściśle związany z możliwością oceny jego zasadności w rozumieniuart. 45 § 1 k.p.Wskazanie tej przyczyny lub przyczyn przesądza o tym, że spór przed sądem pracy może się toczyć tylko w ich granicach. Okoliczności podane pracownikowi na uzasadnienie decyzji o rozwiązaniu stosunku pracy, a następnie ujawnione w postępowaniu sądowym, muszą być takie same, zaś pracodawca pozbawiony jest możliwości powoływania się przed organem rozstrzygającym spór na inne przyczyny mogące przemawiać za zasadnością wypowiedzenia umowy (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 1 października 1998 r., I PKN 315/97, OSNP 1998 Nr 14, poz. 427). Jak zauważa Sąd Najwyższy, w sytuacji, gdy rozwiązanie umowy o pracę dotyczy pracownika wybranego przez pracodawcę z większej liczby pracowników, zatrudnionych na takich samych stanowiskach pracy, przyczyną tego wypowiedzenia są nie tylko zmiany organizacyjne, czy redukcja zatrudnienia, ale także określona kryteriami doboru sytuacja danego pracownika. Pracownik, wobec którego pracodawca nie ujawnił kryteriów doboru pracowników do zwolnienia, pozbawiony jest możliwości oceny trafności dokonanego wyboru w kontekście zasadności dokonanego mu wypowiedzenia, czyli zweryfikowania przyczyny wypowiedzenia, co wymusza na nim wszczęcie sądowej procedury odwoławczej w celu poznania konkretnej i rzeczywistej przyczyny potencjalnie uzasadniającej dokonanie wypowiedzenia umowy o pracę na czas nieokreślony. W takiej zaś sytuacji również postępowanie sądowe toczy się wokół przyczyny wskazanej konkretnie dopiero w postępowaniu sądowym i nieujawnionej wcześniej pracownikowi, co jest niezgodne z regułami rozpoznawania takich spraw. Przyjmuje się bowiem wprawdzie, że w sądowym postępowaniu odwoławczym dopuszczalna jest konkretyzacja wskazanej pracownikowi przyczyny wypowiedzenia, ale dotyczy to jedynie możliwości uzupełnienia opisu wskazanej przyczyny wypowiedzenia w oparciu o okoliczności oczywiście znane zwalnianemu pracownikowi, które występują jako sekwencja powiązanych związkiem przyczynowo-skutkowym zdarzeń objętych wskazaną na piśmie przyczyną wypowiedzenia umowy o pracę, czego nie można odnieść do przytaczania kryteriów wyboru pracowników do zwolnienia, stanowiących najistotniejszą część przyczyny wypowiedzenia w sytuacji dokonywania redukcji zatrudnienia. Należy bowiem zauważyć, że sąd pracy nie może oceniać zasadności działań organizacyjnych i ekonomicznych podejmowanych przez pracodawcę, wobec czego ocena zasadności wypowiedzenia dokonanego z tych przyczyn w stosunku do osób zajmujących te same stanowiska z reguły polega właśnie na kontroli kryteriów doboru pracownika do zwolnienia, stąd waga tych okoliczności jest tak znacząca dla zasadności wypowiedzenia, że nie można pozbawiać pracownika możliwości zapoznania się z nimi już w momencie wypowiedzenia umowy o pracę, co pozwoli na ich kwestionowanie w chwili złożenia odwołania do sądu, a pracodawcy uniemożliwi ewentualne "dostosowywanie" tych kryteriów do okoliczności danej sprawy (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 25 stycznia 2013 roku, I PK 172/12, LEX nr 1312564, a także wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 grudnia 2008 r., I PK 86/08 LEX nr 497682). Sąd orzekający w niniejszej sprawie przychyla się do poglądów zaprezentowanych w w/w orzeczeniach, iż pracodawca, który przy dokonywaniu redukcji zatrudnienia z przyczyn organizacyjnych stosuje określone zasady (kryteria) doboru pracowników do zwolnienia z pracy, powinien wskazując przyczynę wypowiedzenia, nawiązać do zastosowanego kryterium. W okolicznościach niniejszej sprawy pozwana nie wywiązała się z tego obowiązku. Sąd ustalił nadto, że nie zachodziły obiektywne przesłanki do likwidacji pracowni powódki. Zaznaczyć tu należy, że tak pracownika powódki, jak i pracowniaE. R.funkcjonowały wspólnie przed zmianami organizacyjnymi z 2020 r. Z materiału dowodowego nie wynika, by ktokolwiek zgłaszał zastrzeżenia co do ich współistnienia w strukturze pozwanej. Jest to zrozumiałe, gdyż w grę nie wchodziło nauczanie przedmiotów ścisłych, ale przekazywanie studentom wypracowanych indywidualnie metod tworzenia wytworów artystycznych. Co więcej, przydzielanie studentów do konkretnych pracowni nie następowało odgórnie. To sami studenci deklarowali, w jakich pracowniach chcą odbywać zajęcia. Powyższe, tj. brak kolidowania między sobą pracy Pracowni(...)potwierdzili świadkowieA. J. (2),A. W.,P. M.,M. P.,A. J. (1),K. U.,D. D.,A. M. (2). Wskazali oni, że rzeczywistej przyczyny wypowiedzenia powódce umowy o pracę należy upatrywać w negatywnych relacjach łączących ją z nową rektor, w tym że kojarzono ją z poprzednimi władzami pozwanej. Wprawdzie ich relacje pozostawały w sprzeczności z zeznaniamiK. K.(prorektora od 2020 r. ),A. M. (1), wedle których procowania powódki została zlikwidowana ze względu na tożsamość jej przedmiotu z pracowniąE. R.. Jednak bazowali na zapewnieniach tej ostatniej. SamaE. R.zeznała, że widziała prace powódki i na tej podstawie stwierdziła, że powódka wykorzystuje druk wklęsły. Ich prace jednak różniły się. Nie wiedziała, czy powódka wykorzystuje substancje kwasowe w swojej twórczości. SamaM. J.wskazała, że wprawdzie podjęła decyzję o likwidacji stanowiska powódki, ale na wniosekA. M. (1). Uznała, że „nie jest w zwyczaju, by rektor ingerował w decyzje dziekana, czy kierownika katedry”. Nie mniej jednak, nawet, gdyby Sąd uznał, że pozostawienie w strukturach pozwanej Pracowni(...)było niecelowe, a tym samym przyczyna wypowiedzenia miała charakter rzeczywisty, i tak musiałby stwierdzić bezprawność wypowiedzenia, a w dalszej konsekwencji przywrócić powódkę do pracy. Likwidacja stanowiska pracy pracownika objętego ochroną związkową nie uzasadnia rozwiązania z nim stosunku pracy, o ile nie dochodzi do likwidacji całego zakładu pracy (por. wyrok Sądu Najwyższego z 12 kwietnia 2022 r., sygn. II PSKP 84/21). Oceniając w następnej kolejności zarzut nadużycia prawa przez powódkę należy wskazać, że zgodnie zart. 8 k.p.nie można czynić ze swego prawa użytku, który byłby sprzeczny ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem tego prawa lub zasadami współżycia społecznego. Takie działanie lub zaniechanie uprawnionego nie jest uważane za wykonywanie prawa i nie korzysta z ochrony. Stosowanie w/w przepisu oznacza pozbawienie danego podmiotu możliwości korzystania z przysługującego mu prawa. Prowadzi to więc zawsze do osłabienia zasady pewności prawa i przełamuje domniemanie korzystania z prawa w sposób zgodny z zasadami współżycia społecznego i jego społeczno-gospodarczym przeznaczeniem. Z tego względu zastosowanie przez sąd konstrukcji nadużycia prawa jest dopuszczalne tylko wyjątkowo i musi być szczegółowo uzasadnione. Decydując się na to zastosowanie należy wykazać, że w danej indywidualnej i konkretnej sytuacji, wyznaczone przez obowiązujące normy prawne typowe zachowanie podmiotu korzystającego ze swego prawa, jest ze względów moralnych, wyznaczających zasady współżycia społecznego, w sposób oczywisty niemożliwe do zaakceptowania, ponieważ w określonych, nietypowych okolicznościach zagraża podstawowym wartościom, na których opiera się porządek społeczny i którym prawo powinno służyć. Zgodnym jest także, że z zarzutu tego nie może korzystać podmiot, który sam narusza porządek prawny (por. orzeczenia Sądu Najwyższego z dnia 27 października 2022 r., sygn. II CSKP 306/22, z 22 sierpnia 2022, sygn. I CSK 588/22, z dnia 2 lutego 2022 r., sygn. I CSK 1036/22, z dnia 14 stycznia 2022 r., sygn. I CSK 901/22, z dnia 29 grudnia 2021 r., sygn. III CSK 159/21). W odniesieniu do ochrony związkowej przewidzianej w art. 32 ustawy o związkach zawodowych, to orzecznictwo sądowe wielokrotnie opowiadała się za względnym jej charakterem, który jest uzależniony od okoliczności danej sprawy. Przyjął jednak, że ma ona szeroki zakres, stąd nie można jej ograniczyć tylko do zachowań związanych z działalnością związkową. W praktyce oddalenie na podstawieart. 8 k.p.roszczenia o przywrócenie do pracy może mieć miejsce wyjątkowo, w okolicznościach szczególnie rażącego naruszenia obowiązków pracowniczych lub obowiązujących przepisów prawa (por. postanowienie Sądu Najwyższego z 20 września 2022 r., sygn. III PSK 231/21, wyrok Sądu Najwyższego z 12 kwietnia 2022 r., sygn. II PSKP 84/21, wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 9 lutego 2022 r., sygn. III OSK 2901/21, postanowienie Sądu Najwyższego z 13 stycznia 2022 r., sygn. II PSK 222/21, wyrok Sądu Najwyższego z 23 stycznia 2020 r., sygn. II PK 145/18, postanowienie Sądu Najwyższego z 22 stycznia 2020 r., sygn. I PK 68/19). W jednym ze swoich orzeczeń Sąd Najwyższy przyjął, że „niemożliwość lub niecelowość wydania orzeczenia o przywróceniu pracownika do pracy uzasadniają okoliczności wiążące się z jednej strony z funkcjonowaniem zakładu pracy, z drugiej zaś - z pewnymi, nawet niezawinionymi okolicznościami dotyczącymi osoby pracownika, najczęściej jednak z jego na tyle nagannym postępowaniem, że powrót do pracy tego pracownika byłby niewskazany. Między innymi przyczynami nieuwzględniania roszczenia o przywrócenie do pracy z uwagi na przesłankę niecelowości są cechy osobowościowe pracownika o takim nasileniu, że nie sprzyjają one atmosferze pracy i są uciążliwością dla współpracowników lub bezpośrednich przełożonych. Pracownik pozostaje co do zasady członkiem mniejszego lub większego zespołu współpracowników i wymagane są co najmniej poprawne jego relacje z tym zespołem. Umiejętność ich zbudowania lub utrzymania pozostaje istotna dla pracodawcy, umożliwia przecież prawidłowe funkcjonowanie zakładu pracy. Jeżeli takich umiejętności nie posiada pracownik, jego przywrócenie do pracy może okazać się niecelowe”. Jednakże nie każdy konflikt uzasadnia wniosek o niecelowości przywrócenia pracownika do pracy, lecz tylko konflikt poważny, długotrwały, głęboki, a przede wszystkim zawiniony przez pracownika lub powstały na tle dotyczących go okoliczności (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 18 maja 2022 r., sygn. II PSKP 117/21, postanowienie Sądu Najwyższego z 4 czerwca 2019 r., sygn. II PK 149/18). Strona pozwana podnosiła, że przywrócenie powódki do pracy jest niecelowe, gdyż prowadziłoby od odrodzenia sytuacji konfliktowej w zakładzie pracy. Istotnym przy tym jest, że w odpowiedzi na pozew całkowicie to pominęła. Wprawdzie już wtedy wniosła o ewentualne zasądzenie odszkodowania w miejsce przywrócenia, ale wyłącznie dlatego, że w docelowej strukturze pozwanej nie można stworzyć komórki, w której mogłaby pracować. Dopiero przed ostatnią rozprawą, gdy materiał dowodowy był już w zdecydowanej mierze zgromadzony, a sam przewodniczący w trybieart. 1561k.p.c.pouczył strony, że jeżeli przy dotychczasowych ustaleniach potwierdzony zostanie fakt podlegania przez powódkę szczególnej ochronie związkowej, to należy spodziewać się uwzględnienia powództwa, pełnomocnik pozwanej zgłosił zarzut niecelowości przywrócenia z uwagi na sytuację konfliktową w zakładzie pracy i zarzuty, które powódka formułowała w trakcie niniejszego postępowania. Na potwierdzenie konfliktu pozwana zaproponowała dowód w postaci notatki sporządzonej przezA.G.ze spotkania w dniu 3 lutego 2020 r., podczas którego powódce zarzucono użycie sformułowania „szczujecie na moją umowę o pracę” oraz sugerowanie, że negatywnie oceniają jej pracę jako kuratoraGalerii (...)+ (k. 446). Drugi dowód to protokół z tego samego dnia ze spotkania w KolegiumS.(...). Jednym z poruszonych tam tematów były zastrzeżenia powódki na odebranie jej 60 godzin dydaktycznych w drugiej połowie stycznia 2020 r. Podczas spotkania wyjaśniono powódce, że odebrane godziny dotyczyły nauczania przedmiotu, w którym powódka się nie specjalizuje. Innym była skarga powódki na niesprawne urządzenie plotera. Poruszono też temat zmiany zasad działaniaGalerii (...)+.M. J.poinformowała uczestników spotkania, że pomiędzy prodziekanami odbyły się rozmowy, by galeria służyła głównie na potrzeby wystawiennicze jednostek pozwanej.D. K., którą „wyznaczono” na kandydatkę na tymczasowego kuratora oznajmiła, że została posądzona przez powódkę o mobbing. Poprosiła o udostępnienie jej dwóch pism powódki w tej sprawie, jednak rektorD. D.nie zgodził się na to wskazując, że przekaże je rzecznikowi dyscyplinarnemu celem przeprowadzenia postępowania wyjaśniającego. Dowody te, podobnie jak zeznania świadkówA. J. (2),A. W.,P. M.,M. P.,K. U.iD. D., w istocie świadczą nie tyle o istnieniu konfliktu, co różnych grup zainteresowanych poszerzeniem swojego wpływu na funkcjonowanie pozwanej, i to w okresie poprzedzającym wybory nowego rektora. Powódka kojarzona była ze stronnikami dotychczasowego rektora oraz zawieszoną w obowiązkach dziekanK. U., oskarżoną o plagiat pracy doktorskiej. Jednak wybory wygrałaM. J., co dla powódki i większości przesłuchanych świadków wiązało się z zakończeniem ich współpracy z pozwaną. Najbardziej widocznym przejawem „konfliktu” było zgłoszenie przez powódkę mobbingu. Jednak nastąpiło to w formie zinstytucjonalizowanej, poprzez zawiadomienie rektoraD. D.. Znamiennym jest, żeM. J.nie zdecydowała się na umożliwienie rzecznikowi dyscyplinarnemuE. W.zakończenia czynności wyjaśniających. Poleciła jej zwrócić akta sprawy. Wszak w swoich zeznaniachE. W.nie wykluczyła, że postawiałabyM. J.zarzuty dyscyplinarne. Gdyby pozwana zdecydowała się na zakończenie postępowania przezE. W., a przy tym jego wyniki okazały się niezgodne z zarzutami powódki, pozwana mogłaby powoływać się w niniejszym postępowaniu, iż powódka bezpodstawnie posądzała innych pracowników o stosowanie mobbingu. Tak się jednak nie stało, a brak transparentności w działaniachM. J.tylko uprawdopodobnia twierdzenia powódki, iż niektóre zachowania pracowników pozwanej mogły nosić znamiona mobbingu. Nie mniej jednak nie sposób przyjąć, by to powódka generowała ewentualne spory. Jej sytuacja zaczęła się zmieniać po zawieszeniu w czynnościachK. U.. Pozbawiono ją części godzin dydaktycznych, zamierzano pozbawić funkcji kuratoraGalerii (...)+. Gdyby wszystko to odbyło się w porozumieniu z powódką, bądź gdyby motywy tych działań były jej wcześniej przedstawione, możliwym jest, że nie doszłoby do spotkań w dniu 3 lutego 2020 r. Nadto pozwana nie przedstawiła dowodów świadczących o tym, że ewentualna krytyka ze strony powódki wykraczała poza normy akceptowalne w tym środowisku. Chociaż powódka musiała podporządkować się decyzjom przełożonych co do organizacji pracy, to nie musiała się z nimi zgadzać. Prawo do krytyki jest jednym z praw pracowniczych, o ile służy poprawie procesu pracy i nie wykracza poza przyjęte normy zwyczajowe. Ostatecznie zatem Sąd uznał, że nie zachodzą przesłanki uzasadniające niecelowość przywrócenia powódki do pracy. Nie ma pewności, żeM. J.po upływie kadencji ponownie zostanie wybrana na stanowisko rektora. Być może następny rektor uzna działalność twórczą powódki za istotną dla funkcjonowania pozwanej. Odmienne stanowisko tworzyłoby niebezpieczny precedens polegający na przyjęciu, że każdy nowy rektor pozwanej ma swobodne prawo do eliminacji swoich przeciwników pod pretekstem likwidacji ich stanowisk pracy. Nie można było zgodzić się także ze stanowiskiem pozwanej, iż Sąd przy rozstrzygnięciu winien uwzględnić skutki swojej decyzji w sferze jej finansów. Troska o te środki winna zostać przejawiona nie przez Sąd, ale przez rektora pozwanej na etapie podejmowania decyzji o wypowiedzeniu powódce umowy o pracę. W konsekwencji, w pkt I wyroku, Sąd przywrócił powódkę do pracy w pozwanej na poprzednich warunkach pracy i płacy. Podstawę rozstrzygnięcia zawartego w pkt II wyroku stanowił przepisart. 47 k.p.Według stanu prawnego obowiązującego w dacie wypowiedzenia powódce umowy o pracę stanowił on, że pracownikowi, który podjął pracę w wyniku przywrócenia do pracy, przysługuje wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy, nie więcej jednak niż za 2 miesiące, a gdy okres wypowiedzenia wynosił 3 miesiące - nie więcej niż za 1 miesiąc. Jeżeli umowę o pracę rozwiązano z pracownikiem, o którym mowa wart. 39 k.p., albo z pracownicą w okresie ciąży lub urlopu macierzyńskiego, wynagrodzenie przysługuje za cały czas pozostawania bez pracy; dotyczy to także przypadku, gdy rozwiązano umowę o pracę z pracownikiem - ojcem wychowującym dziecko lub pracownikiem - innym członkiem najbliższej rodziny, o którym mowa wart. 1751pkt 3 k.p., w okresie korzystania z urlopu macierzyńskiego, albo gdy rozwiązanie umowy o pracę podlega ograniczeniu z mocy przepisu szczególnego. Jak już wspomniano, stosunek pracy powódki podlegał szczególnej ochronie, o której mowa w art. 32 ustawy o związkach zawodowych, dlatego przysługiwało jej prawo do wynagrodzenia za cały okres pozostawania bez pracy. Rozciąga się on od 1 marca 2021 r. do chwili obecnej, ale powódka ograniczyła go do listopada 2023 r., czyli do okresu 32 miesięcy. Wskazała jednocześnie, że jej miesięczne wynagrodzenie za okres pozostawania bez pracy wynosić powinno 5.259 złotych. Strona pozwana tej kwoty nie kwestionowała, co pozwalało Sądowi na zastosowanie unormowania zawartego wart. 233 § 2 k.p.c.i ustalenie, że tyle właśnie wynosiło rzeczone wynagrodzenie. W konsekwencji Sąd w pkt II wyroku zasądził na rzecz powódki od pozwanej kwotę 168.288 złotych stanowiącej iloczyn miesięcznego wynagrodzenia powódki i 32 miesięcy pozostawania bez pracy. Wymagalność tego świadczenia obwarowana jest podjęciem pracy przez powódkę po uprawomocnieniu się rozstrzygnięcia zawartego w pkt I wyroku. Orzeczenie o kosztach procesu ujęte w pkt III wyroku zapadło w oparciu o przepisart. 98 k.p.c.Powódka wygrała proces w całości, stąd pozwana winna jej zwrócić poniesione koszty, na które składała się opłata od pozwu w wysokości 3.156 złotych. O odsetkach od zasądzonych kosztów Sąd orzekł na podstawieart. 98 § 11 k.p.c. ZARZĄDZENIE 1.(...) 2.(...)Ż. F.(...) 3.(...).

15/551530/0004521/P

Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie

IX Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

155515300004521_IX_P_000108_2023_Uz_2024-02-19_001

IX P 108/23

2024-02-19 01:00:00.0 CET

2024-02-27 17:30:04.0 CET

2024-02-27 10:44:38.0 CET

15551530

4521

REGULATION, REASON

Sygnatura akt IX P 108/23 UZASADNIENIE Powódka L. R. domaga się od (...) Spółki Akcyjnej w K. odszkodowania w kwocie 11 550 zł za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę bez zachowania okresu wypowiedzenia oraz 3 750 zł utraconej w związku rozwiązaniem umowy nagrody specjalnej. W uzasadnieniu wskazała, że jako pracownik sklepu (...) nie naruszyła swoich obowiązków pracowniczych, nie spowodowała szkody pracodawcy, a jedynie skorzystała z kuponu rabatowego dostępnego na stronie intenetowej P.

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Magdalena Taukin" xPublisher="mtaukin" xEditorFullName="Magdalena Taukin" xEditor="mtaukin" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="5" xFlag="published" xVolType="15/551530/0004521/P" xYear="2023" xVolNmbr="000108" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Uzasadnienie+Zarządzenie</xName> <xBlock> <xText>Sygnatura akt IX P 108/23</xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Powódka <xAnon>L. R.</xAnon> domaga się od <xAnon> (...) Spółki Akcyjnej</xAnon> w <xAnon>K.</xAnon> odszkodowania w kwocie 11 550 zł za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę bez zachowania okresu wypowiedzenia oraz 3 750 zł utraconej w związku rozwiązaniem umowy nagrody specjalnej. W uzasadnieniu wskazała, że jako pracownik <xAnon> sklepu (...)</xAnon> nie naruszyła swoich obowiązków pracowniczych, nie spowodowała szkody pracodawcy, a jedynie skorzystała z kuponu rabatowego dostępnego na stronie intenetowej <xAnon>P.</xAnon> dla wszystkich klientów i kupiła alkohol po niższej cenie, wbijając produkt do kasy fiskalnej.</xText> <xText>Pozwany w odpowiedzi na pozew wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie na jego rzecz kosztów procesu. W uzasadnieniu podniósł, że nie autoryzował żadnych kuponów rabatowych, ani w ogóle nie współpracował ze stroną internetową <xAnon>P.</xAnon>. Gdyby na alkohol wybrany przez powódkę obowiązywała promocja, to obniżona cena pojawiłaby się automatycznie w kasie. W przeciwnym razie należało wdrożyć znaną powódce procedurę zmiany ceny na półce. Naruszenie powódki polegało na tym, że wycofała z kasy produkt nabity skanerem, a zamiast tego wprowadziła ręcznie kod cyfrowy, który przynależał innemu – tańszemu asortymentowi, który w chwili zakupu w ogóle nie był oferowany przez pozwanego, lecz jedynie pozostał w pamięci kasy pod określonym numerem kodu kreskowego.</xText> <xText><xBx>Sąd ustalił następujący stan faktyczny: </xBx></xText> <xText><xAnon>L. R.</xAnon> była zatrudniona w <xAnon> (...) Spółce Akcyjnej</xAnon> w <xAnon>K.</xAnon> począwszy od 8 sierpnia 2017 r., początkowo na stanowisku sprzedawcy – kasjera, a następnie starszego sprzedawcy – kasjera w <xAnon> sklepie (...)</xAnon> w <xAnon>S.</xAnon> przy <xAnon>ul. (...)</xAnon>. Wykonywała obowiązki osoby prowadzącej zmiany, nadzorując kasjerów i odpowiadając za korekty cen.</xText> <xText><xIx>Niesporne, a nadto umowy o pracę i angaże w części B akt osobowych powódki, Procedura zwrotu różnicy w cenie – k. 55. </xIx></xText> <xText>14 marca 2023 r. pracodawca rozwiązał umowę o pracę <xAnon>L. R.</xAnon> bez zachowania okresu wypowiedzenia z powodu ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych, jako przyczynę wskazując narażenie pracodawcy na stratę poprzez nabycie towarów po niewłaściwej niższej cenie. W dalszej części pisma podano, że: „W dniu 16.01.2023 około godziny 21:39 w trakcie pracy podeszła Pani z zakupami do kasy obsługiwanej przez <xAnon>K. T.</xAnon>. Kasjerka nabiła na kasie przyniesione przez Panią zakupy w tym <xAnon>W.</xAnon> Soplica 0,5l – 4 butelki o łącznej wartości 111,96 zł (każda po 27,99 zł). Kasjerka zeszła z kasy i po chwili wróciła z kartką (…). Następnie nabiła na kasie kod z kartki na towar <xAnon>W.</xAnon> Soplica 0,5l mix smaków – 4 butelki o łącznej wartości 39,96 zł (każda po 9,99 zł), po czym wycofała wcześniej nabite 4 butelki wódki w wyższej cenie (…). Działaniem tym spowodowała Pani stratę pracodawcy na kwotę 72 zł.”.</xText> <xText><xIx>Niesporne, a nadto oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę – k. 13. </xIx></xText> <xText>16 stycznia 2023 r. pracownice <xAnon> sklepu (...)</xAnon> w <xAnon>S.</xAnon>, w tym <xAnon>L. R.</xAnon> dowiedziały się od jednej z klientek, że na stronie internetowej <xAnon> (...)</xAnon> jest kod rabatowy na wódkę Soplica.</xText> <xText><xAnon>L. R.</xAnon> włączyła tę stronę w swoim telefonie komórkowym i wyszukała wódkę. Wiedziała, że strona internetowa <xAnon> (...)</xAnon> nie zawiera oficjalnych promocji sieci <xAnon> (...)</xAnon>, lecz informacje o promocjach publikowane przez internautów.</xText> <xText>Na stronie <xAnon> (...)</xAnon> widniał wpis o treści: „Soplica 0,5l 9,99 zł 21,99 zł -55%”, a nad nim zdjęcie wódki Soplica z rysunkiem owocu na etykiecie, stojącej na półce sklepowej. Na zdjęciu był widoczny kod kreskowy z jego numerem.</xText> <xText>Klientka miała przy sobie ręcznie spisany numer spod kodu kreskowego widniejącego na zdjęciu na stronie internetowej. Pracownice spisały sobie ten numer na kartkę i zaniosły do pomieszczenia socjalnego.</xText> <xText><xIx>Dowód: - zrzut ekranu ze strony internetowej <xAnon> (...)</xAnon> – k. 16, </xIx></xText> <xText><xIx>- przesłuchanie powódki – k. 96-97, 111-112</xIx></xText> <xText><xIx>- zeznania świadka <xAnon>O.</xAnon> <xAnon>M.</xAnon> – k. 97</xIx></xText> <xText><xIx>- zeznania świadka <xAnon>A. P.</xAnon> – k. 98-99</xIx></xText> <xText><xIx>- zeznania świadka <xAnon>K. T.</xAnon> – k. 99-100 </xIx></xText> <xText>Tego samego dnia w godzinach wieczornych <xAnon>L. R.</xAnon> wzięła z półki w swoim sklepie cztery butelki wódki czystej Soplica w pojemności 0,5 l w cenie 27,99 zł. Podeszła z nimi do kasy, którą obsługiwała <xAnon>A. P.</xAnon>. Po zeskanowaniu kodów kreskowych wódek na kasie pojawiła się cena za jedną butelkę zgodna z tą z półki, czyli 27,99 zł.</xText> <xText>Wtedy – za wiedzą i zgodą <xAnon>L. A.</xAnon> <xAnon>P.</xAnon> poszła do szatni po kartkę ze spisanym numerem. Wycofała zeskanowane wódki z kasy, a następnie wbiła ręcznie zanotowany numer. W kasie wyskoczyły cztery butelki produktu opisanego jako „WódkaSop.<xAnon>U.</xAnon>.05,l” w cenie za sztukę: 21,99 minus rabat 12,00 = 9,99 zł.</xText> <xText>Zdarzenie zostało zauważone podczas kontroli monitoringu sprzężonego z zapisami kas fiskalnych prowadzonej przez pracowników <xAnon> agencji ochrony (...)</xAnon>. Raport z kontroli został sporządzony 27 lutego 2023 r. Celem kontroli było wyjaśnienie niedoboru wódki czystej Soplica w sklepie w <xAnon>S.</xAnon> przy <xAnon>ul. (...)</xAnon>.</xText> <xText><xIx>Dowód: - notatka służbowa <xAnon>S.</xAnon> <xAnon> (...)</xAnon> z 27 lutego 2023 r. – k. 39-43,</xIx></xText> <xText><xIx> - zeznania świadka <xAnon>P. S.</xAnon> – k. 110a,</xIx></xText> <xText><xIx> - zeznania świadka <xAnon>K. P.</xAnon> – k. 111,</xIx></xText> <xText><xIx>- zeznania świadka <xAnon>A. P.</xAnon> – k. 98-99,</xIx></xText> <xText><xIx>- przesłuchanie powódki – k. 96-97, 111-112.</xIx></xText> <xText>Opis produktu na paragonie niemal zawsze jest skrócony. Opis „WódkaSop.<xAnon>U.</xAnon>.” dotyczył wódki uszlachetnionej, co w asortymencie sieci <xAnon> (...)</xAnon> oznaczało wódki smakowe – owocowe, tańsze od wódki czystej. Większość cen promocyjnych jest widoczna na kasie automatycznie po zeskanowaniu kodu kreskowego z produktu. Niektóre promocje są odczytywane po zeskanowaniu produktu, a następnie zeskanowaniu karty lojalnościowej <xAnon> (...)</xAnon>. Natomiast nie jest dopuszczalne wbicie promocyjnej ceny, poprzez wycofanie z kasy zeskanowanego produktu, a następnie ręczne wbicie samego numeru spod kodu kreskowego. Nigdy tego się w sieci <xAnon> (...)</xAnon> nie robi. Jedynym kodem do sprzedaży towaru jest ten, który znajduje się na samym towarze.</xText> <xText>Jeżeli zdarzy się sytuacja, że dany kod kreskowy – indeks znajduje się na oficjalnej liście promocyjnej, ale nie wchodzi do kasy, to kasjer informuje o tym prowadzącego zmianę, a ten zgłasza to informatykom, którzy naprawiają problem. Do tego czasu towar jest usuwany z półek.</xText> <xText>Kasa – po ręcznym wbiciu numeru kodu kreskowego może wyświetlić towar, który był uprzednio sprzedawany, ale już nie ma go w oferowanym asortymencie.</xText> <xText><xIx>Dowód: - zeznania świadka <xAnon>S. K.</xAnon> – k. 108-109,</xIx></xText> <xText><xIx>- zeznania świadka <xAnon>M. S.</xAnon> – k. 109-110,</xIx></xText> <xText><xIx>- zeznania świadka <xAnon>K. H.</xAnon> – k. 110 – 110a. </xIx></xText> <xText>Sposób postępowania w razie, gdy promocyjny kod kreskowy nie wchodzi do systemu kasy został określony w dokumencie „Procedura zwrotu różnicy w cenie”. Powódka została z nim zapoznana.</xText> <xText><xIx>Dowód: - Procedura zwrotu różnicy w cenie – k. 55-55v.,</xIx></xText> <xText><xIx>- przesłuchanie powódki – k. 96-97, 111-112.</xIx></xText> <xText><xBx>Sąd zważył, co następuje: </xBx></xText> <xText>Przedmiotem sporu między stronami była zasadność rozwiązania z powodem umowy w trybie bez zachowania okresu wypowiedzenia z winy pracownika. Zgodnie z brzmieniem <xLexLink xArt="art. 52;art. 52 § 1;art. 52 § 1 pkt. 1" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 52 § 1 pkt 1 k.p.</xLexLink> pracodawca może rozwiązać umowę o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika w razie ciężkiego naruszenia przez pracownika podstawowych obowiązków pracowniczych.</xText> <xText>Roszczenie powódki wynikało z przepisu <xLexLink xArt="art. 56;art. 56 § 1" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 56 § 1 k.p.</xLexLink> , w myśl którego pracownikowi, z którym rozwiązano umowę o pracę bez wypowiedzenia z naruszeniem przepisów o rozwiązywaniu umów o pracę w tym trybie, przysługuje roszczenie o przywrócenie do pracy na poprzednich warunkach albo odszkodowanie. O przywróceniu do pracy lub odszkodowaniu orzeka sąd pracy.</xText> <xText>Rozwiązanie umowy o pracę w trybie <xLexLink xArt="art. 52" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 52 k.p.</xLexLink> jest uważane za nadzwyczajny sposób rozwiązania stosunku pracy, który w zakresie winy pracownika polega na jego złej woli lub rażącym niedbalstwie. W orzecznictwie Sądu Najwyższego w tym zakresie przyjmuje się (np. wyrok z dnia 21 lipca 1999 r., I PKN 169/99, OSNAPiUS 2000, z. 20, poz. 746), że do spełnienia tego warunku niezbędny jest znaczny stopień winy pracownika (wina umyślna lub rażące niedbalstwo). O istnieniu tej winy wnioskuje się na podstawie całokształtu okoliczności związanych z zachowaniem pracownika. Jak przyjął Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 19 sierpnia 1999r. w sprawie o sygn. I PKN 188/99 (OSNAPiUS 2000, z. 22, poz. 818), w razie rozwiązania umowy z tej przyczyny ocena rodzaju i stopnia winy pracownika powinna być dokonana w stosunku do naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych, jak i z uwzględnieniem zagrożenia lub naruszenia interesów pracodawcy.</xText> <xText>Podstawowe obowiązki pracownicze zostały sprecyzowane w otwartym katalogu w <xLexLink xArt="art. 100;art. 100 § 2;art. 100 § 2 pkt. 2;art. 100 § 2 pkt. 4" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 100 § 2 pkt 2 i 4 k.p.</xLexLink>, zgodnie z którym pracownik jest obowiązany pracownik jest obowiązany w szczególności przestrzegać regulaminu pracy i ustalonego w zakładzie pracy porządku oraz dbać o dobro zakładu pracy, w tym chronić jego mienie. Powinności te zostały powtórzone w obowiązującym u pozwanego Regulaminie Pracy (<xLexLink xArt="rozdział 1;rozdział 1 pkt. 10;rozdział 1 pkt. 10 lit. a" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">Rozdział 1, punkt 10 litera a)</xLexLink>. W odniesieniu do powódki ocena była wyostrzona, ponieważ nie tylko była wieloletnim i doświadczonym pracownikiem, ale także osobą prowadzącą zmianę – nadzorującą sprzedawców. Tym samym winna dobrze znać obowiązujące u pozwanego procedury, a w szczególności sposób postępowania z towarem i jego ceną.</xText> <xText>Tymczasem powódka w ocenie Sądu umyślnie albo na skutek rażącego niedbalstwa naruszyła te procedury, nabywając w nieuprawniony sposób alkohol po znacznie obniżonej cenie.</xText> <xText>Świadkowie <xAnon>S. K.</xAnon>, <xAnon>M. S.</xAnon> i <xAnon>K. H.</xAnon> przekonująco, spójnie i stanowczo opisali sposób postępowania z cenami promocyjnymi, a z kolei zmianę ceny produktu opisuje dokument „Procedura zwrotu różnicy w cenie”, znany wcześniej powódce (co potwierdziła swoim zeznaniem). Wynika stąd, że większość cen promocyjnych jest widoczna na kasie automatycznie po zeskanowaniu kodu kreskowego z produktu. Niektóre promocje są odczytywane po zeskanowaniu produktu, a następnie zeskanowaniu karty lojalnościowej <xAnon> (...)</xAnon>. Natomiast świadkowie podkreślili, że nie jest dopuszczalne wprowadzenie promocyjnej ceny, poprzez wycofanie z kasy zeskanowanego produktu, a następnie ręczne wbicie samego numeru spod kodu kreskowego. Obrazowo wskazywali, że nigdy tego się w sieci <xAnon> (...)</xAnon> nie robi, a jedynym kodem do sprzedaży towaru jest ten, który znajduje się na samym towarze. Na wypadek różnicy w cenie wspomniana procedura przewiduje, że kasjer informuje o tym prowadzącego zmianę (w badanym dniu powódkę), a ten zgłasza to informatykom, którzy naprawiają problem. Do tego czasu towar jest usuwany z półek.</xText> <xText>Tymczasem powódka w porozumieniu z obsługującą kasę <xAnon>A. P.</xAnon> zignorowała te procedury, pozwoliła na wycofanie z kasy produktów automatycznie sczytanych skanerem, po czym wprowadzenie ręcznie numeru spod kodu kreskowego produktu innego – tańszego asortymentu. Już samo to zachowanie stanowiło ciężkie naruszenie obowiązków. Powódka wykorzystała fakt, że w bazie danych kasy fiskalnej znajdują się produkty oferowane w przeszłości w sklepie, lecz nie znajdujące się w obecnym asortymencie.</xText> <xText>Dalsze zachowanie powódki tylko potwierdziło taką ocenę. Powódka bowiem zignorowała opis produktu na paragonie nie odpowiadający temu kupowanemu i nie zmieniła ceny na półce w sklepie. Zasady doświadczenia życiowego wskazują, że doświadczony kasjer – sprzedawca, pełniący nadzór nad innymi, musi zdawać sobie sprawę, że produkty są opisywane na paragonie w sposób skrócony i każda sylaba opisu produktu ma znaczenie. Zatem „WódkaSop.<xAnon>U.</xAnon>.” to nie to samo, co „Wódka Soplica 05,l”. Poza tym powódka musiała zwrócić uwagę na to, że cena wyjściowa wódki uszlachetnionej wynosiła 21,99 zł, a nie 27,99 zł jak wódki czystej. Zatem rabat w wysokości 12 zł nie dotyczył wódki czystej. Nadto powódka wiedziała, że numer z kodu kreskowego pochodzi ze strony internetowej <xAnon>P.</xAnon>, na której dane o promocjach publikują sami internauci, a strona nie jest oficjalnym kanałem promocji sieci <xAnon> (...)</xAnon>. Na tejże stronie widziała zdjęcie wódki z rysunkiem owocu na etykiecie, co doświadczonej kasjerce winno podpowiadać, że jest to wódka smakowa – z reguły tańsza i gorsza gatunkowo od wódki czystej.</xText> <xText>Powódka winna wziąć pod uwagę wszystkie te okoliczności już w momencie, gdy kasa po zeskanowaniu kodu nie wskazała żadnej promocji. Sam ten fakt powinien wzmóc jej czujność. Pomimo tego powódka pozwoliła kasjerce na ręczną ingerencję, to jest wycofanie wyniku skanowania i ręczne wpisanie kodu, który przynależał do innego asortymentu. Okoliczności te wskazują na pewien rodzaj oszustwa – działania świadomego i mającego na celu nieuprawnione skorzystanie z promocji, która nie dotyczy kupowanego towaru.</xText> <xText>Gdyby powódka – jak twierdzi – była przekonana o tym, że rzeczywista cena promocyjna wódki jest inna, niż skanowana, to wdrożyłaby procedurę zmiany ceny – powiadomiła informatyków i tymczasowo wycofała towar z półek. Nie zrobiła tego jednak.</xText> <xText>Swoje zawinienie powódka potwierdziła poniekąd własnymi zeznaniami, w których przyznała, że: „nie przypominam sobie, czy wcześniej się zdarzyło przed tym zdarzeniem, żeby kod kreskowy z produktu wszedł do kasy, ale trzeba było go wycofać i zastąpić wbitym ręcznie kodem cyfrowym”. Poza tym zeznała: „wtedy kątem oka widziałam, ze cena regularna tej drugiej wódki jest inna, niż cena regularna zeskanowanej wódki” (karta 112). Skoro powódka wiedziała, że ręcznie zastąpiono właściwy produkt innym tańszym – to nie wolno jej było na to przystać i zapłacić za wódkę znacznie mniej, niż cena należna (9,99 zł za butelkę, zamiast 27,99 zł). Przy zakupie czterech butelek oznaczało to szkodę pracodawcy wynoszącą 72 zł.</xText> <xText>Sama kwota uszczuplenia pozostaje bez większego znaczenia dla oceny przesłanek rozwiązania umowy o pracę w trybie <xLexLink xArt="art. 52;art. 52 § 1;art. 52 § 1 pkt. 1" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 52 § 1 pkt 1 k.p.</xLexLink> W trafnym wyroku z 15 grudnia 2021 r. (I NSNc 199/21) Sąd Najwyższy orzekł, że <xIx>kradzież mienia pracodawcy czy jej usiłowanie jest zawsze ciężkim naruszeniem podstawowych obowiązków pracowniczych, niezależnie od tego, czy ze względu na jego wartość stanowi przestępstwo czy wykroczenie. Pogląd ten należy uznać za aktualny także w odniesieniu do przywłaszczenia. Co więcej – uzasadnioną przyczyną rozwiązania z pracownikiem umowy o pracę w trybie <xLexLink xArt="art. 52;art. 52 § 1;art. 52 § 1 pkt. 1" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 52 § 1 pkt 1 KP</xLexLink> może być także zawinione działanie pracownika powodujące samo zagrożenie interesów pracodawcy. Interesu pracodawcy nie można bowiem sprowadzać do szkód majątkowych oraz interesu materialnego. Pojęcie to obejmuje także elementy niematerialne, jak np. dyscyplina pracy czy poszanowanie przez pracowników majątku pracodawcy.</xIx></xText> <xText>Zatem nawet w przypadku wartości przywłaszczonego mienia poniżej 100 zł wspomniany wymóg zachowania dyscypliny pracy i poszanowania majątku pracodawcy każe uznać zachowanie powódki za naruszające interes pracodawcy i uzasadniające rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia.</xText> <xText>Zdaniem Sądu nie budzi wątpliwości, że u podstaw rozwiązania z powódką umowy o pracę legły przyczyny realne i zasadne. Prowadzi to do wniosku, że przepisy dotyczące rozwiązywania umów o pracę nie zostały naruszone, stąd powództwo podlegało oddaleniu.</xText> <xText>Rozstrzygnięcie o kosztach procesu oparto na treści <xLexLink xArt="art. 98" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 98 k.p.c.</xLexLink>, w myśl którego strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. W niniejszej sprawie strona pozwana reprezentowana była przez profesjonalnego pełnomocnika, którego minimalne wynagrodzenie, w związku z przedmiotem sprawy, wynosi 180 zł zgodnie z § 9 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (tekst jedn.: Dz.U. z 2018 r. poz. 265). Koszty zastępstwa przewidziane dla sprawy o odszkodowanie za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę również wynoszą 180 zł (uchwała składu 7 sędziów Sądu Najwyższego z 24.02.2011 r., I PZP 6/10, OSNP 2011/21-22/268).</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>ZARZĄDZENIE</xName> <xText>1. <xAnon>(...)</xAnon></xText> <xText>2.<xAnon>(...)</xAnon></xText> <xText>3. <xAnon>(...)</xAnon></xText> <xText>19.02.2024</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Magdalena Taukin

Magdalena Taukin

Sygnatura akt IX P 108/23 UZASADNIENIE PowódkaL. R.domaga się od(...) Spółki AkcyjnejwK.odszkodowania w kwocie 11 550 zł za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę bez zachowania okresu wypowiedzenia oraz 3 750 zł utraconej w związku rozwiązaniem umowy nagrody specjalnej. W uzasadnieniu wskazała, że jako pracowniksklepu (...)nie naruszyła swoich obowiązków pracowniczych, nie spowodowała szkody pracodawcy, a jedynie skorzystała z kuponu rabatowego dostępnego na stronie intenetowejP.dla wszystkich klientów i kupiła alkohol po niższej cenie, wbijając produkt do kasy fiskalnej. Pozwany w odpowiedzi na pozew wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie na jego rzecz kosztów procesu. W uzasadnieniu podniósł, że nie autoryzował żadnych kuponów rabatowych, ani w ogóle nie współpracował ze stroną internetowąP.. Gdyby na alkohol wybrany przez powódkę obowiązywała promocja, to obniżona cena pojawiłaby się automatycznie w kasie. W przeciwnym razie należało wdrożyć znaną powódce procedurę zmiany ceny na półce. Naruszenie powódki polegało na tym, że wycofała z kasy produkt nabity skanerem, a zamiast tego wprowadziła ręcznie kod cyfrowy, który przynależał innemu – tańszemu asortymentowi, który w chwili zakupu w ogóle nie był oferowany przez pozwanego, lecz jedynie pozostał w pamięci kasy pod określonym numerem kodu kreskowego. Sąd ustalił następujący stan faktyczny: L. R.była zatrudniona w(...) Spółce AkcyjnejwK.począwszy od 8 sierpnia 2017 r., początkowo na stanowisku sprzedawcy – kasjera, a następnie starszego sprzedawcy – kasjera wsklepie (...)wS.przyul. (...). Wykonywała obowiązki osoby prowadzącej zmiany, nadzorując kasjerów i odpowiadając za korekty cen. Niesporne, a nadto umowy o pracę i angaże w części B akt osobowych powódki, Procedura zwrotu różnicy w cenie – k. 55. 14 marca 2023 r. pracodawca rozwiązał umowę o pracęL. R.bez zachowania okresu wypowiedzenia z powodu ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych, jako przyczynę wskazując narażenie pracodawcy na stratę poprzez nabycie towarów po niewłaściwej niższej cenie. W dalszej części pisma podano, że: „W dniu 16.01.2023 około godziny 21:39 w trakcie pracy podeszła Pani z zakupami do kasy obsługiwanej przezK. T.. Kasjerka nabiła na kasie przyniesione przez Panią zakupy w tymW.Soplica 0,5l – 4 butelki o łącznej wartości 111,96 zł (każda po 27,99 zł). Kasjerka zeszła z kasy i po chwili wróciła z kartką (…). Następnie nabiła na kasie kod z kartki na towarW.Soplica 0,5l mix smaków – 4 butelki o łącznej wartości 39,96 zł (każda po 9,99 zł), po czym wycofała wcześniej nabite 4 butelki wódki w wyższej cenie (…). Działaniem tym spowodowała Pani stratę pracodawcy na kwotę 72 zł.”. Niesporne, a nadto oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę – k. 13. 16 stycznia 2023 r. pracownicesklepu (...)wS., w tymL. R.dowiedziały się od jednej z klientek, że na stronie internetowej(...)jest kod rabatowy na wódkę Soplica. L. R.włączyła tę stronę w swoim telefonie komórkowym i wyszukała wódkę. Wiedziała, że strona internetowa(...)nie zawiera oficjalnych promocji sieci(...), lecz informacje o promocjach publikowane przez internautów. Na stronie(...)widniał wpis o treści: „Soplica 0,5l 9,99 zł 21,99 zł -55%”, a nad nim zdjęcie wódki Soplica z rysunkiem owocu na etykiecie, stojącej na półce sklepowej. Na zdjęciu był widoczny kod kreskowy z jego numerem. Klientka miała przy sobie ręcznie spisany numer spod kodu kreskowego widniejącego na zdjęciu na stronie internetowej. Pracownice spisały sobie ten numer na kartkę i zaniosły do pomieszczenia socjalnego. Dowód: - zrzut ekranu ze strony internetowej(...)– k. 16, - przesłuchanie powódki – k. 96-97, 111-112 - zeznania świadkaO.M.– k. 97 - zeznania świadkaA. P.– k. 98-99 - zeznania świadkaK. T.– k. 99-100 Tego samego dnia w godzinach wieczornychL. R.wzięła z półki w swoim sklepie cztery butelki wódki czystej Soplica w pojemności 0,5 l w cenie 27,99 zł. Podeszła z nimi do kasy, którą obsługiwałaA. P.. Po zeskanowaniu kodów kreskowych wódek na kasie pojawiła się cena za jedną butelkę zgodna z tą z półki, czyli 27,99 zł. Wtedy – za wiedzą i zgodąL. A.P.poszła do szatni po kartkę ze spisanym numerem. Wycofała zeskanowane wódki z kasy, a następnie wbiła ręcznie zanotowany numer. W kasie wyskoczyły cztery butelki produktu opisanego jako „WódkaSop.U..05,l” w cenie za sztukę: 21,99 minus rabat 12,00 = 9,99 zł. Zdarzenie zostało zauważone podczas kontroli monitoringu sprzężonego z zapisami kas fiskalnych prowadzonej przez pracownikówagencji ochrony (...). Raport z kontroli został sporządzony 27 lutego 2023 r. Celem kontroli było wyjaśnienie niedoboru wódki czystej Soplica w sklepie wS.przyul. (...). Dowód: - notatka służbowaS.(...)z 27 lutego 2023 r. – k. 39-43, - zeznania świadkaP. S.– k. 110a, - zeznania świadkaK. P.– k. 111, - zeznania świadkaA. P.– k. 98-99, - przesłuchanie powódki – k. 96-97, 111-112. Opis produktu na paragonie niemal zawsze jest skrócony. Opis „WódkaSop.U..” dotyczył wódki uszlachetnionej, co w asortymencie sieci(...)oznaczało wódki smakowe – owocowe, tańsze od wódki czystej. Większość cen promocyjnych jest widoczna na kasie automatycznie po zeskanowaniu kodu kreskowego z produktu. Niektóre promocje są odczytywane po zeskanowaniu produktu, a następnie zeskanowaniu karty lojalnościowej(...). Natomiast nie jest dopuszczalne wbicie promocyjnej ceny, poprzez wycofanie z kasy zeskanowanego produktu, a następnie ręczne wbicie samego numeru spod kodu kreskowego. Nigdy tego się w sieci(...)nie robi. Jedynym kodem do sprzedaży towaru jest ten, który znajduje się na samym towarze. Jeżeli zdarzy się sytuacja, że dany kod kreskowy – indeks znajduje się na oficjalnej liście promocyjnej, ale nie wchodzi do kasy, to kasjer informuje o tym prowadzącego zmianę, a ten zgłasza to informatykom, którzy naprawiają problem. Do tego czasu towar jest usuwany z półek. Kasa – po ręcznym wbiciu numeru kodu kreskowego może wyświetlić towar, który był uprzednio sprzedawany, ale już nie ma go w oferowanym asortymencie. Dowód: - zeznania świadkaS. K.– k. 108-109, - zeznania świadkaM. S.– k. 109-110, - zeznania świadkaK. H.– k. 110 – 110a. Sposób postępowania w razie, gdy promocyjny kod kreskowy nie wchodzi do systemu kasy został określony w dokumencie „Procedura zwrotu różnicy w cenie”. Powódka została z nim zapoznana. Dowód: - Procedura zwrotu różnicy w cenie – k. 55-55v., - przesłuchanie powódki – k. 96-97, 111-112. Sąd zważył, co następuje: Przedmiotem sporu między stronami była zasadność rozwiązania z powodem umowy w trybie bez zachowania okresu wypowiedzenia z winy pracownika. Zgodnie z brzmieniemart. 52 § 1 pkt 1 k.p.pracodawca może rozwiązać umowę o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika w razie ciężkiego naruszenia przez pracownika podstawowych obowiązków pracowniczych. Roszczenie powódki wynikało z przepisuart. 56 § 1 k.p., w myśl którego pracownikowi, z którym rozwiązano umowę o pracę bez wypowiedzenia z naruszeniem przepisów o rozwiązywaniu umów o pracę w tym trybie, przysługuje roszczenie o przywrócenie do pracy na poprzednich warunkach albo odszkodowanie. O przywróceniu do pracy lub odszkodowaniu orzeka sąd pracy. Rozwiązanie umowy o pracę w trybieart. 52 k.p.jest uważane za nadzwyczajny sposób rozwiązania stosunku pracy, który w zakresie winy pracownika polega na jego złej woli lub rażącym niedbalstwie. W orzecznictwie Sądu Najwyższego w tym zakresie przyjmuje się (np. wyrok z dnia 21 lipca 1999 r., I PKN 169/99, OSNAPiUS 2000, z. 20, poz. 746), że do spełnienia tego warunku niezbędny jest znaczny stopień winy pracownika (wina umyślna lub rażące niedbalstwo). O istnieniu tej winy wnioskuje się na podstawie całokształtu okoliczności związanych z zachowaniem pracownika. Jak przyjął Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 19 sierpnia 1999r. w sprawie o sygn. I PKN 188/99 (OSNAPiUS 2000, z. 22, poz. 818), w razie rozwiązania umowy z tej przyczyny ocena rodzaju i stopnia winy pracownika powinna być dokonana w stosunku do naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych, jak i z uwzględnieniem zagrożenia lub naruszenia interesów pracodawcy. Podstawowe obowiązki pracownicze zostały sprecyzowane w otwartym katalogu wart. 100 § 2 pkt 2 i 4 k.p., zgodnie z którym pracownik jest obowiązany pracownik jest obowiązany w szczególności przestrzegać regulaminu pracy i ustalonego w zakładzie pracy porządku oraz dbać o dobro zakładu pracy, w tym chronić jego mienie. Powinności te zostały powtórzone w obowiązującym u pozwanego Regulaminie Pracy (Rozdział 1, punkt 10 litera a). W odniesieniu do powódki ocena była wyostrzona, ponieważ nie tylko była wieloletnim i doświadczonym pracownikiem, ale także osobą prowadzącą zmianę – nadzorującą sprzedawców. Tym samym winna dobrze znać obowiązujące u pozwanego procedury, a w szczególności sposób postępowania z towarem i jego ceną. Tymczasem powódka w ocenie Sądu umyślnie albo na skutek rażącego niedbalstwa naruszyła te procedury, nabywając w nieuprawniony sposób alkohol po znacznie obniżonej cenie. ŚwiadkowieS. K.,M. S.iK. H.przekonująco, spójnie i stanowczo opisali sposób postępowania z cenami promocyjnymi, a z kolei zmianę ceny produktu opisuje dokument „Procedura zwrotu różnicy w cenie”, znany wcześniej powódce (co potwierdziła swoim zeznaniem). Wynika stąd, że większość cen promocyjnych jest widoczna na kasie automatycznie po zeskanowaniu kodu kreskowego z produktu. Niektóre promocje są odczytywane po zeskanowaniu produktu, a następnie zeskanowaniu karty lojalnościowej(...). Natomiast świadkowie podkreślili, że nie jest dopuszczalne wprowadzenie promocyjnej ceny, poprzez wycofanie z kasy zeskanowanego produktu, a następnie ręczne wbicie samego numeru spod kodu kreskowego. Obrazowo wskazywali, że nigdy tego się w sieci(...)nie robi, a jedynym kodem do sprzedaży towaru jest ten, który znajduje się na samym towarze. Na wypadek różnicy w cenie wspomniana procedura przewiduje, że kasjer informuje o tym prowadzącego zmianę (w badanym dniu powódkę), a ten zgłasza to informatykom, którzy naprawiają problem. Do tego czasu towar jest usuwany z półek. Tymczasem powódka w porozumieniu z obsługującą kasęA. P.zignorowała te procedury, pozwoliła na wycofanie z kasy produktów automatycznie sczytanych skanerem, po czym wprowadzenie ręcznie numeru spod kodu kreskowego produktu innego – tańszego asortymentu. Już samo to zachowanie stanowiło ciężkie naruszenie obowiązków. Powódka wykorzystała fakt, że w bazie danych kasy fiskalnej znajdują się produkty oferowane w przeszłości w sklepie, lecz nie znajdujące się w obecnym asortymencie. Dalsze zachowanie powódki tylko potwierdziło taką ocenę. Powódka bowiem zignorowała opis produktu na paragonie nie odpowiadający temu kupowanemu i nie zmieniła ceny na półce w sklepie. Zasady doświadczenia życiowego wskazują, że doświadczony kasjer – sprzedawca, pełniący nadzór nad innymi, musi zdawać sobie sprawę, że produkty są opisywane na paragonie w sposób skrócony i każda sylaba opisu produktu ma znaczenie. Zatem „WódkaSop.U..” to nie to samo, co „Wódka Soplica 05,l”. Poza tym powódka musiała zwrócić uwagę na to, że cena wyjściowa wódki uszlachetnionej wynosiła 21,99 zł, a nie 27,99 zł jak wódki czystej. Zatem rabat w wysokości 12 zł nie dotyczył wódki czystej. Nadto powódka wiedziała, że numer z kodu kreskowego pochodzi ze strony internetowejP., na której dane o promocjach publikują sami internauci, a strona nie jest oficjalnym kanałem promocji sieci(...). Na tejże stronie widziała zdjęcie wódki z rysunkiem owocu na etykiecie, co doświadczonej kasjerce winno podpowiadać, że jest to wódka smakowa – z reguły tańsza i gorsza gatunkowo od wódki czystej. Powódka winna wziąć pod uwagę wszystkie te okoliczności już w momencie, gdy kasa po zeskanowaniu kodu nie wskazała żadnej promocji. Sam ten fakt powinien wzmóc jej czujność. Pomimo tego powódka pozwoliła kasjerce na ręczną ingerencję, to jest wycofanie wyniku skanowania i ręczne wpisanie kodu, który przynależał do innego asortymentu. Okoliczności te wskazują na pewien rodzaj oszustwa – działania świadomego i mającego na celu nieuprawnione skorzystanie z promocji, która nie dotyczy kupowanego towaru. Gdyby powódka – jak twierdzi – była przekonana o tym, że rzeczywista cena promocyjna wódki jest inna, niż skanowana, to wdrożyłaby procedurę zmiany ceny – powiadomiła informatyków i tymczasowo wycofała towar z półek. Nie zrobiła tego jednak. Swoje zawinienie powódka potwierdziła poniekąd własnymi zeznaniami, w których przyznała, że: „nie przypominam sobie, czy wcześniej się zdarzyło przed tym zdarzeniem, żeby kod kreskowy z produktu wszedł do kasy, ale trzeba było go wycofać i zastąpić wbitym ręcznie kodem cyfrowym”. Poza tym zeznała: „wtedy kątem oka widziałam, ze cena regularna tej drugiej wódki jest inna, niż cena regularna zeskanowanej wódki” (karta 112). Skoro powódka wiedziała, że ręcznie zastąpiono właściwy produkt innym tańszym – to nie wolno jej było na to przystać i zapłacić za wódkę znacznie mniej, niż cena należna (9,99 zł za butelkę, zamiast 27,99 zł). Przy zakupie czterech butelek oznaczało to szkodę pracodawcy wynoszącą 72 zł. Sama kwota uszczuplenia pozostaje bez większego znaczenia dla oceny przesłanek rozwiązania umowy o pracę w trybieart. 52 § 1 pkt 1 k.p.W trafnym wyroku z 15 grudnia 2021 r. (I NSNc 199/21) Sąd Najwyższy orzekł, żekradzież mienia pracodawcy czy jej usiłowanie jest zawsze ciężkim naruszeniem podstawowych obowiązków pracowniczych, niezależnie od tego, czy ze względu na jego wartość stanowi przestępstwo czy wykroczenie. Pogląd ten należy uznać za aktualny także w odniesieniu do przywłaszczenia. Co więcej – uzasadnioną przyczyną rozwiązania z pracownikiem umowy o pracę w trybieart. 52 § 1 pkt 1 KPmoże być także zawinione działanie pracownika powodujące samo zagrożenie interesów pracodawcy. Interesu pracodawcy nie można bowiem sprowadzać do szkód majątkowych oraz interesu materialnego. Pojęcie to obejmuje także elementy niematerialne, jak np. dyscyplina pracy czy poszanowanie przez pracowników majątku pracodawcy. Zatem nawet w przypadku wartości przywłaszczonego mienia poniżej 100 zł wspomniany wymóg zachowania dyscypliny pracy i poszanowania majątku pracodawcy każe uznać zachowanie powódki za naruszające interes pracodawcy i uzasadniające rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia. Zdaniem Sądu nie budzi wątpliwości, że u podstaw rozwiązania z powódką umowy o pracę legły przyczyny realne i zasadne. Prowadzi to do wniosku, że przepisy dotyczące rozwiązywania umów o pracę nie zostały naruszone, stąd powództwo podlegało oddaleniu. Rozstrzygnięcie o kosztach procesu oparto na treściart. 98 k.p.c., w myśl którego strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. W niniejszej sprawie strona pozwana reprezentowana była przez profesjonalnego pełnomocnika, którego minimalne wynagrodzenie, w związku z przedmiotem sprawy, wynosi 180 zł zgodnie z § 9 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (tekst jedn.: Dz.U. z 2018 r. poz. 265). Koszty zastępstwa przewidziane dla sprawy o odszkodowanie za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę również wynoszą 180 zł (uchwała składu 7 sędziów Sądu Najwyższego z 24.02.2011 r., I PZP 6/10, OSNP 2011/21-22/268). ZARZĄDZENIE 1.(...) 2.(...) 3.(...) 19.02.2024

15/551530/0004521/P

Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie

IX Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

152010200000503_I_Ns_000796_2022_Uz_2024-02-29_001

I Ns 796/22

2024-02-29 01:00:00.0 CET

2024-03-06 18:30:12.0 CET

2024-03-06 07:47:52.0 CET

15201020

503

REASON

Sygn. akt I Ns 796/22/P UZASADNIENIE postanowienia z dnia 12 lutego 2024 roku Złożonym do tut. Sądu wnioskiem J. S. (1) i J. J. (1) , reprezentowani przez zawodowego pełnomocnika, domagali się stwierdzenia: - że spadek po Z. S. , zmarłym w dniu 22 stycznia 2000 r. w K. , ostatnio stale zamieszkały w K. , nabyli: ojciec spadkodawcy B. S. w 2/3 części oraz rodzeństwo spadkodawcy: J. S. (1) i B. R. – każde po 1/4 części, - że spadek po B. S. , zmarłym w dniu 3 lipca 2007 r. w C. , ostatnio zamieszk

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Katarzyna Ćwik" xPublisher="katcwi3913" xEditorFullName="Agnieszka Witek" xEditor="agnieszka.witek" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="14" xFlag="published" xVolType="15/201020/0000503/Ns" xYear="2022" xVolNmbr="000796" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText><xBx>Sygn. akt I Ns 796/22/P</xBx></xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>postanowienia z dnia 12 lutego 2024 roku</xBx></xText> <xText>Złożonym do tut. Sądu wnioskiem <xAnon>J. S. (1)</xAnon> i <xAnon>J. J. (1)</xAnon>, reprezentowani przez zawodowego pełnomocnika, domagali się stwierdzenia:</xText> <xText>- że spadek po <xAnon>Z. S.</xAnon>, zmarłym w dniu 22 stycznia 2000 r. w <xAnon>K.</xAnon>, ostatnio stale zamieszkały w <xAnon>K.</xAnon>, nabyli: ojciec spadkodawcy <xAnon>B. S.</xAnon> w 2/3 części oraz rodzeństwo spadkodawcy: <xAnon>J. S. (1)</xAnon> i <xAnon>B. R.</xAnon> – każde po 1/4 części,</xText> <xText>- że spadek po <xAnon>B. S.</xAnon>, zmarłym w dniu 3 lipca 2007 r. w <xAnon>C.</xAnon>, ostatnio zamieszkałym w <xAnon>W.</xAnon>, nabyła na podstawie testamentu <xAnon>J. S. (1)</xAnon> w całości.</xText> <xText>Pismem z dnia 25.02.2022 r. (k. 95) wnioskodawcy cofnęli wniosek o stwierdzenie nabycia spadku po <xAnon>B. S.</xAnon>, a w konsekwencji – wobec braku sprzeciwu pozostałych stron – pkt. 3 postanowienia z dnia 17.11.2022 r. (k. 168) Sąd umorzył postepowanie w przedmiocie nabycia spadku po <xAnon>B. S.</xAnon>.</xText> <xText>W toku postepowania zmarł wnioskodawca <xAnon>J. S. (1)</xAnon> (akt zgonu – k. 164), a spadek po nim nabyli, w oparciu o akt poświadczenia dziedziczenia z dnia 7.09.2022 r., Rep A 7233/2022, notariusz w <xAnon>K.</xAnon> <xAnon>M. S. (1)</xAnon> (k. 165), żona <xAnon>C. S.</xAnon> oraz dzieci: <xAnon>A. U. (1)</xAnon>, <xAnon>A. S.</xAnon>, <xAnon>M. S. (2)</xAnon>, <xAnon>A. W.</xAnon>.</xText> <xText>W związku z powyższym postanowieniem z dnia 17.11.2022 r. (k. 168) Sąd zawiesił postepowania z uwagi na śmierć <xAnon>J. S. (1)</xAnon> oraz podjął postepowanie z udziałem jego następców prawnych tj. <xAnon>A. U. (1)</xAnon>, <xAnon>A. S.</xAnon>, <xAnon>M. S. (2)</xAnon>, <xAnon>A. W.</xAnon>.</xText> <xText>W uzasadnieniu wniosku w przedmiocie stwierdzenia nabycia spadku po <xAnon>Z. S.</xAnon> wnioskodawcy wskazali, iż spadkodawca <xAnon>Z. S.</xAnon>, syn <xAnon>B.</xAnon> i <xAnon>J.</xAnon>, ostatnio zamieszkały w <xAnon>K.</xAnon>, zmarł w dniu 22 stycznia 2000 r. Od stycznia 2000 r. spadkodawca uznany był za zaginionego. Z dniem 6 kwietnia 2010 r. spadkodawca został uznany za zmarłego. W dniu 1 czerwca 2020 r. Sąd Rejonowy dla Krakowa - Podgórza w Krakowie, I Wydział Cywilny, do sygnatury akt: I Ns 853/19/P, dokonał uzupełnienia aktu zgonu <xAnon>Z. S.</xAnon> nr <xAnon> (...)</xAnon> w ten sposób, że jako datę zgonu określono na dzień 22 stycznia 2000 r., godzina zgonu: 24:00, miejsce zgonu: <xAnon>K.</xAnon>.</xText> <xText>Spadkodawca w dacie śmierci był żonaty z <xAnon>L. S.</xAnon> oraz miał dwóch synów: <xAnon>M. S. (3)</xAnon> i <xAnon>W. S.</xAnon>. Co prawda został wydany przez Sąd Okręgowy w Krakowie w dniu 5 września 2001 r. wyrok rozwiązujący małżeństwo przez rozwód do sygnatury akt: I C 2131/96/R, jednak zapadł on już po dacie śmierci <xAnon>Z. S.</xAnon>.</xText> <xText>Matka Spadkodawcy <xAnon>J. S. (2)</xAnon> zmarła przed jego śmiercią w dniu 25 stycznia 1991 r. Ojciec spadkodawcy <xAnon>B. S.</xAnon> zmarł w dniu 3 lipca 2007 r. W dacie śmierci spadko­dawcy żyło także jego rodzeństwo brat <xAnon>J. S. (1)</xAnon> oraz siostra <xAnon>B. R.</xAnon>, wnioskodawcy w sprawie.</xText> <xText><xAnon>B. R.</xAnon> zmarła w dniu 30 października 2020 r., a jej jedynym spadkobiercą został jej syn <xAnon>J. J. (1)</xAnon> (patrz: protokół dziedziczenia, z dnia 10.11.2020 r., Rep A 6045/2020, notariusz w <xAnon>J.</xAnon> <xAnon>A. U. (2)</xAnon>, k. 12-14).</xText> <xText>W wyniku postępowania karnego do sygnatury akt: III K 394/11 i III K 156/11 odnaleziono w dniu 6 kwietnia 2010 r. zwłoki, które następnie w wyniku badań pośmiertnych zidentyfikowano jako zwłoki spadkodawcy <xAnon>Z. S.</xAnon>. W toku postępowania ustalono, iż spadkodawca zmarł w dniu 22 stycznia 2000 r. W dniu 22 listopada 2012 r. został wydany wyrok Sądu Okręgowego w Krakowie Wydział III Karny (sygnatura akt: III K 394/11), którym uznano uczestnika <xAnon>M. S. (3)</xAnon> za winnego popełnienia zbrodni z <xLexLink xArt="art. 148;art. 148 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 148 § 1 k.k.</xLexLink> - pozbawienia życia spadkodawcy <xAnon>Z. S.</xAnon> i skazano go na karę 15 lat pozbawienia wolności. W dniu 16 maja 2013 r. Sąd Apelacyjny w Krakowie Wydział II Karny do sygnatury akt: II AKa 75/13 utrzymał w mocy zaskarżony wyrok z dnia 22 listopada 2012 r. W dniu 18 czerwca 2012 r. Sąd Okręgowego w Krakowie Wydział III Karny (sygnatura akt: III K 156/11) wydał wyrok, którym uznał uczestniczkę <xAnon>L. S.</xAnon> winną zbrodni określonej w <xLexLink xArt="art. 18;art. 18 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 18 § 3 k.k.</xLexLink> w związku z <xLexLink xArt="art. 148;art. 148 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 148 § 1 k.k.</xLexLink> — pomocnictwa w pozbawieniu życia spadkodawcy <xAnon>Z.</xAnon>­wa <xAnon>S.</xAnon> przez m.in. uczestnika <xAnon>M. S. (3)</xAnon> i skazano ją na karę 8 lat pozbawienia wolności. Następnie w dniu 17 grudnia 2012 r. Sąd Apelacyjny w Krakowie Wydział II Karny do sygnatury akt: II AKa 196/12 zmienił zaskarżony wyrok z dnia 18 czerwca 2012 r. w ten sposób, iż skazał <xAnon>L. S.</xAnon> na 7 lat pozbawienia wolności za zbrodnię opisaną powyżej. W dniu 14 czerwca 2013 r. Sąd Najwyższy oddalił kasację <xAnon>L. S.</xAnon>, jako oczywiście bezzasadną (sygnatura akt: IV KK 161/13).</xText> <xText>Spadkodawca sporządził w dniu 2 stycznia 2000 r. testament własnoręczny, którym powołał do spadku <xAnon>B. R.</xAnon> oświadczając: „Na wypadek mojej śmierci powołuję do spadku po mnie, moją siostrę <xAnon>B. R.</xAnon> <xAnon>urodzoną (...)</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> i czynię ją spadkobierczynią całej powierzchni gospodarstwa — wynoszącą 3,11 ha [….]”. Spadkodawca oświadczył także na początku testamentu: „Czuję się bardzo zagrożony podczas przebywania w domu pod w/n adresem przez mojego syna <xAnon>M. S. (3)</xAnon> i moją żonę <xAnon>S. L.</xAnon> i z całą świadomością składam to oświadczenie (testamenty). Jednocześnie spadkodawca zawarł oświadczenie: „Obawiam się o życie ze strony żony i synów i dlatego ich wydziedziczam’.</xText> <xText>W sprawie o stwierdzenie nabycia spadku po zmarłym <xAnon>Z. S.</xAnon> było już prowadzone postępowanie przed Sądem Rejonowym dla Krakowa - Podgórza w Krakowie, I Wydział Cywilny, pod sygnaturą I Ns 775/13/P, następnie pod sygnaturą XII Ns 360/19, które finalnie zakończyło się umo­rzeniem postępowania w dniu 1 września 2020 r. Testament ten w oryginale został złożony przez Bar­barę <xAnon>R.</xAnon> do akt postępowania o sygnaturze akt: I Ns 775/13/P i doszło do jego otwarcia i ogłosze­nia w dniu 17 marca 2015 r. (w aktach sprawy protokół otwarcia i ogłoszenia testamentu). Sąd Rejonowy dla Krakowa - Podgórza w Krakowie wydał postanowienie w dniu 10 września 2018 r., którym stwierdził, że spadek po zmarłym <xAnon>Z. S.</xAnon> nabyła w całości Bar­bara <xAnon>R.</xAnon> na podstawie tego testamentu. Postanowienie to jednak zostało przez Sąd Okręgowy w Krakowie Wydział II Cywilny Odwoławczy uchylone postanowieniem z dnia 3 kwietnia 2019 r. do sygnatury akt: II Ca 39/19, a sprawa została przekazana do ponownego rozpoznania (finalnie umorzo­na w dniu 1 września 2020 r.).</xText> <xText>W toku postępowania o sygnaturze akt: I Ns 775/13/P została spo­rządzona opinia biegłego <xAnon>J. B.</xAnon> - specjalisty z zakresu badania dokumentów, która wykazała, że testament został sporządzony przez zmarłego <xAnon>Z.</xAnon>­gniewa <xAnon>S.</xAnon>.</xText> <xText>W ocenie Wnioskodawców w testamencie z dnia 2 stycznia 2000 r. oświadczenie spadkodaw­cy zawarte na początku testamentu: „Czuję się bardzo zagrożony podczas przebywania w domu pod w/n adresem przez mojego syna <xAnon>M. S. (3)</xAnon> i moją żonę <xAnon>S. L.</xAnon> i z całą świadomością składam to oświadczenie (testament) oraz jego oświadczenie: „Obawiam się o życie ze strony żony i synów i dlatego ich wydziedziczam” spełnia wymagania wydziedziczenia, o którym mowa w <xLexLink xArt="art. 1008" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 1008 k.c.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 1009" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 1009 k.c.</xLexLink> i testamentu negatywnego. Wolą Spadkodawcy było wyłącznie żony i synów z kręgu spadkobierców jak i pozbawienie ich zachowku.</xText> <xText>Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 1008" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 1008 k.c.</xLexLink> Spadkodawca może w testamencie pozbawić zstępnych, małżonka i rodziców zachowku (wydziedziczenie), jeżeli uprawniony do zachowku: a) wbrew woli spadkodawcy postępuje uporczywie w sposób sprzeczny z zasadami współ­życia społecznego; b) dopuścił się względem spadkodawcy albo jednej z najbliższych mu osób umyślnego prze­stępstwa przeciwko życiu, zdrowiu lub wolności albo rażącej obrazy czci; c) uporczywie nie dopełnia względem spadkodawcy obowiązków rodzinnych.</xText> <xText>Zważywszy na okoliczności faktyczne, można przyjąć, że zachowanie żony oraz syna <xAnon>M. S. (3)</xAnon> również poprzedzające pozbawienie życia spadkodawcy, a przede wszystkich pozbawienie go życia, wypełniły wszystkie przesłanki wymienione w tym przepisie. 0Jak wskazuje orzecznictwo sądowe: „Zgodnie z treścią <xLexLink xArt="art. 1009" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 1009</xLexLink> przyczyna wydziedziczenia uprawnionego do zachowku powinna wynikać z treści testamentu. Nie musi ona zostać wyraźnie po­dana, ale treść testamentu powinna umożliwiać ustalenie tej przyczyny. [ ...]” (wyrok SA w Warszawie z 19.08.2005 r., VI ACa 302/05, LEX nr 1642296). Podobnie też doktryna prawa wskazuje, że: „sto­sownie do treści komentowanego przepisu, przyczyna wydziedziczenia winna wynikać z treści testa­mentu. Taka regulacja oznacza, że wystarczy, by treść testamentu umożliwiała ustalenie przyczyny wydziedziczenia. Nie jest zatem konieczne precyzyjne podanie jednej z okoliczności wskazanych przez ustawodawcę w treści <xLexLink xArt="art. 1008" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 1008 k.c.</xLexLink> Wystarczy więc, gdy spadkodawca opisze dany stan faktyczny, określone niewłaściwe zachowanie spadkobiercy, by wymóg z <xLexLink xArt="art. 1009" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 1009 k.c.</xLexLink> był spełniony. To w dro­dze wykładni będzie się ustalać, czy dane zachowanie mieści się w ustawowym katalogu podstaw wy­dziedziczenia i czy w związku z tym oświadczenie o wydziedziczeniu może być skuteczne.”</xText> <xText>Dokonanie wydziedziczenia pociąga za sobą automatyczne wyłączenie (wykluczenie) od dziedziczenia. W orzeczeniu z 14 czerwca 1971 r. Sąd Najwyższy z dnia 14 czerwca 1971, sygn. akt: III CZP 24/71, OSNC 1972, nr 2, poz. 23, LexisNexis nr <xAnon> (...)</xAnon> wprost stwierdził, że „Wy­dziedziczenie obejmuje jednocześnie, skoro powoduje utratę nawet prawa do zachowku (argumentum a minore ad maius), wyłączenie od dziedziczenia ustawowego (skutek testamentu negatywnego), dla którego poza zachowaniem formy testamentu nie są przewidziane żadne dalsze wymagania, przy czym samo tylko wyłączenie od dziedziczenia bez wydziedziczenia nie pozbawia wyłączonego prawa do zachowku”). Wydziedziczenie zawiera w sobie wyłączenie wydziedziczonego od dziedziczenia, tzn. odsu­wa osobę wydziedziczoną od dziedziczenia po spadkodawcy. Takie stanowisko jest powszechnie ak­ceptowane przez polską doktrynę prawa (np. J. Gwiazdomorski, Wydziedziczenie częściowe, „Prze­gląd Notarialny” 1949, nr 5-6, s. 433 i n.; K. Krupa, Wydziedziczenie w prawie polskim, w: Prace z prawa cywilnego, red. E. Skowrońska-Bocian, Warszawa 2010, s. 237).</xText> <xText>W stosunku do syna <xAnon>W. S.</xAnon>, który w dacie śmieci spadkodawcy miał 11 lat, należy przyjąć, że wolą spadkodawcy było wyłączenie syna <xAnon>W.</xAnon> od dziedziczenia (tzw. testament negatywny).</xText> <xText>Z uwagi zatem na skuteczne wydziedziczenie żony <xAnon>L. S.</xAnon> oraz synów <xAnon>M. S. (3)</xAnon> i <xAnon>W. S.</xAnon>, zgodnie z <xLexLink xArt="art. 932;art. 932 § 3;art. 932 § 4" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 932 § 3 i § 4 k.c.</xLexLink> spadkobiercami po zmarłym <xAnon>Z. S.</xAnon> zosta­li: jego ojciec <xAnon>B. S.</xAnon> (w udziale 1/2) oraz rodzeństwo <xAnon>J. S. (1)</xAnon> i <xAnon>B. R.</xAnon> (po 1/4 każde).</xText> <xText>Pismem z dnia 20.07.2022 r. (k. 128) uczestnik <xAnon>M. S. (3)</xAnon> podał, iż nie kwestionuje twierdzeń i faktów podniesionych we wniosku.</xText> <xText>Pismem z dnia 7.08.2022 r. (k. 141-142) uczestnik <xAnon>W. S.</xAnon> podał, iż nie kwestionuje twierdzeń i faktów podniesionych we wniosku i że wniosek popiera. Podał, że <xAnon>B. R.</xAnon> należy się nieruchomość o powierzchni 3,11 ha, jednak jemu należy się zachowek z tego gospodarstwa. <xAnon>W. S.</xAnon> wskazał również preferowany przez niego sposób podziału majątku po <xAnon>Z. S.</xAnon>, aczkolwiek niniejsza sprawa nie dotyczy podziału majątku spadkowego. <xAnon>W. S.</xAnon> nie zgodził się ponadto ze swoim wydziedziczeniem wskazując, iż nigdy nie stosował przemocy wobec zmarłego ojca, a w chwili jego śmierci miał niespełna 11 lat. Wskazał, iż spadkodawca był alkoholikiem, używał przemocy, znęcał się nad rodziną psychicznie i fizycznie. Wskazał, iż wiedział o śmierci ojca i jego morderstwie przez matkę i brata i dlatego wyjawił prawdę o okolicznościach śmierci spadkodawcy.</xText> <xText>W kolejnym piśmie z dnia 7.08.2022 r. (k. 143-144) <xAnon>W. S.</xAnon> podważył świadomość spadkodawcy w dacie sporządzenia testamentu oraz powołał podobne twierdzenia co w pierwszym piśmie.</xText> <xText>Postanowieniem z dnia 13 września 2022 r. (k. 146) Sąd ustanowił dla uczestniczki <xAnon>L. S.</xAnon> pełnomocnika z urzędu, którym został adwokat <xAnon>M. H.</xAnon> (k. 151)</xText> <xText>W odpowiedzi na wniosek pełnomocnik z urzędu uczestniczki <xAnon>L. S.</xAnon> (k. 172-175) wniósł o stwierdzenie, że spadek po <xAnon>Z. S.</xAnon> nabyli na podstawie ustawy jego żona <xAnon>L. S.</xAnon> oraz dzieci <xAnon>M. S. (3)</xAnon> i <xAnon>W. S.</xAnon> w udziałach po 1/3 części. Wniósł również o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego do spraw szacowania nieruchomości na okoliczność ustalenia wartości przedmiotów majątkowych wchodzących w skład spadku po <xAnon>Z. S.</xAnon>, a to: a) udziału własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego położonego w <xAnon>K.</xAnon> przy <xAnon>ul. (...)</xAnon>, <xAnon>(...)-(...) K.</xAnon>; b) gospodarstwa rolnego o pow. wynoszącej 3,11 ha (trzy hektary jedenaście arów) otrzymanego przez spadkodawcę od jego rodziców aktem notarialnym - repertorium A nr 2725/89.Dz Kw nr 2180/89 z dn. 14 lipca 1989 r.; c) udziałów w nieruchomości rolnej w <xAnon>W.</xAnon> o pow. 0,1735 ha, ewentualnie innych przedmiotów majątkowych jakie zostaną ustalone w trakcie postępowania dowodowego.</xText> <xText>W uzasadnieniu pisma wskazano, iż analiza treści testamentu spadkodawcy dokonana w oparciu o przepis <xLexLink xArt="art. 961" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 961 k.c.</xLexLink> prowadzi do wniosku, że jest on jedynie zapisem określonego przedmiotu majątkowego, a nie powołaniem <xAnon>B. R.</xAnon> do spadku. Spadkodawca w testamencie przeznacza swojej siostrze <xAnon>B. R.</xAnon> określony przedmiot majątkowy, a to gospodarstwo rolne o pow. 3,11 ha otrzymane przez spadkodawcę od jego rodziców aktem notarialnym - repertorium A nr 2725/89.DZ Kw nr 2180/89 z dn. 14 lipca 1989 r. Z akt sprawy wynika jednak, że ten przedmiot majątkowy nie wyczerpuje prawie całego spadku, bowiem spadkodawca oprócz wskazanego gospodarstwa rolnego był właścicielem udziału we własnościowym prawa do lokalu mieszkalnego położonego w <xAnon>K.</xAnon> przy <xAnon>ul. (...)</xAnon>, <xAnon>(...)-(...) K.</xAnon> oraz udziałów w nieruchomości rolnej w <xAnon>W.</xAnon> o pow. 0,1735 ha, a także być może również udziałów w innej nieruchomości o pow. 0,0801 ha (karta 32 kat sprawy - uzasadnienie wyroku Sądu Okręgowego w Krakowie II Wydziału Odwoławczego w <xAnon>K.</xAnon> sygn.. akt: II Ca 38/19 z dnia 3 kwietnia 2019 roku). W celu rozstrzygnięcia kwestii, czy faktycznie przewidziany w testamencie przedmiot majątkowy wyczerpuje prawie cały spadek zasadnym jest przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego do spraw szacowania nieruchomości na okoliczność ustalenia wartości wszystkich mających istotną wartość przedmiotów majątkowych wchodzących w skład spadku po <xAnon>Z. S.</xAnon>.</xText> <xText><xBx>Niespornym w sprawie było</xBx>:</xText> <xText>W wyniku postępowania karnego do sygnatury akt: III K 394/11 i III K 156/11 odnaleziono w dniu 6 kwietnia 2010 r. zwłoki, które następnie w wyniku badań pośmiertnych zidentyfikowano jako zwłoki spadkodawcy <xAnon>Z. S.</xAnon>. W toku postępowania ustalono, iż spadkodawca zmarł w dniu 22 stycznia 2000 r. W dniu 22 listopada 2012 r. został wydany wyrok Sądu Okręgowego w Krakowie Wydział III Karny (sygnatura akt: III K 394/11), którym uznano uczestnika <xAnon>M. S. (3)</xAnon> za winnego popełnienia zbrodni z <xLexLink xArt="art. 148;art. 148 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 148 § 1 k.k.</xLexLink> - pozbawienia życia spadkodawcy <xAnon>Z. S.</xAnon> i skazano go na karę 15 lat pozbawienia wolności. W dniu 16 maja 2013 r. Sąd Apelacyjny w Krakowie Wydział II Karny do sygnatury akt: II AKa 75/13 utrzymał w mocy zaskarżony wyrok z dnia 22 listopada 2012 r. W dniu 18 czerwca 2012 r. Sąd Okręgowego w Krakowie Wydział III Karny (sygnatura akt: III K 156/11) wydał wyrok, którym uznał uczestniczkę <xAnon>L. S.</xAnon> winną zbrodni określonej w <xLexLink xArt="art. 18;art. 18 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 18 § 3 k.k.</xLexLink> w związku z <xLexLink xArt="art. 148;art. 148 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 148 § 1 k.k.</xLexLink> — pomocnictwa w pozbawieniu życia spadkodawcy <xAnon>Z.</xAnon>­wa <xAnon>S.</xAnon> przez m.in. uczestnika <xAnon>M. S. (3)</xAnon> i skazano ją na karę 8 lat pozbawienia wolności. Następnie w dniu 17 grudnia 2012 r. Sąd Apelacyjny w Krakowie Wydział II Karny do sygnatury akt: II AKa 196/12 zmienił zaskarżony wyrok z dnia 18 czerwca 2012 r. w ten sposób, iż skazał <xAnon>L. S.</xAnon> na 7 lat pozbawienia wolności za zbrodnię opisaną powyżej. W dniu 14 czerwca 2013 r. Sąd Najwyższy oddalił kasację <xAnon>L. S.</xAnon>, jako oczywiście bezzasadną.</xText> <xText>W sprawie o stwierdzenie nabycia spadku po zmarłym <xAnon>Z. S.</xAnon> było już prowadzone postępowanie przed Sądem Rejonowym dla Krakowa - Podgórza w Krakowie, I Wydział Cywilny, pod sygnaturą I Ns 775/13/P, następnie pod sygnaturą XII Ns 360/19, które finalnie zakończyło się umo­rzeniem postępowania w dniu 1 września 2020 r. W sprawie tej został złożony testament własnoręczny <xAnon>Z. S.</xAnon> z dnia 2 stycznia 2000 r. i doszło do jego otwarcia i ogłosze­nia w dniu 17 marca 2015 r.</xText> <xText><xAnon>B. R.</xAnon> zmarła w dniu 30 października 2020 r., a jej jedynym spadkobiercą został jej syn <xAnon>J. J. (1)</xAnon>. W toku postepowania zmarł wnioskodawca <xAnon>J. S. (1)</xAnon> (akt zgonu – k. 164), a spadek po nim nabyli, w oparciu o akt poświadczenia dziedziczenia z dnia 7.09.2022 r., Rep A 7233/2022, notariusz w <xAnon>K.</xAnon> <xAnon>M. S. (1)</xAnon> (k. 165), żona <xAnon>C. S.</xAnon> oraz dzieci: <xAnon>A. U. (1)</xAnon>, <xAnon>A. S.</xAnon>, <xAnon>M. S. (2)</xAnon>, <xAnon>A. W.</xAnon>.</xText> <xText><xBx>Sąd ustalił następujący stan faktyczny:</xBx></xText> <xText><xAnon>Z. S.</xAnon>, syn <xAnon>B.</xAnon> i <xAnon>J.</xAnon>, ostatnio stale zamieszkały w <xAnon>K.</xAnon>, zmarł w dniu 22.01.2000 roku. Z małżeństwa z <xAnon>L. S.</xAnon> miał dwóch synów: <xAnon>M.</xAnon> oraz <xAnon>W.</xAnon>. Matka <xAnon>Z. S.</xAnon> <xAnon>J. S. (2)</xAnon> zmarła przed spadkodawcą w dniu 25.01.1991 r. zaś ojciec – <xAnon>B. S.</xAnon> przeżył spadkodawcę i zmarł w dniu 3.07.2007 r.</xText> <xText><xAnon>Z. S.</xAnon> miał dwoje rodzeństwa, które przeżyło spadkodawcę: <xAnon>B. R.</xAnon> i <xAnon>J. S. (1)</xAnon>. <xAnon>B. R.</xAnon> zmarła w dniu 30.10.2020 r. a <xAnon>J. S. (1)</xAnon> w dniu 30.08.2022 r.</xText> <xText>W dacie śmierci <xAnon>Z. S.</xAnon> był on wciąż żonaty z <xAnon>L. S.</xAnon>. Toczyła się wówczas sprawa rozwodowa zainicjowana pozwem <xAnon>L. S.</xAnon>, który wpłynął do Sądu w dniu 30.09.1996 r., ale wyrok rozwodowy został wydany w dniu 3 września 2001 r., już po śmierci spadkodawcy.</xText> <xText><xIx>(dowód: zapewnienia spadkowe <xAnon>L. S.</xAnon>, k. 222-223; zapewnienia spadkowe <xAnon>C. S.</xAnon>, k. 223-224; zapewnienia spadkowe <xAnon>W. S.</xAnon>, k. 224-226; odpis skrócony aktu zgonu spadkodawcy – k. 80; odpis skrócony aktu zgonu <xAnon>J. S. (2)</xAnon>, k. 81; odpis skrócony aktu zgonu <xAnon>B. S.</xAnon>, k. 81; odpis skrócony aktu urodzenia <xAnon>M. S. (3)</xAnon>, k.88; odpis skrócony aktu urodzenia <xAnon>W. S.</xAnon>, k.89; odpis skrócony aktu małżeństwa <xAnon>B. R.</xAnon>, k. 85; odpis skrócony aktu zgonu <xAnon>J. S. (1)</xAnon>, k. 164; akta sprawy Sądu Okręgowego w Krakowie o sygn. I1C2131/96/P)</xIx></xText> <xText><xAnon>Z. S.</xAnon> figurował jako podatnik podatku rolnego z tytułu gruntów stanowiących gospodarstwo rolne położone w gminie <xAnon>W.</xAnon>, powiat <xAnon> (...)</xAnon>.</xText> <xText>W skład <xAnon> gospodarstwa rolnego (...)</xAnon> wchodzi:</xText> <xText>- nieruchomość rolna składająca się z <xAnon>działek nr (...)</xAnon>, o łącznej powierzchni 3,1100 ha, objęta <xAnon>księgą wieczystą nr (...)</xAnon>, nabytą w oparciu o umowę przekazania gospodarstwa rolnego z dnia 14.07.1989 r, Rep A 2725/89</xText> <xText>- udział w wys. 1/8 części w nieruchomości rolnej składającej się z <xAnon>działek nr (...)</xAnon>, o łącznej powierzchni 0,0801 ha, objętej <xAnon>księgą wieczystą nr (...)</xAnon>.</xText> <xText>Dodatkowo w skład spadku po <xAnon>Z. S.</xAnon> wchodzi:</xText> <xText>- udział w wysokości ½ części we własnościowym prawie do lokalu mieszkalnego przy <xAnon>ul. (...)</xAnon> w <xAnon>K.</xAnon>, dla którego to prawa nie jest prowadzona księga wieczysta.</xText> <xText><xIx>(dowód: zapewnienia spadkowe <xAnon>L. S.</xAnon>, k. 222-223; zapewnienia spadkowe <xAnon>C. S.</xAnon>, k. 223-224; zapewnienia spadkowe <xAnon>W. S.</xAnon>, k. 224-226;; pismo z dnia 07.11.2014, k.111 w aktach I Ns 775/13/P [XII Ns 360/19/P]; oświadczenie <xAnon> Spółdzielni Mieszkaniowej (...)</xAnon> w <xAnon>K.</xAnon>, które wpłynęło do tut. Sądu w dniu 4.04.2023 r., k. 206; treść <xAnon>księgi wieczystej nr (...)</xAnon>)</xIx></xText> <xText>Wartość rynkowa <xAnon>działki nr (...)</xAnon> objętej <xAnon>księgą wieczystą nr (...)</xAnon> według stanu na datę śmierci spadkodawcy i aktualnej wartości wynosi 4.840 zł. Wartość rynkowa <xAnon>działki nr (...)</xAnon> objętej <xAnon>księgą wieczystą nr (...)</xAnon> według stanu na datę śmierci spadkodawcy i aktualnej wartości wynosi 30.950 zł (bez uwzględnienia obciążenia dożywotnim prawem użytkowania 30 arów działki przysługującego <xAnon>B.</xAnon> i <xAnon>J. S. (2)</xAnon>), a 23.522 zł z uwzględnieniem owego obciążenia. Wartość rynkowa <xAnon>działki nr (...)</xAnon> objętej <xAnon>księgą wieczystą nr (...)</xAnon> według stanu na datę śmierci spadkodawcy i aktualnej wartości wynosi 34.664 zł. Wartość rynkowa <xAnon>działki nr (...)</xAnon> objętej <xAnon>księgą wieczystą nr (...)</xAnon> według stanu na datę śmierci spadkodawcy i aktualnej wartości wynosi 20.862 zł. Wartość rynkowa <xAnon>działki nr (...)</xAnon> objętej <xAnon>księgą wieczystą nr (...)</xAnon> według stanu na datę śmierci spadkodawcy i aktualnej wartości wynosi 71.344 zł.</xText> <xText>Tym samym <xBx>wartość gospodarstwa rolnego o powierzchni 3,11 ha, otrzymanego przez spadkodawcę od rodziców w oparciu o akt notarialny z dnia 14.07.1989 r, Rep A 2725/89, objętych <xAnon>księgą wieczystą nr (...)</xAnon></xBx>, według stanu na datę śmierci spadkodawcy i aktualnej wartości <xBx>wynosi 162.660,00 zł</xBx> (bez uwzględnienia obciążenia dożywotnim prawem użytkowania 30 arów działki przysługującego <xAnon>B.</xAnon> i <xAnon>J. S. (2)</xAnon>), <xBx>a 155.232,00 zł</xBx>, z uwzględnieniem tego obciążenia.</xText> <xText><xBx>Wartość rynkowa udziału w wys. 1/8 części w nieruchomości objętej <xAnon>księgą wieczystą nr (...)</xAnon></xBx> według stanu na datę śmierci spadkodawcy i aktualnej wartości <xBx>wynosi 13.886 zł</xBx></xText> <xText><xBx>Wartość rynkowa udziału w wys. 1/2 części we własnościowym prawie do lokalu mieszkalnego przy <xAnon>ul. (...)</xAnon> w <xAnon>K.</xAnon></xBx>, według stanu na datę śmierci spadkodawcy i aktualnej wartości <xBx>wynosi 283.412,00 zł</xBx></xText> <xText><xIx>(dowód: opinia biegłej <xAnon>E. H.</xAnon>, k. 239-299)</xIx></xText> <xText>W dniu 2 stycznia 2000 roku <xAnon>Z. S.</xAnon> sporządził własnoręczny dokument zatytułowany „Testament-Oświadczenie woli na wypadek śmierci” oświadczając: „Na wypadek mojej śmierci powołuję do spadku po mnie, moją siostrę <xAnon>B. R.</xAnon> <xAnon>urodzoną (...)</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> i czynię ją spadkobierczynią całej powierzchni gospodarstwa — wynoszącą 3,11 ha [….]”. Spadkodawca oświadczył także na początku testamentu: „Czuję się bardzo zagrożony podczas przebywania w domu pod w/n adresem przez mojego syna <xAnon>M. S. (3)</xAnon> i moją żonę <xAnon>S. L.</xAnon> i z całą świadomością składam to oświadczenie (testament), ponieważ nie wiem, jak długo mogę jeszcze żyć”. Jednocześnie spadkodawca zawarł oświadczenie: „Obawiam się o życie ze strony żony i synów i dlatego ich wydziedziczam’.</xText> <xText>Testament ten został sporządzony przez spadkodawcę <xAnon>Z. S.</xAnon>.</xText> <xText>Testamentem własnoręcznym z dnia 2 stycznia 2000 r. <xAnon>Z. S.</xAnon> wyłączył od dziedziczenia swoją żonę <xAnon>L. S.</xAnon> i synów: <xAnon>M.</xAnon> i <xAnon>W.</xAnon>.</xText> <xText>Powyższy testament nie wyczerpuje całości spadku i rozrządzenie spadkodawcy w nim zawarte stanowi zapis nieruchomości rolnej o łącznej powierzchni 3,1100 ha, objętej <xAnon>księgą wieczystą nr (...)</xAnon>, nabytej w oparciu o umowę przekazania gospodarstwa rolnego z dnia 14.07.1989 r, Rep A 2725/89, <xBx>na rzecz siostry <xAnon>B. R.</xAnon></xBx>.</xText> <xText><xIx>(dowód: kserokopia testamentu, k. 15 [testament zdeponowany, otwarty i ogłoszony w sprawie tut. Sądu o sygn. I Ns 775/13/P, potem sygn. XII Ns 390/19/P]; opinia biegłego grafologa, k. 304-321 w sprawie I Ns 775/13/P [XII Ns 360/19/P])</xIx></xText> <xText><xAnon>Z. S.</xAnon> mówił swojemu bratu <xAnon>J.</xAnon>, iż nie cierpi żony i synów, że nie może z nimi żyć, bał się ich, nosił przy sobie nóż, kupił nawet pistolet. <xAnon>Z. S.</xAnon> nieraz prosił brata, aby mógł u niego przenocować.</xText> <xText><xAnon>Z. S.</xAnon> nie miał dobrych relacji z żoną oraz synami, ale również on przyczynił się do takiej sytuacji, gdyż był alkoholikiem i znęcał się fizycznie i psychicznie nad rodziną.</xText> <xText><xIx>(dowód: zeznania <xAnon>J. S. (1)</xAnon> i <xAnon>B. R.</xAnon>, k. 379 i k. 394-395 w aktach I Ns 775/13/P [XII Ns 360/19/P], zeznania <xAnon>W. S.</xAnon>, k. 224-226; akta spraw Sądu Okręgowego w Krakowie o sygn. III K 394/11 i III K 156/11 oraz Sadu Apelacyjnego w Krakowie o sygn. II AKa 75/13 i II AKa 196/12)</xIx></xText> <xText>Na mocy prawomocnego wyroku tut. Sądu z dnia 23 stycznia 2017 roku, wydanego w sprawie I C 1971/16/P, oddalono powództwo <xAnon>W. S.</xAnon> o uznanie pozwanego <xAnon>M. S. (3)</xAnon> za niegodnego dziedziczenia po ich ojcu <xAnon>Z. S.</xAnon> z uwagi na upływ zawitego terminu.</xText> <xText><xIx>(dowód: wyrok i uzasadnienie Sądu w sprawie I C 1971/16/P) </xIx></xText> <xText><xAnon>L. S.</xAnon> w dacie otwarcia spadku nie pracowała stale bezpośrednio przy produkcji rolnej. Nie miała również przygotowania zawodowego do prowadzenia produkcji rolnej ani nie była trwale niezdolna do pracy (pracowała jako sprzątaczka i roznosiła ulotki). Była osobą dojrzałą, która nie pobierała nauki zawodu i nie uczęszczała do szkół.</xText> <xText><xAnon>W. S.</xAnon> w dacie otwarcia spadku był małoletni.</xText> <xText><xAnon>M. S. (3)</xAnon> w dacie otwarcia spadku chodził do szkoły.</xText> <xText>Ojciec spadkodawcy <xAnon>B. S.</xAnon> w dacie otwarcia spadku pracował bezpośrednio przy produkcji rolnej.</xText> <xText>Brat spadkodawcy <xAnon>J. S. (1)</xAnon> w dacie otwarcia spadku miał przygotowanie do pracy w rolnictwie, miał kurs, dodatkowo miał działkę na której też pracował.</xText> <xText>Siostra spadkodawcy <xAnon>B. R.</xAnon> w dacie otwarcia spadku nie pracowała stale bezpośrednio przy produkcji rolnej. Jako dziecko pomagała w gospodarstwie swoich rodziców, również po ślubie przyjeżdżała im pomagać w gospodarstwie rolnym. Jednak jej praca zawodowa poszła w kierunku rozwoju naukowego, ukończyła <xAnon> (...)</xAnon>, zrobiła tam doktorat i rozpoczęła habilitację. W roku 1989 r. wyjechała do USA gdzie przebywała ok. 10 lat. W dacie śmierci <xAnon>Z. S.</xAnon> okazjonalnie pomagała ojcu w gospodarstwie rolnym ale nie była to stała praca. <xAnon>B. R.</xAnon> nie miała również przygotowania zawodowego do prowadzenia produkcji rolnej ani nie była trwale niezdolna do pracy. Była osobą dojrzałą, która nie pobierała nauki zawodu w dacie otwarcia spadku i nie uczęszczała do szkół.</xText> <xText>Syn <xAnon>B. J.</xAnon> również nie spełnia kwalifikacji do dziedziczenia gospodarstwa rolnego, gdyż od wielu, wielu lat przebywa na stałe w USA, również w dacie śmierci spadkodawcy.</xText> <xText><xIx>(dowód: zapewnienia spadkowe <xAnon>L. S.</xAnon>, k. 222-223; zapewnienia spadkowe <xAnon>C. S.</xAnon>, k. 223-224; zapewnienia spadkowe <xAnon>W. S.</xAnon>, k. 224-226; zeznania <xAnon>B. R.</xAnon>, k. 394-395 w aktach I Ns 775/13/P [potem XII Ns 360/19/P])</xIx></xText> <xText>Powyższy Stan faktyczny ustalił Sąd na podstawie dowodu z dokumentów urzędowych w postaci orzeczeń sądowych, aktów notarialnych oraz aktów stanu cywilnego, których autentyczność oraz wiarygodność nie budziła wątpliwości Sądu ani nie była kwestionowana przez strony. Sąd oparł się także na dowodzie z opinii biegłego specjalisty z zakresu grafologii, sporządzonej na potrzeby postępowania prowadzonego pod sygn. I Ns 775/13/P (potem XII Ns 360/19/P). Ustalając wartość majątku spadkowego Sąd oparł się na opinii biegłej sądowej <xAnon>E. H.</xAnon>. W ocenie Sądu obie opinie zostały sporządzone przez obiektywnych specjalistów dysponującego profesjonalną wiedzę w opiniowanym temacie i po wnikliwej analizie akt sprawy. Wnioski opinii są jasne i jednoznaczne a same opinia nie spotkały się z zarzutami stron postępowania.</xText> <xText>Sąd oparł się także na zapewnieniach spadkowych złożonych zarówno w niniejszej sprawie jak i na potrzeby sprawy I Ns 775/13/P (potem XII Ns 360/19/P), które logicznie wpisuje się w pozostałe dowody zgromadzone w sprawie. W zakresie okoliczności sporządzenia testamentu Sąd oparł się na zeznaniach <xAnon>J. S. (1)</xAnon> oraz <xAnon>B. R.</xAnon> złożonych w sprawie I Ns 775/13/P (potem XII Ns 360/19/P), które to zeznania ocenił Sąd jako wiarygodne, zwłaszcza w szczególności wobec późniejszych zdarzeń i morderstwa spadkodawcy.</xText> <xText>Również w oparciu o zeznaniach <xAnon>B. R.</xAnon> złożone w sprawie I Ns 775/13/P (potem XII Ns 360/19/P) oraz w oparciu o zapewnienia spadkowe <xAnon>L. S.</xAnon>, <xAnon>C.</xAnon> i <xAnon>W. S.</xAnon> złożone już w niniejszym postępowaniu Sad ustalił kwalifikacje potencjalnych spadkobiorców do dziedziczenia gospodarstwa rolnego.</xText> <xText><xBx> Sąd zważył co następuje:</xBx></xText> <xText>Przepisy prawa materialnego stosuje się w brzmieniu obowiązującym w dacie śmierci spadkodawcy. <xAnon>Z. S.</xAnon> zmarł w dniu 22.01.2000 r. zatem należy stosować przepisy <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">kodeksu cywilnego</xLexLink> w brzmieniu obowiązującym na datę otwarcia spadku</xText> <xText>Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 941" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 941 k.c.</xLexLink>, rozrządzić majątkiem na wypadek śmierci można jedynie przez testament. Wskazać jednak należy, iż według <xLexLink xArt="art. 968;art. 968 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 968 § 1 k.c.</xLexLink>, spadkodawca może przez rozrządzenie testamentowe zobowiązać spadkobiercę ustawowego lub testamentowego do spełnienia określonego świadczenia majątkowego na rzecz oznaczonej osoby (zapis zwykły). Stosownie do <xLexLink xArt="art. 961" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 961 k.c.</xLexLink>, jeżeli spadkodawca przeznaczył oznaczonej osobie w testamencie poszczególne przedmioty majątkowe, które wyczerpują prawie cały spadek, osobę tę poczytuje się w razie wątpliwości nie za zapisobiercę, lecz za spadkobiercę powołanego do całego spadku. Jeżeli takie rozrządzenie testamentowe zostało dokonane na rzecz kilku osób, osoby te poczytuje się w razie wątpliwości za powołane do całego spadku w częściach ułamkowych odpowiadających stosunkowi wartości przeznaczonych im przedmiotów.</xText> <xText>Tym samym koniecznym było ustalenie, czy rozrządzenie spadkodawcy zawarte w treści testamentu własnoręcznego z dnia 2 stycznia 2000 r. miała cechy zapisu określonej nieruchomości na rzecz <xAnon>B. R.</xAnon> czy też może stanowiło powołania jej do całego spadku. Koniecznym było w tym celu odniesienie się do całej masy spadkowej.</xText> <xText>Jak wykazało przeprowadzone postepowanie dowodowe w skład spadku po <xAnon>Z. S.</xAnon> wchodziło gospodarstwo rolne obejmujące:</xText> <xText>- nieruchomość rolna składająca się z <xAnon>działek nr (...)</xAnon>, o łącznej powierzchni 3,1100 ha, objęta <xAnon>księgą wieczystą nr (...)</xAnon>, nabytą w oparciu o umowę przekazania gospodarstwa rolnego z dnia 14.07.1989 r, Rep A 2725/89 (o której mowa w testamencie z dnia 2.01.2000 r.)</xText> <xText>- udział w wys. 1/8 części w nieruchomości rolnej składającej się z <xAnon>działek nr (...)</xAnon>, o łącznej powierzchni 0,0801 ha, objętej <xAnon>księgą wieczystą nr (...)</xAnon>.</xText> <xText>Dodatkowo w skład spadku po <xAnon>Z. S.</xAnon> wchodzi udział w wysokości ½ części we własnościowym prawie do lokalu mieszkalnego przy <xAnon>ul. (...)</xAnon> w <xAnon>K.</xAnon>, dla którego to prawa nie jest prowadzona księga wieczysta.</xText> <xText>Wartość rynkowa <xAnon>działki nr (...)</xAnon> objętej <xAnon>księgą wieczystą nr (...)</xAnon> według stanu na datę śmierci spadkodawcy i aktualnej wartości wynosi 4.840 zł. Wartość rynkowa <xAnon>działki nr (...)</xAnon> objętej <xAnon>księgą wieczystą nr (...)</xAnon> według stanu na datę śmierci spadkodawcy i aktualnej wartości wynosi 30.950 zł (bez uwzględnienia obciążenia dożywotnim prawem użytkowania 30 arów działki przysługującego <xAnon>B.</xAnon> i <xAnon>J. S. (2)</xAnon>), a 23.522 zł z uwzględnieniem owego obciążenia. Wartość rynkowa <xAnon>działki nr (...)</xAnon> objętej <xAnon>księgą wieczystą nr (...)</xAnon> według stanu na datę śmierci spadkodawcy i aktualnej wartości wynosi 34.664 zł. Wartość rynkowa <xAnon>działki nr (...)</xAnon> objętej <xAnon>księgą wieczystą nr (...)</xAnon> według stanu na datę śmierci spadkodawcy i aktualnej wartości wynosi 20.862 zł. Wartość rynkowa <xAnon>działki nr (...)</xAnon> objętej <xAnon>księgą wieczystą nr (...)</xAnon> według stanu na datę śmierci spadkodawcy i aktualnej wartości wynosi 71.344 zł.</xText> <xText>Tym samym <xBx>wartość gospodarstwa rolnego o powierzchni 3,11 ha, otrzymanego przez spadkodawcę od rodziców w oparciu o akt notarialny z dnia 14.07.1989 r, Rep A 2725/89, objętych <xAnon>księgą wieczystą nr (...)</xAnon></xBx>, według stanu na datę śmierci spadkodawcy i aktualnej wartości <xBx>wynosi 162.660,00 zł</xBx> (bez uwzględnienia obciążenia dożywotnim prawem użytkowania 30 arów działki przysługującego <xAnon>B.</xAnon> i <xAnon>J. S. (2)</xAnon>), <xBx>a 155.232,00 zł</xBx>, z uwzględnieniem tego obciążenia.</xText> <xText><xBx>Wartość rynkowa udziału w wys. 1/8 części w nieruchomości objętej <xAnon>księgą wieczystą nr (...)</xAnon></xBx> według stanu na datę śmierci spadkodawcy i aktualnej wartości <xBx>wynosi 13.886 zł</xBx></xText> <xText><xBx>Wartość rynkowa udziału w wys. 1/2 części we własnościowym prawie do lokalu mieszkalnego przy <xAnon>ul. (...)</xAnon> w <xAnon>K.</xAnon></xBx>, według stanu na datę śmierci spadkodawcy i aktualnej wartości <xBx>wynosi 283.412,00 zł</xBx></xText> <xText>Powyższe wartości wskazują, iż nieruchomość, którą spadkodawca rozrządził na rzecz <xAnon>B. R.</xAnon> w testamencie z dnia 2.01.2022 r., z pewnością nie wyczerpuje całego spadku i stanowi zapis zwykły ten nieruchomości na rzecz <xAnon>B. R.</xAnon>. A to oznacza, iż dziedziczenie po <xAnon>Z. S.</xAnon> następuje na podstawie ustawy.</xText> <xText>Według obowiązujących w dacie otwarcia spadku przepisów, w tym <xLexLink xArt="art. 931" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 931 k.c.</xLexLink>, w pierwszej kolejności powołane są z ustawy do spadku dzieci spadkodawcy oraz jego małżonek; dziedziczą oni w częściach równych. Jednakże część przypadająca małżonkowi nie może być mniejsza niż jedna czwarta całości spadku. Jeżeli dziecko spadkodawcy nie dożyło otwarcia spadku, udział spadkowy, który by mu przypadał, przypada jego dzieciom w częściach równych. Przepis ten stosuje się odpowiednio do dalszych zstępnych.</xText> <xText>Stosownie do <xLexLink xArt="art. 932" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 932 k.c.</xLexLink> w braku zstępnych spadkodawcy powołani są do spadku z ustawy jego małżonek, rodzice i rodzeństwo. Udział spadkowy małżonka, który dziedziczy w zbiegu bądź z rodzicami, bądź z rodzeństwem, bądź z rodzicami i rodzeństwem spadkodawcy, wynosi połowę spadku.</xText> <xText>Zdaniem Sądu zapis zawarty w testamencie spadkodawcy w dnia stycznia 2000 r. o treści „obawiam się o życie ze strony synów i dlatego ich wydziedziczam” stanowi z całą pewnością wyłączenie od dziedziczenia. Zdaniem Sądu, w stosunku do żony <xAnon>L. S.</xAnon> i <xAnon>M. S. (3)</xAnon>, którzy zamordowali spadkodawcę, zapis ten stanowi również ich wydziedziczenie, gdyż zostały spełnione wymagania wydziedziczenia, o którym mowa w <xLexLink xArt="art. 1008" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 1008 k.c.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 1009" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 1009 k.c.</xLexLink>. Wolą Spadkodawcy było z pewnością wyłącznie żony i synów z kręgu spadkobierców jak i pozbawienie zachowku, z całą pewnością żony i syna <xAnon>M.</xAnon>. Natomiast kwestia pozbawienia do zachowku młodszego syna <xAnon>W.</xAnon> jest dyskusyjna, ale będzie to badane w ewentualnej sprawie o zachowek zainicjowanej przez <xAnon>W. S.</xAnon>.</xText> <xText>Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 1008" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 1008 k.c.</xLexLink> Spadkodawca może w testamencie pozbawić zstępnych, małżonka i rodziców zachowku (wydziedziczenie), jeżeli uprawniony do zachowku: a) wbrew woli spadkodawcy postępuje uporczywie w sposób sprzeczny z zasadami współ­życia społecznego; b) dopuścił się względem spadkodawcy albo jednej z najbliższych mu osób umyślnego prze­stępstwa przeciwko życiu, zdrowiu lub wolności albo rażącej obrazy czci; c) uporczywie nie dopełnia względem spadkodawcy obowiązków rodzinnych.</xText> <xText>Zważywszy na okoliczności faktyczne i wykazane postepowaniem dowodowym, można przyjąć, że zachowanie żony oraz syna <xAnon>M. S. (3)</xAnon> również poprzedzające pozbawienie życia spadkodawcy, a przede wszystkich pozbawienie go życia, wypełniły wszystkie przesłanki wymienione w tym przepisie. Jak wskazuje orzecznictwo sądowe: „Zgodnie z treścią <xLexLink xArt="art. 1009" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 1009</xLexLink> przyczyna wydziedziczenia uprawnionego do zachowku powinna wynikać z treści testamentu. Nie musi ona zostać wyraźnie po­dana, ale treść testamentu powinna umożliwiać ustalenie tej przyczyny. [ ...]” (wyrok SA w Warszawie z 19.08.2005 r., VI ACa 302/05, LEX nr 1642296). Podobnie też doktryna prawa wskazuje, że: „sto­sownie do treści komentowanego przepisu, przyczyna wydziedziczenia winna wynikać z treści testa­mentu. Taka regulacja oznacza, że wystarczy, by treść testamentu umożliwiała ustalenie przyczyny wydziedziczenia. Nie jest zatem konieczne precyzyjne podanie jednej z okoliczności wskazanych przez ustawodawcę w treści <xLexLink xArt="art. 1008" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 1008 k.c.</xLexLink> Wystarczy więc, gdy spadkodawca opisze dany stan faktyczny, określone niewłaściwe zachowanie spadkobiercy, by wymóg z <xLexLink xArt="art. 1009" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 1009 k.c.</xLexLink> był spełniony. To w dro­dze wykładni będzie się ustalać, czy dane zachowanie mieści się w ustawowym katalogu podstaw wy­dziedziczenia i czy w związku z tym oświadczenie o wydziedziczeniu może być skuteczne.”</xText> <xText>Dokonanie wydziedziczenia pociąga za sobą automatyczne wyłączenie (wykluczenie) od dziedziczenia. W orzeczeniu z 14 czerwca 1971 r. Sąd Najwyższy z dnia 14 czerwca 1971, sygn. akt: III CZP 24/71, OSNC 1972, nr 2, poz. 23, LexisNexis nr <xAnon> (...)</xAnon> wprost stwierdził, że „Wy­dziedziczenie obejmuje jednocześnie, skoro powoduje utratę nawet prawa do zachowku (argumentum a minore ad maius), wyłączenie od dziedziczenia ustawowego (skutek testamentu negatywnego), dla którego poza zachowaniem formy testamentu nie są przewidziane żadne dalsze wymagania, przy czym samo tylko wyłączenie od dziedziczenia bez wydziedziczenia nie pozbawia wyłączonego prawa do zachowku”). Wydziedziczenie zawiera w sobie wyłączenie wydziedziczonego od dziedziczenia, tzn. odsu­wa osobę wydziedziczoną od dziedziczenia po spadkodawcy. Takie stanowisko jest powszechnie ak­ceptowane przez polską doktrynę prawa (np. J. Gwiazdomorski, Wydziedziczenie częściowe, „Prze­gląd Notarialny” 1949, nr 5-6, s. 433 i n.; K. Krupa, Wydziedziczenie w prawie polskim, w: Prace z prawa cywilnego, red. E. Skowrońska-Bocian, Warszawa 2010, s. 237).</xText> <xText>W stosunku do syna <xAnon>W. S.</xAnon>, który w dacie śmieci spadkodawcy miał 11 lat, należy przyjąć, że wolą spadkodawcy było wyłączenie syna <xAnon>W.</xAnon> od dziedziczenia (tzw. testament negatywny).</xText> <xText>Tym samym do dziedziczenia ustawowego nie dochodzi pierwsza oraz druga grupa uprawnionych do dziedziczenia ustawowego, według przepisów obowiązujących na datę otwarcia spadku tj. 22 stycznia 2000 r.</xText> <xText>Stosownie do <xLexLink xArt="art. 933;art. 933 § 1;art. 933 § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 933 § 1 i 2 k.c.</xLexLink> , w brzmieniu obowiązującym w tej dacie, udział spadkowy każdego z rodziców, które dziedziczy w zbiegu z rodzeństwem spadkodawcy, wynosi jedną czwartą część tego, co przypada łącznie dla rodziców i rodzeństwa. Pozostałą część dziedziczy rodzeństwo w częściach równych. Jeżeli jedno z rodziców nie dożyło otwarcia spadku, udział spadkowy, który by mu przypadał, przypada po połowie drugiemu z rodziców i rodzeństwu spadkodawcy.</xText> <xText>Tym samym, gdyby matka spadkodawcy przeżyła <xAnon>Z. S.</xAnon>, to spadek po nim dziedziczyliby na podstawie ustawy rodzice i rodzeństwa (<xAnon>B. R.</xAnon> i <xAnon>J. S. (1)</xAnon>), wszyscy po ¼ części (4/16/).</xText> <xText>Skoro jednak matka spadkodawcy nie dożyła otwarcia spadku, to jej udział wynoszący ¼ (4/16) części przypada w połowie (2/16) drugiemu z rodziców (<xAnon>B. S.</xAnon>), który w ten sposób uzyskuje udział w spadku w wys. 6/16 części (4/16 + 2/16), natomiast druga połowa udziału nieżyjącej matki spadkodawcy (2/16) dzieli się pomiędzy rodzeństwo spadkodawcy, które w sumie uzyskuje udziały w wys. 5/16 części (4/16 + 1/16).</xText> <xText>Z uwagi na powyższe Sąd orzekł jak w pkt. I-wszym postanowienia z dnia 12 lutego 2024 r.</xText> <xText>W dacie śmierci spadkodawcy obowiązywał wciąż przepis o dziedziczeniu gospodarstw rolnych tylko przez osoby, które posiadają wymienione w przepisach do tego kwalifikacje.</xText> <xText>Wedle obowiązującego wówczas <xLexLink xArt="art. 1058" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 1058 k.c.</xLexLink> do dziedziczenia z ustawy gospodarstw rolnych obejmujących grunty rolne o powierzchni przekraczającej 1 ha stosuje się przepisy tytułów poprzedzających księgi niniejszej ze zmianami wynikającymi z przepisów poniższych.</xText> <xText>Wedle <xLexLink xArt="art. 1059" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 1059 k.c.</xLexLink> spadkobiercy dziedziczą z ustawy gospodarstwo rolne, jeżeli w chwili otwarcia spadku:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">1</xName> <xText>stale pracują bezpośrednio przy produkcji rolnej albo</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">2</xName> <xText>mają przygotowanie zawodowe do prowadzenia produkcji rolnej, albo</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">3</xName> <xText>są małoletni bądź też pobierają naukę zawodu lub uczęszczają do szkół, albo</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">4</xName> <xText>są trwale niezdolni do pracy.</xText> </xUnit> <xText>Jak stanowi <xLexLink xArt="art. 1062" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 1062 k.c.</xLexLink> rodzeństwo spadkodawcy, które w chwili otwarcia spadku odpowiada warunkom przewidzianym w <xLexLink xArt="art. 1059;art. 1059 pkt. 1;art. 1059 pkt. 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 1059 pkt 1 i 2</xLexLink>, dziedziczy gospodarstwo rolne także wtedy, gdy zstępni spadkodawcy nie mogą gospodarstwa dziedziczyć dla braku warunków przewidzianych w <xLexLink xArt="art. 1059" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 1059</xLexLink> lub w <xLexLink xArt="art. 1060" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 1060</xLexLink>.. W granicach określonych w <xLexLink xArt="art. 934" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 934</xLexLink> dzieci rodzeństwa spadkodawcy, które w chwili otwarcia spadku odpowiadają warunkom przewidzianym w <xLexLink xArt="art. 1059;art. 1059 pkt. 1;art. 1059 pkt. 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 1059 pkt 1 i 2</xLexLink>, dziedziczą gospodarstwo rolne także wtedy, gdy ich ojciec lub matka nie mogą gospodarstwa dziedziczyć dla braku warunków przewidzianych w <xLexLink xArt="art. 1059" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 1059</xLexLink> lub w <xLexLink xArt="art. 1059 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">§ 1</xLexLink> niniejszego artykułu. Przepis ten stosuje się odpowiednio do dalszych zstępnych.</xText> <xText>Postępowanie dowodowe wykazało, iż kwalifikacje do dziedziczenia gospodarstwa rolnego posiadał jedynie ojciec spadkodawcy <xAnon>B. S.</xAnon> oraz brat spadkodawcy <xAnon>J. S. (1)</xAnon>, którzy dziedziczą gospodarstwo rolne po połowie.</xText> <xText>Z uwagi na powyższe Sąd orzekł jak w pkt. II postanowienia.</xText> <xText>Wskazać jednak należy, iż na mocy testamentu z dnia 2 stycznia 2000 r. spadkodawca uczynił zapis zwykły na rzecz <xAnon>B. R.</xAnon> wskazanej tam nieruchomości. Na mocy testamentu może nabyć nieruchomość rolną także zapisobiorca, który nie spełnia wymagań i kwalifikacji do dziedziczenia gospodarstwa rolnego. Zważyć bowiem należy, iż od 1.01.1990 r. osoba powołana do spadku w testamencie nie musi spełniać dodatkowego warunku, by dziedziczyć należące do spadku gospodarstwo rolne. Przed 1.10.1990 r. dziedziczenie testamentowe gospodarstwa rolnego zależało od spełniania w chwili otwarcia spadku jednego z warunków określonych w <xLexLink xArt="art. 1065" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 1065 k.c.</xLexLink>, zmienianego przez poszczególne nowele <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">k.c.</xLexLink> Ostatecznie przepis <xLexLink xArt="art. 1065" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 1065 k.c.</xLexLink> został uchylony z dniem 1.10. 1990 r. przez ustawę z dnia 28 lipca 1990 r. o zmianie ustawy - Kodeks cywilny. Dz.U.1990.55.321.</xText> <xText>Na zakończenie Sad wskazuje, iż zarzutu <xAnon>W. S.</xAnon> co do stanu braku świadomości spadkodawcy w dacie sporządzenia testamentu z dnia 2.01.2000 r. są aktualnie bez znaczenia, gdyż wedle <xLexLink xArt="art. 945;art. 945 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 945 § 1 k.c.</xLexLink> testament jest nieważny, jeżeli został sporządzony: 1) w stanie wyłączającym świadome albo swobodne powzięcie decyzji i wyrażenie woli; 2) pod wpływem błędu uzasadniającego przypuszczenie, że gdyby spadkodawca nie działał pod wpływem błędu, nie sporządziłby testamentu tej treści; 3) pod wpływem groźby. Jednak – stosownie do <xLexLink xArt="art. 945 § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">§ 2</xLexLink> - <xBx>na nieważność testamentu z powyższych przyczyn nie można się powołać po upływie lat trzech od dnia, w którym osoba mająca w tym interes dowiedziała się o przyczynie nieważności, a w każdym razie po upływie lat dziesięciu od otwarcia spadku</xBx>.</xText> <xText>Spadek otwarł się ponad 20 lat temu, dodatkowo osoby mające w tym interes prawny mogły się na tę kwestię powoływać w toku postepowania prowadzonego uprzednio pod sygn. I Ns 775/13/P (następnie XII Ns 360/19/), gdyż wiedzę o ewentualnej przyczynie nieważności (alkoholizm) posiadali już wówczas. Tym samym aktualnie nie jest możliwe badanie kwestii ważności testamentu.</xText> <xText>Wobec faktu, iż <xAnon>L. S.</xAnon> była reprezentowana przez adwokata z urzędu Sąd przyznał mu w pkt. III wyroku wynagrodzenie za udzielenie tej pomocy prawnej w kwocie 120 zł brutto, opierając się na § 2 pkt. 2 rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie - tekst jedn.: <xBx>Dz.U. z 2023 r., poz. 1964</xBx>.</xText> <xText>Sad miał na uwadze również fakt, iż Trybunał Konstytucyjny w kwietniu 2020 r. zasygnalizował Ministrowi Sprawiedliwości konieczność usunięcia uchybień w rozporządzeniach dotyczących ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu i radcę prawnego z urzędu. Uchybienia te polegają na bezpodstawnym zróżnicowaniu zasad wynagrodzenia pełnomocnikom ustanowionym z urzędu w porównaniu do pełnomocników ustanowionych z wyboru. Sygnalizacja Trybunału była konsekwencją wyroku z 23 kwietnia 2020 r., sygn. akt. SK 66/19, którym Trybunał Konstytucyjny stwierdził niekonstytucyjność przepisu rozporządzenia Ministerstwa Sprawiedliwości obniżającego o połowę wynagrodzenie pełnomocnika z urzędu w stosunku do wynagrodzenia pełnomocnika z wyboru w tej samej sprawie. Niezależnie bowiem od tego czy pełnomocnik został ustanowiony z urzędu, czy z wyboru, adwokat i radca prawny zobligowani są do dochowania jak największej staranności w wykonywaniu swoich obowiązków i dbania o interesy klienta. Brak jest jakichkolwiek racjonalnych argumentów, które usprawiedliwiałyby dyskryminujące traktowanie pełnomocników w zależności od tego, czy działają oni z wyboru, czy też zostali ustanowieni z urzędu. W przywołanym postanowieniu Trybunał przypomniał, że przepisy nie dają Ministrowi Sprawiedliwości podstawy do zróżnicowania stawek wynagrodzenia adwokatów w zależności od tego, czy świadczą pomoc prawną z urzędu, czy też na podstawie umowy z klientem. Wobec braku stosownej podstawy w ustawie samo zróżnicowanie w akcie podustawowym wysokości stawek wynagrodzenia w zależności od tego, czy adwokat świadczył pomoc prawną jako pełnomocnik z wyboru, czy z urzędu, może być traktowane jako niedopuszczalna w demokratycznym państwie prawa samowola legislacyjna, w sposób nieproporcjonalny ingerująca w uprawnienia pełnomocników z urzędu do uzyskania wynagrodzenia za ich pracę. W aktualnym stanie prawnym brak jest podstawy do zróżnicowania mechanizmu wynagradzania adwokatów i radców prawnych w sprawach wymagających dużego nakładu pracy (zawiłych), polegającego na - w odniesieniu do pełnomocników ustanowionych z urzędu - podwyższeniu wynagrodzenia maksymalnie do 150% stawki minimalnej zaś - w odniesieniu do pełnomocników ustanowionych z wyboru - podwyższeniu wynagrodzenia maksymalnie aż do sześciokrotności stawki minimalnej.</xText> <xText>W pozostałym zakresie o kosztach orzeczono na podstawie <xLexLink xArt="art. 520;art. 520 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 520 § 1 k.p.c.</xLexLink>, stwierdzając, że każdy z uczestników ponosi koszty postępowania związane ze swoim udziałem w sprawie.</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Sędzia Monika Szczepaniec - Czech

Katarzyna Ćwik

Agnieszka Witek

Sygn. akt I Ns 796/22/P UZASADNIENIE postanowienia z dnia 12 lutego 2024 roku Złożonym do tut. Sądu wnioskiemJ. S. (1)iJ. J. (1), reprezentowani przez zawodowego pełnomocnika, domagali się stwierdzenia: - że spadek poZ. S., zmarłym w dniu 22 stycznia 2000 r. wK., ostatnio stale zamieszkały wK., nabyli: ojciec spadkodawcyB. S.w 2/3 części oraz rodzeństwo spadkodawcy:J. S. (1)iB. R.– każde po 1/4 części, - że spadek poB. S., zmarłym w dniu 3 lipca 2007 r. wC., ostatnio zamieszkałym wW., nabyła na podstawie testamentuJ. S. (1)w całości. Pismem z dnia 25.02.2022 r. (k. 95) wnioskodawcy cofnęli wniosek o stwierdzenie nabycia spadku poB. S., a w konsekwencji – wobec braku sprzeciwu pozostałych stron – pkt. 3 postanowienia z dnia 17.11.2022 r. (k. 168) Sąd umorzył postepowanie w przedmiocie nabycia spadku poB. S.. W toku postepowania zmarł wnioskodawcaJ. S. (1)(akt zgonu – k. 164), a spadek po nim nabyli, w oparciu o akt poświadczenia dziedziczenia z dnia 7.09.2022 r., Rep A 7233/2022, notariusz wK.M. S. (1)(k. 165), żonaC. S.oraz dzieci:A. U. (1),A. S.,M. S. (2),A. W.. W związku z powyższym postanowieniem z dnia 17.11.2022 r. (k. 168) Sąd zawiesił postepowania z uwagi na śmierćJ. S. (1)oraz podjął postepowanie z udziałem jego następców prawnych tj.A. U. (1),A. S.,M. S. (2),A. W.. W uzasadnieniu wniosku w przedmiocie stwierdzenia nabycia spadku poZ. S.wnioskodawcy wskazali, iż spadkodawcaZ. S., synB.iJ., ostatnio zamieszkały wK., zmarł w dniu 22 stycznia 2000 r. Od stycznia 2000 r. spadkodawca uznany był za zaginionego. Z dniem 6 kwietnia 2010 r. spadkodawca został uznany za zmarłego. W dniu 1 czerwca 2020 r. Sąd Rejonowy dla Krakowa - Podgórza w Krakowie, I Wydział Cywilny, do sygnatury akt: I Ns 853/19/P, dokonał uzupełnienia aktu zgonuZ. S.nr(...)w ten sposób, że jako datę zgonu określono na dzień 22 stycznia 2000 r., godzina zgonu: 24:00, miejsce zgonu:K.. Spadkodawca w dacie śmierci był żonaty zL. S.oraz miał dwóch synów:M. S. (3)iW. S.. Co prawda został wydany przez Sąd Okręgowy w Krakowie w dniu 5 września 2001 r. wyrok rozwiązujący małżeństwo przez rozwód do sygnatury akt: I C 2131/96/R, jednak zapadł on już po dacie śmierciZ. S.. Matka SpadkodawcyJ. S. (2)zmarła przed jego śmiercią w dniu 25 stycznia 1991 r. Ojciec spadkodawcyB. S.zmarł w dniu 3 lipca 2007 r. W dacie śmierci spadko­dawcy żyło także jego rodzeństwo bratJ. S. (1)oraz siostraB. R., wnioskodawcy w sprawie. B. R.zmarła w dniu 30 października 2020 r., a jej jedynym spadkobiercą został jej synJ. J. (1)(patrz: protokół dziedziczenia, z dnia 10.11.2020 r., Rep A 6045/2020, notariusz wJ.A. U. (2), k. 12-14). W wyniku postępowania karnego do sygnatury akt: III K 394/11 i III K 156/11 odnaleziono w dniu 6 kwietnia 2010 r. zwłoki, które następnie w wyniku badań pośmiertnych zidentyfikowano jako zwłoki spadkodawcyZ. S.. W toku postępowania ustalono, iż spadkodawca zmarł w dniu 22 stycznia 2000 r. W dniu 22 listopada 2012 r. został wydany wyrok Sądu Okręgowego w Krakowie Wydział III Karny (sygnatura akt: III K 394/11), którym uznano uczestnikaM. S. (3)za winnego popełnienia zbrodni zart. 148 § 1 k.k.- pozbawienia życia spadkodawcyZ. S.i skazano go na karę 15 lat pozbawienia wolności. W dniu 16 maja 2013 r. Sąd Apelacyjny w Krakowie Wydział II Karny do sygnatury akt: II AKa 75/13 utrzymał w mocy zaskarżony wyrok z dnia 22 listopada 2012 r. W dniu 18 czerwca 2012 r. Sąd Okręgowego w Krakowie Wydział III Karny (sygnatura akt: III K 156/11) wydał wyrok, którym uznał uczestniczkęL. S.winną zbrodni określonej wart. 18 § 3 k.k.w związku zart. 148 § 1 k.k.— pomocnictwa w pozbawieniu życia spadkodawcyZ.­waS.przez m.in. uczestnikaM. S. (3)i skazano ją na karę 8 lat pozbawienia wolności. Następnie w dniu 17 grudnia 2012 r. Sąd Apelacyjny w Krakowie Wydział II Karny do sygnatury akt: II AKa 196/12 zmienił zaskarżony wyrok z dnia 18 czerwca 2012 r. w ten sposób, iż skazałL. S.na 7 lat pozbawienia wolności za zbrodnię opisaną powyżej. W dniu 14 czerwca 2013 r. Sąd Najwyższy oddalił kasacjęL. S., jako oczywiście bezzasadną (sygnatura akt: IV KK 161/13). Spadkodawca sporządził w dniu 2 stycznia 2000 r. testament własnoręczny, którym powołał do spadkuB. R.oświadczając: „Na wypadek mojej śmierci powołuję do spadku po mnie, moją siostręB. R.urodzoną (...)wW.i czynię ją spadkobierczynią całej powierzchni gospodarstwa — wynoszącą 3,11 ha [….]”. Spadkodawca oświadczył także na początku testamentu: „Czuję się bardzo zagrożony podczas przebywania w domu pod w/n adresem przez mojego synaM. S. (3)i moją żonęS. L.i z całą świadomością składam to oświadczenie (testamenty). Jednocześnie spadkodawca zawarł oświadczenie: „Obawiam się o życie ze strony żony i synów i dlatego ich wydziedziczam’. W sprawie o stwierdzenie nabycia spadku po zmarłymZ. S.było już prowadzone postępowanie przed Sądem Rejonowym dla Krakowa - Podgórza w Krakowie, I Wydział Cywilny, pod sygnaturą I Ns 775/13/P, następnie pod sygnaturą XII Ns 360/19, które finalnie zakończyło się umo­rzeniem postępowania w dniu 1 września 2020 r. Testament ten w oryginale został złożony przez Bar­baręR.do akt postępowania o sygnaturze akt: I Ns 775/13/P i doszło do jego otwarcia i ogłosze­nia w dniu 17 marca 2015 r. (w aktach sprawy protokół otwarcia i ogłoszenia testamentu). Sąd Rejonowy dla Krakowa - Podgórza w Krakowie wydał postanowienie w dniu 10 września 2018 r., którym stwierdził, że spadek po zmarłymZ. S.nabyła w całości Bar­baraR.na podstawie tego testamentu. Postanowienie to jednak zostało przez Sąd Okręgowy w Krakowie Wydział II Cywilny Odwoławczy uchylone postanowieniem z dnia 3 kwietnia 2019 r. do sygnatury akt: II Ca 39/19, a sprawa została przekazana do ponownego rozpoznania (finalnie umorzo­na w dniu 1 września 2020 r.). W toku postępowania o sygnaturze akt: I Ns 775/13/P została spo­rządzona opinia biegłegoJ. B.- specjalisty z zakresu badania dokumentów, która wykazała, że testament został sporządzony przez zmarłegoZ.­gniewaS.. W ocenie Wnioskodawców w testamencie z dnia 2 stycznia 2000 r. oświadczenie spadkodaw­cy zawarte na początku testamentu: „Czuję się bardzo zagrożony podczas przebywania w domu pod w/n adresem przez mojego synaM. S. (3)i moją żonęS. L.i z całą świadomością składam to oświadczenie (testament) oraz jego oświadczenie: „Obawiam się o życie ze strony żony i synów i dlatego ich wydziedziczam” spełnia wymagania wydziedziczenia, o którym mowa wart. 1008 k.c.iart. 1009 k.c.i testamentu negatywnego. Wolą Spadkodawcy było wyłącznie żony i synów z kręgu spadkobierców jak i pozbawienie ich zachowku. Zgodnie zart. 1008 k.c.Spadkodawca może w testamencie pozbawić zstępnych, małżonka i rodziców zachowku (wydziedziczenie), jeżeli uprawniony do zachowku: a) wbrew woli spadkodawcy postępuje uporczywie w sposób sprzeczny z zasadami współ­życia społecznego; b) dopuścił się względem spadkodawcy albo jednej z najbliższych mu osób umyślnego prze­stępstwa przeciwko życiu, zdrowiu lub wolności albo rażącej obrazy czci; c) uporczywie nie dopełnia względem spadkodawcy obowiązków rodzinnych. Zważywszy na okoliczności faktyczne, można przyjąć, że zachowanie żony oraz synaM. S. (3)również poprzedzające pozbawienie życia spadkodawcy, a przede wszystkich pozbawienie go życia, wypełniły wszystkie przesłanki wymienione w tym przepisie. 0Jak wskazuje orzecznictwo sądowe: „Zgodnie z treściąart. 1009przyczyna wydziedziczenia uprawnionego do zachowku powinna wynikać z treści testamentu. Nie musi ona zostać wyraźnie po­dana, ale treść testamentu powinna umożliwiać ustalenie tej przyczyny. [ ...]” (wyrok SA w Warszawie z 19.08.2005 r., VI ACa 302/05, LEX nr 1642296). Podobnie też doktryna prawa wskazuje, że: „sto­sownie do treści komentowanego przepisu, przyczyna wydziedziczenia winna wynikać z treści testa­mentu. Taka regulacja oznacza, że wystarczy, by treść testamentu umożliwiała ustalenie przyczyny wydziedziczenia. Nie jest zatem konieczne precyzyjne podanie jednej z okoliczności wskazanych przez ustawodawcę w treściart. 1008 k.c.Wystarczy więc, gdy spadkodawca opisze dany stan faktyczny, określone niewłaściwe zachowanie spadkobiercy, by wymóg zart. 1009 k.c.był spełniony. To w dro­dze wykładni będzie się ustalać, czy dane zachowanie mieści się w ustawowym katalogu podstaw wy­dziedziczenia i czy w związku z tym oświadczenie o wydziedziczeniu może być skuteczne.” Dokonanie wydziedziczenia pociąga za sobą automatyczne wyłączenie (wykluczenie) od dziedziczenia. W orzeczeniu z 14 czerwca 1971 r. Sąd Najwyższy z dnia 14 czerwca 1971, sygn. akt: III CZP 24/71, OSNC 1972, nr 2, poz. 23, LexisNexis nr(...)wprost stwierdził, że „Wy­dziedziczenie obejmuje jednocześnie, skoro powoduje utratę nawet prawa do zachowku (argumentum a minore ad maius), wyłączenie od dziedziczenia ustawowego (skutek testamentu negatywnego), dla którego poza zachowaniem formy testamentu nie są przewidziane żadne dalsze wymagania, przy czym samo tylko wyłączenie od dziedziczenia bez wydziedziczenia nie pozbawia wyłączonego prawa do zachowku”). Wydziedziczenie zawiera w sobie wyłączenie wydziedziczonego od dziedziczenia, tzn. odsu­wa osobę wydziedziczoną od dziedziczenia po spadkodawcy. Takie stanowisko jest powszechnie ak­ceptowane przez polską doktrynę prawa (np. J. Gwiazdomorski, Wydziedziczenie częściowe, „Prze­gląd Notarialny” 1949, nr 5-6, s. 433 i n.; K. Krupa, Wydziedziczenie w prawie polskim, w: Prace z prawa cywilnego, red. E. Skowrońska-Bocian, Warszawa 2010, s. 237). W stosunku do synaW. S., który w dacie śmieci spadkodawcy miał 11 lat, należy przyjąć, że wolą spadkodawcy było wyłączenie synaW.od dziedziczenia (tzw. testament negatywny). Z uwagi zatem na skuteczne wydziedziczenie żonyL. S.oraz synówM. S. (3)iW. S., zgodnie zart. 932 § 3 i § 4 k.c.spadkobiercami po zmarłymZ. S.zosta­li: jego ojciecB. S.(w udziale 1/2) oraz rodzeństwoJ. S. (1)iB. R.(po 1/4 każde). Pismem z dnia 20.07.2022 r. (k. 128) uczestnikM. S. (3)podał, iż nie kwestionuje twierdzeń i faktów podniesionych we wniosku. Pismem z dnia 7.08.2022 r. (k. 141-142) uczestnikW. S.podał, iż nie kwestionuje twierdzeń i faktów podniesionych we wniosku i że wniosek popiera. Podał, żeB. R.należy się nieruchomość o powierzchni 3,11 ha, jednak jemu należy się zachowek z tego gospodarstwa.W. S.wskazał również preferowany przez niego sposób podziału majątku poZ. S., aczkolwiek niniejsza sprawa nie dotyczy podziału majątku spadkowego.W. S.nie zgodził się ponadto ze swoim wydziedziczeniem wskazując, iż nigdy nie stosował przemocy wobec zmarłego ojca, a w chwili jego śmierci miał niespełna 11 lat. Wskazał, iż spadkodawca był alkoholikiem, używał przemocy, znęcał się nad rodziną psychicznie i fizycznie. Wskazał, iż wiedział o śmierci ojca i jego morderstwie przez matkę i brata i dlatego wyjawił prawdę o okolicznościach śmierci spadkodawcy. W kolejnym piśmie z dnia 7.08.2022 r. (k. 143-144)W. S.podważył świadomość spadkodawcy w dacie sporządzenia testamentu oraz powołał podobne twierdzenia co w pierwszym piśmie. Postanowieniem z dnia 13 września 2022 r. (k. 146) Sąd ustanowił dla uczestniczkiL. S.pełnomocnika z urzędu, którym został adwokatM. H.(k. 151) W odpowiedzi na wniosek pełnomocnik z urzędu uczestniczkiL. S.(k. 172-175) wniósł o stwierdzenie, że spadek poZ. S.nabyli na podstawie ustawy jego żonaL. S.oraz dzieciM. S. (3)iW. S.w udziałach po 1/3 części. Wniósł również o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego do spraw szacowania nieruchomości na okoliczność ustalenia wartości przedmiotów majątkowych wchodzących w skład spadku poZ. S., a to: a) udziału własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego położonego wK.przyul. (...),(...)-(...) K.; b) gospodarstwa rolnego o pow. wynoszącej 3,11 ha (trzy hektary jedenaście arów) otrzymanego przez spadkodawcę od jego rodziców aktem notarialnym - repertorium A nr 2725/89.Dz Kw nr 2180/89 z dn. 14 lipca 1989 r.; c) udziałów w nieruchomości rolnej wW.o pow. 0,1735 ha, ewentualnie innych przedmiotów majątkowych jakie zostaną ustalone w trakcie postępowania dowodowego. W uzasadnieniu pisma wskazano, iż analiza treści testamentu spadkodawcy dokonana w oparciu o przepisart. 961 k.c.prowadzi do wniosku, że jest on jedynie zapisem określonego przedmiotu majątkowego, a nie powołaniemB. R.do spadku. Spadkodawca w testamencie przeznacza swojej siostrzeB. R.określony przedmiot majątkowy, a to gospodarstwo rolne o pow. 3,11 ha otrzymane przez spadkodawcę od jego rodziców aktem notarialnym - repertorium A nr 2725/89.DZ Kw nr 2180/89 z dn. 14 lipca 1989 r. Z akt sprawy wynika jednak, że ten przedmiot majątkowy nie wyczerpuje prawie całego spadku, bowiem spadkodawca oprócz wskazanego gospodarstwa rolnego był właścicielem udziału we własnościowym prawa do lokalu mieszkalnego położonego wK.przyul. (...),(...)-(...) K.oraz udziałów w nieruchomości rolnej wW.o pow. 0,1735 ha, a także być może również udziałów w innej nieruchomości o pow. 0,0801 ha (karta 32 kat sprawy - uzasadnienie wyroku Sądu Okręgowego w Krakowie II Wydziału Odwoławczego wK.sygn.. akt: II Ca 38/19 z dnia 3 kwietnia 2019 roku). W celu rozstrzygnięcia kwestii, czy faktycznie przewidziany w testamencie przedmiot majątkowy wyczerpuje prawie cały spadek zasadnym jest przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego do spraw szacowania nieruchomości na okoliczność ustalenia wartości wszystkich mających istotną wartość przedmiotów majątkowych wchodzących w skład spadku poZ. S.. Niespornym w sprawie było: W wyniku postępowania karnego do sygnatury akt: III K 394/11 i III K 156/11 odnaleziono w dniu 6 kwietnia 2010 r. zwłoki, które następnie w wyniku badań pośmiertnych zidentyfikowano jako zwłoki spadkodawcyZ. S.. W toku postępowania ustalono, iż spadkodawca zmarł w dniu 22 stycznia 2000 r. W dniu 22 listopada 2012 r. został wydany wyrok Sądu Okręgowego w Krakowie Wydział III Karny (sygnatura akt: III K 394/11), którym uznano uczestnikaM. S. (3)za winnego popełnienia zbrodni zart. 148 § 1 k.k.- pozbawienia życia spadkodawcyZ. S.i skazano go na karę 15 lat pozbawienia wolności. W dniu 16 maja 2013 r. Sąd Apelacyjny w Krakowie Wydział II Karny do sygnatury akt: II AKa 75/13 utrzymał w mocy zaskarżony wyrok z dnia 22 listopada 2012 r. W dniu 18 czerwca 2012 r. Sąd Okręgowego w Krakowie Wydział III Karny (sygnatura akt: III K 156/11) wydał wyrok, którym uznał uczestniczkęL. S.winną zbrodni określonej wart. 18 § 3 k.k.w związku zart. 148 § 1 k.k.— pomocnictwa w pozbawieniu życia spadkodawcyZ.­waS.przez m.in. uczestnikaM. S. (3)i skazano ją na karę 8 lat pozbawienia wolności. Następnie w dniu 17 grudnia 2012 r. Sąd Apelacyjny w Krakowie Wydział II Karny do sygnatury akt: II AKa 196/12 zmienił zaskarżony wyrok z dnia 18 czerwca 2012 r. w ten sposób, iż skazałL. S.na 7 lat pozbawienia wolności za zbrodnię opisaną powyżej. W dniu 14 czerwca 2013 r. Sąd Najwyższy oddalił kasacjęL. S., jako oczywiście bezzasadną. W sprawie o stwierdzenie nabycia spadku po zmarłymZ. S.było już prowadzone postępowanie przed Sądem Rejonowym dla Krakowa - Podgórza w Krakowie, I Wydział Cywilny, pod sygnaturą I Ns 775/13/P, następnie pod sygnaturą XII Ns 360/19, które finalnie zakończyło się umo­rzeniem postępowania w dniu 1 września 2020 r. W sprawie tej został złożony testament własnoręcznyZ. S.z dnia 2 stycznia 2000 r. i doszło do jego otwarcia i ogłosze­nia w dniu 17 marca 2015 r. B. R.zmarła w dniu 30 października 2020 r., a jej jedynym spadkobiercą został jej synJ. J. (1). W toku postepowania zmarł wnioskodawcaJ. S. (1)(akt zgonu – k. 164), a spadek po nim nabyli, w oparciu o akt poświadczenia dziedziczenia z dnia 7.09.2022 r., Rep A 7233/2022, notariusz wK.M. S. (1)(k. 165), żonaC. S.oraz dzieci:A. U. (1),A. S.,M. S. (2),A. W.. Sąd ustalił następujący stan faktyczny: Z. S., synB.iJ., ostatnio stale zamieszkały wK., zmarł w dniu 22.01.2000 roku. Z małżeństwa zL. S.miał dwóch synów:M.orazW.. MatkaZ. S.J. S. (2)zmarła przed spadkodawcą w dniu 25.01.1991 r. zaś ojciec –B. S.przeżył spadkodawcę i zmarł w dniu 3.07.2007 r. Z. S.miał dwoje rodzeństwa, które przeżyło spadkodawcę:B. R.iJ. S. (1).B. R.zmarła w dniu 30.10.2020 r. aJ. S. (1)w dniu 30.08.2022 r. W dacie śmierciZ. S.był on wciąż żonaty zL. S.. Toczyła się wówczas sprawa rozwodowa zainicjowana pozwemL. S., który wpłynął do Sądu w dniu 30.09.1996 r., ale wyrok rozwodowy został wydany w dniu 3 września 2001 r., już po śmierci spadkodawcy. (dowód: zapewnienia spadkoweL. S., k. 222-223; zapewnienia spadkoweC. S., k. 223-224; zapewnienia spadkoweW. S., k. 224-226; odpis skrócony aktu zgonu spadkodawcy – k. 80; odpis skrócony aktu zgonuJ. S. (2), k. 81; odpis skrócony aktu zgonuB. S., k. 81; odpis skrócony aktu urodzeniaM. S. (3), k.88; odpis skrócony aktu urodzeniaW. S., k.89; odpis skrócony aktu małżeństwaB. R., k. 85; odpis skrócony aktu zgonuJ. S. (1), k. 164; akta sprawy Sądu Okręgowego w Krakowie o sygn. I1C2131/96/P) Z. S.figurował jako podatnik podatku rolnego z tytułu gruntów stanowiących gospodarstwo rolne położone w gminieW., powiat(...). W składgospodarstwa rolnego (...)wchodzi: - nieruchomość rolna składająca się zdziałek nr (...), o łącznej powierzchni 3,1100 ha, objętaksięgą wieczystą nr (...), nabytą w oparciu o umowę przekazania gospodarstwa rolnego z dnia 14.07.1989 r, Rep A 2725/89 - udział w wys. 1/8 części w nieruchomości rolnej składającej się zdziałek nr (...), o łącznej powierzchni 0,0801 ha, objętejksięgą wieczystą nr (...). Dodatkowo w skład spadku poZ. S.wchodzi: - udział w wysokości ½ części we własnościowym prawie do lokalu mieszkalnego przyul. (...)wK., dla którego to prawa nie jest prowadzona księga wieczysta. (dowód: zapewnienia spadkoweL. S., k. 222-223; zapewnienia spadkoweC. S., k. 223-224; zapewnienia spadkoweW. S., k. 224-226;; pismo z dnia 07.11.2014, k.111 w aktach I Ns 775/13/P [XII Ns 360/19/P]; oświadczenieSpółdzielni Mieszkaniowej (...)wK., które wpłynęło do tut. Sądu w dniu 4.04.2023 r., k. 206; treśćksięgi wieczystej nr (...)) Wartość rynkowadziałki nr (...)objętejksięgą wieczystą nr (...)według stanu na datę śmierci spadkodawcy i aktualnej wartości wynosi 4.840 zł. Wartość rynkowadziałki nr (...)objętejksięgą wieczystą nr (...)według stanu na datę śmierci spadkodawcy i aktualnej wartości wynosi 30.950 zł (bez uwzględnienia obciążenia dożywotnim prawem użytkowania 30 arów działki przysługującegoB.iJ. S. (2)), a 23.522 zł z uwzględnieniem owego obciążenia. Wartość rynkowadziałki nr (...)objętejksięgą wieczystą nr (...)według stanu na datę śmierci spadkodawcy i aktualnej wartości wynosi 34.664 zł. Wartość rynkowadziałki nr (...)objętejksięgą wieczystą nr (...)według stanu na datę śmierci spadkodawcy i aktualnej wartości wynosi 20.862 zł. Wartość rynkowadziałki nr (...)objętejksięgą wieczystą nr (...)według stanu na datę śmierci spadkodawcy i aktualnej wartości wynosi 71.344 zł. Tym samymwartość gospodarstwa rolnego o powierzchni 3,11 ha, otrzymanego przez spadkodawcę od rodziców w oparciu o akt notarialny z dnia 14.07.1989 r, Rep A 2725/89, objętychksięgą wieczystą nr (...), według stanu na datę śmierci spadkodawcy i aktualnej wartościwynosi 162.660,00 zł(bez uwzględnienia obciążenia dożywotnim prawem użytkowania 30 arów działki przysługującegoB.iJ. S. (2)),a 155.232,00 zł, z uwzględnieniem tego obciążenia. Wartość rynkowa udziału w wys. 1/8 części w nieruchomości objętejksięgą wieczystą nr (...)według stanu na datę śmierci spadkodawcy i aktualnej wartościwynosi 13.886 zł Wartość rynkowa udziału w wys. 1/2 części we własnościowym prawie do lokalu mieszkalnego przyul. (...)wK., według stanu na datę śmierci spadkodawcy i aktualnej wartościwynosi 283.412,00 zł (dowód: opinia biegłejE. H., k. 239-299) W dniu 2 stycznia 2000 rokuZ. S.sporządził własnoręczny dokument zatytułowany „Testament-Oświadczenie woli na wypadek śmierci” oświadczając: „Na wypadek mojej śmierci powołuję do spadku po mnie, moją siostręB. R.urodzoną (...)wW.i czynię ją spadkobierczynią całej powierzchni gospodarstwa — wynoszącą 3,11 ha [….]”. Spadkodawca oświadczył także na początku testamentu: „Czuję się bardzo zagrożony podczas przebywania w domu pod w/n adresem przez mojego synaM. S. (3)i moją żonęS. L.i z całą świadomością składam to oświadczenie (testament), ponieważ nie wiem, jak długo mogę jeszcze żyć”. Jednocześnie spadkodawca zawarł oświadczenie: „Obawiam się o życie ze strony żony i synów i dlatego ich wydziedziczam’. Testament ten został sporządzony przez spadkodawcęZ. S.. Testamentem własnoręcznym z dnia 2 stycznia 2000 r.Z. S.wyłączył od dziedziczenia swoją żonęL. S.i synów:M.iW.. Powyższy testament nie wyczerpuje całości spadku i rozrządzenie spadkodawcy w nim zawarte stanowi zapis nieruchomości rolnej o łącznej powierzchni 3,1100 ha, objętejksięgą wieczystą nr (...), nabytej w oparciu o umowę przekazania gospodarstwa rolnego z dnia 14.07.1989 r, Rep A 2725/89,na rzecz siostryB. R.. (dowód: kserokopia testamentu, k. 15 [testament zdeponowany, otwarty i ogłoszony w sprawie tut. Sądu o sygn. I Ns 775/13/P, potem sygn. XII Ns 390/19/P]; opinia biegłego grafologa, k. 304-321 w sprawie I Ns 775/13/P [XII Ns 360/19/P]) Z. S.mówił swojemu bratuJ., iż nie cierpi żony i synów, że nie może z nimi żyć, bał się ich, nosił przy sobie nóż, kupił nawet pistolet.Z. S.nieraz prosił brata, aby mógł u niego przenocować. Z. S.nie miał dobrych relacji z żoną oraz synami, ale również on przyczynił się do takiej sytuacji, gdyż był alkoholikiem i znęcał się fizycznie i psychicznie nad rodziną. (dowód: zeznaniaJ. S. (1)iB. R., k. 379 i k. 394-395 w aktach I Ns 775/13/P [XII Ns 360/19/P], zeznaniaW. S., k. 224-226; akta spraw Sądu Okręgowego w Krakowie o sygn. III K 394/11 i III K 156/11 oraz Sadu Apelacyjnego w Krakowie o sygn. II AKa 75/13 i II AKa 196/12) Na mocy prawomocnego wyroku tut. Sądu z dnia 23 stycznia 2017 roku, wydanego w sprawie I C 1971/16/P, oddalono powództwoW. S.o uznanie pozwanegoM. S. (3)za niegodnego dziedziczenia po ich ojcuZ. S.z uwagi na upływ zawitego terminu. (dowód: wyrok i uzasadnienie Sądu w sprawie I C 1971/16/P) L. S.w dacie otwarcia spadku nie pracowała stale bezpośrednio przy produkcji rolnej. Nie miała również przygotowania zawodowego do prowadzenia produkcji rolnej ani nie była trwale niezdolna do pracy (pracowała jako sprzątaczka i roznosiła ulotki). Była osobą dojrzałą, która nie pobierała nauki zawodu i nie uczęszczała do szkół. W. S.w dacie otwarcia spadku był małoletni. M. S. (3)w dacie otwarcia spadku chodził do szkoły. Ojciec spadkodawcyB. S.w dacie otwarcia spadku pracował bezpośrednio przy produkcji rolnej. Brat spadkodawcyJ. S. (1)w dacie otwarcia spadku miał przygotowanie do pracy w rolnictwie, miał kurs, dodatkowo miał działkę na której też pracował. Siostra spadkodawcyB. R.w dacie otwarcia spadku nie pracowała stale bezpośrednio przy produkcji rolnej. Jako dziecko pomagała w gospodarstwie swoich rodziców, również po ślubie przyjeżdżała im pomagać w gospodarstwie rolnym. Jednak jej praca zawodowa poszła w kierunku rozwoju naukowego, ukończyła(...), zrobiła tam doktorat i rozpoczęła habilitację. W roku 1989 r. wyjechała do USA gdzie przebywała ok. 10 lat. W dacie śmierciZ. S.okazjonalnie pomagała ojcu w gospodarstwie rolnym ale nie była to stała praca.B. R.nie miała również przygotowania zawodowego do prowadzenia produkcji rolnej ani nie była trwale niezdolna do pracy. Była osobą dojrzałą, która nie pobierała nauki zawodu w dacie otwarcia spadku i nie uczęszczała do szkół. SynB. J.również nie spełnia kwalifikacji do dziedziczenia gospodarstwa rolnego, gdyż od wielu, wielu lat przebywa na stałe w USA, również w dacie śmierci spadkodawcy. (dowód: zapewnienia spadkoweL. S., k. 222-223; zapewnienia spadkoweC. S., k. 223-224; zapewnienia spadkoweW. S., k. 224-226; zeznaniaB. R., k. 394-395 w aktach I Ns 775/13/P [potem XII Ns 360/19/P]) Powyższy Stan faktyczny ustalił Sąd na podstawie dowodu z dokumentów urzędowych w postaci orzeczeń sądowych, aktów notarialnych oraz aktów stanu cywilnego, których autentyczność oraz wiarygodność nie budziła wątpliwości Sądu ani nie była kwestionowana przez strony. Sąd oparł się także na dowodzie z opinii biegłego specjalisty z zakresu grafologii, sporządzonej na potrzeby postępowania prowadzonego pod sygn. I Ns 775/13/P (potem XII Ns 360/19/P). Ustalając wartość majątku spadkowego Sąd oparł się na opinii biegłej sądowejE. H.. W ocenie Sądu obie opinie zostały sporządzone przez obiektywnych specjalistów dysponującego profesjonalną wiedzę w opiniowanym temacie i po wnikliwej analizie akt sprawy. Wnioski opinii są jasne i jednoznaczne a same opinia nie spotkały się z zarzutami stron postępowania. Sąd oparł się także na zapewnieniach spadkowych złożonych zarówno w niniejszej sprawie jak i na potrzeby sprawy I Ns 775/13/P (potem XII Ns 360/19/P), które logicznie wpisuje się w pozostałe dowody zgromadzone w sprawie. W zakresie okoliczności sporządzenia testamentu Sąd oparł się na zeznaniachJ. S. (1)orazB. R.złożonych w sprawie I Ns 775/13/P (potem XII Ns 360/19/P), które to zeznania ocenił Sąd jako wiarygodne, zwłaszcza w szczególności wobec późniejszych zdarzeń i morderstwa spadkodawcy. Również w oparciu o zeznaniachB. R.złożone w sprawie I Ns 775/13/P (potem XII Ns 360/19/P) oraz w oparciu o zapewnienia spadkoweL. S.,C.iW. S.złożone już w niniejszym postępowaniu Sad ustalił kwalifikacje potencjalnych spadkobiorców do dziedziczenia gospodarstwa rolnego. Sąd zważył co następuje: Przepisy prawa materialnego stosuje się w brzmieniu obowiązującym w dacie śmierci spadkodawcy.Z. S.zmarł w dniu 22.01.2000 r. zatem należy stosować przepisykodeksu cywilnegow brzmieniu obowiązującym na datę otwarcia spadku Zgodnie zart. 941 k.c., rozrządzić majątkiem na wypadek śmierci można jedynie przez testament. Wskazać jednak należy, iż wedługart. 968 § 1 k.c., spadkodawca może przez rozrządzenie testamentowe zobowiązać spadkobiercę ustawowego lub testamentowego do spełnienia określonego świadczenia majątkowego na rzecz oznaczonej osoby (zapis zwykły). Stosownie doart. 961 k.c., jeżeli spadkodawca przeznaczył oznaczonej osobie w testamencie poszczególne przedmioty majątkowe, które wyczerpują prawie cały spadek, osobę tę poczytuje się w razie wątpliwości nie za zapisobiercę, lecz za spadkobiercę powołanego do całego spadku. Jeżeli takie rozrządzenie testamentowe zostało dokonane na rzecz kilku osób, osoby te poczytuje się w razie wątpliwości za powołane do całego spadku w częściach ułamkowych odpowiadających stosunkowi wartości przeznaczonych im przedmiotów. Tym samym koniecznym było ustalenie, czy rozrządzenie spadkodawcy zawarte w treści testamentu własnoręcznego z dnia 2 stycznia 2000 r. miała cechy zapisu określonej nieruchomości na rzeczB. R.czy też może stanowiło powołania jej do całego spadku. Koniecznym było w tym celu odniesienie się do całej masy spadkowej. Jak wykazało przeprowadzone postepowanie dowodowe w skład spadku poZ. S.wchodziło gospodarstwo rolne obejmujące: - nieruchomość rolna składająca się zdziałek nr (...), o łącznej powierzchni 3,1100 ha, objętaksięgą wieczystą nr (...), nabytą w oparciu o umowę przekazania gospodarstwa rolnego z dnia 14.07.1989 r, Rep A 2725/89 (o której mowa w testamencie z dnia 2.01.2000 r.) - udział w wys. 1/8 części w nieruchomości rolnej składającej się zdziałek nr (...), o łącznej powierzchni 0,0801 ha, objętejksięgą wieczystą nr (...). Dodatkowo w skład spadku poZ. S.wchodzi udział w wysokości ½ części we własnościowym prawie do lokalu mieszkalnego przyul. (...)wK., dla którego to prawa nie jest prowadzona księga wieczysta. Wartość rynkowadziałki nr (...)objętejksięgą wieczystą nr (...)według stanu na datę śmierci spadkodawcy i aktualnej wartości wynosi 4.840 zł. Wartość rynkowadziałki nr (...)objętejksięgą wieczystą nr (...)według stanu na datę śmierci spadkodawcy i aktualnej wartości wynosi 30.950 zł (bez uwzględnienia obciążenia dożywotnim prawem użytkowania 30 arów działki przysługującegoB.iJ. S. (2)), a 23.522 zł z uwzględnieniem owego obciążenia. Wartość rynkowadziałki nr (...)objętejksięgą wieczystą nr (...)według stanu na datę śmierci spadkodawcy i aktualnej wartości wynosi 34.664 zł. Wartość rynkowadziałki nr (...)objętejksięgą wieczystą nr (...)według stanu na datę śmierci spadkodawcy i aktualnej wartości wynosi 20.862 zł. Wartość rynkowadziałki nr (...)objętejksięgą wieczystą nr (...)według stanu na datę śmierci spadkodawcy i aktualnej wartości wynosi 71.344 zł. Tym samymwartość gospodarstwa rolnego o powierzchni 3,11 ha, otrzymanego przez spadkodawcę od rodziców w oparciu o akt notarialny z dnia 14.07.1989 r, Rep A 2725/89, objętychksięgą wieczystą nr (...), według stanu na datę śmierci spadkodawcy i aktualnej wartościwynosi 162.660,00 zł(bez uwzględnienia obciążenia dożywotnim prawem użytkowania 30 arów działki przysługującegoB.iJ. S. (2)),a 155.232,00 zł, z uwzględnieniem tego obciążenia. Wartość rynkowa udziału w wys. 1/8 części w nieruchomości objętejksięgą wieczystą nr (...)według stanu na datę śmierci spadkodawcy i aktualnej wartościwynosi 13.886 zł Wartość rynkowa udziału w wys. 1/2 części we własnościowym prawie do lokalu mieszkalnego przyul. (...)wK., według stanu na datę śmierci spadkodawcy i aktualnej wartościwynosi 283.412,00 zł Powyższe wartości wskazują, iż nieruchomość, którą spadkodawca rozrządził na rzeczB. R.w testamencie z dnia 2.01.2022 r., z pewnością nie wyczerpuje całego spadku i stanowi zapis zwykły ten nieruchomości na rzeczB. R.. A to oznacza, iż dziedziczenie poZ. S.następuje na podstawie ustawy. Według obowiązujących w dacie otwarcia spadku przepisów, w tymart. 931 k.c., w pierwszej kolejności powołane są z ustawy do spadku dzieci spadkodawcy oraz jego małżonek; dziedziczą oni w częściach równych. Jednakże część przypadająca małżonkowi nie może być mniejsza niż jedna czwarta całości spadku. Jeżeli dziecko spadkodawcy nie dożyło otwarcia spadku, udział spadkowy, który by mu przypadał, przypada jego dzieciom w częściach równych. Przepis ten stosuje się odpowiednio do dalszych zstępnych. Stosownie doart. 932 k.c.w braku zstępnych spadkodawcy powołani są do spadku z ustawy jego małżonek, rodzice i rodzeństwo. Udział spadkowy małżonka, który dziedziczy w zbiegu bądź z rodzicami, bądź z rodzeństwem, bądź z rodzicami i rodzeństwem spadkodawcy, wynosi połowę spadku. Zdaniem Sądu zapis zawarty w testamencie spadkodawcy w dnia stycznia 2000 r. o treści „obawiam się o życie ze strony synów i dlatego ich wydziedziczam” stanowi z całą pewnością wyłączenie od dziedziczenia. Zdaniem Sądu, w stosunku do żonyL. S.iM. S. (3), którzy zamordowali spadkodawcę, zapis ten stanowi również ich wydziedziczenie, gdyż zostały spełnione wymagania wydziedziczenia, o którym mowa wart. 1008 k.c.iart. 1009 k.c.. Wolą Spadkodawcy było z pewnością wyłącznie żony i synów z kręgu spadkobierców jak i pozbawienie zachowku, z całą pewnością żony i synaM.. Natomiast kwestia pozbawienia do zachowku młodszego synaW.jest dyskusyjna, ale będzie to badane w ewentualnej sprawie o zachowek zainicjowanej przezW. S.. Zgodnie zart. 1008 k.c.Spadkodawca może w testamencie pozbawić zstępnych, małżonka i rodziców zachowku (wydziedziczenie), jeżeli uprawniony do zachowku: a) wbrew woli spadkodawcy postępuje uporczywie w sposób sprzeczny z zasadami współ­życia społecznego; b) dopuścił się względem spadkodawcy albo jednej z najbliższych mu osób umyślnego prze­stępstwa przeciwko życiu, zdrowiu lub wolności albo rażącej obrazy czci; c) uporczywie nie dopełnia względem spadkodawcy obowiązków rodzinnych. Zważywszy na okoliczności faktyczne i wykazane postepowaniem dowodowym, można przyjąć, że zachowanie żony oraz synaM. S. (3)również poprzedzające pozbawienie życia spadkodawcy, a przede wszystkich pozbawienie go życia, wypełniły wszystkie przesłanki wymienione w tym przepisie. Jak wskazuje orzecznictwo sądowe: „Zgodnie z treściąart. 1009przyczyna wydziedziczenia uprawnionego do zachowku powinna wynikać z treści testamentu. Nie musi ona zostać wyraźnie po­dana, ale treść testamentu powinna umożliwiać ustalenie tej przyczyny. [ ...]” (wyrok SA w Warszawie z 19.08.2005 r., VI ACa 302/05, LEX nr 1642296). Podobnie też doktryna prawa wskazuje, że: „sto­sownie do treści komentowanego przepisu, przyczyna wydziedziczenia winna wynikać z treści testa­mentu. Taka regulacja oznacza, że wystarczy, by treść testamentu umożliwiała ustalenie przyczyny wydziedziczenia. Nie jest zatem konieczne precyzyjne podanie jednej z okoliczności wskazanych przez ustawodawcę w treściart. 1008 k.c.Wystarczy więc, gdy spadkodawca opisze dany stan faktyczny, określone niewłaściwe zachowanie spadkobiercy, by wymóg zart. 1009 k.c.był spełniony. To w dro­dze wykładni będzie się ustalać, czy dane zachowanie mieści się w ustawowym katalogu podstaw wy­dziedziczenia i czy w związku z tym oświadczenie o wydziedziczeniu może być skuteczne.” Dokonanie wydziedziczenia pociąga za sobą automatyczne wyłączenie (wykluczenie) od dziedziczenia. W orzeczeniu z 14 czerwca 1971 r. Sąd Najwyższy z dnia 14 czerwca 1971, sygn. akt: III CZP 24/71, OSNC 1972, nr 2, poz. 23, LexisNexis nr(...)wprost stwierdził, że „Wy­dziedziczenie obejmuje jednocześnie, skoro powoduje utratę nawet prawa do zachowku (argumentum a minore ad maius), wyłączenie od dziedziczenia ustawowego (skutek testamentu negatywnego), dla którego poza zachowaniem formy testamentu nie są przewidziane żadne dalsze wymagania, przy czym samo tylko wyłączenie od dziedziczenia bez wydziedziczenia nie pozbawia wyłączonego prawa do zachowku”). Wydziedziczenie zawiera w sobie wyłączenie wydziedziczonego od dziedziczenia, tzn. odsu­wa osobę wydziedziczoną od dziedziczenia po spadkodawcy. Takie stanowisko jest powszechnie ak­ceptowane przez polską doktrynę prawa (np. J. Gwiazdomorski, Wydziedziczenie częściowe, „Prze­gląd Notarialny” 1949, nr 5-6, s. 433 i n.; K. Krupa, Wydziedziczenie w prawie polskim, w: Prace z prawa cywilnego, red. E. Skowrońska-Bocian, Warszawa 2010, s. 237). W stosunku do synaW. S., który w dacie śmieci spadkodawcy miał 11 lat, należy przyjąć, że wolą spadkodawcy było wyłączenie synaW.od dziedziczenia (tzw. testament negatywny). Tym samym do dziedziczenia ustawowego nie dochodzi pierwsza oraz druga grupa uprawnionych do dziedziczenia ustawowego, według przepisów obowiązujących na datę otwarcia spadku tj. 22 stycznia 2000 r. Stosownie doart. 933 § 1 i 2 k.c., w brzmieniu obowiązującym w tej dacie, udział spadkowy każdego z rodziców, które dziedziczy w zbiegu z rodzeństwem spadkodawcy, wynosi jedną czwartą część tego, co przypada łącznie dla rodziców i rodzeństwa. Pozostałą część dziedziczy rodzeństwo w częściach równych. Jeżeli jedno z rodziców nie dożyło otwarcia spadku, udział spadkowy, który by mu przypadał, przypada po połowie drugiemu z rodziców i rodzeństwu spadkodawcy. Tym samym, gdyby matka spadkodawcy przeżyłaZ. S., to spadek po nim dziedziczyliby na podstawie ustawy rodzice i rodzeństwa (B. R.iJ. S. (1)), wszyscy po ¼ części (4/16/). Skoro jednak matka spadkodawcy nie dożyła otwarcia spadku, to jej udział wynoszący ¼ (4/16) części przypada w połowie (2/16) drugiemu z rodziców (B. S.), który w ten sposób uzyskuje udział w spadku w wys. 6/16 części (4/16 + 2/16), natomiast druga połowa udziału nieżyjącej matki spadkodawcy (2/16) dzieli się pomiędzy rodzeństwo spadkodawcy, które w sumie uzyskuje udziały w wys. 5/16 części (4/16 + 1/16). Z uwagi na powyższe Sąd orzekł jak w pkt. I-wszym postanowienia z dnia 12 lutego 2024 r. W dacie śmierci spadkodawcy obowiązywał wciąż przepis o dziedziczeniu gospodarstw rolnych tylko przez osoby, które posiadają wymienione w przepisach do tego kwalifikacje. Wedle obowiązującego wówczasart. 1058 k.c.do dziedziczenia z ustawy gospodarstw rolnych obejmujących grunty rolne o powierzchni przekraczającej 1 ha stosuje się przepisy tytułów poprzedzających księgi niniejszej ze zmianami wynikającymi z przepisów poniższych. Wedleart. 1059 k.c.spadkobiercy dziedziczą z ustawy gospodarstwo rolne, jeżeli w chwili otwarcia spadku: 1 stale pracują bezpośrednio przy produkcji rolnej albo 2 mają przygotowanie zawodowe do prowadzenia produkcji rolnej, albo 3 są małoletni bądź też pobierają naukę zawodu lub uczęszczają do szkół, albo 4 są trwale niezdolni do pracy. Jak stanowiart. 1062 k.c.rodzeństwo spadkodawcy, które w chwili otwarcia spadku odpowiada warunkom przewidzianym wart. 1059 pkt 1 i 2, dziedziczy gospodarstwo rolne także wtedy, gdy zstępni spadkodawcy nie mogą gospodarstwa dziedziczyć dla braku warunków przewidzianych wart. 1059lub wart. 1060.. W granicach określonych wart. 934dzieci rodzeństwa spadkodawcy, które w chwili otwarcia spadku odpowiadają warunkom przewidzianym wart. 1059 pkt 1 i 2, dziedziczą gospodarstwo rolne także wtedy, gdy ich ojciec lub matka nie mogą gospodarstwa dziedziczyć dla braku warunków przewidzianych wart. 1059lub w§ 1niniejszego artykułu. Przepis ten stosuje się odpowiednio do dalszych zstępnych. Postępowanie dowodowe wykazało, iż kwalifikacje do dziedziczenia gospodarstwa rolnego posiadał jedynie ojciec spadkodawcyB. S.oraz brat spadkodawcyJ. S. (1), którzy dziedziczą gospodarstwo rolne po połowie. Z uwagi na powyższe Sąd orzekł jak w pkt. II postanowienia. Wskazać jednak należy, iż na mocy testamentu z dnia 2 stycznia 2000 r. spadkodawca uczynił zapis zwykły na rzeczB. R.wskazanej tam nieruchomości. Na mocy testamentu może nabyć nieruchomość rolną także zapisobiorca, który nie spełnia wymagań i kwalifikacji do dziedziczenia gospodarstwa rolnego. Zważyć bowiem należy, iż od 1.01.1990 r. osoba powołana do spadku w testamencie nie musi spełniać dodatkowego warunku, by dziedziczyć należące do spadku gospodarstwo rolne. Przed 1.10.1990 r. dziedziczenie testamentowe gospodarstwa rolnego zależało od spełniania w chwili otwarcia spadku jednego z warunków określonych wart. 1065 k.c., zmienianego przez poszczególne nowelek.c.Ostatecznie przepisart. 1065 k.c.został uchylony z dniem 1.10. 1990 r. przez ustawę z dnia 28 lipca 1990 r. o zmianie ustawy - Kodeks cywilny. Dz.U.1990.55.321. Na zakończenie Sad wskazuje, iż zarzutuW. S.co do stanu braku świadomości spadkodawcy w dacie sporządzenia testamentu z dnia 2.01.2000 r. są aktualnie bez znaczenia, gdyż wedleart. 945 § 1 k.c.testament jest nieważny, jeżeli został sporządzony: 1) w stanie wyłączającym świadome albo swobodne powzięcie decyzji i wyrażenie woli; 2) pod wpływem błędu uzasadniającego przypuszczenie, że gdyby spadkodawca nie działał pod wpływem błędu, nie sporządziłby testamentu tej treści; 3) pod wpływem groźby. Jednak – stosownie do§ 2-na nieważność testamentu z powyższych przyczyn nie można się powołać po upływie lat trzech od dnia, w którym osoba mająca w tym interes dowiedziała się o przyczynie nieważności, a w każdym razie po upływie lat dziesięciu od otwarcia spadku. Spadek otwarł się ponad 20 lat temu, dodatkowo osoby mające w tym interes prawny mogły się na tę kwestię powoływać w toku postepowania prowadzonego uprzednio pod sygn. I Ns 775/13/P (następnie XII Ns 360/19/), gdyż wiedzę o ewentualnej przyczynie nieważności (alkoholizm) posiadali już wówczas. Tym samym aktualnie nie jest możliwe badanie kwestii ważności testamentu. Wobec faktu, iżL. S.była reprezentowana przez adwokata z urzędu Sąd przyznał mu w pkt. III wyroku wynagrodzenie za udzielenie tej pomocy prawnej w kwocie 120 zł brutto, opierając się na § 2 pkt. 2 rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie - tekst jedn.:Dz.U. z 2023 r., poz. 1964. Sad miał na uwadze również fakt, iż Trybunał Konstytucyjny w kwietniu 2020 r. zasygnalizował Ministrowi Sprawiedliwości konieczność usunięcia uchybień w rozporządzeniach dotyczących ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu i radcę prawnego z urzędu. Uchybienia te polegają na bezpodstawnym zróżnicowaniu zasad wynagrodzenia pełnomocnikom ustanowionym z urzędu w porównaniu do pełnomocników ustanowionych z wyboru. Sygnalizacja Trybunału była konsekwencją wyroku z 23 kwietnia 2020 r., sygn. akt. SK 66/19, którym Trybunał Konstytucyjny stwierdził niekonstytucyjność przepisu rozporządzenia Ministerstwa Sprawiedliwości obniżającego o połowę wynagrodzenie pełnomocnika z urzędu w stosunku do wynagrodzenia pełnomocnika z wyboru w tej samej sprawie. Niezależnie bowiem od tego czy pełnomocnik został ustanowiony z urzędu, czy z wyboru, adwokat i radca prawny zobligowani są do dochowania jak największej staranności w wykonywaniu swoich obowiązków i dbania o interesy klienta. Brak jest jakichkolwiek racjonalnych argumentów, które usprawiedliwiałyby dyskryminujące traktowanie pełnomocników w zależności od tego, czy działają oni z wyboru, czy też zostali ustanowieni z urzędu. W przywołanym postanowieniu Trybunał przypomniał, że przepisy nie dają Ministrowi Sprawiedliwości podstawy do zróżnicowania stawek wynagrodzenia adwokatów w zależności od tego, czy świadczą pomoc prawną z urzędu, czy też na podstawie umowy z klientem. Wobec braku stosownej podstawy w ustawie samo zróżnicowanie w akcie podustawowym wysokości stawek wynagrodzenia w zależności od tego, czy adwokat świadczył pomoc prawną jako pełnomocnik z wyboru, czy z urzędu, może być traktowane jako niedopuszczalna w demokratycznym państwie prawa samowola legislacyjna, w sposób nieproporcjonalny ingerująca w uprawnienia pełnomocników z urzędu do uzyskania wynagrodzenia za ich pracę. W aktualnym stanie prawnym brak jest podstawy do zróżnicowania mechanizmu wynagradzania adwokatów i radców prawnych w sprawach wymagających dużego nakładu pracy (zawiłych), polegającego na - w odniesieniu do pełnomocników ustanowionych z urzędu - podwyższeniu wynagrodzenia maksymalnie do 150% stawki minimalnej zaś - w odniesieniu do pełnomocników ustanowionych z wyboru - podwyższeniu wynagrodzenia maksymalnie aż do sześciokrotności stawki minimalnej. W pozostałym zakresie o kosztach orzeczono na podstawieart. 520 § 1 k.p.c., stwierdzając, że każdy z uczestników ponosi koszty postępowania związane ze swoim udziałem w sprawie.

15/201020/0000503/Ns

Sąd Rejonowy dla Krakowa-Podgórza w Krakowie

I Wydział Cywilny

151005000003021_VI_U_002590_2022_Uz_2024-01-25_001

VI U 2590/22

2023-12-29 01:00:00.0 CET

2024-02-22 17:30:35.0 CET

2024-02-22 10:42:26.0 CET

15100500

3021

SENTENCE, REASON

Sygn. akt VI U 2590/22 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 29 grudnia 2023 r. Sąd Okręgowy w Bydgoszczy VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie: Przewodniczący Sędzia Elżbieta Pietrzak po rozpoznaniu w dniu 29 grudnia 2023 r. w Bydgoszczy na posiedzeniu niejawnym odwołania: C. H. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w B. z dnia 17 października 2022 r., znak: (...) w sprawie: C. H. przeciwko: Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w B. o świadczenie u

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Daromiła Pleśniak" xPublisher="dplesniak" xEditorFullName="Daromiła Pleśniak" xEditor="dplesniak" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="7" xFlag="published" xVolType="15/100500/0003021/U" xYear="2022" xVolNmbr="002590" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText xALIGNx="left">Sygn. akt VI U 2590/22</xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="left"> Dnia 29 grudnia 2023 r.</xText> <xText xALIGNx="left">Sąd Okręgowy w Bydgoszczy VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych</xText> <xText xALIGNx="left">w składzie:</xText> <xText xALIGNx="left"> Przewodniczący Sędzia Elżbieta Pietrzak</xText> <xText xALIGNx="left">po rozpoznaniu w dniu 29 grudnia 2023 r. w Bydgoszczy</xText> <xText xALIGNx="left">na posiedzeniu niejawnym</xText> <xText xALIGNx="left">odwołania: <xAnon>C. H.</xAnon></xText> <xText xALIGNx="left">od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w <xAnon>B.</xAnon></xText> <xText xALIGNx="left">z dnia 17 października 2022 r., znak:<xAnon>(...)</xAnon></xText> <xText xALIGNx="left">w sprawie: <xAnon>C. H.</xAnon></xText> <xText xALIGNx="left">przeciwko: Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w <xAnon>B.</xAnon></xText> <xText xALIGNx="left">o świadczenie uzupełniające</xText> <xText xALIGNx="left">Zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje ubezpieczonej <xAnon>C. H.</xAnon> prawo do świadczenia uzupełniającego na okres od dnia 1 sierpnia 2022 roku do dnia 31 grudnia 2025 roku;</xText> <xText xALIGNx="left"> Sędzia Elżbieta Pietrzak</xText> <xText xALIGNx="left">Sygn. akt VI U 2590/22</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Decyzją z dnia 17 października 2022 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w <xAnon>B.</xAnon>, po rozpoznaniu wniosku <xAnon>C. H.</xAnon> z dnia 10 sierpnia 2022 roku, odmówił jej przyznania prawa do świadczenia uzupełniającego dla osób niezdolnych do samodzielnej egzystencji, albowiem orzeczeniem z dnia 10 października 2022 roku Komisja Lekarska ZUS uznała, że ubezpieczona nie jest niezdolna do samodzielnej egzystencji.</xText> <xText>Odwołanie od ww. decyzji złożyła <xAnon>C. H.</xAnon>, zaskarżając ją w całości. W uzasadnieniu odwołania wskazała, że stan jej zdrowia czyni ją niezdolną do samodzielnej egzystencji. Jest zdana na pomoc siostry, z którą aktualnie zamieszkuje. Wobec powyższego odwołująca wniosła o zmianę zaskarżonej decyzji poprzez przyznanie jej prawa do świadczenia uzupełniającego.</xText> <xText>W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania, podtrzymując argumentację zaprezentowaną w treści zaskarżonej decyzji.</xText> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:</xBx></xText> <xText>Ubezpieczona <xAnon>C. H.</xAnon> <xAnon>urodziła się w dniu (...)</xAnon>. Obecnie pobiera świadczenie emerytalne. Wcześniej od 1994 roku przebywała na rencie z tytułu niezdolności do pracy (od 2010 roku całkowita niezdolność do pracy).</xText> <xText><xIx>/okoliczności bezsporne/ </xIx></xText> <xText>W dniu 10 sierpnia 2022 roku ubezpieczona wystąpiła do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w <xAnon>B.</xAnon> z wnioskiem o przyznanie jej prawa do świadczenia uzupełniającego dla osób niezdolnych do samodzielnej egzystencji.</xText> <xText><xIx>/dowód: wniosek o świadczenie uzupełniające dla osób niezdolnych do samodzielnej egzystencji, k. 1 – 2 v. akt ZUS/ </xIx></xText> <xText>Orzeczeniem z dnia 2 września 2022 roku Lekarz Orzecznik ZUS stwierdził, że ubezpieczona nie jest niezdolna do samodzielnej egzystencji. <xBRx></xBRx>Po rozpoznaniu sprzeciwu orzeczeniem z dnia 10 października 2022 roku Komisja Lekarska ZUS potwierdziła poprzednie stanowisko, że ubezpieczona nie jest niezdolna do samodzielnej egzystencji.</xText> <xText><xIx>/dowód: orzeczenie Lekarza Orzecznika ZUS, k. 22 - 22 v. akt świadczeniowych ZUS; orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS, k. 25 – 25 v. akt świadczeniowych ZUS/ </xIx></xText> <xText>U ubezpieczonej występuje schizofrenia niezróżnicowana objawiająca się omamami słuchowymi i wzrokowymi, natrętnymi myślami i natręctwami związanymi z brudzeniem odzieży, ubieraniem się, myciem rąk, noszeniem rękawiczek oraz skłonnościami do zbieractwa. Ubezpieczona prezentuje problem z koncentracją uwagi i przywołaniem wydarzeń z pamięci. Sprawia wrażenie nieco zdezorientowanej, wymaga długiego namysłu w celu udzielenia odpowiedzi na zadane jej pytania. Występuje u niej anergia, amotywacja, obniżenie nastroju, zaburzenia snu i apetytu. Skarży się z powodu bólu głowy, żołądka, obniżonej odporności na stres, dolegliwości kończyn dolnych, obniżenia sprawności funkcji poznawczych. Ubezpieczona deklaruje brak zdolności do prowadzenia gospodarstwa domowego, większość codziennych czynności ceduje na siostrę, z którą zamieszkuje. Jest panną bezdzietną. Dotychczas nie założyła rodziny. Deklaruje samodzielność w samoobsłudze, przyznając, że okresowo zaniedbuje higienę. Potrzebuje pomocy w przygotowywaniu posiłków. Deklaruje brak zdolności do nawiązywania i utrzymywania kontaktów interpersonalnych. Ubezpieczona od <xAnon>(...)</xAnon> roku leczy się w <xAnon> (...)</xAnon> z różnymi diagnozami, tj. nerwica, nerwica natręctw, depresja endogenna, a następnie obraz choroby wskazywał na obecność objawów wytwórczych z nasilonymi natręctwami. Stwierdzono schizofrenię z nasilonym zespołem natręctw, a następnie schizofrenię niezróżnicowaną.</xText> <xText><xIx>/dowód: protokół badań sądowo – lekarskich, k. 22 – 23 akt; opinia uzupełniająca, k. 43 – 43 v. akt/ </xIx></xText> <xText>Stan zdrowia ubezpieczonej czyni ją niezdolną do samodzielnej egzystencji. Niezdolność ta istniała w dniu złożenia wniosku o świadczenie uzupełniające i będzie trwać okresowo do dnia 31 grudnia 2025 roku. Przebieg zaburzeń występujących u ubezpieczonej ma charakter przewlekły. W czasie ulegało zaś zmianie nasilenie poszczególnych objawów. Mimo systematycznego leczenia nie nastąpiła istotna poprawa funkcjonowania ubezpieczonej. Aktualnie utrzymują się przede wszystkich objawy negatywne choroby. Wpływ tych zaburzeń na funkcjonowanie ubezpieczonej jest znaczący i względnie stały. Zmniejszyły się zdolności adaptacyjne, umiejętności społeczne oraz interpersonalne i nasilił się stopień nieprzystosowania w zakresie funkcjonowania psychospołecznego. Ubezpieczona przejawia trudności w zadbaniu o siebie, okresowo wymaga mobilizacji do jedzenia i ubierania. <xBRx></xBRx>W zakresie czynności i zachowań, które są ogólnie przyjęte jako podstawowe aktywności życia codziennego (robienie zakupów, załatwianie spraw w urzędzie, zaspokajanie potrzeb zdrowotnych) u ubezpieczonej występuje wykonanie zależne. Ubezpieczona okresowo ma trudności w ocenie skutków swojego działania, może podejmować aktywności pozbawione planu, kontroli, a nawet zagrażające jej bezpieczeństwu. Ubezpieczona wymaga całodobowej opieki, która obejmuje nadzór i bezpośrednią pomoc (w tym w zakresie sprawowania opieki związanej z podawaniem leków oraz zaspokajania potrzeb zdrowotnych i rehabilitacyjnych).</xText> <xText><xIx>/dowód: orzeczenie lekarskie, k. 24 – 25 akt; opinia uzupełniająca, k. 43 – 43 v. akt/ </xIx></xText> <xText>Powyższy stan faktyczny Sąd Okręgowy ustalił na podstawie dokumentów zgromadzonych w sprawie, w tym także w aktach rentowych ZUS i dokumentacji orzeczniczo – lekarskiej ZUS, których to wiarygodność nie budziła wątpliwości Sądu, a które nie były kwestionowane przez żadną ze stron pod względem ich autentyczności, jak i prawdziwości zawartych w nich informacji.</xText> <xText>Podstawę ustalenia stanu faktycznego w niniejszej sprawie stanowiła opinia sądowo – lekarska z dnia 17 stycznia 2023 roku, wydana przez biegłych z zakresu psychiatrii i psychologii klinicznej, uzupełniona nastąpienie opinią tych biegłych z dnia 10 sierpnia 2023 roku. Opinie te Sąd uznał za miarodajne dla oceny stanu funkcjonalnego organizmu ubezpieczonej w kontekście zdolności do samodzielnej egzystencji, albowiem zostały one sporządzone przez podmioty profesjonalne, dysponujące konkretną wiedzą w zakresie dziedziny, którą reprezentują, w sposób fachowy i zgodny z obowiązującym prawem, na podstawie dokumentacji medycznej ubezpieczonej (w tym z odwołaniem się do dokumentacji medycznej zgromadzonej przed organem rentowym w czasie postępowania orzeczniczego) i badania przedmiotowego, a wnioski w nich wyrażone są spójne, logiczne i korespondują z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie.</xText> <xText>W piśmie procesowym z dnia 25 maja 2023 roku organ rentowy złożył zastrzeżenia do opinii głównej wskazując, że Komisja Lekarska ZUS po wnikliwiej analizie dokumentacji medycznej nie stwierdziła niezdolności do samodzielnej egzystencji u ubezpieczonej z powodu schizofrenii niezróżnicowanej. Ubezpieczona była leczona psychiatrycznie ambulatoryjnie, nie wymagała hospitalizacji psychiatrycznej. Analiza kartoteki z leczenia ambulatoryjnego w <xAnon> (...)</xAnon> na przestrzeni ostatnich sześciu miesięcy – zdaniem organu rentowego – nie wskazuje na niezdolność do samodzielnej egzystencji ubezpieczonej (okresowo obniżony nastrój, świadomość jasna, orientacja pełna, kontakt logiczny z lękiem, niepokojem, bez cech ostrej psychopatologii, leki przyjmuje regularnie z dobrą tolerancją). W takiej sytuacji w ocenie organu rentowego jednorazowe badanie psychiatryczne nie może być podstawą do ustalenia niezdolności do samodzielnej egzystencji. Biegła psychiatra nie dokonała analizy dokumentacji medycznej (w tym, jak stan zdrowia ubezpieczonej ocenia lekarz prowadzący, jakie stosuje leki, jaki jest efekt stosowanej terapii). Wobec powyższych zastrzeżeń pełnomocnik organu rentowego wniósł o dopuszczenie dowodu z uzupełniającej opinii biegłych sądowych.</xText> <xText>W opinii uzupełniającej z dnia 10 sierpnia 2023 roku biegli podtrzymali dotychczasowe stanowisko w sprawie, twierdząc, że ubezpieczona wymaga całodobowej opieki, która obejmuje nadzór i bezpośrednią pomoc. Odwołali się do dokumentacji medycznej zgromadzonej w toku postępowania orzeczniczego przed organem rentowym. Biorąc pod uwagę obraz kliniczny zaburzeń, nasilenie i częstość objawów, dotychczasowy przebieg choroby biegli stwierdzili, że ubezpieczona jest niezdolna do samodzielnej egzystencji.</xText> <xText>W piśmie procesowym z dnia 15 września 2023 roku, po doręczeniu opinii uzupełniającej, pełnomocnik organu rentowego podtrzymał dotychczasowe zastrzeżenia do opinii głównej oraz wskazał, że w opinii uzupełniającej biegłych brak jest odniesienia się do dokumentacji medycznej. Wobec tego pełnomocnik organu rentowego wniósł o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego psychiatry celem obiektywizacji ustaleń orzeczniczych.</xText> <xText>Postanowieniem z dnia 11 grudnia 2023 roku Sąd Okręgowy <xBRx></xBRx>– na podstawie <xLexLink xArt="art. 286" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 286 k.p.c.</xLexLink> <xIx>a contrario</xIx> – oddalił wniosek organu rentowego o przeprowadzenie dowodu z drugiego zespołu biegłych. W ocenie Sądu zastrzeżenia organu rentowego w zestawieniu z dokumentacją medyczną przedłożoną w sprawie, nie mogły prowadzić do skutecznego podważenia poprawności sporządzonych w sprawie opinii biegłych. Wobec tego podtrzymywanie zarzutów należy traktować już tylko jako bezprzedmiotową polemikę organu rentowego z prawidłowymi ustaleniami biegłych. Z uwagi na jasność i stanowczość wniosków biegłych nie ma potrzeby dalszego dowodzenia w sprawie. Opinie wydane dotychczas w sprawie są wystarczające.</xText> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Sąd Okręgowy zważył, co następuje:</xBx></xText> <xText>Odwołanie zasługiwało na uwzględnienie.</xText> <xText>Stosownie do treści art. 1 ust. 3 i art. 2 ustawy z dnia 31 lipca 2019 roku o świadczeniu uzupełniającym dla osób niezdolnych do samodzielnej egzystencji (tekst jedn.: Dz. U. z 2023 r., poz. 156), świadczenie uzupełniające przysługuje osobie, która spełnia łącznie następujące warunki:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">1</xName> <xText>zamieszkuje na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i ma obywatelstwo polskie lub posiada prawo pobytu lub prawo stałego pobytu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej obywatelami państw członkowskich Unii Europejskiej, państw członkowskich Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) – strony umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym lub Konfederacji Szwajcarskiej, lub jest cudzoziemcem legalnie przebywającym na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">2</xName> <xText>ukończyła 18 lat;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">3</xName> <xText>jest niezdolna do samodzielnej egzystencji, a niezdolność do samodzielnej egzystencji została stwierdzona orzeczeniem o całkowitej niezdolności do pracy i niezdolności do samodzielnej egzystencji albo orzeczeniem o niezdolności do samodzielnej egzystencji, albo orzeczeniem o całkowitej niezdolności do pracy w gospodarstwie rolnym i niezdolności do samodzielnej egzystencji, albo orzeczeniem o całkowitej niezdolności do służby i niezdolności do samodzielnej egzystencji;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">4</xName> <xText>nie jest uprawniona do świadczeń pieniężnych finansowanych ze środków publicznych albo suma tych świadczeń o charakterze innym niż jednorazowe, wraz z kwotą wypłacaną przez zagraniczne instytucje właściwe do spraw emerytalno-rentowych, z wyłączeniem renty rodzinnej przyznanej w okolicznościach, o których mowa w <xLexLink xArt="art. 68;art. 68 ust. 1;art. 68 ust. 1 pkt. 3" xIsapId="WDU19981621118" xTitle="Ustawa z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 162, poz. 1118">art. 68 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych</xLexLink> (Dz. U. z 2022 r. poz. 504 i 1504), zasiłku pielęgnacyjnego, dodatku energetycznego, o którym mowa w <xLexLink xArt="art. 5 c" xIsapId="WDU19970540348" xTitle="Ustawa z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 54, poz. 348">art. 5c ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne</xLexLink> (Dz. U. z 2022 r. poz. 1385, 1723, 2127, 2243 i 2370), dodatku osłonowego, o którym mowa w art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 2021 r. o dodatku osłonowym (Dz. U. z 2023 r. poz. 169 i 295), świadczenia ratowniczego z tytułu wysługi lat w ochotniczej straży pożarnej, o którym mowa w art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 2021 r. o ochotniczych strażach pożarnych (Dz. U. z 2023 r. poz. 194), dodatku węglowego, o którym mowa w art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 5 sierpnia 2022 r. o dodatku węglowym (Dz. U. poz. 1692, 1967 i 2236), dodatku dla gospodarstw domowych z tytułu wykorzystywania niektórych źródeł ciepła, o którym mowa w art. 1 pkt 2 ustawy z dnia 15 września 2022 r. o szczególnych rozwiązaniach w zakresie niektórych źródeł ciepła w związku z sytuacją na rynku paliw (Dz. U. poz. 1967, 2127, 2185, 2236 i 2243), dodatku elektrycznego, o którym mowa w art. 27 ust. 1 ustawy z dnia <xBRx></xBRx>7 października 2022 r. o szczególnych rozwiązaniach służących ochronie odbiorców energii elektrycznej w 2023 roku w związku z sytuacją na rynku energii elektrycznej (Dz. U. poz. 2127 i 2243), oraz innych dodatków i świadczeń wypłacanych wraz z tymi świadczeniami na podstawie odrębnych przepisów przed dokonaniem odliczeń, potrąceń i zmniejszeń, nie przekracza kwoty 2157,80 zł miesięcznie.</xText> </xUnit> <xText>Ponadto, w myśl art. 4 ust. 3 rzeczonej ustawy, świadczenie uzupełniające nie przysługuje osobie uprawnionej, która jest tymczasowo aresztowana lub odbywa karę pozbawienia wolności, z wyjątkiem osoby uprawnionej, która odbywa karę pozbawienia wolności w systemie dozoru elektronicznego.</xText> <xText>W niniejszej sprawie spór pomiędzy stronami dotyczył tego, czy ubezpieczona <xAnon>C. H.</xAnon> jest osobą niezdolną do samodzielnej egzystencji, <xBRx></xBRx>co warunkuje możliwość przyznania jej prawa do świadczenia uzupełniającego.</xText> <xText>Rozstrzygając powyższy spór wskazać wpierw należy, że pojęcie „niezdolności do samodzielnej egzystencji” ma szeroki zakres przedmiotowy i oznacza spowodowaną naruszeniem sprawności organizmu konieczność stałej lub długotrwałej opieki i pomocy drugiej osoby w zaspokajaniu podstawowych potrzeb życiowych. W ramach zakresu tego pojęcia należy odróżnić opiekę oznaczającą pielęgnację (czyli zapewnienie ubezpieczonemu możliwości poruszania się, odżywiania, zaspokajania potrzeb fizjologicznych, utrzymywania higieny osobistej itp.) od pomocy w załatwianiu elementarnych spraw życia codziennego, takich jak robienie zakupów, uiszczanie opłat, składanie wizyt u lekarza. Niezdolna do samodzielnej egzystencji jest zarówno osoba, która ze względu na naruszenie sprawności organizmu wymaga stałej lub długotrwałej opieki innej osoby, jak i osoba, która ze względu na naruszenie sprawności organizmu wymaga stałej lub długotrwałej pomocy innej osoby. Wszystkie powyższe czynniki łącznie wyczerpują treść terminu „niezdolność do samodzielnej egzystencji” (por. wyrok SA w Białymstoku z dnia 21 kwietnia 2021 r., III AUa 15/21, LEX nr 3191435; wyr. SA w Białymstoku z dnia <xBRx></xBRx>15 listopada 2021 r., III AUa 977/21, LEX nr 3290082).</xText> <xText>Sąd Okręgowy uznał, że ocena niezdolności ubezpieczonej <xAnon>C. H.</xAnon> do samodzielnej egzystencji, w zakresie dotyczącym naruszenia sprawności organizmu i wynikających stąd ograniczeń w codziennym funkcjonowaniu, wymaga wiadomości specjalnych, dlatego też dopuścił na tę okoliczność dowód z opinii biegłych sądowych o specjalnościach odpowiadającym schorzeniom występującym u ubezpieczonej. W opinii z dnia 17 stycznia 2023 roku biegli z zakresu psychiatrii i psychologii klinicznej rozpoznali u ubezpieczonej schizofrenię niezróżnicowaną, stwierdzając, że zaburzenia związane z tą chorobą czynią ją niezdolną do samodzielnej egzystencji. Biegli wyjaśnili, że ubezpieczona przejawia trudności w zadbaniu o siebie, okresowo wymaga mobilizacji do jedzenia i ubrania, ma trudności w ocenie skutków swojego działania, może podejmować aktywności pozbawione planu, kontroli, a nawet zagrażające jej bezpieczeństwu, a w zakresie czynności i zachowań, które są ogólnie przyjęte jako podstawowe aktywności życia codziennego (robienie zakupów, załatwianie spraw w urzędzie, zaspokajanie potrzeb zdrowotnych) u ubezpieczonej występuje wykonanie zależne. Biegli wskazali, że wpływ zaburzeń występujących na skutek ww. choroby jest znaczący dla funkcjonowania ubezpieczonej i względnie stały. Zmniejszyły się zdolności adaptacyjne, umiejętności społeczne oraz interpersonalne i nasilił się stopień nieprzystosowania w zakresie funkcjonowania psychospołecznego. Biorąc pod uwagę zakres zadań opiekuna i czas, w którym ubezpieczona potrzebować będzie opieki bądź pomocy, biegli wskazali, że wymaga ona długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji. Ubezpieczona wymaga całodobowej opieki, która obejmuje nadzór i bezpośrednią pomoc. Z powodu występujących u ubezpieczonej objawów chorobowych konieczna jest pomoc osób drugich w zakresie sprawowania opieki związanej z podawaniem leków oraz zaspokajania potrzeb zdrowotnych i rehabilitacyjnych.</xText> <xText>Biegli stwierdzili przy tym, że nie zgadzają się z orzeczeniem Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 10 października 2022 roku, albowiem w ocenie końcowej zdolności do funkcjonowania ubezpieczonej w środowisku pominięto szereg sprawności funkcjonalnych, które mają bezpośredni wpływ na zdolność ubezpieczonej do samodzielnej egzystencji. Trudności w ocenie niezdolności do samodzielnej egzystencji w postępowaniu diagnostyczno – orzeczniczym wynikały przede wszystkim ze zróżnicowania definicji tego pojęcia. Biegli wyjaśnili, że przyjęta przez organ rentowy do oceny zapotrzebowania na opiekę skala <xAnon>B.</xAnon> jest niewystarczająca, albowiem nie określa ona zdolności osoby do samodzielnego funkcjonowania w środowisku. Koncentruje się wyłącznie na czynnościach samoobsługowych. Nie obejmuje zaś stanu umysłowego osoby chorej, który nierzadko jest kluczową przeszkodą do samodzielnego wypełniania wielu czynności.</xText> <xText>Sąd Okręgowy w pełni aprobuje ww. wnioski biegłych w zakresie oceny stanu czynnościowego organizmu ubezpieczonej <xAnon>C. H.</xAnon> w kontekście niezdolności do samodzielnej egzystencji. Mając powyższe na względzie, w ocenie Sądu Okręgowego, ubezpieczona spełnia wszystkie przesłanki warunkujące możliwość przyznania jej świadczenia uzupełniającego. Jednocześnie organ rentowy nie wskazał, aby wobec ubezpieczonej zachodziła którakolwiek z przesłanek negatywnych. W tym stanie rzeczy zaskarżona decyzja podlegała weryfikacji poprzez przyznanie ubezpieczonej <xAnon>C. H.</xAnon> prawa do świadczenia uzupełniającego dla osób niezdolnych do samodzielnej egzystencji na okres od dnia 1 sierpnia 2022 roku, a więc od pierwszego dnia miesiąca, w którym został złożony wniosek o to świadczenia, do dnia 31 grudnia 2025 roku, albowiem do tej daty zgodnie z wnioskami biegłych niezdolność ubezpieczonej do samodzielnej egzystencji będzie trwać.</xText> <xText>Mając na względzie powyższe, Sąd Okręgowy, na podstawie <xBRx></xBRx><xLexLink xArt="art. 477(14);art. 477(14) § 2" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 477<xSUPx>14</xSUPx> § 2 k.p.c.</xLexLink>, orzekł jak w sentencji.</xText> <xText><xBx>Sędzia Elżbieta Pietrzak </xBx></xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Sędzia Elżbieta Pietrzak

Daromiła Pleśniak

Daromiła Pleśniak

Sygn. akt VI U 2590/22 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 29 grudnia 2023 r. Sąd Okręgowy w Bydgoszczy VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie: Przewodniczący Sędzia Elżbieta Pietrzak po rozpoznaniu w dniu 29 grudnia 2023 r. w Bydgoszczy na posiedzeniu niejawnym odwołania:C. H. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału wB. z dnia 17 października 2022 r., znak:(...) w sprawie:C. H. przeciwko: Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi wB. o świadczenie uzupełniające Zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje ubezpieczonejC. H.prawo do świadczenia uzupełniającego na okres od dnia 1 sierpnia 2022 roku do dnia 31 grudnia 2025 roku; Sędzia Elżbieta Pietrzak Sygn. akt VI U 2590/22 UZASADNIENIE Decyzją z dnia 17 października 2022 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział wB., po rozpoznaniu wnioskuC. H.z dnia 10 sierpnia 2022 roku, odmówił jej przyznania prawa do świadczenia uzupełniającego dla osób niezdolnych do samodzielnej egzystencji, albowiem orzeczeniem z dnia 10 października 2022 roku Komisja Lekarska ZUS uznała, że ubezpieczona nie jest niezdolna do samodzielnej egzystencji. Odwołanie od ww. decyzji złożyłaC. H., zaskarżając ją w całości. W uzasadnieniu odwołania wskazała, że stan jej zdrowia czyni ją niezdolną do samodzielnej egzystencji. Jest zdana na pomoc siostry, z którą aktualnie zamieszkuje. Wobec powyższego odwołująca wniosła o zmianę zaskarżonej decyzji poprzez przyznanie jej prawa do świadczenia uzupełniającego. W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania, podtrzymując argumentację zaprezentowaną w treści zaskarżonej decyzji. Sąd Okręgowy ustalił, co następuje: UbezpieczonaC. H.urodziła się w dniu (...). Obecnie pobiera świadczenie emerytalne. Wcześniej od 1994 roku przebywała na rencie z tytułu niezdolności do pracy (od 2010 roku całkowita niezdolność do pracy). /okoliczności bezsporne/ W dniu 10 sierpnia 2022 roku ubezpieczona wystąpiła do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału wB.z wnioskiem o przyznanie jej prawa do świadczenia uzupełniającego dla osób niezdolnych do samodzielnej egzystencji. /dowód: wniosek o świadczenie uzupełniające dla osób niezdolnych do samodzielnej egzystencji, k. 1 – 2 v. akt ZUS/ Orzeczeniem z dnia 2 września 2022 roku Lekarz Orzecznik ZUS stwierdził, że ubezpieczona nie jest niezdolna do samodzielnej egzystencji.Po rozpoznaniu sprzeciwu orzeczeniem z dnia 10 października 2022 roku Komisja Lekarska ZUS potwierdziła poprzednie stanowisko, że ubezpieczona nie jest niezdolna do samodzielnej egzystencji. /dowód: orzeczenie Lekarza Orzecznika ZUS, k. 22 - 22 v. akt świadczeniowych ZUS; orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS, k. 25 – 25 v. akt świadczeniowych ZUS/ U ubezpieczonej występuje schizofrenia niezróżnicowana objawiająca się omamami słuchowymi i wzrokowymi, natrętnymi myślami i natręctwami związanymi z brudzeniem odzieży, ubieraniem się, myciem rąk, noszeniem rękawiczek oraz skłonnościami do zbieractwa. Ubezpieczona prezentuje problem z koncentracją uwagi i przywołaniem wydarzeń z pamięci. Sprawia wrażenie nieco zdezorientowanej, wymaga długiego namysłu w celu udzielenia odpowiedzi na zadane jej pytania. Występuje u niej anergia, amotywacja, obniżenie nastroju, zaburzenia snu i apetytu. Skarży się z powodu bólu głowy, żołądka, obniżonej odporności na stres, dolegliwości kończyn dolnych, obniżenia sprawności funkcji poznawczych. Ubezpieczona deklaruje brak zdolności do prowadzenia gospodarstwa domowego, większość codziennych czynności ceduje na siostrę, z którą zamieszkuje. Jest panną bezdzietną. Dotychczas nie założyła rodziny. Deklaruje samodzielność w samoobsłudze, przyznając, że okresowo zaniedbuje higienę. Potrzebuje pomocy w przygotowywaniu posiłków. Deklaruje brak zdolności do nawiązywania i utrzymywania kontaktów interpersonalnych. Ubezpieczona od(...)roku leczy się w(...)z różnymi diagnozami, tj. nerwica, nerwica natręctw, depresja endogenna, a następnie obraz choroby wskazywał na obecność objawów wytwórczych z nasilonymi natręctwami. Stwierdzono schizofrenię z nasilonym zespołem natręctw, a następnie schizofrenię niezróżnicowaną. /dowód: protokół badań sądowo – lekarskich, k. 22 – 23 akt; opinia uzupełniająca, k. 43 – 43 v. akt/ Stan zdrowia ubezpieczonej czyni ją niezdolną do samodzielnej egzystencji. Niezdolność ta istniała w dniu złożenia wniosku o świadczenie uzupełniające i będzie trwać okresowo do dnia 31 grudnia 2025 roku. Przebieg zaburzeń występujących u ubezpieczonej ma charakter przewlekły. W czasie ulegało zaś zmianie nasilenie poszczególnych objawów. Mimo systematycznego leczenia nie nastąpiła istotna poprawa funkcjonowania ubezpieczonej. Aktualnie utrzymują się przede wszystkich objawy negatywne choroby. Wpływ tych zaburzeń na funkcjonowanie ubezpieczonej jest znaczący i względnie stały. Zmniejszyły się zdolności adaptacyjne, umiejętności społeczne oraz interpersonalne i nasilił się stopień nieprzystosowania w zakresie funkcjonowania psychospołecznego. Ubezpieczona przejawia trudności w zadbaniu o siebie, okresowo wymaga mobilizacji do jedzenia i ubierania.W zakresie czynności i zachowań, które są ogólnie przyjęte jako podstawowe aktywności życia codziennego (robienie zakupów, załatwianie spraw w urzędzie, zaspokajanie potrzeb zdrowotnych) u ubezpieczonej występuje wykonanie zależne. Ubezpieczona okresowo ma trudności w ocenie skutków swojego działania, może podejmować aktywności pozbawione planu, kontroli, a nawet zagrażające jej bezpieczeństwu. Ubezpieczona wymaga całodobowej opieki, która obejmuje nadzór i bezpośrednią pomoc (w tym w zakresie sprawowania opieki związanej z podawaniem leków oraz zaspokajania potrzeb zdrowotnych i rehabilitacyjnych). /dowód: orzeczenie lekarskie, k. 24 – 25 akt; opinia uzupełniająca, k. 43 – 43 v. akt/ Powyższy stan faktyczny Sąd Okręgowy ustalił na podstawie dokumentów zgromadzonych w sprawie, w tym także w aktach rentowych ZUS i dokumentacji orzeczniczo – lekarskiej ZUS, których to wiarygodność nie budziła wątpliwości Sądu, a które nie były kwestionowane przez żadną ze stron pod względem ich autentyczności, jak i prawdziwości zawartych w nich informacji. Podstawę ustalenia stanu faktycznego w niniejszej sprawie stanowiła opinia sądowo – lekarska z dnia 17 stycznia 2023 roku, wydana przez biegłych z zakresu psychiatrii i psychologii klinicznej, uzupełniona nastąpienie opinią tych biegłych z dnia 10 sierpnia 2023 roku. Opinie te Sąd uznał za miarodajne dla oceny stanu funkcjonalnego organizmu ubezpieczonej w kontekście zdolności do samodzielnej egzystencji, albowiem zostały one sporządzone przez podmioty profesjonalne, dysponujące konkretną wiedzą w zakresie dziedziny, którą reprezentują, w sposób fachowy i zgodny z obowiązującym prawem, na podstawie dokumentacji medycznej ubezpieczonej (w tym z odwołaniem się do dokumentacji medycznej zgromadzonej przed organem rentowym w czasie postępowania orzeczniczego) i badania przedmiotowego, a wnioski w nich wyrażone są spójne, logiczne i korespondują z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie. W piśmie procesowym z dnia 25 maja 2023 roku organ rentowy złożył zastrzeżenia do opinii głównej wskazując, że Komisja Lekarska ZUS po wnikliwiej analizie dokumentacji medycznej nie stwierdziła niezdolności do samodzielnej egzystencji u ubezpieczonej z powodu schizofrenii niezróżnicowanej. Ubezpieczona była leczona psychiatrycznie ambulatoryjnie, nie wymagała hospitalizacji psychiatrycznej. Analiza kartoteki z leczenia ambulatoryjnego w(...)na przestrzeni ostatnich sześciu miesięcy – zdaniem organu rentowego – nie wskazuje na niezdolność do samodzielnej egzystencji ubezpieczonej (okresowo obniżony nastrój, świadomość jasna, orientacja pełna, kontakt logiczny z lękiem, niepokojem, bez cech ostrej psychopatologii, leki przyjmuje regularnie z dobrą tolerancją). W takiej sytuacji w ocenie organu rentowego jednorazowe badanie psychiatryczne nie może być podstawą do ustalenia niezdolności do samodzielnej egzystencji. Biegła psychiatra nie dokonała analizy dokumentacji medycznej (w tym, jak stan zdrowia ubezpieczonej ocenia lekarz prowadzący, jakie stosuje leki, jaki jest efekt stosowanej terapii). Wobec powyższych zastrzeżeń pełnomocnik organu rentowego wniósł o dopuszczenie dowodu z uzupełniającej opinii biegłych sądowych. W opinii uzupełniającej z dnia 10 sierpnia 2023 roku biegli podtrzymali dotychczasowe stanowisko w sprawie, twierdząc, że ubezpieczona wymaga całodobowej opieki, która obejmuje nadzór i bezpośrednią pomoc. Odwołali się do dokumentacji medycznej zgromadzonej w toku postępowania orzeczniczego przed organem rentowym. Biorąc pod uwagę obraz kliniczny zaburzeń, nasilenie i częstość objawów, dotychczasowy przebieg choroby biegli stwierdzili, że ubezpieczona jest niezdolna do samodzielnej egzystencji. W piśmie procesowym z dnia 15 września 2023 roku, po doręczeniu opinii uzupełniającej, pełnomocnik organu rentowego podtrzymał dotychczasowe zastrzeżenia do opinii głównej oraz wskazał, że w opinii uzupełniającej biegłych brak jest odniesienia się do dokumentacji medycznej. Wobec tego pełnomocnik organu rentowego wniósł o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego psychiatry celem obiektywizacji ustaleń orzeczniczych. Postanowieniem z dnia 11 grudnia 2023 roku Sąd Okręgowy– na podstawieart. 286 k.p.c.a contrario– oddalił wniosek organu rentowego o przeprowadzenie dowodu z drugiego zespołu biegłych. W ocenie Sądu zastrzeżenia organu rentowego w zestawieniu z dokumentacją medyczną przedłożoną w sprawie, nie mogły prowadzić do skutecznego podważenia poprawności sporządzonych w sprawie opinii biegłych. Wobec tego podtrzymywanie zarzutów należy traktować już tylko jako bezprzedmiotową polemikę organu rentowego z prawidłowymi ustaleniami biegłych. Z uwagi na jasność i stanowczość wniosków biegłych nie ma potrzeby dalszego dowodzenia w sprawie. Opinie wydane dotychczas w sprawie są wystarczające. Sąd Okręgowy zważył, co następuje: Odwołanie zasługiwało na uwzględnienie. Stosownie do treści art. 1 ust. 3 i art. 2 ustawy z dnia 31 lipca 2019 roku o świadczeniu uzupełniającym dla osób niezdolnych do samodzielnej egzystencji (tekst jedn.: Dz. U. z 2023 r., poz. 156), świadczenie uzupełniające przysługuje osobie, która spełnia łącznie następujące warunki: 1 zamieszkuje na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i ma obywatelstwo polskie lub posiada prawo pobytu lub prawo stałego pobytu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej obywatelami państw członkowskich Unii Europejskiej, państw członkowskich Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) – strony umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym lub Konfederacji Szwajcarskiej, lub jest cudzoziemcem legalnie przebywającym na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej; 2 ukończyła 18 lat; 3 jest niezdolna do samodzielnej egzystencji, a niezdolność do samodzielnej egzystencji została stwierdzona orzeczeniem o całkowitej niezdolności do pracy i niezdolności do samodzielnej egzystencji albo orzeczeniem o niezdolności do samodzielnej egzystencji, albo orzeczeniem o całkowitej niezdolności do pracy w gospodarstwie rolnym i niezdolności do samodzielnej egzystencji, albo orzeczeniem o całkowitej niezdolności do służby i niezdolności do samodzielnej egzystencji; 4 nie jest uprawniona do świadczeń pieniężnych finansowanych ze środków publicznych albo suma tych świadczeń o charakterze innym niż jednorazowe, wraz z kwotą wypłacaną przez zagraniczne instytucje właściwe do spraw emerytalno-rentowych, z wyłączeniem renty rodzinnej przyznanej w okolicznościach, o których mowa wart. 68 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych(Dz. U. z 2022 r. poz. 504 i 1504), zasiłku pielęgnacyjnego, dodatku energetycznego, o którym mowa wart. 5c ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne(Dz. U. z 2022 r. poz. 1385, 1723, 2127, 2243 i 2370), dodatku osłonowego, o którym mowa w art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 2021 r. o dodatku osłonowym (Dz. U. z 2023 r. poz. 169 i 295), świadczenia ratowniczego z tytułu wysługi lat w ochotniczej straży pożarnej, o którym mowa w art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 2021 r. o ochotniczych strażach pożarnych (Dz. U. z 2023 r. poz. 194), dodatku węglowego, o którym mowa w art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 5 sierpnia 2022 r. o dodatku węglowym (Dz. U. poz. 1692, 1967 i 2236), dodatku dla gospodarstw domowych z tytułu wykorzystywania niektórych źródeł ciepła, o którym mowa w art. 1 pkt 2 ustawy z dnia 15 września 2022 r. o szczególnych rozwiązaniach w zakresie niektórych źródeł ciepła w związku z sytuacją na rynku paliw (Dz. U. poz. 1967, 2127, 2185, 2236 i 2243), dodatku elektrycznego, o którym mowa w art. 27 ust. 1 ustawy z dnia7 października 2022 r. o szczególnych rozwiązaniach służących ochronie odbiorców energii elektrycznej w 2023 roku w związku z sytuacją na rynku energii elektrycznej (Dz. U. poz. 2127 i 2243), oraz innych dodatków i świadczeń wypłacanych wraz z tymi świadczeniami na podstawie odrębnych przepisów przed dokonaniem odliczeń, potrąceń i zmniejszeń, nie przekracza kwoty 2157,80 zł miesięcznie. Ponadto, w myśl art. 4 ust. 3 rzeczonej ustawy, świadczenie uzupełniające nie przysługuje osobie uprawnionej, która jest tymczasowo aresztowana lub odbywa karę pozbawienia wolności, z wyjątkiem osoby uprawnionej, która odbywa karę pozbawienia wolności w systemie dozoru elektronicznego. W niniejszej sprawie spór pomiędzy stronami dotyczył tego, czy ubezpieczonaC. H.jest osobą niezdolną do samodzielnej egzystencji,co warunkuje możliwość przyznania jej prawa do świadczenia uzupełniającego. Rozstrzygając powyższy spór wskazać wpierw należy, że pojęcie „niezdolności do samodzielnej egzystencji” ma szeroki zakres przedmiotowy i oznacza spowodowaną naruszeniem sprawności organizmu konieczność stałej lub długotrwałej opieki i pomocy drugiej osoby w zaspokajaniu podstawowych potrzeb życiowych. W ramach zakresu tego pojęcia należy odróżnić opiekę oznaczającą pielęgnację (czyli zapewnienie ubezpieczonemu możliwości poruszania się, odżywiania, zaspokajania potrzeb fizjologicznych, utrzymywania higieny osobistej itp.) od pomocy w załatwianiu elementarnych spraw życia codziennego, takich jak robienie zakupów, uiszczanie opłat, składanie wizyt u lekarza. Niezdolna do samodzielnej egzystencji jest zarówno osoba, która ze względu na naruszenie sprawności organizmu wymaga stałej lub długotrwałej opieki innej osoby, jak i osoba, która ze względu na naruszenie sprawności organizmu wymaga stałej lub długotrwałej pomocy innej osoby. Wszystkie powyższe czynniki łącznie wyczerpują treść terminu „niezdolność do samodzielnej egzystencji” (por. wyrok SA w Białymstoku z dnia 21 kwietnia 2021 r., III AUa 15/21, LEX nr 3191435; wyr. SA w Białymstoku z dnia15 listopada 2021 r., III AUa 977/21, LEX nr 3290082). Sąd Okręgowy uznał, że ocena niezdolności ubezpieczonejC. H.do samodzielnej egzystencji, w zakresie dotyczącym naruszenia sprawności organizmu i wynikających stąd ograniczeń w codziennym funkcjonowaniu, wymaga wiadomości specjalnych, dlatego też dopuścił na tę okoliczność dowód z opinii biegłych sądowych o specjalnościach odpowiadającym schorzeniom występującym u ubezpieczonej. W opinii z dnia 17 stycznia 2023 roku biegli z zakresu psychiatrii i psychologii klinicznej rozpoznali u ubezpieczonej schizofrenię niezróżnicowaną, stwierdzając, że zaburzenia związane z tą chorobą czynią ją niezdolną do samodzielnej egzystencji. Biegli wyjaśnili, że ubezpieczona przejawia trudności w zadbaniu o siebie, okresowo wymaga mobilizacji do jedzenia i ubrania, ma trudności w ocenie skutków swojego działania, może podejmować aktywności pozbawione planu, kontroli, a nawet zagrażające jej bezpieczeństwu, a w zakresie czynności i zachowań, które są ogólnie przyjęte jako podstawowe aktywności życia codziennego (robienie zakupów, załatwianie spraw w urzędzie, zaspokajanie potrzeb zdrowotnych) u ubezpieczonej występuje wykonanie zależne. Biegli wskazali, że wpływ zaburzeń występujących na skutek ww. choroby jest znaczący dla funkcjonowania ubezpieczonej i względnie stały. Zmniejszyły się zdolności adaptacyjne, umiejętności społeczne oraz interpersonalne i nasilił się stopień nieprzystosowania w zakresie funkcjonowania psychospołecznego. Biorąc pod uwagę zakres zadań opiekuna i czas, w którym ubezpieczona potrzebować będzie opieki bądź pomocy, biegli wskazali, że wymaga ona długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji. Ubezpieczona wymaga całodobowej opieki, która obejmuje nadzór i bezpośrednią pomoc. Z powodu występujących u ubezpieczonej objawów chorobowych konieczna jest pomoc osób drugich w zakresie sprawowania opieki związanej z podawaniem leków oraz zaspokajania potrzeb zdrowotnych i rehabilitacyjnych. Biegli stwierdzili przy tym, że nie zgadzają się z orzeczeniem Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 10 października 2022 roku, albowiem w ocenie końcowej zdolności do funkcjonowania ubezpieczonej w środowisku pominięto szereg sprawności funkcjonalnych, które mają bezpośredni wpływ na zdolność ubezpieczonej do samodzielnej egzystencji. Trudności w ocenie niezdolności do samodzielnej egzystencji w postępowaniu diagnostyczno – orzeczniczym wynikały przede wszystkim ze zróżnicowania definicji tego pojęcia. Biegli wyjaśnili, że przyjęta przez organ rentowy do oceny zapotrzebowania na opiekę skalaB.jest niewystarczająca, albowiem nie określa ona zdolności osoby do samodzielnego funkcjonowania w środowisku. Koncentruje się wyłącznie na czynnościach samoobsługowych. Nie obejmuje zaś stanu umysłowego osoby chorej, który nierzadko jest kluczową przeszkodą do samodzielnego wypełniania wielu czynności. Sąd Okręgowy w pełni aprobuje ww. wnioski biegłych w zakresie oceny stanu czynnościowego organizmu ubezpieczonejC. H.w kontekście niezdolności do samodzielnej egzystencji. Mając powyższe na względzie, w ocenie Sądu Okręgowego, ubezpieczona spełnia wszystkie przesłanki warunkujące możliwość przyznania jej świadczenia uzupełniającego. Jednocześnie organ rentowy nie wskazał, aby wobec ubezpieczonej zachodziła którakolwiek z przesłanek negatywnych. W tym stanie rzeczy zaskarżona decyzja podlegała weryfikacji poprzez przyznanie ubezpieczonejC. H.prawa do świadczenia uzupełniającego dla osób niezdolnych do samodzielnej egzystencji na okres od dnia 1 sierpnia 2022 roku, a więc od pierwszego dnia miesiąca, w którym został złożony wniosek o to świadczenia, do dnia 31 grudnia 2025 roku, albowiem do tej daty zgodnie z wnioskami biegłych niezdolność ubezpieczonej do samodzielnej egzystencji będzie trwać. Mając na względzie powyższe, Sąd Okręgowy, na podstawieart. 47714§ 2 k.p.c., orzekł jak w sentencji. Sędzia Elżbieta Pietrzak

15/100500/0003021/U

Sąd Okręgowy w Bydgoszczy

VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

153015000001006_II_Ka_000600_2023_Uz_2023-12-29_001

II Ka 600/23

2023-12-29 01:00:00.0 CET

2024-01-18 17:30:05.0 CET

2024-01-18 15:54:08.0 CET

15301500

1006

SENTENCE

Sygn. akt II Ka 600/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 29 grudnia 2023 r. Sąd Okręgowy w Siedlcach II Wydział Karny w składzie: Przewodniczący: SSO Agnieszka Karłowicz Protokolant: st.sekr.sądowy Agnieszka Walerczak przy udziale Prokuratora Andrzeja Boruty po rozpoznaniu w dniu 29 grudnia 2023 r. sprawy R. B. oskarżonego z art. 278 § 1 kk na skutek apelacji, wniesionej przez obrońcę oskarżonego od wyroku Sądu Rejonowego w Siedlcach z dnia 26 kwietnia 2023 r. sygn. akt II K 1124/22

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Agnieszka Walerczak" xPublisher="75020311722" xEditorFullName="Agnieszka Walerczak" xEditor="75020311722" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="7" xFlag="published" xVolType="15/301500/0001006/Ka" xYear="2023" xVolNmbr="000600" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok</xName> <xBlock> <xText><xBx>Sygn. akt II Ka 600/23 </xBx></xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right">Dnia 29 grudnia 2023 r.</xText> <xText>Sąd Okręgowy w Siedlcach II Wydział Karny w składzie:</xText> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="125"/> <xCOLx xWIDTHx="50"/> <xCOLx xWIDTHx="535"/> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Przewodniczący:</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>SSO Agnieszka Karłowicz</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>Protokolant:</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>st.sekr.sądowy Agnieszka Walerczak</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xText>przy udziale Prokuratora Andrzeja Boruty</xText> <xText>po rozpoznaniu w dniu 29 grudnia 2023 r.</xText> <xText>sprawy<xBx> <xAnon>R. B.</xAnon> </xBx></xText> <xText>oskarżonego z <xLexLink xArt="art. 278;art. 278 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 278 § 1 kk</xLexLink></xText> <xText>na skutek apelacji, wniesionej przez obrońcę oskarżonego</xText> <xText>od wyroku Sądu Rejonowego w Siedlcach</xText> <xText>z dnia 26 kwietnia 2023 r. sygn. akt II K 1124/22</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">I</xName> <xText>zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">II</xName> <xText>zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa 200 złotych kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.</xText> </xUnit> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="404"/> <xCOLx xWIDTHx="120"/> <xCOLx xWIDTHx="43"/> <xCOLx xWIDTHx="154"/> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Formularz UK 2</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Sygnatura akt</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>II Ka 600/23</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xIx>Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>1</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>CZĘŚĆ WSTĘPNA </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"/> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji</xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"/> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Wyrok Sądu Rejonowego w Siedlcach z dnia 26 kwietnia 2023 r., sygn. akt II K 1124/22</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"/> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.2. Podmiot wnoszący apelację</xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"/> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ oskarżyciel posiłkowy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ oskarżyciel prywatny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒ obrońca</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ inny</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"/> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.3. Granice zaskarżenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="44"/> <xCOLx xWIDTHx="153"/> <xCOLx xWIDTHx="131"/> <xCOLx xWIDTHx="44"/> <xCOLx xWIDTHx="351"/> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2" xRowSpan="4"> <xText>☒ na korzyść</xText> <xText>☐ na niekorzyść</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>☒ w całości</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText>☐ w części</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>co do winy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>co do kary</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.3.2. Podniesione zarzuty</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xIx>Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1 a" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1a k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany <xBRx/>w <xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink>, chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 2 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 3" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 3 k.p.k.</xLexLink><xBx> –</xBx> błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, <xBRx/>jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 4 k.p.k.</xLexLink> – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xLexLink xArt="art. 439" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>brak zarzutów</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"/> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.4. Wnioski</xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="44"/> <xCOLx xWIDTHx="291"/> <xCOLx xWIDTHx="48"/> <xCOLx xWIDTHx="339"/> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>uchylenie</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>zmiana</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"/> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"/> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>2.1. Ustalenie faktów</xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="38"/> <xCOLx xWIDTHx="28"/> <xCOLx xWIDTHx="131"/> <xCOLx xWIDTHx="339"/> <xCOLx xWIDTHx="93"/> <xCOLx xWIDTHx="94"/> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>2.1.1. Fakty uznane za udowodnione</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Oskarżona</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Numer karty</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>----</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>---------------------</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>----------------------------------------------------------</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>-------------</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>-------------</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Dowód </xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Numer karty</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>------</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>------------------</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>-------------------------------------------------------------</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>--------------</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>-------------</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"/> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>2.2. Ocena dowodów</xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="109"/> <xCOLx xWIDTHx="208"/> <xCOLx xWIDTHx="405"/> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Lp. faktu z pkt 2.1.1</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach uznania dowodu</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>---------------</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>---------------------------------</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>--------------------------------------------------------------------</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="109"/> <xCOLx xWIDTHx="208"/> <xCOLx xWIDTHx="405"/> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów<xBRx/>(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>-----------------</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>------------------------------------</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>--------------------------------------------------------------------------</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="55"/> <xCOLx xWIDTHx="492"/> <xCOLx xWIDTHx="176"/> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Zarzuty apelacji obrońcy oskarżonego</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="7"> <xText><xIx>1</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>• obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na jego treść, tj. <xLexLink xArt="art. 4 k" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 4 k</xLexLink>.pk. i <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 k.p.k.</xLexLink></xText> <xText>- poprzez dokonanie dowolnej oceny dowodów i bezpodstawne odmówienie pełnej wiarygodności wyjaśnień złożonych przez oskarżonego w zakresie popełnienia przez niego zarzucanych mu czynów podczas gdy oskarżony w sposób konsekwentny i spójny opisał okoliczności sprawy, jego relacje z poszczególnymi osobami, a nadto mając na uwadze okoliczności faktyczne sprawy, a zwłaszcza niespójne zeznania świadków, jego wyjaśnienia winny stanowić pełnowartościowy dowód w sprawie,</xText> <xEnum> <xBullet>•</xBullet> <xEnumElem> <xText>obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na jego treść, tj. <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 k.p.k.</xLexLink></xText> </xEnumElem> </xEnum> <xEnum> <xBullet>-</xBullet> <xEnumElem> <xText>poprzez przyznanie waloru wiarygodności zeznaniom świadków <xAnon>M. C.</xAnon> i <xAnon>M. B.</xAnon> w zakresie popełnienia przez oskarżonego zarzucanego mu czynu, podczas gdy przedstawiana przez te osoby wersja zdarzeń nie jest spójna, świadkowie ci w sposób odmienny zeznają odnośnie najistotniejszych w sprawie okoliczności, wbrew ustaleniom Sądu świadkowie ci znają się, a świadek <xAnon>M. B.</xAnon> z uwagi na konflikt z oskarżonym miał powody, aby przedstawić go w jak najgorszym świetle,</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xEnum> <xBullet>•</xBullet> <xEnumElem> <xText>obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na jego treść, tj. <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 k.p.k.</xLexLink></xText> </xEnumElem> </xEnum> <xEnum> <xBullet>-</xBullet> <xEnumElem> <xText>poprzez przyznanie waloru wiarygodności zeznaniom świadków <xAnon>K. M.</xAnon>, <xAnon>A. S.</xAnon>, <xAnon>L. M.</xAnon> i <xAnon>J. R.</xAnon> w zakresie popełnienia przez oskarżonego zarzucanego mu czynu, podczas gdy przedstawiana przez te osoby wersja zdarzeń nie jest spójna, świadkowie ci w sposób odmienny zeznają odnośnie najistotniejszych w sprawie okoliczności,</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xEnum> <xBullet>•</xBullet> <xEnumElem> <xText>obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na jego treść, tj. <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 k.p.k.</xLexLink></xText> </xEnumElem> </xEnum> <xEnum> <xBullet>-</xBullet> <xEnumElem> <xText>poprzez odmówienie waloru wiarygodności zeznaniom świadków <xAnon>A. Ż.</xAnon> oraz <xAnon>R. Z.</xAnon> w zakresie popełnienia przez oskarżonego zarzucanego mu czynu, podczas gdy świadkowie ci w sposób konsekwentny wskazali, iż w styczniu 2022r., kiedy miało dojść rzekomo do kradzieży, przebywali z oskarżonym w Szwajcarii.,</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xText>w konsekwencji obrazy w/ w przepisów postępowania zarzucam także:</xText> <xEnum> <xBullet>•</xBullet> <xEnumElem> <xText>błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku poprzez dowolne, jednostronne i bezpodstawne przyjęcie, iż oskarżony dopuścił się zarzucanego mu czynu w sytuacji gdy brak było wystarczających i jednoznacznych dowodów, ponad wszelką wątpliwość świadczących o sprawstwie oskarżonego, co w konsekwencji doprowadziło do jego bezpodstawnego skazania.</xText> </xEnumElem> </xEnum> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ zasadny</xText> <xText>☐ częściowo zasadny</xText> <xText>☒ niezasadne</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Sąd Rejonowy zachowując nakazany ustawą obiektywizm i wykorzystując wrażenia wynikające z realizacji zasady bezpośredniości, z całokształtu ujawnionych w toku przewodu sądowego okoliczności wyprowadził racjonalne wnioski, kierując się przy tym wskazaniami wiedzy, doświadczenia życiowego i zasadami logicznego rozumowania i nie naruszył <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 kpk</xLexLink>. Miał przy tym w polu uwagi także te zagadnienia, które stanowią oś wniesionej apelacji obrońcy oskarżonego. Odnosząc się bezpośrednio do zarzutów o charakterze proceduralnym, na które powołał się skarżący, w pierwszej kolejności wskazać należy, iż w przekonaniu Sądu Odwoławczego, orzekając w niniejszej sprawie Sąd Rejonowy w Siedlcach - wbrew odmiennym wywodom zawartym w apelacji - przeprowadził postępowanie dowodowe w sposób prawidłowy i wnikliwy. Przede wszystkim, w toku procedowania Sąd pierwszej instancji wyczerpał wszystkie dostępne możliwości dowodowe w celu ustalenia, czy istnieją podstawy do przypisania oskarżonemu sprawstwa zarzucanych mu czynów, respektując przy tym naczelne zasady procesowe, a w tym: prawdy materialnej (<xLexLink xArt="art. 2;art. 2 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 2 § 2 k.k</xLexLink>), bezstronności (<xLexLink xArt="art. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 4 kpk</xLexLink>), regułę in dubio pro reo (<xLexLink xArt="art. 5" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 5 kpk</xLexLink>.) oraz zasadę swobodnej oceny dowodów (<xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 kpk</xLexLink>.), w konsekwencji czego dokonane w wyroku ustalenia faktyczne wolne są od błędów i uwzględniają całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy (<xLexLink xArt="art. 410" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 410 kpk</xLexLink>).</xText> <xText>Na względzie mieć bowiem wypada, iż sama tylko okoliczność, że oceniono poszczególne dowody, w aspekcie ich wiarygodności, nie w taki sposób, jak życzyłby sobie tego oskarżony czy obrońca, nie jest tożsame ze stwierdzeniem, że w procesie ich weryfikacji doszło do naruszenia reguły płynącej z treści <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 kpk</xLexLink>. Rzecz jasna, odmienna ocena dowodów - korzystna dla oskarżonego - jest naturalnym prawem, jednakże nie wynika z niej samo przez się, by analiza dokonana w niniejszej sprawie charakteryzowała się dowolnością, w sytuacji gdy wszystkie przedstawione powyżej wymogi Sąd pierwszej instancji spełnił. Wywody apelującego stanowią jedynie alternatywną wersję oceny dowodów, wobec czego należy je uznać wyłącznie za werbalną i bezowocną polemikę z prawidłowymi ustaleniami Sądu Rejonowego. W przekonaniu Sądu drugiej instancji, dokonana przez Sąd <xIx>meriti</xIx> ocena dowodów zarówno osobowych, jak i nieosobowych, które zostały dokładnie omówione i przeanalizowane w pisemnych motywach wyroku, w pełni zasługuje na aprobatę.</xText> <xText>W przekonaniu Sądu Okręgowego, w przedmiotowej sprawie nie mogło być mowy o bezkrytycznym i bezrefleksyjnym obdarzeniu wiarą zeznań <xAnon>M. C.</xAnon> i <xAnon>M. B.</xAnon>. Uzupełniając wywód pierwszoinstancyjny, warto zwrócić uwagę, iż stanowcze i konsekwentne przedstawienie przez świadka <xAnon>M. B.</xAnon> zachowania oskarżonego w lesie i jego nie budzące wątpliwości rozpoznanie oskarżonego wskazuje na jego sprawstwo. Świadek nie miał żadnych podstaw, aby składać nieprawdziwe zeznania i bezpodstawnie oskarżać <xAnon>R. B.</xAnon> narażając się na konsekwencje usunięcia ze służby. W zasadzie skarżący nie wskazał na czym miała konkretnie polegać niespójność zeznań wskazanych wyżej świadków i w jaki sposób ta niespójność miała znaczenie przy wydaniu wyroku. Niewątpliwie <xAnon>M. B.</xAnon> zauważył kradzież w styczniu 2021 roku i nie kontaktował się z pokrzywdzonym, a wiadomość przekazał znajomym. Nie ulega wątpliwości, że po pewnym czasie skontaktował się z nim pokrzywdzony telefonicznie, a następnie obaj udali się do lasu. Rozbieżności czasowe nie mają w tym zakresie zasadniczego znaczenia, a wynikają z faktu, że pokrzywdzony był w lesie dwukrotnie, a gdy dowiedział się, że jest świadek tego zdarzenia, umówił się z <xAnon>B.</xAnon> i pojechali do lasu obejrzeć miejsce zdarzenia. Trudno, aby świadek <xAnon>M. B.</xAnon> precyzyjnie wskazał ile i jakie gatunki drzew zostały wycięte, jeżeli przebieg granic znany był pokrzywdzonemu, a dokładną ilość i gatunki ściętych drzew zostały ustalone podczas oględzin policji (k.8-15).</xText> <xText>Jak wynika z pisemnych motywów zaskarżonego orzeczenia, o wartości procesowej poszczególnych dowodów przesądziła wyłącznie ich treść w aspekcie wewnętrznej spójności oraz konfrontacji z treścią innych dowodów (spójność zewnętrzna), zaś ocena dokonana przez Sąd Rejonowy wbrew twierdzeniom apelującego, nie odbyła się wybiórczo poprzez aprioryczne preferowanie lub dyskwalifikowanie jednych dowodów na rzecz drugich, według klucza najkorzystniejszego dla jednej ze stron procesowych, lecz stanowiła wynik dogłębnej analizy i swobodnej oceny, następnie odpowiednio uargumentowanej. Oskarżony sam wskazał, że ze świadkiem <xAnon>M. C.</xAnon> miał obojętne stosunki, zaś rzekome konflikty miał mieć drugi ze świadków z bratem oskarżonego około 15 lat temu, ale nie znał przyczyn konfliktu. Skarżący nie podał na czym miał polegać ostry konflikt pomiędzy wskazanymi osobami tj. oskarżonym i <xAnon>M. B.</xAnon>. Skarżący nie wskazał z jakich okoliczności wywodzi, że <xAnon>M. B.</xAnon> i pokrzywdzony bardzo dobrze się znają, co mogło wpływać na treść zeznań <xAnon>M. B.</xAnon>. Stawiając pewne tezy należy wskazać na podstawę faktyczna takich ustaleń, a w tym zakresie zarzuty skarżącego nie znalazły potwierdzenia. Słusznie Sąd I instancji uznał twierdzenia oskarżonego za nieudolną linię obrony. Żaden przeprowadzony w sprawie dowód nie może być oceniany w oderwaniu od wymowy wszystkich pozostałych <xIx>(por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 11 marca 2015 r., sygn. akt II AKa 47/15, OSA 2015 nr 7, poz. 17, str. 13, Legalis Numer 1213436).</xIx> Odrzucenie wyjaśnień oskarżonego stanowiło naturalną konsekwencję obdarzenia wiarą dowodów o całkowicie przeciwstawnej wymowie.</xText> <xText>Zarzut naruszenia przepisu <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 k.p.k.</xLexLink> nie może ograniczać się do odmiennej oceny materiału dowodowego przez skarżącego, a oczekiwanie uznania go za skuteczny warunkuje konieczność wykazania, jakich konkretnie uchybień w świetle wiedzy i doświadczenia życiowego dopuścił się Sąd w dokonanej ocenie materiału dowodowego. Tymczasem takich argumentów skarżący nie przedstawił. Nie mogą nimi być przecież twierdzenia kwestionujące trafność oceny Sądu tylko na podstawie selektywnie wybranych fragmentów materiału dowodowego, jak to uczynił obrońca oskarżonego. <xAnon>K. M.</xAnon> w pierwszych zeznaniach wskazał wyraźnie, składając zeznania 27 stycznia 2022 roku, że wycięte drzewa zauważył, gdy był z potencjalnym kolejnym nabywcą lasu. Wtedy też rozmawiał z <xAnon>A. S.</xAnon>, który przekazał mu to co zaobserwował w lesie. Pierwsze zawiadomienie złożone 9 listopada 2021 roku przez <xAnon>J. R.</xAnon> nie dotyczyło wycięcia i kradzieży drzewa, a zatrzymania przez <xAnon>R. B.</xAnon> należących do niej dokumentów. O okolicznościach związanych z wycięciem drzew w swoich zeznaniach mówiła pokrzywdzona w dniu 6 grudnia 2021 roku i miało to mieć miejsce około 2 tygodni wcześniej. Oczywiście podane daty nie są precyzyjne, ale nie wykluczają, aby <xAnon>A. S.</xAnon> widział wycinanie lasu przez oskarżonego na początku grudnia, tym bardziej, zże oskarżony wycinał drzewa przez kilkanaście dni. Zeznania tego świadka nie budziły wątpliwości, świadek nie tylko rozpoznał oskarżonego, ale przytoczył też okoliczności z jego życia prywatnego, wskazał, że rozmawiał z nim co najmniej dwa razy i nie było wątpliwości co do dokonanego rozpoznania, a szczegóły i dane personalne przekazał <xAnon>K. M.</xAnon> po pewnym czasie, gdy ustalił dokładnie te dane. Należy podkreślić, że oskarżony nie negował, że był w lesie i rozmawiał ze świadkiem <xAnon>A. S.</xAnon>, choć neguje okoliczności rozmowy (k.67-69). Nie można również pominąć zeznań <xAnon>L. M.</xAnon>, który również widział oskarżonego w lesie, planował on wycięcie drzew na opał i wskazywał, że las kupił od pokrzywdzonej (k.74). Mając bezpośredni kontakt z oskarżonym podczas konfrontacji, nie miał wątpliwości coś do dokonanego rozpoznania. Sąd Okręgowy w całości podzielił stanowisko Sądu I instancji co do oceny zeznań <xAnon>A. Ż.</xAnon> i <xAnon>R. Z.</xAnon>, a argumenty przedstawione w apelacji nie podważyły skutecznie tej oceny.</xText> <xText>W doktrynie i orzecznictwie ugruntowany jest pogląd, iż jeśli Sąd meriti nie naruszył żadnego z przepisów ze sfery gromadzenia i oceny dowodów, to brak jest podstaw do kwestionowania ustaleń faktycznych (wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 30 lipca 2015 roku w sprawie o sygnaturze akt II AKa 171/15). Nadto, zgodnie z powszechnie akceptowanym stanowiskiem Sądu Najwyższego, ustalenia faktyczne wyroku tylko wtedy nie wykraczają poza ramy swobodnej oceny dowodów, gdy poczynione zostały na podstawie wszechstronnej analizy przeprowadzonych dowodów, których ocena nie wykazuje błędów natury faktycznej czy logicznej, zgodna jest ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz prowadzi do sędziowskiego przekonania odzwierciedleniem, którego powinno być uzasadnienie orzeczenia (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 września 1974 roku w sprawie o sygnaturze akt II KR 114/74). Stanowiska przedstawione w powyższych judykatach w pełni zaaprobował także Sąd Okręgowy w Siedlcach, stwierdzając, iż ustalenia faktyczne dokonane w niniejszej sprawie przez Sąd pierwszej instancji są pozbawione jakiegokolwiek błędu, trafne, prawidłowe oraz mające pełne i mocne oparcie w wiarygodnym materiale dowodowym, a zatem nie mogą być uznane za błędne. W świetle całości zebranego w sprawie materiału dowodowego, nie budzi wątpliwości, iż oskarżony popełnił czyny z <xLexLink xArt="art. 278;art. 278 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 278 § 1 kk</xLexLink>.</xText> <xText>Sąd Okręgowy w pełni zaakceptował decyzję o wymierzeniu oskarżonemu kar pozbawienia wolności uznając, że kary jednostkowe, ale i kara łączna są to kary sprawiedliwe i adekwatne do stopnia winy i stopnia społecznej szkodliwości czynów. We wniesionym środku odwoławczym brak było wprost zarzutu dotyczącego niewspółmierności pierwszoinstancyjnego rozstrzygnięcia o karze. W ocenie Sądu Okręgowego nie zaistniały także przesłanki z <xLexLink xArt="art. 440" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 440 kpk</xLexLink> które uprawniałyby do ingerencji w tą cześć wyroku. Dlatego też, przy wyczerpującym wywodzie Sądu Rejowego w części dotyczącej kary, odstąpiono od zupełnie abstrakcyjnego omawiania tej kwestii w niniejszych rozważaniach, podzielając w tym względzie stanowisko proceduralne Sądu Apelacyjnego w Lublinie wyrażone w wyroku z dnia 25 stycznia 2018 r., sygn. II AKa 275/17<xIx> (Legalis Numer 1728581). </xIx>Okoliczność dotychczasowej niekaralności oskarżonego miała decydujące znaczenia przy orzeczeniu kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania. Deklarowane miesięczne dochody 200 zł i brak majątku, sprzeciwiały się orzeczeniu kary grzywny, przy uwzględnieniu wysokości orzeczonych nawiązek.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Wniosek</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>o zmianę zaskarżonego orzeczenia i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ zasadny</xText> <xText>☐ częściowo zasadny</xText> <xText>☒ niezasadny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>bezzasadność zarzutów warunkowała bezzasadność wniosku</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="55"/> <xCOLx xWIDTHx="667"/> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx><xIx>OKOLICZNO</xIx>ŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText>1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">5</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="4"> <xText><xBx>1.</xBx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Przedmiot utrzymania w mocy</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xBx>Wyrok Sądu Rejonowego w Siedlcach z dnia 26 kwietnia 2022r. sygn. akt II K 1124/22</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach utrzymania w mocy</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Bezzasadność zarzutów warunkowała bezzasadność wniosku o zmianę wyroku<xIx>.</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="4"/> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Przedmiot i zakres zmiany</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xBx>----------------------------------------------------------------------------------------------------</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach zmiany</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="52"/> <xCOLx xWIDTHx="78"/> <xCOLx xWIDTHx="369"/> <xCOLx xWIDTHx="221"/> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText>1.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>----------------------------------------------------------------------------------</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ <xLexLink xArt="art. 439" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach uchylenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText>2.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ <xLexLink xArt="art. 437;art. 437 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 437 § 2 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach uchylenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText>3.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Konieczność umorzenia postępowania</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ <xLexLink xArt="art. 437;art. 437 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 437 § 2 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText>4.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ <xLexLink xArt="art. 454;art. 454 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 454 § 1 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach uchylenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Punkt rozstrzygnięcia z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>------------------------------------------------------------------------------------------------------------</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">6</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Koszty Procesu </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="128"/> <xCOLx xWIDTHx="590"/> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Punkt rozstrzygnięcia z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>II.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Sąd Okręgowy na podstawie <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19730270152" xTitle="Ustawa z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych" xAddress="Dz. U. z 1973 r. Nr 27, poz. 152">art. 7 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych</xLexLink> (tekst jedn. Dz. U. z 1983 r., Nr 49, poz. 223 z późn. zm.) i <xLexLink xArt="art. 636;art. 636 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art.636 § 1 kpk</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 634" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 634 kpk</xLexLink> zasądził od oskarżonego koszty sądowe za postępowanie odwoławcze, gdyż ma możliwości uregulowania należności.</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="720"/> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">7</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>PODPIS </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="44"/> <xCOLx xWIDTHx="153"/> <xCOLx xWIDTHx="131"/> <xCOLx xWIDTHx="7"/> <xCOLx xWIDTHx="37"/> <xCOLx xWIDTHx="11"/> <xCOLx xWIDTHx="341"/> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText><xBx>1.3. Granice zaskarżenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText>Kolejny numer załącznika</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>1</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText>Podmiot wnoszący apelację</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>obrońca oskarżonego</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText>Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>wyroku Sądu Rejonowego w Siedlcach z dnia 26 kwietnia 2023r. sygn. akt II K 1124/22</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText><xBx>1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2" xRowSpan="4"> <xText>☒ na korzyść</xText> <xText>☐ na niekorzyść</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText>☒ w całości</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText>☐ w części</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>co do winy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>co do kary</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText><xBx>1.3.2. Podniesione zarzuty</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText><xIx>Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1 a" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1a k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany <xBRx/>w <xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink>, chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 2 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 3" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 3 k.p.k.</xLexLink> – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, <xBRx/>jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 4 k.p.k.</xLexLink> – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 439" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText>brak zarzutów</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText><xBx>1.4. Wnioski</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>uchylenie</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>zmiana</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Agnieszka Karłowicz

Agnieszka Walerczak

st.sekr.sądowy Agnieszka Walerczak

Agnieszka Walerczak

Sygn. akt II Ka 600/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 29 grudnia 2023 r. Sąd Okręgowy w Siedlcach II Wydział Karny w składzie: Przewodniczący: SSO Agnieszka Karłowicz Protokolant: st.sekr.sądowy Agnieszka Walerczak przy udziale Prokuratora Andrzeja Boruty po rozpoznaniu w dniu 29 grudnia 2023 r. sprawyR. B. oskarżonego zart. 278 § 1 kk na skutek apelacji, wniesionej przez obrońcę oskarżonego od wyroku Sądu Rejonowego w Siedlcach z dnia 26 kwietnia 2023 r. sygn. akt II K 1124/22 I zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy; II zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa 200 złotych kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze. UZASADNIENIE Formularz UK 2 Sygnatura akt II Ka 600/23 Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników: 1 1 CZĘŚĆ WSTĘPNA 1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji Wyrok Sądu Rejonowego w Siedlcach z dnia 26 kwietnia 2023 r., sygn. akt II K 1124/22 1.2. Podmiot wnoszący apelację ☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego ☐ oskarżyciel posiłkowy ☐ oskarżyciel prywatny ☒ obrońca ☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego ☐ inny 1.3. Granice zaskarżenia 1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia ☒ na korzyść ☐ na niekorzyść ☒ w całości ☐ w części ☐ co do winy ☐ co do kary ☐ co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia 1.3.2. Podniesione zarzuty Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji ☐ art. 438 pkt 1 k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu ☐ art. 438 pkt 1a k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazanywart. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu ☒ art. 438 pkt 2 k.p.k.– obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia ☒ art. 438 pkt 3 k.p.k.–błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia ☐ art. 438 pkt 4 k.p.k.– rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka ☐ art. 439 k.p.k. ☐ brak zarzutów 1.4. Wnioski ☐ uchylenie ☒ zmiana 2 Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy 2.1. Ustalenie faktów 2.1.1. Fakty uznane za udowodnione Lp. Oskarżona Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi Dowód Numer karty ---- --------------------- ---------------------------------------------------------- ------------- ------------- 2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione Lp. Oskarżony Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi Dowód Numer karty ------ ------------------ ------------------------------------------------------------- -------------- ------------- 2.2. Ocena dowodów 2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów Lp. faktu z pkt 2.1.1 Dowód Zwięźle o powodach uznania dowodu --------------- --------------------------------- -------------------------------------------------------------------- 2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów) Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2 Dowód Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu ----------------- ------------------------------------ -------------------------------------------------------------------------- 3 STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków Lp. Zarzuty apelacji obrońcy oskarżonego 1 • obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na jego treść, tj.art. 4 k.pk. iart. 7 k.p.k. - poprzez dokonanie dowolnej oceny dowodów i bezpodstawne odmówienie pełnej wiarygodności wyjaśnień złożonych przez oskarżonego w zakresie popełnienia przez niego zarzucanych mu czynów podczas gdy oskarżony w sposób konsekwentny i spójny opisał okoliczności sprawy, jego relacje z poszczególnymi osobami, a nadto mając na uwadze okoliczności faktyczne sprawy, a zwłaszcza niespójne zeznania świadków, jego wyjaśnienia winny stanowić pełnowartościowy dowód w sprawie, • obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na jego treść, tj.art. 7 k.p.k. - poprzez przyznanie waloru wiarygodności zeznaniom świadkówM. C.iM. B.w zakresie popełnienia przez oskarżonego zarzucanego mu czynu, podczas gdy przedstawiana przez te osoby wersja zdarzeń nie jest spójna, świadkowie ci w sposób odmienny zeznają odnośnie najistotniejszych w sprawie okoliczności, wbrew ustaleniom Sądu świadkowie ci znają się, a świadekM. B.z uwagi na konflikt z oskarżonym miał powody, aby przedstawić go w jak najgorszym świetle, • obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na jego treść, tj.art. 7 k.p.k. - poprzez przyznanie waloru wiarygodności zeznaniom świadkówK. M.,A. S.,L. M.iJ. R.w zakresie popełnienia przez oskarżonego zarzucanego mu czynu, podczas gdy przedstawiana przez te osoby wersja zdarzeń nie jest spójna, świadkowie ci w sposób odmienny zeznają odnośnie najistotniejszych w sprawie okoliczności, • obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na jego treść, tj.art. 7 k.p.k. - poprzez odmówienie waloru wiarygodności zeznaniom świadkówA. Ż.orazR. Z.w zakresie popełnienia przez oskarżonego zarzucanego mu czynu, podczas gdy świadkowie ci w sposób konsekwentny wskazali, iż w styczniu 2022r., kiedy miało dojść rzekomo do kradzieży, przebywali z oskarżonym w Szwajcarii., w konsekwencji obrazy w/ w przepisów postępowania zarzucam także: • błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku poprzez dowolne, jednostronne i bezpodstawne przyjęcie, iż oskarżony dopuścił się zarzucanego mu czynu w sytuacji gdy brak było wystarczających i jednoznacznych dowodów, ponad wszelką wątpliwość świadczących o sprawstwie oskarżonego, co w konsekwencji doprowadziło do jego bezpodstawnego skazania. ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadne Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny Sąd Rejonowy zachowując nakazany ustawą obiektywizm i wykorzystując wrażenia wynikające z realizacji zasady bezpośredniości, z całokształtu ujawnionych w toku przewodu sądowego okoliczności wyprowadził racjonalne wnioski, kierując się przy tym wskazaniami wiedzy, doświadczenia życiowego i zasadami logicznego rozumowania i nie naruszyłart. 7 kpk. Miał przy tym w polu uwagi także te zagadnienia, które stanowią oś wniesionej apelacji obrońcy oskarżonego. Odnosząc się bezpośrednio do zarzutów o charakterze proceduralnym, na które powołał się skarżący, w pierwszej kolejności wskazać należy, iż w przekonaniu Sądu Odwoławczego, orzekając w niniejszej sprawie Sąd Rejonowy w Siedlcach - wbrew odmiennym wywodom zawartym w apelacji - przeprowadził postępowanie dowodowe w sposób prawidłowy i wnikliwy. Przede wszystkim, w toku procedowania Sąd pierwszej instancji wyczerpał wszystkie dostępne możliwości dowodowe w celu ustalenia, czy istnieją podstawy do przypisania oskarżonemu sprawstwa zarzucanych mu czynów, respektując przy tym naczelne zasady procesowe, a w tym: prawdy materialnej (art. 2 § 2 k.k), bezstronności (art. 4 kpk), regułę in dubio pro reo (art. 5 kpk.) oraz zasadę swobodnej oceny dowodów (art. 7 kpk.), w konsekwencji czego dokonane w wyroku ustalenia faktyczne wolne są od błędów i uwzględniają całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy (art. 410 kpk). Na względzie mieć bowiem wypada, iż sama tylko okoliczność, że oceniono poszczególne dowody, w aspekcie ich wiarygodności, nie w taki sposób, jak życzyłby sobie tego oskarżony czy obrońca, nie jest tożsame ze stwierdzeniem, że w procesie ich weryfikacji doszło do naruszenia reguły płynącej z treściart. 7 kpk. Rzecz jasna, odmienna ocena dowodów - korzystna dla oskarżonego - jest naturalnym prawem, jednakże nie wynika z niej samo przez się, by analiza dokonana w niniejszej sprawie charakteryzowała się dowolnością, w sytuacji gdy wszystkie przedstawione powyżej wymogi Sąd pierwszej instancji spełnił. Wywody apelującego stanowią jedynie alternatywną wersję oceny dowodów, wobec czego należy je uznać wyłącznie za werbalną i bezowocną polemikę z prawidłowymi ustaleniami Sądu Rejonowego. W przekonaniu Sądu drugiej instancji, dokonana przez Sądmeritiocena dowodów zarówno osobowych, jak i nieosobowych, które zostały dokładnie omówione i przeanalizowane w pisemnych motywach wyroku, w pełni zasługuje na aprobatę. W przekonaniu Sądu Okręgowego, w przedmiotowej sprawie nie mogło być mowy o bezkrytycznym i bezrefleksyjnym obdarzeniu wiarą zeznańM. C.iM. B.. Uzupełniając wywód pierwszoinstancyjny, warto zwrócić uwagę, iż stanowcze i konsekwentne przedstawienie przez świadkaM. B.zachowania oskarżonego w lesie i jego nie budzące wątpliwości rozpoznanie oskarżonego wskazuje na jego sprawstwo. Świadek nie miał żadnych podstaw, aby składać nieprawdziwe zeznania i bezpodstawnie oskarżaćR. B.narażając się na konsekwencje usunięcia ze służby. W zasadzie skarżący nie wskazał na czym miała konkretnie polegać niespójność zeznań wskazanych wyżej świadków i w jaki sposób ta niespójność miała znaczenie przy wydaniu wyroku. NiewątpliwieM. B.zauważył kradzież w styczniu 2021 roku i nie kontaktował się z pokrzywdzonym, a wiadomość przekazał znajomym. Nie ulega wątpliwości, że po pewnym czasie skontaktował się z nim pokrzywdzony telefonicznie, a następnie obaj udali się do lasu. Rozbieżności czasowe nie mają w tym zakresie zasadniczego znaczenia, a wynikają z faktu, że pokrzywdzony był w lesie dwukrotnie, a gdy dowiedział się, że jest świadek tego zdarzenia, umówił się zB.i pojechali do lasu obejrzeć miejsce zdarzenia. Trudno, aby świadekM. B.precyzyjnie wskazał ile i jakie gatunki drzew zostały wycięte, jeżeli przebieg granic znany był pokrzywdzonemu, a dokładną ilość i gatunki ściętych drzew zostały ustalone podczas oględzin policji (k.8-15). Jak wynika z pisemnych motywów zaskarżonego orzeczenia, o wartości procesowej poszczególnych dowodów przesądziła wyłącznie ich treść w aspekcie wewnętrznej spójności oraz konfrontacji z treścią innych dowodów (spójność zewnętrzna), zaś ocena dokonana przez Sąd Rejonowy wbrew twierdzeniom apelującego, nie odbyła się wybiórczo poprzez aprioryczne preferowanie lub dyskwalifikowanie jednych dowodów na rzecz drugich, według klucza najkorzystniejszego dla jednej ze stron procesowych, lecz stanowiła wynik dogłębnej analizy i swobodnej oceny, następnie odpowiednio uargumentowanej. Oskarżony sam wskazał, że ze świadkiemM. C.miał obojętne stosunki, zaś rzekome konflikty miał mieć drugi ze świadków z bratem oskarżonego około 15 lat temu, ale nie znał przyczyn konfliktu. Skarżący nie podał na czym miał polegać ostry konflikt pomiędzy wskazanymi osobami tj. oskarżonym iM. B.. Skarżący nie wskazał z jakich okoliczności wywodzi, żeM. B.i pokrzywdzony bardzo dobrze się znają, co mogło wpływać na treść zeznańM. B.. Stawiając pewne tezy należy wskazać na podstawę faktyczna takich ustaleń, a w tym zakresie zarzuty skarżącego nie znalazły potwierdzenia. Słusznie Sąd I instancji uznał twierdzenia oskarżonego za nieudolną linię obrony. Żaden przeprowadzony w sprawie dowód nie może być oceniany w oderwaniu od wymowy wszystkich pozostałych(por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 11 marca 2015 r., sygn. akt II AKa 47/15, OSA 2015 nr 7, poz. 17, str. 13, Legalis Numer 1213436).Odrzucenie wyjaśnień oskarżonego stanowiło naturalną konsekwencję obdarzenia wiarą dowodów o całkowicie przeciwstawnej wymowie. Zarzut naruszenia przepisuart. 7 k.p.k.nie może ograniczać się do odmiennej oceny materiału dowodowego przez skarżącego, a oczekiwanie uznania go za skuteczny warunkuje konieczność wykazania, jakich konkretnie uchybień w świetle wiedzy i doświadczenia życiowego dopuścił się Sąd w dokonanej ocenie materiału dowodowego. Tymczasem takich argumentów skarżący nie przedstawił. Nie mogą nimi być przecież twierdzenia kwestionujące trafność oceny Sądu tylko na podstawie selektywnie wybranych fragmentów materiału dowodowego, jak to uczynił obrońca oskarżonego.K. M.w pierwszych zeznaniach wskazał wyraźnie, składając zeznania 27 stycznia 2022 roku, że wycięte drzewa zauważył, gdy był z potencjalnym kolejnym nabywcą lasu. Wtedy też rozmawiał zA. S., który przekazał mu to co zaobserwował w lesie. Pierwsze zawiadomienie złożone 9 listopada 2021 roku przezJ. R.nie dotyczyło wycięcia i kradzieży drzewa, a zatrzymania przezR. B.należących do niej dokumentów. O okolicznościach związanych z wycięciem drzew w swoich zeznaniach mówiła pokrzywdzona w dniu 6 grudnia 2021 roku i miało to mieć miejsce około 2 tygodni wcześniej. Oczywiście podane daty nie są precyzyjne, ale nie wykluczają, abyA. S.widział wycinanie lasu przez oskarżonego na początku grudnia, tym bardziej, zże oskarżony wycinał drzewa przez kilkanaście dni. Zeznania tego świadka nie budziły wątpliwości, świadek nie tylko rozpoznał oskarżonego, ale przytoczył też okoliczności z jego życia prywatnego, wskazał, że rozmawiał z nim co najmniej dwa razy i nie było wątpliwości co do dokonanego rozpoznania, a szczegóły i dane personalne przekazałK. M.po pewnym czasie, gdy ustalił dokładnie te dane. Należy podkreślić, że oskarżony nie negował, że był w lesie i rozmawiał ze świadkiemA. S., choć neguje okoliczności rozmowy (k.67-69). Nie można również pominąć zeznańL. M., który również widział oskarżonego w lesie, planował on wycięcie drzew na opał i wskazywał, że las kupił od pokrzywdzonej (k.74). Mając bezpośredni kontakt z oskarżonym podczas konfrontacji, nie miał wątpliwości coś do dokonanego rozpoznania. Sąd Okręgowy w całości podzielił stanowisko Sądu I instancji co do oceny zeznańA. Ż.iR. Z., a argumenty przedstawione w apelacji nie podważyły skutecznie tej oceny. W doktrynie i orzecznictwie ugruntowany jest pogląd, iż jeśli Sąd meriti nie naruszył żadnego z przepisów ze sfery gromadzenia i oceny dowodów, to brak jest podstaw do kwestionowania ustaleń faktycznych (wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 30 lipca 2015 roku w sprawie o sygnaturze akt II AKa 171/15). Nadto, zgodnie z powszechnie akceptowanym stanowiskiem Sądu Najwyższego, ustalenia faktyczne wyroku tylko wtedy nie wykraczają poza ramy swobodnej oceny dowodów, gdy poczynione zostały na podstawie wszechstronnej analizy przeprowadzonych dowodów, których ocena nie wykazuje błędów natury faktycznej czy logicznej, zgodna jest ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz prowadzi do sędziowskiego przekonania odzwierciedleniem, którego powinno być uzasadnienie orzeczenia (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 września 1974 roku w sprawie o sygnaturze akt II KR 114/74). Stanowiska przedstawione w powyższych judykatach w pełni zaaprobował także Sąd Okręgowy w Siedlcach, stwierdzając, iż ustalenia faktyczne dokonane w niniejszej sprawie przez Sąd pierwszej instancji są pozbawione jakiegokolwiek błędu, trafne, prawidłowe oraz mające pełne i mocne oparcie w wiarygodnym materiale dowodowym, a zatem nie mogą być uznane za błędne. W świetle całości zebranego w sprawie materiału dowodowego, nie budzi wątpliwości, iż oskarżony popełnił czyny zart. 278 § 1 kk. Sąd Okręgowy w pełni zaakceptował decyzję o wymierzeniu oskarżonemu kar pozbawienia wolności uznając, że kary jednostkowe, ale i kara łączna są to kary sprawiedliwe i adekwatne do stopnia winy i stopnia społecznej szkodliwości czynów. We wniesionym środku odwoławczym brak było wprost zarzutu dotyczącego niewspółmierności pierwszoinstancyjnego rozstrzygnięcia o karze. W ocenie Sądu Okręgowego nie zaistniały także przesłanki zart. 440 kpkktóre uprawniałyby do ingerencji w tą cześć wyroku. Dlatego też, przy wyczerpującym wywodzie Sądu Rejowego w części dotyczącej kary, odstąpiono od zupełnie abstrakcyjnego omawiania tej kwestii w niniejszych rozważaniach, podzielając w tym względzie stanowisko proceduralne Sądu Apelacyjnego w Lublinie wyrażone w wyroku z dnia 25 stycznia 2018 r., sygn. II AKa 275/17(Legalis Numer 1728581).Okoliczność dotychczasowej niekaralności oskarżonego miała decydujące znaczenia przy orzeczeniu kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania. Deklarowane miesięczne dochody 200 zł i brak majątku, sprzeciwiały się orzeczeniu kary grzywny, przy uwzględnieniu wysokości orzeczonych nawiązek. Wniosek o zmianę zaskarżonego orzeczenia i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny. bezzasadność zarzutów warunkowała bezzasadność wniosku 4 OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU 1. ------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------ Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności ----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- 5 ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO 5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji 1. Przedmiot utrzymania w mocy Wyrok Sądu Rejonowego w Siedlcach z dnia 26 kwietnia 2022r. sygn. akt II K 1124/22 Zwięźle o powodach utrzymania w mocy Bezzasadność zarzutów warunkowała bezzasadność wniosku o zmianę wyroku. ------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------ 5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji Przedmiot i zakres zmiany ---------------------------------------------------------------------------------------------------- Zwięźle o powodach zmiany ------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------ 5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji 5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia 1.1. ---------------------------------------------------------------------------------- ☐art. 439 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia ----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- 2.1. Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości ☐art. 437 § 2 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia --------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- 3.1. Konieczność umorzenia postępowania ☐art. 437 § 2 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia ----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- 4.1. ☐art. 454 § 1 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia ------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------ 5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania ------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- 5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Przytoczyć okoliczności ------------------------------------------------------------------------------------------------------------ 6 Koszty Procesu Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Przytoczyć okoliczności II. Sąd Okręgowy na podstawieart. 7 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych(tekst jedn. Dz. U. z 1983 r., Nr 49, poz. 223 z późn. zm.) iart.636 § 1 kpkiart. 634 kpkzasądził od oskarżonego koszty sądowe za postępowanie odwoławcze, gdyż ma możliwości uregulowania należności. 7 PODPIS 1.3. Granice zaskarżenia Kolejny numer załącznika 1 Podmiot wnoszący apelację obrońca oskarżonego Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja wyroku Sądu Rejonowego w Siedlcach z dnia 26 kwietnia 2023r. sygn. akt II K 1124/22 1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia ☒ na korzyść ☐ na niekorzyść ☒ w całości ☐ w części ☐ co do winy ☐ co do kary ☐ co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia 1.3.2. Podniesione zarzuty Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji ☐ art. 438 pkt 1 k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu ☐ art. 438 pkt 1a k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazanywart. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu ☒ art. 438 pkt 2 k.p.k.– obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia ☒ art. 438 pkt 3 k.p.k.– błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia ☐ art. 438 pkt 4 k.p.k.– rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka ☐ art. 439 k.p.k. ☐ brak zarzutów 1.4. Wnioski ☐ uchylenie ☒ zmiana

15/301500/0001006/Ka

Sąd Okręgowy w Siedlcach

II Wydział Karny

152510000004021_VIII_U_001656_2023_Uz_2023-12-29_001

VIII U 1656/23

2023-12-29 01:00:00.0 CET

2024-02-19 17:30:04.0 CET

2024-02-19 16:02:51.0 CET

15251000

4021

REASON

Sygn. akt VIII U 1656/23 UZASADNIENIE Decyzją z dnia 22 sierpnia 2023 r Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w Ł. ustalił wartość kapitału początkowego na dzień 1 stycznia 1999 r dla T. K. . Jako podstawę wymiaru przyjęto kwotę 1038,98 zł, a wskaźnik wysokości podstawy wymiaru kapitału początkowego wynosi 85,10 % (wyliczony za lata 1989 – 1998), z uwzględnieniem 199 miesięcy okresów składkowych, 65 miesięcy okresów nieskładkowych, współczynnika proporcjonalnego wieku oraz okresu składkow

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Agnieszka Kurczewska" xPublisher="agnieszka.kurczewska" xEditorFullName="Agnieszka Kurczewska" xEditor="agnieszka.kurczewska" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="6" xFlag="published" xVolType="15/251000/0004021/U" xYear="2023" xVolNmbr="001656" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText xALIGNx="left"> <xBx>Sygn. akt VIII U 1656/23</xBx></xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Decyzją z dnia 22 sierpnia 2023 r Zakład Ubezpieczeń Społecznych <xAnon>(...)</xAnon> Oddział w <xAnon>Ł.</xAnon> ustalił wartość kapitału początkowego na dzień 1 stycznia 1999 r dla <xAnon>T. K.</xAnon>. Jako podstawę wymiaru przyjęto kwotę <xUx>1038,98</xUx> zł, a wskaźnik wysokości podstawy wymiaru kapitału początkowego wynosi <xUx>85,10 %</xUx> (wyliczony za lata 1989 – 1998), z uwzględnieniem 199 miesięcy okresów składkowych, 65 miesięcy okresów nieskładkowych, współczynnika proporcjonalnego wieku oraz okresu składkowego i nieskładkowego – 71,25%, 24 % kwoty bazowej – 293,01 zł, średniego dalszego trwania życia – 209 miesięcy. Kapitał początkowy ustalono na kwotę 98679,35 zł.</xText> <xText>Do ustalenia wartości kapitału początkowego <xUx>nie uwzględniono okresów:</xUx></xText> <xText>- 1.09.1975 – 30.06.1976</xText> <xText>- 1.12.1979 – 31.12.1979</xText> <xText>- 1.10.1987 – 1.06.1988, gdyż nie został wyczerpująco udowodniony</xText> <xText>- 1.12.1988 – 16.11.1990 – dokumenty znajdujące się w aktach Zakładu nie potwierdzają tego okresu zatrudnienia.</xText> <xText><xIx>/decyzja – k. 23 akt ZUS/ </xIx></xText> <xText>W dniu 22.09. 2023 roku <xAnon>T. K.</xAnon> wniósł odwołanie od powyższej decyzji, podnosząc niezasadne zaniechanie przez organ rentowy uwzględnienia przy ustalaniu wartości kapitału początkowego następujących okresów:</xText> <xText>- 1.12.1979 – 30.09.1987 – <xAnon> Klub Sportowy (...)</xAnon></xText> <xText>- 1.10.1987 – 1.06.1988 – <xAnon> (...)</xAnon></xText> <xText>- 1.12.1988 – 16.11.1990 – <xAnon>H.</xAnon> spółka z oo</xText> <xText>oraz o zasądzenie kosztów procesu.</xText> <xText><xIx>/odwołanie – k. 4/</xIx>.</xText> <xText>Zakład Ubezpieczeń Społecznych <xAnon>(...)</xAnon> Oddział w <xAnon>Ł.</xAnon> w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie, argumentując jak w zaskarżonej decyzji, wskazując, że nie uwzględniono podniesionych w odwołaniu okresów zatrudnienia:</xText> <xText>-1.12.1979 – 31.12.1979 – w <xAnon> Klubie Sportowym (...)</xAnon>, ponieważ zgodnie z wpisem w legitymacji ubezpieczeniowej początek zatrudnienia to 1.01.1980 rok</xText> <xText>- od 1.10.1987 – w <xAnon> (...)</xAnon> z uwagi na brak świadectwa pracy lub innego dokumentu potwierdzającego zatrudnienie</xText> <xText>- 1.12.1988 – 16.11.1990 – <xAnon>H.</xAnon> sp z oo, ponieważ dokumenty znajdujące się w zakładzie nie potwierdzają okresu zatrudnienia.</xText> <xText><xIx>/odpowiedź na odwołanie – k. 15/.</xIx></xText> <xText>Na rozprawie w dniu 8.12.2023 r wnioskodawca sprecyzował, że w przypadku zatrudnienia w <xAnon> (...)</xAnon> i <xAnon> Klubie (...)</xAnon>, żąda uwzględnienia wynagrodzenia z tych okresów w kapitale początkowym.</xText> <xText><xIx>/e – <xAnon>protokół (...)</xAnon>:53:17/</xIx></xText> <xText><xBx> <xIx>Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:</xIx> </xBx></xText> <xText><xAnon>T. K.</xAnon> <xAnon>urodził się w dniu (...)</xAnon> W dniu 21.07.2023 r złożył wniosek w sprawie kapitału początkowego.</xText> <xText><xIx>/okoliczność bezsporna/</xIx></xText> <xText>Do kapitału początkowego zaliczono wnioskodawcy okresy ubezpieczenia:</xText> <xText>- 1.10.1972 – 30.09.1977</xText> <xText>- 1.01.1980 – 13.07.1980</xText> <xText>-14.07.1980 – 28.02.1981</xText> <xText>-1.03.1981 – 30.11.1982</xText> <xText>-1.12.1982 – 30.11.1988</xText> <xText>-1.11.1990 – 15.01.1997</xText> <xText>- 1.07.1993 – 31.07.1993</xText> <xText>- 16.01.1997 – 31.12.1998</xText> <xText>- 7.10.1997 – 15.12.1997</xText> <xText>- 28.01.1998 – 28.01.1998</xText> <xText>- 4.03.1998 – 24.03.1998</xText> <xText>-14.04.1998 – 5.06.1998.</xText> <xText>Nie zaliczono następujących okresów:</xText> <xText>- 1.09.1975 – 30.06.1976</xText> <xText>- 1.12.1976 – 31.12.1979</xText> <xText>- 1.10.1987 – 1.06.1988</xText> <xText>- 1.12.1988 – 16.11.1990.</xText> <xText><xIx>/wykaz okresów ubezpieczenia – k. 19 – 20 akt ZUS/</xIx></xText> <xText>Wnioskodawca posiada poświadczenie o uprawnieniu do świadczeń leczniczych w książeczce ubezpieczeniowej:</xText> <xText>- z dnia 2.02.1982, 14.05.1982, 14.09.1982 – <xAnon> Klub Sportowy (...)</xAnon></xText> <xText>- z dnia 3.03.1989, 8.09.1989, 10.01.1990,15.04.1990, 25.07.1990 <xAnon> – (...)</xAnon>.</xText> <xText><xIx>/poświadczenia – w legitymacji ubezpieczeniowej – zał do akt/</xIx></xText> <xText>Wnioskodawca posiada poświadczenia o okresach zatrudnienia w książeczce ubezpieczeniowej:</xText> <xText>- 1.01.1980 – 30.09.1987 – <xAnon> Klub Sportowy (...)</xAnon></xText> <xText>- 1.10.1987 -3/4 etatu, <xAnon>(...)</xAnon> praca <xAnon> (...)</xAnon> (bez daty końcowej)</xText> <xText>- 1.12.1982 <xAnon> – (...)</xAnon></xText> <xText>- 1.12.1988 – 16.11.1990 – <xAnon>H.</xAnon> sp z oo./dyrektor spółki/</xText> <xText><xIx>/ poświadczenia – w legitymacji ubezpieczeniowej – zał do akt/</xIx></xText> <xText>Wnioskodawca nie posiada dokumentów potwierdzających zatrudnienie w grudniu 1979 roku oraz dokumentów potwierdzających wysokość wynagrodzenia otrzymywanego w <xAnon> Klubie (...)</xAnon>. Z okresu zatrudnienia w <xAnon> (...)</xAnon> nie posiada umowy o pracę ani świadectwa pracy. Było to jego drugie zatrudnienie. W <xAnon> Spółce (...)</xAnon> zaczął pracować po zakończeniu pracy w <xAnon> (...)</xAnon> w dniu 30.11.1988 r. Tworzył i rejestrował spółkę. Spółka miała być źródłem finasowania dla <xAnon> (...)</xAnon>. Miał otrzymywać wynagrodzenie nie mniejsze niż w <xAnon> (...)</xAnon>. Miał zawartą umowę o pracę w pełnym wymiarze czasu pracy.</xText> <xText><xIx>/zeznania wnioskodawcy e – prot. 00:01:17 w zw. Z 00:53:17, zeznania świadka <xAnon>T. P.</xAnon> – 00:24:17, <xAnon>P. W.</xAnon> – 00:33:37/</xIx></xText> <xText><xBx> <xIx>Sąd Okręgowy dokonał następującej oceny dowodów i zważył, co następuje:</xIx> </xBx></xText> <xText>Odwołanie zasługiwało częściowo uwzględnienie.</xText> <xText>Zgodnie z treścią przepisu <xLexLink xArt="art. 173;art. 173 ust. 1" xIsapId="WDU19981621118" xTitle="Ustawa z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 162, poz. 1118">art. 173 ust 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych</xLexLink> (tekst jedn.: Dz.U. z 2022 r. poz. 504), dla ubezpieczonych urodzonych po dniu 31 grudnia 1948 r., którzy przed dniem wejścia w życie ustawy opłacali składki na ubezpieczenie społeczne lub za których składki opłacali płatnicy składek, ustala się kapitał początkowy.</xText> <xText>Stosownie do art. 174 ust. 1 tejże ustawy, kapitał początkowy ustala się na zasadach określonych w art. 53, z uwzględnieniem ust. 2-12. Zgodnie z ust. 2, przy ustalaniu kapitału początkowego przyjmuje się przebyte przed dniem wejścia w życie ustawy:</xText> <xText>1) okresy składkowe, o których mowa w art. 6;</xText> <xText>2) okresy nieskładkowe, o których mowa w art. 7 pkt 5;</xText> <xText>3) okresy nieskładkowe, o których mowa w art. 7 pkt 1-4 i 6-12, w wymiarze nie większym niż określony w art. 5 ust. 2.</xText> <xText>Zgodnie z ust. 3 przywołanego artykułu, podstawę wymiaru kapitału początkowego ustala się na zasadach określonych w art. 15, 16, 17 ust. 1 i 3 oraz art. 18, z tym że okres kolejnych 10 lat kalendarzowych ustala się z okresu przed dniem 1 stycznia 1999 r.</xText> <xText>Według ust. 3b w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 października 2013 roku (w związku z wejściem w życie ustawy z dnia 21 czerwca 2013 roku o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych) jeżeli okres wskazany do ustalenia podstawy wymiaru kapitału początkowego obejmuje rok kalendarzowy, w którym ubezpieczony pozostawał w ubezpieczeniu społecznym na podstawie przepisów prawa polskiego jedynie przez część miesięcy tego roku, do obliczenia stosunku sumy kwot podstaw wymiaru składek i kwot, o których mowa w art. 15 ust. 3, w okresie tego roku do przeciętnego wynagrodzenia, przyjmuje się sumę kwot przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia ogłoszonego za ten rok kalendarzowy odpowiednią do liczby miesięcy pozostawania w ubezpieczeniu.</xText> <xText>Natomiast w myśl ust. 7 analizowanego przepisu do obliczenia kapitału początkowego przyjmuje się kwotę bazową wynoszącą 100 % przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w <xAnon>(...)</xAnon> kwartale kalendarzowym 1998 roku. Ustęp 8 powyższego przepisu stanowi, że przy obliczaniu kapitału początkowego część kwoty bazowej wynoszącej 24 % tej kwoty mnoży się przez współczynnik proporcjonalny do wieku ubezpieczonego oraz okresu składkowego i nieskładkowego osiągniętego do dnia 31 grudnia 1998 roku.</xText> <xText>Zgodnie natomiast z treścią ust. 8 przy obliczaniu kapitału początkowego część kwoty bazowej wynoszącej 24% tej kwoty mnoży się przez współczynnik proporcjonalny do wieku ubezpieczonego oraz okresu składkowego i nieskładkowego osiągniętego do dnia 31 grudnia 1998 roku, według wskazanego w nim wzoru.</xText> <xText>Z kolei w myśl art. 15 ust. 1 powyższej ustawy podstawę wymiaru emerytury i renty stanowi ustalona w sposób określony w ust. 4 i 5 przeciętna podstawa wymiaru składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe lub na ubezpieczenie społeczne na podstawie przepisów prawa polskiego w okresie kolejnych 10 lat kalendarzowych, wybranych przez zainteresowanego z ostatnich 20 lat kalendarzowych poprzedzających bezpośrednio rok, w którym zgłoszono wniosek o emeryturę lub rentę, z uwzględnieniem ust. 6 i art. 176. Natomiast stosownie do brzmienia ust. 2a tego samego przepisu, jeżeli nie można ustalić podstawy wymiaru składek w okresie pozostawania w stosunku pracy wskazanym do ustalenia podstawy wymiaru emerytury i renty, za podstawę wymiaru składek przyjmuje się kwotę obowiązującego w tym okresie minimalnego wynagrodzenia pracowników, proporcjonalnie do okresu podlegania ubezpieczeniu i wymiaru czasu pracy. Z kolei na postawie ust. 6 omawianego przepisu na wniosek ubezpieczonego podstawę wymiaru emerytury lub renty może stanowić ustalona w sposób określony w ust. 4 i 5 przeciętna podstawa wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne lub ubezpieczenia emerytalne i rentowe w okresie 20 lat kalendarzowych przypadających przed rokiem zgłoszenia wniosku, wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu.</xText> <xText>Jak stanowi art. 15 ust. 4 w/w ustawy w celu ustalenia podstawy wymiaru emerytury lub renty:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>oblicza się sumę kwot podstaw wymiaru składek i kwot, o których mowa w ust. 3, w okresie każdego roku z wybranych przez zainteresowanego lat kalendarzowych,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>oblicza się stosunek każdej z tych sum kwot do rocznej kwoty przeciętnego wynagrodzenia, ogłoszonej za dany rok kalendarzowy, wyrażając go w procentach, z zaokrągleniem do setnych części procentu,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText>oblicza się średnią arytmetyczną tych procentów, która, z zastrzeżeniem ust. 5, stanowi wskaźnik wysokości podstawy wymiaru emerytury lub renty, oraz</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText>mnoży się przez ten wskaźnik kwotę bazową, o której mowa w art. 19, przy czym wskaźnik wysokości podstawy wymiaru nie może być wyższy niż 250%, jednakże przy ponownym przeliczeniu wysokości emerytury należy mieć na względzie, iż zgodnie z art. 111 ust. 2 ustawy uwzględnia się kwotę bazową ostatnio przyjętą do obliczenia świadczenia.</xText> </xUnit> <xText>W związku z treścią zacytowanych przepisów można stwierdzić, iż kwota kapitału początkowego zależy od długości udowodnionych okresów składkowych i nieskładkowych przebytych przed 1 stycznia 1999 rokiem, podstawy wymiaru oraz współczynnika proporcjonalnego do wieku ubezpieczonego, który służy do obliczenia tzw. części socjalnej.</xText> <xText>Zgodnie z art. 26 cytowanej ustawy emerytura stanowi równowartość kwoty będącej wynikiem podzielenia podstawy obliczenia ustalonej w sposób określony w art. 25 przez średnie dalsze trwanie życia dla osób w wieku równym wiekowi przejścia na emeryturę danego ubezpieczonego, z uwzględnieniem ust. 5 i art. 183.</xText> <xText>Zgodnie z § 22. ROZPORZĄDZENIE MINISTRA PRACY I POLITYKI SPOŁECZNEJ 1 z dnia 11 października 2011 r.w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe/Dz.U.2011.237.1412/,jeżeli ustawa nie stanowi inaczej, środkiem dowodowym stwierdzającym okresy zatrudnienia na podstawie umowy o pracę, powołania, wyboru, mianowania oraz spółdzielczej umowy o pracę jest świadectwo pracy, zaświadczenie płatnika składek lub innego właściwego organu, wydane na podstawie posiadanych dokumentów lub inny dokument, w tym w szczególności:</xText> <xText>1) legitymacja ubezpieczeniowa;</xText> <xText>2) legitymacja służbowa, legitymacja związku zawodowego, umowa o pracę, wpis w dowodzie osobistym oraz pisma kierowane przez pracodawcę do pracownika w czasie trwania zatrudnienia.</xText> <xText>Jeżeli ustawa przewiduje możliwość udowodnienia zeznaniami świadków okresu składkowego, od którego zależy prawo lub wysokość świadczenia, dowód ten dopuszcza się pod warunkiem złożenia przez zainteresowanego oświadczenia w formie pisemnej lub ustnej do protokołu, że nie może przedłożyć odpowiedniego dokumentu potwierdzającego ten okres.</xText> <xText>W postępowaniu sądowym nie jest dopuszczalne oparcie się wyłącznie na zeznaniach świadków, w sytuacji, gdy z dokumentów wynikają okoliczności przeciwne./tak SA w Szczecinie w wyroku z dnia 20 lipca 2016 r, III AUa 690/15, LEX nr 2121869 /</xText> <xText>Wysokość uzyskiwanego uposażenia może być wykazywana przy pomocy pisemnych środków dowodowych pochodzących od pracodawcy, czy też nawet dowodów pośrednich, nie wyłączając zeznań świadków - aczkolwiek wskazujących wprost na wysokość wynagrodzenia danego zainteresowanego (tak stanowi m. in. teza wyroku Sądu Najwyższego z dnia 25 lipca 1997 roku - <xAnon>(...)</xAnon> UKN 186/97, OSNAP 1998/11/324, a także wyroki: Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 4 marca 1997 roku - III AUa 105/97, Apel. W-wa 1997/2/7, Sądu Apelacyjnego w Rzeszowie z dnia 27 czerwca 1995 roku - III AUr 177/95, OSA 1996/10/32, czy Sądu Apelacyjnego Białymstoku - III AUr 294/93, <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19820300210" xTitle="Ustawa z dnia 16 września 1982 r. - Prawo spółdzielcze" xAddress="Dz. U. z 1982 r. Nr 30, poz. 210">PS</xLexLink> - wkład. 1994/3/6).</xText> <xText>Do ustalenia podstawy wymiaru świadczeń emerytalno-rentowych może być uwzględnione tylko <xUx>wynagrodzenie faktycznie uzyskane przez ubezpieczonego w danym okresie, a nie zaś wynagrodzenie ustalone na podstawie przypuszczeń czy też uśrednień. Jedynie wynagrodzenie ubezpieczonego ustalone w sposób niewątpliwy, wobec którego nie istnieje wątpliwość, iż zostało ono zawyżone, może być podstawą do ustalenia współczynnika wysokości podstawy wymiaru. Wysokości wynagrodzenia lub danego składnika wynagrodzenia nie można ustalać w sposób przybliżony, ale pewny, na podstawie konkretnego dokumentu bądź jego kopii, który zachował się w dokumentacji osobowej ubezpieczonego (ostatecznie w oparciu o wiarygodne i precyzyjne zeznania świadków). </xUx>W takim wypadku uwzględnić można składniki wynagrodzenia, które są pewne, wypłacane były w danym okresie, stałe i w określonej wysokości (por. wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 18 stycznia 2012 r., III AUa 1555/11, LEX nr 1113058).</xText> <xText>Wysokość podstawy wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne w danych okresach, przyjmowana dla potrzeb ustalenia wysokości świadczeń emerytalno-rentowych, wynikać musi z nie budzących żadnych wątpliwości, spójnych i precyzyjnych dowodów. (vide wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku, z dnia 3 grudnia 2015 r. .III AUa 1088/15 LEX nr 1960794).</xText> <xText>Odnosząc powyższe rozważania do przedmiotu żądania, podnieść należy, że z ustaleń wynika, że w <xAnon> Spółce (...)</xAnon> wnioskodawca zaczął pracować po zakończeniu pracy w <xAnon> (...)</xAnon> w dniu 30.11.1988 r. Tworzył i rejestrował spółkę. Spółka miała być źródłem finasowania dla <xAnon> (...)</xAnon>. Miał zawartą umowę o pracę w pełnym wymiarze czasu pracy. Wnioskodawca posiada poświadczenie o uprawnieniu doświadczeń leczniczych w książeczce ubezpieczeniowej w związku z tym zatrudnieniem z dnia 3.03.1989, 8.09.1989, 10.01.1990,15.04.1990, 25.07.1990</xText> <xText>Wnioskodawca posiada też poświadczenia o okresach zatrudnienia w książeczce ubezpieczeniowej 1.12.1988 – 16.11.1990 – <xAnon>H.</xAnon> sp z oo./dyrektor spółki/.</xText> <xText>Na okoliczność zatrudnienia w tym spornym okresie Sąd przeprowadził dowód zeznań wnioskodawcy oraz świadka, którzy zgodnie zeznali, że w spornym w okresie ubezpieczony był zatrudniony w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku dyrektora spółki.</xText> <xText>W ocenie Sądu powyższe zeznania zatem nie pozostają w sprzeczności z treścią legitymacji ubezpieczeniowej, a jedynie potwierdzają jej treść.</xText> <xText>Organ rentowy nie zgłosił wniosków dowodowych mających wykazać okoliczności przeciwne.</xText> <xText>W ocenie Sądu, zatem zasadna była zmiana zaskarżonej decyzji i ustalenie, że przy obliczeniu kapitału początkowego należy zaliczyć dodatkowo okres zatrudnienia od 1.12.1988 do 16.11.1990 na podstawie na podstawie <xLexLink xArt="art. 477(14);art. 477(14) § 2" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 477<xSUPx>14</xSUPx> § 2 k.p.c.</xLexLink> Okres ten został potraktowany jako całość, bez rozróżnienia na okres składkowy i nieskładkowy z uwagi na sposób określenia spornego okresu zarówno w decyzji kapitałowej jak i w żądaniu odwołania. Sprecyzowanie w spornym okresie okresów składkowych i nieskładkowych może być przedmiotem kolejnej decyzji, a następnie ewentualnego odwołania.</xText> <xText>W pozostałym zakresie odwołanie nie zasługiwało na uwzględnienie.</xText> <xText>Jeżeli chodzi o zatrudnienie w KS <xAnon>T.</xAnon>, to brak jakiegokolwiek wiarygodnego dowodu co do zatrudnienia w miesiącu grudniu 1979 roku. Oprócz własnych twierdzeń wnioskodawca nie przedstawił w tym zakresie żadnych wniosków dowodowych. A wpis w legitymacji ubezpieczeniowej potwierdza okres zatrudnienia od stycznia 1980. Pozostały okres tego zatrudnienia został uwzględniony przez organ rentowy w wyliczeniu kapitału początkowego.</xText> <xText>Brak także wiarygodnych dowodów na ustalenie wysokości wynagrodzenia z tego okresu – przesłuchany na tę okoliczność wnioskodawca wskazał, że nie ma żadnych dokumentów potwierdzających wysokość wynagrodzenia, a świadek <xAnon>K. M.</xAnon> nie miał wiedzy co do wysokości wynagrodzenia.</xText> <xText>Co do okresu zatrudnienia w <xAnon> (...)</xAnon> to należy podnieść, że wnioskodawca dysponuje tylko wpisem w legitymacji ubezpieczeniowej co do początkowego okresu zatrudnienia, świadek <xAnon>J.</xAnon> nie znał dokładnej daty zakończenia zatrudnienia ani wymiaru czasu pracy. Przy czym ten sam okres zatrudnienia pokrywał się z równoległym zatrudnieniem w <xAnon> (...)</xAnon>, zatem był „obojętny” w zakresie ustalenia okresów składkowych i nieskładkowych. Natomiast brak było podstaw do ustalenia wynagrodzenia z tego okresu do podstawy wymiaru kapitału. Co prawda świadek <xAnon>J.</xAnon> zeznał, że wnioskodawca zarabiał 20.000 zł, ale nie pamiętał, czy w każdym miesiącu. Brak jest natomiast jakiegokolwiek dokumentu, który potwierdziłaby taką wysokość wynagrodzenia.</xText> <xText>Brak także podstaw do uwzględnienia innego niż minimalne wynagrodzenia z okresu zatrudnienia w <xAnon>H.</xAnon>. Na tą okoliczność wnioskodawca nie przestawił także żadnego wiarygodnego dowodu. Wnioskodawca w odwołaniu pisze o wynagrodzeniu w kwocie 40.000 zł, podnosi, że jego wynagrodzenie miało nie być niże od tego w <xAnon> (...)</xAnon>, przy czym załącza angaż z <xAnon> (...)</xAnon> na kwotę 41.9000 zł. Świadek <xAnon>P.</xAnon> nie wiedziała dokładnie jakie wynagrodzenie otrzymywał, a miało być uzależnione od zysku, a świadek <xAnon>W.</xAnon> podawał kwotę ok. 45.000 zł. Wobec powyższych rozbieżności brak było podstaw do przyjęcia wynagrodzenia, na które wskazywał wnioskodawca w odwołaniu.</xText> <xText>.</xText> <xText>W pozostałym zakresie odwołanie zatem zostało oddalone na podstawie <xLexLink xArt="art. 477(14);art. 477(14) § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 477<xSUPx>14</xSUPx> § 1 k.p.c.</xLexLink></xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Anna Przybylska

Agnieszka Kurczewska

Agnieszka Kurczewska

Sygn. akt VIII U 1656/23 UZASADNIENIE Decyzją z dnia 22 sierpnia 2023 r Zakład Ubezpieczeń Społecznych(...)Oddział wŁ.ustalił wartość kapitału początkowego na dzień 1 stycznia 1999 r dlaT. K.. Jako podstawę wymiaru przyjęto kwotę1038,98zł, a wskaźnik wysokości podstawy wymiaru kapitału początkowego wynosi85,10 %(wyliczony za lata 1989 – 1998), z uwzględnieniem 199 miesięcy okresów składkowych, 65 miesięcy okresów nieskładkowych, współczynnika proporcjonalnego wieku oraz okresu składkowego i nieskładkowego – 71,25%, 24 % kwoty bazowej – 293,01 zł, średniego dalszego trwania życia – 209 miesięcy. Kapitał początkowy ustalono na kwotę 98679,35 zł. Do ustalenia wartości kapitału początkowegonie uwzględniono okresów: - 1.09.1975 – 30.06.1976 - 1.12.1979 – 31.12.1979 - 1.10.1987 – 1.06.1988, gdyż nie został wyczerpująco udowodniony - 1.12.1988 – 16.11.1990 – dokumenty znajdujące się w aktach Zakładu nie potwierdzają tego okresu zatrudnienia. /decyzja – k. 23 akt ZUS/ W dniu 22.09. 2023 rokuT. K.wniósł odwołanie od powyższej decyzji, podnosząc niezasadne zaniechanie przez organ rentowy uwzględnienia przy ustalaniu wartości kapitału początkowego następujących okresów: - 1.12.1979 – 30.09.1987 –Klub Sportowy (...) - 1.10.1987 – 1.06.1988 –(...) - 1.12.1988 – 16.11.1990 –H.spółka z oo oraz o zasądzenie kosztów procesu. /odwołanie – k. 4/. Zakład Ubezpieczeń Społecznych(...)Oddział wŁ.w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie, argumentując jak w zaskarżonej decyzji, wskazując, że nie uwzględniono podniesionych w odwołaniu okresów zatrudnienia: -1.12.1979 – 31.12.1979 – wKlubie Sportowym (...), ponieważ zgodnie z wpisem w legitymacji ubezpieczeniowej początek zatrudnienia to 1.01.1980 rok - od 1.10.1987 – w(...)z uwagi na brak świadectwa pracy lub innego dokumentu potwierdzającego zatrudnienie - 1.12.1988 – 16.11.1990 –H.sp z oo, ponieważ dokumenty znajdujące się w zakładzie nie potwierdzają okresu zatrudnienia. /odpowiedź na odwołanie – k. 15/. Na rozprawie w dniu 8.12.2023 r wnioskodawca sprecyzował, że w przypadku zatrudnienia w(...)iKlubie (...), żąda uwzględnienia wynagrodzenia z tych okresów w kapitale początkowym. /e –protokół (...):53:17/ Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny: T. K.urodził się w dniu (...)W dniu 21.07.2023 r złożył wniosek w sprawie kapitału początkowego. /okoliczność bezsporna/ Do kapitału początkowego zaliczono wnioskodawcy okresy ubezpieczenia: - 1.10.1972 – 30.09.1977 - 1.01.1980 – 13.07.1980 -14.07.1980 – 28.02.1981 -1.03.1981 – 30.11.1982 -1.12.1982 – 30.11.1988 -1.11.1990 – 15.01.1997 - 1.07.1993 – 31.07.1993 - 16.01.1997 – 31.12.1998 - 7.10.1997 – 15.12.1997 - 28.01.1998 – 28.01.1998 - 4.03.1998 – 24.03.1998 -14.04.1998 – 5.06.1998. Nie zaliczono następujących okresów: - 1.09.1975 – 30.06.1976 - 1.12.1976 – 31.12.1979 - 1.10.1987 – 1.06.1988 - 1.12.1988 – 16.11.1990. /wykaz okresów ubezpieczenia – k. 19 – 20 akt ZUS/ Wnioskodawca posiada poświadczenie o uprawnieniu do świadczeń leczniczych w książeczce ubezpieczeniowej: - z dnia 2.02.1982, 14.05.1982, 14.09.1982 –Klub Sportowy (...) - z dnia 3.03.1989, 8.09.1989, 10.01.1990,15.04.1990, 25.07.1990– (...). /poświadczenia – w legitymacji ubezpieczeniowej – zał do akt/ Wnioskodawca posiada poświadczenia o okresach zatrudnienia w książeczce ubezpieczeniowej: - 1.01.1980 – 30.09.1987 –Klub Sportowy (...) - 1.10.1987 -3/4 etatu,(...)praca(...)(bez daty końcowej) - 1.12.1982– (...) - 1.12.1988 – 16.11.1990 –H.sp z oo./dyrektor spółki/ / poświadczenia – w legitymacji ubezpieczeniowej – zał do akt/ Wnioskodawca nie posiada dokumentów potwierdzających zatrudnienie w grudniu 1979 roku oraz dokumentów potwierdzających wysokość wynagrodzenia otrzymywanego wKlubie (...). Z okresu zatrudnienia w(...)nie posiada umowy o pracę ani świadectwa pracy. Było to jego drugie zatrudnienie. WSpółce (...)zaczął pracować po zakończeniu pracy w(...)w dniu 30.11.1988 r. Tworzył i rejestrował spółkę. Spółka miała być źródłem finasowania dla(...). Miał otrzymywać wynagrodzenie nie mniejsze niż w(...). Miał zawartą umowę o pracę w pełnym wymiarze czasu pracy. /zeznania wnioskodawcy e – prot. 00:01:17 w zw. Z 00:53:17, zeznania świadkaT. P.– 00:24:17,P. W.– 00:33:37/ Sąd Okręgowy dokonał następującej oceny dowodów i zważył, co następuje: Odwołanie zasługiwało częściowo uwzględnienie. Zgodnie z treścią przepisuart. 173 ust 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych(tekst jedn.: Dz.U. z 2022 r. poz. 504), dla ubezpieczonych urodzonych po dniu 31 grudnia 1948 r., którzy przed dniem wejścia w życie ustawy opłacali składki na ubezpieczenie społeczne lub za których składki opłacali płatnicy składek, ustala się kapitał początkowy. Stosownie do art. 174 ust. 1 tejże ustawy, kapitał początkowy ustala się na zasadach określonych w art. 53, z uwzględnieniem ust. 2-12. Zgodnie z ust. 2, przy ustalaniu kapitału początkowego przyjmuje się przebyte przed dniem wejścia w życie ustawy: 1) okresy składkowe, o których mowa w art. 6; 2) okresy nieskładkowe, o których mowa w art. 7 pkt 5; 3) okresy nieskładkowe, o których mowa w art. 7 pkt 1-4 i 6-12, w wymiarze nie większym niż określony w art. 5 ust. 2. Zgodnie z ust. 3 przywołanego artykułu, podstawę wymiaru kapitału początkowego ustala się na zasadach określonych w art. 15, 16, 17 ust. 1 i 3 oraz art. 18, z tym że okres kolejnych 10 lat kalendarzowych ustala się z okresu przed dniem 1 stycznia 1999 r. Według ust. 3b w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 października 2013 roku (w związku z wejściem w życie ustawy z dnia 21 czerwca 2013 roku o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych) jeżeli okres wskazany do ustalenia podstawy wymiaru kapitału początkowego obejmuje rok kalendarzowy, w którym ubezpieczony pozostawał w ubezpieczeniu społecznym na podstawie przepisów prawa polskiego jedynie przez część miesięcy tego roku, do obliczenia stosunku sumy kwot podstaw wymiaru składek i kwot, o których mowa w art. 15 ust. 3, w okresie tego roku do przeciętnego wynagrodzenia, przyjmuje się sumę kwot przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia ogłoszonego za ten rok kalendarzowy odpowiednią do liczby miesięcy pozostawania w ubezpieczeniu. Natomiast w myśl ust. 7 analizowanego przepisu do obliczenia kapitału początkowego przyjmuje się kwotę bazową wynoszącą 100 % przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w(...)kwartale kalendarzowym 1998 roku. Ustęp 8 powyższego przepisu stanowi, że przy obliczaniu kapitału początkowego część kwoty bazowej wynoszącej 24 % tej kwoty mnoży się przez współczynnik proporcjonalny do wieku ubezpieczonego oraz okresu składkowego i nieskładkowego osiągniętego do dnia 31 grudnia 1998 roku. Zgodnie natomiast z treścią ust. 8 przy obliczaniu kapitału początkowego część kwoty bazowej wynoszącej 24% tej kwoty mnoży się przez współczynnik proporcjonalny do wieku ubezpieczonego oraz okresu składkowego i nieskładkowego osiągniętego do dnia 31 grudnia 1998 roku, według wskazanego w nim wzoru. Z kolei w myśl art. 15 ust. 1 powyższej ustawy podstawę wymiaru emerytury i renty stanowi ustalona w sposób określony w ust. 4 i 5 przeciętna podstawa wymiaru składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe lub na ubezpieczenie społeczne na podstawie przepisów prawa polskiego w okresie kolejnych 10 lat kalendarzowych, wybranych przez zainteresowanego z ostatnich 20 lat kalendarzowych poprzedzających bezpośrednio rok, w którym zgłoszono wniosek o emeryturę lub rentę, z uwzględnieniem ust. 6 i art. 176. Natomiast stosownie do brzmienia ust. 2a tego samego przepisu, jeżeli nie można ustalić podstawy wymiaru składek w okresie pozostawania w stosunku pracy wskazanym do ustalenia podstawy wymiaru emerytury i renty, za podstawę wymiaru składek przyjmuje się kwotę obowiązującego w tym okresie minimalnego wynagrodzenia pracowników, proporcjonalnie do okresu podlegania ubezpieczeniu i wymiaru czasu pracy. Z kolei na postawie ust. 6 omawianego przepisu na wniosek ubezpieczonego podstawę wymiaru emerytury lub renty może stanowić ustalona w sposób określony w ust. 4 i 5 przeciętna podstawa wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne lub ubezpieczenia emerytalne i rentowe w okresie 20 lat kalendarzowych przypadających przed rokiem zgłoszenia wniosku, wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu. Jak stanowi art. 15 ust. 4 w/w ustawy w celu ustalenia podstawy wymiaru emerytury lub renty: 1 oblicza się sumę kwot podstaw wymiaru składek i kwot, o których mowa w ust. 3, w okresie każdego roku z wybranych przez zainteresowanego lat kalendarzowych, 2 oblicza się stosunek każdej z tych sum kwot do rocznej kwoty przeciętnego wynagrodzenia, ogłoszonej za dany rok kalendarzowy, wyrażając go w procentach, z zaokrągleniem do setnych części procentu, 3 oblicza się średnią arytmetyczną tych procentów, która, z zastrzeżeniem ust. 5, stanowi wskaźnik wysokości podstawy wymiaru emerytury lub renty, oraz 4 mnoży się przez ten wskaźnik kwotę bazową, o której mowa w art. 19, przy czym wskaźnik wysokości podstawy wymiaru nie może być wyższy niż 250%, jednakże przy ponownym przeliczeniu wysokości emerytury należy mieć na względzie, iż zgodnie z art. 111 ust. 2 ustawy uwzględnia się kwotę bazową ostatnio przyjętą do obliczenia świadczenia. W związku z treścią zacytowanych przepisów można stwierdzić, iż kwota kapitału początkowego zależy od długości udowodnionych okresów składkowych i nieskładkowych przebytych przed 1 stycznia 1999 rokiem, podstawy wymiaru oraz współczynnika proporcjonalnego do wieku ubezpieczonego, który służy do obliczenia tzw. części socjalnej. Zgodnie z art. 26 cytowanej ustawy emerytura stanowi równowartość kwoty będącej wynikiem podzielenia podstawy obliczenia ustalonej w sposób określony w art. 25 przez średnie dalsze trwanie życia dla osób w wieku równym wiekowi przejścia na emeryturę danego ubezpieczonego, z uwzględnieniem ust. 5 i art. 183. Zgodnie z § 22. ROZPORZĄDZENIE MINISTRA PRACY I POLITYKI SPOŁECZNEJ 1 z dnia 11 października 2011 r.w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe/Dz.U.2011.237.1412/,jeżeli ustawa nie stanowi inaczej, środkiem dowodowym stwierdzającym okresy zatrudnienia na podstawie umowy o pracę, powołania, wyboru, mianowania oraz spółdzielczej umowy o pracę jest świadectwo pracy, zaświadczenie płatnika składek lub innego właściwego organu, wydane na podstawie posiadanych dokumentów lub inny dokument, w tym w szczególności: 1) legitymacja ubezpieczeniowa; 2) legitymacja służbowa, legitymacja związku zawodowego, umowa o pracę, wpis w dowodzie osobistym oraz pisma kierowane przez pracodawcę do pracownika w czasie trwania zatrudnienia. Jeżeli ustawa przewiduje możliwość udowodnienia zeznaniami świadków okresu składkowego, od którego zależy prawo lub wysokość świadczenia, dowód ten dopuszcza się pod warunkiem złożenia przez zainteresowanego oświadczenia w formie pisemnej lub ustnej do protokołu, że nie może przedłożyć odpowiedniego dokumentu potwierdzającego ten okres. W postępowaniu sądowym nie jest dopuszczalne oparcie się wyłącznie na zeznaniach świadków, w sytuacji, gdy z dokumentów wynikają okoliczności przeciwne./tak SA w Szczecinie w wyroku z dnia 20 lipca 2016 r, III AUa 690/15, LEX nr 2121869 / Wysokość uzyskiwanego uposażenia może być wykazywana przy pomocy pisemnych środków dowodowych pochodzących od pracodawcy, czy też nawet dowodów pośrednich, nie wyłączając zeznań świadków - aczkolwiek wskazujących wprost na wysokość wynagrodzenia danego zainteresowanego (tak stanowi m. in. teza wyroku Sądu Najwyższego z dnia 25 lipca 1997 roku -(...)UKN 186/97, OSNAP 1998/11/324, a także wyroki: Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 4 marca 1997 roku - III AUa 105/97, Apel. W-wa 1997/2/7, Sądu Apelacyjnego w Rzeszowie z dnia 27 czerwca 1995 roku - III AUr 177/95, OSA 1996/10/32, czy Sądu Apelacyjnego Białymstoku - III AUr 294/93,PS- wkład. 1994/3/6). Do ustalenia podstawy wymiaru świadczeń emerytalno-rentowych może być uwzględnione tylkowynagrodzenie faktycznie uzyskane przez ubezpieczonego w danym okresie, a nie zaś wynagrodzenie ustalone na podstawie przypuszczeń czy też uśrednień. Jedynie wynagrodzenie ubezpieczonego ustalone w sposób niewątpliwy, wobec którego nie istnieje wątpliwość, iż zostało ono zawyżone, może być podstawą do ustalenia współczynnika wysokości podstawy wymiaru. Wysokości wynagrodzenia lub danego składnika wynagrodzenia nie można ustalać w sposób przybliżony, ale pewny, na podstawie konkretnego dokumentu bądź jego kopii, który zachował się w dokumentacji osobowej ubezpieczonego (ostatecznie w oparciu o wiarygodne i precyzyjne zeznania świadków).W takim wypadku uwzględnić można składniki wynagrodzenia, które są pewne, wypłacane były w danym okresie, stałe i w określonej wysokości (por. wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 18 stycznia 2012 r., III AUa 1555/11, LEX nr 1113058). Wysokość podstawy wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne w danych okresach, przyjmowana dla potrzeb ustalenia wysokości świadczeń emerytalno-rentowych, wynikać musi z nie budzących żadnych wątpliwości, spójnych i precyzyjnych dowodów. (vide wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku, z dnia 3 grudnia 2015 r. .III AUa 1088/15 LEX nr 1960794). Odnosząc powyższe rozważania do przedmiotu żądania, podnieść należy, że z ustaleń wynika, że wSpółce (...)wnioskodawca zaczął pracować po zakończeniu pracy w(...)w dniu 30.11.1988 r. Tworzył i rejestrował spółkę. Spółka miała być źródłem finasowania dla(...). Miał zawartą umowę o pracę w pełnym wymiarze czasu pracy. Wnioskodawca posiada poświadczenie o uprawnieniu doświadczeń leczniczych w książeczce ubezpieczeniowej w związku z tym zatrudnieniem z dnia 3.03.1989, 8.09.1989, 10.01.1990,15.04.1990, 25.07.1990 Wnioskodawca posiada też poświadczenia o okresach zatrudnienia w książeczce ubezpieczeniowej 1.12.1988 – 16.11.1990 –H.sp z oo./dyrektor spółki/. Na okoliczność zatrudnienia w tym spornym okresie Sąd przeprowadził dowód zeznań wnioskodawcy oraz świadka, którzy zgodnie zeznali, że w spornym w okresie ubezpieczony był zatrudniony w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku dyrektora spółki. W ocenie Sądu powyższe zeznania zatem nie pozostają w sprzeczności z treścią legitymacji ubezpieczeniowej, a jedynie potwierdzają jej treść. Organ rentowy nie zgłosił wniosków dowodowych mających wykazać okoliczności przeciwne. W ocenie Sądu, zatem zasadna była zmiana zaskarżonej decyzji i ustalenie, że przy obliczeniu kapitału początkowego należy zaliczyć dodatkowo okres zatrudnienia od 1.12.1988 do 16.11.1990 na podstawie na podstawieart. 47714§ 2 k.p.c.Okres ten został potraktowany jako całość, bez rozróżnienia na okres składkowy i nieskładkowy z uwagi na sposób określenia spornego okresu zarówno w decyzji kapitałowej jak i w żądaniu odwołania. Sprecyzowanie w spornym okresie okresów składkowych i nieskładkowych może być przedmiotem kolejnej decyzji, a następnie ewentualnego odwołania. W pozostałym zakresie odwołanie nie zasługiwało na uwzględnienie. Jeżeli chodzi o zatrudnienie w KST., to brak jakiegokolwiek wiarygodnego dowodu co do zatrudnienia w miesiącu grudniu 1979 roku. Oprócz własnych twierdzeń wnioskodawca nie przedstawił w tym zakresie żadnych wniosków dowodowych. A wpis w legitymacji ubezpieczeniowej potwierdza okres zatrudnienia od stycznia 1980. Pozostały okres tego zatrudnienia został uwzględniony przez organ rentowy w wyliczeniu kapitału początkowego. Brak także wiarygodnych dowodów na ustalenie wysokości wynagrodzenia z tego okresu – przesłuchany na tę okoliczność wnioskodawca wskazał, że nie ma żadnych dokumentów potwierdzających wysokość wynagrodzenia, a świadekK. M.nie miał wiedzy co do wysokości wynagrodzenia. Co do okresu zatrudnienia w(...)to należy podnieść, że wnioskodawca dysponuje tylko wpisem w legitymacji ubezpieczeniowej co do początkowego okresu zatrudnienia, świadekJ.nie znał dokładnej daty zakończenia zatrudnienia ani wymiaru czasu pracy. Przy czym ten sam okres zatrudnienia pokrywał się z równoległym zatrudnieniem w(...), zatem był „obojętny” w zakresie ustalenia okresów składkowych i nieskładkowych. Natomiast brak było podstaw do ustalenia wynagrodzenia z tego okresu do podstawy wymiaru kapitału. Co prawda świadekJ.zeznał, że wnioskodawca zarabiał 20.000 zł, ale nie pamiętał, czy w każdym miesiącu. Brak jest natomiast jakiegokolwiek dokumentu, który potwierdziłaby taką wysokość wynagrodzenia. Brak także podstaw do uwzględnienia innego niż minimalne wynagrodzenia z okresu zatrudnienia wH.. Na tą okoliczność wnioskodawca nie przestawił także żadnego wiarygodnego dowodu. Wnioskodawca w odwołaniu pisze o wynagrodzeniu w kwocie 40.000 zł, podnosi, że jego wynagrodzenie miało nie być niże od tego w(...), przy czym załącza angaż z(...)na kwotę 41.9000 zł. ŚwiadekP.nie wiedziała dokładnie jakie wynagrodzenie otrzymywał, a miało być uzależnione od zysku, a świadekW.podawał kwotę ok. 45.000 zł. Wobec powyższych rozbieżności brak było podstaw do przyjęcia wynagrodzenia, na które wskazywał wnioskodawca w odwołaniu. . W pozostałym zakresie odwołanie zatem zostało oddalone na podstawieart. 47714§ 1 k.p.c.

15/251000/0004021/U

Sąd Okręgowy w Łodzi

VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

152515050001006_II_K_000096_2023_Uz_2024-01-04_001

II K 96/23

2024-01-04 01:00:00.0 CET

2024-02-02 17:35:05.0 CET

2024-02-09 00:38:45.0 CET

15251505

1006

SENTENCE

Sygn. akt II K 96/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 04 stycznia 2024 roku Sąd Rejonowy w Bełchatowie, II Wydział Karny w składzie: Przewodniczący: asesor sądowy Julia Ślęzak Protokolant: Justyna Paciepna pod nieobecność prokuratora po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 30 listopada 2023 oraz 04 stycznia 2024 roku sprawy przeciwko T. R. , synowi J. i B. z domu K. , urodzonemu (...) w B. , oskarżonemu o to, że w okresie od 01.01.2022r. do 30.11.2022r. w B. woj. (...) , uchylał się o

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Ewa Grabarz" xPublisher="ewa.grabarz" xEditorFullName="Ewa Grabarz" xEditor="ewa.grabarz" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="1" xFlag="published" xVolType="15/251505/0001006/K" xYear="2023" xVolNmbr="000096" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok</xName> <xBlock> <xText xALIGNx="left"> <xBx>Sygn. akt II K 96/23</xBx></xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right">Dnia 04 stycznia 2024 roku</xText> <xText>Sąd Rejonowy w Bełchatowie, II Wydział Karny w składzie:</xText> <xText>Przewodniczący: asesor sądowy Julia Ślęzak</xText> <xText>Protokolant: Justyna Paciepna</xText> <xText xALIGNx="left">pod nieobecność prokuratora</xText> <xText>po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 30 listopada 2023 oraz 04 stycznia 2024 roku</xText> <xText>sprawy przeciwko <xBx><xAnon>T. R.</xAnon></xBx>, synowi <xAnon>J.</xAnon> i <xAnon>B.</xAnon> z domu <xAnon>K.</xAnon>, <xAnon>urodzonemu (...)</xAnon> w <xAnon>B.</xAnon>,</xText> <xText>oskarżonemu o to, że w okresie od 01.01.2022r. do 30.11.2022r. w <xAnon>B.</xAnon> woj. <xAnon> (...)</xAnon>, uchylał się od wykonywania obowiązku alimentacyjnego na rzecz córki <xAnon>H. R.</xAnon>, określonego co do wysokości aktualnie obowiązującym wyrokiem Sądu Rejonowego w Bełchatowie III Wydział Rodzinny i Nieletnich z dn. 03.10.2017r. – sygn. akt III RC 300/17 w kwocie po 400 zł miesięcznie poczynając od 21.07.2017r., narażając w/w uprawnioną na niemożność zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych, w wyniku czego łączna wysokość powstałych wskutek tego zaległości stanowi równowartość co najmniej trzech świadczeń okresowych, przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności, będąc uprzednio skazanym za umyślne przestępstwo podobne,</xText> <xText>tj. o czyn z <xLexLink xArt="art. 209;art. 209 § 1 a" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 209 § 1a k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 64;art. 64 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 64 § 1 k.k.</xLexLink></xText> <xText xALIGNx="center">orzeka:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>w zakresie zarzucanego czynu uznaje oskarżonego <xBx><xAnon>T. R.</xAnon> </xBx>za winnego tego, że w okresie od 01.01.2022r. do 30.11.2022r. w <xAnon>B.</xAnon> woj. <xAnon> (...)</xAnon>, uchylał się od wykonywania obowiązku alimentacyjnego na rzecz córki <xAnon>H. R.</xAnon>, określonego co do wysokości aktualnie obowiązującym wyrokiem Sądu Rejonowego w Bełchatowie III Wydział Rodzinny i Nieletnich z dn. 03.10.2017r. – sygn. akt III RC 300/17 w kwocie po 400 zł miesięcznie poczynając od 21.07.2017r., narażając w/w uprawnioną na niemożność zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych, w wyniku czego łączna wysokość powstałych wskutek tego zaległości stanowi równowartość co najmniej trzech świadczeń okresowych, tj. czynu wyczerpującego dyspozycję <xLexLink xArt="art. 209;art. 209 § 1 a" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 209 § 1a k.k.</xLexLink> i za to na podstawie <xLexLink xArt="art. 209;art. 209 § 1 a" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 209 § 1a k.k.</xLexLink> wymierza mu karę 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adwokata <xAnon>K. L.</xAnon> kwotę 1 239,84 (tysiąca dwustu trzydziestu dziewięciu 84/100) tytułem zwrotu kosztów pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText>zwalnia oskarżonego z obowiązku zwrotu kosztów postępowania, które w całości przejmuje na rachunek Skarbu Państwa.</xText> </xUnit> </xUnit> </xBlock> </xPart>

asesor sądowy Julia Ślęzak

Ewa Grabarz

Justyna Paciepna

Ewa Grabarz

Sygn. akt II K 96/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 04 stycznia 2024 roku Sąd Rejonowy w Bełchatowie, II Wydział Karny w składzie: Przewodniczący: asesor sądowy Julia Ślęzak Protokolant: Justyna Paciepna pod nieobecność prokuratora po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 30 listopada 2023 oraz 04 stycznia 2024 roku sprawy przeciwkoT. R., synowiJ.iB.z domuK.,urodzonemu (...)wB., oskarżonemu o to, że w okresie od 01.01.2022r. do 30.11.2022r. wB.woj.(...), uchylał się od wykonywania obowiązku alimentacyjnego na rzecz córkiH. R., określonego co do wysokości aktualnie obowiązującym wyrokiem Sądu Rejonowego w Bełchatowie III Wydział Rodzinny i Nieletnich z dn. 03.10.2017r. – sygn. akt III RC 300/17 w kwocie po 400 zł miesięcznie poczynając od 21.07.2017r., narażając w/w uprawnioną na niemożność zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych, w wyniku czego łączna wysokość powstałych wskutek tego zaległości stanowi równowartość co najmniej trzech świadczeń okresowych, przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności, będąc uprzednio skazanym za umyślne przestępstwo podobne, tj. o czyn zart. 209 § 1a k.k.w zw. zart. 64 § 1 k.k. orzeka: 1 w zakresie zarzucanego czynu uznaje oskarżonegoT. R.za winnego tego, że w okresie od 01.01.2022r. do 30.11.2022r. wB.woj.(...), uchylał się od wykonywania obowiązku alimentacyjnego na rzecz córkiH. R., określonego co do wysokości aktualnie obowiązującym wyrokiem Sądu Rejonowego w Bełchatowie III Wydział Rodzinny i Nieletnich z dn. 03.10.2017r. – sygn. akt III RC 300/17 w kwocie po 400 zł miesięcznie poczynając od 21.07.2017r., narażając w/w uprawnioną na niemożność zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych, w wyniku czego łączna wysokość powstałych wskutek tego zaległości stanowi równowartość co najmniej trzech świadczeń okresowych, tj. czynu wyczerpującego dyspozycjęart. 209 § 1a k.k.i za to na podstawieart. 209 § 1a k.k.wymierza mu karę 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności; 2 zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adwokataK. L.kwotę 1 239,84 (tysiąca dwustu trzydziestu dziewięciu 84/100) tytułem zwrotu kosztów pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu; 3 zwalnia oskarżonego z obowiązku zwrotu kosztów postępowania, które w całości przejmuje na rachunek Skarbu Państwa.

15/251505/0001006/K

Sąd Rejonowy w Bełchatowie

II Wydział Karny

152510000004021_VIII_Ua_000065_2023_Uz_2024-01-03_001

VIII Ua 65/23

2024-01-03 01:00:00.0 CET

2024-02-13 17:30:05.0 CET

2024-02-13 16:39:17.0 CET

15251000

4021

REASON

Sygn. akt VIII Ua 65/23 UZASADNIENIE Zaskarżonym wyrokiem z dnia 1 czerwca 2023 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi X Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w sprawie sygn. akt XU 662/22 po rozpoznaniu w dniu 25 maja 2023 roku w Łodzi na rozprawie sprawy J. K. przeciwko Wojewódzkiemu Zespołowi do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w Ł. o ustalenie niepełnosprawności na skutek odwołania J. K. od orzeczenia Wojewódzkiego Zespołu do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w Ł. z dnia 24

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Agnieszka Kurczewska" xPublisher="agnieszka.kurczewska" xEditorFullName="Agnieszka Kurczewska" xEditor="agnieszka.kurczewska" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="14" xFlag="published" xVolType="15/251000/0004021/Ua" xYear="2023" xVolNmbr="000065" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText>Sygn. akt VIII Ua 65/23</xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Zaskarżonym wyrokiem z dnia 1 czerwca 2023 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi X Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w sprawie sygn. akt XU 662/22 po rozpoznaniu w dniu 25 maja 2023 roku w Łodzi na rozprawie sprawy <xAnon>J. K.</xAnon> przeciwko Wojewódzkiemu Zespołowi do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w <xAnon>Ł.</xAnon> o ustalenie niepełnosprawności na skutek odwołania <xAnon>J. K.</xAnon> od orzeczenia Wojewódzkiego Zespołu do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w <xAnon>Ł.</xAnon> z dnia 24 sierpnia 2022 roku, nr sprawy <xAnon> (...)</xAnon>.<xAnon> (...)</xAnon>.<xAnon> (...)</xAnon>.192.2022.D w pkt 1 oddalił odwołanie, a w pkt 2 oddalił wniosek radcy prawnego <xAnon>R. G.</xAnon> o przyznanie kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu.</xText> <xText>Powyższe orzeczenie zapadło w oparciu o następujące ustalenia faktyczne.</xText> <xText><xAnon>J. K.</xAnon> <xAnon>urodziła się (...)</xAnon>.</xText> <xText>Orzeczeniem z dnia 9 kwietnia 2019 roku, nr ZON-ZP.722.90.2019 <xAnon> (...)</xAnon> do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w Powiecie <xAnon> (...)</xAnon> Wschodnim zaliczył <xAnon>J. K.</xAnon> do osób niepełnosprawnych, zaś orzeczenie zostało wydane do 30 kwietnia 2022 roku.</xText> <xText>W dniu 30 marca 2022 roku przedstawicielka ustawowa <xAnon>J. K.</xAnon> złożyła w jej imieniu wniosek o ponowne wydanie orzeczenia o niepełnosprawności po upływie ważności dotychczasowego.</xText> <xText>Orzeczeniem z dnia 18 maja 2022 roku, nr ZON-ZP.722.131.2021 <xAnon> (...)</xAnon> do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w Powiecie <xAnon> (...)</xAnon> Wschodnim nie zaliczył <xAnon>J. K.</xAnon> do osób niepełnosprawnych.</xText> <xText>W uzasadnieniu organ orzekający uznał, że u <xAnon>J. K.</xAnon> nie występują znaczne zaburzenia funkcjonowania organizmu, jak również niezdolność do zaspokajania podstawowych potrzeb życiowych powodująca konieczność zapewnienia stałej opieki lub pomocy, w sposób przewyższający zakres opieki nad zdrowym dzieckiem w danym wieku. O niezaliczeniu <xAnon>J. K.</xAnon> do osób niepełnosprawnych w ocenie organu orzekającego wskazują w szczególności zaświadczenie lekarskie, historia choroby, wynik badania z 17 lutego 2022 roku oraz opinia specjalistyczna z dnia 11 maja 2022 roku.</xText> <xText>W dniu 9 czerwca 2022 roku przedstawicielka ustawowa <xAnon>J. K.</xAnon> złożyła odwołanie od powyższego orzeczenia wnosząc o jego zmianę poprzez zaliczenie małoletniej do osób niepełnosprawnych.</xText> <xText><xAnon>J. K.</xAnon> jest pogodnym dzieckiem, nie odbiega od rówieśników w zakresie rozwoju psychomotorycznego. Wnioskodawczyni jest samodzielna w zakresie codziennych czynności samoobsługowych adekwatnie do wieku, wymaga prowadzenia diety, kontroli i wspomagania w ubieraniu się. Dziewczynka kontynuuje nauczanie szkolne w standardowych warunkach. Osiąga bardzo dobre wyniki w nauce, jest dokładna, kreatywna, obowiązkowa i systematyczna, ma dobre tempo pracy, prace doprowadza do końca. Chętnie wykonuje ćwiczenia na lekcjach wychowania fizycznego, choć szybko się męczy.</xText> <xText>U wnioskodawczyni zdiagnozowano zespół rozrostu bakteryjnego (<xAnon> (...)</xAnon>), a także przewlekłe zaburzenia czynnościowe przewodu pokarmowego (zespół jelita drażliwego, przewlekłe zapalenie błony śluzowej żołądka) wymagające długotrwałego leczenia dietetycznego, okresowego leczenia farmakologicznego, co wiąże się z koniecznością stałej opieki specjalistycznej. Dziewczynka pozostaje pod opieką Poradni Gastroenterologicznej.</xText> <xText><xAnon>J. K.</xAnon> posiada wadę wzroku – krótkowzroczność, astygmatyzm, korzysta ze szkieł korekcyjnych. Odbywa wizyty kontrolne raz do roku.</xText> <xText><xAnon>J. K.</xAnon> pozostawała pod opieką hematologiczną z powodu niedokrwistości z niedoboru żelaza. W przeszłości wymagała suplementacji preparatem żelaza. Aktualnie nie występują wskazania do leczenia farmakologicznego.</xText> <xText>Wnioskodawczyni była także diagnozowana w <xAnon> Klinice (...)</xAnon> oraz Poradni Reumatologicznej ze względu na dolegliwości bólowe stawów kolanowych i łokciowych. Nie potwierdzono układowej zapalnej choroby tkanki łącznej, stwierdzono suboptymalne stężenie witaminy D.</xText> <xText>Z punktu widzenia gastroenterologicznego posiadane schorzenia nie uzasadniają uznania <xAnon>J. K.</xAnon> za osobę niepełnosprawną.</xText> <xText>Wnioskodawczyni wymaga opieki zgodnej z normą wiekową oraz aktywnego udziału drugiej osoby w zakresie nauki, rozwoju społecznego, konsultacji specjalistycznych. Nie oznacza to jednak stałej i długotrwałej opieki jaka przynależy osobie, która nie byłaby w stanie żyć bez niej. Dziewczynka nie wymaga konieczności stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji, wykonuje codzienne czynności samoobsługowe, kontynuuje nauczanie szkolne w standardowych warunkach. U wnioskodawczyni rozpoznano chorobę trwającą powyżej 12 miesięcy, stwierdza się ograniczenia funkcji organizmu wynikające z długotrwałej choroby, jednakże nie wymaga ona stałej lub długotrwałej opieki innej osoby w zaspokajaniu podstawowych czynności życiowych w sposób przewyższający wsparcie potrzebne osobie w danym wieku.</xText> <xText>Powyższy stan faktyczny Sąd Rejonowy ustalił na podstawie dokumentów znajdujących się w aktach sprawy oraz aktach organu orzekającego, a także pisemnych opinii biegłego z zakresu chorób dzieci i gastroenterologii.</xText> <xText>Zważywszy na przedmiot rozpoznania Sądu Rejonowego dotyczący ustalenia, czy ze względu na posiadane schorzenia wnioskodawczyni jest osobą niepełnosprawną, Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego z zakresu gastrologii, która została uzupełnione wobec braku odpowiedzi przez biegłego na wszystkie zakreślone tezą dowodową pytania. Do powyższej uzupełniającej opinii pisemnej zastrzeżenia wniósł pełnomocnik odwołującej się, kwestionując opinię w części, w jakiej biegły uznał, że małoletnia nie wymaga stałej lub długotrwałej opieki w zaspokajaniu swoich potrzeb życiowych oraz wnosząc o udzielenie przez biegłego odpowiedzi na sformułowane pytania.</xText> <xText>W pierwszej kolejności Sąd Rejonowy podniósł, że pełnomocnik odwołującej się w żadnym zakresie nie podważył przedłożonej przez biegłego opinii. Nie wskazał, że opinia jest niejasna, niekompletna lub zawiera sprzeczności w swojej treści.</xText> <xText>Po wtóre autor zastrzeżeń kwestionuje opinię biegłego w części, w jakiej biegły uznał, że małoletnia nie wymaga stałej lub długotrwałej opieki w zaspokajaniu swoich potrzeb życiowych, łącząc tym samym przesłanki uznania danej osoby za osobę niepełnosprawną z punktem 7 wskazań. Brak jest podstaw do rozpatrywania kolejnych wskazań niepełnosprawności, jeśli dana osoba w ogóle nie może zostać uznana za osobę niepełnosprawną. W tym miejscu zaakcentować należy, że definicja uznania osoby poniżej 16 roku życia za osobę niepełnosprawną zakłada konieczność zapewnienia osobie orzekanej całkowitej opieki lub pomocy w zaspokajaniu podstawowych potrzeb życiowych w sposób przewyższający wsparcie potrzebne osobie w danym wieku, a nie jakichkolwiek potrzeb życiowych, jak to sformułowano w piśmie zawierającym zastrzeżenia.</xText> <xText>W ocenie Sądu Rejonowego pisemne opinie biegłego gastrologa są pełne, jasne i jednoznaczne, finalnie odpowiadają zakreślonej tezie dowodowej, a wnioski biegłego są logiczne i prawidłowo uzasadnione, nadto znajdują potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym, a zwłaszcza w złożonej dokumentacji medycznej. Zdaniem Sądu Rejonowego strona odwołująca się nie wskazała na uchybienia biegłego przy wydawaniu opinii i formułowaniu wniosków, które mogłyby ją podważać.</xText> <xText>W konsekwencji na podstawie <xLexLink xArt="art. 235(2);art. 235(2) § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 235<xSUPx>2</xSUPx> § 1</xLexLink> w tym <xLexLink xArt="pkt. 5" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">pkt 5 k.p.c.</xLexLink> Sąd Rejonowy pominął dowód z uzupełniającej opinii biegłego gastrologa uznając, że podnoszone zastrzeżenia i formułowane pytania są częściowo nieadekwatne w kontekście definicji osoby niepełnosprawnej, dodatkowo sformułowane pytania mają charakter ogólny, całkowicie teoretyczny i częściowo dotyczą kwestii mogących wystąpić w przyszłości. Nie ma znaczenia bowiem czy choroba <xAnon> (...)</xAnon> jest uleczalna, w jakich warunkach odbywa się leczenie i kto o nim decyduje. Podobnie geneza choroby u odwołującej się nie ma znaczenia dla oceny czy jest ona osobą niepełnosprawną, w szczególności z punktu widzenia kryteriów zaliczenia do osób niepełnosprawnych. Na pytanie czy osoby chore na <xAnon> (...)</xAnon> powinny stosować specjalistyczną dietę biegły udzielił odpowiedzi w wydanej opinii, zaś kwestie kto zajmuje się wdrażaniem takiej diety u pacjenta będącego dzieckiem nie wymagają wiadomości specjalnych. Wreszcie całkowicie teoretyczne pytania o to czy <xAnon> (...)</xAnon> może doprowadzić do zaburzeń wchłaniania i do czego one prowadzą jawi się jako całkowicie nieistotne dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy w sytuacji, gdy Sąd Rejonowy oceniając zasadność orzeczenia organu orzekającego bierze pod uwagę stan zdrowia wnioskodawczyni i ograniczenia w jej funkcjonowaniu z daty orzeczenia przez zespół do spraw orzekania o niepełnosprawności. Gdyby stan zdrowia odwołującej się uległ zmianie, będzie ona uprawniona do złożenia stosownego wniosku w przyszłości. Niedopuszczalna jest ocena trafności rozstrzygnięcia organu orzekającego w oparciu o potencjalne nieistniejące w chwili obecnej komplikacje zdrowotne dziewczynki.</xText> <xText>Biegły w swojej opinii w wyczerpujący sposób opisał i podsumował rodzaj i przebieg procesu chorobowego <xAnon>J. K.</xAnon> oraz jego wpływ na stan czynnościowy organizmu, sprawność fizyczną i psychiczną dziecka oraz stopień jego przystosowania do skutków choroby lub naruszenia sprawności organizmu, jak również możliwość poprawy stanu funkcjonalnego pod wpływem leczenia i rehabilitacji. Kluczowe jest bowiem odniesienie wszelkich powyższych problemów do stanu zdrowia konkretnej osoby, nie zaś analiza możliwych scenariuszy chorobowych u jakiegokolwiek pacjenta cierpiącego na taką samą chorobę.</xText> <xText>Tym niemniej szczegółowa analiza spełnienia lub niespełniania przez odwołującą się wymaganych przesłanek zaliczenia do osób niepełnosprawnych zostanie omówiona w dalszej części uzasadniania poświęconej rozważaniom prawnym.</xText> <xText>Wreszcie wskazać należy, że pytania do biegłego zostały sformułowane z naruszeniem zakreślonego przez Sąd Rejonowy terminu, a zatem okazały się dodatkowo spóźnione. Mając na uwadze powyższe uwagi dopuszczenie opinii uzupełniającej zgodnie z wnioskiem strony odwołującej się zmierzałoby jedynie do przedłużenia postępowania.</xText> <xText>Sąd Rejonowy podkreślił, iż podstawą zakwestionowania opinii nie może być fakt, iż treść wydanej w sprawie opinii nie jest zbieżna z zapatrywaniami oraz stanowiskiem w sprawie danej strony. Jak słusznie wskazuje się w judykaturze, opowiedzenie się za odmiennym stanowiskiem oznaczałoby bowiem przyjęcie, że należy przeprowadzić dowód z wszelkich możliwych biegłych, by upewnić się, czy niektórzy z nich nie byliby takiego zdania, jak strona kwestionująca (tak m. in.: wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 28 lutego 2013 roku w sprawie III AUa 1180/12, LEX 1294835; wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 22 lutego 2013 roku w sprawie I ACa 76/12, LEX 1312019). Zgodnie z ugruntowanym orzecznictwem, przyczynami mogącymi przemawiać za koniecznością uzyskania dodatkowej opinii od innego biegłego są na przykład nielogiczność wyciągniętych przez niego wniosków, zawarcie w opinii sformułowań niekategorycznych, niejednoznacznych czy też brak dostatecznej mocy przekonywającej opinii (tak m.in.: wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 12 lutego 2013 roku w sprawie I ACa 980/12, LEX 1293767; wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 3 kwietnia 2013 roku w sprawie I ACa 148/13, LEX 1313335). Powyższe okoliczności nie miały zaś miejsca w niniejszym postępowaniu.</xText> <xText>Biegły wydał rzetelną, jasną i jednoznaczną opinię wskazując dodatkowo, że dopuszczenie dowodu z opinii biegłych innych specjalności nie jest konieczne.</xText> <xText>W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd Rejonowy uznał, iż odwołanie jako niezasadne podlegało oddaleniu.</xText> <xText>Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 4 a;art. 4 a ust. 1" xIsapId="WDU19971230776" xTitle="Ustawa z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 123, poz. 776">art. 4a ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 roku o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych</xLexLink> (Dz.U. z 2023 r., poz. 100), osoby, które nie ukończyły 16 roku życia zaliczane są do osób niepełnosprawnych, jeżeli mają naruszoną sprawność fizyczną lub psychiczną o przewidywanym okresie trwania powyżej 12 miesięcy, z powodu wady wrodzonej, długotrwałej choroby lub uszkodzenia organizmu, powodującą konieczność zapewnienia im całkowitej opieki lub pomocy w zaspokajaniu podstawowych potrzeb życiowych w sposób przewyższający wsparcie potrzebne osobie w danym wieku.</xText> <xText><xLexLink xArt="" xIsapId="WDU20020170162" xTitle="Rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 1 lutego 2002 r. w sprawie kryteriów oceny niepełnosprawności u osób w wieku do 16 roku życia" xAddress="Dz. U. z 2002 r. Nr 17, poz. 162">Rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 1 lutego 2002 roku w sprawie kryteriów oceny niepełnosprawności u osób w wieku do 16 roku życia</xLexLink> (Dz.U. z 2009 roku nr 226, poz. 1829) precyzuje, że oceny niepełnosprawności u osoby w wieku do 16 roku życia, zwanej dalej &quot;dzieckiem&quot;, dokonuje się na podstawie następujących kryteriów:</xText> <xText>1) przewidywanego okresu trwania upośledzenia stanu zdrowia z powodu stanów chorobowych, o których mowa w § 2, przekraczającego 12 miesięcy,</xText> <xText>2) niezdolności do zaspokajania podstawowych potrzeb życiowych, takich jak: samoobsługa, samodzielne poruszanie się, komunikowanie z otoczeniem, powodującej konieczność zapewnienia stałej opieki lub pomocy, w sposób przewyższający zakres opieki nad zdrowym dzieckiem w danym wieku, albo</xText> <xText>3) znacznego zaburzenia funkcjonowania organizmu, wymagającego systematycznych i częstych zabiegów leczniczych i rehabilitacyjnych w domu i poza domem.</xText> <xText>Zgodnie z paragrafem 2 cytowanego rozporządzenia do stanów chorobowych, które uzasadniają konieczność stałej opieki lub pomocy dziecku, należą:</xText> <xText>1) wady wrodzone i schorzenia o różnej etiologii prowadzące do niedowładów, porażenia kończyn lub zmian w narządzie ruchu, upośledzające w znacznym stopniu zdolność chwytną rąk lub utrudniające samodzielne poruszanie się,</xText> <xText>2) wrodzone lub nabyte ciężkie choroby metaboliczne, układu krążenia, oddechowego, moczowego, pokarmowego, układu krzepnięcia i inne znacznie upośledzające sprawność organizmu, wymagające systematycznego leczenia w domu i okresowo leczenia szpitalnego,</xText> <xText>3) upośledzenie umysłowe, począwszy od upośledzenia w stopniu umiarkowanym,</xText> <xText>4) psychozy i zespoły psychotyczne,</xText> <xText>5) całościowe zaburzenia rozwojowe powodujące znaczne zaburzenia interakcji społecznych lub komunikacji werbalnej oraz nasilone stereotypie zachowań, zainteresowań i aktywności,</xText> <xText>6) padaczka z częstymi napadami lub wyraźnymi następstwami psychoneurologicznymi,</xText> <xText>7) nowotwory złośliwe i choroby rozrostowe układu krwiotwórczego do 5 lat od zakończenia leczenia,</xText> <xText>8) wrodzone lub nabyte wady narządu wzroku powodujące znaczne ograniczenie jego sprawności, prowadzące do obniżenia ostrości wzroku w oku lepszym do 5/25 lub 0,2 według <xAnon>S.</xAnon> po wyrównaniu wady wzroku szkłami korekcyjnymi, lub ograniczenie pola widzenia do przestrzeni zawartej w granicach 30 stopni,</xText> <xText>9) głuchoniemota, głuchota lub obustronne upośledzenie słuchu niepoprawiające się w wystarczającym stopniu po zastosowaniu aparatu słuchowego lub implantu ślimakowego.</xText> <xText>Przy ocenie niepełnosprawności dziecka bierze się pod uwagę:</xText> <xText>1) rodzaj i przebieg procesu chorobowego oraz jego wpływ na stan czynnościowy organizmu,</xText> <xText>2) sprawność fizyczną i psychiczną dziecka oraz stopień jego przystosowania do skutków choroby lub naruszenia sprawności organizmu,</xText> <xText>3) możliwość poprawy stanu funkcjonalnego pod wpływem leczenia i rehabilitacji.</xText> <xText>Z zebranego materiału dowodowego wynika, iż małoletnia <xAnon>J. K.</xAnon> cierpi na zespół rozrostu bakteryjnego (<xAnon> (...)</xAnon>), a także przewlekłe zaburzenia czynnościowe przewodu pokarmowego (zespół jelita drażliwego, przewlekłe zapalenie błony śluzowej żołądka).</xText> <xText>Powyższe schorzenia nie uzasadniają zaliczenia jej do osób niepełnosprawnych, co zostało jednoznacznie stwierdzone przez biegłą z zakresu chorób dzieci i gastroenterologii. Dziewczynka jest samodzielna w zakresie samoobsługi, poruszania się i komunikacji. Uczęszcza do szkoły, osiąga dobre wyniki w nauce, jest systematyczna i skrupulatna. Z uwagi na posiadane schorzenia wymaga stosowania odpowiedniej diety i konsultacji specjalistycznych. Nie powoduje to jednak konieczności zapewnienia opieki lub pomocy w zaspokajaniu podstawowych potrzeb życiowych w sposób przewyższający wsparcie potrzebne osobie w danym wieku.</xText> <xText>Sąd Rejonowy nie podzielił zdania odrębnego zaprezentowanego przez jednego z członków składu orzekającego. Za niedookreśloną i całkowicie niewyjaśnioną należało uznać ocenę pedagoga, członka składu orzekającego, który zgłosił zdanie odrębne, iż małoletnia wymaga pomocy w niektórych czynnościach samoobsługowych. Tego typu problemy nie były podnoszone w toku postępowania przez organami orzekającymi. Powyższe najprawdopodobniej wynikało z zapisów kwestionariusza służącego do sporządzenia oceny psychologicznej i socjalno-społecznej dziecka wypełnionego przez pracownika socjalnego, który jednak wbrew zaleceniom kwestionariusza, w niektórych miejscach wskazał, że dziewczynka „wymaga pomocy” nie precyzując o jaką pomoc chodzi, co dotyczy obszarów samodzielności w higienie i samodzielności w ubiorze. W aktach sprawy brak dokumentacji dającej podstawy do uznania, że małoletnia nie umie się samodzielnie ubrać czy zadbać o higienę, czego nie podnosiła w żadnym piśmie również przedstawicielka ustawowa wnioskodawczyni akcentując jedynie konieczność pomocy w zakresie stosowania i przygotowania diety dziecka oraz podawania lekarstw.</xText> <xText>Sąd Rejonowy podniósł, że uzasadnienie przytoczone na poparcie zgłoszonego zdania odrębnego przez pedagoga nie zasługiwało na uwzględnienie i zdaniem Sądu Rejonowego nie mogło zdecydować o zaliczeniu małoletniej do osób niepełnosprawnych. Konieczność stałego współudziału rodziny w procesie leczenia, rehabilitacji i edukacji w zakresie przekraczającym pomoc dziecku w danym wieku sama w sobie nie wypełnia definicji zaliczenia do osób niepełnosprawnych osoby, która nie ukończyła 16 roku życia.</xText> <xText><xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19971230776" xTitle="Ustawa z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 123, poz. 776">Ustawa o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych</xLexLink> przewiduje bowiem konieczność kumulatywnego spełnienia wszystkich przesłanej przewidzianych w przepisie <xLexLink xArt="art. 4 a" xIsapId="WDU19971230776" xTitle="Ustawa z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 123, poz. 776">art. 4a</xLexLink>. I choć <xAnon>J. K.</xAnon> ma niewątpliwie naruszoną sprawność fizyczną lub psychiczną o przewidywanym okresie trwania powyżej 12 miesięcy, z powodu długotrwałej choroby, to jednak – wbrew twierdzeniom odwołującej się oraz ocenie pedagoga zgłaszającego zdanie odrębne – małoletnia nie wymaga zapewnienia jej całkowitej opieki lub pomocy w zaspokajaniu podstawowych potrzeb życiowych w sposób przewyższający wsparcie potrzebne osobie w danym wieku. Za podstawowe potrzeby życiowe uznaje się samoobsługę, samodzielne poruszanie się, komunikowanie z otoczeniem, co zostało wyjaśnione w § 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej w sprawie kryteriów oceny niepełnosprawności u osób w wieku do 16 roku życia. Za podstawowe potrzeby życiowe nie uznaje się jednak konieczności kontroli w przygotowywaniu odpowiedniej diety czy podawania i kontrolowania przyjmowania przez dziecko lekarstw, które należą do zadań rodzica wynikających z konieczności sprawowania pieczy nad dzieckiem. Co do zasady dziesięcioletnie i jedenastoletnie dzieci nie przyjmują same lekarstw i nie układają samodzielnie swojej diety. Nie świadczy to jednak o tym, że dziecko jest osobą niepełnosprawną. Sam fakt, że dziecko cierpi na szereg schorzeń i wymaga z tego tytułu odpowiedniego leczenia nie uzasadnia jeszcze uznania, że jest z tego powodu osobą niepełnosprawną. Brak jest jakichkolwiek podstaw do utożsamiania konieczności sprawowania pieczy rodzicielskiej z koniecznością zapewnienia dziecku całkowitej opieki lub pomocy w zaspokajaniu podstawowych potrzeb życiowych w sposób przewyższający wsparcie potrzebne osobie w danym wieku.</xText> <xText>W niniejszej sprawie Sąd Rejonowy ustalił, że u wnioskodawczyni zdiagnozowano zespół rozrostu bakteryjnego (<xAnon> (...)</xAnon>), a także przewlekłe zaburzenia czynnościowe przewodu pokarmowego (zespół jelita drażliwego, przewlekłe zapalenie błony śluzowej żołądka) wymagające długotrwałego leczenia dietetycznego, okresowego leczenia farmakologicznego. Choroba objawia się bólami brzucha oraz okresowym osłabieniem. Powyższe dolegliwości są stosowania odpowiedniej diety oraz przyjmowania leków (które małoletnia przyjmuje także z powodu innych towarzyszących schorzeń czy niedoborów, np. witaminy D). Małoletnia odczuwa również bóle głowy i pozostaje pod opieką psychologa, co jak wyjaśnił biegły gastrolog, także może być wynikiem choroby przewodu pokarmowego. W opinii biegły podkreślił również, że istnieje możliwość poprawy stanu funkcjonalnego pod wpływem kilkudniowej antybiotykoterapii oraz diety ubogiej w fermentujące węglowodany. Przeprowadzone postępowanie dowodowe pozwoliło zatem na pełne ustalenia wszystkich okoliczności, które powinny zostać wzięte pod uwagę przy ocenie niepełnosprawności dziecka zgodnie z przepisem § 2 ust. 2 omawianego rozporządzenia. W tym miejscu ponownie należy uwypuklić, co strona odwołująca się stale pomija, że konieczność zapewnienia dziecku całkowitej opieki lub pomocy w zaspokajaniu podstawowych potrzeb życiowych musi przewyższać wsparcie potrzebne osobie w danym wieku. Sam fakt pomocy oraz przypilnowania przy podawaniu leków, posiłków lekkostrawnych, nutridrinków i herbatek nie czyni z nich czynności przewyższających wsparcie, jakie rodzic okazuje dziecku w wieku 10 (na moment orzekania małoletniej) czy 11 (obecnie) lat.</xText> <xText>I choć trafnie podniesiono w odwołaniu, że w zaskarżonym orzeczeniu nie wskazano dokładnie zakresu naruszenia sprawności fizycznej lub psychicznej odwołującej się, to jednak nie ma to kluczowego znaczenia dla oceny trafności wydanego rozstrzygnięcia, bowiem w sprawie bezspornym jest, że małoletnia ma naruszoną sprawność organizmu z powodu długotrwałej choroby, co stanowi okolicznością bezsporną. Bóle brzucha, bóle głowy oraz okresowe osłabienia nie świadczą jednak o niepełnosprawności dziecka, choć niewątpliwie stanowią dyskomfort funkcjonowania.</xText> <xText>Okoliczność, że w 2019 roku <xAnon>J. K.</xAnon> została zaliczona do osób niepełnosprawnych nie może sama w sobie przesądzać o zasadności tożsamego orzeczenia w 2022 roku, albowiem pierwotne orzeczenie zostało wydane terminowo, do 30 kwietnia 2022 roku, zaś po złożeniu kolejnego wniosku stan zdrowia oraz ograniczeń małoletniej był ponownie badany i weryfikowany adekwatnie do aktualnego stanu rzeczy. Obecnie brak podstaw pozwalających na uznanie, że zostały spełnione wszystkie przesłanki zaliczenia małoletniej do grona osób niepełnosprawnych.</xText> <xText>Mając zatem na uwadze całokształt zgromadzonego materiału dowodowego, w ocenie Sądu Rejonowego brak było podstaw do uwzględnienia odwołania, co skutkowało jego oddaleniem stosownie do treści <xLexLink xArt="art. 477(14);art. 477(14) § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 477<xSUPx>14</xSUPx> § 1 k.p.c.</xLexLink></xText> <xText>Sąd Rejonowy nie uwzględnił także wniosku radcy prawnego <xAnon>R. G.</xAnon> o przyznanie kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu.</xText> <xText>Szczegółowe zasady ponoszenia ww. kosztów przez Skarb Państwa regulują przepisy rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 68 ze zm.).</xText> <xText>W myśl § 3 powołanego aktu prawnego, wniosek o przyznanie kosztów nieopłaconej pomocy prawnej zawiera oświadczenie, że opłata nie została zapłacona w całości lub w części. Powyższy przepis statuuje podstawową zasadę zawartości wniosku o przyznanie kosztów nieopłaconej pomocy prawnej, w myśl której warunkiem sine qua non ich przyznania jest złożenie oświadczenia, że nie zostały one pokryte w całości lub części. Brak stosownego oświadczenia stanowi nieusuwalny brak wniosku, skutkujący odmową przyznania wynagrodzenia.</xText> <xText>Aktualność zachowały w tym zakresie poglądy judykatury i doktryny prezentowane w tym przedmiocie pod rządami <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU20021631349" xTitle="Rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu" xAddress="Dz. U. z 2002 r. Nr 163, poz. 1349">rozporządzenia w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu</xLexLink>. Sformułowanie § 3 komentowanego rozporządzenia nie pozostawia więc wątpliwości, że oświadczenie, iż opłaty nie zostały zapłacone w całości lub w części, powinno być wyraźnie sformułowanie we wniosku radcy prawnego o przyznanie od Skarbu Państwa kosztów nieopłaconej pomocy udzielonej stronie postępowania z urzędu (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 23 lutego 2012 r., V CZ 133/11, LEX nr 1215161). Brak takiego oświadczenia wywołuje skutki materialnoprawne, polegające na utracie prawa do wynagrodzenia (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 9 września 2011 r., <xAnon> (...)</xAnon> 27/11, LEX nr 1106755). Oświadczenie jest obligatoryjnym elementem wniosku, a jego niezłożenie stanowi brak, który nie podlega uzupełnieniu. Powyższa linia została utrzymana w nowszym orzecznictwie Sądu Najwyższego na gruncie aktualnie obowiązujących przepisów. (por. postanowienie Sądu Najwyższego: z 29.05.2020 r., IV CSK 662/19, LEX nr 3223791, z 11.10.2022 r., I CSK 582/22, LEX nr 3508461, z 11.10.2022 r., I CSK 1670/22, LEX nr 3508467, z 18.05.2018 r., IV CSK 609/17, LEX nr 2498009)</xText> <xText>Należy przy tym dodać, że nietrafne jest niekiedy prezentowane rozumowanie, iż samo sformułowanie wniosku „o przyznanie kosztów nieopłaconej pomocy prawnej” jest już jednoznaczne ze złożeniem stosownego oświadczenia, skoro w samym wniosku użyto sformułowania „nieopłaconej”. Taka treść wniosku odpowiada bowiem jedynie ustawowej nomenklaturze w tym przedmiocie, na gruncie zaś komentowanego § 3 rozporządzenia nie powinno budzić wątpliwości, że konieczne jest wyraźne oświadczenie, iż opłaty nie zostały zapłacone w całości lub w części, a oświadczenie to zawarte ma być właśnie we wniosku „o przyznanie kosztów nieopłaconej pomocy prawnej”. (por. A. Partyk, T. Partyk [w:] A. Partyk, T. Partyk, Rozporządzenie w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu. Komentarz, LEX/el. 2016, § 3.)</xText> <xText>W niniejszej sprawie Sąd Rejonowy wskazał, że ustanowiony w sprawie pełnomocnik z urzędu odwołującej się złożył jedno pismo procesowe, w którym nie zawarł wniosku o przyznanie kosztów nieopłaconej pomocy prawnej. Taki wniosek został sformułowany dopiero na rozprawie, jednak obecny na niej pełnomocnik substytucyjny nie złożył oświadczenia, że opłata nie została zapłacona w całości lub w części.</xText> <xText>Mając na uwadze przytoczone przepisy, poglądy judykatury oraz doktryny, Sąd Rejonowy ów wniosek oddalił z uwagi na brak oświadczenia, że opłata nie została zapłacona w całości lub w części, co w rezultacie skutkowało utratą prawa do wynagrodzenia.</xText> <xText>Apelację od w/w wyroku w całości wniósł działający w imieniu wnioskodawczyni profesjonalny pełnomocnik.</xText> <xText>Zaskarżonemu wyrokowi zarzucono:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">1</xName> <xText>naruszenie przepisu postępowania tj. <xLexLink xArt="art. 233;art. 233 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 233 § 1 ustawy z dnia 17.11.1964 r. Kodeks postępowania cywilnego</xLexLink> (Dz.U.2021.1805 t.j.), poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodów i w konsekwencji uznanie, że przeprowadzone w sprawie postępowanie wykazało, że Powódka nie jest osobą niepełnosprawną oraz poprzez uznanie, że przy ocenie opinii biegłych lekarzy Sąd nie może zająć stanowiska odmiennego, niż wyrażone w tej opinii, na podstawie własnej oceny stanu faktycznego;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">2</xName> <xText>naruszenie przepisu prawa materialnego tj. <xLexLink xArt="art. 4 a;art. 4 a ust. 1" xIsapId="WDU19971230776" xTitle="Ustawa z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 123, poz. 776">art. 4a ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 roku o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych</xLexLink> (tj. Dz.U. z 2023 r. poz. 100) poprzez jego niewłaściwe niezastosowanie, z uwagi na uznanie, że Powódka nie jest osobą niepełnosprawną.</xText> </xUnit> <xText>Wobec powyższego wniesiono o: zmianę zaskarżonego wyroku przez uznanie, że Wnioskodawczyni jest osobą niepełnosprawną i w konsekwencji zmianę decyzji Pozwanego w tym zakresie, ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do Sądu pierwszej instancji celem ponownego rozpoznania, a także przyznanie kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu, oświadczając że koszty te nie zostały uiszczone w całości, ani w części.</xText> <xText xALIGNx="left"> <xBx> Sąd Okręgowy zważył, co następuje:</xBx></xText> <xText>Apelacja podlega oddaleniu.</xText> <xText>Na wstępie należy podnieść, że w niniejszym postępowaniu Sąd Okręgowy rozpoznał sprawę na posiedzeniu niejawnym na podstawie <xLexLink xArt="art. 374" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 374 k.p.c.</xLexLink>, zgodnie z którym Sąd II instancji może rozpoznać sprawę na posiedzeniu niejawnym, jeżeli przeprowadzenie rozprawy nie jest konieczne. Rozpoznanie sprawy na posiedzeniu niejawnym jest niedopuszczalne, jeżeli strona w apelacji lub odpowiedzi na apelację złożyła wniosek o przeprowadzenie rozprawy, chyba że cofnięto pozew lub apelację albo zachodzi nieważność postępowania.</xText> <xText>W rozpoznawanej sprawie w apelacji nie wniesiono o rozpoznanie sprawy na rozprawie, a złożone dotychczas pisma procesowe i brak złożenia na etapie postępowania II instancyjnego wniosków dowodowych, dawały podstawę do przyjęcia, że przeprowadzenie rozprawy nie jest konieczne. W przypadku, gdy głosy stron miałyby się ograniczyć tylko do powtórzenia argumentacji zawartej w pismach procesowych, to wyznaczanie rozprawy tylko w tym celu nie wydaje się uzasadnione (por. wyrok SA w Gdańsku z dnia 26.06.2018, III AUa 1815/17).</xText> <xText>Kwestią sporną w niniejszej sprawie było ustalenie, czy małoletnia <xAnon>J. K.</xAnon> ze względu na posiadane schorzenia jest osobą niepełnosprawną.</xText> <xText>W apelacji wskazano na wadliwość sporządzonej przez biegłego opinii z zakresu chorób dzieci i gastroenterologii. Nadto podniesiono, że Sąd Rejonowy wydając rozstrzygnięcie w niniejszej sprawie nie wziął pod uwagę zdania odrębnego członka składu orzekającego <xAnon> (...)</xAnon> ds. Orzekania o Niepełnosprawności.</xText> <xText>Wniesiona apelacja w ocenie Sądu Okręgowego nie zasługuje na uwzględnienie, nie zawiera bowiem jakichkolwiek argumentów, które mogłyby skutecznie podważyć ustalenia dokonane przez Sąd Rejonowy.</xText> <xText>Zaskarżone orzeczenie jest trafne i zyskuje pełną aprobatę Sądu Okręgowego.</xText> <xText>Sąd Rejonowy przeprowadził wyczerpujące postępowanie dowodowe, dokonał prawidłowych ustaleń stanu faktycznego i oceny prawnej, a rozstrzygnięcie swoje również prawidłowo i wyczerpująco uzasadnił. Sąd drugiej instancji nie dopatrzył się w postępowaniu pierwszoinstancyjnym naruszenia przepisów prawa materialnego czy przepisów postępowania, skutkujących koniecznością zmiany czy uchylenia zaskarżonego wyroku.</xText> <xText>Wskazać należy, że w myśl utrwalonego orzecznictwa Sądu Najwyższego, jeżeli uzasadnienie orzeczenia pierwszoinstancyjnego sporządzonego zgodnie z wymaganiami <xLexLink xArt="art. 328" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art.328 k.p.c.</xLexLink> spotyka się z pełną aprobatą sądu drugiej instancji to wystarczy, że da on temu wyraz w treści uzasadnienia swego orzeczenia, bez powtarzania szczegółowych ustaleń faktycznych i wnioskowań prawniczych zawartych w motywach zaskarżonego orzeczenia.</xText> <xText>Chybionym jest apelacyjny zarzut naruszenia prawa procesowego tj. <xLexLink xArt="art. 233" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 233 k.p.c.</xLexLink></xText> <xText><xLexLink xArt="art. 233;art. 233 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">Art. 233 § 1 k.p.c.</xLexLink> stanowi, że sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Sąd dokonuje oceny wszystkich dowodów przeprowadzonych w postępowaniu, jak również wszelkich okoliczności towarzyszących przeprowadzaniu poszczególnych dowodów, mających znaczenie dla ich mocy i wiarygodności (tak np. Sąd Najwyższy w uzasadnieniu orzeczenia z 11 lipca 2002 roku, IV CKN 1218/00, LEX nr 80266). Ramy swobodnej oceny dowodów są zakreślone wymaganiami prawa procesowego, doświadczenia życiowego, regułami logicznego myślenia oraz pewnym poziomem świadomości prawnej, według których sąd w sposób bezstronny, racjonalny i wszechstronny rozważa materiał dowodowy jako całość, dokonuje wyboru określonych środków dowodowych i ważąc ich moc oraz wiarygodność, odnosi je do pozostałego materiału dowodowego (tak też Sąd Najwyższy w licznych orzeczeniach, np. z dnia 19 czerwca 2001 roku, II UKN 423/00, OSNP 2003/5/137). Poprawność rozumowania sądu powinna być możliwa do skontrolowania, z czym wiąże się obowiązek prawidłowego uzasadniania orzeczeń (<xLexLink xArt="art. 327(1);art. 327(1) § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 327 <xSUPx>1</xSUPx> § 1 k.p.c.</xLexLink> poprzednio <xLexLink xArt="art. 328;art. 328 § 2" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 328 § 2 k.p.c.</xLexLink>).</xText> <xText>Skuteczne postawienie zarzutu naruszenia przez sąd <xLexLink xArt="art. 233;art. 233 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 233 § 1 k.p.c.</xLexLink> wymaga zatem wykazania, iż sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego. Natomiast zarzut dowolnego i fragmentarycznego rozważenia materiału dowodowego wymaga dla swej skuteczności konkretyzacji, i to nie tylko przez wskazanie przepisów procesowych, z naruszeniem których apelujący łączy taki skutek, lecz również przez określenie, jakich dowodów lub jakiej części materiału zarzut dotyczy, a ponadto podania przesłanek dyskwalifikacji postępowania sądu pierwszej instancji w zakresie oceny poszczególnych dowodów na tle znaczenia całokształtu materiału dowodowego oraz w zakresie przyjętej podstawy orzeczenia.</xText> <xText>W ocenie Sądu Okręgowego sformułowane w apelacji zarzuty w zakresie w jakim dotyczą naruszenia <xLexLink xArt="art. 233;art. 233 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 233 § 1 k.p.c.</xLexLink> sprowadzają się w zasadzie jedynie do polemiki apelującej ze stanowiskiem Sądu i interpretacją dowodów dokonaną przez ten Sąd i jako takie nie mogą się ostać.</xText> <xText>Sąd Okręgowy miał na względzie, że w sprawach dotyczących oceny stanu zdrowia, w których ustaleń faktycznych dokonuje się na podstawie dowodów, wymagających wiedzy medycznej, a więc wiadomości specjalnych, zasadniczym dowodem w postępowaniu sądowym jest dowód z opinii biegłego lekarza lub zespołu biegłych, mający na celu ustalenie stanu zdrowia, w tym przypadku małoletniej. <xLexLink xArt="art. 278;art. 278 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">Art. 278 § 1 k.p.c.</xLexLink> stanowi, iż dopuszczenie dowodu z opinii biegłego następuje wówczas, gdy dla rozstrzygnięcia sprawy potrzebne są wiadomości, wykraczające poza zakres wiadomości przeciętnej osoby posiadającej ogólne wykształcenie. Wobec tego biegłym może być jedynie osoba, która posiada wskazane wiadomości potrzebne do wydania opinii i daje rękojmię należytego wykonania czynności biegłego.</xText> <xText>W ramach przyznanej swobody w ocenie dowodów – <xLexLink xArt="art. 233" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 233 k.p.c.</xLexLink>, sąd I instancji powinien zbadać wiarygodność i moc dowodu z opinii biegłego sądowego dokonując oceny tego dowodu według własnego przekonania i na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału (wyrok SN z 2003-10-30 IV CK 138/02 L.). Niemniej jednak polemika z opinią biegłego nie uzasadnia zarzutu naruszenia <xLexLink xArt="art. 233;art. 233 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 233 § 1 k.p.c.</xLexLink> (wyrok SN z 2002-01-09 II UKN 708/00 L.). Dla obalenia twierdzeń biegłego specjalisty nie wystarcza bowiem przeświadczenie strony, iż fakty wyglądają inaczej, lecz koniecznym jest również rzeczowe wykazanie, iż wystawiona przez biegłego opinia jest niespójna bądź merytorycznie błędna.</xText> <xText>Dowód z opinii biegłych jest przeprowadzony prawidłowo, jeżeli sądy uzyskały od biegłych wiadomości specjalne niezbędne do merytorycznego i prawidłowego orzekania, a tylko brak w opinii fachowego uzasadnienia wniosków końcowych, uniemożliwia prawidłową ocenę jej mocy dowodowej (wyrok SN z 2000-06-30 II UKN 617/99 OSNAPiUS 2002/1/26).</xText> <xText>Podkreślić należy, że przy ocenie opinii biegłych lekarzy Sąd nie może zająć stanowiska odmiennego (również, co do stanu zdrowia <xAnon>J. K.</xAnon>), niż wyrażone w tej opinii, na podstawie własnej oceny stanu faktycznego /por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 26 października 2022 roku, III AUa 366/21, LEX nr 3437223; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 października 1987 roku, II URN 228/87, (...); wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 4 lipca 2018 roku, III AUa 1328/17, Legalis numer 1824314/. Sąd nie jest obowiązany dążyć do sytuacji, aby opinia biegłego (biegłych) przekonała strony sporu. Wystarczy, że opinia jest przekonująca dla sądu, który wiążąco ocenia, czy biegły wyjaśnił wątpliwości zgłoszone przez stronę. Granicę obowiązku prowadzenia przez sąd postępowania dowodowego wyznacza podlegająca kontroli instancyjnej ocena, czy dostatecznie wyjaśniono sporne okoliczności sprawy /wyr. Sądu Najwyższego z dnia 25 września 1997 roku, II UKN 271/97, OSNP 1998, Nr 14, poz. 430/.</xText> <xText>Dowód z opinii biegłego z uwagi na wiadomości specjalne, jakie są przy nim wymagane, jest dowodem tego rodzaju, że nie może być zastąpiony inną czynnością dowodową,</xText> <xText>Sąd Rejonowy prawidłowo ocenił opinię biegłego z zakresu chorób dzieci i gastroenterologii jako pełną, jasną i rzetelną, nie znajdując podstaw do dopuszczenia opinii z uzupełniającej opinii tego biegłego. Biegły ten nie tylko bowiem postawił w opinii określone wnioski, ale także przekonująco je uzasadnił.</xText> <xText>Zgodnie z treścią <xLexLink xArt="art. 4 a;art. 4 a ust. 1" xIsapId="WDU19971230776" xTitle="Ustawa z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 123, poz. 776">art. 4a ust. 1 ustawy z 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych</xLexLink> (Dz.U.2023.0.100) osoby, które nie ukończyły 16 roku życia zaliczane są do osób niepełnosprawnych, jeżeli mają naruszoną sprawność fizyczną lub psychiczną o przewidywanym okresie trwania powyżej 12 miesięcy, z powodu wady wrodzonej, długotrwałej choroby lub uszkodzenia organizmu, powodującą konieczność zapewnienia im całkowitej opieki lub pomocy w zaspokajaniu podstawowych potrzeb życiowych w sposób przewyższający wsparcie potrzebne osobie w danym wieku..</xText> <xText>Na podstawie <xLexLink xArt="§ 1" xIsapId="WDU20020170162" xTitle="Rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 1 lutego 2002 r. w sprawie kryteriów oceny niepełnosprawności u osób w wieku do 16 roku życia" xAddress="Dz. U. z 2002 r. Nr 17, poz. 162">§ 1 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z 1 lutego 2002r. w sprawie kryteriów oceny niepełnosprawności u osób w wieku do 16 roku życia</xLexLink> (Dz.U. z 2022 r., nr 17, poz. 162 ze zm.) oceny niepełnosprawności u osoby w wieku do 16 roku życia dokonuje się na podstawie następujących kryteriów:</xText> <xText>1. przewidywanego okresu trwania upośledzenia stanu zdrowia z powodu stanów chorobowych, o których mowa w § 2, przekraczającego 12 miesięcy,</xText> <xText>2. niezdolności do zaspokajania podstawowych potrzeb życiowych, takich jak: samoobsługa, samodzielne poruszanie się, komunikowanie z otoczeniem, powodującej konieczność zapewnienia stałej opieki lub pomocy, w sposób przewyższający zakres opieki nad zdrowym dzieckiem w danym wieku, albo</xText> <xText>3. znacznego zaburzenia funkcjonowania organizmu, wymagającego systematycznych i częstych zabiegów leczniczych i rehabilitacyjnych w domu i poza domem.</xText> <xText>Zdaniem Sądu Okręgowego przeprowadzone przed Sądem I instancji postępowanie dowodowe w sposób nie budzący żadnych wątpliwości wykazało, że małoletnia <xAnon>J. K.</xAnon> cierpi na zespół rozrostu bakteryjnego (<xAnon> (...)</xAnon>), a także przewlekłe zaburzenia czynnościowe przewodu pokarmowego (zespół jelita drażliwego, przewlekłe zapalenie błony śluzowej żołądka). Powyższe schorzenia nie uzasadniają jednak zaliczenia jej do osób niepełnosprawnych, co zostało jednoznacznie stwierdzone przez biegłą z zakresu chorób dzieci i gastroenterologii. Jak już zostało wskazane we wcześniejszej części niniejszego uzasadnienia, opinia biegłego jest szczególnych środkiem dowodowym wykorzystywanym w sytuacji, gdy do ustalenia pewnych okoliczności niezbędne są wiadomości specjalne (wiedza szczególna). W istocie dowód z opinii biegłego podlega – jak każdy inny dowód – ocenie - niewątpliwie jednak jest ona ograniczona, gdyż obejmuje poziom wiedzy biegłego, podstawy teoretyczne opinii, sposób motywowania sformułowanego stanowiska, stanowczość wyrażanych ocen, analizę logiczności i poprawności wniosków bez wkraczania jednak w sferę wiedzy specjalistycznej. W uzasadnieniu opinii biegły powinien wskazać przesłanki, które doprowadziły go do końcowych wniosków. Tak też było w analizowanej sprawie bowiem powołany w sprawie biegły bezbłędnie ustalił, że u małoletniej rozpoznano chorobę trwającą powyżej 12 miesięcy – stwierdzono ograniczenia funkcji organizmu wynikające z długotrwałej choroby, jednakże małoletnia nie wymaga stałej lub długotrwałej opieki innej osoby w zaspokajaniu podstawowych czynności życiowych w sposób przewyższający wsparcie potrzebne osobie w danym wieku. Sąd Rejonowy słusznie podzielił zatem opinię tego biegłego uznając ją za miarodajną w sprawie. W apelacji nie przedstawiono żadnych dowodów i argumentów medycznych pozwalających uznać, iż dokonana przez biegłego, ocena stanu zdrowia <xAnon>J. K.</xAnon> jest rażąco błędna. Należy zauważyć, że w utrwalonej praktyce orzeczniczej sądów przyjęto, iż strona chcąca podważyć wartość dowodową opinii biegłego sądowego winna przytoczyć rzeczowe argumenty uzasadniające jej twierdzenia. Jest to związane ze szczególnym charakterem tego dowodu, albowiem biegli w odróżnieniu od świadków, czy stron nie komunikują w postępowaniu swej wiedzy i spostrzeżeń istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy, lecz przy wykorzystaniu swojej wiedzy zawodowej i naukowej, czyli wiadomości specjalnych wykraczających poza zasób wiedzy przeciętnie wykształconego człowieka, sporządzają opinię w zakresie objętym tezą dowodową w celu ułatwienia oceny faktów istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy ( por. uzasadnienie wyroku Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 29 października 2013r., sygn. akt III AUa 293/13, LEX).</xText> <xText>Reasumując, Sąd Okręgowy uznał, że zaskarżony wyrok Sądu Rejonowego jest prawidłowy i w konsekwencji tego na podstawie <xLexLink xArt="art. 385" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 385 k.p.c.</xLexLink> oddalił apelację jako bezzasadną - pkt 1 sentencji wyroku.</xText> <xText>O zwrocie kosztów zastępstwa procesowego za II instancję udzielonego z urzędu orzeczono na podstawie § 10 ust. 1 pkt 1 Rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U.2023.0.1935) w zw. z § 16 ust. 1 pkt. 1 w zw. z § 15 ust. 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu (Dz.U.2023.0.2437) mając na uwadze wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 23 kwietnia 2020 roku, wydanego w sprawie SK 66/19. Wartość przyznanego wynagrodzenia zwiększono nadto o kwotę podatku od towarów i usług wyliczoną według stawki podatku obowiązującej dla tego rodzaju czynności (§ 4 ust.3) - pkt 2 sentencji wyroku.</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Agnieszka Gocek

Agnieszka Kurczewska

Agnieszka Kurczewska

Sygn. akt VIII Ua 65/23 UZASADNIENIE Zaskarżonym wyrokiem z dnia 1 czerwca 2023 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi X Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w sprawie sygn. akt XU 662/22 po rozpoznaniu w dniu 25 maja 2023 roku w Łodzi na rozprawie sprawyJ. K.przeciwko Wojewódzkiemu Zespołowi do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności wŁ.o ustalenie niepełnosprawności na skutek odwołaniaJ. K.od orzeczenia Wojewódzkiego Zespołu do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności wŁ.z dnia 24 sierpnia 2022 roku, nr sprawy(...).(...).(...).192.2022.D w pkt 1 oddalił odwołanie, a w pkt 2 oddalił wniosek radcy prawnegoR. G.o przyznanie kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu. Powyższe orzeczenie zapadło w oparciu o następujące ustalenia faktyczne. J. K.urodziła się (...). Orzeczeniem z dnia 9 kwietnia 2019 roku, nr ZON-ZP.722.90.2019(...)do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w Powiecie(...)Wschodnim zaliczyłJ. K.do osób niepełnosprawnych, zaś orzeczenie zostało wydane do 30 kwietnia 2022 roku. W dniu 30 marca 2022 roku przedstawicielka ustawowaJ. K.złożyła w jej imieniu wniosek o ponowne wydanie orzeczenia o niepełnosprawności po upływie ważności dotychczasowego. Orzeczeniem z dnia 18 maja 2022 roku, nr ZON-ZP.722.131.2021(...)do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w Powiecie(...)Wschodnim nie zaliczyłJ. K.do osób niepełnosprawnych. W uzasadnieniu organ orzekający uznał, że uJ. K.nie występują znaczne zaburzenia funkcjonowania organizmu, jak również niezdolność do zaspokajania podstawowych potrzeb życiowych powodująca konieczność zapewnienia stałej opieki lub pomocy, w sposób przewyższający zakres opieki nad zdrowym dzieckiem w danym wieku. O niezaliczeniuJ. K.do osób niepełnosprawnych w ocenie organu orzekającego wskazują w szczególności zaświadczenie lekarskie, historia choroby, wynik badania z 17 lutego 2022 roku oraz opinia specjalistyczna z dnia 11 maja 2022 roku. W dniu 9 czerwca 2022 roku przedstawicielka ustawowaJ. K.złożyła odwołanie od powyższego orzeczenia wnosząc o jego zmianę poprzez zaliczenie małoletniej do osób niepełnosprawnych. J. K.jest pogodnym dzieckiem, nie odbiega od rówieśników w zakresie rozwoju psychomotorycznego. Wnioskodawczyni jest samodzielna w zakresie codziennych czynności samoobsługowych adekwatnie do wieku, wymaga prowadzenia diety, kontroli i wspomagania w ubieraniu się. Dziewczynka kontynuuje nauczanie szkolne w standardowych warunkach. Osiąga bardzo dobre wyniki w nauce, jest dokładna, kreatywna, obowiązkowa i systematyczna, ma dobre tempo pracy, prace doprowadza do końca. Chętnie wykonuje ćwiczenia na lekcjach wychowania fizycznego, choć szybko się męczy. U wnioskodawczyni zdiagnozowano zespół rozrostu bakteryjnego ((...)), a także przewlekłe zaburzenia czynnościowe przewodu pokarmowego (zespół jelita drażliwego, przewlekłe zapalenie błony śluzowej żołądka) wymagające długotrwałego leczenia dietetycznego, okresowego leczenia farmakologicznego, co wiąże się z koniecznością stałej opieki specjalistycznej. Dziewczynka pozostaje pod opieką Poradni Gastroenterologicznej. J. K.posiada wadę wzroku – krótkowzroczność, astygmatyzm, korzysta ze szkieł korekcyjnych. Odbywa wizyty kontrolne raz do roku. J. K.pozostawała pod opieką hematologiczną z powodu niedokrwistości z niedoboru żelaza. W przeszłości wymagała suplementacji preparatem żelaza. Aktualnie nie występują wskazania do leczenia farmakologicznego. Wnioskodawczyni była także diagnozowana wKlinice (...)oraz Poradni Reumatologicznej ze względu na dolegliwości bólowe stawów kolanowych i łokciowych. Nie potwierdzono układowej zapalnej choroby tkanki łącznej, stwierdzono suboptymalne stężenie witaminy D. Z punktu widzenia gastroenterologicznego posiadane schorzenia nie uzasadniają uznaniaJ. K.za osobę niepełnosprawną. Wnioskodawczyni wymaga opieki zgodnej z normą wiekową oraz aktywnego udziału drugiej osoby w zakresie nauki, rozwoju społecznego, konsultacji specjalistycznych. Nie oznacza to jednak stałej i długotrwałej opieki jaka przynależy osobie, która nie byłaby w stanie żyć bez niej. Dziewczynka nie wymaga konieczności stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji, wykonuje codzienne czynności samoobsługowe, kontynuuje nauczanie szkolne w standardowych warunkach. U wnioskodawczyni rozpoznano chorobę trwającą powyżej 12 miesięcy, stwierdza się ograniczenia funkcji organizmu wynikające z długotrwałej choroby, jednakże nie wymaga ona stałej lub długotrwałej opieki innej osoby w zaspokajaniu podstawowych czynności życiowych w sposób przewyższający wsparcie potrzebne osobie w danym wieku. Powyższy stan faktyczny Sąd Rejonowy ustalił na podstawie dokumentów znajdujących się w aktach sprawy oraz aktach organu orzekającego, a także pisemnych opinii biegłego z zakresu chorób dzieci i gastroenterologii. Zważywszy na przedmiot rozpoznania Sądu Rejonowego dotyczący ustalenia, czy ze względu na posiadane schorzenia wnioskodawczyni jest osobą niepełnosprawną, Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego z zakresu gastrologii, która została uzupełnione wobec braku odpowiedzi przez biegłego na wszystkie zakreślone tezą dowodową pytania. Do powyższej uzupełniającej opinii pisemnej zastrzeżenia wniósł pełnomocnik odwołującej się, kwestionując opinię w części, w jakiej biegły uznał, że małoletnia nie wymaga stałej lub długotrwałej opieki w zaspokajaniu swoich potrzeb życiowych oraz wnosząc o udzielenie przez biegłego odpowiedzi na sformułowane pytania. W pierwszej kolejności Sąd Rejonowy podniósł, że pełnomocnik odwołującej się w żadnym zakresie nie podważył przedłożonej przez biegłego opinii. Nie wskazał, że opinia jest niejasna, niekompletna lub zawiera sprzeczności w swojej treści. Po wtóre autor zastrzeżeń kwestionuje opinię biegłego w części, w jakiej biegły uznał, że małoletnia nie wymaga stałej lub długotrwałej opieki w zaspokajaniu swoich potrzeb życiowych, łącząc tym samym przesłanki uznania danej osoby za osobę niepełnosprawną z punktem 7 wskazań. Brak jest podstaw do rozpatrywania kolejnych wskazań niepełnosprawności, jeśli dana osoba w ogóle nie może zostać uznana za osobę niepełnosprawną. W tym miejscu zaakcentować należy, że definicja uznania osoby poniżej 16 roku życia za osobę niepełnosprawną zakłada konieczność zapewnienia osobie orzekanej całkowitej opieki lub pomocy w zaspokajaniu podstawowych potrzeb życiowych w sposób przewyższający wsparcie potrzebne osobie w danym wieku, a nie jakichkolwiek potrzeb życiowych, jak to sformułowano w piśmie zawierającym zastrzeżenia. W ocenie Sądu Rejonowego pisemne opinie biegłego gastrologa są pełne, jasne i jednoznaczne, finalnie odpowiadają zakreślonej tezie dowodowej, a wnioski biegłego są logiczne i prawidłowo uzasadnione, nadto znajdują potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym, a zwłaszcza w złożonej dokumentacji medycznej. Zdaniem Sądu Rejonowego strona odwołująca się nie wskazała na uchybienia biegłego przy wydawaniu opinii i formułowaniu wniosków, które mogłyby ją podważać. W konsekwencji na podstawieart. 2352§ 1w tympkt 5 k.p.c.Sąd Rejonowy pominął dowód z uzupełniającej opinii biegłego gastrologa uznając, że podnoszone zastrzeżenia i formułowane pytania są częściowo nieadekwatne w kontekście definicji osoby niepełnosprawnej, dodatkowo sformułowane pytania mają charakter ogólny, całkowicie teoretyczny i częściowo dotyczą kwestii mogących wystąpić w przyszłości. Nie ma znaczenia bowiem czy choroba(...)jest uleczalna, w jakich warunkach odbywa się leczenie i kto o nim decyduje. Podobnie geneza choroby u odwołującej się nie ma znaczenia dla oceny czy jest ona osobą niepełnosprawną, w szczególności z punktu widzenia kryteriów zaliczenia do osób niepełnosprawnych. Na pytanie czy osoby chore na(...)powinny stosować specjalistyczną dietę biegły udzielił odpowiedzi w wydanej opinii, zaś kwestie kto zajmuje się wdrażaniem takiej diety u pacjenta będącego dzieckiem nie wymagają wiadomości specjalnych. Wreszcie całkowicie teoretyczne pytania o to czy(...)może doprowadzić do zaburzeń wchłaniania i do czego one prowadzą jawi się jako całkowicie nieistotne dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy w sytuacji, gdy Sąd Rejonowy oceniając zasadność orzeczenia organu orzekającego bierze pod uwagę stan zdrowia wnioskodawczyni i ograniczenia w jej funkcjonowaniu z daty orzeczenia przez zespół do spraw orzekania o niepełnosprawności. Gdyby stan zdrowia odwołującej się uległ zmianie, będzie ona uprawniona do złożenia stosownego wniosku w przyszłości. Niedopuszczalna jest ocena trafności rozstrzygnięcia organu orzekającego w oparciu o potencjalne nieistniejące w chwili obecnej komplikacje zdrowotne dziewczynki. Biegły w swojej opinii w wyczerpujący sposób opisał i podsumował rodzaj i przebieg procesu chorobowegoJ. K.oraz jego wpływ na stan czynnościowy organizmu, sprawność fizyczną i psychiczną dziecka oraz stopień jego przystosowania do skutków choroby lub naruszenia sprawności organizmu, jak również możliwość poprawy stanu funkcjonalnego pod wpływem leczenia i rehabilitacji. Kluczowe jest bowiem odniesienie wszelkich powyższych problemów do stanu zdrowia konkretnej osoby, nie zaś analiza możliwych scenariuszy chorobowych u jakiegokolwiek pacjenta cierpiącego na taką samą chorobę. Tym niemniej szczegółowa analiza spełnienia lub niespełniania przez odwołującą się wymaganych przesłanek zaliczenia do osób niepełnosprawnych zostanie omówiona w dalszej części uzasadniania poświęconej rozważaniom prawnym. Wreszcie wskazać należy, że pytania do biegłego zostały sformułowane z naruszeniem zakreślonego przez Sąd Rejonowy terminu, a zatem okazały się dodatkowo spóźnione. Mając na uwadze powyższe uwagi dopuszczenie opinii uzupełniającej zgodnie z wnioskiem strony odwołującej się zmierzałoby jedynie do przedłużenia postępowania. Sąd Rejonowy podkreślił, iż podstawą zakwestionowania opinii nie może być fakt, iż treść wydanej w sprawie opinii nie jest zbieżna z zapatrywaniami oraz stanowiskiem w sprawie danej strony. Jak słusznie wskazuje się w judykaturze, opowiedzenie się za odmiennym stanowiskiem oznaczałoby bowiem przyjęcie, że należy przeprowadzić dowód z wszelkich możliwych biegłych, by upewnić się, czy niektórzy z nich nie byliby takiego zdania, jak strona kwestionująca (tak m. in.: wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 28 lutego 2013 roku w sprawie III AUa 1180/12, LEX 1294835; wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 22 lutego 2013 roku w sprawie I ACa 76/12, LEX 1312019). Zgodnie z ugruntowanym orzecznictwem, przyczynami mogącymi przemawiać za koniecznością uzyskania dodatkowej opinii od innego biegłego są na przykład nielogiczność wyciągniętych przez niego wniosków, zawarcie w opinii sformułowań niekategorycznych, niejednoznacznych czy też brak dostatecznej mocy przekonywającej opinii (tak m.in.: wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 12 lutego 2013 roku w sprawie I ACa 980/12, LEX 1293767; wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 3 kwietnia 2013 roku w sprawie I ACa 148/13, LEX 1313335). Powyższe okoliczności nie miały zaś miejsca w niniejszym postępowaniu. Biegły wydał rzetelną, jasną i jednoznaczną opinię wskazując dodatkowo, że dopuszczenie dowodu z opinii biegłych innych specjalności nie jest konieczne. W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd Rejonowy uznał, iż odwołanie jako niezasadne podlegało oddaleniu. Zgodnie zart. 4a ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 roku o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych(Dz.U. z 2023 r., poz. 100), osoby, które nie ukończyły 16 roku życia zaliczane są do osób niepełnosprawnych, jeżeli mają naruszoną sprawność fizyczną lub psychiczną o przewidywanym okresie trwania powyżej 12 miesięcy, z powodu wady wrodzonej, długotrwałej choroby lub uszkodzenia organizmu, powodującą konieczność zapewnienia im całkowitej opieki lub pomocy w zaspokajaniu podstawowych potrzeb życiowych w sposób przewyższający wsparcie potrzebne osobie w danym wieku. Rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 1 lutego 2002 roku w sprawie kryteriów oceny niepełnosprawności u osób w wieku do 16 roku życia(Dz.U. z 2009 roku nr 226, poz. 1829) precyzuje, że oceny niepełnosprawności u osoby w wieku do 16 roku życia, zwanej dalej "dzieckiem", dokonuje się na podstawie następujących kryteriów: 1) przewidywanego okresu trwania upośledzenia stanu zdrowia z powodu stanów chorobowych, o których mowa w § 2, przekraczającego 12 miesięcy, 2) niezdolności do zaspokajania podstawowych potrzeb życiowych, takich jak: samoobsługa, samodzielne poruszanie się, komunikowanie z otoczeniem, powodującej konieczność zapewnienia stałej opieki lub pomocy, w sposób przewyższający zakres opieki nad zdrowym dzieckiem w danym wieku, albo 3) znacznego zaburzenia funkcjonowania organizmu, wymagającego systematycznych i częstych zabiegów leczniczych i rehabilitacyjnych w domu i poza domem. Zgodnie z paragrafem 2 cytowanego rozporządzenia do stanów chorobowych, które uzasadniają konieczność stałej opieki lub pomocy dziecku, należą: 1) wady wrodzone i schorzenia o różnej etiologii prowadzące do niedowładów, porażenia kończyn lub zmian w narządzie ruchu, upośledzające w znacznym stopniu zdolność chwytną rąk lub utrudniające samodzielne poruszanie się, 2) wrodzone lub nabyte ciężkie choroby metaboliczne, układu krążenia, oddechowego, moczowego, pokarmowego, układu krzepnięcia i inne znacznie upośledzające sprawność organizmu, wymagające systematycznego leczenia w domu i okresowo leczenia szpitalnego, 3) upośledzenie umysłowe, począwszy od upośledzenia w stopniu umiarkowanym, 4) psychozy i zespoły psychotyczne, 5) całościowe zaburzenia rozwojowe powodujące znaczne zaburzenia interakcji społecznych lub komunikacji werbalnej oraz nasilone stereotypie zachowań, zainteresowań i aktywności, 6) padaczka z częstymi napadami lub wyraźnymi następstwami psychoneurologicznymi, 7) nowotwory złośliwe i choroby rozrostowe układu krwiotwórczego do 5 lat od zakończenia leczenia, 8) wrodzone lub nabyte wady narządu wzroku powodujące znaczne ograniczenie jego sprawności, prowadzące do obniżenia ostrości wzroku w oku lepszym do 5/25 lub 0,2 wedługS.po wyrównaniu wady wzroku szkłami korekcyjnymi, lub ograniczenie pola widzenia do przestrzeni zawartej w granicach 30 stopni, 9) głuchoniemota, głuchota lub obustronne upośledzenie słuchu niepoprawiające się w wystarczającym stopniu po zastosowaniu aparatu słuchowego lub implantu ślimakowego. Przy ocenie niepełnosprawności dziecka bierze się pod uwagę: 1) rodzaj i przebieg procesu chorobowego oraz jego wpływ na stan czynnościowy organizmu, 2) sprawność fizyczną i psychiczną dziecka oraz stopień jego przystosowania do skutków choroby lub naruszenia sprawności organizmu, 3) możliwość poprawy stanu funkcjonalnego pod wpływem leczenia i rehabilitacji. Z zebranego materiału dowodowego wynika, iż małoletniaJ. K.cierpi na zespół rozrostu bakteryjnego ((...)), a także przewlekłe zaburzenia czynnościowe przewodu pokarmowego (zespół jelita drażliwego, przewlekłe zapalenie błony śluzowej żołądka). Powyższe schorzenia nie uzasadniają zaliczenia jej do osób niepełnosprawnych, co zostało jednoznacznie stwierdzone przez biegłą z zakresu chorób dzieci i gastroenterologii. Dziewczynka jest samodzielna w zakresie samoobsługi, poruszania się i komunikacji. Uczęszcza do szkoły, osiąga dobre wyniki w nauce, jest systematyczna i skrupulatna. Z uwagi na posiadane schorzenia wymaga stosowania odpowiedniej diety i konsultacji specjalistycznych. Nie powoduje to jednak konieczności zapewnienia opieki lub pomocy w zaspokajaniu podstawowych potrzeb życiowych w sposób przewyższający wsparcie potrzebne osobie w danym wieku. Sąd Rejonowy nie podzielił zdania odrębnego zaprezentowanego przez jednego z członków składu orzekającego. Za niedookreśloną i całkowicie niewyjaśnioną należało uznać ocenę pedagoga, członka składu orzekającego, który zgłosił zdanie odrębne, iż małoletnia wymaga pomocy w niektórych czynnościach samoobsługowych. Tego typu problemy nie były podnoszone w toku postępowania przez organami orzekającymi. Powyższe najprawdopodobniej wynikało z zapisów kwestionariusza służącego do sporządzenia oceny psychologicznej i socjalno-społecznej dziecka wypełnionego przez pracownika socjalnego, który jednak wbrew zaleceniom kwestionariusza, w niektórych miejscach wskazał, że dziewczynka „wymaga pomocy” nie precyzując o jaką pomoc chodzi, co dotyczy obszarów samodzielności w higienie i samodzielności w ubiorze. W aktach sprawy brak dokumentacji dającej podstawy do uznania, że małoletnia nie umie się samodzielnie ubrać czy zadbać o higienę, czego nie podnosiła w żadnym piśmie również przedstawicielka ustawowa wnioskodawczyni akcentując jedynie konieczność pomocy w zakresie stosowania i przygotowania diety dziecka oraz podawania lekarstw. Sąd Rejonowy podniósł, że uzasadnienie przytoczone na poparcie zgłoszonego zdania odrębnego przez pedagoga nie zasługiwało na uwzględnienie i zdaniem Sądu Rejonowego nie mogło zdecydować o zaliczeniu małoletniej do osób niepełnosprawnych. Konieczność stałego współudziału rodziny w procesie leczenia, rehabilitacji i edukacji w zakresie przekraczającym pomoc dziecku w danym wieku sama w sobie nie wypełnia definicji zaliczenia do osób niepełnosprawnych osoby, która nie ukończyła 16 roku życia. Ustawa o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnychprzewiduje bowiem konieczność kumulatywnego spełnienia wszystkich przesłanej przewidzianych w przepisieart. 4a. I choćJ. K.ma niewątpliwie naruszoną sprawność fizyczną lub psychiczną o przewidywanym okresie trwania powyżej 12 miesięcy, z powodu długotrwałej choroby, to jednak – wbrew twierdzeniom odwołującej się oraz ocenie pedagoga zgłaszającego zdanie odrębne – małoletnia nie wymaga zapewnienia jej całkowitej opieki lub pomocy w zaspokajaniu podstawowych potrzeb życiowych w sposób przewyższający wsparcie potrzebne osobie w danym wieku. Za podstawowe potrzeby życiowe uznaje się samoobsługę, samodzielne poruszanie się, komunikowanie z otoczeniem, co zostało wyjaśnione w § 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej w sprawie kryteriów oceny niepełnosprawności u osób w wieku do 16 roku życia. Za podstawowe potrzeby życiowe nie uznaje się jednak konieczności kontroli w przygotowywaniu odpowiedniej diety czy podawania i kontrolowania przyjmowania przez dziecko lekarstw, które należą do zadań rodzica wynikających z konieczności sprawowania pieczy nad dzieckiem. Co do zasady dziesięcioletnie i jedenastoletnie dzieci nie przyjmują same lekarstw i nie układają samodzielnie swojej diety. Nie świadczy to jednak o tym, że dziecko jest osobą niepełnosprawną. Sam fakt, że dziecko cierpi na szereg schorzeń i wymaga z tego tytułu odpowiedniego leczenia nie uzasadnia jeszcze uznania, że jest z tego powodu osobą niepełnosprawną. Brak jest jakichkolwiek podstaw do utożsamiania konieczności sprawowania pieczy rodzicielskiej z koniecznością zapewnienia dziecku całkowitej opieki lub pomocy w zaspokajaniu podstawowych potrzeb życiowych w sposób przewyższający wsparcie potrzebne osobie w danym wieku. W niniejszej sprawie Sąd Rejonowy ustalił, że u wnioskodawczyni zdiagnozowano zespół rozrostu bakteryjnego ((...)), a także przewlekłe zaburzenia czynnościowe przewodu pokarmowego (zespół jelita drażliwego, przewlekłe zapalenie błony śluzowej żołądka) wymagające długotrwałego leczenia dietetycznego, okresowego leczenia farmakologicznego. Choroba objawia się bólami brzucha oraz okresowym osłabieniem. Powyższe dolegliwości są stosowania odpowiedniej diety oraz przyjmowania leków (które małoletnia przyjmuje także z powodu innych towarzyszących schorzeń czy niedoborów, np. witaminy D). Małoletnia odczuwa również bóle głowy i pozostaje pod opieką psychologa, co jak wyjaśnił biegły gastrolog, także może być wynikiem choroby przewodu pokarmowego. W opinii biegły podkreślił również, że istnieje możliwość poprawy stanu funkcjonalnego pod wpływem kilkudniowej antybiotykoterapii oraz diety ubogiej w fermentujące węglowodany. Przeprowadzone postępowanie dowodowe pozwoliło zatem na pełne ustalenia wszystkich okoliczności, które powinny zostać wzięte pod uwagę przy ocenie niepełnosprawności dziecka zgodnie z przepisem § 2 ust. 2 omawianego rozporządzenia. W tym miejscu ponownie należy uwypuklić, co strona odwołująca się stale pomija, że konieczność zapewnienia dziecku całkowitej opieki lub pomocy w zaspokajaniu podstawowych potrzeb życiowych musi przewyższać wsparcie potrzebne osobie w danym wieku. Sam fakt pomocy oraz przypilnowania przy podawaniu leków, posiłków lekkostrawnych, nutridrinków i herbatek nie czyni z nich czynności przewyższających wsparcie, jakie rodzic okazuje dziecku w wieku 10 (na moment orzekania małoletniej) czy 11 (obecnie) lat. I choć trafnie podniesiono w odwołaniu, że w zaskarżonym orzeczeniu nie wskazano dokładnie zakresu naruszenia sprawności fizycznej lub psychicznej odwołującej się, to jednak nie ma to kluczowego znaczenia dla oceny trafności wydanego rozstrzygnięcia, bowiem w sprawie bezspornym jest, że małoletnia ma naruszoną sprawność organizmu z powodu długotrwałej choroby, co stanowi okolicznością bezsporną. Bóle brzucha, bóle głowy oraz okresowe osłabienia nie świadczą jednak o niepełnosprawności dziecka, choć niewątpliwie stanowią dyskomfort funkcjonowania. Okoliczność, że w 2019 rokuJ. K.została zaliczona do osób niepełnosprawnych nie może sama w sobie przesądzać o zasadności tożsamego orzeczenia w 2022 roku, albowiem pierwotne orzeczenie zostało wydane terminowo, do 30 kwietnia 2022 roku, zaś po złożeniu kolejnego wniosku stan zdrowia oraz ograniczeń małoletniej był ponownie badany i weryfikowany adekwatnie do aktualnego stanu rzeczy. Obecnie brak podstaw pozwalających na uznanie, że zostały spełnione wszystkie przesłanki zaliczenia małoletniej do grona osób niepełnosprawnych. Mając zatem na uwadze całokształt zgromadzonego materiału dowodowego, w ocenie Sądu Rejonowego brak było podstaw do uwzględnienia odwołania, co skutkowało jego oddaleniem stosownie do treściart. 47714§ 1 k.p.c. Sąd Rejonowy nie uwzględnił także wniosku radcy prawnegoR. G.o przyznanie kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu. Szczegółowe zasady ponoszenia ww. kosztów przez Skarb Państwa regulują przepisy rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 68 ze zm.). W myśl § 3 powołanego aktu prawnego, wniosek o przyznanie kosztów nieopłaconej pomocy prawnej zawiera oświadczenie, że opłata nie została zapłacona w całości lub w części. Powyższy przepis statuuje podstawową zasadę zawartości wniosku o przyznanie kosztów nieopłaconej pomocy prawnej, w myśl której warunkiem sine qua non ich przyznania jest złożenie oświadczenia, że nie zostały one pokryte w całości lub części. Brak stosownego oświadczenia stanowi nieusuwalny brak wniosku, skutkujący odmową przyznania wynagrodzenia. Aktualność zachowały w tym zakresie poglądy judykatury i doktryny prezentowane w tym przedmiocie pod rządamirozporządzenia w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu. Sformułowanie § 3 komentowanego rozporządzenia nie pozostawia więc wątpliwości, że oświadczenie, iż opłaty nie zostały zapłacone w całości lub w części, powinno być wyraźnie sformułowanie we wniosku radcy prawnego o przyznanie od Skarbu Państwa kosztów nieopłaconej pomocy udzielonej stronie postępowania z urzędu (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 23 lutego 2012 r., V CZ 133/11, LEX nr 1215161). Brak takiego oświadczenia wywołuje skutki materialnoprawne, polegające na utracie prawa do wynagrodzenia (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 9 września 2011 r.,(...)27/11, LEX nr 1106755). Oświadczenie jest obligatoryjnym elementem wniosku, a jego niezłożenie stanowi brak, który nie podlega uzupełnieniu. Powyższa linia została utrzymana w nowszym orzecznictwie Sądu Najwyższego na gruncie aktualnie obowiązujących przepisów. (por. postanowienie Sądu Najwyższego: z 29.05.2020 r., IV CSK 662/19, LEX nr 3223791, z 11.10.2022 r., I CSK 582/22, LEX nr 3508461, z 11.10.2022 r., I CSK 1670/22, LEX nr 3508467, z 18.05.2018 r., IV CSK 609/17, LEX nr 2498009) Należy przy tym dodać, że nietrafne jest niekiedy prezentowane rozumowanie, iż samo sformułowanie wniosku „o przyznanie kosztów nieopłaconej pomocy prawnej” jest już jednoznaczne ze złożeniem stosownego oświadczenia, skoro w samym wniosku użyto sformułowania „nieopłaconej”. Taka treść wniosku odpowiada bowiem jedynie ustawowej nomenklaturze w tym przedmiocie, na gruncie zaś komentowanego § 3 rozporządzenia nie powinno budzić wątpliwości, że konieczne jest wyraźne oświadczenie, iż opłaty nie zostały zapłacone w całości lub w części, a oświadczenie to zawarte ma być właśnie we wniosku „o przyznanie kosztów nieopłaconej pomocy prawnej”. (por. A. Partyk, T. Partyk [w:] A. Partyk, T. Partyk, Rozporządzenie w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu. Komentarz, LEX/el. 2016, § 3.) W niniejszej sprawie Sąd Rejonowy wskazał, że ustanowiony w sprawie pełnomocnik z urzędu odwołującej się złożył jedno pismo procesowe, w którym nie zawarł wniosku o przyznanie kosztów nieopłaconej pomocy prawnej. Taki wniosek został sformułowany dopiero na rozprawie, jednak obecny na niej pełnomocnik substytucyjny nie złożył oświadczenia, że opłata nie została zapłacona w całości lub w części. Mając na uwadze przytoczone przepisy, poglądy judykatury oraz doktryny, Sąd Rejonowy ów wniosek oddalił z uwagi na brak oświadczenia, że opłata nie została zapłacona w całości lub w części, co w rezultacie skutkowało utratą prawa do wynagrodzenia. Apelację od w/w wyroku w całości wniósł działający w imieniu wnioskodawczyni profesjonalny pełnomocnik. Zaskarżonemu wyrokowi zarzucono: 1 naruszenie przepisu postępowania tj.art. 233 § 1 ustawy z dnia 17.11.1964 r. Kodeks postępowania cywilnego(Dz.U.2021.1805 t.j.), poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodów i w konsekwencji uznanie, że przeprowadzone w sprawie postępowanie wykazało, że Powódka nie jest osobą niepełnosprawną oraz poprzez uznanie, że przy ocenie opinii biegłych lekarzy Sąd nie może zająć stanowiska odmiennego, niż wyrażone w tej opinii, na podstawie własnej oceny stanu faktycznego; 2 naruszenie przepisu prawa materialnego tj.art. 4a ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 roku o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych(tj. Dz.U. z 2023 r. poz. 100) poprzez jego niewłaściwe niezastosowanie, z uwagi na uznanie, że Powódka nie jest osobą niepełnosprawną. Wobec powyższego wniesiono o: zmianę zaskarżonego wyroku przez uznanie, że Wnioskodawczyni jest osobą niepełnosprawną i w konsekwencji zmianę decyzji Pozwanego w tym zakresie, ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do Sądu pierwszej instancji celem ponownego rozpoznania, a także przyznanie kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu, oświadczając że koszty te nie zostały uiszczone w całości, ani w części. Sąd Okręgowy zważył, co następuje: Apelacja podlega oddaleniu. Na wstępie należy podnieść, że w niniejszym postępowaniu Sąd Okręgowy rozpoznał sprawę na posiedzeniu niejawnym na podstawieart. 374 k.p.c., zgodnie z którym Sąd II instancji może rozpoznać sprawę na posiedzeniu niejawnym, jeżeli przeprowadzenie rozprawy nie jest konieczne. Rozpoznanie sprawy na posiedzeniu niejawnym jest niedopuszczalne, jeżeli strona w apelacji lub odpowiedzi na apelację złożyła wniosek o przeprowadzenie rozprawy, chyba że cofnięto pozew lub apelację albo zachodzi nieważność postępowania. W rozpoznawanej sprawie w apelacji nie wniesiono o rozpoznanie sprawy na rozprawie, a złożone dotychczas pisma procesowe i brak złożenia na etapie postępowania II instancyjnego wniosków dowodowych, dawały podstawę do przyjęcia, że przeprowadzenie rozprawy nie jest konieczne. W przypadku, gdy głosy stron miałyby się ograniczyć tylko do powtórzenia argumentacji zawartej w pismach procesowych, to wyznaczanie rozprawy tylko w tym celu nie wydaje się uzasadnione (por. wyrok SA w Gdańsku z dnia 26.06.2018, III AUa 1815/17). Kwestią sporną w niniejszej sprawie było ustalenie, czy małoletniaJ. K.ze względu na posiadane schorzenia jest osobą niepełnosprawną. W apelacji wskazano na wadliwość sporządzonej przez biegłego opinii z zakresu chorób dzieci i gastroenterologii. Nadto podniesiono, że Sąd Rejonowy wydając rozstrzygnięcie w niniejszej sprawie nie wziął pod uwagę zdania odrębnego członka składu orzekającego(...)ds. Orzekania o Niepełnosprawności. Wniesiona apelacja w ocenie Sądu Okręgowego nie zasługuje na uwzględnienie, nie zawiera bowiem jakichkolwiek argumentów, które mogłyby skutecznie podważyć ustalenia dokonane przez Sąd Rejonowy. Zaskarżone orzeczenie jest trafne i zyskuje pełną aprobatę Sądu Okręgowego. Sąd Rejonowy przeprowadził wyczerpujące postępowanie dowodowe, dokonał prawidłowych ustaleń stanu faktycznego i oceny prawnej, a rozstrzygnięcie swoje również prawidłowo i wyczerpująco uzasadnił. Sąd drugiej instancji nie dopatrzył się w postępowaniu pierwszoinstancyjnym naruszenia przepisów prawa materialnego czy przepisów postępowania, skutkujących koniecznością zmiany czy uchylenia zaskarżonego wyroku. Wskazać należy, że w myśl utrwalonego orzecznictwa Sądu Najwyższego, jeżeli uzasadnienie orzeczenia pierwszoinstancyjnego sporządzonego zgodnie z wymaganiamiart.328 k.p.c.spotyka się z pełną aprobatą sądu drugiej instancji to wystarczy, że da on temu wyraz w treści uzasadnienia swego orzeczenia, bez powtarzania szczegółowych ustaleń faktycznych i wnioskowań prawniczych zawartych w motywach zaskarżonego orzeczenia. Chybionym jest apelacyjny zarzut naruszenia prawa procesowego tj.art. 233 k.p.c. Art. 233 § 1 k.p.c.stanowi, że sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Sąd dokonuje oceny wszystkich dowodów przeprowadzonych w postępowaniu, jak również wszelkich okoliczności towarzyszących przeprowadzaniu poszczególnych dowodów, mających znaczenie dla ich mocy i wiarygodności (tak np. Sąd Najwyższy w uzasadnieniu orzeczenia z 11 lipca 2002 roku, IV CKN 1218/00, LEX nr 80266). Ramy swobodnej oceny dowodów są zakreślone wymaganiami prawa procesowego, doświadczenia życiowego, regułami logicznego myślenia oraz pewnym poziomem świadomości prawnej, według których sąd w sposób bezstronny, racjonalny i wszechstronny rozważa materiał dowodowy jako całość, dokonuje wyboru określonych środków dowodowych i ważąc ich moc oraz wiarygodność, odnosi je do pozostałego materiału dowodowego (tak też Sąd Najwyższy w licznych orzeczeniach, np. z dnia 19 czerwca 2001 roku, II UKN 423/00, OSNP 2003/5/137). Poprawność rozumowania sądu powinna być możliwa do skontrolowania, z czym wiąże się obowiązek prawidłowego uzasadniania orzeczeń (art. 3271§ 1 k.p.c.poprzednioart. 328 § 2 k.p.c.). Skuteczne postawienie zarzutu naruszenia przez sądart. 233 § 1 k.p.c.wymaga zatem wykazania, iż sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego. Natomiast zarzut dowolnego i fragmentarycznego rozważenia materiału dowodowego wymaga dla swej skuteczności konkretyzacji, i to nie tylko przez wskazanie przepisów procesowych, z naruszeniem których apelujący łączy taki skutek, lecz również przez określenie, jakich dowodów lub jakiej części materiału zarzut dotyczy, a ponadto podania przesłanek dyskwalifikacji postępowania sądu pierwszej instancji w zakresie oceny poszczególnych dowodów na tle znaczenia całokształtu materiału dowodowego oraz w zakresie przyjętej podstawy orzeczenia. W ocenie Sądu Okręgowego sformułowane w apelacji zarzuty w zakresie w jakim dotyczą naruszeniaart. 233 § 1 k.p.c.sprowadzają się w zasadzie jedynie do polemiki apelującej ze stanowiskiem Sądu i interpretacją dowodów dokonaną przez ten Sąd i jako takie nie mogą się ostać. Sąd Okręgowy miał na względzie, że w sprawach dotyczących oceny stanu zdrowia, w których ustaleń faktycznych dokonuje się na podstawie dowodów, wymagających wiedzy medycznej, a więc wiadomości specjalnych, zasadniczym dowodem w postępowaniu sądowym jest dowód z opinii biegłego lekarza lub zespołu biegłych, mający na celu ustalenie stanu zdrowia, w tym przypadku małoletniej.Art. 278 § 1 k.p.c.stanowi, iż dopuszczenie dowodu z opinii biegłego następuje wówczas, gdy dla rozstrzygnięcia sprawy potrzebne są wiadomości, wykraczające poza zakres wiadomości przeciętnej osoby posiadającej ogólne wykształcenie. Wobec tego biegłym może być jedynie osoba, która posiada wskazane wiadomości potrzebne do wydania opinii i daje rękojmię należytego wykonania czynności biegłego. W ramach przyznanej swobody w ocenie dowodów –art. 233 k.p.c., sąd I instancji powinien zbadać wiarygodność i moc dowodu z opinii biegłego sądowego dokonując oceny tego dowodu według własnego przekonania i na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału (wyrok SN z 2003-10-30 IV CK 138/02 L.). Niemniej jednak polemika z opinią biegłego nie uzasadnia zarzutu naruszeniaart. 233 § 1 k.p.c.(wyrok SN z 2002-01-09 II UKN 708/00 L.). Dla obalenia twierdzeń biegłego specjalisty nie wystarcza bowiem przeświadczenie strony, iż fakty wyglądają inaczej, lecz koniecznym jest również rzeczowe wykazanie, iż wystawiona przez biegłego opinia jest niespójna bądź merytorycznie błędna. Dowód z opinii biegłych jest przeprowadzony prawidłowo, jeżeli sądy uzyskały od biegłych wiadomości specjalne niezbędne do merytorycznego i prawidłowego orzekania, a tylko brak w opinii fachowego uzasadnienia wniosków końcowych, uniemożliwia prawidłową ocenę jej mocy dowodowej (wyrok SN z 2000-06-30 II UKN 617/99 OSNAPiUS 2002/1/26). Podkreślić należy, że przy ocenie opinii biegłych lekarzy Sąd nie może zająć stanowiska odmiennego (również, co do stanu zdrowiaJ. K.), niż wyrażone w tej opinii, na podstawie własnej oceny stanu faktycznego /por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 26 października 2022 roku, III AUa 366/21, LEX nr 3437223; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 października 1987 roku, II URN 228/87, (...); wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 4 lipca 2018 roku, III AUa 1328/17, Legalis numer 1824314/. Sąd nie jest obowiązany dążyć do sytuacji, aby opinia biegłego (biegłych) przekonała strony sporu. Wystarczy, że opinia jest przekonująca dla sądu, który wiążąco ocenia, czy biegły wyjaśnił wątpliwości zgłoszone przez stronę. Granicę obowiązku prowadzenia przez sąd postępowania dowodowego wyznacza podlegająca kontroli instancyjnej ocena, czy dostatecznie wyjaśniono sporne okoliczności sprawy /wyr. Sądu Najwyższego z dnia 25 września 1997 roku, II UKN 271/97, OSNP 1998, Nr 14, poz. 430/. Dowód z opinii biegłego z uwagi na wiadomości specjalne, jakie są przy nim wymagane, jest dowodem tego rodzaju, że nie może być zastąpiony inną czynnością dowodową, Sąd Rejonowy prawidłowo ocenił opinię biegłego z zakresu chorób dzieci i gastroenterologii jako pełną, jasną i rzetelną, nie znajdując podstaw do dopuszczenia opinii z uzupełniającej opinii tego biegłego. Biegły ten nie tylko bowiem postawił w opinii określone wnioski, ale także przekonująco je uzasadnił. Zgodnie z treściąart. 4a ust. 1 ustawy z 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych(Dz.U.2023.0.100) osoby, które nie ukończyły 16 roku życia zaliczane są do osób niepełnosprawnych, jeżeli mają naruszoną sprawność fizyczną lub psychiczną o przewidywanym okresie trwania powyżej 12 miesięcy, z powodu wady wrodzonej, długotrwałej choroby lub uszkodzenia organizmu, powodującą konieczność zapewnienia im całkowitej opieki lub pomocy w zaspokajaniu podstawowych potrzeb życiowych w sposób przewyższający wsparcie potrzebne osobie w danym wieku.. Na podstawie§ 1 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z 1 lutego 2002r. w sprawie kryteriów oceny niepełnosprawności u osób w wieku do 16 roku życia(Dz.U. z 2022 r., nr 17, poz. 162 ze zm.) oceny niepełnosprawności u osoby w wieku do 16 roku życia dokonuje się na podstawie następujących kryteriów: 1. przewidywanego okresu trwania upośledzenia stanu zdrowia z powodu stanów chorobowych, o których mowa w § 2, przekraczającego 12 miesięcy, 2. niezdolności do zaspokajania podstawowych potrzeb życiowych, takich jak: samoobsługa, samodzielne poruszanie się, komunikowanie z otoczeniem, powodującej konieczność zapewnienia stałej opieki lub pomocy, w sposób przewyższający zakres opieki nad zdrowym dzieckiem w danym wieku, albo 3. znacznego zaburzenia funkcjonowania organizmu, wymagającego systematycznych i częstych zabiegów leczniczych i rehabilitacyjnych w domu i poza domem. Zdaniem Sądu Okręgowego przeprowadzone przed Sądem I instancji postępowanie dowodowe w sposób nie budzący żadnych wątpliwości wykazało, że małoletniaJ. K.cierpi na zespół rozrostu bakteryjnego ((...)), a także przewlekłe zaburzenia czynnościowe przewodu pokarmowego (zespół jelita drażliwego, przewlekłe zapalenie błony śluzowej żołądka). Powyższe schorzenia nie uzasadniają jednak zaliczenia jej do osób niepełnosprawnych, co zostało jednoznacznie stwierdzone przez biegłą z zakresu chorób dzieci i gastroenterologii. Jak już zostało wskazane we wcześniejszej części niniejszego uzasadnienia, opinia biegłego jest szczególnych środkiem dowodowym wykorzystywanym w sytuacji, gdy do ustalenia pewnych okoliczności niezbędne są wiadomości specjalne (wiedza szczególna). W istocie dowód z opinii biegłego podlega – jak każdy inny dowód – ocenie - niewątpliwie jednak jest ona ograniczona, gdyż obejmuje poziom wiedzy biegłego, podstawy teoretyczne opinii, sposób motywowania sformułowanego stanowiska, stanowczość wyrażanych ocen, analizę logiczności i poprawności wniosków bez wkraczania jednak w sferę wiedzy specjalistycznej. W uzasadnieniu opinii biegły powinien wskazać przesłanki, które doprowadziły go do końcowych wniosków. Tak też było w analizowanej sprawie bowiem powołany w sprawie biegły bezbłędnie ustalił, że u małoletniej rozpoznano chorobę trwającą powyżej 12 miesięcy – stwierdzono ograniczenia funkcji organizmu wynikające z długotrwałej choroby, jednakże małoletnia nie wymaga stałej lub długotrwałej opieki innej osoby w zaspokajaniu podstawowych czynności życiowych w sposób przewyższający wsparcie potrzebne osobie w danym wieku. Sąd Rejonowy słusznie podzielił zatem opinię tego biegłego uznając ją za miarodajną w sprawie. W apelacji nie przedstawiono żadnych dowodów i argumentów medycznych pozwalających uznać, iż dokonana przez biegłego, ocena stanu zdrowiaJ. K.jest rażąco błędna. Należy zauważyć, że w utrwalonej praktyce orzeczniczej sądów przyjęto, iż strona chcąca podważyć wartość dowodową opinii biegłego sądowego winna przytoczyć rzeczowe argumenty uzasadniające jej twierdzenia. Jest to związane ze szczególnym charakterem tego dowodu, albowiem biegli w odróżnieniu od świadków, czy stron nie komunikują w postępowaniu swej wiedzy i spostrzeżeń istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy, lecz przy wykorzystaniu swojej wiedzy zawodowej i naukowej, czyli wiadomości specjalnych wykraczających poza zasób wiedzy przeciętnie wykształconego człowieka, sporządzają opinię w zakresie objętym tezą dowodową w celu ułatwienia oceny faktów istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy ( por. uzasadnienie wyroku Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 29 października 2013r., sygn. akt III AUa 293/13, LEX). Reasumując, Sąd Okręgowy uznał, że zaskarżony wyrok Sądu Rejonowego jest prawidłowy i w konsekwencji tego na podstawieart. 385 k.p.c.oddalił apelację jako bezzasadną - pkt 1 sentencji wyroku. O zwrocie kosztów zastępstwa procesowego za II instancję udzielonego z urzędu orzeczono na podstawie § 10 ust. 1 pkt 1 Rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U.2023.0.1935) w zw. z § 16 ust. 1 pkt. 1 w zw. z § 15 ust. 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu (Dz.U.2023.0.2437) mając na uwadze wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 23 kwietnia 2020 roku, wydanego w sprawie SK 66/19. Wartość przyznanego wynagrodzenia zwiększono nadto o kwotę podatku od towarów i usług wyliczoną według stawki podatku obowiązującej dla tego rodzaju czynności (§ 4 ust.3) - pkt 2 sentencji wyroku.

15/251000/0004021/Ua

Sąd Okręgowy w Łodzi

VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

152510000006527_XIII_Ga_000424_2023_Uz_2024-01-03_001

XIII Ga 424/23

2024-01-03 01:00:00.0 CET

2024-01-17 17:30:05.0 CET

2024-02-28 08:35:21.0 CET

15251000

6527

REASON

Sygn. akt XIII Ga 424/23 UZASADNIENIE Zaskarżonym wyrokiem z dnia 23 lutego 2023 r. Sąd Rejonowy w Kaliszu – w sprawie z powództwa (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w L. przeciwko (...) Spółka Akcyjna w R. i (...) Spółka Akcyjna w G. o zapłatę kwoty 72.000,00 zł – zasądził solidarnie od pozwanych (...) Spółka Akcyjna w R. oraz (...) Spółka Akcyjna w G. na rzecz powoda (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w L. kwotę 72.000,00 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 14

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Izabela Wereszko" xPublisher="izabela.bluszcz" xEditorFullName="Izabela Wereszko" xEditor="izabela.bluszcz" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="15" xFlag="published" xVolType="15/251000/0006527/Ga" xYear="2023" xVolNmbr="000424" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText xALIGNx="left">Sygn. akt XIII Ga 424/23</xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Zaskarżonym wyrokiem z dnia 23 lutego 2023 r. Sąd Rejonowy w Kaliszu – w sprawie <xBRx></xBRx>z powództwa <xAnon> (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością</xAnon> w <xAnon>L.</xAnon> przeciwko <xAnon> (...) Spółka Akcyjna</xAnon> w <xAnon>R.</xAnon> i <xAnon> (...) Spółka Akcyjna</xAnon> w <xAnon>G.</xAnon> o zapłatę kwoty 72.000,00 zł – zasądził solidarnie od pozwanych <xAnon> (...) Spółka Akcyjna</xAnon> w <xAnon>R.</xAnon> oraz <xAnon> (...) Spółka Akcyjna</xAnon> <xBRx></xBRx>w <xAnon>G.</xAnon> na rzecz powoda <xAnon> (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością</xAnon> w <xAnon>L.</xAnon> kwotę 72.000,00 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 14 lutego 2019 r. <xBRx></xBRx>do dnia zapłaty (punkt 1. wyroku), zasądził od – wskazanych wyżej pozwanych <xBRx></xBRx>– na rzecz strony powodowej kwotę 3.600,00 zł tytułem zwrotu koszów sądowych <xBRx></xBRx>(punkt 2. wyroku) oraz nakazał ściągnąć od pozwanego <xAnon> (...) Spółka Akcyjna</xAnon> <xBRx></xBRx>w <xAnon>G.</xAnon> na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Kaliszu kwotę 1.536,91 zł tytułem zwrotu wydatków (punkt 3. wyroku).</xText> <xText>Sąd pierwszej instancji ustalił, iż w dniu 26 października 2016 r. <xAnon> (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością</xAnon> w <xAnon>L.</xAnon> (jako najemca) zawarł z <xAnon>R. B.</xAnon> (będącym <xBRx></xBRx>w tym stosunku prawnym wynajmującym) umowę najmu, której przedmiotem był lokal użytkowy o powierzchni 50 m<xSUPx>( 2)</xSUPx> wraz z magazynem o powierzchni 150 m<xSUPx>( 2 )</xSUPx>oraz przynależną działką i miejscem parkingowym znajdującymi się w miejscowości<xAnon>L.</xAnon><xAnon>(...)</xAnon>. <xBRx></xBRx>W dniu 15 lutego 2017 r. strony tego kontraktu zawarły kolejną umowę najmu obejmującą pozostałe części budynku – pomieszczenia mieszkalne o powierzchni 300 m<xSUPx>( 2)</xSUPx>; ta ostatnia umowa została zawarta na czas nieokreślony z możliwością jej wypowiedzenia z zachowaniem 6. miesięcznego jego okresu i przewidywała wysokość miesięcznego czynszu najmu <xBRx></xBRx>na poziomie kwoty 12.000,00 zł. <xAnon> (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością</xAnon> w <xAnon>L.</xAnon> – w dniu 16 stycznia 2017 r. – zawarł z <xAnon> (...) Spółka Akcyjna</xAnon> <xBRx></xBRx>w <xAnon>R.</xAnon> umowę sprzedaży energii elektrycznej, w treści której – jak ustalił to Sąd Rejonowy w Kaliszu – poprzez złożenie przez sprzedawcę (<xAnon> (...) Spółka Akcyjna</xAnon> w <xAnon>R.</xAnon>) deklaracji o posiadaniu oświadczenia woli odbiorcy <xBRx></xBRx>a obejmującego zgodę na zawarcie umowy o świadczenie usług dystrybucji, pomiędzy stroną powodową a <xAnon> (...) Spółka Akcyjna</xAnon> w <xAnon>G.</xAnon> została zawarta umowa <xBRx></xBRx>o świadczenie usług dystrybucji energii elektrycznej z określeniem rozpoczęcia jej realizacji <xBRx></xBRx>na dzień 1 marca 2017 r. W dniu 30 stycznia 2017 r. <xAnon> (...) Spółka Akcyjna</xAnon> w <xAnon>R.</xAnon> dokonała na stosownej platformie elektronicznej zgłoszenia dotyczącego zmiany odbiorcy energii zaś w dniu 1 lutego 2017 r. pozwany ten uzyskał zgodę na tę zmianę.</xText> <xText>Według dalszych ustaleń Sądu pierwszej instancji, <xAnon> (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością</xAnon> w <xAnon>L.</xAnon> – w dniu 15 lutego 2017 r. – zawarł umowę najmu, w oparciu o którą oddał najmowane przez siebie obiekty (30 miejsc noclegowych) <xAnon>R.</xAnon> Spółka <xBRx></xBRx>z ograniczoną odpowiedzialnością w <xAnon>O.</xAnon> w podnajem. Okres tego najmu został ustalony na czas oznaczony – od dnia 3 marca 2017 r. do dnia 3 marca 2019 r. <xBRx></xBRx>zaś całkowita wartość tej umowy – na kwotę 657 tys. zł brutto. W dniu 1 marca 2017 r. przedstawiciel pozwanego <xAnon> (...) Spółka Akcyjna</xAnon> w <xAnon>R.</xAnon> został poinformowany przez <xAnon>R. B.</xAnon> o braku energii w pomieszczeniach stanowiących przedmiot umów najmu – pozwany ten nie miał żadnej informacji odnośnie tego, iż <xBRx></xBRx><xAnon> (...) Spółka Akcyjna</xAnon> w <xAnon>G.</xAnon> nie wykonuje umowy dystrybucji energii elektrycznej. Jak dalej wskazał Sąd Rejonowy, w dniu 7 marca 2017 r. na platformie elektronicznej pojawiła się informacja o odmowie akceptacji zmiany odbiorcy energii <xBRx></xBRx>co skutkowało tym, iż <xAnon> (...) Spółka Akcyjna</xAnon> w <xAnon>R.</xAnon> złożyła reklamację u drugiego z pozwanych – skutkowało to tym, iż w dniu 13 kwietnia 2017 r. <xBRx></xBRx>na platformie elektronicznej zaakceptowano wniosek o zmianę odbiorcy energii ze wskazaniem daty tej zmiany jako dzień 1 marca 2017 r.</xText> <xText>Z uwagi na brak energii elektrycznej w pomieszczeniach stanowiących przedmiot kontraktów najmu <xAnon> (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością</xAnon> w <xAnon>L.</xAnon> nie korzystał z lokali, płacił natomiast czynsz wynajmującemu – <xAnon>R. B.</xAnon>. Z kolei brak możliwości korzystania z lokali przez <xAnon> (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością</xAnon> <xBRx></xBRx>w <xAnon>O.</xAnon> (wskutek zaniechania dostawy do tych pomieszczeń energii elektrycznej) legł u podstaw wypowiedzenia przez ten podmiot stronie powodowej umowy najmu ze skutkiem na dzień 10 marca 2017 r. Konsekwencją tego stanu rzeczy było to, iż <xAnon> (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością</xAnon> w <xAnon>L.</xAnon> wypowiedział <xAnon>R. B.</xAnon> kontrakt najmu z dnia 15 lutego 2017 r. – ze skutkiem na dzień 31 sierpnia 2017 r. płacąc wynajmującemu czynsz najmu przez okres 6. miesięcy w łącznej kwocie 72.000,00 zł.</xText> <xText>Według dalszych ustaleń Sądu pierwszej instancji, strona powodowa – pismem <xBRx></xBRx>z dnia 1 lutego 2019 r. – wezwała <xAnon> (...) Spółka Akcyjna</xAnon> <xBRx></xBRx>w <xAnon>R.</xAnon> do zapłaty kwoty 72.000,00 zł tytułem naprawienia szkody w związku <xBRx></xBRx>z nienależytym wykonaniem umowy sprzedaży energii elektrycznej z dnia 16 stycznia 2017 r. wskutek braku sprzedaży tej energii wynikającego z zaniechania podłączenia punktu poboru <xBRx></xBRx>do sieci. Z kolei pismem z dnia 4 lutego 2019 r. <xAnon> (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością</xAnon> w <xAnon>L.</xAnon> wezwał <xAnon> (...) Spółka Akcyjna</xAnon> w <xAnon>G.</xAnon> <xBRx></xBRx>do zapłaty kwoty 72.000,00 zł jako naprawienia szkody poniesionej w związku z nienależytym wykonaniem umowy o świadczenie usług dystrybucji energii elektrycznej. Powód dokonał także zgłoszenia szkody ubezpieczycielowi ostatnio wskazanego pozwanego, który jednak odmówił refundacji uszczerbku. <xAnon> (...) Spółka Akcyjna</xAnon> w <xAnon>G.</xAnon> przyznał jedynie stronie powodowej bonifikatę z tytułu przerwy w dostarczaniu energii elektrycznej <xBRx></xBRx>w ilości 199,82 kWh po cenie jednostkowej wynoszącej 1,96 zł brutto.</xText> <xText>W ocenie Sądu Rejonowego wartość czynszu za najem nieruchomości w okresie od marca do sierpnia 2017 r. wynosiła 67.860,00 zł netto (73.288,80 zł brutto). Przedmiot umowy najmu obejmował nieruchomość, której pomieszczenia miały być wykorzystywane jako mieszkalne <xBRx></xBRx>– do zakwaterowania pracowników zaś w tego typu obiektach urządzane są pokoje kilkuosobowe – z reguły ze wspólną łazienką i sanitariatami. Przy wynajmie całych obiektów – co do zasady – podawana jest kwota za cały obiekt, która jest skorelowana z ilością osób możliwych do zakwaterowania. Zważywszy fakt, iż – co ustalił Sąd pierwszej instancji <xBRx></xBRx>– średnio na jedną osobę powinno przypadać około 10 m<xSUPx>2 </xSUPx>powierzchni użytkowej, <xBRx></xBRx>dla nieruchomości stanowiącej przedmiot najmu (o powierzchni około 300 m<xSUPx>2</xSUPx>) szacunkowa liczba osób możliwych do zakwaterowania wynosić mogła około 30. Z kolei przy wynajmie pojedynczych miejsc noclegowych stawka najmu jest naliczana od zakwaterowania liczby osób – „w celu ujednolicenia jednostki odniesienia przyjęto miesięczną stawkę najmu liczoną <xBRx></xBRx>za jedną osobę zaś tak określone reprezentatywne miesięczne stawki czynszu najmu kształtowały się w granicach od kwoty 320,00 zł za osobę do kwoty 520,00 zł za osobę.</xText> <xText>W ocenie Sądu pierwszej instancji wniosek pozwanego <xAnon> (...) Spółka Akcyjna</xAnon> w <xAnon>G.</xAnon> o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego z dziedziny hotelarstwa, pożarnictwa i sanitarnej podlegał oddaleniu – jako spóźniony. Skoro strona powodowa już w pozwie wskazała, że roszczenie związane jest z umową polegającą na świadczeniu najmu miejsc noclegowych, pozwani – reprezentowani przez profesjonalnych pełnomocników procesowych – już w sprzeciwie od nakazu zapłaty winni zgłosić wniosek o dowód z opinii biegłych. <xBRx></xBRx>Nadto dowody te – zdaniem Sądu Rejonowego – nie miałyby wpływu na wynik sprawy powodując zwłokę w jej rozpoznaniu. <xAnon> (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością</xAnon> <xBRx></xBRx>w <xAnon>L.</xAnon> nie wystąpił bowiem do stosownych organów o wydanie opinii w odniesieniu <xBRx></xBRx>do obiektów będących przedmiotem najmu miejsc noclegowych (jak to wskazał Sąd pierwszej instancji – byłoby to bezcelowe). Brak zasilania obiektu w energię elektryczną spowodował wypowiedzenie umowy najmu przez <xAnon> (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością</xAnon> <xBRx></xBRx>w <xAnon>O.</xAnon> a tym samym szkodę powoda. Ustalanie aktualnie czy obiekty nadawały się na miejsca noclegowe w świetle wymogów przeciwpożarowych i sanitarnych pozbawione byłoby celu, gdyż – jak podał Sąd Rejonowy – w przypadku braku spełnienia <xBRx></xBRx>tych wymogów obiekt można byłoby dostosować do wymogów sanitarnych <xBRx></xBRx>i przeciwpożarowych. Sąd Rejonowy zaniechał przeprowadzenia także dowodu z opinii biegłego elektroenergetyka na okoliczność prawidłowości wyliczenia wysokości bonifikaty jakiej udzielono stronie powodowej z powodu przerwy w dostawie energii, wskazując iż wysokość udzielonej bonifikaty jest niewątpliwa a poza tym nie ma ona nic wspólnego <xBRx></xBRx>w rozmiarem szkody jaka została wyrządzona <xAnon> (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością</xAnon> w <xAnon>L.</xAnon>. Wyliczenia biegłego co do możliwości uzyskania dochodów z najmu wskazywały bowiem jednoznacznie, iż uszczerbek strony powodowej jest znacznie wyższy <xBRx></xBRx>aniżeli kwota 72.000,00 zł, którą ta ostatnia zapłaciła <xAnon>R. B.</xAnon> tytułem czynszu najmu. Również jako pozbawiony wpływu na wynik sprawy Sąd Rejonowy ocenił wniosek <xAnon> (...) Spółka Akcyjna</xAnon> w <xAnon>G.</xAnon> o zwrócenie się do urzędu skarbowego <xBRx></xBRx>o zeznania podatkowe <xAnon> (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością</xAnon> w <xAnon>L.</xAnon>, wskazując że dochodzenie odszkodowania jest niezależne od wykazania straty w zeznaniu podatkowym z tytułu płacenia czynszu.</xText> <xText>Jak wskazał Sąd pierwszej instancji zebrany w niniejszej sprawie materiał dowodowy <xBRx></xBRx>w sposób jednoznaczny wykazał iż powoda oraz <xAnon> (...) Spółka Akcyjna</xAnon> w <xAnon>R.</xAnon> łączyła umowa sprzedaży energii elektrycznej uregulowana w treści przepisu <xLexLink xArt="art. 535;art. 535 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 535 § 1 kc</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 555" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 555 kc.</xLexLink> Z kolei pozwany <xAnon> (...) Spółka Akcyjna</xAnon> w <xAnon>G.</xAnon> – na skutek złożenia przez sprzedawcę deklaracji o posiadaniu oświadczenia woli odbiorcy obejmującego zgodę na zawarcie umowy o świadczenie usług dystrybucji <xBRx></xBRx>– zobowiązany był do dystrybucji energii. Zdaniem Sądu Rejonowego <xAnon>(...)</xAnon> Spółka <xBRx></xBRx>z ograniczoną odpowiedzialnością w <xAnon>L.</xAnon> domagał się zapłaty odszkodowania z tytułu niewłaściwego wykonania umów sprzedaży i dystrybucji energii elektrycznej. Roszczenie strony powodowej o naprawienie szkody może być oparte na zasadach odpowiedzialności deliktowej (<xLexLink xArt="art. 415" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 415 kc</xLexLink>) lub kontraktowej (<xLexLink xArt="art. 471" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 471 kc</xLexLink>) zaś w każdym przypadku konieczne jest wykazanie związku przyczynowego pomiędzy działaniem lub zaniechaniem sprawcy <xBRx></xBRx>a powstałą szkodą (<xLexLink xArt="art. 363;art. 363 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 363 § 1 kc</xLexLink>). Jak podał Sąd pierwszej instancji postępowanie dowodowe wykazało, iż pozwany <xAnon> (...) Spółka Akcyjna</xAnon> w <xAnon>R.</xAnon> zobowiązał się do załatwienia wszystkich czynności formalnych związanych ze zmianą sprzedawcy energii elektrycznej zaś obaj pozwani niewłaściwie wykonali swe zobowiązania <xBRx></xBRx>co doprowadziło do powstania uszczerbku powoda w wysokości 72.000,00 zł gdyż utracił on kontrahenta a poza tym zobowiązany był przez 6 miesięcy uiszczać czynsz najmu. <xBRx></xBRx>Sąd Rejonowy za bezzasadny uznał podniesiony przez <xAnon> (...) Spółka Akcyjna</xAnon> <xBRx></xBRx>w <xAnon>G.</xAnon> zarzut jakoby umowa najmu zawarta przez powoda oraz <xAnon>R. B.</xAnon> była nieważna – zdaniem Sądu pierwszej instancji nie występuje bowiem sprzeczność interesów <xBRx></xBRx>o jakich miała być mowa w przepisie <xLexLink xArt="art. 210;art. 210 § 1" xIsapId="WDU20000941037" xTitle="Ustawa z dnia 15 września 2000 r. - Kodeks spółek handlowych" xAddress="Dz. U. z 2000 r. Nr 94, poz. 1037">art. 210 § 1 ksh</xLexLink>. Umowa ta nie naruszała interesów żadnego z pozwanych a nie ma sporu między powodową spółką a jej udziałowcami. <xBRx></xBRx>Gdyby pozwani wykonali swoje obowiązki należycie, nie doszłoby do powstania szkody <xBRx></xBRx>– zatem spełniony jest warunek statuowany treścią przepisu <xLexLink xArt="art. 361;art. 361 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 361 § 1 kc</xLexLink>, tj. adekwatny związek przyczynowy. W ocenie Sądu pierwszej instancji wysokość szkody <xAnon>(...)</xAnon> Spółka <xBRx></xBRx>z ograniczoną odpowiedzialnością w <xAnon>L.</xAnon> wynosi 72.000,00 zł zaś z uwagi na to, iż szkodę wyrządziły obie pozwane spółki, ich odpowiedzialność jest solidarna (<xLexLink xArt="art. 441;art. 441 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 441 § 1 kc</xLexLink>). <xBRx></xBRx>O odsetkach za opóźnienie od uwzględnionej kwoty roszczenia Sąd Rejonowy orzekł w oparciu o przepis <xLexLink xArt="art. 481" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 481</xLexLink> § i <xLexLink xArt="§ 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">§ 2 kc</xLexLink>, uznając iż – wobec tego, że pozwani zostali wezwani do zapłaty odszkodowania w terminie do dnia 13 lutego 2019 r. – należą się one od dnia 14 lutego 2019 r.</xText> <xText>Rozstrzygnięcie o kosztach postępowania oparto na przepisie <xLexLink xArt="art. 98;art. 98 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 98 § 1 kpc</xLexLink> – uznając iż pozwani przegrali sprawę w całości, obciążono ich obowiązkiem zwrotu powodowi uiszczonej przez niego opłaty od pozwu w wysokości 3.600,00 zł Jednocześnie Sąd Rejonowy nakazał ściągnąć od pozwanego <xAnon> (...) Spółka Akcyjna</xAnon> w <xAnon>G.</xAnon> kwotę 1.536,91 zł tytułem zwrotu wydatków związanych z przeprowadzeniem dowodów na wniosek <xBRx></xBRx>tego pozwanego.</xText> <xText>Orzeczenie Sądu pierwszej instancji w całości zostało zaskarżone apelacjami złożonymi przez obu pozwanych.</xText> <xText>Pozwany <xAnon> (...) Spółka Akcyjna</xAnon> w <xAnon>R.</xAnon> rozstrzygnięciu Sądu Rejonowego zarzucił:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>naruszenie przepisu <xLexLink xArt="art. 233" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 233 kpc</xLexLink> poprzez brak wszechstronnego rozważenia zebranego materiału dowodowego, co spowodowało brak rozpoznania istoty sprawy przez Sąd pierwszej instancji;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>naruszenie przepisu <xLexLink xArt="art. 58;art. 58 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 58 § 1 kc</xLexLink> przez udzielenie przez Sąd pierwszej instancji ochrony czynności prawnej sprzecznej z przepisami i nieważnej.</xText> </xUnit> <xText>W ocenie pozwanego <xAnon> (...) Spółka Akcyjna</xAnon> w <xAnon>R.</xAnon> naruszenie przez Sąd pierwszej instancji przepisu <xLexLink xArt="art. 233" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 233 kpc</xLexLink> polegało na braku wszechstronnego rozważenia zebranego materiału dowodowego, w szczególności zaniechania rozpoznania kwestii czy budynek powoda w ogóle mógł być przeznaczony na hotel <xBRx></xBRx>dla pracowników co z kolei spowodowało brak rozpoznania istoty sprawy. Jak wskazano <xBRx></xBRx>w apelacji tego pozwanego biegły z zakresu budownictwa wskazał budynek stanowiący przedmiot umów najmu nie mógł być – z uwagi na brak podłączenia prądu, kwestie techniczne, sanitarne i ograniczenia przeciwpożarowe zaś od strony formalnej wobec braku decyzji <xBRx></xBRx>o zmianie sposobu użytkowania budynku – przeznaczony na hotel dla pracowników. Skoro biegły ocenił budynek jako samowolę budowlaną, udzielenie przez Sąd Rejonowy ochrony roszczeniu wynikającemu z czynności sprzecznej z przepisami prawa powoduje naruszenie przepisu <xLexLink xArt="art. 58;art. 58 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 58 § 1 kc</xLexLink> zaś uznanie racji <xAnon> (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością</xAnon> <xBRx></xBRx>w <xAnon>L.</xAnon> stanowi usankcjonowanie „dzikiego wynajmu” z naruszeniem zasad <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19940890414" xTitle="Ustawa z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane" xAddress="Dz. U. z 1994 r. Nr 89, poz. 414">prawa budowlanego</xLexLink>, administracyjnego oraz bezpieczeństwa pożarowego. <xAnon> (...) Spółka Akcyjna</xAnon> w <xAnon>R.</xAnon> wskazała nadto, iż osią sporu <xBRx></xBRx>w przedmiotowej sprawie było to, czy w jej okolicznościach – przy braku możliwości legalnego użytkowania obiektu – w zakresie, za który powód rości, należy mu się całkowite lub chociażby częściowe odszkodowanie zaś Sąd pierwszej instancji tego nie wyjaśnił. Dodatkowo – jak podał ten apelujący – nie została ustalona bądź wykazana odpowiedzialność sprzedawcy energii (<xAnon> (...) Spółka Akcyjna</xAnon> w <xAnon>R.</xAnon>) za zaniedbania <xBRx></xBRx>w sprawie spowodowane przez dystrybutora energii (<xAnon> (...) Spółka Akcyjna</xAnon> <xBRx></xBRx>w <xAnon>G.</xAnon>), który – poprzez udzielenie regulaminowych bonifikat – uznał swój błąd <xBRx></xBRx>co nie wpływa na <xAnon> odpowiedzialność (...) Spółka Akcyjna</xAnon> <xBRx></xBRx>w <xAnon>R.</xAnon>, która mogła rozpocząć realizację swego świadczenia dopiero po wejściu w życie umowy dystrybucyjnej zależnej od prawidłowego działania drugiego z pozwanych. W ocenie tego apelującego – skoro po stronie <xAnon> (...) Spółka Akcyjna</xAnon> <xBRx></xBRx>w <xAnon>R.</xAnon> nie zaszło jakiekolwiek zaniedbanie – nie ma podstaw do przyjęcia odpowiedzialności tego pozwanego.</xText> <xText>Wskazując na powyższe zarzuty pozwany <xAnon> (...) Spółka Akcyjna</xAnon> w <xAnon>R.</xAnon> wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa w całości ewentualnie o jego uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania <xBRx></xBRx>oraz o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych z uwzględnieniem kosztów postępowania odwoławczego.</xText> <xText>Rozstrzygnięcie Sądu Rejonowego zostało zaskarżone także przez drugiego z pozwanych <xBRx></xBRx>– <xAnon> (...) Spółka Akcyjna</xAnon> w <xAnon>G.</xAnon>. Pozwany ten zarzucił Sądowi pierwszej instancji:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>naruszenie przepisów prawa materialnego - <xLexLink xArt="art. 58;art. 58 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 58 § 1 kc</xLexLink> w związku z <xLexLink xArt="art. 210;art. 210 § 1" xIsapId="WDU20000941037" xTitle="Ustawa z dnia 15 września 2000 r. - Kodeks spółek handlowych" xAddress="Dz. U. z 2000 r. Nr 94, poz. 1037">art. 210 § 1 ksh</xLexLink> przez błędną wykładnię a polegającą na przyjęciu, iż nie zachodzi nieważność umów najmu nieruchomości zawartych pomiędzy powodem i <xAnon>R. B.</xAnon> (członkiem zarządu powoda) z naruszeniem <xLexLink xArt="art. 210;art. 210 § 1" xIsapId="WDU20000941037" xTitle="Ustawa z dnia 15 września 2000 r. - Kodeks spółek handlowych" xAddress="Dz. U. z 2000 r. Nr 94, poz. 1037">art. 210 § 1 ksh</xLexLink> albowiem jak przyjął Sąd <xBRx></xBRx>„w tym przypadku nie ma sprzeczności interesów, o których mowa w <xLexLink xArt="art. 210;art. 210 § 1" xIsapId="WDU20000941037" xTitle="Ustawa z dnia 15 września 2000 r. - Kodeks spółek handlowych" xAddress="Dz. U. z 2000 r. Nr 94, poz. 1037">art. 210 § 1 ksh</xLexLink>” podczas gdy zgodnie z utrwaloną linią orzeczniczą wszystkie sytuacje związane <xBRx></xBRx>z zawieraniem umów mogą prowadzić do nadużyć, w szczególności naruszyć interesy spółki (por. SN w wyroku z 11 marca 2010 r., IV CSK 41 3/09, w którym podkreślono, że nie jest konieczne, aby sprzeczność interesów pomiędzy spółką a członkiem zarządu rzeczywiście występowała, wystarczy bowiem potencjalna kolizja interesów, co powinno skutkować przyjęciem przez Sąd, iż na skutek naruszenia <xLexLink xArt="art. 210;art. 210 § 1" xIsapId="WDU20000941037" xTitle="Ustawa z dnia 15 września 2000 r. - Kodeks spółek handlowych" xAddress="Dz. U. z 2000 r. Nr 94, poz. 1037">art. 210 § 1 ksh</xLexLink>. umowa najmu lokalu użytkowego z dnia 26 października 2016r. i umowa najmu z dnia 15 lutego 2017 r. zawarte pomiędzy powodem a <xAnon>R. B.</xAnon> są nieważne, wobec czego powód nie był uprawniony aby na ich podstawie zawrzeć z pozwanym umowy dystrybucji energii elektrycznej jak również umowy podnajmu ze <xAnon> spółką (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością</xAnon> w <xAnon>O.</xAnon> - nie poniosła wobec tego ze strony pozwanej szkody, której naprawienia dochodziła w niniejszym procesie;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>naruszenie przepisów prawa materialnego - <xLexLink xArt="art. 58;art. 58 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 58 § 1 kc.</xLexLink> w związku z <xLexLink xArt="art. 210;art. 210 § 1" xIsapId="WDU20000941037" xTitle="Ustawa z dnia 15 września 2000 r. - Kodeks spółek handlowych" xAddress="Dz. U. z 2000 r. Nr 94, poz. 1037">art. 210 § 1 ksh</xLexLink> przez błędną wykładnię, polegającą na przyjęciu, iż powód poniósł szkodę <xBRx></xBRx>w kwocie 72 000,00 zł, podczas gdy:</xText> </xUnit> <xEnum> <xBullet></xBullet> <xEnumElem> <xText>z zeznań prezesa zarządu powódki <xAnon>A. K.</xAnon>, złożonych na posiedzeniu <xBRx></xBRx>w dniu 10 grudnia 2020 r. wynika, że: <xIx>„Spółka była na początku działalności <xBRx></xBRx>i ja dofinansowałam spółkę z prywatnych środków aby mogła spółka płacić czynsz. Była to umowa pożyczki między mną a spółką. Pod względem rachunkowym załatwiła <xBRx></xBRx>to wszystko księgowa. Zapłaciłam ze swoich środków wynajmującemu. Czynsz <xBRx></xBRx>był płacony wynajmującemu na bieżąco. Przekazywałam pokwitowania od razu księgowej” (protokół rozprawy z 10 grudnia 2019 r., czas: 00:36:00 — 00:38:00),</xIx> podczas gdy sprawozdania finansowe spółki nie wykazują żadnych kosztów działalności spółki;</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>z zeznań wiceprezesa zarządu <xAnon>R. B.</xAnon> złożonych na posiedzeniu <xBRx></xBRx>w dniu 10 grudnia 2020 r. wynika, że <xIx>„Wiem jak była zaksięgowana pożyczka. Pani <xAnon>A.</xAnon> zapłaciła z własnych pieniędzy za czynsz wynajmującemu. Księgowa mówiła, że nie będzie ujmować na razie tego w bilansie spółki, ponieważ wprowadziłoby to stratę, a my ubiegaliśmy się dotację i dofinansowanie do spółki i nie mogliśmy wykazać straty bo nie otrzymalibyśmy ani dotacji ani dofinansowania do działalności gospodarczej. Była to pożyczka dla spółki ale nie została ujęta w bilansie. Była umowa pożyczki dla spółki ja pytałem się księgowej czy to ujmować i powiedziała mi, że nie aby nie wykazać strat. Te sprawy ja załatwiałem z księgową a nie panie <xAnon>A.</xAnon>” </xIx>(protokół rozprawy z 10 grudnia 2019 r., czas: 00:42:24 - ), co powinno skutkować przyjęciem przez Sąd, iż umowa pożyczki zawarta pomiędzy prezesem zarządu <xAnon>A. K.</xAnon> i powodem z naruszeniem <xLexLink xArt="art. 210;art. 210 § 1" xIsapId="WDU20000941037" xTitle="Ustawa z dnia 15 września 2000 r. - Kodeks spółek handlowych" xAddress="Dz. U. z 2000 r. Nr 94, poz. 1037">art. 210 § 1 ksh</xLexLink> jest nieważna a w konsekwencji w sprawie zachodzi brak legitymacji czynnej powódki <xBRx></xBRx>do dochodzenia jakichkolwiek roszczeń od pozwanego;</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText>naruszenie przepisów postępowania - <xLexLink xArt="art. 278;art. 278 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 278 § 1 kpc</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 233;art. 233 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 233 § 1 kpc</xLexLink> <xBRx></xBRx>przez pominięcie przy ocenie zgromadzonego materiału dowodowego wniosków pisemnej opinii biegłego <xAnon>K. K.</xAnon> z dnia 23 czerwca 2022 r., <xBRx></xBRx>z której jednoznacznie wynika, iż budynek w którym powód zamierzał prowadzić działalność noclegową dla dużej grupy osób nie był technicznie przystosowany <xBRx></xBRx>do tego typu działalności, na co wskazują następujące wnioski opinii biegłego:</xText> </xUnit> <xEnum> <xBullet></xBullet> <xEnumElem> <xText>„Aby zacząć użytkować budynek oznaczony „l” jako kwatery gościnne, pokoje gościnne, wynajem pokoi w budynku mieszkalnym, należało przeprowadzić procedurę zmiany sposobu użytkowania budynku”;</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>„Budynek mieszkalny jednorodzinny na nieruchomości położonej w <xAnon>L.</xAnon> 155 wymagał przeprowadzenia pełnej procedury zgłoszenia zmiany sposobu użytkowania <xBRx></xBRx>z budynku mieszkalnego jednorodzinnego na obiekt zamieszkania zbiorowego (...). Brak przeprowadzenia procedury „zgłoszenia” byłby samowolną zmianą sposobu użytkowania tego budynku mieszkalnego na cele zamieszkania zbiorowego (...)&quot;;</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>„Zmiana sposobu użytkowania budynku musi być zgodna z planem miejscowym <xBRx></xBRx>lub studium uwarunkowań i kierunków przestrzennego zagospodarowania w gminie. Przed zgłoszeniem zamiaru zmiany sposobu użytkowania obiektu budowlanego należy uzyskać zaświadczenie wójta, burmistrza albo prezydenta miasta, potwierdzające że zamierzona zmiana jest zgodna z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego”;</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>„Budynek jednorodzinny nie jest technicznie dostosowany aby zakwaterować <xBRx></xBRx>w tym budynku mieszkalnym 30 osób ( nie ma w nim rozwiązanych kwestii dróg ewakuacji). Powinien zostać opracowany projekt adaptacji budynku pt: zmiana sposobu użytkowania, w którym projektant po przeanalizowaniu konstrukcji budynku <xBRx></xBRx>i istniejących dróg ewakuacji, pomieszczeń sanitarnych itp. dostosuje istniejący obiekt do innego sposobu użytkowania”,</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xText>których to czynności powód nigdy nie podjął wobec czego brak było podstaw do przyjęcia, iż zachodzi adekwatny związek przyczynowy pomiędzy zachowaniem pozwanego <xBRx></xBRx>a szkodą powóda;</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText>naruszenie przepisów postępowania - <xLexLink xArt="art. 233;art. 233 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 233 § 1 kpc</xLexLink> przez brak wszechstronnego rozważenia zebranego materiału dowodowego i pominięcie przy ocenie zgromadzonego materiału dowodowego okoliczności, iż powód nigdy nie spełniał i nadal nie spełnia wymagań wskazanych we wzorach wniosków załączonych przez powoda do pisma procesowego powoda z dnia 16 listopada 2022 r., które są konieczne do legalnego prowadzenia działalności w zakresie świadczenia usług noclegowych na najmowanej nieruchomości, bez względu na to czy byłyby to noclegi w budynku, czy na zewnątrz <xBRx></xBRx>jak również że powód nie podjął żadnych działań w celu spełnienia tych wymagań,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">5</xName> <xText>naruszenie przepisów postępowania - <xLexLink xArt="art. 278;art. 278 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 278 § 1 kpc</xLexLink> w zw. z 227 <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">kpc</xLexLink> przez oddalenie wniosku pozwanej złożonego na posiedzeniu w dniu 7 kwietnia 2022 r. o zobowiązanie powoda do przedłożenia zeznania podatkowe za rok 2017 lub zwrócenie się do właściwego urzędu skarbowego o to zeznanie i powołanie biegłego z dziedziny rachunkowości <xBRx></xBRx>na okoliczność czy powód poniósł szkodę, jakiej dochodzi w niniejszym procesie, podczas gdy przeprowadzenie tego dowodu uzasadniały okoliczności ujawnione w toku procesu wskazujące na fikcyjny charakter umów najmu zawartych pomiędzy powodem i <xAnon>R. B.</xAnon> i sporządzenie ich wyłącznie na potrzeby niniejszego postępowania, <xBRx></xBRx>w szczególności:</xText> </xUnit> <xEnum> <xBullet></xBullet> <xEnumElem> <xText>dokonywanie przez powoda zapłaty czynszu najmu gotówką;</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>pobieranie od powoda przez wynajmującego <xAnon>R. B.</xAnon> będącego jednocześnie członkiem zarządu powoda wysokiego czynszu najmu, podczas gdy z przytoczonych wyżej zeznań prezesa zarządu <xAnon>A. K.</xAnon> wynika, że powód był na początku działalności i prezes zarządu <xAnon>A. K.</xAnon> musiała dofinansować spółkę <xBRx></xBRx>z prywatnych środków aby mogła spółka płacić czynsz. „Była to umowa pożyczki między mną a spółką. (... ) Zapłaciłam ze swoich środków wynajmującemu.”;</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>brak w rachunku zysków i strat powoda za 2017 r. jak również w bilansie za 2017 r. jakichkolwiek obrotów powoda;</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">6</xName> <xText>naruszenie przepisów postępowania - <xLexLink xArt="art. 233;art. 233 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 233 § 1 kpc</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 286" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 286 kpc</xLexLink> <xBRx></xBRx>w zw. z <xLexLink xArt="art. 278;art. 278 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 278 § 1 kpc</xLexLink> przez brak wszechstronnego rozważenia zebranego materiału dowodowego i pominięcie wniosku pozwanej zawartego w piśmie przygotowawczym <xBRx></xBRx>z dnia 10 listopada 2021 r. o powołanie innego biegłego w miejsce biegłego <xAnon>P. A.</xAnon>, albowiem wskazana przez biegłego w opinii z dnia 20 października 2020 r. wartość czynszu za najem nieruchomości przez powoda została ustalona dla sytuacji hipotetycznej nie znajdującej odzwierciedlenia w stanie faktycznym, tj. bez uwzględniania braku technicznego przystosowania nieruchomości do prowadzenia w niej działalności związanej z wynajmowaniem pomieszczeń;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">7</xName> <xText>naruszenie przepisów postępowania - art. <xLexLink xArt="art. 278;art. 278 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 278 § 1 kpc</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 227" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 227 kpc</xLexLink> <xBRx></xBRx>w zw. z <xLexLink xArt="art. 207;art. 207 § 6" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 207 § 6 kpc</xLexLink> przez oddalenie wniosku pozwanej zawartego w piśmie przygotowawczym z dnia 17 listopada 2022 r. o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego z zakresu hotelarstwa, pożarnictwa oraz z sanitarno — higienicznego i przyjęcie <xBRx></xBRx>w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia, iż wniosek ten był spóźniony oraz że dowody te nie miałyby wpływu na wynik sporu i spowodowałyby jednie zwłokę w rozpoznaniu sprawy podczas gdy konieczność zgłoszenia tych wniosków dowodowych powstała dopiero po przeprowadzeniu dowodu z przesłuchania przedstawiciela powoda <xAnon>R. B.</xAnon> w dniu 3 listopada 2022 r. , kiedy to przedstawiciel powoda stwierdził, że powód chciał na najętej nieruchomości prowadzić pole namiotowe i rozstawić przyczepy kempingowe;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">8</xName> <xText>naruszenie przepisów postępowania - <xLexLink xArt="art. 233;art. 233 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 233 § 1 kpc</xLexLink> przez brak wszechstronnego rozważenia zebranego materiału dowodowego co doprowadziło do błędnych ustaleń faktycznych polegających na przyjęciu przez Sąd I instancji, że zachowanie pozwanej doprowadziło do powstania szkody po stronie powoda na kwotę 72 000,00 zł gdyż powód utracił kontrahenta i musiała przez 6 miesięcy płacić czynsz za najem obiektów budowlanych, podczas gdy obowiązek zapłacenia czynszu we wskazanej <xBRx></xBRx>wysokości 72 000,00 zł wynikał z umowy najmu zawartej przez powoda - był więc niezależny od zachowania pozwanej i nie stanowił szkody po stronie powoda <xBRx></xBRx>a jednocześnie powód nie podjął jakichkolwiek działań aby dostosować najmowaną nieruchomość w celu dalszego najmu <xAnon> (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością</xAnon> w <xAnon>O.</xAnon> lub jakiemukolwiek innemu kontrahentowi.</xText> </xUnit> <xText>W uzasadnieniu apelacji skarżący podał iż Sąd pierwszej instancji błędnie przyjął jakoby kwota 72.000,00 zł stanowi szkodę, którą <xAnon> (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością</xAnon> <xBRx></xBRx>w <xAnon>L.</xAnon> poniósł na skutek nienależytego wykonania zobowiązania przez pozwanych. <xBRx></xBRx>W ocenie <xAnon> (...) Spółka Akcyjna</xAnon> w <xAnon>G.</xAnon> w toku postępowania w sposób niebudzący wątpliwości zostało ustalone iż strona powodowa nie podjęła żadnych starań <xBRx></xBRx>aby przystosować nieruchomość do celów związanych z prowadzeniem działalności noclegowej dla 30. osób a przez to nie udowodniła jakoby byłaby w stanie realizować zawartą w dniu 15 lutego 2017 r. z <xAnon> (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością</xAnon> w <xAnon>O.</xAnon> umowę podnajmu. Tymczasem – w ocenie tego pozwanego – Sąd pierwszej instancji poprzestał na stwierdzeniu, iż kwota należna wynajmującemu (<xAnon>R. B.</xAnon>) od <xAnon> (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością</xAnon> w <xAnon>L.</xAnon> z tytułu najmu za okres wypowiedzenia stanowi szkodę, za którą odpowiedzialność mają ponosić obaj pozwani. Tymczasem – co wynika z opinii biegłego <xAnon>K. K.</xAnon> – strona powodowa, <xBRx></xBRx>aby zacząć użytkować budynek <xAnon> I</xAnon> jako kwatery gościnne (wynajem pokoi w budynku mieszkalnym) powinna była przeprowadzić procedurę zmiany sposobu użytkowania budynku. Pominięcie przez Sąd Rejonowy wniosków opinii tego biegłego uzasadnia zarzut naruszenia przepisu <xLexLink xArt="art. 278" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 278 kpc</xLexLink> oraz <xLexLink xArt="art. 233;art. 233 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 233 § 1 kpc</xLexLink>.</xText> <xText>W ocenie <xAnon> (...) Spółka Akcyjna</xAnon> w <xAnon>G.</xAnon> powód nie wykazał, że byłby <xBRx></xBRx>w stanie realizować umowę podnajmu z <xAnon> (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością</xAnon> <xBRx></xBRx>w <xAnon>O.</xAnon> z jakimkolwiek innym kontrahentem skoro budynek, <xBRx></xBRx>w którym zamierzał wynajmować pomieszczenia na pobyt 30 osób nie był <xBRx></xBRx>do tego dostosowany a <xAnon> (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością</xAnon> w <xAnon>L.</xAnon> nie podjął w tym kierunku żadnych starań. Z przeprowadzonego postępowania nie wynika aby na skutek zachowania <xAnon> (...) Spółka Akcyjna</xAnon> w <xAnon>G.</xAnon> strona powodowa utraciła kontrahenta i musiała przez okres 6. miesięcy płacić czynsz za najem obiektów budowlanych. Obowiązek płacenia czynszu przez <xAnon> (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością</xAnon> <xBRx></xBRx>w <xAnon>L.</xAnon> był niezależny od zachowania pozwanego <xAnon> (...) Spółka Akcyjna</xAnon> <xBRx></xBRx>w <xAnon>G.</xAnon> – zatem wbrew stwierdzeniu Sądu pierwszej instancji nie został spełniony warunek przewidziany w <xLexLink xArt="art. 361;art. 361 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 361 § 1 kc</xLexLink> (adekwatny związek przyczynowy).</xText> <xText>W ocenie tego skarżącego Sąd Rejonowy błędnie także przyjął, iż nie zachodzi nieważność umowy najmu zawartej przez <xAnon> (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością</xAnon> w <xAnon>L.</xAnon> <xBRx></xBRx>z <xAnon>R. B.</xAnon> – członkiem zarządu powoda z naruszeniem <xLexLink xArt="art. 210;art. 210 § 1" xIsapId="WDU20000941037" xTitle="Ustawa z dnia 15 września 2000 r. - Kodeks spółek handlowych" xAddress="Dz. U. z 2000 r. Nr 94, poz. 1037">art. 210 § 1 ksh</xLexLink> <xBRx></xBRx>albowiem – jak wskazał Sąd pierwszej instancji - „w tym przypadku nie ma sprzeczności interesów, o których mowa w <xLexLink xArt="art. 210;art. 210 § 1" xIsapId="WDU20000941037" xTitle="Ustawa z dnia 15 września 2000 r. - Kodeks spółek handlowych" xAddress="Dz. U. z 2000 r. Nr 94, poz. 1037">art. 210 § 1 ksh</xLexLink>”. <xAnon> (...) Spółka Akcyjna</xAnon> <xBRx></xBRx>w <xAnon>G.</xAnon>, w przypadku o którym mowa jest w przepisie <xLexLink xArt="art. 210;art. 210 § 1" xIsapId="WDU20000941037" xTitle="Ustawa z dnia 15 września 2000 r. - Kodeks spółek handlowych" xAddress="Dz. U. z 2000 r. Nr 94, poz. 1037">art. 210 § 1 ksh</xLexLink> chodzi o wszelkie umowy jakie mogą być zawierane przez spółkę z członkami jej zarządu gdyż – zgodnie <xBRx></xBRx>z utrwaloną linią orzeczniczą – wszystkie sytuacje związane z zawieraniem umów mogą prowadzić do nadużyć, w szczególności naruszyć interesy spółki przy czym nie jest konieczne, aby sprzeczność interesów między spółką a członkiem zarządu rzeczywiście występowała, wystarczy bowiem potencjalna kolizja interesów. Tym samym przepis <xLexLink xArt="art. 210;art. 210 § 1" xIsapId="WDU20000941037" xTitle="Ustawa z dnia 15 września 2000 r. - Kodeks spółek handlowych" xAddress="Dz. U. z 2000 r. Nr 94, poz. 1037">art. 210 § 1 ksh</xLexLink> <xBRx></xBRx>ma zastosowanie kiedy spółka i członek jej zarządu występują po przeciwnych stronach sporu sądowego albo po przeciwnych stronach umowy. Wskazując na bezwzględną nieważność czynności prawnej dokonanej z naruszeniem przepisu <xLexLink xArt="art. 210;art. 210 § 1" xIsapId="WDU20000941037" xTitle="Ustawa z dnia 15 września 2000 r. - Kodeks spółek handlowych" xAddress="Dz. U. z 2000 r. Nr 94, poz. 1037">art. 210 § 1 ksh</xLexLink>, <xAnon> (...) Spółka Akcyjna</xAnon> w <xAnon>G.</xAnon> podał iż – wobec nieważności umów najmu zawartych <xBRx></xBRx>przez <xAnon> (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością</xAnon> w <xAnon>L.</xAnon> i <xAnon>R. B.</xAnon> – strona powodowa nie była uprawniona zarówno do zawarcia umów z pozwanymi jak i umowy podnajmu z <xAnon> (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością</xAnon> w <xAnon>O.</xAnon> <xBRx></xBRx>co – na skutek błędnej wykładni <xLexLink xArt="art. 210;art. 210 § 1" xIsapId="WDU20000941037" xTitle="Ustawa z dnia 15 września 2000 r. - Kodeks spółek handlowych" xAddress="Dz. U. z 2000 r. Nr 94, poz. 1037">art. 210 § 1 ksh</xLexLink> – zostało całkowicie pominięte przez Sąd Rejonowy.</xText> <xText>Biorąc pod uwagę treść zeznań przedstawicieli <xAnon> (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością</xAnon> w <xAnon>L.</xAnon> (<xAnon>A. K.</xAnon> i <xAnon>R. B.</xAnon>), stosownie <xBRx></xBRx>do których środki pochodzące na zapłatę <xAnon>R. B.</xAnon> czynszu najmu pochodziły <xBRx></xBRx>od <xAnon>A. K.</xAnon> (miała to być pożyczka udzielona powodowi przez <xAnon>A. K.</xAnon>), <xAnon> (...) Spółka Akcyjna</xAnon> w <xAnon>G.</xAnon> wskazał, iż także umowy pożyczki, w wyniku których powód pozyskał środki na zapłatę <xAnon>R. B.</xAnon> czynszu najmu były nieważne. Skoro strona powodowa nie przedłożyła umowy pożyczki – zdaniem <xBRx></xBRx>tego skarżącego – nie udowodniła, że to ona ostatecznie uregulowała czynsz najmu ze środków pożyczonych od prezesa zarządu – <xAnon>A. K.</xAnon> zaś mając na względzie twierdzenia tej ostatniej, stosownie do których to <xAnon>A. K.</xAnon> nie zaś <xAnon> (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością</xAnon> w <xAnon>L.</xAnon> regulowała należności z tytułu czynszu najmu, powodowi <xBRx></xBRx>nie przysługuje legitymacja do dochodzenia jakichkolwiek kwot od pozwanych.</xText> <xText>Strona skarżąca zarzuciła Sądowi pierwszej instancji także i to, że pominął on okoliczności w jakich doszło do zawarcia i realizacji umów najmu między powodem a <xAnon>R. B.</xAnon>, w szczególności fakt dokonywania przez <xAnon> (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością</xAnon> <xBRx></xBRx>w <xAnon>L.</xAnon> zapłaty gotówką czynszu najmu, pobierania przez wynajmującego <xAnon>R. B.</xAnon> (będącego jednocześnie członkiem zarządu powoda) wysokiego czynszu najmu (w sytuacji <xBRx></xBRx>gdy z zeznań <xAnon>A. K.</xAnon> wynikało iż spółka była na początku działalności i prezes jej zarządu musiała dofinansowywać spółkę z prywatnych środków aby mogła ona płacić czynsz jak również brak w rachunku zyskowi i strat <xAnon> (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością</xAnon> w <xAnon>L.</xAnon> za 2017 r. oraz bilansie za 2017 r. jakichkolwiek obrotów strony powodowej. Wskazane okoliczności – w ocenie <xAnon> (...) Spółka Akcyjna</xAnon> <xBRx></xBRx>w <xAnon>G.</xAnon> – przeczą ustaleniom Sądu Rejonowego o powstaniu szkody prowadząc do wniosku że umowy najmu były fikcyjne i faktycznie nie doszło do zapłaty <xAnon>R. B.</xAnon> <xBRx></xBRx>kwoty 72.000,00 zł tytułem czynszu najmu. Zdaniem tego skarżącego Sąd pierwszej instancji bezpodstawnie oddalił wniosek o powołanie biegłego z zakresu rachunkowości na okoliczność wysokości szkody jakiej rzekomo doznał <xAnon> (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością</xAnon> <xBRx></xBRx>w <xAnon>L.</xAnon>, gdyż potrzeba jego przeprowadzenia jak również dowodu z opinii biegłego <xBRx></xBRx>z zakresu hotelarstwa, pożarnictwa oraz sanitarno – higienicznego powstała na skutek ujawnienia nowych okoliczności, w szczególności po przeprowadzeniu dowodu z zeznań <xAnon>A. K.</xAnon> (w zakresie sposobu finansowania przez nią czynszu najmu) oraz <xAnon>R. B.</xAnon> (który stwierdził, iż <xAnon> (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością</xAnon> w <xAnon>L.</xAnon> chciał na najętej nieruchomości prowadzić pole namiotowe i rozstawić przyczepy kempingowe). Nadto skarżący zarzucił, iż Sąd Rejonowy – poprzez pominięcie wniosku <xBRx></xBRx>o przeprowadzenie dowodu z opinii innego biegłego (w miejsce <xAnon>P. A.</xAnon>, <xBRx></xBRx>który ustalił wartość czynszu za najem nieruchomości dla hipotetycznej sytuacji <xBRx></xBRx>– bez uwzględnienia braku technicznego przystosowania nieruchomości do prowadzenia w niej działalności związanej z wynajmowaniem pomieszczeń) dopuścił się naruszenia przepisów postępowania.</xText> <xText>Wskazując na powyższe uchybienia Sądu Rejonowego <xAnon>(...)</xAnon>Spółka <xBRx></xBRx>z ograniczoną odpowiedzialnością w <xAnon>G.</xAnon> wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku <xBRx></xBRx>i oddalenie powództwa w stosunku do tego pozwanego i zasądzenie od <xAnon>(...)</xAnon> Spółka <xBRx></xBRx>z ograniczoną odpowiedzialnością w <xAnon>L.</xAnon> na swoją rzecz kosztów postępowania za obie instancje, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego według norm przepisanych ewentualnie <xBRx></xBRx>o uchylenie tego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania. <xAnon> (...) Spółka Akcyjna</xAnon> w <xAnon>G.</xAnon> wniósł o:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>rozpoznanie postanowienia Sądu instancji z dnia 7 kwietnia 2022r. o oddaleniu wniosku dowodowego pozwanego o zobowiązanie <xAnon> (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością</xAnon> w <xAnon>L.</xAnon> do przełożenia zeznania podatkowego za 2017 r. <xBRx></xBRx>lub zwrócenie się do urzędu skarbowego o takie zeznanie;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>rozpoznanie postanowienia Sądu pierwszej instancji z dnia 16 lutego 2023 r. o oddaleniu wniosku pozwanego o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłych z zakresu hotelarstwa, pożarnictwa i sanitarno – higienicznego;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText>zobowiązanie <xAnon> (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością</xAnon> w <xAnon>L.</xAnon> <xBRx></xBRx>do przedłożenia zeznania podatkowego za rok 2017 lub zwrócenie się przez Sąd <xBRx></xBRx>do właściwego urzędu skarbowego o to zeznanie;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText>dopuszczenie dowodu z opinii biegłego z dziedziny rachunkowości na okoliczność <xBRx></xBRx>czy <xAnon> (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością</xAnon> w <xAnon>L.</xAnon> poniósł szkodę, <xBRx></xBRx>której naprawienia domaga się w niniejszym postępowaniu;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">5</xName> <xText>dopuszczenie dowodu z opinii biegłego z zakresu hotelarstwa, pożarnictwa oraz z sanitarno – higienicznego, na okoliczności wskazane w treści pisma przygotowawczego pozwanego z dnia z 17 listopada 2022 r.;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">6</xName> <xText>dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego w miejsce biegłego <xAnon>P. A.</xAnon> <xBRx></xBRx>- zgodnie z wnioskiem pozwanego z 10 listopada 2021 r.</xText> </xUnit> <xText><xIx>Sąd Okręgowy zważył: </xIx></xText> <xText>Apelacje obu pozwanych <xAnon> (...) Spółka Akcyjna</xAnon> w <xAnon>R.</xAnon> oraz <xAnon> (...) Spółka Akcyjna</xAnon> w <xAnon>G.</xAnon> okazały się uzasadnione co musiało skutkować rozstrzygnięciem reformatoryjnym Sądu drugiej instancji – zmianą zaskarżonego wyroku i oddaleniem żądania <xAnon> (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością</xAnon> <xAnon>L.</xAnon>.</xText> <xText>Uzasadnienie takiego rozstrzygnięcia Sądu Okręgowego poprzedzić należy wyjaśnieniem podstawy faktycznej żądania strony powodowej. Godzi się zauważyć, iż <xAnon>(...)</xAnon> Spółka <xBRx></xBRx>z ograniczoną odpowiedzialnością w <xAnon>L.</xAnon> – co wynika z uzasadnienia pozwu jak również z przebiegu postępowania przed Sądem Rejonowym w Kaliszu – w niniejszej sprawie domagał się zapłaty odszkodowania w wysokości 72.000,00 zł – tj. w kwocie jaka miała odpowiadać wysokości uiszczanego (w okresie wypowiedzenia tego kontraktu – od marca 2017 r. <xBRx></xBRx>do sierpnia 2017 r.) czynszu najmu w oparciu o kontrakt jaki powód w dniu 15 lutego 2017 r. zawarł z wynajmującym <xAnon>R. B.</xAnon>. Z kolei u podstaw dokonanego wypowiedzenia (choć nie wynika to wprost z treści oświadczenia powoda o wypowiedzeniu kontraktu najmu lecz okoliczność ta nie była kwestionowana w toku niniejszego postępowania) było zaniechanie zaopatrzenia nieruchomości w energię elektryczną, za które <xAnon> (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością</xAnon> w <xAnon>L.</xAnon> upatrywał odpowiedzialności obu pozwanych. Reasumując <xBRx></xBRx>– strona powodowa upatrywała swego uszczerbku w konieczności uiszczania czynszu najmu na rzecz <xAnon>R. B.</xAnon> dotyczącego nieruchomości, z której nie mogła korzystać (podnajmować – na podstawie umowy zawartej w dniu 15 lutego 2017 r. ze <xAnon> spółką (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością</xAnon> w <xAnon>O.</xAnon>, która została wypowiedziana przez ostatnio wskazanego najemcę wskutek braku zaopatrzenia jej w energię elektryczną). <xAnon> (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością</xAnon> w <xAnon>L.</xAnon> upatrywał swej szkody w – jego ocenie – nieuzasadnionym aczkolwiek w świetle zawartej z <xAnon>R. B.</xAnon> umowy najmu koniecznym – regulowaniem czynszu najmu przez okres 6. miesięcy w łącznej kwocie 72.000,00 zł.</xText> <xText>W świetle tak ukształtowanego żądania strony powodowej, nie sposób jest twierdzić <xBRx></xBRx>aby po stronie <xAnon> (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością</xAnon> w <xAnon>L.</xAnon> występował tego rodzaju uszczerbek. Przyjęcie jego istnienia przez Sąd Rejonowy w Kaliszu i w konsekwencji wydanie rozstrzygnięcia uwzględniającego żądanie powoda było skutkiem naruszenia <xBRx></xBRx>przez Sąd pierwszej instancji przepisów prawa materialnego – <xLexLink xArt="art. 58;art. 58 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 58 § 1 kc</xLexLink> <xBRx></xBRx>w zw. z <xLexLink xArt="art. 210;art. 210 § 1" xIsapId="WDU20000941037" xTitle="Ustawa z dnia 15 września 2000 r. - Kodeks spółek handlowych" xAddress="Dz. U. z 2000 r. Nr 94, poz. 1037">art. 210 § 1 ustawy z dnia 15 września 2000 r. – Kodeks spółek handlowych</xLexLink>.</xText> <xText>Nie budzi wątpliwości iż umowa najmu z dnia 15 lutego 2017 r. została zawarta pomiędzy <xAnon>R. B.</xAnon> a <xAnon> (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością</xAnon> w <xAnon>L.</xAnon>. Analiza treści tego kontraktu implikuje wniosek, stosownie do którego do tego kontraktu stanął <xAnon>R. B.</xAnon> (jako wynajmujący) oraz <xAnon>A. K.</xAnon> (pełniąca funkcję prezesa zarządu powoda). Istotne pozostaje tutaj to, że wynajmujący <xAnon>R. B.</xAnon> pełnił wówczas funkcję (zresztą skład osobowy członków zarządu <xAnon> (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością</xAnon> <xBRx></xBRx>w <xAnon>L.</xAnon> pozostaje niezmienny przez cały czas trwania spółki) – tak jak <xAnon>A. K.</xAnon> – członka zarządu <xAnon> (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością</xAnon> w <xAnon>L.</xAnon>. Tymczasem jak wynika z przepisu <xLexLink xArt="art. 210;art. 210 § 1" xIsapId="WDU20000941037" xTitle="Ustawa z dnia 15 września 2000 r. - Kodeks spółek handlowych" xAddress="Dz. U. z 2000 r. Nr 94, poz. 1037">art. 210 § 1 ustawy – Kodeks spółek handlowych</xLexLink>, w umowie między spółką a członkiem zarządu oraz w sporze z nim (ta sytuacja rzecz jasna <xBRx></xBRx>w przedmiotowej sprawie nie występuje) spółkę reprezentuje rada nadzorcza lub pełnomocnik powołany uchwałą zgromadzenia wspólników. Jak wynika z wyroku Sądu Najwyższego <xBRx></xBRx>z dnia 14 kwietnia 2021 r. (III CSKP 74/21, OSNC – ZD 2022/1/13, Lex nr 3220234), <xBRx></xBRx>w każdym przypadku zawarcia przez członka zarządu umowy ze spółką, w której sprawuje on swą funkcję, istnieje konieczność zachowania rygorów określonych w przepisie <xLexLink xArt="art. 210" xIsapId="WDU20000941037" xTitle="Ustawa z dnia 15 września 2000 r. - Kodeks spółek handlowych" xAddress="Dz. U. z 2000 r. Nr 94, poz. 1037">art. 210 ustawy – Kodeks spółek handlowych</xLexLink> i to bez względu na to, czy dana czynność należy do kategorii tzw. czynności wewnętrznych czy też czynności zewnętrznych. W konsekwencji dla oceny podstaw stosowania przepisu <xLexLink xArt="art. 210" xIsapId="WDU20000941037" xTitle="Ustawa z dnia 15 września 2000 r. - Kodeks spółek handlowych" xAddress="Dz. U. z 2000 r. Nr 94, poz. 1037">art. 210 ustawy – Kodeks spółek handlowych</xLexLink> nie ma znaczenia okoliczność wystąpienia albo niewystąpienia <xIx>in casu</xIx> ryzyka zagrożenia interesów spółki, ponieważ działanie tego unormowania ma na celu zapobieżenie potencjalnemu konfliktowi interesów, a nie tylko konkretnym przejawom takiego konfliktu. Nawet zatem, gdy z powodu charakteru danej czynności lub wywołanych przez nią skutków prawnych wskazane ryzyko <xBRx></xBRx><xIx>in concreto</xIx> nie zachodzi, konieczne jest wdrożenie trybu przewidzianego <xBRx></xBRx>w <xLexLink xArt="art. 210" xIsapId="WDU20000941037" xTitle="Ustawa z dnia 15 września 2000 r. - Kodeks spółek handlowych" xAddress="Dz. U. z 2000 r. Nr 94, poz. 1037">art. 210 ustawy – Kodeks spółek handlowych</xLexLink>, ponieważ członek zarządu nie jest uprawniony do reprezentacji spółki w razie zawierania umowy, której drugą stroną miałby być on sam.</xText> <xText>W świetle takiego stanowiska Sądu Najwyższego – podzielanego przez Sąd Okręgowy <xBRx></xBRx>– za błędny należało uznać wniosek Sądu pierwszej instancji zawarty w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku o braku nieważności umowy najmu zawartej przez <xAnon>R. B.</xAnon> <xBRx></xBRx><xAnon> i (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością</xAnon> w <xAnon>L.</xAnon>. Z treści przepisu <xBRx></xBRx><xLexLink xArt="art. 210;art. 210 § 1" xIsapId="WDU20000941037" xTitle="Ustawa z dnia 15 września 2000 r. - Kodeks spółek handlowych" xAddress="Dz. U. z 2000 r. Nr 94, poz. 1037">art. 210 § 1 ustawy – Kodeks spółek handlowych</xLexLink> wynika w sposób jasny, iż jedynie tylko <xBRx></xBRx>te dwa podmioty (rada nadzorcza lub pełnomocnik powołany uchwałą zgromadzenia wspólników) są upoważnione do zawierania z członkami zarządu w imieniu spółki wszelkich umów zaś niezachowanie tego wymagania powoduje bezwzględną nieważność umowy <xBRx></xBRx>na podstawie przepisu <xLexLink xArt="art. 58;art. 58 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 58 § 1 kc</xLexLink> (wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 24 czerwca 2022 r. – III AUa 62/22, Lex nr 3433800). W wyroku Sądu Najwyższego z dnia 21 grudnia 2021 r. (I NSMc 50/21, Lex nr 3537332) stwierdzono, iż przepis <xLexLink xArt="art. 210;art. 210 § 1" xIsapId="WDU20000941037" xTitle="Ustawa z dnia 15 września 2000 r. - Kodeks spółek handlowych" xAddress="Dz. U. z 2000 r. Nr 94, poz. 1037">art. 210 § 1 ustawy – Kodeks spółek handlowych</xLexLink> nie reguluje skutków jego naruszenia, jednakże naruszenie tego przepisu powoduje bezwzględną nieważność czynności prawnej na podstawie przepisu <xLexLink xArt="art. 58;art. 58 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 58 § 1 kc</xLexLink> (jako sprzeczność czynności prawnej z ustawą) w zw. z <xLexLink xArt="art. 2" xIsapId="WDU20000941037" xTitle="Ustawa z dnia 15 września 2000 r. - Kodeks spółek handlowych" xAddress="Dz. U. z 2000 r. Nr 94, poz. 1037">art. 2 ustawy – Kodeks spółek handlowych</xLexLink>.</xText> <xText>Bezwzględna nieważność umowy najmu zawartej przez <xAnon>R. B.</xAnon> i <xAnon>(...)</xAnon> Spółka <xBRx></xBRx>z ograniczoną odpowiedzialnością w <xAnon>L.</xAnon> w dniu 15 lutego 2017 r. (podobnie zresztą <xBRx></xBRx>jak i kontraktu najmu z dnia 26 października 2016 r.) prowadzi do wniosku iż regulowany przez powoda na rzecz <xAnon>R. B.</xAnon> w okresie od marca do sierpnia 2017 r. czynsz najmu stanowił świadczenie nienależne w rozumieniu przepisu <xLexLink xArt="art. 410;art. 410 § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 410 § 2 kc</xLexLink> – czynność prawna zobowiązująca do świadczenia była nieważna i nie stała się ważna po spełnieniu świadczenia <xIx>(condictio sine causa)</xIx>. W konsekwencji w ramach roszczeń o zwrot nienależnych świadczeń <xBRx></xBRx>– wobec stwierdzenia nieważności umowy najmu – jej strony mają obowiązek zwrócić sobie to, co wzajemnie świadczyły, w szczególności po stronie <xAnon>R. B.</xAnon> występuje obowiązek zwrotu <xAnon> (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością</xAnon> w <xAnon>L.</xAnon> zapłaconego <xBRx></xBRx>przez powoda czynszu najmu przez co nie sposób jest mówić o istnieniu tego rodzaju szkody strony powodowej co czyni jej żądanie wobec <xAnon> (...) Spółka Akcyjna</xAnon> w <xAnon>R.</xAnon> <xBRx></xBRx>oraz <xAnon> (...) Spółka Akcyjna</xAnon> w <xAnon>G.</xAnon> niezasadnym.</xText> <xText>Brak usprawiedliwienia dla ochrony żądania <xAnon> (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością</xAnon> w <xAnon>L.</xAnon> – już tylko z wyżej określonych przyczyn – uzasadnia wniosek o drugorzędności pozostałych zarzutów zawartych w apelacjach pozwanych co – już wobec skuteczności wskazanego wyżej – zwalnia Sąd Okręgowy od konieczności ich analizy. Jedynie ubocznie tylko podnieść należy, iż bezwzględna nieważność umów najmu zawartych <xBRx></xBRx>przez stronę powodową z <xAnon>R. B.</xAnon> implikuje wniosek, stosownie do którego <xAnon> (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością</xAnon> w <xAnon>L.</xAnon>, nie mając prawa do dysponowania przedmiotem najmu, nie mogła zawrzeć takiego kontraktu z <xAnon> (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością</xAnon> w <xAnon>O.</xAnon> przez co nie sposób jest mówić o uszczerbku powoda (którego naprawienia – co już wyżej wskazano <xAnon> (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością</xAnon> w <xAnon>L.</xAnon> – nie dochodził w niniejszej sprawie) obejmującego ewentualny czynsz najmu jaki byłby regulowany przez <xAnon> (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością</xAnon> w <xAnon>O.</xAnon>.</xText> <xText>Uznając iż – zawarte w apelacji <xAnon> (...) Spółka Akcyjna</xAnon> w <xAnon>G.</xAnon> – wnioski dowodowe zmierzały do wykazania faktów, które (ze wskazanych wyżej przyczyn <xBRx></xBRx>– bezwzględna nieważność kontraktów najmu skutkująca nieistnieniem szkody <xAnon> (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością</xAnon> w <xAnon>L.</xAnon>) okazały się nieistotne dla rozstrzygnięcia sprawy, Sąd Okręgowy pominął je na podstawie przepisu <xLexLink xArt="art. 235(1);art. 235(1) § 1;art. 235(1) § 1 pkt. 2" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 235 <xSUPx>1</xSUPx> § 1 pkt 2 kpc</xLexLink>.</xText> <xText>Wskazane wyżej okoliczności skutkowały – na podstawie przepisu <xLexLink xArt="art. 386;art. 386 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 386 § 1 kpc</xLexLink> – zmianę zaskarżonego i oddalenie powództwa <xAnon> (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością</xAnon> <xBRx></xBRx>w <xAnon>L.</xAnon> wobec obu pozwanych. Konsekwencją reformacyjnego rozstrzygnięcia Sądu Okręgowego jest także zmiana postanowienia Sądu Rejonowego w Kaliszu w zakresie kosztów postępowania. Oddalenie żądania pozwu skutkuje uznanie powoda za podmiot przegrywający sprawę i w konsekwencji za zobowiązany do poniesienia jej kosztów, w tym także powinności zwrotu należności jakie z tego tytułu były wydatkowane przez <xAnon> (...) Spółka Akcyjna</xAnon> w <xAnon>R.</xAnon> oraz <xAnon> (...) Spółka Akcyjna</xAnon> w <xAnon>G.</xAnon>. Obowiązek zwrotu przez <xAnon> (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością</xAnon> w <xAnon>L.</xAnon> należności z tytułu kosztów postępowania przed Sądem pierwszej instancji:</xText> <xEnum> <xBullet></xBullet> <xEnumElem> <xText>na rzecz pozwanego <xAnon> (...) Spółka Akcyjna</xAnon> w <xAnon>R.</xAnon> obejmował opłatę skarbową od dokumentu stwierdzającego ustanowienie pełnomocnika <xBRx></xBRx>w wysokości 17,00 zł ustalonej na podstawie przepisu <xLexLink xArt="art. 1;art. 1 pkt. 2" xIsapId="WDU20062251635" xTitle="Ustawa z dnia 16 listopada 2006 r. o opłacie skarbowej" xAddress="Dz. U. z 2006 r. Nr 225, poz. 1635">art. 1 pkt 2</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 5;art. 5 ust. 1" xIsapId="WDU20062251635" xTitle="Ustawa z dnia 16 listopada 2006 r. o opłacie skarbowej" xAddress="Dz. U. z 2006 r. Nr 225, poz. 1635">art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2006 r. o opłacie skarbowej</xLexLink> (t.j. Dz. U. z 2023 r., poz. 2111) w zw. z pkt IV załącznika do tej ustawy – Wykaz przedmiotów opłaty skarbowej, stawki tej opłaty oraz zwolnienia jak również wynagrodzenie pełnomocnika procesowego <xBRx></xBRx>tego pozwanego, którego wysokość (kwota 5.400,00 zł) została ustalona w oparciu <xBRx></xBRx>o przepis § 2 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października <xBRx></xBRx>2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (t.j. Dz. U. z 2023 r., poz. 1935);</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>na rzecz pozwanego <xAnon> (...) Spółka Akcyjna</xAnon> w <xAnon>G.</xAnon> dotyczył wynagrodzenia pełnomocnika procesowego tego pozwanego, którego wysokość <xBRx></xBRx>(kwota 5.400,00 zł) została ustalona w oparciu o przepis § 2 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (t.j. Dz. U. z 2023 r., poz. 1964) oraz poniesionych wydatków – kosztów wynagrodzenia biegłych w łącznej wysokości 11.000,00 zł.</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xText>Jednocześnie powoda – jako przegrywającego postępowanie przed Sądem pierwszej instancji - obciąża powinność zwrotu na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Kaliszu kwoty 1.536,91 zł – wyłożonej tymczasowo sumy niezbędnej dla pokrycia kosztów wynagrodzenia biegłego – w zakresie w jakim należności te nie zostały pokryte z zaliczek uiszczonych przez <xAnon> (...) Spółka Akcyjna</xAnon> w <xAnon>G.</xAnon>.</xText> <xText>O kosztach postępowania odwoławczego orzeczono na podstawie przepisu <xBRx></xBRx><xLexLink xArt="art. 98;art. 98 § 1;art. 98 § 3" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 98 § 1 i § 3 kpc</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 99" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 99 kpc</xLexLink>. Uwzględnienie apelacji każdego z pozwanych skutkuje uznanie <xAnon> (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością</xAnon> w <xAnon>L.</xAnon> za przegrywającego postępowanie przed Sądem drugiej instancji i zobowiązanego do poniesienia jego kosztów, <xBRx></xBRx>w tym zwrotu każdemu z pozwanych należności przez nich wydatkowanych z tego tytułu. Koszty te obejmowały opłatę od apelacji (w wysokości po 3.600,00 zł – określonej <xBRx></xBRx>na podstawie przepisów <xLexLink xArt="art. 3;art. 3 ust. 1;art. 3 ust. 2;art. 3 ust. 2 pkt. 2" xIsapId="WDU20051671398" xTitle="Ustawa z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 167, poz. 1398">art. 3 ust. 1 i ust. 2 pkt 2</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 13;art. 13 ust. 2" xIsapId="WDU20051671398" xTitle="Ustawa z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 167, poz. 1398">art. 13 ust. 2 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych</xLexLink> - t.j. Dz. U. z 2023 r., poz. 1134 <xBRx></xBRx>z późn. zm.) oraz wynagrodzenie pełnomocników procesowych pozwanych (w kwocie <xBRx></xBRx>po 2.700,00 zł – ustalonej na podstawie przepisu <xLexLink xArt="art. 13 § 10;art. 13 § 10 ust. 1;art. 13 § 10 ust. 1 pkt. 1" xIsapId="WDU20051671398" xTitle="Ustawa z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 167, poz. 1398">§ 10 ust. 1 pkt 1</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 13 § 2;art. 13 § 2 pkt. 6" xIsapId="WDU20051671398" xTitle="Ustawa z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 167, poz. 1398">§ 2 pkt 6</xLexLink>: rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat <xBRx></xBRx>za czynności radców prawnych – w odniesieniu do pozwanego <xAnon> (...) Spółka Akcyjna</xAnon> w <xAnon>R.</xAnon> oraz rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości <xBRx></xBRx>z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie – w stosunku <xBRx></xBRx>do pozwanego <xAnon> (...) Spółka Akcyjna</xAnon> w <xAnon>G.</xAnon>).</xText> <xText>O zwrocie pozwanemu <xAnon> (...) Spółka Akcyjna</xAnon> w <xAnon>G.</xAnon> kwoty 100,00 zł <xBRx></xBRx>jako nadpłaconej części opłaty od apelacji orzeczono na podstawie przepisu 80 ust. 1 ustawy <xBRx></xBRx>o kosztach sądowych w sprawach cywilnych.</xText> <xText><xIx>Z/ odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi pozwanego <xAnon> (...) Spółka Akcyjna</xAnon> w <xAnon>G.</xAnon> adw. <xAnon>M. S.</xAnon> – za pośrednictwem PI.</xIx></xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

sędzia (del.) Paweł Kowalczyk

Izabela Wereszko

Izabela Wereszko

Sygn. akt XIII Ga 424/23 UZASADNIENIE Zaskarżonym wyrokiem z dnia 23 lutego 2023 r. Sąd Rejonowy w Kaliszu – w sprawiez powództwa(...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnościąwL.przeciwko(...) Spółka AkcyjnawR.i(...) Spółka AkcyjnawG.o zapłatę kwoty 72.000,00 zł – zasądził solidarnie od pozwanych(...) Spółka AkcyjnawR.oraz(...) Spółka AkcyjnawG.na rzecz powoda(...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnościąwL.kwotę 72.000,00 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 14 lutego 2019 r.do dnia zapłaty (punkt 1. wyroku), zasądził od – wskazanych wyżej pozwanych– na rzecz strony powodowej kwotę 3.600,00 zł tytułem zwrotu koszów sądowych(punkt 2. wyroku) oraz nakazał ściągnąć od pozwanego(...) Spółka AkcyjnawG.na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Kaliszu kwotę 1.536,91 zł tytułem zwrotu wydatków (punkt 3. wyroku). Sąd pierwszej instancji ustalił, iż w dniu 26 października 2016 r.(...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnościąwL.(jako najemca) zawarł zR. B.(będącymw tym stosunku prawnym wynajmującym) umowę najmu, której przedmiotem był lokal użytkowy o powierzchni 50 m( 2)wraz z magazynem o powierzchni 150 m( 2 )oraz przynależną działką i miejscem parkingowym znajdującymi się w miejscowościL.(...).W dniu 15 lutego 2017 r. strony tego kontraktu zawarły kolejną umowę najmu obejmującą pozostałe części budynku – pomieszczenia mieszkalne o powierzchni 300 m( 2); ta ostatnia umowa została zawarta na czas nieokreślony z możliwością jej wypowiedzenia z zachowaniem 6. miesięcznego jego okresu i przewidywała wysokość miesięcznego czynszu najmuna poziomie kwoty 12.000,00 zł.(...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnościąwL.– w dniu 16 stycznia 2017 r. – zawarł z(...) Spółka AkcyjnawR.umowę sprzedaży energii elektrycznej, w treści której – jak ustalił to Sąd Rejonowy w Kaliszu – poprzez złożenie przez sprzedawcę ((...) Spółka AkcyjnawR.) deklaracji o posiadaniu oświadczenia woli odbiorcya obejmującego zgodę na zawarcie umowy o świadczenie usług dystrybucji, pomiędzy stroną powodową a(...) Spółka AkcyjnawG.została zawarta umowao świadczenie usług dystrybucji energii elektrycznej z określeniem rozpoczęcia jej realizacjina dzień 1 marca 2017 r. W dniu 30 stycznia 2017 r.(...) Spółka AkcyjnawR.dokonała na stosownej platformie elektronicznej zgłoszenia dotyczącego zmiany odbiorcy energii zaś w dniu 1 lutego 2017 r. pozwany ten uzyskał zgodę na tę zmianę. Według dalszych ustaleń Sądu pierwszej instancji,(...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnościąwL.– w dniu 15 lutego 2017 r. – zawarł umowę najmu, w oparciu o którą oddał najmowane przez siebie obiekty (30 miejsc noclegowych)R.Spółkaz ograniczoną odpowiedzialnością wO.w podnajem. Okres tego najmu został ustalony na czas oznaczony – od dnia 3 marca 2017 r. do dnia 3 marca 2019 r.zaś całkowita wartość tej umowy – na kwotę 657 tys. zł brutto. W dniu 1 marca 2017 r. przedstawiciel pozwanego(...) Spółka AkcyjnawR.został poinformowany przezR. B.o braku energii w pomieszczeniach stanowiących przedmiot umów najmu – pozwany ten nie miał żadnej informacji odnośnie tego, iż(...) Spółka AkcyjnawG.nie wykonuje umowy dystrybucji energii elektrycznej. Jak dalej wskazał Sąd Rejonowy, w dniu 7 marca 2017 r. na platformie elektronicznej pojawiła się informacja o odmowie akceptacji zmiany odbiorcy energiico skutkowało tym, iż(...) Spółka AkcyjnawR.złożyła reklamację u drugiego z pozwanych – skutkowało to tym, iż w dniu 13 kwietnia 2017 r.na platformie elektronicznej zaakceptowano wniosek o zmianę odbiorcy energii ze wskazaniem daty tej zmiany jako dzień 1 marca 2017 r. Z uwagi na brak energii elektrycznej w pomieszczeniach stanowiących przedmiot kontraktów najmu(...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnościąwL.nie korzystał z lokali, płacił natomiast czynsz wynajmującemu –R. B.. Z kolei brak możliwości korzystania z lokali przez(...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnościąwO.(wskutek zaniechania dostawy do tych pomieszczeń energii elektrycznej) legł u podstaw wypowiedzenia przez ten podmiot stronie powodowej umowy najmu ze skutkiem na dzień 10 marca 2017 r. Konsekwencją tego stanu rzeczy było to, iż(...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnościąwL.wypowiedziałR. B.kontrakt najmu z dnia 15 lutego 2017 r. – ze skutkiem na dzień 31 sierpnia 2017 r. płacąc wynajmującemu czynsz najmu przez okres 6. miesięcy w łącznej kwocie 72.000,00 zł. Według dalszych ustaleń Sądu pierwszej instancji, strona powodowa – pismemz dnia 1 lutego 2019 r. – wezwała(...) Spółka AkcyjnawR.do zapłaty kwoty 72.000,00 zł tytułem naprawienia szkody w związkuz nienależytym wykonaniem umowy sprzedaży energii elektrycznej z dnia 16 stycznia 2017 r. wskutek braku sprzedaży tej energii wynikającego z zaniechania podłączenia punktu poborudo sieci. Z kolei pismem z dnia 4 lutego 2019 r.(...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnościąwL.wezwał(...) Spółka AkcyjnawG.do zapłaty kwoty 72.000,00 zł jako naprawienia szkody poniesionej w związku z nienależytym wykonaniem umowy o świadczenie usług dystrybucji energii elektrycznej. Powód dokonał także zgłoszenia szkody ubezpieczycielowi ostatnio wskazanego pozwanego, który jednak odmówił refundacji uszczerbku.(...) Spółka AkcyjnawG.przyznał jedynie stronie powodowej bonifikatę z tytułu przerwy w dostarczaniu energii elektrycznejw ilości 199,82 kWh po cenie jednostkowej wynoszącej 1,96 zł brutto. W ocenie Sądu Rejonowego wartość czynszu za najem nieruchomości w okresie od marca do sierpnia 2017 r. wynosiła 67.860,00 zł netto (73.288,80 zł brutto). Przedmiot umowy najmu obejmował nieruchomość, której pomieszczenia miały być wykorzystywane jako mieszkalne– do zakwaterowania pracowników zaś w tego typu obiektach urządzane są pokoje kilkuosobowe – z reguły ze wspólną łazienką i sanitariatami. Przy wynajmie całych obiektów – co do zasady – podawana jest kwota za cały obiekt, która jest skorelowana z ilością osób możliwych do zakwaterowania. Zważywszy fakt, iż – co ustalił Sąd pierwszej instancji– średnio na jedną osobę powinno przypadać około 10 m2powierzchni użytkowej,dla nieruchomości stanowiącej przedmiot najmu (o powierzchni około 300 m2) szacunkowa liczba osób możliwych do zakwaterowania wynosić mogła około 30. Z kolei przy wynajmie pojedynczych miejsc noclegowych stawka najmu jest naliczana od zakwaterowania liczby osób – „w celu ujednolicenia jednostki odniesienia przyjęto miesięczną stawkę najmu liczonąza jedną osobę zaś tak określone reprezentatywne miesięczne stawki czynszu najmu kształtowały się w granicach od kwoty 320,00 zł za osobę do kwoty 520,00 zł za osobę. W ocenie Sądu pierwszej instancji wniosek pozwanego(...) Spółka AkcyjnawG.o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego z dziedziny hotelarstwa, pożarnictwa i sanitarnej podlegał oddaleniu – jako spóźniony. Skoro strona powodowa już w pozwie wskazała, że roszczenie związane jest z umową polegającą na świadczeniu najmu miejsc noclegowych, pozwani – reprezentowani przez profesjonalnych pełnomocników procesowych – już w sprzeciwie od nakazu zapłaty winni zgłosić wniosek o dowód z opinii biegłych.Nadto dowody te – zdaniem Sądu Rejonowego – nie miałyby wpływu na wynik sprawy powodując zwłokę w jej rozpoznaniu.(...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnościąwL.nie wystąpił bowiem do stosownych organów o wydanie opinii w odniesieniudo obiektów będących przedmiotem najmu miejsc noclegowych (jak to wskazał Sąd pierwszej instancji – byłoby to bezcelowe). Brak zasilania obiektu w energię elektryczną spowodował wypowiedzenie umowy najmu przez(...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnościąwO.a tym samym szkodę powoda. Ustalanie aktualnie czy obiekty nadawały się na miejsca noclegowe w świetle wymogów przeciwpożarowych i sanitarnych pozbawione byłoby celu, gdyż – jak podał Sąd Rejonowy – w przypadku braku spełnieniatych wymogów obiekt można byłoby dostosować do wymogów sanitarnychi przeciwpożarowych. Sąd Rejonowy zaniechał przeprowadzenia także dowodu z opinii biegłego elektroenergetyka na okoliczność prawidłowości wyliczenia wysokości bonifikaty jakiej udzielono stronie powodowej z powodu przerwy w dostawie energii, wskazując iż wysokość udzielonej bonifikaty jest niewątpliwa a poza tym nie ma ona nic wspólnegow rozmiarem szkody jaka została wyrządzona(...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnościąwL.. Wyliczenia biegłego co do możliwości uzyskania dochodów z najmu wskazywały bowiem jednoznacznie, iż uszczerbek strony powodowej jest znacznie wyższyaniżeli kwota 72.000,00 zł, którą ta ostatnia zapłaciłaR. B.tytułem czynszu najmu. Również jako pozbawiony wpływu na wynik sprawy Sąd Rejonowy ocenił wniosek(...) Spółka AkcyjnawG.o zwrócenie się do urzędu skarbowegoo zeznania podatkowe(...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnościąwL., wskazując że dochodzenie odszkodowania jest niezależne od wykazania straty w zeznaniu podatkowym z tytułu płacenia czynszu. Jak wskazał Sąd pierwszej instancji zebrany w niniejszej sprawie materiał dowodowyw sposób jednoznaczny wykazał iż powoda oraz(...) Spółka AkcyjnawR.łączyła umowa sprzedaży energii elektrycznej uregulowana w treści przepisuart. 535 § 1 kcw zw. zart. 555 kc.Z kolei pozwany(...) Spółka AkcyjnawG.– na skutek złożenia przez sprzedawcę deklaracji o posiadaniu oświadczenia woli odbiorcy obejmującego zgodę na zawarcie umowy o świadczenie usług dystrybucji– zobowiązany był do dystrybucji energii. Zdaniem Sądu Rejonowego(...)Spółkaz ograniczoną odpowiedzialnością wL.domagał się zapłaty odszkodowania z tytułu niewłaściwego wykonania umów sprzedaży i dystrybucji energii elektrycznej. Roszczenie strony powodowej o naprawienie szkody może być oparte na zasadach odpowiedzialności deliktowej (art. 415 kc) lub kontraktowej (art. 471 kc) zaś w każdym przypadku konieczne jest wykazanie związku przyczynowego pomiędzy działaniem lub zaniechaniem sprawcya powstałą szkodą (art. 363 § 1 kc). Jak podał Sąd pierwszej instancji postępowanie dowodowe wykazało, iż pozwany(...) Spółka AkcyjnawR.zobowiązał się do załatwienia wszystkich czynności formalnych związanych ze zmianą sprzedawcy energii elektrycznej zaś obaj pozwani niewłaściwie wykonali swe zobowiązaniaco doprowadziło do powstania uszczerbku powoda w wysokości 72.000,00 zł gdyż utracił on kontrahenta a poza tym zobowiązany był przez 6 miesięcy uiszczać czynsz najmu.Sąd Rejonowy za bezzasadny uznał podniesiony przez(...) Spółka AkcyjnawG.zarzut jakoby umowa najmu zawarta przez powoda orazR. B.była nieważna – zdaniem Sądu pierwszej instancji nie występuje bowiem sprzeczność interesówo jakich miała być mowa w przepisieart. 210 § 1 ksh. Umowa ta nie naruszała interesów żadnego z pozwanych a nie ma sporu między powodową spółką a jej udziałowcami.Gdyby pozwani wykonali swoje obowiązki należycie, nie doszłoby do powstania szkody– zatem spełniony jest warunek statuowany treścią przepisuart. 361 § 1 kc, tj. adekwatny związek przyczynowy. W ocenie Sądu pierwszej instancji wysokość szkody(...)Spółkaz ograniczoną odpowiedzialnością wL.wynosi 72.000,00 zł zaś z uwagi na to, iż szkodę wyrządziły obie pozwane spółki, ich odpowiedzialność jest solidarna (art. 441 § 1 kc).O odsetkach za opóźnienie od uwzględnionej kwoty roszczenia Sąd Rejonowy orzekł w oparciu o przepisart. 481§ i§ 2 kc, uznając iż – wobec tego, że pozwani zostali wezwani do zapłaty odszkodowania w terminie do dnia 13 lutego 2019 r. – należą się one od dnia 14 lutego 2019 r. Rozstrzygnięcie o kosztach postępowania oparto na przepisieart. 98 § 1 kpc– uznając iż pozwani przegrali sprawę w całości, obciążono ich obowiązkiem zwrotu powodowi uiszczonej przez niego opłaty od pozwu w wysokości 3.600,00 zł Jednocześnie Sąd Rejonowy nakazał ściągnąć od pozwanego(...) Spółka AkcyjnawG.kwotę 1.536,91 zł tytułem zwrotu wydatków związanych z przeprowadzeniem dowodów na wniosektego pozwanego. Orzeczenie Sądu pierwszej instancji w całości zostało zaskarżone apelacjami złożonymi przez obu pozwanych. Pozwany(...) Spółka AkcyjnawR.rozstrzygnięciu Sądu Rejonowego zarzucił: 1 naruszenie przepisuart. 233 kpcpoprzez brak wszechstronnego rozważenia zebranego materiału dowodowego, co spowodowało brak rozpoznania istoty sprawy przez Sąd pierwszej instancji; 2 naruszenie przepisuart. 58 § 1 kcprzez udzielenie przez Sąd pierwszej instancji ochrony czynności prawnej sprzecznej z przepisami i nieważnej. W ocenie pozwanego(...) Spółka AkcyjnawR.naruszenie przez Sąd pierwszej instancji przepisuart. 233 kpcpolegało na braku wszechstronnego rozważenia zebranego materiału dowodowego, w szczególności zaniechania rozpoznania kwestii czy budynek powoda w ogóle mógł być przeznaczony na hoteldla pracowników co z kolei spowodowało brak rozpoznania istoty sprawy. Jak wskazanow apelacji tego pozwanego biegły z zakresu budownictwa wskazał budynek stanowiący przedmiot umów najmu nie mógł być – z uwagi na brak podłączenia prądu, kwestie techniczne, sanitarne i ograniczenia przeciwpożarowe zaś od strony formalnej wobec braku decyzjio zmianie sposobu użytkowania budynku – przeznaczony na hotel dla pracowników. Skoro biegły ocenił budynek jako samowolę budowlaną, udzielenie przez Sąd Rejonowy ochrony roszczeniu wynikającemu z czynności sprzecznej z przepisami prawa powoduje naruszenie przepisuart. 58 § 1 kczaś uznanie racji(...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnościąwL.stanowi usankcjonowanie „dzikiego wynajmu” z naruszeniem zasadprawa budowlanego, administracyjnego oraz bezpieczeństwa pożarowego.(...) Spółka AkcyjnawR.wskazała nadto, iż osią sporuw przedmiotowej sprawie było to, czy w jej okolicznościach – przy braku możliwości legalnego użytkowania obiektu – w zakresie, za który powód rości, należy mu się całkowite lub chociażby częściowe odszkodowanie zaś Sąd pierwszej instancji tego nie wyjaśnił. Dodatkowo – jak podał ten apelujący – nie została ustalona bądź wykazana odpowiedzialność sprzedawcy energii ((...) Spółka AkcyjnawR.) za zaniedbaniaw sprawie spowodowane przez dystrybutora energii ((...) Spółka AkcyjnawG.), który – poprzez udzielenie regulaminowych bonifikat – uznał swój błądco nie wpływa naodpowiedzialność (...) Spółka AkcyjnawR., która mogła rozpocząć realizację swego świadczenia dopiero po wejściu w życie umowy dystrybucyjnej zależnej od prawidłowego działania drugiego z pozwanych. W ocenie tego apelującego – skoro po stronie(...) Spółka AkcyjnawR.nie zaszło jakiekolwiek zaniedbanie – nie ma podstaw do przyjęcia odpowiedzialności tego pozwanego. Wskazując na powyższe zarzuty pozwany(...) Spółka AkcyjnawR.wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa w całości ewentualnie o jego uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznaniaoraz o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych z uwzględnieniem kosztów postępowania odwoławczego. Rozstrzygnięcie Sądu Rejonowego zostało zaskarżone także przez drugiego z pozwanych–(...) Spółka AkcyjnawG.. Pozwany ten zarzucił Sądowi pierwszej instancji: 1 naruszenie przepisów prawa materialnego -art. 58 § 1 kcw związku zart. 210 § 1 kshprzez błędną wykładnię a polegającą na przyjęciu, iż nie zachodzi nieważność umów najmu nieruchomości zawartych pomiędzy powodem iR. B.(członkiem zarządu powoda) z naruszeniemart. 210 § 1 kshalbowiem jak przyjął Sąd„w tym przypadku nie ma sprzeczności interesów, o których mowa wart. 210 § 1 ksh” podczas gdy zgodnie z utrwaloną linią orzeczniczą wszystkie sytuacje związanez zawieraniem umów mogą prowadzić do nadużyć, w szczególności naruszyć interesy spółki (por. SN w wyroku z 11 marca 2010 r., IV CSK 41 3/09, w którym podkreślono, że nie jest konieczne, aby sprzeczność interesów pomiędzy spółką a członkiem zarządu rzeczywiście występowała, wystarczy bowiem potencjalna kolizja interesów, co powinno skutkować przyjęciem przez Sąd, iż na skutek naruszeniaart. 210 § 1 ksh. umowa najmu lokalu użytkowego z dnia 26 października 2016r. i umowa najmu z dnia 15 lutego 2017 r. zawarte pomiędzy powodem aR. B.są nieważne, wobec czego powód nie był uprawniony aby na ich podstawie zawrzeć z pozwanym umowy dystrybucji energii elektrycznej jak również umowy podnajmu zespółką (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnościąwO.- nie poniosła wobec tego ze strony pozwanej szkody, której naprawienia dochodziła w niniejszym procesie; 2 naruszenie przepisów prawa materialnego -art. 58 § 1 kc.w związku zart. 210 § 1 kshprzez błędną wykładnię, polegającą na przyjęciu, iż powód poniósł szkodęw kwocie 72 000,00 zł, podczas gdy:  z zeznań prezesa zarządu powódkiA. K., złożonych na posiedzeniuw dniu 10 grudnia 2020 r. wynika, że:„Spółka była na początku działalnościi ja dofinansowałam spółkę z prywatnych środków aby mogła spółka płacić czynsz. Była to umowa pożyczki między mną a spółką. Pod względem rachunkowym załatwiłato wszystko księgowa. Zapłaciłam ze swoich środków wynajmującemu. Czynszbył płacony wynajmującemu na bieżąco. Przekazywałam pokwitowania od razu księgowej” (protokół rozprawy z 10 grudnia 2019 r., czas: 00:36:00 — 00:38:00),podczas gdy sprawozdania finansowe spółki nie wykazują żadnych kosztów działalności spółki; z zeznań wiceprezesa zarząduR. B.złożonych na posiedzeniuw dniu 10 grudnia 2020 r. wynika, że„Wiem jak była zaksięgowana pożyczka. PaniA.zapłaciła z własnych pieniędzy za czynsz wynajmującemu. Księgowa mówiła, że nie będzie ujmować na razie tego w bilansie spółki, ponieważ wprowadziłoby to stratę, a my ubiegaliśmy się dotację i dofinansowanie do spółki i nie mogliśmy wykazać straty bo nie otrzymalibyśmy ani dotacji ani dofinansowania do działalności gospodarczej. Była to pożyczka dla spółki ale nie została ujęta w bilansie. Była umowa pożyczki dla spółki ja pytałem się księgowej czy to ujmować i powiedziała mi, że nie aby nie wykazać strat. Te sprawy ja załatwiałem z księgową a nie panieA.”(protokół rozprawy z 10 grudnia 2019 r., czas: 00:42:24 - ), co powinno skutkować przyjęciem przez Sąd, iż umowa pożyczki zawarta pomiędzy prezesem zarząduA. K.i powodem z naruszeniemart. 210 § 1 kshjest nieważna a w konsekwencji w sprawie zachodzi brak legitymacji czynnej powódkido dochodzenia jakichkolwiek roszczeń od pozwanego; 3 naruszenie przepisów postępowania -art. 278 § 1 kpcw zw. zart. 233 § 1 kpcprzez pominięcie przy ocenie zgromadzonego materiału dowodowego wniosków pisemnej opinii biegłegoK. K.z dnia 23 czerwca 2022 r.,z której jednoznacznie wynika, iż budynek w którym powód zamierzał prowadzić działalność noclegową dla dużej grupy osób nie był technicznie przystosowanydo tego typu działalności, na co wskazują następujące wnioski opinii biegłego:  „Aby zacząć użytkować budynek oznaczony „l” jako kwatery gościnne, pokoje gościnne, wynajem pokoi w budynku mieszkalnym, należało przeprowadzić procedurę zmiany sposobu użytkowania budynku”; „Budynek mieszkalny jednorodzinny na nieruchomości położonej wL.155 wymagał przeprowadzenia pełnej procedury zgłoszenia zmiany sposobu użytkowaniaz budynku mieszkalnego jednorodzinnego na obiekt zamieszkania zbiorowego (...). Brak przeprowadzenia procedury „zgłoszenia” byłby samowolną zmianą sposobu użytkowania tego budynku mieszkalnego na cele zamieszkania zbiorowego (...)"; „Zmiana sposobu użytkowania budynku musi być zgodna z planem miejscowymlub studium uwarunkowań i kierunków przestrzennego zagospodarowania w gminie. Przed zgłoszeniem zamiaru zmiany sposobu użytkowania obiektu budowlanego należy uzyskać zaświadczenie wójta, burmistrza albo prezydenta miasta, potwierdzające że zamierzona zmiana jest zgodna z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego”; „Budynek jednorodzinny nie jest technicznie dostosowany aby zakwaterowaćw tym budynku mieszkalnym 30 osób ( nie ma w nim rozwiązanych kwestii dróg ewakuacji). Powinien zostać opracowany projekt adaptacji budynku pt: zmiana sposobu użytkowania, w którym projektant po przeanalizowaniu konstrukcji budynkui istniejących dróg ewakuacji, pomieszczeń sanitarnych itp. dostosuje istniejący obiekt do innego sposobu użytkowania”, których to czynności powód nigdy nie podjął wobec czego brak było podstaw do przyjęcia, iż zachodzi adekwatny związek przyczynowy pomiędzy zachowaniem pozwanegoa szkodą powóda; 4 naruszenie przepisów postępowania -art. 233 § 1 kpcprzez brak wszechstronnego rozważenia zebranego materiału dowodowego i pominięcie przy ocenie zgromadzonego materiału dowodowego okoliczności, iż powód nigdy nie spełniał i nadal nie spełnia wymagań wskazanych we wzorach wniosków załączonych przez powoda do pisma procesowego powoda z dnia 16 listopada 2022 r., które są konieczne do legalnego prowadzenia działalności w zakresie świadczenia usług noclegowych na najmowanej nieruchomości, bez względu na to czy byłyby to noclegi w budynku, czy na zewnątrzjak również że powód nie podjął żadnych działań w celu spełnienia tych wymagań, 5 naruszenie przepisów postępowania -art. 278 § 1 kpcw zw. z 227kpcprzez oddalenie wniosku pozwanej złożonego na posiedzeniu w dniu 7 kwietnia 2022 r. o zobowiązanie powoda do przedłożenia zeznania podatkowe za rok 2017 lub zwrócenie się do właściwego urzędu skarbowego o to zeznanie i powołanie biegłego z dziedziny rachunkowościna okoliczność czy powód poniósł szkodę, jakiej dochodzi w niniejszym procesie, podczas gdy przeprowadzenie tego dowodu uzasadniały okoliczności ujawnione w toku procesu wskazujące na fikcyjny charakter umów najmu zawartych pomiędzy powodem iR. B.i sporządzenie ich wyłącznie na potrzeby niniejszego postępowania,w szczególności:  dokonywanie przez powoda zapłaty czynszu najmu gotówką; pobieranie od powoda przez wynajmującegoR. B.będącego jednocześnie członkiem zarządu powoda wysokiego czynszu najmu, podczas gdy z przytoczonych wyżej zeznań prezesa zarząduA. K.wynika, że powód był na początku działalności i prezes zarząduA. K.musiała dofinansować spółkęz prywatnych środków aby mogła spółka płacić czynsz. „Była to umowa pożyczki między mną a spółką. (... ) Zapłaciłam ze swoich środków wynajmującemu.”; brak w rachunku zysków i strat powoda za 2017 r. jak również w bilansie za 2017 r. jakichkolwiek obrotów powoda; 6 naruszenie przepisów postępowania -art. 233 § 1 kpcw zw. zart. 286 kpcw zw. zart. 278 § 1 kpcprzez brak wszechstronnego rozważenia zebranego materiału dowodowego i pominięcie wniosku pozwanej zawartego w piśmie przygotowawczymz dnia 10 listopada 2021 r. o powołanie innego biegłego w miejsce biegłegoP. A., albowiem wskazana przez biegłego w opinii z dnia 20 października 2020 r. wartość czynszu za najem nieruchomości przez powoda została ustalona dla sytuacji hipotetycznej nie znajdującej odzwierciedlenia w stanie faktycznym, tj. bez uwzględniania braku technicznego przystosowania nieruchomości do prowadzenia w niej działalności związanej z wynajmowaniem pomieszczeń; 7 naruszenie przepisów postępowania - art.art. 278 § 1 kpcw zw. zart. 227 kpcw zw. zart. 207 § 6 kpcprzez oddalenie wniosku pozwanej zawartego w piśmie przygotowawczym z dnia 17 listopada 2022 r. o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego z zakresu hotelarstwa, pożarnictwa oraz z sanitarno — higienicznego i przyjęciew uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia, iż wniosek ten był spóźniony oraz że dowody te nie miałyby wpływu na wynik sporu i spowodowałyby jednie zwłokę w rozpoznaniu sprawy podczas gdy konieczność zgłoszenia tych wniosków dowodowych powstała dopiero po przeprowadzeniu dowodu z przesłuchania przedstawiciela powodaR. B.w dniu 3 listopada 2022 r. , kiedy to przedstawiciel powoda stwierdził, że powód chciał na najętej nieruchomości prowadzić pole namiotowe i rozstawić przyczepy kempingowe; 8 naruszenie przepisów postępowania -art. 233 § 1 kpcprzez brak wszechstronnego rozważenia zebranego materiału dowodowego co doprowadziło do błędnych ustaleń faktycznych polegających na przyjęciu przez Sąd I instancji, że zachowanie pozwanej doprowadziło do powstania szkody po stronie powoda na kwotę 72 000,00 zł gdyż powód utracił kontrahenta i musiała przez 6 miesięcy płacić czynsz za najem obiektów budowlanych, podczas gdy obowiązek zapłacenia czynszu we wskazanejwysokości 72 000,00 zł wynikał z umowy najmu zawartej przez powoda - był więc niezależny od zachowania pozwanej i nie stanowił szkody po stronie powodaa jednocześnie powód nie podjął jakichkolwiek działań aby dostosować najmowaną nieruchomość w celu dalszego najmu(...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnościąwO.lub jakiemukolwiek innemu kontrahentowi. W uzasadnieniu apelacji skarżący podał iż Sąd pierwszej instancji błędnie przyjął jakoby kwota 72.000,00 zł stanowi szkodę, którą(...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnościąwL.poniósł na skutek nienależytego wykonania zobowiązania przez pozwanych.W ocenie(...) Spółka AkcyjnawG.w toku postępowania w sposób niebudzący wątpliwości zostało ustalone iż strona powodowa nie podjęła żadnych starańaby przystosować nieruchomość do celów związanych z prowadzeniem działalności noclegowej dla 30. osób a przez to nie udowodniła jakoby byłaby w stanie realizować zawartą w dniu 15 lutego 2017 r. z(...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnościąwO.umowę podnajmu. Tymczasem – w ocenie tego pozwanego – Sąd pierwszej instancji poprzestał na stwierdzeniu, iż kwota należna wynajmującemu (R. B.) od(...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnościąwL.z tytułu najmu za okres wypowiedzenia stanowi szkodę, za którą odpowiedzialność mają ponosić obaj pozwani. Tymczasem – co wynika z opinii biegłegoK. K.– strona powodowa,aby zacząć użytkować budynekIjako kwatery gościnne (wynajem pokoi w budynku mieszkalnym) powinna była przeprowadzić procedurę zmiany sposobu użytkowania budynku. Pominięcie przez Sąd Rejonowy wniosków opinii tego biegłego uzasadnia zarzut naruszenia przepisuart. 278 kpcorazart. 233 § 1 kpc. W ocenie(...) Spółka AkcyjnawG.powód nie wykazał, że byłbyw stanie realizować umowę podnajmu z(...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnościąwO.z jakimkolwiek innym kontrahentem skoro budynek,w którym zamierzał wynajmować pomieszczenia na pobyt 30 osób nie byłdo tego dostosowany a(...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnościąwL.nie podjął w tym kierunku żadnych starań. Z przeprowadzonego postępowania nie wynika aby na skutek zachowania(...) Spółka AkcyjnawG.strona powodowa utraciła kontrahenta i musiała przez okres 6. miesięcy płacić czynsz za najem obiektów budowlanych. Obowiązek płacenia czynszu przez(...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnościąwL.był niezależny od zachowania pozwanego(...) Spółka AkcyjnawG.– zatem wbrew stwierdzeniu Sądu pierwszej instancji nie został spełniony warunek przewidziany wart. 361 § 1 kc(adekwatny związek przyczynowy). W ocenie tego skarżącego Sąd Rejonowy błędnie także przyjął, iż nie zachodzi nieważność umowy najmu zawartej przez(...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnościąwL.zR. B.– członkiem zarządu powoda z naruszeniemart. 210 § 1 kshalbowiem – jak wskazał Sąd pierwszej instancji - „w tym przypadku nie ma sprzeczności interesów, o których mowa wart. 210 § 1 ksh”.(...) Spółka AkcyjnawG., w przypadku o którym mowa jest w przepisieart. 210 § 1 kshchodzi o wszelkie umowy jakie mogą być zawierane przez spółkę z członkami jej zarządu gdyż – zgodniez utrwaloną linią orzeczniczą – wszystkie sytuacje związane z zawieraniem umów mogą prowadzić do nadużyć, w szczególności naruszyć interesy spółki przy czym nie jest konieczne, aby sprzeczność interesów między spółką a członkiem zarządu rzeczywiście występowała, wystarczy bowiem potencjalna kolizja interesów. Tym samym przepisart. 210 § 1 kshma zastosowanie kiedy spółka i członek jej zarządu występują po przeciwnych stronach sporu sądowego albo po przeciwnych stronach umowy. Wskazując na bezwzględną nieważność czynności prawnej dokonanej z naruszeniem przepisuart. 210 § 1 ksh,(...) Spółka AkcyjnawG.podał iż – wobec nieważności umów najmu zawartychprzez(...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnościąwL.iR. B.– strona powodowa nie była uprawniona zarówno do zawarcia umów z pozwanymi jak i umowy podnajmu z(...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnościąwO.co – na skutek błędnej wykładniart. 210 § 1 ksh– zostało całkowicie pominięte przez Sąd Rejonowy. Biorąc pod uwagę treść zeznań przedstawicieli(...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnościąwL.(A. K.iR. B.), stosowniedo których środki pochodzące na zapłatęR. B.czynszu najmu pochodziłyodA. K.(miała to być pożyczka udzielona powodowi przezA. K.),(...) Spółka AkcyjnawG.wskazał, iż także umowy pożyczki, w wyniku których powód pozyskał środki na zapłatęR. B.czynszu najmu były nieważne. Skoro strona powodowa nie przedłożyła umowy pożyczki – zdaniemtego skarżącego – nie udowodniła, że to ona ostatecznie uregulowała czynsz najmu ze środków pożyczonych od prezesa zarządu –A. K.zaś mając na względzie twierdzenia tej ostatniej, stosownie do których toA. K.nie zaś(...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnościąwL.regulowała należności z tytułu czynszu najmu, powodowinie przysługuje legitymacja do dochodzenia jakichkolwiek kwot od pozwanych. Strona skarżąca zarzuciła Sądowi pierwszej instancji także i to, że pominął on okoliczności w jakich doszło do zawarcia i realizacji umów najmu między powodem aR. B., w szczególności fakt dokonywania przez(...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnościąwL.zapłaty gotówką czynszu najmu, pobierania przez wynajmującegoR. B.(będącego jednocześnie członkiem zarządu powoda) wysokiego czynszu najmu (w sytuacjigdy z zeznańA. K.wynikało iż spółka była na początku działalności i prezes jej zarządu musiała dofinansowywać spółkę z prywatnych środków aby mogła ona płacić czynsz jak również brak w rachunku zyskowi i strat(...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnościąwL.za 2017 r. oraz bilansie za 2017 r. jakichkolwiek obrotów strony powodowej. Wskazane okoliczności – w ocenie(...) Spółka AkcyjnawG.– przeczą ustaleniom Sądu Rejonowego o powstaniu szkody prowadząc do wniosku że umowy najmu były fikcyjne i faktycznie nie doszło do zapłatyR. B.kwoty 72.000,00 zł tytułem czynszu najmu. Zdaniem tego skarżącego Sąd pierwszej instancji bezpodstawnie oddalił wniosek o powołanie biegłego z zakresu rachunkowości na okoliczność wysokości szkody jakiej rzekomo doznał(...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnościąwL., gdyż potrzeba jego przeprowadzenia jak również dowodu z opinii biegłegoz zakresu hotelarstwa, pożarnictwa oraz sanitarno – higienicznego powstała na skutek ujawnienia nowych okoliczności, w szczególności po przeprowadzeniu dowodu z zeznańA. K.(w zakresie sposobu finansowania przez nią czynszu najmu) orazR. B.(który stwierdził, iż(...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnościąwL.chciał na najętej nieruchomości prowadzić pole namiotowe i rozstawić przyczepy kempingowe). Nadto skarżący zarzucił, iż Sąd Rejonowy – poprzez pominięcie wnioskuo przeprowadzenie dowodu z opinii innego biegłego (w miejsceP. A.,który ustalił wartość czynszu za najem nieruchomości dla hipotetycznej sytuacji– bez uwzględnienia braku technicznego przystosowania nieruchomości do prowadzenia w niej działalności związanej z wynajmowaniem pomieszczeń) dopuścił się naruszenia przepisów postępowania. Wskazując na powyższe uchybienia Sądu Rejonowego(...)Spółkaz ograniczoną odpowiedzialnością wG.wniósł o zmianę zaskarżonego wyrokui oddalenie powództwa w stosunku do tego pozwanego i zasądzenie od(...)Spółkaz ograniczoną odpowiedzialnością wL.na swoją rzecz kosztów postępowania za obie instancje, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego według norm przepisanych ewentualnieo uchylenie tego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania.(...) Spółka AkcyjnawG.wniósł o: 1 rozpoznanie postanowienia Sądu instancji z dnia 7 kwietnia 2022r. o oddaleniu wniosku dowodowego pozwanego o zobowiązanie(...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnościąwL.do przełożenia zeznania podatkowego za 2017 r.lub zwrócenie się do urzędu skarbowego o takie zeznanie; 2 rozpoznanie postanowienia Sądu pierwszej instancji z dnia 16 lutego 2023 r. o oddaleniu wniosku pozwanego o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłych z zakresu hotelarstwa, pożarnictwa i sanitarno – higienicznego; 3 zobowiązanie(...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnościąwL.do przedłożenia zeznania podatkowego za rok 2017 lub zwrócenie się przez Sąddo właściwego urzędu skarbowego o to zeznanie; 4 dopuszczenie dowodu z opinii biegłego z dziedziny rachunkowości na okolicznośćczy(...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnościąwL.poniósł szkodę,której naprawienia domaga się w niniejszym postępowaniu; 5 dopuszczenie dowodu z opinii biegłego z zakresu hotelarstwa, pożarnictwa oraz z sanitarno – higienicznego, na okoliczności wskazane w treści pisma przygotowawczego pozwanego z dnia z 17 listopada 2022 r.; 6 dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego w miejsce biegłegoP. A.- zgodnie z wnioskiem pozwanego z 10 listopada 2021 r. Sąd Okręgowy zważył: Apelacje obu pozwanych(...) Spółka AkcyjnawR.oraz(...) Spółka AkcyjnawG.okazały się uzasadnione co musiało skutkować rozstrzygnięciem reformatoryjnym Sądu drugiej instancji – zmianą zaskarżonego wyroku i oddaleniem żądania(...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnościąL.. Uzasadnienie takiego rozstrzygnięcia Sądu Okręgowego poprzedzić należy wyjaśnieniem podstawy faktycznej żądania strony powodowej. Godzi się zauważyć, iż(...)Spółkaz ograniczoną odpowiedzialnością wL.– co wynika z uzasadnienia pozwu jak również z przebiegu postępowania przed Sądem Rejonowym w Kaliszu – w niniejszej sprawie domagał się zapłaty odszkodowania w wysokości 72.000,00 zł – tj. w kwocie jaka miała odpowiadać wysokości uiszczanego (w okresie wypowiedzenia tego kontraktu – od marca 2017 r.do sierpnia 2017 r.) czynszu najmu w oparciu o kontrakt jaki powód w dniu 15 lutego 2017 r. zawarł z wynajmującymR. B.. Z kolei u podstaw dokonanego wypowiedzenia (choć nie wynika to wprost z treści oświadczenia powoda o wypowiedzeniu kontraktu najmu lecz okoliczność ta nie była kwestionowana w toku niniejszego postępowania) było zaniechanie zaopatrzenia nieruchomości w energię elektryczną, za które(...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnościąwL.upatrywał odpowiedzialności obu pozwanych. Reasumując– strona powodowa upatrywała swego uszczerbku w konieczności uiszczania czynszu najmu na rzeczR. B.dotyczącego nieruchomości, z której nie mogła korzystać (podnajmować – na podstawie umowy zawartej w dniu 15 lutego 2017 r. zespółką (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnościąwO., która została wypowiedziana przez ostatnio wskazanego najemcę wskutek braku zaopatrzenia jej w energię elektryczną).(...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnościąwL.upatrywał swej szkody w – jego ocenie – nieuzasadnionym aczkolwiek w świetle zawartej zR. B.umowy najmu koniecznym – regulowaniem czynszu najmu przez okres 6. miesięcy w łącznej kwocie 72.000,00 zł. W świetle tak ukształtowanego żądania strony powodowej, nie sposób jest twierdzićaby po stronie(...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnościąwL.występował tego rodzaju uszczerbek. Przyjęcie jego istnienia przez Sąd Rejonowy w Kaliszu i w konsekwencji wydanie rozstrzygnięcia uwzględniającego żądanie powoda było skutkiem naruszeniaprzez Sąd pierwszej instancji przepisów prawa materialnego –art. 58 § 1 kcw zw. zart. 210 § 1 ustawy z dnia 15 września 2000 r. – Kodeks spółek handlowych. Nie budzi wątpliwości iż umowa najmu z dnia 15 lutego 2017 r. została zawarta pomiędzyR. B.a(...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnościąwL.. Analiza treści tego kontraktu implikuje wniosek, stosownie do którego do tego kontraktu stanąłR. B.(jako wynajmujący) orazA. K.(pełniąca funkcję prezesa zarządu powoda). Istotne pozostaje tutaj to, że wynajmującyR. B.pełnił wówczas funkcję (zresztą skład osobowy członków zarządu(...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnościąwL.pozostaje niezmienny przez cały czas trwania spółki) – tak jakA. K.– członka zarządu(...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnościąwL.. Tymczasem jak wynika z przepisuart. 210 § 1 ustawy – Kodeks spółek handlowych, w umowie między spółką a członkiem zarządu oraz w sporze z nim (ta sytuacja rzecz jasnaw przedmiotowej sprawie nie występuje) spółkę reprezentuje rada nadzorcza lub pełnomocnik powołany uchwałą zgromadzenia wspólników. Jak wynika z wyroku Sądu Najwyższegoz dnia 14 kwietnia 2021 r. (III CSKP 74/21, OSNC – ZD 2022/1/13, Lex nr 3220234),w każdym przypadku zawarcia przez członka zarządu umowy ze spółką, w której sprawuje on swą funkcję, istnieje konieczność zachowania rygorów określonych w przepisieart. 210 ustawy – Kodeks spółek handlowychi to bez względu na to, czy dana czynność należy do kategorii tzw. czynności wewnętrznych czy też czynności zewnętrznych. W konsekwencji dla oceny podstaw stosowania przepisuart. 210 ustawy – Kodeks spółek handlowychnie ma znaczenia okoliczność wystąpienia albo niewystąpieniain casuryzyka zagrożenia interesów spółki, ponieważ działanie tego unormowania ma na celu zapobieżenie potencjalnemu konfliktowi interesów, a nie tylko konkretnym przejawom takiego konfliktu. Nawet zatem, gdy z powodu charakteru danej czynności lub wywołanych przez nią skutków prawnych wskazane ryzykoin concretonie zachodzi, konieczne jest wdrożenie trybu przewidzianegowart. 210 ustawy – Kodeks spółek handlowych, ponieważ członek zarządu nie jest uprawniony do reprezentacji spółki w razie zawierania umowy, której drugą stroną miałby być on sam. W świetle takiego stanowiska Sądu Najwyższego – podzielanego przez Sąd Okręgowy– za błędny należało uznać wniosek Sądu pierwszej instancji zawarty w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku o braku nieważności umowy najmu zawartej przezR. B.i (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnościąwL.. Z treści przepisuart. 210 § 1 ustawy – Kodeks spółek handlowychwynika w sposób jasny, iż jedynie tylkote dwa podmioty (rada nadzorcza lub pełnomocnik powołany uchwałą zgromadzenia wspólników) są upoważnione do zawierania z członkami zarządu w imieniu spółki wszelkich umów zaś niezachowanie tego wymagania powoduje bezwzględną nieważność umowyna podstawie przepisuart. 58 § 1 kc(wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 24 czerwca 2022 r. – III AUa 62/22, Lex nr 3433800). W wyroku Sądu Najwyższego z dnia 21 grudnia 2021 r. (I NSMc 50/21, Lex nr 3537332) stwierdzono, iż przepisart. 210 § 1 ustawy – Kodeks spółek handlowychnie reguluje skutków jego naruszenia, jednakże naruszenie tego przepisu powoduje bezwzględną nieważność czynności prawnej na podstawie przepisuart. 58 § 1 kc(jako sprzeczność czynności prawnej z ustawą) w zw. zart. 2 ustawy – Kodeks spółek handlowych. Bezwzględna nieważność umowy najmu zawartej przezR. B.i(...)Spółkaz ograniczoną odpowiedzialnością wL.w dniu 15 lutego 2017 r. (podobnie zresztąjak i kontraktu najmu z dnia 26 października 2016 r.) prowadzi do wniosku iż regulowany przez powoda na rzeczR. B.w okresie od marca do sierpnia 2017 r. czynsz najmu stanowił świadczenie nienależne w rozumieniu przepisuart. 410 § 2 kc– czynność prawna zobowiązująca do świadczenia była nieważna i nie stała się ważna po spełnieniu świadczenia(condictio sine causa). W konsekwencji w ramach roszczeń o zwrot nienależnych świadczeń– wobec stwierdzenia nieważności umowy najmu – jej strony mają obowiązek zwrócić sobie to, co wzajemnie świadczyły, w szczególności po stronieR. B.występuje obowiązek zwrotu(...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnościąwL.zapłaconegoprzez powoda czynszu najmu przez co nie sposób jest mówić o istnieniu tego rodzaju szkody strony powodowej co czyni jej żądanie wobec(...) Spółka AkcyjnawR.oraz(...) Spółka AkcyjnawG.niezasadnym. Brak usprawiedliwienia dla ochrony żądania(...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnościąwL.– już tylko z wyżej określonych przyczyn – uzasadnia wniosek o drugorzędności pozostałych zarzutów zawartych w apelacjach pozwanych co – już wobec skuteczności wskazanego wyżej – zwalnia Sąd Okręgowy od konieczności ich analizy. Jedynie ubocznie tylko podnieść należy, iż bezwzględna nieważność umów najmu zawartychprzez stronę powodową zR. B.implikuje wniosek, stosownie do którego(...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnościąwL., nie mając prawa do dysponowania przedmiotem najmu, nie mogła zawrzeć takiego kontraktu z(...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnościąwO.przez co nie sposób jest mówić o uszczerbku powoda (którego naprawienia – co już wyżej wskazano(...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnościąwL.– nie dochodził w niniejszej sprawie) obejmującego ewentualny czynsz najmu jaki byłby regulowany przez(...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnościąwO.. Uznając iż – zawarte w apelacji(...) Spółka AkcyjnawG.– wnioski dowodowe zmierzały do wykazania faktów, które (ze wskazanych wyżej przyczyn– bezwzględna nieważność kontraktów najmu skutkująca nieistnieniem szkody(...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnościąwL.) okazały się nieistotne dla rozstrzygnięcia sprawy, Sąd Okręgowy pominął je na podstawie przepisuart. 2351§ 1 pkt 2 kpc. Wskazane wyżej okoliczności skutkowały – na podstawie przepisuart. 386 § 1 kpc– zmianę zaskarżonego i oddalenie powództwa(...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnościąwL.wobec obu pozwanych. Konsekwencją reformacyjnego rozstrzygnięcia Sądu Okręgowego jest także zmiana postanowienia Sądu Rejonowego w Kaliszu w zakresie kosztów postępowania. Oddalenie żądania pozwu skutkuje uznanie powoda za podmiot przegrywający sprawę i w konsekwencji za zobowiązany do poniesienia jej kosztów, w tym także powinności zwrotu należności jakie z tego tytułu były wydatkowane przez(...) Spółka AkcyjnawR.oraz(...) Spółka AkcyjnawG.. Obowiązek zwrotu przez(...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnościąwL.należności z tytułu kosztów postępowania przed Sądem pierwszej instancji:  na rzecz pozwanego(...) Spółka AkcyjnawR.obejmował opłatę skarbową od dokumentu stwierdzającego ustanowienie pełnomocnikaw wysokości 17,00 zł ustalonej na podstawie przepisuart. 1 pkt 2w zw. zart. 5 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2006 r. o opłacie skarbowej(t.j. Dz. U. z 2023 r., poz. 2111) w zw. z pkt IV załącznika do tej ustawy – Wykaz przedmiotów opłaty skarbowej, stawki tej opłaty oraz zwolnienia jak również wynagrodzenie pełnomocnika procesowegotego pozwanego, którego wysokość (kwota 5.400,00 zł) została ustalona w oparciuo przepis § 2 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (t.j. Dz. U. z 2023 r., poz. 1935); na rzecz pozwanego(...) Spółka AkcyjnawG.dotyczył wynagrodzenia pełnomocnika procesowego tego pozwanego, którego wysokość(kwota 5.400,00 zł) została ustalona w oparciu o przepis § 2 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (t.j. Dz. U. z 2023 r., poz. 1964) oraz poniesionych wydatków – kosztów wynagrodzenia biegłych w łącznej wysokości 11.000,00 zł. Jednocześnie powoda – jako przegrywającego postępowanie przed Sądem pierwszej instancji - obciąża powinność zwrotu na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Kaliszu kwoty 1.536,91 zł – wyłożonej tymczasowo sumy niezbędnej dla pokrycia kosztów wynagrodzenia biegłego – w zakresie w jakim należności te nie zostały pokryte z zaliczek uiszczonych przez(...) Spółka AkcyjnawG.. O kosztach postępowania odwoławczego orzeczono na podstawie przepisuart. 98 § 1 i § 3 kpcw zw. zart. 99 kpc. Uwzględnienie apelacji każdego z pozwanych skutkuje uznanie(...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnościąwL.za przegrywającego postępowanie przed Sądem drugiej instancji i zobowiązanego do poniesienia jego kosztów,w tym zwrotu każdemu z pozwanych należności przez nich wydatkowanych z tego tytułu. Koszty te obejmowały opłatę od apelacji (w wysokości po 3.600,00 zł – określonejna podstawie przepisówart. 3 ust. 1 i ust. 2 pkt 2w zw. zart. 13 ust. 2 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych- t.j. Dz. U. z 2023 r., poz. 1134z późn. zm.) oraz wynagrodzenie pełnomocników procesowych pozwanych (w kwociepo 2.700,00 zł – ustalonej na podstawie przepisu§ 10 ust. 1 pkt 1w zw. z§ 2 pkt 6: rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłatza czynności radców prawnych – w odniesieniu do pozwanego(...) Spółka AkcyjnawR.oraz rozporządzenia Ministra Sprawiedliwościz dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie – w stosunkudo pozwanego(...) Spółka AkcyjnawG.). O zwrocie pozwanemu(...) Spółka AkcyjnawG.kwoty 100,00 złjako nadpłaconej części opłaty od apelacji orzeczono na podstawie przepisu 80 ust. 1 ustawyo kosztach sądowych w sprawach cywilnych. Z/ odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi pozwanego(...) Spółka AkcyjnawG.adw.M. S.– za pośrednictwem PI.

15/251000/0006527/Ga

Sąd Okręgowy w Łodzi

XIII Wydział Gospodarczy Odwoławczy

155515300004521_IX_U_000580_2021_Uz_2024-01-08_001

IX U 580/21

2024-01-08 01:00:00.0 CET

2024-01-09 18:30:05.0 CET

2024-02-08 03:38:26.0 CET

15551530

4521

REGULATION, REASON

Sygnatura akt IX U 580/21 UZASADNIENIE Decyzją z 7 września 2021 r., znak (...) , Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) przyznał ubezpieczonemu K. P. prawo do jednorazowego odszkodowania z tytułu wypadku przy pracy, któremu uległ 26 września 2019 roku w wysokości jak za 87 % uszczerbku na zdrowiu. Ubezpieczony K. P. wniósł odwołanie od powyższej decyzji, domagając się jej zmiany poprzez przyznanie mu prawa do jednorazowego odszkodowania z tytułu wypadku przy pracy w wysokości wyższej, aniżeli wyn

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Dominika Skarbek" xPublisher="dominika.skarbek" xEditorFullName="Dominika Skarbek" xEditor="dominika.skarbek" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="6" xFlag="published" xVolType="15/551530/0004521/U" xYear="2021" xVolNmbr="000580" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Uzasadnienie+Zarządzenie</xName> <xBlock> <xText xALIGNx="left"> <xBx>Sygnatura akt IX U 580/21</xBx></xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Decyzją z 7 września 2021 r., znak <xAnon> (...)</xAnon>, Zakład Ubezpieczeń Społecznych <xAnon>(...)</xAnon> przyznał ubezpieczonemu <xAnon>K. P.</xAnon> prawo do jednorazowego odszkodowania z tytułu wypadku przy pracy, któremu uległ 26 września 2019 roku w wysokości jak za 87 % uszczerbku na zdrowiu.</xText> <xText>Ubezpieczony <xAnon>K. P.</xAnon> wniósł odwołanie od powyższej decyzji, domagając się jej zmiany poprzez przyznanie mu prawa do jednorazowego odszkodowania z tytułu wypadku przy pracy w wysokości wyższej, aniżeli wynikało to z ustaleń organu. W uzasadnieniu wskazał, że przy ustaleniu długotrwałego uszczerbku na zdrowiu nie uwzględniono, że doznał on uszkodzeń powłok czaszki, uszkodzeń wątroby, uszkodzenia płuc i opłucnej, pourazowego uszkodzenia stanu kolanowego oraz złamania obojczyka.</xText> <xText>W odpowiedzi na odwołanie organ wniósł o jego oddalenie wywodząc jak w uzasadnieniu decyzji. Organ powołał się na opinię Przewodniczącej Komisji Lekarskiej Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz brak nowych dowodów i okoliczności mogących mieć wpływ na zmianę zaskarżonej decyzji.</xText> <xText><xBx>Sąd ustalił następujący stan faktyczny:</xBx></xText> <xText><xAnon>K. P.</xAnon> był zatrudniony przez <xAnon>G. P.</xAnon> na stanowisku kierowcy samochodu ciężarowego. W dniu 26 września 2019 roku wykonywał kurs z ładunkiem z miejscowości <xAnon>P.</xAnon> (Niemcy), następnie do <xAnon>S.</xAnon> (Czechy), by następnie udać się do <xAnon>G.</xAnon> (Szwecja). Około godziny 20.20 na <xAnon>drodze nr (...)</xAnon> – obszar <xAnon>gminy C.</xAnon> (Czechy) – doszło kolizji samochodu ciężarowego prowadzonego przez <xAnon>K. P.</xAnon> z samochodem osobowym prowadzonym przez obywatelkę Czech. Wskutek kolizji ubezpieczony zatrzymał pojazd, włączył światła awaryjne i wysiadł, aby ocenić jej skutki. Po dokonaniu oględzin przystąpił do formalności związanych z zaistniałym zdarzeniem drogowym. Około godziny 20.30 inny pojazd nie zachowując należytej ostrożności uderzył w samochód osobowy, który brał udział w kolizji. Siła uderzeniowa została skierowana na <xAnon>K. P.</xAnon>. Ubezpieczony uderzony przez samochód odniósł obrażeń ciała i stracił przytomność. <xAnon>K. P.</xAnon> został niezwłocznie przetransportowany do Szpitala w <xAnon>L.</xAnon>, gdzie po zaintubowaniu podano środki przeciwbólowe, wdrożono wentylację, założono cewnik moczowy, przez który uzyskano mocz ze śladami krwi. Zszyto liczne rany cięte twarzy. W badaniu TK w trybie urazu wielonarządowego stwierdzono krwotok podpajęczynówkowy po stronie prawej, z możliwością drobnych uszkodzeń, krwiak podtwardówkowy po stronie prawej o średnicy 2 mm. Czaszka wykazywała poziome pęknięcie po stronie prawej od implantu ślimakowego aż po szew węgłowy, podejrzenie uszkodzenia mózgu. W ocenie układu oddechowego stwierdzono odmę opłucnej po stronie prawej, z podejrzeniem ogniska pourazowego przypodstawnego oraz drobne po stronie lewej i zmiany poaspiracyjne. W ocenie narządów jamy brzusznej stwierdzono drobne pęknięcie prawego płata wątroby, z małą ilością płynu w jamie brzusznej, złamanie końca barkowego obojczyka po stronie lewej, bez przemieszczenia.</xText> <xText><xBx> <xIx>Niesporne</xIx> </xBx> <xIx>, nadto dowód: protokół ustalenia okoliczności i przyczyn wypadku przy pracy – k. 3-5 akt wypadkowych, protokół przesłuchania poszkodowanego – k. 6 akt wypadkowych, dokumentacja medyczna – k. 4-11v. </xIx></xText> <xText><xAnon>K. P.</xAnon> doznał w wypadku z 26 września 2019 roku urazu wielonarządowego. Następstwa powypadkowe w zakresie zaburzeń neurologicznych posiadają charakter utrwalony jako encefalopatia pourazowa pod postacią występujących utrwalonych i organicznych zaburzeń osobowości. Uszkodzenia centralnego układu nerwowego obrazują badania tomografii głowy oraz badania EEG oraz potwierdzają obecne u ubezpieczonego odruchy Babińskiego. Rozpoznana encefalopatia skutkuje 70 % uszczerbkiem na zdrowiu. Nadto, uszkodzenia powłok twarzy pod postacią blizn twarzy i nosa niosą ze sobą 3 % uszczerbek na zdrowiu. Przebyte złamanie obojczyka lewego zostało wygojone bez następstw. Zachowana jest funkcja czynna i bierna kończyn górnych, z symetryczną siłą mięśniową, bez zaników mięśniowych. Podobnie, przebyte podejrzenie pęknięcie czaszki w części ciemieniowej od strony implantu ślimakowego po szew węgłowy zostało wygojone. Badanie kontrolne nie wykazało cech braku zrostu kostnego. Powyższe nie spowodowało uszczerbku na zdrowiu. Dolegliwości bólowe prawego stawu kolanowego, które zgłasza <xAnon>K. P.</xAnon> posiadają charakter samoistny, bez związku przyczynowego z przebytym wypadkiem.</xText> <xText><xBx> <xIx>Dowód</xIx> </xBx> <xIx>: opinia biegłych z zakresu ortopedii oraz neurologii – k. 47-68 wraz z opiniami uzupełniającymi – k. 140, 194-197, 205-209, dokumentacja medyczna – k. 4- 29,46, dokumentacja orzeczniczo – lekarska organu.</xIx></xText> <xText>Wskutek wypadku <xAnon>K. P.</xAnon> doznał obustronnego stłuczenia płuc oraz przebył odmę opłucnową po stronie prawej, co wiąże się z 10 % uszczerbkiem na zdrowiu. Gojenie zmian pourazowych w klatce piersiowej przebiegało bez powikłań i obecnie ubezpieczony nie ma cech jawnej niewydolności oddechowej. Aktualnie ubezpieczony nie zgłasza skarg na dolegliwości ze strony klatki piersiowej. Nie pozostaje również pod opieką specjalisty z zakresu chorób płuc.</xText> <xText><xBx> <xIx>Dowód</xIx> </xBx> <xIx>: opinia biegłego sądowego z zakresu pulmonologii – k. 98-100, dokumentacja medyczna – k.4-11v., dokumentacja orzeczniczo – lekarska organu.</xIx></xText> <xText>Rozpoznane u ubezpieczonego pęknięcie płata wątroby po stronie prawej spowodowało 5 % uszczerbek na zdrowiu.</xText> <xText><xBx> <xIx>Dowód</xIx> </xBx> <xIx>: opinia biegłego z zakresu chorób wewnętrznych – k. 64-67 wraz z opinią uzupełniającą – k. 91, dokumentacja medyczna – k.4-11v., dokumentacja orzeczniczo – lekarska organu.</xIx></xText> <xText>Od stycznia 2020 roku <xAnon>K. P.</xAnon> pozostaje objęty opieką psychiatryczną. U ubezpieczonego rozpoznaje się encefalopatię pod postacią pourazowych organicznych zaburzeń osobowości oraz zespołu otępiennego. Orientacja <xAnon>K. P.</xAnon> jest pełna. Napęd nieco wzmożony. Nastrój zmienny, z tendencją do dysforii. Nie wypowiada myśli samobójczych. Omamom przeczy, nie zdradza ich zachowaniem. Urojeń nie wypowiada. Afekt chwiejny. Tempo myślenia zwolnione. Dygresyjność, lepkość wypowiedzi. Cechuje go sztywność poznawcza. Intelekt jest obniżony. U <xAnon>K. P.</xAnon> w wyniku wypadku doszło do encefalopatii zarówno w sferze poznawczej (otępienia) jak i emocjonalno-motywacyjnej (organiczne zaburzenia osobowości). Objawy organicznego uszkodzenia mózgu mają charakter trwały. Zmiany charakterologiczne są znaczne, ich charakter, w połączeniu ze zmianami otępiennymi uniemożliwia mu podjęcie dotychczasowej pracy. Podjęcie jakiejkolwiek samodzielnej pracy, nawet tej wykonywanej w przeszłości przez ubezpieczonego jest niemożliwe. <xAnon> (...)</xAnon> jest jedynie w podstawowym zakresie - higiena, przyjmowanie posiłków, proste sprawunki. Nie jest zdolny do samodzielnego prowadzenia gospodarstwa domowego, prowadzenia spraw urzędowych, pełnego uczestnictwa w procesie leczenia i rehabilitacji. Jest i będzie zaburzone jego funkcjonowanie społeczne. Zmiana osobowości jaka u niego nastąpiła w związku z urazem powoduje, iż może być nierozumiany, bardziej skłonny do konfliktów, dłużej chować urazy, czasem zachowywać się nieadekwatnie do sytuacji. Może to też znacznie uniemożliwić mu założenie rodziny. Ograniczone są także możliwości rozwoju hobby, zainteresowań, pasji itp. Zaburzenia funkcjonowania ubezpieczonego dotyczą wszystkich podstawowych sfer: indywidualnej, rodzinnej, społecznej i zawodowej.</xText> <xText>Z punktu widzenia psychiatrycznego <xAnon>K. P.</xAnon> dostał uszczerbku na zdrowiu odpowiadającego 85 %. Jego wysokość jest warunkowana nasileniem zmian charakterologicznych powodowanych encefalopatią (70 %) oraz wtórnymi zaburzeniami funkcji poznawczych – otępieniem (15 %).</xText> <xText><xBx> <xIx>Dowód: </xIx> </xBx> <xIx>opinia biegłego z zakresu psychiatrii – k. 150-159 wraz z opinią uzupełniającą – k. 183, dokumentacja medyczna – k. 130, dokumentacja orzeczniczo – lekarska organu. </xIx></xText> <xText><xBx>Sąd zważył, co następuje:</xBx></xText> <xText>Odwołanie okazało się uzasadnione.</xText> <xText>Kwestię świadczeń z ubezpieczenia społecznego z tytułu wypadków przy pracy reguluje <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU20021991673" xTitle="Ustawa z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych" xAddress="Dz. U. z 2002 r. Nr 199, poz. 1673">ustawa z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych</xLexLink> (Dz.U. z 2022 r. poz. 2189). Zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy ubezpieczonemu, który wskutek wypadku przy pracy lub choroby zawodowej doznał stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu, przysługuje jednorazowe odszkodowanie. Oznacza to, że aby uzyskać uprawnienie do odszkodowania pracownik musi:</xText> <xText>1. ulec wypadkowi przy pracy,</xText> <xText>2. doznać stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu,</xText> <xText>3. uszczerbek winien pozostawać w związku przyczynowo – skutkowym z wypadkiem.</xText> <xText>Stały uszczerbek na zdrowiu stanowi takie naruszenie sprawności organizmu, które powoduje upośledzenie czynności organizmu nie rokujące poprawy, natomiast uszczerbek długotrwały naruszenie czynności organizmu powodujące upośledzenie jego czynności na okres przekraczający sześć miesięcy, mogące jednak ulec poprawie (art. 11 ust. 2 i 3 ustawy).</xText> <xText>Zgodnie z art. 3 ust. 1 wskazanej ustawy, za wypadek przy pracy uważa się nagłe zdarzenie wywołane przyczyną zewnętrzną powodujące uraz lub śmierć, które nastąpiło w związku z pracą:</xText> <xText>1. podczas lub w związku z wykonywaniem przez pracownika zwykłych czynności lub poleceń przełożonych,</xText> <xText>2. podczas lub w związku z wykonywaniem przez pracownika czynności na rzecz pracodawcy, nawet bez polecenia,</xText> <xText>3. w czasie pozostawania pracownika w dyspozycji pracodawcy w drodze między siedzibą pracodawcy a miejscem wykonywania obowiązku wynikającego ze stosunku pracy.</xText> <xText>Oznacza to, że aby zdarzenie mogło być uznane za wypadek przy pracy musi spełniać następujące warunki: mieć charakter nagły, być wywołane przyczyną zewnętrzną, powodować uraz lub śmierć i pozostawać w związku z pracą.</xText> <xText>Orzekanie o uszczerbku na zdrowiu następuje w oparciu o przepisy odpowiednich aktów wykonawczych wydanych na podstawie powołanej wyżej ustawy. Takim aktem wykonawczym jest <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU20022341974" xTitle="Rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18 grudnia 2002 r. w sprawie szczegółowych zasad orzekania o stałym lub długotrwałym uszczerbku na zdrowiu, trybu postępowania przy ustalaniu tego uszczerbku oraz postępowania o wypłatę jednorazowego odszkodowania" xAddress="Dz. U. z 2002 r. Nr 234, poz. 1974">rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18 grudnia 2002 r. w sprawie szczegółowych zasad orzekania o stałym lub długotrwałym uszczerbku na zdrowiu, trybu postępowania przy ustalaniu tego uszczerbku oraz postępowania o wypłatę jednorazowego odszkodowania</xLexLink> (tekst jedn.: Dz.U. z 2020 r. poz. 233) wydane na podstawie <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 ust. 5" xIsapId="WDU20021991673" xTitle="Ustawa z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych" xAddress="Dz. U. z 2002 r. Nr 199, poz. 1673">art. 11 ust. 5 ustawy z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych</xLexLink> i zawierające tabelę oceny procentowej uszczerbku na zdrowiu. Poszczególne punkty tej tabeli odpowiadają różnym rodzajom urazów i przypisują im stosowną do następstw urazów ocenę procentową uszczerbku na zdrowiu.</xText> <xText>W rozpoznawanej sprawie poza sporem był fakt, iż zdarzenie mające miejsce 26 września 2019 roku z udziałem <xAnon>K. P.</xAnon> miało charakter wypadku przy pracy, toteż nie było potrzeby w niniejszym postępowaniu szczegółowego analizowania, przy wykonywaniu czynności jakiego rodzaju ubezpieczony doznał w tym dniu obrażeń i jaki był rodzaj tych obrażeń, albowiem wynika to wprost z dokumentów zgromadzonych przez organ rentowy oraz dokumentacji medycznej złożonej przez ubezpieczonego. Żadna ze stron nie kwestionowała rzetelności sporządzenia i prawdziwości treści zgromadzonych w sprawie dokumentów, stąd też Sąd uznał je za miarodajne dla przyjęcia właściwych ustaleń faktycznych w sprawie.</xText> <xText>Sporną w sprawie pozostawała wysokość uszczerbku na zdrowiu, którego ubezpieczony doznał na skutek wypadku przy pracy. Ubezpieczony kwestionował bowiem orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS, które było podstawą wydania przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych <xAnon>(...)</xAnon> w zaskarżonej decyzji, a w którym Komisja stwierdziła 87% uszczerbek na zdrowiu ubezpieczonego w związku z przedmiotowym zdarzeniem. Na tę wysokość składał się 35 % uszczerbek związany z uszkodzeniem wzroku (punkt 27a tabeli uszczerbkowej), 2 % uszczerbek związany z oszpeceniem powłok twarzy (punkt 19a tabeli uszczerbkowej) oraz 50 % uszczerbek związany z encefalopatią ze zmianami charakterologicznymi (punkt 9b tabeli uszczerbkowej). Wnoszący odwołanie argumentował, że organ pominął w swojej ocenie uszkodzenia powłok czaszki, uszkodzenia wątroby, uszkodzenia płuc i opłucnej, a także pourazowe uszkodzenie stanu kolanowego oraz złamanie obojczyka.</xText> <xText>Z uwagi na fakt, iż ocena stanu zdrowia ubezpieczonego wymagała wiadomości specjalnych, Sąd dopuścił w sprawie dowód z opinii biegłych sądowych z zakresu właściwego dla rodzaju urazów doznanych przez ubezpieczonego w związku z wypadkiem przy pracy.</xText> <xText>Biegła pulmonolog wskazała na 10 % uszczerbek na zdrowiu powodowany przez obustronne stłuczenia płuc oraz odmę opłucnową po stronie prawej. Powyższe rozpoznanie wynikało wprost z dokumentacji medycznej sporządzonej bezpośrednio po przyjęciu ubezpieczonego po wypadku do szpitala. Biegła wskazała, że gojenie zmian pourazowych w klatce piersiowej przebiegało bez powikłań i obecnie ubezpieczony nie ma cech jawnej niewydolności oddechowej. Podkreśliła, że ubezpieczony nie zgłasza skarg na dolegliwości ze strony klatki piersiowej. Nie pozostaje również pod opieką specjalisty z zakresu chorób płuc.</xText> <xText>Biegły z zakresu chorób wewnętrznych stwierdził, że rozpoznane u ubezpieczonego pęknięcie płata wątroby po stronie prawej spowodowało 5 % uszczerbek na zdrowiu. Również to rozpoznanie pozostawało bezpośrednim następstwem w obrazie wielonarządowego urazu, którego doznał <xAnon>K. P.</xAnon> 26 września 2019 roku. Żadna ze stron postępowania nie kwestionowała tak sformułowanych wniosków opinii biegłych z zakresu pulmonologii oraz chorób wewnętrznych.</xText> <xText>Z kolei biegli z zakresu neurologii oraz ortopedii wskazali, że następstwa neurologiczne wypadku pod postacią uszkodzenia centralnego układu nerwowego, encefalopatii z organicznymi zaburzeniami osobowości spowodowały u <xAnon>K. P.</xAnon> 70 % uszczerbek na zdrowiu oceniany wedle punktu 9b tabeli uszczerbkowej. Nadto, stanęli na stanowisku, że oszpecenie powłok twarzy należy ocenić jako 3 % uszczerbek, zgodnie z punktem 19a tabeli. Jednocześnie biegli wskazali, że przebyte złamanie obojczyka lewego oraz przebyte podejrzenie pęknięcie czaszki w części ciemieniowej, które to urazy wygoiły się bez następstw nie spowodowały uszczerbku na zdrowiu ubezpieczonego. U <xAnon>K. P.</xAnon> zachowana jest funkcja czynna i bierna kończyn górnych, z symetryczną siłą mięśniową, bez zaników mięśniowych. Badanie kontrolne czaszki nie wykazało cech brak zrostu kostnego. Brak było w badaniu palpacyjnym czaszki deformacji kostnej. Odnosząc się zaś do zgłaszanych dolegliwości bólowych prawego stawu kolanowego, biegli wyjaśnili, że posiadają charakter one samoistny, bez związku przyczynowego z przebytym wypadkiem.</xText> <xText>Z tak sformułowanymi wnioskami opinii polemikę podjął ubezpieczony. Kwestionował prawidłowość ustaleń biegłych w zakresie pęknięcia podstawy czaszki oraz złamania obojczyka, które powinny być według niego zakwalifikowane odpowiednio według punktów 2 i 100 tabeli uszczerbkowej. W odpowiedzi na tak sformułowane zarzuty biegli konsekwentnie w opiniach uzupełniających podtrzymali wnioski opinii głównej, wskazując na wygojenie się urazów i brak ich następstw w innym zakresie, niż encefalopatia.</xText> <xText>Na potrzeby niniejszego postępowania opinię sporządził również biegły z zakresu psychiatrii. Podzielił on rozpoznanie biegłych z zakresu neurologii oraz ortopedii co do występowania u ubezpieczonego encefalopatii. Stanął na tożsamym stanowisku co biegli, że występujące u <xAnon>K. P.</xAnon> pourazowe zmiany charakterologiczne powodujące organiczne zaburzenia osobowości oceniane zgodnie z punktem 9b tabeli powodują 70 % uszczerbek na zdrowiu. Jednocześnie wskazał, że niezależnie od powyższego, zmiany otępienne, odnotowywane również podczas postępowania orzeczniczego przed organem, winny być kwalifikowane zgodnie z punktem 9a tabeli uszczerbkowej i jako następstwo wypadku niosą za sobą 15 % uszczerbek na zdrowiu. Biegły wyjaśnił, że zmiany otępienne mają mniejszy wpływ na funkcjonowanie ubezpieczonego, nie czynią go osobą niezdolną do samodzielnej egzystencji, zatem niezasadne jest przyznanie 100% uszczerbku na zdrowiu (tak jak to wskazuje treść punktu 9a tabeli uszczerbkowej). Biorąc pod uwagę fakt iż występujące u ubezpieczonego otępienie ma łagodne nasilenie, biegły wskazał, że zasadne jest przyznanie dodatkowo 15% uszczerbku na zdrowiu, zgodnie treścią z § 8 ust 3 cytowanego uprzednio rozporządzenia w sprawie zasad orzekania o uszczerbku na zdrowiu. Z ostatecznie sformułowanymi wnioskami opinii przez biegłego z zakresu psychiatrii zgodził się organ rentowy (k.191).</xText> <xText>Sąd uznał opinie sporządzone przez biegłych powołanych w sprawie za miarodajne dla rozstrzygnięcia sprawy. Całokształt wniosków opinii odpowiadał na zadane przez Sąd pytania i zawierał logiczny wywód oparty o wszechstronną analizę zgromadzonej dokumentacji medycznej. W rezultacie Sąd nie znalazł podstaw aby odmówić opiniom (przez co należy rozumieć opinie główne wraz z opiniami uzupełniającymi) przymiotu wiarygodności. Nie znajdując podstaw do kwestionowania rzetelności oraz wiarygodności przyjął wnioski opinii za własne, nie dostrzegając potrzeby ich dalszego uzupełnienia czy złożenia przez biegłych dodatkowych wyjaśnień.</xText> <xText>Stosownie do <xLexLink xArt="§ 9;§ 9 ust. 1" xIsapId="WDU20022341974" xTitle="Rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18 grudnia 2002 r. w sprawie szczegółowych zasad orzekania o stałym lub długotrwałym uszczerbku na zdrowiu, trybu postępowania przy ustalaniu tego uszczerbku oraz postępowania o wypłatę jednorazowego odszkodowania" xAddress="Dz. U. z 2002 r. Nr 234, poz. 1974">§ 9 ust. 1 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18 grudnia 2002 r.</xLexLink> w sprawie szczegółowych zasad orzekania o stałym lub długotrwałym uszczerbku na zdrowiu (...) jeżeli wypadek przy pracy lub choroba zawodowa spowodowały uszkodzenie kilku kończyn, narządów lub układów, ogólny stopień stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu równa się sumie procentów uszczerbku ustalonych za poszczególne uszkodzenie, w sposób określony w ocenie procentowej, z ograniczeniem do 100%. Suma ustalonego przez biegłych uszczerbku na zdrowiu <xAnon>K. P.</xAnon> wyniosła 103 %. Tym niemniej, zgodnie z przywołanym przepisem odszkodowanie z tytułu uszczerbku doznanego wskutek wypadku przy pracy nie mogło przekroczyć 100 %.</xText> <xText>Kierując się przytoczonymi motywami Sąd uznał, iż po stronie ubezpieczonej zachodzą przesłanki warunkujące jej prawo do dochodzonego świadczenia i na podstawie <xLexLink xArt="art. 477(14);art. 477(14) § 2" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 477<xSUPx>14</xSUPx> § 2 k.p.c.</xLexLink> zmienił zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznał <xAnon>K. P.</xAnon> prawo do jednorazowego odszkodowania z tytułu wypadku przy pracy z 26 września 2019 roku w wysokości odpowiadającej 100% trwałego uszczerbku na zdrowiu.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>ZARZĄDZENIE</xName> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText><xAnon>(...)</xAnon></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText><xAnon>(...)</xAnon></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText><xAnon>(...)</xAnon></xText> </xUnit> <xText>8.1.2024 r. sędzia Joanna Szyjewska-Bagińska</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Dominika Skarbek

Dominika Skarbek

Sygnatura akt IX U 580/21 UZASADNIENIE Decyzją z 7 września 2021 r., znak(...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych(...)przyznał ubezpieczonemuK. P.prawo do jednorazowego odszkodowania z tytułu wypadku przy pracy, któremu uległ 26 września 2019 roku w wysokości jak za 87 % uszczerbku na zdrowiu. UbezpieczonyK. P.wniósł odwołanie od powyższej decyzji, domagając się jej zmiany poprzez przyznanie mu prawa do jednorazowego odszkodowania z tytułu wypadku przy pracy w wysokości wyższej, aniżeli wynikało to z ustaleń organu. W uzasadnieniu wskazał, że przy ustaleniu długotrwałego uszczerbku na zdrowiu nie uwzględniono, że doznał on uszkodzeń powłok czaszki, uszkodzeń wątroby, uszkodzenia płuc i opłucnej, pourazowego uszkodzenia stanu kolanowego oraz złamania obojczyka. W odpowiedzi na odwołanie organ wniósł o jego oddalenie wywodząc jak w uzasadnieniu decyzji. Organ powołał się na opinię Przewodniczącej Komisji Lekarskiej Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz brak nowych dowodów i okoliczności mogących mieć wpływ na zmianę zaskarżonej decyzji. Sąd ustalił następujący stan faktyczny: K. P.był zatrudniony przezG. P.na stanowisku kierowcy samochodu ciężarowego. W dniu 26 września 2019 roku wykonywał kurs z ładunkiem z miejscowościP.(Niemcy), następnie doS.(Czechy), by następnie udać się doG.(Szwecja). Około godziny 20.20 nadrodze nr (...)– obszargminy C.(Czechy) – doszło kolizji samochodu ciężarowego prowadzonego przezK. P.z samochodem osobowym prowadzonym przez obywatelkę Czech. Wskutek kolizji ubezpieczony zatrzymał pojazd, włączył światła awaryjne i wysiadł, aby ocenić jej skutki. Po dokonaniu oględzin przystąpił do formalności związanych z zaistniałym zdarzeniem drogowym. Około godziny 20.30 inny pojazd nie zachowując należytej ostrożności uderzył w samochód osobowy, który brał udział w kolizji. Siła uderzeniowa została skierowana naK. P.. Ubezpieczony uderzony przez samochód odniósł obrażeń ciała i stracił przytomność.K. P.został niezwłocznie przetransportowany do Szpitala wL., gdzie po zaintubowaniu podano środki przeciwbólowe, wdrożono wentylację, założono cewnik moczowy, przez który uzyskano mocz ze śladami krwi. Zszyto liczne rany cięte twarzy. W badaniu TK w trybie urazu wielonarządowego stwierdzono krwotok podpajęczynówkowy po stronie prawej, z możliwością drobnych uszkodzeń, krwiak podtwardówkowy po stronie prawej o średnicy 2 mm. Czaszka wykazywała poziome pęknięcie po stronie prawej od implantu ślimakowego aż po szew węgłowy, podejrzenie uszkodzenia mózgu. W ocenie układu oddechowego stwierdzono odmę opłucnej po stronie prawej, z podejrzeniem ogniska pourazowego przypodstawnego oraz drobne po stronie lewej i zmiany poaspiracyjne. W ocenie narządów jamy brzusznej stwierdzono drobne pęknięcie prawego płata wątroby, z małą ilością płynu w jamie brzusznej, złamanie końca barkowego obojczyka po stronie lewej, bez przemieszczenia. Niesporne , nadto dowód: protokół ustalenia okoliczności i przyczyn wypadku przy pracy – k. 3-5 akt wypadkowych, protokół przesłuchania poszkodowanego – k. 6 akt wypadkowych, dokumentacja medyczna – k. 4-11v. K. P.doznał w wypadku z 26 września 2019 roku urazu wielonarządowego. Następstwa powypadkowe w zakresie zaburzeń neurologicznych posiadają charakter utrwalony jako encefalopatia pourazowa pod postacią występujących utrwalonych i organicznych zaburzeń osobowości. Uszkodzenia centralnego układu nerwowego obrazują badania tomografii głowy oraz badania EEG oraz potwierdzają obecne u ubezpieczonego odruchy Babińskiego. Rozpoznana encefalopatia skutkuje 70 % uszczerbkiem na zdrowiu. Nadto, uszkodzenia powłok twarzy pod postacią blizn twarzy i nosa niosą ze sobą 3 % uszczerbek na zdrowiu. Przebyte złamanie obojczyka lewego zostało wygojone bez następstw. Zachowana jest funkcja czynna i bierna kończyn górnych, z symetryczną siłą mięśniową, bez zaników mięśniowych. Podobnie, przebyte podejrzenie pęknięcie czaszki w części ciemieniowej od strony implantu ślimakowego po szew węgłowy zostało wygojone. Badanie kontrolne nie wykazało cech braku zrostu kostnego. Powyższe nie spowodowało uszczerbku na zdrowiu. Dolegliwości bólowe prawego stawu kolanowego, które zgłaszaK. P.posiadają charakter samoistny, bez związku przyczynowego z przebytym wypadkiem. Dowód : opinia biegłych z zakresu ortopedii oraz neurologii – k. 47-68 wraz z opiniami uzupełniającymi – k. 140, 194-197, 205-209, dokumentacja medyczna – k. 4- 29,46, dokumentacja orzeczniczo – lekarska organu. Wskutek wypadkuK. P.doznał obustronnego stłuczenia płuc oraz przebył odmę opłucnową po stronie prawej, co wiąże się z 10 % uszczerbkiem na zdrowiu. Gojenie zmian pourazowych w klatce piersiowej przebiegało bez powikłań i obecnie ubezpieczony nie ma cech jawnej niewydolności oddechowej. Aktualnie ubezpieczony nie zgłasza skarg na dolegliwości ze strony klatki piersiowej. Nie pozostaje również pod opieką specjalisty z zakresu chorób płuc. Dowód : opinia biegłego sądowego z zakresu pulmonologii – k. 98-100, dokumentacja medyczna – k.4-11v., dokumentacja orzeczniczo – lekarska organu. Rozpoznane u ubezpieczonego pęknięcie płata wątroby po stronie prawej spowodowało 5 % uszczerbek na zdrowiu. Dowód : opinia biegłego z zakresu chorób wewnętrznych – k. 64-67 wraz z opinią uzupełniającą – k. 91, dokumentacja medyczna – k.4-11v., dokumentacja orzeczniczo – lekarska organu. Od stycznia 2020 rokuK. P.pozostaje objęty opieką psychiatryczną. U ubezpieczonego rozpoznaje się encefalopatię pod postacią pourazowych organicznych zaburzeń osobowości oraz zespołu otępiennego. OrientacjaK. P.jest pełna. Napęd nieco wzmożony. Nastrój zmienny, z tendencją do dysforii. Nie wypowiada myśli samobójczych. Omamom przeczy, nie zdradza ich zachowaniem. Urojeń nie wypowiada. Afekt chwiejny. Tempo myślenia zwolnione. Dygresyjność, lepkość wypowiedzi. Cechuje go sztywność poznawcza. Intelekt jest obniżony. UK. P.w wyniku wypadku doszło do encefalopatii zarówno w sferze poznawczej (otępienia) jak i emocjonalno-motywacyjnej (organiczne zaburzenia osobowości). Objawy organicznego uszkodzenia mózgu mają charakter trwały. Zmiany charakterologiczne są znaczne, ich charakter, w połączeniu ze zmianami otępiennymi uniemożliwia mu podjęcie dotychczasowej pracy. Podjęcie jakiejkolwiek samodzielnej pracy, nawet tej wykonywanej w przeszłości przez ubezpieczonego jest niemożliwe.(...)jest jedynie w podstawowym zakresie - higiena, przyjmowanie posiłków, proste sprawunki. Nie jest zdolny do samodzielnego prowadzenia gospodarstwa domowego, prowadzenia spraw urzędowych, pełnego uczestnictwa w procesie leczenia i rehabilitacji. Jest i będzie zaburzone jego funkcjonowanie społeczne. Zmiana osobowości jaka u niego nastąpiła w związku z urazem powoduje, iż może być nierozumiany, bardziej skłonny do konfliktów, dłużej chować urazy, czasem zachowywać się nieadekwatnie do sytuacji. Może to też znacznie uniemożliwić mu założenie rodziny. Ograniczone są także możliwości rozwoju hobby, zainteresowań, pasji itp. Zaburzenia funkcjonowania ubezpieczonego dotyczą wszystkich podstawowych sfer: indywidualnej, rodzinnej, społecznej i zawodowej. Z punktu widzenia psychiatrycznegoK. P.dostał uszczerbku na zdrowiu odpowiadającego 85 %. Jego wysokość jest warunkowana nasileniem zmian charakterologicznych powodowanych encefalopatią (70 %) oraz wtórnymi zaburzeniami funkcji poznawczych – otępieniem (15 %). Dowód: opinia biegłego z zakresu psychiatrii – k. 150-159 wraz z opinią uzupełniającą – k. 183, dokumentacja medyczna – k. 130, dokumentacja orzeczniczo – lekarska organu. Sąd zważył, co następuje: Odwołanie okazało się uzasadnione. Kwestię świadczeń z ubezpieczenia społecznego z tytułu wypadków przy pracy regulujeustawa z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych(Dz.U. z 2022 r. poz. 2189). Zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy ubezpieczonemu, który wskutek wypadku przy pracy lub choroby zawodowej doznał stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu, przysługuje jednorazowe odszkodowanie. Oznacza to, że aby uzyskać uprawnienie do odszkodowania pracownik musi: 1. ulec wypadkowi przy pracy, 2. doznać stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu, 3. uszczerbek winien pozostawać w związku przyczynowo – skutkowym z wypadkiem. Stały uszczerbek na zdrowiu stanowi takie naruszenie sprawności organizmu, które powoduje upośledzenie czynności organizmu nie rokujące poprawy, natomiast uszczerbek długotrwały naruszenie czynności organizmu powodujące upośledzenie jego czynności na okres przekraczający sześć miesięcy, mogące jednak ulec poprawie (art. 11 ust. 2 i 3 ustawy). Zgodnie z art. 3 ust. 1 wskazanej ustawy, za wypadek przy pracy uważa się nagłe zdarzenie wywołane przyczyną zewnętrzną powodujące uraz lub śmierć, które nastąpiło w związku z pracą: 1. podczas lub w związku z wykonywaniem przez pracownika zwykłych czynności lub poleceń przełożonych, 2. podczas lub w związku z wykonywaniem przez pracownika czynności na rzecz pracodawcy, nawet bez polecenia, 3. w czasie pozostawania pracownika w dyspozycji pracodawcy w drodze między siedzibą pracodawcy a miejscem wykonywania obowiązku wynikającego ze stosunku pracy. Oznacza to, że aby zdarzenie mogło być uznane za wypadek przy pracy musi spełniać następujące warunki: mieć charakter nagły, być wywołane przyczyną zewnętrzną, powodować uraz lub śmierć i pozostawać w związku z pracą. Orzekanie o uszczerbku na zdrowiu następuje w oparciu o przepisy odpowiednich aktów wykonawczych wydanych na podstawie powołanej wyżej ustawy. Takim aktem wykonawczym jestrozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18 grudnia 2002 r. w sprawie szczegółowych zasad orzekania o stałym lub długotrwałym uszczerbku na zdrowiu, trybu postępowania przy ustalaniu tego uszczerbku oraz postępowania o wypłatę jednorazowego odszkodowania(tekst jedn.: Dz.U. z 2020 r. poz. 233) wydane na podstawieart. 11 ust. 5 ustawy z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowychi zawierające tabelę oceny procentowej uszczerbku na zdrowiu. Poszczególne punkty tej tabeli odpowiadają różnym rodzajom urazów i przypisują im stosowną do następstw urazów ocenę procentową uszczerbku na zdrowiu. W rozpoznawanej sprawie poza sporem był fakt, iż zdarzenie mające miejsce 26 września 2019 roku z udziałemK. P.miało charakter wypadku przy pracy, toteż nie było potrzeby w niniejszym postępowaniu szczegółowego analizowania, przy wykonywaniu czynności jakiego rodzaju ubezpieczony doznał w tym dniu obrażeń i jaki był rodzaj tych obrażeń, albowiem wynika to wprost z dokumentów zgromadzonych przez organ rentowy oraz dokumentacji medycznej złożonej przez ubezpieczonego. Żadna ze stron nie kwestionowała rzetelności sporządzenia i prawdziwości treści zgromadzonych w sprawie dokumentów, stąd też Sąd uznał je za miarodajne dla przyjęcia właściwych ustaleń faktycznych w sprawie. Sporną w sprawie pozostawała wysokość uszczerbku na zdrowiu, którego ubezpieczony doznał na skutek wypadku przy pracy. Ubezpieczony kwestionował bowiem orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS, które było podstawą wydania przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych(...)w zaskarżonej decyzji, a w którym Komisja stwierdziła 87% uszczerbek na zdrowiu ubezpieczonego w związku z przedmiotowym zdarzeniem. Na tę wysokość składał się 35 % uszczerbek związany z uszkodzeniem wzroku (punkt 27a tabeli uszczerbkowej), 2 % uszczerbek związany z oszpeceniem powłok twarzy (punkt 19a tabeli uszczerbkowej) oraz 50 % uszczerbek związany z encefalopatią ze zmianami charakterologicznymi (punkt 9b tabeli uszczerbkowej). Wnoszący odwołanie argumentował, że organ pominął w swojej ocenie uszkodzenia powłok czaszki, uszkodzenia wątroby, uszkodzenia płuc i opłucnej, a także pourazowe uszkodzenie stanu kolanowego oraz złamanie obojczyka. Z uwagi na fakt, iż ocena stanu zdrowia ubezpieczonego wymagała wiadomości specjalnych, Sąd dopuścił w sprawie dowód z opinii biegłych sądowych z zakresu właściwego dla rodzaju urazów doznanych przez ubezpieczonego w związku z wypadkiem przy pracy. Biegła pulmonolog wskazała na 10 % uszczerbek na zdrowiu powodowany przez obustronne stłuczenia płuc oraz odmę opłucnową po stronie prawej. Powyższe rozpoznanie wynikało wprost z dokumentacji medycznej sporządzonej bezpośrednio po przyjęciu ubezpieczonego po wypadku do szpitala. Biegła wskazała, że gojenie zmian pourazowych w klatce piersiowej przebiegało bez powikłań i obecnie ubezpieczony nie ma cech jawnej niewydolności oddechowej. Podkreśliła, że ubezpieczony nie zgłasza skarg na dolegliwości ze strony klatki piersiowej. Nie pozostaje również pod opieką specjalisty z zakresu chorób płuc. Biegły z zakresu chorób wewnętrznych stwierdził, że rozpoznane u ubezpieczonego pęknięcie płata wątroby po stronie prawej spowodowało 5 % uszczerbek na zdrowiu. Również to rozpoznanie pozostawało bezpośrednim następstwem w obrazie wielonarządowego urazu, którego doznałK. P.26 września 2019 roku. Żadna ze stron postępowania nie kwestionowała tak sformułowanych wniosków opinii biegłych z zakresu pulmonologii oraz chorób wewnętrznych. Z kolei biegli z zakresu neurologii oraz ortopedii wskazali, że następstwa neurologiczne wypadku pod postacią uszkodzenia centralnego układu nerwowego, encefalopatii z organicznymi zaburzeniami osobowości spowodowały uK. P.70 % uszczerbek na zdrowiu oceniany wedle punktu 9b tabeli uszczerbkowej. Nadto, stanęli na stanowisku, że oszpecenie powłok twarzy należy ocenić jako 3 % uszczerbek, zgodnie z punktem 19a tabeli. Jednocześnie biegli wskazali, że przebyte złamanie obojczyka lewego oraz przebyte podejrzenie pęknięcie czaszki w części ciemieniowej, które to urazy wygoiły się bez następstw nie spowodowały uszczerbku na zdrowiu ubezpieczonego. UK. P.zachowana jest funkcja czynna i bierna kończyn górnych, z symetryczną siłą mięśniową, bez zaników mięśniowych. Badanie kontrolne czaszki nie wykazało cech brak zrostu kostnego. Brak było w badaniu palpacyjnym czaszki deformacji kostnej. Odnosząc się zaś do zgłaszanych dolegliwości bólowych prawego stawu kolanowego, biegli wyjaśnili, że posiadają charakter one samoistny, bez związku przyczynowego z przebytym wypadkiem. Z tak sformułowanymi wnioskami opinii polemikę podjął ubezpieczony. Kwestionował prawidłowość ustaleń biegłych w zakresie pęknięcia podstawy czaszki oraz złamania obojczyka, które powinny być według niego zakwalifikowane odpowiednio według punktów 2 i 100 tabeli uszczerbkowej. W odpowiedzi na tak sformułowane zarzuty biegli konsekwentnie w opiniach uzupełniających podtrzymali wnioski opinii głównej, wskazując na wygojenie się urazów i brak ich następstw w innym zakresie, niż encefalopatia. Na potrzeby niniejszego postępowania opinię sporządził również biegły z zakresu psychiatrii. Podzielił on rozpoznanie biegłych z zakresu neurologii oraz ortopedii co do występowania u ubezpieczonego encefalopatii. Stanął na tożsamym stanowisku co biegli, że występujące uK. P.pourazowe zmiany charakterologiczne powodujące organiczne zaburzenia osobowości oceniane zgodnie z punktem 9b tabeli powodują 70 % uszczerbek na zdrowiu. Jednocześnie wskazał, że niezależnie od powyższego, zmiany otępienne, odnotowywane również podczas postępowania orzeczniczego przed organem, winny być kwalifikowane zgodnie z punktem 9a tabeli uszczerbkowej i jako następstwo wypadku niosą za sobą 15 % uszczerbek na zdrowiu. Biegły wyjaśnił, że zmiany otępienne mają mniejszy wpływ na funkcjonowanie ubezpieczonego, nie czynią go osobą niezdolną do samodzielnej egzystencji, zatem niezasadne jest przyznanie 100% uszczerbku na zdrowiu (tak jak to wskazuje treść punktu 9a tabeli uszczerbkowej). Biorąc pod uwagę fakt iż występujące u ubezpieczonego otępienie ma łagodne nasilenie, biegły wskazał, że zasadne jest przyznanie dodatkowo 15% uszczerbku na zdrowiu, zgodnie treścią z § 8 ust 3 cytowanego uprzednio rozporządzenia w sprawie zasad orzekania o uszczerbku na zdrowiu. Z ostatecznie sformułowanymi wnioskami opinii przez biegłego z zakresu psychiatrii zgodził się organ rentowy (k.191). Sąd uznał opinie sporządzone przez biegłych powołanych w sprawie za miarodajne dla rozstrzygnięcia sprawy. Całokształt wniosków opinii odpowiadał na zadane przez Sąd pytania i zawierał logiczny wywód oparty o wszechstronną analizę zgromadzonej dokumentacji medycznej. W rezultacie Sąd nie znalazł podstaw aby odmówić opiniom (przez co należy rozumieć opinie główne wraz z opiniami uzupełniającymi) przymiotu wiarygodności. Nie znajdując podstaw do kwestionowania rzetelności oraz wiarygodności przyjął wnioski opinii za własne, nie dostrzegając potrzeby ich dalszego uzupełnienia czy złożenia przez biegłych dodatkowych wyjaśnień. Stosownie do§ 9 ust. 1 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18 grudnia 2002 r.w sprawie szczegółowych zasad orzekania o stałym lub długotrwałym uszczerbku na zdrowiu (...) jeżeli wypadek przy pracy lub choroba zawodowa spowodowały uszkodzenie kilku kończyn, narządów lub układów, ogólny stopień stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu równa się sumie procentów uszczerbku ustalonych za poszczególne uszkodzenie, w sposób określony w ocenie procentowej, z ograniczeniem do 100%. Suma ustalonego przez biegłych uszczerbku na zdrowiuK. P.wyniosła 103 %. Tym niemniej, zgodnie z przywołanym przepisem odszkodowanie z tytułu uszczerbku doznanego wskutek wypadku przy pracy nie mogło przekroczyć 100 %. Kierując się przytoczonymi motywami Sąd uznał, iż po stronie ubezpieczonej zachodzą przesłanki warunkujące jej prawo do dochodzonego świadczenia i na podstawieart. 47714§ 2 k.p.c.zmienił zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznałK. P.prawo do jednorazowego odszkodowania z tytułu wypadku przy pracy z 26 września 2019 roku w wysokości odpowiadającej 100% trwałego uszczerbku na zdrowiu. ZARZĄDZENIE 1 (...) 2 (...) 3 (...) 8.1.2024 r. sędzia Joanna Szyjewska-Bagińska

15/551530/0004521/U

Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie

IX Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

152520000000503_I_C_000040_2023_Uz_2024-01-08_001

I C 40/23

2024-01-08 01:00:00.0 CET

2024-03-01 18:30:05.0 CET

2024-03-01 09:48:34.0 CET

15252000

503

SENTENCE, REASON

Sygnatura akt I C 40/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 8 stycznia 2024 r. Sąd Okręgowy w Sieradzu – Wydział I Cywilny w składzie następującym: Przewodniczący: sędzia Dagmara Kos Protokolant: Kinga Brocka po rozpoznaniu w dniu 15 grudnia 2023 roku w Sieradzu na rozprawie sprawy z powództwa M. H. przeciwko Bankowi (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. o zapłatę i ustalenie ewentualnie o zapłatę 1 zasądza od pozwanego Banku (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. łącznie na rzecz powódk

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Iwona Bartel" xPublisher="Iwobar_so_sieradz" xEditorFullName="Iwona Bartel" xEditor="Iwobar_so_sieradz" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="17" xFlag="published" xVolType="15/252000/0000503/C" xYear="2023" xVolNmbr="000040" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText xALIGNx="left">Sygnatura akt I C 40/23</xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right">Dnia 8 stycznia 2024 r.</xText> <xText><xBx>Sąd Okręgowy w Sieradzu – Wydział I Cywilny w</xBx> składzie następującym:</xText> <xText>Przewodniczący: sędzia Dagmara Kos</xText> <xText>Protokolant: Kinga Brocka</xText> <xText>po rozpoznaniu w dniu 15 grudnia 2023 roku w Sieradzu na rozprawie</xText> <xText>sprawy z powództwa <xAnon>M. H.</xAnon></xText> <xText>przeciwko <xAnon> Bankowi (...) Spółka Akcyjna</xAnon> z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon></xText> <xText>o zapłatę i ustalenie ewentualnie o zapłatę</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>zasądza od pozwanego <xAnon> Banku (...) Spółka Akcyjna</xAnon> z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon> łącznie na rzecz powódki <xAnon>M. H.</xAnon> kwotę 302.637,52 (trzysta dwa tysiące sześćset trzydzieści siedem złotych pięćdziesiąt dwa grosze) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 15 lutego 2023 r. do dnia zapłaty,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>ustala, że umowa o kredyt hipoteczny nr <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19340570502" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 27 czerwca 1934 r. - Kodeks handlowy" xAddress="Dz. U. z 1934 r. Nr 57, poz. 502">KH</xLexLink>/<xAnon> (...)</xAnon> zawarta w dniu 7 listopada 2007 r. pomiędzy <xAnon>M. H.</xAnon> a <xAnon> Bankiem (...) Spółka Akcyjna</xAnon> z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon> jest nieważna,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText>w pozostałym zakresie powództwo oddala,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText>zasądza od pozwanego <xAnon> Banku (...) Spółka Akcyjna</xAnon> z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon> na rzecz powódki <xAnon>M. H.</xAnon> kwotę 11.817,00 (jedenaście tysięcy osiemset siedemnaście) złotych z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty tytułem zwrotu kosztów procesu w tym kwotę 10.800,00 (dziesięć tysięcy osiemset) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.</xText> </xUnit> <xText xALIGNx="left">Sygn. akt I C 40/23</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText xALIGNx="left">W pozwie z dnia 16 stycznia 2023 r. skierowanym do Sądu Okręgowego w Sieradzu przeciwko pozwanemu <xAnon> Bankowi (...) Spółka Akcyjna</xAnon> z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon> powódka <xAnon>M. H.</xAnon> wniosła o zasądzenie na jej rzecz od pozwanego kwoty 302.637,52 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia doręczenia pozwu pozwanemu do dnia zapłaty tytułem zwrotu części nienależnie pobranych kwot w przypadku uznania, że umowa o kredyt hipoteczny nr <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19340570502" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 27 czerwca 1934 r. - Kodeks handlowy" xAddress="Dz. U. z 1934 r. Nr 57, poz. 502">KH</xLexLink>/<xAnon> (...)</xAnon> z dnia 7 listopada 2007 r. jest nieważna a ewentualnie w przypadku uznania przez Sąd, że umowa o kredyt hipoteczny nr <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19340570502" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 27 czerwca 1934 r. - Kodeks handlowy" xAddress="Dz. U. z 1934 r. Nr 57, poz. 502">KH</xLexLink>/<xAnon> (...)</xAnon> z dnia 7 listopada 2007 r. jest ważna o zasądzenie od pozwanego na jej rzecz kwoty 124.013,58 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia doręczenia pozwu pozwanemu do dnia zapłaty tytułem zwrotu nienależnie pobranych kwot w przypadku stwierdzenia, iż w umowie o kredyt hipoteczny nr <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19340570502" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 27 czerwca 1934 r. - Kodeks handlowy" xAddress="Dz. U. z 1934 r. Nr 57, poz. 502">KH</xLexLink>/<xAnon> (...)</xAnon> z dnia 7 listopada 2007 r. znajdują się niedozwolone postanowienia umowne. Jednocześnie powódka wnosiła o zasądzenie od pozwanego na jej rzecz kosztów postępowania w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych powiększonych o kwotę 17,00 zł tytułem uiszczonej opłaty od pełnomocnictwa.</xText> <xText xALIGNx="left"> (pozew- k.3-24)</xText> <xText xALIGNx="left">W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powódki na jego rzecz zwrotu kosztów procesu w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia uprawomocnienia się orzeczenia, którym je zasądzono do dnia zapłaty i kosztów opłaty skarbowej od pełnomocnictw. Zgłosił też zarzut naruszenia przez powódkę zasad współżycia społecznego i zarzut przedawnienia jej roszczenia.</xText> <xText xALIGNx="left">(odpowiedź na pozew- k.84-155)</xText> <xText xALIGNx="left">Na rozprawie w dniu 9 czerwca 2023 r. pełnomocnik powódki popierał powództwo a pełnomocnik pozwanego wnosił o oddalenie powództwa.</xText> <xText xALIGNx="left">(protokół rozprawy z dnia 9 czerwca 2023 r. na płycie CD 00:05:02 – 00:05:31- koperta k.318)</xText> <xText xALIGNx="left">Na rozprawie w dniu 15 grudnia 2023 r. pełnomocnik powódki popierał powództwo a pełnomocnik pozwanego wnosił o oddalenie powództwa i zasądzenie od powódki na rzecz pozwanego kosztów zastępstwa procesowego.</xText> <xText xALIGNx="left">(protokół rozprawy z dnia 15 grudnia 2023 r. na płycie CD 00:07:46 – 00:12:34- koperta k.318)</xText> <xText xALIGNx="left">Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:</xText> <xText xALIGNx="left">W 2007 r. powódka <xAnon>M. H.</xAnon> potrzebowała środków finansowych na zakup mieszkania. Potrzebna jej była na ten cel kwota 320.000,00 zł i w celu jej pozyskania postanowiła ona zaciągnąć kredyt.</xText> <xText xALIGNx="left">(bezsporne, zeznania powódki <xAnon>M. H.</xAnon>- protokół rozprawy na płycie CD z dnia 15 grudnia 2023 r. 00:10:02 – 00:11:12 w zw. z protokołem rozprawy na płycie CD z dnia 9 czerwca 2023 r. 00:05:31 – 00:20:15- koperta k.318)</xText> <xText xALIGNx="left">Powódka sprawdzała ofertę kredytową innych banków lecz zdecydowała się zawrzeć umowę kredytu z <xAnon> Bankiem (...) Spółka Akcyjna</xAnon> z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon>, gdyż w tym banku miała ona zdolność kredytową do uzyskania kredytu. W banku tym nie była jej przedstawiona oferta kredytu złotówkowego, gdyż nie miała ona zdolności kredytowej do zaciągnięcia takiego kredytu. Zaproponowano jej tam natomiast zawarcie umowy kredytu indeksowanego kursem franka szwajcarskiego. Pracownik banku poinformował ją, iż kurs franka szwajcarskiego jest stabilny od dłuższego czasu. Nie pokazywał jej informacji historycznej jak kurs tej waluty zmieniał się w poprzednich latach. Nie przedstawiał jej też symulacji jak zmieni się jej zobowiązanie w przypadku wzrostu kursu franka szwajcarskiego. Nie informował jej też w jaki sposób tworzone są tabele kursowe banku ani o tym, że do wypłaty kredytu stosowany będzie kurs kupna a do spłaty kurs sprzedaży.</xText> <xText xALIGNx="left">(bezsporne, zeznania powódki <xAnon>M. H.</xAnon>- protokół rozprawy na płycie CD z dnia 15 grudnia 2023 r. 00:10:02 – 00:11:12 w zw. z protokołem rozprawy na płycie CD z dnia 9 czerwca 2023 r. 00:05:31 – 00:20:15- koperta k.318)</xText> <xText xALIGNx="left">Powódka otrzymała informację na piśmie, z której wynikało, że zaciągając kredyt w walucie obcej kredytobiorcy narażeni są na ryzyko zmiany kursów walutowych a występowanie ryzyka kursowego sprawia, że zarówno rata spłaty jak i wysokość zadłużenia tytułem zaciągniętego kredytu przeliczona na PLN na dany dzień podlega ciągłym wahaniom w zależności od aktualnego kursu waluty. Wynikało z niej również, że w przypadku kredytów oprocentowanych w oparciu o zmienną stopę procentową kredytobiorcy ponoszą ryzyko zmiany stóp procentowych. Ponadto wynikało z niej, że oprocentowanie kredytów hipotecznych składa się ze stałej marży <xAnon> Banku (...)</xAnon> i zmiennej stopy referencyjnej EURIBOR, LIBOR – w zależności od waluty kredytu i zmienia się co kwartał a ryzyko zmiany stóp procentowych oznacza, iż w przypadku wzrostu poziomu stopy referencyjnej wyższe będzie oprocentowanie kredytu i wzrośnie wówczas wysokość miesięcznej raty kapitałowo – odsetkowej. W piśmie tym przedstawiono powódce jaki wpływ ma zmiana wysokości stopy procentowej oraz kursu waluty na wysokość raty kredytu.</xText> <xText xALIGNx="left">(kserokopia informacji-k.183)</xText> <xText xALIGNx="left">W dniu 13 sierpnia 2007 r. powódka złożyła na druku bankowym wniosek kredytowy, w którym wnioskowała o kredyt w wysokości 329.915,49 zł w walucie CHF na okres 420 miesięcy wypłacony w dziewięciu transzach. Wniosek ten został rozpatrzony pozytywnie.</xText> <xText xALIGNx="left">(bezsporne, kserokopia wniosku kredytowego- k.167-169, wydruki podejmowania decyzji- k.192-195)</xText> <xText xALIGNx="left">Przed zawarciem umowy powódka dwa – trzy razy spotkała się z pracownikiem banku. Podczas ostatniego spotkania przedstawiono jej przygotowaną wcześniej umowę kredytu do podpisania. Powódka czytała umowę lecz nie wszystko w niej rozumiała. Pytała ona pracownika banku o niezrozumiałe dla niej kwestie, które ten jej tłumaczył zapewniając ją, że kredyt jest bezpieczny i korzystny dla niej.</xText> <xText xALIGNx="left">(bezsporne, zeznania powódki <xAnon>M. H.</xAnon>- protokół rozprawy na płycie CD z dnia 15 grudnia 2023 r. 00:10:02 – 00:11:12 w zw. z protokołem rozprawy na płycie CD z dnia 9 czerwca 2023 r. 00:05:31 – 00:20:15- koperta k.318)</xText> <xText xALIGNx="left">W dniu 7 listopada 2007 r. powódka zawarła z <xAnon> Bankiem (...)</xAnon> z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon> umowę o kredyt hipoteczny nr <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19340570502" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 27 czerwca 1934 r. - Kodeks handlowy" xAddress="Dz. U. z 1934 r. Nr 57, poz. 502">KH</xLexLink>/<xAnon> (...)</xAnon>. Zgodnie z § 2 ust. 1 i 2 tej umowy bank udzielił jej kredytu w kwocie 326.649,00 PLN indeksowanego do CHF po przeliczeniu wypłaconej kwoty zgodnie z kursem kupna CHF według Tabeli Kursów Walut Obcych obowiązującej w <xAnon> Banku (...)</xAnon> w dniu uruchomienia kredytu lub transzy. Po uruchomieniu kredytu lub pierwszej transzy kredytu wypłacanego w transzach Bank miał wysłać do kredytobiorcy pismo informujące o wysokości pierwszej raty kredytu, kwocie kredytu w CHF oraz jego równowartości w PLN zgodnie z kursem kupna CHF według Tabeli Kursów Walut Obcych obowiązującej w <xAnon> Banku (...)</xAnon> w dniu uruchomienia kredytu/transzy, przy czym zmiany kursów walut w trakcie okresu kredytowania miały mieć wpływ na wysokość kwoty zaciągniętego kredytu oraz raty kapitałowo – odsetkowej. Jak wynikało z § 2 ust. 6 umowy okres kredytowania wynosił 420 miesięcy. W myśl § 2 ust. 3 umowy kredyt przeznaczony był na wykończenie domu lub mieszkania – kwota 22.500,00 zł, zakup mieszkania w budowie od dewelopera – kwota 288.941,55 zł i refinansowanie kosztów poniesionych na cele mieszkaniowe – kwota 15.207,45 zł. W myśl § 3 ust. 1, 2 i 3 umowy wypłata kredytu miała nastąpić w transzach. Zgodnie z § 3 ust. 3 tej umowy kredytu warunkiem wypłaty kredytu lub I transzy kredytu było spełnienie przez kredytobiorcę wszystkich warunków określonych w umowie kredytu oraz Regulaminie Kredytowania, których termin spełnienia upłynął przed datą planowanej wypłaty kredytu lub jego transzy, założenie przez kredytobiorcę rachunku osobistego w <xAnon> Banku (...) S.A.</xAnon>, zapewnienie środków na rachunku kredytobiorcy w kwocie wystarczającej na pokrycie opłat związanych z udzieleniem kredytu, dostarczenie do banku umowy cesji na bank wierzytelności z tytułu nakładów wniesionych przez kredytobiorcę tytułem wnoszonego wkładu budowlanego wraz z potwierdzeniem przez dewelopera/spółdzielnię oraz <xAnon> Bank (...) S.A.</xAnon>, że zapoznał się z treścią wyżej wymienionej cesji, dostarczenie do banku potwierdzenia przystąpienia przez kredytobiorcę do ubezpieczenia grupowego na życie w <xAnon> (...) S.A.</xAnon> na sumę ubezpieczenia nie niższą niż 326.649,00 zł, dostarczenie protokołu zdawczo – odbiorczego nieruchomości stanowiącej przedmiot zabezpieczenia spłaty kredytu podpisanego przez dewelopera/spółdzielnię oraz osobę, której przysługiwać będzie prawo do wyżej wymienionej nieruchomości – przed wypłatą transzy na wykończenie nieruchomości a wypłata ostatniej transzy uzależniona była od pozytywnych wyników kontroli stanu zaawansowania inwestycji dokonanej przez rzeczoznawcę majątkowego akceptowanego przez bank. Zgodnie z § 3 ust. 4 tej umowy uruchomienie kredytu lub transzy miało nastąpić w terminie wskazanym przez kredytobiorcę w dyspozycji wypłaty o ile dyspozycja wraz z dokumentami potwierdzającymi spełnienie warunków koniecznych do uruchomienia środków z kredytu, określonych w umowie i Regulaminie zostanie złożona na 3 dni robocze a w przypadku konieczności zlecenia przez bank kontroli inwestycji na 10 dni roboczych przed planowaną datą uruchomienia środków. Jak wynikało z § 3 ust. 5 umowy termin uruchomienia kredytu lub pierwszej transzy nie mógł być dłuższy niż 60 dni kalendarzowych od dnia sporządzenia umowy.</xText> <xText xALIGNx="left">(bezsporne, zeznania powódki <xAnon>M. H.</xAnon>- protokół rozprawy na płycie CD z dnia 15 grudnia 2023 r. 00:10:02 – 00:11:12 w zw. z protokołem rozprawy na płycie CD z dnia 9 czerwca 2023 r. 00:05:31 – 00:20:15- koperta k.318, kserokopia umowy- k.25-27, kserokopia Regulaminu Kredytowania Osób Fizycznych w ramach usług bankowości hipotecznej w <xAnon> Banku (...) S.A.</xAnon>- k.28-37)</xText> <xText xALIGNx="left">Zgodnie z § 4 ust. 1 umowy bank pobierał od kredytobiorcy jednorazową bezzwrotną prowizję w kwocie 3.266,49 zł płatną przed uruchomieniem kredytu lub jego pierwszej transzy.</xText> <xText xALIGNx="left">(bezsporne, kserokopia umowy kredytu- k.25-27)</xText> <xText xALIGNx="left">Zgodnie z § 6 ust. 1 i 2 umowy kredyt oprocentowany miał być według zmiennej stopy procentowej a kredytobiorca ponosić miał ryzyko zmian stóp procentowych co oznaczało, że w przypadku wzrostu poziomu stopy referencyjnej wyższe miało być oprocentowanie kredytu i wzrosnąć miała miesięczna rata kapitałowo – odsetkowa. Zgodnie z § 6 ust. 3 umowy oprocentowanie wynosiło 4,2850 % w stosunku rocznym co stanowiło sumę stopy referencyjnej LIBOR 3M (CHF) obowiązującej w dniu sporządzenia umowy i marży w wysokości 1,5000 p.p. stałej w całym okresie kredytowania. W myśl § 6 ust. 5 umowy oprocentowanie kredytu miało ulegać zmianie w zależności od zmiany stopy referencyjnej LIBOR 3M (CHF).</xText> <xText xALIGNx="left">(bezsporne, kserokopia umowy- k.25-27)</xText> <xText xALIGNx="left">Zabezpieczeniem spłaty kredytu wraz z odsetkami i innymi kosztami w myśl § 9 ust. 1 umowy była hipoteka kaucyjna do sumy 555.303,00 zł na rzecz banku ustanowiona na nieruchomości położonej w <xAnon>D.</xAnon> przy <xAnon>ul. (...)</xAnon>, cesja na bank praw z polisy ubezpieczeniowej od ognia i innych zdarzeń losowych nieruchomości, na której zostanie ustanowiona hipoteka i cesja na bank praw z polisy ubezpieczeniowej na życie powódki. Zgodnie z § 9 ust. 2 umowy zabezpieczeniem kredytu do czasu otrzymania przez bank odpisu z księgi wieczystej nieruchomości z prawomocnym wpisem pierwszej hipoteki na rzecz banku było ubezpieczenie kredytów zabezpieczanych hipotecznie na podstawie umowy zawartej przez bank z <xAnon> Towarzystwem (...) S.A.</xAnon> Jak wynikało z § 9 ust. 3 umowy kredytobiorca zobowiązany był do zwrotu bankowi kosztów składki ubezpieczeniowej wnoszonej przez bank w związku z niniejszym ubezpieczeniem. Miesięczna opłata z tytułu refinansowania składki ubezpieczeniowej wynosiła 1/12 z 0,81 % kwoty przyznanego kredytu, co stanowi kwotę 230,00 zł, przy uwzględnieniu kursów waluty obcej, do jakiej kredyt jest indeksowany na pierwszy dzień miesiąca, w którym została sporządzona umowa kredytowa według <xAnon> (...) Banku (...) S.A.</xAnon> W myśl § 9 ust. 4 umowy bank miał pobierać opłatę, wynikającą z kosztów ubezpieczenia kredytu do czasu ustanowienia hipoteki z dołu przez automatyczne obciążenie rachunku w PLN kredytobiorcy 8 – go dnia każdego miesiąca, począwszy od następnego miesiąca po dacie uruchomienia kredytu lub jego pierwszej transzy. Jak wynikało z § 9 ust. 7 umowy dodatkowe zabezpieczenie kredytu do czasu, gdy saldo zadłużenia z tytułu udzielonego kredytu stanie się równe lub niższe 261.968,00 zł, stanowiło ubezpieczenie kredytów hipotecznych z niskim udziałem własnym kredytobiorcy na podstawie umowy zawartej przez <xAnon> Bank (...) S.A.</xAnon> z <xAnon> (...) S.A.</xAnon> Zgodnie z § 9 ust. 8 umowy kredytobiorca był zobowiązany do zwrotu bankowi kosztów ubezpieczenia w wysokości 2.382,00 zł za pierwszy 36 – miesięczny okres trwania ochrony ubezpieczeniowej.</xText> <xText xALIGNx="left">(bezsporne, kserokopia umowy- k.25-27)</xText> <xText xALIGNx="left">W myśl § 7 ust. 1 umowy kredytobiorca zobowiązał się spłacić kwotę kredytu w CHF ustaloną zgodnie z § 2 w złotych polskich z zastosowaniem kursu sprzedaży CHF obowiązującego w dniu płatności raty kredytu zgodnie z <xAnon> (...) Banku (...) S.A.</xAnon> Zgodnie z § 7 ust. 2 umowy kredyt miał być spłacany w 420 ratach miesięcznych, w tym 8 ratach obejmujących odsetki w okresie karencji spłaty kredytu oraz 412 równych ratach miesięcznych, które zawierają malejącą część odsetek oraz rosnącą część raty kapitałowej. W myśl § 7 ust. 3 umowy spłata kredytu miała następować poprzez bezpośrednie potrącanie przez bank należnych mu kwot z rachunku kredytobiorcy w banku.</xText> <xText xALIGNx="left">(bezsporne, zeznania powódki <xAnon>M. H.</xAnon>- protokół rozprawy na płycie CD z dnia 15 grudnia 2023 r. 00:10:02 – 00:11:12 w zw. z protokołem rozprawy na płycie CD z dnia 9 czerwca 2023 r. 00:05:31 – 00:20:15- koperta k.318, kserokopia umowy- k.25-27)</xText> <xText xALIGNx="left">Powódka udzieliła pełnomocnictwa z prawem pełnej substytucji dla upoważnionych pracowników Banku do wymienionych w nim czynności związanych z umową kredytu.</xText> <xText xALIGNx="left">(bezsporne, kserokopia pełnomocnictwa- k.38v-39)</xText> <xText xALIGNx="left">W czasie zawierania umowy kredytu powódka nie prowadziła działalności gospodarczej.</xText> <xText xALIGNx="left">(bezsporne, kserokopia wniosku kredytowego- k.167-169)</xText> <xText xALIGNx="left">W dniu 7 listopada 2007 r. powódka i pozwany zawarli aneks do umowy kredytu, na mocy którego zmienili postanowienia umowy dotyczące dodatkowego zabezpieczenia w postaci ubezpieczenia kredytów z nikim wkładem.</xText> <xText xALIGNx="left">(bezsporne, kserokopia aneksu- k.52, kserokopia decyzji- k.42)</xText> <xText xALIGNx="left">W dnu 20 listopada 2007 r. powódka złożyła dyspozycję wypłaty kwoty 64.631,66 zł, w dniu 29 listopada 2007 r. kwoty 15.207,45 zł, w dniu 14 grudnia 2007 r. dyspozycję wypłaty kwoty 64.631,66 zł, w dniu 14 stycznia 2008 r. dyspozycję wypłaty kwoty 64.631,66 zł, w dniu 14 lutego 2008 r. dyspozycję wypłaty kwoty 64.631,67 zł, w dniu 22 kwietnia 2008 r. dyspozycję wypłaty kwoty 30.414,90 zł, w dniu 20 maja 2008 r. dyspozycję wypłaty kwoty 22.500,00 zł. W wykonaniu umowy pozwany wypłacił powódce łącznie kwotę 326.649,00 zł.</xText> <xText xALIGNx="left">(bezsporne, kserokopie dyspozycji wypłaty- k.185-191)</xText> <xText xALIGNx="left">W okresie od 21 grudnia 2007 r. do 21 listopada 2022 r. powódka wpłaciła na poczet spłaty kredytu kwotę 302.637,52 zł.</xText> <xText xALIGNx="left">(bezsporne, kserokopia zaświadczenia- k.43-58)</xText> <xText xALIGNx="left">Powódka oświadczyła na rozprawie, że ma świadomość, iż w przypadku stwierdzenia nieważności umowy kredytu pozwany może żądać od niej zwrotu kapitału i wynagrodzenia za korzystanie z kapitału oraz, że mając tę świadomość chce aby Sąd stwierdził nieważność umowy kredytu.</xText> <xText xALIGNx="left">(bezsporne, zeznania powódki <xAnon>M. H.</xAnon>- protokół rozprawy na płycie CD z dnia 15 grudnia 2023 r. 00:10:02 – 00:11:12 w zw. z protokołem rozprawy na płycie CD z dnia 9 czerwca 2023 r. 00:05:31 – 00:20:15- koperta k.318)</xText> <xText xALIGNx="left">Ustaleń stanu faktycznego Sąd dokonał w oparciu o zeznania powódki oraz zgromadzone w aktach sprawy i powołane wyżej dokumenty, których treści strony nie kwestionowały a pozostałe złożone dokumenty Sąd pominął, jako że nie miały one znaczenia dla rozstrzygnięcia.</xText> <xText xALIGNx="left">Przy ustaniu stanu faktycznego Sąd pominął zeznania świadka <xAnon>M. S.</xAnon> z uwagi na to, że jako że nie brał on udziału w zawarciu umowy z powódką nie było możliwym do ustalenia w oparciu o nie czy przedstawiona przez niego ogólna procedura zawierania umów kredytowych była zastosowana w przypadku powódki.</xText> <xText xALIGNx="left">Sąd pominął dowód z opinii biegłego z zakresu rachunkowości i finansów na fakty wskazane w pozwie uznając, iż nie miały one znaczenia dla rozstrzygnięcia.</xText> <xText xALIGNx="left">Sąd pominął także dowód z opinii biegłego z zakresu finansów i bankowości na fakty wskazane w odpowiedzi na pozew uznając, iż także i one nie miały znaczenia dla rozstrzygnięcia.</xText> <xText xALIGNx="left">Sąd Okręgowy zważył, co następuje:</xText> <xText xALIGNx="left">Powódka <xAnon>M. H.</xAnon> domagała się w pierwszej kolejności ustalenia, iż umowa o kredyt hipoteczny nr <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19340570502" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 27 czerwca 1934 r. - Kodeks handlowy" xAddress="Dz. U. z 1934 r. Nr 57, poz. 502">KH</xLexLink>/<xAnon> (...)</xAnon> zawarta między nią a pozwanym <xAnon> Bankiem (...) Spółka Akcyjna</xAnon> z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon> w dniu 7 listopada 2007 r. jest nieważna oraz zasądzenia od pozwanego na jej rzecz kwoty 302.637,52 zł stanowiącej nienależne świadczenie spełnione na podstawie tej umowy.</xText> <xText xALIGNx="left">Jak wynika z <xLexLink xArt="art. 189" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 189 kpc</xLexLink> powód może żądać ustalenia przez Sąd istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa, gdy ma w tym interes prawny. W orzecznictwie i doktrynie przyjmuje się, że interes prawny w rozumieniu tego przepisu istnieje wówczas, gdy zachodzi niepewność stanu prawnego lub prawa, powodująca potrzebę ochrony prawnej. Niepewność ta musi mieć charakter obiektywny, to jest istnieć na podstawie rozumnej oceny sytuacji, w której powód występuje z tego rodzaju powództwem. Dlatego też nie można zakwestionować interesu prawnego w żądaniu ustalenia istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa, gdy ma ono znaczenie zarówno dla obecnych jak i przyszłych możliwych, ale obiektywnie prawdopodobnych stosunków prawnych i praw, czy sytuacji prawnej podmiotu występującego z żądaniem (patrz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2 lutego 2006 r., II CK 395/05).</xText> <xText xALIGNx="left">W ocenie Sądu powódka ma interes prawny w ustaleniu nieważności umowy kredytu, niezależnie od losów równolegle zgłaszanego przez nią żądania zapłaty. Podpisanie przez strony umowy kredytu wygenerowało bowiem długoterminowy stosunek prawny, który zgodnie z jego treścią nie został dotychczas wykonany. Ewentualne uwzględnienie roszczenia powódki o zwrot dokonanych przez nią do tej pory świadczeń na rzecz pozwanego na podstawie tejże umowy nie ureguluje w sposób definitywny wzajemnych relacji stron. Wniosek przeciwny byłby zasadny tylko przy przyjęciu, że prawomocne orzeczenie sądu wiąże nie tylko w zakresie sentencji, ale również motywów rozstrzygnięcia, co do czego nie ma jednak zgody w orzecznictwie i doktrynie. Stwierdzenie natomiast nieważności umowy przesądza nie tylko o potencjalnej możliwości domagania się zwrotu już spełnionych świadczeń ale także rozstrzyga w sposób ostateczny o braku obowiązku spełniania w przyszłości wynikających z umowy świadczeń, a więc o zezwoleniu na zaprzestanie spłaty kolejnych rat kredytu. Orzeczenie stwierdzające nieważność umowy niweczy jej skutki ex tunc i z uwagi na związanie zarówno stron, jak i innych sądów jego treścią z mocy <xLexLink xArt="art. 365;art. 365 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 365 § 1 kpc</xLexLink>, jako swoisty prejudykat, ma istotne znaczenie dla dalszych czynności stron w związku ze spłacaniem kredytu przez powódkę. (patrz wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 28 października 2018 roku, sygn. I ACa 623/17) Orzeczenie ustalające znosi zatem wątpliwości stron i zapobiega dalszemu sporowi o roszczenia banku wynikające z umowy. To zaś przesądza o wykazaniu przez powódkę posiadania przez nią interesu prawnego w ustaleniu nieważności umowy kredytu.</xText> <xText xALIGNx="left">Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 69;art. 69 ust. 1" xIsapId="WDU19971400939" xTitle="Ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 140, poz. 939">art. 69 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. prawo bankowe</xLexLink> w brzmieniu obowiązującym w dacie zawarcia przez strony umowy (tekst jedn. Dz.U. z 2023 r., poz. 2488), przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu. W myśl <xLexLink xArt="art. 69;art. 69 ust. 2" xIsapId="WDU19971400939" xTitle="Ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 140, poz. 939">art. 69 ust. 2 prawa bankowego</xLexLink> umowa kredytu powinna być zawarta na piśmie i określać w szczególności: strony umowy, kwotę i walutę kredytu, cel, na który kredyt został udzielony, zasady i termin spłaty kredytu, wysokość oprocentowania kredytu i warunki jego zmiany, sposób zabezpieczenia spłaty kredytu, zakres uprawnień banku związanych z kontrolą wykorzystania i spłaty kredytu, terminy i sposób postawienia do dyspozycji kredytobiorcy środków pieniężnych, wysokość prowizji, jeżeli umowa ją przewiduje, warunki dokonywania zmian i rozwiązania umowy.</xText> <xText xALIGNx="left">Z powyższego wynika, że umowa kredytu jest umową nazwaną. Wynikająca z ustawy definicja tej umowy wskazuje, że jest ona umową dwustronnie zobowiązującą. Z jednej strony, bank zobowiązany jest do oddania do dyspozycji drugiej strony kwoty kredytu, a jednocześnie staje się uprawniony do uzyskania spłaty oddanej do dyspozycji kredytobiorcy kwoty. Z drugiej strony, kredytobiorca ma prawo domagać się od banku wypłaty kredytu, a potem obciąża go obowiązek zwrotu oddanej do jego dyspozycji kwoty. Wobec nałożenia na kredytobiorcę obowiązku zapłacenia bankowi odsetek oraz prowizji, które mają charakter wynagrodzenia za korzystanie ze środków pieniężnych banku, umowa kredytu jest odpłatna. Jest też umową konsensualną, to znaczy dochodzi do skutku w wyniku samego uzgodnienia przez strony jej podstawowych postanowień. Przedmiotem kredytu musi być określona kwota pieniężna. W umowie muszą być też określone zasady spłaty sumy kredytu.</xText> <xText xALIGNx="left">W chwili zawarcia umowy kredytu przez powódkę <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19971400939" xTitle="Ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 140, poz. 939">prawo bankowe</xLexLink> nie przewidywało literalnie możliwości udzielania kredytów denominowanych i indeksowanych. Dopiero <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU20111650984" xTitle="Ustawa z dnia 29 lipca 2011 r. o zmianie ustawy - Prawo bankowe oraz niektórych innych ustaw" xAddress="Dz. U. z 2011 r. Nr 165, poz. 984">ustawą z dnia 29 lipca 2011 r. o zmianie ustawy – prawo bankowe oraz niektórych innych ustaw</xLexLink> (Dz.U. nr 165, poz. 984), która weszła w życie w dniu 26 sierpnia 2011 r., dodano w <xLexLink xArt="art. 69;art. 69 ust. 2;art. 69 ust. 2 pkt. 4 a" xIsapId="WDU20111650984" xTitle="Ustawa z dnia 29 lipca 2011 r. o zmianie ustawy - Prawo bankowe oraz niektórych innych ustaw" xAddress="Dz. U. z 2011 r. Nr 165, poz. 984">art. 69 ust. 2 pkt 4 a</xLexLink>, zgodnie z którym w przypadku umowy o kredyt denominowany lub indeksowany do waluty innej niż waluta polska, umowa o kredyt powinna określać szczegółowe zasady określania sposobów i terminów ustalania kursu wymiany walut, na podstawie którego w szczególności wyliczana jest kwota kredytu, jego transz i rat kapitałowo – odsetkowych oraz zasad przeliczania na walutę wypłaty albo spłaty kredytu. Ponadto ustawą tą do <xLexLink xArt="art. 69" xIsapId="WDU20111650984" xTitle="Ustawa z dnia 29 lipca 2011 r. o zmianie ustawy - Prawo bankowe oraz niektórych innych ustaw" xAddress="Dz. U. z 2011 r. Nr 165, poz. 984">art. 69</xLexLink> dodano ust. 3, zgodnie z którym w przypadku umowy o kredyt denominowany lub indeksowany do waluty innej niż waluta polska, kredytobiorca może dokonywać spłaty rat kapitałowo – odsetkowych oraz dokonać przedterminowej spłaty pełnej lub częściowej kwoty kredytu bezpośrednio w tej walucie. W tym przypadku w umowie o kredyt określa się także zasady otwarcia i prowadzenia rachunku służącego do gromadzenia środków przeznaczonych na spłatę kredytu oraz zasady dokonywania spłaty za pośrednictwem tego rachunku.</xText> <xText xALIGNx="left">Choć <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19971400939" xTitle="Ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 140, poz. 939">ustawa prawo bankowe</xLexLink> w chwili zawarcia umowy przez powódkę i pozwanego literalnie nie przewidywała możliwości udzielania kredytów indeksowanych, nie budzi wątpliwości Sądu dopuszczalność konstruowania w tym czasie zarówno umów kredytu indeksowanego (waloryzowanego) do waluty obcej, w których wysokość kwoty kredytu wyrażonej w złotych jest określana (indeksowana) według kursu danej waluty obcej w dniu wydania, jak i umów kredytu denominowanego w walucie obcej, w których wartość kwoty kredytu jest wyrażona w walucie obcej, ale jest uruchamiana w złotych po przyjętym kursie przeliczeniowym. Zastosowanie bowiem konstrukcji przeliczeń pomiędzy walutą krajową i walutami zagranicznymi w celu ustalenia wysokości świadczeń, do których obowiązany jest kredytobiorca w ramach realizacji obowiązku zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu i zapłaty odsetek nie narusza istoty umowy kredytu. Nadal zachowana jest zasada, zgodnie z którą bank udostępnia kredytobiorcy kapitał kredytu, kredytobiorca go wykorzystuje i zobowiązany jest do zwrotu. Zastosowanie przeliczeń oznacza jedynie modyfikację wysokości świadczeń, do których zobowiązane będą strony, ale nie ingeruje w ogólną konstrukcję umowy. Zabieg taki mieści się w granicach swobody umów (<xLexLink xArt="art. 3531" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 3531 kc</xLexLink>) W przypadku umów kredytu indeksowanego miała miejsce modyfikacja istniejącej umowy nazwanej – umowy kredytu, która doprowadziła do wykształcenia się w obrocie pewnego rodzaju tych umów, cechujących się określonymi zasadami ustalania świadczeń stron. Wykształcenie się w praktyce umów o określonych cechach doprowadziło następnie do ich częściowej regulacji <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU20111650984" xTitle="Ustawa z dnia 29 lipca 2011 r. o zmianie ustawy - Prawo bankowe oraz niektórych innych ustaw" xAddress="Dz. U. z 2011 r. Nr 165, poz. 984">ustawą z dnia 29 lipca 2011 r. o zmianie ustawy – prawo bankowe oraz niektórych innych ustaw</xLexLink>.</xText> <xText xALIGNx="left">Zgodnie z art. 4 powołanej wyżej ustawy w przypadku kredytów lub pożyczek pieniężnych zaciągniętych przez kredytobiorcę lub pożyczkobiorcę przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy ma zastosowanie art. 69 ust. 2 pkt 4 a w stosunku do tych kredytów lub pożyczek pieniężnych, które nie zostały całkowicie spłacone – do tej części kredytu lub pożyczki, która pozostała do spłacenia. W tym zakresie bank dokonuje bezpłatnie stosownej zmiany umowy kredytowej lub umowy pożyczki. Wskazany przepis wprost potwierdza zatem stosowanie przepisów dodanych ustawą nowelizującą <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19971400939" xTitle="Ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 140, poz. 939">prawo bankowe</xLexLink> do umów zawartych przed tą nowelizacją. W tej sytuacji nielogicznym byłoby uznanie, że wyrażona w nim norma nie ma zastosowania, gdyż wcześniej zawarte umowy kredytu indeksowanego czy denominowanego są nieważne jako niedopuszczalne w dacie ich zawierania.</xText> <xText xALIGNx="left">Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 3851" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 3851 kc</xLexLink> postanowienia umowy zawieranej z konsumentem nieuzgodnione indywidualnie nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (niedozwolone postanowienia umowne). Nie dotyczy to postanowień określających główne świadczenia stron, w tym cenę lub wynagrodzenie, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny. Z przepisu tego wynika zatem, że aby uznać postanowienie umowne za niedozwolone powinny zostać spełnione następujące przesłanki:</xText> <xText xALIGNx="left">- postanowienie nie było indywidualnie uzgodnione (nie było negocjowane),</xText> <xText xALIGNx="left">- postanowienie nie dotyczy sformułowanych jednoznacznie głównych świadczeń stron,</xText> <xText xALIGNx="left">- w wyniku zawarcia w umowie tego postanowienia prawa i obowiązki konsumenta zostały ukształtowane w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami,</xText> <xText xALIGNx="left">- doszło tym samym do rażącego naruszenia interesów konsumenta.</xText> <xText xALIGNx="left">Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 3852" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 3852 kc</xLexLink> oceny zgodności postanowienia umowy z dobrymi obyczajami dokonuje się według stanu z chwili zawarcia umowy, biorąc pod uwagę jej treść, okoliczności zawarcia oraz uwzględniając umowy pozostające w związku z umową obejmującą postanowienie będące przedmiotem oceny.</xText> <xText xALIGNx="left">W przedmiotowej sprawie poza sporem pozostawało, że powódka zawierając umowę kredytu działała jako konsumentka. Sąd nie miał wątpliwości, że nie miała ona wpływu na kształt postanowień dotyczących klauzul indeksacyjnych zawartych w § 2 ust. 2 i § 7 ust. 1 umowy. Od jej decyzji zależało czy zawrzeć umowę, w jakiej wysokości chciałaby zaciągnąć kredyt i na jaki okres. Pozwany nie wykazał natomiast, że kredytobiorca indywidualnie uzgodnił wyżej wskazane postanowienia dotyczące klauzuli waloryzacyjnej, w tym sposób ustalenia wysokości kursów waluty po jakich miały być przeliczone kredyt do wypłaty oraz wysokość rat. W tym miejscu zaznaczyć należy, że zgodnie z <xLexLink xArt="art. 3851;art. 3851 § 4" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 3851 § 4 kc</xLexLink> ciężar dowodu, że postanowienie zostało uzgodnione indywidualnie, spoczywa na tym, kto się na to powołuje.</xText> <xText xALIGNx="left">Pojęcie postanowień określających główne świadczenia stron kojarzone jest ze świadczeniami charakteryzującymi daną umowę, określającymi jej istotę, czyli tzw. essentialia negotii, rozumiane jako cechy, według których dokonuje się kwalifikacji konkretnej czynności prawnej do ustawowo wyróżnionych typów czynności. Ocena powinna być dokonywana w odniesieniu do konkretnej umowy z uwzględnieniem indywidualnych okoliczności.</xText> <xText xALIGNx="left">Zdaniem Sądu głównego świadczenia stron, w przypadku umowy kredytu indeksowanego do waluty obcej, dotyczą również klauzule indeksacyjne określające kurs wymiany waluty obcej w jakiej ustalane jest zobowiązanie kredytobiorcy i przeliczana jest wysokość podlegającej spłacie w PLN raty kredytu. Decydują one bowiem o wysokości głównych świadczeń kredytobiorcy oraz o wysokości tzw. spreadu walutowego, stanowiącego de facto element wynagrodzenia banku za udzielony kredyt.</xText> <xText xALIGNx="left">Mając powyższe na uwadze stwierdzić należy, że klauzule indeksacyjne zawarte w § 2 ust. 2 i § 7 ust. 1 umowy dotyczą głównych świadczeń stron umowy. Rozważenia zatem wymagało czy powyższe postanowienia umowne zostały sformułowane w sposób jednoznaczny, co zgodnie z <xLexLink xArt="art. 3851;art. 3851 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 3851 § 1 kc</xLexLink> wykluczałoby ich kontrolę pod kątem nieuczciwego charakteru w obrocie z konsumentami.</xText> <xText xALIGNx="left">W ocenie Sądu zapisy § 2 ust. 2 umowy stanowiące, że „kredyt jest indeksowany do CHF po przeliczeniu wypłaconej kwoty zgodnie z kursem kupna CHF według Tabeli Kursów Walut Obcych obowiązującej w <xAnon> Banku (...)</xAnon> w dniu uruchomienia kredytu lub transzy. Po uruchomieniu kredytu lub pierwszej transzy kredytu wypłacanego w transzach Bank wysyła do kredytobiorcy pismo informujące o wysokości pierwszej raty kredytu, kwocie kredytu w CHF oraz jego równowartości w PLN zgodnie z kursem kupna CHF według Tabeli Kursów Walut Obcych obowiązującej w <xAnon> Banku (...)</xAnon> w dniu uruchomienia kredytu/transzy, przy czym zmiany kursów walut w trakcie okresu kredytowania mają wpływ na wysokość kwoty zaciągniętego kredytu oraz raty kapitałowo – odsetkowej” są postanowieniami, które naruszają wymóg przejrzystości materialnej umowy co do wyrażonej w walucie CHF wartości udzielonego kredytu. Na podstawie tych postanowień umowy nie można bowiem określić kwoty pieniężnej odpowiadającej wartości udzielonego kredytu w walucie obcej jako walucie rozliczeniowej. Ustalenie tej kwoty zależało bowiem od dwóch niewiadomych – kursu wymiany waluty i momentu jego ustalenia. Kurs wymiany waluty ma bowiem określać tabela kursowa banku, będąca aktem wewnętrznym, jednostronnym przedsiębiorcy, nieweryfikowalnym jeżeli chodzi o zasady ustalania wysokości kursu CHF. Brak jest nadto możliwości wskazania w sposób pewny momentu ustalenia tego kursu skoro jak wynika z § 3 umowy uruchomienie każdej transzy kredytu miało nastąpić po spełnieniu warunków szczegółowo określonych w tym przepisie.</xText> <xText xALIGNx="left">Zgodnie więc z tymi postanowieniami łączącej strony umowy ustalenie salda zadłużenia konsumenta miało nastąpić według kursu kupna waluty CHF obowiązującego w dniu wypłaty kredytu. W oparciu o takie zapisy umowy nie sposób jest uznać, że całkowity koszt zaciąganego przez powódkę jako konsumentkę zobowiązania został określony w sposób jednoznaczny.</xText> <xText xALIGNx="left">Także zapis § 7 ust. 1 umowy stanowiący, że „kredytobiorca zobowiązuje się spłacić kwotę kredytu w CHF ustaloną zgodnie z § 2 w złotych polskich z zastosowaniem kursu sprzedaży CHF obowiązującego w dniu płatności raty kredytu zgodnie z <xAnon> (...) Banku (...) S.A</xAnon>” jest postanowieniem, które narusza wymóg przejrzystości materialnej umowy. W tym przypadku nie sposób jest określić wysokości świadczeń powódki, gdyż zostały one uzależnione od pozostających poza umową tabel kursowych ustalanych przez kredytodawcę w oparciu o niewyjaśnione kryteria.</xText> <xText xALIGNx="left">To te właśnie zapisy nie określają w sposób prosty i zrozumiały głównych świadczeń stron umowy.</xText> <xText xALIGNx="left">Reasumując stwierdzić należy, że analiza powyższych zapisów umowy nie pozwala przyjąć, iż zostały one wyrażone prostym i zrozumiałym językiem jak wymaga tego art. 4 ust. 2 dyrektywy 93/13/EWG lub, że zgodnie z <xLexLink xArt="art. 3851;art. 3851 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 3851 § 1 kc</xLexLink> zostały sformułowane w sposób jednoznaczny. Nie sposób jest przyjąć, aby w oparciu o nie przeciętny konsument mógł ustalić lub zweryfikować wysokość swojego zobowiązania, w tym obciążającej go raty spłaty kredytu czyli aby miał pełną świadomość i pełne rozeznanie co do wysokości obciążających go świadczeń. Tym samym zakwestionowane klauzule mogły podlegać kontroli w ramach systemu ochrony konsumentów przed stosowaniem nieuczciwych warunków umowy przez przedsiębiorców.</xText> <xText xALIGNx="left">Niejednoznaczność postanowień dotyczących klauzul indeksacyjnych pozwalała badać czy postanowienia te nie były abuzywne. Należało zatem ustalić czy wskazane postanowienia umowne, kształtowały prawa i obowiązki kredytobiorcy w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami i rażąco naruszały jego interesy.</xText> <xText xALIGNx="left">Dobre obyczaje to reguły postępowania niesprzeczne z etyką i moralnością. Sprzeczne z dobrymi obyczajami są: niedoinformowanie drugiej strony umowy, spowodowanie jej dezorientacji, wywołanie u klienta błędnego przekonania, wykorzystanie niewiedzy klienta lub jego naiwności, ukształtowanie stosunku prawnego niezgodnie z zasadą równorzędności stron. Sprzeczne z dobrymi obyczajami są działania potocznie określane jako nieuczciwe, nierzetelne, odbiegające od przyjętych standardów postępowania.</xText> <xText xALIGNx="left">Rażące naruszenie interesów konsumenta ma miejsce wówczas, gdy umowa przewiduje nieusprawiedliwione dysproporcje, na niekorzyść konsumenta, w rozłożeniu umownych praw i obowiązków. Chodzi o zawarcie w umowie postanowień, które szczególnie mocno godzą w interesy majątkowe konsumenta.</xText> <xText xALIGNx="left">W ocenie Sądu wprowadzenie do umowy klauzul zawartych w § 2 ust. 2 i § 7 ust. 1 umowy jest działaniem wbrew dobrym obyczajom. Na podstawie powyższych postanowień kredytodawca przyznał bowiem sobie prawo do przeliczenia zobowiązania powódki po kursie określonym w tabeli kursowej i do jednostronnego regulowania wysokości rat kredytu waloryzowanego walutą CHF poprzez wyznaczenie w tabelach kursowych kursu sprzedaży CHF oraz wartości spreadu walutowego. Przedmiotowe postanowienia dawały kredytodawcy uprawnienie do określenia wysokości kursu sprzedaży i kupna CHF bez jakichkolwiek wytycznych, ram czy ograniczeń. Pozwany miał więc dowolność w kształtowaniu wysokości zobowiązania powódki, której kredyt indeksowany był kursem CHF. Postanowienia dotyczące waloryzacji są niedozwolone również z uwagi na to, że ustalają inną wysokość kursu przyjętego dla przeliczeń kwoty udzielonego kredytu ze złotówek na franka szwajcarskiego i inną wysokość kursu przyjętego dla przeliczeń przy ustalaniu wysokości wymaganej spłaty z franka szwajcarskiego na złotówki.</xText> <xText xALIGNx="left">Takie ukształtowanie klauzuli waloryzacyjnej, zgodnie z którym bank może w sposób dowolny i niepoddający się weryfikacji ustalać kursy waluty, stanowiące narzędzie indeksacji, a tym samym wpływać na wysokość własnych korzyści i generować dodatkowe i nieprzewidziane umową koszty dla kredytobiorcy, rażąco narusza zasadę równowagi kontraktowej na niekorzyść konsumenta i dobre obyczaje (patrz wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 21 października 2011 r., VI ACa 420/11).</xText> <xText xALIGNx="left">Klauzulą abuzywną jest postanowienie umowne zezwalające stronie (bankowi) na dowolne kształtowanie wysokości świadczenia drugiej strony. Takie postanowienie nie przestaje być niedozwolone tylko dlatego, że zostało wykorzystane ze stosunkowo niewielkim pokrzywdzeniem kontrahenta. Niedozwolony charakter klauzuli i konieczność jej wyeliminowania z umowy wynika bowiem z nieakceptowalnego oddania jednej ze stron uprawnienia do określenia wysokości świadczenia drugiej strony, niezależnie od tego czy strona zastrzegająca korzystne dla siebie świadczenie wykorzystała swą uprzywilejowaną pozycję tylko w umiarkowanym stopniu. W świetle bowiem <xLexLink xArt="art. 3851" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 3851 kc</xLexLink> kontroli podlega treść umowy, a nie sposób jej wykonania czy też sposób ewentualnego wykorzystania badanego postanowienia umownego przez przedsiębiorcę, na którego korzyść postanowienie to zostało zastrzeżone. Postanowienie umowne skutkujące rażącą dysproporcją uprawnień i obowiązków kontraktowych na niekorzyść konsumenta jest abuzywne od chwili zawarcia umowy, bez względu na to czy i jak przedsiębiorca skorzysta z przewidzianych w nim uprawnień. Ocena zgodności postanowień umowy z dobrymi obyczajami dokonywana jest na dzień zawarcia umowy. Oznacza to, że kontroli podlega samo uprawnienie do stosowania danej klauzuli a nie sposób jego wykorzystania. Z tej przyczyny wysokość kursów CHF, jakie bank przyjmował do przeliczenia salda kredytu do wypłaty i ustalenia wysokości rat kredytu, nie miała znaczenia dla oceny abuzywnego charakteru postanowień umowy.</xText> <xText xALIGNx="left">Zapisy zawarte w § 2 ust. 2 i § 7 ust. 1 umowy, w ocenie Sądu, nie tylko kształtują prawa i obowiązki powódki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami ale też rażąco naruszają jej interesy. W ocenie Sądu powódka po analizie wskazanych postanowień umowy nie mogła uzyskać wiedzy o wysokości jej zobowiązania w walucie CHF, która to wysokość miała się przekładać na wysokość rat kredytu, jakie zobowiązana była spłacać. Ponadto zapisy umowy dają kredytodawcy prawo do pobierania tzw. spreadu walutowego pomimo braku ku temu ekonomicznego uzasadnienia, a nadto spread ten, rzutujący na wysokość zobowiązania powódki, jest ustalany przez kredytodawcę w sposób jednostronny, a zatem dowolny.</xText> <xText xALIGNx="left">W przypadku kredytów udzielanych, wypłacanych i spłacanych w walucie polskiej, a jedynie waloryzowanych kursem waluty obcej nie dochodzi do żadnych realnych transakcji walutowych związanych bezpośrednio z udzieleniem kredytów, a jedynie do obliczeń matematycznych, których celem jest określenie wartości kredytów udzielonych w PLN oraz wartości poszczególnych rat spłaty według miernika wartości, jakim jest kurs waluty obcej. Kredytodawca nie ponosi zatem żadnych kosztów zakupu waluty w celu wypłaty konkretnego kredytu udzielanego w złotych, ani kosztów jej sprzedaży na rzecz kredytobiorcy i nie powinien oczekiwać ich zwrotu oraz dodatkowego wynagrodzenia (zysku) z tytułu takich czynności. W tym przypadku koszty i wynagrodzenie kredytobiorcy powinny zawierać się w ramach odsetek i ujętej w nich marży. Celem indeksacji powinno być zachowanie na przestrzeni ustalonego, długiego okresu na jaki udzielane są kredyty, jednolitej wartości wzajemnych świadczeń stron. Stwierdzić tym samym należy, że wynikający z umowy obowiązek powódki ponoszenia kosztów spreadu walutowego stanowi nieuczciwą praktykę banku, mającą zagwarantować mu dodatkowe oprócz charakterystycznego dla umowy kredytu oprocentowania, wynagrodzenie.</xText> <xText xALIGNx="left">Jednocześnie sposób, w jaki kredytodawca zastrzegł sobie ten dodatkowy zysk mijał się z zasadą transparentności i przejrzystości umowy. W postanowieniach umownych nie zostały bowiem sprecyzowane w jakikolwiek sposób kryteria ustalania przez kredytodawcę kursu kupna i kursu sprzedaży CHF. Dla oceny abuzywności postanowienia, będącego współźródłem spreadu walutowego, istotne jest zaś to, czy przeciętny konsument mógł nie tylko dowiedzieć się o istnieniu różnicy, ogólnie obserwowanej na rynku papierów wartościowych, między kursem sprzedaży a kursem kupna waluty obcej, ale również oszacować potencjalnie istotne konsekwencje ekonomiczne, jakie niosło dla niego zastosowanie kursu sprzedaży przy obliczaniu rat kredytu, którymi zostanie ostatecznie obciążony. Dla przeciętnego bowiem konsumenta, a więc konsumenta dobrze poinformowanego oraz dostatecznie uważnego i ostrożnego istotna jest nie tylko świadomość zastosowania różnych kursów walut przy wypłacie i spłacie kredytu oraz ich zmienności, ale także orientacja co do skali wynikającego stąd, dodatkowego obciążenia finansowego.</xText> <xText xALIGNx="left">Z treści umowy wynika, że bank udzielając kredytu w złotówkach ryzykował stratę jedynie kwoty, która została wypłacona powódce, co mogło nastąpić w przypadku znacznego spadku wartości waluty wskazanej jako waluta indeksacji. Natomiast w przypadku powódki wysokość jej zobowiązania mogła osiągnąć niczym nieograniczoną wysokość już na początkowym etapie (wraz ze spadkiem wartości waluty krajowej w stosunku do waluty indeksacji). Do tego mogło dojść również w czasie wykonywania zobowiązania po kilku lub kilkunastu latach. Ponadto umowa nie przewidywała instrumentów, które pozwoliłoby powódce na zmianę sposobu wykonywania umowy po wystąpieniu niekorzystnego dla niej wzrostu kursu walut.</xText> <xText xALIGNx="left">Z tych też względów wskazane powyżej uregulowania umowy należy uznać za niedozwolone, gdyż mogły doprowadzić i ostatecznie doprowadziły, gdy porównamy wysokość udzielonego kredytu, wysokość spłaconego kredytu i wysokość zadłużenia, do ukształtowania stosunku zobowiązaniowego niezgodnie z zasadą równorzędności stron, czyli do nierównomiernego rozłożenia praw i obowiązków między stronami. Ponadto naruszyły one dobre obyczaje, ponieważ doszło do wykorzystania przewagi kontraktowej banku, który dokonując wcześniej fachowej oceny ryzyka kursowego zabezpieczył swoje interesy, a nie interesy powódki, którą informowano jedynie o stabilności franka szwajcarskiego.</xText> <xText xALIGNx="left">W tym miejscu należy wskazać, że bank nie wykonał także swoich obowiązków w zakresie poinformowania powódki o ryzyku kursowym. Informacja przedstawiona powódce i przez nią podpisana nie czyni zadość tym obowiązkom. Wprowadzenie do umowy kredytowej zawieranej na wiele lat mechanizmu działania ryzyka kursowego, wymagało szczególnej staranności banku w zakresie wyraźnego wskazania zagrożeń wiążących się z oferowanym kredytem, tak by powódka miała pełną wiedzę co do konsekwencji ekonomicznych zawieranej umowy. Przedkontraktowy obowiązek informacyjny w zakresie ryzyka kursowego powinien zostać wykonany w sposób jednoznacznie i zrozumiale unaoczniający powódce, że zaciągnięcie takiego kredytu jest bardzo ryzykowne a efektem może być obowiązek zwrotu kwoty wielokrotnie wyższej od pożyczonej, mimo dokonywania regularnych spłat. Z poczynionych w sprawie ustaleń nie wynikało, by taki obowiązek informacyjny został przez bank wykonany w sposób ponadstandardowy, dający powódce pełne rozeznanie w tym zakresie. Na tę okoliczność pozwany nie przedstawił w zasadzie żadnych dowodów a dowód z zeznań zawnioskowanego świadka został przez Sąd pominięty, gdyż nie uczestniczył on w procesie zawierania umowy z powódką. Ponadto, rzeczywistość pokazała, że określenie nawet w przybliżeniu skali ryzyka walutowego związanego z tego rodzaju kredytami okazało się całkowicie nietrafione.</xText> <xText xALIGNx="left">Dysproporcja praw i obowiązków stron na niekorzyść powódki jako słabszej strony stosunku zobowiązaniowego jest nieusprawiedliwiona a brak równowagi kontraktowej występuje w stopniu, który rażąco narusza interes majątkowy konsumentki, zobowiązując ją do spłaty zaciągniętego kredytu w wysokości arbitralnie ustalonej przez bank. Jednostronna swoboda kształtowania przez bank sytuacji finansowej powódki uniemożliwiała przy tym sprawdzenie zasadności i prawidłowości decyzji banku, co również narusza prawo powódki do uzyskania pełnej i rzetelnej informacji o czynnikach kształtujących jej obowiązki. Naruszony jest zatem również jej interes pozamajątkowy w postaci niepewności co do okoliczności wpływających na wysokość jej zobowiązania.</xText> <xText xALIGNx="left">To, że powódka dokonała wyboru kredytu indeksowanego do waluty CHF i oświadczyła, że została poinformowana przez bank o ryzyku związanym ze zmianą kursów walut, nie oznacza bowiem, że wyraziła zgodę na regulowanie w ramach umowy kredytu swoich praw i obowiązków w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami czy też, że wyraziła zgodę na rażące naruszenie jej interesów.</xText> <xText xALIGNx="left">Wobec niejednoznacznych postanowień umowy określających główne świadczenia stron nie sposób jest również przyjąć, że powódka zawarła umowę kredytu pozostając w pełni świadoma co do wynikających z niej obciążeń a tym samym, że była w pełni rozeznana co do ryzyka jakie na siebie przyjmuje. Udzielenia powódce przed zawarciem umowy wyczerpujących informacji w zakresie ryzyka kursowego nie udowodnił również pozwany, do czego zgodnie z zasadą rozkładu ciężaru dowodowego określoną w <xLexLink xArt="art. 6" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 6 kc</xLexLink> był obowiązany. Brak jest też dowodu na to, by powódka została pouczona o zasadach konstruowania przez bank tabel kursowych stanowiących podstawę określenia kursu waluty na potrzeby ustalenia wysokości jej zobowiązania i wysokości rat kredytu oraz aby została poinformowana o tym jakie będą konsekwencje wysokiego (tj. wykraczającego poza normalne, typowe wahania) wzrostu wartości waluty do jakiej kredyt jest indeksowany, którego to wzrostu, z uwagi na długi okres na jaki został zaciągnięty kredyt, nie można przecież było wykluczyć.</xText> <xText xALIGNx="left">Powyższe prowadzi do wniosku, że brak jest podstaw aby przyjąć, iż w chwili zawierania umowy kredytowej powódka mogła mieć pełne rozeznanie co do tego jak duże jest ryzyko zmiany kursu waluty na przyszłość na przestrzeni wielu lat obowiązywania umowy kredytowej i jakie to będzie miało dla niej skutki ekonomiczne.</xText> <xText xALIGNx="left">Za abuzywne należało również uznać postanowienie § 2 ust. 2 umowy przewidujące wskazanie przez bank kredytobiorcy wysokości kwoty kredytu w CHF w piśmie przesyłanym po uruchomieniu kredytu. Sprzeczne z dobrymi obyczajami jest bowiem takie ukształtowanie postanowień umowy, które pozwala przedsiębiorcy wskazywać konsumentowi wysokość jego świadczenia w piśmie przesyłanym już po zawarciu umowy.</xText> <xText xALIGNx="left">Przechodząc do oceny skutków uznania postanowień zawartych w umowie za niedozwolone postanowienia umowne, należy mieć na uwadze, że co do zasady uznanie postanowień umowy za niedozwolone nie powinno powodować upadku całej umowy, gdyż jak stanowi <xLexLink xArt="art. 3851;art. 3851 § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 3851 § 2 kc</xLexLink> jeżeli postanowienia umowy nie wiążą konsumenta zgodnie z § 1 tego artykułu, strony są umową związane w pozostałym zakresie.</xText> <xText xALIGNx="left">Utrzymanie w mocy umowy kredytu indeksowanego do waluty obcej nie będzie możliwe zwłaszcza wówczas gdy uznanie zawartych w niej postanowień za klauzule abuzywne doprowadziłoby nie tylko do zniesienia mechanizmu indeksacji oraz różnicy kursów walutowych, ale również pośrednio do zaniknięcia ryzyka kursowego, które jest bezpośrednio związane z indeksacją przedmiotowego kredytu do waluty. Skoro zaś klauzule dotyczące ryzyka wymiany określają główny przedmiot umowy kredytu, to obiektywna możliwość utrzymania obowiązywania przedmiotowej umowy wydaje się w tych okolicznościach niepewna.</xText> <xText xALIGNx="left">W ocenie Sądu utrzymanie w mocy łączącej strony umowy kredytu indeksowanego do waluty CHF bez uznanych za niedozwolone postanowień regulujących mechanizm indeksacji jest niemożliwe, gdyż prowadziłoby do zmiany charakteru prawnego tego stosunku obligacyjnego. Wyeliminowane zostałoby bowiem pośrednio z tej umowy ryzyko kursowe związane z indeksacją przedmiotu kredytu do waluty obcej to jest CHF, determinujące zastosowanie w dalszym ciągu obowiązującego postanowienia o oprocentowaniu kredytu określanego według stopy międzybankowej tej waluty tj. LIBOR. Pozostawienie umowy w kształcie okrojonym poprzez wyeliminowanie z niej klauzul indeksacyjnych określających przecież główne świadczenia stron umowy, zdaniem Sądu, stanowiłoby naruszenie <xLexLink xArt="art. 3531" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 3531 kc</xLexLink> wyrażającego zasadę swobody umów. Byłoby sprzeczne z istotą, naturą stosunku zobowiązaniowego, który strony chciały wykreować. Bez takich bowiem postanowień nie może dojść do ważnego zawarcia umowy kredytu indeksowanego kursem waluty obcej. O zaniknięciu ryzyka kursowego można mówić w sytuacji, w której skutkiem eliminacji niedozwolonych klauzul kształtujących mechanizm indeksacji jest przekształcenie kredytu złotowego indeksowanego do waluty obcej w zwykły (tzn. nieindeksowany) kredyt złotowy, oprocentowany według stawki powiązanej ze stawką LIBOR. Zarazem należy uznać, że wyeliminowanie ryzyka kursowego, charakterystycznego dla umów kredytu indeksowanego do waluty obcej i uzasadniającego powiązanie stawki oprocentowania ze stawką LIBOR, jest równoznaczne z tak daleko idącym przekształceniem umowy, iż należy ją uznać za umowę o odmiennej istocie i charakterze, choćby nadal chodziło tu tylko o inny podtyp czy wariant umowy kredytu. Oznacza to z kolei, że po wyeliminowaniu tego rodzaju klauzul utrzymanie umowy o charakterze zamierzonym przez strony nie jest możliwe, co przemawia za jej całkowitą nieważnością (bezskutecznością).</xText> <xText xALIGNx="left">Wyeliminowanie z umowy zapisów regulujących mechanizm indeksacji nie pozwala na utrzymanie w mocy tak ukształtowanego stosunku prawnego jako sprzecznego z naturą (charakterem prawnym) zobowiązania, które strony chciały wykreować. Umowę w tak okrojonym kształcie uznać należy za nieważną. Nie można bowiem zastąpić zawartych w niej niedozwolonych postanowień przepisami o charakterze dyspozytywnym.</xText> <xText xALIGNx="left">Mając na uwadze powyższe Sąd ustalił, że umowa o kredyt hipoteczny nr <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19340570502" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 27 czerwca 1934 r. - Kodeks handlowy" xAddress="Dz. U. z 1934 r. Nr 57, poz. 502">KH</xLexLink>/<xAnon> (...)</xAnon> zawarta w dniu 7 listopada 2007 r. pomiędzy <xAnon>M. H.</xAnon> a <xAnon> Bankiem (...) Spółka Akcyjna</xAnon> z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon> jest nieważna.</xText> <xText xALIGNx="left">Powódka poza żądaniem stwierdzenia nieważności umowy kredytu zgłosiła także jako żądanie główne żądanie zasądzenia na jej rzecz od pozwanego kwoty 302.637,52 zł. Zasądzenia tej kwoty powódka domagała się tytułem zwrotu zapłaconych przez nią rat kredytu.</xText> <xText xALIGNx="left">Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 405" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 405 kc</xLexLink> kto bez podstawy prawnej uzyskał korzyść majątkową kosztem innej osoby, obowiązany jest do wydania korzyści w naturze, a gdyby to nie było możliwe, do zwrotu jej wartości. Przepis ten stosuje się w szczególności do świadczenia nienależnego, to jest takiego, w którym ten, kto je spełnił, nie był w ogóle zobowiązany lub nie był zobowiązany względem osoby, której świadczył, albo jeżeli podstawa świadczenia odpadła lub zamierzony cel świadczenia nie został osiągnięty, albo jeżeli czynność prawna zobowiązująca do świadczenia była nieważna i nie stała się ważna po spełnieniu świadczenia (<xLexLink xArt="art. 410;art. 410 § 1;art. 410 § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 410 § 1 i 2 kc</xLexLink>).</xText> <xText xALIGNx="left">Skutkiem stwierdzenia nieważności umowy kredytu w całości jest uznanie, że spełnione przez obie strony tej umowy świadczenia nie miały oparcia w łączącej je umowie. Na postawie umowy kredytu powódka w okresie od 21 grudnia 2007 r. do 21 listopada 2022 r. wpłaciła na poczet spłaty kredytu kwotę 302.637,52 zł.</xText> <xText xALIGNx="left">Mając na uwadze powyższe Sąd w związku z ustaleniem nieważności umowy o kredyt hipoteczny nr <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19340570502" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 27 czerwca 1934 r. - Kodeks handlowy" xAddress="Dz. U. z 1934 r. Nr 57, poz. 502">KH</xLexLink>/<xAnon> (...)</xAnon> zawartej w dniu 7 listopada 2007 r. zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 302.637,52 zł.</xText> <xText xALIGNx="left">Zwrot świadczenia nienależnego powinien nastąpić po wezwaniu dłużnika, gdyż zgodnie z <xLexLink xArt="art. 455" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 455 kc</xLexLink> jeżeli termin spełnienia świadczenia nie jest oznaczony ani nie wynika z właściwości zobowiązania, świadczenie powinno być spełnione niezwłocznie po wezwaniu dłużnika do wykonania. Powódka wezwała pozwanego do zwrotu nienależnie pobranych na podstawie umowy kredytu kwot pozwem, który został pozwanemu doręczony w dniu 14 lutego 2023 r. zatem jej roszczenie stało się wymagalne w tym dniu i stąd odsetki ustawowe za opóźnienie od tej kwoty Sąd zasądził od dnia 15 lutego 2023 r. do dnia zapłaty. W pozostałym natomiast zakresie żądanie zasądzenia odsetek Sąd oddalił.</xText> <xText xALIGNx="left">Jednocześnie Sąd stwierdził, iż, wbrew twierdzeniem pozwanego, roszczenie powódki nie było przedawnione w żadnej części. Po wydaniu wyroku TSUE z dnia 10 czerwca 2021 r. w sprawie C-776/19 bezspornym stało się, że termin przedawnienia roszczeń wynikających z kredytów frankowych nie może zacząć biec, dopóki kredytobiorca nie dowie się o wadliwości swojej umowy. W przedmiotowej sprawie należy zakładać, iż powódka dowiedziała się o wadliwości umowy w dniu 16 grudnia 2022 r., kiedy udzieliła pełnomocnictwa do reprezentowania jej w tej sprawie.</xText> <xText xALIGNx="left">W przedmiotowej sprawie pozwany podnosił zarzut naruszenia przez powódkę zasad współżycia społecznego polegającego na próbie wykorzystania przepisów dotyczących ochrony konsumentów w celu wzbogacenia się kosztem pozwanego. W ocenie Sądu podniesiony zarzut nie może odnieść skutku. Nie ulega wątpliwości, że zamiarem powódki było zaciągnięcie kredytu na zakup mieszkania. Przy zawieraniu umowy kredytu nie miała ona wpływu na jej treść. Kredytodawca natomiast posługując się opracowanymi przez siebie wzorcami umownymi wprowadził do umowy mechanizmy indeksacji powiązane z kursem franka szwajcarskiego, które zostały uznane przez Sąd za klauzule abuzywne. Skoro więc kredytobiorca zachował się względem powódki nielojalnie i niewłaściwie nie może on powoływać się na naruszenie przez nią zasad współżycia społecznego.</xText> <xText xALIGNx="left">Ponieważ roszczenie ewentualne pozwu zgłoszone zostało na wypadek nie uwzględnienia przez Sąd żądania ustalenia nieważności umowy kredytu a Sąd żądanie to uwzględnił, zbędnym było zajmowanie się nim.</xText> <xText xALIGNx="left">O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie <xLexLink xArt="art. 98;art. 98 § 1;art. 98 § 3" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 98 § 1 i 3 kpc</xLexLink> kierując się zasadą odpowiedzialności za wynik procesu i zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 11.817,00 zł, na którą to kwotę złożyły się opłata od pozwu w kwocie 1.000,00 zł, wynagrodzenie pełnomocnika powodów w kwocie 10.800,00 zł ustalone stosownie do treści § 2 pkt 7 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (tekst jedn. Dz.U. z 2023 r., poz. 1964 ze zm.) i opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17,00 zł.</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

sędzia Dagmara Kos

Iwona Bartel

Kinga Brocka

Iwona Bartel

Sygnatura akt I C 40/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 8 stycznia 2024 r. Sąd Okręgowy w Sieradzu – Wydział I Cywilny wskładzie następującym: Przewodniczący: sędzia Dagmara Kos Protokolant: Kinga Brocka po rozpoznaniu w dniu 15 grudnia 2023 roku w Sieradzu na rozprawie sprawy z powództwaM. H. przeciwkoBankowi (...) Spółka Akcyjnaz siedzibą wW. o zapłatę i ustalenie ewentualnie o zapłatę 1 zasądza od pozwanegoBanku (...) Spółka Akcyjnaz siedzibą wW.łącznie na rzecz powódkiM. H.kwotę 302.637,52 (trzysta dwa tysiące sześćset trzydzieści siedem złotych pięćdziesiąt dwa grosze) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 15 lutego 2023 r. do dnia zapłaty, 2 ustala, że umowa o kredyt hipoteczny nrKH/(...)zawarta w dniu 7 listopada 2007 r. pomiędzyM. H.aBankiem (...) Spółka Akcyjnaz siedzibą wW.jest nieważna, 3 w pozostałym zakresie powództwo oddala, 4 zasądza od pozwanegoBanku (...) Spółka Akcyjnaz siedzibą wW.na rzecz powódkiM. H.kwotę 11.817,00 (jedenaście tysięcy osiemset siedemnaście) złotych z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty tytułem zwrotu kosztów procesu w tym kwotę 10.800,00 (dziesięć tysięcy osiemset) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego. Sygn. akt I C 40/23 UZASADNIENIE W pozwie z dnia 16 stycznia 2023 r. skierowanym do Sądu Okręgowego w Sieradzu przeciwko pozwanemuBankowi (...) Spółka Akcyjnaz siedzibą wW.powódkaM. H.wniosła o zasądzenie na jej rzecz od pozwanego kwoty 302.637,52 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia doręczenia pozwu pozwanemu do dnia zapłaty tytułem zwrotu części nienależnie pobranych kwot w przypadku uznania, że umowa o kredyt hipoteczny nrKH/(...)z dnia 7 listopada 2007 r. jest nieważna a ewentualnie w przypadku uznania przez Sąd, że umowa o kredyt hipoteczny nrKH/(...)z dnia 7 listopada 2007 r. jest ważna o zasądzenie od pozwanego na jej rzecz kwoty 124.013,58 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia doręczenia pozwu pozwanemu do dnia zapłaty tytułem zwrotu nienależnie pobranych kwot w przypadku stwierdzenia, iż w umowie o kredyt hipoteczny nrKH/(...)z dnia 7 listopada 2007 r. znajdują się niedozwolone postanowienia umowne. Jednocześnie powódka wnosiła o zasądzenie od pozwanego na jej rzecz kosztów postępowania w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych powiększonych o kwotę 17,00 zł tytułem uiszczonej opłaty od pełnomocnictwa. (pozew- k.3-24) W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powódki na jego rzecz zwrotu kosztów procesu w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia uprawomocnienia się orzeczenia, którym je zasądzono do dnia zapłaty i kosztów opłaty skarbowej od pełnomocnictw. Zgłosił też zarzut naruszenia przez powódkę zasad współżycia społecznego i zarzut przedawnienia jej roszczenia. (odpowiedź na pozew- k.84-155) Na rozprawie w dniu 9 czerwca 2023 r. pełnomocnik powódki popierał powództwo a pełnomocnik pozwanego wnosił o oddalenie powództwa. (protokół rozprawy z dnia 9 czerwca 2023 r. na płycie CD 00:05:02 – 00:05:31- koperta k.318) Na rozprawie w dniu 15 grudnia 2023 r. pełnomocnik powódki popierał powództwo a pełnomocnik pozwanego wnosił o oddalenie powództwa i zasądzenie od powódki na rzecz pozwanego kosztów zastępstwa procesowego. (protokół rozprawy z dnia 15 grudnia 2023 r. na płycie CD 00:07:46 – 00:12:34- koperta k.318) Sąd Okręgowy ustalił, co następuje: W 2007 r. powódkaM. H.potrzebowała środków finansowych na zakup mieszkania. Potrzebna jej była na ten cel kwota 320.000,00 zł i w celu jej pozyskania postanowiła ona zaciągnąć kredyt. (bezsporne, zeznania powódkiM. H.- protokół rozprawy na płycie CD z dnia 15 grudnia 2023 r. 00:10:02 – 00:11:12 w zw. z protokołem rozprawy na płycie CD z dnia 9 czerwca 2023 r. 00:05:31 – 00:20:15- koperta k.318) Powódka sprawdzała ofertę kredytową innych banków lecz zdecydowała się zawrzeć umowę kredytu zBankiem (...) Spółka Akcyjnaz siedzibą wW., gdyż w tym banku miała ona zdolność kredytową do uzyskania kredytu. W banku tym nie była jej przedstawiona oferta kredytu złotówkowego, gdyż nie miała ona zdolności kredytowej do zaciągnięcia takiego kredytu. Zaproponowano jej tam natomiast zawarcie umowy kredytu indeksowanego kursem franka szwajcarskiego. Pracownik banku poinformował ją, iż kurs franka szwajcarskiego jest stabilny od dłuższego czasu. Nie pokazywał jej informacji historycznej jak kurs tej waluty zmieniał się w poprzednich latach. Nie przedstawiał jej też symulacji jak zmieni się jej zobowiązanie w przypadku wzrostu kursu franka szwajcarskiego. Nie informował jej też w jaki sposób tworzone są tabele kursowe banku ani o tym, że do wypłaty kredytu stosowany będzie kurs kupna a do spłaty kurs sprzedaży. (bezsporne, zeznania powódkiM. H.- protokół rozprawy na płycie CD z dnia 15 grudnia 2023 r. 00:10:02 – 00:11:12 w zw. z protokołem rozprawy na płycie CD z dnia 9 czerwca 2023 r. 00:05:31 – 00:20:15- koperta k.318) Powódka otrzymała informację na piśmie, z której wynikało, że zaciągając kredyt w walucie obcej kredytobiorcy narażeni są na ryzyko zmiany kursów walutowych a występowanie ryzyka kursowego sprawia, że zarówno rata spłaty jak i wysokość zadłużenia tytułem zaciągniętego kredytu przeliczona na PLN na dany dzień podlega ciągłym wahaniom w zależności od aktualnego kursu waluty. Wynikało z niej również, że w przypadku kredytów oprocentowanych w oparciu o zmienną stopę procentową kredytobiorcy ponoszą ryzyko zmiany stóp procentowych. Ponadto wynikało z niej, że oprocentowanie kredytów hipotecznych składa się ze stałej marżyBanku (...)i zmiennej stopy referencyjnej EURIBOR, LIBOR – w zależności od waluty kredytu i zmienia się co kwartał a ryzyko zmiany stóp procentowych oznacza, iż w przypadku wzrostu poziomu stopy referencyjnej wyższe będzie oprocentowanie kredytu i wzrośnie wówczas wysokość miesięcznej raty kapitałowo – odsetkowej. W piśmie tym przedstawiono powódce jaki wpływ ma zmiana wysokości stopy procentowej oraz kursu waluty na wysokość raty kredytu. (kserokopia informacji-k.183) W dniu 13 sierpnia 2007 r. powódka złożyła na druku bankowym wniosek kredytowy, w którym wnioskowała o kredyt w wysokości 329.915,49 zł w walucie CHF na okres 420 miesięcy wypłacony w dziewięciu transzach. Wniosek ten został rozpatrzony pozytywnie. (bezsporne, kserokopia wniosku kredytowego- k.167-169, wydruki podejmowania decyzji- k.192-195) Przed zawarciem umowy powódka dwa – trzy razy spotkała się z pracownikiem banku. Podczas ostatniego spotkania przedstawiono jej przygotowaną wcześniej umowę kredytu do podpisania. Powódka czytała umowę lecz nie wszystko w niej rozumiała. Pytała ona pracownika banku o niezrozumiałe dla niej kwestie, które ten jej tłumaczył zapewniając ją, że kredyt jest bezpieczny i korzystny dla niej. (bezsporne, zeznania powódkiM. H.- protokół rozprawy na płycie CD z dnia 15 grudnia 2023 r. 00:10:02 – 00:11:12 w zw. z protokołem rozprawy na płycie CD z dnia 9 czerwca 2023 r. 00:05:31 – 00:20:15- koperta k.318) W dniu 7 listopada 2007 r. powódka zawarła zBankiem (...)z siedzibą wW.umowę o kredyt hipoteczny nrKH/(...). Zgodnie z § 2 ust. 1 i 2 tej umowy bank udzielił jej kredytu w kwocie 326.649,00 PLN indeksowanego do CHF po przeliczeniu wypłaconej kwoty zgodnie z kursem kupna CHF według Tabeli Kursów Walut Obcych obowiązującej wBanku (...)w dniu uruchomienia kredytu lub transzy. Po uruchomieniu kredytu lub pierwszej transzy kredytu wypłacanego w transzach Bank miał wysłać do kredytobiorcy pismo informujące o wysokości pierwszej raty kredytu, kwocie kredytu w CHF oraz jego równowartości w PLN zgodnie z kursem kupna CHF według Tabeli Kursów Walut Obcych obowiązującej wBanku (...)w dniu uruchomienia kredytu/transzy, przy czym zmiany kursów walut w trakcie okresu kredytowania miały mieć wpływ na wysokość kwoty zaciągniętego kredytu oraz raty kapitałowo – odsetkowej. Jak wynikało z § 2 ust. 6 umowy okres kredytowania wynosił 420 miesięcy. W myśl § 2 ust. 3 umowy kredyt przeznaczony był na wykończenie domu lub mieszkania – kwota 22.500,00 zł, zakup mieszkania w budowie od dewelopera – kwota 288.941,55 zł i refinansowanie kosztów poniesionych na cele mieszkaniowe – kwota 15.207,45 zł. W myśl § 3 ust. 1, 2 i 3 umowy wypłata kredytu miała nastąpić w transzach. Zgodnie z § 3 ust. 3 tej umowy kredytu warunkiem wypłaty kredytu lub I transzy kredytu było spełnienie przez kredytobiorcę wszystkich warunków określonych w umowie kredytu oraz Regulaminie Kredytowania, których termin spełnienia upłynął przed datą planowanej wypłaty kredytu lub jego transzy, założenie przez kredytobiorcę rachunku osobistego wBanku (...) S.A., zapewnienie środków na rachunku kredytobiorcy w kwocie wystarczającej na pokrycie opłat związanych z udzieleniem kredytu, dostarczenie do banku umowy cesji na bank wierzytelności z tytułu nakładów wniesionych przez kredytobiorcę tytułem wnoszonego wkładu budowlanego wraz z potwierdzeniem przez dewelopera/spółdzielnię orazBank (...) S.A., że zapoznał się z treścią wyżej wymienionej cesji, dostarczenie do banku potwierdzenia przystąpienia przez kredytobiorcę do ubezpieczenia grupowego na życie w(...) S.A.na sumę ubezpieczenia nie niższą niż 326.649,00 zł, dostarczenie protokołu zdawczo – odbiorczego nieruchomości stanowiącej przedmiot zabezpieczenia spłaty kredytu podpisanego przez dewelopera/spółdzielnię oraz osobę, której przysługiwać będzie prawo do wyżej wymienionej nieruchomości – przed wypłatą transzy na wykończenie nieruchomości a wypłata ostatniej transzy uzależniona była od pozytywnych wyników kontroli stanu zaawansowania inwestycji dokonanej przez rzeczoznawcę majątkowego akceptowanego przez bank. Zgodnie z § 3 ust. 4 tej umowy uruchomienie kredytu lub transzy miało nastąpić w terminie wskazanym przez kredytobiorcę w dyspozycji wypłaty o ile dyspozycja wraz z dokumentami potwierdzającymi spełnienie warunków koniecznych do uruchomienia środków z kredytu, określonych w umowie i Regulaminie zostanie złożona na 3 dni robocze a w przypadku konieczności zlecenia przez bank kontroli inwestycji na 10 dni roboczych przed planowaną datą uruchomienia środków. Jak wynikało z § 3 ust. 5 umowy termin uruchomienia kredytu lub pierwszej transzy nie mógł być dłuższy niż 60 dni kalendarzowych od dnia sporządzenia umowy. (bezsporne, zeznania powódkiM. H.- protokół rozprawy na płycie CD z dnia 15 grudnia 2023 r. 00:10:02 – 00:11:12 w zw. z protokołem rozprawy na płycie CD z dnia 9 czerwca 2023 r. 00:05:31 – 00:20:15- koperta k.318, kserokopia umowy- k.25-27, kserokopia Regulaminu Kredytowania Osób Fizycznych w ramach usług bankowości hipotecznej wBanku (...) S.A.- k.28-37) Zgodnie z § 4 ust. 1 umowy bank pobierał od kredytobiorcy jednorazową bezzwrotną prowizję w kwocie 3.266,49 zł płatną przed uruchomieniem kredytu lub jego pierwszej transzy. (bezsporne, kserokopia umowy kredytu- k.25-27) Zgodnie z § 6 ust. 1 i 2 umowy kredyt oprocentowany miał być według zmiennej stopy procentowej a kredytobiorca ponosić miał ryzyko zmian stóp procentowych co oznaczało, że w przypadku wzrostu poziomu stopy referencyjnej wyższe miało być oprocentowanie kredytu i wzrosnąć miała miesięczna rata kapitałowo – odsetkowa. Zgodnie z § 6 ust. 3 umowy oprocentowanie wynosiło 4,2850 % w stosunku rocznym co stanowiło sumę stopy referencyjnej LIBOR 3M (CHF) obowiązującej w dniu sporządzenia umowy i marży w wysokości 1,5000 p.p. stałej w całym okresie kredytowania. W myśl § 6 ust. 5 umowy oprocentowanie kredytu miało ulegać zmianie w zależności od zmiany stopy referencyjnej LIBOR 3M (CHF). (bezsporne, kserokopia umowy- k.25-27) Zabezpieczeniem spłaty kredytu wraz z odsetkami i innymi kosztami w myśl § 9 ust. 1 umowy była hipoteka kaucyjna do sumy 555.303,00 zł na rzecz banku ustanowiona na nieruchomości położonej wD.przyul. (...), cesja na bank praw z polisy ubezpieczeniowej od ognia i innych zdarzeń losowych nieruchomości, na której zostanie ustanowiona hipoteka i cesja na bank praw z polisy ubezpieczeniowej na życie powódki. Zgodnie z § 9 ust. 2 umowy zabezpieczeniem kredytu do czasu otrzymania przez bank odpisu z księgi wieczystej nieruchomości z prawomocnym wpisem pierwszej hipoteki na rzecz banku było ubezpieczenie kredytów zabezpieczanych hipotecznie na podstawie umowy zawartej przez bank zTowarzystwem (...) S.A.Jak wynikało z § 9 ust. 3 umowy kredytobiorca zobowiązany był do zwrotu bankowi kosztów składki ubezpieczeniowej wnoszonej przez bank w związku z niniejszym ubezpieczeniem. Miesięczna opłata z tytułu refinansowania składki ubezpieczeniowej wynosiła 1/12 z 0,81 % kwoty przyznanego kredytu, co stanowi kwotę 230,00 zł, przy uwzględnieniu kursów waluty obcej, do jakiej kredyt jest indeksowany na pierwszy dzień miesiąca, w którym została sporządzona umowa kredytowa według(...) Banku (...) S.A.W myśl § 9 ust. 4 umowy bank miał pobierać opłatę, wynikającą z kosztów ubezpieczenia kredytu do czasu ustanowienia hipoteki z dołu przez automatyczne obciążenie rachunku w PLN kredytobiorcy 8 – go dnia każdego miesiąca, począwszy od następnego miesiąca po dacie uruchomienia kredytu lub jego pierwszej transzy. Jak wynikało z § 9 ust. 7 umowy dodatkowe zabezpieczenie kredytu do czasu, gdy saldo zadłużenia z tytułu udzielonego kredytu stanie się równe lub niższe 261.968,00 zł, stanowiło ubezpieczenie kredytów hipotecznych z niskim udziałem własnym kredytobiorcy na podstawie umowy zawartej przezBank (...) S.A.z(...) S.A.Zgodnie z § 9 ust. 8 umowy kredytobiorca był zobowiązany do zwrotu bankowi kosztów ubezpieczenia w wysokości 2.382,00 zł za pierwszy 36 – miesięczny okres trwania ochrony ubezpieczeniowej. (bezsporne, kserokopia umowy- k.25-27) W myśl § 7 ust. 1 umowy kredytobiorca zobowiązał się spłacić kwotę kredytu w CHF ustaloną zgodnie z § 2 w złotych polskich z zastosowaniem kursu sprzedaży CHF obowiązującego w dniu płatności raty kredytu zgodnie z(...) Banku (...) S.A.Zgodnie z § 7 ust. 2 umowy kredyt miał być spłacany w 420 ratach miesięcznych, w tym 8 ratach obejmujących odsetki w okresie karencji spłaty kredytu oraz 412 równych ratach miesięcznych, które zawierają malejącą część odsetek oraz rosnącą część raty kapitałowej. W myśl § 7 ust. 3 umowy spłata kredytu miała następować poprzez bezpośrednie potrącanie przez bank należnych mu kwot z rachunku kredytobiorcy w banku. (bezsporne, zeznania powódkiM. H.- protokół rozprawy na płycie CD z dnia 15 grudnia 2023 r. 00:10:02 – 00:11:12 w zw. z protokołem rozprawy na płycie CD z dnia 9 czerwca 2023 r. 00:05:31 – 00:20:15- koperta k.318, kserokopia umowy- k.25-27) Powódka udzieliła pełnomocnictwa z prawem pełnej substytucji dla upoważnionych pracowników Banku do wymienionych w nim czynności związanych z umową kredytu. (bezsporne, kserokopia pełnomocnictwa- k.38v-39) W czasie zawierania umowy kredytu powódka nie prowadziła działalności gospodarczej. (bezsporne, kserokopia wniosku kredytowego- k.167-169) W dniu 7 listopada 2007 r. powódka i pozwany zawarli aneks do umowy kredytu, na mocy którego zmienili postanowienia umowy dotyczące dodatkowego zabezpieczenia w postaci ubezpieczenia kredytów z nikim wkładem. (bezsporne, kserokopia aneksu- k.52, kserokopia decyzji- k.42) W dnu 20 listopada 2007 r. powódka złożyła dyspozycję wypłaty kwoty 64.631,66 zł, w dniu 29 listopada 2007 r. kwoty 15.207,45 zł, w dniu 14 grudnia 2007 r. dyspozycję wypłaty kwoty 64.631,66 zł, w dniu 14 stycznia 2008 r. dyspozycję wypłaty kwoty 64.631,66 zł, w dniu 14 lutego 2008 r. dyspozycję wypłaty kwoty 64.631,67 zł, w dniu 22 kwietnia 2008 r. dyspozycję wypłaty kwoty 30.414,90 zł, w dniu 20 maja 2008 r. dyspozycję wypłaty kwoty 22.500,00 zł. W wykonaniu umowy pozwany wypłacił powódce łącznie kwotę 326.649,00 zł. (bezsporne, kserokopie dyspozycji wypłaty- k.185-191) W okresie od 21 grudnia 2007 r. do 21 listopada 2022 r. powódka wpłaciła na poczet spłaty kredytu kwotę 302.637,52 zł. (bezsporne, kserokopia zaświadczenia- k.43-58) Powódka oświadczyła na rozprawie, że ma świadomość, iż w przypadku stwierdzenia nieważności umowy kredytu pozwany może żądać od niej zwrotu kapitału i wynagrodzenia za korzystanie z kapitału oraz, że mając tę świadomość chce aby Sąd stwierdził nieważność umowy kredytu. (bezsporne, zeznania powódkiM. H.- protokół rozprawy na płycie CD z dnia 15 grudnia 2023 r. 00:10:02 – 00:11:12 w zw. z protokołem rozprawy na płycie CD z dnia 9 czerwca 2023 r. 00:05:31 – 00:20:15- koperta k.318) Ustaleń stanu faktycznego Sąd dokonał w oparciu o zeznania powódki oraz zgromadzone w aktach sprawy i powołane wyżej dokumenty, których treści strony nie kwestionowały a pozostałe złożone dokumenty Sąd pominął, jako że nie miały one znaczenia dla rozstrzygnięcia. Przy ustaniu stanu faktycznego Sąd pominął zeznania świadkaM. S.z uwagi na to, że jako że nie brał on udziału w zawarciu umowy z powódką nie było możliwym do ustalenia w oparciu o nie czy przedstawiona przez niego ogólna procedura zawierania umów kredytowych była zastosowana w przypadku powódki. Sąd pominął dowód z opinii biegłego z zakresu rachunkowości i finansów na fakty wskazane w pozwie uznając, iż nie miały one znaczenia dla rozstrzygnięcia. Sąd pominął także dowód z opinii biegłego z zakresu finansów i bankowości na fakty wskazane w odpowiedzi na pozew uznając, iż także i one nie miały znaczenia dla rozstrzygnięcia. Sąd Okręgowy zważył, co następuje: PowódkaM. H.domagała się w pierwszej kolejności ustalenia, iż umowa o kredyt hipoteczny nrKH/(...)zawarta między nią a pozwanymBankiem (...) Spółka Akcyjnaz siedzibą wW.w dniu 7 listopada 2007 r. jest nieważna oraz zasądzenia od pozwanego na jej rzecz kwoty 302.637,52 zł stanowiącej nienależne świadczenie spełnione na podstawie tej umowy. Jak wynika zart. 189 kpcpowód może żądać ustalenia przez Sąd istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa, gdy ma w tym interes prawny. W orzecznictwie i doktrynie przyjmuje się, że interes prawny w rozumieniu tego przepisu istnieje wówczas, gdy zachodzi niepewność stanu prawnego lub prawa, powodująca potrzebę ochrony prawnej. Niepewność ta musi mieć charakter obiektywny, to jest istnieć na podstawie rozumnej oceny sytuacji, w której powód występuje z tego rodzaju powództwem. Dlatego też nie można zakwestionować interesu prawnego w żądaniu ustalenia istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa, gdy ma ono znaczenie zarówno dla obecnych jak i przyszłych możliwych, ale obiektywnie prawdopodobnych stosunków prawnych i praw, czy sytuacji prawnej podmiotu występującego z żądaniem (patrz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2 lutego 2006 r., II CK 395/05). W ocenie Sądu powódka ma interes prawny w ustaleniu nieważności umowy kredytu, niezależnie od losów równolegle zgłaszanego przez nią żądania zapłaty. Podpisanie przez strony umowy kredytu wygenerowało bowiem długoterminowy stosunek prawny, który zgodnie z jego treścią nie został dotychczas wykonany. Ewentualne uwzględnienie roszczenia powódki o zwrot dokonanych przez nią do tej pory świadczeń na rzecz pozwanego na podstawie tejże umowy nie ureguluje w sposób definitywny wzajemnych relacji stron. Wniosek przeciwny byłby zasadny tylko przy przyjęciu, że prawomocne orzeczenie sądu wiąże nie tylko w zakresie sentencji, ale również motywów rozstrzygnięcia, co do czego nie ma jednak zgody w orzecznictwie i doktrynie. Stwierdzenie natomiast nieważności umowy przesądza nie tylko o potencjalnej możliwości domagania się zwrotu już spełnionych świadczeń ale także rozstrzyga w sposób ostateczny o braku obowiązku spełniania w przyszłości wynikających z umowy świadczeń, a więc o zezwoleniu na zaprzestanie spłaty kolejnych rat kredytu. Orzeczenie stwierdzające nieważność umowy niweczy jej skutki ex tunc i z uwagi na związanie zarówno stron, jak i innych sądów jego treścią z mocyart. 365 § 1 kpc, jako swoisty prejudykat, ma istotne znaczenie dla dalszych czynności stron w związku ze spłacaniem kredytu przez powódkę. (patrz wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 28 października 2018 roku, sygn. I ACa 623/17) Orzeczenie ustalające znosi zatem wątpliwości stron i zapobiega dalszemu sporowi o roszczenia banku wynikające z umowy. To zaś przesądza o wykazaniu przez powódkę posiadania przez nią interesu prawnego w ustaleniu nieważności umowy kredytu. Zgodnie zart. 69 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. prawo bankowew brzmieniu obowiązującym w dacie zawarcia przez strony umowy (tekst jedn. Dz.U. z 2023 r., poz. 2488), przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu. W myślart. 69 ust. 2 prawa bankowegoumowa kredytu powinna być zawarta na piśmie i określać w szczególności: strony umowy, kwotę i walutę kredytu, cel, na który kredyt został udzielony, zasady i termin spłaty kredytu, wysokość oprocentowania kredytu i warunki jego zmiany, sposób zabezpieczenia spłaty kredytu, zakres uprawnień banku związanych z kontrolą wykorzystania i spłaty kredytu, terminy i sposób postawienia do dyspozycji kredytobiorcy środków pieniężnych, wysokość prowizji, jeżeli umowa ją przewiduje, warunki dokonywania zmian i rozwiązania umowy. Z powyższego wynika, że umowa kredytu jest umową nazwaną. Wynikająca z ustawy definicja tej umowy wskazuje, że jest ona umową dwustronnie zobowiązującą. Z jednej strony, bank zobowiązany jest do oddania do dyspozycji drugiej strony kwoty kredytu, a jednocześnie staje się uprawniony do uzyskania spłaty oddanej do dyspozycji kredytobiorcy kwoty. Z drugiej strony, kredytobiorca ma prawo domagać się od banku wypłaty kredytu, a potem obciąża go obowiązek zwrotu oddanej do jego dyspozycji kwoty. Wobec nałożenia na kredytobiorcę obowiązku zapłacenia bankowi odsetek oraz prowizji, które mają charakter wynagrodzenia za korzystanie ze środków pieniężnych banku, umowa kredytu jest odpłatna. Jest też umową konsensualną, to znaczy dochodzi do skutku w wyniku samego uzgodnienia przez strony jej podstawowych postanowień. Przedmiotem kredytu musi być określona kwota pieniężna. W umowie muszą być też określone zasady spłaty sumy kredytu. W chwili zawarcia umowy kredytu przez powódkęprawo bankowenie przewidywało literalnie możliwości udzielania kredytów denominowanych i indeksowanych. Dopieroustawą z dnia 29 lipca 2011 r. o zmianie ustawy – prawo bankowe oraz niektórych innych ustaw(Dz.U. nr 165, poz. 984), która weszła w życie w dniu 26 sierpnia 2011 r., dodano wart. 69 ust. 2 pkt 4 a, zgodnie z którym w przypadku umowy o kredyt denominowany lub indeksowany do waluty innej niż waluta polska, umowa o kredyt powinna określać szczegółowe zasady określania sposobów i terminów ustalania kursu wymiany walut, na podstawie którego w szczególności wyliczana jest kwota kredytu, jego transz i rat kapitałowo – odsetkowych oraz zasad przeliczania na walutę wypłaty albo spłaty kredytu. Ponadto ustawą tą doart. 69dodano ust. 3, zgodnie z którym w przypadku umowy o kredyt denominowany lub indeksowany do waluty innej niż waluta polska, kredytobiorca może dokonywać spłaty rat kapitałowo – odsetkowych oraz dokonać przedterminowej spłaty pełnej lub częściowej kwoty kredytu bezpośrednio w tej walucie. W tym przypadku w umowie o kredyt określa się także zasady otwarcia i prowadzenia rachunku służącego do gromadzenia środków przeznaczonych na spłatę kredytu oraz zasady dokonywania spłaty za pośrednictwem tego rachunku. Choćustawa prawo bankowew chwili zawarcia umowy przez powódkę i pozwanego literalnie nie przewidywała możliwości udzielania kredytów indeksowanych, nie budzi wątpliwości Sądu dopuszczalność konstruowania w tym czasie zarówno umów kredytu indeksowanego (waloryzowanego) do waluty obcej, w których wysokość kwoty kredytu wyrażonej w złotych jest określana (indeksowana) według kursu danej waluty obcej w dniu wydania, jak i umów kredytu denominowanego w walucie obcej, w których wartość kwoty kredytu jest wyrażona w walucie obcej, ale jest uruchamiana w złotych po przyjętym kursie przeliczeniowym. Zastosowanie bowiem konstrukcji przeliczeń pomiędzy walutą krajową i walutami zagranicznymi w celu ustalenia wysokości świadczeń, do których obowiązany jest kredytobiorca w ramach realizacji obowiązku zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu i zapłaty odsetek nie narusza istoty umowy kredytu. Nadal zachowana jest zasada, zgodnie z którą bank udostępnia kredytobiorcy kapitał kredytu, kredytobiorca go wykorzystuje i zobowiązany jest do zwrotu. Zastosowanie przeliczeń oznacza jedynie modyfikację wysokości świadczeń, do których zobowiązane będą strony, ale nie ingeruje w ogólną konstrukcję umowy. Zabieg taki mieści się w granicach swobody umów (art. 3531 kc) W przypadku umów kredytu indeksowanego miała miejsce modyfikacja istniejącej umowy nazwanej – umowy kredytu, która doprowadziła do wykształcenia się w obrocie pewnego rodzaju tych umów, cechujących się określonymi zasadami ustalania świadczeń stron. Wykształcenie się w praktyce umów o określonych cechach doprowadziło następnie do ich częściowej regulacjiustawą z dnia 29 lipca 2011 r. o zmianie ustawy – prawo bankowe oraz niektórych innych ustaw. Zgodnie z art. 4 powołanej wyżej ustawy w przypadku kredytów lub pożyczek pieniężnych zaciągniętych przez kredytobiorcę lub pożyczkobiorcę przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy ma zastosowanie art. 69 ust. 2 pkt 4 a w stosunku do tych kredytów lub pożyczek pieniężnych, które nie zostały całkowicie spłacone – do tej części kredytu lub pożyczki, która pozostała do spłacenia. W tym zakresie bank dokonuje bezpłatnie stosownej zmiany umowy kredytowej lub umowy pożyczki. Wskazany przepis wprost potwierdza zatem stosowanie przepisów dodanych ustawą nowelizującąprawo bankowedo umów zawartych przed tą nowelizacją. W tej sytuacji nielogicznym byłoby uznanie, że wyrażona w nim norma nie ma zastosowania, gdyż wcześniej zawarte umowy kredytu indeksowanego czy denominowanego są nieważne jako niedopuszczalne w dacie ich zawierania. Zgodnie zart. 3851 kcpostanowienia umowy zawieranej z konsumentem nieuzgodnione indywidualnie nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (niedozwolone postanowienia umowne). Nie dotyczy to postanowień określających główne świadczenia stron, w tym cenę lub wynagrodzenie, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny. Z przepisu tego wynika zatem, że aby uznać postanowienie umowne za niedozwolone powinny zostać spełnione następujące przesłanki: - postanowienie nie było indywidualnie uzgodnione (nie było negocjowane), - postanowienie nie dotyczy sformułowanych jednoznacznie głównych świadczeń stron, - w wyniku zawarcia w umowie tego postanowienia prawa i obowiązki konsumenta zostały ukształtowane w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, - doszło tym samym do rażącego naruszenia interesów konsumenta. Zgodnie zart. 3852 kcoceny zgodności postanowienia umowy z dobrymi obyczajami dokonuje się według stanu z chwili zawarcia umowy, biorąc pod uwagę jej treść, okoliczności zawarcia oraz uwzględniając umowy pozostające w związku z umową obejmującą postanowienie będące przedmiotem oceny. W przedmiotowej sprawie poza sporem pozostawało, że powódka zawierając umowę kredytu działała jako konsumentka. Sąd nie miał wątpliwości, że nie miała ona wpływu na kształt postanowień dotyczących klauzul indeksacyjnych zawartych w § 2 ust. 2 i § 7 ust. 1 umowy. Od jej decyzji zależało czy zawrzeć umowę, w jakiej wysokości chciałaby zaciągnąć kredyt i na jaki okres. Pozwany nie wykazał natomiast, że kredytobiorca indywidualnie uzgodnił wyżej wskazane postanowienia dotyczące klauzuli waloryzacyjnej, w tym sposób ustalenia wysokości kursów waluty po jakich miały być przeliczone kredyt do wypłaty oraz wysokość rat. W tym miejscu zaznaczyć należy, że zgodnie zart. 3851 § 4 kcciężar dowodu, że postanowienie zostało uzgodnione indywidualnie, spoczywa na tym, kto się na to powołuje. Pojęcie postanowień określających główne świadczenia stron kojarzone jest ze świadczeniami charakteryzującymi daną umowę, określającymi jej istotę, czyli tzw. essentialia negotii, rozumiane jako cechy, według których dokonuje się kwalifikacji konkretnej czynności prawnej do ustawowo wyróżnionych typów czynności. Ocena powinna być dokonywana w odniesieniu do konkretnej umowy z uwzględnieniem indywidualnych okoliczności. Zdaniem Sądu głównego świadczenia stron, w przypadku umowy kredytu indeksowanego do waluty obcej, dotyczą również klauzule indeksacyjne określające kurs wymiany waluty obcej w jakiej ustalane jest zobowiązanie kredytobiorcy i przeliczana jest wysokość podlegającej spłacie w PLN raty kredytu. Decydują one bowiem o wysokości głównych świadczeń kredytobiorcy oraz o wysokości tzw. spreadu walutowego, stanowiącego de facto element wynagrodzenia banku za udzielony kredyt. Mając powyższe na uwadze stwierdzić należy, że klauzule indeksacyjne zawarte w § 2 ust. 2 i § 7 ust. 1 umowy dotyczą głównych świadczeń stron umowy. Rozważenia zatem wymagało czy powyższe postanowienia umowne zostały sformułowane w sposób jednoznaczny, co zgodnie zart. 3851 § 1 kcwykluczałoby ich kontrolę pod kątem nieuczciwego charakteru w obrocie z konsumentami. W ocenie Sądu zapisy § 2 ust. 2 umowy stanowiące, że „kredyt jest indeksowany do CHF po przeliczeniu wypłaconej kwoty zgodnie z kursem kupna CHF według Tabeli Kursów Walut Obcych obowiązującej wBanku (...)w dniu uruchomienia kredytu lub transzy. Po uruchomieniu kredytu lub pierwszej transzy kredytu wypłacanego w transzach Bank wysyła do kredytobiorcy pismo informujące o wysokości pierwszej raty kredytu, kwocie kredytu w CHF oraz jego równowartości w PLN zgodnie z kursem kupna CHF według Tabeli Kursów Walut Obcych obowiązującej wBanku (...)w dniu uruchomienia kredytu/transzy, przy czym zmiany kursów walut w trakcie okresu kredytowania mają wpływ na wysokość kwoty zaciągniętego kredytu oraz raty kapitałowo – odsetkowej” są postanowieniami, które naruszają wymóg przejrzystości materialnej umowy co do wyrażonej w walucie CHF wartości udzielonego kredytu. Na podstawie tych postanowień umowy nie można bowiem określić kwoty pieniężnej odpowiadającej wartości udzielonego kredytu w walucie obcej jako walucie rozliczeniowej. Ustalenie tej kwoty zależało bowiem od dwóch niewiadomych – kursu wymiany waluty i momentu jego ustalenia. Kurs wymiany waluty ma bowiem określać tabela kursowa banku, będąca aktem wewnętrznym, jednostronnym przedsiębiorcy, nieweryfikowalnym jeżeli chodzi o zasady ustalania wysokości kursu CHF. Brak jest nadto możliwości wskazania w sposób pewny momentu ustalenia tego kursu skoro jak wynika z § 3 umowy uruchomienie każdej transzy kredytu miało nastąpić po spełnieniu warunków szczegółowo określonych w tym przepisie. Zgodnie więc z tymi postanowieniami łączącej strony umowy ustalenie salda zadłużenia konsumenta miało nastąpić według kursu kupna waluty CHF obowiązującego w dniu wypłaty kredytu. W oparciu o takie zapisy umowy nie sposób jest uznać, że całkowity koszt zaciąganego przez powódkę jako konsumentkę zobowiązania został określony w sposób jednoznaczny. Także zapis § 7 ust. 1 umowy stanowiący, że „kredytobiorca zobowiązuje się spłacić kwotę kredytu w CHF ustaloną zgodnie z § 2 w złotych polskich z zastosowaniem kursu sprzedaży CHF obowiązującego w dniu płatności raty kredytu zgodnie z(...) Banku (...) S.A” jest postanowieniem, które narusza wymóg przejrzystości materialnej umowy. W tym przypadku nie sposób jest określić wysokości świadczeń powódki, gdyż zostały one uzależnione od pozostających poza umową tabel kursowych ustalanych przez kredytodawcę w oparciu o niewyjaśnione kryteria. To te właśnie zapisy nie określają w sposób prosty i zrozumiały głównych świadczeń stron umowy. Reasumując stwierdzić należy, że analiza powyższych zapisów umowy nie pozwala przyjąć, iż zostały one wyrażone prostym i zrozumiałym językiem jak wymaga tego art. 4 ust. 2 dyrektywy 93/13/EWG lub, że zgodnie zart. 3851 § 1 kczostały sformułowane w sposób jednoznaczny. Nie sposób jest przyjąć, aby w oparciu o nie przeciętny konsument mógł ustalić lub zweryfikować wysokość swojego zobowiązania, w tym obciążającej go raty spłaty kredytu czyli aby miał pełną świadomość i pełne rozeznanie co do wysokości obciążających go świadczeń. Tym samym zakwestionowane klauzule mogły podlegać kontroli w ramach systemu ochrony konsumentów przed stosowaniem nieuczciwych warunków umowy przez przedsiębiorców. Niejednoznaczność postanowień dotyczących klauzul indeksacyjnych pozwalała badać czy postanowienia te nie były abuzywne. Należało zatem ustalić czy wskazane postanowienia umowne, kształtowały prawa i obowiązki kredytobiorcy w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami i rażąco naruszały jego interesy. Dobre obyczaje to reguły postępowania niesprzeczne z etyką i moralnością. Sprzeczne z dobrymi obyczajami są: niedoinformowanie drugiej strony umowy, spowodowanie jej dezorientacji, wywołanie u klienta błędnego przekonania, wykorzystanie niewiedzy klienta lub jego naiwności, ukształtowanie stosunku prawnego niezgodnie z zasadą równorzędności stron. Sprzeczne z dobrymi obyczajami są działania potocznie określane jako nieuczciwe, nierzetelne, odbiegające od przyjętych standardów postępowania. Rażące naruszenie interesów konsumenta ma miejsce wówczas, gdy umowa przewiduje nieusprawiedliwione dysproporcje, na niekorzyść konsumenta, w rozłożeniu umownych praw i obowiązków. Chodzi o zawarcie w umowie postanowień, które szczególnie mocno godzą w interesy majątkowe konsumenta. W ocenie Sądu wprowadzenie do umowy klauzul zawartych w § 2 ust. 2 i § 7 ust. 1 umowy jest działaniem wbrew dobrym obyczajom. Na podstawie powyższych postanowień kredytodawca przyznał bowiem sobie prawo do przeliczenia zobowiązania powódki po kursie określonym w tabeli kursowej i do jednostronnego regulowania wysokości rat kredytu waloryzowanego walutą CHF poprzez wyznaczenie w tabelach kursowych kursu sprzedaży CHF oraz wartości spreadu walutowego. Przedmiotowe postanowienia dawały kredytodawcy uprawnienie do określenia wysokości kursu sprzedaży i kupna CHF bez jakichkolwiek wytycznych, ram czy ograniczeń. Pozwany miał więc dowolność w kształtowaniu wysokości zobowiązania powódki, której kredyt indeksowany był kursem CHF. Postanowienia dotyczące waloryzacji są niedozwolone również z uwagi na to, że ustalają inną wysokość kursu przyjętego dla przeliczeń kwoty udzielonego kredytu ze złotówek na franka szwajcarskiego i inną wysokość kursu przyjętego dla przeliczeń przy ustalaniu wysokości wymaganej spłaty z franka szwajcarskiego na złotówki. Takie ukształtowanie klauzuli waloryzacyjnej, zgodnie z którym bank może w sposób dowolny i niepoddający się weryfikacji ustalać kursy waluty, stanowiące narzędzie indeksacji, a tym samym wpływać na wysokość własnych korzyści i generować dodatkowe i nieprzewidziane umową koszty dla kredytobiorcy, rażąco narusza zasadę równowagi kontraktowej na niekorzyść konsumenta i dobre obyczaje (patrz wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 21 października 2011 r., VI ACa 420/11). Klauzulą abuzywną jest postanowienie umowne zezwalające stronie (bankowi) na dowolne kształtowanie wysokości świadczenia drugiej strony. Takie postanowienie nie przestaje być niedozwolone tylko dlatego, że zostało wykorzystane ze stosunkowo niewielkim pokrzywdzeniem kontrahenta. Niedozwolony charakter klauzuli i konieczność jej wyeliminowania z umowy wynika bowiem z nieakceptowalnego oddania jednej ze stron uprawnienia do określenia wysokości świadczenia drugiej strony, niezależnie od tego czy strona zastrzegająca korzystne dla siebie świadczenie wykorzystała swą uprzywilejowaną pozycję tylko w umiarkowanym stopniu. W świetle bowiemart. 3851 kckontroli podlega treść umowy, a nie sposób jej wykonania czy też sposób ewentualnego wykorzystania badanego postanowienia umownego przez przedsiębiorcę, na którego korzyść postanowienie to zostało zastrzeżone. Postanowienie umowne skutkujące rażącą dysproporcją uprawnień i obowiązków kontraktowych na niekorzyść konsumenta jest abuzywne od chwili zawarcia umowy, bez względu na to czy i jak przedsiębiorca skorzysta z przewidzianych w nim uprawnień. Ocena zgodności postanowień umowy z dobrymi obyczajami dokonywana jest na dzień zawarcia umowy. Oznacza to, że kontroli podlega samo uprawnienie do stosowania danej klauzuli a nie sposób jego wykorzystania. Z tej przyczyny wysokość kursów CHF, jakie bank przyjmował do przeliczenia salda kredytu do wypłaty i ustalenia wysokości rat kredytu, nie miała znaczenia dla oceny abuzywnego charakteru postanowień umowy. Zapisy zawarte w § 2 ust. 2 i § 7 ust. 1 umowy, w ocenie Sądu, nie tylko kształtują prawa i obowiązki powódki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami ale też rażąco naruszają jej interesy. W ocenie Sądu powódka po analizie wskazanych postanowień umowy nie mogła uzyskać wiedzy o wysokości jej zobowiązania w walucie CHF, która to wysokość miała się przekładać na wysokość rat kredytu, jakie zobowiązana była spłacać. Ponadto zapisy umowy dają kredytodawcy prawo do pobierania tzw. spreadu walutowego pomimo braku ku temu ekonomicznego uzasadnienia, a nadto spread ten, rzutujący na wysokość zobowiązania powódki, jest ustalany przez kredytodawcę w sposób jednostronny, a zatem dowolny. W przypadku kredytów udzielanych, wypłacanych i spłacanych w walucie polskiej, a jedynie waloryzowanych kursem waluty obcej nie dochodzi do żadnych realnych transakcji walutowych związanych bezpośrednio z udzieleniem kredytów, a jedynie do obliczeń matematycznych, których celem jest określenie wartości kredytów udzielonych w PLN oraz wartości poszczególnych rat spłaty według miernika wartości, jakim jest kurs waluty obcej. Kredytodawca nie ponosi zatem żadnych kosztów zakupu waluty w celu wypłaty konkretnego kredytu udzielanego w złotych, ani kosztów jej sprzedaży na rzecz kredytobiorcy i nie powinien oczekiwać ich zwrotu oraz dodatkowego wynagrodzenia (zysku) z tytułu takich czynności. W tym przypadku koszty i wynagrodzenie kredytobiorcy powinny zawierać się w ramach odsetek i ujętej w nich marży. Celem indeksacji powinno być zachowanie na przestrzeni ustalonego, długiego okresu na jaki udzielane są kredyty, jednolitej wartości wzajemnych świadczeń stron. Stwierdzić tym samym należy, że wynikający z umowy obowiązek powódki ponoszenia kosztów spreadu walutowego stanowi nieuczciwą praktykę banku, mającą zagwarantować mu dodatkowe oprócz charakterystycznego dla umowy kredytu oprocentowania, wynagrodzenie. Jednocześnie sposób, w jaki kredytodawca zastrzegł sobie ten dodatkowy zysk mijał się z zasadą transparentności i przejrzystości umowy. W postanowieniach umownych nie zostały bowiem sprecyzowane w jakikolwiek sposób kryteria ustalania przez kredytodawcę kursu kupna i kursu sprzedaży CHF. Dla oceny abuzywności postanowienia, będącego współźródłem spreadu walutowego, istotne jest zaś to, czy przeciętny konsument mógł nie tylko dowiedzieć się o istnieniu różnicy, ogólnie obserwowanej na rynku papierów wartościowych, między kursem sprzedaży a kursem kupna waluty obcej, ale również oszacować potencjalnie istotne konsekwencje ekonomiczne, jakie niosło dla niego zastosowanie kursu sprzedaży przy obliczaniu rat kredytu, którymi zostanie ostatecznie obciążony. Dla przeciętnego bowiem konsumenta, a więc konsumenta dobrze poinformowanego oraz dostatecznie uważnego i ostrożnego istotna jest nie tylko świadomość zastosowania różnych kursów walut przy wypłacie i spłacie kredytu oraz ich zmienności, ale także orientacja co do skali wynikającego stąd, dodatkowego obciążenia finansowego. Z treści umowy wynika, że bank udzielając kredytu w złotówkach ryzykował stratę jedynie kwoty, która została wypłacona powódce, co mogło nastąpić w przypadku znacznego spadku wartości waluty wskazanej jako waluta indeksacji. Natomiast w przypadku powódki wysokość jej zobowiązania mogła osiągnąć niczym nieograniczoną wysokość już na początkowym etapie (wraz ze spadkiem wartości waluty krajowej w stosunku do waluty indeksacji). Do tego mogło dojść również w czasie wykonywania zobowiązania po kilku lub kilkunastu latach. Ponadto umowa nie przewidywała instrumentów, które pozwoliłoby powódce na zmianę sposobu wykonywania umowy po wystąpieniu niekorzystnego dla niej wzrostu kursu walut. Z tych też względów wskazane powyżej uregulowania umowy należy uznać za niedozwolone, gdyż mogły doprowadzić i ostatecznie doprowadziły, gdy porównamy wysokość udzielonego kredytu, wysokość spłaconego kredytu i wysokość zadłużenia, do ukształtowania stosunku zobowiązaniowego niezgodnie z zasadą równorzędności stron, czyli do nierównomiernego rozłożenia praw i obowiązków między stronami. Ponadto naruszyły one dobre obyczaje, ponieważ doszło do wykorzystania przewagi kontraktowej banku, który dokonując wcześniej fachowej oceny ryzyka kursowego zabezpieczył swoje interesy, a nie interesy powódki, którą informowano jedynie o stabilności franka szwajcarskiego. W tym miejscu należy wskazać, że bank nie wykonał także swoich obowiązków w zakresie poinformowania powódki o ryzyku kursowym. Informacja przedstawiona powódce i przez nią podpisana nie czyni zadość tym obowiązkom. Wprowadzenie do umowy kredytowej zawieranej na wiele lat mechanizmu działania ryzyka kursowego, wymagało szczególnej staranności banku w zakresie wyraźnego wskazania zagrożeń wiążących się z oferowanym kredytem, tak by powódka miała pełną wiedzę co do konsekwencji ekonomicznych zawieranej umowy. Przedkontraktowy obowiązek informacyjny w zakresie ryzyka kursowego powinien zostać wykonany w sposób jednoznacznie i zrozumiale unaoczniający powódce, że zaciągnięcie takiego kredytu jest bardzo ryzykowne a efektem może być obowiązek zwrotu kwoty wielokrotnie wyższej od pożyczonej, mimo dokonywania regularnych spłat. Z poczynionych w sprawie ustaleń nie wynikało, by taki obowiązek informacyjny został przez bank wykonany w sposób ponadstandardowy, dający powódce pełne rozeznanie w tym zakresie. Na tę okoliczność pozwany nie przedstawił w zasadzie żadnych dowodów a dowód z zeznań zawnioskowanego świadka został przez Sąd pominięty, gdyż nie uczestniczył on w procesie zawierania umowy z powódką. Ponadto, rzeczywistość pokazała, że określenie nawet w przybliżeniu skali ryzyka walutowego związanego z tego rodzaju kredytami okazało się całkowicie nietrafione. Dysproporcja praw i obowiązków stron na niekorzyść powódki jako słabszej strony stosunku zobowiązaniowego jest nieusprawiedliwiona a brak równowagi kontraktowej występuje w stopniu, który rażąco narusza interes majątkowy konsumentki, zobowiązując ją do spłaty zaciągniętego kredytu w wysokości arbitralnie ustalonej przez bank. Jednostronna swoboda kształtowania przez bank sytuacji finansowej powódki uniemożliwiała przy tym sprawdzenie zasadności i prawidłowości decyzji banku, co również narusza prawo powódki do uzyskania pełnej i rzetelnej informacji o czynnikach kształtujących jej obowiązki. Naruszony jest zatem również jej interes pozamajątkowy w postaci niepewności co do okoliczności wpływających na wysokość jej zobowiązania. To, że powódka dokonała wyboru kredytu indeksowanego do waluty CHF i oświadczyła, że została poinformowana przez bank o ryzyku związanym ze zmianą kursów walut, nie oznacza bowiem, że wyraziła zgodę na regulowanie w ramach umowy kredytu swoich praw i obowiązków w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami czy też, że wyraziła zgodę na rażące naruszenie jej interesów. Wobec niejednoznacznych postanowień umowy określających główne świadczenia stron nie sposób jest również przyjąć, że powódka zawarła umowę kredytu pozostając w pełni świadoma co do wynikających z niej obciążeń a tym samym, że była w pełni rozeznana co do ryzyka jakie na siebie przyjmuje. Udzielenia powódce przed zawarciem umowy wyczerpujących informacji w zakresie ryzyka kursowego nie udowodnił również pozwany, do czego zgodnie z zasadą rozkładu ciężaru dowodowego określoną wart. 6 kcbył obowiązany. Brak jest też dowodu na to, by powódka została pouczona o zasadach konstruowania przez bank tabel kursowych stanowiących podstawę określenia kursu waluty na potrzeby ustalenia wysokości jej zobowiązania i wysokości rat kredytu oraz aby została poinformowana o tym jakie będą konsekwencje wysokiego (tj. wykraczającego poza normalne, typowe wahania) wzrostu wartości waluty do jakiej kredyt jest indeksowany, którego to wzrostu, z uwagi na długi okres na jaki został zaciągnięty kredyt, nie można przecież było wykluczyć. Powyższe prowadzi do wniosku, że brak jest podstaw aby przyjąć, iż w chwili zawierania umowy kredytowej powódka mogła mieć pełne rozeznanie co do tego jak duże jest ryzyko zmiany kursu waluty na przyszłość na przestrzeni wielu lat obowiązywania umowy kredytowej i jakie to będzie miało dla niej skutki ekonomiczne. Za abuzywne należało również uznać postanowienie § 2 ust. 2 umowy przewidujące wskazanie przez bank kredytobiorcy wysokości kwoty kredytu w CHF w piśmie przesyłanym po uruchomieniu kredytu. Sprzeczne z dobrymi obyczajami jest bowiem takie ukształtowanie postanowień umowy, które pozwala przedsiębiorcy wskazywać konsumentowi wysokość jego świadczenia w piśmie przesyłanym już po zawarciu umowy. Przechodząc do oceny skutków uznania postanowień zawartych w umowie za niedozwolone postanowienia umowne, należy mieć na uwadze, że co do zasady uznanie postanowień umowy za niedozwolone nie powinno powodować upadku całej umowy, gdyż jak stanowiart. 3851 § 2 kcjeżeli postanowienia umowy nie wiążą konsumenta zgodnie z § 1 tego artykułu, strony są umową związane w pozostałym zakresie. Utrzymanie w mocy umowy kredytu indeksowanego do waluty obcej nie będzie możliwe zwłaszcza wówczas gdy uznanie zawartych w niej postanowień za klauzule abuzywne doprowadziłoby nie tylko do zniesienia mechanizmu indeksacji oraz różnicy kursów walutowych, ale również pośrednio do zaniknięcia ryzyka kursowego, które jest bezpośrednio związane z indeksacją przedmiotowego kredytu do waluty. Skoro zaś klauzule dotyczące ryzyka wymiany określają główny przedmiot umowy kredytu, to obiektywna możliwość utrzymania obowiązywania przedmiotowej umowy wydaje się w tych okolicznościach niepewna. W ocenie Sądu utrzymanie w mocy łączącej strony umowy kredytu indeksowanego do waluty CHF bez uznanych za niedozwolone postanowień regulujących mechanizm indeksacji jest niemożliwe, gdyż prowadziłoby do zmiany charakteru prawnego tego stosunku obligacyjnego. Wyeliminowane zostałoby bowiem pośrednio z tej umowy ryzyko kursowe związane z indeksacją przedmiotu kredytu do waluty obcej to jest CHF, determinujące zastosowanie w dalszym ciągu obowiązującego postanowienia o oprocentowaniu kredytu określanego według stopy międzybankowej tej waluty tj. LIBOR. Pozostawienie umowy w kształcie okrojonym poprzez wyeliminowanie z niej klauzul indeksacyjnych określających przecież główne świadczenia stron umowy, zdaniem Sądu, stanowiłoby naruszenieart. 3531 kcwyrażającego zasadę swobody umów. Byłoby sprzeczne z istotą, naturą stosunku zobowiązaniowego, który strony chciały wykreować. Bez takich bowiem postanowień nie może dojść do ważnego zawarcia umowy kredytu indeksowanego kursem waluty obcej. O zaniknięciu ryzyka kursowego można mówić w sytuacji, w której skutkiem eliminacji niedozwolonych klauzul kształtujących mechanizm indeksacji jest przekształcenie kredytu złotowego indeksowanego do waluty obcej w zwykły (tzn. nieindeksowany) kredyt złotowy, oprocentowany według stawki powiązanej ze stawką LIBOR. Zarazem należy uznać, że wyeliminowanie ryzyka kursowego, charakterystycznego dla umów kredytu indeksowanego do waluty obcej i uzasadniającego powiązanie stawki oprocentowania ze stawką LIBOR, jest równoznaczne z tak daleko idącym przekształceniem umowy, iż należy ją uznać za umowę o odmiennej istocie i charakterze, choćby nadal chodziło tu tylko o inny podtyp czy wariant umowy kredytu. Oznacza to z kolei, że po wyeliminowaniu tego rodzaju klauzul utrzymanie umowy o charakterze zamierzonym przez strony nie jest możliwe, co przemawia za jej całkowitą nieważnością (bezskutecznością). Wyeliminowanie z umowy zapisów regulujących mechanizm indeksacji nie pozwala na utrzymanie w mocy tak ukształtowanego stosunku prawnego jako sprzecznego z naturą (charakterem prawnym) zobowiązania, które strony chciały wykreować. Umowę w tak okrojonym kształcie uznać należy za nieważną. Nie można bowiem zastąpić zawartych w niej niedozwolonych postanowień przepisami o charakterze dyspozytywnym. Mając na uwadze powyższe Sąd ustalił, że umowa o kredyt hipoteczny nrKH/(...)zawarta w dniu 7 listopada 2007 r. pomiędzyM. H.aBankiem (...) Spółka Akcyjnaz siedzibą wW.jest nieważna. Powódka poza żądaniem stwierdzenia nieważności umowy kredytu zgłosiła także jako żądanie główne żądanie zasądzenia na jej rzecz od pozwanego kwoty 302.637,52 zł. Zasądzenia tej kwoty powódka domagała się tytułem zwrotu zapłaconych przez nią rat kredytu. Zgodnie zart. 405 kckto bez podstawy prawnej uzyskał korzyść majątkową kosztem innej osoby, obowiązany jest do wydania korzyści w naturze, a gdyby to nie było możliwe, do zwrotu jej wartości. Przepis ten stosuje się w szczególności do świadczenia nienależnego, to jest takiego, w którym ten, kto je spełnił, nie był w ogóle zobowiązany lub nie był zobowiązany względem osoby, której świadczył, albo jeżeli podstawa świadczenia odpadła lub zamierzony cel świadczenia nie został osiągnięty, albo jeżeli czynność prawna zobowiązująca do świadczenia była nieważna i nie stała się ważna po spełnieniu świadczenia (art. 410 § 1 i 2 kc). Skutkiem stwierdzenia nieważności umowy kredytu w całości jest uznanie, że spełnione przez obie strony tej umowy świadczenia nie miały oparcia w łączącej je umowie. Na postawie umowy kredytu powódka w okresie od 21 grudnia 2007 r. do 21 listopada 2022 r. wpłaciła na poczet spłaty kredytu kwotę 302.637,52 zł. Mając na uwadze powyższe Sąd w związku z ustaleniem nieważności umowy o kredyt hipoteczny nrKH/(...)zawartej w dniu 7 listopada 2007 r. zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 302.637,52 zł. Zwrot świadczenia nienależnego powinien nastąpić po wezwaniu dłużnika, gdyż zgodnie zart. 455 kcjeżeli termin spełnienia świadczenia nie jest oznaczony ani nie wynika z właściwości zobowiązania, świadczenie powinno być spełnione niezwłocznie po wezwaniu dłużnika do wykonania. Powódka wezwała pozwanego do zwrotu nienależnie pobranych na podstawie umowy kredytu kwot pozwem, który został pozwanemu doręczony w dniu 14 lutego 2023 r. zatem jej roszczenie stało się wymagalne w tym dniu i stąd odsetki ustawowe za opóźnienie od tej kwoty Sąd zasądził od dnia 15 lutego 2023 r. do dnia zapłaty. W pozostałym natomiast zakresie żądanie zasądzenia odsetek Sąd oddalił. Jednocześnie Sąd stwierdził, iż, wbrew twierdzeniem pozwanego, roszczenie powódki nie było przedawnione w żadnej części. Po wydaniu wyroku TSUE z dnia 10 czerwca 2021 r. w sprawie C-776/19 bezspornym stało się, że termin przedawnienia roszczeń wynikających z kredytów frankowych nie może zacząć biec, dopóki kredytobiorca nie dowie się o wadliwości swojej umowy. W przedmiotowej sprawie należy zakładać, iż powódka dowiedziała się o wadliwości umowy w dniu 16 grudnia 2022 r., kiedy udzieliła pełnomocnictwa do reprezentowania jej w tej sprawie. W przedmiotowej sprawie pozwany podnosił zarzut naruszenia przez powódkę zasad współżycia społecznego polegającego na próbie wykorzystania przepisów dotyczących ochrony konsumentów w celu wzbogacenia się kosztem pozwanego. W ocenie Sądu podniesiony zarzut nie może odnieść skutku. Nie ulega wątpliwości, że zamiarem powódki było zaciągnięcie kredytu na zakup mieszkania. Przy zawieraniu umowy kredytu nie miała ona wpływu na jej treść. Kredytodawca natomiast posługując się opracowanymi przez siebie wzorcami umownymi wprowadził do umowy mechanizmy indeksacji powiązane z kursem franka szwajcarskiego, które zostały uznane przez Sąd za klauzule abuzywne. Skoro więc kredytobiorca zachował się względem powódki nielojalnie i niewłaściwie nie może on powoływać się na naruszenie przez nią zasad współżycia społecznego. Ponieważ roszczenie ewentualne pozwu zgłoszone zostało na wypadek nie uwzględnienia przez Sąd żądania ustalenia nieważności umowy kredytu a Sąd żądanie to uwzględnił, zbędnym było zajmowanie się nim. O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawieart. 98 § 1 i 3 kpckierując się zasadą odpowiedzialności za wynik procesu i zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 11.817,00 zł, na którą to kwotę złożyły się opłata od pozwu w kwocie 1.000,00 zł, wynagrodzenie pełnomocnika powodów w kwocie 10.800,00 zł ustalone stosownie do treści § 2 pkt 7 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (tekst jedn. Dz.U. z 2023 r., poz. 1964 ze zm.) i opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17,00 zł.

15/252000/0000503/C

Sąd Okręgowy w Sieradzu

I Wydział Cywilny

151025200000503_I_C_000425_2018_Uz_2024-01-10_001

I C 425/18

2024-01-10 01:00:00.0 CET

2024-02-05 17:30:05.0 CET

2024-02-05 13:18:11.0 CET

15102520

503

SENTENCE, REASON

Sygn. akt: I C 425/18 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 10 stycznia 2024 r. Sąd Rejonowy w Toruniu I Wydział Cywilny w składzie następującym: Przewodniczący: sędzia Magdalena Glinkiewicz Protokolant: sekr. sąd. Katarzyna Stysiek po rozpoznaniu w dniu 18 grudnia 2023 r. w Toruniu na rozprawie sprawy z powództwa A. K. przeciwko (...) S.A. w S. przy interwencji ubocznej Towarzystwa (...) S.A. w W. o zapłatę i ustalenie I zasądza od pozwanego (...) S.A. w S. na rzecz powoda A. K. kwotę

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Ewelina Czarnecka" xPublisher="eczarnecka" xEditorFullName="Ewelina Czarnecka" xEditor="eczarnecka" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="9" xFlag="published" xVolType="15/102520/0000503/C" xYear="2018" xVolNmbr="000425" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText>Sygn. akt: I C 425/18</xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right"> Dnia 10 stycznia 2024 r.</xText> <xText>Sąd Rejonowy w Toruniu I Wydział Cywilny</xText> <xText>w składzie następującym:</xText> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="186"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="525"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">Przewodniczący:</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>sędzia Magdalena Glinkiewicz</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">Protokolant:</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>sekr. sąd. Katarzyna Stysiek</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xText>po rozpoznaniu w dniu 18 grudnia 2023 r. w Toruniu</xText> <xText>na rozprawie</xText> <xText>sprawy z powództwa <xAnon>A. K.</xAnon></xText> <xText>przeciwko <xAnon> (...) S.A.</xAnon> w <xAnon>S.</xAnon></xText> <xText>przy interwencji ubocznej <xAnon> Towarzystwa (...) S.A.</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon></xText> <xText>o zapłatę i ustalenie</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">I</xName> <xText>zasądza od pozwanego <xAnon> (...) S.A.</xAnon> w <xAnon>S.</xAnon> na rzecz powoda <xAnon>A. K.</xAnon> kwotę 57 600 zł (pięćdziesiąt siedem tysięcy sześćset złotych) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 13 października 2016 roku do dnia zapłaty;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">II</xName> <xText>oddala powództwo w pozostałym zakresie;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">III</xName> <xText>zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 6 417 zł (sześć tysięcy czterysta siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">IV</xName> <xText>nakazuje pobrać od pozwanego <xAnon> (...) S.A.</xAnon> w <xAnon>S.</xAnon> na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Toruniu kwotę 1.880 zł (tysiąc osiemset osiemdziesiąt złotych), tytułem części opłaty od pozwu, od uiszczenia której powód był zwolniony;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">V</xName> <xText>nakazuje pobrać od pozwanego <xAnon> (...) S.A.</xAnon> w <xAnon>S.</xAnon> na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Toruniu kwotę 10.203,36 zł (dziesięć tysięcy dwieście trzy złote trzydzieści sześć groszy) tytułem zwrotu nieuiszczonych wydatków.</xText> </xUnit> <xText>Sygn. akt I C 425/18</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Powód <xAnon>A. K.</xAnon> wniósł o zasądzenie od pozwanego <xAnon> (...) S.A.</xAnon> kwoty 57 600 zł tytułem dopłaty zadośćuczynienia za doznaną krzywdę, a także o ustalenie odpowiedzialności strony pozwanej na przyszłość wobec powoda za skutki zdarzenia z dnia 5 lipca 2015 r. i o zasądzenie kosztów procesu od strony pozwanej.</xText> <xText><xAnon>A. K.</xAnon> 5 lipca 2015 roku wraz ze swoim synem <xAnon>K. K. (1)</xAnon> za pomocą aluminiowych tyczek zakładał siatkę na czereśnię znajdującą się na jego posesji. W pobliżu gałęzi przebiegały linie średniego napięcia, które przecinają działkę powoda. Podczas zakładania siatki w wyniku „przeskoczenia łuku” doszło do porażenia powoda prądem. Na skutek porażenia prądem doszło do nagłego zatrzymania krążenia u powoda. Powód w szpitalu przebywał prawie dwa tygodnie. Powód doznał poparzeń kończyn dolnych, niezbędne było dokonanie amputacji fragmentów kilku palców u stóp. Powód wymagał również leczenia kardiologicznego, podlega stałej kontroli kardiologicznej, neurologicznej. Ma problemy z pamięcią. Wymaga również leczenia psychologicznego i psychiatrycznego. W wyniku zdarzenia powód stracił część zębów. Zdarzenie z 5 lipca 2015 roku spowodowało również konsekwencje w zakresie problemów okulistycznych, u powoda wystąpiła zaćma obuoczna. Stan zdrowia powoda pogarsza się. Powód przed zdarzeniem był sprawny fizycznie, umysłowo. Porażenie prądem spowodowało zaangażowanie się całej rodziny w leczenie powoda, powód nie jest tak sprawny fizycznie jak przed wypadkiem, stracił samodzielność. Pozwana dotychczas wypłaciła powodowi zadośćuczynienie w kwocie 12 400 zł. Zatem powód dochodzi dopłaty zadośćuczynienia do łącznej kwoty 70 000 zł. Powód żąda również ustalenia odpowiedzialności pozwanego na przyszłość za skutki zdarzenia z 5 lipca 2015 roku, gdyż proces leczenia powoda nie został jeszcze zakończony, a nie da się wykluczyć, iż powód nie będzie odczuwał dolegliwości w przyszłości.</xText> <xText>Powód postanowieniem Sądu Rejonowego w Toruniu z dnia 11 maja 2018 roku został zwolniony od kosztów sądowych w części, tj. ponad kwotę 1.000 zł (k.197).</xText> <xText>Pozwany w odpowiedzi na pozew wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie na jego rzecz kosztów postępowania.</xText> <xText>Pozwany jednocześnie wskazał, iż zawarł umowę ubezpieczenia z <xAnon> (...) S.A.</xAnon>, w której wiodącym koasekurantem (35 %) jest pozwane Towarzystwo. Pozostałymi koasekurantami są: <xAnon> (...) S.A.</xAnon> (28 %), <xAnon> Towarzystwo (...) S.A.</xAnon> (27 %), <xAnon> Towarzystwo (...) S.A.</xAnon> (10 %) i powinny być one zawiadomione o toczącym się postępowaniu i wezwane do wzięcia udziału w sprawie w charakterze pozwanych.</xText> <xText>Pozwany w uzasadnieniu wskazał, iż wypłacił tytułem zadośćuczynienia kwotę 12 400 zł, co jego zdaniem jest kwotą adekwatną do powstałej szkody niemajątkowej, a żądana kwota jest zbyt wygórowana. Nadto, powód w trakcie zdarzenia znajdował się w stanie nietrzeźwości, poziom alkoholu we krwi wynosił 1,8 promila. Wobec czego, zostało w trakcie postępowania likwidacyjnego ustalone co najmniej 20 % przyczynienie się powoda, a na obecnym etapie pozwany wskazuje na co najmniej 80 % przyczynienie się powoda. Pozwany podniósł, również iż powód nie wykazał interesu prawnego w żądaniu ustalenia odpowiedzialności na przyszłości. W zakresie żądania odsetek, pozwany wskazał, że w przypadku zasądzenia dalszego zadośćuczynienia, odsetki powinny zostać zasądzone od dnia wydania wyroku.</xText> <xText><xAnon> Towarzystwo (...) S.A.</xAnon> pismem z dnia 28 września 2018 r. (k. 278) zgłosiło swój udział w sprawie w charakterze interwenienta ubocznego po stronie pozwanej. W piśmie z 30 października 2018 r. (k. 430-432) wniosło o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powoda kosztów procesu. Interwenient uboczny podtrzymał wszelkie twierdzenia i zarzuty pozwanego, uznając je za własne, włącznie z zarzutem przyczynienia się powoda w 80 %.</xText> <xText><xBx>Sąd ustalił, co następuje:</xBx></xText> <xText>W dniu 5 lipca 2015 roku na posesji powoda Przy <xAnon>ul. (...)</xAnon> w <xAnon>G.</xAnon> spotkała się rodzina powoda. Został zorganizowany grill, powód spożywał alkohol. <xAnon>A. K.</xAnon> wraz z synem <xAnon>K. K. (1)</xAnon> zakładali plastikową siatkę na drzewo czereśni znajdujące się na posesji powoda przy <xAnon>ul. (...)</xAnon> w <xAnon>G.</xAnon>. Do zakładania siatki używali oni aluminiowych tyczek o długości ok. 4 metry. Podczas tej czynności nie korzystali z drabiny, <xAnon>A. K.</xAnon> stał na ziemi. Powód ma 1,65 m wzrostu.</xText> <xText>Przez działkę powoda przebiegają napowietrzne linie średniego napięcia. Gałęzie nie dotykały linii średniego napięcia. Drzewo czereśni znajdowało się ok. 5 m obok linii energetycznej. Odległość od ziemi do przedmiotowej linii średniego napięcia wynosiła 7,01 metra.</xText> <xText>Podczas zakładania siatki doszło do tzw. „przeskoku łuku” i porażenia prądem <xAnon>A. K.</xAnon>. W chwili zdarzenia powód miał 1,8 promila alkoholu we krwi.</xText> <xText>Tego dnia było słonecznie, gorąco i wilgotno, nie padało. Stan napowietrznej linii był prawidłowy, jednakże mogło dojść do powstania przepięć, czyli nagłego wzrostu napięć ponad ich wartość znamionową.</xText> <xText><xBx>Dowód:</xBx> zdjęcia k. 12-13, 385 zeznania <xAnon>K. K. (1)</xAnon> k. 322v, zeznania <xAnon>A. K.</xAnon> k. 327-328, częściowo opinia biegłego <xAnon>R. Ł.</xAnon> z zakresu energetyki k. 339-344v, częściowo opinia uzupełniająca biegłego <xAnon>R. Ł.</xAnon> k. 373-373v, korespondencja z 15.07.2016 r. sporządzona przez <xAnon>R. K.</xAnon>, kierownika działu eksploatacji <xAnon> (...) S.A.</xAnon> wraz z załącznikami k. 354-363, opinia biegłego <xAnon>E. L.</xAnon> z zakresu elektroenergetyki k. 404-412</xText> <xText>Pierwszej pomocy <xAnon>A. K.</xAnon> udzielił jego syn – <xAnon>K.</xAnon>. <xAnon>J. K.</xAnon>, który mieszka 3 domy dalej usłyszał krzyk z działki <xAnon>A. K.</xAnon> i pobiegł tam z żoną, pomagał w reanimacji. Również sąsiad <xAnon>A. Ż. (1)</xAnon> pomagał w reanimacji. Następnie powód został przewieziony do <xAnon> (...) Szpitala Miejskiego im. (...)</xAnon> w <xAnon>T.</xAnon>. Lekarze dawali jemu 10 % szans na przeżycie.</xText> <xText><xBx>Dowód:</xBx> zeznania <xAnon>K. K. (1)</xAnon> k. 322v, zeznania <xAnon>J. K.</xAnon> k. 324, zeznania <xAnon>A. Ż. (1)</xAnon> k. 324v, zeznania <xAnon>M. K. (1)</xAnon> k. 325</xText> <xText><xAnon>A. K.</xAnon> w dniach 5-7 lipca 2015 roku był hospitalizowany na Oddziale Intensywnej Terapii Medycznej i Anestezjologii, był w stanie śpiączki farmakologicznej. Następnie był hospitalizowany na Oddziale Kardiologii i Intensywnej <xAnon> (...)</xAnon> Kardiologicznej do 13 lipca 2015 roku. <xAnon>A. K.</xAnon> doznał oparzeń palców stóp. Następnie leczył się on w Poradni Neurologicznej, Poradni Okulistycznej, a także prywatnie u neurologa, ortopedy, psychiatry. W czerwcu 2017 roku doznał przemijającego niedokrwienia półkuli mózgu lewej w przednim zakresie unaczynienia.</xText> <xText>W następstwie zdarzenia z 5 lipca 2015 roku <xAnon>A. K.</xAnon> nie doznał uszczerbku na zdrowiu w aspekcie neurologicznym, nie doszło do uszkodzenia centralnego układu nerwowego ani obwodowego układu nerwowego. Incydent niedokrwienny mózgu nie był następstwem przebytego porażenia prądem. Neurologiczne skutki zdrowotne nie ujawnią się w przyszłości.</xText> <xText><xBx>Dowód:</xBx> dokumentacja medyczna <xAnon>A. K.</xAnon> k. 14-139, 297-321 opinia biegłego z zakresu neurologii k. 488-492v</xText> <xText><xAnon>A. K.</xAnon> po zdarzeniu z 5 lipca 2015 roku ma problemy z pamięcią, jego żona przypomina jemu o lekach, zbadaniu cukru, spożyciu posiłku. Na skutek tego zdarzenia zaburzone były funkcje uwagi i pamięci krótkotrwałej, okresowo pojawiło się poczucie mniejszej odporności na stres, obniżony nastrój. Obecnie funkcjonowanie poznawcze mieści się w normie, w niewielkim stopniu obniżone są funkcje uwagi i uczenia się.</xText> <xText><xBx>Dowód:</xBx> zeznania <xAnon>K. K. (1)</xAnon> k. 323, zeznania <xAnon>M. K. (1)</xAnon> k. 325, zeznania <xAnon>M. K. (2)</xAnon> k. 327, zeznania <xAnon>A. K.</xAnon> k. 327-328v, opinia psychologiczna k. 511-515</xText> <xText><xAnon>A. K.</xAnon> leczył się w <xAnon> Ośrodku (...)</xAnon> na przełomie 2019 i 2020 roku w związku z zespołem uzależnienia od alkoholu. Na skutek zdarzenia z 5 lipca 2015 roku <xAnon>A. K.</xAnon> doznał stałego uszczerbku na zdrowiu na poziomie 15 %. Na uszczerbek ten składają się organiczne zaburzenia afektywne. Zaburzenia te miały największe nasilenie w pierwszych miesiącach po zdarzeniu, potem ich nasilenie zmniejszało się. Skutki tego zdarzenia będzie odczuwał do końca życia, ale leczenie ich zakończyło się.</xText> <xText><xBx>Dowód:</xBx> opinia psychiatryczna k. 528-534v</xText> <xText>W czerwcu 2016 roku <xAnon>A. K.</xAnon> zgłosił się do prywatnego gabinetu stomatologicznego celem leczenia zębów i uzupełnienia braków zębowych w szczęce górnej. Leczenie zakończono również w czerwcu 2016, nie było ono związane z wypadkiem z 5 lipca 2015 r. Zdarzenie to nie miało wpływu na funkcjonalny i estetyczny układ zębów <xAnon>A. K.</xAnon>, nie doznał on obrażeń w obrębie zębów i tkanek twarzoczaszki.</xText> <xText><xBx>Dowód:</xBx> dokumentacja medyczna k. 59, opinia biegłego z zakresu stomatologii k. 577-587</xText> <xText><xAnon>A. K.</xAnon> od czasów studiów miał wadę wzroku minus 1; 1,5 dioptrii. Badał wzrok u okulisty. Po wypadku wzrok powoda uległ pogorszeniu. <xAnon>A. K.</xAnon> doznał trwałego uszczerbku na zdrowiu w postaci zaćmy wikłającej obu oczu. W związku z tym przeszedł zabieg wszczepienia soczewki zwijalnej do łoża torebkowego. Uszczerbek ten wynosi 30 %. Rozwój zaćmy był powolny, po zabiegu wymagał zwolnienia lekarskiego, obecnie ostrość wzroku jest prawidłowa. <xAnon>A. K.</xAnon> skutki zdarzenia będzie odczuwał do końca życia, nie można wykluczyć wystąpienia zaćmy wtórnej. Nie ma związku między jaskrą a porażeniem prądem.</xText> <xText><xBx>Dowód:</xBx> dokumentacja medyczna k. 14-139, zeznania <xAnon>A. K.</xAnon> k. 327v, opinia okulistyczna k. 653-657, opinia okulistyczna uzupełniająca k. 688-689</xText> <xText>U <xAnon>A. K.</xAnon> nie stwierdzono trwałego uszczerbku kardiologicznego. Powikłania kardiologiczne wystąpiły bezpośrednio po porażeniu prądem. Nie doszło do uszkodzenia mięśnia sercowego. Choroby kardiologiczne na które cierpi <xAnon>A. K.</xAnon> nie mają związku z zdarzeniem z 5 lipca 2015 roku.</xText> <xText><xBx>Dowód:</xBx> opinia biegłego z zakresu kardiologii k. 708-713</xText> <xText>Wielkość prądu rażenia, ok. 8,6A jakiemu uległ <xAnon>A. K.</xAnon> znacznie wielokrotnie przekracza próg fibrylacji (migotania) komór serca (prąd rażenia 0,1A to ponad 50 % prawdopodobieństwo wystąpienia fibrylacji komór serowych). Podczas fibrylacji dochodzi do spadku ciśnienia krwi, niemiarowych, nieokresowych skurczów o wysokiej częstotliwości, co może spowodować w pierwszej kolejności niedotlenienie mózgu, po ok. 10 sekundach utratę przytomności, po dalszych 20 sek. zatrzymanie oddychania i początek śmierci klinicznej. Porażonego prądem człowieka można uratować, jeżeli zostanie jemu udzielona pomoc przed upływem 3-5 minut, tj. przed upływem czasu, jaki bez dopływu tlenu może przeżyć kora mózgowa. Prawdopodobieństwo śmierci było bardzo wysokie, niemal 100 %.</xText> <xText><xBx>Dowód:</xBx> opinia biegłego <xAnon>R. Ł.</xAnon> k. 339-344v</xText> <xText>Po powrocie ze Szpitala miał problemy z chodzeniem. Nie mógł on założyć obuwia, gdyż miał założone opatrunki na poparzone stopy. Musi badać cukier codziennie. Pogarszał się jemu wzrok, miał kłopoty z utrzymaniem równowagi. Po wypadku, <xAnon>A. K.</xAnon> nie prowadził samochodu przez pewien czas, od 2018 roku znowu może prowadzić samochó. Przed wypadkiem, prowadził działalność gospodarczą – hurtownię kwiatów. Zajmował się też pracami w ogrodzie. Po wypadku – żona i jeden z synów przejęli obowiązki, by go odciążyć, aktualnie powód jest na emeryturze. Obecnie zajmuje się tylko lekkimi pracami w ogrodzie.</xText> <xText><xBx>Dowód:</xBx> zeznania <xAnon>K. K. (1)</xAnon> k. 323, zeznania <xAnon>M. K. (1)</xAnon> k. 325, zeznania <xAnon>M. K. (2)</xAnon> k. 327</xText> <xText><xAnon> (...) S.A.</xAnon> zawarła umowę ubezpieczenia, zgodnie z którą wiodącym koasekurantem jest <xAnon> (...) S.A.</xAnon> (35 %). Pozostałymi koasekurantami są <xAnon> (...) S.A.</xAnon>, <xAnon> Towarzystwo (...) S.A.</xAnon>, <xAnon> Towarzystwo (...) S.A.</xAnon></xText> <xText><xBx>Dowód:</xBx> polisa ubezpieczeniowa k. 237-264</xText> <xText><xBx>Sąd zważył, co następuje:</xBx></xText> <xText>Sąd ustalił powyższy stan faktyczny na podstawie dokumentów, w szczególności dokumentacji medycznej i zdjęć miejsca zdarzenia, zeznań świadków: <xAnon>K. K. (1)</xAnon>, <xAnon>M. K. (1)</xAnon>, <xAnon>M. K. (2)</xAnon>, <xAnon>J. K.</xAnon>, <xAnon>A. Ż. (1)</xAnon>, przesłuchania powoda oraz opinii biegłych z zakresu energetyki, elektoenergetyki, neurologii, psychologii, psychiatrii, stomatologii, okulistyki, kardiologii.</xText> <xText>Sąd w pełni dał wiarę dowodom w postaci dokumentów zgromadzonych w sprawie albowiem były one kompletne, korespondowały z pozostałymi dowodami. Ich prawdziwość nie budziła wątpliwości, a ich wiarygodność nie była kwestionowana przez strony.</xText> <xText>Sąd uznał zeznania <xAnon>K. K. (1)</xAnon> za wiarygodne. Był on bezpośrednim świadkiem zdarzenia, pomagał on ojcu w zawieszaniu siatki na drzewo czereśni. Jego zeznania były spójne, logiczne i nie budziły wątpliwości biorąc pod uwagę zebrany materiał dowodowy, w szczególności zdjęcia z miejsca zdarzenia.</xText> <xText>Sąd dał wiarę również zeznaniom żony powoda – <xAnon>M. K. (1)</xAnon>, w szczególności w zakresie skutków zdarzenia w życiu powoda, wpływu zdarzenia na jego zdrowie i samopoczucie. Jej zeznania pokrywały się z dokumentacją medyczną oraz zeznaniami <xAnon>K. K. (2)</xAnon>, <xAnon>M. K. (2)</xAnon> oraz powoda. Zeznania świadka były logiczne.</xText> <xText>Sąd uznał również za wiarygodne zeznania pozostałych świadków <xAnon>A. Ż. (2)</xAnon>, <xAnon>M. K. (2)</xAnon>, gdyż były one spójne, logiczne, wzajemnie się uzupełniały.</xText> <xText>Sąd przesłuchał również powoda, którego zeznania uznał w pełni za wiarygodne. Powód zrelacjonował jak wyglądało zawieszanie siatki na drzewo czereśni oraz jak czuł się po porażeniu, jakie miał obrażenia, jak funkcjonował oraz jak obecnie się czuje. Jego zeznania były logiczne, spójne, uzupełniały dokumentacje.</xText> <xText>Sąd nie podzielił wszystkich wniosków opinii biegłego <xAnon>R. Ł.</xAnon>, gdyż jak wynikało ze zdjęć miejsca zdarzenia oraz z zeznań powoda, świadka <xAnon>K. K. (1)</xAnon>, linia napowietrzna była w odległości ok. 7,01 metra od ziemi. Biorąc pod uwagę wzrost powoda oraz długość tyczki, to powód nie mógł dotknąć tyczką linii średniego napięcia. O tym, że stał na ziemi, a nie na drabinie świadczą zdjęcia wypalonej trawy z wyraźnymi śladami stóp. Jak wskazał biegły inż. <xAnon>E. L.</xAnon>, aby doszło do zbliżenia aluminiowej tyczki do strefy zagrożenia powstaniem „przeskoku łukowego”, długość tyczki musiałaby wynosić 5,34 m, a żeby było możliwe dotknięcie tyczką linii, tyczka by musiała mieć długość 5,69 m. Biegły <xAnon>R. Ł.</xAnon> przedstawił skutki dla zdrowia i życia jakie mogło mieć porażenie prądem. W tym zakresie Sąd podzielił wnioski tejże opinii. Biegły również wskazał, iż <xAnon>E.</xAnon> Operator powinna przekazać powodowi informacje o ryzyku i zagrożeniu dla jego zdrowia i życia oraz o sposobach likwidujących lub ograniczających to ryzyko, a także przekazać instrukcje z zakresu bezpieczeństwa przy wykonywaniu prac pod i w pobliżu linii.</xText> <xText>Sąd w pełni podzielił natomiast wnioski opinii sporządzonej przez <xAnon>E. L.</xAnon>, który to dokonał stosownych pomiarów na miejscu zdarzenia. Biegły do opinii załączył szkice obrazujące warunki zdarzenia z 5 lipca 2015 roku. Biegły jednoznacznie stwierdził, że nie było możliwości aby powód dotknął tyczką linii średniego napięcia. W swojej opinii omówił również możliwe przyczyny „przeskoczenia łuku”. Jedną z nich mogło być przedłużenie tyczki lub użycie innego przedmiotu np. drabiny, stołka, ale to należy wykluczyć wobec śladów stóp na ziemi. Nie ma też dowodów na to, by tyczka, której używał powód wraz z synem była dłuższa. Łuk mógł również przeskoczyć z powodu powstania przecięć o znacznej wartości. Przepięcia mogą mieć związek z warunkami atmosferycznymi, pochodzić od wyładowań atmosferycznych, jednakże tę przyczynę należy wykluczyć z powodu braku burzy tego dnia (dzień był słoneczny, nie padało, nie było wyładowań atmosferycznych). Nadto, prawdopodobieństwo powstania takiego przepięcia jest bardzo niewielkie, a człowiek nie ma na nie wpływu. Przepięcia mogą też powstać na skutek czynników wewnętrznych. Jak wskazuje biegły w opinii, w zależności od odległości od przewodu linii, wilgotności powietrza, stopnia zakłócenia pola elektrycznego w atmosferze mogą powstać korzystne warunki do powstania kanału wyładowczego i nastąpienia przeskoku ładunku elektrycznego do atmosfery. Wykonywanie ruchów tyczką mogło zakłócić pole elektryczne. Nadto, biegły wskazał, że mogło dojść do zgromadzenia ładunku pod gumową podeszwą jego drewniaków i przepływu prądu przez impedancję ciała powoda, a gdyby nie nieizolowana gumą podeszwa to powód mógłby nie przeżyć zdarzenia. W ocenie Sądu opinia została sporządzona w sposób rzetelny, jest przekonująca, oparta na pomiarach dokonanych przez biegłego, oględzinach miejsca porażenia prądem, analizie akt sprawy oraz wiedzy biegłego. Nadto, podkreślić należy, że strony nie kwestionowały tejże opinii ani nie zgłaszały do nich jakichkolwiek zastrzeżeń.</xText> <xText>W ocenie Sądu opinie biegłych lekarzy z zakresu neurologii, psychiatrii, stomatologii, okulistyki, kardiologii, a także opinia psychologiczna są opiniami jasnymi, zupełnymi, sporządzonymi w sposób rzetelny. Biegły z zakresu okulistyki odpowiedział na pytania stron w opinii uzupełniającej w sposób przekonujący, wyjaśnił wszystkie wątpliwości. Sąd w większości podzielił wnioski zawarte w tych opiniach, jednakże podkreślić należy, iż jak zaznaczał biegli z zakresu energetyki szanse na przeżycie powoda były znikome, powód był reanimowany, doszło do nagłego zatrzymania krążenia, co z pewnością miało wpływ na jego zdrowie.</xText> <xText>Pozwany ubezpieczyciel nie kwestionował swojej odpowiedzialności co do zasady, lecz wysokość żądanego zadośćuczynienia i podnosił zarzut przyczynienia się poszkodowanego do powstania szkody.</xText> <xText>Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 435;art. 435 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 435 § 1 k.c.</xLexLink> prowadzący na własny rachunek przedsiębiorstwo lub zakład wprawiany w ruch za pomocą sił przyrody (pary, gazu, elektryczności, paliw płynnych itp.) ponosi odpowiedzialność za szkodę na osobie lub mieniu, wyrządzoną komukolwiek przez ruch przedsiębiorstwa lub zakładu, chyba że szkoda nastąpiła wskutek siły wyższej albo wyłącznie z winy poszkodowanego lub osoby trzeciej, za którą nie ponosi odpowiedzialności. Przepis ten wprowadza zaostrzoną odpowiedzialność przedsiębiorstw wprawianych w ruch za pomocą sił przyrody, które odpowiadają na zasadzie ryzyka a nie winy. Odpowiedzialność ta oparta jest na założeniu, iż samo funkcjonowanie takiego przedsiębiorstwa stwarza niebezpieczeństwo wyrządzenia szkody, niezależnie od działania lub zaniechania prowadzącego przedsiębiorstwo (M. Wałachowska, M. Ziemiak [w:] Kodeks cywilny. Komentarz. Tom III. Zobowiązania. Część ogólna (art. 353-534), red. M. Fras, M. Habdas, LEX).</xText> <xText>Przedsiębiorstwo przesyłające energię elektryczną jakim jest <xAnon> (...) S.A.</xAnon> jest niewątpliwie przedsiębiorstwem wprawianym w ruch za pomocą sił przyrody. Zatem odpowiada na zasadzie ryzyka. Porażenie prądem zostało wywołane ruchem przedsiębiorstwa, co wynika z opinii biegłego <xAnon>E. L.</xAnon>, zeznań świadków oraz powoda. Powód nie mógł dotknąć tyczką linii napowietrznej stojąc na ziemi. O tym, że stał na ziemi świadczą zdjęcia wypalonych na trawie śladów stóp. Wobec czego, nie można było przypisać wyłącznej winy poszkodowanemu, co by wyłączało odpowiedzialność przedsiębiorstwa wprawianego w ruch za pomocą sił przyrody. Przedsiębiorstwo to mogłoby wyłączyć swoją odpowiedzialność ze względu na zaistnienie innych przyczyn egzoneracyjnych, takich jak siła wyższa czy nastąpienie szkody wyłącznie z winy osoby trzeciej, za którą nie ponosi ono odpowiedzialności. Pozwany nie udowodnił, aby do „przeskoku łuku” doszło w wyniku wystąpienia czynników atmosferycznych, aby tak jak wskazywał biegły kilka kilometrów od miejsca zdarzenia piorun uderzył w linie lub doszło do zaistnienia innych czynników atmosferycznych, które mogły skutkować powstaniem przepięć. W niniejszym stanie faktycznym nie było przesłanek by uznać, że osoba trzecia ponosi winę za zdarzenie. Wobec powyższego, należy stwierdzić, że <xAnon> (...) S.A.</xAnon> odpowiada za zdarzenie z 5 lipca 2015 roku.</xText> <xText>Przedsiębiorstwo to posiadało ubezpieczenie m.in. w <xAnon> (...) S.A.</xAnon>, które to było wiodącym koasekurantem. Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 822;art. 822 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 822 § 1 k.c.</xLexLink> przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Z treści <xLexLink xArt="art. 445;art. 445 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 445 § 1 k.c.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 444;art. 444 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 444 § 1 k.c.</xLexLink> wynika, że w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Ustawodawca nie sprecyzował kryteriów w oparciu o które Sąd ma określić odpowiednią sumę zadośćuczynienia. W orzecznictwie podkreśla się, iż zasadniczym kryterium jest rozmiar i intensywność doznanej krzywdy, długotrwałość cierpień fizycznych i psychicznych, nieodwracalność skutków zdrowotnych.</xText> <xText>Sąd nie podzielił stanowiska pozwanej i interwenienta ubocznego, którzy zarzucali poszkodowanemu, iż przyczynił się do zdarzenia z 5 lipca 2015 r., gdyż w momencie porażenia prądem znajdował się w stanie nietrzeźwości. Poszkodowany nie negował tego, że w dniu 5 lipca 2015 r. spożywał alkohol. Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 362" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 362 k.c.</xLexLink> jeżeli poszkodowany przyczynił się do powstania lub zwiększenia szkody, obowiązek jej naprawienia ulega odpowiedniemu zmniejszeniu stosownie do okoliczności, a zwłaszcza stopnia winy obu stron. Zachowanie poszkodowanego musi pozostawać w związku przyczynowo-skutkowym ze szkodą (<xLexLink xArt="art. 361 k" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 361 k</xLexLink>..c.). W niniejszym stanie faktycznym, Sąd uznał, że fakt iż powód w chwili porażenia prądem znajdował się w stanie nietrzeźwości nie miał znaczenia dla przebiegu zdarzenia. Do „przeskoku łuku” mogło dojść zasadniczo w każdym warunkach, niezależnie od tego, czy poszkodowany znajdował się w stanie nietrzeźwości czy byłby trzeźwy. Nawet, jeżeli powód byłby trzeźwy to do powstania przepięć mogłoby dojść i mogło dojść do porażenia powoda prądem. Nie ma też podstaw by stwierdzić, że wcześniejsze spożycie alkoholu przyczyniło się do większych szkód zdrowotnych.</xText> <xText>W ocenie Sądu, odpowiednią sumą zadośćuczynienia jest kwota 70 000 zł, zatem po uwzględnieniu wypłaconej już kwoty 12 400 zł, Sąd zasądził w punkcie I wyroku dalsze zadośćuczynienie w kwocie 57 600 zł. Zdaniem Sądu taka kwota nie jest wygórowana biorąc pod uwagę, to że powód mógł nie przeżyć porażenia prądem, co podkreślali biegli z zakresu energetyki. Powód doznał trwałego uszczerbku na zdrowiu w zakresie wzroku – zaćmy wikłającej obu oczu (40 % uszczerbek) oraz powstały u niego organiczne zaburzenia afektywne (15 % uszczerbek). Te negatywne skutki będą dla niego odczuwalne do końca życia. W pierwszych tygodniach po zdarzeniu powód przebywał w Szpitalu, następnie wymagał opieki osób trzecich, miał utrudnione chodzenie w związku z poparzeniem stóp, miał problemy z pamięcią krótkotrwałą, które trwają do dnia dzisiejszego. Porażenie prądem spowodowało wycofanie się powoda przez pewien czas z prowadzenia działalności gospodarczej. Powód musiał ograniczyć swoją aktywność życiową. Nie można uznać, że przyznana kwota 12 400 zł jest kwotą adekwatną do cierpień fizycznych i psychicznych doznanych przez powoda, który otarł się o śmierć, co z pewnością przełożyło się na jego zdrowie nie tylko fizyczne, ale też psychiczne. Biegły z zakresu psychiatrii zaznaczył, że po zdarzeniu z 5 lipca 2015 r. powód ma nonszalancki stosunek do śmierci, co może być niebezpieczne, pogłębiły się także organiczne zaburzenia afektywne. Wszystkie te okoliczności przemawiają za tym, by uznać łączną kwotę 70 000 zł za adekwatną kwotę zadośćuczynienia.</xText> <xText>Sąd o odsetkach za opóźnienie orzekł na podstawie <xLexLink xArt="art. 481;art. 481 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 481 § 1 k.c.</xLexLink>, Sąd uznał, że pozwany pozostawał w opóźnieniu od 13 października 2016 r., czyli dzień po wydaniu decyzji o przyznaniu kwoty 1 600 zł tytułem zadośćuczynienia (k. 140). Pozwany znał żądanie powoda już wcześniej, rozmiar szkody powstałej u powoda również był znany wcześniej pozwanemu.</xText> <xText>Sąd w punkcie II wyroku oddalił powództwo w pozostałym zakresie, tj. w zakresie ustalenia odpowiedzialności strony pozwanej na przyszłość za skutki zdarzenia z dnia 5 lipca 2015 roku. Powództwo w tym zakresie opiera się na <xLexLink xArt="art. 189" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 189 k.p.c.</xLexLink>, który stanowi, że powód może ustalenia przez sąd istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa, gdy ma w tym interes prawny. Uwzględnienie takiego powództwa wymaga spełnienia następujących przesłanek: istnienia interesu prawnego w żądaniu udzielenia ochrony prawnej oraz istnienia bądź nieistnienia danego stosunku prawnego bądź prawa. Przesłanki te muszą być spełnione łącznie. Interes prawny w rozumieniu tego przepisu jest kategorią obiektywną, jest to rzeczywiście istniejąca potrzeba prawna uzyskania wyroku odpowiedniej treści. Należy zważyć, że większość biegłych w sposób jednoznaczny stwierdziła, że w przyszłości nie ujawnią się skutki zdarzenia z 5 lipca 2015 roku. Biegły okulista stwierdził, iż może wystąpić zaćma wtórna, ale nie da się przewidzieć, czy ona wystąpi czy nie. Sąd stoi na stanowisku, że w przypadku wystąpienia szkód związanych z porażeniem prądem, powód będzie mógł wystąpić z kolejnym powództwem o zapłatę zadośćuczynienia czy odszkodowania za koszty leczenia. Sąd w niniejszym procesie przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia wziął pod uwagę również to, że powód do końca życia będzie odczuwał skutki zdarzenia, które mogą z wiekiem się pogłębiać. Należy podkreślić, że ustalenie odpowiedzialności na przyszłość nie zwolni powoda z obowiązku wykazania w kolejnym procesie, iż nowo powstała szkoda pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym ze zdarzeniem z 5 lipca 2015 roku, a bieg przedawnienia liczy się zgodnie z <xLexLink xArt="art. 442(1);art. 442(1) § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 442<xSUPx>1</xSUPx> § 1 k.c.</xLexLink> od chwili dowiedzenia się o szkodzie. Wobec tego, Sąd uznał, że powód nie ma interesu prawnego w ustaleniu odpowiedzialności pozwanego na przyszłość za skutki zdarzenia z 5 lipca 2015 r. i w tym zakresie powództwo oddalił.</xText> <xText>Sąd o kosztach procesu orzekł na podstawie <xLexLink xArt="art. 98" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 98 k.p.c.</xLexLink> Na koszty procesu poniesione przez powoda w łącznej wysokości 6 417 zł złożyły się: 1.000 zł część opłaty od pozwu, 17 zł opłata skarbowa, 5 400 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego,. Sąd nie zasądził ustawowych odsetek za opóźnienie liczonych od kosztów procesu, gdyż zgodnie z art. 9 ust. 6 ustawy z dnia 4 lipca 2019 r. o zmianie ustawy – Kodeks postępowania cywilnego oraz niektórych innych ustaw przepisy <xLexLink xArt="art. 98;art. 98 § 1(1)" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 98 § 1<xSUPx>1 </xSUPx>k.p.c.</xLexLink> stosuje się jedynie do postępowań wszczętych po dniu wejścia w życie ustawy nowelizującej.</xText> <xText>Sąd w punkcie V wyroku rozliczył koszty tymczasowo poniesione przez Skarb Państwa – Sąd Rejonowy w Toruniu tytułem wynagrodzenia biegłych i nakazał pobrać od pozwanego kwotę 10 203,36 zł. Nadto, Sąd nakazał pobrać od pozwanego część opłaty od pozwu w kwocie 1 880 zł, od uiszczenia której powód był zwolniony.</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

sędzia Magdalena Glinkiewicz

Ewelina Czarnecka

sekr. sąd. Katarzyna Stysiek

Ewelina Czarnecka

Sygn. akt: I C 425/18 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 10 stycznia 2024 r. Sąd Rejonowy w Toruniu I Wydział Cywilny w składzie następującym: Przewodniczący: sędzia Magdalena Glinkiewicz Protokolant: sekr. sąd. Katarzyna Stysiek po rozpoznaniu w dniu 18 grudnia 2023 r. w Toruniu na rozprawie sprawy z powództwaA. K. przeciwko(...) S.A.wS. przy interwencji ubocznejTowarzystwa (...) S.A.wW. o zapłatę i ustalenie I zasądza od pozwanego(...) S.A.wS.na rzecz powodaA. K.kwotę 57 600 zł (pięćdziesiąt siedem tysięcy sześćset złotych) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 13 października 2016 roku do dnia zapłaty; II oddala powództwo w pozostałym zakresie; III zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 6 417 zł (sześć tysięcy czterysta siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu; IV nakazuje pobrać od pozwanego(...) S.A.wS.na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Toruniu kwotę 1.880 zł (tysiąc osiemset osiemdziesiąt złotych), tytułem części opłaty od pozwu, od uiszczenia której powód był zwolniony; V nakazuje pobrać od pozwanego(...) S.A.wS.na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Toruniu kwotę 10.203,36 zł (dziesięć tysięcy dwieście trzy złote trzydzieści sześć groszy) tytułem zwrotu nieuiszczonych wydatków. Sygn. akt I C 425/18 UZASADNIENIE PowódA. K.wniósł o zasądzenie od pozwanego(...) S.A.kwoty 57 600 zł tytułem dopłaty zadośćuczynienia za doznaną krzywdę, a także o ustalenie odpowiedzialności strony pozwanej na przyszłość wobec powoda za skutki zdarzenia z dnia 5 lipca 2015 r. i o zasądzenie kosztów procesu od strony pozwanej. A. K.5 lipca 2015 roku wraz ze swoim synemK. K. (1)za pomocą aluminiowych tyczek zakładał siatkę na czereśnię znajdującą się na jego posesji. W pobliżu gałęzi przebiegały linie średniego napięcia, które przecinają działkę powoda. Podczas zakładania siatki w wyniku „przeskoczenia łuku” doszło do porażenia powoda prądem. Na skutek porażenia prądem doszło do nagłego zatrzymania krążenia u powoda. Powód w szpitalu przebywał prawie dwa tygodnie. Powód doznał poparzeń kończyn dolnych, niezbędne było dokonanie amputacji fragmentów kilku palców u stóp. Powód wymagał również leczenia kardiologicznego, podlega stałej kontroli kardiologicznej, neurologicznej. Ma problemy z pamięcią. Wymaga również leczenia psychologicznego i psychiatrycznego. W wyniku zdarzenia powód stracił część zębów. Zdarzenie z 5 lipca 2015 roku spowodowało również konsekwencje w zakresie problemów okulistycznych, u powoda wystąpiła zaćma obuoczna. Stan zdrowia powoda pogarsza się. Powód przed zdarzeniem był sprawny fizycznie, umysłowo. Porażenie prądem spowodowało zaangażowanie się całej rodziny w leczenie powoda, powód nie jest tak sprawny fizycznie jak przed wypadkiem, stracił samodzielność. Pozwana dotychczas wypłaciła powodowi zadośćuczynienie w kwocie 12 400 zł. Zatem powód dochodzi dopłaty zadośćuczynienia do łącznej kwoty 70 000 zł. Powód żąda również ustalenia odpowiedzialności pozwanego na przyszłość za skutki zdarzenia z 5 lipca 2015 roku, gdyż proces leczenia powoda nie został jeszcze zakończony, a nie da się wykluczyć, iż powód nie będzie odczuwał dolegliwości w przyszłości. Powód postanowieniem Sądu Rejonowego w Toruniu z dnia 11 maja 2018 roku został zwolniony od kosztów sądowych w części, tj. ponad kwotę 1.000 zł (k.197). Pozwany w odpowiedzi na pozew wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie na jego rzecz kosztów postępowania. Pozwany jednocześnie wskazał, iż zawarł umowę ubezpieczenia z(...) S.A., w której wiodącym koasekurantem (35 %) jest pozwane Towarzystwo. Pozostałymi koasekurantami są:(...) S.A.(28 %),Towarzystwo (...) S.A.(27 %),Towarzystwo (...) S.A.(10 %) i powinny być one zawiadomione o toczącym się postępowaniu i wezwane do wzięcia udziału w sprawie w charakterze pozwanych. Pozwany w uzasadnieniu wskazał, iż wypłacił tytułem zadośćuczynienia kwotę 12 400 zł, co jego zdaniem jest kwotą adekwatną do powstałej szkody niemajątkowej, a żądana kwota jest zbyt wygórowana. Nadto, powód w trakcie zdarzenia znajdował się w stanie nietrzeźwości, poziom alkoholu we krwi wynosił 1,8 promila. Wobec czego, zostało w trakcie postępowania likwidacyjnego ustalone co najmniej 20 % przyczynienie się powoda, a na obecnym etapie pozwany wskazuje na co najmniej 80 % przyczynienie się powoda. Pozwany podniósł, również iż powód nie wykazał interesu prawnego w żądaniu ustalenia odpowiedzialności na przyszłości. W zakresie żądania odsetek, pozwany wskazał, że w przypadku zasądzenia dalszego zadośćuczynienia, odsetki powinny zostać zasądzone od dnia wydania wyroku. Towarzystwo (...) S.A.pismem z dnia 28 września 2018 r. (k. 278) zgłosiło swój udział w sprawie w charakterze interwenienta ubocznego po stronie pozwanej. W piśmie z 30 października 2018 r. (k. 430-432) wniosło o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powoda kosztów procesu. Interwenient uboczny podtrzymał wszelkie twierdzenia i zarzuty pozwanego, uznając je za własne, włącznie z zarzutem przyczynienia się powoda w 80 %. Sąd ustalił, co następuje: W dniu 5 lipca 2015 roku na posesji powoda Przyul. (...)wG.spotkała się rodzina powoda. Został zorganizowany grill, powód spożywał alkohol.A. K.wraz z synemK. K. (1)zakładali plastikową siatkę na drzewo czereśni znajdujące się na posesji powoda przyul. (...)wG.. Do zakładania siatki używali oni aluminiowych tyczek o długości ok. 4 metry. Podczas tej czynności nie korzystali z drabiny,A. K.stał na ziemi. Powód ma 1,65 m wzrostu. Przez działkę powoda przebiegają napowietrzne linie średniego napięcia. Gałęzie nie dotykały linii średniego napięcia. Drzewo czereśni znajdowało się ok. 5 m obok linii energetycznej. Odległość od ziemi do przedmiotowej linii średniego napięcia wynosiła 7,01 metra. Podczas zakładania siatki doszło do tzw. „przeskoku łuku” i porażenia prądemA. K.. W chwili zdarzenia powód miał 1,8 promila alkoholu we krwi. Tego dnia było słonecznie, gorąco i wilgotno, nie padało. Stan napowietrznej linii był prawidłowy, jednakże mogło dojść do powstania przepięć, czyli nagłego wzrostu napięć ponad ich wartość znamionową. Dowód:zdjęcia k. 12-13, 385 zeznaniaK. K. (1)k. 322v, zeznaniaA. K.k. 327-328, częściowo opinia biegłegoR. Ł.z zakresu energetyki k. 339-344v, częściowo opinia uzupełniająca biegłegoR. Ł.k. 373-373v, korespondencja z 15.07.2016 r. sporządzona przezR. K., kierownika działu eksploatacji(...) S.A.wraz z załącznikami k. 354-363, opinia biegłegoE. L.z zakresu elektroenergetyki k. 404-412 Pierwszej pomocyA. K.udzielił jego syn –K..J. K., który mieszka 3 domy dalej usłyszał krzyk z działkiA. K.i pobiegł tam z żoną, pomagał w reanimacji. Również sąsiadA. Ż. (1)pomagał w reanimacji. Następnie powód został przewieziony do(...) Szpitala Miejskiego im. (...)wT.. Lekarze dawali jemu 10 % szans na przeżycie. Dowód:zeznaniaK. K. (1)k. 322v, zeznaniaJ. K.k. 324, zeznaniaA. Ż. (1)k. 324v, zeznaniaM. K. (1)k. 325 A. K.w dniach 5-7 lipca 2015 roku był hospitalizowany na Oddziale Intensywnej Terapii Medycznej i Anestezjologii, był w stanie śpiączki farmakologicznej. Następnie był hospitalizowany na Oddziale Kardiologii i Intensywnej(...)Kardiologicznej do 13 lipca 2015 roku.A. K.doznał oparzeń palców stóp. Następnie leczył się on w Poradni Neurologicznej, Poradni Okulistycznej, a także prywatnie u neurologa, ortopedy, psychiatry. W czerwcu 2017 roku doznał przemijającego niedokrwienia półkuli mózgu lewej w przednim zakresie unaczynienia. W następstwie zdarzenia z 5 lipca 2015 rokuA. K.nie doznał uszczerbku na zdrowiu w aspekcie neurologicznym, nie doszło do uszkodzenia centralnego układu nerwowego ani obwodowego układu nerwowego. Incydent niedokrwienny mózgu nie był następstwem przebytego porażenia prądem. Neurologiczne skutki zdrowotne nie ujawnią się w przyszłości. Dowód:dokumentacja medycznaA. K.k. 14-139, 297-321 opinia biegłego z zakresu neurologii k. 488-492v A. K.po zdarzeniu z 5 lipca 2015 roku ma problemy z pamięcią, jego żona przypomina jemu o lekach, zbadaniu cukru, spożyciu posiłku. Na skutek tego zdarzenia zaburzone były funkcje uwagi i pamięci krótkotrwałej, okresowo pojawiło się poczucie mniejszej odporności na stres, obniżony nastrój. Obecnie funkcjonowanie poznawcze mieści się w normie, w niewielkim stopniu obniżone są funkcje uwagi i uczenia się. Dowód:zeznaniaK. K. (1)k. 323, zeznaniaM. K. (1)k. 325, zeznaniaM. K. (2)k. 327, zeznaniaA. K.k. 327-328v, opinia psychologiczna k. 511-515 A. K.leczył się wOśrodku (...)na przełomie 2019 i 2020 roku w związku z zespołem uzależnienia od alkoholu. Na skutek zdarzenia z 5 lipca 2015 rokuA. K.doznał stałego uszczerbku na zdrowiu na poziomie 15 %. Na uszczerbek ten składają się organiczne zaburzenia afektywne. Zaburzenia te miały największe nasilenie w pierwszych miesiącach po zdarzeniu, potem ich nasilenie zmniejszało się. Skutki tego zdarzenia będzie odczuwał do końca życia, ale leczenie ich zakończyło się. Dowód:opinia psychiatryczna k. 528-534v W czerwcu 2016 rokuA. K.zgłosił się do prywatnego gabinetu stomatologicznego celem leczenia zębów i uzupełnienia braków zębowych w szczęce górnej. Leczenie zakończono również w czerwcu 2016, nie było ono związane z wypadkiem z 5 lipca 2015 r. Zdarzenie to nie miało wpływu na funkcjonalny i estetyczny układ zębówA. K., nie doznał on obrażeń w obrębie zębów i tkanek twarzoczaszki. Dowód:dokumentacja medyczna k. 59, opinia biegłego z zakresu stomatologii k. 577-587 A. K.od czasów studiów miał wadę wzroku minus 1; 1,5 dioptrii. Badał wzrok u okulisty. Po wypadku wzrok powoda uległ pogorszeniu.A. K.doznał trwałego uszczerbku na zdrowiu w postaci zaćmy wikłającej obu oczu. W związku z tym przeszedł zabieg wszczepienia soczewki zwijalnej do łoża torebkowego. Uszczerbek ten wynosi 30 %. Rozwój zaćmy był powolny, po zabiegu wymagał zwolnienia lekarskiego, obecnie ostrość wzroku jest prawidłowa.A. K.skutki zdarzenia będzie odczuwał do końca życia, nie można wykluczyć wystąpienia zaćmy wtórnej. Nie ma związku między jaskrą a porażeniem prądem. Dowód:dokumentacja medyczna k. 14-139, zeznaniaA. K.k. 327v, opinia okulistyczna k. 653-657, opinia okulistyczna uzupełniająca k. 688-689 UA. K.nie stwierdzono trwałego uszczerbku kardiologicznego. Powikłania kardiologiczne wystąpiły bezpośrednio po porażeniu prądem. Nie doszło do uszkodzenia mięśnia sercowego. Choroby kardiologiczne na które cierpiA. K.nie mają związku z zdarzeniem z 5 lipca 2015 roku. Dowód:opinia biegłego z zakresu kardiologii k. 708-713 Wielkość prądu rażenia, ok. 8,6A jakiemu uległA. K.znacznie wielokrotnie przekracza próg fibrylacji (migotania) komór serca (prąd rażenia 0,1A to ponad 50 % prawdopodobieństwo wystąpienia fibrylacji komór serowych). Podczas fibrylacji dochodzi do spadku ciśnienia krwi, niemiarowych, nieokresowych skurczów o wysokiej częstotliwości, co może spowodować w pierwszej kolejności niedotlenienie mózgu, po ok. 10 sekundach utratę przytomności, po dalszych 20 sek. zatrzymanie oddychania i początek śmierci klinicznej. Porażonego prądem człowieka można uratować, jeżeli zostanie jemu udzielona pomoc przed upływem 3-5 minut, tj. przed upływem czasu, jaki bez dopływu tlenu może przeżyć kora mózgowa. Prawdopodobieństwo śmierci było bardzo wysokie, niemal 100 %. Dowód:opinia biegłegoR. Ł.k. 339-344v Po powrocie ze Szpitala miał problemy z chodzeniem. Nie mógł on założyć obuwia, gdyż miał założone opatrunki na poparzone stopy. Musi badać cukier codziennie. Pogarszał się jemu wzrok, miał kłopoty z utrzymaniem równowagi. Po wypadku,A. K.nie prowadził samochodu przez pewien czas, od 2018 roku znowu może prowadzić samochó. Przed wypadkiem, prowadził działalność gospodarczą – hurtownię kwiatów. Zajmował się też pracami w ogrodzie. Po wypadku – żona i jeden z synów przejęli obowiązki, by go odciążyć, aktualnie powód jest na emeryturze. Obecnie zajmuje się tylko lekkimi pracami w ogrodzie. Dowód:zeznaniaK. K. (1)k. 323, zeznaniaM. K. (1)k. 325, zeznaniaM. K. (2)k. 327 (...) S.A.zawarła umowę ubezpieczenia, zgodnie z którą wiodącym koasekurantem jest(...) S.A.(35 %). Pozostałymi koasekurantami są(...) S.A.,Towarzystwo (...) S.A.,Towarzystwo (...) S.A. Dowód:polisa ubezpieczeniowa k. 237-264 Sąd zważył, co następuje: Sąd ustalił powyższy stan faktyczny na podstawie dokumentów, w szczególności dokumentacji medycznej i zdjęć miejsca zdarzenia, zeznań świadków:K. K. (1),M. K. (1),M. K. (2),J. K.,A. Ż. (1), przesłuchania powoda oraz opinii biegłych z zakresu energetyki, elektoenergetyki, neurologii, psychologii, psychiatrii, stomatologii, okulistyki, kardiologii. Sąd w pełni dał wiarę dowodom w postaci dokumentów zgromadzonych w sprawie albowiem były one kompletne, korespondowały z pozostałymi dowodami. Ich prawdziwość nie budziła wątpliwości, a ich wiarygodność nie była kwestionowana przez strony. Sąd uznał zeznaniaK. K. (1)za wiarygodne. Był on bezpośrednim świadkiem zdarzenia, pomagał on ojcu w zawieszaniu siatki na drzewo czereśni. Jego zeznania były spójne, logiczne i nie budziły wątpliwości biorąc pod uwagę zebrany materiał dowodowy, w szczególności zdjęcia z miejsca zdarzenia. Sąd dał wiarę również zeznaniom żony powoda –M. K. (1), w szczególności w zakresie skutków zdarzenia w życiu powoda, wpływu zdarzenia na jego zdrowie i samopoczucie. Jej zeznania pokrywały się z dokumentacją medyczną oraz zeznaniamiK. K. (2),M. K. (2)oraz powoda. Zeznania świadka były logiczne. Sąd uznał również za wiarygodne zeznania pozostałych świadkówA. Ż. (2),M. K. (2), gdyż były one spójne, logiczne, wzajemnie się uzupełniały. Sąd przesłuchał również powoda, którego zeznania uznał w pełni za wiarygodne. Powód zrelacjonował jak wyglądało zawieszanie siatki na drzewo czereśni oraz jak czuł się po porażeniu, jakie miał obrażenia, jak funkcjonował oraz jak obecnie się czuje. Jego zeznania były logiczne, spójne, uzupełniały dokumentacje. Sąd nie podzielił wszystkich wniosków opinii biegłegoR. Ł., gdyż jak wynikało ze zdjęć miejsca zdarzenia oraz z zeznań powoda, świadkaK. K. (1), linia napowietrzna była w odległości ok. 7,01 metra od ziemi. Biorąc pod uwagę wzrost powoda oraz długość tyczki, to powód nie mógł dotknąć tyczką linii średniego napięcia. O tym, że stał na ziemi, a nie na drabinie świadczą zdjęcia wypalonej trawy z wyraźnymi śladami stóp. Jak wskazał biegły inż.E. L., aby doszło do zbliżenia aluminiowej tyczki do strefy zagrożenia powstaniem „przeskoku łukowego”, długość tyczki musiałaby wynosić 5,34 m, a żeby było możliwe dotknięcie tyczką linii, tyczka by musiała mieć długość 5,69 m. BiegłyR. Ł.przedstawił skutki dla zdrowia i życia jakie mogło mieć porażenie prądem. W tym zakresie Sąd podzielił wnioski tejże opinii. Biegły również wskazał, iżE.Operator powinna przekazać powodowi informacje o ryzyku i zagrożeniu dla jego zdrowia i życia oraz o sposobach likwidujących lub ograniczających to ryzyko, a także przekazać instrukcje z zakresu bezpieczeństwa przy wykonywaniu prac pod i w pobliżu linii. Sąd w pełni podzielił natomiast wnioski opinii sporządzonej przezE. L., który to dokonał stosownych pomiarów na miejscu zdarzenia. Biegły do opinii załączył szkice obrazujące warunki zdarzenia z 5 lipca 2015 roku. Biegły jednoznacznie stwierdził, że nie było możliwości aby powód dotknął tyczką linii średniego napięcia. W swojej opinii omówił również możliwe przyczyny „przeskoczenia łuku”. Jedną z nich mogło być przedłużenie tyczki lub użycie innego przedmiotu np. drabiny, stołka, ale to należy wykluczyć wobec śladów stóp na ziemi. Nie ma też dowodów na to, by tyczka, której używał powód wraz z synem była dłuższa. Łuk mógł również przeskoczyć z powodu powstania przecięć o znacznej wartości. Przepięcia mogą mieć związek z warunkami atmosferycznymi, pochodzić od wyładowań atmosferycznych, jednakże tę przyczynę należy wykluczyć z powodu braku burzy tego dnia (dzień był słoneczny, nie padało, nie było wyładowań atmosferycznych). Nadto, prawdopodobieństwo powstania takiego przepięcia jest bardzo niewielkie, a człowiek nie ma na nie wpływu. Przepięcia mogą też powstać na skutek czynników wewnętrznych. Jak wskazuje biegły w opinii, w zależności od odległości od przewodu linii, wilgotności powietrza, stopnia zakłócenia pola elektrycznego w atmosferze mogą powstać korzystne warunki do powstania kanału wyładowczego i nastąpienia przeskoku ładunku elektrycznego do atmosfery. Wykonywanie ruchów tyczką mogło zakłócić pole elektryczne. Nadto, biegły wskazał, że mogło dojść do zgromadzenia ładunku pod gumową podeszwą jego drewniaków i przepływu prądu przez impedancję ciała powoda, a gdyby nie nieizolowana gumą podeszwa to powód mógłby nie przeżyć zdarzenia. W ocenie Sądu opinia została sporządzona w sposób rzetelny, jest przekonująca, oparta na pomiarach dokonanych przez biegłego, oględzinach miejsca porażenia prądem, analizie akt sprawy oraz wiedzy biegłego. Nadto, podkreślić należy, że strony nie kwestionowały tejże opinii ani nie zgłaszały do nich jakichkolwiek zastrzeżeń. W ocenie Sądu opinie biegłych lekarzy z zakresu neurologii, psychiatrii, stomatologii, okulistyki, kardiologii, a także opinia psychologiczna są opiniami jasnymi, zupełnymi, sporządzonymi w sposób rzetelny. Biegły z zakresu okulistyki odpowiedział na pytania stron w opinii uzupełniającej w sposób przekonujący, wyjaśnił wszystkie wątpliwości. Sąd w większości podzielił wnioski zawarte w tych opiniach, jednakże podkreślić należy, iż jak zaznaczał biegli z zakresu energetyki szanse na przeżycie powoda były znikome, powód był reanimowany, doszło do nagłego zatrzymania krążenia, co z pewnością miało wpływ na jego zdrowie. Pozwany ubezpieczyciel nie kwestionował swojej odpowiedzialności co do zasady, lecz wysokość żądanego zadośćuczynienia i podnosił zarzut przyczynienia się poszkodowanego do powstania szkody. Zgodnie zart. 435 § 1 k.c.prowadzący na własny rachunek przedsiębiorstwo lub zakład wprawiany w ruch za pomocą sił przyrody (pary, gazu, elektryczności, paliw płynnych itp.) ponosi odpowiedzialność za szkodę na osobie lub mieniu, wyrządzoną komukolwiek przez ruch przedsiębiorstwa lub zakładu, chyba że szkoda nastąpiła wskutek siły wyższej albo wyłącznie z winy poszkodowanego lub osoby trzeciej, za którą nie ponosi odpowiedzialności. Przepis ten wprowadza zaostrzoną odpowiedzialność przedsiębiorstw wprawianych w ruch za pomocą sił przyrody, które odpowiadają na zasadzie ryzyka a nie winy. Odpowiedzialność ta oparta jest na założeniu, iż samo funkcjonowanie takiego przedsiębiorstwa stwarza niebezpieczeństwo wyrządzenia szkody, niezależnie od działania lub zaniechania prowadzącego przedsiębiorstwo (M. Wałachowska, M. Ziemiak [w:] Kodeks cywilny. Komentarz. Tom III. Zobowiązania. Część ogólna (art. 353-534), red. M. Fras, M. Habdas, LEX). Przedsiębiorstwo przesyłające energię elektryczną jakim jest(...) S.A.jest niewątpliwie przedsiębiorstwem wprawianym w ruch za pomocą sił przyrody. Zatem odpowiada na zasadzie ryzyka. Porażenie prądem zostało wywołane ruchem przedsiębiorstwa, co wynika z opinii biegłegoE. L., zeznań świadków oraz powoda. Powód nie mógł dotknąć tyczką linii napowietrznej stojąc na ziemi. O tym, że stał na ziemi świadczą zdjęcia wypalonych na trawie śladów stóp. Wobec czego, nie można było przypisać wyłącznej winy poszkodowanemu, co by wyłączało odpowiedzialność przedsiębiorstwa wprawianego w ruch za pomocą sił przyrody. Przedsiębiorstwo to mogłoby wyłączyć swoją odpowiedzialność ze względu na zaistnienie innych przyczyn egzoneracyjnych, takich jak siła wyższa czy nastąpienie szkody wyłącznie z winy osoby trzeciej, za którą nie ponosi ono odpowiedzialności. Pozwany nie udowodnił, aby do „przeskoku łuku” doszło w wyniku wystąpienia czynników atmosferycznych, aby tak jak wskazywał biegły kilka kilometrów od miejsca zdarzenia piorun uderzył w linie lub doszło do zaistnienia innych czynników atmosferycznych, które mogły skutkować powstaniem przepięć. W niniejszym stanie faktycznym nie było przesłanek by uznać, że osoba trzecia ponosi winę za zdarzenie. Wobec powyższego, należy stwierdzić, że(...) S.A.odpowiada za zdarzenie z 5 lipca 2015 roku. Przedsiębiorstwo to posiadało ubezpieczenie m.in. w(...) S.A., które to było wiodącym koasekurantem. Zgodnie zart. 822 § 1 k.c.przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Z treściart. 445 § 1 k.c.w zw. zart. 444 § 1 k.c.wynika, że w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Ustawodawca nie sprecyzował kryteriów w oparciu o które Sąd ma określić odpowiednią sumę zadośćuczynienia. W orzecznictwie podkreśla się, iż zasadniczym kryterium jest rozmiar i intensywność doznanej krzywdy, długotrwałość cierpień fizycznych i psychicznych, nieodwracalność skutków zdrowotnych. Sąd nie podzielił stanowiska pozwanej i interwenienta ubocznego, którzy zarzucali poszkodowanemu, iż przyczynił się do zdarzenia z 5 lipca 2015 r., gdyż w momencie porażenia prądem znajdował się w stanie nietrzeźwości. Poszkodowany nie negował tego, że w dniu 5 lipca 2015 r. spożywał alkohol. Zgodnie zart. 362 k.c.jeżeli poszkodowany przyczynił się do powstania lub zwiększenia szkody, obowiązek jej naprawienia ulega odpowiedniemu zmniejszeniu stosownie do okoliczności, a zwłaszcza stopnia winy obu stron. Zachowanie poszkodowanego musi pozostawać w związku przyczynowo-skutkowym ze szkodą (art. 361 k..c.). W niniejszym stanie faktycznym, Sąd uznał, że fakt iż powód w chwili porażenia prądem znajdował się w stanie nietrzeźwości nie miał znaczenia dla przebiegu zdarzenia. Do „przeskoku łuku” mogło dojść zasadniczo w każdym warunkach, niezależnie od tego, czy poszkodowany znajdował się w stanie nietrzeźwości czy byłby trzeźwy. Nawet, jeżeli powód byłby trzeźwy to do powstania przepięć mogłoby dojść i mogło dojść do porażenia powoda prądem. Nie ma też podstaw by stwierdzić, że wcześniejsze spożycie alkoholu przyczyniło się do większych szkód zdrowotnych. W ocenie Sądu, odpowiednią sumą zadośćuczynienia jest kwota 70 000 zł, zatem po uwzględnieniu wypłaconej już kwoty 12 400 zł, Sąd zasądził w punkcie I wyroku dalsze zadośćuczynienie w kwocie 57 600 zł. Zdaniem Sądu taka kwota nie jest wygórowana biorąc pod uwagę, to że powód mógł nie przeżyć porażenia prądem, co podkreślali biegli z zakresu energetyki. Powód doznał trwałego uszczerbku na zdrowiu w zakresie wzroku – zaćmy wikłającej obu oczu (40 % uszczerbek) oraz powstały u niego organiczne zaburzenia afektywne (15 % uszczerbek). Te negatywne skutki będą dla niego odczuwalne do końca życia. W pierwszych tygodniach po zdarzeniu powód przebywał w Szpitalu, następnie wymagał opieki osób trzecich, miał utrudnione chodzenie w związku z poparzeniem stóp, miał problemy z pamięcią krótkotrwałą, które trwają do dnia dzisiejszego. Porażenie prądem spowodowało wycofanie się powoda przez pewien czas z prowadzenia działalności gospodarczej. Powód musiał ograniczyć swoją aktywność życiową. Nie można uznać, że przyznana kwota 12 400 zł jest kwotą adekwatną do cierpień fizycznych i psychicznych doznanych przez powoda, który otarł się o śmierć, co z pewnością przełożyło się na jego zdrowie nie tylko fizyczne, ale też psychiczne. Biegły z zakresu psychiatrii zaznaczył, że po zdarzeniu z 5 lipca 2015 r. powód ma nonszalancki stosunek do śmierci, co może być niebezpieczne, pogłębiły się także organiczne zaburzenia afektywne. Wszystkie te okoliczności przemawiają za tym, by uznać łączną kwotę 70 000 zł za adekwatną kwotę zadośćuczynienia. Sąd o odsetkach za opóźnienie orzekł na podstawieart. 481 § 1 k.c., Sąd uznał, że pozwany pozostawał w opóźnieniu od 13 października 2016 r., czyli dzień po wydaniu decyzji o przyznaniu kwoty 1 600 zł tytułem zadośćuczynienia (k. 140). Pozwany znał żądanie powoda już wcześniej, rozmiar szkody powstałej u powoda również był znany wcześniej pozwanemu. Sąd w punkcie II wyroku oddalił powództwo w pozostałym zakresie, tj. w zakresie ustalenia odpowiedzialności strony pozwanej na przyszłość za skutki zdarzenia z dnia 5 lipca 2015 roku. Powództwo w tym zakresie opiera się naart. 189 k.p.c., który stanowi, że powód może ustalenia przez sąd istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa, gdy ma w tym interes prawny. Uwzględnienie takiego powództwa wymaga spełnienia następujących przesłanek: istnienia interesu prawnego w żądaniu udzielenia ochrony prawnej oraz istnienia bądź nieistnienia danego stosunku prawnego bądź prawa. Przesłanki te muszą być spełnione łącznie. Interes prawny w rozumieniu tego przepisu jest kategorią obiektywną, jest to rzeczywiście istniejąca potrzeba prawna uzyskania wyroku odpowiedniej treści. Należy zważyć, że większość biegłych w sposób jednoznaczny stwierdziła, że w przyszłości nie ujawnią się skutki zdarzenia z 5 lipca 2015 roku. Biegły okulista stwierdził, iż może wystąpić zaćma wtórna, ale nie da się przewidzieć, czy ona wystąpi czy nie. Sąd stoi na stanowisku, że w przypadku wystąpienia szkód związanych z porażeniem prądem, powód będzie mógł wystąpić z kolejnym powództwem o zapłatę zadośćuczynienia czy odszkodowania za koszty leczenia. Sąd w niniejszym procesie przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia wziął pod uwagę również to, że powód do końca życia będzie odczuwał skutki zdarzenia, które mogą z wiekiem się pogłębiać. Należy podkreślić, że ustalenie odpowiedzialności na przyszłość nie zwolni powoda z obowiązku wykazania w kolejnym procesie, iż nowo powstała szkoda pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym ze zdarzeniem z 5 lipca 2015 roku, a bieg przedawnienia liczy się zgodnie zart. 4421§ 1 k.c.od chwili dowiedzenia się o szkodzie. Wobec tego, Sąd uznał, że powód nie ma interesu prawnego w ustaleniu odpowiedzialności pozwanego na przyszłość za skutki zdarzenia z 5 lipca 2015 r. i w tym zakresie powództwo oddalił. Sąd o kosztach procesu orzekł na podstawieart. 98 k.p.c.Na koszty procesu poniesione przez powoda w łącznej wysokości 6 417 zł złożyły się: 1.000 zł część opłaty od pozwu, 17 zł opłata skarbowa, 5 400 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego,. Sąd nie zasądził ustawowych odsetek za opóźnienie liczonych od kosztów procesu, gdyż zgodnie z art. 9 ust. 6 ustawy z dnia 4 lipca 2019 r. o zmianie ustawy – Kodeks postępowania cywilnego oraz niektórych innych ustaw przepisyart. 98 § 11k.p.c.stosuje się jedynie do postępowań wszczętych po dniu wejścia w życie ustawy nowelizującej. Sąd w punkcie V wyroku rozliczył koszty tymczasowo poniesione przez Skarb Państwa – Sąd Rejonowy w Toruniu tytułem wynagrodzenia biegłych i nakazał pobrać od pozwanego kwotę 10 203,36 zł. Nadto, Sąd nakazał pobrać od pozwanego część opłaty od pozwu w kwocie 1 880 zł, od uiszczenia której powód był zwolniony.

15/102520/0000503/C

Sąd Rejonowy w Toruniu

I Wydział Cywilny

155000000001006_II_AKa_000343_2022_Uz_2024-01-17_001

II AKa 343/22

2024-01-10 01:00:00.0 CET

2024-02-27 17:30:05.0 CET

2024-03-05 22:58:47.0 CET

15500000

1006

REASON

Sygnatura akt II AKa 343/22 1 2WYROK 2.1W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 10 stycznia 2024 r. 4Sąd Apelacyjny we Wrocławiu II Wydział Karny w składzie: Przewodniczący SSA Wiesław Pędziwiatr (spr.) Sędziowie: SA Jerzy Skorupka SA Artur Tomaszewski Protokolant: Wiktoria Dąbrowicz 6przy udziale Jerzego Prędoty prokuratora Prokuratury (...) 7po rozpoznaniu w dniach 11 grudnia 2023 r. i 10 stycznia 2024 r. 8sprawy 9 D. K. 10oskarżonego z art. 281 k.k. i art. 119 § 1 k.k. i art. 257 k.k. w zw.

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Anna Turek" xPublisher="anna.turek" xEditorFullName="Wiktoria Dąbrowicz" xEditor="wiktoria.dabrowicz" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="8" xFlag="published" xVolType="15/500000/0001006/AKa" xYear="2022" xVolNmbr="000343" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText xALIGNx="left"> <xBx>Sygnatura akt II AKa 343/22</xBx></xText> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1</xBx></xText> <xText xALIGNx="center"> <xBx>2WYROK</xBx></xText> <xText xALIGNx="center"> <xBx>2.1W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xBx></xText> <xText xALIGNx="right">Dnia 10 stycznia 2024 r.</xText> <xText><xBx>4Sąd Apelacyjny we Wrocławiu II Wydział Karny w składzie:</xBx></xText> <xText>Przewodniczący SSA Wiesław Pędziwiatr (spr.)</xText> <xText>Sędziowie: SA Jerzy Skorupka</xText> <xText>SA Artur Tomaszewski</xText> <xText>Protokolant: Wiktoria Dąbrowicz</xText> <xText> <xBx> 6przy udziale Jerzego Prędoty prokuratora Prokuratury <xAnon>(...)</xAnon> </xBx> </xText> <xText><xBx>7po rozpoznaniu w dniach 11 grudnia 2023 r. i 10 stycznia 2024 r.</xBx></xText> <xText><xBx>8sprawy </xBx></xText> <xText><xBx>9<xAnon>D. K.</xAnon> </xBx></xText> <xText><xBx>10oskarżonego z <xLexLink xArt="art. 281" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 281 k.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 119;art. 119 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 119 § 1 k.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 257" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 257 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 k.k.</xLexLink> </xBx></xText> <xText><xBx>11na skutek apelacji wniesionej przez oskarżonego </xBx></xText> <xText><xBx>12od wyroku Sądu Okręgowego we Wrocławiu </xBx></xText> <xText><xBx>13z 21 czerwca 2022 r. sygn. akt III K 83/22 </xBx></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">I</xName> <xText><xBx>zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy; </xBx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">II</xName> <xText><xBx>zwalnia <xAnon>D. K.</xAnon> z obowiązku uiszczenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, poniesionymi wydatkami obciążając Skarb Państwa.</xBx></xText> </xUnit> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="2"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="35"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="6"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="7"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="15"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="44"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="12"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="7"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="67"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="120"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="11"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="7"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="36"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="12"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="21"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="46"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="10"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="40"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="24"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="10"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="34"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="59"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="33"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="31"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="31"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="25"> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText xALIGNx="left">Formularz UK 2</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left">Sygnatura akt</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left"> <xBx>II AKa 343/22</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="center">1</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="25"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>CZĘŚĆ WSTĘPNA </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="25"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="25"> <xText><xBx>Wyrok Sądu Okręgowego we Wrocławiu z 21 czerwca 2022 roku w sprawie III K 83/22 dotyczący <xAnon>D. K.</xAnon> oskarżonego o to, że:</xBx></xText> <xText><xBx>I.</xBx> w dniu 16 października 2021 roku we <xAnon>W.</xAnon> na terenie <xAnon> sklepu (...)</xAnon> przy <xAnon>ul. (...)</xAnon> we <xAnon>W.</xAnon>, działając w celu utrzymania się w posiadaniu zabranej rzeczy, bezpośrednio po dokonaniu wspólnie i w porozumieniu z inną ustaloną osobą kradzieży 16 sztuk zabawek pluszowych o łącznej wartości 800 złotych oraz koszyka sklepowego o wartości 100 złotych o łącznej wartości skradzionego mienia w wysokości 900 złotych, stosował przemoc w postaci napierania na ochroniarza sklepu w osobie <xAnon>Y. K.</xAnon>, szarpania, kilkukrotnego jego popychania oraz uderzenia z otwartej ręki, czym działał na szkodę <xAnon>Y. K.</xAnon> oraz <xAnon> (...) S.A.</xAnon>;</xText> <xText xALIGNx="left">- <xBx>tj. o czyn z <xLexLink xArt="art. 281" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 281 k.k.</xLexLink> </xBx></xText> <xText>I<xBx>I.</xBx> w dniu 16 października 2021 roku we <xAnon>W.</xAnon> na terenie <xAnon> sklepu (...)</xAnon> przy <xAnon>ul. (...)</xAnon> we <xAnon>W.</xAnon> groził pobiciem i pozbawieniem życia obywatela Ukrainy <xAnon>Y. K.</xAnon> z powodu jego przynależności narodowej, wzbudzając w nim uzasadnioną obawę, że groźby zostaną spełnione, a także publicznie znieważał pokrzywdzonego słowami powszechnie uznanymi za obraźliwe oraz w wulgarny sposób kazał wrócić mu na Ukrainę, a także naruszył jego nietykalność cielesną poprzez oplucie z powodu jego przynależności narodowej;</xText> <xText>- <xBx>tj. o czyn z <xLexLink xArt="art. 119;art. 119 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 119 § 1 k.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 257" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 257 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 k.k.</xLexLink></xBx></xText> <xText>którym, tenże Sąd orzekł, że:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">I</xName> <xText>uznaje oskarżonego <xAnon>D. K.</xAnon> za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w punkcie I części wstępnej wyroku, tj. przestępstwa z <xLexLink xArt="art. 281" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 281 k.k.</xLexLink> i za to na podstawie <xLexLink xArt="art. 281" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 281 k.k.</xLexLink> wymierza mu karę 1 (jednego) roku i 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">II</xName> <xText>uznaje oskarżonego <xAnon>D. K.</xAnon> za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w punkcie II części wstępnej wyroku, tj. przestępstwa z <xLexLink xArt="art. 119;art. 119 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 119 § 1 k.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 257" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 257 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 k.k.</xLexLink> i za to na podstawie <xLexLink xArt="art. 119;art. 119 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 119 § 1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 3 k.k.</xLexLink> wymierza mu karę 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">III</xName> <xText>na podstawie <xLexLink xArt="art. 85;art. 85 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 85 § 1 k.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 86;art. 86 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 86 § 1 k.k.</xLexLink> łączy wymierzone oskarżonemu <xAnon>D. K.</xAnon> kary pozbawienia wolności i wymierza mu karę łączną 1 (jednego) roku i 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">IV</xName> <xText>na podstawie <xLexLink xArt="art. 63;art. 63 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 63 § 1 k.k.</xLexLink> na poczet wymierzonej oskarżonemu kary łącznej pozbawienia wolności zalicza okres jego zatrzymania i tymczasowego aresztowania od dnia 16 października 2021r., godz. 15:15 do dnia 27 kwietnia 2022r., godz. 15:10, przyjmując że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności odpowiada jednemu dniowi kary pozbawienia wolności;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">V</xName> <xText>na podstawie <xLexLink xArt="art. 624;art. 624 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 624 § 1 k.p.k.</xLexLink> zwalania oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych, w tym od opłaty, zaliczając je na rachunek Skarbu Państwa.</xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="25"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="25"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.11.2. Podmiot wnoszący apelację</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="25"> <xText xALIGNx="left">☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="25"> <xText xALIGNx="left">☐ oskarżyciel posiłkowy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="25"> <xText xALIGNx="left">☐ oskarżyciel prywatny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="25"> <xText xALIGNx="left">☒ obrońca adwokat <xAnon>M. S.</xAnon></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="25"> <xText xALIGNx="left">☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="25"> <xText xALIGNx="left">☐ inny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="25"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.11.3. Granice zaskarżenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="25"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9" xRowSpan="4"> <xText xALIGNx="left">☒ na korzyść</xText> <xText xALIGNx="left">☐ na niekorzyść</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="left">☐ w całości</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">☒ w części</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText xALIGNx="left">co do winy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText xALIGNx="left">co do kary</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText xALIGNx="left">co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="25"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.11.3.2. Podniesione zarzuty</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="25"> <xText><xIx>Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="22"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="22"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1 a" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1a k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany <xBRx></xBRx>w <xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink>, chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="22"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 2 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="22"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 3" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 3 k.p.k.</xLexLink><xBx> –</xBx> błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, <xBRx></xBRx>jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia –</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="22"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 4 k.p.k.</xLexLink> – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="22"> <xText><xLexLink xArt="art. 439" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="22"> <xText>brak zarzutów</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="25"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.11.4. Wnioski</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText>uchylenie</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xText>zmiana</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="25"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="25"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.12.1. Ustalenie faktów</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="25"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Numer karty</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="25"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód </xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Numer karty</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="25"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.12.2. Ocena dowodów</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="25"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp. faktu z pkt 2.1.1</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uznania dowodu</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left">Opinia sądowo-psychiatryczna k. 329 – 338, T. II.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText>Opinia została sporządzona przez mających odpowiednie wykształcenie i doświadczenie zawodowe oraz orzecznicze lekarzy specjalistów. Jest przy tym jasna, pełna i wewnętrznie spójna.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="25"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów<xBRx></xBRx>(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="24"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx="."></xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xText xALIGNx="left"> <xIx> <xBx>Zarzuty apelacji obrońcy</xBx> </xIx></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4" xRowSpan="7"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>3.1.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> <xText xALIGNx="left"> <xBx>Obrończyni oskarżonego zaskarżonemu wyrokowi zarzuciła:</xBx></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">1</xName> <xText>błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na treść zaskarżonego wyroku, poprzez przyjęcie, iż okoliczności zdarzenia, a w tym wartość zabranych w celu przywłaszczenia przedmiotów oraz zachowanie oskarżonego polegające na utrzymaniu się ich w posiadaniu w postaci szarpania z ochroniarzem skutkowały zakwalifikowaniem czynu z <xLexLink xArt="art. 281" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 281 k.k.</xLexLink> w przypadku gdy wyżej wskazane okoliczności wskazują, że czyn zarzucony oskarżonemu powinien być zakwalifikowany jako wypadek mniejszej wagi wskazany w <xLexLink xArt="art. 283" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 283 k.k.</xLexLink></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">2</xName> <xText>rażącą niewspółmierność kary łącznej wymierzonej oskarżonemu <xAnon>D. K.</xAnon> w wymiarze 1 roku i 4 miesięcy pozbawienia wolności w sytuacji gdy z materiału dowodowego wynika, iż oskarżony będąc pod wpływem upojenia alkoholowego nie kontrolował zupełnie swojego zachowania, nie zadając sobie sprawy z okoliczności przebiegu zdarzenia w tym miejsca ani czasu w jakim się znajdował, wypowiadał nieświadomie słowa, które pod wpływem silnych emocji kierował do nieumundurowanego ochroniarza traktując jego interwencję jako rzekomy atak na swoją osobę, co biorąc pod uwagę okoliczności popełnionego przestępstwa, w tym brak świadomego – umyślnego działania wskazuje, iż oskarżony nie działał umyślnie z góry powziętym zamiarem, a orzeczona kara jest zbyt surowa, jak również nie wypełnia typowej funkcji indywidualnego oddziaływania na skazanego.</xText> </xUnit> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left">☐ zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ częściowo zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☒ niezasadny</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xText><xBx>Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:</xBx></xText> <xText><xBx>Co do zarzutu 1.</xBx></xText> <xText>Podnoszony przez skarżącą zarzut pierwszy nie mógł zostać uznany za skuteczny, bo apelująca poza wymienieniem wartości zabranych przedmiotów jako powodu, dla którego należało czyn przypisany oskarżonemu uznać za wypadek mniejszej wagi nie przytoczyła żadnych innych okoliczności przemawiających za ustaleniem wskazującym na niewielki stopień szkodliwości społecznej czynu.</xText> <xText><xBx>Wartość mienia, jakkolwiek w znacznej mierze przesądza o kwalifikacji z art. 283, niemniej nie jest elementem ani jedynym, ani decydującym</xBx>. W grę bowiem mogą wejść w konkretnych układach faktycznych, jako posiadające większe znaczenie, te elementy zachowania sprawcy, które są związane z naruszeniem czy narażeniem na niebezpieczeństwo dóbr osobistych. Oznacza to, że <xBx>wartość mienia nie przesądza całkowicie o uznaniu danego czynu za wypadek mniejszej wagi</xBx>. W grę wchodzą również inne elementy decydujące o takiej kwalifikacji: sposób działania, wielkość szkody, jej subiektywne odczucie przez pokrzywdzonego, okoliczności modalne przestępstwa (czas, miejsce i inne), pobudki zachowania sprawcy, stopień naruszenia reguły postępowania z dobrem prawnym. (<xIx>G. Łabuda [w:] Kodeks karny. Część szczególna. Komentarz, red. J. Giezek, Warszawa 2021, art. 283</xIx>). W realiach niniejszej sprawy nie można zapominać, że przecież czyn przypisany oskarżonemu był kierowany nie tylko przeciwko mieniu, ale także przeciwko nietykalności cielesnej oraz zdrowiu. Wszak nie tylko zabrał on mienie, lecz także szarpał, popychał i uderzył pokrzywdzonego. Przy czym co nie mniej istotne działania swoje podejmował w środku dnia w sklepie w obecności innych osób, wręcz czynił to ostentacyjnie z rażącym lekceważeniem norm prawnych i społecznych. Jego postawa wpisuje się, mimo jego dość zaawansowanego wieku, w jego linię życiową wskazującą na wysoki stopień demoralizacji, albowiem był on w przeszłości wielokrotnie karany w tym także za przestępstwa przeciwko mieniu, ale również przeciwko działalności instytucji państwowych. Dowodzi to braku właściwego zrozumienia konieczności przestrzegania obowiązującego porządku prawnego i powinności dostosowania się do niego. Nie sposób uznać, jak stara się przekonać obrońca, faktu działania oskarżonego pod wpływem alkoholu jako przemawiającego za przyjęciem, iż nie miał on świadomości tego co czynił. Ta okoliczność była przedmiotem badania zarówno w toku postępowaniu pierwszoinstancyjnym jak i w czasie rozprawy apelacyjnej. Ustalenia biegłych psychiatrów nie pozostawiają żadnych wątpliwości co do tego, że oskarżony miał zachowaną zdolność rozpoznania znaczenia swego czynu i pokierowania swym postępowaniem. W kontekście argumentacji o wykluczonej świadomości działania z powodu alkoholu biegli bez wątpliwości i jednoznacznie stwierdzili, że zna on swój sposób reagowania na alkohol, zna i rozumie obowiązujące normy społecznoprawne. Dodatkowo należy przez pryzmat stanu nietrzeźwości oskarżonego w chwili czynu stwierdzić, że choć Sąd I instancji fakt działania oskarżonego pod wpływem alkoholu dostrzegł i ustalił, to nie uwzględnił go przy wymiarze kary. Wymaga to jednak akcentacji. Ta okoliczność jest o tyle istotna, że jest powszechnie wiadomym, że alkohol rozhamowuje emocje, pomniejsza możliwości racjonalnego myślenia, ogranicza refleksję, powoduje rozluźnienie etyczno-moralne i niweluje obawy przed odpowiedzialnością, co powoduje, że sprawca nie kontroluje swych zachowań, w tym i siły jakiej używa. Nie panują nad swym zakłóconym alkoholem zachowaniem, czyniąc działania i podejmowane decyzje bezmyślnymi. Nie może być ona traktowana jako przemawiająca na korzyść oskarżonego jak zdaje się widzieć to apelująca, lecz jest wprost przeciwnie. A już w żadnym razie nie może być uznana za umniejszającą stopień szkodliwości społecznej prowadząc do konieczności przyjęcia, iż czyn oskarżonego był wypadkiem mniejszej wagi.</xText> <xText>Sąd Apelacyjny nie odszukał w skardze żadnych innych okoliczności i argumentów, które uzasadniałby zarzut 1. apelującej. Nie wskazała ich ona w środku odwoławczym, a z urzędu takich nie dostrzega Sąd odwoławczy.</xText> <xText>Z tego powodu uznaje zarzut za chybiony, a ocenę prawnokarną zachowania oskarżonego za właściwą, odpowiadającą ustaleniom faktycznym w tej sprawie.</xText> <xText><xBx>Co do zarzutu 2.</xBx></xText> <xText>Na wstępie, wobec treści zarzutu drugiego oraz zakresu apelacji określonej w jej <xIx>petitum</xIx> należy ustalić mając na uwadze unormowanie <xLexLink xArt="art. 433;art. 433 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 433 § 1 k.p.k.</xLexLink> jakie są granice zaskarżenia. Poddany kontroli odwoławczej wyrok Sądu Okręgowego we Wrocławiu z 21 czerwca 2022 roku obejmował dwa czyny oskarżonego. Pierwszym był czyn naruszający normy <xLexLink xArt="art. 281" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 281 k.k.</xLexLink> zaś drugim występek z <xLexLink xArt="art. 119;art. 119 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 119 § 1 k.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 257" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 257 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 k.k.</xLexLink> Za pierwszy z tych czynów Sąd Okręgowy wymierzył oskarżonemu karę 1 roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności, za drugi 4 miesięcy pozbawienia wolności. Orzekając karę łączną tenże Sąd określił ją na poziomie 1 roku i 3 miesięcy pozbawienia wolności.</xText> <xText>Wobec tego, że apelację w imieniu oskarżonego sporządziła profesjonalnie przygotowana jego reprezentantka (<xLexLink xArt="art. 427;art. 427 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 427 § 2 k.p.k.</xLexLink>) konsekwencją sformułowania określonej treści zarzutu odwoławczego jest, iż wiąże on sąd odwoławczy, który poza jego granice może wyjść tylko w przypadkach wskazanych w ustawie. (<xIx>D. Świecki [w:] B. Augustyniak, K. Eichstaedt, M. Kurowski, D. Świecki, Kodeks postępowania karnego. Tom II. Komentarz aktualizowany, LEX/el. 2023, art. 433</xIx>). Apelacja obrońcy oskarżonego wskazuje, że kwestionuje ona tę część wyroku, która dotyczy kary (zakres zaskarżenia). Omawiany tu zarzut natomiast doprecyzowuje, której spośród trzech orzeczonych kar skarga dotyczy i wskazuje, że skarżąca kwestionuje wymiar kary łącznej pozbawienia wolności, akcentując jej rażącą surowość.</xText> <xText>Tak sformułowana apelacja powoduje, że Sąd Apelacyjny zobowiązany jest odnieść się głównie do zarzutu popełnienia przez Sąd I instancji uchybienia wymierzenia oskarżonemu niesprawiedliwie surowej kary łącznej, niezależnie od faktu, iż skarżąca we wniosku apelacyjnym podnosi, że według niej oskarżonemu należałoby wymierzyć łagodniejsze kary jednostkowe za poszczególne czyny. Zauważyć bowiem trzeba, że w żadnej mierze na granice orzekania nie wpływają wnioski odwoławcze. Nie wiążą one sądu i nawet przy uwzględnieniu zarzutów jako zasadnych sąd nie musi orzec tak, jak wnosi skarżący, lecz także w inny, uznany <xIx>in concreto</xIx> za właściwy sposób. (<xIx>wyrok SN z 13.01.2015 r., IV KK 262/14, LEX nr 1621359</xIx>).</xText> <xText>Mając jednak na względzie powinność wynikającą z normy <xLexLink xArt="art. 433;art. 433 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 433 § 2 k.p.k.</xLexLink> należy stwierdzić, że nie sposób uznać, iż orzeczone wobec oskarżonego kary jednostkowe rażą surowością i to w stopniu oczywistym, nieakceptowalnym w ocenie społecznej. Każdy z tych czynów został popełniony w miejscu publicznym, przez nietrzeźwego sprawcę z bogatą kryminalną przeszłością i w odniesieniu zwłaszcza do niego należało określić wymiar kar, które będą właściwą odpłatą za popełnione występki.</xText> <xText>W żadnym razie nie jest możliwe uznanie, że oskarżony winien ponieść odpowiedzialność karną na poziomie niższym niż określony w wyroku za jego czyny.</xText> <xText>Byłoby tak tylko wtedy, gdyby Sąd Apelacyjny doszedł do wniosku, przekonany argumentacją apelacji, że kary wymierzone oskarżonemu są niesprawiedliwe, bo rażąco surowe. A zatem że zostały wymierzone na poziomie nieakceptowalnym w odbiorze powszechnym. Zmiana kary w instancji odwoławczej nie może następować w każdym wypadku, w którym jest możliwa …, lecz wtedy tylko, gdy kara orzeczona nie daje się akceptować z powodu różnicy pomiędzy nią a karą sprawiedliwą, różnicy o randze zasadniczej, rażącej, wręcz „bijącej w oczy” <xIx>(wyrok SN z 2 lutego 1995 roku - KZS 4/96 poz. 42)</xIx>. Tutejszy Sąd Apelacyjny również przyjmuje domniemanie słuszności wyroków I instancji, to jest odmawia im swej aprobaty jedynie w razie stwierdzenia, że są (mogą być) niesprawiedliwe. <xIx>(wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z 21 września 2000 roku II AKa 154/00, KZS 2000/10/37). </xIx>Okoliczności mające wpływ na rozstrzygnięcie o sankcjach wymierzonych oskarżonemu, wymienione w uzasadnieniu wyroku Sądu I instancji, przekonująco wykazały powody, dla których kary określono na poziomie, jaki wyrażono w zaskarżonym orzeczeniu.</xText> <xText>Apelująca nie przedstawiła w motywacyjnej części skargi żadnych argumentów na poparcie zarzutu 2. o rażąco surowej karze łącznej wymierzonej oskarżonemu. Jedynym był ten sformułowany w treści zarzutu dotyczący działania oskarżonego pod wpływem alkoholu, którego skutkiem było niekontrolowane działanie oskarżonego, a zatem faktu niedziałania oskarżonego umyślnie z góry powziętym zamiarem. Zauważyć należy, że w istocie choć skarżąca określa zakres środka zaskarżenia i skierowała go w części dotyczącej orzeczenia o karze to treść zarzutu odnosi się do ustaleń faktycznych, zamiaru z jakim działał oskarżony, poprzez podnoszoną nieświadomość jego zachowania spowodowaną alkoholem. Jak to sformułowano już w uzasadnieniu wyroku z 26 września 2016 roku w sprawie II AKa 198/16 tutejszego Sądu Apelacyjnego (<xIx>LEX 2152845</xIx>) i co należy, przez pryzmat rozważanego tu zarzutu, powtórzyć: <xIx>Zamiar oznacza (...) zjawisko obiektywnej rzeczywistości, realny przebieg procesów psychicznych, nie jest zaś pojęciem z dziedziny ocen czy też z dziedziny wartości. Ustalenie zamiaru - lub jego braku - jest więc ustaleniem natury faktycznej. </xIx>(wyrok Sądu Najwyższego z 4 kwietnia 2011 r., III KK 280/10, Biul.PK 2011/7/20, podobnie tenże Sąd w sprawie IV KK 168/10, tak też Sąd Apelacyjny w Lublinie w sprawie II AKa 16/11).<xIx> Obowiązkiem Sądu orzekającego jest zatem wskazanie określonych, jednoznacznych dowodów potwierdzających wystąpienie zamiaru popełnienia zarzuconego oskarżonemu czynu, dokonanie ich oceny, wskazanie którym tenże Sąd dał wiarę oraz dlaczego i wykazanie, dlaczego dowodom przeciwnym wiary odmówiono, lecz przede wszystkim przeprowadzenie rozważań na potwierdzenie iż określony w przypisanym oskarżonemu czynie zamiar występował.</xIx></xText> <xText>I tak postąpił Sąd I instancji. Skoro zaś apelująca określiła zakres zaskarżenia i wskazała, że kwestionuje wyrok w zakresie kary łącznej natomiast w zarzucie w istocie podnosi okoliczności dotyczące ustaleń faktycznych nie można, zdaniem Sądu odwoławczego, mimo ograniczeń ustalonych normatywnie przez <xLexLink xArt="art. 433;art. 433 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 433 § 1 k.p.k.</xLexLink> pominąć treści zarzutu, choć nie przystaje on do zakresu wskazanego we wstępie apelacji i konieczne jest jej skomentowanie.</xText> <xText>Odnosząc się zatem do treści tego zarzutu należy stwierdzić, że rozważania Sądu <xIx>meriti</xIx> w sposób jednoznaczny przekonały o świadomości działania oskarżonego i to działania z zamiarem bezpośrednim, a co do kradzieży popełnionej w powiązaniu z inną osobą nie może być wątpliwości co do tego, że także z góry powziętym. Natomiast w żadnym miejscu uzasadnienia Sąd ten nie wskazał, że oskarżony czyn II. (występek z <xLexLink xArt="art. 119;art. 119 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 119 § 1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 257" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 257 k.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 k.k.</xLexLink>) popełnił z góry powziętym zamiarem. Trudno zresztą byłoby o takie ustalenie w sytuacji, gdy oskarżony z inną osobą zamierzali dokonać kradzieży zakładając przy tym, że wykonają to skrycie i nie zostaną złapani na gorącym uczynku oraz że nie zostaną podjęte czynności ich zatrzymania. Nie mogli oni wiedzieć, że interwencję podejmie pracownik ochrony sklepu, a co więcej, że będzie to obywatel Ukrainy. Argumentacja skarżącej co do tych okoliczności jest w stopniu oczywistym nieprzystającą do ustaleń Sądu I instancji i w żadnym razie nie ma ona wpływu na wymiar kwestionowanej kary łącznej.</xText> <xText>Podobnie jak kary jednostkowe także i kara łączna nie razi surowością. Sąd <xIx>a quo</xIx> ustalił ją z zastosowaniem zasady asperacji. Jej wymiar, mając na uwadze kary jednostkowe oraz treść <xLexLink xArt="art. 86;art. 86 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 86 § 1 k.k.</xLexLink> w brzmieniu obowiązującym od 24 czerwca 2020 roku mógł zamknąć się w granicach 1 roku i 3 miesięcy pozbawienia wolności do 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności. Ustalenie kary na poziomie określonym w wyroku, a zatem w dolnej granicy możliwej do wymierzenia kary łącznej świadczy o łagodnym potraktowaniu oskarżonego przez Sąd I instancji i przy braku przekonujących okoliczności mogących podważyć oceny Sądu Okręgowego wymiar tejże kary łącznej został uznany za sprawiedliwy. Pamiętać bowiem należy w głównej mierze przeszłość kryminalną oskarżonego i brak wyciągnięcia wniosków związanych z naruszaniem przez niego porządku prawnego i wynikających z tego faktu konsekwencji. Jeśli oskarżony, osoba w zaawansowanym wieku, nie wyprowadza właściwych nauk z postępowania w przeszłości i nadal dokonuje przestępstw, konieczna jest jego odpowiednio długa izolacja, w czasie której jest szansa na uświadomienie mu, że dopuszcza się czynów społecznie nagannych, ale także surowo karanych i prowadzących do pozbawienia wolności, co być może skłoni go do zmiany postępowania. Na pewno natomiast będzie izolować społeczeństwo od osoby, która stanowi dlań zagrożenie, bo popełnia cyklicznie czyny karalne.</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Wniosek</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> <xText>O zmianę zaskarżonego wyroku w pkt I i II części dyspozytywnej wyroku i wymierzenie oskarżonemu karę łączną w wymierzenie 8 miesięcy pozbawienia wolności.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left">☐ zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ częściowo zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☒ niezasadny</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xText>Skoro Sąd Apelacyjny nie został przekonany argumentacją skarżącej, że oskarżony zasługiwał na złagodzenie wymierzonych mu kar jednostkowych oraz że kara łączna jest rażąco surowa, tym samym należało uznać wniosek apelującej za niezasadny.</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left">☐ zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ częściowo zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ niezasadny</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Wniosek</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left">☐ zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ częściowo zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ niezasadny</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia</xBx></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">1.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="13"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left">☐ <xLexLink xArt="art. 439" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uchylenia</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">2.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="13"> <xText xALIGNx="left">Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left">☐ <xLexLink xArt="art. 437;art. 437 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 437 § 2 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uchylenia</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">3.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="13"> <xText xALIGNx="left">Konieczność umorzenia postępowania</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left">☐ <xLexLink xArt="art. 437;art. 437 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 437 § 2 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">4.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="13"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left">☐ <xLexLink xArt="art. 454;art. 454 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 454 § 1 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uchylenia</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania</xBx></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku</xBx></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt rozstrzygnięcia z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">6</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Koszty Procesu </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt rozstrzygnięcia z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> <xText xALIGNx="left">II.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> <xText>Orzeczenie o kosztach sądowych oparto na podstawie <xLexLink xArt="art. 624;art. 624 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 624 § 1 k.p.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 17;art. 17 ust. 1;art. 17 ust. 2" xIsapId="WDU19730270152" xTitle="Ustawa z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych" xAddress="Dz. U. z 1973 r. Nr 27, poz. 152">art. 17 ust. 1 i 2 ustawy z 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych</xLexLink> tekst jednolity Dz. U z 1983 roku, Nr 49, poz. 223 z p.zm.). Należy bowiem mieć na uwadze sytuację materialną oskarżonego i jego fakt pozostawania bez pracy oraz utrzymywanie się z prac dorywczych, a zatem nieposiadania własnych stabilnych dochodów tym samym nie będzie on w stanie ponieść obciążeń materialnych związanych z postępowaniem odwoławczym, a więc wydatków i opłat.</xText> <xText>Wszystkie przytoczone wyżej rozważania doprowadziły do rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie Sąd odwoławczy.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="25"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">7</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>PODPIS </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="25"> <xText xALIGNx="left"> <xBx> SSA Jerzy Skorupka SSA Wiesław Pędziwiatr SSA Artur Tomaszewski</xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="44"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="153"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="131"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="7"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="37"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="11"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="340"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.11.3. Granice zaskarżenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left">Kolejny numer załącznika</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">1.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left">Podmiot wnoszący apelację</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">Obrońca oskarżonego adwokat <xAnon>M. S.</xAnon></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left">Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Pkt I. oraz III. wyroku.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2" xRowSpan="4"> <xText xALIGNx="left">☒ na korzyść</xText> <xText xALIGNx="left">☐ na niekorzyść</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">☐ w całości</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">☒ w części</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">co do winy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">co do kary</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.11.3.2. Podniesione zarzuty</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText><xIx>Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1 a" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1a k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany <xBRx></xBRx>w <xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink>, chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 2 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 3" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 3 k.p.k.</xLexLink> – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, <xBRx></xBRx>jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 4 k.p.k.</xLexLink> – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 439" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText>brak zarzutów</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.11.4. Wnioski</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>uchylenie</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">Zmianę</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> </xBlock> </xPart>

Wiesław Pędziwiatr

Anna Turek

Wiktoria Dąbrowicz

Wiktoria Dąbrowicz

Sygnatura akt II AKa 343/22 1 2WYROK 2.1W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 10 stycznia 2024 r. 4Sąd Apelacyjny we Wrocławiu II Wydział Karny w składzie: Przewodniczący SSA Wiesław Pędziwiatr (spr.) Sędziowie: SA Jerzy Skorupka SA Artur Tomaszewski Protokolant: Wiktoria Dąbrowicz 6przy udziale Jerzego Prędoty prokuratora Prokuratury(...) 7po rozpoznaniu w dniach 11 grudnia 2023 r. i 10 stycznia 2024 r. 8sprawy 9D. K. 10oskarżonego zart. 281 k.k.iart. 119 § 1 k.k.iart. 257 k.k.w zw. zart. 11 § 2 k.k. 11na skutek apelacji wniesionej przez oskarżonego 12od wyroku Sądu Okręgowego we Wrocławiu 13z 21 czerwca 2022 r. sygn. akt III K 83/22 I zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy; II zwalniaD. K.z obowiązku uiszczenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, poniesionymi wydatkami obciążając Skarb Państwa. UZASADNIENIE Formularz UK 2 Sygnatura akt II AKa 343/22 Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników: 1 1 CZĘŚĆ WSTĘPNA 0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji Wyrok Sądu Okręgowego we Wrocławiu z 21 czerwca 2022 roku w sprawie III K 83/22 dotyczącyD. K.oskarżonego o to, że: I.w dniu 16 października 2021 roku weW.na tereniesklepu (...)przyul. (...)weW., działając w celu utrzymania się w posiadaniu zabranej rzeczy, bezpośrednio po dokonaniu wspólnie i w porozumieniu z inną ustaloną osobą kradzieży 16 sztuk zabawek pluszowych o łącznej wartości 800 złotych oraz koszyka sklepowego o wartości 100 złotych o łącznej wartości skradzionego mienia w wysokości 900 złotych, stosował przemoc w postaci napierania na ochroniarza sklepu w osobieY. K., szarpania, kilkukrotnego jego popychania oraz uderzenia z otwartej ręki, czym działał na szkodęY. K.oraz(...) S.A.; -tj. o czyn zart. 281 k.k. II.w dniu 16 października 2021 roku weW.na tereniesklepu (...)przyul. (...)weW.groził pobiciem i pozbawieniem życia obywatela UkrainyY. K.z powodu jego przynależności narodowej, wzbudzając w nim uzasadnioną obawę, że groźby zostaną spełnione, a także publicznie znieważał pokrzywdzonego słowami powszechnie uznanymi za obraźliwe oraz w wulgarny sposób kazał wrócić mu na Ukrainę, a także naruszył jego nietykalność cielesną poprzez oplucie z powodu jego przynależności narodowej; -tj. o czyn zart. 119 § 1 k.k.iart. 257 k.k.w zw. zart. 11 § 2 k.k. którym, tenże Sąd orzekł, że: I uznaje oskarżonegoD. K.za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w punkcie I części wstępnej wyroku, tj. przestępstwa zart. 281 k.k.i za to na podstawieart. 281 k.k.wymierza mu karę 1 (jednego) roku i 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności; II uznaje oskarżonegoD. K.za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w punkcie II części wstępnej wyroku, tj. przestępstwa zart. 119 § 1 k.k.iart. 257 k.k.w zw. zart. 11 § 2 k.k.i za to na podstawieart. 119 § 1 k.k.w zw. zart. 11 § 3 k.k.wymierza mu karę 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności; III na podstawieart. 85 § 1 k.k.iart. 86 § 1 k.k.łączy wymierzone oskarżonemuD. K.kary pozbawienia wolności i wymierza mu karę łączną 1 (jednego) roku i 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności; IV na podstawieart. 63 § 1 k.k.na poczet wymierzonej oskarżonemu kary łącznej pozbawienia wolności zalicza okres jego zatrzymania i tymczasowego aresztowania od dnia 16 października 2021r., godz. 15:15 do dnia 27 kwietnia 2022r., godz. 15:10, przyjmując że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności odpowiada jednemu dniowi kary pozbawienia wolności; V na podstawieart. 624 § 1 k.p.k.zwalania oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych, w tym od opłaty, zaliczając je na rachunek Skarbu Państwa. 0.11.2. Podmiot wnoszący apelację ☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego ☐ oskarżyciel posiłkowy ☐ oskarżyciel prywatny ☒ obrońca adwokatM. S. ☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego ☐ inny 0.11.3. Granice zaskarżenia 0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia ☒ na korzyść ☐ na niekorzyść ☐ w całości ☒ w części ☐ co do winy ☒ co do kary ☐ co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia 0.11.3.2. Podniesione zarzuty Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji ☐ art. 438 pkt 1 k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu ☐ art. 438 pkt 1a k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazanywart. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu ☐ art. 438 pkt 2 k.p.k.– obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia ☒ art. 438 pkt 3 k.p.k.–błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia – ☒ art. 438 pkt 4 k.p.k.– rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka ☐ art. 439 k.p.k. ☐ brak zarzutów 0.11.4. Wnioski ☐ uchylenie ☒ zmiana 2 Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy 0.12.1. Ustalenie faktów 0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione Lp. Oskarżony Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi Dowód Numer karty 0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione Lp. Oskarżony Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi Dowód Numer karty 0.12.2. Ocena dowodów 0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów Lp. faktu z pkt 2.1.1 Dowód Zwięźle o powodach uznania dowodu Opinia sądowo-psychiatryczna k. 329 – 338, T. II. Opinia została sporządzona przez mających odpowiednie wykształcenie i doświadczenie zawodowe oraz orzecznicze lekarzy specjalistów. Jest przy tym jasna, pełna i wewnętrznie spójna. 0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów) Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2 Dowód Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków Lp. Zarzuty apelacji obrońcy 3.1. Obrończyni oskarżonego zaskarżonemu wyrokowi zarzuciła: 1 błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na treść zaskarżonego wyroku, poprzez przyjęcie, iż okoliczności zdarzenia, a w tym wartość zabranych w celu przywłaszczenia przedmiotów oraz zachowanie oskarżonego polegające na utrzymaniu się ich w posiadaniu w postaci szarpania z ochroniarzem skutkowały zakwalifikowaniem czynu zart. 281 k.k.w przypadku gdy wyżej wskazane okoliczności wskazują, że czyn zarzucony oskarżonemu powinien być zakwalifikowany jako wypadek mniejszej wagi wskazany wart. 283 k.k. 2 rażącą niewspółmierność kary łącznej wymierzonej oskarżonemuD. K.w wymiarze 1 roku i 4 miesięcy pozbawienia wolności w sytuacji gdy z materiału dowodowego wynika, iż oskarżony będąc pod wpływem upojenia alkoholowego nie kontrolował zupełnie swojego zachowania, nie zadając sobie sprawy z okoliczności przebiegu zdarzenia w tym miejsca ani czasu w jakim się znajdował, wypowiadał nieświadomie słowa, które pod wpływem silnych emocji kierował do nieumundurowanego ochroniarza traktując jego interwencję jako rzekomy atak na swoją osobę, co biorąc pod uwagę okoliczności popełnionego przestępstwa, w tym brak świadomego – umyślnego działania wskazuje, iż oskarżony nie działał umyślnie z góry powziętym zamiarem, a orzeczona kara jest zbyt surowa, jak również nie wypełnia typowej funkcji indywidualnego oddziaływania na skazanego. ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny Sąd Apelacyjny zważył, co następuje: Co do zarzutu 1. Podnoszony przez skarżącą zarzut pierwszy nie mógł zostać uznany za skuteczny, bo apelująca poza wymienieniem wartości zabranych przedmiotów jako powodu, dla którego należało czyn przypisany oskarżonemu uznać za wypadek mniejszej wagi nie przytoczyła żadnych innych okoliczności przemawiających za ustaleniem wskazującym na niewielki stopień szkodliwości społecznej czynu. Wartość mienia, jakkolwiek w znacznej mierze przesądza o kwalifikacji z art. 283, niemniej nie jest elementem ani jedynym, ani decydującym. W grę bowiem mogą wejść w konkretnych układach faktycznych, jako posiadające większe znaczenie, te elementy zachowania sprawcy, które są związane z naruszeniem czy narażeniem na niebezpieczeństwo dóbr osobistych. Oznacza to, żewartość mienia nie przesądza całkowicie o uznaniu danego czynu za wypadek mniejszej wagi. W grę wchodzą również inne elementy decydujące o takiej kwalifikacji: sposób działania, wielkość szkody, jej subiektywne odczucie przez pokrzywdzonego, okoliczności modalne przestępstwa (czas, miejsce i inne), pobudki zachowania sprawcy, stopień naruszenia reguły postępowania z dobrem prawnym. (G. Łabuda [w:] Kodeks karny. Część szczególna. Komentarz, red. J. Giezek, Warszawa 2021, art. 283). W realiach niniejszej sprawy nie można zapominać, że przecież czyn przypisany oskarżonemu był kierowany nie tylko przeciwko mieniu, ale także przeciwko nietykalności cielesnej oraz zdrowiu. Wszak nie tylko zabrał on mienie, lecz także szarpał, popychał i uderzył pokrzywdzonego. Przy czym co nie mniej istotne działania swoje podejmował w środku dnia w sklepie w obecności innych osób, wręcz czynił to ostentacyjnie z rażącym lekceważeniem norm prawnych i społecznych. Jego postawa wpisuje się, mimo jego dość zaawansowanego wieku, w jego linię życiową wskazującą na wysoki stopień demoralizacji, albowiem był on w przeszłości wielokrotnie karany w tym także za przestępstwa przeciwko mieniu, ale również przeciwko działalności instytucji państwowych. Dowodzi to braku właściwego zrozumienia konieczności przestrzegania obowiązującego porządku prawnego i powinności dostosowania się do niego. Nie sposób uznać, jak stara się przekonać obrońca, faktu działania oskarżonego pod wpływem alkoholu jako przemawiającego za przyjęciem, iż nie miał on świadomości tego co czynił. Ta okoliczność była przedmiotem badania zarówno w toku postępowaniu pierwszoinstancyjnym jak i w czasie rozprawy apelacyjnej. Ustalenia biegłych psychiatrów nie pozostawiają żadnych wątpliwości co do tego, że oskarżony miał zachowaną zdolność rozpoznania znaczenia swego czynu i pokierowania swym postępowaniem. W kontekście argumentacji o wykluczonej świadomości działania z powodu alkoholu biegli bez wątpliwości i jednoznacznie stwierdzili, że zna on swój sposób reagowania na alkohol, zna i rozumie obowiązujące normy społecznoprawne. Dodatkowo należy przez pryzmat stanu nietrzeźwości oskarżonego w chwili czynu stwierdzić, że choć Sąd I instancji fakt działania oskarżonego pod wpływem alkoholu dostrzegł i ustalił, to nie uwzględnił go przy wymiarze kary. Wymaga to jednak akcentacji. Ta okoliczność jest o tyle istotna, że jest powszechnie wiadomym, że alkohol rozhamowuje emocje, pomniejsza możliwości racjonalnego myślenia, ogranicza refleksję, powoduje rozluźnienie etyczno-moralne i niweluje obawy przed odpowiedzialnością, co powoduje, że sprawca nie kontroluje swych zachowań, w tym i siły jakiej używa. Nie panują nad swym zakłóconym alkoholem zachowaniem, czyniąc działania i podejmowane decyzje bezmyślnymi. Nie może być ona traktowana jako przemawiająca na korzyść oskarżonego jak zdaje się widzieć to apelująca, lecz jest wprost przeciwnie. A już w żadnym razie nie może być uznana za umniejszającą stopień szkodliwości społecznej prowadząc do konieczności przyjęcia, iż czyn oskarżonego był wypadkiem mniejszej wagi. Sąd Apelacyjny nie odszukał w skardze żadnych innych okoliczności i argumentów, które uzasadniałby zarzut 1. apelującej. Nie wskazała ich ona w środku odwoławczym, a z urzędu takich nie dostrzega Sąd odwoławczy. Z tego powodu uznaje zarzut za chybiony, a ocenę prawnokarną zachowania oskarżonego za właściwą, odpowiadającą ustaleniom faktycznym w tej sprawie. Co do zarzutu 2. Na wstępie, wobec treści zarzutu drugiego oraz zakresu apelacji określonej w jejpetitumnależy ustalić mając na uwadze unormowanieart. 433 § 1 k.p.k.jakie są granice zaskarżenia. Poddany kontroli odwoławczej wyrok Sądu Okręgowego we Wrocławiu z 21 czerwca 2022 roku obejmował dwa czyny oskarżonego. Pierwszym był czyn naruszający normyart. 281 k.k.zaś drugim występek zart. 119 § 1 k.k.iart. 257 k.k.w zw. zart. 11 § 2 k.k.Za pierwszy z tych czynów Sąd Okręgowy wymierzył oskarżonemu karę 1 roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności, za drugi 4 miesięcy pozbawienia wolności. Orzekając karę łączną tenże Sąd określił ją na poziomie 1 roku i 3 miesięcy pozbawienia wolności. Wobec tego, że apelację w imieniu oskarżonego sporządziła profesjonalnie przygotowana jego reprezentantka (art. 427 § 2 k.p.k.) konsekwencją sformułowania określonej treści zarzutu odwoławczego jest, iż wiąże on sąd odwoławczy, który poza jego granice może wyjść tylko w przypadkach wskazanych w ustawie. (D. Świecki [w:] B. Augustyniak, K. Eichstaedt, M. Kurowski, D. Świecki, Kodeks postępowania karnego. Tom II. Komentarz aktualizowany, LEX/el. 2023, art. 433). Apelacja obrońcy oskarżonego wskazuje, że kwestionuje ona tę część wyroku, która dotyczy kary (zakres zaskarżenia). Omawiany tu zarzut natomiast doprecyzowuje, której spośród trzech orzeczonych kar skarga dotyczy i wskazuje, że skarżąca kwestionuje wymiar kary łącznej pozbawienia wolności, akcentując jej rażącą surowość. Tak sformułowana apelacja powoduje, że Sąd Apelacyjny zobowiązany jest odnieść się głównie do zarzutu popełnienia przez Sąd I instancji uchybienia wymierzenia oskarżonemu niesprawiedliwie surowej kary łącznej, niezależnie od faktu, iż skarżąca we wniosku apelacyjnym podnosi, że według niej oskarżonemu należałoby wymierzyć łagodniejsze kary jednostkowe za poszczególne czyny. Zauważyć bowiem trzeba, że w żadnej mierze na granice orzekania nie wpływają wnioski odwoławcze. Nie wiążą one sądu i nawet przy uwzględnieniu zarzutów jako zasadnych sąd nie musi orzec tak, jak wnosi skarżący, lecz także w inny, uznanyin concretoza właściwy sposób. (wyrok SN z 13.01.2015 r., IV KK 262/14, LEX nr 1621359). Mając jednak na względzie powinność wynikającą z normyart. 433 § 2 k.p.k.należy stwierdzić, że nie sposób uznać, iż orzeczone wobec oskarżonego kary jednostkowe rażą surowością i to w stopniu oczywistym, nieakceptowalnym w ocenie społecznej. Każdy z tych czynów został popełniony w miejscu publicznym, przez nietrzeźwego sprawcę z bogatą kryminalną przeszłością i w odniesieniu zwłaszcza do niego należało określić wymiar kar, które będą właściwą odpłatą za popełnione występki. W żadnym razie nie jest możliwe uznanie, że oskarżony winien ponieść odpowiedzialność karną na poziomie niższym niż określony w wyroku za jego czyny. Byłoby tak tylko wtedy, gdyby Sąd Apelacyjny doszedł do wniosku, przekonany argumentacją apelacji, że kary wymierzone oskarżonemu są niesprawiedliwe, bo rażąco surowe. A zatem że zostały wymierzone na poziomie nieakceptowalnym w odbiorze powszechnym. Zmiana kary w instancji odwoławczej nie może następować w każdym wypadku, w którym jest możliwa …, lecz wtedy tylko, gdy kara orzeczona nie daje się akceptować z powodu różnicy pomiędzy nią a karą sprawiedliwą, różnicy o randze zasadniczej, rażącej, wręcz „bijącej w oczy”(wyrok SN z 2 lutego 1995 roku - KZS 4/96 poz. 42). Tutejszy Sąd Apelacyjny również przyjmuje domniemanie słuszności wyroków I instancji, to jest odmawia im swej aprobaty jedynie w razie stwierdzenia, że są (mogą być) niesprawiedliwe.(wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z 21 września 2000 roku II AKa 154/00, KZS 2000/10/37).Okoliczności mające wpływ na rozstrzygnięcie o sankcjach wymierzonych oskarżonemu, wymienione w uzasadnieniu wyroku Sądu I instancji, przekonująco wykazały powody, dla których kary określono na poziomie, jaki wyrażono w zaskarżonym orzeczeniu. Apelująca nie przedstawiła w motywacyjnej części skargi żadnych argumentów na poparcie zarzutu 2. o rażąco surowej karze łącznej wymierzonej oskarżonemu. Jedynym był ten sformułowany w treści zarzutu dotyczący działania oskarżonego pod wpływem alkoholu, którego skutkiem było niekontrolowane działanie oskarżonego, a zatem faktu niedziałania oskarżonego umyślnie z góry powziętym zamiarem. Zauważyć należy, że w istocie choć skarżąca określa zakres środka zaskarżenia i skierowała go w części dotyczącej orzeczenia o karze to treść zarzutu odnosi się do ustaleń faktycznych, zamiaru z jakim działał oskarżony, poprzez podnoszoną nieświadomość jego zachowania spowodowaną alkoholem. Jak to sformułowano już w uzasadnieniu wyroku z 26 września 2016 roku w sprawie II AKa 198/16 tutejszego Sądu Apelacyjnego (LEX 2152845) i co należy, przez pryzmat rozważanego tu zarzutu, powtórzyć:Zamiar oznacza (...) zjawisko obiektywnej rzeczywistości, realny przebieg procesów psychicznych, nie jest zaś pojęciem z dziedziny ocen czy też z dziedziny wartości. Ustalenie zamiaru - lub jego braku - jest więc ustaleniem natury faktycznej.(wyrok Sądu Najwyższego z 4 kwietnia 2011 r., III KK 280/10, Biul.PK 2011/7/20, podobnie tenże Sąd w sprawie IV KK 168/10, tak też Sąd Apelacyjny w Lublinie w sprawie II AKa 16/11).Obowiązkiem Sądu orzekającego jest zatem wskazanie określonych, jednoznacznych dowodów potwierdzających wystąpienie zamiaru popełnienia zarzuconego oskarżonemu czynu, dokonanie ich oceny, wskazanie którym tenże Sąd dał wiarę oraz dlaczego i wykazanie, dlaczego dowodom przeciwnym wiary odmówiono, lecz przede wszystkim przeprowadzenie rozważań na potwierdzenie iż określony w przypisanym oskarżonemu czynie zamiar występował. I tak postąpił Sąd I instancji. Skoro zaś apelująca określiła zakres zaskarżenia i wskazała, że kwestionuje wyrok w zakresie kary łącznej natomiast w zarzucie w istocie podnosi okoliczności dotyczące ustaleń faktycznych nie można, zdaniem Sądu odwoławczego, mimo ograniczeń ustalonych normatywnie przezart. 433 § 1 k.p.k.pominąć treści zarzutu, choć nie przystaje on do zakresu wskazanego we wstępie apelacji i konieczne jest jej skomentowanie. Odnosząc się zatem do treści tego zarzutu należy stwierdzić, że rozważania Sądumeritiw sposób jednoznaczny przekonały o świadomości działania oskarżonego i to działania z zamiarem bezpośrednim, a co do kradzieży popełnionej w powiązaniu z inną osobą nie może być wątpliwości co do tego, że także z góry powziętym. Natomiast w żadnym miejscu uzasadnienia Sąd ten nie wskazał, że oskarżony czyn II. (występek zart. 119 § 1 k.k.w zw. zart. 257 k.k.iart. 11 § 2 k.k.) popełnił z góry powziętym zamiarem. Trudno zresztą byłoby o takie ustalenie w sytuacji, gdy oskarżony z inną osobą zamierzali dokonać kradzieży zakładając przy tym, że wykonają to skrycie i nie zostaną złapani na gorącym uczynku oraz że nie zostaną podjęte czynności ich zatrzymania. Nie mogli oni wiedzieć, że interwencję podejmie pracownik ochrony sklepu, a co więcej, że będzie to obywatel Ukrainy. Argumentacja skarżącej co do tych okoliczności jest w stopniu oczywistym nieprzystającą do ustaleń Sądu I instancji i w żadnym razie nie ma ona wpływu na wymiar kwestionowanej kary łącznej. Podobnie jak kary jednostkowe także i kara łączna nie razi surowością. Sąda quoustalił ją z zastosowaniem zasady asperacji. Jej wymiar, mając na uwadze kary jednostkowe oraz treśćart. 86 § 1 k.k.w brzmieniu obowiązującym od 24 czerwca 2020 roku mógł zamknąć się w granicach 1 roku i 3 miesięcy pozbawienia wolności do 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności. Ustalenie kary na poziomie określonym w wyroku, a zatem w dolnej granicy możliwej do wymierzenia kary łącznej świadczy o łagodnym potraktowaniu oskarżonego przez Sąd I instancji i przy braku przekonujących okoliczności mogących podważyć oceny Sądu Okręgowego wymiar tejże kary łącznej został uznany za sprawiedliwy. Pamiętać bowiem należy w głównej mierze przeszłość kryminalną oskarżonego i brak wyciągnięcia wniosków związanych z naruszaniem przez niego porządku prawnego i wynikających z tego faktu konsekwencji. Jeśli oskarżony, osoba w zaawansowanym wieku, nie wyprowadza właściwych nauk z postępowania w przeszłości i nadal dokonuje przestępstw, konieczna jest jego odpowiednio długa izolacja, w czasie której jest szansa na uświadomienie mu, że dopuszcza się czynów społecznie nagannych, ale także surowo karanych i prowadzących do pozbawienia wolności, co być może skłoni go do zmiany postępowania. Na pewno natomiast będzie izolować społeczeństwo od osoby, która stanowi dlań zagrożenie, bo popełnia cyklicznie czyny karalne. Wniosek O zmianę zaskarżonego wyroku w pkt I i II części dyspozytywnej wyroku i wymierzenie oskarżonemu karę łączną w wymierzenie 8 miesięcy pozbawienia wolności. ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny. Skoro Sąd Apelacyjny nie został przekonany argumentacją skarżącej, że oskarżony zasługiwał na złagodzenie wymierzonych mu kar jednostkowych oraz że kara łączna jest rażąco surowa, tym samym należało uznać wniosek apelującej za niezasadny. ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☐ niezasadny Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny Wniosek ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☐ niezasadny Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny. 0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia 1.1. ☐art. 439 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia 2.1. Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości ☐art. 437 § 2 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia 3.1. Konieczność umorzenia postępowania ☐art. 437 § 2 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia 4.1. ☐art. 454 § 1 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia 0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania 0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Przytoczyć okoliczności 6 Koszty Procesu Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Przytoczyć okoliczności II. Orzeczenie o kosztach sądowych oparto na podstawieart. 624 § 1 k.p.k.iart. 17 ust. 1 i 2 ustawy z 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnychtekst jednolity Dz. U z 1983 roku, Nr 49, poz. 223 z p.zm.). Należy bowiem mieć na uwadze sytuację materialną oskarżonego i jego fakt pozostawania bez pracy oraz utrzymywanie się z prac dorywczych, a zatem nieposiadania własnych stabilnych dochodów tym samym nie będzie on w stanie ponieść obciążeń materialnych związanych z postępowaniem odwoławczym, a więc wydatków i opłat. Wszystkie przytoczone wyżej rozważania doprowadziły do rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie Sąd odwoławczy. 7 PODPIS SSA Jerzy Skorupka SSA Wiesław Pędziwiatr SSA Artur Tomaszewski 0.11.3. Granice zaskarżenia Kolejny numer załącznika 1. Podmiot wnoszący apelację Obrońca oskarżonego adwokatM. S. Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja Pkt I. oraz III. wyroku. 0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia ☒ na korzyść ☐ na niekorzyść ☐ w całości ☒ w części ☐ co do winy ☒ co do kary ☐ co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia 0.11.3.2. Podniesione zarzuty Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji ☐ art. 438 pkt 1 k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu ☐ art. 438 pkt 1a k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazanywart. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu ☐ art. 438 pkt 2 k.p.k.– obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia ☒ art. 438 pkt 3 k.p.k.– błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia ☒ art. 438 pkt 4 k.p.k.– rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka ☐ art. 439 k.p.k. ☐ brak zarzutów 0.11.4. Wnioski ☐ uchylenie ☒ Zmianę

15/500000/0001006/AKa

Sąd Apelacyjnywe Wrocławiu

II Wydział Karny

152510000004021_VIII_U_002015_2022_Uz_2024-01-16_001

VIII U 2015/22

2024-01-16 01:00:00.0 CET

2024-02-27 17:30:04.0 CET

2024-02-27 12:27:59.0 CET

15251000

4021

SENTENCE

Sygn. akt VIII U 2015/22 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 16 stycznia 2024 roku Sąd Okręgowy w Łodzi, VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie: Przewodniczący: Sędzia SO Monika Pawłowska-Radzimierska Protokolant : st.sekr.sąd. Magdalena Baraniecka po rozpoznaniu w dniu 19 grudnia 2023 roku w Łodzi na rozprawie sprawy z wniosku B. U. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych I Oddziałowi w Ł. o rentę rodzinną w związku ze służbą wojskową na skutek odwołania B. U. od

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Izabela Grudzińska" xPublisher="izabela.grudzinska" xEditorFullName="Izabela Grudzińska" xEditor="izabela.grudzinska" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="1" xFlag="published" xVolType="15/251000/0004021/U" xYear="2022" xVolNmbr="002015" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok</xName> <xBlock> <xText>Sygn. akt VIII U 2015/22</xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right">Dnia 16 stycznia 2024 roku</xText> <xText><xBx>Sąd Okręgowy w Łodzi, VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych</xBx></xText> <xText>w składzie:</xText> <xText xALIGNx="center">Przewodniczący: Sędzia SO Monika Pawłowska-Radzimierska</xText> <xText>Protokolant : st.sekr.sąd. Magdalena Baraniecka</xText> <xText>po rozpoznaniu w dniu 19 grudnia 2023 roku w Łodzi</xText> <xText>na rozprawie</xText> <xText>sprawy z wniosku</xText> <xText xALIGNx="center"> <xBx><xAnon>B. U.</xAnon> </xBx></xText> <xText>przeciwko</xText> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych I Oddziałowi w <xAnon>Ł.</xAnon></xBx></xText> <xText>o rentę rodzinną w związku ze służbą wojskową</xText> <xText>na skutek odwołania <xAnon>B. U.</xAnon></xText> <xText>od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych I Oddziału w <xAnon>Ł.</xAnon></xText> <xText>z dnia 23 sierpnia 2022 roku znak <xAnon> (...)</xAnon></xText> <xText><xBx>zmienia zaskarżoną decyzję i przyznaje <xAnon>B. U.</xAnon> prawo do renty rodzinnej w związku ze służbą wojskową po zmarłym w dniu 24 marca 2017 roku <xAnon>W. U.</xAnon>, którego zgon nastąpił w związku ze służbą wojskową, od dnia 1 czerwca 2022 roku.</xBx></xText> <xText xALIGNx="center">SSO Monika Pawłowska-Radzimierska</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Monika Pawłowska-Radzimierska

Izabela Grudzińska

st.sekr.sąd. Magdalena Baraniecka

Izabela Grudzińska

Sygn. akt VIII U 2015/22 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 16 stycznia 2024 roku Sąd Okręgowy w Łodzi, VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie: Przewodniczący: Sędzia SO Monika Pawłowska-Radzimierska Protokolant : st.sekr.sąd. Magdalena Baraniecka po rozpoznaniu w dniu 19 grudnia 2023 roku w Łodzi na rozprawie sprawy z wniosku B. U. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych I Oddziałowi wŁ. o rentę rodzinną w związku ze służbą wojskową na skutek odwołaniaB. U. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych I Oddziału wŁ. z dnia 23 sierpnia 2022 roku znak(...) zmienia zaskarżoną decyzję i przyznajeB. U.prawo do renty rodzinnej w związku ze służbą wojskową po zmarłym w dniu 24 marca 2017 rokuW. U., którego zgon nastąpił w związku ze służbą wojskową, od dnia 1 czerwca 2022 roku. SSO Monika Pawłowska-Radzimierska

15/251000/0004021/U

Sąd Okręgowy w Łodzi

VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

153505000001006_II_Ka_000165_2023_Uz_2024-01-11_001

II Ka 165/23

2024-01-11 01:00:00.0 CET

2024-02-05 17:30:04.0 CET

2024-02-05 16:23:33.0 CET

15350500

1006

REASON

UZASADNIENIE Formularz UK 2 Sygnatura akt II Ka 165/23 Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników: 2 1 CZĘŚĆ WSTĘPNA 1.1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji Wyrok Sądu Rejonowego w Słupcy z dnia 22 lutego 2023r., sygn. akt II K 299/22 1.1.2. Podmiot wnoszący apelację ☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego ☐ oskarżyciel posiłkowy ☐ oskarżyciel prywatny ☒ obrońca ☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego ☐ in

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Ewa Szuster" xPublisher="ESzuster" xEditorFullName="Dorota Sobieraj" xEditor="DSobieraj" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="12" xFlag="published" xVolType="15/350500/0001006/Ka" xYear="2023" xVolNmbr="000165" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="38"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="6"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="8"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="2"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="11"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="44"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="21"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="66"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="120"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="11"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="7"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="36"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="12"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="21"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="96"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="23"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="11"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="10"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="22"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="61"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="93"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> <xText xALIGNx="left">Formularz UK 2</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">Sygnatura akt</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="center">II Ka 165/23</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="19"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">2</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>CZĘŚĆ WSTĘPNA </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="center">Wyrok Sądu Rejonowego w Słupcy z dnia 22 lutego 2023r., sygn. akt II K 299/22</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.1.2. Podmiot wnoszący apelację</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="left">☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="left">☐ oskarżyciel posiłkowy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="left">☐ oskarżyciel prywatny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="left">☒ obrońca</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="left">☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="left">☐ inny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.1.3. Granice zaskarżenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8" xRowSpan="4"> <xText xALIGNx="left">☒ na korzyść</xText> <xText xALIGNx="left">☐ na niekorzyść</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="13"> <xText xALIGNx="left">☒ w całości</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">☐ w części</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText xALIGNx="left">co do winy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText xALIGNx="left">co do kary</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText xALIGNx="left">co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.1.3.2. Podniesione zarzuty</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText><xIx>Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="19"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="19"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1 a" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1a k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany <xBRx></xBRx>w <xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink>, chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="19"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 2 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="19"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 3" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 3 k.p.k.</xLexLink><xBx> –</xBx> błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, <xBRx></xBRx>jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="19"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 4 k.p.k.</xLexLink> – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="19"> <xText><xLexLink xArt="art. 439" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="19"> <xText>brak zarzutów</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.1.4. Wnioski</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText>uchylenie</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> <xText>Zmiana</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.2.1. Ustalenie faktów</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.2.1.1. Fakty uznane za udowodnione</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Numer karty</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> <xText>1.</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xAnon>A.</xAnon></xText> <xText><xAnon>W.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText>W niniejszej sprawie nie było konieczne przeprowadzenia badań specjalistycznych pojazdu marki <xAnon>B.</xAnon> o <xAnon>nr rej. (...)</xAnon> bowiem możliwe było uzyskanie wszelkich informacji metodą oglądu.</xText> <xText>Wszyscy pasażerowie pojazdu marki <xAnon>B.</xAnon> o <xAnon>nr rej. (...)</xAnon> w chwili zdarzenia z dnia 17 sierpnia 2014r. mieli zapięte pasy bezpieczeństwa.</xText> <xText>Ciała osób znajdujących się w samochodzie w chwili zdarzenia przemieszczały się ale w zakresie ograniczonym pasami. Nie było możliwości, aby ciała tych osób wysunęły się spod pasów.</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>Ustne uzupełnienie opinii przez biegłych</xText> <xText><xAnon>B. P. (1)</xAnon> i <xAnon>J. K.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText>k.</xText> <xText>1424v-1425v</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód </xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Numer karty</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"></xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.2.2. Ocena dowodów</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp. faktu z pkt 2.1.1</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uznania dowodu</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="center">1.</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>Ustne uzupełnienie opinii przez biegłych <xAnon>B. P. (1)</xAnon> i <xAnon>J. K.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText>Biegli uzasadnili przekonująco trafność wniosków opinii pisemnej. Strony miały prawo zadawania pytań biegłym i uzyskały kategoryczne i jednoznaczne odpowiedzi. Opinia jest jasna, pełna, nie zawierała sprzeczności.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów<xBRx></xBRx>(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="center">1.</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>Opinia prywatna nr PZ 2023/02/02 sporządzona przez <xAnon>P. K.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText>Opinia prywatna nie ma statusu dowodu w konkretnej sprawie, stanowi dla organu procesowego wyłącznie źródło informacji o dowodzie. Opinia taka nie podlega ujawnieniu i zaliczeniu w trybie procesowym do materiału dowodowego. W niniejszej sprawie w zakresie ustalenia przyczyn wypadku z dnia 17 sierpnia 2014r., osoby kierującej pojazdem marki <xAnon>B.</xAnon> o <xAnon>nr rej. (...)</xAnon> wypowiedzieli się biegli sądowi <xAnon>B. P. (1)</xAnon> i <xAnon>J. K.</xAnon>, i ich opinia nie budziła wątpliwości sądu.</xText> <xText>Zastrzeżenia zgłoszone w opinii prywatnej były podstawą do przesłuchania biegłych na rozprawie apelacyjnej i wyjaśnienia wątpliwości zgłaszanych przez obrońców na podstawie tego dokumentu.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx="."></xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zarzut </xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="4" xRowSpan="8"> <xText xALIGNx="left">1.</xText> <xText xALIGNx="left"><xBRx></xBRx>2.</xText> <xText xALIGNx="left">3.</xText> <xText xALIGNx="left">4.</xText> <xText xALIGNx="left">1.</xText> <xText xALIGNx="left">2.</xText> <xText xALIGNx="left">3.</xText> <xText xALIGNx="left">4.</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> <xText>Obrońca oskarżonego adwokat <xAnon>I. W.</xAnon> zaskarżonemu orzeczeniu zarzuciła:</xText> <xText>naruszenie <xLexLink xArt="art. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 4 k.p.k.</xLexLink>, <xLexLink xArt="art. 5;art. 5 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 5 § 2 k.p.k.</xLexLink>, <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 k.p.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 410" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 410 k.p.k.</xLexLink> polegające na przyjęciu, że zachodzą przesłanki do uznania oskarżonego winnym zarzucanego mu czynu, pomimo że:</xText> <xText>- nie zostało mu udowodnione, że faktycznie zasady ruchu drogowego wskazane w zarzucie naruszył,</xText> <xText>- nie zostało udowodnione, że naruszył te zasady w sposób umyślny,</xText> <xText>- że spowodowanie wypadku było następstwem naruszenia tych zasad ruchu drogowego;</xText> <xText>naruszenie <xLexLink xArt="art. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 4 k.p.k.</xLexLink>, <xLexLink xArt="art. 5;art. 5 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 5 § 2 k.p.k.</xLexLink>, <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 k.p.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 410" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 410 k.p.k.</xLexLink> polegające na dokonaniu przez sąd jednostronnej analizy materiału dowodowego, z przekroczeniem zasady swobodnej oceny dowodów oraz uwzględnieniu przy ocenie odpowiedzialności oskarżonego jedynie okoliczności przemawiających na jego niekorzyść głównie poprzez bezzasadne i nieuprawnione przyjęcie, że oskarżony <xAnon>A. W.</xAnon> prowadził samochód bez uprawnień do kierowania pojazdami mechanicznymi i w następstwie braku wymaganych umiejętności, z nieustalonej przyczyny spowodował wypadek drogowy, przy jednoczesnym pominięciu nie dających się rozstrzygnąć w tym względzie wątpliwości, na które wskazują biegli w opinii (k. 337 akt), iż tego typu zachowanie kierującego jest typowe dla przypadku zasypiania za kierownicą, co uniemożliwia bezkrytyczne i jednoznaczne przyjęcie, że brak wymaganych umiejętności był przyczyną zachowania kierującego, i nie rozstrzygnięciu ich na korzyść oskarżonego, pomimo że z opinii biegłych wynika, że zachowanie kierującego mogło być spowodowane zaśnięciem kierującego;</xText> <xText>naruszenie <xLexLink xArt="art. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 4 k.p.k.</xLexLink>, <xLexLink xArt="art. 5;art. 5 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 5 § 2 k.p.k.</xLexLink>, <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 k.p.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 410" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 410 k.p.k.</xLexLink> polegającą na dokonaniu przez sąd jednostronnej analizy materiału dowodowego z przekroczeniem zasady swobodnej oceny dowodów oraz uwzględnieniu przy ocenie odpowiedzialności oskarżonego jedynie okoliczności przemawiających na jego niekorzyść głównie poprzez przyjęcie, że oskarżony <xAnon>A. W.</xAnon> prowadził samochód z prędkością nie mniejszą niż 150 km/h, bez uzasadnienia powodów przyjęcia kwalifikacji prawnej, w jaki sposób taka prędkość miałaby wpływać na wypadek komunikacyjny, przy jednoczesnym pominięciu jednoznacznych wskazań biegłych w opinii (k. 338 akt), iż w istniejących warunkach drogowych nie byłaby dla przeciętnego, sprawnego kierowcy prędkością niebezpieczną, i gdyby kierujący poruszał się z prędkością 120 km/h i wykonał podobny manewr to prawdopodobnie również wpadłby w poślizg, a ponadto beż uwzględnienia okoliczności, że kierujący mógł zasnąć;</xText> <xText>naruszenie przepisów postępowania <xLexLink xArt="art. 4;art. 4 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 4 § 2 k.p.k.</xLexLink> poprzez przyjęcie jako okoliczności obciążającej stopień zawinienia oskarżonego i naruszenie podstawowej zasady obowiązującej w ruchu drogowym, to jest konieczność posiadania uprawnień, pomimo że z materiału dowodowego nie wynika, w sposób pozwalający na takie przyjęcie z całą pewnością, aby naruszenie tej zasady było przyczyną wypadku komunikacyjnego.</xText> <xText>Obrońca oskarżonego adwokat <xAnon>A. K.</xAnon> zaskarżonemu orzeczeniu zarzucił:</xText> <xText>naruszenie prawa procesowego mające wpływ na treść wyroku, a to <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 k.p.k.</xLexLink> oraz <xLexLink xArt="art. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 4 k.p.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 410" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 410 k.p.k.</xLexLink> polegające na dokonaniu selektywnej, sprzecznej z logicznym rozumowaniem i doświadczeniem życiowym, w istocie dowolnej oceny materiału dowodowego zgromadzonego w postępowaniu przy uwzględnieniu wyłącznie okoliczności niekorzystnych dla oskarżonego;</xText> <xText>naruszenie prawa procesowego mające wpływ na treść wyroku, tj. <xLexLink xArt="art. 7;art. 201" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 i 201 k.p.k.</xLexLink> przez niedostatecznie wnikliwą ocenę dowodu z opinii biegłych sądowych J. <xAnon>K.</xAnon> i <xAnon>B. P.</xAnon> oraz biegłego <xAnon>S. B.</xAnon> i tym samym niedostrzeżenie, że w pewnych aspektach są one niepełne, a także oparcie ustaleń na tych opiniach, w konsekwencji czego oceny tych dowodów nie sposób zaaprobować;</xText> <xText>błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść, wynikający z naruszenia przepisów postępowania, który w konsekwencji prowadził do wadliwego ustalenia, że to oskarżony był kierującym w chwili spowodowania wypadku drogowego;</xText> <xText>z ostrożności procesowej, rażącą niewspółmierność kary w stosunku do winy oskarżonego.</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left">☐ zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ częściowo zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☒ niezasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ częściowo zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☒ niezasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ częściowo zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☒ niezasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ częściowo zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☒ niezasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ częściowo zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☒ niezasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ częściowo zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☒ niezasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ częściowo zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☒ niezasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☒ częściowo zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ niezasadny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> <xText>Wniesione apelacje okazały się zasadne jedynie częściowo i doprowadziły do zmiany rozstrzygnięcia sądu I instancji w zakresie orzeczonej oskarżonemu kary.</xText> <xText>Z uwagi na to, że zarzuty podnoszone w apelacjach obrońców częściowo się pokrywają, apelacje zostały rozpoznane łącznie.</xText> <xText>Sąd odwoławczy dokonując kontroli instancyjnej podzielił stanowisko sądu meriti, iż w sprawie nie zachodzą jakiekolwiek wątpliwości w zakresie sprawstwa oskarżonego <xAnon>A. W.</xAnon>, a zarzuty obrońców w tej mierze stanowią jedynie polemikę z prawidłowymi ustaleniami sądu orzekającego.</xText> <xText>Analiza zebranego w sprawie materiału dowodowego w ocenie sądu odwoławczego, jednoznacznie wskazuje na to, iż sąd I Instancji w sposób prawidłowy i wszechstronny przeprowadził postępowanie, dokonując w toku rozprawy weryfikacji zarzutu zawartego w akcie oskarżenia, w granicach niezbędnych do ustalenia faktów istotnych dla rozstrzygnięcia kwestii sprawstwa czynu zarzucanego oskarżonemu.</xText> <xText>Zdaniem sądu odwoławczego postępowanie dowodowe przeprowadzone przez sąd I instancji nie jest dotknięte żadnymi uchybieniami, natomiast ocena dowodów została poczyniona bezbłędnie, w sposób respektujący wszelkie wymogi płynące z <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 k.p.k.</xLexLink> Sąd odwoławczy nie dopatrzył się podstaw do stwierdzenia naruszenia sformułowanej w <xLexLink xArt="art. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 4 k.p.k.</xLexLink> zasady obiektywizmu, bowiem sąd I instancji zgodnie z jej wymogami zbadał i uwzględnił okoliczności bez kierunkowego (pozytywnego lub negatywnego) nastawienia do sprawy, zarówno na korzyść jak i niekorzyść oskarżonego.</xText> <xText>Nadto całokształtu ujawnionych w toku przewodu sądowego okoliczności sąd I instancji wyprowadził racjonalne wnioski, kierując się przy tym wskazaniami wiedzy, doświadczenia życiowego i zasadami logicznego rozumowania.</xText> <xText>Wskazać należy, iż w myśl <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 k.p.k.</xLexLink>, organy postępowania, a więc także i sąd, kształtują swe przekonanie na podstawie wszystkich przeprowadzonych dowodów, ocenianych swobodnie z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego.</xText> <xText>Przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną tego przepisu, gdy:</xText> <xText>1) jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy (<xLexLink xArt="art. 410" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 410 k.p.k.</xLexLink>) i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy (<xLexLink xArt="art. 2;art. 2 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 2 § 2 k.p.k.</xLexLink>),</xText> <xText>2) stanowi wyraz rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego (<xLexLink xArt="art. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 4 k.p.k.</xLexLink>),</xText> <xText>3) jest zgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, a nadto zostało wyczerpująco i logicznie uargumentowane w uzasadnieniu wyroku (<xLexLink xArt="art. 424;art. 424 § 1;art. 424 § 1 pkt. 1;art. 424 § 1 pkt. 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 424 § 1 pkt 1 i 2 k.p.k.</xLexLink>) (wyrok SN z dnia 3 września 1998 r., V KKN 104/98, LEX nr 35095).</xText> <xText>W niniejszej sprawie sąd I instancji szczegółowo ustalił fakty, na podstawie których przyjął sprawstwo oskarżonego oraz wyjaśnił również dlaczego poczynione ustalenia są w sprawie jednoznaczne.</xText> <xText>Sąd rejonowy słusznie przyjął, że nie budzi żadnych wątpliwości, że oskarżony 17 sierpnia 2014r. na odcinku <xAnon>autostrady (...)</xAnon> w miejscowości <xAnon>B.</xAnon>, naruszył umyślnie zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym w ten sposób, że nie posiadając uprawnień do kierowania pojazdami, prowadził samochód marki <xAnon>B.</xAnon> o <xAnon>nr rej. (...)</xAnon> z prędkością nie mniejsza niż 150 km/h i w wyniku nie posiadania wymaganych umiejętności, skręcił kierownicą w lewo, zjechał na trawiaste podłoże i następnie wykonał zbyt szybki manewr wjazdu z pobocza na jezdnię co doprowadziło do przejechania przez dwa pasy jezdni, wjechanie na barierę energochłonną i obrotu pojazdu w powietrzu z upadkiem na podłoże, do wypadku dokładnie w sposób opisany w zarzucie i opinii biegłych , w następstwie którego śmierć na miejscu poniósł pasażer <xAnon>M. A.</xAnon> oraz <xAnon>D. M.</xAnon>, który zmarł tego samego dnia w szpitalu w <xAnon>P.</xAnon>.</xText> <xText>Powyższe, wbrew twierdzeniom skarżących, jednoznacznie wynika z opinii z dnia 28 sierpnia 2015r. sporządzonej przez biegłych sądowych dra nauk med. <xAnon>J. K.</xAnon> i dra inż. <xAnon>B. P. (1)</xAnon>. Biegli przeanalizowali uszkodzenia pojazdu <xAnon>B.</xAnon> i jednoznacznie wskazali, że najmniej uszkodzoną częścią kabiny pasażerskiej była przestrzeń w rejonie fotela kierowcy z czego wynikało, że osoba zajmująca ten fotel powinna odnieść najmniejsze obrażenia. Nadto biegli wskazali, że głębokie wzdłużne wgniecenie dachu z przesunięciem osi wgniecenia na stronę prawą, odpowiadało upadkowi na krawędź rowu, a wgniecenie bagażnika i dachu było znaczne i należało przewidywać, że osoby zajmujące tylne fotele mogły być bezpośrednio narażone na kontakt z deformującymi się blachami pojazdu. Biegli przeanalizowali również wyniki badania śladów biologicznych, z których wynika, w szczególności zgodność z profilem genetycznym oskarżonego próbka pobrana z osłony przeciwsłonecznej miejsca kierowcy. Ustalili, że wszystkie osoby jadące tym samochodem były zapięte pasami bezpieczeństwa i wnioski te są należycie uzasadnione, dodatkowo wyjaśnieniami złożonym przy przesłuchaniu na rozprawie. Właśnie używanie pasów bezpieczeństwa i zakleszczenia pasażera – <xAnon>M. A.</xAnon> po wypadku siedzącego z tyłu przeczą podnoszonym wątpliwościom przez obrońców, że istniała możliwość przemieszczenia się oskarżonego <xAnon>A. W.</xAnon> z miejsca pasażera z tyłu na miejsce kierowcy o odwrotnie <xAnon>M. A.</xAnon> z miejsca kierowcy na miejsce pasażera siedzącego z tyłu. Oskarżony jako jedyny o własnych siłach opuścił pojazd, co wyraźnie wynika z ustaleń dokonanych przez sąd I instancji i również ten fakt koresponduje z wskazanymi okolicznościami, związanymi ze śladami biologicznymi, śladami pasów na jego ciele, najmniejszymi uszkodzeniami pojazdu w tym obszarze i w rezultacie braku jego zakleszczenia, powodującego unieruchomienie go w pojeździe. Ponadto koresponduje to z nagraniem monitoringu, które zarejestrowało oskarżonego jako kierowcę, na ostatnim punkcie poboru opłat przed wypadkiem.</xText> <xText>Okoliczności te jednoznacznie pozwalają na przyjęcie, że bez wątpienia kierującym był oskarżony <xAnon>A. W.</xAnon>. W tym zakresie całkowicie sąd odwoławczy podziela argumentację sądu I instancji.</xText> <xText>Obrońca adw. <xAnon>A. K.</xAnon> w zasadzie w stawianych zarzutach bardziej stara się zasiać wątpliwości na podstawie wybiórczo przedstawianych okoliczności niż wskazywać na błędną ocenę dowodów sądu I instancji. Oczywista jest rzeczą, i wynika to wprost z materiału zebranego w sprawie, że świadkowie, w szczególności osoby biorące udział w akcji ratowniczej zeznają w sposób mało konkretny odnośnie okoliczności stanowiących podstawę kwalifikacji prawnokarnej, koncentrując się na czynnościach stricte ratowniczych. Sąd I instancji w tym zakresie dokonał prawidłowej oceny tych zeznań zwracając uwagę, że świadkowie ci zgodnie twierdzili, że dwie osoby były nieprzytomne wyciągnięte z auta a trzecia osoba była na zewnątrz i rozmawiała przez telefon.</xText> <xText>Podnoszone przez obrońców wątpliwości, również w oparciu o prywatną opinię przedłożoną na rozprawie apelacyjnej, nie doprowadziły do wykazania że opinia tych biegłych jest niejasna, niepełna lub wewnętrznie sprzeczna lub sprzeczna ze zgromadzonym materiałem dowodowym. Do kwestii tej odniósł się sad odwoławczy w odrębnym postanowieniu wydanym na rozprawie, a biegli ponownie przesłuchani przed tym sądem wyjaśnili zgłaszane wątpliwości obrońców.</xText> <xText>Dlatego, nie zasługiwał również na uwzględnienie zarzut naruszenia <xLexLink xArt="art. 7;art. 201" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 i 201 k.p.k.</xLexLink> poprzez niedostatecznie wnikliwą ocenę dowodu z opinii biegłych sądowych <xAnon>J. K.</xAnon> i <xAnon>B. P. (1)</xAnon> oraz dowodu z opinii biegłego <xAnon>S. B. (2)</xAnon>.</xText> <xText>Zgodnie z treścią <xLexLink xArt="art. 201" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 201 k.p.k.</xLexLink> dowód z opinii uzupełniającej przeprowadza się wówczas, gdy opinia jest niepełna lub niejasna albo gdy zachodzi sprzeczność w samej opinii lub między różnymi opiniami w tej samej sprawie. Opinia opracowana w postępowaniu sądowym przez biegłych <xAnon>J. K.</xAnon> i <xAnon>B. P. (1)</xAnon> oraz opinia opracowana przez biegłego <xAnon>S. B. (2)</xAnon> mankamentów takich nie zawiera. Opinie te sporządzone zostały bowiem przez specjalistów posiadających odpowiednią wiedzę i kompetencje, są w pełni wiarygodne, rzetelne, wewnętrznie spójne, pozbawione sprzeczności, dokładne, rzeczowe, kompleksowe, odpowiednio uargumentowane i jednoznaczne. Nadto wszelkie wątpliwości dotyczące opinii sporządzonej przez biegłych <xAnon>J. K.</xAnon> i <xAnon>B. P. (1)</xAnon> zostały wyjaśnione przez biegłych w opiniach uzupełniających. Wskazać przy tym należy, że uznanie opinii za jasną i pełną w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 201" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 201 k.p.k.</xLexLink> jest domeną organu procesowego, a nie strony procesowej (postanowienie SN z dnia 20 kwietnia 2022r., IV KK 277/21, Lex nr 3430923). Podstawą do stosowania <xLexLink xArt="art. 201" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 201 k.p.k.</xLexLink> nie może stać się okoliczność, że strona wdając się samodzielnie w spekulacje myślowe natury specjalistycznej, dochodzi w rezultacie do przekonania, że wnioski natury ściśle fachowej i to w dziedzinie, w której z natury rzeczy sądowi i stronom merytorycznie brakuje wiadomości specjalistycznych, są błędne (postanowienie SN z dnia 14 kwietnia 2022r., V KK 411/21, Lex nr 3430-646). W ocenie sądu odwoławczego ponowne opiniowanie w sprawie nie jest ani uprawnione ani konieczne, albowiem w sprawie nie ziściły się przesłanki określone w <xLexLink xArt="art. 201" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 201 k.p.k.</xLexLink> dające procesową podstawę do powtórnego opiniowania. Wziąć pod uwagę bowiem należało to, że powołanie kolejnego biegłego (biegłych) możliwe jest tylko wówczas, gdy wykazane zostanie, że istniały konkretne okoliczności określone w <xLexLink xArt="art. 201" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 201 k.p.k.</xLexLink> Nie jest przecież uprawnionym mnożenie opinii bez uprzedniego stwierdzenia wad dotychczasowych, a te, w ocenie sądu odwoławczego, nie występują.</xText> <xText>Biegli ustalili o opracowanej opinii, że o zaistnieniu zdarzenia zdecydował brak umiejętności kierującego. Podkreślili, że kierowca o przeciętnych umiejętnościach powinien wiedzieć, że po przypadkowym lub uzasadnionym wjeździe kołami na trawiaste pobocze można powrócić na jezdnię po uprzednim łagodnym wytraceniu prędkości i łagodnym wjeździe na jezdnię, gdzie istnieje niewielka różnica wysokości między jezdnia a poboczem i w analizowanym przypadku istniały warunki do wykonania takiego manewru.</xText> <xText>Oczywistym jest, że w niniejszej sprawie, kluczowym dla zaistnienia tego wypadku były dwie kwestie, nadmierna prędkość samochodu kierowanego przez oskarżonego oraz brak umiejętności wymaganych od kierowcy w tych warunkach drogowych.</xText> <xText>Mimo, że sąd I instancji nie powołuje wprost przepisów Ruchu drogowego to wyraźnie na nie wskazuje, przede wszystkim dotyczy to fundamentalnych zasad obowiązujących kierujących pojazdami, że uczestnik ruchu i inna osoba znajdująca się na drodze są obowiązani zachować ostrożność albo gdy ustawa tego wymaga - szczególną ostrożność, unikać wszelkiego działania, które mogłoby spowodować zagrożenie bezpieczeństwa lub porządku ruchu drogowego, ruch ten utrudnić … (art. 3 ustawy). Kierujący pojazdem jest obowiązany jechać z prędkością zapewniającą panowanie nad pojazdem, z uwzględnieniem warunków, w jakich ruch się odbywa, a w szczególności: rzeźby terenu, stanu i widoczności drogi, stanu i ładunku pojazdu, warunków atmosferycznych i natężenia ruchu (art. 19 ustawy).</xText> <xText>Oskarżony jechał nadmierną prędkością, nawet poruszając się na autostradzie. Dla osoby nie posiadającej uprawnień do kierowania pojazdami prędkością wskazaną w wyżej powołanych przepisach powinna być prędkość znacznie niższa niż dopuszczalna właśnie z uwagi na brak umiejętności. Miało to wpływ na zaistnienie tego zdarzenia. Stan techniczny pojazdu był prawidłowy, nie wystąpiły żadne czynniki zewnętrzne. Brak jakichkolwiek dowodów wskazujących, żeby do zdarzenia przyczynił się inny uczestnik ruchu.</xText> <xText>Sad I instancji słusznie przyjął, że do zdarzenia doszło w wyniku nadmiernej prędkości i braku wymaganych umiejętności od kierującego pojazdem. Biegli bardzo szczegółowo uzasadniają tę kwestię w opracowanej opinii i nie można do tych ustaleń i wniosków mieć najmniejszych wątpliwości.</xText> <xText>W tym przypadku próba siania wątpliwości przez obrońcę oskarżonego adw. <xAnon>I. W.</xAnon>, że mogło to być wynikiem zaśnięcia kierowcy za kierownicą również nie znajduje to potwierdzenia w materiale dowodowym. Biegli wprawdzie wskazują, że takie zachowanie jest typowe dla przypadku zasypiania za kierownica, ale to tylko zdaniem sądu obrazuje charakterystykę takiego zachowania kierowcy, który traci chwilowo orientację w wyniku rozmowy z pasażerami, przez telefon, zamyślenie czy w wyniku innych zdarzeń, co jest powodem nienależytego obserwowania drogi i niezachowania szczególne ostrożności, i następnie raptownie wykonuje manewr – jak to podkreślają opiniujący biegli – kierujący podjął próbę powrotu na jezdnię bez należytego przygotowania (k. 338). Materiał dowodowy zebrany w sprawie nie pozwalał na dokonanie innych ustaleń i dlatego sąd odwoławczy zgadza się w tym zakresie z ustaleniami dokonanym i przez sąd I instancji.</xText> <xText>Materiał dowodowy zebrany w sprawie, w tym zwłaszcza opinia biegłych <xAnon>J. K.</xAnon> i <xAnon>B. P. (1)</xAnon> oraz opinia biegłego <xAnon>S. B. (2)</xAnon>, dał podstawę do przypisania oskarżonemu sprawstwa w zakresie zarzucanego mu czynu.</xText> <xText>Oskarżony naruszył te zasady w sposób umyślny. Oskarżony wiedział, że nie posiada uprawnień do kierowania samochodami, a pomimo tego zdecydował się na kierowanie pojazdem marki <xAnon>B.</xAnon>. Nadto, wiedząc jaka jest dopuszczalna prędkość na autostradzie przekroczył ją i przede wszystkim nie dostosował jej do swoich umiejętności kierowania pojazdami. Oczywiście brak uprawnień do kierowania pojazdami nie należy do znamion czynu przypisanego oskarżonemu, ale przy tak brawurowym sposobie jazdy brak umiejętności należy ocenić jako działanie umyślne.</xText> <xText>Wobec powyższego całkowicie niezasadny był zgłaszany przez obrońców oskarżonego zarzut błędu w ustaleniach faktycznych. Z materiału dowodowego zebranego w sprawie wynika niezbicie, iż to <xAnon>A. W.</xAnon> w chwili zdarzenia z 17 sierpnia 2014r. kierował pojazdem marki <xAnon>B.</xAnon>. Wskazują na to zarówno zeznania świadków, którzy byli bezpośrednimi świadkami zdarzenia i udzielali pomocy poszkodowanym w wypadku, jak również obrażenia ciała, jakich doznał oskarżony, <xAnon>D. M.</xAnon> i <xAnon>M. A.</xAnon>, analiza uszkodzeń pojazdu marki <xAnon>B.</xAnon> o <xAnon>nr rej. (...)</xAnon>, analiza odzieży podróżujących pojazdem marki <xAnon>B.</xAnon>, zapis monitoringu, wyniki badań śladów biologicznych znajdujących się w pojeździe, opinia biegłych sądowych <xAnon>J. K.</xAnon> i <xAnon>B. P. (1)</xAnon> wraz z jej ustnym uzupełnieniem na rozprawie apelacyjnej oraz opinia biegłego <xAnon>S. B. (2)</xAnon>. Sąd I instancji dokonuj ac ustaleń faktycznych i dokładnie wskazał na jakich dowodach się oparł i dlaczego oraz jakim dowodom odmówił wiary i z jakich powodów, dlatego zdaniem sądu ocena ta jest prawidłowa i zgodna z zasadami prawidłowego rozumowania, wiedzy i doświadczenia życiowego, a przez to mieści się w granicach określonych przepisem 7 <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">k.p.k.</xLexLink></xText> <xText>W ocenie sądu odwoławczego zupełnie chybiony jest podnoszony przez obrońcę oskarżonego zarzut naruszenia przez sąd I instancji <xLexLink xArt="art. 5;art. 5 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 5 § 2 k.p.k.</xLexLink> Wskazać należy, że naruszenie zasady in dubio pro reo jest możliwe wyłącznie w sytuacji, gdy sąd orzekający w sprawie rzeczywiście powziął wątpliwości co do treści ustaleń faktycznych i wobec niemożliwości ich usunięcia rozstrzygnął je na niekorzyść oskarżonego. Z orzecznictwa wynika, że zasada tłumaczenia wątpliwości na korzyść oskarżonego nie polega na obowiązku automatycznego wyboru najkorzystniejszej wersji wynikającej z materiału dowodowego sprawy. Jeżeli z tego materiału wynikają różne wersje zdarzenia, to nie jest to równoznaczne z zaistnieniem niedających się usunąć wątpliwości w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 5;art. 5 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 5 § 2 k.p.k.</xLexLink> W takim przypadku, zgodnie z <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 k.p.k.</xLexLink>, sąd zobowiązany jest do dokonania ustaleń na podstawie swobodnej oceny dowodów. Dopiero, gdy po wykorzystaniu wszelkich dostępnych możliwości nie zostaną one usunięte należy je tłumaczyć w sposób korzystny dla oskarżonego. Jeżeli jednak sąd dokona stanowczych ustaleń, to w ogóle nie zachodzi potrzeba odwoływania się do przepisu <xLexLink xArt="art. 5;art. 5 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 5 § 2 k.p.k.</xLexLink>, bo według tych ustaleń nie ma wątpliwości co do stanu faktycznego (postanowienie SN z dnia 17 grudnia 2003 r., VKK 72/03, LEX nr 83771). Wobec powyższego nie można mówić o naruszeniu <xIx>zasady in dubio pro reo</xIx> w sytuacji, gdy określone ustalenia faktyczne zależne są od np. dania wiary lub odmówienia wiary wyjaśnieniom oskarżonego, opinii biegłych. Ewentualne zastrzeżenia co do oceny wiarygodności konkretnego dowodu lub grupy dowodów rozstrzygane mogą być jedynie na płaszczyźnie utrzymania się przez sąd w granicach sędziowskiej swobodnej oceny, wynikającej z treści <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 k.p.k.</xLexLink> (wyrok SN z dnia 11 października 2002 r. - V KKN 251/01, LEX nr 56836). W niniejszej sprawie sąd I instancji nie miał żadnych wątpliwości co do ustaleń faktycznych, których dokonał po ocenie całokształtu materiału dowodowego przestrzegając zasady poprawnego myślenia, co znalazło odzwierciedlenie w rzeczowym i logicznym uzasadnieniu swojego stanowiska. W ocenie sądu odwoławczego, sąd I instancji dokonał pełnej, odzwierciedlającej zasady wyrażone w treści <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 k.p.k.</xLexLink> oceny dowodów, w tym oceny opinii biegłych. Dokonana przez sąd I instancji ocena materiału dowodowego nie budzi zastrzeżeń, ponieważ nie wykracza poza ramy swobodnej oceny dowodów, jest pełna i pozbawiona jakichkolwiek błędów, które miałyby wpływ na treść zaskarżonego wyroku.</xText> <xText>Częściowo uzasadniony okazał się zdaniem sądu odwoławczego zarzut rażącej niewspółmierności kary wymierzonej oskarżonemu.</xText> <xText>Wskazać należy, że w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 4 k.p.k.</xLexLink> rażąca niewspółmierność kary zachodzi wówczas, gdy orzeczona kara bądź suma zastosowanych kar zasadniczych i środków karnych wymierzonych przez sąd za przypisany oskarżonemu czyn nie uwzględnia należycie stopnia szkodliwości społecznej czynów oraz nie wypełnia w wystarczającej mierze celów kary w zakresie społecznego oddziaływania oraz celów zapobiegawczych i wychowawczych, jakie ma uczynić w stosunku do osoby skazanej. Przesłanka rażącej niewspółmierności kary jest spełniona tylko wówczas, gdy z punktu widzenia nie tylko sprawcy, ale i ogółu społeczeństwa, kara jawi się jako niesprawiedliwa, zbyt drastyczna lub zbyt łagodna. Podkreślić w tym miejscu należy, że zmiana kary w instancji odwoławczej nie może następować w każdym przypadku, lecz wyłącznie wówczas, gdy kara orzeczona nie daje się akceptować z powodu różnicy między nią a karą sprawiedliwą, która to różnica jest zasadnicza i rażąca.</xText> <xText>Zdaniem sądu odwoławczego wymierzona oskarżonemu w pkt 1 wyroku za czyn z <xLexLink xArt="art. 177;art. 177 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 177 § 2 k.k.</xLexLink> kara 5 lat pozbawienia wolności jest karą zbyt surową.</xText> <xText>Podkreślić należy, że sąd wymierzając karę musi uwzględnić stopień winy sprawcy. Niedopuszczalne jest wymierzenie sprawcy kary, która przekraczałaby ten stopień.</xText> <xText>Celem reakcji karnej jest zapobieganie przestępstwom. Cel ten konkretyzuje się w postaci prewencji generalnej i prewencji indywidualnej. W ten sposób kara wpływa na kształtowanie postaw moralnych nie tylko samego sprawcy, który został odpowiednio ukarany, ale również na inne osoby, które dzięki świadomości zagrożenia karą za określone zachowanie, będą przestrzegać porządku prawnego. Prewencja indywidualna wiąże się z odpowiednim oddziaływaniem na sprawcę przestępstwa. Sprowadza się ona do zapobiegnięcia ponownemu popełnieniu przestępstwa przez konkretnego sprawcę, poprzez dobranie i zastosowanie odpowiedniej reakcji karnej.</xText> <xText>Mając na względzie, by rozmiar represji karnej był w pełni adekwatny do stopnia społecznej szkodliwości czynu oskarżonego i winy oraz spełniał swoje cele wychowawcze i zapobiegawcze, a także by uwzględniał wpływ, jaki orzeczona kara powinna wywrzeć w kierunku ugruntowania w społeczeństwie prawidłowych ocen prawnych i stosownego do tych ocen postępowania, jak i potwierdzenie przekonania, że w walce z przestępczością zwycięża praworządność, a sprawca jest sprawiedliwie karany, sąd odwoławczy uznał, że sprawiedliwą karą za czyn określony w pkt 1 wyroku będzie kara 4 lat pozbawienia wolności. Kara ta bowiem jest w pełni współmierna do stopnia winy i stopnia społecznej szkodliwości czynów przypisanych oskarżonemu, powinna spełnić zarówno cele zapobiegawcze w stosunku do oskarżonego, jak i potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Tym samym zasadnym było obniżenie wymiaru orzeczonej w pkt 1 wyroku kary łącznej do 4 lat pozbawienia wolności.</xText> <xText>W zakresie zaś orzeczonego w pkt 2 zaskarżonego wyroku środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 10 lat sąd odwoławczy nie znalazł podstaw do jego zmiany.</xText> <xText>Sąd odwoławczy nie dopatrzył się również żadnych uchybień w zakresie orzeczonych przez sąd I instancji nawiązek na rzecz pokrzywdzonych.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Wniosek</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> <xText>- uniewinnienie oskarżonego od stawianego zarzutu,</xText> <xText>ewentualnie</xText> <xText>- złagodzenie kary pozbawienia wolności i orzeczenie jej w zawieszeniu na okres próby,</xText> <xText>- nie orzekanie środka karnego w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych</xText> <xText>- nie orzekanie nawiązki na rzecz pokrzywdzonych,</xText> <xText>- zwolnienie oskarżonego od kosztów za postępowanie apelacyjne</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left">☐ zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ częściowo zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☒ niezasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☒ częściowo zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ niezasadny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> <xText xALIGNx="left">- zmiana wyroku i uniewinnienie oskarżonego</xText> <xText xALIGNx="left">ewentualnie</xText> <xText xALIGNx="left">- uchylenie wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left">☐ zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ częściowo zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☒ niezasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ częściowo zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☒ niezasadny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> <xText>Sąd odwoławczy nie podzielił zarzutów zawartych w apelacji obrońców dotyczących błędów w ocenie dowodów, nierozstrzygnięcia wątpliwości na korzyść oskarżonego, a także w zakresie błędów w ustaleniach faktycznych i uznał, iż zarówno sprawstwo oskarżonego i wina ocenione zostały przez sąd I instancji prawidłowo. W ocenie sądu odwoławczego brak było podstaw do uniewinnienia oskarżonego od zarzucanego mu czynu, a także brak było podstaw do uchylenia wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji.</xText> <xText>Zasadnym okazało się natomiast złagodzenie orzeczonej wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4" xRowSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> <xText xALIGNx="left">Brak okoliczności z <xLexLink xArt="art. 439;art. 439 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 § 1 k.p.k.</xLexLink>, <xLexLink xArt="art. 440" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 440 k.p.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 455" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 455 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"></xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">5</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4" xRowSpan="4"></xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przedmiot utrzymania w mocy</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> <xText>Sprawstwo i wina oskarżonego, orzeczony środek karny, rozstrzygnięcie o nawiązkach na rzecz pokrzywdzonych, zwolnienie od kosztów sądowych.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach utrzymania w mocy</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> <xText>Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy niewątpliwie dowodzi, że oskarżony swoim zachowaniem wypełnił znamiona zarzucanego mu czynu. Sąd odwoławczy nie dopatrzył się przy tym błędu w orzeczonym środku karnym, a także nawiązkach na rzecz pokrzywdzonych.</xText> <xText>Sąd Okręgowy nie znalazł podstaw do uniewinnienia oskarżonego od zarzutu popełnienia czynu ani uchylenia wyroku.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4" xRowSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xBx>0.1.1.</xBx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przedmiot i zakres zmiany</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> <xText xALIGNx="left">Obniżenie orzeczonej kary pozbawienia wolności do 4 lat.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach zmiany</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> <xText>Sąd I instancji wymierzając karę 5 lat pozbawienia wolności niedostatecznie uwzględnił okoliczności mające wpływ na szkodliwość społeczną czynu oskarżonego, a mianowicie fakt, że ofiary wypadku jechały z nim w tym samym pojeździe, godziły się na prowadzenie przez oskarżonego pojazdu bez wymaganych uprawnień, akceptowały takie zachowanie, były świadome wiążącego się z tym niebezpieczeństwa.</xText> <xText>Okoliczność ta nie ma wpływu na odpowiedzialność karną oskarżonego, nie usprawiedliwia jego działania, jednakże ma wpływ na wymiar kary w świetle dyrektyw z <xLexLink xArt="art. 53;art. 53 § 1;art. 53 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 53 § 1 i 2 k.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">1.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left">☐ <xLexLink xArt="art. 439" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uchylenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"></xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">2.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText xALIGNx="left">Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left">☐ <xLexLink xArt="art. 437;art. 437 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 437 § 2 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uchylenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"></xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">3.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText xALIGNx="left">Konieczność umorzenia postępowania</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left">☐ <xLexLink xArt="art. 437;art. 437 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 437 § 2 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"></xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">4.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left">☐ <xLexLink xArt="art. 454;art. 454 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 454 § 1 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uchylenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"></xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"></xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt rozstrzygnięcia z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">6</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Koszty Procesu </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt rozstrzygnięcia z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="center">3</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> <xText>Na podstawie <xLexLink xArt="art. 624;art. 624 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 624 § 1 k.p.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 17;art. 17 ust. 1" xIsapId="WDU19730270152" xTitle="Ustawa z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych" xAddress="Dz. U. z 1973 r. Nr 27, poz. 152">art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych</xLexLink> (t.j. Dz.U.2023.123 ze zm.) sąd odwoławczy zwolnił oskarżonego od obowiązku zapłaty kosztów sądowych na rzecz Skarbu Państwa z uwagi na jego trudną sytuację materialną i orzeczona karę izolacyjną.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">7</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>PODPISY </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="center">Robert Rafał Kwieciński Karol Skocki Waldemar <xAnon>C.</xAnon></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="44"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="153"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="131"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="7"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="37"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="11"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="340"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.1.3. Granice zaskarżenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left">Kolejny numer załącznika</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">1</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left">Podmiot wnoszący apelację</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">obrońca oskarżonego adwokat <xAnon>I. W.</xAnon></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left">Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">sprawstwo, wina, kara</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2" xRowSpan="4"> <xText xALIGNx="left">☒ na korzyść</xText> <xText xALIGNx="left">☐ na niekorzyść</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">☒ w całości</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">☐ w części</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">co do winy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">co do kary</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.1.3.2. Podniesione zarzuty</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText><xIx>Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1 a" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1a k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany <xBRx></xBRx>w <xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink>, chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 2 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 3" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 3 k.p.k.</xLexLink> – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, <xBRx></xBRx>jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 4 k.p.k.</xLexLink> – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 439" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText>brak zarzutów</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.1.4. Wnioski</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>Uchylenie</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">Zmiana</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="44"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="153"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="131"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="7"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="37"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="11"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="340"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.1.3. Granice zaskarżenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left">Kolejny numer załącznika</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">2</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left">Podmiot wnoszący apelację</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">obrońca oskarżonego adwokat <xAnon>A. K.</xAnon></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left">Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">sprawstwo, wina, kara</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2" xRowSpan="4"> <xText xALIGNx="left">☒ na korzyść</xText> <xText xALIGNx="left">☐ na niekorzyść</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">☒ w całości</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">☐ w części</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">co do winy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">co do kary</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.1.3.2. Podniesione zarzuty</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText><xIx>Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1 a" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1a k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany <xBRx></xBRx>w <xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink>, chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 2 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 3" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 3 k.p.k.</xLexLink> – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, <xBRx></xBRx>jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 4 k.p.k.</xLexLink> – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 439" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText>brak zarzutów</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.1.4. Wnioski</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>Uchylenie</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">Zmiana</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> </xBlock> </xPart>

Ewa Szuster

Dorota Sobieraj

UZASADNIENIE Formularz UK 2 Sygnatura akt II Ka 165/23 Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników: 2 1 CZĘŚĆ WSTĘPNA 1.1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji Wyrok Sądu Rejonowego w Słupcy z dnia 22 lutego 2023r., sygn. akt II K 299/22 1.1.2. Podmiot wnoszący apelację ☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego ☐ oskarżyciel posiłkowy ☐ oskarżyciel prywatny ☒ obrońca ☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego ☐ inny 1.1.3. Granice zaskarżenia 1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia ☒ na korzyść ☐ na niekorzyść ☒ w całości ☐ w części ☐ co do winy ☐ co do kary ☐ co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia 1.1.3.2. Podniesione zarzuty Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji ☐ art. 438 pkt 1 k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu ☐ art. 438 pkt 1a k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazanywart. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu ☒ art. 438 pkt 2 k.p.k.– obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia ☒ art. 438 pkt 3 k.p.k.–błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia ☒ art. 438 pkt 4 k.p.k.– rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka ☐ art. 439 k.p.k. ☐ brak zarzutów 1.1.4. Wnioski ☒ uchylenie ☒ Zmiana 2 Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy 1.2.1. Ustalenie faktów 1.2.1.1. Fakty uznane za udowodnione Lp. Oskarżony Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi Dowód Numer karty 1. A. W. W niniejszej sprawie nie było konieczne przeprowadzenia badań specjalistycznych pojazdu markiB.onr rej. (...)bowiem możliwe było uzyskanie wszelkich informacji metodą oglądu. Wszyscy pasażerowie pojazdu markiB.onr rej. (...)w chwili zdarzenia z dnia 17 sierpnia 2014r. mieli zapięte pasy bezpieczeństwa. Ciała osób znajdujących się w samochodzie w chwili zdarzenia przemieszczały się ale w zakresie ograniczonym pasami. Nie było możliwości, aby ciała tych osób wysunęły się spod pasów. Ustne uzupełnienie opinii przez biegłych B. P. (1)iJ. K. k. 1424v-1425v 1.2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione Lp. Oskarżony Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi Dowód Numer karty 1.2.2. Ocena dowodów 1.2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów Lp. faktu z pkt 2.1.1 Dowód Zwięźle o powodach uznania dowodu 1. Ustne uzupełnienie opinii przez biegłychB. P. (1)iJ. K. Biegli uzasadnili przekonująco trafność wniosków opinii pisemnej. Strony miały prawo zadawania pytań biegłym i uzyskały kategoryczne i jednoznaczne odpowiedzi. Opinia jest jasna, pełna, nie zawierała sprzeczności. 1.2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów) Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2 Dowód Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu 1. Opinia prywatna nr PZ 2023/02/02 sporządzona przezP. K. Opinia prywatna nie ma statusu dowodu w konkretnej sprawie, stanowi dla organu procesowego wyłącznie źródło informacji o dowodzie. Opinia taka nie podlega ujawnieniu i zaliczeniu w trybie procesowym do materiału dowodowego. W niniejszej sprawie w zakresie ustalenia przyczyn wypadku z dnia 17 sierpnia 2014r., osoby kierującej pojazdem markiB.onr rej. (...)wypowiedzieli się biegli sądowiB. P. (1)iJ. K., i ich opinia nie budziła wątpliwości sądu. Zastrzeżenia zgłoszone w opinii prywatnej były podstawą do przesłuchania biegłych na rozprawie apelacyjnej i wyjaśnienia wątpliwości zgłaszanych przez obrońców na podstawie tego dokumentu. STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków Lp. Zarzut 1. 2. 3. 4. 1. 2. 3. 4. Obrońca oskarżonego adwokatI. W.zaskarżonemu orzeczeniu zarzuciła: naruszenieart. 4 k.p.k.,art. 5 § 2 k.p.k.,art. 7 k.p.k.iart. 410 k.p.k.polegające na przyjęciu, że zachodzą przesłanki do uznania oskarżonego winnym zarzucanego mu czynu, pomimo że: - nie zostało mu udowodnione, że faktycznie zasady ruchu drogowego wskazane w zarzucie naruszył, - nie zostało udowodnione, że naruszył te zasady w sposób umyślny, - że spowodowanie wypadku było następstwem naruszenia tych zasad ruchu drogowego; naruszenieart. 4 k.p.k.,art. 5 § 2 k.p.k.,art. 7 k.p.k.iart. 410 k.p.k.polegające na dokonaniu przez sąd jednostronnej analizy materiału dowodowego, z przekroczeniem zasady swobodnej oceny dowodów oraz uwzględnieniu przy ocenie odpowiedzialności oskarżonego jedynie okoliczności przemawiających na jego niekorzyść głównie poprzez bezzasadne i nieuprawnione przyjęcie, że oskarżonyA. W.prowadził samochód bez uprawnień do kierowania pojazdami mechanicznymi i w następstwie braku wymaganych umiejętności, z nieustalonej przyczyny spowodował wypadek drogowy, przy jednoczesnym pominięciu nie dających się rozstrzygnąć w tym względzie wątpliwości, na które wskazują biegli w opinii (k. 337 akt), iż tego typu zachowanie kierującego jest typowe dla przypadku zasypiania za kierownicą, co uniemożliwia bezkrytyczne i jednoznaczne przyjęcie, że brak wymaganych umiejętności był przyczyną zachowania kierującego, i nie rozstrzygnięciu ich na korzyść oskarżonego, pomimo że z opinii biegłych wynika, że zachowanie kierującego mogło być spowodowane zaśnięciem kierującego; naruszenieart. 4 k.p.k.,art. 5 § 2 k.p.k.,art. 7 k.p.k.iart. 410 k.p.k.polegającą na dokonaniu przez sąd jednostronnej analizy materiału dowodowego z przekroczeniem zasady swobodnej oceny dowodów oraz uwzględnieniu przy ocenie odpowiedzialności oskarżonego jedynie okoliczności przemawiających na jego niekorzyść głównie poprzez przyjęcie, że oskarżonyA. W.prowadził samochód z prędkością nie mniejszą niż 150 km/h, bez uzasadnienia powodów przyjęcia kwalifikacji prawnej, w jaki sposób taka prędkość miałaby wpływać na wypadek komunikacyjny, przy jednoczesnym pominięciu jednoznacznych wskazań biegłych w opinii (k. 338 akt), iż w istniejących warunkach drogowych nie byłaby dla przeciętnego, sprawnego kierowcy prędkością niebezpieczną, i gdyby kierujący poruszał się z prędkością 120 km/h i wykonał podobny manewr to prawdopodobnie również wpadłby w poślizg, a ponadto beż uwzględnienia okoliczności, że kierujący mógł zasnąć; naruszenie przepisów postępowaniaart. 4 § 2 k.p.k.poprzez przyjęcie jako okoliczności obciążającej stopień zawinienia oskarżonego i naruszenie podstawowej zasady obowiązującej w ruchu drogowym, to jest konieczność posiadania uprawnień, pomimo że z materiału dowodowego nie wynika, w sposób pozwalający na takie przyjęcie z całą pewnością, aby naruszenie tej zasady było przyczyną wypadku komunikacyjnego. Obrońca oskarżonego adwokatA. K.zaskarżonemu orzeczeniu zarzucił: naruszenie prawa procesowego mające wpływ na treść wyroku, a toart. 7 k.p.k.orazart. 4 k.p.k.w zw. zart. 410 k.p.k.polegające na dokonaniu selektywnej, sprzecznej z logicznym rozumowaniem i doświadczeniem życiowym, w istocie dowolnej oceny materiału dowodowego zgromadzonego w postępowaniu przy uwzględnieniu wyłącznie okoliczności niekorzystnych dla oskarżonego; naruszenie prawa procesowego mające wpływ na treść wyroku, tj.art. 7 i 201 k.p.k.przez niedostatecznie wnikliwą ocenę dowodu z opinii biegłych sądowych J.K.iB. P.oraz biegłegoS. B.i tym samym niedostrzeżenie, że w pewnych aspektach są one niepełne, a także oparcie ustaleń na tych opiniach, w konsekwencji czego oceny tych dowodów nie sposób zaaprobować; błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść, wynikający z naruszenia przepisów postępowania, który w konsekwencji prowadził do wadliwego ustalenia, że to oskarżony był kierującym w chwili spowodowania wypadku drogowego; z ostrożności procesowej, rażącą niewspółmierność kary w stosunku do winy oskarżonego. ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny ☐ zasadny ☒ częściowo zasadny ☐ niezasadny Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny Wniesione apelacje okazały się zasadne jedynie częściowo i doprowadziły do zmiany rozstrzygnięcia sądu I instancji w zakresie orzeczonej oskarżonemu kary. Z uwagi na to, że zarzuty podnoszone w apelacjach obrońców częściowo się pokrywają, apelacje zostały rozpoznane łącznie. Sąd odwoławczy dokonując kontroli instancyjnej podzielił stanowisko sądu meriti, iż w sprawie nie zachodzą jakiekolwiek wątpliwości w zakresie sprawstwa oskarżonegoA. W., a zarzuty obrońców w tej mierze stanowią jedynie polemikę z prawidłowymi ustaleniami sądu orzekającego. Analiza zebranego w sprawie materiału dowodowego w ocenie sądu odwoławczego, jednoznacznie wskazuje na to, iż sąd I Instancji w sposób prawidłowy i wszechstronny przeprowadził postępowanie, dokonując w toku rozprawy weryfikacji zarzutu zawartego w akcie oskarżenia, w granicach niezbędnych do ustalenia faktów istotnych dla rozstrzygnięcia kwestii sprawstwa czynu zarzucanego oskarżonemu. Zdaniem sądu odwoławczego postępowanie dowodowe przeprowadzone przez sąd I instancji nie jest dotknięte żadnymi uchybieniami, natomiast ocena dowodów została poczyniona bezbłędnie, w sposób respektujący wszelkie wymogi płynące zart. 7 k.p.k.Sąd odwoławczy nie dopatrzył się podstaw do stwierdzenia naruszenia sformułowanej wart. 4 k.p.k.zasady obiektywizmu, bowiem sąd I instancji zgodnie z jej wymogami zbadał i uwzględnił okoliczności bez kierunkowego (pozytywnego lub negatywnego) nastawienia do sprawy, zarówno na korzyść jak i niekorzyść oskarżonego. Nadto całokształtu ujawnionych w toku przewodu sądowego okoliczności sąd I instancji wyprowadził racjonalne wnioski, kierując się przy tym wskazaniami wiedzy, doświadczenia życiowego i zasadami logicznego rozumowania. Wskazać należy, iż w myślart. 7 k.p.k., organy postępowania, a więc także i sąd, kształtują swe przekonanie na podstawie wszystkich przeprowadzonych dowodów, ocenianych swobodnie z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. Przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną tego przepisu, gdy: 1) jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy (art. 410 k.p.k.) i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy (art. 2 § 2 k.p.k.), 2) stanowi wyraz rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego (art. 4 k.p.k.), 3) jest zgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, a nadto zostało wyczerpująco i logicznie uargumentowane w uzasadnieniu wyroku (art. 424 § 1 pkt 1 i 2 k.p.k.) (wyrok SN z dnia 3 września 1998 r., V KKN 104/98, LEX nr 35095). W niniejszej sprawie sąd I instancji szczegółowo ustalił fakty, na podstawie których przyjął sprawstwo oskarżonego oraz wyjaśnił również dlaczego poczynione ustalenia są w sprawie jednoznaczne. Sąd rejonowy słusznie przyjął, że nie budzi żadnych wątpliwości, że oskarżony 17 sierpnia 2014r. na odcinkuautostrady (...)w miejscowościB., naruszył umyślnie zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym w ten sposób, że nie posiadając uprawnień do kierowania pojazdami, prowadził samochód markiB.onr rej. (...)z prędkością nie mniejsza niż 150 km/h i w wyniku nie posiadania wymaganych umiejętności, skręcił kierownicą w lewo, zjechał na trawiaste podłoże i następnie wykonał zbyt szybki manewr wjazdu z pobocza na jezdnię co doprowadziło do przejechania przez dwa pasy jezdni, wjechanie na barierę energochłonną i obrotu pojazdu w powietrzu z upadkiem na podłoże, do wypadku dokładnie w sposób opisany w zarzucie i opinii biegłych , w następstwie którego śmierć na miejscu poniósł pasażerM. A.orazD. M., który zmarł tego samego dnia w szpitalu wP.. Powyższe, wbrew twierdzeniom skarżących, jednoznacznie wynika z opinii z dnia 28 sierpnia 2015r. sporządzonej przez biegłych sądowych dra nauk med.J. K.i dra inż.B. P. (1). Biegli przeanalizowali uszkodzenia pojazduB.i jednoznacznie wskazali, że najmniej uszkodzoną częścią kabiny pasażerskiej była przestrzeń w rejonie fotela kierowcy z czego wynikało, że osoba zajmująca ten fotel powinna odnieść najmniejsze obrażenia. Nadto biegli wskazali, że głębokie wzdłużne wgniecenie dachu z przesunięciem osi wgniecenia na stronę prawą, odpowiadało upadkowi na krawędź rowu, a wgniecenie bagażnika i dachu było znaczne i należało przewidywać, że osoby zajmujące tylne fotele mogły być bezpośrednio narażone na kontakt z deformującymi się blachami pojazdu. Biegli przeanalizowali również wyniki badania śladów biologicznych, z których wynika, w szczególności zgodność z profilem genetycznym oskarżonego próbka pobrana z osłony przeciwsłonecznej miejsca kierowcy. Ustalili, że wszystkie osoby jadące tym samochodem były zapięte pasami bezpieczeństwa i wnioski te są należycie uzasadnione, dodatkowo wyjaśnieniami złożonym przy przesłuchaniu na rozprawie. Właśnie używanie pasów bezpieczeństwa i zakleszczenia pasażera –M. A.po wypadku siedzącego z tyłu przeczą podnoszonym wątpliwościom przez obrońców, że istniała możliwość przemieszczenia się oskarżonegoA. W.z miejsca pasażera z tyłu na miejsce kierowcy o odwrotnieM. A.z miejsca kierowcy na miejsce pasażera siedzącego z tyłu. Oskarżony jako jedyny o własnych siłach opuścił pojazd, co wyraźnie wynika z ustaleń dokonanych przez sąd I instancji i również ten fakt koresponduje z wskazanymi okolicznościami, związanymi ze śladami biologicznymi, śladami pasów na jego ciele, najmniejszymi uszkodzeniami pojazdu w tym obszarze i w rezultacie braku jego zakleszczenia, powodującego unieruchomienie go w pojeździe. Ponadto koresponduje to z nagraniem monitoringu, które zarejestrowało oskarżonego jako kierowcę, na ostatnim punkcie poboru opłat przed wypadkiem. Okoliczności te jednoznacznie pozwalają na przyjęcie, że bez wątpienia kierującym był oskarżonyA. W.. W tym zakresie całkowicie sąd odwoławczy podziela argumentację sądu I instancji. Obrońca adw.A. K.w zasadzie w stawianych zarzutach bardziej stara się zasiać wątpliwości na podstawie wybiórczo przedstawianych okoliczności niż wskazywać na błędną ocenę dowodów sądu I instancji. Oczywista jest rzeczą, i wynika to wprost z materiału zebranego w sprawie, że świadkowie, w szczególności osoby biorące udział w akcji ratowniczej zeznają w sposób mało konkretny odnośnie okoliczności stanowiących podstawę kwalifikacji prawnokarnej, koncentrując się na czynnościach stricte ratowniczych. Sąd I instancji w tym zakresie dokonał prawidłowej oceny tych zeznań zwracając uwagę, że świadkowie ci zgodnie twierdzili, że dwie osoby były nieprzytomne wyciągnięte z auta a trzecia osoba była na zewnątrz i rozmawiała przez telefon. Podnoszone przez obrońców wątpliwości, również w oparciu o prywatną opinię przedłożoną na rozprawie apelacyjnej, nie doprowadziły do wykazania że opinia tych biegłych jest niejasna, niepełna lub wewnętrznie sprzeczna lub sprzeczna ze zgromadzonym materiałem dowodowym. Do kwestii tej odniósł się sad odwoławczy w odrębnym postanowieniu wydanym na rozprawie, a biegli ponownie przesłuchani przed tym sądem wyjaśnili zgłaszane wątpliwości obrońców. Dlatego, nie zasługiwał również na uwzględnienie zarzut naruszeniaart. 7 i 201 k.p.k.poprzez niedostatecznie wnikliwą ocenę dowodu z opinii biegłych sądowychJ. K.iB. P. (1)oraz dowodu z opinii biegłegoS. B. (2). Zgodnie z treściąart. 201 k.p.k.dowód z opinii uzupełniającej przeprowadza się wówczas, gdy opinia jest niepełna lub niejasna albo gdy zachodzi sprzeczność w samej opinii lub między różnymi opiniami w tej samej sprawie. Opinia opracowana w postępowaniu sądowym przez biegłychJ. K.iB. P. (1)oraz opinia opracowana przez biegłegoS. B. (2)mankamentów takich nie zawiera. Opinie te sporządzone zostały bowiem przez specjalistów posiadających odpowiednią wiedzę i kompetencje, są w pełni wiarygodne, rzetelne, wewnętrznie spójne, pozbawione sprzeczności, dokładne, rzeczowe, kompleksowe, odpowiednio uargumentowane i jednoznaczne. Nadto wszelkie wątpliwości dotyczące opinii sporządzonej przez biegłychJ. K.iB. P. (1)zostały wyjaśnione przez biegłych w opiniach uzupełniających. Wskazać przy tym należy, że uznanie opinii za jasną i pełną w rozumieniuart. 201 k.p.k.jest domeną organu procesowego, a nie strony procesowej (postanowienie SN z dnia 20 kwietnia 2022r., IV KK 277/21, Lex nr 3430923). Podstawą do stosowaniaart. 201 k.p.k.nie może stać się okoliczność, że strona wdając się samodzielnie w spekulacje myślowe natury specjalistycznej, dochodzi w rezultacie do przekonania, że wnioski natury ściśle fachowej i to w dziedzinie, w której z natury rzeczy sądowi i stronom merytorycznie brakuje wiadomości specjalistycznych, są błędne (postanowienie SN z dnia 14 kwietnia 2022r., V KK 411/21, Lex nr 3430-646). W ocenie sądu odwoławczego ponowne opiniowanie w sprawie nie jest ani uprawnione ani konieczne, albowiem w sprawie nie ziściły się przesłanki określone wart. 201 k.p.k.dające procesową podstawę do powtórnego opiniowania. Wziąć pod uwagę bowiem należało to, że powołanie kolejnego biegłego (biegłych) możliwe jest tylko wówczas, gdy wykazane zostanie, że istniały konkretne okoliczności określone wart. 201 k.p.k.Nie jest przecież uprawnionym mnożenie opinii bez uprzedniego stwierdzenia wad dotychczasowych, a te, w ocenie sądu odwoławczego, nie występują. Biegli ustalili o opracowanej opinii, że o zaistnieniu zdarzenia zdecydował brak umiejętności kierującego. Podkreślili, że kierowca o przeciętnych umiejętnościach powinien wiedzieć, że po przypadkowym lub uzasadnionym wjeździe kołami na trawiaste pobocze można powrócić na jezdnię po uprzednim łagodnym wytraceniu prędkości i łagodnym wjeździe na jezdnię, gdzie istnieje niewielka różnica wysokości między jezdnia a poboczem i w analizowanym przypadku istniały warunki do wykonania takiego manewru. Oczywistym jest, że w niniejszej sprawie, kluczowym dla zaistnienia tego wypadku były dwie kwestie, nadmierna prędkość samochodu kierowanego przez oskarżonego oraz brak umiejętności wymaganych od kierowcy w tych warunkach drogowych. Mimo, że sąd I instancji nie powołuje wprost przepisów Ruchu drogowego to wyraźnie na nie wskazuje, przede wszystkim dotyczy to fundamentalnych zasad obowiązujących kierujących pojazdami, że uczestnik ruchu i inna osoba znajdująca się na drodze są obowiązani zachować ostrożność albo gdy ustawa tego wymaga - szczególną ostrożność, unikać wszelkiego działania, które mogłoby spowodować zagrożenie bezpieczeństwa lub porządku ruchu drogowego, ruch ten utrudnić … (art. 3 ustawy). Kierujący pojazdem jest obowiązany jechać z prędkością zapewniającą panowanie nad pojazdem, z uwzględnieniem warunków, w jakich ruch się odbywa, a w szczególności: rzeźby terenu, stanu i widoczności drogi, stanu i ładunku pojazdu, warunków atmosferycznych i natężenia ruchu (art. 19 ustawy). Oskarżony jechał nadmierną prędkością, nawet poruszając się na autostradzie. Dla osoby nie posiadającej uprawnień do kierowania pojazdami prędkością wskazaną w wyżej powołanych przepisach powinna być prędkość znacznie niższa niż dopuszczalna właśnie z uwagi na brak umiejętności. Miało to wpływ na zaistnienie tego zdarzenia. Stan techniczny pojazdu był prawidłowy, nie wystąpiły żadne czynniki zewnętrzne. Brak jakichkolwiek dowodów wskazujących, żeby do zdarzenia przyczynił się inny uczestnik ruchu. Sad I instancji słusznie przyjął, że do zdarzenia doszło w wyniku nadmiernej prędkości i braku wymaganych umiejętności od kierującego pojazdem. Biegli bardzo szczegółowo uzasadniają tę kwestię w opracowanej opinii i nie można do tych ustaleń i wniosków mieć najmniejszych wątpliwości. W tym przypadku próba siania wątpliwości przez obrońcę oskarżonego adw.I. W., że mogło to być wynikiem zaśnięcia kierowcy za kierownicą również nie znajduje to potwierdzenia w materiale dowodowym. Biegli wprawdzie wskazują, że takie zachowanie jest typowe dla przypadku zasypiania za kierownica, ale to tylko zdaniem sądu obrazuje charakterystykę takiego zachowania kierowcy, który traci chwilowo orientację w wyniku rozmowy z pasażerami, przez telefon, zamyślenie czy w wyniku innych zdarzeń, co jest powodem nienależytego obserwowania drogi i niezachowania szczególne ostrożności, i następnie raptownie wykonuje manewr – jak to podkreślają opiniujący biegli – kierujący podjął próbę powrotu na jezdnię bez należytego przygotowania (k. 338). Materiał dowodowy zebrany w sprawie nie pozwalał na dokonanie innych ustaleń i dlatego sąd odwoławczy zgadza się w tym zakresie z ustaleniami dokonanym i przez sąd I instancji. Materiał dowodowy zebrany w sprawie, w tym zwłaszcza opinia biegłychJ. K.iB. P. (1)oraz opinia biegłegoS. B. (2), dał podstawę do przypisania oskarżonemu sprawstwa w zakresie zarzucanego mu czynu. Oskarżony naruszył te zasady w sposób umyślny. Oskarżony wiedział, że nie posiada uprawnień do kierowania samochodami, a pomimo tego zdecydował się na kierowanie pojazdem markiB.. Nadto, wiedząc jaka jest dopuszczalna prędkość na autostradzie przekroczył ją i przede wszystkim nie dostosował jej do swoich umiejętności kierowania pojazdami. Oczywiście brak uprawnień do kierowania pojazdami nie należy do znamion czynu przypisanego oskarżonemu, ale przy tak brawurowym sposobie jazdy brak umiejętności należy ocenić jako działanie umyślne. Wobec powyższego całkowicie niezasadny był zgłaszany przez obrońców oskarżonego zarzut błędu w ustaleniach faktycznych. Z materiału dowodowego zebranego w sprawie wynika niezbicie, iż toA. W.w chwili zdarzenia z 17 sierpnia 2014r. kierował pojazdem markiB.. Wskazują na to zarówno zeznania świadków, którzy byli bezpośrednimi świadkami zdarzenia i udzielali pomocy poszkodowanym w wypadku, jak również obrażenia ciała, jakich doznał oskarżony,D. M.iM. A., analiza uszkodzeń pojazdu markiB.onr rej. (...), analiza odzieży podróżujących pojazdem markiB., zapis monitoringu, wyniki badań śladów biologicznych znajdujących się w pojeździe, opinia biegłych sądowychJ. K.iB. P. (1)wraz z jej ustnym uzupełnieniem na rozprawie apelacyjnej oraz opinia biegłegoS. B. (2). Sąd I instancji dokonuj ac ustaleń faktycznych i dokładnie wskazał na jakich dowodach się oparł i dlaczego oraz jakim dowodom odmówił wiary i z jakich powodów, dlatego zdaniem sądu ocena ta jest prawidłowa i zgodna z zasadami prawidłowego rozumowania, wiedzy i doświadczenia życiowego, a przez to mieści się w granicach określonych przepisem 7k.p.k. W ocenie sądu odwoławczego zupełnie chybiony jest podnoszony przez obrońcę oskarżonego zarzut naruszenia przez sąd I instancjiart. 5 § 2 k.p.k.Wskazać należy, że naruszenie zasady in dubio pro reo jest możliwe wyłącznie w sytuacji, gdy sąd orzekający w sprawie rzeczywiście powziął wątpliwości co do treści ustaleń faktycznych i wobec niemożliwości ich usunięcia rozstrzygnął je na niekorzyść oskarżonego. Z orzecznictwa wynika, że zasada tłumaczenia wątpliwości na korzyść oskarżonego nie polega na obowiązku automatycznego wyboru najkorzystniejszej wersji wynikającej z materiału dowodowego sprawy. Jeżeli z tego materiału wynikają różne wersje zdarzenia, to nie jest to równoznaczne z zaistnieniem niedających się usunąć wątpliwości w rozumieniuart. 5 § 2 k.p.k.W takim przypadku, zgodnie zart. 7 k.p.k., sąd zobowiązany jest do dokonania ustaleń na podstawie swobodnej oceny dowodów. Dopiero, gdy po wykorzystaniu wszelkich dostępnych możliwości nie zostaną one usunięte należy je tłumaczyć w sposób korzystny dla oskarżonego. Jeżeli jednak sąd dokona stanowczych ustaleń, to w ogóle nie zachodzi potrzeba odwoływania się do przepisuart. 5 § 2 k.p.k., bo według tych ustaleń nie ma wątpliwości co do stanu faktycznego (postanowienie SN z dnia 17 grudnia 2003 r., VKK 72/03, LEX nr 83771). Wobec powyższego nie można mówić o naruszeniuzasady in dubio pro reow sytuacji, gdy określone ustalenia faktyczne zależne są od np. dania wiary lub odmówienia wiary wyjaśnieniom oskarżonego, opinii biegłych. Ewentualne zastrzeżenia co do oceny wiarygodności konkretnego dowodu lub grupy dowodów rozstrzygane mogą być jedynie na płaszczyźnie utrzymania się przez sąd w granicach sędziowskiej swobodnej oceny, wynikającej z treściart. 7 k.p.k.(wyrok SN z dnia 11 października 2002 r. - V KKN 251/01, LEX nr 56836). W niniejszej sprawie sąd I instancji nie miał żadnych wątpliwości co do ustaleń faktycznych, których dokonał po ocenie całokształtu materiału dowodowego przestrzegając zasady poprawnego myślenia, co znalazło odzwierciedlenie w rzeczowym i logicznym uzasadnieniu swojego stanowiska. W ocenie sądu odwoławczego, sąd I instancji dokonał pełnej, odzwierciedlającej zasady wyrażone w treściart. 7 k.p.k.oceny dowodów, w tym oceny opinii biegłych. Dokonana przez sąd I instancji ocena materiału dowodowego nie budzi zastrzeżeń, ponieważ nie wykracza poza ramy swobodnej oceny dowodów, jest pełna i pozbawiona jakichkolwiek błędów, które miałyby wpływ na treść zaskarżonego wyroku. Częściowo uzasadniony okazał się zdaniem sądu odwoławczego zarzut rażącej niewspółmierności kary wymierzonej oskarżonemu. Wskazać należy, że w rozumieniuart. 438 pkt 4 k.p.k.rażąca niewspółmierność kary zachodzi wówczas, gdy orzeczona kara bądź suma zastosowanych kar zasadniczych i środków karnych wymierzonych przez sąd za przypisany oskarżonemu czyn nie uwzględnia należycie stopnia szkodliwości społecznej czynów oraz nie wypełnia w wystarczającej mierze celów kary w zakresie społecznego oddziaływania oraz celów zapobiegawczych i wychowawczych, jakie ma uczynić w stosunku do osoby skazanej. Przesłanka rażącej niewspółmierności kary jest spełniona tylko wówczas, gdy z punktu widzenia nie tylko sprawcy, ale i ogółu społeczeństwa, kara jawi się jako niesprawiedliwa, zbyt drastyczna lub zbyt łagodna. Podkreślić w tym miejscu należy, że zmiana kary w instancji odwoławczej nie może następować w każdym przypadku, lecz wyłącznie wówczas, gdy kara orzeczona nie daje się akceptować z powodu różnicy między nią a karą sprawiedliwą, która to różnica jest zasadnicza i rażąca. Zdaniem sądu odwoławczego wymierzona oskarżonemu w pkt 1 wyroku za czyn zart. 177 § 2 k.k.kara 5 lat pozbawienia wolności jest karą zbyt surową. Podkreślić należy, że sąd wymierzając karę musi uwzględnić stopień winy sprawcy. Niedopuszczalne jest wymierzenie sprawcy kary, która przekraczałaby ten stopień. Celem reakcji karnej jest zapobieganie przestępstwom. Cel ten konkretyzuje się w postaci prewencji generalnej i prewencji indywidualnej. W ten sposób kara wpływa na kształtowanie postaw moralnych nie tylko samego sprawcy, który został odpowiednio ukarany, ale również na inne osoby, które dzięki świadomości zagrożenia karą za określone zachowanie, będą przestrzegać porządku prawnego. Prewencja indywidualna wiąże się z odpowiednim oddziaływaniem na sprawcę przestępstwa. Sprowadza się ona do zapobiegnięcia ponownemu popełnieniu przestępstwa przez konkretnego sprawcę, poprzez dobranie i zastosowanie odpowiedniej reakcji karnej. Mając na względzie, by rozmiar represji karnej był w pełni adekwatny do stopnia społecznej szkodliwości czynu oskarżonego i winy oraz spełniał swoje cele wychowawcze i zapobiegawcze, a także by uwzględniał wpływ, jaki orzeczona kara powinna wywrzeć w kierunku ugruntowania w społeczeństwie prawidłowych ocen prawnych i stosownego do tych ocen postępowania, jak i potwierdzenie przekonania, że w walce z przestępczością zwycięża praworządność, a sprawca jest sprawiedliwie karany, sąd odwoławczy uznał, że sprawiedliwą karą za czyn określony w pkt 1 wyroku będzie kara 4 lat pozbawienia wolności. Kara ta bowiem jest w pełni współmierna do stopnia winy i stopnia społecznej szkodliwości czynów przypisanych oskarżonemu, powinna spełnić zarówno cele zapobiegawcze w stosunku do oskarżonego, jak i potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Tym samym zasadnym było obniżenie wymiaru orzeczonej w pkt 1 wyroku kary łącznej do 4 lat pozbawienia wolności. W zakresie zaś orzeczonego w pkt 2 zaskarżonego wyroku środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 10 lat sąd odwoławczy nie znalazł podstaw do jego zmiany. Sąd odwoławczy nie dopatrzył się również żadnych uchybień w zakresie orzeczonych przez sąd I instancji nawiązek na rzecz pokrzywdzonych. Wniosek - uniewinnienie oskarżonego od stawianego zarzutu, ewentualnie - złagodzenie kary pozbawienia wolności i orzeczenie jej w zawieszeniu na okres próby, - nie orzekanie środka karnego w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych - nie orzekanie nawiązki na rzecz pokrzywdzonych, - zwolnienie oskarżonego od kosztów za postępowanie apelacyjne ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny ☐ zasadny ☒ częściowo zasadny ☐ niezasadny - zmiana wyroku i uniewinnienie oskarżonego ewentualnie - uchylenie wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny. Sąd odwoławczy nie podzielił zarzutów zawartych w apelacji obrońców dotyczących błędów w ocenie dowodów, nierozstrzygnięcia wątpliwości na korzyść oskarżonego, a także w zakresie błędów w ustaleniach faktycznych i uznał, iż zarówno sprawstwo oskarżonego i wina ocenione zostały przez sąd I instancji prawidłowo. W ocenie sądu odwoławczego brak było podstaw do uniewinnienia oskarżonego od zarzucanego mu czynu, a także brak było podstaw do uchylenia wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji. Zasadnym okazało się natomiast złagodzenie orzeczonej wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności. 4 OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU Brak okoliczności zart. 439 § 1 k.p.k.,art. 440 k.p.k.iart. 455 k.p.k. Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności 5 ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO 1.5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji Przedmiot utrzymania w mocy Sprawstwo i wina oskarżonego, orzeczony środek karny, rozstrzygnięcie o nawiązkach na rzecz pokrzywdzonych, zwolnienie od kosztów sądowych. Zwięźle o powodach utrzymania w mocy Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy niewątpliwie dowodzi, że oskarżony swoim zachowaniem wypełnił znamiona zarzucanego mu czynu. Sąd odwoławczy nie dopatrzył się przy tym błędu w orzeczonym środku karnym, a także nawiązkach na rzecz pokrzywdzonych. Sąd Okręgowy nie znalazł podstaw do uniewinnienia oskarżonego od zarzutu popełnienia czynu ani uchylenia wyroku. 1.5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji 0.1.1. Przedmiot i zakres zmiany Obniżenie orzeczonej kary pozbawienia wolności do 4 lat. Zwięźle o powodach zmiany Sąd I instancji wymierzając karę 5 lat pozbawienia wolności niedostatecznie uwzględnił okoliczności mające wpływ na szkodliwość społeczną czynu oskarżonego, a mianowicie fakt, że ofiary wypadku jechały z nim w tym samym pojeździe, godziły się na prowadzenie przez oskarżonego pojazdu bez wymaganych uprawnień, akceptowały takie zachowanie, były świadome wiążącego się z tym niebezpieczeństwa. Okoliczność ta nie ma wpływu na odpowiedzialność karną oskarżonego, nie usprawiedliwia jego działania, jednakże ma wpływ na wymiar kary w świetle dyrektyw zart. 53 § 1 i 2 k.k. 1.5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji 1.5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia 1.1. ☐art. 439 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia 2.1. Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości ☐art. 437 § 2 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia 3.1. Konieczność umorzenia postępowania ☐art. 437 § 2 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia 4.1. ☐art. 454 § 1 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia 1.5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania 1.5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Przytoczyć okoliczności 6 Koszty Procesu Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Przytoczyć okoliczności 3 Na podstawieart. 624 § 1 k.p.k.iart. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych(t.j. Dz.U.2023.123 ze zm.) sąd odwoławczy zwolnił oskarżonego od obowiązku zapłaty kosztów sądowych na rzecz Skarbu Państwa z uwagi na jego trudną sytuację materialną i orzeczona karę izolacyjną. 7 PODPISY Robert Rafał Kwieciński Karol Skocki WaldemarC. 1.1.3. Granice zaskarżenia Kolejny numer załącznika 1 Podmiot wnoszący apelację obrońca oskarżonego adwokatI. W. Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja sprawstwo, wina, kara 1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia ☒ na korzyść ☐ na niekorzyść ☒ w całości ☐ w części ☐ co do winy ☐ co do kary ☐ co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia 1.1.3.2. Podniesione zarzuty Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji ☐ art. 438 pkt 1 k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu ☐ art. 438 pkt 1a k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazanywart. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu ☒ art. 438 pkt 2 k.p.k.– obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia ☐ art. 438 pkt 3 k.p.k.– błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia ☐ art. 438 pkt 4 k.p.k.– rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka ☐ art. 439 k.p.k. ☐ brak zarzutów 1.1.4. Wnioski ☐ Uchylenie ☒ Zmiana 1.1.3. Granice zaskarżenia Kolejny numer załącznika 2 Podmiot wnoszący apelację obrońca oskarżonego adwokatA. K. Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja sprawstwo, wina, kara 1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia ☒ na korzyść ☐ na niekorzyść ☒ w całości ☐ w części ☐ co do winy ☐ co do kary ☐ co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia 1.1.3.2. Podniesione zarzuty Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji ☐ art. 438 pkt 1 k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu ☐ art. 438 pkt 1a k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazanywart. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu ☒ art. 438 pkt 2 k.p.k.– obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia ☒ art. 438 pkt 3 k.p.k.– błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia ☒ art. 438 pkt 4 k.p.k.– rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka ☐ art. 439 k.p.k. ☐ brak zarzutów 1.1.4. Wnioski ☒ Uchylenie ☒ Zmiana

15/350500/0001006/Ka

Sąd Okręgowy w Koninie

II Wydział Karny

153510007020003_XIV_C_000644_2023_Uz_2024-02-07_001

XIV C 644/23

2024-01-17 01:00:00.0 CET

2024-02-08 17:30:05.0 CET

2024-02-08 13:19:28.0 CET

15351000

7020003

SENTENCE, REASON

Sygn. akt XIV C 644/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 17 stycznia 2024 r. Sąd Okręgowy w Poznaniu XIV Zamiejscowy Wydział Cywilny z siedzibą w Pile w składzie: Przewodniczący: sędzia Marcin Garcia Fernandez Protokolant: st. sekr. sąd. Dorota Krygiołka po rozpoznaniu w dniu 20 grudnia 2023 r. w Pile na rozprawie sprawy z powództwa (...) SA z siedzibą w W. przeciwko K. J. o zapłatę utrzymuje w całości w mocy w stosunku do pozwanej K. J. wyrok zaoczny z dnia 22 sierpnia 2018 r. SSO

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Małgorzata Sułek" xPublisher="malgorzata.sulek" xEditorFullName="Kamila Nowak" xEditor="kamila.nowak" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="6" xFlag="published" xVolType="15/351000/7020003/C" xYear="2023" xVolNmbr="000644" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText xALIGNx="left"> Sygn. akt XIV C 644/23</xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xBx></xText> <xText xALIGNx="right"> Dnia 17 stycznia 2024 r.</xText> <xText xALIGNx="left">Sąd Okręgowy w Poznaniu XIV Zamiejscowy Wydział Cywilny z siedzibą w Pile</xText> <xText xALIGNx="left">w składzie:</xText> <xText xALIGNx="left"> Przewodniczący: sędzia Marcin Garcia Fernandez</xText> <xText xALIGNx="left"> Protokolant: st. sekr. sąd. Dorota Krygiołka</xText> <xText xALIGNx="left">po rozpoznaniu w dniu 20 grudnia 2023 r. w Pile</xText> <xText xALIGNx="left">na rozprawie</xText> <xText xALIGNx="left">sprawy z powództwa <xBx><xAnon> (...) SA</xAnon> z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon></xBx></xText> <xText xALIGNx="left">przeciwko<xBx> <xAnon>K. J.</xAnon> </xBx></xText> <xText xALIGNx="left">o zapłatę</xText> <xText>utrzymuje w całości w mocy w stosunku do pozwanej <xAnon>K. J.</xAnon> wyrok zaoczny z dnia 22 sierpnia 2018 r.</xText> <xText xALIGNx="center">SSO Marcin Garcia Fernandez</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Powód <xAnon> (...) SA</xAnon> z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon> w pozwie złożonym w elektronicznym postępowaniu upominawczym 22 maja 2018 r. wniósł o zasądzenie od pozwanych <xAnon>K. J.</xAnon> i <xAnon>Ł. J.</xAnon> na swoją rzecz 208.399,64 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty. W uzasadnieniu podniósł, że na podstawie umowy ze wspólnotą mieszkaniową budynków w <xAnon>P.</xAnon> przy <xAnon>ul. (...)</xAnon> udzielił ochrony ubezpieczeniowej budynków wspólnoty w okresie od 30 sierpnia 2014 r. do 29 sierpnia 2015 r. Małoletnie <xAnon>S. J.</xAnon> i <xAnon>M. C.</xAnon> (mające 12 i 11 lat) w dniu 22 sierpnia 2015 r. spowodowały pożar w budynku wspólnoty przy <xAnon>ul. (...)</xAnon>. W związku z tym przeprowadził postępowanie likwidacyjne, w wyniku którego uznał swoją odpowiedzialność i wypłacił 208.399,64 zł odszkodowania. Wielokrotnie zwracał się do pozwanych jako przedstawicieli ustawowych małoletniej <xAnon>S. J.</xAnon> o zwrot wypłaconego świadczenia na podstawie <xLexLink xArt="art. 828;art. 828 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 828 § 1 k.c.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 427" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 427 k.c.</xLexLink> Pisma były awizowane i nie zostały podjęte.</xText> <xText>Postanowieniem z 25 czerwca 2018 r. referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym Lublin – Zachód w Lublinie przekazał sprawę tut. Sądowi do rozpoznania (k. 8).</xText> <xText>W dniu 22 sierpnia 2018 r. zapadł wyrok zaoczny uwzględniający powództwo w całości (k. 54). Wyrok ten uprawomocnił się w stosunku do pozwanego <xAnon>Ł. J.</xAnon>. Wyrok został też uprawomocniony względem pozwanej <xAnon>K. J.</xAnon> (k. 63). Jednak doręczenie jej wyroku zaocznego na adres wskazany w pozwie okazało się nieskuteczne. W związku z tym doręczenie to zostało ponowione (k. 149).</xText> <xText>Pismem z 20 czerwca 2023 r. pozwana wniosła sprzeciw od wyroku zaocznego, w którym zaskarżyła go w całości i wniosła o oddalenie powództwa. W uzasadnieniu powołała się na to, że sąd rodzinny postanowił nie wszczynać postępowania względem jej córki i <xAnon>M. C.</xAnon>, co oznacza, że uznał, że nie są sprawczyniami pożaru. Zakwestionowała pozwanie tylko jej, z pominięciem rodziców <xAnon>M. C.</xAnon>, podnosząc, że tylko oni powinni odpowiadać, bo w dniu pożaru dziewczynki były pod opieką babci <xAnon>M. K.</xAnon> <xAnon>C.</xAnon>, która ich nie dopilnowała. Ona powierzyła opiekę nad córką tej ostatniej, dlatego przypisywanie jej odpowiedzialności jest bezpodstawne. Pozwana zgłosiła też zarzut przedawnienia roszczenia powoda oraz nadużycia przez niego prawa (<xLexLink xArt="art. 5" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 5 k.c.</xLexLink>) z uwagi na jej trudną sytuację życiową i nieskierowania przez powoda roszczenia względem rodziców <xAnon>M. C.</xAnon>. Wskazała, że kwestionuje powództwo co do zasady i co do wysokości (k. 155-156).</xText> <xText><xBx>Sąd ustalił następujący stan faktyczny:</xBx></xText> <xText><xAnon>S. J.</xAnon>, <xAnon>urodzona (...)</xAnon>, jest córką pozwanej <xAnon>K. J.</xAnon> i w 2015 r. pozostawała pod jej władzą rodzicielską.</xText> <xText>W dniu 22 sierpnia 2015 r. w <xAnon>P.</xAnon> jedenastoletnia wówczas <xAnon>S. J.</xAnon>, za zgodą pozwanej wyszła z domu przed godziną 10.00 na spotkanie z o rok młodszą koleżanką <xAnon>M.</xAnon> <xAnon>C.</xAnon>. Miały się wspólnie udać do mieszkania <xAnon>K. C.</xAnon> - babci <xAnon>M. C.</xAnon>. <xAnon>S. J.</xAnon> miała wrócić do domu między 16.00 a 17.00. Pozwana znała wówczas <xAnon>K. C.</xAnon> tylko z widzenia, nie znała jej dokładnego adresu zamieszkania. Wcześniej już zdarzało się, że dziewczynki wspólnie chodziły do babci <xAnon>M.</xAnon>. W takich sytuacjach pozwana rozmawiała z nią telefonicznie i uzgadniała, że zajmie się jej córką.</xText> <xText>W dniu 22 sierpnia 2015 r. <xAnon>S. C.</xAnon>, będąc już u <xAnon>K. C.</xAnon>, zadzwoniła do pozwanej i poinformowała, że <xAnon>K. C.</xAnon> wysłała je do mieszkania ojca <xAnon>M.</xAnon> w <xAnon>P.</xAnon> przy <xAnon>ul. (...)</xAnon>, żeby wyprowadziły psa na spacer. Pozwana się na to zgodziła i dziewczynki poszły po psa. Na miejscu okazało się, że nie mogą zabrać psa, bo ojciec <xAnon>M.</xAnon> jest pijany. Był on wówczas osobą po wieloletnim pobycie w więzieniu, stale nadużywającą alkoholu i niegodną zaufania, o czym pozwana wiedziała.</xText> <xText>Nie mogąc wyjść z psem, dziewczynki poszły na poddasze budynku i tam bawiły się zapałkami. W efekcie zaprószyły ogień i spowodowały pożar.</xText> <xText>W okresie poprzedzającym dzień pożaru <xAnon>S. J.</xAnon> nie sprawiała problemów wychowawczych.</xText> <xText>Postanowieniem z 25 września 2015 r. Sąd Rejonowy w Pile postanowił nie wszczynać wobec <xAnon>S. J.</xAnon> i <xAnon>M. C.</xAnon> postępowania w trybie <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19820350228" xTitle="Ustawa z dnia 26 października 1982 r. o postępowaniu w sprawach nieletnich" xAddress="Dz. U. z 1982 r. Nr 35, poz. 228">ustawy o postępowaniu w sprawach nieletnich</xLexLink>. Uznał, że ze względu na wiek nie ponoszą odpowiedzialności za czyn karalny a nie są zagrożone demoralizacją.</xText> <xText>Szkoda wywołana pożarem wyniosła 208.399,64 zł i została pokryta przez powoda jako ubezpieczyciela poszkodowanej wspólnoty mieszkaniowej.</xText> <xText>Ustalenie powyższego stanu faktycznego w znacznej części nie wymagało dowodów, gdyż zostało dokonane na podstawie <xLexLink xArt="art. 229" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 229 k.p.c.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 230" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 230 k.p.c.</xLexLink> W myśl <xLexLink xArt="art. 229" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 229 k.p.c.</xLexLink>, nie wymagają dowodu fakty przyznane w toku postępowania przez stronę przeciwną, jeżeli przyznanie nie budzi wątpliwości. Na tej podstawie Sąd przyjął bez dowodów fakty podnoszone przez powoda, które zostały potwierdzone przez pozwaną, gdyż ich przyznanie nie wywoływało żadnych wątpliwości. Dotyczyło to zwłaszcza relacji rodzinnej pozwanej i <xAnon>S. J.</xAnon>, przyczyny, faktu i daty pożaru, wysokości szkody nim spowodowanej, wypłacenia odszkodowania i jego wysokości – por. stanowisko pozwanej, k. 205). Oceniając, że przyznanie faktów nie budzi wątpliwości, Sąd miał na względzie, że miały one oparcie w dokumentach, których kopie zostały złożone do akt sprawy oraz dokumentach w aktach sprawy III Nkd 191/15 Sądu Rejonowego w Pile. Stosownie do <xLexLink xArt="art. 230" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 230 k.p.c.</xLexLink>, gdy strona nie wypowie się co do twierdzeń strony przeciwnej o faktach, sąd, mając na uwadze wyniki całej rozprawy, może fakty te uznać za przyznane. Powód nie wypowiedział się co do niektórych twierdzeń pozwanej dotyczących przebiegu zdarzeń w dniu 22 sierpnia 2015 r. Z przebiegu rozprawy wynikało jednak jednoznacznie, że nie było jego intencją im zaprzeczać, a ponadto znajdowały one potwierdzenie w dokumentach i innym materiale sprawy.</xText> <xText>Pozostałą część ustaleń Sąd oparł na dokumentach znajdujących się w aktach sprawy III Nkd 191/15 (notatki urzędowej z 22.08.2015 r., k. 2 i 3, protokołów zeznań świadków, k. 14-15, 16-17, 20-21, 22-23, 26-27, wywiadu kuratorskiego, k. 47). Wymienione dokumenty były dokumentami urzędowymi, które zostały sporządzone przez powołane do tego organy, w przepisanej formie i stanowiły dowód tego, co zostało w nich urzędowo zaświadczone (<xLexLink xArt="art. 244;art. 244 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 244 § 1 k.p.c.</xLexLink>). Oczywiście protokoły zeznań stanowiły dowód jedynie tego, że osoby przesłuchane złożyły zeznania o treści zawartej w protokole. Jednak analiza i porównanie treści tych zeznań pozwalała na uznanie, że odzwierciedlają one rzeczywisty przebieg zdarzeń.</xText> <xText><xBx>Sąd zważył, co następuje: </xBx></xText> <xText>Powód dochodził roszczenia regresowego przysługującego mu w stosunku do osoby odpowiedzialnej za szkodę w związku z wypłatą odszkodowania. Podstawą tego roszczenia jest <xLexLink xArt="art. 828" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 828 k.c.</xLexLink> <xLexLink xArt="art. 828 § 1;art. 828 § 1 zd. 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">§ 1 zdanie pierwsze</xLexLink>, który stanowi, że jeżeli nie umówiono się inaczej, z dniem zapłaty odszkodowania przez ubezpieczyciela roszczenie ubezpieczającego przeciwko osobie trzeciej odpowiedzialnej za szkodę przechodzi z mocy prawa na ubezpieczyciela do wysokości zapłaconego odszkodowania.</xText> <xText>W świetle dokonanych ustaleń nie było wątpliwości, że powód – zakład ubezpieczeń wypłacił odszkodowanie za szkodę spowodowaną pożarem z 22 sierpnia 2015 r. w budynku w <xAnon>P.</xAnon> przy <xAnon>ul. (...)</xAnon> w wysokości 208.399,64 zł. W związku z tym do tej kwoty powód nabył z mocy prawa roszczenie o odszkodowanie w stosunku do osoby odpowiedzialnej za szkodę. W tej sytuacji należało rozważyć, czy pozwana odpowiada za szkodę spowodowaną tym pożarem.</xText> <xText>Powód jako podstawę odpowiedzialności pozwanej powołał <xLexLink xArt="art. 427" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 427 k.c.</xLexLink> Przepis ten stanowi, że kto z mocy ustawy lub umowy jest zobowiązany do nadzoru nad osobą, której z powodu wieku albo stanu psychicznego lub cielesnego winy poczytać nie można, ten obowiązany jest do naprawienia szkody wyrządzonej przez tę osobę, chyba że uczynił zadość obowiązkowi nadzoru albo że szkoda byłaby powstała także przy starannym wykonywaniu nadzoru. Przepis ten stosuje się również do osób wykonywających bez obowiązku ustawowego ani umownego stałą pieczę nad osobą, której z powodu wieku albo stanu psychicznego lub cielesnego winy poczytać nie można.</xText> <xText>Przesłankami przewidzianej w wyżej przytoczonym przepisie odpowiedzialności odszkodowawczej osoby zobowiązanej do sprawowania nadzoru są: 1) wyrządzenie szkody przez osobę, której z powodu wieku albo stanu psychicznego lub cielesnego winy poczytać nie można; 2) wyrządzenie przez nią szkody zachowaniem bezprawnym; 3) istnienie obowiązku, wynikającego z ustawy, umowy lub faktycznej stałej pieczy, sprawowania nadzoru nad sprawcą szkody; 4) wina w nadzorze osoby zobowiązanej do nadzoru; 5) związek przyczynowy między nienależytym sprawowaniem nadzoru a szkodą.</xText> <xText>Z dokonanych ustaleń wynika, że szkodę wyrządziła jedenastoletnia wówczas <xAnon>S. J.</xAnon>, a więc dziecko, które nie ukończyło 13 lat. Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 426" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 426 k.c.</xLexLink>, małoletni, który nie ukończył lat trzynastu, nie ponosi odpowiedzialności za wyrządzoną szkodę. Zatem <xAnon>S. J.</xAnon> w chwili szkody była osobą, której z powodu wieku nie można było przypisać winy.</xText> <xText>Nie może budzić wątpliwości, że spowodowanie pożaru na skutek zabawy otwartym ogniem jest zachowanie bezprawnym.</xText> <xText>Na pozwanej jako matce z mocy ustawy ciążył obowiązek sprawowania nadzoru nad córką <xAnon>S.</xAnon> (<xLexLink xArt="art. 95;art. 95 § 1" xIsapId="WDU19640090059" xTitle="Ustawa z dnia 25 lutego 1964 r. - Kodeks rodzinny i opiekuńczy" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 9, poz. 59">art. 95 § 1 k.r.o.</xLexLink>). Niewątpliwie obowiązek ten obejmował także dzień pożaru. Wprawdzie pozwana powołała się na to, że w czasie, kiedy doszło do wywołania pożaru jej córka <xAnon>S.</xAnon> była pod opieką <xAnon>K. C.</xAnon>, której powierzyła opiekę nad nią, jednak takie jej stanowisko nie mogło zyskać akceptacji z dwóch względów. Po pierwsze, pozwana nie przedstawiła dowodów, które potwierdziłyby taki stan rzeczy (<xLexLink xArt="art. 6" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 6 k.c.</xLexLink>). Po drugie i ważniejsze, z samych wyjaśnień pozwanej wynikało, że to ona wyraziła zgodę na udanie się przez córkę z koleżanką do mieszkania ojca tej koleżanki, a więc to ona miała kontrolę nad córką w momencie newralgicznym dla późniejszego powstania sposobności do bezprawnego zachowania dziewczynek. Pozwana wiedziała przy tym, że córka i jej koleżanka udadzą się do mieszkania ojca tej koleżanki same, bez <xAnon>K. C.</xAnon> i że ojciec ten jest osobą niegodną zaufania.</xText> <xText>Odpowiedzialność osoby zobowiązanej do sprawowania nadzoru oparta jest o zasadę winy, z tym że istnienie winy w nadzorze objęte jest domniemaniem prawnym. Osoba zobowiązana do nadzoru odpowiada za jego nienależyte wykonywanie, przy czym, z uwagi na domniemanie winy w nadzorze, dla uwolnienia się od odpowiedzialności to ona musi wykazać, iż obowiązki swoje wykonywała starannie (por. przykładowo wyrok Sądu Najwyższego z 15 stycznia 2015 r., IV CSK 146/14, nie publ.).</xText> <xText>Zakres obowiązku nadzoru i stopień staranności przy jego wykonywaniu nie dają się określić jakąś jednolitą, abstrakcyjną miarą, która byłaby aktualna w każdym przypadku. Sprawowanie nadzoru powinno mieć miejsce przy dołożeniu należytej staranności, która musi uwzględniać wiek, stopień rozwoju podopiecznego, jego stan fizyczny i psychiczny oraz okoliczności, w jakich opieka jest wykonywana, w tym w szczególności postać i poziom potencjalnego niebezpieczeństwa wyrządzenia szkody.</xText> <xText>W związku z powyższym pozwaną obciążał obowiązek wykazania, że jej córka <xAnon>S.</xAnon> z uwagi na stopień rozwoju psychofizycznego dawała rękojmię, że pozostawiona bez bezpośredniego dozoru nie podejmie działań nieodpowiedzialnych i niebezpiecznych. Pozwana w tym zakresie żadnych dowodów nie zaoferowała. Podkreślić też trzeba, że nawet przyjęcie, że rozwój psychofizyczny <xAnon>S. J.</xAnon> był adekwatny do jej wieku, nie dawało możliwości uznania, że dawała ona taką rękojmię. Dziecko jedenastoletnie zwykle nie osiąga jeszcze poziomu rozwoju psychicznego, w tym samodzielności, poczucia odpowiedzialności i rozumienia konieczności zachowania ostrożności, które pozwalałyby na pozostawienie go bez systematycznej kontroli przez dłuższy czas. Jest tak zwłaszcza, jeśli jest w towarzystwie rówieśników, gdyż wówczas ryzyko zachowań nieodpowiedzialnych i niebezpiecznych znacznie wzrasta. Dlatego zezwolenie przez pozwaną córce <xAnon>S.</xAnon>, aby pół dnia spędziła z młodszą koleżanką poza domem już budzi wątpliwości. Zwłaszcza, że miały się udać do mieszkania <xAnon>K. C.</xAnon>, której pozwana praktycznie nie znała i nie wiedziała, czy jest w stanie efektywnie sprawować kontrolę nad dziećmi. Przede wszystkim jednak pozwana zgodziła się, aby córka z koleżanką poszły do ojca tej ostatniej, który wówczas był osobą całkowicie niegodną zaufania, co do której nie można było oczekiwać, że zajmie się dziećmi oraz będzie chciała i będzie w stanie je kontrolować. Oznaczało to zgodę na pozostawanie dziecka bez jakiejkolwiek kontroli przez nieokreślony, dłuższy okres czasu.</xText> <xText>Z tych względów Sąd uznał, że w sprawie nie zostało obalone domniemanie dopuszczenia się przez pozwaną winy w nadzorze.</xText> <xText>Związek przyczynowy między nienależytym sprawowaniem nadzoru a szkodą także objęty jest przewidzianym w <xLexLink xArt="art. 427" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 427 k.c.</xLexLink> domniemaniem prawnym. Zatem pozwana obciążona była ciężarem wykazania, że szkoda byłaby powstała także przy starannym wykonywaniu nadzoru. Takiego dowodu nawet nie próbowała przeprowadzić. Przede wszystkim jednak z dokonanych ustaleń wynikało, że należyte sprawowanie nadzoru nad <xAnon>S. J.</xAnon>, pomijając nawet inne aspekty, wymagało co najmniej sprzeciwu wobec udania się przez nią z <xAnon>M.</xAnon> <xAnon>C.</xAnon> do ojca tej ostatniej. Bark takiego sprzeciwu oznaczał nienależyte sprawowanie nadzoru, które pozostawało w związku przyczynowym ze szkodą.</xText> <xText>Powyższe rozważania prowadzą do wniosku, że wszystkie przesłanki odpowiedzialności pozwanej za szkodę spowodowaną pożarem wywołanym przez jej małoletnią córkę <xAnon>S.</xAnon>, były spełnione. Jednocześnie wysokość tej szkody była poza sporem.</xText> <xText>Pozwana zgłosiła zarzut przedawnienia. Był on nieuzasadniony z następujących względów.</xText> <xText>Roszczenia regresowe ubezpieczyciela ulegają przedawnieniu tak, jak nabyte przezeń roszczenie ubezpieczającego do osoby trzeciej, odpowiedzialnej za szkodę w ubezpieczonym mieniu. Ubezpieczyciel zatem, wstępując w miejsce ubezpieczającego, nabywa do osoby trzeciej roszczenie z takim ograniczonym terminem przedawnienia, jaki – po odliczeniu okresu, który do tego czasu upłynął – pozostawał ubezpieczającemu na dzień zapłaty odszkodowania do dochodzenia od tej osoby wynagrodzenia wyrządzonej mu szkody. Przedawnienie to biegnie dalej i nie ulega przerwaniu czy też zawieszeniu wskutek zapłaty odszkodowania przez ubezpieczyciela. Osoba trzecia może zatem odmówić spełnienia świadczenia, chociaż upływ terminu przedawnienia nastąpił dopiero po przejściu wierzytelności na zakład ubezpieczeń (zob. wyrok Sądu Najwyższego z 31 maja 1985 r., III CRN 148/85, OSNC 1986, Nr 3, poz. 34).</xText> <xText>Roszczenie poszkodowanej pożarem wspólnoty mieszkaniowej wobec pozwanej podlegało trzyletniemu terminowi przedawnienia, który rozpoczął bieg najwcześniej w dniu powstania szkody, czyli 22 sierpnia 2015 r. (<xLexLink xArt="art. 442(1);art. 442(1) § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 442<xSUPx>1</xSUPx> § 1 k.c.</xLexLink>). Pozew został złożony 22 maja 2018 r., a więc przed upływem trzech lat od dnia powstania szkody.</xText> <xText>Pozwana zarzucała powodowi, że nie pozwał rodziców <xAnon>M. C.</xAnon>. Powód jednak nie miał takiego obowiązku. Jeśli kilka osób ponosi odpowiedzialność za szkodę wyrządzoną czynem niedozwolonym, ich odpowiedzialność jest solidarna (<xLexLink xArt="art. 441;art. 441 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 441 § 1 k.c.</xLexLink>). W związku z tym w oparciu o <xLexLink xArt="art. 427" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 427 k.c.</xLexLink> powód mógł pozwać tylko rodziców jednej z dziewczynek, które wywołały pożar, a nawet tylko jednego z nich.</xText> <xText>Pozwana zarzuciła, że dochodzenie od niej roszczenia stanowi nadużycie przez powoda prawa (<xLexLink xArt="art. 5" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 5 k.c.</xLexLink>). Poza trudną sytuacją życiową, podniosła jednak jedynie takie argumenty, które uzasadniałyby oddalenie powództwa z powodu jego niezasadności (brak winy), a nie naruszenia zasad współżycia społecznego (które można rozpatrywać tylko w razie merytorycznej zasadności powództwa). W ocenie Sądu sama sytuacja życiowa pozwanej nie uzasadnia uznania dochodzenia od niej roszczenia za sprzeczne z zasadami współżycia społecznego. Po pierwsze, nie ma zasady współżycia społecznego, która sprzeciwiałaby się dochodzeniu słusznych roszczeń od osób w trudnej sytuacji życiowej. Po drugie, sytuacja życiowa pozwanej jest trudna, ale nie bardzo trudna. Problemy zdrowotne jej i jednej z córek nie są szczególnie ciężkie. Młodsze córki większość czasu przebywają w placówce opiekuńczej, więc nie absorbuje jej konieczność pieczy nad nimi. Pozwana ma stosunkowo niskie zarobki, ale ma też możliwość zwiększenia dochodów rodziny, gdyż może zażądać od męża wyższych alimentów, a najstarsza córka jest pełnoletnia i może podjąć pracę. Pozwana może też skierować roszczenia regresowe do rodziców <xAnon>M. C.</xAnon>.</xText> <xText>Z tych przyczyn, na podstawie <xLexLink xArt="art. 347" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 347 k.p.c.</xLexLink> Sąd utrzymał wyrok zaoczny w całości w mocy.</xText> <xText xALIGNx="center">SSO Marcin Garcia Fernandez</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

sędzia Marcin Garcia Fernandez

Małgorzata Sułek

st. sekr. sąd. Dorota Krygiołka

Kamila Nowak

Sygn. akt XIV C 644/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 17 stycznia 2024 r. Sąd Okręgowy w Poznaniu XIV Zamiejscowy Wydział Cywilny z siedzibą w Pile w składzie: Przewodniczący: sędzia Marcin Garcia Fernandez Protokolant: st. sekr. sąd. Dorota Krygiołka po rozpoznaniu w dniu 20 grudnia 2023 r. w Pile na rozprawie sprawy z powództwa(...) SAz siedzibą wW. przeciwkoK. J. o zapłatę utrzymuje w całości w mocy w stosunku do pozwanejK. J.wyrok zaoczny z dnia 22 sierpnia 2018 r. SSO Marcin Garcia Fernandez UZASADNIENIE Powód(...) SAz siedzibą wW.w pozwie złożonym w elektronicznym postępowaniu upominawczym 22 maja 2018 r. wniósł o zasądzenie od pozwanychK. J.iŁ. J.na swoją rzecz 208.399,64 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty. W uzasadnieniu podniósł, że na podstawie umowy ze wspólnotą mieszkaniową budynków wP.przyul. (...)udzielił ochrony ubezpieczeniowej budynków wspólnoty w okresie od 30 sierpnia 2014 r. do 29 sierpnia 2015 r. MałoletnieS. J.iM. C.(mające 12 i 11 lat) w dniu 22 sierpnia 2015 r. spowodowały pożar w budynku wspólnoty przyul. (...). W związku z tym przeprowadził postępowanie likwidacyjne, w wyniku którego uznał swoją odpowiedzialność i wypłacił 208.399,64 zł odszkodowania. Wielokrotnie zwracał się do pozwanych jako przedstawicieli ustawowych małoletniejS. J.o zwrot wypłaconego świadczenia na podstawieart. 828 § 1 k.c.w zw. zart. 427 k.c.Pisma były awizowane i nie zostały podjęte. Postanowieniem z 25 czerwca 2018 r. referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym Lublin – Zachód w Lublinie przekazał sprawę tut. Sądowi do rozpoznania (k. 8). W dniu 22 sierpnia 2018 r. zapadł wyrok zaoczny uwzględniający powództwo w całości (k. 54). Wyrok ten uprawomocnił się w stosunku do pozwanegoŁ. J.. Wyrok został też uprawomocniony względem pozwanejK. J.(k. 63). Jednak doręczenie jej wyroku zaocznego na adres wskazany w pozwie okazało się nieskuteczne. W związku z tym doręczenie to zostało ponowione (k. 149). Pismem z 20 czerwca 2023 r. pozwana wniosła sprzeciw od wyroku zaocznego, w którym zaskarżyła go w całości i wniosła o oddalenie powództwa. W uzasadnieniu powołała się na to, że sąd rodzinny postanowił nie wszczynać postępowania względem jej córki iM. C., co oznacza, że uznał, że nie są sprawczyniami pożaru. Zakwestionowała pozwanie tylko jej, z pominięciem rodzicówM. C., podnosząc, że tylko oni powinni odpowiadać, bo w dniu pożaru dziewczynki były pod opieką babciM. K.C., która ich nie dopilnowała. Ona powierzyła opiekę nad córką tej ostatniej, dlatego przypisywanie jej odpowiedzialności jest bezpodstawne. Pozwana zgłosiła też zarzut przedawnienia roszczenia powoda oraz nadużycia przez niego prawa (art. 5 k.c.) z uwagi na jej trudną sytuację życiową i nieskierowania przez powoda roszczenia względem rodzicówM. C.. Wskazała, że kwestionuje powództwo co do zasady i co do wysokości (k. 155-156). Sąd ustalił następujący stan faktyczny: S. J.,urodzona (...), jest córką pozwanejK. J.i w 2015 r. pozostawała pod jej władzą rodzicielską. W dniu 22 sierpnia 2015 r. wP.jedenastoletnia wówczasS. J., za zgodą pozwanej wyszła z domu przed godziną 10.00 na spotkanie z o rok młodszą koleżankąM.C.. Miały się wspólnie udać do mieszkaniaK. C.- babciM. C..S. J.miała wrócić do domu między 16.00 a 17.00. Pozwana znała wówczasK. C.tylko z widzenia, nie znała jej dokładnego adresu zamieszkania. Wcześniej już zdarzało się, że dziewczynki wspólnie chodziły do babciM.. W takich sytuacjach pozwana rozmawiała z nią telefonicznie i uzgadniała, że zajmie się jej córką. W dniu 22 sierpnia 2015 r.S. C., będąc już uK. C., zadzwoniła do pozwanej i poinformowała, żeK. C.wysłała je do mieszkania ojcaM.wP.przyul. (...), żeby wyprowadziły psa na spacer. Pozwana się na to zgodziła i dziewczynki poszły po psa. Na miejscu okazało się, że nie mogą zabrać psa, bo ojciecM.jest pijany. Był on wówczas osobą po wieloletnim pobycie w więzieniu, stale nadużywającą alkoholu i niegodną zaufania, o czym pozwana wiedziała. Nie mogąc wyjść z psem, dziewczynki poszły na poddasze budynku i tam bawiły się zapałkami. W efekcie zaprószyły ogień i spowodowały pożar. W okresie poprzedzającym dzień pożaruS. J.nie sprawiała problemów wychowawczych. Postanowieniem z 25 września 2015 r. Sąd Rejonowy w Pile postanowił nie wszczynać wobecS. J.iM. C.postępowania w trybieustawy o postępowaniu w sprawach nieletnich. Uznał, że ze względu na wiek nie ponoszą odpowiedzialności za czyn karalny a nie są zagrożone demoralizacją. Szkoda wywołana pożarem wyniosła 208.399,64 zł i została pokryta przez powoda jako ubezpieczyciela poszkodowanej wspólnoty mieszkaniowej. Ustalenie powyższego stanu faktycznego w znacznej części nie wymagało dowodów, gdyż zostało dokonane na podstawieart. 229 k.p.c.iart. 230 k.p.c.W myślart. 229 k.p.c., nie wymagają dowodu fakty przyznane w toku postępowania przez stronę przeciwną, jeżeli przyznanie nie budzi wątpliwości. Na tej podstawie Sąd przyjął bez dowodów fakty podnoszone przez powoda, które zostały potwierdzone przez pozwaną, gdyż ich przyznanie nie wywoływało żadnych wątpliwości. Dotyczyło to zwłaszcza relacji rodzinnej pozwanej iS. J., przyczyny, faktu i daty pożaru, wysokości szkody nim spowodowanej, wypłacenia odszkodowania i jego wysokości – por. stanowisko pozwanej, k. 205). Oceniając, że przyznanie faktów nie budzi wątpliwości, Sąd miał na względzie, że miały one oparcie w dokumentach, których kopie zostały złożone do akt sprawy oraz dokumentach w aktach sprawy III Nkd 191/15 Sądu Rejonowego w Pile. Stosownie doart. 230 k.p.c., gdy strona nie wypowie się co do twierdzeń strony przeciwnej o faktach, sąd, mając na uwadze wyniki całej rozprawy, może fakty te uznać za przyznane. Powód nie wypowiedział się co do niektórych twierdzeń pozwanej dotyczących przebiegu zdarzeń w dniu 22 sierpnia 2015 r. Z przebiegu rozprawy wynikało jednak jednoznacznie, że nie było jego intencją im zaprzeczać, a ponadto znajdowały one potwierdzenie w dokumentach i innym materiale sprawy. Pozostałą część ustaleń Sąd oparł na dokumentach znajdujących się w aktach sprawy III Nkd 191/15 (notatki urzędowej z 22.08.2015 r., k. 2 i 3, protokołów zeznań świadków, k. 14-15, 16-17, 20-21, 22-23, 26-27, wywiadu kuratorskiego, k. 47). Wymienione dokumenty były dokumentami urzędowymi, które zostały sporządzone przez powołane do tego organy, w przepisanej formie i stanowiły dowód tego, co zostało w nich urzędowo zaświadczone (art. 244 § 1 k.p.c.). Oczywiście protokoły zeznań stanowiły dowód jedynie tego, że osoby przesłuchane złożyły zeznania o treści zawartej w protokole. Jednak analiza i porównanie treści tych zeznań pozwalała na uznanie, że odzwierciedlają one rzeczywisty przebieg zdarzeń. Sąd zważył, co następuje: Powód dochodził roszczenia regresowego przysługującego mu w stosunku do osoby odpowiedzialnej za szkodę w związku z wypłatą odszkodowania. Podstawą tego roszczenia jestart. 828 k.c.§ 1 zdanie pierwsze, który stanowi, że jeżeli nie umówiono się inaczej, z dniem zapłaty odszkodowania przez ubezpieczyciela roszczenie ubezpieczającego przeciwko osobie trzeciej odpowiedzialnej za szkodę przechodzi z mocy prawa na ubezpieczyciela do wysokości zapłaconego odszkodowania. W świetle dokonanych ustaleń nie było wątpliwości, że powód – zakład ubezpieczeń wypłacił odszkodowanie za szkodę spowodowaną pożarem z 22 sierpnia 2015 r. w budynku wP.przyul. (...)w wysokości 208.399,64 zł. W związku z tym do tej kwoty powód nabył z mocy prawa roszczenie o odszkodowanie w stosunku do osoby odpowiedzialnej za szkodę. W tej sytuacji należało rozważyć, czy pozwana odpowiada za szkodę spowodowaną tym pożarem. Powód jako podstawę odpowiedzialności pozwanej powołałart. 427 k.c.Przepis ten stanowi, że kto z mocy ustawy lub umowy jest zobowiązany do nadzoru nad osobą, której z powodu wieku albo stanu psychicznego lub cielesnego winy poczytać nie można, ten obowiązany jest do naprawienia szkody wyrządzonej przez tę osobę, chyba że uczynił zadość obowiązkowi nadzoru albo że szkoda byłaby powstała także przy starannym wykonywaniu nadzoru. Przepis ten stosuje się również do osób wykonywających bez obowiązku ustawowego ani umownego stałą pieczę nad osobą, której z powodu wieku albo stanu psychicznego lub cielesnego winy poczytać nie można. Przesłankami przewidzianej w wyżej przytoczonym przepisie odpowiedzialności odszkodowawczej osoby zobowiązanej do sprawowania nadzoru są: 1) wyrządzenie szkody przez osobę, której z powodu wieku albo stanu psychicznego lub cielesnego winy poczytać nie można; 2) wyrządzenie przez nią szkody zachowaniem bezprawnym; 3) istnienie obowiązku, wynikającego z ustawy, umowy lub faktycznej stałej pieczy, sprawowania nadzoru nad sprawcą szkody; 4) wina w nadzorze osoby zobowiązanej do nadzoru; 5) związek przyczynowy między nienależytym sprawowaniem nadzoru a szkodą. Z dokonanych ustaleń wynika, że szkodę wyrządziła jedenastoletnia wówczasS. J., a więc dziecko, które nie ukończyło 13 lat. Zgodnie zart. 426 k.c., małoletni, który nie ukończył lat trzynastu, nie ponosi odpowiedzialności za wyrządzoną szkodę. ZatemS. J.w chwili szkody była osobą, której z powodu wieku nie można było przypisać winy. Nie może budzić wątpliwości, że spowodowanie pożaru na skutek zabawy otwartym ogniem jest zachowanie bezprawnym. Na pozwanej jako matce z mocy ustawy ciążył obowiązek sprawowania nadzoru nad córkąS.(art. 95 § 1 k.r.o.). Niewątpliwie obowiązek ten obejmował także dzień pożaru. Wprawdzie pozwana powołała się na to, że w czasie, kiedy doszło do wywołania pożaru jej córkaS.była pod opiekąK. C., której powierzyła opiekę nad nią, jednak takie jej stanowisko nie mogło zyskać akceptacji z dwóch względów. Po pierwsze, pozwana nie przedstawiła dowodów, które potwierdziłyby taki stan rzeczy (art. 6 k.c.). Po drugie i ważniejsze, z samych wyjaśnień pozwanej wynikało, że to ona wyraziła zgodę na udanie się przez córkę z koleżanką do mieszkania ojca tej koleżanki, a więc to ona miała kontrolę nad córką w momencie newralgicznym dla późniejszego powstania sposobności do bezprawnego zachowania dziewczynek. Pozwana wiedziała przy tym, że córka i jej koleżanka udadzą się do mieszkania ojca tej koleżanki same, bezK. C.i że ojciec ten jest osobą niegodną zaufania. Odpowiedzialność osoby zobowiązanej do sprawowania nadzoru oparta jest o zasadę winy, z tym że istnienie winy w nadzorze objęte jest domniemaniem prawnym. Osoba zobowiązana do nadzoru odpowiada za jego nienależyte wykonywanie, przy czym, z uwagi na domniemanie winy w nadzorze, dla uwolnienia się od odpowiedzialności to ona musi wykazać, iż obowiązki swoje wykonywała starannie (por. przykładowo wyrok Sądu Najwyższego z 15 stycznia 2015 r., IV CSK 146/14, nie publ.). Zakres obowiązku nadzoru i stopień staranności przy jego wykonywaniu nie dają się określić jakąś jednolitą, abstrakcyjną miarą, która byłaby aktualna w każdym przypadku. Sprawowanie nadzoru powinno mieć miejsce przy dołożeniu należytej staranności, która musi uwzględniać wiek, stopień rozwoju podopiecznego, jego stan fizyczny i psychiczny oraz okoliczności, w jakich opieka jest wykonywana, w tym w szczególności postać i poziom potencjalnego niebezpieczeństwa wyrządzenia szkody. W związku z powyższym pozwaną obciążał obowiązek wykazania, że jej córkaS.z uwagi na stopień rozwoju psychofizycznego dawała rękojmię, że pozostawiona bez bezpośredniego dozoru nie podejmie działań nieodpowiedzialnych i niebezpiecznych. Pozwana w tym zakresie żadnych dowodów nie zaoferowała. Podkreślić też trzeba, że nawet przyjęcie, że rozwój psychofizycznyS. J.był adekwatny do jej wieku, nie dawało możliwości uznania, że dawała ona taką rękojmię. Dziecko jedenastoletnie zwykle nie osiąga jeszcze poziomu rozwoju psychicznego, w tym samodzielności, poczucia odpowiedzialności i rozumienia konieczności zachowania ostrożności, które pozwalałyby na pozostawienie go bez systematycznej kontroli przez dłuższy czas. Jest tak zwłaszcza, jeśli jest w towarzystwie rówieśników, gdyż wówczas ryzyko zachowań nieodpowiedzialnych i niebezpiecznych znacznie wzrasta. Dlatego zezwolenie przez pozwaną córceS., aby pół dnia spędziła z młodszą koleżanką poza domem już budzi wątpliwości. Zwłaszcza, że miały się udać do mieszkaniaK. C., której pozwana praktycznie nie znała i nie wiedziała, czy jest w stanie efektywnie sprawować kontrolę nad dziećmi. Przede wszystkim jednak pozwana zgodziła się, aby córka z koleżanką poszły do ojca tej ostatniej, który wówczas był osobą całkowicie niegodną zaufania, co do której nie można było oczekiwać, że zajmie się dziećmi oraz będzie chciała i będzie w stanie je kontrolować. Oznaczało to zgodę na pozostawanie dziecka bez jakiejkolwiek kontroli przez nieokreślony, dłuższy okres czasu. Z tych względów Sąd uznał, że w sprawie nie zostało obalone domniemanie dopuszczenia się przez pozwaną winy w nadzorze. Związek przyczynowy między nienależytym sprawowaniem nadzoru a szkodą także objęty jest przewidzianym wart. 427 k.c.domniemaniem prawnym. Zatem pozwana obciążona była ciężarem wykazania, że szkoda byłaby powstała także przy starannym wykonywaniu nadzoru. Takiego dowodu nawet nie próbowała przeprowadzić. Przede wszystkim jednak z dokonanych ustaleń wynikało, że należyte sprawowanie nadzoru nadS. J., pomijając nawet inne aspekty, wymagało co najmniej sprzeciwu wobec udania się przez nią zM.C.do ojca tej ostatniej. Bark takiego sprzeciwu oznaczał nienależyte sprawowanie nadzoru, które pozostawało w związku przyczynowym ze szkodą. Powyższe rozważania prowadzą do wniosku, że wszystkie przesłanki odpowiedzialności pozwanej za szkodę spowodowaną pożarem wywołanym przez jej małoletnią córkęS., były spełnione. Jednocześnie wysokość tej szkody była poza sporem. Pozwana zgłosiła zarzut przedawnienia. Był on nieuzasadniony z następujących względów. Roszczenia regresowe ubezpieczyciela ulegają przedawnieniu tak, jak nabyte przezeń roszczenie ubezpieczającego do osoby trzeciej, odpowiedzialnej za szkodę w ubezpieczonym mieniu. Ubezpieczyciel zatem, wstępując w miejsce ubezpieczającego, nabywa do osoby trzeciej roszczenie z takim ograniczonym terminem przedawnienia, jaki – po odliczeniu okresu, który do tego czasu upłynął – pozostawał ubezpieczającemu na dzień zapłaty odszkodowania do dochodzenia od tej osoby wynagrodzenia wyrządzonej mu szkody. Przedawnienie to biegnie dalej i nie ulega przerwaniu czy też zawieszeniu wskutek zapłaty odszkodowania przez ubezpieczyciela. Osoba trzecia może zatem odmówić spełnienia świadczenia, chociaż upływ terminu przedawnienia nastąpił dopiero po przejściu wierzytelności na zakład ubezpieczeń (zob. wyrok Sądu Najwyższego z 31 maja 1985 r., III CRN 148/85, OSNC 1986, Nr 3, poz. 34). Roszczenie poszkodowanej pożarem wspólnoty mieszkaniowej wobec pozwanej podlegało trzyletniemu terminowi przedawnienia, który rozpoczął bieg najwcześniej w dniu powstania szkody, czyli 22 sierpnia 2015 r. (art. 4421§ 1 k.c.). Pozew został złożony 22 maja 2018 r., a więc przed upływem trzech lat od dnia powstania szkody. Pozwana zarzucała powodowi, że nie pozwał rodzicówM. C.. Powód jednak nie miał takiego obowiązku. Jeśli kilka osób ponosi odpowiedzialność za szkodę wyrządzoną czynem niedozwolonym, ich odpowiedzialność jest solidarna (art. 441 § 1 k.c.). W związku z tym w oparciu oart. 427 k.c.powód mógł pozwać tylko rodziców jednej z dziewczynek, które wywołały pożar, a nawet tylko jednego z nich. Pozwana zarzuciła, że dochodzenie od niej roszczenia stanowi nadużycie przez powoda prawa (art. 5 k.c.). Poza trudną sytuacją życiową, podniosła jednak jedynie takie argumenty, które uzasadniałyby oddalenie powództwa z powodu jego niezasadności (brak winy), a nie naruszenia zasad współżycia społecznego (które można rozpatrywać tylko w razie merytorycznej zasadności powództwa). W ocenie Sądu sama sytuacja życiowa pozwanej nie uzasadnia uznania dochodzenia od niej roszczenia za sprzeczne z zasadami współżycia społecznego. Po pierwsze, nie ma zasady współżycia społecznego, która sprzeciwiałaby się dochodzeniu słusznych roszczeń od osób w trudnej sytuacji życiowej. Po drugie, sytuacja życiowa pozwanej jest trudna, ale nie bardzo trudna. Problemy zdrowotne jej i jednej z córek nie są szczególnie ciężkie. Młodsze córki większość czasu przebywają w placówce opiekuńczej, więc nie absorbuje jej konieczność pieczy nad nimi. Pozwana ma stosunkowo niskie zarobki, ale ma też możliwość zwiększenia dochodów rodziny, gdyż może zażądać od męża wyższych alimentów, a najstarsza córka jest pełnoletnia i może podjąć pracę. Pozwana może też skierować roszczenia regresowe do rodzicówM. C.. Z tych przyczyn, na podstawieart. 347 k.p.c.Sąd utrzymał wyrok zaoczny w całości w mocy. SSO Marcin Garcia Fernandez

15/351000/7020003/C

Sąd Okręgowy w Poznaniu

XIV Zamiejscowy Wydział Cywilny

152510000004021_VIII_U_001061_2023_Uz_2024-01-31_001

VIII U 1061/23

2024-01-23 01:00:00.0 CET

2024-02-27 17:30:04.0 CET

2024-02-27 13:33:23.0 CET

15251000

4021

REASON

Sygn. akt VIII U 1061/23 UZASADNIENIE Decyzją z dnia 20 kwietnia 2023 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w W. stwierdził, że K. B. jako pracownik u płatnika składek (...) Sp. z o.o. nie podlega obowiązkowo ubezpieczeniom: emerytalnemu, rentowym, chorobowemu, wypadkowemu w dniu 10 listopada 2022 roku i w okresie od dnia 15 listopada 2022 roku do dnia 31 stycznia 2023 roku. W uzasadnieniu ZUS podniósł, że dokumentacja związana ze stosunkiem pracy - udostępniona w toku postępowania - pot

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Izabela Grudzińska" xPublisher="izabela.grudzinska" xEditorFullName="Izabela Grudzińska" xEditor="izabela.grudzinska" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="16" xFlag="published" xVolType="15/251000/0004021/U" xYear="2023" xVolNmbr="001061" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText>Sygn. akt VIII U 1061/23</xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Decyzją z dnia 20 kwietnia 2023 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w <xAnon>W.</xAnon> stwierdził, że <xAnon>K. B.</xAnon> jako pracownik u płatnika składek <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> nie podlega obowiązkowo ubezpieczeniom: emerytalnemu, rentowym, chorobowemu, wypadkowemu w dniu 10 listopada 2022 roku i w okresie od dnia 15 listopada 2022 roku do dnia 31 stycznia 2023 roku.</xText> <xText>W uzasadnieniu ZUS podniósł, że dokumentacja związana ze stosunkiem pracy - udostępniona w toku postępowania - potwierdza jedynie fakt formalnego jej sporządzenia i nie jest dowodem faktycznego nawiązania stosunku pracy uzasadniającego podleganie ubezpieczeniom społecznym w charakterze pracownika w myśl <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19981370887" xTitle="Ustawa z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 137, poz. 887">ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych</xLexLink>. Zawarcie umowy o pracę nie jest również dowodem świadczenia pracy.</xText> <xText>Po dokonaniu analizy przebiegu ubezpieczenia <xAnon>K. B.</xAnon> ZUS doszedł do wniosku, że przez ostatnie 10 lat - sumując okres zatrudnienia na podstawie umów o pracę czy prowadzenia działalności gospodarczej, ubezpieczona przepracowała raptem 2,5 roku ( od 02.11.2017 r. do 19.11.2019 r.. od 03.11.2020 r. do 28.02.2021 r., 10.11.2022 r., od 15.11.2022 r. do 31.01.2023 r.) Biorąc pod uwagę także wiek ubezpieczonej stwierdził, że jej partycypacja w FUS jest wręcz śladowa.</xText> <xText>Organ rentowy wskazał także, że <xAnon>K. B.</xAnon> bezpośrednio przed zatrudnieniem w <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> nie posiadała tytułu do ubezpieczenia chorobowego. Ostatni taki tytuł wygasł 28.02.2021 r. Było to zgłoszenie do obowiązkowych ubezpieczeń społecznych z tytułu zatrudnienia na podstawie umowy o pracę u innego płatnika składek, gdzie <xAnon>K. B.</xAnon> po przepracowaniu niewiele ponad 3 miesięcy rozpoczęła nieobecność spowodowaną chorobą od 10.02.2020 r. do 28.02.2021 r. Po ustaniu zatrudnienia pobierała zasiłek chorobowy z funduszu chorobowego od 01.03.2021 r. do 10.08.2021 r., a od 11.08.2021 r. do 07.05.2022 r. świadczenie rehabilitacyjne.</xText> <xText>W ocenie ZUS powyższe okoliczności, w tym brak jakichkolwiek dowodów mogących uwiarygodnić realizowanie powierzonych ubezpieczonej przez płatnika obowiązków wynikających z zawartej umowy o pracę, jednoznacznie wskazują, że podpisanie umowy o pracę przez <xAnon>K. B.</xAnon> z w/w płatnikiem składek było ukierunkowane tylko i wyłącznie na osiągnięcie zamierzonego celu jakim było uzyskanie nienależnych świadczeń z systemu ubezpieczeń społecznych. Powielenie schematu działania przez ubezpieczoną, który miał miejsce przy zatrudnieniu w 2020-2021 i fakt powstania długotrwałej niezdolności do pracy w krótkim czasie od podpisania spornej umowy o pracę zdaniem ZUS uzasadniał twierdzenie, że przynajmniej jedna ze stron w momencie podpisania spornej umowy o pracę nie miała na celu wykonywania zatrudnienia w sposób ciągły i powtarzający się.</xText> <xText><xIx>(decyzja – nieponumerowane strony załączonych do sprawy akt organu rentowego)</xIx></xText> <xText>Odwołanie od w/w decyzji wniosła <xAnon>K. B.</xAnon> wnosząc o jej uchylenie i uznanie, iż w dniu 10 listopada 2022 roku i w okresie od dnia 15 listopada 2022 roku do dnia 31 stycznia 2023 roku podlegała obowiązkowo ubezpieczeniom: emerytalnemu, rentowym, chorobowemu, wypadkowemu jako pracownik u płatnika składek <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> ze względu na rzeczywiste podjęcie pracy i wykonywanie obowiązków na stanowisku pracownika magazynowego ds. logistycznych. Ubezpieczona podniosła, że jest osobą chorą i od ponad 20 lat stale znajduje się pod opieką poradni zdrowia psychicznego. Z tego też powodu pobierała przez pewien czas rentę chorobową. Mimo to, dołożyła wszelkich starań, aby w/w pracę podjąć i wykonywać ją w sposób sumienny i staranny.</xText> <xText><xIx>(odwołanie – k. 3-4)</xIx></xText> <xText>W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie i zasądzenie od odwołującej na rzecz ZUS kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.</xText> <xText><xIx>(odpowiedź na odwołanie – k. 18-18 verte)</xIx></xText> <xText>Zainteresowany w sprawie płatnik składek <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon>, w piśmie procesowym z dnia 5 października 2023 roku, przychylił się do wniesionego przez wnioskodawczynię odwołania w całości i zarzucił zaskarżonej decyzji:</xText> <xText>1. naruszenie przepisów prawa materialnego poprzez:</xText> <xText>a) naruszenie <xLexLink xArt="art. 58;art. 58 § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 58 § 2 Kodeksu cywilnego</xLexLink> poprzez uznanie, iż umowa z Ubezpieczoną została zawarta sprzecznie z zasadami współżycia społecznego, w sytuacji gdy Ubezpieczona oraz Płatnik składek wykonywali zawartą umowę;</xText> <xText>b) błędną wykładnię art. 6 ust. 1 pkt 1), poprzez uznanie, iż zbyt krótki okres wykonywania pracy na podstawie umowy o pracę oraz fakt, iż Ubezpieczona we wcześniejszych okresach podlegał pod obowiązkowe ubezpieczenia społeczne zdaniem ZUS zbyt krótko, nie powoduje nawiązania stosunku pracy, w sytuacji, gdy Ubezpieczona rozpoczęła pracę w dniu 10 listopad 2022 r. i kontynuowała ją na podstawie zawieranych kolejnych umów o pracę w dniach kolejnych;</xText> <xText>c) błędną wykładnię <xLexLink xArt="art. 22;art. 22 § 1" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 22 § 1 Kodeksu pracy</xLexLink>, poprzez uznanie, iż zbyt krótki okres wykonywania pracy na podstawie umowy o pracę przez Ubezpieczoną stanowi o nie nawiązaniu stosunku pracy, w sytuacji gdy nawiązanie stosunku pracy następuje na mocy zgodnego oświadczenia woli stron;</xText> <xText>d) niezastosowanie <xLexLink xArt="art. 26" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 26 Kodeksu pracy</xLexLink>, zgodnie z którym terminem nawiązania stosunku pracy jest dzień zawarcia umowy o pracę, jeżeli strony nie podały innej daty nawiązania stosunku pracy, w sytuacji gdy Ubezpieczona z Płatnikiem składek zawarli umowę o pracę, a Ubezpieczona rozpoczął świadczenie pracy w dniu nawiązania stosunku pracy (zawarcia umowy o pracę);</xText> <xText>e) niezastosowanie <xLexLink xArt="art. 237(3);art. 237(3) § 3" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 237<xSUPx>3</xSUPx> § 3 Kodeksu pracy</xLexLink> zgodnie z którym szkolenie z dziedziny BHP odbywają się w czasie pracy pracownika zatem odbywają się po nawiązaniu stosunku pracy.</xText> <xText>2. naruszenie przepisów postępowania, tj. <xLexLink xArt="art. 7;art. 77" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 7 i art. 77 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeksu postępowania administracyjnego</xLexLink> (Dz. U. z 2013, poz. 267 j.t.), poprzez nieprzeprowadzenie postępowania dowodowego mającego na celu ustalenie, czy w niniejszej sprawie zachodzą przesłanki do uznania, iż Ubezpieczona faktycznie nie powinna podlegać obowiązkowym ubezpieczeniom społecznym, w sytuacji gdy Ubezpieczona podjęła pracę w dniu 15 listopada 2022 r., będącego dniem jej zatrudnienia, a ponad to w dniu 10 listopada 2022 r. uczestniczyła w szkoleniu z zakresu BHP, oraz kontynuowała wykonywanie pracy w kolejnych dniach, na podstawie zawartych umów o pracę od dnia 15 listopada 2022r.</xText> <xText>Wobec powyższego wniesiono o zmianę zaskarżonej decyzji poprzez ustalenie, iż Ubezpieczona <xAnon>K. B.</xAnon> w okresie od 10.11.2022 do 10.11.2022 oraz 15.11.2022 r. do 31.01 2023 r., podlegała obowiązkowo ubezpieczeniom: emerytalnemu, rentowemu, chorobowemu, wypadkowemu oraz zasądzenie od Organu rentowego na rzecz płatnika składek kosztów postępowania według norm przepisanych.</xText> <xText><xIx>(pismo – k. 29-35, pełnomocnictwo – k. 36)</xIx></xText> <xText>Na rozprawie w dniu 9 stycznia 2024 roku wnioskodawczyni oraz pełnomocnik zainteresowanego w sprawie płatnika składek poparli wniesione odwołanie.</xText> <xText><xIx>(rozprawa z dnia 9 stycznia 2024 roku e-<xAnon>protokół (...)</xAnon>:33:04 – 00:34:03 – płyta CD – k. 153)</xIx></xText> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:</xBx></xText> <xText>Odwołujący się płatnik składek <xAnon> – (...) Sp. z o.o.</xAnon> prowadzi na podstawie wpisu do KRS działalność związaną ze świadczeniem usług pracy tymczasowej na terenie całej Polski. <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> zatrudnia kilkadziesiąt tysięcy pracowników dla pracodawców, użytkowników.</xText> <xText><xIx>(zestawienie ilości pracowników tymczasowych zatrudnionych przez płatnika składek na rzecz pracodawcy użytkownika <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> – k. 37, wypis z KRS – k. 55-59)</xIx></xText> <xText>O ofercie rekrutacji wnioskodawczyni dowiedziała się za pośrednictwem strony internetowej pośrednika pracy <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon>, skarżąca złożyła swoje CV, rekrutacja odbywała się w trybie zdalnym. Po złożeniu stosownych dokumentów, wnioskodawczyni została zaproszona do siedziby <xAnon>R.</xAnon> celem złożenia stosownych podpisów na dokumentacji pracowniczej.</xText> <xText><xIx>(zeznania wnioskodawczyni na rozprawie w dniu 9 stycznia 2024 roku e-<xAnon>protokół (...)</xAnon>:32:44 – 00:33:04 w związku z e-<xAnon>protokół (...)</xAnon>:01:42 – 00:11:23 – płyta CD – k. 153)</xIx></xText> <xText>Skierowanie na wstępne badania lekarskie pracodawca wystawił ubezpieczonej w dniu 11.09.2022 r.</xText> <xText><xIx>(skierowanie – k. 48, k. 64)</xIx></xText> <xText>Z przedłożonego orzeczenia lekarskiego z dnia 9 listopada 2022 roku wynikało, że ubezpieczona była zdolna do podjęcia pracy.</xText> <xText><xIx>(orzeczenie lekarskie – k. 47, k. 65</xIx></xText> <xText>Wnioskodawczyni zatrudniona była w <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> <xAnon> Agencji Pracy (...)</xAnon> z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon> w okresie od dnia 10 listopada 2022 roku do dnia 10 listopada 2022 roku i w okresie od dnia 15 listopada 2022 roku do dnia 31 stycznia 2023 roku w wymiarze czasu pracy: od dnia 10 listopada 2022 roku do dnia 10 listopada 2022 roku – 68,75%, od dnia 15 listopada 2022 roku do dnia 31 stycznia 2023 roku – 100,00 %. W tym okresie zatrudnienia ubezpieczona wykonywała pracę tymczasową na rzecz: <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> i została zatrudniona na stanowisko pracownika magazynowego ds. logistycznych.</xText> <xText><xIx>(umowy o pracę zawarte na czas określony: od 10.11.2022 r. do 10.11.2022 r., od. 15.11.2022 r. do 30.11.2022 r., 01.12.2022 r. do 31.12.2022 r., od 01.01.2023 r. do 31.01.2023 r., świadectwo pracy, zaświadczenie o okresach zatrudnienia z 25.11.2022 r., zeznanie podatkowe PIT-11 - k. nieponumerowane strony załączonych do sprawy akt organu rentowego, zaświadczenie o okresach zatrudnienia z 05.05.2023 r. – k. 5, umowy o pracę – k. 43-46, k. 73-77, świadectwo pracy – k. 78-79, zeznania wnioskodawczyni na rozprawie w dniu 9 stycznia 2024 roku e-<xAnon>protokół (...)</xAnon>:32:44 – 00:33:04 w związku z e-<xAnon>protokół (...)</xAnon>:01:42 – 00:11:23 – płyta CD – k. 153 )</xIx></xText> <xText>W imiennych raportach miesięcznych przekazanych do Zakładu płatnik składek wykazał podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne ubezpieczonej za 11/2022 r. w wysokości 0,00 zł, za 12/2022 r. w wysokości 2 414,20 zł, za 01/2023 r. w wysokości 6800,96 zł, a za 02/2022 r. (wynagrodzenie po ustaniu zatrudnienia) w wysokości 1 369,76 zł.</xText> <xText><xIx>(okoliczność bezsporna)</xIx></xText> <xText>W dniu: 10.11.2022 r. wnioskodawczyni odbyła szkolenie BHP- instruktaż ogólny, a następnie w dniu 14.11.2022 r. – instruktaż stanowiskowy. Dzień 10.11.2022 r. - był dniem tzw. zero, szkolenie prowadzone było online z przedstawicielami <xAnon> firmy (...)</xAnon>. Skarżącej wyjaśnione zostało wówczas na czym polegać będzie jej praca. Szkolenie kończyło się egzaminem.</xText> <xText><xIx>(karta szkolenia wstępnego – k. 49, k. 70, ramowy program szkolenia – k. 50, k. 71, zeznania wnioskodawczyni na rozprawie w dniu 9 stycznia 2024 roku e-<xAnon>protokół (...)</xAnon>:32:44 – 00:33:04 w związku z e-<xAnon>protokół (...)</xAnon>:01:42 – 00:11:23 – płyta CD – k. 153)</xIx></xText> <xText>Wnioskodawczyni została także przeszkolona w zakresie przepisów i wymogów ppoż. oraz została zapoznana z oceną ryzyka zawodowego.</xText> <xText><xIx>(oświadczenie – k. 51, k. 72)</xIx></xText> <xText>Wnioskodawczyni otrzymała od pracodawcy identyfikator ze zdjęciem stanowiący kartę czasu pracy zwaną badżem i umożliwiający wejście przez bramki na teren zakładu.</xText> <xText><xIx>(kserokopia identyfikatora ze zdjęciem – k. 6, zeznania wnioskodawczyni na rozprawie w dniu 9 stycznia 2024 roku e-<xAnon>protokół (...)</xAnon>:32:44 – 00:33:04 w związku z e-<xAnon>protokół (...)</xAnon>:01:42 – 00:11:23 i 00:18:19 – 00:25:28– płyta CD – k. 153)</xIx></xText> <xText>Płatnik składek prowadził dla wnioskodawczyni ewidencję czasu pracy. Rejestrowała ona swoje przyjście i wyjście z pracy za pomocą karty elektronicznej. Wnioskodawczyni pracowała w systemie dwu zmianowym: od 6:30 – 17:00 oraz od 18:30: - 5:00.</xText> <xText><xIx>(ewidencja czasu pracy – k. 52-54, zeznania wnioskodawczyni na rozprawie w dniu 9 stycznia 2024 roku e-<xAnon>protokół (...)</xAnon>:32:44 – 00:33:04 w związku z e-<xAnon>protokół (...)</xAnon>:11:23 – 00:18:00– płyta CD – k. 153 )</xIx></xText> <xText>Wnioskodawczyni pracowała w dziale <xAnon>C. (...)</xAnon>, do jej zdań należało procesowanie zwrotów od klientów. Wnioskodawczyni sprawdzała czy wszystko jest w porządku ze zwracanymi produktami i ten fakt odnotowywała w specjalnie przeznaczonym do tego programie według wzorca, zaznaczając przy tym jak jest opakowany produkt, czy posiada metkę, czy był zapakowany, w jakim jest stanie, czy posiada jakieś wady, czy jest mocno zniszczony. Skarżąca pobierała pudełko i każdy ze zwracanych produktów brała do ręki, oglądała pod względem jakości.</xText> <xText><xIx>(zeznania wnioskodawczyni na rozprawie w dniu 9 stycznia 2024 roku e-<xAnon>protokół (...)</xAnon>:32:44 – 00:33:04 w związku z e-<xAnon>protokół (...)</xAnon>:11:23 – 00:18:00– płyta CD – k. 153)</xIx></xText> <xText>W aktach sprawy zalega potwierdzona za zgodność z oryginałem kopia karty szkoleń wnioskodawczyni, które jako pracownik odbyła w spornym okresie wraz z podpisami prowadzących szkolenia instruktorów.</xText> <xText><xIx>(kopia karty szkoleń – k. 7)</xIx></xText> <xText>Pracownicy płatnika składek dostawali w połowie lub pod koniec danego miesiąca grafiki pracy na kolejny miesiąc.</xText> <xText><xIx>(zeznania wnioskodawczyni na rozprawie w dniu 9 stycznia 2024 roku e-<xAnon>protokół (...)</xAnon>:32:44 – 00:33:04 w związku z e-<xAnon>protokół (...)</xAnon>:11:23 – 00:18:00– płyta CD – k. 153</xIx>)</xText> <xText>Załączone przez odwołującą do odwołania grafiki pracy (zestawienia czasu pracy) obrazują godziny jej przyjścia do pracy, zakończenia dnia pracy w spornych okresach, potwierdzane (odklikiwane) przez wnioskodawczynię za pomocą karty czasu pracy. W trakcie dnia pracy wnioskodawczyni udawała się na półgodzinną bezpłatną przerwę i tą okoliczność również potwierdzała – odklikiwała za pomocą karty. W przedłożonych grafikach pracy brak jest dni, w których wnioskodawczyni pracowałaby w czasie kiedy to była niezdolna do pracy z powodu choroby.</xText> <xText><xIx>(grafiki pracy – k. 8-16, zeznania wnioskodawczyni na rozprawie w dniu 9 stycznia 2024 roku e-<xAnon>protokół (...)</xAnon>:32:44 – 00:33:04 w związku z e-<xAnon>protokół (...)</xAnon>:18:19 – 00:25:28– płyta CD – k. 153</xIx>)</xText> <xText>Pracodawca wypłacał wnioskodawczyni wynagrodzenie za pracę przelewem na konto.</xText> <xText><xIx>(paski wypłat za okres od 11/2022 r. do 01/2023 r., potwierdzenia przelewów wynagrodzenia od 11/2022 r. do 01/2023 r., potwierdzenia przelewów: premia za 11/2022 r., bonus <xAnon>A.</xAnon>, zamknięcie Q4 2022 r. - k. nieponumerowane strony załączonych do sprawy akt organu rentowego, paski wynagrodzeń – k. 38-42)</xIx></xText> <xText>W okresie od stycznia 2021 roku do października 2023 roku wnioskodawczyni korzystała z usług następujących placówek medycznych: <xAnon> (...) Zespół (...)</xAnon> w <xAnon>Ł.</xAnon>, <xAnon> (...)</xAnon>.J. <xAnon> (...)</xAnon>, <xAnon> (...) Spółka z o.o.</xAnon> <xAnon> sp. komandytowa (...)</xAnon>, Samodzielny Publiczny ZOZ <xAnon> (...) Szpital (...)</xAnon> w <xAnon>Ł.</xAnon>.</xText> <xText><xIx>(wykaz – k. 82-82 verte)</xIx></xText> <xText>W 2016 r. rozpoznano u wnioskodawczyni wrzodziejące zapalenie jelita grubego. Ponadto od wielu lat, od 2002 roku, skarżąca leczy się psychiatrycznie, w tym na nawracające zaburzenia depresyjne, z powodu których wielokrotnie w przeszłości przebywała na zwolnieniach lekarskich. W 2021 r. u wnioskodawczyni rozpoznano depresję poschizofreniczną, nerwicę natręctw, schizofrenię.</xText> <xText><xIx>(dokumentacja medyczna – k. 93-114, k. 118-129, k. 132-136 verte, k. 138-145)</xIx></xText> <xText>W dniu 27.12.2022 r. wnioskodawczyni udała się na wizytę lekarską do lekarza – specjalisty medycyny rodzinnej. Rozpoznano u niej wówczas: złe samopoczucie i zmęczenie, ostre zapalenie nosa i gardła, a także zlecono specjalne przesiewowe badania w kierunku innych chorób i zakażeń. Wnioskodawczyni przebywała na zwolnieniu lekarskim do dnia 31.12.2022r.,</xText> <xText><xIx>(dokumentacja medyczna (historia wizyt) – k. 133, zeznania wnioskodawczyni na rozprawie w dniu 9 stycznia 2024 roku e-<xAnon>protokół (...)</xAnon>:32:44 – 00:33:04 w związku z e-<xAnon>protokół (...)</xAnon>:18:19 – 00:25:28– płyta CD – k. 153 )</xIx></xText> <xText>Kolejny raz na zwolnieniu chorobowym wnioskodawczyni przebywała z powodu zabiegu, na który została skierowana przez lekarza ginekologa. Następnie przebywała na długotrwałym zwolnieniu z powodu zaburzeń depresyjnych.</xText> <xText><xIx>(dokumentacja medyczna (historia zdrowia i choroby) – k. 111, zeznania wnioskodawczyni na rozprawie w dniu 9 stycznia 2024 roku e-<xAnon>protokół (...)</xAnon>:32:44 – 00:33:04 w związku z e-<xAnon>protokół (...)</xAnon>:18:19 – 00:25:28– płyta CD – k. 153)</xIx></xText> <xText>Od 27.12.2022 r. do 31.12.2022 r., od 10.01.2023 r. do 27.01.2023 r. oraz od 30.01.2023 r. do 31.01.2023 r. płatnik wykazał wynagrodzenie za czas niezdolności do pracy wnioskodawczyni. Za okres od 30.01.2023 r. do 17.04.2023 r. <xAnon>K. B.</xAnon> wystąpiła z wnioskiem o wypłatę zasiłku chorobowego po ustaniu zatrudnienia.</xText> <xText><xIx>(okoliczność bezsporna)</xIx></xText> <xText>Od grudnia 2023 roku wnioskodawczyni zawarła umowę z inną <xAnon> agencją pracy (...)</xAnon> i ponownie wykonuje pracę na rzecz: <xAnon>A.</xAnon>. Na rozprawie w dniu 9 stycznia 2024 roku wnioskodawczyni okazała kartę czasu pracy, która jest tożsama do tej, którą miała wcześniej w trakcie spornego zatrudnienia u płatnika składek <xAnon> (...)</xAnon> (k.6). Różnią się jedynie numerem.</xText> <xText>(<xIx>zeznania wnioskodawczyni na rozprawie w dniu 9 stycznia 2024 roku e-<xAnon>protokół (...)</xAnon>:32:44 – 00:33:04 w związku z e-<xAnon>protokół (...)</xAnon>:25:28 – 00:28:34– płyta CD – k. 153, karta czasu pracy okazana na rozprawie w dniu 9 stycznia 2024 roku e-<xAnon>protokół (...)</xAnon>:28:34 – 00:29:31 – płyta CD – k. 153 </xIx>)</xText> <xText>Powyższy stan faktyczny został ustalony na podstawie dowodów z powyższych dokumentów, których strony nie kwestionowały. Zeznania wnioskodawczyni dotyczące wykonywania przez nią pracy na rzecz płatnika sąd uznał za spójne, konsekwentne, logiczne i zgodne z doświadczeniem życiowym, korelowały ze zgromadzoną w sprawie dokumentacją związaną z kwestionowanym przez ZUS stosunkiem pracy i wobec braku jakiegokolwiek dowodu przeciwnego, sąd uznał je w całości za wiarygodne. W postępowaniu sądowym przedstawiono wszelkie żądane dokumenty, w oparciu o które możliwe było ustalenie ponad wszelką wątpliwość, że odwołująca się faktycznie w spornym okresie, będąc zatrudniona przez płatnika składek <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon>, wykonywała pracę tymczasową na rzecz: <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> W niniejszej sprawie wykazano, że strony umowy wykonywały względem siebie prawa i obowiązki stron stosunku pracy w rozumieniu przepisu <xLexLink xArt="art. 22;art. 22 § 1 k" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 22 § 1 k</xLexLink>.p, o czym szerzej w dalszej części uzasadnienia. Sąd nie miał podstaw, by poddać w wątpliwość autentyczność dokumentacji pracowniczej odwołującej się oraz załączonych do odwołania, przedłożonych przez ubezpieczoną grafików pracy – zestawienia czasu pracy (k.8-16). Okoliczności w nich prezentowane są zbieżne z zeznaniami wnioskodawczyni, które złożyła w niniejszym procesie będąc uprzedzoną o odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych zeznań. Ponadto, grafiki te zostały opatrzone pieczątką płatnika, podpisem w formie parafki, datą: 8 maja 2023 roku, potwierdzone ,,za zgodność z oryginałem”. Oznacza to, że nie zostały wykreowane wyłącznie na potrzeby przedmiotowej sprawy, niezgodnie z rzeczywistym czasem pracy wnioskodawczyni. Nadto, co istotne, zapisy czasu pracy skarżącej są sporządzane elektronicznie na podstawie odbijania przez nią karty elektronicznej, stąd są one bardzo precyzyjne czasowo. ZUS nie podnosił żadnych zarzutów w stosunku do powoływanych dokumentów, zachował w tym względzie bierną postawę, a to z kolei prowadzi do wniosku, że pozwany w żadnym stopniu nie wykazał, by przedstawione przez wnioskodawczynię dokumenty były nieprawdziwe (<xLexLink xArt="art. 6" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 6 k.c.</xLexLink>).</xText> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Sąd Okręgowy w Łodzi zważył, co następuje:</xBx></xText> <xText>Odwołanie zasługuje na uwzględnienie.</xText> <xText>Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 68;art. 68 ust. 1;art. 68 ust. 1 pkt. 1;art. 68 ust. 1 pkt. 1 lit. a" xIsapId="WDU19981370887" xTitle="Ustawa z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 137, poz. 887">art. 68 ust. 1 pkt 1 lit. a ustawy z 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych</xLexLink> (Dz.U.2023.0.1230), zwanej dalej ustawą systemową, do zakresu działania Zakładu Ubezpieczeń Społecznych należy między innymi realizacja przepisów o ubezpieczeniach społecznych, a w szczególności stwierdzanie i ustalanie obowiązku ubezpieczeń społecznych.</xText> <xText>Zakres rozpoznania i orzeczenia (przedmiot sporu) w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych wyznaczony jest w pierwszej kolejności przedmiotem decyzji organu rentowego zaskarżonej do sądu ubezpieczeń społecznych, a w drugim rzędzie przedmiotem postępowania sądowego, określonego zakresem odwołania od decyzji organu rentowego do sądu (por. postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 18 marca 2008 r., II UZ 4/08, OSNP 2009 nr 11-12, poz. 163 oraz z dnia 19 sierpnia 2015 r., II UZ 12/15, LEX nr 1789937).</xText> <xText>Sporne w prowadzonym postępowaniu było to, czy <xAnon>K. B.</xAnon> - jako pracownik u płatnika składek <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> - podlegała obowiązkowo ubezpieczeniom: emerytalnemu, rentowym, chorobowemu, wypadkowemu w dniu 10 listopada 2022 roku i w okresie od dnia 15 listopada 2022 roku do dnia 31 stycznia 2023 roku.</xText> <xText>Zgodnie z treścią <xLexLink xArt="art. 6;art. 6 ust. 1;art. 6 ust. 1 pkt. 1;art. 8;art. 8 ust. 1;art. 11;art. 11 ust. 1;art. 12;art. 12 ust. 1" xIsapId="WDU19981370887" xTitle="Ustawa z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 137, poz. 887">art.6 ust.1 punkt 1, art.8 ust.1 i art.11 ust.1 i art.12 ust.1 ustawy z 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych</xLexLink> (Dz.U.2023.0.1230), pracownicy, to jest osoby pozostające w stosunku pracy, podlegają obowiązkowym ubezpieczeniom społecznym.</xText> <xText>Stosownie do treści <xLexLink xArt="art. 1;art. 1 ust. 1" xIsapId="WDU19990600636" xTitle="Ustawa z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa" xAddress="Dz. U. z 1999 r. Nr 60, poz. 636">art. 1 ust 1 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 roku o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa</xLexLink> (Dz.U.2022.0.1732) osobom tym, w razie choroby lub macierzyństwa, przysługują świadczenia pieniężne na warunkach i w wysokości określonych ustawą.</xText> <xText>W myśl art. 4 w ust. 1 ustawy zasiłkowej ubezpieczony podlegający obowiązkowo ubezpieczeniu nabywa prawo do zasiłku chorobowego po upływie 30 dni nieprzerwanego ubezpieczenia chorobowego.</xText> <xText>W niniejszej sprawie organ rentowy podważał skuteczność umowy o pracę zawartej między ubezpieczoną, a płatnikiem składek wskazując na jej jedynie pozorny charakter.</xText> <xText>Należy podkreślić, że organ rentowy ma prawo do badania, a także kwestionowania, podstaw ubezpieczenia w tym umów o pracę, ponieważ rodzą one skutki w dziedzinie ubezpieczeń społecznych. Jednak w takiej sytuacji to na organie rentowym spoczywa obowiązek udowodnienia pozorności umowy lub jej sprzeczności z zasadami współżycia społecznego, w myśl <xLexLink xArt="art. 6" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 6 k.c.</xLexLink> Stanowisko takie zajął także Sąd Najwyższy np. w wyroku z dnia 15 lutego 2007 r., I UK 269/06, OSNP 2008 nr 5-6, poz. 78 oraz w wyroku z dnia 24 sierpnia 2010 r. I UK 74/10, w którym stwierdził, iż:</xText> <xText>„1. Na organie rentowym, który przyjął zgłoszenie do ubezpieczenia pracowniczego i nie kwestionował tytułu tego zgłoszenia oraz przyjmował składki, spoczywa ciężar dowodu, że strony umowy o pracę złożyły fikcyjne oświadczenia woli.</xText> <xText>2. Podstawą ubezpieczenia społecznego jest rzeczywiste zatrudnienie, a nie sama umowa o pracę (<xLexLink xArt="art. 22" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 22 k.p.</xLexLink>, art. 6 ust. 1 pkt 1 i art. 13 pkt 1 ustawy z 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych). Umowa o pracę nie jest czynnością wyłącznie kauzalną, gdyż w zatrudnieniu pracowniczym chodzi o wykonywanie pracy. Brak pracy podważa umowę o pracę. Innymi słowy jej formalna strona, nawet połączona ze zgłoszeniem do ubezpieczenia społecznego, nie stanowi podstawy takiego ubezpieczenia.” (LEX nr 653664)</xText> <xText>Zdaniem Sądu Okręgowego, organ rentowy w żaden sposób nie udowodnił, iż zakwestionowana przez niego umowa o pracę miała charakter pozorny, a strony zmierzały wyłącznie w celu nabycia prawa do wypłaty świadczeń z ubezpieczeń społecznych, co zarzucał stronom umowy o pracę. Pełnomocnik reprezentujący ZUS nie zgłosił, w toku procesu, żadnych wniosków dowodowych, za pomocą których wykazałby pozorność zawartej między stronami umowy.</xText> <xText>Sąd ocenił zatem zasadność decyzji w oparciu o zebrany w sprawie materiał dowodowy, który okazał się wystarczający do wydania orzeczenia.</xText> <xText>Wskazać należy również, że ingerencja sądu w kierunku przejęcia od strony inicjatywy dowodowej mogłaby się spotkać ze skutecznie podniesionym przez drugą stronę słusznym zarzutem naruszenia zasady bezstronności. Faktem jest, że postępowanie w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych wiąże się z pewnymi odrębnościami również w tej sferze, jednakże Sąd nie może zastępować działaniem z urzędu strony procesowej tym bardziej wówczas, gdy jest ona reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika procesowego- por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 21 marca 2013 r. III AUa 1011/12 <xIx>LEX nr 1298879.</xIx></xText> <xText>Strona, która nie przytoczyła wystarczających dowodów na poparcie swoich twierdzeń, ponosi ryzyko niekorzystnego dla siebie rozstrzygnięcia, o ile ciężar dowodu, co do tych okoliczności na niej spoczywał, a Sąd musi wyciągnąć ujemne konsekwencje z braku udowodnienia faktów przytoczonych na uzasadnienie żądań lub zarzutów – por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 28 lutego 2013 r. I ACa 613/12 <xIx>LEX nr 1294695.</xIx></xText> <xText>Definicja pracownika, na gruncie prawa ubezpieczeń społecznych, została zawarta w przepisie <xLexLink xArt="art. 8;art. 8 ust. 1" xIsapId="WDU19981370887" xTitle="Ustawa z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 137, poz. 887">art.8 ust.1</xLexLink> ww. <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19981370887" xTitle="Ustawa z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 137, poz. 887">ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych</xLexLink>, który stanowi, iż za pracownika uważa się osobę pozostającą w stosunku pracy. Pojęcie stosunku pracy o jakim mowa w <xLexLink xArt="art. 8;art. 8 ust. 1" xIsapId="WDU19981370887" xTitle="Ustawa z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 137, poz. 887">art.8 ust.1</xLexLink> ww. ustawy jest równoznaczne z pojęciem stosunku pracy definiowanym przez <xLexLink xArt="art. 22" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art.22 k.p.</xLexLink> (wyrok SN z 13.07.2005 r., I UK 296/04, OSNP 2006/9-10/157).</xText> <xText>O uznaniu stosunku łączącego strony za stosunek pracy rozstrzygają przepisy prawa pracy.</xText> <xText>Według <xLexLink xArt="art. 22;art. 22 § 1" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 22 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 roku kodeks pracy</xLexLink>, przez nawiązanie stosunku pracy pracownik zobowiązuje się do wykonywania pracy określonego rodzaju na rzecz pracodawcy i pod jego kierownictwem oraz w miejscu i czasie wyznaczonym przez pracodawcę, a pracodawca do zatrudniania pracownika za wynagrodzeniem.</xText> <xText>Skutku przystąpienia do ubezpieczenia nie wywołuje zawarcie umowy o pracę, której strony stwarzają pozór realizacji przez ubezpieczonego czynności odpowiadających treści <xLexLink xArt="art. 22" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 22 k.p.</xLexLink>, czyli wykonywania pracy określonego rodzaju na rzecz pracodawcy i pod jego kierownictwem, za wynagrodzeniem, odpowiadającym ilości i jakości świadczonej pracy (<xLexLink xArt="art. 78" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 78 k.p.</xLexLink>). Do cech pojęciowych pracy, stanowiącej przedmiot zobowiązania pracownika w ramach stosunku pracy należą osobiste (nie może on wyręczyć się w pracy inną osobą) i odpłatne jej wykonywanie w warunkach podporządkowania pracodawcy. Dla stwierdzenia cechy podporządkowania pracowniczego z reguły wskazuje się na takie elementy jak: określony czas pracy i określone miejsce wykonywania czynności, podpisywanie list obecności, podporządkowanie pracownika regulaminowi pracy oraz poleceniom kierownictwa co do miejsca czasu i sposobu wykonywania pracy, obowiązek wykonywania poleceń przełożonych itp.</xText> <xText>Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 83;art. 83 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 83 § 1 k.c.</xLexLink> nieważne jest oświadczenie woli złożone drugiej stronie za jej zgodą dla pozoru. Przepis <xLexLink xArt="art. 83" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 83 k.c.</xLexLink> charakteryzuje czynność prawną pozorną przez wskazanie trzech jej elementów, które muszą wystąpić łącznie: oświadczenie woli musi być złożone tylko dla pozoru, oświadczenie woli musi być złożone drugiej stronie, adresat oświadczenia woli musi zgadzać się na dokonanie czynności prawnej jedynie dla pozoru. Złożenie oświadczenia woli dla pozoru oznacza, że osoba oświadczająca wolę w każdym wypadku nie chce, aby powstały skutki prawne, jakie zwykle prawo łączy ze składanym przez nią oświadczeniem. Brak zamiaru wywołania skutków prawnych oznacza, że osoba składająca oświadczenie woli, albo nie chce w ogóle wywołać żadnych skutków prawnych, albo też chce wywołać inne, niż wynikałoby ze złożonego przez nią oświadczenia woli.</xText> <xText>Z czynnością prawną pozorną mamy do czynienia wówczas, gdy występują, łącznie, następujące warunki: oświadczenie woli musi być złożone tylko dla pozoru, oświadczenie woli musi być złożone drugiej stronie, adresat oświadczenia woli musi zgadzać się na dokonanie czynności prawnej jedynie dla pozoru, czyli być aktywnym uczestnikiem stanu pozorności. Pierwsza i zasadnicza cecha czynności pozornej wyraża się brakiem zamiaru wywołania skutków prawnych, jakie prawo łączy z tego typu i treścią złożonego oświadczenia. Jest to zatem z góry świadoma sprzeczność między oświadczonymi a prawdziwymi zamiarami stron, czyli upozorowanie stron na zewnątrz i wytworzenie przeświadczenia dla określonego kręgu (otoczenia), nie wyłączając organów władzy publicznej, że czynność o określonej treści została skutecznie dokonana. Jednakże zgodnie ze stanowiskiem Sądu Najwyższego, wyrażonym w wyroku z 14 marca 2001 roku <xIx>(sygn. akt III UKN 258/00, opubl. OSNAP 2002/21/527)</xIx>, nie można przyjąć pozorności oświadczeń woli o zawarciu umowy o pracę, gdy pracownik podjął pracę i ją wykonywał, a pracodawca świadczenie to przyjmował. Nie wyklucza to rozważenia, czy w konkretnym przypadku zawarcie umowy zmierzało do obejścia prawa (<xLexLink xArt="art. 58;art. 58 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 58 § 1 k.c.</xLexLink> w związku z <xLexLink xArt="art. 300" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 300 k.p.</xLexLink>).</xText> <xText>W orzecznictwie Sądu Najwyższego ugruntowany jest pogląd, że podleganie pracowniczemu ubezpieczeniu społecznemu jest uwarunkowane nie tyle samym faktem zawarcia umowy o pracę i opłacaniem składek ubezpieczeniowych, ale legitymowaniem się statusem pracownika rzeczywiście świadczącego pracę w ramach ważnego stosunku pracy. Sam bowiem fakt, że oświadczenia stron umowy o pracę zawierają określone w <xLexLink xArt="art. 22" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art.22 k.p.</xLexLink> formalne elementy umowy o pracę nie oznacza, że umowa taka jest ważna. Jeżeli bowiem strony umowy o pracę przy składaniu oświadczeń woli mają świadomość tego, że osoba określona w umowie o pracę, jako pracownik pracy świadczyć nie będzie, a osoba wskazana, jako pracodawca nie będzie korzystać z jej pracy i do podjęcia i wykonywania pracy nie doszło a jedynym celem umowy było umożliwienie skorzystania ze świadczeń z ubezpieczenia społecznego, to umowę taką uważa się za zawartą dla pozoru - <xLexLink xArt="art. 83;art. 83 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art.83§1 k.c.</xLexLink> Umowa taka nie stanowi tytułu do objęcia ubezpieczeniami społecznymi (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 marca 2008 roku II UK 148/07, Lex nr 846577; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 sierpnia 2005 roku II UK 321/04, OSNP 2006/11-12/190; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 28 lutego 2001 roku II UKN 244/00, OSNP 2002/20/496; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 lutego 2010 roku II UK 204/09, Lex nr 590241). Przy czym nie jest to jedyna postać pozorności umowy o pracę. Pozorność umowy o pracę ma miejsce nie tylko wówczas, gdy mimo jej zawarcia praca w ogóle nie jest świadczona, ale również wtedy, gdy jest faktycznie świadczona, lecz na innej podstawie niż umowa o pracę. W każdym przypadku decydujące znaczenie ma treść umowy i okoliczności faktyczne jej wykonywania.</xText> <xText>Warto także wskazać, że w uzasadnieniu wyroku Sądu Najwyższego z 21 maja 2010 r. w sprawie I UK 43/10 (Lex nr 619658) trafnie stwierdzono, że umowa o pracę jest zawarta dla pozoru, a przez to nie stanowi tytułu do objęcia ubezpieczeniami społecznymi, jeżeli przy składaniu oświadczeń woli obie strony mają świadomość, że osoba określona w umowie jako pracownik nie będzie świadczyć pracy, a podmiot wskazany jako pracodawca nie będzie korzystać z jej pracy, czyli strony z góry zakładają, iż nie będą realizowały swoich praw i obowiązków wypełniających treść stosunku pracy. Skoro z zawarciem umowy o pracę <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19981370887" xTitle="Ustawa z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 137, poz. 887">ustawa z 13 października 1998 roku o systemie ubezpieczeń społecznych</xLexLink> wiąże obowiązek ubezpieczenia emerytalnego i rentowych oraz wypadkowego i chorobowego, to podjęcie zatrudnienia w celu objęcia tymi ubezpieczeniami i ewentualnie korzystania z przewidzianych nimi świadczeń nie jest obejściem prawa.</xText> <xText>W wyroku Sądu Najwyższego z 24 sierpnia 2010 r. w sprawie I UK 74/10 (Lex numer 653664) stwierdzono zaś, że podstawą ubezpieczenia społecznego jest rzeczywiste zatrudnienie, a nie sama umowa o pracę (<xLexLink xArt="art. 22" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 22 k.p.</xLexLink>, art. 6 ust. 1 pkt 1 i art. 13 pkt 1 w/w ustawy). Umowa o pracę nie jest czynnością wyłącznie kauzalną, gdyż w zatrudnieniu pracowniczym chodzi o wykonywanie pracy. Brak pracy podważa sens istnienia umowy o pracę. Innymi słowy jej formalna strona, nawet połączona ze zgłoszeniem do ubezpieczenia społecznego, nie stanowi podstawy takiego ubezpieczenia.</xText> <xText>Z powyższego jednoznacznie wynika, że motywacja skłaniająca do zawarcia umowy o pracę nie ma znaczenia dla jej ważności jednakże przy takim wyłącznie założeniu, że nastąpiło rzeczywiste jej świadczenia zgodnie z warunkami określonymi w <xLexLink xArt="art. 22;art. 22 § 1" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 22 §1 k.p.</xLexLink></xText> <xText>O czynności prawnej mającej na celu obejście ustawy można mówić wówczas, gdy czynność taka pozwala na uniknięcie zakazów, nakazów lub obciążeń wynikających z przepisu ustawy i tylko z takim zamiarem została dokonana. Nie jest natomiast obejściem prawa dokonanie czynności prawnej w celu osiągnięcia skutków, jakie ustawa wiąże z tą czynnością prawną. Skoro z zawarciem umowy o pracę <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19981370887" xTitle="Ustawa z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 137, poz. 887">ustawa o systemie ubezpieczeń społecznych</xLexLink> wiąże obowiązek ubezpieczenia emerytalno-rentowego, chorobowego i wypadkowego, podjęcie zatrudnienia w celu objęcia ubezpieczeniem i ewentualnego korzystania ze świadczeń z tego ubezpieczenia nie może być kwalifikowane jako obejście prawa.</xText> <xText>Sąd podziela pogląd Sądu Najwyższego wyrażony w uzasadnieniu wyroku z dnia 25 stycznia 2005 roku (II UK 141/04, OSNP 2005/15/235), w którym stwierdza się, iż stronom umowy o pracę, na podstawie której rzeczywiście były wykonywane obowiązki i prawa płynące z tej umowy, nie można przypisać działania w celu obejścia ustawy (<xLexLink xArt="art. 58;art. 58 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art.58§1 k.c.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 300" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art.300 k.p.</xLexLink>). Ocena taka nie odnosi się jednak do sytuacji, gdy podejmowane czynności w ramach zawartej umowy o pracę nie mają na celu rzeczywistej realizacji tej umowy, a jedynie uwiarygodnienie jej świadczenia – innymi słowy są czynnościami pozornymi, fikcyjnymi - pracownik udaje, że wykonuje jakieś czynności jedynie po to, aby stworzyć dowody jej świadczenia. Nawiązanie umowy o pracę może, bowiem wynikać z czynności faktycznych wyrażających się z jednej strony zobowiązaniem pracownika do wykonywania pracy określonego rodzaju na rzecz pracodawcy i pod jego kierownictwem, z drugiej zobowiązaniem pracodawcy do zatrudniania pracownika za wynagrodzeniem (<xLexLink xArt="art. 22;art. 22 § 1" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art.22§1 k.p.</xLexLink>).</xText> <xText>W sytuacji, gdy wolą stron zawierających umowę było faktyczne nawiązanie stosunku pracy i doszło do świadczenia pracy za wynagrodzeniem, sama świadomość jednej ze stron umowy, a nawet obu stron, co do wystąpienia w przyszłości zdarzenia uprawniającego do świadczeń z ubezpieczenia społecznego, nie daje podstawy do uznania, że umowa miała na celu obejście prawa (wyrok SN z dnia 2 lipca 2008 roku, sygn. akt II UK 334/07, opubl. <xAnon>L.</xAnon>).</xText> <xText>Sąd ocenił zatem zasadność decyzji w oparciu o zebrany w sprawie materiał dowodowy, który okazał się wystarczający do wydania orzeczenia.</xText> <xText>Z przeprowadzonego w sprawie postępowania dowodowego jednoznacznie wynika, że odwołująca w dniu 10 listopada 2022 roku i w okresie od dnia 15 listopada 2022 roku do dnia 31 stycznia 2023 roku wykonywała na rzecz płatnika składek pracę w reżimie stosunku pracy.</xText> <xText>W ocenie Sądu Okręgowego, w świetle dokonanych ustaleń faktycznych, nie ma podstaw do uznania, że zawarta między wnioskodawczynią a płatnikiem składek umowa o pracę nie była realizowana.</xText> <xText>W orzecznictwie Sądu Najwyższego jako podstawowe cechy stosunku pracy odróżniające go od innych stosunków prawnych wymienione zostały: dobrowolność; osobiste świadczenie pracy w sposób ciągły, powtarzający się; podporządkowanie, wykonywanie pracy pod kierownictwem pracodawcy, w miejscu i czasie wyznaczonym przez niego; ryzyko pracodawcy; odpłatny charakter zatrudnienia (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 23 października 2006 roku I PK 110/06 Lex nr 207175; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 października 2009 roku, III PK 39/09, Lex nr 578140). W wyroku z dnia 25 listopada 2005 roku (I UK 68/05, Lex nr 177165) Sąd Najwyższy stwierdził, iż wykonywanie pracy pod kierownictwem pracodawcy (pracy podporządkowanej) jest cechą o charakterze konstrukcyjnym dla istnienia stosunku pracy. Z kolei w uzasadnieniu do wyroku z dnia 7 marca 2006 roku (I PK 146/05 (Lex nr 234370) Sąd Najwyższy przypomniał, iż cechami charakterystycznymi dla stosunku pracy – wskazywanymi w orzecznictwie – są także: obowiązek osobistego wykonywania pracy, zakaz wyręczania się osobami trzecimi; bezwzględne obowiązywanie zasady odpłatności; pracowniczy obowiązek starannego działania, a nie osiągnięcia rezultatu, oraz obciążenie pracodawcy ryzykiem prowadzenia działalności; wykonywanie pracy skooperowanej, zespołowej; ciągłość świadczenia pracy; występowanie pewnych cech charakterystycznych dla stosunku pracy, np. wypłaty wynagrodzenia za godziny nadliczbowe. Sąd Najwyższy wskazał także, że o kwalifikacji stosunku prawnego jako stosunku pracy decyduje przede wszystkim sposób wykonywania zatrudnienia. Strony mogą więc złożyć wyraźne oświadczenia woli co do ukształtowania podstawy prawnej zatrudnienia. Jednak nawet bez wyraźnego wyrażenia woli przez strony (złożenia oświadczeń woli w tym zakresie) stosunek prawny może być kwalifikowany jako stosunek pracy, jeżeli strony wykonują go w sposób charakterystyczny dla tego stosunku prawnego.</xText> <xText>W tej sytuacji do Sądu należało przeprowadzenie oceny, czy analizowany stosunek prawny nosił konstytutywne cechy stosunku pracy.</xText> <xText>W tym celu Sąd zbadał, czy odwołująca się w spornym okresie osobiście świadczyła pracę podporządkowaną pracodawcy (pod kierownictwem pracodawcy) w sposób ciągły, odpłatny, na rzecz i ryzyko pracodawcy. Dokonanie powyższego ustalenia miało bowiem znaczenie dla objęcia wnioskodawczyni obowiązkowymi ubezpieczeniami społecznymi: emerytalnym, rentowymi, chorobowym oraz wypadkowym z tytułu zatrudnienia na podstawie umowy o pracę.</xText> <xText>W pierwszej kolejności należy nadmienić, że agencja pracy tymczasowej jaką jest w niniejszej sprawie <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> jest pracodawcą pracownika tymczasowego (wnioskodawczyni), która na podstawie zawartej umowy o pracę, została skierowana do wykonywania pracy w innym podmiocie - u pracodawcy użytkownika (<xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon>). Agencja pracy tymczasowej wykonuje obowiązki pracodawcy związane z: zawarciem umowy, zgłoszeniem do ubezpieczenia społecznego, wypłatą wynagrodzenia. odprowadzaniem składek na ubezpieczenie społeczne oraz podatkami. W takim wypadku to <xAnon> (...)</xAnon> jest płatnikiem składek na ubezpieczenia: emerytalne, rentowe, chorobowe, wypadkowe ubezpieczonej, a nie pracodawca użytkownik- czyli firma, w której ubezpieczona świadczyła pracę.</xText> <xText>Na podstawie dowodów z zeznań odwołującej się, dodatkowo potwierdzonych dowodami z dokumentów (m.in. ewidencją czasu pracy, grafikami pracy – zestawieniem czasu pracy przedłożonymi do odwołania przez wnioskodawczynię, orzeczeniem lekarskim, umowami o pracę), sąd ustalił ponad wszelką wątpliwość, że odwołująca się, będąc zatrudniona przez płatnika składek <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon>, wykonywała pracę tymczasową w spornym okresie, w sposób stały, w uzgodnionym do tego miejscu, czasie (w systemie dwu zmianowym: od 6:30 – 17:00 oraz od 18:30: - 5:00), za co otrzymywała wypłacane jej przez płatnika składek wynagrodzenie.</xText> <xText>Odwołująca się w spornym okresie wykonywała pracę polegającą na procesowaniu zwrotów od klientów. Wnioskodawczyni szczegółowo opisała czynności należące do przynależnego jej stanowiska pracy. Do jej obowiązków należało sprawdzanie czy wszystko jest w porządku ze zwracanymi produktami. Okoliczność tą odnotowywała w specjalnie przeznaczonym do tego programie według wzorca, zaznaczając przy tym jak jest opakowany produkt, czy posiada metkę, czy był zapakowany, w jakim jest stanie, czy posiada jakieś wady, czy jest mocno zniszczony. Skarżąca pobierała pudełko i każdy ze zwracanych produktów brała do ręki, oglądała pod względem jakości. Efekty pracy wykonywanej przez ubezpieczoną były zatem widoczne.</xText> <xText>Co prawda zakres czynności wnioskodawczyni nie został określony na piśmie i nie nadano mu formy zakresu obowiązków, ale pracodawca nie ma takiego obowiązku. Może wyznaczać zadania pracownikowi w formie ustnej. W niniejszej sprawie ustalenia na czym polegały obowiązki pracownicze wnioskodawczyni dokonano za pośrednictwem jej zeznań, a niekwestionowanych przez ZUS co wskazywało na rzeczywistość przedmiotowego stosunku pracy.</xText> <xText>W tym miejscu jeszcze raz należy podkreślić, że w ocenie sądu zeznania wnioskodawczyni są logiczne, spójne i zgodne z doświadczeniem życiowym i wobec braku jakiegokolwiek dowodu przeciwnego, sąd uznał je w całości za wiarygodne.</xText> <xText>Wnioskodawczyni też w sposób logiczny i szczegółowy wyjaśniła w jakich okolicznościach doszło do zawarcia stosunku pracy z płatnikiem składek. O ofercie rekrutacji wnioskodawczyni dowiedziała się za pośrednictwem strony internetowej pośrednika pracy <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> Zdecydowała się zgłosić swoja kandydaturę poprzez złożenie stosownych dokumentów, w tym CV. Po zakończeniu rekrutacji odbywającej się w trybie zdalnym, na stanowisko pracy, na które aplikowała, została zaproszona do siedziby <xAnon>R.</xAnon> celem złożenia stosownych podpisów na dokumentacji pracowniczej.</xText> <xText>W dniu: 10.11.2022 r. wnioskodawczyni odbyła kończące się egzaminem szkolenie BHP- instruktaż ogólny, który był tzw. dniem zerowym. Wnioskodawczyni pozostawała do dyspozycji pracodawcy zgodnie z dyspozycją przepisu <xLexLink xArt="art. 237(3);art. 237(3) § 3" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 237 <xSUPx>3</xSUPx> § 3 k.p.</xLexLink> Skarżącej wyjaśnione zostało wówczas na czym polegać będzie jej praca. W tym dniu została także przeszkolona w zakresie przepisów i wymogów ppoż. oraz została zapoznana z oceną ryzyka zawodowego. Następnie w dniu 14.11.2022 r. skarżąca odbyła szkolenie BHP – instruktaż stanowiskowy. Sąd dostrzegł także, że w aktach sprawy zalega potwierdzona za zgodność z oryginałem kopia karty szkoleń wnioskodawczyni, które jako pracownik odbyła w spornym okresie wraz z podpisami prowadzących szkolenia instruktorów.</xText> <xText>W treści uzasadniania zaskarżonej decyzji organ rentowy podnosił także, że z przedstawionego przez płatnika w toku postępowania wyjaśniającego przed ZUS grafiku za okres od 11/2022 r. do 01/2023 r. (akta ZUS) wynika, że <xAnon>K. B.</xAnon> świadczyła pracę również w dniach, gdzie nie była zgłoszona jako pracownik do obowiązkowych ubezpieczeń społecznych oraz w dniach gdzie miała wykazaną przez płatnika nieobecność spowodowaną chorobą. Faktem jest, że rozkład czasu pracy może zostać ustalony w harmonogramie pracy (grafiku). Jednak grafiki pracy mogą ulegać zmianie, podlegać modyfikacjom czy korektom np. w razie choroby pracownika i konieczności zastępstwa. Tym bardziej, że tego rodzaju grafiki jak w niniejszej sprawie, na kolejny miesiąc pracownicy płatnika składek dostawali w połowie lub pod koniec wcześniejszego miesiąca pracy na miesiąc następny. Samo zatem zaplanowanie w powyższym grafiku przedstawionym przez płatnika, godzin pracy wnioskodawczyni nie oznaczało, tak jakby chciał tego ZUS, że w tych wyszczególnionych w nim danych dniach, z pewnością świadczyła ona pracę, w tym również, że wykonywała ją wtedy kiedy nie była zgłoszona jako pracownik do obowiązkowych ubezpieczeń społecznych, bądź gdy pozostawała niezdolna do pracy.</xText> <xText>W tym względzie sąd dał wiarę zeznaniom wnioskodawczyni i przedłożonym przez nią dokumentom, w tym w szczególności załączonym przez nią do odwołania grafikom pracy (zestawieniom czasu pracy), z których wynikały rzeczywiste czasy pracy w oparciu o elektroniczne rejestracje za pomocą karty. Strona pozwana nie zakwestionowała wiarygodności tego dokumentu, wobec czego należało przyjąć, że obrazuje on godziny jej przyjścia do pracy i wyjścia z niej, potwierdzane (odklikiwane) przez wnioskodawczynię za pomocą otrzymanego od pracodawcy identyfikatora ze zdjęciem stanowiącego kartę czasu pracy zwaną badżem. W trakcie dnia pracy wnioskodawczyni udawała się również na półgodzinną bezpłatną przerwę i tą okoliczność również potwierdzała – odklikiwała za pomocą ów karty. Sąd ustalił, że grafikach tych nie wskazano dni, w których wnioskodawczyni pracowałaby w czasie kiedy to była niezdolna do pracy z powodu choroby. Okoliczności wynikające z tego dokumentu potwierdza także prowadzona przez płatnika ewidencja czasu pracy (k. 52-54). Zostały one również wsparte dodatkowo, jak już nadmieniono, przez zeznania skarżącej. Tym samym w procesie przedstawiono rzetelne dowody wskazujące na rzeczywisty czas pracy ubezpieczonej i jej wymiar.</xText> <xText>Odnośnie jeszcze samego identyfikatora stanowiącego kartę czasu pracy wnioskodawczyni to sąd ustalił, że od grudnia 2023 roku wnioskodawczyni zawarła umowę z inną <xAnon> agencją pracy (...)</xAnon> i od tego czasu ponownie wykonuje pracę na rzecz: <xAnon>A.</xAnon>. Sąd dokonał porównania identyfikatora - karty, załączonej do akt w formie kserokopii (k.6), a okazanej na rozprawie w oryginale, którą skarżąca użytkowała w trakcie spornego zatrudnienia u płatnika składek z kartą, którą użytkuje obecnie i którą okazała na rozprawie w dniu 9 stycznia 2024 roku i doszedł do przekonania, że są one ze sobą tożsame. Różnią się jedynie numerem, co jest oczywiste biorąc pod uwagę, że ubezpieczona wykonuje teraz pracę w oparciu o inną umowę zawartą z innym płatnikiem.</xText> <xText>Ponadto, fakt nawiązania stosunku pracy przez wnioskodawczynię mającą przewlekłe problemy zdrowotne, nie może automatycznie rzutować na ocenę ważności nawiązanego z płatnikiem stosunku pracy. Zdaniem sądu, niekwestionowane jest, że strony mają prawo ustalić warunki umowy w dogodny dla siebie sposób i jeśli tylko ogólnie wyznaczone w <xLexLink xArt="art. 22" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 22 k.p.</xLexLink> ramy umowy o pracę są zachowane i elementy właściwe dla umowy o pracę dominują, łącząca strony umowa nadal korzysta z przywileju uznania jej za umowę o pracę. Takie warunki spełnione zostały w niniejszym postępowaniu. Skoro realizację stosunku pracy przez obie strony spornej umowy potwierdziły obiektywne dowody z zeznań wnioskodawczyni i z dokumentów, to w takiej sytuacji nie ma podstaw, by kwestionować istnienie stosunku pracy.</xText> <xText>Zaakcentować przy tym należy, że przepisy z zakresu ubezpieczeń społecznych nie uzależniają skuteczności nawiązania stosunku pracowniczego od czasookresu trwania konkretnej umowy, od długości wcześniej przysługującej ochrony ubezpieczeniowej, czy też od stanu zdrowia pracownika. Z tego wynika, że nagłe przerwanie relacji z pracodawcą bądź nieprzystąpienie do realizacji umowy o pracę w ustalonym czasie z powodu pogorszenia stanu zdrowia pracownika, nie może wpływać negatywnie na powstały stosunek ubezpieczenia społecznego i skutki z niego wynikające. Dla powstania wskazanych skutków konieczne jest bowiem skuteczne nawiązanie umowy o pracę. Skutku takiego nie rodzi zawarcie przez strony umowy o pracę bez woli jej realizacji, nawet jeżeli strony podejmują jakieś czynności, które mają na zewnątrz pozorować realizację umowy (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 15 maja 2014r., III AUa 826/13).</xText> <xText>Tym samym - wbrew ocenie organu rentowego - istnieją dowody na potwierdzenie faktu świadczenia pracy przez ubezpieczoną na rzecz w/w płatnika składek, co prowadzi do przyjęcia, że umowy o pracę zawarte na czas określony: od 10.11.2022 r. do 10.11.2022 r., od. 15.11.2022 r. do 30.11.2022 r., 01.12.2022 r. do 31.12.2022 r., od 01.01.2023 r. do 31.01.2023 r., zostały zawarte zgodnie z przepisami prawa pracy. Okoliczności faktyczne niniejszej sprawy nie potwierdzają zatem, aby celem tych umów był brak woli rzeczywistego jej świadczenia z jednej strony i brak woli korzystania z tej pracy przez drugą stronę.</xText> <xText>Organ rentowy nie wykazał tym samym, że oświadczenie woli którejkolwiek strony, zostało złożone <xUx>za zgodą</xUx> drugiej strony dla pozoru, a tym samym nie sposób uznać, aby złożone oświadczenia woli były nieważne stosownie do treści <xLexLink xArt="art. 83;art. 83 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 83 § 1 k.c.</xLexLink></xText> <xText>Sąd nie znalazł także podstaw do stwierdzenia, by doszło do naruszenia w rozważanym przypadku zasad współżycia społecznego. Zakład dodawał też, że bezpośrednio przed zgłoszeniem do ubezpieczeń społecznych przez płatnika składek <xAnon> (...)</xAnon> nie posiadała tytułu do ubezpieczenia chorobowego. Faktycznie ostatni tytuł do ubezpieczenia chorobowego wygasł w 28.02.2021 r., jednak ubezpieczona – motywowana różnymi względami – miała prawo poszukiwać zatrudnienia, podjąć je i podlegać ubezpieczeniom. Tytuł do ubezpieczeń społecznych, w tym chorobowego nie powstaje przecież tylko w przypadku osób, które wykażą się odpowiednio długą, wcześniejszą historią związaną z podleganiem ubezpieczeniom. Również osoby podejmujące zatrudnienie po raz pierwszy czy po długiej przerwie i je realizujące mają tytuł do podlegania ubezpieczeniom społecznym. Takiego prawa nie można było odmówić również i ubezpieczonej, która przez pewien czas w przeszłości pracowała, a także w pewnym okresie prowadziła działalność gospodarczą.</xText> <xText>Na marginesie wspomnieć również należy, że jeśli chodzi o wysokość wynagrodzenia wnioskodawczyni, to Sąd nie odnosił się do tej kwestii, gdyż czym innym jest określenie podstawy składki oraz wymiar świadczeń z ubezpieczenia społecznego i czym innym jest sam tytuł podlegania ubezpieczeniom społecznym. Zaskarżona decyzja w rozpoznawanej sprawie ma za przedmiot tylko podleganie ubezpieczeniom społecznym i nie obejmuje wysokości świadczenia z ubezpieczenia społecznego, stąd sama wysokość zgłoszonej podstawy wymiaru składek nie ma znaczenia.</xText> <xText>Z powyższych względów, Sąd Okręgowy uznał, że strony były związane umową o pracę, gdyż sporny stosunek prawny nosił konstytutywne cechy umowy o pracę, wynikające z <xLexLink xArt="art. 22;art. 22 § 1" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 22 § 1 k.p.</xLexLink></xText> <xText>Oczywistym jest, że z uzyskaniem przez odwołującą statusu pracownika wiązał się skutek w postaci nabycia przez nią uprawnień do świadczeń ubezpieczenia społecznego. Skutek ten nie został wywołany działaniem niezgodnym z przepisami obowiązującego prawa, ale wynika z obowiązującego systemu prawnego. W ocenie Sądu, z zebranego w sprawie materiału dowodowego wynika, iż w spornych okresach wnioskodawczyni realizowała pracę na rzecz płatnika składek. Podkreślić należy, że z żadnego z dowodów nie wynika, że zamiarem wnioskodawczyni nie było świadczenie pracy, a jedynie stworzenie pozorów jej wykonywania, w celu uzyskania w przyszłości świadczeń z ubezpieczenia społecznego w postaci zasiłku chorobowego, na dodatek za zgodą płatnika. Fakt, że skarżąca od 27.12.2022 r. do 31.12.2022 r., od 10.01.2023 r. do 27.01.2023 r. oraz od 30.01.2023 r. do 31.01.2023 r. przebywała na zwolnieniu lekarskim, a za okres od 30.01.2023 r. do 17.04.2023 r. wystąpiła z wnioskiem o wypłatę zasiłku chorobowego po ustaniu zatrudnienia - sam w sobie nie może stanowić podstawy uznania zatrudnienia za pozorne, jeżeli umowa o pracę jest faktycznie realizowana, a tak w świetle zgromadzonego w procesie materiału dowodowego, było w rozpatrywanej sprawie.</xText> <xText>Nawet gdyby przyjąć, iż rzeczywistym celem zawartej umowy o pracę była wyłącznie chęć skarżącej do uzyskania świadczeń z ubezpieczenia społecznego, to dążenie do uzyskania świadczeń z ubezpieczenia społecznego, jako cel podjęcia zatrudnienia, nie świadczy o zamiarze obejścia prawa, jeżeli umowa o pracę jest faktycznie realizowana, a tak było w przypadku wnioskodawczyni. Chęć uzyskania świadczeń z ubezpieczenia społecznego, jako motywacja do podjęcia zatrudnienia, nie świadczy o zamiarze obejścia prawa, a dążenie do uzyskania przez zawarcie umowy o pracę, ochrony gwarantowanej pracowniczym ubezpieczeniem społecznym, nie może być uznane za zmierzające do dokonania czynności sprzecznej z prawem albo mającej na celu jego obejście, jeżeli umowa ta prowadzi do faktycznej realizacji zatrudnienia spełniającego cechy stosunku pracy, a zebrany w sprawie materiał dowodowy pozwala stwierdzić.</xText> <xText>Mając powyższe na uwadze Sąd zaskarżoną decyzję ZUS zmienił, stosownie do treści <xLexLink xArt="art. 477(14);art. 477(14) § 2" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 477<xSUPx>14 </xSUPx>§ 2 k.p.c</xLexLink>,. o czym orzekł w sentencji wyroku.</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Monika Pawłowska-Radzimierska

Izabela Grudzińska

Izabela Grudzińska

Sygn. akt VIII U 1061/23 UZASADNIENIE Decyzją z dnia 20 kwietnia 2023 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział wW.stwierdził, żeK. B.jako pracownik u płatnika składek(...) Sp. z o.o.nie podlega obowiązkowo ubezpieczeniom: emerytalnemu, rentowym, chorobowemu, wypadkowemu w dniu 10 listopada 2022 roku i w okresie od dnia 15 listopada 2022 roku do dnia 31 stycznia 2023 roku. W uzasadnieniu ZUS podniósł, że dokumentacja związana ze stosunkiem pracy - udostępniona w toku postępowania - potwierdza jedynie fakt formalnego jej sporządzenia i nie jest dowodem faktycznego nawiązania stosunku pracy uzasadniającego podleganie ubezpieczeniom społecznym w charakterze pracownika w myślustawy o systemie ubezpieczeń społecznych. Zawarcie umowy o pracę nie jest również dowodem świadczenia pracy. Po dokonaniu analizy przebiegu ubezpieczeniaK. B.ZUS doszedł do wniosku, że przez ostatnie 10 lat - sumując okres zatrudnienia na podstawie umów o pracę czy prowadzenia działalności gospodarczej, ubezpieczona przepracowała raptem 2,5 roku ( od 02.11.2017 r. do 19.11.2019 r.. od 03.11.2020 r. do 28.02.2021 r., 10.11.2022 r., od 15.11.2022 r. do 31.01.2023 r.) Biorąc pod uwagę także wiek ubezpieczonej stwierdził, że jej partycypacja w FUS jest wręcz śladowa. Organ rentowy wskazał także, żeK. B.bezpośrednio przed zatrudnieniem w(...) Sp. z o.o.nie posiadała tytułu do ubezpieczenia chorobowego. Ostatni taki tytuł wygasł 28.02.2021 r. Było to zgłoszenie do obowiązkowych ubezpieczeń społecznych z tytułu zatrudnienia na podstawie umowy o pracę u innego płatnika składek, gdzieK. B.po przepracowaniu niewiele ponad 3 miesięcy rozpoczęła nieobecność spowodowaną chorobą od 10.02.2020 r. do 28.02.2021 r. Po ustaniu zatrudnienia pobierała zasiłek chorobowy z funduszu chorobowego od 01.03.2021 r. do 10.08.2021 r., a od 11.08.2021 r. do 07.05.2022 r. świadczenie rehabilitacyjne. W ocenie ZUS powyższe okoliczności, w tym brak jakichkolwiek dowodów mogących uwiarygodnić realizowanie powierzonych ubezpieczonej przez płatnika obowiązków wynikających z zawartej umowy o pracę, jednoznacznie wskazują, że podpisanie umowy o pracę przezK. B.z w/w płatnikiem składek było ukierunkowane tylko i wyłącznie na osiągnięcie zamierzonego celu jakim było uzyskanie nienależnych świadczeń z systemu ubezpieczeń społecznych. Powielenie schematu działania przez ubezpieczoną, który miał miejsce przy zatrudnieniu w 2020-2021 i fakt powstania długotrwałej niezdolności do pracy w krótkim czasie od podpisania spornej umowy o pracę zdaniem ZUS uzasadniał twierdzenie, że przynajmniej jedna ze stron w momencie podpisania spornej umowy o pracę nie miała na celu wykonywania zatrudnienia w sposób ciągły i powtarzający się. (decyzja – nieponumerowane strony załączonych do sprawy akt organu rentowego) Odwołanie od w/w decyzji wniosłaK. B.wnosząc o jej uchylenie i uznanie, iż w dniu 10 listopada 2022 roku i w okresie od dnia 15 listopada 2022 roku do dnia 31 stycznia 2023 roku podlegała obowiązkowo ubezpieczeniom: emerytalnemu, rentowym, chorobowemu, wypadkowemu jako pracownik u płatnika składek(...) Sp. z o.o.ze względu na rzeczywiste podjęcie pracy i wykonywanie obowiązków na stanowisku pracownika magazynowego ds. logistycznych. Ubezpieczona podniosła, że jest osobą chorą i od ponad 20 lat stale znajduje się pod opieką poradni zdrowia psychicznego. Z tego też powodu pobierała przez pewien czas rentę chorobową. Mimo to, dołożyła wszelkich starań, aby w/w pracę podjąć i wykonywać ją w sposób sumienny i staranny. (odwołanie – k. 3-4) W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie i zasądzenie od odwołującej na rzecz ZUS kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. (odpowiedź na odwołanie – k. 18-18 verte) Zainteresowany w sprawie płatnik składek(...) Sp. z o.o., w piśmie procesowym z dnia 5 października 2023 roku, przychylił się do wniesionego przez wnioskodawczynię odwołania w całości i zarzucił zaskarżonej decyzji: 1. naruszenie przepisów prawa materialnego poprzez: a) naruszenieart. 58 § 2 Kodeksu cywilnegopoprzez uznanie, iż umowa z Ubezpieczoną została zawarta sprzecznie z zasadami współżycia społecznego, w sytuacji gdy Ubezpieczona oraz Płatnik składek wykonywali zawartą umowę; b) błędną wykładnię art. 6 ust. 1 pkt 1), poprzez uznanie, iż zbyt krótki okres wykonywania pracy na podstawie umowy o pracę oraz fakt, iż Ubezpieczona we wcześniejszych okresach podlegał pod obowiązkowe ubezpieczenia społeczne zdaniem ZUS zbyt krótko, nie powoduje nawiązania stosunku pracy, w sytuacji, gdy Ubezpieczona rozpoczęła pracę w dniu 10 listopad 2022 r. i kontynuowała ją na podstawie zawieranych kolejnych umów o pracę w dniach kolejnych; c) błędną wykładnięart. 22 § 1 Kodeksu pracy, poprzez uznanie, iż zbyt krótki okres wykonywania pracy na podstawie umowy o pracę przez Ubezpieczoną stanowi o nie nawiązaniu stosunku pracy, w sytuacji gdy nawiązanie stosunku pracy następuje na mocy zgodnego oświadczenia woli stron; d) niezastosowanieart. 26 Kodeksu pracy, zgodnie z którym terminem nawiązania stosunku pracy jest dzień zawarcia umowy o pracę, jeżeli strony nie podały innej daty nawiązania stosunku pracy, w sytuacji gdy Ubezpieczona z Płatnikiem składek zawarli umowę o pracę, a Ubezpieczona rozpoczął świadczenie pracy w dniu nawiązania stosunku pracy (zawarcia umowy o pracę); e) niezastosowanieart. 2373§ 3 Kodeksu pracyzgodnie z którym szkolenie z dziedziny BHP odbywają się w czasie pracy pracownika zatem odbywają się po nawiązaniu stosunku pracy. 2. naruszenie przepisów postępowania, tj.art. 7 i art. 77 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeksu postępowania administracyjnego(Dz. U. z 2013, poz. 267 j.t.), poprzez nieprzeprowadzenie postępowania dowodowego mającego na celu ustalenie, czy w niniejszej sprawie zachodzą przesłanki do uznania, iż Ubezpieczona faktycznie nie powinna podlegać obowiązkowym ubezpieczeniom społecznym, w sytuacji gdy Ubezpieczona podjęła pracę w dniu 15 listopada 2022 r., będącego dniem jej zatrudnienia, a ponad to w dniu 10 listopada 2022 r. uczestniczyła w szkoleniu z zakresu BHP, oraz kontynuowała wykonywanie pracy w kolejnych dniach, na podstawie zawartych umów o pracę od dnia 15 listopada 2022r. Wobec powyższego wniesiono o zmianę zaskarżonej decyzji poprzez ustalenie, iż UbezpieczonaK. B.w okresie od 10.11.2022 do 10.11.2022 oraz 15.11.2022 r. do 31.01 2023 r., podlegała obowiązkowo ubezpieczeniom: emerytalnemu, rentowemu, chorobowemu, wypadkowemu oraz zasądzenie od Organu rentowego na rzecz płatnika składek kosztów postępowania według norm przepisanych. (pismo – k. 29-35, pełnomocnictwo – k. 36) Na rozprawie w dniu 9 stycznia 2024 roku wnioskodawczyni oraz pełnomocnik zainteresowanego w sprawie płatnika składek poparli wniesione odwołanie. (rozprawa z dnia 9 stycznia 2024 roku e-protokół (...):33:04 – 00:34:03 – płyta CD – k. 153) Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny: Odwołujący się płatnik składek– (...) Sp. z o.o.prowadzi na podstawie wpisu do KRS działalność związaną ze świadczeniem usług pracy tymczasowej na terenie całej Polski.(...) Sp. z o.o.zatrudnia kilkadziesiąt tysięcy pracowników dla pracodawców, użytkowników. (zestawienie ilości pracowników tymczasowych zatrudnionych przez płatnika składek na rzecz pracodawcy użytkownika(...) Sp. z o.o.– k. 37, wypis z KRS – k. 55-59) O ofercie rekrutacji wnioskodawczyni dowiedziała się za pośrednictwem strony internetowej pośrednika pracy(...) Sp. z o.o., skarżąca złożyła swoje CV, rekrutacja odbywała się w trybie zdalnym. Po złożeniu stosownych dokumentów, wnioskodawczyni została zaproszona do siedzibyR.celem złożenia stosownych podpisów na dokumentacji pracowniczej. (zeznania wnioskodawczyni na rozprawie w dniu 9 stycznia 2024 roku e-protokół (...):32:44 – 00:33:04 w związku z e-protokół (...):01:42 – 00:11:23 – płyta CD – k. 153) Skierowanie na wstępne badania lekarskie pracodawca wystawił ubezpieczonej w dniu 11.09.2022 r. (skierowanie – k. 48, k. 64) Z przedłożonego orzeczenia lekarskiego z dnia 9 listopada 2022 roku wynikało, że ubezpieczona była zdolna do podjęcia pracy. (orzeczenie lekarskie – k. 47, k. 65 Wnioskodawczyni zatrudniona była w(...) Sp. z o.o.Agencji Pracy (...)z siedzibą wW.w okresie od dnia 10 listopada 2022 roku do dnia 10 listopada 2022 roku i w okresie od dnia 15 listopada 2022 roku do dnia 31 stycznia 2023 roku w wymiarze czasu pracy: od dnia 10 listopada 2022 roku do dnia 10 listopada 2022 roku – 68,75%, od dnia 15 listopada 2022 roku do dnia 31 stycznia 2023 roku – 100,00 %. W tym okresie zatrudnienia ubezpieczona wykonywała pracę tymczasową na rzecz:(...) Sp. z o.o.i została zatrudniona na stanowisko pracownika magazynowego ds. logistycznych. (umowy o pracę zawarte na czas określony: od 10.11.2022 r. do 10.11.2022 r., od. 15.11.2022 r. do 30.11.2022 r., 01.12.2022 r. do 31.12.2022 r., od 01.01.2023 r. do 31.01.2023 r., świadectwo pracy, zaświadczenie o okresach zatrudnienia z 25.11.2022 r., zeznanie podatkowe PIT-11 - k. nieponumerowane strony załączonych do sprawy akt organu rentowego, zaświadczenie o okresach zatrudnienia z 05.05.2023 r. – k. 5, umowy o pracę – k. 43-46, k. 73-77, świadectwo pracy – k. 78-79, zeznania wnioskodawczyni na rozprawie w dniu 9 stycznia 2024 roku e-protokół (...):32:44 – 00:33:04 w związku z e-protokół (...):01:42 – 00:11:23 – płyta CD – k. 153 ) W imiennych raportach miesięcznych przekazanych do Zakładu płatnik składek wykazał podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne ubezpieczonej za 11/2022 r. w wysokości 0,00 zł, za 12/2022 r. w wysokości 2 414,20 zł, za 01/2023 r. w wysokości 6800,96 zł, a za 02/2022 r. (wynagrodzenie po ustaniu zatrudnienia) w wysokości 1 369,76 zł. (okoliczność bezsporna) W dniu: 10.11.2022 r. wnioskodawczyni odbyła szkolenie BHP- instruktaż ogólny, a następnie w dniu 14.11.2022 r. – instruktaż stanowiskowy. Dzień 10.11.2022 r. - był dniem tzw. zero, szkolenie prowadzone było online z przedstawicielamifirmy (...). Skarżącej wyjaśnione zostało wówczas na czym polegać będzie jej praca. Szkolenie kończyło się egzaminem. (karta szkolenia wstępnego – k. 49, k. 70, ramowy program szkolenia – k. 50, k. 71, zeznania wnioskodawczyni na rozprawie w dniu 9 stycznia 2024 roku e-protokół (...):32:44 – 00:33:04 w związku z e-protokół (...):01:42 – 00:11:23 – płyta CD – k. 153) Wnioskodawczyni została także przeszkolona w zakresie przepisów i wymogów ppoż. oraz została zapoznana z oceną ryzyka zawodowego. (oświadczenie – k. 51, k. 72) Wnioskodawczyni otrzymała od pracodawcy identyfikator ze zdjęciem stanowiący kartę czasu pracy zwaną badżem i umożliwiający wejście przez bramki na teren zakładu. (kserokopia identyfikatora ze zdjęciem – k. 6, zeznania wnioskodawczyni na rozprawie w dniu 9 stycznia 2024 roku e-protokół (...):32:44 – 00:33:04 w związku z e-protokół (...):01:42 – 00:11:23 i 00:18:19 – 00:25:28– płyta CD – k. 153) Płatnik składek prowadził dla wnioskodawczyni ewidencję czasu pracy. Rejestrowała ona swoje przyjście i wyjście z pracy za pomocą karty elektronicznej. Wnioskodawczyni pracowała w systemie dwu zmianowym: od 6:30 – 17:00 oraz od 18:30: - 5:00. (ewidencja czasu pracy – k. 52-54, zeznania wnioskodawczyni na rozprawie w dniu 9 stycznia 2024 roku e-protokół (...):32:44 – 00:33:04 w związku z e-protokół (...):11:23 – 00:18:00– płyta CD – k. 153 ) Wnioskodawczyni pracowała w dzialeC. (...), do jej zdań należało procesowanie zwrotów od klientów. Wnioskodawczyni sprawdzała czy wszystko jest w porządku ze zwracanymi produktami i ten fakt odnotowywała w specjalnie przeznaczonym do tego programie według wzorca, zaznaczając przy tym jak jest opakowany produkt, czy posiada metkę, czy był zapakowany, w jakim jest stanie, czy posiada jakieś wady, czy jest mocno zniszczony. Skarżąca pobierała pudełko i każdy ze zwracanych produktów brała do ręki, oglądała pod względem jakości. (zeznania wnioskodawczyni na rozprawie w dniu 9 stycznia 2024 roku e-protokół (...):32:44 – 00:33:04 w związku z e-protokół (...):11:23 – 00:18:00– płyta CD – k. 153) W aktach sprawy zalega potwierdzona za zgodność z oryginałem kopia karty szkoleń wnioskodawczyni, które jako pracownik odbyła w spornym okresie wraz z podpisami prowadzących szkolenia instruktorów. (kopia karty szkoleń – k. 7) Pracownicy płatnika składek dostawali w połowie lub pod koniec danego miesiąca grafiki pracy na kolejny miesiąc. (zeznania wnioskodawczyni na rozprawie w dniu 9 stycznia 2024 roku e-protokół (...):32:44 – 00:33:04 w związku z e-protokół (...):11:23 – 00:18:00– płyta CD – k. 153) Załączone przez odwołującą do odwołania grafiki pracy (zestawienia czasu pracy) obrazują godziny jej przyjścia do pracy, zakończenia dnia pracy w spornych okresach, potwierdzane (odklikiwane) przez wnioskodawczynię za pomocą karty czasu pracy. W trakcie dnia pracy wnioskodawczyni udawała się na półgodzinną bezpłatną przerwę i tą okoliczność również potwierdzała – odklikiwała za pomocą karty. W przedłożonych grafikach pracy brak jest dni, w których wnioskodawczyni pracowałaby w czasie kiedy to była niezdolna do pracy z powodu choroby. (grafiki pracy – k. 8-16, zeznania wnioskodawczyni na rozprawie w dniu 9 stycznia 2024 roku e-protokół (...):32:44 – 00:33:04 w związku z e-protokół (...):18:19 – 00:25:28– płyta CD – k. 153) Pracodawca wypłacał wnioskodawczyni wynagrodzenie za pracę przelewem na konto. (paski wypłat za okres od 11/2022 r. do 01/2023 r., potwierdzenia przelewów wynagrodzenia od 11/2022 r. do 01/2023 r., potwierdzenia przelewów: premia za 11/2022 r., bonusA., zamknięcie Q4 2022 r. - k. nieponumerowane strony załączonych do sprawy akt organu rentowego, paski wynagrodzeń – k. 38-42) W okresie od stycznia 2021 roku do października 2023 roku wnioskodawczyni korzystała z usług następujących placówek medycznych:(...) Zespół (...)wŁ.,(...).J.(...),(...) Spółka z o.o.sp. komandytowa (...), Samodzielny Publiczny ZOZ(...) Szpital (...)wŁ.. (wykaz – k. 82-82 verte) W 2016 r. rozpoznano u wnioskodawczyni wrzodziejące zapalenie jelita grubego. Ponadto od wielu lat, od 2002 roku, skarżąca leczy się psychiatrycznie, w tym na nawracające zaburzenia depresyjne, z powodu których wielokrotnie w przeszłości przebywała na zwolnieniach lekarskich. W 2021 r. u wnioskodawczyni rozpoznano depresję poschizofreniczną, nerwicę natręctw, schizofrenię. (dokumentacja medyczna – k. 93-114, k. 118-129, k. 132-136 verte, k. 138-145) W dniu 27.12.2022 r. wnioskodawczyni udała się na wizytę lekarską do lekarza – specjalisty medycyny rodzinnej. Rozpoznano u niej wówczas: złe samopoczucie i zmęczenie, ostre zapalenie nosa i gardła, a także zlecono specjalne przesiewowe badania w kierunku innych chorób i zakażeń. Wnioskodawczyni przebywała na zwolnieniu lekarskim do dnia 31.12.2022r., (dokumentacja medyczna (historia wizyt) – k. 133, zeznania wnioskodawczyni na rozprawie w dniu 9 stycznia 2024 roku e-protokół (...):32:44 – 00:33:04 w związku z e-protokół (...):18:19 – 00:25:28– płyta CD – k. 153 ) Kolejny raz na zwolnieniu chorobowym wnioskodawczyni przebywała z powodu zabiegu, na który została skierowana przez lekarza ginekologa. Następnie przebywała na długotrwałym zwolnieniu z powodu zaburzeń depresyjnych. (dokumentacja medyczna (historia zdrowia i choroby) – k. 111, zeznania wnioskodawczyni na rozprawie w dniu 9 stycznia 2024 roku e-protokół (...):32:44 – 00:33:04 w związku z e-protokół (...):18:19 – 00:25:28– płyta CD – k. 153) Od 27.12.2022 r. do 31.12.2022 r., od 10.01.2023 r. do 27.01.2023 r. oraz od 30.01.2023 r. do 31.01.2023 r. płatnik wykazał wynagrodzenie za czas niezdolności do pracy wnioskodawczyni. Za okres od 30.01.2023 r. do 17.04.2023 r.K. B.wystąpiła z wnioskiem o wypłatę zasiłku chorobowego po ustaniu zatrudnienia. (okoliczność bezsporna) Od grudnia 2023 roku wnioskodawczyni zawarła umowę z innąagencją pracy (...)i ponownie wykonuje pracę na rzecz:A.. Na rozprawie w dniu 9 stycznia 2024 roku wnioskodawczyni okazała kartę czasu pracy, która jest tożsama do tej, którą miała wcześniej w trakcie spornego zatrudnienia u płatnika składek(...)(k.6). Różnią się jedynie numerem. (zeznania wnioskodawczyni na rozprawie w dniu 9 stycznia 2024 roku e-protokół (...):32:44 – 00:33:04 w związku z e-protokół (...):25:28 – 00:28:34– płyta CD – k. 153, karta czasu pracy okazana na rozprawie w dniu 9 stycznia 2024 roku e-protokół (...):28:34 – 00:29:31 – płyta CD – k. 153) Powyższy stan faktyczny został ustalony na podstawie dowodów z powyższych dokumentów, których strony nie kwestionowały. Zeznania wnioskodawczyni dotyczące wykonywania przez nią pracy na rzecz płatnika sąd uznał za spójne, konsekwentne, logiczne i zgodne z doświadczeniem życiowym, korelowały ze zgromadzoną w sprawie dokumentacją związaną z kwestionowanym przez ZUS stosunkiem pracy i wobec braku jakiegokolwiek dowodu przeciwnego, sąd uznał je w całości za wiarygodne. W postępowaniu sądowym przedstawiono wszelkie żądane dokumenty, w oparciu o które możliwe było ustalenie ponad wszelką wątpliwość, że odwołująca się faktycznie w spornym okresie, będąc zatrudniona przez płatnika składek(...) Sp. z o.o., wykonywała pracę tymczasową na rzecz:(...) Sp. z o.o.W niniejszej sprawie wykazano, że strony umowy wykonywały względem siebie prawa i obowiązki stron stosunku pracy w rozumieniu przepisuart. 22 § 1 k.p, o czym szerzej w dalszej części uzasadnienia. Sąd nie miał podstaw, by poddać w wątpliwość autentyczność dokumentacji pracowniczej odwołującej się oraz załączonych do odwołania, przedłożonych przez ubezpieczoną grafików pracy – zestawienia czasu pracy (k.8-16). Okoliczności w nich prezentowane są zbieżne z zeznaniami wnioskodawczyni, które złożyła w niniejszym procesie będąc uprzedzoną o odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych zeznań. Ponadto, grafiki te zostały opatrzone pieczątką płatnika, podpisem w formie parafki, datą: 8 maja 2023 roku, potwierdzone ,,za zgodność z oryginałem”. Oznacza to, że nie zostały wykreowane wyłącznie na potrzeby przedmiotowej sprawy, niezgodnie z rzeczywistym czasem pracy wnioskodawczyni. Nadto, co istotne, zapisy czasu pracy skarżącej są sporządzane elektronicznie na podstawie odbijania przez nią karty elektronicznej, stąd są one bardzo precyzyjne czasowo. ZUS nie podnosił żadnych zarzutów w stosunku do powoływanych dokumentów, zachował w tym względzie bierną postawę, a to z kolei prowadzi do wniosku, że pozwany w żadnym stopniu nie wykazał, by przedstawione przez wnioskodawczynię dokumenty były nieprawdziwe (art. 6 k.c.). Sąd Okręgowy w Łodzi zważył, co następuje: Odwołanie zasługuje na uwzględnienie. Zgodnie zart. 68 ust. 1 pkt 1 lit. a ustawy z 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych(Dz.U.2023.0.1230), zwanej dalej ustawą systemową, do zakresu działania Zakładu Ubezpieczeń Społecznych należy między innymi realizacja przepisów o ubezpieczeniach społecznych, a w szczególności stwierdzanie i ustalanie obowiązku ubezpieczeń społecznych. Zakres rozpoznania i orzeczenia (przedmiot sporu) w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych wyznaczony jest w pierwszej kolejności przedmiotem decyzji organu rentowego zaskarżonej do sądu ubezpieczeń społecznych, a w drugim rzędzie przedmiotem postępowania sądowego, określonego zakresem odwołania od decyzji organu rentowego do sądu (por. postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 18 marca 2008 r., II UZ 4/08, OSNP 2009 nr 11-12, poz. 163 oraz z dnia 19 sierpnia 2015 r., II UZ 12/15, LEX nr 1789937). Sporne w prowadzonym postępowaniu było to, czyK. B.- jako pracownik u płatnika składek(...) Sp. z o.o.- podlegała obowiązkowo ubezpieczeniom: emerytalnemu, rentowym, chorobowemu, wypadkowemu w dniu 10 listopada 2022 roku i w okresie od dnia 15 listopada 2022 roku do dnia 31 stycznia 2023 roku. Zgodnie z treściąart.6 ust.1 punkt 1, art.8 ust.1 i art.11 ust.1 i art.12 ust.1 ustawy z 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych(Dz.U.2023.0.1230), pracownicy, to jest osoby pozostające w stosunku pracy, podlegają obowiązkowym ubezpieczeniom społecznym. Stosownie do treściart. 1 ust 1 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 roku o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa(Dz.U.2022.0.1732) osobom tym, w razie choroby lub macierzyństwa, przysługują świadczenia pieniężne na warunkach i w wysokości określonych ustawą. W myśl art. 4 w ust. 1 ustawy zasiłkowej ubezpieczony podlegający obowiązkowo ubezpieczeniu nabywa prawo do zasiłku chorobowego po upływie 30 dni nieprzerwanego ubezpieczenia chorobowego. W niniejszej sprawie organ rentowy podważał skuteczność umowy o pracę zawartej między ubezpieczoną, a płatnikiem składek wskazując na jej jedynie pozorny charakter. Należy podkreślić, że organ rentowy ma prawo do badania, a także kwestionowania, podstaw ubezpieczenia w tym umów o pracę, ponieważ rodzą one skutki w dziedzinie ubezpieczeń społecznych. Jednak w takiej sytuacji to na organie rentowym spoczywa obowiązek udowodnienia pozorności umowy lub jej sprzeczności z zasadami współżycia społecznego, w myślart. 6 k.c.Stanowisko takie zajął także Sąd Najwyższy np. w wyroku z dnia 15 lutego 2007 r., I UK 269/06, OSNP 2008 nr 5-6, poz. 78 oraz w wyroku z dnia 24 sierpnia 2010 r. I UK 74/10, w którym stwierdził, iż: „1. Na organie rentowym, który przyjął zgłoszenie do ubezpieczenia pracowniczego i nie kwestionował tytułu tego zgłoszenia oraz przyjmował składki, spoczywa ciężar dowodu, że strony umowy o pracę złożyły fikcyjne oświadczenia woli. 2. Podstawą ubezpieczenia społecznego jest rzeczywiste zatrudnienie, a nie sama umowa o pracę (art. 22 k.p., art. 6 ust. 1 pkt 1 i art. 13 pkt 1 ustawy z 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych). Umowa o pracę nie jest czynnością wyłącznie kauzalną, gdyż w zatrudnieniu pracowniczym chodzi o wykonywanie pracy. Brak pracy podważa umowę o pracę. Innymi słowy jej formalna strona, nawet połączona ze zgłoszeniem do ubezpieczenia społecznego, nie stanowi podstawy takiego ubezpieczenia.” (LEX nr 653664) Zdaniem Sądu Okręgowego, organ rentowy w żaden sposób nie udowodnił, iż zakwestionowana przez niego umowa o pracę miała charakter pozorny, a strony zmierzały wyłącznie w celu nabycia prawa do wypłaty świadczeń z ubezpieczeń społecznych, co zarzucał stronom umowy o pracę. Pełnomocnik reprezentujący ZUS nie zgłosił, w toku procesu, żadnych wniosków dowodowych, za pomocą których wykazałby pozorność zawartej między stronami umowy. Sąd ocenił zatem zasadność decyzji w oparciu o zebrany w sprawie materiał dowodowy, który okazał się wystarczający do wydania orzeczenia. Wskazać należy również, że ingerencja sądu w kierunku przejęcia od strony inicjatywy dowodowej mogłaby się spotkać ze skutecznie podniesionym przez drugą stronę słusznym zarzutem naruszenia zasady bezstronności. Faktem jest, że postępowanie w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych wiąże się z pewnymi odrębnościami również w tej sferze, jednakże Sąd nie może zastępować działaniem z urzędu strony procesowej tym bardziej wówczas, gdy jest ona reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika procesowego- por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 21 marca 2013 r. III AUa 1011/12LEX nr 1298879. Strona, która nie przytoczyła wystarczających dowodów na poparcie swoich twierdzeń, ponosi ryzyko niekorzystnego dla siebie rozstrzygnięcia, o ile ciężar dowodu, co do tych okoliczności na niej spoczywał, a Sąd musi wyciągnąć ujemne konsekwencje z braku udowodnienia faktów przytoczonych na uzasadnienie żądań lub zarzutów – por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 28 lutego 2013 r. I ACa 613/12LEX nr 1294695. Definicja pracownika, na gruncie prawa ubezpieczeń społecznych, została zawarta w przepisieart.8 ust.1ww.ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, który stanowi, iż za pracownika uważa się osobę pozostającą w stosunku pracy. Pojęcie stosunku pracy o jakim mowa wart.8 ust.1ww. ustawy jest równoznaczne z pojęciem stosunku pracy definiowanym przezart.22 k.p.(wyrok SN z 13.07.2005 r., I UK 296/04, OSNP 2006/9-10/157). O uznaniu stosunku łączącego strony za stosunek pracy rozstrzygają przepisy prawa pracy. Wedługart. 22 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 roku kodeks pracy, przez nawiązanie stosunku pracy pracownik zobowiązuje się do wykonywania pracy określonego rodzaju na rzecz pracodawcy i pod jego kierownictwem oraz w miejscu i czasie wyznaczonym przez pracodawcę, a pracodawca do zatrudniania pracownika za wynagrodzeniem. Skutku przystąpienia do ubezpieczenia nie wywołuje zawarcie umowy o pracę, której strony stwarzają pozór realizacji przez ubezpieczonego czynności odpowiadających treściart. 22 k.p., czyli wykonywania pracy określonego rodzaju na rzecz pracodawcy i pod jego kierownictwem, za wynagrodzeniem, odpowiadającym ilości i jakości świadczonej pracy (art. 78 k.p.). Do cech pojęciowych pracy, stanowiącej przedmiot zobowiązania pracownika w ramach stosunku pracy należą osobiste (nie może on wyręczyć się w pracy inną osobą) i odpłatne jej wykonywanie w warunkach podporządkowania pracodawcy. Dla stwierdzenia cechy podporządkowania pracowniczego z reguły wskazuje się na takie elementy jak: określony czas pracy i określone miejsce wykonywania czynności, podpisywanie list obecności, podporządkowanie pracownika regulaminowi pracy oraz poleceniom kierownictwa co do miejsca czasu i sposobu wykonywania pracy, obowiązek wykonywania poleceń przełożonych itp. Zgodnie zart. 83 § 1 k.c.nieważne jest oświadczenie woli złożone drugiej stronie za jej zgodą dla pozoru. Przepisart. 83 k.c.charakteryzuje czynność prawną pozorną przez wskazanie trzech jej elementów, które muszą wystąpić łącznie: oświadczenie woli musi być złożone tylko dla pozoru, oświadczenie woli musi być złożone drugiej stronie, adresat oświadczenia woli musi zgadzać się na dokonanie czynności prawnej jedynie dla pozoru. Złożenie oświadczenia woli dla pozoru oznacza, że osoba oświadczająca wolę w każdym wypadku nie chce, aby powstały skutki prawne, jakie zwykle prawo łączy ze składanym przez nią oświadczeniem. Brak zamiaru wywołania skutków prawnych oznacza, że osoba składająca oświadczenie woli, albo nie chce w ogóle wywołać żadnych skutków prawnych, albo też chce wywołać inne, niż wynikałoby ze złożonego przez nią oświadczenia woli. Z czynnością prawną pozorną mamy do czynienia wówczas, gdy występują, łącznie, następujące warunki: oświadczenie woli musi być złożone tylko dla pozoru, oświadczenie woli musi być złożone drugiej stronie, adresat oświadczenia woli musi zgadzać się na dokonanie czynności prawnej jedynie dla pozoru, czyli być aktywnym uczestnikiem stanu pozorności. Pierwsza i zasadnicza cecha czynności pozornej wyraża się brakiem zamiaru wywołania skutków prawnych, jakie prawo łączy z tego typu i treścią złożonego oświadczenia. Jest to zatem z góry świadoma sprzeczność między oświadczonymi a prawdziwymi zamiarami stron, czyli upozorowanie stron na zewnątrz i wytworzenie przeświadczenia dla określonego kręgu (otoczenia), nie wyłączając organów władzy publicznej, że czynność o określonej treści została skutecznie dokonana. Jednakże zgodnie ze stanowiskiem Sądu Najwyższego, wyrażonym w wyroku z 14 marca 2001 roku(sygn. akt III UKN 258/00, opubl. OSNAP 2002/21/527), nie można przyjąć pozorności oświadczeń woli o zawarciu umowy o pracę, gdy pracownik podjął pracę i ją wykonywał, a pracodawca świadczenie to przyjmował. Nie wyklucza to rozważenia, czy w konkretnym przypadku zawarcie umowy zmierzało do obejścia prawa (art. 58 § 1 k.c.w związku zart. 300 k.p.). W orzecznictwie Sądu Najwyższego ugruntowany jest pogląd, że podleganie pracowniczemu ubezpieczeniu społecznemu jest uwarunkowane nie tyle samym faktem zawarcia umowy o pracę i opłacaniem składek ubezpieczeniowych, ale legitymowaniem się statusem pracownika rzeczywiście świadczącego pracę w ramach ważnego stosunku pracy. Sam bowiem fakt, że oświadczenia stron umowy o pracę zawierają określone wart.22 k.p.formalne elementy umowy o pracę nie oznacza, że umowa taka jest ważna. Jeżeli bowiem strony umowy o pracę przy składaniu oświadczeń woli mają świadomość tego, że osoba określona w umowie o pracę, jako pracownik pracy świadczyć nie będzie, a osoba wskazana, jako pracodawca nie będzie korzystać z jej pracy i do podjęcia i wykonywania pracy nie doszło a jedynym celem umowy było umożliwienie skorzystania ze świadczeń z ubezpieczenia społecznego, to umowę taką uważa się za zawartą dla pozoru -art.83§1 k.c.Umowa taka nie stanowi tytułu do objęcia ubezpieczeniami społecznymi (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 marca 2008 roku II UK 148/07, Lex nr 846577; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 sierpnia 2005 roku II UK 321/04, OSNP 2006/11-12/190; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 28 lutego 2001 roku II UKN 244/00, OSNP 2002/20/496; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 lutego 2010 roku II UK 204/09, Lex nr 590241). Przy czym nie jest to jedyna postać pozorności umowy o pracę. Pozorność umowy o pracę ma miejsce nie tylko wówczas, gdy mimo jej zawarcia praca w ogóle nie jest świadczona, ale również wtedy, gdy jest faktycznie świadczona, lecz na innej podstawie niż umowa o pracę. W każdym przypadku decydujące znaczenie ma treść umowy i okoliczności faktyczne jej wykonywania. Warto także wskazać, że w uzasadnieniu wyroku Sądu Najwyższego z 21 maja 2010 r. w sprawie I UK 43/10 (Lex nr 619658) trafnie stwierdzono, że umowa o pracę jest zawarta dla pozoru, a przez to nie stanowi tytułu do objęcia ubezpieczeniami społecznymi, jeżeli przy składaniu oświadczeń woli obie strony mają świadomość, że osoba określona w umowie jako pracownik nie będzie świadczyć pracy, a podmiot wskazany jako pracodawca nie będzie korzystać z jej pracy, czyli strony z góry zakładają, iż nie będą realizowały swoich praw i obowiązków wypełniających treść stosunku pracy. Skoro z zawarciem umowy o pracęustawa z 13 października 1998 roku o systemie ubezpieczeń społecznychwiąże obowiązek ubezpieczenia emerytalnego i rentowych oraz wypadkowego i chorobowego, to podjęcie zatrudnienia w celu objęcia tymi ubezpieczeniami i ewentualnie korzystania z przewidzianych nimi świadczeń nie jest obejściem prawa. W wyroku Sądu Najwyższego z 24 sierpnia 2010 r. w sprawie I UK 74/10 (Lex numer 653664) stwierdzono zaś, że podstawą ubezpieczenia społecznego jest rzeczywiste zatrudnienie, a nie sama umowa o pracę (art. 22 k.p., art. 6 ust. 1 pkt 1 i art. 13 pkt 1 w/w ustawy). Umowa o pracę nie jest czynnością wyłącznie kauzalną, gdyż w zatrudnieniu pracowniczym chodzi o wykonywanie pracy. Brak pracy podważa sens istnienia umowy o pracę. Innymi słowy jej formalna strona, nawet połączona ze zgłoszeniem do ubezpieczenia społecznego, nie stanowi podstawy takiego ubezpieczenia. Z powyższego jednoznacznie wynika, że motywacja skłaniająca do zawarcia umowy o pracę nie ma znaczenia dla jej ważności jednakże przy takim wyłącznie założeniu, że nastąpiło rzeczywiste jej świadczenia zgodnie z warunkami określonymi wart. 22 §1 k.p. O czynności prawnej mającej na celu obejście ustawy można mówić wówczas, gdy czynność taka pozwala na uniknięcie zakazów, nakazów lub obciążeń wynikających z przepisu ustawy i tylko z takim zamiarem została dokonana. Nie jest natomiast obejściem prawa dokonanie czynności prawnej w celu osiągnięcia skutków, jakie ustawa wiąże z tą czynnością prawną. Skoro z zawarciem umowy o pracęustawa o systemie ubezpieczeń społecznychwiąże obowiązek ubezpieczenia emerytalno-rentowego, chorobowego i wypadkowego, podjęcie zatrudnienia w celu objęcia ubezpieczeniem i ewentualnego korzystania ze świadczeń z tego ubezpieczenia nie może być kwalifikowane jako obejście prawa. Sąd podziela pogląd Sądu Najwyższego wyrażony w uzasadnieniu wyroku z dnia 25 stycznia 2005 roku (II UK 141/04, OSNP 2005/15/235), w którym stwierdza się, iż stronom umowy o pracę, na podstawie której rzeczywiście były wykonywane obowiązki i prawa płynące z tej umowy, nie można przypisać działania w celu obejścia ustawy (art.58§1 k.c.w zw. zart.300 k.p.). Ocena taka nie odnosi się jednak do sytuacji, gdy podejmowane czynności w ramach zawartej umowy o pracę nie mają na celu rzeczywistej realizacji tej umowy, a jedynie uwiarygodnienie jej świadczenia – innymi słowy są czynnościami pozornymi, fikcyjnymi - pracownik udaje, że wykonuje jakieś czynności jedynie po to, aby stworzyć dowody jej świadczenia. Nawiązanie umowy o pracę może, bowiem wynikać z czynności faktycznych wyrażających się z jednej strony zobowiązaniem pracownika do wykonywania pracy określonego rodzaju na rzecz pracodawcy i pod jego kierownictwem, z drugiej zobowiązaniem pracodawcy do zatrudniania pracownika za wynagrodzeniem (art.22§1 k.p.). W sytuacji, gdy wolą stron zawierających umowę było faktyczne nawiązanie stosunku pracy i doszło do świadczenia pracy za wynagrodzeniem, sama świadomość jednej ze stron umowy, a nawet obu stron, co do wystąpienia w przyszłości zdarzenia uprawniającego do świadczeń z ubezpieczenia społecznego, nie daje podstawy do uznania, że umowa miała na celu obejście prawa (wyrok SN z dnia 2 lipca 2008 roku, sygn. akt II UK 334/07, opubl.L.). Sąd ocenił zatem zasadność decyzji w oparciu o zebrany w sprawie materiał dowodowy, który okazał się wystarczający do wydania orzeczenia. Z przeprowadzonego w sprawie postępowania dowodowego jednoznacznie wynika, że odwołująca w dniu 10 listopada 2022 roku i w okresie od dnia 15 listopada 2022 roku do dnia 31 stycznia 2023 roku wykonywała na rzecz płatnika składek pracę w reżimie stosunku pracy. W ocenie Sądu Okręgowego, w świetle dokonanych ustaleń faktycznych, nie ma podstaw do uznania, że zawarta między wnioskodawczynią a płatnikiem składek umowa o pracę nie była realizowana. W orzecznictwie Sądu Najwyższego jako podstawowe cechy stosunku pracy odróżniające go od innych stosunków prawnych wymienione zostały: dobrowolność; osobiste świadczenie pracy w sposób ciągły, powtarzający się; podporządkowanie, wykonywanie pracy pod kierownictwem pracodawcy, w miejscu i czasie wyznaczonym przez niego; ryzyko pracodawcy; odpłatny charakter zatrudnienia (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 23 października 2006 roku I PK 110/06 Lex nr 207175; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 października 2009 roku, III PK 39/09, Lex nr 578140). W wyroku z dnia 25 listopada 2005 roku (I UK 68/05, Lex nr 177165) Sąd Najwyższy stwierdził, iż wykonywanie pracy pod kierownictwem pracodawcy (pracy podporządkowanej) jest cechą o charakterze konstrukcyjnym dla istnienia stosunku pracy. Z kolei w uzasadnieniu do wyroku z dnia 7 marca 2006 roku (I PK 146/05 (Lex nr 234370) Sąd Najwyższy przypomniał, iż cechami charakterystycznymi dla stosunku pracy – wskazywanymi w orzecznictwie – są także: obowiązek osobistego wykonywania pracy, zakaz wyręczania się osobami trzecimi; bezwzględne obowiązywanie zasady odpłatności; pracowniczy obowiązek starannego działania, a nie osiągnięcia rezultatu, oraz obciążenie pracodawcy ryzykiem prowadzenia działalności; wykonywanie pracy skooperowanej, zespołowej; ciągłość świadczenia pracy; występowanie pewnych cech charakterystycznych dla stosunku pracy, np. wypłaty wynagrodzenia za godziny nadliczbowe. Sąd Najwyższy wskazał także, że o kwalifikacji stosunku prawnego jako stosunku pracy decyduje przede wszystkim sposób wykonywania zatrudnienia. Strony mogą więc złożyć wyraźne oświadczenia woli co do ukształtowania podstawy prawnej zatrudnienia. Jednak nawet bez wyraźnego wyrażenia woli przez strony (złożenia oświadczeń woli w tym zakresie) stosunek prawny może być kwalifikowany jako stosunek pracy, jeżeli strony wykonują go w sposób charakterystyczny dla tego stosunku prawnego. W tej sytuacji do Sądu należało przeprowadzenie oceny, czy analizowany stosunek prawny nosił konstytutywne cechy stosunku pracy. W tym celu Sąd zbadał, czy odwołująca się w spornym okresie osobiście świadczyła pracę podporządkowaną pracodawcy (pod kierownictwem pracodawcy) w sposób ciągły, odpłatny, na rzecz i ryzyko pracodawcy. Dokonanie powyższego ustalenia miało bowiem znaczenie dla objęcia wnioskodawczyni obowiązkowymi ubezpieczeniami społecznymi: emerytalnym, rentowymi, chorobowym oraz wypadkowym z tytułu zatrudnienia na podstawie umowy o pracę. W pierwszej kolejności należy nadmienić, że agencja pracy tymczasowej jaką jest w niniejszej sprawie(...) Sp. z o.o.jest pracodawcą pracownika tymczasowego (wnioskodawczyni), która na podstawie zawartej umowy o pracę, została skierowana do wykonywania pracy w innym podmiocie - u pracodawcy użytkownika ((...) Sp. z o.o.). Agencja pracy tymczasowej wykonuje obowiązki pracodawcy związane z: zawarciem umowy, zgłoszeniem do ubezpieczenia społecznego, wypłatą wynagrodzenia. odprowadzaniem składek na ubezpieczenie społeczne oraz podatkami. W takim wypadku to(...)jest płatnikiem składek na ubezpieczenia: emerytalne, rentowe, chorobowe, wypadkowe ubezpieczonej, a nie pracodawca użytkownik- czyli firma, w której ubezpieczona świadczyła pracę. Na podstawie dowodów z zeznań odwołującej się, dodatkowo potwierdzonych dowodami z dokumentów (m.in. ewidencją czasu pracy, grafikami pracy – zestawieniem czasu pracy przedłożonymi do odwołania przez wnioskodawczynię, orzeczeniem lekarskim, umowami o pracę), sąd ustalił ponad wszelką wątpliwość, że odwołująca się, będąc zatrudniona przez płatnika składek(...) Sp. z o.o., wykonywała pracę tymczasową w spornym okresie, w sposób stały, w uzgodnionym do tego miejscu, czasie (w systemie dwu zmianowym: od 6:30 – 17:00 oraz od 18:30: - 5:00), za co otrzymywała wypłacane jej przez płatnika składek wynagrodzenie. Odwołująca się w spornym okresie wykonywała pracę polegającą na procesowaniu zwrotów od klientów. Wnioskodawczyni szczegółowo opisała czynności należące do przynależnego jej stanowiska pracy. Do jej obowiązków należało sprawdzanie czy wszystko jest w porządku ze zwracanymi produktami. Okoliczność tą odnotowywała w specjalnie przeznaczonym do tego programie według wzorca, zaznaczając przy tym jak jest opakowany produkt, czy posiada metkę, czy był zapakowany, w jakim jest stanie, czy posiada jakieś wady, czy jest mocno zniszczony. Skarżąca pobierała pudełko i każdy ze zwracanych produktów brała do ręki, oglądała pod względem jakości. Efekty pracy wykonywanej przez ubezpieczoną były zatem widoczne. Co prawda zakres czynności wnioskodawczyni nie został określony na piśmie i nie nadano mu formy zakresu obowiązków, ale pracodawca nie ma takiego obowiązku. Może wyznaczać zadania pracownikowi w formie ustnej. W niniejszej sprawie ustalenia na czym polegały obowiązki pracownicze wnioskodawczyni dokonano za pośrednictwem jej zeznań, a niekwestionowanych przez ZUS co wskazywało na rzeczywistość przedmiotowego stosunku pracy. W tym miejscu jeszcze raz należy podkreślić, że w ocenie sądu zeznania wnioskodawczyni są logiczne, spójne i zgodne z doświadczeniem życiowym i wobec braku jakiegokolwiek dowodu przeciwnego, sąd uznał je w całości za wiarygodne. Wnioskodawczyni też w sposób logiczny i szczegółowy wyjaśniła w jakich okolicznościach doszło do zawarcia stosunku pracy z płatnikiem składek. O ofercie rekrutacji wnioskodawczyni dowiedziała się za pośrednictwem strony internetowej pośrednika pracy(...) Sp. z o.o.Zdecydowała się zgłosić swoja kandydaturę poprzez złożenie stosownych dokumentów, w tym CV. Po zakończeniu rekrutacji odbywającej się w trybie zdalnym, na stanowisko pracy, na które aplikowała, została zaproszona do siedzibyR.celem złożenia stosownych podpisów na dokumentacji pracowniczej. W dniu: 10.11.2022 r. wnioskodawczyni odbyła kończące się egzaminem szkolenie BHP- instruktaż ogólny, który był tzw. dniem zerowym. Wnioskodawczyni pozostawała do dyspozycji pracodawcy zgodnie z dyspozycją przepisuart. 2373§ 3 k.p.Skarżącej wyjaśnione zostało wówczas na czym polegać będzie jej praca. W tym dniu została także przeszkolona w zakresie przepisów i wymogów ppoż. oraz została zapoznana z oceną ryzyka zawodowego. Następnie w dniu 14.11.2022 r. skarżąca odbyła szkolenie BHP – instruktaż stanowiskowy. Sąd dostrzegł także, że w aktach sprawy zalega potwierdzona za zgodność z oryginałem kopia karty szkoleń wnioskodawczyni, które jako pracownik odbyła w spornym okresie wraz z podpisami prowadzących szkolenia instruktorów. W treści uzasadniania zaskarżonej decyzji organ rentowy podnosił także, że z przedstawionego przez płatnika w toku postępowania wyjaśniającego przed ZUS grafiku za okres od 11/2022 r. do 01/2023 r. (akta ZUS) wynika, żeK. B.świadczyła pracę również w dniach, gdzie nie była zgłoszona jako pracownik do obowiązkowych ubezpieczeń społecznych oraz w dniach gdzie miała wykazaną przez płatnika nieobecność spowodowaną chorobą. Faktem jest, że rozkład czasu pracy może zostać ustalony w harmonogramie pracy (grafiku). Jednak grafiki pracy mogą ulegać zmianie, podlegać modyfikacjom czy korektom np. w razie choroby pracownika i konieczności zastępstwa. Tym bardziej, że tego rodzaju grafiki jak w niniejszej sprawie, na kolejny miesiąc pracownicy płatnika składek dostawali w połowie lub pod koniec wcześniejszego miesiąca pracy na miesiąc następny. Samo zatem zaplanowanie w powyższym grafiku przedstawionym przez płatnika, godzin pracy wnioskodawczyni nie oznaczało, tak jakby chciał tego ZUS, że w tych wyszczególnionych w nim danych dniach, z pewnością świadczyła ona pracę, w tym również, że wykonywała ją wtedy kiedy nie była zgłoszona jako pracownik do obowiązkowych ubezpieczeń społecznych, bądź gdy pozostawała niezdolna do pracy. W tym względzie sąd dał wiarę zeznaniom wnioskodawczyni i przedłożonym przez nią dokumentom, w tym w szczególności załączonym przez nią do odwołania grafikom pracy (zestawieniom czasu pracy), z których wynikały rzeczywiste czasy pracy w oparciu o elektroniczne rejestracje za pomocą karty. Strona pozwana nie zakwestionowała wiarygodności tego dokumentu, wobec czego należało przyjąć, że obrazuje on godziny jej przyjścia do pracy i wyjścia z niej, potwierdzane (odklikiwane) przez wnioskodawczynię za pomocą otrzymanego od pracodawcy identyfikatora ze zdjęciem stanowiącego kartę czasu pracy zwaną badżem. W trakcie dnia pracy wnioskodawczyni udawała się również na półgodzinną bezpłatną przerwę i tą okoliczność również potwierdzała – odklikiwała za pomocą ów karty. Sąd ustalił, że grafikach tych nie wskazano dni, w których wnioskodawczyni pracowałaby w czasie kiedy to była niezdolna do pracy z powodu choroby. Okoliczności wynikające z tego dokumentu potwierdza także prowadzona przez płatnika ewidencja czasu pracy (k. 52-54). Zostały one również wsparte dodatkowo, jak już nadmieniono, przez zeznania skarżącej. Tym samym w procesie przedstawiono rzetelne dowody wskazujące na rzeczywisty czas pracy ubezpieczonej i jej wymiar. Odnośnie jeszcze samego identyfikatora stanowiącego kartę czasu pracy wnioskodawczyni to sąd ustalił, że od grudnia 2023 roku wnioskodawczyni zawarła umowę z innąagencją pracy (...)i od tego czasu ponownie wykonuje pracę na rzecz:A.. Sąd dokonał porównania identyfikatora - karty, załączonej do akt w formie kserokopii (k.6), a okazanej na rozprawie w oryginale, którą skarżąca użytkowała w trakcie spornego zatrudnienia u płatnika składek z kartą, którą użytkuje obecnie i którą okazała na rozprawie w dniu 9 stycznia 2024 roku i doszedł do przekonania, że są one ze sobą tożsame. Różnią się jedynie numerem, co jest oczywiste biorąc pod uwagę, że ubezpieczona wykonuje teraz pracę w oparciu o inną umowę zawartą z innym płatnikiem. Ponadto, fakt nawiązania stosunku pracy przez wnioskodawczynię mającą przewlekłe problemy zdrowotne, nie może automatycznie rzutować na ocenę ważności nawiązanego z płatnikiem stosunku pracy. Zdaniem sądu, niekwestionowane jest, że strony mają prawo ustalić warunki umowy w dogodny dla siebie sposób i jeśli tylko ogólnie wyznaczone wart. 22 k.p.ramy umowy o pracę są zachowane i elementy właściwe dla umowy o pracę dominują, łącząca strony umowa nadal korzysta z przywileju uznania jej za umowę o pracę. Takie warunki spełnione zostały w niniejszym postępowaniu. Skoro realizację stosunku pracy przez obie strony spornej umowy potwierdziły obiektywne dowody z zeznań wnioskodawczyni i z dokumentów, to w takiej sytuacji nie ma podstaw, by kwestionować istnienie stosunku pracy. Zaakcentować przy tym należy, że przepisy z zakresu ubezpieczeń społecznych nie uzależniają skuteczności nawiązania stosunku pracowniczego od czasookresu trwania konkretnej umowy, od długości wcześniej przysługującej ochrony ubezpieczeniowej, czy też od stanu zdrowia pracownika. Z tego wynika, że nagłe przerwanie relacji z pracodawcą bądź nieprzystąpienie do realizacji umowy o pracę w ustalonym czasie z powodu pogorszenia stanu zdrowia pracownika, nie może wpływać negatywnie na powstały stosunek ubezpieczenia społecznego i skutki z niego wynikające. Dla powstania wskazanych skutków konieczne jest bowiem skuteczne nawiązanie umowy o pracę. Skutku takiego nie rodzi zawarcie przez strony umowy o pracę bez woli jej realizacji, nawet jeżeli strony podejmują jakieś czynności, które mają na zewnątrz pozorować realizację umowy (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 15 maja 2014r., III AUa 826/13). Tym samym - wbrew ocenie organu rentowego - istnieją dowody na potwierdzenie faktu świadczenia pracy przez ubezpieczoną na rzecz w/w płatnika składek, co prowadzi do przyjęcia, że umowy o pracę zawarte na czas określony: od 10.11.2022 r. do 10.11.2022 r., od. 15.11.2022 r. do 30.11.2022 r., 01.12.2022 r. do 31.12.2022 r., od 01.01.2023 r. do 31.01.2023 r., zostały zawarte zgodnie z przepisami prawa pracy. Okoliczności faktyczne niniejszej sprawy nie potwierdzają zatem, aby celem tych umów był brak woli rzeczywistego jej świadczenia z jednej strony i brak woli korzystania z tej pracy przez drugą stronę. Organ rentowy nie wykazał tym samym, że oświadczenie woli którejkolwiek strony, zostało złożoneza zgodądrugiej strony dla pozoru, a tym samym nie sposób uznać, aby złożone oświadczenia woli były nieważne stosownie do treściart. 83 § 1 k.c. Sąd nie znalazł także podstaw do stwierdzenia, by doszło do naruszenia w rozważanym przypadku zasad współżycia społecznego. Zakład dodawał też, że bezpośrednio przed zgłoszeniem do ubezpieczeń społecznych przez płatnika składek(...)nie posiadała tytułu do ubezpieczenia chorobowego. Faktycznie ostatni tytuł do ubezpieczenia chorobowego wygasł w 28.02.2021 r., jednak ubezpieczona – motywowana różnymi względami – miała prawo poszukiwać zatrudnienia, podjąć je i podlegać ubezpieczeniom. Tytuł do ubezpieczeń społecznych, w tym chorobowego nie powstaje przecież tylko w przypadku osób, które wykażą się odpowiednio długą, wcześniejszą historią związaną z podleganiem ubezpieczeniom. Również osoby podejmujące zatrudnienie po raz pierwszy czy po długiej przerwie i je realizujące mają tytuł do podlegania ubezpieczeniom społecznym. Takiego prawa nie można było odmówić również i ubezpieczonej, która przez pewien czas w przeszłości pracowała, a także w pewnym okresie prowadziła działalność gospodarczą. Na marginesie wspomnieć również należy, że jeśli chodzi o wysokość wynagrodzenia wnioskodawczyni, to Sąd nie odnosił się do tej kwestii, gdyż czym innym jest określenie podstawy składki oraz wymiar świadczeń z ubezpieczenia społecznego i czym innym jest sam tytuł podlegania ubezpieczeniom społecznym. Zaskarżona decyzja w rozpoznawanej sprawie ma za przedmiot tylko podleganie ubezpieczeniom społecznym i nie obejmuje wysokości świadczenia z ubezpieczenia społecznego, stąd sama wysokość zgłoszonej podstawy wymiaru składek nie ma znaczenia. Z powyższych względów, Sąd Okręgowy uznał, że strony były związane umową o pracę, gdyż sporny stosunek prawny nosił konstytutywne cechy umowy o pracę, wynikające zart. 22 § 1 k.p. Oczywistym jest, że z uzyskaniem przez odwołującą statusu pracownika wiązał się skutek w postaci nabycia przez nią uprawnień do świadczeń ubezpieczenia społecznego. Skutek ten nie został wywołany działaniem niezgodnym z przepisami obowiązującego prawa, ale wynika z obowiązującego systemu prawnego. W ocenie Sądu, z zebranego w sprawie materiału dowodowego wynika, iż w spornych okresach wnioskodawczyni realizowała pracę na rzecz płatnika składek. Podkreślić należy, że z żadnego z dowodów nie wynika, że zamiarem wnioskodawczyni nie było świadczenie pracy, a jedynie stworzenie pozorów jej wykonywania, w celu uzyskania w przyszłości świadczeń z ubezpieczenia społecznego w postaci zasiłku chorobowego, na dodatek za zgodą płatnika. Fakt, że skarżąca od 27.12.2022 r. do 31.12.2022 r., od 10.01.2023 r. do 27.01.2023 r. oraz od 30.01.2023 r. do 31.01.2023 r. przebywała na zwolnieniu lekarskim, a za okres od 30.01.2023 r. do 17.04.2023 r. wystąpiła z wnioskiem o wypłatę zasiłku chorobowego po ustaniu zatrudnienia - sam w sobie nie może stanowić podstawy uznania zatrudnienia za pozorne, jeżeli umowa o pracę jest faktycznie realizowana, a tak w świetle zgromadzonego w procesie materiału dowodowego, było w rozpatrywanej sprawie. Nawet gdyby przyjąć, iż rzeczywistym celem zawartej umowy o pracę była wyłącznie chęć skarżącej do uzyskania świadczeń z ubezpieczenia społecznego, to dążenie do uzyskania świadczeń z ubezpieczenia społecznego, jako cel podjęcia zatrudnienia, nie świadczy o zamiarze obejścia prawa, jeżeli umowa o pracę jest faktycznie realizowana, a tak było w przypadku wnioskodawczyni. Chęć uzyskania świadczeń z ubezpieczenia społecznego, jako motywacja do podjęcia zatrudnienia, nie świadczy o zamiarze obejścia prawa, a dążenie do uzyskania przez zawarcie umowy o pracę, ochrony gwarantowanej pracowniczym ubezpieczeniem społecznym, nie może być uznane za zmierzające do dokonania czynności sprzecznej z prawem albo mającej na celu jego obejście, jeżeli umowa ta prowadzi do faktycznej realizacji zatrudnienia spełniającego cechy stosunku pracy, a zebrany w sprawie materiał dowodowy pozwala stwierdzić. Mając powyższe na uwadze Sąd zaskarżoną decyzję ZUS zmienił, stosownie do treściart. 47714§ 2 k.p.c,. o czym orzekł w sentencji wyroku.

15/251000/0004021/U

Sąd Okręgowy w Łodzi

VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

152515000001506_III_K_000118_2023_Uz_2024-01-25_001

III K 118/23

2024-01-25 01:00:00.0 CET

2024-03-04 18:30:04.0 CET

2024-03-04 14:48:10.0 CET

15251500

1506

REASON

Sygn. akt III K 118/23 1.WYROK 2.W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 25 stycznia 2024 r. Sąd Okręgowy w Piotrkowie Tryb. III Wydział Karny w składzie: Przewodniczący: sędzia Sławomir Cyniak Ławnicy: Mariusz Gościński, Paweł Olejniczak Protokolant: Małgorzata Bednarek w obecności Prokuratora Marcina Polaka po rozpoznaniu w dniu 17 stycznia 2024 roku sprawy: M. A. syna W. i B. z domu O. , urodzonego (...) w P. oskarżonego o to, że: w dniu 21.07.2023 r. około godziny 21:45 w miejscowości K. -

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Iwona Sochacka" xPublisher="sochacka.i" xEditorFullName="Iwona Sochacka" xEditor="sochacka.i" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="5" xFlag="published" xVolType="15/251500/0001506/K" xYear="2023" xVolNmbr="000118" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText>Sygn. akt III K 118/23</xText> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.WYROK</xBx></xText> <xText xALIGNx="center"> <xBx>2.W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xBx></xText> <xText xALIGNx="right"> <xIx>Dnia 25 stycznia 2024 r.</xIx></xText> <xText><xIx>Sąd Okręgowy w Piotrkowie Tryb. III Wydział Karny w składzie:</xIx></xText> <xText><xIx>Przewodniczący: sędzia Sławomir Cyniak</xIx></xText> <xText><xIx>Ławnicy: Mariusz Gościński, Paweł Olejniczak</xIx></xText> <xText><xIx>Protokolant: Małgorzata Bednarek </xIx></xText> <xText><xIx>w obecności Prokuratora Marcina Polaka</xIx></xText> <xText><xBx>po rozpoznaniu w dniu 17 stycznia 2024 roku</xBx></xText> <xText><xIx>sprawy:</xIx></xText> <xText><xBx><xAnon>M. A.</xAnon> </xBx>syna <xAnon>W.</xAnon> i <xAnon>B.</xAnon> z domu <xAnon>O.</xAnon>, <xAnon>urodzonego (...)</xAnon> w <xAnon>P.</xAnon></xText> <xText><xBx>oskarżonego o to, że:</xBx></xText> <xText>w dniu 21.07.2023 r. około godziny 21:45 w miejscowości <xAnon>K.</xAnon>-<xAnon> (...)</xAnon> gmina <xAnon>G.</xAnon>, powiat <xAnon> (...)</xAnon>, województwo <xAnon> (...)</xAnon>, działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, grożąc nożem oraz bijąc gumową pałką po całym ciele <xAnon>E. S.</xAnon>, zabrał w celu przywłaszczenia na jego szkodę pieniądze w łącznej kwocie ok. 71 500 zł, a także spowodował u <xAnon>E. S.</xAnon> uraz głowy w postaci: złamania jarzmowo-szczękowo-oczodołowego po stronie lewej, wylewu krwawego podspójkowego w lewym oku, stłuczenia tkanek miękkich głowy, sińców głowy, tułowia, kończyn górnych i lewej kończyny dolnej, otarć naskórka na kończynach lewych, które to obrażenia spowodowały naruszenie czynności narządów ciała pokrzywdzonego na czas dłuższy niż 7 dni</xText> <xText><xBx>tj. o czyn zabroniony z <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 kk</xLexLink> w zb. z <xLexLink xArt="art. 157;art. 157 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 157 § 1 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 kk</xLexLink></xBx></xText> <xText xALIGNx="center"> <xBx>orzeka:</xBx></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>Oskarżonego <xAnon>M. A.</xAnon> w miejsce zarzucanego mu czynu w akcie oskarżenia, uznaje za winnego tego, że:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">a</xName> <xText>w dniu 21 lipca 2023 roku ok. godziny 20:00 w miejscowości <xAnon>K.</xAnon>-<xAnon>D.</xAnon>, gm. <xAnon>G.</xAnon>, woj. <xAnon> (...)</xAnon> uderzył trzykrotnie pięścią w głowę <xAnon>E. S.</xAnon>, powodując obrażenia w postaci złamania jarzmowo-szczękowo-oczodołowego po stronie lewej, wylewu krwawego podspojówkowego w lewym oku, stłuczenia tkanek miękkich głowy i sińców głowy, skutkujących naruszeniem czynności narządów ciała na okres powyżej 7 dni, wypełniającego dyspozycję <xLexLink xArt="art. 157;art. 157 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 157 § 1 kk</xLexLink> i za to na podstawie <xLexLink xArt="art. 157;art. 157 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 157 § 1 kk</xLexLink> wymierza mu karę 3 (trzech) lat pozbawienia wolności,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">b</xName> <xText>w dniu 21 lipca 2023 roku ok. godziny 21:45 w miejscowości <xAnon>K.</xAnon>-<xAnon>D.</xAnon>, gm. <xAnon>G.</xAnon>, woj. <xAnon> (...)</xAnon>, działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, używając przemocy wobec <xAnon>E. S.</xAnon> przez zadawanie mu uderzeń gumową pałką po tułowiu, kończynach górnych i dolnych oraz grożąc nożem, zabrał mu pieniądze w kwotach 12 000 zł oraz 12 000 EURO, przy czym spowodował u pokrzywdzonego obrażenia w postaci sińców tułowia, kończyn górnych i lewej kończynie dolnej oraz otarć naskórka na kończynach górnych, skutkujących naruszeniem czynności narządów ciała poniżej 7 dni, wypełniając dyspozycję <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 kk</xLexLink> w zb. z <xLexLink xArt="art. 157;art. 157 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 157 § 2 kk</xLexLink> w z zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 kk</xLexLink> i za to na podstawie <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 kk</xLexLink>, <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 3 kk</xLexLink>, <xLexLink xArt="art. 33;art. 33 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 33 § 2 kk</xLexLink> wymierza mu kary 4 (czterech) lat pozbawienia wolności oraz 220 (dwieście dwadzieścia) stawek dziennych grzywny przyjmując wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 10 (dziesięciu) zł;</xText> </xUnit> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>Na podstawie <xLexLink xArt="art. 85;art. 85 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 85 § 1 kk</xLexLink>, <xLexLink xArt="art. 86;art. 86 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 86 § 1 kk</xLexLink> wymierza oskarżonemu <xAnon>M. A.</xAnon> karę łączną 5 (pięciu) lat pozbawienia wolności;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText>Na podstawie <xLexLink xArt="art. 63;art. 63 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 63 § 1 kk</xLexLink> na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności zalicza oskarżonemu <xAnon>M. A.</xAnon> okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 22 lipca 2023 roku godzina 17:00;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText>Na podstawie <xLexLink xArt="art. 44;art. 44 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 44 § 2 kk</xLexLink> orzeka przepadek dowodu rzeczowego w postaci pałki gumowej i saszetki, opisanych w postanowieniu w przedmiocie dowodów rzeczowych pod poz. 3 i 8, karta 175 akt sprawy;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">5</xName> <xText>Na podstawie <xLexLink xArt="art. 230;art. 230 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 230 § 2 kpk</xLexLink> zwraca dowody rzeczowe opisane w postanowieniu w przedmiocie dowodów rzeczowych pod poz. 1, 2, 4, 5 i 6 <xAnon>E. S.</xAnon>, pod poz. 7 <xAnon>D. A.</xAnon>, karta 175 akt sprawy;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">6</xName> <xText>Na podstawie <xLexLink xArt="art. 192 a;art. 192 a § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 192a § 1 kpk</xLexLink> nakazuje zniszczyć ślady kryminalistyczne opisane w postanowieniu w przedmiocie dowodów rzeczowych pod poz. 1, 2 i 3, karta 175v akt sprawy;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">7</xName> <xText>na podstawie <xLexLink xArt="art. 41 a;art. 41 a § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 41a § 2 kk</xLexLink>, <xLexLink xArt="art. 43;art. 43 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 43 § 1 kk</xLexLink> orzeka wobec oskarżonego <xAnon>M. A.</xAnon> zakaz zbliżania się do <xAnon>E. S.</xAnon> na odległość nie mniejszą niż 10 (dziesięć) metrów na okres 5 (pięciu) lat;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">8</xName> <xText>zasądza na rzecz kancelarii adwokackiej adw. <xAnon>T. M.</xAnon> kwotę 1476,00 (tysiąc czterysta siedemdziesiąt sześć) zł, tytułem nieopłaconej udzielonej pomocy prawnej z urzędu oskarżonemu <xAnon>M. A.</xAnon>;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">9</xName> <xText>zwalnia <xAnon>M. A.</xAnon> od opłaty i kosztów postępowania, które przejmuje na rachunek Skarbu Państwa.</xText> </xUnit> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="32"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="30"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="35"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="118"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="11"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="42"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="15"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="123"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="5"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="11"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="2"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="8"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="114"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="71"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="99"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> <xText>Formularz UK 1</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText>Sygnatura akt</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>III K 118/23</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText><xIx>Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie <xLexLink xArt="art. 343;art. 343 a;art. 387" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k.</xLexLink> albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>USTALENIE FAKTÓW</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.Fakty uznane za udowodnione</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>1.1.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xAnon>M. A.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">a</xName> <xText xALIGNx="left">w dniu 21 lipca 2023 roku ok. godziny 20:00 w miejscowości <xAnon>K.</xAnon>-<xAnon>D.</xAnon>, gm. <xAnon>G.</xAnon>, woj. <xAnon> (...)</xAnon> uderzył trzykrotnie pięścią w głowę <xAnon>E. S.</xAnon>, powodując obrażenia w postaci złamania jarzmowo-szczękowo-oczodołowego po stronie lewej, wylewu krwawego podspojówkowego w lewym oku, stłuczenia tkanek miękkich głowy i sińców głowy, skutkujących naruszeniem czynności narządów ciała na okres powyżej 7 dni, czyn z <xLexLink xArt="art. 157;art. 157 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 157§1 kk</xLexLink>,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">b</xName> <xText xALIGNx="left">w dniu 21 lipca 2023 roku ok. godziny 21:45 w miejscowości <xAnon>K.</xAnon>-<xAnon>D.</xAnon>, gm. <xAnon>G.</xAnon>, woj. <xAnon> (...)</xAnon>, działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, używając przemocy wobec <xAnon>E. S.</xAnon> przez zadawanie mu uderzeń gumową pałką po tułowiu, kończynach górnych i dolnych oraz grożąc nożem, zabrał mu pieniądze w kwotach 12 000 zł oraz 12 000 EURO, przy czym spowodował u pokrzywdzonego obrażenia w postaci sińców tułowia, kończyn górnych i lewej kończynie dolnej oraz otarć naskórka na kończynach górnych, skutkujących naruszeniem czynności narządów ciała poniżej 7 dni, czyn z <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280§2 kk</xLexLink> w zb. z <xLexLink xArt="art. 157;art. 157 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 157§2 kk</xLexLink> w z zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11§2 kk</xLexLink>,</xText> </xUnit> <xText>Z uwagi na fakt, że wniosek o uzasadnienie dotyczy kary, ograniczono sporządzenie uzasadnienia w zakresie przyjętej kwalifikacji oraz wymierzonych kar i innych rozstrzygnięć zawartych w wyroku.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód </xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Numer karty </xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.Fakty uznane za nieudowodnione</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>1.2.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione </xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód </xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Numer karty</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.Dowody będące podstawą ustalenia faktów</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp. faktu z pkt 1.1</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uznania dowodu</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów<xBRx></xBRx>(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText><xBx>PODSTAWA PRAWNA WYROKU </xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt rozstrzygnięcia z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>1</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xAnon>M. A.</xAnon></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText>Działanie oskarżonego <xAnon>M. A.</xAnon> najpierw polegało na wejściu w dniu 21.07.2023 r., ok. godziny 20-tej, na posesję pokrzywdzonego i po wypowiedzeniu do niego słów pretensji, że go obgaduje, zaatakowaniu <xAnon>E. S.</xAnon>, przez trzykrotne uderzenie pięścią w lewą część twarzy. Wszystkie trzy uderzenia były skierowane w tę samą część twarzy. W wyniku tych uderzeń pokrzywdzony doznał obrażeń w postaci złamania jarzmowo-szczękowo-oczodołowego po stronie lewej, wylewu krwawego podspojówkowego w lewym oku, stłuczenia tkanek miękkich głowy i sińców głowy. Powyższe obrażenia spowodowały naruszenie czynności narządów ciała na okres powyżej 7 dni, co jednoznacznie wynikało ze sporządzonej opinii sądowo-lekarskiej, uzupełnionej podczas rozprawy. Tym samym oskarżony swoim działaniem wypełnił dyspozycję <xLexLink xArt="art. 157;art. 157 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 157§1 kk</xLexLink>.</xText> <xText>Następnie oskarżony przeprosił ofiarę, przyniósł dwa piwa, które wspólnie wypili i wrócił do swojego domu. Ponownie, po kilkunastu minutach, przyszedł do domu pokrzywdzonego, który leżał w łóżku. Oskarżony miał przy sobie gumową pałkę i zażądał wydania pieniędzy. Jednocześnie oskarżony stosował przemoc wobec <xAnon>E. S.</xAnon> bijąc go gumową pałką po tułowiu, kończynach górnych i dolnych. Początkowo pokrzywdzony wydał mu pieniądze, które były przeznaczone na bieżące wydatki. Wówczas oskarżony udał się do kuchni, skąd zabrał nóż, służący do krojenia chleba. Był to dość duży nóż, o długości całkowitej – 29,5 cm, długości ostrza 17,5 cm. Następnie oskarżony groził użyciem tego noża, przystawiając ostrze do szyi ofiary, jednocześnie zażądał wydania odłożonych pieniędzy, euro. Oskarżony, jako<xAnon>(...)</xAnon> pokrzywdzonego, posiadał wiedzę o pracy żony pokrzywdzonego, <xAnon>G. S.</xAnon> w <xAnon>(...)</xAnon> i odłożeniu przez nich większej gotówki. Pokrzywdzony nie znał dokładnie miejsca przechowywania pieniędzy, musiał go szukać, będąc bitym przez oskarżonego gumową pałką po w/w częściach ciała. Po znalezieniu miejsca schowania pieniędzy, które znajdowały się w pudełku po kasecie <xAnon> (...)</xAnon>, podał je oskarżonemu, który je zabrał i wyszedł z domu ofiary. W sumie oskarżony zabrał nie mniej niż 12 000 zł i 12 000 EURO, na co jednoznacznie wskazywały zeznania <xAnon>G. S.</xAnon>. Wychodząc zagroził pokrzywdzonemu, ostrzegając przed zawiadomieniem innych osób i służb. W wyniku tego pobicia pokrzywdzony doznał obrażeń w postaci sińców tułowia, kończyn górnych i lewej kończynie dolnej oraz otarć naskórka na kończynach górnych, skutkujących naruszeniem czynności narządów ciała poniżej 7 dni – opinia sądowo-lekarska, uzupełniona podczas rozprawy. Tym samym oskarżony dopuścił się przestępstwa z <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280§2 kk</xLexLink> w zb. z <xLexLink xArt="art. 157;art. 157 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 157§2 kk</xLexLink> w z zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11§2 kk</xLexLink>. W tym przypadku wystąpił zbieg przepisów, zgodnie z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11§2 kk</xLexLink>. Działanie oskarżonego było ukierunkowane na zagarnięcia mienia w postaci pieniędzy w walucie polskiej i EURO, przy czym zastosował wyżej przedstawiony sposób przemocy oraz groził użyciem noża.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">3.2. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">3.3. Warunkowe umorzenie postępowania</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">3.4. Umorzenie postępowania</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText>3.5. Uniewinnienie</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i <xBRx></xBRx>środki związane z poddaniem sprawcy próbie</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt rozstrzygnięcia <xBRx></xBRx>z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt z wyroku odnoszący się <xBRx></xBRx>do przypisanego czynu</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xAnon>M. A.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>1, 2</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>Wymierzając oskarżonemu <xAnon>M. A.</xAnon> karę, Sąd kierował się dyrektywami określonymi w <xLexLink xArt="art. 53;art. 53 § 1;art. 53 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 53§1 i 2 kk</xLexLink>, bacząc przy tym, by ich dolegliwość nie przekroczyła stopnia winy i stopnia społecznej szkodliwości przypisanego czynu. Przypisane oskarżonemu czyny charakteryzowały się znacznym stopniem społecznej szkodliwości, drugi stanowił zbrodnię, zagrożoną karą pozbawienia wolności od 3 lat. Uwzględniono okoliczności zdarzenia, pobudki, motywy działania oskarżonego. Działanie oskarżonego skierowane było wobec osoby bliskiej, mianowicie ojca jego żony. Właściwie brak powodów takiego zachowania oskarżonego. Jeśli nawet miał jakieś pretensje do teścia za obgadywanie, powinien to z nim wyjaśnić, przede wszystkim go wysłuchać. Tymczasem, nie słuchając tłumaczenia pokrzywdzonego, zaatakował go, powodując znaczne obrażenia ciała. Zaraz po tym, wystąpiła chwilowa refleksja u <xAnon>M. A.</xAnon>, który przeprosił pokrzywdzonego i przyniósł piwo, które wspólnie wypili. Jednakże poprawa zachowania oskarżonego nie trwała długo, gdyż po kilkunastu minutach wrócił i dokonał zaboru pieniędzy, stosując przy tym wcześniej opisaną przemoc oraz groźbę użycia noża. Po zdarzeniu oskarżony uciekł, wyjechał do innej miejscowości, gdzie ukrył większość zagarniętych pieniędzy, wykorzystując zabraną z domu saszetkę. Dzięki pracy funkcjonariuszy policji, udało się szybko ustalić miejsce pobytu oskarżonego i odzyskać większość pieniędzy. W przypadku drugiego czynu, motywem działania oskarżonego była chęć zaboru mienia, kosztem osoby bliskiej, <xAnon>(...)</xAnon>, przy czym oskarżony nie wahał się z zastosowaniem przemocy, mając świadomość wcześniejszego pobicia ofiary. Jednocześnie oskarżony przyznał, że jego sytuacja finansowa nie była zła z uwagi na wcześniej wykonywaną wraz z żoną pracą w <xAnon>(...)</xAnon>. Oskarżony nie do końca prezentował konsekwentną postawę w zakresie faktycznego zrozumienia swojego negatywnego zachowania. Z jednej strony werbalnie wyrażał skruchę i żal, zarówno w śledztwie, jak i w postępowaniu sądowym. Widać to także w korespondencji za pośrednictwem sms z żoną, w krótkim okresie po zdarzeniu. Jednakże w tej korespondencji nie wspomniał o zamiarze zwrotu pieniędzy. Także znalazło to odbicie w wyjaśnieniach złożonych w śledztwie, oskarżony przyznał się do popełnienia zarzucanego czynu, nie kwestionując wersji zaprezentowanej przez pokrzywdzonego. Jednakże w postępowaniu sądowym w sposób istotny je zmienił, wręcz zarzucając pokrzywdzonemu sprowokowanie zdarzenia, gdyż miał go pierwszy uderzyć. Powyższe przemawia przeciwko uznaniu, że oskarżony faktycznie do końca zrozumiał swoje negatywne zachowanie i wyciągnął z niego prawidłowe wnioski.</xText> <xText><xAnon>M. A.</xAnon> jest osobą doświadczoną życiowo, niekaraną. Jak wynika z opinii sądowo-psychiatrycznej, u oskarżonego występują objawy uzależnienia od alkoholu oraz cechy łagodnych zaburzeń adaptacyjnych.</xText> <xText>Oskarżony przeprosił ofiarę i werbalnie wyraził skruchę i żal.</xText> <xText>Uwzględniono sytuację rodzinną i majątkową oskarżonego, jego wiek.</xText> <xText>Z tych wszystkich względów wymierzono kary za czyn pierwszy 3 lat pozbawienia wolności, za czyn drugi 4 lat pozbawienia wolności oraz 220 stawek dziennych grzywny przy przyjęciu wysokości jednej stawki na kwotę 10 zł. Orzeczono karę łączną 5 lat pozbawienia wolności.</xText> <xText>Zdaniem Sądu wymierzone kary jednostkowe, jak i łączna, powinny spełnić swoje cele zarówno wobec oskarżonego, który winien zrozumieć jej nieuchronność w przypadku ponownego dopuszczenia się przestępstwa, jak i wobec społeczeństwa.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU </xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt rozstrzygnięcia <xBRx></xBRx>z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xAnon>M. A.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>3, 4, 5, 6, 7,8</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>Na poczet wymierzonej kary pozbawienia wolności zaliczono okres zatrzymania i tymczasowego aresztowania. Orzeczono przepadek dowodów rzeczowych w postaci noża i saszetki, które służyły do popełnienia przestępstwa, w saszetce oskarżony przechowywał zagarnięte pieniądze. Zwrócono dowody rzeczowe <xAnon>E. S.</xAnon> i <xAnon>D. A.</xAnon>, natomiast orzeczono zniszczenie zabezpieczonych w sprawie śladów kryminalistycznych. Ponadto orzeczono zakaz zbliżania się oskarżonego do pokrzywdzonego na odległość nie mniejszą niż 10 metrów, przez okres 5 lat.,</xText> <xText>Zasądzono wynagrodzenie na rzecz obrońcy, z tytułu nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>inne zagadnie nia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText><xIx>W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia, <xBRx></xBRx>a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">7</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>KOszty procesu</xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt rozstrzygnięcia z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>9</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText>Zwolniono oskarżonego od opłaty i kosztów postępowania, mając na uwadze jego sytuację majątkową, brak majątku nieruchomego i większej wartości ruchomego, wielkość wymierzonej kary łącznej pozbawienia wolności, a także orzeczenie kary grzywny.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Podpis</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> </xClmn> </xRow> </xRows> </xBlock> </xPart>

sędzia Sławomir Cyniak

Iwona Sochacka

Małgorzata Bednarek

Iwona Sochacka

Sygn. akt III K 118/23 1.WYROK 2.W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 25 stycznia 2024 r. Sąd Okręgowy w Piotrkowie Tryb. III Wydział Karny w składzie: Przewodniczący: sędzia Sławomir Cyniak Ławnicy: Mariusz Gościński, Paweł Olejniczak Protokolant: Małgorzata Bednarek w obecności Prokuratora Marcina Polaka po rozpoznaniu w dniu 17 stycznia 2024 roku sprawy: M. A.synaW.iB.z domuO.,urodzonego (...)wP. oskarżonego o to, że: w dniu 21.07.2023 r. około godziny 21:45 w miejscowościK.-(...)gminaG., powiat(...), województwo(...), działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, grożąc nożem oraz bijąc gumową pałką po całym cieleE. S., zabrał w celu przywłaszczenia na jego szkodę pieniądze w łącznej kwocie ok. 71 500 zł, a także spowodował uE. S.uraz głowy w postaci: złamania jarzmowo-szczękowo-oczodołowego po stronie lewej, wylewu krwawego podspójkowego w lewym oku, stłuczenia tkanek miękkich głowy, sińców głowy, tułowia, kończyn górnych i lewej kończyny dolnej, otarć naskórka na kończynach lewych, które to obrażenia spowodowały naruszenie czynności narządów ciała pokrzywdzonego na czas dłuższy niż 7 dni tj. o czyn zabroniony zart. 280 § 2 kkw zb. zart. 157 § 1 kkw zw. zart. 11 § 2 kk orzeka: 1 OskarżonegoM. A.w miejsce zarzucanego mu czynu w akcie oskarżenia, uznaje za winnego tego, że: a w dniu 21 lipca 2023 roku ok. godziny 20:00 w miejscowościK.-D., gm.G., woj.(...)uderzył trzykrotnie pięścią w głowęE. S., powodując obrażenia w postaci złamania jarzmowo-szczękowo-oczodołowego po stronie lewej, wylewu krwawego podspojówkowego w lewym oku, stłuczenia tkanek miękkich głowy i sińców głowy, skutkujących naruszeniem czynności narządów ciała na okres powyżej 7 dni, wypełniającego dyspozycjęart. 157 § 1 kki za to na podstawieart. 157 § 1 kkwymierza mu karę 3 (trzech) lat pozbawienia wolności, b w dniu 21 lipca 2023 roku ok. godziny 21:45 w miejscowościK.-D., gm.G., woj.(...), działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, używając przemocy wobecE. S.przez zadawanie mu uderzeń gumową pałką po tułowiu, kończynach górnych i dolnych oraz grożąc nożem, zabrał mu pieniądze w kwotach 12 000 zł oraz 12 000 EURO, przy czym spowodował u pokrzywdzonego obrażenia w postaci sińców tułowia, kończyn górnych i lewej kończynie dolnej oraz otarć naskórka na kończynach górnych, skutkujących naruszeniem czynności narządów ciała poniżej 7 dni, wypełniając dyspozycjęart. 280 § 2 kkw zb. zart. 157 § 2 kkw z zw. zart. 11 § 2 kki za to na podstawieart. 280 § 2 kk,art. 11 § 3 kk,art. 33 § 2 kkwymierza mu kary 4 (czterech) lat pozbawienia wolności oraz 220 (dwieście dwadzieścia) stawek dziennych grzywny przyjmując wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 10 (dziesięciu) zł; 2 Na podstawieart. 85 § 1 kk,art. 86 § 1 kkwymierza oskarżonemuM. A.karę łączną 5 (pięciu) lat pozbawienia wolności; 3 Na podstawieart. 63 § 1 kkna poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności zalicza oskarżonemuM. A.okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 22 lipca 2023 roku godzina 17:00; 4 Na podstawieart. 44 § 2 kkorzeka przepadek dowodu rzeczowego w postaci pałki gumowej i saszetki, opisanych w postanowieniu w przedmiocie dowodów rzeczowych pod poz. 3 i 8, karta 175 akt sprawy; 5 Na podstawieart. 230 § 2 kpkzwraca dowody rzeczowe opisane w postanowieniu w przedmiocie dowodów rzeczowych pod poz. 1, 2, 4, 5 i 6E. S., pod poz. 7D. A., karta 175 akt sprawy; 6 Na podstawieart. 192a § 1 kpknakazuje zniszczyć ślady kryminalistyczne opisane w postanowieniu w przedmiocie dowodów rzeczowych pod poz. 1, 2 i 3, karta 175v akt sprawy; 7 na podstawieart. 41a § 2 kk,art. 43 § 1 kkorzeka wobec oskarżonegoM. A.zakaz zbliżania się doE. S.na odległość nie mniejszą niż 10 (dziesięć) metrów na okres 5 (pięciu) lat; 8 zasądza na rzecz kancelarii adwokackiej adw.T. M.kwotę 1476,00 (tysiąc czterysta siedemdziesiąt sześć) zł, tytułem nieopłaconej udzielonej pomocy prawnej z urzędu oskarżonemuM. A.; 9 zwalniaM. A.od opłaty i kosztów postępowania, które przejmuje na rachunek Skarbu Państwa. UZASADNIENIE Formularz UK 1 Sygnatura akt III K 118/23 Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybieart. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k.albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza. USTALENIE FAKTÓW 1.Fakty uznane za udowodnione Lp. Oskarżony Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano) 1.1.1. M. A. a w dniu 21 lipca 2023 roku ok. godziny 20:00 w miejscowościK.-D., gm.G., woj.(...)uderzył trzykrotnie pięścią w głowęE. S., powodując obrażenia w postaci złamania jarzmowo-szczękowo-oczodołowego po stronie lewej, wylewu krwawego podspojówkowego w lewym oku, stłuczenia tkanek miękkich głowy i sińców głowy, skutkujących naruszeniem czynności narządów ciała na okres powyżej 7 dni, czyn zart. 157§1 kk, b w dniu 21 lipca 2023 roku ok. godziny 21:45 w miejscowościK.-D., gm.G., woj.(...), działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, używając przemocy wobecE. S.przez zadawanie mu uderzeń gumową pałką po tułowiu, kończynach górnych i dolnych oraz grożąc nożem, zabrał mu pieniądze w kwotach 12 000 zł oraz 12 000 EURO, przy czym spowodował u pokrzywdzonego obrażenia w postaci sińców tułowia, kończyn górnych i lewej kończynie dolnej oraz otarć naskórka na kończynach górnych, skutkujących naruszeniem czynności narządów ciała poniżej 7 dni, czyn zart. 280§2 kkw zb. zart. 157§2 kkw z zw. zart. 11§2 kk, Z uwagi na fakt, że wniosek o uzasadnienie dotyczy kary, ograniczono sporządzenie uzasadnienia w zakresie przyjętej kwalifikacji oraz wymierzonych kar i innych rozstrzygnięć zawartych w wyroku. Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione Dowód Numer karty 1.Fakty uznane za nieudowodnione Lp. Oskarżony Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano) 1.2.1. Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione Dowód Numer karty 1.Dowody będące podstawą ustalenia faktów Lp. faktu z pkt 1.1 Dowód Zwięźle o powodach uznania dowodu . 1.Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów) Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2 Dowód Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu PODSTAWA PRAWNA WYROKU Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Oskarżony ☐ 3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem 1 M. A. Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej Działanie oskarżonegoM. A.najpierw polegało na wejściu w dniu 21.07.2023 r., ok. godziny 20-tej, na posesję pokrzywdzonego i po wypowiedzeniu do niego słów pretensji, że go obgaduje, zaatakowaniuE. S., przez trzykrotne uderzenie pięścią w lewą część twarzy. Wszystkie trzy uderzenia były skierowane w tę samą część twarzy. W wyniku tych uderzeń pokrzywdzony doznał obrażeń w postaci złamania jarzmowo-szczękowo-oczodołowego po stronie lewej, wylewu krwawego podspojówkowego w lewym oku, stłuczenia tkanek miękkich głowy i sińców głowy. Powyższe obrażenia spowodowały naruszenie czynności narządów ciała na okres powyżej 7 dni, co jednoznacznie wynikało ze sporządzonej opinii sądowo-lekarskiej, uzupełnionej podczas rozprawy. Tym samym oskarżony swoim działaniem wypełnił dyspozycjęart. 157§1 kk. Następnie oskarżony przeprosił ofiarę, przyniósł dwa piwa, które wspólnie wypili i wrócił do swojego domu. Ponownie, po kilkunastu minutach, przyszedł do domu pokrzywdzonego, który leżał w łóżku. Oskarżony miał przy sobie gumową pałkę i zażądał wydania pieniędzy. Jednocześnie oskarżony stosował przemoc wobecE. S.bijąc go gumową pałką po tułowiu, kończynach górnych i dolnych. Początkowo pokrzywdzony wydał mu pieniądze, które były przeznaczone na bieżące wydatki. Wówczas oskarżony udał się do kuchni, skąd zabrał nóż, służący do krojenia chleba. Był to dość duży nóż, o długości całkowitej – 29,5 cm, długości ostrza 17,5 cm. Następnie oskarżony groził użyciem tego noża, przystawiając ostrze do szyi ofiary, jednocześnie zażądał wydania odłożonych pieniędzy, euro. Oskarżony, jako(...)pokrzywdzonego, posiadał wiedzę o pracy żony pokrzywdzonego,G. S.w(...)i odłożeniu przez nich większej gotówki. Pokrzywdzony nie znał dokładnie miejsca przechowywania pieniędzy, musiał go szukać, będąc bitym przez oskarżonego gumową pałką po w/w częściach ciała. Po znalezieniu miejsca schowania pieniędzy, które znajdowały się w pudełku po kasecie(...), podał je oskarżonemu, który je zabrał i wyszedł z domu ofiary. W sumie oskarżony zabrał nie mniej niż 12 000 zł i 12 000 EURO, na co jednoznacznie wskazywały zeznaniaG. S.. Wychodząc zagroził pokrzywdzonemu, ostrzegając przed zawiadomieniem innych osób i służb. W wyniku tego pobicia pokrzywdzony doznał obrażeń w postaci sińców tułowia, kończyn górnych i lewej kończynie dolnej oraz otarć naskórka na kończynach górnych, skutkujących naruszeniem czynności narządów ciała poniżej 7 dni – opinia sądowo-lekarska, uzupełniona podczas rozprawy. Tym samym oskarżony dopuścił się przestępstwa zart. 280§2 kkw zb. zart. 157§2 kkw z zw. zart. 11§2 kk. W tym przypadku wystąpił zbieg przepisów, zgodnie zart. 11§2 kk. Działanie oskarżonego było ukierunkowane na zagarnięcia mienia w postaci pieniędzy w walucie polskiej i EURO, przy czym zastosował wyżej przedstawiony sposób przemocy oraz groził użyciem noża. ☒ 3.2. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej ☐ 3.3. Warunkowe umorzenie postępowania Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania ☐ 3.4. Umorzenie postępowania Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania ☐ 3.5. Uniewinnienie Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne iśrodki związane z poddaniem sprawcy próbie Oskarżony Punkt rozstrzygnięciaz wyroku Punkt z wyroku odnoszący siędo przypisanego czynu Przytoczyć okoliczności M. A. 1, 2 Wymierzając oskarżonemuM. A.karę, Sąd kierował się dyrektywami określonymi wart. 53§1 i 2 kk, bacząc przy tym, by ich dolegliwość nie przekroczyła stopnia winy i stopnia społecznej szkodliwości przypisanego czynu. Przypisane oskarżonemu czyny charakteryzowały się znacznym stopniem społecznej szkodliwości, drugi stanowił zbrodnię, zagrożoną karą pozbawienia wolności od 3 lat. Uwzględniono okoliczności zdarzenia, pobudki, motywy działania oskarżonego. Działanie oskarżonego skierowane było wobec osoby bliskiej, mianowicie ojca jego żony. Właściwie brak powodów takiego zachowania oskarżonego. Jeśli nawet miał jakieś pretensje do teścia za obgadywanie, powinien to z nim wyjaśnić, przede wszystkim go wysłuchać. Tymczasem, nie słuchając tłumaczenia pokrzywdzonego, zaatakował go, powodując znaczne obrażenia ciała. Zaraz po tym, wystąpiła chwilowa refleksja uM. A., który przeprosił pokrzywdzonego i przyniósł piwo, które wspólnie wypili. Jednakże poprawa zachowania oskarżonego nie trwała długo, gdyż po kilkunastu minutach wrócił i dokonał zaboru pieniędzy, stosując przy tym wcześniej opisaną przemoc oraz groźbę użycia noża. Po zdarzeniu oskarżony uciekł, wyjechał do innej miejscowości, gdzie ukrył większość zagarniętych pieniędzy, wykorzystując zabraną z domu saszetkę. Dzięki pracy funkcjonariuszy policji, udało się szybko ustalić miejsce pobytu oskarżonego i odzyskać większość pieniędzy. W przypadku drugiego czynu, motywem działania oskarżonego była chęć zaboru mienia, kosztem osoby bliskiej,(...), przy czym oskarżony nie wahał się z zastosowaniem przemocy, mając świadomość wcześniejszego pobicia ofiary. Jednocześnie oskarżony przyznał, że jego sytuacja finansowa nie była zła z uwagi na wcześniej wykonywaną wraz z żoną pracą w(...). Oskarżony nie do końca prezentował konsekwentną postawę w zakresie faktycznego zrozumienia swojego negatywnego zachowania. Z jednej strony werbalnie wyrażał skruchę i żal, zarówno w śledztwie, jak i w postępowaniu sądowym. Widać to także w korespondencji za pośrednictwem sms z żoną, w krótkim okresie po zdarzeniu. Jednakże w tej korespondencji nie wspomniał o zamiarze zwrotu pieniędzy. Także znalazło to odbicie w wyjaśnieniach złożonych w śledztwie, oskarżony przyznał się do popełnienia zarzucanego czynu, nie kwestionując wersji zaprezentowanej przez pokrzywdzonego. Jednakże w postępowaniu sądowym w sposób istotny je zmienił, wręcz zarzucając pokrzywdzonemu sprowokowanie zdarzenia, gdyż miał go pierwszy uderzyć. Powyższe przemawia przeciwko uznaniu, że oskarżony faktycznie do końca zrozumiał swoje negatywne zachowanie i wyciągnął z niego prawidłowe wnioski. M. A.jest osobą doświadczoną życiowo, niekaraną. Jak wynika z opinii sądowo-psychiatrycznej, u oskarżonego występują objawy uzależnienia od alkoholu oraz cechy łagodnych zaburzeń adaptacyjnych. Oskarżony przeprosił ofiarę i werbalnie wyraził skruchę i żal. Uwzględniono sytuację rodzinną i majątkową oskarżonego, jego wiek. Z tych wszystkich względów wymierzono kary za czyn pierwszy 3 lat pozbawienia wolności, za czyn drugi 4 lat pozbawienia wolności oraz 220 stawek dziennych grzywny przy przyjęciu wysokości jednej stawki na kwotę 10 zł. Orzeczono karę łączną 5 lat pozbawienia wolności. Zdaniem Sądu wymierzone kary jednostkowe, jak i łączna, powinny spełnić swoje cele zarówno wobec oskarżonego, który winien zrozumieć jej nieuchronność w przypadku ponownego dopuszczenia się przestępstwa, jak i wobec społeczeństwa. Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU Oskarżony Punkt rozstrzygnięciaz wyroku Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu Przytoczyć okoliczności M. A. 3, 4, 5, 6, 7,8 Na poczet wymierzonej kary pozbawienia wolności zaliczono okres zatrzymania i tymczasowego aresztowania. Orzeczono przepadek dowodów rzeczowych w postaci noża i saszetki, które służyły do popełnienia przestępstwa, w saszetce oskarżony przechowywał zagarnięte pieniądze. Zwrócono dowody rzeczoweE. S.iD. A., natomiast orzeczono zniszczenie zabezpieczonych w sprawie śladów kryminalistycznych. Ponadto orzeczono zakaz zbliżania się oskarżonego do pokrzywdzonego na odległość nie mniejszą niż 10 metrów, przez okres 5 lat., Zasądzono wynagrodzenie na rzecz obrońcy, z tytułu nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu. inne zagadnie nia W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę 7 KOszty procesu Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Przytoczyć okoliczności 9 Zwolniono oskarżonego od opłaty i kosztów postępowania, mając na uwadze jego sytuację majątkową, brak majątku nieruchomego i większej wartości ruchomego, wielkość wymierzonej kary łącznej pozbawienia wolności, a także orzeczenie kary grzywny. Podpis

15/251500/0001506/K

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim

III Wydział Karny

152525050000503_I_C_000354_2023_Uz_2024-01-23_001

I C 354/23

2024-01-23 01:00:00.0 CET

2024-02-16 19:00:04.0 CET

2024-02-16 14:18:32.0 CET

15252505

503

SENTENCE, REASON

Sygn. akt I C 354/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 23 stycznia 2024 r. Sąd Rejonowy w Ciechanowie I Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący Sędzia Lidia Grzelak Protokolant st. sekr. sąd. Marzena Stańczak po rozpoznaniu w dniu 9 stycznia 2024 r. w Ciechanowie na rozprawie sprawy z powództwa N. M. przeciwko P. P. o zapłatę 1150,00 zł 1 powództwo oddala; 2 oddala wniosek powoda N. M. o zwrot kosztów procesu. Sędzia Lidia Grzelak Sygn. akt I C 354/23 UZASADNIENIE Powód N. M. wni

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Edyta Wojciechowska" xPublisher="edyta.wojciechowska" xEditorFullName="Edyta Wojciechowska" xEditor="edyta.wojciechowska" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="5" xFlag="published" xVolType="15/252505/0000503/C" xYear="2023" xVolNmbr="000354" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText>Sygn. akt I C 354/23</xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right">Dnia 23 stycznia 2024 r.</xText> <xText>Sąd Rejonowy w Ciechanowie I Wydział Cywilny</xText> <xText>w składzie:</xText> <xText>Przewodniczący Sędzia Lidia Grzelak</xText> <xText>Protokolant st. sekr. sąd. Marzena Stańczak</xText> <xText>po rozpoznaniu w dniu 9 stycznia 2024 r. w Ciechanowie</xText> <xText>na rozprawie</xText> <xText>sprawy z powództwa <xAnon>N. M.</xAnon></xText> <xText>przeciwko <xAnon>P. P.</xAnon></xText> <xText>o zapłatę 1150,00 zł</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>powództwo oddala;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>oddala wniosek powoda <xAnon>N. M.</xAnon> o zwrot kosztów procesu.</xText> </xUnit> <xText xALIGNx="center">Sędzia Lidia Grzelak</xText> <xText><xBx>Sygn. akt I C 354/23</xBx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Powód <xAnon>N. M.</xAnon> wniósł w dniu 26 maja 2023 r. ( data stempla operatora pocztowego ) pozew przeciwko <xAnon>P. P.</xAnon>, wnosząc o zasądzenie na swoją rzecz kwoty 1150,000 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 9 października 2022 r. do dnia zapłaty oraz kosztów procesu.</xText> <xText>Pozwany <xAnon>P. P.</xAnon> w odpowiedzi na pozew wnosił o oddalenie powództwa oraz obciążenie powoda <xAnon>N. M.</xAnon> kosztami procesu.</xText> <xText>Sąd ustalił, co następuje:</xText> <xText><xAnon>P. P.</xAnon> prowadzi działalność gospodarczą pod nazwą <xAnon> (...)</xAnon> <xAnon>P. P.</xAnon> w <xAnon>C.</xAnon>. Głównym przedmiotem jego działalności jest produkcja mebli: kuchennych, biurowych, sklepowych i innych ( bezsporne ).</xText> <xText><xAnon>N. M.</xAnon> i <xAnon>P. P.</xAnon> w drugiej połowie sierpnia 2022 r. zawarli umowę, której przedmiotem było wykonanie stolika kawowego o wymiarach 0,90 m x 0,50 m w stylu loft z półką i szufladą oraz blatem wykonanym z żywicy i drewna; nogi stolika miały być wykonane z metalowych profili. Strony uzgodniły kolor żywicy i jej transparentność. Wzór stolika był zbliżony do wybranego przez <xAnon>N. M.</xAnon> wzoru w internecie, stanowiącego projekt innego wykonawcy; główne zmiany dotyczyły użycia żywicy, usytuowania szuflady oraz materiału, z którego wykonane miały być nogi stolika ( bezsporne ).</xText> <xText>W dniu 29 sierpnia 2022 r. <xAnon>N. M.</xAnon> uiścił na rzecz <xAnon>P. P.</xAnon> kwotę 1150,00 zł tytułem „zaliczki” stanowiącej połowę uzgodnionego wynagrodzenia za wykonanie stolika ( bezsporne ).</xText> <xText>W dniu 19 listopada 2022 r. <xAnon>P. P.</xAnon> okazał <xAnon>N. M.</xAnon> stolik. <xAnon>N. M.</xAnon> miał zastrzeżenia co do sposobu i jakości jego wykonania. Żywica miała pęcherze powietrzne, widoczne były przez nią elementy konstrukcji. Nogi stolika wykonane były zgodnie z umową z profili stalowych ale inną techniką niż oczekiwał tego <xAnon>N. M.</xAnon>; nie były też wykończone od spodniej strony. Szuflada nie miała żadnego systemu otwierania. Widoczne były ślady szpachlowania blatu oraz ślady po wkrętach. Elementy stolika były też źle spasowane ( zeznania powoda <xAnon>N. M.</xAnon> k. 56 – 58 ).</xText> <xText><xAnon>N. M.</xAnon> i <xAnon>P. P.</xAnon> uzgodnili wykonanie prac w zakresie systemu otwierania szuflady, usunięcia pęcherzy z żywicy, zaślepienia otworów po wkrętach, ponowne malowanie nóg stolika oraz poprawienie konstrukcji stolika. Ponowny odbiór stolika został ustalony na 24 grudnia 2022 r. <xAnon>N. M.</xAnon> nie odebrał stolika i zażądał zwrotu zapłaconej kwoty. W jego ocenie nie została w sposób prawidłowy poprawiona konstrukcja stolika; nogi stolika nie zostały zabezpieczone od spodu w sposób uniemożliwiający uszkodzenie podłogi podczas jego przesuwania. Pęcherze powietrza w żywicy nadal były zauważalne, choć w mniejszej liczbie. <xAnon> (...)</xAnon> otwierania szuflady nie spełniał jego oczekiwań. Ponadto nie zostało wykonane szlifowanie stołu ( zeznania powoda <xAnon>N. M.</xAnon> k. 56 – 58 ).</xText> <xText>Pismem z dnia 28 grudnia 2022 r. <xAnon>N. M.</xAnon> wezwał <xAnon>P. P.</xAnon> do zwrotu kwoty 1150,00 zł. <xAnon>P. P.</xAnon> wezwanie do zwrotu należności otrzymał dnia 30 grudnia 2022 r. Nie zwrócił żądanej kwoty <xAnon>N. M.</xAnon> ( bezsporne ).</xText> <xText><xAnon>P. P.</xAnon> nie uznaje zastrzeżeń <xAnon>N. M.</xAnon> co do jakości wykonanego stolika kawowego ( bezsporne ).</xText> <xText>Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie zebranych w sprawie dokumentów, w tym korespondencji stron, zdjęć, wydruku przykładowego stolika, potwierdzenia przelewu, wezwania do zapłaty oraz zeznań powoda <xAnon>N. M.</xAnon>. Wskazane dowody są w pełni wiarygodne, dotyczą okoliczności w znacznej mierze okoliczności bezspornych co do zawarcia umowy oraz uzgodnionej ceny.</xText> <xText>Okoliczność, czy stolik miał być wykonany w terminie 6 tygodni, jak twierdzi powód, czy też w terminie 6 – 8 tygodni, jak twierdzi pozwany, nie ma istotnego znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy, a zebrane w sprawie dowody nie pozwalają na dokonanie stanowczych ustaleń w tym zakresie.</xText> <xText>Kwestią sporną, stanowiąca oś niniejszego procesu, jest natomiast jakość wykonanego stolika kawowego, jak też jego zgodność z umowa stron. Niewątpliwie, już podczas pierwszego terminu odbioru stolika powód <xAnon>N. M.</xAnon> zgłaszał pewne uwagi co do jakości wykonywanych prac bądź ich zgodności z umową, co częściowo potwierdza pozwany <xAnon>P. P.</xAnon> w odpowiedzi na pozew. Okoliczność ta, znajduje potwierdzenie wprost w wyznaczeniu drugiego terminu odbioru stolika i wykonaniu poprawek przez pozwanego <xAnon>P. P.</xAnon>, jednakże, jak twierdzi powód <xAnon>N. M.</xAnon>, tylko co do części jego zastrzeżeń. Należy jednak zauważyć, że brak jest szczegółowego projektu zamawianego stolika, za wyjątkiem zbliżonego wydruku z internetu innego projektu. Przedstawione przez pozwanego <xAnon>P. P.</xAnon> nie pozwalają na ocenę jakości wykonania prac, tym bardziej, że strony nie były zgodne w zakresie sposobu np. wykonania nóg stolika czy szuflady. Brak jest okoliczności pozwalających na ustalenie czy podnoszone przez powoda <xAnon>N. M.</xAnon> wady są wynikiem niewłaściwego wykonania mebla, w szczególności czy podnoszone zastrzeżenia dotyczące np. widoczności konstrukcji stalowej przez żywicę, ilości pęcherzy powietrza w żywicy, zastosowany system otwierania szuflady czy też sposób wykonania nóg, są wynikiem nieprawidłowego wykonania czy też należy ocenić je w kontekście estetyki wykonania i to przez pryzmat oczekiwań powoda <xAnon>N. M.</xAnon>. Zebrany materiał dowodowy nie pozwala na ustalenie szczegółów umowy stron, co nie pozwala na ocenę zarzutów powoda co do niezgodności wykonania stolika z tą umową.</xText> <xText>Sąd zważył, co następuje:</xText> <xText>W ocenie Sądu, powództwo <xAnon>N. M.</xAnon> nie zasługuje na uwzględnienie.</xText> <xText>Bezspornym jest w sprawie, że powoda <xAnon>N. M.</xAnon> i pozwanego <xAnon>P. P.</xAnon> łączyła umowa o dzieło w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 627" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 627 kc.</xLexLink> Zgodnie bowiem z <xLexLink xArt="art. 627" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 627 kc</xLexLink>, przez umowę o dzieło przyjmujący zamówienie ( tu: pozwany ) zobowiązuje się do wykonania oznaczonego dzieła, a zamawiający ( tu: powód ) do zapłaty wynagrodzenia. Przy czym owym oznaczonym dziełem, przedmiotem umowy w niniejszym postępowaniu było wykonanie stolika kawowego. Pozwany <xAnon>P. P.</xAnon> miał wykonać stolik kawowy, zaś powód <xAnon>N. M.</xAnon> zapłacić za wykonany z materiałów pozwanego stolik. Bezspornym było również, że pozwany <xAnon>P. P.</xAnon> wykonał stolik z opóźnieniem, zaś powód wypłacił mu umówione wynagrodzenie zaliczkowo w kwocie 1150,00 zł.</xText> <xText>Sąd ustalił ponadto, że powód <xAnon>N. M.</xAnon> zgłaszał zastrzeżenia co do jakości wykonanego stolika. Po wykonaniu dodatkowych prac przez pozwanego <xAnon>P. P.</xAnon> powód <xAnon>N. M.</xAnon> ostatecznie zrezygnował z odebrania stolika i zażądał zwrotu kwoty 1150,00 zł wskazując na nieusunięcie części wad zgłaszanych podczas pierwszego terminu odbioru, do których wykonania – jak twierdzi –zobowiązał się pozwany <xAnon>P. P.</xAnon>.</xText> <xText>Jak wskazano powyżej, pozwany <xAnon>P. P.</xAnon> kwestionował zarzuty dotyczące jakości wykonanych prac bądź ich niezgodności z umową. Powód <xAnon>N. M.</xAnon> nie przedstawił dowodów, do czego jest zobowiązany z mocy <xLexLink xArt="art. 6" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 6 kc</xLexLink>, pozwalających na ustalenie treści umowy stron ( szczegółowego projektu stolika ) oraz na ocenę prawidłowości wykonanych prac bądź zgodności wykonanego stolika z umową. Powód poprzestał na zakwestionowaniu jakości prac czy ich niezgodności z umową, wskazując, że zdjęcia stolika przedstawione przez pozwanego nie oddają jego rzeczywistego stanu. Brak jest możliwości oceny prawidłowości zastosowanego systemu otwierania szuflady czy też jakości użytej żywicy, co wymaga wiadomości specjalnych, podobnie jak ocena przyczyn widoczności elementów stalowej konstrukcji przy zastosowaniu transparentnej żywicy. Oceniając zarzuty powoda <xAnon>N. M.</xAnon>, abstrahując od ich zasadności, wskazać należy, że wskazywane przez niego wady nie wpływają na funkcjonalność mebla, nie zachodzi konieczność jego ponownego wykonania, a jedynie pogarszają estetykę produktu.</xText> <xText>Nie ulega wątpliwości, że w wypadku konieczności ustalenia jakości wykonanych prac niezbędna jest wiedza specjalistyczna. W związku z tym konieczne było przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego za zakresu meblarstwa. Należy podkreślić, że to opinia biegłego ma wyjaśnić Sądowi wątpliwości, które powstają u osób niedysponujących wiedzą specjalistyczną, a w dalszej kolejności umożliwić Sądowi analizę i ocenę ustalonych okoliczności sprawy przez pryzmat niezbędnej wiedzy specjalistycznej. Biegły wspiera sąd orzekający w obowiązku wszechstronnego i rzetelnego kształtowania przekonania o prawdziwości twierdzeń i faktów. Na tle innych osobowych środków dowodowych, zeznań świadków i stron, dowód z opinii biegłego – jak stwierdził to Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 7 listopada 2000 r. wydanym w sprawie I CKN 1170/98 – wyróżnia specjalny jego przedmiot, cel, charakter oraz specyficzne, właściwe tylko jemu, kryteria oceny. Z istoty i celu dowodu z opinii biegłego wynika, że jeżeli rozstrzygniecie sprawy wymaga wiadomości specjalnych, dowód z opinii biegłego jest koniecznością. Oznacza to, że nie można zastąpić opinii biegłego innymi środkami dowodowymi.</xText> <xText>W niniejszej sprawie konieczność przeprowadzenia dowodu z opinii biegłego wynikała stąd, że inaczej nie można było ustalić – w kontekście stanowiska pozwanego <xAnon>P. P.</xAnon>, który negował zarzuty co do sposobu wykonania stolika, jak i jego jakości – czy wady te powstały w wyniku wykonania stolika niezgodnie z projektem i zasadami produkcji. Wbrew przekonaniu powoda <xAnon>N. M.</xAnon>, nie można dokonać tych ustaleń wyłącznie na podstawie jego zeznań co do jakości wykonanych prac i ich niezgodności z umową.</xText> <xText>W tym stanie rzeczy, to na powodzie <xAnon>N. M.</xAnon> spoczywał ciężar udowodnienia tego faktu, zgodnie z ogólną zasadą ciężaru dowodu wynikającą z treści <xLexLink xArt="art. 6" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 6 kc.</xLexLink> Powód wniosku o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego sądowego jednak nie zgłosił, pomimo stanowiska pozwanego w zakresie prawidłowości wykonania mebla. Procesem cywilnym rządzi zasada kontradyktoryjności, nakładająca na strony uczestniczące w procesie obowiązek przedstawienia materiału faktycznego i dowodowego oraz wyjaśnienia wszystkich istotnych okoliczności sprawy; zasadę tę odzwierciedlają <xLexLink xArt="art. 6" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 6 kc</xLexLink> ( ciężar udowodnienia przez stronę faktu, z którego wywodzi skutki prawne ) oraz <xLexLink xArt="art. 232" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 232 kpc</xLexLink> ( obowiązek wskazania dowodów dla stwierdzenia owych faktów ).</xText> <xText>Podkreślić należy, że jakakolwiek wada dzieła nie zaspokaja oznaczonego interesu zamawiającego. W takich sytuacjach wybór roszczeń z tytułu odpowiedzialności za wady, jako szczególnego reżimu odpowiedzialności za nienależyte wykonanie zobowiązania, czy też wynikających z ogólnych przepisów dotyczących niewykonania zobowiązania, należy do uprawnionego ( wyrok Sądu Najwyższego z dnia 29 stycznia 2021 r. w sprawie CSKP 10/21 ).</xText> <xText>Z uwagi na treść żądania powoda <xAnon>N. M.</xAnon> uznać należy zatem, że podstawą odpowiedzialności pozwanego <xAnon>P. P.</xAnon> są przepisy dotyczące odstąpienia od umowy. Powód domagał się od pozwanego zwrotu wynagrodzenia wypłaconego w związku z zawartą przez strony umową o dzieło, dotyczącą wykonania stolika kawowego.</xText> <xText>W ocenie Sądu, w niniejszej sprawie, podstawą roszczenia powoda jest odpowiedzialność za wady dzieła, do których – stosownie do <xLexLink xArt="art. 638;art. 638 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 638 § 1 kc</xLexLink> - stosuje się odpowiednio przepisy o rękojmi przy sprzedaży. Odstąpienie od umowy w przypadku rękojmi przy sprzedaży przewiduje <xLexLink xArt="art. 560;art. 560 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 560 § 1</xLexLink> zd. pierwsze <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">kc</xLexLink>, zgodnie z którym jeżeli rzecz sprzedana ma wadę, kupujący może złożyć oświadczenie o obniżeniu ceny albo odstąpieniu od umowy, chyba że sprzedawca niezwłocznie i bez nadmiernych niedogodności dla kupującego wymieni rzecz wadliwą na wolną od wad albo wadę usunie. Wskazać jednak należy, że zgodnie z przepisem <xLexLink xArt="art. 560;art. 560 § 4" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 560 § 4 kc</xLexLink> kupujący nie może odstąpić od umowy, jeżeli wada jest nieistotna. Pojęcie wadliwości rzeczy reguluje <xLexLink xArt="art. 556(1);art. 556(1) § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 556<xSUPx>1</xSUPx> § 1 kc</xLexLink>, zgodnie z którym wada fizyczna polega na niezgodności rzeczy sprzedanej z umową. W szczególności rzecz sprzedana jest niezgodna z umową, jeżeli: 1) nie ma właściwości, które rzecz tego rodzaju powinna mieć ze względu na cel w umowie oznaczony albo wynikający z okoliczności lub przeznaczenia; 2) nie ma właściwości, o których istnieniu sprzedawca zapewnił kupującego, w tym przedstawiając próbkę lub wzór; 3) nie nadaje się do celu, o którym kupujący poinformował sprzedawcę przy zawarciu umowy, a sprzedawca nie zgłosił zastrzeżenia co do takiego jej przeznaczenia; 4) została kupującemu wydana w stanie niezupełnym.</xText> <xText>Uznanie roszczenia powoda za zasadne wymagałoby zatem przyjęcia, że wykonany stolik ma wady istotne, czy to na tyle znaczące, że nie można mówić o ukończeniu dzieła, czy też inne wady istotne, uzasadniające złożenie oświadczenia o odstąpieniu od umowy na podstawie <xLexLink xArt="art. 560;art. 560 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 560 § 1 kc.</xLexLink> W świetle dokonanych ustaleń faktycznych Sad powziął wątpliwości czy dzieło wykonane przez pozwanego zawiera wady i usterki, związane przede wszystkim z jakością wykonania czy też zgodnością z umową, a jak wskazano powyżej brak jest możliwości ustalenia szczegółowych uzgodnień stron. Brak jest podstaw do przyjęcia, że podnoszone przez powoda <xAnon>N. M.</xAnon> wady, przy założeniu ich istnienia, a których istnienie pozwany <xAnon>P. P.</xAnon> kwestionuje, są wadami istotnymi, a tylko takie wady uzasadniają odstąpienie od umowy. Brak jest okoliczności uzasadniających przyjęcie, że wskazywane przez powoda wady wpływają na funkcjonalność produktu, a jedynie pogarszają estetykę produktu. Nie zmienia tej oceny, nieprawidłowa obróbka nóg stolika od strony spodniej, co przyznał pozwany, wskazując jednak, że w tym zakresie prace nie zostały wykonane do końca, co wynika z technologii ( założenie podkładek ). Wykonany przez pozwanego stolik jest zdatny do użytkowania zgodnie z przeznaczeniem. Zarzuty dotyczące np. pęcherzy powietrza w żywicy, widoczność elementów konstrukcyjnych czy brak dokładnego spasowania elementów niewątpliwie wpływające na estetykę rzeczy, nie pozwalają jednak na przyjęcie, że w dziele istnieją wady istotne, w rozumieniu przepisów o rękojmi za wady rzeczy. W zakresie innych zarzutów np. sposobu otwierania szuflady czy wykonania nóg nie można ustalić jaka była w tym zakresie umowa stron, co nie zmienia faktu, że również w tym zakresie, jeżeli wykonanie nastąpiło niezgodnie z umową, to wady nie mają charakteru wad istotnych.</xText> <xText>Wskazać również należy, że Sąd miał na uwadze, że istotność wady należy oceniać z perspektywy zamawiającego, jednak w ocenie Sądu, w przypadku gdy dzieło można użytkować zgodnie z przeznaczeniem, a powód nie wykazał, aby umowa przewidywała wykonanie dzieła w inny sposób, czy z innych materiałów, brak jest podstaw do przyjęcia wady istotnej.</xText> <xText>Wada dzieła jest bowiem istotna, jeżeli wyłącza normalne korzystanie z rzeczy zgodnie z celem zawartej umowy, jeżeli czyni dzieło niezdatnym do zwykłego użytku albo sprzeciwia się wyraźnie umowie, a ocena, czy wada istotna musi uwzględniać okoliczności konkretnej umowy o dzieło. To, ze wady dzieła czynią je niezdatnym do zwykłego użytku albo sprzeciwiają się wyraźnie umowie winien wykazać zamawiający, stosownie do <xLexLink xArt="art. 6" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 6 kc</xLexLink> ( wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 30 maja 2014 r. w sprawie I ACa 124/14 ). Podkreślić należy, że tylko w razie uznania dzieła za obarczone wadą istotną uruchamiają się przepisy pozwalające na skuteczne odstąpienie od umowy, konsekwencją czego jest prawo żądania zwrotu świadczenia wypłaconego pozwanemu.</xText> <xText>W związku z powyższym, Sąd uznał powództwo <xAnon>N. M.</xAnon> za nieudowodnione i niezasadne, a zatem podlegające oddaleniu.</xText> <xText>Sąd oddalił żądanie powoda zwrotu kosztów procesu, mając na uwadze, że przegrał sprawę, a zatem to powoda obciąża obowiązek ponoszenia kosztów procesu na zasadach ogólnych ( <xLexLink xArt="art. 98" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 98 kpc</xLexLink> <xIx>a contrario</xIx> w zw. z <xLexLink xArt="art. 108;art. 108 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 108 § 1 kpc</xLexLink> ).</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Sędzia Lidia Grzelak

Edyta Wojciechowska

st. sekr. sąd. Marzena Stańczak

Edyta Wojciechowska

Sygn. akt I C 354/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 23 stycznia 2024 r. Sąd Rejonowy w Ciechanowie I Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący Sędzia Lidia Grzelak Protokolant st. sekr. sąd. Marzena Stańczak po rozpoznaniu w dniu 9 stycznia 2024 r. w Ciechanowie na rozprawie sprawy z powództwaN. M. przeciwkoP. P. o zapłatę 1150,00 zł 1 powództwo oddala; 2 oddala wniosek powodaN. M.o zwrot kosztów procesu. Sędzia Lidia Grzelak Sygn. akt I C 354/23 UZASADNIENIE PowódN. M.wniósł w dniu 26 maja 2023 r. ( data stempla operatora pocztowego ) pozew przeciwkoP. P., wnosząc o zasądzenie na swoją rzecz kwoty 1150,000 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 9 października 2022 r. do dnia zapłaty oraz kosztów procesu. PozwanyP. P.w odpowiedzi na pozew wnosił o oddalenie powództwa oraz obciążenie powodaN. M.kosztami procesu. Sąd ustalił, co następuje: P. P.prowadzi działalność gospodarczą pod nazwą(...)P. P.wC.. Głównym przedmiotem jego działalności jest produkcja mebli: kuchennych, biurowych, sklepowych i innych ( bezsporne ). N. M.iP. P.w drugiej połowie sierpnia 2022 r. zawarli umowę, której przedmiotem było wykonanie stolika kawowego o wymiarach 0,90 m x 0,50 m w stylu loft z półką i szufladą oraz blatem wykonanym z żywicy i drewna; nogi stolika miały być wykonane z metalowych profili. Strony uzgodniły kolor żywicy i jej transparentność. Wzór stolika był zbliżony do wybranego przezN. M.wzoru w internecie, stanowiącego projekt innego wykonawcy; główne zmiany dotyczyły użycia żywicy, usytuowania szuflady oraz materiału, z którego wykonane miały być nogi stolika ( bezsporne ). W dniu 29 sierpnia 2022 r.N. M.uiścił na rzeczP. P.kwotę 1150,00 zł tytułem „zaliczki” stanowiącej połowę uzgodnionego wynagrodzenia za wykonanie stolika ( bezsporne ). W dniu 19 listopada 2022 r.P. P.okazałN. M.stolik.N. M.miał zastrzeżenia co do sposobu i jakości jego wykonania. Żywica miała pęcherze powietrzne, widoczne były przez nią elementy konstrukcji. Nogi stolika wykonane były zgodnie z umową z profili stalowych ale inną techniką niż oczekiwał tegoN. M.; nie były też wykończone od spodniej strony. Szuflada nie miała żadnego systemu otwierania. Widoczne były ślady szpachlowania blatu oraz ślady po wkrętach. Elementy stolika były też źle spasowane ( zeznania powodaN. M.k. 56 – 58 ). N. M.iP. P.uzgodnili wykonanie prac w zakresie systemu otwierania szuflady, usunięcia pęcherzy z żywicy, zaślepienia otworów po wkrętach, ponowne malowanie nóg stolika oraz poprawienie konstrukcji stolika. Ponowny odbiór stolika został ustalony na 24 grudnia 2022 r.N. M.nie odebrał stolika i zażądał zwrotu zapłaconej kwoty. W jego ocenie nie została w sposób prawidłowy poprawiona konstrukcja stolika; nogi stolika nie zostały zabezpieczone od spodu w sposób uniemożliwiający uszkodzenie podłogi podczas jego przesuwania. Pęcherze powietrza w żywicy nadal były zauważalne, choć w mniejszej liczbie.(...)otwierania szuflady nie spełniał jego oczekiwań. Ponadto nie zostało wykonane szlifowanie stołu ( zeznania powodaN. M.k. 56 – 58 ). Pismem z dnia 28 grudnia 2022 r.N. M.wezwałP. P.do zwrotu kwoty 1150,00 zł.P. P.wezwanie do zwrotu należności otrzymał dnia 30 grudnia 2022 r. Nie zwrócił żądanej kwotyN. M.( bezsporne ). P. P.nie uznaje zastrzeżeńN. M.co do jakości wykonanego stolika kawowego ( bezsporne ). Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie zebranych w sprawie dokumentów, w tym korespondencji stron, zdjęć, wydruku przykładowego stolika, potwierdzenia przelewu, wezwania do zapłaty oraz zeznań powodaN. M.. Wskazane dowody są w pełni wiarygodne, dotyczą okoliczności w znacznej mierze okoliczności bezspornych co do zawarcia umowy oraz uzgodnionej ceny. Okoliczność, czy stolik miał być wykonany w terminie 6 tygodni, jak twierdzi powód, czy też w terminie 6 – 8 tygodni, jak twierdzi pozwany, nie ma istotnego znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy, a zebrane w sprawie dowody nie pozwalają na dokonanie stanowczych ustaleń w tym zakresie. Kwestią sporną, stanowiąca oś niniejszego procesu, jest natomiast jakość wykonanego stolika kawowego, jak też jego zgodność z umowa stron. Niewątpliwie, już podczas pierwszego terminu odbioru stolika powódN. M.zgłaszał pewne uwagi co do jakości wykonywanych prac bądź ich zgodności z umową, co częściowo potwierdza pozwanyP. P.w odpowiedzi na pozew. Okoliczność ta, znajduje potwierdzenie wprost w wyznaczeniu drugiego terminu odbioru stolika i wykonaniu poprawek przez pozwanegoP. P., jednakże, jak twierdzi powódN. M., tylko co do części jego zastrzeżeń. Należy jednak zauważyć, że brak jest szczegółowego projektu zamawianego stolika, za wyjątkiem zbliżonego wydruku z internetu innego projektu. Przedstawione przez pozwanegoP. P.nie pozwalają na ocenę jakości wykonania prac, tym bardziej, że strony nie były zgodne w zakresie sposobu np. wykonania nóg stolika czy szuflady. Brak jest okoliczności pozwalających na ustalenie czy podnoszone przez powodaN. M.wady są wynikiem niewłaściwego wykonania mebla, w szczególności czy podnoszone zastrzeżenia dotyczące np. widoczności konstrukcji stalowej przez żywicę, ilości pęcherzy powietrza w żywicy, zastosowany system otwierania szuflady czy też sposób wykonania nóg, są wynikiem nieprawidłowego wykonania czy też należy ocenić je w kontekście estetyki wykonania i to przez pryzmat oczekiwań powodaN. M.. Zebrany materiał dowodowy nie pozwala na ustalenie szczegółów umowy stron, co nie pozwala na ocenę zarzutów powoda co do niezgodności wykonania stolika z tą umową. Sąd zważył, co następuje: W ocenie Sądu, powództwoN. M.nie zasługuje na uwzględnienie. Bezspornym jest w sprawie, że powodaN. M.i pozwanegoP. P.łączyła umowa o dzieło w rozumieniuart. 627 kc.Zgodnie bowiem zart. 627 kc, przez umowę o dzieło przyjmujący zamówienie ( tu: pozwany ) zobowiązuje się do wykonania oznaczonego dzieła, a zamawiający ( tu: powód ) do zapłaty wynagrodzenia. Przy czym owym oznaczonym dziełem, przedmiotem umowy w niniejszym postępowaniu było wykonanie stolika kawowego. PozwanyP. P.miał wykonać stolik kawowy, zaś powódN. M.zapłacić za wykonany z materiałów pozwanego stolik. Bezspornym było również, że pozwanyP. P.wykonał stolik z opóźnieniem, zaś powód wypłacił mu umówione wynagrodzenie zaliczkowo w kwocie 1150,00 zł. Sąd ustalił ponadto, że powódN. M.zgłaszał zastrzeżenia co do jakości wykonanego stolika. Po wykonaniu dodatkowych prac przez pozwanegoP. P.powódN. M.ostatecznie zrezygnował z odebrania stolika i zażądał zwrotu kwoty 1150,00 zł wskazując na nieusunięcie części wad zgłaszanych podczas pierwszego terminu odbioru, do których wykonania – jak twierdzi –zobowiązał się pozwanyP. P.. Jak wskazano powyżej, pozwanyP. P.kwestionował zarzuty dotyczące jakości wykonanych prac bądź ich niezgodności z umową. PowódN. M.nie przedstawił dowodów, do czego jest zobowiązany z mocyart. 6 kc, pozwalających na ustalenie treści umowy stron ( szczegółowego projektu stolika ) oraz na ocenę prawidłowości wykonanych prac bądź zgodności wykonanego stolika z umową. Powód poprzestał na zakwestionowaniu jakości prac czy ich niezgodności z umową, wskazując, że zdjęcia stolika przedstawione przez pozwanego nie oddają jego rzeczywistego stanu. Brak jest możliwości oceny prawidłowości zastosowanego systemu otwierania szuflady czy też jakości użytej żywicy, co wymaga wiadomości specjalnych, podobnie jak ocena przyczyn widoczności elementów stalowej konstrukcji przy zastosowaniu transparentnej żywicy. Oceniając zarzuty powodaN. M., abstrahując od ich zasadności, wskazać należy, że wskazywane przez niego wady nie wpływają na funkcjonalność mebla, nie zachodzi konieczność jego ponownego wykonania, a jedynie pogarszają estetykę produktu. Nie ulega wątpliwości, że w wypadku konieczności ustalenia jakości wykonanych prac niezbędna jest wiedza specjalistyczna. W związku z tym konieczne było przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego za zakresu meblarstwa. Należy podkreślić, że to opinia biegłego ma wyjaśnić Sądowi wątpliwości, które powstają u osób niedysponujących wiedzą specjalistyczną, a w dalszej kolejności umożliwić Sądowi analizę i ocenę ustalonych okoliczności sprawy przez pryzmat niezbędnej wiedzy specjalistycznej. Biegły wspiera sąd orzekający w obowiązku wszechstronnego i rzetelnego kształtowania przekonania o prawdziwości twierdzeń i faktów. Na tle innych osobowych środków dowodowych, zeznań świadków i stron, dowód z opinii biegłego – jak stwierdził to Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 7 listopada 2000 r. wydanym w sprawie I CKN 1170/98 – wyróżnia specjalny jego przedmiot, cel, charakter oraz specyficzne, właściwe tylko jemu, kryteria oceny. Z istoty i celu dowodu z opinii biegłego wynika, że jeżeli rozstrzygniecie sprawy wymaga wiadomości specjalnych, dowód z opinii biegłego jest koniecznością. Oznacza to, że nie można zastąpić opinii biegłego innymi środkami dowodowymi. W niniejszej sprawie konieczność przeprowadzenia dowodu z opinii biegłego wynikała stąd, że inaczej nie można było ustalić – w kontekście stanowiska pozwanegoP. P., który negował zarzuty co do sposobu wykonania stolika, jak i jego jakości – czy wady te powstały w wyniku wykonania stolika niezgodnie z projektem i zasadami produkcji. Wbrew przekonaniu powodaN. M., nie można dokonać tych ustaleń wyłącznie na podstawie jego zeznań co do jakości wykonanych prac i ich niezgodności z umową. W tym stanie rzeczy, to na powodzieN. M.spoczywał ciężar udowodnienia tego faktu, zgodnie z ogólną zasadą ciężaru dowodu wynikającą z treściart. 6 kc.Powód wniosku o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego sądowego jednak nie zgłosił, pomimo stanowiska pozwanego w zakresie prawidłowości wykonania mebla. Procesem cywilnym rządzi zasada kontradyktoryjności, nakładająca na strony uczestniczące w procesie obowiązek przedstawienia materiału faktycznego i dowodowego oraz wyjaśnienia wszystkich istotnych okoliczności sprawy; zasadę tę odzwierciedlająart. 6 kc( ciężar udowodnienia przez stronę faktu, z którego wywodzi skutki prawne ) orazart. 232 kpc( obowiązek wskazania dowodów dla stwierdzenia owych faktów ). Podkreślić należy, że jakakolwiek wada dzieła nie zaspokaja oznaczonego interesu zamawiającego. W takich sytuacjach wybór roszczeń z tytułu odpowiedzialności za wady, jako szczególnego reżimu odpowiedzialności za nienależyte wykonanie zobowiązania, czy też wynikających z ogólnych przepisów dotyczących niewykonania zobowiązania, należy do uprawnionego ( wyrok Sądu Najwyższego z dnia 29 stycznia 2021 r. w sprawie CSKP 10/21 ). Z uwagi na treść żądania powodaN. M.uznać należy zatem, że podstawą odpowiedzialności pozwanegoP. P.są przepisy dotyczące odstąpienia od umowy. Powód domagał się od pozwanego zwrotu wynagrodzenia wypłaconego w związku z zawartą przez strony umową o dzieło, dotyczącą wykonania stolika kawowego. W ocenie Sądu, w niniejszej sprawie, podstawą roszczenia powoda jest odpowiedzialność za wady dzieła, do których – stosownie doart. 638 § 1 kc- stosuje się odpowiednio przepisy o rękojmi przy sprzedaży. Odstąpienie od umowy w przypadku rękojmi przy sprzedaży przewidujeart. 560 § 1zd. pierwszekc, zgodnie z którym jeżeli rzecz sprzedana ma wadę, kupujący może złożyć oświadczenie o obniżeniu ceny albo odstąpieniu od umowy, chyba że sprzedawca niezwłocznie i bez nadmiernych niedogodności dla kupującego wymieni rzecz wadliwą na wolną od wad albo wadę usunie. Wskazać jednak należy, że zgodnie z przepisemart. 560 § 4 kckupujący nie może odstąpić od umowy, jeżeli wada jest nieistotna. Pojęcie wadliwości rzeczy regulujeart. 5561§ 1 kc, zgodnie z którym wada fizyczna polega na niezgodności rzeczy sprzedanej z umową. W szczególności rzecz sprzedana jest niezgodna z umową, jeżeli: 1) nie ma właściwości, które rzecz tego rodzaju powinna mieć ze względu na cel w umowie oznaczony albo wynikający z okoliczności lub przeznaczenia; 2) nie ma właściwości, o których istnieniu sprzedawca zapewnił kupującego, w tym przedstawiając próbkę lub wzór; 3) nie nadaje się do celu, o którym kupujący poinformował sprzedawcę przy zawarciu umowy, a sprzedawca nie zgłosił zastrzeżenia co do takiego jej przeznaczenia; 4) została kupującemu wydana w stanie niezupełnym. Uznanie roszczenia powoda za zasadne wymagałoby zatem przyjęcia, że wykonany stolik ma wady istotne, czy to na tyle znaczące, że nie można mówić o ukończeniu dzieła, czy też inne wady istotne, uzasadniające złożenie oświadczenia o odstąpieniu od umowy na podstawieart. 560 § 1 kc.W świetle dokonanych ustaleń faktycznych Sad powziął wątpliwości czy dzieło wykonane przez pozwanego zawiera wady i usterki, związane przede wszystkim z jakością wykonania czy też zgodnością z umową, a jak wskazano powyżej brak jest możliwości ustalenia szczegółowych uzgodnień stron. Brak jest podstaw do przyjęcia, że podnoszone przez powodaN. M.wady, przy założeniu ich istnienia, a których istnienie pozwanyP. P.kwestionuje, są wadami istotnymi, a tylko takie wady uzasadniają odstąpienie od umowy. Brak jest okoliczności uzasadniających przyjęcie, że wskazywane przez powoda wady wpływają na funkcjonalność produktu, a jedynie pogarszają estetykę produktu. Nie zmienia tej oceny, nieprawidłowa obróbka nóg stolika od strony spodniej, co przyznał pozwany, wskazując jednak, że w tym zakresie prace nie zostały wykonane do końca, co wynika z technologii ( założenie podkładek ). Wykonany przez pozwanego stolik jest zdatny do użytkowania zgodnie z przeznaczeniem. Zarzuty dotyczące np. pęcherzy powietrza w żywicy, widoczność elementów konstrukcyjnych czy brak dokładnego spasowania elementów niewątpliwie wpływające na estetykę rzeczy, nie pozwalają jednak na przyjęcie, że w dziele istnieją wady istotne, w rozumieniu przepisów o rękojmi za wady rzeczy. W zakresie innych zarzutów np. sposobu otwierania szuflady czy wykonania nóg nie można ustalić jaka była w tym zakresie umowa stron, co nie zmienia faktu, że również w tym zakresie, jeżeli wykonanie nastąpiło niezgodnie z umową, to wady nie mają charakteru wad istotnych. Wskazać również należy, że Sąd miał na uwadze, że istotność wady należy oceniać z perspektywy zamawiającego, jednak w ocenie Sądu, w przypadku gdy dzieło można użytkować zgodnie z przeznaczeniem, a powód nie wykazał, aby umowa przewidywała wykonanie dzieła w inny sposób, czy z innych materiałów, brak jest podstaw do przyjęcia wady istotnej. Wada dzieła jest bowiem istotna, jeżeli wyłącza normalne korzystanie z rzeczy zgodnie z celem zawartej umowy, jeżeli czyni dzieło niezdatnym do zwykłego użytku albo sprzeciwia się wyraźnie umowie, a ocena, czy wada istotna musi uwzględniać okoliczności konkretnej umowy o dzieło. To, ze wady dzieła czynią je niezdatnym do zwykłego użytku albo sprzeciwiają się wyraźnie umowie winien wykazać zamawiający, stosownie doart. 6 kc( wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 30 maja 2014 r. w sprawie I ACa 124/14 ). Podkreślić należy, że tylko w razie uznania dzieła za obarczone wadą istotną uruchamiają się przepisy pozwalające na skuteczne odstąpienie od umowy, konsekwencją czego jest prawo żądania zwrotu świadczenia wypłaconego pozwanemu. W związku z powyższym, Sąd uznał powództwoN. M.za nieudowodnione i niezasadne, a zatem podlegające oddaleniu. Sąd oddalił żądanie powoda zwrotu kosztów procesu, mając na uwadze, że przegrał sprawę, a zatem to powoda obciąża obowiązek ponoszenia kosztów procesu na zasadach ogólnych (art. 98 kpca contrariow zw. zart. 108 § 1 kpc).

15/252505/0000503/C

Sąd Rejonowy w Ciechanowie

I Wydział Cywilny

1. powództwo oddala; 2. oddala wniosek powoda o zwrot kosztów procesu.

152510000004021_VIII_U_001425_2023_Uz_2024-01-30_001

VIII U 1425/23

2024-01-30 01:00:00.0 CET

2024-02-16 19:00:04.0 CET

2024-02-16 15:50:02.0 CET

15251000

4021

REASON

UZASADNIENIE Decyzją z dnia 5 lipca 2023 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych - (...) Oddział w Ł. , po rozpatrzeniu wniosku J. J. z dnia 12 czerwca 2023 roku, odmówił mu prawa do przyznania rekompensaty z tytułu pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. W uzasadnieniu organ rentowy wskazał, że nie został udokumentowany 15-letni okres wykonywania zatrudnienia w szczególnych warunkach do dnia 31 grudnia 2008 roku, wskazując, że wnioskodawca udowodnił okres wykonywania pracy w s

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Agnieszka Kurczewska" xPublisher="agnieszka.kurczewska" xEditorFullName="Agnieszka Kurczewska" xEditor="agnieszka.kurczewska" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="6" xFlag="published" xVolType="15/251000/0004021/U" xYear="2023" xVolNmbr="001425" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Decyzją z dnia 5 lipca 2023 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych - <xAnon>(...)</xAnon> Oddział w <xAnon>Ł.</xAnon>, po rozpatrzeniu wniosku <xAnon>J. J.</xAnon> z dnia 12 czerwca 2023 roku, odmówił mu prawa do przyznania rekompensaty z tytułu pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. W uzasadnieniu organ rentowy wskazał, że nie został udokumentowany 15-letni okres wykonywania zatrudnienia w szczególnych warunkach do dnia 31 grudnia 2008 roku, wskazując, że wnioskodawca udowodnił okres wykonywania pracy w szczególnych warunkach jedynie w wymiarze 11 lat, 3 miesięcy i 3 dni, odmawiając zaliczenia jako pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze okresów pracy: w <xAnon> (...)</xAnon> od dnia 2 maja 1983 roku do dnia 31 grudnia 1988 roku oraz w <xAnon> (...)</xAnon> od dnia 6 lipca 1988 roku do dnia 20 września 1991 roku, od dnia 1 maja 1992 roku do dnia 30 września 1994 roku oraz od dnia 21 listopada 1994 roku do dnia 31 marca 1995 roku z uwagi na brak złożenia za te okresy świadectw wykonywania pracy w szczególnych warunkach. <xIx>(decyzja z dnia 5 lipca 2023 roku k.99 akt ZUS E2/021247162)</xIx></xText> <xText>W dniu 31 lipca 2023 roku <xAnon>J. J.</xAnon> odwołał się od powyższej decyzji, wnosząc o zaliczenie okresu pracy w <xAnon> (...)</xAnon> od dnia 2 maja 1983 roku do dnia 31 grudnia 1988 roku oraz w <xAnon> (...)</xAnon> od dnia 6 lipca 1988 roku do dnia 20 września 1991 roku, od dnia 1 maja 1992 roku do dnia 30 września 1994 roku oraz od dnia 21 listopada 1994 roku do dnia 31 marca 1995 roku jako pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze i przyznanie mu prawa do rekompensaty z tytułu utraty możliwości nabycia prawa do wcześniejszej emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach. W uzasadnieniu wskazał, że w podanych okresach pracował jako galwanizer na stałe, w pełnym wymiarze czasu pracy, za co miał wypłacany dodatek szkodliwy. <xIx>(odwołanie – k. 3-7)</xIx></xText> <xText><xBx>W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie, przytaczając</xBx> argumentację wskazaną w zaskarżonej decyzji oraz podniósł, że w aktach sprawy brak jest świadectwa wykonywania pracy w warunkach szczególnych, które potwierdzałoby pracę w warunkach szczególnych w podanych przez ubezpieczonego okresach. <xIx>(odpowiedź na odwołanie – k. 26-27)</xIx></xText> <xText>Na rozprawie pełnomocnik wnioskodawcy poparł odwołanie i wniósł o zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych, zaś pełnomocnik ZUS wniósł o jego oddalenie. <xIx>(końcowe stanowisko stron– rozprawa z dnia 16 stycznia 2024 roku e-<xAnon>protokół (...)</xAnon>:47:39 – 00:51:10 – płyta CD – k. 51)</xIx></xText> <xText xALIGNx="center"> <xBx> <xIx>Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:</xIx> </xBx></xText> <xText><xAnon>J. J.</xAnon> <xAnon>urodził się w dniu (...)</xAnon>. <xIx>(okoliczność bezsporna)</xIx></xText> <xText>W okresie od dnia 2 maja 1983 roku do dnia 31 grudnia 1988 roku był zatrudniony w <xAnon> (...)</xAnon> na stanowisku galwanizera w pełnym wymiarze czasu pracy. <xIx>(umowa o pracę – k. 19, angaż k 20, zeznania świadka <xAnon>W. K.</xAnon> e-protokół rozprawy zapis 00:35:12 – 00:42:05 – płyta CD – k. 51, zeznania świadka <xAnon>A. K.</xAnon> e-protokół zapis 00:25:27 – 00:35:12 – płyta CD – k. 51, przesłuchanie wnioskodawcy e-protokół rozprawy zapis 00:46:44 – 00:47:39– płyta CD – k. 51 w związku z informacyjnymi wyjaśnieniami e-protokół rozprawy zapis 00:02:57 – 00:22:35 – płyta CD – k. 51)</xIx></xText> <xText>W okresie od dnia 6 lipca 1988 do dnia 20 września 1991 roku, następnie od dnia 1 maja 1992 roku do dnia 30 września 1994 roku i od dnia 21 listopada 1994 roku do dnia 31 marca 1995 roku wnioskodawca był zatrudniony w <xAnon> (...)</xAnon> Przedsiębiorstwie Produkcyjno-Usługowo-Handlowym na stanowisku galwanizera, w pełnym wymiarze czasu pracy. <xIx>(umowa o pracę k 21, angaże k 22-23, umowa o pracę k 24, angaż k 25, świadectwo pracy – k. 51 akt ZUS, zeznania świadka <xAnon>A. K.</xAnon> e-protokół rozprawy zapis 00:25:27 – 00:35:12 – płyta CD – k. 51, przesłuchanie wnioskodawcy e-protokół rozprawy zapis 00:46:44 – 00:47:39– płyta CD – k. 51 w związku z informacyjnymi wyjaśnieniami e-protokół rozprawy zapis 00:02:57 – 00:22:35 – płyta CD – k. 51)</xIx></xText> <xText>Będąc zatrudnionym w obu wskazanych zakładach w podanych okresach skarżący wykonywał tylko pracę galwanizera, świadcząc ją w pełnym wymiarze czasu pracy, nie był delegowany do żadnych innych prac.</xText> <xText>Przy galwanizowaniu, przy którym pracował ubezpieczony odbywał się proces odtłuszczania chemicznego, odtłuszczania elektrochemicznego, trawienia chemicznego i dotrawiania metali przed samym założeniem na wannę.</xText> <xText><xAnon>J. J.</xAnon> pracował przy kąpielach cyjankalicznych do miedziowania i przy kąpielach cyjankalicznych do mosiądzowania. Do tego był używany cyjanek miedzi, cyjanek sodu, winian sodowo-potasowy, węglan sodowy i cyjanek cynku.</xText> <xText>W tych warunkach wnioskodawca pracował przez 8 godzin dziennie, tylko z przerwą na posiłek. Był wyposażony w ubranie kwasoodporne galwaniczne, rękawice gumowe.</xText> <xText>Wnioskodawca regenerował też ścieki pogalwaniczne, do których dodatkowo zakładał maseczki.</xText> <xText>W miejscu wykonywania pracy przez ubezpieczonego – w galwanizerni panował hałas wytworzony przez wyciągi znajdujące się przy wannach.</xText> <xText>We wskazanych okresach zatrudnienia wnioskodawcy nie było przestoi w wymienionych zakładach.</xText> <xText>W obu tych <xAnon> zakładach (...)</xAnon> otrzymywał dodatek za pracę w szczególnych warunkach.</xText> <xText><xIx>(zeznania świadka <xAnon>A. K.</xAnon> e-protokół rozprawy zapis 00:25:27 – 00:35:12 – płyta CD – k. 51, zeznania świadka <xAnon>W. K.</xAnon> e-protokół rozprawy 00:35:12 – 00:42:05 – płyta CD – k. 51, przesłuchanie wnioskodawcy e-protokół rozprawy zapis 00:46:44 – 00:47:39– płyta CD – k. 51 w związku z informacyjnymi wyjaśnieniami e-protokół rozprawy zapis 00:02:57 – 00:22:35 – płyta CD – k. 51)</xIx></xText> <xText>Wnioskodawca nie otrzymał z wymienionych zakładów świadectw pracy w warunkach szczególnych. <xIx>(okoliczność bezsporna).</xIx></xText> <xText>W dniu 30 marca 2023 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych <xAnon>(...)</xAnon> Oddział w <xAnon>Ł.</xAnon> przyznał urzędu ubezpieczonemu prawo do emerytury od dnia 29 marca 2023 roku tj. od dnia osiągnięcia wieku emerytalnego. <xIx>(decyzja k.86-88 akt ZUS)</xIx></xText> <xText>W dniu 12 czerwca 2023 roku wnioskodawca złożył do ZUS wniosek o ponowne obliczenie świadczenia emerytalno-rentowego i przyznanie rekompensaty z tytułu pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. <xIx>(wniosek - k. 95-96 akt ZUS)</xIx></xText> <xText>Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy, w tym w aktach ZUS, na podstawie zeznań świadków oraz korespondującego z tymi dowodami przesłuchania ubezpieczonego.</xText> <xText>Zebrany materiał dowodowy Sąd uznał za kompletny i spójny, a tym samym za wystarczający do poczynienia ustaleń faktycznych oraz na rozstrzygnięcie sprawy.</xText> <xText xALIGNx="center"> <xBx> <xIx>Sąd Okręgowy zważył, co następuje:</xIx> </xBx></xText> <xText>Odwołanie jest zasadne.</xText> <xText>Stosownie do <xLexLink xArt="art. 2;art. 2 pkt. 5;art. 21;art. 21 ust. 1" xIsapId="WDU20082371656" xTitle="Ustawa z dnia 19 grudnia 2008 r. o emeryturach pomostowych" xAddress="Dz. U. z 2008 r. Nr 237, poz. 1656">art. 2 pkt. 5 i art.21 ust.1 ustawy o emeryturach pomostowych</xLexLink> <xIx>(tj. Dz. U. z 2023 r. poz. 164)</xIx> rekompensata stanowi odszkodowanie za utratę możliwości nabycia prawa do wcześniejszej emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze dla osób, które nie nabędą prawa do emerytury pomostowej.</xText> <xText>Celem rekompensaty, podobnie jak i emerytury pomostowej, jest łagodzenie skutków utraty możliwości przejścia na emeryturę przed osiągnięciem wieku emerytalnego przez pracowników zatrudnionych przy pracach w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. W przypadku rekompensaty realizacja tego celu polega jednak nie na stworzeniu możliwości wcześniejszego zakończenia aktywności zawodowej, lecz na odpowiednim zwiększeniu podstawy wymiaru emerytury z FUS, do której osoba uprawniona nabyła prawo po osiągnięciu powszechnego wieku emerytalnego ( <xIx>tak M. Zieleniecki - Komentarz do art.21 ustawy o emeryturach pomostowych, LEX, por. też wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 31.03.2016 r., III AUa 1899/15 – LEX 2044406).</xIx></xText> <xText>Zgodnie z art.21 ust.1 cytowanej ustawy rekompensata przysługuje ubezpieczonemu, jeżeli ma okres pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w rozumieniu przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS, wynoszący co najmniej 15 lat. Stosownie do treści ust. 2 tego przepisu rekompensata nie przysługuje osobie, która nabyła prawo do emerytury na podstawie przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS.</xText> <xText>W myśl art. 23 ust.1 i 2 powołanej ustawy ustalenie rekompensaty następuje na wniosek ubezpieczonego o emeryturę; rekompensata przyznawana jest w formie dodatku do kapitału początkowego, o którym mowa w przepisach art. 173 i art. 174 ustawy o emeryturach i rentach z FUS.</xText> <xText><xLexLink xArt="art. 2;art. 2 pkt. 5;art. 21;art. 21 ust. 1" xIsapId="WDU20082371656" xTitle="Ustawa z dnia 19 grudnia 2008 r. o emeryturach pomostowych" xAddress="Dz. U. z 2008 r. Nr 237, poz. 1656">Artykuł 2 pkt 5 i art. 21 ust. 1 ustawy o emeryturach pomostowych</xLexLink> formułują dwie zasadnicze przesłanki nabycia prawa do rekompensaty, tj.:</xText> <xText>1) nienabycie prawa do emerytury pomostowej,</xText> <xText>2) osiągnięcie okresu pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze w rozumieniu ustawy o emeryturach i rentach z FUS wynoszącego co najmniej 15 lat.</xText> <xText>Przesłanką negatywną zawartą w <xLexLink xArt="art. 21;art. 21 ust. 2" xIsapId="WDU20082371656" xTitle="Ustawa z dnia 19 grudnia 2008 r. o emeryturach pomostowych" xAddress="Dz. U. z 2008 r. Nr 237, poz. 1656">art. 21 ust.2 ustawy o emeryturach pomostowych</xLexLink> jest nabycie prawa do emerytury na podstawie przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS.</xText> <xText>W przedmiotowej sprawie bezsporne jest, że odwołujący nie nabył prawa do emerytury pomostowej ani prawa do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym w związku z wykonywaniem pracy w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze.</xText> <xText>Okoliczność sporna w przedmiotowej sprawie dotyczy zatem ostatecznie posiadania przez ubezpieczonego wymaganego 15 - letniego okresu pracy wykonywanej w warunkach szczególnych.</xText> <xText>Stosownie do treści <xLexLink xArt="art. 32;art. 32 ust. 2" xIsapId="WDU19981621118" xTitle="Ustawa z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 162, poz. 1118">art. 32 ust. 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych</xLexLink> <xIx>(Dz.U. z 2023 r., poz.1251)</xIx>, za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia w podmiotach, w których obowiązują wykazy stanowisk ustalone na podstawie przepisów dotychczasowych.</xText> <xText>Z kolei art. 32 ust.4 ustawy emerytalnej stanowi, że wiek emerytalny, o którym mowa w ust. 1, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie których osobom wymienionym w ust. 2 i 3 przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych, to jest na podstawie rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze <xIx>(Dz.U. Nr 8, poz.43 ze zm.).</xIx></xText> <xText>Z § 1 cytowanego rozporządzenia wynika, że jego treść stosuje się do pracowników wykonujących prace w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze, wymienione w §4-15 rozporządzenia oraz w wykazach stanowiących załącznik do rozporządzenia.</xText> <xText>W świetle § 2 ust. 1 rozporządzenia oraz zgodnie z orzecznictwem Sądu Najwyższego, okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy, przy czym powyższe okoliczności pracownik jest obowiązany udowodnić <xIx>(por. wyrok Sądu Najwyższego z 15 grudnia 1997 roku, II UKN 417/97, <xAnon> (...)</xAnon> i US <xAnon> (...)</xAnon> i wyrok Sądu Najwyższego z 15 listopada 2000 roku, II UKN 39/00, Prok. i Prawo <xAnon> (...)</xAnon>)</xIx></xText> <xText>Stosownie do treści § 2 ust. 2 rozporządzenia, okresy takiej pracy stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według określonego wzoru, lub świadectwie pracy.</xText> <xText>Podkreślić należy, iż ustawodawca w obecnie obowiązujących przepisach celowo odszedł od szczegółowego określania stanowisk pracy, skupiając się na zakresach obowiązków, bowiem nazwy stanowisk pracy mogły być bardzo różne w zależności od zakładu pracy. Ponadto ustalano je często na długo przed wejściem w życie przepisów określających pracę w warunkach szczególnych. Z tej przyczyny Sąd ma nie tylko prawo, ale i obowiązek ustalać rzeczywisty zakres obowiązków, bez względu na nazwę stanowiska.</xText> <xText>Dla oceny, czy pracownik pracował w szczególnych warunkach, nie ma istotnego znaczenia nazwa zajmowanego przez niego stanowiska, tylko rodzaj powierzonej mu pracy. Praca w szczególnych warunkach to praca wykonywana stale (codziennie) i w pełnym wymiarze czasu pracy (przez 8 godzin dziennie, jeżeli pracownika obowiązuje taki wymiar czasu pracy) w warunkach pozwalających na uznanie jej za jeden z rodzajów pracy wymienionych w wykazie stanowiącym załącznik do rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego oraz wzrostu emerytur i rent dla pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze. Przy ustalaniu okresów pracy w szczególnych warunkach, wymaganych do nabycia prawa do emerytury w niższym wieku emerytalnym, nie jest dopuszczalne zaliczanie innych równocześnie wykonywanych prac w ramach dobowej miary czasu pracy, które nie oddziaływały szkodliwie na organizm pracownika w stopniu powodującym wcześniejszą utratę zdolności do zatrudnienia i nie zostały wymienione w wykazie stanowiącym załącznik do rozporządzenia. <xIx>(por. wyrok SN z dnia z dnia 10 kwietnia 2014 r., II UK 395/13).</xIx></xText> <xText>W sprawie o świadczenia z tytułu pracy w warunkach szczególnych, gdzie przedmiotem ustaleń sądu ma być charakter zatrudnienia, dokonywanie ustaleń stanu faktycznego odbywa się z reguły poprzez przeprowadzenie dowodów osobowych oraz - o ile to jest możliwe - dowodów z dokumentów znajdujących się w aktach osobowych. Osobowe źródła dowodowe (w tym zarówno zeznania świadków, jak i strony procesowej) muszą być skonfrontowane z istniejącą dokumentacją i dopiero uzyskanie przekonania graniczącego z pewnością co do przebiegu zatrudnienia, może pozwolić na pozytywne rozstrzygnięcie o prawie do świadczeń. Ocena osobowych źródeł dowodowych musi być przy tym wolna od jakiejkolwiek dowolności, uwzględniając reguły logiki oraz zasady doświadczenia zawodowego. <xIx>(por. wyrok SA w Szczecinie z dnia 27 października 2016 r., III AUa 41/16)</xIx></xText> <xText>Tym samym brak świadectwa pracy wykonywanej w warunkach szczególnych lub wydanie świadectwa, które nie spełnia wymagań formalnych nie przekreśla ustalania, że tego rodzaju praca była wykonywana. Zastosowanie mają <xLexLink xArt="art. 6" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 6 k.c.</xLexLink>, <xLexLink xArt="art. 232" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 232 k.p.c.</xLexLink> Strony mają też prawo podważać moc dowodową dokumentów, w tym także świadectwa pracy, które jest dokumentem prywatnym i podlega ocenie przez sąd zgodnie z zasadami <xLexLink xArt="art. 233;art. 233 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 233 § 1 k.p.c.</xLexLink> W postępowaniu sądowym nie jest dopuszczalne oparcie się wyłącznie na zeznaniach świadków, w sytuacji, gdy z dokumentów wynikają okoliczności przeciwne. <xIx>(por. wyrok SA w Szczecinie z dnia 20 lipca 2016 r, III AUa 690/15)</xIx></xText> <xText>W świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego Sąd przyjął, że ubezpieczony posiada wymagany 15 - letni okres pracy wykonywanej w warunkach szczególnych.</xText> <xText>Przeprowadzone w niniejszej sprawie postępowanie dowodowe wykazało bowiem, że wykonywał on stale i w pełnym wymiarze czasu pracy prace w szczególnych warunkach w okresie od dnia 2 maja 1983 roku do dnia 31 grudnia 1988 roku (5 lat, 7 miesięcy i 29 dni), kiedy był zatrudniony w <xAnon> firmie (...)</xAnon> oraz w okresach od dnia 6 lipca 1988 do dnia 20 września 1991 roku (3 lata, 2 miesiące i 14 dni), od dnia 1 maja 1992 roku do dnia 30 września 1994 roku (3 lata, 4 miesiące i 30 dni) oraz od dnia 21 listopada 1994 roku do dnia 31 marca 1995 roku (4 miesiące i 10 dni), kiedy był zatrudniony w <xAnon> firmie (...)</xAnon>. Łącznie powyższe okresy dają staż pracy w warunkach szczególnych w wymiarze 11 lat, 7 miesięcy i 22 dni.</xText> <xText>Wnioskodawca – jak wynika z dowodów przeprowadzonych w niniejszej sprawie - był zatrudniony w obu wymienionych zakładach, mających siedzibę w tym samym miejscu (zmieniła się jedynie nazwa firmy) tylko na stanowisku galwanizera, gdzie pracował w pełnym wymiarze czasu pracy i nie był delegowany do żadnych innych prac. W okresach tego zatrudnienia nie było żadnych przestoi w tych zakładach.</xText> <xText>Materiał dowodowy zgromadzony w niniejszej sprawie potwierdził też, że w obu <xAnon> zakładach (...)</xAnon> otrzymywał dodatek za pracę w szczególnych warunkach.</xText> <xText>Nawiązując do stanowiska zajmowanego przez odwołującego, Sąd zważył, że znajduje ono odzwierciedlenie w dziale III wykazu A załącznika do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku. Praca wnioskodawcy jako galwanizera odpowiada pozycji 76, określającej prace w hartowniach i wytrawialniach, praca ocynkowaczy, ocynoaczy, kadmowaczy oraz galwanizerów - cynkiem, miedzią, chromem, kadmem i niklem.</xText> <xText>Praca galwanizera została także zaliczona do prac w warunkach szczególnych na mocy poz.76 pkt 1 działu III wykazu A – stanowiącego załącznik do zarzadzenia Nr 7 Ministra Przemysłu Chemicznego i Lekkiego z dnia 7 lipca 1987 roku (Dz.Urz. MPChiL Nr 4)</xText> <xText>Przy zaliczeniu spornych okresów pracy odwołujący legitymuje się zatem co najmniej 15-letnim okresem pracy w warunkach szczególnych do dnia 31 grudnia 2008 roku w rozumieniu przepisów wskazanego rozporządzenia (łącznie jest to 22 lat, 10 miesięcy i 25 dni).</xText> <xText>Mając na względzie powyższe, na podstawie powołanych przepisów prawa materialnego i <xLexLink xArt="art. 477(14);art. 477(14) § 2" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 477<xSUPx>14</xSUPx> § 2 k.p.c.</xLexLink> Sąd zmienił zaskarżoną decyzję i przyznał wnioskodawcy prawo do rekompensaty z tytułu pracy w szczególnych warunkach.</xText> <xText>O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie <xLexLink xArt="art. 98" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art.98 k.p.c.</xLexLink> w zw. z § 9 ust.2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie <xIx>(Dz. U z 2015 r. poz. 1800).</xIx></xText> <xText xALIGNx="center"> <xIx>SSO Paulina Kuźma</xIx></xText> <xText>D.J.</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Agnieszka Kurczewska

Agnieszka Kurczewska

UZASADNIENIE Decyzją z dnia 5 lipca 2023 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych -(...)Oddział wŁ., po rozpatrzeniu wnioskuJ. J.z dnia 12 czerwca 2023 roku, odmówił mu prawa do przyznania rekompensaty z tytułu pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. W uzasadnieniu organ rentowy wskazał, że nie został udokumentowany 15-letni okres wykonywania zatrudnienia w szczególnych warunkach do dnia 31 grudnia 2008 roku, wskazując, że wnioskodawca udowodnił okres wykonywania pracy w szczególnych warunkach jedynie w wymiarze 11 lat, 3 miesięcy i 3 dni, odmawiając zaliczenia jako pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze okresów pracy: w(...)od dnia 2 maja 1983 roku do dnia 31 grudnia 1988 roku oraz w(...)od dnia 6 lipca 1988 roku do dnia 20 września 1991 roku, od dnia 1 maja 1992 roku do dnia 30 września 1994 roku oraz od dnia 21 listopada 1994 roku do dnia 31 marca 1995 roku z uwagi na brak złożenia za te okresy świadectw wykonywania pracy w szczególnych warunkach.(decyzja z dnia 5 lipca 2023 roku k.99 akt ZUS E2/021247162) W dniu 31 lipca 2023 rokuJ. J.odwołał się od powyższej decyzji, wnosząc o zaliczenie okresu pracy w(...)od dnia 2 maja 1983 roku do dnia 31 grudnia 1988 roku oraz w(...)od dnia 6 lipca 1988 roku do dnia 20 września 1991 roku, od dnia 1 maja 1992 roku do dnia 30 września 1994 roku oraz od dnia 21 listopada 1994 roku do dnia 31 marca 1995 roku jako pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze i przyznanie mu prawa do rekompensaty z tytułu utraty możliwości nabycia prawa do wcześniejszej emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach. W uzasadnieniu wskazał, że w podanych okresach pracował jako galwanizer na stałe, w pełnym wymiarze czasu pracy, za co miał wypłacany dodatek szkodliwy.(odwołanie – k. 3-7) W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie, przytaczającargumentację wskazaną w zaskarżonej decyzji oraz podniósł, że w aktach sprawy brak jest świadectwa wykonywania pracy w warunkach szczególnych, które potwierdzałoby pracę w warunkach szczególnych w podanych przez ubezpieczonego okresach.(odpowiedź na odwołanie – k. 26-27) Na rozprawie pełnomocnik wnioskodawcy poparł odwołanie i wniósł o zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych, zaś pełnomocnik ZUS wniósł o jego oddalenie.(końcowe stanowisko stron– rozprawa z dnia 16 stycznia 2024 roku e-protokół (...):47:39 – 00:51:10 – płyta CD – k. 51) Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny: J. J.urodził się w dniu (...).(okoliczność bezsporna) W okresie od dnia 2 maja 1983 roku do dnia 31 grudnia 1988 roku był zatrudniony w(...)na stanowisku galwanizera w pełnym wymiarze czasu pracy.(umowa o pracę – k. 19, angaż k 20, zeznania świadkaW. K.e-protokół rozprawy zapis 00:35:12 – 00:42:05 – płyta CD – k. 51, zeznania świadkaA. K.e-protokół zapis 00:25:27 – 00:35:12 – płyta CD – k. 51, przesłuchanie wnioskodawcy e-protokół rozprawy zapis 00:46:44 – 00:47:39– płyta CD – k. 51 w związku z informacyjnymi wyjaśnieniami e-protokół rozprawy zapis 00:02:57 – 00:22:35 – płyta CD – k. 51) W okresie od dnia 6 lipca 1988 do dnia 20 września 1991 roku, następnie od dnia 1 maja 1992 roku do dnia 30 września 1994 roku i od dnia 21 listopada 1994 roku do dnia 31 marca 1995 roku wnioskodawca był zatrudniony w(...)Przedsiębiorstwie Produkcyjno-Usługowo-Handlowym na stanowisku galwanizera, w pełnym wymiarze czasu pracy.(umowa o pracę k 21, angaże k 22-23, umowa o pracę k 24, angaż k 25, świadectwo pracy – k. 51 akt ZUS, zeznania świadkaA. K.e-protokół rozprawy zapis 00:25:27 – 00:35:12 – płyta CD – k. 51, przesłuchanie wnioskodawcy e-protokół rozprawy zapis 00:46:44 – 00:47:39– płyta CD – k. 51 w związku z informacyjnymi wyjaśnieniami e-protokół rozprawy zapis 00:02:57 – 00:22:35 – płyta CD – k. 51) Będąc zatrudnionym w obu wskazanych zakładach w podanych okresach skarżący wykonywał tylko pracę galwanizera, świadcząc ją w pełnym wymiarze czasu pracy, nie był delegowany do żadnych innych prac. Przy galwanizowaniu, przy którym pracował ubezpieczony odbywał się proces odtłuszczania chemicznego, odtłuszczania elektrochemicznego, trawienia chemicznego i dotrawiania metali przed samym założeniem na wannę. J. J.pracował przy kąpielach cyjankalicznych do miedziowania i przy kąpielach cyjankalicznych do mosiądzowania. Do tego był używany cyjanek miedzi, cyjanek sodu, winian sodowo-potasowy, węglan sodowy i cyjanek cynku. W tych warunkach wnioskodawca pracował przez 8 godzin dziennie, tylko z przerwą na posiłek. Był wyposażony w ubranie kwasoodporne galwaniczne, rękawice gumowe. Wnioskodawca regenerował też ścieki pogalwaniczne, do których dodatkowo zakładał maseczki. W miejscu wykonywania pracy przez ubezpieczonego – w galwanizerni panował hałas wytworzony przez wyciągi znajdujące się przy wannach. We wskazanych okresach zatrudnienia wnioskodawcy nie było przestoi w wymienionych zakładach. W obu tychzakładach (...)otrzymywał dodatek za pracę w szczególnych warunkach. (zeznania świadkaA. K.e-protokół rozprawy zapis 00:25:27 – 00:35:12 – płyta CD – k. 51, zeznania świadkaW. K.e-protokół rozprawy 00:35:12 – 00:42:05 – płyta CD – k. 51, przesłuchanie wnioskodawcy e-protokół rozprawy zapis 00:46:44 – 00:47:39– płyta CD – k. 51 w związku z informacyjnymi wyjaśnieniami e-protokół rozprawy zapis 00:02:57 – 00:22:35 – płyta CD – k. 51) Wnioskodawca nie otrzymał z wymienionych zakładów świadectw pracy w warunkach szczególnych.(okoliczność bezsporna). W dniu 30 marca 2023 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych(...)Oddział wŁ.przyznał urzędu ubezpieczonemu prawo do emerytury od dnia 29 marca 2023 roku tj. od dnia osiągnięcia wieku emerytalnego.(decyzja k.86-88 akt ZUS) W dniu 12 czerwca 2023 roku wnioskodawca złożył do ZUS wniosek o ponowne obliczenie świadczenia emerytalno-rentowego i przyznanie rekompensaty z tytułu pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze.(wniosek - k. 95-96 akt ZUS) Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy, w tym w aktach ZUS, na podstawie zeznań świadków oraz korespondującego z tymi dowodami przesłuchania ubezpieczonego. Zebrany materiał dowodowy Sąd uznał za kompletny i spójny, a tym samym za wystarczający do poczynienia ustaleń faktycznych oraz na rozstrzygnięcie sprawy. Sąd Okręgowy zważył, co następuje: Odwołanie jest zasadne. Stosownie doart. 2 pkt. 5 i art.21 ust.1 ustawy o emeryturach pomostowych(tj. Dz. U. z 2023 r. poz. 164)rekompensata stanowi odszkodowanie za utratę możliwości nabycia prawa do wcześniejszej emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze dla osób, które nie nabędą prawa do emerytury pomostowej. Celem rekompensaty, podobnie jak i emerytury pomostowej, jest łagodzenie skutków utraty możliwości przejścia na emeryturę przed osiągnięciem wieku emerytalnego przez pracowników zatrudnionych przy pracach w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. W przypadku rekompensaty realizacja tego celu polega jednak nie na stworzeniu możliwości wcześniejszego zakończenia aktywności zawodowej, lecz na odpowiednim zwiększeniu podstawy wymiaru emerytury z FUS, do której osoba uprawniona nabyła prawo po osiągnięciu powszechnego wieku emerytalnego (tak M. Zieleniecki - Komentarz do art.21 ustawy o emeryturach pomostowych, LEX, por. też wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 31.03.2016 r., III AUa 1899/15 – LEX 2044406). Zgodnie z art.21 ust.1 cytowanej ustawy rekompensata przysługuje ubezpieczonemu, jeżeli ma okres pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w rozumieniu przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS, wynoszący co najmniej 15 lat. Stosownie do treści ust. 2 tego przepisu rekompensata nie przysługuje osobie, która nabyła prawo do emerytury na podstawie przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS. W myśl art. 23 ust.1 i 2 powołanej ustawy ustalenie rekompensaty następuje na wniosek ubezpieczonego o emeryturę; rekompensata przyznawana jest w formie dodatku do kapitału początkowego, o którym mowa w przepisach art. 173 i art. 174 ustawy o emeryturach i rentach z FUS. Artykuł 2 pkt 5 i art. 21 ust. 1 ustawy o emeryturach pomostowychformułują dwie zasadnicze przesłanki nabycia prawa do rekompensaty, tj.: 1) nienabycie prawa do emerytury pomostowej, 2) osiągnięcie okresu pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze w rozumieniu ustawy o emeryturach i rentach z FUS wynoszącego co najmniej 15 lat. Przesłanką negatywną zawartą wart. 21 ust.2 ustawy o emeryturach pomostowychjest nabycie prawa do emerytury na podstawie przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS. W przedmiotowej sprawie bezsporne jest, że odwołujący nie nabył prawa do emerytury pomostowej ani prawa do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym w związku z wykonywaniem pracy w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze. Okoliczność sporna w przedmiotowej sprawie dotyczy zatem ostatecznie posiadania przez ubezpieczonego wymaganego 15 - letniego okresu pracy wykonywanej w warunkach szczególnych. Stosownie do treściart. 32 ust. 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych(Dz.U. z 2023 r., poz.1251), za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia w podmiotach, w których obowiązują wykazy stanowisk ustalone na podstawie przepisów dotychczasowych. Z kolei art. 32 ust.4 ustawy emerytalnej stanowi, że wiek emerytalny, o którym mowa w ust. 1, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie których osobom wymienionym w ust. 2 i 3 przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych, to jest na podstawie rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze(Dz.U. Nr 8, poz.43 ze zm.). Z § 1 cytowanego rozporządzenia wynika, że jego treść stosuje się do pracowników wykonujących prace w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze, wymienione w §4-15 rozporządzenia oraz w wykazach stanowiących załącznik do rozporządzenia. W świetle § 2 ust. 1 rozporządzenia oraz zgodnie z orzecznictwem Sądu Najwyższego, okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy, przy czym powyższe okoliczności pracownik jest obowiązany udowodnić(por. wyrok Sądu Najwyższego z 15 grudnia 1997 roku, II UKN 417/97,(...)i US(...)i wyrok Sądu Najwyższego z 15 listopada 2000 roku, II UKN 39/00, Prok. i Prawo(...)) Stosownie do treści § 2 ust. 2 rozporządzenia, okresy takiej pracy stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według określonego wzoru, lub świadectwie pracy. Podkreślić należy, iż ustawodawca w obecnie obowiązujących przepisach celowo odszedł od szczegółowego określania stanowisk pracy, skupiając się na zakresach obowiązków, bowiem nazwy stanowisk pracy mogły być bardzo różne w zależności od zakładu pracy. Ponadto ustalano je często na długo przed wejściem w życie przepisów określających pracę w warunkach szczególnych. Z tej przyczyny Sąd ma nie tylko prawo, ale i obowiązek ustalać rzeczywisty zakres obowiązków, bez względu na nazwę stanowiska. Dla oceny, czy pracownik pracował w szczególnych warunkach, nie ma istotnego znaczenia nazwa zajmowanego przez niego stanowiska, tylko rodzaj powierzonej mu pracy. Praca w szczególnych warunkach to praca wykonywana stale (codziennie) i w pełnym wymiarze czasu pracy (przez 8 godzin dziennie, jeżeli pracownika obowiązuje taki wymiar czasu pracy) w warunkach pozwalających na uznanie jej za jeden z rodzajów pracy wymienionych w wykazie stanowiącym załącznik do rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego oraz wzrostu emerytur i rent dla pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze. Przy ustalaniu okresów pracy w szczególnych warunkach, wymaganych do nabycia prawa do emerytury w niższym wieku emerytalnym, nie jest dopuszczalne zaliczanie innych równocześnie wykonywanych prac w ramach dobowej miary czasu pracy, które nie oddziaływały szkodliwie na organizm pracownika w stopniu powodującym wcześniejszą utratę zdolności do zatrudnienia i nie zostały wymienione w wykazie stanowiącym załącznik do rozporządzenia.(por. wyrok SN z dnia z dnia 10 kwietnia 2014 r., II UK 395/13). W sprawie o świadczenia z tytułu pracy w warunkach szczególnych, gdzie przedmiotem ustaleń sądu ma być charakter zatrudnienia, dokonywanie ustaleń stanu faktycznego odbywa się z reguły poprzez przeprowadzenie dowodów osobowych oraz - o ile to jest możliwe - dowodów z dokumentów znajdujących się w aktach osobowych. Osobowe źródła dowodowe (w tym zarówno zeznania świadków, jak i strony procesowej) muszą być skonfrontowane z istniejącą dokumentacją i dopiero uzyskanie przekonania graniczącego z pewnością co do przebiegu zatrudnienia, może pozwolić na pozytywne rozstrzygnięcie o prawie do świadczeń. Ocena osobowych źródeł dowodowych musi być przy tym wolna od jakiejkolwiek dowolności, uwzględniając reguły logiki oraz zasady doświadczenia zawodowego.(por. wyrok SA w Szczecinie z dnia 27 października 2016 r., III AUa 41/16) Tym samym brak świadectwa pracy wykonywanej w warunkach szczególnych lub wydanie świadectwa, które nie spełnia wymagań formalnych nie przekreśla ustalania, że tego rodzaju praca była wykonywana. Zastosowanie mająart. 6 k.c.,art. 232 k.p.c.Strony mają też prawo podważać moc dowodową dokumentów, w tym także świadectwa pracy, które jest dokumentem prywatnym i podlega ocenie przez sąd zgodnie z zasadamiart. 233 § 1 k.p.c.W postępowaniu sądowym nie jest dopuszczalne oparcie się wyłącznie na zeznaniach świadków, w sytuacji, gdy z dokumentów wynikają okoliczności przeciwne.(por. wyrok SA w Szczecinie z dnia 20 lipca 2016 r, III AUa 690/15) W świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego Sąd przyjął, że ubezpieczony posiada wymagany 15 - letni okres pracy wykonywanej w warunkach szczególnych. Przeprowadzone w niniejszej sprawie postępowanie dowodowe wykazało bowiem, że wykonywał on stale i w pełnym wymiarze czasu pracy prace w szczególnych warunkach w okresie od dnia 2 maja 1983 roku do dnia 31 grudnia 1988 roku (5 lat, 7 miesięcy i 29 dni), kiedy był zatrudniony wfirmie (...)oraz w okresach od dnia 6 lipca 1988 do dnia 20 września 1991 roku (3 lata, 2 miesiące i 14 dni), od dnia 1 maja 1992 roku do dnia 30 września 1994 roku (3 lata, 4 miesiące i 30 dni) oraz od dnia 21 listopada 1994 roku do dnia 31 marca 1995 roku (4 miesiące i 10 dni), kiedy był zatrudniony wfirmie (...). Łącznie powyższe okresy dają staż pracy w warunkach szczególnych w wymiarze 11 lat, 7 miesięcy i 22 dni. Wnioskodawca – jak wynika z dowodów przeprowadzonych w niniejszej sprawie - był zatrudniony w obu wymienionych zakładach, mających siedzibę w tym samym miejscu (zmieniła się jedynie nazwa firmy) tylko na stanowisku galwanizera, gdzie pracował w pełnym wymiarze czasu pracy i nie był delegowany do żadnych innych prac. W okresach tego zatrudnienia nie było żadnych przestoi w tych zakładach. Materiał dowodowy zgromadzony w niniejszej sprawie potwierdził też, że w obuzakładach (...)otrzymywał dodatek za pracę w szczególnych warunkach. Nawiązując do stanowiska zajmowanego przez odwołującego, Sąd zważył, że znajduje ono odzwierciedlenie w dziale III wykazu A załącznika do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku. Praca wnioskodawcy jako galwanizera odpowiada pozycji 76, określającej prace w hartowniach i wytrawialniach, praca ocynkowaczy, ocynoaczy, kadmowaczy oraz galwanizerów - cynkiem, miedzią, chromem, kadmem i niklem. Praca galwanizera została także zaliczona do prac w warunkach szczególnych na mocy poz.76 pkt 1 działu III wykazu A – stanowiącego załącznik do zarzadzenia Nr 7 Ministra Przemysłu Chemicznego i Lekkiego z dnia 7 lipca 1987 roku (Dz.Urz. MPChiL Nr 4) Przy zaliczeniu spornych okresów pracy odwołujący legitymuje się zatem co najmniej 15-letnim okresem pracy w warunkach szczególnych do dnia 31 grudnia 2008 roku w rozumieniu przepisów wskazanego rozporządzenia (łącznie jest to 22 lat, 10 miesięcy i 25 dni). Mając na względzie powyższe, na podstawie powołanych przepisów prawa materialnego iart. 47714§ 2 k.p.c.Sąd zmienił zaskarżoną decyzję i przyznał wnioskodawcy prawo do rekompensaty z tytułu pracy w szczególnych warunkach. O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawieart.98 k.p.c.w zw. z § 9 ust.2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie(Dz. U z 2015 r. poz. 1800). SSO Paulina Kuźma D.J.

15/251000/0004021/U

Sąd Okręgowy w Łodzi

VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

150515350000503_I_C_000380_2023_Uz_2024-01-26_002

I C 380/23

2024-01-26 01:00:00.0 CET

2024-02-16 19:00:18.0 CET

2024-02-16 15:38:55.0 CET

15051535

503

SENTENCE, REASON

Sygn. akt I C 380/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 26 stycznia 2024 r. Sąd Rejonowy w Piszu I Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący: sędzia Anna Gajewska Protokolant: sekretarz sądowy Agnieszka Zuzga po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 24 stycznia 2024 roku sprawy z powództwa Powiatu P. - (...) Centrum Pomocy (...) w P. przeciwko Gminie O. - Miejskiemu Ośrodkowi Pomocy Społecznej w O. o zapłatę o r z e k a: I Zasądza od pozwanej Gminy O. - Miejskiego Ośrodka Pomocy Społeczne

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Agnieszka Zuzga" xPublisher="azuzga" xEditorFullName="Agnieszka Zuzga" xEditor="azuzga" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="4" xFlag="published" xVolType="15/051535/0000503/C" xYear="2023" xVolNmbr="000380" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText>Sygn. akt I C 380/23</xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right"> Dnia 26 stycznia 2024 r.</xText> <xText>Sąd Rejonowy w Piszu I Wydział Cywilny w składzie:</xText> <xText>Przewodniczący: sędzia Anna Gajewska</xText> <xText>Protokolant: sekretarz sądowy Agnieszka Zuzga</xText> <xText>po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 24 stycznia 2024 roku</xText> <xText>sprawy z powództwa Powiatu <xAnon>P.</xAnon> - <xAnon> (...) Centrum Pomocy (...)</xAnon> w <xAnon>P.</xAnon></xText> <xText>przeciwko Gminie <xAnon>O.</xAnon> - Miejskiemu Ośrodkowi Pomocy Społecznej w <xAnon>O.</xAnon></xText> <xText>o zapłatę</xText> <xText xALIGNx="center">o r z e k a:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">I</xName> <xText>Zasądza od pozwanej Gminy <xAnon>O.</xAnon> - Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej w <xAnon>O.</xAnon> na rzecz powoda Powiatu <xAnon>P.</xAnon> - <xAnon> (...) Centrum Pomocy (...)</xAnon> w <xAnon>P.</xAnon> kwotę 507,63 zł (pięćset siedem złotych 63/100) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 11.07.2023r. do dnia zapłaty.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">II</xName> <xText>Zasądza od pozwanej Gminy <xAnon>O.</xAnon> - Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej w <xAnon>O.</xAnon> na rzecz powoda Powiatu <xAnon>P.</xAnon> - <xAnon> (...) Centrum Pomocy (...)</xAnon> w <xAnon>P.</xAnon> kwotę 370,00 zł (trzysta siedemdziesiąt złotych 0/100) tytułem zwrotu kosztów procesu z odsetkami ustawowymi za opóźnienie za czas od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.</xText> </xUnit> <xText>Sygn. akt I C 380/23</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Powiat <xAnon>P.</xAnon> – <xAnon> (...) Centrum Pomocy (...)</xAnon> w <xAnon>P.</xAnon> wystąpił z powództwem przeciwko Gminie <xAnon>O.</xAnon> – Miejskiemu Ośrodkowi Pomocy Społecznej w <xAnon>P.</xAnon> o zapłatę kwoty 507,63 złotych z odsetkami ustawowymi od dnia 11.07.2023r. do dnia zapłaty oraz o zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych, w tym kosztów zastępstwa procesowego.</xText> <xText>W uzasadnieniu wskazał, że domaga się zwrotu kosztów pobytu małoletniej <xAnon>W. N. (1)</xAnon> w rodzinie zastępczej za okres od 17.11.2022r. do 31.05.2023r. w oparciu o <xLexLink xArt="art. 191;art. 191 ust. 9;art. 191 ust. 10" xIsapId="WDU20111490887" xTitle="Ustawa z dnia 9 czerwca 2011 r. o wspieraniu rodziny i systemie pieczy zastępczej" xAddress="Dz. U. z 2011 r. Nr 149, poz. 887">art. 191 ust. 9 i 10 ustawy o wspieraniu rodziny i systemie pieczy zastępczej</xLexLink>. Podniósł, że małoletnia została umieszczona w spokrewnionej rodzinie zastępczej – u swojej siostry <xAnon>K. B.</xAnon> zamieszkałej w <xAnon>O.</xAnon> – na podstawie orzeczenia sądu opiekuńczego, natomiast przed umieszczeniem jej po raz pierwszy w pieczy zastępczej pozostawała pod władzą rodzicielską matki, której miejscem zamieszkania był <xAnon>O.</xAnon>. W tych okolicznościach, przy uwzględnieniu ww. regulacji, w ocenie powoda Gmina <xAnon>O.</xAnon> jest właściwą do współfinansowania pobytu ww. dziecka w pieczy zastępczej.</xText> <xText>Wydanym w niniejszej sprawie w dniu 6 września 2023 roku nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym, Sąd Rejonowy w Piszu nakazał pozwanej zapłacić na rzecz powoda całość dochodzonego roszczenia wraz z kosztami postępowania. (k. 33)</xText> <xText>Pozwana Gmina <xAnon>O.</xAnon> wniosła sprzeciw od wydanego nakazu zapłaty zaskarżając go w całości. Wniosła o oddalenie powództwa i o zasądzenie na jej rzecz od powoda kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego.</xText> <xText>Pozwana wskazała, że o miejscu zamieszkania decyduje zarówno fakt przebywania w danej miejscowości, jak i wola przebywania. O pobycie w danej miejscowości decydują okoliczności pozwalające przeciętnemu obserwatorowi na wyciągnięcie wniosku, że dana miejscowość jest głównym ośrodkiem życia osoby. W przypadku dziecka, które do 18 roku życia objęte jest obowiązkiem szkolnym, miejscem zamieszkania będzie miejscowość, w której dziecko to realizuje obowiązek szkolny. Załączone do pozwu dokumenty wskazują jednoznacznie, że od dnia 24.10.2022r. miejscem zamieszkania małoletniej <xAnon>W. N. (1)</xAnon> było <xAnon>O.</xAnon>, w którym od dnia 02.11.2022r. małoletnia realizowała obowiązek szkolny. Wyprowadzając się z <xAnon>O.</xAnon> małoletnia zabrała wszystkie swoje rzeczy i od tego czasu nigdy już nie przebywała pod opieką przedstawiciela ustawowego. Na dzień 17.11.2022r., kiedy Sąd Rejonowy w Opolu wydał postanowienie o zabezpieczeniu umieszczenia małoletniej w pieczy zastępczej, małoletnia miała już miejsce stałego zamieszkania w <xAnon>O.</xAnon>, nie w <xAnon>O.</xAnon>.</xText> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Sąd ustalił, co następuje:</xBx></xText> <xText><xAnon>W. N. (1)</xAnon> <xAnon>urodziła się (...)</xAnon> w <xAnon>P.</xAnon>.</xText> <xText>Do 21 października 2022 roku ww. małoletnia mieszkała ze swoją matką <xAnon>G. K.</xAnon> oraz siostrą <xAnon>Ł. O.</xAnon> w <xAnon>O.</xAnon>. Ojcu małoletniej – <xAnon>M. N.</xAnon> – władza rodzicielka nad małoletnią nie została przyznana.</xText> <xText>W <xAnon>O.</xAnon> małoletnia <xAnon>W. N. (1)</xAnon> ukończyła szkołę podstawową, a od dnia 1 września 2022 roku do dnia 21 października 2022 roku była uczennicą Technikum nr 5 w <xAnon>E.</xAnon>.</xText> <xText>W dniu 19 września 2022 roku matka małoletniej doznała krwotoku mózgowego wskutek czego wymagała hospitalizacji. Początkowo przebywała w <xAnon> Szpitalu (...)</xAnon> w <xAnon>G.</xAnon>, a następnie trafiła do Ośrodka opiekuńczo-rehabilitacyjnego <xAnon>T.</xAnon> w <xAnon>K.</xAnon> ponieważ wymagała długiej rehabilitacji.</xText> <xText>Z uwagi na powyższe, od dnia 22 października 2022 roku małoletnia <xAnon>W. N. (1)</xAnon> przebywała u swojej siostry <xAnon>K. B.</xAnon> w <xAnon>O.</xAnon>, gdzie od dnia 24 października 2022 roku rozpoczęła naukę w Publicznym Technikum nr 7.</xText> <xText>Postanowieniem z dnia 17 listopada 2022 roku wydanym w sprawie <xAnon>I. N.</xAnon> <xAnon> (...)</xAnon>, Sąd Rejonowy w Opolu III Wydział Rodzinny i Nieletnich udzielił zabezpieczenia na czas toczącego się postępowania z wniosku <xAnon>K. B.</xAnon> o umieszczenie w rodzinie zastępczej małoletniej <xAnon>W. N. (2)</xAnon>, w ten sposób, że zarządził umieszczenie małoletniej <xAnon>W. N. (1)</xAnon> w spokrewnionej rodzinie zastępczej i obowiązki rodziny zastępczej powierzył siostrze małoletniej – <xAnon>K. B.</xAnon>. Jednocześnie Sąd ustalił, że miejscem zamieszkania małoletniej na czas toczącego się postępowania będzie każdorazowe miejsce zamieszkania rodziny zastępczej.</xText> <xText>Postanowieniem z dnia 23 lutego 2023 roku wydanym w ww. sprawie <xAnon>I. N.</xAnon> <xAnon> (...)</xAnon>, Sąd Rejonowy w Opolu III Wydział Rodzinny i Nieletnich ograniczył <xAnon>G. K.</xAnon> władzę rodzicielską nad małoletnią <xAnon>W. N. (1)</xAnon> w ten sposób, że zarządził umieszczenie małoletniej w spokrewnionej rodzinie zastępczej, a obowiązki rodziny zastępczej powierzył <xAnon>K. B.</xAnon> i <xAnon>P. B.</xAnon>.</xText> <xText><xIx>(dowód: znajdujące się w aktach sprawy <xAnon>I. N.</xAnon> <xAnon> (...)</xAnon> Sądu Rejonowego w Opolu: odpis skrócony aktu urodzenia małoletniej k. 7, wyrok zaoczny Sądu Rejonowego w Piszu z dnia 28.12.2007r. sygn. akt III RC 44/07 k. 9, dokumentacja medyczna matki małoletniej k. 11-18, postanowienie o udzieleniu zabezpieczenia k. 20 oraz postanowienie o umieszczeniu małoletniej w rodzinie zastępczej k. 73; świadectwo ukończenia szkoły podstawowej k. 69-70; pismo z <xAnon> Zespołu Szkół nr (...)</xAnon> w <xAnon>E.</xAnon> k. 18 i 91; pismo z Zespołu Szkół Zawodowych w <xAnon>O.</xAnon> k. 67; zeznania świadków <xAnon>H. J.</xAnon> k. 78v i <xAnon>Z. D.</xAnon> k. 78v)</xIx></xText> <xText>Prezydent Miasta <xAnon>O.</xAnon> decyzją z dnia 2 stycznia 2023 roku, znak <xAnon> (...)</xAnon>.<xAnon> (...)</xAnon>.251.2022.KL, przyznał świadczenie na pokrycie kosztów utrzymania dziecka <xAnon>W. N. (1)</xAnon> w spokrewnionej rodzinie zastępczej w wysokości 1 936,33 zł za okres od 17.11.2022r. do 31.01.2023r. oraz w wysokości 785,00 zł miesięcznie za okres od 01.02.2023r. do 31.12.2024r.</xText> <xText><xIx>(dowód: decyzja Prezydenta Miasta <xAnon>O.</xAnon> k. 14)</xIx></xText> <xText>W dniu 29 maja 2023 roku Powiat <xAnon>P.</xAnon> w oparciu o <xLexLink xArt="art. 191;art. 191 ust. 9" xIsapId="WDU20111490887" xTitle="Ustawa z dnia 9 czerwca 2011 r. o wspieraniu rodziny i systemie pieczy zastępczej" xAddress="Dz. U. z 2011 r. Nr 149, poz. 887">art. 191 ust. 9 ustawy o wspieraniu rodziny i systemie pieczy zastępczej</xLexLink> wezwał Gminę <xAnon>O.</xAnon> do uiszczenia kwoty 507,63 zł i wyznaczył jej do zapłaty ostatecznie termin do dnia 10 lipca 2023 roku.</xText> <xText><xIx>(dowód: pismo k. 8; nota obciążeniowa k. 9; pismo k. 16)</xIx></xText> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Sąd zważył, co następuje:</xBx></xText> <xText>Roszczenie powoda jest zasadne.</xText> <xText>Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o powołane dokumenty, załączone do akt niniejszej sprawy oraz do akt sprawy III Nsm 1507/22 Sądu Rejonowego w Opolu, i zeznania świadków <xAnon>H. J.</xAnon> i <xAnon>Z. D.</xAnon>. Dokumenty te nie budziły żadnych wątpliwości co do ich wiarygodności i autentyczności. Z kolei zeznania świadków były spójne, logiczne, wzajemnie się uzupełniały.</xText> <xText>Kwestię finansowania wydatków ponoszonych na opiekę i wychowanie dziecka umieszczonego w pieczy zastępczej, regulują przepisy <xLexLink xArt="art. 191" xIsapId="WDU20111490887" xTitle="Ustawa z dnia 9 czerwca 2011 r. o wspieraniu rodziny i systemie pieczy zastępczej" xAddress="Dz. U. z 2011 r. Nr 149, poz. 887">art. 191 ustawy z dnia 9 czerwca 2011 roku o wspieraniu rodziny i systemie pieczy zastępczej</xLexLink> (dalej: ustawa). Zasadniczo organem zobowiązanym do ponoszenia tych kosztów jest powiat właściwy ze względu na miejsce zamieszkania dziecka przed umieszczeniem go po raz pierwszy w pieczy zastępczej (art. 191 ust. 1 ustawy). Z mocy art. 176 pkt 5 ustawy, zobowiązana jest do współfinansowania kosztów pobytu małoletniego w rodzinie zastępczej jest gmina. Z kolei rozmiar tego współfinansowania określa art. 191 ust. 9 ustawy, zgodnie z którym w przypadku umieszczenia dziecka w rodzinie zastępczej albo rodzinnym domu dziecka gmina właściwa ze względu na miejsce zamieszkania dziecka przed umieszczeniem go po raz pierwszy w pieczy zastępczej ponosi m.in. 10% wydatków na opiekę i wychowanie dziecka - w pierwszym roku pobytu dziecka w pieczy zastępczej. Z kolei art. 192 ustawy określa co stanowi wydatki na opiekę i wychowanie dziecka w rodzinie zastępczej.</xText> <xText>Istota sporu w niniejszej sprawie sprowadzała się do oceny czy, a jeśli tak to gdzie małoletnia <xAnon>W. N. (1)</xAnon> miała miejsca zamieszkania przed umieszczeniem jej po raz pierwszy w pieczy zastępczej, od czego zależało ustalenie właściwej gminy obowiązanej do współfinansowania wspomnianych wyżej wydatków.</xText> <xText>Należy wskazać, że zgodnie z przepisem <xLexLink xArt="art. 26;art. 26 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 26 § 1 k.c.</xLexLink>, miejscem zamieszkania dziecka pozostającego pod władzą rodzicielską jest miejsce zamieszkania rodziców, albo tego z rodziców, któremu wyłącznie przysługuje władza rodzicielska, lub któremu zostało powierzone wykonywanie władzy rodzicielskiej. W związku z tym należało ustalić, jakie było miejsce zamieszkania matki małoletniej, tj. <xAnon>G. K.</xAnon> zarówno w dniu 22 października 2022 roku kiedy małoletnia wyjechała z <xAnon>O.</xAnon> do <xAnon>O.</xAnon>, jak i w dniu orzekania przez sąd opiekuńczy o umieszczeniu małoletniej w pieczy zastępczej.</xText> <xText>Przepis <xLexLink xArt="art. 25" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 25 k.c.</xLexLink> stanowi, że miejscem zamieszkania osoby fizycznej jest miejscowość, w której osoba ta przebywa z zamiarem stałego pobytu. Pojęcie miejsca zamieszkania, przyjęty w tym przepisie jest konstrukcją prawną, na którą składają się dwa elementy. Fizyczne przebywanie w danej miejscowości i zamiar, wola stałego pobytu w nim. Powszechnie przyjmuje się, że oba te elementy muszą występować łącznie. Dla ustalenia miejsca zamieszkania nie wystarczy zatem, ani samo zamieszkiwanie w sensie fizycznym, jednak bez zamiaru stałego pobytu, choćby zamieszkiwanie trwało przez dłuższy czas, ani sam zamiar stałego pobytu w danej miejscowości, nie połączony z przebywaniem w tej miejscowości. O miejscu zamieszkania rozstrzyga zawsze całokształt okoliczności, wskazujący na zejście się stanu faktycznego przebywania z zamiarem takiego przebywania.</xText> <xText>W niniejszej sprawie poza sporem pozostawał fakt, że zarówno w dniu 22 października 2022 roku kiedy małoletnia wyjechała z <xAnon>O.</xAnon> do <xAnon>O.</xAnon>, jak i w dniu orzekania przez sąd opiekuńczy o umieszczeniu małoletniej w pieczy zastępczej, miejscem zamieszkania – w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 25" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 25 k.c.</xLexLink> – matki małoletniej było miasto <xAnon>O.</xAnon>.</xText> <xText>Przebywanie małoletniej w <xAnon>O.</xAnon> miało charakter jedynie tymczasowy, podejmowane tam czynności były czynnościami stricte organizacyjnymi, nie noszącymi cech trwałości. Co istotne, małoletnia nie przebywała w <xAnon>O.</xAnon> pod opieką przedstawiciela ustawowego, a jedynie pod opieką swojej siostry.</xText> <xText>W tych okolicznościach nie budzi wątpliwości Sądu, że małoletnia <xAnon>W. N. (1)</xAnon> przed umieszczeniem jej pierwszy raz w pieczy zastępczej miała miejsce zamieszkania w mieście <xAnon>O.</xAnon>, stąd to pozwana Gmina <xAnon>O.</xAnon> jest obowiązana do współfinansowania kosztów pobytu małoletniej w rodzinie zastępczej.</xText> <xText>W oparciu o dowody z odpisu decyzji Prezydenta Miasta <xAnon>O.</xAnon> z dnia 2 stycznia 2023 roku, znajdującej się na karcie 14 akt sprawy i noty obciążeniowej z dnia 29 maja 2023 roku, znajdującej się na karcie 9 akt sprawy, Sąd ustalił, że 10% kosztów miesięcznego utrzymania małoletniej w rodzinie zastępczej, wynosiło 507,63 złotych i taką kwotą należało obciążyć pozwaną Gminę <xAnon>O.</xAnon>.</xText> <xText>Strona powodowa żądała także zasądzenia odsetek ustawowych liczonych od dnia 11 lipca 2023 roku do dnia zapłaty. Podstawę prawną do sformułowania takiego żądania stanowią przepisy <xLexLink xArt="art. 481" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 481 k.c.</xLexLink> Na podstawie dowodu z odpisu noty obciążeniowej z dnia 29 maja 2023 roku (k. 9) oraz pisma z dnia 26 czerwca 2023 roku, znajdującego się w aktach sprawy na karcie 16, Sąd ustalił, że w dniu 29 maja 2023 roku powód wezwał pozwaną do uiszczenia kwoty 507,63 zł i wyznaczył jej do zapłaty ostatecznie termin do dnia 10 lipca 2023 roku, który to termin należy uznać za wystarczający i spełniający wymóg niezwłoczności w zapłacie. W tych okolicznościach należało przyjąć, że pozwana popadła w opóźnienie co do dochodzonej kwoty z upływem dnia 10 lipca 2023 roku, a w związku z tym od następnego dnia, czyli od 11 lipca 2023 roku, należały się stronie powodowej odsetki ustawowe.</xText> <xText>Wobec powyższego, w oparciu o powołane przepisy, Sąd orzekł jak w punkcie I wyroku.</xText> <xText>O kosztach procesu, mając na uwadze jego wynik, Sąd orzekł w oparciu o przepis § 2 pkt 2) rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (tj. Dz.U. z 2018 r., poz. 265 ze zm.) oraz <xLexLink xArt="art. 98;art. 98 § 1;art. 98 § 3" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 98 § 1 i 3 k.p.c.</xLexLink> W tym przypadku jest to kwota 100 zł tytułem zwrotu opłaty sądowej od pozwu oraz kwota 270 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego. Łącznie 370 zł. O odsetkach orzeczono na podstawie <xLexLink xArt="art. 98;art. 98 § 1(1)" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 98 § 1<xSUPx>1 </xSUPx>k.p.c.</xLexLink></xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

sędzia Anna Gajewska

Agnieszka Zuzga

sekretarz sądowy Agnieszka Zuzga

Agnieszka Zuzga

Sygn. akt I C 380/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 26 stycznia 2024 r. Sąd Rejonowy w Piszu I Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący: sędzia Anna Gajewska Protokolant: sekretarz sądowy Agnieszka Zuzga po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 24 stycznia 2024 roku sprawy z powództwa PowiatuP.-(...) Centrum Pomocy (...)wP. przeciwko GminieO.- Miejskiemu Ośrodkowi Pomocy Społecznej wO. o zapłatę o r z e k a: I Zasądza od pozwanej GminyO.- Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej wO.na rzecz powoda PowiatuP.-(...) Centrum Pomocy (...)wP.kwotę 507,63 zł (pięćset siedem złotych 63/100) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 11.07.2023r. do dnia zapłaty. II Zasądza od pozwanej GminyO.- Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej wO.na rzecz powoda PowiatuP.-(...) Centrum Pomocy (...)wP.kwotę 370,00 zł (trzysta siedemdziesiąt złotych 0/100) tytułem zwrotu kosztów procesu z odsetkami ustawowymi za opóźnienie za czas od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty. Sygn. akt I C 380/23 UZASADNIENIE PowiatP.–(...) Centrum Pomocy (...)wP.wystąpił z powództwem przeciwko GminieO.– Miejskiemu Ośrodkowi Pomocy Społecznej wP.o zapłatę kwoty 507,63 złotych z odsetkami ustawowymi od dnia 11.07.2023r. do dnia zapłaty oraz o zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych, w tym kosztów zastępstwa procesowego. W uzasadnieniu wskazał, że domaga się zwrotu kosztów pobytu małoletniejW. N. (1)w rodzinie zastępczej za okres od 17.11.2022r. do 31.05.2023r. w oparciu oart. 191 ust. 9 i 10 ustawy o wspieraniu rodziny i systemie pieczy zastępczej. Podniósł, że małoletnia została umieszczona w spokrewnionej rodzinie zastępczej – u swojej siostryK. B.zamieszkałej wO.– na podstawie orzeczenia sądu opiekuńczego, natomiast przed umieszczeniem jej po raz pierwszy w pieczy zastępczej pozostawała pod władzą rodzicielską matki, której miejscem zamieszkania byłO.. W tych okolicznościach, przy uwzględnieniu ww. regulacji, w ocenie powoda GminaO.jest właściwą do współfinansowania pobytu ww. dziecka w pieczy zastępczej. Wydanym w niniejszej sprawie w dniu 6 września 2023 roku nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym, Sąd Rejonowy w Piszu nakazał pozwanej zapłacić na rzecz powoda całość dochodzonego roszczenia wraz z kosztami postępowania. (k. 33) Pozwana GminaO.wniosła sprzeciw od wydanego nakazu zapłaty zaskarżając go w całości. Wniosła o oddalenie powództwa i o zasądzenie na jej rzecz od powoda kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego. Pozwana wskazała, że o miejscu zamieszkania decyduje zarówno fakt przebywania w danej miejscowości, jak i wola przebywania. O pobycie w danej miejscowości decydują okoliczności pozwalające przeciętnemu obserwatorowi na wyciągnięcie wniosku, że dana miejscowość jest głównym ośrodkiem życia osoby. W przypadku dziecka, które do 18 roku życia objęte jest obowiązkiem szkolnym, miejscem zamieszkania będzie miejscowość, w której dziecko to realizuje obowiązek szkolny. Załączone do pozwu dokumenty wskazują jednoznacznie, że od dnia 24.10.2022r. miejscem zamieszkania małoletniejW. N. (1)byłoO., w którym od dnia 02.11.2022r. małoletnia realizowała obowiązek szkolny. Wyprowadzając się zO.małoletnia zabrała wszystkie swoje rzeczy i od tego czasu nigdy już nie przebywała pod opieką przedstawiciela ustawowego. Na dzień 17.11.2022r., kiedy Sąd Rejonowy w Opolu wydał postanowienie o zabezpieczeniu umieszczenia małoletniej w pieczy zastępczej, małoletnia miała już miejsce stałego zamieszkania wO., nie wO.. Sąd ustalił, co następuje: W. N. (1)urodziła się (...)wP.. Do 21 października 2022 roku ww. małoletnia mieszkała ze swoją matkąG. K.oraz siostrąŁ. O.wO.. Ojcu małoletniej –M. N.– władza rodzicielka nad małoletnią nie została przyznana. WO.małoletniaW. N. (1)ukończyła szkołę podstawową, a od dnia 1 września 2022 roku do dnia 21 października 2022 roku była uczennicą Technikum nr 5 wE.. W dniu 19 września 2022 roku matka małoletniej doznała krwotoku mózgowego wskutek czego wymagała hospitalizacji. Początkowo przebywała wSzpitalu (...)wG., a następnie trafiła do Ośrodka opiekuńczo-rehabilitacyjnegoT.wK.ponieważ wymagała długiej rehabilitacji. Z uwagi na powyższe, od dnia 22 października 2022 roku małoletniaW. N. (1)przebywała u swojej siostryK. B.wO., gdzie od dnia 24 października 2022 roku rozpoczęła naukę w Publicznym Technikum nr 7. Postanowieniem z dnia 17 listopada 2022 roku wydanym w sprawieI. N.(...), Sąd Rejonowy w Opolu III Wydział Rodzinny i Nieletnich udzielił zabezpieczenia na czas toczącego się postępowania z wnioskuK. B.o umieszczenie w rodzinie zastępczej małoletniejW. N. (2), w ten sposób, że zarządził umieszczenie małoletniejW. N. (1)w spokrewnionej rodzinie zastępczej i obowiązki rodziny zastępczej powierzył siostrze małoletniej –K. B.. Jednocześnie Sąd ustalił, że miejscem zamieszkania małoletniej na czas toczącego się postępowania będzie każdorazowe miejsce zamieszkania rodziny zastępczej. Postanowieniem z dnia 23 lutego 2023 roku wydanym w ww. sprawieI. N.(...), Sąd Rejonowy w Opolu III Wydział Rodzinny i Nieletnich ograniczyłG. K.władzę rodzicielską nad małoletniąW. N. (1)w ten sposób, że zarządził umieszczenie małoletniej w spokrewnionej rodzinie zastępczej, a obowiązki rodziny zastępczej powierzyłK. B.iP. B.. (dowód: znajdujące się w aktach sprawyI. N.(...)Sądu Rejonowego w Opolu: odpis skrócony aktu urodzenia małoletniej k. 7, wyrok zaoczny Sądu Rejonowego w Piszu z dnia 28.12.2007r. sygn. akt III RC 44/07 k. 9, dokumentacja medyczna matki małoletniej k. 11-18, postanowienie o udzieleniu zabezpieczenia k. 20 oraz postanowienie o umieszczeniu małoletniej w rodzinie zastępczej k. 73; świadectwo ukończenia szkoły podstawowej k. 69-70; pismo zZespołu Szkół nr (...)wE.k. 18 i 91; pismo z Zespołu Szkół Zawodowych wO.k. 67; zeznania świadkówH. J.k. 78v iZ. D.k. 78v) Prezydent MiastaO.decyzją z dnia 2 stycznia 2023 roku, znak(...).(...).251.2022.KL, przyznał świadczenie na pokrycie kosztów utrzymania dzieckaW. N. (1)w spokrewnionej rodzinie zastępczej w wysokości 1 936,33 zł za okres od 17.11.2022r. do 31.01.2023r. oraz w wysokości 785,00 zł miesięcznie za okres od 01.02.2023r. do 31.12.2024r. (dowód: decyzja Prezydenta MiastaO.k. 14) W dniu 29 maja 2023 roku PowiatP.w oparciu oart. 191 ust. 9 ustawy o wspieraniu rodziny i systemie pieczy zastępczejwezwał GminęO.do uiszczenia kwoty 507,63 zł i wyznaczył jej do zapłaty ostatecznie termin do dnia 10 lipca 2023 roku. (dowód: pismo k. 8; nota obciążeniowa k. 9; pismo k. 16) Sąd zważył, co następuje: Roszczenie powoda jest zasadne. Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o powołane dokumenty, załączone do akt niniejszej sprawy oraz do akt sprawy III Nsm 1507/22 Sądu Rejonowego w Opolu, i zeznania świadkówH. J.iZ. D.. Dokumenty te nie budziły żadnych wątpliwości co do ich wiarygodności i autentyczności. Z kolei zeznania świadków były spójne, logiczne, wzajemnie się uzupełniały. Kwestię finansowania wydatków ponoszonych na opiekę i wychowanie dziecka umieszczonego w pieczy zastępczej, regulują przepisyart. 191 ustawy z dnia 9 czerwca 2011 roku o wspieraniu rodziny i systemie pieczy zastępczej(dalej: ustawa). Zasadniczo organem zobowiązanym do ponoszenia tych kosztów jest powiat właściwy ze względu na miejsce zamieszkania dziecka przed umieszczeniem go po raz pierwszy w pieczy zastępczej (art. 191 ust. 1 ustawy). Z mocy art. 176 pkt 5 ustawy, zobowiązana jest do współfinansowania kosztów pobytu małoletniego w rodzinie zastępczej jest gmina. Z kolei rozmiar tego współfinansowania określa art. 191 ust. 9 ustawy, zgodnie z którym w przypadku umieszczenia dziecka w rodzinie zastępczej albo rodzinnym domu dziecka gmina właściwa ze względu na miejsce zamieszkania dziecka przed umieszczeniem go po raz pierwszy w pieczy zastępczej ponosi m.in. 10% wydatków na opiekę i wychowanie dziecka - w pierwszym roku pobytu dziecka w pieczy zastępczej. Z kolei art. 192 ustawy określa co stanowi wydatki na opiekę i wychowanie dziecka w rodzinie zastępczej. Istota sporu w niniejszej sprawie sprowadzała się do oceny czy, a jeśli tak to gdzie małoletniaW. N. (1)miała miejsca zamieszkania przed umieszczeniem jej po raz pierwszy w pieczy zastępczej, od czego zależało ustalenie właściwej gminy obowiązanej do współfinansowania wspomnianych wyżej wydatków. Należy wskazać, że zgodnie z przepisemart. 26 § 1 k.c., miejscem zamieszkania dziecka pozostającego pod władzą rodzicielską jest miejsce zamieszkania rodziców, albo tego z rodziców, któremu wyłącznie przysługuje władza rodzicielska, lub któremu zostało powierzone wykonywanie władzy rodzicielskiej. W związku z tym należało ustalić, jakie było miejsce zamieszkania matki małoletniej, tj.G. K.zarówno w dniu 22 października 2022 roku kiedy małoletnia wyjechała zO.doO., jak i w dniu orzekania przez sąd opiekuńczy o umieszczeniu małoletniej w pieczy zastępczej. Przepisart. 25 k.c.stanowi, że miejscem zamieszkania osoby fizycznej jest miejscowość, w której osoba ta przebywa z zamiarem stałego pobytu. Pojęcie miejsca zamieszkania, przyjęty w tym przepisie jest konstrukcją prawną, na którą składają się dwa elementy. Fizyczne przebywanie w danej miejscowości i zamiar, wola stałego pobytu w nim. Powszechnie przyjmuje się, że oba te elementy muszą występować łącznie. Dla ustalenia miejsca zamieszkania nie wystarczy zatem, ani samo zamieszkiwanie w sensie fizycznym, jednak bez zamiaru stałego pobytu, choćby zamieszkiwanie trwało przez dłuższy czas, ani sam zamiar stałego pobytu w danej miejscowości, nie połączony z przebywaniem w tej miejscowości. O miejscu zamieszkania rozstrzyga zawsze całokształt okoliczności, wskazujący na zejście się stanu faktycznego przebywania z zamiarem takiego przebywania. W niniejszej sprawie poza sporem pozostawał fakt, że zarówno w dniu 22 października 2022 roku kiedy małoletnia wyjechała zO.doO., jak i w dniu orzekania przez sąd opiekuńczy o umieszczeniu małoletniej w pieczy zastępczej, miejscem zamieszkania – w rozumieniuart. 25 k.c.– matki małoletniej było miastoO.. Przebywanie małoletniej wO.miało charakter jedynie tymczasowy, podejmowane tam czynności były czynnościami stricte organizacyjnymi, nie noszącymi cech trwałości. Co istotne, małoletnia nie przebywała wO.pod opieką przedstawiciela ustawowego, a jedynie pod opieką swojej siostry. W tych okolicznościach nie budzi wątpliwości Sądu, że małoletniaW. N. (1)przed umieszczeniem jej pierwszy raz w pieczy zastępczej miała miejsce zamieszkania w mieścieO., stąd to pozwana GminaO.jest obowiązana do współfinansowania kosztów pobytu małoletniej w rodzinie zastępczej. W oparciu o dowody z odpisu decyzji Prezydenta MiastaO.z dnia 2 stycznia 2023 roku, znajdującej się na karcie 14 akt sprawy i noty obciążeniowej z dnia 29 maja 2023 roku, znajdującej się na karcie 9 akt sprawy, Sąd ustalił, że 10% kosztów miesięcznego utrzymania małoletniej w rodzinie zastępczej, wynosiło 507,63 złotych i taką kwotą należało obciążyć pozwaną GminęO.. Strona powodowa żądała także zasądzenia odsetek ustawowych liczonych od dnia 11 lipca 2023 roku do dnia zapłaty. Podstawę prawną do sformułowania takiego żądania stanowią przepisyart. 481 k.c.Na podstawie dowodu z odpisu noty obciążeniowej z dnia 29 maja 2023 roku (k. 9) oraz pisma z dnia 26 czerwca 2023 roku, znajdującego się w aktach sprawy na karcie 16, Sąd ustalił, że w dniu 29 maja 2023 roku powód wezwał pozwaną do uiszczenia kwoty 507,63 zł i wyznaczył jej do zapłaty ostatecznie termin do dnia 10 lipca 2023 roku, który to termin należy uznać za wystarczający i spełniający wymóg niezwłoczności w zapłacie. W tych okolicznościach należało przyjąć, że pozwana popadła w opóźnienie co do dochodzonej kwoty z upływem dnia 10 lipca 2023 roku, a w związku z tym od następnego dnia, czyli od 11 lipca 2023 roku, należały się stronie powodowej odsetki ustawowe. Wobec powyższego, w oparciu o powołane przepisy, Sąd orzekł jak w punkcie I wyroku. O kosztach procesu, mając na uwadze jego wynik, Sąd orzekł w oparciu o przepis § 2 pkt 2) rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (tj. Dz.U. z 2018 r., poz. 265 ze zm.) orazart. 98 § 1 i 3 k.p.c.W tym przypadku jest to kwota 100 zł tytułem zwrotu opłaty sądowej od pozwu oraz kwota 270 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego. Łącznie 370 zł. O odsetkach orzeczono na podstawieart. 98 § 11k.p.c.

15/051535/0000503/C

Sąd Rejonowy w Piszu

I Wydział Cywilny

152510000004021_VIII_U_000157_2022_Uz_2024-01-30_001

VIII U 157/22

2024-01-30 01:00:00.0 CET

2024-02-15 17:30:05.0 CET

2024-02-15 15:55:58.0 CET

15251000

4021

REASON

Sygnatura akt VIII U 157/22 UZASADNIENIE Decyzją numer (...) z 3 grudnia 2021 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w Ł. z siedzibą w Z. orzekł, że przenosi odpowiedzialność na M. W. (1) za zobowiązania płatnika składek (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością o numerze NIP (...) z tytułu nieopłaconych składek na ubezpieczenia społeczne, ubezpieczenie zdrowotne, Fundusz Pracy i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych, wraz z odsetkami za zwłokę i kosztami egzekucyjnymi w

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Agnieszka Kurczewska" xPublisher="agnieszka.kurczewska" xEditorFullName="Agnieszka Kurczewska" xEditor="agnieszka.kurczewska" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="15" xFlag="published" xVolType="15/251000/0004021/U" xYear="2022" xVolNmbr="000157" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText>Sygnatura akt VIII U 157/22</xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText><xAnon>Decyzją numer (...)</xAnon> z 3 grudnia 2021 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych <xAnon>(...)</xAnon> Oddział w <xAnon>Ł.</xAnon> z siedzibą w <xAnon>Z.</xAnon> orzekł, że przenosi odpowiedzialność na <xAnon>M. W. (1)</xAnon> za zobowiązania płatnika składek <xAnon> (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością</xAnon> o numerze NIP <xAnon> (...)</xAnon> z tytułu nieopłaconych składek na ubezpieczenia społeczne, ubezpieczenie zdrowotne, Fundusz Pracy i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych, wraz z odsetkami za zwłokę i kosztami egzekucyjnymi w łącznej kwocie 6.672,64 zł, w tym</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">1</xName> <xText>na ubezpieczenie społeczne:</xText> </xUnit> <xText>- w kwocie 3.468,23 zł – z tytułu nieopłaconych składek za okres 08/2016-10/2016, <xAnon> (...)- (...)</xAnon>;</xText> <xText>- w kwocie 1.373,00 zł – z tytułu odsetek za zwłokę naliczonych na 3 grudnia 2021 r oku;</xText> <xText>- w kwocie 234,80 zł – z tytułu koszów egzekucyjnych.</xText> <xText>2) Na ubezpieczenie zdrowotne:</xText> <xText>- w kwocie 895,93 zł – z tytułu niepłaconych składek za <xAnon> (...)</xAnon>, <xAnon> (...)- (...)</xAnon>, <xAnon> (...)- (...)</xAnon>;</xText> <xText>- w kwocie 337,00 zł – z tytułu odsetek za zwłokę naliczonych na 3 grudnia 2021 roku;</xText> <xText>- w kwocie 60,70 zł – z tytułu kosztów egzekucyjnych.</xText> <xText>3) Na Fundusz Pracy i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych:</xText> <xText>- w kwocie 278,38 zł – z tytułu nieopłaconych składek za okres 08/2016-10/2016, <xAnon> (...)- (...)</xAnon>;</xText> <xText>- w kwocie 0,00 zł – z tytułu odsetek za zwłokę naliczonych na 3 grudnia 2021 roku;</xText> <xText>- w kwocie 24,60 zł – z tytułu kosztów egzekucyjnych.</xText> <xText><xIx>[decyzja z 3 grudnia 2021 roku w aktach ZUS załączonych do sprawy]</xIx></xText> <xText>Odwołanie od powyższej decyzji wniósł <xAnon>M. W. (1)</xAnon>, reprezentowany przez zawodowego pełnomocnika w osobie adwokata.</xText> <xText>Zaskarżonej decyzji zarzucono naruszenie <xLexLink xArt="art. 7;art. 77;art. 77 § 1" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 7, 77 § 1</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 78;art. 78 § 1" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 78 § 1 k.p.a.</xLexLink> poprzez zaniechanie przeprowadzenia przez organ dowodu z opinii biegłego z zakresu psychiatrii w sytuacji, w której do wydania rozstrzygnięcia w sprawie konieczne było zasięgnięcie wiadomości specjalnych, bowiem organowi brak kompetencji do wyprowadzenia stanowczych wniosków dotyczących stanu świadomości odwołującego i jego funkcjonowania w okresie objętym postępowaniem.</xText> <xText>Decyzji zarzucono także naruszenie <xLexLink xArt="art. 7;art. 77;art. 77 § 1" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 7, 77 § 1</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 78;art. 78 § 1" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 78 § 1 k.p.a.</xLexLink> poprzez zaniechanie przeprowadzenia przez organ dowodu z akt postępowania Naczelnika Urzędu Skarbowego w <xAnon>Ł.</xAnon>, z których wynikało, że odwołujący od stycznia 2016 roku nie pełnił już funkcji członka zarządu w związku ze złożoną rezygnacją.</xText> <xText>Odwołujący podniósł także zarzut naruszenia <xLexLink xArt="art. 7;art. 77;art. 77 § 1" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 7, 77 § 1</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 78;art. 78 § 1" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 78 § 1 k.p.a.</xLexLink> poprzez zaniechanie przeprowadzenia przez organ dowodu z przesłuchania <xAnon>M. K. (1)</xAnon> oraz <xAnon>M. W. (2)</xAnon>, co spowodowało błąd w ustaleniach faktycznych i ustalenie przez organ, że odwołujący był członkiem zarządu <xAnon> spółki (...)</xAnon> w okresie obejmującym postępowanie.</xText> <xText>W konkluzji odwołania wniesiono uchylenie zaskarżonej decyzji i umorzenie postępowania jako bezprzedmiotowego.</xText> <xText>W uzasadnieniu dowołania wskazano, że organ ZUS, dokonując oceny stanu faktycznego, pominął wszelkie dowody świadczące o tym, że odwołujący w okresie objętym postępowaniem nie był już członkiem zarządu <xAnon> spółki (...)</xAnon>. Podniesiono także, iż to choroba <xAnon>M. W. (1)</xAnon> nie pozwoliła mu na dopilnowanie spraw związanych z rezygnacją z pełnionej w spółce funkcji.</xText> <xText><xIx>[odwołanie – k. 3-5]</xIx></xText> <xText>W odpowiedzi na odwołanie, organ ZUS wniósł o oddalenie odwołania i zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.</xText> <xText>W uzasadnieniu organ ZUS poniósł, że <xAnon>M. W. (1)</xAnon> jako były wiceprezes zarządu <xAnon> (...) sp. z o.o.</xAnon> odpowiada zgodnie z art. 116 i art. 118 Ordynacji podatkowej za zobowiązania z tytułu nieopłaconych składek należnych za okres od sierpnia 2016 roku do lutego 2017 roku, czyli za okres pełnienia funkcji członka zarządu Spółki.</xText> <xText>W ocenie organu rentowego, odwołujący się od odpowiedzialności za zaległe składki mógłby uwolnić się tylko wtedy, gdyby wskazał, że we właściwym czasie zgłoszony został wniosek o ogłoszenie upadłości lub wszczęto postępowanie układowe albo też niezgłoszenie wniosku o ogłoszenie upadłości lub niewszczęcie postępowania układowego nastąpiło bez jego winy. Zakład uznał, na podstawie przeprowadzonego postępowania wyjaśniającego, że nie zaistniały przesłanki uwalniające odwołującego z odpowiedzialności z art. 116 § 1 i 2 Ordynacji podatkowej. Zakład uznał, że <xAnon>M. W. (1)</xAnon> nie dopełnił formalności w zakresie zgłoszenia upadłości spółki w odpowiednim terminie ani nie wskazał mienia spółki, z którego egzekucja umożliwia zaspokojenie zaległości spółki z tytułu składek w znacznej części. Pełnomocnik organu wskazał ponadto, że w stosunku do spółki prowadzone było bezskuteczne postępowanie egzekucyjne. W ramach przymusowego dochodzenia należności składkowych Dyrektor <xAnon>(...)</xAnon> Oddziału ZUS kierował sukcesywne zajęcia rachunku bankowego <xAnon> (...)</xAnon>. Zakład skierował również zawiadomienie o zajęciu prawa majątkowego stanowiącego wierzytelność pieniężną u innego dłużnika zajętej wierzytelności do <xAnon> (...) im. (...)</xAnon> w <xAnon>G.</xAnon>. Organ wskazał, że prowadzone czynności egzekucyjne doprowadziły do zbiegu egzekucji administracyjnych i sądowych, a egzekucja skierowana do Naczelnika Urzędu Skarbowego w <xAnon>Ł.</xAnon> również nie doprowadziła do spłaty zadłużenia. Ponadto organ ZUS zauważył, że podmiot nie figuruje w Centralnej Ewidencji Pojazdów jako właściciel pojazdów ani w Centralnej Bazie Danych Ksiąg Wieczystych jako użytkownik wieczysty gruntu czy właściciel nieruchomości.</xText> <xText>Organ zauważył również, że zgodnie z wypisem z KRS, Sąd Rejonowy dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi XX Wydział Krajowego Rejestru Sądowego 31 grudnia 2018 roku wydał postanowienie o rozwiązaniu podmiotu <xAnon> (...) sp. z o.o.</xAnon> bez przeprowadzania postępowania likwidacyjnego na podstawie <xLexLink xArt="art. 25 d;art. 25 d ust. 1" xIsapId="WDU19971210769" xTitle="Ustawa z dnia 20 sierpnia 1997 r. o Krajowym Rejestrze Sądowym" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 121, poz. 769">art. 25d ust. 1 ustawy o Krajowym Rejestrze Sądowym</xLexLink>. Spółka została wykreślona z KRS 10 kwietnia 2019 roku. Do tej daty <xAnon>M. W. (1)</xAnon> figurował wpisany jako wiceprezes zarządu Spółki. Organ podniósł, że w związku z domniemaniem wynikającym z <xLexLink xArt="art. 17" xIsapId="WDU19971210769" xTitle="Ustawa z dnia 20 sierpnia 1997 r. o Krajowym Rejestrze Sądowym" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 121, poz. 769">art. 17 ustawy o Krajowym Rejestrze Sądowym</xLexLink> – Zakład uznał, że w okresie zadłużenia z tytułu składek objętym zaskarżoną decyzją, <xAnon>M. W. (1)</xAnon> pełnił funkcję członka zarządu Spółki, a tym samym odpowiada za jej zadłużenie. W trakcie postępowania administracyjnego nie zostały przedstawione żadne dokumenty wskazujące na fakt złożenia przez odwołującego rezygnacji z funkcji członka zarządu.</xText> <xText><xIx>[odpowiedź na odwołanie k. 8-10v.]</xIx></xText> <xText>Na rozprawie z 18 grudnia 2023 roku – bezpośrednio poprzedzającej wydanie wyroku pełnomocnik wnioskodawcy poparł odwołanie i wniósł o zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Pełnomocnik ZUS wniósł z kolei o oddalenie odwołanie, a także o zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.</xText> <xText><xIx>[końcowe stanowiska stron e-protokół rozprawy z 18 grudnia 2023 roku 00:12:46-00:13:42 – płyta CD - k. 227]</xIx></xText> <xText xALIGNx="left"> <xBx>Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:</xBx></xText> <xText><xAnon> (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością</xAnon> została zarejestrowana w Krajowym Rejestrze Sądowym 2 kwietnia 2012 roku. Siedzibą spółki jest <xAnon>Z.</xAnon> w powiecie <xAnon> (...)</xAnon>. Przedmiotem działalności spółki jest m.in. działalność obiektów służących poprawie kondycji fizycznej. W spółce o kapitale zakładowym w wysokości 65.000 zł, 10 udziałów o łącznej wartości 5.000 zł posiadał <xAnon>M. W. (1)</xAnon>, a 120 udziałów o łącznej wartości 60.000 zł posiadał <xAnon>W. G.</xAnon>. W okresie od 22 lipca 2014 roku do 28 grudnia 2018 roku funkcję prezesa zarządu spółki pełnił <xAnon>W. G.</xAnon>. W okresie od 22 lipca 2014 roku do 10 maja 2019 roku funkcję wiceprezesa zarządu spółki pełnił <xAnon>M. W. (1)</xAnon>.</xText> <xText><xIx>[odpis pełny KRS w aktach organu ZUS załączonych do sprawy, zeznania świadka <xAnon>W. G.</xAnon> e-protokół rozprawy z 23 stycznia 2023 r. 00:02:09-00:12:30]</xIx></xText> <xText>Przed wykupieniem udziałów w spółce przez <xAnon>W. G.</xAnon> oraz <xAnon>M. W. (1)</xAnon> spółka od 8 listopada 2013 roku znajdowała się w stanie likwidacji na mocy uchwały nr 2 nadzwyczajnego zgromadzenia wspólników w sprawie rozwiązania spółki i postawienia jej w stan likwidacji z 24 czerwca 2013 roku. Postępowanie likwidacyjne zakończyło się 24 kwietnia 2014 roku.</xText> <xText><xIx>[odpis pełny KRS w aktach ZUS załączonych do sprawy]</xIx></xText> <xText>Pomiędzy prezesem spółki <xAnon>W. G.</xAnon>, a wiceprezesem <xAnon>M. W. (1)</xAnon> istniały relacje rodzinne – <xAnon>M. W. (1)</xAnon> był mężem siostry <xAnon>W. G.</xAnon>.</xText> <xText><xIx>[bezsporne]</xIx></xText> <xText><xAnon>M. W. (1)</xAnon> został członkiem zarządu <xAnon> (...) sp. z o.o.</xAnon> na prośbę <xAnon>W. G.</xAnon>. Wnioskodawca podpisywał dokumenty dotyczące spółki, w tym także sprawozdania finansowe.</xText> <xText><xIx>[zeznania wnioskodawcy e-protokół rozprawy z 18 grudnia 2023 roku 00:03:20-00:11:33 – płyta CD - k. 227 w zw. z e-protokołem rozprawy z 19 września 2022 roku 00:04:57 płyta CD – k. 67]</xIx></xText> <xText>Oprócz pełnienie funkcji prezesa spółki <xAnon>W. G.</xAnon> prowadził działalność gospodarczą pod <xAnon> firmą (...)</xAnon>. W związku z prowadzoną działalnością <xAnon>W. G.</xAnon> zatrudniał <xAnon>M. W. (1)</xAnon>. <xAnon>M. W. (1)</xAnon> pozostawał z prezesem spółki <xAnon>W. G.</xAnon> w stosunku pracy od 1 lutego 2011 roku do 31 marca 2016 roku. Odwołujący od 1 lutego 2011 roku do 30 września 2014 roku wykonywał pracę na stanowisku „pracownik biurowy – spedytor”, a od 1 października 2014 rok do 31 marca 2016 roku na stanowisku „kierownik firmy”. Stosunek pracy został wypowiedziany przez <xAnon>W. G.</xAnon> – z przyczyny niedotyczącej pracownika.</xText> <xText><xIx>[świadectwo pracy k. 6, zeznania świadka <xAnon>M. W. (2)</xAnon> e-protokół rozprawy z 19 września 2022 roku 00:26:30 – płyta CD k. 67]</xIx></xText> <xText>Wnioskodawca posiadał stosowne pełnomocnictwa do jej reprezentowania. Wnioskodawca nigdy nie oświadczył, że rezygnuje z funkcji członka zarządu spółki.</xText> <xText><xIx>[zeznania świadka <xAnon>W. G.</xAnon> e-protokół rozprawy z 23 stycznia 2023 roku 00:02:09-00:12:30 – płyta CD k. 106]</xIx></xText> <xText>W spornym okresie od marca 2016 roku do lutego 2017 roku, trakcie pełnienia przez <xAnon>M. W. (1)</xAnon> funkcji wiceprezesa zarządu przedmiotowej spółki powstały zaległości z tytułu składek pracowników spółki w łącznej kwocie 4.642,54 zł.</xText> <xText><xIx>[okoliczność bezsporna]</xIx></xText> <xText>Wobec spółki toczyły się liczne postępowania egzekucyjne, w tym postępowania egzekucyjne prowadzone przez Naczelnika Urzędu Skarbowego w <xAnon>Ł.</xAnon>.</xText> <xText><xIx>[dokumenty zawarte w teczce „akta egzekucyjne”]</xIx></xText> <xText>Podpis <xAnon>M. W. (1)</xAnon> widnieje na złożonym <xUx>w dniu 28 lutego 2017 roku</xUx> w Oddziale ZUS w <xAnon>Z.</xAnon> oświadczeniu o ustanowieniu <xAnon>M. K. (2)</xAnon> pełnomocnikiem <xAnon> spółki (...)</xAnon>.</xText> <xText><xIx>[pełnomocnictwo do wykonywania czynności prawnych w relacjach z ZUS w aktach ZUS załączonych do sprawy]</xIx></xText> <xText><xAnon> (...) sp. z o.o.</xAnon> z tytułu składek na Fundusz Ubezpieczeń Społecznych za poszczególne miesiące kształtowało się następująco:</xText> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="140"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="140"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="140"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="140"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="140"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">okres</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">należność</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">odsetki</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">kwota upomnienia</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">koszty egzekucji</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">sierpień 2016 roku</xText> <xText xALIGNx="center">(termin płatności - 15 września 2016 roku)</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">338,88 zł</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">137,00 zł</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">11,60 zł</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">66,70 zł</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">wrzesień 2016 roku</xText> <xText xALIGNx="center">(termin płatności - 17 października 2016 roku)</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">635,40 zł</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">252,00 zł</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">0,00 zł</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">0,00 zł</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">październik 2016 roku (termin płatności - 15 listopada 2016 roku)</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">635,40 zł</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">248,00 zł</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">11,60 zł</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">82,90 zł</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">grudzień 2016 roku</xText> <xText xALIGNx="center">(termin płatności - 16 stycznia 2017 roku)</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">587,75 zł</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">221,00 zł</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">0,00 zł</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">0,00 zł</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">styczeń 2017 roku</xText> <xText xALIGNx="center">(termin płatności - 15 lutego 2017 roku)</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">635,40 zł</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">235,00 zł</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">11,60 zł</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">85,20 zł</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">luty 2017 roku (termin płatności - 15 marca 2017 roku)</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">635,40 zł</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">231,00 zł</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">0,00 zł</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">0,00 zł</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">Łącznie za wszystkie okresy</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">3.468,23 zł</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">1.324,00 zł</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">34,80 zł</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">234,80 zł</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xText>Zadłużenie łącznie: 5.061,83 zł</xText> <xText><xAnon> (...) sp. z o.o.</xAnon> z tytułu składek na Fundusz Ubezpieczeń Zdrowotnych za poszczególne miesiące kształtowało się następująco:</xText> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="140"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="140"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="140"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="140"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="140"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">okres</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">należność</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">odsetki</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">kwota upomnienia</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">koszty egzekucji</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">marzec 2016 roku</xText> <xText xALIGNx="center">(termin płatności – 15 kwietnia 2016 roku)</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">48,14 zł</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">0,00 zł</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">11,60 zł</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">19,70 zł</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">sierpień 2016 roku</xText> <xText xALIGNx="center">(termin płatności - 15 września 2016 roku)</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">82,84 zł</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">33,00 zł</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">0,00 zł</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">0,00 zł</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">wrzesień 2016 roku</xText> <xText xALIGNx="center">(termin płatności - 17 października 2016 roku)</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">155,32 zł</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">62,00 zł</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">0,00 zł</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">0,00 zł</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">październik 2016 roku (termin płatności - 15 listopada 2016 roku)</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">155,32 zł</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">61,00 zł</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">11,60 zł</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">20,20 zł</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">grudzień 2016 roku</xText> <xText xALIGNx="center">(termin płatności - 16 stycznia 2017 roku)</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">143,67 zł</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">54,00 zł</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">0,00 zł</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">0,00 zł</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">styczeń 2017 roku</xText> <xText xALIGNx="center">(termin płatności - 15 lutego 2017 roku)</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">155,32 zł</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">57,00 zł</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">11,60 zł</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">20,80 zł</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">luty 2017 roku (termin płatności - 15 marca 2017 roku)</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">155,32 zł</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">57,00 zł</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">0,00 zł</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">0,00 zł</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">Łącznie za wszystkie okresy</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">895,93 zł</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">324,00 zł</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">34,80 zł</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">60,70 zł</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xText>Zadłużenie łącznie: 1.315,43 zł</xText> <xText><xAnon> (...) sp. z o.o.</xAnon> z tytułu składek na Fundusz Pracy i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych za poszczególne miesiące kształtowało się następująco:</xText> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="140"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="140"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="140"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="140"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="140"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">okres</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">należność</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">odsetki</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">kwota upomnienia</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">koszty egzekucji</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">sierpień 2016 roku</xText> <xText xALIGNx="center">(termin płatności - 15 września 2016 roku)</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">27,20 zł</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">0,00 zł</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">11,60 zł</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">8,20 zł</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">wrzesień 2016 roku</xText> <xText xALIGNx="center">(termin płatności - 17 października 2016 roku)</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">51,00 zł</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">0,00 zł</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">0,00 zł</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">0,00 zł</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">październik 2016 roku (termin płatności - 15 listopada 2016 roku)</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">51,00 zł</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">0,00 zł</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">11,60 zł</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">8,20 zł</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">grudzień 2016 roku</xText> <xText xALIGNx="center">(termin płatności - 16 stycznia 2017 roku)</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">47,18 zł</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">0,00 zł</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">0,00 zł</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">0,00 zł</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">styczeń 2017 roku</xText> <xText xALIGNx="center">(termin płatności - 15 lutego 2017 roku)</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">51,00 zł</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">0,00 zł</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">11,60 zł</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">8,20 zł</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">luty 2017 roku (termin płatności - 15 marca 2017 roku)</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">51,00 zł</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">0,00 zł</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">0,00 zł</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">0,00 zł</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">Łącznie za wszystkie okresy</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">278,38 zł</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">0,00 zł</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">34,80 zł</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">24,60 zł</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xText>Zadłużenie łącznie: 337,78 zł</xText> <xText><xIx>[stany należności <xAnon> (...) sp. z o.o.</xAnon> w aktach ZUS załączonych do sprawy]</xIx></xText> <xText>Wobec spółki były prowadzone egzekucja należności składkowych z rachunku bankowego na podstawie tytułów wykonawczych wydanych przez Dyrektora <xAnon>(...)</xAnon> Oddziału ZUS w <xAnon>Ł.</xAnon> w związku z upomnieniami o numerach:</xText> <xText>- <xAnon> (...)</xAnon>;</xText> <xText>- <xAnon> (...)</xAnon>;</xText> <xText>- <xAnon> (...)</xAnon>;</xText> <xText>- <xAnon> (...)</xAnon>;</xText> <xText>- <xAnon> (...)</xAnon>;</xText> <xText>- <xAnon> (...)</xAnon>.</xText> <xText>Egzekucja z rachunku bankowego napotkała jednak przeszkody w postaci braku środków na zajętym rachunku bankowym w <xAnon> banku (...) S.A.</xAnon> Zakład skierował również zawiadomienie o zajęciu prawa majątkowego stanowiącego wierzytelność pieniężną u innego dłużnika zajętej wierzytelności do <xAnon> (...) im. (...)</xAnon> w <xAnon>G.</xAnon>. Prowadzone czynności egzekucyjne doprowadziły do zbiegu egzekucji administracyjnych i sądowych.</xText> <xText><xIx>[dokumenty dotyczące prowadzonych egzekucji – zawarte w teczce „akta egzekucyjne”]</xIx></xText> <xText>Wobec spółki była także prowadzona przez Naczelnika Urzędu Skarbowego w <xAnon>Ł.</xAnon> egzekucja ze środka, do którego nie jest uprawniony Dyrektor Oddziału ZUS – w oparciu o dalsze tytuły wykonawcze wierzyciela – Dyrektora <xAnon>(...)</xAnon> Oddziału ZUS w <xAnon>Ł.</xAnon>.</xText> <xText>W trakcie prowadzonego postępowania egzekucyjnego nie ustalono majątku, który podlegałby zajęciu egzekucyjnemu i nie udało się doprowadzić do egzekucji pieniędzy. Podczas prób dokonania czynności w miejscu siedziby nie było oznak prowadzenia działalności przez <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> Nadto ustalono, że spółka formalnie nie istnieje od kwietnia 2019 roku. Mając to na względzie, Naczelnik zakończył prowadzenie egzekucji administracyjnej.</xText> <xText><xIx>[zawiadomienie o zakończeniu egzekucji z 5 września 2019 roku w teczce „akta egzekucyjne”]</xIx></xText> <xText>W skład majątku spółki nie wchodzą ani nigdy nie wchodziły żadne nieruchomości. Spółce nie przysługuje także prawo użytkowania wieczystego jakiejkolwiek nieruchomości.</xText> <xText><xIx>[wykaz ksiąg wieczystych w aktach organu ZUS załączonych do sprawy]</xIx></xText> <xText>Ani <xAnon>M. W. (1)</xAnon>, ani <xAnon>W. G.</xAnon>, jako członkowie zarządu <xAnon> (...) sp. z o.o.</xAnon> nie składali wniosku o ogłoszenie upadłości spółki.</xText> <xText><xIx>[bezsporne, a nadto odpis pełny KRS w aktach ZUS załączonych do sprawy]</xIx></xText> <xText>W związku z trudną sytuacją pomiędzy członkami zarządu spowodowaną pogarszającą się sytuacją w małżeństwie wnioskodawcy komunikacja pomiędzy członkami zarządu spółki pogorszyła się. Do wnioskodawcy przychodziła korespondencja związana ze sprawami spółki, jednak <xAnon>W. G.</xAnon> nie chciał się kontaktować z <xAnon>M. W. (1)</xAnon> – mówił wnioskodawcy, żeby nie interesował się sprawami spółki.</xText> <xText><xIx>[zeznania wnioskodawcy e-protokół rozprawy z 18 grudnia 2023 roku 00:03:20-00:11:33 – płyta CD - k. 227]</xIx></xText> <xText>Postanowieniem Sądu Rejonowego dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi XX Wydziału Gospodarczego KRS z 31 grudnia 2018 roku w sprawie o sygn. akt XX.NS-REJ.<xAnon>KRS (...)</xAnon>, spółka została rozwiązana na podstawie <xLexLink xArt="art. 25 d;art. 25 d ust. 1" xIsapId="WDU19971210769" xTitle="Ustawa z dnia 20 sierpnia 1997 r. o Krajowym Rejestrze Sądowym" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 121, poz. 769">art. 25d ust. 1 ustawy o Krajowym Rejestrze Sądowym</xLexLink> bez przeprowadzenia postępowania likwidacyjnego. Powyższe postanowienie uprawomocniło się 10 maja 2019 roku.</xText> <xText><xIx>[odpis pełny KRS w aktach ZUS załączonych do sprawy]</xIx></xText> <xText>Od grudnia 2015 roku, w związku z problemami związanymi z pogorszeniem się jego relacji a małżonką, a następnie z rozwodem, wnioskodawca pozostawał pod opieka psychiatryczną. Wnioskodawcy były wystawiane zwolnienia lekarskie obejmując okres od 15 grudnia 2015 roku do 13 czerwca 2016 roku.</xText> <xText><xIx>[zeznania świadka <xAnon>M. W. (2)</xAnon> e-protokół rozprawy z 19 września 2022 roku 00:26:30 płyta CD – k. 67, zeznania świadka <xAnon>M. K. (1)</xAnon> e-protokół rozprawy z 19 września 2022 roku 00:32:58 płyta CD – k. 67, dokumentacja medyczna <xAnon>M. W. (1)</xAnon> w aktach ZUS załączonych do sprawy oraz na k. 163-175]</xIx></xText> <xText>Brak jest jednak podstaw do uznania, że stan psychiczny <xAnon>M. W. (1)</xAnon> uniemożliwiał mu i powodował niezdolność do prawidłowego funkcjonowania w życiu codziennym oraz by ten stan psychiczny był przeszkodą do wykonywania obowiązków służbowych w spornym okresie. W sytuacji ewentualnego pogorszenia stanu psychicznego, <xAnon>M. W. (1)</xAnon> może kontynuować leczenie psychiatryczne w warunkach ambulatoryjnych, ale nie są to następstwa pracy zawodowej, obserwowanej od 2013 roku. W aktualnym stanie zdrowia może on uczestniczyć w czynnościach procesowych oraz stawać przed Sądem. <xAnon>M. W. (1)</xAnon> nie przejawia objawów upośledzenia umysłowego ani objawów choroby psychicznej endogennej. Stwierdza się u niego przemijające zaburzenia nastroju o strukturze niepsychotycznych zaburzeń emocjonalnych typu stanów przygnębienno-lękowych. Wnioskodawca nigdy nie był leczony odwykowo ani ambulatoryjnie, ani szpitalnie. Nie był leczony w warunkach zamkniętego oddziału psychiatrycznego. W okresie od grudnia 2015 roku do czerwca 2016 roku był leczony w specjalistycznym gabinecie psychiatrycznym (<xAnon> (...)</xAnon>) z powodu zaburzeń nastroju o obrazie stanów depresyjnych (F.32.1). Przez kilka miesięcy przebywał na zwolnieniu lekarskim. U wnioskodawcy nie obserwowano wówczas zaburzeń psychotycznych wytwórczych, takich jak omamy, urojenia czy depresja psychotyczna ani znaczących deficytów funkcji poznawczych. Nie zachodziły okoliczności uzasadniające skierowanie pacjenta do szpitala psychiatrycznego na oddział psychiatryczny zamknięty celem dokładniejszej diagnostyki lub leczenia. Wnioskodawca regularnie zgłaszał się na wizyty u lekarza psychiatry, brał zapisywane leki. U odwołującego nie stwierdzono ani zaburzeń psychotycznych wytwórczych w postaci omamów, urojeń, depresji psychotycznej, ani deficytów funkcji intelektualno-poznawczych. W obrazie łagodnych charakteropatycznych zmian osobowości dominują: płytkość reagowania emocjonalnego i łagodna tendencja do przygnębiennego reagowania. Cechy charekteropatycznych zmian osobowości oraz tendencja do chwiejności emocjonalnej z przejawami reakcji przygnębienno-lękowych mają łagodny stopień nasilenia i nie rzutują w stopniu istotnym na funkcjonowanie badanego w życiu codziennym. Sytuacja zawodowa, która jest tematem toczącego się postępowania nie była wynikiem pogorszenia się stanu psychicznego, który powodowałby w okresie od 2013 roku niezdolność do prawidłowej oceny sytuacji zawodowej i życiowej, uniemożliwiał realizację czynności zawodowych, zaburzał w stopniu istotnym jego funkcjonowanie w życiu codziennym czy zaburzał relacje z innymi osobami.</xText> <xText><xIx>[pisemna opinia biegłego z zakresu psychiatrii k. 158-162v., uzupełniająca opinia biegłego z zakresu psychiatrii k. 200-201v.]</xIx></xText> <xText>W dniu 18 kwietnia 2018 roku małżeństwo wnioskodawcy zostało rozwiązane przez rozwód.</xText> <xText><xIx>[informacja z rejestru PESEL w aktach ZUS załączonych do sprawy]</xIx></xText> <xText>Odwołujący w dniu 17 czerwca 2016 roku został zarejestrowany jako bezrobotny, a następnie we wrześniu lub październiku podjął pracę w <xAnon> firmie (...)</xAnon> jako doradca techniczny.</xText> <xText><xIx>[decyzja Prezydenta Miasta <xAnon>Ł.</xAnon> z 17 czerwca 2016 roku k. 63, zeznania wnioskodawcy e-protokół rozprawy z 19 września 2022 roku 00:04:57-00:23:58 – płyta CD – k. 67 w zw. z e-protokołem rozprawy z 18 grudnia 2023 roku 00:03:20-00:11:33 – płyta CD – k. 227]</xIx></xText> <xText>Wobec prezesa <xAnon> (...) sp. z o.o.</xAnon> – <xAnon>W. G.</xAnon> toczyło się postępowanie karne o przestępstwa z <xLexLink xArt="art. 79;art. 79 pkt. 4" xIsapId="WDU19941210591" xTitle="Ustawa z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości" xAddress="Dz. U. z 1994 r. Nr 121, poz. 591">art. 79 pkt 4 ustawy z 29 września 1994 roku o rachunkowości</xLexLink> (niezłożenie sprawozdania finansowego w ciągu 15 dni od dnia zatwierdzenia rocznego sprawozdania finansowego za lata 2013, 2015 oraz 2016). Wyrokiem nakazowym Sądu Rejonowego w Łasku z 15 lutego 2018 roku (sygn. akt <xAnon>(...)</xAnon> K 5/18), prawomocnym od 9 marca 2018 roku, został uznany za winnego zarzucanych mu czynów.</xText> <xText><xIx>[dokumenty zawarte w aktach sprawy <xAnon>(...)</xAnon> K 5/18]</xIx></xText> <xText>Postępowanie przygotowawcze o czyn z <xLexLink xArt="art. 79;art. 79 pkt. 4" xIsapId="WDU19941210591" xTitle="Ustawa z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości" xAddress="Dz. U. z 1994 r. Nr 121, poz. 591">art. 79 pkt 4 ustawy z 29 września 1994 roku o rachunkowości</xLexLink> toczyło się także wobec <xAnon>M. W. (1)</xAnon>, jednak postanowieniem z Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Łasku z 31 stycznia 2018 roku zostało ono umorzone na podstawie <xLexLink xArt="art. 17;art. 17 § 1;art. 17 § 1 pkt. 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 17 § 1 pkt 2 k.p.k.</xLexLink>, wobec stwierdzenia, że czyn nie zawiera znamion czynu zabronionego.</xText> <xText><xIx>[dokumenty zawarte w aktach sprawy 1006-<xAnon>S.</xAnon>.80.1.2018.RK]</xIx></xText> <xText>Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów zgromadzonych w sprawie i w aktach ZUS oraz powołanych w sprawie świadków, a także na podstawie dowodu z opinii biegłego z zakresu psychiatrii. Należy zaznaczyć, że sąd uznał za wiarygodne zeznania świadków: <xAnon>T. Ż.</xAnon> oraz <xAnon>M. K. (2)</xAnon>, jednak zeznania te nie pozwalają na ustalenie istotnych dla sprawy okoliczności. Zeznania tych świadków są bardzo ogólne – świadkowie pamiętali niewiele szczegółów.</xText> <xText>Sąd dał wiarę także zeznaniom wnioskodawcy w zakresie, w jakim są one niesprzeczne z pozostałym zebranym w sprawie materiałem dowodowym, w szczególności z opinią biegłego dotyczącą stanu jego zdrowia i możności prowadzenia spraw spółki, w tym zgłoszenia w odpowiednim czasie wniosku o upadłość. Sąd nie dał także wiary zeznaniom wnioskodawcy w zakresie, w jakim wynika z nich, że przed powstaniem zadłużenia zgłaszał <xAnon>W. G.</xAnon> chęć rezygnacji z funkcji wiceprezesa zarządu spółki. Fakt ten nie znajduje potwierdzenia w żadnym innym niż zeznania wnioskodawcy dowodzie. Co innego wynika natomiast zarówno z zeznań <xAnon>W. G.</xAnon>, który zeznał, że wnioskodawca nigdy nie składał deklaracji o rezygnacji z funkcji, jak i ze znajdującego się w aktach pełnomocnictwa do wykonywania czynności prawnych w relacjach z ZUS podpisanego przez <xAnon>M. W. (1)</xAnon>, jako wiceprezesa zarządu w dniu 28 lutego 2017 roku – a więc już po powstaniu większości spornego zadłużenia w ZUS.</xText> <xText>Należy także zauważyć, że uznanie za wiarygodne składanych przez wnioskodawcę zeznań nie oznaczało podzielenia jego twierdzeń co do oceny prawnej sytuacji wnioskodawcy.</xText> <xText>Z kolei złożona w sprawie pisemna opinia biegłego sądowego jest jasna, została sporządzona przez biegłego o specjalności właściwej z punktu widzenia przedmiotowego zagadnienia w oparciu analizę przedłożonej dokumentacji.</xText> <xText>Sąd oceniając zgromadzony materiał dowodowy, w pełni uznał wartość dowodową opinii powołanego w sprawie biegłego. W ocenie Sądu złożona do sprawy opinia nie zawiera żadnych braków i wyjaśnia wszystkie okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia sprawy. Biegły wydał opinie po przeprowadzeniu osobistego badania <xAnon>M. W. (1)</xAnon> i analizie dostępnej dokumentacji medycznej dotyczącej zdrowia psychicznego wnioskodawcy (biegły wyjaśnił, na jakich dokumentach się oparł). Zdaniem Sądu opinia biegłego, została sporządzona zgodnie z wymaganiami fachowości i niezbędną wiedzą w zakresie stanowiącym jej przedmiot, a wynikające z niej wnioski są logiczne i prawidłowo uzasadnione. W opinii tej można odnaleźć twierdzącą odpowiedź na kluczowe dla rozstrzygnięcia sprawy pytanie dotyczące tego czy stan zdrowia psychicznego wnioskodawcy pozwalał na to, by we właściwym czasie złożył on wniosek o ogłoszenie upadłości spółki lub jej restrukturyzację.</xText> <xText>Opinia została doręczone stronom niniejszego postępowania z zobowiązaniem do ustosunkowania się do niej. Strony zgłosiły zastrzeżenia do powyższej opinii, do których biegły ustosunkował się w pisemnej opinii uzupełniającej. Biegły wskazał, że podniesione przez strony zarzuty nie stanowią podstawy do zmiany wniosków zawartych w opinii pierwotnej. Biegły ponownie, precyzyjnie wyjaśnił dlaczego w jego ocenie stan zdrowia odwołującego pozwalał mu na prowadzenie w sposób rozsądny spraw spółki.</xText> <xText>Zaznaczyć należy, że sposób motywowania oraz stopień stanowczości wniosków wyrażonych w opinii biegłego jest jednym z podstawowych kryteriów oceny dokonywanej przez Sąd, niezależnie od kryteriów zgodności z zasadami wiedzy powszechnej, poziomu wiedzy biegłego oraz podstaw teoretycznych opinii.</xText> <xText><xIx>[tak: postanowienie Sądu Najwyższego z 27 listopada 2000 roku, I CKN 1170/98, OSNC 2001 nr 4 poz. 84]</xIx></xText> <xText>Dowód z opinii biegłego ma szczególny charakter, a mianowicie korzysta się z niego <xBRx></xBRx>w wypadkach wymagających wiadomości specjalnych. Do dowodów tych nie mogą więc mieć zastosowania wszystkie zasady o prowadzeniu dowodów, a w szczególności <xLexLink xArt="art. 217;art. 217 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 217 § 1 k.p.c.</xLexLink> W konsekwencji nie można przyjąć, że Sąd obowiązany jest dopuścić dowód z kolejnych biegłych w każdym wypadku, gdy złożona opinia jest niekorzystna dla strony. Sąd ma obowiązek dopuszczenia dowodu z opinii kolejnych biegłych lub z opinii instytutu, jedynie wtedy gdy zachodzi tego potrzeba, a więc wówczas, gdy opinia złożona już do sprawy zawiera istotne braki, względnie też nie wyjaśnia istotnych okoliczności.</xText> <xText><xIx>[tak: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 lutego 1974 r., <xAnon>(...)</xAnon> CR 817/73, niepubl.]</xIx></xText> <xText>Trudno zaś stwierdzić, żeby opinia biegłego wydana w niniejszej sprawie takie istotne braki zawierała.</xText> <xText>Podkreślić także należy w tym miejscu, że przy ocenie biegłych lekarzy Sąd nie może zająć stanowiska odmiennego, niż wyrażone w tej opinii, na podstawie własnej oceny stanu faktycznego.</xText> <xText><xIx>[tak: wyrok Sądu Najwyższego z 13 października 1987 roku, <xAnon>(...)</xAnon> URN 228/87, <xAnon> (...)</xAnon>]</xIx></xText> <xText>Sąd na podstawie art. 235 § 1 pkt 5 pominął wnioski dowodowe zgłoszone w piśmie pełnomocnika wnioskodawcy z 27 listopada 2023 roku w postaci ustnej opinii biegłego z zakresu psychiatrii.</xText> <xText>W ocenie Sądu, wnioski te zmierzają jedynie do przedłużenia postępowania, gdyż dla ustalenia istotnych dla rozstrzygnięcia spornej kwestii faktów wystarczający jest zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, zaś opinie biegłego, zarówno opinia główna, jak i opinie uzupełniająca zawierają odpowiedź na pytanie postawione przez Sąd. Dopuszczenie dowodu z kolejnej już uzupełniającej opinii biegłego nie wniosłoby nic nowego do sprawy, a jedynie powodowało dalsze przedłużanie się postępowania oraz generowanie dalszych kosztów procesu, w sytuacji, gdy wszystkie istotne dla rozstrzygnięcia sprawy informacje zawarte są w dotychczas wydanych opiniach, w których biegły w sposób dostatecznie precyzyjny wskazuje, że stan psychiczny wnioskodawcy umożliwiał mu funkcjonowanie w ryciu codziennym oraz by ten stan był przeszkodą do wykonywania obowiązków służbowych w spornym okresie.</xText> <xText xALIGNx="left"> <xBx>Sąd Okręgowy w Łodzi zważył co następuje:</xBx></xText> <xText>Odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie i podlega oddaleniu.</xText> <xText>Zgodnie z treścią <xLexLink xArt="art. 16;art. 16 ust. 1" xIsapId="WDU19981370887" xTitle="Ustawa z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 137, poz. 887">art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 roku o systemie ubezpieczeń społecznych</xLexLink> (tekst jedn. Dz. U. z 2023 r. poz. 1230) składki na ubezpieczenia emerytalne m.in. pracowników finansują z własnych środków, w równych częściach, ubezpieczeni i płatnicy składek.</xText> <xText>Stosownie do art. 17 ust. 1 przytoczonej ustawy składki na ubezpieczenia emerytalne, rentowe, wypadkowe oraz chorobowe za ubezpieczonych, o których mowa w art. 16 ust. 1-3, 5, 6 i 9-12, obliczają, rozliczają i przekazują co miesiąc do Zakładu w całości płatnicy składek.</xText> <xText>Zgodnie z treścią art. 85 ust. 1 ustawy z dnia z 27 sierpnia 2004 roku o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (tekst jedn. Dz. U. z 2022 r. poz. 2561) za osobę pozostającą w stosunku pracy lub w stosunku służbowym składkę jako płatnik oblicza, pobiera z dochodu ubezpieczonego i odprowadza pracodawca.</xText> <xText>Stosownie natomiast do treści <xLexLink xArt="art. 104" xIsapId="WDU20040991001" xTitle="Ustawa z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy" xAddress="Dz. U. z 2004 r. Nr 99, poz. 1001">art. 104 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy z dnia 20 kwietnia 2004 r.</xLexLink> (tekst jedn. Dz.U. z 2023 r., poz. 735) obowiązkowe składki na Fundusz Pracy opłacają pracodawcy.</xText> <xText>Z kolei na podstawie <xLexLink xArt="art. 9" xIsapId="WDU20061581121" xTitle="Ustawa z dnia 13 lipca 2006 r. o ochronie roszczeń pracowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy" xAddress="Dz. U. z 2006 r. Nr 158, poz. 1121">art. 9 ustawy z dnia 13 lipca 2006 roku o ochronie roszczeń pracowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy</xLexLink> (tekst jedn. Dz. U. z 2023 r. poz. 1087), przedsiębiorca, o którym mowa w <xLexLink xArt="art. 2;art. 2 ust. 1" xIsapId="WDU20061581121" xTitle="Ustawa z dnia 13 lipca 2006 r. o ochronie roszczeń pracowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy" xAddress="Dz. U. z 2006 r. Nr 158, poz. 1121">art. 2 ust. 1</xLexLink>, prowadzący działalność gospodarczą wyłącznie na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, przedsiębiorca prowadzący działalność gospodarczą również na terytorium innych państw członkowskich Unii Europejskiej lub państw członkowskich Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) - stron umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym w odniesieniu do działalności prowadzonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, oddział banku zagranicznego, oddział instytucji kredytowej lub oddział zagranicznego zakładu ubezpieczeń, a także oddział lub przedstawicielstwo przedsiębiorcy zagranicznego, jest obowiązany opłacać składki za pracowników na Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych<xIx>.</xIx></xText> <xText>W myśl <xLexLink xArt="art. 108;art. 108 § 1" xIsapId="WDU19971370926" xTitle="Ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 137, poz. 926">art. 108 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku - Ordynacja podatkowa</xLexLink> (tekst jedn. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383) w związku z <xLexLink xArt="art. 31" xIsapId="WDU19981370887" xTitle="Ustawa z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 137, poz. 887">art. 31 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych z dnia 13 października 1998 r.</xLexLink> o odpowiedzialności podatkowej osoby trzeciej organ podatkowy orzeka w drodze decyzji.</xText> <xText>Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 31;art. 32" xIsapId="WDU19981370887" xTitle="Ustawa z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 137, poz. 887">art. 31 i 32 ustawy z dnia 13 października 1998 roku o systemie ubezpieczeń społecznych</xLexLink> (tekst jedn. Dz. U. z 2023 r. poz. 1230) do należności z tytułu składek na ubezpieczenia społeczne, na ubezpieczenie zdrowotne oraz na Fundusz Pracy i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych stosuje się odpowiednio wyszczególnione w przepisie <xLexLink xArt="art. 31" xIsapId="WDU19981370887" xTitle="Ustawa z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 137, poz. 887">art. 31</xLexLink> przepisy <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19971370926" xTitle="Ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 137, poz. 926">ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku - Ordynacja podatkowa</xLexLink>. Zastosowanie do należności z tytułu składek, z mocy <xLexLink xArt="art. 31" xIsapId="WDU19981370887" xTitle="Ustawa z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 137, poz. 887">art. 31</xLexLink>, ma m.in. przepis <xLexLink xArt="art. 116" xIsapId="WDU19971370926" xTitle="Ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 137, poz. 926">art. 116 Ordynacji podatkowej</xLexLink>.</xText> <xText>Zgodnie zaś z art. 116 § 1 o.p. za zaległości podatkowe spółki z ograniczoną odpowiedzialnością odpowiadają solidarnie całym swoim majątkiem członkowie jej zarządu, jeżeli egzekucja z majątku spółki okazała się w całości lub w części bezskuteczna, a członek zarządu:</xText> <xText>1) nie wykazał, że:</xText> <xText>a) we właściwym czasie zgłoszono wniosek o ogłoszenie upadłości lub w tym czasie zostało otwarte postępowanie restrukturyzacyjne w rozumieniu ustawy z dnia 15 maja 2015 r. – Prawo restrukturyzacyjne (Dz. U. z 2022 r. poz. 2309 oraz z 2023 r. poz. 1723 i 1860) albo zatwierdzono układ w postępowaniu o zatwierdzenie układu, o którym mowa w ustawie z dnia 15 maja 2015 r. – Prawo restrukturyzacyjne, albo</xText> <xText>b) niezgłoszenie wniosku o ogłoszenie upadłości nastąpiło bez jego winy;</xText> <xText>2) nie wskazuje mienia spółki, z którego egzekucja umożliwi zaspokojenie zaległości podatkowych spółki w znacznej części.</xText> <xText>W myśl art. 116 § 2 o.p., odpowiedzialność członków zarządu obejmuje zaległości podatkowe z tytułu zobowiązań, których termin płatności upływał w czasie pełnienia przez nich obowiązków członka zarządu. Przepisy § 1-3, w myśl § 4, stosuje się również do byłego członka zarządu oraz byłego pełnomocnika lub wspólnika spółki w organizacji.</xText> <xText>Z analizy treści przepisu art. 116 wynika więc, że przesłankami odpowiedzialności członka zarządu za zaległości składkowe spółki z o.o. jest ustalenie, że (1) zaległości składkowe powstały w czasie pełnienia obowiązków członka zarządu przez daną osobę, że (2) egzekucja do majątku spółki okazała się bezskuteczna w całości lub w części oraz że (3) nie zaistniały żadne okoliczności zwalniające tej osoby od odpowiedzialności.</xText> <xText>Do orzeczenia o odpowiedzialności członka zarządu Spółki za zobowiązania składkowe organ rentowy jest obowiązany wykazać jedynie okoliczność pełnienia obowiązków członka zarządu w czasie powstania zobowiązania składkowego, które przerodziło się w zaległość składkową spółki oraz bezskuteczność egzekucji przeciwko Spółce, bowiem ciężar wykazania którejkolwiek okoliczności uwalniającej odpowiedzialność, spoczywa na członku zarządu.</xText> <xText><xIx>[tak: wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy z 6 marca 2003 roku, <xAnon> SA (...)</xAnon>/03 POP <xAnon> (...)</xAnon>, wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w <xAnon>B.</xAnon> z 30 stycznia 2018 roku, I SA/Bd <xAnon> (...)</xAnon> Legalis nr 1741267]</xIx></xText> <xText>Należy zauważyć, że ciężar wykazania dwóch pierwszych przesłanek (pozytywnych) ciąży na Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych, natomiast ciężar dowodu przesłanki trzeciej - w zakresie istnienia okoliczności uwalniających od tej odpowiedzialności - spoczywa na odwołującym.</xText> <xText>W myśl art. 116 § 2 odpowiedzialność członków zarządu obejmuje zaległości podatkowe z tytułu zobowiązań, których termin płatności upływał w czasie pełnienia przez nich obowiązków członka zarządu, oraz zaległości wymienione w art. 52 oraz art. 52a powstałe w czasie pełnienia obowiązków członka zarządu. Przepisy § 1-3, w myśl § 4, stosuje się również do byłego członka zarządu oraz byłego pełnomocnika lub wspólnika spółki w organizacji.</xText> <xText>Przepis opisany powyżej stanowi wyjątek od zasady, że spółka kapitałowa odpowiada za swoje zobowiązania jedynie własnym majątkiem, inne zaś podmioty, w szczególności akcjonariusze/udziałowcy czy też władze spółki takiej odpowiedzialności nie ponoszą. W tym kontekście przepisy szczególne statuujące tego rodzaju wyjątkową odpowiedzialność winny być wykładane w sposób rygorystycznie ścisły, który nie prowadzi do rozszerzenia odpowiedzialności poza ramy przesłanek ustawowych.</xText> <xText>Odpowiedzialność członków zarządu określona w § 1, obejmuje zaległości składkowe z tytułu zobowiązań, które powstały w czasie pełnienia przez nich obowiązków członków zarządu.</xText> <xText>Natomiast zgodnie z art. 107 § 1 i 2 pkt 2 i 4 o.p., odpowiedzialność członków zarządu obejmuje zaległości z tytułu składek wynikające z prowadzenia działalności i odsetki za zwłokę oraz koszty egzekucyjne.</xText> <xText>W rozpoznawanej sprawie skarżoną decyzją z 3 grudnia 2021 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych <xAnon>(...)</xAnon> Oddział w <xAnon>Ł.</xAnon> z siedzibą w <xAnon>Z.</xAnon> stwierdził, że przenosi odpowiedzialność na <xAnon>M. W. (1)</xAnon> jako byłego członka zarządu za zobowiązania płatnika składek <xAnon> (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością</xAnon> powstałych na skutek nieopłacenia przez wskazaną spółkę obowiązkowych składek na ubezpieczenia społeczne, ubezpieczenia zdrowotne, Fundusz Pracy i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych wraz odsetkami i kosztami egzekucyjnymi w łącznej kwocie 6.672,64 zł w okresie wskazanym w owej decyzji. Organ rentowy wskazał, że odsetki za zwłokę zostały naliczone na dzień 3 grudnia 2021 roku.</xText> <xText>W niniejszej sprawie, należy po pierwsze zauważyć, że bezskuteczność egzekucji w całości lub w części, o której mowa w art. 116 § 1 o.p. oznacza stan, gdy wierzyciel podatkowy nie uzyskał zaspokojenia mimo przeprowadzonego postępowania egzekucyjnego. Będzie to, więc działanie nie przynoszące pożądanych rezultatów. Tym samym, bezskuteczność egzekucji będzie miała miejsce, gdy skierowanie egzekucji do całego majątku podatnika, zastosowanie różnych sposobów egzekucji, nie dało wyniku w postaci zaspokojenia roszczenia podatkowego. Warunkiem uznania bezskuteczności egzekucji jest jej formalne przeprowadzenie, a także stwierdzenie bezskuteczności egzekucji na podstawie każdego prawnie dopuszczalnego dowodu. Jeżeli natomiast członek zarządu spółki poddaje w wątpliwość zakres egzekucji skierowanej do majątku spółki, ale sam nie wskazuje mienia, z którego zaspokojenie zaległości podatkowych byłoby możliwe, to zarzut ten nie może być uwzględniony.</xText> <xText><xIx>[tak: wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 12 października 2016 roku, <xAnon> (...)</xAnon>, LEX nr 2168348]</xIx></xText> <xText>Mienie spółki, którego wskazanie zwalnia członka zarządu z odpowiedzialności za zaległości podatkowe spółki musi być realne i istnieć w dacie, gdy zostało wskazane. Okoliczności te powinien wykazać członek zarządu podając dane umożliwiające przeprowadzenie z tego mienia skutecznej egzekucji.</xText> <xText><xIx>[tak: wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w <xAnon>W.</xAnon> z 21 stycznia 2012 roku, <xAnon> (...) SA</xAnon>/Wa <xAnon> (...)</xAnon>, LEX nr 1139384]</xIx></xText> <xText>Należy na gruncie niniejszej sprawy także nadmienić, że zgodnie z art. 116 § 1 o.p. do uznania egzekucji za bezskuteczną wystarczający jest choćby częściowy brak możliwości zaspokojenia wierzyciela, a bezskuteczność egzekucji rozumiana być musi jako brak rezultatu w skuteczności czynności egzekucyjnych - bezskuteczność egzekucji ustala się na podstawie każdego prawnie dopuszczalnego dowodu. Postępowanie takie musi być wszczęte, jednak dla oceny, że egzekucja jest bezskuteczna nie musi zostać wydane formalne postanowienie o umorzeniu.</xText> <xText><xIx>[tak: wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 24 kwietnia 2018 roku, <xAnon> I (...)</xAnon> 984/16, LEX nr: 2502466]</xIx></xText> <xText>Bezskuteczność egzekucji rozumiana być musi jako brak rezultatu w skuteczności czynności egzekucyjnych - bezskuteczność egzekucji ustala się na podstawie każdego prawnie dopuszczalnego dowodu. Postępowanie takie musi być wszczęte, jednak dla oceny, że egzekucja jest bezskuteczna nie musi zostać wydane formalne postanowienie o umorzeniu.</xText> <xText><xIx>[tak: wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w <xAnon>Ł.</xAnon> z 19 kwietnia 2018 roku, <xAnon> (...) SA</xAnon>/Łd 860/17, LEX nr 2500682]</xIx></xText> <xText>Z istoty pojęcia bezskutecznej egzekucji w całości lub w części wynika, że może i powinno być odnoszone do całości majątku zobowiązanego (dłużnika), a nie tylko do konkretnej wierzytelności publicznoprawnej (cywilnoprawnej). Nie chodzi zatem o jakikolwiek majątek dłużnika niezależnie od jego wartości, lecz o majątek o takiej wartości, z którego co najmniej w znacznej części możliwe będzie uregulowanie zaległości. Przy ocenie tej przesłanki należy zrelatywizować wysokość zobowiązania do wartości wskazanego majątku, a następnie dokonać oceny stopnia zaspokojenia wierzytelności z tego majątku.</xText> <xText><xIx>[tak: wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 28 marca 2018 roku, <xAnon> (...)</xAnon> 817/16, LEX nr 2482525]</xIx></xText> <xText>Bezskuteczność egzekucji może być stwierdzona na podstawie każdego prawnie dopuszczalnego dowodu, a nie tylko na podstawie postanowienia o umorzeniu postępowania egzekucyjnego. Bezskuteczność egzekucji w rozumieniu art. 116 § 1 o.p. oznacza, że w wyniku wszczęcia i przeprowadzenia przez organ egzekucyjny egzekucji skierowanej do majątku podmiotu nie doszło do przymusowego zaspokojenia wierzyciela. Bezskuteczność tę stwierdza się na podstawie okoliczności wynikających z czynności przeprowadzonych w postępowaniu egzekucyjnym. Wystarczy, że organ na podstawie zebranych dowodów wykaże, że kontynuowanie egzekucji nie może przynieść żadnych pozytywnych rezultatów.</xText> <xText><xIx>[tak: wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w <xAnon>K.</xAnon> z dnia 31 stycznia 2018 roku, I SA/Kr 773/17, LEX nr 2480287]</xIx></xText> <xText>Tymczasem w niniejszej sprawie, jak wynika z załączonych do niniejszej sprawy akt egzekucyjnych należności ZUS, wobec spółki były prowadzone liczne egzekucje z rachunków bankowych – prowadzone zarówno przez ZUS – jako organ egzekucyjny samodzielnie, jak i egzekucje prowadzone przez Naczelnika Urzędu Skarbowego w <xAnon>Ł.</xAnon> – ze środka, do którego nie jest uprawniony Dyrektor Oddziału ZUS. Postępowania te nie doprowadziły do zaspokojenia wierzyciela. Spółka nie posiada także żadnych nieruchomości ani pojazdów, z których możliwe byłoby zaspokojenie wierzytelności powstałych z tytułu nieopłaconych składek.</xText> <xText>Wnioskodawca nie wskazał także jakiegokolwiek innego należącego do spółki mienia, z którego możliwe byłoby zaspokojenie należności składkowych.</xText> <xText>W ocenie Sądu Okręgowego, biorąc pod uwagę także wysokość zadłużenia spółki w ZUS, wbrew zapatrywaniom wnioskodawcy organ rentowy przesłankę bezskuteczności egzekucji niewątpliwie więc wykazał.</xText> <xText>Przeprowadzone w niniejszej sprawie postępowanie dowodowe wykazało również, że w okresie powstania będących przedmiotem rozpoznania w niniejszej sprawie zaległości z tytułu nieopłaconych przez <xAnon> spółkę (...)</xAnon> składek na ubezpieczenia społeczne, ubezpieczenia zdrowotne, Fundusz Pracy i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych odwołujący <xAnon>M. W. (1)</xAnon> bez wątpienia pełnił funkcję prezesa zarządu tej spółki. Fakt sprawowania przez niego tej funkcji w badanym przez Sąd wynika z danych zamieszczonych w KRS. Twierdzenia wnioskodawcy o tym, że złożył on rezygnację z funkcji członka zarządu spółki przed powstaniem długu spółki w organie rentowym nie znajdują odzwierciedlenia w zebranym materiale dowodowym – przede wszystkim w dowodzie z dokumentu, w postaci pełnomocnictwa podpisanego przez niego 28 lutego 2017 roku – a więc już po powstaniu większości spornego zadłużenia w ZUS.</xText> <xText>Znaczenia dla ustalenia faktu sprawowania funkcji członka zarządu przez wnioskodawcę w spornym okresie nie ma to, że 31 marca 2016 roku ustał (w wyniku wypowiedzenia dokonanego przez pracodawcę) stosunek pracy pomiędzy odwołującym, a <xAnon>W. G.</xAnon>. Wypowiedzenie stosunku pracy dotyczyło zatrudnienia wnioskodawcy przez <xAnon>W. G.</xAnon> jako osobę fizyczną w związku z prowadzoną przez niego jednoosobową działalnością gospodarczą i nie mogło skutkować przyjęciem, że w wyniku tego wypowiedzenia <xAnon>M. W. (1)</xAnon> przestał być członkiem zarządu spółki.</xText> <xText>Należy także pamiętać, że zgodnie z <xLexLink xArt="art. 17" xIsapId="WDU19971210769" xTitle="Ustawa z dnia 20 sierpnia 1997 r. o Krajowym Rejestrze Sądowym" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 121, poz. 769">art. 17 ustawy z dnia 20 sierpnia 1997 roku o Krajowym Rejestrze Sądowym</xLexLink> (tekst jedn. Dz. U. z 2023 r. poz. 685) domniemywa się, że dane wpisane do Rejestru są prawdziwe. Jeżeli dane wpisano do Rejestru niezgodnie ze zgłoszeniem podmiotu lub bez tego zgłoszenia, podmiot ten nie może zasłaniać się wobec osoby trzeciej działającej w dobrej wierze zarzutem, że dane te nie są prawdziwe, jeżeli zaniedbał wystąpić niezwłocznie z wnioskiem o sprostowanie, uzupełnienie lub wykreślenie wpisu. Ze zgromadzonego materiału dowodowego nie wynika zaś, by <xAnon>M. W. (1)</xAnon> kiedykolwiek ww. wniosek złożył.</xText> <xText>Wobec tego uzasadnione jest przyjęcie, że <xAnon>M. W. (1)</xAnon> pełnił funkcję członka zarządu (wiceprezesa zarządu) aż do końca bytu prawnego spółki, czyli do 10 maja 2019 roku.</xText> <xText>Z zebranego materiału dowodowego wynika także, iż zarówno prezes zarządu spółki – <xAnon>W. G.</xAnon>, jak i pełniący funkcję wiceprezesa zarządu <xAnon>M. W. (1)</xAnon> nie składali wniosku o ogłoszenie upadłości lub restrukturyzację spółki.</xText> <xText>W niniejszej sprawie kwestią sporną było przy tym to czy odwołujący, bez własnej winy nie złożył w stosownym czasie wniosku o ogłoszenie upadłości spółki lub wszczęcia wobec niej postępowania restukturyzacyjnego. Przede wszystkim czy okolicznością pozwalającą na zwolnienie wnioskodawcy z odpowiedzialności za zadłużenie spółki z tytułu składek jest okoliczność stanu zdrowia psychicznego odwołującego. Z przeprowadzonego dowodu opinii biegłego z zakresu psychiatrii wynika jednak, że brak jest podstaw do uznania, że stan psychiczny <xAnon>M. W. (1)</xAnon> uniemożliwiał mu i powodował niezdolność do prawidłowego funkcjonowania w życiu codziennym oraz by ten stan psychiczny był przeszkodą do wykonywania obowiązków służbowych w spornym okresie. <xAnon>M. W. (1)</xAnon> nie przejawia objawów upośledzenia umysłowego ani objawów choroby psychicznej endogennej. Stwierdza się u niego przemijające zaburzenia nastroju o strukturze niepsychotycznych zaburzeń emocjonalnych typu stanów przygnębienno-lękowych. Wnioskodawca nigdy nie był leczony odwykowo ani ambulatoryjnie, ani szpitalnie. Nie był leczony w warunkach zamkniętego oddziału psychiatrycznego. Sytuacja zawodowa, która jest tematem toczącego się postępowania nie była wynikiem pogorszenia się stanu psychicznego, który powodowałby w okresie od 2013 roku niezdolność do prawidłowej oceny sytuacji zawodowej i życiowej, uniemożliwiał realizację czynności zawodowych, zaburzał w stopniu istotnym jego funkcjonowanie w życiu codziennym czy zaburzał relacje z innymi osobami.</xText> <xText>Wobec powyższego, należy więc uznać, że jego stan zdrowia pozwalał złożyć stosowny wniosek o ogłoszenie upadłości lub wszczęcie postępowania restrukturyzacyjnego we właściwym czasie i nie można przyjąć, że niezłożenie przez niego ww. wniosku nastąpiło bez jego winy. Po jego stronie nie nastąpiła więc przesłanka ekskulpacyjna z art. 116 § 1 pkt 1 lit. b o.p.</xText> <xText>Jako, że w realiach niniejszej sprawy członkowie zarządu, w tym wnioskodawca w ogóle nie złożyli wniosku o ogłoszenie upadłości lub restrukturyzacji, spółki, to należy uznać, że nie dopełnili oni obowiązku z art. 116 § 1 pkt 1 lit. a o.p., a także nie wskazali majątku należącego do spółki, o którym mowa w art. 116 § 1 pkt 2 o.p., uprawniona jest więc decyzja ZUS o przeniesieniu na <xAnon>M. W. (1)</xAnon> odpowiedzialności za zadłużenie spółki w ZUS z tytułu składek.</xText> <xText>Reasumując wobec wykazania przez organ rentowy wszystkich przesłanek odpowiedzialności wnioskodawcy <xAnon>M. W. (1)</xAnon> jednocześnie niewykazania przez wnioskodawczynię okoliczności egzoneracyjnych, odwołanie nie może być skuteczne.</xText> <xText>Mając na uwadze powyższe, Sąd na podstawie <xLexLink xArt="art. 477(14);art. 477(14) § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 477<xSUPx>14</xSUPx> § 1 k.p.c.</xLexLink>, orzekł jak w punkcie pierwszym sentencji wyroku.</xText> <xText>O kosztach, procesu Sąd orzekł na podstawie <xLexLink xArt="art. 98;art. 98 § 1;art. 98 § 3" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 98 § 1 i § 3 k.p.c.</xLexLink> zasądzając od <xAnon>M. W. (1)</xAnon> na rzecz Zakładu Ubezpieczeń Społecznych <xAnon>(...)</xAnon> Oddziału w <xAnon>Ł.</xAnon> kwotę 1800 złotych – stosownie do treści § 2 pkt 7 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (tekst jedn. Dz.U. z 2023 r., poz. 1935) – z uwagi na wartość przedmiotu sporu w niniejszej sprawie w wysokości 6.673 zł.</xText> <xText>Zaś zgodnie z <xLexLink xArt="art. 98;art. 98 § 1(1)" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 98 § 1<xSUPx>1</xSUPx> k.p.c.</xLexLink> od kwoty zasądzonej tytułem zwrotu kosztów procesu należą się odsetki, w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, za czas od dnia uprawomocnienia się orzeczenia, którym je zasądzono, do dnia zapłaty. O obowiązku zapłaty odsetek sąd orzeka z urzędu.</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Jacek Chrostek

Agnieszka Kurczewska

Agnieszka Kurczewska

Sygnatura akt VIII U 157/22 UZASADNIENIE Decyzją numer (...)z 3 grudnia 2021 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych(...)Oddział wŁ.z siedzibą wZ.orzekł, że przenosi odpowiedzialność naM. W. (1)za zobowiązania płatnika składek(...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnościąo numerze NIP(...)z tytułu nieopłaconych składek na ubezpieczenia społeczne, ubezpieczenie zdrowotne, Fundusz Pracy i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych, wraz z odsetkami za zwłokę i kosztami egzekucyjnymi w łącznej kwocie 6.672,64 zł, w tym 1 na ubezpieczenie społeczne: - w kwocie 3.468,23 zł – z tytułu nieopłaconych składek za okres 08/2016-10/2016,(...)- (...); - w kwocie 1.373,00 zł – z tytułu odsetek za zwłokę naliczonych na 3 grudnia 2021 r oku; - w kwocie 234,80 zł – z tytułu koszów egzekucyjnych. 2) Na ubezpieczenie zdrowotne: - w kwocie 895,93 zł – z tytułu niepłaconych składek za(...),(...)- (...),(...)- (...); - w kwocie 337,00 zł – z tytułu odsetek za zwłokę naliczonych na 3 grudnia 2021 roku; - w kwocie 60,70 zł – z tytułu kosztów egzekucyjnych. 3) Na Fundusz Pracy i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych: - w kwocie 278,38 zł – z tytułu nieopłaconych składek za okres 08/2016-10/2016,(...)- (...); - w kwocie 0,00 zł – z tytułu odsetek za zwłokę naliczonych na 3 grudnia 2021 roku; - w kwocie 24,60 zł – z tytułu kosztów egzekucyjnych. [decyzja z 3 grudnia 2021 roku w aktach ZUS załączonych do sprawy] Odwołanie od powyższej decyzji wniósłM. W. (1), reprezentowany przez zawodowego pełnomocnika w osobie adwokata. Zaskarżonej decyzji zarzucono naruszenieart. 7, 77 § 1w zw. zart. 78 § 1 k.p.a.poprzez zaniechanie przeprowadzenia przez organ dowodu z opinii biegłego z zakresu psychiatrii w sytuacji, w której do wydania rozstrzygnięcia w sprawie konieczne było zasięgnięcie wiadomości specjalnych, bowiem organowi brak kompetencji do wyprowadzenia stanowczych wniosków dotyczących stanu świadomości odwołującego i jego funkcjonowania w okresie objętym postępowaniem. Decyzji zarzucono także naruszenieart. 7, 77 § 1w zw. zart. 78 § 1 k.p.a.poprzez zaniechanie przeprowadzenia przez organ dowodu z akt postępowania Naczelnika Urzędu Skarbowego wŁ., z których wynikało, że odwołujący od stycznia 2016 roku nie pełnił już funkcji członka zarządu w związku ze złożoną rezygnacją. Odwołujący podniósł także zarzut naruszeniaart. 7, 77 § 1w zw. zart. 78 § 1 k.p.a.poprzez zaniechanie przeprowadzenia przez organ dowodu z przesłuchaniaM. K. (1)orazM. W. (2), co spowodowało błąd w ustaleniach faktycznych i ustalenie przez organ, że odwołujący był członkiem zarząduspółki (...)w okresie obejmującym postępowanie. W konkluzji odwołania wniesiono uchylenie zaskarżonej decyzji i umorzenie postępowania jako bezprzedmiotowego. W uzasadnieniu dowołania wskazano, że organ ZUS, dokonując oceny stanu faktycznego, pominął wszelkie dowody świadczące o tym, że odwołujący w okresie objętym postępowaniem nie był już członkiem zarząduspółki (...). Podniesiono także, iż to chorobaM. W. (1)nie pozwoliła mu na dopilnowanie spraw związanych z rezygnacją z pełnionej w spółce funkcji. [odwołanie – k. 3-5] W odpowiedzi na odwołanie, organ ZUS wniósł o oddalenie odwołania i zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu organ ZUS poniósł, żeM. W. (1)jako były wiceprezes zarządu(...) sp. z o.o.odpowiada zgodnie z art. 116 i art. 118 Ordynacji podatkowej za zobowiązania z tytułu nieopłaconych składek należnych za okres od sierpnia 2016 roku do lutego 2017 roku, czyli za okres pełnienia funkcji członka zarządu Spółki. W ocenie organu rentowego, odwołujący się od odpowiedzialności za zaległe składki mógłby uwolnić się tylko wtedy, gdyby wskazał, że we właściwym czasie zgłoszony został wniosek o ogłoszenie upadłości lub wszczęto postępowanie układowe albo też niezgłoszenie wniosku o ogłoszenie upadłości lub niewszczęcie postępowania układowego nastąpiło bez jego winy. Zakład uznał, na podstawie przeprowadzonego postępowania wyjaśniającego, że nie zaistniały przesłanki uwalniające odwołującego z odpowiedzialności z art. 116 § 1 i 2 Ordynacji podatkowej. Zakład uznał, żeM. W. (1)nie dopełnił formalności w zakresie zgłoszenia upadłości spółki w odpowiednim terminie ani nie wskazał mienia spółki, z którego egzekucja umożliwia zaspokojenie zaległości spółki z tytułu składek w znacznej części. Pełnomocnik organu wskazał ponadto, że w stosunku do spółki prowadzone było bezskuteczne postępowanie egzekucyjne. W ramach przymusowego dochodzenia należności składkowych Dyrektor(...)Oddziału ZUS kierował sukcesywne zajęcia rachunku bankowego(...). Zakład skierował również zawiadomienie o zajęciu prawa majątkowego stanowiącego wierzytelność pieniężną u innego dłużnika zajętej wierzytelności do(...) im. (...)wG.. Organ wskazał, że prowadzone czynności egzekucyjne doprowadziły do zbiegu egzekucji administracyjnych i sądowych, a egzekucja skierowana do Naczelnika Urzędu Skarbowego wŁ.również nie doprowadziła do spłaty zadłużenia. Ponadto organ ZUS zauważył, że podmiot nie figuruje w Centralnej Ewidencji Pojazdów jako właściciel pojazdów ani w Centralnej Bazie Danych Ksiąg Wieczystych jako użytkownik wieczysty gruntu czy właściciel nieruchomości. Organ zauważył również, że zgodnie z wypisem z KRS, Sąd Rejonowy dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi XX Wydział Krajowego Rejestru Sądowego 31 grudnia 2018 roku wydał postanowienie o rozwiązaniu podmiotu(...) sp. z o.o.bez przeprowadzania postępowania likwidacyjnego na podstawieart. 25d ust. 1 ustawy o Krajowym Rejestrze Sądowym. Spółka została wykreślona z KRS 10 kwietnia 2019 roku. Do tej datyM. W. (1)figurował wpisany jako wiceprezes zarządu Spółki. Organ podniósł, że w związku z domniemaniem wynikającym zart. 17 ustawy o Krajowym Rejestrze Sądowym– Zakład uznał, że w okresie zadłużenia z tytułu składek objętym zaskarżoną decyzją,M. W. (1)pełnił funkcję członka zarządu Spółki, a tym samym odpowiada za jej zadłużenie. W trakcie postępowania administracyjnego nie zostały przedstawione żadne dokumenty wskazujące na fakt złożenia przez odwołującego rezygnacji z funkcji członka zarządu. [odpowiedź na odwołanie k. 8-10v.] Na rozprawie z 18 grudnia 2023 roku – bezpośrednio poprzedzającej wydanie wyroku pełnomocnik wnioskodawcy poparł odwołanie i wniósł o zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Pełnomocnik ZUS wniósł z kolei o oddalenie odwołanie, a także o zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. [końcowe stanowiska stron e-protokół rozprawy z 18 grudnia 2023 roku 00:12:46-00:13:42 – płyta CD - k. 227] Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny: (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnościązostała zarejestrowana w Krajowym Rejestrze Sądowym 2 kwietnia 2012 roku. Siedzibą spółki jestZ.w powiecie(...). Przedmiotem działalności spółki jest m.in. działalność obiektów służących poprawie kondycji fizycznej. W spółce o kapitale zakładowym w wysokości 65.000 zł, 10 udziałów o łącznej wartości 5.000 zł posiadałM. W. (1), a 120 udziałów o łącznej wartości 60.000 zł posiadałW. G.. W okresie od 22 lipca 2014 roku do 28 grudnia 2018 roku funkcję prezesa zarządu spółki pełniłW. G.. W okresie od 22 lipca 2014 roku do 10 maja 2019 roku funkcję wiceprezesa zarządu spółki pełniłM. W. (1). [odpis pełny KRS w aktach organu ZUS załączonych do sprawy, zeznania świadkaW. G.e-protokół rozprawy z 23 stycznia 2023 r. 00:02:09-00:12:30] Przed wykupieniem udziałów w spółce przezW. G.orazM. W. (1)spółka od 8 listopada 2013 roku znajdowała się w stanie likwidacji na mocy uchwały nr 2 nadzwyczajnego zgromadzenia wspólników w sprawie rozwiązania spółki i postawienia jej w stan likwidacji z 24 czerwca 2013 roku. Postępowanie likwidacyjne zakończyło się 24 kwietnia 2014 roku. [odpis pełny KRS w aktach ZUS załączonych do sprawy] Pomiędzy prezesem spółkiW. G., a wiceprezesemM. W. (1)istniały relacje rodzinne –M. W. (1)był mężem siostryW. G.. [bezsporne] M. W. (1)został członkiem zarządu(...) sp. z o.o.na prośbęW. G.. Wnioskodawca podpisywał dokumenty dotyczące spółki, w tym także sprawozdania finansowe. [zeznania wnioskodawcy e-protokół rozprawy z 18 grudnia 2023 roku 00:03:20-00:11:33 – płyta CD - k. 227 w zw. z e-protokołem rozprawy z 19 września 2022 roku 00:04:57 płyta CD – k. 67] Oprócz pełnienie funkcji prezesa spółkiW. G.prowadził działalność gospodarczą podfirmą (...). W związku z prowadzoną działalnościąW. G.zatrudniałM. W. (1).M. W. (1)pozostawał z prezesem spółkiW. G.w stosunku pracy od 1 lutego 2011 roku do 31 marca 2016 roku. Odwołujący od 1 lutego 2011 roku do 30 września 2014 roku wykonywał pracę na stanowisku „pracownik biurowy – spedytor”, a od 1 października 2014 rok do 31 marca 2016 roku na stanowisku „kierownik firmy”. Stosunek pracy został wypowiedziany przezW. G.– z przyczyny niedotyczącej pracownika. [świadectwo pracy k. 6, zeznania świadkaM. W. (2)e-protokół rozprawy z 19 września 2022 roku 00:26:30 – płyta CD k. 67] Wnioskodawca posiadał stosowne pełnomocnictwa do jej reprezentowania. Wnioskodawca nigdy nie oświadczył, że rezygnuje z funkcji członka zarządu spółki. [zeznania świadkaW. G.e-protokół rozprawy z 23 stycznia 2023 roku 00:02:09-00:12:30 – płyta CD k. 106] W spornym okresie od marca 2016 roku do lutego 2017 roku, trakcie pełnienia przezM. W. (1)funkcji wiceprezesa zarządu przedmiotowej spółki powstały zaległości z tytułu składek pracowników spółki w łącznej kwocie 4.642,54 zł. [okoliczność bezsporna] Wobec spółki toczyły się liczne postępowania egzekucyjne, w tym postępowania egzekucyjne prowadzone przez Naczelnika Urzędu Skarbowego wŁ.. [dokumenty zawarte w teczce „akta egzekucyjne”] PodpisM. W. (1)widnieje na złożonymw dniu 28 lutego 2017 rokuw Oddziale ZUS wZ.oświadczeniu o ustanowieniuM. K. (2)pełnomocnikiemspółki (...). [pełnomocnictwo do wykonywania czynności prawnych w relacjach z ZUS w aktach ZUS załączonych do sprawy] (...) sp. z o.o.z tytułu składek na Fundusz Ubezpieczeń Społecznych za poszczególne miesiące kształtowało się następująco: okres należność odsetki kwota upomnienia koszty egzekucji sierpień 2016 roku (termin płatności - 15 września 2016 roku) 338,88 zł 137,00 zł 11,60 zł 66,70 zł wrzesień 2016 roku (termin płatności - 17 października 2016 roku) 635,40 zł 252,00 zł 0,00 zł 0,00 zł październik 2016 roku (termin płatności - 15 listopada 2016 roku) 635,40 zł 248,00 zł 11,60 zł 82,90 zł grudzień 2016 roku (termin płatności - 16 stycznia 2017 roku) 587,75 zł 221,00 zł 0,00 zł 0,00 zł styczeń 2017 roku (termin płatności - 15 lutego 2017 roku) 635,40 zł 235,00 zł 11,60 zł 85,20 zł luty 2017 roku (termin płatności - 15 marca 2017 roku) 635,40 zł 231,00 zł 0,00 zł 0,00 zł Łącznie za wszystkie okresy 3.468,23 zł 1.324,00 zł 34,80 zł 234,80 zł Zadłużenie łącznie: 5.061,83 zł (...) sp. z o.o.z tytułu składek na Fundusz Ubezpieczeń Zdrowotnych za poszczególne miesiące kształtowało się następująco: okres należność odsetki kwota upomnienia koszty egzekucji marzec 2016 roku (termin płatności – 15 kwietnia 2016 roku) 48,14 zł 0,00 zł 11,60 zł 19,70 zł sierpień 2016 roku (termin płatności - 15 września 2016 roku) 82,84 zł 33,00 zł 0,00 zł 0,00 zł wrzesień 2016 roku (termin płatności - 17 października 2016 roku) 155,32 zł 62,00 zł 0,00 zł 0,00 zł październik 2016 roku (termin płatności - 15 listopada 2016 roku) 155,32 zł 61,00 zł 11,60 zł 20,20 zł grudzień 2016 roku (termin płatności - 16 stycznia 2017 roku) 143,67 zł 54,00 zł 0,00 zł 0,00 zł styczeń 2017 roku (termin płatności - 15 lutego 2017 roku) 155,32 zł 57,00 zł 11,60 zł 20,80 zł luty 2017 roku (termin płatności - 15 marca 2017 roku) 155,32 zł 57,00 zł 0,00 zł 0,00 zł Łącznie za wszystkie okresy 895,93 zł 324,00 zł 34,80 zł 60,70 zł Zadłużenie łącznie: 1.315,43 zł (...) sp. z o.o.z tytułu składek na Fundusz Pracy i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych za poszczególne miesiące kształtowało się następująco: okres należność odsetki kwota upomnienia koszty egzekucji sierpień 2016 roku (termin płatności - 15 września 2016 roku) 27,20 zł 0,00 zł 11,60 zł 8,20 zł wrzesień 2016 roku (termin płatności - 17 października 2016 roku) 51,00 zł 0,00 zł 0,00 zł 0,00 zł październik 2016 roku (termin płatności - 15 listopada 2016 roku) 51,00 zł 0,00 zł 11,60 zł 8,20 zł grudzień 2016 roku (termin płatności - 16 stycznia 2017 roku) 47,18 zł 0,00 zł 0,00 zł 0,00 zł styczeń 2017 roku (termin płatności - 15 lutego 2017 roku) 51,00 zł 0,00 zł 11,60 zł 8,20 zł luty 2017 roku (termin płatności - 15 marca 2017 roku) 51,00 zł 0,00 zł 0,00 zł 0,00 zł Łącznie za wszystkie okresy 278,38 zł 0,00 zł 34,80 zł 24,60 zł Zadłużenie łącznie: 337,78 zł [stany należności(...) sp. z o.o.w aktach ZUS załączonych do sprawy] Wobec spółki były prowadzone egzekucja należności składkowych z rachunku bankowego na podstawie tytułów wykonawczych wydanych przez Dyrektora(...)Oddziału ZUS wŁ.w związku z upomnieniami o numerach: -(...); -(...); -(...); -(...); -(...); -(...). Egzekucja z rachunku bankowego napotkała jednak przeszkody w postaci braku środków na zajętym rachunku bankowym wbanku (...) S.A.Zakład skierował również zawiadomienie o zajęciu prawa majątkowego stanowiącego wierzytelność pieniężną u innego dłużnika zajętej wierzytelności do(...) im. (...)wG.. Prowadzone czynności egzekucyjne doprowadziły do zbiegu egzekucji administracyjnych i sądowych. [dokumenty dotyczące prowadzonych egzekucji – zawarte w teczce „akta egzekucyjne”] Wobec spółki była także prowadzona przez Naczelnika Urzędu Skarbowego wŁ.egzekucja ze środka, do którego nie jest uprawniony Dyrektor Oddziału ZUS – w oparciu o dalsze tytuły wykonawcze wierzyciela – Dyrektora(...)Oddziału ZUS wŁ.. W trakcie prowadzonego postępowania egzekucyjnego nie ustalono majątku, który podlegałby zajęciu egzekucyjnemu i nie udało się doprowadzić do egzekucji pieniędzy. Podczas prób dokonania czynności w miejscu siedziby nie było oznak prowadzenia działalności przez(...) Sp. z o.o.Nadto ustalono, że spółka formalnie nie istnieje od kwietnia 2019 roku. Mając to na względzie, Naczelnik zakończył prowadzenie egzekucji administracyjnej. [zawiadomienie o zakończeniu egzekucji z 5 września 2019 roku w teczce „akta egzekucyjne”] W skład majątku spółki nie wchodzą ani nigdy nie wchodziły żadne nieruchomości. Spółce nie przysługuje także prawo użytkowania wieczystego jakiejkolwiek nieruchomości. [wykaz ksiąg wieczystych w aktach organu ZUS załączonych do sprawy] AniM. W. (1), aniW. G., jako członkowie zarządu(...) sp. z o.o.nie składali wniosku o ogłoszenie upadłości spółki. [bezsporne, a nadto odpis pełny KRS w aktach ZUS załączonych do sprawy] W związku z trudną sytuacją pomiędzy członkami zarządu spowodowaną pogarszającą się sytuacją w małżeństwie wnioskodawcy komunikacja pomiędzy członkami zarządu spółki pogorszyła się. Do wnioskodawcy przychodziła korespondencja związana ze sprawami spółki, jednakW. G.nie chciał się kontaktować zM. W. (1)– mówił wnioskodawcy, żeby nie interesował się sprawami spółki. [zeznania wnioskodawcy e-protokół rozprawy z 18 grudnia 2023 roku 00:03:20-00:11:33 – płyta CD - k. 227] Postanowieniem Sądu Rejonowego dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi XX Wydziału Gospodarczego KRS z 31 grudnia 2018 roku w sprawie o sygn. akt XX.NS-REJ.KRS (...), spółka została rozwiązana na podstawieart. 25d ust. 1 ustawy o Krajowym Rejestrze Sądowymbez przeprowadzenia postępowania likwidacyjnego. Powyższe postanowienie uprawomocniło się 10 maja 2019 roku. [odpis pełny KRS w aktach ZUS załączonych do sprawy] Od grudnia 2015 roku, w związku z problemami związanymi z pogorszeniem się jego relacji a małżonką, a następnie z rozwodem, wnioskodawca pozostawał pod opieka psychiatryczną. Wnioskodawcy były wystawiane zwolnienia lekarskie obejmując okres od 15 grudnia 2015 roku do 13 czerwca 2016 roku. [zeznania świadkaM. W. (2)e-protokół rozprawy z 19 września 2022 roku 00:26:30 płyta CD – k. 67, zeznania świadkaM. K. (1)e-protokół rozprawy z 19 września 2022 roku 00:32:58 płyta CD – k. 67, dokumentacja medycznaM. W. (1)w aktach ZUS załączonych do sprawy oraz na k. 163-175] Brak jest jednak podstaw do uznania, że stan psychicznyM. W. (1)uniemożliwiał mu i powodował niezdolność do prawidłowego funkcjonowania w życiu codziennym oraz by ten stan psychiczny był przeszkodą do wykonywania obowiązków służbowych w spornym okresie. W sytuacji ewentualnego pogorszenia stanu psychicznego,M. W. (1)może kontynuować leczenie psychiatryczne w warunkach ambulatoryjnych, ale nie są to następstwa pracy zawodowej, obserwowanej od 2013 roku. W aktualnym stanie zdrowia może on uczestniczyć w czynnościach procesowych oraz stawać przed Sądem.M. W. (1)nie przejawia objawów upośledzenia umysłowego ani objawów choroby psychicznej endogennej. Stwierdza się u niego przemijające zaburzenia nastroju o strukturze niepsychotycznych zaburzeń emocjonalnych typu stanów przygnębienno-lękowych. Wnioskodawca nigdy nie był leczony odwykowo ani ambulatoryjnie, ani szpitalnie. Nie był leczony w warunkach zamkniętego oddziału psychiatrycznego. W okresie od grudnia 2015 roku do czerwca 2016 roku był leczony w specjalistycznym gabinecie psychiatrycznym ((...)) z powodu zaburzeń nastroju o obrazie stanów depresyjnych (F.32.1). Przez kilka miesięcy przebywał na zwolnieniu lekarskim. U wnioskodawcy nie obserwowano wówczas zaburzeń psychotycznych wytwórczych, takich jak omamy, urojenia czy depresja psychotyczna ani znaczących deficytów funkcji poznawczych. Nie zachodziły okoliczności uzasadniające skierowanie pacjenta do szpitala psychiatrycznego na oddział psychiatryczny zamknięty celem dokładniejszej diagnostyki lub leczenia. Wnioskodawca regularnie zgłaszał się na wizyty u lekarza psychiatry, brał zapisywane leki. U odwołującego nie stwierdzono ani zaburzeń psychotycznych wytwórczych w postaci omamów, urojeń, depresji psychotycznej, ani deficytów funkcji intelektualno-poznawczych. W obrazie łagodnych charakteropatycznych zmian osobowości dominują: płytkość reagowania emocjonalnego i łagodna tendencja do przygnębiennego reagowania. Cechy charekteropatycznych zmian osobowości oraz tendencja do chwiejności emocjonalnej z przejawami reakcji przygnębienno-lękowych mają łagodny stopień nasilenia i nie rzutują w stopniu istotnym na funkcjonowanie badanego w życiu codziennym. Sytuacja zawodowa, która jest tematem toczącego się postępowania nie była wynikiem pogorszenia się stanu psychicznego, który powodowałby w okresie od 2013 roku niezdolność do prawidłowej oceny sytuacji zawodowej i życiowej, uniemożliwiał realizację czynności zawodowych, zaburzał w stopniu istotnym jego funkcjonowanie w życiu codziennym czy zaburzał relacje z innymi osobami. [pisemna opinia biegłego z zakresu psychiatrii k. 158-162v., uzupełniająca opinia biegłego z zakresu psychiatrii k. 200-201v.] W dniu 18 kwietnia 2018 roku małżeństwo wnioskodawcy zostało rozwiązane przez rozwód. [informacja z rejestru PESEL w aktach ZUS załączonych do sprawy] Odwołujący w dniu 17 czerwca 2016 roku został zarejestrowany jako bezrobotny, a następnie we wrześniu lub październiku podjął pracę wfirmie (...)jako doradca techniczny. [decyzja Prezydenta MiastaŁ.z 17 czerwca 2016 roku k. 63, zeznania wnioskodawcy e-protokół rozprawy z 19 września 2022 roku 00:04:57-00:23:58 – płyta CD – k. 67 w zw. z e-protokołem rozprawy z 18 grudnia 2023 roku 00:03:20-00:11:33 – płyta CD – k. 227] Wobec prezesa(...) sp. z o.o.–W. G.toczyło się postępowanie karne o przestępstwa zart. 79 pkt 4 ustawy z 29 września 1994 roku o rachunkowości(niezłożenie sprawozdania finansowego w ciągu 15 dni od dnia zatwierdzenia rocznego sprawozdania finansowego za lata 2013, 2015 oraz 2016). Wyrokiem nakazowym Sądu Rejonowego w Łasku z 15 lutego 2018 roku (sygn. akt(...)K 5/18), prawomocnym od 9 marca 2018 roku, został uznany za winnego zarzucanych mu czynów. [dokumenty zawarte w aktach sprawy(...)K 5/18] Postępowanie przygotowawcze o czyn zart. 79 pkt 4 ustawy z 29 września 1994 roku o rachunkowościtoczyło się także wobecM. W. (1), jednak postanowieniem z Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Łasku z 31 stycznia 2018 roku zostało ono umorzone na podstawieart. 17 § 1 pkt 2 k.p.k., wobec stwierdzenia, że czyn nie zawiera znamion czynu zabronionego. [dokumenty zawarte w aktach sprawy 1006-S..80.1.2018.RK] Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów zgromadzonych w sprawie i w aktach ZUS oraz powołanych w sprawie świadków, a także na podstawie dowodu z opinii biegłego z zakresu psychiatrii. Należy zaznaczyć, że sąd uznał za wiarygodne zeznania świadków:T. Ż.orazM. K. (2), jednak zeznania te nie pozwalają na ustalenie istotnych dla sprawy okoliczności. Zeznania tych świadków są bardzo ogólne – świadkowie pamiętali niewiele szczegółów. Sąd dał wiarę także zeznaniom wnioskodawcy w zakresie, w jakim są one niesprzeczne z pozostałym zebranym w sprawie materiałem dowodowym, w szczególności z opinią biegłego dotyczącą stanu jego zdrowia i możności prowadzenia spraw spółki, w tym zgłoszenia w odpowiednim czasie wniosku o upadłość. Sąd nie dał także wiary zeznaniom wnioskodawcy w zakresie, w jakim wynika z nich, że przed powstaniem zadłużenia zgłaszałW. G.chęć rezygnacji z funkcji wiceprezesa zarządu spółki. Fakt ten nie znajduje potwierdzenia w żadnym innym niż zeznania wnioskodawcy dowodzie. Co innego wynika natomiast zarówno z zeznańW. G., który zeznał, że wnioskodawca nigdy nie składał deklaracji o rezygnacji z funkcji, jak i ze znajdującego się w aktach pełnomocnictwa do wykonywania czynności prawnych w relacjach z ZUS podpisanego przezM. W. (1), jako wiceprezesa zarządu w dniu 28 lutego 2017 roku – a więc już po powstaniu większości spornego zadłużenia w ZUS. Należy także zauważyć, że uznanie za wiarygodne składanych przez wnioskodawcę zeznań nie oznaczało podzielenia jego twierdzeń co do oceny prawnej sytuacji wnioskodawcy. Z kolei złożona w sprawie pisemna opinia biegłego sądowego jest jasna, została sporządzona przez biegłego o specjalności właściwej z punktu widzenia przedmiotowego zagadnienia w oparciu analizę przedłożonej dokumentacji. Sąd oceniając zgromadzony materiał dowodowy, w pełni uznał wartość dowodową opinii powołanego w sprawie biegłego. W ocenie Sądu złożona do sprawy opinia nie zawiera żadnych braków i wyjaśnia wszystkie okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia sprawy. Biegły wydał opinie po przeprowadzeniu osobistego badaniaM. W. (1)i analizie dostępnej dokumentacji medycznej dotyczącej zdrowia psychicznego wnioskodawcy (biegły wyjaśnił, na jakich dokumentach się oparł). Zdaniem Sądu opinia biegłego, została sporządzona zgodnie z wymaganiami fachowości i niezbędną wiedzą w zakresie stanowiącym jej przedmiot, a wynikające z niej wnioski są logiczne i prawidłowo uzasadnione. W opinii tej można odnaleźć twierdzącą odpowiedź na kluczowe dla rozstrzygnięcia sprawy pytanie dotyczące tego czy stan zdrowia psychicznego wnioskodawcy pozwalał na to, by we właściwym czasie złożył on wniosek o ogłoszenie upadłości spółki lub jej restrukturyzację. Opinia została doręczone stronom niniejszego postępowania z zobowiązaniem do ustosunkowania się do niej. Strony zgłosiły zastrzeżenia do powyższej opinii, do których biegły ustosunkował się w pisemnej opinii uzupełniającej. Biegły wskazał, że podniesione przez strony zarzuty nie stanowią podstawy do zmiany wniosków zawartych w opinii pierwotnej. Biegły ponownie, precyzyjnie wyjaśnił dlaczego w jego ocenie stan zdrowia odwołującego pozwalał mu na prowadzenie w sposób rozsądny spraw spółki. Zaznaczyć należy, że sposób motywowania oraz stopień stanowczości wniosków wyrażonych w opinii biegłego jest jednym z podstawowych kryteriów oceny dokonywanej przez Sąd, niezależnie od kryteriów zgodności z zasadami wiedzy powszechnej, poziomu wiedzy biegłego oraz podstaw teoretycznych opinii. [tak: postanowienie Sądu Najwyższego z 27 listopada 2000 roku, I CKN 1170/98, OSNC 2001 nr 4 poz. 84] Dowód z opinii biegłego ma szczególny charakter, a mianowicie korzysta się z niegow wypadkach wymagających wiadomości specjalnych. Do dowodów tych nie mogą więc mieć zastosowania wszystkie zasady o prowadzeniu dowodów, a w szczególnościart. 217 § 1 k.p.c.W konsekwencji nie można przyjąć, że Sąd obowiązany jest dopuścić dowód z kolejnych biegłych w każdym wypadku, gdy złożona opinia jest niekorzystna dla strony. Sąd ma obowiązek dopuszczenia dowodu z opinii kolejnych biegłych lub z opinii instytutu, jedynie wtedy gdy zachodzi tego potrzeba, a więc wówczas, gdy opinia złożona już do sprawy zawiera istotne braki, względnie też nie wyjaśnia istotnych okoliczności. [tak: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 lutego 1974 r.,(...)CR 817/73, niepubl.] Trudno zaś stwierdzić, żeby opinia biegłego wydana w niniejszej sprawie takie istotne braki zawierała. Podkreślić także należy w tym miejscu, że przy ocenie biegłych lekarzy Sąd nie może zająć stanowiska odmiennego, niż wyrażone w tej opinii, na podstawie własnej oceny stanu faktycznego. [tak: wyrok Sądu Najwyższego z 13 października 1987 roku,(...)URN 228/87,(...)] Sąd na podstawie art. 235 § 1 pkt 5 pominął wnioski dowodowe zgłoszone w piśmie pełnomocnika wnioskodawcy z 27 listopada 2023 roku w postaci ustnej opinii biegłego z zakresu psychiatrii. W ocenie Sądu, wnioski te zmierzają jedynie do przedłużenia postępowania, gdyż dla ustalenia istotnych dla rozstrzygnięcia spornej kwestii faktów wystarczający jest zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, zaś opinie biegłego, zarówno opinia główna, jak i opinie uzupełniająca zawierają odpowiedź na pytanie postawione przez Sąd. Dopuszczenie dowodu z kolejnej już uzupełniającej opinii biegłego nie wniosłoby nic nowego do sprawy, a jedynie powodowało dalsze przedłużanie się postępowania oraz generowanie dalszych kosztów procesu, w sytuacji, gdy wszystkie istotne dla rozstrzygnięcia sprawy informacje zawarte są w dotychczas wydanych opiniach, w których biegły w sposób dostatecznie precyzyjny wskazuje, że stan psychiczny wnioskodawcy umożliwiał mu funkcjonowanie w ryciu codziennym oraz by ten stan był przeszkodą do wykonywania obowiązków służbowych w spornym okresie. Sąd Okręgowy w Łodzi zważył co następuje: Odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie i podlega oddaleniu. Zgodnie z treściąart. 16 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 roku o systemie ubezpieczeń społecznych(tekst jedn. Dz. U. z 2023 r. poz. 1230) składki na ubezpieczenia emerytalne m.in. pracowników finansują z własnych środków, w równych częściach, ubezpieczeni i płatnicy składek. Stosownie do art. 17 ust. 1 przytoczonej ustawy składki na ubezpieczenia emerytalne, rentowe, wypadkowe oraz chorobowe za ubezpieczonych, o których mowa w art. 16 ust. 1-3, 5, 6 i 9-12, obliczają, rozliczają i przekazują co miesiąc do Zakładu w całości płatnicy składek. Zgodnie z treścią art. 85 ust. 1 ustawy z dnia z 27 sierpnia 2004 roku o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (tekst jedn. Dz. U. z 2022 r. poz. 2561) za osobę pozostającą w stosunku pracy lub w stosunku służbowym składkę jako płatnik oblicza, pobiera z dochodu ubezpieczonego i odprowadza pracodawca. Stosownie natomiast do treściart. 104 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy z dnia 20 kwietnia 2004 r.(tekst jedn. Dz.U. z 2023 r., poz. 735) obowiązkowe składki na Fundusz Pracy opłacają pracodawcy. Z kolei na podstawieart. 9 ustawy z dnia 13 lipca 2006 roku o ochronie roszczeń pracowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy(tekst jedn. Dz. U. z 2023 r. poz. 1087), przedsiębiorca, o którym mowa wart. 2 ust. 1, prowadzący działalność gospodarczą wyłącznie na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, przedsiębiorca prowadzący działalność gospodarczą również na terytorium innych państw członkowskich Unii Europejskiej lub państw członkowskich Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) - stron umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym w odniesieniu do działalności prowadzonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, oddział banku zagranicznego, oddział instytucji kredytowej lub oddział zagranicznego zakładu ubezpieczeń, a także oddział lub przedstawicielstwo przedsiębiorcy zagranicznego, jest obowiązany opłacać składki za pracowników na Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych. W myślart. 108 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku - Ordynacja podatkowa(tekst jedn. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383) w związku zart. 31 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych z dnia 13 października 1998 r.o odpowiedzialności podatkowej osoby trzeciej organ podatkowy orzeka w drodze decyzji. Zgodnie zart. 31 i 32 ustawy z dnia 13 października 1998 roku o systemie ubezpieczeń społecznych(tekst jedn. Dz. U. z 2023 r. poz. 1230) do należności z tytułu składek na ubezpieczenia społeczne, na ubezpieczenie zdrowotne oraz na Fundusz Pracy i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych stosuje się odpowiednio wyszczególnione w przepisieart. 31przepisyustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku - Ordynacja podatkowa. Zastosowanie do należności z tytułu składek, z mocyart. 31, ma m.in. przepisart. 116 Ordynacji podatkowej. Zgodnie zaś z art. 116 § 1 o.p. za zaległości podatkowe spółki z ograniczoną odpowiedzialnością odpowiadają solidarnie całym swoim majątkiem członkowie jej zarządu, jeżeli egzekucja z majątku spółki okazała się w całości lub w części bezskuteczna, a członek zarządu: 1) nie wykazał, że: a) we właściwym czasie zgłoszono wniosek o ogłoszenie upadłości lub w tym czasie zostało otwarte postępowanie restrukturyzacyjne w rozumieniu ustawy z dnia 15 maja 2015 r. – Prawo restrukturyzacyjne (Dz. U. z 2022 r. poz. 2309 oraz z 2023 r. poz. 1723 i 1860) albo zatwierdzono układ w postępowaniu o zatwierdzenie układu, o którym mowa w ustawie z dnia 15 maja 2015 r. – Prawo restrukturyzacyjne, albo b) niezgłoszenie wniosku o ogłoszenie upadłości nastąpiło bez jego winy; 2) nie wskazuje mienia spółki, z którego egzekucja umożliwi zaspokojenie zaległości podatkowych spółki w znacznej części. W myśl art. 116 § 2 o.p., odpowiedzialność członków zarządu obejmuje zaległości podatkowe z tytułu zobowiązań, których termin płatności upływał w czasie pełnienia przez nich obowiązków członka zarządu. Przepisy § 1-3, w myśl § 4, stosuje się również do byłego członka zarządu oraz byłego pełnomocnika lub wspólnika spółki w organizacji. Z analizy treści przepisu art. 116 wynika więc, że przesłankami odpowiedzialności członka zarządu za zaległości składkowe spółki z o.o. jest ustalenie, że (1) zaległości składkowe powstały w czasie pełnienia obowiązków członka zarządu przez daną osobę, że (2) egzekucja do majątku spółki okazała się bezskuteczna w całości lub w części oraz że (3) nie zaistniały żadne okoliczności zwalniające tej osoby od odpowiedzialności. Do orzeczenia o odpowiedzialności członka zarządu Spółki za zobowiązania składkowe organ rentowy jest obowiązany wykazać jedynie okoliczność pełnienia obowiązków członka zarządu w czasie powstania zobowiązania składkowego, które przerodziło się w zaległość składkową spółki oraz bezskuteczność egzekucji przeciwko Spółce, bowiem ciężar wykazania którejkolwiek okoliczności uwalniającej odpowiedzialność, spoczywa na członku zarządu. [tak: wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy z 6 marca 2003 roku,SA (...)/03 POP(...), wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego wB.z 30 stycznia 2018 roku, I SA/Bd(...)Legalis nr 1741267] Należy zauważyć, że ciężar wykazania dwóch pierwszych przesłanek (pozytywnych) ciąży na Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych, natomiast ciężar dowodu przesłanki trzeciej - w zakresie istnienia okoliczności uwalniających od tej odpowiedzialności - spoczywa na odwołującym. W myśl art. 116 § 2 odpowiedzialność członków zarządu obejmuje zaległości podatkowe z tytułu zobowiązań, których termin płatności upływał w czasie pełnienia przez nich obowiązków członka zarządu, oraz zaległości wymienione w art. 52 oraz art. 52a powstałe w czasie pełnienia obowiązków członka zarządu. Przepisy § 1-3, w myśl § 4, stosuje się również do byłego członka zarządu oraz byłego pełnomocnika lub wspólnika spółki w organizacji. Przepis opisany powyżej stanowi wyjątek od zasady, że spółka kapitałowa odpowiada za swoje zobowiązania jedynie własnym majątkiem, inne zaś podmioty, w szczególności akcjonariusze/udziałowcy czy też władze spółki takiej odpowiedzialności nie ponoszą. W tym kontekście przepisy szczególne statuujące tego rodzaju wyjątkową odpowiedzialność winny być wykładane w sposób rygorystycznie ścisły, który nie prowadzi do rozszerzenia odpowiedzialności poza ramy przesłanek ustawowych. Odpowiedzialność członków zarządu określona w § 1, obejmuje zaległości składkowe z tytułu zobowiązań, które powstały w czasie pełnienia przez nich obowiązków członków zarządu. Natomiast zgodnie z art. 107 § 1 i 2 pkt 2 i 4 o.p., odpowiedzialność członków zarządu obejmuje zaległości z tytułu składek wynikające z prowadzenia działalności i odsetki za zwłokę oraz koszty egzekucyjne. W rozpoznawanej sprawie skarżoną decyzją z 3 grudnia 2021 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych(...)Oddział wŁ.z siedzibą wZ.stwierdził, że przenosi odpowiedzialność naM. W. (1)jako byłego członka zarządu za zobowiązania płatnika składek(...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnościąpowstałych na skutek nieopłacenia przez wskazaną spółkę obowiązkowych składek na ubezpieczenia społeczne, ubezpieczenia zdrowotne, Fundusz Pracy i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych wraz odsetkami i kosztami egzekucyjnymi w łącznej kwocie 6.672,64 zł w okresie wskazanym w owej decyzji. Organ rentowy wskazał, że odsetki za zwłokę zostały naliczone na dzień 3 grudnia 2021 roku. W niniejszej sprawie, należy po pierwsze zauważyć, że bezskuteczność egzekucji w całości lub w części, o której mowa w art. 116 § 1 o.p. oznacza stan, gdy wierzyciel podatkowy nie uzyskał zaspokojenia mimo przeprowadzonego postępowania egzekucyjnego. Będzie to, więc działanie nie przynoszące pożądanych rezultatów. Tym samym, bezskuteczność egzekucji będzie miała miejsce, gdy skierowanie egzekucji do całego majątku podatnika, zastosowanie różnych sposobów egzekucji, nie dało wyniku w postaci zaspokojenia roszczenia podatkowego. Warunkiem uznania bezskuteczności egzekucji jest jej formalne przeprowadzenie, a także stwierdzenie bezskuteczności egzekucji na podstawie każdego prawnie dopuszczalnego dowodu. Jeżeli natomiast członek zarządu spółki poddaje w wątpliwość zakres egzekucji skierowanej do majątku spółki, ale sam nie wskazuje mienia, z którego zaspokojenie zaległości podatkowych byłoby możliwe, to zarzut ten nie może być uwzględniony. [tak: wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 12 października 2016 roku,(...), LEX nr 2168348] Mienie spółki, którego wskazanie zwalnia członka zarządu z odpowiedzialności za zaległości podatkowe spółki musi być realne i istnieć w dacie, gdy zostało wskazane. Okoliczności te powinien wykazać członek zarządu podając dane umożliwiające przeprowadzenie z tego mienia skutecznej egzekucji. [tak: wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego wW.z 21 stycznia 2012 roku,(...) SA/Wa(...), LEX nr 1139384] Należy na gruncie niniejszej sprawy także nadmienić, że zgodnie z art. 116 § 1 o.p. do uznania egzekucji za bezskuteczną wystarczający jest choćby częściowy brak możliwości zaspokojenia wierzyciela, a bezskuteczność egzekucji rozumiana być musi jako brak rezultatu w skuteczności czynności egzekucyjnych - bezskuteczność egzekucji ustala się na podstawie każdego prawnie dopuszczalnego dowodu. Postępowanie takie musi być wszczęte, jednak dla oceny, że egzekucja jest bezskuteczna nie musi zostać wydane formalne postanowienie o umorzeniu. [tak: wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 24 kwietnia 2018 roku,I (...)984/16, LEX nr: 2502466] Bezskuteczność egzekucji rozumiana być musi jako brak rezultatu w skuteczności czynności egzekucyjnych - bezskuteczność egzekucji ustala się na podstawie każdego prawnie dopuszczalnego dowodu. Postępowanie takie musi być wszczęte, jednak dla oceny, że egzekucja jest bezskuteczna nie musi zostać wydane formalne postanowienie o umorzeniu. [tak: wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego wŁ.z 19 kwietnia 2018 roku,(...) SA/Łd 860/17, LEX nr 2500682] Z istoty pojęcia bezskutecznej egzekucji w całości lub w części wynika, że może i powinno być odnoszone do całości majątku zobowiązanego (dłużnika), a nie tylko do konkretnej wierzytelności publicznoprawnej (cywilnoprawnej). Nie chodzi zatem o jakikolwiek majątek dłużnika niezależnie od jego wartości, lecz o majątek o takiej wartości, z którego co najmniej w znacznej części możliwe będzie uregulowanie zaległości. Przy ocenie tej przesłanki należy zrelatywizować wysokość zobowiązania do wartości wskazanego majątku, a następnie dokonać oceny stopnia zaspokojenia wierzytelności z tego majątku. [tak: wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 28 marca 2018 roku,(...)817/16, LEX nr 2482525] Bezskuteczność egzekucji może być stwierdzona na podstawie każdego prawnie dopuszczalnego dowodu, a nie tylko na podstawie postanowienia o umorzeniu postępowania egzekucyjnego. Bezskuteczność egzekucji w rozumieniu art. 116 § 1 o.p. oznacza, że w wyniku wszczęcia i przeprowadzenia przez organ egzekucyjny egzekucji skierowanej do majątku podmiotu nie doszło do przymusowego zaspokojenia wierzyciela. Bezskuteczność tę stwierdza się na podstawie okoliczności wynikających z czynności przeprowadzonych w postępowaniu egzekucyjnym. Wystarczy, że organ na podstawie zebranych dowodów wykaże, że kontynuowanie egzekucji nie może przynieść żadnych pozytywnych rezultatów. [tak: wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego wK.z dnia 31 stycznia 2018 roku, I SA/Kr 773/17, LEX nr 2480287] Tymczasem w niniejszej sprawie, jak wynika z załączonych do niniejszej sprawy akt egzekucyjnych należności ZUS, wobec spółki były prowadzone liczne egzekucje z rachunków bankowych – prowadzone zarówno przez ZUS – jako organ egzekucyjny samodzielnie, jak i egzekucje prowadzone przez Naczelnika Urzędu Skarbowego wŁ.– ze środka, do którego nie jest uprawniony Dyrektor Oddziału ZUS. Postępowania te nie doprowadziły do zaspokojenia wierzyciela. Spółka nie posiada także żadnych nieruchomości ani pojazdów, z których możliwe byłoby zaspokojenie wierzytelności powstałych z tytułu nieopłaconych składek. Wnioskodawca nie wskazał także jakiegokolwiek innego należącego do spółki mienia, z którego możliwe byłoby zaspokojenie należności składkowych. W ocenie Sądu Okręgowego, biorąc pod uwagę także wysokość zadłużenia spółki w ZUS, wbrew zapatrywaniom wnioskodawcy organ rentowy przesłankę bezskuteczności egzekucji niewątpliwie więc wykazał. Przeprowadzone w niniejszej sprawie postępowanie dowodowe wykazało również, że w okresie powstania będących przedmiotem rozpoznania w niniejszej sprawie zaległości z tytułu nieopłaconych przezspółkę (...)składek na ubezpieczenia społeczne, ubezpieczenia zdrowotne, Fundusz Pracy i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych odwołującyM. W. (1)bez wątpienia pełnił funkcję prezesa zarządu tej spółki. Fakt sprawowania przez niego tej funkcji w badanym przez Sąd wynika z danych zamieszczonych w KRS. Twierdzenia wnioskodawcy o tym, że złożył on rezygnację z funkcji członka zarządu spółki przed powstaniem długu spółki w organie rentowym nie znajdują odzwierciedlenia w zebranym materiale dowodowym – przede wszystkim w dowodzie z dokumentu, w postaci pełnomocnictwa podpisanego przez niego 28 lutego 2017 roku – a więc już po powstaniu większości spornego zadłużenia w ZUS. Znaczenia dla ustalenia faktu sprawowania funkcji członka zarządu przez wnioskodawcę w spornym okresie nie ma to, że 31 marca 2016 roku ustał (w wyniku wypowiedzenia dokonanego przez pracodawcę) stosunek pracy pomiędzy odwołującym, aW. G.. Wypowiedzenie stosunku pracy dotyczyło zatrudnienia wnioskodawcy przezW. G.jako osobę fizyczną w związku z prowadzoną przez niego jednoosobową działalnością gospodarczą i nie mogło skutkować przyjęciem, że w wyniku tego wypowiedzeniaM. W. (1)przestał być członkiem zarządu spółki. Należy także pamiętać, że zgodnie zart. 17 ustawy z dnia 20 sierpnia 1997 roku o Krajowym Rejestrze Sądowym(tekst jedn. Dz. U. z 2023 r. poz. 685) domniemywa się, że dane wpisane do Rejestru są prawdziwe. Jeżeli dane wpisano do Rejestru niezgodnie ze zgłoszeniem podmiotu lub bez tego zgłoszenia, podmiot ten nie może zasłaniać się wobec osoby trzeciej działającej w dobrej wierze zarzutem, że dane te nie są prawdziwe, jeżeli zaniedbał wystąpić niezwłocznie z wnioskiem o sprostowanie, uzupełnienie lub wykreślenie wpisu. Ze zgromadzonego materiału dowodowego nie wynika zaś, byM. W. (1)kiedykolwiek ww. wniosek złożył. Wobec tego uzasadnione jest przyjęcie, żeM. W. (1)pełnił funkcję członka zarządu (wiceprezesa zarządu) aż do końca bytu prawnego spółki, czyli do 10 maja 2019 roku. Z zebranego materiału dowodowego wynika także, iż zarówno prezes zarządu spółki –W. G., jak i pełniący funkcję wiceprezesa zarząduM. W. (1)nie składali wniosku o ogłoszenie upadłości lub restrukturyzację spółki. W niniejszej sprawie kwestią sporną było przy tym to czy odwołujący, bez własnej winy nie złożył w stosownym czasie wniosku o ogłoszenie upadłości spółki lub wszczęcia wobec niej postępowania restukturyzacyjnego. Przede wszystkim czy okolicznością pozwalającą na zwolnienie wnioskodawcy z odpowiedzialności za zadłużenie spółki z tytułu składek jest okoliczność stanu zdrowia psychicznego odwołującego. Z przeprowadzonego dowodu opinii biegłego z zakresu psychiatrii wynika jednak, że brak jest podstaw do uznania, że stan psychicznyM. W. (1)uniemożliwiał mu i powodował niezdolność do prawidłowego funkcjonowania w życiu codziennym oraz by ten stan psychiczny był przeszkodą do wykonywania obowiązków służbowych w spornym okresie.M. W. (1)nie przejawia objawów upośledzenia umysłowego ani objawów choroby psychicznej endogennej. Stwierdza się u niego przemijające zaburzenia nastroju o strukturze niepsychotycznych zaburzeń emocjonalnych typu stanów przygnębienno-lękowych. Wnioskodawca nigdy nie był leczony odwykowo ani ambulatoryjnie, ani szpitalnie. Nie był leczony w warunkach zamkniętego oddziału psychiatrycznego. Sytuacja zawodowa, która jest tematem toczącego się postępowania nie była wynikiem pogorszenia się stanu psychicznego, który powodowałby w okresie od 2013 roku niezdolność do prawidłowej oceny sytuacji zawodowej i życiowej, uniemożliwiał realizację czynności zawodowych, zaburzał w stopniu istotnym jego funkcjonowanie w życiu codziennym czy zaburzał relacje z innymi osobami. Wobec powyższego, należy więc uznać, że jego stan zdrowia pozwalał złożyć stosowny wniosek o ogłoszenie upadłości lub wszczęcie postępowania restrukturyzacyjnego we właściwym czasie i nie można przyjąć, że niezłożenie przez niego ww. wniosku nastąpiło bez jego winy. Po jego stronie nie nastąpiła więc przesłanka ekskulpacyjna z art. 116 § 1 pkt 1 lit. b o.p. Jako, że w realiach niniejszej sprawy członkowie zarządu, w tym wnioskodawca w ogóle nie złożyli wniosku o ogłoszenie upadłości lub restrukturyzacji, spółki, to należy uznać, że nie dopełnili oni obowiązku z art. 116 § 1 pkt 1 lit. a o.p., a także nie wskazali majątku należącego do spółki, o którym mowa w art. 116 § 1 pkt 2 o.p., uprawniona jest więc decyzja ZUS o przeniesieniu naM. W. (1)odpowiedzialności za zadłużenie spółki w ZUS z tytułu składek. Reasumując wobec wykazania przez organ rentowy wszystkich przesłanek odpowiedzialności wnioskodawcyM. W. (1)jednocześnie niewykazania przez wnioskodawczynię okoliczności egzoneracyjnych, odwołanie nie może być skuteczne. Mając na uwadze powyższe, Sąd na podstawieart. 47714§ 1 k.p.c., orzekł jak w punkcie pierwszym sentencji wyroku. O kosztach, procesu Sąd orzekł na podstawieart. 98 § 1 i § 3 k.p.c.zasądzając odM. W. (1)na rzecz Zakładu Ubezpieczeń Społecznych(...)Oddziału wŁ.kwotę 1800 złotych – stosownie do treści § 2 pkt 7 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (tekst jedn. Dz.U. z 2023 r., poz. 1935) – z uwagi na wartość przedmiotu sporu w niniejszej sprawie w wysokości 6.673 zł. Zaś zgodnie zart. 98 § 11k.p.c.od kwoty zasądzonej tytułem zwrotu kosztów procesu należą się odsetki, w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, za czas od dnia uprawomocnienia się orzeczenia, którym je zasądzono, do dnia zapłaty. O obowiązku zapłaty odsetek sąd orzeka z urzędu.

15/251000/0004021/U

Sąd Okręgowy w Łodzi

VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

153015000001006_II_Ka_000900_2023_Uz_2024-01-30_001

II Ka 900/23

2024-01-30 01:00:00.0 CET

2024-02-27 17:30:04.0 CET

2024-02-27 10:30:43.0 CET

15301500

1006

SENTENCE

Sygn. akt II Ka 900/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 30 stycznia 2024 r. Sąd Okręgowy w Siedlcach II Wydział Karny w składzie: Przewodniczący: Sędzia SO Dariusz Półtorak Protokolant: st. sekr. sądowy Beata Defut-Kołodziejak przy udziale Prokuratora Urszuli Korczakowskiej po rozpoznaniu w dniu 30 stycznia 2024 r. sprawy M. A. oskarżonego z art. 190 § 1 kk i in. na skutek apelacji, wniesionej przez obrońcę oskarżonego od wyroku Sądu Rejonowego w Sokołowie Podlaskim z dnia 5 wrześn

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Ewa Olewińska" xPublisher="66111303287" xEditorFullName="Ewa Olewińska" xEditor="66111303287" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="7" xFlag="published" xVolType="15/301500/0001006/Ka" xYear="2023" xVolNmbr="000900" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok</xName> <xBlock> <xText><xBx>Sygn. akt II Ka 900/23 </xBx></xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right">Dnia 30 stycznia 2024 r.</xText> <xText>Sąd Okręgowy w Siedlcach II Wydział Karny w składzie:</xText> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="125"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="50"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="535"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Przewodniczący:</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>Sędzia SO Dariusz Półtorak</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>Protokolant:</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>st. sekr. sądowy Beata Defut-Kołodziejak</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xText>przy udziale Prokuratora Urszuli Korczakowskiej</xText> <xText>po rozpoznaniu w dniu 30 stycznia 2024 r.</xText> <xText>sprawy<xBx> <xAnon>M. A.</xAnon> </xBx></xText> <xText>oskarżonego z <xLexLink xArt="art. 190;art. 190 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 190 § 1 kk</xLexLink> i in.</xText> <xText>na skutek apelacji, wniesionej przez obrońcę oskarżonego</xText> <xText>od wyroku Sądu Rejonowego w Sokołowie Podlaskim</xText> <xText>z dnia 5 września 2023 r. sygn. akt II K 387/21</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">I</xName> <xText>wyrok utrzymuje w mocy;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">II</xName> <xText>zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. <xAnon>J. B.</xAnon> 516,60 zł (w tym 96,60 zł podatku VAT) tytułem wynagrodzenia za obronę wykonywaną z urzędu w postępowaniu odwoławczym w stosunku do oskarżonego <xAnon>M. A.</xAnon>;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">III</xName> <xText>zasądza od Skarbu Państwa na rzecz r. pr. <xAnon>M. T. (1)</xAnon> 516,60 zł (w tym 96,60 zł podatku VAT) tytułem wynagrodzenia za wykonywane z urzędu w postępowaniu odwoławczym zastępstwo procesowe w stosunku do oskarżyciela posiłkowego <xAnon>G. A.</xAnon>;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">IV</xName> <xText>zasądza od oskarżonego <xAnon>M. A.</xAnon> na rzecz Skarbu Państwa 225 zł opłaty za II instancję oraz obciąża go wydatkami postępowania odwoławczego w kwocie 1053,20 zł.</xText> </xUnit> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="404"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="120"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="43"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="154"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Formularz UK 2</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Sygnatura akt</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>II Ka 900/23</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xIx>Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>1</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>CZĘŚĆ WSTĘPNA </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xBx>1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji</xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">wyrok Sądu Rejonowego w Sokołowie Podlaskim z dnia 05 września 2023 r. w sprawie II K 387/21</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xBx>1.2. Podmiot wnoszący apelację</xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ oskarżyciel posiłkowy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ oskarżyciel prywatny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒ obrońca</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ inny</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xBx>1.3. Granice zaskarżenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="44"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="153"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="131"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="44"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="351"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2" xRowSpan="4"> <xText>☒ na korzyść</xText> <xText>☐ na niekorzyść</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>☒ w całości</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText>☐ w części</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>co do winy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>co do kary</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.3.2. Podniesione zarzuty</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xIx>Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1 a" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1a k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany <xBRx></xBRx>w <xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink>, chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 2 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 3" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 3 k.p.k.</xLexLink><xBx> –</xBx> błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, <xBRx></xBRx>jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 4 k.p.k.</xLexLink> – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xLexLink xArt="art. 439" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>brak zarzutów</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xBx>1.4. Wnioski</xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="44"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="291"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="48"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="339"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>uchylenie</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>zmiana</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xBx>2.1. Ustalenie faktów</xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="38"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="28"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="131"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="339"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="93"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="94"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>2.1.1. Fakty uznane za udowodnione</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Numer karty</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>----</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>----------------------</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>--------------------------------------------------------------</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>--------------</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>--------------</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Dowód </xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Numer karty</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>---------</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>----------------------</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>--------------------------------------------------------------</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>--------------</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>--------------</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xBx>2.2. Ocena dowodów</xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="109"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="208"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="405"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Lp. faktu z pkt 2.1.1</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach uznania dowodu</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>------------------</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>-------------------------------------</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>---------------------------------------------------------------------------</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="109"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="208"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="405"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów<xBRx></xBRx>(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>------------------</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>-------------------------------------</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>---------------------------------------------------------------------------</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="55"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="492"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="176"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Zarzut </xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="7"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>1. obrazy przepisów postępowania, a mianowicie:</xText> <xText>a) <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 kpk</xLexLink> poprzez:</xText> <xText>- dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny wyjaśnień oskarżonego <xAnon>M. A.</xAnon> polegającej na bezpodstawnym uznaniu, że jego wyjaśnienia są wyrazem linii obrony obranej w celu uwolnienia się od odpowiedzialności karnej za popełnione przestępstwo, podczas gdy prawidłowa analiza i ocena tego dowodu, wsparta uznanymi za wiarygodne dowodami z zeznań bezstronnego świadka w osobie <xAnon>Z. J.</xAnon> powinna prowadzić do wniosku, iż wyjaśnienia te są stanowcze, konsekwentne i znajdują oparcie w zgromadzonym w toku postępowania materiale dowodowym;</xText> <xText>- dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny zeznań oskarżyciela posiłkowego <xAnon>G. A.</xAnon> i świadka <xAnon>G. S.</xAnon> polegającej na bezpodstawnym uznaniu ich za wiarygodne w zakresie, w którym twierdzili oni, że oskarżony kierował w stosunku do oskarżyciela posiłkowego groźby karalne oraz, że <xAnon>G. A.</xAnon> obawiał się brata ze względu na jego nieobliczalność i gwałtowny charakter, w sytuacji gdy zeznania oskarżyciela posiłkowego są wewnętrznie sprzeczne bowiem w trakcie pierwszego przesłuchania przyznał, że podczas wizyty hydraulika w dniu 19 kwietnia 2021 roku próbował wyprowadzić brata ze swojej części domu „biorąc go z przodu za ubranie” po czym „wyciągnął go na zewnątrz” co wprost wskazuje, że szarpanina między braćmi została zainicjowana przez oskarżyciela posiłkowego, który nie obawiał się oskarżonego, <xAnon>G. S.</xAnon> zaś pozostając w otwartym konflikcie z <xAnon>M. A.</xAnon> była zainteresowana negatywnym zakończeniem dla oskarżonego przedmiotowego postępowania, a jej zeznania nie zasługują na walor wiarygodności;</xText> <xText>b) <xLexLink xArt="art. 410" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 410 kpk</xLexLink> poprzez pominięcie przy dokonywaniu ustaleń faktycznych istotnych okoliczności wynikających z karty informacyjnej z leczenia szpitalnego <xAnon>M. A.</xAnon> z dnia 21 kwietnia 2023 roku tj. faktu, iż od 2013 roku oskarżony posiada zaimplantowany układ stymulujący serce, na co wskazywał w swoich wyjaśnieniach argumentując, iż ze względu na stan zdrowia nie miał realnej możliwości i fizycznej siły by atakować <xAnon>G. A.</xAnon>, który pomimo drobniejszej budowy ciała jest młodszy, silniejszy i bardziej sprawny fizyczne niż oskarżony;</xText> <xText>2. błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, którego dopuścił się Sąd meriti w konsekwencji obrazy w/w przepisów postępowania, polegający na bezpodstawnym przyjęciu, iż <xAnon>M. A.</xAnon> popełnił czyny zarzucane mu aktem oskarżenia, w sytuacji gdy brak było wystarczających i jednoznacznych dowodów świadczących o sprawstwie oskarżonego, co w konsekwencji doprowadziło do bezpodstawnego uznania, iż dopuścił się on czynów z <xLexLink xArt="art. 190;art. 190 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 190 § 1 kk</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 157;art. 157 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 157 § 2 kk</xLexLink>;</xText> <xText>3. obrazy przepisów prawa materialnego tj. <xLexLink xArt="art. 25;art. 25 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 25 § 1 kk</xLexLink> poprzez jego niezastosowanie w sytuacji gdy z okoliczności sprawy wynika, iż obrażenia ciała oskarżyciela posiłkowego powstały na skutek działania oskarżonego w warunkach obrony koniecznej.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ zasadny</xText> <xText>☐ częściowo zasadny</xText> <xText>☒ niezasadny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Po dokonaniu analizy akt w ramach kontroli instancyjnej Sąd Okręgowy doszedł <xBRx></xBRx>do przekonania, że ocena materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, w tym kwestionowana w petitum ocena depozycji oskarżonego, została przeprowadzona właściwie, zgodnie z dyrektywami określonymi w <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 kpk</xLexLink>. W pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku wskazano, którym dowodom, bądź im częściom, nadano walor wiarygodności, a którym tej cechy odmówiono oraz podano przekonywujące powody, przemawiające za takim, a nie odmiennym ukształtowaniem oceny dowodów.</xText> <xText>Sąd Rejonowy w Sokołowie Podlaskim słusznie uznał wyjaśnienia oskarżonego <xAnon>M. A.</xAnon> za wiarygodne jedynie w zakresie w jakim wynikało z nich, że w dniu 19 kwietnia 2021 r. w związku z awarią wody w domu przy <xAnon>ul. (...)</xAnon> w <xAnon>S.</xAnon> wezwał hydraulika, który miał wejść do części domu należącej do oskarżyciela posiłkowego i dokonać sprawdzenia instalacji oraz kiedy hydraulik przybył chciał udać się wspólnie z nim do części domu brata, który mu tego zabronił. Ta część wyjaśnień oskarżonego znajduje bowiem potwierdzenie zarówno w zeznaniach oskarżyciela posiłkowego, jak również w zeznaniach świadków <xAnon>G. S.</xAnon> i <xAnon>Z. J.</xAnon>. Sąd słusznie również obdarzył walorem wiarygodności część wyjaśnień oskarżonego, z której wynika, że od wielu lat pozostaje w konflikcie z bratem, a także tę cześć wyjaśnień, w której wskazał, iż w wyniku zajść z dnia 19 kwietnia 2021 r. również on doznał obrażeń ciała i korzystał z pomocy lekarskiej, co potwierdza dokumentacja medyczna i fotograficzna złożona przez niego w toku postepowania sądowego. Wyjaśnienia oskarżonego w zakresie w jakim wskazywał, że podczas wizyty hydraulika to oskarżyciel posiłkowy zaatakował go, uderzając go pięścią w twarz, a następnie metalową rurką oraz w części w jakiej opisywał przebieg drugiego zajścia z dniu 19 kwietnia 2021 r. i wskazał, że kiedy wrócił na podwórko został ponownie zaatakowany przez agresywnego oskarżyciela posiłkowego, który m. in. uderzył go deską w głowę, pozostają w sprzeczności z innymi wiarygodnymi dowodami, a w szczególności z zeznaniami oskarżyciela posiłkowego, ale również świadka <xAnon>Z. J.</xAnon>, który wskazał m. in., że nic nie wie na temat uszkodzenia ciała <xAnon>M. A.</xAnon> przez <xAnon>G. A.</xAnon>, podkreślił jedynie, że złapali się za ręce równocześnie i zaczęli się szarpać. Sąd Rejonowy słusznie również nie dał wiary tej części wyjaśnień oskarżonego, w której nie przyznał się on do dokonania zarzucanych mu czynów i zaprzeczał, jakoby wypowiadał do oskarżyciela posiłkowego groźby pozbawienia życia oraz atakował go fizycznie. Wyjaśnienia te bowiem pozostają w oczywistej sprzeczności nie tylko z wiarygodnymi w większości zeznaniami oskarżyciela posiłkowego, ale również z dokumentacją medyczną dotyczącą oskarżyciela posiłkowego i treścią opinii biegłego z zakresu chirurgii ogólnej, powołanymi zeznaniami świadka <xAnon>G. S.</xAnon> oraz zeznaniami funkcjonariuszy Policji <xAnon>J. R.</xAnon> i <xAnon>M. T. (2)</xAnon>, którzy wskazywali m. in., że podczas interwencji oskarżyciel posiłkowy informował ich m. in. o tym, że został przez oskarżonego uderzony w twarz i ugryziony w rękę. Należy w tym miejscu przypomnieć, że sąd może obdarzyć przymiotem wiarygodności depozycje osobowe w części, bądź w całości (postanowienie SN z 26.03.2021 r., II KK 94/21, LEX nr 3232190). Sąd nie jest zobowiązany do dawania wiary takim dowodom w całości, a ocena ta zawsze musi zostać dokonywana w zestawieniu z pozostałym materiałem sprawy. Z samego zaś niezadowolenia obrońcy oskarżonego co do wyników tej oceny nie można upatrywać jej nietrafności. Decyzja Sądu Rejonowego o niedaniu wiary wyjaśnieniom oskarżonego w zakresie wskazanym w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, była zasadna, wobec sprzeczności z materiałem dowodowym, któremu Sąd I instancji dał wiarę. Sąd Okręgowy w pełni aprobuje poczynione na łamach pisemnych motywów zaskarżonego wyroku rozważania.</xText> <xText>W ocenie Sądu Okręgowego, Sąd Rejonowy słusznie obdarzył zeznania oskarżyciela posiłkowego <xAnon>G. A.</xAnon> oraz świadka <xAnon>G. S.</xAnon> w przeważającej części walorem wiarygodności. Zaprezentowana na łamach pisemnego uzasadnienia zaskarżonego orzeczenia ocena zeznań pokrzywdzonego oraz świadka <xAnon>G. S.</xAnon> nie budzi zastrzeżeń Sądu Okręgowego, który w całości ją aprobuje. Sam fakt, że oceniono te dowody w aspekcie ich wiarygodności nie w taki sposób jak życzyłby sobie tego obrońca oskarżonego nie jest tożsamy ze stwierdzeniem, że w procesie ich weryfikacji doszło do naruszenia reguły płynącej z treści <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 kpk</xLexLink>. Sąd Rejonowy odniósł się do depozycji <xAnon>G. A.</xAnon> i <xAnon>G. S.</xAnon> w sposób szczegółowy, analizując je dogłębnie i słusznie konkludując, iż brak jest jakichkolwiek podstaw do przyjęcia, aby bezpodstawnie pomawiali <xAnon>M. A.</xAnon> o zachowania, które nie miały miejsca w rzeczywistości. Z zeznań oskarżyciela posiłkowego wynika, że tego samego dnia, kiedy rozmawiał przez telefon z siostrą <xAnon>G. S.</xAnon> na podwórko wszedł oskarżony, który zaczął mu grozić pozbawieniem życia, a następnie zaczął go bić po twarzy i kiedy on zasłaniał się rękami, to oskarżony ugryzł go w przedramię. Ta część zeznań oskarżyciela posiłkowego koresponduje z zeznaniami świadka <xAnon>G. S.</xAnon>, która potwierdziła, że podczas rozmowy telefonicznej słyszała groźbę kierowaną przez oskarżonego pod adresem pokrzywdzonego oraz w zeznaniach świadków, funkcjonariuszy policji <xAnon>J. R.</xAnon> i <xAnon>M. T. (2)</xAnon>, którzy potwierdzili, że podczas interwencji oskarżyciel posiłkowy informował ich, że został pobity i ugryziony przez brata. Wskazać nadto należy, że zeznania oskarżyciela posiłkowego w części, w jakiej opisał obrażenia, których doznał w wyniku agresji ze strony oskarżonego znalazły potwierdzenie w dokumentacji medycznej oraz opinii sądowo – lekarskiej sporządzonej przez biegłego <xAnon>M. R.</xAnon>, który wskazał, iż stwierdzone obrażenia mogły powstać w okolicznościach podanych przez oskarżyciela posiłkowego. Dokładna analiza akt sprawy prowadzi do wniosku, iż Sąd Rejonowy słusznie uznał w przeważającej części za wiarygodne zeznania oskarżyciela posiłkowego <xAnon>G. A.</xAnon> i świadka <xAnon>G. S.</xAnon>. Są one spójne, co do zasadniczych faktów, nie można w nich dostrzec wewnętrznych sprzeczności, wzajemnie się uzupełniają, nadto znajdują odzwierciedlenie w pozostałym, uznanym za wiarygodny materiale dowodowym. Tak dokonana ocena jest przekonująca i zgodna z zasadami określony w <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 kpk</xLexLink>, zaś apelujący obrońca nie zdołał wykazać, aby była ona sprzeczna z zasadami logiki, doświadczenia życiowego, bądź też była dowolna.</xText> <xText>Wbrew zarzutowi naruszenia <xLexLink xArt="art. 410" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 410 kpk</xLexLink> Sąd Rejonowy oparł ustalenia faktyczne niniejszej sprawy o całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej, w szczególności o wyjaśnienia oskarżonego, zeznania świadków oraz dowody z dokumentów, a w szczególności opinię biegłego chirurga, dokumentację medyczną, dokonując ich analizy zgodnie ze wskazaniami doświadczenia życiowego i logicznego rozumowania. Naruszenie <xLexLink xArt="art. 410" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555"><xUx>art. 410</xUx> kpk</xLexLink> następuje poprzez oparcie wyroku na okolicznościach nieujawnionych w toku rozprawy głównej, bądź też przez pominięcie przy wyrokowaniu ujawnionych w toku rozprawy głównej okoliczności, tak korzystnych, jak i niekorzystnych dla oskarżonego. Natomiast nie stanowi naruszenia przepisu <xLexLink xArt="art. 410" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555"><xUx>art. 410</xUx> kpk</xLexLink> dokonanie takiej, czy innej oceny dowodu przeprowadzonego lub ujawnionego na rozprawie.</xText> <xText>Nie zasługują na uwzględnienie także zarzuty skarżącego sprowadzające się do niezastosowania przez Sąd orzekający kontratypu obrony koniecznej z <xLexLink xArt="art. 25;art. 25 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553"><xUx>art. 25 § 1</xUx> kk</xLexLink>. Całkowicie niezasadnie próbuje wykazywać w apelacji obrońca, że to pokrzywdzony zaatakował oskarżonego, a oskarżony działał w obronie koniecznej przed fizycznym atakiem pokrzywdzonego, zaś stwierdzone u oskarżyciela posiłkowego obrażenia wynikały z odparcia bezprawnego i bezpośredniego zamachu na zdrowie oskarżonego. W tym miejscu wskazać należy, iż prawidłowa interpretacja dowodów osobowych oraz nieosobowych nie stwarzała podstaw do twierdzenia, że to oskarżyciel posiłkowy była stroną atakującą, zaś oskarżony podejmował jedynie działania obronne. Co więcej, skrupulatna analiza zebranych w sprawie dowodów wskazuje na inicjującą rolę oskarżonego w zaistnieniu zajścia i typuje go jako stronę atakującą oskarżyciela posiłkowego. A zatem, w żadnej mierze nie może być mowy, aby oskarżony <xAnon>M. A.</xAnon> jako osoba atakująca uzyskał prawo, do stanowiącej okoliczność wyłączającą odpowiedzialność karną, obrony koniecznej określonej w <xLexLink xArt="art. 25;art. 25 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553"><xUx>art. 25 § 1</xUx> kk</xLexLink>. Niemniej jednak, wskazać należy, że jeżeli oskarżony czuje się pokrzywdzony zachowaniem oskarżyciela posiłkowego może dochodzić swoich praw w odrębnym postępowaniu, jednakże nie wyłącza to jego odpowiedzialności prawno-karnej za popełnione czyny w niniejszej sprawie.</xText> <xText>Niezasadny okazał się również zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, który ma charakter wtórny wobec zarzutu prawa procesowego. Tym samym, niezasadność zarzutu związanego z oceną zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego implikuje niezasadność zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych. Sąd Okręgowy w Siedlcach dokonując kontroli instancyjnej uznał, iż ustalenia faktyczne poczynione w niniejszej sprawie przez Sąd I instancji są pozbawione jakiegokolwiek błędu, trafne, prawidłowe oraz mające pełne oraz logiczne oparcie w wiarygodnym materiale dowodowym, a zatem nie mogą być uznane za błędne.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Wniosek</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>o uniewinnienie oskarżonego <xAnon>M. A.</xAnon> od zarzucanych mu czynów</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ zasadny</xText> <xText>☐ częściowo zasadny</xText> <xText>☒ niezasadny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">Bezzasadność podniesionych zarzutów warunkowała bezzasadność wniosku.</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="55"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="667"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText>1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">5</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="4"> <xText><xBx>1.</xBx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Przedmiot utrzymania w mocy</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">Zaskarżony wyrok utrzymano w mocy w całości</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach utrzymania w mocy</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">Bezzasadność wniesionej apelacji i brak okoliczności podlegających uwzględnieniu z urzędu.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="4"> <xText><xBx>1.</xBx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Przedmiot i zakres zmiany</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xBx>-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach zmiany</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xBx>-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------</xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="52"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="78"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="369"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="221"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText>1.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>-----------------------------------------------------------------------------------</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ <xLexLink xArt="art. 439" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach uchylenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText>2.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ <xLexLink xArt="art. 437;art. 437 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 437 § 2 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach uchylenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText>3.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Konieczność umorzenia postępowania</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ <xLexLink xArt="art. 437;art. 437 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 437 § 2 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText>4.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>-----------------------------------------------------------------------------------</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ <xLexLink xArt="art. 454;art. 454 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 454 § 1 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach uchylenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Punkt rozstrzygnięcia z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>----------------------</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>---------------------------------------------------------------------------------------------------------------</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">6</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Koszty Procesu </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="128"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="590"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>P unkt rozstrzygnięcia z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>II.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Na podstawie § 17 ust. 2 pkt 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 03 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów niepłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu <xIx>(Dz. U. z 2016 r., poz. 1714),</xIx> Sąd Okręgowy zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. <xAnon>J. B.</xAnon> kwotę 516,60 zł (w tym 96,60 zł podatku VAT) tytułem sprawowanej z urzędu obrony skazanego w postępowaniu odwoławczym.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>III.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Na podstawie § 17 ust. 2 pkt 4 i ust. 7 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 03 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu <xIx>(Dz. U. z 2019 r., poz. 68) </xIx>Sąd Okręgowy zasądził od Skarbu Państwa na rzecz radcy prawnego <xAnon>M. T. (1)</xAnon> kwotę 516,60 zł (w tym 96,60 zł podatku VAT) tytułem sprawowanej z urzędu obrony oskarżonego w postępowaniu odwoławczym</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>IV.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Na podstawie <xLexLink xArt="art. 636;art. 636 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 636 § 1 kpk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 618;art. 618 § 1;art. 618 § 1 pkt. 1;art. 618 § 1 pkt. 11" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 618 § 1 pkt 1 i 11 kpk</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 3;art. 3 ust. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 3 ust. 1</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 8" xIsapId="WDU19730270152" xTitle="Ustawa z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych" xAddress="Dz. U. z 1973 r. Nr 27, poz. 152">art. 8 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych</xLexLink> <xIx>(Dz. U. z 2023 r. poz. 123 z późń. zm.),</xIx> zasądzono od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 225 złotych tytułem opłaty za II instancję oraz kwotę 1053,20 złotych tytułem wydatków za postępowanie odwoławcze.</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="720"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">7</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>PODPIS </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="44"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="153"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="131"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="7"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="37"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="11"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="341"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.3. Granice zaskarżenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText>Kolejny numer załącznika</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>1</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText>Podmiot wnoszący apelację</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Obrońca oskarżonego</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText>Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Wyrok Sądu Rejonowego w Sokołowie Podlaskim z dnia 05 września 2023 r. w sprawie II K 387/21 w zakresie pkt I – VI</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2" xRowSpan="4"> <xText>☒ na korzyść</xText> <xText>☐ na niekorzyść</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText>☒ w całości</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText>☐ w części</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>co do winy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>co do kary</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.3.2. Podniesione zarzuty</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText><xIx>Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1 a" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1a k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany <xBRx></xBRx>w <xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink>, chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 2 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 3" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 3 k.p.k.</xLexLink> – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, <xBRx></xBRx>jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 4 k.p.k.</xLexLink> – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 439" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText>brak zarzutów</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.4. Wnioski</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>uchylenie</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>zmiana</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Dariusz Półtorak

Ewa Olewińska

st. sekr. sądowy Beata Defut-Kołodziejak

Ewa Olewińska

Sygn. akt II Ka 900/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 30 stycznia 2024 r. Sąd Okręgowy w Siedlcach II Wydział Karny w składzie: Przewodniczący: Sędzia SO Dariusz Półtorak Protokolant: st. sekr. sądowy Beata Defut-Kołodziejak przy udziale Prokuratora Urszuli Korczakowskiej po rozpoznaniu w dniu 30 stycznia 2024 r. sprawyM. A. oskarżonego zart. 190 § 1 kki in. na skutek apelacji, wniesionej przez obrońcę oskarżonego od wyroku Sądu Rejonowego w Sokołowie Podlaskim z dnia 5 września 2023 r. sygn. akt II K 387/21 I wyrok utrzymuje w mocy; II zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw.J. B.516,60 zł (w tym 96,60 zł podatku VAT) tytułem wynagrodzenia za obronę wykonywaną z urzędu w postępowaniu odwoławczym w stosunku do oskarżonegoM. A.; III zasądza od Skarbu Państwa na rzecz r. pr.M. T. (1)516,60 zł (w tym 96,60 zł podatku VAT) tytułem wynagrodzenia za wykonywane z urzędu w postępowaniu odwoławczym zastępstwo procesowe w stosunku do oskarżyciela posiłkowegoG. A.; IV zasądza od oskarżonegoM. A.na rzecz Skarbu Państwa 225 zł opłaty za II instancję oraz obciąża go wydatkami postępowania odwoławczego w kwocie 1053,20 zł. UZASADNIENIE Formularz UK 2 Sygnatura akt II Ka 900/23 Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników: 1 1 CZĘŚĆ WSTĘPNA 1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji wyrok Sądu Rejonowego w Sokołowie Podlaskim z dnia 05 września 2023 r. w sprawie II K 387/21 1.2. Podmiot wnoszący apelację ☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego ☐ oskarżyciel posiłkowy ☐ oskarżyciel prywatny ☒ obrońca ☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego ☐ inny 1.3. Granice zaskarżenia 1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia ☒ na korzyść ☐ na niekorzyść ☒ w całości ☐ w części ☐ co do winy ☐ co do kary ☐ co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia 1.3.2. Podniesione zarzuty Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji ☐ art. 438 pkt 1 k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu ☐ art. 438 pkt 1a k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazanywart. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu ☒ art. 438 pkt 2 k.p.k.– obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia ☒ art. 438 pkt 3 k.p.k.–błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia ☐ art. 438 pkt 4 k.p.k.– rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka ☐ art. 439 k.p.k. ☐ brak zarzutów 1.4. Wnioski ☐ uchylenie ☒ zmiana 2 Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy 2.1. Ustalenie faktów 2.1.1. Fakty uznane za udowodnione Lp. Oskarżony Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi Dowód Numer karty ---- ---------------------- -------------------------------------------------------------- -------------- -------------- 2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione Lp. Oskarżony Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi Dowód Numer karty --------- ---------------------- -------------------------------------------------------------- -------------- -------------- 2.2. Ocena dowodów 2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów Lp. faktu z pkt 2.1.1 Dowód Zwięźle o powodach uznania dowodu ------------------ ------------------------------------- --------------------------------------------------------------------------- 2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów) Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2 Dowód Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu ------------------ ------------------------------------- --------------------------------------------------------------------------- 3 STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków Lp. Zarzut 1. obrazy przepisów postępowania, a mianowicie: a)art. 7 kpkpoprzez: - dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny wyjaśnień oskarżonegoM. A.polegającej na bezpodstawnym uznaniu, że jego wyjaśnienia są wyrazem linii obrony obranej w celu uwolnienia się od odpowiedzialności karnej za popełnione przestępstwo, podczas gdy prawidłowa analiza i ocena tego dowodu, wsparta uznanymi za wiarygodne dowodami z zeznań bezstronnego świadka w osobieZ. J.powinna prowadzić do wniosku, iż wyjaśnienia te są stanowcze, konsekwentne i znajdują oparcie w zgromadzonym w toku postępowania materiale dowodowym; - dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny zeznań oskarżyciela posiłkowegoG. A.i świadkaG. S.polegającej na bezpodstawnym uznaniu ich za wiarygodne w zakresie, w którym twierdzili oni, że oskarżony kierował w stosunku do oskarżyciela posiłkowego groźby karalne oraz, żeG. A.obawiał się brata ze względu na jego nieobliczalność i gwałtowny charakter, w sytuacji gdy zeznania oskarżyciela posiłkowego są wewnętrznie sprzeczne bowiem w trakcie pierwszego przesłuchania przyznał, że podczas wizyty hydraulika w dniu 19 kwietnia 2021 roku próbował wyprowadzić brata ze swojej części domu „biorąc go z przodu za ubranie” po czym „wyciągnął go na zewnątrz” co wprost wskazuje, że szarpanina między braćmi została zainicjowana przez oskarżyciela posiłkowego, który nie obawiał się oskarżonego,G. S.zaś pozostając w otwartym konflikcie zM. A.była zainteresowana negatywnym zakończeniem dla oskarżonego przedmiotowego postępowania, a jej zeznania nie zasługują na walor wiarygodności; b)art. 410 kpkpoprzez pominięcie przy dokonywaniu ustaleń faktycznych istotnych okoliczności wynikających z karty informacyjnej z leczenia szpitalnegoM. A.z dnia 21 kwietnia 2023 roku tj. faktu, iż od 2013 roku oskarżony posiada zaimplantowany układ stymulujący serce, na co wskazywał w swoich wyjaśnieniach argumentując, iż ze względu na stan zdrowia nie miał realnej możliwości i fizycznej siły by atakowaćG. A., który pomimo drobniejszej budowy ciała jest młodszy, silniejszy i bardziej sprawny fizyczne niż oskarżony; 2. błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, którego dopuścił się Sąd meriti w konsekwencji obrazy w/w przepisów postępowania, polegający na bezpodstawnym przyjęciu, iżM. A.popełnił czyny zarzucane mu aktem oskarżenia, w sytuacji gdy brak było wystarczających i jednoznacznych dowodów świadczących o sprawstwie oskarżonego, co w konsekwencji doprowadziło do bezpodstawnego uznania, iż dopuścił się on czynów zart. 190 § 1 kkiart. 157 § 2 kk; 3. obrazy przepisów prawa materialnego tj.art. 25 § 1 kkpoprzez jego niezastosowanie w sytuacji gdy z okoliczności sprawy wynika, iż obrażenia ciała oskarżyciela posiłkowego powstały na skutek działania oskarżonego w warunkach obrony koniecznej. ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny Po dokonaniu analizy akt w ramach kontroli instancyjnej Sąd Okręgowy doszedłdo przekonania, że ocena materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, w tym kwestionowana w petitum ocena depozycji oskarżonego, została przeprowadzona właściwie, zgodnie z dyrektywami określonymi wart. 7 kpk. W pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku wskazano, którym dowodom, bądź im częściom, nadano walor wiarygodności, a którym tej cechy odmówiono oraz podano przekonywujące powody, przemawiające za takim, a nie odmiennym ukształtowaniem oceny dowodów. Sąd Rejonowy w Sokołowie Podlaskim słusznie uznał wyjaśnienia oskarżonegoM. A.za wiarygodne jedynie w zakresie w jakim wynikało z nich, że w dniu 19 kwietnia 2021 r. w związku z awarią wody w domu przyul. (...)wS.wezwał hydraulika, który miał wejść do części domu należącej do oskarżyciela posiłkowego i dokonać sprawdzenia instalacji oraz kiedy hydraulik przybył chciał udać się wspólnie z nim do części domu brata, który mu tego zabronił. Ta część wyjaśnień oskarżonego znajduje bowiem potwierdzenie zarówno w zeznaniach oskarżyciela posiłkowego, jak również w zeznaniach świadkówG. S.iZ. J.. Sąd słusznie również obdarzył walorem wiarygodności część wyjaśnień oskarżonego, z której wynika, że od wielu lat pozostaje w konflikcie z bratem, a także tę cześć wyjaśnień, w której wskazał, iż w wyniku zajść z dnia 19 kwietnia 2021 r. również on doznał obrażeń ciała i korzystał z pomocy lekarskiej, co potwierdza dokumentacja medyczna i fotograficzna złożona przez niego w toku postepowania sądowego. Wyjaśnienia oskarżonego w zakresie w jakim wskazywał, że podczas wizyty hydraulika to oskarżyciel posiłkowy zaatakował go, uderzając go pięścią w twarz, a następnie metalową rurką oraz w części w jakiej opisywał przebieg drugiego zajścia z dniu 19 kwietnia 2021 r. i wskazał, że kiedy wrócił na podwórko został ponownie zaatakowany przez agresywnego oskarżyciela posiłkowego, który m. in. uderzył go deską w głowę, pozostają w sprzeczności z innymi wiarygodnymi dowodami, a w szczególności z zeznaniami oskarżyciela posiłkowego, ale również świadkaZ. J., który wskazał m. in., że nic nie wie na temat uszkodzenia ciałaM. A.przezG. A., podkreślił jedynie, że złapali się za ręce równocześnie i zaczęli się szarpać. Sąd Rejonowy słusznie również nie dał wiary tej części wyjaśnień oskarżonego, w której nie przyznał się on do dokonania zarzucanych mu czynów i zaprzeczał, jakoby wypowiadał do oskarżyciela posiłkowego groźby pozbawienia życia oraz atakował go fizycznie. Wyjaśnienia te bowiem pozostają w oczywistej sprzeczności nie tylko z wiarygodnymi w większości zeznaniami oskarżyciela posiłkowego, ale również z dokumentacją medyczną dotyczącą oskarżyciela posiłkowego i treścią opinii biegłego z zakresu chirurgii ogólnej, powołanymi zeznaniami świadkaG. S.oraz zeznaniami funkcjonariuszy PolicjiJ. R.iM. T. (2), którzy wskazywali m. in., że podczas interwencji oskarżyciel posiłkowy informował ich m. in. o tym, że został przez oskarżonego uderzony w twarz i ugryziony w rękę. Należy w tym miejscu przypomnieć, że sąd może obdarzyć przymiotem wiarygodności depozycje osobowe w części, bądź w całości (postanowienie SN z 26.03.2021 r., II KK 94/21, LEX nr 3232190). Sąd nie jest zobowiązany do dawania wiary takim dowodom w całości, a ocena ta zawsze musi zostać dokonywana w zestawieniu z pozostałym materiałem sprawy. Z samego zaś niezadowolenia obrońcy oskarżonego co do wyników tej oceny nie można upatrywać jej nietrafności. Decyzja Sądu Rejonowego o niedaniu wiary wyjaśnieniom oskarżonego w zakresie wskazanym w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, była zasadna, wobec sprzeczności z materiałem dowodowym, któremu Sąd I instancji dał wiarę. Sąd Okręgowy w pełni aprobuje poczynione na łamach pisemnych motywów zaskarżonego wyroku rozważania. W ocenie Sądu Okręgowego, Sąd Rejonowy słusznie obdarzył zeznania oskarżyciela posiłkowegoG. A.oraz świadkaG. S.w przeważającej części walorem wiarygodności. Zaprezentowana na łamach pisemnego uzasadnienia zaskarżonego orzeczenia ocena zeznań pokrzywdzonego oraz świadkaG. S.nie budzi zastrzeżeń Sądu Okręgowego, który w całości ją aprobuje. Sam fakt, że oceniono te dowody w aspekcie ich wiarygodności nie w taki sposób jak życzyłby sobie tego obrońca oskarżonego nie jest tożsamy ze stwierdzeniem, że w procesie ich weryfikacji doszło do naruszenia reguły płynącej z treściart. 7 kpk. Sąd Rejonowy odniósł się do depozycjiG. A.iG. S.w sposób szczegółowy, analizując je dogłębnie i słusznie konkludując, iż brak jest jakichkolwiek podstaw do przyjęcia, aby bezpodstawnie pomawialiM. A.o zachowania, które nie miały miejsca w rzeczywistości. Z zeznań oskarżyciela posiłkowego wynika, że tego samego dnia, kiedy rozmawiał przez telefon z siostrąG. S.na podwórko wszedł oskarżony, który zaczął mu grozić pozbawieniem życia, a następnie zaczął go bić po twarzy i kiedy on zasłaniał się rękami, to oskarżony ugryzł go w przedramię. Ta część zeznań oskarżyciela posiłkowego koresponduje z zeznaniami świadkaG. S., która potwierdziła, że podczas rozmowy telefonicznej słyszała groźbę kierowaną przez oskarżonego pod adresem pokrzywdzonego oraz w zeznaniach świadków, funkcjonariuszy policjiJ. R.iM. T. (2), którzy potwierdzili, że podczas interwencji oskarżyciel posiłkowy informował ich, że został pobity i ugryziony przez brata. Wskazać nadto należy, że zeznania oskarżyciela posiłkowego w części, w jakiej opisał obrażenia, których doznał w wyniku agresji ze strony oskarżonego znalazły potwierdzenie w dokumentacji medycznej oraz opinii sądowo – lekarskiej sporządzonej przez biegłegoM. R., który wskazał, iż stwierdzone obrażenia mogły powstać w okolicznościach podanych przez oskarżyciela posiłkowego. Dokładna analiza akt sprawy prowadzi do wniosku, iż Sąd Rejonowy słusznie uznał w przeważającej części za wiarygodne zeznania oskarżyciela posiłkowegoG. A.i świadkaG. S.. Są one spójne, co do zasadniczych faktów, nie można w nich dostrzec wewnętrznych sprzeczności, wzajemnie się uzupełniają, nadto znajdują odzwierciedlenie w pozostałym, uznanym za wiarygodny materiale dowodowym. Tak dokonana ocena jest przekonująca i zgodna z zasadami określony wart. 7 kpk, zaś apelujący obrońca nie zdołał wykazać, aby była ona sprzeczna z zasadami logiki, doświadczenia życiowego, bądź też była dowolna. Wbrew zarzutowi naruszeniaart. 410 kpkSąd Rejonowy oparł ustalenia faktyczne niniejszej sprawy o całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej, w szczególności o wyjaśnienia oskarżonego, zeznania świadków oraz dowody z dokumentów, a w szczególności opinię biegłego chirurga, dokumentację medyczną, dokonując ich analizy zgodnie ze wskazaniami doświadczenia życiowego i logicznego rozumowania. Naruszenieart. 410kpknastępuje poprzez oparcie wyroku na okolicznościach nieujawnionych w toku rozprawy głównej, bądź też przez pominięcie przy wyrokowaniu ujawnionych w toku rozprawy głównej okoliczności, tak korzystnych, jak i niekorzystnych dla oskarżonego. Natomiast nie stanowi naruszenia przepisuart. 410kpkdokonanie takiej, czy innej oceny dowodu przeprowadzonego lub ujawnionego na rozprawie. Nie zasługują na uwzględnienie także zarzuty skarżącego sprowadzające się do niezastosowania przez Sąd orzekający kontratypu obrony koniecznej zart. 25 § 1kk. Całkowicie niezasadnie próbuje wykazywać w apelacji obrońca, że to pokrzywdzony zaatakował oskarżonego, a oskarżony działał w obronie koniecznej przed fizycznym atakiem pokrzywdzonego, zaś stwierdzone u oskarżyciela posiłkowego obrażenia wynikały z odparcia bezprawnego i bezpośredniego zamachu na zdrowie oskarżonego. W tym miejscu wskazać należy, iż prawidłowa interpretacja dowodów osobowych oraz nieosobowych nie stwarzała podstaw do twierdzenia, że to oskarżyciel posiłkowy była stroną atakującą, zaś oskarżony podejmował jedynie działania obronne. Co więcej, skrupulatna analiza zebranych w sprawie dowodów wskazuje na inicjującą rolę oskarżonego w zaistnieniu zajścia i typuje go jako stronę atakującą oskarżyciela posiłkowego. A zatem, w żadnej mierze nie może być mowy, aby oskarżonyM. A.jako osoba atakująca uzyskał prawo, do stanowiącej okoliczność wyłączającą odpowiedzialność karną, obrony koniecznej określonej wart. 25 § 1kk. Niemniej jednak, wskazać należy, że jeżeli oskarżony czuje się pokrzywdzony zachowaniem oskarżyciela posiłkowego może dochodzić swoich praw w odrębnym postępowaniu, jednakże nie wyłącza to jego odpowiedzialności prawno-karnej za popełnione czyny w niniejszej sprawie. Niezasadny okazał się również zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, który ma charakter wtórny wobec zarzutu prawa procesowego. Tym samym, niezasadność zarzutu związanego z oceną zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego implikuje niezasadność zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych. Sąd Okręgowy w Siedlcach dokonując kontroli instancyjnej uznał, iż ustalenia faktyczne poczynione w niniejszej sprawie przez Sąd I instancji są pozbawione jakiegokolwiek błędu, trafne, prawidłowe oraz mające pełne oraz logiczne oparcie w wiarygodnym materiale dowodowym, a zatem nie mogą być uznane za błędne. Wniosek o uniewinnienie oskarżonegoM. A.od zarzucanych mu czynów ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny. Bezzasadność podniesionych zarzutów warunkowała bezzasadność wniosku. 4 OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU 1. ------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------ Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności ------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------ 5 ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO 5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji 1. Przedmiot utrzymania w mocy Zaskarżony wyrok utrzymano w mocy w całości Zwięźle o powodach utrzymania w mocy Bezzasadność wniesionej apelacji i brak okoliczności podlegających uwzględnieniu z urzędu. 5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji 1. Przedmiot i zakres zmiany ------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- Zwięźle o powodach zmiany ------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- 5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji 5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia 1.1. ----------------------------------------------------------------------------------- ☐art. 439 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia ------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------ 2.1. Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości ☐art. 437 § 2 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia ------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------ 3.1. Konieczność umorzenia postępowania ☐art. 437 § 2 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia ------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------ 4.1. ----------------------------------------------------------------------------------- ☐art. 454 § 1 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia ------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------ 5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania ---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- 5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Przytoczyć okoliczności ---------------------- --------------------------------------------------------------------------------------------------------------- 6 Koszty Procesu P unkt rozstrzygnięcia z wyroku Przytoczyć okoliczności II. Na podstawie § 17 ust. 2 pkt 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 03 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów niepłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu(Dz. U. z 2016 r., poz. 1714),Sąd Okręgowy zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw.J. B.kwotę 516,60 zł (w tym 96,60 zł podatku VAT) tytułem sprawowanej z urzędu obrony skazanego w postępowaniu odwoławczym. III. Na podstawie § 17 ust. 2 pkt 4 i ust. 7 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 03 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu(Dz. U. z 2019 r., poz. 68)Sąd Okręgowy zasądził od Skarbu Państwa na rzecz radcy prawnegoM. T. (1)kwotę 516,60 zł (w tym 96,60 zł podatku VAT) tytułem sprawowanej z urzędu obrony oskarżonego w postępowaniu odwoławczym IV. Na podstawieart. 636 § 1 kpkw zw. zart. 618 § 1 pkt 1 i 11 kpkiart. 3 ust. 1w zw. zart. 8 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych(Dz. U. z 2023 r. poz. 123 z późń. zm.),zasądzono od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 225 złotych tytułem opłaty za II instancję oraz kwotę 1053,20 złotych tytułem wydatków za postępowanie odwoławcze. 7 PODPIS 1.3. Granice zaskarżenia Kolejny numer załącznika 1 Podmiot wnoszący apelację Obrońca oskarżonego Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja Wyrok Sądu Rejonowego w Sokołowie Podlaskim z dnia 05 września 2023 r. w sprawie II K 387/21 w zakresie pkt I – VI 1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia ☒ na korzyść ☐ na niekorzyść ☒ w całości ☐ w części ☐ co do winy ☐ co do kary ☐ co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia 1.3.2. Podniesione zarzuty Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji ☐ art. 438 pkt 1 k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu ☒ art. 438 pkt 1a k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazanywart. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu ☒ art. 438 pkt 2 k.p.k.– obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia ☒ art. 438 pkt 3 k.p.k.– błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia ☐ art. 438 pkt 4 k.p.k.– rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka ☐ art. 439 k.p.k. ☐ brak zarzutów 1.4. Wnioski ☐ uchylenie ☒ zmiana

15/301500/0001006/Ka

Sąd Okręgowy w Siedlcach

II Wydział Karny

150515000003506_VII_Ka_000007_2024_Uz_2024-02-16_001

VII Ka 7/24

2024-02-01 01:00:00.0 CET

2024-02-28 18:30:04.0 CET

2024-02-28 11:22:41.0 CET

15051500

3506

SENTENCE

Sygn. akt VII Ka 7/24 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 01 lutego 2024 roku Sąd Okręgowy w Olsztynie w VII Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie: Przewodniczący: SSO Leszek Wojgienica Protokolant: st. sekr. sąd. Monika Tymosiewicz przy udziale prokuratora Prokuratury Rejonowej Marioli Maślany po rozpoznaniu w dniu 1 lutego 2024 roku sprawy R. B. , syna G. i J. z d. K. , urodzonego (...) w O. , oskarżonego z art. 157 § 1 kk , na skutek apelacji obrońcy oskarżonego od wyroku Sądu Rej

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Wioletta Suraj" xPublisher="[email protected]" xEditorFullName="Beata Miłosz" xEditor="[email protected]" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="6" xFlag="published" xVolType="15/051500/0003506/Ka" xYear="2024" xVolNmbr="000007" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok</xName> <xBlock> <xText><xBx>Sygn. akt VII Ka 7/24</xBx></xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xText><xBx> W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xBx></xText> <xText>Dnia 01 lutego 2024 roku</xText> <xText>Sąd Okręgowy w Olsztynie w VII Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:</xText> <xText>Przewodniczący: SSO Leszek Wojgienica</xText> <xText>Protokolant: st. sekr. sąd. Monika Tymosiewicz</xText> <xText>przy udziale prokuratora Prokuratury Rejonowej Marioli Maślany</xText> <xText>po rozpoznaniu w dniu 1 lutego 2024 roku sprawy <xAnon>R. B.</xAnon>, syna <xAnon>G.</xAnon> i <xAnon>J.</xAnon> z d. <xAnon>K.</xAnon>, <xAnon>urodzonego (...)</xAnon> w <xAnon>O.</xAnon>, oskarżonego z <xLexLink xArt="art. 157;art. 157 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 157 § 1 kk</xLexLink>, na skutek apelacji obrońcy oskarżonego od wyroku Sądu Rejonowego w Olsztynie z dnia 06 października 2023 roku, w sprawie II K 1185/23</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">I</xName> <xText>zaskarżony wyrok zmienia w ten sposób, że kwotę zadośćuczynienia za doznaną krzywdę zmniejsza do 4000 (czterech tysięcy) zł, a w pozostałym zakresie wyrok ten utrzymuje w mocy;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">II</xName> <xText>zwalnia oskarżonego od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.</xText> </xUnit> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="404"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="120"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="43"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="154"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Formularz UK 2</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Sygnatura akt</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>VII Ka 7/24</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xIx>Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>1</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>CZĘŚĆ WSTĘPNA </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji</xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Wyrok Sądu Rejowego w Olsztynie z dnia 06 października 2023 roku, w sprawie II K 1185/23</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.1.2. Podmiot wnoszący apelację</xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ oskarżyciel posiłkowy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ oskarżyciel prywatny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒ obrońca oskarżonego <xAnon>R. B.</xAnon></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ pełnomocnik oskarżyciela</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.1.3. Granice zaskarżenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="44"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="153"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="131"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="44"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="351"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2" xRowSpan="4"> <xText>☒ na korzyść</xText> <xText>☐ na niekorzyść</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>☐ w całości</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText>☐ w części</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>co do winy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>co do kary</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.1.3.2. Podniesione zarzuty</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xIx>Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1 a" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1a k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany <xBRx></xBRx>w <xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink>, chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 2 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 3" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 3 k.p.k.</xLexLink><xBx> –</xBx> błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, <xBRx></xBRx>jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 4 k.p.k.</xLexLink> – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka – apelacja obrońcy;</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xLexLink xArt="art. 439" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>brak zarzutów</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.1.4. Wnioski</xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="44"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="291"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="48"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="339"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>uchylenie</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>zmiana</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.2.1. Ustalenie faktów</xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="38"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="28"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="131"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="339"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="93"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="94"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.2.1.1. Fakty uznane za udowodnione</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Numer karty</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Dowód </xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Numer karty</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.2.2. Ocena dowodów</xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="109"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="208"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="405"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Lp. faktu z pkt 2.1.1</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach uznania dowodu</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="109"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="208"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="405"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów<xBRx></xBRx>(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="55"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="492"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="176"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Zarzuty: </xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="7"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>1/ mającej wpływ na treść orzeczenia obrazy przepisów postępowania, to jest <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 kpk</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 5;art. 5 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 5 § 2 kpk</xLexLink> poprzez dowolną ocenę zgromadzonego materiału dowodowego: zeznań świadków <xAnon>B. S.</xAnon>, pokrzywdzonego <xAnon>S. K.</xAnon>, wyjaśnień oskarżonego biegają oraz nagrania z monitoringu i błędne ustalenie, że oskarżony działał z oczywiście błahego powodu, okazując rażące lekceważenie obowiązującego porządku prawnego, podczas gdy dowody te nie potwierdzały takiego zachowania oskarżonego, nagranie z monitoringu jest bez dźwięku i z uwagi na porę nocną praktycznie niemożliwe jest dokładne ustalenie przebiegu zdarzenia, w tym w szczególności okoliczności poprzedzających popełnienie zarzucanego czynu, w tym w szczególności zachowania oraz przebiegu rozmowy w grupie osób stojących przed sklepem <xAnon>G.</xAnon>w <xAnon>O.</xAnon> i jednoczesne zaniechanie przez sąd pierwszej instancji rozstrzygnięcia ww. niedających się usunąć wątpliwości na korzyść oskarżonego;</xText> <xText>2/ mającej wpływ na treść orzeczenia obrazy przepisów postępowania, to jest <xLexLink xArt="art. 399;art. 399 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 399 § 1 kpk</xLexLink> poprzez jego niezastosowanie i brak pouczenia stron o możliwości zmiany kwalifikacji prawnej czynu;</xText> <xText>3/ mającego wpływ na treść orzeczenia błędu w ustaleniach faktycznych w zakresie:</xText> <xText>- oceny stopnia społecznej szkodliwości czynu;</xText> <xText>- uznania, że czyn miał charakter chuligański</xText> <xText>co skutkowało</xText> <xText>4/ obrazą przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu (<xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1 a" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1a kpk</xLexLink>), a mianowicie <xLexLink xArt="art. 157;art. 157 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 157 § 1 kk</xLexLink> poprzez błędną kwalifikację czynu przypisanego oskarżonemu o charakterze chuligańskim, podczas gdy czyn ten mógł zostać zakwalifikowany wyłącznie z <xLexLink xArt="art. 157;art. 157 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 157 § 1 kk</xLexLink>;</xText> <xText>4/ obrazą przepisów prawa materialnego (<xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 kpk</xLexLink>) powodującą, że wyrok nie odpowiada prawu, a mianowicie <xLexLink xArt="art. 46;art. 46 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 46 § 1 kk</xLexLink> poprzez zasądzenie od oskarżonego na rzecz pokrzywdzonego zadośćuczynienia w wysokości 10000 zł przy uwzględnieniu kosztów leczenia, podczas gdy zadośćuczynienie ma obejmować krzywdę niematerialną pokrzywdzonego, a nie odpowiadać wysokości poniesionych kosztów leczenia (odszkodowanie);</xText> <xText>ewentualnie:</xText> <xText>5/ rażącej niewspółmierności orzeczonej kary izolacyjnej pozbawienia wolności, podczas gdy kara nieizolacyjna albo warunkowe zawieszenie wykonania kary pozbawienia wolności spełniałoby wszystkie cele postępowania karnego i odpowiadałoby zasadom wymiaru kary, co stanowiło obrazę <xLexLink xArt="art. 53" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 53 kk</xLexLink> oraz <xLexLink xArt="art. 69;art. 69 § 1;art. 69 § 2;art. 69 § 4" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 69 § 1, 2 i 4 kk</xLexLink>, a także rażącą niewspółmierność orzeczonego środka kompensacyjnego (zadośćuczynienia), które winno odpowiadać rozmiarowi doznanej przez pokrzywdzonego krzywdy (szkody niematerialnej)</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ zasadny</xText> <xText>☐ częściowo zasadny</xText> <xText>☒ niezasadny</xText> <xText>☐ zasadny</xText> <xText>☐ częściowo zasadny</xText> <xText>☒ niezasadny</xText> <xText>☐ zasadny</xText> <xText>☐ częściowo zasadny</xText> <xText>☒ niezasadny</xText> <xText>☐ zasadny</xText> <xText>☐ częściowo zasadny</xText> <xText>☒ niezasadny</xText> <xText>☐ zasadny</xText> <xText>☒ częściowo zasadny</xText> <xText>☐ niezasadny</xText> <xText>☐ zasadny</xText> <xText>☒ częściowo zasadny</xText> <xText>☐ niezasadny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Z wyłączeniem zarzutu kwestionującego orzeczenie o wysokości zasądzonego na rzecz pokrzywdzonego zadośćuczynienia za doznaną krzywdę żaden z pozostałych podniesionych w apelacji nie uzyskał przychylności sądu odwoławczego. Zasygnalizować wypada niedopuszczalność sformułowania zarzutów obrazy prawa materialnego, których podstawą były postulowane, a nie kwestionowane ustalenia faktyczne, będące podstawą procesu dostosowania normy prawa materialnego. Nie widać też w apelacji żadnego wniosku, który można powiązać z zarzutem kwestionującym wysokość zasądzonego na rzecz pokrzywdzonego zadośćuczynienia, który to zarzut zdaje się podnosić rzeczywistą obrazę przepisu <xLexLink xArt="art. 445;art. 445 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 445 § 1 kc</xLexLink>, a nie 46 <xLexLink xArt="§ 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">§ 1 kk</xLexLink>, skoro ustawodawca daje możliwość orzeczenia zadośćuczynienia bez jakichkolwiek warunków wstępnych (wniosek pokrzywdzonego).</xText> <xText>Pierwszy z zarzutów apelacji, kwestionujący ustalenie o chuligańskim charakterze przypisanego oskarżonemu czynu, zdaje się wynikać z nienazbyt starannej analizy nagrań z kamery miejskiej i kamery umieszczonej we wnętrzu sklepu <xAnon>G.</xAnon>, gdy tymczasem analiza ta dowodzi w sposób jednoznaczny, że nim doszło do czynu oskarżony znajdował się poza kręgiem osób rozmawiających przed sklepem, w pewnym momencie ruszył w ich kierunku przekazując innej osobie butelkę, którą miał w ręku, by następnie od razu zaatakować pokrzywdzonego najpierw poprzez podjętą próbę zapaśniczą, która jednakże na skutek akcji obronnej pokrzywdzonego nie powiodła się, by następnie wyprowadzić cios powodujący skutek wynikający z czynu zarzucanego i dążyć do dalszej konfrontacji poprzez kontynuację przemocy fizycznej, w tym kopanie pokrzywdzonego, powstrzymanej przez inne osoby.</xText> <xText>Analiza całości nagrania dowodzi, że przed czynem nie doszło do żadnego zdarzenia z udziałem pokrzywdzonego, mogącego stanowić podstawę do poszukiwania powodu usprawiedliwiającego jakikolwiek atak na niego, czy to werbalny, czy to fizyczny. Potwierdzają tę okoliczność również zeznania pokrzywdzonego i towarzyszącego mu kolegi. Brak zapisu audio nie stanowi tym samym podstawy do poszukiwania powodu, który miałby w zamierzeniu skarżącej wyeliminować z kwalifikacji prawnej czynu przypisanego ostatecznie oskarżonemu przepisu <xLexLink xArt="art. 57 a;art. 57 a § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 57a § 1 kk</xLexLink>. Stawiając tak sformułowany zarzut autorka apelacji nie zauważyła, że oskarżony nie brał udziału w rozmowie osób stojących w grupie przed sklepem, stał obok i w pewnym momencie, po przekazaniu butelki innej osobie, zaszedł od tyłu pokrzywdzonego, chwycił go w pół, a po odparciu przez pokrzywdzonego tego ataku fizycznego natychmiast wyprowadził cios w twarz, podejmując dalszy atak mimo, że pokrzywdzony wyraźnie manifestował swoją bierność koncentrując się na urazie jakiego doznał. Stąd też ustalenie sądu a quo o chuligańskim charakterze przypisanego oskarżonemu czynu wynika z oceny dowodów pozostającej pod ochroną <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 kpk</xLexLink>. Z ustaleń sądu a quo wynika, że ocenił zachowanie pokrzywdzonego polegające na odepchnięciu oskarżonego jako oczywiście błahy powód, co zdaje się być wyjątkowo dla oskarżonego korzystne, albowiem odepchnięcie było wynikiem ataku zainicjowanego przez oskarżonego, a więc obiektywnie nie mogło stanowić podstawy takiego ustalenia. Niemniej jednak ustalenie to na niekorzyść oskarżonego zmianie ulec nie może, a tym samym w jego granicach należało przeprowadzić analizę prawidłowości przyjętej kwalifikacji prawnej czynu i orzeczenia o karze.</xText> <xText>Warto też przypomnieć skarżącej, że adresatem zasady wyrażonej w <xLexLink xArt="art. 5;art. 5 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 5 § 2 kpk</xLexLink> jest sąd orzekający, a skoro tenże sąd żadnych wątpliwości w procesie oceny dowodów nie powziął, to nie mógł tej zasady naruszyć.</xText> <xText>Niezrozumiały jest zarzut naruszenia przepisu <xLexLink xArt="art. 399;art. 399 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 399 § 1 kpk</xLexLink>, albowiem z protokołu rozprawy głównej z dnia 6 października 2023 roku (k. 86) jednoznacznie wynika, że na podstawie <xLexLink xArt="art. 399;art. 399 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 399 § 1 kpk</xLexLink> uprzedzono obecnych na tejże rozprawie oskarżonego i jego obrońcę o możliwości zmiany kwalifikacji prawnej czynu zarzucanego oskarżonemu poprzez jej uzupełnienie o przepis <xLexLink xArt="art. 57 a;art. 57 a § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 57a § 1 kk</xLexLink>, zaś obrońca w mowie końcowej sugerowanej zmianie wyraźnie zaoponował.</xText> <xText>Odnosząc się do zarzutu obrazy prawa materialnego, to jest <xLexLink xArt="art. 57 a;art. 57 a § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 57a § 1 kk</xLexLink> warto przypomnieć, że zarzut ten byłby uzasadniony gdyby sąd ustalił, że czyn chuligańskiego charakteru nie miał, przyjmując jednocześnie taką właśnie kwalifikację tudzież, gdyby ustalenie takie poczynił tę kwalifikację pomijając. Tymczasem autorka apelacji zakwestionowała konkretne ustalenia faktyczne, z których wynika koincydencja z przyjętą w zaskarżonym wyrok kwalifikacją prawną czynu. Tak więc, skoro kwestionowała ustalenia faktyczne, nie mogła równocześnie zarzucić obrazy prawa materialnego.</xText> <xText>Co się tyczy zarzutu rażącej niewspółmierności wymierzonej oskarżonemu kary 5 miesięcy pozbawienia wolności autorka apelacji zdaje się nie dostrzegła tego, że zgodnie z przepisem <xLexLink xArt="art. 57 a;art. 57 a § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 57a § 1 kk</xLexLink> skazując za występek o charakterze chuligańskim, sąd wymierza karę przewidzianą za przypisane sprawcy przestępstwo w wysokości nie niższej od dolnej granicy ustawowego zagrożenia zwiększonego o połowę, a z tego wniosek, że skoro dolna granica ustawowego zagrożenia za przestępstwo z <xLexLink xArt="art. 157;art. 157 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 157 § 1 kk</xLexLink> to 3 miesiące pozbawienia wolności, to najniższy wymiar kary za tenże występek, popełniony w warunkach chuligańskich równy jest czterem miesiącom i 15 dniom pozbawienia wolności. Tak więc rozdźwięk między karą orzeczoną i najniższą karą możliwą do wyobrażenia nie jest tego rodzaju by można było zarzucić tej karze rażącą niewspółmierność. Nie można również zapominać, że oskarżony, mimo młodego wieku (choć nie należy do kategorii młodocianych w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 115;art. 115 § 10" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 115 § 10 kk</xLexLink>) był trzykrotnie karany, w tym za przestępstwo z <xLexLink xArt="art. 157;art. 157 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 157 § 1 kk</xLexLink> na karę pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania. Skazanie to nie uległo zatarciu, a tym samym nie było możliwym skorzystanie z dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania kary. Sprzeciwia się temu wyraźny zakaz wyrażony w <xLexLink xArt="art. 69;art. 69 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 69 § 1 kk</xLexLink>. „Określony w <xLexLink xArt="art. 69;art. 69 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 69 § 1 k.k.</xLexLink> warunek obejmuje zarówno skazanie na karę bezwarunkowego pozbawienia wolności, jak i na karę z warunkowym zawieszeniem jej wykonania” (tak m.in. wyroki SN: z dnia 23.01.2023 roku, w sprawie IV KK 491/22, z dnia 26 października 2020 roku, w sprawie IV KK 734/19; z dnia 12 marca 2019 roku, w sprawie V KK 103/18; z dnia 12 lutego 2019 roku, w sprawie II KK 290/18).</xText> <xText>O ile można było sobie wyobrazić możliwość skorzystania z <xLexLink xArt="art. 37 a" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 37a kk</xLexLink> uznając, że przepis ten jest regulacją uzupełniającą ustawowe zagrożenie karą pozbawienia wolności zawartą w większości typów zabronionych jako przestępstwo o kary alternatywne, czyli stawowi tzw. przednawiasowy modyfikator sankcji, poszerzający abstrakcyjny (niezwiązany z żadnymi kierunkowymi wytycznymi) luz decyzyjny sądu (tak zasadnie wyrok SA we Wrocławiu z dnia 10 października 2019 roku, w sprawie II A Ka 260/19), o tyle zważając na dossier oskarżonego oraz okoliczności konkretnego czynu rozstrzygnięcie takie było nie do zaakceptowania. Jest to bowiem drugi czyn przeciwko zdrowiu w życiu oskarżonego co dowodzi, że dla osiągnięcia celu jakim jest przestrzeganie porządku prawnego w przyszłości, należy sięgnąć po najsurowszą z kar przewidzianych w ustawie.</xText> <xText>Zgodzić się należało natomiast z autorką apelacji, że orzekając na podstawie <xLexLink xArt="art. 46;art. 46 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 46 § 1 kk</xLexLink> zadośćuczynienie za doznaną krzywdę sąd obraził prawo materialne, to jest <xLexLink xArt="art. 445;art. 445 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 445 § 1 kc</xLexLink>, wliczając do kwoty zadośćuczynienia również szkodę materialną. Na podstawie <xLexLink xArt="art. 445;art. 445 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 445 § 1 kc</xLexLink> w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia, oprócz naprawienia szkody, pokrzywdzonemu przysługuje także roszczenie o zadośćuczynienie pieniężne za doznaną krzywdę. Zadośćuczynienie za doznaną krzywdę kompensuje zatem szkodę niemajątkową, gdy tymczasem sąd a quo połączył w ramach orzeczonego zadośćuczynienia tak szkodę niemajątkową, jak też majątkową. Ustawodawca nie określił kryteriów warunkujących wysokość zadośćuczynienia stawiając jedynie wymaganie, aby było ono odpowiednie. Stąd też pozostawił sądowi swobodę w określeniu stopnia wpływu konkretnego obrażenia ciała na dotychczasowy komfort życia, zakres wynikających z tego ograniczeń w różnych sferach ludzkiej aktywności. Pomijając oczywistość niedogodności wynikających z konieczności odbycia wizyt u stomatologa, miesięcznego leczenia, długiego oczekiwania na wstawienie implanta, co połączone było ze znoszeniem bólu, ograniczeniami w spożywaniu pokarmów, należy mieć na uwadze młody wiek oskarżonego, studenta, który stracił zęba mającego znaczenie dla jego wyglądu, odczuwając bez wątpienia dyskomfort m.in. w kontaktach towarzyskich, nawiązywaniu znajomości, etc…. Te okoliczności mając w polu widzenia sąd odwoławczy uznał, że kwota 4000 zł będzie adekwatnym zadośćuczynieniem za szkodę niematerialną.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Wniosek</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>1/ o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego;</xText> <xText>2/ o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez złagodzenie wymierzonej kary pozbawienia wolności i orzeczenie jej w dolnych granicach ustawowego zagrożenia oraz warunkowe zawieszenie jej wykonania</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ zasadny</xText> <xText>☐ częściowo zasadny</xText> <xText>☒ niezasadny</xText> <xText>☐ zasadny</xText> <xText>☐ częściowo zasadny</xText> <xText>☒ niezasadny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Powody zostały zawarte w części analizującej zarzuty apelacyjne.</xText> <xText>Niezrozumiały jest jedynie wniosek apelacji obrońcy oskarżonego o uniewinnienie oskarżonego, niepoprzedzony żadnym zarzutem kwestionującym jego sprawstwo w zakresie kwalifikacji prawnej wynikającej z aktu oskarżenia.</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="55"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="667"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText>1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">5</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="4"> <xText><xBx>1.1.</xBx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Przedmiot utrzymania w mocy</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xBx>1.Wyrok Sądu Rejonowego w Olsztynie z dnia 06 października 2023 roku, w sprawie II K 1185/23 w zakresie ustaleń dotyczących winy, skutku, kwalifikacji prawnej czynu i orzeczonej kary. </xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach utrzymania w mocy</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Powody zostały zawarte w części analizującej zarzuty apelacyjne.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="4"> <xText><xBx>0.1.1.</xBx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Przedmiot i zakres zmiany</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Zmiana w zakresie orzeczenia o wysokości zadośćuczynienia za doznaną przez pokrzywdzonego krzywdę poprzez zmniejszenie kwoty zadośćuczynienia do 4000 zł.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach zmiany</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Omówione w części analizującej zarzuty apelacyjne.</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="52"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="78"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="369"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="221"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText>1.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ <xLexLink xArt="art. 439" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach uchylenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText>2.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ <xLexLink xArt="art. 437;art. 437 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 437 § 2 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach uchylenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText>3.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Konieczność umorzenia postępowania</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ <xLexLink xArt="art. 437;art. 437 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 437 § 2 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText>4.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ <xLexLink xArt="art. 454;art. 454 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 454 § 1 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach uchylenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Punkt rozstrzygnięcia z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">6</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Koszty Procesu </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="129"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="591"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Punkt rozstrzygnięcia z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>II. </xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Oskarżony został zwolniony od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze z uwagi na jego sytuację materialną – podstawa prawna – <xLexLink xArt="art. 624;art. 624 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 624 § 1 kpk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 634" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 634 kpk</xLexLink>.</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="720"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">7</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>PODPIS </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="44"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="153"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="131"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="7"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="37"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="11"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="341"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.1.3. Granice zaskarżenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText>Kolejny numer załącznika</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>1</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText>Podmiot wnoszący apelację</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Obrońca oskarżonego <xAnon>R. B.</xAnon></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText>Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Wyrok Sądu Rejowego w Olsztynie z dnia 06 października 2023 roku, w sprawie II K 1185/23</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2" xRowSpan="4"> <xText>☒ na korzyść</xText> <xText>☐ na niekorzyść</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText>☒ w całości</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText>☐ w części</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>co do winy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>co do kary</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.1.3.2. Podniesione zarzuty</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText><xIx>Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1 a" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1a k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany <xBRx></xBRx>w <xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink>, chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 2 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 3" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 3 k.p.k.</xLexLink> – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, <xBRx></xBRx>jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 4 k.p.k.</xLexLink> – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 439" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText>brak zarzutów</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.1.4. Wnioski</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>uchylenie</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>zmiana</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Leszek Wojgienica

Wioletta Suraj

st. sekr. sąd. Monika Tymosiewicz

Beata Miłosz

Sygn. akt VII Ka 7/24 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 01 lutego 2024 roku Sąd Okręgowy w Olsztynie w VII Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie: Przewodniczący: SSO Leszek Wojgienica Protokolant: st. sekr. sąd. Monika Tymosiewicz przy udziale prokuratora Prokuratury Rejonowej Marioli Maślany po rozpoznaniu w dniu 1 lutego 2024 roku sprawyR. B., synaG.iJ.z d.K.,urodzonego (...)wO., oskarżonego zart. 157 § 1 kk, na skutek apelacji obrońcy oskarżonego od wyroku Sądu Rejonowego w Olsztynie z dnia 06 października 2023 roku, w sprawie II K 1185/23 I zaskarżony wyrok zmienia w ten sposób, że kwotę zadośćuczynienia za doznaną krzywdę zmniejsza do 4000 (czterech tysięcy) zł, a w pozostałym zakresie wyrok ten utrzymuje w mocy; II zwalnia oskarżonego od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze. UZASADNIENIE Formularz UK 2 Sygnatura akt VII Ka 7/24 Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników: 1 1 CZĘŚĆ WSTĘPNA 1.1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji Wyrok Sądu Rejowego w Olsztynie z dnia 06 października 2023 roku, w sprawie II K 1185/23 1.1.2. Podmiot wnoszący apelację ☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego ☐ oskarżyciel posiłkowy ☐ oskarżyciel prywatny ☒ obrońca oskarżonegoR. B. ☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego ☐ pełnomocnik oskarżyciela 1.1.3. Granice zaskarżenia 1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia ☒ na korzyść ☐ na niekorzyść ☐ w całości ☐ w części ☐ co do winy ☐ co do kary ☐ co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia 1.1.3.2. Podniesione zarzuty Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji ☒ art. 438 pkt 1 k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu ☒ art. 438 pkt 1a k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazanywart. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu ☒ art. 438 pkt 2 k.p.k.– obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia ☒ art. 438 pkt 3 k.p.k.–błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia ☒ art. 438 pkt 4 k.p.k.– rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka – apelacja obrońcy; ☐ art. 439 k.p.k. ☐ brak zarzutów 1.1.4. Wnioski ☐ uchylenie ☒ zmiana 2 Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy 1.2.1. Ustalenie faktów 1.2.1.1. Fakty uznane za udowodnione Lp. Oskarżony Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi Dowód Numer karty 1.2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione Lp. Oskarżony Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi Dowód Numer karty 1.2.2. Ocena dowodów 1.2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów Lp. faktu z pkt 2.1.1 Dowód Zwięźle o powodach uznania dowodu 1.2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów) Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2 Dowód Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu 3 STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków Lp. Zarzuty: 1/ mającej wpływ na treść orzeczenia obrazy przepisów postępowania, to jestart. 7 kpkiart. 5 § 2 kpkpoprzez dowolną ocenę zgromadzonego materiału dowodowego: zeznań świadkówB. S., pokrzywdzonegoS. K., wyjaśnień oskarżonego biegają oraz nagrania z monitoringu i błędne ustalenie, że oskarżony działał z oczywiście błahego powodu, okazując rażące lekceważenie obowiązującego porządku prawnego, podczas gdy dowody te nie potwierdzały takiego zachowania oskarżonego, nagranie z monitoringu jest bez dźwięku i z uwagi na porę nocną praktycznie niemożliwe jest dokładne ustalenie przebiegu zdarzenia, w tym w szczególności okoliczności poprzedzających popełnienie zarzucanego czynu, w tym w szczególności zachowania oraz przebiegu rozmowy w grupie osób stojących przed sklepemG.wO.i jednoczesne zaniechanie przez sąd pierwszej instancji rozstrzygnięcia ww. niedających się usunąć wątpliwości na korzyść oskarżonego; 2/ mającej wpływ na treść orzeczenia obrazy przepisów postępowania, to jestart. 399 § 1 kpkpoprzez jego niezastosowanie i brak pouczenia stron o możliwości zmiany kwalifikacji prawnej czynu; 3/ mającego wpływ na treść orzeczenia błędu w ustaleniach faktycznych w zakresie: - oceny stopnia społecznej szkodliwości czynu; - uznania, że czyn miał charakter chuligański co skutkowało 4/ obrazą przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu (art. 438 pkt 1a kpk), a mianowicieart. 157 § 1 kkpoprzez błędną kwalifikację czynu przypisanego oskarżonemu o charakterze chuligańskim, podczas gdy czyn ten mógł zostać zakwalifikowany wyłącznie zart. 157 § 1 kk; 4/ obrazą przepisów prawa materialnego (art. 438 pkt 1 kpk) powodującą, że wyrok nie odpowiada prawu, a mianowicieart. 46 § 1 kkpoprzez zasądzenie od oskarżonego na rzecz pokrzywdzonego zadośćuczynienia w wysokości 10000 zł przy uwzględnieniu kosztów leczenia, podczas gdy zadośćuczynienie ma obejmować krzywdę niematerialną pokrzywdzonego, a nie odpowiadać wysokości poniesionych kosztów leczenia (odszkodowanie); ewentualnie: 5/ rażącej niewspółmierności orzeczonej kary izolacyjnej pozbawienia wolności, podczas gdy kara nieizolacyjna albo warunkowe zawieszenie wykonania kary pozbawienia wolności spełniałoby wszystkie cele postępowania karnego i odpowiadałoby zasadom wymiaru kary, co stanowiło obrazęart. 53 kkorazart. 69 § 1, 2 i 4 kk, a także rażącą niewspółmierność orzeczonego środka kompensacyjnego (zadośćuczynienia), które winno odpowiadać rozmiarowi doznanej przez pokrzywdzonego krzywdy (szkody niematerialnej) ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny ☐ zasadny ☒ częściowo zasadny ☐ niezasadny ☐ zasadny ☒ częściowo zasadny ☐ niezasadny Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny Z wyłączeniem zarzutu kwestionującego orzeczenie o wysokości zasądzonego na rzecz pokrzywdzonego zadośćuczynienia za doznaną krzywdę żaden z pozostałych podniesionych w apelacji nie uzyskał przychylności sądu odwoławczego. Zasygnalizować wypada niedopuszczalność sformułowania zarzutów obrazy prawa materialnego, których podstawą były postulowane, a nie kwestionowane ustalenia faktyczne, będące podstawą procesu dostosowania normy prawa materialnego. Nie widać też w apelacji żadnego wniosku, który można powiązać z zarzutem kwestionującym wysokość zasądzonego na rzecz pokrzywdzonego zadośćuczynienia, który to zarzut zdaje się podnosić rzeczywistą obrazę przepisuart. 445 § 1 kc, a nie 46§ 1 kk, skoro ustawodawca daje możliwość orzeczenia zadośćuczynienia bez jakichkolwiek warunków wstępnych (wniosek pokrzywdzonego). Pierwszy z zarzutów apelacji, kwestionujący ustalenie o chuligańskim charakterze przypisanego oskarżonemu czynu, zdaje się wynikać z nienazbyt starannej analizy nagrań z kamery miejskiej i kamery umieszczonej we wnętrzu sklepuG., gdy tymczasem analiza ta dowodzi w sposób jednoznaczny, że nim doszło do czynu oskarżony znajdował się poza kręgiem osób rozmawiających przed sklepem, w pewnym momencie ruszył w ich kierunku przekazując innej osobie butelkę, którą miał w ręku, by następnie od razu zaatakować pokrzywdzonego najpierw poprzez podjętą próbę zapaśniczą, która jednakże na skutek akcji obronnej pokrzywdzonego nie powiodła się, by następnie wyprowadzić cios powodujący skutek wynikający z czynu zarzucanego i dążyć do dalszej konfrontacji poprzez kontynuację przemocy fizycznej, w tym kopanie pokrzywdzonego, powstrzymanej przez inne osoby. Analiza całości nagrania dowodzi, że przed czynem nie doszło do żadnego zdarzenia z udziałem pokrzywdzonego, mogącego stanowić podstawę do poszukiwania powodu usprawiedliwiającego jakikolwiek atak na niego, czy to werbalny, czy to fizyczny. Potwierdzają tę okoliczność również zeznania pokrzywdzonego i towarzyszącego mu kolegi. Brak zapisu audio nie stanowi tym samym podstawy do poszukiwania powodu, który miałby w zamierzeniu skarżącej wyeliminować z kwalifikacji prawnej czynu przypisanego ostatecznie oskarżonemu przepisuart. 57a § 1 kk. Stawiając tak sformułowany zarzut autorka apelacji nie zauważyła, że oskarżony nie brał udziału w rozmowie osób stojących w grupie przed sklepem, stał obok i w pewnym momencie, po przekazaniu butelki innej osobie, zaszedł od tyłu pokrzywdzonego, chwycił go w pół, a po odparciu przez pokrzywdzonego tego ataku fizycznego natychmiast wyprowadził cios w twarz, podejmując dalszy atak mimo, że pokrzywdzony wyraźnie manifestował swoją bierność koncentrując się na urazie jakiego doznał. Stąd też ustalenie sądu a quo o chuligańskim charakterze przypisanego oskarżonemu czynu wynika z oceny dowodów pozostającej pod ochronąart. 7 kpk. Z ustaleń sądu a quo wynika, że ocenił zachowanie pokrzywdzonego polegające na odepchnięciu oskarżonego jako oczywiście błahy powód, co zdaje się być wyjątkowo dla oskarżonego korzystne, albowiem odepchnięcie było wynikiem ataku zainicjowanego przez oskarżonego, a więc obiektywnie nie mogło stanowić podstawy takiego ustalenia. Niemniej jednak ustalenie to na niekorzyść oskarżonego zmianie ulec nie może, a tym samym w jego granicach należało przeprowadzić analizę prawidłowości przyjętej kwalifikacji prawnej czynu i orzeczenia o karze. Warto też przypomnieć skarżącej, że adresatem zasady wyrażonej wart. 5 § 2 kpkjest sąd orzekający, a skoro tenże sąd żadnych wątpliwości w procesie oceny dowodów nie powziął, to nie mógł tej zasady naruszyć. Niezrozumiały jest zarzut naruszenia przepisuart. 399 § 1 kpk, albowiem z protokołu rozprawy głównej z dnia 6 października 2023 roku (k. 86) jednoznacznie wynika, że na podstawieart. 399 § 1 kpkuprzedzono obecnych na tejże rozprawie oskarżonego i jego obrońcę o możliwości zmiany kwalifikacji prawnej czynu zarzucanego oskarżonemu poprzez jej uzupełnienie o przepisart. 57a § 1 kk, zaś obrońca w mowie końcowej sugerowanej zmianie wyraźnie zaoponował. Odnosząc się do zarzutu obrazy prawa materialnego, to jestart. 57a § 1 kkwarto przypomnieć, że zarzut ten byłby uzasadniony gdyby sąd ustalił, że czyn chuligańskiego charakteru nie miał, przyjmując jednocześnie taką właśnie kwalifikację tudzież, gdyby ustalenie takie poczynił tę kwalifikację pomijając. Tymczasem autorka apelacji zakwestionowała konkretne ustalenia faktyczne, z których wynika koincydencja z przyjętą w zaskarżonym wyrok kwalifikacją prawną czynu. Tak więc, skoro kwestionowała ustalenia faktyczne, nie mogła równocześnie zarzucić obrazy prawa materialnego. Co się tyczy zarzutu rażącej niewspółmierności wymierzonej oskarżonemu kary 5 miesięcy pozbawienia wolności autorka apelacji zdaje się nie dostrzegła tego, że zgodnie z przepisemart. 57a § 1 kkskazując za występek o charakterze chuligańskim, sąd wymierza karę przewidzianą za przypisane sprawcy przestępstwo w wysokości nie niższej od dolnej granicy ustawowego zagrożenia zwiększonego o połowę, a z tego wniosek, że skoro dolna granica ustawowego zagrożenia za przestępstwo zart. 157 § 1 kkto 3 miesiące pozbawienia wolności, to najniższy wymiar kary za tenże występek, popełniony w warunkach chuligańskich równy jest czterem miesiącom i 15 dniom pozbawienia wolności. Tak więc rozdźwięk między karą orzeczoną i najniższą karą możliwą do wyobrażenia nie jest tego rodzaju by można było zarzucić tej karze rażącą niewspółmierność. Nie można również zapominać, że oskarżony, mimo młodego wieku (choć nie należy do kategorii młodocianych w rozumieniuart. 115 § 10 kk) był trzykrotnie karany, w tym za przestępstwo zart. 157 § 1 kkna karę pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania. Skazanie to nie uległo zatarciu, a tym samym nie było możliwym skorzystanie z dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania kary. Sprzeciwia się temu wyraźny zakaz wyrażony wart. 69 § 1 kk. „Określony wart. 69 § 1 k.k.warunek obejmuje zarówno skazanie na karę bezwarunkowego pozbawienia wolności, jak i na karę z warunkowym zawieszeniem jej wykonania” (tak m.in. wyroki SN: z dnia 23.01.2023 roku, w sprawie IV KK 491/22, z dnia 26 października 2020 roku, w sprawie IV KK 734/19; z dnia 12 marca 2019 roku, w sprawie V KK 103/18; z dnia 12 lutego 2019 roku, w sprawie II KK 290/18). O ile można było sobie wyobrazić możliwość skorzystania zart. 37a kkuznając, że przepis ten jest regulacją uzupełniającą ustawowe zagrożenie karą pozbawienia wolności zawartą w większości typów zabronionych jako przestępstwo o kary alternatywne, czyli stawowi tzw. przednawiasowy modyfikator sankcji, poszerzający abstrakcyjny (niezwiązany z żadnymi kierunkowymi wytycznymi) luz decyzyjny sądu (tak zasadnie wyrok SA we Wrocławiu z dnia 10 października 2019 roku, w sprawie II A Ka 260/19), o tyle zważając na dossier oskarżonego oraz okoliczności konkretnego czynu rozstrzygnięcie takie było nie do zaakceptowania. Jest to bowiem drugi czyn przeciwko zdrowiu w życiu oskarżonego co dowodzi, że dla osiągnięcia celu jakim jest przestrzeganie porządku prawnego w przyszłości, należy sięgnąć po najsurowszą z kar przewidzianych w ustawie. Zgodzić się należało natomiast z autorką apelacji, że orzekając na podstawieart. 46 § 1 kkzadośćuczynienie za doznaną krzywdę sąd obraził prawo materialne, to jestart. 445 § 1 kc, wliczając do kwoty zadośćuczynienia również szkodę materialną. Na podstawieart. 445 § 1 kcw razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia, oprócz naprawienia szkody, pokrzywdzonemu przysługuje także roszczenie o zadośćuczynienie pieniężne za doznaną krzywdę. Zadośćuczynienie za doznaną krzywdę kompensuje zatem szkodę niemajątkową, gdy tymczasem sąd a quo połączył w ramach orzeczonego zadośćuczynienia tak szkodę niemajątkową, jak też majątkową. Ustawodawca nie określił kryteriów warunkujących wysokość zadośćuczynienia stawiając jedynie wymaganie, aby było ono odpowiednie. Stąd też pozostawił sądowi swobodę w określeniu stopnia wpływu konkretnego obrażenia ciała na dotychczasowy komfort życia, zakres wynikających z tego ograniczeń w różnych sferach ludzkiej aktywności. Pomijając oczywistość niedogodności wynikających z konieczności odbycia wizyt u stomatologa, miesięcznego leczenia, długiego oczekiwania na wstawienie implanta, co połączone było ze znoszeniem bólu, ograniczeniami w spożywaniu pokarmów, należy mieć na uwadze młody wiek oskarżonego, studenta, który stracił zęba mającego znaczenie dla jego wyglądu, odczuwając bez wątpienia dyskomfort m.in. w kontaktach towarzyskich, nawiązywaniu znajomości, etc…. Te okoliczności mając w polu widzenia sąd odwoławczy uznał, że kwota 4000 zł będzie adekwatnym zadośćuczynieniem za szkodę niematerialną. Wniosek 1/ o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego; 2/ o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez złagodzenie wymierzonej kary pozbawienia wolności i orzeczenie jej w dolnych granicach ustawowego zagrożenia oraz warunkowe zawieszenie jej wykonania ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny. Powody zostały zawarte w części analizującej zarzuty apelacyjne. Niezrozumiały jest jedynie wniosek apelacji obrońcy oskarżonego o uniewinnienie oskarżonego, niepoprzedzony żadnym zarzutem kwestionującym jego sprawstwo w zakresie kwalifikacji prawnej wynikającej z aktu oskarżenia. 4 OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU 1. Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności 5 ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO 1.5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji 1.1. Przedmiot utrzymania w mocy 1.Wyrok Sądu Rejonowego w Olsztynie z dnia 06 października 2023 roku, w sprawie II K 1185/23 w zakresie ustaleń dotyczących winy, skutku, kwalifikacji prawnej czynu i orzeczonej kary. Zwięźle o powodach utrzymania w mocy Powody zostały zawarte w części analizującej zarzuty apelacyjne. 1.5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji 0.1.1. Przedmiot i zakres zmiany Zmiana w zakresie orzeczenia o wysokości zadośćuczynienia za doznaną przez pokrzywdzonego krzywdę poprzez zmniejszenie kwoty zadośćuczynienia do 4000 zł. Zwięźle o powodach zmiany Omówione w części analizującej zarzuty apelacyjne. 1.5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji 1.5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia 1.1. ☐art. 439 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia 2.1. Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości ☐art. 437 § 2 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia 3.1. Konieczność umorzenia postępowania ☐art. 437 § 2 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia 4.1. ☐art. 454 § 1 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia 1.5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania 1.5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Przytoczyć okoliczności 6 Koszty Procesu Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Przytoczyć okoliczności II. Oskarżony został zwolniony od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze z uwagi na jego sytuację materialną – podstawa prawna –art. 624 § 1 kpkw zw. zart. 634 kpk. 7 PODPIS 1.1.3. Granice zaskarżenia Kolejny numer załącznika 1 Podmiot wnoszący apelację Obrońca oskarżonegoR. B. Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja Wyrok Sądu Rejowego w Olsztynie z dnia 06 października 2023 roku, w sprawie II K 1185/23 1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia ☒ na korzyść ☐ na niekorzyść ☒ w całości ☐ w części ☐ co do winy ☐ co do kary ☐ co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia 1.1.3.2. Podniesione zarzuty Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji ☒ art. 438 pkt 1 k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu ☒ art. 438 pkt 1a k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazanywart. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu ☒ art. 438 pkt 2 k.p.k.– obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia ☒ art. 438 pkt 3 k.p.k.– błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia ☒ art. 438 pkt 4 k.p.k.– rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka ☐ art. 439 k.p.k. ☐ brak zarzutów 1.1.4. Wnioski ☐ uchylenie ☒ zmiana

15/051500/0003506/Ka

Sąd Okręgowy w Olsztynie

VII Wydział Karny Odwoławczy

153015000001006_II_Ka_000937_2023_Uz_2024-02-05_001

II Ka 937/23

2024-02-05 01:00:00.0 CET

2024-02-24 22:56:04.0 CET

2024-02-23 12:33:04.0 CET

15301500

1006

SENTENCE, REASON

Sygn. akt II Ka 937/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 5 lutego 2024 r. Sąd Okręgowy w Siedlcach w II Wydziale Karnym w składzie: Przewodniczący SSO Grażyna Jaszczuk Protokolant st.sekr.sądowy Agnieszka Walerczak po rozpoznaniu dnia 5 lutego 2024 r. sprawy A. K. obwinionego z art. 87 § 1 kw na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę obwinionego od wyroku Sądu Rejonowego w Sokołowie Podlaskim z dnia 8 listopada 2023r., sygn. akt II W 369/23 I wyrok utrzymuje w mocy; II zasądza od

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Ewa Olewińska" xPublisher="66111303287" xEditorFullName="Ewa Olewińska" xEditor="66111303287" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="3" xFlag="published" xVolType="15/301500/0001006/Ka" xYear="2023" xVolNmbr="000937" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText>Sygn. akt II Ka 937/23</xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right">Dnia 5 lutego 2024 r.</xText> <xText>Sąd Okręgowy w Siedlcach w II Wydziale Karnym w składzie:</xText> <xText>Przewodniczący SSO Grażyna Jaszczuk</xText> <xText>Protokolant st.sekr.sądowy Agnieszka Walerczak</xText> <xText>po rozpoznaniu dnia 5 lutego 2024 r.</xText> <xText>sprawy <xBx><xAnon>A. K.</xAnon></xBx></xText> <xText>obwinionego z art. 87 § 1 kw</xText> <xText>na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę obwinionego</xText> <xText>od wyroku Sądu Rejonowego w Sokołowie Podlaskim</xText> <xText>z dnia 8 listopada 2023r., sygn. akt II W 369/23</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">I</xName> <xText>wyrok utrzymuje w mocy;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">II</xName> <xText>zasądza od <xAnon>A. K.</xAnon> na rzecz Skarbu Państwa 250 złotych tytułem opłaty za II instancję i 50 złotych tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania odwoławczego.</xText> </xUnit> <xText><xBx>Sygn. akt II Ka 937/23</xBx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText><xBx><xAnon>A. K.</xAnon> </xBx>został obwiniony o to, że w dniu 27 sierpnia 2023 r. o godzinie 16:26 na <xAnon>ulicy (...)</xAnon> w <xAnon>S.</xAnon>, woj. <xAnon> (...)</xAnon>, prowadził w ruchu lądowym pojazd mechaniczny <xAnon>marki H. (...)</xAnon> o <xAnon>nr. rej. (...)</xAnon> będąc w stanie po użyciu alkoholu z wynikami I-0,12 mg/l, II-0,10 mg/l w wydychanym powietrzu, tj. o wykroczenie z art. 66 § 1 pkt 1 k.w.</xText> <xText><xBx>Sąd Rejonowy w Sokołowie Podlaskim wyrokiem z dnia 08 listopada 2023 r. w sprawie II W 369/23:</xBx></xText> <xText>I. obwinionego <xAnon>A. K.</xAnon> uznał za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu wnioskiem o ukaranie, czym wyczerpał dyspozycję art. 87 § 1 k.w. i za to na podstawie art. 87 § 1 k.w. wymierzył mu karę 2.500 (dwóch tysięcy pięciuset) złotych grzywny;</xText> <xText>II. na podstawie art. 87 § 3 k.w. w zw. z art. 29 § 1 k.w. orzekł wobec obwinionego <xAnon>A. K.</xAnon> zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych, do kierowania którymi uprawnia prawo jazdy kategorii A na okres 6 (sześciu) miesięcy;</xText> <xText>III. na podstawie <xLexLink xArt="art. 82;art. 82 § 2;art. 82 § 2 pkt. 2" xIsapId="WDU20011061148" xTitle="Ustawa z dnia 24 sierpnia 2001 r. - Kodeks postępowania w sprawach o wykroczenia" xAddress="Dz. U. z 2001 r. Nr 106, poz. 1148">art. 82 § 2 pkt 2 k.p.w.</xLexLink> zaliczył obwinionemu <xAnon>A. K.</xAnon> na poczet orzeczonego wobec niego środka karnego zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych okres zatrzymania prawa jazdy od dnia 27 sierpnia 2023 r.;</xText> <xText>IV. na podstawie <xLexLink xArt="art. 119;art. 119 § 1" xIsapId="WDU20011061148" xTitle="Ustawa z dnia 24 sierpnia 2001 r. - Kodeks postępowania w sprawach o wykroczenia" xAddress="Dz. U. z 2001 r. Nr 106, poz. 1148">art. 119 § 1 k.p.w.</xLexLink> zasądził od obwinionego <xAnon>A. K.</xAnon> na rzecz Skarbu Państwa kwotę 370 (trzystu siedemdziesięciu) złotych tytułem kosztów sądowych, w tym 120 (sto dwadzieścia) złotych tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania oraz 250 (dwieście pięćdziesiąt) złotych tytułem opłaty.</xText> <xText>Apelację od powyższego wyroku złożył obrońca obwinionego, zaskarżając go w całości i zarzucając mu:</xText> <xText>- naruszenie przepisów postępowania, mające bezpośredni, istotny wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie: <xLexLink xArt="art. 8 k" xIsapId="WDU19820300210" xTitle="Ustawa z dnia 16 września 1982 r. - Prawo spółdzielcze" xAddress="Dz. U. z 1982 r. Nr 30, poz. 210">art. 8 k.p.s.</xLexLink>w. w zw. z <xLexLink xArt="art. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 4 k.p.k.</xLexLink>, <xLexLink xArt="art. 5;art. 5 § 1;art. 5 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 5 § 1 i 2 k.p.k.</xLexLink>, <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 k.p.k.</xLexLink>, <xLexLink xArt="art. 410" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 410 k.p.k.</xLexLink>, <xLexLink xArt="art. 201" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 201 k.p.k.</xLexLink>, poprzez przekroczenie zasady swobodnej oceny dowodów i rozstrzygnięcie wątpliwości na niekorzyść obwinionego, wbrew obowiązkowi wszechstronnego rozważenia wszystkich okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy, co przejawiało się zaniechaniem wyjaśnienia w sposób dostateczny - i to w sytuacji, gdy najwyższy wynik pomiaru stężenia alkoholu jest tzw. wynikiem granicznym - czy obwiniony faktycznie (z całkowitą pewnością lub co najmniej z prawdopodobieństwem graniczącym z pewnością) znajdował się w stanie po użyciu alkoholu, zaniechanie dopuszczenia dowodu z opinii biegłych w tym zakresie, pomimo braku pewności co do prawidłowości pomiarów dokonanych wyłącznie jednym urządzeniem - analizatorem wydechu Alco-Sensor IV CM, niewyjaśnienie w sposób dostateczny okoliczności dokonywania tych pomiarów, wzięcie pod rozwagę jedynie niepewności pomiaru wynikającej ze świadectwa wzorcowania podczas gdy jest to tylko jeden z wielu czynników mających wpływ na miarodajność pomiaru, a rzeczywista całkowita niepewność pomiaru dokonywanych analizatorami wydechu działającymi w oparciu o metodę utleniania elektrochemicznego - jak wynika z czynności dowodowych podejmowanych z udziałem biegłych sadowych w innych, podobnych sprawach - może przekraczać wartość aż 0,03 mg/l.;</xText> <xText>- błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę uznania <xAnon>A. K.</xAnon> za winnego zarzucanego mu czynu z art. 87 § 1 k.w., mimo że zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, niepełny i oceniony wybiórczo, nie uzasadniał wydania wyroku skazującego.</xText> <xText>Podnosząc powyższe zarzuty skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie <xAnon>A. K.</xAnon> od zarzucanego mu czynu, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Sokołowie Podlaskim.</xText> <xText><xBx>Sąd Okręgowy w Siedlcach zważył, co następuje:</xBx></xText> <xText>Apelacja jako bezzasadna, nie zasługiwała na uwzględnienie.</xText> <xText>Odnosząc się do zarzutów wskazanych w złożonym środku odwoławczym Sąd Okręgowy zważył, iż w sprawie nie doszło do żadnych nieprawidłowości przy ferowaniu pierwszoinstancyjnego wyroku. Materiał dowodowy, na którym Sąd <xIx>meriti</xIx> oparł wyrokowanie jest wyczerpujący, został właściwie oceniony <xBRx></xBRx>i słusznie posłużył do ustalenia rzeczywistego stanu faktycznego. Skarżący podniósł zarzut obrazy szeregu przepisów proceduralnych, z czym nie sposób się zgodzić, albowiem istoty wymienionych przez niego przepisów nie można rozumieć w ten sposób, że każdy z przeprowadzonych na rozprawie głównej dowodów ma stanowić podstawę ustaleń faktycznych. Byłoby to w wielu wypadkach w istocie niemożliwe ze względu na wzajemną sprzeczność okoliczności wynikających z różnych dowodów. Odmówienie wiary niektórym zeznaniom lub wyjaśnieniom złożonym przez świadków lub oskarżonych (obwinionych), a w rezultacie ich pominięcie jako podstawy dowodowej podczas dokonywanych ustaleń faktycznych, nie może być utożsamiane ani z brakiem oceny okoliczności, których tego rodzaju dowód dotyczy w kontekście finalnego rozstrzygnięcia, ani też nie jest wyrazem złamania zasady bezstronności sądu, bowiem odmowa przyznania waloru wiarygodności niektórym <xBRx></xBRx>z przeprowadzonych dowodów, przy jednoczesnej aprobacie i uwzględnieniu innych dowodów, jest niczym więcej niż realizacją przysługującego sądowi orzekającemu uprawnienia w ramach czynienia ustaleń faktycznych, z pełnym uwzględnieniem zasady swobodnej oceny dowodów (<xIx>Wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 30 sierpnia 2022 r., II AKa 376/21</xIx>)<xIx>. </xIx>Sąd Rejonowy słusznie nie dał wiary wyjaśnieniom obwinionego, które miały za zadanie jedynie wykreowanie linii obrony, polegającej wyłącznie na zaprzeczaniu faktom właściwie ustalonym na podstawie całokształtu wiarygodnego materiału dowodowego. Wyniki otrzymane podczas kilkukrotnego badania analizatorem wydechu bezsprzecznie wskazują na znajdowanie się obwinionego w stanie po użyciu alkoholu w czasie przeprowadzanej kontroli drogowej, nie spowodowały powzięcia wątpliwości, które uzasadniałyby konieczność dopuszczenia dowodu z opinii biegłych. Ponadto, tak ustalony stan rzeczy koresponduje z oświadczeniem złożonym przez obwinionego do protokołów badania stanu trzeźwości, z którego wynika, że ok. godz. 15:30 obwiniony wypił 0,5 l piwa. Treść tych własnoręcznie podpisanych przez obwinionego oświadczeń skarżący próbuje podważyć, podając jako przyczynę problemy ze wzrokiem obwinionego, co nie wytrzymuje konfrontacji z zasadami prawidłowego rozumowania oraz wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego tym bardziej, że do nieopatrznego, własnoręcznego złożenia podpisu miałoby dojść dwukrotnie. Odnosząc się do prawidłowości oznaczania zawartości alkoholu w wydychanym powietrzu za pomocą użytego konkretnego urządzenia stwierdzić należy, że podstawą do ocenienia tego jest dokumentacja w postaci aktualnego świadectwa wzorcowania, natomiast przywoływanie przez skarżącego wyników bliżej nieokreślonych badań na temat niepewności pomiaru dokonywanych za pomocą analizatorów wydechu działających w oparciu o metody utleniania elektrochemicznego jest próbą stworzenia wątpliwości, które mogłyby być rozstrzygnięte na korzyść obwinionego, a które w rzeczywistości zważając na wielość czynników zmiennych i niewątpliwie nikłe prawdopodobieństwo wspólnego ich wystąpienia, mają charakter jedynie polemiczny.</xText> <xText>Nawiązując do wspomnianych już wątpliwości, w kontekście podniesionych przez obrońcę zarzutów w aspekcie obrazy przepisu z <xLexLink xArt="art. 5;art. 5 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 5 § 2 k.p.k.</xLexLink> nadmienić należy, że nie może mieć on zastosowania, albowiem w niniejszej sprawie nie zachodzą żadne nie dające się usunąć wątpliwości, które mogłyby być rozstrzygnięte na korzyść obwinionego, toteż zarzut okazał się bezprzedmiotowy.</xText> <xText>Kierując się przedstawionymi wyżej racjami, nie podzielając zarzutów zawartych w apelacji i nie stwierdzając zaistnienia jakiejkolwiek z bezwzględnych przyczyn odwoławczych określonych w <xLexLink xArt="art. 104;art. 104 § 1" xIsapId="WDU20011061148" xTitle="Ustawa z dnia 24 sierpnia 2001 r. - Kodeks postępowania w sprawach o wykroczenia" xAddress="Dz. U. z 2001 r. Nr 106, poz. 1148">art. 104 § 1 k.p.w.</xLexLink> podlegających rozważeniu niezależnie od granic zaskarżenia, Sąd Okręgowy <xBRx></xBRx>w Siedlcach na podstawie <xLexLink xArt="art. 437;art. 437 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 437 § 1 k.p.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 109;art. 109 § 2" xIsapId="WDU20011061148" xTitle="Ustawa z dnia 24 sierpnia 2001 r. - Kodeks postępowania w sprawach o wykroczenia" xAddress="Dz. U. z 2001 r. Nr 106, poz. 1148">art. 109 § 2 k.p.w.</xLexLink> zaskarżony wyrok utrzymał w mocy.</xText> <xText>Z uwagi na bezzasadność apelacji, zgodnie z <xLexLink xArt="art. 636;art. 636 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 636 § 1 k.p.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 121;art. 121 § 1" xIsapId="WDU20011061148" xTitle="Ustawa z dnia 24 sierpnia 2001 r. - Kodeks postępowania w sprawach o wykroczenia" xAddress="Dz. U. z 2001 r. Nr 106, poz. 1148">art. 121 § 1 k.p.w.</xLexLink> zasądzono od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa 250 złotych tytułem opłaty za II instancję zgodnie ze stawkami wskazanymi w <xLexLink xArt="art. 3;art. 3 ust. 1" xIsapId="WDU20011061148" xTitle="Ustawa z dnia 24 sierpnia 2001 r. - Kodeks postępowania w sprawach o wykroczenia" xAddress="Dz. U. z 2001 r. Nr 106, poz. 1148">art. 3 ust.1</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 21;art. 21 pkt. 2" xIsapId="WDU19730270152" xTitle="Ustawa z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych" xAddress="Dz. U. z 1973 r. Nr 27, poz. 152">art. 21 pkt 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych</xLexLink> oraz 50 złotych tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania odwoławczego na podstawie stawek określonych w § 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 grudnia 2017 r. w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty sądowej od wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia.</xText> <xText xALIGNx="center">Z tych względów Sąd Okręgowy orzekł, jak w wyroku .</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Grażyna Jaszczuk

Ewa Olewińska

st.sekr.sądowy Agnieszka Walerczak

Ewa Olewińska

Sygn. akt II Ka 937/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 5 lutego 2024 r. Sąd Okręgowy w Siedlcach w II Wydziale Karnym w składzie: Przewodniczący SSO Grażyna Jaszczuk Protokolant st.sekr.sądowy Agnieszka Walerczak po rozpoznaniu dnia 5 lutego 2024 r. sprawyA. K. obwinionego z art. 87 § 1 kw na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę obwinionego od wyroku Sądu Rejonowego w Sokołowie Podlaskim z dnia 8 listopada 2023r., sygn. akt II W 369/23 I wyrok utrzymuje w mocy; II zasądza odA. K.na rzecz Skarbu Państwa 250 złotych tytułem opłaty za II instancję i 50 złotych tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania odwoławczego. Sygn. akt II Ka 937/23 UZASADNIENIE A. K.został obwiniony o to, że w dniu 27 sierpnia 2023 r. o godzinie 16:26 naulicy (...)wS., woj.(...), prowadził w ruchu lądowym pojazd mechanicznymarki H. (...)onr. rej. (...)będąc w stanie po użyciu alkoholu z wynikami I-0,12 mg/l, II-0,10 mg/l w wydychanym powietrzu, tj. o wykroczenie z art. 66 § 1 pkt 1 k.w. Sąd Rejonowy w Sokołowie Podlaskim wyrokiem z dnia 08 listopada 2023 r. w sprawie II W 369/23: I. obwinionegoA. K.uznał za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu wnioskiem o ukaranie, czym wyczerpał dyspozycję art. 87 § 1 k.w. i za to na podstawie art. 87 § 1 k.w. wymierzył mu karę 2.500 (dwóch tysięcy pięciuset) złotych grzywny; II. na podstawie art. 87 § 3 k.w. w zw. z art. 29 § 1 k.w. orzekł wobec obwinionegoA. K.zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych, do kierowania którymi uprawnia prawo jazdy kategorii A na okres 6 (sześciu) miesięcy; III. na podstawieart. 82 § 2 pkt 2 k.p.w.zaliczył obwinionemuA. K.na poczet orzeczonego wobec niego środka karnego zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych okres zatrzymania prawa jazdy od dnia 27 sierpnia 2023 r.; IV. na podstawieart. 119 § 1 k.p.w.zasądził od obwinionegoA. K.na rzecz Skarbu Państwa kwotę 370 (trzystu siedemdziesięciu) złotych tytułem kosztów sądowych, w tym 120 (sto dwadzieścia) złotych tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania oraz 250 (dwieście pięćdziesiąt) złotych tytułem opłaty. Apelację od powyższego wyroku złożył obrońca obwinionego, zaskarżając go w całości i zarzucając mu: - naruszenie przepisów postępowania, mające bezpośredni, istotny wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie:art. 8 k.p.s.w. w zw. zart. 4 k.p.k.,art. 5 § 1 i 2 k.p.k.,art. 7 k.p.k.,art. 410 k.p.k.,art. 201 k.p.k., poprzez przekroczenie zasady swobodnej oceny dowodów i rozstrzygnięcie wątpliwości na niekorzyść obwinionego, wbrew obowiązkowi wszechstronnego rozważenia wszystkich okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy, co przejawiało się zaniechaniem wyjaśnienia w sposób dostateczny - i to w sytuacji, gdy najwyższy wynik pomiaru stężenia alkoholu jest tzw. wynikiem granicznym - czy obwiniony faktycznie (z całkowitą pewnością lub co najmniej z prawdopodobieństwem graniczącym z pewnością) znajdował się w stanie po użyciu alkoholu, zaniechanie dopuszczenia dowodu z opinii biegłych w tym zakresie, pomimo braku pewności co do prawidłowości pomiarów dokonanych wyłącznie jednym urządzeniem - analizatorem wydechu Alco-Sensor IV CM, niewyjaśnienie w sposób dostateczny okoliczności dokonywania tych pomiarów, wzięcie pod rozwagę jedynie niepewności pomiaru wynikającej ze świadectwa wzorcowania podczas gdy jest to tylko jeden z wielu czynników mających wpływ na miarodajność pomiaru, a rzeczywista całkowita niepewność pomiaru dokonywanych analizatorami wydechu działającymi w oparciu o metodę utleniania elektrochemicznego - jak wynika z czynności dowodowych podejmowanych z udziałem biegłych sadowych w innych, podobnych sprawach - może przekraczać wartość aż 0,03 mg/l.; - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę uznaniaA. K.za winnego zarzucanego mu czynu z art. 87 § 1 k.w., mimo że zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, niepełny i oceniony wybiórczo, nie uzasadniał wydania wyroku skazującego. Podnosząc powyższe zarzuty skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienieA. K.od zarzucanego mu czynu, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Sokołowie Podlaskim. Sąd Okręgowy w Siedlcach zważył, co następuje: Apelacja jako bezzasadna, nie zasługiwała na uwzględnienie. Odnosząc się do zarzutów wskazanych w złożonym środku odwoławczym Sąd Okręgowy zważył, iż w sprawie nie doszło do żadnych nieprawidłowości przy ferowaniu pierwszoinstancyjnego wyroku. Materiał dowodowy, na którym Sądmeritioparł wyrokowanie jest wyczerpujący, został właściwie ocenionyi słusznie posłużył do ustalenia rzeczywistego stanu faktycznego. Skarżący podniósł zarzut obrazy szeregu przepisów proceduralnych, z czym nie sposób się zgodzić, albowiem istoty wymienionych przez niego przepisów nie można rozumieć w ten sposób, że każdy z przeprowadzonych na rozprawie głównej dowodów ma stanowić podstawę ustaleń faktycznych. Byłoby to w wielu wypadkach w istocie niemożliwe ze względu na wzajemną sprzeczność okoliczności wynikających z różnych dowodów. Odmówienie wiary niektórym zeznaniom lub wyjaśnieniom złożonym przez świadków lub oskarżonych (obwinionych), a w rezultacie ich pominięcie jako podstawy dowodowej podczas dokonywanych ustaleń faktycznych, nie może być utożsamiane ani z brakiem oceny okoliczności, których tego rodzaju dowód dotyczy w kontekście finalnego rozstrzygnięcia, ani też nie jest wyrazem złamania zasady bezstronności sądu, bowiem odmowa przyznania waloru wiarygodności niektórymz przeprowadzonych dowodów, przy jednoczesnej aprobacie i uwzględnieniu innych dowodów, jest niczym więcej niż realizacją przysługującego sądowi orzekającemu uprawnienia w ramach czynienia ustaleń faktycznych, z pełnym uwzględnieniem zasady swobodnej oceny dowodów (Wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 30 sierpnia 2022 r., II AKa 376/21).Sąd Rejonowy słusznie nie dał wiary wyjaśnieniom obwinionego, które miały za zadanie jedynie wykreowanie linii obrony, polegającej wyłącznie na zaprzeczaniu faktom właściwie ustalonym na podstawie całokształtu wiarygodnego materiału dowodowego. Wyniki otrzymane podczas kilkukrotnego badania analizatorem wydechu bezsprzecznie wskazują na znajdowanie się obwinionego w stanie po użyciu alkoholu w czasie przeprowadzanej kontroli drogowej, nie spowodowały powzięcia wątpliwości, które uzasadniałyby konieczność dopuszczenia dowodu z opinii biegłych. Ponadto, tak ustalony stan rzeczy koresponduje z oświadczeniem złożonym przez obwinionego do protokołów badania stanu trzeźwości, z którego wynika, że ok. godz. 15:30 obwiniony wypił 0,5 l piwa. Treść tych własnoręcznie podpisanych przez obwinionego oświadczeń skarżący próbuje podważyć, podając jako przyczynę problemy ze wzrokiem obwinionego, co nie wytrzymuje konfrontacji z zasadami prawidłowego rozumowania oraz wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego tym bardziej, że do nieopatrznego, własnoręcznego złożenia podpisu miałoby dojść dwukrotnie. Odnosząc się do prawidłowości oznaczania zawartości alkoholu w wydychanym powietrzu za pomocą użytego konkretnego urządzenia stwierdzić należy, że podstawą do ocenienia tego jest dokumentacja w postaci aktualnego świadectwa wzorcowania, natomiast przywoływanie przez skarżącego wyników bliżej nieokreślonych badań na temat niepewności pomiaru dokonywanych za pomocą analizatorów wydechu działających w oparciu o metody utleniania elektrochemicznego jest próbą stworzenia wątpliwości, które mogłyby być rozstrzygnięte na korzyść obwinionego, a które w rzeczywistości zważając na wielość czynników zmiennych i niewątpliwie nikłe prawdopodobieństwo wspólnego ich wystąpienia, mają charakter jedynie polemiczny. Nawiązując do wspomnianych już wątpliwości, w kontekście podniesionych przez obrońcę zarzutów w aspekcie obrazy przepisu zart. 5 § 2 k.p.k.nadmienić należy, że nie może mieć on zastosowania, albowiem w niniejszej sprawie nie zachodzą żadne nie dające się usunąć wątpliwości, które mogłyby być rozstrzygnięte na korzyść obwinionego, toteż zarzut okazał się bezprzedmiotowy. Kierując się przedstawionymi wyżej racjami, nie podzielając zarzutów zawartych w apelacji i nie stwierdzając zaistnienia jakiejkolwiek z bezwzględnych przyczyn odwoławczych określonych wart. 104 § 1 k.p.w.podlegających rozważeniu niezależnie od granic zaskarżenia, Sąd Okręgowyw Siedlcach na podstawieart. 437 § 1 k.p.k.w zw. zart. 109 § 2 k.p.w.zaskarżony wyrok utrzymał w mocy. Z uwagi na bezzasadność apelacji, zgodnie zart. 636 § 1 k.p.k.w zw. zart. 121 § 1 k.p.w.zasądzono od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa 250 złotych tytułem opłaty za II instancję zgodnie ze stawkami wskazanymi wart. 3 ust.1w zw. zart. 21 pkt 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnychoraz 50 złotych tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania odwoławczego na podstawie stawek określonych w § 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 grudnia 2017 r. w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty sądowej od wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia. Z tych względów Sąd Okręgowy orzekł, jak w wyroku .

15/301500/0001006/Ka

Sąd Okręgowy w Siedlcach

II Wydział Karny

150515000003009_VI_Co_000011_2024_Uz_2024-02-08_001

VI Co 11/24

2024-02-08 01:00:00.0 CET

2024-02-20 17:30:05.0 CET

2024-02-20 14:37:58.0 CET

15051500

3009

DECISION, REASON