Datasets:

IMISLab

/

GreekWikipedia

like 1

Νίκη Σερέτη

Η Νίκη Σερέτη γεννήθηκε στο τότε Κογκό (σήμερα Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό) από μητέρα αυτόχθονα και πατέρα Έλληνα επιχειρηματία -χρόνια εγκατεστημένο στην σε αυτή τη χώρα- από την Μυτιλήνη. Η σχέση των δυο γονιών δεν ήταν επιτυχημένη και έτσι ο πατέρας προτίμησε να στείλει τα δυο παιδιά του (τα ενός μηνός δίδυμα) στην Ελλάδα. Εκεί, και επειδή οι παππούδες ήταν μεγάλοι σε ηλικία, τα δυο μωρά σε ηλικία 18 μηνών, δόθηκαν για αναδοχή σε ένα άτεκνο μάλλον ηλικιωμένο ζευγάρι και μεγάλωσαν και έζησαν μαζί τους. Ο βιολογικός της πατέρας -η Νίκη Σερέτη φέρει το πατρικό της επώνυμο μιας και ο πατέρας δεν προχώρησε σε υιοθεσία των παιδιών του (παρά μόνο σε αναδοχή)- είχε αναλάβει όλα τα οικονομικά βάρη των παιδιών και τα επισκεπτόταν, κυρίως τα καλοκαίρια, φροντίζοντας έστω και από μακριά για την διαβίωση και την διαπαιδαγώγησή τους. Σε αντίθεση με τον πατέρα της, με την βιολογική μητέρα της δεν ήρθε ποτέ σε επαφή. Η ίδια μάλιστα αναφέρει πως δεν έχει αναζητήσει ποτέ τις ρίζες της, γιατί εκτός των άλλων η επίσκεψη άλλωστε στην αφρικανική χώρα δεν είναι απλή υπόθεση. Η παιδική και εφηβική ηλικία της ήταν δύσκολη καθώς εκτός από το γεγονός της πραγματικής οικογενειακής της κατάστασης που η ίδια δεν ήθελε να αποδεχτεί, δεν ήθελε να αποδεχτεί και το χρώμα της επιδερμίδας της. Όπως λέει χαρακτηριστικά σε μια συνέντευξή της : «... ήθελα να σκίσω τις σάρκες μου για να βγάλω το χρώμα μου». Η περίοδος αυτή ωστόσο έληξε οριστικά εδώ και πολλά χρόνια με την πλήρη αποδοχή του εαυτού της, γεγονός στο οποίο συνέβαλλε και η ψυχοθεραπεία. Το 2000 ήρθε στο προσκήνιο η σχέση της και ο χωρισμός της με τον Γιάννη Παπαμιχαήλ, γιο του Δημήτρη Παπαμιχαήλ και της Αλίκης Βουγιουκλάκη. Η σποραδική της ενασχόληση με το μόντελινγκ για καθαρά βιοποριστικούς λόγους, την έφερε σε επαφή με τον κόσμο του θεάματος. Ύστερα από μια οντισιόν όπου ο σκηνοθέτης της είπε ότι έπρεπε να πάει σε δραματική σχολή προκειμένου να λάβει την άδεια ασκήσεως επαγγέλματος, η Σερέτη σπούδασε στην Δραματική Σχολή του Γιώργου Θεοδοσιάδη και αργότερα στην Δραματική Σχολή Μαίρης Βογιατζή – Τράγκα. Κατά την διάρκεια της φοίτησης εκεί, έπαιξε σε έκτακτη εμφάνιση σε ένα επεισόδιο της τηλεοπτικής σειράς «Της Ελλάδας τα παιδιά», όπου και γνώρισε τον Γιάννη Μπέζο. Ο ίδιος της πρότεινε μάλιστα, την συμμετοχή της στο ρόλο της Δεβόρρας, στην τηλεοπτική σειρά «Εκείνες κι εγώ», θεωρώντας ότι είχε βρει μια άξια συνεχίστρια του ρόλου που είχε πρωτοπαίξει με επίσης μεγάλη επιτυχία η Ρένα Βουτσινά. Και δεν έπεσε έξω. Ο ρόλος της είχε μεγάλη αποδοχή από το τηλεοπτικό κοινό, την έκανε γνωστή και αγαπητή ακόμα και πολλές δεκαετίας μετά το τέλος της σειράς. Τους τηλεοπτικούς ρόλους που της προσφέρθηκαν έκτοτε, θα τους απαρνηθεί ολοκληρωτικά την δεκαετία του 2000 όπου θα αποφασίσει να κάνει στροφή στην καριέρα της. Αποφάσισε να επιλέγει τις συμμετοχές της γιατί : «...Δεν μπορώ να κάνω στερεοτυπικούς ρόλους, δε μπορώ να είμαι σε πράγματα που είτε με προσβάλλουν, είτε περνάνε ένα πρότυπο που δεν θα μου άρεσε να το δουν τα νέα παιδιά. Θέλω να εξελίσσομαι, θέλω να δίνω ένα παράδειγμα και κυρίως να είμαι εγώ πολύ καλά μέσα σ' αυτό. Διότι, συχνά στο παρελθόν, μη γνωρίζοντας και προσπαθώντας ν' αρπάξω την ευκαιρία, ερμήνευα κείμενα που ντρεπόμουν. Όταν, π.χ., ακουγόταν ένα αστείο κακό για το χρώμα...»' Έκτοτε θα συμμετάσχει σε παραστάσεις δίπλα σε σημαντικούς νεοέλληνες σκηνοθέτες με αποκορύφωμα τον πρωταγωνιστικό ρόλο στο έργο «Ορλάντο». «....Παρακολουθώντας την το χειμώνα στον «Ορλάντο» της Βιρτζίνια Γουλφ, σε σκηνοθεσία Σάκη Παπακωνσταντίνου, εξεπλάγην από το ολόπλευρο ταλέντο της, από τον τρόπο έκφρασης που ταυτιζόταν απόλυτα με το ρόλο, από την επίγνωση του τι χρειάζεται ο χαρακτήρας, την ικανότητά της να προσαρμόζεται σε κάθε μεταβολή, που ωστόσο δεν την άφηνε να χάνει την πολύτιμη ατομικότητά της. Καθαρή στις λεπτομέρειες, μελετημένη στις ριψοκίνδυνες ισορροπίες, ερμηνεύει δίχως να αφήσει ούτε στιγμή το θεατή να αντιληφθεί τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει ο ηθοποιός...» Σημαντική καλλιτεχνική εμπειρία για την ίδια ήταν η συμμετοχή της το 2012 στην ταινία του Θόδωρου Αγγελόπουλου «Η άλλη θάλασσα» που έμεινε ανολοκλήρωτη λόγω του ξαφνικού θανάτου του σκηνοθέτη. «Η ερμηνεία της στην παράσταση «Βάκχες» το καλοκαίρι του 2020 υμνήθηκε από τους περισσότερους κριτικούς θεάτρου. «...για την απίστευτη παρουσία κι ερμηνεία της Νίκης Σερέτη, η οποία είχε ντυθεί τον ρόλο της Αγαύης, της τραγικής μητέρας του Πενθέα. Πανέμορφη, μια πραγματική βακχική μαινάδα σε οίστρο, κυριολεκτικά έκοβε την ανάσα με το πάθος των συναισθημάτων της. Η τελική δε τραγική στιγμή της αποκάλυψης, έβγαλε στην επιφάνεια όλη την υποκριτική ενέργεια της ηθοποιού, καθιερώνοντάς την ως κορυφαία στον συγκεκριμένο ρόλο.» 1993 -1994«Τμήμα Ηθών», τηλεοπτική σειρά αυτοτελών επεισοδίων συμμετοχή στα επεισόδια "Κρύος άνεμος" (1993) και "Σύντομη συνάντηση" (1994) «Ένας αξιολάτρευτος μπελάς», κωμική τηλεοπτική σειρά του MEGA «Της Ελλάδος...τα παιδιά», guest εμφάνιση στην τηλεοπτική σειρά στο επεισόδιο με τίτλο "Αεροπορία... περνάς καλά!" 1995 - 1996«Ζωή πατίνι», κωμική τηλεοπτική σειρά του ΑΝΤ1 «Ο καθένας έχει τον παράδεισο που του αξίζει», θεατρικό έργο (κωμωδία) του Τζωρτζ Πιτ σε σκηνοθεσία του Γιάννη Κακλέα «Πορτοκαλί», τηλεοπτική ψυχαγωγική εκπομπή του Σκάι, που συμπαρουσίαζε μαζί με την Άβα Γαλανοπούλου και τον Καζουάκι Σιταμόρι.1996 - 1997«Εκείνες κι εγώ», τηλεοπτικό σήριαλ με πρωταγωνιστή τον Γιάννη Μπέζο «ΣουρεαλΕρως», συρραφή κειμένων γάλλων σουρεαλιστών για τον έρωτα, με αφορμή τα 100 χρόνια από την γέννηση του Αντρέ Μπρετόν- κείμενα-σκηνοθεσία Λουκίας Ρικάκη1997 - 1998«Χάμστερς», θεατρικό του Ρίτσαρντ Μάρς, σε σκηνοθεσία Πέρη Μιχαηλίδη «Ψίθυροι κοιλιάς», Επιθεώρηση σε σκηνοθεσία Κώστα Αρζόγλου. 1998 - 1999«Ποπ κορν», θεατρικό έργο του βρετανού Μπεν Έλτον σε σκηνοθεσία Ηλία Λογοθέτη «Εμείς, οι άλλοι», ανέβηκε στη «Νέα Σκηνή» του Εθνικού θεάτρου. Πρόκειται για 4 μονόπρακτα εκ των οποίων η Σερέτη συμμετείχε στο «Ταμπαταμπά» σε σκηνοθεσία Βίκτωρ Αρδίττη 1999«Μαύρος ωκεανός» τηλεοπτικό σήριαλ του ΑΝΤ1. Η Σερέτη εμφανιζόταν στο ρόλο της "Ράντα"2001 - 2002«Η περιπλάνηση της Μαρισόλ στην Αθήνα», θεατρικό έργο του Χοσέ Ριβέρα, σε σκηνοθεσία Πέρη Μιχαηλίδη «Το κλειδί», σειρά εκτάκτων εμφανίσεων στην κωμική τηλεοπτική σειρά «Ερασιτέχνης άνθρωπος», τηλεοπτική σειρά του Alpha, εμφάνιση στο δεύτερο κύκλο2004 - 2005«Απαγορευμένη Αγάπη», συμμετοχή στον έβδομο κύκλο της σειράς2005«10η εντολή», πρωταγωνίστησε στο επεισόδιο "Black χιούμορ"2006«Αν μ' αγαπάς», τηλεοπτική σειρά του Alpha2008«Demetra's Dream», συμμετοχή στην μικρού μήκους ταινία της en:Francesca Bartellini «Αμφιβολία», θεατρικό έργο του John Patrick Shanley, σε σκηνοθεσία Γιώργου Μιχαηλίδη 2012"La Commune Grecque" σε σκηνοθεσία Σάκη Παπακωνσταντίνου στα πλαίσια του Φεστιβάλ Αθηνών, στον ρόλο της Ρόζας Λούξεμπουργκ. «Η άλλη θάλασσα», συμμετοχή στην τελικά ανολοκλήρωτη ταινία του Θόδωρου Αγγελόπουλου2014«Ορλάντο», θεατρική παράσταση βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα της Βιρτζίνια Γουλφ, σε μετάφραση, διασκευή και σκηνοθεσία, Σάκη Παπακωνσταντίνου.2014 - 2015«Τρωάδες» του Σενέκα σε σκηνοθεσία Πέρη Μιχαηλίδη. Η παράσταση ανέβηκε στα Ναυπηγεία Περάματος «Παράνομα φιλιά - Κόκκινα φανάρια», διασκευή σε κείμενα και σκηνοθεσία Νίκου Μαστοράκη, του έργου «Το σπίτι με τα κόκκινα φανάρια» του θεατρικού έργου του Αλέκου Γαλανού 2015«Η εποχή του κυνηγιού», θεατρικό έργο του Γιάννη Σκαραγκά. Σκηνοθέτης Λία Ζαρκαδούλα, η Νίκη Σερέτη ήταν βοηθός σκηνοθέτη «Οστέα Ξηρά Σφόδρα (Περί μνήμης θανάτου)»', θεατρική περφόρμανς (σκηνική σύνθεση) του Περικλή Μουστάκη 2016«Άμλετ» του Γουίλλιαμ Σαίξπηρ σε σκηνοθεσία Ένκε Φεζολλάρι. Το έργο (στα αλβανικά) παρουσιάστηκε στην Πειραματική σκηνή του Εθνικού θεάτρου Αλβανίας και η Νϊκη Σερέτη εξασκούσε χρέη βοηθού σκηνοθέτη «Top Girls», θεατρικό έργο της Κάρυλ Τσέρτσιλ, σε σκηνοθεσία Αλέξη Ρίγλη στα πλαίσια του Φεστιβάλ Αθηνών 2017«Αίας» του Σοφοκλή, στο ρόλο της θεάς Αθηνάς, σε σκηνοθεσία Χρήστου Σουγάρη (σε μια πρωτότυπη ερμηνεία)2018«Οιδίπους Τύραννος» του Σοφοκλή, σε σκηνοθεσία Χρήστου Σουγάρη, στο ρόλο της Ιοκάστης «1945», θεατρικό έργο του Pai Sam-Sik, σε σκηνοθεσία Χρύσας Καψούλη που ανέβηκε στα πλαίσια του «Διεθνούς Φεστιβάλ Αναλόγιο» του «Θέατρο Τέχνης «Κάρολος Κουν» Καρόλου Κουν Φρυνίχου»2019«Πεθαίνω σα χώρα», θεατρικό έργο του Δημήτρη Δημητριάδη σε σκηνοθεσία Ρούλας Πατεράκη. «Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας» στο Γουίλλιαμ Σαίξπηρ, σε σκηνοθεσία Hakob Ghazanchyan στο Εθνικό Θέατρο της Αρμενίας 2020«Βάκχες» του Ευρυπίδη, σε σκηνοθεσία Χρήστου Σουγάρη, στο ρόλο της Αγαύης2021«Το αύριο μας ανήκει» τηλεοπτική σειρά του MEGA

Η Νίκη Σερέτη (γεν. 18 Σεπτεμβρίου 1971) είναι Ελληνίδα ηθοποιός - η πρώτη μιγάδα ηθοποιός στην Ελλάδα -γνωστή στο ευρύ κοινό από τον ρόλο της Δεβόρρα στο σήριαλ του ΑΝΤ1, «Εκείνες κι εγώ» με πρωταγωνιστή τον Γιάννη Μπέζο αλλά και από τον ρόλο της Ράντα στο σήριαλ «Μαύρος ωκεανός». Παράλληλα με τις τηλεοπτικές εμφανίσεις της, συμμετείχε σε πρωτοποριακές θεατρικές παραστάσεις ενώ από την δεκαετία του 2000 και μετά αποφάσισε να αποχωρήσει από την τηλεόραση για να στραφεί αποκλειστικά στο καλλιτεχνικό θέατρο.Στην επαγγελματική της πορεία ξεχωρίζουν ανάμεσα στα άλλα, ο πρωταγωνιστικός ρόλος στην παράσταση «Ορλάντο», όπου ερμήνευσε τον κεντρικό χαρακτήρα του μυθιστορήματος της Βιρτζίνια Γουλφ «Ορλάντο: Μια Βιογραφία» και οι ρόλοι της σαν Ιοκάστη και Αγαύη στις τραγωδίες «Οιδίπους Τύραννος» και «Βάκχες», του σκηνοθέτη Χρήστου Σουγάρη.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%AF%CE%BA%CE%B7_%CE%A3%CE%B5%CF%81%CE%AD%CF%84%CE%B7

Τουρκαλβανοί

Ο όρος Τουρκαλβανός είναι σύνθετη λέξη, από τους όρους Τούρκος και Αλβανός. Η λέξη Αλβανός ήταν και εξακολουθεί να είναι όρος που χρησιμοποιείται ως εθνωνύμιο, ενώ η λέξη Τούρκος παρότι είναι εθνωνύμιο σήμερα, θεωρήθηκε κατά καιρούς από τους δυτικούς Ευρωπαίους ή από τους μη μουσουλμανικούς βαλκανικούς λαούς, ως συνώνυμη με το Μουσουλμάνος. Μια συλλογή αλβανικών παραδοσιακών τραγουδιών, που δημοσιεύθηκε το 1870 από τον Thimi Mitko, δείχνει ότι οι περισσότεροι αλβανόφωνοι της εποχής του προσδιοριζόντουσαν μεταξύ τους με διαφορετικούς όρους και όχι με μία ενιαία εθνική ονομασία. Αργότερα, το 1770, Μουσουλμάνοι Αλβανοί μισθοφόροι, που αναφέρονται ως Τουρκαλβανοί, πληρώθηκαν από τον Οθωμανό Σουλτάνο για να καταστείλουν την εξέγερση των Ορλωφικών. Η δραστηριότητά τους περιελάμβανε σφαγές, λεηλασίες και καταστροφές στις περιοχές της Ηπείρου, της Δυτικής Μακεδονίας, της Κεντρικής Ελλάδας, της Θεσσαλίας και της Πελοποννήσου, οι οποίες υπέστησαν τις περισσότερες καταστροφές και σφαγές, λόγω της δραστηριότητας 15.000 Μουσουλμάνων Αλβανών μισθοφόρων. Το 1779, ο Οθωμανικός στρατός κατάφερε τελικά να εκδιώξει τις ομάδες αυτές από την Πελοπόννησο, ενώ οι υπόλοιποι είτε σκοτώθηκαν από τους κατοίκους της περιοχής, είτε βρήκαν καταφύγιο στις μουσουλμανικές αλβανικές κοινότητες του Λάλα και των Βαρδουνίων. Η περίοδος 1770-1779 γενικά ονομάζεται Αλβανοκρατία στην ελληνική ιστοριογραφία. Ως αποτέλεσμα, οι τοπικές ελληνικές παραδόσεις στην Ήπειρο από τα τέλη του 18ου αιώνα, αναφέρουν συχνές επιδρομές και λεηλασίες από «τουρκαλβανικές» ή «αλβανικές» ομάδες. Αυτό το είδος δραστηριότητας συνδέθηκε με την ερήμωση των οικισμών.Αργότερα, κατά τη διάρκεια του Ελληνικής Επανάστασης (1821-1830), ως Τουρκαλβανοί αναφέρονται οι Μουσουλμάνοι Αλβανοί που πολέμησαν με τη οθωμανική πλευρά εναντίον των Ελλήνων επαναστατών.Οι Μουσουλμάνοι Αλβανοί συχνά αποκαλούνται, από τους Έλληνες, Τουρκαλβανοί. Όπως ο όρος «Τούρκος», η έκφραση χρησιμοποιήθηκε από ορισμένους συγγραφείς, κυρίως στη δυτικοευρωπαϊκή λογοτεχνία του 19ου και 20ου αιώνα, για τους μουσουλμανικούς αλβανικούς πληθυσμούς. Ως εκ τούτου, η λέξη Τούρκος με αυτή τη χρήση της κατόρθωσε να έχει επίσης υποτιμητική και αποθαρρυντική έννοια που, όταν χρησιμοποιείτο σε άλλες λέξεις, έδινε την υποτιμητική έννοια της σκληρής και απάνθρωπης συμπεριφοράς ή και της οπισθοδρομικότητας και αγριότητας. Στο γενικό πλαίσιο των Βαλκανίων κατά τον εικοστό αιώνα, η χρήση της λέξης «Τούρκος» (και «Τουρκία») έχει επίσης χρησιμοποιηθεί πολιτικά, για να διαφοροποιήσει τον «αυτόχθονα» από τον «ξένο», ώστε να υπονοούνται οι βαλκάνιοι Μουσουλμάνοι ως αλλοδαποί. Στην περίπτωση των Αλβανών, αυτό κατά καιρούς έχει οδηγήσει κάποιες φορές σε αλβανοφοβία, αρνητικά στερεότυπα, κοινωνικοπολιτικές διακρίσεις και ακόμη και μαζική βία. Στις αρχές της δεκαετίας του 1880, ο ελληνικός τύπος χρησιμοποίησε ανοιχτά τον όρο «Τουρκαλβανοί ληστές» για να υποκινήσει αισθήματα μίσους και να συσχετίσει τους Αλβανούς εθνικιστές με την «τουρκική ανθελληνική προπαγάνδα». Κατά τα έτη 1882-1897, κάποια ελληνικά μέσα ενημέρωσης και δημοσιεύματας ξεκίνησαν εκστρατεία προώθησης της φιλίας και μελλοντικής συμμαχίας μεταξύ Ελλήνων και Αλβανών. Έτσι απέφευγαν τη χρήση του όρου Τουρκαλβανός και υποδείκνυαν τα κοινά χαρακτηριστικά που μοιράζονται και οι δύο πληθυσμοί. Έτσι χρησιμοποιήθηκαν οι νέοι μικτοί όροι, Ελληνοαλβανοί και Ελληνες Πελασγοί. Μετά την Ελληνική Επανάσταση, ο όρος Τουρκαλβανός χρησιμοποιήθηκε μερικές φορές και στα ελληνικά σχολικά βιβλία του 19ου αιώνα. Οι ελληνικές εθνικιστικές εξιστορήσεις εξακολουθούν να χρησιμοποιούν τον ευρύτερα γνωστό υποτιμητικό όρο Τουρκαλβανός, αντί του «Μουσουλμάνος Αλβανός». Οι Έλληνες είχαν επίσης ονομάσει διάφορες μουσουλμανικές αλβανικές κοινότητες ως Τουρκοβαρδουνιώτες και Τουρκοτσάμηδες. Στη Θεσπρωτία, ο τοπικός ορθόδοξος χριστιανικός πληθυσμός χρησιμοποιούσε τη λέξη Τούρκος (δηλ. Μουσουλμάνος) για τους Αλβανούς Μουσουλμάνους Τσάμηδες, όρος που χρησιμοποιείται ακόμα στην περιοχή από μερικούς ηλικιωμένους. Επίσης, οι βρετανικές μυστικές υπηρεσίες και ο γερμανικός στρατός δανείστηκαν από τους Έλληνες τον όρο Τουρκαλβανός για να περιγράψουν τους Αλβανούς Μουσουλμάνους Τσάμηδες κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Επιπλέον, στην ελληνική γλώσσα έχουν χρησιμοποιηθεί και παρόμοιοι σύνθετοι εθνογραφικοί όροι που αποκαλύπτουν επίσης το εθνικό ή θρησκευτικό υπόβαθρο των συγκεκριμένων κοινοτήτων, όπως Τουρκοκρητικοί (ή Τουρκοκρήτες) και Τουρκοκύπριοι.Μεταξύ του ευρύτερου ελληνόφωνου πληθυσμού, μέχρι τον μεσοπόλεμο του εικοστού αιώνα, ο όρος Αρβανίτης χρησιμοποιήθηκε για να περιγράψει έναν κυρίως αλβανόφωνο, ανεξάρτητα από τις θρησκευτικές του πεποιθήσεις, συμπεριλαμβανομένου σπανίως και του Ισλάμ. Από την άλλη πλευρά, στην Ήπειρο, ο όρος Αρβανίτης χρησιμοποιείται ακόμα για αλβανόφωνους, ανεξάρτητα από την υπηκοότητα και τη θρησκεία τους. Blumi, Isa (2011). «Reinstating the Ottomans, Alternative Balkan Modernities: 1800-1912». Palgrave MacMillan. Nikolaou, Georgios (1997). «Islamisations et Christianisations dans le Peloponnese (1715- 1832)». didaktorika.gr (Universite des Sciences Humaines - Strasbourg II). doi:10.12681/eadd/8139. http://hdl.handle.net/10442/hedi/8139. Ανακτήθηκε στις 12 December 2015.

Η λέξη Τουρκαλβανός είναι θρησκευτικός όρος που χρησιμοποιούν οι Έλληνες για τους Μουσουλμάνους Αλβανούς από το 1715 και ύστερα. Υπό μία ευρύτερη έννοια, ο όρος αυτός περιελάμβανε τόσο τους Μουσουλμάνους Αλβανούς, όσο και τους Τούρκους πολιτικούς και στρατιωτικούς της Οθωμανικής διοίκησης στα Βαλκάνια. Η λέξη προέρχεται από την ταυτοποίηση των Μουσουλμάνων με τους Οθωμανούς και/ή τους Τούρκους, λόγω του διοικητικού συστήματος μιλλέτ της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας για την ταξινόμηση των ανθρώπων σύμφωνα με τη θρησκεία τους, όπου το μουσουλμανικό μιλλέτ έπαιζε τον ηγετικό ρόλο και σε αυτό μετείχαν και Αλβανοί.Από τα μέσα του δέκατου ένατου αιώνα, ο όρος Τούρκος και από τα τέλη του δέκατου ένατου αιώνα και εξής, ο παράγωγος όρος Τουρκαλβανός έχει χρησιμοποιηθεί ως υποτιμητικός όρος, φράση και/ή έκφραση για τους Μουσουλμάνους Αλβανούς και τις κοινότητές τους. Ο όρος είναι σαφώς ιστορικός και συχνά αναφέρετε σε τέτοια κείμενα, αλλά έχει επίσης διαπιστωθεί ότι είναι ασαφής, ιδεολογικά και συναισθηματικά φορτισμένος και ότι έχει χρησιμοποιηθεί με ιμπεριαλιστική και ρατσιστική σημασία. Οι Αλβανοί έχουν εκφράσει τη διαφωνία τους ως προς τους όρους Τούρκος και τον παράγωγο του Τουρκαλβανός, όταν αναφέρονται σε αυτούς. Έχει αναφερθεί ότι στα τέλη του 20ού αιώνα μερικοί Χριστιανοί Αλβανοί εξακολουθούσαν να χρησιμοποιούν τον όρο Τούρκος για να αναφερθούν στους Μουσουλμάνους Αλβανούς.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%BA%CE%B1%CE%BB%CE%B2%CE%B1%CE%BD%CE%BF%CE%AF

Πλάτανος Ακράτας Αχαΐας

Διοικητικά η Τοπική Κοινότητα Πλατάνου ανήκει στη Δημοτική Ενότητα Ακράτας του Καλλικρατικού Δήμου Αιγιαλείας, στην οποία υπάγονται και οι οικισμοί Άνω Ποταμιά, Τσιβλός, Κορινθιακό Μπαλκόνι που απογράφονται ξεχωριστά. Στην απογραφή του 2001 καταγράφονται: στην Άνω Ποταμιά 51 κάτοικοι, στον Τσιβλό 40 και στο Κορινθιακό Μπαλκόνι 31. Ο Πλάτανος γεωγραφικά ανήκει στο νομό Αχαΐας και ορίζεται, ανατολικά από τον ποταμό Κράθη, δυτικά με το διαμέρισμα της Τράπεζας Δημοτικής Ενότητας Διακοπτού (τ. δήμου Βουρών), νότια με τον Καλαμιά και βόρεια με την Παραλία Πλατάνου και τον Κορινθιακό κόλπο. Οι αποστάσεις από τα όμορα πρώην Δημοτικά Διαμερίσματα είναι μικρές. Από τη θάλασσα απέχει 1800 μ. και ο επισκέπτης φτάνει άνετα με αυτοκίνητο ή τον προαστιακό από όλα τα μεγάλα αστικά κέντρα ακολουθώντας την παλιά ή τη Ν.Ε.Ο. Από το Αίγιο απέχει 24 χλμ., από την Αθήνα 155 χλμ. και από την Ακράτα – έδρα του τέως Δήμου – 12 χλμ. Το τοπίο διακρίνεται από διαδοχή καταπράσινων λόφων με διάσπαρτα σπίτια, λιόδεντρα και ξινά. Στις θέσεις "Βίγλα" και "Λάκκα" υπάρχει δάσος. Έχει ευρύ ορίζοντα μέχρι τη Στερεά Ελλάδα, αναπνέει μέσα στην ισόρροπη σχέση βουνού και θάλασσας. Το κλίμα είναι εύκρατο και υγιεινό. Ο χειμώνας ήπιος, το καλοκαίρι το δροσερό με βορειοδυτικούς ανέμους «μαΐστρα», με τη θάλασσα και την απόγεια αύρα που επιμένει να διατηρείται και στους φθινοπωρινούς μήνες. Η δημογραφική εξέλιξη του οικισμού στον 21ο αιώνα είναι η εξής: Τα τελευταία χρόνια ο Πλάτανος έχει αρχίσει να ερημώνεται λόγω της σήραγγας «Κωστής Παλαμάς» (1.900 μ.) της Ολυμπίας Οδού, που κατασκευάστηκε κάτω από το χωριό, με αποτέλεσμα την κατάρρευση στηριγμάτων των σπιτιών.Είναι τόπος καταγωγής της Νικολέττας Ράλλη. Αποτελέσματα της Απογραφής Πληθυσμού-Κατοικιών 2011 που αφορούν στο Μόνιμο Πληθυσμό της Χώρας, Εφημερίδα της Κυβερνήσεως της Ελληνικής Δημοκρατίας, τχ. 2ο, φ. 3465 (28 Δεκεμβρίου 2012). Ε.Σ.Υ.Ε. - Μόνιμος Πληθυσμός της Ελλάδος. Απογραφή 2001, Αθήνα 2004. ISBN 960-86704-8-9. Επίσημη ιστοσελίδα του Πολιτιστικού Συλλόγου Πλατάνου «Ο Πήγασος».. oplatanos.gr. Ανακτήθηκε: 18/06/2018. Θεόδωρος Η. Λουλούδης, Αχαΐα. Οικισμοί, οικιστές, αυτοδιοίκηση, Νομαρχιακή Επιχείρηση Πολιτιστικής Ανάπτυξης Ν.Α. Αχαΐας, Πάτρα 2010. Ε.Ε.Τ.Α.Α. - Διοικητικές μεταβολές Πλάτανου Ακράτας Αχαΐας. eetaa.gr. Ανακτήθηκε: 12/12/2017. Ε.Ε.Τ.Α.Α. - Διοικητικές μεταβολές Κοινότητας Πλάτανου Ακράτας Αχαΐας. eetaa.gr. Ανακτήθηκε: 12/12/2017.

Για οικισμούς με ίδιο όνομα στην Αχαΐα, δείτε: Πλάτανος Αχαΐας Για οικισμούς με ίδιο όνομα στην Ελλάδα, δείτε: Πλάτανος Ο Πλάτανος είναι ημιορεινός οικισμός του Νομού Αχαΐας, αποτελεί έδρα της ομώνυμης τοπικής κοινότητας, και σύμφωνα με το «Πρόγραμμα Καλλικράτης» από 1/1/2011 ανήκει στο Δήμο Αιγιαλείας. Την περίοδο 1997-2010, βάσει του «Σχεδίου Καποδίστριας», ανήκε στον πρώην Δήμο Ακράτας ως έδρα του ομώνυμου πρώην δημοτικού διαμερίσματος.Πήρε την ονομασία του από ένα μεγάλο πλατάνι που βρίσκεται στη μέση του χωριού.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%BB%CE%AC%CF%84%CE%B1%CE%BD%CE%BF%CF%82_%CE%91%CE%BA%CF%81%CE%AC%CF%84%CE%B1%CF%82_%CE%91%CF%87%CE%B1%CE%90%CE%B1%CF%82

Διαχείριση αποθεμάτων

Οι σπουδαιότερες έννοιες που εμφανίζονται σε ένα σύστημα αποθεμάτων είναι οι παρακάτω: Η ζήτηση αντιπροσωπεύει τις ποσότητες των προϊόντων που ζητούνται ανά περίοδο. Το μέγεθος της ζήτησης, για μια ορισμένη μελλοντική χρονική περίοδο, είναι δυνατό να είναι εκ των προτέρων γνωστό. Τότε, τα συστήματα αυτά των αποθεμάτων ονομάζονται προσδιοριστικά. Στα προσδιοριστικά συστήματα αποθεμάτων, το μέγεθος της ζήτησης μπορεί να είναι σταθερό για ίσα χρονικά διαστήματα (στατική ζήτηση) ή να είναι γνωστός ο τρόπος μεταβολής του (δυναμική ζήτηση). Σε πολλά συστήματα αποθεμάτων, είναι αδύνατο να προσδιοριστεί εκ των προτέρων το μέγεθος της ζήτησης, αλλά να γνωρίζουμε την κατανομή των αποθεμάτων της. Η κατανομή αυτή μπορεί να είναι ασυνεχής ή συνεχής. Τα συστήματα αυτά των αποθεμάτων ονομάζονται στοχαστικά. Για την καλύτερη κατανόηση των όσων αναφέραμε, δίνουμε τα παρακάτω παραδείγματα σημειώνοντας και το αντίστοιχο είδος της ζήτησης για το καθένα. i) Βιοτεχνία επίπλων είναι υποχρεωμένη να παραδίδει στα καταστήματα 200 τραπέζια την εβδομάδα. Εδώ η ζήτηση είναι στατική. ii) Βιοτεχνία επίπλων είναι υποχρεωμένη να παραδώσει στα καταστήματα 100 τραπέζια την πρώτη εβδομάδα, 150 την δεύτερη, 200 την τρίτη κτλ. Εδώ η ζήτηση είναι δυναμική. iii) Η ζήτηση ενός ανταλλακτικού αυτοκινήτου έχει μία εκθετική κατανομή με παράμετρο 1/20. Εδώ η ζήτηση είναι στοχαστική. Με τον όρο αναπλήρωση (ή εφοδιασμό) εννοούμε την ποσότητα ενός προϊόντος που προστίθεται στα αποθέματα. Την ποσότητα αυτή την συμβολίζουμε με Q. Το μέγεθος της μπορεί να είναι σταθερό ή να μεταβάλλεται. Η προμήθεια της ποσότητας Q μπορεί να γίνει με αγορά ή με παραγωγή. Είναι η χρονική περίοδος μεταξύ της έκδοσης μιας παραγγελίας, για την αναπλήρωση (ή εφοδιασμό) ενός προϊόντος, και της εισόδου του προϊόντος αυτού στην αποθήκη. Ο χρόνος αναπλήρωσης μπορεί να είναι σταθερός ή και να μεταβάλλεται, συμβολίζεται δε με το γράμμα L. Οι δύο παραπάνω μεταβλητές μας δηλώνουν πότε και πόσο συχνά πρέπει να γίνεται η αναπλήρωση. Εκείνος που παίρνει τις αποφάσεις για την τύχη μας επιχείρησης, μπορεί να ελέγχει και τις δύο αυτές μεταβλητές συγχρόνως ή μόνο την μία π.χ. δεν ελέγχουμε την συχνότητα επισκέψεων ενός πελάτη, αλλά την ποσότητα των προϊόντων που αφήνει. Όταν ένα προϊόν παράγεται κατά μερίδες, δεν ελέγχουμε την ποσότητα, αλλά την συχνότητα παραγωγής. Είναι το χρονικό διάστημα που μεσολαβεί μεταξύ δύο διαχρονικών παραγωγών ή δύο διαχρονικών παραγγελιών. Με τον όρο πολιτική διαχείρισης αποθεμάτων εννοούμε μία σειρά κανόνων, με βάση τους οποίους αποφασίζεται πότε και με ποια ποσότητα πρέπει να αναπληρωθεί το απόθεμα. Η πιο συχνά χρησιμοποιούμενη πολιτική διαχείρισης είναι η πολιτική (S1,S2). Με βάση την πολιτική αυτή, όταν το επίπεδο του αποθέματος βρίσκεται στο S1, τότε γίνεται αναπλήρωση μέχρις ότου το επίπεδο του αποθέματος φτάσει στο S2. Επομένως, η ποσότητα Q που αναπληρώνεται, είναι ίση με S2- S1. Σε ένα σύστημα αποθεμάτων εμφανίζονται συνήθως οι παρακάτω μορφές κόστους: α) Κόστος παραγωγής ή παραγγελίας. Το κόστος παραγωγής ή παραγγελίας αποτελείται από δύο συνιστώσες. Ένα σταθερό κόστος το οποίο είναι ανεξάρτητο από την ποσότητα που παράγεται ή παραγγέλεται και ένα μεταβλητό κόστος που είναι ανάλογο προς την ποσότητα που παράγεται ή παραγγέλεται. Στο σταθερό κόστος κ, που ονομάζεται και κόστος προπαρασκευής, περιλαμβάνονται όλες τις δαπάνες για την έναρξη ενός παραγωγικού κύκλου ή την έκδοση μιας παραγγελίας, όπως είναι τα διοικητικά και τα διαχειριστικά έξοδα, το κόστος των προκαταρκτικών εργασιών, τα έξοδα παραλαβής των υλικών κτλ. Εάν συμβολίσουμε με c το κόστος παραγωγής ή παραγγελίας μιας μονάδας προϊόντος, τότε το κόστος για την παραγωγή ή την παραγγελία Q μονάδων, θα είναι: c*Q. Επομένως, το κόστος παραγωγής ή παραγγελίας Q μονάδων ενός προϊόντος θα είναι : κ1 = κ + cQ. β) Κόστος διατήρησης αποθεμάτων. Είναι το κόστος που καταβάλλεται για την διατήρηση μιας ποσότητας ενός προϊόντος ως απόθεμα στην πορεία του χρόνου. Το κόστος διατήρησης μεταβάλλεται ανάλογα με την ποσότητα του αποθέματος και τη χρονική διάρκεια αποθεματοποίησης, αποτελείται δε από τις παρακάτω συνιστώσες: i) Κόστος επενδεδυμένου κεφαλαίου. Είναι ανάλογο προς το επίπεδο του αποθέματος και προς το χρόνο που παραμένει το προϊόν ως απόθεμα και υπολογίζεται συνήθως με το επιτόκιο που ισχύει στην αγορά. ii) Κόστος αποθήκευσης. Περιλαμβάνει την δαπάνη του ενοικίου, τα έξοδα για την λειτουργία και την συντήρηση των κτιρίων αποθήκευσης, καθώς και τα έξοδα για την φύλαξη των προϊόντων. iii) Κόστος διαχείρισης και λογιστικών εργασιών. iv) Κόστος ασφάλισης των αποθεμάτων. v) Κόστος απόσβεσης. Οφείλεται στην παλαίωση ή στην αλλοίωση των προϊόντων. Το κόστος αυτό είναι ιδιαίτερα αισθητό στα εποχιακά προϊόντα, στα εμπορεύματα που έχουν σχέση με την μόδα και τα τρόφιμα. vi) Κόστος εσωτερικής κίνησης. Περιλαμβάνει τις δαπάνες των εργασιών για τη μετακίνηση των αποθεμάτων στο χώρο αποθήκευσης, τα χρήματα που καταβάλλονται σε φορτηγά, γερανούς, πλατφόρμες κτλ. Το κόστος διατήρησης μιας μονάδας αποθέματος στη μονάδα του χρόνου συμβολίζεται με κ2. γ) Κόστος έλλειψης. Το κόστος έλλειψης εμφανίζεται όταν οι ποσότητες ενός προϊόντος που υπάρχουν ως απόθεμα, δεν είναι επαρκείς για να ικανοποιήσουν τη ζήτηση. Η ζήτηση αυτή έχει ως συνέπεια την απώλεια κερδών, λόγω των χαμένων πωλήσεων και την απώλεια της αξιοπιστίας της επιχείρησης. Εάν η έλλειψη έχει σχέση με τις πρώτες ύλες ή με προϊόντα που χρησιμοποιούνται στην παραγωγή, τότε οι απώλειες για την επιχείρηση συνίστανται στην παύση της λειτουργίας των μηχανολογικών εγκαταστάσεων, στη διακοπή της εργασίας των εργατών και στην αναβολή εκτέλεσης παραγωγικών προγραμμάτων. Το κόστος έλλειψης είναι δυνατό να αντιμετωπιστεί με τακτά περιστασιακά μέτρα. Κάτι τέτοιο όμως, έχει ως συνέπεια μεγαλύτερο κόστος προπαρασκευής, κόστος έκτακτης εργασίας, αυξημένο διαχειριστικό κόστος, περισσότερες δαπάνες μεταφοράς, καθώς και κόστος από την μεταβολή των προγραμμάτων παραγωγής. Το κόστος έλλειψης είναι ανάλογο προς την ποσότητα και τη χρονική διάρκεια της έλλειψης, όταν στο σύστημα αποθεμάτων δεν επιτρέπονται οι απώλειες παραγγελιών, και ανάλογο προς την ποσότητα έλλειψης, όταν επιτρέπονται οι απώλειες. Το κόστος έλλειψης μιας μονάδας αποθέματος στη μονάδα του χρόνου το συμβολίζουμε με κ3. Τα αποθέματα, ανάλογα με τον τρόπο που δημιουργούνται, μπορούν να διακριθούν σε τέσσερις κατηγορίες, κυκλικό, ασφαλείας, αναμονής και σε κίνηση. Τα διαφορετικά αυτά είδη αποθεμάτων δεν διακρίνονται σε φυσική μορφή αλλά με βάση την αιτία της δημιουργίας τους. Το κυκλικό απόθεμα (cycle inventory) είναι το τμήμα του συνολικού αποθέματος που καθορίζεται άμεσα από το μέγεθος της παραγγελίας. Το ύψος του κυκλικού αποθέματος εξαρτάται από τον χρόνο ανάμεσα σε δυο παραγγελίες. Για παράδειγμα, αν γίνεται μια παραγγελία κάθε μήνα, το ύψος του αποθέματος θα πρέπει να ισούται με τη μηνιαία ζήτηση. Όσο μεγαλύτερη είναι η χρονική περίοδος ανάμεσα σε δυο παραγγελίες τόσο μεγαλύτερο θα είναι το κυκλικό απόθεμα. Για να αποφύγουν προβλήματα εξυπηρέτησης των πελατών και μη διαθεσιμότητας εξαρτημάτων, οι εταιρείες συχνά κρατάνε ένα απόθεμα ασφαλείας (safety stock inventory). Τα αποθέματα ασφαλείας είναι χρήσιμα όταν οι προμηθευτές δεν παραδίδουν την απαιτούμενη ποσότητα στην προκαθορισμένη ημερομηνία σε αποδεκτή ποιότητα ή όταν τα παρασκευασμένα αντικείμενα έχουν υποστεί ζημιές ή απαιτούν περαιτέρω διορθώσεις. Η διατήρηση αποθεμάτων ασφαλείας εξασφαλίζει την ομαλή λειτουργία της παραγωγικής διαδικασίας σε περίπτωση τέτοιων προβλημάτων. Για τη διατήρηση αποθεμάτων ασφαλείας, μία επιχείρηση κάνει μία παραγγελία νωρίτερα απ’ ότι τη χρειάζεται πραγματικά είτε σε μεγαλύτερη ποσότητα. Ως απόθεμα αναμονής (anticipation inventory) καθορίζεται το απόθεμα που χρησιμοποιείται για να απορροφήσει ανόμοια ζήτηση σε διαφορετικές χρονικές περιόδους. Για παράδειγμα, το 90% της ετήσιας ζήτησης του πετρελαίου θέρμανσης εμφανίζεται μέσα σε τέσσερις μήνες στο χρόνο. Με τη διατήρηση αποθεμάτων αναμονής, οι επιχειρήσεις δεν είναι υποχρεωμένες να προβαίνουν σε σημαντικές αυξομειώσεις της παραγωγής που συνεπάγονται κόστος. Τα αποθέματα αναμονής χρησιμοποιούνται επίσης και σε περιπτώσεις αβεβαιότητας σχετικά με την πρόσφορα ενός προϊόντος. Τα αποθέματα που κινούνται από το ένα σημείο του συστήματος ροής υλικών στο άλλο καλούνται αποθέματα σε κίνηση (pipeline inventory). Τα αποθέματα αυτά αποτελούν παραγγελίες που έχουν γίνει αλλά δεν έχουν παραληφθεί ακόμα. Μπορούν να υπολογιστούν ως η μέση ζήτηση κατά το χρόνο μεταξύ της παραλαβής δυο διαδοχικών παραγγελιών. Με βάση την κατηγορία των αποθεμάτων μπορούν να καθοριστούν οι κατάλληλες τακτικές για τη μείωση του. Οι τακτικές αυτές θα πρέπει να περιλαμβάνουν την ενέργεια για τη μείωση του αποθέματος αλλά και τακτικές για τη μείωση του κόστους εξ’ αιτίας της έλλειψης αποθεμάτων. Η βασική τακτική για τη μείωση του κυκλικού αποθέματος είναι απλά η μείωση του μεγέθους της παραγγελίας. Παράλληλα, όμως, για την αποφυγή της αύξησης του κόστους έναρξης νέας λειτουργίας και την αύξηση του συνολικού κόστους παραγγελίας, λόγω αύξησης του αριθμού των παραγγελιών, θα πρέπει η επιχείρηση να βελτιστοποιήσει τις διαδικασίες παραγγελίας και προετοιμασίας για νέες λειτουργίες. Επίσης, μπορεί να αυξήσει το βαθμό στον οποίο η ίδια εργασία μπορεί να επαναληφθεί χωρίς να χρειάζονται αλλαγές με εξειδίκευση, αφιέρωση πόρων για την παραγωγή ενός μόνο προϊόντος και τη χρησιμοποίηση του ίδιου εξαρτήματος για διαφορετικά προϊόντα. Η βασική τακτική που μπορεί να χρησιμοποιηθεί για τη μείωση του αποθέματος ασφαλείας είναι η τοποθέτηση των παραγγελιών πιο κοντά στο χρόνο που πρέπει να γίνει η παραλαβή. Λόγω της αβεβαιότητας σχετικά με τη ζήτηση, τις προμήθειες και τους χρόνους αποστολής, η τακτική αυτή μπορεί να οδηγήσει σε μη αποδεκτά επίπεδα εξυπηρέτησης πελατών. Οι πιθανές αρνητικές συνέπειες μπορούν να αποφευχθούν αν παράλληλα η επιχείρηση α) βελτιώσει τις προβλέψεις ζήτησης, β) μειώσει το χρόνο ανάμεσα σε δυο παραλαβές, γ) μειώσει την αβεβαιότητα των προμηθειών και δ) δώσει μεγαλύτερη έμφαση σε εργασία και μηχανές, τα μόνα συστατικά στοιχεία της παραγωγής που δεν αποθηκεύονται. Για την μείωση των αποθεμάτων αναμονής, μια επιχείρηση μπορεί να εξισώσει το ρυθμό παραγωγής της με τον ρυθμό ζήτησης. Παράλληλα θα πρέπει να προσπαθήσει να εξισορροπήσει τη ζήτηση δημιουργώντας νέα προϊόντα με διαφορετικούς κύκλους ζήτησης, με διαφήμιση προϊόντων εκτός εποχής και με εκπτώσεις στα προϊόντα αυτά. Τέλος μια επιχείρηση για να ελέγξει τα αποθέματα σε κίνηση έχει τη δυνατότητα να μειώσει τη διάρκεια αναμονής των αποθεμάτων όχι όμως και τη ζήτηση. Για τη μείωση των χρόνων αναμονής των αποθεμάτων μπορεί να επιλέξει τους κατάλληλους προμηθευτές και εταιρίες μεταφορών, να βελτιώσει τη διαχείριση των υλικών εντός του εργοστασίου και να μειώσει την ποσότητα της παραγγελίας στις περιπτώσεις που ο χρόνος αναμονής εξαρτάται από την ποσότητα παραγγελίας. Η διαχείριση των αποθεμάτων με τις καταμετρήσεις, την τοποθέτηση παραγγελιών, την παραλαβή αποθεμάτων κ.τ.λ. κοστίζει σε χρόνο προσωπικού και σε χρήματα. Με βάση λοιπόν τους περιορισμούς στους πόρους, η επιχείρηση θα πρέπει να χρησιμοποιήσει τους διαθέσιμους πόρους με τον καλύτερο τρόπο, να επικεντρώνεται δηλαδή στα πιο σημαντικά αντικείμενα στο απόθεμα της. Ένα σύστημα διαχείρισης αποθέματος καθορίζει πότε θα πρέπει να γίνει μια παραγγελία για ένα προϊόν και τι ποσότητα θα πρέπει να παραγγελθεί. Καθώς στις περισσότερες περιπτώσεις ελέγχου των αποθεμάτων περιλαμβάνονται αρκετά διαφορετικά αντικείμενα είναι δύσκολο για την επιχείρηση να κάνει διαφορετικό προγραμματισμό για τα αποθέματα του καθενός. Για την αντιμετώπιση του προβλήματος αυτού, η ταξινόμηση ABC διαχωρίζει το απόθεμα σε τρεις κατηγόριες βασιζόμενη στο γεγονός ότι ένας σχετικά μικρός αριθμός προϊόντων, εξαρτημάτων ή υλικών, αντιπροσωπεύουν το μεγαλύτερο μέρος της συνολικά δεσμευμένης σε αποθέματα αξίας. Η κατηγορία Α αντιστοιχεί σε ένα μικρό σχετικά ποσοστό των ειδών αποθέματος μεγάλης όμως αξίας, δηλαδή περίπου στο 15-20% του συνόλου των διαφόρων ειδών αποθεμάτων που αντιστοιχούν σε περίπου 70-75% της συνολικής αξίας των αποθεμάτων. Η κατηγορία Β περιλαμβάνει υλικά μικρότερης αξίας και σημασίας, αντιστοιχούν περίπου στο 20-25% του συνόλου των ειδών και στο 20-25 % της συνολικής αξίας των αποθεμάτων. Η κατηγορία C περιλαμβάνει τα υπόλοιπα μικρότερης αξίας αγαθά, περίπου 10-15% της συνολικής αξίας των αποθεμάτων, που αποτελούν και το μεγαλύτερο ποσοστό του συνόλου των υλικών που αποθεματοποιούται. Στόχος της ταξινόμησης ABC είναι ο καθορισμός του βαθμού ελέγχου και παρακολούθησης των αποθεμάτων. Για παράδειγμα, σε περιοδική βάση, τα υλικά της πρώτης κατηγορίας μπορεί να ελέγχονται πιο αποτελεσματικά με εβδομαδιαίες παραγγελίες, α υλικά της δεύτερης κατηγορίας μπορούν να παραγγέλλονται κάθε δυο εβδομάδες και τα υλικά της τρίτης κατηγορίας μπορούν να προμηθεύονται μηνιαία ή κάθε δυο μήνες. Για τα αποθέματα της πρώτης κατηγορίας, το σύστημα διαχείρισης τους θα πρέπει να βασίζεται στη συνεχή παρακολούθηση του αποθέματος του κάθε υλικού και θα πρέπει πάντα να τηρείται επαρκές απόθεμα ασφαλείας. Στα αποθέματα της δεύτερης κατηγορίας δεν απαιτείται τόσο αυστηρός έλεγχος και η επανεξέταση των παραμέτρων του αποθέματος, όπως το επίπεδο ανάλωσης, ο χρόνος εκτέλεσης της παραγγελίας θα πρέπει να γίνεται τακτικά αλλά σε μεγαλύτερες περιόδους απ’ ότι τα αποθέματα της πρώτης κατηγορίας. Τέλος, για τη διαχείριση των αποθεμάτων της τρίτης κατηγορίας ο έλεγχος των παραμέτρων του συστήματος διαχείρισης μπορεί να γίνεται ανά μεγάλα χρονικά διαστήματα καθώς δεν υπάρχει υψηλό κόστος έλλειψης των αποθεμάτων αυτών.

Αποθέματα είναι ποσότητες προϊόντων, οι οποίες φυλάσσονται σε αποθήκες για μελλοντική χρήση. Τα προϊόντα αυτά μπορεί να είναι πρώτες ύλες, ημικατεργασμένα ή έτοιμα προϊόντα, κεφάλαια, μηχανές κτλ. Τα αποθέματα, εάν διατηρούνται με ασφάλεια, συμβάλλουν σημαντικά στη σωστή λειτουργία των επιχειρήσεων. Επομένως, αποτελούν για τις διοικήσεις των επιχειρήσεων ένα τομέα με πολλές παραμέτρους, οι οποίες θα πρέπει να αντιμετωπίζονται με τον πιο συμφέροντα για την επιχείρηση τρόπο. Εάν η ποσότητα των αποθεμάτων που διατηρεί κάποια επιχείρηση είναι αρκετά μεγάλη, τότε αντιμετωπίζεται σε μεγάλο βαθμό μια αύξηση της ζήτησης που τυχόν θα παρουσιασθεί στην αγορά, αλλά για την απόκτηση και την διατήρηση αυτών των αποθεμάτων, δεσμεύονται μεγάλα ποσά κεφαλαίων. Εάν, αντίθετα, η ποσότητα των αποθεμάτων είναι μικρή, τότε το επενδεδυμένο σε αυτά κεφάλαιο μειώνεται, αλλά η επιχείρηση αντιμετωπίζει τον κίνδυνο της πιθανής έλλειψης αποθεμάτων που συνεπάγεται απώλεια κερδών και αξιοπιστίας. Επομένως, για μια επιχείρηση τίθεται το πρόβλημα του ελέγχου και της διαχείρισης των αποθεμάτων με τέτοιο τρόπο, ώστε να εξασφαλίζονται για την επιχείρηση τα μεγαλύτερα δυνατά κέρδη. Ο βασικός σκοπός ενός συστήματος διαχείρισης αποθεμάτων είναι να καθορίζει πότε θα πρέπει να παραγγελθούν τα αγαθά, πόσο μεγάλη θα πρέπει να είναι η παραγγελιά σε ποια χρονική περίοδο θα γίνει . Ορισμένες επιχειρήσεις προτιμούν να διατηρούν μακροχρόνιες σχέσεις με τους προμηθευτές τους για την ικανοποίηση των αναγκών τους για σχεδόν έναν ολόκληρο χρόνο. Στην περίπτωση αυτή ένα σύστημα διαχείρισης αποθεμάτων θα καθορίζει πότε και τι ποσότητα θα διανέμεται. Ένα αποτελεσματικό σύστημα διαχείρισης αποθεμάτων, εξοικονομεί πόρους για την επιχείρηση ελαχιστοποιώντας το κόστος. Σε ένα σύστημα αποθεμάτων, ο έλεγχος μπορεί να γίνει με δύο τρόπους: Συνεχής έλεγχος των αποθεμάτων, οπότε μιλάμε για σύστημα αποθεμάτων συνεχούς επιθεώρησης. Έλεγχος αποθεμάτων σε ίσα χρονικά διαστήματα, οπότε μιλάμε για σύστημα αποθεμάτων περιοδικής επιθεώρησης.Πολλοί είναι οι παράγοντες εκείνοι που συνηγορούν στη διατήρηση αποθεμάτων σε μια επιχείρηση. Από αυτούς αναφέρουμε παρακάτω τους σπουδαιότερους: Αβεβαιότητα. Η ζήτηση ενός προϊόντος δεν μπορεί να προβλεφθεί πάντοτε με ακρίβεια, διότι υπάρχουν πολλοί λόγοι, όπως βλάβες των συστημάτων παραγωγής, καθυστερήσεις στην αποστολή πρώτων υλών, απεργίες, ανώμαλες καιρικές συνθήκες κτλ., που δημιουργούν απρόβλεπτες καταστάσεις. Κέρδος. Η διατήρηση αποθεμάτων επιτρέπει στην επιχείρηση να έχει ένα κέρδος, από τυχόν αυξήσεις των τιμών των προϊόντων που διατηρεί ή των πρώτων υλών για τα προϊόντων που παράγει. Ακόμα, η επιχείρηση κερδίζει σημαντικά ποσά, λόγω των εκπτώσεων που παρέχει η αγορά μεγάλων ποσοτήτων από ένα προϊόν. Χρόνος παράδοσης των προϊόντων. Επειδή η παραγωγή ενός προϊόντος απαιτεί μια ορισμένη χρονική περίοδο, είναι δυνατό η επιχείρηση, κατά το χρονικό αυτό διάστημα της παραγωγής, να απωλέσει έναν αριθμό πελατών, οι ποίοι δεν θα είχαν την δυνατότητα να περιμένουν για την παραλαβή του προϊόντος που παράγεται. Η διατήρηση αποθεμάτων του προϊόντος αυτού αποτρέπει ένα τέτοιο κίνδυνο για την επιχείρηση. Ανταγωνισμός. Ο ανταγωνισμός μεταξύ επιχειρήσεων που παράγουν τα ίδια προϊόντα, επιβάλλει, πολλές φορές, την παράδοση προϊόντων στους πελάτες σε χρόνο μικρότερο από αυτόν που χρειάζεται για την παραγωγή τους. Επομένως, μια τέτοια προσπάθεια προσθέτει στην επιχείρηση επιπλέον κόστος και προβλήματα που έχουν σχέση με την επισπεύσει της παραγωγικής διαδικασίας. Θα ήταν πιο οικονομικό η επιχείρηση να αποθηκεύει έτοιμα ή ημικατεργασμένα προϊόντα, έτσι ώστε η παραγωγή να μην ξεκινά από το μηδέν κάθε φορά που δέχεται μία παραγγελία. Αποφυγή υπέρογκων ποσών για εξοπλισμό. Όταν παράγεται ένα προϊόν σε καθημερινή βάση και για την παραγωγή του χρειάζεται ειδική προετοιμασία των μέσων παραγωγής και απαιτείται ειδικό κόστος εξοπλισμού καθώς και αρκετός χρόνος, τότε, εάν δεν υπάρχει απόθεμα, η επιχείρηση είναι υποχρεωμένη να πληρώνει καθημερινά υπέρογκα ποσά για προετοιμασία και εξοπλισμό. Εάν ένα προϊόν παράγεται ανά δύο μέρες και σε διπλή ποσότητα κρατώντας το προϊόν της μίας ως απόθεμα, τότε το κόστος προετοιμασίας και εξοπλισμού μειώνεται κατά το ήμισυ.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B9%CE%B1%CF%87%CE%B5%CE%AF%CF%81%CE%B9%CF%83%CE%B7_%CE%B1%CF%80%CE%BF%CE%B8%CE%B5%CE%BC%CE%AC%CF%84%CF%89%CE%BD

Διεθνής Μαρξιστική Τάση

Το Militant ή Μαχητής (επίσης γνωστό και ως η τάση του Militant/Μαχητή) ήταν μια εισοδιστική ομάδα μέσα στο βρετανικό Εργατικό Κόμμα που έδρευε γύρω από την εφημερίδα Militant, η οποία ιδρύθηκε το 1964. Το 1974, το Militant και οι σύμμαχοί του στη Σουηδία, την Ιρλανδία και άλλες χώρες συγκρότησαν την Επιτροπή για μια Εργατική Διεθνή. Εκείνη την εποχή ήταν η μεγαλύτερη τροτσκιστική οργάνωση στην Ευρώπη. Η οργάνωση κέρδισε περισσότερα μέλη κατά τη δεκαετία του 1970 και στις αρχές της δεκαετίας του 1980 και κυριάρχησε στο Εργατικό Κόμμα στο Λίβερπουλ. Το 1983, τα πέντε μέλη της συντακτικής επιτροπής της εφημερίδας Militant διαγράφηκαν επειδή παραβίασαν το καταστατικό του Εργατικού Κόμματος και οι διαγραφές μελών του Militant συνεχίστηκαν καθ' όλη την υπόλοιπη δεκαετία.Ο Τεντ Γκραντ ήταν ο επί μακρόν ηγέτης του Militant έως ότου αυτό διασπάστηκε στις αρχές του 1992 για μια σειρά θεμάτων, κυρίως γύρω από το ζήτημα της συνέχισης της εισοδιστικής δουλειάς στο Εργατικό Κόμμα. Η πλειοψηφία, απορρίπτοντας τον εισοδισμό, σχημάτισε το Militant Labour (Μαχητικό Εργατικό Κόμμα), το οποίο στη συνέχεια μετονομάστηκε σε Σοσιαλιστικό Κόμμα της Αγγλίας και της Ουαλίας. Ο Γκραντ υποστήριξε ότι η αποχώρηση από το Εργατικό Κόμμα θα ισοδυναμούσε με την απόρριψη πολλών δεκαετιών υπομονετικής δουλειάς και υποστήριξε ότι οι Μαρξιστές θα πρέπει να παραμείνουν μέσα στο κόμμα. Ωστόσο, αυτός και οι υποστηρικτές του διαγράφηκαν από την τάση και μαζί με τον Άλαν Γουντς σχημάτισαν τη Σοσιαλιστική Έκκληση (Socialist Appeal) στη Βρετανία.Ο φραξιονιστικός αγώνας μέσα στο Militant που οδήγησε στη διαγραφή του Γκραντ και του Γουντς επεκτάθηκε επίσης μέσα στην ΕΕΔ με τους υποστηρικτές της φράξιας του Γκραντ να αποχωρούν για να σχηματίσουν την Επιτροπή για μια Μαρξιστική Διεθνή σε πολλές χώρες, ιδιαίτερα στην Ισπανία. Στο Παγκόσμιο Συνέδριό της το 2006, η οργάνωση μετονομάστηκε σε Διεθνή Μαρξιστική Τάση (ΔΜΤ).Ο Ρομπ Σιούελ είναι συντάκτης της εφημερίδας Socialist Appeal του βρετανικού τμήματος και ο Άλαν Γουντς είναι αρχισυντάκτης του περιοδικού της Διεθνούς Μαρξιστικής Τάσης In Defence of Marxism (Στην Υπεράσπιση του Μαρξισμού) καθώς και του ιστότοπου της ΔΜΤ, In Defense of Marxism. Η Διεθνής Μαρξιστική Τάση ακολουθεί τον ορθόδοξο Τροτσκισμό, δίνοντας έμφαση στην εκπαίδευση των στελεχών από την εργατική τάξη και τη νεολαία.Το μανιφέστο της ΔMT θέτει αιτήματα όπως «το τέλος της ιδιωτικοποίησης και την εγκατάλειψη της οικονομίας της αγοράς», «την εθνικοποίηση των ιδιωτικοποιημένων εταιρειών χωρίς αποζημίωση» και «την επανεισαγωγή του κρατικού μονοπωλίου του εξωτερικού εμπορίου». Η ΔMT έχει τμήματα σε πολλές χώρες παγκοσμίως, συμπεριλαμβανομένων των Esquerda Marxista στη Βραζιλία, Sinistra classe rivoluzione στην Ιταλία, Revolutie (προηγουμένως Vonk ) στην Ολλανδία, Fightback στον Καναδά και Σοσιαλιστική Έκκληση στη Βρετανία. Το τμήμα της στη Γαλλία, η Révolution (πρώην La Riposte), ασκούσε εισοδιστική τακτική στο Γαλλικό Κομμουνιστικό Κόμμα. Το 2008, το γαλλικό τμήμα υποστήριξε μια εναλλακτική πλατφόρμα στο συνέδριο του ΓΚΚ, το οποίο έλαβε την υποστήριξη του 15% των συνέδρων. Στη συνέχεια, η Révolution εγκατέλειψε το Γαλλικό Κομμουνιστικό Κόμμα και έγινε μέλος της La France Insoumise ενώ η La Riposte μένει στο κόμμα και δεν είναι πλέον τμήμα της Διεθνούς Μαρξιστικής Τάσης. Το βραζιλιάνικο τμήμα της ΔMT, Esquerda Marxista (Μαρξιστική Αριστερά) ήταν προηγουμένως αναγνωρισμένη τάση στο κυβερνών Κόμμα Εργαζομένων και έχει την πλειοψηφία στο Movimento Negro Socialista (Σοσιαλιστικό Μαύρο Κίνημα, MNS). Στις 5 Μαΐου 2015, το τμήμα της Βραζιλίας ανακοίνωσε την αποχώρησή του από το Κόμμα Εργαζομένων, επικαλούμενο την αποτυχία αυτού του κόμματος να αντιταχθεί στη λιτότητα και την υποστήριξή του στην αστυνομική καταστολή των κινημάτων διαμαρτυρίας.Δύο μέλη του ελληνικού τμήματος (Κομμουνιστική Τάση του ΣΥΡΙΖΑ) εκλέχτηκαν στην Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ κατά τη διάρκεια του ιδρυτικού συνεδρίου τον Ιούλιο του 2013. Αυτή η φράξια έκτοτε πάλεψε μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ για την απόρριψη της λιτότητας και την εφαρμογή σοσιαλιστικών πολιτικών από την ηγεσία του κόμματος. Οι θέσεις αυτής της οργάνωσης έχουν κερδίσει την προσοχή της Wall Street Journal, η οποία πήρε συνέντευξη από ορισμένα μέλη της ως μέρος ενός άρθρου στις 23 Ιουνίου 2015. Η Κομμουνιστική Τάση εντάχθηκε στη νεοσύστατη Λαϊκή Ενότητα μετά τη διάσπασή της από τον ΣΥΡΙΖΑ. Αποχώρησε από τη Λαϊκή Ενότητα το 2016. Το μεξικάνικο τμήμα, La Izquierda Socialista, δραστηριοποιείται στο Εθνικό Κίνημα Αναγέννησης. Αρκετά μέλη του μεξικανικού τμήματος αναφέρθηκαν ονομαστικά σε άρθρα της συντηρητικής εφημερίδας La Razón. Αυτά τα άρθρα σημείωσαν τον μεγάλο ρόλο αυτών των μελών στους φοιτητικούς αγώνες στο Instituto Politécnico Nacional και τους κατηγόρησαν ότι ήταν αγκιτάτορες εκ των έξω και συνδέονταν με τον αριστερό συγγραφέα και πολιτικό Paco Ignacio Taibo II. Στις 26 Αυγούστου 2015, μέλη της La Izquerda Socialista τραυματίστηκαν σε αντιπαράθεση με την αστυνομία αποκατάστασης της τάξης μετά την αποχώρησή τους από μια διαμαρτυρία για τους αγνοούμενους της «Ayotzinapa» στην Πόλη του Μεξικού. Μεταξύ των τραυματιών ήταν και ο Ubaldo Meneses, εκδότης της εφημερίδας του οργάνωσης και μέλος του εθνικού συμβουλίου του MORENA.Στο πλαίσιο της προετοιμασίας για τις γενικές εκλογές της Ιταλίας το 2018, το τμήμα της ΔMT (Αριστερά, Τάξη, Επανάσταση) σχημάτισε την εκλογική συμμαχία για μια Επαναστατική Αριστερά με το Εργατικό Κομμουνιστικό Κόμμα, το ιταλικό τμήμα της Συντονιστικής Επιτροπής για την Επανίδρυση της Τετάρτης Διεθνούς (CRFI). Η συμμαχία έλαβε 0,08% των ψήφων.Ύστερα από την ταχεία ανάπτυξη των Δημοκρατικών Σοσιαλιστών της Αμερικής μετά τις προεδρικές εκλογές του 2016 στις Ηνωμένες Πολιτείες, τα μέλη της ΔMT στις ΗΠΑ έχουν ενταχθεί σε τοπικές οργανώσεις των Δημοκρατικών Σοσιαλιστών της Αμερικής σε όλη τη χώρα. Στο 13ο Συνέδριό του στις 3 και 4 Μαΐου 2019, το Επαναστατικό Εργατικό Κόμμα ψήφισε να συγχωνευθεί με το ρωσικό τμήμα της Διεθνούς Μαρξιστικής Τάσης και το ενωμένο κόμμα να προσχωρήσει στη ΔMT. Το 2020, η ρωσική οργάνωση της ΔMT ηγήθηκε της αντι-κληρικής εκστρατείας στη Μόσχα και υποστήριξε με επιτυχία την εκλογική εκστρατεία ενός από τους υποψηφίους του Κομμουνιστικού Κόμματος για τη Δούμα της πόλης της Μόσχας (δημοτικό συμβούλιο). Ακριβώς όπως η Επιτροπή για μια Εργατική Διεθνή ακολούθησε μια πολιτική εισοδισμού στα παραδοσιακά μαζικά σοσιαλδημοκρατικά κόμματα μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1990, ομάδες της ΔMT σε όλο τον κόσμο ακολουθούν αυτή τη μέθοδο στα αντίστοιχα Εργατικά Κόμματα (όπου υπάρχουν), σε ορισμένα κομμουνιστικά κόμματα όπως εκείνα στη Γαλλία και την Ιταλία και, σε ορισμένες χώρες, μαζικά λαϊκιστικά κόμματα όπως το Λαϊκό Κόμμα του Πακιστάν . Αυτό το έργο, ωστόσο, συνδυάζεται συνήθως με ανεξάρτητη δουλειά εκτός αυτών των κομμάτων και με την έντονη προσοχή της μη διάλυσης της μαρξιστικής οργάνωσης μέσα σε αυτά. Το τμήμα της ΔMT στις Ηνωμένες Πολιτείες δεν ακολουθεί τον εισοδισμό, απεναντίας υποστηρίζει μια καμπάνια για ένα εργατικό κόμμα που θα δημιουργηθεί από συνδικάτα. Η ΔMT έχει εξαπλωθεί σε χώρες της Λατινικής Αμερικής, όπου τώρα έχει ομάδες σε Βενεζουέλα, Περού, Αργεντινή, Μεξικό, Βολιβία, Βραζιλία και Ελ Σαλβαδόρ . Στα τέλη του 2002 προώθησε την έναρξη της εκστρατείας αλληλεγγύης Κάτω τα χέρια από τη Βενεζουέλα, η οποία δραστηριοποιείται τώρα σε 30 χώρες και είχε εγκρίνει ψηφίσματα στο πλαίσιο των συνδικαλιστικών κινημάτων στη Βρετανία, τον Καναδά, την Ιταλία και άλλες χώρες. Οι ακτιβιστές της ΔMT διαδραματίζουν επίσης σημαντικό ρόλο στο κίνημα FRETECO (Μέτωπο για Εργοστάσια Κάτω από Εργατικό Έλεγχο) στη Βραζιλία και τη Βενεζουέλα. Υπήρξαν πολύ δραστήριοι στη Βενεζουέλα, όπου το τμήμα τους υποστηρίζει τον Ούγκο Τσάβες προωθώντας τις ιδέες των Μαρξ, Λένιν και Τρότσκι. Το 2010, ο Ramon Muchacho, αρχηγός του κύριου αντιπολιτευόμενου κόμματος της Βενεζουέλας Primero Justicia, ισχυρίστηκε ότι ο Άλαν Γουντς της ΔMT ήταν ο «κύριος ιδεολογικός σύμβουλος και προσωπικός φίλος» του Τσάβες, ένας ισχυρισμός που είχε ειπωθεί παλαιότερα από τον Άλαν Γουντς.Κάθε χρόνο όλα τα τμήματα της τάσης συμμετέχουν σε ένα μεγάλο γεγονός που είναι είτε Παγκόσμιο Συνέδριο είτε Παγκόσμιο Σχολείο Μαρξισμού. Η αποστολή του συνεδρίου είναι να συζητήσει την ανάπτυξη της ΔMT στον κόσμο, να παρουσιάσει ραπόρτα και να σχεδιάσει τις μελλοντικές δραστηριότητες, ενώ το Παγκόσμιο Σχολείο στοχεύει κυρίως στην εμβάθυνση της γνώσης της μαρξιστικής θεωρίας, της ιστορίας του εργατικού κινήματος και της πραγματικής κατάστασης του αγώνα για τον παγκόσμιο σοσιαλισμό.Τις πρώτες μέρες του Μαρτίου του 2009 η Διεθνής Μαρξιστική Τάση διοργάνωσε ένα Μαρξιστικό Σχολείο στο Μεξικό, όπου συγκεντρώθηκαν επαναστάτες από όλη τη Βόρεια, Νότια και Κεντρική Αμερική για να συζητήσουν τη δουλειά που έγινε σε κάθε χώρα, καθώς και τις μαρξιστικές ιδέες και τις προοπτικές για το κίνημα. Ιδιαίτερα παρών σε μια από τις Συζητήσεις ήταν ο Εστεμπάν Βολκώφ, εγγονός του Τρότσκι που περιέγραψε τον Άλαν Γουντς ως έναν από τους καλύτερους οπαδούς του Τρότσκι. Επίσης, σε αυτή την εκδήλωση, κυκλοφόρησε ένα νέο θεωρητικό περιοδικό, το οποίο ονομάζεται America Socialista, το οποίο δημοσιεύεται επί του παρόντος στα ισπανικά, αλλά προορίζεται να δημοσιευτεί επίσης στα πορτογαλικά, τα αγγλικά και τα γαλλικά.Το 2012, η ΔMT δημοσίευσε ένα άρθρο που καταγγέλλει την απόπειρα δολοφονίας της Μάλαλα Γιουσαφτζάι, ισχυριζόμενη ότι η τελευταία είναι συμπαθούσα της ΔMT και δημοσίευσε επίσης μια φωτογραφία της που την απεικονίζει να μιλάει σε σχολείο της ΔMT στο Σουάτ του Πακιστάν. Η δήλωση του Γουντς χρησιμοποιήθηκε για να ερμηνεύσει τις πολιτικές πεποιθήσεις της Γιουσαφτζάι και να υποστηρίξει πως η τελευταία έχει μια κομμουνιστική και όχι μια απλώς αντι-θρησκευτική ατζέντα. Η Γιουσαφτζάι έστειλε χαιρετισμούς στο συνέδριο του πακιστανικού τμήματος της ΔMT στις 9 Μαρτίου του 2013, στο οποίο είπε: "Είμαι πεπεισμένη ότι ο σοσιαλισμός είναι η μόνη απάντηση και καλώ όλους τους συντρόφους να οδηγήσουν αυτόν τον αγώνα σε ένα νικηφόρο αποτέλεσμα. Μόνο αυτό θα μας ελευθερώσει από τις αλυσίδες της μισαλλοδοξίας και της εκμετάλλευσης." Στα τέλη του 2009 αναπτύχθηκε μια διαμάχη μεταξύ της ηγεσίας της ΔMT και των ηγετών των τμημάτων της στην Ισπανία (El Militante), τη Βενεζουέλα (Corriente Marxista Revolucionaria) και το Μεξικό. Τον Ιανουάριο του 2010, αυτές οι οργανώσεις, μαζί με την ομάδα στην Κολομβία και μέρος του τμήματος στο Μεξικό, διασπάστηκαν με τη ΔMT και ίδρυσαν μια νέα διεθνή οργάνωση, τη Izquierda Revolucionaria (Επαναστατική Αριστερά). Οι μειοψηφίες στη Βενεζουέλα και την Ισπανία επέλεξαν να παραμείνουν στη ΔMT και να δημιουργήσουν νέα τμήματα. Το νέο τμήμα της ΔMT στη Βενεζουέλα κυκλοφόρησε την εφημερίδα, Lucha de Clases, τον Απρίλιο του 2010. Το 2016, το Corriente Marxista Revolucionaria εξέδωσε κοινή δήλωση με την Επιτροπή για μια Εργατική Διεθνή ανακοινώνοντας ότι οι δύο οργανώσεις διεξάγουν από κοινού εργασία.Τον ίδιο χρόνο, εμφανίστηκε μια άλλη μικρότερη διάσπαση. Η πλειοψηφία του σουηδικού τμήματος, φράξιες στην Πολωνία και τη Βρετανία και άτομα από πολλά άλλα τμήματα εγκατέλειψαν τη ΔMT για να σχηματίσουν μια νέα ομάδα που ονομάζεται Προς μια Νέα Διεθνή Τάση. Το ιρανικό τμήμα της ΔMT διασπάστηκε επίσης με αφορμή τη θέση της διεθνούς για τις φιλικές σχέσεις της Βενεζουέλας με την ιρανική κυβέρνηση και το 2011 εξέδωσε τη Μαρξιστική Αναβίωση με συνοδοιπόρους στη Βρετανία. Το 2016 το τμήμα του Πακιστάν διασπάστηκε, με την πλειοψηφία να αποχωρεί, ενώ η μειοψηφία αναδιοργανώθηκε ως "Lal Salaam" (Κόκκινος Χαιρετισμός). Τον Απρίλιο του 2017, η ΔMT υπέστη διάσπαση στο τμήμα της Βραζιλίας. Εκτός από τον διεθνή ιστότοπο, κάθε εθνικό τμήμα έχει τον δικό του ιστότοπο στις αντίστοιχες γλώσσες της κάθε χώρας. Υπάρχει επίσης μια ποσότητα ηχητικού υλικού και βίντεο στον ιστότοπο. Η ΔMT έχει έναν εκδοτικό οίκο, τον Wellred Books, ο οποίος εκδίδει διάφορα βιβλία των Τρότσκι, Γουντς και άλλων συγγραφέων και τα πουλάει μέσω του διαδικτυακού βιβλιοπωλείου του προμηθεύοντας τα τμήματα της ΔMT με υλικό για τους πάγκους των βιβλίων τους. Κάθε τμήμα της ΔΜΤ δημοσιεύει τακτικά θεωρητικά περιοδικά, όπως το "In Defence of Marxism", το "America Socialista" και το "FalceMartello". Το όνομα της ιστοσελίδας, In Defense of Marxism, προέρχεται από τον τίτλο μιας συλλογής επιστολών και άρθρων του Τρότσκι. Πολυμέσα σχετικά με το θέμα International Marxist Tendency στο Wikimedia Commons Επίσημος ιστότοπος Ιστότοπος ΗΠΑ Αρχειοθετήθηκε 2017-10-01 στο Wayback Machine. Εκδόσεις (ΗΒ) Εκδόσεις (ΗΠΑ)

Η Διεθνής Μαρξιστική Τάση (ΔMT) είναι διεθνής τροτσκιστική τάση που ιδρύθηκε από τον Τεντ Γκραντ και τους οπαδούς του μετά τη διάσπαση με την Επιτροπή για μια Εργατική Διεθνή στις αρχές της δεκαετίας του 1990. Αρχισυντάκτης της ιστοσελίδας τους, www.marxist.com, είναι ο Άλαν Γουντς. Ο ιστότοπος είναι πολύγλωσσος και σε αυτόν δημοσιεύονται άρθρα διεθνούς επικαιρότητας που έχουν γραφτεί από μαρξιστική σκοπιά, καθώς και πολλά ιστορικά και θεωρητικά άρθρα. Η ΔMT δραστηριοποιείται σε περισσότερες από 40 χώρες παγκοσμίως.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B9%CE%B5%CE%B8%CE%BD%CE%AE%CF%82_%CE%9C%CE%B1%CF%81%CE%BE%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%A4%CE%AC%CF%83%CE%B7

Βενεζουέλα

Το όνομα Βενεζουέλα αποδίδεται ιστορικά σε μεταμόρφωση του ονόματος Βενετία (Venezia). Ο εξερευνητής Αμέριγκο Βεσπούτσι με τον Αλόνσο δε Οχέδα, ισχυρίζονται ότι έδωσαν αυτό το όνομα, όταν πρωτοείδαν σπίτια των ιθαγενών άνιου που εξείχαν από το νερό και θύμισαν στον Ιταλό Βεσπούτσι τη Βενετία. Σύμφωνα με μια άλλη, λιγότερο δημοφιλή θεωρία, το όνομα προέρχεται από μια λέξη των ιθαγενών και σήμαινε Μεγάλο Νερό, όπως ήταν γνωστός ο κόλπος του Μαρακαΐμπο. Η Βενεζουέλα βρίσκεται στο βόρειο τμήμα της Νότιας Αμερικής. Έχει συνολική έκταση 916.445 χλμ², το οποίο την καθιστά την 33η μεγαλύτερη χώρα στον κόσμο. Το σχήμα της είναι περίπου τριγωνικό. Η Βενεζουέλα έχει ακτογραμμή περίπου 2.800 χιλιομέτρων στον βορρά, η οποία περιλαμβάνει πολυάριθμα νησιά στην Καραϊβική, όπως τη νήσο Μαργαρίτα, ενώ στα βορειοανατολικά βρέχεται από τον Ατλαντικό. Η Βενεζουέλα συνήθως περιγράφεται ότι αποτελείται από τέσσερις τοπογραφικές περιοχές: την πεδιάδα του Μαρακαΐμπο στα βορειοδυτικά, τα βουνά, τα οποία εκτείνονται σχηματίζοντας τόξο από τα σύνορα με την Κολομβία μέχρι τις ακτές της Καραϊβικής, τις πεδιάδες της κεντρικής Βενεζουέλας και τα υψίπεδα της Γουιάνας στα νοτιοανατολικά. Τα βουνά στα βορειοδυτικά της χώρας αποτελούν το βορειοανατολικό άκρο των Άνδεων. Η ψηλότερη κορυφή της Βενεζουέλας, το Πίκο Μπολίβαρ, με ύψος 4.979 μέτρα, βρίσκεται σε αυτή την περιοχή. Στον νότο, τα κατακερματισμένα υψίπεδα της Γουιάνας αποτελούν τις βόρειες άκρες της πεδιάδας του Αμαζονίου και εκεί βρίσκονται οι καταρράκτες Έιντζελ (ή Άνχελ, όπως είναι η ισπανική προφορά τους), οι ψηλότεροι του κόσμου, καθώς και τα τεπούι, μεγάλα τραπεζοειδή όρη. Η κεντρική περιοχή της χώρας χαρακτηρίζεται από το γιάνος (llanos), πεδιάδα η οποία εκτείνεται από τα σύνορα με την Κολομβία μέχρι το δέλτα του Ορινόκο. Ο Ορινόκο είναι το μεγαλύτερο και σημαντικότερο ποτάμιο σύστημα της χώρας και ένα από τα μεγαλύτερα της νότιας Αμερικής. Άλλα σημαντικά ποτάμια είναι οι παραπόταμοι του Ορινόκο Καρονί και Απούρε. Η Βενεζουέλα συνορεύει με την Κολομβία στα δυτικά, τη Γουιάνα στα ανατολικά και τη Βραζιλία στα νότια. Νησιά της Καραϊβικής, όπως το Τρινιντάντ και Τομπάγκο, η Γρενάδα, το Κουρασάο, η Αρούμπα και οι Υπήνεμες Αντίλλες, βρίσκονται κοντά στις ακτές της Βενεζουέλας. Η Βενεζουέλα έχει εδαφικές διεκδικήσεις με τη Γουιάνα (προηγουμένως το Ηνωμένο Βασίλειο), κυρίως όσον αφορά την περιοχή Εσεκίμπο, και με την Κολομβία στον κόλπο της Βενεζουέλας. Το 1895, μετά από χρόνια διπλωματικών προσπαθειών να λυθεί το πρόβλημα των συνόρων στο Εσεκίμπο, συστάθηκε μια «ουδέτερη» επιτροπή (αποτελούμενη από Βρετανούς, Αμερικανούς και Ρώσους, αλλά όχι Βενεζουελανούς) και το 1899 αποφάνθηκε ενάντια στις διεκδικήσεις της Βενεζουέλας. Οι άνθρωποι έφτασαν στη Βενεζουέλα περίπου πριν 15.000 χρόνια και εργαλεία αυτής της περιόδου έχουν βρεθεί στη δυτική Βενεζουέλα. Δεν είναι γνωστό πόσοι άνθρωποι κατοικούσαν στη Βενεζουέλα πριν την άφιξη των Ισπανών, αλλά υπολογίζεται ότι ήταν περίπου ένα εκατομμύριο. Μετά την κατάκτηση, ο αριθμός τους μειώθηκε αισθητά, κυρίως λόγω των μεταδοτικών ασθενειών που έφτασαν από την Ευρώπη. Το 1498-1499, κατά τη διάρκεια του τρίτου ταξιδιού του στον νέο κόσμο, ο Χριστόφορος Κολόμβος και ο Αλόνσο ντε Οχέδα φτάνουν στη Βενεζουέλα, που κατοικείται από ιθαγενείς ινδιάνους. Ο Κολόμβος αποβιβάστηκε στις ακτές στον κόλπο της Παρία, στο δέλτα του Ορινόκο. Το 1521 αρχίζει η ισπανική αποίκιση από τις βορειοανατολικές ακτές, με την πρώτη πόλη να δημιουργείται κοντά στην Κουμανά. Παρά τις αντιστάσεις των ιθαγενών, οι Ισπανοί κατέκτησαν την περιοχή. Πολλοί ιθαγενείς έγιναν καθολικοί. Αρχικά, οι αποικιακοί οικισμοί δημιουργήθηκαν κοντά στη βόρεια ακτή, αλλά από τα μέσα του 18ου αιώνα, οι Ισπανοί άρχισαν να επεκτείνονται στην ενδοχώρα ακολουθώντας τον ρου του Ορινόκο. Το Καράκας ιδρύθηκε το 1567, σε τοποθεσία που ναι μεν ήταν κοντά σε λιμάνι, αλλά βρισκόταν προστατευμένη μέσα σε κοιλάδα στα βουνά και είχε υγιεινότερο κλίμα. Το 1749 πραγματοποιείται η πρώτη εξέγερση ενάντια στην ισπανική κυριαρχία. Η Βενεζουέλα εκμεταλλευόμενη την εισβολή του Ναπολέοντα Α΄ στην Ισπανία εξεγείρεται το 1810 και ανακηρύσσεται ανεξάρτητη το 1811 από τον Φρανσίσκο δε Μιράνδα, έχασε όμως μετά τη μάχη με τους Ισπανούς. Η Βενεζουέλα ανακήρυξε ξανά την ανεξαρτησία της τις 7 Αυγούστου 1813, αλλά συνετρίβη πάλι. Ο Σιμόν Μπολίβαρ, μαζί με τον Αντόνιο Χοσέ ντε Σούκρε και τον Χοσέ Αντόνιο Πάες, συνέχισε τη μάχη, κερδίζοντας το 1819 τους φιλοβασιλικούς και δημιουργώντας τη Δημοκρατία της Μεγάλης Κολομβίας (σημερινή Κολομβία, Βενεζουέλα, Ισημερινός και Παναμάς). Το 1821 κέρδισε τη μάχη του Καραμπομπό, διασφαλίζοντας την ανεξαρτησία της Βενεζουέλας. Η δουλεία καταργήθηκε στη Βενεζουέλα το 1854. Ακολούθησαν αρκετές δεκαετίες πολιτικής κρίσης και στρατιωτικών καθεστώτων, όπως αυτό του στρατηγού Χουάν Βισέντε Γκόμες (1908-1935) και του Μάρκος Πέρες Χιμένες (1948-1958). Το 1859 ξέσπασε εμφύλιος πόλεμος, γνωστός ως Ομοσπονδιακός Πόλεμος. Ακολούθησε διαμάχη με το Ηνωμένο Βασίλειο σχετικά με τα εδάφη του Εσεκίμπα της Γουιάνας, έως ότου διεθνής επιτροπή αποφάσισε ότι ανήκαν στο Ηνωμένο Βασίλειο. Στις αρχές του 20ού αιώνα, ο Κιπριανό Κάστρο αρνήθηκε να πληρώσει τα χρέη της χώρας, οδηγώντας σε ναυτικό αποκλεισμό της χώρας από τη Βρετανία, τη Γερμανία και την Ιταλία από τον Δεκέμβριο του 1902 και μέχρι τον Φεβρουάριο του 1903. Η ανακάλυψη των αποθεμάτων πετρελαίου του Μαρακαΐμπο υπήρξε κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου ήταν κομβική για τη Βενεζουέλα και μεταμόρφωσε την οικονομία της. Δημιούργησε έντονη οικονομική ανάπτυξη, η οποία συνέχισε μέχρι τη δεκαετία του 1980. Το 1958 εξελέγη πρόεδρος ο Ρόμουλο Μπετανκούρτ, επικεφαλής του ιστορικού κόμματος της χώρας Δημοκρατική Δράση (AD). Στις 3-5 Ιουνίου του 1962 σημειώθηκαν σφοδρές συγκρούσεις μεταξύ κυβερνητικών στρατευμάτων και εξεγερμένων αριστερών στους δρόμους του Πουέρτο Καβέγιο, καθώς η χώρα συγκλονιζόταν από κύμα βίας μετά τη διακοπή των διπλωματικών της σχέσεων με την Κούβα τον Νοέμβριο του 1961. Από τις αρχές της δεκαετίας του 1970 η χώρα γνώρισε τεράστια οικονομική ανάπτυξη χάρη στο πετρέλαιο και την αύξηση των τιμών του πετρελαίου και την πετρελαϊκή κρίση του 1973. Ωστόσο, τα πράγματα άλλαξαν ριζικά από τις αρχές της δεκαετίας του 1980, όταν η πτώση των διεθνών τιμών του μαύρου χρυσού έφερε οικονομική λιτότητα και κοινωνική αναταραχή. Η οικονομική κρίση οδήγησε σε πολιτική κρίση και εκατοντάδες πέθαναν στις ταραχές Καρακάζο το 1989. Ακολούθησαν δύο αποτυχημένα πραξικοπήματα το 1992 και η κατηγορία του προέδρου Κάρλος Ανδρές Πέρες για διαφθορά το 1993. Το 1994 δόθηκε χάρη στον πραξικοπηματία Ούγκο Τσάβες. Το 1998, ο Τσάβες εξελέγη πρόεδρος της Βενεζουέλας και άρχισε την Μπολιβαριανή επανάσταση. Ο Τσάβες παρέμεινε στην εξουσία παρά το πραξικόπημα του 2002 και τις απεργιακές κινητοποιήσεις το 2002 και το 2003, καθώς και πολλές άλλες πολιτικές δοκιμασίες. Επανεξελέγη το 2006 και το 2012, αλλά πέθανε το 2013. Νέος πρόεδρος εξελέγη ο Νικολάς Μαδούρο. Το 2014, λόγω των ελλείψεων, της εγκληματικότητας και του πληθωρισμού άρχισαν διαδηλώσεις. Στις 16 Ιανουαρίου 2016, ο Μαδούρο ανακοίνωσε ότι η χώρα βρισκόταν σε κατάσταση οικονομικής εκτάκτου ανάγκης, εκδίδοντας σχετικό διάταγμα, ενώ τις 14 Μαΐου, ανακήρυξε τη χώρα σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, παρακάμπτοντας την Εθνοσυνέλευση. Σήμερα (Ιούνιος 2016), οι εξεγέρσεις για τρόφιμα έχουν γίνει καθημερινό φαινόμενο, και επίσης το ΔΝΤ προβλέπει ότι ο πληθωρισμός θα ξεπεράσει το 700% μέσα στο έτος, και το 1.600% στο 2017. Ακόμη ο πρόεδρος Μαδούρο έχει πραγματοποιήσει αυξήσεις μισθών, που σύμφωνα με την αντιπολίτευση επιδεινώνει την κατάσταση στη χώρα. Το πολίτευμα της χώρας είναι Ομοσπονδιακή Δημοκρατία. Από τις 5 Μαρτίου 2013, Πρόεδρος της Βενεζουέλας είναι ο Νικολάς Μαδούρο (υπηρεσιακός ως τις 19 Απριλίου 2013, μετά τον θάνατο του Ούγκο Τσάβες). Αντιπρόεδρος διορίστηκε από τον Μαδούρο ο Αριστόμπουλο Ιστούρις (από τις 6 Ιανουαρίου 2016). Πρόεδρος της Βουλής είναι από τις 5 Ιανουαρίου 2016 ο Χένρι Ράμος Άλουπ. Στη Βενεζουέλα υπάρχουν δύο κυρίαρχοι σχηματισμοί πολιτικών κομμάτων. Ο κυβερνητικό αριστερός σχηματισμός του Ενωτικού Σοσιαλιστικού Κόμματος της Βενεζουέλας (PSUV) και η αντιπολίτευση, η οποία έχει σχηματίσει τον εκλογικό σχηματισμό Τράπεζα για Δημοκρατική Ενότητα. Ο πρόεδρος της Βενεζουέλας εκλέγεται άμεσα από τον λαό και είναι τόσο επικεφαλής της κυβέρνησης όσο και της χώρας. Η θητεία του προέδρου είναι έξι χρόνια, και (όσον αφορά το 2009), μπορεί να επανεκλεγεί απεριόριστες φορές. Ο πρόεδρος διορίζει τον αντιπρόεδρο και αποφασίσει το μέγεθος και τη σύνθεση της κυβέρνησης και κανονίζει συμβούλια με τη συμμετοχή του νομοθετικού σώματος. Ο πρόεδρος μπορεί να ζητήσει από το νομοθετικό σώμα να επανεξετάσει νόμους τους οποίος θεωρεί ανάρμοστους, αλλά αρκεί η απλή κοινοβουλευτική πλειοψηφία για να αρθούν οι ενστάσεις αυτές. Η Βενεζουέλα έχει ένα κοινοβούλιο, την Εθνοσυνέλευση (Asamblea Nacional). Ο αριθμός των μελών της ποικίλει - κάθε πολιτεία και η περιοχή πρωτευούσης εκλέγουν τρεις αντιπροσώπους συν το αποτέλεσμα της διαίρεσης του πληθυσμού της πολιτείας με το 1,1% του συνολικού πληθυσμού της χώρας. Τρεις έδρες καταλαμβάνουν οι αντιπρόσωποι των ιθαγενών της Βενεζουέλας. Την περίοδο 2011-2016, ο αριθμός των εδρών ήταν 165. Όλοι οι βουλευτές έχουν πενταετείς θητείες. Οι πιο πρόσφατες βουλευτικές εκλογές διεξήχθησαν στις 6 Δεκεμβρίου 2015. Η αντιπολίτευση κατήγαγε ιστορική νίκη και για πρώτη φορά από το 1999 το κυβερνών κόμμα έχασε την πλειοψηφία των εδρών στο κοινοβούλιο. Προεδρικές εκλογές έγιναν στις 14 Απριλίου 2013 για την εκλογή του διαδόχου του αποβιώσαντα Ούγκο Τσάβες. Πρόεδρος εξελέγη ο Νικολάς Μαδούρο, ο οποίος επανεξελέγη στις 20 Μαΐου 2018. Δικαίωμα ψήφου έχουν όσοι είναι 18 και άνω. Η ψήφος δεν είναι αναγκαστική. Οι Μπολιβαριανές Εθνικές Ένοπλες Δυνάμεις (Fuerza Armada Nacional Bolivariana, FANB) αποτελούν τις ενοποιημένες στρατιωτικές δυνάμεις της Βενεζουέλας. Αποτελούνται από περισσότερους από 320.000 άνδρες και γυναίκες και σύμφωνα με το άρθρο 328 του συντάγματος, χωρίζονται σε πέντε συστατικά σώματα, τον Στρατό, το Ναυτικό, την Αεροπορία, την Εθνοφυλακή και την Εθνική Πολιτοφυλακή. Ο πρόεδρος της Βενεζουέλας είναι ο διοικητής των ενόπλων δυνάμεων. Όλοι οι άνδρες σε ηλικία 18 ετών πρέπει να εγγράφονται για στρατιωτική θητεία. Η Βενεζουέλα είναι η χώρα στην οποία καταγράφονται οι περισσότερες κατά κεφαλήν δολοφονίες στον κόσμο, όσον αφορά του 2015. Στη Βενεζουέλα, ένας άνθρωπος δολοφονείται κάθε 21 λεπτά. Τα βίαια εγκλήματα είναι κοινά και η κυβέρνηση δεν συλλέγει πλέον δεδομένα για τα εγκλήματα. Το 2013, ο ρυθμός ανθρωποκτονιών ήταν 79 ανά 100.000, ένας από τους υψηλότερους στον κόσμο, έχοντας τετραπλασιαστεί τα τελευταία 15 χρόνια, με περισσότερες από 200.000 δολοφονίες. Το 2015, είχε ανέλθει σε 90 ανά 100.000. Η πρωτεύουσα Καράκας έχει ένα από τα υψηλότερα ποσοστά ανθρωποκτονιών ανάμεσα στις μεγάλες πόλεις του κόσμου, με 122 ανθρωποκτονίες ανά 100.000. Προσπάθειες για την καταστολή του εγκλήματος έχουν γίνει στις περιοχές που ελέγχονται από συμμορίες.Η Βενεζουέλα είναι ιδιαίτερα επικίνδυνη για τους ξένους ταξιδιώτες και επενδυτές που την επισκέπτονται. Το υπουργείο εξωτερικών των Ηνωμένων Πολιτειών και η κυβέρνηση του Καναδά έχουν προειδοποιήσει τους ξένους επισκέπτες ότι μπορεί να υπάρξουν θύματα ληστείας, απαγωγής για λύτρα ή πώληση σε τρομοκρατικές οργανώσεις και δολοφονίας, ενώ οι διπλωμάτες κινούνται σε τεθωρακισμένα οχήματα. Το γραφείο Εξωτερικού και Κοινοπολιτείας του Ηνωμένου Βασιλείου συμβουλεύει να μην πραγματοποιούνται ταξίδια στη Βενεζουέλα. Η διαφθορά στη Βενεζουέλα είναι πολύ υψηλή συγκριτικά με τον υπόλοιπο κόσμο, και έτσι ήταν για το μεγαλύτερο τμήμα του 20ού αιώνα. Η ανακάλυψη πετρελαίου επιδείνωσε την πολιτική διαφθορά. Η Βενεζουέλα κατατάσσεται ως μια από τις χώρες με τη μεγαλύτερη διαφθορά στους σχετικούς δείκτες από την έναρξη της μελέτης το 1995. Το 2010, η Βενεζουέλα ήταν στη θέση 164 ανάμεσα σε 178 χώρες. Παρομοίως, το παγκόσμιo πρόγραμμα δικαιοσύνης κατέταξε τη Βενεζουέλα 99η ανάμεσα σε 99 χώρες το 2014.Η διαφθορά αυτή σχετίζεται με τη διακίνηση ναρκωτικών, όπως κοκαΐνη από την Κολομβία και άλλα ναρκωτικά τα οποία μεταφέρονται μέσω Βενεζουέλας στις Ηνωμένες Πολιτείες και την Ευρώπη. Η Βενεζουέλα κατετάγη 4η στον κόσμο όσον αφορά τη συχνότητα σπασμών από κοκαΐνη, πίσω από Κολομβία, Ηνωμένες Πολιτείες και Παναμά. Η κεντρική τράπεζα της Βενεζουέλας είναι υπεύθυνη για τη νομισματική πολιτική του Μπολίβαρ. Η Βενεζουέλα έχει μικτή αγορά η οποία βασίζεται στην οικονομία της αγοράς και στην οποία κυριαρχεί ο τομέας του πετρελαίου, ο οποίος αποτελεί περίπου το ένα τρίτο του ΑΕΠ, το 80% των εξαγωγών και περισσότερο από το μισό από το εισόδημα της κυβέρνησης. Το κατά κεφαλήν ΑΕΠ το 2009 ήταν 13.000$ (85η). Ο τομέας των κατασκευών συνεισέφερε το 17% του ΑΕΠ το 2006. Η Βενεζουέλα κατασκευάζει και εξάγει προϊόντα βαριάς βιομηχανίας, όπως ατσάλι, αλουμίνιο και τσιμέντο, με την παραγωγή να επικεντρώνεται γύρω από τη Σιουδάδ Γουιάνα, κοντά στο φράγμα Γούρι, ένα από τα μεγαλύτερα στον κόσμο, το οποίο παρέχει περίπου τα τρία τέταρτα του ηλεκτρισμού της χώρας. Επίσης κατασκευάζονται ηλεκτρονικά και αυτοκίνητα, καθώς και είδη διατροφής. Η γεωργία συνεισφέρει περίπου το 3% του ΑΕΠ της χώρας, και εξάγει ρύζι, καλαμπόκι, ψάρια, τροπικά φρούτα, καφέ, βοδινό και χοιρινό κρέας. Η χώρα δεν είναι αυτάρκεις στους περισσότερους τομείς της γεωργίας. Το 2012, η συνολική κατανάλωση τροφής ήταν 26 εκατομμύρια τόνοι, 94,8% ψηλότερα σε σχέση με το 2003.Οι ελλείψεις αγαθών στη Βενεζουέλα είναι κοινές μετά την ενεργοποίηση ελέγχων στις τιμές και άλλων πολιτικών της κυβέρνησης Ούγκο Τσάβες. Τα αγαθά στα οποία υπάρχουν ελλείψεις είναι ο καφές, το ρύζι, προϊόντα πολυτελείας όπως τα εμφυτεύματα στήθους, καθώς και το χαρτί τουαλέτας, τα προϊόντα υγιεινής, ακόμη και τα φάρμακα. Η Βενεζουέλα διαθέτει τα μεγαλύτερα αποθέματα πετρελαίου και τα όγδοα μεγαλύτερα φυσικού αερίου στον κόσμο και βρίσκεται διαρκώς ανάμεσα στους δέκα μεγαλύτερους παραγωγούς αργού πετρελαίου. Το 2010 αποδείχθηκε η ύπαρξη του 40,4% των αποθεμάτων πετρελαίου, με αποτέλεσμα η Βενεζουέλα να ξεπεράσει τη Σαουδική Αραβία ως η χώρα με τα μεγαλύτερα αποθέματα αυτού του τύπου. Τα κύρια αποθέματα πετρελαίου βρίσκονται γύρω και κάτω από τη λίμνη Μαρακαΐμπο, τον κόλπο της Βενεζουέλας και την κοιλάδα του Ορινόκο, όπου βρίσκονται τα μεγαλύτερα αποθέματα της χώρας. Πέρα από τα συμβατικά αποθέματα και τα δεύτερα μεγαλύτερα αποθέματα φυσικού αερίου στο δυτικό ημισφαίριο, η Βενεζουέλα διαθέτει και μη συμβατικά αποθέματα πετρελαίου (όπως πετρελαιούχες άμμους και άσφαλτο) τα οποία είναι ίσα με τα παγκόσμια αποθέματα συμβατικού πετρελαίου. Όμως, η Βενεζουέλα είναι μία από τις λίγες χώρες οι οποίες βασίζονται στην υδροηλεκτρική ενέργεια για την παραγωγή ηλεκτρισμού. Στο πρώτο μισό του 20ού αιώνα, στην παραγωγή πετρελαίου είχαν εμπλακεί οι αμερικανικές εταιρείες, αρχικά ενδιαφερόμενες μόνο για αγοραστικές παραχωρήσεις. Το 1943, η νέα κυβέρνηση εισήγαγε το μοίρασμα των κερδών 50/50 ανάμεσα σε κυβέρνηση και πετρελαιοβιομηχανία. Το 1960, με νέα δημοκρατική κυβέρνηση, ο υπουργός υδρογονανθράκων Χουάν Πάμπλο Πέρες Αλφόνσο οδήγησε στη δημιουργία του ΟΠΕΚ. Το 1973, η Βενεζουέλα ψήφισε την κρατικοποίηση των πετρελαιοβιομηχανιών, η οποία τέθηκε σε εφαρμογή το 1976, με την εταιρεία Petróleos de Venezuela (PDVSA). Τα επόμενα χρόνια η Βενεζουέλα δημιούργησε ένα τεράστιο σύστημα διυλιστηρίων και αγορών στις ΗΠΑ και την Ευρώπη. Σύμφωνα με στοιχεία του 2018, η Βενεζουέλα διαθέτει στην παγκόσμια αγορά το φθηνότερο πετρέλαιο στο κόσμο. Η Βενεζουέλα είναι από τις πιο αστικοποιημένες χώρες της Λατινικής Αμερικής και η πλειονότητα των Βενεζουελανών κατοικεί στις πόλεις του βορρά, όπου βρίσκεται η πρωτεύουσα και μεγαλύτερη πόλη Καράκας. Περίπου το 93% του πληθυσμού ζει στις αστικές περιοχές της βόρειας Βενεζουέλας και το 73% ζει σε απόσταση μικρότερη των 100 χιλιομέτρων από τις ακτές. Αν και η μισή έκταση της Βενεζουέλας βρίσκεται νότια του Ορινόκο, μόνο το 5% των κατοίκων της ζει εκεί. Η μεγαλύτερη και σημαντικότερη πόλη νότια του Ορινόκο είναι η Σιουδάδ Γουαϊάνα, η οποία είναι η έκτη μεγαλύτερη της χώρας.Οι κάτοικοι της Βενεζουέλας έχουν ποικίλη καταγωγή. Στην απογραφή του 2011, η πλειονότητά τους υποστήριξε ότι ήταν μεστίζο ή λευκοί - 51,6% και 43,6% αντίστοιχα. Οι εθνικές μειονότητας στη Βενεζουέλα αποτελούνται από ομάδες κυρίως Αφρικανών ή Ιθαγενών. Το 2,8% υποστήριξε ότι ήταν μαύροι, το 0,7% ότι είχε καταγωγή από την Αφρική και το 2,6% ότι ήταν Ιθαγενείς. Από τους ιθαγενείς, ο πολυπληθέστεροι (58 %) ήταν οι Βαϊούου.Κατά τη διάρκεια της αποικιοκρατίας και μέχρι μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, πολλοί Ευρωπαίοι μετανάστες έφτασαν στη Βενεζουέλα μέσω των Καναρίων νήσων, το οποίο είχε σημαντικό πολιτιστικό αντίκτυπο στην κουζίνα και στα έθιμα της Βενεζουέλας. Για αυτό το λόγο, η Βενεζουέλα αποκαλείται το 8ο νησί των Καναρίων. Κατά τη διάρκεια του 20ού αιώνα, η Βενεζουέλα, μαζί με την υπόλοιπη λατινική Αμερική, υποδέχτηκε εκατομμύρια Ευρωπαίους μετανάστες, ιδιαίτερα μεταπολεμικά.Το προσδόκιμο ζωής στο σύνολο του πληθυσμού, σύμφωνα με εκτιμήσεις του 2019 του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας ήταν 73,9 χρόνια (69,9 χρόνια οι άνδρες και 78,2 οι γυναίκες). Η οδήγηση γίνεται στα δεξιά. Πρεσβεία της Βενεζουέλας στην Ελλάδα Βενεζουέλα στο Curlie Εξάντας: Βενεζουέλα, ο κύριος πρόεδρος (μέρος 1ο) (Αρχείο ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ) Εξάντας: Βενεζουέλα, ο κύριος πρόεδρος (μέρος 2ο) (Αρχείο ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ) Εξάντας: Βενεζουέλα, ο κύριος πρόεδρος (μέρος 3ο) (Αρχείο ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ) Εξάντας: Βενεζουέλα, ο κύριος πρόεδρος (μέρος 4ο) (Αρχείο ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ)

Η Βενεζουέλα (Venezuela που προφέρεται στα αμερικανικά ισπανικά: Μπενεσουέλα, αλλά στην Ισπανία Μπενεθουέλα) ή επίσημα Μπολιβαριανή Δημοκρατία της Βενεζουέλας (ισπανικά: República Bolivariana de Venezuela) είναι χώρα της Νότιας Αμερικής, πρώην ισπανική αποικία. Συνορεύει με την Κολομβία στα δυτικά, με τη Βραζιλία νότια και τη Γουιάνα στα ανατολικά. Στα βόρεια βρέχεται από τη θάλασσα της Καραϊβικής και οριοθετείται από τα χωρικά ύδατα των: Δομινικανή Δημοκρατία, Αντίγκουα και Μπαρμπούντα, Τρινιντάντ και Τομπάγκο, Γρενάδα, Ολλανδικές Αντίλλες και Μπαρμπάντος. Πρωτεύουσα είναι το Καράκας. Ο πρώην πρόεδρος της χώρας Ούγκο Τσάβες ήταν γνωστός για την προώθηση του δημοκρατικού σοσιαλισμού στη χώρα, για την καλή του σχέση με τον Φιντέλ Κάστρο και τις πρωτοβουλίες του να δημιουργήσει ένα αντίβαρο στην Αμερικανική επιρροή στη Λατινική Αμερική. Η οικονομία της χώρας στηρίζεται σε μεγάλο βαθμό στα μεγάλα αποθέματα πετρελαίου που διαθέτει, τα μεγαλύτερα στον κόσμο. Ο πετρελαϊκός τομέας αποτελεί περίπου ένα τρίτο του Α.Ε.Π. της χώρας και παράγει περίπου το 80% των εξαγωγών. Η κυρίαρχη εταιρεία είναι η Petroleos de Venezuela, PDVSA. Η Βενεζουέλα είναι μία από τις πέντε ιδρυτικές χώρες του Ο.Π.Ε.Κ. Η ίδια η ιδέα του Ο.Π.Ε.Κ, προτάθηκε από τον Βενεζουελανό Χουάν Πάμπλο Πέρες Αλφόνσο, ως απάντηση στις χαμηλές τιμές του πετρελαίου τον Αύγουστο του 1960. Η Βενεζουέλα παράγει επίσης και σημαντικές ποσότητες καφέ και κακάο. Κατά το 1970, συναγωνιζόταν την Κολομβία σε παραγωγή καφέ, αλλά σήμερα ο πετρελαϊκός τομέας έχει επηρεάσει αρκετά την αγροτική παραγωγή. Ακόμη, είναι η πρώτη χώρα παγκοσμίως που κατάργησε τη θανατική ποινή για όλα τα εγκλήματα, το 1863.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%B5%CE%BD%CE%B5%CE%B6%CE%BF%CF%85%CE%AD%CE%BB%CE%B1

Φερντινάν Λεσσέψ

Το αρχικό σχέδιο προέβλεπε την απευθείας ένωση της Μεσογείου με την Ερυθρά θάλασσα που κατόπιν μερικών τροποποιήσεων εγκρίθηκε και από την διεθνή επιτροπή μηχανικών το 1856. Ενθαρρυμένος ο Λεσσέψ από εκείνη την έγκριση παραμέρισε κάθε εμπόδιο που διέβλεπε την ματαίωση ή επιβράδυνση του έργου επί των οποίων παρενέβαινε κυρίως η αγγλική πολιτική πετυχαίνοντας να κινήσει το ενδιαφέρον του γαλλικού λαού που έσπευσε να εγγραφεί επί ποσού μεγαλύτερου του μισού του απαιτουμένου κεφαλαίου της εταιρίας που είχε δημιουργήσει. Η Εταιρία αυτή τελικά οργανώθηκε δύο χρόνια αργότερα από την Διεθνή Επιτροπή Μηχανικών και το συμβολικό πρώτο χτύπημα της σκαπάνης έγινε σε επίσημη τελετή από τον Λεσσέψ στις 25 Απριλίου 1859 στο Πορτ Σάιντ. Δέκα χρόνια μετά, στις 17 Νοεμβρίου 1869, η διώρυγα άνοιξε για τους ναυτιλομένους, εν ονόματι του Ισμαήλ Πασά που ο ίδιος και εγκαινίασε τη έναρξη λειτουργίας. Πέντε χρόνια αργότερα, το 1874 η Γεωγραφική Υπηρεσία των Παρισίων υπό την προεδρία του ναυάρχου Ντε λα Πονσιέρ ντε Νουρύ ψήφισε την εκτέλεση του έργου της διόρυξης του τότε ισθμού του Παναμά και υπέδειξε στον Λεσσέψ να διευθύνει ο ίδιος τις επιχειρήσεις. Ο Λεσσέψ, αν και 74 ετών, δέχθηκε και ανέλαβε την ευθύνη του έργου. Μετέβη στην Αμερική και στα οκτώ χρόνια που ακολούθησαν δεν έπαυσε να παλεύει με πολλά προβλήματα, δυσκολίες και αντιδράσεις με κυριότερο εμπόδιο την ελονοσία των εργατών του. Παρά ταύτα αρνούμενος ο ίδιος να ομολογήσει την αποτυχία της προσπάθειάς του έφθασε στο σημείο η Εταιρία του Παναμά να χρεοκοπήσει (σκάνδαλο του Παναμά). Στη δίκη που ακολούθησε στο Παρίσι ο γιος του Λεσσέψ, Σαρλ Λεσσέψ (1849-1923) ανέλαβε ολόκληρη την ευθύνη και το βάρος της κατηγορίας του πατέρα του και καταδικάστηκε σε πενταετή φυλάκιση. Η απόφαση αυτή ακυρώθηκε αργότερα πλην όμως ο Φερντινάν Λεσσέψ είχε απολέσει τη διανοητική του διαύγεια συνεπεία του ισχυρού κλονισμού που είχε υποστεί από την τελευταία περιπέτειά του και στις 7 Δεκεμβρίου 1894 πέθανε στη γενέτειρά του Λα Σεναί. Έγινε μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας, της Ακαδημίας των Επιστημών και πολλών άλλων οργανώσεων. Τιμήθηκε με τον Μεγαλόσταυρο της Λεγεώνας της Τιμής καθώς και με τον Αυτοκρατορικό Αστέρα των Ινδιών και με πολλά άλλα παράσημα. Επίσης ανακηρύχθηκε επίτιμος διδάκτωρ πολλών Πανεπιστημίων καθώς και πολίτης του Λονδίνου και πολλών άλλων πόλεων από τις οποίες και έλαβε επίσης διακρίσεις. Γενικά ο Λεσσέψ έχαιρε γενικής εκτίμησης και συμπάθειας των συγχρόνων του και παρέμεινε ως μία από τις μεγάλες μορφές δημιουργικού πνεύματος του 19ου αιώνα. Νεώτερον Εγκυκλοπαιδικόν Λεξικόν Ηλίου τ.12ος σ.258.

Ο Φερντινάν ντε Λεσσέψ (Ferdinand de Lesseps, 19 Νοεμβρίου 1805 - 7 Δεκεμβρίου 1894) ήταν Γάλλος διπλωμάτης που το όνομά του συνδέθηκε περισσότερο με μεγάλα τεχνικά έργα. Εισήλθε στο διπλωματικό χώρο υπηρετώντας αρχικά στη Λισσαβόνα, μετά στη Τύνιδα και από εκεί μετά από άλλες πόλεις κατέληξε στην Αλεξάνδρεια. Εκεί η ανάγνωση του υπομνήματος του Λαππέρ σχετικά με την διάνοιξη της Διώρυγας του Σουέζ και η φιλία και εκτίμηση με τις οποίες τον περιέβαλλε ο Μεχμέτ Αλής και ο γιος του Σαΐντ Πασάς του ενέπνευσαν την ιδέα να αναλάβει αυτός το έργο. Από το 1833 μέχρι το 1837 που διετέλεσε πρόξενος στο Κάιρο καμία σχετική δήλωση δεν είχε κάνει, προφανώς περιμένοντας την κατάλληλη ευκαιρία. Κατά την ίδια όμως περίοδο επέδειξε ιδιαίτερο θάρρος και δραστηριότητα αναλαμβάνοντας επικεφαλής του αγώνα στη καταπολέμηση της πανώλης που σχεδόν είχε ερημώσει την Αίγυπτο. Το 1842 στάλθηκε στη Βαρκελώνη όπου μαίνονταν ο εμφύλιος πόλεμος. Τότε κατόρθωσε να σώσει με γαλλικά πλοία πολλές χιλιάδες Γάλλων υπηκόων και Ισπανών που καταδιώκονταν, φθάνοντας στο σημείο ν'αποτρέψει και την πλήρη καταστροφή της πόλης. Για την φιλανθρωπική του εκείνη δράση σχεδόν όλα τα κράτη της Ευρώπης τον τίμησαν με παράσημα και άλλες διακρίσεις. Το 1849 διατάχθηκε να μεταβεί στη Ρώμη και βοήθησε στην εμπέδωση της τάξης, αλλά λόγω κυβερνητικής αλλαγής ανακλήθηκε και αναγκάσθηκε να παραιτηθεί και να ιδιωτεύσει επί μια πενταετία όταν ο Σαΐντ Πασάς που ανήλθε στον θρόνο τον Οκτώβριο του 1854 τον κάλεσε κοντά του προκειμένου ν΄ αναλάβει το μεγάλο έργο της διόρυξης του τότε ισθμού του Σουέζ. Έτσι στις 30 Νοεμβρίου του 1854 υπογράφηκε η σύμβαση με την οποία ο Λεσσέψ εξουσιοδοτούνταν την ανάληψη του έργου.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CE%B5%CF%81%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%BD%CE%AC%CE%BD_%CE%9B%CE%B5%CF%83%CF%83%CE%AD%CF%88

Αναβολισμός

Ο πολυμερισμός, μια αναβολική οδός που χρησιμοποιείται για την κατασκευή μακρομορίων όπως νουκλεϊκά οξέα, πρωτεΐνες και πολυσακχαρίτες, χρησιμοποιεί αντίδραση συμπύκνωσης για να ενώσει μονομερή. Μακρομόρια δημιουργούνται από μικρότερα μόρια χρησιμοποιώντας ένζυμα και συμπαράγοντες. Ο αναβολισμός τροφοδοτείται από τον καταβολισμό, όπου μεγάλα μόρια διασπώνται σε μικρότερα μέρη και στη συνέχεια εξαντλούνται στην κυτταρική αναπνοή. Πολλές αναβολικές διεργασίες τροφοδοτούνται από την διάσπαση της τριφωσφορικής αδενοσίνης (ATP). Ο αναβολισμός συνήθως περιλαμβάνει οξειδοαναγωγή και μειώνει την εντροπία. Τα αρχικά υλικά, που ονομάζονται πρόδρομα μόρια, ενώνονται μαζί χρησιμοποιώντας την χημική ενέργεια που διατίθεται από την υδρόλυση ATP, μειώνοντας τους συμπαράγοντες νικοτιναμιδο-αδενινο-δινουκλεοτίδιο ή NAD + , φωσφορικό νικοτιναμιδο-αδενινο-δινουκλεοτίδιο (Nicotinamide adenine dinucleotide phosphate ή NADP+) και φλαβινο-αδένινο-δινουκλεοτίδιο (Flavin adenine dinucleotide ή FAD), ή πραγματοποιώντας άλλες ευνοϊκές αντιδράσεις. Περιστασιακά, μπορεί επίσης να οδηγείται από εντροπία χωρίς είσοδο ενέργειας, σε περιπτώσεις όπως ο σχηματισμός της φωσφολιπιδικής διπλής στιβάδας ενός κυττάρου, όπου οι υδρόφοβες αλληλεπιδράσεις συσσωρεύουν τα μόρια. Οι αναγωγικοί παράγοντες NADH, NADPH και FADH 2, καθώς και τα ιόντα των μετάλλων, ενεργούν ως συμπαράγοντες σε διάφορα στάδια αναβολικών οδών. Τα NADH, NADPH και FADH 2 δρουν ως φορείς ηλεκτρονίων, ενώ τα φορτισμένα μεταλλικά ιόντα εντός των ενζύμων σταθεροποιούν τις φορτισμένες χαρακτηριστικές ομάδες σε υποστρώματα . Τα υποστρώματα για τον αναβολισμό είναι ως επί το πλείστον ενδιάμεσα που λαμβάνονται από καταβολικές οδούς σε περιόδους υψηλού ενεργειακού φορτίου στο κύτταρο. Οι αναβολικές διεργασίες δημιουργούν όργανα και ιστούς. Αυτές οι διαδικασίες παράγουν ανάπτυξη και διαφοροποίηση των κυττάρων και αύξηση του μεγέθους του σώματος, μια διαδικασία που περιλαμβάνει σύνθεση σύνθετων μορίων. Παραδείγματα αναβολικών διεργασιών περιλαμβάνουν την ανάπτυξη και την ανοργανοποίηση των οστών και την αύξηση της μυϊκής μάζας. Οι ενδοκρινολόγοι έχουν παραδοσιακά ταξινομήσει τις ορμόνες ως αναβολικές ή καταβολικές, ανάλογα με το ποιο μέρος του μεταβολισμού διεγείρουν. Οι κλασικές αναβολικές ορμόνες είναι τα αναβολικά στεροειδή, οι οποίες διεγείρουν τη σύνθεση πρωτεϊνών και την ανάπτυξη των μυών και ινσουλίνη. Η φωτοσύνθεση υδατανθράκων σε φυτά και ορισμένα βακτήρια είναι μια αναβολική διαδικασία που παράγει γλυκόζη, κυτταρίνη, άμυλο, λιπίδια και πρωτεΐνες από CO2. Χρησιμοποιεί την ενέργεια που παράγεται από τις φωτεινές αντιδράσεις της φωτοσύνθεσης, και δημιουργεί τους προδρόμους αυτών των μεγάλων μορίων μέσω αφομοίωσης του άνθρακα στον φωτοσυνθετικό κύκλο αναγωγής του άνθρακα, γνωστό και ως κύκλο Calvin. Όλα τα αμινοξέα σχηματίζονται από ενδιάμεσα στις καταβολικές διεργασίες της γλυκόλυσης, του κύκλου του Κρεμπς ή της οδού της φωσφορικής πεντόζης. Από τη γλυκόλυση, η 6-φωσφορική γλυκόζη είναι πρόδρομη για ιστιδίνη. Το 3-φωσφογλυκερικό οξύ είναι πρόδρομο για γλυκίνη και κυστεΐνη · το φωσφοενολοπυροσταφυλικό, σε συνδυασμό με το 3-φωσφογλυκερικό-παράγωγο 4-φωσφορική ερυθρόζη, σχηματίζει τρυπτοφάνη, φαινυλαλανίνη και τυροσίνη. Το πυροσταφυλικό είναι πρόδρομο για αλανίνη, βαλίνη, λευκίνη και ισολευκίνη. Από τον κύκλο του κιτρικού οξέος, το α-κετογλουταρικό μετατρέπεται σε γλουταμινικό και στη συνέχεια σε γλουταμίνη, προλίνη και αργινίνη · και το οξαλοξικό μετατρέπεται σε ασπαρτικό και στη συνέχεια σε ασπαραγίνη, μεθειονίνη, θρεονίνη και λυσίνη. Κατά τη διάρκεια περιόδων υψηλού σακχάρου στο αίμα, η 6-φωσφορική γλυκόζη από τη γλυκόλυση εκτρέπεται στην οδό αποθήκευσης γλυκογόνου. Αλλάζει σε 1-φωσφορική γλυκόζη από φωσφογλυκομουτάση και μετά σε ουριδινοδιφωσφορική γλυκόζη (UDP-γλυκόζη). Η συνθετάση του γλυκογόνου προσθέτει αυτή τη UDP-γλυκόζη σε μια αλυσίδα γλυκογόνου. Η γλυκαγόνη είναι παραδοσιακά μια καταβολική ορμόνη, αλλά επίσης διεγείρει την αναβολική διαδικασία γλυκονεογένεσης (gluconeogenesis) από το ήπαρ και, σε μικρότερο βαθμό, τον φλοιό των νεφρών και τα έντερα, κατά τη διάρκεια της πείνας για την πρόληψη χαμηλού σακχάρου στο αίμα. Είναι η διαδικασία μετατροπής του πυροσταφυλικού σε γλυκόζη. Το πυροσταφυλικό μπορεί να προέλθει από τη διάσπαση της γλυκόζης, γαλακτικού, αμινοξέων ή γλυκερίνης. Η οδός γλυκονεογένεσης έχει πολλές αναστρέψιμες ενζυματικές διαδικασίες κοινές με τη γλυκόλυση, αλλά δεν είναι η διαδικασία της γλυκόλυσης αντίστροφα. Χρησιμοποιεί διαφορετικά μη αναστρέψιμα ένζυμα για να διασφαλίσει ότι η συνολική πορεία λειτουργεί μόνο προς μία κατεύθυνση. Ο αναβολισμός λειτουργεί με ξεχωριστά ένζυμα από την κατάλυση, τα οποία υποβάλλονται σε μη αναστρέψιμα βήματα σε κάποιο σημείο της οδού τους. Αυτό επιτρέπει στο κύτταρο να ρυθμίζει το ρυθμό παραγωγής και να αποτρέπει έναν άπειρο βρόχο, επίσης γνωστό ως μάταιο κύκλο (futile cycle), από το σχηματισμό με καταβολισμό.Η ισορροπία μεταξύ του αναβολισμού και του καταβολισμού είναι ευαίσθητη στη ADP και το ATP, αλλιώς γνωστό ως το ενεργειακό φορτίο του κυττάρου. Υψηλές ποσότητες ATP προκαλούν τα κύτταρα να ευνοούν την αναβολική οδό και την αργή καταβολική δραστηριότητα, ενώ η περίσσεια ADP επιβραδύνει τον αναβολισμό και ευνοεί τον καταβολισμό. Αυτές οι οδοί ρυθμίζονται επίσης από τον κιρκαδικό ρυθμό, με διεργασίες όπως η γλυκόλυση να κυμαίνονται ώστε να ταιριάζουν με τις φυσιολογικές περιόδους δραστηριότητας ενός ζώου καθ 'όλη τη διάρκεια της ημέρας. Η λέξη αναβολισμός προέρχεται από τα Νέα Λατινικά, με ρίζες από ελληνικά ἁνά 'προς τα πάνω' και βάλλειν 'να πετάξουν'.

Αναβολισμός (Anabolism) είναι το σύνολο των μεταβολικών οδών που κατασκευάζουν μόρια από μικρότερες μονάδες. Αυτές οι αντιδράσεις απαιτούν ενέργεια, γνωστή και ως ενδεργονική διαδικασία. Ο αναβολισμός είναι συνήθως συνώνυμος με τη βιοσύνθεση.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BD%CE%B1%CE%B2%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82

Χρυσή τίγρη

Στην Ινδία έχουν καταγραφεί χρυσές τιγρεις σε άγρια κατάσταση απαρχές του 1900. Από τότε, όμως, δεν έχει καταγράφει χρυσή τίγρη στην φύση. Είναι ασαφές εάν η γούνα αυτών των ζώων προορίζεται για καμουφλάζ. Αν και ορισμένες φορές όντως η γούνα των χρυσών τίγρεων χρησιμεύει στο καμουφλάζ, αντιμετωπίζουν υγειονομικά προβλήματα με το αίμα τους. Το πρώτο χρυσό τιγράκι που γεννήθηκε στην αιχμαλωσία ήταν το 1983 και αυτό προερχόταν από τίγρεις της Βεγγάλη. Γεννήθηκε στο Adriatic Animal Attractions του Dr. Josip Marcan στο DeLand της Φλόριντα. Ένα παράδειγμα γνωστής χρυσής τίγρης στην αιχμαλωσια ήταν στο Dream World της Αυστραλιας. Η Σαμάρα, μια κανονική πορτοκαλί τίγρη ζευγάρωσε με ένα σχεδόν χωρίς ραβδώσεις αρσενικό. Το ένα μικρό ήταν κανονικό και πορτοκαλί, το δεύτερο ήταν το πρώτο λευκο τιγράκι της Αυστραλιας και το τρίτο το πρώτο χρυσό τιγράκι της Αυστραλίας. Τα τρία ζώα ζύγιζαν 1.5 κιλό και είχαν μήκος 30 εκ. Το μικρό χρυσό τιγράκι αργότερα όταν μεγάλωσε ζευγάρωσε με ένα άλλο πορτοκαλί κανονικό αρσενικό.

Η χρυσή τίγρη, επρόκειτο για τίγρη, η οποία έχει γεννηθεί με χρυσαφιά γούνα, που οφείλεται σε ένα γονίδιο. Σήμερα, οι χρυσές τίγρεις μπορούν να βρεθούν αποκλειστικά στην αιχμαλωσια. Όπως κι η λευκή τίγρη, δεν είναι υποείδος. Δεν έχει δοθεί επίσημη ονομασία στο χρωμα του ζώου, ενώ στην αγγλική αναφέρεται κι ως «strawberry tiger», λόγω του ξανθού/λευκού τριχώματός του. Επιπροσθέτως, οι χρυσές τιγρεις είναι πιο μεγαλόσωμες και διαθέτουν πιο απαλή γούνα σε σχέση με τους πορτοκαλί συγγενείς τους.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CF%81%CF%85%CF%83%CE%AE_%CF%84%CE%AF%CE%B3%CF%81%CE%B7

MOS Technology VIC

Σχεδιάστηκε αρχικά για CRT οθόνες τερματικών (terminals) χαμηλού κόστους και βιντεοπαιχνίδια. Χρησιμοποιήθηκε κυρίως στον οικιακό υπολογιστή (home computer) VIC-20 της Commodore. Συχνά και οι κατοπινές εκδοχές του τσιπ ονομάζονται VIC. Τα τσιπ αυτά είναι οι VIC II, VIC IIE και VIC III, οι οποίοι χρησιμοποιήθηκαν στους υπολογιστές C64, C128 και C65 (δεν κυκλοφόρησε). 16 KiB χώρος διευθύνσεων για μνήμη εικόνας, γραμματοσειρών και χρωμάτων 16 χρώματα 2 μεγέθη χαρακτήρων: 8 × 8 ή 8 × 16 pixel 192 × 200 pixel ανώτατη δυνατή ανάλυση εικόνας (176 × 184 χρησιμοποιείται στον VC-20) Ήχος: 4 κανάλια ήχου (3 square wave + 1 white noise), με 128 διαφορετικούς ήχους ανά κανάλι on-chip DMA, προσαρμοσμένο στον επεξεργαστή 6502 2 μετατροπείς από ψηφιακό σε αναλογικό (A/D converters) των 8 bit Υποστήριξη φωτογραφίδας (light pen) Πρότυπο χρώματος: FBAS Bagnall, Brian: On The Edge: The Spectacular Rise and Fall of Commodore, ISBN 0973864907.

Το VIC (Video Interface Chip), τεχνική ονομασία MOS Technology 6560 (εκδοχή NTSC) / 6561 (εκδοχή PAL), είναι ένα τσιπ παραγωγής εικόνας και ήχου σε τηλεόραση η οθόνη υπολογιστή.

https://el.wikipedia.org/wiki/MOS_Technology_VIC

Γερμανικός εξπρεσιονισμός

Μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο η κινηματογραφική βιομηχανία της Γερμανίας γνώρισε μεγάλη άνθηση. Όμως, λόγω οικονομικών δυσκολιών, οι Γερμανοί παραγωγοί δεν μπορούσαν να γυρίσουν ταινίες ανάλογης ποιότητας με εκείνες του Χόλυγουντ. Έτσι οι παραγωγοί του στούντιο AG ανέπτυξαν ένα δικό τους στυλ με τη χρήση του συμβολισμού και της σκηνογραφίας για να προσδώσουν συναίσθημα και βαθύτερο νόημα στις ταινίες και επικεντρώθηκαν στις "σκοτεινές" ανθρώπινες εμπειρίες. Οι πρώτες εξπρεσιονιστικές ταινίες, Ο φοιτητής της Πράγας (1913), Το εργαστήριο του δόκτωρος Καλιγκάρι (1920), Γκόλεμ (1921), Νοσφεράτου (1922), Φάντομ (1922), Σάτεν (1923) και Το τελευταίο γέλιο (1924), έδιναν έμφαση στον συμβολισμό, το μακιγιάζ και τη σκηνογραφία. Πολλά ευρωπαϊκά κινήματα της δεκαετίας του 1920 ήθελαν να πειραματιστούν και να δοκιμάσουν πρωτοποριακά για την εποχή πράγματα. Οι πρώτες εξπρεσιονιστικές ταινίες λόγω έλλειψης χρημάτων γυρίστηκαν σε μη-ρεαλιστικά γεωμετρικά παράλογα σκηνικά τα οποία ήταν ζωγραφισμένα με βάση τις αρχές του εξπρεσιονισμού στη ζωγραφική. Το σενάριο και η ιστορία των εξπρεσιονιστικών ταινιών συχνά διαπραγματευόταν θέματα όπως η τρέλα, η παράνοια, η προδοσία και άλλα τέτοια θέματα (εν αντιθέσει με τα συνηθισμένα ερωτικά έργα ή τις περιπέτειες). Άλλα έργα που εντάσσονται στον γερμανικό εξπρεσιονισμό είναι το "Metropolis" (1927) του Φριτς Λάνγκ όπως και το "Μ" (1931) του ίδιου σκηνοθέτη. Σαν κίνημα ο γερμανικός εξπρεσιονισμός έζησε λίγα χρόνια. Τα θέματα όμως που διαπραγματεύτηκαν οι ταινίες του παρέμειναν επίκαιρα και στα τέλη της δεκαετίας του 1920 αλλά και τη δεκαετία του 1930. Αυξήθηκε σημαντικά η έμφαση στον φωτισμό και τη σκηνογραφία για τη δημιουργία ατμόσφαιρας στον κινηματογράφο. Αυτή η κινηματογραφική σχολή, που οδήγησε στη δημιουργία του φιλμ νουάρ, μετανάστευσε μαζικά στην Αμερική όταν οι ναζί κατέλαβαν την εξουσία. Οι Γερμανοί σκηνοθέτες ήταν πολύ ευπρόσδεκτοι στα αμερικανικά στούντιο και γύρισαν κάποιες ταινίες που άφησαν εποχή. Δύο κινηματογραφικά είδη που έχουν επηρεαστεί ιδιαίτερα από το γερμανικό εξπρεσιονισμό είναι οι ταινίες τρόμου και το φιλμ νουάρ. Ο Καρλ Λάμλε και τα Universal Studios απέκτησαν μεγάλη φήμη την εποχή του βωβού με ταινίες όπως το "Φάντασμα της Όπερας". Επηρεασμένοι από το κίνημα είναι και σκηνοθέτες όπως ο Άλφρεντ Χίτσκοκ. Μελετητές όπως ο Ζίγκφριντ Κρακάουερ στο βιβλίο του From Caligari to Hitler: A Psychological History of the German Film, υποστήριξαν ότι ο γερμανικός εξπρεσιονισμός προβάλλει το αναπόφευκτο της ναζιστικής επικράτησης. Οι ταινίες του εξπρεσιονισμού είναι σαν να προετοιμάζουν το κοινό για την έλευση του ναζισμού που έπεται. Σκηνοθέτες όπως ο Χίτσκοκ -κατά παραδοχή του ιδίου τουλάχιστον- επηρεάστηκαν έντονα από τον γερμανικό εξπρεσιονισμό και υιοθέτησαν κάποιες από τις βασικές αρχές του στο μετέπειτα έργο τους. Πολλές σύγχρονες ταινίες, όπως το Blade Runner (1982), το Batman Returns (1992), ο Ο Ψαλιδοχέρης (1990) και το Το Το Κοράκι (1994) θεωρείται ότι είναι επηρεασμένες από τον γερμανικό εξπρεσιονισμό είτε στη δημιουργία ατμόσφαιρας είτε στο αισθητικό κομμάτι.

Ο γερμανικός εξπρεσιονισμός είναι κίνημα τέχνης, το οποίο έκανε την εμφάνιση του στη Γερμανία μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο και μεσουράνησε τη δεκαετία του 1920. Ήταν μέρος του εξπρεσιονιστικού κινήματος που εκδηλώθηκε και σε άλλες χώρες της Ευρώπης όχι μόνο στον κινηματογράφο, αλλά και στην αρχιτεκτονική καθώς και τη ζωγραφική.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B5%CF%81%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%82_%CE%B5%CE%BE%CF%80%CF%81%CE%B5%CF%83%CE%B9%CE%BF%CE%BD%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82

Kreator

Το συγκρότημα δημιουργήθηκε το 1982 με την ονομασία Tyrant, έχοντας τον Μίλε Πετρόζα στα φωνητικά και την κιθάρα, τον μπασίστα Ρομπ Φιορέτι και το ντράμερ Γιούργκεν "Ventor" Ρέιλ. Σύντομα, άλλαξαν το όνομα τους σε Tormentor και ηχογράφησαν δύο ντέμο, πριν αλλάξουν και πάλι το όνομα τους, σε Kreator. Μετά την ηχογράφηση ενός ακόμη ντέμο, υπέγραψαν συμβόλαιο με τη Noise Records, κυκλοφορώντας το πρώτο τους άλμπουμ, Endless Pain, τον Οκτώβριο του 1985.Ακολούθησε ένα από τα καλύτερα άλμπουμ στην ιστορία του thrash metal, το Pleasure to Kill, το Νοέμβριο του 1986 με σαφή βελτίωση στον ήχο και την παραγωγή σε σύγκριση με το ντεμπούτο τους. Για το συγκεκριμένο δίσκο εντάχθηκε στο συγκρότημα ο κιθαρίστας Γιοργκ Τσεμπιατόφσκι, ο οποίος παρέμεινε τελικά σαν δίδυμο με τον Πετρόζα. Οι Kreator ξεκίνησαν την πρώτη τους περιοδεία και κυκλοφόρησαν το ΕΡ σινγκλ Flag of Hate. Τον Οκτώβριο του 1987, οι Kreator κυκλοφόρησαν το δίσκο Terrible Certainty με το τραγούδι Toxic Trace να αποτελεί το πρώτο τους βίντεο κλιπ. Ακολούθησε το ζωντανά ηχογραφημένο ΕΡ Out of the Dark... Into the Light, το οποίο περιείχε και δύο νέα κομμάτια. Τον Ιούνιο του 1989, κυκλοφόρησαν έναν από τους καλύτερους δίσκους της καριέρας τους, το Extreme Aggression, με το συγκρότημα να προοδεύει ηχητικά αλλά και τις πωλήσεις του να ανεβαίνουν, ιδιαίτερα στην Ευρώπη. Το βίντεο του τραγουδιού Betrayer έλαβε πολλές μεταδόσεις από το τηλεοπτικό δίκτυο MTV και περιόδευσαν για πρώτη φορά στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ο Τσεμπιατόφσκι αντικαταστάθηκε από τον Φρανκ "Blackfire" Γκόστζικ με τον οποίο ηχογράφησαν το επιτυχημένο Coma of Souls, του οποίου το σινγκλ People of the Lie γνώρισε επιτυχία στο κοινό του heavy metal. Τη δεκαετία του '90, οι Kreator πειραματίστηκαν με industrial αλλά και πιο ακραίους ήχους, λόγω της εμπορικής και ποιοτικής παρακμής του thrash metal. Οι πειραματισμοί αυτοί είναι φανεροί στο δίσκο Renewal του 1992, μετά την περιοδεία για την προώθηση του οποίου αποχώρησε ο μπασίστας Ρομπ Φιορέτι ο οποίος αντικαταστάθηκε από τον Αντρέας Χερτζ και το 1994, από τον Κρίστιαν "Speesy" Γκίσλερ. Σε αυτό το διάστημα, αποχώρησε για δύο χρόνια ο Γιούργκεν Ρέιλ και αντικαταστάθηκε από τον Τζο Κανγκελόσι. Με αυτή τη σύνθεση, οι Kreator κυκλοφόρησαν το Cause for Conflict συνεχίζοντας να έχουν έντονες industrial επιρροές. Ο Κανγκελόσι έδωσε και πάλι τη θέση του στον Ρέιλ, ενώ ο Γκόστζικ αντικαταστάθηκε από τον Τόμι Βέτερλι με τον οποίο ηχογράφησαν τους, επίσης πειραματικούς, δίσκους Outcast (1997) και Endorama (1999), σημειώνοντας χαμηλότερες πωλήσεις από τα προηγούμενα άλμπουμ τους. Το 2001, ο Βέτερλι αντικαταστάθηκε από τον Σάμι Ίλι-Σίρνιε και το συγκρότημα κυκλοφόρησε το Violent Revolution, επιστρέφοντας στον ήχο με τον οποίο έγιναν γνωστοί, λαμβάνοντας ιδιαίτερα θετικές κριτικές, ενώ ιδιαίτερα επιτυχημένη ήταν και η περιοδεία η οποία ακολούθησε.Το 2003 κυκλοφόρησαν το ζωντανά ηχογραφημένο Live Kreation και δύο χρόνια αργότερα το Enemy of God, με αρκετά μελωδικά στοιχεία. Ο δίσκος ανέβηκε στο γερμανικό Top-20 και την επόμενη τριετία οι Kreator συνέχισαν περιοδεύοντας σε Ευρώπη, Βόρεια Αμερική και Ιαπωνία. Τον Ιανουάριο του 2009, κυκλοφόρησαν το Hordes of Chaos, το οποίο έφθασε στο # 16 της Γερμανίας και της Φινλανδίας, ενώ ήταν ο πρώτος δίσκος του συγκροτήματος που μπήκε στο Billboard 200. Οι Kreator περιόδευσαν για πρώτη φορά σαν πρώτο όνομα στις Ηνωμένες Πολιτείες, μαζί με τους Exodus. Το 2010, περιόδευσαν και πάλι στη Βόρεια Αμερική γιορτάζοντας τα 25 τους χρόνια. Ακολούθησε η ευρωπαϊκή περιοδεία "Thrashfest" μαζί με τους Exodus, Death Angel και Suicidal Angels. Τον Ιούνιο του 2012 κυκλοφόρησαν το δέκατο τρίτο τους άλμπουμ, Phantom Antichrist, ανεβαίνοντας για πρώτη φορά στο Top-10 της πατρίδας τους, όπου έφθασαν στο # 5. Κατά την περιοδεία για την προώθηση του δίσκου, ηχογραφήθηκε στο Όμπερχαουζεν στις 22 Δεκεμβρίου 2012 το άλμπουμ Dying Alive, το οποίο έγινε ο δεύτερος δίσκος των Kreator που σκαρφάλωσε στο Top-10 των γερμανικών τσαρτ.Το συγκρότημα ξεκίνησε το 2014 να δουλεύει πάνω στον επόμενο του δίσκο, ο οποίος θα κυκλοφορούσε, σύμφωνα με δηλώσεις του Πετρόζα, το 2017. Στις 14 Οκτωβρίου 2016, γνωστοποιήθηκε ότι ο δίσκος θα φέρει την ονομασία Gods of Violence και θα κυκλοφορήσει στις 27 Ιανουαρίου 2017. Έναν μήνα αργότερα, κυκλοφόρησε το βίντεο-κλιπ για το ομώνυμο κομμάτι του άλμπουμ, ενώ ανακοινώθηκε ότι για την προώθηση του οι Kreator θα περιοδεύσουν στην Ευρώπη τον Φεβρουάριο και τον Μάρτιο του 2017 με τους Sepultura, Soilwork και Aborted να ανοίγουν τις εμφανίσεις τους, πριν περιοδεύσουν μαζί με τους Obituary τον Μάρτιο και Απρίλιο στις Ηνωμένες Πολιτείες για την Decibel Magazine Tour. Ο δίσκος σκαρφάλωσε στην κορυφή των γερμανικών τσαρτ και το Top-10 στην Αυστρία, τη Φινλανδία, την Τσεχία και την Ουγγαρία, ενώ μπήκε στο Top-75 της Μεγάλης Βρετανίας. Η μεγάλη επιτυχία του δίσκου, επανέφερε το ενδιαφέρον του μουσικού κοινού για τις αρχικές κυκλοφορίες των Kreator, με αποτέλεσμα να μπουν στις χαμηλές θέσεις του γερμανικού καταλόγου επιτυχιών τα Pleasure to Kill, Extreme Aggression και Coma of Souls. Kreator στο AllMusic

Οι Kreator είναι γερμανικό thrash metal συγκρότημα, το οποίο δημιουργήθηκε στο Έσσεν το 1982 με το όνομα Tormentor. Μαζί με τους Destruction και τους Sodom αποτελούν τη μεγάλη τριάδα του τευτονικού thrash metal.

https://el.wikipedia.org/wiki/Kreator

Γ΄ κατηγορία ποδοσφαίρου ανδρών Κύπρου 1984-85

Στο πρωτάθλημα της Γ΄ κατηγορία την περίοδο 1984-85 συμμετείχαν 16 ομάδες. Οι ομάδες αναμετρήθηκαν αναμεταξύ τους από δύο φορές, μία εντός και μία εκτός έδρας. Πρωταθλήτρια ανακηρύχτηκε η ομάδα που συγκέντρωσε τους περισσότερους βαθμούς. Η πρωταθλήτρια ομάδα και η ομάδα που τερμάτισε στη δεύτερη θέση προβιβάστηκαν στην Β΄ κατηγορία 1985-86. Οι τρεις τελευταίες ομάδες υποβιβάστηκαν στη νεοσύστατη Δ΄ κατηγορία 1985-86. Η νίκη βαθμολογείτο με 2 βαθμούς και η ισοπαλία με 1 βαθμό ενώ η ήττα δεν έδινε κανένα βαθμό. Ομάδες που δεν συμμετείχαν στο πρωτάθλημαΟμάδες που προήχθησαν στη Β΄ κατηγορία 1984-85 Άδωνις Ιδαλίου Ακρίτας ΧλώρακαςΟμάδες που συμμετείχαν στο πρωτάθλημαΟμάδες που διαβαθμίστηκαν από τη Β΄ κατηγορία 1983-84 ΑΕΜ Μόρφου Κέντρο Νεότητας ΜαρωνιτώνΟμάδες που προήχθησαν από τα αγροτικά πρωταθλήματα μέσω του Πρωταθλήματος πρωταθλητριών ΣΤΟΚ:: Εθνικός Δευτεράς1 Ονήσιλος Σωτήρας ΟΧΕΝ Περιστερώνας1Ο Εθνικός Δευτεράς είχε προβιβαστεί, μέσω των αγροτικών πρωταθλημάτων, στην Γ΄ κατηγορίας 1983-84. Ωστόσο, διαγράφηκε από τις τάξεις της ΚΟΠ μετά από απόφαση της ΑΔΕΑ κατόπιν ένστασης της Δόξας Παλιομετόχου, επικαλούμενη ενός κανονισμού της ομοσπονδίας σύμφωνα με τον οποίο ομάδες που προέρχονταν από χωριά με πληθυσμό μικρότερο των 1500 κατοίκων, δεν μπορούσαν να ενταχθούν στην ομοσπονδία. Μετά από δικαστική διαμάχη αρκετών μηνών, ο Εθνικός Δευτεράς εντάχθηκε στις τάξεις της ΚΟΠ. Ωστόσο, λόγω του γεγονότος αυτού δεν συμμετείχε στο πρωτάθλημα Γ΄ κατηγορίας 1983-84, το οποίο διεξήχθη με 13 αντί 14 ομάδες. Συμμετείχε στο πρωτάθλημα Γ΄ κατηγορίας 1984-85. Η τελική βαθμολογία του πρωταθλήματος ήταν: Το σύστημα βαθμολόγησης που ίσχυε ήταν: Νίκη=2 βαθμοί, Ισοπαλία=1 βαθμός, Ήττα=0 βαθμοί Κανόνες βαθμολογίας: 1ος Βαθμοί, 2ος Διαφορά τερμάτων (τέρματα υπέρ-τέρματα κατά), 3ος Καλύτερη επίθεση Κυριάκου, Ακη (19 Οκτωβρίου 2014). «Πριν 30 χρόνια στα πρωταθλήματα «μικρών»». www.sigmalive.com. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 12 Αυγούστου 2016. Ανακτήθηκε στις 12 Αυγούστου 2016. «Ο Ορφέας πρωταθλητής χωρίς... στέψη». Η Σημερινή: σελ. 7. 27 Μαΐου 1985. «Ο Ορφέας Αθηένου αναδείχθηκε πρωταθλητής». Ο Φιλελεύθερος: σελ. 8. 27 Μαΐου 1985. «Βαθμολογία Γ΄ κατηγορίας». Αθλητικό Βήμα: σελ. 8. 27 Μαΐου 1985. ΚΟΠ (Ιούνιος 2017). Το περιοδικό της ΚΟΠ. Λευκωσία: ΚΟΠ, σελ. 70-73. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2018-09-29. https://www.webcitation.org/72nizthLX?url=https://www.cfa.com.cy/images/DownloadsGr/PERIODIKO%20KOP%20T27%20LOW%20FINAL.pdf. Ανακτήθηκε στις 2018-09-29. Α΄ κατηγορία ποδοσφαίρου ανδρών Κύπρου 1984-85 Β΄ κατηγορία ποδοσφαίρου ανδρών Κύπρου 1984-85 Κύπελλο Κύπρου ποδοσφαίρου ανδρών 1984-85

Η Γ΄ κατηγορία Κύπρου 1984-85 αποτέλεσε το 14ο πρωτάθλημα στη Γ΄ κατηγορία ποδοσφαίρου της Κύπρου. Το πρωτάθλημα κατέκτησε ο Ορφέας Λευκωσίας για 1η φορά στην ιστορία του.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%84_%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%B7%CE%B3%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%B1_%CF%80%CE%BF%CE%B4%CE%BF%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%AF%CF%81%CE%BF%CF%85_%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%81%CF%8E%CE%BD_%CE%9A%CF%8D%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%85_1984-85

Τζανκάρλο Μπερτσελλίνο

Σε επίπεδο συλλόγου ο Μπερσελίνο ήταν πιο διάσημος για την περίοδο του με τη Γιουβέντους με την οποία έπαιξε πάνω από 200 παιχνίδια σε όλες τις διοργανώσεις μεταξύ 1961 και 1969, σκοράροντας 14 γκολ και κερδίζοντας έναν τίτλο της Serie A και το Coppa Italia. Έπαιξε επίσης σε Αλεσάντρια, Μπρέσια και Λάτσιο. Σε διεθνές επίπεδο, ο Barcellino εκπροσώπησε την Ιταλία σε έξι περιπτώσεις μεταξύ 1965 και 1968, και ήταν μέλος της ομάδας που κέρδισε το UEFA Euro 1968 εντός έδρας. Ο Μπερσελίνο ξεκίνησε την καριέρα του ως σέντερ φορ στα νιάτα του, ο οποίος ήταν γνωστός για τον δυναμισμό, την ενεργητικότητα, τις εξαιρετικές του ικανότητες στην ντρίμπλα και το δυνατό και ακριβές χτύπημα, κάτι που τον έκανε επίσης ακριβή στηρίγματα και πέναλτι. Αργότερα χρησιμοποιήθηκε ως αμυντικός, όπου διέπρεψε λόγω της συνέπειας και του επίμονου στυλ παιχνιδιού του, που τον έκανε αποτελεσματικό στην άμυνα ενός εναντίον ενός καταστάσεων. Σε αυτόν τον νέο ρόλο του αμυντικού, ξεχώρισε για τη σωματική του δύναμη, την ικανότητα στον αέρα και την προσμονή του, αν και ήταν επίσης γνωστός για την τεχνική του και την ικανότητα του να σκοράρει από την άμυνα. Γιουβέντους Serie A : 1966–67 Coppa Italia : 1964–65 Διεθνή Ιταλία Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα ποδοσφαίρου UEFA : 1968 Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Giancarlo Bercellino στο Wikimedia Commons

Ο Τζανκάρλο Μπερτσελλίνο (Giancarlo Bercellino, γεννημένος στις 9 Οκτωβρίου 1941) είναι πρώην Ιταλός ποδοσφαιριστής που έπαιζε ως αμυντικός. Μερικές φορές αναφέρεται ως Bercellino I, επειδή ο αδελφός του Silvino Bercellino ήταν επίσης ποδοσφαιριστής. Ο πατέρας του Teresio Bercellino έπαιξε επίσης ποδόσφαιρο επαγγελματικά στη Serie A.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B6%CE%B1%CE%BD%CE%BA%CE%AC%CF%81%CE%BB%CE%BF_%CE%9C%CF%80%CE%B5%CF%81%CF%84%CF%83%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%AF%CE%BD%CE%BF

Ο δολοφόνος κατοικεί στο 21

Ο Επιθεωρητής Βενσισλάς (που αναφέρεται ως "Βενς" για συντομία) αναλαμβάνει την υπόθεση ενός κατά συρροήν δολοφόνου που αφήνει μια τηλεφωνική κάρτα με το όνομα "Κύριος Ντουράν" στα θύματά του. Η ερωμένη του Βενς είναι η ηθοποιός Μίλα Μαλού που είναι αποφασισμένη να κάνει μια καριέρα στη υποκριτική και παραλλήλα προσπαθεί να βοηθήσει τον Βενς να βρει τον εγκληματία. Ο Βενς ανακαλύπτει ότι ο Ντουράν νοικιάζει ενα δωμάτιο σε μια πανσιόν στον αριθμό 21 της Λεωφόρου Junot. Ο Βενς νοικιάζει και ο ίδιος ένα δωμάτιο στην Πανσιόν μεταμφιεσμένος ως προτεστάντης υπουργός. Οι ύποπτοι συλλαμβάνονται, αλλά ενώ ο καθένας βρίσκεται στη φυλακή, συμβαίνει μια άλλη δολοφονία του κυρίου Ντουράν. Τόσο η Μίλα όσο και ο Βενς ανακαλύπτουν ποιος είναι υπεύθυνος για τις δολοφονίες. Ο Βενς απαγάγεται και καθώς πρόκειται να δολοφονηθεί, προλαβαίνει και τον εντοπίζει η Μίλα μαζί με την αστυνομία και τον σώζουν. Σουζί Ντελέρ ως Μίλα Μαλού Πιέρ Φρεσνέ as Βενς Νόελ Ρογκιβέρ ως Δρ. Λινζ Πιέρ Λαργκί ως Κολίν Ζαν Τισιέρ ως Καθηγητής Λαλάς Πουρ Η ταινία ήταν η πρώτη ταινία μεγάλου μήκους που σκηνοθέτησε ο Ανρί-Ζωρζ Κλουζό και ήταν το τέταρτο σενάριο για τη ναζιστική εταιρεία παραγωγής Continental Films , η οποία έκανε ταινίες για να αντικαταστήσει τις απαγορευμένες αμερικανικές ταινίες. Ο Κλουζό έκανε αρκετές αλλαγές στο σενάριο, συμπεριλαμβανομένων των χαρακτήρων Μίλα και Βενς από το προηγούμενο σενάριο του Le dernier des six (1941). Ο προϋπολογισμός για την ταινία θεωρήθηκε αρκετά γενναιόδωρος και περιελάμβανε υλικά που ήταν υπερβολικά από τα προπολεμικά πρότυπα. Καθώς οι αμερικανικές ταινίες απαγορεύτηκαν κατά τη γερμανική κατοχή της Γαλλίας κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, η Continental Films είχε ως στόχο την ποιότητα και την εμπορική επιτυχία στις ταινίες της και παρήγαγε ταινίες που επρόκειτο να αντικαταστήσουν τις αμερικανικές ταινίες. Ο Δολοφόνος ζει στον αριθμό 21 είναι ένα θρίλερ με ελαφριά κωμικά στοιχεία, το οποίο ήταν και το στυλ των περισσότερων ταινιών μυστηρίου κατά τη διάρκεια της κατοχής. Η ταινία κυκλοφόρησε στη Γαλλία στις 8 Ιουλίου 1942 και στις Ηνωμένες Πολιτείες το 1947. Στην αρχική της κυκλοφορία στη Γαλλία, η ταινία ήταν δημοφιλής στους κριτικούς και το κοινό. Ένας κριτικός από τον Le Miroir de l'Ecran σημείωσε την ενθουσιασμένη αντίδραση του κοινού στην πρεμιέρα της ταινίας, σημειώνοντας πώς "διασκεδαστικές και πνευματώδεις σκηνές εναλλάσσονται σωστά με πιο σοβαρές και δραματικές" και ότι η ταινία δημιούργησε ένα "έξυπνο κοκτέιλ χιούμορ και δράμα ". Ένας κριτικός από την Ciné-mondial επαίνεσε τη σκηνοθεσία του Clouzot, δηλώνοντας ότι "έβαλε τις τελευταίες πινελιές σε μια παραγωγή που είναι πυκνή, συνοπτική, κινητή, ποικίλη, όλα στην υπηρεσία μιας πλούσιας φαντασίας". Στις Ηνωμένες Πολιτείες ,κριτικός για Οι New York Times έγραψαν ότι " Ο δολοφόνος ζει στο νούμερο 21, παρά το περιπλανώμενο σενάριο που αποτυγχάνει να συνδέσει πολλά χαλαρά άκρα, είναι καλό διασκεδαστικό για τους θεατές." Lloyd, Christopher. Henri-Georges Clouzot. Manchester University Press, 2007. (ISBN 978-0-7190-7014-3). Mayne, Judith. French Film Guide: Le Corbeau. I.B.Tauris, 2007. (ISBN 1-84511-370-5). The New York Times Film Reviews, 1913–1968. The New York Times, 1993. Williams, Alan Larson. Republic of Images: A History of French Filmmaking. Harvard University Press, 1992. (ISBN 0-674-76268-1). Ο δολοφόνος κατοικεί στο 21 στο AllMovie Ο δολοφόνος κατοικεί στο 21 στην IMDb

Ο δολοφόνος κατοικεί στο 21 (ή στον αριθμό 21· γαλλικά: L'Assassin habite au 21‎) είναι κινηματογραφική ταινία θρίλερ παραγωγής του 1942 σε σκηνοθεσία Ανρί-Ζωρζ Κλουζό και σενάριο προσαρμοσμένο από τον Βέλγο συγγραφέα Στανισλάς-Αντρέ Στεμάν και του Κλουζό, βασισμένο στο ομώνυμο βιβλίο του Στεμάν του 1939. Η ταινία ήταν η πρώτη μεγάλου μήκους του Κλουζό και αναφέρεται στην καταδιώξη του ντετέκτιβ Γουένς (Πιέρ Φρεσνέ) για να εντοπίσει τον δολοφόνο κύριο Ντουράν, ο οποίος αφήνει τηλεφωνικές κάρτες και καταφέρνει να είναι παντού ταυτόχρονα. Με την βοήθεια μιας επίδοξης ηθοποιού, της Μίλα Μαλού (Σουζί Ντελέρ), ο Βενς ακολουθεί ενδείξεις και πηγαίνει σε μια κακόφημη πανσιόν όπου ελπίζει να βρει τον δολοφόνο.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F_%CE%B4%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CF%86%CF%8C%CE%BD%CE%BF%CF%82_%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%BF%CE%B9%CE%BA%CE%B5%CE%AF_%CF%83%CF%84%CE%BF_21

Πλατφόρμες συνεργασίας

Μία άλλη διάσταση των πλατφόρμων συνεργασίας και των συσχετιζόμενων με αυτές εργαλείων είναι ότι μπορούν να βελτιστοποιηθούν για διαφορετικούς τύπους χρηστών: Σε εταιρικό επίπεδο (για επιχειρηματικούς σκοπούς)(Β2Β):που σημαίνει μεγάλη ένταση χρήσης, πολλές ταυτόχρονες συνεδριάσεις με μεγάλες ομάδες. Ακόμα, παρέχει προδιαγραφές μεγάλης αποθήκευσης για πολλά αρχεία, μεγάλα αρχεία ή αρχεία πολυμέσων (όπως video), ταυτόχρονη χρήση αρκετών εργαλείων και διαθεσιμότητα για υψηλό ρυθμό μεταφοράς αρχείων – πιθανότατα σχετικά εξεζητημένοι χρήστες ή κάποιος εμπειρογνώστης διαχειριστής. Σε μικρομεσαίες επιχειρήσεις (SMB), (B2B): χαμηλή ένταση χρήσης, λιγότερες ταυτόχρονες συνεδριάσεις και λιγότεροι συμμετέχοντες ανά συνεδρίαση. Σε καταναλωτές: οι οποίοι μπορεί να είναι μικρές επιχειρήσεις, κοινωνικές ομάδες ή ιδιώτες για επιχειρηματική ή όχι χρήση. Η αναφορά από το περιοδικό Forrester το 2006 κατονομάζει αρχικά την IBM και τη Microsoft ως τους ηγέτες της αγοράς, όμως πολλά αλλάζουν σε 5 χρόνια. Η EMC είναι ένας διεκδικητής αυτής της θέσης στην αγορά μαζί με την Oracle Corp και την πλατφόρμα συνεργασίας της Oracle Beehive. Άλλη μία νέα είσοδος είναι η εταιρία Cisco η οποία έδωσε μία στρατηγική έμφαση στον τομέα της διαδικτυακής συνεργασίας, διότι αυτού του τύπου εφαρμογές τρέχουν με υψηλή ταχύτητα μεταφοράς δεδομένων μέσω του διαδικτύου και επιτρέπουν απευθείας πρόσβαση στους καταναλωτές, βοηθώντας έτσι στη διακίνηση από μία κατάσταση ΟΕΜ (όταν μία επιχείρηση μεταπουλά ένα προϊόν μίας άλλης εταιρίας με το δικό της όνομα και άδεια)(“Original Equipment Manufacturer”) σε πωλητή του επικοινωνιακού εξοπλισμού που βρίσκεται στη διάθεση του καταναλωτή (CPE) σε μία σχέση αλληλεπίδρασης επιχείρησης-καταναλωτή (Β2Β, business to consumer). Οι πλατφόρμες συνεργασίας ξεκίνησαν στην αγορά σαν ενσωματωμένο λογισμικό στον εξυπηρετητή (server) που υποστήριζε μόνο τοπικούς ηλεκτρονικούς υπολογιστές. Οι χρήστες αγόραζαν μία άδεια χρήσης του κατεβασμένου λογισμικού και μπορεί ακόμα να πλήρωναν επιπλέον ανάλογα με τον αριθμό των σταθμών εργασίας που χρησιμοποιούσαν με τη ταχύτητα μεταφοράς των δεδομένων και τη χρήση που γίνεται με βάση άλλα γνωρίσματα. Το τρέχον μοντέλο αποτελείται από μία διαδικτυακή υπηρεσία είτε είναι ολοκληρωτικά βασισμένη στο διαδίκτυο είτε σε μικρούς εξυπηρετητές (clients). Αυτό το μοντέλο λέγεται λογισμικό σαν υπηρεσία SaaS (Software as a service) όπου οι χρήστες πληρώνουν μια συνδρομή ή/και ένα κόστος χρήσης. Αυτό το λογισμικό (SaaS) μπορεί να χτιστεί όπως ένας περιφραγμένος κήπος, μερικές φορές με εφαρμογές ή σαν συνδυασμός υπηρεσιών με σκοπό να παραδοθούν ευρύτερου φάσματος ευέλικτα και ευκολόχρηστα προσαρμοζόμενα εργαλεία. Στην αναφορά του περιοδικού ‘Forrester’ το 2006 η IBM και η Microsoft ήταν οι ηγέτες στην αγορά, όμως νέοι και σκληροί ανταγωνιστές εισήλθαν στην αγορά. Η νέα έλευση ήταν της εταιρίας Cisco που έδωσε στρατηγική έμφαση στη διαδικτυακή συνεργασία επειδή αυτές οι εφαρμογές είχαν καλό ρυθμό μεταφοράς δεδομένων και την ανάγκη για ψηφιακά δίκτυα. Κάποια συνηθισμένα χαρακτηριστικά των περισσότερων πλατφόρμων και εργαλείων συνεργασίας είναι: πραγματικός χρόνος, μικρές συζητήσεις όπως τα Instant Messenger, SMS ή Twitter. πραγματικός χρόνος, συνεδρίαση με τη βοήθεια πολυμέσων, τηλεπαρουσία διαφοροποιημένος χρόνος, περισσότερες μεγάλες συζητήσεις κυρίως σε μορφή κειμένου π.χ. Emails, blogs, wikis Διακίνηση εφαρμογών ή επιφάνειας εργασίας όπως o ηλεκτρονικός πίνακας (whiteboarding) ‘Τομεακές’ πλατφόρμες συνεργασίας με προσαρμοζόμενα χαρακτηριστικά για συγκεκριμένους σκοπούς. Παράδειγμα είναι ο συγχρονισμός ενός διοικητικού συμβουλίου που έχει βασικό ρόλο η ισχυρή πιστοποίηση, ο επαναλαμβανόμενος έλεγχος, η διαδικασία έγκρισης κ.ά.. Άλλοι τομείς που ήδη έχουν πλατφόρμες (στο εξωτερικό κυρίως) είναι η προμήθεια, η δικαιοσύνη, η διοίκηση ανθρώπινων πόρων…Email (επιχειρηματικό και προσωπικό): Η επιχειρηματική έκδοση του Outlook με ενσωματωμένο ημερολόγιο, λίστα υποχρεώσεων είναι η προεπιλεγόμενη πλατφόρμα συνεργασίας πολλών μεγάλων επιχειρήσεων, κυρίως εξαιτίας της ‘εισβολής’ της Microsoft και την προεγκατεστημένη ‘Microsoft Office Suite’ σε πολλούς ηλεκτρονικούς υπολογιστές. Οι προσθήκες του Outlook ενίσχυσαν πολλά χαρακτηριστικά ‘πως τη διαχείριση των αρχείων, τη δημιουργία μηνυμάτων, τα στατιστικά. Η εταιρία Cisco έχει μία προσθήκη για το ηχητικό συνεδριακό εργαλείο ‘Meeting Place’ και μία για τη νέα πλατφόρμα Web Ex που θα δούμε παρακάτω. Η υπηρεσία email της Google, Gmail, έχει γίνει μία πλατφόρμα συνεργασίας με δυνατότητα διαμοιρασμού αρχείων, με φύλλα εργασίας, ημερολόγια, συνομιλία… Οι προγραμματιστές λογισμικού κατασκεύασαν εφαρμογές και συνδυασμένες υπηρεσίες για το Gmail. Το Νοέμβριο του 2008 στο συνέδριο ‘Mountain View Mashups’ ένας προγραμματιστής έκανε έντονη έρευνα και επισημάνσεις-σχόλια πάνω στα μηνύματα του Gmail. Συνεδριάσεις: μόνο ηχητικές συνεδριάσεις είναι διαθέσιμες εδώ και πολλά χρόνια και είναι ακόμα πολύ δημοφιλής επειδή είναι ευκολόχρηστες, διεισδυτικές και οικείες. Αποδείχτηκε σταθερά ότι με τις προσθήκες είναι δυνατόν να ενσωματωθεί φωνητική συνδιάσκεψη σε άλλα εργαλεία. Η πλατφόρμα σύνδεσης Web Ex της Cisco είναι κεντρική πλατφόρμα ενός ηλεκτρονικού υπολογιστή με δυνατότητα φωνητικής συνομιλίας – όχι όπως ένα τηλέφωνο με πρωτόκολλο IP αλλά ηχητική επικοινωνία Η/Υ με Η/Υ. Έχει δοκιμαστεί από επιχειρήσεις και η μαζική και η είσοδος στην αγορά προγραμματίζεται το 2009. Σχεδιάστηκε με σκοπό να κάνει τα πάντα και με την ικανότητα να προσαρμόζεται στις εκάστοτε ανάγκες (πρότυπα και εφαρμογές). Οι κάμερες Η/Υ και κάμερες του διαδικτύου αρχίζουν να μπαίνουν στην παραπάνω περιοχή. Η τηλεπαρουσία υποτίθεται ότι θα έδινε μία ψευδαίσθηση προσωπικής παρουσίας, όμως υπάρχουν αρκετά προβλήματα όπως: πολύ ακριβή για όλους, όμως οι μεγάλες εταιρίες π.χ. η Telepresence της Cisco ετοιμάζεται να δημιουργήσει ένα πιο φθηνό προϊόν το οποίο όμως τιμολογείται άνω των 100.000 $. Η ΗΡ έχει μικρότερου κόστους προϊόντα και υπηρεσίες, ‘όπως οι άλλοι πωλητές. απαιτούνται προσαρμοζόμενες και υποστηρικτικές δομές. Το όλο σύστημα είναι τεράστιο και ‘εύθραυστο’. Μεγάλα, τεράστια, πολύ ακριβά ταμπλό παρουσίασης και εξοπλισμός: κάμερες που απαιτούν τεχνικούς για να συγχρονιστούν και υψηλόβαθμό μεταφοράς δεδομένων.Η Cisco πρόσφατα ανέπτυξε δημόσια δωμάτια για τηλεπαρουσιάσεις τα οποία παρέχουν ‘φιλικές’ τοπικές ιστοσελίδες που προσφέρουν τη ψευδαίσθηση της προσωπικής παρουσίας σε συνομιλίες με συνεργάτες, φίλους ή οικογένεια. Ολιγάριθμοι πάροχοι υπηρεσιών έκαναν επίσης συμφωνίες για να προσφέρουν τέτοια δημόσια δωμάτια τα οποία θα λειτουργούν όπως οι μεγάλης απόστασης κλήσεις κατά τις δεκαετίες ’50 και’60 όπου οι χρήστες έπρεπε να πάνε στο γραφείο του παρόχου και ο συντονιστής (τηλεφωνητής) να κάνει την κλήση. Παλαιότερα αλλά οικεία εργαλεία συνεργασίας είναι: Άμεσα μηνύματα: πιθανότατα θεωρούνται ξεπερασμένα όμως όλες οι πλατφόρμες συνεργασίας τα έχουν. Blogs (ιστολόγιο): ποια είναι η διαφορά ενός blog και ενός wiki; Και τα δύο είναι παραδοσιακά βασισμένα σε κείμενα όμως τώρα υπάρχουν ‘video blogs’ (YouTube) και ‘audio blogs (Pad Casts). Το blog σχεδιάστηκε για να είναι μία φόρμα επικοινωνίας ένα προς πολλά όπου ένας συντάκτης απευθύνεται σε μία ομάδα αναγνωστών. Τα ομαδικά blogs απαρτίζονται από πολλούς συντάκτες οι οποίοι είτε δημιουργούν διαφορετικά blog ή συνεργάζονται όλοι μαζί για τη δημιουργία ενός μοναδικού blog. Τα wikis αρχικά κάλυψαν το κενό της ομαδικής συνεργασίας για το σχολιασμό, τη διόρθωση και την προσθήκη στο περιεχόμενο στο οποίο διαθέτουν. Κάποιες πλατφόρμες επεκτάθηκαν με πολλά άλλα χαρακτηριστικά όπως λίστες υποχρεώσεων και άλλες εφαρμογές διαχείρισης εργασιών.

Οι πλατφόρμες συνεργασίας είναι ενοποιημένες ηλεκτρονικές πλατφόρμες που υποστηρίζουν συγχρονισμένη και ασυγχρόνιστη επικοινωνία μέσα από ποικίλες συσκευές και κανάλια. Αποτελούν μία αναπτυσσόμενη κατηγορία λογισμικού. Οι πλατφόρμες συνεργασίας προσφέρουν ένα σετ από προγράμματα λογισμικού και υπηρεσιών, που επιτρέπουν στους χρήστες να επικοινωνούν, να διαμοιράζονται πληροφορίες και να δουλεύουν μαζί για επιτύχουν κοινούς στόχους. Τα κύρια συστατικά μίας πλατφόρμας συνεργασίας είναι οι υπηρεσίες επικοινωνίας (ηλεκτρονικό ταχυδρομείο, ημερολόγιο και πρόγραμμα, επαφές), η ομαδική επικοινωνία (συγχρονισμός αρχείων, προβολή ιδεών και σημειώσεων σε μία βάση δεδομένων, διαχείριση εργασιών, εύρεση σε όλο το κείμενο) και η επικοινωνία σε πραγματικό χρόνο (π.χ. παρουσία, άμεσα μηνύματα, διαδικτυακές διαβουλεύσεις, διαμοιρασμός εφαρμογών, απομακρυσμένη πρόσβαση και επικοινωνία, παρουσιάσεις πολυμέσων).

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%BB%CE%B1%CF%84%CF%86%CF%8C%CF%81%CE%BC%CE%B5%CF%82_%CF%83%CF%85%CE%BD%CE%B5%CF%81%CE%B3%CE%B1%CF%83%CE%AF%CE%B1%CF%82

Πάρκο Γουαζιένκι

Το Πάρκο Γουαζιένκι σχεδιάστηκε τον 17ο αιώνα από τον Τίλμαν φαν Χάμερεν, σε στυλ μπαρόκ, για τον στρατιωτικό διοικητή Στανίσουαφ Χεράκλιους Λουμπομίρσκι. Πήρε το όνομα Łazienki («Λουτρά») από ένα υπόστεγο κολύμβησης που βρισκόταν εκεί κοντά.Το σχέδιο του γραφικού κήπου οφείλει την εμφάνισή του ως το σημερινό σχήμα και εμφάνιση του κυρίως στον τελευταίο ηγεμόνα της Πολωνικής-Λιθουανικής Κοινοπολιτείας, τον Βασιλιά Στανίσουαφ Αύγουστο Πονιατόφσκι. Στα μέσα του 16ου αιώνα, έγινε μέρος των κτημάτων της ιταλικής καταγωγής Βασίλισσας Μπόνα Σφόρτσα της Πολωνίας, που έχτισε ένα ξύλινο αρχοντικό με έναν ιταλικό κήπο σε αυτήν την τοποθεσία. Αργότερα, το ξύλινο αρχοντικό της Βασίλισσας Άννας Γιαγκελλόνων στήθηκε σε αυτό το σημείο, το οποίο απαθανατίστηκε το 1578 από την παράσταση του πρώτου πολωνικού έργου, Απόρριψη των Ελλήνων Απεσταλμένων του Γιαν Κοχανόφσκι. Στα νότια, ο Βασιλιάς Σιγισμούνδος Γ΄ της Πολωνίας έχτισε ένα τετράπλευρο πέτρινο κάστρο με γωνιακούς πύργους το 1624 Στο δεύτερο μισό του 17ου αιώνα, το Ουγιάζντουφ έγινε ιδιοκτησία του Στρατάρχη Στανίσουαφ Χεράκλιους Λουμπομίρσκι. Ήταν ο πρώτος που επέστησε την προσοχή στην πυκνή δασώδη περιοχή ενός πρώην πάρκου ζώων που εκτείνεται στους πρόποδες του Κάστρου του Ουγιάζντουφ, όπου έχτισε δύο υπόστεγα με κήπους. Το πρώτο υπόστεγο ήταν ένα ερημητήριο και το άλλο περιείχε αρχικά έναν περίτεχνο θάλαμο λουτρών που έδωσε αρχικά το όνομά του στο κτίριο και τελικά σε ολόκληρο τον κήπο. Τα αυθεντικά λουτρά σχεδιασμένα από τον διάσημο αρχιτέκτονα Τίλμαν φαν Χάμερεν σε στυλ μπαρόκ, βρίσκονται μέχρι σήμερα μέσα στους τοίχους του Παλατιού των Λουτρών. Στο πρώτο μισό του 18ου αιώνα, το Ουγιάζντουφ μισθώθηκε στον Βασιλιά Αύγουστο Β' το Δυνατό, κατά τη διάρκεια της βασιλείας του οποίου κατασκευάστηκε μια τακτική πλωτή οδός γνωστή ως κανάλι Πιασέτσνο.Το 1764, το Ουγιάζντουφ έγινε ιδιοκτησία του Βασιλιά Στανίσουαφ Αύγουστου Πονιατόφσκι. Ο μονάρχης ξεκίνησε για πρώτη φορά την ανοικοδόμηση του Κάστρου του Ουγιάζντουφ, το οποίο επέλεξε ως θερινή του κατοικία. Οι εργασίες ξεκίνησαν στο προσκήνιο του κάστρου, όπου χαράχτηκε μια σειρά από ευθύγραμμα μονοπάτια που συγκλίνουν σε κύκλους. Η αναδιαμόρφωση του παλιού Κάστρου του Ουγιάζντουφ, το οποίο έλαβε έναν επιπλέον όροφο και νέες πτέρυγες, συνέχισε χωρίς να παράγει τα αναμενόμενα αποτελέσματα. Ο βασιλιάς αποθαρρύνθηκε, εγκατέλειψε την περαιτέρω εργασία και έστρεψε την προσοχή του στους γύρω κήπους. Τροποποιημένο και ανακατασκευασμένο σε διάφορα στάδια σε δύο δεκαετίες, ξεκινώντας το 1772, ο πρώην Οίκος Λουτρών του Λουμπομίρσκι μετατράπηκε τελικά στο κομψό κλασικιστικό Παλάτι των Λουτρών. Σε όλους τους κήπους, πολλές νέες κατασκευές χτίστηκαν και κοσμήθηκαν από τους αρχιτέκτονες Ντομένικο Μερλίνι και Γιαν Κρίστιαν Κάμσετσερ, τους ζωγράφους Γιαν Μπογκούμιου Πλερσχ και Μαρτσέλο Μπατσαρέλι και τους γλύπτες Άντεζϊ Λε Μπορυν, Γιάκουμπ Μονάλντι και Φραντσίσεκ Πίνεκ. Το 1774 ανεγέρθηκε ένας Λευκός Οίκος με τη μορφή ενός απλού εξαγώνου με άνετα διαμορφωμένους εσωτερικούς χώρους. Σύμφωνα με το μύθο, η ερωμένη του βασιλιά, Ελζμπιέτα Σιντουόφσκα, καθώς και οι αδερφές του διέμεναν στο αρχοντικό. Από το 1775 έως το 1783 το Παλάτι του Μισλεβίτσε χτίστηκε απέναντι από το Παλάτι των Λουτρών. Αρχικά είχε τη μορφή ενός κύβου χτισμένου σε ένα τετράγωνο, στο οποίο τελικά χτίστηκαν φτερά και στη συνέχεια ανυψώθηκαν. Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1770 το ερημητήριο, το οποίο είχε καταστραφεί από κεραυνούς, αποκαταστάθηκε και μια από τις συντρόφους του βασιλιά, η Τερέσα Λούλιερ, εγκαταστάθηκε εκεί. Σταδιακά άλλαξαν όψη και οι κήποι. Το 1778, κατασκευάστηκε ένας βασιλικός περίπατος - μια λωρίδα που ένωνε τον Λευκό Οίκο με τον Οίκο των Λουτρών. Στο σημείο που διέσχιζε την οδό Βιλάνουφ, ανεγέρθηκε ένα μονοώροφο εξοχικό σπίτι κινέζικου στυλ (που στη συνέχεια διαλύθηκε τον 19ο αιώνα και ανακατασκευάστηκε πρόσφατα). Τα παλιά κανάλια και η πισίνα κοντά στον Οίκο των Λουτρών μετατράπηκαν σε λίμνες με διαφορετικά σχήματα σημαντικού μεγέθους. Εκτός από τους γεωμετρικά διαμορφωμένους κήπους με γαλλικό τρόπο, το πάρκο περιείχε επίσης γραφικές περιοχές εμπνευσμένες από τον ρομαντικό αγγλικό κήπο. Κοντά στο Βασιλικό Περίπατο χτίστηκε ένα μικρό υπόστεγο που προοριζόταν για τότε ένα δημοφιλές παιχνίδι που ονομάζεται Trou Madame, το οποίο αργότερα μετατράπηκε σε θέατρο. Ακριβώς απέναντι, στη νότια όχθη της λιμνούλας, χτίστηκε ένα γήινο αμφιθέατρο με σκηνή σε μια συστάδα δέντρων. Η θέα από τον Οίκο των Λουτρών προς τα νότια ήταν κλειστή με έναν καταρράκτη νερού και προς τα βόρεια με μια πέτρινη γέφυρα, πάνω στην οποία βρίσκεται ένα μνημείο του Βασιλιά Γιαν Γ΄ Σομπιέσκι μέχρι σήμερα. Το Μεγάλο Παράρτημα περιείχε τους εκτεταμένους χώρους της βασιλικής κουζίνας, καθώς και καταλύματα για κατοικίες αξιωματούχων και υπηρετών. Εξωτικά φρούτα καλλιεργούνταν στον Παλιό Πορτοκαλεώνα, το οποίο επισκέπτονταν συχνά οι επισκέπτες.Μέχρι τότε, το βασιλικό συγκρότημα περιλάμβανε επίσης το μπαρόκ Παλάτι Μπελβέντερ που βρισκόταν στο νότιο άκρο του κρημνού. Σε μια από τις πτέρυγες, ο βασιλιάς δημιούργησε ένα εργοστάσιο φαγιάνς του οποίου τα προϊόντα ήταν γνωστά ως αγγεία Μπελβεντέρε. Όποτε ο Στανίσουαφ Αύγουστος επισκεπτόταν το Πάρκο Γουαζιένκι, τον ακολουθούσαν ολόκληρη η αυλή του και τα πιο στενά μέλη της οικογένειάς του. Στον κήπο είχαν στηθεί διακοσμητικές σκηνές για να φιλοξενούν κυρίως όλους τους υπηρέτες και τους φύλακες. Τέτοιες στιγμές, το πάρκο γέμιζε με ζευγάρια που περπατούσαν, ανθρώπους με άμαξες και μικρές βάρκες ή γόνδολες. Πολύχρωμα και θορυβώδη θεάματα, συμπεριλαμβανομένων εκθέσεων πυροτεχνημάτων και άλλων φωτισμών, οργανώθηκαν στους κήπους και συχνά παρευρίσκονταν πολίτες της Βαρσοβίας. Αυτό συνέβη όταν ένα υπέροχο καρουσέλ τέθηκε σε χρήση για να σηματοδοτήσει τα αποκαλυπτήρια του μνημείου του Βασιλιά Γιαν Γ΄ Σομπιέσκι το 1788. Το Παλάτι των Λουτρών ήταν η σκηνή των περίφημων Δείπνων της Πέμπτης, στα οποία ο βασιλιάς καλούσε μελετητές, συγγραφείς και ποιητές. Το Γουαζιένκι εκείνη την εποχή ήταν ένα σημαντικό πολιτιστικό κέντρο που άκμασε χάρη στην υποστήριξη του Στανίσουαφ Αύγουστου, προστάτη των καλών τεχνών και διασπορέα της επιστήμης και της μάθησης. Ως συγκρότημα παλατιών και κήπων, το Γουαζιένκι αντανακλούσε το κλασικιστικό στυλ που ήταν ευρέως διαδεδομένο στην Ευρώπη κατά το δεύτερο μισό του 18ου αιώνα. Αλλά ξεχώριζε για τη γραφική φύση και την ποικιλία του, εξ ου και ο κλασικισμός (που βρίσκεται επίσης στους εσωτερικούς χώρους του Κάστρου του Ουγιάζντουφ που σχεδιάστηκε από τον Βασιλιά) έγινε γνωστός ως το στυλ του Στανίσουαφ Αύγουστου. Μετά τους διαμελισμούς της Πολωνίας, τον 19ο αιώνα, το Γουαζιένκι έπεσε στα χέρια των Ρώσων τσάρων. Την περίοδο από το 1819 έως το 1830, κατόπιν αιτήματος των νέων ιδιοκτητών, ο αρχιτέκτονας Γιάκουμπ Κουμπίτσκι ανοικοδόμησε το Μπελβέντερ σε όψιμο κλασικιστικό στυλ και στη συνέχεια έχτισε νέα αίθρια στους κήπους - τον αιγυπτιακό ναό και τον ναό της Ντιάνα. Μετέτρεψε το πρώην αίθριο Trou Madame σε νέο φυλάκιο και σχολείο, γι' αυτό σήμερα είναι περισσότερο γνωστό ως Podchorążówka (Αίθουσα των Δοκίμων). Η ναζιστική κατοχή ήταν μια τραγική περίοδος για το Γουαζιένκι. Το 1939 έκλεισε για τους Πολωνούς και τα ιστορικά κτίρια καταλήφθηκαν από τον γερμανικό στρατό. Προς τα τέλη Δεκεμβρίου 1944, πριν εκκενώσουν το παλάτι, οι Ναζί έβρεξαν τα τείχη του με βενζίνη και έβαλαν φωτιά στο συγκρότημα. Στους μαυρισμένους τοίχους του κτιρίου άνοιξαν περίπου χίλιες τρύπες για να τοποθετήσουν το δυναμίτη για να το ανατινάξουν, όπως είχαν κάνει με το Βασιλικό Κάστρο της Βαρσοβίας, αλλά τελικά δεν κατάφεραν να το ανατινάξουν.Μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, ξεκίνησε ένα επίπονο έργο ανοικοδόμησης του βασιλικού συγκροτήματος του Γουαζιένκι, το οποίο επρόκειτο να διαρκέσει σχεδόν δύο δεκαετίες. Οι πρώτοι επτά ισόγειοι θάλαμοι του παλατιού άνοιξαν για το κοινό το 1960 και το 1965 ολόκληρος ο πρώτος όροφος. Ευτυχώς, ο Λευκός Οίκος, το Παλάτι του Μισλεβίτσε και το θέατρο στον Παλιό Πορτοκαλεώνα γλίτωσαν από οποιαδήποτε σοβαρή καταστροφή κατά τη διάρκεια του πολέμου. Ωστόσο, χρειάστηκαν ενδελεχή αποκατάσταση, καθώς υπέστησαν ζημιές. Προς το παρόν είναι πλήρως ανακαινισμένα και ανοιχτά στους επισκέπτες. Ανακαινίστηκαν επίσης το Αμφιθέατρο, το Υδραγωγείο και η Αίθουσα των Δοκίμων, που έγινε πρόσφατα η έδρα του Μουσείου του Ιγκνάτσι Γιαν Παντερέφσκι. Αυτό το ιστορικό συγκρότημα παλατιών και κήπων, που βρίσκεται τώρα στο κέντρο της πόλης, εκτελεί διάφορες πολιτιστικές λειτουργίες και το επισκέπτονται τακτικά πάρα πολλοί εγχώριοι και ξένοι εκδρομείς, καθώς και Βαρσοβιανοί. Παλάτι των Λουτρών Κλασικό αμφιθέατρο και σκηνή στο νησάκι Μικρός Λευκός Οίκος Παλάτι του Μισλεβίτσε Παλιός Πορτοκαλεώνας Νέος Πορτοκαλεώνας Ναός της Ντιάνα Αιγυπτιακός ναός Υδραγωγείο Ερημητήριο Παλιό Φρουραρχείο Νέο Φρουραρχείο Στάβλοι Στρατώνες Οικία του Ναρουτόβιτς Γέφυρα με μνημείο του Βασιλιά Γιαν Γ΄ Σομπιέσκι Το πάρκο φιλοξενεί επίσης το Μνημείο του Φρεντερίκ Σοπέν. Το μεγάλο χάλκινο άγαλμα σχεδιάστηκε το 1907 από τον Βάτσουαφ Σιμανόφσκι για την προγραμματισμένη ανέγερσή του την εκατονταετηρίδα από τη γέννηση του Σοπέν το 1810, αλλά η εκτέλεσή του καθυστέρησε λόγω της διαμάχης σχετικά με το σχέδιο και στη συνέχεια από το ξέσπασμα του Α' Παγκοσμίου Πολέμου. Ήταν το πρώτο μνημείο που καταστράφηκε από τους Γερμανούς στη Βαρσοβία κατά την κατοχή. Το άγαλμα τελικά χυτεύτηκε και ανεγέρθηκε το 1926.Κάθε Κυριακή πραγματοποιούνται συναυλίες πιάνου μπροστά στο μνημείο με ελεύθερη είσοδο. Ιστορικές εικόνες Πίνακες του Βόγκελ (1800) Χαρακτηριστικά του κήπου Βουαντίσουαφ Ταταρκιέβιτς, Łazienki warszawskie (Γουαζιένκι της Βαρσοβίας), με φωτογραφίες του Έντμουντ Κουπιέτσκι, Βαρσοβία, Wydawnictwo Arkady, 1968. (Κείμενο στην πολωνική γλώσσα, με περιλήψεις στα αγγλικά, γαλλικά και ρωσικά.) Βουαντίσουαφ Ταταρκιέβιτς, Łazienki królewskie ich osobliwości (Τα βασιλικά λουτρά και οι περιέργειες τους), με φωτογραφίες του Κσίστοφ Γιαμπουόνσκι, Βαρσοβία, Wydawnictwo Arkady, 1986,(ISBN 83-213-3162-9) . (Κείμενο στην πολωνική γλώσσα, με περιλήψεις στα αγγλικά, γαλλικά, γερμανικά και ρωσικά.) Σχέδιο του Πάρκου Γουαζιένκι Εικονική περιήγηση Πάρκο Γουαζιένκι το χειμώνα (πολωνικά)

Το Πάρκο Γουαζιένκι, ή Πάρκο των Βασιλικών Λουτρών (πολωνικά: Park Łazienkowski, Łazienki Królewskie), είναι το μεγαλύτερο πάρκο στη Βαρσοβία της Πολωνίας, το οποίο καταλαμβάνει 76 εκτάρια από το κέντρο της πόλης. Το συγκρότημα πάρκου και παλατιών βρίσκεται στην κεντρική συνοικία της Βαρσοβίας (Σρουντμιέστσιε) στη Λεωφόρο Ουγιάζντουφ, η οποία αποτελεί μέρος της Βασιλικής Διαδρομής που συνδέει το Βασιλικό Κάστρο με το Παλάτι του Βιλάνουφ στα νότια. Βόρεια του πάρκου, στην άλλη πλευρά της οδού Αγκρικόλα, βρίσκεται το Κάστρο του Ουγιάζντουφ. Αρχικά σχεδιασμένο τον 17ο αιώνα ως πάρκο λουτρών για τον ευγενή Στανίσουαφ Χεράκλιους Λουμπομίρσκι, τον 18ο αιώνα το πάρκο μετατράπηκε από τον τελευταίο μονάρχη της Πολωνίας, Στανίσουαφ Αύγουστο Πονιατόφσκι, σε ένα σκηνικό για παλάτια, βίλες, κλασικιστικά κτίρια και μνημεία. Το 1918 χαρακτηρίστηκε επίσημα δημόσιο πάρκο. Το Πάρκο Γουαζιένκι επισκέπτονται τουρίστες από όλη την Πολωνία και τον κόσμο και χρησιμεύει ως χώρος για μουσική, τις τέχνες και τον πολιτισμό. Το πάρκο φιλοξενεί επίσης παγώνια και μεγάλο αριθμό σκίουρων.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%AC%CF%81%CE%BA%CE%BF_%CE%93%CE%BF%CF%85%CE%B1%CE%B6%CE%B9%CE%AD%CE%BD%CE%BA%CE%B9

Surveyor 3

Κατά την διάρκεια της προσσελήνωσης τα ραντάρ καθόδου του τυφλώθηκαν από τις φωτεινότατες αναλαμπές των βράχων, με αποτέλεσμα οι μηχανές προσσελήνωσης να επηρεαστούν τόσο πολύ που αντί να επιβραδύνουν την πτώση στα 4,3 μέτρα σύμφωνα με το προγραμματισμένο σχέδιο προσσελήνωσης, άφησαν το σκάφος να συγκρουστεί δυο φορές στην επιφάνεια της σελήνης. Η πρώτη σύγκρουση έκανε το σκάφος ν' αναπηδήσει φτάνοντας σε ύψος 10 μέτρα. Η δεύτερη σύγκρουση το τίναξε στα 3 μέτρα. Ξαφνικά τα όργανα προσσελήνωσης βρήκαν τον ρυθμό τους, και, αν και το ύψος αυτό δεν αντιστοιχούσε στο πρόγραμμα της ομαλής προσσελήνωσης (ήτανε 3 αντί για 4,3 μέτρα) κατόρθωσαν τελικά να το προσσεληνώσουν «ομαλά». Η σωληνωτή κάμερα του Surveyor 3 έφερε οπτικό σαρωτή vidicon (εφεύρεση του 1950 της εταιρείας RCA), φακούς εστιακής απόστασης 25 και 100 χιλ., κλείστρο, διάφραγμα και οπτικά φίλτρα. Η κάμερα ήταν προσαρμοσμένη με κλίση περίπου 16° ως προς τον άξονα του διαστημικού σκάφους και ήταν τοποθετημένη κάτω από έναν καθρέφτη με δυνατότητα μεταβολής της γωνίας αζιμουθίου και του ύψους του. Ο χειρισμός της κάμερας ήταν τηλεκατευθυνόμενος και λειτουργούσε βάσει σημαντικών εντολών από την γη. Με τα ανάλογα σήματα τηλεκατεύθυνσης φωτογράφησε την επιφάνεια της σελήνης. Είχε δύο μεγέθη λήψης φωτογραφιών: πλαίσιο 600 γραμμών (σάρωσης) και πλαίσιο 200 γραμμών (σάρωσης), που χρησιμοποιήθηκαν και οι δύο. Η μηχανή έπαιρνε φωτογραφίες πλαισίου 200 γραμμών κάθε 61,8 δευτερόλεπτα και τις διαβίβαζε μέσω της κεραίας ευρείας κατεύθυνσης στην συχνότητα 1,2 kHz με ταχύτητα ένα πλαίσιο ανά 20 δευτερόλεπτα. Οι φωτογραφίες πλαισίου 600 γραμμών ήτανε πιο ταχείας τεχνολογίας. Με ρυθμό 3,6 δευτερόλεπτα η μηχανή έπαιρνε φωτογραφίες πλαισίου 600 γραμμών (ταχύτητα λήψεως: 1 πλαίσιο ανά δευτερόλεπτο) και τις έστελνε μέσω κεραίας σταθερής κατεύθυνσης στη συχνότητα των 220 kHz. Στην γη οι φωτογραφίες μετατρέπονταν σε απλό τηλεοπτικό σήμα όπου και μαγνητοσκοπήθηκαν σε ταινίες βίντεο. Από τις 20 Απριλίου μέχρι τις 3 Μαΐου του 1967 οι κάμερες του Surveyor 3 διαβίβασαν 6.315 εικόνες, που περιλάμβαναν πλάνα του διαστημικού σκάφους, της εξερεύνησης της σελήνης, και των δειγματοληψιών εδάφους. Εκτός αυτού φωτογραφήθηκε η γη κατά τη διάρκεια της ηλιακής έκλειψης. Το Surveyor 3 είχε έναν κατευθυνόμενο βραχίονα, στον οποίο ήταν προσαρμοσμένο μία αρπάγη. Σκοπός της ήταν η μικρή εκσκαφή του εδάφους (εδαφολογική δειγματοληψία) αλλά και η εξακρίβωση της μηχανικής σταθερότητας του σεληνιακού εδάφους. Ο βραχίονας χρησιμοποιήθηκε για να σκάψει τέσσερις μικρές "τάφρους" βάθους 180 χιλιοστών. Τα δείγματα από τις τάφρους αυτές τοποθετήθηκαν μπροστά από την κάμερα για εξακρίβωση του μεγέθους και φωτογραφήθηκαν. Η αρπάγη μορφής φτυαριού είχε διαστάσεις περίπου 120 mm μάκρος και 50 mm πλάτος και είχε ακονισμένη κόψη. Μπορούσε να πιάσει εδαφικό υλικό διαμέτρου 32 mm και το πολύ 100 cm³ άμμου ή σβόλων. Έφερε επίσης ένα κιβώτιο αποθήκευσης και ηλεκτρική μικρο-μηχανή λειτουργίας θυρών. Ο Βραχίονας ήταν τύπου παντογράφου. Έφτανε 1,5 μέτρα μακρυά, είχε ευελιξία οριζόντιου τομέα 112 μοιρών (από +40° έως -72°) και ύψους 130 mm με τη χρήση μοτέρ, ενώ μπορούσε να ριχθεί στο σεληνιακό έδαφος με τη δύναμη του βάρους του και ενός ελατηρίου. Συνολικά εκτέλεσε επτά δειγματοληψίες, τέσσερις εκσκαφές τάφρων και 13 κρουστικές δοκιμές. Ο συνολικός χρόνος λειτουργίας του ήταν 18 ώρες και 22 πρώτα λεπτά σε 10 επιχειρήσεις. Μετρήσεις για το ρεύμα των μοτέρ και τις δυνάμεις που ασκήθηκαν στην σεληνιακή επιφάνεια δεν μπόρεσαν να γίνουν, επειδή τα όργανα τηλεμετρίας είχανε πάθει βλάβη κατά την προσσελήνωση. Εντούτοις, ήταν δυνατόν να γίνουν εκτιμήσεις. Όταν στις 3 Μαΐου 1967 έδυσε ο ήλιος στον τόπο της προσσελήνωσης, ο Surveyor για εξοικονόμηση μπαταριών διέκοψε την αυτο-ηλεκτροδότησή του. Η νύχτα διήρκεσε 14 επίγειες ημέρες, ή περίπου 336 ώρες. Όταν ξημέρωσε η σεληνιακή αυγή, το διαστημικό σκάφος δεν στάθηκε δυνατό να επανενεργοποιηθεί. Αργότερα, η περιοχή αυτή επιλέχτηκε ως σημείο προσσελήνωσης για την επανδρωμένη αποστολή Απόλλων 12 στη σελήνη. Μερικά τμήματά του συλλέχθηκαν και μεταφέρθηκαν στη γη για μελέτη αποτελεσμάτων από την μακρόχρονη έκθεσή τους στο σκληρό σεληνιακό περιβάλλον. Η κάμερά του εκτίθεται στο εθνικό Μουσείο αεροπορίας και διαστήματος στην Ουάσιγκτον. Πορίσματα της αποστολής Surveyor 3 (PDF) 1969 Ανάλυση εδάφους σελήνης και φωτογραφίες του Απόλλων 12 (PDF) 1972 Ανάλυση των δειγμάτων εδάφους του Απόλλων 12 (PDF) 1971 Μέλη του Surveyor 3 και ανάλυση των αποτελεσμάτων μακροχρόνιας επιρροής των συνθηκών στο φεγγάρι. Ιανουάριος 1971 (PDF)

Ο Surveyor 3 ήταν το διαστημικό σκάφος της τρίτης αποστολής στα πλαίσια του ομώνυμου προγράμματος εξερεύνησης της σελήνης Πρόγραμμα Surveyor (ελλ. επιθεωρητής). Εκτοξεύτηκε στις 17 Απριλίου 1967, και προσσεληνώθηκε στις 20 Απριλίου 1967 στην τοποθεσία Mare Cognitium, που ανήκει γεωγραφικά στον Oceanus Procellarum. Διαβίβασε στη γη σημαντικό φωτογραφικό υλικό, συνολικά 6.315 φωτογραφίες.

https://el.wikipedia.org/wiki/Surveyor_3

Μπλέτσλεϊ Παρκ

Πρώτος ιδιοκτήτης της περιοχής φέρεται ο πολιτικός και συλλέκτης Μπράουν Γουίλις (Browne Willis), ο οποίος έκτισε ένα μέγαρο εκεί το 1711. Ο επόμενος ιδιοκτήτης, κάποιος Τόμας Χάρισσον, που το απέκτησε το 1793 κατεδάφισε το κτίσμα. Το 1877 το κτήμα περιήλθε στην ιδιοκτησία του Σάμουελ Λίπσκομπ Σέκχαμ (Samuel Lipscomb Seckham), δικαστικού, αρχιτέκτονα και ζυθοποιού από την Οξφόρδη, ο οποίος και το επονόμασε Μπλέτσλεϊ Παρκ. Το πώλησε στον Σερ Χέρμπερτ Σάμουελ Λέον (Sir Herbert Samuel Leon), χρηματιστή και πολιτικό του Φιλελεύθερου Κόμματος, ο οποίος επεξέτεινε το μικρό κτίσμα που ήδη υπήρχε στο σημερινό κτήριο (1882). Το τελικό αποτέλεσμα ήταν ένα "περίεργο" κτίσμα - μίγμα διαφορετικών αρχιτεκτονικών μορφών. Η δεξιά πτέρυγα κατασκευάστηκε εκ των υστέρων, τη δεκαετία του 1920, όταν ο Σερ Χέρμπερτ είχε γίνει μέλος της Βουλής. Καθώς βοηθούσε οικονομικά την κοινότητα του Μπλέτσλεϊ, έγινε ιδιαίτερα αγαπητός στην τοπική κοινωνία. Το 1911 του απονεμήθηκε ο τίτλος του βαρόνου. Μετά το θάνατο του Σερ Χέρμπερτ (1927) και της συζύγου του Φάννυ (1937) το κτήμα βγήκε σε πλειστηριασμό και αποκτήθηκε από ένα κονσόρτσιουμ με επικεφαλής το λοχαγό Χιούμπερτ Φώκνερ (Hubert Faulkner), ο οποίος σκόπευε να κατεδαφίσει το κτήριο και να πωλήσει το κτήμα. Τότε παρενέβη ο Ναύαρχος Σερ Χιού Σίνκλαιρ (Sir Hugh Sinclair), ο οποίος εκείνη την εποχή διεύθυνε την Υπηρεσία Αντικατασκοπείας του Ναυαρχείου και ηγείτο της ΜΙ6. Έχοντας αποτύχει να πείσει την Κυβέρνηση ότι χρειαζόταν το κτήμα με το κτίσμα του, το αγόρασε με δικά του χρήματα έναντι 7.500 λιρών στερλινών το 1938. Ο Σίνκλαιρ στέγασε σε αυτό τη νεοϊδρυθείσα υπηρεσία "Κυβερνητική Σχολή Κωδικών και Κρυπτογραφίας" (Government Code and Cypher School), η οποία είχε προσωρινά στεγαστεί στο Λονδίνο, στο κτίριο "Watergate House". Το γεγονός της κατοχής του κτίσματος από τον Σίνκλαιρ αποκαλύφθηκε μόλις το 1991, όταν παρά λίγο να πωληθεί και να αξιοποιηθεί διαφορετικά. Ο Σίνκλαιρ είχε διακρίνει - σωστά - ότι το κτήμα βρισκόταν σε απόσταση πεζοπορίας από το σταθμό του Μπλέτσλεϊ, ο οποίος εξυπηρετείτο τακτικά από τη σιδηροδρομική γραμμή Οξφόρδης - Κέμπριτζ και παράλληλα η γραμμή αυτή διασταυρωνόταν εκεί με την κεντρική γραμμή της "Δυτικής ακτής" (West Coast Line), που συνέδεε το Λονδίνο με το Μπέρμιγχαμ, το Μάντσεστερ και τη Γλασκώβη. Με τη στέγαση της Σχολής στο κτίσμα του Μπλέτσλεϊ Παρκ η τηλεφωνική εταιρεία εγκατέστησε καλωδιώσεις αποκλειστικής χρήσης τόσο για τηλεφωνική όσο και για τηλεγραφική επικοινωνία, ενώ διέθετε πολύ κοντά ένα σταθμό - επαναλήπτη (repeat station). Εν τω μεταξύ οι εξελίξεις στην Ευρώπη ήταν ραγδαίες. Ο Χίτλερ είχε ήδη προσαρτήσει την Αυστρία και είχε καταλάβει την Τσεχοσλοβακία. Οι Βρετανοί, ύστερα από τη Συμφωνία του Μονάχου είχαν αντιληφθεί τις επεκτατικές βλέψεις του Χίτλερ και, όπως αναφέρει ο Ρεϊμόν Καρτιέ, "η Βρετανία, έχοντας απότομα ξυπνήσει από το λήθαργό της, δεν ξανακοιμήθηκε" Οι Βρετανοί χρειάζονταν ένα μέρος ήσυχο, απομονωμένο και σχετικά απομακρυσμένο από τους βομβαρδισμούς (που είχαν αντιληφθεί ότι θα δέχονταν), καθώς δεν υπήρχε κανείς στρατηγικός στόχος εκεί κοντά, για να εγκαταστήσουν και να στεγάσουν τις απαραίτητες υπηρεσίες παρακολούθησης διαβιβάσεων των Γερμανών. Τη διοίκηση της "Σχολής" ανέλαβε ο Πλωτάρχης Άλαστερ Ντένιστον, (Alastair Denniston), ο οποίος την επονόμασε "Σταθμό Χ" από το ρωμαϊκό αριθμό δέκα (Χ) του δέκατου παραπήγματος. Ο Ντένιστον οργάνωσε άριστα τη νέα υπηρεσία. Κατασκευάστηκαν μικρά ξύλινα παραπήγματα γύρω από το κεντρικό κτίσμα, ώστε να στεγάσουν το επιπλέον προσωπικό που είχε ήδη να καλείται για τη στελέχωση της Υπηρεσίας, η οποία αντλούσε το έμψυχο δυναμικό της κατά κύριο λόγο από απόφοιτους από τα παραπλήσια - ελέω σιδηροδρομικής σύνδεσης - Πανεπιστήμια της Οξφόρδης και του Κέμπριτζ. Κλήθηκαν εκεί επιφανείς σκακιστές, άριστοι μαθηματικοί, καθηγητές γλωσσολογίας και άλλοι παρόμοιοι ειδικοί. Ανάμεσα σε αυτούς ήταν ο Άλαν Τούρινγκ και ο Ίαν Φλέμινγκ. Στην αρχή εγκαταστάθηκε εκεί και ο σταθμός ασυρμάτου (αυτός επονομάστηκε "Σταθμός Χ", καθώς ήταν ο δέκατος που κατασκευαζόταν και αργότερα έδωσε το όνομά του σε ολόκληρο το Μπλέτσλεϊ Παρκ). Η διοίκηση όμως έκρινε (και σωστά) ότι οι τεράστιες κεραίες που χρειαζόταν ο σταθμός θα στοχοποιούσαν την εγκατάσταση κι έτσι μεταφέρθηκε στο παρακείμενο χωριό Γουάντον (Whaddon) Παράλληλα, ένα δίκτυο από σταθμούς ακρόασης (επονομαζόμενοι "σταθμοί-Υ") εγκαταστάθηκε στις κομητείες Μπέντφορντσάιρ και Λέστερσάιρ και συνέλεγε σήματα, τα οποία απέστελλε προς ερμηνεία στο Μπλέτσλεϊ Παρκ. Αρχικά τα κωδικοποιημένα μηνύματα καταγράφονταν με το χέρι και αποστέλλονταν με μοτοσικλετιστές στο Μπλέτσλεϊ, αργότερα χρησιμοποιήθηκε τηλέτυπο. Η επιχείρηση εκμετάλλευσης των πληροφοριών που απέρρεαν από τις ακροάσεις και αποκρυπτογραφήσεις των εχθρικών μηνυμάτων έλαβε την κωδική ονομασία "Ultra". Η επιχείρηση αυτή συνέβαλε τα μέγιστα στην τελική Συμμαχική νίκη. Ίσως το μεγαλύτερο επίτευγμα της επιχείρησης ήταν η αποκρυπτογράφηση των γερμανικών μηνυμάτων μεταξύ των υποβρυχίων και των Αρχηγείων τους. Έτσι κερδήθηκε η Μάχη του Ατλαντικού αλλά και σημαντικές ναυμαχίες, όπως η Ναυμαχία στο Ακρωτήριο Ματαπάν και η Ναυμαχία του Βορείου Ακρωτηρίου. Συνέβαλε, επίσης, στη Μάχη της Ερήμου ενώ κατά την Απόβαση της Νορμανδίας η επιχείρηση Ultra είχε καταφέρει να εντοπίσει τις ακριβείς θέσεις και των 58 μεραρχιών που βρίσκονταν στην περιοχή για την άμυνά της. Η μυστικότητα που περιέβαλε την επιχείρηση ήταν τέτοια που την ύπαρξή της γνώριζαν μόνον όσοι είχαν άμεση ανάμιξη και αυτήν ή έπρεπε να είναι ενημερωμένοι, όπως ο Πρωθυπουργός Ουίνστων Τσώρτσιλ και ορισμένα μέλη της Κυβέρνησης. Μαζί με τους ειδικούς στο Μπλέτσλεϊ Παρκ εργάστηκαν, σε 24ωρη βάρδια, περίπου 12.000 άτομα, εκ των οποίων το 80% ήταν γυναίκες: Προσωπικό από τα Βρετανικά Ταχυδρομεία, τεχνικοί της τηλεφωνίας και της τηλεγραφίας, χειριστές του κώδικα Μορς, μαθηματικοί, κρυπταναλυτές, γλωσσολόγοι, τεχνικοί ασυρμάτου, ηλεκτρολόγοι, αλλά και πρωταθλητές στο σκάκι, ειδικοί επί των σταυρολέξων, γλωσσομαθείς σε περισσότερες των δύο γλωσσών (αγγλικών και γερμανικών). Το βασικό πρόβλημα που αντιμετώπιζε το Μπλέτσλεϊ Παρκ ήταν το σπάσιμο των κωδικών που χρησιμοποιούσαν για τις επικοινωνίες τους οι Γερμανοί, οι οποίοι είχαν επινοήσει τη συσκευή Enigma και το πρόβλημα των Βρετανών ήταν πως δε διέθεταν καμία τέτοια συσκευή για να τη μελετήσουν. Οι γερμανικοί κώδικες έμοιαζε αρχικά αδύνατο να αποκρυπτογραφηθούν. Απρόσμενη βοήθεια ήρθε στο Μπλέτσλεϊ Παρκ από την Πολωνία. Οι συσκευές Enigma δεν ήταν πρόσφατη επινόηση και οι Πολωνοί είχαν προσπαθήσει να σπάσουν τους γερμανικούς κώδικες πριν το ξέσπασμα του Πολέμου, οπότε και οι συσκευές δοκιμάζονταν (1932). Ο Πολωνός κρυπτολόγος Μάριαν Ρεγιέβσκι (Marian Rejewski) του Πολωνικού Γραφείου Κρυπτογραφήσεων είχε ήδη κατασκευάσει μια συσκευή που αποκρυπτογραφούσε τα μηνύματα της Enigma από τον Οκτώβριο του 1938, την οποία είχε επονομάσει "Bomba". Η συσκευή ήταν ηλεκτρομηχανική και χρειαζόταν πολύς χρόνος για το σπάσιμο του κώδικα. Οι Γερμανοί, πριν αρχίσουν οι εχθροπραξίες, άλλαζαν κώδικα μια φορά κάθε μερικούς μήνες, όταν όμως ετοιμάστηκαν για την εισβολή στην Πολωνία, με διαταγή του Φύρερ οι κώδικες άλλαζαν καθημερινά. Οι Πολωνοί με τη συσκευή που διέθεταν δεν ήταν σε θέση να παρακολουθήσουν τις αλλαγές αυτές και αποφάσισαν να δώσουν όλες τις πληροφορίες που διέθεταν στους Βρετανούς και στους Γάλλους. Με τη βοήθεια των Πολωνών οι Γάλλοι έστησαν μια επιχείρηση αποκρυπτογράφησης στα περίχωρα του Παρισιού που επονομάστηκε "PC Bruno". Λόγω της κατάληψης της Γαλλίας αυτή άντεξε μέχρι τις 9 Ιουνίου 1940. Στις πληροφορίες που πήραν οι Βρετανοί περιλαμβανόταν και μια απομίμηση της συσκευής Enigma και έτσι απέκτησαν πλέον το απαιτούμενο υπόβαθρο για τη μελέτη και την επινόηση τρόπων αποκρυπτογράφησης των γερμανικών μηνυμάτων: Μπορούσαν να κατανοήσουν τη λειτουργία της, να μελετήσουν τον τρόπο καλωδίωσης των στροφέων (rotors). Αυτό που έλειπε ήταν οι ρυθμίσεις (που άλλαζαν καθημερινά): Ποια ήταν η ακολουθία και ο αρχικός προσανατολισμός των (αρχικά τριών) στροφέων και ποια βύσματα είχαν τοποθετηθεί στον αντίστοιχο πίνακα. Ο Ρεγιέβσκι είχε ασφαλώς κατανοήσει τον τρόπο λειτουργίας της Enigma και κατάφερε να βρει τον τρόπο καλωδίωσης των στροφέων. Απέμενε στους Βρετανούς να λύσουν το τρίτο πρόβλημα, κάτι που κατάφεραν στις αρχές του 1940. Ωστόσο, τα κωδικοποιημένα μηνύματα ήταν πολλά και σε καθημερινή βάση, απαιτώντας την ταχύτερη αποκρυπτογράφηση προκειμένου το περιεχόμενό τους να είναι χρησιμοποιήσιμο. Αναφέρεται ότι ο μέσος όρος μηνυμάτων που κατέγραφαν οι σταθμοί ακροάσεως ήταν 3.000 την ημέρα. Βασιζόμενος στην ιδέα του Ρεγιέβσκι, ο Άλαν Τούρινγκ σχεδίασε τη δική του μηχανή, η οποία μπορούσε να δοκιμάζει συνδυασμούς γραμμάτων σε χρόνο που ήταν αδύνατο να επιτευχθεί από οποιοδήποτε άνθρωπο ή ομάδα ανθρώπων, εξακολουθούσε όμως να είναι αργή για το σκοπό που είχε κατασκευαστεί. Ο Γκόρντον Γουέλτσμαν (Gordon Welchman) βελτίωσε σημαντικά την κατασκευή του Τούρινγκ η οποία άρχισε να χρησιμοποιείται από τα μέσα Αυγούστου 1940. Η "Bombe" ήταν μια βαριά, θορυβώδης ηλεκτρομηχανική κατασκευή που υλοποιήθηκε με τη βοήθεια του Χάρολντ Κιν (Harold Keen) και της εταιρείας στην οποία εργαζόταν, την British Tabulating Machine Company. Όταν η συσκευή έβρισκε "λύση" στο πρόβλημα της αποκωδικοποίησης, σταματούσε. Αυτό δε σήμαινε κατ' ανάγκην ότι η "λύση" ήταν σωστή - τις περισσότερες φορές χρειαζόταν να συνεχίσει. Όταν ανακαλυπτόταν η σωστή αντιστοιχία γραμμάτων, το μήνυμα έπρεπε να αποκωδικοποιηθεί και στη συνέχεια να μεταφραστεί προσεκτικά από τα γερμανικά στα αγγλικά (εξ ου και η παρουσία γλωσσολόγων στο Μπλέτσλεϊ Παρκ). Τα πράγματα άρχισαν να περιπλέκονται κάπως όταν οι Γερμανοί αντιλήφθηκαν πως τα μηνύματά τους ήταν δυνατό να αποκωδικοποιούνται: Πρόσθεσαν στην Enigma αρχικά έναν ακόμη ρότορα (στροφέα) - οι συσκευές αυτές χρησιμοποιήθηκαν πρώτα από τα υποβρύχια του Ντένιτς και χάρη σε αυτές ο υποβρυχιακός πόλεμος έκλινε προς την πλευρά των Γερμανών στις αρχές του 1941. Στη συνέχεια προσέθεσαν περισσότερους ρότορες, αυξάνοντας το βαθμό δυσκολίας της αποκρυπτογράφησης. Οι Βρετανοί απάντησαν πρώτα με το να αποκτήσουν - και να κατανοήσουν τη λειτουργία της - μια Enigma με τέσσερις ρότορες και να προσαρμόσουν ανάλογα τις "Bombe" τους και στη συνέχεια με μια πραγματικά πρωτοποριακή λύση. Το Μπλέτσλεϊ Παρκ επισκέφτηκαν στις αρχές του 1943 Αμερικανοί ειδικοί στην κρυπτανάλυση. Έφυγαν αποκομίζοντας όλες τις απαιτούμενες πληροφορίες για να κατασκευάσουν τη δική τους "Bombe", πράγμα το οποίο και έπραξαν σε χρόνο ρεκόρ: Από τα μέσα του 1943 διέθεταν τις δικές τους συσκευές, οι οποίες ήταν ταχύτερες από τις βρετανικές. Το 1943 η ομάδα των ειδικών κατάφερε να βρει την άμεση απάντηση στο πρόβλημα της ταχύτητας αποκρυπτογράφησης κατασκευάζοντας τον πρώτο ψηφιακό προγραμματιζόμενο υπολογιστή στην Ιστορία. Ο υπολογιστής αποκλήθηκε "Colossus" λόγω του τεράστιου μεγέθους του: Είχε μήκος 5 μέτρα, πλάτος 3 μέτρα και ύψος 2,5 μέτρα. Για την κατασκευή του χρησιμοποιήθηκαν κυρίως εξαρτήματα τηλεφωνίας και τηλεγραφίας και αποτελούσε τη φυσική εξέλιξη της συσκευής Bombe. Λειτουργούσε "διαβάζοντας" τα γράμματα του κωδικοποιημένου μηνύματος είτε μέσω φωτοηλεκτρικού συστήματος είτε μέσω τηλετυπικής ταινίας και μπορούσε να διαβάσει 5.000 γράμματα το δευτερόλεπτο. Ο Colossus όχι μόνο αποκρυπτογραφούσε τα μηνύματα των Enigma σε πολύ μικρό χρόνο, αλλά μπόρεσε να επιλύσει και τους κωδικούς που δημιουργούσαν οι συσκευές Enigma που στο μεταξύ είχαν αποκτήσει δώδεκα ρότορες. Κατασκευάστηκαν συνολικά δέκα υπολογιστές Colossus Όταν η Γερμανία κατέρρευσε, οι ομάδες του Μπλέτσλεϊ Παρκ σταμάτησαν να υφίστανται. Τα σχέδια για τις Bombe και τους Colossus χαρακτηρίστηκαν "άκρως απόρρητα" και κατέληξαν στο αρχείο, ενώ όλες οι συσκευές διαλύθηκαν και καταστράφηκαν ύστερα από εντολή του Τσώρτσιλ. Το Μπλέτσλεϊ Παρκ έχει μετατραπεί σε μουσείο ενώ στα τέλη της δεκαετίας του '90 ξεκίνησε ανακατασκευή των Bombe και του Colossus, η οποία έχει ολοκληρωθεί. F. H. Hinsley, Alan Stripp, Codebreakers: The inside story of Bletchley Park, Oxford University Press, 2001 (321 σελίδες) Michael Smith, Station X: decoding Nazi secrets, TV Books, 2000 (247 σελίδες) Virtual Wartime Bletchley Park Feature: Decoding Bletchley Park's history

Το Μπλέτσλεϊ Παρκ (αγγλ. Bletchley Park) είναι ένα ακίνητο στο κέντρο ενός κτήματος στο χωριό Μπλέτσλεϊ του Μπακιγχαμσάιρ στην Αγγλία, που σήμερα αποτελεί τμήμα της πόλης του Μίλτον Κέινς (Milton Keynes). Βρίσκεται περίπου 50 μίλια βορειοδυτικά του Λονδίνου και τίποτε στην εμφάνιση του κτίσματος δεν αποκαλύπτει ότι σε αυτό στεγαζόταν, κατά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο η βασικότερη υπηρεσία αποκρυπτογράφησης της Βρετανίας. Σήμερα το Μπλέτσλεϊ Παρκ είναι μουσείο.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CF%80%CE%BB%CE%AD%CF%84%CF%83%CE%BB%CE%B5%CF%8A_%CE%A0%CE%B1%CF%81%CE%BA

Doctor Who

Το πρόγραμμα αρχικά διήρκεσε από το 1963 μέχρι το 1989. Μετά από μια αποτυχημένη προσπάθεια να αναβιώσει με μια τηλεταινία - πιλότο το 1996, η σειρά ξεκινά εκ νέου τελικά το 2005, με μια εσωτερική παραγωγή από το BBC Wales στο Κάρντιφ. Ο πρώτος κύκλος παρήχθη από το BBC. Στους κύκλους 2 και 3 συνεισέφερε με κάποιο χρηματικό ποσό η Canadian Broadcasting Corporation (CBC), η οποία τελικά έγινε συμπαραγωγός. Το Doctor Who γέννησε πολλά spin-offs όπως το Torchwood το 2006, το The Sarah Jane Adventures το 2007, ένα πιλοτικό επεισόδιο του K-9 and Company το 1981 και το Class το 2016. Τον Δόκτoρα έχουν παίξει μέχρι τώρα δώδεκα ηθοποιοί. Η μετάβαση από τον ένα στον άλλο ηθοποιό αναφέρεται στην αφήγηση ως Αναγέννηση, στην οποία ο πρωταγωνιστής αποκτά ένα νέο σώμα και, σε κάποιο βαθμό, μια νέα προσωπικότητα. Σε κάποιες περιπτώσεις οι διάφορες ενσαρκώσεις έχουν συναντηθεί. Από το 2018 ο Doctor ενσαρκώνεται για πρώτη φορά από γυναίκα ηθοποιό, την Τζόντι Γουίτακερ. Πριν από αυτήν, τον ρόλο ερμήνευσε ο Πίτερ Καπάλντι, ο οποίος είναι γνωστός από προηγούμενες εμφανίσεις του και στον τέταρτο κύκλο του Doctor Who και στον τρίτο κύκλο του Torchwood. Η σειρά γιόρτασε τα πενήντα της χρόνια στις 23 Νοεμβρίου του 2013, με εορταστικό επεισόδιο διάρκειας 75 λεπτών, στο οποίο συμμετειχε ξανά, μετά την αποχώρησή του από τη σειρά το 2010, ο Ντέιβιντ Τένναντ μαζί με την Μπίλι Πάιπερ που συνόδευε ως Ρόουζ Τάιλερ τον Δόκτoρα στους δύο πρώτους κύκλους της ανανεωμένης σειράς (2005 και 2006). Στο ρόλο της ενσάρκωσης του "Δόκτoρα του Πολέμου" συμμετείχε και ο Τζον Χερτ. Από το εορταστικό επεισόδιο δεν έλειπαν επίσης ο ενδέκατος Δόκτωρ (Ματ Σμιθ), η Κλάρα Όσγουαλντ (Τζένα Κόουλμαν), ο δωδέκατος Δόκτωρ (Πίτερ Καπάλντι) και ο Επιστάτης (μία μελλοντική ενσάρκωση του Δόκτoρα την οποία έπαιξε ο Τομ Μπέικερ). Τα γυρίσματα για τον δέκατο κύκλο ξεκίνησαν τον Ιούνιο του 2016, ενώ λίγους μήνες πριν είχε ανακοινωθεί ότι η νέα σύντροφος του Δόκτoρα θα ήταν η σχετικά άγνωστη στο τηλεοπτικό κοινό ηθοποιός Περλ Μάκι, η οποία στη σειρά έχει το όνομα Μπιλ Ποτς. Η σεζόν ξεκίνησε στις 15 του μήνα Απριλίου του 2017, μετά από ένα χριστουγεννιάτικο επεισόδιο, το 2016, και ήταν η τελευταία σεζόν του Στίβεν Μόφατ ως σεναριογράφος και παραγωγός, και του Πίτερ Καπάλντι ως Δόκτωρ. Η σειρά Doctor Who έκανε πρεμιέρα στο BBC στις 17:16:20 GMT στις 23 Νοεμβρίου 1963, μετά από συζητήσεις και σχέδια, που ήταν σε εξέλιξη για ένα έτος. Δημιουργοί της σειράς είναι ο Σίδνεϊ Νιούμαν (επικεφαλής δραματοποίησης), ο Ντόναλντ Γουίλσον (επικεφαλής σεναρίου) και ο Γ. Ε. Γουέμπερ. Συνέβαλαν επίσης στην ανάπτυξη της σειράς ο συγγραφέας Άντονι Κόμπερν, ο Ντέιβιντ Γουιτάκερ (διορθωτής) και η Βέριτι Λάμπερτ (παραγωγός). Τη μουσική τίτλων συνέθεσε ο Ρον Γκρένερ και ενορχήστρωσε η Ντέλια Ντέρμπισαιρ από το BBC Radiophonic Workshop. Η σειρά απευθυνόταν σε όλη την οικογένεια. Δημιουργήθηκαν 26 σεζόν που προβλήθηκαν στο BBC One. To 1989 λόγω της χαμηλής τηλεθέασης και της μικρής αποδοχής από το ευρύ κοινό η συνέχεια της σειράς ακυρώθηκε, αφήνοντας όμως να εννοηθεί ότι η σειρά θα συνεχιστεί κάποια στιγμή στο μέλλον. Ενώ η εσωτερική παραγωγή είχε σταματήσει, το BBC ήλπιζε να βρει μια ανεξάρτητη εταιρεία παραγωγής για την επανέναρξη της σειράς. Ο Φίλιπ Σίγκαλ, ένας Βρετανός μετανάστης, ο οποίος εργαζόταν για την Columbia Pictures στις Ηνωμένες Πολιτείες, είχε προσεγγίσει το BBC για ένα τέτοιο εγχείρημα ήδη από τον Ιούλιο του 1989, ενώ η 26η σεζόν της σειράς ήταν ακόμα στα σκαριά. Οι διαπραγματεύσεις του Σίγκαλ οδήγησαν τελικά σε μια τηλεταινία μέσω του τηλεοπτικού δικτύου FOX το 1996 μια συμπαραγωγή του FOX, της Universal Pictures, του BBC και το BBC Worldwide. Αν και η ταινία ήταν επιτυχής στο Ηνωμένο Βασίλειο (με 9.1 εκατομμύριο θεατές), στις Ηνωμένες Πολιτείες λόγω χαμηλής τηλεθέασης δεν συνεχίστηκε κατόπιν σε σειρά. Αν και γράφτηκαν μυθιστορήματα και νέες ιστορίες για το ραδιόφωνο με τους Δόκτορες από τον 5ο (Πήτερ Ντέιβισον) μέχρι και τον 8ο (Πολ Μεγκάν), το Doctor Who παρέμεινε ουσιαστικά ανενεργό μέχρι το 2003. Το Σεπτέμβριο εκείνου του έτους, η τηλεόραση του BBC ανήγγειλε την παραγωγή μιας καινούριας τηλεοπτικής σειράς, μετά από αρκετά έτη προσπαθειών από το BBC να βρεθεί παγκοσμίως η υποστήριξη για μια έκδοση ταινιών μεγάλου μήκους. Οι εκτελεστικοί παραγωγοί της νέας ενσάρκωσης της σειράς ήταν συγγραφέας Russell Τ. Davies και επικεφαλής για το BBC Cymru (Ουαλίας) της δραματοποίησης, η Julie Gardner. Έχει πωληθεί σε πολλές άλλες χώρες παγκοσμίως. Το Doctor Who που δημιουργήθηκε τελικά προβλήθηκε στο BBC One στις 26 Μαρτίου 2005. Έχουν υπάρξει από τότε και εορταστικά ειδικά επεισόδια των Χριστουγέννων κάθε έτος από το 2005. Δεν ολοκληρώθηκε η σειρά το 2009, αν και έγιναν τέσσερα πρόσθετα επεισόδια με πρωταγωνιστή τον Ντείβιντ Τέναντ και το 2016, εκτός από ένα χριστουγεννιάτικο επεισόδιο με τον Καπάλντι. Την άνοιξη το 2010 ο Steven Moffat αντικατέστησε τον Davies ως επικεφαλής συγγραφέας και εκτελεστικός παραγωγός. Τον Ιανουάριο του 2016 ο Steven Moffat ανακοίνωσε την αποχώρησή του από την σειρά το 2017, και ότι η επόμενη σεζόν θα έχει ως επικεφαλής συγγραφέα και παραγωγό τον Chris Chibnall. Η έκδοση του 2005 του Doctor Who είναι μια άμεση συνέχεια της σειράς του 1963-1989, όπως είναι η τηλεταινία του 1996. Έτσι διαφέρει από άλλες επαναλήψεις σειράς που είτε είναι αναπροσαρμογές είτε εκ νέου δημιουργίες (παραδείγματος χάριν Battlestar Galactica και Βιονική Γυναίκα) είτε σειρές που πραγματοποιούνται στον ίδιο κόσμο με αρχικό αλλά σε μια διαφορετική περίοδο και με τους διαφορετικούς χαρακτήρες (παραδείγματος χάριν, Star Trek: Η Επόμενη Γενιά και τα spin-offs του). Ο χαρακτήρας του Doctor ήταν από την αρχή καλυμμένος σε ένα πέπλο μυστήριου. Όλα όσα ήταν γνωστά γι' αυτόν στις πρώτες ημέρες του προγράμματος ήταν ότι ήταν ένας εκκεντρικός εξωγήινος ταξιδιώτης μεγάλης ευφυΐας που μαχόταν την αδικία, ενώ διερευνούσε το χρόνο και χώρο σε μια αναξιόπιστη μηχανή του χρόνου, το "TARDIS» (ένα αρκτικόλεξο για το "Time And Relative Dimension In Space που σημαίνει Χρόνος Και Σχετική Διάσταση Στο Χώρο), το οποίο εμφανίζεται ιδιαίτερα πολύ μεγαλύτερο στο εσωτερικό από ό,τι στο εξωτερικό του (μία ιδιότητα που αναφέρεται ως "υπέρβαση των διαστάσεων"). Ο αρχικά οξύθυμος και ελαφρώς απειλητικός Doctor γρήγορα ωρίμασε σε μια πιο συμπονετική φιγούρα. Τελικά, αποκαλύφθηκε ότι έτρεχε να ξεφύγει από τους δικούς του ανθρώπους, τους Άρχοντες του Χρόνου, από τον πλανήτη Γκάλιφρεϊ. Αλλαγές στην εμφάνιση Ως ένας Άρχοντας του Χρόνου, ο Doctor έχει τη δυνατότητα να Αναγεννήσει το σώμα του, όταν είναι κοντά στο θάνατο. Η Αναγέννηση εισήχθη στην ιστορία ως ένας τρόπος για τη συνέχιση της σειράς, όταν οι σεναριογράφοι βρέθηκαν αντιμέτωποι με την αποχώρηση του πρωταγωνιστή Γουίλιαμ Χάρτνελ το 1966, συνέχισε να είναι ένα σημαντικό στοιχείο της σειράς, επιτρέποντας για την πρόσληψη νέου πρωταγωνιστή όταν η προέκυπτε η ανάγκη. Τα σήριαλ The Deadly Assassin, Mawdryn Undead και η ταινία του 1996 δείχνουν ότι ένας Άρχοντας του Χρόνου μπορεί να αναγεννηθεί 12 φορές, να έχει δηλαδή συνολικά 13 ενσαρκώσεις (ζωές), με την δυνατότητα να του εισαχθούν και άλλες αναγεννήσεις μετά από σχετική διαδικασία που μπορεί να πραγματοποιήσει μόνο η ηγεσία των Αρχόντων του Χρόνου σε εξαιρετικά σπάνιες περιπτώσεις. Το The Death of the Doctor, μια ιστορία του 2010 της σειράς The Sarah Jane Adventures, παρουσιάζει το Doctor να ισχυρίζεται ότι μπορεί να αναγεννηθεί 507 φορές, αλλά ο συγγραφέας του επεισοδίου Russell T Davies αργότερα είπε ότι αυτό προοριζόταν ως αστείο, και δεν πρέπει να ληφθεί σοβαρά υπ' όψιν. Ο Doctor έχει πλήρως περάσει από αυτή τη διαδικασία και τις επιπτώσεις που προκύπτουν από αυτή δεκατρείς φορές, με κάθε μία από τις ενσαρκώσεις του, να έχει τις δικές του ιδιορρυθμίες και ικανότητές, αλλά κατά τα άλλα να μοιράζονται τη συνείδηση, τις μνήμες, την εμπειρία και τη βασική προσωπικότητα του από τις προηγούμενες ενσαρκώσεις. Τον Οκτώβριο του 2010, το Sunday Telegraph αποκάλυψε ότι ο «συν-δημιουργός της σειράς, Sydney Newman, είχε προτρέψει το BBC να ξαναφτιάξει το ρόλο του Doctor ως γυναίκα Άρχοντα του Χρόνου κατά τη διάρκεια της κρίσης στην τηλεθέαση στα τέλη της δεκαετίας του '80. Σε σπάνιες περιπτώσεις άλλοι ηθοποιοί έχουν παίξει τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Στο επεισόδιο The Five Doctors, ο Richard Hurndall έπαιξε τον πρώτο Doctor εξαιτίας του θανάτου του William Hartnell το 1975. Στο επεισόδιο Time and the the Rani, Ο Sylvester McCoy έπαιξε για λίγο τον έκτο Doctor κατά τη διάρκεια της Αναγέννησης, συνεχίζοντας ως έβδομος. Συναντήσεις παρελθουσών και τωρινών ενσαρκώσεων Υπήρξαν περιπτώσεις ηθοποιών που επέστρεψαν σε μεταγενέστερες ημερομηνίες για να ξαναπαίξουν το ρόλο του συγκεκριμένου τους Doctor. Το 1973 για το επεισόδιο The Three Doctors, ο William Hartnell και ο Patrick Troughton επέστρεψαν μαζί με τον Jon Pertwee. Για το επεισόδιο The Five Doctors του 1983, ο Troughton και ο Pertwee επέστρεψαν για να πρωταγωνιστήσουν με τον Peter Davison, και ο Tom Baker εμφανίστηκε σε προηγούμενα αθέατα πλάνα από το ανολοκλήρωτο επεισόδιο Shada. Για αυτό το επεισόδιο, ο Richard Hurndall αντικατέστησε του William Hartnell. Ο Patrick Troughton επέστρεψε πάλι το 1985 στο Οι δύο Doctors με τον Colin Baker. Τέλος, ο Peter Davison επέστρεψε στο επεισόδιο Time Crash του 2007 για τα Παιδιά που έχουν Ανάγκη (Children In Need) μαζί με τον David Tennant. Επιπλέον, ο Doctor αντιμετώπισε ο ίδιος κατά καιρούς τον εαυτό του υπό τη μορφή μιας δικής του ενσάρκωσης, από το κοντινό μέλλον ή το παρελθόν. Ο πρώτος Doctor αντιμετώπισε τον εαυτό του στην ιστορία The Space Museum (έστω και κατεψυγμένο και ως έκθεμα). Ο τρίτος Doctor αντιμετώπισε αλληλεπίδρασε με τον εαυτό του στην ιστορία η Ημέρα των Daleks. Ο ένατος Doctor παρατήρησε μια προηγούμενη έκδοση της τρέχουσας ενσάρκωσης του στο "Η Ημέρα του Πατέρα", και ο ο ενδέκατος Doctor έρχεται για λίγο αντιμέτωπος με τον εαυτό του στο επεισόδιο "The Big Bang". Στο επεισόδιο "Το όνομα του Doctor", ο ενδέκατος Doctor συναντά μια άγνωστη ενσάρκωση του εαυτού του, στην οποία αναφέρεται ως "το μυστικό του". Επιπλέον, πολλαπλοί Doctors έχουν επιστρέψει σε νέες περιπέτειες μαζί με ηχητικά επεισόδια που βασίζονται στη σειρά. Ο Peter Davison, ο Colin Baker και ο Sylvester McCoy εμφανίστηκαν μαζί στην ηχητική περιπέτεια του 1999 Οι σειρήνες του χρόνου. Για να γιορταστεί η 40ή επέτειος, το 2003, ένα ηχητικό επεισόδιο με τίτλο Zagreus που παρουσιάζει τον Paul McGann, τον Colin Baker, τον Sylvester McCoy και τον Peter Davison κυκλοφόρησε με πρόσθετες ηχογραφήσεις του Jon Pertwee. Και πάλι το 2003, ο Colin Baker και ο Sylvester McCoy εμφανίστηκαν μαζί στην ηχητική περιπέτεια του έργου: Lazarus. Το 2010, Ο Peter Davison, ο Colin Baker, ο Sylvester McCoy και ο Paul McGann ήρθαν μαζί και πάλι να πρωταγωνιστήσουν στο ηχητικό επεισόδιο Οι τέσσερις Doctors. Η φυλή των Ντάλεκ πρωτοεμφανίστηκε στην πρώτη σεζόν της σειράς το 1963, οι οποίοι είναι οι μεγαλύτεροι ανταγωνιστές του Δόκτωρ. Οι Ντάλεκ στην αρχή ήταν Κάλεντ (Kaled) από τον πλανήτη Σκάρο, που μεταλλάχτηκαν από τον επιστήμονα Ντάβρος (Davros). Από τότε τα Ντάλεκ εμφανίστηκαν πάρα πολλές φορές. Είναι χαρακτηριστικό ότι η λέξη "Ντάλεκ" έχει χρησιμοποιηθεί τόσες φορές που πλέον αναφέρεται στο λεξικό της Οξφόρδης. Η πρώτη εμφάνιση τους στην ανανεωμένη σειρά έγινε το 2005 στο επεισόδιο "Dalek" όπου το συγκεκριμένο αναφερόταν ως το τελευταίο του είδους του. Δεν θα γινόταν όμως να μην ξαναεμφανιστούν στη σειρά οι χειρότεροι εχθροί του Δόκτωρ, καθώς τα επόμενα χρόνια τα Ντάλεκ έκαναν άπειρες εμφανίσεις και κάθε Δόκτωρ τα έχει συναντήσει έστω μια φορά από τότε. Μάλιστα στα επεισόδια "The Stolen Earth/Journey's End" τα Ντάλεκ εμφανίζονται μαζί με τον Ντάβρος. Η τελευταία εμφάνιση των Ντάλεκ έγινε στο επεισόδιο "The Pilot" to 2017. Οι Θρηνούντες Αγγέλοι είναι αρχαία φυλή εξωγήινων. Σύμφωνα με τον Δόκτωρ, «οι άγγελοι είναι τόσο παλιοί όσο το σύμπαν (ή σχεδόν), αλλά κανένας δεν ξέρει πραγματικά από πού κατάγονται.» Τους περιγράφει ως τα μοναχικότερα πλάσματα στο σύμπαν, επειδή λόγω της χρονικής αορατότητάς τους καθίσταται δύσκολο να κοινωνικοποιηθούν.· Τους περιγράφει ακόμα ως την «πιο θανατηφόρα, δυνατή και κακόβουλη μορφή ζωής που έχει παραχθεί ποτέ.». Ο συνηθής τρόπος διατροφής τους είναι να στέλνουν τα θύματά τους πίσω στο χρόνο, που δημιουργεί χρονική ενέργεια για να τραφούν. Όταν δεν παρατηρούνται από οτιοδήποτε ζωντανό μπορούν να κινηθούν πολύ γρήγορα και ήσυχα, όμως όταν παρατηρούνται, καθίστανται χρονικά αόρατοι, κατέχωντας μία απλή θέση στον χρόνο και μεταβάλλονται σε πέτρα. Σε αυτή την κατάσταση, είναι παγωμένοι και δύσκολο να καταστραφούν. Δεν μπορούν να εμποδίζουν αυτή την αντίδραση. Εάν δύο Θρηνούντες Αγγέλοι δουν ο ένας τον άλλο την ίδια χρονική στιγμή (ή σε ένα καθρέφτη), θα είναι παγιδευμένοι σε πέτρα έως ότου μία εξωτερική δύναμη τους χωρίσει. Για να το αποφύγουν αυτό, καλύπτουν τα μάτια τους όταν κινούνται. Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Doctor Who στο Wikimedia Commons

Το Doctor Who είναι βρετανική σειρά επιστημονικής φαντασίας του BBC. Αφηγείται τις περιπέτειες ενός ανθρωποειδούς εξωγήινου Άρχοντα του Χρόνου (Timelord), γνωστού ως "ο Δόκτωρ" (The Doctor) που εξερευνά το σύμπαν με μια μηχανή του χρόνου που λέγεται TARDIS (Time and Relative Dimension in Space, ελλ. Χρόνος και Σχετική Διάσταση στο Χώρο) που ταξιδεύει στο χωροχρόνο, η οποία από έξω φαίνεται σαν μπλε αστυνομικός θάλαμος του Λονδίνου, από την περίοδο του '50 και '60. Μαζί με μια σειρά από συντρόφους, αντιμετωπίζει εχθρούς, σώζει πολιτισμούς και ανθρώπους. Το πρόγραμμα περιλαμβάνεται στο βιβλίο ρεκόρ Γκίνες ως η μακροβιότερη τηλεοπτική σειρά επιστημονικής φαντασίας και ως η "πιο επιτυχημένη" σειρά επιστημονικής φαντασίας όλων των εποχών σε ό,τι αφορά την τηλεθέαση της εκπομπής, τις πωλήσεις DVD, βιβλίων και πολυμέσων από το iTunes. Το πρόγραμμα, ειδικά η αρχική κλασσική σειρά, έχει αναγνωριστεί τόσο για τις ευφάνταστες ιστορίες του, παρά το χαμηλό προϋπολογισμό ακόμη και στα ειδικά εφέ, όσο και για τη χρήση της ηλεκτρονικής μουσικής. Η σειρά αποτελεί σημαντικό κομμάτι της βρετανικής ποπ κουλτούρας. Επίσης όπου έχει προβληθεί έχει γίνει ένα από τα αγαπημένα τηλεοπτικά προγράμματα. Η σειρά έχει επηρεάσει γενιές της βρετανικής τηλεόρασης και επαγγελματίες, πολλοί από τους οποίους μεγάλωσαν βλέποντάς την. Έχει επιβραβευτεί από τους κριτικούς και το κοινό ως ένα από τα καλύτερα βρετανικά τηλεοπτικά προγράμματα, συμπεριλαμβανομένου του βραβείου BAFTA για την καλύτερη δραματική σειρά το 2006, και πέντε συνεχόμενες νίκες στα Εθνικά (Βρετανικά) Τηλεοπτικά Βραβεία (NTA) 2005 - 2010, στην κατηγορία "Δράμα", κατά την εποχή του Ράσελ T. Ντέιβις ως Διευθυντή Παραγωγής. Το 2011 ο Ματ Σμιθ έγινε ο πρώτος ηθοποιός που προτάθηκε για ένα BAFTA για τον ρόλο του Doctor, αλλά έχασε από τον Ντάνιελ Ρίγκμπι.

https://el.wikipedia.org/wiki/Doctor_Who

Μόρφου

Στα ανατολικά συνορεύει με το Καλό Χωριό Καπούτη, την Κυρά και το Αργάκι, στα νότια με την Κάτω Ζώδεια, στα νοτιοδυτικά με τον Νικήτα, στα δυτικά με το Συριανοχώρι και στα βόρεια με την Αγία Ειρήνη. Το βορειοδυτικό τμήμα της διοικητικής της έκτασης είναι παραθαλάσσιο. Υπάρχουν δύο εκδοχές για την προέλευση της ονομασίας Μόρφου: στην αρχαιότητα η θεά Αφροδίτη λατρευόταν ως Μορφώ. Από την ονομασία αυτή προήλθε το Θεομόρφου, το οποίο κατέληξε ως Μόρφου. Με βάση αυτή την εκδοχή, η Μόρφου συνδέεται με τη Λακωνία, καθώς στην περιοχή αυτή λάτρευαν τη θεά Αφροδίτη ως Μορφώ. Οι Λάκωνες (Σπαρτιάτες) είχαν κατοικήσει την περιοχή της Μόρφου. ο πρώτος κάτοικος της Μόρφου είχε το όνομα Θεόμορφος. Την περίοδο της Φραγκοκρατίας, επειδή η γαλλική γλώσσα δεν έχει το φώνημα θ, οι Φράγκοι πρόφεραν το θ ως t. Έτσι πρόφεραν την περιοχή ως Theomorpho ή Teomorpho. Την αρχική συλλαβή the ή te τη θεώρησαν ως το μόριο de, που δηλώνει ευγενή καταγωγή. Μάλιστα, την εποχή εκείνη υπήρχε τίτλος ευγενείας με την ονομασία κόμης de morfou. Τη Μόρφου ίδρυσαν Σπαρτιάτες οι οποίοι έφεραν τη λατρεία της Αφροδίτης, η οποία ήδη υπήρχε στο νησί. Την εποχή του Βυζαντίου στη Μόρφου εγκαταστάθηκαν Ακρίτες, οι οποίες προστάτευαν την Κύπρο από τις αραβικές επιδρομές. Οι Ακρίτες δημιούργησαν στο στρατόπεδο τους ναό προς τιμή του Αγίου Μάμα, τον οποίο θεωρούσαν ως προστάτη τους.Την περίοδο της Φραγκοκρατίας, η Μόρφου παραχωρήθηκε από τον βασιλιά της Κύπρου στον Λαουράν ντε Πλεσσίλ. Την εποχή της Τουρκοκρατίας η Μόρφου αποτελούσε πρωτεύουσα του κατηλικίου (διαμέρισμα) Μόρφου, το οποίο υπαγόταν διοικητικά στην επαρχία Κερύνειας.Το 1878 ξεκίνησε η Αγγλοκρατία στην Κύπρο. Το 1882 θεσπίστηκε νόμος, σύμφωνα με τον οποίο ο αρμοστής είχε την εξουσία να ιδρύει ή να καταργεί δήμους μετά από αίτηση των κατοίκων μιας περιοχής. Οι κάτοικοι της Μόρφου έκαναν αίτηση το 1883 και η κοινότητά τους ανακηρύχθηκε σε δήμο στις 5 Δεκεμβρίου 1883.Κατά την τουρκική εισβολή του 1974, στις 16 Αυγούστου 1974, η Μόρφου καταλήφθηκε από τον τουρκικό στρατό. Από τότε ο Δήμος Μόρφου στεγάζεται σε οίκημα στη Λευκωσία. Ο πληθυσμός της Μόρφου, έως το 1974, αποτελείτο από Ελληνοκύπριους. Οι Τουρκοκύπριοι ήταν ελάχιστοι έως το 1960, ενώ δεν υπήρχε κανένας μετά το 1973. Κατά την τουρκική εισβολή οι κάτοικοί της διέφυγαν στο νότιο τμήμα της Κύπρου. Στη Μόρφου εγκαταστάθηκαν Τουρκοκύπριοι πρόσφυγες από το νότιο τμήμα της Κύπρου, κυρίως από την Πάφο, τη Λεμεσό, την Επισκοπή, τα Κάτω Πολεμίδια, τα Πάνω Πολεμίδια, την Πόλη Χρυσοχούς, την Ακουρσό, την Πιτάρκου, την Αξύλου, τον Άγιο Ιωάννη Πάφου, τη Μελάνδρα, τη Λαπηθιού, το Κίδασι, τη Λέμπα, τη Βρέτσια, τον Άγιο Νικόλαο, την Ανδρολύκου, την Πελαθούσα, το Προδρόμι, τον Άγιο Γεώργιο, την Τίμη, τη Σουσκιού, τον Μάρωνα, τη Γιαλιά, τα Μαντριά και τη Γαλαταριά. Ο πίνακας που ακολουθεί, παρουσιάζει τον πληθυσμό του δήμου σύμφωνα με τις απογραφές πληθυσμού που πραγματοποιήθηκαν στην Κύπρο έως το 1973. Μετά την τουρκική εισβολή του 1974 δεν πραγματοποιήθηκε απογραφή στον δήμο από την Κυπριακή Δημοκρατία, αφού το έδαφός του δεν ελέγχεται από αυτήν. Δήμαρχοι Δήμου Μόρφου διετέλεσαν κατά σειρά οι: Ο Δήμος Μόρφου, για διοικητικούς σκοπούς, χωρίζεται σε 4 συνοικίες: Αγία Παρασκευή Άγιος Γεώργιος Άγιος Μάμας Χρυσηλιού Ο Δήμος Μόρφου είναι αδελφοποιημένος με: Δήμο Σπάρτης, Ελλάδα Δήμο Ιεράς Πόλεως Μεσολογγίου, Ελλάδα Δήμο Καλαβρύτων, Ελλάδα Δήμο Ορεστιάδας, Ελλάδα Δήμο Σύρου - Ερμούπολης, Ελλάδα Ζουριέκ, Μάλτα (2002) Σαιν-Σιρ-συρ-Λουάρ, Γαλλία Σλοβένι Γκράντετς, Σλοβενία Λονδρέζικος Δήμος του Μπαρνέτ, Ηνωμένο Βασίλειο. Παρόλο που η Μόρφου δεν ελέγχεται από την Κυπριακή Δημοκρατία, στην ελεύθερη Κύπρο συνεχίζουν να δραστηριοποιούνται σωματεία που είχαν ως έδρα τη Μόρφου. Τα σωματεία αυτά είναι ο Διγενής Ακρίτας Μόρφου και η Αθλητική Ένωση Μόρφου (ΑΕΜ). «Επαρχία Λευκωσίας – Ένωση Δήμων Κύπρου». ucm.org.cy. Ένωση Δήμων Κύπρου. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 4 Σεπτεμβρίου 2018. Ανακτήθηκε στις 4 Σεπτεμβρίου 2018. «Ιστορία». www.morphou.org.cy. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 1 Δεκεμβρίου 2018. Ανακτήθηκε στις 1 Δεκεμβρίου 2018. «Morphou». www.prio-cyprus-displacement.net. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 13 Οκτωβρίου 2018. Ανακτήθηκε στις 13 Οκτωβρίου 2018. Ιστοσελίδα Δήμου

Η Μόρφου είναι πόλη στην επαρχία Λευκωσίας στην Κύπρο. Αποτελεί έναν από τους δώδεκα δήμους της επαρχίας Λευκωσίας. Μετά την τουρκική εισβολή του 1974, η διοικητική έκταση του Δήμου Μόρφου δεν ελέγχεται από την Κυπριακή Δημοκρατία. Τα εδάφη αυτά ανήκουν εκ του νόμου (de jure) στην Κυπριακή Δημοκρατία, ενώ εκ των πραγμάτων (de facto) ανήκουν στο μη αναγνωρισμένο κράτος της Τουρκικής Δημοκρατίας Βορείου Κύπρου. Η Μόρφου ιδρύθηκε από Σπαρτιάτες οι οποίοι έφεραν τη λατρεία της Αφροδίτης, η οποία ήδη υπήρχε στη Μεγαλόνησο.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CF%8C%CF%81%CF%86%CE%BF%CF%85

Απόδραση από το Αλκατράζ (Ιούνιος 1962)

Από τους 36 φυλακισμένους που διοργάνωσαν 14 απόπειρες διαφυγής για τα 29 χρόνια που το Αλκατράζ υπηρέτησε ως ομοσπονδιακή φυλακή, συνελήφθησαν είκοσι τρεις, έξι πυροβολήθηκαν και σκοτώθηκαν, δύο πνίγηκαν και πέντε (τρεις από τους οποίους είναι ο Μόρις και τα αδέλφια Τζον και Κλάρενς Άνγκλιν) θεωρούνται δραπέτες και εικάζεται ότι πνίγηκαν. Ο Φρανκ Λι Μορις (1 Σεπτεμβρίου 1926 - εξαφανίστηκε στις 11 Ιουνίου 1962) γεννήθηκε στην Ουάσιγκτον, DC Εγκαταλείφθηκε από τη μητέρα και τον πατέρα του κατά τη διάρκεια της παιδικής του ηλικίας στα 11, και πέρασε τα περισσότερα από τα πρώιμα χρόνια του σε ανάδοχα σπίτια. Καταδικάστηκε για το πρώτο του έγκλημα σε ηλικία 13, και από τα τέλη της εφηβείας του είχαν συλληφθεί για εγκλήματα που κυμαίνονται από κατοχή ναρκωτικών έως ένοπλη ληστεία. Πέρασε τα περισσότερα από τα πρώτα του χρόνια στη φυλακή σερβίροντας μεσημεριανό γεύμα σε κρατούμενους. Αργότερα συνελήφθη ξανά στην παραλία του Μαϊάμι, για την κλοπή αυτοκινήτων και ένοπλη ληστεία. Σύμφωνα με πληροφορίες, ο Μόρις κατείχε το κορυφαίο 2% του γενικού πληθυσμού στη νοημοσύνη, όπως μετρήθηκε από τις δοκιμές IQ, εμφανίζοντας δείκτη νοημοσύνης 133. Εξέτισε την ποινή του ένα χρόνο στη Φλόριντα και τη Γεωργία. Λίγα χρόνια μετέπειτα, δραπέτευσε από το κρατικό σωφρονιστήριο της Λουιζιάνας ενώ εξέτιε ποινή 10 ετών για ληστείες τραπεζών. Συνελήφθη ένα χρόνο αργότερα, ενώ διέπραξε διάρρηξη και στάλθηκε στο Aλκατράζ στις 20 Ιανουαρίου 1960 ως τρόφιμος αριθμός AZ1441. Οι αδελφοί Τζον Γουιλιαμ (2 Μαΐου 1930 - εξαφανίστηκαν στις 11 Ιουνίου 1962) και Κλάρενς Άνγκλιν (11 Μαΐου 1931 - εξαφανίστηκαν στις 11 Ιουνίου 1962) γεννήθηκαν σε μια οικογένεια δεκατριών παιδιών στο Donalsonville της Γεωργίας. Οι γονείς τους, ο Τζορτζ Ρόμπερτ Άνγκλιν και η Ρασέλ Βαν Μίλλερ Άνγκλιν, ήταν εποχιακοί εργάτες. Στις αρχές της δεκαετίας του 1940, η οικογένεια μετακόμισε στο Ruskin της Φλόριντα, 20 μίλια νότια της Τάμπα, όπου τα αγροκτήματα φορτηγών και οι τομάτες παρείχαν μια πιο αξιόπιστη πηγή εισοδήματος. Κάθε Ιούνιο μετανάστευσαν βόρεια μέχρι το Μίσιγκαν για να μαζέψουν κεράσια. Ο Κλάρενς Άνγκλιν ήταν γνωστό ότι είχε ένα τατουάζ στον αριστερό του καρπό και ένα άλλο στο δεξί άνω χέρι του. Τα αδέρφια εργάστηκαν ως αγρότες και εργάτες. Ο Κλάρενς συνελήφθη για πρώτη φορά να σπάει ένα συνεργείο όταν ήταν μόλις 14 ετών. Τα δύο αδέλφια άρχισαν να ληστεύουν τράπεζες και άλλα ιδρύματα μαζί ως ομάδα στις αρχές της δεκαετίας του 1950. Συνήθως στόχευσαν σε αυτά που είχαν κλείσει, για να διασφαλίσουν ότι κανείς δεν θα τραυματιστεί. Ισχυρίστηκαν ότι χρησιμοποίησαν ένα όπλο μόνο μία φορά, κατά τη διάρκεια μιας ληστείας στην τράπεζα, το οποίο ήταν ψεύτικο. Συνελήφθησαν το 1958 μετά από ληστεία του υποκαταστήματος της Τράπεζας της Κολούμπια στην Κολούμπια της Αλαμπάμα . Το 1958 ο Τζον Άνγκλιν λήστεψε το κτίριο της Κολομβίας, της Αλαμπάμα, της Τράπεζας Ταμιευτηρίου της Κολούμπια με ένα πυροβόλο όπλο μαζί με τους αδελφούς του Κλάρενς και Άλφρεντ. Και οι δύο έλαβαν ποινές 15 έως 20 ετών, τις οποίες εκτίμησαν στη φυλακή πολιτείας της Φλόριντα, στο ομοσπονδιακό σωφρονιστικό δικαστήριο του Leavenworth και στη συνέχεια στη φυλακή της Ατλάντα. Μετά από επανειλημμένες αποτυχημένες προσπάθειες διαφυγής από την εγκατάσταση της Ατλάντα, οι αδελφοί μεταφέρθηκαν στο Αλκατράζ. Ο Τζον έφτασε στις 24 Οκτωβρίου 1960, ως τρόφιμος AZ1476, και ο Κλάρενς στις 10 Ιανουαρίου 1961, ως τρόφιμος AZ1485. Ο Άλεν Γουέστ (25 Μαρτίου 1929 - 21 Δεκεμβρίου 1978) γεννήθηκε στη Νέα Υόρκη. Φυλακίστηκε για κλοπή αυτοκινήτου το 1955, πρώτα στην Ατλάντα, και στη συνέχεια στη Φλόριντα. Μετά από μια ανεπιτυχή απόπειρα διαφυγής από την εγκατάσταση της Φλόριντα, μεταφέρθηκε στο Αλκατράζ το 1957 και έγινε ο τρόφιμος με το κωδικό όνομα AZ1335. Όταν ο Άλεν Γουέστ μεταφέρθηκε στο Αλκαζάρ, ήταν 28 ετών. Ο Γουέστ συνελήφθη πάνω από 20 φορές καθ 'όλη τη διάρκεια της ζωής του. Οι τέσσερις κρατούμενοι βρίσκονταν ο ένας δίπλα στον άλλο σε χωριστά κελιά. Τον Δεκέμβριο του 1961 άρχισαν να διαμορφώνουν το σχέδιο διαφυγής μαζί, αν και πάντοτε υπό την ηγεσία του Μόρις, του αρχηγού και του κύριου ενορχηστρωτή της συνωμοσίας. Η αμοιβαία εμπιστοσύνη μεταξύ, ενδυναμώθηκε από το γεγονός ότι ήδη γνώριζαν ο ένας τον άλλο από την εποχή που και οι τέσσερις ήταν φυλακισμένοι στην Ατλάντα. Τους επόμενους έξι μήνες, οι άνδρες άνοιξαν τους αγωγούς εξαερισμού κάτω από τους νιπτήρες των κελιών τους, χρησιμοποιώντας πεταμένες λεπίδες πριονιού που βρέθηκαν στο χώρο της φυλακής, μεταλλικά ακονισμένα κουτάλια που έκλεψαν από την τραπεζαρία και ένα αυτοσχέδιο ηλεκτρικό τρυπάνι που έφτιαξαν από τον κινητήρα μιας ηλεκτρικής σκούπας. Οι άνδρες έκρυβαν την πρόοδο των τρυπών στον τοίχο με βαμμένα χαρτόνια στο χρώμα του τοίχου. Επίσης καμουφλάρισαν τον θόρυβο της δουλειάς τους με δυνατό ήχο που έβγαζε το ακορντεόν του Μόρις. Μόλις οι τρύπες ήταν αρκετά μεγάλες για να περάσουν, οι δραπέτες έβγαιναν την νύχτα στον διάδρομο και δημιούργησαν ένα παράνομο εργαστήριο χωρίς να το γνωρίζουν οι υπάλληλοι της φυλακής. Σε αυτό μετέφεραν πάνω από πενήντα αδιάβροχα, καθώς και άλλα κλεμμένα υλικά, με σκοπό να δημιουργήσουν σωσίβια, με βάση ένα σχέδιο που ένας από αυτούς βρήκε σε ένα έντυπο της φυλακής με τίτλο Λαϊκή Μηχανική. Επιπλέον κατασκεύασαν μια λαστιχένια σχεδία, την οποία έραψαν προσεκτικά και σφράγισαν τις ραφές στην θερμότητα των σωλήνων ατμού. Όταν ολοκληρώθηκε η σχεδία, την φουσκώσαν με μια κονσέρτα γεμισμένη για να λειτουργούν ως φυσητήρες και έφτιαξαν τα απαραίτητα κουπιά από θραύσματα ξύλου και βίδες. Τελικά, ανέβηκαν σε έναν άξονα εξαερισμού που ήταν δεσμευμένο με ένα περίεργο πλέγμα ανεμιστήρα και δεν τους εμπόδιζε να φτάσουν στην οροφή. Αφαίρεσαν τα πριτσίνια που το κρατούσαν στη θέση του και κατάφεραν να το ανοίξουν. Οι άνδρες φρόντισαν να μην γίνει αντιληπτή η την απουσία τους από τους φύλακες ενώ εργάζονταν έξω από τα κελιά τους - και αργότερα κατά την διαφυγή τους - με αυτοσχέδια κεφάλια που κατασκεύασαν από ένα σπιτικό μείγμα σαπουνιού, οδοντόκρεμας, σκόνης σκυροδέματος και χαρτιού τουαλέτας και τους έδωσαν μια ρεαλιστική εμφάνιση με μπογιές από το κατάστημα συντήρησης. Επίσης δημιούργησαν μαλλιά με τρίχες που πήραν από το κουρείο της φυλακής. Τέλος, με πετσέτες και ρούχα που στοίβαξαν κάτω από τις κουβέρτες στις κουκέτες τους ως τα σώματα τους και με τα κεφάλια τοποθετημένα στα μαξιλάρια, κατάφεραν να φτιάξουν την ψευδαίσθηση ότι οι ίδιοι κοιμούνται. Τη νύχτα της 11ης Ιουνίου 1962, με όλες τις προετοιμασίες στη θέση τους, οι άντρες έβαλαν σε εφαρμογή την διαφυγή τους. Ωστόσο, το τσιμέντο που χρησιμοποιήθηκε για τη στήριξη του θρυμματισμένου σκυροδέματος γύρω από τη διέξοδο του Γουεστ είχε σκληρύνει τόσο, που μίκρυνε την τρύπα σε μέγεθος και μάγκωσε επίσης τη σχάρα στη θέση της. Όταν κατάφερε να την αφαιρέσει και να διευρύνει ξανά την τρύπα στην έξοδο, οι άλλοι τρεις είχαν ήδη φύγει όταν εκείνος έφτασε στην στέγη της φυλακής. Έτσι επέστρεψε τα χαράματα στο κελί του και αποφάσισε να μην δραπετεύσει. Όταν η απόδραση έγινε φανερή, ο Γουέστ συνεργάστηκε πλήρως με τους ανακριτές και τους έδωσε μια λεπτομερή περιγραφή του σχεδίου διαφυγής των συγκρατούμενων του, κάτι που είχε σαν αποτέλεσμα να μην τιμωρηθεί για τον ρόλο του σε αυτό. Από τον διάδρομο, ο Μορις και τα αδέλφια Άνγκλινς ανέβηκαν στον άξονα εξαερισμού στην οροφή. Οι φρουροί άκουσαν ένα δυνατό κρότο καθώς έσπαγαν τον άξονα, αλλά επειδή δεν είχε μεγάλη διάρκεια, δεν διερευνήθηκε η πηγή του θορύβου. Έχοντας μαζί τους τον εξοπλισμό τους, οι τρεις άνδρες κατέβηκαν 15 μέτρα στο έδαφος σύροντας προς τα κάτω ένα σωλήνα εξαερισμού κουζίνας, και στη συνέχεια ανέβηκαν ένα φράκτη 3,7 μέτρα, ο οποίος είχε συρματοπλέγματα. Στη βορειοανατολική ακτή, κοντά στο εργοστάσιο παραγωγής ενέργειας - ένα τυφλό σημείο στο δίκτυο προβολέων και των πύργων όπλων της φυλακής - έριξαν την σχέδια τους στο νερό . Όπως υπολόγισαν οι ερευνητές, κάποια στιγμή μετά τις 10 μ.μ., επιβιβάστηκαν στη σχεδία και αναχώρησαν προς με στόχο να φτάσουν στο νησί Angel, δύο μίλια προς τα βόρεια. Η απόδραση δεν ανακαλύφθηκε μέχρι το πρωί της 12ης Ιουνίου 1962, λόγω των επιτυχημένων ψεύτικων κεφαλιών. Κατά τη στιγμή της απόδρασης, ο φύλακας Όλιν Τζ. Μπλάκγουελ βρισκόταν σε διακοπές στη λίμνη Berryessa στην κομητεία Νάπα της Καλιφόρνιας και δεν πίστευε ότι οι άντρες θα μπορούσαν να έχουν επιβιώσει από τα κρύα νερά και να φτάσουν στην ακτή. Σε μια κοινή προσπάθεια, πολλοί στρατιωτικοί και αρμόδιοι φορείς επιβολής του νόμου διεξήγαγαν εκτεταμένη έρευνα στη θάλασσα και την ξηρά τις επόμενες 10 ημέρες. Στις 14 Ιουνίου, ένας υπάλληλος της ακτοφυλακής βρήκε ένα κουπί να επιπλέει περίπου 180 μέτρα από τη νότια ακτή του νησιού Angel. Την ίδια ημέρα και στην ίδια γενική τοποθεσία, οι εργαζόμενοι σε ένα άλλο σκάφος βρήκαν ένα πορτοφόλι τυλιγμένο σε πλαστικό με ονόματα, διευθύνσεις και φωτογραφίες φίλων και συγγενών των αδελφών Άνγκλινς. Στις 21 Ιουνίου, θραύσματα από αδιάβροχο υλικό, που πιστεύεται ότι ήταν απομεινάρια της σχεδίας, βρέθηκαν σε μια παραλία όχι μακριά από τη Γέφυρα της Χρυσής Πύλης. Την επόμενη μέρα, ερευνητές που ψιλαφούσαν την περιοχή με μια βάρκα ανακάλυψαν ένα ξεφουσκωμένο σωσίβιο από το ίδιο υλικό με την σχέδια, 46 μέτρα από το νησί Αλκατράζ. Δεν βρέθηκαν ποτέ άλλα φυσικά στοιχεία για την τύχη των ανδρών. Σύμφωνα με την τελική έκθεση του FBI, η σχεδία των δραπετών δεν ανακτήθηκε ποτέ. Ο Γουεστ ο μόνος από την παρέα που δεν κατάφερε να συμμετάσχει στην πραγματική απόδραση, μεταφέρθηκε στο νησί ΜακΝιλ της Ουάσινγκτον, όταν το σωφρονιστικό ίδρυμα του Αλκατράζ έκλεισε το 1963 και αργότερα, επεστρεψε στο Atlanta Penitentiary. Αφού εκτίμησε την ποινή του, ακολουθούμενη από δύο επιπλέον ποινές στη Γεωργία και τη Φλόριντα αφέθηκε ελεύθερος το 1967, για να συλληφθεί και πάλι στη Φλόριντα τον επόμενο χρόνο με την κατηγορία της μεγάλης εκκένωσης. Στην κρατική φυλακή της Φλόριντα, μαχαίρωσε θανάσιμα έναν άλλο συγκρατούμενο του τον Οκτώβριο του 1972, σε ένα περιστατικό που μπορεί να είχε φυλετικό κίνητρο. Εξέτισε πολλές ποινές, συμπεριλαμβανομένης της ισόβιας κάθειρξης στην Φλόριντα. Τον Δεκέμβριο του 1978, υπέφερε από σοβαρούς κοιλιακούς πόνους και μεταφέρθηκε στο Νοσοκομείο Shands Teaching, όπου πέθανε από οξεία περιτονίτιδα στις 21 του μηνός σε ηλικία 49 ετών.Το 1979, το FBI έκλεισε επίσημα την έρευνα του, καταλήγοντας στο συμπέρασμα ότι οι άντρες πνίγηκαν στον κόλπο του Σαν Φρανσίσκο, ενώ προσπαθούσαν να φτάσουν στην ακτή. Ωστόσο, η αμερικανική υπηρεσία στρατού συνέχισε να διατηρεί τους δραπέτες στη λίστα των καταζητούμενων. Νέα ουσιαστικά στοιχεία συνεχίζουν να εμφανίζονται, προκαλώντας περαιτέρω έρευνα και συζητήσεις σχετικά με το κατά πόσον οι δραπέτες κατάφεραν να επιβιώσουν.

Η απόδραση από το ομοσπονδιακό σωφρονιστήριο Αλκατράζ, μια εγκατάσταση υψίστης ασφάλειας που βρίσκεται στο νησί Αλκατράζ στον κόλπο του Σαν Φρανσίσκο, πραγματοποιήθηκε από τους εκεί κρατούμενους Φρανκ Μόρις και αδελφούς Τζον και Κλάρενς Άνγκλιν, τον Ιούνιο του 1962. Οι τρεις άντρες κατάφεραν να βγουν από τα κελιά τους και να φύγουν από το νησί με αυτοσχέδια σχεδία. Μετά από την απόδραση τους από τη φυλακή η ζωή τους και η τοποθεσία τους παραμένει άγνωστη. Ένας τέταρτος φυλακισμένος ο Άλεν Γουέστ, δεν κατάφερε να ξεφύγει από το κελί του εγκαίρως για να αποδράσει και αποφάσισε να ματαιώσει την απόπειρα διαφυγής του. Η απόδραση χαρακτηρίστηκε από περίπλοκο σχεδιασμό και εκτέλεση, συμπεριλαμβανομένης της δημιουργίας ψεύτικων κεφαλών για να ξεγελάσει τους φρουρούς, και την κατασκευή αυτοσχέδιων εργαλείων και σχεδίας. Το 1979, το FBI έκλεισε επίσημα την έρευνά του, καταλήγοντας στο συμπέρασμα ότι οι άντρες πνίγηκαν στον κόλπο του Σαν Φρανσίσκο, ενώ προσπαθούσαν να φτάσουν στην ακτή. Ωστόσο, η αμερικανική υπηρεσία στρατού συνέχισε να διατηρεί τους δραπέτες στη λίστα των καταζητούμενων. Νέα περιστασιακά και ουσιαστικά στοιχεία συνεχίζουν να εμφανίζονται, προκαλώντας περαιτέρω έρευνα και συζητήσεις σχετικά με το κατά πόσον οι δραπέτες κατάφεραν να επιβιώσουν.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%80%CF%8C%CE%B4%CF%81%CE%B1%CF%83%CE%B7_%CE%B1%CF%80%CF%8C_%CF%84%CE%BF_%CE%91%CE%BB%CE%BA%CE%B1%CF%84%CF%81%CE%AC%CE%B6_(%CE%99%CE%BF%CF%8D%CE%BD%CE%B9%CE%BF%CF%82_1962)

Φερδινάνδος της Βίλα Ρεάλ

Ήταν ο δευτερότοκος γιος τού Αλφόνσου κόμη τού Χιχόν & Νορένια και της Ισαβέλλας τού Πορτογαλικού Οίκου της Βουργουνδίας, νόθης κόρης τού Φερδινάνδου Α΄ της Πορτογαλίας. Ο πατέρας του ήταν νόθος γιος τού Ερρίκου Β΄ της Καστίλης. Το 1398 ο Αλφόνσος απεβίωσε και η Ισαβέλλα με τα τέκνα της επέστρεψε στην Πορτογαλία, στην Αυλή τού θείου της Ιωάννη Α΄ των Αβίς της Πορτογαλίας. Εκεί μεγάλωσαν τα τέκνα της, γνωστά ως ντε Νορόνα (πορτογαλική απόδοση τού ισπανικού δε Νορένια). Ο μεγαλύτερος αδελφός τού Φερδινάνδου, ο Πέτρος έγινε αρχιεπίσκοπος της Λισαβόνας. Νυμφεύτηκε τη Μπρίτες, κόρη τού Πέτρου ντε Μενέσες, 1ου κόμη της Βίλα Ρεάλ και 1ου κυβερνήτη της Θέουτα. Η Μπρίτες ανταγωνίστηκε με τον αδελφό της για τον τίτλο τού πατέρα της, έτσι κατάφερε να γίνει κόμισσα της Βίλα Ρεάλ. Ο Φερδινάνδος εξασφάλισε το αξίωμα τού συμβούλου και τού θαλαμηπόλου τού νοικοκυριού τού Εδουάρδου διαδόχου τού θρόνου, γιου τού Ιωάννη Α΄. Νυμφεύτηκε τη Μπρίτες δε Μενέσες, κόρη τού Πέτρου δε Μενέσες 1ου κόμη της Βίλα Ρεάλ και είχε τέκνα: Πέδρο, 3ος κόμης (1ος μαρκήσιος) της Βίλα Ρεάλ. Είναι ο γενάρχης των κομήτων της Βίλα Ρεάλ. Ιωάννης/Ζοάο ντε Νορόνα, κύριος της Σορτέλα. Είναι ο γενάρχης των κομήτων τού Μονσάντο. História e Gente de Dornelas, IV, 52 e seg. e Hist. da Cidade de Ceuta, de Mascarenhas, 168. História e Gente de Dornelas, IV, 55 e Brasões, de Braamcamp, 1, 126. Chancelaria de D. Afonso V, Liv.° 11, fis. 69 e Hist. da Cid. de Ceuta, de Mascarenhas, 226.

Ο δομ Φερδινάνδος ντε Νορόνια, πορτογαλ. Fernando de Noronha (π. 1380 - 2/3 Ιουνίου 1445) από τον Οίκο της Τραστάμαρα ήταν λόγω τού γάμου του 2ος κόμης της Βίλα Ρεάλ.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CE%B5%CF%81%CE%B4%CE%B9%CE%BD%CE%AC%CE%BD%CE%B4%CE%BF%CF%82_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%92%CE%AF%CE%BB%CE%B1_%CE%A1%CE%B5%CE%AC%CE%BB

Φωτεινός Ρεθύμνου

Ο Φραντσέσκο Μπαρότσι το 1577 το αναφέρει ως Fotinu στην επαρχία Ρεθύμνου. Στην ενετική απογραφή του 1583 αναφέρεται ως Fottinu με 458 κατοίκους και 295 οφειλόμενες αγγαρείες. Ο Φραντσέσκο Μπαζιλικάτα το αναφέρει επίσης, το 1630. Το χωριό αναφέρεται στην οθωμανική απογραφή του 1659, οπότε και απογράφονται 53 σπίτια.Στην απογραφή του 1881 το Φωτεινού υπαγόταν στον δήμο Χρωμοναστηρίου και κυρίως μουσουλμανικό πληθυσμό, με 2 Χριστιανούς και 134 Τούρκους κατοίκους. Στην απογραφή του 1900 είχε 40 κατοίκους και ανήκε στον δήμο Βρυσιναίων. Στην απογραφή του 1920 αναφέρεται υπαγόμενο στον αγροτικό δήμο Κούμων Το 1925, ο Φωτεινός προσαρτήθηκε στην κοινότητα Αρμένων, στην Επαρχία Ρεθύμνης, μέχρι την Καποδιστριακή διοικητική διαίρεση, οπότε και προσαρτήθηκε στο δήμο Ρεθύμνης. Αναλυτικά η δημογραφική πορεία του χωριού σύμφωνα με τις απογραφές: Στη νοτιοανατολική άκρη του χωριού βρίσκεται βενετσιάνικη κρήνη του 17ου αιώνα. Η κρήνη φέρει ανάγλυφο διάκοσμο με ρόδακες, φύλλα, έλικες και γιρλάντες στις δύο πλευρές. Κατά τη διάρκεια του 20ού αιώνα έλαβαν χώρα διάφορες παρεμβάσεις οι οποίες αλλοίωσαν τη μορφή του μνημείου, όπως η προσθήκη τσιμεντένιας γούρνας, σωλήνων, τοποθέτηση επιχρίσματος από σκυρόδεμα στο κάτω τμήμα της πρόσοψης και η δημιουργία ενός μικρού δωματίου με τσιμεντένια οροφή στη στενή πλευρά της κρήνης. Το μνημείο επανήλθε στην πρωτύτερη κατάσταση μετά από εργασίες αναστήλωσης το 1997.Στο χωριό βρίσκεται ο ναός του Αρχαγγέλου Μιχαήλ, ο οποίος αναφέρεται από τον Τζουζέπε Γκερόλα ότι είναι τοιχογραφημένος, με παράσταση της Ανάστασης. Είναι μονόχωρος καμαρόσκεπος και κτισμένος σε δύο φάσεις, με την προσθήκη δυτικής επέκτασης του αρχικού ναού. Ο κοιμητηριακός ναός του χωριού είναι αφιερωμένος στην Αγία Φωτεινή. Άλλοι ναοί στην περιφέρεια του χωριού περιλαμβάνουν το ναό του Τιμίου Σταυρού και τον σπηλαιώδη ναό του Αγίου Αντωνίου, ο οποίος χρησιμοποιεί για βόρειο τοίχο τον φυσικό βράχο. Δαμανός: ταβερνιάρης της παλιάς πόλης του Ρεθύμνου, στον Πλάτανο Τζαγκαράκη Μαν. Ευανθία

Ο Φωτεινός ή το Φωτεινού είναι οικισμός της Κοινότητας Αρμένων του Δήμου Ρεθύμνης στην Περιφερειακή Ενότητα Ρεθύμνου της Κρήτης. Σύμφωνα με την απογραφή του 2011 έχει 79 κατοίκους. Απέχει 14,5 χλμ. από το Ρέθυμνο και είναι κτισμένος σε υψόμετρο 480 μ..

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CF%89%CF%84%CE%B5%CE%B9%CE%BD%CF%8C%CF%82_%CE%A1%CE%B5%CE%B8%CF%8D%CE%BC%CE%BD%CE%BF%CF%85

Babylon 5

Διαδραματιζόμενη μεταξύ του 2257 και του 2262, η σειρά παρουσιάζει ένα μέλλον όπου η Γη έχει κυρίαρχα κράτη και μία ενοποιημένη κυβέρνηση. Οι αποικίες της εντός και εκτός του ηλιακού συστήματος αποτελούν τη Γήινη Συμμαχία, η οποία έχει έρθει σε επαφή και με άλλες εξωγήινες φυλές ικανές για διαπλανητικές μετακινήσεις. Οι βασικοί χαρακτήρες είναι άνθρωποι και εξωγήινοι διπλωμάτες οι οποίοι είναι τοποθετημένοι στον Διαστημικό Σταθμό Βαβυλών 5, ένα κέντρο διπλωματίας και εμπορίου. Έχοντας χαρακτηριστεί "ένα από τα πολυπλοκότερα τηλεοπτικά προγράμματα", η πλοκή του περιστρέφεται γύρω από τις προφητείες, τον θρησκευτικό φανατισμό, τις φυλετικές εντάσεις, τις κοινωνικές πιέσεις και τις πολιτικές αντιπαραθέσεις που υφίστανται σε κάθε πολιτισμό, στοιχεία τα οποία δημιουργούν ένα συμπαγές πλαίσιο για τα κίνητρα και τις συνέπειες των πράξεων των πρωταγωνιστών. Δίνοντας έντονη έμφαση στην εξέλιξη των χαρακτήρων μέσα σε έναν κυκεώνα συγκρουόμενων ιδεολογιών σε πολλαπλά επίπεδα, ο Στραζύνσκι ήθελε μία "περισσότερο ενήλικη προσέγγιση της επιστημονικής φαντασίας και η σειρά να επιχειρήσει να έχει στην τηλεοπτική επιστημονική φαντασία την ίδια επίδραση που είχε το Αστυνομικό Τμήμα της Οδού Χιλ στις αστυνομικές σειρές". Με την αναγνώριση ότι ήταν η σειρά που "ξεκίνησε τη νέα εποχή των ψηφιακών οπτικών εφέ στην τηλεόραση", κέρδισε πολλές διακρίσεις κατά την αρχική της προβολή, συμπεριλαμβανομένων δύο συνεχόμενων Βραβείων Χιούγκο Καλύτερης Δραματικής Σειράς, και συνεχίζει να παραμένει στις πρώτες θέσεις δημοσκοπήσεων και προτιμήσεων σχετικών με τις καλύτερες σειρές επιστημονικής φαντασίας. Αν και δεν έχει επαναπροβληθεί στην αμερικανική τηλεόραση από το 2003, συνεχίζει να προβάλλεται σε διεθνή δίκτυα όπως το Fox στη Μεγάλη Βρετανία, το κανάλι TV4-ScifFi στη Σουηδία και το κανάλι FBC TV στα νησιά Φίτζι. Με συγγραφέα αρχικά τον Στραζύνσκι, η DC άρχισε το 1994 να δημοσιεύει κόμικς του Βαβυλών 5, με ιστορίες που συνδέονταν στενά με όσα διαδραματίστηκαν στη σειρά και με γεγονότα στα βιβλία στα οποία έκανε αναφορά η σειρά. Το franchise επεκτάθηκε σε μικρές ιστορίες, παιχνίδια ρόλων και νουβέλες, με τελευταία που δημοσιεύθηκε την τριλογία των Τεχνομάγων το 2001, αμέσως μετά την ακύρωση της τηλεοπτικής συνέχειας Crusade. Εκτός από τα κινηματογραφικά δικαιώματα, τα οποία διατηρεί ο Στραζύνσκι, όλα τα υπόλοιπα δικαιώματα παραγωγής βρίσκονται στην παρούσα φάση υπό την κατοχή της Warner Bros. Στην αρχή της σειράς εμφανίζονται πέντε κύριοι πολιτισμοί: Οι κύριες φυλές είναι οι Άνθρωποι, οι Μινμπάρι, οι Ναρν, οι Κενταυριανοί και οι Βόρλον. Οι Σκιές και οι διάφοροι σύμμαχοι τους είναι κακόβουλα είδη που εμφανίζονται κατά την εξέλιξη της σειράς. Εμφανίζονται επίσης και αρκετές άλλες φυλές λιγότερο ισχυρές, οι οποίες ανήκουν στην Ομάδα Αδέσμευτων Κόσμων, όπως οι Ντράζι, οι Μπρακίρι, οι Βρη, οι Μάρκαμπ και οι Πακ'μα'ρα. Οι προηγούμενοι τρεις σταθμοί με το ίδιο όνομα (ο αρχικός σταθμός Βαβυλών, ο Βαβυλών 2 και ο Βαβυλών 3) είτε υπέστησαν δολιοφθορά είτε καταστράφηκαν από ατύχημα πριν την ολοκλήρωση της κατασκευής τους. Ο τέταρτος σταθμός, ο Βαβυλών 4, εξαφανίστηκε χωρίς κανένα ίχνος 24 ώρες μετά την έναρξη της λειτουργίας του. Η τηλεοπτική σειρά πήρε το όνομα της από τον διαστημικό σταθμό Βαβυλών 5, ο οποίος βρίσκεται στο αστρικό σύστημα ε Ηριδανού, στο πέμπτο Σημείο Λαγκράνζ μεταξύ του φανταστικού πλανήτη Έψιλον 3 και του δορυφόρου του. Ο Βαβυλών 5 είναι ένας σταθμός τύπου Κύλινδρου Ο'Νηλ μήκους 8 χιλιομέτρων και διαμέτρου που κυμαίνεται από 800 έως 1600 μέτρα. Οι περιοχές διαβίωσης του φιλοξενούν τις διάφορες εξωγήινες φυλές, παρέχοντας διαφορετικά είδη ατμόσφαιρας και βαρύτητας. Οι γήινοι που επισκέπτονται τους τομείς των εξωγήινων απεικονίζονται να κάνουν χρήση συστημάτων αναπνοής και άλλων μέτρων προκειμένου να ανεχθούν τις περιβαλλοντικές συνθήκες που επικρατούν εκεί.Η κάθε μία από τις πέντε περιόδους της σειράς αντιστοιχεί σε ένα φανταστικό έτος από το 2258 μέχρι το 2262. Το όνομα κάθε περιόδου προέρχεται από το όνομα ενός επεισοδίου το οποίο είναι το πιο σημαντικό για την πλοκή της περιόδου. Στην έναρξη της σειράς, ο σταθμός Βαβυλών 5 υποδέχεται πρεσβευτές από διάφορες φυλές του γαλαξία. Η Γη έχει επιβιώσει την τελευταία στιγμή από έναν ατυχή πόλεμο με τους κατά πολύ ισχυρότερους Μινμπάρι, οι οποίοι, παρά την τεχνολογική τους ανωτερότητα, παραδόθηκαν μυστηριωδώς ενώ ήταν έτοιμοι να εξαλείψουν το ανθρώπινο είδος κατά τη Μάχη της Γραμμής. Το έτος 2258, επικεφαλής του σταθμού είναι ο Αντιπλοίαρχος Τζέφρυ Σινκλαίρ. Το μεγαλύτερο μέρος της πλοκής περιστρέφεται γύρω από την προοδευτική αποκάλυψη ότι η αιχμαλωσία του από τους Μινμπάρι κατά τη Μάχη της Γραμμής, ήταν το κομβικό γεγονός το οποίο σταμάτησε τον πόλεμο. Με τη σύλληψη του Σινκλαίρ, οι Μινμπάρι πίστεψαν ότι ήταν η μετενσάρκωση του Βάλεν, ενός μεγάλου ηγέτη τους και ήρωα του τελευταίου πολέμου μεταξύ των Μινμπάρι και των Σκιών. Γνωρίζοντας ήδη ότι κάποιοι από το είδος τους πέθαιναν και ξαναγεννιόντουσαν σαν άνθρωποι και υποτασσόμενοι στην αρχή τους ότι ένας Μινμπάρι δεν φονεύει έναν άλλον Μινμπάρι, για τον φόβο του οριστικού θανάτου της ψυχής, σταμάτηασαν τον πόλεμο τη στιγμή που η τελευταία αμυντική γραμμή της Γης βρισκόταν στο χείλος της καταρρευσης. Στο μεταξύ, η ένταση μεταξύ της Δημοκρατίας των Κενταυριανών, μίας αυτοκρατορίας σε παρακμή και του Καθεστώτος των Ναρν, μίας πρώην κτήσης των Κενταυριανών που επαναστήσαν και κέρδισαν την ελευθερία τους, αυξάνει συνεχώς. Ο πρέσβης Τζ' Καρ των Ναρν επιθυμεί να ανταποδώσει στους Κενταυριανούς όσα υπέφεραν υπό την κατοχή τους και ο πρέσβης των Κενταυριανών Λάντο Μολάρι επιθυμεί την αναβίωση της μεγάλης αυτοκρατορίας που ήταν κάποτε. Σαν μέρος αυτής της αντιπαράθεσης, ο Μολάρι συμφωνεί με έναν μυστηριώδη σύμμαχο να επιτεθεί στους Ναρν, αυξάνοντας ακόμα περισσότερο την ένταση. Σταδιακά αποκαλύπτεται ότι η Πρέσβειρα Ντελέν είναι μέλος του μυστηριώδους και πανίσχυρου Γκρίζου Συμβουλίου, της ηγεσίας των Μινμπάρι. Προς το τέλος του 2258, αρχίζει να μεταλάσσεται σε ένα υβρίδιο ανθρώπου και Μινμπάρι, προκειμένου να δημιουργήσει μία γέφυρα ανάμεσα στους Ανθρώπους και τους Μινμπάρι. Το έτος κλείνει με τον θάνατο του Προέδρου της Γήινης Συμμαχίας Λουίς Σαντιάγκο. Αν και ο θάνατος του θεωρήθηκε ατύχημα, μερικοί στρατιωτικοί, όπως και το επιτελείο του Βαβυλών 5, πιστεύουν ότι ήταν δολοφονία. Στην αρχή του 2259, ο Πλοίαρχος Τζων Σέρινταν αντικαθιστά τον Σινκλαίρ μετά την τοποθέτηση του τελευταίου ως πρέσβη στον Μίνμπαρ. Μαζί με το επιτελείο του μαθαίνουν σταδιακά ότι η δολοφονία του Προέδρου Σαντιάγκο οργανώθηκε από τον Αντιπρόεδρο του, Μόργκαν Κλαρκ, ο οποίος έχει καταλάβει τη θέση του Προέδρου. Μια σύγκρουση αρχίζει να αναπτύσσεται μεταξύ της διοίκησης του Βαβυλών 5 και του Σώματος Ψι, ενός όλο και περισσότερο αυταρχικού οργανισμού, ο οποίος επιβλέπει και ελέγχει τη ζωή των τηλεπαθητικών ανθρώπων. Οι Σκιές, μία αρχαία και πανίσχυρη φυλή που έχει τελευταία επανεμφανιστεί από τη νάρκη στην οποία βρισκόταν, αποκαλύπτονται ως οι υπεύθυνοι μίας σειράς μυστηριωδών γεγονότων, συμπεριλαμβανομένης και της επίθεσης σε ένα φυλάκιο των Ναρν κατά το τέλος του 2258. Ο πρέσβης των Κενταυριανών Λάντο Μολάρι ζητά χωρίς να το γνωρίζει τη βοήθεια τους στη συνεχιζόμενη αντιπαράθεση με τους Ναρν, μέσω της συνεργασίας του με τον κ. Μόρντεν, τον μυστηριώδη άνθρωπο αντιπρόσωπο τους. Ο ηλικιωμένος και ασθενής Αυτοκράτορας των Κενταυριανών, από πάντα υποστηρικτής της συμφιλίωσης με τους Ναρν, έχει δυστυχώς ελάχιστη ισχύ για να εμποδίσει την κήρυξη πολέμου έναντι του Καθεστώτος των Ναρν. Όταν ο Αυτοκράτορας πεθαίνει αιφνίδια κατά τη διάρκεια μίας ειρηνευτικής του επίσκεψης στον Βαβυλών 5, μερικοί συνωμότες, στους οποίους περιλαμβάνονται ο Λόρδος Ρήφα και ο Πρέσβης Μολάρι, αποκτούν τον έλεγχο της κυβέρνησης των Κενταυριανών, δολοφονώντας τους αντιπάλους τους και τοποθετώντας στον θρόνο τον ασταθή ψυχολογικά ανεψιό του Αυτοκράτορα. Η πρώτη τους κίνηση είναι να έλθουν σε ανοικτή σύγκρουση με τους Ναρν. Μετά την έκρηξη του πολέμου, οι Κενταυριανοί, με τη βοήθεια των Σκιών που επιχειρούν μέσω του Λόντο, καταφέρνουν τελικά να κατακτήσουν τον Πλανήτη Ναρν, μετά από μία βάρβαρη επίθεση με τη χρήση ηλεκτρομαγνητικών πυροβόλων, απαγορευμένων όπλων μαζικής καταστροφής. Προς το τέλος του έτους, η κυβέρνηση Κλαρκ αρχίζει να επιδεικνύει προοδευτικά ολοκληρωτικά στοιχεία, προάγοντας την απομόνωση και περιορίζοντας την ελευθερία του λόγου. Οι Βόρλον αποκαλύπτεται ότι είναι η βάση όλων των θρύλων σχετικά με τους αγγέλους σε διάφορους κόσμους, συμπεριλαμβανομένης και της Γης και ότι είναι οι αρχαίοι εχθροί των Σκιών. Εξασφαλίζουν τη βοήθεια του Σέρινταν και του επιτελείου του Βαβυλών 5 στη μάχη εναντίων των Σκιών. Το Σώμα Ψι και ο Πρόεδρος Κλαρκ, του οποίου η κυβέρνηση έχει ανακαλύψει σκάφη των Σκιών θαμμένα μέσα στο ηλιακό σύστημα της Γης, αρχίζουν να χρησιμοποιούν την αναπτυγμένη τους τεχνολογία. Η κυβέρνηση Κλαρκ συνεχίζει να μετατρέπεται σε ξενοφοβική και ολοκληρωτική και βαθμιαία υιοθετεί ένα Οργουελιανό στυλ, στο οποίο περιλαμβάνεται και μία οργάνωση με το όνομα Νυχτερινή Φρουρά, η οποία στρέφεται έναντι των πολιτών οι οποίοι έχουν διαφορετική άποψη από το καθεστώς του Κλαρκ. Η "Συνωμοσία του Φωτός" του Σέρινταν και της Ντελέν προσπαθεί να ανακαλύψει τρόπους για να νικήσει τις Σκιές. Κατά τη διάρκεια μίας αποστολής κοντά στον Γανυμήδη, έναν από τους δορυφόρους του Δία, το σκάφος τους γίνεται αντιληπτό από το γήινο καταδρομικό Αγαμέμνων αλλά δεν αναγνωρίζεται. Αν και διαφεύγουν χωρίς να συμβεί ανταλλαγή πυρών, ο Κλαρκ εκμεταλλεύεται το περιστατικό για να κηρύξει στρατιωτικό νόμο. Αυτό πυροδοτεί ένα κίνημα ανεξαρτησίας στον Άρη, ο οποίος πάντα είχε τεταμένες σχέσεις με τη Γη. Ο Βαβυλών 5 προσπαθεί να αποφύγει τη σύγκρουση με τη Γη, αλλά, σαν απάντηση στους βομβαρδισμούς αμάχων στον Άρη, την ανησυχία που προκαλεί η Νυχτερινή Φρουρά και τις παράνομες διαταγές καταπίεσης του πληθυσμού του, επιλέγει να κηρύξει την ανεξαρτησία του από τη Γη, μαζί με άλλες αποικίες της Γης, όπως εκείνες του Ορίωνα 7 και του Εγγύτατου 3. Η Γη, απαντώντας σε αυτό, επιχειρεί να ανακαταλάβει δια της βίας τον Βαβυλών 5, αλλά, με τη βοήθεια των Μινμπάρι, οι οποίοι συμμαχούν με τον σταθμό έναντι της απειλής των Σκιών, η επίθεση αποκρούεται με μεγάλο κόστος. Ανησυχώντας όλο και περισσότερο για την αυξανόμενη επιρροή των Σκιών πάνω στο λαό του, ο Κενταυριανός Πρέσβης Λόντο Μολάρι προσπαθεί να διακόψει τις σχέσεις του μαζί του. Ο κ. Μόρντεν, ο άνθρωπος αντιπρόσωπος των Σκιών, τον υποχρεώνει να επανασυνδεθεί με τις Σκιές, οργανώνοντας τη δολοφονία της ερωμένης του και ενοχοποιώντας για αυτό έναν αντίπαλο ευγενή οίκο των Κενταυριανών. Ο πόλεμος μεταξύ των Σκιών και της Συμμαχίας της οποίας ηγείται ο Βαβυλών 5 και οι Μινμπάρι ξεσπά πια ανοιχτά. Γίνεται αντιληπτό ότι οι τηλεπαθητικοί της Γης και άλλων φυλών είναι αποτέλεσμα γενετικής τροποποίησης που διενέργησαν οι Βόρλον, καθώς αργότερα ανακαλύπτεται ότι τα σκάφη των Σκιών είναι ευάλωτα σε τηλεπαθητικές επιθέσεις. Δυσαρεστημένος από την απουσία άμεσης δράσης των Βόρλον εναντίον των Σκιών, ο Σέρινταν αντιπαρατίθεται με τον πρέσβη τους, Κος Νάρανεκ και τελικά τον πείθει να επιτεθούν στον κοινό τους εχθρό. Οι πράξεις του Κος οδηγούν στη δολοφονία του από τις Σκιές. Ο πρώην διοικητής του σταθμού, Τζέφρυ Σινκλαίρ, επιστρέφει στον Βαβυλών 5 για να ζητήσει τη βοήθεια του Σέρινταν, της Ντελέν, της Ιβάνοβα και του Μάρκους, ώστε να κλέψει τον Βαβυλών 4 και να τον στείλει 1000 χρόνια πίσω στο χρόνο, για να χρησιμοποιηθεί σαν βάση επιχειρήσεων έναντι των Σκιών, στον προηγούμενο πόλεμο Μινμπάρι - Σκιών. Έχοντας υποστεί μία παρόμοια μεταμόρφωση με εκείνη της Ντελέν στο τέλος του πρώτου κύκλου, ο Σινκλαίρ αποκαλύπτεται ότι είναι ο Βάλεν, ο θρυλικός ηγέτης των Μινμπάρι και όχι απλά μία μετενσάρκωση του. Στο μεταξύ, λόγω τους ασταθούς ταξιδιού στο χρόνο, ο Σέρινταν βιώνει ένα όραμα στο οποίο βλέπει την καταστροφή του Πρωτεύοντος Πλανήτη του Κενταύρου από συμμάχους των Σκιών μετά από τον Πόλεμο των Σκιών και αποφασίζει να κάνει τα πάντα για να αποτρέψει αυτό το μέλλον. Ο Σέρινταν και η Ντελέν αρχίζουν να συνδέονται συναισθηματικά, αλλά οι ζωές τους και ο πόλεμος διακόπτονται ξαφνικά από την επανεμφάνιση της συζύγου του Σέρινταν, η οποία θεωρούταν νεκρή μετά τη συμμετοχή της σε μία αρχαιολογική αποστολή στον πλανήτη ΖαΧαΝτουμ πριν από πολλά χρόνια. Παρουσιάζει τις Σκιές στον Σέρινταν σαν αγαθές, ελπίζοντας να τον πάρει μαζί της και να τον στρατεύσει στον σκοπό τους. Ο Σέρινταν σύντομα συνειδητοποιεί ότι το μυαλό της έχει γεμίσει και αλλοιωθεί από τις Σκιές, ωστόσο δέχεται να επισκεφθεί μαζί της τον ΖαΧαΝτουμ, καθώς πιστεύει ότι έτσι μπορεί να σώσει συντομότερα τον γαλαξία και να αποτρέψει την πτώση του Πρωτεύοντος του Κενταύρου. Εφοδιάζεται με δύο πυρηνικές κεφαλές, τις οποίες χρησιμοποιεί για να καταστρέψει τη μεγαλύτερη πόλη των Σκιών και τελικά πηδά μέσα σε ένα απύθμενο βάραθρο για να αποφύγει την έκρηξη. Σκάφη των Σκιών εμφανίζονται στον σταθμό, αλλά εξαφανίζονται μετά από την καταστροφή της πόλης από τον Σέρινταν. Ωστόσο, με την αποχώρηση τους γίνεται αντιληπτό οτι ο Γκαριμπάλντι, ο οποίος βρισκόταν σε ένα μαχητικό για την άμυνα του σταθμού, δεν έχει επιστρέψει. Το 2261 οι Βόρλον εμπλέκονται στον Πόλεμο των Σκιών, αλλά η τακτική τους να καταστρέφουν ολόκληρους πλανήτες που θεωρούν ότι έχουν "προσβληθεί" από τις Σκιές, αρχίζει να ανησυχεί τη Συμμαχία. Ενοχλημένη από την εξέλιξη αυτή, η διοίκηση του Βαβυλών 5 επιστρατεύει τη βοήθεια άλλων αρχαίων και πανίσχυρων φυλών (των Πρώτων), ώστε να αντιμετωπίσει τόσο τις Σκιές όσο και τους Βόρλον. Ο Πλοίαρχος Σέρινταν επιστρέφει από τον ΖαΧαΝτουμ και ενώνει ξανά τον γαλαξία απέναντι στις Σκιές, αλλά αυτό έχει το τίμημα του: εκτός από την περίπτωση ασθένειας ή τραυματισμού, θα έχει ακόμα μόνο 20 χρόνια ζωής. Συνοδεύεται από έναν μυστηριώδη εξωγήινο που ονομάζεται Λόριεν και που ισχυρίζεται ότι είναι το πρώτο σκεπτόμενο ον στον γαλαξία και ο οποίος εμφύσησε τη ζωή στον Σέρινταν μετά την πτώση του στον ΖαΧαΝτουμ. Με την επιστροφή του ο Σέρινταν επισημοποιεί τη σχέση του με την Ντελέν και αρχίζουν τις προετοιμασίες για τον γάμο τους, αν και τα περισσότερα από τα σχέδια τους θα πρέπει να περιμένουν λόγω του συνεχιζόμενου πολέμου. Μερικές ώρες πριν από την επιστροφή του Σέρινταν, ο Γκαριμπάλντι διασώζεται και επιστρέφει στον σταθμό, αλλά κάτω από περίεργες συνθήκες. Μέσα στους επόμενους μήνες, αρχίζει να εμφανίζει όλο και εντονότερη παρανοϊκή συμπεριφορά και εχθρότητα απέναντι στους εξωγήινους και τον Σέρινταν, προκαλώντας την ανησυχία των φίλων και συνεργατών του. Ο Κενταυριανός Αυτοκράτορας Καρτάγια αναπτύσσει μία σχέση με τις Σκιές. Με την απρόθυμη βοήθεια του Τζ' Καρ, ο Λάντο Μολάρι οργανώνει τη δολοφονία του Καρτάγια και αποποιείται τη συμφωνία του με τις Σκιές. Σε αντάλλαγμα της βοήθειας του Τζ' Καρ, ο Λάντο απελευθερώνει τον Ναρν από την Κενταυριανή κατοχή. Στη συνέχεια, ο Λάντο σκοτώνει τον κ. Μόρντεν και καταστρέφει τα σκάφη των Σκιών που είχαν σαν βάση του τον Πρωτεύοντα του Κενταύρου, επιτυγχάνοντας τελικά να αποφύγει την καταστροφή του πλανήτη από τους Βόρλον. Με τη βοήθεια των άλλων αρχαίων φυλών και πολλών νεώτερων, ο Σέρινταν παρασύρει σε άμεση αντιπαράθεση τους Βόρλον και τις Σκιές, κατά τη διάρκεια της οποίας αποκαλύπτεται ότι αυτοί, ενώ είχαν παραμείνει σαν επιμελητές των νεώτερων φυλών, στη συνέχεια, λόγω φιλοσοφικών διαφορών, άρχισαν να τις χρησιμοποιούν ως πιόνια σε ατέρμονους πολέμους δι' αντιπροσώπων μεταξύ τους. Οι νεώτερες φυλές απορρίπτουν τη συνεχιζόμενη παρέμβαση τους και οι Σκιές και οι Βόρλον, μαζί με τους εναπομείναντες Πρώτους, συμφωνούν να αποχωρήσουν από τον Γαλαξία προκειμένου να επιτρέψουν στις νεώτερες φυλές να βρουν τον δρόμο τους.

To Babylon 5 5 είναι μία αμερικανική δραματική σειρά επιστημονικής φαντασίας που δημιουργήθηκε από τον συγγραφέα και παραγωγό Τζ. Μάικλ Στραζύνσκι και την εταιρεία του Babylonian Productions, σε συνεργασία με την Synthetic Worlds Ltd., ιδίας ιδιοκτησίας και το τηλεοπτικό δίκτυο της Warner Bros. Μετά από την επιτυχημένη προβολή ενός επεισοδίου - πιλότου, η Warner Bros. προγραμμάτισε τη σειρά σαν μέρος του προγράμματος του δεύτερου έτους λειτουργίας του δικτύου Prime Time Entertainment Network (PTEN), ιδιοκτησίας της. Το επεισόδιο-πιλότος μεταδόθηκε στις 22 Φεβρουαρίου 1993 στις ΗΠΑ. Η πρώτη περίοδος έκανε πρεμιέρα στις ΗΠΑ στις 26 Ιανουαρίου 1994 και τελικά η σειρά ολοκλήρωσε και τις πέντε προγραμματισμένες περιόδους. Έχοντας περιγράψει τη σειρά σαν "μία εξαρχής σύλληψη μίας πενταετούς ιστορίας, μίας τηλεοπτικής νουβέλας", ο Στραζύνσκι έγραψε 92 από τα 110 επεισόδια και ήταν παράλληλα παραγωγός της, μαζί με τον Ντάγκλας Νέττερ.

https://el.wikipedia.org/wiki/Babylon_5

Αντόνιο Ανιέτε

Ξεκίνησε τα πρώτα ποδοσφαιρικά του βήματα στις Ακαδημίες της Real Sociedad , ενώ είχε κι ένα σύντομο πέρασμα από την ομάδα Β του συλλόγου, μεταξύ του 2006 και του 2008, πριν αγωνιστεί για την Coria στην Tercera División. Στη συνέχεια, δοκίμασε την τύχη του στη Segunda División, αγωνιζόμενος στις ομάδες San Roque, Jaén και Θέουτα. Το 2012 αποφάσισε να αποχωρήσει από την πατρίδα του και να δοκιμάσει την τύχη του στην Ελλάδα και τον Ολυμπιακό Βόλου , της Football League (δεύτερης κατηγορίας του ελληνικού ποδοσφαίρου). Σκόραρε 9 γκολ, σε 39 αγώνες κατά τη διάρκεια της αγωνιστικής σεζόν 2012-13. Το καλοκαίρι του 2013 έμεινε ελεύθερος, με τον Añete να υπογράφει συμβόλαιο, με τη μεγάλη ομάδα της πόλης του Βόλου, τη Νίκη . Στις 29 Σεπτεμβρίου 2013, πραγματοποίησε το ντεμπούτο του με τα "κυανόλευκα" στο πρωτάθλημα, συνδυάζοντάς το με γκολ, κόντρα στη Δόξα Δράμας (0-2). Κατά τη διάρκεια της αγωνιστικής σεζόν 2013-2014, ο Ανιέτε πραγματοποίησε εξαιρετική σεζόν και αγαπήθηκε από τον κόσμο της ομάδας του, με αποκορύφωμα την 1η Ιουνίου 2014, όταν στο κρισιμότερο παιχνίδι της χρονιάς, σκόραρε "χατ-τρικ", χαρίζοντας στη Νίκη το "τρίποντο" κόντρα στον Ηρακλή (4-0). Η Νίκη πανηγύρισε την άνοδό της στην Superleague Ελλάδα, με τον Ανιέτε να αναδεικνύεται σε ηγέτης εκείνου του ρόστερ, καθώς παράλληλα, αναδείχθηκε πρώτος σκόρερ της κατηγορίας, σκοράροντας 21 τέρματα. Το καλοκαίρι του 2017 ανακοινώθηκε η απόκτησή του από τον Απόλλωνα, στο πλαίσιο της επανόδου της ομάδας στην Superleague Ελλάδα. Τον Ιούλιο του 2014 αποχωρεί από τη Νίκη και πραγματοποιεί το "μεγάλο βήμα" στην καριέρα του, υπογράφοντας συμβόλαιο με την Βουλγαρική Levski Sofia. Πραγματοποίησε το ντεμπούτο του, τέσσερις ημέρες ύστερα από την ένταξή του στην ομάδα, στο "αιώνιο ντέρμπι" της χώρας, ανάμεσα στη Λέφσκι και την ΤΣΣΚΑ Σόφιας (ήττα 2-0). Σκόραρε πολλά και κρίσιμα τέρματα, κατά την θητεία του στην ομάδα, με αποκορύφωμα τα δύο του τέρματα στον ημιτελικό και τον τελικό του Βουλγαρικού Κυπέλλου, δίχως όμως να οδηγήσει την ομάδα του στην κατάκτηση του τίτλου, με την Τσέρνο Μόρε να κερδίζει την Λέφσκι στην παράταση και να κατακτά το Κύπελλο. Ο Ισπανός πραγματοποίησε ακόμα μία εξαιρετική σεζόν, με την ομάδα να χτίζεται γύρω από αυτόν κάθε Κυριακή. Παρ' όλα αυτά, τον Ιούνιο του 2015, ανακοίνωσε πως δεν πρόκειται να ανανεώσει το συμβόλαιό του, με τους "μπλε". Στο πρωτάθλημα του Αζερμπαϊτζάν αγωνίστηκε με την φανέλα της Νέφτσι. .

Ο Antonio Salas Quinta (γεννήθηκε στη 1 Οκτωβρίου του 1985), γνωστός ως Añete, είναι ένας Ισπανός επαγγελματίας ποδοσφαιριστής, που παίζει αυτήν την περίοδο για τον Απόλλωνα Σμύρνης.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BD%CF%84%CF%8C%CE%BD%CE%B9%CE%BF_%CE%91%CE%BD%CE%B9%CE%AD%CF%84%CE%B5

Αρμίνιος

Ο Αρμίνιος (ή Χέρμαν) γεννήθηκε το 19 π.Χ. στη Μεγάλη Γερμανία, σε μια περιοχή που οι Ρωμαίοι ονόμαζαν γη των Βαρβάρων (σημερινή Βορειοδυτική Γερμανία). Ήταν πρίγκιπας των Χερούσκων, αλλά απήχθη από τους Ρωμαίους όταν ήταν μικρός, μαζί με τον μικρότερο αδερφό του. Αυτοί του άλλαξαν το όνομα, από Χέρμαν σε Αρμίνιος, και τον μεγάλωσαν ως Ρωμαίο. Δέχτηκε στρατιωτική εκπαίδευση και υπηρέτησε στον στρατό από το 1 μ.Χ έως το 8 μ.Χ. Τότε στάλθηκε να υπηρετήσει στη γενέτηρά του, στη Βορειοδυτική Γερμανία. Εκεί, αποδείχτηκε ότι δεν ξέχασε ποτέ την πατρίδα του και δρούσε κρυφά από τους Ρωμαίους και τον έπαρχο Βάρο, με σκοπό να ενώσει τις φυλές απέναντι στους Ρωμαίους. Στην περιοχή βρίσκονταν τρεις λεγεώνες υπό τον Βάρο και βοηθητικές μονάδες ντόπιων υπό τον Αρμίνιο. Αφού ολοκλήρωσαν τις επιχειρήσεις και επέστρεφαν στο χειμερινό καταυλισμό τους μαζί με αποσκευές και οικογένειες στρατιωτών, ο Βάρος πληροφορήθηκε πως ο Αρμίνιος (που βρισκόταν μαζί του) συνωμοτούσε με Γερμανούς φυλάρχους εναντίον του. Επιθυμώντας να προλάβει οποιαδήποτε εξέγερση άμα τη γενέσει της, άλλαξε το δρομολόγιό του και κατευθύνθηκε προς τις επίφοβες περιοχές. Έτσι αναγκάσθηκε να περάσει από εδάφη που του ήταν τελείως άγνωστα, με αποτέλεσμα να πέσει στην παγίδα που είχε στήσει ο Αρμίνιος. Καθώς οι Ρωμαίοι δυσκολεύονταν να διασχίσουν τα ελώδη δάση του Τευτοβούργιου Δρυμού, ο Αρμίνιος υποκρίθηκε ότι φεύγει για να φέρει βοήθεια. Αντί όμως βοήθειας, επέστρεψε με ένα στρατό από συνασπισμένες φυλές. Στη σύγκρουση που ακολούθησε, υπολογίζεται ότι συμμετείχαν περίπου 20.000 - 25.000 από τη μεριά των Ρωμαίων (3 λεγεώνες, 6 κοόρτεις από υποτελείς φυλές, 3 ίλες ιππικού) και 15.000 από τη μεριά του Αρμινίου. Γνωρίζοντας εκ των έσω τις ρωμαϊκές στρατιωτικές τακτικές και την τοπογραφία του εδάφους, ο Αρμίνιος κατάφερε να χρησιμοποιήσει τις δυνάμεις του με τέτοιο τρόπο ώστε να επιφέρει συντριπτικά πλήγματα στον αριθμητικά υπέρτερο και καλύτερα εκπαιδευμένο αντίπαλο. Επί τρεις ημέρες οι Ρωμαίοι έπεφταν θύματα αλλεπάλληλων ενεδρών και επιθέσεων, με αποτέλεσμα να σκοτωθούν σχεδόν όλοι, ενώ πολλοί άνδρες από τις βοηθητικές κοόρτεις αυτομολούσαν προς τους συμπατριώτες τους. Ο Βάρος αναγκάσθηκε προς το τέλος της μάχης να αυτοκτονήσει για να μην πιαστεί αιχμάλωτος, όπως και αρκετοί ακόμα αξιωματικοί. Ο Τάκιτος έγραψε ότι κάποιοι Ρωμαίοι δεν πέθαναν στη μάχη, αλλά θυσιάστηκαν στα πλαίσια θρησκευτικών τελετών των νικητών ή κρατήθηκαν ως σκλάβοι - χαρακτηριστικό είναι ότι ενώ επιχειρούσε στον Άνω Ρήνο το 50, ο διοικητής Λεύκιος Πομπόνιος βρήκε άνδρες του Βάρου υποδουλωμένους για σαράντα χρόνια. Μετά τη μάχη η περιοχή απελευθερώθηκε και οι Ρωμαίοι αποχώρησαν. Ο Αρμίνιος έγινε φύλαρχος των Χερούσκων και θέλησε να ενώσει πολλές συγγενικές γερμανικές φυλές σε ένα βασίλειο, με τον ίδιο ως βασιλιά όμως δεν τα κατάφερε. Ο Αρμίνιος παντρεύτηκε με την πριγκίπισσα Θουνέλντα, κόρη ενός φιλορωμαίου Χερούσκου ευγενή. Τα επόμενα χρόνια οι Ρωμαίοι επιτίθενται στην περιοχή, για εκδικητικούς λόγους. Ο Αρμίνιος αναλαμβάνει την ηγεσία των φυλών. Όμως αυτή τη φορά οι Ρωμαίοι κερδίζουν στις περισσότερες μάχες και σκοτώνουν μεγάλο μέρος του πληθυσμού. Σε μία από αυτές τις επιδρομές, ο Ρωμαίος στρατηγός Γερμανικός, αιχμαλωτίζει τη Θουνέλντα και την παίρνει ως λάφυρο. Ο Αρμίνιους εκτελέστηκε το 21 μ.Χ., εξαιτίας φιλονικιών μεταξύ των φυλών. Η νίκη του Αρμίνιου στη Μάχη του Τευτοβούργιου Δρυμού είχε μεγάλο αντίκτυπο και στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και στη Γερμανία. Πολλοί θεωρούν ότι πρόκειται για τη μεγαλύτερη ήττα των Ρωμαίων στην ιστορία, ενώ σίγουρα μέσω αυτής ανακόπηκε η ραγδαία επέκταση των Ρωμαίων στην Ευρώπη. Η νίκη του Αρμίνιου, προκάλεσε μεγάλο σοκ στη Ρώμη. Χαρακτηριστικό είναι ότι μετά την είδηση του αποδεκατισμού των τριών λεγεώνων, ο τότε αυτοκράτορας, Οκτιαβιανός Αύγουστος Καίσαρ, κοπάναγε το κεφάλι του στους τοίχους και φώναζε συνεχώς τη φράση "Quintili Vare, legiones redde!" (Βάρε, δώσε μου πίσω τις λεγεώνες μου!). Σύμφωνα με τον ιστορικό, Τάκιτο, ο Αρμίνιος θεωρούνταν μεγάλος ηγέτης από τους Ρωμαίους και τον αναγνώριζαν ως απελευθερωτή του λαού του. Επίσης ο Αρμίνιος, ήταν η αιτία που οι Ρωμαίοι αποφάσισαν ότι τα όρια της Αυτοκρατορίας θα έφταναν μέχρι τον Ρήνο, δικαιολογώντας το λέγοντας ότι η περιοχή είναι φτωχή και δεν προσφέρει τίποτα. Βέβαια οι επιθέσεις των Ρωμαίων συνεχίστηκαν (και συνήθως είχαν και επιτυχία), αλλά όχι για επεκτατικούς λόγους. Παλαιοί Γερμανικοί Θρύλοι Έγιναν προσπάθειες για να αποδεοχτεί ότι η ιστορία του Αρμινίου και η νίκη του μπορεί να έχουν ζήσει στα παλιά Νορβηγικά σάγκα, με τη μορφή του δολοφόνου δράκων Sigurd, στα σάκγα Völsunga και Nibelungenlied. Μία ισλανδική αναφορά, θέλει τον Sigurd "να σκοτώνει τον δράκο" στο Gnitaheidr (σήμερα το προάστιο Kνέτερχάιντ της πόλης Μπαντ Σαλζούφλεν), που βρίσκεται σε μια στρατηγική τοποθεσία στον ποταμό Βέρε, που θα μπορούσε κάλλιστα να ήταν το σημείο αναχώρησης των λεγεώνων του Βάρου στο δρόμο τους για την καταστροφή τους στον Τευτοβούργιο Δρυμό. Γερμανικός πατριωτισμός Κατά τη διάρκεια της ενοποίησης της Γερμανίας τον 19ο αιώνα, ο Αρμίνιος χαρακτηρίστηκε ως σύμβολο της γερμανικής ενότητας και ελευθερίας. Στη Γερμανία, το όνομα Αρμίνιος ερμηνεύτηκε ότι αντικατοπτρίζει το όνομα Χέρμαν από τον Μαρτίνο Λούθηρο, ο οποίος θεωρούσε τον Αρμίνιο σύμβολο του γερμανικού λαού και τον αγώνα του ενάντια στη Ρώμη. Ο Χέρμαν των Χερούσκων, έγινε έμβλημα της αναβίωσης του γερμανικού πατριωτισμού που τροφοδοτήθηκε από τους Ναπολεόντους Πολέμους τον 19ο αιώνα. Το 1838, ξεκίνησε η κατασκευή ενός τεράστιου αγάλματος του Αρμινίου, γνωστό ως "Hermannsdenkmal", σε έναν λόφο κοντά στο Ντέτμολντ, στον Τευτοβούργιο Δρυμό. Τελικά ολοκληρώθηκε και αφιερώθηκε στα πρώτα χρόνια της Δεύτερης Γερμανικής Αυτοκρατορίας, μετά τη γερμανική νίκη επί της Γαλλίας στον Γαλλο-Πρωσικό πόλεμο του 1870-1871. Το μνημείο υπήρξε σημαντικό τουριστικό αξιοθέατο από τότε. Δυστυχώς, ο Αρμίνιος χρησιμοποιήθηκε και από τους Ναζί, ως σύμβολο γερμανικού εθνικισμού, κατά τη διάρκεια του Τρίτου Ράιχ. Ως σύμβολο κατά της καταπίεσης Μετα τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, στην Ανατολική Γερμανία, ο Αρμινίος εμφανίστηκε ως μια επαναστατική φιγούρα, που οδήγησε τις γερμανικές φυλές σε έναν αγώνα ενάντια στη Ρωμαϊκή κοινωνία, που χαρακτηριζόταν από την καταπίεση και την υποδούλωση των άλλων λαών και ήταν γεμάτη σκλάβους (Sklavenhaltergesellschaft). Ο Αρμινίος ερμηνεύτηκε ως συμβολικός του σοσιαλισμού, με τη Ρώμη να είναι σύμβολο των καταπιεστών και του καπιταλισμού.

Ο Αρμίνιος (λατινικά: Arminius, γερμανικά: Hermann) ήταν εκρωμαϊσμένος βάρβαρος λεγεωνάριος και στη συνέχεια φύλαρχος των Χερούσκων. Είναι γνωστός, επειδή ηγήθηκε των γερμανικών φυλών στην ιστορική Μάχη του Τευτοβούργιου Δρυμού στην οποία οι Βάρβαροι (όπως αποκαλούσαν τους Γερμανούς οι Ρωμαίοι) συνέτριψαν τρεις Ρωμαϊκές λεγεώνες, γεγονός που ουσιαστικά απέτρεψε τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία να επεκταθεί σχεδόν σε όλη την Ευρώπη.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%81%CE%BC%CE%AF%CE%BD%CE%B9%CE%BF%CF%82

Νικολάι Σλιτσένκο

Ο Νικολάι γεννήθηκε στην περιοχή Μπέλγκοροντ της Ρωσίας, σε μια οικογένεια Ρομά. Μέρος της παιδικής του ηλικίας πέρασε κατά τη διάρκεια του Β ' Παγκοσμίου Πολέμου. Κατά τη διάρκεια του πολέμου, ο Νικολάι έχασε πολλούς συγγενείς. Συγκεκριμένα, όταν ήταν αγόρι, ο πατέρας του πυροβολήθηκε μπροστά στα μάτια του το 1942. Μετά τον πόλεμο, η οικογένεια Σλιτσένκο εγκαταστάθηκε σε μια συλλογική φάρμα Ρομά στην Περιφέρεια Βορόνεζ. Οι έφηβοι έπρεπε να συνεργαστούν εξίσου με τους ενήλικες. Αυτή ήταν η εποχή που ο Νικολάι άκουσε για ένα θέατρο Ρομά στη Μόσχα και είχε ονειρευτεί να παίξει στη σκηνή. Το 1951, ο Νικολάι έγινε δεκτός στο θέατρο Romen. Το προικισμένο αγόρι τράβηξε την προσοχή των κορυφαίων δασκάλων θεάτρου. Σίγουρα, δεν το έκαναν εύκολο γι' αυτόν: ξεκίνησε σαν τους περισσότερους, ως βοηθητικός ηθοποιός. Ο Νικολάι ανέλαβε για πρώτη φορά έναν πρωταγωνιστικό ρόλο ήδη από το 1952, όταν δεν ήταν ακόμη 18 ετών. Αυτή ήταν τη στιγμή που το θέατρο έφυγε στο Ζάγκορσκ (σημερινό Σέργκιεφ Ποσάντ) με το έργο Four Fiancées του Ιβάν Χρουστάλεφ. Ο Νικολάι έπαιξε το ρόλο του Λέκσα, ως αντικαταστάτης του ηθοποιού Σεργκέι Φιοντόροβιτς Σίσκοφ (της δυναστείας των τσιγγάνων Σίσκοφ) που είχε αρρωστήσει. Έπαιξε έπειτα το ρόλο του Λέκσα για πολλά χρόνια και αργότερα, καθώς μεγάλωνε, έπαιξε επίσης και τον ρόλο του Μπάντι σε αυτό το έργο. Μετά το έργο ο Σλιτσένκο έλαβε την προσοχή ως ικανός ηθοποιός. Το θέατρο άρχισε να τον απασχολεί στα τρέχοντα έργα του ρεπερτορίου. Συνολικά, εκείνη την εποχή έπαιξε περισσότερους από 60 ρόλους στο θέατρο της πατρίδας του, και επίσης συμμετείχε σε μια σειρά από δημοφιλείς ταινίες, όπως το Κάτω από τη βροχή και τον Ήλιο, το Το νησί μου είναι μπλε, το Γάμος στη Μαλινόβκα και άλλα.Το 1977, ο Νικολάι Σλιτσένκο έγινε διευθυντής του θεάτρου Romen. Γι' αυτό, ολοκλήρωσε τα Ανώτατα Μαθήματα Διευθυντών στη Ρωσική Ακαδημία Θεάτρου Τεχνών το 1972, υπό τη διεύθυνση του Λαϊκού Καλλιτέχνη της ΕΣΣΔ Αντρέι Γκοντσάροφ . Στις 4 Δεκεμβρίου 1998, ένα αστέρι με το όνομα Νικολάι Σλιτσένκο τοποθετήθηκε στην πλατεία Αστεριών στη Μόσχα. Παράσημα Βραβείο Αξίας για την πατρίδα 2η τάξη (2020). Βραβείο αξίας για την 3η τάξη της πατρίδας (2004). Βραβείο αξίας για την 4η τάξη της πατρίδας (1994) Βραβείο τιμής (2009) Βραβείο φιλίας (2014) Βραβείο Φιλίας των Λαών ΤίτλοιΛαϊκός καλλιτέχνης της ΕΣΣΔ (1981) Λαϊκός καλλιτέχνης του RSFSR (1975) Τιμημένος καλλιτέχνης του RSFSR (1969) ΒραβείαΚρατικό βραβείο της ΕΣΣΔ (1987) Κυβερνητικό βραβείο Ρωσικής Ομοσπονδίας στον τομέα του πολιτισμού (2013)

Ο Νικολάι Αλεξίεβιτς Σλιτσένκο (ρωσικά: Никола́й Алексе́евич Сличе́нко‎ ; γεννημένος στις 27 Δεκεμβρίου 1934-2 Ιουλίου 2021 ) είναι Ρώσος τραγουδιστής, ηθοποιός και διευθυντής του θεάτρου Romen στη Μόσχα. Ήταν το μοναδικό άτομο Ρομά, που του απονεμήθηκε ο τίτλος Λαϊκός Καλλιτέχνης της ΕΣΣΔ (1981).

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CE%BB%CE%AC%CE%B9_%CE%A3%CE%BB%CE%B9%CF%84%CF%83%CE%AD%CE%BD%CE%BA%CE%BF

Το Μυστικό Βασίλειο του Δάσους

Η ταινία αφηγείται τη μάχη μεταξύ των δυνάμεων του καλού, που προστατεύουν τη φύση, και του κακού, που θέλουν να την καταστρέψουν. Όταν μια έφηβη κοπέλα βρεθεί κατά μαγικό τρόπο σ’ αυτό το μυστικό σύμπαν, θα συμμαχήσει με ένα μπουλούκι μοναδικών και αστείων χαρακτήρων για να σώσει τον κόσμο τους ...αλλά και τον δικό μας. Το Μυστικό Βασίλειο του Δάσους στην IMDb

Το Μυστικό Βασίλειο του Δάσους (αγγλικά: Epic) είναι τρισδιάστατη αμερικανική ταινία περιπέτειας και κωμωδίας που παράγεται από τα Blue Sky Studios και διανέμεται από το 20th Century Fox.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%BF_%CE%9C%CF%85%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C_%CE%92%CE%B1%CF%83%CE%AF%CE%BB%CE%B5%CE%B9%CE%BF_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%94%CE%AC%CF%83%CE%BF%CF%85%CF%82

Ασπαραγινικό οξύ

Το ασπαραγινικό οξύ ανακαλύφθηκε το 1827 από τον Πλίσσον (Plisson), ο οποίος το παρήγαγε από την ασπαραγίνη, που είχε απομονωθεί από το χυμό του σπαραγγιού (η λέξη προήλθε από την ελληνική «ασπάραγος» = σπαράγγι) το 1806, βράζοντάς την (ασπαραγίνη) με μια βάση. Το ασπαραγινικό οξύ δεν είναι απαραίτητο αμινοξύ, δηλαδή μπορεί να συντεθεί από τα ενδιάμεσα της κεντρικής μεταβολικής οδού στους ανθρώπους. Πάντως, το ασπαραγινικό οξύ μπορεί να βρεθεί έτοιμο στις ακόλουθες τροφές: Ζωικές πηγές: Ζαμπονάκια, λουκάνικα, κυνήγι. Φυτικές πηγές: Φύτρα σπόρων, νιφάδες βρώμης, αβοκάντο, σπαράγγια, νέα ζαχαροκάλαμα, μελάσσες από ζαχαρότευτλα. Διαιτητικά συμπληρώματα περιέχουν ασπαραγινικό οξύ ή άλατά του, όπως π.χ. ασπαραγινικό ασβέστιο. Στα γλυκαντικά παρασκευάσματα ασπαρτάμης του εμπορίου, συχνά έχει προστεθεί ασπαραγινικό οξύ. Το ασπαραγινικό είναι μη απαραίτητο αμινοξύ για τα θηλαστικά, αφού παράγεται από το οξαλοξικό οξύ με τρανσαμίνωση. Μπορεί επίσης να παραχθεί από την ορνιθίνη και την κιτρουλλίνη μέσω του κύκλου της ουρίας. Στα φυτά και σε μικροοργανισμούς, το ασπαραγινικό οξύ είναι η πρόδρομη ένωση για αρκετά άλλα αμινοξέα που συμπεριλαμβάνουν τέσσερα (4) απαραίτητα για τον άνθρωπο αμινοξέα: μεθειονίνη, θρεονίνη, ισολευκίνη και λυσίνη. Η μετατροπή του ασπαραγινικού οξέος στα αναφερόμενα αμινοξέα ξεκινά με την αναγωγή του ασπαραγινικού οξέος στην «ημιαλδεΰδη» του, HCOCH2CH(NH2)COOH. Η ασπαραγίνη παράγεται από το ασπαραγινικό οξύ με τρανσαμίδωση: To ασπαραγινικό οξυ είναι επίσης μεταβολίτης στον κύκλο της ουρίας και παίρνει μέρος και στη γλυκονεογένεση. Μεταφέρει αναγωγικά ισοδύναμα στη μεταφορά μηλικού-ασπαραγινικού, η οποία χρησιμοποιεί την έτοιμη αλληλομετατροπή τουασπαραγινικού οξέος και του οξαλοξικού οξέος, που είναι το οξειδωμένο (αφυδρογονωμένο) παράγωγο του μηλιού οξέος. Το ασπαραγινικό οξύ δίνει ένα άτομο αζώτου στη βιοσύνθεση της ινοσίνης, την πρόδρομη ένωση των βάσεων πουρίνης. Επιπρόσθετα, το ασπαραγινικό οξύ δρα ως αποδέκτης υδρογόνου στην αλυσίδα της συνθετάσης της τριφωσφορικής αδενοσίνης. Τα ασπαραγινικά ιόντα (συζυγής βάση του ασπαραγινικού οξέος) διεγείρει τους δέκτες NMDA, παρόλο που δεν είναι τόσο ισχυροί νευροδιαβιβαστές, όσο είναι τα γλουταμινικά ιόντα.

Το L-Ασπαραγινικό οξύ είναι ένα από τα 22 πρωτεϊνογόνα αμινοξέα. Στο επίπεδο της μοριακής γενετικής, τα κωδικόνιά του είναι GAU και GAC. Είναι ένα α-αμινοδιοξύ με σύντομο συντακτικό τύπο HOOCCH2CH(NH2)COOH. Τα καρβοξυλικά ανιόντα, τα άλατα και και οι εστέρες του ασπαραγικού οξέος είναι γνωστά ως «ασπαραγικά». Το ασπαραγινικό οξύ και το γλουταμινικό οξύ ταξινομούνται στα «όξινα αμινοξέα». Το ελεύθερο ασπαραγινικό οξύ έχει pKa1 = 3,9, αλλά όταν βρίσκεται μέσα ένα πεπτίδιο το pKa του εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από το τοπικό του περιβάλλον. Ένα pKa ως και 14 δεν είναι τελείως ασυνήθιστο. Το ασπαραγινικό ανιόν είναι διαδεδομένο στη βιοσύνθεση. Όπως συμβαίνει με όλα τα αμινοξέα, η παρουσία όξινων πρωτονίων εξαρτάται από το τοπικό περιβάλλον και το pH του διαλύματος.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%83%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%B1%CE%B3%CE%B9%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CF%8C_%CE%BF%CE%BE%CF%8D

Αϊσέ Σουλτάνα (κόρη του Μουσταφά Β΄)

Η Αϊσέ Σουλτάν γεννήθηκε στις 30 Απριλίου 1696 και ήταν κόρη του σουλτάνου Μουσταφά Β΄. Αναφορές θέλουν να έχει γεννηθεί σε μια από τις πόλεις που ο πατέρας της ήταν απεσταλμένος σύμφωνα με το οθωμανικό διάταγμα. Το 1703 σε ηλικία επτά ετών παντρεύτηκε τον Κιοπρουλούζαντε Νταμάτ Νουμάν Πασά. Το 1710 ο Νουμάν έγινε Μεγάλος Βεζίρης, αλλά λίγο καιρό αργότερα απολύθηκε από την θέση του Μεγάλου Βεζίρη και στάλθηκε στην Κρήτη ως διοικητής. Το 1719 ο Νουμάν πέθανε και σε ηλικία 23 ετών η Αϊσέ Σουλτάν έμεινε χήρα. Στη συνέχεια παντρεύτηκε τον Τεζκιρετζή Ιμπραήμ Πασά, ο οποίος πέθανε το 1722. Μετά το θάνατο του Ιμπραήμ, παντρεύτηκε τον Χοτίν Μουχαφιζή Κοτζά Μουσταφά Πασά το 1725. Ο Μουσταφά πέθανε μετά από πέντε χρόνια γάμου. Η Αϊσέ έγινε για τρίτη φορά χήρα, και δεν ξαναπαντρεύτηκε ποτέ. Από τους τρεις γάμους που έκανε δεν απέκτησε κανένα παιδί. Η Αϊσέ πέθανε στις 26 Σεπτεμβρίου 1752 στην Κωνσταντινούπολη σε ηλικία 56 ετών. Ο τάφος βρίσκεται στον τουρμπέ της προγιαγιάς της,Βαλιντέ Τουρχάν Χατιτζέ Σουλτάν,στο Φατίχ Τζαμί. Η Αϊσέ Σουλτάν είχε μια μικρότερη αδελφή με το ίδιο όνομα, αλλά της δόθηκε το προσωνύμιο "Μπουγιούκ" (δηλ. Μεγάλη), ενώ στην αδελφή της δόθηκε το προσωνύμιο "Κιουτζούκ" (δηλ. Μικρή). Peirce, Leslie P., The Imperial Harem: Women and Sovereignty in the Ottoman Empire, Oxford University Press, 1993, ISBN 0-19-508677-5 (paperback) Yavuz Bahadıroğlu, Resimli Osmanlı Tarihi, Nesil Yayınları (Ottoman History with Illustrations, Nesil Publications), 15th Ed., 2009, ISBN 978-975-269-299-2 (Hardcover)

Η Αϊσέ Σουλτάν (Οθ. Τούρκικα:عائشة سلطان) (Τούρκικα: Ayşe Sultan, γνωστή ως Μπουγιούκ Αϊσέ Σουλτάν (δηλαδή "Μεγάλη Αϊσέ Σουλτάν), 30 Απριλίου 1696 - 26 Σεπτεμβρίου 1752) ήταν κόρη του σουλτάνου Μουσταφά Β΄ της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%8A%CF%83%CE%AD_%CE%A3%CE%BF%CF%85%CE%BB%CF%84%CE%AC%CE%BD%CE%B1_(%CE%BA%CF%8C%CF%81%CE%B7_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%9C%CE%BF%CF%85%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%86%CE%AC_%CE%92%CE%84)

Σαπάλα

Η Σαπάλα ιδρύθηκε στις 12 Ιουλίου 1913 και μετατράπηκε σε δήμο το 1948. Βρισκόταν (και εξακολουθεί να βρίσκεται) γύρω από έναν σιδηροδρομικό σταθμό που κατασκευάστηκε από τον Μεγάλο Νότιο Σιδηρόδρομο του Μπουένος Άιρες, μια βρετανικής ιδιοκτησίας εταιρεία που περιήλθε στην Ferrocarril General Roca μετά την εθνικοποίηση των σιδηροδρόμων το 1948 και, μετά την ιδιωτικοποίηση των σιδηροδρόμων το 1993, στα χέρια της Ferrosur Roca. Η πόλη χωρίζεται στα δύο από τη σιδηροδρομική γραμμή - από τη μία πλευρά υπάρχει μια εμπορική περιοχή με παλιά κτίρια και από την άλλη μια σύγχρονη περιοχή κατοικιών. Ο σταθμός είναι ο τερματικός σταθμός στο τέλος της γραμμής από την Μπαΐα Μπλάνκα και τη Νεουκέν, η οποία επρόκειτο να συνεχίσει να διασχίζει τις Άνδεις και να καταλήγει στη Χιλή. Η κατασκευή του εγκαταλείφθηκε τη δεκαετία του 1920, αν και το 2006 προτάθηκε η επανάληψη της κατασκευής του. Το 1918 η Σαπάλα ήταν το σημείο εκκίνησης της πρώτης πτήσης αεροπλάνου πάνω από τις Άνδεις, όταν ο Λουίς Καντελάρια πέταξε προς το Κούνκο της Χιλής στις 13 Απριλίου. Εξυπηρετείται από το αεροδρόμιο της Σαπάλα. Το κλίμα της Σαπάλα είναι ψυχρό ημίξηρο (BSk, σύμφωνα με την κλιματική ταξινόμηση Κέππεν), που καταλήγει σε ψυχρό-θερινό μεσογειακό κλίμα (Csb). Οι χειμώνες είναι ψυχροί. Το κλίμα είναι επίσης πολύ θυελλώδες κατά το μεγαλύτερο μέρος του έτους- έχουν καταγραφεί άνεμοι ταχύτητας 160 χιλιομέτρων την ώρα. Επίσης, κατά μέσο όρο ενδέχεται να πέσει χιόνι ύψους 30-40 εκατοστών κάθε χρόνο. Είναι πολύ ξηρή περιοχή, με περίπου 369 χιλιοστά βροχής ετησίως. Τα καλοκαίρια μπορεί να έχουν υψηλές θερμοκρασίες, έως και 35 °C, με ηλιόλουστες και σταθερές θερμοκρασιακά ημέρες και δροσερές νύχτες.

Η Σαπάλα (ισπανικά: Zapala‎) είναι πόλη και τουριστικός προορισμός στην επαρχία Νεουκέν της Παταγονίας, στην Αργεντινή. Σύμφωνα με υπολογισμό του 2019 έχει περίπου 35.300 κατοίκους.Η πόλη βρίσκεται στο γεωγραφικό κέντρο της επαρχίας, στη συμβολή εθνικών και επαρχιακών δρόμων, σε διαδρομή προς τις Άνδεις και τη Χιλή. Η πόλη φιλοξενεί το εργοστάσιο τσιμέντου Loma Negra.Η Σαπάλα βρίσκεται κοντά στο Εθνικό Πάρκο Λαγκούνα Μπλάνκα και σε ένα χιονοδρομικό κέντρο και βρίσκεται σε μία στέπα, γνωστή ως Πεχουένια, η οποία έχει μικρά δάση Αραουκάριας και περικλείει την παρακείμενη πόλη Αλουμινέ καθώς και άλλες πόλεις.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%B1%CF%80%CE%AC%CE%BB%CE%B1

Ντέβιτσα

Το όρος Ντέβιτσα βρίσκεται βορειοανατολικά του Αλέκσινατς και νότια της Σόκομπανια. Περιτριγυρίζεται, καθώς και γειτνιάζει, από τα όρη Ρόζανι στα βορειοδυτικά και Ρτάνι στα βόρεια, μέσω του όρους Όζρεν, με το οποίο αποτελεί από κοινού ορεινό όγκο, στα δυτικά και από τον ποταμό Μοράβιτσα στα βόρεια. Σερβικά Καρπάθια Κατάλογος βουνών της Σερβίας

Το όρος Ντέβιτσα (σερβικά κυριλλικά: Девица, σερβικά λατινικά: Devica) είναι βουνό στα ανατολικά της Σερβίας. Κορυφή του αποτελεί το Τσάμπλινατς, το οποίο βρίσκεται σε υψόμετρο 1.138 μέτρων και το οποίο βρίσκεται εντός του νοτιότερου τμήματος των Σερβικών Καρπαθίων.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CF%84%CE%AD%CE%B2%CE%B9%CF%84%CF%83%CE%B1

Χονγκ Κονγκ

Αρχαιολογικές έρευνες δείχνουν ότι η παρουσία ανθρώπων στην περιοχή Λαπ Κοκ Τσεκ (εκεί όπου σήμερα το Διεθνές Αεροδρόμιο του Χονγκ Κονγκ) χρονολογείται από 35.000 έως 39.000 χρόνια πριν και στη χερσόνησο Σάι Κούνγκ από 6.000 χρόνια πριν.Γονγκ Τέι Τουνγκ και ο όρμος των τριών οργιών ήταν οι πρώτες περιοχές όπου κατοίκησαν άνθρωποι στο Χονγκ Κονγκ κατά την παλαιολιθική περίοδο. Πιστεύεται ότι στον όρμο ήταν οικισμός σε κοιλάδα και το Γονγκ Τέι Τουνγκ ήταν κατασκευαστικό κέντρο. Έχουν ανασκαφεί νεολιθικά αντικείμενα, τα οποία δείχνουν πολιτιστικές διαφορές από τον πολιτισμό Λόνγκσαν στη βόρεια Κίνα και τους οικισμούς των Τσε, πριν από τη μετανάστευσε των Μπαϊγουέ (Βιετ) στο Χονγκ Κονγκ. Οκτώ πετρογλυφικά, που χρονολογούνται από τη δυναστεία Σανγκ στην Κίνα, ανακαλύφθηκαν στα γύρω νησιά.Το 214 π.Χ., ο Τσιν Σι Χουάνγκ, ο πρώτος αυτοκράτορας της Κίνας, κατέκτησαν τις φυλές Μπαϊγιουέ στο Τζιαοτσί (μοντέρνο Λιάνγκουανγκ και Βιετνάμ) και ενσωματώνεται στην επικράτεια της αυτοκρατορικής Κίνας για πρώτη φορά. Το σύγχρονο Χονγκ Κονγκ ανατέθηκε στη διοίκηση Νανχάι, κοντά στην πρωτεύουσα, τη Πανγιού.Η περιοχή του Χονγκ Κονγκ βρέθηκε υπό την εξουσία του βασιλείου Νανγιούε (Νότιο Βιετ), που ιδρύθηκε από τον στρατηγό Τσάο Τούο το 204 π.Χ., μετά την κατάρρευση της βραχύβιας δυναστείας Τσιν. Όταν το βασίλειο Νανγιούε κατακτήθηκε από τη δυναστεία Χαν το 111 π.Χ.. Αρχαιολογικά στοιχεία δείχνουν ότι ο πληθυσμός αυξήθηκε και η παραγωγή αλατιού ανθούσε αυτή τη χρονική περίοδο. Ο τάφος του Λέι Τσενγκ Ουκ Χαν στη χερσόνησο Καουλούν πιστεύεται ότι κατασκευάστηκε κατά τη διάρκεια της δυναστείας των Χαν.Από τη δυναστεία Τζιν μέχρι την πρώιμη περίοδο της δυναστείας των Τανγκ, η περιοχή που σήμερα περιλαμβάνει το Χονγκ Κονγκ υπαγόταν στην επαρχία Μπαοάν (寶安 縣). Κατά τη διάρκεια της δυναστείας των Τανγκ, η περιοχή Γκουανγκντόνγκ άκμασε ως διεθνές εμπορικό κέντρο. Η περιοχή Τουέν Μουν σε ό,τι είναι τώρα τα Νέα Εδάφη του Χονγκ Κονγκ ήταν λιμάνι, ναυτική βάση, κέντρο παραγωγής αλατιού και, αργότερα, βάση για την εκμετάλλευση μαργαριταριών. Το νησί Λαντάου ήταν επίσης κέντρο παραγωγής αλατιού, όπου ξέσπασαν ταραχές των λαθρεμπόρων αλατιού ενάντια στην κυβέρνηση. Το 736 μ.Χ. ο πρώτος αυτοκράτορας Τανγκ κατασκεύασε στρατιωτικό οχυρό στο Τουέν Μουν, στο δυτικό Χονγκ Κονγκ, για την άμυνα της παράκτια ζώνη της περιοχής. Το πρώτο σχολείο του χωριού, το Κολέγιο Λι Γινγκ, ιδρύθηκε το 1075 μ.Χ. στα σημερινά Νέα Εδάφη της εποχή της βόρειας δυναστείας Σονγκ. Μετά την ήττα τους από τους Μογγόλους, το δικαστήριο των Νότιων Σονγκ μεταφέρθηκε για λίγο στη Καουλούν, πριν από την τελική ήττα τους στη μάχη της Γιάμεν.Από τη Δυναστεία Τανγκ μέχρι τη Δυναστεία Μινγκ, η περιοχή που σήμερα περιλαμβάνει το Χονγκ Κονγκ υπαγόταν στην επαρχία Ντόνγκουαν (東莞 縣 / 東 官 縣). Μετά η περιοχή δόθηκε στην κομητεία Σινάν (新 安縣), πριν αποικιστεί από τους Βρετανούς. Ο πρώτος Ευρωπαίος εξερευνητής που αναφέρεται να επισκέφθηκε το Χονγκ Κονγκ, ήταν ο Ζόρζε Άλβαρες, ένας Πορτογάλος ο οποίος έφθασε το 1513. Αφότου ίδρυσαν το Μακάου το 1557, οι Πορτογάλοι έμποροι άρχισαν το εμπόριο με τη νότια Κίνα. Όμως, μετά από στρατιωτικές συγκρούσεις ανάμεσα σε Κίνα και Πορτογαλία οδήγησαν στην αποπομπή όλων των Πορτογάλων εμπόρων από την υπόλοιπη Κίνα. Στα μέσα του 16ου αιώνα, ακολουθώντας την πολιτική των κλειστών θυρών και της απομόνωσης, απαγορεύθηκαν όλες οι θαλάσσιες δραστηριότητες, ώστε να μην υπάρχει επαφή με τους ξένους δια θαλάσσης. Από το 1661 μέχρι το 1669, 15.000 άνθρωποι εκτοπίστηκαν από το Χονγκ Κονγκ και μετακινήθηκαν στην ενδοχώρα, 1.648 επέστρεψαν το 1669. Το 1839, η άρνηση των Τσινγκ να υποστηρίξουν τις εισαγωγές οπίου οδήγησε στον πρώτο πόλεμο του οπίου ανάμεσα στη Βρετανική Αυτοκρατορία και την αυτοκρατορία των Τσινγκ. Η ήττα των Τσινγκ οδήγησε στην κατοχή του Χονγκ Κονγκ από τις βρετανικές δυνάμεις στις 20 Ιανουαρίου 1841. Αρχικά δόθηκε πάλι στην Κίνα με τη συνθήκη του Τσουενπέε, ως τμήμα της συμφωνίας ανάμεσα στον πλοίαρχο Τσαρλς Έλιοτ και τον κυβερνήτη Τσισάν. Καθώς μια διαφωνία ανάμεσα σε υψηλόβαθμους αξιωματούχους δεν οδήγησε σε επικύρωση της συνθήκης, στις 29 Αυγούστου 1842, το Χονγκ Κονγκ έγινε επισήμως τμήμα του Ηνωμένου Βασιλείου με τη συνθήκη της Νανκίνγκ. Οι Βρετανοί εγκαθίδρυσαν επισήμως την αποικία του Στέμματος και τον επόμενο χρόνο ίδρυσαν την πόλη της Βικτόρια.Ο πληθυσμός του Χονγκ Κονγκ ήταν 7.450 όταν υψώθηκε η βρετανική σημαία στις 26 Ιανουαρίου 1841, οι περισσότεροι ψαράδες Τάνκα και εργάτες Χάκα, των οποίων οι οικισμοί ήταν διασκορπισμένοι στις ακτές. Τη δεκαετία του 1850, μεγάλος αριθμός Κινέζων μεταναστών διέσχισε τα τότε ελεύθερα σύνορα για να ξεφύγει από την εξέγερση Τάιπινγκ. Άλλες φυσικές καταστροφές, όπως πλημμύρες, τυφώνες και λιμός στην κινεζική ενδοχώρα έπαιξαν σημαντικό ρόλο, καθιστώντας το Χονγκ Κονγκ ασφαλές καταφύγιο.Το 1898, με τη συνθήκη για την επέκταση της επικράτειας του Χονγκ Κονγκ, η Βρετανία απέκτησε το νησί Λαντάου και την περιοχή βόρεια της οδού Μπάουνταρι στο Καουλούν μέχρι τον ποταμό Σεντσέν και άλλα 200 νησιά για 99 χρόνια. Το Χονγκ Κονγκ συνέχισε να αναπτύσσεται στο πρώτο μισό του 20ού αιώνα. Το πανεπιστήμιο του Χονγκ Κονγκ ιδρύθηκε το 1911. Παρά τη φυγή 60.000 κατοίκων κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου λόγω φόβων για επίθεση των Γερμανών στη βρετανική αποικία, το Χονγκ Κονγκ παρέμεινε ειρηνικό. Ο πληθυσμός αυξήθηκε από 530.000 το 1916 σε 725.000 το 1925 και έφτασε το 1,6 εκατομμύρια το 1941.Ως τμήμα της στρατιωτικής εκστρατείας στην νοτιοανατολική Ασία κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου, ο ιαπωνικός στρατός μετακινήθηκε νότια από το Γκουανγκτσόου στην κινεζική ενδοχώρα και επιτέθηκε στο Χονγκ Κονγκ στις 8 Δεκεμβρίου 1941. Η μάχη του Χονγκ Κονγκ έληξε με την παράδοση των Βρετανών και Καναδών αμυνόμενων στους Ιάπωνες στις 25 Δεκεμβρίου 1941, τα οποία αναφέρονται από τους ντόπιους ως τα Μαύρα Χριστούγεννα.Κατά τη διάρκεια της ιαπωνικής κατοχής του Χονγκ Κονγκ, ο ιαπωνικός στρατός προχώρησε σε θηριωδίες ενάντια στους πολίτες και τους αιχμάλωτους πολέμου, όπως η σφαγή του κολεγίου Σαιντ Στίβεν. Οι πολίτες υπέφεραν επίσης από τις ελλείψεις τροφίμων και τον ακραίο πληθωρισμό λόγω της αναγκαστικής αλλαγής του δολαρίου του Χονγκ Κονγκ με τα στρατιωτικά ιαπωνικά χαρτονομίσματα. Η αρχική αναλογία 2:1 άλλαξε σε 4:1 και η κατοχή δολαρίων του Χονγκ Κονγκ έγινε παράνομη και τιμωρούνταν με βασανιστήρια. Εξαιτίας του λιμού και της αναγκαστικής απέλασης για καταναγκαστική εργασία στην ενδοχώρα της Κίνας, ο πληθυσμός του Χονγκ Κονγκ μειώθηκε από 1,6 εκατομμύρια το 1941 σε 600.000 το 1945, όταν η Βρετανία ανέκτησε τον έλεγχο της αποικίας, στις 30 Αυγούστου 1945.Ο πληθυσμός του Χονγκ Κονγκ αυξήθηκε ξανά γρήγορα μετά τον πόλεμο, καθώς ένα κύμα από ειδικευμένους εργάτες από της Κίνα έψαχνε καταφύγιο από τον κινεζικό εμφύλιο πόλεμο. Όταν οι κομμουνιστές κατέλαβαν την ηπειρωτική Κίνα το 1949, οι περισσότεροι εξειδικευμένοι εργάτες διέσχισαν τα ανοικτά σύνορα φοβούμενοι διώξεις. Πολλοί από τους νέους κατοίκους της περιοχής, ιδίως αυτοί που έμεναν στη Σαγκάη και τη Γκουανγκτσόου, δημιούργησαν μικρομεσαίες επιχειρήσεις στο βρετανικό Χονγκ Κονγκ. Με την εγκαθίδρυση ενός σοσιαλιστικού κράτους στην Κίνα το 1949, η Βρετανία επανεξέτασε την πολιτική των ανοικτών συνόρων με την Κίνα. Το 1951 ορίστηκε συνοριακή ζώνη. Τη δεκαετία του 1950 το Χονγκ Κονγκ έγινε η πρώτη από τις τέσσερις «ασιατικές τίγρεις», με γρήγορη εκβιομηχάνιση, ιδίως στον τομέα των υφασμάτων, κατασκευαστικές βιομηχανίες και εξαγωγή κινεζικών αγαθών. Καθώς ο πληθυσμός αυξανόταν, το εργατικό κόστος παρέμεινε χαμηλά και το επίπεδο διαβίωσης αυξανόταν σταθερά. Η ανταγωνιστικότητα του Χονγκ Κονγκ σταδιακή μειώθηκε λόγω του αυξανόμενου κόστους εργασίας και ιδιοκτησίας, καθώς και την ανάπτυξη της νότιας Κίνας, μέσω της πολιτικής των ανοικτών πυλών, η οποία εφαρμόστηκε το 1978, ανοίγοντας την Κίνα στις ξένες επενδύσεις. Όμως, μέχρι τη δεκαετία του 1990, το Χονγκ Κονγκ είχε εγκαθιδρυθεί ως ένα από τα παγκόσμια οικονομικά κέντρα, μαζί με το Λονδίνο και τη Νέα Υόρκη, εμπορικό κέντρο, μια από τις ταχύτερα αναπτυσσόμενες οικονομίες στην Ασία και παράδειγμα της οικονομικής πολιτικής της ελεύθερης αγοράς. To 1983 το Χονγκ Κονγκ επαναταξινομήθηκε ως Βρετανικό Εξαρτημένο Έδαφος, όταν η Βρετανική Αυτοκρατορία αναταξινομούσε την παγκόσμια επικράτειά της. Μετά από συζητήσεις και διαπραγματεύσεις με τη Κίνα, υπογράφηκε η Κοινή Σινοβρετανική Διακήρυξη το 1984. Οι δύο χώρες συμφώνησαν το Χονγκ Κονγκ να περάσει στην κυριαρχία της Κίνας την 1η Ιουλίου 1997, ενώ το Χονγκ Κονγκ θα παρέμενε αυτόνομο ως ειδική διοικητική περιοχή και να μπορούσε να διατηρήσει την οικονομία της ελεύθερης αγοράς, το νομικό του σύστημα, ανεξάρτητη εκπροσώπηση τους διεθνείς οργανισμούς, συνθήκες και τη λήψη αποφάσεων με την εξαίρεση όσων αφορούν την ξένη διπλωματία και τη στρατιωτική άμυνα. Το σύστημα αυτό έμεινε γνωστό με την φράση «μία χώρα, δύο συστήματα», αφού ξεκαθάριζε ότι το Χονγκ Κονγκ θα ήταν ενωμένο με την Κίνα, αλλά δεν θα είχε το σοσιαλιστικό σύστημά της. Η συνθήκη επικυρώθηκε το 1990. Την 1η Ιουλίου 1997, η κυριαρχία του Χονγκ Κονγκ πέρασε από το Ηνωμένο Βασίλειο στη Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας, σημαίνοντας το τέλος των 156 χρόνων βρετανικής κυριαρχίας στο Χονγκ Κονγκ. Λίγο αργότερα, δέχθηκε διπλό οικονομικό χτύπημα, με την οικονομική κρίση του 1997 και τη γρίπη των πτηνών Η5Ν1. Ακόμα, την άνοιξη 2003, το Χονγκ Κονγκ χτυπιέται από την επιδημία του SARS του 2003.Μετά την παράδοση του Χονγκ Κονγκ στην Κίνα, έπρεπε να εφαρμοστεί το συμφωνηθέν μοντέλο «μία χώρα, δύο συστήματα». Το 1998 πραγματοποιήθηκαν οι πρώτες εκλογές για το Νομοθετικό Συμβούλιο. Στις εκλογές ξεκαθάρισε το πολιτικό τοπίο που κυριαρχεί έως και σήμερα στο Χονγκ Κονγκ. Όλα τα κόμματα οργανώθηκαν πίσω από δύο στρατόπεδα/παρατάξεις την φιλοδημοκρατική, η οποία υποστηρίζει τον εκδημοκρατισμό του Χονγκ Κονγκ, και την φιλοκινεζική, η οποία υποστηρίζει τις πολιτικές που προωθεί το Πεκίνο και η κυβέρνηση του ΚΚΚ. Παρόλο που η φιλοδημοκρατική παράταξη συγκέντρωσε πάνω από το 65% των ψήφων, το περίπλοκο εκλογικό σύστημα δεν επέτρεψε στην παράταξη να συγκεντρώσει και την πλειοψηφία στην βουλή. Από τότε και στο εξής, πάγιο αίτημα της φιλοδημοκρατικής παράταξης θα είναι η υιοθέτηση άμεσης καθολικής ψηφοφορίας για όλες τις έδρες του Συμβουλίου. Την 1η Ιουλίου 2003 ένα πολύ μεγάλο συλλαλητήριο λαμβάνει χώρα στο Χονγκ Κονγκ, με την συμμετοχή 500.000 ατόμων. Αίτιο ήταν η πρόταση από την κυβέρνηση, υιοθέτησης ενός «Νόμου εθνικής ασφάλειας», όπως προβλεπόταν από τον Βασικό Νόμο. Ο προτεινόμενος νόμος, ωστόσο, κατηγορήθηκε από την φιλοδημοκρατική παράταξη ως αντιδημοκρατικός, που θα περιόριζε την ελευθερία της έκφρασης στο Χονγκ Κονγκ. Έπειτα από το ογκώδες συλλαλητήριο όμως, ο κυβερνήτης Τανγκ Τσι-Χουά υποχωρεί και αποσύρει το νομοσχέδιο. Έπειτα από αυτό, η διακυβέρνηση του Τανγκ Τσι-Χουά γίνεται ιδιαίτερα αντιδημοφιλής και τελικά ο κυβερνήτης παραιτείται το 2005, προφασιζόμενος λόγους υγείας. Τον διαδέχεται ο Ντόναλντ Τσανγκ, ο οποίος, σε αντίθεση με τον προκάτοχό του, χαίρει μεγάλης αποδοχής από την κοινωνία του Χονγκ Κονγκ. Το 2005, η φιλοδημοκρατική παράταξη μπλόκαρε τα σχέδια του νέου κυβερνήτη για αλλαγές στον εκλογικό νόμο και στο σύνταγμα, υποστηρίζοντας ότι ήταν ανεπαρκείς. Το 2007 ο Ντόναλντ Τσάνγκ επανεκλέχτηκε κυβερνήτης. Τον επόμενο χρόνο το Χονγκ Κονγκ χτυπήθηκε σχετικά ελαφριά από την παγκόσμια οικονομική κρίση. Το 2009 κατέθεσε εκ νέου τις ίδιες προτάσεις του για συνταγματικές αλλαγές, με μικρές αλλαγές. Αν και στην αρχή το φιλοδημοκρατικό στρατόπεδο απέρριψε ξανά τις προτάσεις, αργότερα, το μεγαλύτερο κόμμα του στρατοπέδου, το Δημοκρατικό, ξεκίνησε συνομιλίες με μέλη της κυβέρνησης, με στόχο την επίτευξη μιας συμφωνίας για τον εκδημοκρατισμό της πόλης. Πράγματι το 2010 τα δύο μέρη κατέληξαν σε μία συμφωνία, η οποία προέβλεπε μία μικρή αύξηση των μελών που εκλέγονται απευθείας από τον λαό για τις βουλευτικές εκλογές του 2012. Τα υπόλοιπα κόμματα του στρατοπέδου, ωστόσο, κατηγόρησαν το Δημοκρατικό κόμμα για υποχώρηση σε θέσεις-κλειδιά όπως σχετικά με την καθολική ψηφοφορία. Σε απάντηση για τις «προδοτικές» διαπραγματεύσεις, οργανώθηκε το «Δημοψήφισμα των 5 [εκλογικών] περιφερειών»: στις 21 Ιανουαρίου 2010, πέντε φιλοδημοκρατικοί βουλευτές παραιτήθηκαν ταυτόχρονα, ένας από κάθε μία από τις 5 γεωγραφικές εκλογικές περιφέρειες του Χονγκ Κονγκ. Στην συνέχεια κατέθεσαν υποψηφιότητα για τις αναπληρωματικές εκλογές που θα γινόντουσαν λίγους μήνες αργότερα. Σε αυτές, κάλεσαν τους ψηφοφόρους να ψηφίσουν τους ίδιους, αν θεωρούσαν ότι στις εκλογές του 2012 έπρεπε να εφαρμοστεί καθολική ψηφοφορία, και αν όχι, τότε να ψήφιζαν έναν άλλον υποψήφιο. Με αυτό το ντε φάκτο δημοψήφισμα, οι διοργανωτές ήθελαν να πιέσουν την κυβέρνηση να εφαρμόσει καθολική ψηφοφορία για όλες τις έδρες της βουλής στις εκλογές του 2012. Η Κίνα και η κυβέρνηση του Χονγκ Κονγκ κατηγόρησαν την κίνηση αυτή ως αντισυνταγματική, και ως σπατάλη των χρημάτων των πολιτών. Ακολούθως, σύσσωμη η φιλοκινεζική παράταξη μποϊκόταρε τις εκλογές. Το Δημοψήφισμα των 5 περιφερειών δίχασε και την φιλοδημοκρατική παράταξη, αφού το Δημοκρατικό κόμμα το θεώρησε «προχειροδουλειά» και ότι δεν ανταποκρινόταν στην πραγματικότητα. Τελικά οι αναπληρωματικές εκλογές έλαβαν χώρα, όμως η συμμετοχή ήταν πολύ χαμηλή, μόλις στο 17%.Στις βουλευτικές εκλογές του 2012 εφαρμόστηκε για πρώτη φορά το νέο εκλογικό σύστημα. Παρόλο που η φιλοδημοκρατική παράταξη διατήρησε τον έλεγχο των 1/3 των εδρών του Νομοθετικού Συμβουλίου, τα πήγε λιγότερο καλά απ' ότι αναμενόταν. Την ίδια χρονιά συνέπεσε και η -έμμεση- εκλογή του κυβερνήτη. Νέος κυβερνήτης εκλέχτηκε ο Λέουνγκ Τσουν-γινγκ, ένας σκληροπυρηνικός πολιτικός υπέρ του Πεκίνου. Κοινωνικές αναταράξεις - κάλεσμα για αλλαγή Το 2014 το Χονγκ Κονγκ βίωσε ένα μαζικό κίνημα καταλήψεων και διαδηλώσεων από φοιτητές -και όχι μόνο- που ζητούσαν την εφαρμογή καθολικής ψηφοφορίας για την εκλογή της βουλής και του κυβερνήτη. Αιτία ήταν η ανακοίνωση από το Πεκίνο ότι θα επέτρεπε μεν την καθολική ψηφοφορία στις επερχόμενες εκλογές του και 2017 (για κυβερνήτη), υπό την προϋπόθεση όμως ότι οι υποψήφιοι θα έπαιρναν πρώτα την έγκρισή του. Οι διαδηλώσεις ήταν ογκώδεις, ενώ η συμμετοχή στις καταλήψεις ήταν μαζική από τους πολίτες. Το «κίνημα της ομπρέλας», όπως ονομάστηκε, κατέλαβε για εβδομάδες το κέντρο του Χονγκ Κονγκ, κάνοντας καθιστική διαμαρτυρία σε μεγάλες λεωφόρους και πλατείες. Η αστυνομία, αν και σε μερικές περιπτώσεις συγκρούστηκε με τους διαδηλωτές, δεν κατάφερε να σταματήσει τις καταλήψεις. Για αρκετό καιρό τα μέσα μεταφοράς στο Χονγκ Κονγκ είχαν σχεδόν παραλύσει. Ωστόσο, η κυβέρνηση της Κίνας έμεινε ανένδοτη στην αρχική της απόφαση και τελικά το κίνημα απέτυχε.Παρόλο που το κίνημα της ομπρέλας δεν κατάφερε να εκπληρώσει κάποιον από τους άμεσους στόχους του, προκάλεσε βαθύτατες αλλαγές στην κοινωνία του Χονγκ Κονγκ. Έπειτα από τις διαδηλώσεις αναδύθηκε το τοπικιστικό κίνημα, ένα κίνημα κατά βάση νεανικό, το οποίο στόχευε στην επέκταση της αυτονομίας του Χονγκ Κονγκ και στην διαφύλαξη του τοπικού πολιτισμού και τρόπου ζωής από την επιρροή της ηπειρωτικής Κίνας. Οι ριζοσπαστικοί τοπικιστές ζητούν ακόμα και εθνική αυτοδιάθεση, δηλαδή την ανεξαρτησία του Χονγκ Κονγκ από την Κίνα. Η άνοδος του τοπικισμού επιβεβαιώθηκε και στις βουλευτικές εκλογές του 2016, όταν τα τοπικιστικά κόμματα αύξησαν τις έδρες τους από 1 σε 6, ενώ έλαβαν αθροιστικά σχεδόν το 20% των ψήφων.Το 2017, στις έμμεσες εκλογές για την θέση του κυβερνήτη, εκλέχτηκε η Κάρι Λαμ. Είναι η πρώτη γυναίκα στο αξίωμα αυτό. Είναι μία σκληροπυρηνική φιλοκινεζική, όπως και ο προκάτοχός της, και για αυτό τον λόγο είναι ιδιαίτερα αντιδημοφιλής κυβερνήτρια. Το 2019 η πόλη συγκλονίζεται ξανά από μαζικές διαδηλώσεις. Αφορμή αυτή την φορά ήταν ένα προτεινόμενο νομοσχέδιο για την έκδοση υπόπτων, το οποίο θεωρήθηκε ότι παραβίαζε την αυτονομία του Χονγκ Κονγκ. Οι διαδηλώσεις του 2019-2020 ήταν οι μεγαλύτερες που έχουν συμβεί ποτέ στο Χονγκ Κονγκ, με ακόμα και 2 εκατομμύρια άτομα να συγκεντρώνονται για να διαδηλώσουν.Η κυβέρνηση, έπειτα από μήνες διαδηλώσεων και ταραχών, απέσυρε το προτεινόμενο νομοσχέδιο, ωστόσο στην συνέχεια, με την υποστήριξη του Πεκίνου, επιδόθηκε σε μία μακροχρόνια διαδικασία καταστολής του κινήματος. Τον Ιούνιο του 2020, η κυβέρνηση της Κίνας επέβαλε τον Νόμο Εθνικής Ασφαλείας, έναν νόμο που στο όνομα της εθνικής ασφάλειας ποινικοποιεί κάθε ένδειξη ή προσπάθεια «απόσχισης, ανατροπής της κυβέρνησης, σύμπραξης με τις ξένες δυνάμεις, και τρομοκρατίας». Διαφορές οργανώσεις όπως η Διεθνής Αμνηστία και το Freedom House καταγγέλλουν ότι ο νόμος παραβιάζει κατάφωρα την ελευθερία της έκφρασης, καθώς και συναφή δικαιώματα. Με βάση τον νόμο αυτόν δεκάδες αντιπολιτευόμενοι φιλοδημοκρατικοί ακτιβιστές έχουν συλληφθεί, ενώ εφημερίδες που είναι επικριτικές απέναντι στην κυβέρνηση έχουν αναγκαστεί να κλείσουν. Έπειτα από την εφαρμογή του νόμου, πολλοί θεωρούν ότι στην ουσία η αυτονομία του Χονγκ Κονγκ, όπως την υποσχέθηκε η Κίνα, δεν υφίσταται πλέον. Το Χονγκ Κονγκ βρίσκεται στις νότιες ακτές της Κίνας, περίπου 60 χιλιόμετρα ανατολικά από το Μακάου, στην απέναντι πλευρά του δέλτα του Περλ. Περιβάλλεται από τη Θάλασσα της Νότιας Κίνας στα ανατολικά, νότια και δυτικά, ενώ στα βόρεια συνορεύει με την πόλη του Σεντζέν, στο Γκουανγκντόνγκ, βόρεια του ποταμού Σεντζέν. Η επικράτεια του Χονγκ Κονγκ έχει έκταση 1.114,4 τετραγωνικά χιλιόμετρα και αποτελείται από το νησί Χονγκ Κονγκ, τη χερσόνησο Καουλούν, τα Νέα Εδάφη και περισσότερα από 200 υπεράκτια νησιά, από τα οποία το μεγαλύτερο είναι το Λαντάου. Από τη συνολική έκταση, τα 1.073 τετρ. χιλιόμετρα είναι στεριά και τα 35 καλύπτονται από νερό. Η χερσαία έκταση του Χονγκ Κονγκ είναι η 184η μεγαλύτερη για κράτος στον κόσμο.Το μεγαλύτερο τμήμα του Χονγκ Κονγκ είναι λοφώδες ή ορεινό, με απότομες πλαγιές, και λιγότερο από το 25% της επικράτειας έχει αναπτυχθεί, ενώ περίπου το 40% της έκτασης της χώρας καταλαμβάνεται από εθνικά πάρκα και φυσικά καταφύγια. Η χλωρίδα του Χονγκ Κονγκ σε χαμηλά υψόμετρα αποτελείται από δευτερογενή δάση, καθώς το πρωτόγονο δάσος καταστράφηκε κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ενώ σε μεγαλύτερα υψόμετρα κυριαρχείται από γρασίδι. Η περιοχή όπου έχει αναπτυχθεί πιο έντονα ως αστική είναι η χερσόνησος Κοουλούν, μαζί με τη βόρεια άκρη του νησιού Χονγκ Κονγκ, ενώ υπάρχουν διάσπαρτοι οικισμοί στα Νέα Εδάφη. Το ψηλότερο σημείο είναι το Τάι Μο Σαν, με ύψος 957 μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας. Η ακανόνιστη ακτογραμμή του Χονγκ Κονγκ δημιουργεί κόλπους, ποτάμια και παραλίες. Το Εθνικό Γεωπάρκο Χονγκ Κονγκ αποτελεί από το 2011 παγκόσμιο γεωπάρκο της UNESCO.Αν και βρίσκεται ακριβώς νότια του τροπικού του Καρκίνου, το Χονγκ Κονγκ έχει υγρό υποτροπικό κλίμα. Το καλοκαίρι είναι ζεστό και υγρό, με περιστασιακές βροχές και καταιγίδες, με ζεστό αέρα να έρχεται από τα νοτιοδυτικά. τυφώνες συμβαίνουν συχνά καλοκαίρι. Μερικές φορές δημιουργούν πλημμύρες ή κατολισθήσεις. Οι χειμώνες είναι ήπιοι και αρχικά ηλιόλουστοι, και σταδιακά γίνονται πιο συννεφιασμένοι προς τον Φεβρουάριο. Μερικές φορές, ψυχρά μέτωπα φέρνουν ισχυρούς, ψυχρούς ανέμους από το βορρά. Οι πιο ήπιες εποχές είναι η άνοιξη και το φθινόπωρο, το οποίο είναι συνήθως ηλιόλουστο και ξηρό. Στις άμεσες εκλογές δικαίωμα ψήφου έχουν όσοι είναι 18 ετών για το ήμισυ του Νομοθετικού Συμβουλίου και την πλειοψηφία των εδρών σε 18 επαρχιακά συμβούλια. Οι ψηφοφόροι θα πρέπει να είναι μόνιμοι κάτοικοι και να έχουν ζήσει στο Χονγκ Κονγκ για τα 7 προηγούμενα έτη. Στις έμμεσες εκλογές λαμβάνουν μέρος 220.000 μέλη από λειτουργικές εκλογικές περιφέρειες και μία 800μελή επιτροπή .Στις 22 Νοεμβρίου 2015 έγιναν και εκλογές για την ανάδειξη των μελών στα 18 περιφερειακά συμβούλια. Ο αριθμός των ψηφοφόρων που προσήλθαν στις κάλπες ήταν ρεκόρ (το 47% των εγγεγραμμένων ψηφοφόρων στους εκλογικούς καταλόγους). Το στρατόπεδο που είναι φίλα προσκείμενο στο Πεκίνο διατήρησε τον έλεγχο όλων των 18 συμβουλίων και μεγαλύτερο κόμμα παρέμεινε ο Δημοκρατικός Συνασπισμός για την Καλυτέρευση και την Πρόοδο του Χονγκ Κονγκ (DAB). Το προσδόκιμο ζωής στο σύνολο του πληθυσμού ήταν σύμφωνα με εκτιμήσεις του 2021 τα 83,41 χρόνια (80,71 χρόνια οι άνδρες και 86,28 οι γυναίκες). Το μετρό της πόλης ονομάζεται MTR (Mass Transit Railway), ενώ το αεροδρόμιο έχει με το Airport Express ένα δικό του μέσο μεταφοράς που το συνδέει με την πόλη. Το τραμ με τα διώροφα βαγόνια λειτουργεί στο βόρειο τμήμα του νησιού Χονγκ Κονγκ και είναι επίσης ένα από τα αξιοθέατα. Μεταξύ του νησιού και της στεριάς λειτουργούν πλοιάρια της Star Ferry, υπάρχουν όμως και υπόγειες σήραγγες. Η οδήγηση γίνεται στα αριστερά. Η κύρια αγγλόγλωσση εφημερίδα του Χονγκ Κονγκ είναι η South China Morning Post, ενώ η The Standard ασχολείται περισσότερο με τα οικονομικά. Υπάρχουν πολλές εφημερίδες στα κινεζικά στην περιοχή, όπως οι Ming Pao, Oriental Daily News, και Apple Daily. Οι τοπικές εφημερίδες διαιρούνται στις φίλα προσκείμενες στις αρχές του Πεκίνου και αυτές που είναι φίλα προσκείμενες στο δημοκρατικό στρατόπεδο. Η κεντρική κυβέρνηση διατηρεί υπό την ιδιοκτησία της τις εφημερίδες Ta Kung Pao και Wen Wei Po. Πολλές γνωστές εφημερίδες διατηρούν παραρτήματα στο Χονγκ Κονγκ όπως οι The Wall Street Journal, The Financial Times, The New York Times International Edition, USA Today, Yomiuri Shimbun, και The Nikkei.Τρεις τηλεοπτικές εταιρείες διατηρούν επίγεια τηλεοπτικά κανάλια στην περιοχή: TVB, HKTVE, and Hong Kong Open TV. Συνολικά οι τρεις παραπάνω εταιρείες λειτουργούν οκτώ ψηφιακά κανάλια. Το TVB, το κύριο τηλεοπτικό δίκτυο του Χονγκ Κονγκ, διατηρεί μερίδιο τηλεθέασης 80%. Οι εταιρείες Cable TV Hong Kong και PCCW διατηρούν υπηρεσίες συνδρομητικής τηλεόρασης με πολλές κατηγορίες καναλιών. Η Ραδιοτηλεόραση του Χονγκ Κονγκ είναι ο δημόσιος τηλεοπτικός φορέας, ο οποίος διατηρεί επτά ραδιοφωνικά κανάλια και τρία τηλεοπτικά κανάλια. Δέκα μη εγχώριοι φορείς εκπέμπουν τηλεοπτικά προγράμματα τα οποία απευθύνονται στους μετανάστες που ζουν στο Χονγκ Κονγκ. Η πρόσβαση στα μέσα μαζικής ενημέρωσης και το διαδίκτυο δεν υπόκειται στους περιορισμούς της ηπειρωτικής Κίνας (βλέπε Μεγάλο Διαδικτυακό Τείχος της Κίνας) αλλά υπάρχουν τοπικές ρυθμίσεις. Περιτοιχισμένη πόλη της Καουλούν

Το Χονγκ Κονγκ (κινεζικά: 香港, αγγλικά: Hong Kong Special Administrative Region of the People's Republic of China) επίσημα Ειδική Διοικητική Περιοχή του Χονγκ Κονγκ της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας, είναι παραθαλάσσια περιοχή και σημαντικός λιμένας της Λ.Δ. της Κίνας, πρώην Βρετανική αποικία. Βρίσκεται στο νοτιοανατολικό τμήμα της Κίνας, η ομώνυμη πόλη μαζί με το Καουλούν και συνδέονται με υποθαλάσσια διπλής κατεύθυνσης σήραγγα. Δοκιμάζεται συχνά από καταστροφικούς τυφώνες. Το κλίμα είναι θερμό και υγρό. Έχει έκταση 1.114,4 τετρ. χιλιόμετρα και πληθυσμό 7.498.100 κατοίκους, σύμφωνα με επίσημη εκτίμηση για το 2023. Υπήρξε βρετανική αποικία από το 1842 και ανήκε στη Βρετανική Κοινοπολιτεία έως το 1997, οπότε η κυριαρχία μεταβιβάστηκε στη Κίνα, σε μία μεγαλειώδη τελετή. Υπόψη ότι από τον λιμένα του Χονγκ Κονγκ γινόταν και συνεχίζεται σήμερα να διενεργείται, το μεγαλύτερο μέρος των εξαγωγών της Κίνας. Διαθέτει σπουδαίο σύγχρονο αεροδρόμιο και τον μεγαλύτερο αριθμό κινηματογραφικών αιθουσών που διαθέτει πόλη της Ασίας. Κατά τη δεκαετία του 1970 άρχισαν να ανεγείρονται με ταχύτατο ρυθμό τεράστιοι ουρανοξύστες που δεσπόζουν της πόλης προσδίδοντας εικόνα μεγαλούπολης των ΗΠΑ. Σήμερα κυβερνάται ως ειδική διοικητική περιοχή κατά τον βασικό νόμο του Χονγκ Κονγκ. Υπό τον όρο της σινοβρετανικής κοινής Διακήρυξης, η Κίνα έχει υποσχεθεί ότι το Χονγκ Κονγκ θα έχει έναν σχετικά υψηλό βαθμό αυτονομίας τουλάχιστον έως το 2047, γεγονός που το επιβάλλουν περισσότερο οικονομικοί λόγοι. Έτσι υπό την πολιτική «μία χώρα, δύο συστήματα», η αυτονομία αφορά το νομικό σύστημα, το νόμισμα, την τελωνειακή πολιτική, τις πολιτιστικές αντιπροσωπείες, τις διεθνείς αθλητικές ομάδες του, τους νόμους μετανάστευσης, ενώ η Κίνα θα αντιπροσωπεύει το Χονγκ Κονγκ διπλωματικά και στρατιωτικά. Το 2005 αρχηγός της κυβέρνησης έγινε ο Ντόναλντ Τσανγκ, ο οποίος επανεξελέγη το 2007. Αυτόν διαδέχθηκε το 2012 ο Λέουνγκ Τσουν-γινγκ και το 2017 η Κάρι Λαμ, πρώτη γυναίκα στο αξίωμα αυτό. Το 2022 ανέλαβε κυβερνήτης ο Τζον Λι. Ο αστεροειδής 3297 Χονγκ Κονγκ, που ανακαλύφθηκε το 1978, ονομάσθηκε έτσι προς τιμή του Χονγκ Κονγκ.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CE%BF%CE%BD%CE%B3%CE%BA_%CE%9A%CE%BF%CE%BD%CE%B3%CE%BA

Blue Stahli

Ο Μπρετ άρχισε τη μουσική σε νεαρή ηλικία, μαθαίνοντας να παίζει σε ένα παλιό σπασμένο πιάνο που είχε διασώσει από μία χωματερή. Έμαθε να παίζει πιάνο για τρία χρόνια, αντιγράφοντας τον γείτονα του του και παίζοντας τις μελωδίες με το αυτί. Κατά τη διάρκεια της ίδιας χρονικής περιόδου, είχε ενδιαφερθεί για τη δειγματοληψία και τον προγραμματισμό μουσικής χρησιμοποιώντας τον Impulse Tracker του DOS . Αργότερα έλαβε μαθήματα κιθάρας απο έναν φίλο του και έπαιζε μουσική όπως το soundtrack της Βασίλισσας στο Flash Gordon . Έχει παίξει κιθάρα σε συγκρότημα, με φροντ drag queens και συμετείχε σε ένα burlesque θίασο ως DJ στο show τους. Ο Bret χρησιμοποίησε αυτοδίδακτες μουσικές του δεξιότητες μαζί με τον Collin Landis για να παράγουν ένα demo-tape που λεγόταν Mainframe το οποίο έδωσαν στην εταιρεία Flaming Fish Music. Όταν τους προσέλαβαν, το δίδυμο, με τη βοήθεια του αδελφού του Collin, Shawn Lanis (Virocity) έχοντας το όνομα VOXiS: MACHINA, και αργότερα VOXiS παρήγαγαν το Lullabies το 1998. Αργότερα το 2006, κυκλοφόρησε ως VOXiS, ήταν το ντεμπούτο άλμπουμ Darkeworld: Project One. Η κυκλοφορία του ήταν προγραμματισμένη για το καλοκαίρι του 2001, αλλά επιπλοκές κράτησαν το άλμπουμ πίσω 5 χρόνια. Το Darkeworld διαθέτει διάφορες συλλογές τραγουδιών, demos και πειραμάτων κατά τα έτη 2000 έως 2006, που εκ νέου κυκλοφόρησε μέσω του FiXT το 2007 πριν να γίνει γνωστός ως Blue Stahli. Ο Klayton (Celldweller, συνιδρυτής της δισκογραφικής FiXT) ανακάλυψε τον Blue Stahli το 2007 μέσω ενός διαγωνισμού remix για το " Own Little World ", με τίτλο "Remorse Code remix". Αφού υπογράφηκε, μετακόμισε στο Ντητρόιτ, οπου κατοικοεδρεύει η FiXT Music και τα στούντιο της. Το επόμενο έτος, ο Blue Stahli έκανε το ντεμπούτο του με το πρώτο του single, Kill Me Every Time στη συνέχεια κυκλοφόρησε το πρώτο του instrumental album με τίτλο Antisleep Vol. 01 . O Blue Stahli κυκλοφόρησε επιπλέον singles που οδήγησαν στην κυκλοφορία του πρώτου φωνητικού άλμπουμ της (με το FiXT) Blue Stahli το 2011. Απελευθέρωσε επίσης δύο ακόμη instrumental άλμπουμ ως συνέχεια του Antisleep Vol. 01 το 2012 και το 2013. Στις 20 Μαΐου 2013, κυκλοφόρησε ένα single με τίτλο "Never Dance Again", το οποίο περιελάμβανε στοιχεία χορευτικής μουσικής της δεκαετίας του '80, ακολουθούμενο από ένα remix από τον Josh Money τις ίδιας δισκογραφικής. Τον Ιούλιο του ίδιου έτους, Stahli ξεκίνησε YouTube σειρά με τίτλο Ρωτήστε τον Blue Stahli, μια vlogging σειρά όπου οι οπαδοί του μπορούσαν να του κάνουν ερωτήσεις μέσω των σάητ κοινωνικής δικτύωσης χρησιμοποιώντας το hashtag #askbluestahli για να τις απαντήσει. Το πρώτο τραγούδι που γράφτηκε επίσημα από τον Blue Stahli ήταν το This Will Make You Love Again, μια διασκευή του IAMX. Για το τραγούδι, ο Bret λέει ότι η εγγραφή έγινε " μέσα σε ένα ντουλάπι σε ένα οικογενειακό σπίτι". Καταγράφηκε τη νύχτα πριν φύγει από το Φοίνιξ της Αριζόνα για το Ντιτρόιτ του Μίτσιγκαν ώστε να ξεκινήσει το έργο Blue Stahli. Ο Autrey δηλώνει επίσης ότι τραγουδούσε τους πρώτους δίσκους του IAMX για να μάθει να τραγουδάει. Θα μπορούσε όμως να υποστηριχθεί ότι το πρώτο κομμάτι απο Blue Stahli είναι ένα demo του 2004 με συμετοχή του Rob Buhl (Torn Skin and Syntax Error) με τίτλο "Untitled Demo 2004" και 'We Haven't Name This Track Yet.". Το τραγούδι ήταν αρχικά προορισμένο για ένα από τα έργα του Rob Buhl, αλλά ποτέ δεν χρησιμοποιήθηκε και αργότερα κατοχυρώθηκε ως Blue Stahli κομμάτι το 2014 στο B-Sides And Other Things I Forgot (παρόλο που από τότε έχει αφαιρεθεί). Το 2013, ο Blue Stahli παρουσίασε δύο νέα τραγούδια με τίτλο "The Fall" και "Down In Flames", τα οποία κυκλοφόρησαν στις 17 Δεκεμβρίου στο πρώτο "κεφάλαιο" για το δεύτερο φωνητικό του άλμπουμ The Devil . Αυτό το άλμπουμ είχε λάβει ευρεία κάλυψη από τα δημοφιλή online περιοδικά όπως Loudwire, Revolver και Bloody Disgusting . Σε μια συνέντευξή του, ο Autrey δήλωσε ότι σκόπευε να τελειώσει και να κυκλοφορήσει το άλμπουμ στα τέλη του 2014, αλλά αργότερα αυτό καθυστέρισε πίσω για το 2015. Τον Μάιο του 2015, ο Bret ανακοίνωσε την ολοκλήρωση του Antisleep Vol. 04 (κεφάλαιο 01), το οποίο κυκλοφόρησεαργότερα, χωρίς προειδοποίηση, στις 5 Ιουνίου 2015. Το The Devil κυκλοφόρησε στις 2 Οκτωβρίου 2015. Από τον Απρίλιο του 2017, ο Blue Stahli δουλεύει κάτω από το ψευδώνυμο Sunset Neon, ένα κατεξοχήν synthwave solo project. Απελευθέρωσε το ντεμπούτο του άλμπουμ Starlight την 1η Δεκεμβρίου 2017. VOXiS:MACHINA Mainframe (1997, Ballistic Test/Flaming Fish Music) (demo cassette) Lullabies (1998, Ballistic Test/Flaming Fish Music) (cassette, mini-album) Digital Assimilation Volume 1 (1998, Velvet Empire Records/Flaming Fish Music) (Compilation CD, Album)VOXiS electrapop (1998, Electica Music/Flaming Fish Music) (Compilation CD, album) Ballistic Test 07 (1999, Ballistic Test Productions/Flaming Fish Music) (Compilation CD, album) Cult of Jester: Golgo 13 (2000, Flaming Fish Music) (Remix, CD, Album) Automata 3.0 (2001, Flaming Fish Music) (Συλλογή CD, Άλμπουμ) Torn Skin: Violence and Technology (2003, Flaming Fish Music) (Remix, CD, Album) Automata 3.0 (2004, Flaming Fish Music) (Συλλογή CD, άλμπουμ) Automata 9.0 (2005, Flaming Fish Music) (Συλλογή CD, Άλμπουμ) Automata 10.0 (2006, Flaming Fish Music) (Συλλογή CD, Άλμπουμ) Darkeworld Project One (2006, FiXT / Flaming Fish Μουσική) (CD, άλμπουμ)Remorse Code Own Little World (Remorse Code & Blue Stahli Remix) (2006, Esoin Media/FiXT/Position Music) (remix) Bandito (Unknown, FiXT/Position Music) (single, digital) Sustain (Unknown, FiXT/Position Music) (single, digital) Sin (Unknown, Position Music) (single, digital) Transcend (Unknown, Position Music) (single, digital) Convergence (Demo) (unknown, Position Music) (digital)Blue Stahli Antisleep: Undercover (2006, Independent) (Digital) Antisleep Vol. 01 (2008, FiXT/Position Music) (CD, digital) Soundtrack For The Voices In My Head Vol. 01 (2008, FiXt) (CD, digital) All I Have To Give (2010) (Remix, CD, digital) ULTRAnumb Remixes (2011, FiXT/Position Music) (album, digital) Blue Stahli (2011, FiXT) (CD, digital) Antisleep Vol. 02 (2011,FiXT/Position Music) (CD, digital) The Complete Cellout Vol. 01 (2011, FiXT/Position Music) Blue Stahli [Instrumentals] (2012, FiXT/Position Music) (album, digital) Live Upon A Blackstar (2012, FiXT) (CD, DVD, Digital) Blue Stahli [single] (2012, FiXT/Position Music) (single, digital) Anti-You Remixes (2012, FiXT/Position Music) (CD album, digital) Antisleep Vol. 03 (2012, FiXT/Position Music) (CD, digital) So So Bad Remixes (2013, FiXT/Position Music) (album, digital) Carve (2013, FiXT/Position Music) (CD, Digital) The Complete Cellout Vol. 01 [Instrumentals] (2013, FiXT/Position Music) (remix album, digital) Corner/Metamorphosis/Give Me Everything You've Got Remixes (2013, FiXt/Position Music) (album, digital) B-Sides and Other Things I Forgot (2013, FiXT/Position Music) (Digital) The Devil (2015, FiXT) (CD, digital) Metamorphosis [Redacted remix] (2015, FiXT/Position Music) (single, digital) Outland Industries - Sounds To Inspire: Terraformers Αρχειοθετήθηκε 2020-08-14 στο Wayback Machine. (2015, FiXT/Position Music) (compilation album, digital) Outland Industries - Sounds To Inspire: Planet Security Αρχειοθετήθηκε 2020-08-14 στο Wayback Machine. (2015, FiXT/Position Music) (compilation album, digital) The Devil (ch 1) (2013) The Devil (ch 2) (2014) Premonitions (2016, FiXT) (digital) Circle of Dust (Remastered) [Deluxe Edition] (2016, FiXT) (CD, digital) Brainchild (Remastered) [Deluxe Edition] (2016, FiXT) (CD, digital) Metamorphosis (Remastered) [Deluxe Edition] (2016, FiXT) (CD, digital) Misguided (Remastered) [Deluxe Edition] (2016, FiXT) (CD, digital) Disengage (Remastered) [Deluxe Edition] (2016, FiXT) (CD, digital) FiXT: Player Select Vol. 01 (2016, FiXT/Position Music) (colpilation album, digital) Antisleep Vol. 04 (2017, FiXT/Position Music) (CD, digital) Antisleep Vol. 04 (ch 1) (2015) Run The Track ft. Nyzzy Zyce (2017, FiXT/Position Music) (Single, Digital) Dreams of Neo-Tokyo (2017, FiXT) (CD, digital) Dreams of Neo-Tokyo [Instrumentals] (2017, FiXT) (CD, digital) Shotgun Seniorita [Zardonic Remix] (2017, FiXT/Position Music) (single, digital) Suit Up Ft. Southpaw Swagger [Single] (2017, FiXT/Position Music) (single, digital) Metamorphosis [lvl Remix] (2017, FiXT/Position Music) (single, digital) Rebel Yell (Cinematic Version) (2017, FiXT/Position Music) (single, digital) Enemy Remixes (2018, FiXT/Position Music) (album, digital) Ready Aim Fire [Owl Vision Remix] (2018, FiXT/Position Music) (single, digital) Alt_Machines (2018, FiXT) (CD, digital) Enemy [Gydra Remix] (2018, FiXT/Position Music) (single, digital) Not Over Til We Say So (Ft. Emma Anzai of Sick puppies) [Rabbit Junk Remix] (2018, FiXT/Position Music) (single, digital) You'll Get What's Coming (feat. Mark Salomon) [Sebastian Komor Remix] (2018, FiXT/Position Music) (single, digital) The Devil Remixes (2018, FiXT/Position Music) (CD, Digital) The Devil Remixes [Instrumentals] (2018, FiXT/Position Music) (Album, Digital) Not Over Til We Say So (feat. Emma Anzai) [Formal One Remix] (2018, FiXT/Position Music) (single, digital) Blue Stahli: Deluxe Edition (2018, FiXT/Position Music) (Vinyl, Digital) Lakes of Flame (2018, FiXT/Position Music) (Single, Digital) Lakes of Flame [Comaduster Remix] (2018, FiXT/Position Music) (Single, Digital) Can't You See (2019, Independent) (single, Digital)Sunset Neon Never Dance Again (2013, FiXT) (single, on Starlight) is originally a Blue Stahli track Metrocenter 84 (2016, FiXT) (single, on Starlight) was originally a Blue Stahli track, now labeled as Blue Stahli & Sunset Neon Lazer Pink (2017, FiXT) (single, on Starlight) Got You (2017, FiXT) (single, on Starlight) Tonight (2017, FiXT) (single, on Starlight) Starlight (releasing December 1, 2017) (2017, FiXT) (CD, VHS, digital) Additionally, the track "Sunset Neon" (from the 2015 release Antisleep Vol. 04 Chapter 1) Is listed as Blue Stahli Featuring Sunset Neon Επίσημη ιστοσελίδα

Βlue Stahli είναι μουσικό πρότζεκτ από το Λος Άντζελες της Καλιφόρνια που υπάγεται σε διάφορα είδη και κυρίως ηλεκτρονική ροκ και ιδρύθηκε από τον Bret Autrey. Η μουσική του εμφανίστηκε σε διάφορα τρέιλερ, εκπομπές, σειρές και παιχνίδια.

https://el.wikipedia.org/wiki/Blue_Stahli

Ο ναυτικός που αρνήθηκε τη θάλασσα

Το κύριο πρόσωπο της ιστορίας είναι ο Νομπόρου Κουρόντα, ένα έφηβος που ζει στη Γιοκοχάμα της Ιαπωνίας. Αυτός και η ομάδα των φίλων του με επικαφλής τον «αρχηγό» δεν πιστεύουν στη συμβατική ηθική. Ο Νομπόρου ανακαλύπτει ένα ματάκι στο υπνοδωμάτιο της χήρας μητέρας του και το χρησιμοποιεί για να την κατασκοπεύει. Δεδομένου ότι ο Νομπόρου ενδιαφέρεται για τα πλοία, η μητέρα του, η Φουσάκο, η οποία ανήκει στην ανώτερη τάξη και έχει ένα κατάστημα με ρούχα μόδας, τον πηγαίνει να επισκεφθεί ένα πλοίο προς το τέλος του καλοκαιριού. Εκεί συναντούν τον Ριουίτζι Τσουκαζάκι, έναν ναύτη και δεύτερο πλοίαρχο στο εμπορικό ατμόπλοιο Rakuyo. Ο Ριουίτζι παρέμενε πάντα μακριά από τη στεριά, αλλά δεν έχει πραγματικούς δεσμούς με τη θάλασσα ούτε με άλλους ναυτικούς. Ο Ριουίτζι και η Φουσάκο αναπτύσσουν μια ερωτική σχέση και η πρώτη τους νύχτα μαζί γίνεται αντικείμενο κατασκοπείας από τον Νομπόρου. Στην αρχή ο Νομπόρου σέβεται τον Ριουίτζι και τον βλέπει ως τη σύνδεσή του με ένα από τα λίγα πράγματα που έχουν για αυτόν νόημα στον κόσμο - τη θάλασσα. Ο Νομπόρου λέει στους φίλους του για τον ήρωά του. Ο Noboru είναι πανευτυχής όταν ο Ριουίτζι επιστρέφει στο Rakuyo, αφήνοντας πίσω του τη Φουσάκο, θεωρώντας αυτήν την κίνηση τέλεια. Ωστόσο, ο Ριουίτζι αρχίζει να χάνει τον σεβασμό του Νομπόρου. Αυτό ξεκινά όταν μια μέρα ο Ριουίτζι συναντά τον Νομπόρου και την παρέα του στο πάρκο. Ο Ριουίτζι έχει βουτήξει σε ένα σιντριβάνι, κίνηση που ο Νομπόρου πιστεύει ότι είναι παιδιάστικη. Ο Νομπόρου διαφωνεί με αυτό που αντιλαμβάνεται ως αναξιοπρεπή εμφάνιση και χαιρετισμό από τον Ριουίτζι. Η απογοήτευση του Νομπόρου με τον Ριουίτζι κορυφώνεται όταν η Φουσάκο αποκαλύπτει ότι η ίδια και ο Ριουίτζι είναι αρραβωνιασμένοι. Ενώ ο Ριουίτζι ταξιδεύει με το πλοίο, αυτός και η Φουσάκο ανταλλάσσουν γράμματα. Επιστρέφοντας στη Γιοκοχάμα λίγες μέρες πριν από την Πρωτοχρονιά, ο Ριουίτζι μετακομίζει στο σπίτι τους και αρραβωνιάζεται τη Φουσάκο. Στη συνέχεια, ο Ριουίτζι αφήνει τον Ρακούγιο να σαλπάρει χωρίς αυτόν καθώς ξεκινά η Πρωτοχρονιά. Αυτό τον απομακρύνει περισσότερο από τον Νομπόρου. Η Φουσάκο τρώωει με μία από τους πελάτισσές της, τη Γιόρικο, η οποία είναι διάσημη ηθοποιός. Αφού η Φουσάκο ανακοινώσει τα νέα του αρραβώνα της με τον Ριουίτζι, η μοναχική ηθοποιός συμβουλεύει τη Φουσάκο να κάνει μια έρευνα για τον νέο της αρραβωνιαστικό, αναφερόμενη στη δική της απογοητευτική εμπειρία με τον πρώην αρραβωνιαστικό της. Η Φουσάκο αποφασίζει τελικά να προχωρήσει με αυτήν την ιδέα για να αποδείξει στη Γιόρικο ότι ο Ριουίτζι είναι ο άνθρωπος που λέει ότι είναι. Μετά την αναχώρησή τους, η γίνεται έρευνα και ο Ριουίτζι περνά το τεστ. Το μυστικό του του Νομπόρου που βλέπει κρυφά τη μητέρα του αποκαλύπτεται, αλλά ο Ριουίτζι, παρά το γεγονός ότι του έχει ζητηθεί από τη Φουσάκο, δεν τον τιμωρεί αυστηρά για να εκπληρώσει τον ρόλο του αξιαγάπητου πατέρα. Καθώς ο γάμος του Ριουίτζι και της Φουσάκο πλησιάζει, ο Νομπόρου αρχίζει θυμώνει όλο και περισσότερο και καλεί την παρέα σε μια «έκτακτη συνάντηση». Λόγω της φιλοσοφίας της παρέας, αποφασίζεται ότι ο μόνος τρόπος για να ξανακάνουν τον Ριουίτζι «ήρωα» είναι να τον σκοτώσουν και να τον τεμαχίσουν. Ο αρχηγός καθησυχάζει την παρέα παραθέτοντας έναν ιαπωνικό νόμο που ορίζει ότι οι ανήλικοι δεν τιμωρούνται νομικά. Το σχέδιό τους είναι ότι ο Νομπόρου θα παρασύρει τον Ριουίτζι σε μια αποβάθρα. Ο καθένας τους φέρνει ένα αντικείμενο για να βοηθήσει στη νάρκωση και τη δολοφονία του Ριουίτζι. Τα είδη περιλαμβάνουν ένα γερό σχοινί, ένα θερμός για το τσάι, φλιτζάνια, ζάχαρη, ένα μαντίλι για τα μάτια, χάπια για τη νάρκωση του τσαγιού και ένα νυστέρι. Το σχέδιό τους λειτουργεί. Καθώς πίνει το τσάι, ο Ριουίτζι σκέφτεται τη ζωή που έχει εγκαταλείψει στη θάλασσα και τη ζωή του έρωτα και του θανάτου που έχει εγκαταλείψει. Το μυθιστόρημα τελειώνει όταν ο Ριουίτζι βλέπει τον αρχηγό να φοράει τα γάντια του και, χωρίς να δίνει σημασία σε αυτό, πίνει το τσάι του ενώ είναι χαμένος στις σκέψεις του. Το μυθιστόρημα διασκευάστηκε στην ταινία του 1976 Οι αμαρτωλές ημέρες ενός ξένου (The Sailor Who Fell from Grace with the Sea) με πρωταγωνιστές τους Κρις Κριστόφερσον και τη Σάρα Μάιλς, την οποία σκηνοθέτησε ο Λιούις Τζον Καρλίνο. Η υπόθεση της ταινίας έχει μεταφερθεί από την Ιαπωνία στην Αγγλία.

Ο ναυτικός που αρνήθηκε τη θάλασσα (ιαπωνικά: 午後の曳航‎ , το οποίο σημαίνει Η απογευματινή ρυμούλκηση) είναι ένα μυθιστόρημα γραμμένο από τον Ιάπωνα συγγραφέα Γιούκιο Μισίμα, που εκδόθηκε στα ιαπωνικά το 1963 και μεταφράστηκε στα αγγλικά από τον Τζον Νέιθαν το 1965. Στα ελληνικά, το βιβλίο έχει μεταφραστεί από τον Βαγγέλη Κατσάνη και κυκλοφόρησε το 1993 από τις εκδόσεις Σ. Ι. Ζαχαρόπουλος.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F_%CE%BD%CE%B1%CF%85%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%82_%CF%80%CE%BF%CF%85_%CE%B1%CF%81%CE%BD%CE%AE%CE%B8%CE%B7%CE%BA%CE%B5_%CF%84%CE%B7_%CE%B8%CE%AC%CE%BB%CE%B1%CF%83%CF%83%CE%B1

Λεονάρντο Κόντι

Ο Κόντι γεννήθηκε στο Λουγκάνο της Ελβετίας στις 24 Αυγούστου 1900. Πατέρας του ήταν ο Ιταλοελβετός διευθυντής ταχυδρομείου Σίλβιο Κόντι (1872-1964). Η μητέρα του, Νάννα Κόντι (1881-1951), το γένος Πάουλι, ήταν Γερμανίδα μαία από το Ύλτσεν (Uelzen) της Κάτω Σαξωνίας. Όταν ο γάμος της με το Σίλβιο διαλύθηκε το 1902, επέστρεψε στη Γερμανία μαζί με τα τρια παιδιά της (δύο αγόρια και ένα κορίτσι). Στη δεκατετία του 1930, η Κόντι δραστηριοποιήθηκε στο Ναζιστικό Κόμμα και στον επαγγελματικό χώρο της ανέλαβε επικεφαλής του Ράιχ στις μαίες (Reichsfachschaft der Deutschen Hebammen). Ο Λεονάρντο Κόντι σπούδασε ιατρική στο Βερολίνο, με ειδίκευση στην πλαστική χειρουργική των μαλακών ιστών. Ανήκε στην Παλιά Φρουρά (Alter Kämpfer, παλιοί αγωνιστές - μαχητές) του Ναζιστικού κόμματος. Από νεαρή ηλικία ανέπτυξε αντισημιτική δράση ως φοιτητής. Συμμετείχε στα ακροδεξιά παραστρατιωτικά Φράικορπς, έλαβε μέρος στο αποτυχημένο Πραξικόπημα του Καπ του 1920 και το 1923 έγινε μέλος των Ταγμάτων Εφόδου (SA). Το 1927 έγινε μέλος του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος (NSDAP). Υπήρξε συνιδρυτής της λαϊκιστικής (völkisch) Kampfbund für deutsche Kultur (Μαχητική Ένωση για τη Γερμανική Κουλτούρα) και το 1930 εισήλθε στα SS. Εκλέχτηκε βουλευτής στο τοπικό Κοινοβούλιο της Πρωσίας και ο Χέρμαν Γκαίρινγκ, που είχε στο μεταξύ αναλάβει υπουργός εσωτερικών της Πρωσίας, τον διόρισε ειδικό επιτετραμένο με αρμοδιότητες, μεταξύ άλλων, τις πολιτικές εκκαθαρίσεις. Κατά τη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων του 1936 στο Βερολίνο, ο Κόντι είχε αναλάβει τη θέση του επικεφαλής των υπηρεσιών ιατρικής φροντίδας της διοργάνωσης. Toν Απρίλιο του 1939 ο Κόντι διαδέχτηκε τον αποθανόντα Γκέρχαρντ Βάγκνερ ως Επικεφαλής της Υπηρεσίας Υγείας του Ράιχ, αναλαμβάνοντας το καθήκον -που ο προκάτοχός του δεν είχε μπορέσει να ολοκληρώσει- της συγκεντρωποίησης και του κρατικού ελέγχου όλων των ιατρικών δομών και των συστημάτων παροχής υπηρεσιών υγείας της χώρας. Η διαδοχή του θεωρούμενου «οραματιστή» ναζιστή Βάγκνερ από τον πιο άχρωμο Κόντι ερμηνεύτηκε από ορισμένους εκείνη την εποχή ως «γραφειοκρατικοποίηση» της πολιτικής στον τομέα της «φυλετικής υγιεινής».Τον Αύγουστο της ίδιας χρονιάς ανέλαβε τη Γραμματεία Υγείας του Υπουργείου Εσωτερικών. Έχοντας αυτή την ιδιότητα, ενημερώθηκε -μαζί με τον Eπικεφαλής της Καγκελαρίας του Ράιχ (Chef der Reichskanzlei) Χανς Λάμερς- από τον ίδιο τον Χίτλερ για την απόφασή του να εφαρμοστεί ένα πρόγραμμα ευθανασίας των Γερμανών με βαριές μορφές νοητικής υστέρησης, ο οποίος και τους ανέθεσε το συντονισμό της υλοποίησης του εγχειρήματος. Σύντομα όμως, το φθινόπωρο του 1939 που εκδόθηκε το σχετικό διάταγμα για την ευθανασία, ο Χίτλερ τους αντικατέστησε με τον Reichsleiter (Αρχηγός του Ράιχ, Εθνικός Αρχηγός του NSDAP) και Επικεφαλής της Καγκελαρίας του Φύρερ του NSDAP (Chef der Kanzlei des Führers der NSDAP) Φίλιπ Μπούλερ και τον Καρλ Μπραντ, τον προσωπικό γιατρό του. Ο Κόντι δεν μπόρεσε να αντεπεξέλθει με ιδιαίτερη επιτυχία στα καθήκοντά του ως Γραμματέας Υγείας και τον Ιούλιο του 1942 ουσιαστικά παραγκωνίστηκε από τον Καρλ Μπραντ, ο οποίος ανέλαβε Πληρεξούσιος του Φύρερ για όλα τα ζητήματα υγείας.Προς το τέλος του πολέμου, ο Κόντι, όπως και αρκετοί Ναζί γιατροί που είχαν διαπιστώσει την επιδείνωση της υγείας του Χίτλερ, συμμετείχε στις συνωμοτικές ενέργειες του υποστράτηγου των SS, και επικεφαλής της υπηρεσίας πληροφοριών, Βάλτερ Σέλενμπεργκ και του Χάινριχ Χίμλερ για διαπραγματεύσεις με τους Συμμάχους. Ο Κόντι αυτοκτόνησε στις 6 Οκτωβρίου 1945, μέσα στο κελί του στη Νυρεμβέργη. Προπαγανδιστικό φιλμ «Reichsgesundheitsführer Dr. Conti». United States Holocaust Memorial Museum (στα Γερμανικά). Βερολίνο, στο γραφείο του Λ. Κόντι. 23 Νοεμβρίου 1941. Ανακτήθηκε στις 23 Οκτωβρίου 2017. Συζήτηση με τον Michele Andreoli, σκηνοθέτη του ντοκυμαντέρ Dr. Leonardo Conti, medico e nazista. Στο: Rachele Bianchi Porro (2009-10-31). «Ma quegli orrori possono ripetersi» (στα ιταλικά). Giornale del Popolo (Λουγκάνο). http://www.mediaprojects.ch/wordpress-docs/wp-content/uploads/gdp.pdf. Ανακτήθηκε στις 2017-07-26.

Ο Λεονάρντο Αμπρότζο Τζόρτζο Τζοβάννι Κόντι (ιταλικά: Leonardo Ambrogio Giorgio Giovanni Conti‎· Λουγκάνο, 24 Αυγούστου 1900 – Νυρεμβέργη, 6 Οκτωβρίου 1945) ήταν Γερμανός ναζιστής γιατρός Ιταλοελβετικής καταγωγής, ο οποίος διετέλεσε επικεφαλής της υπηρεσίας υγείας της χιτλερικής Γερμανίας (γερμανικά: Reichsgesundheitsführer‎) και αρχικός υπεύθυνος του ναζιστικού Προγράμματος Ευθανασίας (Aktion T-4) των νοητικά καθυστερημένων και ανάπηρων Γερμανών.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%B5%CE%BF%CE%BD%CE%AC%CF%81%CE%BD%CF%84%CE%BF_%CE%9A%CF%8C%CE%BD%CF%84%CE%B9

1,2-διμεθυλοκυκλοπροπάνιο

Με την τροποποιημένη αντίδραση Φρέουντ (Freund reaction) με Zn, που δίνει μεγαλύτερη απόδοση στην ενδομοριακή αντίδραση. Σ' αυτήν την περίπτωση η στοιχειομετρική εξίσωση της αντίδρασης γίνεται: Με προσθήκη μεθυλενίου σε μεθυλοπροπενίου. Το μεθυλένιο στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι καλύτερα να προέρχεται από τη χρήση συστήματος διωδομεθάνιου (ZnI2), ψευδαργύρου (Zn) και χαλκού (Cu, ως καταλύτη): 1. Όπως όλα τα κυκλοαλκάνια, το 1,2-διμεθυλοκυκλοπροπάνιο με περίσσεια οξυγόνου καίγεται προς διοξείδιο του άνθρακα και νερό : Αν και η αντίδραση είναι μια έντονα εξώθερμη δεν συμβαίνει σε μέτριες θερμοκρασίες, γιατί για την έναρξή της πρέπει να υπερπηδηθεί πρώτα το εμπόδιο της διάσπασης των δεσμών C-C, των δεσμών C-H και των δεσμών (Ο=Ο) του O2. Στην αναφερόμενη θερμότητα καύσεως εμπεριέχεται και η χημική ενέργεια που έχει αποθηκευθεί ως ενέργεια παραμόρφωσης κατά το σχηματισμό του τριμελούς δακτυλίου και απελευθερώνεται με την καύση. Η ενέργεια αυτή για τριμελή ισοκυκλικό ανθρακούχο δακτύλιο υπολογίστηκε, όπως αναφέρεται στο κυκλοπροπάνιο, σε 117 kJ/mole.2. Παραγωγή υδραερίου: 3. Καταλυτική οξυγόνωση. Με έντονες οξειδωτικές συνθήκες δίνει (κυρίως) 2,3-διμεθυλοξιράνιο: 4. Με υπερμαγγανικό κάλιο προς 1,2-διμεθυλοκυκλοπρονόλη: Το 1,2-διμεθυλοκυκλοπροπάνιο έχει 10 άτομα υδρογόνου για παρεμβολή καρβενίων: Η αντίδραση είναι ελάχιστα εκλεκτική και αυτό σημαίνει ότι κατά προσέγγιση έχουμε:1. Παρεμβολή στους έξι (6) δεσμούς CH2-H: 6. 2. Παρεμβολή στους δύο (2) δεσμούς CH-H: 2. 2. Παρεμβολή στους δύο (2) δεσμούς C-H: 2.Προκύπτει επομένως μίγμα 1-αιθυλο-2-μεθυλοκυκλοκυκλοπροπάνιου ~60%, 1,1,2-τριμεθυλοκυκλοπροπάνιου ~20% και 1,2,3-τριμεθυλοκυκλοπροπάνιου 20%. Αντιδρά με ατμούς HNO3 στην αέρια φάση: όπου a, b, c > 0, a + b + c = 1. Με καταλυτική υδρογόνωση - Παράγεται (κυρίως) μεθυλοβουτάνιο: Με υδραλογόνο (ΗΧ) - Παράγεται (κυρίως) 2-αλο-3-μεθυλοβουτάνιο: Με υπαλογονώδες οξύ (HOX) - Παράγεται (κυρίως) 4-αλο-3-μεθυλο-2-βουτανόλη: Η παραπάνω αντίδραση, ισχύει όταν X = Cl, Br ή I. Στην περίπτωση του υποφθοριώδους οξέος (HOF), παράγεται κυρίως 2-μεθυλο-3-φθορο-1-βουτανόλη: Με επίδραση θειικού οξέος σε 1,2-διμεθυλοκυκλοπροπάνιo παράγεται (τελικά κυρίως) 3-μεθυλο-2-βουτανόλη: Με επίδραση υπεροξείδιο του υδρογόνου σε 1,2-διμεθυλοκυκλοπροπάνιo, παρουσία καρβοξυλικών οξέων παράγεται (κυρίως) 2-μεθυλο-1,3-βουτανoδιόλη: Με διαλογόνωση-1,3 παράγεται (κυρίως) 1,3-διαλο-2-μεθυλοβουτάνιο: Γ. Βάρβογλη, Ν. Αλεξάνδρου, Οργανική Χημεία, Αθήνα 1972 Α. Βάρβογλη, «Χημεία Οργανικών Ενώσεων», παρατηρητής, Θεσσαλονίκη 1991 SCHAUM'S OUTLINE SERIES, ΟΡΓΑΝΙΚΗ ΧΗΜΕΙΑ, Μτφ. Α. Βάρβογλη, 1999 Ασκήσεις και προβλήματα Οργανικής Χημείας Ν. Α. Πετάση 1982 [3]

Το 1,2-διμεθυλοκυκλοπροπάνιο (αγγλικά 1,2-Dimethylcyclopropane) είναι οργανική χημική ένωση, που περιέχει άνθρακα και υδρογόνο, δηλαδή είναι υδρογονάνθρακας, με μοριακό τύπο C5H10 ή πιο αναλυτικά 1,2-(CH3)2(C3H4). Έχει δύο γεωμετρικά ισομερή (cis-) και (trans-), ανάλογα με τη σχετική θέση των δυο μεθυλίων του σε σχέση με το επίπεδο του τριγώνου που σχηματίζει ο κυκλοπροπανικός δακτύλιος. Πιο συγκεκριμένα, είναι ένας αλεικυκλικός υδρογονάνθρακας. Δομικά αποτελείται από έναν κυκλοπροπανικό δακτύλιο (δηλαδή ανήκει στα «θυγατρικά» κυκλοπροπάνια) και από δύο (2) μεθυλομάδες (CH3-), ενωμένες σε δύο διαφορετικά κυκλοπροπανικά άτομο άνθρακα. Το 1,2-διμεθυλοκυκλοπροπάνιο ανήκει στην ομόλογη σειρά των κυκλοαλκανίων, δηλαδή των κορεσμένων υδρογονανθράκων με έναν (τουλάχιστον) δακτύλιο.

https://el.wikipedia.org/wiki/1,2-%CE%B4%CE%B9%CE%BC%CE%B5%CE%B8%CF%85%CE%BB%CE%BF%CE%BA%CF%85%CE%BA%CE%BB%CE%BF%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%80%CE%AC%CE%BD%CE%B9%CE%BF

ΚΣΚ Μπέβερεν

Πρωτάθλημα ποδοσφαίρου Βελγίου: Πρωταθλήτρια (2): 1978-79, 1983–84 Πρωτάθλημα Β' κατηγορίας Βελγίου: Νικήτρια (4): 1966-67, 1972–73, 1990–91, 1996–97 Κύπελλο Βελγίου (ποδόσφαιρο ανδρών): Κυπελλούχος (2): 1977-78, 1982–83 Φιναλίστ (3): 1979-80, 1984–85, 2003–04 Σούπερ Καπ Βελγίου: Νικήτρια (2): 1979, 1984 Φιναλίστ (2): 1980, 1983 (Ολλανδικά) (Γαλλικά) (Αγγλικά) Official website (Αγγλικά) UEFA page

Η Κ.Σ.Κ. Μπέβερεν ήταν μια βελγική ποδοσφαιρική ομάδα από την πόλη Μπέβερεν στην Ανατολική Φλάνδρα. Η ομάδα ιδρύθηκε την 1η Ιουλίου 1934. Έδρα της ομάδας είναι το Freethiel Stadion, χωρητικότητας 12930 θεατών. Συμμετέχει στη Β΄ Κατηγορία Βελγίου. Έχει κατακτήσει 2 πρωταθλήματα Βελγίου και 2 κύπελλα.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%A3%CE%9A_%CE%9C%CF%80%CE%AD%CE%B2%CE%B5%CF%81%CE%B5%CE%BD

Ούλριχ Βιλαμόβιτς

Γεννήθηκε στο Πόζεν της Πρωσίας (σημ. Πόζναν της Πολωνίας), σπούδασε στα πανεπιστήμια του Βερολίνου και της Βόννης, ήταν μαθητής και αργότερα γαμβρός του μεγάλου Τέοντορ Μόμσεν και δίδαξε στα πανεπιστήμια του Γκέτινγκεν και του Βερολίνου από το 1897. Ως μέλος της Πρωσικής Ακαδημίας Επιστημών υπήρξε από τους οργανωτικούς συντελεστές στην έκδοση του «Σώματος των ελληνικών επιγραφών». Ηρακλής του Ευριπίδη, 1899 Ελληνικές τραγωδίες μεταφρασμένες, 1899 Τραγωδίες του Αισχύλου, 1914 Ιστορία της φιλολογίας, 1921 Ελληνική στιχουργία, 1921 Ιστορία των κειμένων των Ελλήνων λυρικών, 1900 Ασιανισμός και Αττικισμός, 1900 Πίστη των Ελλήνων (1931-32) H. Patzer: Wilamowitz und die Klassische Philologie "Festschrift Dornseiff" 1953 Ούρλιχ φον Βιλαμόβιτς: Πλάτων, η ζωή και το έργο του, εκδ. ΚΑΚΤΟΣ, ISBN 960-382-664-2 Αλόη Σιδέρη: Αθηναίων Πολιτεία, εκδ. «Άγρας»

Ο Ούλριχ Μέλεντορφ Βιλαμόβιτς (Ulrich von Wilamowitz-Mðllendorff, 1848-1931) ήταν Γερμανός φιλόλογος, κορυφαίος ερμηνευτής του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού και ένας από τους κυριότερους εκπροσώπους του «ιστορικού θετικισμού».

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CF%8D%CE%BB%CF%81%CE%B9%CF%87_%CE%92%CE%B9%CE%BB%CE%B1%CE%BC%CF%8C%CE%B2%CE%B9%CF%84%CF%82

Σταντ ντε λα Βαλέ ντυ Σερ

Το Σταντ ντε λα Βαλέ ντυ Σερ εγκαινιάστηκε στις 2 Σεπτεμβρίου 1978, με μία αναμέτρηση στα πλαίσια της Ντιβιζιόν 2, μεταξύ των Τουρ ΦΚ και Αμιάν. Την πρώτη χρονιά, μόλις μία κερκίδα άνοιξε στο κοινό, η οποία είχε χωρητικότητα 8,000 θέσεων. Η επόμενη κερκίδα εγκαινιάστηκε την αμέσως επόμενη χρονιά, ανεβάζοντας την συνολική χωρητικότητα του γηπέδου στις 22,000 θέσεις. Προηγουμένως, η Τουρ ΦΚ χρησιμοποιούσε το Σταντ ντε Γκρανμόν. Στα μέσα της δεκαετίας του 1980, ο σύλλογος αγωνίστηκε για διάστημα τεσσάρων σεζόν στην κορυφαία τη τάξει κατηγορία του γαλλικού ποδοσφαίρου. Το ρεκόρ προσέλευσης του γηπέδου καταρρίφθηκε, με 21,595 θεατές να δίνουν το παρόν για μια αναμέτρηση για το πρωτάθλημα απέναντι μεταξύ της ΦΚ Τουρ και της ΑΣ Σαιντ-Ετιέν την Παρασκευή 29 Μαΐου 1981. Το γήπεδο φιλοξένησε, επίσης, την αναμέτρηση της Τουρ απέναντι στην Λυών (0-1) στα πλαίσια της φάσης των 32 για το Κύπελλο Γαλλίας του 2000. Η θέσπιση, προσφάτως, νέων κανονισμών ασφαλείας υποχρέωσε στο κλείσιμο δύο κερκίδων στο κοινό. Οι λίγες μικροεπισκευές (εγκατάσταση μαις νέας ράμπας πρόσβασης, αύξηση του μεγέθους των σκαλοπατιών) που χρειάζονταν για να ανοίξουν εκ νέου οι δύο αυτές κερκίδες ολοκληρώθηκαν. Η σημερινή χωρητικότητα του γηπέδου είναι της τάξεως των 15,827 θέσεων. Η σεζόν 2008 που σημαδεύτηκε από την επάνοδο της Τουρ ΦΚ στη Λιγκ 2 φαινόταν, επίσης, να σηματοδοτεί και την επιστροφή της ομάδας σε πιο υψηλούς στόχους. Η διοίκηση του συλλόγου, σε συμφωνία με τον Δήμο, κατέθεσε, έτσι, τον Μάιο του 2008 ένα ευρείας κλίμακας σχέδιο ανακαίνισης του Σταντ ντε λα Βαλέ ντυ Σερ που θα έφερνε την συνολική του χωρητικότητα στις 25.000 θέσεις, σε βάθος 3 με 4 ετών. Το σχέδιο αυτό, οικονομικού ύψους της τάξεως των €34 ευρώ θα χρηματοδοτείτο από ιδιωτικούς φορείς καθώς και τους τοπικούς κρατικούς φορείς. (Γαλλικά) Το Σταντ ντε λα Βαλέ ντυ Σερ στην επίσημη ιστοσελίδα της Τουρ Φουτμπόλ Κλαμπ (Γαλλικά) Εικόνες του Σταντ ντε λα Βαλέ ντυ Σερ

Το Σταντ ντε λα Βαλέ ντυ Σερ είναι το κύριο γήπεδο της πόλης της Τουρ στο νομό της Αντρ-ε-Λουάρ. Αποτελεί έδρα της Τουρ ΦΚ από το 1978.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%84%CE%B1%CE%BD%CF%84_%CE%BD%CF%84%CE%B5_%CE%BB%CE%B1_%CE%92%CE%B1%CE%BB%CE%AD_%CE%BD%CF%84%CF%85_%CE%A3%CE%B5%CF%81

Κασσάνοι Ηρακλείου

Το χωριό αναφέρεται στις ενετικές απογραφές. Ειδικότερα, το 1583 στον Καστροφύλακα αναφέρεται Cassanus με 84 κατοίκους. Για την ονομασία, είναι σωστότερος τύπος το Κασάνοι, από ότι ο ενικός: Κασάνος. Η ονομασία του χωριού οφείλεται πιθανότατα στο οικογενειακό επώνυμο εβραϊκής οικογένειας της οποίας την ύπαρξη πληροφορούμαστε από έγγραφα του 14ου αιώνα. Από εκεί ίσως ήταν και η καταγωγή των πρώτων οικιστών, σύμφωνα με τον Στέργιο Σπανάκη. Σύμφωνα με άλλη εκδοχή, το χωριό φέρεται να ιδρύθηκε από Ιταλούς, οι οποίοι αποίκισαν την περιοχή. Υπάρχουν μάλιστα και τοπωνύμια στην Ιταλία με το όνομα του χωριού. Το όνομα Κάσσανοι (και Κασάνοι) χρησιμοποιείται σήμερα από τους κατοίκους του χωριού καθώς και εμφανίζεται στην ταμπέλα κατά την είσοδο στο χωριό. Σύμφωνα με την Ελληνική Εταιρία Τοπικής Ανάπτυξης και Αυτοδιοίκησης (Ε.Ε.Τ.Α.Α.) σχετικά με τις διοικητικές μεταβολές οικισμών, στις 16 Οκτωβρίου 1940 το χωριό μετονομάζεται σε Κασάνος. Σήμερα, ο δήμος Μινώα Πεδιάδας αναφέρεται επισήμως στο χωριό ως Κασσάνοι. Στην περιοχή γύρω από τον οικισμό από λαθρανασκαφές έχουν βρεθεί αρχαιολογικά ευρήματα. Ενδιαφέρουσες τοιχογραφίες βρίσκονται στους ναούς της Παναγίας και της Αγίας Κυριακής. Το Ηράκλειον και ο νομός του. Ηράκλειο: Νομαρχία Ηρακλείου. 1971.

Ο Κασάνος ή οι Κασάνοι (και Κασσάνοι) είναι χωριό στο δυτικό πρανές των Λασιθιώτικων Ορέων και έδρα ομώνυμης κοινότητας του Δήμου Μινώα Πεδιάδος στην Περιφερειακή Ενότητα Ηρακλείου. Ανήκε στην επαρχία Πεδιάδος. Βρίσκεται σε ύψωμα και έχει πανοραμική θέα. Παλιότερα αποτελούσε Δημοτικό διαμέρισμα του πρώην Δήμου Αρκαλοχωρίου. Η θέση του είναι στο 39,1 χλμ. του δρόμου προς τη Βιάννο. Η απόστασή του από το Ηράκλειο είναι 44,1 χλμ. Κύριες ασχολίες είναι η ελαιοκομία και η καλλιέργεια εσπεριδοειδών, στην κοιλάδα που βρίσκεται δυτικά από το χωριό. Φημίζεται επίσης για τα κρεμμύδια του και γίνεται κάθε χρόνο μια μεγάλη εορτή. Στους Κασάνους βρίσκεται ο βυζαντινός ναός του Σωτήρος Χριστού. Κεντρικός ναός είναι ο Άγιος Γεώργιος. Ενεργός είναι ο πολιτιστικός σύλλογος του χωριού. Στους Κασσάνους έμενε ο Παπατζιρίτης, δρομέας και ιερέας του χωριού, με καταγωγή από τον Άγιο Γεώργιο Λασιθίου, προς τιμήν του οποίου διεξάγεται, υπό την αιγίδα και του ΣΕΓΑΣ ο διεθνής ημιμαραθώνιος που φέρει το όνομά του, κάθε χρόνο το φθινόπωρο.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CF%83%CF%83%CE%AC%CE%BD%CE%BF%CE%B9_%CE%97%CF%81%CE%B1%CE%BA%CE%BB%CE%B5%CE%AF%CE%BF%CF%85

Μοχάμετ Ταχίρ Αγιάλα

Γεννήθηκε γύρω στο 1950-51 και είναι απόφοιτος Οικονομικών Επιστημών. Αμέσως μετά το στρατιωτικό πραξικόπημα του 1989 διορίστηκε διευθυντής του Οργανισμού Λιμένων του Σουδάν και εν συνεχεία ομοσπονδιακός υπουργός επί των Οδών και Γεφυρών.Το 2005 διορίστηκε κυβερνήτης της πολιτείας Ερυθράς Θάλασσας.Τον Νοέμβριο του 2017 ο πρόεδρος Ομάρ ελ Μπεσίρ προσέφερε τη στήριξή του στον Αγιάλα αν εκείνος αποφάσιζε να κατέλθει ως υποψήφιος στις προεδρικές εκλογές του 2020. Σε απάντηση, ο Αγιάλα ανέφερε ότι η απαίτηση του λαού της Γκεζίρα και η δική του ήταν για το 2020 να επανεκλεγεί για τρίτη φορά ο πρόεδρος Μπεσίρ. Τον Φεβρουάριο του 2019, εν μέσω μαζικών αντικυβερνητικών διαδηλώσεων και ταραχών, ο πρόεδρος Μπεσίρ απέλυσε την κυβέρνηση του πρωθυπουργού Μοτάζ Μουσά και διόρισε προσωρινά στην πρωθυπουργία τον Μοχάμετ Ταχίρ Αγιάλα, έως τότε αντιπρόεδρο. Ο νέος πρωθυπουργός παρέμεινε μόνο για δύο μήνες στην πρωθυπουργία.

Ο Μοχάμετ Ταχίρ Αγιάλα (Mohamed Tahir Ayala, γεννηθείς το 1950-51) είναι Σουδανός πολιτικός, πρωθυπουργός της χώρας του από τις 23 Φεβρουαρίου 2019 οπότε και διορίστηκε, ως τις 11 Απριλίου 2019. Προηγουμένως υπηρέτησε ως κυβερνήτης της Γκεζίρα από το 2015.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%BF%CF%87%CE%AC%CE%BC%CE%B5%CF%84_%CE%A4%CE%B1%CF%87%CE%AF%CF%81_%CE%91%CE%B3%CE%B9%CE%AC%CE%BB%CE%B1

Εθνική Ολλανδίας (καλαθοσφαίριση γυναικών)

Ακολουθεί η πορεία της ομάδας της Ολλανδίας σε Παγκόσμια Πρωταθλήματα: Ακολουθεί η πορεία της ομάδας της Ολλανδίας σε Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα: Συμμετοχές σε Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα FIBA [Division B] Ακολουθούν οι συμμετοχές της Εθνικής Ομάδας της Ολλανδίας σε Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα FIBA [Division B]: Πορεία στην Τελική Φάση Ευρωπαϊκού Κυπέλλου FIBA 3x3 Ακολουθούν οι τελικές θέσεις κατάταξης της Εθνικής Ομάδας της Αυστρίας σε Τελικές Φάσεις Ευρωπαϊκού Κυπέλλου FIBA 3x3: Netherlands, ιστορικό ανά έτος στον επίσημο ιστότοπο των αρχείων της FIBA. (Αγγλικά) Nederlandse Basketball Bond, επίσημος ιστότοπος. (Ολλανδικά)

Η εθνική ομάδα καλαθοσφαίρισης γυναικών της Ολλανδίας αντιπροσωπεύει την Ολλανδία στις διεθνείς διοργανώσεις γυναικείας καλαθοσφαίρισης που οργανώνει η FIBA. Βρίσκεται υπό τη δικαιοδοσία της Ομοσπονδίας Καλαθοσφαίρισης των Κάτω Χωρών (Nederlandse Basketball Bond).Μεγαλύτερη επιτυχία της μέχρι σήμερα είναι η κατάκτηση της πέμπτης θέσης στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα που διοργανώθηκε στη Ρουμανία το 1966.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%B8%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%9F%CE%BB%CE%BB%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CE%AF%CE%B1%CF%82_(%CE%BA%CE%B1%CE%BB%CE%B1%CE%B8%CE%BF%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%AF%CF%81%CE%B9%CF%83%CE%B7_%CE%B3%CF%85%CE%BD%CE%B1%CE%B9%CE%BA%CF%8E%CE%BD)

Μάικλ Κόλινς

Ο Μάικλ Κόλινς γεννήθηκε στη Ρώμη, στις 31 Οκτωβρίου 1930. Πατέρας του ήταν ο υποστράτηγος Τζέιμς Λώτον Κόλινς (1882-1963), που υπηρέτησε στον αμερικανικό στρατό επί 38 χρόνια. Μέχρι να φθάσει 17 ετών, ο Μάικλ είχε ζήσει στη Ρώμη, στην Οκλαχόμα, στη Νήσο των Κυβερνητών, στη Νέα Υόρκη, στο Πουέρτο Ρίκο, στο Σαν Αντόνιο και στην Αλεξάντρια της Βιρτζίνια. Μετά την είσοδο των ΗΠΑ στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο η οικογένεια εγκαταστάθηκε στην Ουάσινγκτον, όπου ο Κόλινς έβγαλε το γυμνάσιο της Σχολής St. Albans. Η μητέρα του επιθυμούσε ο Μάικλ να μπει στη διπλωματική υπηρεσία, αλλά ο ίδιος αποφάσισε να ακολουθήσει τη σταδιοδρομία του πατέρα του, δύο θείων του, του αδελφού του και ενός εξαδέλφου του στις ένοπλες δυνάμεις, φοιτώντας στη Στρατιωτική Ακαδημία των ΗΠΑ, μία επιλογή που είχε το πλεονέκτημα ότι δεν πλήρωνε δίδακτρα. Απεφοίτησε από εκεί στην 185η θέση ανάμεσα σε 527 δόκιμους το 1952, όντας στο ίδιο έτος με τον αστροναύτη Εντ Χουάιτ. Η απόφασή του να επιλέξει να υπηρετήσει στην Πολεμική Αεροπορία βασίσθηκε στην προσμονή τού τι προόδους θα έφερναν τα επόμενα 50 χρόνια στην αεροναυτική, αλλά και στην επιθυμία του να αποφύγει κατηγορίες για νεποτισμό στον στρατό ξηράς, όπου ο θείος του, ο στρατηγός Τζ. Λώτον Κόλινς, ήταν Αρχηγός του Γενικού Επιτελείου. Ο Κόλινς ολοκλήρωσε την εκπαίδευσή του ως ιπτάμενος στην Αεροπορική Βάση του Κολόμπους, στο Μισισίπι, και μετά μετατέθηκε στη βάση του αεροδρομίου του Σαν Μάρκος και στην Αεροπορική Βάση «James Connally», αμφότερες στο Τέξας. Επιλέχθηκε για προχωρημένη ημερήσια εκπαίδευση μαχητικού στην Αεροπορική Βάση Νέλις, στη Νεβάδα, όπου πέταξε με F-86 Sabre. Ακολούθησε εκπαίδευση στην 21η Πτέρυγα Μαχητικών-Βομβαρδιστικών, στην Αεροπορική Βάση Τζωρτζ της Καλιφόρνια, όπου έμαθε να ρίχνει πυρηνικές βόμβες και ακολούθησε την πτέρυγα όταν εγκαταστάθηκε στη Βάση Σωμόν-Σεμουτιέ (σήμερα Quartier Général d'Aboville), στη Γαλλία, τον Ιούνιο του 1954. Κατά τη διάρκεια μιας άσκησης του NATO το καλοκαίρι του 1956, ο Κόλινς υποχρεώθηκε να εκτιναχθεί από ένα F-86 μετά την εκδήλωση πυρκαγιάς δίπλα στο κόκπιτ. Διασώθηκε και επέστρεψε στη βάση του Σωμόν. Ο Κόλινς γνώρισε τη μελλοντική του σύζυγο Πατρίτσια Μαίρη Φίνεγκαν σε ένα γεύμα αξιωματικών, καθώς εκείνη εργαζόταν στη λέσχη της αεροπορίας. Αφού αρραβωνιάστηκαν, έπρεπε να υπερβούν μία διαφορά στο θρήσκευμα, καθώς ο Κόλινς ήταν Επισκοπιανός, ενώ η οικογένεια της Φίνεγκαν ήταν αυστηρά Ρωμαιοκαθολική. Ο πατέρας του Κόλινς ωστόσο ήταν επίσης Ρωμαιοκαθολικός αρχικά και έγινε Προτεστάντης όταν νυμφεύθηκε. Αφού ο Κόλινς πήγε με τη μονάδα του στη Δυτική Γερμανία κατά την Ουγγρική Επανάσταση του 1956, τέλεσαν τους γάμους τους το καλοκαίρι του 1957. Ο Κόλινς συμπλήρωσε περισσότερες από 1500 ώρες πτήσεως, το ελάχιστο απαιτούμενο για την εισδοχή στη Σχολή Πιλότων Δοκιμών Πειραματικών Πτήσεων (Experimental Flight Test Pilot School) της Πολεμικής Αεροπορίας, στην Αεροπορική Βάση Έντουαρντς της Καλιφόρνια, οπότε έκανε τη σχετική αίτηση και παρουσιάσθηκε εκεί στις 29 Αυγούστου 1960, εντασσόμενος στην Τάξη 60-C (η οποία περιελάμβανε τους μελλοντικούς αστροναύτες Φρανκ Μπόρμαν και Τζιμ Ίργουιν). Ο Μάικλ Κόλινς αποφάσισε να γίνει αστροναύτης μετά την πτήση του Mercury Atlas 6 με τον Τζων Γκλεν στις 20 Φεβρουαρίου 1962, οπότε τον γοήτευσε η σκέψη τού να μπορεί να γυρίσει γύρω από τη Γη μέσα σε 90 λεπτά. Αμέσως υπέβαλε αίτηση για τη δεύτερη ομάδα αστροναυτών. Μετά από ιατρικές και ψυχιατρικές εξετάσεις, καθώς και προσωπικές συνεντεύξεις στο Τέξας, στα μέσα Σεπτεμβρίου έμαθε ότι δεν είχε γίνει δεκτός. Ωστόσο, την ίδια χρονιά η Σχολή Πιλότων Δοκιμών Πειραματικών Πτήσεων μετονομάσθηκε σε «Σχολή Πιλότων Αεροδιαστημικών Ερευνών» (Aerospace Research Pilot School), καθώς η Πολεμική Αεροπορία προσπαθούσε να μπει στον χώρο των διαστημικών ερευνών. Ο Κόλινς υπέβαλε αίτηση να παρακολουθήσει ένα νέο μάθημα για τα βασικά της διαστημικής πτήσης, κατά το οποίο, εκτός από τη θεωρητική διδασκαλία, πέταξαν σε ύψος 90.000 ποδών με F-104 Starfighter. Εκτελώντας παραβολικές τροχιές, στο ανώτατο σημείο, μπορούσαν να αισθανθούν ένα σύντομο χρονικό διάστημα συνθηκών ελλείψεως βαρύτητας. Τελειώνοντας το μάθημα, ο Κόλινς επέστρεψε στην επιχειρησιακή δράση με μαχητικά τον Μάιο του 1963. Λίγες εβδομάδες αργότερα η NASA ανακοίνωσε ότι δέχεται και πάλι αιτήσεις για υποψήφιους αστροναύτες. Ο Κόλινς πέρασε από την ίδια διαδικασία (χωρίς την ψυχιατρική εξέταση). Βρισκόταν στην Αεροπορική Βάση Ράντολφ, στο Τέξας, στις 14 Οκτωβρίου 1963 όταν Ντεκ Σλέιτον τον ζήτησε στο τηλέφωνο και τον ρώτησε αν ενδιαφερόταν ακόμα να γίνει αστροναύτης. Ο Κόλινς είχε φθάσει τότε περί τις 5 χιλιάδες ώρες πτήσης. Η εκπαίδευση άρχισε με 240 ώρες διδασκαλίας, οι 58 από τις οποίες ήταν αφιερωμένες στη γεωλογία, την οποία ο Κόλινς δεν καταλάβαινε και για την οποία δεν ενδιαφέρθηκε ποτέ ιδιαίτερα. Μετά τη φάση αυτή, ο επικεφαλής του γραφείου αστροναυτών Άλαν Σέπαρντ ρώτησε τον καθένα από τους 14 εκπαιδευόμενους να κατατάξει τους άλλους με τη σειρά που θα ήθελε να πετάξει μαζί με τον καθένα τους στο διάστημα. Ο Κόλινς έβαλε τον Ντέιβιντ Σκοτ στην πρώτη θέση. Μετά τη βασική εκπαίδευση, ο Κόλινς πήρε την ειδίκευση που είχε επιλέξει, την εργασία με διαστημική στολή και τη δραστηριότητα εκτός σκάφους («διαστημικό περίπατο»). Ο Κόλινς ορίσθηκε να είναι το πλήρωμα της αποστολής Τζέμινι 10 μαζί με τον Τζων Γιανγκ. Η τριήμερη αποστολή τους σκόπευε στη διαστημική συνάντηση με δύο διαφορετικά σκάφη-στόχους Agena (μη επανδρωμένα), τη διεξαγωγή δύο «διαστημικών περιπάτων» και 15 διαφορετικών πειραμάτων. Η ειδική εκπαίδευση έγινε ομαλά. Για τον μόλις τέταρτο διαστημικό περίπατο στην ιστορία δεν έλαβε χώρα υποβρύχια εκπαίδευση, κυρίως επειδή ο Κόλινς δεν είχε τον χρόνο. Προπονήθηκε απλώς στη χρήση του εκτοξευτήρα αζώτου για την προώθησή του. Για την πρώτη του «δραστηριότητα εκτός σκάφους» ο Κόλινς δεν άφησε εντελώς το σκάφος, απλώς στάθηκε στο άνοιγμα με μία συσκευή που έμοιαζε με εξάντα. Στη βιογραφία του γράφει ότι αισθάνθηκε για μια στιγμή σαν ένας Ρωμαίος θεός που έτρεχε στα ουράνια με το άρμα του. Λίγο μετά την πτήση του Gemini 10, ο Κόλινς ορίσθηκε ως αναπληρωματικό μέλος της δεύτερης επανδρωμένης αποστολής του προγράμματος «Απόλλων», μαζί με τους Φρανκ Μπόρμαν και Τόμας Στάφορντ. Εκτός από την εκπαίδευση στο νέο όχημα διακυβερνήσης (Apollo Command/Service Module, CSM) και τη σεληνάκατο (Apollo Lunar Module, LM), ο Κόλινς εκπαιδεύθηκε στην οδήγηση ελικοπτέρου, καθώς αυτός πιστευόταν ότι ήταν ο καλύτερος τρόπος για να προσομοιωθεί η προσέγγιση του LM στη σεληνιακή επιφάνεια. Μετά την ολοκλήρωση του «Προγράμματος Gemini», αποφασίσθηκε να ακυρωθεί η αποστολή Απόλλων 2, καθώς θα επανελάμβανε απλώς την πτήση του Απόλλωνα 1. Με την αναδιάταξη των πληρωμάτων, ο Κόλινς μετακινήθηκε στο κύριο πλήρωμα της αποστολής Απόλλων 8, με τους Μπόρμαν και Γουίλιαμ Άντερς. Ο Ντεκ Σλέιτον είχε αποφασίσει ότι ο κυβερνήτης θα έπρεπε να έχει κάποια εμπειρία στο διάστημα, κάτι που δεν διέθετε ο Άντερς. Τρία χρόνια αργότερα αυτή η μεταβολή θα ήταν ο λόγος για τον οποίο ο Μάικλ Κόλινς θα περιφερόταν γύρω από τη Σελήνη ενώ οι `Αρμστρονγκ και `Ολντριν περπατούσαν στην επιφάνειά της. Οι συναντήσεις του προσωπικού γίνονταν πάντα τις Παρασκευές στο Γραφείο Αστροναυτών και στις 27 Ιανουαρίου 1967 ο Κόλινς ήταν εκεί όταν ο Ντον Γκρέγκορυ απάντησε στο κόκκινο τηλέφωνο και πληροφορήθηκε ότι είχε σημειωθεί πυρκαγιά στις δοκιμές του οχήματος διακυβερνήσεως της αποστολής Απόλλων 1. Κι όταν επιβεβαιώθηκε ότι το πλήρωμα είχε απανθρακωθεί, ο κλήρος έπεσε στον Κόλινς να πάει στο σπίτι της οικογένειας Τσάφη και να ανακοινώσει στη Μάρθα Τσάφη ότι ο σύζυγός της ήταν νεκρός. (Το Γραφείο Αστροναυτών ήταν ευαίσθητο στο να σπεύδει να ενημερώνει από κοντά τις οικογένειες των αστροναυτών για ένα θάνατο το ταχύτερο δυνατό, εξαιτίας του θανάτου του Θήοντορ Φρήμαν σε αεροπορικό δυστύχημα το 1964, οπότε ένας ρεπόρτερ εφημερίδας ήταν ο πρώτος που έφθασε σπίτι του.) Μετά τις καθυστερήσεις στην εκπαίδευση, καθώς ο Μπόρμαν έλαβε μέρος στη διερεύνηση της πυρκαγιάς, το υποψήφιο πλήρωμα για το Απόλλων 8 άρχισε από την αρχή. Θα ήταν η πρώτη επανδρωμένη πτήση του νέου πυραύλου Saturn V. Στο ενδιάμεσο ο Κόλινς και ο Ντέιβιντ Σκοτ στάλθηκαν από τη NASA στην Αεροπορική Έκθεση των Παρισίων τον Μάιο του 1967. Εκεί συνάντησαν τους Σοβιετικούς αστροναύτες Πάβελ Μπελυάγιεφ και Κονσταντίν Φεοκτίστοφ, με τους οποίους μάλιστα ήπιαν βότκα μέσα στο σοβιετικό Tupolev Tu-134. Ο Κόλινς βρήκε ενδιαφέρον ότι κάποιοι Σοβιετικοί αστροναύτες εκπαιδεύονταν και αυτοί με ελικόπτερα και ο Μπελυάγιεφ είπε ότι έλπιζαν να πραγματοποιήσει μία πτήση γύρω από τη Σελήνη σύντομα. Κατά τη διάρκεια του 1968 ο Κόλινς αντιλήφθηκε ότι τα πόδια του δεν τον υπάκουαν πάντα, πρώτα σε αγώνες αμερικανικής χειροσφαίρισης, μετά όταν κατέβαινε σκάλες, οπότε το γόνατό του σχεδόν θα υποχωρούσε. Επίσης, το αριστερό του πόδι παρουσίαζε ασυνήθιστες αισθήσεις όταν βυθιζόταν σε ζεστό και κρύο νερό. Απρόθυμα, αναζήτησε ιατρική συμβουλή και η διάγνωση ήταν κήλη μεσοσπονδύλιου δίσκου οσφύος, μια κατάσταση που χρειαζόταν σπονδυλοδεσία δύο σπονδύλων. Η επέμβαση αυτή έγινε στο Νοσοκομείο Γουίλφορντ στην Αεροπορική Βάση Λάκλαντ του Τέξας και ο Κόλινς επί τρεις μήνες μετά φορούσε κολάρο αυχένα. Εξαιτίας του προβλήματος υγείας, ο Κόλινς δεν πέταξε στην αποστολή Απόλλων 8, οπότε, έχοντας εκπαιδευθεί για αυτή, έγινε «επικοινωνός θαλάμου» (capsule communicator, CAPCOM), ένας αστροναύτης δηλαδή αποσπασμένος στο Κέντρο Ελέγχου Αποστολής, που είναι υπεύθυνος για την απευθείας επικοινωνία με το πλήρωμα κατά τη διάρκεια της αποστολής. Ως μέλος της «Πράσινης Ομάδας», κάλυψε τη φάση από την εκτόξευση μέχρι την προώθηση που έθεσε το σκάφος σε πορεία προς τη Σελήνη. Την επιτυχημένη ολοκλήρωση της πρώτης επανδρωμένης πτήσεως γύρω από τη Σελήνη, ακολούθησε η ανακοίνωση του πληρώματος της αποστολής Απόλλων 11: θα ήταν οι Νηλ `Αρμστρονγκ, Μπαζ Όλντριν και Μάικλ Κόλινς. Εκείνη την ημέρα, τον Ιανουάριο του 1969, δεν ήταν βέβαιο ότι αυτό θα ήταν το πλήρωμα για την πρώτη προσσελήνωση, αυτό θα εξαρτάτο από την επιτυχία των δοκιμών των Απόλλων 9 και Απόλλων 10 ως προς τη σεληνάκατο. Ως πιλότος του οχήματος διακυβερνήσεως, ο Κόλινς είχε μία τελείως διαφορετική εκπαίδευση από αυτή για τη σεληνάκατο και την έξοδο στη σεληνιακή επιφάνεια. Εκτός από την εκπαίδευση σε προσομοιωτές πτήσεως, έγιναν μετρήσεις για τις διαστημικές στολές, εκπαίδευση σε φυγόκεντρο μηχανή για την προσομοίωση των 10 g κατά την επανείσοδο στην ατμόσφαιρα, και πολλά άλλα. Ως ο ενεργός διαχειριστής της συναντήσεως με τη σεληνάκατο στο διάστημα, ο Κόλινς συμπλήρωσε ένα τετράδιο με 18 διαφορετικά σχετικά σενάρια, όπως το να μην έχει προσσεληνωθεί η σεληνάκατος, να έχει ξεκινήσει υπερβολικά νωρίς ή αργά. Αυτό το «βιβλίο» κάλυπτε 117 σελίδες. Το γνωστό υφασμάτινο σηματάκι της αποστολής ήταν σχέδιο του Κόλινς. Κατά το εκπαιδευτικό στάδιο για την αποστολή αυτή ο Κόλινς είπε στον Ντεκ Σλέιτον ότι δεν θα ήθελε να πετάξει πάλι μετά το «11». Ο Σλέιτον προσφέρθηκε να τον βάλει πιο πίσω στην ακολουθία των πληρωμάτων μετά την πτήση. Κατά την ημέρα που περιφερόταν ολομόναχος γύρω από τη Σελήνη, ο Κόλινς ποτέ δεν αισθάνθηκε μοναξιά, έγραψε, παρότι ειπωθηκε ότι «από την εποχή του Αδάμ κανένας άνθρωπος δεν γνώρισε τέτοια μοναξιά», με την έννοια ότι κανείς δεν είχε βρεθεί τόσο μακριά σε χωρική απόσταση από όλους τους άλλους ανθρώπους: ο Κόλινς αισθανόταν πάρα πολύ ως μέρος της αποστολής. Στην αυτοβιογραφία του γράφει ότι «αυτό το εγχείρημα δομήθηκε για τρεις ανθρώπους, και θεωρώ το δικό μου 1/3 ήταν το ίδιο απαραίτητο με το καθένα από τα άλλα δύο». Κατά τα 48 λεπτά της κάθε τροχιάς κατά τα οποία δεν είχε τηλεπικοινωνία με τη Γη, το αίσθημα που ανέφερε δεν ήταν μοναξιάς, αλλά μάλλον «ετοιμότητα, αναμονή, ικανοποίηση, εμπιστοσύνη, σχεδόν θριαμβικό συναίσθημα» (Collins 2001). Μετά τη διαβίωσή του για τόσο πολύ χρόνο στο όχημα διακυβερνήσεως, ο Κόλινς ένιωσε υποχρεωμένος να αφήσει το σημάδι του σε αυτό, οπότε τη δεύτερη νύχτα μετά την επιστροφή τους από τη Σελήνη, μπήκε στον κάτω χώρο εξοπλισμού του οχήματος και έγραψε: «Διαστημόπλοιο 107 — άλλως Απόλλων 11 — άλλως Κολούμπια: Βγήκε το καλύτερο πλοίο. Ο Θεός να το ευλογεί. Μάικλ Κόλινς, CMP».Σε μία συνέντευξη στην εφημερίδα The Guardian τον Ιούλιο του 2009 ο Κόλινς απεκάλυψε ότι ανησυχούσε για την ασφάλεια των Άρμστρονγκ και Όλντριν. Τον απασχολούσε επίσης το ότι σε περίπτωση θανάτου τους στη Σελήνη, θα ήταν υποχρεωμένος να επιστρέψει στη Γη μόνος του και, ως ο μοναδικός επιζών της αποστολής, θα τον θεωρούσαν «σημαδεμένο για όλη του τη ζωή». Μετά την επιστροφή του στη Γη, και αφού βγήκε από μία καραντίνα 18 ημερών, το πλήρωμα του Απόλλων 11 άρχισε περιοδεία 45 ημερών σε όλες τις ΗΠΑ και σε άλλες χώρες. Πριν από την περιοδεία, ο διοικητής της NASA Τόμας Πέιν είχε ενημερώσει τον Κόλινς ότι ο Υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Γουίλιαμ Π. Ρότζερς ενδιαφερόταν να τον διορίσει στη θέση του βοηθού υπουργού Εξωτερικών για τις Δημόσιες Υποθέσεις. Μετά την επιστροφή του πληρώματος στις ΗΠΑ τον Νοέμβριο, ο Κόλινς συναντήθηκε με τον Ρότζερς και δέχθηκε τη θέση μετά από πιέσεις του Προέδρου των ΗΠΑ Ρίτσαρντ Νίξον. Ο Κόλινς συνταξιοδοτήθηκε από τη NASA το 1970.. Το επόμενο έτος διορίσθηκε διευθυντής στο Εθνικό Μουσείο Αέρα και Διαστήματος. Παρέμεινε στη θέση αυτή μέχρι το 1978 και μετά έγινε βοηθός γραμματέα στο Ινστιτούτο Σμιθσόνιαν. Το 1974 ολοκλήρωσε ένα πανεπιστημιακό πρόγραμμα Advanced Management και το 1980 έγινε αντιπρόεδρος της LTV Aerospace στο Άρλινγκτον της Βιρτζίνια. Παραιτήθηκε το 1985 για να ξεκινήσει τη δική του εταιρεία συμβούλων, τη «Michael Collins Associates». Αποστρατεύθηκε από το Σώμα Εφέδρων Αεροπορίας με τον βαθμό του υποπτεράρχου. Ο Κόλινς έγραψε μία αυτοβιογραφία το 1974 με τίτλο Carrying the Fire: An Astronaut's Journeys (= «Μεταφέροντας τη φωτιά: Τα ταξίδια ενός αστροναύτη»). Για το βιβλίο αυτό γράφτηκε ότι «θεωρείται γενικώς ως η καλύτερη περιγραφή τού πώς είναι το να είσαι αστροναύτης». Επίσης έχει γράψει τα βιβλία: Liftoff: The Story of America's Adventure in Space (= «Εκτόξευση:΅Η ιστορία της Αμερικής στο Διάστημα», 1988), μία ιστορία του αμερικανικού διαστημικού προγράμματος Mission to Mars (= «Αποστολή στον Άρη», 1990), μία πραγματεία για τη διαστημική πτήση ανθρώπων μέχρι τον πλανήτη Άρη Flying to the Moon and Other Strange Places (= «Πετώντας στο φεγγάρι και σε άλλα παράξενα μέρη», 1976), που αναθεωρήθηκε και επανακυκλοφόρησε με τον τίτλο Flying to the Moon: An Astronaut's Story (1994), ένα βιβλίο για παιδιά με τις εμπειρίες του.Εκτός από τη συγγραφική του δραστηριότητα, ο Κόλινς έχει ζωγραφίσει υδατογραφίες, με θέμα κυρίως τους βάλτους της Φλόριντα ή αεροσκάφη με τα οποία είχε πετάξει. Μέχρι πρόσφατα δεν τις υπέγραφε για να αποφύγει την αύξηση της τιμής τους μόνο και μόνο επειδή θα είχαν το «αυτόγραφό» του. Υπήρξε επί αρκετά χρόνια έφορος της National Geographic Society. Είναι εταίρος της «Εταιρείας Πιλότων Δοκιμών» (Society of Experimental Test Pilots) και του Αμερικανικού Ιδρύματος Αεροναυτικής και Αστροναυτικής. Εξάλλου, έχει εισαχθεί στο «Hall of Fame Αμερικανών Αστροναυτών». Ο Κόλινς έχει τιμηθεί με το Μετάλλιο Διακεκριμένης Υπηρεσίας της NASA, το παράσημο «Διακεκριμένος Ιπτάμενος Σταυρός» (Distinguished Flying Cross) της Πολεμικής Αεροπορίας των ΗΠΑ, το Προεδρικό Μετάλλιο της Ελευθερίας και το Χρυσό Μετάλλιο του Κογκρέσου. Από κοινού με τους `Αρμστρονγκ και Όλντριν τιμήθηκαν με το Collier Trophy το 1969, με το Μετάλλιο Hubbard της National Geographic Society το 1970 και με το Χρυσό Μετάλλιο Langley του Ινστιτούτου Σμιθσόνιαν το 1999. Η Διεθνής Αστρονομική Ένωση τον τίμησε δίνοντας στον αστεροειδή 6471 Κόλινς το όνομά του. Επίσης, όπως συνέβη και με τα άλλα δύο μέλη της αποστολής Απόλλων 11, το όνομά του δόθηκε σε έναν μικρό κρατήρα στην ορατή πλευρά της επιφάνειας της Σελήνης. Ο Μάικλ Κόλινς και η Πατρίτσια («Πατ») παρέμειναν παντρεμένοι μέχρι τον θάνατο της Πατρίτσια στις 9 Απρίλιου 2014. Απέκτησαν μαζί τρία παιδιά: την Κέιτ (γενν. 6 Μαΐου 1959), που έγινε ηθοποιός, την Ανν (γενν. 31 Οκτωβρίου 1961) και τον Μάικλ (γενν. 23 Φεβρουαρίου 1963). Διέμεναν στη μικρή πόλη Μάρκο Άιλαντ της νότιας Φλόριντα και στο χωριό `Ειβον της Βόρειας Καρολίνας. Το αυτοβιογραφικό βιβλίο του Κόλινς Carrying the Fire είναι αφιερωμένο στην Πατρίτσια. Το βρετανικό ροκ συγκρότημα Jethro Tull έχει ένα τραγούδι με τίτλο «For Michael Collins, Jeffrey and Me» στον δίσκο τους Benefit (1970). Στην τηλεταινία του 1996 Apollo 11 ο ρόλος του Κόλινς παίζεται από τον Τζιμ Μέτζλερ, ενώ στη μίνι σειρά του 1998 Από τη Γη στη Σελήνη παίχθηκε από τον Κάρυ Έλγουις και στην τηλεταινία του 2009 Moon Shot από τον Άντριου Λίνκολν. Το αμερικανικό ροκ συγκρότημα The Byrds έχει ένα τραγούδι με τίτλο «Armstrong, Aldrin, and Collins», μία μπαλάντα για την προσσελήνωση του Απόλλων 11, στο άλμπουμ τους Ballad of Easy Rider. Στο 6ο κεφάλαιο της σειράς μάνγκα του Ναόκι Ουρασάβα 20th Century Boys, οι ήρωες εκφράζουν συμπάθεια για το ότι ο Κόλινς έκανε όλο το ταξίδι μέχρι τη Σελήνη χωρίς ποτέ να πατήσει το πόδι του πάνω στη σεληνιακή επιφάνεια. Το 2013 το μουσικό συγκρότημα της indie pop «The Boy Least Likely To» κυκλοφόρησε το τραγούδι «Michael Collins» στο άλμπουμ τους The Great Perhaps. Κατάλογος ρεκόρ διαστημικών πτήσεων Collins, Michael· Charles Lindbergh (2001). Carrying the Fire: An Astronaut's Journeys. Cooper Square Press. ISBN 0-8154-1028-X. Hansen, James (2005). First Man: The Life of Neil Armstrong. Simon & Schuster. ISBN 0-7432-5631-X. Butler, Carol L. (1998). NASA Johnson Space Center Oral History Project Biographical Data Sheet (PDF). Ανακτήθηκε στις 14 Φεβρουαρίου 2006. Επίσημη βιογραφία του Κόλινς από τη NASA Michael Collins Papers, 1907-2004 στη βιβλιοθήκη του Virginia Polytechnic Institute and State University Δήλωση του αστροναύτη Michael Collins Αρχειοθετήθηκε 2009-08-24 στο Wayback Machine., NASA Public Release no. 09-164. δήλωση του Κόλινς για την 40ή επέτειο της αποστολής Απόλλων 11, 9 Ιουλίου 2009 Βιογραφία στο Astronautix Βιογραφία στο Spacefacts Το λήμμα του στην Encyclopedia of Science At the helm - Michael Collins Ο Κόλινς στο National Aviation Hall of Fame Ο Κόλινς στο Spaceacts Βραβεία Iven C. Kincheloe Ο Κόλινς στο International Space Hall of Fame Αρχειοθετήθηκε 2017-10-22 στο Wayback Machine.

Το λήμμα αυτό αναφέρεται στον αστροναύτη. Για τον Ιρλανδό επαναστάτη και πολιτικό ηγέτη, δείτε Μάικλ Κόλινς (Ιρλανδός ηγέτης).Ο Μάικλ Κόλινς (Michael Collins, 31 Οκτωβρίου 1930-28 Απριλίου 2021) ήταν Αμερικανός αστροναύτης και πιλότος δοκιμών. Ταξίδεψε δύο φορές στο διάστημα, την πρώτη φορά με το διαστημόπλοιο Gemini 10 και τη δεύτερη ως πιλότος του οχήματος διακυβερνήσεως της αποστολής Απόλλων 11. Ενώ ο Κόλινς παρέμεινε σε τροχιά γύρω από τη Σελήνη, οι Νηλ Άρμστρονγκ και Μπαζ Όλντριν προσεδαφίσθηκαν με τη σεληνάκατο και έγιναν οι πρώτοι άνθρωποι που περπάτησαν πάνω στη Σελήνη. Ακόμα και χωρίς να πατήσει ποτέ πάνω στην επιφάνειά της, ο Κόλινς παραμένει ένας από τους μόλις 24 ανθρώπους στην Ιστορία της ανθρωπότητας που έχουν ταξιδέψει μέχρι τη Σελήνη. Υπήρξε επίσης ο 4ος άνθρωπος στην ιστορία (ο τρίτος Αμερικανός) που εκτέλεσε «περίπατο στο διάστημα» (δραστηριότητα εκτός σκάφους, EVA) και ο πρώτος που εκτέλεσε περισσότερους από έναν. Μετά την αποχώρησή του από τη NASA το 1970 έγινε βοηθός υπουργός Εξωτερικών για τις Δημόσιες Υποθέσεις και μετά διευθυντής στο Εθνικό Μουσείο Αέρα και Διαστήματος, μέχρι το 1978. Πέθανε σε ηλικία 90 ετών στις 28 Απριλίου 2021.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%AC%CE%B9%CE%BA%CE%BB_%CE%9A%CF%8C%CE%BB%CE%B9%CE%BD%CF%82

Αυστριακή Ομοσπονδία Στίβου

2011−τώρα: Ραλφ Βάλον Αυστριακό Πρωτάθλημα Στίβου (από το 1911) Αυστριακό Πρωτάθλημα Κλειστού Στίβου (από το 1980) Αυστριακό Πρωτάθλημα Στίβου Νέων Αυστριακό Πρωτάθλημα Ανώμαλου Δρόμου Συμμετοχή της Αυστρίας στους Θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες Συμμετοχή της Αυστρίας στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Στίβου Συμμετοχή της Αυστρίας στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Κλειστού Στίβου Συμμετοχή της Αυστρίας στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Στίβου Συμμετοχή της Αυστρίας στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Κλειστού Στίβου Συμμετοχή της Αυστρίας στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Ομάδων Συμμετοχή της Αυστρίας στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Στίβου U23 Συμμετοχή της Αυστρίας στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Στίβου U20 Συμμετοχή της Αυστρίας στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Στίβου U20 Συμμετοχή της Αυστρίας στο Ευρωπαϊκό Κύπελλο (Κύπελλο Μπρούνο Ζάουλι, 1965−2008) Εθνική Αυστρίας Αυστριακά ρεκόρ στίβου Επίσημη ιστοσελίδα της Αυστριακής Ομοσπονδίας Στίβου

Η Αυστριακή Ομοσπονδία Στίβου (γερμανικά: Österreichischer Leichtathletik-Verband, ÖLV) είναι ο εθνικός οργανισμός που διατηρεί την εποπτεία του αθλήματος του στίβου στην Αυστρία. Στην Αυστροουγγαρία δημιουργήθηκε η πρώτη βιεννέζικη ομάδα στίβου, η Βίνερ ΑΚ, που χρονολογείται από τις 21 Σεπτεμβρίου 1896, όπου λίγο μετά, το 1902 ιδρύθηκε η Ομοσπονδία της Αυστροουγγαρίας. Η ομοσπονδία είναι μέλος της IAAF από το 1912, της EAA, και της Αυστριακής Ολυμπιακής Επιτροπής, η έδρα της βρίσκεται στη Βιέννη και ο πρόεδρός της από το 2011 είναι ο Ραλφ Βάλον.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%85%CF%83%CF%84%CF%81%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CE%AE_%CE%9F%CE%BC%CE%BF%CF%83%CF%80%CE%BF%CE%BD%CE%B4%CE%AF%CE%B1_%CE%A3%CF%84%CE%AF%CE%B2%CE%BF%CF%85

Μπιντάρ Καντινεφέντι

Η Μπιντάρ Καντινεφέντι γεννήθηκε στις 5 Μαΐου 1858 στον Καύκασο, και ήταν κόρη του Ιμπραήμ Μπέη Ταλουστάν και της συζύγου του Σαχικά Ιφφέτ Λορτκιπανιζντέ. Το πραγματικό της όνομα είναι άγνωστο. Ήταν μια ωραία γυναίκα, είχε πράσινα μάτια, καστανά μαλλιά και ήταν ψηλή με λεπτό σώμα. Σε πολύ μικρή ηλικία η Μπιντάρ εγκατέλειψε την πόλη που γεννήθηκε και πήγε στην Κωνσταντινούπολη, όπου παραδόθηκε στο δικαστήριο του οθωμανού σουλτάνου. Σε ηλικία δεκαεπτά ετών παντρεύτηκε το Αμπντούλ Χαμίτ στις 2 Σεπτεμβρίου 1875 στο Παλάτι Γιλντίζ. Πρώτα γέννησε την Ναϊμέ Σουλτάν στις 5 Αυγούστου 1876 και δυο χρόνια αργότερα στις 16 Ιανουαρίου 1878 γέννησε τον Ηγεμόνα Μεχμέτ Αμπντούλ Καντίρ Εφέντι. Το 1889 με τις εντολή του Αμπντούλ Χαμίτ δέχτηκε την επίσκεψη της Αυτοκράτειρας Αυγούστας Βικτώριας της Γερμανίας στο χαρέμι του παλατιού Γιλντίζ. Η Μπιντάρ δέχτηκε και δεύτερη φορά την επίσκεψη της Αυτοκράτειρας Αυγούστας Βικτώριας. Η Αυτοκράτειρα Αυγούστα Βικτώρια εντυπωσιάστηκε πολύ από τη Μπιντάρ και συνηθίζε να μιλάει γι' αυτήν στην Ευρώπη. Το 1918 η Αυτοκράτειρα Ζίτα της Αυστρίας δέχτηκε κάλεσμα από την Μπιντάρ να επισκεφθεί την Κωνσταντινούπολη. Μετά την εκθρόνιση του Αμπντούλ Χαμίτ, εγκαταστάθηκε σε ένα αρχοντικό που βρίσκεται στο Ερενκόϊ, όπου εζήσε μέχρι τον θανατό της, την 1 Ιανουαρίου 1918 σε ηλικία 59 ετών. Είναι θαμμένη στον τάφο του Ηγεμόνα Κεμαλεντίν Εφέντι στο Κοιμητήριο Γιαχιά Εφέντι στην Κωνσταντινούπολη. Peirce, Leslie P., The Imperial Harem: Women and Sovereignty in the Ottoman Empire, Oxford University Press, 1993, ISBN 0-19-508677-5 (paperback) Yavuz Bahadıroğlu, Resimli Osmanlı Tarihi, Nesil Yayınları (Ottoman History with Illustrations, Nesil Publications), 15th Ed., 2009, ISBN 978-975-269-299-2 (Hardcover)

Η Μπιντάρ Καντινεφέντι (Οθ. Τούρκικα:بیدار قادین) (Τούρκικα: Bidar Kadınefendi, 5 Μαΐου 1858 - 1 Ιανουαρίου 1918) ήταν η τέταρτη σύζυγος του σουλτάνου Αμπντούλ Χαμίτ Β΄ της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.Ο πλήρης τίτλος ήταν: Devletlu İsmetlu İkinci Bidar Kadın Efendi Hazretleri

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CF%80%CE%B9%CE%BD%CF%84%CE%AC%CF%81_%CE%9A%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%BD%CE%B5%CF%86%CE%AD%CE%BD%CF%84%CE%B9

Persée

Η υλοποίησή του έργου ανατέθηκε στο Πανεπιστήμιο της Λυών ΙΙ, ενώ το Υπουργείο επέλεξε έναν δεύτερο χώρο ψηφιοποίησης και παραγωγής, ο οποίος λειτουργεί από το 2008: τη Βιβλιοθήκη Ανθρωπιστικών και Κοινωνικών Επιστημών του Παρισιού Descartes-CNRS (UMS 3036). Η ανάπτυξή του σχεδίου έχει ανατεθεί στην εταιρεία πληροφορικής Linagora. Στις 7 Φεβρουαρίου 2011, η διοίκηση της Λυών ΙΙ ακύρωσε τη συμφωνία-πλαίσιο μέσω της οποίας το πανεπιστήμιο συνδεόταν με το πρόγραμμα Persée. Η απόφαση αυτή τέθηκε σε ισχύ στις 10 Μαΐου 2011.2 Η σύσταση αυτή της AERES, η οποία θεωρήθηκε ως απειλή εξαφάνισης, είχε σκοπό τη δημιουργία μιας μονάδας μικτών υπηρεσιών του CNRS, η οποία θα υπαγόταν στο PRES-Πανεπιστήμιο της Λυών. Από την 1η Ιανουαρίου 2013, δημιουργήθηκε το UMS Persée, στο οποίο συμμετέχουν το Πανεπιστήμιο PRES της Λυών, η Ανώτατη Σχολή Επιστημονικών Ερευνών της Λυών και το Εθνικό Κέντρο Επιστημονικών Ερευνών (Centre national de la recherche scientifique). Στο πλαίσιο αυτό, η ομάδα και οι υποδομές της μεταφέρθηκαν και φιλοξενούνται πλέον στο ENS της Λυών. Στη συνέχεια των εργασιών που διεξάγονται εδώ και αρκετά χρόνια, η τρέχουσα περίοδος ανοίγει νέες προοπτικές που τροφοδοτούνται από "τέσσερις βασικές ιδέες ": Η επιστημονική κληρονομιά ως αντικείμενο και ως εργαλείο έρευνας, Η επιλογή μιας έξυπνης ψηφιοποίησης που συνδυάζει το σεβασμό του πρωτότυπου εγγράφου και τον εμπλουτισμό των αρχείων, Οι ερευνητές που αναφέρονται ως κοινό στόχος με συγκεκριμένες ανάγκες τεκμηρίωσης, Η διαφάνεια και η διανοµή ως µέσα ορατότητας και επιστηµονικής κυκλοφορίας.Στις 28 Σεπτεμβρίου 2015, για τη δέκατη επέτειό της, η Perseus εγκαινίασε το νέο της δικτυακό τόπο , που έχει πλήρως επανασχεδιαστεί και εμπλουτιστεί. Με περισσότερα από 700.000 διανεμημένα αρχεία και περισσότερες από 300 συλλογές, ελεύθερα προσβάσιμες στο διαδίκτυο, η συλλογή Persée αποτελεί τη μεγαλύτερη πηγή άρθρων και εγγράφων στις γαλλόφωνες ανθρωπιστικές και κοινωνικές επιστήμες. Τομείς που καλύπτονται: ανθρωπολογία, αρχαιολογία, τέχνες, δημογραφία, δίκαιο, οικονομία, κλασικές σπουδές, σπουδές μεγάλων πολιτισμικών περιοχών, περιφερειακές σπουδές, γεωγραφία, ιστορία, ιστορία της επιστήμης και της τεχνολογίας, γλωσσολογία, λογοτεχνία, φιλοσοφία, ψυχολογία, θρησκεία και θεολογία, παιδαγωγική επιστήμη, περιβαλλοντική επιστήμη, πολιτική επιστήμη, επιστήμη της πληροφορίας και της επικοινωνίας, κοινωνιολογία. Για ορισμένα από αυτά τα περιοδικά, το πιο πρόσφατο μέρος των συλλογών δημοσιεύεται στην πύλη OpenEdition Journals. Από το 2005, η πύλη Persée προσφέρει ελεύθερη και ανοικτή πρόσβαση σε ολοκληρωμένες συλλογές επιστημονικών δημοσιεύσεων, κυρίως στις ανθρωπιστικές και κοινωνικές επιστήμες. Το 2015, επεκταθηκε σε νέους κλάδους και τώρα φιλοξενεί δημοσιεύσεις στις θετικές επιστήμες και την τεχνολογία, καθώς και στις επιστήμες της ζωής και της γης. Αρχαιολογία - 73 ΣυλλογέςBulletin de Correspondance Hellénique Ανθρωπολογία - 31 ΣυλλογέςRevue des Études Anciennes Τέχνες (Ιστορία της Τέχνης, Αρχιτεκτονική) - 52 Συλλογές Δημογραφία - 12 Συλλογές Νομική - 12 Συλλογές Οικονομία - 23 Συλλογές Κλασικές σπουδές - 33 Συλλογές Μελέτες σημαντικών πολιτιστικών περιοχών - 43 Συλλογές Περιφερειακές μελέτες - 11 Συλλογές Γεωγραφία - 33 Συλλογές Ιστορία - 132 Συλλογές Ιστορία της επιστήμης και της τεχνολογίας - 7 Συλλογές Γλωσσολογία - 34 Συλλογές Λογοτεχνία - 42 Συλλογές Φιλοσοφία - 12 Συλλογές Ψυχολογία - 8 Συλλογές Θρησκεία και θεολογία - 12 Συλλογές Εκπαιδευτική επιστήμη - 21 Συλλογές Περιβαλλοντική επιστήμη - 18 Συλλογές Πολιτικές επιστήμες - 33 Συλλογές Επιστήμες της πληροφορίας και της επικοινωνίας - 12 Συλλογές Επιστήμες της Γης- 13 Συλλογές Επιστήμες της ζωής - 11 Συλλογές Κοινωνιολογία - 51 Συλλογές Gallica Les Belles Lettres Open Archives Initiative

Η Πύλη Persée επιτρέπει τη δωρεάν διαβούλευση και αξιοποίηση ολοκληρωμένων συλλογών επιστημονικών δημοσιευμάτων. Δημιουργήθηκε από το Υπουργείο Εθνικής Παιδείας, Ανώτατης Εκπαίδευσης και Έρευνας της Γαλλίας και τέθηκε σε λειτουργία το 2005.Σήμερα, η Persée είναι μια υπηρεσία που υποστηρίζει την έρευνα και έχει ως αποστολή την ψηφιακή προώθηση της επιστημονικής κληρονομιάς, την έρευνα και την καινοτομία σε εργαλεία και μεθόδους για την ανάπτυξη ψηφιακών συλλογών, καθώς και τη διάδοση των δεξιοτήτων και της τεχνογνωσίας στον τομέα αυτό. Η πύλη παρέχει ανοικτή πρόσβαση στη γνώση: ελεύθερη πρόσβαση στο περιεχόμενο, ανάπτυξη ανοικτού κώδικα, ανοικτά πρότυπα, διαλειτουργικότητα και διεπιστημονική χρήση των δεδομένων. Η πύλη Persée δημιουργήθηκε με πρωτοβουλία της ερευνητικής κοινότητας, η οποία επιθυμεί να βελτιώσει την προβολή της επιστημονικής της παραγωγής. Σκοπός της είναι να ψηφιοποιήσει και να διαθέσει στο διαδίκτυο τις αναδρομικές συλλογές αυτού του τεράστιου σώματος. Στόχος της ευρύτερης διάδοσης αυτής της πλούσιας επιστημονικής κληρονομιάς είναι να καταστεί δυνατή η καλύτερη προώθηση της γαλλικής έρευνας, στο πνεύμα της ανοικτής και ελεύθερης πρόσβασης. Μέρος του περιεχομένου διανέμεται με άδεια Creative Commons CC BY-NC-SA.

https://el.wikipedia.org/wiki/Pers%C3%A9e

Κύπελλο Περιφερειών ΟΥΕΦΑ (ελληνικές συμμετοχές)

Ε.Π.Σ. Μακεδονίας. Προκριματική φάση: 5ος όμιλος στη Θεσσαλονίκη, 21 ως 24 Ιουνίου 1999. Αποτελέσματα: Ε.Π.Σ. Μακεδονίας - Ισραήλ: 1-2 Ε.Π.Σ. Μακεδονίας - Ζαπάντνα Σερβίας: 3-1 Ε.Π.Σ. Μακεδονίας - Γκόζο Μάλτας: 8-2 Βαθμολογία 5ου ομίλου: Ε.Π.Σ. Κιλκίς. Προκριματική φάση: 7ος όμιλος στη Ρωσία, 9 ως 13 Αυγούστου 2000. Αποτελέσματα: Ε.Π.Σ. Κιλκίς - Βοϊβοντίνα Σερβίας: 0-2 Ε.Π.Σ. Κιλκίς - Κεντρική Ομοσπονδιακή Περιοχή Ρωσίας: 1-4 Ε.Π.Σ. Κιλκίς - Επαρχία Χάργιου Εσθονίας: 4-2 Βαθμολογία 7ου ομίλου: Ε.Π.Σ. Ημαθίας. Προκριματική φάση: 1ος όμιλος σε Μπακού και Σουμγκαΐτ Αζερμπαϊτζάν, 9 ως 23 Σεπτεμβρίου 2002. Αποτελέσματα: Ε.Π.Σ. Ημαθίας - Τιφλίδα Γεωργίας: 2-1 Ε.Π.Σ. Ημαθίας - Πίβντενσταλ Ουκρανίας: 0-7 Ε.Π.Σ. Ημαθίας - Γκογιαζάν Αζερμπαϊτζάν: 1-5 Βαθμολογία 1ου ομίλου: Ε.Π.Σ. Αχαΐας. Ενδιάμεση φάση: 8ος όμιλος στο Τισάουιβαρος Ουγγαρίας, 19 ως 23 Απριλίου 2005. Αποτελέσματα: Ε.Π.Σ. Αχαΐας - Κβιντεντσίγια Κάουνας Λιθουανίας: 1-1 Ε.Π.Σ. Αχαΐας - Κεντρική Σλοβακία: 0-2 Ε.Π.Σ. Αχαΐας - Τίσζα Γκρουπ Ουγγαρίας: 0-2 Βαθμολογία 8ου ομίλου: Ε.Π.Σ. Ανατολικής Αττικής. Προκριματική φάση: Ανατολικός όμιλος σε Σπάτα και Κερατέα, 19 ως 23 Σεπτεμβρίου 2006. Αποτελέσματα: Ε.Π.Σ. Ανατολικής Αττικής - Νότια Ομοσπονδιακή Περιοχή Ρωσίας: 2-0 Ε.Π.Σ. Ανατολικής Αττικής - Μπελκάρντ Λευκορωσίας: 2-3 Ε.Π.Σ. Ανατολικής Αττικής - Κισινάου Μολδαβίας: 4-1 Βαθμολογία Ανατολικού ομίλου:Ενδιάμεση φάση: 7ος όμιλος σε Πράβετς και Τετέβεν Βουλγαρίας, 29 Οκτωβρίου ως 2 Νοεμβρίου 2006. Αποτελέσματα: Ε.Π.Σ. Ανατολικής Αττικής - Ολτένια Ρουμανίας: 2-3 Ε.Π.Σ. Ανατολικής Αττικής - Νοτιοανατολική Περιφέρεια Βουλγαρίας: 0-3 Ε.Π.Σ. Ανατολικής Αττικής - Σαν Μαρίνο: 3-0 Βαθμολογία 7ου ομίλου: Ε.Π.Σ. Λάρισας. Σύνθεση: Δημήτρης Μυγδανής (τερμ.), Ορέστης Γαρυφαλλόπουλος, Γιάννης Βαΐτσης, Γιώργος Μηλιώνης, Χρήστος Κολοβός, Θανάσης Τριανταφυλλόπουλος, Αντώνης Γκουντάρας, Μιχάηλ Κυργιάκος, Θανάσης Λιούσκας, Άγγελος Αγγελακόπουλος, Γιάννης Μούργας, Κώστας Χατζής (τερμ.), Θωμάς Ντάσιος, Πασχάλης Μπακαρτζής, Θοδωρής Γεωργούλας, Βαγγέλης Βέργος, Δημήτρης Παπαδόπουλος, Γιώργος Κακαβίτσης. Προπονητής: Ηλίας Σελιόνης Ενδιάμεση φάση: 5ος όμιλος στο Νίζνι Νόβγκοροντ της Ρωσίας, 1 ως 5 Οκτωβρίου 2008. Αποτελέσματα: Ε.Π.Σ. Λάρισας - Διαμέρισμα Μαρμαρά Τουρκίας: 1-1 Ε.Π.Σ. Λάρισας - Γκαντσεβίτσι περιφέρειας Μπρεστ Λευκορωσίας: 0-2 Ε.Π.Σ. Λάρισας - Πριβόλζιε Ρωσίας: 0-2 Βαθμολογία 5ου ομίλου: Ε.Π.Σ. Φθιώτιδας. Σύνθεση: Δημήτρης Κοράκης (τερμ.), Θεόδωρος Τζουανάς, Θεόδωρος Τσυμεφτός, Γιώργος Σαΐνης, Γιάννης Δρόσος, Χρήστος Βέλλιος, Παναγιώτης Βέλλιος, Γιάννης Μπέσας, Γιάννης Τσάνης, Αλέξανδρος Αλεξίου, Αλέξανδρος Κλωτσοτίρας, Λευτέρης Αδάμ, Βασίλης Καλύβας, Κώστας Καββαδίας, Αλέκος Μπακαλίδης, Κώστας Παπακώστας, Χρήστος Τσαϊδής, Βάγιος Μπαγκινέτας (τερμ.). Προπονητής: Πέτρος Καραΐσκος. Ενδιάμεση φάση: 1ος όμιλος στο Εθνικό Στάδιο Ta'Qali της Μάλτας, 7 ως 11 Δεκεμβρίου 2010. Αποτελέσματα: Ε.Π.Σ. Φθιώτιδας - Γαλικία Ισπανίας: 1-3 (Αδάμ 88΄) Ε.Π.Σ. Φθιώτιδας - Μάλτα: 0-0 Ε.Π.Σ. Φθιώτιδας - Βυρτεμβέργη Γερμανίας: 1-14 (Τσυμεφτός 70΄) Βαθμολογία 1ου ομίλου: Κανείς. Η ΕΠΟ ματαίωσε το Κύπελλο Περιφερειών ποδοσφαίρου ανδρών για οικονομικούς λόγους. Έτσι δεν δηλώθηκε κανείς εκπρόσωπος της χώρας στην διοργάνωση. Αρχείο RSSSF. Επίσημη ιστοσελίδα Κυπ. Περιφερειών ΟΥΕΦΑ

Η Ελλάδα συμμετέχει ανελλιπώς στο Κύπελλο Περιφερειών ΟΥΕΦΑ από την πρώτη χρονιά της διεξαγωγής του, το 1999. Μάλιστα το 1999 φιλοξένησε έναν προκριματικό όμιλο. Από το 2004 η ομάδα που εκπροσωπεί τη χώρα είναι η τοπική Ένωση που κατακά το Κύπελλο Περιφερειών ποδοσφαίρου ανδρών της ΕΠΟ. Η ελληνική εκπρόσωπος δεν έχει καταφέρει ποτέ να προκριθεί στην τελική φάση. Το 2012 δεν δηλώθηκε ελληνική συμμετοχή για οικονομικούς λόγους.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%8D%CF%80%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%BF_%CE%A0%CE%B5%CF%81%CE%B9%CF%86%CE%B5%CF%81%CE%B5%CE%B9%CF%8E%CE%BD_%CE%9F%CE%A5%CE%95%CE%A6%CE%91_(%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82_%CF%83%CF%85%CE%BC%CE%BC%CE%B5%CF%84%CE%BF%CF%87%CE%AD%CF%82)

Εθνικό Φασιστικό Κόμμα

Το Εθνικό Φασιστικό Κόμμα είχε τις ρίζες του στον Ιταλικό εθνικισμό και την επιθυμία να αποκαταστήσει και να επεκτείνει τα ιταλικά εδάφη, τα οποία οι Ιταλοί Φασιστές έκριναν αναγκαία για να διεκδικήσει το έθνος την ανωτερότητα και τη δύναμή του και να αποφύγει την καταστροφή του. Οι Ιταλοί Φασιστές ισχυρίστηκαν ότι η σύγχρονη Ιταλία είναι ο κληρονόμος της αρχαίας Ρώμης και της κληρονομιάς της και υποστήριξαν ιστορικά τη δημιουργία μιας Ιταλικής αυτοκρατορίας.Οι φασίστες προωθούσαν ένα κορπορατιστικό οικονομικό σύστημα στο οποίο οι συνδικαλιστικές οργανώσεις των εργοδοτών και των εργαζομένων συνδέονται μεταξύ τους σε ενώσεις για να αντιπροσωπεύουν συλλογικά τους παραγωγούς του έθνους και να εργάζονται παράλληλα με το κράτος για να ορίσουν την εθνική οικονομική πολιτική. Αυτό το οικονομικό σύστημα αποσκοπούσε στην επίλυση των ταξικών συγκρούσεων μέσω της συνεργασίας μεταξύ των τάξεων.Ο ιταλικός φασισμός αντιτίθεται στον Φιλελευθερισμό, αλλά δεν επιδιώκει μια αντιδραστική αποκατάσταση του προ-γαλλικού επαναστατικού κόσμου, τον οποίο έκρινε ότι ήταν λανθασμένος, και δεν ευθυγραμμίζεται με μια μελλοντοστραφή κατεύθυνση στην πολιτική του. Είναι αντίθετος στον μαρξιστικό σοσιαλισμό λόγω της τυπικής αντίθεσής του στον εθνικισμό, αλλά αντιτάχθηκε επίσης στον συντηρητισμό που ανέπτυξε ο Ζοζέφ ντε Μαιστρ. Θεωρεί ότι η επιτυχία του ιταλικού εθνικισμού απαιτούσε σεβασμό στην Παράδοση και σαφή αίσθηση του κοινού παρελθόντος μεταξύ του ιταλικού λαού παράλληλα με τη δέσμευση για μια εκσυγχρονισμένη Ιταλία. Το Εθνικό Φασιστικό Κόμμα μαζί με τον διάδοχό του, το Ρεπουμπλικανικό φασιστικό κόμμα, είναι τα μόνα κόμματα των οποίων η αναδημοσίευση του καταστατικού απαγορεύεται από το Σύνταγμα της Ιταλίας. Μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο (1914-1918), οι Ιταλοί εθνικιστές ισχυρίστηκαν ότι η Ιταλία εξαπατήθηκε στην Συνθήκη Αγίου Γερμανού (1919), και ότι οι Σύμμαχοι είχαν εμποδίσει την πρόοδο της Ιταλίας για να γίνει μια "Μεγάλη Δύναμη". Στη συνέχεια, το PNF εκμεταλλεύτηκε με επιτυχία το γεγονός ότι αντιλήφθηκε τον φασισμό ως το καταλληλότερο σύστημα για τη διοίκηση της χώρας, υποστηρίζοντας με επιτυχία ότι η Δημοκρατία, ο σοσιαλισμός και ο φιλελευθερισμός ήταν αποτυχημένα πολιτικά συστήματα. Το 1919, στη Σύνοδο Ειρήνης του Παρισιού, οι Σύμμαχοι υποχρέωσαν το Βασίλειο της Ιταλίας να παραδώσει στη Γιουγκοσλαβία το κροατικό λιμάνι Φιούμε, μέχρι τις αρχές του 1919. Επιπλέον, η Ιταλία συμφώνησε με την Τριπλή Συμφωνία, να εγκαταλείψει την Τριπλή Συμμαχία και να ενταχθεί στον εχθρό, κηρύσσοντας τον πόλεμο κατά της Γερμανικής Αυτοκρατορίας και της Αυστρουγγαρίας σε αντάλλαγμα για εδάφη στο τέλος του πολέμου, κατά της οποίας το Βασίλειο της Ιταλίας είχε αξιώσεις.Το φασιστικό κόμμα είχε καθοριστικό ρόλο στην καθοδήγηση και τη διάδοση της ιδεολογίας του Μουσολίνι. Στα πρώτα χρόνια, οι ομάδες του κόμματος ονομάζονταν Μελανοχίτωνες (squadristi) και δημιούργησαν μια βάση εξουσίας επιβάλλοντας την βίαια στους σοσιαλιστές στην αγροτική κοιλάδα Πo, κερδίζοντας έτσι την υποστήριξη των ιδιοκτητών γης. Σε σύγκριση με τον προκάτοχό του, το PNF εγκατέλειψε τον ρεπουμπλικανισμό για να στραφεί αποφασιστικά προς τη δεξιά πλευρά του πολιτικού φάσματος. Στις 22 Οκτωβρίου 1922, ο Μουσολίνι επιχείρησε πραξικόπημα το οποίο ονομάστηκε από τη φασιστική προπαγάνδα, Πορεία στη Ρώμη, στην οποία συμμετείχαν σχεδόν 30.000 φασίστες. Οι ηγέτες που οδήγησαν το φασιστικό κόμμα, ο στρατηγός Εμίλιο Ντε Μπόνο, ο Italo Balbo, ο Michele Bianchi και ο Τσέζαρε Μαρία Ντε Βέκκι. Στις 24 Οκτωβρίου 1922, ο Μουσολίνι δήλωσε σε 60.000 ανθρώπους στο φασιστικό συνέδριο στη Νάπολη: «Το πρόγραμμά μας είναι απλό: θέλουμε να κυβερνήσουμε την Ιταλία». Εν τω μεταξύ, οι Μελανοχίτωνες, που είχαν καταλάβει την πεδιάδα του Πo, κατέλαβαν όλα τα στρατηγικά σημεία της χώρας. Στις 26 Οκτωβρίου, ο πρώην πρωθυπουργός Αντόνιο Σαλάντρα προειδοποίησε τον σημερινό πρωθυπουργό Λουίτζι Φάκτα, ότι ο Μουσολίνι ζητούσε την παραίτησή του και ότι προετοίμαζε να προελάσει στη Ρώμη. Ωστόσο, ο Βασιλιάς Βίκτωρ Εμμανουήλ ΙΙΙ αρνήθηκε να υπογράψει τον στρατιωτικό νόμο που επέφερε η πολιτική κατάσταση. Στις 28 Οκτωβρίου, ο βασιλιάς έδωσε την εξουσία στον Μουσολίνι, ο οποίος υποστηρίχθηκε από τον Ιταλικό στρατό, την επιχειρηματική τάξη και το συντηρητικό τμήμα του πληθυσμού.Η πορεία απαρτίστηκε από 30.000 πολίτες, αλλά ο βασιλιάς φοβόταν έναν εμφύλιο πόλεμο, αφού οι μελανοχίτωνες είχαν ήδη πάρει τον έλεγχο της πεδιάδας του Πο και του μεγαλύτερου μέρους της χώρας. Ο Μουσολίνι κλήθηκε να σχηματίσει το υπουργικό του συμβούλιο στις 29 Οκτωβρίου 1922. Συνεπώς, ο Μουσολίνι έφθασε νόμιμα στην εξουσία σύμφωνα με το Statuto Albertino, το Ιταλικό σύνταγμα. Πολλοί επιχειρηματικοί και οικονομικοί ηγέτες πίστευαν ότι θα ήταν δυνατό να χειραγωγηθεί ο Μουσολίνι, των οποίων οι πρώτες ομιλίες έδωσαν έμφαση στην ελεύθερη αγορά και στα οικονομικά του "laissez-faire". Αυτό αποδείχτηκε υπερβολικά αισιόδοξο, καθώς η κορπορατιστική άποψη του Μουσολίνι τόνισε τη συνολική κρατική εξουσία πάνω στις επιχειρήσεις όσο και πάνω σε άτομα μέσω κυβερνητικών φορέων που ελέγχονταν από το Φασιστικό κόμμα, ένα μοντέλο στο οποίο οι επιχειρήσεις διατηρούσαν τις ευθύνες της ιδιοκτησίας, αλλά όχι όλα τα δικαιώματα. Μετά από μια δραστική τροποποίηση της εκλογικής νομοθεσίας (ο νόμος Acerbo), το φασιστικό κόμμα κέρδισε ξεκάθαρα τις εκλογές του Απριλίου 1924. Στις αρχές του 1925, ο Μουσολίνι με πρόσχημα την κατάρρευση της δημοκρατίας εγκαθίδρυσε δικτατορία. Από εκείνο το σημείο και μετά, το PNF ήταν στην πραγματικότητα το μόνο νόμιμο εκλεγμένο κόμμα στη χώρα. Το καθεστώς αυτό, επισημοποιήθηκε με νόμο που ψηφίστηκε το 1928 και η Ιταλία παρέμεινε ένα μονοκομματικό κράτος μέχρι το τέλος του Φασιστικού καθεστώτος το 1943. Οι νέοι νόμοι επικρίθηκαν έντονα από τον ηγέτη του Σοσιαλιστικού Κόμματος Τζιάκομο Ματεότι κατά την ομιλία του στο Κοινοβούλιο και λίγες μέρες αργότερα ο Ματεότι απήχθη και σκοτώθηκε από τους Μελανοχίτωνες. Μετά τη λήψη της εξουσίας, το φασιστικό καθεστώς άρχισε να επιβάλλει τη φασιστική ιδεολογία και τον συμβολισμό της σε όλη τη χώρα. Η συμμετοχή του κόμματος στο PNF έγινε απαραίτητη για την αναζήτηση απασχόλησης ή για την απόκτηση κρατικής βοήθειας. Οι "Δέσμες" κοσμούσαν δημόσια κτίρια, φασιστικά μοτίβα και σύμβολα παρουσιάστηκαν στις Τέχνες και δημιουργήθηκε μια λατρεία προσωπικής προσωπικότητας γύρω από τον Μουσολίνι ως τον σωτήρα του έθνους που ονομάζεται "Il Duce", "ο ηγέτης". Το PNF προώθησε τον ιταλικό ιμπεριαλισμό στην Αφρική και προώθησε σθεναρά τον φυλετικό διαχωρισμό και την λευκή υπεροχή των ιταλών εποίκων στις αποικίες. Στις 27 Μαΐου 1933, η συμμετοχή στo κόμμα ανακηρύχθηκε ως η βασική απαίτηση για το δημόσιο αξίωμα. Στις 9 Μαρτίου 1937, έγινε υποχρεωτική εάν κάποιος ήθελε πρόσβαση σε οποιοδήποτε δημόσιο αξίωμα και από τις 3 Ιουνίου 1938 εκείνοι που δεν συμμετείχαν στο κόμμα δεν μπορούσαν να εργαστούν. Το 1939, ο Ettore Muti αντικατέστησε τον Starace στο τιμόνι του κόμματος, γεγονός που μαρτυρεί την αυξανόμενη επιρροή του Γκαλεάτσο Τσιάνο, του Υπουργού Εξωτερικών και γαμπρού του Μουσολίνι. Στις 10 Ιουνίου 1940, από το μπαλκόνι του Palazzo Venezia, ο Μουσολίνι ανακοίνωσε την είσοδο της Ιταλίας στον Β Παγκόσμιο Πόλεμο με την πλευρά της Γερμανίας. Στις 25 Ιουλίου 1943, μετά από αίτημα του Ντίνο Γκράντι λόγω της αποτυχίας του Β παγκοσμίου πολέμου, το Μεγάλο Συμβούλιο του Φασισμού ανέτρεψε τον Μουσολίνι ζητώντας από τον βασιλιά να επαναλάβει την πλήρη εξουσία του, αφαιρώντας επίσημα τον τίτλο από τον Μουσολίνι. Ο Μουσολίνι φυλακίστηκε, οι φασίστες κατέρρευσαν αμέσως και το κόμμα απαγορεύτηκε επισήμως από την κυβέρνηση του Πιέτρο Μπαντόλιο στις 27 Ιουλίου. Μετά την επιδρομή του Γκραν Σάσο από τον Ότο Σκορτσένυ που απελευθέρωσε τον Μουσολίνι τον Σεπτέμβριο του 1943, το PNF αναβίωσε ως "Ρεπουμπλικανικό φασιστικό κόμμα" (Partito Fascista Repubblicano - PFR, 13 Σεπτεμβρίου), ως το μοναδικό κόμμα της Ιταλικής κοινωνικής δημοκρατίας Δημοκρατίας). Ο γραμματέας του ήταν ο Αλεσάντρο Παβολίνι. Το PRF δεν έζησε περισσότερο από την εκτέλεση του Μουσολίνι και την εξαφάνιση του κράτους του Σαλό τον Απρίλιο του 1945. Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Partito Nazionale Fascista στο Wikimedia Commons

Το Εθνικό Φασιστικό Κόμμα (ιταλικά: Partito Nazionale Fascista, PNF) ήταν πολιτικό κόμμα που ιδρύθηκε από τον Μπενίτο Μουσολίνι το 1921 και θεωρείται πολιτική έκφραση του φασισμού. Το κόμμα ιδρύθηκε το 1921 και στην συνέχεια με την έναρξη ενός πραξικοπίματος πήρε την εξουσία. Το κόμμα παρέμεινε στην εξουσία από το 1922 μέχρι το 1943. Πριν από το PNF, το πρώτο πολιτικό κόμμα του Μουσολίνι ήταν γνωστό ως το Φασιστικό επαναστατικό κόμμα (Partito Fascista Rivoluzionario, PFR), το οποίο ιδρύθηκε το 1915 σύμφωνα με τον Μουσολίνι. Μετά τα φτωχά αποτελέσματα των εκλογών του Νοεμβρίου 1919, το PFR μετονομάστηκε τελικά στο Εθνικό Φασιστικό Κόμμα κατά τη διάρκεια του Τρίτου φασιστικού Κογκρέσου στη Ρώμη στις 7-10 Νοεμβρίου 1921.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%B8%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CF%8C_%CE%A6%CE%B1%CF%83%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C_%CE%9A%CF%8C%CE%BC%CE%BC%CE%B1

Κονσταντίν Σεργκέγιεβιτς Ακσάκοφ

Μέχρι τα 10 χρόνια του ο Κωνσταντίν Αξάκοφ έζησε στο Αξάκοβο ενώ το 1826 μετακόμισε στη Μόσχα με την οικογένεια του. Στις αρχές της δεκαετίας του 1830 μαθήτευε δίπλα στον Μιχαήλ Π. Παγκόντιν και όταν έγινε 15 ετών εισήλθε στο ιστορικό τμήμα Φιλολογίας του Πανεπιστήμιου Μόσχας (1832) και αποφοίτησε το 1835 με τον τίτλο "Υποψήφιος Διδάκτωρ Πανεπιστημίου". Κατά τις πανεπιστημιακές σπουδές εντρύφησε στη γερμανική κλασσική φιλοσοφία και ειδικότερα στον Γερμανό φιλόσοφο Φίντριχ Χέγκελ, επιρροή σημαντική που επηρέασε και τα έργα του. Στο πανεπιστήμιο συμφοίτησε μαζί με τους Βυσσαριώνα Μπελίνσκι, Όσιπ Μποντιάνσκι και έγινε μέλος του Κύκλου του Νικολάϊ Στακένβιτς (φιλοσοφικός κύκλος συμφοιτητών). Το 1837 ο κύκλος αυτός διασπάστηκε λόγω της αποχώρησης του Στανκεβιτς στο εξωτερικό και ήταν η αιτία ο Αξάκοφ να προσεγγίσει έναν άλλο φιλοσοφικό κύκλο, αυτόν των Σλαβόφιλων, με μέλη τους Αλεξέϊ Σ. Χομιακόφ, Ιβάν Β. Κίρεγιεβσκιι και Γιούρι Φ. Σαμάριν. Το 1838 βρέθηκε και αυτός στο εξωτερικό, στη Γερμανία όπου και έμεινε για 5 μήνες. Από το 1857 ήταν φανατικός συγγραφέας για την εφημερίδα «Μόλβα». Ο θάνατος του πατέρα του επηρέασε σημαντικά την υγεία του με έντονα συμπτώματα φυματίωσης που τον οδήγησαν στο νησί Ζάκυνθος στην Ελλάδα όπου και απεβίωσε το 1860. Ενταφιάζεται στη Μονή Σίμωναφ Ουσπένσκιι στη Μόσχα. Γενικά στα έργα του προσπαθούσε να μελετήσει τον Ρωσικό λαό και τη ρωσική ιδιοσυγκρασία όμως συγκεκριμένα μέσα από το έργο του «Για την εσωτερική κατάσταση της Ρωσίας» δηλώνει πως ο ρωσικός λαός δεν κυβερνάται ούτε θέλει να κυβερνηθεί, όπου μέσα από τη διδαχή του Χριστιανισμού και της Πίστης πρέπει να παραμένει μια ενωμένη οντότητα αντιστεκόμενη στη δυτική επιρροή, πρέπει να ζει πνευματικά και ηθικά και απλοϊκά, κοντά στη φύση. Ο Αξάκοφ θεωρεί πως η αρμονία και η ενότητα του λαού κλονίστηκε κατά τη βασιλεία του Μεγάλου Πέτρου, ο οποίος με τη φιλοευρωπαϊκή διαχείρισή του διέσπασε τον ρωσικό λαό από το κράτος και τον δίχασε. Συχνά έγραφε άρθρα και επιστολές προς τον φίλο του Νικολάι Γκόγκολ ενώ επιχείρησε μέσα από τη δημοσίευσή του «Επιλεγμένοι Τόποι» (1842) να δώσει απαντήσεις στο Γκογκολικό ερώτημα, από το έργο «Νεκρές Ψυχές», "Ρους προς τα που οδεύεις;"

Ο Κονσταντίν Σεργκέγιεβιτς Αξάκοφ, γεννημένος στις 29 Μαρτίου (10 Απριλίου) 1817 στο χωριό Αξάκοβο στην Κυβερνεία Αρινμπούρκ της Τσαρικής Ρωσίας και απεβίωσε στις 9 (19) Δεκεμβρίου 1860 στη Ζάκυνθο, Ελλάδα σε ηλικία 43 ετών - είναι Ρώσος δημοσιογράφος κοινής γνώμης, ποιητής, μεταφραστής, κριτικός λογοτεχνίας, ιστορικός, γλωσσολόγος και ένας από τους κύριους εκφραστές της ρωσικής σλαβοφιλίας και ιδεολόγος του σλαβόφιλου κινήματος στη Ρωσία τον 19ο αιώνα.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%BF%CE%BD%CF%83%CF%84%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%AF%CE%BD_%CE%A3%CE%B5%CF%81%CE%B3%CE%BA%CE%AD%CE%B3%CE%B9%CE%B5%CE%B2%CE%B9%CF%84%CF%82_%CE%91%CE%BA%CF%83%CE%AC%CE%BA%CE%BF%CF%86

Περιφερειακή Ενότητα Ροδόπης

Ο Νομός Ροδόπης, από το την 1η Ιανουαρίου 2011 και με την εφαρμογή του Προγράμματος «Καλλικράτης», αποτελεί την Περιφερειακή Ενότητα Ροδόπης (με έδρα την Κομοτηνή) της Περιφέρειας Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης. Με τη συνένωση και συγχώνευση των Δήμων της περιοχής από 9 σε 4 όπως προέβλεπε η μεταρρύθμιση, οι νέοι δήμοι που προέκυψαν είναι οι: Για την πλήρη διοικητική διαίρεση της Π.Ε. Ροδόπης όπως ισχύει από το 2011 σύμφωνα με το Πρόγραμμα «Καλλικράτης», δείτε: Διοικητική διαίρεση Περιφερειακής Ενότητας Ροδόπης. Για την ύστερη οθωμανική περίοδο, βλ. Σαντζάκι της Γκιουμουλτζίνας. Για την περίοδο της βουλγαρικής κατοχής 1913-1919, οπότε και υπήρξε ο «Νομός Γκιουμουλτζίνας», βλ. [1]. [Για την περίοδο της «Διασυμμαχικής Θράκης» (1919-1920), ...]Με την ενσωμάτωση της Δυτικής Θράκης στην Ελλάδα (1920), εκκρεμούσε και το ζήτημα της διοικητικής της αφομοίωσης. Τελικά, με νομοθετικό διάταγμα της 21ης Νοεμβρίου 1923 η Θράκη χωρίστηκε σε δύο νομούς, Ροδόπης και Έβρου, με τον πρώτο να περιλαμβάνει και την επικράτεια του μεταγενέστερου Νομού Ξάνθης. Κατάλογος νομαρχών Ροδόπης Η αρχαία πόλη Αναστασιούπολις - Περιθεώριον με τους μεσαιωνικούς πύργους, νοτιοανατολικά του χωριού Αμαξάδες Το Ιμαρέτ Κομοτηνής, ένα από παλαιότερα οθωμανικά μνημεία στη Θράκη, χρονολογούμενο από το (1360-1380) Το όρος Παπίκιο, με τα ερείπια των παλαιοχριστιανικών μοναστηριών Η διαδρομή από τα Αρριανά προς ανατολάς, έως τα σύνορα με το Νομό Έβρου, μέσα από το δάσος Το περιαστικό δάσος της Νυμφαίας, βορείως της Κομοτηνής . Η αρχαία Μαρώνεια Τα Θρακικά Μετέωρα - τοπίο φυσικού κάλλους με άγρια φύση και άγρια άλογα - βορείως του Ιάσμου . Η λίμνη Βιστωνίδα και ο βιότοπος Κοψάτου Ο περίκεντρος ναός 11ου - 13ου αιώνα της Μαξιμιανούπολις-Μοσυνόπολις λίγα χιλιόμετρα δυτικά της Κομοτηνής Αρχαιολογικό Μουσείο Κομοτηνής Λαογραφικό Μουσείο Κομοτηνής Βυζαντινό Μουσείο Κομοτηνής Μουσείο Καραθεοδωρή, αφιερωμένο στον Κωνσταντίνο Καραθεοδωρή, στην Κομοτηνή Θρακικό, Εθνολογικό, Ιστορικό και Πολιτιστικό Μουσείο, στην Κομοτηνή Η παραλία Πετρωτών Η Σύναξη Η Μαρμαρίτσα Ο Άγιος Χαράλαμπος Η παραλία Καγκέλων, κοντά στη Μαρώνεια Ο Πλατανίτης Η Αλκυώνα Το Κρυονέρι ή παραλία Προσκυνητών Ο Προφήτης Ηλίας Η παραλία Ιμέρου Η Καρουσμηλού Η Μολυβωτή Η νησίδα Χρυσοφόρα Η παραλία Γλυφάδας Η Παραλία Μέσης (με γαλάζια σημαία 2017) Οι παραλίες Αρωγής (1 εκ των οποίων με γαλάζια σημαία 2017) Οι παραλίες Φαναρίου (2 εκ των οποίων με γαλάζια σημαία 2017)

Η Περιφερειακή Ενότητα Ροδόπης αποτελεί μία από τις 74 περιφερειακές ενότητες της Ελλάδας. Πρωτεύουσα της ενότητας είναι η Κομοτηνή, η οποία είναι και πρωτεύουσα του γεωγραφικού διαμερίσματος της Θράκης, ενώ αντίστοιχα αποτελεί και έδρα της Περιφέρειας Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης. Η Π.Ε. Ροδόπης ανήκει γεωγραφικά στη Θράκη. Βόρεια συνορεύει με τη Βουλγαρία (με την Επαρχία Κάρτζαλι), στα δυτικά του βρίσκεται η Π.Ε. Ξάνθης, ανατολικά η Π.Ε. Έβρου και στα νότια βρέχεται από το Θρακικό Πέλαγος, με μήκος ακτών περίπου 58 χιλιόμετρα. Στα βόρειο τμήμα της ενότητας βρίσκεται το ανατολικό μέρος της οροσειράς της Ροδόπης, στην οποία οφείλει την ονομασία της.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B5%CF%81%CE%B9%CF%86%CE%B5%CF%81%CE%B5%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CE%AE_%CE%95%CE%BD%CF%8C%CF%84%CE%B7%CF%84%CE%B1_%CE%A1%CE%BF%CE%B4%CF%8C%CF%80%CE%B7%CF%82

Ελληνικές βουλευτικές εκλογές 1961

Στις 20 Σεπτεμβρίου του 1961 ο πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Καραμανλής έγινε δεκτός από τον βασιλιά Παύλο, στον οποίο υπέβαλλε επίσημα την παραίτηση της κυβέρνησης της Ε.Ρ.Ε. και εισηγήθηκε το διορισμό υπηρεσιακής κυβέρνησης, παρά την προσωπική του αντιπάθεια προς το θεσμό, λόγω επιμονής της αντιπολίτευσης. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής πρότεινε ως υπηρεσιακό πρωθυπουργό τον στρατηγό Θρασύβουλο Τσακαλώτο, πρώην αρχηγό του Γ.Ε.Σ. και «βενιζελικό». Ο Παύλος δήλωσε ότι συμφωνεί, αλλά προσπάθησε να επιβάλει ως υπουργό Άμυνας τον επίτιμο υπασπιστή του, υποπτέραρχο Χαράλαμπο Ποταμιάνο. Ο Θρασύβουλος Τσακαλώτος αρνήθηκε κι έτσι ο Παύλος όρισε πρωθυπουργό τον αντιστράτηγο Κωνσταντίνο Δόβα, αρχηγό του Στρατιωτικού Οίκου του. «Ηνοχλήθην από την απροσδόκητον αυτήν αλλαγήν, πράγμα το οποίο διεμήνυσα δια του Ε. Αβέρωφ εις τον βασιλέα, με την παρατήρησίν μου ότι η εκλογή του Δόβα ήτο ατυχής και δι' άλλους λόγους, αλλά κυρίως δια το ότι ήτο ανακτορικός», επισήμανε αργότερα ο Κωνσταντίνος Καραμανλής. Κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου σημειώθηκε πληθώρα κρουσμάτων βίας και απόπειρας τρομοκράτησης οπαδών της αντιπολίτευσης, κυρίως της Αριστεράς, από αστυνομικούς, αξιωματικούς ή άνδρες των Τ.Ε.Α. αλλά και του στρατού. Ξυλοκοπήθηκαν ή συνελήφθησαν προσωρινά μέχρι και υποψήφιοι βουλευτές. Στις 19 Οκτωβρίου η κατάσταση έφτασε στο απροχώρητο. Ο Γεώργιος Παπανδρέου κατήγγειλλε ότι «τα κρατικά όργανα και οι παρακρατικαί οργανώσεις ασκούν τρομοκρατία εις βάρος οπαδών και στελεχών της Ενώσεως Κέντρου» και σε τηλεγράφημά του προς όλους τους υποψηφίους του κόμματός του υπογράμμισε: «Επιβάλλεται η άμεσος νόμιμος άμυνα εναντίον πάσης εκδηλώσεως βίας». Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής δήλωσε σχετικά: «Παρακινών τους οπαδούς του εις αυτοάμυναν και αναθέτων εις αυτούς την τήρησιν του Συντάγματος, ο κ. Παπανδρέου τούς καλεί ουσιαστικώς εις ανταρσίαν». Αλλά ο Γεώργιος Παπανδρέου δεν υποχώρησε: «Αν αι αρχαί δεν δύνανται ή δεν θέλουν να επιβάλουν την τάξιν και την ελευθέραν εκδήλωσιν της θελήσεως του λαού και αν επιπλέον συμπράττουν εις την άσκησιν βίας, ποίον είναι το καθήκον των πολιτών; Να υποκύπτουν; Αυτή είναι η γνώμη του αρχηγού της ΕΡΕ! Αλλά τότε οι πολίται είναι εθελόδουλοι, δεν είναι άξιοι της δημοκρατίας. Το καθήκον των ελευθέρων πολιτών είναι εις την βίαν να αντιτάσσουν νόμιμον άμυνα» ανταπάντησε ο αρχηγός της Ενώσεως Κέντρου. Στις 13 Οκτωβρίου έγινε επίθεση ακραίων δεξιών στοιχείων σε συγκέντρωση της Αριστεράς στο Αιγάλεω και τραυματίστηκε σοβαρά, μεταξύ πολλών άλλων, και ο 80χρονος υποψήφιος βουλευτής Περικλής Αλ. Αργυρόπουλος, τέως υπουργός Εξωτερικών. Στο μεταξύ, από τις 16 Σεπτεμβρίου αντιπροσωπεία της Εκτελεστικής Επιτροπής της Ε.Δ.Α. είχε επιδώσει στους αρχηγούς των άλλων κομμάτων της αντιπολίτευσης αντίγραφο «Σχεδίου διενεργείας των εκλογών» που είχε καταρτισθεί από κρατική υπηρεσία και προέβλεπε ολόκληρη σειρά μέτρων άσκησης ψυχολογικής και σωματικής βίας. Η κυβέρνηση Καραμανλή, η οποία δεν είχε ακόμη παραιτηθεί, κατηγόρησε την Ε.Δ.Α. ότι «αποκαλύπτουσα κείμενον δήθεν κυβερνητικής προελεύσεως ακολουθεί την γνώριμον τακτικήν του κομμουνισμού, της απάτης και της σκηνοθεσίας». Η κυβερνητική ανακοίνωση παραδέχθηκε όμως έμμεσα τη γνησιότητα του εγγράφου, τονίζοντας ότι «το κείμενον, το οποίον επικαλείται η ΕΔΑ, αν δεν είναι πλαστόν, ασφαλώς θα είναι έργον ανευθύνου προσώπου, με τον οποίον ουδεμία έχει σχέσιν η πολιτική της κυβερνήσεως». Τη θέση της άγνοιας της κυβέρνησης για παρόμοια σχέδια υποστήριξε σταθερά ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και αργότερα, το 1969, όταν πια βρισκόταν στο Παρίσι: «Μετά τις εκλογές του 1958, που έφεραν την ΕΔΑ δεύτερο κόμμα, είχε δημιουργηθεί μια εύλογη ανησυχία στα Ανάκτορα και σε ορισμένους στρατιωτικούς κύκλους. Και είχε γίνει η σκέψις, εν όψει νέων εκλογών, να ασκηθή ψυχολογική πίεσις επί των κομμουνιστών για να συμπτυχθή η δύναμίς των. Τα ανόητα αυτά σχέδια τα κατήρτιζαν μυστικές υπηρεσίες εν αγνοία της κυβερνήσεώς μου». «Δεν γνωρίζω εάν εν αγνοία μου είτε η κυβέρνησις κατ' εντολήν του βασιλέως είτε ο στρατός έλαβον μέτρα περιστολής των δυνάμεων του κομμουνισμού. Δεν το αποκλείω εντελώς, δεδομένου ότι μετά τας εκλογάς του '58, η διόγκωσις των δυνάμεων της ΕΔΑ προκαλούσε εθνικάς ανησυχίας» σημείωνε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής το 1966. «Πάντως, και αν επεχειρήθη τοιούτον τι, πρώτον εγένετο εν αγνοία μου, δεύτερον, δεν εγένετο εις βάρος της Ενώσεως Κέντρου αλλά εις βάρος της ΕΔΑ και επ' ωφελεία της πρώτης, και τρίτον, ήτο πρακτικώς αδύνατον να επηρέασεν το αποτέλεσμα της εκλογής...» προσέθετε. Αντίθετα, ο τέως βασιλιάς Κωνσταντίνος υποστηρίζει (στα απομνημονεύματά του, «Χωρίς Τίτλο») ότι η νοθεία έγινε από τον Καραμανλή, προς δική του εξυπηρέτηση. Στο μεταξύ, όσο πλησίαζαν οι εκλογές, έγιναν ορισμένα δραματικά έκτροπα. Στις 25 Οκτωβρίου, στη συνοικία Επτάλοφος της Θεσσαλονίκης, ο χωροφύλακας Σπυρίδων Φιλίππου δολοφόνησε με περίστροφο τον 24χρονο Στέφανο Βελδεμίρη, επειδή μοίραζε με αυτοκίνητο προκηρύξεις της Αριστεράς. Την Κυριακή των εκλογών ο επίσης 24χρονος στρατιώτης Διονύσιος Κερπινιώτης, στέλεχος της Ε.Δ.Α., έπεσε νεκρός με τραύμα από σφαίρα στο κεφάλι, στο εκλογικό κέντρο του χωριού Δεμίρι Αρκαδίας, όπου είχε σταλεί ως φρουρός, αλλά η υπηρεσιακή κυβέρνηση χαρακτήρισε τον θάνατό του ως «αυτοκτονία». Οι τελευταίες μεγάλες συγκεντρώσεις των κομμάτων έγιναν στην Αθήνα χωρίς επεισόδια. Από τις τρεις πολιτικές παρατάξεις που συγκροτήθηκαν Η Εθνική Ριζοσπαστική Ένωσις ήταν αυτοτελές κόμμα υπό τον Κωνσταντίνο Καραμανλή. Η Ένωσις Κέντρου, που αναγγέλθηκε η ίδρυσή της ανήμερα της ορκωμοσίας της υπό τον Κωνσταντίνο Δόβα υπηρεσιακής κυβέρνησης, στις 19 Σεπτεμβρίου 1961, συγκροτήθηκε από τα κόμματα: Κόμμα Φιλελευθέρων του Σοφοκλή Βενιζέλου, Λαϊκόν Κοινωνικόν Κόμμα του Στέφανου Στεφανόπουλου, Κόμμα Προοδευτικών του Σπυρίδωνος Μαρκεζίνη (συνεργαζόμενο κόμμα με την Ε.Κ.), Προοδευτικόν Εργατοτεχνικόν Κόμμα του Παυσαυσανία Κατσώτα, Εθνική Προοδευτική Ένωσις Κέντρου του Σάββα Παπαπολίτη, Δημοκρατική Ένωσις και ένα μικρό δεξιό κόμμα του Θ. Τουρκοβασίλη. Η Ένωση Κέντρου διοικούνταν από οκταμελή επιτροπή της οποίας πρόεδρος ανέλαβε ο Γεώργιος Παπανδρέου. Το Πανδημοκρατικόν Αγροτικόν Μέτωπον Ελλάδος που συγκροτήθηκε από την Ενιαία Δημοκρατική Αριστερά και το Εθνικόν Αγροτικόν Κόμμα. Το εκλογικό σύστημα με το οποίο ορίσθηκε η διενέργεια των βουλευτικών εκλογών του 1961 ήταν ένα πρωτότυπο σύστημα ενισχυμένης αναλογικής, σύμφωνα με το οποίο, στη δεύτερη κατανομή θα μετείχαν μόνο όσα αυτοτελή κόμματα θα συγκέντρωναν τουλάχιστον το 15% του συνόλου των ψήφων, ενώ το ποσοστό αυτό αυξανόταν στο 25% για συνασπισμό δύο κομμάτων και στο 30% για μεγαλύτερους συνασπισμούς. Σκοπός των μεγάλων αυτών ποσοστών ήταν, όπως δηλώθηκε, η καθολική επιδίωξη των άλλων πολιτικών παρατάξεων να μην επαναληφθεί αυτό που συνέβη το 1958 με την ανάδειξη της Ε.Δ.Α. ως δεύτερο, σε αριθμό εδρών, κόμμα στη Βουλή. Εμπνευστής του συστήματος αυτού θεωρήθηκε ο Γεώργιος Ράλλης, το οποίο και αποδέχτηκαν εκτός από την Ε.Ρ.Ε. και τα άλλα κόμματα που τα ευνοούσε σε συνένωσή τους με συνέπεια τον τερματισμό της παρατηρούμενης μέχρι τότε πολυδιάσπασής τους. Έτσι, με αυτή τη ρύθμιση συμμετείχαν τρεις παρατάξεις: η Εθνική Ριζοσπαστική Ένωσις, η Ένωσις Κέντρου και το Πανδημοκρατικόν Αγροτικόν Μέτωπον Ελλάδος (Π.Α.Μ.Ε.). Στην Αιτωλοακαρνανία μετά το θάνατο του βουλευτή της Ε.Ρ.Ε. Ιωάννη Ιντζέ στις 9 Νοεμβρίου 1961, έπειτα από τροχαίο, εξελέγη αντικαταστάτης του στην έδρα ο Φώτιος Γεροθανάσης. Εκλογικό Σύστημα : Ενισχυμένη Αναλογική Εκλογικός νόμος : Ν.4173/1961 (ΦΕΚ 104/27-6-1961) Εκλογικές περιφέρειες : 55 Σύνολο υποψηφίων : 995 Νόμιμος πληθυσμός : 7,643,808 Ψήφισαν : 4,640,512 Αμέσως μετά την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων ο Κωνσταντίνος Καραμανλής δήλωσε μεταξύ άλλων: «Αισθάνομαι ιδιαιτέραν ικανοποίησιν, διότι εις το εθνικόν αυτό αποτέλεσμα συνέβαλα και εγώ δια του αγώνος μου κατά του κομμουνισμού, αλλά και δια της θεσπίσεως εκλογικού νόμου ωφελίμου εις την εθνικήν αντιπολίτευσιν, διακινδυνεύσας χάριν αυτού του σκοπού την αυτοδύναμον πλειοψηφίαν». Ο Γεώργιος Παπανδρέου όμως είχε εντελώς αντίθετη άποψη. Στις 31 Οκτωβρίου δήλωσε: «Εξ ονόματος της Ενώσεως Κέντρου καταγγέλλω ενώπιον του ανωτάτου άρχοντος τα εκλογικά αποτελέσματα ως προϊόν βίας και νοθείας... Εάν το ουσιαστικόν πραξικόπημα των εκλογών της 29ης Οκτωβρίου εγίνετο αδιαμαρτυρήτως δεκτόν, η δημοκρατία θα έπαυε πλέον να υπάρχη εις την αρχαίαν κοιτίδα της». «Δεν με εκπλήσσει η δήλωσις του κ. Παπανδρέου», απάντησε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, «διότι, όπως είναι γνωστόν, την παρεσκεύαζε κατά την διάρκεια της προεκλογικής περιόδου δια να την χρησιμοποιήσει εις την περίπτωσιν που θα έχανε τας εκλογάς... Με εκπλήσσει όμως το γεγονός ότι ο κ. Παπανδρέου κατά τρόπον απερίσκεπτον προσπαθεί να διαβάλη εν αποτέλεσμα εκλογής, το οποίον υπήρξε όχι μόνον αδιάβλητον, αλλά και απολύτως εθνικόν. Δυσφημεί ούτω την χώραν και επιτρέπει εις την ΕΔΑ να εμφανίζη την φυσιολογικήν της κάμψιν ως αποτέλεσμα βίας». Η αντιπαράθεση κλιμακωνόταν διαρκώς. Στις 14 Νοεμβρίου η κοινοβουλευτική ομάδα της Ένωσης Κέντρου κήρυξε τον «Ανένδοτο αγώνα»: «Η Κοινοβουλευτική Ομάς της Ενώσεως Κέντρου καταγγέλλει το όργιον της βίας και της νοθείας με το οποίον παρεβιάσθη το δημοκρατικόν πολίτευμα της χώρας, εστραγγαλίσθη η αληθής θέλησις του ελληνικού λαού και μετεβλήθη η λαϊκή μειοψηφία της ΕΡΕ εις κοινοβουλευτικήν πλειοψηφίαν και κυβέρνησιν της χώρας... Η Κοινοβουλευτική Ομάς της Ενώσεως Κέντρου διακηρύσσει ότι δεν αναγνωρίζει την ΕΡΕ ως νόμιμον κυβέρνησιν της χώρας και υπόσχεται εις τον ελληνικόν λαόν ότι, κατεχομένη από πλήρη επίγνωσιν των ιστορικών ευθυνών της, θα διατηρήση αρραγή την ενότητα και θα αποδυθή εις ανένδοτον αγώνα προς υπεράσπισιν και αποκατάστασιν της δημοκρατίας». Η χώρα εισήλθε σε παρατεταμένη περίοδο πολιτικής έντασης και αστάθειας, με δραματική, τελικά, κατάληξη. Η Βουλή συνήλθε σε πλήρη σύνθεση για πρώτη φορά στις 16 Ιανουαρίου του 1962. Πρωταγωνιστές ο πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Καραμανλής και ο αρχηγός της αντιπολίτευσης Γεώργιος Παπανδρέου. Η Ένωση Κέντρου και η Ε.Δ.Α. κατέθεσαν σχεδόν ταυτόσημες προτάσεις δυσπιστίας κατά της κυβέρνησης. Αντικείμενό τους οι καταγγελίες περί βίας και νοθείας στις εκλογές του 1961. Ο Καραμανλής αποδέχθηκε την πρόκληση και δήλωσε ότι η κυβέρνηση δεν θα κάνει χρήση της 48ωρης προθεσμίας που της παρείχε το Σύνταγμα και ζήτησε να ξεκινήσει αμέσως η σχετική συζήτηση. Αντιτέθηκε ο Παπανδρέου και η σχετική συζήτηση άρχισε στις 18 Ιανουαρίου, με πρώτο ομιλητή τον ίδιο, ο οποίος τόνισε: «Θεωρούμεν το αποτέλεσμα των εκλογών της 29ης Οκτωβρίου προϊόν βίας και νοθείας (...). Δηλούμεν ότι δεν θεωρούμεν νόμιμον την σημερινήν κυβέρνησιν». Στον Παπανδρέου απάντησε ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Παναγιώτης Κανελλόπουλος, ενώ ο Καραμανλής περιορίστηκε σε μία παρέμβαση κατά την ομιλία του αρχηγού των Προοδευτικών Σπύρου Μαρκεζίνη. Την τελευταία ημέρα της συζήτησης (22 Ιανουαρίου) μίλησε ο εκπρόσωπος της Ε.Δ.Α. Ηλίας Ηλιού. Ακολούθησε ψηφοφορία και η πρόταση δυσπιστίας καταψηφίστηκε με 173 ψήφους. Οι αντιδράσεις από την πλευρά της αντιπολίτευσης μέσα και έξω από τη Βουλή συνεχίστηκαν. Η Ένωση Κέντρου διεξήγαγε τον «ανένδοτο αγώνα». Στο πλαίσιο αυτό εντάχθηκε και η συγκέντρωση οπαδών της στην πλατεία Κλαυθμώνος στις 26 Νοεμβρίου του 1962, όπου ο αρχηγός της επανέλαβε το αίτημα προς τον βασιλιά Παύλο να αποπεμφθεί η κυβέρνηση Καραμανλή και να διενεργηθούν εκλογές. «Τα χρόνια της βίας και της νοθείας: Αναδρομή στις εκλογές του 1961», άρθρο του Σπύρου Λιναρδάτου στο «Βήμα» της 18/5/1999. Αποτελέσματα εκλογών του 1961 από την Ψηφιακή Βιβλιοθήκη "Πέργαμος" του ΕΚΠΑ. Κατάλογος Ελλήνων βουλευτών (1961) Κυβέρνηση Κωνσταντίνου Γ. Καραμανλή 1961 Σχέδιο Περικλής

Οι εκλογές του έτους αυτού έγιναν στις 29 Οκτωβρίου 1961 από την υπηρεσιακή κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Δόβα και έγιναν σε κλίμα μεγάλης έντασης και εν μέσω επεισοδίων. Έμειναν στην ιστορία ως «εκλογές βίας και νοθείας». Η κυβέρνηση Καραμανλή, τα Σώματα Ασφαλείας και οι Ένοπλες Δυνάμεις κατηγορήθηκαν ότι προέβησαν προεκλογικά σε εκτεταμένη τρομοκρατία εναντίον των κομμάτων του Κέντρου και της Αριστεράς αλλά και σε νοθεία του εκλογικού αποτελέσματος, εφαρμόζοντας το λεγόμενο Σχέδιο Περικλής. Παροιμιώδης έμεινε η φράση του Γεωργίου Παπανδρέου πως στις εκλογές αυτές «ψήφισαν ακόμα και τα δένδρα».Σημειώθηκαν βίαια επεισόδια κατά την προεκλογική εκστρατεία κατά των οπαδών της Ε.Δ.Α. (η οποία συμμετείχε στον συνασπισμό Πανδημοκρατικόν Αγροτικόν Μέτωπον Ελλάδος (Π.Α.Μ.Ε.)), ακόμη και κατά υποψηφίων βουλευτών της. Στις συμπλοκές υπήρξαν και νεκροί από πυρά του στρατού και της χωροφυλακής. Ιδιαίτερα στην επαρχία στρατός, χωροφυλακή και παρακρατικοί άσκησαν ψυχολογική πίεση στους πολίτες να μη συμμετάσχουν στις προεκλογικές εκδηλώσεις της Ε.Δ.Α. και να μην την ψηφίσουν. Προεκλογικό υλικό της Ε.Δ.Α. κατασχέθηκε κατ' επανάληψη, ενώ πολλές συγκεντρώσεις της παρεμποδίστηκαν είτε με την επέμβαση του στρατού και της αστυνομίας είτε με τη δημιουργία επεισοδίων από πολίτες που εκτελούσαν διαταγές των τελευταίων. Επεισόδια βίας ή τρομοκρατίας σημειώθηκαν (σε μικρότερη όμως έκταση) ακόμα και σε βάρος υποψηφίων της Ενώσεως Κέντρου. Η νοθεία είχε να κάνει με ψευδείς εγγραφές στους εκλογικούς καταλόγους και διπλοψηφίες. Χαρακτηριστικό είναι ότι βρέθηκαν εγγεγραμμένοι 218 χωροφύλακες να δηλώνουν διεύθυνση κατοικίας την ίδια διώροφη μονοκατοικία. Ως αίτιο για τη βία κατά της Ε.Δ.Α. θεωρείται η μεγάλη επιτυχία που αυτή είχε σημειώσει στις προηγούμενες βουλευτικές εκλογές (όταν αναδείχθηκε Αξιωματική Αντιπολίτευση), η οποία είχε ανησυχήσει έντονα τους ακραιφνείς «εθνικόφρονες». Είναι χαρακτηριστικό ότι τον Ιούνιο του 1958 (έναν μήνα μετά τις εκλογές) η κυβέρνηση Καραμανλή τοποθέτησε στην ΚΥΠ τον μετέπειτα δικτάτορα Γεώργιο Παπαδόπουλο, αρχικά ως διευθυντή του γραφείου του αρχηγού της ΚΥΠ, έπειτα ως κλαδάρχη Αντικατασκοπείας.Στις 4 Νοεμβρίου ορκίστηκε η νέα κυβέρνηση Κωνσταντίνου Καραμανλή. Την 1η Δεκεμβρίου ο Γεώργιος Παπανδρέου ξεκίνησε τον «Ανένδοτο Αγώνα», ο οποίος κορυφώθηκε με μεγάλες πορείες και διαδηλώσεις σε όλη τη χώρα. Ο «Ανένδοτος Αγώνας» συνεχίστηκε μέχρι το 1963 δημιουργώντας μεγάλη πολιτική ένταση. Και η Ε.Δ.Α., που ήταν ο μεγάλος ηττημένος αυτής της εκλογικής αναμέτρησης, υποστήριξε τον ανένδοτο αγώνα, οργανώνοντας μάλιστα πολλές διαδηλώσεις. Στις 4 Δεκεμβρίου συνήλθε η νέα Βουλή χωρίς την παρουσία των βουλευτών του Κέντρου και της Αριστεράς. Προφητική υπήρξε η προειδοποίηση του Σοφοκλή Βενιζέλου προς τον Καραμανλή: «Ας προσέξει όμως [η κυβέρνηση Καραμανλή], μήπως το υπερκράτος αυτό, το οποίον αυτή εδημιούργησε και μετά τόσης στοργής περιθάλπει, μήπως το υπερκράτος αυτό στραφεί μιαν ημέραν και εναντίον της. Διότι αυτό είναι αναπόφευκτον».

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82_%CE%B2%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%B5%CF%85%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82_%CE%B5%CE%BA%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AD%CF%82_1961

Νάλτσικ

Το έδαφος του σύγχρονου Νάλτσικ ήταν παλαιότερα γνωστό ως Σλαμπάντα. Κατοικήθηκε από γηγενείς Καμπαρντιανούς, Μπαλκάρ, Τσετσένους, Αντέκι και Τσερκέζους μέχρι περίπου το 1743: οι ομάδες περιστασιακά συγκρούονταν και αμφισβητούσαν τις διεκδικήσεις τους στην περιοχή. Η σύγχρονη πόλη χρονολογείται από τις αρχές του 19ου αιώνα, όταν η επεκτεινόμενη Ρωσική Αυτοκρατορία έχτισε ένα φρούριο εποικίζοντας τους Ορεινούς Εβραίους το 1818. Η ημερομηνία αυτή εμφανίζεται στο εθνόσημο της πόλης. Με την ίδρυση της πόλης του Νάλτσικ, οι διαφορές μεταξύ των ιθαγενών ομάδων ηρέμησαν και ζωή βελτιώθηκε για τους ανθρώπους της περιοχής. Το 1838, ένας ρωσικός στρατιωτικός οικισμός ιδρύθηκε στην πόλη, και μετά την Ρωσική Επανάσταση του 1917, το 1921 το Νάλτσικ έγινε το διοικητικό κέντρο της Αυτόνομης Περιφέρειας Καμπαρντίν. Η λέξη "Νάλτσικ" κυριολεκτικά σημαίνει "μικρό πέταλο" στα Καμπαρντιανά (ή Κιρκασιανά, μια βορειοδυτική καυκασιανή γλώσσα) και στα Καρατσάι-Μπαλκάρ (Τουρκική γλώσσας). Είναι ένα υποκοριστικό του na'l, μια κοινή λέξη της Μέσης Ανατολής (αραβικά, περσικά, τουρκικά) για το "πέταλο", πιθανώς από την αρχαία Σκυθική λέξη "nalak" (πέταλο). Η πόλη του Νάλτσικ ονομάστηκε έτσι λόγω της διαμόρφωσής του όπως περιβάλλεται από τα γύρω βουνά, και το ποτάμι Νάλτσικ ονομάστηκε έτσι από την πόλη που διασχίζει. Κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, το Νάλτσικ ήταν κατεχόμενο από τη Ναζιστική Γερμανία και τη Ρουμανία από τις 28 Οκτωβρίου 1942 έως τις 1 Ιανουαρίου 1943. Η πόλη υπέστη σοβαρές ζημιές κατά τη διάρκεια της σύγκρουσης. Ο εβραϊκός πληθυσμός του Νάλτσικ, ως επί το πλείστον Ορεινοί Εβραίοι, υπέστησαν βάναυσο ξυλοδαρμό και τεράστια ζημιά στα χέρια των Ρουμάνων υπό τις διαταγές των Ναζί. Ωστόσο, οι Εβραίοι του Νάλτσικ ήταν σε θέση να επιβιώσουν από την εισβολή, επειδή είχαν μερικώς αναμειχθεί με τους γείτονές τους.Το Νάλτσικ επιλέχθηκε ως "η δεύτερη πιο καθαρή πόλη της Ρωσίας" το 2003. Στις 13 Οκτωβρίου 2005, το Νάλτσικ δέχθηκε επίθεση από μια μεγάλη ομάδα μαχητών του Γιαρμούκ Τζαμάατ με ηγέτες τους Σαμίλ Μπασάγιεφ και τον Άνζορ Αστεμίροφ. Στοχεύθηκαν τα κτίρια σχετιζόμενα με τις ρωσικές δυνάμεις ασφαλείας και σκοτώθηκαν τουλάχιστον 14 άμαχοι και τραυματίστηκαν 115 άτομα. Τριάντα πέντε αστυνομικοί σκοτώθηκαν στις μάχες και ογδόντα εννέα μαχητές, συμπεριλαμβανομένου του εξέχοντος ηγέτη Ιλία Γκορτσχάνοφ σκοτώθηκαν ενώ άλλοι 59 συνελήφθησαν. Εντός του πλαισίου των διοικητικών διαιρέσεων, μαζί με τις τέσσερις αγροτικές περιοχές, ενσωματώνεται ως πόλη της δημοκρατίας σημασίας του Νάλτσικ—διοικητική μονάδα με κατάσταση ίση με αυτή των επαρχιών. Ως δημοτική διαίρεση, η πόλη της δημοκρατικής σημασίας του Νάλτσικ έχει ενσωματωθεί ως Αστικό Οκρούγκ του Νάλτσικ. Οι κύριες εθνοτικές ομάδες είναι οι εξής (σύμφωνα με δεδομένα του 2006): Καμπαρντιανοί (Αντίγκα) (42.3%) Ρώσοι (28.3%) Μπαλκάρ (Ταούλου) (15.2%) άλλοι (13.2%)Οι εθνοτικές ομάδες στην απογραφή του 2002 είναι οι εξής: Καμπαρντιανοί (47.3%) Ρώσοι (31.8%) Μπαλκάρ (11.4%) Οσσέτιοι (1.9%) Ουκρανοί (1.0%) Το Νάλτσικ είναι θέρετρο λουτροθεραπείας και ορεινής κλιματοθεραπείας, με πολλά σανατόρια. Χρησιμεύει επίσης ως βιομηχανικό κέντρο της δημοκρατίας (όπως για την μη σιδηρούχα μεταλλουργία, τη ελαφρά βιομηχανία, τις κατασκευές, τα κατασκευαστικά υλικά και την κατασκευή μηχανών). Το Νάλτσικ είναι η έδρα για τα ακόλουθα ιδρύματα τριτοβάθμιας εκπαίδευσης: Κρατικό Πανεπιστήμιο της Καμπαρντίνο-Μπαλκαρίας Ινστιτούτο Επιχειρήσεων της Καμπαρντίνο-Μπαλκαρίας Κρατικό Ινστιτούτο Τεχνών του Βόρειου Καυκάσου Κρατική Γεωργική Ακαδημία της Καμπαρντίνο-Μπαλκαρίας Το Νάλτσικ έχει ένα υγρό ηπειρωτικό κλίμα με ζεστά καλοκαίρια χωρίς ξηρή περίοδο. Η θερμή περίοδος διαρκεί από τα τέλη Μαΐου έως τα μέσα Σεπτεμβρίου και η ψυχρή εποχή από τον Δεκέμβριο έως τον Μάρτιο. Οι περισσότερες μορφές υετού είναι οι ελαφριές βροχές και καταιγίδες, καθώς και η ελαφριά και μέτρια χιονόπτωση. Η ταχύτητα του αέρα είναι συνήθως ήρεμη. Η ΠΦΚ Σπαρτάκ Νάλτσικ είναι ένας ποδοσφαιρικός σύλλογος που εδρεύει στο Νάλτσικ και αγωνίζεται στην Ρωσική Πρέμιερ Λιγκ. Το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Σκακιού Γυναικών του 2008 διεξήχθη στο Ναλτσίκ, από τις 28 Αυγούστου έως τις 18 Σεπτεμβρίου 2008. Γιούρι Τεμιρκάνοφ, μαέστρος ορχήστρας, γεννήθηκε το 1938 Ντίμα Μπιλάν, τραγουδιστής, γεννήθηκε το 1981 Αντρέ Γκέιμ, φυσικός Αντρέι Κολκούτιν, ζωγράφος, γεννήθηκε το 1957 Ελντάρ Κουλίγιεφ, σκηνοθέτης, σεναριογράφος, γεννήθηκε το 1951 Αλίμ Κουλίγιεφ, ηθοποιός, σκηνοθέτης του θεάτρου, γεννήθηκε το 1959 Νικολάι Παβλόφ, επαγγελματίας ποδοσφαιριστής, γεννήθηκε το 1987 Αζαμάτ Κουλίγιεφ, ζωγράφος, γεννήθηκε το 1963 Κάτια Λελ, τραγουδίστρια, γεννήθηκε το 1974 Αλεξάντερ Λιτβινένκο, πρώην γραμματέας της Ομοσπονδιακής Υπηρεσίας Ασφαλείας και ακτιβιστής κατά του Πούτιν, γεννημένος το 1962. Δηλητηριάστηκε με Πολώνιο-210 και πέθανε το 2006. Χαντζιμουράτ Ακάγιεφ, Ολυμπιακός αρσιβαρίστας, γεννήθηκε το 1985 Βίκτορ Μπελένκο, Σοβιετικός πιλότος που αυτομόλησε με το MiG-25 και προσγειώθηκε στο Χακοντάτε της Ιαπωνίας. Αμμάν, Ιορδανία Καισάρεια, Τουρκία Ρίνο, Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής Σελίδα της επίσημης ιστοσελίδας της Καμπαρντίνο-Μπαλκαρίας για το Νάλτσικ (Ρωσικά)

Το Νάλτσικ (ρωσικά: Нальчик, Καμπαρντιανά: Налщӏэч, Καρατσάι-Μπαλκάρ: Нальчик) είναι η πρωτεύουσα της Δημοκρατίας Καμπαρντίνο-Μπαλκάρ, στη Ρωσία, και βρίσκεται σε υψόμετρο 550 μέτρων στους πρόποδες του Καυκάσου, περίπου 100 χιλιόμετρα βορειοδυτικά του Μπεσλάν στη Δημοκρατία της Βόρειας Οσετίας–Αλανίας. Καλύπτει έκταση 131 τ.χλμ. Η πόλη είχε πληθυσμό 240.203 κατοίκων στην απογραφή του 2010.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%AC%CE%BB%CF%84%CF%83%CE%B9%CE%BA

Ψηφιοποίηση

Οι συσκευές που χρησιμοποιούνται για την ψηφιοποίηση είναι οι ψηφιακές φωτογραφικές μηχανές και οι σαρωτές. Σε δεύτερο στάδιο, μπορεί να γίνει επεξεργασία της εικόνας με κάποιο λογισμικό οπτικής αναγνώρισης χαρακτήρων με τελικό σκοπό το αρχικό κείμενο να αποθηκευτεί ως επεξεργάσιμο αρχείο κειμένου. Συνήθως η ψηφιακή πληροφορία αποτελείται από μια σειρά ακέραιων αριθμών και η ποιότητα της κάθε πληροφορίας εξαρτάται από το μέγεθός της αλλά και από την ανάλυση της κάθε ψηφιοποίησης. Οι βιβλιοθήκες χρησιμοποιούν την ψηφιοποίηση για χειρόγραφα έγγραφα ώστε να μπορούν οι χρήστες να έχουν πρόσβαση σ’ αυτά χωρίς να προκαλείται αλλοίωση στο πρωτότυπο κείμενο. Επίσης η ψηφιοποίηση χρησιμοποιείται και για την εξοικονόμηση χώρου στις βιβλιοθήκες. Μια βιβλιοθήκη μπορεί να έχει το μεγαλύτερο μέρος των περιοδικών εκδόσεων σε ψηφιοποιημένη μορφή, όπως και το μεγαλύτερο μέρος των τεκμηρίων της, καθώς είναι πολύ δημοφιλής πλέον η ηλεκτρονική μορφή των τεκμηρίων. Η ψηφιοποίηση μπορεί επίσης να βοηθήσει στην ευκολότερη αναπαραγωγή αλλά και την προσπέλαση εξ' αποστάσεως των τεκμηρίων. Ψηφιοποίηση, καλές πρακτικές και οδηγίες Αρχειοθετήθηκε 2009-03-24 στο Wayback Machine. από το Εργαστήριο Πληροφοριακών Συστημάτων Υψηλών Επιδόσεων του Πανεπιστημίου Πατρών. CARDJET, 2007. Digitalization [Online] (ανακτήθηκε: 8 Σεπτ. 2008). INDIANA STATE UNIVERSITY,2008. Digitalization [Online]

Ψηφιοποίηση ονομάζεται η διαδικασία μετατροπής στοιχείων όπως έγγραφου, κείμενου, εικόνας, αντικείμενου ή σήματος από αναλογική σε ψηφιακή μορφή για την εισαγωγή τους στον υπολογιστή, ώστε να μπορέσουν να αποθηκευτούν και να γίνουν αντικείμενο επεξεργασίας από τον χρήστη.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A8%CE%B7%CF%86%CE%B9%CE%BF%CF%80%CE%BF%CE%AF%CE%B7%CF%83%CE%B7

Λάνγκστον Χολ

Αφού δεν επιλέχθηκε στο NBA Ντραφτ του 2014, ο Χολ έπαιξε με τους Μαϊάμι Χιτ στο Σάμερ Λιγκ. Στις 22 Ιουλίου 2014, ο Χολ υπέγραψε με την Πιστόια Μπάσκετ του Πρωταθλήματος Ιταλίας. Την 1η Ιουλίου 2015, υπέγραψε συμβόλαιο 1 + 1 ετών με την Παλακανέστρο Καντού. Στις 14 Δεκεμβρίου 2015, αποχώρησε από την Καντού και υπέγραψε με τη γερμανική Τέλεκομ Μπάσκετς Μπον για το υπόλοιπο της σεζόν.Στις 24 Ιουλίου 2016, ο Χολ εντάχθηκε στον Κολοσσό Ρόδου για τη σεζόν 2016-17.Στις 17 Ιουνίου 2017, ο Χολ υπέγραψε με την κροατική Τσιμπόνα για τη σεζόν 2017-18.Στις 17 Οκτωβρίου 2017, αποχώρησε από την Τσιμπόνα και εντάχθηκε στον Προμηθέα Πατρών. Τον Ιούνιο του 2019, έφτασε μέχρι τους τελικούς του Ελληνικού Πρωταθλήματος, ο Προμηθέας έχασε όμως την σειρά από τον Παναθηναϊκό με 3-0. Στις 3 Ιουλίου 2019, ανανέωσε το συμβόλαιο του με τον Προμηθέα για άλλη μία σεζόν. Στις 16 Φεβρουαρίου 2020, έπαιξε στον τελικό του Κυπέλλου Ελλάδας 2019-20 ηττήθηκε όμως από την ΑΕΚ 61-57. Στις 9 Ιουλίου 2020, ανακοινώθηκε από τον Ερυθρό Αστέρα Βελιγραδίου για τα επόμενα δύο χρόνια. Σε 21 ματς στην Ευρωλίγκα με τον Ερυθρό Αστέρα μέτρησε 5,2 πόντους και 2.8 ασίστ με 41 στα τρίποντα. Στις 28 Μαΐου 2021, κατέκτησε την Αδριατική Λίγκα, νικώντας στη σειρά των τελικών την Μπούντουτσνοστ 3-2.Στις 12 Ιουλίου 2021, υπέγραψε μονοετές συμβόλαιο με την τούρκικη ομάδα Μπαχτσεσεχίρ. Όσον αφορά τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις αγωνίστηκε στο FIBA Europe Cup, κατακτώντας μάλιστα το τρόπαιο αφού νίκησε στους διπλούς τελικούς με συνολικό σκορ 162-143 την Ρέτζιο Εμίλια. Την διετία 2021-23, είχε απολογισμό 6 πόντους και 4.3 ασίστ κατά μέσο όρο. Στις 12 Αυγούστου 2023, ανακοινώθηκε από την Α.Ε.Κ με συμβόλαιο έως το τέλος της αγωνιστικής περιόδου 2023-24. Ερυθρός Αστέρας Αδριατική Λίγκα: (2021) Πρωτάθλημα Σερβίας: (2021)Μπαχτσεσεχίρ Κολέζι FIBA Europe Cup: (2022) Ελληνικό All-Star Game: (2018) Προφίλ στο aba-liga.com Προφίλ στο championsleague.basketball Προφίλ Αρχειοθετήθηκε 2019-10-30 στο Wayback Machine. στο easycredit-bbl.de (Γερμανικά) Προφίλ στο esake.gr (Ελληνικά) Προφίλ στο eurobasket.com Προφίλ Αρχειοθετήθηκε 2019-01-01 στο Wayback Machine. στο legabasket.it (Ιταλικά)

Ο Λάνγκστον Έιβερι Χολ (αγγλικά: Langston Avery Hall, Ατλάντα, 1 Νοεμβρίου 1991) είναι Αμερικανός επαγγελματίας καλαθοσφαιριστής, ο οποίος αγωνίζεται ως πόιντ γκαρντ / σούτινγκ γκαρντ για την Α.Ε.Κ.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%AC%CE%BD%CE%B3%CE%BA%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%BD_%CE%A7%CE%BF%CE%BB

Μαγνόλια

Ο Κάρολος Πλουμιέρ (Charles Plumier) (1646-1704) περιέγραψε ένα ανθοφόρο δέντρο από το νησί της Μαρτινίκας στο έργο του «Genera» («Γένη»). Την ονομασία «Magnolia», την έλαβε προς τιμήν του Γάλλου βοτανικού Πιέρ Μανιόλ (γαλ. Pierre Magnol, ΔΦΑ: [maˈɲɔl]). Στην Ελλάδα εκτός από «Μαγνόλια», απαντούν επίσης οι τύποι «Μανώλια» ή «Μανόλια». Όμως, οι γραπτές πηγές και μάλιστα οι εξειδικευμένες, το αποδίδουν ως «Μαγνόλια», βασιζόμενες στη λατινική ονομασία «Μagnolia». Ως εκ τούτου, οι ονομασίες «Μανώλια» ή «Μανόλια», θα πρέπει μάλλον να θεωρηθούν ως μη σωστές, παρόλο που στον προφορικό λόγο εμφανίζονται συχνότερα. Όπως συμβαίνει με όλα τα Μαγνολιοειδή (Magnoliaceae), το περιάνθιο είναι αδιαφοροποίητο, με 9-15 τέπαλα (tepals) σε 3 ή περισσότερα σπονδυλώματα. Τα άνθη είναι ερμαφρόδιτα (bisexual) με πολυάριθμες ενώσεις στην βάση τους (adnates) καρπόφυλλα και τους στήμονες να διατάσσονται σε μία σπειροειδή θέση επί της επιμήκους ανθοδόχης. Οι καρποί διανοίγονται κατά μήκος των ραχιαίων ραφών τους. Η γυρεόκοκκοι είναι μονοκολπικοί (monocolpate) και η ανάπτυξη του εμβρύου είναι πολυγωνικού τύπου (polygonium type). (Kapil 1964) (Xu και Rudall 2006)) Πρώιμη Η ονομασία 'Μαγνόλια', εμφανίστηκε για πρώτη φορά το 1703, στο «Genera» («Γένη») του Καρόλου Πλουμιέρ (Charles Plumier 1646 - 1704), για ένα ανθοφόρο δέντρο από το νησί της Μαρτινίκας (talauma). Ο Άγγλος βοτανικός William Sherard, ο οποίος σπούδασε βοτανική στο Παρίσι, υπό τον Ζοζέφ Πιτόν ντε Τουρνεφόρ (Joseph Pitton de Tournefort), μαθητής του Magnol, ήταν πιθανότατα ο πρώτος μετά τον Plumier, που υιοθέτησε το όνομα του γένους 'Μαγνόλια' (Magnolia). Τουλάχιστον ήταν υπεύθυνος για το ταξινομικό τμήμα του Johann Jacob Dillenius «Hortus Elthamensis» και του «Natural History of Carolina, Florida and the Bahama Islands» («Φυσική Ιστορία της Καρολίνα, Φλόριντα και των νήσων Μπαχάμες») του Mark Catesby. Αυτές ήταν οι πρώτες εργασίες μετά το «Genera» («Γένη») του Plumier, που χρησιμοποίησαν την ονομασία 'Μαγνόλια', αυτή τη φορά για ορισμένα είδη ανθοφόρων δέντρων από την εύκρατη Βόρεια Αμερική. Το είδος το οποίο ο Plumier αρχικά ονόμασε 'Μαγνόλια', αργότερα περιγράφηκε από τον Λαμάρκ (Lamarck), ως 'Αννώνη η δωδεκαπέταλος' (Annona dodecapetala) και έκτοτε ονομάζεται Magnolia plumieri και Talauma plumieri (καθώς και μια σειρά από άλλες ονομασίες), αλλά τώρα είναι γνωστή ως 'Μαγνόλια η δωδεκαπέταλος' (Magnolia dodecapetala).Ο Κάρολος Λινναίος (Carolus Linnaeus), ο οποίος ήταν εξοικειωμένος με το «Genera» του Plumier, το 1735, υιοθέτησε την ονομασία του γένους 'Μαγνόλια' στην πρώτη έκδοση του «Systema Naturae «Genera», χωρίς περιγραφή, αλλά με αναφορά στο έργο του Plumier. Το 1753, στην πρώτη έκδοση του «Species Plantarum «Genera», περιέλαβε την Μαγνόλια του Plumier. Εκεί περιγράφει ένα μονοτυπικό γένος, με το αποκλειστικό είδος να είναι η Μαγνόλια η βιργινιανή (Magnolia virginiana). Καθότι ο Λινναίος (Linnaeus), ποτέ του δεν είδε ένα δείγμα του ερμπαρίου (αν ποτέ υπήρχε ένα) από την Μαγνόλια του Plumier και είχε μόνο την περιγραφή του και μια μάλλον κακή εικόνα της ανά χείρας του, θα πρέπει να το εξέλαβε για το ίδιο φυτό το οποίο χαρακτηρίστηκε από τον Catesby το 1730, στο «Natural History of Carolina» («Φυσική Ιστορία της Καρολίνα»). Την τοποθέτησε ως συνώνυμο της Magnolia virginiana ποικ. foetida, το taxon που τώρα είναι γνωστό ως Magnolia grandiflora (Μαγνόλια η μεγανθής). Κάτω από την Magnolia virginiana ο Λινναίος, περιέγραψε πέντε ποικιλίες (τις glauca (γλαυκή), foetida (δυσώδης), grisea, tripetala (τριπέταλος) και acuminata (ακιδωτή)). Στη δέκατη έκδοση του «Systema Naturae» (1759), συγχώνευσε την grisea με την glauca και έθεσε τις υπόλοιπες τέσσερις ποικιλίες, στην κατάσταση των ειδών (to species status).Μέχρι το τέλος του 18ου αιώνα, οι βοτανικοί και κυνηγοί φυτών που εξερευνούσαν στην Ασία, άρχισαν να ονοματίζουν και να περιγράφουν τα είδη Μαγνόλιας από την Κίνα και την Ιαπωνία. Τα πρώτα Ασιατικά είδη που περιγράφηκαν από τους δυτικούς βοτανικούς ήταν οι Magnolia denudata (γυμνή), Magnolia liliiflora (λειριανθής), Magnolia coco και Magnolia Figo. Σύντομα μετά από αυτά, το 1794, ο Carl Peter Thunberg, συνέλεξε και περιέγραψε την Magnolia obovata (αντωοειδής) από την Ιαπωνία και περίπου κατά το ίδιο χρονικό διάστημα, η Magnolia Kobus επίσης ήταν η πρώτη που συλλέχθηκε. Πρόσφατη Με τον αριθμό των ειδών να αυξάνεται, το γένος χωρίστηκε σε δύο υπο-γένη Magnolia και Yulania. Η Magnolia περιέχει τα Αμερικανικά αειθαλή είδη M. grandiflora, η οποία είναι φυτοκομικής σημασίας, ιδιαίτερα στις νοτιοανατολικές Ηνωμένες Πολιτείες και M. virginiana, τα είδη του τύπου. Η Yulania περιέχει διάφορα φυλλοβόλα είδη Ασιατικής προέλευσης, όπως τα Μ. denudata και M. Kobus, τα οποία έχουν γίνει σημαντικά κηπευτικά στο δικό τους δικαίωμα και ως γονείς σε υβρίδια. Κατατάσσονται στην Yulania, είναι επίσης το Αμερικανικό φυλλοβόλο Μ. acuminata (δέντρο αγγούρι), το οποίο έχει πρόσφατα κατορθώσει μεγαλύτερη θέση από τον υπεύθυνο γονέα για το κίτρινου χρώματος λουλούδι σε πολλά νέα υβρίδια. Οι σχέσεις εντός της οικογένειας Magnoliaceae έχουν μπερδέψει τους ταξινομιστές (taxonomists) για μεγάλο χρονικό διάστημα. Επειδή η οικογένεια είναι πολύ παλαιά και έχει επιζήσει πολλά γεωλογικά γεγονότα (όπως εποχές παγετώνων, σχηματισμούς ορέων και ηπείρων), η διανομή της έχει διασπαρθεί. Μερικά είδη ή ομάδες ειδών έχουν απομονωθεί για μεγάλο χρονικό διάστημα, ενώ άλλες θα μπορούσαν να παραμείνουν σε στενή επαφή. Για να δημιουργηθούν διαιρέσεις στην οικογένεια (ή ακόμα και εντός του γένους Magnolia), που βασίζονται αποκλειστικά σε μορφολογικά χαρακτηριστικά, έχει αποδειχθεί ότι είναι ένα σχεδόν ακατόρθωτο έργο. Φυλογενετική εποχή Μέχρι το τέλος του 20ού αιώνα, η αλληλουχία του DNA είχε γίνει διαθέσιμη, ως μέθοδος μεγάλης κλίμακας έρευνα στις φυλογενετικές σχέσεις. Αρκετές μελέτες, συμπεριλαμβανομένων των μελετών σε πολλά είδη εντός της οικογένειας Magnoliaceae, διεξήχθησαν για την διερεύνηση των σχέσεων. Αυτό που όλες οι μελέτες αποκάλυψαν, ήταν ότι τα γένη Michelia και Magnolia στο υπογένος Yulania, ήταν πολύ πιο στενά συνδεδεμένα μεταξύ τους, απ'ότι ήταν το κάθε ένα από αυτά για την Magnolia στο υπογένος Magnolia. Αυτές οι φυλογενετικές μελέτες, υποστηρίχθηκαν από μορφολογικά δεδομένα. Όπως η ονοματολογία υποτίθεται ότι αντικατοπτρίζει τις συγγένειες, η κατάσταση με τα ονόματα των ειδών στη Michelia και τη Magnolia στο υπογένος Yulania ήταν ανεπιθύμητη. Ταξινομικά, τρεις επιλογές είναι διαθέσιμες: 1 να ενωθούν η Michelia και τα είδη στη Yulania, σε ένα κοινό γένος, όντας μη Magnolia (των οποίων η ονομασία Michelia έχει προτεραιότητα), 2 να προαχθεί το υπογένος Yulania στη γενερική κατάταξη, αφήνοντας τις ονομασίες Michelia και τις ονομασίες του υπογένους Magnolia ανέγγιχτες ή 3 να ενωθούν οι Michelia με το γένος Magnolia στο γένος Magnolia s.l. (ένα μεγάλο γένος).Η Magnolia υπογένος Magnolia δεν μπορεί να μετονομαστεί, γιατί περιέχει την Μ. virginiana, τα είδη του τύπου του γένους και της οικογένειας. Δεν υπάρχουν πολλά είδη Michelia που να έχουν γίνει μέχρι στιγμής φυτοκομικά ή οικονομικά σημαντικά, πέραν της ξυλείας τους. Και τα δύο υπογένη Magnolia και το υπογένος Yulania, περιλαμβάνουν είδη μείζονος φυτοκομικής σημασίας και μια αλλαγή στην ονομασία θα ήταν αρκετά ανεπιθύμητη για πολύ κόσμο, ειδικά στον τομέα του κλάδου της φυτοκομικής. Στην Ευρώπη, η Magnolia είναι ακόμη περισσότερο ή λιγότερο ένα συνώνυμο με την Yulania, δεδομένου ότι τα περισσότερα από τα καλλιεργούμενα είδη σε αυτήν την ήπειρο έχουν την Magnolia (Yulania) denudata ως έναν από τους γονείς τους. Ως εκ τούτου, οι περισσότεροι ταξινομητές οι οποίοι αναγνωρίζουν στενές σχέσεις μεταξύ των Yulania και των Michelia, υποστηρίζουν την τρίτη επιλογή και εντάσσουν τις Michelia με τις Magnolia. Το ίδιο ισχύει, τηρουμένων των αναλογιών (mutatis mutandis), για τα (πρώην) γένηTalauma και Dugandiodendron, τα οποία στη συνέχεια τοποθετήθηκαν στο υπογένος Magnolia και γένος (Manglietia), τα οποία θα μπορούσαν να ενωθούν με την υποκατηγορία Magnolia ή ακόμη θα μπορούσαν και να κερδίσουν το καθεστώς ενός επιπλέον υπογένους. Η Elmerrillia φαίνεται να συνδέεται στενά με τις Michelia και Yulania, οπότε πιθανότατα θα αντιμετωπίζονταν με τον ίδιο τρόπο που αντιμετωπίζεται τώρα και η Michelia. Η ακριβής κατάσταση της ονοματολογίας των μικρών ή μονοειδικών γενών όπως: Kmeria, Parakmeria, Pachylarnax, Manglietiastrum, Aromadendron, Woonyoungia, Alcimandra, Paramichelia και Tsoongiodendron παραμένει αβέβαιη. Οι ταξινόμοι που συγχωνεύουν τη Michelia στη Magnolia, τείνουν επίσης να συγχωνευθούν αυτά τα μικρά γένη στη Magnolia s.l.. Οι βοτανικοί ακόμη δεν συμφωνούν για το αν θα αναγνωρίσουν ένα μεγάλο γένος Magnolia ή διαφορετικά μικρά γένη. Για παράδειγμα, η Χλωρίδα της Κίνας προσφέρει δύο επιλογές: μια μεγάλη Magnolia η οποία περιλαμβάνει περίπου 300 είδη, τα πάντα στη Magnoliaceae εκτός του Liriodendron (δέντρο τουλίπα) ή 16 διαφορετικά γένη, μερικά απ'αυτά πρόσφατα χωρισμένα ή αναγνωρισμένα ξανά, με το καθε ένα από τα οποία να περιέχει έως και 50 είδη. Ο δυτικός συν-συγγραφέας ευνοεί το μεγάλο γένος Magnolia, ενώ οι Κινέζοι συγγραφείς αναγνωρίζουν τα διαφορετικά μικρό γένη. Τα είδη των Magnolia πιο συχνά ταξινομούνται σε τρια υπογένη, 12 τμήματα και 13 υποενότητες. Όπως αυτά που χρησιμοποιούνται εδώ, μετά την κατάταξη της Κοινωνίας των Magnolia. Αυτό δεν αποτελεί την τελευταία λέξη για την υποδιαίρεση του γένους Magnolia (βλέπε παραπάνω), καθώς δεν έχει ακόμη επιτευχθεί σαφής συναίνεση. Κάθε καταχώρηση είδους ακολουθεί το πρότυπο: Βοτανική ονομασία Ονοματούσα αρχή - κοινή (-ές) ονομασία (-ες), εάν υπάρχει (-ουν) (ΠΕΡΙΟΧΗ ΟΠΟΥ ΑΠΑΝΤΑΤΑΙ). Η δομή της υποδιαίρεσης έχει ως εξής: Υπογένος Magnolia Οι ανθήρες ανοίγουν διασπώμενοι έμπροσθεν και στρεφόμενοι προς το κέντρο του άνθους, φυλλοβόλα ή αειθαλή, λουλούδια παράγονται μετά τα φύλλα. Τμήμα Magnolia Τμήμα Gwillimia Υποενότητα Gwillimia Υποενότητα Blumiana Τμήμα Talauma Υποενότητα Talauma Υποενότητα Dugandiodendron Υποενότητα Cubenses Τμήμα Manglietia Τμήμα Kmeria Τμήμα Rhytidospermum Υποενότητα Rhytidospermum Υποενότητα Oyama Τμήμα Auriculata Τμήμα Macrophylla Υπογένος Yulania Οι ανθήρες ανοίγουν από τη διάσπασή τους στις πλευρές, φυλλοβόλο, τα άνθη ως επί το πλείστον παράγονται πριν από τα φύλλα (πλην της M. acuminata) Υποενότητα Yulania Υποενότητα Tulipastrum Τμήμα Michelia Υποενότητα Michelia Υποενότητα Elmerrillia Υποενότητα Maingola Υποενότητα Aromadendron Υπογένος Gynopodium Τμήμα Gynopodium Τμήμα Manglietiastrum Στη Ν. Αφρική, τρία είναι τα εισηγμένα είδη που βρίσκονται να καλλιεργούνται: η Magnolia grandiflora που φύεται στις ακτές του Νατάλ (σημερινό ΚουάΖούλου-Νατάλ), στις χαμηλές πεδιάδες του Τρανσβάαλ (σημερινή Μ-πουμαλάνγκα), στο Ανατολικό, Νότιο και ΝΔ Κέιπ, η Magnolia × soulangiana που φύεται στην ομιχλώδη ζώνη του Νατάλ, στο Νότιο και ΝΔ Κέιπ. Όπου υπάρχουν διάφορες ποικιλίες όπως: η Magnolia × soulangiana ποικ. 'Lennei': με άνθη, λευκά στο εσωτερικό και σκούρο μωβ εξωτερικά η Magnolia × soulangiana ποικ. 'Rustica-rubra': λευκά άνθη με ροζ-κόκκινες σκιάσεις και η Magnolia × soulangiana ποικ. 'Alba superba': με ολόλευκα άνθη και η Michelia figo (συν. Michelia fuscata) που φύεται στις περιοχές των ακτών του Νατάλ (σημερινό ΚουάΖούλου-Νατάλ) και στις χαμηλές πεδιάδες του Τρανσβάαλ (σημερινή Μ-πουμαλάνγκα). Σε γενικές γραμμές, το γένος Magnolia έχει προσελκύσει το φυτοκομικό ενδιαφέρον. Μερικές, όπως η μαγνόλια αστέρας (Μ. stellata) και η μαγνόλια πιατάκι (Magnolia × soulangeana), ανθίζουν από πολύ νωρίς την άνοιξη, πριν ανοίξουν τα φύλλα. Άλλες, ανθίζουν στα τέλη της άνοιξης ή στις αρχές του καλοκαιριού, συμπεριλαμβανομένης της μαγνόλιας sweetbay (Μ. virginiana) και της μαγνόλιας του Νότου (Μ. grandiflora). Ο υβριδισμός υπήρξε εξαιρετικά επιτυχής όσον αφορά στον συνδυασμό των καλύτερων στοιχείων από διαφορετικά είδη, για να δώσει στα φυτά που ανθίζουν σε νεότερη ηλικία από ό,τι το γονεϊκό είδος, καθώς επίσης και έχοντας πιο εντυπωσιακά άνθη. Μια από τις πιο δημοφιλής μαγνόλιες κήπου, η μαγνόλια πιατάκι (Magnolia × soulangeana), είναι ένα υβρίδιο της Μ. liliiflora και M. denudata. Στις ανατολικές Ηνωμένες Πολιτείες, πέντε ενδημικά είδη βρίσκονται συχνά στην καλλιέργεια: η M. acuminata (ως ένα δέντρο σκίασης), η M. grandiflora, η M. virginiana, η M. tripetala και η M. macrophylla. Τα δύο τελευταία είδη θα πρέπει να φυτευτούν εκεί όπου οι ισχυροί άνεμοι δεν είναι ένα συχνό πρόβλημα, λόγω του μεγέθους των φύλλων τους. Σε ορισμένους δρόμους των Τιράνων, Αλβανίας, η μαγνόλια χρησιμεύει ως διακοσμητικό δέντρο πεζοδρομίου. Ο φλοιός και οι ανθοφόροι οφθαλμοί (μπουμπούκια), της Μ. officinalis, εδώ και καιρό χρησιμοποιούνται στην παραδοσιακή Κινεζική ιατρική, όπου είναι γνωστοί ως «Χου πο» (厚朴). Στην Ιαπωνία, η Μ. obovata (kōboku), χρησιμοποιείται κατά παρόμοιο τρόπο. Το δέντρο αγγουριά (cucumbertree), (M. acuminata), αναπτύσσεται σε μεγάλο μέγεθος και συγκομιδείται στα δάση των βορειοανατολικών ΗΠΑ, ως δέντρο ξυλείας. Το ξύλο της πωλείται ως «κίτρινη λεύκα», μαζί με εκείνο του δέντρου τουλίπα (tuliptree), (Liriodendron tulipifera). Η μαγνόλια Fraser, M. fraseri, επίσης επιτυγχάνει αρκετό μέγεθος και μερικές φορές συγκομιδείται παρομοίως. Σε ορισμένα μέρη της Ιαπωνίας, τα φύλλα της Μ. obovata (αντωοειδής) χρησιμοποιούνται για την περιτύλιξη των τροφίμων και ως μαγειρικά πιάτα. Οι Μαγνόλιες χρησιμοποιούνται ως φυτά τροφής από την προνύμφες κάποιων ειδών Λεπιδοπτέρων, συμπεριλαμβανομένου του γιγαντιαίου σκόρου λεοπάρδαλη (Giant Leopard Moth). Το έλαιό της χρησιμοποιείται για τον αρωματισμό του μοσχολίβανου. Ο αρωματικός φλοιός, περιέχει magnolol, honokiol, 4-O-methylhonokiol και obovatol. Οι Magnolol και honokiol, ενεργοποιούν τον πυρηνικό υποδοχέα (nuclear receptor) πολλαπλασιαστή υπεροξεισωμάτων-ενεργοποιούμενο από τον γάμμα υποδοχέα (peroxisome proliferator-activated receptor gamma). η M. grandiflora είναι το επίσημο άνθος τόσο στον Μισισιπή όσο και στην Λουιζιάνα. Η αφθονία του άνθους στο Μισισιπή, αντικατοπτρίζεται στο ψευδώνυμο, «Πολιτεία της Μαγνόλιας» ("Magnolia State"). Η Μαγνόλια είναι επίσης το επίσημο δέντρο του Μισισιπή. Ιστορικά, οι μαγνόλιες έχουν συσχετιστεί με τις Νότιες Ηνωμένες Πολιτείες. η μαγνόλια του Siebold (Magnolia sieboldii) (Μ. sieboldii), είναι το εθνικό λουλούδι της Βόρειας Κορέας. Κινηματογράφος και τηλεόραση Ο Πωλ Τόμας Άντερσον (Paul Thomas Anderson), δημιούργησε μια ταινία με τίτλο «Μανόλια» («Magnolia»). Οι Ανθισμένες Μανόλιες (αγγλ. τίτλος: (Steel Magnolias)), είναι μια Αμερικανική ταινία κωμωδία-δράμα του 1989, για τον δεσμό ανάμεσα σε μια ομάδα γυναικών από τη Λουιζιάνα, οι οποίες μπορεί να είναι τόσο όμορφες όσο οι μαγνόλιες, αλλά είναι τόσο σκληρές όσο και ο χάλυβας. Η Magnolia παραπέμπει συγκεκριμένα σε ένα δέντρο μαγνόλιας για το οποίο συζητούν, στην αρχή. Μουσική το Γαλλικό τραγούδι του 1970, από τον Salvatore Adamo «Les Collines de Rabiah», περιγράφει τα δέντρα μαγνόλιας στη Βηρυτό και κάνει έκκληση για ειρήνη. το συγκρότημα Grateful Dead, κατέγραψε ένα τραγούδι με τίτλο «Sugar Magnolia», που κυκλοφόρησε για πρώτη φορά το 1970, στο άλμπουμ «American Beauty». Το τραγούδι έκανε το ντεμπούτο του ζωντανά στις 7 Ιουνίου 1970, στο Fillmore West του Σαν Φρανσίσκο. ο JJ Cale (5 Δεκεμβρίου 1938-26 Ιουλίου 2013), έγραψε ένα τραγούδι για μια γυναίκα που ονομάζεται Magnolia, το οποίο συνοδεύεται (μουσικά) από τους Poco, Beck και Lucinda Williams. Λογοτεχνία η ταινία του 1989, «Ανθισμένες Μανόλιες» ("Steel Magnolias"), βασίζεται στο ομώνυμο λογοτεχνικό έργο του 1987, του Robert Harling. στο τραγούδι του 1939 «Strange Fruit», γραμμένο για να καταδικάσει την πρακτική του λιντσαρίσματος, το λουλούδι της μαγνόλιας αναφερόταν ως συνδεόμενο με τις Νότιες Ηνωμένες Πολιτείες, όπου έλαβαν χώρα τα περισσότερα λιντσαρίσματα: «Ποιμενική σκηνή του γενναίου νότου / Τα διογκωμένα μάτια και το στριμμένο στόμα / Άρωμα μαγνόλιας, γλυκό και φρέσκο, / τότε η ξαφνική οσμή της καμμένης σάρκας». Εικαστικές τέχνες Η Καναδή καλλιτέχνιδα, Sarah Maloney, δημιούργησε μια σειρά γλυπτών ανθέων, σε μπρούντζο, χάλυβα και που τιτλοφορήθηκε «Πρώτα Άνθη», στην οποία εφιστά την προσοχή μας στα διπλά σύμβολα του ξεκινήματος του άνθους, τόσο ως εξελικτικό αρχέτυπο, αλλά όσο και ως ένα από τα πρώτα δέντρα που ανθίζουν την άνοιξη. Παραπομπές σημειώσεων Παραπομπές Υποσημειώσεων Johnstone, G.H. (1955). Asiatic Magnolias in cultivation. London, The Royal Horticultural Society. R. N. KAPIL and N. N. BHANDARI. (1964) MORPHOLOGY AND EMBRYOLOGY OF MAGNOLIA DILL. ex LINN. Proc. Nat. Inst. Sci. India 30, 245-262 Callaway, D.J. (1994). The World of Magnolias. Portland, Oregon, Timber Press. ISBN 0-88192-236-6 Hunt, D. (ed). (1998). Magnolias and Their Allies. International Dendrology Society & Magnolia Society. ISBN 0-9517234-8-0 Law, Y.W. (= Liu, Y.H.) (2004). Magnolias of China. Hong-Kong, Beijing Science & Technology Press. ISBN 7-5304-2765-2 Leonard B. Thien. Floral Biology of Magnolia. American Journal of Botany Vol. 61, No. 10 (Nov. - Dec., 1974), pp. 1037-1045 Treseder, N.G. (1978). Magnolias. London/Boston, Faber & Faber. ISBN 0-571-09619-0 Cicuzza, D., Newton, A. and Oldfield, S. 2007. The Red List of Magnoliaceae Fauna & Flora International and Botanic Gardens Conservation International report F. Xu, P. J. Rudall. Comparative floral anatomy and ontogeny in Magnoliaceae. Plant Systematics and Evolution April 2006, Volume 258, Issue 1-2, pp 1-15 Caerhays Castle Garden (UK), holders of the NCCPG National Magnolia Collection Conserving threatened Magnolia species Background information, reports, images and related articles on the Botanic Gardens Conservation International (BGCI) website Magnolia Society "Magnolias Threatened by Logging, Development" from National Public Radio Selecting Trees for your Home – Magnolia Trees University of Illinois Extension «Magnolia» Εγκυκλοπαίδεια Μπριτάννικα (11η έκδοση) 1911

Η Μαγνόλια (Magnolia) είναι ένα μεγάλο γένος από, περίπου, 210 είδη αγγειόσπερμων φυτών στην υποοικογένεια Μαγνολιοειδή (Magnolioideae), της οικογένειας Μαγνολιοειδή (Magnoliaceae). Η Μαγνόλια είναι ένα αρχαίο γένος, εμφανίστηκε πριν από τις μέλισσες, τα δε άνθη της θεωρείται να έχουν εξελιχθεί, ώστε να ενθαρρύνουν την επικονίαση από τα σκαθάρια. Για να αποφύγουν τις ζημιές από τα σκαθάρια επικονίασης, τα καρπόφυλλα των ανθέων της Μαγνόλιας είναι εξαιρετικά σκληρά. Απολιθωμένα δείγματα της M. acuminata χρονολογούνται πριν από 20 εκατομμύρια έτη και άλλων φυτών που ανήκουν στα Magnoliaceae έχουν ηλικία 95 εκατομμύρια χρόνια. Μια άλλη πτυχή της Μαγνόλιας, η οποία θεωρείται ότι αντιπροσωπεύει μια αρχέγονη κατάσταση, είναι ότι ο ανθοφόρος οφθαλμός της (το μπουμπούκι), είναι κλεισμένος εντός ενός βρακτίου παρά σε σέπαλα· τα τμήματα του περιανθίου είναι μη διαφοροποιημένα και ονομάζονται τέπαλα (tepals) παρά τα διακριτά σέπαλα και πέταλα. Η Μαγνόλια μοιράζεται το χαρακτηριστικό των πετάλων, με πολλά άλλα ανθοφόρα φυτά πλησίον στην βάση της σειράς των ανθοφόρων φυτών, όπως τα Amborella και τα Nymphaea (καθώς και με πολλά άλλα, προσφάτως προερχόμενα φυτά, όπως το Λείριον (Lilium)). Η φυσική εξάπλωση των ειδών "Μαγνόλια" είναι διακεκομμένης διανομής (disjunct distribution), με κύριο κέντρο στην Ανατολική και Νοτιοανατολική Ασία και ένα δευτερεύον κέντρο στην ανατολική Βόρεια Αμερική, την Κεντρική Αμερική, τις Δυτικές Ινδίες και ορισμένα είδη στη Νότιο Αμερική.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CE%B3%CE%BD%CF%8C%CE%BB%CE%B9%CE%B1

Λαογραφικό Μουσείο Σαρακατσάνων Σερρών

Στο ισόγειο εκτίθενται ανακατασκευές των παραδοσιακών κατοικιών, των λεγόμενων Τσιατούρων. Οι Σαρακατσάνοι είναι ένας νομαδικός λαός που ζούσε σε καλύβες από πλεγμένα καλάμια ή χόρτα κατά τη διάρκεια των μεταναστεύσεών του. Οι καλύβες που εκτίθενται χρονολογούνται από την περίοδο του μεσοπολέμου. Η κύρια ενασχόληση των Σαρακατσάνων εκείνη την εποχή ήταν η παραγωγή τυριών και υλικών ένδυσης. Στον πρώτο όροφο, εκτίθενται εργαλεία και εξοπλισμός ύφανσης, επιτρέποντας στους επισκέπτες να παρακολουθήσουν ολόκληρη τη διαδικασία παραγωγής από την κλώση μέχρι τα τελικά υφάσματα. Εκτός από τα ρούχα, εκτίθενται επίσης ειδικά καλύμματα κρεβατιού, οι φλοκάτες. Σε άλλες προθήκες παρουσιάζονται οι παραδοσιακές ενδυμασίες των Σαρακατσάνων. Από το 1998, το μουσείο προσφέρει ένα δίωρο πρόγραμμα διδασκαλίας για μαθητές δημοτικών σχολείων. Τα παιδιά μαθαίνουν πώς οι Σαρακατσάνοι ύφαιναν, έπλεκαν και ζούσαν στις καλύβες. Το μουσείο στεγάζει επίσης μια συλλογή ιστορικών φωτογραφιών ολόκληρου του ελληνικού χώρου κατά την περίοδο 1906-1950 και μια συλλογή ηχογραφήσεων παραδοσιακών τραγουδιών και μουσικής. Επίσημη ιστοσελίδα.

Το Λαογραφικό Μουσείο Σαρακατσάνων είναι μουσείο για την ιστορία και τον πολιτισμό των Σαρακατσάνων. Το μουσείο ιδρύθηκε το 1979 στην πόλη των Σερρών της Κεντρικής Μακεδονίας και από το 1997 στεγάζεται σε ειδικά διαμορφωμένο κτίριο.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%B1%CE%BF%CE%B3%CF%81%CE%B1%CF%86%CE%B9%CE%BA%CF%8C_%CE%9C%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%B5%CE%AF%CE%BF_%CE%A3%CE%B1%CF%81%CE%B1%CE%BA%CE%B1%CF%84%CF%83%CE%AC%CE%BD%CF%89%CE%BD_%CE%A3%CE%B5%CF%81%CF%81%CF%8E%CE%BD

Βαλτέτσι

Είναι χτισμένο σε υψόμετρο 1.050 μέτρων εντός χαράδρας, στις νότιες πλαγιές του όρους Μαίναλο, έχοντας μόνο δύο περάσματα - διαβάσεις, ένα προς ΝΑ και ένα προς ΒΑ. Βρίσκεται δυτικά της Τρίπολης, σε απόσταση 12 χιλιομέτρων. Η θέση του είναι σε ένα μικρό οροπέδιο ανάμεσα σε τέσσερις λόφους: Χωματοβούνι, Μύλοι, Νταβρουλέικα και Κούκοι. Σε αυτούς τους λόφους ταμπουρώθηκαν οι 'Ελληνες αγωνιστές κατά την μάχη του Βαλτετσίου που έλαβε χώρα στις 12-13 Μαίου 1821.Η πλατεία του χωριού, γεμάτη με πλατάνια, φιλοξενεί το μνημείο αυτών των στιγμών και ανδριάντες του Κολοκοτρώνη και του Νικηταρά. Η εκκλησιά του χωριού έγινε με επιστασία του Γέρου του Μοριά και έχει αρχιτεκτονικά μέλη από τον αρχαίο ναό της Αθηνάς Σωτήρος. Είναι αφιερωμένη στη Θεοτόκο. Υπάρχει επίσης Λαογραφικό Μουσείο στο οποίο εκτίθενται αντικείμενα από την καθημερινή ζωή των Βαλτετσιωτών όπως παραδοσιακές στολές και εργαλεία της αγροτικής και ποιμενικής ζωής.Το Βαλτέτσι είναι μια καθαρά ποιμενική κοινότητα. Τα παλιότερα χρόνια οι κάτοικοι ξεκαλοκαίριαζαν εδώ και το χειμώνα κατέβαιναν στα πιο πεδινά, κυρίως στην περιοχή της Ερμιόνης , του Γαλατά και του Πόρου. Οπότε υπήρχε και το παράδοξο τα παιδιά να πηγαίνουν στο σχολείο το καλοκαίρι και να κάνουν διακοπές το χειμώνα. Ο τόπος κατοικήθηκε γύρω στο 1600-1650 ξανά, γιατί και στην αρχαιότητα ήταν κατοικημένος. Στην περιοχή έχει βρεθεί χάλκινο ειδώλειο οπλοφόρου πολεμιστή της γεωμετρικής περιόδου.Το Βαλτέτσι είναι γνωστό για τη συμμετοχή των κατοίκων του στον Αγώνα του 1821. Έμεινε ιστορικό από τις δύο συγκρούσεις μεταξύ Ελλήνων και Τούρκων που έγιναν στις 25 Απριλίου και στις 12-13 Μαΐου του 1821. Η νίκη των Ελλήνων προετοίμασε την άλωση της Τρίπολης. Μάχη του Βαλτετσίου Μάχη του Βαλτετσίου(1944) Βαλτέτσι Αρκαδίας Ιστοσελίδα traveltripolis, Δήμου Τρίπολης

Το Βαλτέτσι αποτελεί έναν από τους πιο ορεινούς οικισμούς της Αρκαδίας και έχει χαρακτηριστεί παραδοσιακός οικισμός. Ανήκει στη Δημοτική ενότητα Βαλτετσίου του Δήμου Τρίπολης. Είναι ένα ορεινό χωριό της πρώην επαρχίας Μαντινείας, του νομού Αρκαδίας, πολύ γνωστό για τις δύο μάχες που πραγματοποιήθηκαν εδώ την πρώτη χρονιά της ελληνικής επανάστασης όπου και η δεύτερη έκρινε την πολιορκία της Τριπολιτσάς.Σύμφωνα με την απογραφή του 2001 έχει 170 κατοίκους ενώ το 2011 είχε 75 κατοίκους.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%B1%CE%BB%CF%84%CE%AD%CF%84%CF%83%CE%B9

Ράινχολντ Χάιλ

Berlin Station (Epix) (2016) Deutschland 83 (Sundance TV) (2015) Legends (TNT) (2014) Helix (Syfy) (2014) I, Frankenstein (2014) Haunt (2013) Cloud Atlas (Nominated for Golden Globe Award for Best Original Score) (2012) Awake (NBC) (2012) Locke & Key (TV Pilot, Fox) (2011) 6 giorni sulla Terra (2011) Killer Elite (2011) Three (2010) Tomorrow When the War Began (2010) The International (2009) Perfume: The Story of a Murderer (Nominated for Saturn Award for Best Music and German Film Awards, Film Award in Gold for Best Film Score) (2006) John From Cincinnati (HBO) (2007) Anamorph (2007) Blood and Chocolate (2007) Deadwood (HBO) (2006) Paris, je t'aime (2006) Land of the Dead (2005) The Cave (2005) Sophie Scholl: The Final Days (2005) Iron Jawed Angels (HBO) (2004) Without A Trace (CBS) (2002) One Hour Photo (Nominated for Saturn Award for Best Music) (2002) The Princess and the Warrior (2000) Run Lola Run (Nominated for Chicago Film Critics Association award for Best Original Score) (1999) Winter Sleepers (1997)

Ο Ράινχολντ Χάιλ (γερμ. Reinhold Heil, γεν. 1954) είναι γερμανός μουσικός και συνθετης του κινηματογράφου και της τηλεόρασης. Ζει στο Λος Άντζελες. Έγινε για τις τις ταινίες "Τρέξε, Λόλα Τρέξε και το "Cloud Atlas".

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CE%AC%CE%B9%CE%BD%CF%87%CE%BF%CE%BB%CE%BD%CF%84_%CE%A7%CE%AC%CE%B9%CE%BB

Εκλογές στη Νιγηρία

Οι τελευταίες γενικές εκλογές διεξήχθησαν τον Φεβρουάριο του 2019. Στις βουλευτικές εκλογές που διεξήχθησαν στις 30 Δεκεμβρίου 1964 (και στις 18 Μαρτίου 1965 σε ορισμένες περιφέρειες εξαιτίας μη συμμετοχής στις εκλογές του Δεκεμβρίου) τα περισσότερα κόμματα έλαβαν μέρος με συμμαχίες. Κέρδισε ο συνασπισμός του Βόρειου Κογκρέσου του Λαού, με 162 επί συνόλου 312 εδρών στη Βουλή των Αντιπροσώπων, ενώ η συμμαχία NNA πήραν 198 έδρες. Ωστόσο, οι εκλογές εκείνες επισκιάστηκαν από βία και χειραγώγηση. Οι πρώτες προεδρικές εκλογές στην ιστορία της χώρας διεξήχθησαν στις 11 Αυγούστου 1979. Κέρδισε ο Σέχου Σαγκαρί, το κόμμα του οποίου, Εθνικό Κόμμα της Νιγηρίας , αναδείχθηκε νικητής και στις βουλευτικές εκλογές του Ιουλίου της ίδιας χρονιάς. Προεδρικές εκλογές 1979 Το 1979 για πρώτη φορά από το 1964 διεξήχθησαν βουλευτικές εκλογές στη χώρα και εξελέγησαν τα μέλη της Γερουσίας (7 Ιουλίου) και της Βουλής των Αντιπροσώπων (14 Ιουλίου). Το αποτέλεσμα ήταν η νίκη του Εθνικού Κόμματος της Νιγηρίας, το οποίο κέρδισε τις 36 από τις συνολικά 95 έδρες στη Γερουσία και τις 168 από τις 449 έδρες στη Βουλή. Το Εθνικό Κόμμα σχημάτισε κυβέρνηση συνασπισμού με το Νιγηριανό Κόμμα του Λαού προκειμένου να εξασφαλίσει την αυτοδυναμία. Η συμμετοχή ήταν κάτω από 30,7% στις εκλογές για τα μέλη της Βουλής. Το 1983 στις προεδρικές εκλογές (6 Αυγούστου) επανεξελέγη ο Σαγκαρί με ποσοστό 47,5% των ψήφων. Το κόμμα του (Εθνικό Κόμμα της Νιγηρίας) κέρδισε και τις βουλευτικές εκλογές, οι οποίες διεξήχθησαν στις 20 Αυγούστου (Γερουσία) και στις 27 Αυγούστου (Βουλή). Το Εθνικό Κόμμα κέρδισε 60 από τις συνολικά 96 έδρες στη Γερουσία και 306 επί συνόλου 450 στη Βουλή. Το 1992 έγιναν βουλευτικές εκλογές για πρώτη φορά από το πραξικόπημα του 1983. Επιτράπηκε μόνο σε 2 κόμματα η συμμετοχή στις εκλογές. Το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα, κέρδισε 52 από τις 91 έδρες της Γερουσίας και 314 επί συνόλου 593 της Βουλής, παρότι η Εθνική Ρεπουμπλικανική Συνέλευση πήρε περισσότερες ψήφους. Η συμμετοχή ήταν μόλις 25%. Οι πρώτες προεδρικές εκλογές μετά το πραξικόπημα του 1983 διεξήχθησαν στις 12 Ιουνίου 1993. Νικητής αναδείχθηκε ο Μοσούντ Αμπιόλα από το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα με ποσοστό 58,36% έναντι 41,64% για τον αντίπαλό του, Μπασίρ Τόφα από την Εθνική Ρεπουμπλικανική Συνέλευση Αργότερα οι εκλογές ακυρώθηκαν από τον στρατιωτικό ηγέτη Ιμπραχίμ Μπαμπανγκίντα. Η πολιτική κρίση τερματίστηκε με το πραξικόπημα και την κατάληψη της εξουσίας από το στρατιωτικό Σάνι Αμπάτσα, το Νοέμβριο του 1993. Οι πρώτες βουλευτικές εκλογές μετά το πραξικόπημα του 1993 διεξήχθησαν στις 25 Απριλίου 1998. Δεν έλαβαν μέρος τα απαγορευμένα κόμματα της αντιπολίτευσης, παρά μόνο όσα κόμματα ήταν προσκείμενα στο στρατό. Η συμμετοχή ήταν πολύ χαμηλή και τα αποτελέσματα ακυρώθηκαν. Ακολούθησε η διεξαγωγή νέων εκλογών, την επόμενη χρονιά. Οι βουλευτικές εκλογές έγιναν στις 20 Φεβρουαρίου 1999 και κέρδισε το Δημοκρατικό Κόμμα του Λαού, με 59 από συνολικά 109 έδρες στη Γερουσία και 206 επί συνόλου 360 στη Βουλή. Το 42,1% των ψηφοφόρων προσήλθαν στις κάλπες. Στις 27 Φεβρουαρίου 1999 έγιναν οι πρώτες εκλογές μετά το πραξικόπημα του 1993. Πρόεδρος εξελέγη ο Ολουσέγκουν Ομπασάντζο από το Δημοκρατικό Κόμμα του Λαού με ποσοστό 62,78% έναντι 37,22% για τον Ολού Φαλάε από το Συνασπισμό για τη Δημοκρατία-Κόμμα Όλου του Λαού. Η συμμετοχή στις εκλογές ήταν 52,3%. Το κυβερνών Δημοκρατικό Κόμμα του Λαού κέρδισε τις βουλευτικές εκλογές που έγιναν στις 12 Απριλίου 2003. Ειδικότερα, πήρε 76 έδρες επί συνόλου 109 στη Γερουσία και 223 από τις συνολικά 360 στη Βουλή, με συμμετοχή 50%. Στις προεδρικές εκλογές, που έγιναν στις 19 Απριλίου 2003 επανεξελέγη πρόεδρος ο Ομπασάντζο με ποσοστό 61,94% έναντι 32,19% για τον κυριότερο αντίπαλό του, Μουχαμάντου Μπουχαρί. Η συμμετοχή ήταν 69,1%. Εκατομμύρια ατόμων ψήφισαν περισσότερες από μία φορές. Σε 11 από τις 36 πολιτείες έγινε εκλογική νοθεία, σύμφωνα με παρατηρητές της ΕΕ, ενώ σχεδόν σύσσωμη η αντιπολίτευση αρνήθηκε να αναγνωρίσει το αποτέλεσμα. Οι γενικές εκλογές διεξήχθησαν στις 14 Απριλίου και στις 21 Απριλίου 2007. Νικητής αναδείχθηκε ο Ουμάρου Γιαρ Αντούα με 69,82% των ψήφων από το κυβερνών Δημοκρατικό Κόμμα του Λαού (PDP) έναντι 18,72% για τον Μουχαμαντού Μπουχαρί και ορκίστηκε πρόεδρος στις 29 Μαΐου. Το κυβερνών PDP κέρδισε σε 26 από τις 32 πολιτείες, μεταξύ των οποίων και η Καντούνα και Κατσίνα.Οι διεθνείς παρατηρητές ανέφεραν ότι η εκλογική διαδικασία δεν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί αξιόπιστη και ότι οι εκλογές δεν διεξήχθησαν με βάση τα διεθνή πρότυπα. Οι ΗΠΑ επίσης έκαναν λόγο για "βαθιά προβλήματα" με τις εκλογές στη Νιγηρία. Στις 16 Απριλίου 2011 οι Νιγηριανοί προσήλθαν ξανά στις κάλπες, για τις προεδρικές εκλογές. Έπειτα από τις εκλογές, ξέσπασαν βίαια επεισόδια στα βόρεια της χώρας. Στις 19 Απριλίου 2011 νικητής των προεδρικών εκλογών ανακηρύχθηκε ο Γκούντλακ Τζόναθαν. Σύμφωνα με τα διεθνή ΜΜΕ, οι εκλογές κύλησαν σχετικά ομαλά χωρίς πολλά επεισόδια βίας ή νοθεία. Οι βουλευτικές εκλογές του 2011 διεξήχθησαν στις 9 Απριλίου (είχαν αρχικά προγραμματιστεί για τις 2 Απριλίου, αλλά αναβλήθηκαν). Μία ημέρα πριν την ψηφοφορία, εκδηλώθηκαν επιθέσεις με βόμβες, που είχαν ως αποτέλεσμα να σκοτωθούν τουλάχιστον 8 άτομα.Σε 15 επαρχίες γερουσιαστών και σε 48 ομοσπονδιακές περιφέρειες, οι εκλογές αναβλήθηκαν ξανά για τις 26 Απριλίου εξαιτίας λογιστικών προβλημάτων. Στη Νιγηρία έχουν διεξαχθεί 2 δημοψηφίσματα. Στα Βόρεια Καμερούν το Νοέμβριο του 1959 διεξήχθη δημοψήφισμα για να αποτελέσουν τμήμα της Νιγηρίας. Οι ψηφοφόροι κλήθηκαν να επιλέξουν ανάμεσα στην ένωση με τη Νιγηρία ή στην αναβολή της απόφασης. Οι πολίτες επέλεξαν την αναβολή με ποσοστό 62,25%. Ένα δεύτερο δημοψήφισμα διεξήχθη στα Βρετανικά Καμερούν στις 11 Φεβρουαρίου 1961 προκειμένου να αποφασιστεί αν το έδαφος θα ενωνόταν με το γειτονικό Καμερούν ή με τη Νιγηρία. Οι κάτοικοι των Βορείων Καμερούν (υπό μουσουλμανική πλειοψηφία) υπερψήφισαν σε ποσοστό 60% την ένωση με τη Νιγηρία, ενώ οι κάτοικοι των Νότιων Καμερούν (υπό χριστιανική πλειοψηφία) ψήφισαν υπέρ της ένταξης στο Καμερούν. Τα Βόρεια Καμερούν ενώθηκαν επίσημα με τη Νιγηρία την 1η Ιουνίου, ενώ τα Νότια Καμερούν αποτέλεσαν τμήμα του Καμερούν την 1η Οκτωβρίου.

Στη Νιγηρία γίνονται εκλογές σε ομοσπονδιακό επίπεδο για αρχηγό κράτους (Πρόεδρο) και για νομοθετικό σώμα (Εθνοσυνέλευση της Νιγηρίας). Ο πρόεδρος εκλέγεται από το λαό. Η Εθνοσυνέλευση αποτελείται από δύο σώματα: τη Βουλή των Αντιπροσώπων με 360 μέλη και τη Γερουσία, με 109 μέλη. Τα μέλη αμφότερων των σωμάτων υπηρετούν τετραετή θητεία. Στη χώρα λειτουργεί ο πολυκομματισμός, με εκλογικές νίκες για δύο ή τρία μεγάλα κόμματα. Ωστόσο, τα μέλη του Δημοκρατικού Κόμματος του Λαού (PDP) έχουν τον έλεγχο της προεδρίας από τότε που επαναφέρθηκαν οι εκλογές, το 1999.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BA%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AD%CF%82_%CF%83%CF%84%CE%B7_%CE%9D%CE%B9%CE%B3%CE%B7%CF%81%CE%AF%CE%B1

Πίτερ Ρόμπινσον

Γεννήθηκε στις 29 Δεκεμβρίου του 1948 στο Μπέλφαστ και φοίτησε σε σχολεία στο Κρεγκάου, στο Αναντέιλ και του Μπέλφαστ. Ολοκλήρωσε τις σπουδές του στο Κολέγιο Κάσλριγκ και στη συνέχεια εργάστηκε ως κτηματομεσίτης. Εξελέγη βουλευτής το 1979 στην εκλογική περιφέρεια του Ανατολικού Μπέλφαστ. Το 1998 εξελέγη μέλος της Συνέλευσης της Βορείου Ιρλανδίας (MLA). Έγινε πρόεδρος του DUP εκλεγόμενος χωρίς αντίπαλο στις 17 Απριλίου του 2008.Στις 5 Ιουνίου του 2008 έγινε πρώτος Υπουργός Βορείου Ιρλανδιας, έπειτα από την παραίτηση του Ίαν Πέσλεϊ στις 31 Μαΐου του 2008 . Στις 10 Ιανουαρίου 2010, ανακοίνωσε πως αποχωρεί προσωρινά από την θέση, για ένα διάστημα έξι εβδομάδων. Αιτία ήταν ένα ερωτικό σκάνδαλο στο οποίο εμπλεκόταν η σύζυγός του, Άιρις Ρόμπινσον. Την θέση του ανέλαβε προσωρινά η Αρλίν Φόστερ. Στην έρευνα που ακολούθησε, καθώς στο σκάνδαλο η σύζυγός του κατηγορούταν για κατάχρηση δημοσίου χρήματος ύπερ ενός νεαρού άνδρα με τον οποίο είχε μία εξωσυζυγική σχέση, ο Πίτερ Ρόμπινσον κρίθηκε αθώος και επέστρεψε στην θέση του στις 3 Φεβρουαρίου 2010. Ο Πίτερ Ρόμπινσον παραιτήθηκε στις 10 Σεπτεμβρίου 2015 ύστερα από την πολιτική κρίση που ξέσπασε μετά τη δολοφονία του πρώην μέλους του Προσωρινού Ιρλανδικού Δημοκρατικού Στρατού Κέβιν ΜακΓκάιγκαν. Τον διαδέχτηκε στη θέση του Πρώτου Υπουργού της Βόρειας Ιρλανδίας η Αρλίν Φόστερ.

Ο Πίτερ Ρόμπινσον (Peter David Robinson) είναι Βρετανός πολιτικός και επικεφαλής του Δημοκρατικού Ενωτικού Κόμματος (DUP) της Βόρειας Ιρλανδίας. Είναι επίσης Υπουργός αρμόδιος για οικονομικά ζητήματα και θέματα προσωπικού.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%AF%CF%84%CE%B5%CF%81_%CE%A1%CF%8C%CE%BC%CF%80%CE%B9%CE%BD%CF%83%CE%BF%CE%BD

Αγία Ευθυμία Φωκίδας

Η Αγία Ευθυμία βρίσκεται σε υψόμετρο 470 μέτρων, στους νότιους πρόποδες της Γκιώνας, κάτω από τις κορυφές Προφήτης Ηλίας και Κοκκινάρι, σε απόσταση 8,5 χιλιομέτρων νοτιοδυτικά της Άμφισσας, με την οποία τη συνδέει καλής ποιότητας οδικό δίκτυο, και 15 περίπου χιλιομέτρων βορειοδυτικά της Ιτέας. Η τοποθεσία του χωριού αποτελεί μέρος του Δελφικού τοπίου. Μέχρι το 1580 το χωριό διατηρούσε το πανάρχαιο όνομά του, Μυωνία, με τους κατοίκους του να χρησιμοποιούν στην καθομιλουμένη το ελαφρώς παραλλαγμένο Μυνιά. Τότε, όπως μας πληροφορεί το Χρονικό του Γαλαξειδίου που γράφτηκε από τον ιερομόναχο Ευθύμιο το 1702, στη Φωκίδα έγινε μεγάλος σεισμός, ο οποίος κατέστρεψε τα Σάλωνα, το Γαλαξείδι, το Λιδωρίκι και τη Μυωνία, την οποία εγκατέλειψαν οι κάτοικοι και κατέφυγαν στο βουνό για ασφάλεια. Εκεί τους παρουσιάστηκε ένας ηλικιωμένος με πολύ μακριά γενειάδα, ο οποίος τους προέτρεψε να γυρίσουν στο χωριό και να ξαναχτίσουν τα σπίτια τους, λέγοντάς τους πως θα τους προστατεύει. Οι κάτοικοι πίστεψαν ότι ο ηλικιωμένος ήταν ο Άγιος Ευθύμιος, ο οποίος μάλιστα στις αγιογραφίες απεικονίζεται πάντα με τη χαρακτηριστική μακριά γενειάδα. Οι κάτοικοι γύρισαν με αγαλλίαση στο χωριό, ξαναέχτισαν τα σπίτια τους και το μετονόμασαν σε Αγία Ευθυμία, ενώ στην άκρη του χωριού έχτισαν ναό αφιερωμένο στον Άγιο Ευθύμιο, ο οποίος έκτοτε αποτελεί τον πολιούχο του χωριού. Η επικρατέστερη άποψη για τη μετονομασία του χωριού σε Αγία Ευθυμία αντί για Άγιο Ευθύμιο είναι ότι εξαιτίας της διαφωνίας μεταξύ εκείνων που επιθυμούσαν τη μετονομασία και εκείνων που ήθελαν τη διατήρηση του αρχαίου ονόματος, προτιμήθηκε ένας συνδυασμός και των δύο. Κάτι τέτοιο μοιάζει λογικό, καθώς οι κάτοικοι αποκαλούσαν το χωριό Αηθυμυνιά, το οποίο εξελίχθηκε σε Αηθυμιά (όπως το αποκαλούν οι κάτοικοι μέχρι σήμερα) και Αγία Ευθυμία. Μια δεύτερη άποψη υποστηρίζει πως το όνομα Αγία Ευθυμία σημαίνει την «εξ ουρανού ευθυμία» με την οποία οι κάτοικοι γύρισαν στο χωριό εξαιτίας της παρουσίας του αγίου. Σε κάθε περίπτωση η ονομασία του χωριού δεν παραπέμπει σε άγιο, όπως γίνεται σε χιλιάδες χωριά της Ελλάδας, καθώς δεν υπάρχει Αγία Ευθυμία στο χριστιανικό εορτολόγιο. Η ιστορία της Αγία Ευθυμίας ξεκινάει από την αρχαιότητα, όταν ονομαζόταν Μυωνία ή Μυανία. Η Μυωνία αποτελούσε σημαντική πόλη και οχυρό των Οζολών Λοκρών και ερείπια του τείχους της αρχαίας πόλης σώζονται μέχρι σήμερα μέσα και γύρω από το χωριό. Οι Μυανείς αναφέρονται από τον Θουκυδίδη στην εξιστόρηση του Πελοποννησιακού πολέμου (Βιβλίο Γ', παράγρ. 101). Ο Παυσανίας στο έργο του Φωκικά, Λοκρών Οζόλων, αναφέρει ότι στη Μυωνία υπήρχε βωμός των Μειλιχίων θεών, όπου οι θυσίες δεν γίνονταν την ημέρα όπως σε άλλες πόλεις αλλά τη νύχτα, τρώγοντας τα κρέατα πριν την ανατολή του ήλιου, καθώς και τέμενος του Ποσειδώνα, αλλά και ότι οι Μυάνες ανέθεσαν μια ασπίδα στον Δία της Ολυμπίας, η οποία συμπεριλαμβανόταν στον θησαυρό των Σικυωνίων, όταν ο Παυσανίας επισκέφτηκε την περιοχή. Το 338 π.Χ. η Μυωνία καταστράφηκε από το Φίλιππο Β΄ της Μακεδονίας κατά τον Δ΄ Ιερό Πόλεμο. Στην περιοχή της αρχαίας Μυωνίας έχουν εντοπιστεί αρχαιότητες από την Μυκηναϊκή περίοδο (1600 - 1100 π.Χ.), την Γεωμετρική (9ος - 8ος αιώνας π.Χ.) και την Κλασική (6ος - 4ος αιώνας π.Χ.). Χαρακτηριστικό και ορατό μέχρι σήμερα είναι τμήμα της οχύρωσης της πόλης του 4ου π.Χ. αιώνα, στη θέση Εκατράχη. Η περιοχή έδωσε σημαντικά αρχαιολογικά ευρήματα εκ των οποίων κτερίσματα τάφων, επιτύμβιες στήλες, επιγραφές καθώς και «θησαυρό» που περιείχε αργυρούς στατήρες Αμφικτυόνων και νομίσματα που κυκλοφόρησε η Δελφική Αμφικτυονία στα 336-334 π.Χ. Στην ευρύτερη περιοχή σημαντική ήταν η ανακάλυψη του τάφου πολεμιστή του 6ου αιώνα π.Χ. μαζί με την πλήρη εξάρτησή του. Κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας, η Αγία Ευθυμία αποτελούσε κέντρο κλεφτών και αρματολών, οι γνωστότεροι από τους οποίους ήταν ο λεγόμενος «Βρυκόλακας», που το πραγματικό του όνομα ήταν Κατσώνης και ήταν θείος του γνωστού θαλασσομάχου Λάμπρου Κατσώνη, ο Κώστας Ζαχαριάς που ήταν γνωστός με το όνομα «Κωνσταντάρας», όπως επίσης και ο Αστραπόγιαννος, όλοι τους Αγιευθυμιώτες. Σύμφωνα με τα διασωθέντα αρχεία, πολλοί ήταν οι άντρες της Αγίας Ευθυμίας οι οποίοι έλαβαν μέρος στον Μακεδονικό αγώνα, καθώς και στους Βαλκανικούς πολέμους. Κατά την περίοδο της Κατοχής της Ελλάδας από τις Δυνάμεις του Άξονα, η Αγία Ευθυμία υπέφερε από τις αλλεπάλληλες επιθέσεις των εισβολέων. Το χωριό βομβαρδίστηκε στις 25 Απριλίου 1941, με αποτέλεσμα ο επιβλητικός ναός της Γεννήσεως της Θεοτόκου στο κέντρο του χωριού να υποστεί πολλές ζημιές. Στις 8 Απριλίου 1943, τμήμα ανταρτών του ΕΛΑΣ με επικεφαλής τον καπετάν Νικηφόρο (Δημήτρη Δημητρίου) αποδεκατίζει φάλαγγα Ιταλικών αυτοκινήτων καίγοντας 17 αυτοκίνητα - φορτηγά. Οι απώλειες της κατοχικής δύναμης είναι περίπου 60 στρατιώτες. Το προηγούμενο βράδυ οι αντάρτες έγιναν δεκτοί με ενθουσιασμό στο χωριό, έβγαλαν λόγο στην εκκλησία και διανυκτέρευσαν στα καφενεία του χωριού. Το πρωί, χαράματα, ήρθαν αντιμέτωποι με την Ιταλική φάλαγγα που κατευθυνόταν από τη Βουνιχώρα στην Άμφισσα. Η επιχείρηση των ανταρτών δεν είναι προγραμματισμένη, καθώς συναντούν στην τύχη τους Ιταλούς, στέφεται ωστόσο με απόλυτη επιτυχία, χωρίς καμιά απώλεια από την πλευρά των ΕΛΑΣιτών. Την επιχείρηση διευθύνει ο καπετάν Νικηφόρος, ενώ λαμβάνει σε αυτήν μέρος και ο «σταυραετός της Ρούμελης» καπετάν Διαμαντής. Την επόμενη, Μεγάλη Παρασκευή, 9 Απριλίου 1943, οι Ιταλοί πυρπολούν την Αγία Ευθυμία και το Μεγάλο Σάββατο 10 Απριλίου 1943, πυρπολείται και η Βουνιχώρα. Οι Ιταλοί εκτελούν εν ψυχρώ το απόγευμα της 8 Απριλίου και το πρωί της 9 Απριλίου 1943 πέντε χωριανούς στα Κάτω Αλώνια και στο σχολείο, ενώ από το σύνολο των 200 περίπου ομήρων που οδηγήθηκαν στην Άμφισσα εκτελέστηκαν άλλοι πέντε. Τα περισσότερα σπίτια της Αγίας Ευθυμίας καίγονται και οι κάτοικοι περνάνε την άνοιξη και το καλοκαίρι σε σπηλιές γύρω από το χωριό. Ξαναγύρισαν στο χωριό το φθινόπωρο του 1943. Η μάχη της Αγίας Ευθυμίας, οι θηριωδίες και τα αντίποινα των κατακτητών με την καταστροφή της Αγίας Ευθυμίας και της Βουνιχώρας, έμειναν ζωντανές στις μνήμες των κατοίκων και αποτυπώθηκαν και σε τραγούδι: Τον Αύγουστο του 1944 η Αγία Ευθυμία κάηκε και πάλι, αυτή τη φορά από τους Γερμανούς. Παράλληλα, τον Απρίλιο του 1944 είχε πυρποληθεί και ο ναός του Αγίου Ευθυμίου. Στα επίσημα στοιχεία αναφέρεται ότι από τα 423 σπίτια του χωριού, τα 365 είχαν καταστραφεί ολοσχερώς και τα 20 μερικώς, αποδεικνύοντας την σχεδόν ολοκληρωτική ισοπέδωση του χωριού. Ταυτόχρονα, οι κατακτητές σε κάθε τους επίθεση στο χωριό εκτελούσαν κάποιους από τους κατοίκους που έβρισκαν σε αυτό, καθώς μεγάλο τμήμα του άμαχου πληθυσμού κατέφευγε στις γύρω πλαγιές της Γκιώνας σε κάθε επικείμενη επίθεση. Παρόλα αυτά, οι κάτοικοι έχτισαν ξανά τα σπίτια τους, αν και ο πληθυσμός του χωριού είχε μειωθεί αισθητά, καθώς τα θύματα της περιόδου ανέρχονταν σε πολλές δεκάδες. Εξαιτίας των απανωτών χτυπημάτων του χωριού από τους κατακτητές η πολιτεία συμπεριέλαβε την Αγία Ευθυμία στον κατάλογο των «Μαρτυρικών χωριών και πόλεων της Ελλάδας» και ονομάζεται επίσημα πλέον «Μαρτυρικό Χωριό». Από τα μέσα του 19ου αιώνα, η Αγία Ευθυμία αποτελούσε παραδοσιακά ένα από τα μεγαλύτερα χωριά (κεφαλοχώρια) τόσο της Παρνασσίδας, όσο και ολόκληρης της Φωκίδας, γνωρίζοντας σημαντική αύξηση του πληθυσμού μετά την απελευθέρωση της Ελλάδας από τον τουρκικό ζυγό και το τέλος των εχθροπραξιών. Παρόλα αυτά ο πληθυσμός της έχει μειωθεί δραματικά τις τελευταίες δεκαετίες, με την απογραφή του 2011 να καταγράφει μόλις 454 κατοίκους, τον χαμηλότερο πληθυσμό του χωριού από το 1821. Η πρώτη σημαντική μείωση του πληθυσμού παρατηρήθηκε κατά την απογραφή του 1951, δηλαδή μετά την περίοδο της Γερμανικής κατοχής, ενώ στη συνέχεια αρκετοί κάτοικοι μετανάστευσαν στην Αθήνα και τις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής. Όπως έχει ήδη αναφερθεί, αν και δεν έχει γίνει συστηματική αρχαιολογική έρευνα στην περιοχή της Αγίας Ευθυμίας όπου βρισκόταν η αρχαία Μυωνία, έχουν βρεθεί σημαντικά ευρήματα. Δεσπόζει το αρχαίο τείχος της Μυωνίας, τμήματα του οποίου βρίσκονται μέσα στο σημερινό χωριό αλλά και γύρω από αυτο, κυρίως στη βόρεια πλευρά του. Μετά τον σεισμό του 1580, οι κάτοικοι χρησιμοποίησαν κάποιες από τις τεράστιες μαρμάρινες πέτρες του τείχους για να ξαναχτίσουν τα σπίτια τους. Επίσης τις χρησιμοποίησαν για να επισκευάσουν την κεντρική εκκλησία της Γεννήσεως της Θεοτόκου κάτι που είναι εμφανές μέχρι σήμερα λόγω του όγκου τους. Έτσι χωρίς να υπάρχει δόλος καταστράφηκε μεγάλο μέρος του τείχους. Ακόμα στην περιοχή έχουν βρεθεί αρχαία νομίσματα του 4ου αιώνα π.Χ., στα οποία στην εμπρόσθια όψη παρίσταται κεφαλή της Δήμητρας με πέπλο και στεφάνη από στάχυα ενώ στην οπίσθια απεικονίζεται ο Απόλλωνας καθιστός, κρατώντας κλαδί δάφνης και στηρίζοντας το δεξί του χέρι στη λύρα. Τα νομίσματα αυτά φέρουν την επιγραφή «ΑΜΦΙΚΤΙΟΝΩΝ». Είναι γνωστό ότι οι Αμφικτίονες συνέρχονταν στο ιερό του Απόλλωνα στους Δελφούς και στο ιερό της Δήμητρας στην Ανθήλη των Θερμοπυλών, γι' αυτό και απεικονίζονται αυτοί οι δύο θεοί και στα νομίσματά τους. Τα νομίσματα τα οποία αποκαλούνται από τους ειδικούς ως «θησαυρός της Μυωνίας», υπάρχουν σήμερα στο Νομισματικό Μουσείο Αθηνών. Στην Αγία Ευθυμία έχει βρεθεί επίσης σκαλιστός οικογενειακός τάφος σε βάθος τριών μέτρων, με σκαλιστά σκαλοπάτια και τρία μνήματα. Το 1928 στη θέση Καζάς, 150 μέτρα από το νεκροταφείο του χωριού, βρέθηκαν μέσα σε πέτρινους τάφους δύο σιδερένια ξίφη, αιχμές δόρατος και ακοντίου και άλλα αντικείμενα που εκθέτονται στο Αρχαιολογικό Μουσείο Δελφών και ένα χάλκινο κράνος του 6ου αιώνα π.Χ., που βρίσκεται στο Αρχαιολογικό Μουσείο Άμφισσας. Τα αντικείμενα αυτά παρουσιάζουν ομοιότητες στα χαρακτηριστικά με αντίστοιχα ευρήματα στην Μακεδονία και σε άλλες περιοχές της Βόρειας Ελλάδας, πράγμα το οποίο ίσως καταδεικνύει την δωρική καταγωγή των Λοκρών και την πορεία των Δωρικών φύλων κατά την κάθοδό τους στη νότια Ελλάδα. Γιάννης Σκαρίμπας (1893 – 1984), λογοτέχνης, κριτικός, θεατρικός συγγραφέας, ποιητής και πεζογράφος. Αστραπόγιαννος , (? - 1762), αρματωλός πολεμιστής Επίσημη ιστοσελίδα Αγίας Ευθυμίας Δήμος Δελφών Το Χρονικό του Γαλαξειδίου

Η Αγία Ευθυμία είναι ορεινό χωριό της Φωκίδας, στην περιοχή της Παρνασσίδας. Βρίσκεται στους πρόποδες της Γκιώνας, σε μικρή απόσταση από την Άμφισσα. Διοικητικά υπάγεται στο Δήμο Δελφών και έχει πληθυσμό 452 κατοίκους, σύμφωνα με την Απογραφή του 2011. Κατοικείται αδιάλειπτα από την αρχαιότητα και έχει χαρακτηριστεί ως Μαρτυρικό χωριό, εξαιτίας της πυρπόλησής του κατά τη Γερμανική κατοχή. Είναι η γενέτειρα του λογοτέχνη και ποιητή Γιάννη Σκαρίμπα και του αρματωλού Αστραπόγιαννου.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%B3%CE%AF%CE%B1_%CE%95%CF%85%CE%B8%CF%85%CE%BC%CE%AF%CE%B1_%CE%A6%CF%89%CE%BA%CE%AF%CE%B4%CE%B1%CF%82

Καφηρέας

Το όνομα Καφηρέας φέρει το ευρύτερο τμήμα του νοτιοανατολικού άκρου της Εύβοιας. Αποτελεί την επίσημη ονομασία της περιοχής. Το τοπωνύμιο Καφηρεύς, Καφηρέας αναφέρεται σε κείμενα αρχαίων συγγραφέων, καθώς και σε χάρτες του μεσαίωνα αλλά και του 18ου αιώνα, όπως στη «Χάρτα της Ελλάδος» του Ρήγα Φεραίου. Κάβο ντόρος (Cavo D’oro) επίσης είναι η άλλη ονομασία του ακρωτηρίου, η οποία προέρχεται από Ιταλούς ναυτικούς του 14ου και 15ου αιώνα. Εικάζεται ότι η πρώτη ονομασία που δόθηκε ήταν αυτή του Cavo duro και που σημαίνει σκληρό ή δύσκολο πέρασμα, όμως η αντιγραφή από χάρτη σε χάρτη είχε ως αποτέλεσμα το u να γράφεται ως ο και έτσι προήλθε η λέξη Cavo d’oro και η οποία αποτελεί έως σήμερα την λαϊκή ονομασία της περιοχής. Ενώ ακόμα πολλοί ευρωπαίοι χαρτογράφοι του 17ου και του 18ου αιώνα επισημαίνουν το ακρωτήρι ως capo doro. Η γεωγραφική θέση του Καφηρέα, στο θαλάσσιο τμήμα όπου βρίσκεται (διέκπλους Καφηρέα), το καθιστούσε ως κομβικό σημείο που ένωνε την Αττική με την Μ. Ασία, το ομώνυμο στενό υπήρξε πέρασμα όχι μόνο των Ελλήνων αλλά και διαφόρων λαών της Μεσογείου και της Ανατολής (όπως Φοίνικες, Πέρσες) που περιέπλεαν στην περιοχή κατά την αρχαιότητα, για εμπορικούς για στρατιωτικούς σκοπούς. Το όνομα Καφηρεύς, απ' όπου προέρχεται και το Καφηρέας, σημαίνει βράχος, σκόπελος. Αναφέρεται σε κείμενα αρχαίων συγγραφέων, όπως του Ηρόδοτου , Στράβωνα, Παυσανία , Απολλοδώρου κα, που μας δίνουν πληροφορίες, κυρίως, για ναυάγια που συνέβησαν στην περιοχή, μερικά ιστορικά και μερικά μυθολογικά. Μυθολογία Σύμφωνα με την παράδοση, ο Αίαντας μυθικός βασιλιάς της Λοκρίδας, κατά τη διάρκεια της επιστροφής από την Τροία, βυθίστηκαν όλα τα πλοία του, ενώ ο ίδιος ναυάγησε στην περιοχή του Καφηρέα, στη τοποθεσία Γύραι. Στο Καφηρέα, επιστρέφοντας από την Τροία, ναυάγησε ο στόλος των Ελλήνων ο οποίος έπεσε θύμα του βασιλιά Ναύπλιου. Ο Ναύπλιος ήθελε να εκδικηθεί τον άδικο χαμό του γιου του Παλαμήδη, που σκοτώθηκε μετά από προτροπή του Οδυσσέα. Ο Ναύπλιος άναψε φωτιές πάνω στο Καφηρέα, με αποτέλεσμα οι Έλληνες που επέστρεφαν από την Τροία να νομίσουν ότι πλησιάζουν σε ασφαλές λιμάνι, και να τσακιστούν στα βράχια. Κατά τη διάρκεια, επίσης, της ναυμαχίας του Αρτεμισίου, οι Πέρσες θέλοντας να κυκλώσουν τον στόλο των Ελλήνων, περιέπλεαν στη περιοχή του Καφηρέα. Τότε ξέσπασε καταιγίδα με αποτέλεσμα να ναυαγήσουν πολλά πλοία τους. Η περιοχή του Καφηρέα, και συγκεκριμένα εκείνη που βρίσκεται στη βόρεια πλευρά του όρους Όχη, πιθανώς, να κατοικήθηκε κατά τη Β΄ χιλιετηρίδας π.Χ. και οι πρώτοι κάτοικοι, να ήταν διασκορπισμένοι σε μικρά χωριά (σποραδικά μικρά σπίτια ή καλύβες) σε όλη την ορεινή ή ημιορεινή πλευρά του Καφηρέα, έχοντας πατριαρχικό τρόπο ζωής, πιθανώς βοσκοί ή γεωργοί. Πληροφορίες για τους κατοίκους της περιοχής, μπορούμε να αντλήσουμε από τον Δίων Χρυσόστομο ο οποίος ναυάγησε (περίπου το 100μ.Χ) στις ανατολικές ακτές της Εύβοιας, στα Κοίλα και αναφέρει ότι οι κάτοικοι εκεί ήταν φιλόξενοι, περιποιητικοί και ότι πολλές φορές είχαν προσφέρει τη βοήθεια τους σε ναυαγούς στις ακτές της περιοχής. Οικισμοί ή Πόλεις Οικισμοί ή Πόλεις που υπήρξαν στην περιοχή του Καφηρέα, κατά την αρχαιότητα ήταν η Αρχάμπολης και η Γεραιστός. Η Αρχάμπολη πρόκειται για ένα μεταλλείο αλλά και πολιτεία που υπήρξε στην περιοχή, χωρίς όμως να είναι γνωστό το όνομα της ή η χρονολογική περίοδο κατά την οποία άκμασε, σύμφωνα με αρχαιολογικές έρευνες χρονολογείται μεταξύ του 8ου έως το 1ο αιώνα π.Χ. και εγκαταλείφθηκε κατά την Ρωμαϊκή εποχή. Γεραιστός, η οποία υπήρξε από τα σημαντικότερα λιμάνια -της νότιας Εύβοιας-με αυτό της Καρύστου, και στο οποίο έβρισκαν καταφύγιο τα πλοία που διέπλεαν στο Καφηρέα, όταν επικρατούσαν δυνατοί άνεμοι. Αναφέρονται μάλιστα από τον Όμηρο διάφοροι Τρωικοί ήρωες, ο οποίοι βρήκαν καταφύγιο στο λιμάνι του Γεραιστού. Ακόμα κατά τη διάρκεια των περσικών πολέμων, μετά τη ναυμαχία της Σαλαμίνας, ένα εγκαταλειμμένο τμήμα στρατού των Περσών, το οποίο βρισκόταν στους πρόποδες της Όχης, κατέφυγε σε μια ορεινή και πιο δυσπρόσιτη περιοχή του Καφηρέα, στην τοποθεσία όπου βρίσκεται το χωριό Αντιά. Τα περισσότερα χωριά του Κάβο ντόρου, καθώς και η τοποθεσία που βρίσκονται έως σήμερα, ανάγονται στην εποχή του Βυζαντίου. Η δημιουργία ή μετακίνηση οικισμών οφείλονται αφενός στον εποικισμό Αρβανιτών που έλαβε χώρα στη νότια Εύβοια το 15ο αιώνα, και αφετέρου στις επιδρομές πειρατών, που λυμαίνονταν τότε τις ακτές του Αιγαίου και ανάγκασαν πολλούς κατοίκους να μετακινηθούν στα πιο ορεινά σημεία της περιοχής. Την εποχή εκείνη το στενό Καφηρέα, αποτελούσε φυσικά και πέρασμα των Βυζαντινών από τη Μ. Ασία προς την Αττική και την Πελοπόννησο, ενώ ακόμα την περίοδο της Ενετοκρατίας υπήρξε θέατρο συγκρούσεων μεταξύ των πειρατών και των Ενετικών πλοίων. Η περιοχή του Καφηρέα, κατά τον 13ο αιώνα, αποτελεί το χώρο δράσης -σε πρώτη φάση-του ιππότη Λικάριου, ο οποίος κατέφυγε σε ένα φρούριο κοντά στο σημερινό χωριό Ζαχαριά και πραγματοποιούσε διάφορες επιδρομές στις γύρω περιοχές. Ακόμα η συμμαχία που σύμπραξε με το Αυτοκράτορα Μιχαήλ Η Παλαιολόγο, είχε ως αποτέλεσμα ο τελευταίος να αποστείλει το στόλο του-υπό τον Αλέξιο Φιλανθρωπινό-και να αποβιβάσει αρκετή φρουρά για το φρούριο σε αυτή την περιοχή. Μετά την 4η Σταυροφορία οι συνθήκες ευνόησαν μια ευρύτερη μετακίνηση πληθυσμών προς τη νότια Βαλκανική, σκληροτράχηλοι και εμπειροπόλεμοι Αρβανίτες κατέβηκαν προς τα Ελληνικά εδάφη, ύστερα και από διατάγματα Βυζαντινών αυτοκρατόρων, με σκοπό να αποτελέσουν στοιχείο ενόχλησης των Φράγκων και Ενετών, κατακτητών του Ελλαδικού χώρου. Οι Ενετοί ευνόησαν την παραμονή τους στην Εύβοια, και ιδίως στη περιοχή του Κάβο ντόρου, πρώτον διότι η περιοχή είχε ερημώσει εξαιτίας των διαφόρων ταραχών και κυρίως τις πειρατείας και έτσι η παρουσία ανθρωπίνου δυναμικού ήταν επιτακτική ανάγκη και δεύτερον για να τους χρησιμοποιήσουν ως εμπροσθοφυλακή σε περίπτωση πολέμου. Έτσι όρισαν την περιοχή, στη βόρεια πλευρά του όρους Όχη, σημείο εγκατάστασης των Αρβανιτών, φθάνοντας έως την κεντρική Εύβοια, περιμετρικά από τα μεγάλα αστικά κέντρα της εποχής εκείνης, δημιουργώντας έτσι ένα είδος «ζώνη άμυνας» Χωριά Το χωριό Πλατανιστός κτίσθηκε κατά τον 14ο αιώνα από κατοίκους του Καστριού, που κατέφυγαν εκεί εξαιτίας των επιδρομών των πειρατών. Το χωριό Κόμητο και Ζαχαριά ανάγονται σε αυτή την περίοδο, αν λάβουμε υπόψη την ονομασία του πρώτου, όπου στη Ρωμαϊκή και Βυζαντινή εποχή ήταν τίτλος αξιωματικού πεζοπόρου τμήματος στρατού αντίστοιχο αυτού του συνταγματάρχη. Ενώ του δεύτερου οφείλεται στον Καρυστινό ιππότη Λικάριο ο οποίος είχε εγκαταστήσει το φρούριο του στην περιοχή, οι κάτοικοι τον ονόμαζαν Ζαχαρία. Το χωριό Καψούρι, μέχρι τον 14ο αιώνα, ήταν κτισμένο κατά μήκος της χαράδρας της Αρχάμπολης, οι επιδρομές όμως, πιθανώς των Ενετών ή των τούρκων, ανάγκασαν τους κατοίκους να καταφύγουν και να εγκατασταθούν στην τοποθεσία που είναι έως σήμερα. Μετά την άλωση της Κωνσταντινούπολης (29 Μαΐου 1453), οι τούρκοι κατέλαβαν σταδιακά και τον υπόλοιπο Ελλαδικό χώρο, η Εύβοια καταλήφθηκε το 1470. Την εποχή εκείνη πολλοί κάτοικοι του Κάβο ντόρου και ιδίως Αρβανίτες, αποφεύγοντας τους τούρκους κατέφυγαν προς το νησί Άνδρο, Ύδρα ενώ ακόμα πολλοί κάτοικοι από άλλες περιοχές της Ελλάδας κατέφυγαν προς το Κάβο ντόρο, εφόσον αποτελούσε μια, σχετικά, δυσπρόσιτη και απομονωμένη περιοχή. Την περίοδο εκείνη πολλοί κάτοικοι της Καρύστου, εξαιτίας της σκληρότητας των τούρκων, κατέφευγαν προς τα ορεινά χωριά της περιοχής. Την περίοδο της τουρκοκρατίας, έλαβε χώρα ο δεύτερος εποικισμός των Αρβανιτών, ο οποίος ήταν μικρότερης κλίμακας και διήρκεσε έως τον 16ο αιώνα. Οι τούρκοι χρησιμοποιούσαν ως πάγια τακτική την μετακίνηση πληθυσμών, ένας λόγος ήταν η παρουσία ανθρωπίνου δυναμικού σε περιοχές που είχαν ερημώσει, αλλά και κυρίως γιατί ήθελαν να αποδυναμώσουν πληθυσμούς, όπως των Αρβανιτών όπου θα μπορούσαν μελλοντικά να αποτελέσουν στοιχείο ενόχλησης αλλά και αντίστασης εναντίον τους. Χωριά Το χωριό Ευαγγελισμός κατοικήθηκε την περίοδο, της τουρκοκρατίας, ενώ το χωριό Πρινιά από Έλληνες της Μ. Ασίας που κατέφυγαν στο Κάβο ντόρο κατά τον 15ο αιώνα. Επώνυμα κατοίκων στην περιοχή που υπάρχουν ακόμα και σήμερα είναι ενδεικτικά της καταγωγής τους. Το χωριό Πλατανιστός και το χωριό Καψούρι, αποτελούσαν τότε κτήμα τούρκων αξιωματούχων της εποχής εκείνης, στο τελευταίο μάλιστα υπάρχει τοποθεσία που λέγεται ακόμα και σήμερα «ράπι τούρκουτ» αρβανίτικη λέξη που σημαίνει «πλατάνι τούρκου». Κατά τα Ορλωφικά έγινε η ναυμαχία (ναυμαχία της Άνδρου) μεταξύ του Ρωσοελληνικού στόλου του Λάμπρου Κατσώνη και του τουρκικού στόλου, κοντά στην περιοχή του χωριού Ευαγγελισμός, στις 7 Απριλίου του 1790. Η Εύβοια απελευθερώθηκε με διπλωματικές διαπραγματεύσεις, οι τούρκοι αποχώρησαν από το νησί σταδιακά το 1832, ενώ η παράδοση της Καρύστου έγινε στις 9 Απριλίου του 1833. Πολλοί κάτοικοι του Κάβο ντόρου, και κυρίως Αρβανίτες, οι οποίοι είχαν εξισλαμισθεί με τη βία ή απλά ήταν κρυπροχριστιανοί, δεν έφυγαν όπως οι τούρκοι αλλά εκχριστιανιστήκαν και εντάχθηκαν σταδιακά στην Ελληνική κοινωνία, διατηρώντας κάποια στοιχεία ιδιαιτερότητας όπως η διάλεκτος, τα επίθετα, κάποια έθιμα κτλ. Τους κρυπροχριστιανούς στην περιοχή, οι τούρκοι τους αποκαλούσαν σκωπτικά «σαμπάνηδες» ή «μουρτάτες». Την εποχή εκείνη κτίσθηκε στην τοποθεσία που βρίσκεται σήμερα το χωριό Αμυγδαλιά, το οποίο μέχρι τότε ήταν νοτιότερα του χωριού Ζαχαριά σε μια δυσπρόσιτη περιοχή, με βραχώδεις ακτές για μεγαλύτερη ασφάλεια από επιδρομές τούρκων ή πειρατών από τη θάλασσα. Σημαντικό γεγονός στην περιοχή , κατά τους χρόνους της Επανάστασης, ήταν ναυμαχία του Καφηρέα στις 20 Μαΐου του 1825, όπου οι σφοδροί άνεμοι που ευνόησαν τους Έλληνες καθώς και η συνοχή και αποφασιστικότητα των ναυάρχων του Ελληνικού στόλου, Αποστόλη Νικολή, Γεωργίου Ανδρούτσου και Γεωργίου Σαχτούρη έτρεψαν σε φυγή το τουρκικό στόλο. Η ναυμαχία σημειώθηκε μεταξύ του ακρωτηρίου Καφηρέα και της περιοχής Γεραιστού, σημερινό Καστρί. Το 1836 με βασιλικό διάταγμα όλα τα χωριά του Κάβο Ντόρου ανήκαν την εποχή εκείνη στον Δήμο Καρύστου, διοικητική διάρθρωση που διήρκεσε έως το 1912 όπου τότε συστάθηκαν οι κοινότητες Πλατανιστού, Κομήτου και Αμυγδαλιάς. Στις πρώτες δεκαετίες του 20ου αιώνα, κτίστηκαν και τα πρώτα σχολεία της περιοχής, ενώ ακόμα τότε χρησιμοποιούνταν και οικίες ως αίθουσες διδασκαλίας. Κατά τη διάρκεια του Β παγκοσμίου πολέμου, τα χωριά όντως απομονωμένα και δυσπρόσιτα είχαν την δική τους πορεία. Οι Γερμανοί κατακτητές δεν έφθασαν ποτέ έως εκεί, ενώ ακόμα κατά τη διάρκεια της κατοχής πολλοί που έμεναν στην Αθήνα και κατάγονταν από τα χωριά, κατέφυγαν, εξαιτίας της πείνας και όχι μόνο, στην γενέτειρα τους. Γεγονότα που συνέβησαν στην περιοχή την εποχή εκείνη, αφορούν κυρίως ναυτικές επιχειρήσεις Ελληνικών δυνάμεων, όπως εκείνη του υποβρύχιου «Τρίτων» το οποίο είχε προκαλέσει τεράστια προβλήματα, στα πλοία των Ιταλών και Γερμανών αντίστοιχα, και το οποίο βυθίστηκε στην περιοχή. Μετά την δεκαετία του 50 ο συνολικός αριθμός των κατοίκων της ευρύτερης περιοχής ξεπερνούσε και αυτόν της Καρύστου. Σταδιακά όμως άρχισε η μετανάστευση των κατοίκων προς τις πόλεις της Αθήνας και της Καρύστου από τα τέλη του 1970 και η οποία έγινε πιο αισθητή στα μέσα της δεκαετίας του 80 οπού τότε παρουσιάζεται και η μεγαλύτερη καμπή για τα χωριά της περιοχής. Σήμερα αποτελεί μια περιοχή με ελάχιστους κατοίκους, άγνωστη και απομονωμένη, έχοντας τη δική της θέση πάνω στο χάρτη και παραμένοντας γνωστή από το ακρωτήρι της, το οποίο αποτελεί πέρασμα των πλοίων και φέρει το όνομα Κάβο Ντόρος. Χρονολόγιο Κάβο Ντόρος Αρχειοθετήθηκε 2010-03-23 στο Wayback Machine.

Καφηρέας ή Κάβο Ντόρο είναι ακρωτήριο της Εύβοιας το οποίο βρίσκεται στο νοτιοανατολικό άκρο του νησιού, Κάβο Ντόρος επίσης είναι η συμβατική ονομασία του νοτιοανατολικού τμήματος της γεωγραφικής περιοχής Εύβοιας,η οποία χρησιμοποιείται ακόμα και σήμερα. Η περιοχή (νοητά) ορίζεται από τη τοποθεσία «Τσολιάς» (12χλμ ανατολικά της Καρύστου) έως την περιοχή του οικισμού Σχίζαλη, όπου καταλήγει στο βόρειο Αιγαίο, άλλη εκδοχή τοποθετεί τα όρια έως τις ανατολικές ακτές της περιοχής Καλλιανοί. Στη βόρεια πλευρά βρίσκονται τα βουνά του Καβοντόρου, τα οποία αποτελούν τις ανατολικές απολήξεις του όρους Όχη, σημαντικότερα από αυτά είναι το όρος «Σαμάρι», «Αηδόνι», «Κερασιά», «Πρόκα» κ.ά. Η βλάστηση αποτελείται από πλατάνια, δρύες, βελανιδιές, ελιές, πουρνάρια καθώς και άλλα υδροχαρή φυτά, ενώ τα ζώα που συναντούνται στην περιοχή είναι αλεπούδες, ασβοί, λαγοί, πέρδικες και άλλα είδη πουλιών. Οι κάτοικοι σύμφωνα με την απογραφή ανέρχονται σε 1384 (2001) και η βασική τους δραστηριότητα είναι η κτηνοτροφία ποιμενικού χαρακτήρα, η γεωργία κλειστού οικογενειακού τύπου,όπου καλλιεργούνται ελαιόδεντρα, αμπέλια, όσπρια, κηπευτικά για κάλυψη δικών τους αναγκών. Πολύ σημαντική μάλιστα είναι η αύξηση του εισοδήματος στο οικισμό Ποτάμι από το τουρισμό. Τα χωριά που βρίσκονται στη περιοχή Κάβοντορο είναι: Άγιοι, Καστρί, Λιβάδι, Ποτάμι, Πλατανιστός (που απαρτίζεται απ΄τους οικισμούς Πανοχώρι, Πηδουλέϊκα και ελαιών). Τα χωριά που ανήκουν στη κοινότητα Καφηρέα και αποτελούν την πλειονότητα στη περιοχής είναι Αντιά, Κόμητο, Ευαγγελισμός (ή Δράμεσι), Καψούρι, Δρυμονάρι, Σιμικούκι, Θύμι, Ζαχαριά, Βρέστυδες, Πρινιά, Αμυγδαλιά και Σχίζαλη.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CF%86%CE%B7%CF%81%CE%AD%CE%B1%CF%82

Κάμπος Νάξου

Το 1981, στην απογραφή αναγνωρίζεται ο οικισμός και προσαρτάται στην κοινότητα Κορωνίδος με έδρα τον οικισμό της Κορωνίδας. Το 1997, με την εφαρμογή του προγράμματος Καποδίστριας (νόμος 2539/97), η κοινότητα της Κορωνίδας καταργείται και ο οικισμός Κάμπος προσαρτάται στο Δήμο Δρυμαλίας με έδρα τον οικισμό του Χαλκείου. Συγκεκριμένα, με το πρόγραμμα Καποδίστριας υπαγόταν στο Δημοτικό Διαμέρισμα Κορωνίδας, του Δήμου Δρυμαλίας, του νομού Κυκλάδων, στο γεωγραφικό διαμέρισμα Νήσων Αιγαίου Πελάγους. Το 2010, με την εφαρμογή του προγραμματος Καλλικράτης (νόμος 3852/2010), καταργείται ο Δήμος Δρυμαλίας και ο οικισμός Κάμπος προσαρτάται στο νεοσύστατο δήμο Νάξου & Μικρών Κυκλάδων.Σήμερα, μετά τη τελευταία μεταβολή του 2010 (πρόγραμμα Καλλικράτης), αποτελεί μαζί με τους οικισμούς Αγιά ( 31 κ.), Απόλλωνα ( 129 κ.), Κορωνίδα (Κωμιακή 279 κ.), Μυρίση (55 κ.), Ταξιάρχη ( 22 κ.), Φαρακλό ( 5 κ.) και Χίλια Βρύση ( 42 κ.) την τοπική κοινότητα Κορωνίδος ( 594 κ.). Η τ.κ. Κορωνίδος υπάγεται στη δημοτική ενότητα Δρυμαλίας, του δήμου Νάξου και Μικρών Κυκλάδων, της περιφερειακής ενότητας Νάξου (του πρώην νομού Κυκλάδων), στην περιφέρεια Νοτίου Αιγαίου.

Ο Κάμπος είναι παράκτιος οικισμός της βορειανατολικής Νάξου με 31 κατοίκους (απογραφή 2011). Διοικητικά υπάγεται στην Τοπική Κοινότητα Κορωνίδος, η οποία υπάγεται στη Δημοτική Ενότητα Δρυμαλίας που υπάγεται στο Δήμο Νάξου και Μικρών Κυκλάδων.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%AC%CE%BC%CF%80%CE%BF%CF%82_%CE%9D%CE%AC%CE%BE%CE%BF%CF%85

Κώδικας (παλαιογραφία)

Με τη λατινική λέξη codex (η ελληνική αντίστοιχη είναι σωμάτιο) χαρακτηρίζεται από το τέλος της Αρχαιότητας το βιβλίο, με μια μορφή που θυμίζει τη σημερινή. Στα παλαιότερα χρόνια, όταν ο τύπος αυτός του βιβλίου δεν ήταν ακόμη γνωστός, με τη λέξη codex αναφέρονταν σε μια εναλλακτική μορφή που την αποτελούσαν μικροί, ξύλινοι πίνακες γραφής, με επίστρωση κεριού, συνενωμένοι ανά δύο ή και περισσότεροι, με ιμάντα. Η κατασκευή αυτή πρόσφερε σταθερό υπόβαθρο για την καταγραφή επιστολών, αριθμητικών πράξεων, σχολικών ασκήσεων ή πρόχειρων σημειώσεων. Οι Ρωμαίοι επεξέτειναν τα όρια χρήσης, γράφοντας πάνω σε αυτές νομικά έγγραφα και επίσης είχαν τη σημαντική πρωτοβουλία να αντικαταστήσουν τις ξύλινες αυτές πινακίδες με φύλλα περγαμηνής. Από τη συνένωση πολλών φύλλων προήλθε μια μορφή βιβλίου η οποία μπορούσε να περιλαμβάνει και λογοτεχνικά έργα σημαντικής έκτασης. Αρχικά παπύρινοι και περγαμηνοί κώδικες συνυπήρχαν, στο τέλος όμως επικράτησαν οι περγαμηνοί. Αν και οι κώδικες που περιέχουν κλασική λογοτεχνία έως το 200 μ.Χ. αποτελούν σπάνιες εξαιρέσεις, αργότερα ο αριθμός τους αυξήθηκε και από τα τέλη του 4ου αι. άρχισε ο κώδικας να γίνεται η συνηθισμένη μορφή βιβλίου για τέτοια έργα. Η μετάβαση αυτή, από τον 2ο έως τον 4ο αιώνα, περιγράφεται ενδεικτικά στον παρακάτω πίνακα: Σε αντίθεση με την κλασική (μη χριστιανική) φιλολογία, που έφτασε στον κώδικα μέσα από μια μεταβατική διαδικασία, τα περισσότερα χριστιανικά κείμενα που χρονολογούνται πριν από τα τέλη του 4ου αιώνα μ.Χ. ήταν γραμμένα σε κώδικες με φύλλα, κυρίως, από πάπυρο. Ενώ οι μη χριστιανικοί κώδικες σπάνιζαν τον 2ο αιώνα, το σχήμα του κώδικα ήταν ήδη εκείνη την εποχή σε γενική χρήση για την αντιγραφή βιβλικών κειμένων. Μία από τις επιστημονικές ερμηνείες που δόθηκαν για την εξήγηση του φαινομένου αυτού ήταν η υπόθεση πως εξαρχής οι ευαγγελικές διδασκαλίες του Ιησού καταγράφηκαν σε περγαμηνά σημειωματάρια και έτσι, από τη στιγμή που κυκλοφόρησε σε τέτοιο σχήμα το πρώτο ευαγγέλιο, το κύρος του άλλα και καθαρά συναισθηματικοί και συμβολικοί λόγοι καθόρισαν ότι το σχήμα στο οποίο πρέπει να γράφονται τα χριστιανικά κείμενα είναι ο κώδικας και όχι ο κύλινδρος. Όσο και αν οι ειδικοί έχουν δώσει διάφορες ερμηνείες για τους λόγους που ο περγαμηνός κώδικας επικράτησε εις βάρος του παπύρινου κυλίνδρου, η πραγματικότητα είναι πως αυτό συνέβη την ίδια εποχή που ο πάπυρος αντικαταστάθηκε από την περγαμηνή. Είναι γεγονός ότι η διάδοση της παιδείας και ο πολλαπλασιασμός των σχολείων στα πλαίσια της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, ακόμη και στις επαρχίες, οδήγησε σε σοβαρά πρακτικά προβλήματα: ο πάπυρος άρχισε να μην επαρκεί στη μεγάλη ζήτηση, ενώ οι αρχαίες μαρτυρίες μάς μιλούν για μια μεγάλη ξηρασία στα χρόνια του Τιβερίου που έκανε πιο αισθητή την έλλειψη. Αυτό ήταν ένα πρώτο βήμα για τη σταδιακή επικράτηση της περγαμηνής, η οποία στην αρχή είχε χρησιμοποιηθεί ως υποκατάστατο του παπύρου. Αν και ο κύλινδρος από πάπυρο υπήρξε ως τα τέλη του 2ου αιώνα μ.Χ. το κυρίαρχο μέσο για τη διάδοση των κειμένων της κλασικής φιλολογίας, από την εποχή αυτή και ύστερα, τα φύλλα από πάπυρο ή και περγαμηνή, αντί να τα συγκολλούν και να σχηματίζουν μεγάλους ρόλους, άρχισαν σταδιακά να τα διπλώνουν και να συγκροτούν τεύχη, όπως στα σύγχρονα βιβλία. Η περγαμηνή μάλιστα ήταν υλικό πιο εύκολο στο δίπλωμα για τον σχηματισμό των φύλλων του κώδικα. Πλέον, η λέξη codex χρησιμοποιήθηκε όχι για τους συνενωμένους ξύλινους πίνακες γραφής, αλλά για να δηλώσει τα φύλλα ή τα τεύχη που δεν ήταν τυλιγμένα σε ρόλο αλλά ήταν τοποθετημένα απλωτά ανάμεσα σε εξώφυλλα από ξύλο ή άλλο υλικό. Αυτό το σχήμα αρχικά χρησιμοποιήθηκε ως βοήθημα για πρόχειρες σημειώσεις και καταγραφή σχολικών ασκήσεων. Είναι γεγονός ότι την πρώτη (και μεμονωμένη) παραπομπή σε λογοτεχνικά έργα με τη μορφή κώδικα προσφέρει αρκετά νωρίς ο Λατίνος επιγραμματοποιός Μάρκος Βαλέριος Μαρτιάλης (Marcus Valerius Martialis, Βίλβιλις, Ισπανία 40;–104;): "Εάν ποθείς τα ποιήματα μου να τα έχεις πάντα μαζί σου και τα ζητάς ως συνοδούς σου για μακρύτερο δρόμο, τότε αγόρασέ τα! Τα σφίγγει περγαμηνή επάνω σε φυλλαράκια."Το λατινικό κείμενο έχει ως εξής: Qui tecum cupis esse meos ubicumque libellos Et comites longae quaeris habere viae, Hos eme, quos artat brevibus membrana tabellis.Σύμφωνα με τη μαρτυρία αυτή που ανάγεται στο τέλος του 1ου αιώνα μ.Χ., ο ποιητής προτείνει την αγορά των ποιημάτων του σε μια έκδοση με τη μορφή κώδικα με μικρά φύλλα (brevibus tabellis) από περγαμηνή (membrana), που λόγω του μικρού του σχήματος, μπορεί εύκολα κάποιος να παίρνει μαζί του στο ταξίδι. Πάντως, παρ' όλη την προσπάθεια του Μαρτιάλη και ελάχιστων άλλων, (όπως είδαμε και στον παραπάνω πίνακα) οι κώδικες που αποδεδειγμένα περιέχουν κλασική γραμματεία (Πίνδαρο, Ξενοφώντα, Πλάτωνα) στο διάστημα μεταξύ 2ου και αρχών 3ου αιώνα είναι ελάχιστοι. Αντίθετα, πολλά άλλα δείγματα κωδίκων που περιείχαν μή χριστιανικά συγγράμματα είχαν ως περιεχόμενο κείμενα κατώτερης ποιότητας κατά την έννοια εκείνης της εποχής (μαντικούς στίχους, ομηρικά αποσπάσματα για σχολική χρήση, τεχνικο-ιατρικά και μυθιστορήματα περιορισμένα στην αγοραία γραμματεία). Ο λόγος μπορεί να έγκειται στο γεγονός ότι τα συντηρητικά στρώματα των αναγνωστών, των κοινωνικά ανεβασμένων, συνέδεαν σε μεγάλο βαθμό τη νέα μορφή του βιβλίου με το απλό "σημειωματάριο" που χρησίμευε για καταγραφή του καθημερινού και του παροδικού και τελικά την έβλεπαν ως μη αξιοπρεπή λύση για απαιτητική, κλασική γραμματεία. Σε σχέση με τη διαπίστωση αυτή, μερικοί μελετητές προσθέτουν μία ακόμη λύση στο ζήτημα της επικράτησης του κώδικα για τα χριστιανικά συγγράμματα: καθώς οι πρώτοι χριστιανοί συνειδητά κρατούσαν απόσταση από την τότε κοινωνική ελίτ, έκαναν αμέσως τον κώδικα δικό τους αφού αποτελούσε μια μορφή βιβλίου προορισμένη για τον απλούστερο λαό. Έγινε έτσι το βιβλίο και η γραφή μέσον και έκφραση κοινωνικής χειραφέτησης. Το βέβαιο είναι πως στην καινοτομία αυτή της μετάβασης από τον κύλινδρο στον κώδικα έπαιξε σημαντικό ρόλο η διάδοση του Χριστιανισμού. Η Βίβλος ήταν σε ευρεία χρήση στις διάφορες εκκλησίες και ανάμεσα στους πιστούς, όχι σε μορφή κυλίνδρων από πάπυρο (που επιπλέον ήταν φορείς και των "ειδωλολατρικών" συγγραμμάτων), αλλά σε περγαμηνούς κώδικες. Έτσι μπορούσε να διαβάζεται με μεγαλύτερη ευκολία το κείμενο και δεν χρειαζόταν να ξετυλίξει κανείς πολλά μέτρα παπύρου για να βρει ένα χωρίο. Αυτό ήταν άλλωστε ένα από τα μεγάλα προβλήματα του κυλίνδρου: ο έλεγχος των παραπομπών ήταν δύσκολος, καθώς σε πολλές περιπτώσεις έπρεπε να ξετυλιχτεί ολόκληρος ο κύλινδρος, ενώ η συνεχής χρήση του έφθειρε το υλικό. Εύκολα κατανοεί κανείς για ποιον λόγο οι συγγραφείς συνήθιζαν να αντλούν τα μετρικά ή γραμματικά παραδείγματά τους από τους πρώτους μόνο στίχους των συγγραφέων της κλασικής γραμματείας. Ο κώδικας, αντίθετα, πιο εύκολος στην ανάγνωση, δεν απασχολούσε και τα δύο χέρια για να ξετυλιχθεί, ενώ μπορούσε να τοποθετηθεί πάνω σε αναλόγιο ώστε να μην κρατιέται με τα χέρια. Είχε μεγαλύτερη αντοχή και διάρκεια από τον κύλινδρο (που, όπως ελέχθη, καταστρεφόταν ευκολότερα με το συνεχές ξετύλιγμα και τύλιγμα), επέτρεπε τη χρήση ενός στερεού δεσίματος που τον προστάτευε και προσφερόταν καλύτερα για διακόσμηση με μικρογραφίες ή κοσμήματα. Επιπλέον, κάθε φύλλο μπορούσε να γραφτεί και στις δύο πλευρές, με σημαντική οικονομία υλικών γραφής και χώρου για τη φύλαξή του, ενώ μπορούσε να ξεπλυθεί και να ξαναγραφτεί. Για δύο περίπου αιώνες, ο πάπυρος και η περγαμηνή είχαν τη μορφή είτε του κυλίνδρου είτε του κώδικα και μόνο από τα τέλη του 4ου αιώνα και μετά επικράτησε κατά τρόπο οριστικό η περγαμηνή διπλωμένη σε τεύχη. Το πέρασμα από τον κύλινδρο στον κώδικα είχε ως συνέπεια ολόκληρη η αρχαία λογοτεχνία να μεταφερθεί σταδιακά από τους κυλίνδρους σε κώδικες, γεγονός που απετέλεσε την πρώτη κρίσιμη δοκιμασία της κλασικής λογοτεχνίας. Η διαδικασία αυτή στάθηκε αιτία να χαθούν αρκετά κείμενα, είναι όμως δύσκολο να υπολογιστούν ή να εντοπιστούν οι απώλειες αυτές. Πολλές φορές, αν συνέβαινε να μην είναι πρόχειροι μερικοί από τους κυλίνδρους που αποτελούσαν το πολύτομο έργο κάποιου συγγραφέα, ήταν ενδεχόμενο οι τόμοι που έλειπαν να μη βρεθούν ποτέ και έτσι το έργο του συγγραφέα να μείνει για πάντα λειψό. Η μορφή του κώδικα είχε δύο βασικούς τύπους: τους κώδικες που αποτελούνταν από ένα μόνο τεύχος με πολλά φύλλα, τα οποία διπλώνονταν στη μέση και κατόπιν δένονταν (σαν τα σημερινά σχολικά τετράδια), τους κώδικες που αποτελούνταν από περισσότερα συνενωμένα τεύχη, τα οποία είχαν κάθε φορά διαφορετικό αριθμό φύλλων διπλωμένων στα δύο. Συνήθως τα τεύχη απαρτίζονταν από τέσσερα δίφυλλα και από το γεγονός αυτό προέρχεται η ονομασία τετράς / τετράδιο. Κάθε τετράδιο είχε οκτώ φύλλα και δεκαέξι σελίδες, αν και υπήρχαν χειρόγραφα που απαρτίζονταν από δίφυλλα, τρίφυλλα, πεντάφυλλα ή και εξάφυλλα τεύχη. Καθώς όλα τα τεύχη του ίδιου κώδικα είχαν συνήθως ίσο αριθμό φύλλων, το γεγονός αυτό επιτρέπει σήμερα στους ειδικούς να προσδιορίσουν τυχόν απώλειες φύλλων ενός κώδικα.Μετά τη συγκρότηση των τευχών, ακολουθούσε η χαράκωση της περγαμηνής με τη δημιουργία κάθετων και οριζόντιων γραμμών, που καθόριζαν το χώρο της κάθε στήλης κειμένου και των περιθωρίων, δηλ. την ακριβή επιφάνεια μέσα στην οποία ο αντιγραφέας έπρεπε να περιορίσει τη γραφή, τα σχόλια και τους τίτλους. Στους περισσότερους κώδικες κάθε φύλλο περιελάμβανε μία ή δύο στήλες κειμένου και, κατ' εξαίρεση, τρεις ή τέσσερις. Το γράψιμο του κώδικα κανονικά γινόταν πριν από τη βιβλιοδεσία. Ο γραφέας, προτού ξεκινήσει την εργασία του, έπρεπε να υπολογίσει με βάση το κείμενο τη γραφική του ύλη και να τη διατάξει κατά τεύχη. Ο αριθμός των φύλλων ανά τεύχος έπρεπε να καθορίζεται από πριν, διότι μετά το ξεκίνημα του γραψίματος ήταν πλέον αδύνατον να μεταβληθεί ο αριθμός των σελίδων. Συχνά στους κώδικες βρίσκουμε αρίθμηση των σελίδων, συνήθως στο μέσον του άνω άκρου της σελίδας. Αρχικά πιστευόταν ότι η αρίθμηση αυτή γινόταν για τον προσανατολισμό του γραφέα. Η έρευνα όμως έδειξε ότι σε πολλές περιπτώσεις η σελιδαρίθμηση έγινε μετά το δέσιμο του κώδικα, το οποίο σημαίνει ότι ο κύριος σκοπός της ήταν η διευκόλυνση του αναγνώστη, ώστε να βρίσκει γρηγορότερα και ευκολότερα κάποιο χωρίο του κειμένου. Αντίθετα προς τους παπύρινους κυλίνδρους που εξωτερικά ήταν απροστάτευτοι, ο κώδικας είχε στερεό κάλυμμα. Η εύρεση δεκατριών παπύρινων κωδίκων του 4ου αιώνα με κείμενα Γνωστικών, που βρέθηκαν το 1945/1946 κοντά στο Nag Hammadi (Ναγκ Χαμαντί) στην Αίγυπτο, πλούτισαν τις γνώσεις των ειδικών για τα περικαλύμματα των κωδίκων. Στην απλούστερη μορφή τους ακολουθούσαν ένα σχήμα από δύο λεπτές ορθογώνιες ξύλινες πλάκες, οι οποίες συγκρατούνταν με ένα επικολλημένο δερμάτινο λουρί, που σχημάτιζε τη ράχη του βιβλίου. Οι πλάκες αυτές, επενδεδυμένες με δέρμα, συχνά έφεραν κοσμήματα και παραστάσεις. Το μέγεθος του κώδικα, για όσο διάστημα το υλικό γραφής ήταν η περγαμηνή, ποίκιλλε, καθώς το δέρμα του ζώου μπορούσε να είναι σε διάφορα μεγέθη και από αυτό έκοβαν τα μεμονωμένα φύλλα και σχημάτιζαν τα τεύχη στο μέγεθος που ήθελαν. Δίπλα σε κώδικες με μεσαίο ή μεγάλο σχήμα υπάρχουν ακόμη και μικροσκοπικοί, όπως ο κώδικας του Μάνεντα (Manicodex) του Πανεπιστημίου της Κολωνίας (4ος- 6ος αι.) με διαστάσεις 4,5 x 3,8 εκ. που περιγράφει τη ζωή του Πέρση ιδρυτή της θρησκείας του μανιχαϊσμού, Μάνη. Ο Αλεξανδρινός Κώδικας (Codex Alexandrinus), μια Βίβλος του 5ου αι., που αρχικά περιείχε τουλάχιστον 1640 σελίδες, έχει σελίδες διαστάσεων 26,4 Χ 31,6 εκ., ενώ του Σιναϊτικού κώδικα (Codex Sinaiticus) έχουν διαστάσεις 35 Χ 40 εκ. Όταν η διάδοση του χαρτιού ως γραφικής ύλης άρχισε να επικρατεί, οι διαστάσεις έγιναν πιο συγκεκριμένες. Το μεγαλύτερο σε μέγεθος φύλλο, που το έλεγαν αυτοκρατορικό, είχε διαστάσεις 70 x 50 εκατοστά. Τα φύλλα που προορίζονταν να χρησιμοποιηθούν σε βιβλία είχαν συνήθως διαστάσεις 56 x 44 εκατοστά. Ανάλογα με το δίπλωμα του φύλλου, προέκυπταν βιβλία με τις παρακάτω διαστάσεις: Μετά την τελειοποίηση των μηχανημάτων χαρτοποιίας, οι διαστάσεις αυτές έπαψαν να είναι σταθερές και ίσχυαν μόνο κατά προσέγγιση. Παρ' όλα αυτά, ως τα τέλη του 19ου αιώνα για την περιγραφή του μεγέθους των χειρογράφων χρησιμοποιούσαν στους καταλόγους τις παραπάνω εκφράσεις (in folio, in quarto κ.λπ.) αν το μέγεθος του κώδικα πλησίαζε τα παραπάνω μεγέθη. Όσον αφορά στην εικονογράφηση των κωδίκων, παρατηρούμε διαφορετική αντιμετώπιση ανάμεσα στα λογοτεχνικά κείμενα και στα φυσιογνωστικά, μαθηματικά και τεχνολογικά έργα. Ανάμεσα στα διασωθέντα χειρόγραφα, ο αριθμός των εικονογραφημένων δειγμάτων της καλλιτεχνικής γραμματείας είναι πολύ μικρός και πρέπει να αποτελούσαν μάλλον εξαίρεση. Στις εξαιρέσεις αυτές ανήκουν και οι πολυτελείς κώδικες που τοποθετούνται χρονικά στο τέλος της Αρχαιότητας. Προφανώς, σε ένα τέτοιο κείμενο δινόταν προτεραιότητα στη φαντασία του αναγνώστη, που ήταν και είναι απαραίτητη, εντελώς διαφορετικά από ό,τι συμβαίνει σε έργα επιστημονικού χαρακτήρα, που σε πολλές περιπτώσεις χρειάζονται τις εικονογραφίες για την καλύτερη κατανόηση του περιεχομένου. B. L. Ullman, Ancient Writing and Its Influence, Longmans: Green, 1932 E. G. Turner, Ελληνικοί πάπυροι-Εισαγωγή στη μελέτη και τη χρήση των παπυρικών κειμένων, Αθήνα: ΜΙΕΤ 1981 Β. Μανδηλαράς, Πάπυροι και Παπυρολογία, Αθήνα 1994 (2η έκδοση) Elpidio Mioni, Εισαγωγή στην Ελληνική Παλαιογραφία, Αθήνα: ΜΙΕΤ 1985 Heinz-Gunther Nesselrath, Εισαγωγή στην Αρχαιογνωσία-Τόμος Α', Αθήνα: Παπαδήμας 1997 Horst Blanck, Το βιβλίο στην αρχαιότητα, Αθήνα: Παπαδήμας 1994 L.D.Reynolds & N.G.Wilson, Αντιγραφείς και Φιλόλογοι, Αθήνα: ΜΙΕΤ 1981 Paul Harvey, The Oxford Companion to Classical Literature, Clarendon Press 1937 Κυριότεροι Κώδικες των Χριστιανικών Ελληνικών Γραφών Παλαιογραφία Ιερές συντομογραφίες Περγαμηνή Πάπυρος Χαρτί Η επίσημη ιστοσελίδα της Ελληνικής Παλαιογραφικής Εταιρείας Με πάπυρο και χρώμα από κάστανο Philippe Bobichon, Le Lexicon: Mise en page et mise en texte des manuscrits hébreux, grecs, romains, latins et arabes

Ο κώδικας αποτελεί τύπο συλλογής χειρογράφων από πάπυρο, περγαμηνή ή χαρτί, στερεωμένων σε ένα σώμα με τη μορφή βιβλίου, που ήταν σε χρήση κυρίως πριν από την εφεύρεση της τυπογραφίας. Ο παλαιότερος ελληνικός κώδικας που σώζεται και ο οποίος προέρχεται από τον 4ο μ.Χ. αιώνα είναι ο Σιναϊτικός Κώδικας (Codex Sinaiticus), ένα χειρόγραφο της Αγίας Γραφής σε ελληνική γλώσσα. Οι άλλοι δύο από τους τρεις παλαιότερους που σώζονται, επίσης περιέχουν βιβλία της Αγίας Γραφής και είναι ο Αλεξανδρινός και ο Βατικανός.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%8E%CE%B4%CE%B9%CE%BA%CE%B1%CF%82_(%CF%80%CE%B1%CE%BB%CE%B1%CE%B9%CE%BF%CE%B3%CF%81%CE%B1%CF%86%CE%AF%CE%B1)

Μονοδένδρι Ιωαννίνων

Το Μονοδένδρι είναι κτισμένο στο βόρειο άκρο του Ζαγορίου σε υψόμετρο 1060 μέτρων, κοντά στον παραπόταμο του Αώου, Βοϊδομάτη και απέχει 41 χλμ από τα Ιωάννινα. Αξιοθέατα της περιοχής είναι ο - ιδιαίτερης αρχιτεκτονικής κατασκευής - ναός του Αγίου Αθανασίου, που αναστηλώθηκε με δαπάνη των αδελφών Ριζάρη και δεσπόζει στην κεντρική πλατεία (μεσοχώρι) του χωριού, ο ναός του Αγίου Γεωργίου ( ανακαινίστηκε το 1538 ) το μοναστήρι της Αγίας Παρασκευής που ιδρύθηκε το 1412 από τον βοεβόδα Μιχαήλ Θερειανό επί κυριαρχίας Καρόλου Τόκκου στο Δεσποτάτο της Ηπείρου και βρίσκεται στο χείλος του φαραγγιού του Βίκου, ο αρχαιολογικός χώρος στη θέση Γενίτσαρη και οι πέτρινοι πύργοι στη θέση Οξιά. Το χωριό διαθέτει και ένα αμφιθεατρικά κτισμένο πέτρινο θέατρο όπου την θερινή περίοδο αποτελεί χώρο τέλεσης πολιτιστικών εκδηλώσεων. Στο Μονοδένδρι υπάρχουν επίσης εκθεσιακό κέντρο και Ριζάρειος Χειροτεχνική Σχολή , τα οποία υπάγονται στη Ριζάρειο Σχολή.  Τα τελευταία χρόνια σημειώνεται αξιόλογη τουριστική ανάπτυξη, ιδιαίτερα κατά την χειμερινή περίοδο. Αρκετά δημοφιλή είναι και τα ορειβατικά μονοπάτια που διαπερνούν το χωριό. Αρχικά, το Μονοδένδρι φαίνεται να υπήρξε μια κοινότητα από κοινού με την Βίτσα υπό την ονομασία Βιζίτσα ή Βεζίτσα. Κατά τον 17ο αιώνα, λόγω της αύξησης του πληθυσμού οι οικισμοί αυτονομήθηκαν και το Μονοδένδρι έλαβε τη σημερινή του ονομασία ( ως τότε λεγόταν Άνω Μαχαλάς ). Κατά την πρώτη περίοδο της ιστορίας του οικισμού, ξεχωρίζει η κυριαρχία της ντόπιας οικογένειας των γαιοκτημόνων Θερειανών. Το 1750 ιδρύθηκε στο Μονοδένδρι το πρώτο σχολαρχείο, όπου μεταξύ άλλων δίδαξαν εκεί οι λόγιοι Αναστάσιος Σακελλάριος, Διονύσιος Παπαρρούσης, Νεόφυτος Δόττος, Μιχαήλ Τουρτούρης κ.ά. Κατά τα χρόνια της κυριαρχίας του Αλή πασά, κτίστηκε στο Μονοδένδρι οχυρό προς την πλευρά του Βίκου. Το 1870, στο Μονοδένδρι υπήρχαν τρία σχολεία εκ των οποίων το ένα ήταν παρθεναγωγείο, το οποίο ιδρύθηκε το 1846 μετά από δωρεές των αδελφών Ριζάρη κ.ά και αποτελούσε το παλαιότερο σχολείο κορασίδων στο Ζαγόρι. Παράλληλα, με έτερη δωρεά ενισχύθηκε και το σχολαρχείο. Την ίδια χρονική περίοδο, ο πληθυσμός του χωριού ανερχόταν σε περίπου 700 κατοίκους. Το 1895, σύμφωνα με τα στοιχεία της οθωμανικής απογραφής, στο Μονοδένδρι ζούσαν 466 άτομα. Το Μονοδένδρι υπήρξε η γενέτειρα των εθνικών ευεργετών Μάνθου και Γεωργίου Ριζάρη, του λόγιου Αναστασίου Τάγη, του ιερομόναχου και ελληνιστή, Διονυσίου Παπαρρούση, του διευθυντή της Ζωσιμαίας σχολής Μιλτιάδη Πανταζή, του δημάρχου Αθηναίων Ιωάννη Κόνιαρη και των πανεπιστημιακών Αναστασίου Ζίννη και Δημητρίου Σεμιτέλου. Από το χωριό κατάγεται, σύμφωνα ορισμένους, ο Όσιος Ανδρέας ο Ερημίτης και Θαυματουργός που έζησε την εποχή του Μιχαήλ Β' του Κομνηνού δεσπότη της Ηπείρου (1234 - 1271), ενώ κατ΄ άλλους από τη Σιβίστα Ευρυτανίας (σημερινό Πρατοβούνι). Ζαγόρι Εθνικός Δρυμός Βίκου-Αώου Μονόδενδρο Ιωαννίνων "Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Larousse Britannica" τομ.25ος,σελ.294. "Γεωτρόπιο", τεύχος 141 (21-12-2002) "Γεω-οδοιπορικό: πέτρινη γοητεία", σελ.27-38. Τουριστικός οδηγός Νομού Ιωαννίνων. Γενικές πληροφορίες για το Μονοδένδρι. Αξιοθέατα της περιοχής. Οδηγός Ηπείρου Αρχειοθετήθηκε 2020-08-07 στο Wayback Machine..

Το Μονοδένδρι είναι ορεινό χωριό της Ηπείρου. Βρίσκεται στο δήμο Ζαγορίου του νομού Ιωαννίνων και γνώρισε μεγάλη εμπορική και οικονομική ανάπτυξη κατά τον 17ο και 18ο αιώνα.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%BF%CE%BD%CE%BF%CE%B4%CE%AD%CE%BD%CE%B4%CF%81%CE%B9_%CE%99%CF%89%CE%B1%CE%BD%CE%BD%CE%AF%CE%BD%CF%89%CE%BD

Μουμπάρακ Μουσταφά

Αλ Αραμπί Πρωτάθλημα Κατάρ (5) : 1991, 1993, 1994, 1996, 1997 Κύπελλο του Διαδόχου του Κατάρ : 1997 Κύπελλο Εμίρη του Κατάρ : 1993Αλ Κορ Κύπελλο του Διαδόχου του Κατάρ : 2005Ατομικές διακρίσεις Πρώτος σκόρερ του πρωταθλήματος Κατάρ (3) : 1992, 1993, 1997 Πρώτος σκόρερ του Κυπέλλου του Κόλπου : 1992 Καλύτερος παίκτης του Κυπέλλου του Κολπου : 1992 Αραβική Χρυσή Μπάλα : 1992 Αραβική Χρυσό Παπούτσι : 1993 Άραβας παίκτης της χρονιάς: 1993 Πολυτιμότερος παίκτης Αραβικού Κυπέλλου : 1998 Βραβείο ιδανικού παίκτη της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής : 2009

Ο Μουμπάρακ Μουσταφά (αραβικά: مبارك مصطفى, γεννήθηκε 30 Μαρτίου 1973) είναι Καταριανός πρώην ποδοσφαιριστής, από τους κορυφαίους στην ιστορία του αθλήματος στη χώρα του. Παραμένει πρώτος σκόρερ της Εθνικής Κατάρ με 41 γκολ.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%BF%CF%85%CE%BC%CF%80%CE%AC%CF%81%CE%B1%CE%BA_%CE%9C%CE%BF%CF%85%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%86%CE%AC

31 Δεκεμβρίου

406 - Βάνδαλοι, Αλανοί και Σουηβοί διασχίζουν το Ρήνο και εισβάλλουν στη Γαλατία. 1229 - Ο Ιάκωβος Α΄ της Αραγωνίας μπαίνει στη Μαδίνα Μαγιούρκα (γνωστή σήμερα ως Πάλμα ντε Μαγιόρκα, Ισπανία) ολοκληρώνοντας έτσι τη χριστιανική ανακατάληψη της νήσου Μαγιόρκα. 1600 - Ιδρύεται η Βρετανική Εταιρεία Ανατολικών Ινδιών. 1660 - Ο Ιάκωβος Β΄ της Αγγλίας ονομάζεται δούκας της Νορμανδίας από τον Λουδοβίκο ΙΔ΄ της Γαλλίας. 1687 - Σαλπάρουν οι πρώτοι Ουγενότοι από την Ολλανδία για το Ακρωτήριο της Καλής Ελπίδος. 1775 - Αμερικανική Επανάσταση: Μάχη του Κεμπέκ. Οι βρετανικές δυνάμεις αποκρούουν επίθεση του Ηπειρωτικού Στρατού. 1790 - Κυκλοφορεί το πρώτο φύλλο της εφημερίδας Εφημερίς. 1853 - Ο Μπέντζαμιν Χώκινς και ο σερ Ρίτσαρντ Όουεν παραθέτουν δείπνο μέσα σ' ένα μοντέλο ιγκουανόδοντα στο νότιο Λονδίνο. 1857 - Η Βασίλισσα Βικτώρια επιλέγει την Οττάβα για πρωτεύουσα του Καναδά. 1862 - Αμερικανικός Εμφύλιος Πόλεμος: Ο Αβραάμ Λίνκολν υπογράφει πράξη με την οποία η Δυτική Βιρτζίνια εισέρχεται στην Ένωση, διαιρώντας έτσι τη Βιρτζίνια στα δύο. 1879 - Ο Τόμας Έντισον επιδεικνύει για πρώτη φορά δημόσια τον λαμπτήρα πυράκτωσης. 1903- «Ορεστειακά» :Ανεβαίνει η Ορέστεια του Αισχύλου, σε πεζή μετάφραση Γ. Σωτηριάδη. Αυτή η παράσταση υπήρξε και η αφορμή να ξεσπάσει μια μακρόχρονη γλωσσική αντιπαράθεση. Φοιτητές της Φιλοσοφικής σχολής, υποκινούμενοι από τον αρχαιολάτρη καθηγητή τους Γ. Μιστριώτη κατέβηκαν στην Αγίου Κωνσταντίνου και προσπάθησαν να ματαιώσουν την παράσταση. Τα επεισόδια που προκλήθηκαν, γνωστά ως «Ορεστειακά», είχαν αποτέλεσμα ένα νεκρό και δέκα τραυματίες.Η ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΤΟΥ Ε.Θ. 1956 - Η Τηλεόραση της Ρουμανίας πραγματοποιεί την πρώτη της μετάδοση στο Βουκουρέστι. 1957 - Ανακαλύπτεται στη Πύλο ο κυψελοειδής τάφος του Νηλέα, πατέρα του Νέστορα, βασιλιά της Πύλου, καθώς και πτέρυγα του αρχαίου ανακτόρου ηλικίας 3.000 ετών. 1963 - Διαλύεται επίσημα η Κεντροαφρικανική Ομοσπονδία, από την οποία θα δημιουργηθούν στη συνέχεια η Ζάμπια, το Μαλάουι και η Ροδεσία. 1963 - Ελλάδα: Ορκίζεται υπηρεσιακή κυβέρνηση υπό τον Ιωάννη Παρασκευόπουλο, ενώ έχει ήδη γνωστοποιηθεί από την προηγούμενη ότι οι εκλογές θα διεξαχθούν στις 16 Φεβρουαρίου. 1965 - Ο Ζαν-Μπεντέλ Μποκάσα, αρχηγός του στρατού της Κεντροαφρικανικής Δημοκρατίας, και οι στρατιωτικοί αξιωματικοί του πραγματοποιούν πραξικόπημα εναντίον της κυβέρνησης του προέδρου Νταβίντ Ντακό. 1968 - Πραγματοποιείται η πρώτη πτήση του Tupolev Tu-144, του πρώτου πολιτικού υπερηχητικού μεταφορικού μέσου. 1981 - Πραξικόπημα στην Γκάνα καταργεί την κυβέρνηση και την αντικαθιστά με το Προσωρινό Συμβούλιο Εθνικής Άμυνας. 1986 - Εμπρησμός σε ξενοδοχείο στο Σαν Χουάν του Πουέρτο Ρίκο σκοτώνει 97 άτομα και τραυματίζει 140. 1989 - Ξεκινάει τις εκπομπές του ο ιδιωτικός τηλεοπτικός σταθμός ΑΝΤ1. 1999 – Ο Μπορίς Γιέλτσιν, ο πρώτος δημοκρατικά εκλεγμένος Πρόεδρος της Ρωσίας, παραιτείται και ονομάζει υπηρεσιακό πρόεδρο τον Βλαντίμιρ Πούτιν. 2019 - Το κέντρο της Γουχάν παραδέχτηκε ότι υπήρχε ένα σύμπλεγμα άγνωστης πνευμονίας στην αγορά θαλασσινών Χουανάν. Μετέπειτα προκάλεσε την πανδημία κορωνοϊού. 1378 - Πάπας Κάλλιστος Γ΄ 1514 - Ανδρέας Βεσάλιος, Φλαμανδός ανατόμος 1550 - Ερρίκος Α', δούκας του Γκιζ 1738 - Ζαν Ερμάν, Γάλλος ιατρός και φυσιοδίφης 1838 - Ζυλ Νταλού, Γάλλος γλύπτης 1858 - Ξενοφών Μόσχου, Έλληνας θεολόγος 1869 - Ανρί Ματίς, Γάλλος ζωγράφος 1908 - Σίμον Βίζενταλ, Αυστριακός κυνηγός Ναζί 1912 - Γιώργος Ρουσόπουλος, Έλληνας ποδοσφαιριστής και προπονητής 1923 - Γιάννης Δαλιανίδης, Έλληνας σκηνοθέτης 1929 - Κώστας Καραπατής, Έλληνας ποδοσφαιριστής 1931 - Κώστας Βουτσάς, Έλληνας ηθοποιός 1933 - Χρύσα, Ελληνίδα γλύπτρια 1935 - Σαλμάν, βασιλιάς της Σαουδικής Αραβίας 1937 - Άντονι Χόπκινς, Ουαλός ηθοποιός 1938 - Ντίνα Κώνστα, Ελληνίδα ηθοποιός 1939 - Γουίλι Γουάιτ, Αμερικανίδα αθλήτρια 1941 - Άλεξ Φέργκιουσον, Σκωτσέζος ποδοσφαιριστής και προπονητής 1943 - Γιαγοβί Αγκμπογιμπό, Τογκολέζος πολιτικός 1943 - Μπεν Κίνγκσλεϊ, Άγγλος ηθοποιός 1948 - Ντόνα Σάμερ, Αμερικανίδα τραγουδίστρια 1949 - Θέμης Ανδρεάδης, Έλληνας τραγουδιστής 1949 - Ντέλουα Κασιρέ Κουμακόγιε, πρωθυπουργός του Τσαντ 1954 - Άλεξ Σάλμοντ, Σκωτσέζος πολιτικός 1956 - Παραμάνγκα Ερνέστ Γιονλί, πρωθυπουργός της Μπουρκίνα Φάσο 1959 - Λιβέρης Ανδρίτσος, Έλληνας καλαθοσφαιριστής 1959 - Μπάρον Γουάκα, πρόεδρος του Ναουρού 1963 - Πέτρος Φιλιππίδης, Έλληνας ηθοποιός 1965 - Γκονγκ Λι, Κινέζα ηθοποιός 1965 - Νίκολας Σπαρκς, Αμερικανός συγγραφέας 1970 - Γκάρι Χέιλοκ, Άγγλος ποδοσφαιριστής 1972 - Τζο Μακ Ίντυρ, Αμερικανός τραγουδιστής και ηθοποιός (New kids on the block) 1977 - Psy, Νοτιοκορεάτης τραγουδιστής 1979 - Ελέιν Κάσιντυ, Ιρλανδή ηθοποιός 1982 - Κρεγκ Γκόρντον, Σκωτσέζος ποδοσφαιριστής 192 - Κόμμοδος, Ρωμαίος αυτοκράτορας 335 - Πάπας Σίλβεστρος Α΄ 1194 - Λεοπόλδος Ε΄, δούκας της Αυστρίας 1299 - Μαργαρίτα, κόμισσα του Ανζού 1302 - Φρειδερίκος Γ΄, δούκας της Λωρραίνης 1426 - Τόμας Μπωφόρ, δούκας του Έξετερ 1575 - Πιερίνο Μπέλλι, Ιταλός στρατιωτικός και νομικός 1583 - Τόμας Εράστους, Ελβετός ιατρός και θεολόγος 1616 - Γιάκομπ Λε Μερ, Ολλανδός ναυτικός 1679 - Τζοβάνι Μπορέλι, Ιταλός φυσιολόγος και φυσικός 1691 - Ρόμπερτ Μπόιλ, Ιρλανδός χημικός και φυσικός 1719 - Τζον Φλάμστηντ, Άγγλος αστρονόμος 1761 - Ζαν Μορώ ντε Σεσέλ, Γάλλος πολιτικός 1877 - Γκυστάβ Κουρμπέ, Γάλλος ζωγράφος 1882 - Λεόν Γκαμπετά, Γάλλος πολιτικός 1936 - Μιγκέλ ντε Ουναμούνο, Ισπανός συγγραφέας και φιλόσοφος 1988 - Νικόλας Κάλας, Έλληνας ποιητής 1993 - Ζβιάντ Γκαμσαχούρντια, Γεωργιανός πολιτικός 1993 - Αλεξάντερ Γκιράρντ, Αμερικανός αρχιτέκτονας 1994 - Λι Μπόουερι, Αυστραλός τραγουδιστής και ηθοποιός 2006 - Λίζε Πρόκοπ, Αυστριακή αθλήτρια και πολιτικός 2007 - Ετόρε Σότσας, Αυστριακός αρχιτέκτονας και σχεδιαστής 2017 - Φραγκίσκος, κόμης του Κλερμόν 2022- Πάπας Βενέδικτος ΙΣΤ΄ Απόδοσις εορτής των Χριστουγέννων Ιερομάρτυρος Ζωτικού του ορφανοτρόφου († δ΄αι.) Οσίας Μελάνης της Ρωμαίας (†449) Μαρτύρων Βουσίριδος, Γαυδεντίου, Νέμης Ολυμπιοδώρας Οσίων Γαΐου, Γελασίου, Γεωργίου του εν Κύπρω, «του μαχαιρωμένου» Οσίου Θεοφυλάκτου Βουλγαρίας του Χαλκιδέως († ιβ΄αι.) Ισχύον εορτολόγιο Σιλβέστρου πάπα Ρώμης (†335) 30 Νοεμβρίου - 31 Ιανουαρίου

30 Δεκεμβρίου | 31 Δεκεμβρίου | 1 Ιανουαρίου Η 31η Δεκεμβρίου είναι η 365η ημέρα του έτους κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο (366η σε δίσεκτα έτη). Είναι η τελευταία ημέρα του έτους

https://el.wikipedia.org/wiki/31_%CE%94%CE%B5%CE%BA%CE%B5%CE%BC%CE%B2%CF%81%CE%AF%CE%BF%CF%85

Κάτω Πορόια Σερρών

Το χωριό αναφέρεται ως Πόρροι στη "Γεωγραφία" του Στράβωνα ενώ οι πιο πρόσφατοι κάτοικοι του είναι πρόσφυγες του Πόντου, της Ανατολικής Ρωμυλίας και της Μικράς Ασίας . Στην πλειονότητα τους οι κάτοικοι είναι γεωργοί και κτηνοτρόφο,πιστοί στις παραδόσεις τους και πολύ φιλόξενοι. Προστάτης Άγιος του χωριού ο Ιωάννης ο Πρόδρομος του οποίου την αποκεφάλιση γιορτάζει το χωριό στις 29 Αυγούστου. Η Λίμνη Κερκίνη, ένα από τα σημαντικότερα καταφύγια πτηνών στην Ελλάδα, βρίσκεται στα 14χλμ., ενώ η πόλη των Σερρών είναι 65χλμ. μακριά και η πόλη της Θεσσαλονίκης 98χλμ. Στον οικισμό υπάρχει Γυμνασιο και Λύκειο. Η ανέγερση του ξεκίνησε στα τέλη της δεκαετίας του ’60 ενώ υποδέχθηκε τους πρώτους του μαθητές ως εξατάξιο Γυμνάσιο το 1970 με μαθητικό δυναμικό περίπου 300 άτομα. Μαθητές εκείνης της εποχής χαρακτηριστικά αναφέρουν πως “επρόκειτο για ένα πολύ καλό και άρτια εξοπλισμένο σχολείο για τα δεδομένα της εποχής καθώς εκτός από τις μεγάλες αίθουσες του είχε αμφιθεατρική αίθουσα εκδηλώσεων, εργαστήριο φυσικών επιστημών και γυμναστήριο”. Από το 1976 και έπειτα στο κτήριο συστεγάζονται το Γυμνάσιο και το Λύκειο Κάτω Ποροΐων. Σήμερα το λύκειο, τοποθετημένο στους πρόποδες του Μπέλλες(ορ. Κερκίνη), έχοντας απέναντι τα Κρούσια (ορ. Δύσωρο – Μαυροβούνιο) και κοντά στον πολύ γνωστό και σημαντικό υγρότοπο της λίμνης Κερκίνης εξακολουθεί να είναι και το μοναδικό γενικό λύκειο του πρώην δήμου Κερκίνης. Το μαθητικό δυναμικό του που προέρχεται από τα 17 χωριά του πρώην δήμου ανέρχεται περίπου στα 100 άτομα την τελευταία δεκαετία. Στο χωριό στεγάζεται επίσης και το αστυνομικό τμήμα της περιοχής. Γεννήθηκαν στα Κάτω ΠορόιαΘέμης Ιακωβίδης, Έλληνας τραγουδιστής Στέφανος Καγιάνου, Έλληνας πράκτορας Μακεδονομάχος (Γ' τάξεως) Θεόφιλος Λεονταρίδης, Έλληνας πολιτικόςΚατάγονται από τα Κάτω ΠορόιαΑριστοτέλης Καρασαλίδης, Έλληνας ποδοσφαιριστής Διονύσης Ψωμιάδης, Έλληνας πολιτικός, πρώην αντιπεριφερειάρχης κεντρικής Μακεδονίας Παναγιώτης Ψωμιάδης, Έλληνας πολιτικός, πρώην περιφερειάρχης κεντρικής Μακεδονίας, νομάρχης Θεσσαλονίκης και βουλευτής 2. http://lykeioporoion.gr/

Τα Κάτω Πορόια είναι οικισμός του Νομού Σερρών, που ανήκει στον Δήμο Σιντικής. Σύμφωνα με την απογραφή του 2011 έχουν πληθυσμό 424 κατοίκων, ενώ είναι χτισμένα στο όρος Κερκίνη, σε υψόμετρο 278 μέτρων.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%AC%CF%84%CF%89_%CE%A0%CE%BF%CF%81%CF%8C%CE%B9%CE%B1_%CE%A3%CE%B5%CF%81%CF%81%CF%8E%CE%BD

Ιερός Ναός Αγίων Ασωμάτων Θησείου

Ο μικρός σε διαστάσεις ναός των Αγίων Ασωμάτων, αν και λείπουν σαφείς χρονολογικές αναφορές, οι ειδικοί εκτιμούν ότι χτίσθηκε στο δεύτερο μισό του 11ου αι. ή στον 12ο αι. Στο πέρασμα των αιώνων δέχθηκε πολλές μετατροπές, ιδιαίτερα κατά τον 19ο και 20ο αι. με αποτέλεσμα να αλλοιωθεί η αρχική μορφή του.Το 1959-1960 έγιναν εργασίες αποκατάστασης και επαναφοράς του στην αρχική μορφή. Σήμερα βρίσκεται περίπου δύο μέτρα κάτω από το επίπεδο του δρόμου. Πρόκειται για σταυροειδή ναό εγγεγραμμένο μεαθηναϊκό τρούλο, ο οποίος στηρίζεται σε τέσσερις κίονες και αποτελεί αντιπροσωπευτικό δείγμα της Αθηναϊκής σχολής ναοδομίας εκείνης της περιόδου. Τα χαμηλότερα τμήματα των πλευρικών τοίχων σχηματίζονται από μεγάλες πέτρες, τοποθετημένες σε σχήμα σταυρού, χαρακτηριστικό πολλών ναών αυτής της εποχής.Τις όψεις του διακοσμούσε ζωφόρος από πήλινα πλακίδια με ανάγλυφη διακόσμηση παλαιάς αραβικής γραφής (κουφικής), δύο από τα οποία είναι εντοιχισμένα στη δυτική όψη του ναού. Ισλαμικής έμπνευσης είναι και η πεταλοειδής αψίδα πάνω από τη βόρεια είσοδο. Πρόκειται για διακοσμητικά στοιχεία που μιμούνται ανατολίτικα πρότυπα και ίσως συνδέονται με την παρουσία μικρής κοινότητας Αράβων εμπόρων στην Αθήνα. Αναστηλώθηκε το 1960, οπότε αφαιρέθηκαν οι μεταγενέστερες προσθήκες και αποκαταστάθηκε στην αρχική του μορφή. Κατά τη διάρκεια των εργασιών αποκατάστασης αποκαλύφθηκαν φθαρμένες τοιχογραφίες μεταγενέστερης εποχής, πιθανόν υστεροβυζαντινών χρόνων, και στην Αγία Τράπεζα βρέθηκε μια αργυρή θήκη με ιερά λείψανα αγνώστου αγίου. Ο ναός Αγίων Ασωμάτων λειτουργεί ως ενοριακός ναός εξυπηρετώντας τις λατρευτικές ανάγκες των ορθόδοξων χριστιανών της περιοχής και ανήκει στην Ιερά Αρχιεπισκοπή Αθηνών της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Εορτάζει στις 8 Νοεμβρίου ημέρα κατά την οποία η Ορθόδοξη Εκκλησία τιμά τις αγγελικές δυνάμεις. Σοφοκλής Γ. Δημητρακόπουλος, Εκκλησίες και Μοναστήρια των Αθηνών, έκδοση "ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ", Αθήνα 2006, σελ. 116-118. Ευστάθιος Γ. ΣΤΙΚΑΣ, Ο ναός των Αγίων Ασωμάτων «Θησείου», Δελτίον Χριστιανικής Αρχαιολογικής Εταιρείας, 19|1960, 115-126 Άγιοι Ασώματοι Θησείου, Ιερά Αρχιεπισκοπή Αθηνών Υπουργείο Πολιτισμού, Ναός Αγίων Ασωμάτων, Αθήνα Αρχειοθετήθηκε 2016-03-04 στο Wayback Machine. Βυζαντινή Αθήνα, Άγιοι Ασώματοι Θησείου Άγιοι Ασώματοι Θησείου (βίντεο) Η σελίδα του ναού Αγίων Ασωμάτων στο Facebook

Ο Ιερός Ναός Αγίων Ασωμάτων είναι κτίσμα της βυζαντινής εποχής και βρίσκεται στην Αθήνα, σε μικρή απόσταση από το Θησείο, στην οδό Ερμού και στην ομώνυμη πλατεία (Πλατεία Αγίων Ασωμάτων).

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CE%B5%CF%81%CF%8C%CF%82_%CE%9D%CE%B1%CF%8C%CF%82_%CE%91%CE%B3%CE%AF%CF%89%CE%BD_%CE%91%CF%83%CF%89%CE%BC%CE%AC%CF%84%CF%89%CE%BD_%CE%98%CE%B7%CF%83%CE%B5%CE%AF%CE%BF%CF%85

Star Wars: Ο Πόλεμος των Κλώνων (ταινία)

Η Γαλαξιακή Δημοκρατία βρίσκεται σε αναταραχή. Ο Πόλεμος των Κλώνων συνεχίζεται αδιάκοπα σε όλα τα μέρη του γαλαξία. Ο πρώην Τζεντάι Κόμης Ντούκου, ηγέτης ενός Αυτονομιστικού κινήματος εναντίον της Δημοκρατίας, απαγάγει τον Ρότα Χατ, τον γιο του Τζάμπα Χατ με στόχο να κατηγορήσει τους Τζεντάι και την Γαλαξιακή Δημοκρατία στον Τζάμπα Χατ ως απαγωγείς του παιδιού του. Και αυτό το θέλει διότι έτσι δεν θα δώσει την άδεια στους Τζεντάι να χρησιμοποιήσουν τον πλανήτη Τατουίν ως βάση για την μεταφορά προμηθειών και όπλων και να πάρει αυτός και το κίνημα των Αυτονομιστών την άδεια για να χρησιμοποιήσουν τον πλανήτη. Έτσι ο Άνακιν Σκαϊγουώκερ μαζί με την νέα του μαθήτρια, την Ασόκα Τάνο, θα ξεκινήσουν ένα ταξίδι με στόχο να εντοπίσουν το παιδί του Τζάμπα και να τον πάνε πίσω στον Τατουίν σώο και ασφαλή. Ματ Λάντερ στο ρόλο του Άνακιν Σκαϊγουώκερ Άσλεϊ Εκστάιν στο ρόλο της Ασόκα Τάνο Τζέιμς Άρνολντ Τέιλορ στο ρόλο του Όμπι-Ουάν Κενόμπι και του 4A-7 Τομ Κέιν στο ρόλο του Γιόντα, του Αφηγητή και του Ναυάρχου Γιουλαρέν Κρίστοφερ Λι στο ρόλο του Κόμη Ντούκου/Νταρθ Ταϊράννους Ντι Μπράντλεϊ Μπάκερ στο ρόλο του Καπετάνιου Rex, του Διοικητή Cody και άλλων κλώνων στρατιωτών Σάμιουελ Λ. Τζάκσον στο ρόλο του Μέις Γουίντου Νίκα Φούτερμαν στο ρόλο της Ασάζ Βέντρες και του TC-70 Άντονι Ντάνιελς στο ρόλο του C-3PO Ίαν Αμπερκρόμπι στο ρόλο του Πάλπατιν/Νταρθ Σίντιους Κάθριν Τέιμπερ στο ρόλο της Πάντμε Αμιντάλα Κόρεΐ Μπάρτον στο ρόλο του Γουόρμ Λόουθσομ και του Ζίρο Χατ Ντέιβιντ Ακόρντ στο ρόλο του Ρότα Χάτλετ Κέβιν Μάικλ Ρίτσαρντσον στο ρόλο του Τζάμπα Χατ StarWars.com - Επίσημη ιστοσελίδα Ο Πόλεμος των Κλώνων στο imdb.com Πόλεμος των Κλώνων στο cine.gr Wookieepedia

Star Wars: Ο Πόλεμος των Κλώνων (πρωτότυπος τίτλος: Star Wars: The Clone Wars) είναι ο τίτλος αμερικανικής ταινίας κινουμένων σχεδίων δημιουργημένη ολόκληρη στον υπολογιστή, είδους επιστημονικής φαντασίας και σε σκηνοθεσία του Ντέιβ Φιλόνι. Είναι η πρώτη ταινία κινουμένων σχεδίων της σειράς Ο Πόλεμος των Άστρων που κυκλοφόρησε στους κινηματογράφους. Η ταινία αυτή χρονικά εκτυλίσσεται μεταξύ του δευτέρου επεισοδίου, Η Επίθεση των Κλώνων και του τρίτου επεισοδίου, Η Εκδίκηση των Σιθ, και συγκεκριμένα κατά την διάρκεια του Πολέμου των Κλώνων. Στην ταινία αυτήν, ο Άνακιν Σκαϊγουώκερ αναλαμβάνει ως μαθήτρια την Ασόκα Τάνο, και μαζί αναλαμβάνουν μια επικίνδυνη αποστολή: να βρουν τον απαχθέντα από τους Αυτονομιστές γιο του Τζάμπα Χατ και να του τον παραδώσουν. Εν τω μεταξύ ο Όμπι-Ουάν Κενόμπι και ο Γιόντα θα ηγηθούν ενός στρατού με στόχο να προστατέψουν τον γαλαξία από τους Αυτονομιστές. Η ταινία κυκλοφόρησε στις 10 Οκτωβρίου 2008. Έλαβε αρνητικές κυρίως κριτικές και παρότι απέφερε μόνο 60 εκατομμύρια δολάρια παγκοσμίως, θεωρήθηκε ότι είναι μια εισπρακτική επιτυχία. Η ταινία αυτή ήταν και μια εισαγωγή στην ομότιτλη τηλεοπτική σειρά του Star Wars, η οποία έκανε πρεμιέρα στις 3 Οκτωβρίου του 2008 στις ΗΠΑ.

https://el.wikipedia.org/wiki/Star_Wars:_%CE%9F_%CE%A0%CF%8C%CE%BB%CE%B5%CE%BC%CE%BF%CF%82_%CF%84%CF%89%CE%BD_%CE%9A%CE%BB%CF%8E%CE%BD%CF%89%CE%BD_(%CF%84%CE%B1%CE%B9%CE%BD%CE%AF%CE%B1)

Σίμος Αιτωλοακαρνανίας

Ο Σίμος είναι κτισμένος στις νοτιοδυτικές πλαγιές του όρους Καλπάκι, ανάμεσα στα χωριά Κάμπος, Παλαιοχώρι, Ποκίστα. Βρίσκεται βόρεια της Ναυπάκτου σε απόσταση 29 χλμ.. Το χωριό υπάρχει από τους βυζαντινούς χρόνους και το όνομά του μάλλον προέρχεται από φεουδάρχη της περιόδου αυτής. Οι κάτοικοι το αποκαλούν Σίμου και έτσι το αναφέρει ο Γάλλος περιηγητής Φρανσουά Πουκεβίλ, την περίοδο της τουρκοκρατίας, μεταξύ των χωριών της περιοχής των Κραβάρων με πληθυσμό 40 οικογένειες. Απογραφές πληθυσμού Ο Σίμος φημιζόταν για τους μαστόρους του γι΄ αυτό και έχει πολλά παραδοσιακά κτίρια, μερικά από τα οποία έχουν χαρακτηριστεί νεώτερα μνημεία: το κτίριο του Δημοτικού Σχολείου, που κτίστηκε το 1900 με δαπάνη του κληροδοτήματος Ανδρέα Συγγρού. το Κοινοτικό κατάστημα, ένα παραδοσιακό τριώροφο κτίριο του 1900 που κτίστηκε κατοικία, εμπορικό κατάστημα και δημαρχείο. ο Ιερός Ναός Γενεσίου Θεοτόκου, χαρακτηριστικό δείγμα της μεταβυζαντινής εκκλησιαστικής αρχιτεκτονικής της ορεινής Ναυπακτίας με τρίκλιτη βασιλική ηπειρωτικού τύπου και χαρακτηριστικό καμπαναριό. το πέτρινο γεφύρι «Πόριαρη» που συνδέει τον Κάμπο με τα Στύλια και βρίσκεται στον χείμαρρο Πόριαρη, παραπόταμο του Ευήνου.Αξιόλογα κτίσματα θεωρούνται το "αρχοντικό των Ξυδαίων", οικογένειας στρατιωτικών και πολιτικών από την οποία προερχόταν ο οπλαρχηγός και αγωνιστής του 1821 Θύμιος Ξύδης που σκοτώθηκε στη μάχη στο Κρεμμύδι της Πυλίας, ο ανακαινισμένος μύλος του "Γιαννιά Μπουλέ", η πέτρινη βρύση “Λιονταράκι” στο κέντρο του χωριού, η τοξωτή μεγάλη πέτρινη βρύση με ανάγλυφη κεφαλή λιονταριού και η "Τρανή Βρύση" στην έξοδο του χωριού. Σίμου Αρχειοθετήθηκε 2017-10-21 στο Wayback Machine. από το http://www.nafpaktos.gr Διαδρομή στην κοιλάδα Πόριαρη από το http://www.agro-tour.net Γρηγόρης Β. Σκαφίδας, Σίμου Ναυπακτίας. Ιστορία και παράδοση, Αθήνα 2018.

Ο Σίμος ή η Σίμου, είναι χωριό της ορεινής Ναυπακτίας του νομού Αιτωλοακαρνανίας σε υψόμετρο 840 μέτρων. Σύμφωνα με την εφαρμογή του προγράμματος Καλλικράτης, μαζί με τον Κάμπο και το Παλαιοχώρι συναποτελούν την Τοπική Κοινότητα Σίμου που ανήκει στη Δημοτική Ενότητα Πυλλήνης του Δήμου Ναυπακτίας και ο πληθυσμός της, σύμφωνα με την απογραφή του 2011, είναι 65 κάτοικοι.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%AF%CE%BC%CE%BF%CF%82_%CE%91%CE%B9%CF%84%CF%89%CE%BB%CE%BF%CE%B1%CE%BA%CE%B1%CF%81%CE%BD%CE%B1%CE%BD%CE%AF%CE%B1%CF%82

Σχέσεις Κύπρου και Σερβίας

Η Κύπρος είναι ένα από τα πέντε μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης που δεν αναγνωρίζουν την ανεξαρτησία του Κοσσυφοπεδίου. Κατά τη διάρκεια της προεδρίας της ΕΕ η Κύπρος δεν άλλαξε την πολιτική της προς το Κοσσυφοπέδιο και συνέχισε να υποστηρίζει τη Σερβία στην πορεία για την Ευρωπαϊκή ολοκλήρωση της. Ο Υπουργός Εμπορίου εκτιμά ότι η Σερβία πρέπει να πάρει περισσότερο χρόνο για την εκπλήρωση των προϋποθέσεων του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου και της Επιτροπής για την έναρξη των ενταξιακών διαπραγματεύσεων. Αν πληρούνται οι προϋποθέσεις αυτές η Κύπρος θα συνεχίσει να στηρίζει τη Σερβία. Η Κύπρος υποστήριζε το Υπουργείο Εξωτερικών στο Βελιγράδι ώστε να αρχίσει συνομιλίες για την προσχώρηση στην ΕΕ από τον Δεκέμβριο του 2012. Σε μια επίσημη επίσκεψη στο Βελιγράδι, η Υπουργός Εξωτερικών της Κύπρου Ερατώ Κοζάκου Μαρκουλλή υπογράμμισε ότι προτεραιότητα της κυπριακής προεδρίας είναι η διεύρυνση της ένωσης, συμπεριλαμβανομένης και της περιοχής των Δυτικών Βαλκανίων και τη Σερβία. Η Κυπριακή Ορθόδοξη Εκκλησία έχει άριστες σχέσεις με τη Σερβική Ορθόδοξη Εκκλησία, συμπεριλαμβανομένης της απόκτησης και παράδοσης ανθρωπιστικής βοήθειας προς τη Σερβία κατά τη διάρκεια των πολέμων. Ωστόσο οι σχέσεις αυτές έχουν επεκταθεί και στο σερβικό κράτος. Όσον αφορά το τελευταίο, η Εκκλησία της Κύπρου έχει υποστηρίξει τις "σερβικές θέσεις ακόμη και για το θέμα της απόσχισης του Μαυροβουνίου από την Ομοσπονδία", , καθώς και τη θέση της Σερβίας για το Κοσσυφοπέδιο. Ομοίως, η Σερβική Ορθόδοξη Εκκλησία έχει στηρίξει τις κυπριακές εθνικές θέσεις για την Κύπρο. Όπως και οι άλλες ορθόδοξες εκκλησίες, η Εκκλησία της Κύπρου δεν αναγνωρίζει την αυτοαποκαλούμενης αυτοκεφαλία της Σλαβομακεδονικής Ορθόδοξης Εκκλησίας και την θεωρεί μέρος της Σερβικής Ορθόδοξης Εκκλησίας. Κάθε χρόνο, ο Κυπροσερβικός Επιχειρηματικός Σύνδεσμος διεξάγει φόρουμ στη Λευκωσία και το Βελιγράδι. Ο κύριος στόχος του Συλλόγου είναι να παρέχει αποτελεσματική και πρακτική βοήθεια με συμμετοχή και ενίσχυση των οικονομικών και εμπορικών σχέσεων μεταξύ της Κύπρου και της Σερβίας. Ένας άλλος σκοπός του Συλλόγου είναι η διοργάνωση διαφόρων εκδηλώσεων όπως συνέδρια και σεμινάρια στην Κύπρο και Σερβία, όπου επιχειρηματικές αντιπροσωπείες από τις δύο χώρες μπορούν να παρακολουθούν και να ενημερώνονται σχετικά με τις υφιστάμενες επιχειρηματικές ευκαιρίες από ιδιώτες. Υπουργείο Εξωτερικών (Σερβία) Ένταξη της Σερβίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση Κύπρος

Οι σχέσεις Κύπρου και Σερβίας θεωρούνται ισχυρές, λόγω των κοινών Ευρωπαϊκών πολιτικών και την θέση της Ορθοδοξίας ως κύρια θρησκεία. Η Κύπρος υποστήριζε τη Σερβία στις προσπάθειές της να ενταχθεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Ομοίως, η Σερβία υποστηρίζει μια ενωμένη Κύπρο μετά την τουρκική εισβολή το 1974 και υποστηρίζει μια βιώσιμη λύση για το Κυπριακό ζήτημα. Σήμερα, η Σερβία και η Κύπρος συνεργάζονται στην εξωτερική πολιτική, την οικονομία, σε στρατιωτικά θέματα και τον πολιτισμό.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%87%CE%AD%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%82_%CE%9A%CF%8D%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%85_%CE%BA%CE%B1%CE%B9_%CE%A3%CE%B5%CF%81%CE%B2%CE%AF%CE%B1%CF%82

Έγκωμη Αμμοχώστου

Ο πίνακας που ακολουθεί παρουσιάζει τον πληθυσμό του χωριού σύμφωνα με τις απογραφές πληθυσμού που πραγματοποιήθηκαν στην Κύπρο έως το 1973. Μετά την τουρκική εισβολή του 1974 δεν πραγματοποιήθηκε απογραφή στο χωριό από την Κυπριακή Δημοκρατία, αφού το έδαφος του δεν ελέγχεται από αυτήν. «Engomi». www.prio-cyprus-displacement.net. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 28 Σεπτεμβρίου 2018. Ανακτήθηκε στις 28 Σεπτεμβρίου 2018.

Η Έγκωμη είναι κοινότητα της επαρχίας Αμμοχώστου στην Κύπρο. Μετά την τουρκική εισβολή του 1974, το χωριό δεν ελέγχεται από την Κυπριακή Δημοκρατία. Το έδαφος της κοινότητας ανήκει εκ του νόμου (de jure) στην Κυπριακή Δημοκρατία, ενώ εκ των πραγμάτων (de facto) ανήκει στο μη αναγνωρισμένο κράτος της Τουρκικής Δημοκρατίας Βορείου Κύπρου, με την ομομασία Τούζλα.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%88%CE%B3%CE%BA%CF%89%CE%BC%CE%B7_%CE%91%CE%BC%CE%BC%CE%BF%CF%87%CF%8E%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%85

Εθνική Βιβλιοθήκη της Μογγολίας

Η Εθνική Βιβλιοθήκη ιδρύθηκε στις 19 Νοεμβρίου 1921, όταν - τέσσερις μήνες μετά την επανάσταση του 1921 και την ανεξαρτησία της Μογγολίας - εκδόθηκε διάταγμα για την ίδρυση του Ινστιτούτου Χειρογράφων και συλλογή από σούτρα με σκοπό τη διατήρηση του εθνικού πολιτισμού και τη δημιουργία της πρώτης θέσης βιβλιοθηκάριου στο ίδρυμα.Με τη βοήθεια του προκατόχου της σημερινής Μογγολικής Ακαδημίας Επιστημών, δημιουργήθηκε η πρώτη βιβλιοθήκη, με συλλογή 2.000 βιβλία. Τα καθήκοντα της βιβλιοθήκης περιλάμβαναν τη συλλογή και τη μετάφραση υλικού σχετικά με την ιστορία και τον πολιτισμό της χώρας. Το 1940, η βιβλιοθήκη χαρακτηρίστηκε κρατική βιβλιοθήκη και ψηφίστηκε σχετικός νόμος. Ταυτόχρονα, ο προϋπολογισμός και το προσωπικό της βιβλιοθήκης αυξήθηκαν. Το 1951 κατασκευάστηκε ειδικό κτίριο για την Κρατική Βιβλιοθήκη όπου μεταφέρθηκε η βιβλιοθήκη. Παράδειγμα της μεγάλης επιρροής του κομμουνισμού και της Σοβιετικής Ένωσης ήταν το άγαλμα του Στάλιν μπροστά από το κτίριο, το οποίο αφαιρέθηκε το 1990. Το 1991, η βιβλιοθήκη εντάχθηκε στη Διεθνή Ομοσπονδία Ενώσεων Βιβλιοθηκών (IFLA). Το καθεστώς της Εθνικής Κεντρικής Βιβλιοθήκης παραχωρήθηκε στη Μογγολική Κυβέρνηση με τον Νόμο Νο. 23 του 1994. Το καθεστώς της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Μογγολίας βασίζεται στο διάταγμα της μογγολικής κυβέρνησης αριθ. 196 (2004). Στη Βιβλιοθήκη ανατέθηκε η ευθύνη για την αποθήκευση και τη διατήρηση της εθνικής λογοτεχνικής κληρονομιάς, την παροχή επαγγελματικής μεθοδολογικής υποστήριξης στις δημόσιες βιβλιοθήκες και τη δημιουργία συλλογής ξένων βιβλίων και περιοδικών που εκδίδονται στη Μογγολία και σημαντικών ξένων βιβλίων και περιοδικών για κοινή χρήση από τις βιβλιοθήκες. Από τα περίπου 3 εκατομμύρια βιβλία και εκδόσεις στη συλλογή της Βιβλιοθήκης, το 1 εκατομμύριο είναι σπάνια και πολύτιμα βιβλία, σούτρα και χειρόγραφα, μεταξύ των οποίων αντίγραφα και πολλά βουδιστικά κείμενα.Παρά τη σημασία της βιβλιοθήκης για τον πολιτισμό και την ιστορία της Μογγολίας, πολλά κείμενα είναι σε κακή κατάσταση και στεγάζονται σε ακατάλληλες συνθήκες. Επειδή πρόκειται για μια τεράστια συλλογή έργων και ο χώρος είναι περιορισμένος, μεγάλο μέρος της συλλογής στοιβάζεται χωρίς καταλογογράφηση στην αποθήκη της βιβλιοθήκης. Κατάλογος μεγαλύτερων βιβλιοθηκών Παγκόσμια Ψηφιακή Βιβλιοθήκη Europeana Ευρωπαϊκή Βιβλιοθήκη Μογγολία Ουλάν Μπατόρ Επίσημη ιστοσελίδα Mongolia: Preservation Challenges Confront Trove of Buddhist Texts

Η Εθνική Βιβλιοθήκη της Μογγολίας (μογγολικά: Монгол Улсын Үндэсний Номын Сан) είναι δημόσια βιβλιοθήκη που βρίσκεται στην πρωτεύουσα της Μογγολίας, Ουλάν Μπατόρ. Είναι κρατικό ίδρυμα που υπάγεται στο Υπουργείο Παιδείας, Πολιτισμού, Επιστημών και Αθλητισμού της Μογγολίας. Από τις αρχές του 2018, επικεφαλής της Εθνικής Βιβλιοθήκης είναι ο Μπ. Ιτσινχορλόο.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%B8%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%92%CE%B9%CE%B2%CE%BB%CE%B9%CE%BF%CE%B8%CE%AE%CE%BA%CE%B7_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%9C%CE%BF%CE%B3%CE%B3%CE%BF%CE%BB%CE%AF%CE%B1%CF%82

Σούλι

Κατά καιρούς έχουν αναφερθεί διάφορες απόψεις για την προέλευση του ονόματος: ο Χριστόφορος Περραιβός που γνώρισε προσωπικά τους Σουλιώτες στις αρχές του 19ου αιώνα αναφέρει την τοπική παράδοση ότι οφείλεται σε κάποιον Τουρκαλβανό Σούλη που είχε φονευθεί σ' αυτή την τοποθεσία. Ο ποιητής Ανδρέας Κάλβος στην ωδή του "Εις Σούλι" συνδέει το Σούλι με τη χώρα των αρχαίων Σελλών. Ο Π. Φουρίκης θεωρεί την ονομασία αλβανική εκ του "sula / σούλα" που σημαίνει άκρη "σκοπιάς, βίγλα" όνομα που έδωσαν στη περιοχή αυτή οι πρώτοι αλβανόφωνοι οικιστές της. Ο Γεώργιος Μπαμπινιώτης ετυμολογεί το Σούλι από το αλβανικό "suli", που σημαίνει αιχμηρή "κορυφή" (βουνού). Κατά μια άλλη άποψη η λέξη Σούλι προέρχεται από την αλβανική λέξη shul, που μεταξύ άλλων σημαίνει πάσσαλος, δοκάρι, κορυφή, λόφος, δάνειο από το σλαβικό *šulƄ (=κούτσουρο, κορμός, όπως το νοτιοσλαβικό šulj), ή σχετικό με το σλαβικό *sulica (λόγχη), ή με το λατινικό insubulum (άξονας αργαλειού). Οι πρώτοι οικισμοί στην περιοχή του Σουλίου έγιναν κατά πάσα πιθανότητα τον 16ο αιώνα. Οι πρώτοι αυτοί κάτοικοι κατάγονταν από τα γύρω χωριά αλλά και από περιοχές της Βορείου Ηπείρου. Ήταν δε, Αρβανίτες στην καταγωγή, κατά κύριο λόγο, ενώ υπήρχαν Παραμυθιώτες και Λελοβίτες. Σχημάτισαν τέσσερα χωριά: Σούλι (ή Κακοσούλι), Σαμονίδα, Κιάφα και Αβαρίνο (ή Τετραχώρι). Αργότερα, κτίστηκαν κι άλλα επτά χωριά: Τσεκούρι, Αλποχώρι, Παλιοχώρι (Παλιοκατούντα), Γκιονάλα, Περιχάτι, Βίλια και Κοντάντες (Εφταχώρι). Κατά τον Κ. Παπαρρηγόπουλο, οι Σουλιώτες "ήταν κράμα Ελλήνων κι εξελληνισμένων Αλβανών" και συνεχίζει λέγοντας πως "η αλβανική εκράτυνε το μάχιμον της ελληνικής πνεύμα, η δε ελληνική ενεφύσησεν εις την αλβανικήν τα ευγενέστερα αισθήματα της φιλοπατρίας, της φιλομαθείας και της ευνομίας". Το μόνο σίγουρο είναι ότι ανεξαρτήτως των καταβολών τους, οι Σουλιώτες είχαν ελληνική εθνική συνείδηση. Διακρίθηκαν σε όλους τους αγώνες για την απελευθέρωση της Ελλάδας κι έγιναν θρύλοι για τις πολεμικές τους ικανότητες και τις άλλες αρετές τους. Οι Σουλιώτες ήταν δίγλωσσοι, η επίσημη γλώσσα ήταν η ελληνική, ενώ καθημερινή τα αρβανίτικα. Ο Τίτος Γιοχάλας, που μελέτησε το «ελληνο-αλβανικό λεξικό» του Μάρκου Μπότσαρη, παρατηρεί ότι το αλβανικό ιδίωμα του λεξικού ανήκει στην τοσκική διάλεκτο των αλβανικών και διασώζει πολλά αρχαϊκά γλωσσικά στοιχεία όμοια με αυτά των αρμπερέσικων κοινοτήτων της Κάτω Ιταλίας. Βρίσκεται πλησιέστερα στα αρβανίτικα που ομιλούνταν τη δεκαετία του 1960 στο χωριό Ανθούσα. Παρατηρώντας φαινόμενα ελληνικής σύνταξης σε αλβανικές φράσεις του λεξικού, καταλήγει στο συμπέρασμα ότι είτε η μητρική γλώσσα του Μπότσαρη και των συνεργατών του ήταν η ελληνική είτε, αν η μητρική τους ήταν η αλβανική, η επίδραση της ελληνικής στην αλβανική ήταν τόση ώστε να επηρεάσει πέρα από το λεξιλόγιο και την ίδια τη σύνταξή της. Οι Σουλιώτες κατοικούσαν στα 11 προαναφερθέντα χωριά, ήταν χωρισμένοι δε σε 47 πατριές (φατριές) ή "φάρες" όπως τις αποκαλούσαν. Οι σημαντικότερες έφεραν τα ακόλουθα επώνυμα, αλφαβητικά: Κατά τον Περραιβό οι φατρίες ήταν: Στο Σούλι οι Τζαβελάτες, Μποτζαράτες, Δρακάτες, Δαγκλιάτες, Κουτζονικάτες, Καραμπινάτες, Μπουτζάτες, Σεάτες, Καλογεράτες, Ζαρμπάτες, Βελιάτες, Θανασάτες, Κασκαράτες, Τοράτες, Μαντζάτες, Παπαγιαννάτες, Βασιάτες, Τοντάτες, Σαχινάτες, Παλαμάτες, Ματάτες, Μπουσμπάτες. Στην Κιάφα οι Ζερβάτες, Νικάτες, Φουτάτες και Πανταζάτες. Στον Αβαρίκο οι Σαλατάρες, Μπουφάτες και Τζιορίτες. Στη Σαμονίβα οι Μπεκάτες, Δαγκλιανάτες και Ηράτες.Πολλές από αυτές φέρονται να έχουν πάρει μέρος στους αγώνες του Γεώργιου Καστριώτη Σκεντέρμπεη και του γιου του Ιωάννη Καστριώτη του νεώτερου, για την αποτίναξη του Οθωμανικού ζυγού από την ευρύτερη περιοχή της Ηπείρου. Η αναφορά αυτή αποδεικνύει ότι οι Σουλιώτες ήταν χριστιανοί και συνδέονταν με τους μεσαιωνικούς μισθοφορικούς στρατιώτες γνωστούς ως Stratioti. Ίσως αυτό δικαιολογεί την στρατιωτική τους ικανότητα αλλά και την αντίθεση τους με τους τουρκαλβανούς της ευρύτερης περιοχής. Εκατοντάδες τοπωνύμια του Σουλίου δημοσιεύθηκαν το 1975 και 1976 από τον δάσκαλο Σπυρίδωνα Γ. Μουσελίμη, μαζί με ονόματα φατριών και άλλες λαογραφικές πληροφορίες. Κάθε φάρα είχε το δικό της αρχηγό. Το αξίωμα αυτό ήταν κληρονομικό. Όλοι οι αρχηγοί των φαρών συγκροτούσαν το "Κριτήριον της Πατρίδος". Το έργο της "κυβέρνησης" αυτής ήταν η συλλογή των φόρων κι η απόφαση για τους στρατεύσιμους. Υπήρχε δικαστική εξουσία, η οποία βασιζόταν στο εθιμικό δίκαιο. Ανώτατη εξουσία ήταν το "Γενικόν Συνέδριον", στο οποίο συμμετείχαν οι αρχηγοί κάθε φάρας κι όσοι είχαν διακριθεί για τις αρετές τους. Αυτοί αποφάσιζαν για πόλεμο ή ειρήνη και ρύθμιζαν τις εξωτερικές σχέσης της "Σουλιώτικης Συμπολιτείας". Πρωτεύουσα θεωρούνταν το Σούλι. Τα χωριά του Σουλίου αριθμούσαν περί τους 2.500 ένοπλους, λιτοδίαιτους, ολιγαρκείς και σκληραγωγημένους άντρες. Χαρακτηριστικό είναι ότι κι οι γυναίκες έπαιρναν πολλές φορές μέρος στις μάχες. Χαρακτηριστικό των Σουλιωτών ήταν η τυφλή πειθαρχία στους αρχηγούς, ειδικά κατά την περίοδο πολέμου. Θεωρούσαν την ελευθερία πιο πολύτιμο αγαθό κι από την ίδια τους τη ζωή. Είχαν αυστηρά ήθη και σέβονταν τις γυναίκες. Τιμούσαν όσους επιδείκνυαν ηρωισμό στις μάχες και απόπαιρναν τους δειλούς. Διακρίνονταν για την τήρηση των συμφωνιών τους (μπέσα) και τιμωρούσαν με θάνατο όσους παρέβαιναν τις ηθικές αρχές. Ίσχυε η αντεκδίκηση (βεντέτα) κι ήταν μάλιστα απαράβατος νόμος. Κύρια γνωρίσματά τους ήταν ακόμη η φιλοπατρία, η αφιλοχρηματία κι η μεγαλοψυχία προς τους ηττημένους. Άφηναν τσαμπά, φορούσαν την παραδοσιακή φουστανέλα κι επίσημο όργανο ήταν ο ταμπουράς. Ζούσαν με όσα παρήγαν από την κτηνοτροφία και τα ελάχιστα γεωργικά προϊόντα που τους προσέφερε η ορεινή γη τους. Κύρια πηγή εσόδων, όμως, ήταν τα λάφυρα των επιδρομών τους στα χωριά της Ηπείρου, τα οποία υπέτασσαν κι υποχρέωναν τους κατοίκους να πληρώνουν φόρο. Ταυτόχρονα, όμως, τους παρείχαν προστασία. Οι Σουλιώτες που επέζησαν δεν επέστρεψαν στο Σούλι. Όπως προαναφέρθηκε, διασκορπίστηκαν σε όλη την Ελλάδα. Σήμερα, σώζεται μόνο η Σαμονίδα, με ελάχιστους κατοίκους, που μάλλον δεν έχουν σχέση με τους Σουλιώτες. Τέλος, σώζονται μερικά ερείπια του Κουγκίου και της Κιάφας, καθώς επίσης και τα διάσημα "Πηγάδια" στη Σαμονίδα. Πριν την Ελληνική Επανάσταση, το Σούλι αριθμούσε περίπου 15.000 άτομα. Μετά, οι λιγοστοί εναπομείναντες Σουλιώτες διασκορπίστηκαν σε όλη τη χώρα. Σουλιώτες

Το Σούλι είναι ιστορική και γεωγραφική περιοχή της κεντρικής Ηπείρου, που αποτελείται από ένα σύνολο (αναφέρεται και ως «ομοσπονδία») χωριών, γνωστών και ως Σουλιωτοχώρια. Συνορεύει ανατολικά με την Λάκκα Σουλίου του Νομού Ιωαννίνων, νότια με τα χωριά του Νομού Πρεβέζης, ενώ βόρεια και δυτικά με τα υπόλοιπα όμορα χωριά της Θεσπρωτίας. Βρίσκεται ανάμεσα στα όρη Μούργκα (1.340 μ.), Ζαβρούχο (1.137 μ.), Τούρλια (1.082 μ.) και στη συμβολή του ποταμού Αχέροντα με τον παραπόταμό του Τσαγκαριώτικο. Στους πρόποδες των χωριών υπάρχουν αντικριστά δύο λόφοι, σημαντικοί από άποψης γεωγραφικής και ιστορικής φύσης, το Κούγκι και η Κιάφα, πάνω στην οποία βρίσκεται ο βράχος της Μπίρας. Η όλη περιοχή του Σουλίου είναι ορεινή, απότομη, δύσβατη, άγρια και σύμφωνα με τον ποιητή Ανδρέα Κάλβο, μαγευτική. Αναφέρεται ότι πιθανώς οι πρώτοι οικιστές της περιοχής, την επέλεξαν λόγω της δυσπρόσιτης και φυσικώς οχυρής της θέσης.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%BF%CF%8D%CE%BB%CE%B9

Gargoyle's Quest

Ο Firebrand είναι ένας δράκος του οποίου το πεπρωμένο είναι να γίνει ο Red Blaze που σώζει τον Κόσμο των Δράκων από την οργή του King Breager και φέρνει ξανά την ειρήνη στη χώρα. «Πριν από πολύ καιρό, ο Κόσμος των Δράκων ξέφυγε την τελευταία στιγμή από ένα μεγάλο κίνδυνο. Ένας μεγάλος στρατός από Καταστροφείς ήρθαν από ένα γειτονικό σύμπαν. Τα πλάσματα του Κόσμου των Δράκων δεν μπορούσαν να αντιμετωπίσουν την δύναμη των πανίσχυρων Καταστροφέων. Εκεί που όλοι είχαν εγκαταλείψει κάθε ελπίδα, μια πελώρια φωτιά πέταξε πάνω από τον Κόσμο, εξαφανίζοντας τον στρατό των Καταστροφέων. Εκατοντάδες χρόνια έχουν περάσει και ο Κόσμος απειλείται για άλλη μια φορά...» Firebrand (κεντρικός χαρακτήρας) - ένας δράκος το πεπρωμένο του οποίου είναι να γίνει η Κόκκινη Φωτιά και να κατατροπώσει τον King Breager.Red Blaze (Κόκκινη Φωτιά) - ο σωτήρας του Κόσμου των Δράκων. Ήταν ένας μεταλλαγμένος δράκος. Νίκησε τον Άρχοντα της Καταστροφής (King of Destruction) πριν από πολλά χρόνια και τον φυλάκισε στο υπέδαφος. Ο Rushifell νομίζει ότι αυτός είναι ο Red Blaze ώσπου ο Firebrand τον νικάει και κερδίζει αυτός τον τίτλο.King Darkoan - βασιλιάς του Κόσμου των Δράκων. Είναι φυλακισμένος στον ίδιο του τον πύργο και δεν μπορεί να μετακινηθεί από τον θρόνο του.Baron Jark - Βαρώνος της πρώτης πόλης στην οποία εισέρχεσαι, μοιάζει με τον Satan του παιχνιδιού Ghosts 'n Goblins. Σου ζητάει να του βρεις το χαμένο Gremlin Stick το οποίο του είχε δοθεί από τον King Darkoan, με τη χρήση του Fingernail of the Spectre. Όταν το έχει στην κατοχή του μπορεί να προβλέψει το μέλλον.Majorita - ζει στο Σπήλαιο του Σκότους και αφηγείται στον Firebrand τον θρύλο του Red Blaze.Baron Byron - κάτοχος του Candle of Darkness, το οποίο είναι απαραίτητο για βρεις την Majorita στο Σπήλαιο του Σκότους.King Breager (τελικό boss) - γνωστός ως βασιλιάς της Καταστροφής. Θέλει να καταστρέψει τον Κόσμο των Δράκων. Απέτυχε να το πραγματοποιήσει στο παρελθόν όταν τον εμπόδισε η Κόκκινη Φωτιά.Οι Καταστροφείς - ο στρατός που ελέγχει ο King Breager.Zundo Druer (πρώτο boss) - φυλάει το πέρασμα για τον Κόσμο των Δράκων. Μοιάζει με γιγάντιο ψάρι και ξερνάει φλόγες.Four-Eyes (δεύτερο boss) - βρίσκεται στην κορυφή του Πύργου και φυλάει το Gremlin Stick. Τα τέσσερα μάτια του βρίσκονται στους τοίχους: δύο στην μία πλευρά του δωματίου, και δύο στην αντίθετη πλευρά. Οι ίριδές τους πετούν σπίθες.Bellzemos (τρίτο boss) - ο δαίμονας που κρατάει τον King Darkoan φυλακισμένο στο παλάτι του. Ένας δαίμονας - σκελετός που πετάει στον αέρα και το σώμα του χωρίζεται σε μικρά αιχμηρά κομμάτια πριν ξαναπάρει την αρχική του μορφή.Zakku Druzer (τέταρτο boss) - εμφανίζεται στην Έσχατη Έρημο. Μοιάζει με γιγάντιο σκελετό σαλιγκαριού με δύο μικρότερα δαιμονικά κεφάλια κάτω από το κύριο κεφάλι του. Εξαπολύουν βλήματα κατά του Firebrand. Κρατάει το Candle of Darkness.Rushifell (πέμπτο boss) - πιστεύει ότι είναι ο Red Blaze και κρατάει το Eternal Candle. Όταν χάνει, δίνει πρόθυμα το Candle στον πραγματικό Red Blaze. Gargoyle's Quest στο GameFAQs

Το Gargoyle's Quest (γνωστό στην Ιαπωνία ως Reddo Arīmā Makaimura Gaiden, ιαπωνικά: レッドアリーマー 魔界村外伝) είναι side-scrolling βιντεοπαιχνίδι δράσης και πλατφόρμας με στοιχεία ρόλων. Αναπτύχθηκε από την Capcom και κυκλοφόρησε στις 2 Μαΐου του 1990 στην Ιαπωνία και τον Ιούλιο του ίδιου έτους στις Η.Π.Α. και τον Καναδά, για το Game Boy της Nintendo. Η ιστορία αφορά τον Firebrand, τον κεντρικό ήρωα, ο οποίος έκανε το ντεμπούτο του στο επιτυχημένο arcade παιχνίδι, Ghosts 'n Goblins. Το παιχνίδι είχε δύο συνέχειες, το Gargoyle's Quest 2, για το NES το 1992, και δύο χρόνια μετά το Demon's Crest, για το SNES.

https://el.wikipedia.org/wiki/Gargoyle%27s_Quest

Απόδραση από τη Νέα Υόρκη (ταινία)

Το 1988 το Μανχάταν μετατράπηκε σε φυλακή υψίστης ασφαλείας, λόγω της κατακόρυφης αύξησης της εγκληματικότητας. Το 1997 όμως, το αεροπλάνο του προέδρου των ΗΠΑ πέφτει στην περιοχή εκείνη και ο ίδιος αιχμαλωτίζεται. Οι αρχές στέλνουν τον μέλλοντα κατάδικο Σνέικ Πλίσκεν (Κερτ Ράσελ) να σώσει τον πρόεδρο και να τον φέρει πίσω σώο και αβλαβή μέσα σε 24 ώρες, αλλιώς ο πρόεδρος θα χάσει μια πολύ σημαντική συνεδρίαση. Ο Σνέικ πρέπει να βρει τον πρόεδρο, να νικήσει τους απαγωγείς του και να τον βγάλει έξω από το Μανχάταν πριν λήξει ο χρόνος. Ένα σίκουελ της ταινίας με τον τίτλο Απόδραση από το Λος Άντζελες κυκλοφόρησε το 1996, αλλά δεν ήταν επιτυχημένο.

Το Απόδραση από τη Νέα Υόρκη (αγγλικά: Escape from New York‎) είναι αμερικανική περιπέτεια φαντασίας του 1981 του Τζον Κάρπεντερ σε σενάριο του ίδιου και του Νικ Κασλ. Πρωταγωνιστoύν οι Κερτ Ράσελ, Λι Βαν Κλιφ, Ντόναλντ Πλέζανς, Έρνεστ Μποργκνάιν, Άιζακ Χέιζ, Χάρι Ντιν Στάντον και Τομ Άτκινς.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%80%CF%8C%CE%B4%CF%81%CE%B1%CF%83%CE%B7_%CE%B1%CF%80%CF%8C_%CF%84%CE%B7_%CE%9D%CE%AD%CE%B1_%CE%A5%CF%8C%CF%81%CE%BA%CE%B7_(%CF%84%CE%B1%CE%B9%CE%BD%CE%AF%CE%B1)

Κυκλαδικός πολιτισμός

Ένας από τους παλαιότερους πολιτισμούς της Ευρώπης αναπτύχθηκε στις Κυκλάδες κατά την 3η και 2η χιλιετία π.Χ., δηλαδή στην Εποχή του Χαλκού. Σε αυτό συνέβαλε το ήπιο κλίμα τους και κυρίως η ιδιαίτερα προνομιακή γεωγραφική τους θέση. Ουσιαστικά, τα νησιά των Κυκλάδων αποτελούν ένα είδος φυσικής γέφυρας ανάμεσα στην Ευρώπη και στην Ασία, την Ηπειρωτική Ελλάδα και την Κρήτη. Στην 3η χιλιετία π.Χ., τα πλοία των κυκλαδίτικων νησιών κυριαρχούν στο Αιγαίο και μαζί με τα προϊόντα της Εγγύς Ανατολής μεταφέρουν στην Ευρώπη ιδέες, τεχνικές γνώσεις, θρησκευτικές αντιλήψεις ή και αντίστροφα δηλαδή μεταφορά τεχνικών γνώσεων από την Ευρώπη προς την Εγγύς Ανατολής. Σε όλα σχεδόν τα νησιά των Κυκλάδων η αρχαιολογική σκαπάνη έφερε στο φως οικισμούς, όχι εκτεταμένους, της 3ης χιλιετίας π.Χ. Κάθε οικισμός φαίνεται ότι αναπτυσσόταν αυτόνομα και δεν υπήρχε κανένα είδος κεντρικής εξουσίας. Αρχικά οι οικισμοί σχηματίζονται κοντά στη θάλασσα ή στα πρανή χαμηλών λόφων. Περίπου το 2300 π.Χ. ορισμένοι οικισμοί οχυρώνονται (Αγία Ειρήνη στην Κέα), άλλοι καταστρέφονται και ξαναχτίζονται οχυρωμένοι (Φυλακωπή στη Μήλο), ενώ άλλοι χτίζονται σε υψηλούς λόφους μακριά από τη θάλασσα (Καστρί Σύρου). Αυτό φανερώνει κάποια αναστάτωση της ζωής από την παρουσία νέων πληθυσμών, που προέρχονται πιθανόν από τη Μικρά Ασία ή συνέπεια φυσικών καταστροφών στον ευρύτερο γεωφύσικο αιγαιακό χώρο (σεισμοί, εκρήξεις ηφαιστίων κτλ). Γρήγορα όμως τα νησιά ξαναβρίσκουν το ρυθμό της ζωής τους. Στη 2η χιλιετία π.Χ. οι Κυκλάδες έχουν επαφές με την ηπειρωτική Ελλάδα αρχικά και στη συνέχεια με την Κρήτη. Οι οικισμοί μεγαλώνουν, τα κτίρια είναι πιο σύνθετα και επιβλητικά. Ο πιο σημαντικός οικισμός αυτής της εποχής είναι το Ακρωτήρι στη Θήρα. Περίπου το 1600 π.Χ., όταν μεγάλοι κυκλαδικοί οικισμοί καταστρέφονται από σεισμό, οι Κυκλάδες περνούν στη σφαίρα επιρροής της μινωικής Κρήτης, που γνωρίζει τότε τη μεγαλύτερη ακμή της. Μετά την καταστροφή των μινωικών ανακτόρων, γύρω στο 1450 π.Χ., στις Κυκλάδες κυριαρχούν οι Μυκηναίοι από την ηπειρωτική Ελλάδα, που μεταδίδουν στα νησιά τα χαρακτηριστικά του δικού τους πολιτισμού στην τεχνολογία, την τέχνη και τη θρησκεία. Το χαρακτηριστικότερο δημιούργημα της κυκλαδικής τέχνης κατά την Εποχή του Χαλκού είναι τα μαρμάρινα ειδώλια. Τα περισσότερα παριστάνουν γυμνές γυναίκες, λίγα άνδρες μουσικούς, πολεμιστές ή κυνηγούς. Οι μορφές είναι έντονα σχηματοποιημένες, με λίγες αλλά χαρακτηριστικές λεπτομέρειες για την αναγνώριση του φύλου. Τα πήλινα αγγεία, που έχουν ποικίλα σχήματα, διακοσμούνται με απλά γραμμικά σχέδια. Ιδιαίτερα εντυπωσιακά είναι και τα μαρμάρινα αγγεία, καθώς και τα μεταλλικά με απλή χαρακτή διακόσμηση. http://ebooks.edu.gr/modules/ebook/show.php/DSGYM-A105/29/156,900/ Κυκλαδικός πολιτισμός (Αρχείο ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ) ΓΕΩΔΥΝΑΜΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΧΩΡΟΥ

Την ονομασία Κυκλάδες χρησιμοποίησαν οι αρχαίοι Έλληνες συγγραφείς για να χαρακτηρίσουν το πυκνό σύμπλεγμα των μικρών νησιών στο κέντρο του Αιγαίου πελάγους, τα οποία φαίνονται να σχηματίζουν έναν νοητό κύκλο γύρω από το ιερό νησί τους και τόπο λατρείας του Απόλλωνα, τη Δήλο. Τα νησιά αυτά υπήρξαν το λίκνο ενός σημαντικού πολιτισμού, του λεγόμενου Κυκλαδικού πολιτισμού, που άνθησε κατά την 3η χιλιετία π.X. Τρεις είναι οι λόγοι που συνέτειναν στη γένεση και στην ανάπτυξη πολιτισμού στις Κυκλάδες κατά τους αρχαιότατους αυτούς χρόνους. Πρώτον, η στρατηγική γεωγραφική τους θέση, δεύτερον, οι περιορισμοί του φυσικού τους περιβάλλοντος οι οποίοι ανάγκασαν τους νησιώτες να στραφούν εξαρχής στη θάλασσα προκειμένου να προσποριστούν τα απαραίτητα για την επιβίωσή τους και τρίτον, ο ορυκτός τους πλούτος, συγκεκριμένα ο οψιδιανός της Μήλου, η σμύριδα της Νάξου, ο μόλυβδος της Σίφνου, ο χαλκός της Κύθνου και της Σέριφου και, τέλος, η κατεξοχήν πρώτη ύλη των νησιών, το μάρμαρο. Ο όρος κυκλαδικός πολιτισμός, τον οποίο ο Χρήστος Τσούντας χρησιμοποίησε με γεωγραφική και χρονολογική σημασία, είναι συνώνυμος των όρων Πρωτοκυκλαδικός πολιτισμός ή Πρώιμη εποχή του Χαλκού ή Πρωτοχαλκή εποχή. Με τους όρους αυτούς προσδιορίζεται η πρώτη από τις τρεις περιόδους στις οποίες διακρίνεται συμβατικά η εποχή του χαλκού στα νησιά των Κυκλάδων. Η εποχή αυτή καλύπτει περίπου δύο χιλιετίες, δηλαδή το διάστημα από το 3200 έως το 1100 π.Χ., και διακρίνεται σε Πρωτοκυκλαδική, Μέση και Υστεροκυκλαδική. Ο Κυκλαδικός πολιτισμός όμως άκμασε περισσότερο την περίοδο της πρώιμης Εποχής του Χαλκού (3000-2000).

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%85%CE%BA%CE%BB%CE%B1%CE%B4%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%82_%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%84%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82

Εμιράτο της Κρήτης

Η Κρήτη αποτέλεσε στόχο επιθέσεων από το πρώτο κύμα της μουσουλμανικής επέκτασης στα μέσα του 7ου αιώνα. Υπέστη μια πρώτη επιδρομή το 654 και ξανά το 674/675, και τμήματα του νησιού ήταν προσωρινά κατεχόμενα κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Ομεϋάδη χαλίφη Ουαλίντ Α΄ (705-715). Παρ' όλα αυτά το νησί ποτέ δεν κατακτήθηκε και, παρά τις περιστασιακές επιδρομές κατά τον 8ο αιώνα, παρέμεινε υπό σταθερό βυζαντινό έλεγχο. Η Κρήτη ήταν πολύ μακρυά από τις αραβικές βάσεις στο Λεβάντε για να μπορεί να εξαπολυθεί αποτελεσματική εκστρατεία εναντίον της, από τις στρατιωτικές δυνάμεις που βρίσκονταν εκεί. Σε κάποιο σημείο κατά το δεύτερο μισό της βασιλείας του αυτοκράτορα Μιχαήλ Β΄ (820-829), μια ομάδα εξόριστων από τη μουσουλμανική Ισπανία (αλ-Άνταλους) αποβιβάστηκε στην Κρήτη και ξεκίνησε την κατάκτησή της. Η ομάδα αυτή έφτασε στην Κρήτη μετά από πολλές περιπλανήσεις. Στην παραδοσιακή ιστοριογραφία περιγράφονται ως οι επιζώντες μιας αποτυχημένης εξέγερσης κατά του εμίρη της Κόρδοβας αλ-Χακάμ Α΄, το 818. Μετά την καταστολή της εξέγερσης, οι κάτοικοι του προαστίου αλ-Ραμπάντ εξορίσθηκαν μαζικά από την Ισπανία. Ορισμένοι εγκαταστάθηκαν στο Φες του Μαρόκου, αλλά άλλοι, περί τις 10.000, έγιναν κουρσάροι. Ενισχυμένοι με άλλους Ανδαλούσιους, κατέλαβαν την Αλεξάνδρεια στην Αίγυπτο και την κατείχαν μέχρι το 827, όταν ο Αββασίδης στρατηγός Αμπντ Αλλάχ ιμπν Ταχίρ τους εξεδίωξε. Όπως τονίζει ο Πολωνός ιστορικός W. Kubiak όμως, η υποτιθέμενη προέλευσή τους από την Κόρδοβα αντικρούεται από άλλες πηγές, που αναφέρουν την παρουσία Ανδαλούσιων κουρσάρων στην Αλεξάνδρεια ήδη από το 798/9, και που θέτουν την κατάληψη της πόλης ήδη το 814. Επιπλέον, ο αρχηγός των Ανδαλούσιων της Κρήτης, Ουμάρ ιμπν Χαφς ιμπν Σουάυμπ ιμπν Ισά αλ-Μπαλούτι (Αμπού Χαφέζ), προερχόταν από ένα μέρος (Φαχς αλ-Μπαλούτ) που βρισκόταν μακριά από την Κόρδοβα. Η ακριβής χρονολογία της απόβασης των Ανδαλούσιων στην Κρήτη είναι άγνωστη. Σύμφωνα με τις ισλαμικές πηγές, τοποθετείται συνήθως το 827 ή το 828, μετά την εκδίωξη των Ανδαλουσίων από την Αλεξάνδρεια. Οι βυζαντινές πηγές όμως τοποθετούν την άφιξή τους σύντομα μετά την καταστολή της μεγάλης εξέγερσης του Θωμά του Σλάβου (821-823). Με βάση τις αφηγήσεις των κατοπινών βυζαντινών εκστρατειών ανακατάληψης του νησιού και τα προσωπογραφικά στοιχεία των στρατηγών που ηγήθηκαν των επιχειρήσεων αυτών, άλλοι ιστορικοί όπως ο Βασίλειος Χριστίδης και ο Χρήστος Μακρυπούλιας προτείνουν μια πιο πρώιμη χρονολογία, περί το 824.Σύμφωνα με τους όρους της συμφωνίας τους με τον Ιμπν Ταχίρ, οι Ανδαλούσιοι και οι οικογένειές τους εγκατέλειψαν την Αλεξάνδρεια, επιβαίνοντας σε 40 πλοία. Ο ιστορικός Warren Treadgold υπολογίζει τους εξόριστους σε 12.000, από τους οποίους περίπου 3.000 θα ήταν μάχιμοι άντρες. Σύμφωνα με τους βυζαντινούς ιστορικούς, οι Ανδαλούσιοι ήταν εξοικειωμένοι με την Κρήτη, καθώς είχαν επιδράμει εκεί στο παρελθόν. Αναφέρουν επίσης ότι η απόβαση των Ανδαλουσίων αρχικά προοριζόταν ως απλή επιδρομή, και μετατράπηκε σε κατακτητικό εγχείρημα όταν ο Αμπού Χαφέζ έκαψε τα πλοία τους. Με δεδομένο ότι οι Ανδαλούσιοι μετέφεραν και τις οικογένειές τους, αυτή η εκδοχή είναι μάλλον μεταγενέστερο εφεύρημα. Το σημείο αποβίβασης των Ανδαλούσιων είναι άγνωστο. Ορισμένοι ιστορικοί το τοποθετούν στη βόρεια ακτή του νησιού, στον Κόλπο της Σούδας ή κοντά στο σημείο όπου ανεγέρθηκε αργότερα η πρωτεύουσά τους, ο Χάνδακας (αραβικά: ربض الخندق‎, rabḍ al-kḫandaq, "Οχυρό της Τάφρου", το σημερινό Ηράκλειο), ενώ άλλοι θεωρούν πιθανότερο να αποβιβάστηκαν στη νότια ακτή και κατόπιν να κινήθηκαν προς το πιο πυκνοκατοικημένο εσωτερικό και τη βόρεια ακτή του νησιού.Μόλις ο αυτοκράτορας Μιχαήλ έμαθε για την απόβαση, και προτού οι Ανδαλούσιοι προφθάσουν να στερεώσουν τον έλεγχό τους στο νησί, αντέδρασε και εξαπέλυσε διαδοχικές εκσταρατείες για να το ανακαταλάβει. Οι απώλειες, όμως, που είχε υποστεί το βυζαντινό κράτος κατά την εξέγερση του Θωμά του Σλάβου ελάττωσαν την ικανότητά του να αντιδράσει. Εάν δε η απόβαση όντως συνέβη το 827/828, η ανάγκη της αντιμετώπισης της ταυτόχρονης απόβασης των Αγλαβιδών στη Σικελία και η έναρξη της κατάκτησης[en] του νησιού αυτού, χειροτέρευε περαιτέρω την κατάσταση για τους Βυζαντινούς. Η πρώτη εκστρατεία, υπό τον στρατηγό των Ανατολικών Φωτεινό, και τον Κόμη του Στάβλου[en] Δαμιανό, κρίθηκε σε εκ παρατάξεως μάχη, όπου ηττήθηκαν οι Βυζαντινοί και σκοτώθηκε ο Δαμιανός. Την επόμενη χρονιά, πραγματοποιήθηκε νέα εκστρατεία η οποία περιλάμβανε 70 πλοία υπό τον στρατηγό των Κιβυρραιωτών Κρατερό. Σειρά αρχικών επιτυχιών κατέστησε τους Βυζαντινούς απρόσεκτους και ο στρατός τους καταστράφηκε σε αφνιδιαστική νυχτερινή επίθεση. Ο Κρατερός κατάφερε να ξεφύγει στην Κω, αλλά οι Ανδαλούσιοι τον κατεδίωξαν και τον σταύρωσαν εκεί. Ο Μακρυπούλιας θεωρεί ότι αυτές οι εκστρατείες έλαβαν χώρα προτού οι Άραβες ολοκληρώσουν την ανέγερση του Χάνδακα, όπου μετέφεραν την πρωτεύουσα του νησιού από τη Γόρτυνα. Αφού απέκρουσε τις πρώτες βυζαντινές επιθέσεις, ο Αμπού Χαφέζ σταδιακά εδραίωσε την κυριαρχία του στο νησί. Αναγνώρισε την επικυριαρχία του Χαλιφάτου των Αββασιδών, αλλά κυβερνούσε ντε φάκτο ως ανεξάρτητος ηγεμόνας. Η κατάκτηση του νησιού αποτέλεσε γεγονός μεγίστης σημασίας, αφού ανέτρεψε τη ναυτική ισορροπία στην ανατολική Μεσόγειο και άνοιξε στους μουσουλμανικούς στόλους τις πύλες του Αιγαίου.Οι Ανδαλούσιοι κατέλαβαν επίσης και μέρος των Κυκλάδων, αλλά ο Μιχαήλ οργάνωσε άλλη μια στρατιωτική επιχείρηση, συμπεριλαμβανόμενης της στρατολογίας ενός νέου πεζοναυτικού σώματως, των «Τεσσαρακοντάριων», και της ναυπήγησης νέων πλοίων. Υπό την ηγεσία του ναυάρχου Ωορύφα, ο στόλος αυτός κατάφερε να ανακτήσει τις Κυκλάδες, αλλά δεν μπόρεσε να ανακαταλάβει την Κρήτη. Ο διάδοχoς του Μιχαήλ, Θεόφιλος (829-842), έστειλε διπλωματική αντιπροσωπία στον εμίρη Αμπντ αρ-Ραχμάν Β΄ της Κόρδοβας προτείνοντας κοινή δράση κατά των Ανδαλούσιων εξορίστων, αλλά πέτυχε μόνο τη συναίνεση του εμίρη σε βυζαντινές επιθετικές ενέργειες κατά της Κρήτης. Τον Οκτώβριο του 829 οι Σαρακηνοί της Κρήτης διέλυσαν τον αυτοκρατορικό στόλο στη ναυμαχία της Θάσου, αναιρώντας τις επιτυχίες του Ωορύφα και καθιστώντας το Αιγαίο έρμαιο των επιδρομών τους. Έτσι οι Σαρακηνοί της Κρήτης επιτέθηκαν στην Εύβοια (περ. 835–840), τη Λέσβο (837), και τα παράλια του Θέματος Θρακησίων όπου κατέστρεψαν το μοναστικό κέντρο του Όρους Λάτμου. Ωστόσο ηττήθηκαν από τον τοπικό στρατηγό, Κωνσταντίνο Κοντομύτη.Μετά τον θάνατο του Θεόφιλου το 842, πάρθηκαν νέα μέτρα για να αντιμετωπιστεί ο κίνδυνος από το νέο καθεστώς. Έτσι το 843 ιδρύθηκε ένα νέο ναυτικό θέμα, του Αιγαίου Πελάγους, για να αντιμετωπιστούν οι επιδρομές των Σαρακηνών. Επίσης οργανώθηκε νέα στρατιωτική επιχείρηση υπό την ηγεσία του λογοθέτη και αντιβασιλέα Θεόκτιστου. Αν και οι Βυζαντινοί κατάφεραν να καταλάβουν ένα μεγάλο τμήμα του νησιού, ο Θεόκτιστος αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την επιχείρηση λόγω πολιτικών ερίδων στην Κωνσταντινούπολη. Στην απουσία του, οι στρατιώτες του ηττήθηκαν κατά κράτος από τους Άραβες. Σε μια προσπάθεια να πλήξουν έμμεσα τους Σαρακηνούς, το 853, οι Βυζαντινοί εξαπέλυσαν σειρά ναυτικών επιδρομών στην ανατολική Μεσόγειο, με πιο αξιοσημείωτη την άλωση της Δαμιέττας, όπου πήραν λάφυρα εξοπλισμό που προοριζόταν για την Κρήτη. Παρά κάποιες βυζαντινές επιτυχίες κατά των Αράβων τα επόμενα χρόνια όμως, οι Σαρακηνοί της Κρήτης τη δεκαετία του 860 συνέχισαν τις λεηλασίες τους με επιθέσεις στην Πελοπόννησο, τις Κυκλάδες και τη χερσόνησο του Άθω. Το 866 ο καίσαρας Βάρδας συγκρότησε μεγάλη ναυτική δύναμη για να κυριεύσει το νησί, αλλά η δολοφονία του από τον Βασίλειο Α΄, δύο εβδομάδες μετά την αναχώρηση του από την πρωτεύουσα, οδήγησε στην ακύρωση της αποστολής. Στις αρχές της δεκαετίας του 870, οι επιδρομές των Σαρακηνών της Κρήτης έλαβαν μεγαλύτερες διαστάσεις: οι στόλοι τους, συχνά διοικούμενοι από βυζαντινούς εξωμότες, έφτασαν μέχρι τις ακτές της Δαλματίας. Περί το 873 οι Κρήτες πειρατές, υπό τον αποστάτη Φώτιο, έφτασαν μέχρι την Προποντίδα και επιτέθηκαν στην Προκόννησο, η πρώτη φορά μετά την δεύτερη αραβική πολιορκία της Κωνσταντινούπολης που ένας μουσουλμανικός στόλος έφτασε τόσο κοντά στην Κωνσταντινούπολη. Κατά την επιστροφή τους, ωστόσο, υπέστησαν βαριά ήττα από τον νέο βυζαντινό ναύαρχο, Νικήτα Ωορυφά, στη Ναυμαχία της Καρδίας. Λίγο αργότερα, ο Ωορυφάς ξανανίκησε τους Κρήτες στη Μάχη του Ισθμού της Κορίνθου και έπιασε πολλούς αιχμαλώτους, τους οποίους βασάνισε σε αντίποινα για τις επιδρομές τους. Την ίδια περίπου περίοδο ο μουσουλμανικός στόλος της Ταρσού καταστράφηκε σε επιδρομή στη Χαλκίδα. Οι βυζαντινές αυτές επιτυχίες φαίνεται ότι οδήγησαν σε σύναψη προσωρινής ανακωχή μεταξύ του εμιράτου και της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, με τον εμίρη Σαΐπη (Σουάιμπ ιμπν Ουμάρ) να πληρώνει φόρο υποτέλειας στο Βυζάντιο για περίπου μια δεκαετία.Ωστόσο οι επιδρομές επαναλήφθηκαν λίγο αργότερα, και σε αυτές συμμετείχαν τώρα και βορειοαφρικανικές και συριακές δυνάμεις. Η Πελοπόννησος, αλλά και η Εύβοια και οι Κυκλάδες επλήγησαν περισσότερο από τις επιδρομές αυτές. Η Πάτμος, η Κάρπαθος, και το Σώκαστρο περιήλθαν υπό τον έλεγχο των Κρητών Σαρακηνών, και η ηγεμονία τους εκτεινόταν ως την Αίγινα στο βορρά και την Ελαφόνησο και τα Κύθηρα στα δυτικά. Το μεγάλο νησί της Νάξου, πιθανότατα μαζί με τα γειτονικά νησιά της Πάρου και της Ίου, αναγκάστηκε να καταβάλει κεφαλικό φόρο («τζιζίγια») ως σημάδι υποτέλειας. Καθώς όμως η ισλαμική παρουσία γενικά άφησε λίγα υλικά ή λογοτεχνικά ίχνη, ο πραγματικός κατάλογος των νησιών που κατά καιρούς πέρασαν υπό αραβικό έλεγχο είναι πολύ πιθανό να ήταν μεγαλύτερος. Οι επιθέσεις αυτές προκάλεσαν αίσθηση στην περιοχή του Αιγαίου, όπου ολόκληρα νησιά ερήμωσαν και παράκτιες περιοχές εγκαταλήφθηκαν σε αναζήτηση ασφαλέστερου καταφυγίου στην ενδοχώρα. Η Αθήνα πιθανότατα καταλήφθηκε την περίοδο 896-902 και, το 904, μεγάλος συριακός στόλος, υπό την ηγεσία του Λέοντα του Τριπολίτη, λεηλάτησε τη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, Θεσσαλονίκη. Οι Σαρακηνοί της Κρήτης συνεργάστηκαν στενά με τους Σύριους, που συχνά χρησιμοποιούσαν την Κρήτη ως βάση για τις επιχειρήσεις τους. Έτσι, κατά την επιστροφή του στόλου από τη Θεσσαλονίκη, 20.000 Θεσσαλονικιοί πωλήθηκαν ή δωρήθηκαν ως σκλάβοι στην Κρήτη. Το εμιράτο της Κρήτης δέχτηκε υποστήριξη και από τους αυτόνομους Τουλουνίδες κυβερνήτες της Αιγύπτου, ωστόσο οι Ιχσιδίδες που τους διαδέχτηκαν δεν υποστήριξαν στον ίδιο βαθμό το νησί. Το 911 μια ακόμα μεγάλη βυζαντινή επιχείρηση ανακατάκτησης εξαπολύθηκε υπό τον Ιμέριο, ωστόσο οι δυνάμεις του αναγκάστηκαν να αποχωρήσουν από το νησί μετά από μερικούς μήνες. Στη διάρκεια της επιστροφής ο βυζαντινός στόλος διαλύθηκε απο τον συριακό στόλο, σε ναυμαχία στη Χίο. Η πειρατική δράση του εμιράτου έφτασε νέα ύψη τις δεκαετίες του 930 και του 940, με καταστροφικές συνέπειες για τη νότια Ελλάδα, τον Άθω, και τα δυτικά παράλια της Μικράς Ασίας. Έτσι ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος Ζ΄ (913-920, 944-959) εξαπέλυσε άλλη μια στρατιωτική επιχείρηση για να καταλάβει το νησί το 949. Ωστόσο για μία ακόμα φορά οι Βυζαντινοί ηττήθηκαν σε αιφνιδιαστική επίθεση, κάτι που τα βυζαντινά χρονικά αποδίδουν στην ανικανότητα του ευνούχου στρατηγού Κωνσταντίνου Γογγύλη. Απτόητος, ο αυτοκράτορας προς τα τέλη της βασιλείας του άρχισε να οργανώνει νέα εκστρατεία, η οποία τελικά διεξήχθη από τον διάδοχό του, Ρωμανό Β´ (959-963). Ο Ρωμανός όρισε τον μετέπειτα αυτοκράτορα Νικηφόρο Φωκά ως αρχηγό της επιχείρησης. Αυτός αναχώρησε ως επικεφαλής τεράστιας στρατιωτικής δύναμης από την Κωνσταντινούπολη, τον Ιούνιο ή Ιούλιο του 960. Φτάνοντας στο νησί, κατέβαλε την αρχική μουσουλμανική αντίσταση, και ξεκίνησε την πολιορκία του Χάνδακα, η οποία διήρκεσε όλο τον χειμώνα και έληξε με νίκη των Βυζαντινών και κατάληψη της πόλης, στις 6 Μαρτίου.Η πόλη λεηλατήθηκε, τα τζαμιά της καταστράφηκαν και τα τείχη της γκρεμίστηκαν. Ο μουσουλμανικός πληθυσμός σφαγιάστηκε ή πωλήθηκε σε σκλαβοπάζαρα. Ο τελευταίος εμίρης του νησιού Αμπντ αλ-Αζίζ ιμπν Σουάιμπ (Κουρουπάς) και ο γιος του αλ-Νουμάν (Ανεμάς) στάλθηκαν ως αιχμάλωτοι στην Κωνσταντινούπολη, όπου ο Φωκάς τέλεσε θρίαμβο. Η Κρήτη μετατράπηκε σε βυζαντινό θέμα, και ο επιζών μουσουλμανικός πληθυσμός προσηλυτίστηκε στον Χριστιανισμό από ιεραποστόλους όπως ο Νίκων ο Μετανοείτε. Μεταξύ των προσήλυτων ήταν και ο πρίγκιπας Ανεμάς, ο οποίος εντάχθηκε στον βυζαντινό στρατό και σκοτώθηκε στην Πολιορκία του Δορόστολου το 971, εναντίον των Ρως. Η Αραβοκρατία της Κρήτης παραμένει μια σχετικά σκοτεινή περίοδος λόγω της έλλειψης επαρκών πηγών για την εσωτερική ιστορία του εμιράτου. Επιπλέον, πέρα από ορισμένα τοπωνύμια που θυμίζουν την παρουσία των Σαρακηνών, δεν σώζονται αρχαιολογικά απομεινάρια της περιόδου, πιθανώς λόγω στοχευμένης βυζαντινής εκστρατείας καταστροφής τους μετά το 961. Το γεγονός αυτό έχει επηρεάσει τον τρόπο που αντιμετωπίζεται το εμιράτο στην έρευνα: οι ιστορικοί, αναγκασμένοι να βασιστούν κυρίως σε βυζαντινές πηγές, παραδοσιακά το θεωρούν υπό βυζαντινό πρίσμα ως μια κατ'εξοχήν «πειρατική φωλιά», που επιβίωνε δια της πειρατείας και του δουλεμπορίου, και τίποτε άλλο.Η εικόνα που παρουσιάζεται στις λίγες και σκόρπιες αναφορές από τον ισλαμικό κόσμο, από την άλλη, είναι αυτή ενός οργανωμένου κράτους με ομαλή οικονομία, νομισματική κυκλοφορία, και εκτεταμένους εμπορικούς δεσμούς, ενώ υπάρχουν ενδείξεις ότι ο Χάνδακας ήταν πολιτισμικό κέντρο κάποιας σημασίας. Τα ευάριθμα ευρήματα χρυσών, αργυρών, και χάλκινων νομισμάτων, σχεδόν σταθερού βάρους και σύνθεσης, πιστοποιούν μια εύρωστη οικονομία και υψηλό επίπεδο διαβίωσης. Η οικονομία βασιζόταν στο εκτεταμένο εμπόριο με τον υπόλοιπο ισλαμικό κόσμο, και ιδιαίτερα με την Αίγυπτο, και σε μια ανθούσα γεωργία: η ανάγκη συντήρησης ενός ανεξάρτητου κράτους, καθώς και η πρόσβαση στις αγορές του ισλαμικού κόσμου, οδήγησαν στην εντατικοποίηση της καλλιέργειας. Είναι δε πιθανό η περίοδος της Αραβοκρατίας να είδε την εισαγωγή του ζαχαροκάλαμου στην Κρήτη.Η τύχη των χριστιανών κατοίκων μετά την ισλαμική κατάκτηση είναι άγνωστη. Η παραδοσιακή άποψη είναι ότι είτε προσηλυτίστηκαν είτε εκδιώχθηκαν. Υπάρχουν όμως ενδείξεις στις μουσουλμανικές πηγές για συνεχιζόμενη παρουσία Χριστιανών στην Κρήτη ως υποτελούς ομάδας. Οι ίδιες πηγές όμως τονίζουν ότι οι Μουσουλμάνοι, είτε απόγονοι των Ανδαλούσιων, είτε πιο πρόσφατοι μετανάστες, είτε προσήλυτοι, αποτελούσαν σαφή πλειοψηφία. Επιπλέον υπάρχουν ενδείξεις για εσωτερικές διαιρέσεις στο νησί, με τον Θεοδόσιο τον Διάκονο να αναφέρει ότι κατά την πολιορκία του Χάνδακα ήρθαν Κρήτες από την ορεινή ενδοχώρα για να αντιμετωπίσουν τον Νικηφόρο Φωκά, υπό τον ηγεμόνα τους Καραμούντη. Φαίνεται ότι ο βυζαντινός, χριστιανικός πληθυσμός της υπαίθρου αφέθηκε σχετικά ανέπαφος, ενώ οι Μουσουλμάνοι (συμπεριλαμβανομένων των ντόπιων προσηλύτων) επικρατούσαν στις πόλεις. Η διαδοχή των εμίρηδων της Κρήτης προκύπτει από τις αραβικές και βυζαντινές πηγές, αλλά κατά κύριο λόγο από τα νομίσματά τους. Οι χρονολογίες τους ως εκ τούτου είναι κατά προσέγγιση μόνο: Canard, M. (1986). «Iqrītish». The Encyclopedia of Islam, New Edition, Volume III: H–Iram. Λάιντεν και Νέα Υόρκη: BRILL, σσ. 1082–1086. ISBN 90-04-08118-6. Christides, Vassilios (1981). The Raids of the Moslems of Crete in the Aegean Sea: Piracy and Conquest. Byzantion. 51. σελίδες 76–111. Christides, Vassilios (1984). The Conquest of Crete by the Arabs (ca. 824): A Turning Point in the Struggle between Byzantium and Islam. Ακαδημία Αθηνών. OCLC 14344967. Gardiner, Robert, επιμ. (2004). Age of the Galley: Mediterranean Oared Vessels since pre-Classical Times. Conway Maritime Press. ISBN 978-0-85177-955-3. Kazhdan, Alexander (1991). «Anemas». Στο: Kazhdan, Alexander, επιμ. Oxford Dictionary of Byzantium. Νέα Υόρκη και Οξφόρδη: Oxford University Press, σελ. 96. ISBN 978-0-19-504652-6. Kubiak, Władyslaw B. (1970). «The Byzantine Attack on Damietta in 853 and the Egyptian Navy in the 9th Century». Byzantion 40: 45–66. ISSN 0378-2506. Makrypoulias, Christos G. (2000). Byzantine Expeditions against the Emirate of Crete c. 825–949. Graeco-Arabica. 7–8. σελίδες 347–362. Miles, George C. (1964). Byzantium and the Arabs: Relations in Crete and the Aegean Area. Dumbarton Oaks Papers. 18. σελίδες 1–32. doi:10.2307/1291204. JSTOR 1291204. Treadgold, Warren T. (1988). The Byzantine Revival, 780–842. Στάνφορντ, Καλιφόρνια: Stanford University Press. ISBN 0-8047-1462-2. Treadgold, Warren T. (1997). A History of the Byzantine State and Society. Στάνφορντ, Καλιφόρνια: Stanford University Press. ISBN 0-8047-2630-2. Wortley, John, επιμ. (2010). John Skylitzes: A Synopsis of Byzantine History, 811-1057. Καίμπριτζ: Cambridge University Press. ISBN 978-0-521-76705-7.

Το Εμιράτο της Κρήτης (στην αραβική: «Ικρίτις» ή «Ικριτίγια») ήταν μια ιδιαίτερη μουσουλμανική πολιτεία που δημιουργήθηκε στο μεσογειακό νησί της Κρήτης από εξόριστους Άραβες εξ Ισπανίας (αλ-Άνταλους), τη δεκαετία του 820. Οι Άραβες κατέλαβαν το νησί από τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία, και απέκρουσαν αρκετές απόπειρες ανάκτησής του, μέχρι την τελική ανακατάληψη του νησιού από τον Νικηφόρο Φωκά το 961. Στα 135 χρόνια της ύπαρξης του, η οποία χαρακτηρίζεται και ως Αραβοκρατία της Κρήτης, το εμιράτο αποτελούσε έναν από τους βασικότερους εχθρούς του Βυζαντίου. Η Κρήτη, λόγω της θέσης της, έλεγχε τις θαλάσσιες οδούς της Ανατολικής Μεσογείου και αποτελούσε ορμητήριο των Σαρακηνών πειρατών, οι οποίοι λεηλατούσαν τις περιοχές της νότιας Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Λίγα πράγματα είναι γνωστά για την εσωτερική ιστορία του εμιράτου, το οποίο αναγνώριζε την επικυριαρχία του Χαλιφάτου των Αββασιδών και είχε στενούς δεσμούς με τους Τουλουνίδες της Αιγύπτου, αποτελούσε όμως ντε φάκτο αυτόνομη πολιτεία, με δική της διοίκηση, εμπόριο και κοπή νομισμάτων.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BC%CE%B9%CF%81%CE%AC%CF%84%CE%BF_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%9A%CF%81%CE%AE%CF%84%CE%B7%CF%82

Θετικός και αρνητικός αθεϊσμός

Επειδή υπάρχει μεγάλο εύρος στο νόημα το οποίο λαμβάνει η λέξη θεός, είναι πιθανόν κάποιος να είναι θετικός/δυνατος αθεϊστής σε ορισμένους συγκεκριμένους όρους για τον θεό, ενώ να είναι αρνητικός/αδύνατος για άλλους. Για παράδειγμα, ο Θεός στον κλασσικό θεϊσμό, πολλές φορές θεωρείται παντοδύναμός, πανταχού παρον, πανάγαθος, ο οποίος ενδιαφέρται για τους ανθρώπους. Κάποιος μπορεί να είναι σίγουρος πως δεν υπάρχει μια τέτοια θεότητα, ωστόσο για άλλες θεότητες, να μην μπορεί να δηλώσει κατηγορηματικά ότι δεν υπάρχουν.Υπό την κατηγορία του αρνητικού αθεϊσμού, εντάσσονται οι αγνωστικιστές αθεϊστές. Ορισμένοι γνωστοί άθεοι όμως, όπως ο Ρίτσαρντ Ντόκινς αρνούνταουται τον όρο. Στο έργο του Η περί θεού Αυταπάτη, περιγράφει το φάσμα της πιθανότητας ύπαρξης του θεού, και κατατάσσει την πίστη των ανθρώπων από «πολύ ψηλή» και «πολύ χαμηλή» ως αγνωστικιστές και αφήνει τον όρο σκληρός αθεϊστής για όσους ισχυρίζονται πως δεν υπάρχει θεός.. Στον αρνητικό αθεϊσμό, ο φιλόσοφος Anthony Kenny διαχωρίζει μεταξυ τους αγνωστικιστές, οι οποίοι δεν ξέρουν αν υπάρχει θεός και όσους έχουν θεολογική αγνωσία οι οποίοι θεωρούν κάθε ερώτηση για τον θεό ως χωρίς νόημα καθώς δεν μπορούν να γνωρίζουν τι περιέχει ο όρος θεός. Ο Jacques Maritain χρησιμοποίησε τον όρο αρνητικος/θετικός αθεϊσμός από το 1949, αλλά με διαφορετικό νόημα, καθώς μιλούσε αυστηρά ως καθολικός απολογιτής.Ο Goparaju Ramachandra Rao (1902–1975), γνωστότερος ως Gora, ήταν Ινδός ακτιβιστής κατά του συστήματος των καστών, και αθεος. Πρότεινε την χρήση την όρου θετικός αθεϊσμός σαν φιλοσοφική στάση ζωής στο βιβλίο του του Θετικός αθεϊσμός (1972).Παρόμοια, η αθεϊστική κοινότητα του Ώστιν χρησιμοποίησε τον όρο θετικός αθεϊσμός για να παρακάμψει την αρνητική εικόνα που δίνανε στον αθεϊσμό θρησκευόμενοι, ιδίως στους χώρους λατρείας. Αντιθεϊσμός Θεολογική αγνωσία Ιγνωστικισμός Μη θεϊσμός Flew, Antony (1976). «The Presumption of Atheism». The Presumption of Atheism, and other Philosophical Essays on God, Freedom, and Immortality. New York: Barnes and Noble. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 12 Οκτωβρίου 2005. Martin, Michael (2006). The Cambridge Companion to Atheism. Cambridge University Press. ISBN 0-521-84270-0.

Αρνητικός αθεϊσμός, (ή αδύναμος αθεϊσμός ή μαλακός αθεϊσμός), είναι κάθε είδους αθεϊσμόυ στο οποίο ο άνθρωπος δεν πιστεύει στην ύπαρξη κάποιας θεότητας αλλά δεν ισχυρίζεται ρητώς πως δεν υπάρχει καμιά θεότητα. Ο Θετικός αθεϊσμός (ή και δυνατός αθεϊσμός ή και σκληρός αθεϊσμός) πάλί το είδος του αθεϊσμού όπου προστίθεται καταφατικά ότι θεότητες δεν υπάρχουν.Οι όροι αρνητικός και θετικός αθεϊσμός χρησιμοποιήθηκαν από τον Antony Flew το 1976 και έχουν εμφανιστεί στο έργο του Τζορτζ Σμιθ και στα έργα του Μάικλ Μάρτιν από το 1990.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%98%CE%B5%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%82_%CE%BA%CE%B1%CE%B9_%CE%B1%CF%81%CE%BD%CE%B7%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%82_%CE%B1%CE%B8%CE%B5%CF%8A%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82

Αγία Κυριακή Πρέβεζας

Η Αγία Κυριακή βρίσκεται 65 χιλιόμετρα ΒΔ της Πρέβεζας και σε απόσταση 4 χλμ από την Πάργα. Είναι κτισμένη λίγα χιλιόμετρα πριν από τα όρια με τον νομό Θεσπρωτίας, στους νοτιοανατολικούς πρόποδες των Ορέων της Πάργας, πάνω από τον όρμο του Αγίου Νικολάου, σε μέσο σταθμικό υψόμετρο 240 μέτρων. Στην ευρύτερη περιοχή υπάρχει πληθώρα ελαιόδεντρων και εσπεριδοειδών. Κοντά στο σημερινό χωριό και συγκεκριμένα πάνω από τον ορμίσκο του Λιχνού τοποθετείται η προϊστορική Τορύνη, η οποία, κατά την ελληνιστική εποχή, αναπτύχθηκε στη θέση της σημερινής Πάργας. Κατά τη ρωμαϊκή εποχή, υπήρχε εδώ μικρός ρωμαϊκός οικισμός, που έλεγχε δυο φυσικούς όρμους, από τους οποίους περνούσε ο διεθνής θαλάσσιος δρόμος Ιταλίας-Ελλάδας.Στα χρόνια της τουρκοκρατίας, το χωριό ήταν γνωστό με την αλβανική απόδοση της ονομασίας του, Σεντιέλλα και κατοικείτο ως επί το πλείστον από μουσουλμάνους. Το 1913 μετά την απελευθέρωση της Ηπείρου εγκαταστάθηκαν στον οικισμό ελληνικές οικογένειες από γειτονικές περιοχές, οι οποίες το 1924 αγόρασαν το μέχρι τότε τσιφλίκι. Οι οικογένειες αυτές, ασχολήθηκαν κυρίως με την ελαιοκαλλιέργεια που, ακόμη και σήμερα αποτελεί το κύριο εισόδημα των κατοίκων του χωριού ενώ τα τελευταία χρόνια αναπτύχθηκε σημαντικά και ο τουρισμός. Από την άλλη πλευρά, οι μουσουλμάνοι της Αγίας Παρασκευής αποχώρησαν από τον οικισμό και εγκαταστάθηκαν κυρίως στην Τουρκία και την Αλβανία. Το 1960 βρέθηκε και παραδόθηκε από τον ιερέα της κοινότητας στις αρχαιολογικές υπηρεσίες μικρός μαρμάρινος γυναικείος κορμός που ανάγεται στη ρωμαϊκή περίοδο. Στα πλαίσια του ελληνικού κράτους η Αγία Κυριακή υπήχθη αρχικά εντός των ορίων του νομού Πρεβέζης όμως το 1937 αποσπάστηκε στο νομό Θεσπρωτίας. Μεταπολεμικά, το 1946 επανήλθε στο νομό Πρέβεζας ως τμήμα της επαρχίας Νικοπόλεως και Πάργας . Το 1997 μετά τη διοικητική μεταρρύθμιση του σχεδίου Καποδίστρια συμπεριλήφθηκε στο νεοσύστατο δήμο Πάργας. Μετά τις νέες αλλαγές που έφερε το σχέδιο Καλλικράτης στην τοπική αυτοδιοίκηση, συμπεριλήφθηκε στον ομώνυμο διευρυμένο δήμο. Στα δυτικά του οικισμού βρέθηκε μυκηναϊκός θολωτός τάφος. Παράλληλα εντός του οικισμού υπάρχουν διάσπαρτα απομεινάρια αρχαίων κτισμάτων. Κοντά στην Αγία Κυριακή, στη θέση Λίχνος βρίσκονται θαλάσσιες σπηλιές και ομώνυμη παραλία ενώ στα ανατολικά βρίσκονται ο όρμος και η παραλία του «Άη-Γιαννάκη». Η γιορτή και το πανηγύρι της εκκλησίας της Αγίας Κυριακής στις 7 Ιουλίου. (Τα στοιχεία αφορούν στον πραγματικό (de facto) πληθυσμό˙ σε παρένθεση ο μόνιμος πληθυσμός του οικισμού). Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς Μπριτάνικα, 1978, 2006 (ΠΛΜ) Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς, εκδ. 1963 (ΠΛ) Εγκυκλοπαίδεια Δομή, 2002-4 Οργανισμός εκδόσεων «Ελλάδα», χάρτες (Βαρελάς) Ελληνική Στατιστική Αρχή (ΕΣΑ) eetaa.gr margariti-gr.de

Η Αγία Κυριακή είναι οικισμός της δημοτικής κοινότητας, δημοτικής ενότητας και δήμου Πάργας, της περιφερειακής ενότητας (τέως νομού) Πρεβέζης, στην περιφέρεια Ηπείρου, σύμφωνα με το πρόγραμμα Καλλικράτης. Πρίν το πρόγραμμα Καλλικράτης και το σχέδιο Καποδίστριας, ανήκε στην επαρχία Νικοπόλεως και Πάργας του νομού Πρεβέζης, στο γεωγραφικό διαμέρισμα Ηπείρου.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%B3%CE%AF%CE%B1_%CE%9A%CF%85%CF%81%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CE%AE_%CE%A0%CF%81%CE%AD%CE%B2%CE%B5%CE%B6%CE%B1%CF%82

Ρούλα Αλαβέρα

Πέρασμα ([χ.ο.] 1964) Περί της δεσποτείας των αντιαζομένων (Νέα Πορεία, 1969) Το κρανιοτρύπανο (Νέα Πορεία, 1973) Μια ημερομηνία παλιά (Νέα Πορεία, 1974) Δρ. Τζέκυλ. Έι Μίστερ Χάυντ (Νέα Πορεία,1978) Οδοιπορικό: Σχέδιο για άσκηση, (Νέα πορεία, 1982) Ακηδία (Νέα Πορεία, 1983) Υποθέσεις ενός ξοάνου της παρακμής και της Καίτε Κόλλβιτς, (Νέα Πορεία, 1986) Πιθανή Αποκάλυψη-τώρα ενός Δαβίδ απροσδιόριστου (Νέα Πορεία, 1988) "Μπλουζ" - το σώου δεν πήρε τέλος ([χ.ο.]1990) Εννέα λυγμοί για τον καλό άνθρωπο από λάσπη (Νέα Πορεία, 1997) Έξη ελληνικά κεντήματα για την Αμαλία Μεγαπάνου (Νέα Πορεία,1998) Περί της δεσποτείας των πόλεων και των ονειρικών (Κέδρος, 1999) Φιλάρχαιες ξεναγήσεις (Κέδρος, 2001) Mec(c)ano και η Εκάτη (Θερμαϊκός, 2012) "Παρ' ότι ο ποιητικός λόγος της Αλαβέρα στηρίζεται σε σημαντικό βαθμό στη συνειρμική διάπλαση και μοιάζει αυτοματικός, στην ουσία είναι μελετημένος προσεκτικά ως προς τον ρυθμό και τη σύνθεσή του. Επειδή οι επιμέρους εικόνες που τον συνθέτουν δεν έχουν μόνο έναν αλλά πολλούς άξονες, η αίσθηση που μένει είναι η αίσθηση του σπαράγματος, της έκκεντρης μορφής που γενικά έχει ο σύγχρονος κατακερματισμένος κόσμος. Αντιλυρική αλλά έντονα αισθησιακή, με εσωτερικό πάθος και φρενήρη ορμή, η ποίηση της Αλαβέρα ζητά να εντοπίσει το αυθεντικό ακόμα και στο άναρθρο και στο εξωλογικό της γλώσσας. Από αυτή την πλευρά, το έργο της, αν και δεν είναι ευρύτερα γνωστό, αποτελεί μία από τις πιο προωθημένες όψεις του ελληνικού ποιητικού μοντερνισμού, πλησιέστερο στην καινοτόμο γλώσσα και στις νοοτροπίες των ποιητών του 1970 (λ.χ. του Β. Στεριάδη, της Ν. Χατζηδάκι). Μετά τη συγκεντρωτική έκδοση του 2004, τα ποιήματά της φαίνεται ότι εισέρχονται σε έναν νέο κύκλο, με τονισμένη περισσότερο από όσο πριν τη δραματουργική αίσθηση του λόγου.""Η Ρούλα Αλαβέρα (1942) αναγνωρίζει από ένστικτο την παθιασμένη απελπισία και την παθιασμένη πάλη, δίχως να πέφτει ποτέ θύμα ψευδαισθήσεων της στιγμής. Παρατηρεί τις άνισες ακολουθίες της ζωής και σαν θηλυκός Πυγμαλίων προσπαθεί να τις ανατρέψει". Αλέξης Ζήρας, "Αλαβέρα Ρούλα", Λεξικό Νεοελληνικής Λογοτεχνίας. Πρόσωπα, Έργα, Ρεύματα, Όροι, Πατάκης, Αθήνα 2008, σ. 49-50. Θαν. Γεωργιάδης, "Ποίηση στη Θεσσαλονίκη" στο Λογοτεχνία της Θεσσαλονίκης, ειδική έκδοση Νέας Πορείας, Θεσσαλονίκη 1988. Δημ. Γρ. Τσάκωνα, Η Σχολή Θεσσαλονίκης (Πεζογραφία - Ποίηση - Δοκίμιο), Liquid Letter, Αθήνα 1990, (κυρίως) σ. 38, 96, 318, 329-331. http://www.avgi.gr/article/3146106/simeioseis-gia-tin-poiitiki-teletourgia-tis-roulas-alabera http://avgi-anagnoseis.blogspot.gr/2014/06/blog-post_1996.html?utm_source=feedburner&utm_medium=email&utm_campaign=Feed:+blogspot/pBcUS+(%CE%91%CE%9D%CE%91%CE%93%CE%9D%CE%A9%CE%A3%CE%95%CE%99%CE%A3) http://www.biblionet.gr/author/16989/%CE%A1%CE%BF%CF%8D%CE%BB%CE%B1_%CE%91%CE%BB%CE%B1%CE%B2%CE%AD%CF%81%CE%B1 http://www.translatum.gr/forum/index.php/topic,8711.0.html http://www.ekebi.gr/frontoffice/portal.asp?cpage=NODE&cnode=462&t=5 Αρχειοθετήθηκε 2012-06-10 στο Wayback Machine. http://pandektis.ekt.gr/dspace/handle/10442/14056/simple-search?query=%CE%91%CE%BB%CE%B1%CE%B2%CE%AD%CF%81%CE%B1+%CE%A1%CE%BF%CF%8D%CE%BB%CE%B1

Η Ρούλα Αλαβέρα είναι ποιήτρια, σύζυγος του πεζογράφου Τηλέμαχου Αλαβέρα. Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1942, όπου έζησε και δραστηριοποιήθηκε. Οι σπουδές τις ξεκίνησαν με πτυχίο στα Οικονομικά από το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και ολοκληρώθηκαν στη Δραματική Σχολή του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδας (ΚΘΒΕ), στο οποίο κατείχε ιδιαίτερη θέση στο Δ.Σ. του. Τα ποιήματά της είδαν το πρώτο φως της δημοσιότητας το 1963. Μία από τις σταθερές συνεργάτιδες του περιοδικού Νέα Πορεία στον "κύκλο" του οποίου εντάχθηκε μαζί με πολλές λογοτεχνικές προσωπικότητες της Θεσσαλονίκης με επικεφαλής τον πεζογράφο σύζυγό της. Έχει συνεργαστεί δημοσιεύοντας κείμενά της τόσο με λογοτεχνικά περιοδικά (Νέα Πορεία, Ευθύνη, Εντευκτήριο, Παρέμβαση, κ.α.) όσο και με εφημερίδες (Αυγή και Αγγελιοφόρος), όπως επίσης ασχολήθηκε και με το δημόσιο και το ιδιωτικό ραδιόφωνο. Είναι μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων και χρησιμοποιεί συχνά το λογοτεχνικό ψευδώνυμο Σταύρος Σγουρός.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CE%BF%CF%8D%CE%BB%CE%B1_%CE%91%CE%BB%CE%B1%CE%B2%CE%AD%CF%81%CE%B1

Κέιτι Χολμς

Η παγοθύελλα (1997) (The Icestorm), του Άνγκ Λι Dawson's Creek (1998-2003) (τηλεοπτική σειρά), του Κέβιν Γουίλιαμσον, με τους Τζέιμς Βαν Ντερ Μπεκ, Τζόσουα Τζάκσον, Μισέλ Γουίλιαμς και Κερ Σμιθ Διαγωγή κόσμια (1998) (Disturbing Behavior), του Ντέηβιντ Νάτερ Go! (1999), του Νταγκ Λίμαν Θέλετε να Σκοτώσετε τον Καθηγητή Σας; (1999) (Teaching Mrs. Tingle), του Κέβιν Γουίλιαμσον Τρομερά Παιδιά (2000) (Wonder Boys), του Κέρτις Χάνσον Το Χάρισμα (2000) (The Gift), του Σαμ Ράιμι Σκοτεινή Απουσία (2002) (Abandon), του Στήβεν Γκάγκαν Τηλε-φονικός θάλαμος (2002) (Phone Booth), του Τζόελ Σουμάχερ, με τους Κόλιν Φάρελ και Κίφερ Σάδερλαντ Το Γλυκό στο Τέλος (2003) (Pieces of April), του Πίτερ Χέτζις Η Κόρη του Προέδρου (2004) (First Daughter), του Φόρεστ Γουίτακερ Batman Begins (2005), του Κρίστοφερ Νόλαν Mad Money (2008) The Romantics (2010) Ο αντι-ήρωας (2011) Ο φύλακας της μνήμης (2014) Γυναίκα από χρυσό (2015) Coda (2020) Συνέντευξη για το Batman Begins Η Katie Holmes στο Rotten Tomatοes

Η Κέιτι Χολμς (αγγλικά: Kate Noelle Holmes, 18 Δεκεμβρίου 1978) είναι Αμερικανίδα ηθοποιός και μοντέλο. Γεννήθηκε στις 18 Δεκεμβρίου του 1978 στο Toledo του Οχάιο. Έγινε γνωστή από το ρόλο της Τζόι Πότερ που έπαιξε στη σειρά Dawson's Creek (1998-2003). Ο πρώτος σημαντικός κινηματογραφικός της ρόλος ήταν στην ταινία του Άνγκ Λι Η παγοθύελλα (The Icestorm). Το 2005 αρραβωνιάστηκε τον ηθοποιό Τομ Κρουζ, και στις 18 Απριλίου 2006 απέκτησαν μια κόρη, την Σούρι.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%AD%CE%B9%CF%84%CE%B9_%CE%A7%CE%BF%CE%BB%CE%BC%CF%82

Πολυκύτταρη καταιγίδα

Ο σχηματισμός πολυκύτταρων καταιγίδων υποδηλώνει ότι στην αρχική καταιγίδα το ανοδικό ρεύμα αντισταθμίζεται από το καθοδικό ρεύμα. Τα νέα κύτταρα σχηματίζονται συνήθως στο δυτικό ή νοτιοδυτικό τμήμα της καταιγίδας, όπου τα καθοδικά ρεύματα των ώριμων κυττάρων συναντούν τον άνεμο, ανυψώνοντας καινούργιες κοιτίδες αέρα και πυροδοτώντας νέα μεταγωγή. Τα ώριμα κύτταρα απαντώνται συνήθως στο κέντρο της καταιγίδας. Τα διασκορπιζόμενα κύτταρα είναι κυρίως στα κατάντη, συνήθως στο ανατολικό ή βορειοανατολικό τμήμα της καταιγίδας. Το πολυκύτταρο σύμπλεγμα συνολικά μπορεί να διαρκέσει πολλές ώρες, ενώ κάθε ένα κύτταρο διαρκεί περίπου από 20 έως 60 λεπτά της ώρας. Αυτές οι καταιγίδες μπορεί να είναι έντονες, ενώ κάποιες φορές έχουν ακανόνιστη πορεία γιατί είναι δυνατό η καταιγίδα να μην ακολουθεί την πορεία των κυττάρων που την απαρτίζουν. Το τυπικό οδόγραφο, δηλαδή το διάγραμμα του ανέμου ως προς το υψόμετρο, απεικονίζει γραμμικά την διάτμηση ανέμου σε σχέση με το υψόμετρο. Η κατακόρυφη διάτμηση ανέμου οδηγεί στην ανάπτυξη μιας ασύμμετρης επιφανειακής σύγκλισης, που σχετίζεται με την εκροή της καταιγίδας. Η ισχυρότερη σύγκλιση λαμβάνει χώρα στην αντίθετη πλευρά από την κίνηση της καταιγίδας. Δηλαδή ενώ τα μεμονωμένα κύτταρα κινούνται κατά μήκος του κάθετου διατμητικού ανέμου, η γραφική παράσταση κινείται στις 30° μοίρες από αυτόν, δηλ. στο 70% της μέσης ταχύτητας ανέμου στο όλο στρώμα της καταιγίδας.Η Διαθέσιμη Δυναμική Ενέργεια Μεταγωγής -ή αλλιώς δείκτης CAPE- είναι μέτρια έως ισχυρή, συνήθως μεταξύ 800 και 1.500 J/kg. Στη Μετεωρολογία, ο δείκτης CAPE (Convective Available Potential Energy) είναι δείκτης ατμοσφαιρικής αστάθειας μαζί και με άλλους δείκτες. Η εικόνα που εμφανίζει στο ραντάρ η καταιγίδα αυτού του τύπου χαρακτηρίζεται από ανακλαστικές προεξοχές στην κορυφή, ιδίως στο νοτιοδυτικό τμήμα του συμπλέγματος. Κάθε ακραίο φαινόμενο σε τέτοιες καταιγίδες προέρχεται κυρίως απ' το υπερισχύον κύτταρο όταν αυτό βρίσκεται κοντά η μετά την κορύφωση της ανοδικής του ενέργειας. Αυτό συμβαίνει γιατί μπορεί να σημειωθεί ισχυρή χαλαζόπτωση από ισχυρό ανοδικό ρεύμα μικρής διάρκειας, με καταστροφικούς ανέμους. Η βροχόπτωση έχει σημαντική επίδραση σε τέτοια συστήματα. Η ταχύτητα και η κατεύθυνση με την οποία ολόκληρο το σύμπλεγμα κινείται κατάντη, επηρεάζει το ύψος βροχόπτωσης σε κάθε τοποθεσία. Μεμονωμένα κύτταρα μπορεί να κινηθούν καθοδικά, αλλά πρόσθετα κύτταρα που σχηματίζονται ανάντη του συμπλέγματος μπορούν να κινηθούν απευθείας πάνω στην διαδρομή των προηγουμένων, σχηματίζοντας έτσι έντονη ηχώ βροχόπτωσης στο ραντάρ.Μια πολυκύτταρη καταιγίδα μπορεί μερικές φορές να εξελιχθεί σε ένα μεσαίο μεταγωγικό σύστημα (MCS) ή σε θυελλώδες μέτωπο. Τα ανοδικά ρεύματα ανασχηματίζουν νέες κυψέλες στο χείλος προσβολής του μετώπου, με ακόλουθα φαινόμενα την βροχή και το χαλάζι. Μεμονωμένα ανοδικά και καθοδικά ρεύματα κατά μήκος του χείλους, μπορούν επίσης να ενισχυθούν, προκαλώντας μεγάλου μεγέθους χαλάζι και έντονη εκροή γραμμικών ανέμων μπροστά από το σύστημα. Σίφωνες -γενικά- αναφέρονται μόνο περιστασιακά. Υπερκύτταρο Καταιγίδα Σωρειτομελανίας Αστραπή Βροντή Χαλάζι Μεσοκυκλώνας Σίφωνας Χιονοθύελλα Χιονοκαταιγίδα Υετός Μετεωρολογικά φαινόμενα

Η πολυκύτταρη καταιγίδα (αγγλικά multicellular thunderstorm) είναι δριμεία καταιγίδα, μεγάλης χρονικής διάρκειας, που αποτελείται από πολλαπλά «κύτταρα», γνωστά ως κύτταρα καταιγίδας. Καθένα από αυτά τα κύτταρα βρίσκεται σε διαφορετικό στάδιο μέσα στον κύκλο εξέλιξης της καταιγίδας. Ως «κύτταρο καταιγίδας» χαρακτηρίζεται μια μάζα αέρα που περιέχει ανοδικά και καθοδικά ρεύματα σε βρόχο μεταγωγής (κυκλική μετάδοση θερμότητας σε υγρά ή αέρια), η οποία μετακινείται και αντιδρά ως μονάδα, αποτελώντας τον μικρότερο δυνατό «πυρήνα» ενός καταιγιδοφόρου συστήματος. Μια οργανωμένη ομάδα καταιγιδοφόρων νεφών, συνεπώς θεωρείται ως σειρά κυττάρων καταιγίδας με τα ανοδικά και τα καθοδικά ρεύματα να είναι μεταξύ τους ανεξάρτητα ή να αλληλοεπηρεάζονται.Αυτά τα διαφορετικά κύτταρα διασκορπίζονται καθώς σχηματίζονται νέοι πυρήνες που συνεχίζουν τη δράση και την εξέλιξη του πολυκύτταρου συμπλέγματος καταιγίδας, με κάθε πυρήνα να εναλλάσσεται ως το κυρίαρχο κύτταρο του συμπλέγματος.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%BF%CE%BB%CF%85%CE%BA%CF%8D%CF%84%CF%84%CE%B1%CF%81%CE%B7_%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%B1%CE%B9%CE%B3%CE%AF%CE%B4%CE%B1

Κυπριακές προεδρικές εκλογές 1978

Ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας εκλεγόταν (και εκλέγεται) άμεσα από τον λαό με καθολική και μυστική ψηφοφορία. Η θητεία του προέδρου είναι πενταετής. Ξεκινά την ημέρα εγκαταστάσεως του ενώπιον της Βουλής των Αντιπροσώπων, όπου ο εκλεγμένος πρόεδρος δίνει τη νενομισμένη διαβεβαίωση.Όταν μόνο ένας υποψήφιος υποβάλλει υποψηφιότητα, τότε ανακηρύσσεται ως εκλεγείς Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας, χωρίς ψηφοφορία. Όταν οι υποψήφιοι είναι περισσότεροι από έναν, τότε εκλέγεται ο υποψήφιος που εξασφαλίζει πάνω από το 50% των εγκύρων ψήφων. Αν κανένας από τους υποψήφιους δεν εξασφαλίσει την απαιτούμενη πλειοψηφία, τότε διεξάγεται επαναληπτική εκλογή την αντίστοιχη μέρα της αμέσως επόμενης βδομάδας ανάμεσα στους δυο υποψηφίους που πήραν τις περισσότερες ψήφους. Ο υποψήφιος που παίρνει, κατά την επαναληπτική εκλογή, το μεγαλύτερο αριθμό ψήφων θεωρείται εκλεγείς.Η εκλογή του νέου Προέδρου της Δημοκρατίας γίνεται πριν από τη λήξη της θητείας του απερχόμενου προέδρου, έτσι ώστε ο νεοεκλεγόμενος πρόεδρος να είναι σε θέση να αναλάβει τα καθήκοντα του όταν η θητεία αυτή λήξει.Σε περίπτωση που η θέση του Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας παραμένει κενή, διεξάγεται αναπληρωματική εκλογή εντός 45 ημερών από την ημέρα που η θέση παρέμεινε κενή. Η θητεία του εκλεγομένου με αναπληρωματική εκλογή προέδρου είναι ίση με τη μη εκπνεύσασα περίοδο της θητείας του προηγούμενου προέδρου.Σε περίπτωση προσωρινής απουσίας ή προσωρινού κωλύματος του Προέδρου της Δημοκρατίας, τον αναπληροί ο Πρόεδρος της Βουλής των Αντιπροσώπων. Η θητεία της κυβέρνησης Αρχιεπισκόπου Μακαρίου Γ΄ 1973 ολοκληρωνόταν τον Φεβρουάριο του 1978. Ωστόσο, λόγω του θανάτου του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου Γ΄ στις 3 Αυγούστου 1977, η θητεία της κυβέρνησης ολοκληρώθηκε πρόωρα. Προεδρεύων της Κυπριακής Δημοκρατίας ανέλαβε ο πρόεδρος της Βουλής των Αντιπροσώπων Σπύρος Κυπριανού. Οι αναπληρωματικές εκλογές ορίστηκαν για τις 10 Σεπτεμβρίου 1977. Ο Σπύρος Κυπριανού ήταν και ο μόνος που υπέβαλλε υποψηφιότητα και έτσι την 1η Σεπτεμβρίου 1977 ανακηρύχθηκε Πρόεδρος της Δημοκρατίας, με τη συμφωνία όλων των κομμάτων. Η θητεία του ήταν ίση με τη μη εκπνεύσασα περίοδο της θητείας του προηγούμενου προέδρου. Οι προεδρικές εκλογές του 1978 ήταν προγραμματισμένες για τις 5 Φεβρουαρίου 1978.Στις 10 Νοεμβρίου 1977 ο ΔΗΣΥ εξήγγειλε την υποψηφιότητα του Γλαύκου Κληρίδη. Στις 22 Νοεμβρίου 1977 το ΔΗΚΟ ανακοίνωσε την υποψηφιότητα του Σπύρου Κυπριανού. Ο πρόεδρος της ΕΔΕΚ Βάσος Λυσσαρίδης ανήγγειλε ότι θα υπέβαλλε υποψηφιότητα αν αποτύγχαναν προτάσεις του προς το ΔΗΚΟ και το ΑΚΕΛ για καθορισμό μίνιμουμ προγράμματος συνεργασίας.Στις 14 Δεκεμβρίου 1977 απήχθη από το στρατόπεδο καταδρομών όπου υπηρετούσε τη στρατιωτική του θητεία ο πρωτότοκος γιος του Σπύρου Κυπριανού, Αχιλλέας Κυπριανού. Το γεγονός αυτός δημιούργησε κλίμα ανησυχίας ότι ο κίνδυνος από ανατρεπτικά στοιχεία του 1974 (όταν και πραγματοποιήθηκε το πραξικόπημα) δεν είχε εκλείψει. Οι απαγωγείς μέσω μαγνητοταινίας ζήτησαν γενική αμνηστία σε όλους τους πολιτικούς κατάδικους, υπόδικους και καταζητούμενους.Στις 16 Δεκεμβρίου ο Γλαύκος Κληρίδης ανακοίνωσε την απόφαση του να μη διεκδικήσει την προεδρία του κράτους, σε ένδειξη ομοψυχίας του πολιτικού κόσμου και για να μην εμπλακεί η χώρα σε προεκλογικές αντιπαραθέσεις, μέσα στις δραματικές συνθήκες που είχαν διαμορφωθεί. Δύο μέρες αργότερα ο Αχιλλέας Κυπριανού αφέθηκε ελεύθερος.Η υποβολή των υποψηφιοτήτων έγινε στις 26 Ιανουαρίου 1978. Ο Σπύρος Κυπριανού ήταν ο μόνος που έθεσε υποψηφιότητα και ως εκ τούτου μετά τη λήξη της προθεσμίας υποβολής υποψηφιοτήτων, ανακηρύχθηκε Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Στην πιο κάτω λίστα αναγράφονται τα πρόσωπα που απέστειλαν συγχαρητήριο τηλεγράφημα προς τον εκλεγέντα πρόεδρο. ο πρόεδρος της Ελλάδας Κωνσταντίνος Τσάτσος ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ Ανδρέας Παπανδρέου ο Γενικός Γραμματέας του ΚΚΕ Χαρίλαος Φλωράκης ο Γραμματέας της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ Εσωτερικού Μπάμπης Δρακόπουλος ο πρώην αρχηγός της ΕΔΗΚ Γεώργιος Μαύρος ο πρόεδρος της Γαλλίας Βαλερί Ζισκάρ ντ'Εσταίν ο πρόεδρος του Κρατικού Συμβουλίου της Βουλγαρίας Τόντορ Ζίβκοφ ο αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος Σεραφείμ ο Γενικός Γραμματέας της ΕΔΗΚ Μιχάλης Παπακωνσταντίνου ο πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Πρωτοβουλίας Γεώργιος - Αλέξανδρος Μαγκάκης ο βουλευτής επικρατείας Παναγιώτης Κανελλόπουλος ο πρόεδρος της ΕΔΑ Ηλίας Ηλίου ο πρόεδρος του Κόμματος των Νεοφιλελευθέρων Κωνσταντίνος Μητσοτάκης ο σάχης της Περσίας Μοχάμεντ Ρεζά Παχλαβί ο υπουργός εξωτερικών της Ελλάδας Παναγής Παπαληγούρας ο υφυπουργός εξωτερικών της Ελλάδας Ανδρέας Φ. Ζαΐμης ο μόνιμος αντιπρόσωπος της Ελλάδας στον ΟΗΕ Γεώργιος Παπούλιας ο πρώην πρωθυπουργός της Ελλάδας Γεώργιος Αθανασιάδης ο πρόεδρος των ΗΠΑ Τζίμι Κάρτερ ο πρόεδρος του προεδρείου του ανώτατου σοβιέτ της Σοβιετικής Ένωσης Λεονίντ Μπρέζνιεφ ο γενικός γραμματέας της Κοινοπολιτείας των Εθνών Σρίνταθ Ράμφαλ ο πρωθυπουργός της Μεγάλης Βρετανίας Τζέιμς Κάλαχαν ο πρόεδρος της Γιουγκοσλαβίας Γιόσιπ Μπροζ Τίτο ο πρόεδρος του Ισραήλ Εφραίμ Κατζίρ ο πρόεδρος της Βουλής των Ελλήνων Δημήτριος Παπασπύρου ο Υπουργός Άμυνας της Ελλάδας Ευάγγελος Αβέρωφ ο υφυπουργός εξωτερικών της Ελλάδας Ανδρέας Ανδριανόπουλος ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης της Ελλάδας Κωνσταντίνος Παπακωνσταντίνου ο αρχηγός του ΓΕΕΘΑ Ιωάννης Ντάβος ο πρόεδρος της Ρουμανίας Νικολάε Τσαουσέσκου ο αρχηγός της οργάνωσης για την απελευθέρωση της Παλαιστίνης Γιάσερ Αραφάτ ο πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης του Συμβουλίου της Ευρώπης Καρλ Τσέρνετς ο πρόεδρος του Λουξεμβούργου Γκαστόν Θορν ο πρόεδρος της Αιγύπτου Ανουάρ Σαντάτ ο πρόεδρος της Πολωνίας Χέρνικ Τζαμπλόνσκι ο πρόεδρος του Λιβάνου Ηλίας Σαρκίς ο πρόεδρος της Βόρειας Κορέας Κιμ Ιλ-σονγκ ο πρόεδρος της Ιταλίας Τζιοβάννι Λεόνε ο βασιλιάς του Μαρόκου Χασάν Β΄ ο πρωθυπουργός του κρατικού συμβουλίου της Κίνας Χούα Κούο Φενγκ ο πρόεδρος της Τσεχοσλοβακίας Γκούσταβ Χούζακ ο πρόεδρος της Ουγγαρίας Παλ Λοσόντσι ο Γενικός Γραμματέας της Κεντρικής Επιτροπής του Ενιαίου Σοσιαλιστικού Κόμματος Γερμανίας Έριχ Χόνεκερ ο ύπατος αρμοστής του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες Πουλ Χάρτλινγκ ο πρόεδρος της Μογγολίας Γου Τσέντενμπαλ. Κυβέρνηση Σπύρου Κυπριανού 1978 «Προεδρικές εκλογές 1978». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 11 Απριλίου 2020. Ανακτήθηκε στις 11 Απριλίου 2020. «Οι προεδρικές εκλογές στην Κύπρο». www.kathimerini.gr. 25 Σεπτεμβρίου 2017. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 10 Απριλίου 2020. Ανακτήθηκε στις 10 Απριλίου 2020. «Eκλογές - Προεδρικές». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 10 Απριλίου 2020. Ανακτήθηκε στις 10 Απριλίου 2020. «ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΕΚΛΟΓΗΣ ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ» (PDF). Υπουργείο Εσωτερικών. 1 Νοεμβρίου 2017. σελίδες 3–7. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 11 Απριλίου 2020. Ανακτήθηκε στις 11 Απριλίου 2020. Νικόλα, Νικόλας (28 Ιανουαρίου 2018). «Από τον Μακάριο στο σήμερα». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 12 Απριλίου 2020. Ανακτήθηκε στις 12 Απριλίου 2020. Προεδρικές εκλογές στην Κύπρο 1960-2013 - Ιστορικό αφιέρωμα Σπύρος Κυπριανού - Κατάθεση υποψηφιότητας - Προεδρικές εκλογές 1978 Σπύρος Κυπριανού - Τελετή εγκατάστασης-διαβεβαίωσης προέδρου Κυπριανού - Τελετή εγκατάστασης προέδρου - 1978

Οι Προεδρικές Εκλογές του 1978 ήταν οι τέταρτες προεδρικές εκλογές που διεξήχθησαν στην Κύπρο μετά την ανακήρυξη της ανεξαρτησίας της χώρας. Μοναδικός υποψήφιος ήταν ο Σπύρος Κυπριανού, ο οποίος ανακηρύχθηκε πρόεδρος χωρίς τη διεξαγωγή ψηφοφορίας.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%85%CF%80%CF%81%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CE%AD%CF%82_%CF%80%CF%81%CE%BF%CE%B5%CE%B4%CF%81%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82_%CE%B5%CE%BA%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AD%CF%82_1978

Έλεν Πράις

Η Πράις εγκαταστάθηκε στη Βιέννη σε ηλικία 18 ετών και ξεκίνησε μαθήματα ξιφασκίας από τη θεία της. Μέσα σε λιγότερο από δύο χρόνια κατέκτησε την 3η θέση στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα της Βιέννης. Αργότερα παντρεύτηκε με τον δρα Μίλερ και απέκτησαν 2 γιους. Κατέκτησε τρεις παγκόσμιους τίτλους (1947, 1949, 1950) και πολυάριθμους εθνικούς τίτλους (17) σε επίπεδο Αυστρίας. Κάποια χρόνια, η Μίλερ- Πράις εισήλθε στο βιβλίο των ρεκόρ Γκίνες για τη μακροβιότερη παρουσία σε Ολυμπιακούς Αγώνες για οποιαδήποτε γυναίκα, από το 1932 ως το 1956. Με διπλή υπηκοότητα από Γερμανία και Αυστρία, απορρίφθηκε το αίτημά της να εκπροσωπήσει τη Γερμανία στο αγώνισμα της ξιφασκίας στους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Λος Άντζελες το 1932. Στους ίδιους αγώνες εκπροσώπησε την Αυστρία και κέρδισε την Αγγλίδα Χέδερ Τζούντι Γκίνες και μαζί το χρυσό μετάλλιο. Στις Ολυμπιάδες του 1936 και του 1948 η Μίλερ-Πράις κατέκτησε χάλκινα μετάλλια. Σε ηλικία 44 ετών έφτασε στον τελικό των Ολυμπιακών Αγώνων του 1956 στη Μελβούρνη και κατατάχθηκε 7η. Ασχολήθηκε εκτός από τον αθλητισμό και με τη μουσική, ενώ μετά την απόσυρσή της από το άθλημα, δίδαξε Μουσική στη Βιέννη. Ήταν επίκουρος καθηγήτρια. Πέθανε στις 18 Νοεμβρίου του 2007 στη Βιέννη, από νεφρική ανεπάρκεια. Αποτελέσματα σε Ολυμπιακούς Αγώνες

Η Έλεν Μίλερ - Πράις (Ellen Müller-Preis, 6 Μαΐου 1912 - 18 Νοεμβρίου 2007) ήταν Αυστριακή ολυμπιονίκης της ξιφασκίας. Γεννήθηκε στο Βερολίνο στις 6 Μαΐου του 1912 και αγωνίστηκε στο ξίφος ασκήσεως. Το 1949 ψηφίστηκε αθλήτρια της χρονιάς στην Αυστρία.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%88%CE%BB%CE%B5%CE%BD_%CE%A0%CF%81%CE%AC%CE%B9%CF%82

Αθλητικός Όμιλος Τραχώνων Αλίμου

Ιδρύθηκε το 1957 με την ονομασία «Αθλητική Ένωση Αγίου Παντελεήμονα» και το 1962 μετονομάστηκε σε «Αθλητικός Όμιλος Τραχώνων Αλίμου». Το 1970, επί δικτατορίας, ανεστάλη η λειτουργία του συλλόγου για να επανιδρυθεί το 1982. Το τμήμα ποδοσφαίρου ανδρών ιδρύθηκε παράλληλα με το σύλλογο το 1957. Αναγνωρίστηκε από την ΕΠΟ με Αριθμό Μητρώου ΕΠΟ 647 και εντάχθηκε στη δύναμη της Ε.Π.Σ. Αθηνών ξεκινώντας από τη Δ΄ Κατηγορία της αγωνιστικής περιόδου 1957-58. Κατά την περίοδο της δικτατορίας ανεστάλη η λειτουργία του συλλόγου και κατ' επέκταση του ποδοσφαιρικού τμήματος, για να επανιδρυθεί το 1982. Την αγωνιστική περίοδο 1982-83 εντάχθηκε στην Γ΄ Κατηγορία της Ε.Π.Σ. Αθηνών και τον Οκτώβριο του 1982 έδωσε τον πρώτο επίσημο αγώνα έπειτα την επανίδρυσή του στην Παλαιά Φώκαια με αντίπαλο τον Πρωτέα νικώντας με 2-0.Από το 1982 έως το 1988 συμμετείχε στην Γ΄ Κατηγορία και από το 1988 έως το 1992 στην Β΄ Κατηγορία. Το 1992 κέρδισε για πρώτη φορά την άνοδο στην Α΄ Κατηγορία της Ε.Π.Σ. Αθηνών, έπειτα από αγώνες μπαράζ με τη Δάφνη Αθηνών, τη Δόξα Αγίας Άννας και τον Πανερυθραϊκό.Ο Α.Ο. Τραχώνων Αλίμου θα βρεθεί εκ νέου στην Γ΄ Κατηγορία και τις χρονιές 2001-02 και 2002-03 γνώρισε δύο συνεχείς ανόδους, επιστρέφοντας στην Α΄ Κατηγορία από τη χρονιά 2003-04. Την αγωνιστική περίοδο 2010-11 αναδείχθηκε Υπερπρωταθλητής Ε.Π.Σ. Αθηνών για πρώτη φορά στην ιστορία του και προβιβάστηκε στην Δ΄ Εθνική Κατηγορία. Το 2013 και έπειτα την αναδιάρθρωση κέρδισε την άνοδο στην Γ΄ Εθνική Ερασιτεχνική Κατηγορία, ενώ την αγωνιστική περίοδο 2013-14 αναδείχθηκε πρωταθλητής στον 5ο όμιλο της Γ΄ Εθνικής και κέρδισε την ιστορική άνοδο στην επαγγελματική Φούτμπολ Λιγκ στην οποία αγωνίστηκε την περίοδο 2014-15 ως ΠΑΕ με την επωνυμία «Α.Ο. Τραχώνων Αλίμου ΠΑΕ». Ωστόσο, βιώνοντας 2 συνεχείς υποβιβασμούς, από την περίοδο 2016-17 αγωνίζεται στο τοπικό ερασιτεχνικό πρωτάθλημα της Ε.Π.Σ. Αθηνών. Το τμήμα ποδοσφαίρου γυναικών του συλλόγου ιδρύθηκε το 2017 αρχικά με τμήματα υποδομών. Το 2018 δημιουργήθηκε αγωνιστικό τμήμα και ξεκίνησε από την Γ΄ Εθνική Κατηγορία την αγωνιστική περίοδο 2018-19. Την αγωνιστική περίοδο 2019-20, στη δεύτερη επίσημη συμμετοχή της ομάδας στα πρωταθλήματα, αναδείχθηκε πρωταθλήτρια του 6ου ομίλου και κέρδισε την άνοδο στην Β΄ Εθνική Κατηγορία. Το τμήμα στίβου του συλλόγου ιδρύθηκε το 2018. Το τμήμα πετοσφαίρισης γυναικών του συλλόγου ιδρύθηκε το 1982. Το 2012 αποσχίστηκε από το σύλλογο δρώντας έκτοτε σαν ανεξάρτητος σύλλογος με την επωνυμία «Αθλητικός Πολιτιστικός Σύλλογος Αλίμου». Το τμήμα καλαθοσφαίρισης ανδρών του συλλόγου συγχωνεύτηκε με τον Α.Ο. Δίας Αλίμου το 2004 δημιουργώντας την «Ένωση Τραχώνων-Δία Αλίμου». Επίσημη ιστοσελίδα

Ο Αθλητικός Όμιλος Τραχώνων Αλίμου είναι αθλητικός σύλλογος που εδρεύει στην περιοχή του Άνω Καλαμακίου στο δήμο Αλίμου. Επίσημο έτος ίδρυσής του είναι το 1957 και χρώματά του το μπλε και το λευκό. Διαθέτει τμήματα ποδοσφαίρου ανδρών, ποδοσφαίρου γυναικών και στίβου, ενώ στο παρελθόν διέθετε και τμήματα πετοσφαίρισης γυναικών και καλαθοσφαίρισης ανδρών.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%B8%CE%BB%CE%B7%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%82_%CE%8C%CE%BC%CE%B9%CE%BB%CE%BF%CF%82_%CE%A4%CF%81%CE%B1%CF%87%CF%8E%CE%BD%CF%89%CE%BD_%CE%91%CE%BB%CE%AF%CE%BC%CE%BF%CF%85

Εκλεκτοράτο της Σαξονίας

Sources in German: Reiner Groß: Die Wettiner. Kohlhammer Verlag, Stuttgart 2007, (ISBN 978-3-17-018946-1). Reiner Groß (Hrsg.): Landtage in Sachsen 1438–1831. Beiträge auf dem von der Professur Regionalgeschichte Sachsens der Technischen Universität Chemnitz veranstalteten wissenschaftlichen Kolloquium am 25. Februar 2000. Technische Universität Chemnitz, Chemnitz 2000. Katrin Keller: Kleinstädte in Kursachsen. Wandlungen einer Städtelandschaft zwischen Dreißigjährigem Krieg und Industrialisierung. Böhlau, Köln/Weimar/Wien 2001, (ISBN 3-412-11300-X). Frank-Lothar Kroll (Hrsg.): Die Herrscher Sachsens. Markgrafen, Kurfürsten, Könige 1089–1918. C.H. Beck, München 2007, (ISBN 978-3-406-54773-7). Nina Krüger: Landesherr und Landstände in Kursachsen auf den Ständeversammlungen der zweiten Hälfte des 17. Jahrhunderts. Lang, Frankfurt am Main/Berlin/Bern [u. a.] 2007, (ISBN 978-3-631-54598-0). Hans-Walter Krumwiede: Zur Entstehung des landesherrlichen Kirchenregimentes in Kursachsen und Braunschweig-Wolfenbüttel (= Studien zur Kirchengeschichte Niedersachsens. Band 16). Vandenhoeck und Ruprecht, Göttingen 1967. Heinrich Kühne: Die Askanier. Drei Kastanien Verlag, Wittenberg 1999, (ISBN 3-933028-14-0). Heiner Lück: Die kursächsische Gerichtsverfassung 1423–1550 (= Forschungen zur deutschen Rechtsgeschichte. Band 17). Böhlau, Köln/Weimar/Wien 1997, (ISBN 3-412-12296-3). Frank Müller: Kursachsen und der böhmische Aufstand 1618–1622. Aschendorff, Münster 1997, (ISBN 3-402-05674-7). Marcus von Salisch: Treue Deserteure: Das kursächsische Militär und der Siebenjährige Krieg (= Militärgeschichtliche Studien. Band 41). Oldenbourg, München 2008, (ISBN 3-486-84852-6). Uwe Schirmer: Kursächsische Staatsfinanzen (1456–1656). Strukturen – Verfassung – Funktionseliten (= Quellen und Forschungen zur sächsischen Geschichte. Band 28). Steiner, Stuttgart 2006, (ISBN 3-515-08955-1).Sources in English: Hans-Albrecht Koch. Dresden: Crossroads of Europe. Library of Congress Prof. Koch's Remarks - Dresden: Treasures from the Saxon State Library | Exhibitions - Library of Congress [retrieved 2018.11.27] Chancellery of Saxony. Coat of arms of Saxony Information in English language - Coat of Arms Αρχειοθετήθηκε 2021-03-08 στο Wayback Machine. [retrieved 2018.11.27] Caroline Schelling. trans. Doug Scott (2014). "Germany in the Late 18th Century" Supplementary Appendix: Germany in the late 18th Century – Caroline Schelling

Το Εκλεκτοράτο της Σαξονίας Το Εκλογικό Μέγαρο της Σαξονίας (Γερμανικά: Kurfürstentum Sachsen, επίσης Kursachsen) ήταν κρατίδιο της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας που ιδρύθηκε όταν ο αυτοκράτορας Κάρολος Δ΄ έθεσε το Ασκάνιο Δουκάτο της Σαξονίας-Βίτενμπεργκ σε Εκλεκτοράτο από το Χρυσό Ταύρο του 1356.Αποτελούσε μια περιοχή περίπου 40.000 τετραγωνικών χιλιομέτρων (15.445 τετραγωνικά μίλια). Με την εξαφάνιση του Οίκου των Ασκάνια, προσφέρθηκε στους Μαργράβους του Μάισεν από τη δυναστεία των Βέττιν το 1423, ο οποίος μετέφερε την κατοικία του Δούκα από τον ποταμό Έλβα στη Δρέσδη. Μετά τη διάλυση της αυτοκρατορίας το 1806, οι Εκλέυτορες των Βέττιν έθεσαν τη Σαξονία σε ένα εδαφικά μειωμένο βασίλειο.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BA%CE%BB%CE%B5%CE%BA%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%AC%CF%84%CE%BF_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%A3%CE%B1%CE%BE%CE%BF%CE%BD%CE%AF%CE%B1%CF%82

Ιωάννης Βουλπιώτης

Γεννήθηκε το 1902 στην Αθήνα και ήταν γιος του Κωνσταντίνου Βουλπιώτη, αξιωματικού του ελληνικού Στρατού Ξηράς με καταγωγή από τη Βούλπη της Ευρυτανίας, και της Θαλίας Αγγελοπούλου - Αθανάτου, συγγενής του νομικού Θρασύβουλου Αγγελόπουλου - Αθανάτου. Από την πλευρά του πατέρα του καταγόταν από οικογένεια οπλαρχηγών και ήταν εγγονός του Δημητρίου Βουλπιώτη, βουλευτή και υπουργού Δικαιοσύνης και Παιδείας στις κυβερνήσεις του Χαριλάου Τρικούπη.Περάτωσε τις εγκύκλιες σπουδές του στο Α΄ Γυμνάσιο Αθηνών, όπου σύμφωνα με την κόρη του, Ιζαμπέλλα Παλάσκα, είχε καθηγητή τον Δημήτρη Γληνό. Μετά την αποφοίτησή του από το γυμνάσιο, ο Βουλπιώτης εγκαταστάθηκε στο Μόναχο, όπου σπούδασε ηλεκτρονική μηχανολογίας στο εκεί Πολυτεχνείο (Technische Universität München). Κατά την παραμονή του στη Γερμανία προσελήφθη ως στέλεχος του συγκροτήματος AEG - Siemens - Telefunken. Στη συνέχεια ανέλαβε το ερευνητικό τμήμα της Siemens, το οποίο και εκπροσώπησε σε διάφορες χώρες. Ο Βουλπιώτης έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο στη διείσδυση του γερμανικού κεφαλαίου στην Ελλάδα. Το 1938 εγκαταστάθηκε στην Αθήνα με τις ιδιότητες του εκπροσώπου της Siemens και της Telefunken και έδρασε προς την κατεύθυνση σύναψης συμβάσεων για μεγάλες προμήθειες από το Ελληνικό Δημόσιο. Στην Κατοχή ανέλαβε τη γενική διεύθυνση της νεοϊδρυθείσας Ανώνυμου Ελληνικής Ραδιοφωνικής Εταιρείας (ΑΕΡΕ, που υπήρξε ο προπομπός του ΕΙΡ και της ΕΡΤ), την οποία μετέτρεψε σε προπαγανδιστικό όργανο του Τρίτου Ράιχ. Υπήρξε ένας από τους βασικούς παράγοντες, μαζί με τον πρώην δικτάτορα Θεόδωρο Πάγκαλο και τον Στυλιανό Γονατά, που κινήθηκαν παρασκηνιακά για τη διεύρυνση των μηχανισμών καταστολής του ελληνικού δοσιλογικού κράτους και τη συγκρότηση των Ταγμάτων Ασφαλείας. Σε αυτό το πλαίσιο, η δράση του Βουλπιώτη συμπλέχτηκε το 1943 με την κρίση στην οργάνωση του ΕΔΕΣ στην Αθήνα και τη δημιουργία του λεγόμενου «προδοτικού» ΕΔΕΣ Αθηνών, ο οποίος αποκηρύχτηκε από το αρχηγό Ναπολέοντα Ζέρβα. Το επίσημο όργανο της Κεντρικής Επιτροπής του ΕΔΕΣ, η εφημερίδα Δημοκρατική Σημαία, κατήγγειλε τον Βουλπιώτη ως «σύνδεσμο των Γερμανών» με την «προδοτική Κυβέρνηση» του Ιωάννη Ράλλη. Ο ίδιος ο Ζέρβας, σε επιστολές του προς μέλη της οργάνωσης, έγραφε ότι ο Βουλπιώτης ήταν «καθαρά Γκεσταπίτης» και καλούσε να πάψει κάθε επαφή μαζί του και με την Κυβέρνηση του Ράλλη, «με τον Κατακτητήν και τους Προδότας».Μετά την Απελευθέρωση ο Βουλπιώτης συνελήφθη και παραπέμφθηκε σε δίκη δυο φορές. Κατηγορήθηκε ως προπαγανδιστής του εχθρού και ότι με τη δράση του είχε παρασύρει μέλη αντιστασιακών οργανώσεων. Για πρώτη φορά δικάστηκε από το Ειδικό Δικαστήριο Δοσιλόγων το Νοέμβριο του 1947. Απαλλάχτηκε από τις κατηγορίες και του αποδόθηκαν πίσω τα περιουσιακά στοιχεία του, που είχαν στο μεταξύ κατασχεθεί. Για δεύτερη φορά δικάστηκε τον Φεβρουάριο του 1948, μετά από αναθεώρηση της δίκης που ζήτησε ο Ειδικός Επίτροπος του δικαστηρίου, χαρακτηρίζοντας την απαλλαγή «εσφαλμένη». Στη νέα δίκη, από την οποία απουσίαζαν πολλοί από τους μάρτυρες κατηγορίας, αν και ο Επίτροπος ζήτησε πάλι να ανακηρυχτεί ο Βουλπιώτης «ένοχος εθνικής αναξιότητος», αυτός απαλλάχτηκε λόγω αμφιβολιών.Πέθανε στις 7 Σεπτεμβρίου 1999 στην Αθήνα. Τον Σεπτέμβριο του 1940 είχε νυμφευθεί τη Θεσσαλονικιά Έλεν Ευγενίδη. Τη δεκαετία του 1950 ο Βουλπιώτης πρωταγωνίστησε στη διαμάχη μεταξύ Παπάγου - Μαρκεζίνη, που οδήγησε στην αποχώρηση του δεύτερου από τον Ελληνικό Συναγερμό. Ειδικότερα, τον Νοέμβριο του 1954 η κυβέρνηση Παπάγου αποφάσισε να προχωρήσει στην προκήρυξη διεθνή διαγωνισμού για την προμήθεια τηλεφωνικού και ραδιοφωνικού εξοπλισμού, απόφαση για την οποία διαμαρτυρήθηκε έντονα ο Βουλπιώτης. Ισχυρίστηκε ότι η ελληνική κυβέρνηση, δια του τότε υπουργού Σπυρίδωνα Μαρκεζίνη, είχε δεσμευθεί προς την εταιρεία Siemens. Μετά από παρασκηνιακές συναντήσεις και επικοινωνίες στις οποίες ο Βουλπιώτης υποστήριξε ότι με εντολή του Μαρκεζίνη είχε σταλεί στη Γερμανία προς ανεύρεση πιστώσεων (παρουσιάζοντας παράλληλα επιστολή του Μαρκεζίνη), με την οποία αναλάμβανε συγκεκριμένες δεσμεύσεις προς τις γερμανικές εταιρείες. Επίσης, ισχυρίστηκε ότι ο Μαρκεζίνης και ο Αθανάσιος Καψάλης, που ήταν υπουργός Οικονομικών, επιχείρησαν να τον αποτρέψουν από τη δημοσιοποίηση των επιστολών. Ο Αλέξανδρος Παπάγος δημοσιοποίησε το θέμα, προκαλώντας την αντίδραση του Μαρκεζίνη, ο οποίος διέψευσε τον Βουλπιώτη, ισχυριζόμενος -όπως και αποδείχτηκε- ότι η επιστολή που είχε παρουσιάσει δεν ήταν η υπογραφείσα, αλλά σχέδιο αυτής. Το όλο θέμα προκάλεσε έντονες αντιδράσεις και η ελληνική κυβέρνηση δεσμεύθηκε έναντι της γερμανικής πως θα τηρούσε τις υποχρεώσεις της. Κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων με τη Siemens, ο Βουλπιώτης φέρεται να προχώρησε σε υπερβολικές απαιτήσεις, με αποτέλεσμα οι Κωνσταντίνος Γ. Καραμανλής (υπουργός δημοσίων έργων) και Κωνσταντίνος Παπακωνσταντίνου (υφυπουργός συγκοινωνιών) να αποχωρήσουν από αυτές. Μετά από αυτή την εξέλιξη, τον Αύγουστο του 1955, ο Βουλπιώτης απέστειλε επιστολή στον Παπάγο, με την οποία τον ενημέρωνε ότι ο Παπακωνσταντίνου του ζήτησε 100.000 δολάρια προκειμένου να υπογράψει τη σύμβαση. Ο Παπακωνσταντίνου αρνήθηκε την κατηγορία, υπέβαλε την παραίτησή του -η οποία δεν έγινε δεκτή- και κατέθεσε μήνυση εναντίον του Βουλπιώτη, ενώ ταυτόχρονα αποκάλυψε πως ο τελευταίος απαιτούσε να προσληφθεί ως τεχνικός σύμβουλος, με αμοιβή ένα εκατομμύριο δολάρια. Λίγες μέρες αργότερα, η Siemens έπαυσε τον Βουλπιώτη από τη θέση του εκπροσώπου της, δηλώνοντας άγνοια για τις ενέργειές του και αποστέλλοντας στελέχη της από τη Γερμανία στην Αθήνα, για τη συνέχιση των διαπραγματεύσεων.Στη δίκη που ακολούθησε της κατάθεσης της μήνυσης του Παπακωνσταντίνου, ο Βουλπιώτης καταδικάστηκε για συκοφαντική δυσφήμιση σε ενάμιση χρόνο φυλάκιση. Το Εφετείο, στο οποίο προσέφυγε, επικύρωσε την καταδίκη, με αποτέλεσμα να οδηγηθεί στη φυλακή. Νίκος Βατόπουλος, «Άγγελος ή δαίμονας» [βιβλιοπαρουσίαση], Η Καθημερινή (10 Φεβρουαρίου 2013). Ανακτήθηκε στις 18-01-2018.

Ο Ιωάννης Βουλπιώτης (1902 - 7 Σεπτεμβρίου 1999) ήταν Έλληνας επιχειρηματίας, στέλεχος της Siemens και συνεργάτης των Γερμανών κατά την περίοδο της Κατοχής. Στη σύγχρονη ιστορική έρευνα, ο Βουλπιώτης έχει αναφερθεί ως ένα πρόσωπο που συμπυκνώνει τους δεσμούς σύνδεσης ανάμεσα στην ολιγαρχία του πλούτου της εποχής του και τους δοσιλογικούς μηχανισμούς, καθώς και τη συνέχεια μεταξύ του καθεστώτος της 4ης Αυγούστου, της κατοχικής Ελληνικής Πολιτείας και του μεταπολεμικού-μετεμφυλιακού κρατικού μηχανισμού της Ελλάδας.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CF%89%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B7%CF%82_%CE%92%CE%BF%CF%85%CE%BB%CF%80%CE%B9%CF%8E%CF%84%CE%B7%CF%82

Αυστριακή Αυτοκρατορία

Οι αλλαγές που διαμόρφωσαν τη φύση της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας έλαβαν χώρα κατά τις διασκέψεις στο Ράστατ (1797–1799) και στο Ρέγκενσμπουργκ (1801–1803). Στις 24 Μαρτίου 1803 διακηρύχθηκε η Αυτοκρατορική Αναστολή (Reichsdeputationshauptschluss), που μείωσε δραματικά τον αριθμό των εκκλησιαστικών κρατών της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας από 81 σε μόνο 3 και των ελεύθερων αυτοκρατορικών πόλεων από 51 σε 6. Αυτό το μέτρο απέβλεπε στην αντικατάσταση του παλιού συντάγματος της Αυτοκρατορίας, αλλά η ουσιαστική συνέπειά του ήταν το τέλος της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Λαμβάνοντας υπ' όψη του αυτή τη σημαντική αλλαγή ο Φραγκίσκος Β΄ δημιούργησε τον τίτλο του Αυτοκράτορα της Αυστρίας, για τον ίδιο και τους διαδόχους του. Το 1804 ο Άγιος Ρωμαίος αυτοκράτορας Φραγκίσκος Β΄, που ήταν επίσης κυβερνήτης των εδαφών της Μοναρχίας των Αψβούργων, ίδρυσε την Αυτοκρατορία της Αυστρίας, στην οποία περιλαμβάνονταν όλα τα εδάφη του. Με αυτόν τον τρόπο δημιούργησε μια επίσημη δομή-ομπρέλα για τη Μοναρχία των Αψβούργων, που είχε λειτουργήσει ως σύνθετη μοναρχία για περίπου τριακόσια χρόνια. Το έκανε επειδή προέβλεπε είτε το τέλος της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, είτε την ενδεχόμενη ανάρρηση ως Αυτοκράτορά της του Ναπολέοντα, που είχε νωρίτερα εκείνο το έτος υιοθετήσει τον τίτλο του Αυτοκράτορα των Γάλλων. Ο Φραγκίσκος Β΄ τελικά εγκατέλειψε τον τίτλο του Γερμανού-Ρωμαίου Αυτοκράτορα αργότερα το 1806. Για να προστατεύσει το αυτοκρατορικό καθεστώς της δυναστείας του υιοθέτησε τον επιπλέον κληρονομικό τίτλο του Αυτοκράτορα της Αυστρίας. Εκτός από τη συμπερίληψή τους σε ένα νέο «Kaiserthum» οι λειτουργίες της δομής-ομπρέλας και το καθεστώς των συνιστωσών εδαφών της στην αρχή παρέμειναν σχεδόν ίδιες όπως ήταν υπό τη σύνθετη μοναρχία που υπήρχε πριν από το 1804. Αυτό αποδείχθηκε ιδιαίτερα από το καθεστώς του Βασιλείου της Ουγγαρίας, μιας χώρας που δεν ανήκε ποτέ στην Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και που πάντα θεωρείτο ξεχωριστό βασίλειο - μια κατάσταση που επιβεβαιώθηκε από το άρθρο Χ, που προστέθηκε στο σύνταγμα της Ουγγαρίας το 1790, κατά τη φάση της σύνθετης μοναρχίας και περιέγραφε το κράτος ως Regnum Independens. Οι υποθέσεις της Ουγγαρίας παρέμειναν υπό τη διαχείριση των θεσμών της (Βασιλιά και Δίαιτα) όπως είχαν προηγουμένως. Έτσι κανένας αυτοκρατορικός θεσμός δεν εμπλεκόταν στη διακυβέρνησή του. Η πτώση και Διάλυση της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας επιταχύνθηκε από τη Γαλλική παρέμβαση τον Σεπτέμβριο του 1805. Στις 20 Οκτωβρίου 1805 ένας Αυστριακός στρατός υπό τον Στρατηγό Καρλ Μακ φον Λάιμπεριχ ηττήθηκε από τον Γαλλικό στρατό κοντά στην πόλη της Ουλμ. Η γαλλική νίκη κατέληξε στην αιχμαλωσία 20.000 Αυστριακών στρατιωτών και πολλών κανονιών. Ο στρατός του Ναπολέοντα πέτυχε άλλη μία νίκη στο Άουστερλιτς στις 2 Δεκεμβρίου 1805. Υπό το φως αυτών των γεγονότων ο Φραγκίσκος αναγκάσθηκε να διαπραγματευθεί με τους Γάλλους από τις 4 ως τις 6 Δεκεμβρίου 1805. Αυτές οι διαπραγματεύσεις κατέληξαν σε ανακωχή στις 6 Δεκεμβρίου 1805. Οι γαλλικές νίκες ενθάρρυναν τους ηγεμόνες ορισμένων αυτοκρατορικών χωρών να συμμαχήσουν με τους Γάλλους και να διεκδικήσουν και την τυπική ανεξαρτησία τους από την Αυτοκρατορία. Στις 10 Δεκεμβρίου 1805 ο πρίγκιπας-εκλέκτορας και Δούκας της Βαυαρίας Μαξιμιλιανός Δ΄ Ιωσήφ ανακήρυξε τον εαυτό του βασιλιά και τον ακολούθησε ο Δούκας της Βυρτεμβέργης Φρειδερίκος Γ΄ στις 11 Δεκεμβρίου στις 12 Δεκεμβρίου. Ο Κάρολος Φρειδερίκος Μαργράβος της Βάδης πήρε τον τίτλο του Μεγάλου Δούκα. Επιπλέον αυτές τις χώρες υπέγραψαν σύμφωνα με τη Γαλλία και έγιναν σύμμαχοί της. Η Συνθήκη του Πρεσβούργου (σήμερα Μπρατισλάβα) μεταξύ Γαλλίας και Αυστρίας, στις 26 Δεκεμβρίου, διεύρυνε τα εδάφη των Γερμανών συμμάχων του Ναπολέοντα σε βάρος της ηττημένης Αυστρίας. Ο Φραγκίσκος Β΄ συμφώνησε με την ταπεινωτική Συνθήκη του Πρεσβούργου (26 Δεκεμβρίου 1805), που στην πράξη σήμαινε τη διάλυση της μακροχρόνιας Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και την αναδιοργάνωση, με τη σφραγίδα του Ναπολέοντα, των γερμανικών χωρών που χάθηκαν στην πορεία σε μια πρόδρομη κατάσταση της μέλλουσας σύγχρονης Γερμανίας, καθώς οι κτήσεις αυτές ανήκαν ονομαστικά στην Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία στα σημερινά όρια της Γερμανίας, καθώς και άλλα μέτρα που εξασθένησαν την Αυστρία και τους Αψβούργους με άλλους τρόπους. Ορισμένες Αυστριακές κτήσεις στη Γερμανία παραχωρήθηκαν στους Γάλλους συμμάχους - τον Βασιλιά της Βαυαρίας, τον Βασιλιά της Βυρτεμβέργης και τον Μεγάλο Δούκα της Βάδης. Οι αυστριακές αξιώσεις για αυτά τα γερμανικά κράτη απορρίφθηκαν χωρίς εξαίρεση. Στις 12 Ιουλίου 1806 ιδρύθηκε η Συνομοσπονδία του Ρήνου περιλαμβάνοντας 16 ηγεμόνες και χώρες. Αυτή η συνομοσπονδία, υπό γαλλική επιρροή, έθεσε τέλος στην Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Στις 6 Αυγούστου 1806 ακόμη και ο Φραγκίσκος αναγνώρισε τη νέα τάξη πραγμάτων και διακήρυξε τη διάλυση της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, καθώς δεν ήθελε να τον διαδεχθεί ο Ναπολέων. Αυτή η ενέργεια δεν αναγνωρίστηκε από τον Γεώργιο Γ΄ του Ηνωμένου Βασιλείου, που ήταν επίσης Εκλέκτορας του Ανόβερου και είχε επίσης χάσει τα γερμανικά εδάφη του γύρω από το Ανόβερο από τον Ναπολέοντα. Οι αξιώσεις του διευθετήθηκαν αργότερα με τη δημιουργία του Βασιλείου του Ανόβερου, με βασιλείς τους Γεώργιο Δ΄ και Γουλιέλμο Δ'. Η διαδοχή μπορούσε να είναι μόνο από άρρενα, οπότε με την άνοδο της Βασίλισσας Βικτώριας στον βρετανικό θρόνο ο θείος της Ερνέστος Αύγουστος έγινε Βασιλιάς του Ανόβερου, τερματίζοντας έτσι την προσωπική ένωση με τη Μεγάλη Βρετανία που χρονολογείτο από το 1714. Όταν, στις 11 Αυγούστου 1804, ο Φραγκίσκος Β΄ απέκτησε τον τίτλο του πρώτου Αυτοκράτορα της Αυστρίας, η αυτοκρατορία του εκτεινόταν από τη σημερινή Ιταλία έως τη σημερινή Πολωνία και τα Βαλκάνια. Η πολυεθνική σύνθεση της αυτοκρατορίας σκιαγραφείται από τον πληθυσμό της συμπεριλαμβανομένων των Γερμανών, των Τσέχων, των Πολωνών, των Ρουμάνων, των Ούγγρων, Ιταλών, Ουκρανών, Κροατών, Σλοβάκων, Σέρβων, Σλοβένων και πολλών μικρότερων εθνοτήτων. Ο αρχηγός του κράτους ήταν αυτοκράτορας της Αυστρίας και Βασιλιάς της Ουγγαρίας καθώς και της Βοημίας, της Κροατίας, της Σλαβονίας, Δαλματίας, έχοντας υπό τις διαταγές του έναν πολυεθνικό στρατό με την ονομασία Kaiserlich-Königliche Armee (Αυτοκρατορικός-Βασιλικός Στρατός). Η αυτοκρατορία είχε συγκεντρωτική δομή, αν και παραχωρήθηκε ως ένα βαθμό αυτονομία στην Ουγγαρία, που είχε τη δική της Δίαιτα. Ο Κλέμενς φον Μέττερνιχ έγινε Υπουργός Εξωτερικών το 1809. Κατείχε επίσης τη θέση του Καγκελαρίου του Κράτους (Πρωθυπουργού) από το 1821 έως το 1848, υπό τον Φραγκίσκο Β΄ και τον γιο του Φερδινάνδο Α΄. Η περίοδος 1815-1848 αναφέρεται επίσης ως "Εποχή του Μέτερνιχ". Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου ο Μέτερνιχ έλεγχε την εξωτερική πολιτική της Μοναρχίας των Αψβούργων. Είχε επίσης μεγάλη επιρροή στην ευρωπαϊκή πολιτική. Ηταν γνωστός για τις έντονα συντηρητικές του απόψεις και προσεγγίσεις στην πολιτική. Οι πολιτικές του Μέτερνιχ ήταν ενάντια στην επανάσταση και τον φιλελευθερισμό. Κατά τη γνώμη του ο φιλελευθερισμός ήταν μια μορφή νομιμοποιημένης επανάστασης. Ο Μέτερνιχ πίστευε ότι η απόλυτη μοναρχία ήταν το μόνο σωστό σύστημα διακυβέρνησης. Αυτή η αντίληψη επηρέασε την αντεπαναστατική πολιτική του να διασφαλίσει τη συνέχιση της Μοναρχίας των Αψβούργων στην Ευρώπη. Ο Μέτερνιχ ήταν επαγγελματίας της διπλωματίας ισορροπίας των δυνάμεων. Η εξωτερική του πολιτική είχε ως στόχο να διατηρήσει τη διεθνή πολιτική ισορροπία για να διατηρήσει την ισχύ και την επιρροή των Αψβούργων στις διεθνείς υποθέσεις. Μετά τους Ναπολεόντειους Πολέμους ο Μέτερνιχ ήταν ο αρχιτέκτονας του Συνεδρίου της Βιέννης το 1815. Η Αυστριακή Αυτοκρατορία ήταν Η κύρια επωφεληθείσα από το Συνέδριο της Βιέννης και σχημάτισε την Τετραπλή Συμμαχία με τη Βρετανία, την Πρωσία και τη Ρωσία. Η Αυστριακή Αυτοκρατορία απέκτησε επίσης νέα εδάφη από το Συνέδριο της Βιέννης και η επιρροή της επεκτάθηκε στα βόρεια μέσω της Γερμανικής Συνομοσπονδίας και επίσης στην Ιταλία. Μετά το Συνέδριο της Βιέννης το 1815 η Αυστρία έγινε το ηγετικό μέλος της Γερμανικής Συνομοσπονδίας. Μετά το Συνέδριο οι μεγάλες ευρωπαϊκές δυνάμεις συμφώνησαν να συναντώνται και να συζητήσουν λύσεις σε περίπτωση μελλοντικών διαφωνιών ή επαναστάσεων. Λόγω του κύριου ρόλου του Μέτερνιχ στην αρχιτεκτονική του Συνεδρίου, αυτές οι συναντήσεις αναφέρονταν επίσης ως "συνέδριο ή σύστημα Μέτερνιχ". Υπό τον Μέτερνιχ ως υπουργό Εξωτερικών της Αυστρίας, νέα συνέδρια συγκλήθηκαν για την επίλυση των ευρωπαϊκών εξωτερικών υποθέσεων. Τέτοια ήταν τα Συνέδρια της Αιξ-λα-Σαπέλ (Άαχεν - 1818), του Kάρλσμπαντ (1819), του Τρόπαου (1820), του Λάιμπαχ (1821) και της Βερόνας (1822). Τα συνέδρια του Μέτερνιχ είχαν ως στόχο τη διατήρηση της πολιτικής ισορροπίας μεταξύ των ευρωπαϊκών δυνάμεων και την αποτροπή επαναστατικών προσπαθειών. Οι συναντήσεις αυτές είχαν επίσης ως στόχο την επίλυση εξωτερικών ζητημάτων και διαφορών χωρίς να καταφεύγουν στη βία. Μέσω αυτών των συναντήσεων και δημιουργώντας συμμαχίες της Αυστριακής Αυτοκρατορίας με άλλες ευρωπαϊκές δυνάμεις των οποίων οι μονάρχες είχαν παρόμοιο συμφέρον να διατηρήσουν τη συντηρητική πολιτική κατεύθυνση, ο Μέτερνιχ κατάφερε να καθιερώσει την επιρροή της Αυστριακής Αυτοκρατορίας στην ευρωπαϊκή πολιτική. Επίσης, επειδή ο Μέτερνιχ χρησιμοποίησε τον φόβο των επαναστάσεων μεταξύ των ευρωπαϊκών δυνάμεων, που και αυτές συμμεριζόταν επίσης, μπόρεσε να εδραιώσει την ασφάλεια και την επικράτηση των Αψβούργων στην Ευρώπη. Υπό τον Μέτερνιχ οι εθνικές εξεγέρσεις στην αυστριακή βόρεια Ιταλία και στα γερμανικά κράτη καταπνίγηκαν βίαια. Στη χώρα του ακολούθησε παρόμοια πολιτική για την καταστολή επαναστατικών και φιλελεύθερων ιδεών. Χρησιμοποίησε τα Διατάγματα του Κάρλσμπαντ του 1819, που καθιέρωσαν αυστηρή λογοκρισία στην εκπαίδευση, τον τύπο και τον λόγο για να καταστείλουν επαναστατικές και φιλελεύθερες ιδέες. Ο Μέτερνιχ χρησιμοποίησε επίσης ένα ευρύ φάσμα κατασκοπευτικών δικτύων για να καταπνίξει τις αναταραχές. Ο Μέτερνιχ λειτούργησε πολύ ελεύθερα σε σχέση με την εξωτερική πολιτική υπό τη βασιλεία του Αυτοκράτορα Φραγκίσκου Β΄. Ο Φραγκίσκος πέθανε το 1835. Αυτό το έτος σηματοδοτεί την παρακμή της επιρροής του Μέτερνιχ στην Αυστριακή Αυτοκρατορία. Ο κληρονόμος του Φραγκίσκου ήταν ο γιος του Φερδινάνδος Α΄ που έπασχε από διανοητική αναπηρία. Η ενθρόνιση του Φερδινάνδου διατήρησε τη δυναστική διαδοχή των Αψβούργων, αλλά δεν ήταν ικανός να κυβερνήσει. Η ηγεσία της Αυστριακής Αυτοκρατορίας μεταφέρθηκε σε ένα κρατικό συμβούλιο αποτελούμενο από τον Μέττερνιχ, τον αδελφό του Φραγκίσκου Β΄, Αρχιδούκα Λουδοβίκο και τον κόμη Φραντς Αντον Κόλοβρατ, που αργότερα έγινε ο πρώτος Υπουργός-Πρόεδρος (Πρωθυπουργός) της Αυστριακής Αυτοκρατορίας. Οι φιλελεύθερες Επαναστάσεις του 1848 στην Αυστριακή Αυτοκρατορία ανάγκασαν τον Μέτερνιχ να παραιτηθεί. Ο Μέτερνιχ μνημονεύεται για την επιτυχία του στη διατήρηση του status quo και την επιρροή των Αψβούργων στις διεθνείς υποθέσεις. Κανένας υπουργός Εξωτερικών των Αψβούργων μετά τον Μέτερνιχ δεν κατείχε παρόμοια θέση εντός της αυτοκρατορίας για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα ούτε είχε τόσο μεγάλη επιρροή στις ευρωπαϊκές εξωτερικές υποθέσεις. Οι ιστορικοί συχνά αναφέρουν την εποχή του Μέτερνιχ ως μια περίοδο σταθερότητας: η Αυστριακή Αυτοκρατορία δεν διεξήγαγε πολέμους ούτε υπέστη ριζικές εσωτερικές μεταρρυθμίσεις. Ωστόσο θεωρήθηκε επίσης ως περίοδος οικονομικής ανάπτυξης και ευημερίας στην Αυστριακή Αυτοκρατορία. Ο πληθυσμός της Αυστρίας αυξήθηκε στα 37,5 εκατομμύρια το 1843. Επίσης σημειώθηκε αστική επέκταση και ο πληθυσμός της Βιέννης έφτασε τις 400.000. Κατά την εποχή του Μέτερνιχ η Αυστριακή Αυτοκρατορία διατηρούσε επίσης μια σταθερή οικονομία και έφτασε σε σχεδόν ισορροπημένο προϋπολογισμό, παρά το γεγονός ότι είχε μεγάλο έλλειμμα μετά τους Ναπολεόντειους πολέμους. Από τον Μάρτιο του 1848 έως τον Νοέμβριο του 1849 η Αυτοκρατορία απειλήθηκε από επαναστατικά κινήματα, τα περισσότερα από τα οποία είχαν εθνικό χαρακτήρα. Εκτός αυτού τα φιλελεύθερα και ακόμη και τα σοσιαλιστικά ρεύματα αντιστάθηκαν στον μακροχρόνιο συντηρητισμό της αυτοκρατορίας. Αν και τα περισσότερα επαναστατικά σχέδια απέτυχαν, έγιναν κάποιες αλλαγές. Σημαντικές μεταρρυθμίσεις που κράτησαν ήταν η κατάργηση της δουλοπαροικίας και της λογοκρισίας και η υπόσχεση τουΦερδινάνδου Α΄ της Αυστρίας ότι θα εφαρμοστεί ένα σύνταγμα σε ολόκληρη την αυτοκρατορία. Μετά τον θάνατο του Πρίγκιπα Φέλιξ του Σβάρτσενμπεργκ το 1852 ο υπουργός Εσωτερικών Βαρόνος Αλέξανδρος φον Μπαχ υπαγόρευσε σε μεγάλο βαθμό την πολιτική στην Αυστρία και την Ουγγαρία. Ο Μπαχ έκανε συγκεντρωτική τη διοικητική εξουσία για την Αυστριακή Αυτοκρατορία, αλλά υποστήριξε επίσης αντιδραστικές πολιτικές, που περιόρισαν την ελευθερία του Τύπου και σταμάτησαν τις δημόσιες δίκες. Αργότερα εκπροσώπησε την Κληρικοαπολυταρχική ( Klerikalabsolutist) τάση, που κορυφώθηκε με τον συμβιβασμό του Αυγούστου 1855, που έδωσε στη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία τον έλεγχο της εκπαίδευσης και της οικογενειακής ζωής. Αυτή η περίοδος στην ιστορία της Αυστριακής Αυτοκρατορίας θα γίνει γνωστή ως η εποχή του νεοαπολυταρχισμού, ή της απολυταρχίας του Μπαχ. Οι πυλώνες του λεγόμενου συστήματος Μπαχ (Bachsches System) ήταν, σύμφωνα με τα λόγια του Αντολφ Φίσχοφ, τέσσερις «στρατοί»: ένας όρθιος στρατός στρατιωτών, ένας καθιστός στρατός αξιωματούχων, ένας γονατιστός στρατός ιερέων και ένας στρατός ύπουλων κολάκων. Οι φυλακές ήταν γεμάτες πολιτικούς κρατούμενους, όπως ο Τσέχος εθνικιστής δημοσιογράφος και συγγραφέας Κάρελ Χάβλιτσεκ Μπόροβσκι, που εξορίστηκε βίαια (1851-1855) στο Μπρεσσανόνε. Αυτή η εξορία υπονόμευσε την υγεία του και πέθανε μετά από 5 χρόνια, σε ηλικία 35 ετών. Αυτή η υπόθεση δυσφήμησε τον Μπαχ μεταξύ των Τσέχων και στη συνέχεια οδήγησε στην ενίσχυση του Τσεχικού εθνικού κινήματος. Ωστόσο οι χαλαρές ιδεολογικές απόψεις του Μπαχ (εκτός από τον νεοαπολυταρχισμό) οδήγησαν τη δεκαετία του 1850 σε μεγάλη άνοδο της οικονομικής ελευθερίας. Οι εσωτερικοί δασμοί καταργήθηκαν και οι αγρότες απελευθερώθηκαν από τις φεουδαρχικές τους υποχρεώσεις. Με την ιδιότητα της αρχηγού της Γερμανικής Συνομοσπονδίας η Αυστρία συμμετείχε με εθελοντές στον Πρώτο Πόλεμο του Σλέσβιχ (1848-1850). Η Σαρδηνία συμμάχησε με τη Γαλλία για την κατάκτηση της Λομβαρδίας -Βενετίας. Η Αυστρία ηττήθηκε στην ένοπλη σύγκρουση του 1859. Οι Συνθήκες της Βιλαφράνκα και της Ζυρίχης κατάργησαν τη Λομβαρδία, εκτός από το τμήμα ανατολικά του ποταμού Mίντσιο, το λεγόμενο Mαντοβάνο. Το Σύνταγμα του 1861 δημιούργησε μια Βουλή των Κυρίων (Herrenhaus) και μια Βουλή των Αντιπροσώπων (Abgeordnetenhaus). Αλλά οι περισσότερες εθνικότητες της μοναρχίας παρέμειναν δυσαρεστημένες. Μετά τον δεύτερο πόλεμο με τη Δανία το 1864 το Χόλσταϊν πέρασε υπό αυστριακή και το Σλέσβιχ και το Λάουενμπουργκ υπό πρωσική διοίκηση. Αλλά οι εσωτερικές δυσκολίες συνεχίστηκαν. Δίαιτες αντικατέστησαν το κοινοβούλιο σε 17 επαρχίες, οι Ούγγροι πίεζαν για αυτονομία και η Βενετία προσέβλεπε στην ενοποιημένη πλέον Ιταλία. Μετά την ήττα της Αυστρίας στον Αυστροπρωσικό Πόλεμο του 1866 και τη διάλυση της Γερμανικής Συνομοσπονδίας υιοθετήθηκε ο Αυστροουγγρικός Συμβιβασμός του 1867. Με αυτόν το Βασίλειο της Ουγγαρίας και η Αυτοκρατορία της Αυστρίας ως δύο ξεχωριστές οντότητες ενώθηκαν σε ίση βάση για να σχηματίσουν τη Δυαδική Μοναρχία της Αυστροουγγαρίας. Η συχνή συντομογραφία K.u.K (Kaiserliche und Königliche, "Αυτοκρατορική και Βασιλική") δεν αναφέρεται σε αυτή τη δυαδική μοναρχία αλλά προήλθε το 1745, όταν το "βασιλικό" μέρος αναφερόταν στο Αποστολικό Βασίλειο της Ουγγαρίας. Οι Ναπολεόντειοι Πόλεμοι κυριάρχησαν στην αυστριακή εξωτερική πολιτική από το 1804 έως το 1815. Ο Αυστριακός στρατός ήταν μία από τις πιο τρομερές δυνάμεις που είχαν να αντιμετωπίσουν οι Γάλλοι. Οταν η Πρωσία υπέγραψε συνθήκη ειρήνης με τη Γαλλία στις 5 Απριλίου 1795, η Αυστρία αναγκάστηκε να φέρει το κύριο βάρος του πολέμου με τη Ναπολεόντειο Γαλλία για σχεδόν δέκα χρόνια. Αυτό επιβάρυνε πολύ την αυστριακή οικονομία, καθιστώντας τον πόλεμο πολύ αντιδημοφιλή. Ετσι ο Αυτοκράτορας Φραγκίσκος Β΄ αρνήθηκε να συμμετάσχει σε οποιονδήποτε άλλο πόλεμο εναντίον του Ναπολέοντα για μεγάλο χρονικό διάστημα. Από την άλλη συνέχισε τις ραδιουργίες για τη δυνατότητα εκδίκησης κατά της Γαλλίας, συνάπτοντας μυστική στρατιωτική συμφωνία με τη Ρωσική Αυτοκρατορία τον Νοέμβριο του 1804. Αυτή η σύμβαση επιβεβαίωνε την αμοιβαία συνεργασία σε περίπτωση νέου πολέμου εναντίον της Γαλλίας.Η απροθυμία της Αυστρίας να ενταχθεί στον Τρίτο Συνασπισμό ξεπεράστηκε από τις βρετανικές επιχορηγήσεις, αλλά οι Αυστριακοί αποσύρθηκαν ξανά από τον πόλεμο μετά από μια αποφασιστική ήττα στη μάχη του Άουστερλιτς. Παρόλο που ο αυστριακός προϋπολογισμός υπέφερε από τις πολεμικές δαπάνες και η διεθνής του θέση υπονομεύτηκε σημαντικά, η ταπεινωτική Συνθήκη του Πρεσβούργου παρείχε αρκετό χρόνο για την ενίσχυση του στρατού και της οικονομίας. Επιπλέον οι φιλόδοξοι Αρχιδούκας Κάρολος και Γιόχαν Φίλιπ φον Στάντιον δεν εγκατέλειψαν ποτέ τον στόχο του περαιτέρω πολέμου με τη Γαλλία. Ο Κάρολος Λουδοβίκος της Αυστρίας-Τέσεν υπηρέτησε ως επικεφαλής του Πολεμικού Συμβουλίου και αρχηγός του Αυστριακού στρατού. Ενισχυμένος με διευρυμένες εξουσίες αναμόρφωσε τον Αυστριακό στρατό για να προετοιμασθεί για νέο πόλεμο. Ο Γιόχαν Φίλιπ φον Στάντιον, Υπουργός Εξωτερικών, μισούσε προσωπικά τον Ναπολέοντα λόγω της κατάσχεσης από αυτόν της περιουσίας του στη Γαλλία. Επιπλέον η τρίτη σύζυγος του Φραγκίσκου Β΄, Μαρία Λουδοβίκη της Αυστρίας-Έστε, συμφώνησε με τις προσπάθειες του Στάντιον να ξεκινήσει ένα νέο πόλεμο. Ο Μέττερνιχ, που βρισκόταν στο Παρίσι, ζήτησε προσεκτική προέλαση σε περίπτωση του πολέμου εναντίον της Γαλλίας. Η ήττα του γαλλικού στρατού στη Μάχη του Μπαϊλέν στην Ισπανία στις 27 Ιουλίου 1808 πυροδότησε τον πόλεμο. Στις 9 Απριλίου 1809 μια αυστριακή δύναμη 170.000 ανδρών επιτέθηκε στη Βαυαρία. Παρά τις στρατιωτικές ήττες - ιδιαίτερα στις μάχες του Μαρένγκο, του Ουλμ, του Άουστερλιτς και του Βάγκραμ - και κατά συνέπεια τις εδαφικές απώλειες κατά τους Επαναστατικούς και Ναπολεόντειους Πολέμους (με τις συνθήκες του Κάμπο Φόρμιο το 1797, της Λουνεβίλ το 1801, του Πρεσβούργου το 1806 και του Σένμπρουν το 1809), η Αυστρία έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην ανατροπή του Ναπολέοντα με τις εκστρατείες του 1813-14. Συμμετείχε σε μια δεύτερη εισβολή στη Γαλλία το 1815 και έβαλε τέλος στο καθεστώς του Μυρά στη νότια Ιταλία. Η τελευταία περίοδος των Ναπολεόντειων Πολέμων χαρακτηρίστηκε από τον μεγάλο βαθμό επιρροής του Μέτερνιχ στην εξωτερική πολιτική της Αυστριακής Αυτοκρατορίας, πράγμα που τυπικά αποφασίστηκε από τον Αυτοκράτορα. Ο Μέτερνιχ υποστήριξε αρχικά μια συμμαχία με τη Γαλλία, κανονίζοντας τον γάμο του Ναπολέοντα με την κόρη του Φραγκίσκου Β΄, Μαρία-Λουίζα. Ωστόσο μετά την εκστρατεία του 1812 είχε συνειδητοποιήσει το αναπόφευκτο της πτώσης του Ναπολέοντα και έστρεψε την Αυστρία σε πόλεμο εναντίον της Γαλλίας. Η επιρροή του Μέττερνιχ στο Συνέδριο της Βιέννης ήταν σημαντική και έγινε όχι μόνο ο κορυφαίος πολιτικός στην Ευρώπη, αλλά ο πραγματικός κυβερνήτης της Αυτοκρατορίας μέχρι το 1848 - τη χρονιά των επαναστάσεων - και την άνοδο του φιλελευθερισμού, που ισοδυναμούσε με την πολιτική του πτώση. Το αποτέλεσμα ήταν η Αυστριακή Αυτοκρατορία να θεωρείται μία από τις μεγάλες δυνάμεις μετά το 1815, αλλά και ως αντιδραστική δύναμη και εμπόδιο στις εθνικές επιδιώξεις της Ιταλίας και της Γερμανίας. Κατά την περίοδο αυτή ο Μέτερνιχ μπόρεσε να διατηρήσει μια περίτεχνη ισορροπία μεταξύ της Πρωσίας, των μικρότερων γερμανικών κρατών και της Αυστρίας στη Γερμανική Συνομοσπονδία. Χάρη στις προσπάθειές του η Αυστρία θεωρήθηκε ως ο ανώτερος εταίρος με την Πρωσία για να παρακολουθεί τη Γερμανία στο σύνολό της. Επιπλέον ο Μέτερνιχ αντιτάχθηκε στην αποδυνάμωση της Γαλλίας στα χρόνια μετά τον Ναπολέοντα και θεώρησε τη νέα μοναρχία στο Παρίσι ως ένα αποτελεσματικό εργαλείο για να κρατήσει τη Ρωσία μακριά. Από το 1815 έως το 1848 ο Μέτερνιχ κατεύθυνε την αυτοκρατορική εξωτερική πολιτική της Αυστρίας, ακόμη και την κατάσταση της Ευρώπης, και κατάφερε να διατηρήσει την ειρήνη στην ήπειρο παρά τα αυξανόμενα φιλελεύθερα και ριζοσπαστικά κινήματα μέσα στις περισσότερες μεγάλες δυνάμεις. Η παραίτησή του το 1848, στην οποία εξαναγκάσθηκε από τους μετριοπαθείς στην αυλή και τους επαναστάτες στους δρόμους, ίσως να προκάλεσε την εξάπλωση των επαναστάσεων σε όλη τη μοναρχία. Θεωρείται ότι η αποχώρηση του Μέτερνιχ ενθάρρυνε τις φιλελεύθερες φατρίες στην Αυστρία και την Ουγγαρία, αλλά αυτό δεν μπορεί να επιβεβαιωθεί με βεβαιότητα. Κατά τον Κριμαϊκό Πόλεμο η Αυστρία διατήρησε μια πολιτική εχθρικής ουδετερότητας απέναντι στη Ρωσία και, ενώ δεν συμμετείχε στον πόλεμο, υποστήριξε τον Αγγλογαλλικό συνασπισμό. Εχοντας εγκαταλείψει τη συμμαχία της με τη Ρωσία, η Αυστρία απομονώθηκε διπλωματικά μετά τον πόλεμο, γεγονός που συνέβαλε στη μη επέμβαση της Ρωσίας στον Γαλλοαυστριακό Πόλεμο του 1859, που σήμανε το τέλος της αυστριακής επιρροής στην Ιταλία, και στον Αυστροπρωσικό Πόλεμο του 1866, με την απώλεια της επιρροής του στα περισσότερα γερμανόφωνα εδάφη. Οι Χώρες του Στέμματος της Αυστριακής Αυτοκρατορίας μετά το Συνέδριο της Βιέννης του 1815, συμπεριλαμβανομένων των αναδιοργανώσεων της τοπικής αυτοδιοίκησης από τις Επαναστάσεις του 1848 ως το Σύνταγμα του Οκτωβρίου 1860: Αρχιδουκάτο της Αυστρίας (Erzherzogtum Österreich) Κάτω Αυστρία (Erzherzogtum Österreich unter der Enns) Άνω Αυστρία (Erzherzogtum Österreich ob der Enns) Δουκάτο του Σάλτσμπουργκ (Herzogtum Salzburg), 1815–1850 Περιφέρεια Σάλτσαχ (Salzachkreis) της Άνω Αυστρίας Δουκάτο της Στυρίας (Herzogtum Steiermark) Πριγκιπική Κομητεία του Τυρόλου με το Φόραρλμπεργκ (Gefürstete Grafschaft Tirol mit dem Lande Vorarlberg), υποδιαιρεθέν το 1861 Βασίλειο της Ιλλυρίας (Königreich Illyrien), υποδιαιρεθέν το 1849/1850: Δουκάτο της Καρινθίας (Herzogtum Kärnten) Δουκάτο της Καρνιόλας (Herzogtum Krain) Παράκτια (Küstenland) Πριγκιπική Κομητεία της Γκορίτζια και της Γκραντίσκα (Gefürstete Grafschaft Görz und Gradisca) Αυτοκρατορική Ελεύθερη Πόλη της Τεργέστης (Triest) Μαργραβάτο της Ιστρίας (Markgrafschaft Istrien) Χώρες του Στέμματος της Βοημίας Βασίλειο της Βοημίας (Königreich Böhmen) Μαργραβιάτο της Μοραβίας (Markgrafschaft Mähren) Δουκάτο της Σιλεσίας (Herzogtum Schlesien) Βασίλειο της Γαλικίας και Λοδομερίας (Königreich Galizien und Lodomerien) με Δουκάτο της Βουκοβίνας (Herzogtum Bukowina), χωρίστηκε το 1850 Βασίλειο της Δαλματίας (Königreich Dalmatien) Βασίλειο της Ουγγαρίας (Königreich Ungarn) με Βασίλειο της Κροατίας (Königreich Kroatien) Βασίλειο της Σλαβονίας (Königreich Slawonien) Βασίλειο της Λομβαρδοβενετίας (Lombardo-Venezianisches Königreich), χάθηκε το 1859/1866 Μεγάλο Πριγκιπάτο της Τρανσυλβανίας (Großfürstentum Siebenbürgen) Βοεβοδάτο Σερβίας και Βανάτο Τέμεσβαρ (Woiwodschaft Serbien und Temescher Banat), από το 1849, συγχωνεύθηκε στην Ουγγαρία και τη Σλαβονία το 1860 Σερβική Βοϊβοντίνα, de facto αυτόνομη οντότητα 1848/49, μη επίσημα αναγνωρισμένη Βανάτο Στρατιωτικά Σύνορα (Militärgrenze) Κροατικά Στρατιωτικά Σύνορα (Kroatische Militärgrenze) Σλαβονικά Στρατιωτικά Σύνορα (Slawonische Militärgrenze) Στρατιωτικά Σύνορα Βανάτου (Banater Militärgrenze) Τρανσυλβανικά Στρατιωτικά Σύνορα (Siebenbürger Militärgrenze), συγχωνεύτηκε με την Τρανσυλβανία το 1853Οι παλιές κτήσεις των Αψβούργων στην Έξω Αυστρίας (στη σημερινή Γαλλία, Γερμανία και Ελβετία) είχαν ήδη χαθεί με την Ειρήνη του Πρεσβούργου το 1805. Από το 1850 τα Βασίλεια της Κροατίας και της Σλαβονίας και τα Στρατιωτικά Σύνορα αποτελούσαν μια ενιαία χώρα με ενιαία επαρχιακή και στρατιωτική διοίκηση και εκπροσώπηση. Πρώην χώρες στην Ευρώπη μετά το 1815 Τάλιρο της Μαρίας Θηρεσίας Lalor, John J. (Ed.), 1881. Encyclopædia of Political Science, Political Economy, and the Political History of the United States by the Best American and European Writers. New York: Maynard, Merrill, and Co. Manfred, Albert M., 1973. Napoleon Bonaparte. Prague, Czech Republic: Svoboda. Skřivan, Aleš, 1999. European Politics 1648–1914 [Evropská politika 1648-1914]. Prague, Czech Republic: Aleš Skřivan. Austrian Army during the Napoleonic Wars The empire of Austria ; its rise and present power (Third millennium library)

Η Αυστριακή Αυτοκρατορία (γερμανικά: Kaiserthum Österreich, σύγχρονη γραφή Kaisertum Österreich) ήταν μια πολυεθνική μεγάλη δύναμη της Κεντρικής και της Ανατολικής Ευρώπης από το 1804 έως το 1867, που δημιουργήθηκε από τα βασίλεια των Αψβούργων. Κατά τη διάρκεια της ύπαρξής της ήταν η τρίτη πολυπληθέστερη αυτοκρατορία της Ευρώπης, μετά τη Ρωσική Αυτοκρατορία και το Ηνωμένο Βασίλειο. Μαζί με την Πρωσία ήταν μία από τις δύο μεγάλες δυνάμεις της Γερμανικής Συνομοσπονδίας. Γεωγραφικά ήταν η τρίτη μεγαλύτερη αυτοκρατορία στην Ευρώπη μετά τη Ρωσική και την Πρώτη Γαλλική Αυτοκρατορία (621.538 τετραγωνικά χιλιόμετρα). Ανακηρύχθηκε ως απάντηση στην Πρώτη Γαλλική Αυτοκρατορία και επικαλυπτόταν εν μέρει με την Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία μέχρι τη διάλυση της τελευταίας το 1806. Το Βασίλειο της Ουγγαρίας - ως Regnum Independens - διοικείτο από δικούς του θεσμούς χωριστά από την υπόλοιπη αυτοκρατορία. Μετά την ήττα της Αυστρίας στον Αυστροπρωσικό Πόλεμο του 1866 υιοθετήθηκε ο Αυστροουγγρικός Συμβιβασμός του 1867, πουένωσε το Βασίλειο της Ουγγαρίας με την Αυτοκρατορία της Αυστρίας για να σχηματίσουν την Αυστροουγγαρία.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%85%CF%83%CF%84%CF%81%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CE%AE_%CE%91%CF%85%CF%84%CE%BF%CE%BA%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%B1

Ελισάβετ της Σερβίας

Ήταν η μόνη κόρη του Στεφάνου Δραγούτιν, βασιλιά της Σερβίας και της Αικατερίνης των Άρπαντ, κόρης του Στεφάνου Ε΄ της Ουγγαρίας. Παντρεύτηκε τον Στέφανο Α΄ Κοτρομάν, μπάνο της Βοσνίας. Ο Δραγούτιν ήλεγχε ήδη δύο μπανάτα στη Βοσνία, την Ουσόρα και το Σόλι, έτσι ο Στέφανος Α΄ έπεσε αμέσως στην επιρροή του: πολλές πράξεις του ήταν εντολή του Δραγούτιν. Ο γάμος ήταν για πολιτικούς λόγους και τον κανόνισε ο Πριγιέζντα Β΄ μπάνος της Βοσνίας, που είχε προσπαθήσει να σφυρηλατήσει μία συμμαχία με τον Δραγούτιν. Έπειτα από το τέλος του συζύγου της το 1314, η Ελισάβετ έγινε αντιβασίλισσα για ένα σύντομο διάστημα για τον μεγαλύτερο γιο της Στέφανο Β΄. Σύμφωνα με μία πηγή του 1601, άγνωστης αξιοπιστίας, η Ελισάβετ διέφυγε στη Δημοκρατία της Ραγούσας και απεβίωσε εκεί 61 ετών. Πριν το 1316 είχε αποβιώσει ο αδελφός της Ουρόσικ ως μοναχός και το 1325 ο αδελφός της Στέφαν Βλάντισλαβ Β΄ άτεκνος. Τότε ο εγγονός της Τβρκο διεκδίκησε τον θρόνο της Σερβίας, όμως τον Δραγούτιν είχε διαδεχθεί ο αδελφός του Στέφανος Ούρος Β΄ και ο γιος αυτού Στέφανος Ούρος Γ΄. Παντρεύτηκε μετά το 1283 τον Στέφανο Α΄ Κοτρομάν μπάνο της Βοσνίας και είχε τέκνα: Στέφανος Β΄ απεβ. 1353, μπάνος της Βοσνίας. Κόρη του ήταν η: Ελισάβετ π.1339-1387, παντρεύτηκε τον Λουδοβίκο Α΄ των Καπετιδών-Ανζού βασιλιά της Ουγγαρίας και Πολωνίας. Βλαδίσλαος απεβ. 1354, μπάνος της Βοσνίας. Γιος του ήταν ο: Τβρκο Α΄ π.1338-1391, 1ος βασιλιάς της Βοσνίας. Νίκοσλαβ γενν. π.1288. Μίροσλαβ. Αικατερίνη π.1294-1355, παντρεύτηκε τον Νικόλαο του Χούμ. Μαρία γενν. π.1308, παντρεύτηκε τον Λουδοβίκο. (;) ένας γιος π.1300-1331. Cawley, Charles, Serbia, Medieval Lands, Medieval Lands database, Foundation for Medieval Genealogy

Η Ελισάβετ, σερβ. Јелисаветa (άκμασε 1270 - απεβ. 1331) από τον Οίκο των Νεμάνιτς ήταν πριγκίπισσα της Σερβίας και με τον γάμο της έγινε σύζυγος του μπάνου της Βοσνίας.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BB%CE%B9%CF%83%CE%AC%CE%B2%CE%B5%CF%84_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%A3%CE%B5%CF%81%CE%B2%CE%AF%CE%B1%CF%82

Κάστρο της Ωριάς Αρκαδίας

Οι ιστορικές πηγές, καθώς και πολλοί μελετητές, Νίκος Βέης, Σπ. Λάμπρος, Κ.Ρωμαίος και Αδ.Αδαμαντίου, τοποθετούν εκεί το κάστρο Estella (Άστρον), το οποίο χτίστηκε το 1256 από τον Γουλιέλμο Β΄ Βιλλεαρδουίνο «πάνω στα βουνά», προκειμένου να υποτάξουν τους ανυπότακτους Τσάκωνες της περιοχής, στη Σίταινα .Καστάνιτσα και Πραστό “suso en laσ montanyas”,με βάση το Αραγωνικό Χρονικό. Το οχυρό, έχει κτιστεί σε στρατηγική θέση, πάνω στον μοναδικό δρόμο που ένωνε την Αργολίδα με την Λακωνία και την παραλιακή με την κεντρική Κυνουρία. Κατά τα χρόνια της Τουρκοκρατίας, το όνομα Estella ξεχάστηκε και ο λαός το συνέδεσε με τον διαδεδομένο μύθο της Ωριάς ή Ωραίας αρχόντισσας. Σύμφωνα με την κυνουριακή παραλλαγή του μύθου, το κάστρο ανήκε σε μια ωραία αρχόντισσα, καταλήφθηκε όμως από τους Τούρκους, μετά από 12 χρόνια πολιορκίας, από δόλο. Τότε η αρχόντισσα αυτοκτόνησε ή κατ' άλλους ρίχτηκε στα βράχια από τον πατέρα της. Μετά τις επιτυχίες του Ανδρόνικου Ασάν το 1320, το κάστρο αποτέλεσε την ενδοχώρα του Δεσποτάτου του Μυστρά. Το 1407, το κάστρο καταλήφθηκε από τους Ενετούς του Ναυπλίου. Παρόλα αυτά, το 1423, βρισκόταν στα χέρια των Μελισσηνών, ενώ στον κατάλογο του Magno καταχωρήθηκε το 1463. Τέλος, το 1467, καταλήφθηκε από τους Τούρκους. Το κάστρο, βρίσκεται σε έναν βραχώδη λόφο, καθιστώντας το κάστρο απρόσιτο. Στην δυτική ομαλή πλαγιά, υπήρχε διπλός οχυρωματικός περίβολος, που περιέβαλε τον λόφο, που στα ανατολικά καταλήγει στους καταρράκτες της Λεπίδας. Το εξωτερικό τείχος, έχει κτιστεί με ξερολιθιά και έκλεινε μέσα του έναν μεγάλο οικισμό με περισσότερες από 150 μικρές κατοικίες, διατάσεων 4x8 μέτρων περίπου. Τριάντα μέτρα πριν την κορυφή, υψώνεται μία δεύτερη σειρά τειχών που έχει κτιστεί με πέτρες και ασβεστοκονίαμα και διασώζεται σε μήκος 100 και ύψος 3 μέτρων. Εκεί, υπάρχει μία στενή εξωτερικά πύλη, η οποία προς τα μέσα πλαταίνει, ώστε να χωρά 4 - 5 υπερασπιστές του κάστρου, οδηγεί στο ευρύχωρο πλάτωμα της κορυφής όπου είναι ορατά τα θεμέλια 3 κατοικιών, αλλά και ένας τετράγωνος πύργος που διασώζεται σε ύψος 3 μέτρων. Φαράγγι Λεπίδας Πέτρος Σαραντάκης - Αρκαδία: Οι ακροπόλεις, τα κάστρα & οι πύργοι της - σιωπηλά ερείπια μιας δοξασμένης γης, Εκδόσεις Οιάτης, Αθήνα 2000, ISBN 960-91420-3-6 Φορέας Διαχείρησης Όρους Πάρνωνα, Εκδόσεις Πεντάλοφος, 2015, ISBN 978-960-99424-2-3 Κάστρο Εστέλλα - Ελληνικά Κάστρα (kastra.eu) Εστέλλα, κάστρο - mobileContent - eCastles (culture.gr) Τα κάστρα μας : Κάστρο Εστέλλα ( στον Αγιάννη ) και Κάστρο Παραλίου Άστρους – astrosgr.com

Το Κάστρο της Ωριάς Αρκαδίας ή Κάστρο Εστέλλα, είναι ένα ιστορικό, ερειπωμένο σήμερα κάστρο, χτισμένο 20 χλμ δυτικά του Άστρους.Το κάστρο, βρίσκεται στα νοτιοδυτικά του οροπεδίου του Ξηροκαμπίου, πάνω σε μία «φυσική πυραμίδα», ανάμεσα στα χωριά Άγιος Ιωάννης και Άγιος Πέτρος.( 2 χλμ από Αγιάννη). Σήμερα θεωρείται δεδομένο ότι το κάστρο στο Ξεροκάμπι είναι το φράγκικο οχυρό που αναφέρεται στο Αραγωνικό Χρονικό του Μορέως ως Estella (μετάφραση της ελληνικής λέξης Άστρος).

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%AC%CF%83%CF%84%CF%81%CE%BF_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%A9%CF%81%CE%B9%CE%AC%CF%82_%CE%91%CF%81%CE%BA%CE%B1%CE%B4%CE%AF%CE%B1%CF%82

Βασίλ Στέφανικ

Ο Βασίλ Στέφανικ γεννήθηκε στις 14 Μαΐου 1871 στο χωριό Ρούσιβ, το οποίο ήταν χτισμένο στην ιστορική περιοχή Ποκούτια, που τότε αποτελούσε μέρος της Αυστροουγγαρίας. Ήταν γιος ενός ευκατάστατου αγρότη. Η πρωτοβάθμια εκπαίδευση του Στέφανικ ολοκληρώθηκε στο σχολείο της πόλης Σνιάτιν. Αργότερα, φοίτησε στο πολωνικό γυμνάσιο στην Κολομίγια και στο Ντροχόμπιτς. Ο Στέφανικ αποβλήθηκε από το γυμνάσιο της Κολομίγια λόγω της συμμετοχής του σε μια επαναστατική ομάδα. Τελικά, αποφοίτησε από το γυμνάσιο του Ντροχόμπιτς και γράφτηκε στο Πανεπιστήμιο της Κρακοβίας το 1892. Ο Στέφανικ πέθανε στις 7 Δεκεμβρίου 1936 στο ίδιο χωριό στο οποίο γεννήθηκε, το Ρούσιβ, το οποίο, όμως, την εποχή του θανάτου του ανήκε πλέον στην Πολωνία. Το γαλάζιο βιβλίο του Στέφανικ επανεκδόθηκε στην Ουκρανία το 1966 με τον τίτλο Τα φύλλα του σφενδαμιού σε μια έκδοση με πλούσια εικονογράφηση. Τρεις ιστορίες από το Γαλάζιο βιβλίο ήταν η βάση για το σενάριο της κλασικής ουκρανικής ταινίας του 1968 Kaminnyy khrest (Ο πέτρινος σταυρός) του σκηνοθέτη Λεονίντ Οσίκα. Ο Στέφανικ ανησυχούσε βαθιά για τη μοίρα των Ουκρανών που είχαν μεταναστεύσει στον Καναδά και τους ανέφερε συχνά στα πολλά του γραπτά. Μια από τις ιστορίες του, Ο πέτρινος σταυρός (Kaminnyi Khrest), που αργότερα έγινε ταινία, είναι μια συγκλονιστική αφήγηση με θέμα την αναχώρηση ενός μετανάστη από το χωριό του, το Στέφανικ. Ο άνθρωπος στον οποίο βασίζεται το βιβλίο πέθανε το 1911, στο Χίλιαρντ της Αλμπέρτας. Το μνημείο που ανεγέρθηκε για να τιμήσει τη μνήμη του Βασίλ Στέφανικ βρίσκεται στο χωριό Ουκρανικής Πολιτιστικής Κληρονομιάς, ανατολικά του Έντμοντον της Αλμπέρτας. Πρόκειται για ένα άγαλμα που ήταν δώρο από την Ουκρανία προς τον Σύνδεσμο Ενωμένων Ουκρανοκαναδών. Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Vasyl Stefanyk στο Wikimedia Commons Διαδικτυακή Εγκυκλοπαίδεια της Ουκρανίας: Vasyl Stefanyk «Eye on Culture» με την Tania Stech, Kontakt TV, Vasyl Stefanyk

Ο Βασίλ Σεμένοβιτς Στέφανικ (ουκρανικά: Васи́ль Семе́нович Стефа́ник‎, 14 Μαΐου 1871 – 7 Δεκεμβρίου 1936) ήταν σημαντικός Ουκρανός μοντερνιστής συγγραφέας και πολιτικός ακτιβιστής. Ήταν επίσης μέλος του αυστριακού κοινοβουλίου κατά το διάστημα από το 1908 έως το 1918.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%B1%CF%83%CE%AF%CE%BB_%CE%A3%CF%84%CE%AD%CF%86%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CE%BA

Σβάντε Πέμπο

Γεννήθηκε στη Στοκχόλμη και μεγάλωσε με τη μητέρα του, την Εσθονή χημικό Καρίν Πέμπο. Ο πατέρας του ήταν ο βιοχημικός Σούνε Μπέργκστρομ, ο οποίος μοιράστηκε το Νόμπελ Φυσιολογίας ή Ιατρικής με τους Μπενκτ Σάμουελσον και Τζον Ρ. Βέιν. Ο Πέμπο έχει από τον πατέρα του έναν αδερφό, τον Rurik Reenstierna ο οποίος επίσης γεννήθηκε το 1955. Απέκτησε το διδακτορικό του από το Πανεπιστήμιο της Ουψάλα το 1986 για έρευνα που εκπόνησε για το πώς η πρωτεΐνη Ε19 των αδενοϊών ρυθμίζει το ανοσοποιητικό σύστημα . Ο Pääbo είναι γνωστός ως ένας από τους ιδρυτές της παλαιογενετικής, ενός κλάδου που χρησιμοποιεί τις μεθόδους της γενετικής για τη μελέτη των πρώτων ανθρώπων και άλλων αρχαίων πληθυσμών. Το 1997 ο Πέμπο και οι συνεργάτες του ανέφεραν την επιτυχή αλληλούχιση του μιτοχονδριακού DNA του Νεάντερταλ ( mtDNA ), που προέρχεται από ένα δείγμα που βρέθηκε στο σπήλαιο Φελντχόφερ στην κοιλάδα του Νεάντερ. Τον Αύγουστο του 2002 το τμήμα του Πέμπο δημοσίευσε ευρήματα σχετικά με το «γονίδιο της γλώσσας», FOXP2, το οποίο λείπει ή είναι κατεστραμμένο σε ορισμένα άτομα με γλωσσικές αναπηρίες. Το 2006 ο Πέμπο ανακοίνωσε ένα σχέδιο για την ανακατασκευή ολόκληρου του γονιδιώματος των Νεάντερταλ. Το 2007 αναδείχθηκε ένας από τους 100 ανθρώπους με τη μεγαλύτερη επιρροή του περιοδικού Time της χρονιάς. Τον Φεβρουάριο του 2009, στην ετήσια συνάντηση της Αμερικανικής Ένωσης για την Προώθηση της Επιστήμης (AAAS) στο Σικάγο, ανακοινώθηκε ότι το Ινστιτούτο Μαξ Πλανκ για την Εξελικτική Ανθρωπολογία είχε ολοκληρώσει την πρώτη πρόχειρη έκδοση του γονιδιώματος του Νεάντερταλ . Πάνω από 3 δισεκατομμύρια ζεύγη βάσεων αναλύθηκαν σε συνεργασία με την 454 Life Sciences Corporation. Τον Μάρτιο του 2010 ο Πέμπο και οι συνάδελφοί του δημοσίευσαν μια έκθεση σχετικά με την ανάλυση DNA ενός οστού του δακτύλου που βρέθηκε στο Σπήλαιο Ντενίσοβα στη Σιβηρία. Τα αποτελέσματα υποδηλώνουν ότι το οστό ανήκε σε ένα εξαφανισμένο μέλος του γένους Homo που δεν είχε ακόμη αναγνωριστεί, το Denisova hominin. Με την ανακάλυψη εκείνη ήταν η πρώτη φορά που ανακαλύφθηκε ένα προηγουμένως άγνωστο μέλος των ανθρωπίνων μέσω ανάλυσης DNA. Τον Μάιο του 2010 ο Πέμπο και οι συνεργάτες του δημοσίευσαν ένα προσχέδιο ακολουθίας του γονιδιώματος του Νεάντερταλ στο περιοδικό Science . Αυτός και η ομάδα του κατέληξαν επίσης στο συμπέρασμα ότι πιθανώς υπήρχε διασταύρωση μεταξύ των Νεάντερταλ και των ανθρώπων της Ευρασίας (αλλά όχι της Υποσαχάριας Αφρικής). Αυτή η ανάμειξη γονιδίων του σύγχρονου ανθρώπου και του Νεάντερταλ εκτιμάται ότι συνέβη περίπου μεταξύ 50.000 και 60.000 ετών στη Νότια Ευρώπη. Το 2014 δημοσίευσε το βιβλίο Neanderthal Man: In Search of Lost Genomes όπου, με τη μικτή μορφή απομνημονευμάτων και δημοφιλούς επιστήμης, αφηγείται την ιστορία της ερευνητικής προσπάθειας για τη χαρτογράφηση του γονιδιώματος του Νεάντερταλ σε συνδυασμό με τις σκέψεις του για την ανθρώπινη εξέλιξη. Το 2020 ο Πέμπο προσδιόρισε ότι πιο σοβαρές επιπτώσεις στα θύματα, συμπεριλαμβανομένης της σχετικής συχνότητας της αναγκαιότητας των απαιτήσεων νοσηλείας και της ευπάθειας στη νόσο COVID-19, έχουν συσχετιστεί μέσω ανάλυσης DNA που εκφράζεται σε γενετικές παραλλαγές στη χρωμοσωμική περιοχή 3, χαρακτηριστικά που είναι συνδέεται με την ευρωπαϊκή κληρονομιά του Νεάντερταλ . Αυτή η δομή ενέχει μεγαλύτερους κινδύνους ότι οι πάσχοντες θα αναπτύξουν μια πιο σοβαρή μορφή της νόσου. Τα ευρήματα προέρχονται από τον Πέμπο και τους ερευνητές του Ινστιτούτου Πλανκ και του Ινστιτούτου Καρολίνσκα. Ως το 2021, ο Πέμπο είχε δείκτη h-index 162 σύμφωνα με το Google Scholar και 127 σύμφωνα με το Scopus. Το 1992, έλαβε το βραβείο Γκότφριντ Βίλχελμ Λάιμπνιτς του Deutsche Forschungsgemeinschaft, το οποίο είναι η υψηλότερη διάκριση που απονέμεται στη γερμανική έρευνα. Ο Πέμπο εξελέγη μέλος της Βασιλικής Σουηδικής Ακαδημίας Επιστημών το 2000. Το 2005 έλαβε το διάσημο Βραβείο Ιατρικής Λουί-Ζαντέ. Το 2008 προστέθηκε στα μέλη του Order Pour le Mérite for Sciences and Arts . Την ίδια χρονιά έλαβε το Golden Plate Award της Αμερικανικής Ακαδημίας Επιτεύξεων. Τον Οκτώβριο του 2009 το Ίδρυμα για το Μέλλον ανακοίνωσε ότι στον Πέμπο είχε απονεμηθεί το βραβείο Κίστλερ για το 2009 για το έργο του απομόνωσης και αλληλούχισης του αρχαίου DNA, ξεκινώντας το 1984 με μια μούμια 2.400 ετών. Τον Ιούνιο του 2010, η Ομοσπονδία Ευρωπαϊκών Βιοχημικών Εταιρειών (FEBS) του απένειμε το μετάλλιο Τέοντορ Μπίχερ για εξαιρετικά επιτεύγματα στη Βιοχημεία και τη Μοριακή Βιολογία. Το 2013, έλαβε το Βραβείο Γκρούμπερ στη Γενετική για πρωτοποριακή έρευνα στην εξελικτική γενετική. Τον Ιούνιο του 2015 του απονεμήθηκε το δίπλωμα DSc (honoris causa) στο NUI Galway. Εκλέχτηκε Ξένο Μέλος της Βασιλικής Εταιρείας το 2016, και το 2017, τιμήθηκε με το Βραβείο Dan David. Το 2018 έλαβε το Βραβείο Πριγκίπισσα των Αστουριών στην κατηγορία της Επιστημονικής Έρευνας, το 2020 το Βραβείο Ιαπωνίας , το 2021 το Βραβείο Μάσρι και το 2022 το Βραβείο Νόμπελ Φυσιολογίας και Ιατρικής για την αλληλουχία του πρώτου γονιδιώματος του Νεάντερταλ. Στο βιβλίο του Πέμπο του 2014 Neanderthal Man: In Search of Lost Genomes, δήλωσε ότι είναι ανοιχτά αμφιφυλόφιλος – υπέθεσε ότι ήταν ομοφυλόφιλος μέχρι που συνάντησε τη Λίντα Βίτζιλαντ, μια Αμερικανίδα ερευνήτρια των ανθρωποειδών και γενετιστή, της οποίας οι «αγορίστικες γοητείες» τον προσέλκυσαν. Έχουν συγγράψει από κοινού πολλές εργασίες. Είναι παντρεμένοι και μεγαλώνουν μαζί έναν γιο και μια κόρη στη Λειψία.

Ο Σβάντε Πέμπο (Svante Pääbo, ( εσθονικά: [ˈsvanːtɛ ˈpæːbo] ; γεννημένος στις 20 Απριλίου 1955, βραβευμένος με Νόμπελ το 2022) είναι Σουηδός γενετιστής με ειδίκευση στον τομέα της εξελικτικής γενετικής. Ως ένας από τους ιδρυτές της παλαιογενετικής, έχει εργαστεί εκτενώς στο γονιδίωμα του Νεάντερταλ . Διορίστηκε διευθυντής του Τμήματος Γενετικής στο Ινστιτούτο Μαξ Πλανκ για την Εξελικτική Ανθρωπολογία στη Λειψία της Γερμανίας το 1997. Είναι επίσης καθηγητής στο Ινστιτούτο Επιστήμης και Τεχνολογίας της Οκινάουα της Ιαπωνίας. Το 2022 του απονεμήθηκε το Νόμπελ Φυσιολογίας ή Ιατρικής «για τις ανακαλύψεις του σχετικά με το γονιδίωμα των εξαφανισμένων ανθρωπίνων και την ανθρώπινη εξέλιξη».

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%B2%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%B5_%CE%A0%CE%AD%CE%BC%CF%80%CE%BF

Πιερ Πάολο Γκασπερόνι

Ο Γκασπερόνι ήταν μέλος του Ηνωμένου Σοσιαλιστικού Κόμματος (PSU). Το 1978, εξελέγη για πρώτη φορά μέλος του κοινοβουλίου του Αγίου Μαρίνου, του Μεγάλου και Γενικού Συμβουλίου. Το 1983, κατά τις αμέσως επόμενες γενικές εκλογές, εξελέγη εκ νέου, καθώς και, στη συνέχεια, έχοντας προηγουμένως προσχωρήσει στο Σοσιαλιστικό Κόμμα Αγίου Μαρίνου (PSS), το 1988 και το 1993. Μεταξύ 1988 και 1990, υπήρξε αναπληρωματικό μέλος, ενώ, μεταξύ 1991 και 1993, υπήρξε μόνιμο μέλος της Κοινοβουλευτικής Συνελεύσεως του Συμβουλίου της Ευρώπης.Κατά τη διάρκεια της 19ης Κυβερνήσεως, μεταξύ 1978 και 1983, διετέλεσε Υπουργός Εργασίας (ιταλικά: Deputato per il Lavoro). Διετέλεσε, επί δύο θητείες, Κυβερνών Διοικητής (ιταλικά: Capitano Reggente), πιο συγκεκριμένα κατά την περίοδο μεταξύ 1985-1986 από κοινού με τον Ουμπάλντο Μπιόρντι και το 1996 από κοινού με τον Πιέτρο Μπούλι.Απεβίωσε σε ηλικία 47 ετών σε τροχαίο δυστύχημα.

Ο Πιερ Πάολο Γκασπερόνι (ιταλικά: Pier Paolo Gasperoni, 29 Ιουνίου 1950 - Ιούλιος 1997) ήταν πολιτικός από τον Άγιο Μαρίνο. Διετέλεσε, επί δύο θητείες, Κυβερνών Διοικητής (ιταλικά: Capitano Reggente), καθώς και Υπουργός Εργασίας του Αγίου Μαρίνου μεταξύ 1978 και 1983.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B9%CE%B5%CF%81_%CE%A0%CE%AC%CE%BF%CE%BB%CE%BF_%CE%93%CE%BA%CE%B1%CF%83%CF%80%CE%B5%CF%81%CF%8C%CE%BD%CE%B9

Κύπελλο Κύπρου πετοσφαίρισης ανδρών 2007-08

Στην Α΄ φάση συμμετείχαν μόνο τέσσερις ομάδες. Έγιναν διπλοί αγώνες. Κάθε ομάδα αγωνίστηκε στην έδρα της και στην έδρα του αντιπάλου. Ο πίνακας που ακολουθεί παρουσιάζει τα τελικά αποτελέσματα των αγώνων. Στην προημιτελική φάση έγιναν διπλοί αγώνες. Κάθε ομάδα αγωνίστηκε στην έδρα της και στην έδρα του αντιπάλου. Ο πίνακας που ακολουθεί παρουσιάζει τα τελικά αποτελέσματα των αγώνων. Στην ημιτελική φάση έγιναν διπλοί αγώνες. Κάθε ομάδα αγωνίστηκε στην έδρα της και στην έδρα του αντιπάλου. Ο πίνακας που ακολουθεί παρουσιάζει τα τελικά αποτελέσματα των αγώνων. Στον τελικό προκρίθηκαν ο Παφιακός και ο Διόνυσος Στρουμπιού. Το παιχνίδι διεξήχθη στις 17 Απριλίου 2008 στην Κλειστή Αίθουσα Αφροδίτη στην Πάφο. Νικητής ήταν ο Παφιακός με σκορ 3-0 σετ (25-19, 25-22, 25-22). «Κύπελλο ΟΠΑΠ Α΄ Κατηγορίας Ανδρών 2007-08 - Αποτελέσματα» (PDF). www.volleyball.org.cy. ΚΟΠΕ. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 21 Μαρτίου 2021. Ανακτήθηκε στις 21 Μαρτίου 2021.

Το Κύπελλο Κύπρου 2007-08 ήταν η 34η έκδοση του Κυπέλλου Κύπρου (31η υπό την αιγίδα της Κυπριακή Ομοσπονδία Πετοσφαίρισης). Συμμετείχαν οι δέκα ομάδες της Α΄ κατηγορία 2007-08. Νικητής ήταν ο Παφιακός για 3η φορά στην ιστορία του.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%8D%CF%80%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%BF_%CE%9A%CF%8D%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%85_%CF%80%CE%B5%CF%84%CE%BF%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%AF%CF%81%CE%B9%CF%83%CE%B7%CF%82_%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%81%CF%8E%CE%BD_2007-08

SYN flood

Δείτε επίσης το άρθρο: Transmission Control Protocol Για να δημιουργηθεί μία σύνδεση TCP από έναν υπολογιστή (πελάτης - client) σε έναν άλλο (διακομιστής - server) θα πρέπει να ακολουθηθούν τα βήματα που καθορίζονται στο πρωτόκολλο TCP. Συγκεκριμένα θα πρέπει οι δύο υπολογιστές να εμπλακούν σε μία διαδικασία που ονομάζεται τριμερής χειραψία (three-way handshake), η οποία περιληπτικά έχει ως εξής: Ο πελάτης (client) ζητά την δημιουργία μίας σύνδεσης στέλνοντας έναν πακέτο TCP SYN στον διακομιστή (server). Το όνομα του πακέτου προέρχεται από την λέξη syncronize που σημαίνει συγχρονισμός. Ο διακομιστής απαντά στην αίτηση του πελάτη στέλνοντάς του ένα πακέτο TCP SYN-ACK, από την αγγλική λέξη acknowledge που σημαίνει αναγνώριση, αποδοχή. Ο πελάτης απαντά με ένα πακέτο TCP ACK δηλώνοντας ότι αποδέχεται και αυτός την σύνδεση.Μετά το πέρας αυτών των τριών βημάτων, η σύνδεση TCP έχει εγκαθιδρυθεί και μπορούν να αποσταλούν δεδομένα προς και από τους δύο υπολογιστές. Η επίθεση SYN flood είναι αρκετά συνηθισμένη και η πλειοψηφία των σημερινών δικτύων υπολογιστών είναι σε θέση να την αντιμετωπίσει με επιτυχία. Κύρια προϋπόθεση για να επιτύχει η επίθεση είναι ο διακομιστής να δεσμεύει πόρους του συστήματος αμέσως μόλις δεχθεί το πρώτο ACK πακέτο και όχι μετά το πέρας της χειραψίας. Η επίθεση έχει ως εξής: Ο επιτιθέμενος αποστέλλει στον διακομιστή-θύμα πολλαπλά πακέτα TCP SYN. Ο διακομιστής θεωρεί ότι τα πακέτα αυτά προέρχονται από κανονικό χρήστη, οπότε απαντά με πακέτα SYN-ACK σύμφωνα με την διαδικασία χειραψίας του πρωτοκόλλου TCP. Ο επιτιθέμενος όμως δεν αποστέλλει πακέτα ACK για να ολοκληρωθεί η χειραψία, αλλά αφήνει τον διακομιστή να περιμένει. Επειδή για κάθε ημιτελή σύνδεση TCP ο διακομιστής ξοδεύει υπολογιστικούς πόρους, μετά από κάποιο συγκεκριμένο αριθμό τέτοιων συνδέσεων ο διακομιστής φτάνει στα όριά του και δεν μπορεί να εξυπηρετήσει τους νόμιμους χρήστες. Αυτή η κατάσταση ονομάζεται άρνηση υπηρεσιών (DOS - Denial of Service). Η πιο αποτελεσματική μέθοδος αντιμετώπισης αυτού του κινδύνου είναι η καταγραφή του αριθμού των συνδέσεων που έχει ξεκινήσει κάθε πελάτης (client) και η απαγόρευση δημιουργίας νέων συνδέσεων όταν ο αριθμός αυτός ξεπεράσει κάποιο προκαθορισμένο όριο. TCP

Η επίθεση SYN flood είναι ένα είδος επίθεσης άρνησης πρόσβασης (DOS - Denial of Service) κατά την οποία ο επιτιθέμενος αποστέλλει πολλαπλές αιτήσεις SYN προς το θύμα.

https://el.wikipedia.org/wiki/SYN_flood

Coraebus

Το κεφάλι είναι κοντό και λίγο αποτραβηγμένο στον προθώρακα. Οι σύνθετοι οφθαλμοί είναι μεγάλοι και παράλληλοι και φτάνουν μέχρι το πρόνωτο. Οι κοντές κεραίες είναι πριονωτές από το τέταρτο άρθρο. Οι κοτυλοειδείς κοιλότητες, όπου εκφύονται οι κεραίες, έχουν πάνω ένα δόντι. Τα έλυτρα δεν έχουν λωρίδες από κουκκίδες. Το τρίχωμα στα περισσότερα είδη δεν είναι ομοιόμορφο, αλλά κατά μέρος πιο πυκνό, σχηματίζοντας άσπρες λωρίδες κάθετες στον άξονα του σώματος. Αυτές οι λωρίδες έχουν σχήμα ζιγκ ζαγκ, είναι μόνο κυρτές προς μπροστά ή σχηματίζουν μόνο μακρόστενες κηλίδες. Καμιά φορά οι λωρίδες διακόπτονται. Ο θυρεός είναι καρδιοειδής. Το πρόστερνο έχει μόνο μια μεγάλη απόφυση προς τα πίσω (πράσινο στην Εικ. 1) που φτάνει μέχρι το μετάστερνο (κίτρινο στην Εικ. 1), χωρίς άλλες αποφύσεις μπρος τα μπροστά. Τα ισχία των οπίσθιων ποδιών (μπλε στην Εικ. 1) φαρδαίνουν προς τις πλευρές και περιορίζουν την έκταση των επιστέρνων του μετάστερνου (κόκκινο στην Εικ. 1). Τα νύχια των ταρσών είναι σχισμένα και και προκαλούν την εντύπωση πως είναι δυο ζευγάρια (Εικ. 2). Το γένος Coraebus μοιάζει με το γένος Agrilus, δεν έχει όμως καρίνα στον θυρεό. Ο C. elatus έχει μήκος 4,5 μέχρι 7,2 χιλιοστόμετρα. Το χρώμα είναι μεταλλικό χαλκό μέχρι πράσινο. Το τρίχωμα είναι αραιό και δεν σχηματίζει κηλίδες ή λωρίδες. Το κολεόπτερο ανήκει στα ποντομεσογειακά είδη, και σήμερα το συναντούμε σε όλη την Ελλάδα, σχεδόν σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες και στην Ασία. Το ακμαίο γίνεται ορατό κατά την περίοδο Μαΐου-Αυγούστου στους ξενιστές και στα άνθη του Helianthemum. Οι προνύμφες αναπτύσσονται στις ρίζες διάφορων ποωδών φυτών (Poderium, Potentilla, Agrimonia, Filipendula, Fragaria). Το είδος C. florentinus (Εικ. 3) έχει μήκος 13 μέχρι 16 χιλιοστόμετρα. Κεφάλι, πρόνωτο και το μπροστινό μισό των ελύτρων, γυαλίζουν πράσινα. Το χρώμα γίνεται βαθμιαία πιο μπλε και πιο σκούρο προς την πίσω άκρη. Στο οπίσθιο μισό των ελύτρων το τρίχωμα σχηματίζει δυο ή τρεις άσπρες λουρίδες. Το είδος επίσης έχει μεγάλη περιοχή διανομής στην Ευρώπη και Ασία. Στην Ελλάδα λείπει στα νησιά και οι αναφορές από τη Στερεά είναι περιορισμένες. Το θηλυκό τοποθετεί τα αυγά στα μπουμπούκια της βελανιδιάς. Οι προνύμφες κατεβαίνουν στο ξύλο και στον τρίτο χρόνο οι στοές τους σχηματίζουν δακτύλιο γύρο το κλαδί κάτω από το φλοιό. Με αυτό το τρόπο «στραγγαλίζουν» το κλαδί καταστρέφοντας το δευτερογενή μεριστωματικό ιστό. Οι ζημιές είναι όμως σχετικά μικρές, ιδιαίτερα σε φυσικές συνθήκες. Ο C. oertzeni έχει μήκος 11 μέχρι 14.5 χιλιοστόμετρα. Ο χρωματισμός μοιάζει με αυτόν του C. florentinus, αλλά αντίθετα απ´ αυτόν έχει «καρίνα» στις οπίσθιες γωνίες του προνώτου και οι λωρίδες ζιγκ ζαγκ είναι στενές. Χαρακτηριστική είναι άλλη μια κηλίδα στην οπίσθια άκρη των ελύτρων. Είναι επίσης ποντομεσογειακό είδος, δεν επεκτάθηκε όμως στην περιοχή διαμονής στην Ευρώπη μετά την περίοδο των Παγετώνων όπως το έκανε ο Coraebus elatus, αλλά περιορίστηκε σε λίγες χώρες της ανατολικής Μεσογείου. Τον συναντούμε επίσης σε μερικές περιοχές της Ασίας. Από την Ελλάδα υπάρχουν μόνο λίγες αναφορές από τη Βόρεια Ελλάδα και την Πελοπόννησο. Ξενιστής είναι πιθανώς η βελανιδιά. Το ακμαίο (Εικ. 4) έχει μήκος 7.5 μέχρι 11 χιλιοστόμετρα. Το μεταλλικό χρώμα ποικίλει. Στα έλυτρα έχει τέσσερις ή πέντε στενές λωρίδες ζιγκ ζαγκ. Στις οπίσθιες γωνιές του προνώτου έχει λυγιστή «καρίνα» (Εικ. 4 δεξιά κάτω). Ποντομεσογειακό είδος και ο C. rubi, αυτός επεκτάθηκε μετά την περίοδο των Παγετώνων την περιοχή διανομής του από τη Βόρεια Αφρική μέχρι την Ασία, καλύπτοντας και μεγάλο μέρος των ευρωπαϊκών χωρών. Στην Ελλάδα συναντούμε το ακμαίο κατά την περίοδο από αρχές Μαΐου έως τέλος Αυγούστου στα φύλλα των ξενιστών του (Rubus και Rosa) στη μακί. Ο C. undatus έχει μήκος 10 μέχρι 14 χιλιοστόμετρα και χρώμα χαλκό μέχρι πράσινο, πίσω από την πρώτη των τριών λουρίδων ζιγκζαγκ το χρώμα γίνεται σκούρο μοβ. Η «καρίνα» είναι χαμηλή και σβήνει προς τις άκρες του προνώτου. Είναι το μόνο είδος του γένους που το συναντούμε στα φυλλοβόλα δάση των βουνών. Ο χώρος διανομής επεκτείνεται επίσης από τη Βόρεια Αφρική μέχρι την Ασία, καλύπτοντας και μεγάλο μέρος των ευρωπαϊκών χωρών. Αντίθετα στον C. rubi λείπει όμως σε μερικά μεσογειακά νησιά, π. χ. την Κρήτη, την Κύπρο, τη Σικελία και τη Σαρδηνία Και στην Ελλάδα οι αναφορές περιορίζονται στην Κατάρα (Νομός Τρικάλων) και τον Παρνασσό. Ξενιστές είναι τα δέντρα Quercus και Castanea sativa. Στις βελανιδιές το θηλυκό αποθέτει τα αυγά στις ρωγμές του φλοιού. Η προνύμφη σκάβει τις στοές προς τα πάνω. H. Freude, K. W. Harde, G. A. Lohse: Die Käfer Mitteleuropas, Bd. 6. Spektrum Akademischer Verlag in Elsevier 1966, ISBN 3-8274-0683-8 H.Mühle, P.Brandl, M. Niehuis: Catalogus Faunae Graeciae; Coleoptera:Buprestidae Printed in Germany by Georg Rößle Augsburg 2000

Ο Coraebus είναι γένος εντόμων της τάξης των κολεοπτέρων και της οικογένειας των Buprestidae. Το γένος Coraebus Laporte & Gory 1836 περιλαμβάνει στην Ευρώπη πέντε είδη. Όλα τα είδη αυτά συναντούμε και στην Ελλάδα. Παγκοσμίως αναφέρονται περίπου σαράντα είδη από την Παλαιαρκτική μέχρι τη βόρεια Αφρική.

https://el.wikipedia.org/wiki/Coraebus