title
stringlengths
1
108
article
stringlengths
150
266k
summary
stringlengths
126
13.8k
url
stringlengths
31
613
Deutsche Fußball Liga
Η DFL ιδρύθηκε στις 18 Δεκεμβρίου του 2000 ως GmbH (κάτι σαν εταιρεία περιορισμένης ευθύνης σύμφωνα με το γερμανικό δίκαιο). Η οργάνωση είναι θυγατρική της Die Liga – Fußballverband e.V, η οποία ήταν υπεύθυνη αρχικά για τα επαγγελματικά πρωταθλήματα ποδοσφαίρου της Γερμανίας. Σήμερα, διοργανώτρια αρχή των επαγγελματικών πρωταθλημάτων (Bundesliga, 2.) είναι η DFL, υπό την αιγίδα της Γερμανικής Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας (DFB). Επίσημος ιστότοπος
Η DFL Deutsche Fußball Liga GmbH είναι θυγατρική της Die Liga – Fußballverband e.V. Η DFL είναι υπεύθυνη για τη λειτουργία των πρωταθλημάτων των δύο κορυφαίων γερμανικών κατηγοριών ποδοσφαίρου, της Μπούντεσλιγκα (Bundesliga) και της 2. Μπούντεσλιγκα (2. Bundesliga). Αποτελεί συνεταιρισμό των συλλόγων των πρωταθλημάτων των δύο κατηγοριών.
https://el.wikipedia.org/wiki/Deutsche_Fu%C3%9Fball_Liga
Φρανσουάζ Ντολτό
Γεννήθηκε στις 6 Νοεμβρίου του 1908 στο Παρίσι ως Françoise Marette και μεγάλωσε σε ένα καθολικό και συντηρητικό οικογενειακό περιβάλλον. Από το 1934 ως το 1937 βρέθηκε υπό την ψυχαναλυτική εποπτεία του René Laforgue, γεγονός που επηρέασε καθοριστικά την μετέπειτα πορεία της. Λίγα χρόνια μετά ξεκίνησε την ψυχαναλυτική της σταδιοδρομία στον τομέα της παιδικής ψυχανάλυσης με τη συγγραφή του πρώτου της έργου το 1939 που ήταν η διατριβή της Ψυχανάλυση και Παιδιατρική, όπου ασχολήθηκε με την τεκμηρίωση της κλινικής σύγκλισης της ψυχανάλυσης με την ιατρική, παρουσιάζοντας επιρροές από το έργο της Sophie Morgernstern. Τα επόμενα χρόνια η Ντολτό και το έργο της συνδέθηκαν με το αντίστοιχο έργο και την προσωπικότητα του Ζακ Λακάν, διδάσκοντας από το 1964 ως το 1980 στην Φροϋδική Σχολή Παρισίων (École Freudienne de Paris) που εκείνος διηύθυνε. Το 1979 ίδρυσε στο Παρίσι το πρώτο Maison Verte, ένα πρότυπο κέντρο που απευθυνόταν σε παιδιά μέχρι τεσσάρων ετών και στους γονείς τους και στο οποίο έθετε σε εφαρμογή τα ευρήματα των ψυχαναλυτικών ερευνών της, με σκοπό την καλύτερη κατανόηση των αναγκών των νηπίων. Η Ντολτό συνέχισε αδιάκοπα το έργο της μέχρι και τον θάνατό της στις 25 Αυγούστου του 1988. Κατά την Ντολτό, οι παιδίατροι από κοινού με τους παιδαγωγούς οφείλουν να είναι υπεύθυνοι για την πρόληψη των κρουσμάτων νευρώσεων στα παιδιά και για αυτό το λόγο πρέπει κατά την ίδια να έχουν γνώσεις σχετικές με την ανθρώπινη ανάπτυξη. Η Ντολτό ήταν αντίθετη με τη νομιμοποίηση της έκτρωσης ενώ θεωρούσε καθοριστική για την μετέπειτα εξέλιξη της προσωπικότητας του ανθρώπου την πρώτη τετραετία της ζωής του, εκφράζοντας παράλληλα την απογοήτευσή της για το γεγονός πως η συγκεκριμένη κρίσιμη χρονική περίοδος αντιμετωπιζόταν από την κοινωνία με αδιαφορία, καθιστώντας τα νήπια έρμαια αυθαίρετων τακτικών και συμπεριφορών. Ούσα η ίδια χριστιανή, ανέφερε πως έργο του ψυχαναλυτή ήταν η επεξεργασία του κειμένου του προπατορικού αμαρτήματος, δηλαδή η ενασχόληση με τον αντίκτυπο που είχε για τον άνθρωπο σε ψυχολογικό και σωματικό επίπεδο η, κατά την χριστιανική θρησκεία, πτώση του.
Η Φρανσουάζ Ντολτό (γαλ: Françoise Dolto, 1908-1988) ήταν Γαλλίδα παιδίατρος και ψυχαναλύτρια. Θεωρείται ως μια από τις σημαντικότερες μορφές της γαλλικής ψυχανάλυσης με ιδιαίτερη συνεισφορά στον τομέα της παιδικής ψυχανάλυσης.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CF%81%CE%B1%CE%BD%CF%83%CE%BF%CF%85%CE%AC%CE%B6_%CE%9D%CF%84%CE%BF%CE%BB%CF%84%CF%8C
Άρθουρ Μίλερ
Ο Άρθουρ Μίλερ γεννήθηκε στις 17 Οκτωβρίου 1915 στη Νέα Υόρκη, ανατολικά της 12ης Οδού. Η οικογένειά του είχε εβραϊκές ρίζες και μεγάλωσε με θρησκευτική ανατροφή. Ο πατέρας του, Ισιντόρ Μίλερ, μετανάστης από την Πολωνία, είχε αποκτήσει μεγάλη περιουσία από μια βιοτεχνία και κατάστημα γυναικείων ρούχων, ενώ η μητέρα του, Ογκούστα Μπάρνετ, ήταν Αμερικανίδα που είχε εργαστεί ως δασκάλα στο δημόσιο, ενώ ο πατέρας της είχε ρίζες από την ίδια πόλη της Πολωνίας απ' όπου κατάγονταν και οι Μίλερ. Ήταν το δεύτερο από τα τρία παιδιά της οικογένειας, με μεγαλύτερο τον Κέρμιτ και μικρότερη την Τζόαν, η οποία αργότερα ακολούθησε καριέρα στην υποκριτική. Πήγε στο δημόσιο σχολείο του Χάρλεμ και τέλειωσε το γυμνάσιο το 1932, όντας μέτριος μαθητής με καλές επιδόσεις στον αθλητισμό. Εν τω μεταξύ, σε αντίθεση με την προηγουμένως οικονομικά άνετη και σχεδόν πλούσια ζωή τους, είχαν μετακομίσει στο Μπρούκλιν και η οικογένειά του είχε καταστραφεί οικονομικά από το Κραχ του 1929 στις ΗΠΑ, συνεπώς αναγκάστηκε να εργαστεί για να βγάλει χρήματα σε διάφορες δουλειές: τραγουδιστής σε τοπικό ραδιοφωνικό σταθμό, οδηγός φορτηγού, υπάλληλος καταστήματος ανταλλακτικών αυτοκινήτων στη 10ή Λεωφόρο του Μανχάταν κ.ά. Η μόνη επαφή που είχε μέχρι τότε με τη λογοτεχνία ήταν κάποια από τα έργα του Άγγλου συγγραφέα Καρόλου Ντίκενς, ενώ ώθηση για να αρχίσει να γράφει του έδωσαν οι "Αδερφοί Καραμαζώφ" του Φιόντορ Ντοστογιέφσκι. Το 1935 γράφεται στη Δημοσιογραφική Σχολή του Πανεπιστημίου του Μίσιγκαν, απ' όπου αποφοίτησε τρία χρόνια αργότερα, έχοντας περάσει από σπουδές αγγλικής φιλολογίας και θεατρικής γραφής, όπου είχε καθηγητή τον Κένεθ Ρόου. Κατά τα φοιτητικά του χρόνια, αρχίζει να ξεχωρίζει σαν συγγραφέας. Εργάζεται ως δημοσιογράφος στη φοιτητική εφημερίδα "Michigan Daily", ενώ το 1936, κερδίζει το πρώτο βραβείο στο διαγωνισμό Χόπγουντ με το θεατρικό έργο "No villain", το οποίο το επεξεργάζεται και το παρουσιάζει για δεύτερη φορά το 1937, αυτή τη φορά με τον τίτλο "They too arise". Την ίδια χρονιά, ξανακερδίζει το βραβείο Χόπγουντ με το έργο "Τιμές την αυγή" ("Honors at dawn"), χρησιμοποιώντας το ψευδώνυμο "Corona", από τη μάρκα της γραφομηχανής του. Από το 1938 ως το 1943 ακολουθούν άλλα 5 θεατρικά έργα, τα οποία δεν έγιναν ιδιαιτέρως γνωστά ούτε ανεβάστηκαν από κάποιον επαγγελματικό θίασο. Κατά την ίδια περίοδο, ο Μίλερ απαλλάχτηκε από τη στρατιωτική του θητεία κατά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο λόγω ενός τραύματος σε έναν αγώνα ποδοσφαίρου κι έτσι εργάστηκε ως συνεργάτης των ραδιοφωνικών δικτύων CBS και NBC, γράφοντας κείμενα και θεατρικά μονόπρακτα, καθώς και ένα σύντομο χρονικό του Β' Παγκοσμίου Πολέμου το 1944. Το 1945, εκδίδεται το πρώτο του μυθιστόρημα με τον τίτλο "Focus", το οποίο είχε ως αντικείμενο τον αντισημιτισμό. Στις 23 Νοεμβρίου 1944, ανέβηκε για πρώτη φορά θεατρικό έργο του στο Μπρόντγουεϊ, το "Ο άνθρωπος που ήταν πολύ τυχερός" ("The man who had all the luck"). Το έργο γνώρισε μέτρια επιτυχία, αλλά κερδίζει το βραβείο της Εθνικής Θεατρικής Συντεχνίας. Στις 29 Ιανουαρίου 1947, ανεβαίνει το έργο Ήταν όλοι τους παιδιά μου ("All my sons"), ένα έργο που παρουσίαζε τον αντίκτυπο της ανάμειξης των ΗΠΑ στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο σε μια τυπική αμερικανική οικογένεια και επίκεντρό του ήταν οι κοινωνικές ευθύνες ενός βιομηχάνου που είχε κερδοσκοπήσει πουλώντας ελαττωματικά ανταλλακτικά αεροσκαφών στην αμερικανική πολεμική αεροπορία. Με το έργο αυτό έγινε ευρέως δημοφιλής και κέρδισε το Βραβείο Δράματος των Κριτικών της Νέας Υόρκης και το Βραβείο Ντόναλντσον. Το συγκεκριμένο έργο παρουσιάστηκε ξανά και απέκτησε μεγαλύτερη σημασία, όταν προβλήθηκε στην κρατική τηλεόραση το 1987, ένα χρόνο μετά την εκτόξευση και έκρηξη του διαστημικού λεωφορείου Challenger λόγω βλάβης στους αγωγούς στερεών καυσίμων. Το 1949, είναι ο πρώτος που κερδίζει τρία βραβεία, το Βραβείο Πούλιτζερ, το Βραβείο Τόνι και το βραβείο Κριτικών της Νέας Υόρκης, για το διάσημο "Ο θάνατος του εμποράκου" ("Death of a Salesman") σε σκηνοθεσία Ελία Καζάν, το οποίο του έφερε παγκόσμια αναγνώριση, ενώ το 1950 παρουσιάζει τη διασκευή του θεατρικού του Ίψεν "Ο εχθρός του λαού" ("An Enemy of the People"), ο ήρωας του οποίου αρνείται να ακολουθήσει το ιδεολογικό κατεστημένο της εποχής του, αποτελώντας, έτσι, σε φιλοσοφικό επίπεδο, το βήμα για το επόμενο έργο του, το "The Crucible". Από την άλλη, ο "Θάνατος του Εμποράκου" ήταν ο απόηχος της προσωπικής εμπειρίας του Μίλερ από την οικονομική καταστροφή του πατέρα του. Το έργο στηρίζεται στον εμβληματικό χαρακτήρα του Γουίλι Λόμαν, ο οποίος δεν έχει την επιτυχία που περιμένει από αυτόν ο κοινωνικός του περίγυρος, καθώς απολύεται κι αρχίζει να στοιχειώνεται από αναμνήσεις του παρελθόντος. Τελικά, αποφασίζει να αυτοκτονήσει με το αυτοκίνητό του, έτσι ώστε η οικογένειά του να καρπωθεί τα χρήματα της ασφάλειας. Οι κριτικοί διαφωνούσαν αν η πράξη αυτή του κεντρικού ήρωα ήταν μια πράξη δειλίας ή μια αυτοθυσία στο βωμό του Αμερικάνικου Ονείρου, το οποίο αποδεικνύεται ένα ψέμα, διαφωνώντας ουσιαστικά στην πραγματική φύση της τραγωδίας κι αν ο "ανθρωπάκος" Λόμαν θα μπορούσε να συγκριθεί σε τραγικότητα με αρχέτυπα του αρχαίου δράματος. Ο Μίλερ απάντησε στις κριτικές αυτές ότι ήθελε να υπογραμμίσει πως η τραγικότητα ενός ήρωα έγκειται στο κατά πόσο είναι πρόθυμος να θυσιαστεί για να προστατέψει την προσωπική του αξιοπρέπεια, κάτι που έκανε ο Λόμαν. Στις ΗΠΑ πλέον βασιλεύει ο μακαρθισμός και η δραστηριότητα της Επιτροπής Αντι-Αμερικανικών Δραστηριοτήτων. Επηρεασμένος από τον αντικομουνισμό και το "κυνήγι μαγισσών" που ακολούθησε εναντίον εκπροσώπων του πνευματικού κόσμου, ο Άρθουρ Μίλερ γράφει και παρουσιάζει το αλληγορικό έργο-κατηγορητήριο "The Crucible" ("Δοκιμασία"), το οποίο, αν και δε γνώρισε μεγάλη εισπρακτική επιτυχία ούτε έγινε δεκτό με εγκωμιαστικές κριτικές, του έφερε ένα Βραβείο Τόνι το 1953 κι αργότερα έγινε ένα από τα πιο πολυπαιγμένα έργα του, παρουσιαζόμενο, κατά το συγγραφέα, κάθε φορά που σε κάποια χώρα έμπαιναν σε κίνδυνο οι πολιτικές ελευθερίες ή διαφαινόταν η άνοδος ολοκληρωτικού καθεστώτος. Έτσι, κατάφερε να προσπεράσει την αρχική απροθυμία των θεατρικών παραγόντων της εποχής να ασχοληθούν με ένα τέτοιο έργο. Σύμφωνα με τον ίδιο το Μίλερ: «Εν μέρει ήταν πολιτικό θέμα και πολύς κόσμος το φοβόταν. Επίσης το κόστος του ανεβάσματος ήταν υψηλό γιατί είναι μεγάλη παραγωγή. Υπήρχαν και μερικοί που έλεγαν ότι η γλώσσα του έργου δεν θα γίνονταν κατανοητή από όλους. Δεν υπήρξε όμως τέτοιο πρόβλημα. Όλοι κατάλαβαν τη γλώσσα που χρησιμοποίησα». Το 1954, του αφαιρείται το διαβατήριο κι έτσι δεν καταφέρνει να παραστεί στην πρεμιέρα της "Δοκιμασίας" στις Βρυξέλλες. Οδηγείται για κατάθεση, κατηγορούμενος ότι είχε διασυνδέσεις με αριστερούς. Αρνείται να καταδώσει ονόματα υπόπτων για κομουνιστική δράση, καταδικάζεται από το Κογκρέσο το 1957, αλλά αθωώνεται από το Ανώτατο Δικαστήριο το 1958. Παράλληλα, έχει χωρίσει με την πρώτη του σύζυγο, Μαίρη Σλάτερι, παλιά του συμφοιτήτρια, καθώς νιώθει ότι δεν ήταν συναισθηματικά κοντά ο ένας στον άλλο: "Είχα πάντα την αίσθηση ότι σύρθηκα σε αυτόν τον γάμο, παρά τον αποφάσισα", θα παραδεχτεί πολύ αργότερα ο ίδιος. Την είχε παντρευτεί το 1940 και είχε αποκτήσει δυο παιδιά, την Τζέιν και το Ρόμπερτ. Παράλληλα, οι συνθήκες στο Χόλιγουντ εκείνη την εποχή, λόγω της Μαύρης Λίστας και όσων είχαν καταδώσει ονόματα υπόπτων, οδήγησαν στην αποξένωση του Μίλερ από τον Ελία Καζάν, με τον οποίο ήταν συνεργάτες σε πολλά από τα έργα του και τους συνέδεε φιλία, καθώς ο Μίλερ είχε μιλήσει ανοιχτά εναντίον της κίνησης του Καζάν να κατονομάσει κατηγορούμενους συναδέρφους του. Το 1955 ανεβαίνουν τα δυο του μονόπρακτα "Από Δευτέρα σε Δευτέρα" ("A memory of two Mondays"), στο οποίο σκηνικό αποτελεί η αποθήκη στην οποία εργαζόταν τον καιρό της Ύφεσης, και "Ψηλά από τη Γέφυρα" ("A view from the bridge"), το οποίο ασχολείται με τους παράνομους Ιταλούς μετανάστες στη Νέα Υόρκη που στέλνουν χρήματα στην πατρίδα τους, τη Σικελία. Διασκευάζεται σε έργο δυο πράξεων και γνωρίζει μεγάλη επιτυχία σε Λονδίνο και Παρίσι. Γίνεται επίτιμος καθηγητής του Πανεπιστημίου του Μίσιγκαν, του απονέμεται τιμητική διάκριση από το Εβραϊκό Πανεπιστήμιο της Ιερουσαλήμ και το 1956, ύστερα από τη γνωριμία τους το 1951, παντρεύεται την ηθοποιό Μέριλιν Μονρόε, η οποία μεταστράφηκε στον Ιουδαϊσμό. Ο συγγραφέας Νόρμαν Μέιλερ περιέγραψε γλαφυρότατα τη σχέση αυτή ως "τη στιγμή που το Μεγάλο Αμερικανικό Μυαλό συνάντησε το Μεγάλο Αμερικανικό Κορμί". Χωρίζουν το 1961, λόγω ασυμφωνίας χαρακτήρων και τρόπου ζωής. Για τη Μέριλιν έχει δηλώσει ο ίδιος: "Ήταν μια γυναίκα στοιχειωμένη από τα φαντάσματα μιας δυστυχισμένης παιδικής ηλικίας, την οποία δεν κατάφερε να βάλει ποτέ πίσω της και να δει τον κόσμο σαν αναγεννημένη ενήλικη. [...] Ηταν η πιο δυστυχισμένη γυναίκα που γνώρισα ποτέ στη ζωή μου". Το 1962, παντρεύεται με την Ίνγκε Μόρατ, φωτογράφο αυστριακής καταγωγής, με την οποία συνεργάστηκε σε ταξιδιωτικά βιβλία για την Κίνα και τη Ρωσία. Μαζί της έκανε μια κόρη, τη Ρεμπέκα, ηθοποιό, σεναριογράφο και σκηνοθέτη, σύζυγο σήμερα του ηθοποιού Ντάνιελ Ντέι Λιούις, ο οποίος τη γνώρισε κατά τα γυρίσματα της μεταφοράς του έργου "The Crucible" στον κινηματογράφο το 1996. Στα τέλη του ’50, ο Μίλερ σταμάτησε να γράφει για το θέατρο και ασχολήθηκε με τη συγγραφή σεναρίων για τον κινηματογράφο. Το 1960, σε μια από τις τελευταίες προσπάθειές του να κρατήσει κοντά σε αυτόν και στην πραγματικότητα τη Μέριλιν Μονρόε, η οποία είχε αρχίσει να καταφεύγει στα ναρκωτικά, ο Μίλερ έγραψε το πρώτο του κινηματογραφικό σενάριο, των "Αταίριαστων" ("The Misfits"), όπου πρωταγωνιστούσαν η Μονρόε, ο Κλαρκ Γκέιμπλ κι ο Μοντγκόμερι Κλιφτ. Η ταινία αποτέλεσε εμπορική αποτυχία, αλλά κάποιοι κριτικοί πιστεύουν ότι είναι από τις καλύτερες ερμηνείες της Μέριλιν. Η ταινία δεν αποδείχτηκε καθόλου ευοίωνη για τους πρωταγωνιστές της: ο Γκέιμπλ πέθανε δεκαπέντε μέρες μετά το τέλος των γυρισμάτων, ο Κλιφτ είχε αρχίσει ήδη την κατάχρηση χαπιών και αλκοόλ που τον οδήγησαν στο θάνατο έξι χρόνια μετά και η Μέριλιν εμφανιζόταν τελευταία φορά στο κοινό. Η θεατρική του δραστηριότητα επανήλθε το 1964 με τα έργα "Επεισόδιο στο Βισύ" ("Incident at Vichy") και "Μετά την πτώση" ("After the fall"), το πιο προσωπικό και ενδοσκοπικό έργο του, στο οποίο διακρίνονται αυτοβιογραφικά στοιχεία από το γάμο του με τη Μονρόε, κάτι για το οποίο επικρίθηκε, αλλά το έργο στάθηκε και η αφορμή να επανενωθεί με τον Ελία Καζάν. Συνεχίστηκε το ανέβασμα θεατρικών έργων κατά τις επόμενες δεκαετίες, τα οποία ωστόσο δεν καταφέρνουν να φτάσουν τις προηγούμενες επιτυχίες του. Το 1965, αποδέχτηκε την προεδρία στον οργανισμό PEN International, την ένωση ποιητών, συγγραφέων, δοκιμιογράφων και άλλων εκπροσώπων της λογοτεχνίας, και έγινε ολοένα και πιο δραστήριος στην υπεράσπιση των δικαιωμάτων των λογοτεχνών. Παράλληλα, ο Μίλερ ξεχώρισε και για την αρθρογραφία του σε αμερικανικές εφημερίδες και περιοδικά, όπου εξέφρασε την άποψή του για κρίσιμα πολιτικά, κοινωνικά και καλλιτεχνικά ζητήματα, όπως για τον πόλεμο στο Βιετνάμ και την κρίση μεταξύ Ισραήλ και Παλαιστίνης, τη λογοκρισία και τη φυλάκιση καλλιτεχνών, ενώ πιο πρόσφατα για τον πόλεμο στο Ιράκ. Σε ένα από τα ταξίδια του, το 1985, πήγε στην Κωνσταντινούπολη με τον Χάρολντ Πίντερ, υποστηρίζοντας τα δικαιώματα των πολιτικών κρατουμένων που είχαν πληγεί από το δικτατορικό καθεστώς. Ένας από τους ταξιδιωτικούς τους συνοδούς ήταν ο μετέπειτα τιμημένος με Νόμπελ Λογοτεχνίας συγγραφέας Ορχάν Παμούκ. Το 1984, ο Άρθουρ Μίλερ τιμήθηκε με το Kennedy Center Honors για την ανεκτίμητη προσφορά του στο αμερικανικό και το παγκόσμιο θέατρο. Το 1987, εκδίδει την αυτοβιογραφία του με τίτλο "Στη δίνη του χρόνου" ("Timebends"), ενώ το 2002 λαμβάνει το Βραβείο Πρίγκιπας των Αστουριών και το 2003 το Βραβείο Ιερουσαλήμ για τη συγγραφική του πορεία. Ο Μίλερ ανακοίνωσε τα Χριστούγεννα του 2004 ότι στο τέλος Φεβρουαρίου του επόμενου χρόνου θα παντρευόταν τη συμβία του, την 34χρονη ζωγράφο Άγκνες Μπάρλεϊ. Δεν πρόλαβε, καθώς πέθανε στις 10 Φεβρουαρίου 2005 από καρδιακή ανεπάρκεια στο σπίτι του στο Ρόξμπερι του Κονέκτικατ, σύμφωνα με τη βοηθό του, τρία χρόνια μετά το θάνατο της προηγούμενης συζύγου του, Ίνγκε. Έπασχε από πνευμονία και καρκίνο. Δυο χρόνια, μετά το θάνατό του, αποκαλύφθηκε ότι εκτός από τα τρία του παιδιά από την πρώτη και τρίτη του σύζυγο, είχε αποκτήσει κατά τη δεκαετία του '60 άλλο ένα γιο με την Ίνγκε Μόρατ, τον Ντάνιελ, ο οποίος έπασχε από Σύνδρομο Ντάουν. Ο Ντάνιελ είχε μεγαλώσει σε ιδρύματα και ανάδοχες οικογένειες, καθώς ο Μίλερ αρχικά τον είχε απορρίψει, ωστόσο τον δέχτηκε σταδιακά κατά τη δεκαετία του ’90 και τον συμπεριέλαβε στη διαθήκη που υπέγραψε έξι εβδομάδες πριν πεθάνει. Όταν ο Άρθουρ Μίλερ εμφανίζεται στη θεατρική σκηνή των ΗΠΑ, το θέατρο στις Ηνωμένες Πολιτείες κυριαρχείται από τα είδη του μελοδράματος και του μιούζικαλ: αν και κάποια άλλα είδη κάνουν την εμφάνισή τους, η σύνδεσή τους με το γερμανικό εξπρεσιονισμό τα καθιστά βραχύβια. Μετά το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, ο Άρθουρ Μίλερ, ο Ευγένιος Ο'Νιλ και ο Τένεσι Ουίλιαμς ανανεώνουν την εργογραφία και το ύφος του αμερικανικού θεάτρου. Ο Μίλερ αντλεί τη θεματογραφία του μέσα από τη ζωή και προβάλλει το ανθρώπινο δίλημμα για την εκλογή ανάμεσα στο καλό και το κακό. Τα έργα του περιέχουν αξίες για την ανθρώπινη ύπαρξη και την εξάρτηση του ατόμου από τον κοινωνικό του περίγυρο, ενώ δίνουν ιδιαίτερη έμφαση στην οικογένεια, την ηθική και την ατομική υπευθυνότητα. Ο παραγωγός του Μπρόντγουεϊ Ρόμπερτ Γουάιτχεντ, που είχε συνεργαστεί πολλάκις με το Μίλερ, αναφέρει ότι στο έργο του "υπάρχει μια σχεδόν συνειδητή ανάγκη να γίνει το φως που θα λάμψει μες στον κόσμο. Προσπάθησε να βρει απαντήσεις σε αυτό που έβλεπε γύρω του και χαρακτηριζόταν ως ένας κόσμος όπου δεν υπήρχε δικαιοσύνη". Παράλληλα, πηγάζουν από βιώματα του ίδιου ή από σκηνές στην ίδια την πόλη στην οποία γεννήθηκε και μεγάλωσε, τη Νέα Υόρκη. Για παράδειγμα, η ιστορία του Ήταν όλοι τους παιδιά μου προέρχεται από την αφήγηση μιας γειτόνισσάς του στον πόλεμο, η ιστορία του πρώτου έργου που ανέβασε, του "Ο άνθρωπος που ήταν πολύ τυχερός", ήταν εμπνευσμένη από τον πλούσιο και επιτυχημένο ξάδερφο της πρώτης του συζύγου, Μαίρη Σλάτερι, ενώ την ιστορία του "Ψηλά από τη γέφυρα" την άκουσε από κάποιο λιμενεργάτη σε ένα πεζοδρόμιο. Ακόμα και το θεατρικό έργο «The Crucible», που κατέκρινε την παράνοια, τις διώξεις και τις καταπατήσεις πολιτικών ελευθεριών και εισήγαγε τον όρο "κυνήγι μαγισσών" στον 20ό αιώνα, έκανε το κοινό να ταυτίσει τους δικαστές του Σάλεμ του 1692 με την Επιτροπή Αντι-Αμερικανικών Δραστηριοτήτων. Ωστόσο, αν και το έργο αναγνωρίστηκε σε αξία από το κοινό αργότερα, ο ίδιος ο συγγραφέας αναφέρει: "Κατάπληκτος έβλεπα να περνούν πλάι μου άνθρωποι που ήξερα χρόνια χωρίς να με χαιρετίσουν καν και με βασάνιζε η σκέψη ότι ο τρόμος αυτών των ανθρώπων είχε σχεδιαστεί και καλλιεργηθεί". Στα έργα του, ο Άρθουρ Μίλερ ποικίλει σε ύφος, μεταβαίνοντας από το ρεαλισμό στον εξπρεσιονισμό ("Ο θάνατος του εμποράκου") και τον ιμπρεσιονισμό ("Μετά την πτώση"). Όσον αφορά τις πηγές έμπνευσης και επιρροής του, είχε δηλώσει ο ίδιος ότι αποτελούσε πρότυπό του η αρχαία ελληνική τραγωδία, ενώ φαίνεται ότι έχει επηρεαστεί πολύ και από το έργο του Ίψεν. Ανανέωσε το "κοινωνικό δράμα", καταγγέλλοντας τα οξεία ζητήματα της εποχής του και ασκώντας κριτική στην αμερικανική κοινωνία: στο ρατσισμό της, την κερδοσκοπία, τη μισαλλοδοξία και την αναισθησία μπροστά στην αποτυχία και ανημποριά. Η πρώτη παράσταση έργου του Άρθουρ Μίλερ στην Ελλάδα έγινε το 1947, με το ανέβασμα του έργου Ήταν όλοι τους παιδιά μου από το Θέατρο Τέχνης «Κάρολος Κουν», σε σκηνοθεσία του Καρόλου Κουν, με τους Βασίλη Διαμαντόπουλο, Βάσω Μεταξά, Λυκούργο Καλλέργη και Έλλη Λαμπέτη. Το 1955 παρουσιάζεται από το Εθνικό Θέατρο το έργο "Δοκιμασία - Οι μάγισσες του Σάλεμ" ("The Crucible"), σε σκηνοθεσία Αλέξη Σολωμού, με τους Τζένη Καρέζη, Γιώργο Παππά, Χριστόφορο Νέζερ κ.ά. Το 1957 παρουσιάζονται σε ενιαία παράσταση από το Θέατρο Τέχνης «Κάρολος Κουν» τα μονόπρακτα "Από Δευτέρα σε Δευτέρα" και "Ψηλά από τη γέφυρα", ενώ την ίδια χρονιά από το θίασο Αλέκου Αλεξανδράκη ανεβαίνει το έργο "Ήταν όλοι τους παιδιά μου". Το 1962 παρουσιάζεται για πρώτη φορά πάλι από το Θέατρο Τέχνης «Κάρολος Κουν» το έργο "Ο θάνατος του εμποράκου", με τον Γιώργο Λαζάνη και τον Μίμη Κουγιουμτζή. Ακολούθησαν αρκετές παραστάσεις των πιο γνωστών προαναφερθέντων έργων του, ενώ από το θέατρο Εξαρχείων ανέβηκαν τα έργα "Το τίμημα" (1992-1994) και το "Σπασμένο γυαλί" (1995-1996) ως το πιο πρόσφατο, "Ο τελευταίος Γιάνκι" (1999). Τον Νοέμβριο του 2001, παρουσιάστηκε από το Θέατρο της οδού Κυκλάδων το έργο "Σχέσεις του κυρίου Πίτερς" σε σκηνοθεσία Νικαίτης Κοντούρη. Συγκεντρωτικός κατάλογος ελληνικών παραστάσεων έργων του Άρθουρ Μίλερ. Θεατρικά έργαNo Villain (1936) They Too Arise (1937) Honors at Dawn (1938) The Grass Still Grows (1938) The Great Disobedience (1938) Listen My Children (1939) The Golden Years (1940) The Man Who Had All the Luck (1940) The Half-Bridge (1943) All My Sons (Ήταν όλοι τους παιδιά μου, 1947 —μτφ. Λούης Δάνος (εκδ. "Γκόνη")Death of a Salesman (Ο θάνατος του εμποράκου, 1949 —μτφ. Ν.Οικονομοπούλος & Δ.Μπεραχάς (εκδ. "Γκόνη") An Enemy of the People (1950)The Crucible (Η δοκιμασία, 1953), γνωστό και ως «Οι μάγισσες του Σάλεμ» —μτφ. Αλέξης Σολομός (εκδ. "Δωδώνη")A View from the Bridge (Θέα από την γέφυρα, 1955 —μτφ. Μάνθος Κρίσπης (εκδ. "Δωδώνη")A Memory of Two Mondays (Ανάμνηση από δύο Δευτέρες, 1955 —μτφ. Μάνθος Κρίσπης ως «Από Δευτέρα σε Δευτέρα» (εκδ. "Δωδώνη")After the Fall (1964) Incident at Vichy (Επεισόδιο στο Βισύ, 1964 —μτφ. Λ.Γαρίδης (εκδ. "Διεθνής Επικαιρότης")The Price (Το βραβείο, 1968 —μτφ. Ειρ.Ιωαννίδου-Αδαμίδου (εκδ. "Δωδώνη")The Creation of the World and Other Business (1972) The Archbishop's Ceiling (1977) The American Clock (1980) Elegy for a Lady (1982) Some Kind of Love Story (1982) I Think About You a Great Deal (1986) Playing for Time (1985) I Can’t Remember Anything (1987) Clara (1987) The Last Yankee (1991) The Ride Down Mt. Morgan (1991) Broken Glass (1994) Mr Peter’s Connections (1998) Resurrection Blues (2002) Finishing the Picture (2004) Ραδιοφωνικά έργαThe Pussycat and the Plumber Who Was a Man (1941) William Ireland’s Confession (1941) Jed Chandler Harris (1941) Captain Paul (1941) The Battle of the Ovens (1942) Thunder from the Mountains (1942) I Was Married in Bataan (1942) Toward a Farther Star (1942) The Eagle’s Nest (1942) The Four Freedoms (1942) That They May Win (1943) Listen for the Sound of Wings (1943) Bernardine (1944) I Love You (1944) Grandpa and the Statue (1944) The Philippines Never Surrendered (1944) The Guardsman (1944) The Story of Gus (1947) The Reason Why (1970) Κινηματογραφικά σενάριαThe Hook (1947) The Misfits (1961) Everybody Wins (1984) The Crucible (1995) ΠεζογραφίαFocus (1945) The Misfits (1957) I Don’t Need You Anymore (1967) Homely Girl (1992) The Performance Presence: Stories (2007) Άλλα βιβλίαSituation Normal (1944) In Russia (1969) In the Country (1977) Chinese Encounters (1979) Salesman in Beijing (1984) Timebends: A Life (1987) Δημήτρης Έξαρχος (1986–1987). «Ο ρεαλιστής Μίλλερ δίπλα στον άνθρωπο». Άρθουρ Μίλερ - Ήταν όλοι τους παιδιά μου (PDF) ((Θεατρικό πρόγραμμα) έκδοση). Βέροια: ΔΗΠΕΘΕ Βέροιας. Κώστας Νταλιάνης (1993–1994). Άρθουρ Μίλερ - Ήταν όλοι τους παιδιά μου (PDF) ((Θεατρικό πρόγραμμα) έκδοση). Ιωάννινα: ΔΗΠΕΘΕ Ιωαννίνων. Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό, Μάριος Πλωρίτης. Αθήνα: Εκδοτική Αθηνών, 1987 Εγκυκλοπαίδεια Δομή, Τόμος 10ος. Αθήνα: Εκδόσεις Δομή, 1974 Gottfried, Martin (2003). Arthur Miller: His Life and Work (στα Αγγλικά). Da Capo Press. σελίδες 484. ISBN 0571219462. Nelson, Benjamin (1970). Arthur Miller: Portrait of a Playwright (στα Αγγλικά). McKay. σελίδες 336. Martin, Robert A., "The theater essays of Arthur Miller". New York: Viking Press, 1978. The Arthur Miller Society Official Website Encyclopedia Britannica - Arthur Miller IMDB - Internet Movie Database Vanity Fair - Arthur Miller's Missing Act Αρχειοθετήθηκε 2009-10-03 στο Wayback Machine. BBC Greek - "Πέθανε το αμερικανικό όνειρο" Το Βήμα - "Αρθουρ Μίλερ: Απώλεια" SanSimera.gr - Μέριλιν και Άρθουρ Βιβλιοθήκη Κολλεγίων Αθηνών & Ψυχικού - Βιογραφικά στοιχεία του Α. Μίλερ
Ο Άρθουρ Άσερ Μίλερ (Arthur Asher Miller, 17 Οκτωβρίου 1915 - 10 Φεβρουαρίου 2005) ήταν ένας από τους κορυφαίους Αμερικανούς θεατρικούς συγγραφείς. Τα έργα του ασκούσαν κριτική στις Ηνωμένες Πολιτείες, την κυβέρνηση και τον τρόπο ζωής των κατοίκων της, ενώ εξέθεταν και τα ψεγάδια του λεγόμενου "Αμερικανικού ονείρου", κάτι για το οποίο είχε δεχτεί κριτική στις ΗΠΑ. Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο βιογράφος του, Μάρτιν Γκότφριντ, "σπάνια ένας καλλιτέχνης έχει δεχτεί τόσες πολλές επιθέσεις και συκοφαντίες στην πατρίδα του και ταυτόχρονα έχαιρε βαθιάς εκτίμησης σε όλον τον κόσμο".Η καθιέρωση του ήρθε με το κλασσικό έργο «Ο Θάνατος του Εμποράκου», σημείο αναφοράς του θεάτρου του 20ού αιώνα, ίσως το καλύτερό του έργο κατά τους ειδικούς, μια ιστορία για μια μικροαστική Αμερικανική οικογένεια που συνεθλίβη υπό το βάρος του Αμερικανικού καπιταλισμού. Κατά σύμπτωση, η 10η Φεβρουαρίου, ημερομηνία θανάτου του, ήταν η 56η επέτειος από την πρεμιέρα του έργου αυτού. Είχε πέσει θύμα του μακαρθισμού, καθώς καταδικάστηκε επειδή αρνήθηκε να καταδώσει συναδέλφους του με κομμουνιστική δράση στην Επιτροπή Αντι-Αμερικανικών Δραστηριοτήτων. Παρ’ όλο που ενστερνίστηκε ιδέες της αριστεράς και σχετιζόταν με άτομα του Κομμουνιστικού Κόμματος, αρνήθηκε ότι ήταν ποτέ μέλος του. Επίσης, αν και δεν υπήρξε θρησκευόμενος, απέκτησε συνείδηση της εβραϊκής του ταυτότητας, αντιμετωπίζοντας τον αντισημιτισμό των προπολεμικών χρόνων και το Ολοκαύτωμα στη συνέχεια. «Ήταν βράχος και έμοιαζε με βράχο, εννοώ ότι και η φυσική παρουσία του ήταν επιβλητική», είχε δηλώσει για τον Μίλερ ο θεατρικός συγγραφέας Χάρολντ Πίντερ στην είδηση του θανάτου του. «Ήταν ηγέτης… Απόλυτα ανεξάρτητος, με μια αταλάντευτη κριτική ευφυΐα». Κυρίως μαζί με τον Τένεσι Ουίλιαμς και λιγότερο με τον Ευγένιο Ο'Νιλ, ο Μίλερ θεωρούνταν ένας από τους πιο γνωστούς και επιτυχημένους Αμερικανούς συγγραφείς μετά το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Ορισμένα από τα έργα του έγιναν κινηματογραφικές ταινίες, από σκηνοθέτες όπως ο Τζον Χιούστον, ο Σίντνεϊ Λουμέτ και ο Κάρελ Ράιζ.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CF%81%CE%B8%CE%BF%CF%85%CF%81_%CE%9C%CE%AF%CE%BB%CE%B5%CF%81
Αλφόνσος Α΄ των Αστουριών
Ήταν γιος του Πέτρου δούκα της Καντάβρια. Είχε πολλές γαίες στην περιοχή. Λέγεται ότι νυμφεύτηκε την Ερμεσίνδα, κόρη του Πελάγιος των Αστουριών 1ου βασιλιά των Αστουριών, ιδρυτή του βασιλείου μετά τη μάχη της Κοβαδόνγα, στην οποία εκείνος αντέστρεψε την προώθηση των Μαυριτανών στην περιοχή. Διαδέχθηκε τον γιο του Πελάγιου, τον Φαβίλα των Αστουριών, όταν αυτός απεβίωσε πρόωρα το 739. Είναι συζητήσιμο κατά πόσο ο Πελάγιος ή ο Φαβίλα εθεωρούντο βασιλείς στην εποχή τους, πάντως ο Αλφόνσος Α΄ ήταν. Ξεκίνησε έναν αγώνα εναντίον των Μαυριτανών, που κράτησε σε όλη τη ζωή του. Το 740 κατέκτησε τη Γκαλίθια και το 754 το Λεόν. Πήγε μακριά ως τη Λα Ριόχα. Ωστόσο οι λίγοι κάτοικοι των συνοριακών πόλεων έφυγαν προς τα βόρεια εδάφη του, αφήνοντας μία μη κατοικημένη ζώνη μεταξύ των Χριστιανικών και Μουσουλμανικών κρατών. Αυτό δημιούργησε την έρημο του Ντουέρο, μία κενή περιοχή μεταξύ του ποταμού Ντουέρο και των ορέων των Αστουριών. Αυτό ήταν επιδίωξη του Αλφόνσου Α΄, που ήθελε όποιος στρατός εισβάλει από τα νότια να μη βρίσκει προμήθειες. Εκτός από αυτόν τον στρατιωτικό χαρακτήρα, τα δημογραφικά και πολιτιστικά αποτελέσματα αυτής της πολιτικής στη μετέπειτα ιστορία των Αστουριών, της Ισπανίας και της Πορτογαλίας είναι μεγάλα. Πέρασαν περισσότερο από 100 έτη πριν η περιοχή να κατοικηθεί ξανά, ένα γεγονός γνωστό ως Επανακατοίκηση (Repoblación). Οι Άραβες συγγραφείς μιλούν για τους βασιλείς την βόρειας Ιβηρικής ως "απογόνους του Αλφόνσου (beni Alfons)" και φαίνεται να τους θεωρούν από τη Γκαλίθια, Στον Αλφόνσο Α΄ αποδίδεται η ίδρυση του ιερού της Κυρίας Ημών της Κοβαδόνγα, σε ανάμνηση της νίκης του πεθερού του στη μάχη. Εκεί είναι γραμμένο το επιτάφιο επίγραμμα: "Εδώ βρίσκεται ο Καθολικός και Ιερός βασιλιάς δον Αλφόνσος ο Πρώτος και η σύζυγός του δόνα Ερμεσίνδα, αδελφή του δον Φαβίλα, τον οποίο αυτός διαδέχθηκε. Ο βασιλιάς κέρδισε πολλές νίκες εναντίον των Μαυριτανών. Απεβίωσε στις Κάνγας το έτος 757". Νυμφεύτηκε την Ερμεσίνδα, κόρη του Πελάγιου των Αστουριών και είχε τέκνα: Φρουέλα Α΄ ο Σκληρός π.722-766, βασιλιάς των Αστουριών. Βιμοράνο, φονεύθηκε το 765 από τον Φρουέλα. Αδοσίνδα άκμασε 774-783, παντρεύτηκε τον Σίλο των Αστουριών. Μαουρεγάτους ο Σφετεριστής, απεβ. το 789. Francisco Valle Poo (2000). El solar de un Viejo Reino (Cangas de Onís-Covadonga-Picos de Europa). Ediciones Nobel S.A. ISBN 84-8459-004-6.
Ο Αλφόνσος Α΄ ο Καθολικός, ισπαν. Alfonso I el Católico (π. 693 - 757) από τον Οίκο των Αστουριών-Λεόν ήταν ο 3ος βασιλιάς των Αστουριών (739-757). Κατά τη βασιλεία του επεκτάθηκε η Χριστιανική επικράτεια των Αστουριών, ανακτώντας τη Γκαλίθια και το Λεόν.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BB%CF%86%CF%8C%CE%BD%CF%83%CE%BF%CF%82_%CE%91%CE%84_%CF%84%CF%89%CE%BD_%CE%91%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%B9%CF%8E%CE%BD
N-flake
Η πιο συνηθισμένη ποικιλία n-flake είναι δισδιάστατη (όσον αφορά την τοπολογική της διάσταση) και σχηματίζεται από πολύγωνα. Οι τέσσερις πιο συνηθισμένες ειδικές περιπτώσεις σχηματίζονται με τρίγωνα, τετράγωνα, πεντάγωνα και εξάγωνα, αλλά μπορεί να επεκταθεί σε οποιοδήποτε πολύγωνο. Το σύνορό της είναι η καμπύλη φον Κοχ ποικίλων τύπων - ανάλογα με το n-gon - και μέσα σε αυτήν περιέχονται άπειρες καμπύλες Κοχ. Τα φράκταλ καταλαμβάνουν μηδενική επιφάνεια αλλά έχουν άπειρη περίμετρο. Ο τύπος του συντελεστή κλίμακας r για κάθε n-flake είναι: r = 1 2 ( 1 + ∑ k = 1 ⌊ n / 4 ⌋ cos ⁡ 2 π k n ) {\displaystyle r={\frac {1}{2\left(1+\displaystyle \sum _{k=1}^{\lfloor n/4\rfloor }{\cos {\frac {2\pi k}{n}}}\right)}}} όπου το συνημίτονο εκτιμάται σε ακτίνια και n είναι ο αριθμός των πλευρών του n-gon. Η διάσταση Χάουσντορφ μιας n-flake είναι log ⁡ m log ⁡ r {\displaystyle \textstyle {\frac {\log m}{\log r}}} , όπου m είναι ο αριθμός των πολυγώνων σε κάθε μεμονωμένη νιφάδα και r είναι ο συντελεστής κλίμακας. Το τρίγωνο Σιερπίνσκι είναι ένα n-flake που σχηματίζεται από διαδοχικές νιφάδες τριών τριγώνων. Κάθε flake (νιφάδα) σχηματίζεται με την τοποθέτηση τριγώνων με κλίμακα 1/2 σε κάθε γωνία του τριγώνου που αντικαθιστούν. Η διάσταση Χάουσντορφ του είναι ίση με log ⁡ ( 3 ) log ⁡ ( 2 ) {\displaystyle \textstyle {\frac {\log(3)}{\log(2)}}} ≈ 1.585. Η log ⁡ ( 3 ) log ⁡ ( 2 ) {\displaystyle \textstyle {\frac {\log(3)}{\log(2)}}} προκύπτει επειδή κάθε επανάληψη έχει 3 τρίγωνα που κλιμακώνονται κατά 1/2. Δείτε επίσης: Χαλί του Σιερπίνσκι Αν κατασκευαζόταν ένα τετράγωνο Σιερπίνσκι από τον συγκεκριμένο ορισμό, ο παράγοντας κλίμακας θα ήταν 1/2 και το φράκταλ θα ήταν απλώς ένα τετράγωνο. Μια πιο ενδιαφέρουσα εναλλακτική λύση, το φράκταλ του Βίτσεκ, που σπάνια ονομάζεται τετραπλεύρως, σχηματίζεται από διαδοχικές flakes πέντε τετραγώνων με κλίμακα 1/3. Κάθε νιφάδα σχηματίζεται είτε τοποθετώντας ένα κλιμακωτό τετράγωνο σε κάθε γωνία και ένα στο κέντρο είτε ένα σε κάθε πλευρά του τετραγώνου και ένα στο κέντρο. Η διάσταση Χάουστορφ της είναι ίση με log ⁡ ( 5 ) log ⁡ ( 3 ) {\displaystyle \textstyle {\frac {\log(5)}{\log(3)}}} ≈ 1.4650. Η log ⁡ ( 5 ) log ⁡ ( 3 ) {\displaystyle \textstyle {\frac {\log(5)}{\log(3)}}} προκύπτει επειδή κάθε επανάληψη έχει 5 τετράγωνα που κλιμακώνονται κατά 1/3. Το όριο του φράκταλ του Βίτσεκ είναι μια τετραγωνική καμπύλη Κοχ τύπου 1. Ένα πεντάπλευρο ή πεντάγωνο Σιερπίνσκι σχηματίζεται από διαδοχικές νιφάδες έξι κανονικών πενταγώνων. Η διάστασή του Χάουστορφ είναι ίση με log ⁡ ( 6 ) log ⁡ ( 1 + φ ) {\displaystyle \textstyle {\frac {\log(6)}{\log(1+\varphi )}}} ≈ 1.8617, όπου φ = 1 + 5 2 {\displaystyle \textstyle {\varphi ={\frac {1+{\sqrt {5}}}{2}}}} χρυσή τομή. Το log ⁡ ( 6 ) log ⁡ ( 1 + φ ) {\displaystyle \textstyle {\frac {\log(6)}{\log(1+\varphi )}}} προκύπτει επειδή κάθε επανάληψη έχει 6 πεντάγωνα που κλιμακώνονται κατά 1 1 + φ {\displaystyle \textstyle {\frac {1}{1+\varphi }}} . Το όριο ενός πενταφέγγαρου είναι η καμπύλη του Κοχ των 72 μοιρών. Υπάρχει επίσης μια παραλλαγή του πενταφέγγαρου που δεν έχει κεντρικό πεντάγωνο. Η διάσταση Χάουστορφ του ισούται με log ⁡ ( 5 ) log ⁡ ( 1 + φ ) {\displaystyle \textstyle {\frac {\log(5)}{\log(1+\varphi )}}} ≈ 1.6723. Αυτή η παραλλαγή εξακολουθεί να περιέχει απείρως πολλές καμπύλες του Κοχ, αλλά είναι κάπως πιο ορατές. Ομόκεντρα μοτίβα πλακιδίων σε σχήμα πενταφέγγαρου μπορούν να καλύψουν το επίπεδο, με το κεντρικό σημείο να καλύπτεται από ένα τρίτο σχήμα που σχηματίζεται από τμήματα καμπύλης του Κοχ 72 μοιρών, επίσης με πενταπλή περιστροφική και ανακλαστική συμμετρία. Ένα hexaflake, σχηματίζεται από διαδοχικές νιφάδες επτά κανονικών εξαγώνων. Κάθε flake σχηματίζεται με την τοποθέτηση ενός κλιμακωτού εξαγώνου σε κάθε γωνία και ενός στο κέντρο. Κάθε επανάληψη έχει 7 εξάγωνα που κλιμακώνονται κατά 1/3. Επομένως, η εξάδα έχει 7n−1 εξάγωνα στην nth επανάληψή της και η διάσταση Χάουστορφ της είναι ίση με log ⁡ ( 7 ) log ⁡ ( 3 ) {\displaystyle \textstyle {\frac {\log(7)}{\log(3)}}} ≈ 1.7712. Το όριο μιας εξαπλής flake είναι η τυπική καμπύλη Κοχ των 60 μοιρών και άπειρες πολλές flakes του Κοχ περιέχονται μέσα σε αυτήν. Επίσης, η προβολή του κύβου Κάντορ στο επίπεδο που είναι ορθογώνιο στην κύρια διαγώνιο του είναι μια εξαπλάκα. Η εξάδα έχει εφαρμοστεί στο σχεδιασμό κεραιών και οπτικών ινών. Όπως και το pentaflake, υπάρχει επίσης μια παραλλαγή του hexaflake, που ονομάζεται εξάγωνο Σιερπίνσκι, το οποίο δεν έχει κεντρικό εξάγωνο Η διάστασή του Χάουστορφ ισούται με log ⁡ ( 6 ) log ⁡ ( 3 ) {\displaystyle \textstyle {\frac {\log(6)}{\log(3)}}} ≈ 1.6309. Αυτή η παραλλαγή εξακολουθεί να περιέχει απείρως πολλές καμπύλες Κοχ των 60 μοιρών. Υπάρχουν επίσης n-flakes υψηλότερων πολυγώνων, αν και είναι λιγότερο συνηθισμένες και συνήθως δεν έχουν κεντρικό πολύγωνο. Μερικά παραδείγματα παρουσιάζονται παρακάτω: η 7-flake έως 12. Αν και μπορεί να μην είναι προφανές, αυτές οι υψηλότερες πολυφέγγιες εξακολουθούν να περιέχουν απείρως πολλές καμπύλες Κοχ, αλλά η γωνία των καμπυλών Κοχ μειώνεται καθώς αυξάνεται το n. Οι διαστάσεις τους Χάουσντορφ είναι ελαφρώς πιο δύσκολο να υπολογιστούν από τις μικρότερες n-flakes , επειδή ο παράγοντας κλίμακας τους είναι λιγότερο προφανής. Ωστόσο, η διάσταση Χάουσντορφ είναι πάντα μικρότερη από δύο αλλά όχι μικρότερη από ένα. Μια ενδιαφέρουσα n-flake είναι η ∞-flake, διότι καθώς αυξάνεται η τιμή του n, η διάσταση Χάουστορφ μιας n-flake πλησιάζει το 1, Οι n-flakes μπορούν να γενικευτούν σε υψηλότερες διαστάσεις, ιδίως σε τοπολογική διάσταση τριών . Ωστόσο, ενώ υπάρχει άπειρος αριθμός κανονικών πολυγώνων, υπάρχουν μόνο πέντε κανονικά, κυρτά πολύεδρα. Εξαιτίας αυτού, οι τρισδιάστατες n-flakes ονομάζονται επίσης πλατωνικά στερεά φράκταλ. Στις τρεις διαστάσεις, ο όγκος των φράκταλ είναι μηδέν. Ένα τετράεδρο Σιερπίνσκι σχηματίζεται από διαδοχικές flakes τεσσάρων κανονικών τετραέδρων. Κάθε flake σχηματίζεται με την τοποθέτηση ενός τετραέδρου με κλίμακα 1/2 σε κάθε γωνία. Η διάσταση Χάουστορφ είναι ίση με log ⁡ ( 4 ) log ⁡ ( 2 ) {\displaystyle \textstyle {\frac {\log(4)}{\log(2)}}} , η οποία είναι ακριβώς ίση με 2. Σε κάθε πλευρά υπάρχει ένα τρίγωνο Σιερπίνσκι και περιέχονται απείρως πολλά. Ένα εξάεδρο, ή κύβος, που ορίζεται με τον ίδιο τρόπο όπως το τετράεδρο Σιερπίνσκι, είναι απλά ένας κύβος και δεν παρουσιάζει ενδιαφέρον ως φράκταλ. Ωστόσο, υπάρχουν δύο ευχάριστες εναλλακτικές λύσεις. Η μία είναι το σφουγγάρι Μένγκερ, όπου κάθε κύβος αντικαθίσταται από έναν τρισδιάστατο δακτύλιο κύβων. Η διάσταση Χάουσντορφ του είναι log ⁡ ( 20 ) log ⁡ ( 3 ) {\displaystyle \textstyle {\frac {\log(20)}{\log(3)}}} ≈ 2.7268. Μια άλλη flake εξαέδρου μπορεί να παραχθεί με τρόπο παρόμοιο με το φράκταλ του Βίτσεκ που επεκτείνεται σε τρεις διαστάσεις. Κάθε κύβος χωρίζεται σε 27 μικρότερους κύβους και ο κεντρικός σταυρός διατηρείται, το οποίο είναι το αντίθετο από το σφουγγάρι του Μένγκερ όπου ο σταυρός αφαιρείται. Ωστόσο, δεν πρόκειται για το συμπλήρωμα του σφουγγαριού Menger. Η διάσταση Χάουσντορφ του είναι log ⁡ ( 7 ) log ⁡ ( 3 ) {\displaystyle \textstyle {\frac {\log(7)}{\log(3)}}} ≈ 1.7712, επειδή ένας σταυρός από 7 κύβους, ο καθένας με κλίμακα 1/3, αντικαθιστά κάθε κύβο. Ένα οκτάεδρο flake, ή οκτάεδρο Σιερπίνσκι, σχηματίζεται από διαδοχικές flakes έξι κανονικών οκταέδρων. Κάθε flake σχηματίζεται με την τοποθέτηση ενός οκτάεδρου με κλίμακα 1/2 σε κάθε γωνία. Η διάσταση Χάουσντορφ είναι ίση με log ⁡ ( 6 ) log ⁡ ( 2 ) {\displaystyle \textstyle {\frac {\log(6)}{\log(2)}}} ≈ 2.5849. Σε κάθε όψη υπάρχει ένα τρίγωνο Σιερπίνσκι και περιέχονται άπειρα πολλά. Ένα δωδεκάεδρο flake, ή δωδεκάεδρο Σιερπίνσκι, σχηματίζεται από διαδοχικές flakes είκοσι κανονικών δωδεκαέδρων. Κάθε flake σχηματίζεται με την τοποθέτηση ενός δωδεκάεδρου με κλίμακα 1 2 + φ {\displaystyle \textstyle {\frac {1}{2+\varphi }}} σε κάθε γωνία. Η διάσταση Hausdorff της είναι ίση με log ⁡ ( 20 ) log ⁡ ( 2 + φ ) {\displaystyle \textstyle {\frac {\log(20)}{\log(2+\varphi )}}} ≈ 2.3296. Ένα εικοσάεδρο flake, ή εικοσάεδρο Σιερπίνσκι, σχηματίζεται από διαδοχικές νιφάδες δώδεκα κανονικών εικοσάεδρων. Κάθε νιφάδα σχηματίζεται με την τοποθέτηση ενός εικοσάεδρου με κλίμακα 1 1 + φ {\displaystyle \textstyle {\frac {1}{1+\varphi }}} σε κάθε γωνία. Η διάσταση Hausdorff είναι ίση με log ⁡ ( 12 ) log ⁡ ( 1 + φ ) {\displaystyle \textstyle {\frac {\log(12)}{\log(1+\varphi )}}} ≈ 2.5819. Χαλί του Σιερπίνσκι Φτέρη του Μπάρνσλεϊ Νιφάδα του Κοχ Φρακτάλ της λέξης Fibonacci Καμπύλη του δράκου Σπόγγος του ΜένγκερΣύνολο Μάντελμπροτ Σύνολο Julia Οικοδομήσιμο Σύμπαν
Ένα n-flake (n-νιφάδα), polyflake, ή Σιερπίνσκι n-gon, είναι ένα φράκταλ που κατασκευάζεται με βάση ένα n-gon. Αυτό το n-gon αντικαθίσταται από μια νιφάδα (flake) μικρότερων n-gons, έτσι ώστε τα κλιμακωτά πολύγωνα να τοποθετούνται στις κορυφές και μερικές φορές στο κέντρο. Αυτή η διαδικασία επαναλαμβάνεται αναδρομικά για να προκύψει το φράκταλ. Συνήθως, υπάρχει επίσης ο περιορισμός ότι τα n-γώνια πρέπει να εφάπτονται αλλά να μην επικαλύπτονται.
https://el.wikipedia.org/wiki/N-flake
Μαργαρίτα του Βρανδεμβούργου, ηγουμένη
Ήταν η τρίτη κόρη του Aλβέρτου Γ΄ Aχιλλέα εκλέκτορα του Βρανδεμβούργου από τον πρώτο γάμο του με τη Μαργαρίτα, κόρη του Ιακώβου μαργράβου του Μπάντεν-Μπάντεν. Αρχικά προοριζόταν για τη μοναστική ζωή. Ωστόσο, μετά το τέλος της μητέρας της, η Μαργαρίτα μνηστεύτηκε με τον Κάσπαρ παλατινό κόμη του Τσβάιμπρυκεν. Όταν η Μαργαρίτα αρρώστησε επικίνδυνα, αποφάσισε να λύσει τον αρραβώνα της και τελικά να γίνει μοναχή. Στη συνέχεια, η μικρότερη αδελφή της Αμαλία μνηστεύτηκε με τον Κάσπαρ και τον παντρεύτηκε το 1478. Το 1476 η Μαργαρίτα διαδέχθηκε την Αικατερίνη του Κότσαου ως ηγουμένη στο μοναστήρι των Πενήτων της Αγ. Κλάρας στο Χοφ. Το 1490 παραιτήθηκε και τη διαδέχθηκε η Aγνή του Χίρσμπεργκ. Πέρασε το υπόλοιπο της ζωής στο μοναστήρι ως μοναχή. Είχε κάποιες εκτάσεις και το 1499 συνέταξε ένα έγγραφο ενοικίασης (urbarium). Friedrich Ebert: Chronik der Stadt Hof, τομ. VI, Hof, 1966. σ. 319. Julius von Minutoli: Das kaiserliche Buch des Markgrafen Albrecht Achilles, Schneider, 1850, σελ. 487 ( Ψηφιοποιημένο )
Η Μαργαρίτα, γερμ.: Margaret von Brandenburg (18 Απρίλη 1453 - 27 Απριλίου 1509, Χοφ) ήταν κόρη του εκλέκτορα του Βρανδεμβούργου και έγινε ηγουμένη στο μοναστήρι των Πενήτων της Αγ. Κλάρας στο Χοφ το διάστημα 1476-1490.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CF%81%CE%B3%CE%B1%CF%81%CE%AF%CF%84%CE%B1_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%92%CF%81%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CE%B5%CE%BC%CE%B2%CE%BF%CF%8D%CF%81%CE%B3%CE%BF%CF%85,_%CE%B7%CE%B3%CE%BF%CF%85%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%B7
Πρώτη Τριανδρία
Στο βάθος της συγκρότησης αυτής της συμμαχίας ήταν οι προστριβές μεταξύ δύο πολιτικών φατριών της Ύστερης Δημοκρατίας, των Λαϊκών και των Αρίστων. Η πρώτη έλαβε υποστήριξη από τους πληβείους (τους απλούς πολίτες, την πλειοψηφία του πληθυσμού). Κατά συνέπεια, υιοθέτησε πολιτικές που αντιμετώπιζαν τα προβλήματα των φτωχών των πόλεων και προώθησε μεταρρυθμίσεις που θα τους βοηθούσαν, ιδιαίτερα την αναδιανομή της γης για τους ακτήμονες φτωχούς και την ελάφρυνση των αγροκτημάτων και του χρέους. Αμφισβήτησε επίσης την εξουσία που ασκούσαν οι ευγενείς (οι πατρίκιοι) στη ρωμαϊκή πολιτική μέσω της Συγκλήτου, η οποία ήταν το σώμα που εκπροσωπούσε τα συμφέροντά τους. Οι Άριστοι ήταν μια αντιμεταρρυθμιστική συντηρητική φατρία, που ευνοούσε τους ευγενείς και ήθελε επίσης να περιορίσει την εξουσία των τριβούνων των πληβείων (των εκπροσώπων των πληβείων) και του συμβουλίου τους (της συνέλευσης των πληβείων) και να ενισχύσει τη δύναμη της Συγκλήτου. Ο Ιούλιος Καίσαρας ήταν ηγετική φυσιογνωμία των λαϊκών. Η προέλευση της διαδικασίας που οδήγησε στον Καίσαρα να επιδιώξει τη συμμαχία με τον Πομπήιο και τον Κράσσο εντοπίζεται στη δεύτερη συνωμοσία του Κατιλίνα, η οποία συνέβη τρία χρόνια νωρίτερα το 63 π.Χ., όταν ο Μάρκος Τύλλιος Κικέρων ήταν ένας από τους δύο υπάτους. Το 66 π.Χ. ο Κατιλίνας, ο αρχηγός της συνομωσίας, παρουσίασε την υποψηφιότητά του για την υπατεία, αλλά κατηγορήθηκε για εκβιασμό και η υποψηφιότητά του απορρίφθηκε, επειδή την ανακοίνωσε πολύ αργά. Το 65 π.Χ. οδηγήθηκε σε δίκη μαζί με άλλους άνδρες, που είχαν διαπράξει δολοφονίες κατά τις προγραφές (διώξεις) του Λεύκιου Κορνήλιου Σύλλα, όταν ο δικτάτορας είχε ανακηρύξει πολλούς από τους πολιτικούς του αντιπάλους εχθρούς του κράτους (81 π.Χ.). Έλαβε την υποστήριξη πολλών επιφανών ανδρών και αθωώθηκε με δωροδοκία. Το 63 π.Χ. ο Κατιλίνας ήταν και πάλι υποψήφιος για την υπατεία. Παρουσιάστηκε ως ηγέτης των οφειλετών. Ο Κατιλίνας ηττήθηκε ξανά και εκλέχθηκαν ο Μάρκος Τύλλιος Κικέρωνας και ο Γάιος Αντώνιος Υβρίδας. Συνωμότησε ένα πραξικόπημα μαζί με μια ομάδα συναδέλφων αριστοκρατών και δυσαρεστημένων βετεράνων ως μέσο διατήρησης της αξιοπρέπειάς (dignitas) του. Ένας από τους συνωμότες, ο Γάιος Μάνλιος, συγκέντρωσε στρατό στην Ετρουρία και ετοιμάστηκαν εμφύλιες αναταραχές σε διάφορα μέρη της Ιταλίας. Ο Κατιλίνας επρόκειτο να ηγηθεί της συνωμοσίας στη Ρώμη, η οποία θα περιλάμβανε εμπρησμό και δολοφονίες συγκλητικών. Μετά επρόκειτο να ενωθεί με τον Μάνλιο σε μια πορεία στη Ρώμη. Το σχέδιο επρόκειτο να ξεκινήσει με τη δολοφονία του Κικέρωνα. Ο Κικέρωνας το ανακάλυψε αυτό, αποκάλυψε τη συνωμοσία και προσκόμισε στοιχεία για τη σύλληψη πέντε συνωμοτών. Τους έβαλε να εκτελεστούν χωρίς δίκη με την υποστήριξη ενός τελικού διατάγματος της Συγκλήτου, ενός διατάγματος που εξέδιδε η Σύγκλητος σε περιόδους έκτακτης ανάγκης. Αυτό έγινε, διότι υπήρχε φόβος, ότι οι συλληφθέντες μπορεί να απελευθερωθούν από άλλους συνωμότες. Ο Ιούλιος Καίσαρας αντιτάχθηκε σε αυτό το μέτρο. Όταν ο Κατιλίνας το άκουσε αυτό, οδήγησε τις δυνάμεις του στην Πιστόρια (Πιστόια) με σκοπό να διαφύγει στη βόρεια Ιταλία. Ενεπλάκη σε μάχη και νικήθηκε. Οι συνοπτικές εκτελέσεις ήταν σκόπιμες για την αποθάρρυνση περαιτέρω βίας. Ωστόσο αυτό το μέτρο, μια άνευ προηγουμένου άσκηση της συγκλητικής εξουσίας για τη ζωή και τον θάνατο των Ρωμαίων πολιτών, απέτυχε για τους Αρίστους. Θεωρήθηκε από ορισμένους ως παραβίαση του δικαιώματος σε δίκη και οδήγησε στην κατηγορία της κατασταλτικής διακυβέρνησης και έδωσε στους Λαϊκούς επιχειρήματα, με τα οποία να αμφισβητήσουν την έννοια της αριστοκρατικής κυριαρχίας στην πολιτική και το κύρος της Συγκλήτου. Οι λόγοι του Κικέρωνα υπέρ της υπεροχής της Συγκλήτου χειροτέρεψαν τα πράγματα. Το 63 π.Χ. οι τριβούνοι των πληβείων Κόιντος Καικίλιος Μέτελλος Νέπος ο Νεότερος και Καλπούρνιος Βέστια, υποστηριζόμενοι από τον Καίσαρα, άσκησαν δριμεία κριτική στον Κικέρωνα, ο οποίος κόντεψε να δικαστεί. Η Σύγκλητος δέχθηκε επίσης επίθεση, με το σκεπτικό ότι δεν είχε το δικαίωμα να καταδικάσει κάποιον πολίτη χωρίς δίκη ενώπιον του λαού. Ο Καίσαρας, που ήταν πραίτορας, πρότεινε να απαλλαγεί ο Κάτουλλος, ένας εξέχων Άριστος, από την αποκατάσταση του ναού του Δία και να δοθεί η εργασία στον Πομπήιο. Ο Μέτελλος Νέπος πρότεινε νόμο για την ανάκληση του Πομπήιου στην Ιταλία, για την αποκατάσταση της τάξης. Ο Πομπήιος ήταν μακριά, διοικώντας την τελική φάση του Γ΄ Μιθριδατικού Πολέμου (73–63 π.Χ.) στα ανατολικά. Στον Νέποτα αντιτάχθηκε σθεναρά ο Κάτωνας ο Νεότερος, ο οποίος εκείνη τη χρονιά ήταν τριβούνος των πληβείων και οπαδός των Αρίστων. Η διαμάχη έφτασε κοντά στη βία. Ο Νέπος είχε οπλίσει κάποιους άνδρες του. Σύμφωνα με τον Πλούταρχο, η Σύγκλητος ανακοίνωσε την πρόθεση να εκδώσει οριστικό διάταγμα για την απομάκρυνση του Νέποτα από το αξίωμά του, αλλά ο Κάτωνας αντιτάχθηκε. Ο Νέπος πήγε στην Ασία για να ενημερώσει τον Πομπήιο για τα γεγονότα, παρόλο που ως τριβούνος των πληβείων δεν είχε δικαίωμα να λείπει από την πόλη. Ο Tάτουμ υποστηρίζει, ότι ο Νέπος που εγκατέλειψε την πόλη παρόλο που δεν επιτρεπόταν στους τριβούνους των πληβείων, ήταν «μια χειρονομία που καταδεικνύει την παραβίαση της θέσης του τριβούνου από τη Σύγκλητο». Ο Καίσαρας υπέβαλε επίσης πρόταση για ανάκληση του Πομπήιου για την αντιμετώπιση της έκτακτης ανάγκης. Ο Σουητώνιος έγραψε, ότι ο Καίσαρας ανεστάλη με τελεσίδικο διάταγμα. Στην αρχή ο Καίσαρας αρνήθηκε να παραιτηθεί, αλλά αποσύρθηκε στο σπίτι του, όταν άκουσε ότι κάποιοι ήταν έτοιμοι να τον εξαναγκάσουν με τη δύναμη των όπλων. Την επόμενη ημέρα ο κόσμος διαδήλωσε υπέρ της αποκατάστασής του και γινόταν ταραχές, αλλά ο Καίσαρας «τους κράτησε υπό έλεγχο». Η Σύγκλητος τον ευχαρίστησε δημόσια, ακύρωσε το διάταγμα και τον επανέφερε. Οι ενέργειες και των δύο ανδρών ενέτειναν τις κατηγορίες για παράνομες ενέργειες από τον Κικέρωνα και τη Σύγκλητο, θεωρήθηκαν ως χειρονομία φιλίας προς τον Πομπήιο και προσέλκυσαν τη συμπάθεια των υποστηρικτών του. Ο Καίσαρας και ο Νέπος ανάγκασαν τη Σύγκλητο να παίξει τον ρόλο του αντιπάλου του Πομπήιου και να καταφύγει να απειλήσει (στη μία περίπτωση) και να χρησιμοποιήσει (στην άλλη περίπτωση) ένα τελικό διάταγμα -το μέτρο του οποίου ο κατασταλτικός χαρακτήρας ήταν στο επίκεντρο της διαμάχης- εκθέτοντάς το σε περαιτέρω κατηγορίες τυραννίας. Η κοινή γνώμη ήταν ευαίσθητη στις απειλές για την ελευθερία του λαού και η θέση του Κικέρωνα χειροτέρεψε. Το 62 π.Χ. ο Πομπήιος επέστρεψε στην Ιταλία, αφού κέρδισε τον Γ΄ Μιθριδατικό Πόλεμο εναντίον του Πόντου και της Αρμενίας (στη σημερινή ανατολική Τουρκία) και προσάρτησε τη Συρία. Ήθελε η Σύγκλητος να επικυρώσει τις πράξεις των διακανονισμών, που είχε κάνει με τους βασιλείς και τις πόλεις της περιοχής en bloc. Αντιτάχθηκε από τους Αρίστους με επικεφαλής τον Λεύκιο Λικίνιο Λούκουλλο, ο οποίος επικράτησε την ημέρα αυτή στη Σύγκλητο με την υποστήριξη του Κάτωνα του Νεότερου. Ο Πομπήιος είχε αναλάβει τη διοίκηση της τελευταίας φάσης εκείνου του πολέμου διαδεχόμενος τον Λούκουλλο, ο οποίος θεωρούσε, ότι έπρεπε να του επιτραπεί να συνεχίσει τον πόλεμο και να τον κερδίσει. Επιπλέον, όταν ανέλαβε τη διοίκηση του πολέμου ο Πομπήιος, αγνόησε τους οικισμούς που είχε ήδη κάνει ο Λούκουλλος. Ο Λούκουλλος ζήτησε από τον Πομπήιο να δώσει λογαριασμό για κάθε πράξη ξεχωριστά και ιδιαίτερα, αντί να ζητά την έγκριση όλων των πράξεών του ταυτόχρονα με μία μόνο ψηφοφορία, σαν να ήταν πράξεις ενός ηγέτη. Ο χαρακτήρας των πράξεων δεν ήταν γνωστός. Κάθε πράξη θα έπρεπε να ελεγχθεί εξονυχιστικά και οι συγκλητικοί θα πρέπει να επικυρώσουν αυτές που ταιριάζουν στη Σύγκλητο. Ο Αππιανός σκέφτηκε ότι οι Άριστοι, ιδιαίτερα ο Λούκουλλος, υποκινούνταν από φθόνο. Ο Κράσσος συνεργάστηκε με τον Λούκουλλο σε αυτό το θέμα. Ο Πλούταρχος έγραψε, ότι όταν ο Λούκουλλος επέστρεψε στη Ρώμη, αφού απαλλάχθηκε από την εξουσία του, η Σύγκλητος ήλπιζε ότι θα έβρισκε σε αυτόν έναν αντίπαλο της τυραννίας του Πομπήιου και έναν υπερασπιστή της αριστοκρατίας. Ωστόσο εκείννος αποσύρθηκε από τα δημόσια πράγματα. Αυτοί που κοιτούσαν με καχυποψία τη δύναμη του Πομπήιου, έκαναν τον Κράσσο και τον Κάτωνα ηγέτες του Συγκλητικού κόμματος, όταν ο Λούκουλλος αρνήθηκε την ηγεσία. Ο Πλούταρχος έγραψε επίσης, ότι ο Πομπήιος ζήτησε από τη Σύγκλητο να αναβάλει τις υπατικές εκλογές, ώστε να μπορέσει να βρεθεί στη Ρώμη, για να βοηθήσει τον Mάρκο Πόπιο Πίσο Φρούγι Καλπουρνιανό να εξετάσει την υποψηφιότητά του, αλλά ο Κάτων παρέσυρε τη Σύγκλητο να το απορρίψει. Ο Πλούταρχος αναφέρει επίσης, ότι σύμφωνα με ορισμένες πηγές αφού ο Κάτων ήταν το μεγαλύτερο εμπόδιο για τις φιλοδοξίες του, ζήτησε το χέρι της μεγαλύτερης ανιψιάς του Κάτωνα για τον εαυτό του και το χέρι της νεότερης, ενώ σύμφωνα με άλλες πηγές ζήτησε το χέρι των κορών του Κάτωνα. Οι γυναίκες χάρηκαν με αυτό λόγω της μεγάλης φήμης του Πομπήιου, αλλά ο Κάτων θεώρησε, ότι αυτό είχε σκοπό να τον δωροδοκήσει μέσω μιας γαμήλιας συμμαχίας και αρνήθηκε. Το 60 π.Χ. ο Πομπήιος υποστήριξε ένα αγροτικό νομοσχέδιο που προτάθηκε από τον τριβούνο των πληβείων Φλάβιο και προέβλεπε τη διανομή της δημόσιας γης. Περιλάμβανε γη που είχε κατασχεθεί, αλλά δεν είχε παραχωρηθεί από τον Λεύκιο Κορνήλιο Σύλλα όταν διένειμε γη για να εγκαταστήσει τους βετεράνους του το 80 π.Χ. και εκμεταλλεύσεις στο Aρρέτιον (Aρέτσο) και Βολατέρραι (Βολτέρρα), αμφότερα στην Ετρουρία. Η γη επρόκειτο να αγοραστεί με τα νέα έσοδα από τις επαρχίες για τα επόμενα πέντε χρόνια. Οι Άριστοι αντιτάχθηκαν στο νομοσχέδιο, επειδή υποψιάζοντο ότι «στόχευε κάποια νέα δύναμη για τον Πομπήιο». Επικεφαλής τους ήταν ο Κόιντος Καικίλιος Μέτελλος Κέλερ, ένας από τους δύο υπάτους εκείνης της χρονιάς, ο οποίος αμφισβήτησε κάθε σημείο του νομοσχεδίου του Φλάβιου και «του επιτέθηκε τόσο επίμονα, που ο τελευταίος τον έβαλε στη φυλακή». Ο Μέτελλος Σέλερ ήθελε να συγκαλέσει τη σύγκλητο εκεί και ο Φλάβιος κάθισε στην είσοδο του κελιού, για να το αποτρέψει αυτό. Ο Mέτελλος Κέλερ έκοψε τον τοίχο, για να τους αφήσει να μπουν. Όταν ο Πομπήιος το άκουσε αυτό, φοβήθηκε για την αντίδραση του κόσμου και είπε στον Φλάβιο να σταματήσει. Ο Μέτελλος Κέλερ δεν συναίνεσε, όταν οι άλλοι τριβούνοι των πληβείων ήθελαν να τον αφήσουν ελεύθερο. Οι γελοιότητες του Φλάβιου αποξένωσαν τον κόσμο. Καθώς περνούσε ο καιρός έχασαν το ενδιαφέρον τους για το νομοσχέδιο και τον Ιούνιο το θέμα ήταν «εντελώς ψυχρό». Τέλος, ένας σοβαρός πόλεμος στη Γαλατία απέσυρε την προσοχή από αυτό. Ο Πομπήιος είχε καταφέρει να υποστηρίξει την εκλογή του Λεύκιου Αφράνιου, που ήταν ένας από τους διοικητές του στον πόλεμο στα ανατολικά, ως άλλος ύπατος. Ωστόσο, δεν ήταν εξοικειωμένος με τους πολιτικούς ελιγμούς. Σύμφωνα με τα λόγια του Δίωνα Κάσιου, «ήξερε να χορεύει καλύτερα, παρά να συναλλάσσεσαι με οποιαδήποτε δουλειά». Στο τέλος, χωρίς την υποστήριξη αυτού του υπάτου, ο Πομπήιος άφησε το θέμα να εκπέσει. Έτσι, η παράταξη του Πομπήιου αποδείχθηκε ανεπαρκής για να ανταποκριθεί στην παρεμπόδιση των Αρίστων. Υπάρχουν διάφορες εκδοχές για το πώς προέκυψε η συμμαχία στις πηγές. Σύμφωνα με τον Αππιανό, το 60 π.Χ. ο Καίσαρας επέστρεψε από την εξουσία του στην Ισπανία (Ισπανία και Πορτογαλία) και του απονεμήθηκε θρίαμβος για τις νίκες του εκεί. Έκανε προετοιμασίες, για να εορτάσει αυτό έξω από τα τείχη της πόλης. Ήθελε επίσης να είναι υποψήφιος για την υπατεία του έτους 59 π.Χ. Ωστόσο οι υποψήφιοι έπρεπε να παρουσιαστούν στην πόλη και δεν ήταν νόμιμο για όσους ετοίμαζαν έναν θρίαμβο να μπουν στην πόλη και μετά να επιστρέψουν γι' αυτές τις προετοιμασίες. Επειδή δεν ήταν ακόμη έτοιμος, ο Καίσαρας ζήτησε να του επιτραπεί να εγγραφεί ερήμην και να έχει κάποιον να ενεργεί για λογαριασμό του, παρόλο που αυτό ήταν αντίθετο με το νόμο. Ο Κάτων ο Νεότερος, που ήταν αντίθετος, εξάντλησε την τελευταία μέρα της παρουσίασης με ομιλίες. Έτσι ο Καίσαρας άφησε τον θρίαμβο, μπήκε στην πόλη και παρουσίασε την υποψηφιότητά του. Ο Πομπήιος είχε αποτύχει να επικυρώσει από τη Σύγκλητο τις πράξεις, για τους εποικισμούς που έκανε στην ανατολή κατά τη διάρκεια του Γ΄ Μιθριδατικού Πολέμου. Οι περισσότεροι συγκλητικοί αντιτάχθηκαν σε αυτό, επειδή ήταν ζηλόφθονες, ιδιαίτερα ο Λεύκιος Λικίνιος Λούκουλλος που είχε αντικατασταθεί στη διοίκηση αυτού του πολέμου από τον Πομπήιο. Ο Κράσσος είχε συνεργαστεί με τον Λούκουλλο σε αυτό το θέμα. Ο θιγόμενος Πομπήιος «έκανε φιλία με τον Καίσαρα και υποσχέθηκε ενόρκως να τον υποστηρίξει για την υπατεία». Τότε ο Καίσαρας βελτίωσε τις σχέσεις μεταξύ του Κράσσου και του Πομπήιου και «αυτοί οι τρεις ισχυρότεροι άνδρες συνένωσαν τα συμφέροντά τους». Ο Αππιανός σημείωσε επίσης, ότι ο Μάρκος Τερέντιος Βάρρο έγραψε ένα βιβλίο γι' αυτή τη συμμαχία, που ονομάζεται Τρικάρανος (τρικέφαλος). Η εκδοχή του Αππιανού και ο Βίος του Πομπήιου του Πλούταρχου είναι οι μόνες πηγές, που θέλουν τον Πομπήιο να επιδιώκει συμμαχία με τον Καίσαρα και όχι το αντίστροφο. Ο Πλούταρχος διευκρινίζει, ότι όσοι λάμβαναν άδεια να τελέσουν θρίαμβο, έπρεπε να μείνουν εκτός πόλης μέχρι την εορτή, ενώ οι υποψήφιοι για την υπατεία έπρεπε να είναι παρόντες στην πόλη. Η επιλογή εγγραφής ερήμην, μέσω ενός φίλου που ενεργούσε για λογαριασμό του, απορρίφθηκε και ο Καίσαρας επέλεξε την υπατεία. Όπως ο Αππιανός, ο Πλούταρχος έγραψε ότι ο Κάτωνας ο Νεότερος ήταν ο πιο σκληρός αντίπαλος του Καίσαρα. Οδήγησε τους άλλους συγκλητικούς να απορρίψουν την πρόταση. Τόσο στο Βίος του Κάτωνος όσο και στο Βίος του Πομπηίου έγραψε, ότι μετά την ήττα του αγροτικού νομοσχεδίου, ο σκληρά πιεσμένος Πομπήιος κατέφυγε στην αναζήτηση της υποστήριξης των τριβούνων των πληβείων και των νεαρών τυχοδιωκτών, ο χειρότερος από τους οποίους ήταν ο Πόπλιος Κλόδιος Πούλχερ (βλ. παρακάτω). . Στον πρώτο Βίο πρόσθεσε, ότι ο Πομπήιος κέρδισε τότε την υποστήριξη του Καίσαρα, ο οποίος προσκολλήθηκε μαζί του. Στον τελευταίο έγραψε, ότι ο Καίσαρας ακολούθησε μια πολιτική συμφιλίωσης του Κράσσου και του Πομπήιου. Επομένως, τα δύο κείμενα φαίνονται αντιφατικά. Στο Βίος του Καίσαρος έγραψε, ότι ο Καίσαρας ξεκίνησε την πολιτική του για να συμφιλιώσει τον Πομπήιο και τον Κράσσο αμέσως μετά την είσοδό του στην πόλη, επειδή ήταν οι άνδρες με τη μεγαλύτερη επιρροή. Τους είπε, ότι συγκεντρώνοντας τις ενωμένες δυνάμεις τους πάνω του, θα μπορούσαν να επιτύχουν να αλλάξουν τη μορφή διακυβέρνησης. Στην αφήγηση του Δίωνα Κάσσιου, ο Καίσαρας, ο οποίος ήταν κυβερνήτης στην Ισπανία το 60 π.Χ., θεώρησε τη διακυβέρνησή της ως σκαλοπάτι για την υπατεία. Έφυγε βιαστικά από την Ισπανία, πριν ακόμη φτάσει ο διάδοχός του, για να φτάσει στη Ρώμη εγκαίρως για τις εκλογές. Αναζήτησε το αξίωμα πριν πραγματοποιήσει τον θρίαμβό του, καθώς ήταν πολύ αργά για να το γεορτάσει πριν από τις εκλογές. Του αρνήθηκαν τον θρίαμβο λόγω της αντίθεσης του Κάτωνα. Ο Καίσαρας δεν πίεσε το θέμα, νομίζοντας ότι θα μπορούσε να εορτάσει μεγαλύτερα κατορθώματα αν εκλεγόταν ύπατος, και έτσι μπήκε στην πόλη για να διεκδικήσει αξιώματα. Προσέγγισε τον Κράσσο και τον Πομπήιο τόσο επιδέξια, που τους κέρδισε, παρόλο που εξακολουθούσαν να είναι εχθρικοί μεταξύ τους: είχαν τις πολιτικές τους ομάδες και «ο καθένας εναντιωνόταν, σε ό,τι είδε ο άλλος επιθυμούσε». Ο λογαριασμός του Σουητόνιου λέει, ότι ο Καίσαρας επέστρεψε στη Ρώμη από την Ισπανία βιαστικά, χωρίς καν να περιμένει τον διάδοχό του,, επειδή ήθελε και θρίαμβο και υπατεία. Καθώς η ημέρα των εκλογών για την υπατεία είχε ήδη οριστεί, έπρεπε να δηλώσει την υποψηφιότητά του ως ιδιώτης και έπρεπε να εγκαταλείψει τη στρατιωτική του διοίκηση και τον θρίαμβό του. Όταν οι δολοπλοκίες του για να λάβει εξαίρεση προκάλεσαν φασαρία, εγκατέλειψε τον θρίαμβο και επέλεξε την υπατεία. Υπήρχαν άλλοι δύο υποψήφιοι για την υπατεία, ο Λεύκιος Λυκκείος και ο Mάρκος Καλπούρνιος Βίβουλος. Ο Καίσαρας έκανε ικεσίες στον πρώτο, επειδή ήταν πλούσιος και μπορούσε να φερθεί με μεγαλοπρέπεια στο εκλογικό σώμα. Η αριστοκρατία χρηματοδότησε τον Καλπούρνιο Βίβουλο για την εκλογική του έρευνα, επειδή ήταν ένθερμος αντίπαλος του Καίσαρα και θα τον κρατούσε υπό έλεγχο. Ακόμη και ο Κάτων ο Νεότερος, που ήταν ένας πολύ ευθύς άνθρωπος, «δεν αρνήθηκε, ότι η δωροδοκία υπό τέτοιες συνθήκες ήταν για το καλό της Δημοκρατίας». Εκλέχθηκε ο Bίβουλος. Κανονικά στους νέους υπάτους ανατίθεντο σημαντικοί τομείς στρατιωτικής διοίκησης, αλλά, σε αυτήν την περίπτωση, τους ανατέθηκαν «απλώς δάση και βοσκοτόπια», ένα άλλο μέτρο που είχε σκοπό να αμβλύνει τις φιλοδοξίες του Καίσαρα. Ο Καίσαρας, θυμωμένος γι' «αυτή τη μικρή ανάθεση», προσπάθησε σκληρά να κερδίσει τον Πομπήιο, ο οποίος ήταν και ο ίδιος θιγμένος από τη Συγκλητο, επειδή αυτή δεν επικύρωσε τους διακανονισμούς, που είχε κάνει μετά τη νίκη του Γ΄ Μιθριδατικού Πολέμου. Ο Καίσαρας επέτυχε, έφτιαξε τη σχέση ανάμεσα στον Κράσσο και τον Πομπήιο και «έκανε μια συμφωνία και με τους δύο, ότι δεν έπρεπε να γίνει κανένα βήμα στις δημόσιες υποθέσεις, που να μην ταίριαζε σε κανέναν από τους τρεις». Η εκδοχή του Σουητόνιου είναι η μόνη, που τοποθετεί τη δημιουργία της συμμαχίας μετά την εκλογή του Καίσαρα. Η εκδοχή του είναι επίσης η μόνη που αναφέρει "τα δάση και τα βοσκοτόπια". Οι αρχαίες πηγές αναφέρουν τι έφερε τον Πομπήιο στη συμμαχία, αλλά σιωπούν για το ποια συμφέροντα θα μπορούσαν να έφεραν τον Κράσσο σε αυτή. Υπάρχουν μόνο αναφορές, ότι ο Καίσαρας έφερε κοντά τον Πομπήιο και τον Κράσσο, κάτι που ο Πλούταρχος περιέγραψε ως συμφιλίωση. Ο Δίων Κάσσιος αναφέρει, ότι αυτό ήταν κάτι, που απαιτούσε επιδεξιότητα: σχεδόν σαν μια συμφιλίωση του ασυμβίβαστου. Στα γραπτά του Σουητώνιου και του Πλούταρχου, επίσης σε ορισμένες επιστολές και σε μια ομιλία του Κικέρωνα, βρίσκουμε ενδείξεις, τόσο για το ποια μπορεί να ήταν τα συμφέροντα του Κράσσου, όσο και για ενδείξεις ότι ο Κράσσος και ο Πομπήιος μπορεί να ήταν λιγότερο ασυμβίβαστοι, από ό,τι υποδηλώνουν οι περιγραφές τους και ότι οι τρεις άνδρες της τριανδρίας είχαν συνεργαστεί και πριν. Θα μπορούσε να υποστηριχθεί, ότι ο σχηματισμός της πρώτης τριανδρίας ήταν το αποτέλεσμα της περιθωριοποίησης ενός εχθρού (δηλ. του Καίσαρα) και ενός ξένου (δηλ. του Πομπήιου) και της σύγκρουσης των συμφερόντων που συνδέονται με τον Κράσσο από τους Αρίστους, που κυριαρχούσαν στη Σύγκλητο. Όσον αφορά τους αριστοκρατικούς κύκλους των Αρίστων που ήθελαν την υπεροχή της Συγκλήτου επί της ρωμαϊκής πολιτικής, ο Πομπήιος ήταν απόμακρος. Έκτισε την πολιτική του σταδιοδρομία ως στρατιωτικός διοικητής. Έθεσε τρεις λεγεώνες στην πατρίδα του Πικηνόν (στην κεντρική Ιταλία) για να υποστηρίξει τον Λεύκιο Κορνήλιο Σύλλα στην ανακατάληψη της Ρώμης, την οποία είχαν καταλάβει οι υποστηρικτές του Γάιου Μάριου πριν από τον εμφύλιο πόλεμο του Σύλλα (83–82 π.Χ.). Στη συνέχεια ο Σύλλας τον έστειλε στη Σικελία (82 π.Χ.) και στην Αφρική (81 π.Χ.) εναντίον των οπαδών του Μάριου που είχαν καταφύγει εκεί, όπου τους νίκησε, αποκτώντας έτσι στρατιωτική δόξα και διάκριση, ιδιαίτερα στην Αφρική. Στη συνέχεια ο Πομπήιος πολέμησε την εξέγερση του Κόιντου Σερτώριου στην Ισπανία από το 76 π.Χ. έως το 71 π.Χ. κατά τη διάρκεια του Σερτοριανού Πολέμου (80–72 π.Χ.). Έπαιξε ρόλο στην καταστολή της εξέγερσης των σκλάβων υπό την ηγεσία του Σπάρτακου (ο Γ΄ Πόλεμος των Δούλων, 72–70 π.Χ.). Τα δύο τελευταία του απέφεραν το αξίωμα της υπατείας το 70 π.Χ., παρόλο που ήταν κάτω από την ηλικία των επιλεξιμότητας γι' αυτό το αξίωμα και δεν είχε ανέβει τη σειρά των αξιωμάτων (cursus honorum), το σκαλί της πολιτικής σταδιοδρομίας που παραδοσιακά απαιτείται για να φτάσει στην υπατεία. Ο Πομπήιος έλαβε επίσης τη διοίκηση μιας μεγάλης ειδικής ομάδας για την καταπολέμηση της πειρατείας στη Μεσόγειο Θάλασσα από τον Γαβίνειο νόμο (67 π.Χ.), ο οποίος του έδωσε εξαιρετικές εξουσίες σε ολόκληρη τη Θάλασσα, καθώς και σε εδάφη σε απόσταση 50 μιλίων από τις ακτές της. Το 66 π.Χ. ο Μανίλιος νόμος παρέδωσε τη διοίκηση της τελευταίας φάσης του Γ΄ Μιθριδατικού Πολέμου στον Πομπήιο, ο οποίος την οδήγησε σε νικηφόρα κατάληξη. Η πολιτική δύναμη του Πομπήιου —ο οποίος πέρασε το ήμισυ της καριέρας του μέχρι το 63 π.Χ. πολεμώντας έξω από τη Ρώμη— βρισκόταν έξω από τους συντηρητικούς αριστοκρατικούς κύκλους των Αρίστων. Βασίστηκε στη δημοτικότητά του ως στρατιωτικός διοικητής, στην πολιτική υποστήριξη, στην αγορά ψήφων για τους υποστηρικτές του ή τον εαυτό του, και την υποστήριξη των βετεράνων του πολέμου: «Κύρος, πλούτος, πελάτες και οπαδοί, ευγνώμονες βετεράνοι που μπορούσαν να κινητοποιηθούν εύκολα: αυτός ήταν ο πλούτος του (opes), που μπορούσαν να εγγυηθούν την [δύναμη] του [Πομπήιου]». Η αντίθεση των Αρίστων με τις πράξεις των οικισμών του στην ανατολή και το αγροτικό νομοσχέδιο που υποστήριξε, δεν οφείλοντο μόνο στο φθόνο, όπως πρότεινε ο Αππιανός. Οι Άριστοι ήταν επίσης κουρασμένοι από την προσωπική πολιτική επιρροή του Πομπήιου. Τον έβλεπαν ως μια πιθανή πρόκληση για την υπεροχή της Συγκλήτου, την οποία ήλεγχαν σε μεγάλο βαθμό και η οποία είχε επικριθεί για τις συνοπτικές εκτελέσεις κατά τη διάρκεια της συνωμοσίας του Κατιλίνα. Έβλεπαν έναν πολιτικά ισχυρό άνδρα ως έναν πιθανό τύραννο, που θα μπορούσε να ανατρέψει τη Δημοκρατία. Ο Πομπήιος παρέμεινε αμέτοχος, όσον αφορά τις διαμάχες μεταξύ των Αρίστων και των Λαϊκών που μαίνοντο στη Ρώμη, την εποχή που επέστρεψε από τον Γ΄ Μιθριδατικό Πόλεμο το 62 π.Χ. Ενώ δεν υποστήριζε τους λαϊκούς, αρνήθηκε να συμπαραταχθεί με τη Σύγκλητο, κάνοντας αόριστες ομιλίες που αναγνώριζαν την εξουσία της Συγκλήτου, αλλά χωρίς να αναγνωρίζουν την αρχή της Συγκλητικής υπεροχής, που υποστήριζε ο Κικέρων και οι Άριστοι. Η αντίθεση και η ήττα του αγροτικού νόμου, που υποστήριζε ο Πομπήιος, ήταν κάτι περισσότερο από απλή αντίθεση στον Πομπήιο. Ούτε ο νόμος αφορούσε αποκλειστικά την παραχώρηση γης για την εγκατάσταση των βετεράνων του Πομπήιου, οι οποίοι περίμεναν τόσα πολλά, από τότε που ο Σύλλας είχε κάνει το ίδιο το 80 π.Χ. Ωστόσο, ο νόμος πλαισιώθηκε με τέτοιο τρόπο, ώστε η γη να μοιράζεται και στους ακτήμονες αστούς φτωχούς. Αυτό θα βοηθούσε στην ανακούφιση του προβλήματος της μάζας των ακτημόνων ανέργων ή των υποαπασχολούμενων φτωχών στη Ρώμη, που βασίζοντο στην παροχή σιτηρών από το κράτος για να επιβιώσουν και θα έκανε επίσης τον Πομπήιο δημοφιλή μεταξύ των πληβείων. Οι πολιτικοί των Λαϊκών είχαν προτείνει αυτού του είδους τη μεταρρύθμιση της γης από την εισαγωγή του αγροτικού νόμου του Τιβέριου Γράκχου το 133 π.Χ., που είχε οδηγήσει στη δολοφονία του. Από τότε οι προσπάθειες εισαγωγής τέτοιων αγροτικών νόμων ηττήθηκαν από τους Αρίστους. Έτσι, η αντίθεση στο νομοσχέδιο που υποστήριξε ο Πομπήιος μπήκε μέσα σε αυτό το ευρύτερο ιστορικό πλαίσιο της βέλτιστης αντίστασης στη μεταρρύθμιση, καθώς και των βέλτιστων υποψιών για τον Πομπήιο. Ένα κρίσιμο στοιχείο στην ήττα του νομοσχεδίου που υποστήριξε ο Πομπήιος, ήταν το γεγονός ότι οι βέλτιστοι είχαν έναν ισχυρό ύπατο, τον Κόιντο Καικίλιο Μέτελλο Κέλερ, ο οποίος αντιστάθηκε σθεναρά και επιτυχώς στην ψήφισή του, ενώ ο ύπατος που υποστήιζε ο Πομπήιος, ο Λεύκιος Αφράνιος, ήταν αναποτελεσματικός. Η έλλειψη αποτελεσματικής υπατικής βοήθειας ήταν αδυναμία για τον Πομπήιο. Όπως ήδη αναφέρθηκε παραπάνω, ο Πλούταρχος έγραψε, ότι η ήττα του νομοσχεδίου ανάγκασε τον Πομπήιο να ζητήσει την υποστήριξη των τριβούνων των πληβείων, και επομένως των Λαϊκών. Με την επιστροφή του Καίσαρα από τη θέση του κυβερνήτη στην Ισπανία, ο Πομπήιος βρήκε έναν πολιτικό, που θα είχε τη δύναμη και την επιρροή να προωθήσει το νομοσχέδιο, αν γινόταν ύπατος. Ο Κράσσος και ο Πομπήιος μοιράστηκαν μία υπατεία το 70 π.Χ. Ο Πλούταρχος θεωρεί, ότι αυτή ήταν άτονη και χωρίς αποτελέσματα, επειδή αμαυρώθηκε από συνεχείς διαφωνίες μεταξύ των δύο ανδρών. Έγραψε ότι «διέφεραν σχεδόν σε κάθε μέτρο, και λόγω της αμφισβήτησής τους κατέστησαν άγονη την υπατεία τους πολιτικά και χωρίς επιτεύγματα, εκτός από το ότι ο Κράσσος έκανε μια μεγάλη θυσία προς τιμή του Ηρακλή και έδωσε στον λαό μια μεγάλη εορτή και ένα επίδομα σιτηρών για τρεις μήνες ." Τη βαθιά έχθρα κατά τη διάρκεια αυτής της υπατείας σημείωσε και ο Αππιανός. Ο Πλούταρχος έγραψε επίσης, ότι ο Πομπήιος έδωσε πίσω στον λαό τους τριβούνους του. Αυτή ήταν μια αναφορά στην κατάργηση νόμων, που είχε εισαγάγει ο Λεύκιος Κορνήλιος Σύλλας το 81 π.Χ., που είχαν αποδυναμώσει την εξουσία των τριβούνων των πληβείων, απαγορεύοντάς τους να παρουσιάζουν νομοσχέδια στην ψηφοφορία του συμβουλίου των πληβείων και να ασκεί βέτο στις ενέργειες των αξιωματούχων του κράτους. και στο senatus consultum. Απαγόρευσε επίσης σε όσους ήταν τριβούνοι να διεκδικούν δημόσια αξιώματα. Ο Σύλλας το είχε κάνει αυτό, επειδή αυτοί οι τριβούνοι είχαν αμφισβητήσει την υπεροχή της ελεγχόμενης από τους πατρικίους Συγκλήτου και ήθελε να ενισχύσει την εξουσία της τελευταίας. Δεδομένου ότι αυτοί οι τριβούνοι ήταν οι εκπρόσωποι της πλειοψηφίας των πολιτών, ο κόσμος ήταν δυσαρεστημένος με αυτό. Ο Πλούταρχος απέδωσε αυτή την κατάργηση μόνο στον Πομπήιο. Ωστόσο, είναι πολύ πιθανό ότι οι Άριστοι θα είχαν αντιταχθεί σε αυτό στη Σύγκλητο, καθιστώντας απίθανο το μέτρο αυτό να είχε ψηφιστεί, εάν οι δύο ύπατοι είχαν αντιταχθεί μεταξύ τους σε αυτό το θέμα. Οι Περιοχαί του Λίβιου (μια σύντομη περίληψη του έργου του Λίβιου) καταγράφουν ότι "ο Μάρκος Κράσσος και ο Γναίος Πομπήιος έγιναν ύπατοι ... και ανασυγκρότησαν τις τριβουνικές εξουσίες." Ομοίως, ο Σουητώνιος έγραψε, ότι όταν ο Καίσαρας ήταν τριβούνος του στρατού, «υποστήριξε ένθερμα τους αρχηγούς στην προσπάθεια να αποκατασταθεί η εξουσία των τριβούνων των κοινών [των πληβείων], την έκταση της οποίας ο Σύλλας είχε περιορίσει». Οι δύο αρχηγοί πρέπει προφανώς να ήταν οι δύο ύπατοι, ο Κράσσος και ο Πομπήιος. Επομένως, σε αυτό το θέμα πρέπει να υπήρχε ενότητα σκοπού μεταξύ αυτών των τριών ανδρών. Αυτό ήταν ένα θέμα μεγάλης σημασίας για τους Λαϊκούς. Υπάρχουν ενδείξεις ότι ο Καίσαρας και ο Κράσσος μπορεί να είχαν σημαντικούς πολιτικούς δεσμούς πριν από την Τριανδρία. Ο Σουητώνιος έγραψε, ότι σύμφωνα με ορισμένες πηγές ο Καίσαρας ήταν ύποπτος, ότι είχε συνωμοτήσει με τον Κράσσο, τον Πόπλιο Σύλλα και τον Λεύκιο Αυτρόνιο, για να επιτεθεί στο κτίριο της Συγκλήτου και να σκοτώσει πολλούς συγκλητικούς. Ο Κράσσος επρόκειτο τότε να αναλάβει το αξίωμα του δικτάτορα και να αναθέσει τον Καίσαρα να ονομάσει διοικητή του ιππικού (magister equitum), να μεταρρυθμίσει το κράτος και στη συνέχεια να αποκαταστήσει την υπατεία στον Σύλλα και τον Αυτρόνιο. Σύμφωνα με μια από τις πηγές, από τις οποίες ο Σουητόνιους άντλησε αυτές τις πληροφορίες, ο Κράσσος αποχώρησε την τελευταία στιγμή και ο Καίσαρας δεν προχώρησε στο σχέδιο. Ο Πλούταρχος δεν ανέφερε αυτά τα επεισόδια στον «Βίο του Καίσαρα». Ο Σουητώνιος έγραψε, ότι το 65 π.Χ. ο Καίσαρας προσπάθησε να πάρει τη διοίκηση στην Αίγυπτο, που του ανατέθηκε από το συμβούλιο των πληβείων, όταν ο Πτολεμαίος ΙΒ΄, σύμμαχος των Ρωμαίων, καθαιρέθηκε από μια εξέγερση στην Αλεξάνδρεια, αλλά οι Άριστοι εμπόδισαν την ανάθεση. Ούτε αυτό το ανέφερε ο Πλούταρχος, αλλά στον Βίο του Κράσσου έγραψε ότι ο Κράσσος, που εκείνη τη χρονιά ήταν πραίτορας, ήθελε να κάνει την Αίγυπτο υποτελή της Ρώμης, χωρίς να αναφέρει την εξέγερση. Του εναντιώθηκε ο συνάδελφός του και οι δύο οικειοθελώς κατέθεσαν τα αξιώματά τους. Ως εκ τούτου, μπορεί να υπήρχε σύνδεση μεταξύ της κίνησης του Κράσσου και της φιλοδοξίας του Καίσαρα. Ο Πλούταρχος έγραψε, ότι όταν στον Καίσαρα ανατέθηκε η διακυβέρνηση της ρωμαϊκής επαρχίας Εκείθεν Ισπανίας (Hispania Ulterior) για το 60 π.Χ. ήταν χρεωμένος και οι πιστωτές του τον εμπόδισαν να πάει στην επαρχία του. Ο Κράσσος εξόφλησε τους πιο αδιάλλακτους πιστωτές και έδωσε εγγύηση 830 ταλάντων, επιτρέποντας έτσι στον Καίσαρα να φύγει. Ο Σουητόνιος σημειώνει και αυτό το επεισόδιο, αλλά δεν αναφέρει, ποιος έκανε τις πληρωμές και έδωσε την εγγύηση. Ο Πλούταρχος νόμιζε, ότι ο Κράσσος το έκανε αυτό, επειδή χρειαζόταν τον Καίσαρα για την πολιτική του εκστρατεία εναντίον του Πομπήιου. Ωστόσο, αυτό δεν μπορεί να θεωρηθεί δεδομένο. Σε μια ομιλία που έκανε ο Κικέρων εναντίον ενός αγροτικού νομοσχεδίου, που προτάθηκε από τον τριβούνο των πληβείων Πόπλιο Σερβίλιο Ρούλλο το 63 π.Χ., ισχυρίστηκε, ότι ο Ρούλλος ήταν μια ασήμαντη μορφή και ένα μέτωπο για τους δυσάρεστους «μηχανουργούς», τους οποίους περιέγραψε ως πραγματικούς αρχιτέκτονες του νομοσχεδίου και ως άνδρες που είχαν την πραγματική δύναμη και που έπρεπε να φοβούνται. Δεν κατονόμασε αυτούς τους άνδρες, αλλά έκανε υποδείξεις, που τους έκαναν αναγνωρίσιμους λέγοντας: «Μερικούς από αυτούς στους οποίους τίποτε δεν φαίνεται επαρκές για να κατέχουν, κάποιους στους οποίους τίποτε δεν φαίνεται αρκετό για να σπαταλήσουν». Ο Σάμμερ επισημαίνει, ότι επρόκειτο για αναφορές στις δημοφιλείς μορφές του Κράσσου και του Καίσαρα. Έτσι, δεν μπορεί να αποκλειστεί το ενδεχόμενο ο Κράσσος, ο Πομπήιος και ο Καίσαρας να ήταν πρόθυμοι να συνεργαστούν σε ένα συγκεκριμένο ζήτημα πολιτικής, στο οποίο συμφώνησαν, όπως είχαν κάνει το 70 π.Χ. Επιπλέον, ο Καίσαρας είχε υποστηρίξει τον Μανίλιο νόμο του 66 π.Χ., ο οποίος έδωσε στον Πομπήιο τη διοίκηση της τελικής φάσης του Γ΄ Μιθριδατικού Πολέμου και, το 63 π.Χ. όπως σημειώθηκε παραπάνω, πρότεινε μια πρόταση να ανακληθεί ο Πομπήιος στη Ρώμη, για να αποκατασταθεί η τάξη στον απόηχο της συνωμοσίας του Κατιλίνα. Ως εκ τούτου, ο Καίσαρας ήταν πρόθυμος να υποστηρίξει τον Πομπήιο, επειδή -αν και ο τελευταίος δεν ήταν δημοφιλής- δεν ήταν ούτε των Αρίστων, καθιστώντας τον πιθανό σύμμαχο. Επιπλέον, την εποχή της δημιουργίας της Πρώτης Τριανδρίας, ο Πομπήιος βρισκόταν σε αντίθεση με τους Αρίστους. Η αναστολή της πραιτορίας του το 62 π.Χ. από τη Σύγκλητο, όταν υποστήριξε την ανάκληση του Πομπήιου, είχε δείξει πιθανώς στον Καίσαρα, ότι οι εχθροί του είχαν τα μέσα να τον περιθωριοποιήσουν πολιτικά. Για να αποκτήσει την υατεία ο Καίσαρας, χρειαζόταν την υποστήριξη του Πομπήιου και του Κράσσου, οι οποίοι, εκτός από τους δύο άνδρες με τη μεγαλύτερη επιρροή στη Ρώμη, δεν ανήκαν στους Αρίστους και έτσι ήταν πιθανό να περιθωριοποιηθούν και πολιτικά. Ο Πλούταρχος υποστήριξε, ότι ο Καίσαρας επεδίωκε μια συμμαχία και με τους δύο άνδρες, διότι η συμμαχία μόνο με τον έναν από αυτούς θα μπορούσε να είχε στρέψει τον άλλο εναντίον του και νόμιζε ότι θα μπορούσε να τους βάλει εναντίον του άλλου. Ωστόσο, η πραγματικότητα μπορεί να ήταν πιο λεπτή από αυτό. Ο Κράσσος μπορεί επίσης να είχε έναν άλλο λόγο -που έχει να κάνει με τους ιππείς- για την ένταξη σε μια συμμαχία ενάντια στους Άριστους. Ο Κικέρων σημείωσε ότι το 60 π.Χ. ο Κράσσος υποστήριξε τους ιππείς και τους παρότρυνε να απαιτήσουν από τη Σύγκλητο να ακυρώσει ορισμένα συμβόλαια, που είχαν συνάψει στη ρωμαϊκή επαρχία της Ασίας (στη σημερινή δυτική Μ. Ασία) σε υπερβολικό τίμημα. Οι ιππείς ήταν μια εύπορη τάξη επιχειρηματιών, που αποτελούσαν τη δεύτερη κοινωνική τάξη στη Ρώμη, ακριβώς κάτω από τους πατρικίους. Πολλοί ιππείς ήταν τελώνες (publicani), εργολάβοι που ενεργούσαν ως προμηθευτές για τον στρατό και τα κατασκευαστικά έργα (τα οποία επέβλεπαν επίσης) και ως φοροεισπράκτορες. Το κράτος δημοπρατούσε τις συμβάσεις τόσο για προμηθευτές όσο και για φοροεισπράκτορες σε ιδιωτικές εταιρείες, οι οποίες έπρεπε να τα πληρώσουν προκαταβολικά. Οι publicani είχαν υπερεκταθεί και περιέπεσαν στα χρέη. Ο Κικέρων πίστευε, ότι αυτά τα συμβόλαια είχαν αναληφθεί στη βιασύνη για τον ανταγωνισμό και ότι η απαίτηση ήταν επαίσχυντη και μια ομολογία βιαστικής κερδοσκοπίας. Ωστόσο υποστήριξε την ακύρωση, για να αποφευχθεί η αποξένωση των μετοχών με τη Σύγκλητο και να διατηρηθεί η αρμονία μεταξύ των πατρικίων και των ισότιμων. Ωστόσο οι στόχοι του ματαιώθηκαν, όταν η πρόταση αντιτάχθηκε από τον ύπατο Κόιντο Καικίλιο Κέλερ και τον Κάτωνα τον Νεότερο και στη συνέχεια απορρίφθηκε, οδηγώντας τον Κικέρωνα στο συμπέρασμα ότι οι ιππείς ήταν πλέον σε διαμάχη με τη Σύγκλητο. Έχει προταθεί, ότι ο Κράσσος ήταν στενά συνδεδεμένο με τους ιππείς και είχε επενδύσεις μαζί τους. Είναι πιθανό, ότι ο Κράσσος είδε επίσης τη συμμαχία με τον Πομπήιο για τη διασφάλιση της υπατείας του Καίσαρα ως μέσο για τη λήψη ενός μέτρου, για την ανακούφιση του δημόσιου χρέους. Constitution of the Roman Republic – Norms, customs, and written laws, which guided the government of the Roman Republic Triumvirate – Political regime ruled or dominated by three powerful individuals known as triumvirs (the arrangement can be formal or informal) Πρωταρχικές πηγέςAppian, The Civil Wars, Digireads.com, 2014;(ISBN 978-1420949568) (βιβλίο 2 [1] ) πρόσβαση τον Ιούλιο 2016 Cassius Dio, Roman History, Vol. 3 (Loeb Classical Library), Loeb, 1989,(ISBN 978-0674990593) (37 [2] ; πρόσβαση τον Ιούλιο 2016 [3] και 39 [4] ) πρόσβαση τον Ιούλιο 2016 Plutarch, Lives of the noble Grecians and Romans (Complete and Unabridged), Benediction Classics, 2015,(ISBN 978-1781395134) (The Life of Pompey [5], The Life of Caesar [6], The Life of Crassus [7], The Life of Cato Minor [8], The Life of Lucullus [9] ) πρόσβαση τον Ιούλιο του 2016 Suetonius, The Twelve Caesars, Penguin Classics, αναθεωρημένη έκδοση, 2007;(ISBN 978-0140455168) (Julius Caesar [10] ) πρόσβαση τον Ιούλιο 2016Δευτερεύουσες πηγέςBoak, Arthur ER (1925). History of Rome to 565 AD, New York: Macmillan, βλ. [11], πρόσβαση στις 18 Απριλίου 2015. Boatwright, Mary T.; Daniel J. Gargola & Richard JA Talbert (2004). The Romans: From Village to Empire, Oxford University Press,(ISBN 0195118758), βλέπε [12], πρόσβαση στις 18 Απριλίου 2015. 9780300126891 Mitchell, TN, Cicero, Pompey, and the Rise of the First Triumvirate, Traditio, Vol. 29 (1973), ρρ. 1–26. [13] πρόσβαση τον Ιούλιο του 2016 Tatum, JW, The final Crisis (69–44), στο Rosenstein, n., Morstein-Marx, R., A Companion to The Roman Republic (Blackwell Companions to the Ancient World), Wiley-Blackwell, 2010;(ISBN 978-1444334135) Toynbee, Arnold Joseph (2014). "Ιούλιος Καίσαρ (Ρωμαίος κυβερνήτης): Η πρώτη τριανδρία και η κατάκτηση της Γαλατίας" και "Ιούλιος Καίσαρ (Ρωμαίος κυβερνήτης [14] : Προηγούμενα και έκβαση του εμφυλίου πολέμου 49–45 π.Χ. και [15], πρόσβαση στις 18 Απριλίου 2015. Herodotuswebsite.co.uk – ένα άρθρο για το πώς δημιουργήθηκε η Πρώτη Τριανδρία. (Ο ιστότοπος δεν είναι πλέον ενεργός, ανατρέξτε σε αυτόν τον σύνδεσμο, πρόσβαση μέσω του Wayback Machine )
Η Πρώτη Τριανδρία, λατιν.: Prima Triumviratus (60–53 π.Χ.) ήταν μια άτυπη συμμαχία μεταξύ τριών επιφανών πολιτικών της ύστερης Ρωμαϊκής Δημοκρατίας: του Γάιου Ιούλιου Καίσαρα, του Γναίου Πομπηίου Μάγκνου και του Μάρκου Λικίνιου Κράσσου. Το σύνταγμα της Ρωμαϊκής Δημοκρατίας ήταν ένα σύνθετο σύνολο ελέγχων και ισορροπιών, που είχαν σχεδιαστεί για να εμποδίσουν έναν άνθρωπο να αναβιβαστεί επάνω από τους υπόλοιπους και να δημιουργήσει μια μοναρχία. Προκειμένου να παρακάμψουν αυτά τα συνταγματικά εμπόδια, ο Καίσαρας, ο Πομπήιος και ο Κράσσος σχημάτισαν μια μυστική συμμαχία, στην οποία υποσχέθηκαν να χρησιμοποιήσουν την επιρροή τους, για να βοηθήσουν ο ένας τον άλλον. Σύμφωνα με τον Α. Γκόλντσγουορθυ, η συμμαχία «δεν ήταν μια εγκάρδια ένωση ανδρών με τα ίδια πολιτικά ιδανικά και φιλοδοξίες», αλλά μια ένωση όπου «όλοι [επιζητούσαν] προσωπικό πλεονέκτημα». Ως ανιψιός του Γάιου Μάριου, ο Ι. Καίσαρας ήταν εκείνη την εποχή πολύ καλά συνδεδεμένος με την παράταξη των Λαικών (Populares), η οποία πίεζε για κοινωνικές μεταρρυθμίσεις. Ήταν επιπλέον ο pontifex maximus —ο αρχιερέας στη ρωμαϊκή θρησκεία— και μπορούσε να επηρεάσει σημαντικά την πολιτική (ιδίως μέσω της ερμηνείας των οιωνών). Ο Πομπήιος ήταν ο μεγαλύτερος στρατιωτικός ηγέτης της εποχής, έχοντας κερδίσει τους πολέμους εναντίον του Σερτόριου (80–72). π.Χ.), του Μιθριδάτη (73–63 π.Χ.) και των πειρατών της Κιλικίας (66 π.Χ.). Αν και κέρδισε τον πόλεμο εναντίον του Σπάρτακου (73–71 π.Χ.), ο Λ. Κράσσος ήταν κυρίως γνωστός για τον μεγάλο πλούτο του, τον οποίο απέκτησε μέσω έντονης κερδοσκοπίας γης. Τόσο ο Πομπήιος, όσο και ο Κράσσος είχαν επίσης εκτεταμένα δίκτυα πελατών ως πάτρωνες. Η συμμαχία εδραιώθηκε με τον γάμο του Πομπήιου με την κόρη του Καίσαρα Ιουλία το 59 π.Χ. Χάρη στη συμμαχία, ο Καίσαρας έλαβε μια εξαιρετική διοίκηση στη Γαλατία και την Ιλλυρία για πέντε χρόνια, ώστε να μπορέσει να ξεκινήσει την κατάκτηση της Γαλατίας. Το 56 π.Χ. η Τριανδρία ανανεώθηκε στη διάσκεψη της Λούκκα, στην οποία οι τρεις άνδρες συμφώνησαν να μοιραστούν τις ρωμαϊκές επαρχίες μεταξύ τους. Ο Καίσαρας μπορούσε να κρατήσει τη Γαλατία για άλλα πέντε χρόνια, ενώ ο Πομπήιος έλαβε την Ισπανία (Ιβηρική) και τον Κράσσος τη Συρία. Ο Κράσσος ξεκίνησε μια εκστρατεία κατά των Πάρθων για να ανταποκριθεί στις νίκες του Καίσαρα στη Γαλατία, αλλά απεβίωσε στην καταστροφική ήττα των Καρχεών το 53 π.Χ.. Το τέλος του Κράσσου τερμάτισε την Τριανδρία και άφησε τον Καίσαρα και τον Πομπήιο αντιμέτωπους. Η σχέση τους είχε ήδη υποβαθμιστεί μετά το τέλος της Ιουλίας το 54 π.Χ. Ο Πομπήιος τάχθηκε στη συνέχεια με τους Αρίστους (Optimates), τη συντηρητική φατρία που εναντιvώτανστους Λαοφιλείς, και πολέμησε ενεργά τον Καίσαρα στη Σύγκλητο. Το 49 π.Χ., με την ολοκλήρωση της κατάκτησης της Γαλατίας, ο Καίσαρας αρνήθηκε να απελευθερώσει τις λεγεώνες του και αντ' αυτού εισέβαλε στην Ιταλία από τα βόρεια διασχίζοντας τον Ρουβίκωνα με τον στρατό του. Ο επόμενος εμφύλιος πόλεμος οδήγησε τελικά στη νίκη του Καίσαρα επί του Πομπήιου στη μάχη των Φαρσάλων το 48 π.Χ. και η δολοφονία του τελευταίου στην Αίγυπτο των Πτολεμαίων, όπου κατέφυγε μετά τη μάχη. Στα 44 π.Χ., ο Καίσαρας δολοφονήθηκε στη Ρώμη και τον επόμενο χρόνο ο υιοθετημένος γιος του Οκταβιανός (αργότερα γνωστός ως Αύγουστος) σχημάτισε τη Δεύτερη Τριανδρία με τον Μάρκο Αντώνιο και τον Μάρκο Αιμίλιο Λέπιδο.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%81%CF%8E%CF%84%CE%B7_%CE%A4%CF%81%CE%B9%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%81%CE%AF%CE%B1
Ξενοδοχείο Le Royal
Στα τέλη του 1923 και στις αρχές του 1924, προτάθηκε η κατασκευή ενός ξενοδοχείου 55 δωματίων στην Πνομ Πεν, με αρχιτέκτονα τον Ερνέστ Χεμπάρντ. Όντας ένας οραματιστής σχεδιαστής, ο Χεμπάρντ έπαιξε δεν καθόλου μικρό ρόλο στη μετατροπή ενός καμποτζιανού-γαλλοαποικιακού φυλάκιου σε μια πολυσύχναστη και δυναμική μητρόπολη.Η πρόταση της Πνομ Πεν περιέγραφε επίσης την κατασκευή ξενοδοχείων μεγέθους 40 δωματίων στη Σιέμ Ρεάπ και στη Χουέ (Βιετνάμ). Το τουριστικό δυναμικό των ερειπίων του Άνγκορ δεν είχε περάσει απαρατήρητο. Στην αρχική πρόταση περιλαμβάνονταν προκαταρκτικές εκτιμήσεις για κτήρια και έπιπλα σε πέντε τοποθεσίες. Το κόστος υπολογίστηκε σε πιάστρα, το νόμισμα της Ινδοκίνας εκείνη την εποχή ή σε δολάρια Ινδοκίνας. Είναι προφανές ότι η μεγαλύτερη προτεραιότητα δόθηκε στο μελλοντικό ξενοδοχείο της Πνομ Πεν. Ένα αναπόσπαστο μέρος του σχεδίου του Χεμπάρντ ήταν να γεμίσει εν μέρει ένα κανάλι που περιέκλειε την ευρωπαϊκή συνοικία της Πνομ Πεν, να φυτέψει μεγάλους κήπους, να επεκτείνει την πόλη στην άλλη πλευρά του ποταμού Τονλ Σαπ, να δημιουργήσει μια νέα κεντρική αγορά και να κατασκευάσει ένα νέο ξενοδοχείο, που θα το διαχειριζόταν η Society for Grand Hotels of Indochina. Τα επίσημα εγκαίνια, στα οποία συμμετείχαν ο τότε βασιλιάς Σισοουάθ Μονιβόνγκ (βασίλευσε μεταξύ 1927-1941) και μια πλειάδα ομογενών προσκεκλημένων έγιναν το βράδυ της 20ής Νοεμβρίου 1929. Το πάρτι περιλάμβανε πλούσιο μπουφέ, χορούς και παραστάσεις από μια ορχήστρα που είχε έρθει ειδικά για την περίσταση από την τότε Σαϊγκόν. Σήμερα, η λεωφόρος που περνά ακριβώς δίπλα στο ξενοδοχείο φέρει το όνομα του βασιλιά Πρέα Μονιβόνγκ. Το αρχικό όνομα του δρόμου μπροστά από το ξενοδοχείο έχει αλλάξει αρκετές φορές κατά την πάροδο των ετών. Ανάμεσα στους διάσημους επισκέπτες του ξενοδοχείου είναι η πρώην πρώτη κυρία των ΗΠΑ, Τζάκι Κένεντι. William Warren, Jill Gocher (2007). Asia's legendary hotels: the romance of travel. Σιγκαπούρη: Periplus Editions. ISBN 978-0-7946-0174-4. Επίσημος ιστότοπος Raffles Hotel Le Royal
Το ξενοδοχείο Raffles Le Royal βρίσκεται στη διεύθυνση 92 Rukhak Vithei Daun Penh, στο Σανγκάτ Βατ Φομ, στην περιοχή Ντάουν Πεν της Καμπότζης. Λειτούργησε για πρώτη φορά το 1929. Σήμερα, η διαχείρισή του γίνεται από την εταιρεία Raffles Hotels & Resorts.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9E%CE%B5%CE%BD%CE%BF%CE%B4%CE%BF%CF%87%CE%B5%CE%AF%CE%BF_Le_Royal
Νίκος Παπαδάκης
Γεννήθηκε το 1971 στο Ρέθυμνο όπου και μεγάλωσε. Το 1986, σε ηλικία 15 ετών, ξεκίνησε να δουλεύει στο Πολεμικό Ναυτικό. Σε ηλικία 20 ετών, ξεκίνησε να ασχολείται επαγγελματικά με το modeling κλείνοντας διάφορες δουλειές με το πρακτορείο με το οποίο συνεργαζόταν. Το 1994, ύστερα από απόφαση του πρακτορείου του, αποφάσισε να συμμετάσχει το παγκόσμιο διαγωνισμό ομορφιάς «Manhunt International» εκπροσωπώντας την Ελλάδα. Αμέσως μετά την νίκη του στο διαγωνισμό ομορφιάς, συνέχισε να εργάζεται ως μοντέλο για γνωστούς σχεδιαστές στην Ελλάδα κάνοντας παράλληλα διάφορα διαφημιστικά και καμπάνιες για γνωστές εταιρίες. Το 1999, αποφάσισε να συνεχίσει την καριέρα του στο εξωτερικό φεύγοντας για την Νέα Υόρκη. Εκεί έμεινε για τρία χρόνια δουλεύοντας για μεγάλες εταιρίες ενδυμάτων ενώ πέρασε και από τηλεοπτικά casting για τις σειρές «Sex and the city» και «Days of our lives». Παρόλο που πήρε ένα ρόλο για την πρώτη σειρά, τελικά η σκηνή στην οποία θα συμμετείχε ακυρώθηκε και έτσι δεν έλαβε μέρος ποτέ στη σειρά. Το 1996, παρουσίασε μαζί με την Ελένη Μενεγάκη τον «Διαγωνισμό Ομορφιάς ANT1». Το 2003, υπέγραψε συμβόλαιο συνεργασίας με τον τηλεοπτικό σταθμό Alter Channel. Εκεί τις σεζόν 2003-2005 παρουσίασε μαζί με την Ιωάννα Σουλιώτη και τη Νίκη Κάρτσωνα το talk show «Lifestyle». Αποχώρησε από το σταθμό το καλοκαίρι του 2005. Το 2004, έκανε μία έκτακτη εμφάνιση στην κωμική σειρά «Η Νταντά». Τη σεζόν 2005-2006 έπαιξε στις κωμικές σειρές «Η ώρα η καλή» στο Mega Channel και «Οδός Παραδείσου 7» στον Alpha. Το 2006 επέστρεψε στο Alter και το «Lifestyle». Τις σεζόν 2006-2008 παρουσίασε την εκπομπή μαζί με τη Νάντια Μπουλέ ενώ τη σεζόν 2008-2009 με τη Δούκισσα Νομικού. Τον Ιούνιο του 2009, έγινε γνωστό πως θα είναι ο νέος παρουσιαστής της εκπομπής «Όμορφος Κόσμος το πρωί» στο Mega Channel. Έτσι τη σεζόν 2009-2010 παρουσίασε την έβδομη και τελευταία σεζόν της πρωινής εκπομπής.
Ο Νίκος Παπαδάκης (Ρέθυμνο, 23 Μαρτίου 1971) είναι Έλληνας μοντέλο, παρουσιαστής, ηθοποιός και ραδιοφωνικός παραγωγός. Έγινε ιδιαίτερα γνωστός το 1994, όταν μετά από τη συμμετοχή του στο ανδρικό διαγωνισμό ομορφιάς «Manhunt International» κέρδισε την πρώτη θέση, έχοντας εκπροσωπήσει την Ελλάδα.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%AF%CE%BA%CE%BF%CF%82_%CE%A0%CE%B1%CF%80%CE%B1%CE%B4%CE%AC%CE%BA%CE%B7%CF%82
Κόφουκου-τζι
Ο ναός Κόφουκου-τζι ιδρύθηκε το 669 μ.Χ. όταν η Καγκάμι νο Όκιμι έκανε έναν ναό στη Γιαμασίνα, που είναι σήμερα ένα προάστειο του Κιότο, για να προσευχηθεί για την ανάρρωση του συζύγου της Φουτζιβάρα νο Καματάρι από κάποια ασθένεια. Η αρχική ονομασία του ναού ήταν Γιαμασίναντερα. Μετά το 672 μ.Χ. ο ναός μετακινήθηκε στην Ουμαγιασάκα του νομού Νάρα και μετονομάστηκε σε Ουμαγιασάκαντερα. Το 710 μ.Χ. μεταφέρθηκε ο ναός στη σημερινή του θέση. Επί Φουτζιβάρα νο Φουχίτο (659–720) ο ναός μετονομάστηκε σε Κόφουκου-τζι. Κατά τη διάρκεια των περιόδων Νάρα (710–794) και Χεϊάν (794-1180) ο ναός επεκτάθηκε σημαντικά με τη βοήθεια της οικογένειας Φουτζιβάρα. Βαθμιαία συγχωνεύθηκε με το γειτονικό ιερό Κασούγκα. Με το πλούτο, που είχε αποκτήσει, το Κόφουκου-τζι είχε τη δυνατότητα να διατηρεί ιδιωτικό στρατό από εκπαιδευμένους μοναχούς και μισθοφόρους. Έτσι, οι μοναχοί μπορούσαν να προστατέψουν τα συμφέροντα του ναού και να επηρεάσουν την ιαπωνική πολιτική με το κλείσιμο δρόμων, με την εμπόδιση απεσταλμένων, κ.α. Το Κόφουκου-τζι είχε 3000 ένοπλους άνδρες το 1006 μ.Χ.. Το 1081 μ.Χ. ο στρατός του Κόφουκου-τζι επιτέθηκε στα ανταγωνιστικά μοναστήρια στα βουνά Χιγιέι και Μιιντέρα. Από τον 15ο αιώνα το Κόφουκου-τζι άρχισε να παρακμάζει. Το 1717 μία πυρκαγιά κατέστρεψε μεγάλο μέρος από τα κτήρια του ναού. Ο Τοκουγκάβα Ιεγιάσου εξασφάλισε μία χορηγία στις αρχές του 17ου αιώνα για την αποκατάσταση πολλών κτισμάτων του ναού. Στις αρχές της περιόδου Μεϊτζί με απόφαση της κυβέρνησης διαχωρίστηκε βίαια από το σιντοϊστικό ιερό Κασούγκα και οι μοναχοί εγκατέλειψαν το Κόφουκου-τζι. Σήμερα λειτουργεί ως βασικός βουδιστικός ναός της σχολής Χοσσό. Ο ναός Κόφουκου-τζι αποτελείται από ένα σύμπλεγμα κτηρίων. Στην περίοδο της ακμής του υπήρχαν πάνω από 150 κτήρια στον ναό. To Κόφουκου-τζι είχε τρεις κύριες αίθουσες εκ των οποίων σήμερα διασώζεται μόνο αυτή, που βρίσκεται στα ανατολικά. Αυτή η αίθουσα (Ανατολική Χρυσή Αίθουσα ή Τοκόντο, 東金堂) κατασκευάστηκε το 1415 μ.Χ. εκεί όπου υπήρχε παλιότερο κτήριο. Δίπλα στην ανατολική κύρια αίθουσα βρίσκεται η διάσημη πενταόροφη παγόδα, η οποία κατασκευάστηκε το 1426 μ.Χ. Στο σημείο αυτό υπήρχαν προηγούμενα κτήρια, που είχαν καταστραφεί από φωτιά. Η παγόδα έχει 50 μέτρα ύψος και είναι η δεύτερη ψηλότερη παγόδα στην Ιαπωνία. Είναι κατασκευασμένη από ξύλο χωρίς τη χρήση καρφιών. Στο εσωτερικό της παγόδας υπάρχουν αρκετά αγάλματα που απεικονίζουν τον Γιακούσι, τον Αμίντα και τον Μιρόκου Βούδα.Γίνονται εργασίες ανακαίνισης στην πενταόροφη παγόδα ήδη από το 2020 και υπολογίζεται ότι θα ολοκληρωθούν το 2023. Η αρχική Κεντρική Χρυσή Αίθουσα (Τσουκόντο) καταστράφηκε από φωτιά το 1717. Ένα μικρότερο κτίσμα ανεγέρθηκε εκεί στις αρχές του 19ου αιώνα και κατεδαφίστηκε το 2000. Η ανακατασκευή της Κεντρικής Χρυσής Αίθουσας όπως ήταν αρχικά ολοκληρώθηκε το 2018.Το κτήριο Κοκουχοκάν (Kokuhokan, 国宝館) βρίσκεται στο σύμπλεγμα κτηρίων του ναού Κόφουκου-τζι. Ονομάζεται Μουσείο Εθνικών Θησαυρών Κόφουκου-τζι. Έχει χτιστεί το 1959 και φιλοξενεί πολλά έργα βουδιστικής τέχνης, που ανήκουν στο ναό Κόφουκου-τζι. Πολλά από τα εκθέματα όπως αγάλματα, βιβλία, καμπάνες, πίνακες ζωγραφικής έχουν χαρακτηριστεί ως εθνικοί θησαυροί. Το Μουσείο Εθνικών Θησαυρών Κόφουκου-τζι βρίσκεται εκεί, όπου παλιά υπήρχε η τραπεζαρία του μοναστηριού, η οποία καταστράφηκε στις αρχές της περιόδου Μεϊτζί λόγω των ταραχών ενάντια στο βουδισμό. Στο Κόφουκου-τζι υπάρχει επίσης μία μικρότερη παγόδα με τρεις ορόφους, που χρονολογείται από τον 12ο αιώνα και διαθέτει αρκετούς βουδιστικούς πίνακες ζωγραφικής.Έχει 19 μέτρα ύψος.Το σύμπλεγμα κτηρίων στο Κόφουκου-τζι περιλαμβάνει επιπλέον δύο οκταγωνικά κτήρια: το Χοκουέντο (Βόρεια Οκταγωνική Αίθουσα) και το Νανέντο (Νότια Οκταγωνική Αίθουσα). Το Χοκουέντο αρχικά είχε χτιστεί το 721 μ.Χ., στην ετήσια επέτειο από τον θάνατο του ιδρυτή και προστάτη του Κόφουκου-τζι, του Φουτζιβάρα νο Φουχίτο. Το σημερινό κτήριο όμως ανάγεται στο 1210 μ.Χ. και είναι το παλαιότερο κτήριο, που υπάρχει σήμερα στο συγκρότημα κτηρίων του ναού Κόφουκου-τζι. Το αρχικό κτήριο κάηκε το 1049 μ.Χ. και παρόλο που ξαναχτίστηκε, καταστράφηκε από το στρατό της φυλής Τάιρα το 1181 μ.Χ.. Το Νανέντο αρχικά είχε χτιστεί το 813 μ.Χ. Το σημερινό κτήριο όμως ανάγεται στο 1741 μ.Χ. Το Νανέντο έχει καταστραφεί από φωτιά συνολικά 4 φορές με πιο πρόσφατη το 1717. Το Ογιούγια κατασκευάστηκε κατά την περίοδο Μουρομάτσι. Περιέχει δύο μεγάλα σιδερένια καζάνια, που χρησίμευαν για σωματική καθαριότητα. Κόφουκου-τζι Κόφουκου-τζι άρθρο στον ιστότοπο https://www.worldhistory.org/Kofukuji/ John Bowring, Richard (2005). The religious traditions of Japan. Cambridge University Press. pp. 77–78. ISBN 0-521-85119-X. Noma, Seiroku; John M. Rosenfield; Bin Takahashi (2003). The Arts of Japan: Ancient and medieval. Kodansha International. pp. 84–85. ISBN 4-7700-2977-2.
Το Κόφουκου-τζι (興福寺, Kōfuku-ji) είναι βουδιστικός ναός, που βρίσκεται στη Νάρα της Ιαπωνίας. Μαζί με τον ναό Γιακούσι-τζι είναι οι δύο κύριοι βουδιστικοί ναοί στη Νάρα, που διαθέτουν τα χαρακτηριστικά της σχολής Χοσσό. Και οι δύο ναοί συγκαταλέγονται στους επτά μεγάλους ναούς της Νάρα.Το Κόφουκου-τζι έχει ενταχθεί στην λίστα των μνημείων παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%8C%CF%86%CE%BF%CF%85%CE%BA%CE%BF%CF%85-%CF%84%CE%B6%CE%B9
Into the Everflow
"Ashes" - 5:09 "Out of Mind" - 4:46 "Tiny Streams" - 5:05 "Into the Everflow" - 8:22 "Little People" - 4:05 "Hanging on a String" - 3:37 "Freakshow" - 5:41 "Butterfly" - 9:21 Disturbing the Priest (διασκευή στους Black Sabbath) - 6:02 Οι μουσικοί οι οποίοι ηχογράφησαν το "Into the Everflow" ήταν οι εξής: Μπάντι Λάκι - φωνητικά, κρουστά Μπράιαν ΜακΆλπιν - ηλεκτρική κιθάρα, ακουστική κιθάρα Νταν Ροκ - ηλεκτρική κιθάρα, ακουστική κιθάρα, πιάνο, πλήκτρα, κρουστά Γουόρντ Έβανς - μπάσο Νόρμαν Λέτζιο - τύμπανα, κρουστά Psychotic Waltz - Into the Everflow - Encyclopaedia Metallum - The Metal Archives Psychotic Waltz - Into the Everflow - Sputnikmusic Psychotic Waltz - Into the Everflow - Metal Storm
Into the Everflow είναι ο τίτλος του δεύτερου άλμπουμ του αμερικάνικου progressive metal συγκροτήματος Psychotic Waltz, το οποίο κυκλοφόρησε το Νοέμβριο του 1992 μέσω της δισκογραφικής εταιρίας "Dream Circle Records". Ο δίσκος έλαβε θετικές κριτικές, με το "Sputnik Music" να του δίνει μέσο όρο βαθμολογιών 4,3 / 5, το "Metal Storm" 8,4 / 10 και το "Metal Archives" 87%. Ο δίσκος κυκλοφόρησε στην Ευρώπη τον Μάρτιο του 1993 και επανεκδόθηκε το 2004 μαζί με το άλμπουμ "Bleeding", από την "Metal Blade Records".
https://el.wikipedia.org/wiki/Into_the_Everflow
Σήραγγα Παναγοπούλας
Είναι η μεγαλύτερη σήραγγα της Ολυμπίας Οδού και είναι η τρίτη μεγαλύτερη στην Ελλάδα, μικρότερη από τη σήραγγα Τ2 Τεμπών και την σήραγγα Δρίσκου. Οι δύο κλάδοι της σήραγγας, μήκους 4.018 μέτρων ο δεξιός και 3.160 μέτρων ο αριστερός, έχουν 3 σήραγγες διαφυγής, 5 συνδετήριες σήραγγες οχημάτων, καθώς και 5 χώρους στάθμευσης ανά σήραγγα, μήκους 50 μέτρων ο κάθε χώρος. Επίσης, κάθε 150 μέτρα υπάρχουν τηλέφωνα SOS στη δεξιά πλευρά των σηράγγων, όπως και κάθε 50 μέτρα πυροσβεστήρες για ενδεχόμενη πυρκαγιά ή έκρηξη εντός των σηράγγων. Αξιοσημείωτη πληροφορία είναι η ταυτόχρονη κατασκευή της σιδηροδρομικής σήραγγας του ΟΣΕ, κάτω από τις οδικές σήραγγες. Έτσι, οι δύο κατασκευαστές χρειάστηκε να δώσουν μεγαλύτερη προσοχή στα σημεία διασταύρωσης, προκειμένου να απομονωθεί η επίδραση του ενός έργου στο άλλο.
Η σήραγγα Παναγοπούλας (επίσημη ονομασία: Σήραγγα «Ανδρέας Παπανδρέου») είναι μία δίδυμη σήραγγα μήκους 4 χλμ. και αποτελεί από τα πιο σημαντικά τεχνικά έργα της Ολυμπίας Οδού. Η σήραγγα δόθηκε στην κυκλοφορία στις 11 Απριλίου του 2017 με την παρουσία του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα. Τα έργα ξεκίνησαν το 2008 μαζί με την υπόλοιπη Ολυμπία Οδό, αλλά διεκόπησαν το 2011. Τα έργα συνεχίστηκαν από τις αρχές του 2014. Η σήραγγα 4 χιλιομέτρων είναι η μεγαλύτερη οδική γέφυρα της Ολυμπίας Οδού και η τρίτη μεγαλύτερη στην Ελλάδα. Η ονομασία της οφείλεται στην ομώνυμη παραθαλάσσια τοποθεσία της Τοπικής Κοινότητας Ζήριας στην Αιγιαλεία.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%AE%CF%81%CE%B1%CE%B3%CE%B3%CE%B1_%CE%A0%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CE%B3%CE%BF%CF%80%CE%BF%CF%8D%CE%BB%CE%B1%CF%82
Πρωτάθλημα πετοσφαίρισης Α2 εθνικής κατηγορίας ανδρών 2008-2009
Σημείωση: Η ΑΓΕ Κορίνθου και η Ορεστιάδα έχουν από έναν μηδενισμό και -3 βαθμούς. Τα πλέι άουτ κρίθηκαν στις τρεις νίκες, ενώ μεταφέρθηκαν και τα αποτελέσματα της κανονικής περιόδου (με πλάγια γραφή). Ο Π.Ο. Μουδανιών και η ΑΓΕ Κορίνθου μετέφεραν δύο νίκες ενάντια στην Ορεστιάδα και τον Απόλλωνα αντίστοιχα, αλλά έφτασαν αρκετά δύσκολα στην επικράτηση και την παραμονή στην Α2. Στα πλέι οφ ανόδου οι ημιτελικοί κρίθηκαν στις δύο νίκες και ο τελικός στις τρεις. Ο Πανελλήνιος κέρδισε την άνοδο αήττητος, έχοντας μάλιστα και στις δύο φάσεις το μειονέκτημα έδρας. Επίσημος ιστότοπος της Ελληνικής Ομοσπονδίας Πετοσφαίρισης "22η αγ.: Επιστρέφει τιτλούχος η ΑΕΚ στην μεγάλη κατηγορία" Ιστότοπος contra.gr "Στην εκκίνηση το πρωτάθλημα της Α2 ανδρών" Ιστότοπος contra.gr "Η κλήρωση της Α2 ανδρών" Ιστότοπος contra.gr
Το πρωτάθλημα βόλεϊ της Α2 κατηγορίας της περιόδου 2008−2009 έγινε με τη συμμετοχή 12 ομάδων. Οι νέες ομάδες σε σχέση με την περυσινή περίοδο, ήταν οι ΑΕΚ και Πανελλήνιος που υποβιβάστηκαν από την Α1, οι Κόροιβος Αμαλιάδας και Νίκη Αιγινίου που προβιβάστηκαν από τη Β' Εθνική, καθώς και η Παναχαϊκή που απορρόφησε το Παγκράτι και πήρε τη θέση του, και ο ΑΣΠ Μεταμόρφωσης που προέκυψε από τη συγχώνευση του ΑΣΠ Ίωνες (που ήταν στην Α2) και του ΑΟ Δεξαμενής. Διεξήχθη σε δύο φάσεις, την κανονική περίοδο και τα πλέι οφ. Πρωταθλήτρια αναδείχθηκε η ΑΕΚ, η οποία μαζί με τον νικητή των πλέι οφ Πανελλήνιο προβιβάστηκαν στην Α1, ενώ Απόλλων Σμύρνης και Ορεστιάδα υποβιβάστηκαν στη Β' Εθνική.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%81%CF%89%CF%84%CE%AC%CE%B8%CE%BB%CE%B7%CE%BC%CE%B1_%CF%80%CE%B5%CF%84%CE%BF%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%AF%CF%81%CE%B9%CF%83%CE%B7%CF%82_%CE%912_%CE%B5%CE%B8%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE%CF%82_%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%B7%CE%B3%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%B1%CF%82_%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%81%CF%8E%CE%BD_2008-2009
Ταβεούνι
Το Ταβεούνι βρίσκεται στο βόρειο άκρο της Θάλασσας του Κόρο, και είναι εξ ολοκλήρου προϊόν ηφαιστειακής δραστηριότητας. Το τρίτο μεγαλύτερο νησί των Φίτζι χωρίζεται από το Βανούα Λέβου με τον πορθμό του Σομοσόμο. Το νησί έχει πλάτος μεταξύ 10 και 14 χιλιομέτρων και μήκος 42 χιλιομέτρων, είναι η κορυφή ενός αδρανούς, επιμήκους ασπιδοειδούς ηφαιστείου. Περίπου 150 ηφαιστειακοί κώνοι βρίσκονται στο νησί, συμπεριλαμβανομένου του Ουλουιγκαλάου, της δεύτερης υψηλότερης κορυφής των Φίτζι με υψόμετρο 1.241 μέτρα, και της κορυφής Ντε Βε (Des Vœux), με υψόμετρο 1.195 μέτρα. Υπήρξαν τουλάχιστον 58 ηφαιστειακές εκρήξεις από τον πρώτο ανθρώπινο οικισμό γύρω στο 950-750 π.Χ., όλες οι οποίες επηρέασαν τα νότια δύο τρίτα του νησιού. Μεγάλες εκρήξεις από το 300 έως το 500 μ.Χ. προκάλεσαν την εγκατάλειψη των νότιων περιοχών έως περίπου το 1100 μ.Χ. Η τελευταία έκρηξη παρήγαγε μια ροή λάβας στο νότιο άκρο του νησιού γύρω στο 1550 μ.Χ. Αξίζει να σημειωθεί ότι το νησί Ταβεούνι το διασχίζει ο αντιμεσημβρινός, οπότε το βορειοανατολικό τμήμα του νησιού έχει γεωγραφικό μήκος -179 μοίρες και το νοτιοδυτικό τμήμα +179 μοίρες. Για την προστασία της άγριας ζωής των Φίτζι, δύο καταφύγια έχουν δημιουργηθεί στο νησί Ταβεούνι, το φυσικό καταφύγιο Ραβιλέβου στην ανατολική ακτή και το δασικό καταφύγιο Ταβεούνι στο κεντρικό τμήμα του νησιού. Το ενδεχόμενο να αναδειχτούν ως Μνημεία Παγκόσμιας Κληρονομιάς συμβάλλει στην εθνική σημασία του νησιού, όπως περιγράφεται στη στρατηγική και το σχέδιο δράσης για τη βιοποικιλότητα των Φίτζι. Το 1643, ο Άμπελ Τάσμαν έγινε ο πρώτος Ευρωπαίος που είδε το Ταβεούνι. Η ορατότητα ήταν κακή και εκτίμησε τις κορυφές του Ταβεούνι ως ξεχωριστά νησιά. Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Taveuni στο Wikimedia Commons
Το Ταβεούνι είναι το τρίτο μεγαλύτερο νησί των Φίτζι μετά το Βίτι Λέβου και το Βανούα Λέβου, με συνολική έκταση 434 τετραγωνικών χιλιομέτρων. Το νησί έχει σχήμα πούρου, είναι ένα τεράστιο ασπιδοειδές ηφαίστειο που υψώνεται από τον πυθμένα του Ειρηνικού ωκεανού, βρίσκεται 6,5 χιλιόμετρα ανατολικά του Βανούα Λέβου, με το οποίο χωρίζεται με τον πορθμό του Σομοσόμο. Ανήκει στο αρχιπέλαγος του Βανούα Λέβου και αποτελεί τμήμα της επαρχίας Κακαουντρόβε των Φίτζι της Βόρειας περιφέρειας. Το Ταβεούνι έχει άφθονη χλωρίδα και είναι γνωστό ως «Το νησί κήπος των Φίτζι». Είναι ένας δημοφιλής τουριστικός προορισμός. Οι τουρίστες προσελκύονται από τις εξαιρετικές ευκαιρίες κατάδυσης, τη μεγάλη ποικιλία πουλιών, τα φυσικά μονοπάτια και τους καταρράκτες. Τα κεντρικά μέρη του νησιού λαμβάνουν πολύ υψηλά ποσοστά βροχόπτωσης. Όντας ηφαιστειακής προέλευσης, τα εδάφη του Ταβεούνι υποστηρίζουν την πιο σημαντική βιομηχανία του νησιού, τη γεωργία.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B1%CE%B2%CE%B5%CE%BF%CF%8D%CE%BD%CE%B9
Αταουάλπα Ίνκα
Γεννήθηκε το 1502 στο Κούσκο ή στο Καράνκουϊ. Ήταν γιος του Ουάινα Κάπακ ο οποίος υπήρξε Αυτοκράτορας των Ίνκα την περίοδο 1493-1525. Άνηκε στη Δυναστεία Άναν. Ο Αταουάλπα ανήλθε στην εξουσία διαδεχόμενος τον αδερφό του Ουάσκαρ, έπειτα από πολεμική σύγκρουση των δύο στην οποία τελικά επικράτησε. Έγινε αυτοκράτορας τον Μάιο του 1532 και παρέμεινε στη θέση αυτή για έναν περίπου χρόνο, μέχρι δηλαδή και όταν τον σκότωσαν, αφού πρώτα τον είχαν φυλακίσει, οι Ισπανοί κονκισταδόρες υπό την ηγεσία του Φρανσίσκο Πισάρο, στις 26 Ιουλίου του 1533 στην πόλη Καχαμάρκα και σε ηλικία 31 ετών. Εκδοτικός οίκος «Historical Quest», Η μάχη της Καχαμάρκα - Ο Πισάρο και η κατάκτηση των Ίνκας. Πληροφορίες από την ιστοσελίδα του εκδοτικού οίκου historical-quest.com. Δημήτριος Θαλασσινός, Πισάρο ο Κατακτητής των Ίνκα, Αθήνα 2002.
O Αταουάλπα (κέτσουα: Atawallpa / ισπανικά: Atahualpa, Atahuallpa, Atabalica, Atabalipa) ήταν ο 13ος και τελευταίος Αυτοκράτορας των Ίνκα, πριν από την κατάκτηση της αυτοκρατορίας από τους Ισπανούς κατακτητές (κονκισταδόρες) κατά τον 16ο αιώνα.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%84%CE%B1%CE%BF%CF%85%CE%AC%CE%BB%CF%80%CE%B1_%CE%8A%CE%BD%CE%BA%CE%B1
Παλαιοντολογικό Μουσείο Σιάτιστας
Αποτελείται από οστά θηλαστικών από την εποχή του Πλειστόκαινου της Καινοζωικής εποχής και κοχύλια ελασμοβράγχιων και γαστερόποδων. Η συλλογή ξεκίνησε το 1902, όταν βρέθηκε ένας απολιθωμένος χαυλιόδοντας στο χωριό Πολύλακκο Κοζάνης, στην κοιλάδα του Αλιάκμονα. Περαιτέρω ευρήματα έγιναν στα χρόνια που ακολούθησαν και μαζί αποτέλεσαν την Παλαιοντολογική Συλλογή Σιάτιστας.Σήμερα, αποτελείται από μέρη του βραχιονίου, του μηρού, του χαυλιόδοντα, της κνήμης και της ωμοπλάτης ενός μαμούθ που έζησε πριν από 100.000 χρόνια, τμήματα του βραχιονίου, της κνήμης και της γνάθου ενός ρινόκερου και της κάτω γνάθου ενός νεότερου ρινόκερου, που έζησε πριν από 75.000 χρόνια, δόντια, μετατάρσια και αστραγάλο ενός αλόγου του είδους antonius, που έζησε πριν από 300.000–400.000 χρόνια, μέρος της λεκάνης και τα κέρατα ενός ελαφιού ηλικίας 100.000–400.000 ετών, ο κάτω αστραγάλος και μέρος του βραχιονίου ενός βοοειδούς (75.000 ετών) και διάφορα όστρακα και πετρώματα.
Το Παλαιοντολογικό Μουσείο Σιάτιστας είναι μουσείο στη Σιάτιστα της Δυτικής Μακεδονίας, στην Ελλάδα. Το μουσείο στεγάζεται προσωρινά σε αίθουσα του Οικοτροφείου Τσίπου, μέχρι να ολοκληρωθούν οι επισκευές στο Λύκειο Τραμπατζή.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CE%BB%CE%B1%CE%B9%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%B9%CE%BA%CF%8C_%CE%9C%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%B5%CE%AF%CE%BF_%CE%A3%CE%B9%CE%AC%CF%84%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%82
Αρσάμης Α΄ της Αρμενίας
Ήταν γιος τού Σάμη Α΄ σατράπη της Σωφηνής και της Κομμαγηνής (απεβ. 260 π.Χ.), γιού τού Ορόντη Γ΄ της Αρμενίας (απεβ. 260 π.Χ.). Το 260 απεβίωσε ο πάππος του και το ίδιο έτος ο πατέρας του, έτσι ανέλαβε βασιλιάς. Δεν υπάρχει ιστορική αναφορά τού γιατί απεβίωσαν ταυτόχρονα. Ωστόσο είναι ύποπτο· γνωρίζουμε ότι οι Σελευκίδες προσπαθούσαν πάντα να εκτοπίσουν τους δυνάστες της Αρμενίας, που διοικούσαν ακόμη τα εδάφη, που είχαν οι πρόγονοί τους υπό τους Αχαιμενίδες. Ο Ζιαήλας της Βιθυνίας βρήκε καταφύγιo στην Αυλή τού βασιλιά Αρσάμη Α΄ και όταν απεβίωσε ο πατέρας του Νικομήδης Α΄ της Βιθυνίας, ο Ζιαήλας επέστρεψε και ανέλαβε το βασίλειό του το 254 π.Χ. Ο Αρσάμης Α΄ υποστήριξε επίσης τον Αντίχο Ιέρακα εναντίον τού αδελφού του Σελεύκου Β΄, ο οποίος έχασε στη μάχη εναντίον τού Μιθριδάτη Β΄ τού Πόντου κοντά στην Άγκυρα το 239 π.Χ. Έπειτα από αυτό ο Σέλευκος Β΄ έχασε τον έλεγχο των περιοχών του κατά μήκος των ορέων τού Ταύρου, προς όφελος τού Αρσάμη Α΄. Έπειτα ο Αρσάμης Α΄ ίδρυσε τις πόλεις Αρσαμόσατα στη Σωφηνή κα Αρσάμεια (νυν Εσκί Καλέ) στην Κομμαγηνή το 235 π.Χ. Έπειτα από το τέλος του, τον διαδέχθηκε ο μεγαλύτερος γιος του Ξέρξης και αυτόν ο δεύτερος γιος του Ορόντης Δ΄. Είχε τέκνα: Ορόντης Δ΄ απεβ. 200 π.Χ., βασιλιάς της Αρμενίας (212-200 π.Χ.). Ξέρξης απεβ. 21 π.Χ., σατράπης της Σωφηνής (228-212 π.Χ.). Μιθρένης Β΄ αρχιερέας τού ναού τού Ηλίου και της Σελήνης στο Αρμαβίρ (212-200 π.Χ.). Richard G. Hovannisian[1] The Armenian People from Ancient to Modern Times, 2 vols. New York: St. Martin's Press, 1997
Ο Αρσάμης Α΄ , αρμεν. Արշամ (απεβ. 228 π.Χ.) από τη Δυναστεία των Οροντιδών ήταν βασιλιάς της Αρμενίας, Σωφηνής & Κομμαγηνής (260-228 π.Χ.).
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%81%CF%83%CE%AC%CE%BC%CE%B7%CF%82_%CE%91%CE%84_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%91%CF%81%CE%BC%CE%B5%CE%BD%CE%AF%CE%B1%CF%82
Λίβια Γιαρόκα
Είναι πρόεδρος της ομάδας εργασίας του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος για την ένταξη των Ρομά και αντιπρόεδρος της Επιτροπής Δικαιωμάτων των Γυναικών και Ισότητας των Φύλων. Είναι επίσης μέλος της Επιτροπής Πολιτικών Ελευθεριών, Δικαιοσύνης και Εσωτερικών Υποθέσεων και της Αντιπροσωπείας για τις Σχέσεις με την Ινδία. Είναι αναπληρωματικό μέλος της Επιτροπής Απασχόλησης και Κοινωνικών Υποθέσεων, καθώς και της Επιτροπής Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Το 2014 αποσύρθηκε ως ευρωβουλευτής αλλά επέστρεψε στις 15 Σεπτεμβρίου 2017 μετά την αποχώρηση της Ιλντίκο Γκαλλ-Πελτς από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Εκλέχθηκε Αντιπρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου στις 15 Νοεμβρίου 2017. Εκλέχθηκε εκ νέου σε αυτήν τη θέση στις 3 Ιουλίου 2019. Είναι παντρεμένη και έχει δύο παιδιά. Σεπτέμβριος 2000-Απρίλιος 2002: Εθνογραφική έρευνα πεδίου σχετικά με τις τάσεις αφομοίωσης των Ρομά στην Ουγγαρία Μάιος 1998-Μάιος 2001: Κοινωνιολογική έρευνα μεταξύ Ρομά μαθητών του Γκάντι Γκιναζίου, Ουγγαρία 2000 - 2003 University College του Λονδίνου, διδακτορική έρευνα σχετικά με τις εθνοτικές σχέσεις και τα οικονομικά, την ταυτότητα και τη ριζοσπαστικοποίηση στην πολιτιστική αυτο-εκπροσώπηση των νέων Ρομά στο 8. Περιοχή, μια αστική παραγκούπολη στη Βουδαπέστη Εκλέχτηκε Young Global Leader το 2006 από το Forum of Young Global Leaders και το World Economic Forum Βραβείο μέλους του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου της Χρονιάς (ΕΚ) 2006 και 2013 στην κατηγορία της Δικαιοσύνης και των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων Το 2010 απονεμήθηκε το Βραβείο Αριστείας του Υπουργείου Εξωτερικών της Ρουμανίας για την Κοινωνική Ένταξη των Μειονοτήτων Βράβευσε το Προεδρικό Τάγμα Αξίας της Ουγγαρίας για το εξαιρετικό έργο της κατά τη διάρκεια της Ουγγρικής Προεδρίας του Συμβουλίου της ΕΕ το 2011 Κέρδισε το βραβείο St. Adalbert της Ουγγρικής Ένωσης Χριστιανικών Διανοητικών το 2011 Βραβείο του "Fundación Secretariado Gitano" το 2012 Επίσημη ιστοσελίδα Ομιλία της Lívia Járóka στη Δεύτερη Ευρωπαϊκή Σύνοδο Κορυφής των Ρομά Αρχειοθετήθηκε 2022-04-13 στο Wayback Machine. Προφίλ φοιτητή University College London
H Λίβια Γιαρόκα (γεννημένη στις 6 Οκτωβρίου 1974 στην Τάτα) είναι μία Ουγγαρέζα πολιτικός με μερική καταγωγή Ρομά. Είναι μέλος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και εκλέχθηκε για πρώτη φορά ως μέλος στη λίστα Φίντες το 2004. Η Γιαρόκα είναι η δεύτερη Ρομά (αλλά η πρώτη γυναίκα Ρομά) που εκλέχτηκε ποτέ στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. ο πρώτος ήταν ο Χουάν δε Δίος Ραμίρεζ Χερέδια από την Ισπανία, ο οποίος υπηρέτησε από το 1994 έως το 1999. Η Γιαρόκα μεγάλωσε στο Σόπρον, μία πόλη κοντά στα δυτικά σύνορα της Ουγγαρίας με την Αυστρία . Ο πατέρας της έχει εθνοτική καταγωγή Ρομά και η μητέρα της Ουγγρική. Αφού πήρε μεταπτυχιακό στην κοινωνιολογία από την πανεπιστημιούπολη της Βαρσοβίας του Πανεπιστημίου της Κεντρικής Ευρώπης με υποτροφία από το Ινστιτούτο Ανοιχτή Κοινωνία, συνέχισε να σπουδάζει ανθρωπολογία στη Βρετανία, εστιάζοντας στα θέματα και τον πολιτισμό των Ρομά. Απέκτησε μία κόρη το 2003 και έναν γιο το 2007. Το 2012 ολοκλήρωσε το διδακτορικό της στην Κοινωνική Ανθρωπολογία στο Πανεπιστημιακό Κολλέγιο του Λονδίνου . Αν και έλαβε υποτροφία του Ινστιτούτου Ανοικτής Κοινωνίας και αποφοίτησε από το Πανεπιστήμιο της Κεντρικής Ευρώπης, η Γιαρόκα ποτέ δεν καταδίκασε δημόσια την εκστρατεία κατά του Σόρος που διοργάνωσε το συντηρητικό κόμμα της, Φιντές, με στόχο τον Τζωρτζ Σόρος και το Πανεπιστήμιο της Κεντρικής Ευρώπης.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%AF%CE%B2%CE%B9%CE%B1_%CE%93%CE%B9%CE%B1%CF%81%CF%8C%CE%BA%CE%B1
Αεροδρόμιο Γουάιλι Ποστ-Γουίλ Ρότζερς Μεμόριαλ
Το αεροδρόμιο Γουάιλι Ποστ-Γουίλ Ρότζερς Μεμόριαλ διαθέτει ένα ασφάλτινο διάδρομο (7/25), μήκους 2.164 μέτρων.Για την δωδεκάμηνη περίοδο που έληξε στις 11 Ιανουαρίου 2011, ο αερολιμένας είχε καταγράψει 12.010 κινήσεις αεροσκαφών, με κατά μέσο όρο 33 πτήσεις ανά ημέρα. Από αυτές τις κινήσεις το 50% αφορούσε αεροταξί, το 37% γενική αεροπορία, το 12% τακτικές εμπορικές πτήσεις και λιγότερο από 1% αφορούσε στρατιωτικές. 8 αεροσκάφη είχαν ως βάση τον αερολιμένα εκείνη την ημερομηνία (1 αεριωθούμενο, 3 ελικόπτερα, 1 πολυκινητήριο και 3 μονοκινητήρια αεροσκάφη). FAA Alaska airport diagram (GIF) National Weather Service Barrow, Alaska
Το αεροδρόμιο Γουάιλι Ποστ-Γουίλ Ρότζερς Μεμόριαλ (IATA: BRW, ICAO: PABR, FAA LID: BRW) είναι ένα διεθνές κρατικό αεροδρόμιο εξυπηρετει το Μπάροου, μια πόλη του Βόρειου Σλόουπ της Αλάσκας. Βρίσκεται πλησίον της Θάλασσας Τσούκτσι και με γεωγραφικό πλάτος 71.29° Β είναι το βορειότερο αεροδρόμιο στο έδαφος των Ηνωμένων Πολιτειών. Το αεροδρόμιο πήρε το όνομά του από τον Αμερικανό χιουμορίστα Γουίλ Ρότζερς και τον αεροπόρο Γουάιλι Ποστ, οι οποίοι έχασαν τη ζωή τους περίπου 14 χιλιόμετρα μακριά στη Θέση Μπάροου εξαιτίας της συντριβής του αεροσκάφους στο οποίο επέβαιναν το 1935.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%B5%CF%81%CE%BF%CE%B4%CF%81%CF%8C%CE%BC%CE%B9%CE%BF_%CE%93%CE%BF%CF%85%CE%AC%CE%B9%CE%BB%CE%B9_%CE%A0%CE%BF%CF%83%CF%84-%CE%93%CE%BF%CF%85%CE%AF%CE%BB_%CE%A1%CF%8C%CF%84%CE%B6%CE%B5%CF%81%CF%82_%CE%9C%CE%B5%CE%BC%CF%8C%CF%81%CE%B9%CE%B1%CE%BB
Γάντι
Τα γάντια χρονολογούνται από την αρχαιότητα. Σε ορισμένες μεταφράσεις της Οδύσσειας του Ομήρου, περιγράφεται ο Λαέρτης να περπατά στον κήπο του με γάντια για να προστατευθεί από τα άγρια βατόμουρα ​​(σε άλλες μεταφράσεις παρουσιάζεται ο Λαέρτης να έχει τραβήξει τα μακριά μανίκια επάνω από τα χέρια του). Ο Ηρόδοτος, στην Ιστορία του (440 π.Χ.) αναφέρει ότι ο Λεωτυχίδης ενοχοποιήθηκε εξαιτίας ενός γαντιού γεμάτου με το ποσό των χρημάτων, με τα οποία δωροδοκήθηκε. Στην Κύρου Παιδεία, ο Ξενοφών αναφέρθηκε στους Πέρσες, οι οποίοι φορούσαν γάντια το χειμώνα. Στην Ευρώπη, τον 13ο αιώνα, μερικές γυναίκες άρχισαν να φορούν γάντια ως στολίδια. Αυτά ήταν φτιαγμένα από λινό και μετάξι και, μερικές φορές, έφταναν μέχρι τον αγκώνα. Τον 16ο αιώνα, η βασίλισσα Ελισάβετ ξεκίνησε την μόδα των γαντιών με πλούσια κεντήματα και με σειρές από πολύτιμες πέτρες. Ο Ερρίκος Β΄ της Αγγλίας θάφτηκε με γάντια στα χέρια του. Επίσης, γάντια βρέθηκαν στα χέρια του βασιλιά Ιωάννη της Αγγλίας, όταν ο τάφος του ανοίχτηκε, το 1797, όπως και εκείνα του βασιλιά Εδουάρδου Α', όταν ο τάφος του ανοίχτηκε το 1774. Στη Γαλλία, οι επιχειρήσεις κατασκευής γαντιών (χρονολογούμενες από το 1342) εγκαταστάθηκαν κυρίως σε περιοχές, όπου ασκείται η εντατική εκτροφή αμνοεριφίων και όπου το νερό του ποταμού ήταν καθαρό και κατάλληλο για το μαύρισμα, όπως στο κέντρο Massif στο Saint-Junien (ή Millau), στο Dauphine (Γκρενόμπλ), στο νότο της Καμπανίας, στο Νιόρ (επεξεργασία δερμάτων αίγας) ή στο Caudebec-en-Caux. Γνωστός δρόμος κατασκευαστών γαντιών βρίσκεται στη Ρουέν (ο δρόμος των γαντοποιών του 14ου αι.) και η Caen, οδός κατασκευής γαντιών στο Πουατιέ. Σήμερα, γάντια κατασκευάζονται σε ολόκληρο τον κόσμο. Η πλειοψηφία των πρωτοτύπων και των μικρών σειρών των πολυτελών γυναικείων γαντιών συνεχίζουν να κατασκευάζονται στη Γαλλία και οι παραγωγές τους, συνήθως, εκτελούνται σε εργοστάσια στην Ανατολική Ευρώπη και την Ασία, όπως και στον Καναδά. Το Gloversville (από το αγγλικό glove, που σημαίνει γάντι) είναι ένα κέντρο παραγωγής γαντιών στις Η.Π.Α. Η παραγωγή των γαντιών εντοπίζεται, όλο και περισσότερο, στην Ανατολική Ασία. Το gantelet είναι ένα είδος γαντιού που καλύπτεται με σιδερένιες λεπίδες στο πίσω μέρος του χεριού. Αποτελεί τμήμα της θωράκισης. Τα γάντια είναι απαραίτητα μέσα ατομικής προστασίας σε πολλούς τομείς (η γαντοφορία είναι υποχρεωτική στη Γαλλία, σύμφωνα με τον εργατικό κώδικα, για κάποιες εργασίες). Εργασίας Εποχικά Στολισμένα: συνηθίζεται επάνω σε ύφασμα ποιοτικά καλό να αποτυπώνονται σχέδια κεντημένα με κλωστή ή άλλα υλικά (χάντρες, πούλιες). Ύφασμα: βαμβάκι, μετάξι, τσόχα Μαλλί: συνήθως πλεκτό Δέρμα Καουτσούκ κόμμι νιτρίλιο νεοπρένιοΣυνθετικά
Γάντι ονομάζεται το εξωτερικό ένδυμα που καλύπτει τα επάνω άκρα του ανθρώπινου σώματος, τα χέρια, συνήθως από το επίπεδο του καρπού. Τα περισσότερα γάντια εφαρμόζουν στο χέρι απόλυτα, ώστε να διευκολύνεται η κίνηση. Την εφαρμογή εξυπηρετούν τα διάφορα μεγέθη και σχέδια, καθώς και το υλικό κατασκευής τους. Κάποια, όπως τα χειρουργικά, προστατεύουν τον φέροντα αλλά και τον ασθενή εξαιτίας του υλικού τους, καθώς είναι αδιαπέραστα από τους μικροοργανισμούς. Τα γάντια υπάρχουν σε ποικιλία μεγεθών, αν και όχι σε όλα τα είδη, υλικού και μήκους.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%B9
Μέχτιλντις της Αυστρίας
Η Μέχτιλδις Μαρία Χριστίνα ήταν η δεύτερη κόρη του Καρόλου Στεφάνου, αρχιδούκα της Αυστρίας-Τέσεν, και της Μαρίας Θηρεσίας των Αψβούργων-Λωρραίνης, κόρης του Καρόλου Σαλβαδόρ, αρχιδούκα της Αυστρίας-Τοσκάνης. Παντρεύτηκε το 1913 τον πρίγκηπα Ολγκίερντ Τσαρτορύσκι (1888-1977) και είχε τέκνα: Κωνσταντίνος 1913-1989, νυμφεύτηκε την κόμισσα Καρολίνα Πλάτερ-Ζύμπεκ. Καικιλία 1915-2011, παντρεύτηκε τον κόμη Γεώργιο (Γιέρζυ) Ροστοφορόφσκι. Ισαβέλλα 1917-2015, παντρεύτηκε τον κόμη Ραφαέλ Μπνίνσκι. Αλέξανδρος 1919-2007. McIntosh David, The Unknown Habsburgs, Rovall Royal Books, 2000. ISBN 91-973978-0-6 Snyder, Timothy, The Red Prince: The Secret Lives of A Habsburg Archduke. Basic Books, 2008. ISBN 978-0-465-00237-5
Η Μέχτιλδις (γερμ. Mechthildis von Habsburg-Lothringen, prinzessin von Österreich-Teschen, 11 Οκτωβρίου 1891 - 6 Φεβρουαρίου 1966) από τον Οίκο των Αψβούργων-Λωρραίνης ήταν κόρη του αρχιδούκα της Αυστρίας-Τέσεν και με τον γάμο της έγινε Πριγκίπισσα Τσαρτορύσκι.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%AD%CF%87%CF%84%CE%B9%CE%BB%CE%BD%CF%84%CE%B9%CF%82_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%91%CF%85%CF%83%CF%84%CF%81%CE%AF%CE%B1%CF%82
Μνημείο των Πρωτοπόρων για τα Δικαιώματα των Γυναικών
Από το 2013, η καμπάνια Statue Fund/Monumental Women ασχολήθηκε με την πόλη για να «σπάσει το μπρούτζινο ταβάνι» στο Σέντραλ Παρκ για να δημιουργήσει το πρώτο άγαλμα πραγματικών γυναικών στην 165χρονη ιστορία του Πάρκου.Το Monumental Women συγκέντρωσε 1,5 εκατομμύρια δολάρια, ως επί το πλείστον ιδιωτική χρηματοδότηση, για να πληρώσει για το άγαλμα, συμπεριλαμβανομένων συνεισφορών από ιδρύματα, επιχειρήσεις και πάνω από 1.000 μεμονωμένες δωρεές. Η εκστρατεία του αγάλματος εξαρτήθηκε από ιδιωτικές δωρεές. Αρκετά στρατεύματα των Κοριτσιών Προσκόπων της Ευρύτερης Νέας Υόρκης έχουν δωρίσει χρήματα από τις πωλήσεις μπισκότων τους στο ταμείο και το ταμείο έχει λάβει επιχορήγηση 500.000 $ από τη New York Life.Η προσπάθεια έχει την υποστήριξη πολλών εκλεγμένων αξιωματούχων, συμπεριλαμβανομένου του Προέδρου του Μανχάταν, Γκέιλ Μπρούερ, κάθε μέλους του Γυναικείου Συνεδρίου του Δημοτικού Συμβουλίου της Νέας Υόρκης, βουλευτών, Γερουσιαστών των ΗΠΑ, καθώς και ιστορικών, ιδρυμάτων και άλλων.Το Μνημείο των Πρωτοπόρων για τα Δικαιώματα των Γυναικών δημιουργήθηκε από τη γλύπτρια Μέρεντιθ Μπέργκμαν, η οποία τον Ιούλιο του 2018 επιλέχθηκε από 91 καλλιτέχνες που υπέβαλαν αίτηση για την ανάθεση δημιουργίας του αγάλματος.Η Επιτροπή Δημόσιου Σχεδιασμού της Νέας Υόρκης ενέκρινε το σχέδιο αγάλματος της Μπέργκμαν στις 21 Οκτωβρίου 2019. Το άγαλμα αποκαλύφθηκε στο Σέντραλ Παρκ στις 26 Αυγούστου 2020, που γιορτάζεται επίσης ως Ημέρα Ισότητας των Γυναικών, για να σηματοδοτήσει την εκατονταετή επέτειο από την ψήφιση της 19ης Τροποποίησης, η οποία παρείχε στις γυναίκες το δικαίωμα ψήφου σε εθνικό επίπεδο. Η εκστρατεία Statue Fund/Monumental Women ήρθε αντιμέτωπη με κριτική κατά τη διαδικασία έγκρισης του αγάλματος της Μπέργκμαν. Το αρχικό σχέδιο του αγάλματος παρουσίαζε τη Σούζαν Μπ. Άντονι και την Ελίζαμπεθ Κάντι Στάντον να κρατούν έναν κύλινδρο με τα ονόματα άλλων 22 υποψηφίων. Αυτό επικρίθηκε ως περιθωριοποίηση αυτών των άλλων 22 ακτιβιστών (επτά από τις οποίες είναι έγχρωμες γυναίκες) και τους περιόρισε σε μια απλή υποσημείωση. Στη δεύτερη μακέτα του αγάλματος, ο κύλινδρος αφαιρέθηκε εντελώς, αφήνοντας μόνο τη Στάντον και την Άντονι. Αυτή η έκδοση του αγάλματος εγκρίθηκε ομόφωνα από την Επιτροπή Δημόσιου Σχεδιασμού της Νέας Υόρκης. Η Επιτροπή εξέδωσε ως επί το πλείστον κριτικές σχετικά με τα καλλιτεχνικά στοιχεία του αγάλματος, αλλά ολοκλήρωσε τις δηλώσεις της λέγοντας: «(...) η Επιτροπή εγκρίνει υπό τον όρο ότι, ξεχωριστά από το άγαλμα της Ελίζαμπεθ Κάντι Στάντον και της Σούζαν Μπ. Άντονι, η αιτούσα θα εργαστεί για να εντοπίσει ουσιαστικούς τρόπους για να αναγνωρίσει και να τιμήσει τις έγχρωμες γυναίκες που έπαιξαν ενεργό ρόλο στο Κίνημα για τη Γυναικεία Ψήφο». Ωστόσο, το μνημείο άρχισε να δέχεται δημόσια κριτική για την έλλειψη εκπροσώπησης των έγχρωμων γυναικών. Αυτό φαινόταν ένα ιδιαίτερα οξύ ζήτημα, δεδομένου ότι τα θέματα του αγάλματος, η Ελίζαμπεθ Κάντι Στάντον και η Σούζαν Μπ. Άντονι, ήταν συνεκδότες των πρώτων τόμων του The History of Woman Suffrage, μιας ιστορίας έξι μερών του κινήματος της ψήφου των γυναικών που, ισχυρίζονται ορισμένοι μελετητές και δημοσιογράφοι, παρέλειψαν σε μεγάλο βαθμό τις συνεισφορές των μαύρων γυναικών. Αυτή η κριτική έγινε παρά την αναζήτηση λέξεων στους τρεις πρώτους τόμους του The History of Woman Suffrage, όπου βρέθηκε ότι οι Αφροαμερικανές σουφραζέτες αναφέρθηκαν τουλάχιστον 85 φορές, συχνά με πολλές λεπτομέρειες και άμεσες προτάσεις. Η Σότζερνερ Τρουθ αναφέρεται πάνω από 50 φορές, η Φράνσις Ε. Γ. Χάρπερ 16 φορές και η Μέρι Σαντ Κέρι τέσσερις φορές. Η ιστορικός Ρόζαλιν Τέρμποργκ-Πεν είπε ότι χρησιμοποίησε το The History of Woman Suffrage και την εφημερίδα των Στάντον και Άντονι, The Revolution, για να βοηθήσει στον εντοπισμό των Αφροαμερικανών σουφραζέτων.Στον απόηχο της δημόσιας κριτικής, το άγαλμα επανασχεδιάστηκε ξανά, αυτή τη φορά με τρεις φιγούρες: της Άντονι, της Στάντον και της Σότζερνερ Τρουθ. Η Τρουθ, μία Αφροαμερικανή υποστηρικτής της κατάργησης της δουλείας, σουφραζέτα και ακτιβίστρια, δραστηριοποιήθηκε ταυτόχρονα με την Άντονι και τη Στάντον. Πολλοί άνθρωποι είναι ικανοποιημένοι με τη συμπερίληψη της Τρουθ ως αντιπροσώπευσης των έγχρωμων γυναικών στο κίνημα της ψηφοφορίας. Ωστόσο, η Τρουθ είναι πιο διάσημη για την ομιλία της «Δεν είμαι εγώ Γυναίκα;» (Ain't I a Woman?) του 1851 και το Monumental Women αναφέρει αυτή την ομιλία ως το λόγο για τη φήμη της. Υπάρχουν αρκετές εκδοχές, όπως παρέχονται στο The Sojourner Truth Project και αυτή που αναπαράγεται πιο συχνά απεικονίζει την Τρουθ να χρησιμοποιεί μιας νότια διάλεκτο σκλάβων, απίθανη για μία Νεοϋορκέζα. Γράφτηκε από τη Φράνσις Ντέινα Μπάρκερ Κέιτζ, σχεδόν δώδεκα χρόνια μετά την ομιλία και το άγαλμα δεν προσδιορίζει καμία εκδοχή.
Το Μνημείο των Πρωτοπόρων για τα Δικαιώματα των Γυναικών είναι άγαλμα της Μέρεντιθ Μπέργκμαν, το οποίο εγκαταστάθηκε στο Σέντραλ Παρκ, στο Μανχάταν της Νέας Υόρκης, στις 26 Αυγούστου (Ημέρα Ισότητας των Γυναικών) 2020. Το άγαλμα βρίσκεται στη βορειοδυτική γωνία του Λογοτεχνικού Περιπάτου κατά μήκος του The Mall, του ευρύτερου πεζόδρομου στο Σέντραλ Παρκ. Το άγαλμα τιμά και απεικονίζει τις Σότζερνερ Τρουθ (π. 1797 – 1883), Σούζαν Μπ. Άντονι (1820–1906) και Ελίζαμπεθ Κάντι Στάντον (1815–1902), πρωτοπόρες στο κίνημα του δικαιώματος ψήφου των γυναικών, που υποστήριζαν το δικαίωμα των γυναικών στην ψήφο και πρωτοπόρες του ευρύτερου κινήματος για τα δικαιώματα των γυναικών.Είναι το πρώτο άγαλμα στο Σέντραλ Παρκ που απεικονίζει ιστορικές γυναίκες. (Ένα άγαλμα του φανταστικού χαρακτήρα από το Οι Περιπέτειες της Αλίκης στη Χώρα των Θαυμάτων είναι η μόνη άλλη γυναικεία φιγούρα που απεικονίζεται στο πάρκο). Τα αρχικά σχέδια για το μνημείο περιελάμβαναν μόνο τη Στάντον και την Άντονι, αλλά αφού οι κριτικοί προέβαλαν αντιρρήσεις για την έλλειψη συμπερίληψης γυναικών χρώματος, η Τρουθ προστέθηκε στο σχέδιο.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%BD%CE%B7%CE%BC%CE%B5%CE%AF%CE%BF_%CF%84%CF%89%CE%BD_%CE%A0%CF%81%CF%89%CF%84%CE%BF%CF%80%CF%8C%CF%81%CF%89%CE%BD_%CE%B3%CE%B9%CE%B1_%CF%84%CE%B1_%CE%94%CE%B9%CE%BA%CE%B1%CE%B9%CF%8E%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B1_%CF%84%CF%89%CE%BD_%CE%93%CF%85%CE%BD%CE%B1%CE%B9%CE%BA%CF%8E%CE%BD
Quattro GmbH
Τα οχήματα που αναπτύσσονται από την quattro GmbH πωλούνται υπό το εμπορικό σήμα της Audi, ως ειδικές εκδόσεις των στάνταρ οχημάτων της Audi και φέρουν συνήθως τα σήματα RS. Κύριοι ανταγωνιστές τους φέρονται να είναι οι εκδόσεις M GmbH των BMW και οι εκδόσεις AMG της Mercedes-Benz. Έως σήμερα, η quattro GmbH έχει αναπτύξει τα εξής μοντέλα: 1995: Audi RS2 Avant - Η κορυφαία έκδοση του Audi 80, εξελιγμένη από κοινού με την Porsche. 1997: Audi S6 plus - Περιορισμένης παραγωγής έκδοση του Audi S6. 2000: Audi RS4 B5 - Η κορυφαία έκδοση του Audi A4. 2003: Audi RS6 C5 - Η κορυφαία έκδοση του Audi A6. 2006: Audi RS4 B7 - Η κορυφαία έκδοση του Audi A4. 2007: Audi R8 - Σπορ υπεραυτοκίνητο εξελιγμένο εξ ολοκλήρου από την quattro GmbH. 2008: Audi RS6 C6 - Η κορυφαία έκδοση του Audi A6. 2008: Audi Q7 V12 TDI - Η ισχυρότερη έκδοση του Audi Q7, με πετρελαιοκινητήρα ισχύος 500 ίππων. 2009: Audi TT RS - Η ισχυρότερη έκδοση του Audi TT. 2010: Audi RS5 - Η κορυφαία έκδοση του Audi A5. Επίσημος ιστότοπος
Η εταιρεία quattro GmbH είναι θυγατρική μάρκα της γερμανικής αυτοκινητοβιομηχανίας Audi, με έδρα το Νεκαρσούλμ της Γερμανίας. Ιδρύθηκε το 1983 και ασχολείται με την κατασκευή των σπορ μοντέλων της Audi, ενώ παράλληλα προσφέρει και αξεσουάρ, όπως ζάντες, αναρτήσεις και κιτ εσωτερικής και εξωτερικής αναβάθμισης για τα μοντέλα της γερμανικής εταιρείας, τα οποία είναι διαθέσιμα μέσω της σειράς S-Line.
https://el.wikipedia.org/wiki/Quattro_GmbH
Μονή Καισαριανής
Η μονή κατά πάσα πιθανότητα χτίστηκε κατά τη Βυζαντινή περίοδο, περίπου στο 1100, η οποία είναι η χρονολογία κατασκευής της διατηρημένης εκκλησίας (το καθολικό της μονής). Ωστόσο, ο χώρος έχει μεγαλύτερη ιστορία ως λατρευτικός χώρος: στην Αρχαιότητα, ήταν πιθανώς ένας χώρος αφιερωμένος στην Αφροδίτη. Ερείπια μιας μεγάλης βασιλικής βρίσκονται στα δυτικά, κοντά σε μια μικρότερη εκκλησία η οποία κτίστηκε μεταξύ 10ου και 11ου αιώνα.Η μονή αναφέρεται από τον Πάπα Ιννοκέντιο Γ΄ μετά την Τέταρτη Σταυροφορία, αλλά φαίνεται πως παρέμενε υπό τον έλεγχο των Ορθοδόξων, ενώ άλλες εκκλησίες και μονές είχαν καταληφθεί από τους Λατίνους κληρικούς. Μια επιπλέον, σήμερα εγκαταλελειμμένη μονόκλιτη εκκλησία, χτίστηκε νοτιοδυτικά κατά τη διάρκεια της Φραγκοκρατίας. Όταν, οι Οθωμανοί κατέλαβαν την Αττική το 1458, ο σουλτάνος Μωάμεθ Β΄ πήγε στη μονή και σύμφωνα με τον Ιάκωβο Σπων (1675), έναν γάλλο γιατρό από τη Λυών, του δώθηκε το κλειδί της πόλης. Το 1678, ο Πατριάρχης Διονύσιος Δ΄ όρισε τη μονή ως σταυροπηγιακή, δηλαδή ελεύθερη και ανεξάρτητη από την αρχιεπισκοπή: η μοναδική της υποχρέωση ήταν να τελεί τελετές κηδειών. Αργότερα, το 1792, ο Πατριάρχης Νεόφυτος Ζ΄ ανακάλεσε τα προνόμια της μονής, η οποία βρισκόταν και πάλι υπό την δικαιοδοσία της Αρχιεπισκοπής Αθηνών. Από το 1824 και έπειτα, η μονή «υπεβλήθη σε άθλια μεταχείριση. Ό,τι είχε στο παρελθόν σημαντικό ρόλο στο διαφωτισμό της ανθρωπότητας και στην ασφάλεια των ψυχών, ήταν τώρα ένα παλάτι για αγελάδες, πουλερικά και άλογα».Η μονή έκλεισε το 1833, επί Βαυαροκρατίας, με το διάταγμα του Georg Ludwig von Maurer, επειδή εγκαταβιούσαν λιγότερο από 6 μοναχοί.Κατά τη διάρκεια του απογείου της, φιλοξένησε πληθώρα σημαντικών πνευματικών φιγούρων της εποχής, όπως ο Θεοφάνης το 1566, ο Ιωάννης Δωριάνος το 1675, ο ηγούμενος Ιεζεκιήλ Στεφανάκης, ο οποίος ήταν γνώστης της Ελληνικής λογοτεχνίας και ιστορίας, και πιο συγκεκριμένα, της πλατωνικής φιλοσοφίας. Από το 1722 έως το 1728, ο Θεοφάνης Καβαλλάρης πραγματοποίησε μαθήματα γραμματικής και επιστημών στο χώρο. Η βιβλιοθήκη της μονής ήταν φημισμένη και κατά πάσα πιθανότητα διέθετε αρχεία από βιβλιοθήκες της αρχαιότητας. Σύμφωνα με τους δημογέροντες της εποχής, «τα χειρόγραφα πωλήθηκαν σε Άγγλους ως μεμβράνες ενώ τα υπόλοιπα αρχεία χρησιμοποιήθηκαν στις κουζίνες της μητρόπολης» Κατά τη διάρκεια της Άλωσης των Αθηνών από τους Τούρκους, τα χειρόγραφα μεταφέρθηκαν στην Ακρόπολη και χρησιμοποιήθηκαν για να ανάψουν θρυαλλίδες.Οι καλλιεργήσιμες περιοχές γύρω από τη μονή, ανήκαν σε αυτή, καθώς και άλλες επίσης περιουσίες, όπως η εκκλησία του Αγίου Ιωάννη του Βαπτιστή, δίπλα από την οδό της Καισαριανής ή αυτές στην Ανάβυσσο. Το εισόδημα των μοναχών υποστηριζόταν από την παραγωγή των ελαιόδεντρων, των αμπελιών και των μελισσιών τους. Σε μια επιστολή με ημερομηνία στο 1209, επί Φραγκοκρατίας, ο Μιχαήλ Χωνιάτης αναφέρει πως «η παραγωγή από τα μελίσσια δόθηκε στον Ηγούμενο της Μονής Καισαριανής. Όμως, τέσσερα χρόνια αργότερα, διαμαρτύρεται πως δεν έλαβε κανένα εισόδημα από τη μονή: η δικαιολογία του ηγούμενου ήταν πως τα μελίσσια καταστράφηκαν» . Οι μοναχοί ήταν επίσης φημισμένοι για την παρασκευή φαρμάκων από διάφορα βότανα. Ένας ψηλός τοίχος περιβάλλει τα κτήρια, το καθολικό (κυρίως εκκλησία), την τραπεζαρία, το λουτρό και τα κελιά, και έτσι, είναι έως και σήμερα αρκετά προστατευμένα. Στον αρχικό σχεδιασμό υπήρχαν δύο είσοδοι, η κύρια είσοδος στην ανατολική πλευρά και μια μεγαλύτερη στην άλλη πλευρά. Η μονή χτίστηκε στα ερείπια ενός παλαιότερου κτηρίου. Το σχεδιάγραμμα της Μονής Καισαριανής έγινε το 1745 από έναν Ρώσο προσκυνητή, ονόματι Μπάρσκι, και απεικονίζει τα ακόλουθα κτήρια: το καθολικό στην ανατολική πλευρά του τοίχου γύρω από το μοναστήρι, το λουτρό στη νότια πλευρά, τα κελιά των μοναχών, τα οποία συνορεύουν με τον πύργο Μπενιζέλου και την τραπεζαρία στη δυτική πτέρυγα. Εκτός από τον λαχανόκηπο στη νοτιοδυτική πλευρά της μονής, απεικονίζεται το κοιμητήριο των μοναχών και μια νεότερη εκκλησία. Το καθολικό ανήκει στο συνηθισμένο Βυζαντινό ρυθμό, με ημιεξαγωνικές αψίδες. Όμως ο νάρθηκας και οι τοιχογραφίες του καθολικού χρονολογούνται στην Οθωμανική περίοδο, όπως και τα περισσότερα κτήρια της μονής, με εξαίρεση το ελαιουργείο, που ήταν αρχικά λουτρό, το οποίοι φαίνεται να είναι σύγχρονο με το καθολικό. Τα κτήρια είνα διασκορπισμένα σε μια αυλή. Το καθολικό βρισκόταν στην ανατολική πλευρά, η τραπεζαρία και η κουζίνα στη δυτική πλευρά όπως και το λουτρό, το οποίο μετετράπη στο ελαιουργείο της μονής κατά τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας, και τέλος, τα κελιά των μοναχών εμπρός των οποίων βρισκόταν μια ανοιχτή στοά. Το καθολικό είναι αφιερωμένο στα Εισόδια της Θεοτόκου και είχε σχήμα σταυρού, πιστό στην Ελληνική παράδοση σύμφωνα με τον Μ. Σωτηρίου, ή το ημικυκλικό τετράκλιτο κατά τον Αναστάσιο Ορλάνδο. Η είσοδος του ναού βρισκόταν στη δυτική πλευρά χωρίς να διαχωρίζεται από νάρθηκα. Υπήρχε ακόμη μια είσοδος στη βόρεια πλευρά, με ένα μαρμάρινο κατώφλι και ένα Ρωμαϊκό επιστήλιο. Ο νάρθηκας, ο οποίος χτίστηκε σίγουρα πριν από το 1602, είναι μια θολωτή οροφή με τρούλο και φεγγίτη στη μέση. Η παλαιότερη τοιχογραφία βρισκόταν στην εξωτερική πλευρά του τοίχου του καθολικού ο οποίος βρίσκεται τώρα στο ξωκλήσσι του Αγίου Αντωνίου. Απεικονίζει τη Θεοτόκο, στραμμένη προς τα αριστερά σε στάση προσευχής. Οι σαρωτικές πινελιές δείχνουν προς την «αγροτική» τεχνική του 14ου αιώνα. Ο ναός και ο νάρθηκας του είναι διακοσμημένοι με τοιχογραφίες, που χρονολογούνται από την Οθωμανική περίοδο. Η εύπορη οικογένεια Μπενιζέλου επιδότησε τις τοιχογραφίες, οι οποίες σχεδιάστηκαν το 1682 από τον Ιωάννη Ύπατο, από την Πελοπόννησο, σύμφωνα με επιγραφή στο δυτικό τοίχο. Στο τρούλο απεικονίζεται ο Παντοκράτορας. Στη δίκλιτη ροζέτα, απεικονίζονται: η Ετοιμασία του Θρόνου, η Παρθένος, ο Ιωάννης ο Πρόδρομος, οι άγγελοι και μια σύνθετη τοιχογραφία στην οποία απεικονίζονται οι Τέσσερις Ευαγγελιστές. Στο φεγγίτη του παρεκκλησίου, απεικονίζεται η Πλατυτέρα ενθρονισμένη, με τους αγγέλους στα πλαϊνά της. Αν και οι τοιχογραφίες ξεχωρίζουν μεταξύ τους από κάποια πρωτοπορία στο σχεδιασμό τους, παρ' αυτά παραμένουν πρωτότυπες για τις τοιχογραφίες του 16ου αιώνα που βρέθηκαν στο Άγιον Όρος. Κατά τον 17ο αιώνα, οι τοιχογραφίες έγιναν πιο ευρέως γνωστές σε τεχνοτροπία και τεχνική. Το λουτρό της Καισαριανής, μαζί με αυτά που διασώθηκαν στη Μονή Δαφνίου και το Δερβενοσάλεσι του Κιθαιρώνα, είναι παραδείγματα της αρχιτεκτονικής του 11ου αιώνα η οποία επιβεβαιώνει την πεποίθηση πως οι μοναχοί χρησιμοποιούσαν συχνά χώρους λουτρών. Το ζεστό νερό χρησιμοποιούνταν για τη θέρμανση των κελιών, στην τραπεζαρία, και άλλού. Τα κτήρια βρισκόταν στα αριστερά της ανατολικής εισόδου, απέναντι από τη νότια πλευρά του καθολικού, και περικύκλωναν μια φυσική πηγή. Καλύπτονταν από ημισφαιρικό ακάλυπτο τρούλο, ο οποίος υποστηριζόταν από τέσσερις στύλους. Αυτοί οι μικροί στύλοι, η οποίοι υποστήριζαν την προστατευτιική οροφή, καταστράφηκαν, μιας και ο χώρος μετατράπηκε σε ελαιουργείο. Τα δοχεία, που διατηρηθήκαν, αποδεικνύουν αυτή τη μετατροπή. Οι μεγάλοι σεισμοί του 1981 προκάλεσε σοβαρές καταστροφές σε τμήματα του συγκροτήματος της μονής, και πιο συγκεκριμένα στο λουτρό και τη τραπεζαρία. Έντεκα χρόνια μετά, ο Υπουργός Πολιτισμού, όρισε την Φιλοδασική Ένωση Αθηνών, μία Μη Κυβερνητική Οργάνωση, να διευθύνει την αναστήλωση του λουτρού υπό την επίβλεψη της Πρώτης Βυζαντινής και Μεταβυζαντινής Εφορίας Αρχαιοτήτων. Πριν την ολοκλήρωση της αναστήλωσης, ο σεισμός του 1999 διέκοψε για μια ακόμη φορά τις εργασίες, αυτή τη φορά για πολλά χρόνια. Ένας επόμενος υπουργός Πολιτισμού υπέγραψε την εκτέλεση μια νέας μελέτης, σχεδιασμένης από τη Διεύθυνση Βυζαντινών και Μεταβυζαντινών Μνημείων του Υπουργείου Πολιτισμού στην Φιλοδασική με τη προϋπόθεση πως αυτοί θα συνέχιζαν την οικονομική παροχή προς το έργο. Οι εργασίες παρ' αυτα συνεχίστηκαν, ώστε να διακοπούν ξανά, αόριστα αυτή τη φορά, για τεχνικούς λόγους που δε σχετιζόταν με τη Φιλοδασική. Η τραπεζαρία και η κουζίνα βρίσκονται σε ένα ανεξάρτητο κτήριο στη δυτική πλευρά του τοίχου, απέναντι από το καθολικό. Η τραπεζαρία είναι μία μακριά ορθογώνια θολωτή αίθουσα, η οποία διαχωρίζεται σε δύο χώρους. Η κουζίνα στη νότια πλευρά της τραπεζαρίας έχει τετράγωνο σχήμα με θολωτή οροφή στην οποία βρίσκεται ο καπνοδόχος. Η εστία βρίσκεται στη μέση της αίθουσας, περικυκλωμένη από ένα σκαλοπάτι, χτισμένο στη βάση των τεσσάρων τοίχων του. Τα κελιά των μοναχών, μαζί με τον πύργο Μπενιζέλου, καταλαμβάνουν σχεδόν ολόκληρη τη νότια πλευρά του κήπου. Σε συνεργασία με την Αρχαιολογική Υπηρεσία, η Φιλοδασική αναστήλωσε το συγκρότημα της Μονής της Καισαριανής μεταξύ 1952 και 1955. Η ένωση επέβλεπε και χρηματοδότησε όλες τις εργασίες. Ο Τάσος Μαργαρίτωφ, αναστήλωσε τις Μεταβυζαντινές εικόνες που περιελάμβανε. Αναστάσιος Ορλάνδος (1923). Μεσαιωνικά μνημεία της πεδιάδος των Αθηνών και των κλιτυών Υμηττού – Πεντελικού, Πάρνηθος και Αιγάλεω. Αθήναι. σελίδες 158–159. Ανακτήθηκε στις 12 Δεκεμβρίου 2010. www.e-yliko.gr Φωτογραφική συλλογή next sunday φωτογραφική συλλογή
Η Μονή Καισαριανής είναι μεσαιωνική εκκλησία στην Αττική. Βρίσκεται στον Υμηττό, στην πεδιάδα σχεδόν στο μέσο του μήκους της δυτικής πλαγιάς. Παλιά το τοπίο ήταν δενδρόφυτο γεμάτο ελιές, ενώ κοντά στην Μονή ανάβλυζε πηγή με άφθονο και κρύο νερό. Η πηγή αυτή είναι μάλλον η από τους αρχαίους Έλληνες και Ρωμαίους ποιητές αποκαλούμενη «Καλλία». Λίγο πιο πάνω από το σημείο αυτό η τοποθεσία στην αρχαιότητα ήταν αφιερωμένη στην Αφροδίτη και ονομαζόταν «Κυλλού Πήρα», σήμερα κοινώς «Καλλοπούλα». Στους πρώτους χριστιανικούς αιώνες ιδρύθηκε Χριστιανικός ναός κοντά στην πηγή, του οποίου τα δομικά υλικά αργότερα χρησιμοποιήθηκαν στα μεταγενέστερα γύρω κτήρια. Ο σημερινός ναός κτίστηκε τον 11ο αιώνα, και είναι αφιερωμένος στα Εισόδια της Θεοτόκου. Γύρω από το ναό αυτό αναπτύχθηκε η περιοχή, η οποία σήμερα ονομάζεται Καισαριανή. Για πρώτη φορά η Καισαριανή αναφέρεται σε επιστολή του μητροπολίτη Αθηνών Μιχαήλ Ακομινάτου στις αρχές του 13ου αιώνα.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%BF%CE%BD%CE%AE_%CE%9A%CE%B1%CE%B9%CF%83%CE%B1%CF%81%CE%B9%CE%B1%CE%BD%CE%AE%CF%82
Βιολογία
Ο όρος βιολογία προέρχεται από την ελληνική λέξη βίος που σημαίνει "ζωή" και την κατάληξη -λογία που σημαίνει "μελέτη". Ο όρος πρωτοεμφανίστηκε στα λατινικά το 1736μ.Χ. όταν ο Σουηδός επιστήμονας Κάρολος Λινναίος (Carl von Linné) έγραψε biologi στο Bibliotheca botanica (Βοτανική Βιβλιοθήκη). Το 1766 μ.Χ. επανεμφανίστηκε στη δημοσίευση με τίτλο Philosophiae naturalis sive physicae: tomus III, continens geologian, biologian, phytologian generalis (Φυσική και Φυσική φιλοσοφία: 3ος τόμος, περιέχει γεωλογία, βιολογία, γενική φυτολογία) από τον Μάικλ Κρίστοφ Χάνοβ, έναν μαθητή του Christian Wolff. Η πρώτη γερμανική χρήση της λέξης Biologie ήταν σε το 1771 σε μια μετάφραση έργου του Λινναίου. Το 1797, ο Θεοντορ Γκέοργκ Αουγκαστ Ρους χρησιμοποίησε τον όρο στον πρόλογο του βιβλίου, Grundzüge der στρατηγική " lehre van der Lebenskraft. Ο Καρλ Φρίντριχ Μπούρνταχ χρησιμοποίησε τον όρο το 1800 εννοώντας τη μελέτη των ανθρώπων από μορφολογική, φυσιολογική και ψυχολογική άποψη (Propädeutik Studien zum der gesammten Heilkunst). Ο όρος εκσυγχρονίστηκε στην εξάτομη έκδοση Biologie, oder Philosophie der lebenden Natur (Βιολογία, ή φιλοσοφία της ζωντανής φύσης)(1802-22) από τον Γκότφριντ Ρέινχολντ Τρεβιράνους, ο οποίος δήλωσε: Τα αντικείμενα της έρευνας μας θα είναι οι διάφορες μορφές και εκδηλώσεις της ζωής, οι συνθήκες και κανόνες που διέπουν τα φαινόμενα, και διερεύνηση των αιτίων τους. Η επιστήμη της οποίας αποτελούν αντικείμενα τα προαναφερθέντα θα ονομάζεται βιολογία [Biologie] ή το δόγμα της ζωής [Lebenslehre].Παρόλο που η σύγχρονη βιολογία είναι ένα σχετικά νέο πεδίο, οι επιστήμες με τις οποίες σχετίζεται και περιλαμβάνει έχουν μελετηθεί από την αρχαιότητα. Η Φυσική φιλοσοφία συνυπάρχει με τους αρχαίους πολιτισμούς της Μεσοποταμίας, της Αιγύπτου, της Ινδίας και της Κίνας. Ωστόσο, η προέλευση της σύγχρονης βιολογίας και η προσέγγιση στη μελέτη της φύσης συχνά αναζητείται στην αρχαία Ελλάδα. Ενώ η συστηματική μελέτη της ιατρικής χρονολογείται από τον Ιπποκράτη (ca. 460-370 π. Χ.), η μέγιστη συνεισφορά στην ανάπτυξη της βιολογίας αποδίδεται στον Αριστοτέλη (384-322 π.Χ.). Ιδιαίτερης σημασίας είναι η Ιστορία των Ζώων και άλλα έργα στα οποία έδειξε νατουραλιστικές τάσεις, και μεταγενέστερα πιο εμπειρικά έργα που εστιάστηκαν σε βιολογικές αιτιολογήσεις και την ποικιλομορφία της ζωής. Ο διάδοχος του Αριστοτέλη στο Λύκειο, ο Θεόφραστος, έγραψε μια σειρά από βιβλία για τη βοτανική που διατηρήθηκαν ως κειμήλια της αρχαιότητας, ακόμη και στο Μεσαίωνα.Στους λόγιους του μεσαιωνικού Ισλαμικού κόσμου που έγραψαν για θέματα βιολογίας περιλαμβάνονται οι Αλ-Τζαχίζ (781-869), Αλ-Ντιναχουάρι (828-896) για βοτανική, και ο Ραζής (865-925) που έγραψε για ανατομία και φυσιολογία. Η Ιατρική μελετήθηκε από Ισλαμικούς λόγιους παράλληλα με τους παραδοσιακούς ελληνικούς φιλοσόφους, ενώ η φυσική ιστορία συσχετίζεται με την Αριστοτέλεια σκέψη ιδιαίτερα για τη συγκροτημένη ιεραρχία της ζωής. Η Βιολογία αναπτύχθηκε τάχιστα κατόπιν της βελτίωσης που επέτυχε ο Άντον βαν Λέβενχουκ στο μικροσκόπιο. Στη συνέχεια οι ερευνητές ανακάλυψαν τα σπερματοζωάρια, τα βακτήρια, τα εγχυματικά και την ποικιλομορφία της μικροσκοπικής ζωής. Οι έρευνες του Τζαν Σουάμμερνταμ στην εντομολογία ήταν ενδιαφέρουσες και εξέλιξαν τις βασικές τεχνικές μικροσκοπικής ανατομής και χρώσης.Τα επιτεύγματα της μικροσκοπίας επηρέασαν σημαντικά τη βιολογική σκέψη. Στις αρχές του 19ου αιώνα πολλοί βιολόγοι επεσήμαναν την σημαντικότητα του κυττάρου. Το 1838 οι Schleiden και Schwann προώθησαν τις καθολικές αλήθειες ότι (1) η δομική μονάδα των οργανισμών είναι το κύτταρο και (2) κάθε μεμονωμένο κύτταρο έχει όλα τα χαρακτηριστικά της ζωής, αλλά εσφαλμένα αντέκρουσαν την άποψη ότι (3) όλα τα κύτταρα προέρχονται από τη διαίρεση άλλων κυττάρων. Περί το 1860, με τη συνεισφορά των Ρομπερτ Ρεμακ και Ρούντολφ Βίρχοβ, οι περισσότεροι βιολόγοι αποδέχτηκαν τα τρία θεμελιώδη δόγματα της κυτταρικής θεωρίας.Εν τω μεταξύ, οι φυσικοί ιστορικοί ασχολήθηκαν με την ταξινομία και την ταξινόμηση. Ο Κάρολος Λινναίος δημοσίευσε μία βασική ταξινόμηση για το φυσικό κόσμο το 1735 (που επανεκδόθηκε πολλάκις), και περί το 1750 εισήγαγε επιστημονικές ονομασίες για όλα τα είδη. Οι Τζεόρτζες-Λουις Λεκλερκ και Κομτε ντε Μπουφον, θεώρησαν τα είδη ως τεχνητές κατηγορίες και τις μορφές ζωής ως εύπλαστες—και πιθανολόγησαν κοινή καταγωγή. Ο Μπουφόν δεν αποδέχτηκε την εξελικτική θεωρία αλλά αποτέλεσε σημαντική μορφή στην ιστορία της εξελικτικής σκέψης, και το έργο του επηρέασε τις εξελικτικές θεωρίες των δύο Λαμάρκ και του Δαρβίνου.Ο Ζαν Μπατίστ Λαμάρκ ήταν ο πρώτος που παρουσιάσε μια εμπεριστατωμένη θεωρία της εξέλιξης. Υποστήριξε ότι η εξέλιξη ήταν αποτέλεσμα της περιβαλλοντικής επίδρασης στα χαρακτηριστικά των ζώων, που σημαίνει ότι με συχνότερη και καλύτερη χρήση ενός οργάνου αυτό αναβαθμίζεται σε πολυπλοκότητα και αποτελεσματικότητα, και έτσι το ζώο προσαρμόζεται στο περιβάλλον του. Ο Λαμάρκ πίστευε ότι αυτά τα επίκτητα χαρακτηριστικά θα κληρονομηθούν από τους απογόνους του ζώου, όπου θα συνεχίσουν να βελτιώνονται. Ο Βρετανός νατουραλιστής Κάρολος Δαρβίνος συνδύασε τη βιογεωγραφική προσέγγιση του Χούμπολτ, την ενιαία γεωλογία του Λάιελ, τις μελέτες του Μάλθους για την αύξηση του πληθυσμού, με τις δική του μορφολογική τεχνογνωσία και εκτεταμένες φυσικές παρατηρήσεις, και διαμόρφωσε μια πιο επιτυχημένη εξελικτική θεωρία που βασίζεται στην φυσική επιλογή. Με παρόμοια λογική και τεκμήρια ο Άλφρεντ Ράσελ Γουάλας κατέληξε ανεξάρτητα στα ίδια συμπεράσματα. Μολονότι συχνά αμφισβητήθηκε, η θεωρία του Δαρβίνου διαδόθηκε γρήγορα στην επιστημονική κοινότητα και αποτέλεσε ένα κεντρικό αξίωμα για τη ραγδαία ανάπτυξη της βιολογικής επιστήμης. Η εξάρτηση της φυσικής μορφής από την κληρονομικότητα διερευνήθηκαν με εξελικτικες αρχές και πληθυσμιακή γενετική. Τις δεκαετίες 1940-1950 από έρευνες διαπιστώθηκε ότι το DNA που είναι συστατικό των χρωμοσωμάτων όπου βρίσκονται οι κληρονομικές μονάδες που ονομάστηκαν γονίδια. Με τη μελέτη νέων πρότυπων μικροοργανισμών όπως ιοί και βακτήρια και την ανακάλυψη της διπλής ελικοειδούς δομής του DNA το 1953, σηματοδοτήθηκε η μετάβαση στην εποχή της μοριακής γενετικής. Από το 1950 έως σήμερα η βιολογία έχει αναπτυχθεί εκτεταμένα στο μοριακό τομέα. Ο γενετικός κώδικας μελετήθηκε από τους Χαρ Γκομπίντ Χοράνα, Ρομπερτ Ηολλευ και Μάρσαλ Γουόρεν Νίρενμπεργκ κατόπιν ανάλυσης του DNA στα κωδόνια. Το 1990 εκκινήθηκε το Πρόγραμμα Ανθρώπινου Γονιδιώματος με αντικείμενο την χαρτογράφηση του γονιδιώματος, που ουσιαστικά ολοκληρώθηκε το 2003 και αναμένονται περαιτέρω δημοσιεύσεις αναλύσεων. Επρόκειτο για το πρώτο βήμα μιας παγκοσμιοποιημένης προσπάθειας για ενσωμάτωση συσσωρευμένων γνώσεων βιολογίας σε ένα λειτουργικό, μοριακό ορισμό για το ανθρώπινο σώμα και τα σώματα των άλλων οργανισμών. Η Βιολογία είναι η μελέτη όλων των ζωντανών οργανισμών. Δεν είναι σαν τη Φυσική γι' αυτό και δεν περιγράφει συνήθως βιολογικά συστήματα σε σχέση με αντικείμενα τα οποία υπακούουν σε αμετάβλητους φυσικούς νόμους που περιγράφουν τα μαθηματικά, παρ' όλα αυτά χαρακτηρίζονται από διάφορες σημαντικές αρχές και σκέψεις όπως: η παγκοσμιότητα, η εξέλιξη, η ποικιλία, η κοινή καταγωγή, η ομοιοστασία και οι αλληλεπιδράσεις. Δεν επικαλείται αιτιοκρατικές εξηγήσεις όπως η Φυσική, παρά αναζητά ολιστική και ρεαλιστική ερμηνεία των παρατηρούμενων βιολογικών φαινομένων. Όλοι οι ζωντανοί οργανισμοί αποτελούνται από κύτταρα, τα οποία διαδοχικά, έχουν ένα μοντέλο που βασίζεται στον άνθρακα. Όλοι οι οργανισμοί μεταφέρουν την κληρονομικότητα τους μέσω του γενετικού υλικού το οποίο είναι βασισμένο πάνω στα νουκλεϊκά οξέα όπως είναι το DNA χρησιμοποιώντας έναν παγκόσμιο γενετικό κώδικα. Στην εξελικτική βιολογία το στοιχείο της παγκοσμιότητας των διαδικασιών είναι επίσης παρών, για παράδειγμα στους περισσότερους μεταζωικούς οργανισμούς η βασική πορεία της ανάπτυξης του πρώιμου εμβρύου μοιράζεται πανομοιότυπα μορφολογικά χαρακτηριστικά και περιλαμβάνει αντίστοιχα γονίδια (σε αυτό συμπεριλαμβάνεται και η τρισωμία). Μία από τις κεντρικές, θεμέλιες αρχές της βιολογίας είναι ότι όλοι οι οργανισμοί έχουν προέλθει ξεκινώντας από κοινή προέλευση μέσω μιας διαδικασίας της εξέλιξης. Αυτός είναι και ένας από τους λόγους που οι οργανισμοί εμφανίζουν εντυπωσιακές ομοιότητες σε μονάδες και διαδικασίες που είδαμε στην προηγούμενη ενότητα. Ο Κάρολος Δαρβίνος καθιέρωσε την εξέλιξη σαν μια βιώσιμη θεωρία διευκρινίζοντας το βασικό της θεμέλιο, την φυσική επιλογή. Ο Άλφρεντ Ράσελ Γουάλας (Alfred Russell Wallace) αναγνωρίζεται γενικώς ως συνεπίκουρος στην ανακάλυψη τούτης της ιδέας. Η Γενετική μετατόπιση με τη σειρά της αντιμετωπίστηκε ως επιπρόσθετος μηχανισμός στην αποκαλούμενη σύγχρονη σύνθεση. Η εξελικτική ιστορία των ειδών- η οποία αναφέρει τα χαρακτηριστικά από τα οποία προήλθαν τα διάφορα είδη με τη γενεαλογική τους σχέση με άλλα είδη φυλογονία. Οι διάφορες προσεγγίσεις στη βιολογία παράγουν πληροφορίες για την φυλογονία. Σε αυτές συμπεριλαμβάνονται οι συγκρίσεις αλληλουχιών DNA με τις οποίες ασχολείται η μοριακή βιολογία και η γονιδιωματική, και συγκρίσεις απολιθωμάτων ή άλλων δειγμάτων αρχαίων οργανισμών στην παλαιοντολογία. Οι βιολόγοι οργανώνουν και αναλύουν τις εξελικτικές σχέσεις χρησιμοποιώντας διάφορες μεθόδους, όπως την φυλογενετική, τη φαινετική και την κλαδιστική. Στην Ελλάδα, εξελικτικοί βιολόγοι με αναγνωρισμένο κύρος και σημαντική συγγραφική παρουσία είναι οι καθηγητές Κωνσταντίνος Καστρίτσης, Κωνσταντίνος Κριμπάς και Ελευθέριος Ζούρος. Παραδοσιακά οι ζωντανοί οργανισμοί χωρίζονται σε πέντε βασίλεια: Μονήρη -- Πρώτιστα -- Μύκητες -- Φυτά -- ΖώαΤο σύστημα των πέντε βασιλείων θεωρείται πλέον ξεπερασμένο από τους περισσότερους επιστήμονες.Σύμφωνα με τις σύγχρονες ταξινομικές μεθόδους οι οποίες βασίζονται στην ακολουθία διαφόρων γονιδίων (παραδοσιακά ριβοσωματικών RNA), οι οργανισμοί διακρίνονται σε τρεις επικράτειες: Αρχαία (Archaea) Βακτήρια (Bacteria) Ευκάρυα (Eukaryota)Υπάρχει επίσης μια σειρά από υποχρεωτικώς ενδοκυτταρικά παράσιτα που στην σειρά που παρατίθενται μπορούν να θεωρηθούν λιγότερο "ζωντανά". Ιοί - Ιοειδή - Πριόνια Μια ομάδα οργανισμών θεωρείται ότι έχει κοινή καταγωγή αν έχει έναν κοινό πρόγονο. Όλοι οι οργανισμοί που υπάρχουν στη Γη κατάγονται από έναν κοινό πρόγονο ή από μια κοινή δεξαμενή γονιδίων. Αυτός ο "τελευταίος παγκόσμιος κοινός πρόγονος", δηλαδή, ο πιο πρόσφατος κοινός πρόγονος όλων των οργανισμών, πιστεύεται ότι εμφανίστηκε περίπου πριν από 3.5 δισεκατομμύρια χρόνια (δείτε: Αβιογένεση).Η έκφραση «όλη η ζωή από ένα αυγό» (από την λατινική έκφραση "Omne vivum ex ovo") η οποία αποτελεί θεμελιώδη ιδέα της σύγχρονης βιολογίας, φανερώνει την ύπαρξη μίας αδιάκοπης συνέχειας της ζωής από την εμφάνιση της μέχρι και σήμερα.Μέχρι τον 19ο αιώνα ήταν διαδεδομένη αντίληψη ότι μορφές ζωής μπορούσαν να εμφανιστούν ακαριαία υπό συγκεκριμένες συνθήκες. Η καθολικότητα του γενετικού κώδικα θεωρείται εν γένει από τους βιολόγους ως η οριστική απόδειξη υπέρ της θεωρίας της καθολικής κοινής καταγωγής όλων των βακτηρίων, των αρχαίων και των ευκάρυων. Ομοιοστασία είναι η ιδιότητα ενός ανοιχτού συστήματος να ρυθμίζει το εσωτερικό του περιβάλλον ώστε αυτό να διατηρείται σε μια σταθερή κατάσταση, μέσω πολλαπλών προσαρμογών δυναμικής ισορροπίας, που ελέγχονται από ενδοσυνδεόμενους μηχανισμούς ρύθμισης. Όλοι οι ζωντανοί οργανισμοί, είτε μονοκύτταροι είτε πολυκύτταροι, παρουσιάζουν ομοιοστασία. Η ομοιοστασία εκδηλώνεται σε κυτταρικό επίπεδο, μέσω της συντήρησης σταθερής εσωτερικής οξύτητας (pH). Σε επίπεδο οργανισμού, τα θερμόαιμα ζώα διατηρούν μια σταθερή εσωτερική θερμοκρασίας σώματος. Σε επίπεδο οικοσυστήματος, όταν για παράδειγμα, τα επίπεδα διοξειδίου του άνθρακα της ατμόσφαιρας ανεβαίνουν, τα φυτά έχουν, θεωρητικά, την ικανότητα υγιούς ανάπτυξης, κι έτσι μπορούν να απομακρύνουν μεγαλύτερη ποσότητα διοξειδίου του άνθρακα από την ατμόσφαιρα. Οι ιστοί και τα όργανα μπορούν επίσης να διατηρήσουν ομοιοστασία. Κάθε ζωντανός οργανισμός αλληλεπιδρά με άλλους οργανισμούς και με το φυσικό περιβάλλον του. Ένας από τους λόγους που τα βιολογικά συστήματα είναι δύσκολο να μελετηθούν είναι γιατί υπάρχουν πάρα πολλές διαφορετικές πιθανές αλληλεπιδράσεις με τους άλλους οργανισμούς και το περιβάλλον.Οι καταστάσεις μπορεί να γίνουν περισσότερο πολύπλοκες όταν δύο ή περισσότερα διαφορετικά είδη επιδρούν σε ένα οικοσύστημα, και επηρεάζουν την οικολογία. Η βιολογία έχει γίνει ένα τόσο εκτενές ερευνητικό πεδίο, που δεν μελετάται γενικά ως ενιαία επιστήμη αλλά ως διάφορα συγκεντρωμένα επιστημονικά υπο-πεδία. Εδώ εξετάζονται τέσσερις ευρείες ομαδοποιήσεις. Η πρώτη μεγάλη ομάδα αποτελείται από τα βιολογικά πεδία που μελετούν τις βασικές δομές των συστημάτων διαβίωσης: κύτταρα, γονίδια κ.λ.π. Μια δεύτερη ομαδοποίηση εξετάζει τη λειτουργία αυτών των δομών στο επίπεδο ιστών, οργάνων και οργανισμών. Μια τρίτη ομαδοποίηση εξετάζει τους οργανισμούς και την προϊστορία τους. Τέλος μια πλειάδα βιολογικών πεδίων εστιάζει στις αλληλεπιδράσεις. Αυτά τα όρια, οι ομαδοποιήσεις και οι περιγραφές, είναι μια απλουστευμένη περιγραφή της βιολογικής έρευνας. Στην πραγματικότητα, τα όρια μεταξύ των βιολογικών πεδίων είναι πολύ ρευστά και οι περισσότεροι κλάδοι δανείζονται συχνά τεχνικές μεταξύ τους. Παραδείγματος χάριν, η εξελικτική βιολογία βασίζεται πολύ στις τεχνικές της μοριακής βιολογίας για να καθορίσει τις αλληλουχίες του DNA που βοηθούν στην κατανόηση της γενετικής παραλλαγής ενός πληθυσμού. Επίσης, η φυσιολογία δανείζεται πολλά στοιχεία από τη βιολογία κυττάρου για την περιγραφή της λειτουργίας των οργάνων. Η ανατομία είναι η μελέτη της μορφολογίας-δομής των οργανισμών (φυτά, ζώα, άνθρωπος). Σε αντίθεση με τη μακροσκοπική ανατομία, η κυτταρολογία και η ιστολογία ενδιαφέρονται για τις μικροσκοπικές δομές. Η βιοχημεία είναι η μελέτη των χημικών αντιδράσεων που πραγματοποιούνται στους οργανισμούς Η βιοστατιστική (βιομετρία) είναι η εφαρμογή των στατιστικών μεθόδων στους βιολογικούς τομείς υπό την ευρύτερη έννοια. Η κυτταρολογία (βιολογία κυττάρου-κυτταρική βιολογία) είναι η μικροσκοπική μελέτη των κυττάρων των οργανισμών. Η εμβρυολογία είναι η μελέτη της πρώιμης ανάπτυξης των οργανισμών.Συγγενής κλάδος είναι και η Βιολογία της αναπαραγωγής που ασχολείται με την εξωσωματική γονιμοποίηση σε κλινικό επίπεδο Η επιδημιολογία είναι η μελέτη των δημογραφικών της εξέλιξης των ασθενειών (φυτά, ζώα, άνθρωπος), και περιλαμβάνει, αλλά δεν περιορίζεται, στη μελέτη των επιδημιών. Η γενετική είναι η μελέτη των γονιδίων, και του ρόλου τους στη βιολογική κληρονομικότητα και τις μεταλλάξεις. Η ιστολογία είναι η μελέτη των δομών των βιολογικών ιστών Η ανοσοβιολογία (ανοσολογία) είναι η μελέτη του ανοσοβιολογικού συστήματος Η βιοφυσική είναι η μελέτη των εφαρμογών των αρχών της φυσικής στη βιολογία. Η μικροβιολογία είναι η μελέτη των μικροοργανισμών Η νευροβιολογία περιλαμβάνει εκείνες τις επιστήμες που σχετίζονται με τη μελέτη του νευρικού συστήματος. Μια κύρια εστίαση της νευροβιολογίας είναι η βιολογία και η φυσιολογία του ανθρώπινου εγκεφάλου και του νωτιαίου μυελού. Η ψυχοβιολογία (βιοψυχολογία) είναι η μελέτη της βιολογικής βάσης της συμπεριφοράς στους οργανισμούς (ζώα, άνθρωπος) Η επιστήμη διατροφής είναι η μελέτη της επίδρασης των βιομορίων και των ανόργανων συστατικών των τροφίμων στο μεταβολισμό και τη θρέψη των οργανισμών (διατροφή-θρέψη φυτικών οργανισμών, διατροφή ζωικών οργανισμών, διατροφή ανθρώπου) Η παθοβιολογία ως επιστήμη είναι η μελέτη των βιολογικών αιτίων των ασθενειών καθώς και της εξέλιξής τους στους οργανισμούς. Η φαρμακολογία είναι η μελέτη της βιολογικής δράσης των φαρμάκων στους οργανισμούς (φυτά, ζώα, άνθρωπος) Η φυσιολογία είναι η μελέτη των λειτουργιών και ρυθμιστικών μηχανισμών των οργανισμών (φυτά, ζώα, άνθρωπος) Η τοξικολογία είναι η μελέτη της βιολογικής δράσης των τοξικών ουσιών στους οργανισμούς (φυτά, ζώα, άνθρωπος) Η οικολογία (βιολογία περιβάλλοντος) είναι η μελέτη των οικοσυστημάτων (χερσαία,υδάτινα) Η Μοριακή βιολογία είναι η μελέτη της βιολογίας σε επίπεδο μορίου. Το πεδίο έρευνας της έχει κοινά χαρακτηριστικά με άλλα πεδία της βιολογίας, ιδιαίτερα με τη γενετική και τη βιοχημεία. Η μοριακή βιολογία ασχολείται κυρίως με την κατανόηση των αλληλεπιδράσεων μεταξύ των ποικίλων συστημάτων ενός κυττάρου, συμπεριλαμβανομένης και της αλληλοσυσχέτισης του DNA, του RNA και της σύνθεσης πρωτεΐνης ερευνώντας τον τρόπο με τον οποίο αυτές οι αλληλεπιδράσεις συντονίζονται.Η κυτταρική βιολογία μελετά τις ιδιότητες της φυσιολογίας των κυττάρων, όπως και τη συμπεριφορά, την αλληλεπίδραση, και το περιβάλλον, όλα αυτά σε μικροσκοπικό και μοριακό επίπεδο. Η κυτταρική βιολογία ερευνά τόσο τους μονοκυτταρικούς οργανισμούς όπως είναι τα βακτήρια όσο και προσαρμοσμένα κύτταρα σε πολυκύτταρους οργανισμούς όπως είναι οι άνθρωποι.Η κατανόηση της σύνθεσης και της λειτουργίας των κυττάρων είναι θεμελιώδης σε όλες τις βιολογικές επιστήμες. Η εκτίμηση των ομοιοτήτων και των διαφορών μεταξύ των διαφορετικών τύπων κυττάρων είναι ιδιαίτερα σημαντική στα πεδία του κυττάρου και της μοριακής βιολογίας. Η Γενετική είναι η επιστήμη των γονιδίων, της κληρονομικότητας, και των μεταλλάξεων των οργανισμών. Στις σύγχρονες έρευνες, η γενετική παρέχει σημαντικά εργαλεία στην εξέταση των λειτουργιών ιδιαίτερων γονιδίων, π.χ. ανάλυση της γενετικής αλληλεπίδρασης. Στους οργανισμούς οι γενετικές πληροφορίες μεταφέρονται μέσω των χρωματοσωμάτων, τα οποία απεικονίζονται στη χημική δομή συγκεκριμένων μορίων DNA.Στα γονίδια βρίσκονται κωδικοποιημένες οι πληροφορίες που είναι απαραίτητες για τη σύνθεση πρωτεϊνών, οι οποίες με τη σειρά τους παίζουν μεγάλο ρόλο στη διαμόρφωση του τελικού φαινότυπου του οργανισμού, αν και σε πολλές περιπτώσεις δεν τον καθορίζουν ολοκληρωτικά. Η αναπτυξιακή βιολογία μελετά τη διαδικασία με την οποία αναπτύσσονται οι οργανισμοί. Έχοντας ξεκινήσει από την εμβρυολογία, σήμερα η αναπτυξιακή βιολογία μελετά το γενετικό έλεγχο της κυτταρικής ανάπτυξης, της κυτταρικής διαφοροποίησης και της "μορφογέννησης", δηλαδή της διαδικασίας που συντελεί στη δημιουργία ιστών, οργάνων και ανατομίας. Οργανισμοί που αποτελούν πρότυπα συστήματα για την μελέτη της αναπτυξιακής βιολογίας περιλαμβάνουν τον νηματώδη Caenorhabditis elegans, τη μύγα των φρούτων Drosophila melanogaster, τον ιχθύ Brachydanio rerio (zebrafish), το ποντίκι Mus musculus, και το φυτό Arabidopsis thaliana. Η Φυσιολογία μελετά τις μηχανικές, φυσικές και βιοχημικές διαδικασίες των ζωντανών οργανισμών, προσπαθώντας να κατανοήσει τον τρόπο με τον οποίο όλες οι δομές λειτουργούν σαν σύνολο. Η μελέτη της φυσιολογίας συνήθως χωρίζεται στη φυσιολογία των φυτών και στη φυσιολογία των ζώων, αλλά οι αρχές της φυσιολογίας είναι καθολικές, όποιος και αν είναι ο συγκεκριμένος οργανισμός υπό μελέτη. Για παράδειγμα, όποιες γνώσεις αποκτούμε για την φυσιολογία των κυττάρων της μαγιάς μπορούν να εφαρμοστούν επίσης και στα ανθρώπινα κύτταρα. Ο τομέας της φυσιολογίας των ζώων επεκτείνει τα εργαλεία και τις μεθόδους της ανθρώπινης φυσιολογίας σε είδη ζώων. Η φυσιολογία των φυτών επίσης δανείζεται τεχνικές και από τους δύο αυτούς τομείς. Η Ανατομία είναι ένα βασικό κομμάτι της φυσιολογίας και μελετά πώς λειτουργούν και αλληλεπιδρούν τα οργανικά συστήματα των ζώων, όπως το νευρικό, το ανοσοποιητικό, το ενδοκρινικό, το αναπνευστικό και το κυκλοφορικό. Η μελέτη αυτών των συστημάτων γίνεται από κοινού με τους επιστημονικούς κλάδους της νευρολογίας, της ενδοκρινολογίας και των λοιπών. Η εξελικτική βιολογία ασχολείται με την προέλευση και την καταγωγή των ειδών, όπως και με τις αλλαγές τους στο πέρασμα του χρόνου, δηλαδή με την εξέλιξη τους. Η εξελικτική βιολογία είναι ένα περιεκτικό πεδίο γιατί περιλαμβάνει επιστήμονες από πολλούς παραδοσιακούς επιστημονικούς κλάδους που ασχολούνται με την ταξινομία. Για παράδειγμα, συνήθως περιλαμβάνει επιστήμονες που μπορεί να έχουν μια ειδίκευση σε συγκεκριμένους οργανισμούς όπως ζωολογία, ορνιθολογία, ή ερπετολογία όμως χρησιμοποιούν τις γνώσεις τους για αυτούς τους οργανισμούς για να απαντήσουν σε γενικές ερωτήσεις που αφορούν την εξέλιξη. Επίσης περιλαμβάνει συνήθως παλαιοντολόγους που χρησιμοποιούν απολιθώματα για να απαντήσουν σε ερωτήσεις για τον τρόπο και το ρυθμό της εξέλιξης, καθώς και ειδικοί σε τομείς όπως γενετική των πληθυσμών και θεωρία της εξέλιξης. Στην δεκαετία του 1990 η αναπτυξιακή βιολογία συμπεριελήφθη ξανά στην εξελικτική βιολογία μετά τον αρχικό αποκλεισμό της από τη μοντέρνα σύνθεση, μέσω της μελέτης της εξελικτικής αναπτυξιακής βιολογίας. Σχετικά πεδία που συχνά θεωρούνται κομμάτια της εξελικτικής βιολογίας είναι η φυλογενετική, η συστηματική και η ταξινομία.Τα δύο κύρια παραδοσιακά συστήματα ταξινόμησης είναι η βοτανική και η ζωολογία. Η βοτανική είναι η επιστημονική μελέτη των φυτών. Η Βοτανική καλύπτει μεγάλη κλίμακα των επιστημονικών κλάδων που μελετούν την ανάπτυξη, την αναπαραγωγή, το μεταβολισμό, τις ασθένειες και την εξέλιξη των φυτών.Η ζωολογία είναι η επιστημονική μελέτη των ζώων, και περιλαμβάνει την φυσιολογία των ζώων που μελετά ποικίλα πεδία όπως η ανατομία και η εμβρυολογία. Η κοινή γενετική και οι μηχανισμοί ανάπτυξης των ζώων και των φυτών μελετώνται στη μοριακή βιολογία, στη μοριακή γενετική και στην αναπτυξιακή βιολογία. Η οικολογία των ζώων καλύπτεται από την οικολογία της συμπεριφοράς και άλλους κλάδους. Ταξινόμηση των ζωντανών οργανισμών Το κύριο σύστημα ταξινόμησης ονομάζεται ταξινομία του Λινναίου, και περιλαμβάνει κατατάξεις και διώνυμη ονοματολογία. Η ονοματοδοσία των οργανισμών κατευθύνεται από διεθνείς συμφωνίες όπως είναι η International Code of Botanical Nomenclature (ICBN), η International Code of Zoological Nomenclature (ICZN), και η International Code of Nomenclature of Bacteria (ICNB). A fourth Draft BioCode δημοσιεύτηκε το 1997 σε μια προσπάθεια να ομαλοποιηθεί η ονοματοδοσία σε αυτούς τους τρεις τομείς, αλλά ακόμα δεν έχει υιοθετηθεί επισήμως. Η οικολογία μελετά τη διανομή και την αφθονία των ζωντανών οργανισμών, καθώς και την αλληλεπίδραση μεταξύ των οργανισμών και του φυσικού περιβάλλοντος. Το περιβάλλον ενός οργανισμού περιλαμβάνει το βιότοπο του που μπορεί να περιγραφεί ως ένα σύνολο τοπικών αβιοτικών παραγόντων όπως το κλίμα και τα γεωλογικά χαρακτηριστικά, καθώς και των βιοτικών παραγόντων όπως είναι οι υπόλοιποι οργανισμοί που μοιράζονται το ίδιο ενδιαίτημα. Τα οικολογικά συστήματα μελετώνται σε πολλά διαφορετικά επίπεδα, από το άτομο και τους πληθυσμούς στα οικοσυστήματα και το επίπεδο της βιόσφαιρας. Η οικολογία είναι μια πολύ-πειθαρχική επιστήμη, σχεδιασμένη από πολλά παρακλάδια άλλων επιστημών.Η Ηθολογία μελετά τη συμπεριφορά των ζώων (ιδιαίτερα των κοινωνικών ζώων όπως είναι τα πρωτεύοντα και τα σαρκοφάγα), και μερικές φορές αντιμετωπίζεται ως παρακλάδι της ζωολογίας. Οι ηθολόγοι ενδιαφέρονται κυρίως για την εξέλιξη της συμπεριφοράς και την κατανόηση της συμπεριφοράς σε σχέση με τη θεωρία της φυσικής επιλογής. Με άλλα λόγια ο πρώτος σύγχρονος ηθολόγος ήταν ο Κάρολος Δαρβίνος, που το βιβλίο του με τίτλο The expression of the emotions in animals and men επηρέασε πολλούς ηθολόγους.
Η βιολογία είναι η φυσική επιστήμη που μελετά τη ζωή και τους ζωντανούς οργανισμούς, δηλαδή τις φυσικές δομές, χημικές διεργασίες, μοριακές αλληλεπιδράσεις, φυσιολογικούς μηχανισμούς, την ανάπτυξη και την εξέλιξη. Η Βιολογία αναγνωρίζει το κύτταρο ως δομική μονάδα της ζωής, τα γονίδια ως βασικούς φορείς της κληρονομικότητας και την εξέλιξη ως μηχανισμό που επηρεάζει την δημιουργία και εξαφάνιση των ειδών. Οι ζωντανοί οργανισμοί είναι ανοικτά συστήματα που καταναλώνουν ενέργεια για να ζήσουν και περιορίζουν την εντροπία του περιβάλλοντος για να εξασφαλίσουν ομοιόσταση σε ένα σταθερό περιβάλλον. Η διεθνής σήμερα ονομασία της, ως όρος, είναι ελληνογενής και προέρχεται από τις ελληνικές λέξεις ''βίος'' (= ζωή) + ''λογία'' (= διήγηση, έρευνα, ερμηνεία). Πρώτος που χρησιμοποίησε αυτόν τον όρο ήταν ο Γερμανός φυσιοδίφης Γκότφριντ Ράινχολντ στο ομώνυμο έργο του Biologie το 1802. Στη σύγχρονη ελληνική γραμματεία πρωτοαναφέρθηκε από τον Δημήτριο Μαυροκορδάτο το 1836.Οι κλάδοι της βιολογίας ορίζονται από τις ερευνητικές μεθόδους που χρησιμοποιήθηκαν και το είδος του συστήματος που μελετήθηκε: η θεωρητική βιολογία χρησιμοποιεί μαθηματικές μεθόδους για να διατυπώσει ποσοτικά πρότυπα, ενώ η πειραματική βιολογία διεξάγει πειραματικές δοκιμασίες για να εξετάσει την εγκυρότητα των προτεινόμενων θεωριών και να διερευνήσει τους υποκείμενους μηχανισμούς της ζωής όπως εμφανίστηκε και εξελίχθηκε από άβια ύλη προ 4 δισεκατομμυρίων χρόνων μέσω σταδιακής αύξησης στην πολυπλοκότητα του συστήματος.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%B9%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AF%CE%B1
Τούρκοι έποικοι στη Bόρεια Κύπρο
Οι Τούρκοι της Βόρειας Κύπρου χωρίζονται σε δύο μεγάλες ομάδες: τους πολίτες και τους μη πολίτες. Ανάμεσα στους πολίτες, ορισμένοι έχουν εγκατασταθεί στην Κύπρο ως μέρος της πολιτικής της Τουρκίας και της ΤΔΒΚ για εγκατάσταση εποίκων και άλλοι έχουν μεταναστεύσει μόνοι τους είτε γεννήθηκαν στο νησί από τουλάχιστον ένα Τούρκο γονέα. Ο Mete Hatay επιχειρηματολογεί πως μόνο τα μέλη της πρώτης ομάδας θα έπρεπε να αποκαλούνται έποικοιΟι πιο πάνω ομάδες μπορούν να υποδιαιρεθούν σε άλλες κατηγορίες: εξειδικευμένοι εργάτες, υψηλόβαθμοι υπάλληλοι, στρατιώτες και οι οικογένειές τους και αγρότες. Η ομάδα των μη πολιτών, μπορεί να χωριστεί στους φοιτητές και ακαδημαϊκό προσωπικό, τουρίστες, εργάτες με άδεια ή χωρίς.Η μεγαλύτερη ομάδα πάντως είναι οι αγρότες που εγκαταστάθηκαν από την Τουρκία το 1975 έως το 1977. H πολιτική της εγκατάστασης αγροτών εποίκων στην Κύπρο, ξεκίνησε μετά το 1974. Ο δημοσιογράφος Andrew Borowiec έγραψε για ανακοίνωση των τούρκικων αρχών για 5.000 εργάτες οι οποίοι θα μετακινούνταν στην Κύπρο και θα λάμβαναν περιουσία που άφησαν πίσω Ελληνοκύπριοι. Σύμφωνα με τον Hatay, το πρώτο γκρουπ τέτοιων εποίκων έφτασε τον Φεβρουάριο του 1975 και η μαζική εποίκιση συνέχισε μέχρι το 1977. Αυτοί οι αγρότες προέρχονταν από διαφορετικές περιοχές της Τουρκίας, όπως την περιοχή της Μαύρης Θάλασσας, την Τραπεζούντα, την Çarşamba, Samsun, τη μεσογειακή περιοχή (Αττάλεια, Άδανα, Μερσίνη και την Κεντρική Ανατολία (Konya). Τον Φεβρουάριο του 1975, ο αριθμός των εργατών από την Τουρκία ήταν 910.Η πολιτική της εγκατάστασης αγροτών πραγματοποιήθηκε σύμφωνα με τις οδηγίες της Συμφωνίας Αγροτικής Δύναμης Agricultural Workforce Agreement η οποία υπογράφτηκε μεταξύ του τότε «Τουρκικού Ομόσπονδου Κράτους της Κύπρου»και της Τουρκίας το 1975. Το προξενείο της ΤΟΚΚ στην Τουρκία ενεργοποιήθηκε έντονα για να οργανώσει τη μεταφορά και υπήρχαν ανακοινώσεις από το ράδιο και οι μουχτάρηδες (κοινοτάρχες) καλούσαν όσους ενδιαφέρονταν να επικοινωνήσουν με τα προξενεία Οι αγρότες που ήρθαν στην Κύπρο αφησαν πίσω μια πολύ σκληρή ζωή ή είχαν αναγκαστεί να μετακομίσουν, σε μια περίπτωση, λόγο ενός φραγματος νερού που είχε οικοδομηθεί. Ο Χρίστος Ιωαννίδης επιχειρηματολογεί πως αυτοί οι άνθρωποι δεν είχαν πολιτικές σκοπιμότητες για αυτή τους την επιλογή. Συνεντεύξεις που πήρε από ορισμένους, έδειξαν πως ορισμένοι δεν ήξεραν τη θέση της Κύπρου στον χάρτη πριν εγκατασταθούν στο νησί.Οι έποικοι τελικά ηρθαν μεσω πορθμείου (φέρι-μποτ) από την Μερσίνη στην Κύπρο, ενω οι οικογένειες στεγάστηκαν σε σπίτια μετά από κλήρωση.Τα χαρτιά αυτών των εποίκων, συμπληρώθηκαν με τέτοιο τρόπο ώστε να τους εμφανίζουν ως Τουρκοκύπριους που επιστρέφουν στην πατρίδα τους, ώστε να προληφθούν κατηγορίες για παραβίαση της Συνθήκης της Γενεύης. Όταν οι έποικοι έφθασαν στην Κύπρο, Τουρκοκύπριοι αξιωματούχοι τους μάζεψαν στο καφενείο του χωριού, μάζεψαν προσωπικές τους πληροφορίες και οι έποικοι ορίστηκαν να ζούνε στο πληρέστερο τουρκοκυπριακό χωριό στον χώρο της γέννησης τους στις κάρτες ταυτότητας που εκτυπώθηκαν αργότερα. Για παράδειγμα, οι έποικοι στη χερσόνησο της Καρπασίας, είχαν το τουρκοκυπριακό χωριό Γαλάτεια (Mehmetçik) για τόπο καταγωγής. Όταν ρωτήθηκε ο υπουργός Εργασίας, αποκατάστασης και κοινωνικών έργων της ΤΔΒΚ İsmet Kotak , είπε ότι αυτό που γινόταν ήταν μια έντονη, δίκαιη και νόμιμη επιστροφή των Τουρκοκυπρίων που είχαν εκδιωχθεί από το νησί. Ωστόσο, οι ειδικές ταυτότητες που εξέδωσε η ΤΔΒΚ δεν αποδείχτηκαν αποδοτικές και τελικά νέες ταυτότητες με τον πραγματικό τόπο γέννησης του κάθε έποικου εκδόθηκαν αργότερα. Παρά τη διαδεδομένη υπόθεση ότι οι έποικοι βοήθησαν το δεξιό Κόμμα Εθνικής Ενότητας (UBP) να κερδίζει για αρκετές δεκαετίες τις εκλογές, αυτό είναι αναληθές, καθώς ανάμεσα στο 1976 και το 1993, o UBP έλαβε περισσότερες ψήφους από Τουρκοκύπριους παρά εποίκους, σε χωριά εποίκων. Αυτές οι τάσεις αναδείχθηκαν από ανάλυση των ψήφων σε αρκετά χωριά εποίκων και Τουρκοκυπρίων από τον πολιτικό επιστήμονα Mete Hatay. Τα κόμματα τα οποία θεωρητικά υποστήριζαν τα συμφέροντα των εποίκων ήταν τα κόμματα: Κόμμα Νέας Αυγής (New Dawn Party-YDP) και Κόμμα Τουρκικής Ένωσης (Turkish Union Party-TBP). H πλειοψηφία των ψήφων των χωριών από εποίκους, ήταν μοιρασμένη ανάμεσα σε αυτά τα κόμματα των εποίκων και των κυρίων αντιπολιτευτικών κυπριακών κομμάτων, συμπεριλαμβανομένων του σοσιαλδημοκρατικού Ρεπουπλικανικού Τούρκικου Κόμματος (CTP) και του Κόμματος Κοινοτικής Απελευθέρωσης (TKP) . Από το 1992, όταν ιδρύθηκε, και στις εκλογές του 2003, το Δημoκρατικό Κόμμα (DP) συγκέντρωσε τις περισσότερες ψήφους των εποίκων που ψήφιζαν αντιπολιτευτικά. Εν τω μεταξύ, το Κόμμα Εθνικής Ενότητας λάμβανε περίπου το 40% των ψήφων των εποίκων μεταξύ 1990 και 2003, αλλά ακόμη και αυτό ήταν λιγότερο από το μερίδιο ψήφων που πήρε το κόμμα από Τουρκοκύπριους που έμεναν σε αγροτικές περιοχές. Το Κόμμα Εθνικής Ενότητας έλαβε περισσότερη υποστήριξη από εποίκους, μόνο όταν είχε περάσει στην αντιπολίτευση. Επίσης, παρά τη γενική εντύπωση πως οι έποικοι προωθούν τα συμφέροντα της Τουρκίας, οι έποικοι έχουν ψηφίσει ενάντια στην γραμμή που υποστήριζε η Τουρκία, με χαρακτηριστικές περιπτώσεις το 1990 κατά του υποστηριζόμενου από την Τουρκία Κόμματος Εθνικής Ενότητας και το 2004 κατά του σχεδίου Ανάν. Hatay, Mete (2005), Beyond Numbers: An Inquiry into the Political Integration of the Turkish 'Settlers' in Northern Cyprus, PRIO Cyprus Center, https://www.prio.org/Global/upload/Cyprus/beyond_numbers_reduced.pdf, ανακτήθηκε στις 30 August 2015 Hatay, Mete (2008), «The Problem of Pigeons: Orientalism, Xenophobia and a Rhetoric of the "Local" in North Cyprus», The Cyprus Review 20 (2): 145–172, https://www.prio.org/Global/upload/Cyprus/Publications/6_M_HATAY.pdf, ανακτήθηκε στις 2018-04-28 Jensehaugen, Helge (2014), «The Northern Cypriot Dream – Turkish Immigration 1974–1980», The Cyprus Review 26 (2): 57–83, https://www.duo.uio.no/bitstream/handle/10852/43791/The+Northern+Cypriot+Dream+-+Turkish+Immigration+1974-1980.pdf?sequence=2 Kurtuluş, Hatice; Purkıs, Semra (2014), Kuzey Kıbrıs'ta Türkiyeli Göçmenler, Istanbul: Türkiye İş Bankası Kültür Yayınları Loizides, Neophytos (2011), «Contested migration and settler politics in Cyprus», Political Geography 30: 391–401, doi:10.1016/j.polgeo.2011.08.004, http://www.kent.ac.uk/politics/carc/reading-group/Loizides%20Paper.pdf, ανακτήθηκε στις 2018-04-28 Şahin, İsmail; Şahin, Cemile; Öztürk, Mine (2013), «Barış Harekâtı Sonrasında Türkiye'den Kıbrıs'a Yapılan Göçler ve Tatbik Edilen İskân Politikası», Turkish Studies 8 (7): 599–630, http://www.turkishstudies.net/Makaleler/1803327734_34%C5%9Eahin%C4%B0smail-vd-599-630.pdf, ανακτήθηκε στις 2018-04-28
Οι Τούρκοι έποικοι στη βόρεια Κύπρο (στην τουρκοκυπριακή διάλεκτοTürkiyeliler, «αυτοί από την Τουρκία» ), επίσης αναφέρονται ως Τούρκοι μετανάστες (τουρκικά: Türkiyeli göçmenler)είναι μια ομάδα Τούρκων από τη Μικρά Ασία οι οποίοι έχουν εγκατασταθεί στη Βόρεια Κύπρο μετά την τουρκική εισβολή του 1974. Υπολογίζεται πως αυτοί και οι απόγονοι (χωρίς τους Τούρκους στρατιώτες) συνιστούν τον μισό πληθυσμό της Τουρκικής Δημοκρατίας Βόρειας Κύπρου. Οι έποικοι είναι μια ετερογενής ομάδα και αποτελείται από διάφορες υποομάδες με διαφορετικό βαθμό ένταξης στην τοπική κοινωνία. Οι έποικοι θεωρούνται γενικά πιο συντηρητικοί από τους αρκετά κοσμικούς Τουρκοκύπριους. και τείνουν να υποστηρίζουν περισσότερο μια λύση δύο κρατών. Ωστόσο, δεν υποστηρίζουν όλοι οι έποικοι εθνικιστικές πολιτικές.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%BF%CF%8D%CF%81%CE%BA%CE%BF%CE%B9_%CE%AD%CF%80%CE%BF%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CE%B9_%CF%83%CF%84%CE%B7_B%CF%8C%CF%81%CE%B5%CE%B9%CE%B1_%CE%9A%CF%8D%CF%80%CF%81%CE%BF
Φρειδερίκη του Σλίμπεν
Η Φρειδερίκη Αμαλία ήταν η δεύτερη κόρη του Καρόλου Λεοπόλδου, κόμη του Σλίμπεν, και της Μαρίας Ελεωνόρας, κόρης του κόμη του Λέντορφ. Γεννήθηκε στο Καίνιγκσμπεργκ της Πρωσίας και μέσω του γιου της απόγονοί της είναι η Ελισάβετ Β΄ του Ηνωμένου Βασιλείου, η Μαργαρίτα Β΄ της Δανίας, ο Κωνσταντίνος Β΄ της Ελλάδας, ο Κάρολος ΙΣΤ΄ Γουσταύος της Σουηδίας, ο Χάραλντ Ε΄ της Νορβηγίας, ο Φίλιππος του Βελγίου και ο Ερρίκος, Μεγάλος Δούκας του Λουξεμβούργου. Παντρεύτηκε το 1780 τον Φρειδερίκο Κάρολο Λουδοβίκο του Σλέσβιχ-Χόλσταϊν-Σόντερμπουργκ-Μπεκ και είχε τεκνα: Φρειδερίκη 1780-1862. Λουίζα 1783-1803, παντρεύτηκε τον Φρειδερίκο Φερδινάνδο, δούκα του Άνχαλτ-Κέτεν. Φρειδερίκος Γουλιέλμος 1785-1831, δούκας του Σλέσβιχ-Χόλσταϊν-Σόντερμπουργκ-Γκλύξμπουργκ. Burke's Guide to the Royal Family (1973), Burke's Peerage, ISBN 0220662223, p. 328 Darryl Lundy (21 Sep 2007). "Friederike Amalie Gräfin von Schlieben". ThePeerage.com. Retrieved 2010-07-31.
Η Φρειδερίκη, (γερμ. Friederike Gräfin von Schlieben, 28 Φεβρουαρίου 1757 - 17 Δεκεμβρίου 1827) από τον Οίκο του Σλίμπεν ήταν κόρη του κόμη του Σλίμπεν και με τον γάμο της έγινε δούκισσα του Σλέσβιχ-Χόλσταϊν-Σόντερμπουργκ-Μπεκ.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CF%81%CE%B5%CE%B9%CE%B4%CE%B5%CF%81%CE%AF%CE%BA%CE%B7_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%A3%CE%BB%CE%AF%CE%BC%CF%80%CE%B5%CE%BD
Κατάλογος μοναρχών της Πολωνίας
Η αρίθμηση δεν συνεχίζεται ομαλά για τα ονόματα Μπολέσλαφ, Βλάντισλαφ και Ερρίκος. Εδώ ισχύει ότι: α.η αρίθμηση σε κάθε κλάδο αρχίζει από την αρχή και β.δεν έγιναν όλοι μονάρχες, π.χ. ο Ερρίκος Γ΄ της Σιλεσίας. Έτσι οι Μπολέσλαφ του κλάδου των Πιαστ είναι Α, Β1, Γ, Δ, Ε, του κλάδου Σιλεσίας είναι Β2 και του κλάδου Μαζοβίας είναι Β3 Οι Μπολέσλαφ Α΄ της Σιλεσίας και Μπολέσλαφ Α΄ της Μαζοβίας δεν έγιναν μονάρχες της Πολωνίας). Έτσι η σειρά όλων χρονολογικά είναι Α, Β1, Γ, Δ, Β2, Ε, Β3. Από τον κλάδο Πιαστ είναι οι Βλάντισλαφ Α1, Β1, Γ1. Από τον κλάδο Μαζοβίας είναι ο Βλάντισλαφ Α2. Αυτοί του οίκου των Γιαγκιελλόνων συνέχισαν παραδόξως την αρίθμηση από τον τελευταίο: Βλάντισλαφ Β2, Γ2. Έτσι η σειρά λοιπόν χρονολογικά είναι Α1, Β1, Γ1, Α2, Β2, Γ2. Οι τρεις πρώτοι με το όνομα Ερρίκος είναι του κλάδου της Σιλεσίας: Ερρίκος Α, Β, Δ της Πολωνίας (ο Ερρίκος Γ΄ της Σιλεσίας δεν έγινε μονάρχης της Πολωνίας). Ο επόμενος είναι των Βαλουά: Ερρίκος Γ΄ της Γαλλίας. Η σειρά τους χρονολογικά λοιπόν είναι Α, Β, Δ, Γ. Μπορούμε να αφήσουμε έτσι την αρίθμηση, για να μη δημιουργηθεί σύγχυση. Αλλιώς ο Βλάντισλαφ Β2 (Β΄ της Σιλεσίας) πρέπει να γίνει Ε΄ της Πολωνίας, ο Βλάντισλαφ Ε΄ των Πιαστ να γίνει Βλάντισλαφ ΣΤ΄ και ο Βλάντισλαφ Β3 (Β΄ της Μαζοβίας) να γίνει Βλάντισλαφ Ζ΄· όμοια για τους άλλους, προτιμούμε όμως να το αποφύγουμε. Παρατήρηση: Μεταξύ των Μπολέσλαφ Α και Β1 υπάρχει ένας Μπολέσλαφ που ήταν τόσο αδίστακτα ωμός, που οι διάδοχοί του αποφάσισαν να τον αφαιρέσουν (ξεχάσουν) από τον κατάλογο των βασιλέων (damnatio memoriae): είναι ο Μπολέσλαφ ο Λησμονημένος και έμεινε εκτός αρίθμησης. Ντούτσμαλ Μ., Jagiellonowie. Βιογραφικό λεξικό, Κρακοβία 1996. Ντιμπκόφσκα Α., Ζάριν Γ., Ζάριν Μ., Polskie dzieje. Od czasów najdawniejszych po współczesność, τόμος. 2, Βαρσοβία 1995. ISBN 83-01-11870-9 Γκιερόφσκι Α., Rzeczpospolita w dobie złotej wolności (1648–1763), Κρακοβία 2001. ISBN 83-85719-56-3 Γκροντζίσκι Σ., Polska w czasach przełomu (1764–1815), Κρακοβία 2001. ISBN 83-85719-45-8
Την Πολωνία διοικούσαν κατά περιόδους δούκες/πρίγκιπες (10ος-14ος αι.) ή βασιλείς (11ο-18ο αι.). Κατά τη δεύτερη περίοδο, η παράδοση της ελεύθερης εκλογής του μονάρχη, την έκαναν τη μόνη χώρα στην Ευρώπη με εκλεγμένο ηγεμόνα (16ος-18ος αι.).
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CF%84%CE%AC%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%BF%CF%82_%CE%BC%CE%BF%CE%BD%CE%B1%CF%81%CF%87%CF%8E%CE%BD_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%A0%CE%BF%CE%BB%CF%89%CE%BD%CE%AF%CE%B1%CF%82
Διαμέρισμα Λα Λιμπερτάδ (Ελ Σαλβαδόρ)
Το Λα Λιμπερτάδ βρίσκεται δυτικά του Ελ Σαλβαδόρ, στη Κεντρική Επαρχία. Στα νότια βρέχεται από τον Ειρηνικό ωκεανό. Συνορεύει στα βορειοδυτικά με το Σάντα Άνα, στα νοτιοδυτικά με το Σονσονάτε, στα βόρεια με το Τσαλατενάνγκο, στα ανατολικά με το Σαλ Σαλβαδόρ και στα νοτιοανατολικά με το Λα Πας. Έχει έκταση 1.652,88 τ.χλμ.. Είναι σε έκταση το έκτο μεγαλύτερο διαμέρισμα του Ελ Σαλβαδόρ, μετά το Ουσουλουτάν, το Σαν Μιγκέλ, το Λα Ουνιόν, το Σάντα Άνα και το Τσαλατενάνγκο. Το Διαμέρισμα Λα Λιμπερτάδ είχε σύμφωνα με την απογραφή του 2007 660.652 κατοίκους. Είναι σε πληθυσμό το δεύτερο μεγαλύτερο διαμέρισμα του Ελ Σαλβαδόρ μετά το Σαν Σαλβαδόρ. Το Λα Λιμπερτάδ διαιρείται σε 22 δήμους: Αντίγουο Κουσκατλάν Σαραγόσα Σιουδάδ Άρσε Κεσαλτεπέκε Κομασάγουα Κολόν Λα Λιμπερτάδ Νέο Κουσκατλάν Οπίκο Σακακόγιο Σαν Ματίας Σαν Πάμπλο Τακατσίκο Σάντα Τέκλα Σαν Χοσέ Βιγιανουέβα Ταλνίκε Ταμανίκε Τεοτεπέκε Τεπεκόγιο Τσιτλιουπάν Ουισούκαρ Χαγιάκε Αντίγουο Κουσκατλάν Σαραγόσα Σιουδάδ Άρσε Κεσαλτεπέκε Κομασάγουα Κολόν Λα Λιμπερτάδ Νέο Κουσκατλάν Οπίκο Σακακόγιο Σαν Ματίας Σαν Πάμπλο Τακατσίκο Σάντα Τέκλα Σαν Χοσέ Βιγιανουέβα Ταλνίκε Ταμανίκε Τεοτεπέκε Τεπεκόγιο Τσιτλιουπάν Ουισούκαρ Χαγιάκε Σάντα Τέκλα Πόλεις του Λα Λιμπερτάδ Δήμοι του Λα Λιμπερτάδ
Το Διαμέρισμα Λα Λιμπερτάδ (ισπανικά: departmento de La Libertad) είναι ένα από τα 14 διαμερίσματα του Ελ Σαλβαδόρ. Ανήκει στη Κεντρική επαρχία. Έχει έκταση 1.652,88 τ.χλμ. και πληθυσμό 660.652 κατοίκων (2007). Πρωτεύουσα είναι η Σάντα Τέκλα και δεύτερη μεγαλύτερη πόλη η Ελ Λιμόν.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B9%CE%B1%CE%BC%CE%AD%CF%81%CE%B9%CF%83%CE%BC%CE%B1_%CE%9B%CE%B1_%CE%9B%CE%B9%CE%BC%CF%80%CE%B5%CF%81%CF%84%CE%AC%CE%B4_(%CE%95%CE%BB_%CE%A3%CE%B1%CE%BB%CE%B2%CE%B1%CE%B4%CF%8C%CF%81)
Μπομπ Αϊνστάιν
Ο Αϊνστάιν γεννήθηκε το 1942 στο Λος Άντζελες από Εβραίους γονείς. Οι γονείς του ήταν ο κωμικός Χάρι Αϊνστάιν, γνωστός περισσότερο για το ρόλο του Παρκικάρκους στο ραδιόφωνο και σε ταινίες, και η ηθοποιός-τραγουδίστρια Θέλμα Λιντς. Στις 24 Οκτωβρίου 1949, σε ηλικία έξι ετών, αναφέρθηκε στους LA Times ότι είχε προσβληθεί από πολιομυελίτιδα. Οι φόβοι ότι επρόκειτο για παραλυτικό τύπο πολιομυελίτιδας φαίνεται να ήταν αβάσιμοι. Μικρότερος αδερφός του είναι ο κωμικός και συγγραφέας Άλμπερτ Μπρουκς (πραγματικό όνομα: Άλμπερτ Λόρενς Αϊνστάιν) και ο μεγαλύτερος αδελφός του, Κλιφ Αϊνστάιν, είναι συνταξιούχος στέλεχος διαφημιστικής εταιρείας στο Λος Άντζελες. Το 1965, αποφείτησε από το Chapman College. Ο Αϊνστάιν ξεκίνησε να γράφει για το The Smothers Brothers Comedy Hour για το οποίο κέρδισε ένα βραβείο Emmy. Η συγγραφική ομάδα περιελάμβανε επίσης τον Στιβ Μάρτιν και τον Μάρεϊ Ρόμαν. Εμφανίστηκε επίσης στην εκπομπή ως αστυνόμος Τζούντι. Το 1977 κέρδισε ένα Emmy στην κατηγορία κωμική σειρά βαριετέ για τη δουλειά του στο Van Dyke and Company. Ο Αϊνστάιν δημιούργησε τον ρόλο του αδέξιου κασκαντέρ Σούπερ Ντέιβ Όσμπορν για μια εκπομπή με παρουσιαστή τον Τζον Μπάινερ. Ο ρόλος αργότερα έγινε τακτικός στην τηλεοπτική σειρά του 1980 Bizarre, που επίσης παρουσιαζόταν από τον Μπάινερ, ενώ ήταν συχνός καλεσμένος στο Late Night με τον David Letterman. Στο Late Night, εκτός από το ότι παίζονταν αποσπάσματα από τα ακροβατικά του, ο Σούπερ Ντέιβ έλεγε συχνά μακροσκελή κρύα ανέκδοτα, που συνήθως «έγραφε» κάποιος άλλος. Το 1987, ο Αϊνστάιν απέκτησε τη δική του εκπομπή βαριετέ με το όνομα Super Dave, η οποία παιζόταν από το 1987 έως το 1991 στο Global Television Network στον Καναδά και στο Showtime στις Ηνωμένες Πολιτείες. Το 1992, μια σειρά κινουμένων σχεδίων με τίτλο Super Dave: Daredevil for Hire προβλήθηκε από το δίκτυο Fox. Αργότερα, ο Αϊνστάιν επέκτεινε το φραντσάιζ του Super Dave πρωταγωνιστώντας στην ταινία του 2000 The Extreme Adventures of Super Dave. Στις 12 Νοεμβρίου 2009, στην προβολή της σειράς Impact! ήταν ο οικοδεσπότης της βραδιάς. Έφτιαξε το Super Dave's Spike Tacular, μια σειρά σκετς τεσσάρων επεισοδίων στο Spike TV, επαναλαμβάνοντας τον ρόλο του Σούπερ Ντέιβ και συμμετέχοντας και πάλι σε εξωφρενικά ακροβατικά. Ο Αϊνστάιν είχε τον επαναλαμβανόμενο ρόλο του Μάρτι Φανκχάουζερ στο Μην τρελαίνεσαι και ως Λάρι στην τρίτη σεζόν του Arrested Development. Συμμετείχε επίσης στην εκπομπή του Comedy Central Crank Yankers. Ο Αϊνστάιν έπαιξε επίσης στο The Man Show. Στην ταινία Η συμμορία των δεκατριών έπαιξε τον πατέρα του Λάινους Κάλντγουελ (Ματ Ντέιμον), Ρόμπερτ (Μπόμπι) Κάλντγουελ, έναν αρχιληστή και απατεώνα του οποίου η καθημερινή δουλειά είναι πράκτορας του FBI. Ο Αϊνστάιν εμφανίστηκε στη δεύτερη σεζόν του Anger Management ως ο πολύ θυμωμένος γείτονας του Τσάρλι Γκούντσαν. Ο Αϊνστάιν έδωσε τη φωνή του σε δύο ήρωες του The Life & Times of Tim. Ήταν ο πρώτος κωμικός που εμφανίστηκε δύο φορές στη διαδικτυακή σειρά του Τζέρι Σάινφελντ Κωμικοί πάνε για καφέ με το αυτοκίνητο. Στη δεκαετία του 2010, ο Αϊνστάιν ήταν συχνά καλεσμένος στο δημοφιλές αθλητικό ραδιοφωνικό πρόγραμμα The Dan Le Batard Show with Stugotz. Ο Αϊνστάιν πέθανε στις 2 Ιανουαρίου 2019, σε ηλικία 76 ετών, λίγο αφότου διαγνώστηκε με καρκίνο. Ο δημιουργός και πρωταγωνιστής της σειράς Μην τρελαίνεσαι Λάρι Ντέιβιντ δήλωσε: «Ποτέ δεν έχω δει ηθοποιό να απολαμβάνει έναν ρόλο με τον τρόπο όπως ο Μπομπ παίζοντας τον Μάρτι Φανκχάουζερ. Ήταν μια καταπληκτική, αξέχαστη εμπειρία η γνώση και η συνεργασία μαζί του. Δεν υπήρχε κανένας σαν αυτόν, όπως μας έλεγε ξανά και ξανά. Είμαστε όλοι σε κατάσταση σοκ». Ως Σούπερ Ντέιβ Άλλοι ρόλοι Επίσημος ιστότοπος Μπομπ Αϊνστάιν στην IMDb
Ο Στιούαρτ Ρόμπερ Αϊνστάιν (αγγλικά: Stewart Robert Einstein 20 Νοεμβρίου 1942 – 2 Ιανουαρίου 2019) ήταν Αμερικανός ηθοποιός, συγγραφέας κωμωδίας και παραγωγός. Δημιούργησε και ερμήνευσε τον σατιρικό ρόλο κασκαντέρ Σούπερ Ντέιβ Όσμπορν και έγινε επίσης γνωστός για τους ρόλους του ως Μάρτι Φανκχάουζερ στο Μην τρελαίνεσαι και ως Λάρι ο μεσάζοντας στο Arrested Development. Ο Αϊνστάιν ξεκίνησε από διάφορες τηλεοπτικές εκπομπές βαριετέ συμπεριλαμβανομένων των The Smothers Brothers Comedy Hour και The Sonny & Cher Comedy Hour. Ο Αϊνστάιν κέρδισε δύο βραβεία Έμμυ ως συγγραφέας και προτάθηκε άλλες τέσσερις φορές. Κέρδισε επίσης ένα βραβείο CableACE για την ερμηνεία του ως Σούπερ Ντέιβ, μαζί με άλλες πέντε υποψηφιότητες. Ο Αϊνστάιν ήταν γιος του κωμικού του ραδιοφώνου Χάρι Αϊνστάιν και μεγαλύτερος αδελφός του επίσης ηθοποιού και κωμικού Άλμπερτ Μπρουκς.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CF%80%CE%BF%CE%BC%CF%80_%CE%91%CF%8A%CE%BD%CF%83%CF%84%CE%AC%CE%B9%CE%BD
Αντρέι Κουζμένκο
Ο Αντρέι Κουζμένκο γεννήθηκε στις 17 Αυγούστου 1968 στην περιοχή Σαμπίρ της Λβιβ. Η οικογένειά του μετακόμισε στην πόλη Νοβογιαβορίβσκ, όπου θα ξεκινούσε την καριέρα του. Ως παιδί, ονειρεύτηκε να γίνει οδηγός απορριμμάτων. Η μητέρα του ήταν δάσκαλος μουσικής, ενώ ο πατέρας του ήταν μηχανικός. Ο Κουζμένκο δεν είχε άλλα αδέλφια. Αποφοίτησε από τη σχολή μουσικής και από την Οδοντιατρική Σχολή. Δεν ενδιαφερόταν για την οδοντιατρική, αλλά ολοκλήρωσε τις σπουδές του κατόπιν αιτήματος των γονέων. Ασχολήθηκε επίσης ενεργά με τον αθλητισμό και συμμετείχε σε δίαθλο. Στις 14 Σεπτεμβρίου 1997, ο Κουζμένκο και η σύζυγός του Σβιτλάνα απέκτησαν μια κόρη, η οποία έλαβε το όνομα Μαρία Μπαρμπάρα, προς τιμήν της πολωνέζας ηθοποιού Μπαρμπάρα Μπρίλσκα, ενός παιδικού ειδώλου του Κουζμένκο. Σύμφωνα με τον ίδιο, η σύζυγός του μοιάζει με την Μπρίλσκα. Η ζωή του Κουζμένκο περιστράφηκε σε μεγάλο βαθμό γύρω από το Σκρυάμπιν κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου. Το 2000, έγινε παρουσιαστής της δικής του «επιτυχημένης παρέλασης» (hit parade) "Hot Seven", η οποία κράτησε μέχρι το 2002. Ξεκινώντας γύρω στο 2003, ο Κουζμένκο δούλεψε ως παρουσιαστής των προγραμμάτων "Chance" και "Shikanemo" με την τραγουδίστρια Νατάλια Μογκιλέφσκαγια. Του δόθηκε όλος ο έλεγχος της διαχείρισης στο Σκρυάμπιν, και άρχισε να οδηγεί ηχητικά το συγκρότημα σε μια νέα κατεύθυνση. Το 2006, ο Κουζμένκο δημοσίευσε την αυτοβιογραφία του, με τίτλο "Εγώ, ο Πομπέντα και το Βερολίνο". Το βιβλίο ήταν εξαιρετικά δημοφιλές και έχει εκτυπωθεί πολλές φορές από τότε. Το 2009, δημιούργησε το γκρουπ Payushchie Trusy (Παντελόνια, που τραγουδούν) και βοήθησε το έργο " DZIDZIO " να εξελιχθεί σε δημοτικότητα. Την ίδια χρονιά ήταν μέλος της ψηφοφορίας για το βραβείο «Βιβλίο της Χρονιάς BBC». Στα τέλη Ιανουαρίου 2014, ο Κουζμένκο ηχογράφησε ένα τραγούδι αφιερωμένο στα γεγονότα του Ευρωμαϊντάν, δηλώνοντας ότι υποστηρίζει τους ανθρώπους στο Μαϊντάν, αλλά όχι την αντιπολίτευση. Κατά τη διάρκεια του πολέμου του 2014, βοήθησε τον στρατό και τραυματίστηκε στην περιοχή του ATO στην ανατολική Ουκρανία. Τον Οκτώβριο του 2014, κυκλοφόρησε τον δικό του ραδιοφωνικό σταθμό στο Διαδίκτυο με την ονομασία «SRAKA», ο οποίος, σύμφωνα με τον ίδιο, έπαιξε τη μουσική που άκουγε στο αυτοκίνητο. Λίγο πριν από το θάνατό του, ο Κουζμένκο επέκρινε έντονα την τρέχουσα κυβέρνηση σε συνεντεύξεις, ευχόμενος να πεθάνουν κυβερνητικοί αξιωματούχοι και κατηγορώντας τους για διαφθορά. Στις 2 Φεβρουαρίου 2015, περίπου 8:20, ο Κουζμένκο πέθανε σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα κοντά στο χωριό Λοζουβάτκα στην περιοχή Κριβί Ριχ στο Όμπλαστ του Ντνιπροπετρόβσκ. Η υπηρεσία Τύπου του τμήματος Κρατικής Επιθεώρησης Αυτοκινήτων του Υπουργείου Εσωτερικών της Ουκρανίας ανέφερε ότι, σύμφωνα με τα προκαταρκτικά στοιχεία, το SUV Toyota Sequoia που οδηγούσε ο Κουζμένκο συγκρούστηκε με ένα GAZ-53 στο 86 χλμ. του αυτοκινητοδρόμου " Κριβί Ριχ - Κροπιβνίτσκι ". Τα τραύματα, που υπέστη ο Κουζμένκο στη σύγκρουση ήταν θανατηφόρα. Επέστρεφε από το Κριβί Ριχ, όπου το συγκρότημά του είχε παράσταση την προηγούμενη μέρα. Ο επιβάτης του οχήματος μεταφέρθηκε σε νοσοκομείο στο Κριβί Ριχ. Το 2020, στον καλλιτέχνη απονεμήθηκε μεταθανάτια ο τίτλος "Ήρωας της Ουκρανίας". Ο αστεροειδής 291923 Κουσμασκρυάμπιν, που ανακαλύφθηκε στο Αστρονομικό Παρατηρητήριο Αντρούσιβκα το 2006 πήρε το όνομά του στη μνήμη του. Η επίσημη ονοματοδοσία δημοσιεύθηκε από το Κέντρο Μικρών Πλανητών στις 23 Μαρτίου 2016 ( MPC 99355 ). Βράδια στο μικρό χωριό κοντά στο Ντικάνκα (2001) - Kuzma, φίλος του Βάκουλα (αναφέρεται στη λίστα του καστ ως Αντρέι Κουζμένκο). Lesya + Roma (2006) - ως ο ίδιος ο εαυτός του (έκτακτη εμφάνιση) Αποκριάτικη βραδιά στο Ίντερ (2006) - ως ο ίδιος ο εαυτός του Κινηματογράφος Νέου Έτους (2007) - γκεστ στις διακοπές για τη νέα χρονιά στο μουσείο (έκτακτη εμφάνιση) Κοκκινοσκουφίτσα (2009) - Μπλε γενειάδα
Ο Αντρέι Βικτόροβιτς Κουζμένκο (ουκρανικά: Андрі́й Ві́кторович Кузьме́нко‎ ; 17 Αυγούστου 1968 - 2 Φεβρουαρίου 2015) ήταν Ουκρανός τραγουδιστής, ποιητής, συγγραφέας, τηλεοπτικός παρουσιαστής, παραγωγός και ηθοποιός. Ήταν πιο γνωστός ως ο τραγουδιστής του ουκρανικού ροκ συγκροτήματος Σκρυάμπιν, που ιδρύθηκε το 1989. Πέθανε σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα στις 2 Φεβρουαρίου 2015 στη Λοζουβάτκα, Όμπλαστ Ντνιπροπετρόβσκ, σε ηλικία 46 ετών.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BD%CF%84%CF%81%CE%AD%CE%B9_%CE%9A%CE%BF%CF%85%CE%B6%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%BA%CE%BF
Αδελαΐδα της Βαϊμάρης-Όρλαμυντε
Ήταν η τρίτη κόρη και κληρονόμος του Όθωνα Α΄ μαργράβου του Μάισσεν και της Αδέλας των Ρέγκιναρ, κόρης του Λάμπερτ Β΄ κόμη του Λουβαίν. Είχε δύο μεγαλύτερα αδέλφια: την Όντα σύζυγο του Έγκμπερτ Β΄ των Μπρουνονιδών μαργράβου του Μάισσεν και την Κουνιγκγούντα, σύζυγο πρώτα του Γιαροπλούκ των Ρουρικιδών, γιο του Iζιασλάβ Α΄ μεγάλο πρίγκιπα του Κιέβου, μετά του Kούνo του Nόρντχαϊμ, και τέλος του Βίπρεχτ φον Γκόιτς μάργραβου του Μάισσεν. Ο πρώτος σύζυγος της Aδελαΐδας ήταν ο Aδαλβέρτος Β΄ των Ασκάνια κόμης του Μπάλενστετ. Γύρω στο 1079 ο Aδαλβέρτος Β΄ δολοφονήθηκε από τον Έγκενο Β΄ ιππότη του Κόνραντσμπουργκ το 1079. Με τον Aδαλβέρτο Β΄ η Αδελαΐδα είχε τέκνα: Όθων (π.1070 - 1123), κόμης του Μπάλενστετ . Ζήγκφρηντ (π.1075 - 1113), κόμης της Βαϊμάρης-Όρλαμυντε, παλατινός κόμης του Ρήνου από το 1095/97. Μετά το τέλος του Aδαλβέρτου Β΄, η Αδελαΐδα παντρεύτηκε για δεύτερη φορά περί το 1080, τον Χέρμαν Β΄ των Ετσονιδών παλατινό κόμη της Λοθαριγγίας. Αυτός σκοτώθηκε σε μονομαχία με τον Aλβέρτο Γ΄ κόμη του Ναμύρ, σε μάχη κοντά στο Ντάλεμ στις 20 Σεπτεμβρίου 1085. Με τον Χέρμαν Β΄ η Αδελαΐδα είχε δύο παιδιά, τα οποία και τα δύο απεβίωσαν νωρίς πριν από το 1085, των οποίων τα ονόματα είναι άγνωστα. Μετά το τέλος του Χέρμαν Β΄ το 1085, η Αδελαΐδα παντρεύτηκε ξανά. Τρίτος σύζυγός της ήταν ο Ερρίκος του Λάαχ παλατινός κόμης του Ρήνου, από τον Οίκο του Αρντέν-Λουξεμβούργου. Από τουλάχιστον το 1097 και μετά, ο Ερρίκος ήταν ο διάδοχος ορισμένων από τα εδάφη και τους τίτλους του προηγούμενου συζύγου της Αδελαΐδας, τού Χέρμαν Β΄, αποκαλώντας τον εαυτό του «παλατινό κόμη του Ρήνου». Ο γάμος της Αδελαΐδας και του Ερρίκου ήταν χωρίς παιδιά. Ο Ερρίκος υιοθέτησε τον Ζήγκφρηντ, τον μικρότερο γιο της Aδελαΐδας από τον πρώτο γάμο της με τον Aδαλβέρτο Β΄, ως κληρονόμο του. Πράγματι μετά το τέλος του Ερρίκου Α΄ το 1099, ο Ζήγκφρηντ τον διαδέχθηκε ως παλατινός κόμης του Ρήνου. Το 1093 η Αδελαΐδα και ο τρίτος σύζυγός της Ερρίκος, ίδρυσαν το αβαείο Μαρία Λάαχ, με ιδιοκτησίες που είχε κληρονομήσει η Αδελαΐδα από τον πατέρα της Όθωνα. Το μοναστήρι ήταν αφιερωμένο στην Παρθένο Μαρία και στον Άγιο Νικόλαο. Οι κατασκευαστικές εργασίες στο μοναστήρι διακόπηκαν με το τέλος της Αδελαΐδας το 1100. Το 1112 ο γιος της Αδελαΐδας, ο Ζήγκφρηντ, συνέχισε και ολοκλήρωσε τις οικοδομικές εργασίες. Μία από τις πρώτες γυναικείες σφραγίδες (σιγίλλια) που σώζονται, συνδέεται με ένα καταστατικό που εκδόθηκε από την Αδελαΐδα το 1097. Η επιγραφή της σφραγίδας (γύρω από την άκρη της σφραγίδας) αναφέρεται στην Αδελαΐδα ως «Αδελαΐδα, παλατινή κόμισσα» (Adelheit palatina comitissa). Η εικόνα στη σφραγίδα απεικονίζει το προφίλ της προτομής μίας γυναικείας μορφής που φέρει πέπλο, κρατεί ένα ανοιχτό βιβλίο και ένα σκήπτρο σε μορφή κρίνου (fleur-de-lis), που καταλήγει σε τετράφυλλο. Η Αδελαΐδα απεβίωσε το 1100, ένα χρόνο μετά τον Ερρίκο, ενώ ήταν σε προσκύνημα στη Ρώμη.. Wolf Heino Struck, Quellen zur Geschichte der Klöster und Stifte im Gebeit der mittleren Lahn bis zum Ausgang des Mittelalters 1 (1956). H Beyer, L Elester, A Goerz, Urkundenbuch zur Geschichte der jetzt die preußischen Regierungsbezirke Coblenz und Trier bildenden mittelrheinischen Territorien 1 (1860). T. Vogelsang, Die Frau als Herrscherin im hohen Mittelalter (1950). A. Stieldorf, Rheinische Frauensiegel. Studien zur rechtlichen und sozialen Stellung weltlicher Frauen im 13. και 14. Jahrhundert (Κολωνία, 1999). A. Thiele, Erzählende genealogische Stammtafeln zur europäischen Geschichte "Band I, Teilband 1 Deutsche Kaiser-, Königs-, Herzogs- und Grafenhäuser I Loud, Graham A., επιμ. (2017). The Origins of the German Principalities, 1100-1350: Essays by German Historians. Routledge. Reuter, Timothy (2010). Nelson, Janet L., επιμ. Medieval Polities and Modern Mentalities. Cambridge University Press. Arnold, Benjamin (1991). Princes and Territories in Medieval Germany. Cambridge University Press. Jackman, Donald C. (2012). The Kleeberg Fragment of the Gleiberg County. Editions Enlaplage.
Η Αδελαΐδα, γερμ.: Adelaide von Weimar-Orlamünde (π. 1055 - 28 Μαρτίου 1100) από τον Οίκο της Βαϊμάρης ήταν κόρη του μαργράβου του Μάισσεν και με τους γάμους της έγινε πρώτα κόμισσα του Μπάλενστετ, μετά παλατινή κόμισσα της Λοθαριγγίας και έπειτα παλατινή κόμισσα του Ρήνου.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%B4%CE%B5%CE%BB%CE%B1%CE%90%CE%B4%CE%B1_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%92%CE%B1%CF%8A%CE%BC%CE%AC%CF%81%CE%B7%CF%82-%CE%8C%CF%81%CE%BB%CE%B1%CE%BC%CF%85%CE%BD%CF%84%CE%B5
Κατασκοπεία
Ένας από τους πιο αποτελεσματικούς τρόπους για τη συλλογή δεδομένων και πληροφοριών σχετικά με τον εχθρό (ή πιθανό εχθρό) είναι με τη διείσδυση στις τάξεις του εχθρού. Αυτή είναι η δουλειά του κατασκόπου. Ο κατάσκοπος μπορεί να φέρει πίσω όλα τα είδη των πληροφοριών σχετικά με το μέγεθος και τη δύναμη του στρατού του εχθρού. Μπορεί επίσης να βρει τους διαφωνούντες στο εσωτερικό των δυνάμεων του εχθρού και να τους επηρεάσει ώστε να αποστατήσουν. Σε περιόδους κρίσης, οι κατάσκοποι μπορούν επίσης να χρησιμοποιηθούν για να κλέψουν την τεχνολογία και να σαμποτάρουν τον εχθρό με διάφορους τρόπους. Οι υπάλληλοι της αντικατασκοπείας μπορούν να τροφοδοτήσουν με ψευδείς πληροφορίες τους κατασκόπους του εχθρού, για την προστασία των σημαντικών εγχώριων μυστικών, και την πρόληψη αποπειρών ανατροπής. Σχεδόν κάθε χώρα έχει πολύ αυστηρούς νόμους σχετικά με την κατασκοπεία, και η ποινή για τη σύλληψη είναι συχνά σοβαρή. Ωστόσο, τα οφέλη που μπορούν να αποκτηθούν μέσω της κατασκοπείας είναι γενικά αρκετά μεγάλα ώστε οι περισσότερες κυβερνήσεις και πολλές μεγάλες εταιρείες κάνουν χρήση της σε διαφορετικό βαθμό. Γεγονότα που αφορούν την κατασκοπεία είναι καλά τεκμηριωμένες σε όλη την ιστορία. Οι αρχαίες γραφές των Κινέζων και Ινδών στρατιωτικών, όπως ο Σουν Τσου και ο Τσανάκια περιέχουν πληροφορίες σχετικά με την εξαπάτηση και την ανατροπή. Ο Τσαντραγκούπτα Μαουρύα, μαθητής του Τσανάκια και ιδρυτής της Αυτοκρατορίας των Μαουρύα στην Ινδία, έκανε χρήση των δολοφονιών, κατασκόπων και μυστικών πρακτόρων, οι οποίες περιγράφονται στο Αρθασάστρα του Τσανάκια. Οι αρχαίοι Αιγύπτιοι είχαν ένα καλά ανεπτυγμένο σύστημα για την απόκτηση πληροφοριών, και οι Εβραίοι χρησιμοποίησαν κατασκόπους, όπως και στην ιστορία της Ραάβ. Η κατασκοπεία ήταν επίσης διαδεδομένη στην Ελληνική και Ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Κατά τη διάρκεια του 13ου και 14ου αιώνα, οι Μογγόλοι στηρίχθηκαν σε μεγάλο βαθμό στην κατασκοπεία για τις κατακτήσεις τους στην Ασία και την Ευρώπη. Στην φεουδαρχική Ιαπωνία χρησιμοποιούνταν συχνά οι νίντζα για τη συγκέντρωση πληροφοριών. Πιο πρόσφατα, οι κατάσκοποι έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην ελισαβετιανή Αγγλία. Πολλές σύγχρονες μέθοδοι κατασκοπείας είχαν εδραιωθεί ακόμα και τότε. Οι Αζτέκοι χρησιμοποιούσαν τους Pochtecas, τους υπεύθυνους του εμπορίου, ως κατασκόπους και διπλωμάτες, και είχαν διπλωματική ασυλία. Μαζί με τους pochteca, πριν από μια μάχη ή πόλεμο, μυστικοί πράκτορες, οι quimitchin, στέλνονταν να κατασκοπεύσουν τους εχθρούς συνήθως φορώντας την τοπική φορεσιά και μιλώντας την τοπική γλώσσα, τεχνικές παρόμοιες με τους σύγχρονους μυστικούς πράκτορες.Ο Ψυχρός Πόλεμος περιελάμβανε έντονη δραστηριότητα κατασκοπείας μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών και των συμμάχων τους και της Σοβιετικής Ένωσης και της Κίνας και των συμμάχων τους, και κυρίως σχετίζονταν με μυστικά για τα πυρηνικά όπλα. Πρόσφατα, οι υπηρεσίες κατασκοπείας έχουν βάλει στο στόχαστρο το παράνομο εμπόριο ναρκωτικών και τους τρομοκράτες. Διαφορετικές υπηρεσίες πληροφοριών εκτιμούν ορισμένες τεχνικές συλλογής πληροφοριών περισσότερο από άλλες. Η πρώην Σοβιετική Ένωση, για παράδειγμα, προτιμούσε τις ανθρώπινες πηγές αντί για την έρευνα σε ανοικτές πηγές, ενώ οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν την τάση να δίνουν έμφαση σε τεχνολογικές μεθόδους, όπως το SIGINT και IMINT. Τόσο η σοβιετική KGB όσο και η στρατιωτική υπηρεσία πληροφοριών GRU, έκριναν τους αξιωματικούς από τον αριθμό των πρακτόρων που στρατολογούσαν. Κατάλογος υπηρεσιών πληροφοριών Θεωρία συνωμοσίας Προπαγάνδα CIA FSB Στίβεν Λάλας
Κατασκοπεία θεωρείται η απόκτηση απόρρητων ή εμπιστευτικών πληροφοριών από μια κυβέρνηση, εταιρεία/επιχείρηση ή φυσικό πρόσωπο, χωρίς την άδεια του κατόχου των πληροφοριών. Είναι εγγενώς μυστική, όπως είναι αυτονόητο ότι είναι ανεπιθύμητη και σε πολλές περιπτώσεις παράνομη και τιμωρείται από το νόμο. Είναι ένα υποσύνολο της "συλλογής πληροφοριών", το οποίο αλλιώς μπορεί να διεξάγεται από δημόσιες πηγές και με τη χρήση απολύτως νόμιμων και ηθικών μέσων. Είναι σημαντικό να γίνει διάκριση της κατασκοπείας από την "συλλογή πληροφοριών", καθώς η τελευταία δεν συνεπάγεται αναγκαστικά την κατασκοπεία, αλλά συχνά αντιπαραβάλει πληροφορίες open-source. Η κατασκοπεία είναι συχνά μέρος μίας θεσμικής προσπάθειας από μια κυβέρνηση ή έχει εμπορικό ενδιαφέρον. Ωστόσο, ο όρος συνδέεται γενικά με την κρατική κατασκοπεία σε δυνητικούς ή πραγματικούς εχθρούς κυρίως για στρατιωτικούς σκοπούς. Η κατασκοπεία που αφορά τις επιχειρήσεις είναι γνωστή ως βιομηχανική κατασκοπεία.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CF%84%CE%B1%CF%83%CE%BA%CE%BF%CF%80%CE%B5%CE%AF%CE%B1
Ασπαλαθρόκαμπος Οινουσσών
Ο Ασπαλαθρόκαμπος είναι παραθαλάσσιος οικισμός των Οινουσσών. Βρίσκεται στο νοτιοανατολικό τμήμα της Οινούσσας, του κύριου νησιού του συμπλέγματος, απέναντι από τη νησίδα Αρχοντόνησο. Είναι ο τρίτος -κατά σειράν σύστασης- από τους τρεις οικισμούς του συμπλέγματος (μετά την πρωτεύουσα Οινούσσα και το Κάστρο), σε μέσο σταθμικό υψόμετρο 25. Απέχει 5 χλμ. περίπου Α. της πρωτεύουσας. Ο οικισμός αναγνωρίστηκε το 1991 και προσαρτήθηκε στον δήμο Οινουσσών του νομού Χίου. Το παρεκκλήσι της Αγίας Ειρήνης, δυτικά του οικισμού Οργανισμός εκδόσεων «Ελλάδα», χάρτες (Βαρελάς) Χάρτες «ROAD» (Χίος 1:60.000) Google Earth eetaa.gr
Ο Ασπαλαθρόκαμπος είναι οικισμός στις Οινούσσες. Υπάγεται στον δήμο Οινουσσών, της περιφερειακής ενότητας (τέως νομού) Χίου, στην περιφέρεια Βορείου Αιγαίου, σύμφωνα με το πρόγραμμα Καλλικράτης. Πρίν το σχέδιο Καποδίστριας και το πρόγραμμα Καλλικράτης, ανήκε στην επαρχία και νομό Χίου, στο γεωγραφικό διαμέρισμα Νήσων Αιγαίου Πελάγους.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%83%CF%80%CE%B1%CE%BB%CE%B1%CE%B8%CF%81%CF%8C%CE%BA%CE%B1%CE%BC%CF%80%CE%BF%CF%82_%CE%9F%CE%B9%CE%BD%CE%BF%CF%85%CF%83%CF%83%CF%8E%CE%BD
Ματθίλδη του Μπουρμπόν
Ήταν το μοναδικό παιδί του Aρσιμπάλντ του Μπουρμπόν (γιου του Αρσαμπώ Ζ΄ του Μπουρμπόν]] και της συζύγου του Aλίξ (ή Aδελαΐδας) της Βουργουνδίας, κόρης του Εύδη Β΄ δούκα της Βουργουνδίας. Γεννήθηκε στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του 1160. Ο πατέρας της, ο κληρονόμος του Μπουρμπόν, απεβίωσε το 1169, χωρίς να κληρονομήσει ποτέ την κυριότητα. Ο παππούς της, Aρσαμπώ Ζ΄, απεβίωσε το 1171. Η Ματθίλδη, ως το μοναδικό του επιζόν εγγόνι, τον διαδέχθηκε. Πριν από το 1183, παντρεύτηκε τον Γκωσέ Δ΄ του Βιέν, κύριο του Σαλέν. Αφού επέστρεψε από την Γ΄ Σταυροφορία, μάλωναν συχνά. Στο τέλος έγινε βίαιος και την είχε κλειδωμένη. Αυτή κατέφυγε στο κτήμα της γιαγιάς της στην Καμπανία . Κατά τη διάρκεια της διαφυγής της, φέρεται να χρησιμοποίησε επίσης βία, και γι' αυτό αφορίστηκε από τον αρχιεπίσκοπο του Μπουρζ Ανρί ντε Συλύ. Αφού έφτασε στην Καμπανία, ζήτησε από τον πάπα Σελεστίνο Γ' διαζύγιο από τον σύζυγό της, με το επιχείρημα ότι ο Γκωσέρ Δ' και εκείνη ήταν στενοί συγγενείς, και ότι, ως εκ τούτου, ο γάμος ήταν άκυρος. Ο πάπας ανέθεσε στους επισκόπους του Ωτύν και του Tρουά, και στον ηγούμενο του Moντιέ-αν-Αργκόν να ερευνήσουν τον ισχυρισμό της. Αυτοί οι άνδρες διαπίστωσαν ότι η Ματθίλδη και ο σύζυγός της ήταν 3α εξαδέλφια, καθώς και οι δύο ήταν δισέγγονα του Γουλιέλμου Β' κόμη της Βουργουνδίας, και ότι, ως εκ τούτου, ο ισχυρισμός της -ότι ήταν πολύ στενοί συγγενείς- ήταν δικαιολογημένος. Ο πάπας έδωσε το διαζύγιο και επίσης ήρε τον αφορισμό. Τον Σεπτέμβριο του 1196, μόνο λίγους μήνες μετά το διαζύγιό της, παντρεύτηκε τον Γκυ Β΄ κύριο του Νταμπιέρ. Έτσι το Μπουρμπόν περιήλθε στον Οίκο του Νταμπιέρ. Αυτός ο γάμος κράτησε 20 χρόνια: αυτός απεβίωσε το 1216. Η Ματθίλδη απεβίωσε δώδεκα χρόνια μετά τον σύζυγό της. Μετά το τέλος της, η Μαργαρίτα, η κόρη της από τον 1ο της γάμο, διεκδίκησε την κυριότητα του Μπουρμπόν. Ο Γκυ Β΄ είχε αρχικά αναγνωρίσει τη Mαργαρίτα ως κληρονόμο του Μπουρμπόν, ωστόσο αργότερα διεκδίκησε την κυριότητα για τον μεγαλύτερο γιο του, Aρσαμπώ Η΄. Τελικά επικράτησε ο Aρσαμπώ Η΄. Παντρεύτηκε τον Γκωσέρ Δ' του Βιέν, κύριο του Σαλίν. Μαζί απέκτησαν: Μαργαρίτα του Βιέν (π. 1190/95 – π. 1259), παντρεύτηκε πρώτα τον Γουλιέλμο Γ΄ του Φορκαλκιέ, και αργότερα παντρεύτηκε τον Ζοσεράν κύριο του Μπρανσιόν.Ο 2ος σύζυγος της Ματθίλδης ήταν ο Γκυ Β΄ κύριος του Νταμπιέρ. Μαζί του απέκτησε: Aρσαμπώ Η΄ (1189–1242), κύριος του Μπουρμπόν. Γουλιέλμος Β' (1196-1231), νυμφεύτηκε τη Μαργαρίτα Β', κόμισσα της Φλάνδρας και του Αινώ (απεβ. 1280), κόρη του Λατίνου αυτοκράτορα Βαλδουίνου Α' της Κωνσταντινούπολης. Φιλίππη (απεβ. 1223), νυμφεύτηκε το 1205 με τον Γκιγκ Δ΄ κόμη του Φορέ (απεβ. 1241). Γκυ του σαιν-Ζυστ (απεβ. 22 Μαρτίου 1275) . Μαρία, παντρεύτηκε πρώτα το 1201 με τον Ερβέ του Βιερζόν, αργότερα παντρεύτηκε το 1220 με τον Ερρίκο Α΄ του Συλύ . Ματίλντα, παντρεύτηκε τον Γκιγκ Ε΄ του Φορέ . Theodore Evergates: The aristocracy in the County of Champagne, 1100–1300, University of Pennsylvania Press, Philadelphia, 2007,(ISBN 978-0-8122-4019-1), σελ. 117, 217, 343 ( Μερικώς διαδικτυακά ). Devailly, Guy (1973). Le Berry du X siecle au milieu du XIII (in French). Mouton & Co.
Η Ματθίλδη του Μπουρμπόν, γαλλικά: Mahaut de Bourbon‎ (π. 1165/69 – 18 Ιουνίου 1228) από τον Οίκο των Βουρβόνων ήταν Γαλλίδα ευγενής, που ήταν η κυρίαρχη κυρία του Μπουρμπόν από το 1171 μέχρι το τέλος της.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CF%84%CE%B8%CE%AF%CE%BB%CE%B4%CE%B7_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%9C%CF%80%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%BC%CF%80%CF%8C%CE%BD
Λιμενοδείκτης
Οι Λιμενοδείκτες (πορτολάνοι) εμφανίσθηκαν για πρώτη φορά, ως εξαιρετικά αναγκαίο ναυτιλιακό βοήθημα, κατά τον 13ο αιώνα από τους Ενετούς και ιδίως από τους Γενουάτες θαλασσοπόρους. Αυτοί ήταν μεμονωμένοι χάρτες επίπεδης προβολής με πολλές υπομνηματικές σημειώσεις και συμβολικά σκαριφήματα των ανωμαλιών του βυθού, με κακότεχνες ζωγραφικές παραστάσεις, για τις προσγειαλώσεις, αλλά και με κάποια αστρονομικά στοιχεία προσανατολισμού, καθώς και σημειώσεις για θαλάσσια ρεύματα. Σημειώνεται ότι κατά τον μεσαίωνα κυριαρχούσαν οι καλούμενοι χάρτες Τ.Ο. (εκ του λατινικού ) που παρουσίαζαν την υφήλιο με βαθύτατη θρησκευτική αντίληψη, βασισμένη στη Βίβλο, εμπνευστής των οποίων φέρεται ο επίσκοπος και μετέπειτα Άγιος Ισίδωρος της Σεβίλλης (560 - 630). Με δεδομένο αυτό όταν πλέον άρχισε η εκμετάλλευση του ανέμου ως κινητήρια δύναμη κίνησης των πλοίων με τη ναυπήγηση ιστιοφόρων όπου και επεκτάθηκε η ναυσιπλοΐα όπου η ρεαλιστική εκπόνηση χαρτών ιδιαίτερων περιοχών όπως της Μεσογείου κατέστη πλέον επιβεβλημένη, οι πρώτοι πορτολάνοι που εκπονήθηκαν ανέτρεψαν τη μέχρι τότε γεωγραφική αντίληψη του κόσμου.Αρχαιότερος γνωστός πορτολάνος, με την ευρύτερη έννοια του όρου, είναι ο φερόμενος με την ονομασία "Χάρτα Πιζάνα" (= Πιζάνιος Χάρτης), που απεικονίζει τη Μεσόγειο με τους κυριότερους τότε γνωστούς λιμένες στην εποχή των Σταυροφοριών. Το όνομά του φέρεται από την πόλη Πίζα όπου και εκπονήθηκε το 1290. Δεύτερος στη σειρά αρχαιότερος πορτολάνος ήταν του Ναπολιτάνου χαρτογράφου Αντζελίνο Ντουλτσέρτ ή Νταλόρτο (Angelino Dulcert ή Dalorto) που εκπόνησε το 1296 σε πληρέστερη απεικόνιση των ακτών, λιμένων και νήσων της Μεσογείου, ενώ ακολουθούν ο Γενουήσιος πορτολάνος του ιερέα Τζιοβάνι ντε Γκαρινιάνο, ο ενετικός πορτολάνος του γεωγράφου και χαρτογράφου Πιέτρο Βισκόντε (Εθνική βιβλιοθήκη Παρισιού) και του ιππότη και εικονογράφου Μαρίνου Σανούδου, απογόνου του Μάρκου Σανούδου (Δούκα της Νάξου και του Αρχιπελάγους) της ίδιας περίπου εποχής (1320), που φέρονται υπό τον τίτλο "Liber secretorum fidelium cruces" (Το Βιβλίο των Μυστικών των Πιστών του Σταυρού), καθώς και ο επίσης ενετικός του Λορετζιάνο Καντίνο (1351). Αξιοπρόσεκτο είναι ότι οι περισσότεροι από τους παλαιότερους εξ αυτών αφορούν τις ελληνικές σήμερα ακτές και νησιά και είχαν εκπονηθεί επί ενετοκρατίας, με βασικό στόχο τις σταυροφορίες στους Αγίους Τόπους. Παράλληλα η ανακάλυψη της μαγνητικής πυξίδας, του εξάντα και αργότερα του διοπτρικού κανόνα απετέλεσαν σπουδαίοι σταθμοί στη χαρτογραφική ακρίβεια της υποτύπωσης των γεωγραφικών τόπων, ενώ ακόμα σπουδαιότερη υπήρξε η κατά τον 15ο αιώνα επανάκαμψη της αρχαίας Γεωγραφίας του Πτολεμαίου που επιμελήθηκε και εξέδωσε στη Φλωρεντία ο Έλληνας λόγιος Μανουήλ Χρυσολωράς. Έτσι και οι μετέπειτα γνωστοί λιμενοδείκτες υποδεικνύοντας τον μαγνητικό Βορρά πλαισιωμένο με το ανεμολόγιο των αρχαίων Ελλήνων συμπληρωμένο με επιπλέον 8 ενδιάμεσους, δηλαδή με 16 ανεμορόμβους που εκτείνονταν σε ευθείες γραμμές παρουσίαζαν ένα τεράστιο πλέγμα ανεμορομβικών κατευθύνσεων. Οι πορτολάνοι που ακολούθησαν έφεραν πλούσια διακόσμηση όπως εικόνες αγίων κυρίως στα περιθώρια, ιστιοφόρα και θαλάσσια τέρατα στο θαλάσσιο χώρο, ενώ επί ξηράς φρούρια και φανταστικά φυτά. Σπουδαίος επίσης υπήρξε ο καταλανικός Άτλας του 1375 που υποτυπώθηκε ως παγκόσμιος χάρτης του 14ου αιώνα, από τον Εβραίο χαρτογράφο Αβραάμ Κρέσκας (Abraham Cresques), της Σχολής Μαγιόρκα της Πάλμας, και ο οποίος προσφέρθηκε αρχικά στον βασιλέα της Αραγωνίας για να καταλήξει στον βασιλέα Κάρολο της Γαλλίας, αποτελώντας μέρος των βασιλικών συλλογών. Ο χάρτης αυτός φερόμενος επί εξάφυλλης αναδιπλούμενης περγαμηνής με βασική υποτύπωση τη λεκάνη της Μεσογείου, έχοντας περιέλθει σήμερα στην Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας όπου και φυλάσσεται, θεωρείται αριστούργημα της χαρτογραφίας της εποχής. Τούτου ακολούθησε ο ενετικός πορτολάνος του Αντρέα Μπιάνκο το 1435. Κατά την εποχή των εξερευνήσεων λιμενοδείκτες άρχισαν να εκπονούν και άλλοι χαρτογράφοι όπως Ισπανοί, Πορτογάλοι, Άγγλοι, Ολλανδοί και Γερμανοί καλύπτοντας περιοχές των εξερευνήσεων, σύμφωνα με τις πληροφορίες που συγκέντρωναν οι θαλασσοπόροι. Σημειώνεται ότι την εποχή εκείνη οι διάφοροι πορτολάνοι εκπονούνταν υπό την αιγίδα των ηγεμόνων, καλυπτόμενοι με απόλυτη μυστικότητα, τη χρήση των οποίων είχαν μόνο οι θαλασσοπόροι και οι ναύαρχοι της εποχής. Παρά ταύτα όλοι οι πορτολάνοι που είχαν φιλόδοξα και με ιδιαίτερο μόχθο εκπονηθεί μέχρι το 1500 παρουσίαζαν τα ίδια βασικά προβλήματα ως προς την ακρίβεια των υποτυπώσεων όπως στρεβλώσεις και παραμορφώσεις ακτών και νήσων που προέρχονταν κυρίως από την επίπεδη υποτύπωση παραβλέποντας την καμπυλότητα της γήινης επιφάνειας. Μπορεί βέβαια οι ανεμορομβικές ευθείες να βοηθούσαν στην προτειθέμενη κατεύθυνση - πορεία των ιστιοόρων, πλην όμως η αδυναμία μέτρησης αποστάσεων αποτελούσε το κυρίαρχο ζήτημα των θαλασσοπόρων. Τούτο οφειλόταν στο γεγονός της αδυναμίας καθορισμού ενός γεωγραφικού σημείου αναφοράς. Στο πρόβλημα αυτό την πολυπόθητη λύση έφερε η ανάκαμψη της Γεωγραφίας του Πτολεμαίου στην οποία σημείο αναφοράς έφερε τον ένα και μοναδικό μεσημβρινό της Αλεξάνδρειας που χώριζε τον κόσμο σε ανατολικό και δυτικό. Μελετώντας αυτό το αρχαίο σύγγραμμα ο σπουδαίος Φλαμανδός μαθηματικός και χαρτογράφος Γεράρδος Μερκάτορ (Gerardus Mercator, 1512-1594) και με δεδομένο πλέον τη σφαιρικότητα της Γης δεν άργησε να συλλάβει την ιδέα της διαίρεσης της επιφάνειας σε 360 μεσημβρινούς, ανοίγοντας έτσι διάπλατα το δρόμο του καθορισμού των γεωγραφικών συντεταγμένων, εκδίδοντας παράλληλα τον περίφημο παγκόσμιο χάρτη το 1569. Έτσι οι πορτολάνοι που ακολούθησαν χαρακτηρίζονταν περισσότερο ακριβείς, όπως π.χ. οι πορτολάνοι των Ολλανδών Ζαν Βαν Λουν και Νίκολας Γιανγκ Γουτ του 1698 που μεταφράστηκαν σε πολλές γλώσσες. Τούτων ακολούθησε οι άριστοι για την εποχή τους πορτολάνοι του πορτογάλου Κολλιέ που εκδόθηκαν υπό τη μέριμνα του πρίγκιπα ντε Ζοανβίλ το 1844. Έκτοτε η εκπόνηση πορτολάνων άρχισε να μειώνεται δραματικά αφού τη σύνταξη και έκδοση των ναυτικών χαρτών ανέλαβαν ναυαρχεία και κρατικές υπηρεσίες των ναυτικών χωρών. Από τους παλαιότερους ελληνικούς ήταν εκείνος του Κερκυραίου Ιωάννη Δαφαράνα, και από τους μεταγενέστερους του Νικόλαου Κοτσοβίλλη, ο "Νέος Λιμενοδείκτης" (Ερμούπολις 1899), που περιείχε πολύ καλούς χάρτες και ναυτιλιακές οδηγίες. Πάντων όμως όλων αυτών υπερβαίνει ο οκτάτομος της Υδρογραφικής Υπηρεσίας του Πολεμικού Ναυτικού ο λεγόμενος "Πλοηγός" που πρωτοδημοσιεύτηκε υπό τις οδηγίες του ναυάρχου Αλέξανδρου Χρυσάνθη και είχε συνταχθεί από τους διακεκριμένους συνεργάτες του, Σπυρίδωνα Λαζαρίμο και Σπυρίδωνα Μαράτο, Πλοιάρχων του τότε Βασιλικού Ναυτικού. Αλλά και ο λιμενοδείκτης που εκπόνησε ο Έλληνας πρόξενος Ι. Ζυγωμελάς, βασισμένο στον ρωσικό αυτοκρατορικό λιμενοδείκτη (1912) με τον τίτλο "Ναυτιλιακός οδηγός των θαλασσών Μαύρης και Αζοφικής" κρίθηκε πληρέστατος, χωρίς όμως να περιέχει εικόνες. Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια τόμος Κ΄, σ.582.
Ο Λιμενοδείκτης, κοινώς πορτολάνα, ή πορτολάνος, ή πορτουλάνος (εκ της ιταλικής portolano και portulan) είναι ένα ναυτιλιακό βοήθημα, βιβλίο, περισσότερο πλοηγικού χαρακτήρα, που περιέχει συνοπτικά λεπτομερείς ναυτικούς χάρτες όρμων, λιμένων, διαύλων κ.λπ. με ιδιαίτερες οδηγίες που ενδιαφέρουν τους ναυτιλλομένους. Με τον χρόνο όμως οι λιμενοδείκτες περιορίστηκαν, κατ΄ αντικείμενο βιβλίου, και σήμερα ονομάζονται έτσι οι ειδικοί ναυτικοί χάρτες μεγάλης κλίμακας, που περιλαμβάνουν υποτύπωση ενός εκάστου λιμένος ή μίας και μόνης παραλίας ή όρμου.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%B9%CE%BC%CE%B5%CE%BD%CE%BF%CE%B4%CE%B5%CE%AF%CE%BA%CF%84%CE%B7%CF%82
Πανεπιστήμιο Κύπρου
Το Πανεπιστήμιο Κύπρου ιδρύθηκε το 1989 και δέχθηκε τους πρώτους προπτυχιακούς και μεταπτυχιακούς φοιτητές το 1992 και 1997 αντιστοίχως. Ιδρύθηκε ως απάντηση στις αυξανόμενες πνευματικές ανάγκες του κυπριακού λαού, και είναι σε θέση να εκπληρώσει αρκετές φιλοδοξίες της χώρας. Το Πανεπιστήμιο είναι μια δραστήρια κοινότητα επιστημόνων που ασχολούνται με την παραγωγή και τη διάχυση της γνώσης. Παρά τη σύντομη ιστορία του, το Πανεπιστήμιο Κύπρου έχει κερδίσει την εκτίμηση της κυπριακής κοινωνίας. Η συντριπτική πλειοψηφία των προπτυχιακών φοιτητών εισάγεται με τις εξετάσεις που οργανώνονται από το Υπουργείο Παιδείας και Πολιτισμού της Δημοκρατίας της Κύπρου. Ένας αριθμός των θέσεων προορίζονται για τους μαθητές με ειδικές ανάγκες ή περιστάσεις. Καταβάλλεται κάθε προσπάθεια για να προσφέρει πρακτικές λύσεις σε φοιτητές που αντιμετωπίζουν ειδικά προβλήματα, είτε πρόκειται για την πρόσβαση στο Πανεπιστήμιο εγκαταστάσεις, ή βοήθεια για ακαδημαϊκά θέματα. Όταν το Πανεπιστήμιο Κύπρου άνοιξε τις πόρτες του στους μαθητές, η εισερχόμενη τάξη αποτελούνταν από 486 προπτυχιακούς φοιτητές. Κατά το ακαδημαϊκό έτος 2010-2011, 4691 προπτυχιακοί φοιτητές παρακολούθησαν μαθήματα που προσφέρονται από τα 21 τμήματα. Παράλληλα, υπήρχαν 1549 μεταπτυχιακοί φοιτητές. Σύμφωνα με τις κατατάξεις QS World University Rankings και Times Higher Education το Πανεπιστήμιο Κύπρου βρίσκεται ανάμεσα στα κορυφαία 500 πανεπιστήμια του κόσμου και σύμφωνα με την Academic Ranking of World Universities (Shanghai Ranking) αλλά και την U.S. News Best Global Universities Ranking βρίσκεται ανάμεσα στα κορυφαία 600 πανεπιστήμια παγκοσμίως.Η διδασκαλία γίνεται στην Ελληνική. Οι επίσημες γλώσσες είναι η Ελληνική και η Τουρκική, αλλά μόνο λίγοι τουρκόφωνοι έχουν εγγραφεί. Από το Σεπτέμβριο του 2005, το σύστημα πόντων πίστωσης του Πανεπιστημίου είναι το ECTS. Όσοι επιλεγούν να συμμετάσχουν σε εισαγωγικές εξετάσεις για το Πανεπιστήμιο της Κύπρου είναι Κύπριοι πολίτες ή άτομα με τουλάχιστον έναν γονέα από κυπριακής καταγωγής. Οι υποψήφιοι φοιτητές πρέπει να έχουν συμπληρώσει τα απαραίτητα έντυπα αίτησης εντός των προθεσμιών που ορίζονται από το Υπουργείο Παιδείας και Πολιτισμού. Ένας περιορισμένος αριθμός θέσεων παραχωρείται σε ανάπηρους ή άτομα με ειδικές ανάγκες. Οι Έλληνες της διασποράς και Κύπριοι που ανήκουν στις θρησκευτικές ομάδες, όπως ορίζονται από το Σύνταγμα της Κύπρου, Κύπριοι που είναι μόνιμοι κάτοικοι σε άλλες χώρες, μπορούν να διεκδικήσουν έναν περιορισμένο αριθμό θέσεων (3% των εισακτέων Κυπρίων φοιτητών), με βάση τα GCSE / GCE ή άλλων ισοδύναμων εξετάσεων. Τουρκοκύπριοι οι οποίοι είναι κάτοχοι εξαετούς απολυτηρίου λυκείου, γίνονται δεκτοί, αν επιτύχουν σε ειδικές εξετάσεις που τίθενται από το Πανεπιστήμιο. Τα προγράμματα σπουδών στο Πανεπιστήμιο της Κύπρου βασίζονται σε διδακτικές ώρες. Μία ώρα πίστωσης είναι κανονικά ισοδύναμο με μία εβδομαδιαία 50λεπτη «τάξη» ανά εξάμηνο. Για να αποφοιτήσει από το πανεπιστήμιο, ο φοιτητής πρέπει να ολοκληρώσει επιτυχώς 120 διδακτικές ώρες, όπως περιγράφεται στο πρόγραμμα του τμήματος, η οποία πρέπει να περιλαμβάνει 12-15 διδακτικές ώρες των μαθημάτων ελεύθερης επιλογής εκτός του κύριου χώρου των σπουδών του και από δύο τουλάχιστον σχολές του Πανεπιστημίου. Εκτός από τις ώρες πιστωτικές 120, ο φοιτητής πρέπει να συμπληρώσει την απαίτηση του Πανεπιστημίου για μία ξένη γλώσσα από 6 έως 9 μονάδες. Το Πανεπιστήμιο Κύπρου είναι διαρθρωμένο στις εξής σχολές: Σχολή Ανθρωπιστικών Επιστημών Τμήμα Αγγλικών Σπουδών Τμήμα Γαλλικών και Ευρωπαϊκών Σπουδών Τμήμα Τουρκικών και Μεσανατολικών Σπουδών Κέντρο ΓλωσσώνΣχολή Θετικών και Εφαρμοσμένων Επιστημών Τμήμα Πληροφορικής Τμήμα Μαθηματικών και Στατιστικής Τμήμα Φυσικής Τμήμα Χημείας Τμήμα Βιολογικών Επιστημών Κέντρο Ερευνών Μοριακής Ιατρικής Ωκεανογραφικό ΚέντροΣχολή Κοινωνικών Επιστημών και Επιστημών Αγωγής Τμήμα Επιστημών της Αγωγής Τμήμα Νομικής Τμήμα Ψυχολογίας Τμήμα Κοινωνικών και Πολιτικών Επιστημών Κέντρο Εφαρμοσμένης ΝευροεπιστήμηςΣχολή Οικονομικών Επιστημών και Διοίκησης Τμήμα Οικονομικών Τμήμα Λογιστικής και Χρηματοοικονομικής Ερευνητική Μονάδα Τραπεζικών και Χρηματοοικονομικών Μελετών Τμήμα Δημόσιας Διοίκησης και Διοίκησης Επιχειρήσεων Κέντρο Οικονομικών ΕρευνώνΦιλοσοφική Σχολή Τμήμα Βυζαντινών και Νεοελληνικών Σπουδών Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας Τμήμα Κλασικών Σπουδών και ΦιλοσοφίαςΙατρική Σχολή (από το Σεπτέμβριο 2013) Πολυτεχνική Σχολή Τμήμα Αρχιτεκτονικής Τμήμα Πολιτικών και Περιβαλλοντικών Μηχανικών Τμήμα Ηλεκτρολόγων Μηχανικών και Μηχανικών Ηλεκτρονικών Υπολογιστών Τμήμα Μηχανικών Μηχανολογίας και Κατασκευαστικής Ερευνητική Μονάδα Νανοτεχνολογίας Ερευνητικό Κέντρο Τεχνολογίας Ευφυών Συστημάτων και Δικτύων - Κοίος Ερευνητική μονάδα Ενεργειακής Αειφορίας - FOSS ΝΗΡΕΑΣ - Διεθνές Ερευνητικό Κέντρο ΝερούΕπίσης, από το 1997 λειτουργεί το Σχολείο Ελληνικής Γλώσσας και το Πολιτιστικό Κέντρο του Πανεπιστημίου Κύπρου, που έχει την έδρα του στην παλιά Λευκωσία, στην οδό Αξιοθέας. Η Βιβλιοθήκη άρχισε την λειτουργία της το 1992 με την είσοδο των πρώτων φοιτητών στο Πανεπιστήμιο Κύπρου. Λόγω της αύξησης του υλικού της και του περιορισμένου χώρου στο αρχικό της κτήριο (Λεωφόρος Καλλιπόλεως 75), διασπάστηκε η συλλογή της σε πέντε παραρτήματα, τα οποία βρίσκονταν σε διαφορετικές και απομακρυσμένες μεταξύ τους κτηριακές εγκαταστάσεις. Τον Δεκέμβριο του 2018 η Βιβλιοθήκη μετεγκαταστάθηκε και άρχισε τη λειτουργία της, στο νέο της κτήριο Κέντρο Πληροφόρησης – Βιβλιοθήκη «Στέλιος Ιωάννου» στην πανεπιστημιούπολη (Λεωφ. Πανεπιστημίου 1, 2109 Αγλαντζιά, Λευκωσία), όπου έχει συγκεντρώσει όλη τη συλλογή της, εκτός από την Αρχαιολογική Συλλογή, η οποία δεν δανείζεται και στεγάζεται στην Ερευνητική Μονάδα Αρχαιολογίας (ΕΜΑ), στην οδό Γλάδστωνος 12, Λευκωσία. Το Κέντρο Πληροφόρησης- Βιβλιοθήκη «Στέλιος Ιωάννου», πήρε το όνομά του εις μνήμη του συζύγου της δωρήτριας, αείμνηστης Έλλης Ιωάννου και σχεδίασε ο διεθνούς φήμης Γάλλος αρχιτέκτονας Ζαν Νουβέλ. Η Βιβλιοθήκη είναι ανοιχτή στο κοινό, προσφέροντας μια σειρά από υπηρεσίες προς κάθε ενδιαφερόμενο, συμπεριλαμβανομένης της ευρύτερης ερευνητικής, εκπαιδευτικής και επιστημονικής κοινότητας, ως η κύρια ερευνητική βιβλιοθήκη, επιδιώκοντας να συμβάλει στην εκπαίδευση, την ανάπτυξη και την ποιότητα ζωής στην κοινωνία. Είναι πλήρως ηλεκτρονική ως προς τη λειτουργία της και υβριδική ως προς το περιεχόμενό της, αφού περιλαμβάνει στις συλλογές της έντυπο, ψηφιακό και οπτικοακουστικό υλικό. Όλο το υλικό είναι προσβάσιμο μέσω του Εμπλουτισμένου Καταλόγου της Ενοποιημένης αναζήτησης των πηγών του Πανεπιστημίου Κύπρου, το οποίο παρέχει γρήγορη και εύκολη πρόσβαση στο έντυπο, ηλεκτρονικό, οπτικοακουστικό υλικό της και στο πληρές κείμενο άρθρων διαμέσου μιας απλής και ενιαίας αναζήτησης. Το έντυπο υλικό είναι, επίσης, αναζητήσιμο στον κατάλογο της Βιβλιοθήκης και το ηλεκτρονικό υλικό είναι προσβάσιμο από τον ιστότοπο της Βιβλιοθήκης και αναζητήσιμο από τον Εμπλουτισμένο Κατάλογο και τον Κατάλογο ηλεκτρονικών πηγών Πληροφορίες σχετικά με τις υπηρεσίες της Βιβλιοθήκης είναι διαθέσιμες στον ιστότοπό της. Πρυτάνεις του Πανεπιστημίου Κύπρου διετέλεσαν οι: Μιλτιάδης Χαχολιάδης (20 Ιανουαρίου 1995 - 1999) Νικόλας Παπαμιχαήλ (1999-2002) Σταύρος Ζένιος (2002-2010) Κωνσταντίνος Χριστοφίδης (2010-2018) Τάσος Χριστοφίδης (2018- ) Πανεπιστήμιο Κύπρου Επίσημος ιστότοπος της Βιβλιοθήκης
Το Πανεπιστήμιο Κύπρου είναι ένα δημόσιο και σχετικά νέο πανεπιστήμιο που δραστηριοποιείται στην κυπριακή πρωτεύουσα. Ιδρύθηκε το 1989 με τον Περί Πανεπιστημίου Νόμο της Κυπριακής Δημοκρατίας. Σήμερα είναι το μεγαλύτερο κρατικό πανεπιστήμιο της Κύπρου σε αριθμό φοιτητών, με περισσότερους από 7.000 φοιτητές. Παραδοσιακά οι Κύπριοι πολίτες στηρίζονταν σε βρετανικά και ελλαδικά πανεπιστήμια για την εκπαίδευσή τους. Το 2015 κατατάχθηκε σύμφωνα με την κατάταξη Τimes Higher Education στα κορυφαία 400 πανεπιστήμια του κόσμου.Στα λίγα χρόνια λειτουργίας του το Πανεπιστήμιο Κύπρου έχει αναπτυχθεί δυναμικά και έχει να επιδείξει αξιοσημείωτο έργο. Η ανάπτυξή του συνεχίζεται, με την προσθήκη καινούργιων σχολών και τμημάτων. Στο παρόν στάδιο φιλοξενεί περίπου 7.000 προπτυχιακούς και μεταπτυχιακούς φοιτητές και 700 θέσεις ακαδημαϊκού και διοικητικού προσωπικού. Αναμένεται ότι στην τελική του μορφή θα φιλοξενεί περίπου 10.000 φοιτητές.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CE%BD%CE%B5%CF%80%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%AE%CE%BC%CE%B9%CE%BF_%CE%9A%CF%8D%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%85
Κάσπακας Λήμνου
Το όνομα του χωριού είναι βυζαντινό. Το 883 ο στρατηγός Κατάκαλος Κάσπακας στάλθηκε από τη Θεσσαλονίκη στην Ιερισσό για να διευθετήσει κτηματικές διαφορές μεταξύ κατοίκων και μοναχών. Επί Αλεξίου Α΄ Κομνηνού (1081-1118) ο ναύαρχος Κάσπακας κατανίκησε το στόλο των Σελτζούκων που λυμαίνονταν το βόρειο Αιγαίο. Ο ίδιος έκτισε τη μονή Κάσπακος στον Άθω, πλησίον της μονής Φιλοθέου, η οποία διαλύθηκε πριν από το 1300. Αργότερα στην ίδια θέση αναφέρεται ναός του Αγίου Ονούφριου. Φαίνεται πως ο ναύαρχος είχε κτηματική περιουσία και στη Λήμνο, διότι το 1363 ο «τόπος του Κάσπακα» αναφέρεται ως ιδιοκτησία της μονής Κοσταμονίτου σε σχετικό χρυσόβουλο: Εις δε το νησίον της Λήμνου τόπος, λεγόμενος Κάσπακα, μετόχιον του Αγίου μεγαλομάρτυρος Γεωργίου, εχέτω γην μοδίων εκατόν ογδοήκοντα, όπερ ο πατήρ του πατρός της βασιλείας μου Κωνσταντίνος ο Πατρίκιος εκ βάθρων ανήγειρεν... Η έκταση που κατείχε περιλάμβανε το λόφο Άγιος Αθανάσιος κι έφθανε ως τη Βίγλα (όρος Σκοπιά). Στα χωράφια εργάζονταν οι παλαιοί κάτοικοι του χωριού. Ο αρχικός οικισμός βρισκόταν στη θέση Πύργος, πεντακόσια μέτρα βορειοανατολικά του χωριού, όπου υπήρχε μεσαιωνική οχύρωση για να καταφεύγουν σε περιπτώσεις επιδρομών. Κατά τον παπά-Αγγελή Μιχέλη (εφ. Λήμνος 1014, 7-10-1934): Προς το βόρειον μέρος του χωρίου και παρά την θέσιν «Καψάλη», φαίνεται και ο πύργος των μοναχών, κατόχων των κτημάτων του Κάσπακος. Επειδή ο τόπος ήταν άνυδρος, μεταφέρθηκε στους πρόποδες του Αγίου Αθανασίου, στο λόφο Παλιόμυλο, όπου υπάρχουν άφθονα νερά. Αν και βρίσκεται σε δύσβατη περιοχή, δεσπόζει μιας εύφορης κοιλάδας με συκιές και αμυγδαλιές, η οποία εκτείνεται ως τη θάλασσα. Στην περιοχή δεσπόζει το όρος Σκοπιά ή Βίγλα (470 μ.) που σημειώνεται ήδη από το 1588 ως Mont Vigla (χάρτης Belon). Η ονομασία είναι βυζαντινή και υποδηλώνει την ύπαρξη οργανωμένης φρυκτωρίας με καμινοβιγλάτορες, οι οποίοι ειδοποιούσαν με σήματα φωτιάς για τυχόν κινδύνους. Ο παπά-Αγγελής Μιχέλης εντόπισε εκεί λαξεμένες στέρνες: Η φρουρά αύτη υδρεύετο από δεξαμενάς, εις τας οποίας εναποθηκεύετο το νερό της βροχης, επί τούτω πελεκημένας εντός του όρους και αι οποίαι λέγονται «Αγιαστέρνες» μέχρι σήμερον. Στο κείμενό του ο Belon (1548) αναφέρει ότι η αρχαία ονομασία του όρους ήταν Soace, όνομα που σημειώνεται και στην ξυλογραφία του Thevet (1554). Είτε παράλληλα με το Βίγλα ακουγόταν και η ονομασία Σκοπιά και την κατέγραψαν λάθος είτε μπέρδεψαν το βουνό της Λήμνου με το όρος Σάος της Σαμοθράκης. Η ονομασία Σκοπιά πρωτοσημειώνεται το 1868 από τον Conze (Bg. Skopia) ενώ το 1889 ο Tozer θεωρεί ότι ταυτίζεται με το Ερμαίον όρος της αρχαιότητας. Στην περιοχή υπάρχουν και άλλα τοπωνύμια, τα οποία προήλθαν από ιδιοκτησίες βυζαντινών αξιωματούχων, όπως οι μάντρες και ο ποταμός του Ραγκαβά και το ακρωτήριο Μούρτζεφλος στο βορειοδυτικό άκρο του νησιού, το οποίο παραπέμπει στο προσωνύμιο του αυτοκράτορα Αλέξιου Ε΄ Μουρτζούφλου (1204). Σε έγγραφο του 1284 της μονής Μεγ. Λαύρας αναφέρεται ότι δυτικά των κτημάτων του Γομάτου βρίσκονται «...τα δίκαια του Μουρτζούφλου», προφανώς ιδιοκτησία. Το 1521 ο Piri Reis το ονομάζει «Ulufegi Burnu: ακρωτήριο των μισθοφόρων», άγνωστο γιατί. Στο ακρωτήριο επισημαίνεται η ύπαρξη παλαιάς οχύρωσης από πολλούς περιηγητές, το λεγόμενο «Παλαιόκαστρον» (Porcacchi 1572, Piacenza 1685, Όλφερτ Ντάπερ1688, Michelot 1775, Frieseman 1780, Choiseul-Gouffier 1785, Lacroix 1848, Conze 1858). Τον 16ο αιώνα κοντά στον Κάσπακα σημειώνεται ο παραθαλάσσιος οικισμός Mniphista, τόσο σε χάρτη του 1588 που συνοδεύει την τρίτη έκδοση του έργου του Belon, όσο και στην ξυλογραφία του Thevet (1554). Έκτοτε δεν αναφέρεται. Σε μεταγενέστερους χάρτες στην ίδια περιοχή σημειώνεται ο οικισμός Moleso ή Moselo (Piacenza 1680-85, Ανώνυμος 1685, Όλφερτ Ντάπερ1688, Βιντσέντζο Κορονέλλι 1690-95). Τα περίεργα αυτά τοπωνύμια, προφανώς έχουν καταγραφεί λανθασμένα από τους περιηγητές, αλλά δεν αποκλείεται να αντιστοιχούν σε άγνωστους σήμερα οικισμούς που δημιουργήθηκαν εκείνα τα χρόνια κι έπειτα εγκαταλείφθηκαν. Το 1785 το χωριό σημειώνεται στο χάρτη του Ωγκύστ ντε Σουαζέλ Γκουφιέ ως Village και κοντά του το Mt du Chateau δηλαδή «το όρος του Κάστρου». Πρόκειται για την περιοχή Πύργος, όπου ήταν η αρχική θέση του χωριού. Συνεπώς, είχε ήδη γίνει η μεταφορά στη νέα θέση. Το 1801 ο Άγγλος Hunt αγκυροβόλησε στον ακατοίκητο όρμο του Κάσπακα με τους ηφαιστειογενείς βράχους κι έχουμε την πρώτη νεότερη αναφορά του ονόματος του χωριού, το οποίο αναφέρεται και από το Γερμανό Conze το 1868 στη σημερινή του θέση, στη βορειοανατολική πλαγιά του υψώματος Άγιος Αθανάσιος (Bg. Athanas). Μάλιστα, όταν ο Conze πέρασε από εκεί, οι χωρικοί με τα γιορτινά τους ρούχα κατέβαιναν από ορεινά μονοπάτια στην εκκλησία του Αϊ-Γιάννη, που ήταν πάνω σε ένα βράχο της ακτής, για το πανηγύρι της. Το 1898 ο Γάλλος De Launay έκανε γεωλογικές μελέτες στην περιοχή και αποτύπωσε μια χαράδρα στα βόρεια του χωριού. Ενδεχομένως, περπάτησε το ρέμα Κατσαΐτη, όπου σχηματίζεται ο μοναδικός καταρράκτης του νησιού. Στα κοινοτικά έγγραφα ο Κάσπακας αναφέρεται ως οργανωμένη ενορία το 1854 με ιερέα τον Παναγιώτη. Την περίοδο αυτή χτίστηκε ο κεντρικός ναός του Αγίου Γεωργίου, στα εγκαίνια του οποίου μεταφέρθηκαν άγια λείψανα από ένα ομώνυμο εξωκλήσι, κτίσμα του 1799, που βρίσκεται τριακόσια μέτρα έξω από το χωριό και πιθανότατα αποτελεί τη συνέχεια του αγιορείτικου μετοχιού του 1363. Σύμφωνα με τον παπα-Αγγελή Μιχέλη, στο ξωκλήσι σωζόταν ξυλόγλυπτο τέμπλο ως το 1934: ...φαίνεται και παρεκκλήσιον επ’ ονόματι του Αγίου Γεωργίου με Δεσποτικόν Θρόνον, μαρτυρούν την αρχαιότητά των εκ του σκαλιστού ξυλίνου τέμπλου. Ο ίδιος αναφέρει ότι κοντά στο ξωκλήσι υπήρχαν πέντε οικίες: ...αίτινες εχρησίμευον ως κατοικίαι των επιμορίων και καλλιεργητών των κτημάτων. Ο νέος ναός εγκαινιάστηκε στις 2-5-1858, εορτή της ανακομιδής των λειψάνων του Αγίου Αθανασίου, γι’ αυτό πανηγυρίζει και το Μάιο. Το καμπαναριό φέρει χρονολογία 1889. Το 1856 283 άνδρες του χωριού πλήρωσαν φόρο 9056 γρόσια, ώστε να απαλλαγούν από τη στράτευση. Το 1863 και το 1874 είχε 146 οικογένειες και το 1874 202 οικίες. Το έτος αυτό ανήκε στη Δημαρχία (κόλι) Κορνού μαζί με το Θάνος και το Πλατύ. Οι Κασπακ’νοί έστελναν δυο αντιπροσώπους στην παλλημνιακή επαρχιακή συνέλευση. Η προφορική παράδοση αναφέρει ότι γύρω στο 1870 λειτούργησε σχολείο στο χωριό με 20 μαθητές. Όμως, ίσως υπήρχε από παλιότερα, διότι σε ένα αμετάφραστο οθωμανικό φιρμάνι σημειώνεται: «1269 Σχολή Κάσπακα», δηλαδή 1852-53. Το 1874 ήταν ένα από τα δώδεκα κοινοτικά σχολεία που ιδρύθηκαν στο νησί. Ήταν τριτάξιο ως το 1909 που προήχθη σε τετρατάξιο. Τότε μεταφέρθηκε σε νέο κτίριο, το οποίο κτίστηκε με εισφορές αιγυπτιωτών με προεξάρχοντα τον Τριαντάφυλλο Στράφτη, ο οποίος το προικοδότησε με 10 λίρες ετησίως. Το σημερινό κτίριο κτίστηκε μεταξύ 1936-50. Εξωραΐστηκε το 1966 με δαπάνες του Χαράλαμπου Παραθυρά κατοίκου Ν. Υόρκης. Στα 1895-99 και 1904-11 περίπου δίδαξε στον Κάσπακα ο Λήμνιος λαογράφος Αγγελής Μιχέλης. Πήρε κασπακινή σύζυγο και χειροτονήθηκε ιερεύς το 1907. Ασχολήθηκε ιδιαίτερα με την λαογραφία και την ιστορία του χωριού και το 1934 δημοσίευσε σειρά άρθρων για τον Κάσπακα, με τον οποίο συνδέθηκε ιδιαίτερα με αποτέλεσμα πολλοί να τον θεωρούν Κασπακινό. Άλλοι δάσκαλοι με μακροχρόνια θητεία στον Κάσπακα ήταν οι: Σταύρος Νικολαΐδης (1899-1908), Ουρανία Αστρίδου (1914-20), Ιούλιος Αγγελίδης (1920-25), Δέσποινα Τελίδου (1938-45), Χρυσόστομος Παπαγγελής (1933-66), Θεόδωρος Καραχάλιος (1958-75), Μαρία Παπαγγελή (1966-;). Το 1918 το χωριό συγκρότησε αυτόνομη κοινότητα, στην οποία από το 1981 καταγράφονται ως ξεχωριστοί οικισμοί ο Άγιος Ιωάννης και η Γάλη (41 άτομα). Ο Άγιος Ιωάννης με την αμμώδη παραλία και τα παράξενα βράχια -τα Μετέωρα του Κάσπακα- παρουσιάζει έντονη τουριστική ανάπτυξη τα τελευταία χρόνια. Λειτουργούν ταβέρνες κι ενοικιαζόμενα δωμάτια. Στο λοφίσκο «Πολιόχνη», κοντά στον Αϊ-Γιάννη, έχει εντοπιστεί προϊστορική θέση. Ως θέση με αρχαιολογικό ενδιαφέρον είχε υποδείξει την περιοχή ο παπα-Αγγελής Μιχέλης ήδη από το 1934. Έγραφε τότε: Ο Κάσπακας δεν υστερεί από αρχαιολογική άποψη... Βυζαντινά δε ο «Πύργος» και η «Πολίχνη», κειμένη άνωθεν της θέσεως «Πηγάδα». Παρατηρούμε, πως η περιοχή τότε λεγόταν «Πολίχνη» κι όχι Πολιόχνη όπως αποκαλείται σήμερα, σε απομίμηση προφανώς της γνωστής προϊστορικής Πολιόχνης των Καμινίων. Παρόμοιο φαινόμενο συνέβη και με το λόφο και οικισμό Πολιόχνη του Λιβαδοχωρίου. Στα χρόνια του μεσοπολέμου το χωριό παρουσίασε σημαντική ανάπτυξη κι ο πληθυσμός του αυξήθηκε από 820 κατοίκους το 1920, σε 950 το 1940 και 966 το 1951, χρονιά που ήταν το τέταρτο χωριό του νησιού σε πληθυσμό. Αν και επλήγη από τη μετανάστευση, έχει συγκρατήσει έναν πληθυσμό 900 ατόμων μέχρι σήμερα, ενώ διατηρεί τριθέσιο σχολείο από το 1930. Οι κάτοικοι, εκτός από τις αγροτικές εργασίες, είναι περίφημοι οικοδόμοι. Από τα προϊόντα του χωριού ξεχωρίζουν τα αμύγδαλα (προπολεμικά 10.000 οκάδες), το μέλι και ιδίως τα σύκα (προπολεμικά 8.000 οκάδες), τα οποία το 1930 βραβεύθηκαν με χρυσό μετάλλιο στην Α΄ Πανελλήνια Γεωργική Έκθεση του Ζαππείου για τον ιδιαίτερο τρόπο παρασκευής τους. Τελευταία, ιδρύθηκε το οινοποιείο των Ι. Σαββόγλου - Π. Τσιβόλα. Στο χωριό υπάρχει πολιτιστικός σύλλογος με έντονη δραστηριότητα. Τα αποκριάτικα δρώμενα: «Μτσούν’ στουν Κάσπακα», «Το μοίρασμα τ’ αλόγ’», «Ο γάμος του κιαχαγιά» έχουν παλλημνιακή απήχηση. Επίσης, υπάρχει το ποδοσφαιρικό σωματείο Α.Ο. Κάσπακας με διακρίσεις σε παλλεσβιακό αλλά και πανελλήνιο επίπεδο, αφού έλαβε μέρος στο πρωτάθλημα Δ΄ Εθνικής. Τουρπτσόγλου-Στεφανίδου Βασιλική, «Ταξιδιωτικά και γεωγραφικά κείμενα για τη νήσο Λήμνο (15ος-20ος αιώνας)», Θεσσαλονίκη 1986. Cdrom Επαρχείου Λήμνου: «Λήμνος αγαπημένη». Θ. Μπελίτσου, Η Λήμνος και τα χωριά της, 1994. Θεοδ. Μπελίτσου, «Ιστορικό οδοιπορικό στη Λήμνο: Κάσπακας», εφ. Λήμνος, φ. 478 (17-5- 2007). «ΛΗΜΝΟΣ: Ιστορική & Πολιτιστική Κληρονομιά», εκδ. Γ. Κωνσταντέλλης, 2010.
Ο Κάσπακας είναι χωριό της Λήμνου. Διοικητικά ανήκει στον Δήμο Λήμνου της Περιφέρειας Βορείου Αιγαίου (πρόγραμμα Καλλικράτης). Από το 1999 έως το 2010 σύμφωνα με την τότε διοικητική διαίρεση της Ελλάδας ήταν έδρα του ομώνυμου δημοτικού διαμερίσματος του Δήμου Μύρινας. Παλαιότερα ανήκε στον νομό Λέσβου. Είναι χτισμένος αμφιθεατρικά στο δυτικό μέρος του νησιού και αριθμεί 894 κατοίκους (απογραφή του 2001).
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%AC%CF%83%CF%80%CE%B1%CE%BA%CE%B1%CF%82_%CE%9B%CE%AE%CE%BC%CE%BD%CE%BF%CF%85
Πεπίνος του Λάντεν
Τα "Χρονικά του Φρεντεγκάρ" που είναι η κύρια πηγή πληροφοριών για την ζωή του καταγράφουν το όνομα του πατέρα του ως Πεπίνος. Το προσωνύμιο προέρχεται πιθανότατα από την πιθανή του γενέτειρα Λάντεν στο Βέλγιο, ο Καρθ ωστόσο αναφέρει ότι οι Χρονικογράφοι της Βραβάντης πολύ αργότερα, τον 12ο αιώνα του το δίνουν.[2] Τα άλλα του προσωνύμια είναι "Πεπίνος Α΄" και "Πεπίνος ο Πρεσβύτερος" επειδή θεωρείται ο γενάρχης της οικογένειας. Διορίστηκε λόρδος στην Βόρεια Βραβάντη και κυβερνήτης της Αυστρασίας την εποχή που ο βασιλιάς Θευδεβέρτος Β΄ ηττήθηκε από τον Θευδέριχο Β΄ της Βουργουνδίας. Οι μεγιστάνες που κυβερνούσαν την Αυστρασία και την Βουργουνδία εγκατέλειψαν την προγιαγιά του ανήλικου βασιλιά Σιγιβέρτου Β΄ Μπρουνχίλντα της Αυστρασίας και στράφηκαν στον Χλωτάριο Β΄ της Νευστρίας, του υποσχέθηκαν να τον αναγνωρίσουν διάδοχο στην Αυστρασία και κηδεμόνα του νεαρού βασιλιά. Οι ευγενείς που ήταν αρχηγοί της συνωμοσίας ήταν πέρα από τον Πεπίνο ο Βαρναχάρ Β΄, ο Ράντο και ο Αρνούλφος, οι δύο τελευταίοι περιγράφονται από τα Χρονικά ως "οι ισχυρότεροι ευγενείς της Αυστρασίας", συναντήθηκαν στο Άντερναχ. Ο Ράντο διορίστηκε Μαγιορδόμος της Αυστρασίας και ο Βαρναχάρ της Βουργουνδίας, ο Πεπίνος δέχτηκε για πρώτη φορά τον τίτλο του Μαγιορδόμου της Αυστρασίας όταν διορίστηκε εκεί βασιλιάς ο Δαγοβέρτος Α΄, γιος του Χλωτάριου Β΄ (623). Ο Αρνούλφος που ήταν φίλος του Πεπίνου σε όλη του την ζωή διορίστηκε σύμβουλος του νέου βασιλιά. Οι ιστορικοί της εποχής του υμνούν τον Πεπίνο για εξαιρετική και τίμια διακυβέρνηση, οι εχθροί του προσπάθησαν πολλές φορές να τον συκοφαντήσουν στον νεαρό βασιλιά αλλά πάντα με αποτυχία, αποσύρθηκε στα κτήματα του για άγνωστους λόγους (629) και έμεινε την επόμενη δεκαετία. Με τον θάνατο του Δαγοβέρτου Α΄ (639) ο γιος και διάδοχος του Σιγιβέρτος Γ΄ κάλεσε ξανά τον Πεπίνο στην Μαγιορδομία της Αυστρασίας για να επιβλέψει την διανομή του θησαυροφυλακίου ανάμεσα στον ίδιο και τον ετεροθαλή αδελφό του Κλόβις Β΄, βασιλιά της Νευστρίας και της Βουργουνδίας και την μητριά του Νατχίλδης. Ο Σιγιβέρτος παρέδωσε φιλικά το μερίδιο του λόγω της φιλίας ανάμεσα στον Μαγιορδόμο του Πεπίνο και τον Μαγιορδόμο των Ανακτόρων της Βουργουνδίας. Ο Πεπίνος και ο Κουνιμπέρτ, επίσκοπος της Κολωνίας, διάδοχος του Αρνούλφου σαν σύμβουλος του βασιλιά δέχτηκαν το θησαυροφυλάκιο στην Κομπιένη και το μετέφεραν στην Μετς. Ο Πεπίνος του Λάντεν πέθανε έναν χρόνο αργότερα (640). Ο Πεπίνος παρέμεινε τόσο δημοφιλής στους Αυστρασιανούς που τον καταγράφουν σαν Άγιο στα Μαρτυρολόγια τους αν και δεν αγιοποιήθηκε ποτέ από την Καθολική εκκλησία, μερικές φορές καταγράφεται σαν "Μάρτυρας", η μνήμη του εορτάζεται στις 21 Φεβρουαρίου. Με την σύζυγο του Ίττα του Μετς απέκτησε : Αγία Μπέγκα, παντρεύτηκε τον Ανσέγκιζελ των Αρνουλφιδών Γκρίμοαλντ ο Πρεσβύτερος, Μαγιορδόμος των Ανακτόρων μαζί με τον πατέρα του Μπάβο της Γάνδης, ερημίτης που αγιοποιήθηκε Γερτρούδη της Νιβέλ, εισήλθε στο "μοναστήρι της Νιβέλ" που ιδρύθηκε από την μητέρα της και Αγιοποιήθηκε. Oman, Charles. The Dark Ages 476–918. London: Rivingtons, 1914. Wallace-Hadrill, J. M., translator. The Fourth Book of the Chronicle of Fredegar with its Continuations. Connecticut: Greenwood Press, 1960.
Ο Πεπίνος Α΄ ή Πεπίνος του Λάντεν ή Πεπίνος ο Πρεσβύτερος (περί το 580 - 27 Φεβρουαρίου 640) ήταν Μαγιορδόμος των Ανακτόρων στην Αυστρασία την εποχή που κυβερνούσαν οι Μεροβίγγειοι βασιλείς Δαγοβέρτος Α΄ (623 - 629) και Σιγιβέρτος Γ΄ (639 - 640). Η κόρη του Αγία Μπέγκα παντρεύτηκε τον γιο του Αρνούλφου του Μετς Ανσέγκιζελ, με τον γάμο ενώθηκαν οι Πεπινίδες με τους Αρνουλφίδες και δημιουργήθηκε η Δυναστεία των Καρολιδών.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B5%CF%80%CE%AF%CE%BD%CE%BF%CF%82_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%9B%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%B5%CE%BD
Φουζουλί
Ο Φουζουλί ήταν ανέκαθεν γνωστός κυρίως ως ποιητής του έρωτα και της αγάπης. Μάλιστα ο ίδιος φαίνεται ότι συμφωνούσε με το χαρακτηρισμό αυτό: مندن فضولی ايستمه اشعار مدح و ذم من عاشقام هميشه سوزم عاشقانه درMenden Fuzûlî isteme eş'âr-ı medh ü zem Men âşıkam hemîşe sözüm âşıkânedürΜη ζητάτε από τον Φουζουλί ποιήματα εγκωμίου ή επίπληξης Είμαι ένας εραστής και μιλώ μόνο για τον έρωταΗ αντίληψη του Φουζουλί για τον έρωτα όμως, έχει περισσότερα κοινά με την Σούφι ιδέα για την αγάπη ως προβολή της ουσίας του Θεού - παρότι ο ίδιος ο Φουζουλί δεν ανήκε ποτέ σε καμία τάξη Σούφι- απ'ό,τι με την Δυτική ιδέα του ρομαντικού έρωτα. Αυτό διαφαίνεται από τους ακόλουθους στίχους από άλλο ποίημα: عاشق ايمش هر ن وار ﻋﺎﻝﻢ ﻋلم بر قيل و قال ايمش آنجق‘Aşk imiş her ne var ‘âlem ‘İlm bir kîl ü kâl imiş ancakΌ,τι υπάρχει στον κόσμο είναι αγάπη Και η γνώση δεν είναι τίποτα παρά κουτσομπολιό Dîvân ("Ποιητική Συλλογή") Beng ü Bâde (بنگ و باده; "Χασίς και Κρασί") Hadîkat üs-Süedâ (حديقت السعداء; "Κήπος Απολαύσεων") Dâstân-ı Leylî vü Mecnûn (داستان ليلى و مجنون; "Το Έπος της Λαϋλά και του Μαγνούν") Risâle-i Muammeyât (رسال ﻤﻌﻤيات; "Πραγματεία περί Γρίφων") Şikâyetnâme (شکايت نامه; "Παράπονο") Dîvân ("Ποιητική Συλλογή") Anîs ol-qalb (انیس القلب; "Φίλος της Καρδιάς") Haft Jâm (هفت جام; "Επτά Κύπελλα") Rend va Zâhed (رند و زاهد; "Ηδονιστής και Ασκητής") Resâle-e Muammeyât (رسال ﻤﻌﻤيات; "Πραγματεία περί Γρίφων") Sehhat o Ma'ruz (صحت و معروض; "Υγεία και Ασθένεια") Dîvân ("Ποιητική Συλλογή") Matla' ul-İ'tiqâd (مطلع الاﻋﺘﻘﺎد; "Η Γέννηση της Πίστης") FUZULİ Αρχειοθετήθηκε 2011-07-13 στο Wayback Machine. Muhammed Fuzuli—website με σύντομη βιογραφία και μεταφρασμένες επιλογές από το Leylî vü Mecnûn Fuzûlî στο History of the Ottoman Empire and Modern Turkey του Stanford J. Shaw.
Φουζουλί (Fużūlī) (فضولی) (περ. 1494 - 1556) είναι το συγγραφικό ψευδώνυμο του ποιητή Μουχάμμαντ μπιν Σουλεϋμάν (Muhammad bin Suleyman) (محمد بن سليمان). Θεωρείται συχνά ένας από τους μεγαλύτερους συντελεστές της Ντιβάν παράδοσης στην Τουρκική λογοτεχνία. Στην πραγματικότητα ο Φουζουλί έγραψε τις ποιητικές του συλλογές (dîvân) σε τρεις διαφορετικές γλώσσες: τα Αζέρικα, τα Περσικά και τα Αραβικά. Αν και τα Τουρκικά έργα του είναι γραμμένα στα Αζέρικα, ενσωματώθηκε επίσης στην Οθωμανική και Τσαγκατάι Τουρκική λογοτεχνική παράδοση. Επίσης επιδόθηκε στα μαθηματικά και την αστρονομία..
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CE%BF%CF%85%CE%B6%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%AF
Αστροφυσικό Αστεροσκοπείο του Σαμαχί
Οι εγκαταστάσεις του αστεροσκοπείου βρίσκονται σε υψόμετρο από 1.435 μέχρι 1.500 μέτρα πάνω από την επιφάνεια των θαλασσών, σε απόσταση 22 χιλιομέτρων βορειοδυτικά από την πόλη Σαμαχί, στα ανατολικά της κορυφής Πιρκουλού. Οι γεωγραφικές συντεταγμένες του είναι 40°46΄55΄΄ Βόρειο πλάτος και 48°35΄48΄΄ Ανατολικό μήκος. Η θέση αυτή έχει 150 έως 200 καθαρές (χωρίς σύννεφα) νύκτες ανά έτος. Ο Αζέρος χημικός Γιούσιφ Μαμανταλίγιεφ διεδραμάτισε, ως πρόεδρος της Εθνικής Ακαδημίας Επιστημών του Αζερμπαϊτζάν, σημαντικό ρόλο στη δημιουργία του αστεροσκοπείου, το οποίο ιδρύθηκε επισήμως στις 17 Νοεμβρίου 1959. Κάτω από τη θέση των θόλων του αστεροσκοπείου δημιουργήθηκε ένας καταυλισμός για τους εργαζόμενους σε αυτό. Ο πρώτος διευθυντής του αστεροσκοπείου ήταν ο ακαδημαϊκός Χατζίμπεη Σουλτάνοφ, που κατείχε αυτή τη θέση από το 1960 μέχρι το 1981 και στην εποχή του γίνονταν εντατικές αστροφυσικές παρατηρήσεις. Οι παρατηρήσεις με το κύριο τηλεσκόπιο, ένα κατοπτρικό διαμέτρου 2 μέτρων που τότε ήταν το πρώτο μεγάλο τηλεσκόπιο σε όλο τον νότιο Καύκασο, ξεκίνησαν το 1966. Τον Σεπτέμβριο του 2008 έγιναν μεγάλες εργασίες συντηρήσεως στο αστεροσκοπείο. 1959-1981: Ακαδημαϊκός Χατζίμπεη Φ. Σουλτάνοφ 1981-1982: δρ. Ογκτάι Χ. Χουσεΐνοφ 1982-1985: δρ. Αλίκ Ρ. Αμπασόφ 1985-1986: δρ. Ζοχράμπ Α. Ισμαήλοφ 1986-1988: δρ. Καμράν Ε. Ρουστέμοφ 1988-1997: δρ. Σμιντ Μπ. Εχμέντοφ 1997-2015: καθηγητής Αγιούμπ Σ. Γκουλίγιεφ 2015-σήμερα: δρ. Ναμίγκ Σ. Τζαλίλοφ Αυτό το τηλεσκόπιο κατασκευάσθηκε και εγκαταστάθηκε από τη γερμανική εταιρεία Carl Zeiss Jena στη θέση με συντεταγμένες 40°46΄51΄΄ Β και 48°35΄50΄΄ Α. Το κύριο κάτοπτρο έχει σχήμα παραβολοειδές και διάμετρο 208,0 εκατοστόμετρα. Αναλυτικότερα οι χρησιμοποιούμενες εστίες του και ο εξοπλισμός τους είναι: Κύρια εστία: Η εστιακή απόσταση της κύριας εστίας είναι 9.360 χιλιοστόμετρα (mm) με εστιακό λόγο F/4,5, που δίνει κλίμακα 23΄΄/mm στο εστιακό επίπεδο. Για φωτομετρικές παρατηρήσεις, το σύστημα παρατηρήσεων της εστίας αυτής δίνει ωφέλιμο πεδίο 21′ × 21′ με τη χρήση ενός διορθωτή πεδίου. Υπάρχει φασματογράφος ειδικά για την εστία αυτή, με δύο φράγματα περιθλάσεως και τρεις κάμερες, που χρησιμεύει στη μελέτη των αμυδρών ουράνιων σωμάτων. Εστία Cassegrain: Η ισοδύναμη εστιακή απόσταση της εστίας Cassegrain είναι 29,50 μέτρα, με εστιακό λόγο F/14,5, και η κλίμακα στο εστιακό επίπεδο είναι 7΄΄/mm. Διαθέτει τα εξής όργανα: 2x2 φασματογράφοι με πρίσμα, με αναλύσεις 90 και 180 Å/mm, εξοπλισμένοι με κάμερα CCD των 1024×1536 πίξελ. Κλιμακωτός (echelle) φασματογράφος με 2 κάμερες CCD (F= 150 mm, F= 250 mm) με αναλύσεις 1500 επί 2500 πίξελ και μία με 530×580 πίξελ, όλες ψυχόμενες με υγρό άζωτο. Μεγάλη κάμερα CCD με 3056×3056 πίξελ και σετ φωτομετρικών φίλτρων. Εστία Coude: Η εστία Coude έχει ισοδύναμη εστιακή απόσταση 72,00 μέτρα και εστιακό λόγο F/36. Η κλίμακα στο εστιακό επίπεδο είναι 3΄΄/mm. Διαθέτει τα εξής όργανα: Κλιμακωτός φασματογράφος με πολύ υψηλές αναλύσεις (R=95.000 και R=190.000), με τρεις κάμερες (F=350 mm, F=700 mm, F=1400 mm) και δύο φράγματα περιθλάσεως (γ = 63.5° και γ = 80°). Το δεύτερο φράγμα (80°) παρέχει φασματικές αναλύσεις R=260.000 and R=530.000 σε ανιχνευτή με 4000×4000 πίξελ. Το 2013 εγκαταστάθηκε στο αστεροσκοπείο ένα τηλεσκόπιο τύπου Schmidt AZT-15, με διάμετρο κύριου κατόπτρου 90 cm. Αυτό το τηλεσκόπιο κατασκευάσθηκε και εγκαταστάθηκε από την Carl Zeiss JENA το 1982. Η διάμετρος του κύριου κατόπτρου του είναι 600 mm και η εστιακή απόστασή του 2.400 mm, ενώ η ισοδύναμη εστιακή απόσταση για την εστία Cassegrain είναι 755 mm. Η κλίμακα στο εστιακό επίπεδο Cassegrain είναι 28΄΄/mm. Για πολλά χρόνια οι παρατηρήσεις διεξάγονταν με φωτοηλεκτρικό φωτόμετρο, ενώ σήμερα με κάμερα CCD με θερμοηλεκτρική ψύξη και 4000x4000 πίξελ. Αυτό το αλταζιμουθιακό τηλεσκόπιο με διάμετρο κύριου κατόπτρου 70 cm εγκαταστάθηκε το 1970 και χρειάζεται ανακαίνιση. Οριζόντιο ηλιακό τηλεσκόπιο με διάμετρο 50 cm για φασματικές μελέτες της ηλιακής ατμόσφαιρας Ηλιακό τηλεσκόπιο AFR-2 με διάμετρο 20 cm για χρωμοσφαιρικές και φωτοσφαιρικές παρατηρήσεις Τηλεσκόπιο τύπου Μακσούτοφ με διάμετρο 35 cm Τμήμα γαλαξιών και αστρικού σχηματισμού Τμήμα διπλών αστέρων και εκρηκτικών διεργασιών Τμήμα φυσικής και μαγνητισμού των αστρικών ατμοσφαιρών Τμήμα αστρονομικών οργάνων και καινοτόμων τεχνολογιών Τμήμα θεωρητικής αστροφυσικής και κοσμολογίας Τμήμα πλάσματος και ηλιογεωφυσικών προβλημάτων Τμήμα πλανητών και μικρών ουράνιων σωμάτων Η Επιστημονική Βιβλιοθήκη του Αστεροσκοπείου του Σαμαχί δημιουργήθηκε ταυτοχρόνως με το Αστεροσκοπείο. Αποτελείται από δύο μεγάλες αίθουσες. Υπάρχει μόνιμη έκθεση των νέων βιβλίων και περιοδικών. Η βιβλιοθήκη διαθέτει περισσότερα από 14.000 βιβλία και πολλά περιοδικά (21 τίτλους περιοδικών στη ρωσική γλώσσα, 23 στην αγγλική και 8 στην αζερική). Υπάρχουν παλαιές και σπάνιες εκδόσεις, χειρόγραφα, επιστημονικά λεξικά και εγκυκλοπαίδειες, καθώς και άλλη εξειδικευμένη επιστημονική και τεχνική βιβλιογραφία. Η βιβλιοθήκη ανταλλάσσει βιβλία με περισσότερα από 45 ξένα ιδρύματα και οργανισμούς σε περισσότερες από 25 χώρες. Επίσης ασχολείται με τη διοργάνωση εκθέσεων και εκδηλώσεων. Εκδίδει δικά της έντυπα και ηλεκτρονικές εκδόσεις. Επίσημος ιστότοπος του ιδρύματος
Το Αστροφυσικό Αστεροσκοπείο του Σαμαχί «Νασιραντίν Τουσί» (αζερ. Nəsirəddin Tusi adına Şamaxı Astrofizika Rəsədxanası) είναι αστεροσκοπείο που βρίσκεται στα όρη του Μείζονος Καυκάσου στο Αζερμπαϊτζάν, κοντά στην πόλη Σαμαχί, και το 1991 πήρε το όνομα του σημαντικού Πέρση αστρονόμου Νασίρ αλ-Ντιν αλ-Τουσί.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%83%CF%84%CF%81%CE%BF%CF%86%CF%85%CF%83%CE%B9%CE%BA%CF%8C_%CE%91%CF%83%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%BF%CF%83%CE%BA%CE%BF%CF%80%CE%B5%CE%AF%CE%BF_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%A3%CE%B1%CE%BC%CE%B1%CF%87%CE%AF
Διαθήκαι των ΙΒ' Πατριαρχών
Σώζεται στα ελληνικά σε δύο παραλλαγές και στη σλαβονική και την αρμενική γλώσσα. Περιλαμβάνει τις διαθήκες δηλαδή τις τελευταίες επιθυμίες και νουθεσίες των δώδεκα γιων του Ιακώβ προς τους απογόνους τους. Κάθε διαθήκη διακρίνεται σε τρία μέρη: διήγηση της ζωής του κάθε πατριάρχη ηθικές νουθεσίες προφητείες σχετικά με το μέλλον της φυλής καθενός απογόνου των πατριαρχών. Πιθανώς να είναι Χριστιανός της περιόδου γύρω στα 200 μ.Χ. καθώς φαίνεται από τα χριστιανικά στοιχεία που είναι εμφανή στο κείμενο. Προηγούμενο ανάλογο είναι οι ευλογίες του Ιακώβ στην Γένεση. Πολυμέσα σχετικά με το θέμα στο Wikimedia Commons
Το Διαθήκες των ΙΒ΄ Πατριαρχών είναι ένα απόκρυφο βιβλίο ιουδαϊκού προσανατολισμού γραμμένο περί το 200 μ.Χ. Πιστεύεται ότι είναι ένα ψευδεπίγραφο που περιλαμβάνει τις διαθήκες των δώδεκα γιων του Ιακώβ. Είναι μέρος της Βίβλου των Ορθόδοξων Αρμενίων του 1666, γραμμένη απο τον Όσκαν του Γερεβάν. Στο Κουμράν (αραβικά: خربة قمران‎, αγγλικά: Qumran‎) βρέθηκαν αποσπάσματα παρόμοιων γραπτών, αλλά οι απόψεις χωρίζονται ως προς το αν αυτά είναι τα ίδια κείμενα. Θεωρείται γενικά αποκαλυπτική λογοτεχνία.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B9%CE%B1%CE%B8%CE%AE%CE%BA%CE%B1%CE%B9_%CF%84%CF%89%CE%BD_%CE%99%CE%92%27_%CE%A0%CE%B1%CF%84%CF%81%CE%B9%CE%B1%CF%81%CF%87%CF%8E%CE%BD
Σεργκέι Μπαγκάπς
Γεννήθηκε στις 4 Μαρτίου του 1949 στο Σοχούμι. Πριν από το διορισμό του στην πρωθυπουργία, ο Μπαγκάπς ήταν επιχειρηματίας, πρώην πρώτος Γραμματέας της Αμπχαζιανής Κομσομόλ και μόνιμος αντιπρόσωπος της αμπχαζιανής ηγεσίας στη Μόσχα. Ο Μπαγκάπς κυβέρνησε την Αμπχαζία σε εποχή που υπήρχε πραγματικός κίνδυνος για νέες συγκρούσεις με τη Γεωργία. Επίσης ηγήθηκε της Αμπχαζίας και ως αυτονομιστής. Το Μάιο του 1998 κορυφώθηκε η κρίση ανάμεσα στη Γεωργία και στην Αμπχαζία. Έντονες συγκρούσεις ξέσπασαν στην περιοχή Γκάλι, στις οποίες τραυματίστηκαν αρκετά άτομα. Η εξόριστη κυβέρνηση στην Τυφλίδα παρέταξε στρατεύματα στα σύνορα. Σε έναν «Πόλεμο των Έξι Ημερών» πάνω από 30.000 Γεωργιανοί πρόσφυγες εγκατέλειψαν τις εστίες τους και πέρασαν τα σύνορα φτάνοντας στην πόλη Ζουγκντίντι. Το καλοκαίρι του 2008 επιδεινώθηκαν οι σχέσεις της αποσχισθείσας δημοκρατίας με το καθεστώς της Τιφλίδας. Ο αυτονομιστής ηγέτης, κατηγόρησε τη Γεωργία ότι σχεδίαζε να καταλάβει την Αμπχαζία με βίαια μέσα, νωρίτερα μέσα στη χρονιά, όμως η επιχείρηση δεν εκτελέστηκε. Η Μόσχα από την πλευρά της εξέφρασε την ανησυχία της ότι ένας νέος πόλεμος θα μπορούσε να ξεσπάσει στην περιοχή. Ο Αμπχάζιος πρόεδρος απέρριψε στις 18 Ιουλίου του 2008 το ειρηνευτικό σχέδιο που πρότεινε η Γερμανία. Το σχέδιο προέβλεπε μεταξύ άλλων και επιστροφή των 250.000 Γεωργιανών προσφύγων που βρίσκονται στο έδαφος της αποσχισθείσας δημοκρατίας. Ο Μπαγκάπς ήταν υπουργός Ενέργειας όταν πρόβαλε ως πιθανός υποψήφιος της Αντιπολίτευσης λίγο πριν από τη διεξαγωγή των εκλογών του 2004. Στις 20 Ιουλίου του 2004, τα δύο κύρια κινήματα της Αντιπολίτευσης, τα Amtsakhara και Ενωμένη Αμπχαζία, τον επέλεξαν για κοινό υποψήφιο στις προεδρικές εκλογές του Οκτωβρίου της ίδιας χρονιάς. Οι εκλογές εκείνες δεν αναγνωρίστηκαν από τη Διεθνή Κοινότητα. Ο Μπαγκάπς πέτυχε να διακριθεί και μάλιστα επί των άλλων φερέλπιδων πολιτικών, μεταξύ των οποίων και ο πρώην Υπουργός Εξωτερικών, Σεργκέι Σάμπα. Αρχικά, η Εφορευτική Επιτροπή είχε ανακοινώσει ότι ο νικητής των εκλογών του 2004 ήταν ο Ραούλ Χατζίμπα. Αργότερα όμως το Ανώτατο Δικαστήριο έκρινε ότι νικητής ήταν ο Μπαγκάπς με 50,3% των ψήφων. Έπειτα, το δικαστήριο ανέτρεψε την προηγούμενη απόφασή του, υποκύπτοντας σε εκδηλώσεις βίας από υποστηρικτές του Χατζίμπα. Ο Μπαγκάπς με τους υποστηρικτές του απείλησαν να διοργανώσουν τη δική τους τελετή ορκωμοσίας, στις 6 Δεκεμβρίου του 2004. Ωστόσο, στις αρχές Δεκεμβρίου, οι δύο αντίπαλοι ένωσαν τις δυνάμεις τους και συμφώνησαν να σχηματίσουν κυβέρνηση εθνικής ενότητας στο μέλλον. Οι νέες εκλογές διεξήχθησαν στις 12 Ιανουαρίου του 2005. Ο Μπαγκάπς έγινε Πρόεδρος με 91,5% των ψήφων και ο Χατζίμπα κατήλθε για αντιπρόεδρος. Στις εκλογές που διενεργήθηκαν στις 12 Δεκεμβρίου 2009, ο Μπαγκάμπς επανεξελέγη με 59,4% έναντι 15,4 για τον βασικό του αντίπαλο, Ραούλ Χατζίμπα. Ο Μπαγκάπς πέθανε στις 29 Μαΐου 2011, έπειτα από εγχείρηση στην οποία είχε υποβληθεί σε κλινική της Μόσχας στις 21 Μαΐου. Ειδικότερα πέθανε από ανακοπή της καρδιάς σε μετεγχειρητικές επιπλοκές. Έπειτα από την εγχείρηση, οι γιατροί ανακάλυψαν ότι είχε καρκίνο. Επίσημος ιστότοπος του Προέδρου της Δημοκρατίας της Αμπχαζίας
Ο Σεργκέι Βασίλιεβιτς Μπαγκάπς (Sergei Vasilyevich Bagapsh, στα αμπχαζιανά Сергеи Багаҧшь) ήταν πολιτικός από το μη αναγνωρισμένο διεθνώς κράτος της Αμπχαζίας, Πρόεδρος από το 2005 ως το θάνατό του, το 2011. Την περίοδο από το 1997 μέχρι το 1999 χρημάτισε Πρωθυπουργός. Η Αμπχαζία αναγνωρίζεται διεθνώς ως de jure τμήμα της Γεωργίας. Ο Μπαγκάμπς επανεξελέγη πρόεδρος το 2009.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%B5%CF%81%CE%B3%CE%BA%CE%AD%CE%B9_%CE%9C%CF%80%CE%B1%CE%B3%CE%BA%CE%AC%CF%80%CF%82
Βερνάρδος Γουλιέλμος της Γασκώνης
Η ημερομηνία του τέλους του υούκα Γουλιέλμου και της διαδοχής του Bερνάρδου μπορεί να τοποθετηθεί μεταξύ 996 και 999. Ο πρώτος σύγχρονος ιστορικός Πιέρ ντε Μάρκα πίστευε ότι ο Bερνάρδος ήταν ανήλικος και υπό την εξουσία της αντιβασιλείας την εποχή της ένταξής του, αλλά αυτό είναι πολύ απίθανο. Ο Ζαν ντε Ζωργκαίν υπολογίζει ότι ήταν 23 ή 24 ετών, με βάση τη διάρκεια ζωής τού πατέρα και τού αδελφού του. Ο πατέρας του Bερνάρδου είχε κληρονομήσει την κομητεία του Μπορντώ μεταξύ 977 και 988, και άρχισε να κόβει νομίσματα εκεί. Ο Βερνάρδος συνέχισε να κόβει δηνάρια (deniers) και οβολούς με το όνομά του, και πιθανώς και με το πατρώνυμό του. Από τους πολλούς διαφορετικούς τύπους οβολού που κόπηκαν με το όνομα Γουλιέλμος, μερικοί πιθανότατα κόπηκαν από τον Bερνάρδο. Το χέρι στην εμπρόσθια όψη μερικών από τα νομίσματα του Bερνάρδου μπορεί να αντιπροσωπεύει ένα γάντι, όπως χρησιμοποιείται σε μία τελετή περιβολής αξιώματος. Ένα νόμισμα που φέρει το όνομά του βρέθηκε σε έναν θησαυρό του 11ου αι. με διάφορα νομίσματα στο Πιεμόντε. Ο θησαυρός μάλλον συγκεντρώθηκε από έναν έμπορο ή προσκυνητή, που ταξίδεψε σε όλη τη Γαλλία και τη Γασκώνη. Ο οβολός έχει την επιγραφή +BENARDU +BURDIGA και κόπηκε στο όνομα του Bερνάρδου στα Βουρδίγαλα (Μπορντώ)· στην εμπρόσθια όψη ανθρώπινο χέρι, στην πίσω όψη σταυρός. Κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησης του Bερνάρδου, ο ηγούμενος Άμπο του Φλερύ επισκέφτηκε το μοναστήρι του Λα Ρεόλ με μερικούς από τους μοναχούς του, για να μεταρρυθμίσει το μοναστήρι και να καθιερώσει τον κανόνα των Βενεδικτίνων. Λέγεται ότι παρατήρησε ότι ήταν πιο ισχυρός στη Λα Ρεόλ από τον βασιλιά της Γαλλίας (τότε Ροβέρτο Β΄), αφού κανείς δεν φοβόταν τη δύναμη του βασιλιά. Στην πραγματικότητα, η αποστολή του Φλερύ βρισκόταν υπό την προστασία του Aμαλβί, υποκόμη του Μπεζών (Bézeaune). Όταν ο Άμπο δολοφονήθηκε στις 13 Νοεμβρίου 1004, σύμφωνα με τον σύγχρονο χρονικογράφο Aντεμάρ ντε Σαμπανέ, ο Bερνάρδος τιμώρησε τους δολοφόνους, «άλλους κρέμασε, άλλους έστειλε στις φλόγες» και έδωσε όλη την αμφισβητούμενη μοναστική περιουσία και τη μοναστική εκκλησία του Αγίου Πέτρου στους Γάλλους μοναχούς από τον Φλερύ, που είχαν συνοδεύσει τον Άμπο. Η ταχεία απάντηση του Bερνάρδου στη δολοφονία του Άμπο μπορεί να είχε σχεδιαστεί για να ενισχύσει την εξουσία του στην επικράτεια του υποκόμη Αμαλβί, και να δείξει ποιος ήταν ο πραγματικός προστάτης του Λα Ρεόλ, διότι υπάρχουν άλλα στοιχεία αμφισβήτησης της εξουσίας του Bερνάρδου στα μοναστήρια της Γασκώνης. Η άρχουσα οικογένεια των Μοντανέρ προσάρτησε το αβαείο του Σαιν-Οράν ντε Λαρέλ το 1009 και εγκατέστησε έναν δικό τους ηγούμενο. Μέχρι το 1010, ο αρχηγός της οικογένειας Oντόν-Ντοάτ, είχε οικειοποιηθεί για τον εαυτό του τον τίτλο του υποκόμη. Στις 3 Απριλίου 1009 ο Bερνάρδος και η σύζυγός του Ουρράκα εξέδωσαν ένα καταστατικό επιβεβαίωσης για την ιδιοκτησία του αβαείου του Σαιν-Σεβέρ, που ιδρύθηκε από τον πατέρα του. Μέχρι τη στιγμή αυτού του καταστατικού, η μητέρα του Bερνάρδου είχε επίσης αποβιώσει. Το τέλος του Bερνάρδου χρονολογείται στις 25 Δεκεμβρίου 1009 από τη νεκρολογία του αβαείου του Σαιν-Σεβέρ. Δεδομένου ότι ο Bερνάρδος απεβίωσε χωρίς άνδρα κληρονόμο, τον διαδέχθηκε ο μικρότερος αδελφός του Σάντσο ΣΤ΄ Γουλιέλμος. Κάποιος Γουλιέλμος Βερνάρδος, που ονομάζεται de Laussianum, ο οποίος είχε μία διαμάχη με το αβαείο του Σαιν-Σεβέρ κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Σάντσο Γουλιέλμου, μπορεί να ήταν φυσικός (νόθος) γιος του Bερνάρδου. Υπάρχουν δύο μη αλληλεπικαλυπτόμενες μαρτυρίες για το τέλος του Bερνάρδου. Σύμφωνα με τον Aντεμάρ, ο Bερνάρδος δηλητηριάστηκε μέσω «γυναικείων δολοπλοκιών». Μάλλον εννοεί να δηλώσει τους δολοφόνους ως μάγισσες. Ο Aντεμάρ περιγράφει τη δηλητηρίαση του κόμη Γουλιέλμου Β΄ του Aνγκουλέμ το 1028 με σχεδόν πανομοιότυπους όρους. Σύμφωνα με ένα έγγραφο στο «μαύρο» καταστατικό του καθεδρικού ναού της Αγίας Μαρίας του Ως (Auch), που χρονολογείται περί το 1110, ο Bερνάρδος δολοφονήθηκε από έναν ιππότη, που ονομαζόταν Ραϋμόντ Παμπά. Μετά τη δολοφονία, ο Ραϋμόντ αναζήτησε καταφύγιο στην αυλή του Aιμερίκ Α΄, κόμη του Φεζανσάκ, ο οποίος του παραχώρησε το φέουδο του Βικ-Φεζανσάκ. Αυτό σαφώς εμπλέκει τον Aιμερίκ στη δολοφονία. Σε απάντηση, ο Όντο του Ασταράκ, αρχιεπίσκοπος του Ως, αφόρισε τον Ραϋμόντ. Ως πράξη μετάνοιας, ο τελευταίος πήγε σε προσκύνημα στην Ιερουσαλήμ, κατά τη διάρκεια του οποίου απεβίωσε. Πριν φύγει, ωστόσο, έλαβε από τον δούκα Σάντσo ως φέουδο το κάστρο Μπουζέ-συρ-Μπαΐζ, το οποίο είχε κατασκευαστεί από τον Σάντσo και τον παππού τού Βερνάρδου, φούκα Γκαρσία Β¨ Σάντσεθ, για να προστατεύσει ένα χαμένο πλέον μοναστήρι.
Ο Βερνάρδος Γουλιέλμος, γαλλ.: Bernard Guillaume, μερικές φορές Bερνάρδος Α΄ (απεβ. στις 25 Δεκεμβρίου 1009), ήταν δούκας της Γασκώνης και κόμης του Μπορντώ από π. 997 μέχρι το τέλος του. Κατά τη διάρκεια της εποχής του, η Γασκώνη ήταν ουσιαστικά ανεξάρτητη, ο δούκας της κυρίαρχος και οποιαδήποτε σχέση με το βασίλειο της Γαλλίας θεωρητική. Η βασιλεία του έπεσε σε μία περίοδο σχετικής ειρήνης και ευημερίας: το κίνημα της ειρήνης (εκεχειρίας) του Θεού ξεκίνησε στη Γασκώνη την εποχή του πατέρα του, η μοναστική μεταρρύθμιση εισήχθη κατά τη διάρκεια της βασιλείας του και η περίοδος των επιθέσεων των Βίκινγκ είχε τελειώσει. Ωστόσο, ήταν επίσης μία περίοδος αυξανόμενου φεουδαρχικού κατακερματισμού, και ο Bερνάρδος απεβίωσε με βίαιο τέλος. Καταγόμενος και στις δύο πλευρές από δυναστείες βασκικής καταγωγής, ο Bερνάρδος ήταν ο μεγαλύτερος γιος του δούκα Γουλιέλμου Σάντσεθ και της Ουρράκας, κόρης του βασιλιά Γκαρθία Α΄ Σάντσεθ της Παμπλόνας. Το "Bερνάρδος" ήταν το όνομά του και το "Γουλιέλμος" ήταν πατρώνυμο, δηλ. δηλώνει το όνομα του πατέρα του. Χρησιμοποίησε και τα δύο ονόματα.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%B5%CF%81%CE%BD%CE%AC%CF%81%CE%B4%CE%BF%CF%82_%CE%93%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%B9%CE%AD%CE%BB%CE%BC%CE%BF%CF%82_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%93%CE%B1%CF%83%CE%BA%CF%8E%CE%BD%CE%B7%CF%82
Καρκίνωμα
Τα καρκινώματα, όπως και όλα τα νεοπλάσματα, ταξινομούνται με βάση την ιστοπαθολογική τους εικόνα. Δύο κοινοί όροι για την περιγραφή των καρκινωμάτων, το Αδενοκαρκίνωμα και το Ακανθοκυτταρικό καρκίνωμα (ή επιδερμοειδές ή καρκίνωμα εκ πλακωδών κυττάρων), υποδεικνύουν ότι τα κύτταρα του όγκου εμφανίζουν χαρακτήρες που προσιδιάζουν σε αδενικά ή επιδερμιδικά κύτταρα αντίστοιχα. Έντονα αναπλαστικά καρκινώματα, χωρίς ευκρινή ιστολογική διαφοροποίηση, κατατάσσονται ως αδιαφοροποίητα. Άλλες φορές, για την περιγραφή του όγκου χρησιμοποιείται το (υποτιθέμενο) όργανο προέλευσης (π.χ. ηπατοκυτταρικό καρκίνωμα). Η διαβάθμιση (grading) αναφέρεται στην μικροσκοπική παθολογοανατομική εικόνα του όγκου και δηλώνει το βαθμό διαφοροποίησης των νεοπλασματικών κυτταρων και ομοιότητάς των προς τα κύτταρα του ιστού προέλευσης - σε όρους π.χ. μορφολογίας του πυρήνα ή ιστολογικής αρχιτεκτονικής. Όσο πιο πτωχή η διαφοροποίηση ενός όγκου, τόσο υψηλότερος βαθμός του αποδίδεται, κάτι που κατά κανόνα προοιωνίζει και επιθετικότερη βιολογική συμπεριφορά. Το κριτήριο της διαβάθμισης όμως, προκειμένου για την εκτίμηση της πρόγνωσης, συνεκτιμάται με τη σταδιοποίηση (staging) του όγκου, η οποία αναφέρεται στην εξάπλωση της νόσου στον οργανισμό. Η συνήθης σταδιοποίηση γίνεται κατά το σύστημα ΤΝΜ, το οποίο εκτιμά το μέγεθος του πρωτοπαθούς όγκου (Tumour), τον αριθμό των λεμφαδενικών (Nodes) και τον αριθμό των απομακρυσμένων μεταστάσεων (Metastasis).
Ως καρκίνωμα, στην παθολογική ανατομική, ορίζεται ένα κακόηθες νεόπλασμα επιθηλιακής προέλευσης. Η - εξ ορισμού επομένως - κακοήθης φύση του καρκινώματος σημαίνει ότι έχει την ιδιότητα να διηθεί παρακείμενους ιστούς και όργανα και - κατά κανόνα - να μεθίσταται στους επιχώριους λεμφαδένες μέσω λεμφαγγείων ή, μέσω αιμοφόρων αγγείων, σε απομακρυσμένες θέσεις (λεμφογενείς ή αιματογενείς μεταστάσεις αντίστοιχα). Καρκίνωμα in situ ή ενδοεπιθηλιακό καρκίνωμα είναι προ-κακοήθης κατάσταση, κατά την οποία κυτταρολογικά ευρήματα υποδεικνύουν μεν κακοήθεια, αλλά δεν υπάρχει εμφανής παθολογοανατομικά ρήξη της βασικής μεμβράνης του επιθηλίου.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CF%81%CE%BA%CE%AF%CE%BD%CF%89%CE%BC%CE%B1
Τζίμι Κάρτερ
Ο Τζέημς Ερλ Κάρτερ ο Νεότερος, γεννήθηκε στο Wise Sanitarium στις 1 Οκτωβρίου 1924, στη μικρή πόλη της νοτιοδυτικής Τζόρτζια Πλέινς, κοντά στο Αμέρικους. Πρώτος πρόεδρος που γεννήθηκε σε νοσοκομείο, είναι ο μεγαλύτερος από τέσσερα παιδιά του Τζέιμς Ερλ Κάρτερ και της Μπέσσι Λίλιαν Γκόρντυ. Ο πατέρας του ήταν ένας επιφανής επιχειρηματίας στην κοινότητα και η μητέρα του ήταν μια εγγεγραμμένη νοσοκόμα. Ο Κάρτερ κατάγεται από μετανάστες από τη νότια Αγγλία (ο πρόγονος από την πλευρά του πατέρα του έφθασε στις Αμερικανικές Αποικίες το 1635), και η οικογένεια του έχει ζήσει στην πολιτεία της Τζόρτζια αρκετές γενεές. Ο Κάρτερ έχει καταγεγραμμένους προγόνους που πολέμησαν στην Αμερικανική Επανάσταση, και είναι μέλος της Γιοι της Αμερικανικής Επανάστασης. Ο προπάππος του Κάρτερ, στρατιώτης Λ.Μπ. Ουόκερ Κάρτερ (1832–1874), υπηρέτησε στον Στρατό των Συνομόσπονδων Πολιτειών.Ο Κάρτερ ήταν προικισμένος μαθητής ο οποίος πάντα είχε ευαρέσκεια στο διάβασμα. Την περίοδο που παρακολουθούσε το Σχολείο Μέσης Εκπαίδευσης του Πλέινς (Plains High School), ήταν επίσης αστέρας στην καλαθοσφαίριση. Επηρεάστηκε αρκετά από μια δασκάλα του στο γυμνάσιο, την Τζούλια Κόλμαν (1889–1973). Ενώ ήταν στη μέση εκπαίδευση ήταν στην Future Farmers of America, η οποία αργότερα άλλαξε το όνομά της σε National FFA Organization, υπηρετώντας ως Γραμματέας του Τμήματος FFA του Πλέινς.Ο Κάρτερ είχε τρία νεότερα αδέλφια: τις αδελφές του Γκλόρια Κάρτερ Σπαν (1926–1990) και Ρουθ Κάρτερ Στάπλετον (1929–1983), και τον αδελφό του Ουίλλιαμ Άλτον "Μπιλ" Κάρτερ (1937–1988). Κατά την Προεδρία του Κάρτερ, ο Μπίλυ ήταν συχνά στην επικαιρότητα, συνήθως σε όχι κολακευτικές ειδήσεις.Νυμφεύθηκε τη Ρόζαλιν Σμιθ το 1946· έχουν τέσσερα παιδιά. Είναι πρώτος εξάδελφος του πολιτικού Χιου Κάρτερ και μακρινός εξάδελφος του ιδρυτή της Motown Μπέρρυ Γκόρντυ (νεότερου) από την πλευρά της μητέρας του, και εξάδελφος του Τζουν Κάρτερ Κας. Ο Κάρτερ ορκίσθηκε 76ος Κυβερνήτης της Τζόρτζια στις 12 Ιανουαρίου 1971 και διατήρησε αυτή τη θέση για μια θητεία, μέχρι τις 14 Ιανουαρίου 1975. Οι Κυβερνήτες της Τζόρτζια δεν επιτρεπόταν να διαδεχθούν τον εαυτό τους εκείνη την εποχή. Ο προκάτοχος του ως Κυβερνήτη, ο Λέστερ Μάντοξ, έγινε Αναπληρωτής Κυβερνήτης. Ο Κάρτερ και ο Μάντοξ βρήκαν λίγο κοινό τόπο κατά τα τέσσερα έτη υπηρεσίας τους, φιλονικώντας συχνά δημοσίως μεταξύ τους. Ο Κάρτερ διακήρυξε στον εναρκτήριο λόγο του ότι ο φυλετικός διαχωρισμός είχε λήξει, και ότι δεν είχε πλέον θέση στο μέλλον της πολιτείας, όντας ο πρώτος εκλεγμένος αξιωματούχος στον Βαθύ Νότο που είπε κάτι τέτοιο δημοσίως. Μετά, ο Κάρτερ διόρισε πολλούς Αφροαμερικανούς σε πολιτειακά συμβούλια και αξιώματα. Συχνά απεκαλείτο ένας από τους "Νέους Νότιους Κυβερνήτες"- οι οποίοι ήταν πολύ μετριοπαθέστεροι από τους προκατόχους τους, και υποστηρικτές της φυλετικής ισοτιμίας και της επέκτασης των πολιτικών δικαιωμάτων των Αφροαμερικανών. Παρότι "προσωπικά αντίθετος" με την έκτρωση, μετά τη σημαδιακή απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου των ΗΠΑ Ρόι εναντίον Ουέιντ του 1973 (με αριθμό 410 US 113) ο Κάρτερ υποστήριξε τη νομιμοποιημένη έκτρωση. Δεν υποστήριξε αυξημένη ομοσπονδιακή χρηματοδότηση για τις υπηρεσίες έκτρωσης ως πρόεδρος και δέχθηκε κριτική από την Αμερικανική Ένωση Πολιτικών Ελευθεριών για το ότι δεν έκανε αρκετά για να βρει εναλλακτικές. Ο Κάρτερ βελτίωσε την αποδοτικότητα της κυβέρνησης συγχωνεύοντας περίπου 300 πολιτειακές υπηρεσίες σε 30 υπηρεσίες. Ένας από τους βοηθούς του αργότερα ανέφερε ότι ο Κυβερνήτης Κάρτερ "ήταν ακριβώς εκεί με εμάς, εργαζόμενος πολύ σκληρά, ερευνώντας πολύ βαθιά σε κάθε μικρό πρόβλημα. Ήταν το πρόγραμμα του και εργάσθηκε σε αυτό τόσο σκληρά όσο κανείς, και το τελικό προϊόν ήταν επιφανώς δικό του." Επεδίωξε επίσης μεταρρυθμίσεις μέσω του νομοθετικού σώματος, παρέχοντας ίση πολιτειακή βοήθεια σε σχολεία στις πλούσιες και τις φτωχές περιοχές της Τζόρτζια, ίδρυσε κοινοτικά κέντρα για τα διανοητικά ανάπηρα παιδιά, και αύξησε τα εκπαιδευτικά προγράμματα για τους κατάδικους. Ο Κάρτερ υπερηφανευόταν για ένα πρόγραμμα που παρουσίασε για τον διορισμό των δικαστών και των πολιτειακών κυβερνητικών αξιωματούχων. Υπό αυτό το πρόγραμμα, όλοι αυτοί οι διορισμοί βασίζονταν στην αξία, παρά στην πολιτική επιρροή. Το 1972, καθώς ο Γερουσιαστής των ΗΠΑ Τζορτζ ΜακΓκόβερν της Νότια Ντακότα έκανε εκστρατεία για το Δημοκρατικό χρίσμα για Πρόεδρος, ο Κάρτερ συγκάλεσε μια συνέντευξη επικαιρότητας στην Ατλάντα για να προειδοποιήσει ότι ο ΜακΓκόβερν ήταν μη εκλέξιμος. Ο Κάρτερ έκρινε τον ΜακΓκόβερν ως πολύ φιλελεύθερο στην εξωτερική και εσωτερική πολιτική, αλλά όταν το χρίσμα δόθηκε τελικά στον ΜακΓκόβερν, ο Κάρτερ προσπάθησε να γίνει ο υποψήφιος αντιπρόεδρος του. Κατά το Δημοκρατικό Εθνικό Συνέδριο 1972 υποστήριξε την υποψηφιότητα του Γερουσιαστή Χένρι Μ. Τζάκσον της Ουάσινγκτον. Ο Κάρτερ έλαβε 30 ψήφους στο Δημοκρατικό Εθνικό Συνέδριο στη χαοτική ψηφοφορία για τον Αντιπρόεδρο. Ο Μακ Γκόβερν πρόσφερε το χρίσμα στον Ριούμπιν Άσκιου, από τη γειτονική Φλόριντα και έναν από τους "νέους νότιους κυβερνήτες", αλλά εκείνος αρνήθηκε. Αφότου το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ ανέτρεψε τον νόμο περί θανατικής ποινής της Τζόρτζα το 1972, ο Κάρτερ γρήγορα πρότεινε η πολιτειακή νομοθεσία να αντικαταστήσει τη θανατική ποινή με ισόβια φυλάκιση (μια επιλογή που προηγουμένως δεν υπήρχε).Όταν το νομοθετικό σώμα της Τζόρτζια πέρασε ένα νόμο για τη θανατική ποινή, ο Κάρτερ, αν και εξέφρασε επιφυλάξεις για τη συνταγματικότητα του, υπέγραψε νέα νομοθεσία στις 28 Μαρτίου 1973 που επέτρεπε τη θανατική ποινή για τον φόνο, τον βιασμό και άλλα αδικήματα, και να εφαρμοσθούν δικαστικές διαδικασίες που συμμορφώνονταν με τις μόλις ανακοινωθείσες συνταγματικές απαιτήσεις. Το 1976, το Ανώτατο Δικαστήριο υποστήριξε τη νέα εφαρμογή της θανατικής ποινής στη Τζόρτζια για το αδίκημα του φόνου. Στην υπόθεση Κόκερ εναντίον Τζώρτζια, το Ανώτατο Δικαστήριο αποφάνθηκε ότι η θανατική ποινή ήταν αντισυνταγματική στο να εφαρμοσθεί για το βιασμό. Πολλοί στην Αμερική εξοργίσθηκαν από την καταδίκη σε ισόβια του Ουίλλιαμ Κάλλεϋ στο Φορτ Μπέννινγκ για τον ρόλο του στη Σφαγή του Μι Λάι· ο Κάρτερ θέσπισε την Ημέρα του Αμερικανού Μαχόμενου Άνδρα (American Fighting Man's Day) και ζήτησε από τους πολίτες της Τζόρτζια να οδηγούν επί μια εβδομάδα με αναμμένα τα φώτα προς υποστήριξη του Κάλλεϋ. Ο κυβερνήτης της Ιντιάνα ζήτησε όλες οι πολιτειακές σημαίες να κυματίζουν μεσίστιες για τον Κάλλεϋ, και οι κυβερνήτες της Γιούτα και του Μισισίπι επίσης διαφώνησαν με την ετυμηγορία.Παρά την πρότερη υποστήριξη του, ο Κάρτερ σύντομα έγινε πολέμιος της θανατικής ποινής, και κατά τη διάρκεια Προεδρικών εκστρατειών (όπως του προηγούμενου υποψηφίου Τζορτζ ΜακΓκόβερν και των δύο επόμενων υποψηφίων, του Ουόλτερ Μοντέιλ και του Μάικλ Δουκάκης), αυτό φάνηκε. Ο Κάρτερ είναι γνωστός για τη δημόσια αντίθεση του στη θανατική ποινή σε όλες τις μορφές της· στη διάλεξη του κατά την παραλαβή του Βραβείου Νόμπελ, ζήτησε την απαγόρευση της θανατικής ποινής. Ο Ρίτσαρντ Ράσσελ, νεότερος, τότε Αναπληρωτής πρόεδρος της Γερουσίας των Ηνωμένων Πολιτειών, πέθανε εν ενεργεία στις 21 Ιανουαρίου 1971. Ο Κάρτερ, μόλις εννέα ημέρες μετά την έναρξη της θητείας του ως κυβερνήτη, διόρισε τον πρόεδρο του πολιτειακού Δημοκρατικού Κόμματος Ντέιβιντ Χ. Γκάμπρελ για να αναπληρώσει την ημιτελή θητεία του Ράσσελ στη Γερουσία την 1η Φεβρουαρίου. Ο Γκάμπρελ ηττήθηκε στον επόμενο Δημοκρατικό προκριματικό από τον πιο συντηρητικό Σαμ Ναν. Το 1973, ενώ ήταν Κυβερνήτης της Τζόρτζια, ο Κάρτερ αρχειοθέτησε μια αναφορά για το περιστατικό με ΑΤΙΑ που του έτυχε το 1969 στο Διεθνές Γραφείο ΑΤΙΑ (International UFO Bureau) στην Οκλαχόμα Σίτι. Το 2007 ο Κάρτερ δήλωσε ότι δεν θυμόταν γιατί κατέθεσε αυτή την αναφορά και ότι πιστεύει ότι το έκανε μόνο επειδή του το ζήτησε ένα από τα παιδιά του. Επίσης δήλωσε ότι δεν πιστεύει ότι ήταν εξωγήινο διαστημικό σκάφος, αλλά μάλλον ήταν πιθανώς ένα είδος στρατιωτικού πειράματος που διεξαγόταν από μια παρακείμενη στρατιωτική βάση.Ο Κάρτερ εμφανίσθηκε ως πρώτος καλεσμένος του απογεύματος σε ένα επεισόδιο του σόου παιχνιδιών What's My Line in 1974, υπογράφοντας ως "X", από φόβο μήπως το όνομα του προδώσει το επάγγελμά του. Αφότου το επάγγελμά του προσδιορίσθηκε στην έβδομη από δέκα ερωτήσεις από τον Τζιν Σάλιτ, μίλησε σχετικά με την εισαγωγή παραγωγής ταινιών στην πολιτεία της Τζόρτζια, αναφέροντας το Deliverance, και το τότε ακόμη ακυκλοφόρητο The Longest Yard. Το 1974, ο Κάρτερ ήταν πρόεδρος των κογκρεσιακών εκστρατειών και των κυβερνητικών εκστρατειών της Εθνικής Δημοκρατικής Επιτροπής. Όταν ο Κάρτερ εισήλθε στους προεδρικούς προκριματικούς του Δημοκρατικού Κόμματος το 1976, θεωρείτο ότι είχε μικρή πιθανότητα εναντίον εθνικά πιο διάσημων πολιτικών. Είχε αναγνώριση ονόματος μόνο 2%. Όταν είπε στην οικογένεια του την πρόθεσή του να διαγωνιστεί για Πρόεδρος, η μητέρα του ρώτησε, "Πρόεδρος τίνος;" Το σκάνδαλο Γουότεργκεϊτ ήταν ακόμη φρέσκο στο μυαλό των ψηφοφόρων, και έτσι η θέση του ως αουτσάιντερ, μακριά από την Ουάσινγκτον, Π.Κ., έγινε ένα προσόν. Το κεντρικό σημείο της πλατφόρμας της εκστρατείας του ήταν η κυβερνητική αναδιοργάνωση. Ο Κάρτερ έγινε το φαβορί νωρίς με τη νίκη του στους προκριματικούς της Αϊόβα και του προκριματικοί του Νιου Χάμσαϊρ. Χρησιμοποίησε μια στρατηγική δύο σκελών: Στον Νότο, ο οποίος σιωπηρά είχε συνταχθεί με τον Τζορτζ Ουάλλας της Αλαμπάμα, ο Κάρτερ διαγωνίσθηκε ως μετριοπαθής ντόπιος. Όταν η δύναμη του Ουάλλας εξαντλήθηκε, ο Κάρτερ σάρωσε την περιοχή. Στον Βορρά, ο Κάρτερ απευθύνθηκε κυρίως σε συντηρητικούς Χριστιανούς και αγροτικούς ψηφοφόρους και είχε μικρή πιθανότητα να κερδίσει την πλειοψηφία στις περισσότερες πολιτείες. Κέρδισε αρκετές Βόρειες πολιτείες κτίζοντας το μεγαλύτερο ενιαίο μπλοκ. Η στρατηγική του Κάρτερ επικεντρωνόταν στο να φτάσει σε μια περιοχή προτού ένας άλλος υποψήφιος επεκτείνει την επιρροή του εκεί. Ταξίδεψε πάνω από 50.000 μίλια, επισκέφθηκε 37 πολιτείες, και εκφώνησε πάνω από 200 λόγους προτού οποιοιδήποτε άλλοι υποψήφιοι καν ανακοινώσουν ότι ήταν στην κούρσα. Αρχικά εξοστρακισμένος ως περιφερειακός υποψήφιος, ο Κάρτερ αποδείχθηκε ο μόνος Δημοκρατικός με μια αληθινά εθνική στρατηγική, και τελικά κέρδισε το χρίσμα. Τα εθνικά μέσα ενημέρωσης ανακάλυψαν και προώθησαν τον Κάρτερ, όπως επισημαίνει ο Λώρενς Σόουπ στο βιβλίο του The Carter Presidency and Beyond (1980). Ο Κάρτερ έδωσε συνέντευξη στον Ρόμπερτ Σέερ του Playboy για την έκδοση του Νοεμβρίου 1976, η οποία κυκλοφόρησε στα καταστήματα δύο εβδομάδες πριν την εκλογή. Παραμένει ο μόνος Αμερικανός πρόεδρος που έδωσε συνέντευξη σε αυτό το περιοδικό. Μέχρι και τις 26 Ιανουαρίου 1976 ο Κάρτερ ήταν η πρώτη επιλογή μόνο του 4% των Δημοκρατικών υποψηφίων, σύμφωνα με μια δημοσκόπηση της Γκάλοπ. Ωστόσο, στα μέσα Μαρτίου 1976 είχε αναδειχθεί ως πρώτη επιλογή για τους Δημοκρατικούς, ενώ προηγούταν του προέδρου Φορντ για λίγες ποσοστιαίες μονάδες, σύμφωνα με τον Σόουπ. Επέλεξε τον Γερουσιαστή Ουόλτερ Φ. Μοντέιλ ως συνυποψήφιο. Προέβη σε επιθέσεις προς τον Ουάσινγκτον στις ομιλίες του και προσέφερε μια θρησκευτική αλοιφή για τα τραύματα του έθνους.Ο Κάρτερ άρχισε τον αγώνα με μια ευμεγέθη διαφορά επί του Φορντ, ο οποίος μπόρεσε να μικρύνει τη διαφορά κατά την πορεία της εκστρατείας, αλλά ήταν ανίκανος να αποτρέψει τον Κάρτερ από το να τον νικήσει οριακά στις 2 Νοεμβρίου 1976. Ο Κάρτερ κέρδισε τη λαϊκή ψήφο με 50,1 % έναντι 48% του Φορντ ενώ έλαβε 297 εκλεκτορικές ψήφους έναντι 240 του Φορντ. Η εκλεκτορική ψήφος ήταν τόσο εγγύς που αν ο Φορντ είχε κερδίσει το Τέξας και το Αρκάνσας (αντί για τον Κάρτερ), ο Φορντ θα είχε κερδίσει την εκλογή. Ο Κάρτερ έγινε ο πρώτος υποψήφιος από τον Βαθύ Νότο που εκλέχθηκε Πρόεδρος μετά την εκλογή του 1848. Ο Κάρτερ κέρδισε λιγότερες πολιτείες από τον Φορντ—23 πολιτείες έναντι 27 για τον ηττημένο Φορντ—αλλά κέρδισε το μεγαλύτερο ποσοστό λαϊκής ψήφου (50,1 %) από κάθε μη εν ενεργεία πρόεδρο μετά τον Ντουάιτ Αϊζενχάουερ, και μόνο μισή εκατοστιαία μονάδα λιγότερο από αυτό με το οποίο θα τον νικούσε ο Ρόναλντ Ρέιγκαν το 1980. O Τζίμι Κάρτερ ορκίστηκε Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών στις 20 Ιανουαρίου 1977. Μία από τις πρώτες πράξεις του ως πρόεδρος ήταν να εκδώσει προεδρικό διάταγμα με το οποίο χορηγούνταν αμνηστία σε όλους τους αρνητές στράτευσης του Πολέμου του Βιετνάμ, πολλοί από τους οποίους είχαν καταδικαστεί σε βαριές ποινές κάθειρξης.Ο Κάρτερ, εκλέχθηκε και επικράτησε επί του εν ενεργεία Προέδρου Τζέραλντ Φορντ το 1976. Η θητεία του ήταν περίοδος συνεχιζόμενου πληθωρισμού και ύφεσης, καθώς και ενεργειακής κρίσης. Στις 7 Ιανουαρίου 1980, ο Κάρτερ υπέγραψε το Law H.R. 5860 aka Public Law 96-185 γνωστό ως The Chrysler Corporation Loan Guarantee Act of 1979 διασώζοντας την Chrysler Corporation και ακύρωσε αυξήσεις των στρατιωτικών πληρωμών κατά τη διάρκεια μιας περιόδου υψηλού πληθωρισμού και κυβερνητικών ελλειμμάτων. Ενώ προσπάθησε να διευθετήσει τις διάφορες συγκρούσεις στο κόσμο, πιο ορατά στη Μέση Ανατολή καταλήγοντας στην υπογραφή των Συμφωνιών του Καμπ Ντέιβιντ, δίνοντας πίσω το Κανάλ του Παναμά και υπογράφοντας τη συνθήκη μείωσης των πυρηνικών όπλων SALT II με τον Σοβιετικό ηγέτη Λεονίντ Μπρέζνιεφ, το τελευταίο έτος της προεδρίας του αμαυρώθηκε από την Ιρανική κρίση των ομήρων, η οποία συνεισέφερε στην ήττα του στην εκστρατεία επανεκλογής του το 1980 ενάντια στον Ρόναλντ Ρήγκαν. Στην εσωτερική πολιτική, η προεδρία του Κάρτερ σημαδεύτηκε από οικονομική ύφεση στο εσωτερικό των ΗΠΑ, με αυξανόμενες τιμές στασιμοπληθωρισμού, έναν συνδυασμό υψηλού νομισματικού πληθωρισμού, υψηλής ανεργίας και χαμηλού ρυθμού ανάπτυξης. Το έτος 1977 σημαδεύτηκε από την ενεργειακή κρίση, με τον Κάρτερ να υπογράφει τον Αύγουστο του 1977 διάταγμα ίδρυσης του Υπουργείου Ενέργειας. Ο Κάρτερ προσπάθησε να μεταρρυθμίσει την ενεργειακή πολιτική των ΗΠΑ, δίνοντας έμφαση στην αποθήκευση ενεργειακών αποθεμάτων, την ανάπτυξη νέων τεχνολογιών και τον έλεγχο των τιμών. Παρόλα αυτά συνάντησε την αντίδραση του Κογκρέσου, με το οποίο συγκρούστηκε σε πολλές περιπτώσεις. Το 1979 ξέσπασε σοβαρή ενεργειακή κρίση στις ΗΠΑ, με μεγάλη αύξηση των τιμών του πετρελαίου , κάτι που είχε ως συνέπεια τη δημιουργία μεγάλης αναταραχής στην αμερικανική αγορά καθώς μεγάλος αριθμός πολιτών έσπευδε να αγοράσει πετρέλαιο για τα οχήματά τους, δημιουργώντας ελλείψεις καυσίμων. Στις 18 Απριλίου 1977 ο Κάρτερ εκφώνησε τηλεοπτική ομιλία όπου διακήρυξε ότι η ενεργειακή κρίση στις ΗΠΑ κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1970 ήταν το ηθικό ισοδύναμο του πολέμου. Ο Κάρτερ έγραψε ότι η πιο έντονη και κλιμακούμενη αντιπολίτευση στις πολιτικές του προήλθε από τη φιλελεύθερη πτέρυγα του Δημοκρατικού Κόμματος, την οποία απέδιδε στη φιλοδοξία του Τεντ Κέννεντι να τον αντικαταστήσει ως πρόεδρος. Ο Κέννεντι, αρχικά υπέρ του σχεδίου υγείας του Κάρτερ, απέσυρε την υποστήριξη του από το νομοθέτημα στα τελευταία επίπεδα· Ο Κάρτερ ισχυρίζεται ότι αυτό έγινε εν αναμονή της υποψηφιότητας του ίδιου του Κέννεντι, και όταν δεν κέρδισε, αυτή η τακτική ανέβαλε την καθολική υγειονομική περίθαλψη για δεκαετίες.Η εκστρατεία του Κάρτερ για επανεκλογή το 1980 ήταν μία από τις δυσκολότερες, και λιγότερο επιτυχείς, στην ιστορία. Αντιμετώπισε ισχυρές προκλήσεις από τον δεξιό (Ρόναλντ Ρέιγκαν), τον κεντρώο (Τζον Μπ. Άντερσον), και τον αριστερό (Τεντ Κέννεντι). Έπρεπε να διαγωνιστεί ενάντια στην ίδια του την πληγείσα από στασιμοπληθωρισμό οικονομία. Αποξένωσε τους φιλελεύθερους σπουδαστές κολεγίων, οι οποίοι αναμενόταν να είναι η βάση του, επαναφέροντας την υποχρεωτική στρατιωτική θητεία. Ηττήθηκε από τον Ρόναλντ Ρέιγκαν. Η θητεία του Κάρτερ έληξε στις 20 Ιανουαρίου 1981, όταν τον διαδέχθηκε στο προεδρικό αξίωμα ο Ρόναλντ Ρέιγκαν. Το 1982, ίδρυσε το φιλανθρωπικό ίδρυμα Κέντρο Κάρτερ, που είχε ως σκοπό την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ανά τον κόσμο και την καταπολέμηση μολυσματικών ασθενειών. Ο Κάρτερ διατέλεσε μέλος πολλών επιτροπών παρακολούθησης τήρησης δημοκρατικών διαδικασιών σε εκλογές σε διάφορα κράτη του κόσμου. Το 1994 πραγματοποίησε ένα ταξίδι στη Βόρεια Κορέα, όπου συνάντησε τον ηγέτη της Κιμ Ιλ-σονγκ και διεξήγαγαν συνομιλίες . Το 2002 επισκέφθηκε την Κούβα, με την επίσκεψή του να αποτελεί την πρώτη ενός τόσο υψηλόβαθμου Αμερικανού πολιτικού από το 1959. Το 2002, ο Κάρτερ τιμήθηκε με το Βραβείο Νόμπελ Ειρήνης για το σύνολο του έργου του με το Κέντρο Κάρτερ, ενώ έχει τιμηθεί με πληθώρα άλλων βραβείων. Σήμερα, σε ηλικία 98 ετών ο Κάρτερ είναι ο μακροβιότερος σε ηλικία Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών στην ιστορία, ο μεγαλύτερος εν ζωή πρώην Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής και αυτός με τη μακρύτερη συνταξιοδότηση από το προεδρικό αξίωμα. Allen, Gary. Jimmy Carter, Jimmy Carter, '76 Press, 1976. Berggren, D. Jason and Rae, Nicol C. "Jimmy Carter and George W. Bush: Faith, Foreign Policy, and an Evangelical Presidential Style." Presidential Studies Quarterly 2006 36(4): 606–632. Issn: 0360-4918 Busch, Andrew E. Reagan's Victory: The Presidential Election of 1980 and the Rise of the Right, (2005) online review by Michael Barone Freedman, Robert. "The Religious Right and the Carter Administration." Historical Journal 2005 48(1): 231–260. Issn: 0018-246x Godbold, Jr., E. Stanly. Jimmy and Rosalynn Carter: The Georgia Years, 1924–1974 (Oxford University Press; 2010) 354 pages New York Times article TOPICS; Thermostatic Legacy, January 1, 1981, Thursday (NYT); Editorial Desk Late City Final Edition, Section 1, Page 18, Column 1 Harris, David (2004). The Crisis: the President, the Prophet, and the Shah—1979 and the Coming of Militant Islam. Little, Brown. «Regarding the failed Iranian mission to rescue the American hostages». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 10 Ιουνίου 2020. Bourne, Peter G. (1997). Jimmy Carter: A Comprehensive Biography From Plains to Post-Presidency. New York: Scribner. ISBN 0-684-19543-7. Clymer, Kenton. "Jimmy Carter, Human Rights, and Cambodia." Diplomatic History 2003 27(2): 245–278. Issn: 0145-2096 Dumbrell, John (1995). The Carter Presidency: A Re-evaluation (2η έκδοση). Manchester: Manchester University Press. ISBN 0-7190-4693-9. Fink, Gary M. (1998). Hugh Davis Graham, επιμ. The Carter Presidency: Policy Choices in the Post-New Deal Era. Lawrence: University Press of Kansas. ISBN 0-7006-0895-8. Flint, Andrew R.; Joy Porter (Μάρτιος 2005). «Jimmy Carter: The re-emergence of faith-based politics and the abortion rights issue». Presidential Studies Quarterly 35 (1): 28–51. doi:10.1111/j.1741-5705.2004.00234.x. https://archive.org/details/sim_presidential-studies-quarterly_2005-03_35_1/page/28. Gillon, Steven M. (1992). The Democrats' Dilemma: Walter F. Mondale and the Liberal Legacy. New York: Columbia University Press. ISBN 0-231-07630-4. Glad, Betty (1980). Jimmy Carter: In Search of the Great White House. New York: W. W. Norton. ISBN 0-393-07527-3. Hahn, Dan F. (1992). «The rhetoric of Jimmy Carter, 1976–1980». Στο: in Theodore Windt and Beth Ingold. Essays in Presidential Rhetoric (3η έκδοση). Dubuque, Iowa: Kendall/Hunt. σελίδες 331–365. ISBN 0-8403-7568-9. Hargrove, Erwin C. (1988). Jimmy Carter as President: Leadership and the Politics of the Public Good. Baton Rouge: Louisiana State University Press. ISBN 0-8071-1499-5. Jones, Charles O. (1988). The Trusteeship Presidency: Jimmy Carter and the United States Congress. Baton Rouge: Louisiana State University Press. ISBN 0-8071-1426-X. Jorden, William J. (1984). Panama Odyssey. Austin: University of Texas Press. ISBN 0-292-76469-3. Kaufman, Burton I. (1993). The Presidency of James Earl Carter, Jr. Lawrence: University Press of Kansas. ISBN 0-7006-0572-X. Kucharsky, David (1976). The Man From Plains: The Mind and Spirit of Jimmy Carter. New York: Harper & Row. ISBN 0-06-064891-0. Mattson, Kevin (2010). What the Heck Are You Up To, Mr. President?: Jimmy Carter, America's 'Malaise,' and the Speech That Should Have Changed the Country. Foreword by Hendrik Hertzberg. USA: Bloomsbury. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2 Απριλίου 2012. Morgan, Iwan. "Jimmy Carter, Bill Clinton, and the New Democratic Economics." Historical Journal 2004 47(4): 1015–1039. Issn: 0018-246x Ribuffo, Leo P. (1989). «God and Jimmy Carter». Στο: in M. L. Bradbury· James B. Gilbert. Transforming Faith: The Sacred and Secular in Modern American History. New York: Greenwood Press. σελίδες 141–159. ISBN 0-313-25707-8. Ribuffo, Leo P. (1997). «'Malaise' revisited: Jimmy Carter and the crisis of confidence». Στο: John Patrick Diggins. The Liberal Persuasion: Arthur Schlesinger, Jr. and the Challenge of the American Past. Princeton: Princeton University Press. σελίδες 164–185. ISBN 0-691-04829-0. Rosenbaum, Herbert D. (1994). Alexej Ugrinsky, επιμ. The Presidency and Domestic Policies of Jimmy Carter. Westport, Conn.: Greenwood Press. σελίδες 83–116. ISBN 0-313-28845-3. Schram, Martin (1977). Running for President, 1976: The Carter Campaign. New York: Stein and Day. ISBN 0-8128-2245-5. Schmitz, David F. and Walker, Vanessa. "Jimmy Carter and the Foreign Policy of Human Rights: the Development of a Post-cold War Foreign Policy." Diplomatic History 2004 28(1): 113–143. Issn: 0145-2096 Strong, Robert A. (Φθινόπωρο 1986). «Recapturing leadership: The Carter administration and the crisis of confidence». Presidential Studies Quarterly 16 (3): 636–650. Strong, Robert A. (2000). Working in the World: Jimmy Carter and the Making of American Foreign Policy. Baton Rouge: Louisiana State University Press. ISBN 0-8071-2445-1. White, Theodore H. (1982). America in Search of Itself: The Making of the President, 1956–1980. New York: Harper & Row. ISBN 0-06-039007-7. Witcover, Jules (1977). Marathon: The Pursuit of the Presidency, 1972–1976. New York: Viking Press. ISBN 0-670-45461-3. Περαιτέρω πληροφορίες:Βιβλιογραφία του Τζίμμυ Κάρτερ Califano, Joseph A., Jr. Governing America: An insider's report from the White House and the Cabinet. 1981 Jordan, Hamilton. Crisis: The Last Year of the Carter Presidency. 1982 Lance, Bert. The Truth of the Matter: My Life in and out of Politics. 1991 Jimmy Carter Library and Museum The Carter Center: Advancing Human Rights and Alleviating Suffering Oral History Interview with Jimmy Carter from Oral Histories of the American South Jimmy and Rosalynn Carter Partnership Foundation Text and Audio of Carter's Crisis of Confidence (Malaise) Speech Text and Notes to Carter's Undelivered Energy Speech «Interpretive essay in New Georgia Encyclopedia». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 18 Νοεμβρίου 2007. Website about Jimmy and Rosalynn Carter Jimmy Carter's Visit to Cuba – May 12–17, 2002 Wit and Wisdom of Jimmy Carter – slideshow by Life magazine Extensive collection of Oral History Transcripts on the Carter Administration from the Miller Center of Public Affairs (UVa) Oral History Interview with President Jimmy Carter, May 4, 1993 Georgia's Political Heritage Program, Digital Library of Georgia Extensive essay on Jimmy Carter and shorter essays on each member of his cabinet and First Lady from the Miller Center of Public Affairs «Jimmy Carter». American Presidents: Life Portraits. C-SPAN. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 6 Φεβρουαρίου 2015. Biography, via whitehouse.gov «Biography». Britannica.com. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 3 Ιανουαρίου 2008. «Biography». ourgeorgiahistory.com. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 10 Απριλίου 2012. Navy Years, via submarinehistory.com War and Peace in the Nuclear Age Inaugural Address of Jimmy Carter Αρχειοθετήθηκε 2006-09-26 στο Wayback Machine. via re-quest.net Encyclopaedia Britannica, Jimmy Carter The White House, Jimmy Carter State of the Union Addresses: 1978, 1979, 1980, 1981 (written message) at UCSB's American Presidency Project Nobel lecture, Oslo, Norway (December 10, 2002) Nobel Prize for Carter About the malaise speech, via PBS «The malaise speech text». PBS. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 18 Ιανουαρίου 2011. The 1980 October Surprise "The US President was here"– about Carterpuri, a village in Haryana, India named after President Carter Instruments of Statecraft: US Guerrilla Warfare, Counterinsurgency, and Counterterrorism, 1940–1990 Chap. 3 The Carter Years Korea Society Podcast: A Moment of Crisis: Jimmy Carter's 1994 Mission to Pyongyang Έργα του/της Jimmy Carter στο Project Gutenberg Jimmy Carter στην IMDb Jimmy Carter's thoughts on Earth Day 2006 Jimmy Carter's op/ed commentaries for Project Syndicate Interview with Jimmy Carter (August 2006) Interview with Jimmy Carter on Current Campaign (April 2007) Interview with Jimmy Carter (April 2007) on Speaking of Faith with Krista Tippett Jimmy Carter on The Hour with George Stroumboulopoulos
Ο Τζέιμς Ερλ «Τζίμι» Κάρτερ (αγγλικά: James Earl "Jimmy" Carter Jr, 1 Οκτωβρίου 1924) είναι Αμερικανός πολιτικός, ο οποίος διατέλεσε 39ος Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών (1977–1981) και ήταν ο παραλήπτης του βραβείου Νόμπελ Ειρήνης το 2002, ο μόνος Πρόεδρος των ΗΠΑ που έλαβε αυτό το βραβείο αφότου άφησε το αξίωμα του. Προτού γίνει Πρόεδρος, ο Κάρτερ υπηρέτησε ως αξιωματούχος του Ναυτικού των ΗΠΑ, ήταν αγρότης, υπηρέτησε δύο θητείες ως Πολιτιειακός Γερουσιαστής στην Τζόρτζια (1963-1967) και μία ως Κυβερνήτης της Τζόρτζια (1971–1975).Ως Πρόεδρος, ο Κάρτερ δημιούργησε δύο νέα κυβερνητικού επιπέδου υπουργεία (στα αγγλικά των ΗΠΑ ονομάζoνται departments, δηλαδή τμήματα): το Υπουργείο Ενέργειας και το Υπουργείο Εκπαίδευσης. Εγκαθίδρυσε μια εθνική ενεργειακή πολιτική που περιελάμβανε τη διατήρηση, τον έλεγχο των τιμών, και τις νέες τεχνολογίες. Στα εξωτερικά ζητήματα, ο Κάρτερ επεδίωξε τις Συμφωνίες του Καμπ Ντέιβιντ, τις Συνθήκες του Καναλιού του Παναμά, τον δεύτερο γύρο των Συνομιλιών Περιορισμού Στρατηγικών Όπλων (SALT II), και επέστρεψε τη Ζώνη του Καναλιού του Παναμά στον Παναμά. Σε όλη την καριέρα του, ο Κάρτερ επίμονα έδινε έμφαση στα ανθρώπινα δικαιώματα. Ανέλαβε το αξίωμα του σε περίοδο διεθνούς στασιμοπληθωρισμού, ο οποίος παρέμεινε σε όλη τη θητεία του. Το τέλος της προεδρικής του θητείας σημαδεύτηκε από την Ιρανική κρίση ομηρίας του 1979-1981, την ενεργειακή κρίση του 1979, το πυρηνικό ατύχημα του Νησιού των Τριών Μιλίων, τη Σοβιετική εισβολή στο Αφγανιστάν (στο τέλος του 1979), το μποϋκοτάζ των Θερινών Ολυμπιακών Αγώνων της Μόσχας του 1980 από την πλευρά των Ηνωμένων Πολιτειών και την έκρηξη του όρους Αγία Ελένη του 1980. Μέχρι το 1980, η δημοτικότητα του Κάρτερ είχε διαβρωθεί. Επιβίωσε από μια προκριματική αναμέτρηση ενάντια στον Τεντ Κέννεντι για το χρίσμα του Δημοκρατικού Κόμματος στις εκλογές του 1980, αλλά έχασε στις εκλογές από τον Ρεπουμπλικανό υποψήφιο Ρόναλντ Ρέιγκαν. Στις 20 Ιανουαρίου 1981, λεπτά μετά τη λήξη της θητείας του Κάρτερ, οι 52 Αμερικανοί αιχμάλωτοι στην πρεσβεία των ΗΠΑ στην Τεχεράνη ελευθερώθηκαν, τερματίζοντας την 444ήμερη κρίση ομηρίας στο Ιράν.Αφότου άφησε το αξίωμα του, ο Κάρτερ και η σύζυγος του Ρόζαλιν ίδρυσαν το κέντρο Κάρτερ το 1982, μία μη κυβερνητική, μη κερδοσκοπική οργάνωση που λειτουργεί για την προαγωγή των ανθρώπινων δικαιωμάτων. Έχει ταξιδέψει εκτεταμένα για να διεξάγει ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις, να είναι παρατηρητής εκλογών, και να προάγει την πρόληψη ασθενειών και την εκρίζωση τους στις αναπτυσσόμενες χώρες. Ο Κάρτερ είναι πρόσωπο κλειδί στην επιχείρηση Καταφύγιο για την Ανθρωπότητα (Habitat for Humanity), και επίσης παραμένει ιδιαίτερα ενεργός στην Παλαιστινιακή Διένεξη. Τον Μάρτιο 2012, δύο μήνες πριν ο πρόεδρος Μπάρακ Ομπάμα ανακοινώσει ότι είναι υπέρ του γάμου των ομοφυλοφίλων, ο Κάρτερ δήλωσε πως είναι υπέρ του να επιτρέπεται να παντρεύονται τα ομοφυλόφιλα ζευγάρια.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B6%CE%AF%CE%BC%CE%B9_%CE%9A%CE%AC%CF%81%CF%84%CE%B5%CF%81
Γκλενφάμπα
Τζέρμαν (German) (Πηλ) Πάτρικ Μαρόουν (Marown) Η Γκλενφάμπα συνορεύει βορειοανατολικά με τη Μάικλ, ανατολικά με τη Μέση περιφέρεια, και νοτιοδυτικά με τη Ράσεν. Πηλ (πρωτεύουσα) Ντάλμπι Γκλεν Βάιν Άγιος Ιωάννης Φοξντέιλ
Η Γκλενφάμπα (αγγλικά: Glenfaba, μανξ: Glion Faba) είναι μία από τις 6 περιφέρειες της Νήσου του Μαν. Πρωτεύουσα είναι η Πηλ (Peel). Η Γκλενφάμπα βρίσκεται στο νοτιοδυτικό τμήμα του νησιού.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%BA%CE%BB%CE%B5%CE%BD%CF%86%CE%AC%CE%BC%CF%80%CE%B1
Dream Theater
Οι Dream Theater σχηματίστηκαν το 1985 από τον κιθαρίστα Τζον Πετρούτσι, τον μπασίστα Τζον Μιανγκ και το ντράμερ Μάικ Πορτνόι καθώς σπούδαζαν στο Κολέγιο Μπέρκλι στη Βοστώνη. Ο Κέβιν Μουρ, φίλος του Πετρούτσι από το σχολείο (παλαιότερα έπαιζαν στο ίδιο συγκρότημα), προτάθηκε για να παίζει πλήκτρα, ενώ ο Κρις Κόλινς ανέλαβε τα φωνητικά. Οι πέντε τους κατέληξαν στο όνομα "Majesty" για το νέο τους συγκρότημα (ένα όνομα εμπνευσμένο από την περιγραφή του Πορτνόι για το τελικό μέρος του "Bastille Day" των Rush) και οι τρεις μαθητές του Μπέρκλι άφησαν τη σχολή για να συγκεντρωθούν στο συγκρότημα. Η πρώτη αξιοσημείωτη δισκογραφική τους δουλειά ήταν τα "Majesty Demos", μια συλλογή από ιδέες και ντεμο που είχαν κυκλοφορήσει το 1986. Η αρχική εκτύπωση χιλίων αντιτύπων ξεπουλήθηκε μέσα σε έξι μήνες. Το Νοέμβριο του 1985, μερικούς μόνο μήνες μετά τη δημιουργία του συγκροτήματος, ο Κόλινς αποχώρησε λόγω καλλιτεχνικών διαφορών με τα άλλα μέλη. Μετά από ένα χρόνο έρευνας για αντικαταστάτη, ο Τσάρλι Ντομινίτσι που ήταν πολύ πιο μεγάλος και έμπειρος από όλους τους υπόλοιπους, έκανε μια επιτυχημένη οντισιόν και προσχώρησε στους Majesty. Με τη σταθερότητα που έφερε ο ερχομός του Ντομινίτσι στο συγκρότημα, οι Majesty άρχισαν να παίζουν σε πολλούς χώρους στη Νέα Υόρκη και στην ευρύτερη περιοχή, γεγονός που επέφερε μία αξιόλογη ποσότητα έκθεσης στον κόσμο, για τα δεδομένα ενός συγκροτήματος που δεν είχε κυκλοφορήσει ακόμη δίσκο. Λίγο μετά την προσχώρηση του Ντομινίτσι, υποχρεώθηκαν να αλλάξουν το όνομα τους όταν κάποιο άλλο συγκρότημα με το όνομα Majesty απείλησε πως θα κινηθεί νομικά εναντίον τους. Πολλά ονόματα προτάθηκαν, μέχρι που ο πατέρας του Πορτνόι τους πρότεινε το όνομα Dream Theater, το όνομα ενός πρόσφατα κατεδαφισμένου σινεμά στο Μόντερεϊ της Καλιφόρνια. Υπέγραψαν το πρώτο τους δισκογραφικό συμβόλαιο με τη "Mechanic Records" το 1988 και ξεκίνησαν τις ηχογραφήσεις του πρώτου τους άλμπουμ.Το "When Dream And Day Unite" κυκλοφόρησε το 1989, κάνοντας μια λιγότερο κραυγαλέα είσοδο από αυτήν που περίμεναν τα μέλη του συγκροτήματος. Η "Mechanic" κατέληξε στο να σπάσει την πλειονότητα των οικονομικών υποσχέσεων που είχε κάνει με το συγκρότημα πριν την υπογραφή του συμβολαίου τους, γεγονός που τους υποχρέωσε να κάνουν συναυλίες με στόχο να προωθήσουν τη δουλειά τους. Η περιοδεία για τον δίσκο αποτελούταν από πέντε μόνο συναυλίες στην ευρύτερη περιοχή της Νέας Υόρκης και στο Ρόουντ Άιλαντ. Μετά την τέταρτη συναυλία, ο Ντομινίτσι απολύθηκε. Παρ' όλα αυτά, οι Marillion ζήτησαν από τους Dream Theater να ανοίξουν μία συναυλία τους στο "Ritz" της Νέας Υόρκης και δόθηκε η ευκαιρία στον Ντομινίτσι να τραγουδήσει για τελευταία φορά με τους Dream Theater. Θα περνούσαν ακόμη δύο χρόνια μέχρι να βρεθεί νέος τραγουδιστής για το συγκρότημα. Έπειτα από την απόλυση του Ντομινίτσι, οι Dream Theater έσπασαν επιτυχώς το συμβόλαιο με τη "Mechanic" και ξεκίνησαν τη σύνθεση νέου υλικού για το επόμενο τους άλμπουμ, ενώ άρχισαν ακροάσεις για την εύρεση τραγουδιστή. Στο διάστημα αυτής της αναζήτησης, έγραψαν την πλειονότητα της μουσικής που θα αποτελούσε τον δεύτερο δίσκο τους, "Images And Words". Πάνω από 200 καλλιτέχνες έκαναν ακρόαση στα πλαίσια της αναζήτησης νέου τραγουδιστή, ανάμεσά τους και ο πρώην τραγουδιστής των Fates Warning, Τζον Αρτς, αλλά όλοι τους απορρίφθηκαν για διάφορους λόγους. Το 1991, κατέφθασε μία κασέτα από τον τραγουδιστή του καναδέζικου σχήματος Winter Rose, Κέβιν Τζέιμς ΛαΜπρι, ο οποίος μετέβη απευθείας στη Νέα Υόρκη για μία κανονική ακρόαση. Έπειτα από ένα σύντομο jam session, προσελήφθη ως πλήρες μέλος του συγκροτήματος και άρχισε να χρησιμοποιεί το μεσαίο του όνομα, Τζέιμς, για να αποφευχθεί σύγχυση με τον Κέβιν Μουρ. Μέσα στους επόμενους μήνες, το συγκρότημα ξεκίνησε και πάλι τις ζωντανές εμφανίσεις, με τον ΛαΜπρι να δουλεύει πάνω στα φωνητικά μέρη όλης της μουσικής που είχε γραφτεί ως εκείνο το σημείο. Η ATCO Records (τώρα "EastWest Records") υπέγραψε με τους Dream Theater ένα συμβόλαιο για επτά άλμπουμ και ένα ντέμο τριών τραγουδιών (αργότερα έγινε διαθέσιμο ως "The ATCO Demos" μέσω του fan club του συγκροτήματος).Το πρώτο άλμπουμ που κυκλοφόρησαν έχοντας υπογράψει το νέο συμβόλαιο, ήταν το "Images And Words" το 1992, το πρώτο από πολλά άλμπουμ που ηχογραφήθηκε στα "BearTracks Studios". Το τραγούδι "Pull Me Under" έλαβε πολλές ραδιοφωνικές μεταδόσεις και είχε ως αποτέλεσμα να κυκλοφορήσει ένα βιντεοκλίπ για την προώθησή του.Η επιτυχία του "Pull Me Under", συνδυαζόμενη με τις μακρόχρονες περιοδείες στις Ηνωμένες Πολιτείες και την Ιαπωνία, βοήθησε το "Images And Words" να γίνει χρυσό στην Αμερική και πλατινένιο στην Ιαπωνία.. Θεωρείται ακόμη και σήμερα το πιο εμπορικά επιτυχημένο άλμπουμ τους. Το 1993, ακολούθησε μία περιοδεία στην Ευρώπη, η οποία περιελάμβανε μια συναυλία στο γνωστό "Marquee Jazz Club" του Λονδίνου. Η συναυλία ηχογραφήθηκε και κυκλοφόρησε ως "Live At The Marquee", ο πρώτος επίσημος ζωντανά ηχογραφημένος δίσκος των Dream Theater. Ακόμη κυκλοφόρησαν ένα βίντεο με τμήματα από τις συναυλίες στην Ιαπωνία (μαζί με κάποιες σκηνές από τα παρασκήνια της περιοδείας), που ονομάστηκε "Images and Words: Live in Tokyo". Οι Dream Theater επέστρεψαν στο στούντιο τον Μάιο του 1994. Ήταν η πρώτη φορά που το συγκρότημα, έγραφε μουσική ως ενιαίο σώμα, με μοναδικό στόχο την κυκλοφορία ενός δίσκου, καθώς το "Images And Words" είχε γραφτεί εξ ολοκλήρου χωρίς τραγουδιστή, ενώ το μέλλον του ήταν αβέβαιο σχετικά με την ηχογράφηση του. Το "Awake" κυκλοφόρησε τον Οκτώβριο του 1994. Χαρακτηρίστηκε από έναν ευκρινώς σκληρότερο ήχο από τις προηγούμενες κυκλοφορίες, γεγονός που πιθανότατα ενέτεινε τόσο τις θετικές, όσο και τις αρνητικές κριτικές του. Λίγο πριν τη μίξη του δίσκου, ο Μουρ ανακοίνωσε στους υπολοίπους ότι επιθυμούσε να επικεντρωθεί στα δικά του μουσικά σχέδια και πώς θα αποχωρούσε από τους Dream Theater. Εξ αποτελέσματος, το συγκρότημα έπρεπε να βρει έναν αντικαταστάτη πριν σχεδιάσει την επόμενη περιοδεία του. Ο Τζόρνταν Ρούντες, ένας ανερχόμενος κιμπορντίστας, σχετικά άγνωστος εκείνη την εποχή στους ροκ κύκλους, προσκλήθηκε για να παίξει μια οντισιόν με τους Dream Theater, με την ελπίδα να εισέλθει στο συγκρότημα. Η συναυλία στο Μπέρμπανκ της Καλιφόρνια, πήγε καλά αλλά ο Ρούντες αποφάσισε αντ' αυτού να δεχτεί μια πρόσκληση από τους Dixie Dregs. Ο Ντέρεκ Σέρινιαν προσελήφθη ως προσωρινός αντικαταστάτης του Μουρ. Όταν πια είχε ολοκληρωθεί η περιοδεία για την προώθηση του "Awake", ο Σέρινιαν είχε γίνει πια πλήρες μέλος του συγκροτήματος. Η νέα σύνθεση του συγκροτήματος αποφάσισε να κυκλοφορήσει το ΕΡ "A Change Of Seasons", του οποίου το ομώνυμο κομμάτι είχε ηχογραφηθεί το 1989 και οι Dream Theater είχαν σαν σκοπό να το συμπεριλάβουν στο "Images And Words", κάτι που αναβλήθηκε λόγω της διάρκειας του τραγουδιού. Η νέα ηχογράφηση πραγματοποιήθηκε στα "BearTracks Studios" τον Μάιο του 1995, με το κομμάτι να ξεπερνάει πλέον τα 23 λεπτά. Στην κυκλοφορία συμπεριλήφθηκαν ζωντανές εκτελέσεις διασκευών σε τραγούδια συγκροτημάτων που επηρέασαν τους Dream Theater, από τη συναυλία τους στο "Ronnie Scott's Jazz Club" του Λονδίνου στις 31 Ιανουαρίου 1995. Μεταξύ των τραγουδιών που συμπεριλήφθηκαν στη συγκεκριμένη κυκλοφορία ήταν τα "Funeral for a Friend/Love Lies Bleeding" του Έλτον Τζον, "Perfect Strangers" των Deep Purple, και δύο medley, το ένα αποτελούμενο από τρία τραγούδια των Led Zeppelin και το άλλο από κομμάτια των Pink Floyd, Kansas, Queen, Dixie Dregs, Genesis και Journey. Μετά από μία σύντομη περιοδεία εξέδωσαν μέσω του επίσημου fan club τους ένα CD σε περιορισμένο αριθμό αντιτύπων, κάτι που συνέχισαν να κάνουν κάθε Χριστούγεννα μέχρι το 2005. Το 1996, το συμβόλαιο του συγκροτήματος με την "EastWest" άλλαξε λόγω αλλαγής της σύνθεσης της εταιρείας, με τη νέα στελέχωση να πιέζει τους Dream Theater για μία πιο εμπορική κατεύθυνση στον επόμενο τους δίσκο. Με την προσθήκη του παραγωγού Ντέσμοντ Τσάιλντ, ο οποίος ώθησε την αλλαγή προς λιγότερο περίτεχνες και περισσότερο εμπορικές συνθέσεις, το συγκρότημα έγραψε υλικό για δύο δίσκους, μεταξύ αυτών και μία εικοσάλεπτη συνέχεια στο κομμάτι "Metropolis–Part I: The Miracle and the Sleeper" από το "Images And Words". Η δισκογραφική εταιρεία απέρριψε την πρόταση για την κυκλοφορία διπλού CD, με τα κομμάτια που δεν συμπεριλήφθηκαν στο άλμπουμ να κυκλοφορούν αργότερα στη συλλογή "Falling into Infinity Demos".Ο δίσκος με τίτλο "Falling Into Infinity" κυκλοφόρησε στις 23 Σεπτεμβρίου 1997 ανεβαίνοντας στο # 52 του Billboard και σκαρφαλώνοντας στο Top-10 στη Γερμανία, τη Φινλανδία και την Ουγγαρία. Το άλμπουμ έλαβε μέτριες κριτικές λόγω της εμπορικής εικόνας που παρουσίασε. Κατά τη διάρκεια της περιοδείας "Touring into Infinity", η εμφάνιση τους στο "Le Bataclan" του Παρισιού ηχογραφήθηκε για την κυκλοφορία "Once In A LIVEtime", τον Οκτώβριο του 1998. Ο Μάικ Πορτνόι και ο Τζον Πετρούτσι, μαζί με τον μπασίστα Τόνι Λέβιν και τον κιμπορντίστα Τζόρνταν Ρούντες σχημάτισαν το πρότζεκτ Liquid Tension Experiment με τους οποίους κυκλοφόρησαν δύο άλμπουμ. Μέσω αυτού του σχήματος, οι Dream Theater πίεσαν τον Ρούντες να πάρει τη θέση του Σέρινιαν ο οποίος αποχώρησε μετά το τέλος της περιοδείας για το "Falling Into Infinity". Ο Ρούντες δέχτηκε και έγινε μέλος του συγκροτήματος στις αρχές του 1999. Οι Dream Theater επέστρεψαν στο στούντιο για να ηχογραφήσουν ένα άλμπουμ το οποίο θα αποτελούσε συνέχεια του "Metropolis–Part I: The Miracle and the Sleeper", έχοντας ήδη πραγματοποιήσει μία σχετική ηχογράφηση για τον προηγούμενο τους δίσκο. Το concept άλμπουμ "Metropolis Pt. 2: Scenes from a Memory" κυκλοφόρησε στις 26 Οκτωβρίου 1999 λαμβάνοντας ιδιαίτερα θετικές κριτικές και θεωρείται ένα από τα σπουδαιότερα άλμπουμ του Progressive Metal. Ακολούθησε μία πολύ μεγάλη παγκόσμια περιοδεία, κατά τις ζωντανές εμφανίσεις της οποίας έπαιζαν στο πρώτο μισό ολόκληρο το "Metropolis Pt. 2: Scenes from a Memory" συνοδευόμενο από την προβολή δραματικών σκηνών της ιστορίας που περιέγραφαν οι στίχοι προβαλλόμενων σε οθόνη πίσω από το συγκρότημα. Κατά την τελευταία αμερικάνικη εμφάνιση τους στο "Roseland Ballroom" της Νέας Υόρκης, ηθοποιοί προσελήφθησαν για να ενσαρκώσουν τους χαρακτήρες της ιστορίας μαζί με μία χορωδία, με τη συναυλία να βιντεοσκοπείται για το DVD "Metropolis 2000: Scenes from New York", ενώ η ηχογράφηση της συγκεκριμένης εμφάνισης κυκλοφόρησε στο τριπλό άλμπουμ "Live Scenes From New York".Οι Dream Theater επέστρεψαν στο στούντιο για την ηχογράφηση του έκτου τους άλμπουμ, του διπλού "Songs, Reviews, Credits, Awards - Allmusic", του οποίου το δεύτερο μέρος αποτελούνταν από το ομώνυμο κομμάτι διάρκειας 42 λεπτών. Οι κριτικές ήταν θετικές και το άλμπουμ ανέβηκε στο # 46 των αμερικάνικων τσαρτ και το Top-20 των περισσότερων αντίστοιχων ευρωπαϊκών, με υψηλότερη θέση το # 2 στη Φινλανδία. Κατά τη διάρκεια της περιοδείας για την προώθηση του δίσκου, το συγκρότημα έπαιξε σε διαφορετικές εμφανίσεις ολόκληρα τα άλμπουμ "Master of Puppets" των Metallica και "The Number of the Beast" των Iron Maiden. To 2003, οι Dream Theater επέστρεψαν στο στούντιο για την ηχογράφηση του επόμενου τους άλμπουμ, διαδικασίες οι οποίες διακόπηκαν για μία περιοδεία μαζί με τους Fates Warning και τους Queensrÿche. Μετά το τέλος αυτών των εμφανίσεων, το συγκρότημα ολοκλήρωσε την ηχογράφηση του άλμπουμ "Train Of Thought", παρουσιάζοντας ένα σύνολο με μικρότερη διάρκεια κομματιών σε σχέση με τα προηγούμενα άλμπουμ τους, κάτι που προκάλεσε μετριασμένες αντιδράσεις από τους φανατικούς οπαδούς του σχήματος. Μία ακόμη περιοδεία, αυτή τη φορά μαζί με τους Yes, με την ονομασία "An Evening With Dream Theater", οδήγησε στην ηχογράφηση του άλμπουμ "Live At Budokan", το οποίο κυκλοφόρησε τον Οκτώβριο του 2004. Μετά το πέρας της περιοδείας, το συγκρότημα μπήκε στα "Hit Factory studios" της Νέας Υόρκης με σκοπό την ηχογράφηση του όγδοου στούντιο δίσκου του. Ο δίσκος με τίτλο "Octavarium" κυκλοφόρησε τον Ιούνιο του 2005, ανεβαίνοντας στο # 36 στην πατρίδα το συγκροτήματος και το Top-10 στη Φινλανδία, την Ιταλία, τη Σουηδία, την Πολωνία, την Ολλανδία, την Ουγγαρία και τη Νορβηγία. Αυτό ήταν και το τελευταίο τους άλμπουμ για την "Elektra Records", η οποία είχε αγοράσει τα δικαιώματα της "EastWest".Το συγκρότημα περιόδευσε για τον δίσκο γιορτάζοντας ταυτόχρονα τα είκοσι χρόνια ύπαρξης του, συμμετέχοντας στην "Gigantour" μαζί με τους Megadeth, Fear Factory, Nevermore και Symphony X. Οι Dream Theater συνέχισαν την περιοδεία τους ολοκληρώνοντας τις εμφανίσεις τους στο "Radio City Music Hall" της Νέας Υόρκης στις 1 Απριλίου 2006, εμφάνιση η οποία ηχογραφήθηκε και κυκλοφόρησε στο άλμπουμ "Score-20th Anniversary World Tour" από τη "Rhino Records". Τον Σεπτέμβριο του 2006, οι Dream Theater μπήκαν στα "Avatar Studios" για την ηχογράφηση του διαδόχου του "Octavarium", του οποίου ο τίτλος ήταν "Systematic Chaos" και κυκλοφόρησε στις 5 Ιουνίου 2007. Το άλμπουμ κυκλοφόρησε μέσω της "Roadrunner Records" και το συγκρότημα μπήκε για πρώτη φορά στο αμερικάνικο Top-20 φτάνοντας στο # 19, ενώ για την προώθηση του γυρίστηκε το βίντεο κλιπ του τραγουδιού "Constant Motion". Την ίδια χρονιά, εκδόθηκε το βιβλίο "Lifting Shadows", το οποίο παρουσίαζε την ιστορία των πρώτων είκοσι χρόνων του συγκροτήματος. Η περιοδεία "Chaos In Motion World Tour" περιελάμβανε εμφανίσεις σε μεγάλα φεστιβάλ όπως το "Download Festival" στη Μεγάλη Βρετανία, το "Hellfest Summer Open Air" στη Γαλλία και το "Fields of Rock Festival" στην Ολλανδία. Τον Απρίλιο του 2008, κυκλοφόρησε η διπλή συλλογή "Greatest Hit (...and 21 Other Pretty Cool Songs)" και το συγκρότημα πραγματοποίησε την περιοδεία "Progressive Nation 2008", επισκεπτόμενο πόλεις στις οποίες δεν είχε παίξει στο παρελθόν.Τον Οκτώβριο του 2008 επέστρεψαν στο στούντιο για την ηχογράφηση του "Black Clouds And Silver Linings", το οποίο κυκλοφόρησε το καλοκαίρι της επόμενης χρονιάς. Ο δίσκος ανέβηκε στο # 6 του Billboard κατά την πρώτη εβδομάδα κυκλοφορίας του, με πωλήσεις οι οποίες ξεπέρασαν τις 40.000 αντίτυπα. Ακολούθησε η περιοδεία "Progressive Nation tour" σε Ευρώπη και Αμερική. Μετά το τέλος της περιοδείας ξαναμπήκαν στο στούντιο για την ηχογράφηση του τραγουδιού "Raw Dog", το οποίο συμπεριλήφθηκε στο παιχνίδι "God of War". Στις 8 Σεπτεμβρίου 2010, ο Μάικ Πορτνόι ανακοίνωσε την επικείμενη αποχώρηση του από το συγκρότημα, οδηγώντας τις σχέσεις του με τον Τζέιμς ΛαΜπρι σε ρήξη. Αργότερα, ο ντράμερ δήλωσε ότι είναι διατεθειμένος να επιστρέψει στους Dream Theater. Μετά την ανακοίνωση της αλλαγής της σύνθεσης του συγκροτήματος με την αποχώρηση του Μάικ Πορτνόι, ακολούθησε διαδικασία ακρόασης ντράμερ κάτω από το όνομα "The Spirit Carries On". Συγκεκριμένα επιλέχθηκαν προς αξιολόγηση οι εξής: Μάικ Μαντσίνι Ντέρεκ Ρόντι Τόμας Λανγκ Βίρτζιλ Ντονάτι Μάρκο Μίνεμαν Ακίλις Πρίστερ Πίτερ ΓουίλντοερΚαι οι επτά ντράμερ φάνηκαν επαρκώς μελετημένοι στα κομμάτια του συγκροτήματος, όπως επίσης έδειξαν υψηλά επίπεδα αφομοίωσης στο νέο, άγνωστο υλικό που τους δόθηκε. Το τελευταίο αποτέλεσε το δυσκολότερο μέρος της αξιολόγησης για τους υποψήφιους, μιας και οι συνθέσεις που επιλέχθηκαν ήταν αρκετά περίπλοκες. Το μέρος αυτό θεωρήθηκε σημαντικό μιας και αποτελεί προσομοίωση της δημιουργικής διαδικασίας των Dream Theater. Οι υποψήφιοι που ξεχώρισαν από τη διαδικασία ήταν οι: Μάικ Μαντσίνι, Μάρκο Μίνεμαν και Πίτερ Γουίλντοερ. Το συγκρότημα τελικά αποφάσισε πως ο Μάικ Μαντσίνι θα αποτελέσει το νέο μέλος της οικογένειας των Dream Theater με ανακοίνωση της νέας σύνθεσης τους στις 29 Απριλίου 2011. Οι Dream Theater μπήκαν στα "Cove City Sound Studios" τον Ιανουάριο του 2011, για να ξεκινήσουν τις ηχογραφήσεις του πρώτου τους άλμπουμ με τη νέα σύνθεση. Η συγγραφή των κομματιών ολοκληρώθηκε δύο μήνες αργότερα χωρίς τη συμμετοχή του Μαντσίνι. Το άλμπουμ με τίτλο "A Dramatic Turn of Events κυκλοφόρησε στις 12 Σεπτεμβρίου 2011 σκαρφαλώνοντας στην όγδοη θέση στις Ηνωμένες Πολιτείες και στο # 1 στη Φινλανδία, ενώ κατάφερε να μπει στο Top-10 αρκετών ευρωπαϊκών χωρών. Το τραγούδι "On the Backs of Angels" έλαβε υποψηφιότητα για Βραβείο Γκράμι στην κατηγορία "Best Hard Rock/Metal Performance" κατά την 54η απονομή των βραβείων. Ακολούθησε η περιοδεία για την προώθηση του δίσκου, με το συγκρότημα να περνάει από την Ευρώπη, την Ασία και τη Βόρεια Αμερική πριν ολοκληρώσει τις ζωντανές του εμφανίσεις στο Μπουένος Άιρες, συναυλία η οποία ηχογραφήθηκε και κυκλοφόρησε στο άλμπουμ "Live at Luna Park" το Νοέμβριο του 2013. Τον Δεκέμβριο του 2012, οι Dream Theater ξεκίνησαν τις ηχογραφήσεις του επόμενου τους δίσκου, ο οποίος κυκλοφόρησε μέσω της "Roadrunner" στις 23 Σεπτεμβρίου 2013. Ο δίσκος πούλησε πάνω από 34.000 αντίτυπα στις Ηνωμένες Πολιτείες κατά την πρώτη εβδομάδα κυκλοφορίας του, σκαρφαλώνοντας στην έβδομη θέση του Billboard, ενώ ανέβηκε στο Top-10 δεκάδων χωρών. Μέσα στο 2014, το συγκρότημα κυκλοφόρησε το box-set "The Studio Albums 1992-2011" και το ζωντανά ηχογραφημένο "Breaking the Fourth Wall". Την επόμενη χρονιά, οι Dream Theater ηχογράφησαν το 13ο άλμπουμ τους με τίτλο "The Astonishing", το οποίο κυκλοφόρησε στις 29 Ιανουαρίου 2016. Η λίστα τραγουδιών έγινε γνωστή στις 23 Νοεμβρίου 2015. Ο δίσκος σκαρφάλωσε στην ενδέκατη θέση και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού, ενώ εκδόθηκαν και δύο σινγκλ για τα κομμάτια "The Gift of Music" και "Moment of Betrayal". Στις 30 Ιανουαρίου 2017, το συγκρότημα ξεκίνησε μία ευρωπαϊκή περιοδεία για να γιορτάσει τα 25 χρόνια από την κυκλοφορία του "Images And Words". Μέχρι τις 18 Φεβρουαρίου, έπαιξαν στην Ιταλία, την Ελβετία, την Τσεχία, την Ολλανδία, τη Γερμανία και τη Σουηδία. Τζέιμς ΛαΜπρι - φωνητικά, κρουστά (1991-σήμερα) Τζον Πετρούτσι - κιθάρα και δεύτερα φωνητικά (1985-σήμερα) Τζον Μιανγκ - μπάσο, Chapman Stick (1985-σήμερα) Τζόρνταν Ρούντες - πλήκτρα, continuum (1999-σήμερα) Μάικ Μαντσίνι - τύμπανα (2011-σήμερα) Κρις Κόλινς - φωνητικά (1986) Τσάρλι Ντομινίτσι - φωνητικά (1987-1990) Κέβιν Μουρ - πλήκτρα (1986-1994) Ντέρεκ Σέρινιαν - πλήκτρα (1995-1998) Μάικ Πορτνόι - τύμπανα, κρουστά, δεύτερα φωνητικά (1985-2010) Dream Theater - Biography Dream Theater | Music Biography, Credits and Discography | Allmusic Dream Theater - Encyclopaedia Metallum: The Metal Archives Dream Theater | Cracked.com Αρχειοθετήθηκε 2014-11-25 στο Wayback Machine. Επίσημη ιστοσελίδα
Οι Dream Theater είναι αμερικανικό progressive metal συγκρότημα, το οποίο δημιουργήθηκε το 1985 στο Μουσικό Κολέγιο Μπέρκλι (Berklee College of Music) από τρεις μαθητές. Μέσα στα τριάντα ένα χρόνια από την ίδρυση τους, έχουν γίνει ένα από τα πιο εμπορικώς επιτυχημένα συγκροτήματα από την εποχή που το Progressive Rock βρισκόταν στο ζενίθ του, τη δεκαετία του '70, παρά το γεγονός ότι ήταν σχετικά άγνωστο στους κύκλους και της εμπορικής ροκ μουσικής. Τα δύο άλμπουμ τους που έχουν πραγματοποιήσει τις μεγαλύτερες πωλήσεις είναι το "Images And Words" το οποίο κυκλοφόρησε το 1992 και έγινε χρυσό, ενώ θεωρείται μια από τις σημαντικότερες progressive metal κυκλοφορίες και το "Awake" το οποίο κυκλοφόρησε το 1994. Το πρώτο έφτασε το νούμερο # 61 στη λίστα Billboard 200 και το δεύτερο το νούμερο # 32. Οι Dream Theater έχουν πουλήσει πάνω από δύο εκατομμύρια άλμπουμ στην Αμερική και πάνω από έξι εκατομμύρια άλμπουμ και DVD, παγκοσμίως. Το συγκρότημα είναι γνωστό για την άριστη τεχνική που έχει το κάθε μέλος στο όργανό του. Τα μέλη έχουν κερδίσει πολλά βραβεία σε μουσικά περιοδικά και φέρουν την εκτίμηση πολλών metal και rock ονομάτων, γεγονός που οδήγησε τους Dream Theater σε συνεργασίες με πολλούς άλλους γνωστούς μουσικούς. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο κιθαρίστας του συγκροτήματος Τζον Πετρούτσι, ο οποίος ονομάστηκε πέντε φορές ως το τρίτο μέλος της περιοδείας G3 μαζί με τους Στηβ Βάι και Τζο Σατριάνι, ακολουθώντας έτσι τα βήματα του Έρικ Τζόνσον, του Ρόμπερτ Φριπ, του Ίνγκβαι Μάλμστιν και άλλων δεξιοτεχνών του είδους. Οι Dream Theater είναι επίσης γνωστοί για τη μουσική τους ευλυγισία, όπως και για τα πολλά διαφορετικά είδη μουσικής που περιλαμβάνει η μουσική τους, γεγονός που τους έχει επιτρέψει να κάνουν συναυλίες με συγκροτήματα διαφόρων ειδών. Οι συναυλιακές συνεργασίες τους περιλαμβάνουν ονόματα όπως Deep Purple, Emerson, Lake and Palmer, Iron Maiden, Joe Satriani, King's X, Marillion, Megadeth, In Flames, Pain of Salvation, Porcupine Tree, Queensrÿche, Spock's Beard, Fear Factory, Symphony X και Yes. Το 2005, περιοδεύσαν στη Βόρεια Αμερική στο Gigantour Festival και εμφανίζονταν σαν πρώτο όνομα μαζί με τους Megadeth.
https://el.wikipedia.org/wiki/Dream_Theater
Μαγνητικό δίπολο
Στην Κλασική Φυσική το μαγνητικό πεδίο ενός διπόλου (διπολικό μαγνητικό πεδίο) θεωρείται το όριο ενός βρόχου ρεύματος ή ζεύγους πόλων με τις διαστάσεις τους να συρρικνώνονται σε σημείο ενώ ταυτόχρονα η μαγνητική ροπή τους m παραμένει σταθερή. Για έναν βρόχο ρεύματος, αυτό το όριο υπολογίζεται ευκολότερα από το διανυσματικό μαγνητικό δυναμικό. Μακριά από το δίπολο, αυτό το δυναμικό είναι (στο σύστημα SI) A ( r ) = μ 0 4 π r 2 m × r r = μ 0 4 π m × r r 3 , {\displaystyle {\mathbf {A} }({\mathbf {r} })={\frac {\mu _{0}}{4\pi r^{2}}}{\frac {{\mathbf {m} }\times {\mathbf {r} }}{r}}={\frac {\mu _{0}}{4\pi }}{\frac {{\mathbf {m} }\times {\mathbf {r} }}{r^{3}}},} όπου 4π r2 είναι η επιφάνεια σφαίρας ακτίνας r. Η μαγνητική επαγωγή του πεδίου είναι: B ( r ) = ∇ × A = μ 0 4 π ( 3 r ( m ⋅ r ) r 5 − m r 3 ) . {\displaystyle \mathbf {B} ({\mathbf {r} })=\nabla \times {\mathbf {A} }={\frac {\mu _{0}}{4\pi }}\left({\frac {3\mathbf {r} (\mathbf {m} \cdot \mathbf {r} )}{r^{5}}}-{\frac {\mathbf {m} }{r^{3}}}\right).} Σε σφαιρικές συντεταγμένες με το διάνυσμα της μαγνητικής ροπής ευθυγραμμισμένο με τον άξονα, αυτή η σχέση εκφράζεται ως B ( r ) = μ 0 4 π | m | | r | 3 ( 2 cos ⁡ θ r ^ + sin ⁡ θ θ ^ ) . {\displaystyle \mathbf {B} ({\mathbf {r} })={\frac {\mu _{0}}{4\pi }}{\frac {|\mathbf {m} |}{|\mathbf {r} |^{3}}}\left(2\cos \theta \,\mathbf {\hat {r}} +\sin \theta \,{\boldsymbol {\hat {\theta }}}\right).} Εναλλακτικά, μπορούμε να υπολογίσουμε το βαθμωτό δυναμικό πρώτα από το όριο του μαγνητικού πόλου, ψ ( r ) = m ⋅ r 4 π r 3 , {\displaystyle \psi ({\mathbf {r} })={\frac {{\mathbf {m} }\cdot {\mathbf {r} }}{4\pi r^{3}}},} και από εκεί την ένταση του μαγνητικού πεδίου H: H ( r ) = − ∇ ψ = 1 4 π ( 3 r ( m ⋅ r ) r 5 − m r 3 ) = B / μ 0 . {\displaystyle {\mathbf {H} }({\mathbf {r} })=-\nabla \psi ={\frac {1}{4\pi }}\left({\frac {3\mathbf {r} (\mathbf {m} \cdot \mathbf {r} )}{r^{5}}}-{\frac {\mathbf {m} }{r^{3}}}\right)=\mathbf {B} /\mu _{0}.} Το διπολικό μαγνητικό πεδίο είναι συμμετρικό ως προς τον άξονα της μαγνητικής ροπής. Τα δύο πρότυπα για ένα δίπολο (κλειστός βρόχος ρεύματος και ζεύγος μαγνητικών πόλων) δίνουν τις ίδιες προβλέψεις για το μαγνητικό πεδίο μακριά από αυτό. Ωστόσο, μέσα στην περιοχή της πηγής δίνουν διαφορετικά αποτελέσματα. Το πεδίο ανάμεσα στους πόλους έχει φορά αντίθετη με τη μαγνητική ροπή (διάνυσμα που κατευθύνεται προς τον βόρειο μαγνητικό πόλο), ενώ μέσα σε έναν βρόχο ρεύματος έχει τη φορά της ροπής. Προφανώς τα όρια αυτών των πεδίων πρέπει επίσης να είναι διαφορετικά καθώς οι διαστάσεις του διπόλου τείνουν στο μηδέν. Αυτή η διάκριση έχει σημασία μόνο όταν το όριο του διπόλου χρησιμοποιείται για τον υπολογισμό των πεδίων μέσα σε ένα μαγνητικό υλικό. Αν ένα μαγνητικό δίπολο σχηματίζεται με τη σμίκρυνση ενός βρόχου ρεύματος όλο και μικρότερο, αλλά κρατώντας το γινόμενο της εντάσεως του ρεύματος επί το εμβαδόν του βρόχου σταθερό, το πεδίο στο όριο τείνει να περιγράφεται από τη σχέση B ( x ) = μ 0 4 π [ 3 n ( n ⋅ m ) − m | x | 3 + 8 π 3 m δ ( x ) ] , {\displaystyle \mathbf {B} (\mathbf {x} )={\frac {\mu _{0}}{4\pi }}\left[{\frac {3\mathbf {n} (\mathbf {n} \cdot \mathbf {m} )-\mathbf {m} }{|\mathbf {x} |^{3}}}+{\frac {8\pi }{3}}\mathbf {m} \delta (\mathbf {x} )\right],} .όπου το n=x/|x| είναι μοναδιαίο διάνυσμα και δ(x) είναι η συνάρτηση δέλτα σε τρεις διαστάσεις. Αντίθετα με τις εκφράσεις στην προηγούμενη ενότητα, αυτό το όριο είναι σωστό και για το εσωτερικό πεδίο του διπόλου. Αν ένα μαγνητικό δίπολο σχηματίζεται φέρνοντας έναν «βόρειο μαγνητικό πόλο» και έναν «νότιο μαγνητικό πόλο» όλο και πιο κοντά τον έναν στον άλλο, αλλά κρατώντας το γινόμενο της μαγνητικής ποσότητας και της μεταξύ τους αποστάσεως σταθερό, τότε η ένταση του πεδίου στο όριο τείνει στο H ( x ) = 1 4 π [ 3 n ( n ⋅ m ) − m | x | 3 − 4 π 3 m δ ( x ) ] . {\displaystyle \mathbf {H} (\mathbf {x} )={\frac {1}{4\pi }}\left[{\frac {3\mathbf {n} (\mathbf {n} \cdot \mathbf {m} )-\mathbf {m} }{|\mathbf {x} |^{3}}}-{\frac {4\pi }{3}}\mathbf {m} \delta (\mathbf {x} )\right].} Τα δύο αυτά πεδία συνδέονται με τη σχέση B = μ0(H+M), όπου M ( x ) = m δ ( x ) {\displaystyle \mathbf {M} (\mathbf {x} )=\mathbf {m} \delta (\mathbf {x} )} είναι η μαγνήτιση. Η δύναμη F που ασκείται από ένα δίπολο με μαγνητική ροπή m1 σε ένα άλλο με μαγνητική ροπή m2, το οποίο απέχει από το πρώτο μια απόσταση εκφραζόμενη από το διάνυσμα r, μπορεί να υπολογισθεί από τη σχέση F = ∇ ( m 2 ⋅ B 1 ) , {\displaystyle \mathbf {F} =\nabla \left(\mathbf {m} _{2}\cdot \mathbf {B} _{1}\right),} ή από τη σχέση F ( r , m 1 , m 2 ) = 3 μ 0 4 π r 5 [ ( m 1 ⋅ r ) m 2 + ( m 2 ⋅ r ) m 1 + ( m 1 ⋅ m 2 ) r − 5 ( m 1 ⋅ r ) ( m 2 ⋅ r ) r 2 r ] , {\displaystyle \mathbf {F} (\mathbf {r} ,\mathbf {m} _{1},\mathbf {m} _{2})={\dfrac {3\mu _{0}}{4\pi r^{5}}}\left[(\mathbf {m} _{1}\cdot \mathbf {r} )\mathbf {m} _{2}+(\mathbf {m} _{2}\cdot \mathbf {r} )\mathbf {m} _{1}+(\mathbf {m} _{1}\cdot \mathbf {m} _{2})\mathbf {r} -{\dfrac {5(\mathbf {m} _{1}\cdot \mathbf {r} )(\mathbf {m} _{2}\cdot \mathbf {r} )}{r^{2}}}\mathbf {r} \right],} Η δύναμη που ασκείται πάνω στο δίπολο m1 έχει αντίθετη κατεύθυνση. Η ροπή που ασκείται π.χ. στο δεύτερο δίπολο δίνεται από τη σχέση: τ = m 2 × B 1 . {\displaystyle {\boldsymbol {\tau }}=\mathbf {m} _{2}\times \mathbf {B} _{1}.} Το βαθμωτό μαγνητικό δυναμικό ψ που παράγεται από πεπερασμένη πηγή δυνάμεων εξωτερικά από αυτή, μπορεί πάντα να αναπαρασταθεί με μία πολυπολική ανάπτυξη. Ο κάθε όρος στην ανάπτυξη αυτή συνδέεται με μία χαρακτηριστική πολυπολική μαγνητική ροπή και ένα δυναμικό με χαρακτηριστικό ρυθμό μειώσεως με την απόσταση r από την πηγή. Οι διπολικές ροπές έχουν δυναμικό που μειώνεται με την αυξανόμενη απόσταση ως 1/r2, οι τετραπολικές ροπές έχουν δυναμικό που μειώνεται ως 1/r3, κ.ο.κ.. Επειδή ο μικρότερης τάξεως όρος που παρατηρείται στα μαγνητικά δυναμικά είναι ο διπολικός (αντίθετα από , κυριαρχεί σε μεγάλες αποστάσεις. Για τον λόγο αυτό, από αρκετά μεγάλη απόσταση οποιαδήποτε πηγή μαγνητικού πεδίου παράγει πεδίο σχεδόν ταυτόσημο με αυτό ενός διπόλου με την ίδια μαγνητική ροπή.
Μαγνητικό δίπολο είναι το όριο ενός ζεύγους ετερώνυμων μαγνητικών πόλων, ή ενός κλειστού βρόχου ηλεκτρικού ρεύματος, όταν οι διαστάσεις τους τείνουν προς το μηδέν, ενώ η μαγνητική ροπή τους παραμένει σταθερή. Το μαγνητικό δίπολο αποτελεί το μαγνητικό ανάλογο του ηλεκτρικού διπόλου, αλλά η αναλογία δεν είναι πλήρης. Συγκεκριμένα, το μαγνητικό μονόπολο, το μαγνητικό ανάλογο του ηλεκτρικού φορτίου, δεν έχει ποτέ παρατηρηθεί. Επιπλέον, μια μορφή ροπής μαγνητικού διπόλου συνδέεται με μία θεμελιώδη κβαντομηχανική ιδιότητα: το σπιν των στοιχειωδών σωματιδίων. Το μαγνητικό πεδίο γύρω από οποιαδήποτε πηγή μαγνητικών δυνάμεων μοιάζει όλο και περισσότερο με το πεδίο ενός μαγνητικού διπόλου καθώς η απόσταση από την πηγή μεγαλώνει.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CE%B3%CE%BD%CE%B7%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C_%CE%B4%CE%AF%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%BF
Τύρναβος
Ο Δήμος Τυρνάβου υπάγεται διοικητικά στο Νομό Λάρισας και υπήρξε πρωτεύουσα της πρώην ομώνυμης επαρχίας. Αποτελείται από τις δημοτικές ενότητες Αμπελώνος (με έδρα τον Αμπελώνα) και Τυρνάβου. Ο συνολικός πληθυσμός του ανέρχεται στους 22.280 κατοίκους, σύμφωνα με την απογραφή του 2021. Ο δήμος βρίσκεται χωροθετημένος στο δυτικό τμήμα του Νομού Λάρισας. Ειδικότερα, συνορεύει: Βόρεια με τον δήμο Ελασσόνας Δυτικά με τους δήμους Φαρκαδόνας και Ελασσόνας Νότια με τον δήμο Λαρισαίων Ανατολικά με τον δήμο ΤεμπώνΗ έδρα του δήμου βρίσκεται σε υψόμετρο 90 μ. στους πρόποδες του όρους της Μελούνας και σε απόσταση 16 χλμ. ΒΔ από την πόλη της Λάρισας, στο σταυροδρόμι οδικών αρτηριών, που συνδέουν την πεδιάδα της Λάρισας με την Ελασσόνα. Επίσης, ένας άλλος οδικός άξονας, ακολουθώντας τους πρόποδες του κάτω Ολύμπου, συνδέει το δήμο με την κοιλάδα των Τεμπών. Η σχετική θέση του δήμου στην ευρύτερη περιοχή του νομού και η άμεση γειτνίαση με το μεγάλο αστικό κέντρο της Λάρισας, αποτελούν σημαντικό παράγοντα για την ανάπτυξή του. Η ευρύτερη περιοχή χαρακτηρίζεται ως πεδινή ενώ περικλείεται από λόφους ΒΑ και ΒΔ της. Η περιοχή του δήμου διατρέχεται από τον παραπόταμο του Πηνειού, του Ευρώπου ή Τιταρήσιου (Ξηριά), του επονομαζόμενου παλαιότερα "Καρά ντερές". Η πόλη του Τυρνάβου είναι χτισμένη στην αριστερή όχθη του ποταμού, ο οποίος φθάνει μέσα στην πόλη, αφού διαγράψει έναν πλήρη κύκλο, σχηματίζοντας την κοιλάδα της Ποταμιάς, καθώς κατεβαίνει από τις πηγές του στον Τίταρο. Από εκεί συνεχίζει προς τα στενά της Ροδιάς, παλαιότερα Μουσαλάρ και χύνεται στον Πηνειό. Ο Τιταρήσιος (Ξηριάς) είναι ένας από τους πιο σημαντικούς παραποτάμους του Πηνειού ποταμού στην κύρια ροή του ή πεδινό του τμήμα. Ο ποταμός Τιταρήσιος, όπως προαναφέρθηκε, πηγάζει από τις δυτικές κλιτύες του Ολύμπου και κατευθυνόμενου δυτικά, νοτιοδυτικά συμβάλλει με τον Πηνειό ποταμό. Βρίσκεται 70 μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας. Το συνολικό μήκος του ποταμού είναι 70 χιλιόμετρα και στο μεγαλύτερο μήκος του είναι μόνιμα κατακλυσμένος, θεωρούμενος ως συνεχούς ροής. Οι κύριες φυσιογνωμικές μονάδες βλάστησης που συναντώνται είναι οι κοινωνίες καλαμώνων με κυρίαρχο είδος το αγριοκάλαμο (Phragmitis australis) και η παρυδάτια δενδρώδης βλάστηση, με κυρίαρχα φυτικά είδη τον πλάτανο, τις ιτιές και τις λεύκες. Σύμφωνα με το σύστημα ταξινόμησης τύπων υγροτόπων της Συνθήκης Ραμσάρ, που εγκρίθηκε στην 4η Συνάντηση των Συμβαλλόμενων Μελών στο Μοντρέ το 1999, ο Τιταρήσιος ποταμός υπάγεται στην κατηγορία των εσωτερικών υγροτόπων και χαρακτηρίζεται ως ποταμός συνεχούς ροής, παρά το γεγονός ότι συχνά, μετά την έξοδό του από τη λεκάνη απορροής, δεν εμφανίζει διαρκή ροή. Οι σπουδαιότερες σημερινές αξίες του ποταμού είναι η αρδευτική του σημασία η οποία είναι μεγάλη, με πτωτική όμως αποτελεσματικότητα λόγω της μεγάλης πτώσης των υδάτινων αποθεμάτων του τα τελευταία χρόνια και η αναψυχή, η οποία είναι όμως μέσης αξίας. Στον υγρότοπο έχουν επέλθει δραστικές αλλοιώσεις όσον αφορά τα γνωρίσματά του (αβιοτικά και βιοτικά) με κύρια αίτια την κατασκευή έργων διευθέτησης της ροής των υδάτων καθώς και οι υπεραντλήσεις, τόσο του ποταμού όσο και του υπόγειου υδροφόρου ορίζοντα, ο οποίος εμπλουτίζεται σχεδόν αποκλειστικά από τα ύδατα του ποταμού. Ο υγρότοπος του Τιταρήσιου ποταμού υφίσταται μέση επιβάρυνση από τη ρίψη υγρών και στερεών αποβλήτων των παρόχθιων οικισμών. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η ύπαρξη ανεξέλεγκτων χώρων ρίψης στερεών αποβλήτων των δημοτικών διαμερισμάτων Ροδιάς, Βρυοτόπου, Δελερίων καθώς και μπάζων εντός της κοίτης του ποταμού μέχρι πρόσφατα. Χαμηλή επιβάρυνση δέχεται, επίσης, από τα υγρά απόβλητα βιοτεχνιών - μεταποιητικών επιχειρήσεων με κύριο παράδειγμα τη μονάδα παραγωγής τοματοπολτού ακριβώς στην περιοχή του οικισμού της Ροδιάς. Επίσης, 3 χλμ. έξω από το Αργυροπούλι βρίσκεται η λίμνη "Μάτι Τυρνάβου", η οποία, μαζί με τον Πηνειό, αποτελούν τους μοναδικούς υδροβιότοπους του νομού. Το Μάτι αποτελεί σήμερα τη μοναδική φυσική λίμνη της Θεσσαλίας και, παρά τη μικρή της έκταση (250 στρέμματα), αποτελεί τον πυρήνα ενός οικοσυστήματος με πλούσια χλωρίδα και πανίδα. Οι διακριτές μονάδες οικοσυστημάτων που εμφανίζονται στην ευρύτερη περιοχή του έργου είναι οι αγροτικές εκτάσεις με μονοετή φυτά και η κοινότητα των άγριων ζώων και των πτηνών. Οι αροτριαίες γεωργικές καλλιέργειες με μονοετή φυτά σαν οικοσυστήματα υφίστανται αρκετά έντονες επεμβάσεις, αφού εκτός της χρήσης χημικών ουσιών έχουμε και τη διατάραξη της δομής του εδάφους με βαθιές αρόσεις που επιτρέπουν αποπλύσεις και παρασύρσεις εδαφών σε επικλινή σημεία. Το ότι οι καλλιέργειες είναι κυρίως ξηρικές (σιτάρι, κριθάρι) μειώνει τις τάσεις υποβάθμισης των εδαφών. Η κατάσταση στις περιοχές με αυτού του είδους τις αγροτικές επεμβάσεις είναι μάλλον σταθερή, όμως απαιτούνται σημαντικές εισροές ενέργειας για να διατηρηθεί η αναπαραγωγική τους ικανότητα. Η ζωική βιοκοινότητα των άγριων θηλαστικών είναι πολύ φτωχή σε είδη, αφού οι εχθροί της είναι πολλοί και οι βιότοποι συνεχώς κατακερματίζονται από δρόμους και μειώνονται από την επέκταση του αστικού χώρου. Εποχιακά παρατηρείται αύξηση κάποιων ειδών ή εξαφάνιση άλλων, γεγονότα που διαταράσσουν την τροφική αλυσίδα. Η πτηνοπανίδα και ιχθυοπανίδα είναι και αυτές σε κατάσταση ασταθή και με πορεία μάλλον φθίνουσα, αφού εμφανίζουν τα ίδια προβλήματα με τη ζωοκοινότητα. Η περιοχή μελέτης είναι φτωχή από σημαντικά ή σπάνια στοιχεία της φύσης, γι' αυτό και δεν υπάρχει καμία προστατευόμενη θέση ή στοιχείο. Στην ευρύτερη περιοχή μελέτης η χλωρίδα που αναπτύσσεται στην παρόχθια περιοχή του Τιταρήσιου ποταμού, παράλληλα με το κράσπεδο του βραδέως ρέοντος ποταμού, μορφοποιείται στις εξής διαφορετικές φυσιογνωμικές μονάδες βλάστησης: Βλάστηση καλαμώνων: αποτελείται από υπερυδατικά μακρόφυτα που σχηματίζουν τους γνωστούς καλαμώνες με τα είδη καλάμι (Arundo domax) και αγριοκάλαμο (Phragmites communis). Αλοφυτική/ημιαλοφυτική βλάστηση: τη συνθέτουν είδη όπως: βούρλο (Jungus maritimus), αρμυρήθρα (Salicornia herbacea) και αγριοσπανάκι (Chenopodium heinricus). Βλάστηση αμμοθινών και αμμωδών ακτών: συναντώνται είδη όπως το τριβόλι (Salsola kali), το αγριόβλητο (Amaranthus retroflexuw) και η γλυστρίδα (Portulaca oleracea). Παρυδάτια δενδρώδης βλάστηση και θαμνώνες αείφυλλων πλατύφυλλων με τα είδη καβάκι (Populus nigra), πλάτανος (Platanus orientalis), λεύκη (Populus alba), φτελιά (Ulmus campestris) και ιτιά (Salix alba) Βλάστηση υγρών λιβαδιών: με κυριότερους αντιπροσώπους τα είδη αγριοδυόσμος (Mentha longifolia) και διάφορα είδη τριφυλλιών (Trifolium spp.). Φρυγανική βλάστηση: αντιπροσωπεύεται από τα ποικίλα είδη των γαλατσίδων (Euphorbia spp.).Σε τμήματα της περιμετρικής ζώνης του υγροτόπου υπάρχουν δενδρώδεις καλλιέργειες αμυγδαλιών, ενώ μια σημαντική έκταση της περιοχής καλύπτεται από βιομηχανικές καλλιέργειες αμπελιών, ντομάτας, ζαχαρότευτλων (Beta vulgaris var. altissima), σιτηρών, καρπουζιών (Citrulus lanatus), σπαραγγιών (Asparagus officinalis), καθώς επίσης και από βοσκότοπους, χορτολιβαδικές εκτάσεις, κλπ. Δεν υπάρχουν ιδιαίτερες μελέτες για την πανίδα των θηλαστικών στην ευρύτερη περιοχή. Μετά από επιτόπιες επισκέψεις και συζητήσεις με τους κατοίκους της περιοχής, και σε συνδυασμό με τις γενικές αναφορές και τους υπάρχοντες καταλόγους που αφορούν και την ευρύτερη περιοχή του υγροβιότοπου (η οποία γειτνιάζει με την κοιλάδα των Τεμπών, απέχοντας μόλις 23 χλμ.), υπάρχουν 22 είδη θηλαστικών. Από αυτά έξι προστατεύονται από το Π.Δ.67/80 (ΦΕΚ 23/Α 30-1-1981), 11 από τη Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης και έξι από την Οδηγία 93/43/ΕΕ (ΕΕL206 της 22-7-1992). Όσον αφορά την πανίδα των θηλαστικών, η σημαντικότητα της περιοχής έγκειται στο ότι η κοιλάδα των Τεμπών, με την οποία η περιοχή μελέτης βρίσκεται σε γειτνίαση, αποτελεί το φυσικό σύνδεσμο του Ολύμπου, της Όσσας και του Δέλτα του Πηνειού, ιδιαίτερα σημαντικών περιοχών για τα θηλαστικά. Όπως παρατηρήθηκε, οι πληθυσμοί κάποιων ειδών υπέστησαν σοβαρή όχληση από τις εργασίες για τον αγωγό φυσικού αερίου στην κοιλάδα των Τεμπών. Ειδική δημοσίευση ή έρευνα για τους πληθυσμούς των ειδών των αμφίβιων και των ερπετών της περιοχής δεν υπάρχει. Από γενικές βιβλιογραφικές αναφορές και αναφορές κατοίκων της περιοχής καθώς και από το πρόγραμμα CORINE-BIOTOPES της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που αναφέρονται όμως στην ευρύτερη περιοχή των Κάτω Ολύμπου, Όσσας, Δέλτα Πηνειού και Κοιλάδας Τεμπών προκύπτουν τα εξής: Αναφέρονται συνολικά 30 είδη αμφίβιων και ερπετών (πιθανόν να υπάρχουν πολύ περισσότερα). Από αυτά 21 είδη προστατεύονται από το Π.Δ. 67/80, 17 από τη Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης και 6 από την οδηγία 92/73 ΕΟΚ. Από τα 30 είδη που αναφέρονται τα 8 είναι ενδημικά της χώρας μας. Η κοιλάδα των Τεμπών αποτελεί από οικολογική άποψη μέρος ενός ευρύτερου οικοσυστήματος που συμπεριλαμβάνει το αισθητικό δάσος Όσσας, το δασικό συγκρότημα του Κάτω Ολύμπου και το Δέλτα και τον υδροχαρή βιότοπο του Πηνειού ποταμού. Ο συνολικός αριθμός των ειδών των πουλιών που έχουν καταγραφεί στην όλη περιοχή είναι 254. Από αυτά 123 αναπαράγονται στην περιοχή ενώ τα 131 επισκέπτονται την περιοχή για αναζήτηση τροφής ή περνούν από αυτή κατά τις μεταναστευτικές περιόδους. Η Κοιλάδα των Τεμπών, μαζί με το Δέλτα του, τους πρόποδες των βουνών Κάτω Όλυμπος και Όσσα (Κίσσαβος) έχουν ενταχθεί στο δίκτυο των σημαντικότερων, για τα πτηνά, περιοχών στην Ελλάδα. Στον υγροβιότοπο των Τεμπών έχουν καταγραφεί πολλά είδη πουλιών από τα οποία άλλα φωλιάζουν στην περιοχή και άλλα είδη την επισκέπτονται στο ταξίδι της αναζήτησης της τροφής τους ή περνούν κατά τις περιόδους μετανάστευσης. Από τα παραπάνω είδη τα 118 απαντώνται στον υγροβιότοπο του Τιταρήσιου, λόγω της άμεσης γειτνίασής του με την κοιλάδα των Τεμπών όλη τη διάρκεια του έτους, 24 μόνο το καλοκαίρι και 6 είδη μόνο κατά τη διάρκεια του χειμώνα. Ιδιαίτερες μελέτες για την ιχθυοπανίδα του Τιταρήσιου ποταμού δεν έχουν γίνει. Παρ' όλα αυτά από δημοσιεύσεις στο ΕΚΒΥ και αναφορές ψαράδων της περιοχής, συμπεραίνεται ότι: Στα γλυκά νερά του Τιταρήσιου έχει διαπιστωθεί ότι υπάρχουν 37 είδη ψαριών, ενώ πιθανολογείται η παρουσία άλλων 11 ειδών. Ο Τιταρήσιος, με τις αποθέσεις του και την ιλύ που μεταφέρει μαζί με τον Πηνειό ποταμό στη θάλασσα, δημιουργεί ένα πολύ πλούσιο διατροφικό σύστημα το οποίο συντηρεί πολλά είδη ψαριών. Έτσι, εκτός από τα ποτάμια ψάρια, στη μεγάλη ιχθυοσυλλογή γλυκών νερών της περιοχής αυτής εμφανίστηκαν το αναδρομικό είδος Acipenser sturio (μουρούνα-οξύρρυγχος) το οποίο ωοτοκεί και αναπτύσσεται στα ποτάμια για να κατέβει αργότερα στις παράκτιες περιοχές της θάλασσας όπου και διαβιώνει, και το πελαγικό, μεταναστευτικό είδος Alosa fallax nilotica (σαρδελομάνα), που ανήκει επίσης στην κατηγορία των αναδρομικών, ποταμοτόκων ιχθύων. Έχουν παρατηρηθεί επίσης τα είδη Nemacheilus barbatulus (λαδούσα) και Sabanejewia aurata balcanica (χρυσοβελονίτσα) που χαρακτηρίζεται ως απειλούμενο είδος. Ο Τύρναβος ήταν από τα πολύ παλιά χρόνια αναπτυγμένη και πολυπληθής περιοχή. Στοιχεία ύπαρξης κατοίκησης στη θέση της σημερινής πόλης υπάρχουν από την ύστερη βυζαντινή περίοδο. Κατά τον 14ο αιώνα πιθανόν ο οικισμός αυτός να συρρικνώθηκε πολύ ή και να εγκαταλείφθηκε για ένα διάστημα, εξαιτίας των αλλεπάλληλων επιδρομών Σέρβων, Αλβανών, Καταλανών και Τούρκων, που σταμάτησαν το 1423 με την οριστική κατάκτηση της Θεσσαλίας από τον Τούρκο στρατηγό Τουραχάν. Ο Τουραχάν επανίδρυσε την πόλη και εγκαταστάθηκε για μεγάλο διάστημα στην περιοχή, που του παραχώρησε ως δώρο ο Σουλτάνος. Ακολούθησε η μεγάλη ακμή του Τυρνάβου που γύρω στον 17ο και 18ο αιώνα έφτασε τα 4.000 σπίτια, δηλαδή 20.000 κατοίκους περίπου. Οι περισσότεροι απ'αυτούς ήταν Έλληνες. Ο E. Brown, που επισκέφθηκε την πόλη στα 1666, σχηματισε την εντύπωση ότι ήταν πολύ σημαντική, καθόσον μάλιστα είχε δει 18 εκκλησίες και 3 τζαμιά. Με τον ερχομό του 19ου αιώνα έφτασε και η τελική παρακμή του Τυρνάβου. Από το ημερολόγιο του Άγγλου περιηγητή W. Leake μαθαίνουμε ότι το 1806 ο Τύρναβος περιελάμβανε 1.500 οικογένειες, από τις οποίες οι 70 ήταν Τουρκικές. Οι αιτίες στις οποίες αποδίδεται η ερήμωση είναι: αρκετά διαδοχικά χρόνια πανώλης, ο 1ος Ρωσικός πόλεμος, που έφερε τους Αλβανούς μαζικά στη Θεσσαλία και τελευταία, η κυριαρχία του Αλή Πασά, που ανάγκασε τους Τούρκους να φύγουν μακριά. Τα έξι (6) τζαμιά που υπήρχαν μέχρι τότε στον Τύρναβο, δείχνουν το μέγεθος που είχε φτάσει ο Τουρκικός πληθυσμός και μετά ελαττώθηκε. Σύμφωνα με το ημερολόγιο του Φ. Πουκεβίλ, το 1815 στην πόλη κατοικούσαν μόνο 3.000 Έλληνες και μερικοί Τούρκοι. Δυο χρόνια αργότερα, το 1817, ο Λαρισαίος Ιωάννης Οικονόμου αναφέρει ότι στον Τύρναβο υπήρχαν μόνο 1.000 σπίτια, 14-15 εκκλησίες, 2 μοναστήρια και 5-6 τζαμιά. Το 1836 επισκέφθηκε τον Τύρναβο ο Ιωάννης Λεονάρδος, ο οποίος αναφέρει ότι παρά τα όσα υπέφερε η πόλη από τις εκστρατείες κατά των Ελλήνων, μένει πάντα ανθηρή με 3.000 Έλληνες κατοίκους. Οι Τούρκοι που είχαν απομείνει ήταν μόλις 100 και από τα 6 τζαμιά που υπήρχαν πριν 20 χρόνια, σωζόταν μόνο τα 2. Το 1860, σύμφωνα με την περιήγηση του Νικ. Μάγνη, ο Τύρναβος αριθμούσε 4.500-5.000 κατοίκους, από τους οποίους μόνο 100 ήταν Οθωμανοί και οι υπόλοιποι Έλληνες. Είκοσι χρόνια μετά ο Νικ. Γεωργιάδης αναφέρει ότι κατοικούσαν στην πόλη 1.000 Ελληνικές οικογένειες και 100 Οθωμανικές. Την 1η Σεπτεμβρίου 1881 απελευθερώθηκε ο Τύρναβος από τους Τούρκους. Ο δήμος Τυρνάβου σχηματίσθηκε με το Β.Δ. της 31ης Μαρτίου 1883. Κατατάχθηκε στη Β' τάξη με πληθυσμό 8113 κατοίκους και έδρα τον Τύρναβο. Με το Β.Δ. της 27ης Σεπτεμβρίου 1890, ο δήμος Τυρνάβου κατατάχθηκε στην Α' τάξη με πληθυσμό 11485 κατοίκους. Η αύξηση του πληθυσμού συνεχίστηκε και τα επόμενα χρόνια. Η λέξη Τύρναβος αναφέρεται για πρώτη φορά ως Τέρνοβον στα μέσα του 10ου αιώνα σε μαρτυρολόγιο για τον άγιο Νικόλαο τον ἐν Βουναίνῃ. «Τοῦτο μετὰ τῶν σὺν αὐτῷ ἁγίων κρίνας ὁ ὄντως τοῦ Χριστοῦ ἀθλητὴς Νικόλαος ὄρος τι κατείληφεν, ὅ, Τέρναβον ἐγχωρίως ὀνομαζόμενον, ἀσκηταῖς ἀνδράσιν ἦν ἐνδιαίτημα· ἠρέμα πως ὑπανακεχωρημένον ὅν, δρυμοῖς καὶ δάσεσιν ἐναβρύνεται καὶ πνοιαῖς εὐκράτοις ἀέρων καταπνεόμενον ὑγείαν ἐκείνοις χαρίζεται· τὸ δὲ τοῦ ὕδατος πότιμον θέλγων οἶνος καὶ ἀγλαὸς τοῖς πίνουσι γίνεται· καὶ θέλγει μὲν τοὺς πίνοντας ὡς οἶνος, λευκότητι δὲ μερῶν καὶ στυφότητι διαφανῆ τὴν ἐπιφάνειαν κέκτηται. Τοιοῦτο τοίνυν ὑπάρχον τὸ Τέρναβον καὶ τοιαύταις καλλυνόμενον χάρισιν οἰκήτορας εἶχε τοὺς ἀσκητάς.» Πρόκειται για όρος, στο οποίο κατέφυγε κυνηγημένος ο άγιος, το οποίο ο εκδότης του μαρτυρολογίου καθηγητής Δημήτριος Σοφιανός ταυτίζει με το όρος Μελούνα. Από την ονομασία του όρους ονομάστηκε έτσι και η γειτονική πόλη. Η λέξη ετυμολογείται από τη σλαβική λέξη трнова (ακανθώδης), από το трн (αγκάθι), που ανάγεται στην πρωτοσλαβική *tьrnъ με την ίδια σημασία. Ως εκ τούτου η σωστή ετυμολογικά γραφή είναι Τίρναβος. «Οὕτω δὲν εὐσταθεῖ ἡ διατυπωθεῖσα γνώμη τοῦ θεσσαλοῦ Διδασκάλου τοῦ Γένους Κωνσταντίνου Κούμα, τὴν ὁποίαν ἐδέχθησαν καὶ μεταγενέστεροι μελετηταί, ὅτι δηλαδὴ ὁ Τίρναβος (sic) ἰδρύθη παρὰ τοῦ Τούρκου Τουραχάν μπέη, ἐπὶ τῶν ἡμερῶν τοῦ ὁποίου, περὶ τὸ ἔτος 1423, ὡλοκληρώθη ἡ τουρκικὴ κατάκτησις τῆς Θεσσαλίας, καὶ ὅτι ἔλαβε τὴν ὀνομασίαν Τίρναβος (sic) ἐκ τῆς τουρκικῆς λέξεως «τούρνας», σημαινούσης τὸν ποτάμιον λάβρακα, τοῦ ὁποίου ἔβριθεν ὁ οὐχὶ μακρὰν τῆς πόλεως Τιταρήσιος ποταμός.» Η περιοχή του Τυρνάβου, λόγω των πλεονεκτημάτων της, προσέλκυσε τον άνθρωπο από την αυγή ακόμα του πολιτισμού του. Πρόσφατες έρευνες έφεραν στο φως μια σπουδαία θέση της πρώιμης παλαιολιθικής εποχής (200-400 χιλιάδες χρόνια πριν από σήμερα) στη δυτική είσοδο των στενών της Ροδιάς, λίγο μετά τη συμβολή του Τιταρήσιου στον Πηνειό ποταμό. Η σημερινή θέση της πόλης και η ευρύτερη της περιοχή επιλέγονται για πρώτη φορά ως τόπος μόνιμης εγκατάστασης στη νεολιθική και την εποχή του χαλκού (7η-4η και 3η-1η χιλιετία π.Χ.). Μια χαμηλή κυκλική "μαγούλα", 300 μ. περίπου νοτιοανατολικά του σύγχρονου νεκροταφείου και ανάμεσα σε νεοκατασκευασμένα σπίτια αποτελούσε οικισμό της νεολιθικής εποχής. Λίγο βορειότερα, η μαγούλα Καραγάτς ή Μπαλαμπάνη, 600 μ. περίπου βορειοανατολικά της πόλης, είναι κάπως μεγαλύτερη και ψηλότερη από την προηγούμενη και χρονολογείται και αυτή στη νεολιθική - εποχή του χαλκού. Στην τοποθεσία Βρύση ή Αγία Άννα, στην οποία υπάρχει πηγή, καλούμενη "Κρύα Βρύση", 2,5χιλ. περίπου βορειοανατολικά του Τυρνάβου, η κατοίκηση υπήρξε συνεχής γύρω από το βραχώδες ύψωμα στο οποίο χτίστηκε το εξωκλήσι της Αγίας Άννας, από τη νεολιθική εποχή. Πλούσια ευρήματα και κεραμική της νεολιθικής εποχής ήρθαν στο φως με ανασκαφές στη θέση αυτή. Η πηγή Μάτι αποτέλεσε το κυρίαρχο στοιχείο στην επιλογή της τοποθεσίας για μόνιμη εγκατάσταση. Εντοπίστηκαν δυο νεολιθικοί οικισμοί, σε απόσταση 300 μ. ο ένας από τον άλλο. Ο πρώτος βρίσκεται στις χαμηλές πλαγιές λόφου, 300 μ. βόρεια της πηγής και κατοικείται επίσης στην αρχαϊκή και ελληνιστική εποχή, ενώ ο άλλος απέχει 400 μ. περίπου βορειοανατολικά της πηγής. Η γνωστή μαγούλα Τσάλμα, 3,5 χλμ. περίπου νότια της πόλης, αποτελεί σπουδαίο οικισμό με συνεχή κατοίκηση στη νεολιθική, χαλκή και κλασική εποχή. Η μορφή του φαίνεται ότι αντιστοιχεί στο χαρακτηριστικό τύπο οικισμών της χαλκής εποχής. Η Βακουφική μαγούλα, 800 μ. περίπου ανατολικά του Οινοποιείου, είναι ένας οικισμός της νεολιθικής και χαλκής εποχής. Στις ίδιες περιόδους χρονολογείται και ένας άλλος οικισμός, 4 χιλ. περίπου βορειοανατολικά του Τυρνάβου και δίπλα (νότια) στον Τιταρήσιο. Ο λόφος Καστρί, 3 χλμ. περίπου νοτιοανατολικά του Τυρνάβου, κατοικήθηκε σ' όλη τη διάρκεια της χαλκής εποχής, στους κλασικούς, ελληνιστικούς, ρωμαϊκούς και βυζαντινούς χρόνους και αποτέλεσε το κέντρο μιας σπουδαίας αρχαίας πόλης, της Φάλαννας. Ο λόφος Καστρί δεν πέρασε απαρατήρητος από τους περιηγητές. Κατά την άποψη του Leake: Το Καστρί αναμφιβόλως είναι η θέσις κάποιας Ελληνιστικής πόλεως καίτοι δεν μένει τώρα τίποτε, εκτός των θεμελίων ενός τετραγώνου πύργου αρχαίων χρόνων, στην κορυφή του λόφου, πλησίον του οποίου φαίνονται αρκετές εκσκαφές προς εξαγωγή κατεργασμένων λίθων, μεταφερθέντων στον Τύρναβο. Ο λόφος και η γύρω περιφέρεια είναι κατεσπαρμένα με θραύσματα ειδών. Άλλοι προϊστορικοί οικισμοί της ευρύτερης περιοχής του Τυρνάβου βρίσκονται στις θέσεις της Άργισσας Μαγούλας, Οτζάκι μαγούλα, Αγίας Σοφιάς και Αράπη μαγούλας, οι οποίες έχουν ανασκαφεί και είναι συνυφασμένες με τη μελέτη της Θεσσαλικής προϊστορίας. Περραιβία-Φάλαννα Στη θέση του Τυρνάβου δεν εντοπίστηκε κάποιος αρχαίος οικισμός των ιστορικών χρόνων. Η σημερινή πόλη όμως ανήκε στη «χώρα» της Φάλαννας, που τοποθετείται στο λόφο Καστρί. Το όνομα της οφείλει στην ομώνυμη Νύμφη, κόρη της Τυρούς και του Ενιππέα, η οποία απεικονίζεται στα νομίσματα της πόλης. Αρκετές από τις μαγούλες που αναφέρθηκαν γύρω από τον Τύρναβο, όπως η μαγούλα Τσάλμα ή η Αγία Άννα, αποτελούσαν μικρές κώμες της Φάλαννας. Η Φάλαννα αποτελούσε πόλη της νότιας συνοριακής γραμμής της Περραιβίας, η οποία βρισκόταν ανάμεσα στη Θεσσαλία και τη Μακεδονία, καταλαμβάνοντας χοντρικά την έκταση του Κάτω Ολύμπου. Οι Περραιβοί ήταν «περίοικοι» των Θεσσαλών και βρίσκονταν το μεγαλύτερο διάστημα κάτω από τον πολιτικό και οικονομικό έλεγχο της Πελασγικής Λάρισας. Ο Φίλιππος Β’ το 352 π.Χ. προσάρτησε την Περραιβία στο Μακεδονικό κράτος, αλλά με την πτώση της Μακεδονικής κυριαρχίας το 196 π.Χ. η Περραιβία βρέθηκε ξανά κάτω από τον έλεγχο των Θεσσαλών. Μερικές από τις γνωστές και γειτονικές με τη Φάλαννα περραιβικές πόλεις ήταν οι Χυρετίες (Χυρετίαι), το σημερινό Δομένικο Ελασσόνας, η Λειμώνη που είναι η ίδια με την ομηρική Ηλώνη στο Καστρί Αργυροπουλίου, η Κονδαία στη δυτική είσοδο των στενών της Ροδιάς και οι Γόννοι στο δυτικό άκρο της κοιλάδας των Τεμπών. Στενές σχέσεις υπήρχαν και με τις Θεσσαλικές πόλεις, βεβαίως με τις Θεσσαλικές πόλεις Λάρισα, Άργισσα κ.α Κατά τη Βυζαντινή περίοδο πραγματοποιήθηκαν ανακατατάξεις στην πόλη του Τυρνάβου και στην ευρύτερη περιοχή. Διαλύθηκαν πολλές αρχαίες πόλεις και από τον 9ο αιώνα εμφανίστηκαν νέοι οικισμοί. Το 14ο αιώνα παρατηρήθηκαν επιδρομές Σέρβων, Αλβανών, Καταλανών και Τούρκων. Το 1423 ο στρατηγός Τουραχάν, που θεωρείται ιδρυτής της πόλης του Τυρνάβου, κατέλαβε τη Θεσσαλία και του παραχωρήθηκε η περιοχή του Τυρνάβου ως δώρο από τον Σουλτάνο, με κληρονομική μεταβίβαση στους εκάστοτε απογόνους. Ο Τουραχάν φρόντισε για τη συγκέντρωση των σκορπισμένων κατοίκων στην πόλη, την ανέγερση τζαμιού, χριστιανικού ναού, ιδρυμάτων και την παραχώρηση προνομίων. Γύρω στα 1480, ο γιος του Τουραχάν παραχώρησε το χωριό, που ανήκε μέχρι τότε στην προσωπική του ιδιοκτησία, στα θρησκευτικά και φιλανθρωπικά ιδρύματα, με σκοπό τη συντήρησή τους. Τη θρησκευτικότητα των κατοίκων από τα χρόνια της Τουρκοκρατίας αντικατοπτρίζει η ύπαρξη 16 ναών από τον 17ο αιώνα και εξής. Τότε σημειώνεται μεγάλη ακμή στον Τύρναβο λόγω των προνομίων, που παραχωρήθηκαν από τους Τούρκους, με κορύφωση το 18ο αιώνα, όταν η πόλη είχε πληθυσμό 35.000 κατοίκους. Πολλά είναι τα στοιχεία που κατατάσσουν τον Τύρναβο ως ένα πνευματικό, θρησκευτικό και οικονομικό κέντρο κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας. Ήδη, από το τέλος του 17ου και σ' όλο το διάστημα του 18ου αιώνα η πόλη, που ήταν έδρα Καντονίου, αλλά και η γύρω περιοχή βρισκόταν στην ακμή της. Τότε αναπτύχθηκε μια σημαντική εκπαιδευτική δραστηριότητα. Πρόκειται για την περίφημη Σχολή του Τυρνάβου, τη γνωστή ως "ελληνομουσείο" που ιδρύθηκε το 1702 και στην οποία δίδαξαν διαπρεπείς Τυρναβίτες και άλλοι δάσκαλοι του γένους. Το θρησκευτικό αίσθημα ήταν πολύ υψηλό, αφού το 1770 υπήρχαν στη πόλη 16 εκκλησίες και 6 τζαμιά, κι έτσι ο μητροπολίτης μετέφερε την έδρα του από τη Λάρισα στον Τύρναβο. Τον καιρό εκείνο μητρόπολη ήταν η εκκλησία του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου και κοντά της το μητροπολιτικό κτίριο και η Σχολή του Τυρνάβου. Οικονομική ακμή Στο ίδιο διάστημα ο Τύρναβος είχε αναπτυχθεί οικονομικά. Σ' αυτό συνέβαλε η άνθηση του εμπορίου, της βαφικής τέχνης και η παραγωγή μεταξωτών και βαμβακερών προϊόντων, όπως τα περίφημα κόκκινα "μπουχάσια", οι "αλατζάδες", οι μακριές "πετσέτες", καθώς και τα "σάλια" για το κεφάλι και τη μέση. Υπήρχαν τρία εργοστάσια βαφής που για κόκκινη χρωστική ουσία χρησιμοποιούσαν το γνωστό φυτό ρουβία ή βαφική "ριζάρι" και για γαλάζια το λουλάκι, ενώ τα υφαντήρια λειτουργούσαν σε πολλά σπίτια. Αναφέρεται ότι βαμβακερά νήματα για βαφή εισάγονταν στον Τύρναβο μέχρι και από τη Σμύρνη. Η ετήσια παραγωγή αλατζάδων έφτανε τα 20.000-30.000 τόπια. Τα υφάσματα αυτά (που τα χρησιμοποιούσαν για την κατασκευή ναυτικών ρούχων) τα προωθούσαν σε μεγάλες ποσότητες στη Μάλτα, στο Λίβορνο, στην Τεργέστη και σε άλλα λιμάνια της Μεσογείου. Από όλες τις παραπάνω δραστηριότητες είχαν πλουτίσει πολλοί Τυρναβίτες και ολόκληρα η περιοχή βρισκόταν σε μεγάλη ακμή μέχρι τις αρχές του 19ου αιώνα. Αυτό φαίνεται και από το γεγονός ότι φιλοξενήθηκε στον Τύρναβο μερικές φορές ο Σουλτάνος Μωάμεθ ο Δ' (1648-1687). Επίσης η πόλη έγινε τόπος κατοικίας των αντιπροσώπων των ευρωπαϊκών δυνάμεων Ρώσων, Ολλανδών, Σουηδών, Τρανσυλβανών κ.α. Την εποχή εκείνη οι εργάσιμες μέρες ανέρχοταν σε 200 το χρόνο, ενώ οι υπόλοιπες 165 ήταν γιορτές και αργίες. Παρακμή Το 1812 ανέλαβε τη διοίκηση της Θεσσαλίας ο Βελή πασάς, γιος του Αλή Πασά, που επέβαλε δεινή τυραννία στους κατοίκους της. Ο ίδιος έκτισε ένα σαράι στη σημερινή Τούμπα, που παλαιότερα ήταν γνωστό με το όνομα "Σαράι", και το οποίο κάηκε το 1822 από τους Τούρκους του Σουλτάνου, όταν καταστράφηκε ο Αλή Πασάς και η οικογενειακή δυναστεία του. Εξάλλου, πλήγμα για την ανθηρή οικονομία του Τυρνάβου αποτέλεσε η επιστημονική πρόοδος της Ευρώπης που άρχισε να παράγει καλύτερης ποιότητας υφάσματα, με αποτέλεσμα να μη μπορούν να πωληθούν εκείνα του Τυρνάβου και να μειωθεί η παραγωγή τους. Σοβαρό πλήγμα και ίσως η χαριστική βολή για τον Τύρναβο ήταν και η πανώλη που το 1813 έπληξε την πόλη και τη γύρω περιοχή. Η πανώλη του 1813 Βαρύτατη συμφορά για τον Τύρναβο υπήρξε η μεγάλη επιδημία πανώλης (πανούκλας) που έπληξε την Κωνσταντινούπολη (1812-1813), τη Σμύρνη (1812-1814) και από όπου μεταδόθηκε στα νησιά του Αιγαίου και στη Θεσσαλία (1813-1816). Αποτέλεσμα ήταν να ερημωθούν πολλές πόλεις και χωριά. Από μαρτυρία περιηγητή της εποχής εκείνης μαθαίνουμε ότι η μετάδοση της νόσου στην περιοχή έγινε από έναν άρρωστο Τάταρο, που ταξίδεψε από την Κωνσταντινούπολη και πέθανε στον Τύρναβο, όπου έγινε το μεγαλύτερο κακό. Ο αριθμός των νεκρών στην πόλη έφτασε τις 8.600. Τότε αφανίστηκαν οι υφαντουργοί και οι βυρσοδέψες και ερημώθηκαν οι βιοτεχνίες και τα βαφεία. Αρκετοί κάτοικοι ζήτησαν καταφύγιο σε άλλες περιοχές κι έτσι ο πληθυσμός του Τυρνάβου μειώθηκε στις 4-5 χιλιάδες. Ο Γάλλος περιηγητής Πουκεβίλ, που βρέθηκε τον καιρό εκείνο στον Τύρναβο, δίνει την παρακάτω περιγραφή: Ο Τύρναβος ήταν ένα απέραντο νεκροταφείο… τα περισσότερα χωριά του κάμπου φαίνονταν ερημωμένα ή θρηνούσαν τους νεκρούς τους, μονάχα μερικοί Τούρκοι μοιρολάτρες είχαν παραμείνει στη Λάρισα μαζί με τους Εβραίους που εμπορεύονταν τα πράγματα των πεθαμένων. Συγγραφείς της εποχής εκείνης επιρρίπτουν ευθύνες στις τουρκικές αρχές για την ίσως σκόπιμη αδιαφορία τους και την ανυπαρξία των ενδεδειγμένων προφυλακτικών ή απολυμαντικών μέσων. Επανάσταση του 1821 Όταν το 1821 κηρύχθηκε η ελληνική επανάσταση ξεχάστηκαν τα προνόμια που η μεγάλη πύλη είχε παραχωρήσει στον Τύρναβο, η δε πόλη αποτέλεσε το κέντρο των διερχομένων από τη Μακεδονία τουρκικών στρατευμάτων προς καταστολή των διαφόρων επαναστατικών κινηματών. Τότε οι Λαρισαίοι και οι Τυρναβίτες υπέστησαν πολλά δεινά. Επήλθε τότε η παρακμή στη σιτοκαλλιέργεια, βιοτεχνία κ.α. Στον Τύρναβο στα τέλη του 19ου αιώνα εκδιδόταν η εβδομαδιαία πολιτική εφημερίδα «Πελέκυς», με εκδότη τον Δυτικομακεδόνα Θεοδ. Μπαφάλη. Ανήκε στις πρώτες θεσσαλικές εφημερίδες και πρωτοεκδόθηκε το Νοέμβριο του 1882 (η πόλη είχε ενωθεί με την υπόλοιπη Ελλάδα ένα χρόνο πριν, το 1881). Η απελευθέρωση του Τυρνάβου έγινε την 1η Σεπτεμβρίου του 1881, όταν ολόκληρη η Θεσσαλία και η περιοχή της Άρτας προσαρτήθηκαν στην Ελλάδα με απόφαση του συνεδρίου του Βερολίνου που συνήλθε το Μάρτιο του ίδιου χρόνου από τις Μεγάλες Δυνάμεις. Την εποχή εκείνη της προσάρτησης, ο Τύρναβος παρουσίαζε όψη χωριού. Οι Τούρκοι κάτοικοί του έμειναν στο ανατολικό μέρος της πόλης, ενώ οι χριστιανοί, που ήταν περισσότεροι, στο δυτικό, όπου ήταν η μητρόπολη. Τότε, αν και οι Τούρκοι είχαν εξαιρετικά προνόμια και απαλλάσσονταν από τη στράτευση, άρχισαν να πωλούν τα ακίνητα τους και να μεταναστεύουν στη γειτονική Ελασσόνα και τη Μαγνησία της Μικράς Ασίας. Σ' ολόκληρη την περιοχή επικρατούσε αταξία και η ληστεία βρισκόταν στο αποκορύφωμά της. Για την αποκατάσταση της τάξης ο πρωθυπουργός Χαρίλαος Τρικούπης διόρισε αρχηγό του στρατού της Θεσσαλίας, τον στρατηγό Δημ. Γρίβα, γιο του Θεόδωρου Γρίβα, της ξακουστής οικογένειας των Γριβαίων, ο οποίος, σε σύντομο χρονικό διάστημα, επέβαλε τον νόμο του κράτους, με αποτέλεσμα να ηρεμήσει ολόκληρη η περιοχή. Έτσι, η κατάσταση στον Τύρναβο άρχισε σιγά-σιγά να βελτιώνεται, ενώ αναπτύχθηκε πολύ ο κομματισμός. Στην αρχή υπήρξαν 5 κομματίδια με επικεφαλής τον Αθανάσιο Ζαφειριάδη, τον γιατρό Μανωλάκη Δημητριάδη, τον υφασματέμπορο Σταμουλάκη Μουλούλη, που στη συνέχεια έγινε δήμαρχος, τον Μανώλη Μουζά και τον Θεόδωρο Μπαφάλη. Μετά τον θάνατο του Σταμ. Μουλούλη τα 5 αυτά κομματίδια συμπτύχθηκαν σε δύο με αρχηγούς τον Ζαφειριάδη και τον Δημητριάδη. Εξαιτίας των κομματικών ερίδων, ο Τύρναβος δεν είχε τότε καμιά πολιτιστική πρόοδο. Ο Ελληνοτουρκικός Πόλεμος (1897) άρχισε στις 5 Απριλίου 1897 και ήταν ατυχής για την Ελλάδα. Η περιοχή του Τυρνάβου επηρεάστηκε από την πρώτη κιόλας μέρα, καθώς οι πρώτες συγκρούσεις έλαβαν χώρα στη Μελούνα, στους πρόποδες της οποίας βρίσκεται ο Τύρναβος. Επικεφαλής της ελληνικής ταξιαρχίας, που είχε καταλάβει τη γραμμή Μπουγάζι- Λουσφάκι – Γκρίτζόβαλη - Μελούνα, ήταν ο ταξίαρχος Μαστραπάς και διοικητής των τουρκικών στρατευμάτων ο Εντέμ Πασάς. Η μάχη άρχισε στις 6 το πρωί της Κυριακής των Βαΐων, 5 Απριλίου 1897, στη Μελούνα. Μετά από σθεναρή αντίσταση τα ελληνικά στρατεύματα, που εν τω μεταξύ έχασαν τον ταξίαρχό τους, υποχώρησαν στη γραμμή Λουσφάκι - Δελέρια, όπου έγινε τρομερή μάχη. Ύστερα από ηρωική άμυνα μιας μέρας μπροστά στη μεγάλη αριθμητική υπεροχή του εχθρού, ο ελληνικός στρατός αναγκάστηκε να υποχωρήσει προς τη Λάρισα κι από εκεί στα Φάρσαλα. Οι κάτοικοι του Τυρνάβου και των γύρω χωριών, βλέποντας τα ελληνικά στρατεύματα να συμπτύσσονται, εγκατέλειψαν τα σπίτια τους και έφυγαν με κάθε μέσο (σούστες, κάρα κ.λ.π.) προς τη Λάρισα. Η ανάμειξη του άμαχου πληθυσμού με τα υποχωρούντα στρατεύματα επέφερε μεγάλη σύγχυση. Ο τουρκικός στρατός κατέλαβε τον Τύρναβο στις 12 Απριλίου 1897. Οι Τυρναβίτες ακολούθησαν τα υποχωρούντα στρατεύματα και από τη Λάρισα, τα Φάρσαλα, το Δομοκό, τη Λαμία έφθασαν στη Χαλκίδα, στη Λειβαδιά και στην Αθήνα όπου έμειναν για έναν περίπου χρόνο ως πρόσφυγες. Οι Τούρκοι στην προέλασή τους προέβησαν σε εμπρησμούς και λεηλασίες. Τότε κάηκε το ιστορικό μοναστήρι του Αγίου Αθανασίου και ο κώδικας του δήμου όπου φυλάσσονταν τα πρακτικά της παλιάς κοινότητας και πολλά έγγραφα (φιρμάνια) ιστορικής αξίας που αφορούσαν τη λειτουργία της μονής. Αργότερα, χάρη στον Τούρκο διοικητή Κόλαγαν, που ήταν καλός και φιλόθρησκος άνθρωπος, οι Τούρκοι ήταν επιεικέστεροι. Το Μάιο 1897 οι Τούρκοι υποχώρησαν στη παλιά οριοθετική γραμμή της Μελούνας κι έτσι ο Τύρναβος ξαναβρήκε την ελευθερία του. Τότε, και μέσα σε λίγο χρονικό διάστημα, η πόλη άρχισε να συνέρχεται από την κακή όψη που παρουσίαζε κατά τα πρώτα χρόνια της προσάρτησής της. Οι νικηφόροι αυτοί πόλεμοι βρήκαν τον Τύρναβο σε ανθηρή κατάσταση. Τα ελληνοτουρκικά σύνορα ήταν τότε στην κορυφογραμμή Μελούνας – Λουσφακίου – Τρυπημένης. Τα ερείπια των μεθοριακών σταθμών υπάρχουν και σήμερα. Με την κήρυξη του πολέμου, η κύρια δύναμη του ελληνικού στρατού από 110.000 άνδρες σε 7 μεραρχίες συγκεντρώθηκε στη Θεσσαλία. Τη διοίκηση ανέλαβε ο τότε διάδοχος Κωνσταντίνος. Αρχηγός του επιτελείου του στρατού ήταν ο υποστράτηγος Π. Δαγκλής και υπαρχηγός ο Βίκτωρ Δούσμανης, με βοηθούς τον Ιωάννη Μεταξά, τον Κωνσταντίνο Πάλλη και τον Ξενοφώντα Στρατηγό. Η δύναμη των Τούρκων με διοικητή τον Ταξίν Πασά ανερχόταν σε 50.000 άνδρες. Ο αρχιστράτηγος διάδοχος Κωνσταντίνος πριν από τη γενική επίθεση συσκέφτηκε με τους επιτελείς του και κατέστρωσε τα επιτελικά σχέδια για τις επιχειρήσεις στο σπίτι του Μ. Τσολάκη που στη συνέχεια έγινε κοινοτικό κατάστημα, για λίγο καιρό ταχυδρομείο και το 1949 δημοτικό νοσοκομείο. Τελευταία το κτίριο χρησιμοποιήθηκε για τη στέγαση της μουσικής σχολής του Δήμου Τυρνάβου. Σήμερα καταβάλλονται προσπάθειες για την αναπαλαίωση του. Πριν από την επίθεση είχε προηγηθεί δοξολογία στην εκκλησία της Αγίας Φανερωμένης όπου παρευρέθηκε όλο το επιτελείο και σύσσωμος ο λαός του Τυρνάβου. Το πρωί της 5ης Οκτωβρίου του 1912 ο ελληνικός στρατός πέρασε τα σύνορα χωρίς να συναντήσει σοβαρή αντίσταση. Οι Τούρκοι, που αιφνιδιάστηκαν, προσπαθούσαν να καθυστερήσουν τον προελαύνοντα ελληνικό στρατό που από το Κουτσόχερο, το Μπουγάζι μέχρι τη Μελούνα σφυροκοπούσε με τα πυροβόλα του αμείλικτα τις θέσεις του εχθρού. Έτσι, σε μια ημέρα μόνο, τα ελληνικά στρατεύματα κυρίευσαν την Ελασσόνα και προωθήθηκαν στα στενά του Σαρανταπόρου όπου δόθηκε η πρώτη μεγάλη νικηφόρα μάχη. Έτσι, ξεκίνησε από τον Τύρναβο η απελευθέρωση της υπόλοιπης Ελλάδας. Η περίοδος του 18ου αιώνα χαρακτηρίζεται ακόμη από μια ανάπτυξη σε πολλούς τομείς, ένας από τους οποίους είναι η βιοτεχνία και συγκεκριμένα η υφαντική τέχνη. Τα προϊόντα της ντόπιας υφαντικής φημιζόταν σε όλο τον ελλαδικό χώρο και εκτός αυτού. Ο Τύρναβος ήταν ονομαστός από την εποχή του Ιουστινιανού για τα τυπωτά μεταξωτά, τα «σταμπωτά» του. Υφαντουργία Οι κάτοικοι επεξεργαζόταν το μετάξι και το ύφαιναν. Μαζί με τα μεταξωτά υφάσματα εμπορευόταν και τα γνωστά «μπουχάσια», βαμβακερά υφάσματα βαμμένα με ριζάρι και τα γαλάζια βαμμένα με λουλάκι. Απαιτούνταν χρόνος, επιμονή και επιμονή εργασία για τις στάμπες-καλούπια, που το καθένα ήταν μοναδικό έργο τέχνης. Συνήθως οι σταμπωτές, που ήταν αυτοδίδακτοι, σκάλιζαν τις στάμπες, οι οποίες ήταν κατασκευασμένες από μαλακό ξύλο (φλαμούρι) ή σκληρό (αγριογκορτσιά). Η στάμπα με βασικό μαύρο περίγραμμα ονομαζόταν «μάνα» ή «μήτρα» και παρουσίαζε το πιο λεπτό σκάλισμα. Θέματα αντλούσαν από το ζωικό βασίλειο, από νεοκλασικά, αρχαιοελληνικά και νεότερα μοτίβα. Ξακουστοί σκαλιστές στον Τύρναβο ήταν ο Λεων. Σαΐνης (τέλος 19ου αιώνα) και ο Θεμ. Ιωαννίδης, που φοίτησε σε Σχολείο Τέχνης και τα έργα του βραβεύτηκαν δυο φορές στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης (1931,1935). Στην εποχή της ακμής τα εργαστήρια απασχολούσαν πάρα πολλούς τεχνίτες. Από το 19ο αιώνα ως το 1950 περίπου ακμάζει και η δαντελοπλεκτική, που στόλιζε την τοπική ενδυμασία (πουκάμισα, μπόλιες, πετσέτες κ.α.). Είδος δαντέλας με βελόνα ήταν η μπιμπίλα, που κατασκευαζόταν από άσπρη ή χρωματιστή ή χρυσή κλωστή. Η πιο χαρακτηριστική πολύχρωμη μπιμπίλα ήταν τα «κουκάκια», που τα φορούσαν οι γυναίκες στη σκέπη τους (κεφαλομάντηλο). Προμήθεια κουκακίων γινόταν όχι μόνο από χωριά του Νομού Λάρισας αλλά και εκτός αυτού. Η μεταξουργία του Τυρνάβου άρχισε να δοκιμάζεται με την ανακάλυψη των συνθετικών υφαντικών υλών, ενώ η αμπελουργία δέχτηκε ισχυρό πλήγμα με τη φυλλοξήρα, που ενέσκηψε πριν 60 περίπου χρόνια. Η εκτεταμένη αμπελοκαλλιέργεια θεωρείται ο κύριος συντελεστής της οικονομικής ανάπτυξης του Τυρνάβου, στο οποίο θα πρέπει να προστεθούν η βαμβακοκαλλιέργεια και η πρόοδος της γεωργίας γενικότερα. Υπήρξε εποχή κατά την οποία οι Τυρναβίτες καλλιεργούσαν σε μεγάλη έκταση μουριές για τη μεταξουργία, από την οποία παράγονταν κάθε χρόνο κουκούλια σε μεγάλη ποσότητα, τα οποία και προωθούνταν στην Ευρώπη. Η αμπελουργία εκτός από τα περίφημα επιτραπέζια σταφύλια, παρήγαγε και εκλεκτά κρασιά, που είχαν κατακτήσει ολόκληρη την ελληνική αγορά. Κατά την εποχή της δουλείας δεν ξέφυγαν από το χαράτσι και οι Τυρναβίτες αμπελουργοί. Πλήρωναν κι αυτό το φόρο κρασιού, το λεγόμενο κρασομοίρι. Πρόκειται για το μερίδιο του κρασιού (μούστου) που έπαιρνε η τούρκικη διοίκηση από τους αμπελοκαλλιεργητές. Είναι η δεκάτη στα αμπέλια. Η πληρωμή του κρασομοιρίου γίνονταν σε χρήμα πριν από τον τρύγο, δηλαδή πριν ακόμη οι αμπελοκαλλιεργητές συνάξουν τη σοδειά. Σύμφωνα με όσα αναφέρουν οι ιστορικοί, στον Τύρναβο αλλά και στη Λάρισα δούλευαν τα κόκκινα νήματα και ότι οι Αμπελακιώτες που απασχολούνταν σ’ αυτά τα βαφεία όταν διαπίστωσαν ότι τα κέρδη από τη δουλειά αυτή ήταν σημαντικά, έσπευσαν να δημιουργήσουν σχετικά εργαστήρια στην πατρίδα τους. Αναφέρεται μάλιστα και η πληροφορία πως την τέχνη της επεξεργασίας του βαμβακιού και της βαφής των νημάτων την έφεραν στον Τύρναβο από τη Μικρά Ασία Τυρναβίτες τεχνίτες και από εκεί διαδόθηκε στα Αμπελάκια και στη Ραψάνη. Την εποχή εκείνη ο Τύρναβος ήταν μεγάλο εμπορικό και βιοτεχνικό κέντρο, ενώ το εμπόριο και οι τυρναβίτικες βιοτεχνικές επιχειρήσεις πήγαιναν πολύ καλά. Συγκεκριμένα αναφέρεται ότι το 1810 η φιλοτεχνία ήταν λαμπρή και από τα χειροτεχνεία του Τυρνάβου, όπου κατασκευάζονταν μάλλινα και μεταξωτά υφάσματα, εξάγονταν βαμβακερό νήμα, πανιά και μαντήλια, καθώς και χρωματιστά υφάσματα. Ο Γάλλος πρόξενος στην Άρτα έγραψε ότι, ο Τύρναβος έστελνε στη Γαλλία νήματα, πολύ πριν τα Αμπελάκια αρχίσουν να φτιάχνουν νήματα και αποκτήσουν βαφεία. Επίσης, ανέφερε ότι ο Γάλλος έμπορος αγόρασε στον Τύρναβο σημαντική ποσότητα νημάτων σε χρώμα κόκκινο που δεν ξεθώριαζε. Την ίδια τύχη με τον αμπελακιώτικο συνεταιρισμό, που χρεοκόπησε, είχαν και οι χειροτεχνίες του Τυρνάβου, όπου μάλιστα το 1813 εξολοθρεύθηκαν από την πανώλη περίπου 15.000 κάτοικοι της πόλης. Τα σταμπωτά του Τυρνάβου Μετά την απελευθέρωση του 1881 έχουμε γραπτές μαρτυρίες για τα σταμπωτά του Τυρνάβου. Όμως η προφορική παράδοση ανάγει τη δραστηριότητα αυτή σε πολύ παλιότερα χρόνια, τουλάχιστον στην αρχή του 19ου αιώνα. Κι είναι μάλλον βέβαιο, ότι η έλλειψη γραπτών μαρτυριών για την εποχή αυτή οφείλεται στην ποιότητα του είδους –τα σταμπωτά είναι πανικά καθημερινής χρήσης- και στην τοπική κατανάλωση της παραγωγής-δεν εξάγονται ούτε στην Ευρώπη, ούτε στην Ανατολή. Κάνοντας μια αναφορά στην πορεία και εξέλιξη της στάμπας στον γύρω από την Ελλάδα χώρο, καταλήγουμε ότι οι ρίζες της σταμπωτικής τέχνης φτάνουν μέχρι την αρχαιότητα και λαούς των Ινδιών, της Κίνας, της Αιγύπτου. Αναφέρεται μάλιστα σε βιβλίο της και στις ανασκαφές που έγιναν στον μικρασιατικό χώρο κι έφεραν στο φως μια σειρά πήλινων σταμπών του 7.000 π.Χ. τις οποίες θεωρεί πιθανές προδρόμους των σημερινών ξύλινων. Από το υποθετικό παρελθόν φτάνουμε στον 16ο αιώνα μ.Χ. εποχή που η λαϊκή τεχνική εξελίσσεται σε τέχνη. Ονομαστά στην περιοχή της Μικράς Ασίας είναι τα εργαστήρια της Πόλης και των ακτών του Βοσπόρου. Ως προς τα σχέδια, τη σύνθεση, τη χρωματική ποικιλία υπάρχει αισθητή διαφορά, ανάμεσα στα εργαστήρια της Πόλης και του Βοσπόρου. Και στις δυο περιοχές ο τεχνίτης επηρεάζεται από τον φυτικό κόσμο φτιάχνει ξυλότυπα με σχέδια λουλουδιών, φύλλων που επαναλαμβάνονται πάνω στο ύφασμα. Στην Πόλη τα υφάσματα είναι πλουσιότερα κι από τον 17ο αιώνα ο τεχνίτης κινείται πάνω στο ύφασμα με ελευθερία κι έτσι καθιερώνεται ο ρυθμός του «τουρκομπαρόκ». Τον 18ο αιώνα στην πολιτική μαντήλα κάνει την εμφάνιση της η ανθρώπινη φιγούρα. Λαμβάνοντας υπόψη μας ότι η ισλαμική θρησκεία απαγορεύει τη χρήση μαντηλιών με ανθρώπινες φιγούρες καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι η χρήση τους περιοριζόταν μόνο στους χριστιανούς. Γύρω στα τέλη του 18ου αιώνα κι αρχές του 19ου αιώνα η σταμπωτική τέχνη διαμέσου των νησιών, περνά στα χέρια των τεχνιτών της κυρίως Ελλάδας. Από το 1858 στην ελεύθερη Ελλάδα ο βασιλιάς Όθωνας είχε καθιερώσει τα Ολύμπια, γενικούς διαγωνισμούς ανά τετραετία που στόχο τους είχαν να ωθήσουν σε βιομηχανία τα μέχρι τότε οικοτεχνήματα. Στα Ολύμπια του 1858 αμέσως μετά την ένωση της Θεσσαλίας με την Ελλάδα λαβαίνουν μέρος και Τυρναβίτες σταμπωτές και βραβεύονται. Οι στάμπες, τα καλούπια, όπως τις ονόμαζαν οι μάστοροι ήταν η καθεμιά ένα μοναδικό έργο τέχνης και χρειαζόταν χρόνο, επιμονή και επίμονη εργασία για να γίνει. Οι σκαλιστές ήταν συνήθως οι ίδιοι οι σταμπωτές, άλλοτε όμως κι ειδικοί τεχνίτες, που παρέμειναν ανώνυμοι, σκάλιζαν τα θέματα τους ελαφρά ή βαθιά πάνω σε ξύλινο κομμάτι. Από πληροφορίες ξέρουμε ότι στα εργαστήρια της Μικράς Ασίας σκάλιζαν τα μοτίβα σε μαλακά ξύλα, ενώ στον Τύρναβο και σε μαλακό ξύλο (φλαμούρι) και σε σκληρό (αγριογκορτσιά) για να μην καταστρέφονται τα καλούπια γρήγορα από τη χρήση. Για να σκαλίσει ο σκαλιστής μια στάμπα ακολουθούσε ολόκληρη διαδικασία. Μετά από μια απλή επεξεργασία της επιφάνειας του ξύλου, σχεδίαζε πάνω σ’ αυτή τμήμα της επιθυμητής μπορντούρας ή του θέματος και στη συνέχεια το σκάλιζε με κοπίδι. Κάθε τμήμα του σχεδίου έπρεπε να σκαλιστεί σε δυο, τρία διαφορετικά καλούπια ανάλογα με τα χρώματα που θα χρησιμοποιούσαν. Στις Ελλαδίτικες στάμπες τα θέματα εξακολουθούσαν να ’ναι φυτικά, λουλούδια σε μπουκέτα ή σε ελεύθερη σύνθεση. Σ’ αυτές όμως η θεματολογία περιλαμβάνει και γεωμετρικά σχήματα απλά ή σύνθετα, ζώα, νεοκλασικά μοτίβα ή και θέματα από την Αρχαία Ιστορία. Η ανθρώπινη μορφή δεσπόζει στις πάντες του Τυρνάβου. Ο Κίτσος κι η Σταρούλα, ο Τάσος κι η Γκόλφω, ο Μέγας Αλέξανδρος, τα αρραβωνιάσματα διακοσμούν το κέντρο της πάντας. Οι παραστάσεις αυτές έχουν σαν πρότυπο λιθογραφίες της εποχής που διακοσμούσαν λαϊκές φυλλάδες και κυκλοφορούσαν σ’ όλο το ελληνικό χώρο. Οι σκαλιστές ήταν άνθρωποι αυτοδίδακτοι και με μεράκι. Τα χρώματα που χρησιμοποιούσαν στα σταμπωτά ήταν κατά το πλείστον φυτικά και κάθε εργαστήριο είχε τις δικές του μυστικές συνταγές για να επιτευχθούν οι επιθυμητές αποχρώσεις και η χρωματική λαμπρότητα. Το τύπωμα γίνεται σε πολλές φάσεις. Το ύφασμα αρχικά πλενόταν και σιδερωνόταν (κάτω από πέτρες) με προσοχή. Στη συνέχεια τυπωνόταν το περίγραμμα του σχεδίου με μαύρο καλούπι. Ακολουθούσε το τύπωμα των άλλων χρωμάτων με το δεύτερο και το τρίτο καλούπι. Η χρήση του πινέλου ήταν απαραίτητη. Μετά το κάθε τύπωμα το σταμπωτό στέγνωνε και ξαναδουλευόταν. Στη συνέχεια πλενόταν, σιδερωνόταν κι ήταν έτοιμο. Η διαδικασία αυτή των φάσεων τυπώματος γινόταν πάνω σε πάγκους με το ύφασμα καλά και τεντωμένο όπου ο μάστορας με γρήγορες κοφτές κινήσεις χτυπούσε πάνω στο ύφασμα την ποτισμένη με χρώμα στάμπα. Αυτός ο τρόπος αποτύπωσης σχεδίου πάνω στο ύφασμα ταιριάζει απόλυτα μ’ αυτόν που ίσχυε και στα εργαστήρια της Μικράς Ασίας. Στον Τύρναβο ιδιαίτερα γνωστά σταμπωτά είδη ήταν τα καναπελίκια, οι μπερνέδες, οι μαξιλάρες, τα παπλώματα, τα τραπεζομάντηλα, οι πάντες, οι μαντήλες αλλά και ολόκληρα τοπία τσίτι για φορέματα. Τα εργαστήρια στην εποχή της ακμής τους, δεύτερο μισό του 19ου αιώνα ως και τη δεκαετία του 1930, απασχολούσαν πάρα πολλούς τεχνίτες, κυρίως γυναίκες που η καθεμιά ειδικεύονταν για ορισμένη φάση της εργασίας. Τα σταμπωτά τα εμπορεύονταν οι ίδιοι οι σταμπωτάδες ή τα διέθεταν σε γυρολόγους και μικροπωλητάδες. Μέχρι τη δεκαετία του 1960 τα σταμπωτά είχαν λειτουργική χρήση. Κάθε σπίτι είχε οπωσδήποτε κάποιο σταμπωτό κομμάτι. Στα ’22, μαζί με τους άλλους Έλληνες που έφυγαν από την Κων/πολη, ήταν και η οικογένεια του Γιώργου Ιωαννίδη. Στη βιασύνη της εγκαταλείποντας τόσο τραγικά την Πόλη, δεν πρόφτασε να πάρει άλλο τίποτα, εκτός από τις οικονομίες της σε χρήμα και την τέχνη της: Κατασκεύαζε σταμπωτά. Μη έχοντας που αλλού να καταφύγει, η οικογένεια τράβηξε στον Τύρναβο, όπου ήξερε πως υπήρχε κάποιο εργαστήρι για σταμπωτά. Εκεί αγόρασε, κοντά στο κέντρο ένα σπίτι, με αυλή μεγάλη, εγκατέστησε πρόχειρα ένα εργαστήρι και άρχισε την παραγωγή. Μοναδικό δείγμα οικοτεχνίας με μακρόχρονη παράδοση, τα σταμπωτά Τυρνάβου της οικογένειας Ιωαννίδη, σημείωσαν μεγάλη επιτυχία στην παράλληλη έκθεση με τις φωτογραφίες του Βασίλη Αγγλόπουλου, στο Στρασβούργο. Οι ζωηροί, γεμάτοι ένταση χρωματισμοί τους έδωσαν χαρούμενη νότα στις τραγικές αρχαιοελληνικές φιγούρες που απεικονίζονταν στις φωτογραφίες. Η ιστορία του εργαστηρίου σταμπωτών του Θεμιστοκλή Ιωαννίδη, αρχίζει από το 1822, όταν η οικογένεια του πατέρα του Γιώργου Ιωαννίδη, κυνηγημένη από τους Τούρκους μαζί με τόσους Έλληνες, εγκατέλειψε την Προύσα της Μ.Ασίας για να εγκατασταθεί στον Τύρναβο. Ανάμεσα στα λιγοστά υπάρχοντα που η οικογένεια μπόρεσε να φέρει μαζί της στην Ελλάδα, ήταν και μερικές ξυλόγλυπτες σφραγίδες από το εργαστήρι που η οικογένεια Ιωαννίδη διατηρούσε στην Προύσα. Ο Θεμιστοκλής Ιωαννίδης, γράφτηκε στη Σχολή Καλών Τεχνών, όπου μυήθηκε στην τέχνη της ξυλογλυπτικής, και έμελλε να γίνει ο γνωστός δημιουργός των σταμπωτών, τυπώνοντας σχέδια με ξυλόγλυπτες σφραγίδες πάνω σε βαμβακερό κυρίως ύφασμα. Τα τραπεζομάντηλα, οι κουρτίνες, τα μαξιλαράκια, τα τσεμπέρια, οι ποδιές, πραγματικά αριστουργήματα σχεδίων και ανεξίτηλων χρωμάτων, έχουν βραβευτεί πολλές φορές στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Η διαδικασία της δημιουργίας, απαιτεί έμπνευση, μεράκι και καλλιτεχνικό αισθητήριο. Το κάθε κομμάτι ανάλογα με το σχέδιο του απαιτεί τη χρήση διαφορετικού αριθμού από ξυλόγλυπτες σφραγίδες: η πάντα του Μ. Αλεξάνδρου, αποτελείται π.χ. από 48 ξυλόγλυπτες σφραγίδες. Η εξειδικευμένη εργάτρια έπρεπε να τοποθετήσει τις σφραγίδες πάνω στο βαμβακερό ύφασμα, με προσοχή και σταθερότητα, έτσι ώστε το τελικό σχέδιο, το περίγραμμα δηλαδή τυπωνόταν σε μαύρο χρώμα και τα υπόλοιπα όπως π.χ. το κόκκινο, το γαλάζιο, το κίτρινο ή το πράσινο έμπαιναν με πινέλο. Για να στεγνώνει το κάθε χρώμα, το βαμβακερό τυπωμένο ύφασμα έβγαινε στον ήλιο τόσες φορές, όσες ο αριθμός των χρωμάτων του. Ακολουθούσε το πλύσιμο που επαναλαμβανόταν δυο με τρεις φορές, σε μεγάλες στέρνες ή δεξαμενές, όπου διέλυαν διάφορα υγρά για να σταθεροποιηθούν τα χρώματα. Αφού στέγνωναν στον ήλιο, τα υφάσματα σιδερωνόταν και ήταν έτοιμα να διατεθούν στην αγορά όπου αγοραζόταν κυρίως από ανθρώπους με αγάπη και μεράκι και λαϊκή τέχνη. Αν και κάποτε το εργαστήρι του Θεμιστοκλή Ιωαννίδη απασχολούσε πάνω από 40 εξειδικευμένες εργάτριες, η παραγωγή δεν ήταν ποτέ μεγάλη, για τον απλούστατο λόγο ότι ήταν χειροποίητη. Το εργαστήρι σταμπωτών του Θ. Ιωαννίδη, με 2000 σήμερα ξυλόγλυπτες σφραγίδες σε ξύλο φλαμουριάς, είναι το μοναδικό που σώζεται ως τις μέρες μας, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και σε Ευρώπη, Αμερική και Αυστραλία. Στη Μουσούλ της Γαλίας, υπάρχει ένα εργοστάσιο εκτύπωσης σχεδίων με χρώματα πάνω σε βαμβακερό ύφασμα. Υπάρχουν τρεις ξυλόγλυπτες σφραγίδες μόνο, πέντε, έξι σε ομοιώματα κατασκευασμένα από πλαστικό, όπου έχουν περάσει ένα χρώμα καφέ για να δοθεί η αίσθηση του ξύλου, ενώ οι σφραγίδες και ο ρυθμός εκτύπωσης φτάνει τα 60 με 70 μέτρα το λεπτό σε όλα τα χρώματα. Σε μια προσπάθεια που έκαναν οι Γάλλοι να εξαγάγουν αυτές τις μεταλλικές σφραγίδες για να τυπώνονται τα υφάσματα στις Ινδίες όπου το κόστος των εργατικών είναι χαμηλό, η γαλλική κυβέρνηση πρόβαλε βέτο, δηλώνοντας ότι αυτή η μορφή τέχνης θεωρείται εθνική κληρονομιά και απαγορεύτηκε η εξαγωγή. Στο Μουσείο Εκτύπωσης σε Ύφασμα, που βρίσκεται στη Μουσούλ και στεγάζεται σ’ ένα μεγάλο κτίριο, εκτίθενται εκτός από τις τρεις ξυλόγλυπτες σφραγίδες που αναφέραμε προηγουμένως, μεταλλικές σφραγίδες, τελάρα, μηχανές εκτύπωσης καθώς και μεταλλικοί κύλινδροι όπου παλαιότερα για να χαραχτεί το σχέδιο πάνω στον κύλινδρο από τον ειδικό καλλιτέχνη, χρειαζόταν πολλές φορές και ένας ολόκληρος χρόνος δουλειάς, ενώ σήμερα με τη μοντέρνα τέχνη της φωτοσύνθεσης (off set), χρειάζονται για την αποτύπωση του σχεδίου πάνω στον κύλινδρο, κλάσματα δευτερολέπτου. Όλα τα παραπάνω είναι μια επιπλέον απόδειξη της μοναδικότητας τους εργαστηρίου σταμπωτών του Θεμιστοκλή Ιωαννίδη. Οι 2.000 ξυλόγλυπτες σφραγίδες ή καλούπια είναι έργα ανεπανάληπτης τέχνης, με σχέδια εμπνευσμένα από τη βυζαντινή και λαϊκή μας παράδοση. Δικαιολογημένα λοιπόν, έγιναν και είναι περιζήτητα όχι μόνο από τους Έλληνες αλλά και από τους Άγγλους, Γάλους, Γερμανούς, Ελβετούς, αυστριακούς και Αμερικανούς που επισκέφτηκαν το εργοστάσιο σταμπωτών κατ’ επανάληψη για να προμηθευτούν σε λογικές τιμές μερικά από τα ομορφότερα κομμάτια της λαϊκής μας τέχνης. Στην Ευρώπη έχουν γίνει δυο εκθέσεις σταμπωτών, η μια στη Γενεύη της Ελβετίας το 1990 και μια στο Στρασβούργο της Γαλλίας τον Μάρτιο του 1992 όπου παρευρέθηκαν η δήμαρχος Στρασβούργου κ.Κατερίνα Τραουτμαν, η Άννα Ιωαννίδη, η κόρη του Θεμιστοκλή Ιωαννίδη, ο γενικός γραμματέας του Απόδημου Ελληνισμού κ.Αντρέας Ζαΐμης και η αντιπρόεδρος της ελληνικής κοινότητας του Στρασβούργου κ. Ρίτσα Μανδηλά - Σκριβενέρ. Ήδη σταμπωτά από το εργαστήρι του Θ. Ιωαννίδη, εκτίθενται στο Λαογραφικό Μουσείο Λάρισας, το Μορφωτικό Σύλλογο Τυρνάβου, το Λαογραφικό Μουσείο του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, το Λαογραφικό Μουσείο Ναυπλίου, σε ιδιωτικές συλλογές στην Κύμη της Εύβοιας, στο Μουσείο Μπενάκη στην Αθήνα και στο Λαογραφικό Μουσείο της Βασιλείας στην Ελβετία. Όμως, στην προσπάθεια αυτής της οικογένειας, είναι καιρός να προστεθεί και το ενδιαφέρον των αρμοδίων. Είναι απαραίτητη κάποια στοργή και ενίσχυση, για να χτιστεί ένα εργαστήρι της προκοπής, με φως, ήλιο και θέρμανση –ακόμη χρησιμοποιείται εκείνο που έγινε «προσωρινά» το 1923 και μοιάζει περισσότερο με αποθήκη. Η οικογένεια του Ιωαννίδη θα συνεχίσει με πίστη την παράδοση της χειροτεχνίας των σταμπωτών. Καλό, όμως, είναι να βρει όλη εκείνη τη συμπαράσταση που είναι απαραίτητη σε τέτοια θέματα, που δεν είναι μόνο θέματα οικογενειακά αλλά και εθνικά. Σήμερα η λειτουργική τους χρήση περιορίστηκε. Ωστόσο επειδή είναι μια τέχνη που χάνεται μέρα με τη μέρα, πολλοί είναι οι πνευματικοί άνθρωποι που προσπαθούν να συλλέξουν και να προφυλάξουν και τα καλούπια και τα σταμπωτά υφάσματα σαν έργα τέχνης. Με τη συλλογή αυτών των κομματιών θα μπορέσουμε να παρακολουθήσουμε την πορεία κι εξέλιξη της τεχνικής αυτής από το παρελθόν στο σήμερα και στην εξέλιξη της τεχνικής αυτής από το παρελθόν στο σήμερα και την εξέλιξη της μέσα στα πλαίσια του μεσογειακού χώρου. Το Λαογραφικό Ιστορικό Μουσείο Λάρισας διασώζει το μεγαλύτερο μέρος του εξοπλισμού και των προϊόντων των δύο εργαστηρίων. Τα εργαλεία, οι ξυλότυποι και τα σταμπωτά διαφυλάσσονται και αναδεικνύονται στη μόνιμη έκθεση του Μουσείου. Παράλληλα, η τέχνη της τυποβαφικής ζωντανεύει μέσα από το Μουσείο με ποικίλες επιστημονικές και εκπαιδευτικές δράσεις. Δαντελοπλεκτική-κουκάκια Ο όρος δαντέλα χαρακτηρίζει ένα συγκεκριμένο είδος διακοσμητικής τέχνης, τις συνθέσεις της κλωστής, ανεξάρτητα από την τεχνική της κατασκευής: βελόνα ραψίματος, σαΐτα, κοπανέλλι, βελονάκι. Το είδος αυτό της τέχνης είχε αναπτυχθεί πολλούς αιώνες νωρίτερα στην Ανατολική Μεσόγειο και ιδιαίτερα στην Ελλάδα και την αρχαία και τη Βυζαντινή. Στο Θεσσαλικό χώρο δεν έχουν σωθεί δαντέλες παλιότερες του 19ου αιώνα και η δαντελοπλεκτική τέχνη εμφανίζεται από τον 18ο αιώνα ακμάζει τον 19ο αιώνα και συνεχίζει ως το 1950 περίπου και είναι γνωστή σ’ όλα τα αστικά κέντρα. Ένα σπουδαίο αστικό κέντρο είναι και ο Τύρναβος που γνώρισε μεγάλη ανάπτυξη –οικονομική και πνευματική-ήδη από την πρώιμη Τουρκοκρατία. Στην παραδοσιακή κοινωνία του Τυρνάβου, τη γεμάτη αρχοντιά, η δαντελοπλεκτική τέχνη ακμάζει από το 19ο αιώνα ως το 1950 περίπου. Οι κοπέλες μαθαίνουν μέσα στην οικογένεια από τις μάνες τους, να πλέκουν απλές και πολύπλοκες δαντέλες, που τις χρησιμοποιούν για τις ανάγκες του σπιτιού και για την προίκα τους. Η Τυρναβίτικη παραδοσιακή δαντέλα στόλισε την ενδυμασία –λεπτά γυναικεία και ανδρικά πουκάμισα-, μπόλιες και κρεβατόγυρους, πετσέτες, σεντουκοπάνια. Για την πλέξη της χρησιμοποιούν λεπτή άσπρη λινή, μεταξωτή ή μπαμπακερή κλωστή και σπανιότερα χρωματιστή. Από την άποψη της τεχνικής, συναντούμε ποικιλία. Και πρώτα-πρώτα εκείνες τις συνθέσεις που ονομάζουμε συνθέσεις κλωστής με κόμπους. Τεχνική η οποία δεν είναι τίποτε άλλο από την πλέξη της δαντέλας με το βελόνι. Ξεκινώντας από μια θηλιά που έφτιαχναν πάνω από τον αντίχειρα του αριστερού χεριού κι αυξάνοντας διαδοχικά τον αριθμό, έπλεκαν ένα δίχτυ με τετράγωνες θηλιές ανάλογο μ’ αυτό που γίνεται με τη σαΐτα. Ένας άλλος τρόπος, που επίσης ονομάζουν δίχτυ, είναι το πλέξιμο που κάνουν ξεκινώντας από μια γερή κλωστή –συνήθως βάζουν διπλή την κλωστή που κρατούν για να πλέξουν-και πάνω της στηρίζουν-δένουν σε ίσες αποστάσεις τους κόμπους με τη βελόνα. Στην επόμενη σειρά κάθε κόμπος πιάνει στην ελεύθερη σειρά, ανάμεσα στους προηγούμενους κόμπους. Με το συνεχή πήγαινε-έλα δημιουργούν το ρομβοειδές δίχτυ, που είναι το συνηθέστερο. Το πανωκέντημα στους κόμπους με τη βελόνα δημιουργεί ποικίλους συνδυασμούς σχεδίων, γεωμετρικών και φυτικών. Ενώ φαίνεται πως στην περιοχή του Τυρνάβου έχει την αρχή του το πανωκέντημα εκείνο που σχηματίζει σταυρό με ρόμβους ανάμεσα σε κάθε κεραία του. Οι Τυρναβίτισσες με ξεχωριστή καλαισθησία πλέκουν και με το βελονάκι, συνθέσεις που αποτελούν αυτοτελείς δαντέλες. Με το βελονάκι επίσης έχουμε δαντέλες που προσαρμόζονται σε ύφασμα και δημιουργούν διαφορετικές ως προς τη χρήση και λειτουργία, συνθέσεις μοτίφ σε σχήμα τετράγωνο ή κυκλικό ενώνονται μεταξύ τους και σε ύφασμα βαμβακερό, λινό ή μεταξωτό και δημιουργούν σεντουκοπάνια, πετσετάκια, πετσέτες. Τέλος, δαντέλες τελειώματος που το πλάτος τους είναι συνήθως μικρό, αλλά το μήκος τους ποικίλει ανάλογα με τη χρήση τους, στολίζουν μαξιλαροθήκες, τραπεζομάντηλα, κουρτίνες. Οι Τυρναβίτισσες δημιουργούν κλώστινες συνθέσεις και με το κοπανέλλι, το οποίο τους έδινε τη δυνατότητα να έχουν ελεύθερα και τα δυο τους χέρια κι επομένως να δουλεύουν με περισσότερη άνεση και σταθερότητα. Συνθέσεις με το κοπανέλλι έχουμε σε όλη τη διάρκεια του 19ου αιώνα, όμως από τα πρώτα κιόλας χρόνια του αιώνα μας οι συνθέσεις αυτές γίνονται όλο και σπανιότερες, ώσπου σταματούν, είτε γιατί ήδη από τα χρόνια της ακμής του το κοπανέλλι λίγες Τυρναβίτισσες γνώριζαν να το δουλεύουν κι επομένως δεν ήταν τόσο διαδομένο όσο άλλες τεχνικές γιατί ο παράγοντας της μόδας ευνόησε τις τεχνικές αυτές. Ένα άλλο είδος είναι η μπιμπίλα. Την έπλεκαν σε όλη την Ελλάδα, γι’ αυτό θεωρείται η «γνησιότερη ελληνική δαντέλα». Οι μπιμπίλες πλέκονταν με τη βελόνα, με άσπρη ή χρωματιστή κλωστή, αλλά και με χρυσή. Η πιο χαρακτηριστική όμως πολύχρωμη δαντέλα κυρίως στη Θεσσαλία είναι τα κουκάκια. Οι γυναίκες, στην περιοχή της Λάρισας, στα Αμπελάκια, στο Τύρναβο, στη Τσαριτσάνη, στα Φάρσαλα και στην Αγιά, τα φόρεσαν στη σκέπη τους (κεφαλομάντηλο), τις τελευταίες δεκαετίες του 19ου αιώνα μέχρι τα μέσα του 20ου αιώνα. Τα κουκάκια γνώρισαν αξιόλογη ανάπτυξη στην περιοχή του Τυρνάβου. Τα κουκάκια τα οποία ήταν ο ανώτατος βαθμός εξέλιξης της μπιμπίλας, γινόταν με το βελόνι και με μεταξωτή κλωστή, το μπρισίμι. Τα κουκάκια ήταν ενσωματωμένα πάντα σε μαύρη μαντήλα, ακόμη και τα νυφιάτικα. Τα νυφιάτικα, τα φορούσαν οι νύφες τη μέρα του γάμου τους, ενώ τα άλλα τα φορούσαν άλλες τις μέρες του χρόνου, όχι όμως καθημερινά. Έτσι βλέπαμε να φορούν «σκέπες» με κουκάκια τις γιορτές, τις Κυριακές κ.λ.π. Τα κουκάκια, όπως αναφέραμε και παραπάνω άρχισαν να τα κατασκευάζουν και να τα φορούν στον Τύρναβο τις τελευταίες δεκαετίες του 19ου αιώνα μέχρι το α’ μισό περίπου του 20ου αιώνα. Η παρακμή του κουκακιού ολοκληρώνεται μετά τον πόλεμο του ’40. Σπάνια πλέον βλέπουμε Τυρναβίτισα να φορά και πολύ περισσότερο να φτιάχνει κουκάκια. Αξιοσημείωτο είναι ότι ο Τύρναβος προμήθευε κοκάκια σε πολλά χωριά όχι μόνο του νομού Λάρισας, αλλά και έξω απ’ αυτόν. Δαντέλες εξακολουθούν και σήμερα να φτιάχνουν σε περιορισμένη κλίμακα φυσικά και κυρίως οι μεγαλύτερες σε ηλικία γυναίκες. Το 1928 υπήρχαν 71 αίθουσες κινηματογράφου σε ολόκληρη την Ελλάδα. Από αυτές 13 βρίσκονταν στην Αθήνα, 6 στον Πειραιά, 7 στη Θεσσαλονίκη, 5 στην Καβάλα, 4 στον Βόλο, 3 στα Χανιά, 2 στο Ηράκλειο, 2 στην Κόρινθο, 2 στην Καλαμάτα, 2 στη Λαμία, 2 στη Μυτιλήνη, 2 στην Ξάνθη, 2 στην Πάτρα κι από μια στο Αγρίνιο, στο Αργοστόλι, στην Αμαλιάδα, στο Άργος, στο Αίγιο, στην Αλεξανδρούπολη, στους Γαργαλιάνους, στη Δράμα, στην Έδεσσα, στα Ιωάννινα, στη Σάμο, στα Τρίκαλα, στον Τύρναβο και στη Χίο. Η κινηματογραφική αίθουσα στον Τύρναβο ήταν μια μεγάλη αλάνα, φραγμένη με καλάμια και έφερνε το όνομα «Μάντρα». Η Μάντρα βρισκόταν στην τωρινή θέση του Πρατηρίου Υγρών Καυσίμων Αφων Σάμπρη –απέναντι από την Τούμπα. Το οικόπεδο που είχε νοικιαστεί ανήκε από τότε στην οικογένεια Σάμπρη. Οι ιδιοκτήτες που πέρασαν από αυτό το χώρο και τον εκμεταλλεύτηκαν ήταν, σύμφωνα με τα στοιχεία που βρέθηκαν: ένας βλάχος ονόματι Λυγούρας, ο Σταύρος Γκούμας και κάποιος από την Αγιά, αλλά το όνομά του δεν το θυμόταν κανείς. Οι προβολές γίνονταν από τις γνωστές ογκώδεις μηχανές της εποχής και αντί για πανί χρησιμοποιούσαν τον λευκό τοίχο του απέναντι σπιτιού. Όσο για τις προβολές των ταινιών, οι συντριπτικές πλειοψηφίες των προγραμμάτων στις παραπάνω αίθουσες ήταν ξένες ταινίες. Απ’ τις ελληνικές που άφησαν εποχή εκείνη την περίοδο ήταν το «Έρως και κύματα», δραματικό ειδυλλιον σε 8 μέρη των Αφών Γιαζιάδη, «Το λιμάνι των δακρύων» και η περίφημη «Αστέρω». Πάντως αποδείχτηκε πως πιο εύκολα οι παλιοί θυμόντουσαν τους τίτλους των ταινιών, παρά τους ιδιοκτήτες. Μετά τον πόλεμο παρουσιάσθηκαν και άλλες αίθουσες κινηματογράφου στον Τύρναβο (Μαξίμ – Rex – Άνεσις κ.λ.π.). Ο Νεοελληνικός Διαφωτισμός άγγιξε και του Τυρναβίτες διανοούμενους, οι οποίοι δέχονταν επιρροές από το Γαλλικό Διαφωτισμό (Βολταίρος) και από τους Έλληνες της ίδιας πνευματικής κίνησης (Μοισιόδακας, Καταρτζής κ.α.). Εκπρόσωποι του Νεοελληνικού Διαφωτισμού στην περιοχή ήταν οι Δημ. Αλεξανδρίτης (γιατρός στη Βιέννη, μετάφραση από τα αγγλικά της ιστορίας της Ελλάδας-σύγγραμμα του Γκόλντσμιθ και τη Γεωγραφία του Άραβα Αμπουλφέδα), Γ. Ζαχαριάδης, Λαζ. Πάσχος, Στεφ. Δούγκας (μαθηματικός, φιλόσοφος, πρώτος διδάσκαλος της φιλοσοφίας του Σέλινγκ), Κων/νος Κουσκουρούλης κ.α. Επίσης, οι Τυρναβίτες συνέδραμαν οικονομικά για την έκδοση επιστημονικών συγγραμμάτων, κυρίως μεταφράσεων Ευρωπαίων στοχαστών και επιστημόνων. Μεγάλη παράλειψη θα ήταν αν δεν αναφέραμε τα ονόματα των Τυρναβιτών αγωνιστών στα δύσκολα χρόνια του ξεσηκωμού όπως: Αναστασίου Γ., Πάγκαλος Κυρ. (υπαξιωματικός Β’ τάξης), Τουρναβίτης Δημ. (επικεφαλής στρατιωτών, ανθυπολοχαγός, υπολοχαγός, μοίραρχος ιππικού). Το χρονικό διάστημα 17ο-18ο αιώνα επίσης έζησαν στον Τύρναβο και εργάστηκαν γιατροί, οι οποίοι μελέτησαν τα παραδοσιακά ιατρικά συγγράμματα (Μάρκος Πορφυρόπουλος, Διονύσης και Ματθαίος –ιερομόναχοι της Ολουμπιώτισσας). Από τον Τύρναβο ξεκίνησαν και οι Δάσκαλοι του Γένους Αλέξανδρος Τυρναβίτης και Ιωάννης Δημητριάδης-Πέζαρος. Γνωστοί Τυρναβίτες είναι επίσης ο ζωγράφος Δανιήλ Δανιήλ, καθηγητής της Σχολής Καλών Τεχνών της Πανόρμου Τήνου, ο συγγραφέας, εκπαιδευτικός και διδάκτωρ της φιλολογίας Αχιλλέας Τζάρτζανος και ο γλύπτης και καθηγητής της Σχολής Αρχιτεκτόνων Μηχανικών στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο Γεώργιος Καλακαλλάς. Τέλος, ευεργέτης της πόλης είναι και η Ευθυμία Γουνιτσιώτη. Γεννήθηκε στον Τύρναβο το 1847. Με δαπάνες της ανεγέρθηκαν τα κτίρια του τρίτου και πέμπτου δημοτικού σχολείου, καθώς και οι νάρθηκες των εκκλησιών Αγίου Δημητρίου και Αγίου Ιωάννου. Επίσης ενίσχυσε, με μεγάλα χρηματικά ποσά, φτωχές οικογένειες του Τυρνάβου. Πέθανε το 1979. Ο τάφος της βρίσκεται στο νεκροταφείο της πόλης. Μία οδός στην πόλη του Τυρνάβου ονομάστηκε προς τιμήν της "Οδός Ευθυμίας Γουνιτσιώτη". Ιστοσελίδα Δήμου ΤυρνάβουΗ αρχική έκδοση του άρθρου χρησιμοποιεί υλικό από την ιστοσελίδα http://www.tirnavos.gr Οινοποιητικός συνεταιρισμός Τυρνάβου http://www.tirnavoswinery.gr/
Ο Τύρναβος είναι η πέμπτη μεγαλύτερη σε πληθυσμό πόλη της Θεσσαλίας και βρίσκεται στο Νομό Λάρισας. Είναι πρωτεύουσα του ομώνυμου δήμου με πληθυσμό 11.069 κατοίκων σύμφωνα με την απογραφή του 2011. Είναι γνωστή για το τοπικό τσίπουρο και ούζο, καθώς και για το καρναβάλι του που έχει αρχαίες ρίζες, το Μπουρανί.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CF%8D%CF%81%CE%BD%CE%B1%CE%B2%CE%BF%CF%82
Συνοικία Ανκουάμπε
Η Ανκουάμπε βρίσκεται βορειοανατολικά της Μοζαμβίκης και νοτιοδυτικά του Κάμπο Ντελγκάντο. Συνορεύει στα βόρεια με τη Συνοικία Μελούκο, στα δυτικά με τη Συνοικία Μοντεπουέζ, στα νότια με τη Συνοικία Τσιούρε και με τις συνοικίες Πέμπα-Μετούγκε και Κισσάνγκα. Έχει συνολική έκταση 4,836 χιλιόμετρα (1,867 τετραγωνικά μέτρα). Βρίσκεται 67 χιλιόμετρα μακρυά από την πρωτεύουσα της επαρχίας Κάμπο Ντελγκάντο, Πέμπα. Η Ανκουάμπε το 1997 είχε 87.243 κατοίκους. Το 2005 είχε 109.792 κατοίκους με πυκνότητα 21.9 κατοίκους ανά χιλιόμετρο. Την αποικιακή περίοδο, η Ανκουάμπε ήταν διοικητική υποσυνοικία του δήμου Πόρτο Αμέλια (σημερινή Πέμπα. Η συνοικία Ανκουάμπε διαιρείται σε 3 υποσυνοικίες και 9 περιοχές. Οι πρωτεύουσες των υποσυνοικιών είναι με μαύρα γράμματα. Οι υποσυνοικίες και οι περιοχές είναι οι εξής: Υποσυνοικία Ανκουάμπε Ανκουάμπε Τσιότε Νακουάλε Υποσυνοικία Μετόρο Μετόρο Σαλάβε Υποσυνοικία Μέζα Μέζα Καμπίνε Ναντζούα Μινιουένε Η συνοικία χωρίζεται από δύο κύριους δρόμους, την Πέμπα και Μοντεπουέζ και από έναν βόρειο-νότιο δρόμο που συνδέει τη Ναμπούλα με την Μοκίμποα ντα Πράια. Η συνοικία βρίσκεται 67 χιλιόμετρα μακρυά από την πρωτεύουσα της επαρχίας Κάμπο Ντελγκάντο, Πέμπα. Η κύρια οικονομική δραστηριότητα στη συνοικία είναι η γεωπονία για όλο σχεδόν τον πληθυσμό. Οι κύριες καλλιέργειες είναι η κασσάβα, το καλαμπόκι, ο αρακάς, το σόργο, το ρύζι και το αράπικο φιστίκι. Υπάρχουν, επίσης, σπιτικά, κυνηγετικά ζώα και άγρια ζώα (ελάφια και άγριες αρκούδες). Η προμήθεια φαγητού υποστηρίζεται από αυτά τα ζώα, αλλά και διάφορα φρούτα. Η εμπορική καλλιέργεια βαμβακιού, καφέ φιστικιών και καλαμποκιού ήταν σημαντικές την αποικιακή περίοδο. Εκμεταλεύτηκαν τα καταφύγια των δάσων, ιδιαίτερα για πηγή ενέργειας για τον περισσότερο από τον πληθυσμό. Υπάρχουν πολλά αποθέματα γραφίτη που τα εκμεταλλεύτηκαν εμπορικά από το 1994 έως το 2000. Σύμφωνα με τις μελέτες των διεθνών εταιρειών, η ποσότητα των καταφυγίων, που φτάνει περίπου τους 1.000.000 τόνους μεταλλεύματος με περιεκτικότητα 10% γραφίτη. Κάθε χρόνο παράγονται περίπου 10.000 τόνοι γραφίτη. Το 2007 η κυβέρνηση της Μοζαμβίκης ανακοίνωσε το σκοπό της να ξαναανοίξει το ορρυχείο, αλλά αυτό εξαρτάται στην προμήθεια ηλεκτρικού ρεύματος από το Καχόρα Μπάσσα Νταμ (Cahora Bassa Dam). Συνοικίες της Μοζαμβίκης Government profile (Πορτογαλικά)
Η Ανκουάμπε (πορτογαλικά: Ancuabe) είναι μια συνοικία της Επαρχίας Κάμπο Ντελγκάντο της Μοζαμβίκης. Πρωτεύουσα είναι η Ανκουάμπε. Έχει έκταση 4,836 τ.χλμ. και πληθυσμό 109.792 κατοίκων το 2005. Βρίσκεται 67 χιλιόμετρα μακρυά από την πρωτεύουσα της επαρχίας Κάμπο Ντελγκάντο, Πέμπα.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%85%CE%BD%CE%BF%CE%B9%CE%BA%CE%AF%CE%B1_%CE%91%CE%BD%CE%BA%CE%BF%CF%85%CE%AC%CE%BC%CF%80%CE%B5
Φενέρμπαχτσε (καλαθοσφαίριση ανδρών)
Το τμήμα καλαθοσφαίρισης ανδρών της Φενέρμπαχτσε ιδρύθηκε το 1913 και σημείωσε σημαντική επιτυχία, από τον ερχομό του αθλήματος στην Τουρκία. Η Φενερμπαχτσέ κέρδισε τίτλους σε εθνικό επίπεδο το 1957, το 1959 και το 1965, λίγο πριν από την ίδρυση της Τουρκικής Λίγκας το 1966 και πήρε μέρος στην Ευρωλίγκα το 1960 και το 1966. Οι οπαδοί της χρειάστηκε να περιμένουν μέχρι το 1991 για άλλο ένα τίτλο, όταν ο Λεβέντ Τοπσακάλ, ο Λάρρυ, ο Ρότσαρντ και ο προπονητής Τσετίν Γιλμάζ οδήγησαν τη Φενέρμπαχτσε στην κατάκτηση του Τουρκικού Πρωταθλήματος υπερισχύοντας της Τόφας.Η Φενέρμπαχτσε επέστρεψε στην Ευρωλίγκα το 1992, αλλά έχασε στον προκριματικό γύρο. Ήταν φιναλίστ στον τελικό του Τουρκικού Πρωταθλήματος το 1992, το 1993 και το 1995, αλλά δεν μπορούσε να βρει έναν τρόπο να κερδίσει το πρωτάθλημα για κάποιο χρονικό διάστημα. Η τρίτη θέση κατά την περίοδο 1997–98 επέτρεψε στην ομάδα να επιστρέψει στην Ευρωλίγκα και με παίκτες όπως ο Μαχμούντ Αμπντούλ-Ραούφ, ο Μάρκο Μίλιτς, ο Ζαν Ταμπάκ, ο Ιμπραήμ Κουτλουάι και προς το τέλος ο Κόνραντ ΜακΡέι. Η Φενέρμπαχτσε προχώρησε στα πλέι-οφ, χάνοντας από τη Ρεάλ Μαδρίτης. Ο σύλλογος έφτασε στα προημιτελικά του Κυπέλλου Κόρατς το 1996 και το 2001, ενώ τερμάτισε τέταρτη στο FIBA ​​Europe League το 2005. Το καλοκαίρι του 2006 η ομάδα συγχωνεύτηκε με την Ούλκερσπορ σχηματίζοντας την «Φενέρμπαχτσε Ούλκερ». Μετά τη συγχώνευση, η Φενέρμπαχτσε κυριάρχησε στο πρωτάθλημα και κατέκτησε το πρωτάθλημα δύο συνεχόμενες φορές. Την επόμενη περίοδο, έχασε στον τελικό των πλέι-οφ από την Εφές Πίλσεν, ενώ την περίοδο 2009–10 στέφθηκε και πάλι πρωταθλήτρια, επικρατώντας αυτή τη φορά στους τελικούς εναντίον της Εφές Πίλσεν.Η Φενερμπαχτσέ Ούλκερ ενισχύθηκε μεταγραφικά την περίοδο 2010–11 με πέντε νέες προσθήκες: Ενγκίν Ατσούρ, Σαρούνας Γιασικέβιτσιους, Μάρκο Τόμας, Καγιά Πεκέρ και Ντάριους Λαβρίνοβιτς, συμπεριλαμβανομένων των Μπόγιαν Μπογκντάνοβιτς, Κέρτις Τζέρελς, Τζέιμς Γκιστ, Χακάν Ντεμιρέλ και τελευταίο τον Θάμπο Σεφολόσα από το ΝΒΑ. Με προπονητή τον Νέβεν Σπάχια, η Φενέρμπαχτσε Ούλκερ στέφθηκε και πάλι πρωταθλήτρια. Έπειτα από δύο απογοητευτικές περιόδους, τις τύχες της ομάδας ανέλαβε ως προπονητής ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς, ενώ το ρόστερ ενισχύθηκε με τους Λίνας Κλέιζα από τους Ράπτορς, τον πολλά υποσχόμενο Νεμάνια Μπιέλιτσα, τον Λούκα Ζόριτς, τον Τούρκο με πολλές προοπτικές Κενάν Σιπαχί και τον Μελίχ Μαχμούτογλου. Η Φενέρμπαχτσε Ούλκερ στέφθηκε πρωταθλήτρια και πάλι επικρατώντας της αντιπάλου της Γαλατασαράι στους τελικούς των πλέι-οφ. Το 2016 έφτασε μέχρι τον τελικό της Ευρωλίγκα αλλά ηττήθηκε από την ΤΣΣΚΑ Μόσχας στην παράταση με 101-96. Στην Τουρκία κατέκτησε το πρωτάθλημα κόντρα στην Ανατολού Εφές. Το 2017 στο Final 4 της Κωνσταντινούπολης η Φενέρ σήκωσε το πρώτο τρόπαιο της Ευρωλίγκα, νικώντας στον τελικό τον Ολυμπιακό με 80-64. Επίσης κατέκτησε και το πρωτάθλημα Τουρκίας νικώντας στη σειρά των τελικών την Μπεσίκτας με 4-0. Το 2018 κατέκτησε για ένατη φορά το πρωτάθλημα Τουρκίας νικώντας την Τόφας με 4-1 στη σειρά των τελικών. Στην Ευρωλίγκα έφτασε μέχρι τον τελικό της διοργάνωσης όπου ηττήθηκε από την Ρεάλ Μαδρίτης. Το καλοκαίρι του 2020, ο Ζέλιμιρ Ομπράντοβιτς, μετά από επτά χρόνια παρουσίας, ανακοίνωσε επισήμως τη λύση τη συνεργασίας του με την ομάδα. Τεχνικός των Τούρκων τη σεζόν 2020-21 ήταν ο Ιγκόρ Κοκόσκοφ. Στις 31 Ιουλίου 2021, ανακοινώθηκε ως προπονητής ο Αλεξάντερ Τζόρτζεβιτς, με τον οποίο η ομάδα στις 13 Ιουνίου 2022, κατέκτησε στο Πρωτάθλημα Τουρκίας, αφού η Φενέρ κέρδισε την Εφές στη σειρά των τελικών με 3-1. Η Φενέρμπαχτε έχει αλλάξει κατά καιρούς την ονομασία της με βάση τον εκάστοτε χορηγό. 1913–2006: Fenerbahçe 2006–2015: Fenerbahçe Ülker 2015–2017: Fenerbahçe 2017–2018: Fenerbahçe Doğuş 2018–τώρα: Fenerbahçe Το λογότυπο της ομάδας έχει εξελιχθεί με το πέρασμα του χρόνου. Ευρωλίγκα (1): 2017 Πρωτάθλημα Τουρκίας (10): 1991, 2007, 2008, 2010, 2011, 2014, 2016, 2017, 2018, 2022 Κύπελλο Τουρκίας (7): 1967, 2010, 2011, 2013, 2016, 2019, 2020 Σούπερ Καπ Τουρκίας (7): 1990, 1991, 1994, 2007, 2013, 2016, 2017 Επίσημος ιστότοπος
Η Φενέρμπαχτσε (τουρκικά: Fenerbahçe) είναι τουρκική επαγγελματική ομάδα καλαθοσφαίρισης .Εδρεύει στην περιοχή Καντίκιοϊ της Κωνσταντινούπολης στην Τουρκία. Από το 2006 έως και το 2015, ήταν γνωστή με τη διακριτική της ονομασία Φενέρμπαχτσε Ούλκερ (Fenerbahçe Ülker) λόγω της χορηγίας της από τη βιομηχανία τροφίμων Ülker. Από το 2017 έως και το 2018, ήταν γνωστή ως Φενέρμπαχτσε Ντογούς (Fenerbahçe Doğuş) λόγω χορηγίας.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CE%B5%CE%BD%CE%AD%CF%81%CE%BC%CF%80%CE%B1%CF%87%CF%84%CF%83%CE%B5_(%CE%BA%CE%B1%CE%BB%CE%B1%CE%B8%CE%BF%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%AF%CF%81%CE%B9%CF%83%CE%B7_%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%81%CF%8E%CE%BD)
Όλυμπος Καρπάθου
Στην αρχαιότητα οι κυριότερες πόλεις της βόρειας Καρπάθου ήταν η Βρυκούς που ήταν χτισμένη στο ΒΔ άκρο του νησιού της Καρπάθου και η Σάρος που ήταν χτισμένη στο μέσον της Ανατολικής ακτής του νησιού της Σαρίας. Τον 7ο αιώνα μ.Χ. λόγω των επιδρομών, κυρίως των Σαρακηνών πειρατών, οι κάτοικοι των αρχαίων πόλεων εγκατέλειψαν τις αρχικές τους εστίες στα παράλια και αναζήτησαν καταφύγιο σε ορεινότερα και πιο δυσπρόσιτα σημεία του νησιού με αποτέλεσμα να ιδρύσουν τον σημερινό οικισμό Όλυμπος ή Έλυμπος στο τοπικό ιδίωμα. Ο οικισμός χτίστηκε ακολουθώντας την αρχιτεκτονική των οχυρωμένων μεσαιωνικών νησιωτικών οικισμών και την εικόνα αυτή διατηρεί σχεδόν αναλλοίωτη μέχρι σήμερα. Την ονομασία Όλυμπος την οφείλει στο παλαιότερο όνομα του βουνού στους πρόποδες του οποίου χτίστηκε, και το οποίο σήμερα ονομάζεται Προφήτης Ηλίας. Η Όλυμπος παρέμεινε μέχρι πρόσφατα αποκομμένη από τις υπόλοιπες περιοχές της Ελλάδας, ακόμα και από την υπόλοιπη Κάρπαθο με αποτέλεσμα να αναπτύξει μιαν εντελώς ξεχωριστή και ιδιόμορφη πολιτισμική παράδοση, πολλά στοιχεία της οποίας διατηρεί ζωντανά ως τώρα. Χαρακτηριστική είναι η παραδοσιακή φορεσιά της περιοχής που φοριέται ακόμα και σήμερα από τις γυναίκες της Ολύμπου. Μέχρι την δεκαετία του 1980 ο δρόμος που συνέδεε τον οικισμό με το υπόλοιπο νησί ήταν ιδιαίτερα δύσβατος με αποτέλεσμα η επικοινωνία του οικισμού με την υπόλοιπη Κάρπαθο να γίνεται κυρίως μέσω θαλάσσης από το λιμάνι του Διαφανίου. Η βελτίωση του οδικού δικτύου βοήθησε πολύ στην τουριστική ανάπτυξη της περιοχής η οποία ήταν ραγδαία μετά το 1990. Όλυμπος αποτέλεσε σε όλη τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας αυτοδιοικούμενη Δημογεροντία υπαγόμενη στον Καζά της Καρπάθου που ήταν τμήμα του Σαντζακίου της Ρόδου. Κατά τη διάρκεια της Ιταλοκρατίας στα Δωδεκάνησα και μέχρι την ενσωμάτωση των νησιών αυτών στην Ελλάδα (1912-1948) αποτέλεσε Αυτοδιοίκητο Δήμο (Municipio di Olimpo) της Υπερπόντιας Κτήσης των Ιταλικών Νήσων του Αιγαίου Πελάγους (Possedimento d'oltremare di Isole Italiane dell'Egeo). Από το 1948 και μέχρι το 2010, τέλος, αποτέλεσε ξεχωριστή Αυτοδιοίκητη Κοινότητα του Νομού Δωδεκανήσου του Ελληνικού κράτους. Η συνολική έκταση της Κοινότητας είναι 104,876 τ.χλμ. και στα όριά της περιλαμβάνεται το βόρειο τμήμα της Καρπάθου και το νησί Σαρία. Η Κοινότητα Ολύμπου έχει πληθυσμό 556 κατοίκους και περιλαμβάνει επίσης τους οικισμούς Όλυμπο [ 270 ], Διαφάνι [ 228 ], Αυλώνα [ 7 ], Τρίστομο [ 6 ] και τη νησίδα Σαρία [45 ]. Το 2010 ενσωματώθηκε στον ενιαίο Καλλικράτειο Δήμο Καρπάθου και έκτοτε αποτέλεσε Τοπική Κοινότητά του, ενώ με το Σχέδιο "Κλεισθένης" αποτελεί μια από τις δέκα Κοινότητες του Κλεισθένειου Δήμου Καρπάθου, διοικούμενη από πενταμελές Κοινοτικό Συμβούλιο. Η Όλυμπος λόγω της ιδιαίτερης πολιτισμικής της ταυτότητας ορίστηκε ιστορική έδρα του νέου Δήμου Καρπάθου μετά τη σύστασή του στη βάση του Σχεδίου Καλλικράτης, ενώ με ομόφωνη απόφαση του Νομαρχιακού Συμβουλίου Δωδεκανήσου έχει ονομαστεί "Πόλις του ζώντος λαϊκού πολιτισμού της Δωδεκανήσου" (2008). Διοικητικά η περιοχή της Κοινότητας Ολύμπου αποτελεί ιδιαίτερη Δημοτική Ενότητα του Δήμου Καρπάθου. Κοινότητα Ολύμπου [ 556 ] η Αυλώνα [ 7 ] το Διαφάνι [ 228 ] η Όλυμπος [ 270 ] η Σαρία (νησί) (οικισμός, το Άργος) [ 45 ] ο Τρίστομος [ 6 ] Στην Δημοτική Ενότητα Ολύμπου του Δήμου Καρπάθου υπάγονται οι παρακάτω νησίδες: Αγριλλάρικο (ή Νήτσος τ' Αγριλλάρικου), Αμμούδι (ή Αμμούϊ), Αρμενόπετρα, Γραιονήσι (της Γραίας το Νητσί ή Γραιονήτσι), Μαύρη Πέτρα, Μεγάλο Τρίστομο (ή Μεάλος Νήτσος του Τριστόμου), Μικρό Τρίστομο (ή Μικρός Νήτσος του Τριστόμου), Νησί του Πειρασμού (ή του Πειρασμού το Νητσί), Νήσος τ΄Ακρωτηρίου, Νήσος Βρουκούντας (ή Νήτσος της Βρουκούντας), Νήσος του Πέρου, Πρασονήσι Ολύμπου (ή Πρασονήτσι της Σαρίας), Σαρία, Χοίρος. Πιο συγκεκριμένα: Αμμούδι (ή Αμμούϊ) 35°49′28″N 27°14′07″E Αρμενόπετρα Σαρίας 35°53′44.27″N 27°14′25″E Μαύρη Πέτρα 35°48′13.02″N 27°13′58.49″E Μεγάλο Τρίστομο (Μεάλος Νήτσος Τριστόμου) 35°49′21″N 27°12′24″E Μικρό Τρίστομο (Μικρός Νήτσος Τριστόμου) 35°49′17.50″N 27°12′17″E Νησί της Γραίας 35°47′36.53″N 27°13′39.25″E Νήσος τ' Ακρωτηρίου 35°51′19″N 27°11′16″E Νήσος του Πέρου 35°53′49.70″N 27°14′26.34″E Νήσος της Βρουκούντας35°48′17″N 27°10′05″E Νησί του Πειρασμού35°45′06.07″N 27°13′2.31″E Πρασονήσι Σαρίας 35°50′07″N 27°12′24″E Χοίρος 35°44′24.05″N 27°9′52.59″E Η Αυτοδιοίκητη Κοινότητα Ολύμπου Καρπάθου είχε αδελφοποιηθεί με τον: Δήμο Βαθέος Σάμου (2009) στο όνομα του Σάμιου γιατρού της αρχαιότητας Μηνόκριτου Μητροδώρου, που υπήρξε δημόσιος ιατρός του Δήμου της αρχαίας ελληνικής πόλεως της Βρυκούντος του νησιού της Καρπάθου κατά τον 3ο π.Χ. αι. (πραγματοποιήθηκε επί Κοινοτάρχη Κωνσταντίνου Μηνά Τσαμπανάκη, μετά από πρόταση του τότε Αντιπροέδρου του Δ.Σ. του Πολιτιστικού Οργανισμού Κοινότητας Ολύμπου Καρπάθου (Π.Ο.Κ.Ο.Κ.) Γιώργου Νικ. Τσαμπανάκη).Η Αυτοδιοίκητη Κοινότητα Ολύμπου Καρπάθου είχε επίσης υπογράψει σύμφωνα φιλίας και συνεργασίας με τους παρακάτω δήμους: Δήμος Ρόδου (1998) (πραγματοποιήθηκε επί Κοινοτάρχη Μιχαήλ Κων. Πρωτόπαπα μετά από πρόταση του τότε Προέδρου του Δ.Σ. της Αδελφότητας Ολυμπιτών Ρόδου "Η Βρυκούς" Μανώλη Μιχ. Μακρή). Δήμος Κερατσινίου (2004) (πραγματοποιήθηκε επί Κοινοτάρχη Νικολάου Παύλ. Κανάκη μετά από πρόταση του τότε Προέδρου του Δ.Σ. της Αδελφότητας των Απανταχού Ολυμπιτών Καρπάθου "Η Δήμητρα" (Πειραιά) Ντίνου Νικ. Μαστρομανώλη).Τόσο η αδελφοποίηση, όσο και οι συνεργασίες έχουν επεκταθεί σήμερα, σύμφωνα με τις πρόνοιες του Σχεδίου Καλλικράτης, στον Καλλικράτειο Δήμο Καρπάθου και στα Δημοτικά σχήματα που διαδέχτηκαν τα προαναφερθέντα συμβληθέντα μέρη. Η περιοχή της Κοινότητας Ολύμπου Καρπάθου συγκροτεί την Αρχιερατική Περιφέρεια Ορεινής Καρπάθου της Ιεράς Μητροπόλεως Καρπάθου και Κάσου. Αυτή περιλαμβάνει: α. την Ενορία του Ιερού Ναού Κοιμήσεως Θεοτόκου Ολύμπου Καρπάθου (Παναγία η Σελλαγιώτισσα) και β. την Ενορία του Ιερού Ναού Ζωοδόχου Πηγής Διαφανίου Καρπάθου (Παναγία η Διαφανιώτισσα). Η Όλυμπος είναι έδρα του Γυμνασίου Ολύμπου Καρπάθου και τριών Λυκειακών Τάξεων του Γενικού Λυκείου Καρπάθου που εδρεύει στο χωριό Απέρι της Καρπάθου. Το Δημοτικό Σχολείο Ολύμπου έχει συγχωνευτεί με το Δημοτικό Σχολείο Διαφανίου και έχει έδρα το Διαφάνι. Η υγειονομική περίθαλψη στον πληθυσμό της ευρύτερης περιοχής της Ολύμπου παρέχεται από το Πολυδύναμο Περιφερειακό Ιατρείο Ολύμπου Καρπάθου το οποίο εδρεύει στον ομώνυμο οικισμό και υπάγεται στο Γενικό Νοσοκομείο Καρπάθου "Άγιος Ιωάννης ο Καρπάθιος". Στην Όλυμπο και συγκεκριμένα στη θέση "Λακάνη" λειτουργεί το Δημοτικό Ελικοδρόμιο Ολύμπου Καρπάθου το οποίο εξυπηρετεί συν τοις άλλοις και τις επείγουσες αεροδιακομιδές ασθενών της Βορείου Καρπάθου. Στο Διαφάνι εδρεύουν τόσο ο Αστυνομικός Σταθμός όσο και ο Λιμενικός Σταθμός Διαφανίου Καρπάθου που συμβάλλουν στην τήρηση της δημόσιας τάξης στην περιοχή. Στην θέση Αποσκίνου λειτουργεί κατά τους θερινούς μήνες πυροφυλάκιο για την προστασία των δασών πεύκης της Βόρειας Καρπάθου. Στην Όλυμπο τέλος έχει την έδρα του ο Αρχαιοφύλακας Βορείου Καρπάθου. Αποτελέσματα Κοινοτικών Εκλογών Αυτοδιοίκητης Κοινότητας Ολύμπου Καρπάθου, Ε.Ε.Τ.Α.Α. Ιστοσελίδα της κοινότητας Ολύμπου Η Ιστορία της Ολύμπου Πάσχα στην Έλυμπο Καρπάθου (Αρχείο ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ)
Η Όλυμπος είναι ένας οικισμός ιδιαίτερου αρχιτεκτονικού κάλλους και βρίσκεται στο νησί της Καρπάθου. Είναι χτισμένη σε υψόμετρο 310 μέτρων, κατά μήκος αυχένα των υπωρειών του όρους Προφήτης Ηλίας της βόρειας Καρπάθου και είναι χαρακτηρισμένος από τις αρμόδιες κρατικές αρχές ως παραδοσιακός οικισμός. Η δυτική πλευρά της Ολύμπου είναι απόκρημνη και στέκεται πάνω από κατωφέρεια που καταλήγει στην θάλασσα ενώ η ανατολική της πλευρά είναι πιο ομαλή και της προσφέρει πρόσβαση στο επίνειό της, το Διαφάνι. Η Κοινότητα Ολύμπου που υπάγεται στον Δήμο Καρπάθου έχει 556 κατοίκους σύμφωνα με την απογραφή του 2011.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%8C%CE%BB%CF%85%CE%BC%CF%80%CE%BF%CF%82_%CE%9A%CE%B1%CF%81%CF%80%CE%AC%CE%B8%CE%BF%CF%85
Μεσαία δύναμη
Δεν υπάρχει μια συμφωνημένη σταθερή μέθοδος που να καθορίζει ποιες δυνάμεις είναι μεσαίες. Κάποιοι ερευνητές χρησιμοποιούν τα στατιστικά στοιχεία για το Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν (ΑΕΠ) για να συντάξουν τον κατάλογο των μεσαίων δυνάμεων. Από οικονομική άποψη, μεσαίες δυνάμεις είναι αυτές που θεωρούνται ούτε πολύ "μεγάλες" ούτε πολύ "μικρές," όπως κι αν ορίζεται αυτό. Όμως, οι παράγοντες της οικονομίας και η οικονομία δεν είναι πάντα ο καθοριστικός παράγοντας κατάταξης. Υπό την παρούσα έννοια του όρου, μια μεσαία δύναμη είναι μία που έχει ένα βαθμό επιρροής παγκοσμίως, αλλά δεν έχει σαφή υπεροχή σε καμία συγκεκριμένη περιοχή. Όμως, η χρήση αυτής του ορισμού δεν είναι παγκόσμια, και κάποιοι περιγράφουν τις μεσαίες δυνάμεις έτσι ώστε να περιλαμβάνουν και κράτη που μπορούν να θεωρηθούν περιφερειακές δυνάμεις. Σύμφωνα με Ακαδημαϊκούς του Πανεπιστημίου του Λέιτσεστερ και του Πανεπιστημίου του Νότιγχαμ: Το στάτους ως μεσαία δύναμη συνήθως καθορίζεται με έναν από τους δύο τρόπους. Ο παραδοσιακός και πιο συνηθισμένος είναι η συνάθροιση σημαντικών φυσικών και υλικών κριτηρίων για την κατάταξη των κρατών σύμφωνα με τις σχετικές τους δυνατότητες. Επειδή οι δυνατότητες των κρατών διαφέρουν, αυτές κατατάσσονται σε υπερδυνάμεις (ή μεγάλες δυνάμεις), μεσαίες δυνάμεις, και μικρές δυνάμεις. Προσφάτως, υπάρχει η δυνατότητα να γίνει διάκριση και μιας δεύτερης μεθόδου για τον καθορισμό των μεσαίων δυνάμεων η οποία εστιάσει σε συμπεριφοριστικές στάσεις. Αυτή η μέθοδο θεωρεί ότι μπορεί να γίνει διάκριση των μεσαίων δυνάμεων από τις υπερδυνάμεις και τις μικρότερες δυνάμεις, εξ’ αιτίας της συμπεριφοράς τους στην εξωτερική πολιτική– οι μεσαίες δυνάμεις εξασφαλίζουν μια θέση γι’ αυτές με τον να κυνηγούν μια περιορισμένου εύρους και συγκεκριμένου τύπου ενδιαφερόντων και στοχεύσεων στην εξωτερική πολιτική. Με αυτόν τον τόπο μεσαίες δυνάμεις είναι χώρες που χρησιμοποιούν την σχετικές διπλωματικές τους ικανότητες προς το όφελος της διεθνούς ειρήνης και σταθερότητας. Και η δύο μέθοδοι κατάταξης έχουν αμφισβητηθεί και είναι αμφιλεγόμενες, αν και η παραδοσιακή ποσοτική μέθοδο έχει αποδειχθεί πιο προβληματική από την συμπεριφοριστική μέθοδο. Σύμφωνα με τον Eduard Jordaan του Πανεπιστημίου Διοίκησης της Σιγκαπούρης: Όλες οι μεσαίες δυνάμεις επιδεικνύουν μια εξωτερική πολιτική συμπεριφορά η οποία είναι προς τη σταθεροποίηση και τη νομιμοποίηση της διεθνούς τάξεως, συνήθως μέσω πολύπλευρων και συνεργατικών πρωτοβουλιών. Όμως, ανερχόμενες και παραδοσιακές μεσαίες δυνάμεις μπορούν να διακριθούν βάση των, εξίσου ασκούντων επιρροών, θεσμικών και συμπεριφοριστικών διαφορών τους. Θεσμικά, οι παραδοσιακές μεσαίες δυνάμεις είναι πλούσιες, σταθερές, κράτη ισονομίας, σοσιαλδημοκρατικά, και χωρίς περιφερειακή επιρροή. Συμπεριφοριστικά, επιδεικνύουν έναν αδύναμο και όχι βέβαιο περιφερειακό προσανατολισμό, διαμορφώνοντας ταυτότητες που διαφέρουν από τα ισχυρά κράτη της περιοχής τους και που συχνά συνεισφέρουν με ειρηνευτικές πιέσεις για παγκόσμια αναμόρφωση. Σε αντίθεση, οι ανερχόμενες μεσαίες δυνάμεις είναι ημί-περιφερειακές, σε υλικό επίπεδο κράτη μη ισότητας, και πρόσφατα εκδημοκρατισμένα κράτη, τα οποία επιδεικνύουν πολύ περιφερειακή επιρροή και αυτό-αναφορά. Συμπεριφοριστικά, προτιμούν την αναμορφωτική και όχι τη ριζοσπαστική παγκόσμια αλλαγή, έχουν προτίμηση για ισχυρότερο περιφερειακό προσανατολισμό προκρίνοντας τη τοπική κοινωνική ενσωμάτωση, αλλά επίσης επιζητούν να διαμορφώσουν διαφορετική ταυτότητα από τα αδύναμα κράτη της περιοχής τους. Ένας άλλος ορισμός από την Πρωτοβουλία Μεσαίων Δυνάμεων (Middle Power Initiative): "Οι Μεσαίες δυνάμεις είναι χώρες πολικά και οικονομικά σημαντικές, που έχουν διεθνή σεβασμό, οι οποίες έχουν αποκηρύξει την κούρσα για τον πυρηνικό εξοπλισμό, μια θέση η οποία τους προσδίδει σημαντική διεθνή αξιοπιστία.". Υπό αυτό τον ορισμό όμως, χώρες με πυρηνικά όπως η Ινδία και το Πακιστάν, και κάθε χώρα του ΝΑΤΟ με πυρηνικά δεν θα μπορούσε να θεωρείται μεσαία δύναμη. Σύμφωνα με τη Laura Neak του Οργανισμού Διεθνών Σπουδών (International Studies Association): Αν και υπάρχει ο ορισμός της μεσαίας δύναμης είναι εννοιολογικά αμφιλεγόμενος, τις περισσότερες φορές οι μεσαίες δυνάμεις προσδιορίζονται από τη διεθνή συμπεριφορά τους–η οποία αποκαλείται 'διπλωματία των μεσαίων δυνάμεων'—η τάση της επιδίωξης λύσεων που περιλαμβάνουν πολλά συμβάλλοντα μέρη στις διεθνείς διαφωνίες, και η τάση υιοθέτησης εννοιών της ‘καλής πολιτικής συμμετοχής’ στη διπλωματία. Οι μεσαίες δυνάμεις είναι κράτη τα οποία δεσμεύουν τη σχετική τους επιρροή, διαχειριστικές ικανότητες, και διεθνές κύρος προς τη διατήρηση της διεθνούς τάξεως και ειρήνης. Οι Μεσαίες δυνάμεις βοηθούν στη διατήρηση της διεθνούς τάξεως με την διαμόρφωση συμμαχιών, παίρνοντας το ρόλο του διαμεσολαβητή και ενδιάμεσου , και μέσω διεθνούς χειρισμού συγκρούσεων και αποφάσεων, όπως ειρηνευτικές αποστολές των Ηνωμένων Εθνών. Οι Μεσαίες δυνάμεις κάνουν αυτές τις διεθνείς κινήσεις λόγω ενός ιδεαλιστικού καθήκοντος το οποίο συνδέουν με το γεγονός ότι είναι μεσαίες δυνάμεις. Το καθήκον είναι ότι οι μεσαίες δυνάμεις έχουν ηθική υποχρέωση και συλλογική δυνατότητα να προστατεύσουν τη διεθνή τάξη από αυτούς πουν την απειλούν, περιλαμβανομένων επίσης κατά καιρούς και των μεγάλων δυνάμεων. Το καθήκον αυτό ήταν συγκεκριμένα σημαντικό κατά την πιο οξέα φάση του Ψυχρού Πολέμου. Σύμφωνα με τη μελετήτρια Διεθνών Σχέσεων Annette Baker Fox, οι σχέσεις μεταξύ μεσαίων και μεγάλων δυνάμεων έχουν πιο πολύπλοκες σχέσεις και διαπραγματευτικά σενάρια απ’ ό, τι έχει συχνά υποτεθεί. Σύμφωνα με τον Soeya Yoshihide, "Μεσαία Δύναμη δεν αναφέρεται μόνο στη στρατιωτική ή οικονομική δύναμη. Αντίθετα, 'η διπλωματία της μεσαίας δύναμης ορίζεται από το πεδίο ενδιαφέροντος όπου επενδύει ένα κράτος του πόρους και τη γνώση του. Η Μεσαίες Δυνάμεις αποφεύγουν την άμεση αντιπαράθεση με μεγάλες δυνάμεις, αλλά βλέπουν τους εαυτούς τους ως ‘ηθικούς δράστες’ και αναζητούν το δικό τους ρόλο σε συγκεκριμένα ζητήματα, όπως τα ανθρώπινα δικαιώματα, το περιβάλλον, και τους εξοπλιστικούς κανονισμούς. Οι μεσαίες δυνάμεις είναι η κινητήρια δύναμη στη διαδικασία του χτισίματος των διεθνικών θεσμών." (Soeya Yoshihide). Χαρακτηριστικά της διπλωματίας των μεσαίων δυνάμεων περιλαμβάνουν: Δέσμευση στη συμμετοχή πολλών μερών μέσω παγκόσμιων θεσμών και η συμμαχία με άλλες μεσαίες δυνάμεις. Μεγάλο βαθμό διείσδυσης της κοινωνίας των πολιτών στην εξωτερική της χώρας. Μια χώρα που αντανακλά και διαμορφώνει την εθνική της ταυτότητα μέσω μιας 'καινοτόμας εξωτερικής πολιτικής': ειρηνευτικές ενέργειες, ασφάλεια πολιτών, Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο, και Πρωτόκολλο του Κιότο.Η Πρωτοβουλία Μεσαίων Δυνάμεων (Middle Power Initiative), ένα πρόγραμμα του Παγκοσμίου Οργανισμού Ασφάλειας (Global Security Institute), τονίζει την σημασία της διπλωματίας των μεσαίων δυνάμεων. Μέσω της ΠΜΔ, οκτώ διεθνείς μη κυβερνητικοί οργανισμοί έχουν τη δυνατότητα να εργάζονται κυρίως με τις κυβερνήσεις των μεσαίων δυνάμεων για να ενθαρρύνουν και να εκπαιδεύσουν τα κράτη με πυρηνικά να κάνουν άμεσα πρακτικά βήματα για την μείωση των κινδύνων από αυτά, και να αρχίσουν διαπραγματεύσεις για την εξάλειψη των πυρηνικών όπλων. Οι Μεσαίες δυνάμεις είναι ασκούν ιδιαίτερα επιρροή σε ζητήματα που έχουν να κάνουν με τον έλεγχο των όπλων, όντας πολιτικά και οικονομικά σημαντικές, και έχοντας διεθνή σεβασμό, και έχοντας αποκηρύξει την κούρσα των πυρηνικών εξοπλισμών , θέση που τις παρέχει σημαντική πολιτική αξιοπιστία. Ο όρος εισήχθη στον Καναδικό πολιτικό διάλογο πρώτη φορά μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο. Για παράδειγμα ο Πρωθυπουργός του Καναδά Λουί Σεν-Λορέν αποκάλεσε τον Καναδά "μία δύναμη μεσαίας τάξης" και βοήθησε στην εγκαθίδρυση του κλασικού ορισμού της Καναδικής μέσης δυνάμεως διπλωματίας. Όταν επιχειρηματολογούσε υπέρ της εκλογής του Καναδά για μια θέση στο Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών είπε ότι ενώ "...ενώ οι ειδικές σχέσεις [του Καναδά] με το Ηνωμένο Βασίλειο και τις Ηνωμένες Πολιτείες περιπλέκουν τις υποχρεώσεις μας," ο Καναδάς δεν ήταν "δορυφόρος" καμιάς από τις δύο χώρες αλλά θα "συνεχίσουμε να παίρνουμε μόνοι μας της αποφάσεις μας αντικειμενικά, υπό το φως των υποχρεώσεών μας στο λαό μας και τα συμφέροντά του στην ευημερία της διεθνούς κοινότητας.". Οι Καναδοί ηγέτες πίστευαν ότι ο Καναδάς ήταν μεσαία δύναμη επειδή ήταν νέο μέλος σε μεγάλες συμαχίες (π.χ. στο ΝΑΤΟ, NORAD), συμμετείχε ενεργά στην επίλυση κρίσεων εκτός της περιοχής του (π.χ. Κρίση του Σουέζ), δεν ήταν πρώην αποικιακή δύναμη και συνεπώς ουδέτερη σε αντιαποικιακούς αγώνες, εργαζόταν ενεργά στα Ηνωμένα Έθνη για την αντιπροσώπευση των συμφερόντων μικρότερα έθνη και για την αποτροπή της κυριαρχίας των υπερδυνάμεων (συχνά έχοντας μια θέση στο Συμβούλιο της Ασφαλείας για τέτοιους λόγους), και επειδή εμπλεκόταν σε ανθρωπιστικές και ειρηνευτικές αποστολές ανά τον κόσμο. Το Μάρτιο του 2008 ο Αυστραλός Πρωθυπουργός Κέβιν Ραντ χαρακτήρισε την εξωτερική πολιτική της χώρας του ως "διπλωματία μέσης δύναμης", με βάση παρόμοια κριτήρια. Η Αυστραλία θα "επηρεάζει αυτούς που παίρνουν διεθνείς αποφάσεις" σε θέματα όπως "η παγκόσμια οικονομία, η ασφάλεια, και οι περιβαλλοντολογικές προκλήσεις".. Η παρουσία χωρών στον κατάλογο και των μεγάλων και των μεσαίων δυνάμεων δείχνει ότι δεν υπάρχει ομοφωνία μεταξύ των ειδικών. Έθνη όπως η Γαλλία, Ρωσία, και Ηνωμένο Βασίλειο γενικά νοούνται ως μεγάλες δυνάμεις λόγω της στρατιωτικής και στρατηγικής τους σημασίας, το στάτους τους ως αναγνωρισμένες πυρηνικές δυνάμεις, και της μόνιμης θέσης τους στο Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών. Κάποιοι μελετητές πιστεύουν ότι η Γερμανία και η Ιαπωνία είναι μεγάλες δυνάμεις, αλλά λόγω των μεγάλων αναπτυγμένων οικονομιών τους και παγκόσμια επιρροή σε αντίθεση με στρατιωτικές και στρατηγικές δυνατότητες. Η Ιταλία επίσης έχει συγκεντρώσει πολλές συζητήσεις σε ακαδημαϊκούς και σχολιαστές για το στάτους της ως μεγάλη δύναμη, συγκεκριμένα για τη θέση της στους G7 και την επιρροή της στους περιφερειακούς και διεθνείς οργανισμούς. Αν και η ευρεία ακαδημαϊκή υποστήριξη για την θεώρηση της Ινδία ως μεγάλης δύναμης δεν είναι συνηθισμένη, τα τελευταία χρόνια στο πεδίο της πολιτικής επιστήμης κάποιοι, όπως ο Malik Mohan (2011) και ο Δρ. Zbigniew Brzezinski (2012) υποστήριξαν την θέση ότι η Ινδία έχει επίσης το στάτους της μεγάλης δύναμης. Παρόλα αυτά, πηγές έχουν κατά καιρούς αναφερθεί στα έθνη αυτά ως μεσαίες δυνάμεις: Βραζιλία Γαλλία Γερμανία Ηνωμένο Βασίλειο Ιαπωνία Ινδία Ιταλία Ρωσία Όπως και με τις μεγάλες δυνάμεις, δεν υπάρχει ομοφωνία για το ποιες δυνάμεις θεωρούνται μεσαίες. Οι κατάλογοι συχνά είναι αντικείμενο πολλών διαφωνιών, και τείνουν να τοποθετούν σχετικά μεγάλες χώρες (π.χ. Βραζιλία) μαζί με συγκριτικά μικρότερες χώρες (π.χ. Νορβηγία). Σαφώς όλες οι μεσαίες χώρες δεν έχουν το ίδιο στάτους μεταξύ τους. Κάποιες θεωρούνται περιφερειακές δυνάμεις και άλλες είναι μέλη του G20 (π.χ. Αυστραλία), ενώ άλλες μπορούν εύκολα να θεωρηθούν μικρές δυνάμεις (π.χ. Τσεχία). Κάποιες μεγαλύτερες μεσαίες δυνάμεις παίζουν επίσης σημαντικούς ρόλους στα Ηνωμένα Έθνη και σε άλλους διεθνείς οργανισμούς όπως ο ΠΟΕ. Ο παρακάτω είναι ένας κατάλογος με της χώρες που στο παρελθόν ή πιο πρόσφατα έχουν θεωρηθεί μεσαίες δυνάμεις από ακαδημαϊκούς ή άλλους ειδικούς: G20 Weak States in the International System (By Michael I. Handel) Relocating Middle Powers: Australia and Canada in a Changing World Order (Book info) Middle Power Internationalism (Book info) Emerging Powers: Governance in a Changing Global Order (A Queen’s Centre for International Relations annual report) Middle Powers Initiative
Στις διεθνείς σχέσεις, μια μεσαία δύναμη είναι ένα κυρίαρχο κράτος το οποίο δεν είναι ούτε υπερδύναμη ούτε μεγάλη δύναμη, αλλά και πάλι έχει μεγάλη ή αρκετή επιρροή και διεθνή αναγνώριση. Η έννοια της "μεσαίας δύναμης" χρονολογείται από τις αρχές του Ευρωπαϊκού συστήματος λειτουργίας των κρατών. Στα τέλη του 16ου αιώνα, ο Ιταλός πολιτικός στοχαστής Τζιοβάνι Μπότερο διαχώρισε τον κόσμο σε τριών ειδών κράτη: – grandissime (αυτοκρατορίες), mezano (μεσαίες δυνάμεις) και piccoli (μικρές δυνάμεις). Σύμφωνα με τον Μπότερο, μια mezano, ή μικρή δύναμη, "...έχει αρκετή δύναμη και εξουσία να σταθεί από μόνη της χωρίς τη βοήθεια από άλλους.".
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B5%CF%83%CE%B1%CE%AF%CE%B1_%CE%B4%CF%8D%CE%BD%CE%B1%CE%BC%CE%B7
Ιωάννης Δημουλίτσας
Ο Δημουλίτσας ή Πατατούκος όπως έμεινε γνωστός, καταγόταν από την Πάργα της Ηπείρου και σε μικρή ηλικία κατέφυγε στην Κέρκυρα ενώ έπειτα εγκαταστάθηκε στα Ψαρά καθώς, σύμφωνα με την παράδοση, απέδρασε από πλοίο συντοπιτών του που τον κακομεταχειρίζονταν, βρίσκοντας καταφύγιο σε πλοίο του Ψαριανού καπετάνιου Κοτζιά. Συνεχίζοντας το ναυτικό επάγγελμα, ταξίδευσε σε διάφορα μέρη, ανάμεσα στα οποία και στην Τουλώνη της Γαλλίας. Εκεί, εργάστηκε για ένα διάστημα στον τοπικό ναύσταθμο και παράλληλα διδάχτηκε από Γάλλο μηχανικό την τέχνη της κατασκευής πυρπολικών πλοίων. Με το ξέσπασμα της ελληνικής επανάστασης, προχώρησε στην κατασκευή ενός τέτοιου πυρπολικού το οποίο, οδηγούμενο από τον Δημήτριο Παπανικολή, προκάλεσε την πυρπόληση ενός οθωμανικού δίκροτου πλοίου κατά την ναυμαχία της Ερεσού τον Μάιο του 1821. Μετά από αυτή την επιτυχία, ο Δημουλίτσας συνέχισε την κατασκευή πυρπολικών, ενώ ο συγκεκριμένος τύπος σκαφών χρησιμοποιήθηκε με ελάχιστες παραλλάξεις καθ' όλη τη διάρκεια της επανάστασης. Ο Δημουλίτσας απεβίωσε στα Ψαρά τον Μάρτιο του 1823 από λοιμική νόσο. Η κηδεία του που ακολούθησε ήταν πάνδημη, ενώ στην οικογένειά του χορηγήθηκε σύνταξη. Ιστορία Ελληνικού Έθνους, Εκδοτική Αθηνών, Αθήνα, 1975. Χρ. Α. Στασινόπουλου, Λεξικό της Ελληνικής Επαναστάσεως του 1821, εκδόσεις Δεδεμάδη, 1979. Δήμος Ψαρών: Πατατούκος. Αρχειοθετήθηκε 2021-05-13 στο Wayback Machine.
Ο Ιωάννης Κ. Δημουλίτσας ή Πατατούκος (; - 1823) ήταν αγωνιστής της επανάστασης του 1821 από την Πάργα. Θεωρείται ως ο κατασκευαστής των πρώτων πυρπολικών πλοίων που χρησιμοποίησαν οι επαναστάτες.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CF%89%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B7%CF%82_%CE%94%CE%B7%CE%BC%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%AF%CF%84%CF%83%CE%B1%CF%82
Αλφόνσος Α΄ της Παμπλόνα και της Αραγωνίας
Τα πρώτα του χρόνια τα πέρασε στη μονή Σαν Πέδρο ντε Σιρέσα, μαθαίνοντας να διαβάζει και να γράφει και εξασκώντας τις στρατιωτικές τέχνες υπό την κηδεμονία του Λόπε Γκαρθές του Προσκυνητή, τον οποίο αργότερα ο Αλφόνσο, όταν ανέβηκε στο θρόνο, άμειψε για τις υπηρεσίες του με την κομητεία της Πεδρόλα. Κατά τη διάρκεια της βασιλείας του αδελφού του, συμμετείχε στην κατάληψη της Ουέσκας (στη Μάχη του Αλκοράθ το 1096), η οποία έγινε η μεγαλύτερη πόλη του βασιλείου και η νέα πρωτεύουσα. Επίσης, πήρε μέρος και στις αποστολές του Ελ Σιντ στη Βαλένθια. Ο πατέρας του τού έδωσε τους τίτλους κυριότητας των Μπίελ, Λούνα, Aρδένες, και Μπάιλο. Μία ακολουθία θανάτων έφερε τον Αλφόνσο σε σειρά διαδοχής του θρόνου. Τα παιδιά τού αδελφού του, Ισαβέλλα και ο Πέτρος (ο οποίος νυμφεύτηκε την Μαρία Ροντρίγκεθ, κόρη του Ελ Σιντ), απεβίωσαν το 1103 και 1104 αντίστοιχα. Όντας παθιασμένος μαχητής (αγωνίστηκε σε είκοσι εννέα μάχες ενάντια τόσο σε Χριστιανούς όσο και σε Μαυριτανούς), παντρεύτηκε (παραμένοντας όμως για μεγάλο διάστημα πριν, έως και μετά τα 30 του χρόνια εργένης) το 1109 την φιλόδοξη Βασίλισσα Ουρράκα του Λεόν, χήρα του Ραϋμόνδου της Βουργουνδίας, μια παθιασμένη γυναίκα που ήταν ακατάλληλη να δεχτεί ένα δευτερεύοντα ρόλο. Ο γάμος είχε κανονιστεί από τον πατέρα της, Αλφόνσο ΣΤ´ του Λεόν το 1106 για να ενώσει τα δύο κυρίαρχα χριστιανικά κράτη κατά των Αλμοραβίδων και να τα εξοπλίσει με έναν ικανό στρατιωτικό ηγέτη. Όμως η Ουράκα ήταν επίμονη ως προς τις βασιλικές της εξουσίες ενώ μέσα στο πολυγαμικό οικογενειακό περιβάλλον του πατέρα της δεν είχε διδαχθεί την αγνότητα. Οι δύο σύζυγοι διαπληκτίζονταν με την αγριότητα της εποχής μέχρι που κατέληξαν σε πόλεμο μεταξύ τους, σε σημείο που η Ουρράκα βρέθηκε μέχρι και υπό πολιορκία στην Αστόργα το 1112. Ο Αλφόνσο είχε την υποστήριξη ενός τμήματος των ευγενών που βρέθηκαν σε σύγχυση. Όντας πολύ καλύτερος πολεμιστής από όλους τους αντιπάλους του, κέρδισε την Μάχη της Candespina και τη Μάχη του Viadangos, αλλά οι μόνοι αξιόπιστοι υποστηρικτές του ήταν οι Αραγωνέζοι, που δεν ήταν όμως αρκετοί σε αριθμό για να κρατήσουν την Καστίλη και τη Λεόν υποταγμένες. Ο γάμος του Αλφόνσο με την Ουρράκα κηρύχθηκε άκυρος από τον Πάπα το 1110, καθώς ήταν δεύτερα ξαδέρφια, όμως αυτός αγνόησε τον παπικό αντιπρόσωπο και διατήρησε τον δεσμό του με την Ουρράκα μέχρι το 1114. Κατά τη διάρκεια του γάμου του, αποκαλούσε τον εαυτό του «Βασιλέα και Αυτοκράτορα της Καστίλης, του Τολέδο, της Αραγωνίας, της Παμπλόνα, του Σοβράρβε, και της Ριβαγόρθα» στα πλαίσια των δικαιωμάτων του ως άντρας της Ουρράκας, λόγω της κληρονομιάς του από τη γη του πατέρα του, συμπεριλαμβανομένου και του βασιλείου του θείο του Γκονζάλο, αλλά και λόγω του προνομίου του να κατακτήσει την Ανδαλουσία από τους Μουσουλμάνους. Εισήγαγε τον τίτλο του Αυτοκράτορα στη βάση ότι είχε τρία βασίλεια υπό την κυριαρχία του. Ο αργοπορημένος γάμος του Αλφόνσου και η αποτυχία του να ξαναπαντρευτεί και να φέρει τον απαραίτητο νόμιμο διάδοχο που θα γινόταν ο κινητήριος μοχλός της δυναστείας στις επιθετικές εδαφικές πολιτικές του, ερμηνεύτηκαν ως έλλειψη ενδιαφέροντος για τις γυναίκες. Ο Ibn al-Athir (1166-1234) περιγράφει τον Αλφόνσο ως ένα ακούραστο στρατιώτη που θα μπορούσε να κοιμάται στην πανοπλία του και χωρίς κάλυψη, ο οποίος όταν ρωτήθηκε γιατί δεν είχε λάβει ποτέ την γυναικεία ευχαρίστηση από κάποια από τις αιχμάλωτες του από τους Μουσουλμάνους αρχηγούς, απάντησε ότι ο άνθρωπος που είναι αφοσιωμένος στον πόλεμο χρειάζεται την συντροφιά των ανδρών και όχι των γυναικών. Ο βασιλιάς μάλωνε και με την εκκλησία, και ιδιαίτερα με το Τάγμα των Κιστερκιανών, σχεδόν τόσο βίαια όσο και με τη γυναίκα του. Όπως την έδιωξε αυτή έτσι έστειλε και τον Αρχιεπίσκοπο του Τολέδο, Μπερνάρδο στην εξορία και έδιωξε τους μοναχούς της Sahagún . Τελικά υποχρεώθηκε να παραδώσει τη Καστίλη και τη Λεόν στον παραγιό του, Αλφόνσο Ζ´ του Λεόν, γιο της Ουρράκας από τον πρώτο της σύζυγο. Η παρέμβαση του πάπα Κάλλιστου Β´ έφερε τη συμφωνία μεταξύ του μεγάλου και του νεαρού συνονόματου του. Το 1122 στο Belchite, ίδρυσε μια αδελφότητα των ιπποτών για να πολεμήσουν εναντίον των Αλμοραβίδων. Αυτή ήταν και η έναρξη των στρατιωτικών εντολών στην Αραγωνία. Χρόνια αργότερα, οργάνωσε ένα παράρτημα της Πολιτοφυλακής Christi (Militia Christi), των Αγίων Τόπων στο Monreal del Campo. Ο Αλφόνσος πέρασε τα πρώτα τέσσερα του χρόνια σε σχεδόν συνεχή πόλεμο με τους Μουσουλμάνους. Το 1105, κατέκτησε τις Ejea και Tauste και επανοχύρωσε τα Castellar και Juslibol. Το 1106, νίκησε τον Άχμαντ II αλ-Μουσταΐν της Σαραγόσας στη Βαλτιέρα. Το 1107, πήρε το Ταμαρίτε ντε Λιτέρα και το Εστεβάν ντε λα Λιτέρα. Στη συνέχεια, ακολούθησε μια περίοδος που κυριαρχείται από τις σχέσεις του με την Καστίλη και τη Λεόν μέσω της συζύγου του, Ουρράκας. Επανήλθε στις κατακτήσεις το 1117 με την κατάκτηση των Fitero, Corella, Cintruénigo, Murchante, Monteagudo, και Cascante. Το 1118, το Συμβούλιο της Τουλούζης κήρυξε μια σταυροφορία για να βοηθήσει στην κατάκτηση της Σαραγόσας. Πολλοί Γάλλοι ως εκ τούτου, συντάχθηκαν με τον Αλφόνσο στο Αϊέρβε. Κατέλαβαν τις Αλμουδέβαρ, Gurrea de Gállego, και Θουέρα, πολιορκώντας και την ίδια τη Σαραγόσα μέχρι τα τέλη Μαΐου. Η πόλη έπεσε στις 18 Δεκεμβρίου, και οι δυνάμεις του Αλφόνσο κατέλαβαν την Αθούδα, τον κυβερνητικό πύργο. Το μεγάλο παλάτι της πόλης δόθηκε στους μοναχούς του Μπερνάρδ. Αμέσως μετά, η πόλη έγινε η πρωτεύουσα του Αλφόνσου. Δύο χρόνια αργότερα, το 1120, αναχαίτισε έναν Μουσουλμανικό στρατό που είχε πρόθεση να ανακτήσει τη νέα πρωτεύουσα στη Μάχη της Κουτάνδα. Διακήρυξε το fuero της "tortum per tortum", διευκολύνοντας στο να πάρει το νόμο στα χέρια του, το οποίο μεταξύ άλλων, επανέφερε το μουσουλμανικό δικαίωμα κατοικίας στην πόλη και το δικαίωμα τους να κρατήσουν τις ιδιοκτησίες τους και να ασκούν τη θρησκεία τους με δική τους δικαιοδοσία, αρκεί να διατηρείται η καταβολή φόρων και να μεταφερθούν αυτοί στα προάστια. Το 1119, ανακατέλαβε τις Cervera, Tudejen, Καστεγιόν, Ταραθόνα, Ágreda, Magallón, Μπόρχα, Alagón, Novillas, Mallén, Ρουέδα, Épila και αποίκησε την περιοχή της Σόρια. Άρχισε την πολιορκία της Καλαταγιούδ, αλλά έφυγε προκειμένου να νικήσει τον στρατό στην Κουτάνδα προσπαθώντας να ξαναπάρει τη Σαραγόσα. Όταν η Καλαταγιούδ έπεσε, πήρε τις Bubierca, Alhama de Aragón, Αρίζα, και Δαρόκα (το 1120). Το 1123, πολιόρκησε και πήρε Λιέιδα, η οποία ήταν στα χέρια του κόμη της Βαρκελώνης. Από το χειμώνα του 1124 έως τον Σεπτέμβρη του 1125, ήταν σε μια επικίνδυνη αποστολή στην Πένια Καδιέγια στα βάθη της Ανδαλουσίας. Στη μεγάλη επιδρομή του 1125, παρέσυρε ένα μεγάλο μέρος Χριστιανών από τη Γρανάδα και στην νότιο-δυτική Γαλλία, είχε αξιώσεις ως σφετεριστής βασιλιάς της Ναβάρρας. Από 1125 έως το 1126, ήταν σε εκστρατεία εναντίον της Γρανάδας, όπου προσπαθούσε να εγκαταστήσει ένα Χριστιανό πρίγκιπα, και στην Κόρδοβα όπου έφτασε μόνο μέχρι το Μοτρίλ. Το 1127, ανακατέλαβε το Longares, αλλά ταυτόχρονα έχασε όλες του τις Καστιλιάνικες κτήσεις του από τον Αλφόνσο Ζ´ του Λεόν. Επικύρωσε τη συνθήκη με την Καστίλη το επόμενο έτος (το 1128) με την ειρήνη της Tamara, που καθόρισε τα όρια των δύο βασιλείων. Κατέκτησε την Μολίνα ντε Αραγόν και αποίκησε το Μονθόν το 1129, πριν από την πολιορκία της Βαλένθια, η οποία είχε πέσει και πάλι μετά το θάνατο του Σιντ. Πήγε βόρεια από τα Πυρηναία, τον Οκτώβριο του 1130 για να προστατεύσει την Κοιλάδα του Αράν. Στις αρχές του 1131, πολιόρκησε την πόλη Μπαγιόν. Λέγεται ότι κυβέρνησε συνολικά «από το Belorado μέχρι το Παλιάρς και από τη Μπαγιόν μέχρι το Μονρεάλ.» Κατά την Πολιορκία της Μπαγιόν, τον Οκτώβριο του 1131, τρία χρόνια πριν από το θάνατό του, δημοσίευσε μια διαθήκη αφήνοντας το βασίλειό του σε τρία αυτόνομα θρησκευτικά τάγματα που βασίζονταν στην Παλαιστίνη και ήταν πολιτικά σε μεγάλο βαθμό ανεξάρτητα - τους Ναΐτες Ιππότες, τους Ιωαννίτες και τους Ιππότες του Αγίου Τάφου - των οποίων οι επιρροές θα ήταν αναμενόμενο να ακυρώσουν το ένα το άλλο. Η διαθήκη του έχει σε μεγάλο βαθμό προβληματίσει τους ιστορικούς, που το έχουν ερμηνεύσει ως μια παράξενη χειρονομία ακραίας ευσέβειας που δεν χαρακτηρίζει τον χαρακτήρα του Αλφόνσου, που ουσιαστικά διέλυσε όλο το έργο της ζωής του. Η Elena Lourie το 1975 αντιπρότεινε, ότι ήταν η προσπάθεια του Αλφόνσου να εξουδετερώσει το ενδιαφέρον του παπισμού σε μια αμφισβητούμενη διαδοχή — Η Αραγωνία ήταν φέουδο του Παπισμού από το 1068 — και να απομακρύνει τον γιο της Ουρράκας από τον πρώτο της γάμο, Αλφόνσο Ζ´ της Καστίλης, καθώς για τον Παπισμό θα ήταν δέσμευση να πιέσει τους όρους μιας τέτοιας ευσεβούς διαθήκης. Γενναιόδωρα κληροδοτήματα σε σημαντικές εκκλησίες και μονές στην Καστίλη είχαν ως αποτέλεσμα να κάνουν εκεί τους ευγενείς κληρικούς δικαιούχους οι οποίοι θα ενθαρρύνονταν στο να φρενάρουν τις φιλοδοξίες του Αλφόνσου Ζ´ της Καστίλης να σπάσει την διαθήκη — ωστόσο ανάμεσα στους άρχοντες όπως μαρτυρά η διαθήκη το 1131 δεν υπάρχει ούτε ένας κληρικός. Σε περίπτωση που ήταν μια διαθήκη που οι ευγενείς του αρνούνταν να εκτελέσουν — αντί αυτού φέρνοντας τον αδερφό του Ραμίρο από το μοναστήρι, για να αναλάβει τις βασιλικές δυνάμεις — ένα ενδεχόμενο που η Lourie προτείνει πως ήταν η κρυφή πρόθεση του Αλφόνσου. Οι τελευταίες του εκστρατείες ήταν εναντίον της Μεκινένσα (το 1133) και της Φράγας (το 1134), όπου ο Γκαρθία Ραμίρεθ, ο μελλοντικός βασιλιάς της Ναβάρρας, και άλλοι 500 ιππότες πολέμησαν μαζί του. Έχασε την τελευταία αυτή μάχη στην Φράγα στις 17 Ιουλίου του 1134. Πέθανε μέχρι τον Σεπτέμβριο. Ο τάφος του βρίσκεται στο Μοναστήρι του Αγίου Πέτρου στην πόλη Ουέσκα. Η διαθήκη του Αλφόνσο να αφήσει το βασίλειό του στα τρία τάγματα απορρίφθηκε χωρίς πολύ σκέψη από την αριστοκρατία των βασιλείων του, και αναζητήθηκαν οι πιθανοί του διάδοχοι. Ο μοναδικός αδερφός του Αλφόνσου, Ραμίρο, είχε γίνει Βενεδικτίνος μοναχός από την παιδική του ηλικία και η δέσμευσή του για την εκκλησία, η ιδιοσυγκρασία του και ο όρκος αγαμίας του, τον καθιστούσαν ακατάλληλο να κυβερνήσει ένα βασίλειο που βρισκόταν υπό συνεχή στρατιωτική απειλή και χρειαζόταν μια σταθερή γραμμή διαδοχής. Ο παραγιός του αποθανόντος βασιλιά Αλφόνσος Ζ´ του Λεόν, όντας βασιλεύον μονάρχης και νόμιμος απόγονος του Σάντσο Γ´ της Ναβάρρας, έθεσε τον εαυτό του υποψήφιο, αλλά δεν κέρδισε την τοπική υποστήριξη. Η αριστοκρατία της Ναβάρρας ήταν ευθυγραμμισμένη πίσω από τον Πέτρο ντε Αταρές, τον εγγονό του νόθου θείου του Αλφόνσο, ενώ αυτή της Αραγωνίας συσπειρώθηκε γύρω από τον ηγούμενο-επίσκοπο Ραμίρο. Μια συνέλευση κλήθηκε στην πόλη Μπόρχα προκειμένου να επιτευχθεί συναίνεση, αλλά ο Πέτρος κάνοντας αντιληπτή την αλαζονεία του, αποξενώθηκε τόσο πολύ από τους δικούς του υποστηριχτές, που τελικά τον εγκατέλειψαν, αλλά όμως ήταν και αδιάλλακτοι στο να δεχτούν τον Ραμίρο. Η συνέλευση διαλύθηκε χωρίς να καταλήξει σε ένα συμβιβασμό και οι δύο περιφερειακές παρατάξεις στη συνέχεια ενήργησαν ανεξάρτητα. Η επιλογή των Ναβαρρέζων αρχόντων για τον βασιλιά τους έπεσε στον Γκαρθία Ραμίρεθ, Κύριο του Μονθόν, απόγονο ενός νόθου γιου του Γκαρθία Σάντσεθ Γ´ και προστατευόμενο του Αλφόνσο Ζ´ του Λεόν, ενώ στην συνέχεια το βασίλειο της Παμπλόνα θα μετονομαστεί σε Βασίλειο της Ναβάρρας. Οι Αραγωνέζοι έβγαλαν τον Ραμίρο έξω από το μοναστήρι και τον έκαναν βασιλιά, παντρεύοντας τον, χωρίς την ευλογία του πάπα, με την Αγνή, αδελφή του Δούκα της Ακουιτανίας, και έπειτα αρραβώνιασαν την νεογέννητη κόρη τους με τον Ραϋμόνδο Βερεγγάριο Δ´, Κόμη της Βαρκελώνης, που έγινε στη συνέχεια κληρονόμος του Ραμίρο. Το αποτέλεσμα της κρίσης που προέκυψε από το αποτέλεσμα της διαθήκης του Αλφόνσου θα ήταν ένας ριζικός επαναπροσδιορισμός των βασιλείων της χερσονήσου: ο διαχωρισμός της Αραγωνίας και της Ναβάρρας, η ένωση της Αραγωνίας με την Καταλωνία — και ένα επίμαχο σημείο, αλλά ιδιαίτερα τονισμένο από κάποιους Καστιλιάνους ιστορικούς — η επιβεβαίωση της «Καστιλιάνικης ηγεμονίας» στην Ισπανία από την απόδοση του φόρου τιμής για την Σαραγόσα από τον τελικό κληρονόμο του Αλφόνσου , Ραϋμόνδο Βερεγγάριο Δ´ της Βαρκελώνης. Κάποια στιγμή κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Αλφόνσου Β´ της Αραγωνίας, του εγγονού του αδερφού του Μαχητή, εμφανίστηκε ένας άντρας που ισχυρίστηκε ότι είναι ο Αλφόνσος ο Μαχητής. Οι μόνες σύγχρονες αναφορές σε αυτή την περίπτωση είναι δύο επιστολές του Αλφόνσου Β´ που απευθύνονται στον Λουδοβίκο Ζ´ της Γαλλίας, και οι οποίες μεταφέρθηκαν στον Λουδοβίκο από τον Βερεγγάριο, επίσκοπο της Λέριδας, αλλά δεν αναγράφουν ημερομηνία. Σύμφωνα με τη δεύτερη από αυτές, ο διεκδικητής ζούσε τότε στις περιοχές του Λουδοβίκου, δηλαδή στο Πριγκιπάτο της Καταλωνίας, που διοικούνταν από τον Αλφόνσο υπό την επικυριαρχία του Λουδοβίκου. Ο υποκριτής αυτός ήταν ένας γέρος (που ταιριάζει με τις συνθήκες, δεδομένου ότι ο Μαχητής είχε πεθάνει εδώ και μερικές δεκαετίες νωρίτερα) και ο Αλφόνσος εξέφρασε τη βεβαιότητα ότι ο Λουδοβίκος θα τον συλλάμβανε το ταχύτερο δυνατόν, και θα τον έφερνε ενώπιον της δικαιοσύνης. Το πρώτο γράμμα παρέχει επαρκείς πληροφορίες για τον προσδιορισμό της ημερομηνίας κατά προσέγγιση, καθώς ο επίσκοπος διέμεινε στην αυλή του Λουδοβίκου στο δρόμο του για τη Ρώμη. Είναι γνωστό από άλλες πηγές ότι ο Βερεγγάριος παρακολούθησε το Τρίτο Συμβούλιο του Λατερανού, τον Μάρτιο του 1179. Τα γράμματα ήταν πιθανώς γραμμένα προς το τέλος του 1178 ή το αργότερο τον Ιανουάριο του 1179. Σύμφωνα με μια ανάλυση της πηγή για τα έτη 1089-1196, τον διεκδικητή τον υποδέχτηκαν με τιμές και μεγαλοπρέπεια στην Σαραγόσα, την Καλαταγιούδ και την Δαρόκα, τις οποίες ο Μαχητής είχε κατακτήσει, αλλά όταν αποκαλύφθηκε το ψέμα του εκτελέστηκε πριν από την πόλη της Βαρκελώνης το 1181. Ο σύγχρονος ιστορικός Antonio Ubieto Arteta έχει υποθέσει ότι οι Αραγωνέζοι άρχοντες των περιοχών της Σαραγόσας, της Καλαταγιούδ, και της Δαρόκα — Pedro de Luesia, Loferrench de Luna, Pedro de Castillazuelo (κύριος της Καλαταγιούδ), Pedro Cornel (κύριος του Murillo de Gállego), και ο αρχη-οικονόμος Jimeno de Artusilla, οι οποίοι όλοι τους εξαφανίζονται μεταξύ 1177 και 1181 από τα πρακτικά έγγραφα των περιοχών τους — υποστήριζαν, τουλάχιστον αρχικά, τον διεκδικητή. Αυτοί οι άρχοντες, εμφανίζονται επίσης στον μεταγενέστερο θρύλο της Καμπάνας της Ουέσκας, ο οποίος όμως δεν έχει καμία ιστορική βάση, ως θύματα του Ραμίρο Β´ (το 1136). Από την στιγμή που ιστορικά δεν ήταν ενεργοί την δεκαετία του 1130, είναι πιθανό ότι ο ιστορικά-βασισμένος θρύλος του ψευτο-Αλφόνσου είχε κάποια επιρροή στη γένεση της Καμπάνας της Ουέσκας. Η πρώτη χρονικά πηγή για την απάτη αυτή προέρχεται από τον Rodrigo Jiménez de Rada, γράφοντας στα μέσα του δέκατου τρίτου αιώνα, που καταγράφει ότι υπήρχαν αρκετοί μύθοι και που εξακολουθούν να υπάρχουν για το θάνατο του Αλφόνσο του Μαχητή: κάποιοι πιστεύουν πως πέθανε στη μάχη της Φράγας, κάποιοι άλλοι ότι το σώμα του δεν ανακτήθηκε ποτέ, άλλοι ότι ήταν θαμμένος στο μοναστήρι του Μοντεαραγόν και άλλοι ακόμα πως είχε δραπετεύσει από το Φράγα από ντροπή μετά την ήττα του και έγινε προσκυνητής ως πράξη μετανοίας. Μερικά χρόνια αργότερα, ο Rodrigo γράφει, αν και δεν δίνει χρονολογία, πως ένας απατεώνας εμφανίστηκε και έγινε δεκτός από πολλούς ως «ο Μαχητής», ωστόσο ο Αλφόνσος Β´ τον συνέλαβε και να τον κρέμασε. Αυτή είναι η παλαιότερη αναφορά για το τέλος του απατεώνα. Ο θρύλος διογκώθηκε κατά τα επόμενα χρόνια. Σύμφωνα με το , Crónica de los Estados Peninsulares, του δεκάτου τετάρτου αιώνα, ο Μαχητής πήγε για προσκύνημα στην Ιερουσαλήμ, όπου έζησε για πολλά χρόνια. Το Χρονικό του Σαν Χουάν ντε λα Πένια, επίσης, αφηγείται το περιστατικό, αλλά αυτό εξαρτάται εξ ολοκλήρου από τον Rodrigo και το Estados Peninsulares. Μέχρι τον ιστορικό Jeronimo Zurita τον δέκατο έβδομο αιώνα δεν υπήρχαν άλλα στοιχεία, όταν και αυτός έγραψε την Anales de la Corona de Aragón και νέες λεπτομέρειες προστέθηκαν στο μύθο. Ο Zurita προσδιορίζει χρονικά την εμφάνιση του απατεώνα με το θάνατο του Ραϋμόνδου Βερεγγάριου Δ´ της Βαρκελώνης, ο οποίος είχε ασκήσει εξουσία στην Αραγωνία, και με τη διαδοχή του Αλφόνσου Β´ το 1162. Ο θάνατος του απατεώνα με απαγχονισμό πρέπει να συνέβη το 1163. Lourie, Elena. "Η διαθήκη του Αλφόνσου, του Μαχητή, Βασιλιά της Αραγωνίας και της Ναβάρρας: Μια Επανεκτίμηση." Speculum, 50:4 (Οκτώβριος 1975), 635-51. Ubieto Arteta, Antonio. "La aparición del falso Alfonso I el Batallador." Argensola, 38 (1958), 29-38.
Ο Αλφόνσος Α΄ της Παμπλόνα και της Αραγωνίας ή Αλφόνσος ο Μαχητής (1073/1074 – 7 Σεπτεμβρίου 1134), (ισπανικά: Alfonso I de Aragón y I de Pamplona el Batallador‎), ήταν Βασιλιάς της Αραγωνίας και Βασιλιάς της Παμπλόνα (1104 - 1134). Ο Αλφόνσος ο Μαχητής ήταν δεύτερος γιος του Σάντσο Ραμίρεθ της Αραγωνίας και διάδοχος του αδελφού του Πέτρου Α´. Με τον γάμο του με την Ουρράκα του Λεόν, βασίλισσα της Καστίλης, του Λεόν και της Γαλικίας (1109), άρχισε να χρησιμοποιεί, έχοντας κάποια δικαιοδοσία, το μεγαλεπήβολο τίτλο του Αυτοκράτορα της Ισπανίας, που είχε χρησιμοποιηθεί στο παρελθόν από τον πεθερό του Αλφόνσο ΣΤ´ του Λεόν. Ο Αλφόνσος ο Μαχητής απέκτησε το προσωνύμιο του στην εποχή της Ρεκονκίστα. Είχε τις μεγαλύτερες στρατιωτικές επιτυχίες στις περιοχές στα μέσα του ποταμού Έβρου, όπου κατέκτησε την Σαραγόσα το 1118 και πήρε τις πόλεις Εχέα, Τουδέλα, Καλαταγιούδ, Μπόρχα, Ταραθόνα, Δαρόκα, και Monreal del Campo. Πέθανε τον Σεπτέμβριο του 1134, μετά από μια ανεπιτυχή μάχη με τους Μουσουλμάνους στη Μάχη της Φράγας.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BB%CF%86%CF%8C%CE%BD%CF%83%CE%BF%CF%82_%CE%91%CE%84_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%A0%CE%B1%CE%BC%CF%80%CE%BB%CF%8C%CE%BD%CE%B1_%CE%BA%CE%B1%CE%B9_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%91%CF%81%CE%B1%CE%B3%CF%89%CE%BD%CE%AF%CE%B1%CF%82
Σανταμέρι (κάστρο)
Χτίστηκε το 1311 από τον Γάλλο άρχοντα Νικόλαο Γ΄ Σαιντ Ομέρ στον οποίο οφείλει και την ονομασία του, ενώ σε ενετικούς καταλόγους αναφέρεται με το όνομα Εντρόλκαμο. Ο Σαιντ Ομέρ τότε ήταν βαρώνος της Θήβας. Παλαιότερα πιστευόταν ότι ο ίδιος είχε χτίσει και το Παλαιόκαστρο Ναυαρίνου, αν και από τους σύγχρονους ερευνητές θεωρείται πιθανότερο, ότι το κάστρο αυτό, το οποίο κτίστηκε το 1278, το κατασκεύασε ο Νικόλαος Β΄ του Σαιντ Ομέρ, Φλαμανδός σταυροφόρος και θείος του Νικολάου Γ΄. Γύρω από το κάστρο του Σανταμερίου αναπτύχθηκε μεγάλη πόλη που στην περίοδο ακμής της είχε 1.500 εστίες. Οι Βυζαντινοί είχαν προσπαθήσει πολλές φορές να εκπορθήσουν το κάστρο χωρίς ωστόσο να τα καταφέρουν. Σύμφωνα με το Αραγωνικό χρονικό σε μεγάλη μάχη στην πεδιάδα μπροστά (δυτικά) στο Σανταμέρι, μεταξύ Βυζαντινών και Πριγκιπάτου της Αχαΐας, όπου ανήκε το κάστρο τότε, οι Βυζαντινοί είχαν απώλειες 1.500 στρατιώτες, αιχμάλωτους και νεκρούς και έχασαν και 500 άλογα. Το 1429 το κάστρο δόθηκε προίκα στον μετέπειτα αυτοκράτορα Κωνσταντίνο Παλαιολόγο, μαζί με αυτό του Χλεμουτσίου που ήταν αντικριστά, όταν παντρεύτηκε την Θεοδώρα (Μαγδαληνή Καρολίνα) Τόκου, κόρης του Λεονάρδου Τόκου. Τον επόμενο χρόνο η Θεοδώρα πέθανε λόγω δυστοκίας και τάφηκε στο Σανταμέρι. Μετά από πολλά χρόνια τα οστά της μεταφέρθηκαν στον Μυστρά. Το 1460 παραδόθηκε στους Τούρκους, οι οποίοι είχαν υποσχεθεί στους κατοίκους του να τους αφήσουν να φύγουν, αν το παραδώσουν. Ωστόσο, δεν κράτησαν την συμφωνία και οι περισσότεροι κάτοικοι ή σκοτώθηκαν ή πουλήθηκαν σκλάβοι. Η παράδοση λέει ότι κάποτε ήταν δύο νεράιδες που όταν πέθανε ο πατέρας τους τους άφησε τα δύο κάστρα. Στην όμορφη άφησε το Χλεμούτσι και στην άσχημη το Σανταμέρι. Η όμορφη δεν είχε παιδιά ενώ η άσχημη είχε και παρηγορούνταν ότι είχε δώσει την ομορφιά της στα παιδιά της και γι' αυτό ήταν άσχημη. Κάποτε η αδελφή της ζήτησε να της δώσει το ένα παιδί της, αυτή έδωσε το μικρότερο κορίτσι της. Αργότερα το μετάνιωσε και πήγε να το ζητήσει πίσω, αλλά η αδελφή της δεν της άνοιγε. Η μάνα ξαναπήγε πολλές φορές αλλά πάλι η αδελφή της δεν άνοιγε παρά τα κλάματα της και τους οδυρμούς. Τέλος, αποφασίζει να γυρίσει πίσω στα άλλα παιδιά της αλλά στην επιστροφή της είναι οργισμένη και παρασέρνει με μανία ότι βρει στον δρόμο της, ενώ το κλάμα της ακούγεται μέχρι τον «κάτω κόσμο». Σήμερα στην περιοχή διασώζονται τα τείχη του κάστρου, λείψανα πολλών κτιρίων και ερείπια βυζαντινού ναού. Έξω από το κάστρο υπάρχει η ονομαζόμενη τοποθεσία Πατρινή όπου εκεί λένε οι ντόπιοι ήταν ο τάφος της Θεοδώρας Τόκου. Κάθε χρόνο στο χωριό Σανταμέρι πραγματοποιούνται τα «Παλαιολόγεια», πολιτιστική εκδήλωση αφιερωμένη στον τελευταίο Αυτοκράτορα του Βυζαντίου Κωνσταντίνο Παλαιολόγο. Εφημερίδα Πελοπόννησος, φύλλο 14 Ιουνίου 2008, δισέλιδο αφιέρωμα. Νίκος Ε. Πολίτης, Παραδόσεις, εκδόσεις Γράμματα. Κώστας Ν. Τριανταφύλλου, Ιστορικόν Λεξικόν των Πατρών, Τόμος Β', Τυπογραφείο Πέτρου Χρ. Κούλη, Πάτρα 1995, Τρίτη Έκδοση, λήμμα Σκόλλις. Η παράδοση με τις δύο νεράιδες. Η παράδοση με τις δύο νεράιδες από το έργο «Η μάνα» του Ανδρέα Καρκαβίτσα.
Το Σανταμέρι είναι κάστρο χτισμένο στο ομώνυμο βουνό, Σανταμέρι ή Σκόλλις, στην Αχαΐα και εγγύς των συνόρων με την Ηλεία. Είναι γνωστό και σαν Σαντομέρι, Κάστρο Σαιντ Ομέρ και Κάστρο των Παλαιολόγων. Ήταν από τα ισχυρότερα κάστρα και έλεγχε όλο τον Ηλειακό κάμπο και τα περάσματα για την Τριταία.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B1%CE%BC%CE%AD%CF%81%CE%B9_(%CE%BA%CE%AC%CF%83%CF%84%CF%81%CE%BF)
Μιτοχονδριακή Εύα
Χωρίς δείγμα DNA, δεν είναι δυνατόν να αποκατασταθεί το πλήρες γονιδίωμα ενός ατόμου που πέθανε πριν από πολύ καιρό. Αναλύοντας το DNA των απογόνων, όμως,μπορούν να εκτιμηθούν κομμάτια του προγονικού DNA από τους επιστήμονες. Το Μιτοχονδριακό DNA (mtDNA) και το Υ χρωμόσωμα χρησιμοποιούνται ευρέως για να εντοπιστεί η καταγωγή με αυτόν τον τρόπο. Το mtDNA γενικά περνάει χωρίς επιμείξεις από τις μητέρες στα παιδιά και των δύο φύλων, κατά μήκος της μητρική γραμμής. Η μητρική καταγωγή πηγαίνει πίσω στις μητέρες μας, στις μητέρες τους, μέχρι τη σύγκλιση όλων των θηλυκών γραμμών καταγωγής. Οι κλάδοι ταυτοποιούνται με έναν ή περισσότερους δείκτες, οι οποίοι δίνουν στο μιτοχονδριακό DNA μία "υπογραφή" ή έναν "απλότυπο". Ο κάθε δείκτης είναι ένα ζεύγος βάσεων DNA, που προέκυψε από μια μονονουκλεοτιδική μετάλλαξη. Οι επιστήμονες κατατάσσουν τα αποτελέσματα από το μιτοχονδριακό DNA σε περισσότερο ή λιγότερο σχετικές ομάδες, με περισσότερους ή λιγότερους κοινούς προγόνους. Αυτό οδηγεί στην κατασκευή ενός οικογενειακού δέντρου DNA, στο οποίο οι κοινοί μας πρόγονοι όπως η Μιτοχονδριακή Εύα βρίσκονται στα σημεία διακλαδώσεων. Οι μεγάλοι κλάδοι λέγεται ότι ορίζουν μια απλοομάδα, και οι μεγαλύτεροι κλάδοι που περιέχουν πολλές απλοομάδες καλούνται "μακρο-απλοομάδες". Ο μιτοχονδριακός κλάδος τον οποίο ορίζει η Μιτοχονδριακή Εύα είναι το ίδιο το είδος "Homo sapiens sapiens", ή τουλάχιστον ο σύγχρονος πληθυσμός, που υπάρχει τώρα. Παλαιότερες Εύες μπορούν επίσης να οριστούν εκτός του είδους, για παράδειγμα, μία που θα ήταν κοινός πρόγονος και για τη σύγχρονη ανθρωπότητα και για τους Νεάντερταλ, ή ακόμα πιο πίσω, μία "Εύα" πρόγονος σε όλα τα μέλη του γένους Homo και των χιμπαντζήδων του γένους Pan. Σύμφωνα με τη σύγχρονη ονοματολογία η απλοομάδα της Μιτοχονδριακής Εύας ήταν μέσα στην μακρο-απλοομάδα L, γιατί αυτή η μακρο-απλοομάδα περιέχει όλες τις ανθρώπινες μιτοχονδιακές γραμμές που έχουν επιβιώσει ως σήμερα. Οι διαφορές του μιτοχονδριακού DNA ανάμεσα σε διαφορετικούς ανθρώπους μπορεί να χρησιμοποιηθεί, προκειμένου να υπολογιστεί ο χρόνος πίσω σε έναν κοινό πρόγονο, όπως η Μιτοχονδριακή Εύα. Αυτό συμβαίνει γιατί, πάνω σε οποιαδήποτε γραμμή καταγωγής, το μιτοχονδριακό DNA συσσωρεύει μεταλλάξεις με ρυθμό περίπου μία κάθε 3.500 χρόνια.. Συγκεκριμένος αριθμός αυτών των εναλλαγών θα επιβιώσουν μέχρι τους σύγχρονους καιρούς και θα γίνουν αναγνωρίσιμες ως ξεχωριστές γραμμές καταγωγής. Την ίδια στιγμή μερικοί κλάδοι, συμπεριλαμβανομένου και μερικών πολύ παλαιών, εξαφανίζονται όταν το τελευταίο οικογενειακό μέλος σε έναν ξεχωριστό κλάδο δεν έχει κόρες. Η μιτοχονδριακή Εύα είναι η πιο πρόσφατη κοινή πρόγονος της μητρικής γραμμής όλων των σύγχρονων ανθρώπων. Ο πιο πρόσφατος κοινός μας πρόγονος της μητρικής γραμμής είναι η πιο πρόσφατη μητέρα που έχει περισσότερες από μία κόρες με ζώντες απόγονους σήμερα. Ο αριθμός των μεταλλάξεων, που μπορούν να βρεθούν και ξεχωρίζουν τους σύγχρονους ανθρώπους καθορίζεται από δύο κριτήρια: πρώτα και πιο προφανώς, ο χρόνος πίσω σε αυτή, αλλά δεύτερον και λιγότερο προφανές οι ποικίλοι ρυθμοί με τους οποίους δημιουργούνται νέοι κλάδοι και εξαφανίζονται παλαιοί. Κοιτώντας τον αριθμό των διαφορετικών κλάδων σε αυτό το οικογενειακό δέντρο, και σε ποιες γεωγραφικές περιοχές υπάρχει η μεγαλύτερη ποικιλία των λιγότερο συσχετίσιμων κλάδων, μπορεί να προταθεί η περιοχή στην οποία ζούσε η Εύα. Η ημερομηνία την οποία ζούσε η Εύα υπολογίζεται, βρίσκοντας τον πιο πρόσφατο κοινό πρόγονο ενός δείγματος γραμμών mtDNA. Το 1980 ο Brown πρότεινε πρώτος ότι οι σύγχρονοι άνθρωποι έχουν έναν κοινό μιτοχονδριακό πρόγονο, που μπορεί να έζησε 140-280 χιλιάδες χρόνια πριν. Μία από της λάθος αντιλήψεις για τη Μιτοχονδριακή Εύα είναι ότι αφού όλες οι γυναίκες που ζουν σήμερα κατάγονται με μια ευθεία γραμμή από αυτή, ότι ήταν η μοναδική γυναίκα του καιρού της. Παρόλα αυτά οι μελέτες του πυρηνικού DNA δείχνουν ότι ο πληθυσμός των ανθρώπων δεν έπεσε ποτέ κάτω από μερικές δεκάδες χιλιάδες. Υπήρχαν πολλές άλλες γυναίκες τον καιρό της Εύας, με ζωντανούς απογόνους σήμερα, αλλά κάπου στις γραμμές των απογόνων τους υπάρχει τουλάχιστον ένας άνδρας (και οι άνδρες δεν περνούν το μιτοχονδριακό DNA της μητέρας τους στα παιδιά τους). Αντιθέτως, οι γραμμές των απογόνων της Εύας περιλαμβάνουν έναν απόγονο σε κάθε άτομο, κατευθείαν από τη μητρική γραμμή. Κάποιες φορές η μιτοχονδριακή Εύα πιστεύεται ότι ζούσε τον ίδιο καιρό με τον Υ-Χρωμοσωμικό Αδάμ, ή ακόμα ότι τον συνάντησε και έκανε παιδιά μαζί του. Όπως η "Εύα", έτσι και ο "Αδάμ" μάλλον έζησε στην Αφρική, αλλά η Εύα έζησε πολύ νωρίτερα από τον Αδάμ - ίσως 50.000 με 80.000 χρόνια νωρίτερα - λόγω της μεγαλύτερης ποικιλίας στην αντρική γονιμότητα. Η Μιτοχονδριακή Εύα είναι ο πιο πρόσφατος κοινός πρόγονος της μητρικής γραμμής, όχι ο πιο πρόσφατος κοινός πρόγονος. Επειδή το mtDNA κληρονομείται από τη μητέρα και ο ανασυνδυασμός είναι είτε σπάνιος ή απών, είναι σχετικά εύκολο να εντοπιστεί η προγονική γραμμή πίσω στον κοινό πρόγονο. Παρόλα αυτά, αυτός ο πιο πρόσφατος κοινός πρόγονος ισχύει μόνο όταν γίνεται λόγος για μιτοχονδριακό DNA. Μία σχετική αλληλουχία από το νεότερο προς το παλιότερο μπορεί να περιλάβει σημαντικά σημεία στην προγονική ιστορία των σύγχρονων ανθρώπινων πληθυσμών: Ο πιο πρόσφατος κοινός πρόγονος. Όλοι οι άνθρωποι, που ζουν σήμερα μοιράζονται έναν σχετικά πρόσφατο κοινό πρόγονο, ίσως και μέσα στα τελευταία 5.000 χρόνια, ακόμα και για ανθρώπους που ζουν σε διαφορετικές ηπείρους. Το σημείο των κοινών προγόνων. Μόλις πριν από λίγες χιλιάδες χρόνια πριν από τον πρόσφατο κοινό μας πρόγονο, υπήρχε μια εποχή όπου όλοι οι άνθρωπο που ήταν ζωντανοί ή δεν άφησαν καθόλου απογόνους ή είναι κοινοί πρόγονοι όλων των ανθρώπων που ζουν σήμερα. Με άλλα λόγια, από αυτό το σημείο στο χρόνο "όλοι οι σημερινοί άνθρωποι έχουν την ίδια ομάδα γενεαλογικών προγόνων". Αυτό είναι πολύ πιο πρόσφατο από την Μιτοχονδριακή Εύα. Ο "Υ-χρωμοσωμικός Αδάμ, ο πιο πρόσφατος πρόγονος της πατρικής γραμμής όλων των ανδρών που ζουν σήμερα, ήταν πολύ πιο πρόσφατος από τη Μιτοχονδριακή Εύα, αλλά μάλλον ήταν πολύ πιο πριν από τον σημείο των κοινών προγόνων. Οι πρώτες έρευνες, που υποδεικνύουν έναν πρόσφατο κοινό πρόγονο των ανθρώπων στην Αφρική, ήρθαν σε μια εποχή που μία θεωρία για την ανθρώπινη εξέλιξη, γνωστή ως "Θεωρία Πολυτοπικής Εξέλιξης", ήταν δημοφιλής ανάμεσα σε κορυφαίους παλαιοανθρωπολόγους (π.χ. Milford Wolpoff). Η ώθηση για αυτή την θεωρία προέρχεται από την πεποίθηση, ότι οι άνθρωποι πρωτοέφυγαν από την Αφρική πριν από δύο εκατομμύρια χρόνια και επεκτάθηκαν παγκόσμια. Αυτοί οι άνθρωποι ήταν παρόμοιοι με τους σύγχρονους ανθρώπους με πολλούς τρόπους. Άλλες προκαταλήψεις έβρισκαν ότι το χρονικό διάστημα μεταξύ του "homo erectus" και του σύγχρονου "homo sapiens", ήταν πολύ σύντομο για να επιτρέψει την εμφάνιση ακόμα ενός είδους, και πολλοί συγγραφείς σκέφτηκαν την εξέλιξη κατά τόπους από τις αρχαϊκές μορφές στις σύγχρονες. Ως συμπέρασμα, η εύρεση ενός πρόσφατου μητρογραμμικού πρόγονου όλων των ανθρώπων στην Αφρική δημιούργησε εκτεταμένη διαμάχη. Για πάνω από μια δεκαετία η Πολυτοπική Θεωρία υπαναχωρούσε μπροστά στις θεωρίες φυλετικής ανάμειξης, σαν αυτές που πρότεινε ο Eric Trinkhaus, μέχρι τις πιο πρόσφατες θεωρίες "της πρόσφατης αφρικανικής καταγωγής". Η αυστηρή διαμάχη ανάμεσα στις θεωρίες "Εξ Αφρικής" και "Πολυτοπική Εξέλιξη" περιστράφηκε γύρω από το που θα ήταν το καλύτερο να τοποθετηθούν οι ανατομικά σύγχρονοι άνθρωποι στις εξελικτικές χρονικές κλίμακες. Η τοποθέτηση των Cann,Stoneking,Wilson το 1987 ενός μικρού σχετικά πληθυσμού ανθρώπων στην υπο-σαχάρια Αφρική, έδωσε αισθητή υποστήριξη στην πρόσφατη θεωρία 'Εξ Αφρικής". Η τωρινή αντίληψη θεωρεί αριθμό επιτυχώς αναπαραγωγούμενων ατόμων ανάμεσα στα 1.500 και 16.000 (σύνολο 4.500 με 48.000) εντός της Τανζανίας και στις εγγύτερες περιοχές. Αργότερα ο Tishkoff χρησιμοποιώντας δεδομένα από πολλές τοποθεσίες υπολόγισε ως τόπο καταγωγής την περιοχή ανάμεσα στην Αγκόλα και στη Ναμίμπια, κοντά στον Ατλαντικό Ωκεανό (αν και αυτή η περιοχή έχει φτωχό γενετικό προσδιορισμό), ενώ οι Behar et al. (2008) τοποθετούν έναν προγονικό πληθυσμό στην Αιθιοπία. Αυτές οι γνώμες υποδεικνύουν μια υποσαχάρια καταγωγή. Πιο πρόσφατες πηγές πάνω στις γλώσσες και στον φαινότυπο των Πυγμαίων, δείχνουν ότι τα L0 και L1 υπάρχουν σε Πυγμαίους, που μιλούν γλώσσες με κλικ, από την ΝΑ μέχρι την Κεντρική και Δυτική Αφρική, επομένως εξηγείται η γενετική πολυμορφία σε αυτές τις περιοχές. Τέλος, πιο πολλές πρόσφατες έρευνες τείνουν να σπρώξουν το λίκνο της ανθρωπότητας πιο πολύ προς τη Νότια ή την Ανατολική Αφρική. Ως προς μία έκταση οι έρευνες έχουν ήδη αποκαλύψει, ότι η παρουσία του αρχαϊκού homo sapiens στην Νοτιοδυτική Αφρική (Jebel Irhoud) δεν ήταν πιθανώς μέρος της συνέχειας του σύγχρονου ανθρώπινου πληθυσμού. Επιπρόσθετα, τα παλαιότερα απομεινάρια στα Skhul και Qafzeh δεν είναι μάλλον μέρος του συγκεκριμένου ανθρώπινου πληθυσμού, τα στοιχεία δείχνουν ότι οι άνθρωποι επεκτάθηκαν στην περιοχή, όχι νωρίτερα από 90.000 πριν. Ο Tishkoff λέει ότι οι άνθρωποι μπορεί να έχουν μεταναστεύσει στη Μέση Ανατολή, αλλά αυτή η αποικία δεν προχώρησε στην ΝΔ Ασία. Καλύτερα προσδιορισμένος είναι ο γενετικός διαχωρισμός ανάμεσα στους Νεάρντεταλ, του Homo floresiensis, του ανθρώπου της Ιάβας και του ανθρώπου του Πεκίνου. Το 1999 οι Krings et al. εξουδετέρωσαν προβλήματα με το "μοριακό ρολόι" που είχαν βρεθεί από τον Nei, 1992 όταν ανακαλύφθηκε ότι η αλληλουχία του mtDNA για την ίδια περιοχή ήταν ουσιωδώς διαφορετική από αυτή του πιο πρόσφατου κοινού προγόνου, σχετική με κάθε ανθρώπινη αλληλουχία. Αυτή τη στιγμή υπάρχουν 6 πλήρη μιτοχονδριακά γονιδιώματα Νεάρντεταλ, με το κάθε ένα να υπάγεται σε ένα γενετικό σύμπλεγμα λιγότερο διαφοροποιημένο από τα αντίστοιχα ανθρώπινα. Από όλα τα μη αφρικανικά ανθρωποειδή οι αρχαϊκοί ευρωπαίοι μοιάζουν πιο πολύ με τους ανθρώπους υποδεικνόντας έναν μεγαλύτερο γενετικό διαχωρισμό από τα άλλα ανθρωποειδή. Αφού η πολυτοποπική υπόθεση περιστράφηκε γύρω από την πεποίθηση ότι οι τοπικοί ανθρώπινοι πληθυσμοί εξελίχθηκαν επί τόπου σε διάφορες περιοχές ( Στην Ευρώπη οι Νεάρντεταλ, στην Ασία ο Homo Erectus στους Ανατολικοασιάτες, στην Αυστραλία: Οι Erectus της Σουμάτρας στους γηγενείς Αυστραλούς), αυτά τα αποτελέσματα δείχνουν ότι μια καθαρή πολυτοπική θεωρία δεν μπορούσε να εξηγήσει ένα σημαντικό γενετικό δείκτη. Krishna Kunchithapadam, "What, if anything, is a Mitochondrial Eve?" a simple explanation
Στον τομέα της γενετικής ο όρος Μιτοχονδριακή Εύα αναφέρεται στον πιο πρόσφατο κοινό μητρογραμμικό πρόγονο, από τον οποίο κατάγονται όλοι οι άνθρωποι. Περνώντας από μητέρα σε παιδί, το μιτοχονδριακό DNA (mtDNA), σε κάθε ζωντανό άτομο, κατάγεται απευθείας από το δικό της. Η μιτοχονδριακή Εύα είναι το θηλυκό αντίστοιχο του Υ-Χρωμοσωμικού Αδάμ, ο πιο πρόσφατος κοινός μας πρόγονος της πατρικής γραμμής, αν και έζησαν με διαφορά χιλιάδων χρόνων μεταξύ τους. Η μιτοχονδριακή Εύα γενικά υπολογίζεται να έζησε 200.000 χρόνια πριν, πιθανότατα στην Ανατολική Αφρική, όταν ο σύγχρονος άνθρωπος Homo sapiens sapiens αναπτυσσόταν ως είδος ξεχωριστό από τα υπόλοιπα ανθρώπινα είδη. Η μιτοχονδριακή Εύα έζησε πολύ νωρίτερα από τη μετανάστευση εκτός Αφρικής, η οποία πιστεύεται ότι έλαβε μέρος ανάμεσα στα 95.000 και 45.000 χρόνια πριν. Η χρονολόγηση της "Εύας" ήταν ένα χτύπημα στην υπόθεση πολλαπλής καταγωγής του σύγχρονου ανθρώπου και μια ώθηση στην υπόθεση ότι οι άνθρωποι προήλθαν σχετικά πρόσφατα από την Αφρική και επεκτάθηκαν από εκεί, αντικαθιστώντας πιο "αρχαϊκούς" ανθρώπινους πληθυσμούς, όπως οι Νεάντερταλ. Ως αποτέλεσμα, η τελευταία υπόθεση τώρα είναι η κυρίαρχη.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B9%CF%84%CE%BF%CF%87%CE%BF%CE%BD%CE%B4%CF%81%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CE%AE_%CE%95%CF%8D%CE%B1
Κολχικίνη
Η κολχικίνη είναι μια εναλλακτική λύση για όσους δεν μπορούν να ανεχθούν ΜΣΑΦ στην ουρική αρθρίτιδα. Σε υψηλές δόσεις, οι παρενέργειες (κυρίως γαστρεντερική διαταραχή) περιορίζουν τη χρήση της. Σε χαμηλότερες δόσεις, είναι καλά ανεκτή. Μια έρευνα βρήκε στοιχεία χαμηλής ποιότητας ότι η χαμηλή δόση κολχικίνης (1.8 mg σε μία ώρα ή 1.2 mg ημερησίως) μείωσε τα συμπτώματα της ουρικής αρθρίτιδας και τον πόνο, ενώ η υψηλή δόση κολχικίνης (4,8 mg σε έξι ώρες) ήταν αποτελεσματική κατά του πόνου, αλλά προκάλεσε σοβαρότερες παρενέργειες, όπως διάρροια, ναυτία ή έμετο. Για τη θεραπεία των συμπτωμάτων της ουρικής αρθρίτιδας, η κολχικίνη χρησιμοποιείται από το στόμα με ή χωρίς τροφή, με την έναρξη των πρώτων συμπτωμάτων. Ενδέχεται να χρειαστούν επόμενες δόσεις εάν επιδεινωθούν τα συμπτώματα. Υπάρχουν προκαταρκτικές ενδείξεις ότι η καθημερινή κολχικίνη (0,6 mg δύο φορές ημερησίως) ήταν αποτελεσματική ως μακροχρόνια προφύλαξη όταν χρησιμοποιείται με αλλοπουρινόλη για τη μείωση του κινδύνου αυξημένων επιπέδων ουρικού οξέος και οξείας κρίσης ουρικής αρθρίτιδας, αν και μπορεί να εμφανιστούν δυσμενείς γαστρεντερικές επιδράσεις .Η αποτελεσματική δράση της κολχικίνης έγκειται στο γεγονός ότι διακόπτει τον κύκλο της εναπόθεσης κρυστάλλων ουρικού μονονατρίου στους ιστούς των αρθρώσεων. Η κολχικίνη χρησιμοποιείται επίσης ως αντιφλεγμονώδης παράγοντας για μακροχρόνια θεραπεία της νόσου Αδαμαντιάδη-Μπεχτσέτ. Φαίνεται ότι έχει περιορισμένη επίδραση στην υποτροπιάζουσα πολυχονδρίτιδα, καθώς μπορεί να είναι χρήσιμη μόνο για τη θεραπεία της χονδρίτιδας και των ήπιων δερματικών συμπτωμάτων. Είναι συστατικό της θεραπείας για αρκετές άλλες καταστάσεις, όπως περικαρδίτιδα, πνευμονική ίνωση, χολική κίρρωση, διάφορες αγγειίτιδες, ψευδογυρίδες, σπονδυλοαρθροπάθειες, ασβεστοποίηση, σκληρόδερμα και αμυλοείδωση. Δεν έχει διεξαχθεί έρευνα σχετικά με την αποτελεσματικότητα της κολχικίνης σε πολλές από αυτές τις ασθένειες.Χρησιμοποιείται επίσης για τη θεραπεία του οικογενειακού μεσογειακού πυρετού, στην οποία μειώνει τις εξάρσεις και τον μακροπρόθεσμο κίνδυνο αμυλοείδωσης.Η κολχικίνη είναι αποτελεσματική για την πρόληψη της κολπικής μαρμαρυγής μετά από καρδιακή χειρουργική επέμβαση.Πιθανές εφαρμογές για αντιφλεγμονώδη δράση της κολχικίνης έχουν μελετηθεί σε σχέση με την αθηροσκλήρωση, τα οξέα στεφανιαία σύνδρομα και τη χρόνια στεφανιαία νόσο (π.χ., σταθερή στεφανιαία νόσος / ισχαιμική καρδιακή νόσο). Σε ασθενείς με πρόσφατο έμφραγμα του μυοκαρδίου (πρόσφατη καρδιακή προσβολή), έχει βρεθεί ότι μειώνει τον κίνδυνο μελλοντικών καρδιαγγειακών επεισοδίων. Η κλινική του χρήση μπορεί να επεκταθεί ώστε να περιλαμβάνει αυτήν την ένδειξη.Σε μετα-ανάλυση βρέθηκε ότι η κολχικίνη μειώνει στατιστικά σημαντικά τη θνητότητα από COVID-19, αν και τόσο ο αριθμός μελετών όσο και ασθενών ήταν μικρός. Στατιστικά σημαντική μείωση της θνητότητας (κατά 44%) και των νοσηλειών (κατά 21% σε σχέση με το εικονικό φάρμακο) παρατηρήθηκε σε τυχαιοποιημένη διπλά τυφλή κλινική μελέτη με την έναρξη χορήγησης κολχικίνης με τη διάγνωση της νόσου, με αποτέλεσμα να προστεθεί στο πρωτόκολλο αντιμετώπισης της λοίμωξης στην Ελλάδα. Μακροχρόνια (προφυλακτικά) σχήματα κολχικίνης από του στόματος αντενδείκνυται απολύτως σε άτομα με προχωρημένη νεφρική ανεπάρκεια (συμπεριλαμβανομένων εκείνων που υποβάλλονται σε αιμοκάθαρση). Περίπου 10-20 τοις εκατό της δόσης κολχικίνης απεκκρίνεται αμετάβλητο από τα νεφρά και δεν απομακρύνεται με αιμοκάθαρση . Η αθροιστική τοξικότητα είναι ιδιαίτερα πιθανή σε αυτό το κλινικό περιβάλλον και μπορεί να προκύψει σοβαρή νευρομυοπάθεια . Η εμφάνιση περιλαμβάνει προοδευτική έναρξη εγγύος αδυναμίας, αυξημένης κρεατινικής κινάσης και αισθητικής και κινητικής πολυνευροπάθειας. Η τοξικότητα της κολχικίνης μπορεί να ενισχυθεί με την ταυτόχρονη χρήση φαρμάκων που χαμηλώνουν τη χοληστερόλη. Θάνατοι – τόσο τυχαίοι όσο και εκ προθέσεως – έχουν προκληθεί από υπερβολική δόση κολχικίνης. Οι τυπικές παρενέργειες μέτριων δόσεων μπορεί να περιλαμβάνουν γαστρεντερική διαταραχή, διάρροια και ουδετεροπενία. Οι υψηλές δόσεις μπορούν επίσης να βλάψουν το μυελό των οστών, να οδηγήσουν σε αναιμία και να προκαλέσουν τριχόπτωση. Όλες αυτές οι παρενέργειες μπορεί να προκύψουν από την αναστολή της μίτωσης,η οποία μπορεί να οδηγήσει σε νευρομυϊκή τοξικότητα και ραβδομυόλυση. Σύμφωνα με μια ανασκόπηση, η δηλητηρίαση από υπερδοσολογία κολχικίνης (εύρος δόσεων 7 έως 26 mg) ξεκινά με γαστρεντερική φάση που συμβαίνει 10-24 ώρες μετά την κατάποση, ακολουθούμενη από πολλαπλή δυσλειτουργία οργάνων που συμβαίνει 24 ώρες έως 7 ημέρες μετά την κατάποση, μετά την οποία το προσβεβλημένο άτομο είτε καταλήγει σε ανεπάρκεια πολλαπλών οργάνων ή αναρρώνει μετά από αρκετές εβδομάδες.Η κολχικίνη μπορεί να είναι τοξική όταν καταναλώνεται, εισπνέεται ή απορροφάται από τα μάτια. Η κολχικίνη μπορεί να προκαλέσει προσωρινή θόλωση του κερατοειδούς και να απορροφηθεί στο σώμα, προκαλώντας συστημική τοξικότητα. Τα συμπτώματα της υπερδοσολογίας κολχικίνης ξεκινούν 2 έως 24 ώρες μετά την κατάποση της τοξικής δόσης και περιλαμβάνουν αίσθημα καύσους στο στόμα και το λαιμό, πυρετό, έμετο, διάρροια και κοιλιακό άλγος. Αυτό μπορεί να προκαλέσει υπογκαιμικό σοκ λόγω ακραίας αγγειακής βλάβης και απώλειας υγρών μέσω του γαστρεντερικού σωλήνα, η οποία μπορεί να είναι θανατηφόρα.Εάν το προσβεβλημένο άτομο επιβιώσει από τη γαστρεντερική φάση τοξικότητας, μπορεί να παρουσιάσει πολλαπλή ανεπάρκεια οργάνων και σοβαρή ασθένεια. Αυτό περιλαμβάνει νεφρική βλάβη, η οποία προκαλεί χαμηλή παραγωγή ούρων και αιματηρά ούρα, χαμηλά επίπεδα λευκών αιμοσφαιρίων που μπορούν να διαρκέσουν αρκετές ημέρες, αναιμία, μυϊκή αδυναμία, ηπατική ανεπάρκεια, ηπατομεγαλία, καταστολή μυελού των οστών, θρομβοκυτταροπενία και ανιούσα παράλυση που οδηγεί σε δυνητικά θανατηφόρα αναπνευστική ανεπάρκεια. Τα νευρολογικά συμπτώματα είναι επίσης εμφανή, όπως επιληπτικές κρίσεις, σύγχυση και παραλήρημα. Τα παιδιά μπορεί να βιώσουν ψευδαισθήσεις . Η ανάρρωση μπορεί να ξεκινήσει εντός έξι με οκτώ ημερών και ξεκινά με την ανάκαμψη της λευκών αιμοσφαιρίων και της αλωπεκίας καθώς οι λειτουργίες των οργάνων επανέρχονται στο φυσιολογικό.Η μακροχρόνια έκθεση στην κολχικίνη μπορεί να οδηγήσει σε τοξικότητα, ιδιαίτερα στο μυελό των οστών, στα νεφρά και στα νεύρα. Οι επιπτώσεις της τοξικότητας από μακροχρόνια λήψη κολχικίνης περιλαμβάνουν ακοκκιοκυττάρωση, θρομβοπενία, χαμηλό αριθμό λευκών αιμοσφαιρίων, απλαστική αναιμία, αλωπεκία, εξάνθημα, πορφύρα, φυσαλιδώδη δερματίτιδα, νεφρική βλάβη, ανουρία, περιφερική νευροπάθεια και μυοπάθεια.Δεν είναι γνωστό κάποιο ειδικό αντίδοτο για την κολχικίνη, αλλά χρησιμοποιείται υποστηρικτική φροντίδα σε περιπτώσεις υπερδοσολογίας. Αμέσως μετά από υπερδοσολογία, προτείνεται η παρακολούθηση γαστρεντερικών συμπτωμάτων, καρδιακών αρρυθμιών και αναπνευστικής καταστολής, και μπορεί να απαιτηθεί γαστρεντερική πλύση με ενεργό άνθρακα ή πλύση στομάχου. Σε μεγάλες δόσεις, η κολχικίνη γίνεται τοξική ως αποτέλεσμα του μηχανισμού δράσης της μέσω της δέσμευσης στην τουμπουλίνη. Τα προσβεβλημένα κύτταρα υπέστησαν μειωμένη συναρμολόγηση πρωτεϊνών με μειωμένη ενδοκύτωση, εξωκυττάρωση, κυτταρική κινητικότητα και διακοπτόμενη λειτουργία των καρδιακών κυττάρων, που οδηγεί σε πολυοργανική ανεπάρκεια. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, υπάρχουν αρκετές εκατοντάδες καταγεγραμμένες περιπτώσεις τοξικότητας κολχικίνης ετησίως. Περίπου το 10% εμφανίζει σοβαρή νοσηρότητα ή θνησιμότητα. Πολλές από αυτές τις περιπτώσεις είναι σκόπιμες υπερδοσολογίες, αλλά άλλες ήταν τυχαίες, για παράδειγμα, εάν το φάρμακο δεν χορηγήθηκε κατάλληλα τιτλοδοτημένο για τη νεφρική λειτουργία. Οι περισσότερες περιπτώσεις τοξικότητας κολχικίνης εμφανίζονται σε ενήλικες. Πολλές από αυτές τις ανεπιθύμητες ενέργειες προέκυψαν από τη χρήση ενδοφλέβιας κολχικίνης. Η κολχικίνη αλληλεπιδρά με τον μεταφορέα Ρ-γλυκοπρωτεΐνης και το ένζυμο CYP3A4 που εμπλέκεται στον μεταβολισμό φαρμάκων και τοξινών. Θανατηφόρες αλληλεπιδράσεις φαρμάκων έχουν συμβεί όταν ελήφθη κολχικίνη με άλλα φάρμακα που αναστέλλουν την P-γλυκοπρωτεΐνη και το CYP3A4, όπως η ερυθρομυκίνη ή η κλαριθρομυκίνη.Άτομα που λαμβάνουν μακρόλιδες, κετοκοναζόλη ή κυκλοσπορίνη ή εκείνα που πάσχουν από ηπατική ή νεφρική νόσο, δεν θα πρέπει να λαμβάνουν κολχικίνη, καθώς αυτά τα φάρμακα και καταστάσεις μπορεί να επηρεάσουν τον μεταβολισμό της κολχικίνης και να αυξήσουν τα επίπεδά της στο αίμα, αυξάνοντας απότομα ενδεχομένως την τοξικότητά της. Τα συμπτώματα τοξικότητας περιλαμβάνουν γαστρεντερικές ενοχλήσεις, πυρετό, μυϊκό πόνο, χαμηλό αριθμό αιμοσφαιρίων και ανεπάρκεια οργάνων. Άτομα με HIV / AIDS που λαμβάνουν αταζαναβίρη, δαρουναβίρη, φοσαμπρεναβίρη, ινδιναβίρη, λοπιναβίρη, νελφιναβίρη, ριτοναβίρη ή σακουιναβίρη ενδέχεται να παρουσιάσουν τοξικότητα στην κολχικίνη. Ο χυμός γκρέιπφρουτ και οι στατίνες μπορούν επίσης να αυξήσουν τις συγκεντρώσεις κολχικίνης. Στην ουρική αρθρίτιδα, η φλεγμονή στις αρθρώσεις προκύπτει από την καθίζηση του κυκλοφορούντος ουρικού οξέος, όταν υπερβαίνει τη διαλυτότητά του στο αίμα και εναποτίθεται ως κρύσταλλοι ουρικού μονονατρίου εντός και γύρω από το αρθρικό υγρό και τους μαλακούς ιστούς των αρθρώσεων. Αυτές οι κρυσταλλικές εναποθέσεις προκαλούν φλεγμονώδη αρθρίτιδα, η οποία ξεκινά και συντηρείται από μηχανισμούς που εμπλέκουν διάφορους προφλεγμονώδεις μεσολαβητές, όπως κυτοκίνες. Η κολχικίνη συσσωρεύεται στα λευκά αιμοσφαίρια και τα επηρεάζει με διάφορους τρόπους: μειωμένη κινητικότητα, κινητοποίηση (ειδικά χημειοταξία) και πρόσφυση.Διάφοροι μηχανισμοί με τους οποίους η κολχικίνη μπορεί να επηρεάσει τη φλεγμονή της ουρικής αρθρίτιδας βρίσκονται υπό προκαταρκτική έρευνα: αναστέλλει τον πολυμερισμό μικροσωληνίσκων δεσμεύοντας τη συστατική του πρωτεΐνη, τη τουμπουλίνη Δεδομένου ότι η διαθεσιμότητα τουμπουλίνης είναι απαραίτητη για τη μίτωση, η κολχικίνη μπορεί να αναστείλει τη μίτωση αναστέλλει την ενεργοποίηση και τη μετανάστευση των ουδετερόφιλων σε θέσεις φλεγμονής παρεμβαίνει στο φλεγμονώδες σύμπλεγμα που βρίσκεται στα ουδετερόφιλα και τα μονοκύτταρα που μεσολαβούν στην ενεργοποίηση της ιντερλευκίνης-1β, ένα συστατικό της φλεγμονής αναστέλλει την παραγωγή ανιόντων υπεροξειδίου σε απόκριση των ουρικών κρυστάλλων παρεμβαίνει στα μαστοκύτταρα και στην αποκοκκίωση των λυσοσωμάτων αναστέλλει την απελευθέρωση γλυκοπρωτεϊνώνΓενικά, η κολχικίνη φαίνεται να αναστέλλει πολλαπλούς προφλεγμονώδεις μηχανισμούς, επιτρέποντας παράλληλα αυξημένα επίπεδα αντιφλεγμονωδών μεσολαβητών. Εκτός από την αναστολή της μίτωσης, η κολχικίνη αναστέλλει την κινητικότητα και τη δραστηριότητα των ουδετερόφιλων, οδηγώντας σε καθαρή αντιφλεγμονώδη δράση, η οποία είναι αποτελεσματική στην αναστολή ή πρόληψη της φλεγμονής της ουρικής αρθρίτιδας. Η φυτική πηγή κολχικίνης, το «κολχικό το φθινοπωρινό» (Colchicum autumnale), περιγράφηκε για τη θεραπεία των ρευματισμών και του πρηξίματος στον πάπυρο του Έμπερς ( περίπου 1500 π.Χ.), έναν αιγυπτιακό ιατρικό πάπυρο. Είναι ένα τοξικό αλκαλοειδές και δευτερογενές μεταβολίτη. Το εκχύλισμα Colchicum περιγράφηκε για πρώτη φορά ως θεραπεία για ουρική αρθρίτιδα στο De Materia Medica από τον Διοσκουρίδη τον Πεδάνιο, τον πρώτο αιώνα μ.Χ. Η χρήση των βολβών του Κολχικού για τη θεραπεία της ουρικής αρθρίτιδας χρονολογείται πιθανότατα γύρω στο 550 μ.Χ., ως το "ερμοδάκτυλο;" που συνέστησε ο Αλέξανδρος ο Τραλλιανός. Οι βολβοί Κολχικού χρησιμοποιήθηκαν από τον Πέρση ιατρό Αβικέννα και προτάθηκαν από τον Αμβρόσιο Παρέ τον 16ο αιώνα και εμφανίστηκαν στη Φαρμακοποιία του Λονδίνου το 1618. Η χρήση του Κολχικού μειώθηκε με την πάροδο του χρόνου, πιθανώς λόγω των σοβαρών γαστρεντερικών παρενεργειών που προκαλούνταν από τα παρασκευάσματα. Το 1763, το Κολχικόν καταγράφηκε ως φάρμακο για το οίδημα μεταξύ άλλων ασθενειών. Τα φυτά Κολχικόν μεταφέρθηκαν στη Βόρεια Αμερική από τον Βενιαμίν Φραγκλίνου, ο οποίος είχε ουρική αρθρίτιδα και είχε γράψει χιουμοριστικό ποίημα για την ασθένεια κατά τη διάρκεια της θητείας του ως Πρεσβευτής των Ηνωμένων Πολιτειών στη Γαλλία. Η κολχικίνη απομονώθηκε για πρώτη φορά το 1820 από τους Γάλλους χημικούς Π.Σ. Πελετιέ και Ζ.Μ. Καβεντού. Το 1833, ο Π.Λ. Γκάιγκερ απομόνωσε ένα δραστικό συστατικό, το οποίο ονόμασε κολχικίνη. Γρήγορα έγινε δημοφιλής θεραπεία για την ουρική αρθρίτιδα. Ο προσδιορισμός της δομής της κολχικίνης απαιτούσε δεκαετίες, αν και το 1945, ο Μάικλ Ντίγουορ συνέβαλε σημαντικά όταν πρότεινε ότι, μεταξύ των τριών δακτυλίων του μορίου, οι δύο ήταν επταμελείς δακτύλιοι. Η ανακούφιση από τον πόνο και τα αντιφλεγμονώδη αποτελέσματα για την ουρική αρθρίτιδα συνδέονται με την ικανότητά της να δεσμεύεται με τουμπουλίνη. Κατατάσσεται ως εξαιρετικά επικίνδυνη ουσία στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπως ορίζεται στην Ενότητα 302 του Νόμου περί γνωστοποίησης [έκτακτης ανάγκης των ΗΠΑ και του κοινοτικού νόμου για τη γνώση (42 USC 11002), και υπόκειται σε αυστηρές απαιτήσεις αναφοράς από εγκαταστάσεις που παράγουν, αποθηκεύουν, ή το χρησιμοποιούν σε σημαντικές ποσότητες. Εμπορικές ονομασίες για κολχικίνη είναι Colcrys ή Mitigare τα οποία κατασκευάζονται κάψουλες που έχει μια δόση του 0,6 mg. Η κολχικίνη συνταγογραφείται συνήθως για τον μετριασμό ή την πρόληψη της εμφάνισης ουρικής αρθρίτιδας ή των συνεχιζόμενων συμπτωμάτων και πόνου της, χρησιμοποιώντας συνταγή χαμηλής δόσης 0,6 έως 1,2 mg ημερησίως, ή ποσότητα υψηλής δόσης έως 4,8 mg στις πρώτες 6 ώρες ενός επεισοδίου ουρικής αρθρίτιδας. Με από του στόματος δόση 0,6 mg, τα μέγιστα επίπεδα στο αίμα εμφανίζονται μέσα σε μία έως δύο ώρες. Για τη θεραπεία της ουρικής αρθρίτιδας, οι αρχικές επιδράσεις της κολχικίνης εμφανίζονται σε ένα παράθυρο 12 έως 24 ωρών, με μέγιστο εντός 48 έως 72 ωρών. Έχει στενό θεραπευτικό παράθυρο, που απαιτεί παρακολούθηση του ασθενή για πιθανή τοξικότητα. Η κολχικίνη δεν είναι ένα γενικό φάρμακο ανακούφισης του πόνου και δεν χρησιμοποιείται για τη θεραπεία του πόνου σε άλλες διαταραχές. Σύμφωνα με εργαστηριακή έρευνα, η βιοσύνθεση της κολχικίνης περιλαμβάνει τα αμινοξέα φαινυλαλανίνη και τυροσίνη ως πρόδρομα μόρια. Η χορήγηση ραδιενεργού φαινυλαλανίνης-2- 14 C στον C. byzantinum, ένα άλλο φυτό της οικογένειας Colchicaceae, είχε ως αποτέλεσμα την ενσωμάτωσή του στην κολχικίνη. Ωστόσο, ο δακτύλιος της τρολολόνης της κολχικίνης προέκυψε από την επέκταση του δακτυλίου τυροσίνης. Πειράματα ραδιενεργού σήμανσης του C. autumnale αποκάλυψαν ότι η κολχικίνη μπορεί να συντεθεί βιοσυνθετικά από το (S) -autumnaline. Αυτό το βιοσυνθετικό μονοπάτι συμβαίνει κυρίως μέσω μιας φαινολικής αντίδρασης σύζευξης που περιλαμβάνει την ενδιάμεση ισοανδροκυμίνη. Το προκύπτον μόριο υφίσταται Ο -μεθυλίωση που κατευθύνεται από S-αδενοσυλομεθιονίνη. Δύο στάδια οξείδωσης που ακολουθούνται από τη διάσπαση του δακτυλίου κυκλοπροπανίου οδηγεί στο σχηματισμό του δακτυλίου τροπολόνης που περιέχεται από την Ν- φορμυλδεμεκολκίνη. Η Ν- φορμυλδεμεκολκίνη υδρολύεται έπειτα για να δημιουργήσει το μόριο δεμεκολκίνης, η οποία μέσω οξειδωτικής απομεθυλίωσης παράγει δεακετυλοκολχικίνη. Το μόριο κολχικίνης προκύπτει τελικά μετά την προσθήκη ακετυλο-συνενζύμου Α στην δεακετυλοκολχικίνη. Η κολχικίνη μπορεί να απομονωθεί από το είδος Colchicum autumnale (κν. φθινοπωρινός κρόκος) ή Gloriosa superba. Οι συγκεντρώσεις κολχικίνης στο C. autumnale κορυφώνονται το καλοκαίρι και κυμαίνονται από 0,1% στο άνθος έως 0,8% στο βολβό και τους σπόρους. Η κολχικίνη χρησιμοποιείται ευρέως στην αναπαραγωγή φυτών προκαλώντας πολυπλοειδία σε φυτικά κύτταρα για την παραγωγή νέων ή βελτιωμένων ποικιλιών, στελεχών και ποικιλιών. Δεδομένου ότι ο διαχωρισμός χρωμοσωμάτων καθοδηγείται από μικροσωληνίσκους, η κολχικίνη χρησιμοποιείται σε φυτικά κύτταρα κατά τη διάρκεια της κυτταρικής διαίρεσης αναστέλλοντας τον διαχωρισμό χρωμοσωμάτων κατά τη διάρκεια της μείωσης . Οι μισοί προκύπτοντες γαμέτες, επομένως, δεν περιέχουν χρωμοσώματα, ενώ το άλλο μισό περιέχει διπλάσιο από τον συνηθισμένο αριθμό χρωμοσωμάτων (δηλαδή, διπλοειδές αντί για απλοειδές, όπως συνήθως είναι οι γαμέτες), και οδηγούν σε έμβρυα με το διπλάσιο του συνηθισμένου αριθμού χρωμοσωμάτων (δηλαδή, τετραπλοειδές αντί διπλοειδούς). Ενώ αυτό θα ήταν θανατηφόρο στα περισσότερα ανώτερα ζωικά κύτταρα, στα φυτικά κύτταρα δεν είναι μόνο συνήθως καλά ανεκτό, αλλά επίσης συχνά οδηγεί σε μεγαλύτερα, σκληρότερα, ταχύτερα αναπτυσσόμενα και γενικά πιο επιθυμητά φυτά από τους συνήθως διπλοειδείς γονείς. Για το λόγο αυτό, αυτός ο τύπος γενετικού χειρισμού χρησιμοποιείται συχνά σε φυτά αναπαραγωγής στο εμπόριο.Όταν ένα τέτοιο τετραπλοειδές φυτό διασταυρώνεται με διπλοειδές φυτό, ο τριπλοειδής απόγονος είναι συνήθως στείρος (ανίκανος να παράγει γόνιμους σπόρους ή σπόρια ), αν και πολλά τριπλοειδή μπορούν να πολλαπλασιαστούν φυτικά . Οι καλλιεργητές ετήσιων τριπλοειδών φυτών που δεν πολλαπλασιάζονται εύκολα δεν μπορούν να παράγουν σοδειά δεύτερης γενιάς από τους σπόρους (εάν υπάρχουν) της τριπλοειδούς καλλιέργειας και πρέπει να αγοράζουν τριπλοειδείς σπόρους από προμηθευτή κάθε χρόνο. Πολλά στείρα τριπλοειδή φυτά, συμπεριλαμβανομένων ορισμένων δέντρων και θάμνων, εκτιμώνται όλο και περισσότερο στην κηπουρική και στην αρχιτεκτονική τοπίου επειδή δεν γίνονται παράσιτα. Σε ορισμένα είδη, η τριπλοειδία που προκαλείται από κολχικίνη έχει χρησιμοποιηθεί για τη δημιουργία φρούτων χωρίς σπόρους, όπως καρπούζια χωρίς σπόρους (Citrullus lanatus). Δεδομένου ότι τα περισσότερα τριπλοειδή δεν παράγουν μόνα τους γύρη, τέτοια φυτά συνήθως απαιτούν διασταυρούμενη επικονίαση με διπλοειδή γονέα για την παραγωγή φρούτων. Η ικανότητα της κολχικίνης να επάγει πολυπλοειδία μπορεί επίσης να αξιοποιηθεί για να καταστήσει τα στείρα υβρίδια γόνιμα, για παράδειγμα στην αναπαραγωγή του triticale (× Triticosecale ) από το σιτάρι ( Triticum spp.) και τη σίκαλη ( Secale cereale ). Το σιτάρι είναι συνήθως τετραπλοειδές και διπλοειδές σίκαλης, με το τριπλό υβριδικό τους στείρο. Η χρήση κολχικίνης σε αυτό το τριπλοειδές δημητριακό δίνει γόνιμο εξαπλοειδές. Όταν χρησιμοποιείται για την πρόκληση πολυπλοειδίας στα φυτά, η κρέμα κολχικίνης εφαρμόζεται συνήθως σε ένα σημείο ανάπτυξης του φυτού, όπως ένα άκρο κορυφής ή βλαστό. Επίσης, οι σπόροι μπορούν να προσυσκευαστούν σε διάλυμα κολχικίνης πριν από τη φύτευση.
Η κολχικίνη (αγγλ.: colchicine), γνωστή χημικώς ως α­κε­τυλ­τρι­με­θυ­λο­κολ­χι­κι­νι­κό ο­ξύ, είναι φάρμακο που χρησιμοποιείται για τη θεραπεία της ουρικής αρθρίτιδας και της νόσου Αδαμαντιάδη-Μπεχτσέτ. Στην ουρική αρθρίτιδα, προτιμάται λιγότερο από τα ΜΣΑΦ ή τα στεροειδή. Άλλες χρήσεις της κολχικίνης περιλαμβάνουν την πρόληψη της περικαρδίτιδας και του οικογενή μεσογειακού πυρετού. Η κολχικίνη λαμβάνεται από το στόμα.Συχνές ανεπιθύμητες ενέργειες της κολχικίνης περιλαμβάνουν γαστρεντερικές διαταραχές, ιδιαίτερα σε υψηλές δόσεις. Σοβαρές ανεπιθύμητες ενέργειες μπορεί να περιλαμβάνουν χαμηλά κύτταρα αίματος και καταστροφή μυϊκών ινών και το φάρμακο είναι θανατηφόρο σε υπερβολική δόση. Δεν είναι σαφές εάν η κολχικίνη είναι ασφαλής για χρήση κατά διάρκεια της εγκυμοσύνης, αλλά η χρήση της κατά τη διάρκεια του θηλασμού φαίνεται να είναι ασφαλής. Η κολχικίνη δρα μειώνοντας τη φλεγμονή μέσω πολλαπλών μηχανισμών.Η κολχικίνη, με τη μορφή του κολχικού, έχει χρησιμοποιηθεί ήδη από το 1500 π.Χ. για τη θεραπεία της διόγκωσης των αρθρώσεων. Εγκρίθηκε για ιατρική χρήση στις Ηνωμένες Πολιτείες το 1961. Διατίθεται ως γενόσημο φάρμακο στο Ηνωμένο Βασίλειο. Το 2017, ήταν η 201η πιο συχνά συνταγογραφούμενη φαρμακευτική αγωγή στις Ηνωμένες Πολιτείες, με περισσότερες από δύο εκατομμύρια συνταγές.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%BF%CE%BB%CF%87%CE%B9%CE%BA%CE%AF%CE%BD%CE%B7
Έγκλημα στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα
Το Υπουργείο Εξωτερικών Υποθέσεων και Εμπορίου (DFAT) της κυβέρνησης της Αυστραλίας είχε προηγουμένως συμβουλεύσει τους ταξιδιώτες «να επιδείξουν υψηλό βαθμό προσοχής στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα (ΗΑΕ) λόγω της μεγάλης απειλής τρομοκρατικής επίθεσης». Το DFAT ισχυρίστηκε ότι έλαβε αναφορές για την υπάρξη τρομοκρατικού σχεδίου για επίθεση σε δυτικά συμφερόντα στα Εμιράτα. Τα περιστατικά των εγκλήματων στο διαδίκτυο αυξάνονται. Το 2002, σημειώθηκε αύξηση 300% σε ηλεκτρονικές εισβολές εντός έξι μηνών. Σύμφωνα με ειδικούς, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα συγκαταλέγονται στις δέκα κορυφαίες χώρες που είναι πιο ευάλωτες σε επιθέσεις από χάκερς. Το ποινικό δίκαιο περιλαμβάνει υπεξαίρεση χρημάτων, απάτη και δωροδοκία. Τα ΗΑΕ είναι μια χώρα μεταφόρτωσης ναρκωτικών για εμπόρους λόγω της γειτνίασής τους με τις χώρες παραγωγής ναρκωτικών στη Νοτιοδυτική Ασία. Η διακίνηση ναρκωτικών είναι μια σημαντική μορφή εγκλήματος στα ΗΑΕ, και το έθνος έχει υοθετήσει μια πολιτική μηδενικής ανοχής έναντι της παράνομης χρήσης ναρκωτικών. Η κατοχή μιας μικρής ποσότητας παράνομων ναρκωτικών τιμωρείται με ελάχιστη φυλάκιση τεσσάρων ετών και μέγιστη τιμωρία ως τη θανατική ποινή. Τα ΗΑΕ είναι ευάλωτα στη νομιμοποίηση εσόδων από παράνομες δραστηριότητες λόγω της θέσης τους ως σημαντικού εμπορικού κέντρου στην περιοχή. Η ηγεσία των ΗΑΕ έχει λάβει αρκετά μέτρα για την καταπολέμηση του οργανωμένου εγκλήματος. Τον Ιανουάριο του 2002 θεσπίστηκε νόμος για τον περιορισμό της νομιμοποίησης εσόδων από παράνομες δραστηριότητες. Ωστόσο, παρά τις κυβερνητικές προσπάθειες για την καταπολέμηση τους, οι παράνομες δραστηριότητες μέσω των τραπεζών εξακολουθεί να αναπτύσσεται.Το Κέντρο Προηγμένων Μελετών Άμυνας που εδρεύει στην Ουάσινγκτον, πρόσφατα, δημοσίευσε μια έκθεση που επιβεβαιώνει ότι οι ΗΠΑ παρόλο που επέβαλαν κυρώσεις σε στρατιωτικούς εξοπλισμούς, χρηματοδότηση τρομοκρατίας και διακίνηση ναρκωτικών, οι συμμορίες χρησιμοποιούν από καιρό την αγορά ακινήτων του Ντουμπάι ως καταφύγιο νομιμοποίησης εσόδων από παράνομες δραστηριότητες. Σύμφωνα με την Παγκόσμια Μελέτη για τις Δολοφονίες, το Γραφείο Ηνωμένων Εθνών για τα Ναρκωτικά και το Έγκλημα (UNODC), αναφέρει ότι το ποσοστό ανθρωποκτονιών στα ΗΑΕ το 2012 ήταν 2,6 ανά 100.000. Το μέσο παγκόσμιο ποσοστό ανθρωποκτονιών για εκείνη την περίοδο ήταν 6,3 ανά 100.000 κατοίκους. Η εμπορία ανθρώπων είναι ένα πρόβλημα που περιλαμβάνει ακούσια δουλεία νέων αγοριών και γυναικών. Το 2006, νεαρά αγόρια διακινούνται στη χώρα με σκοπό να χρησιμοποιηθούν ως αναβάτες καμηλών. Υπήρχαν πολλοί αναβάτες καμηλών στα ΗΑΕ υπό απάνθρωπες συνθήκες, αλλά τώρα αντικαθίστανται αργά από ρομπότ αναβάτες. Οι περιπτώσεις εμπορίας ανθρώπων στα ΗΑΕ μειώνονται με την πάροδο των ετών. Το πρώτο εξάμηνο του 2014, τρεις περιπτώσεις εμπορίας ανθρώπων αναφέρθηκαν από το Ίδρυμα Γυναικών και Παιδιών του Ντουμπάι (DFWAC) σε σύγκριση με 12 κατά την ίδια περίοδο του 2013. Οι γυναίκες που διακινούνται στη χώρα για σεξουαλική εκμετάλλευση προερχόνται από τη Συρία, το Ιράκ, τη Ρωσία, το Αζερμπαϊτζάν, το Ουζμπεκιστάν, το Κιργιστάν, το Καζακστάν, τη Ρουμανία, τη Μολδαβία, την Υπερδνειστερία, την Ουκρανία, την Αιθιοπία, τη Σομαλία, την Ουγκάντα, το Μαρόκο, την Ινδία, την Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας, τις Φιλιππίνες, το Ιράν και το Πακιστάν.
Το ποσοστό εγκληματικότητας στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα είναι σχετικά χαμηλό σε σύγκριση με τα πιο βιομηχανικά έθνη. Τα περιστατικά μικρών εγκλημάτων, όπως οι κλοπές πορτοφολιών είναι χαμηλά. Το Υπουργείο Εξωτερικών των Ηνωμένων Πολιτειών ανέφερε πως: «Το έγκλημα γενικά δεν αποτελεί πρόβλημα για τους ταξιδιώτες στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα. Ωστόσο, η πρεσβεία των ΗΠΑ συμβουλεύει τους πολίτες των ΗΠΑ να λάβουν κανονικές προφυλάξεις κατά της κλοπών, όπως να μην αφήνουν το πορτοφόλι τους ή την πιστωτική κάρτα οπουδήποτε. Αν και οι διαρρήξεις σε οχήματα στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα είναι σπάνιες, οι πολίτες των ΗΠΑ ενθαρρύνονται να διασφαλίσουν ότι χωρίς παρακολούθηση των οχημάτων να είναι κλειδωμένα και ότι τιμαλφή τους δεν έχουν μείνει έξω σε κοινή θέα».
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%88%CE%B3%CE%BA%CE%BB%CE%B7%CE%BC%CE%B1_%CF%83%CF%84%CE%B1_%CE%97%CE%BD%CF%89%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%B1_%CE%91%CF%81%CE%B1%CE%B2%CE%B9%CE%BA%CE%AC_%CE%95%CE%BC%CE%B9%CF%81%CE%AC%CF%84%CE%B1
Ζωνιανά Ρεθύμνης
Το χωριό είχε άλλες δύο ονομασίες πριν πάρει την σημερινή ονομασία. Ονομάστηκε αρχικά Ζουλιανά από τον βοσκό Ζα (γεν. του Ζου), ο οποίος ανακάλυψε νερό στην τοποθεσία αυτή και έπειτα πήρε την ονομασία Ζουτόλακκος (που σημαίνει στου Ζου το λάκκο). Τέλος, η ονομασία ταυτίζεται με τον θεό Δία (Ζευς). Τα Ζωνιανά ονομάστηκαν έτσι από την τοπική έκφραση "Ζώνε Θεέ" (δηλ. 'Άκουσέ με, Θεέ μου'). Η εκκλησία του χωριού είναι αφιερωμένη στον Άγιο Γεώργιο. Εκκλησιαστικά υπάγεται στη Δ΄ Αρχιερατική Περιφέρεια της Ιεράς Μητροπόλεως Ρεθύμνης και Αυλοποτάμου, της Εκκλησίας της Κρήτης. Το 1821 οι Ζωνιανοί επαναστάτησαν κατά των Τούρκων με επί κεφαλής τον Μαυρογιάννη. Το 1866, 17 Ζωνιανοί πολέμησαν στο Αρκάδι και σφάγησαν στην τραπεζαρία του μοναστηριού όταν τελείωσαν τα πολεμοφόδια τους. Από τους Βαλκανικούς Πολέμους το 1912 μέχρι την Μικρασιατική Εκστρατεία το 1922, έπεσαν μαχόμενοι 13 Ζωνιανοί και 17 στον Ελληνοϊταλικό πόλεμο το 1940. Τα Ζωνιανά απασχόλησαν τις διωκτικές αρχές το 2006, όταν ένοπλοι δεν δίστασαν να βάλουν με καταιγισμό πυρών κατά των αστυνομικών αρχών κατά την διάρκεια οργανωμένων επιχειρήσεων των τελευταίων από αέρος και γης. Τον Νοέμβριο του 2007 το χωριό έγινε γνωστό λόγω επίθεσης από σημαντικό αριθμό ενόπλων με αυτόματα όπλα "καλάσνικοφ", που δέχθηκαν ισχυρές αστυνομικές δυνάμεις, όταν προσπάθησαν να κάνουν έφοδο στις 5 Νοεμβρίου 2007 για τον εντοπισμό φυτειών κάνναβης. Αποτέλεσμα της επίθεσης αυτής ήταν ο τραυματισμός δύο ειδικών φρουρών και ο θάνατος ενός. Το Σπήλαιο Σφεντόνι. Χαρακτηριστικές είναι οι κατ΄ έτος εκδηλώσεις "Σφεντόνια" που πραγματοποιούνται με θεατρικές παραστάσεις και γιορτές με ντόπιους λυράρηδες. Στο χωριό δημιουργήθηκε ένα μουσείο κέρινων ομοιωμάτων από τον κ. Διονύση Ποταμιάνο. Το μουσείο "ΠΟΤΑΜΙΑΝΟΥ" περιλαμβάνει 87 κέρινα ομοιώματα, που σε φυσικό μέγεθος αναπαριστούν, μπροστά στα μάτια του θεατή, σκηνές από την ιστορία της Κρήτης. Ως οικισμός αναφέρεται επίσημα το 1925 στο ΦΕΚ 27Α - 31/01/1925 να ορίζεται έδρα της ομώνυμης νεοϊδρυθείσας κοινότητας. Σύμφωνα με το πρόγραμμα Καλλικράτης και το πρόγραμμα Κλεισθένης Ι αποτελεί την κοινότητα Ζωνιανών που υπάγεται στη δημοτική ενότητα Ζωνιανών του δήμου Μυλοποτάμου και σύμφωνα με την απογραφή του 2021 έχει 1.206 κατοίκους.Δείτε Κοινότητα Ζωνιανών Ο ιστότοπος των Ζωνιανών Αρχειοθετήθηκε 2007-11-09 στο Wayback Machine. Στοιχεία για την Κοινότητα Ζωνιανών από το Υπουργείο Εσωτερικών, Δημόσιας Διοίκησης και Αποκέντρωσης Αρχειοθετήθηκε 2007-11-03 στο Wayback Machine.
Τα Ζωνιανά είναι χωριό και έδρα ομώνυμης κοινότητας του Δήμου Μυλοποτάμου στην Περιφερειακή Ενότητα Ρεθύμνης της Κρήτης. Το χωριό απέχει 43 χιλιόμετρα Δ.-ΝΔ. από το Ηράκλειο και 52 χλμ. Α.-ΝΑ. από το Ρέθυμνο. Βρίσκονται στον Ψηλορείτη (όρος Ίδη) σε υψόμετρο 630 μέτρα. Κατά την απογραφή του 2011 το χωριό είχε 1.117 κατοίκους, οι οποίοι ασχολούνται κυρίως με την κτηνοτροφία και την γεωργία. Στην είσοδο του χωριού βρίσκεται το σπήλαιο Σφεντόνη ή «του Σφεντόνη η Τρύπα» με πλούσιο σταλακτιτικό και σταλαγμιτικό διάκοσμο . Η Κοινότητα Ζωνιανών ήταν μια από τις τρεις που αρνήθηκαν να ενταχθούν στο σχέδιο Καποδίστρια και να γίνουν μέρος μεγαλύτερων Δήμων (οι άλλες δυο ήταν το Βραχάσι Λασιθίου και η Τσαρίτσανη Λαρίσης). Το 2006 με τροπολογία που ψηφίστηκε στη Βουλή αναγνωρίστηκαν και επίσημα ως ξεχωριστές Κοινότητες . Με το σχέδιο Καλλικράτης τα Ζωνιανά εντάχθηκαν ως κοινότητα στον Δήμο Μυλοποτάμου.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%96%CF%89%CE%BD%CE%B9%CE%B1%CE%BD%CE%AC_%CE%A1%CE%B5%CE%B8%CF%8D%CE%BC%CE%BD%CE%B7%CF%82
Θόδωρος Ζελιλίδης
Ο Ζελιλίδης ξεκίνησε από τις ακαδημίες του Άρη και στο δεκαοκτώ του χρόνια, ο προπονητής Μίλοβαν Τσίριτς τον προώθησε στην πρώτη ομάδα του συλλόγου, για να παίξει σε τρεις αγώνες του πρωταθλήματος, πετυχαίνοντας ένα γκολ. Το 1978-79 έπαιξε σε δώδεκα αγώνες, σκοράροντας στη νίκη με 7-2 επί της Καστοριάς και σφραγίζοντας την τρίτη θέση για την ομάδα του.Την επόμενη σεζόν, έπαιξε σε δύο ευρωπαϊκούς αγώνες, εναντίον της Περούτζια του Πάολο Ρόσι και της Σαιντ Ετιέν του Μισέλ Πλατινί. Έπαιξε σε δεκατρείς αγώνες πρωταθλήματος, σκοράροντας τέσσερις φορές, και συμμετείχε στον αγώνα μπαράζ εναντίον του Ολυμπιακού στον Βόλο, όπου οι "κίτρινοι" απώλεσαν την ευκαιρία να κατακτήσουν το πρωτάθλημα.Το 1980-81 σταθεροποιήθηκε στην βασική ενδεκάδα του Άρη, παίζοντας στους δύο αγώνες εναντίον της Ίπσουιτς για το κύπελλο ΟΥΕΦΑ, ενώ έπαιξε σε 26 αγώνες και πέτυχε τέσσερα γκολ στο πρωτάθλημα. Από εκεί και έπειτα υπήρξε βασικό μέλος της επίθεσης του Άρη μέχρι το 1986, παίζοντας σε ακόμη τέσσερις ευρωπαϊκούς αγώνες την σεζόν 1981-82.Το καλοκαίρι του 1986 μεταγράφηκε στον Ολυμπιακό, όπου παρέμεινε για ενάμισι χρόνο, κατακτώντας το πρωτάθλημα του 1986-87. Ακολούθησε μισή σεζόν στον Λεβαδειακό και ολοκλήρωσε την καριέρα του παίζοντας για τον Ολυμπιακό Βόλου, το 1989. Βασίλης [άγνωστο επίθετο], Την καρδιά αν ρωτήσεις ποτέ...Αυτοί που μας έφτασαν ως τα εκατό, αυτοέκδοση, 2014. ISBN 978-960-93-5927-6
Ο Θόδωρος Ζελιλίδης είναι Έλληνας πρώην ποδοσφαιριστής, ο οποίος ξεκίνησε από τον Άρη το 1977 και έπαιξε στους "κίτρινους" για εννιά χρόνια. Μέχρι το 1989, αγωνίστηκε επίσης στον Ολυμπιακό, τον Λεβαδειακό και τον Ολυμπιακό Βόλου.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%98%CF%8C%CE%B4%CF%89%CF%81%CE%BF%CF%82_%CE%96%CE%B5%CE%BB%CE%B9%CE%BB%CE%AF%CE%B4%CE%B7%CF%82
Κατάλογος χαρακτήρων του Αστερίξ
Ο Αστερίξ (Astérix) είναι ο κύριος ήρωας των ιστοριών, συνοδευόμενος από τον Οβελίξ και τον σκύλο του Οβελίξ, τον Ιντεφίξ. Έχει συνήθως μαζί του ένα φλασκί με μαγικό φίλτρο που το έχει φτιάξει ο δρυίδης Πανοραμίξ και του δίνει υπεράνθρωπη δύναμη. Το λογοπαίγνιο του ονόματος Αστερίξ βασίζεται στην αναστροφή των τελευταίων συμφώνων της γαλλικής λέξης «astérisque» (=αστερίσκος). Ο Ρενέ Γκοσινί, δηλαδή ο ένας απ' τους δύο δημιουργούς του, όταν τον επινόησε, είχε στον μυαλό του έναν αντιήρωα. Είναι αλήθεια: ο Αστερίξ είναι κοντός, έχει μία τεράστια μύτη και δεν είναι ιδιαίτερα όμορφος, δεν είναι παντρεμένος με τοπ-μόντελ και γενικά δεν ακολουθεί το πατροπαράδοτο μοντέλο του "ήρωα". Αυτό ακριβώς ήθελε ο Ρενέ Γκοσινί -ο Αστερίξ να περνά αρχικά απαρατήρητος, αλλά τελικά να επιβάλλεται με την εξυπνάδα του. Ο άλλος δημιουργός, Αλμπέρ Ουντερζό ήθελε να κάνει τον Αστερίξ έναν συνηθισμένο, μυώδη και δυνατό ήρωα, αλλά τελικά ο Γκοσινί επιβλήθηκε. Βέβαια, θα δημιουργηθεί και ο Οβελίξ για να ικανοποιήσει την επιθυμία του σχεδιαστή, ειδικού στους υπερτροφικούς ήρωες. Κοντός, όχι ιδιαίτερα όμορφος, κλασικός τύπος αντιήρωα, αποτελεί το πιστό πορτρέτο του Γαλάτη, που στην τελική ανάλυση πλησιάζει αρκετά τον σύγχρονο Γάλλο με τα προτερήματα των ελαττωμάτων του και τα ελαττώματα των προτερημάτων του: φωνακλάς, καβγατζής, ξεροκέφαλος, τσαντίλας, αλλά και συμπαθής, θαρραλέος, τίμιος, τετραπέρατος, πιστός και έξω καρδιά. Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο Γκοσινί: Ο Αλμπέρ ήθελε να σχεδιάσει τον Αστερίξ σύμφωνα με τους παραδοσιακούς κανόνες των ηρώων που είχαν ευρύ θώρακα, ένα σώμα φουσκωτό σαν με αέριο, όπως ήταν ο Bellou και ο Ούμπα-Πα. Εγώ σκεπτόμουν το αντίθετο. Ήθελα να δημιουργήσω έναν αντιήρωα, έναν κοντοστούπη ανθρωπάκο. Ο Αστερίξ έπρεπε να είναι κοντοπίθαρος, να περνάει σχεδόν απαρατήρητος. Για μένα, είχε σημασία ο ίδιος ο χαρακτήρας να έχει πλάκα. Ο Ούμπα-Πα ήταν ένας υπερφυσικός μπέμπης, για τον οποίο η συζήτηση περιοριζόταν σ' ένα χτύπημα στο κεφάλι. Με τον Αστερίξ, ήθελα έναν ήρωα πιο πονηρό. Ο Αστερίξ είναι ο πρωταγωνιστής πολλών περιπετειών μέσα κι έξω απ' το γαλατικό χωριό όπου κατοικεί. Ταξιδεύει σε διάφορες χώρες όπως η Αίγυπτος (Ο Αστερίξ και η Κλεοπάτρα), η Γερμανία (Αστερίξ και οι Γότθοι), η Μεγάλη Βρετανία (Ο Αστερίξ στους Βρετανούς), ακόμη και η Ινδία (Ο Αστερίξ και η Χαλαλιμά). Ο Οβελίξ (Obélix) είναι ο καλύτερος φίλος του Αστερίξ και ο ακούραστος συνοδός του σε όλες σχεδόν τις περιπέτειές του από το δεύτερο τεύχος της σειράς Το χρυσό δρεπάνι. Είναι κατασκευαστής μενίρ. Θίγεται όταν τον λένε χοντρό, ενώ ο ίδιος υποστηρίζει πως είναι «όλο μυς χωρίς λίπος». Αδυναμία του είναι τα ψητά αγριογούρουνα και δε χορταίνει ποτέ. Όταν ήταν μικρός, είχε πέσει μέσα στη χύτρα με το μαγικό ζωμό, με αποτέλεσμα να έχει υπερφυσική δύναμη μονίμως. Ο Πανοραμίξ δεν τον αφήνει να ξαναπιεί, γιατί κάτι τέτοιο θα είχε καταστροφικές συνέπειες για την υγεία του. Αυτός όμως ζηλεύει που όλοι οι άλλοι πίνουν και μεταχειρίζεται διάφορα τεχνάσματα για να ξεγελάσει τον Πανοραμίξ, χωρίς όμως αποτέλεσμα. Μόνο σε ένα τεύχος τον αφήνει ο Πανοραμίξ να πιει μαγικό ζωμό (Αστερίξ και η Κλεοπάτρα) για να σπάσει τη χοντρή πέτρινη πόρτα μιας πυραμίδας, στην οποία τους έχουν φυλακίσει. Μία άλλη φορά (Η Γαλέρα του Οβελίξ), ο Οβελίξ δεν συγκρατήθηκε και ήπιε ολόκληρο το μαγικό ζωμό, με αποτέλεσμα πρώτα να μετατραπεί σε γρανίτη και έπειτα να επιστρέψει στα παιδικά του χρόνια. Είναι αγαθός και απλός ως χαρακτήρας, εκτιμά την πονηριά του Αστερίξ, αλλά όταν ο Αστερίξ δεν προλαβαίνει να του εξηγήσει λόγω έλλειψης χρόνου το σχέδιο δράσης του, τσαντίζεται και αρνείται να ακολουθήσει τυφλά. Δεν είναι πολύ εύστροφος και, όταν αναλαμβάνει πρωτοβουλία, βάζει τον Αστερίξ σε ακόμη μεγαλύτερες φασαρίες. Αγαπημένο του χόμπι, μετά το κυνήγι αγριογούρουνων, είναι να δέρνει τους Ρωμαίους σε κάθε ευκαιρία. Οι Ρωμαίοι των γειτονικών οχυρών τον αποκαλούν συχνά «χοντρό τέρας». Η αγαπημένη του φράση είναι: «Είναι τρελοί αυτοί οι Ρωμαίοι», την οποία όμως προφέρει και για άλλους λαούς (αναλόγως το που ταξιδεύει αυτός και ο Αστερίξ σε κάθε περιπέτεια). Στο Οβελίξ & Σία παίρνει στα σοβαρά την επιχείρηση μενίρ του και αρχίζει να πουλάει μενίρ στους Ρωμαίους. Η εισαγωγή της οικονομίας της αγοράς έχει καταστροφικές συνέπειες για την ομόνοια στο χωριό. Το όνομα του προέρχεται από την ελληνική λέξη οβελίσκος και μπορεί να ερμηνευτεί με 3 τρόπους: Ο οβελίσκος (από την αρχαία ελληνική λέξη οβελός = σούβλα) είναι ξύλινη ή σιδερένια ράβδος για το ψήσιμο του κρέατος στα κάρβουνα. Μπορεί να συγκριθεί με το παρουσιαστικό και το σώμα του Οβελίξ, που ίσως να βγαινει από το οβάλ = ελλειψοειδής, που έχει το σχήμα αβγού. Η τρίτη ερμηνεία προέρχεται από το επάγγελμά του, αφού κατασκευάζει και μεταφέρει μενίρ, τα οποία μοιάζουν με οβελίσκους.Συνοδεύεται πάντα από τον πιστό του μικροσκοπικό σκύλο Ιντεφίξ (Idéfix) (λογοπαίγνιο: στα γαλλικά «idée fixe» σημαίνει «έμμονη ιδέα»), τον οποίο και πρωτοσυνάντησε στη Λουτέτια (Παρίσι) στον Γύρο της Γαλατίας και από τότε αυτό το αξιαγάπητο σκυλάκι τον ακολουθεί σε πολλές περιπέτειες με κάποιες, όμως, εξαιρέσεις (Ο Αστερίξ στους Βρετανούς, Ο Αστερίξ λεγεωνάριος). Ο Οβελίξ προσπαθεί να τον εκπαιδεύσει να βρίσκει αγριογούρουνα και να κουβαλάει μενίρ. Ο Ιντεφίξ έχει την έμμονη ιδέα να προστατεύει τα δέντρα. Ο Πανοραμίξ (Panoramix) είναι ο δρυίδης του χωριού του Αστερίξ. Είναι ο μόνος που γνωρίζει τη συνταγή για τον μαγικό ζωμό που δίνει υπερφυσική δύναμη στους Γαλάτες. Η συνταγή μεταδίδεται μόνο από στόμα δρυΐδη σε αφτί δρυΐδη (κάτι που οι Ρωμαίοι προσπάθησαν να εκμεταλλευτούν στην Οδύσσεια του Αστερίξ). Συνήθως είναι σκαρφαλωμένος σε κάποιο δέντρο και μαζεύει γκι, απαραίτητο συστατικό του ζωμού και στο Αστερίξ ο Γαλάτης έκοψε αρκετές φορές το δάχτυλό του με το χρυσό του δρεπάνι, όταν ο Αστερίξ του φώναξε δυνατά, ενώ βρισκόταν πάνω σε μία βελανιδιά. Το εν λόγω δρεπάνι, που πάντα φέρει ο Πανοραμίξ, είναι πολύτιμο (γι' αυτό και το χωριό βρίσκεται υπό απειλή όταν αυτό καταστρέφεται στο Χρυσό Δρεπάνι). Μόνο αν το γκι κοπεί με αυτό, αποκτά τις μαγικές του ιδιότητες. Όταν στο τεύχος Ο αγώνας των αρχηγών, ο δρυΐδης παθαίνει αμνησία από ένα μενίρ που του έπεσε στο κεφάλι, το χωριό βρίσκεται στο έλεος των Ρωμαίων. Γενικώς είναι η φωνή της σύνεσης και της λογικής στο χωριό και όλοι τον σέβονται, αν και στο Αστερίξ και οι Γότθοι, όταν κερδίζει το διαγωνισμό για τον καλύτερο δρυΐδη, καμαρώνει αυτάρεσκα για το βραβείο του. Για να διευκολυνθεί η πλοκή, ο μαγικός ζωμός χρειάζεται σε πολλά τεύχη και άλλα υλικά, τα οποία πρέπει να φέρει ο Αστερίξ ξεκινώντας έτσι άλλη μια περιπέτεια. Στο Μεγάλο Ταξίδι χρειάζεται ψάρι, στην Οδύσσεια του Αστερίξ πετρέλαιο (που τελικά αντικαθίσταται από παντζαρόζουμο, ενώ, όπως προαναφέρθηκε, στο Χρυσό δρεπάνι ο Αστερίξ και ο Οβελίξ ταξιδεύουν στην Λουτέτια (Παρίσι) για να βρουν ένα καινούριο χρυσό δρεπάνι για τον δρυΐδη. Ο Πανοραμίξ ετοιμάζει το ζωμό πάντα μέσα σε μια χύτρα και συνήθως όλο το χωριό (εκτός απ' τις γυναίκες με λίγες εξαιρέσεις) μπαίνει στη σειρά για να πιει. Ο Πανοραμίξ γνωρίζει και συνταγές για άλλα ματζούνια, είτε που προορίζονται για να βασανίσουν κι άλλο τους άμοιρους Ρωμαίους (Αστερίξ ο Γαλάτης, Η μεγάλη τάφρος), είτε είναι αντίδοτα για τους Γαλάτες και τους φίλους τους (Ο Αστερίξ και η Κλεοπάτρα, Ο Αστερίξ στους Ελβετούς).Το λογοπαίγνιο του ονόματος Πανοραμίξ βασίζεται στη γαλλική λέξη «panoramique» (=πανοραμικός). Ο Μαζεστίξ (Abraracourcix) (στην παλαιότερη έκδοση Μοναρχίξ) είναι ο αρχηγός του χωριού και σύζυγος της Μιμίνας. Το αξίωμά του αυτό του επιτρέπει και του επιβάλλει να κυκλοφορεί στο χωριό επάνω σε μια ασπίδα φερόμενος από δύο βαστάζους, οι οποίοι, όμως, δεν είναι και πολύ πρόθυμοι να τον εξυπηρετήσουν (ο σωματότυπός τους, επίσης, αλλάζει από περιπέτεια σε περιπέτεια και μόνο από το Δώρο του Καίσαρα θα σταθεροποιηθεί). Με την πρώτη ευκαιρία παρατούν την ασπίδα και ο Μαζεστίξ βρίσκεται στο έδαφος απελπισμένος. Στην εισαγωγή κάθε ιστορίας αναφέρει ότι φοβάται μόνο ένα πράγμα: «Να μην τους πέσει ο ουρανός στο κεφάλι». Σε δύσκολες περιστάσεις συγκαλεί το συμβούλιο των σοφών (Πανοραμίξ, Κακοφωνίξ και Αστερίξ) πριν αποφασίσει. Στο σπίτι του όμως υφίσταται την καταπίεση της γυναίκας του που τον αποκαλεί άλλοτε «χοντρογούρουνο», αλλά και "γουρουνάκι της" (Ο Μάντης). Είναι ο μόνος από το χωριό που έχει πολεμήσει στην ιστορική μάχη της Αλέσια, κατά την οποία ηττήθηκε ο Βερσιγκετορίξ από τον Ιούλιο Καίσαρα και υποτάχθηκαν οι Γαλάτες (όλοι; όχι!) στους Ρωμαίους. Στην Ασπίδα της Αρβέρνης, αποκαλύπτεται πως η ασπίδα ανήκε αρχικά στο Βερσιγκετορίξ και αφού άλλαξε αρκετούς κατόχους, κατέληξε σε αυτόν που την προμηθεύτηκε από έναν έμπορο κρασιού και κάρβουνων λίγο μετά την μάχη. Στο ίδιο τεύχος, από τις καταχρήσεις στο φαγητό και στο ποτό, τον πιάνει το συκώτι του και πρέπει επειγόντως να αδυνατίσει πηγαίνοντας σε ρωμαϊκές θέρμες, όπου και καταπιέζεται αφόρητα. Προσπαθεί να μένει έξω από τους καβγάδες και να συμφιλιώνει το χωριό, πράγμα όμως που πολύ σπάνια επιτυγχάνει. Ο Κακοφωνίξ (Assurancetourix) είναι ο βάρδος του χωριού. Του αρέσει τρομερά να τραγουδάει και να παίζει τη λύρα του και δεν διστάζει να το κάνει σε κάθε ευκαιρία. Είναι, όμως, ιδιαίτερα παράφωνος και η μουσική του εξοργίζει όλους τους υπόλοιπους χωρικούς. Όλοι πιστεύουν ότι τραγουδάει απαίσια, εκτός από τον ίδιο (και κάποιους λιγοστούς "εκλεκτούς"). Δεν κατοικεί σε καλύβα όπως οι άλλοι χωρικοί, αλλά σε σπιτάκι που βρίσκεται πάνω σε δένδρο. Όνειρό του είναι να τραγουδήσει στο Ολυμπιακό Στάδιο της Λουτέτιας (Παρισιού). Κάποιοι από τους λίγους που τους αρέσει το τραγούδι του είναι ο ανιψιός του Μαζεστίξ, ο Γιεγιεδίξ (Ο Αστερίξ και οι Νορμανδοί), ο Πέπε (Ο Αστερίξ στην Ισπανία), η πριγκίπισσα Χαλαλίμα (Ο Αστερίξ και η Χαλαλίμα) και μερικοί άλλοι. Οι χωρικοί κάνουν ότι μπορούν για να τον εμποδίσουν να τραγουδήσει και ειδικά ο Αυτοματίξ τον χτυπά στο κεφάλι κάθε φορά που προσπαθεί με εξαίρεση το Ρόδο και Ξίφος, όπου οι ρόλοι αντιστρέφονται. Στο τέλος κάθε τεύχους, στο παραδοσιακό γλέντι, ο Κακοφωνίξ καταλήγει δεμένος σαν σαλάμι και φιμωμένος, κρεμασμένος από το κλαδί ενός δένδρου για να μη χαλάσει το γλέντι με τις παραφωνίες του (με εξαίρεση λίγα τεύχη όπως τα Ο Αστερίξ και οι Νορμανδοί, Ο Αστερίξ στους Ολυμπιακούς Αγώνες, Αστερίξ ο Γαλάτης, Και ο ουρανός έπεσε στο κεφάλι τους), όπου κάθεται στο τσιμπούσι αλλά χωρίς να τραγουδά. Η κακοφωνία του μπορεί ακόμη και να φέρει βροχή, κάτι που αποδείχθηκε σωτήριο όταν η Ινδία μαστιζόταν από ξηρασία στο Ο Αστερίξ και η Χαλαλιμά, όπου ο Αστερίξ, ο Οβελίξ, ο Κακοφωνίξ και ο φακίρης Πιοσινέχ ταξιδεύουν ως τα πέρατα του κόσμου πάνω σε ένα μαγικό χαλί. Ως βάρδος εκτελεί και χρέη δασκάλου του χωριού (Το χρυσό δρεπάνι, Ρόδο και Ξίφος [όπου εκδιώκεται προσωρινά από αυτή τη θέση]), μαζί με τον Πανοραμίξ και είναι μέλος του συμβουλίου των σοφών (Ο Αστερίξ και η χύτρα", "Ο γιος του Αστερίξ" κ.ά.). Η Μιμίνα (Bonemine) (στην παλαιότερη έκδοση Μπονεμίνα), είναι η σύζυγος του αρχηγού Μαζεστίξ και άρα πρώτη κυρία του χωριού. Είναι πάντα δυσαρεστημένη με τον άντρα της, γιατί όπως συνεχώς διατυμπανίζει "έχασε τα καλύτερά της χρόνια μαζί του σ' αυτό το χωριουδάκι με αυτούς τους άξεστους επαρχιώτες και το «χοντρογούρουνο», τον άντρα της". Θέλει να πάει να ζήσει στη Λουτέτια ή στη Λιέγη. Δεν βοηθάει την κατάσταση το γεγονός ότι ο αδελφός της μένει στην Λουτέτια (Παρίσι) και θεωρεί τον Μαζεστίξ επαρχιώτη (βλ. Οι δάφνες του Καίσαρα). Ως πρώτη κυρία έχει κι αυτή αξιώσεις, όπως το να ανεβαίνει στην αρχηγική ασπίδα του συζύγου της (Η Διχόνοια, Ρόδο και Ξίφος) και να μην περιμένει στις ουρές ή σε σπάνιες περιπτώσεις να έχει περισσότερα δικαιώματα από την κα. Μαθουσαλίξ πάνω σε ένα χαλί ενός φακίρη (Ο Αστερίξ και η Χαλαλίμα). Ως γυναίκα δεν λαμβάνει μέρος στις μάχες (αλλά ενίοτε συμμετέχει στους ψαροκαβγάδες όπου διαπληκτίζεται με τις συγχωριανές της), ούτε πίνει μαγικό ζωμό, εκτός από τον Μάντη, όπου όλες οι γυναίκες εισβάλλουν στο γειτονικό ρωμαϊκό οχυρό Πετιμπονούμ για να τιμωρήσουν τον ψευτομάντη που τις ξεγέλασε προβλέποντας το μέλλον. Στο τεύχος αυτό τα βάζει και με τον Αστερίξ που αμφισβητεί τις μαντικές ικανότητες του μυστηριώδους και προσωρινά ευπρόσδεκτου επισκέπτη. Το σχόλιό της για τον μαγικό ζωμό την πρώτη φορά που τον δοκιμάζει είναι πως "δεν είναι κακός, μα ότι είναι λιγάκι ανάλατος". Το γαλλικό όνομα του χαρακτήρα είναι λογοπαίγνιο που σημαίνει «φρεσκάδα του προσώπου» («bonne mine»), ενώ στη γαλλική έκδοση ο σύζυγός της, ο αρχηγός Μαζεστίξ, την αποκαλεί χαϊδευτικά «Μιμίνα» («Mimine»). Ο Αλφαβητίξ (Ordralfabétix) (σε παλαιότερη έκδοση Καταλφαβητίξ) είναι ο ιχθυοπώλης του χωριού που πρωτοεμφανίζεται στο Ο Αστερίξ στην Ισπανία, όπου και συμβαίνει ο πρώτος ψαροκαβγάς. Τα ψάρια του είναι πάντα μπαγιάτικα και βρομούν, κάτι που δίνει διαρκώς αφορμή για σχόλια που καταλήγουν σε καβγάδες. Είναι σε μόνιμη έχθρα με τον Αυτοματίξ, ο οποίος κάνει συνεχώς υπαινυκτικά σχόλια για τα ψάρια του και την αμφίβολη ποιότητά τους. Επειδή σέβεται τον πελάτη, δεν ψαρεύει ο ίδιος ό,τι κι ό,τι στη γειτονική θάλασσα όπως επισήμανε στο Μεγάλο Ταξίδι, αλλά παραγγέλνει τα ψάρια του στην Λουτέτια (Παρίσι). Τα ψάρια έρχονται με βοϊδάμαξα ήδη μπαγιάτικα (βλ. Ο Αστερίξ και η Λατραβιάτα). Έχει ως σύζυγο τη Γιελοουσαμπμαρίνα (Iélosubmarine, από τον τίτλο του τραγουδιού των Μπιτλς Yellow submarine), που εμφανίζεται κι αυτή στο “Ο Αστερίξ στην Ισπανία” και στο επεισόδιο “Ο Αστερίξ στην Κορσική” εμφανίζεται και ο (ανώνυμος τότε) γιος του Μπαρμπουνίξ, ο οποίος τσακώνεται με τον γιο του Αυτοματίξ για τα ψάρια του μπαμπά του. Στο επεισόδιο “Η κόρη του Βερσινζετορίξ” ωστόσο μαθαίνουμε πως έχει και δεύτερο μικρότερο γιο τον Αθερινίξ. Ο Αυτοματίξ (Cétautomatix) είναι ο σιδεράς του χωριού. Χάρη στη σωματικά του δύναμη του και στο μαγικό φίλτρο του δρυΐδη Πανοραμίξ δεν χρειάζεται σφυρί, σφυρηλατεί τα μέταλλα στο αμόνι με τα χέρια, αν και τον βλέπουμε να μεταχειρίζεται αυτό το "εργαλείο" μόνο στον “Αστερίξ τον Γαλάτη”. Βρίσκει ανυπόφορο το τραγούδι του Κακοφωνίξ και τον χτυπάει ή του σπάει τη λύρα, όταν ο τελευταίος πάει να τραγουδήσει. Όταν όμως στο τελικό τσιμπούσι του τεύχους “Ο Αστερίξ και η Χαλαλιμά” ο Κακοφωνίξ λείπει, γιατί έχει πάει να σώσει την Ινδία από την ξηρασία, κι έτσι ο Αυτοματίξ πέφτει σε μελαγχολία και δεν μπορεί να φάει. Επίσης, στο “Ο Αστερίξ και οι Νορμανδοί” αναγκάζει τον βάρδο να τραγουδήσει για να τον χτυπήσει με το σφυρί του μετά. Έχει, επίσης, μόνιμη έχθρα με τον ψαρά του χωριού Αλφαβητίξ με αφορμή τα μπαγιάτικα ψάρια του. Οι καβγάδες τους καταλήγουν συνήθως σε σύρραξη όλων των κατοίκων του χωριού μεταξύ τους. Έχει μια (ανώνυμη) σύζυγο που πρωτοεμφανίστηκε στην “Διχόνοια”. Στο “Ο Αστερίξ στην Κορσική” εμφανίζεται και ο (επίσης ανώνυμος τότε) γιος του, ο οποίος καταλήγει να τσακώνεται με το γιο του Αλφαβητίξ για τον ίδιο λόγο, ενώ στη “Μεγάλη Τάφρο” έχει έναν μαθητευόμενο, ο οποίος είναι άγνωστο αν επρόκειτο για τον γιο του που μεγάλωσε, για άλλο γιο ή απλώς για κάποιον μαθητή του στην τέχνη του σιδερά. Πάντως στο επεισόδιο “Η κόρη του Βερσινζετορίξ” μαθαίνουμε πως τελικά ο γιος του ονομάζεται Σελφίξ (στο ίδιο επεισόδιο μαθαίνουμε για πρώτη φορά και τα ονόματα των παιδιών του Αλφαβητίξ). Ο Μαθουσαλίξ (Âgecanonix), στην παλαιότερη έκδοση Παλαιοντολογίξ, είναι μάλλον ο γηραιότερος του χωριού. Κυκλοφορεί σκυφτός με ένα μπαστούνι που στις μάχες χρησιμεύει και σαν όπλο. Έχει μια νεαρή ψηλή ξανθιά σύζυγο (ανώνυμη), η οποία συνήθως τον έχει έγνοια να μην κρυώσει. Στο τεύχος «Οβελίξ & Σία» γίνεται κι αυτός κατασκευαστής μενίρ (όπως και όλο το χωριό) για να της αγοράσει φουστάνια. Κατά καιρούς παραπονιέται για το κατάντημα της νεολαίας. Βασικοί χαρακτήρες που εμφανίζονται σε πολλές ιστορίες είναι οι Πειρατές. Δημιουργήθηκαν σαν παρωδία των χαρακτήρων του βελγικού κόμικ Barbe-Rouge (Κοκκινογένης), αλλά χάρη στο Αστερίξ έγιναν περισσότερο γνωστοί στην σατιρική τους έκδοση απ' οτι στην βασική! Συνήθως πλέουν αμέριμνοι ή επιτίθενται ανυποψίαστοι σε άλλα πλοία, μέχρι που εμφανίζονται οι Γαλάτες και τους βουλιάζουν το πλοίο. Οι πειρατές αποτελούνται από τρία κυρίως πρόσωπα, τον καπετάνιο, το γέρο πειρατή και το μαύρο παρατηρητή. Ο κοκκινογένης καπετάνιος προσπαθεί μάταια να πετύχει κανένα λάφυρο, συνήθως για να ξεπληρώσει το δάνειο για την αγορά του νέου καραβιού μετά την προηγούμενη συνάντηση με τους Γαλάτες. Δε διστάζει να συνεργαστεί με όλους («Ο Αστερίξ στην Κορσική»), φτάνει να βγάλει κέρδος. Ο γέρος πειρατής έχει ξύλινο πόδι και πατερίτσα και η συνεισφορά του περιορίζεται σε καυστικά λατινικά ρητά μετά την καταστροφή (ο αρχηγός του τον αποκαλεί "διακεκριμένο λατινιστή"). Ο μαύρος παρατηρητής είναι ανεβασμένος στο κατάρτι, δεν μπορεί να πει το «λ» και το «ρ» και συνήθως απλώς αναγγέλλει την επερχόμενη καταστροφή, όταν βλέπει τους Γαλάτες στον ορίζοντα. Στο τεύχος «Ο Αστερίξ και η χύτρα» οι πειρατές αποφασίζουν να εγκαταλείψουν τη θάλασσα, να μεταφέρουν το πλοίο τους στη στεριά και να το μετατρέψουν σε εστιατόριο, χωρίς όμως πάλι να γλιτώσουν την επίσκεψη των Γαλατών. Σε κάποια τεύχη μες στην απελπισία τους βουλιάζουν μόνοι τους το καράβι τους για να περισώσουν την τιμή τους: "Να το βουλιάξουμε μόνοι μας. Το αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο και θα γλιτώσουμε και μερικές φάπες". Χαρακτήρες του Αστερίξ στη Wikia
Τα ονόματα των χαρακτήρων του κόμικ Αστερίξ προέρχονται από γαλλικά λογοπαίγνια που εμπνεύσθηκε ο δημιουργός τους, Ρενέ Γκοσινί. Το γεγονός ότι οι Γαλάτες ήρωες του κόμικ έχουν ονόματα που καταλήγουν σε «ιξ» είναι εμφανής αναφορά στο ιστορικό πρόσωπο του Γαλάτη αρχηγού Βερκιγγετόριξ. Οι κύριοι χαρακτήρες που παρουσιάζονται στο κόμικ Αστερίξ είναι οι παρακάτω:
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CF%84%CE%AC%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%BF%CF%82_%CF%87%CE%B1%CF%81%CE%B1%CE%BA%CF%84%CE%AE%CF%81%CF%89%CE%BD_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%91%CF%83%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%AF%CE%BE
1243 Πάμελα
Η μέση διάμετρος της Πάμελας εκτιμάται σε 70,07 χιλιόμετρα (από 18 παρατηρήσεις του IRAS). Ο φασματικός τύπος της είναι άγνωστος, ενώ το γεωμετρικό άλβεδό της είναι 0,0483. Η Πάμελα περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό της μία φορά κάθε 26 ώρες και 1 λεπτό, μία αργή περιστροφή για αστεροειδή. Τροχιά από το JPL (Java) / Εφημερίδα
Η Πάμελα (Pamela) είναι ένας αστεροειδής που περιφέρεται στην εξωτερική περιοχή της Κύριας Ζώνης Αστεροειδών και έχει απόλυτο μέγεθος (όπως ορίζεται για το Ηλιακό Σύστημα) 9,709. Ανακαλύφθηκε το 1932 από τον Νοτιοαφρικανό αγγλικής καταγωγής αστρονόμο Σύριλ Τζάκσον, που παρατηρούσε από το Γιοχάνεσμπουργκ, και της έδωσε το όνομα της θυγατέρας του.
https://el.wikipedia.org/wiki/1243_%CE%A0%CE%AC%CE%BC%CE%B5%CE%BB%CE%B1
Motown 25: Yesterday, Today, Forever
Κάποια πρώην αστέρια της Motown, όπως ο Μάικλ Τζάκσον, η Νταϊάνα Ρος και ο Μάρβιν Γκέι στην αρχή δίστασαν να συμμετάσχουν στο σόου αλλά τελικά συμφώνησαν όλοι εκτός του Μάικλ Τζάκσον. Στο τέλος ο Μπέρρυ Γκόρντι κατάφερε να τον πείσει να εμφανιστεί στο σόου, αν και ο Τζάκσον συμφώνησε να εμφανιστεί με την προϋπόθεση ότι θα τραγουδούσε και το "Billie Jean". Μετά την εμφάνιση του με το οικογενειακό συγκρότημα "Jackson 5", ο Μάικλ Τζάκσον έμεινε μόνος του στη σκηνή για να τραγουδήσει το "Billie Jean". Έκανε τις συνηθισμένες τους χορευτικές φιγούρες αλλά 3 λεπτά και 39 δευτερόλεπτα μετά την πρώτη νότα του τραγουδίου, ο Μάικλ Τζάκσον άρχισε να χορεύει το moonwalk. Ήταν μια πολύ ξεχωριστή στιγμή για το σόου και για τον ίδιο τον Μάικλ Τζάκσον. Billie Jean Moonwalk Μάικλ Τζάκσον Motown James Fletcher, Jan Disley, Ros Wynne-Jones "Michael Jackson,ο Βασιλιάς της POP".
Ήταν μια ειδική τηλεοπτική εκπομπή για τον εορτασμό των 25 χρόνων της αμερικάνικης δισκογραφικής εταιρείας, Motown. Επίσης ήταν ένας φόρος τιμής στον Μπέρρυ Γκόρντι, τον ιδρυτή της εταιρείας. Το σόου πραγματοποιήθηκε στο Pasadena Civic Auditorium, τον Μάιο του 1983.
https://el.wikipedia.org/wiki/Motown_25:_Yesterday,_Today,_Forever
Παναγιώτης Μαρκόπουλος
Σπούδασε νομικά στην Αθήνα και ακολούθησε καριέρα στο δικαστικό κλάδο, φτάνοντας μέχρι τη θέση του αντιπροέδρου του Συμβουλίου της Επικρατείας. Λίγα χρόνια μετά την εκλογική νίκη του ΠΑΣΟΚ στις εκλογές του 1981, ο Μαρκόπουλος διορίστηκε υπηρεσιακός υπουργός Εσωτερικών εν όψει των Ευρωεκλογών του 1984 και θήτευσε από τις 2 Μαΐου 1984 ως τις 21 Ιουνίου 1984 και ξανά από τις 9 Μαΐου 1985 ως τις 5 Ιουνίου 1985, εν όψει των βουλευτικών εκλογών του 1985. Στην επόμενη κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου χρημάτισε υπηρεσιακός υπουργός Εσωτερικών και Δημοσίας Τάξεως από τις 2 Ιουνίου 1989 ως τις 2 Ιουλίου 1989 εν όψει των βουλευτικών εκλογών του 1989, και μέχρι να σχηματιστεί η κυβέρνηση Τζαννετάκη.. Πέθανε τον Οκτώβριο του 1996, σε ηλικία 80 ετών και κηδεύτηκε από τον ιερό ναό του Α΄ Κοιμητηρίου Αθηνών την 1η Νοεμβρίου.
Ο Παναγιώτης Μαρκόπουλος (1916 - 1996) ήταν Έλληνας ανώτατος δικαστικός, που διετέλεσε αντιπρόεδρος του Συμβουλίου της Επικρατείας. Χρημάτισε υπηρεσιακός υπουργός Εσωτερικών και Δημόσιας Τάξης σε κυβερνήσεις του Ανδρέα Παπανδρέου.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CE%B3%CE%B9%CF%8E%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%9C%CE%B1%CF%81%CE%BA%CF%8C%CF%80%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%BF%CF%82
Αθηναϊκή Ζυθοποιία
Η Αθηναϊκή Ζυθοποιία ιδρύθηκε το 1963 από μια ομάδα Ελλήνων επιχειρηματιών και αποτελεί μέλος του ομίλου Heineken N.V.. Λειτουργεί με έδρα την Αθήνα. Το πρώτο εργοστάσιο της Αθηναϊκής Ζυθοποιίας λειτούργησε στην Αθήνα το 1965 και παρήγαγε την μπύρα Amstel. Το 1975 εγκαινιάστηκε το δεύτερο εργοστάσιο στη Θεσσαλονίκη και το 1985 αγοράστηκε το τρίτο, στη ΒΙ.ΠΕ. Πάτρας. Από το 1993 λειτουργεί στη Λαμία η μονάδα εμφιάλωσης του Φυσικού Μεταλλικού Νερού ΙΟΛΗ. Η Αθηναϊκή Ζυθοποιία κατείχε δεσπόζουσα θέση στην ελληνική αγορά μπύρας, κατέχοντας τη μερίδα του λέοντος στην ελληνική αγορά τη δεκαετία του 2000, όταν ήλεγχε μέχρι το 82% της ελληνικής αγοράς μπύρας. Την 1η Δεκεμβρίου 2015, η Ολομέλεια της Επιτροπής Ανταγωνισμού έκρινε ότι η Αθηναϊκή Ζυθοποιία Α.Ε. είχε υιοθετήσει πολιτικές για τον αποκλεισμό και τον περιορισμό των δυνατοτήτων ανάπτυξης των ανταγωνιστών της και της επέβαλε πρόστιμο ύψους 31.451.211€. Ακολουθούν ημερομηνίες σταθμοί στις ιστορία της εταιρείας. 1963: Ίδρυση Αθηναϊκής Ζυθοποιίας 1965: Παραγωγή της Αmstel στην Ελλάδα 1975: Νέο εργοστάσιο στη Θεσσαλονίκη 1981: Εισαγωγή της Heineken στην ελληνική αγορά 1985: Νέο εργοστάσιο στην Πάτρα 1990-1993: Εισαγωγή της Buckler στην ελληνική αγορά 1993: Φυσικό μεταλλικό νερό ΙΟΛΗ και εμφιαλωτήριο στη Λαμία 1999-2000: Τα σήματα Fischer και ΑΛΦΑ στην ελληνική αγορά 2006: Η Amstel Pulse και το 5λιτρο βαρέλι της Heineken στην ελληνική αγορά 2009: Εισαγωγή των Krusovice, Moretti, Tiger στην ελληνική αγορά 2010: Εισαγωγή της ΒΙΟΣ 5, της μπίρας με πέντε δημητριακά στην ελληνική αγορά 2011: Η Amstel Pils στην ελληνική αγορά 2012: Η μπίρα SOL στην ελληνική αγορά Η Αθηναϊκή Ζυθοποιία παράγει προϊόντα υπό τις παρακάτω μάρκες, στην Ελλάδα (δίπλα στις επωνυμίες μπύρας, αντιπροσωπεύεται με σημαία η χώρα προέλευσης της μπύρας): Οι εγκαταστάσεις της Αθηναϊκής Ζυθοποιίας περιλαμβάνουν τρία εργοστάσια στην Ελλάδα (Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Πάτρα), μία μονάδα εμφιάλωσης στη Λαμία και ένα υποκατάστημα στην Κρήτη. Η Αθηναϊκή Ζυθοποιία διαθέτει δύο βυνοποιεία στη Θεσσαλονίκη και την Πάτρα. Η Αθηναϊκή Ζυθοποιία υλοποιεί Πρόγραμμα Συμβολαιακής Καλλιέργειας Κριθαριού από το 2008. Η συμβολαιακή καλλιέργεια είναι μια διαδικασία, η οποία λειτουργεί με βάση τον καθορισμό τόσο της ελάχιστης εγγυημένης τιμής, όσο και της ποσότητας αγοράς του κριθαριού και συμφωνείται ανάμεσα στην εταιρία και τους παραγωγούς πριν τη σπορά. Η Αθηναϊκή Ζυθοποιία εξάγει προϊόντα στις παρακάτω περιοχές: Στην Ευρώπη: Γερμανία, Κύπρος, Μάλτα, Ολλανδία, Duty Free Ελλάδας (στα διεθνή αεροδρόμια και στα τελωνεία με Αλβανία, Βουλγαρία, Τουρκία και Βόρεια Μακεδονία) Στη Νοτιοανατολική Ευρώπη (Βαλκανικές xώρες): Αλβανία, Βουλγαρία Στην Αμερική: ΗΠΑ, Καναδάς Στη Μέση Ανατολή: Ισραήλ Στην Ωκεανία: Αυστραλία Επίσημος ιστότοπος
Η Αθηναϊκή Ζυθοποιία Α.Ε. είναι εταιρεία παραγωγής και εμπορίας μπίρας στην Ελλάδα και είναι μέλος του ολλανδικού Ομίλου Heineken. Παράγει και συσκευάζει στην Ελλάδα τις μπίρες Amstel, Amstel Pils, Amstel Bock, Amstel Radler, Heineken, ΑΛΦΑ, Fischer, Buckler, BIOΣ 5, Νύμφη, ΜΑΜΟΣ (σε συνεργασία με την οικογένεια Μάμου). Παράλληλα, εισάγει τις μπίρες SOL, Mc Farland, Erdinger, Chimay, Krusovice, Moretti κ.ά. Τα προϊόντα της διανέμονται και διατίθενται σε 11 χώρες παγκοσμίως.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%B8%CE%B7%CE%BD%CE%B1%CF%8A%CE%BA%CE%AE_%CE%96%CF%85%CE%B8%CE%BF%CF%80%CE%BF%CE%B9%CE%AF%CE%B1
Κάρολος Αντώνιος του Χοεντσόλερν
Ο Κάρολος Αντώνιος Φρειδερίκος Γουλιέλμος Λουδοβίκος ήταν ο τρίτος γιος του Λεοπόλδου του Χοεντσόλλερν και της Αντωνίας της Σαξονίας-Κόμπουργκ & Γκότα, κόρης του Φερδινάνδου Β΄ της Πορτογαλίας. Το 1919 απεβίωσε στο κάστρο Νάμεντυ, στο Άντερναχ της Ρηνανίας σε ηλικία 51 ετών. Νυμφεύτηκε το 1894 την εξαδέλφη του Ιωσηφίνα Καρολίνα των Βέττιν - Σαξονίας-Κοβούργου & Γκότα, κόρη του Φιλίππου Κόμη της Φλάνδρας, και είχε τέκνα: Στεφανία Ιωσηφίνα 1895-1975, παντρεύτηκε τον Γιόζεφ-Ερνστ Φούγκερ,Κόμη του Γκλετ. Μαρία Αντουανέτα 1896-1965, παντρεύτηκε τον Έγκον Άυρλ, Βαρόνο του Βάλντγκρις & Λίμπεναϊχ. Αλβέρτος Λουδοβίκος 1898-1977, νυμφεύτηκε τη Ίλσε Μάργκοτ, κόρη του αντιστράτηγου Φρήντριχ φον Φρίντεμπουργκ. Γιος του ήταν ο: Γκόντεχαρτ Φρειδερίκος 1939-2001. Ερριέττα 1907-1907, απεβίωσε σε ηλικία τεσσάρων ημερών. Darryl Lundy (19 March 2005). "Karl Anton Prinz von Hohenzollern-Sigmaringen". ThePeerage.com. Retrieved 2008-12-28.
Ο Κάρολος Αντώνιος (γερμ. Karl Anton, 1 Σεπτεμβρίου 1868 - 21 Φεβρουαρίου 1919) από τον Οίκο του Χοεντσόλλερν-Ζίγκμαρινγκεν ήταν πρίγκιπας (ως προς τον τίτλο μόνο) του Χοεντσόλλερν.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%AC%CF%81%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CF%82_%CE%91%CE%BD%CF%84%CF%8E%CE%BD%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%A7%CE%BF%CE%B5%CE%BD%CF%84%CF%83%CF%8C%CE%BB%CE%B5%CF%81%CE%BD
Abbey Road
Το Her Majesty εμφανίζεται ως κρυμμένο κομμάτι, που δεν αναγράφεται στο οπισθόφυλλο του αυθεντικού δίσκου. Αναγράφεται όμως στην έκδοση του άλμπουμ σε CD. Ανάμεσα στο The End και το Her Majesty υπάρχουν 14 δευτερόλεπτα σιγής. Τα κομμάτια 3-7 της Β΄ πλευράς μερικές φορές αναφέρονται ως ενιαίο κομμάτι ονόματι The Abbey Road Medley Τα κομμάτια 8-10 της Β' πλευράς μερικές φορές αναφέρονται ως ενιαίο κομμάτι ονόματι The Golden Slumbers Medley
Abbey Road ονομάζεται το ενδέκατο άλμπουμ του αγγλικού ροκ συγκροτήματος The Beatles. Αν και το Let It Be είναι το τελευταίο τους άλμπουμ που κυκλοφόρησε, το Abbey Road θεωρείται το τελευταίο άλμπουμ των Beatles επειδή ηχογραφήθηκε αργότερα.
https://el.wikipedia.org/wiki/Abbey_Road
Μορίς Σπάτας
Λίγο πριν τον θάνατο του (29 Οκτωβρίου 1399) ο παππούς του Ιωάννης διόρισε τον αδελφό του Σγουρό Σπάτα κυβερνήτη της Ναυπάκτου και διάδοχο του στο Δεσποτάτο της Άρτας. Λίγες μέρες ωστόσο μετά την θάνατο του Ιωάννη ο τυχοδιώκτης σφετεριστής Βογκόης ανέτρεψε τον αδελφό του Σγουρό που δραπέτευσε στο Αγγελόκαστρο Αιτωλοακαρνανίας. Τον Δεκέμβριο του 1399 ο Μορίς ανακατέλαβε την Άρτα από τον Βογκόη και ανέλαβε την κυβέρνηση ο ίδιος. Ο Κάρολος Α΄ Τόκκος πολιόρκησε το Αγγελόκαστρο και ο Μορίς έσπευσε να βοηθήσει τον αδελφό του παππού του, ο Κάρολος αποκρούστηκε αλλά ο Σγουρός πέθανε αμέσως μετά, τον διαδέχθηκε ο γιος του Παύλος Σπάτα. Τον Κάρολο Α΄ Τόκκο υποστήριξαν στην εκστρατεία του εναντίον των Σπάτα οι αδελφοί Μορίς και Ντίμο από την μεγάλη αντίπαλο Αλβανική οικογένεια Μπούα. Ο Κάρολος Α΄ Τόκκος και οι αδελφοί Μπούα λεηλάτησαν την Ακαρνανία, τα περίχωρα της Άρτας αλλά δεν μπόρεσαν να καταλάβουν την ίδια την πόλη, την υπερασπίστηκε με επιτυχία ο Μορίς. Ο Παύλος Σπάτας που κυβερνούσε την Ναύπακτο και είχε έλλειψη ικανοτήτων απειλήθηκε από τον Τόκκο και κάλεσε σε βοήθεια την Οθωμανική αυτοκρατορία (1406). Ο Οθωμανικός στρατός έφτασε με αρχηγό τον Γιούσεφ Μπεγκ, ηττήθηκε και αναγκάστηκε να κλείσει συνθήκη με τον Κάρολο Τόκκο. Ο Μορίς αρνήθηκε να υποστηρίξει τον ξάδελφο του πατέρα του, ο Παύλος παραχώρησε το Αγγελόκαστρο στους Οθωμανούς, ο ίδιος αποσύρθηκε στην Ναύπακτο που την πούλησε στην Δημοκρατία της Βενετίας (1408). Για να αντιμετωπίσει τον Τόκκο ο Μορίς έστρεψε το ενδιαφέρον του στον βόρειο γείτονα του, τον Δεσπότη των Ιωαννίνων Ησαύ Μπουοντελμόντι. Οι σχέσεις τους ήταν τεταμένες επειδή ο Ησαύ είχε παντρευτεί στον δεύτερο γάμο του την μητέρα του Μορίς Σπάτα Ειρήνη, την χώρισε για να παντρευτεί την Γιεβντοκίγια Μπάλσιτς (1402). Η συμμαχία ωστόσο εκείνη την εποχή απέναντι στον κοινό εχθρό ήταν απαραίτητη, επισφραγίστηκε με τον γάμο της κόρης του Μορίς με τον γιο του Ησαύ Τζιόρτζιο (1410). Ο πόλεμος ανάμεσα στον Μορίς και τον Κάρολο Τόκκο είχε αμφίδρομη εξέλιξη με πολλές νίκες και από τις δυο φορές, είχε διακοπεί επίσης πολλές φορές με συνθήκες και γαμήλιες συμφωνίες όπως αυτή του Τσαρλς Μαρτσεσάνο με την κόρη του Καρόλου Τόκκου. Την εποχή που ο Μορίς και οι άντρες του βρίσκονταν στο Βουχέτιο πληροφορήθηκαν τον θάνατο του Δεσπότη των Ιωαννίνων Ησαύ Μπουοντελμόντι (6 Φεβρουαρίου 1411), τον διαδέχθηκε ο ανήλικος γιος του Τζιόρτζιο με κηδεμόνα την μητέρα του Γιεβντοκίγια Μπάλσιτς. Το γεγονός αυτό προκάλεσε νέες συγκρούσεις ανάμεσα στον Κάρολο Α΄ Τόκκο και στους Αλβανούς αρχηγούς σχετικά με την κατοχή των Ιωαννίνων. Τον σημαντικότερο ρόλο τον έπαιξαν οι κάτοικοι των Ιωαννίνων που εξεγέρθηκαν και έδιωξαν την Γιεβντοκίγια Μπάλσιτς και τον γιο της. Ο Μορίς Σπάτας συμμάχησε με τον Άρχοντα του Αργυροκάστρου Γκιν Ζενεμπίσι και προσπάθησε ανεπιτυχώς να πολιορκήσει την πόλη των Ιωαννίνων. Οι κάτοικοι των Ιωαννίνων που προτιμούσαν τους Βενετούς από τους Αλβανούς ή Σλάβους που κυβερνούσαν σκληρά παρέδωσαν την πόλη στον Κάρολο Α΄ Τόκκο, εισήλθε στα Ιωάννινα με θριαμβευτική τελετή (1 Απριλίου 1411). Το γεγονός αυτό ενίσχυσε την συμμαχία ανάμεσα στον Μορίς Σπάτα και την Οικογένεια Ζενεβίσι που προχώρησαν σε νέο συμμαχικό γάμο, η κόρη του Μορίς παντρεύτηκε τον γιο του Ζενεβίσι Σίμων. Οι δύο Αλβανοί ηγεμόνες προσπάθησαν να έρθουν σε διαπραγματεύσεις με τον Κάρολο Α΄ Τόκκο αλλά εκείνος πήρε θάρρος από την επιτυχία του και άρχισε να λεηλατεί τις περιοχές τους. Ο Μορίς και ο Ζενεβίσι συγκέντρωσαν έναν μεγάλο Αλβανικό στρατό που το καλοκαίρι του 1412 συνέτριψε τον στρατό του Τόκκο σε μάχη κοντά στον Μεσοπόταμο. Οι Αλβανοί οπλαρχηγοί προχώρησαν προς τα Ιωάννινα αλλά δεν μπόρεσαν να ανακαταλάβουν την πόλη. Ο Κάρολος Α΄ Τόκκο στράφηκε σε βοήθεια με τους Οθωμανούς, στις αρχές του 1413 τακτοποίησε τον γάμο μιας από τις κόρες του με τον Οθωμανό πρίγκιπα Μουσά Τσελεμπή, ήταν ένας από τους διεκδικητές για τον Σουλτανικό θρόνο στην Οθωμανική Μεσοβασιλεία. Η συμμαχία έσπασε ωστόσο επειδή ο Μουσά Τσελεμπή δολοφονήθηκε από τον άλλο διεκδικητή αδελφό του που έγινε Σουλτάνος ως Μωάμεθ Α΄. Την ίδια εποχή ο Μορίς σύναψε συμμαχία με τον Λατίνο αντίπαλο του Τόκκο Κεντυρίων Β΄ Ζαχαρία που ήταν κυβερνήτης στο Πριγκιπάτο της Αχαΐας. Ο ετεροθαλής αδελφός του Μορίς Τσάρλς που ήταν κυβερνήτης στο Κάστρο της Ρινιάσας προσπάθησε να αποστατήσει στον Τόκκο αλλά συνελήφθη από τους τοπικούς ευγενείς και παραδόθηκε στον Μορίς. Ένα σκάνδαλο που αφορούσε τον γιο του Ζενεβίσι και έναν γαμπρό του Μορίς στάθηκε αιτία για την κατάρρευση της συμμαχίας ανάμεσα στις δύο μεγάλες Αλβανικές οικογένειες. Ο Κάρολος Α΄ Τόκκος εκμεταλλεύτηκε το γεγονός και έσπευσε να συμμαχήσει με τον Ζενεβίσι. Ο Μορίς πέθανε (1415) και τον διαδέχθηκε στην Άρτα ο μικρότερος αδελφός του Γιακούμπ, ο ετεροθαλής αδελφός του Τσάρλς Μαρτσεσάνο κληρονόμησε το Βουχέτιο. Οι διάδοχοι του Μορίς στάθηκαν περισσότερο ανήκανοι με αποτέλεσμα την απώλεια όλων των κτήσεων από τον Κάρολο Α΄ Τόκκο, τον Οκτώβριο του 1416 ο Γιακούμπ δολοφονήθηκε σε ενέδρα με αποτέλεσμα την οριστική διάλυση του Αλβανικού Δεσποτάτου της Άρτας. Fine, John Van Antwerp (1994). The Late Medieval Balkans: A Critical Survey from the Late Twelfth Century to the Ottoman Conquest. Ann Arbor: University of Michigan Press. Nicol, Donald MacGillivray (2010). The Despotate of Epiros 1267–1479: A Contribution to the History of Greece in the Middle Ages. Cambridge: Cambridge University Press. Trapp, Erich; Beyer, Hans-Veit; Walther, Rainer; Sturm-Schnabl, Katja; Kislinger, Ewald; Leontiadis, Ioannis; Kaplaneres, Sokrates (1976–1996). Prosopographisches Lexikon der Palaiologenzeit (in German). Vienna: Verlag der Österreichischen Akademie der Wissenschaften. Το Χρονικό των Τόκκων της Κεφαλλονιάς
Ο Μορίς Σπάτας ή Μουρίκ Σπάτας ήταν κυβερνήτης της Άρτας (1399 - 1414/1415). Η βασιλεία του Μορίς στιγματίστηκε από τους συνεχείς πολέμους με τον Κάρολο Α΄ Τόκκο, υπερασπίστηκε επιτυχώς την πρωτεύουσα του Άρτα αλλά δεν μπόρεσε να διασώσει τα Ιωάννινα που έπεσαν στα χέρια του Τόκκο. Το αποτέλεσμα ήταν η σοβαρή αποδυνάμωση του βασιλείου, ο αδελφός και διάδοχος του Γιακούμπ Σπάτας ηττήθηκε οριστικά τον Οκτώβριο του 1416 με αποτέλεσμα να διαλυθεί το Δεσποτάτο της Άρτας. Ο Μορίς ήταν μέλος της διάσημης Οικογένειας Σπάτα, ο παππούς του Ιωάννης Μπούας Σπάτας ήταν ο πρώτος Αλβανός κυβερνήτης της Άρτας, είχε έναν αδελφό τον διάδοχο του Γιακούμπ και δύο ετεροθαλή αδέλφια από τον δεύτερο γάμο της μητέρας του Τσαρλς Μαρτσεσάνο και Μανταλένα.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%BF%CF%81%CE%AF%CF%82_%CE%A3%CF%80%CE%AC%CF%84%CE%B1%CF%82
Τομ Πάλμερ
Ο Πάλμερ κατέχει πτυχίο στις φιλελεύθερες κοινωνικές και ανθρωπιστικές επιστήμες από το St. John 's College, μεταπτυχιακό τίτλο στη φιλοσοφία από το Καθολικό Πανεπιστήμιο της Αμερικής και διδακτορικό δίπλωμα στις πολιτικές επιστήμες από το Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, όπου ήταν συνεργάτης του Ινστιτούτου Χ. Μπ. Έρχαρτ στο Κολέγιο Χέρτφορτ. Ο Πάλμερ έχει υπάρξει δραστήριος στην προώθηση των ελευθεριακών και κλασικών φιλελεύθερων ιδεών και πολιτικών από τις αρχές της δεκαετίας του 1970. Έχει εκδώσει αρκετές δημοσιεύσεις, συμπεριλαμβανομένων των: Δολάρια & Γνώση (Dollars & Sense, η εφημερίδα της Εθνικής Ένωσης Φορολογούμενων), Ενημέρωση (Update), καθώς και την Επιθεώρηση Ανθρωπιστικών Μελετών (Humane Studies Review), και έχει δημοσιεύσει άρθρα σε εφημερίδες και περιοδικά όπως τους New York Times, την Washington Post, την Los Angeles Times, το Spectator του Λονδίνου, και τα National Review, Slate, Ethics, και Cato Journal. Διδάσκει πολιτική οικονομία και νομική και συνταγματική ιστορία στο Ινστιτούτο Ανθρωπιστικών Σπουδών του Ινστιτούτου Οικονομικών Μελετών της Ευρώπης. Συνεργάζεται επίσης με οργανώσεις όπως το Liberty Fund, καθώς και το Συμβούλιο Δημόσιας Πολιτικής, γράφει σε δική του ιστοσελίδα και στο Cato@ Liberty και είναι συνεργάτης του Ανεξάρτητου Ομοφυλοφιλικού Φόρουμ. Ο Πάλμερ είναι διευθυντής του Πανεπιστημίου Cato, ένα θερινό σεμινάριο που χρηματοδοτείται από το Ινστιτούτο Cato. Ο Πάλμερ είναι ανώτερος συνεργάτης του Ινστιτούτου Cato, όπου προηγουμένως είχε επίσης διατελέσει Αντιπρόεδρος Διεθνών Προγραμμάτων και διευθυντής του Κέντρου για την Προώθηση των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Παραμένει διευθυντής του Πανεπιστημίου Cato. Την 1η Ιανουαρίου 2009, τα προγράμματα του Κέντρου μεταφέρθηκαν στο Ίδρυμα Οικονομικών Ερευνών και μετονομάστηκαν σε Παγκόσμια Πρωτοβουλία Άτλας για το Ελεύθερο Εμπόριο, την Ειρήνη και την Ευημερία. Ο Πάλμερ είναι Εκτελεστικός Αντιπρόεδρος του Δικτύου Άτλας και Γενικός Διευθυντής της Παγκόσμιας Πρωτοβουλίας, η οποία έκτοτε έχει επεκτείνει τα προγράμματα της. Το Ίδρυμα Οικονομικών Ερευνών Άτλας ιδρύθηκε από τον Άντονι Φίσερ, και αποτελεί την κινητήριο δύναμη πίσω από το κλασικό φιλελεύθερο Ινστιτούτο Οικονομικών Υποθέσεων της Βρετανίας. Πριν την ένταξή του στο Ινστιτούτο Cato, είχε διατελέσει αντιπρόεδρος του Ινστιτούτου Ανθρωπιστικών Σπουδών του Πανεπιστημίου George Mason. Στα τέλη του ’80 και στις αρχές του ’90 συνεργάσθηκε με το Ινστιτούτο Ανθρωπιστικών Σπουδών και άλλες οργανώσεις για τη διάδοση των κλασικών φιλελεύθερων ιδεών στην Ανατολική Ευρώπη. Ταξίδεψε σε διάφορα μέρη της οργανώνοντας σεμινάρια και εισάγοντας λαθραία βιβλία, χρήματα, φωτοαντιγραφικά μηχανήματα και μηχανήματα φαξ, χρησιμοποιώντας ως βάση ένα γραφείο στη Βιέννη της Αυστρίας. Φρόντισε να μεταφραστούν και να εκδοθούν σε διάφορες κεντροευρωπαϊκές και ανατολικοευρωπαϊκές γλώσσες οικονομικά και νομικά διδακτικά βοηθήματα, καθώς και τα θεμελιώδη έργα των Μίζες, Χάγιεκ, Φρίντμαν και άλλων στοχαστών της φιλελεύθερης παράδοσης. Εξακολουθεί να δραστηριοποιείται στην περιοχή ως ομιλητής σε διάφορα συνέδρια και σεμινάρια όπως τα Σεμινάρια Ελευθερίας στη Σλοβενία. Ο Πάλμερ προσπαθεί αυτόν τον καιρό να επαναλάβει στη Μέση Ανατολή κάποια από τη δουλειά που έκανε στην Ανατολική Ευρώπη. Έχει παραγγείλει τη μετάφραση σε γλώσσες της Μέσης Ανατολής (Αραβικά, Κουρδικά, Περσικά, Αζέρικα) και τη δημοσίευση έργων του Φρεντερίκ Μπαστιά, του Φρίντριχ Χάγιεκ, του Τζέιμς Μάντισον και άλλων φιλελεύθερων επιρροών και έχει δημοσιεύσει δοκίμια σε γλώσσες της Μέσης Ανατολής για ζητήματα όπως «Οι Προκλήσεις του Εκδημοκρατισμού» και «Θρησκεία και Νόμος». Τον Απρίλιο του 2005 ο Πάλμερ απευθύνθηκε στα μέλη του ιρακινού Κοινοβουλίου κατά τη διάρκεια της κοινοβουλευτικής συνέλευσης για τη συνταγματική διαμόρφωση και έχει γράψει για το Ιράκ. Επίσης, έχει προωθήσει τη δημιουργία μιας φιλελεύθερης ιστοσελίδας, lampofliberty.org, η οποία διαβάζεται στα Αραβικά, τα Αζέρικα, τα Κουρδικά και τα Περσικά – και έχει ξεκινήσει μια επιχείρηση εκδόσεων στα Αραβικά. Συνεχίζει να δίνει διαλέξεις στη Μέση Ανατολή και συνεργάζεται στενά με Άραβες και Πέρσες μπλόγκερς. Έχει ασχοληθεί ενεργά με την προσπάθεια προώθησης των δικαιωμάτων για την ελευθερία του λόγου στη Μέση Ανατολή, κυρίως με την προσπάθεια για την απελευθέρωση του Αμπντελκαρίμ Ναμπίλ Σολιμάν, μέσω αρθρογραφίας στην Ουάσινγκτον Ποστ, την Νταίηλυ Σταρ του Λιβάνου και άλλων δραστηριοτήτων. Ο Πάλμερ αντιτάχθηκε στην εισβολή στο Ιράκ πριν αυτή συμβεί και της άσκησε κριτική όταν αυτή ξεκίνησε. Ο Πάλμερ έχει δημοσιεύσει δοκίμια πάνω στη φιλοσοφία των ατομικών δικαιωμάτων π.χ. ένα δοκίμιο από το Individual Rights Reconsidered, που επιμελήθηκε ο Τιμπόρ Ματσάν (Στάνφορντ 2001, Ίδρυμα Τύπου Χούβερ), μια ουσιαστική απάντηση στην επίθεση του Τ.Α. Κοέν στα δικαιώματα ιδιοκτησίας, αρκετές απαντήσεις στις θεωρίες των Κ. Σανστάιν και Σ. Χoλμς, καθώς και δοκίμια πάνω στην πολυπολιτισμική πολιτική, την παγκοσμιοποίηση, την προσωπική και πολιτιστική ταυτότητα, και την φιλελεύθερη πολιτική φιλοσοφία. Ο Πάλμερ επίσης δημοσίευσε μία εκτενή βιβλιογραφία πάνω στον φιλελευθερισμό στο The Libertarian Reader σε επιμέλεια του Ν. Μποαζ. Έχει δημοσιεύσει άρθρα νομικής φύσης για την πνευματική ιδιοκτησία, τα οποία έχουν συγκεντρώσει αρκετή προσοχή στην τεχνολογική και νομική κοινότητα λόγω της κριτικής στάσης του απέναντι στα διπλώματα ευρεσιτεχνίας και τα πνευματικά δικαιώματα αλλά και λόγω των συμβατικών και τεχνολογικών λύσεων που προτείνει, για τα προβλήματα στα οποία συνήθως απαντούν τα δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας. Ο Πάλμερ επίσης σήμερα δημοσιεύει σε ένα δημοφιλές ιστολόγιο, το Tom G. Palmer's Blog. Το 2009 πολλά από τα δοκίμια του εκδόθηκαν ως «Πραγματώνοντας την Ελευθερία: Φιλελεύθερη Θεωρία, Ιστορία και Πρακτική». Αργότερα μια δεύτερη εμπλουτισμένη έκδοση του βιβλίου κυκλοφόρησε επίσης. Εργάστηκε ως επιμελητής στο «Ηθική του Καπιταλισμού: Αυτά που δεν θα σας πουν οι καθηγητές σας» (Morality of Capitalism: What Your Professors Won't Tell You) το οποίο κυκλοφόρησε το 2011 και περιείχε έργα από τους Νομπελίστες Μ.Βάργκας Λόσα και Β.Λ. Σμίθ, τον ιδρυτή και διευθύνοντα σύμβουλο της Whole Foods Market Τ. ΜακΚέη καθώς και από άλλους μελετητές απ` όλο τον κόσμο. Το «Μετά το Κράτος Πρόνοιας:Οι πολιτικοί σας κλέψαν το μέλλον, μπορείτε να το πάρετε πίσω» (After the Welfare State: Politicians Stole Your Future, You Can Get It Back) εκδόθηκε το 2012 και 150 χιλιάδες αντίτυπά του μοιράστηκαν δωρεάν σε φοιτητικές οργανώσεις από τους Φοιτητές για την Ελευθερία. Ήταν ακόμη ένα από τα βιβλία που επιμελήθηκε και στα οποία συνείσφερε κείμενα. Άλλα είναι το «Γιατί Ελευθερία: Η Ζωή σου, Η επιλογές σου, Το μέλλον σου» (Why Liberty: Your Life, Your Choices, Your Future, 2013) και το «Ειρήνη Αγάπη κι Ελευθερία» (Peace, Love & Liberty, 2014) το οποίο έχει κείμενα των Ρ.Μπάλκο, Σ. Πίνκερ, Τ.Μίρον κ.α. Στις πολιτικές δραστηριότητες του Πάλμερ περιλαμβάνεται η συμμετοχή του ως ιδρυτικού μέλους της Επιτροπής κατά της Στρατιωτικής Θητείας, στην οποία υπηρέτησε ως εθνικός γραμματέας (1979–81), η προεδρία της Εταιρείας Πολιτικών Ελευθεριών της Οξφόρδης (Oxford Civil Liberties Society, 1993–94), καθώς και η συμμετοχή του ως μάνατζερ και διευθυντής επικοινωνίας διαφόρων πολιτικών εκστρατειών. Ήταν ενάγων στην υπόθεση «Parker εναντίον της Πολιτείας της Columbia», μιας επιτυχημένης αγωγής που εκδικάστηκε στην Ουάσινγκτον για να διασφαλισθεί το δικαίωμα της οπλοκατοχής στην κατοικία, βασισμένη στην Δεύτερη Τροπολογία του Συντάγματος των Η.Π.Α.. Η υπόθεση αυτή είχε ιδιαίτερο προσωπικό ενδιαφέρον για τον ίδιο, αφού η οπλοκατοχή του επέτρεψε να επιζήσει από απόπειρα επίθεσης εις βάρος του. Ο Πάλμερ θεωρεί ότι οι επιτιθέμενοι είχαν ομοφοβικά κίνητρα, αφού ο ίδιος δεν κρύβει την ομοφυλοφιλία του. Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Tom G. Palmer στο Wikimedia Commons
Ο Τομ Γκόρντον Πάλμερ (Tom Gordon Palmer, γενν. το 1956 στο Μπίτμπουργκ - Μετς, (Bitburg-Mötsch) -τότε Δυτική Γερμανία) είναι ανώτερος συνεργάτης του Ινστιτούτου Cato, διευθυντής του εκπαιδευτικού παραρτήματος του Ινστιτούτου, του Πανεπιστημίου Cato, Αντιπρόεδρος Διεθνών Προγραμμάτων στο Ίδρυμα Άτλας και Εκτελεστικός Αντιπρόεδρος του Δικτύου Άτλας.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%BF%CE%BC_%CE%A0%CE%AC%CE%BB%CE%BC%CE%B5%CF%81
Πάπες στην Αβινιόν
Από τους πάπες που διέμεναν στην Αβινιόν, η μεταγενέστερη καθολική ιστοριογραφία θεωρεί νόμιμους τούς: Επτά Πάπες, όλοι Γάλλοι, ανήκουν στην περίοδο αυτή: Πάπας Κλήμης Ε΄: 1305-1314 (η κουρία μεταφέρθηκε στην Αβινιόν στις 9 Μαρτίου 1309) Πάπας Ιωάννης ΚΒ΄: 1316-1334 Πάπας Βενέδικτος ΙΒ΄: 1334-1342 Πάπας Κλήμης ΣΤ΄: 1342-1352 Πάπας Ιννοκέντιος ΣΤ΄: 1352-1362 Πάπας Ουρβανός Ε΄: 1362-1370 (στη Ρώμη 1367–1370. επέστρεψε στην Αβινιόν το 1370) Πάπας Γρηγόριος ΙΑ΄: 1370-1378 (έφυγε από την Αβινιόν για να επιστρέψει στη Ρώμη στις 13 Σεπτεμβρίου 1376)Οι δύο αντίπαπες με έδρα την Αβινιόν ήταν: Κλήμης Ζ΄: 1378–1394 Βενέδικτος ΙΓ΄: 1394–1423 (διώχθηκε από την Αβινιόν το 1403)Τον Βενέδικτο ΙΓ΄ διαδέχθηκαν τρεις αντίπαπες, που είχαν ελάχιστο ή καθόλου κοινό υπερ τους και δεν κατοικούσαν στην Αβινιόν: Κλήμης Η΄: 1423–1429 (αναγνωρίστηκε από το Στέμμα της Αραγωνίας και παραιτήθηκε) Βενέδικτος ΙΔ΄ (Μπερνάρ Γκαρνιέρ): 1424–1429 ή 1430 Βενέδικτος ΙΔ΄ (Ζαν Καριέρ): 1430;–1437Η περίοδος από το 1378 έως το 1417, όταν υπήρχαν αντίπαλοι διεκδικητές του τίτλου του πάπα, αναφέρεται ως «Δυτικό Σχίσμα» ή «η μεγάλη διαμάχη των αντιπαπών» από ορισμένους Καθολικούς μελετητές και «το δεύτερο μεγάλο σχίσμα» από πολλούς κοσμικούς και προτεστάντες ιστορικούς. Τα κόμματα εντός της Καθολικής Εκκλησίας διχάστηκαν ως προς την πίστη τους μεταξύ των διαφόρων διεκδικητών του αξιώματος του πάπα. Το Συμβούλιο της Κωνσταντίας έλυσε τελικά τη διαμάχη το 1417 όταν η εκλογή του Πάπα Μαρτίνου Ε' έγινε αποδεκτή από όλους. Η Αβινιόν και ο μικρός θύλακας στα ανατολικά (Comtat Venaissin) παρέμειναν τμήμα των Παπικών Κρατών μέχρι το 1791, όταν, υπό την πίεση των Γάλλων Επαναστατών, απορροφήθηκαν από το βραχύβιο επαναστατικό Βασίλειο της Γαλλίας (1791-92), που με τη σειρά του αντικαταστάθηκε με τηn Πρώτη Γαλλική Δημοκρατία το επόμενο έτος. Ο παπισμός στον Ύστερο Μεσαίωνα έπαιξε σημαντικό κοσμικό ρόλο εκτός από τον πνευματικό της. Η σύγκρουση του Πάπα με τον Αυτοκράτορα της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας ήταν ουσιαστικά μια διαμάχη για το ποιος από αυτούς ήταν ο ηγέτης του Χριστιανικού κόσμου στα κοσμικά ζητήματα. Στις αρχές του 14ου αιώνα ο παπισμός βρισκόταν προ πολλού την ακμή της κοσμικής εξουσίας του – η σημασία του είχε κορυφωθεί τον 12ο και τον 13ο αιώνα. Η επιτυχία των πρώτων Σταυροφοριών πρόσθεσε πολύ στο κύρος των Παπών ως κοσμικών ηγετών του Χριστιανικού κόσμου, με μονάρχες όπως εκείνοι της Αγγλίας, της Γαλλίας, ακόμη και της της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, να ενεργούν απλώς ως στρατάρχες των παπών και να ηγούνται των στρατευμάτων τους. Εξαίρεση ήταν ο Φρειδερίκος Β' της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, που αφορίστηκε δύο φορές από τον Πάπα κατά τη διάρκεια μιας Σταυροφορίας. Ο Φρειδερίκος Β' αγνόησε τον αφορισμό και είχε σχετική επιτυχία στους Αγίους Τόπους. Ο βασιλιάς Φίλιππος Δ΄ της Γαλλίας θέλησε να χρησιμοποιήσει τα οικονομικά της Εκκλησίας για να χρηματοδοτήσει τον πόλεμό του με τους Άγγλους και ο Πάπας Βονιφάτιος Η΄ διαμαρτυρήθηκε, οδηγώντας σε μια βεντέτα.Αυτή η κατάσταση κορυφώθηκε με την ανεξέλεγκτη διακήρυξη της παπικής υπεροχής, Unam sanctam, τον Νοέμβριο του 1302. Με εκείνη την παπική βούλα ο Πάπας Βονιφάτιος Η΄ όριζε ότι «είναι απαραίτητο για τη σωτηρία του κάθε ανθρώπινο πλάσμα να υποτάσσεται στον Ρωμαίο ποντίφικα». Αυτό απευθυνόταν κυρίως στον βασιλιά Φίλιππο Δ' της Γαλλίας, που απάντησε λέγοντας: "Η σεβασμιότητά σας μπορεί να γνωρίζει ότι δεν είμαστε υποτελείς κανενός σε κοσμικά θέματα." Το 1303 ο Πάπας Βονιφάτιος Η' επανήλθε με μια βούλα που απειλούσε με αφορισμό τον βασιλιά της Γαλλίας και με απαγόρευση σε όλη τη Γαλλία. Πριν οριστικοποιηθεί Ιταλοί σύμμαχοι του βασιλιά της Γαλλίας εισέβαλαν στην παπική κατοικία και χτύπησαν τον Πάπα Βονιφάτιο Η', που λίγο αργότερα πέθανε. Διάδοχός του εξελέγη ο Νικόλα Μποκασίνι και πήρε το όνομα Πάπας Βενέδικτος ΙΔ'. Συγχώρησε τον βασιλιά Φίλιππο Δ' και τους υπηκόους του για τις ενέργειές τους εναντίον του Πάπα Βονιφάτιου Η'. αν και αυτοί που του επιτέθηκαν αφορίστηκαν και διατάχθηκαν να παρουσιαστούν ενώπιον ενός παπικού δικαστηρίου. Ωστόσο ο Βενέδικτος ΙΔ' πέθανε οκτώ μήνες μετά την εκλογή του στο παπικό αξίωμα. Έπειτα από έντεκα μήνες εξελέγη πάπας ο Μπερτράν ντε Γκοτ, Γάλλος και προσωπικός φίλος του βασιλιά Φιλίππου Δ',που πήρε το όνομα Πάπας Κλήμης Ε΄. Ξεκινώντας με τον Κλήμη Ε', που εξελέγη το 1305, όλοι οι πάπες κατά τη διάρκεια του παπισμού της Αβινιόν ήταν Γάλλοι. Ωστόσο αυτό κάνει τη γαλλική επιρροή να φαίνεται μεγαλύτερη από ό,τι ήταν. Η Νότια Γαλλία (Οξιτανία) εκείνη την εποχή είχε μια κουλτούρα αρκετά ανεξάρτητη από εκείνη της Βόρειας Γαλλίας, όπου βρίσκονταν οι περισσότεροι σύμβουλοι του βασιλιά της Γαλλίας. Το Βασίλειο της Αρλ δεν αποτελούσε ακόμη τμήμα της Γαλλίας εκείνη την εποχή, ανήκοντας τυπικά στην Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Η λογοτεχνία των τροβαδούρων του Λανγκντόκ είναι μοναδική και έντονα διακριτή από αυτή των βασιλικών κύκλων του βορρά. Ακόμη και όσον αφορά τη θρησκεία ο Νότος παρήγαγε τη δική του εκδοχή Χριστιανισμού, τον Καθαρισμό, που τελικά κηρύχθηκε αιρετικός. Το κίνημα τροφοδοτήθηκε σε μεγάλο βαθμό από την έντονη αίσθηση της ανεξαρτησίας του Νότου, παρόλο που η περιοχή είχε αποδυναμωθεί σοβαρά κατά τη διάρκεια της Σταυροφορίας των Αλβιγηνών πριν από εκατό χρόνια. Μέχρι την εποχή του Παπισμού της Αβινιόν η εξουσία του Γάλλου Βασιλιά στην περιοχή αυτή ήταν αδιαμφισβήτητη, αν και δεν ήταν ακόμη νομικά δεσμευτική. Ισχυρότερο αντίκτυπο είχε η μετακίνηση της Ρωμαϊκής Κουρίας από τη Ρώμη στο Πουατιέ της Γαλλίας το 1305 και στη συνέχεια στην Αβινιόν το 1309. Μετά το αδιέξοδο κατά το προηγούμενο κονκλάβιο και για να ξεφύγει από τις εσωτερικές διαμάχες των ισχυρών ρωμαϊκών οικογενειών που είχαν δημιουργήσει παλαιότεροι πάπες, όπως οι οικογένειες Κολόνα και Ορσίνι, η Καθολική Εκκλησία αναζήτησε ένα πιο ασφαλές μέρος και το βρήκε στην Αβινιόν, που περιβαλλόταν από τα εδάφη του παπικού φέουδου του Κομτά Βενεσέν, που τυπικά ανήκε στην Αρλ, αλλά στην πραγματικότητα ήταν υπό την επιρροή του Γάλλου βασιλιά. Κατά την παραμονή του στην Αβινιόν ο παπισμός υιοθέτησε πολλά χαρακτηριστικά της βασιλικής αυλής: ο τρόπος ζωής των καρδιναλίων του θύμιζε περισσότερο πρίγκιπες παρά κληρικούς. Όλο και περισσότεροι Γάλλοι καρδινάλιοι, συχνά συγγενείς του κυβερνώντος Πάπα, έπαιρναν θέσεις-κλειδιά και η εγγύτητα των γαλλικών στρατευμάτων ήταν μια συνεχής υπενθύμιση του πού βρισκόταν η κοσμική εξουσία, με τη μνήμη του Πάπα Βονιφάτιου Η' ακόμα νωπή. Ο κοσμικός ρόλος της Καθολικής Εκκλησίας αύξησε την πίεση στην παπική αυλή να μιμηθεί τις κυβερνητικές πρακτικές και διαδικασίες των κοσμικών αυλών. Η Καθολική Εκκλησία αναδιοργάνωσε επιτυχώς και έκανε συγκεντρωτική τη διοίκησή της υπό τον Κλήμη Ε' και τον Ιωάννη ΚΒ΄. Ο παπισμός έλεγχε πλέον άμεσα τους διορισμούς των εφημερίων εγκαταλείποντας τη συνήθη παραδοσιακά εκλογική διαδικασία για αυτούς με σημαντικό εισόδημα. Πολλές άλλες μορφές εσόδων έφεραν πλούτη στην Αγία Έδρα και στους καρδιναλίους της: η δεκάτη, φόρος δέκα τοις εκατό στην εκκλησιαστική περιουσία, οι ετήσιες, το εισόδημα του πρώτου έτους για την πλήρωση μιας θέσης όπως μια επισκοπή, ειδικοί φόροι για σταυροφορίες που δεν έγιναν ποτέ και πολλές μορφές απαλλαγής για τον διορισμό εφημερίων χωρίς βασικά προσόντα, όπως η παιδεία για τους νεοδιορισμένους ιερείς, μέχρι το αίτημα ενός προσηλυτισμένου Εβραίου να επισκεφτεί τους μη προσηλυτισμένους γονείς του. Πάπες όπως ο Ιωάννης ΚΒ΄, ο Βενέδικτος ΙΒ΄ και ο Κλήμης ΣΤ΄ φέρεται να ξόδεψαν περιουσίες σε ακριβές ντουλάπες και ασημένια και χρυσά πιάτα που χρησιμοποιήθηκαν σε συμπόσια. Συνολικά η δημόσια ζωή των ηγετικών μελών της εκκλησίας άρχισε να μοιάζει με τη ζωή των πριγκίπων και όχι των μελών του κλήρου. Αυτή η λαμπρότητα και η διαφθορά στην κεφαλή της Εκκλησίας βρήκε τον δρόμο της προς τις κατώτερες τάξεις: όταν ένας επίσκοπος έπρεπε να πληρώσει ως και ενός έτους εισόδημα για να κερδίσει τη θέση, αναζητούσε τρόπους να συγκεντρώσει αυτά τα χρήματα από το νέο του αξίωμα. Αυτό έφτασε στα άκρα από τους συγχωρητές που πουλούσαν άφεση για κάθε είδους αμαρτίες. Ενώ οι συγχωρητές μισούνταν αλλά θεωρούνταν ευρέως ως βοηθητικοί για τη λύτρωση της ψυχής κάποιου, οι μοναχοί, που συνήθως θεωρείτο ότι δεν ακολουθούσαν τις ηθικές εντολές της Εκκλησίας αγνοώντας τους όρκους αγνότητας και φτώχειας τους, περιφρονούνταν. Αυτό το συναίσθημα ενίσχυε τα κινήματα που ζητούσαν επιστροφή στην απόλυτη φτώχεια, εγκατάλειψη όλων των προσωπικών και εκκλησιαστικών περιουσιών και κήρυγμα όπως ο Κύριος και οι μαθητές του. Για την Καθολική Εκκλησία, ένα θεσμό ενσωματωμένο στην κοσμική δομή και την εστίασή της στην ιδιοκτησία, αυτή ήταν μια επικίνδυνη εξέλιξη και ξεκινώντας από τις αρχές του 14ου αιώνα, τα περισσότερα από αυτά τα κινήματα κηρύχθηκαν αιρετικά. Αυτά περιελάμβαναν τα κινήματα των Φρατιτσέλι και των Βαλδένσιων στην Ιταλία και των Χουσιτών στη Βοημία (εμπνευσμένων από τον Τζον Ουίκλφ της Αγγλίας). Επιπλέον η επίδειξη πλούτου από τις ανώτερες τάξεις της εκκλησίας, που ερχόταν σε αντίθεση με την κοινή προσδοκία της φτώχειας και της αυστηρής τήρησης των αρχών, χρησιμοποιήθηκε από τους εχθρούς του παπισμού για να εγείρουν κατηγορίες εναντίον των παπών. Ο βασιλιάς Φίλιππος της Γαλλίας χρησιμοποίησε αυτή την τακτική, όπως και ο Λουδοβίκος Δ' της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Στη σύγκρουσή του με τον τελευταίο ο Πάπας Ιωάννης ΚΒ΄ αφόρισε δύο κορυφαίους φιλοσόφους, τον Μαρσίλιο της Πάδοβας και τον Γουλιέλμο του Όκαμ, που ήταν σφοδροί επικριτές του παπισμού και είχαν βρει καταφύγιο στον Λουδοβίκο Δ' στο Μόναχο. Η απάντηση του Γουλιέλμου ήταν να κατηγορήσει τον πάπα για εβδομήντα λάθη και επτά αιρέσεις. Οι διαδικασίες κατά των Ναϊτών Ιπποτών στη Σύνοδο της Βιέννης είναι αντιπροσωπευτικές της εποχής, αντανακλώντας τις διάφορες δυνάμεις και τις σχέσεις τους. Το 1314 συγκλήθηκε στη Βιέννη το κονκλάβιο για να εκδώσει απόφαση σχετικά με τους Ναΐτες. Η σύνοδος, γενικά μη πεπεισμένη για την ενοχή του τάγματος στο σύνολό του, ήταν απίθανο να καταδικάσει ολόκληρη το τάγμα με βάση τα ανεπαρκή στοιχεία που παρουσιάστηκαν. Ασκώντας τεράστια πίεση για να κερδίσει μέρος των σημαντικών κεφαλαίων του Τάγματος, ο Βασιλιάς κατάφερε να πάρει την απόφαση που ήθελε και ο Πάπας Κλήμης Ε' εξέδωσε διάταγμα για την κατάργηση του τάγματος. Στον καθεδρικό ναό του Αγίου Μαυρικίου στη Βιέννη ο βασιλιάς της Γαλλίας και ο γιος του, Βασιλιάς της Ναβάρρας, κάθονταν δίπλα του όταν ανακοίνωσε το διάταγμα. Επί ποινή αφορισμού κανείς δεν επιτρεπόταν να μιλήσει σε εκείνη την ανακοίνωση παρά μόνο αν το ζητούσε ο Πάπας. Οι Ναΐτες που εμφανίστηκαν στη Βιέννη για να υπερασπιστούν το τάγμα τους δεν είχαν την άδεια να παρουσιάσουν την υπόθεσή τους - οι καρδινάλιοι του κονκλάβιου αποφάσισαν αρχικά ότι έπρεπε να τους επιτραπεί να υπερασπιστούν εαυτούς, αλλά η άφιξη του βασιλιά της Γαλλίας στη Βιέννη άσκησε πίεση στο κονκλάβιο και η απόφαση αυτή ανακλήθηκε. Μετά τη σύλληψη του Επισκόπου της Παμιέρ από τον Φίλιππο Δ΄ της Γαλλίας το 1301 ο Πάπας Βονιφάτιος Η΄ εξέδωσε τη βούλα Salvator Mundi, ανακαλώντας όλα τα προνόμια που είχαν παραχωρηθεί στον Γάλλο βασιλιά από προηγούμενους πάπες και λίγες εβδομάδες αργότερα την Ausculta fili με κατηγορίες εναντίον του, καλώντας τον ενώπιον μιας συνόδου στη Ρώμη. Σε μια αλαζονική διακήρυξη της παπικής κυριαρχίας ο Βονιφάτιος δήλωσε ότι «ο Θεός μας έβαλε πάνω από τους Βασιλείς και τα Βασίλεια». Σε απάντηση ο Φίλιππος έγραψε: «Η σεβασμιότητά σας μπορεί να γνωρίζει, ότι δεν είμαστε υποτελείς κανενός στα κοσμικά ζητήματα» και συγκάλεσε τις Γενικές Τάξεις, ένα συμβούλιο των αρχόντων της Γαλλίας, που είχε υποστηρίξει τη θέση του. Ο βασιλιάς της Γαλλίας απήγγειλε κατηγορίες εναντίον του πάπα για σοδομισμό, σιμωνία, μαγεία και αίρεση και τον κλήτευσε ενώπιον του συμβουλίου. Η απάντηση του Πάπα ήταν η ισχυρότερη μέχρι τότε επιβεβαίωση της παπικής κυριαρχίας. Στο Unam sanctam (18 Νοεμβρίου 1302) διακήρυξε ότι «είναι απαραίτητο για τη σωτηρία του κάθε ανθρώπινο πλάσμα να υποτάσσεται στον Ρωμαίο ποντίφικα». Ετοίμαζε μια βούλα που θα αφόριζε τον βασιλιά της Γαλλίας και θα έθετε σε απαγόρευση τη Γαλλία, όταν τον Σεπτέμβριο του 1303 ο Γκιγιόμ ντε Νογκαρέ, ο ισχυρότερος επικριτής του παπισμού στους γαλλικούς εσωτερικούς κύκλους, οδήγησε μια αντιπροσωπεία στη Ρώμη, με εσκεμμένα χαλαρές εντολές από τον βασιλιά να φέρει τον πάπα, αν χρειαστεί με τη βία, ενώπιον του συμβουλίου για να αποφανθεί για τις κατηγορίες που του απαγγέλθηκαν. Ο Νογκαρέ συνεργάστηκε με τους καρδινάλιους της οικογένειας Κολόνα, μακροχρόνιους αντιπάλους του πάπα, εναντίον των οποίων ο πάπας παλαιότερα είχε κηρύξει ακόμη και μια σταυροφορία. Το 1303 γαλλικά και ιταλικά στρατεύματα επιτέθηκαν στον πάπα στο Aνάνι, την πατρίδα του, και τον συνέλαβαν, αλλά τρεις μέρες αργότερα αφέθηκε ελεύθερος από τους κατοίκους του Aνάνι. Ωστόσο ο Βονιφάτιος Η΄, τότε 68 ετών, ήταν βαθιά συντετριμμένος από αυτή την επίθεση στο πρόσωπό του και πέθανε λίγες εβδομάδες αργότερα. Aντιδρώντας στην αδιαλλαξία των Παπών όπως ο Βονιφάτιος Η', οι Γάλλοι αύξησαν την επιρροή τους επί του παπισμού, περιορίζοντας τελικά τους Πάπες σε μαριονέτες και γεμίζοντας την Παπική αυλή με Γάλλους κληρικούς..Ο θάνατος του Πάπα Βονιφάτιου Η' στέρησε από τον παπισμό τον ικανότερο πολιτικό του που μπορούσε να αντισταθεί στην κοσμική εξουσία του βασιλιά της Γαλλίας. Μετά τη συμφιλιωτική θητεία του Πάπας Βενέδικτου ΙΑ΄ (1303–04), ο Πάπας Κλήμης Ε΄ (1305–1314) έγινε ο επόμενος ποντίφικας. Είχε γεννηθεί στη Γασκώνη, στη νότια Γαλλία, αλλά δεν συνδεόταν άμεσα με τη γαλλική αυλή. Οφείλει την εκλογή του στους Γάλλους κληρικούς. Αποφάσισε να μη μετακομίσει στη Ρώμη και εγκατέστησε την αυλή του στην Αβινιόν. Σε αυτή την κατάσταση εξάρτησης από τους ισχυρούς γείτονες στη Γαλλία, τρεις αρχές χαρακτήριζαν την πολιτική του Κλήμη Ε΄: η καταστολή των αιρετικών κινημάτων (όπως οι Καθαροί στη νότια Γαλλία), η αναδιοργάνωση της εσωτερικής διοίκησης της εκκλησίας και η διατήρηση της αμόλυντης εικόνας της εκκλησίας ως του μοναδικού οργάνου του θελήματος του Θεού στη γη. Ο τελευταίος αμφισβητήθηκε άμεσα από τον Φίλιππο Δ' όταν απαίτησε τη μεταθανάτια δίκη του πρώην αντιπάλου του, του αείμνηστου Βονιφάτιου Η', για υποτιθέμενη αίρεση. Ο Φίλιππος άσκησε ισχυρή επιρροή στους καρδινάλιους του κονκλαβίου και η συμμόρφωση με το αίτημά του θα μπορούσε να σημαίνει σοβαρό πλήγμα στην εξουσία της εκκλησίας. Μεγάλο μέρος της πολιτικής του Κλήμη σχεδιάστηκε για να αποφύγει ένα τέτοιο χτύπημα, που τελικά έκανε (πείθοντας τον Φίλιππο να στείλει τη δίκη στη Σύνοδο της Βιέννης, όπου και έληξε). Ωστόσο το τίμημα ήταν παραχωρήσεις σε διάφορα μέτωπα: παρά τις έντονες προσωπικές αμφιβολίες του ο Κλήμης υποστήριξε τις διαδικασίες του Φίλιππου εναντίον των Ναϊτών και ο ίδιος αποφάσισε να καταργήσει το τάγμα. Ένα σημαντικό ζήτημα κατά τη θητεία του Πάπα Ιωάννη ΚΒ΄ (γεννημένου ως Ζακ Ντυέζ στο Καόρ, και προηγουμένως αρχιεπίσκοπου στην Αβινιόν) ήταν η σύγκρουσή του με τον Λουδοβίκο Δ' της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, που αρνήθηκε την αποκλειστική εξουσία του Πάπα να στέψει τον Αυτοκράτορα. Ο Λουδοβίκος ακολούθησε το παράδειγμα του Φιλίππου Δ' και κάλεσε τους ευγενείς της Γερμανίας να υποστηρίξουν τη θέση του. Ο Μαρσίλιος της Πάδοβας υποστήριξε την κοσμική υπεροχή στο έδαφος της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Αυτή η σύγκρουση με τον Αυτοκράτορα, που συχνά κατέληγε σε δαπανηρούς πολέμους, οδήγησε τον παπισμό ακόμη περισσότερο στην αγκαλιά του Γάλλου βασιλιά. Ο Πάπας Βενέδικτος ΙΒ΄ (1334–1342), γεννημένος ως Ζακ Φουρνιέ στο Παμιέρs, ήταν ενεργός στο παρελθόν στην Ιερά Εξέταση ενάντια στο κίνημα των Καθαρών. Σε αντίθεση με τη μάλλον αιματηρή εικόνα της Ιεράς Εξέτασης γενικά, αναφέρθηκε ότι ήταν πολύ προσεκτικός με τις ψυχές των εξεταζόμενων, αφιερώνοντας πολύ χρόνο στη διαδικασία. Το ενδιαφέρον του να ειρηνεύσει τη νότια Γαλλία ήταν επίσης το κίνητρο για τη μεσολάβηση μεταξύ του Βασιλιά της Γαλλίας και του Βασιλιά της Αγγλίας, πριν από το ξέσπασμα του Εκατονταετούς Πολέμου. Επί Πάπα Κλήμη ΣΤ' (1342-1352) τα γαλλικά συμφέροντα άρχισαν να κυριαρχούν στον παπισμό. Ο Κλήμης ΣΤ' ήταν στο παρελθόν Αρχιεπίσκοπος της Ρουέν και σύμβουλος του Φιλίππου Δ', επομένως οι δεσμοί του με τη γαλλική αυλή ήταν πολύ ισχυρότεροι από εκείνους των προκατόχων του. Κάποια στιγμή χρηματοδότησε ακόμη και πολεμικές προσπάθειες της Γαλλίας από την τσέπη του. Σύμφωνα με πληροφορίες αγαπούσε τα πολυτελή ρούχα και υπό την κυριαρχία του ο πολυδάπανος τρόπος ζωής στην Αβινιόν έφτασε σε νέα ύψη. Ο Κλήμης ΣΤ' ήταν επίσης Πάπας κατά τη διάρκεια της Μαύρης πανώλης, της επιδημίας που σάρωσε την Ευρώπη μεταξύ 1347 και 1350 και πιστεύεται ότι σκότωσε περίπου το ένα τρίτο του πληθυσμού της. Επίσης το 1348 αγόρασε την πόλη της Αβινιόν από τους Ανδεγαυούς. Ο Πάπας Ιννοκέντιος ΣΤ΄ (1352–1362), γεννημένος ως Eτιέν Ωμπέρ, ήταν λιγότερο φανατικός από τον Κλήμη ΣΤ'. Ήταν πρόθυμος να εδραιώσει την ειρήνη μεταξύ Γαλλίας και Αγγλίας, έχοντας εργαστεί για αυτό τον σκοπό σε παπικές αντιπροσωπείες το 1345 και το 1348. Η λιτή εμφάνιση και οι αυστηροί του τρόποι προκάλεσαν μεγαλύτερο σεβασμό στα μάτια των ευγενών και των δύο πλευρών. Ήταν όμως αναποφάσιστος και εύθικτος, ήδη γέρος όταν εκλέχτηκε Πάπας. Υπό αυτές τις συνθήκες ο βασιλιάς της Γαλλίας κατάφερε να επηρεάσει τον παπισμό, αν και παπικοί λεγάτοι έπαιξαν καθοριστικό ρόλο σε διάφορες προσπάθειες να σταματήσει η σύγκρουση. Ιδιαίτερα το 1353 ο επίσκοπος του Πόρτο Γκυ ντε Μπουλόν προσπάθησε να οργανώσει μια διάσκεψη. Μετά τις αρχικές επιτυχημένες συνομιλίες η προσπάθεια απέτυχε, κυρίως λόγω της δυσπιστίας της αγγλικής πλευράς σχετικά με τους ισχυρούς δεσμούς του Γκυ με τη γαλλική. Σε μια επιστολή του ο ίδιος ο Ιννοκέντιος ΣΤ΄ έγραψε στον Δούκα του Λάνκαστερ: «Αν και γεννηθήκαμε στη Γαλλία και παρόλο που για αυτόν και άλλους λόγους περιβάλλουμε το βασίλειο της Γαλλίας με ιδιαίτερη στοργή, εντούτοις εργαζόμαστε για την ειρήνη, παραμερίσαμε τις προσωπικές μας προκαταλήψεις και προσπαθήσαμε να εξυπηρετήσουμε τα συμφέροντα όλων». Με τον Πάπα Ουρβανό Ε΄ (1362-1370) ο έλεγχος του παπισμού από τον Κάρολο Ε' της Γαλλίας έγινε πιο άμεσος. Ο ίδιος ο Ουρβανός Ε΄ περιγράφεται ως ο πιο αυστηρός από τους πάπες της Αβινιόν μετά τον Βενέδικτο ΙΒ΄ και πιθανώς ο πιο πνευματικός από όλους. Ωστόσο δεν ήταν στρατηγικός και έκανε ουσιαστικές παραχωρήσεις στο γαλλικό στέμμα, ειδικά στα οικονομικά, ένα κρίσιμο ζήτημα κατά τον πόλεμο με την Αγγλία. Το 1369 ο Πάπας Ουρβανός Ε' υποστήριξε τον γάμο του Φίλιππου του Τολμηρού του Δουκάτου της Βουργουνδίας με τη Μαργαρίτα Γ΄, κόμισσα της Φλάνδρας αντί να επιτρέψει κατ' εξαίρεση σε έναν από τους γιους του Εδουάρδου Γ' της Αγγλίας να την παντρευτεί. Αυτό έδειχνε ξεκάθαρα τον κομματισμό του παπισμού και αντίστοιχα μειώθηκε και ο σεβασμός για την εκκλησία. Η σημαντικότερη απόφαση του Πάπας Γρηγόριου ΙΑ΄ (1370–1378) ήταν η επιστροφή στη Ρώμη, που ξεκίνησε στις 13 Σεπτεμβρίου 1376 και έληξε με την άφιξή του στις 17 Ιανουαρίου 1377. Αν και ο Πάπας ήταν γεννημένος Γάλλος και ακόμα υπό την ισχυρή επιρροή του Γάλλου Βασιλιά, η αυξανόμενη σύγκρουση μεταξύ φατριών που ήταν φιλικές ή εχθρικές προς τον Πάπα αποτελούσε απειλή για τα παπικά εδάφη και την υπακοή της ίδιας της Ρώμης. Όταν ο παπισμός καθιέρωσε εμπάργκο κατά των εξαγωγών σιτηρών την εποχή μιας έλλειψης τροφίμων το 1374 και το 1375, η Φλωρεντία οργάνωσε μερικές πόλεις σε μια ένωση κατά του παπισμού: το Μιλάνο, την Μπολόνια, την Περούτζια, την Πίζα, τη Λούκκα και τη Γένοβα. Ο παπικός λεγάτος, Ροβέρτος της Γενεύης, συγγενής του Οίκου της Σαβοΐας, ακολούθησε μια ιδιαίτερα ανελέητη πολιτική εναντίον της ένωσης για να αποκαταστήσει τον έλεγχο αυτών των πόλεων. Έπεισε τον Πάπα Γρηγόριο να προσλάβει Βρετόνους μισθοφόρους. Για να καταπνίξει μια εξέγερση των κατοίκων της Τσεζένα προσέλαβε τον Τζον Χόυοκγουντ και έσφαξε την πλειονότητα των κατοίκων (αναφέρθηκαν 2.500 - 3.500νεκροί). Μετά από τέτοια γεγονότα η αντίθεση κατά του παπισμού ενισχύθηκε. Η Φλωρεντία ήρθε σε ανοιχτή σύγκρουση με τον Πάπα, μια σύγκρουση που ονομάστηκε «ο πόλεμος των οκτώ αγίων» σε σχέση με τους οκτώ Φλωρεντινούς συμβούλους που επιλέχθηκαν για να ενορχηστρώσουν τη σύγκρουση. Ολόκληρη η πόλη της Φλωρεντίας αφορίστηκε και ως απάντηση σταμάτησε η αποστολή των φόρων για τον κλήρο. Το εμπόριο παρεμποδίστηκε σοβαρά και οι δύο πλευρές έπρεπε να βρουν μια λύση. Για την απόφασή του να επιστρέψει στη Ρώμη ο Πάπας επηρεάστηκε επίσης υπό την επιρροή της Αικατερίνης της Σιένα, που αργότερα αγιοποιήθηκε, που κήρυττε την επιστροφή στη Ρώμη. Αυτή η απόφαση ήταν βραχύβια, ωστόσο, όταν, έχοντας επαναφέρει την παπική αυλή στη Ρώμη, ο Πάπας Γρηγόριος ΙΑ΄ πέθανε. Ένα κονκλάβιο συνήλθε και εξέλεξε έναν Ιταλό πάπα, τον Πάπας Ουρβανός ΣΤ΄. Ο Πάπας Ουρβανός απομάκρυνε τους Γάλλους καρδινάλιους, που διεξήγαγαν ένα δεύτερο κονκλάβιο εκλέγοντας έναν από τους δικούς τους, τον Ροβέρτο της Γενεύης, που πήρε το όνομα Κλήμης Ζ', για να διαδεχθεί τον Γρηγόριο ΙΑ', ξεκινώντας έτσι μια δεύτερη σειρά παπών της Αβινιόν. Ο Κλήμης Ζ' και οι διάδοχοί του δεν θεωρούνται νόμιμοι και αναφέρονται ως αντίπαπες από την Καθολική Εκκλησία. Αυτή η κατάσταση, γνωστή ως Δυτικό Σχίσμα, παρέμεινε από το 1378 έως ότου η Οικουμενική Σύνοδος της Κωνσταντίας (1414–1418) έλυσε το ζήτημα της παπικής διαδοχής και κήρυξε το γαλλικό κονκλάβιο του 1378 άκυρο. Ένας νέος Πάπας, ο Πάπας Μαρτίνος Ε΄, εξελέγη το 1417. Αλλοι διεκδικητές διάδοχοι από τη γραμμή των Παπών της Αβινιόν (αν και δεν κατοικούσαν στην Αβινιόν) συνέχισαν μέχρι το 1437. Η περίοδος έχει ονομαστεί «Βαβυλωνιακή αιχμαλωσία» των παπών. Το πότε και από πού προήλθε αυτός ο όρος είναι αβέβαιο, αν και μπορεί να προήλθε από τον Πετράρχη, που σε μια επιστολή σε ένα φίλο του (1340–1353) που έγραψε κατά την παραμονή του στην Αβινιόν, περιέγραψε την Αβινιόν εκείνης της εποχής ως τη «Βαβυλώνα της Δύσης», αναφερόμενος στις κοσμικές πρακτικές της εκκλησιαστικής ιεραρχίας. Το προσωνύμιο είναι επικριτικό, αναφερόμενο στον ισχυρισμό των επικριτών της ότι η ευημερία της εκκλησίας εκείνη την εποχή συνοδεύτηκε από έναν βαθύ συμβιβασμό της πνευματικής ακεραιότητας του παπισμού, ειδικά στην υποτιθέμενη υποταγή των εξουσιών της Εκκλησίας στις φιλοδοξίες των Γάλλων βασιλιάδων. Όπως σημειώθηκε, η «αιχμαλωσία» των παπών στην Αβινιόν διήρκεσε περίπου τον ίδιο χρόνο με την εξορία των Εβραίων στη Βαβυλώνα, καθιστώντας την αναλογία βολική και ρητορικά ισχυρή. Ο παπισμός της Αβινιόν απεικονίζεται, συχνά ακόμα και σήμερα, ως πλήρως εξαρτημένος από τους Γάλλους βασιλιάδες και μερικές φορές ακόμη και ως προδοτικός ως προς τον πνευματικό του ρόλο και τη ρωμαϊκή κληρονομιά του. Σχεδόν ενάμιση αιώνα αργότερα ο προτεστάντης μεταρρυθμιστής Μαρτίνος Λούθηρος έγραψε την πραγματεία του Για τη Βαβυλωνιακή Αιχμαλωσία της Εκκλησίας (1520), αλλά ισχυρίστηκε ότι δεν είχε καμία σχέση με το Δυτικό Σχίσμα ή τον παπισμό στην Αβινιόν. Η σχέση μεταξύ του παπισμού και της Γαλλίας άλλαξε δραστικά κατά τον 14ο αιώνα. Ξεκινώντας από την ανοιχτή σύγκρουση μεταξύ του Πάπα Βονιφάτιου Η' και του βασιλιά Φίλιππου Δ' της Γαλλίας, στράφηκε σε συνεργασία από το 1305 έως το 1342 και τελικά σε έναν παπισμό υπό ισχυρή επιρροή του γαλλικού θρόνου μέχρι το 1378. Ένας τέτοιος φατριασμός του παπισμού ήταν ένας από τους λόγους για την πτώση της εκτίμησης για τον θεσμό, που με τη σειρά του ήταν ένας από τους λόγους για το σχίσμα από το 1378 έως το 1417. Στην περίοδο του Σχίσματος ο αγώνας για την εξουσία στον παπισμό έγινε πεδίο μάχης των μεγάλων δυνάμεων, με τη Γαλλία να υποστηρίζει τους αντιπάπες της Αβινιόν και την Αγγλία τους πάπες της Ρώμης. Στα τέλη του αιώνα, ακόμη σε κατάσταση σχίσματος, ο παπισμός είχε χάσει το μεγαλύτερο μέρος της άμεσης πολιτικής του δύναμης και τα εθνικά κράτη της Γαλλίας και της Αγγλίας καθιερώθηκαν ως δύο από τις κύριες δυνάμεις στην Ευρώπη.
Ο Παπισμός της Αβινιόν ήταν η περίοδος από το 1309 έως το 1376, κατά την οποία επτά διαδοχικοί πάπες διέμεναν στην Αβινιόν (τότε στο Βασίλειο της Αρλ, τμήμα της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, στη σημερινή Γαλλία) αντί στη Ρώμη. Η κατάσταση προέκυψε από τη σύγκρουση μεταξύ του παπισμού και του Γαλλικού στέμματος, με αποκορύφωμα τον θάνατο του Πάπα Βονιφάτιου Η' μετά τη σύλληψή του και την κακομεταχείρισή του από τον Φίλιππο Δ' της Γαλλίας. Μετά και τον εν συνεχεία θάνατο του Πάπα Βενέδικτου ΙΑ΄ ο Φίλιππος το 1305 ανάγκασε ένα αδιέξοδο κονκλάβιο να εκλέξει Πάπα τον Γάλλο Κλήμη Ε'. Ο Κλήμης αρνήθηκε να μετακομίσει στη Ρώμη και το 1309 μετέφερε την αυλή του στον παπικό θύλακα στην Αβινιόν, όπου παρέμεινε για τα επόμενα 67 χρόνια. Αυτή η απουσία από τη Ρώμη αναφέρεται μερικές φορές ως «Βαβυλώνια αιχμαλωσία του Παπισμού».Συνολικά επτά πάπες είχαν έδρα τους στην Αβινιόν, όλοι Γάλλοι, και όλοι υπό την επιρροή του Γαλλικού Στέμματος. Το 1376 ο Γρηγόριος ΙΔ' εγκατέλειψε την Αβινιόν και μετέφερε την αυλή του στη Ρώμη (φθάνοντας στις 17 Ιανουαρίου 1377). Αλλά μετά τον θάνατό του το 1378 η επιδείνωση των σχέσεων μεταξύ του διαδόχου του Ουρβανού ΣΤ' και μιας φατρίας καρδιναλίων προκάλεσε το Δυτικό Σχίσμα. Αυτό ξεκίνησε μια δεύτερη σειρά παπών της Αβινιόν, που στη συνέχεια θεωρήθηκαν παράνομοι. Ο τελευταίος αντίπαπας της Αβινιόν, ο Βενέδικτος ΙΓ΄, έχασε το μεγαλύτερο μέρος των υποστηρικτών του το 1398, περιλαμβανομένης της Γαλλίας. Μετά από πέντε χρόνια πολιορκίας από τους Γάλλους, κατέφυγε στο Περπινιάν το 1403. Το σχίσμα έληξε το 1417 με τη Σύνοδο της Κωνσταντίας.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%AC%CF%80%CE%B5%CF%82_%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD_%CE%91%CE%B2%CE%B9%CE%BD%CE%B9%CF%8C%CE%BD
Μάζεντ Αμπντουλάχ
Ο Αμπντουλάχ γεννήθηκε σε αφροσαουδική οικογένεια στη Τζέντα. Είναι ο δεύτερος γιος της οικογένειας, με πατέρα προπονητή ποδοσφαίρου. Το γεγονός αυτό κέντρισε το ενδιαφέρον του μικρού για το ποδόσφαιρο. Στα μέσα της δεκαετίας του 1960, η οικογένεια μετακόμισε στην πρωτεύουσα Ριάντ, όπου ο πατέρας του έπιασε δουλειά ως προπονητής της ομάδας νέων της Αλ Νασρ. Στο σχολείο ο μικρός παρακολουθούσε με πάθος τα μεγαλύτερα παιδιά να παίζουν ποδόσφαιρο και αργότερα, εντάχθηκε στη σχολική ομάδα ποδοσφαίρου καθώς και στην ομάδα της γειτονιάς. Ξεκίνησε να παίζει ως τερματοφύλακας αλλά μία μέρα ο επιθετικός της ομάδας απουσίαζε και ο Μάζεντ έπρεπε να τον αντικαταστήσει. Αυτή η αλλαγή θέσης αποδείχθηκε επιτυχημένη καθώς οδήγησε την ομάδα του στη νίκη. Η οικογένειά του μετακόμισε σε άλλη περιοχή και οι γείτονές του σχημάτισαν ομάδα που ονόμασαν "Αλ Ιτιφάκ". Προσπάθησαν να συμμετάσχουν σε κάποια διοργάνωση αλλά το αίτημά τους απορρίφθηκε λόγω του νεαρού της ηλικίας τους. Δεν τα παράτησαν και προκάλεσαν μία από τις καλύτερες ομάδες της γειτονιάς του Ριάντ για μια θέση σε αυτό το τουρνουά. Η Αλ Ιτιφάκ κέρδισε τον αγώνα με 3–1 με τον Αμπντουλάχ να σκοράρει δύο φορές. Η ομάδα συμμετείχε τελικά και κατέκτησε τη διοργάνωση. Ένας συμπαίκτης στην Αλ Ιτιφάκ καθώς και ο προπονητής, συνέστησαν τον Αμπντουλάχ στον πρόεδρο της Αλ-Νασρ, Πρίγκιπα Αμπντουλραχμάν Μπιν Σαούντ όπως και ο προπονητής της Αλ-Νασρ που πήγε να δει τον Αμπντουλάχ απροειδοποίητα στο προπονητικό χώρο της Αλ Ιτιφάκ και ζήτησε από τον σύλλογο να τον υπογράψει. Ο Αμπντουλάχ εντάχθηκε επίσημα στην Αλ Νασρ στις 10 Νοεμβρίου 1975.Πέρασε δύο χρόνια παίζοντας για τις ομάδες νέων προτού προωθηθεί στην ομάδα των μεγάλων. Έκανε το ντεμπούτο του στην ομάδα ανδρών σε φιλικό με τη μαροκινή ομάδα ΦΟΣ Ραμπάτ τον Ιανουάριο του 1977, ενώ σε επίσημο αγώνα στις 20 Ιανουαρίου 1977 από τον πάγκο στον αγώνα πρωταθλήματος με αντίπαλο την Αλ Σαμπάμπ. Στις 18 Μαρτίου σημείωσε το πρώτο του γκολ για την Αλ Νασρ, όταν ευστόχησε με κεφαλιά στον αγώνα πρωταθλήματος με αντίπαλο την Αλ Βέχντα. Μετά από τον τραυματισμό του βασικού επιθετικού, είχε την ευκαιρία να αποδείξει την αξία του. Πέτυχε τρία γκολ στους τελευταίους τρεις αγώνες του πρωταθλήματος απέναντι στην Αλ Σαμπάμπ, την Αλ Αχλί της Τζέντα και τους αντιπάλους του ντέρμπι με την Αλ Χιλάλ. Στις 5 Μαΐου 1977, ο Αμπντουλάχ σκόραρε δύο φορές στο 4–0 με τη Χάτζερ στο Κύπελλο του Βασιλιά του 1977. Στη συνέχεια σκόραρε δύο φορές εναντίον της Αλ Νάχντα στον γύρο των "16" και σημείωσε το πρώτο γκολ στη νίκη με 2–1 εναντίον της Αλ Κάντσια στους προημιτελικούς. Τελείωσε την πρώτη του σεζόν στην Αλ Νασρ σκοράροντας εννέα γκολ σε δέκα εμφανίσεις. Η δεύτερη σεζόν ξεκίνησε άσχημα, με λίγα γκολ και τραυματισμό αλλά την άνοιξη η κατάσταση βελτιώθηκε με το πρώτο του χατ τρικ στις 2 Μαρτίου στη νίκη 4–0 με αντίπαλο τη Οχόντ. Στις 10 Μαρτίου σημείωσε το δεύτερο χατ τρικ του στην εκτός έδρας νίκη με 3–1 με αντίπαλο την Αλ Ιτιχάντ. Τελείωσε τη σεζόν 1977–78 σημειώνοντας 12 γκολ σε ισάριθμους αγώνες πρωταθλήματος. Την επόμενη χρονιά ήταν για πρώτη φορά πρώτος σκόρερ του πρωταθλήματος με 13 γκολ σε 17 συμμετοχές καθώς και του Κυπέλλου, ενώ το 1979–80 ήρθε και η κατάκτηση του πρώτου τίτλου πρωταθλήματος και τον ίδιο πρώτο σκόρερ για δεύτερη συνεχή φορά με 17 γκολ.Η πρώτη χρονιά της δεκαετίας του 1980 βρήκε Αμπντουλάχ και Αλ Νασρ στην κορυφή του ποδοσφαίρου της χώρας με το σύλλογο να κατακτά το νταμπλ και τον παίκτη να είναι για τρίτη συνεχόμενη χρονιά πρώτος σκόρερ με 21 γκολ. Παρά την περιορισμένη συμμετοχή του σε αγώνες πρωταθλήματος λόγω των πολλών επίσημων και ανεπίσημων συμμετοχών του στην εθνική ομάδα, ο Αμπντουλάχ τερμάτισε πρώτος σκόρερ του πρωταθλήματος συνολικά έξι φορές (ακόμα 1982–83 με 14 γκολ, 1983–84 με 15 γκολ και 1988–89 με 19 γκολ), επίδοση ακατάρριπτο ρεκόρ στη χώρα. Κέρδισε επίσης το πρωτάθλημα τέσσερις φορές καθώς και το Κύπελλο ισάριθμες φορές. Είναι ο πρώτος σκόρερ όλων των εποχών με 189 γκολ πρωταθλήματος και επίσης ο κορυφαίος σκόρερ όλων των εποχών της Αλ Νασρ με 260 γκολ σε επίσημους αγώνες. Ανακοίνωσε την αποχώρησή του στις 12 Απριλίου 1998 μετά τη νίκη του συλλόγου με 1–0 στο Κύπελλο Κυπελλούχων Ασίας του 1998 μπροστά σε 70.000 φιλάθλους στο Ριάντ. Ο Αμπντουλάχ είχε αγωνιστεί πέντε φορές με τον σύλλογό του πριν ο Άγγλος προπονητής το 1977 τον συμπεριλάβει στον κατάλογο της ομάδας νέων της Σαουδικής Αραβίας που συμμετείχε στο τουρνουά νέων στο Ιράν. Οδήγησε την ομάδα στη δεύτερη θέση και σκόραρε επτά γκολ σε τρεις αγώνες στο Διεθνές Τουρνουά Νέων της Ταμπρίζ του 1977 και ήταν ο πρώτος σκόρερ του τουρνουά.Ο Αμπντουλάχ έκανε το ντεμπούτο του στην ομάδα ανδρών της Σαουδικής Αραβίας το 1978 σε φιλικό με αντίπαλο τη πορτογαλική Μπενφίκα, όπου σημείωσε δύο γκολ. Το επίσημο ντεμπούτο του ήταν σε αγώνα με την Κίνα στις 10 Δεκεμβρίου 1978. Εκπροσώπησε την εθνική ομάδα της Σαουδικής Αραβίας σε δύο Ασιατικά Κύπελλα Εθνών (1984, 1988), στα οποία η Σαουδική Αραβία κατέκτησε τον τίτλο. Στον πρώτο μεγάλο τελικό της καριέρας του σκόραρε στον αγώνα με την Κίνα ένα γκολ με εντυπωσιακή ατομική προσπάθεια στη νίκη με 2–0. Στη δεύτερη μεγάλη επιτυχία σημείωσε το μοναδικό γκολ του ημιτελικού με αντίπαλο το Ιράν. Συμμετείχε ακόμα σε πέντε Κύπελλα Κόλπου σκοράροντας και στα πέντε (ακατάρριπτο ρεκόρ), στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1984, όπου σημείωσε το μοναδικό γκολ της εθνικής στη διοργάνωση στον αγώνα με την Ολυμπιακή ομάδα της Βραζιλίας στους Ασιατικούς Αγώνες του 1986 κατακτώντας το ασημένιο μετάλλιο και το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1994. Στην προκριματική φάση της διοργάνωσης σημείωσε ένα από τα δύο γκολ της εθνικής στον κρίσιμο αγώνα με το Κουβέιτ (αποτέλεσμα 2–0). Η ικανότητά του να σκοράρει σε κρίσιμους αγώνες ήταν ο λόγος που οι Σαουδάραβες θεατές τον αποκάλεσαν «Ο Χρυσός Ηγέτης» επειδή ήταν πρωταγωνιστής στα σημαντικότερα επιτεύγματα της Σαουδικής Αραβίας για δύο δεκαετίες. Τον αποκάλεσαν ακόμα και «Αραβικό Κόσμημα» καθώς απέκτησε παγκόσμια φήμη, ειδικά το 1988, χρονιά που έμεινε αξέχαστη στην καριέρα του. Η Σκωτία (2–2), η παγκόσμια πρωταθλήτρια Αργεντινή (2–2), η Βραζιλία (1–4) και η Αγγλία (1–1) δέχτηκαν γκολ από τον Αμπντουλάχ σε ανεπίσημους αγώνες. Αποχώρησε από την εθνική ομάδα μετά το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1994 ταλαιπωρούμενος από τραυματισμούς. Σε 117 αγώνες σημείωσε 72 γκολ, επίδοση που παραμένει ρεκόρ τερμάτων για την εθνική ομάδα της χώρας του.Μια γιορτή αποχώρησης πραγματοποιήθηκε για αυτόν στο διεθνές στάδιο "Κινγκ Φαχντ" στο Ριάντ την Τρίτη 20 Μαΐου 2008 παρουσία πλήθους που ξεπέρασε τους 70.000 θεατές. Και με τη συμμετοχή του ευρωπαϊκού συλλόγου του 20ού αιώνα Ρεάλ Μαδρίτης με όλα τα αστέρια και υπό την ηγεσία του αρχηγού του Ραούλ Γκονζάλες, με το τιμητικό παιχνίδι να ολοκληρώνεται με την νίκη της ομάδας Ελ Νασρ με 4–1. Το τέλος της καριέρας του τον βρήκε να έχει σημειώσει 533 γκολ σε επίσημους και φιλικούς αγώνες, ο μόνος Ασιάτης που έχει επιβεβαιωθεί με αριθμό τερμάτων άνω των 500. Μετά την αποχώρησή του από την ενεργό δράση εμφανίστηκε σε πολλά αθλητικά κανάλια ως αθλητικός τεχνικός αναλυτής για πρώτη φορά το 1999, συνεχίζοντας τη δουλειά του ως αναλυτής. Είναι επίσης μέλος της Επιτροπής Εμπειρογνωμόνων της FIFA για την αξιολόγηση και την ανάπτυξη, η οποία ασχολείται με υποθέσεις παικτών από το 2002. Επίσημοι διεθνείς αγώνες και τέρματα ανά έτος Αλ Νασρ Πρωτάθλημα Σαουδικής Αραβίας (4) : 1979–80, 1980–81, 1988–89, 1994–95 Κύπελλο Βασιλιά Σαουδικής Αραβίας (4) : 1981, 1986, 1987, 1990 Κύπελλο Πρωταθλητριών Κόλπου (2) : 1996, 1997 Κύπελλο Κυπελλούχων Ασίας : 1997–98Σαουδική Αραβία Κύπελλο Εθνών Ασίας (2) : 1984 , 1988 Ασημένιο μετάλλιο Ασιατικών Αγώνων : 1986Ατομικές διακρίσεις Πρώτος σκόρερ πρωταθλήματος της Σαουδικής Αραβίας (6) : 1978–79, 1979–80, 1980–81, 1982–83, 1985–86, 1988–89 Πρώτος σκόρερ του Κυπέλλου Σαουδικής Αραβίας (4) : 1979, 1987, 1989, 1990 Πρώτος σκόρερ του Κυπέλλου Διαδόχου Σαουδικής Αραβίας : 1991 Πρώτος σκόρερ όλων των εποχών πρωταθλήματος Σαουδικής Αραβίας : 189 γκολ Πρώτος σκόρερ όλων των εποχών Κυπέλλου Σαουδικής Αραβίας : 47 γκολ Αραβικό Χρυσό παπούτσι (2) : 1981, 1989 Πρώτος σκόρερ του Κυπέλλου Πρωταθλητριών ομάδων Κόλπου (2) : 1991, 1996 Πρώτος σκόρερ του Κυπέλλου Κόλπου : 1982 Πρώτος σκόρερ Παναραβικών Αγώνων : 1985 Ποδοσφαιριστής της Χρονιάς στην Ασία-Ωκεανία : 1984 Ποδοσφαιριστής της Χρονιάς στην Ασία :δεύτερη θέση : 1989 τρίτη θέση : 1988 IFFHS Ποδοσφαιριστής του 20ού αιώνα : 64η θέση (2000) IFFHS Παίκτης του 20ού αιώνα στην Ασία - τρίτη θέση: 1999 IFFHS Ασιατική Ομάδα Όλων των Εποχών: 2021 IFFHS legends Κατάλογος ποδοσφαιριστών ανδρών με 50 ή περισσότερα διεθνή γκολ Κατάλογος κορυφαίων διεθνών σκόρερ ποδοσφαίρου ανδρών ανά χώρα Αναλυτικά στατιστικά στοιχεία διεθνούς καριέρας
Ο Μάζεντ Αχμέντ Αμπντουλάχ (αραβικά: ماجد احمد عبد الله; γεννήθηκε 11 Ιανουαρίου 1959) είναι Σαουδάραβας πρώην ποδοσφαιριστής που αγωνιζόταν ως κεντρικός επιθετικός. Ένας από τους κορυφαίους Ασιάτες ποδοσφαιριστές όλων των εποχών, ψηφίστηκε τρίτος καλύτερος του 20ού αιώνα από την IFFHS, είναι κάτοχος του ρεκόρ διεθνών τερμάτων με 72 της εθνικής ομάδας της Σαουδικής Αραβίας και πρώτος σκόρερ στην ιστορία του πρωταθλήματος της χώρας του.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%AC%CE%B6%CE%B5%CE%BD%CF%84_%CE%91%CE%BC%CF%80%CE%BD%CF%84%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%AC%CF%87
Σερβέτ Γενεύης
Η Σερβέτ ιδρύθηκε στις 20 Μαρτίου 1890,στο γαλλόφωνο καντόνι της Γενεύης και έχει κατακτήσει 17 Πρωταθλήματα Ελβετίας και 7 Κύπελλα Ελβετίας, γεγονός που την καθιστά την 2η πιο πολυνίκη ομάδα της χώρας έχοντας λιγότερα τρόπαια μόνο από την Γκρασχόπερς . Επίσης έχει κατακτήσει το Torneo Internazionale Stampa Sportiva το 1908, μια από τις πρώτες διεθνείς ποδοσφαιρικές διοργανώσεις. Επί έναν αιώνα (1902-2002), η Σερβέτ αγωνίζονταν στο μυθικό γήπεδο Des Charmilles, που βρίσκεται σε ένα εργατικό προάστειο της Γενεύης. Έπειτα μετακόμισε στο Στάδιο της Γενεύης, που βρίσκεται στα όρια της Κοινότητα της Lancy. Η χρυσή περίοδος στην ιστορία της ομάδας υπήρξε η διετία 1978-79 όταν υπό την καθοδήγηση των Umberto Barberis και Claude "Didi" Andrey, κατέκτησε το νταμπλ και έφτασε μέχρι τα προημιτελικά του Κυπέλλου Κυπελλούχων Ευρώπης όπου και αποκλείστηκε με 2 ισοπαλίες από την γερμανική Φορτούνα Ντίσελντορφ, (φιναλιστ του θεσμού εκείνη την χρονιά). Το 2003 η Σερβέτ έφτασε στα όρια της χρεωκοπίας και τελικά πωλήθηκε στον Γάλλο Μαρκ Ρογιέρ, ο οποίος προχώρησε σε σειρά δαπανηρών και αμφιβόλου αποτελεσματικότητας μεταγραφών. Εξαιτίας των οικονομικών ατασθαλιών, η Σερβέτ ξεκίνησε το πρωτάθλημα της σεζόν 2004/05 με μείον 3 βαθμούς .Ωστόσο έπειτα από σειρά νέων λανθασμένων οικονομικών χειρισμών του προέδρου της, στις 4 Φεβρουαρίου 2005 κηρύχθηκε τελικά σε πτώχευση , έχοντας χρέη άνω των 10 εκατομμυρίων ελβετικών φράγκων και έχοντας απλήρωτους τους παίκτες της από τον προηγούμενο Σεπτέμβριο. Ως λογικό επακόλουθο της πτώχευσης, σημειώθηκε ομαδική έξοδος των επαγγελματιών παικτών από την ομάδα, η Σερβέτ υποβιβάστηκε 2 κατηγορίες και αναγκάστηκε να αγωνίζεται χρησιμοποιώντας την ομάδα των Νέων της (κάτω των 21 ετών). Παρά τις αντιξοότητες, η Σερβέτ κατόρθωσε (σεζόν 2005/06) να ανέβει στην 2η Εθνική Ελβετίας, όπου και αγωνίζεται μέχρι σήμερα. Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι μέχρι τα γεγονότα του 2005 η Σερβέτ ήταν το μοναδικό σωματείο που δεν είχε υποβιβαστεί ποτέ από την Α' Εθνική Ελβετίας. Ελβετικά πρωταθλήματα : 17 1907, 1918, 1922, 1925, 1926, 1930, 1933, 1934, 1940, 1946, 1950, 1961, 1962, 1979, 1985, 1994, 1999 Ελβετικά Κύπελλα : 7 1928, 1949, 1971, 1978, 1979, 1984, 2001Κύπελλο Άλπεων: 4 1973, 1975, 1976, 1979Ελβετικό Λιγκ Καπ: 3 1977, 1979, 1980Torneo Internazionale Stampa Sportiva: 1 1908 Επίσημη ιστοσελίδα
Η Σερβέτ (γαλλικά: Servette Football Club 1890 SA) είναι επαγγελματικό ποδοσφαιρικό σωματείο με έδρα την Γενεύη της Ελβετίας. Τα χρώματα της ομάδας είναι το βυσσινί και το λευκό.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%B5%CF%81%CE%B2%CE%AD%CF%84_%CE%93%CE%B5%CE%BD%CE%B5%CF%8D%CE%B7%CF%82
Ομολογητική Εκκλησία
Από μερικούς, η Ομολογητική Εκκλησία χαρακτηρίστηκε ως κίνημα αντίστασης ενάντια στο ναζισμό. Γενικά, οι προτεσταντικές εκκλησίες της Γερμανίας (που στο Μεσοπόλεμο περιελάμβαναν περίπου 45 εκατ. μέλη) εμφορούνταν από το πνεύμα του γερμανικού εθνικισμού και αρχικά δεν εναντιώθηκαν καθόλου στο χιτλερικό καθεστώς. Συμμερίζονταν, επίσης, σε μεγάλο βαθμό την αντικομμουνιστική και αντισιμητική φρασεολογία των νέων ηγετών. Ωστόσο, η προσπάθεια των ναζί να ελέγξουν τα εκκλησιαστικά πράγματα, δημιούργησε πολλές αντιδράσεις.Μέσα σε αυτό το πλαίσιο θεσμικής ναζιστικοποίησης των προτεσταντικών εκκλησιών, ο πάστορας Μάρτιν Νίμελερ ίδρυσε το Σεπτέμβριο του 1933 την Ομολογητική Εκκλησία, ως αντίδραση στην ένταση της προσπάθειας τους κράτους για διοικητικό και ιδεολογικό έλεγχο.Στη Σύνοδό της στο Μπάρμεν (29-31 Μαΐου 1934), η Ομολογητική Εκκλησία υιοθέτησε την ομώνυμη Θεολογική διακήρυξη –που κύριος συντάκτης της ήταν ο επιφανής θεολόγος Καρλ Μπαρτ– με οποία άσκησε επιρροή μέσα κι έξω από τη Γερμανία, ως μια βάση για εναντίωση προς τις καταπιεστικές δημόσιες αρχές. Στη Σύνοδο έλαβαν μέρος 139 εκπρόσωποι από 19 περιφερειακές (σε σύνολο 28) προτεσταντικές εκκλησίες, οι οποίοι έκαναν ομόφωνα αποδεκτό το προταθέν κείμενο. Με την απόφασή τους αυτή, οι συμμετέχοντες και το ποίμνιο που εκπροσωπούσαν ήλθαν σε σύγκρουση, όχι μόνο με την κυβέρνηση της χώρας, αλλά και με τη θεολογική παράδοσή τους των δυο προηγούμενων αιώνων. Η διακήρυξη στάλθηκε ταχυδρομικά από τον Μπαρτ στον ίδιο τον Χίτλερ.Ωστόσο, η στάση αρκετών μελών της Ομολογητικής Εκκλησίας, της οποίας η ενότητα ήταν έτσι κι αλλιώς χαλαρή, υπήρξε επαμφοτερίζουσα. Η Γκεστάπο θεωρούσε το 1935 πως μόνο ορισμένοι εντός αυτής ήταν αντιναζιστές. Την ίδια στιγμή, όμως, ήταν πολλοί -σύμφωνα πάντοτε με την αστυνομία- εκείνοι που αντιτάσσονταν στον εθνικοσοσιαλισμό, εξαιτίας της προτεραιότητας που έδιναν στην εκκλησία έναντι του κράτους. Πέντε μήνες μετά τη Σύνοδο στο Μπάρμεν, έλαβε χώρα νέα σύνοδος, αυτή τη φορά στο προάστιο Ντάλεμ (Dahlem) του Βερολίνου. Εκεί, επιβεβαιώθηκε η διάσταση μεταξύ μιας ριζοσπαστικής και μιας συντηρητικής πτέρυγας στους κόλπους της Ομολογητικής Εκκλησίας.To 1936 μια ομάδα εντός της Ομολογητικής Εκκλησίας, η οποία αντιτίθετο σε έναν σχεδιαζόμενο συμβιβασμό με το ναζιστικό καθεστώς, απέστειλε ένα μυστικό υπόμνημα στον Χίτλερ. Σε αυτό, πέραν των καθαρά εκκλησιαστικών υποθέσεων, θίγονταν τα ζητήματα της αστυνομικής τρομοκρατίας, η ύπαρξη των στρατοπέδων συγκέντρωσης και ο κρατικά υποδαυλοζόμενος αντισημιτισμός. Μετά τη Νύχτα των Κρυστάλλων, μια ομάδα υπό τους Μάρτιν Άλμπερτς (Martin Albertz), Ντίτριχ Μπονχέφερ, Χάινριχ Γκρύμπερ (Heinrich Grüber) και Χέρμαν Mάας (Hermann Maas) εκδήλωσε μια ενεργό αντίδραση στη ρατσιστική πολιτική του γερμανικού κράτους, βοηθώντας έμπρακτα τους διωκόμενους Γερμανούς Εβραίους.Ηγετικές μορφές της Ομολογητικής Εκκλησίας ήταν οι πάστορες Μάρτιν Νίμελερ και Ντίτριχ Μπονχέφερ. Διάδοχή της θεωρείται η Ευαγγελική Εκκλησία στη Γερμανία. Η αποτίμηση της δράσης και των αδρανειών της Ομολογητικής Εκκλησίας στα χρόνια του ναζισμού έχει εισέλθει στη σύγχρονη θεολογική σκέψη ως προβληματισμός γύρω από τη στάση των χριστιανικών εκκλησιών απέναντι στις εξουσίες που άμεσα ή έμμεσα στηρίζουν δολοφονικές πρακτικές και σε όσους συμμετέχουν στην υλοποίησή τους. Εγκυκλοπαίδεια Υδρία - Cambridge - Ήλιος. Αθήνα: Εκδόσεις Τέσσερα Έψιλον. σελ. 2925. ISBN 9789607190000. Hockenos, Mathhew (2007). «The Church Struggle and the Confessing Church» (pdf). Studies in Christian-Jewish Relations 2:1: 1-20. https://ejournals.bc.edu/ojs/index.php/scjr/article/download/1399/1289. Hunsinger, George (2002). Disruptive Grace: Studies in the Theology of Karl Barth. Γκραντ Ράπιντς (Μίσιγκαν): W.B. Eerdmans. ISBN 978-0802849403. Steigmann-Gall, Richard (2003). The Holy Reich: Nazi Conceptions of Christianity, 1919-1945. Κέιμπριτζ: Cambrigde University Press. ISBN 9780521823715. McDonough, Frank (2002). Opposition and Resistance in Nazi Germany. Κέιμπριτζ: Cambrigde University Press. ISBN 978-0-521-00358-2. McKim, Donald (2014). The Westminster Dictionary of Theological Terms (αναθεωρημένη και επαυξημένη 2η έκδοση). Λούισβιλ (Κεντάκι): Westminster John Knox Press. ISBN 978-0664238353. Prinz, Claudia (15 Ιουλίου 2015). «Die Bekennende Kirche» (html). Βερολίνο: Deutsches Historisches Museum. Ανακτήθηκε στις 28 Ιανουαρίου 2016. «Karl Barth. Biography». Princeton Theological Seminary: Center for Barth Studies. Ανακτήθηκε στις 15 Ιανουαρίου 2016. «Ο Καρλ Μπαρτ για την Ομολογητική Εκκλησία» (video) (στα Γερμανικά). με αγγλικούς υπότιτλους. vimeo.com: The Center for Barth Studies. Ανακτήθηκε στις 22 Ιανουαρίου 2016. «Ο Καρλ Μπαρτ για τη Σύνοδο του Μπάρμεν» (video) (στα Γερμανικά). με αγγλικούς υπότιτλους. vimeo.com: The Center for Barth Studies. Ανακτήθηκε στις 22 Ιανουαρίου 2016. Dr. Victoria Barnett (USHMM). «The Confessing Church: Early German Protestant Responses to National Socialism» (στα Αγγλικά). Facing History and Ourselves org. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (video) στις 14 Ιανουαρίου 2016. Ανακτήθηκε στις 22 Ιανουαρίου 2016. «The German Churches and the Nazi State» (html). Holocaust Encyclopedia. United States Holocaust Memorial Museum (USHMM). Ανακτήθηκε στις 22 Ιανουαρίου 2016. «Η θεολογική διακήρυξη του Μπάρμεν» (PDF) (στα Γαλλικά). Musée virtuel du protestantisme. Ανακτήθηκε στις 2 Φεβρουαρίου 2016. Πρώτα ήρθαν...
Η Ομολογητική Εκκλησία (γερμ.: Bekennende Kirche) ήταν Προτεσταντική εκκλησία στη Ναζιστική Γερμανία, η οποία αποσπάστηκε από την επικρατούσα εκκλησιαστική δομή της χώρας, αντιδρώντας στην προσπάθεια που γινόταν να καλλιεργηθεί, υπό την αιγίδα της κυβέρνησης, η ναζιστική ιδεολογία μέσα στους κόλπους της.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CE%BC%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%B7%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%95%CE%BA%CE%BA%CE%BB%CE%B7%CF%83%CE%AF%CE%B1
Γεωγραφία του Σουρινάμ
Γεωγραφικές συντεταγμένες: 4°00′N 56°00′W Χάρτης αναφοράς: Νότια Αμερική. Συνολικά: 163.820 τ.χλμ. Γη: 156.000 τ.χλμ. Νερό: 7.820 τ.χλμ.Συγκριτική έκταση: Δείτε τη τάξη μεγέθους 1 E+11 m2. Είναι Ελαφρώς μεγαλύτερο από την την πολιτεία Τζώρτζια των ΗΠΑ. Συνολικά: 1.703 χιλιόμετρα Γειτονικές χώρες: Βραζιλία - 593 χιλιόμετρα Γαλλική Γουιάνα - 510 χιλιόμετρα Γουιάνα - 600 χιλιόμετρα Αποκλειστική οικονομική ζώνη: 200 ναυτικά μίλια (370.4 χιλιόμετρα) Χωρικά ύδατα: 12 ναυτικά μίλια (22.2 χιλιόμετρα) Το μεγαλύτερο μέρος της χώρας αποτελείται από λόφους, αλλά υπάρχει μια στενή παράκτια πεδιάδα που έχει βαλτώδες έδαφος. Υψομετρικά άκρα Χαμηλότερο σημείο: Απροσδιόριστη θέση στην παράκτια πεδιάδα - 2 μέτρα κάτω από το επίπεδο της θάλασσας. Υψηλότερο σημείο: Κορυφή Τζουλιάνα - 1.230 μέτρα Ξυλεία, υδροηλεκτρική ενέργεια, ψάρια, δάση, υδροηλεκτρικά ποτιενάλ, καολίνη, γαρίδες, βωξίτης και χρυσός. Υπάρχουν μικρές ποσότητες νικελίου, χαλκού, πλατίνας και σιδηρομεταλλεύματος. Επίσης έχει σημαντικά κοιτάσματα πετρελαίου. Η χώρα έχει μεγάλο ταμιευτήρας, τον ταμιευτήρα Μπροκοπόντο. Πολλά ποτάμια περνούν μέσα από αυτό, συμπεριλαμβανομένου του ποταμού Σουρινάμ, του ποταμού Νικερί και του ποταμού Μαρονί ή Μαροουτζίν. (Χρησιμοποιώντας Εκτιμήσεις του 2005) Καλλιεργήσιμη γη: 0.36% Μόνιμες καλλιέργειες: 0.06% Άλλες: 99,58% Αρδευόμενες εκτάσεις Οι αρδευόμενες εκτάσεις είναι 510 τ.χλμ. (2003) Φυσικοί κίνδυνοι Τροπικές βροχές, τυφώνες. Η αποψίλωση των δασών είναι πραγματικό πρόβλημα, όπως π.χ. με την ξυλεία που κόβεται για εξαγωγή. Επίσης, υπάρχει ρύπανση των εσωτερικών πλωτών οδών, από μικρής κλίμακας εξορυκτικές δραστηριότητες. Το Σουρινάμ έχει συμφωνήσει με τις ακόλουθες συμφωνίες: Βιοποικιλότητας, Κλιματικής Αλλαγής, Απειλούμενων Ειδών, Δίκαιο της Θάλασσας, Θαλάσσιων Απόβλητων, Προστασία του Στρώματος του Όζοντος, Ρύπανση Πλοίων, Τροπική Ξυλεία 94, Υγρότοπων, Φαλαινοθηρίας. Βορειότερο σημείο – Οοστελάικε Πόλντερς Νοτιότερο σημείο – Σύνορα με τη Βραζιλία στο Κοεροένι Δυτικότερο σημείο – Σύνορα με τη Γουιάνα, περιφέρεια Σιπαλιουίνι Ανατολικότερο σημείο – Σύνορα με τη Γαλλική Γουιάνα, περιφέρεια Σιπαλιουίνι Υψηλότερο σημείο – Κορυφή Τζουλιάνα στα 1.230 μ Χαμηλότερο σημείο – ανώνυμη τοποθεσία στην παράκτια πεδιάδα με υψόμετρο 2 μέτρων κάτω από το επίπεδο της θάλασσας "Guyana, or, the Kingdom of the Amazons" is a map from the 1600s of what is now known as Suriname
Το Σουρινάμ βρίσκεται στο βόρειο τμήμα της Νότιας Αμερικής και είναι μέρος της Καραϊβικής Νότιας Αμερικής, που συνορεύει με το Βόρειο Ατλαντικό Ωκεανό, ανάμεσα στη Γαλλική Γουιάνα και τη Γουιάνα. Είναι ως επί το πλείστον καλλυμμένο από τροπικά δάση βροχής, περιέχοντας μια μεγάλη ποικιλία χλωρίδας και πανίδας που, στο μεγαλύτερο μέρος τους, απειλούνται όλο και περισσότερο από την νέα ανάπτυξη. Υπάρχει ένας σχετικά μικρός πληθυσμός, από τους οποίους οι περισσότεροι ζουν κατά μήκος της ακτής.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B5%CF%89%CE%B3%CF%81%CE%B1%CF%86%CE%AF%CE%B1_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%A3%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%B9%CE%BD%CE%AC%CE%BC
Ιερά Μητρόπολις Κολωνείας
Άγνωστο πότε δημιουργήθηκε η επισκοπή, πρώτη μνεία για επίσκοπο έχουμε το 372 τον Ευφρόνιο. Πιστεύεται ότι η περιοχή αποσπάστηκε από την Επισκοπή Νικοπόλεως για να αποτελέσει ανεξάρτητη επισκοπή. Από τον 9ο αιώνα αναφέρεται ως Αρχιεπισκοπή κι έπειτα ως Μητρόπολη. Τελευταίος μητροπολίτης υπήρξε ο Δωρόθεος Χρηστίδης ο οποίος απεβίωσε στην Κωνσταντινούπολη την περίοδο της ανταλλαγής των πληθυσμών, το 1967 η έδρα επανήλθε ως τιμητική. Πρεμετίδης, Γαβριήλ (1987). Η Μητρόπολις Κολωνείας. Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης (ΑΠΘ).
Η Ιερά Μητρόπολις Κολωνείας ήταν επισκοπή του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως που ιδρύθηκε κατά την Βυζαντινή Αυτοκρατορία στο Θέμα Κολωνείας, στον σημερινό Πόντο. Υπαγόταν αρχικά διοικητικά στην Μητρόπολη Σεβαστείας, έπειτα στην Μητρόπολη Νεοκαισαρείας και προήχθη σε Μητρόπολη στις αρχές του 11ου αιώνα.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CE%B5%CF%81%CE%AC_%CE%9C%CE%B7%CF%84%CF%81%CF%8C%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%82_%CE%9A%CE%BF%CE%BB%CF%89%CE%BD%CE%B5%CE%AF%CE%B1%CF%82
Αμνεβίλ
Το Αμνεβίγ βρίσκεται κοντά στο Μετς, το Νανσύ και το Λουξεμβούργο . Ίχνη ρωμαϊκού δρόμου Λείψανα ρωμαϊκής γέφυρας Κάστρο και εκκλησία του 14ου αιώνα Ζοολογικός κήπος ΑμνεβίγΆλλα αξιοθέατα περιλαμβάνουν το καζίνο που θα φιλοξενήσει ένα στάδιο της περιόδου της Περιοδείας του Παγκοσμίου Πόκερ 2010/2011 και μια εσωτερική πίστα σκι . Πατρίκ Μπαττιστόν, ποδοσφαιριστής Ραιμόν Μπαραττό, ποδοσφαιριστής Σύλλογος γκολφ Αμνεβίγ Κατάλογος κοινοτήτων της Μοζέλ Στατιστικά στοιχεία INSEE Ιστοσελίδα της πόλης στα αγγλικά
Το Αμνεβίλ (γαλλικά: Amnéville‎, γερμανικά: Amenweiler, 1940–45: Στάλχαϊμ‎) είναι κοινότητα στο νομό Μοζέλ στο Γκραντ Εστ στη βορειοανατολική Γαλλία. Η πόλη είναι σημαντικό τουριστικό και θερμικό κέντρο λουτρών στη Γαλλία.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BC%CE%BD%CE%B5%CE%B2%CE%AF%CE%BB
Χεδβίγη Ελεονόρα του Χόλσταϊν-Γκόττορπ
23 Οκτωβρίου 1636 - 24 Οκτωβρίου 1654: Η Βασιλική Υψηλότητα Δούκισσα Χεδβίγη Ελεονώρα του Χόλσταϊν-Γκόττορπ 24 Οκτωβρίου 1654 – 13 Φεβρουαρίου 1660: Η Μεγαλειότητα Της Η Βασίλισσα 13 Φεβρουαρίου 1660 - 1672: Η Μεγαλειότητα Της Η Χήρα Βασίλισσα-Αντιβασίλισσα 13 Φεβρουαρίου 1660 - 24 Νοεμβρίου 1715: Η Μεγαλειότητα Της Η Χήρα Βασίλισσα της Σουηδίας Åberg, Alf (1958). Karl XI. Wahlström & Widstrand. Carlquist, Gunnar (1932). Svensk Uppslagsbok (στα Swedish). Svensk Uppslagsbok AB. Dahlgren, Stellan (1969–71). Svenskt biografiskt lexikon (στα Swedish). Danielsson, Christer (1993). Hedvig Eleonora och hennes hov. Riksarkivets årsbok. Ekdahl, Åke. Steninge slott - ett lustbygge (Steninge Palace - built for Joy) (στα Swedish). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 3 Αυγούστου 2007. Ανακτήθηκε στις 14 Απριλίου 2018. Fryxell, Anders. Berättelser ur den svenska historien (στα Swedish). Granlund, Lis (2004). «Queen Hedwig Eleonora of Sweden: Dowager, Builder, and Collector». Στο: Campbell Orr, Clarissa, επιμ. Queenship in Europe 1660-1815: The Role of the Consort. Cambridge University Press, σσ. 56–76. ISBN 0-521-81422-7. Karlsson, Åsa (2004). Hedvig Eleonora – en karolinsk landsmoder. i Drottningholms slott. Lundh-Eriksson, Nanna (1947). Hedvig Eleonora (στα Swedish). Wahlström & Widstrand. Lund-Eriksson, Nanna (1976). Den Glömda Drottningen. Karl XII:s syster. Ulrika Eleonora och hennes tid (The Forgotten Queen. The Sister of Charles XII. Ulrika Eleonora and her time.) (στα Swedish). Affärstryckeriet Norrtälje. Norrhem, Svante (2007). Kvinnor vid maktens sida 1632-1772 (στα Swedish). Lund: Nordic Academic Press. Rystad, Göran (2001). Karl XI. En biografi. (Charles XI. A Biography) (στα Swedish). Historiska Media. ISBN 91-89442-27-X. Stålberg, Wilhelmina· Berg, P. G. Anteckningar om svenska qvinnor (στα Swedish). Karolinska Förbundet (Swedish): Hedvig Eleonora. Carolinian Association: Hedvig Eleonora Karolinska Förbundets årsböcker (The Year Books of the Carolinian Association) Steninge slott (in Swedish) Steninge Slott (in Swedish) Morgondagensminnen: Steninge slott. Bakgrund och beskrivningar av befintligt utseende (in Swedish)
Η Χεδβίγη Ελεονώρα του Χόλσταϊν-Γκόττορπ (Hedwig Eleonora von Holstein-Gottorp, 23 Οκτωβρίου 1636 - 24 Νοεμβρίου 1715) ήταν η σύζυγος του Καρόλου Ι΄ Γουσταύου και η μητέρα του Καρόλου ΙΑ΄ της Σουηδίας. Γεννήθηκε στο Σλέσβιχ και ήταν το έκτο παιδί και η τέταρτη κόρη του Φρειδερίκου Γ΄ του Χόλσταϊν-Γκόττορπ και της Μαρίας Ελισάβετ των Βέττιν, κόρης του Ιωάννη Γεωργίου Α΄ της Σαξονίας. Στις 24 Οκτωβρίου 1654 παντρεύτηκε τον Κάρολο Ι΄ Γουσταύο της Σουηδίας. Το ζευγάρι απέκτησε το μοναδικό τους παιδί: τον Κάρολο ΙΑ΄ της Σουηδίας (1655-1697), παντρεύτηκε την Ουλρίκα Ελεονώρα της Δανίας. Απέκτησαν 7 παιδιά.Ο γάμος έγινε ως συμμαχία μεταξύ της Σουηδίας και του Χόλσταϊν-Γκόττορπ ενάντια στον αμοιβαίο εχθρό τους τη Δανία. Στις 13 Φεβρουαρίου 1660 ο Κάρολος Ι΄ Γουσταύος απεβίωσε και η Χεδβίγη Ελεονώρα έγινε αντιβασίλισσα της Σουηδίας μέχρι την ενηλικίωση του γιου της Κάρολου. Πέθανε στις 24 Νοεμβρίου 1715 σε ηλικία 79 ετών. Τάφηκε στην Εκκλησία του Ρίνταρχολμεν.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CE%B5%CE%B4%CE%B2%CE%AF%CE%B3%CE%B7_%CE%95%CE%BB%CE%B5%CE%BF%CE%BD%CF%8C%CF%81%CE%B1_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%A7%CF%8C%CE%BB%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%8A%CE%BD-%CE%93%CE%BA%CF%8C%CF%84%CF%84%CE%BF%CF%81%CF%80
10 Φεβρουαρίου
1258 – Η Βαγδάτη καταλαμβάνεται από τους Μογγόλους και το Χαλιφάτο των Αββασιδών καταστρέφεται. 1306 - Ο Ροβέρτος Μπρους δολοφονεί στο Νταμφρίς τον Ιωάννη Κόμυν πυροδοτώντας την επανάσταση της Σκωτίας για την ανεξαρτησία της. 1567 - Ο λόρδος Ντάρνλεϊ, δεύτερος σύζυγος της Μαρίας Α΄ της Σκωτίας, βρίσκεται στραγγαλισμένος στο Εδιμβούργο. 1763 - Γαλλοϊνδιανικός Πόλεμος: Η Συνθήκη των Παρισίων δίνει τέλος στον πόλεμο και η Γαλλία παραχωρεί την επαρχία του Κεμπέκ στη Μεγάλη Βρετανία. 1814 - Ναπολεόντειοι Πόλεμοι: Οι Γάλλοι νικούν τους Ρώσους και τους Πρώσους στη μάχη του Σαμπομπέρ. 1840 - Η βασίλισσα Βικτωρία παντρεύεται τον πρίγκιπα Αλβέρτο της Σαξονίας-Κόμπουργκ & Γκότα. 1846 - Α΄ Πόλεμος Άγγλων και Σιχ: Μάχη του Σομπραόν. Οι Βρετανοί νικούν τους Σιχ στην τελευταία μάχη του πολέμου. 1906 - Το HMS Dreadnought, το πρώτο από μία επαναστατική νέα γενιά πολεμικών πλοίων, βαπτίζεται και καθελκύεται από τον βασιλιά Εδουάρδο Ζ΄ του Ηνωμένου Βασιλείου. 1936 - Β΄ Ιταλο-Αιθιοπικός Πόλεμος: Αρχίζει η μάχη του Άμπα Αραντάμ μεταξύ των ιταλικών στρατευμάτων και των Αιθιόπων υπερασπιστών. 1939 - Ισπανικός Εμφύλιος: Οι Εθνικιστές ολοκληρώνουν την κατάληψη της Καταλονίας και κλείνουν τα σύνορα με τη Γαλλία. 1940 - Η Σοβιετική Ένωση ξεκινά μαζικές απελάσεις Πολωνών πολιτών από την κατεχόμενη ανατολική Πολωνία στη Σιβηρία. 1943 - Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος: Προσπαθώντας να προκαλέσει την άρση της πολιορκίας του Λένινγκραντ, ο σοβιετικός Κόκκινος Στρατός δεσμεύει γερμανικά στρατεύματα και Ισπανούς εθελοντές στη μάχη του Κράσνι Μπορ. 1947 - Υπογράφεται στο Παρίσι η συνθήκη ειρήνης της Ιταλίας με τις συμμαχικές δυνάμεις, σύμφωνα με την οποία τα Δωδεκάνησα περιέρχονται στην Ελλάδα. 1956 - Συστήνεται το Ίδρυμα Ευγενίδου. 1962 - Ο αιχμάλωτος Αμερικανός πιλότος του κατασκοπευτικού αεροσκάφους U2 Γκάρι Πάουερς ανταλάσσεται με τον Σοβιετικό κατάσκοπο Ρούντολφ Άμπελ. 1962 - Ανοίγει η πρώτη ατομική έκθεση του Ρόι Λίχτενσταϊν. 1972 - Το Ρας αλ-Καϊμά προσχωρεί στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, που απαρτίζεται πλέον από 7 εμιράτα. 1996 - Ο υπερυπολογιστής της IBM, Deep blue, νικά για πρώτη φορά τον Γκάρι Κασπάροφ στο σκάκι. 1772 - Λυκούργος Λογοθέτης, Έλληνας αγωνιστής 1791 - Φραντσέσκο Χάγιεζ, Ιταλός ζωγράφος 1825 – Τζέιμς Γουάλας Μπλακ, Αμερικανός φωτογράφος 1890 - Μπορίς Παστερνάκ, Ρώσος συγγραφέας 1894 - Χάρολντ Μακμίλαν, Άγγλος πολιτικός 1896 - Τζων Χάρντινγκ, Βρετανός στρατιωτικός 1897 - Τζούντιθ Άντερσον, Αυστραλή ηθοποιός 1898 - Μπέρτολτ Μπρεχτ, Γερμανός δραματουργός και ποιητής 1902 - Γουόλτερ Χάουζερ Μπράταιην, Αμερικανός φυσικός 1903 - Ματίας Ζίντελαρ, Αυστριακός ποδοσφαιριστής 1905 - Τσικ Γουέμπ, Αμερικανός μουσικός 1910 - Σοφία Βέμπο, Ελληνίδα τραγουδίστρια και ηθοποιός 1913 - Σεραφείμ, αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος 1919 - Ιωάννης Χαραλαμπόπουλος, Έλληνας πολιτικός 1920 - Χοσέ Μανουέλ Καστανιόν, Ισπανός συγγραφέας 1926 - Κώστας Μουντάκης, Έλληνας μουσικός 1929 - Χάλγκεϊρ Μπρέντεν, Νορβηγός χιονοδρόμος 1935 - Θεόδωρος Αντωνίου, Έλληνας συνθέτης 1935 - Παύλος Μπακογιάννης, Έλληνας πολιτικός 1939 - Τζένη Βάνου, Ελληνίδα τραγουδίστρια 1940 - Μαίρη Ραντ, Αγγλίδα αθλήτρια 1950 - Μαρκ Σπιτς, Αμερικανός κολυμβητής 1952 - Λι Σιεν Λουνγκ, Σιγκαπουριανός πολιτικός 1956 - Ενέλε Σοποάγκα, πρωθυπουργός του Τουβαλού 1961 - Αλεξάντερ Πέιν, Αμερικανός σκηνοθέτης 1962 - Κλιφ Μπάρτον, Αμερικανός μπασίστας (Metallica) 1964 - Χάρης Γρηγορόπουλος, Έλληνας ηθοποιός 1967 - Λόρα Ντερν, Αμερικανίδα ηθοποιός 1967 - Κατερίνα Λέχου, Ελληνίδα ηθοποιός 1974 - Ελίζαμπεθ Μπανκς, Αμερικανίδα ηθοποιός 1982 - Τζάστιν Γκάτλιν, Αμερικανός αθλητής 1986 - Ραδαμέλ Φαλκάο, Κολομβιανός ποδοσφαιριστής 1991 - Έμμα Ρόμπερτς, Αμερικανίδα ηθοποιός 1991 - Κόνι Μεταξά, Ελληνίδα τραγουδίστρια και ηθοποιός 1997 - Κλόι Γκρέις Μορέτζ, Αμερικανίδα ηθοποιός 1162 - Βαλδουίνος Γ΄, βασιλιάς της Ιερουσαλήμ 1280 - Μαργαρίτα Β΄, κόμισσα της Φλάνδρας 1307 - Αυτοκράτορας Τσενζόνγκ των Γιουάν 1452 - Σβιτριγκάιλα, μέγας δούκας της Λιθουανίας 1660 - Γιούντιτ Λέιστερ, Ολλανδή ζωγράφος 1722 - Βαρθολομαίος Ρόμπερτς, Ουαλός πειρατής 1755 - Μοντεσκιέ, Γάλλος συγγραφέας 1772 - Ιωσήφ Βεντσεσλάβος Α΄, πρίγκιπας του Λίχτενσταϊν 1837 – Αλεξάντρ Σεργκέγεβιτς Πούσκιν, Ρώσος συγγραφέας 1878 - Κλοντ Μπερνάρ, Γάλλος φυσιολόγος 1879 - Ονορέ Ντωμιέ, Γάλλος ζωγράφος, εικονογράφος και γλύπτης 1891 - Σοφία Κοβαλέφσκαγια, Ρωσίδα μαθηματικός 1913 - Κωνσταντίνος Τσικλητήρας, Έλληνας ολυμπιονίκης 1917 - Τζον Γουίλιαμ Γουότερχαουζ, Βρετανός ζωγράφος 1918 - Αμπντούλ Χαμίτ Β΄, Οθωμανός σουλτάνος 1923 - Βίλχελμ Κόνραντ Ρέντγκεν, Γερμανός φυσικός 1939 - Πάπας Πίος ΙΑ΄ 1944 - Ευγένιος Αντωνιάδης, Έλληνας αστρονόμος 1950 - Μαρσέλ Μος, Γάλλος κοινωνιολόγος 1956 - Εμμανουήλ Τσουδερός, Έλληνας τραπεζίτης και πολιτικός 1974 - Φώτιος Κατσιάμπας, Έλληνας πολιτικός 1975 - Νίκος Καββαδίας, Έλληνας συγγραφέας 1979 - Έντβαρντ Καρντέλι, Γιουγκοσλάβος κομμουνιστής 1986 - Μπράιαν Αχέρν, Άγγλος ηθοποιός 1998 - Γιώργος Βρασιβανόπουλος, Έλληνας ηθοποιός 1999 - Πέτρος Παναγιωταράκος, Έλληνας καλαθοσφαιριστής 2002 - Τζακ Άμποττ, Αμερικανός εγκληματίας και συγγραφέας 2003 - Κερτ Χένιγκ, Αμερικανός παλαιστής 2005 - Άρθουρ Μίλερ, Αμερικανός θεατρικός συγγραφέας 2007 - Μπρούνο Ρούφο, Ιταλός μοτοσικλετιστής 2014 - Σίρλεϊ Τεμπλ, Αμερικανίδα ηθοποιός και τραγουδίστρια 2017 - Πιέτ Κάιζερ, Ολλανδός ποδοσφαιριστής Ιταλία - Εθνική Ημέρα Μνήμης των Εξορίστων Ιερομάρτυρος Χαραλάμπους του θαυματουργού, του εν Μαγνησία της Μικράς Ασίας (†202) Αναστασίου επισκόπου Ιεροσολύμων Οσίων Προχόρου του εκ Ρωσίας, Λογγίνου του ερημίτου, Ζήνωνος του ταχυδρόμου (†4ος αι.) Οσίας Άννης Πριγκίπισσας Μαρτύρων Βάπτου και Πορφυρίου των δημίων και των τριών γυναικών Αγίων Παρθένων Ενναθά, Ουαλεντίνης και Παύλου Ιωάννου του φιλοσόφου Αγίου Βασιλείου, αρχιεπισκόπου Νόβγκοροντ Μνήμη πάντων των εν Νόβγκοροντ της Ρωσίας Αγίων Ιεραρχών Μνήμη της Υπεραγίας Θεοτόκου εν τοις Αρεοβίνδου Ανάμνησις του θαύματος της απαλλαγής της νήσου Ζακύνθου εκ της πανώλους Εύρεση ιερών Λειψάνων Αγίας Νεομάρτυρος Ακυλίνης-Αγγελίνης της Ζαγκλιβερινής (2012)
Δεκέμβριος | Ιανουάριος | Φεβρουάριος | Μάρτιος | Απρίλιος 9 Φεβρουαρίου | 10 Φεβρουαρίου | 11 Φεβρουαρίου Η 10η Φεβρουαρίου είναι η 41η ημέρα του έτους κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο. Υπολείπονται 324 ημέρες (325 σε δίσεκτα έτη).
https://el.wikipedia.org/wiki/10_%CE%A6%CE%B5%CE%B2%CF%81%CE%BF%CF%85%CE%B1%CF%81%CE%AF%CE%BF%CF%85
Αράς (ποταμός)
Ο Αράς στην Τουρκική γλώσσα αναφέρεται ως Aras, στην Αρμενική γλώσσα ως Araqs (Արաքս), στην Περσική γλώσσα επίσης Aras ( ارس), και στην Ρωσική γλώσσα ως Аракс. Σύμφωνα με την Αρμένικη παράδοση το όνομα του ποταμού προέκυψε από τον Αράστ, δισέγγονο του γενάρχη των Αρμενίων, Χάικ. Το όνομα στην εξελληνισμένη του μορφή, Αράξης, αναφέρεται πρώτη φορά από τον Ηρόδοτο και ακολούθως από τον Ξενοφώντα στο έργο του Κύρου Ανάβασις. Οι πηγές του βρίσκονται στο υψίπεδο της ανατολικής Τουρκίας, νότια του Ερζερούμ. Στην ίδια περιοχή βρίσκονται και οι πηγές του Ευφράτη. Ακολουθώντας αρχικά ανατολική πορεία, στη συνέχεια στρέφεται νοτιοανατολικά και σχηματίζει τα σύνορα Τουρκίας - Αρμενίας, περνώντας πολύ κοντά και από τον ορεινό όγκο του Αραράτ. Ακολούθως σχηματίζει τα σύνορα μεταξύ του Ιράν και της αυτόνομης δημοκρατίας του Ναχιτσεβάν, όπου και έχει κατασκευαστεί φράγμα για την παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας. Το φράγμα κατασκευάστηκε μεταξύ 1963-1970 μετά από συμφωνία της Σοβιετικής Ένωσης και του Ιράν, σχηματίζοντας τεχνητή λίμνη έκτασης 145 τ.χλμ.. Από τα νερά της λίμνης αρδεύονται συνολικά 4.000 τ.χλμ γεωργικές εκτάσεις στις δύο όμορες χώρες (Μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης το 1991, το Ναχιτσεβάν αποτελεί αυτόνομη δημοκρατία του Αζερμπαϊτζάν). Στη συνέχεια η διαδρομή του ποταμού στρέφεται ανατολικά-βορειοανατολικά σχηματίζοντας τα σύνορα Ιράν - Αρμενίας και Ιράν - Αζερμπαϊτζάν. Στο τελευταίο τμήμα του ο ποταμός διαρρέει την πεδινή στέπα Μουγάν του Αζερμπαϊτζάν πριν συμβάλλει από δεξιά στον άλλο μεγάλο ποταμό της Καυκάσιας περιοχής, τον Κύρο, 120 χιλιόμετρα πριν αυτός εκβάλλει στην Κασπία Θάλασσα. Σημείο συνάντησης των δύο ποταμών αποτελεί η πόλη Σαμπιραμπάντ και παρότι το μήκος του Αράξη μέχρι αυτό το σημείο είναι μεγαλύτερο από αυτό του Κύρου, λόγω της μεγαλύτερης ποσότητας υδάτων του Κύρου, θεωρείται αυτός ο κύριος ποταμός και ο Αράξης παραπόταμος του. Μετά από πλημμύρες το 1897 ένας ξεχωριστός κλάδος του Αράξη εκβάλλει απευθείας στην Κασπία.
Ο Αράς ή Αράξης είναι ποταμός της δυτικής Ασίας που διαρρέει εδάφη της Τουρκίας, της Αρμενίας, του Ιράν και του Αζερμπαϊτζάν. Είναι μαζί με τον Κύρο οι κυριότεροι ποταμοί της περιοχής του Καυκάσου.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%81%CE%AC%CF%82_(%CF%80%CE%BF%CF%84%CE%B1%CE%BC%CF%8C%CF%82)
Αριθμοί των Ταξί
Μέχρι σήμερα, οι έξι παρακάτω αριθμοί είναι γνωστοί: Ta ⁡ ( 1 ) = 2 = 1 3 + 1 3 {\displaystyle {\begin{matrix}\operatorname {Ta} (1)&=&2&=&1^{3}+1^{3}\end{matrix}}} Ta ⁡ ( 2 ) = 1729 = 1 3 + 12 3 = 9 3 + 10 3 {\displaystyle {\begin{matrix}\operatorname {Ta} (2)&=&1729&=&1^{3}&+&12^{3}\\&&&=&9^{3}&+&10^{3}\end{matrix}}} Ta ⁡ ( 3 ) = 87539319 = 167 3 + 436 3 = 228 3 + 423 3 = 255 3 + 414 3 {\displaystyle {\begin{matrix}\operatorname {Ta} (3)&=&87539319&=&167^{3}&+&436^{3}\\&&&=&228^{3}&+&423^{3}\\&&&=&255^{3}&+&414^{3}\end{matrix}}} Ta ⁡ ( 4 ) = 6963472309248 = 2421 3 + 19083 3 = 5436 3 + 18948 3 = 10200 3 + 18072 3 = 13322 3 + 16630 3 {\displaystyle {\begin{matrix}\operatorname {Ta} (4)&=&6963472309248&=&2421^{3}&+&19083^{3}\\&&&=&5436^{3}&+&18948^{3}\\&&&=&10200^{3}&+&18072^{3}\\&&&=&13322^{3}&+&16630^{3}\end{matrix}}} Ta ⁡ ( 5 ) = 48988659276962496 = 38787 3 + 365757 3 = 107839 3 + 362753 3 = 205292 3 + 342952 3 = 221424 3 + 336588 3 = 231518 3 + 331954 3 {\displaystyle {\begin{matrix}\operatorname {Ta} (5)&=&48988659276962496&=&38787^{3}&+&365757^{3}\\&&&=&107839^{3}&+&362753^{3}\\&&&=&205292^{3}&+&342952^{3}\\&&&=&221424^{3}&+&336588^{3}\\&&&=&231518^{3}&+&331954^{3}\end{matrix}}} Ta ⁡ ( 6 ) = 24153319581254312065344 = 582162 3 + 28906206 3 = 3064173 3 + 28894803 3 = 8519281 3 + 28657487 3 = 16218068 3 + 27093208 3 = 17492496 3 + 26590452 3 = 18289922 3 + 26224366 3 {\displaystyle {\begin{matrix}\operatorname {Ta} (6)&=&24153319581254312065344&=&582162^{3}&+&28906206^{3}\\&&&=&3064173^{3}&+&28894803^{3}\\&&&=&8519281^{3}&+&28657487^{3}\\&&&=&16218068^{3}&+&27093208^{3}\\&&&=&17492496^{3}&+&26590452^{3}\\&&&=&18289922^{3}&+&26224366^{3}\end{matrix}}}
Αριθμοί των ταξί στα μαθηματικά, είναι οι αριθμοί που συμβολίζονται, Ta(n) ή Taxicab(n), και ορίζονται ως εξής: ο μικρότερος αριθμός ο οποίος μπορεί να εκφραστεί ως το άθροισμα δύο θετικών αλγεβρικών κύβων, με n διαφορετικούς τρόπους. Το όνομα προήλθε από ένα περιστατικό που συνέβη στους μαθηματικούς Γκόντφρεϊ Χάρολντ Χάρντι και Σρινιβάσα Ραμανούτζαν. Ο Χάρντι γράφει:
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%81%CE%B9%CE%B8%CE%BC%CE%BF%CE%AF_%CF%84%CF%89%CE%BD_%CE%A4%CE%B1%CE%BE%CE%AF
Εμβέλεια
Καθώς η εμβέλεια εξαρτάται από πληθώρα παραμέτρων και μεταβλητών, δεν είναι δυνατόν να εκφραστεί αναλυτικά, παρά μόνο σε ορισμένες ειδικές περιπτώσεις. Για αεροσκάφη σταθερών πτερύγων που κινούνται με καύσιμα, δηλαδή στα οποία η μάζα ελαττώνεται κατά την διάρκεια της αποστολής (όπως π.χ. στα επιβατικά), εφαρμόζονται οι εξισώσεις του Breguet. Αυτές λαμβάνουν υπ’όψην τα θεμελιώδη χαρακτηριστικά επιδόσεων του αεροσκάφους και δίνουν μια πρώτη, χρήσιμη προσέγγιση για την εμβέλεια. Ο στιγμιαίος ρυθμός με τον οποίο μεταβάλλεται το βάρος W F {\displaystyle W_{F}} του καυσίμου (και κατά συνέπεια του αεροσκάφους W {\displaystyle W} ) σε σχέση με τον χρόνο t {\displaystyle t} ορίζεται ώς: d W d t = − T S F C ⋅ g ⋅ T {\displaystyle {\frac {dW}{dt}}=-TSFC\cdot g\cdot T} όπου T S F C {\displaystyle TSFC} (thrust-specific fuel consumption) είναι η ειδική κατανάλωση καυσίμου ανά ώση κινητήρων, g {\displaystyle g} είναι η επιτάχυνση της βαρύτητας και T {\displaystyle T} η ωστική δύναμη που παράγουν οι κινητήρες. Η σχέση κατανάλωσης και ώσης δηλαδή θεωρείται γραμμική, επομένως ένας διπλασιασμός της ώσης οδηγεί σε διπλασιασμό του ρυθμού κατανάλωσης. Συνήθως οι κατασκευαστές κινητήρων δημοσιεύουν μια τιμή για την T S F C {\displaystyle TSFC} σε k g / ( s ⋅ N ) {\displaystyle kg/(s\cdot N)} ή l b / ( m i n ⋅ l b ) {\displaystyle lb/(min\cdot lb)} για ένα συγκεκριμμένο υψόμετρο και αριθμό Μαχ. Μέσω εμπειρικών εξισώσεων μπορεί να προσεγγισθεί η τιμή για άλλες συνθήκες. Το αεροσκάφος θεωρείται ότι κινείται ευθεία, οριζόντια σε σχέση με το έδαφος και με σταθερή ταχύτητα. Έτσι, η δύναμη της βαρύτητας W {\displaystyle W} αντισταθμίζεται από την άντωση L {\displaystyle L} και η δύναμη της οπισθέλκουσας D {\displaystyle D} αντισταθμίζεται από την ώση των κινητήρων T {\displaystyle T} : L = W {\displaystyle L=W} T = D {\displaystyle T=D} Επομένως η απαιτούμενη ώση είναι: T = D ⇒ T = L ⋅ 1 L D {\displaystyle T=D\Rightarrow T=L\cdot {\frac {1}{\frac {L}{D}}}} Σε αυτές τις συνθήκες πτήσης, η άντωση είναι ίση με το βάρος, ενώ ο λόγος άντωσης πρός οπισθέλκουσα είναι ίσος με το λόγο συντελεστή άντωσης πρός συντελεστή οπισθέλκουσας για την συγκεκριμμένη, σταθερή γωνία πρόσπτωσης με την οποία πετάει το αεροσκάφος: T = W ⋅ 1 C L C D {\displaystyle T=W\cdot {\frac {1}{\frac {C_{L}}{C_{D}}}}} Εάν εισάγουμε αυτήν την σχέση στην πρώτη εξίσωση και ολοκληρώσουμε τις δύο πλευρές έχουμε: d W W = − T S F C ⋅ g ⋅ W ⋅ 1 C L C D d t ⇒ ∫ 1 W d W = ∫ − T S F C ⋅ g ⋅ W ⋅ 1 C L C D d t {\displaystyle {\frac {dW}{W}}=-TSFC\cdot g\cdot W\cdot {\frac {1}{\frac {C_{L}}{C_{D}}}}dt\Rightarrow \int {\frac {1}{W}}dW=\int -TSFC\cdot g\cdot W\cdot {\frac {1}{\frac {C_{L}}{C_{D}}}}dt} Σημειώνεται εδώ, ότι για να πραγματοποιηθεί η πτήση με σταθερή ταχύτητα και σταθερή γωνία πρόσπτωσης, το υψόμετρο θα πρέπει συνεχώς να αυξάνεται κατά την φάση της πλεύσης. Η αιτία είναι, ότι λόγω της απώλειας του βάρους καυσίμου, απαιτείται ολοένα και λιγότερη άντωση. Αυτό επιτυγχάνεται με την μείωση της πυκνότητας του αέρα, δηλαδή με την σταθερή αύξηση του υψόμετρου πτήσης. Καθώς η ταχύτητα του αεροσκάφους V {\displaystyle V} είναι σταθερή, η μετατόπιση x {\displaystyle x} μεταβάλλεται γραμμικά με τον χρόνο t {\displaystyle t} : V = d x d t ⇒ d t = d x V {\displaystyle V={\frac {dx}{dt}}\Rightarrow dt={\frac {dx}{V}}} Άρα: ∫ 1 W d W = ∫ − T S F C ⋅ g ⋅ W ⋅ 1 C L C D ⋅ V d x ⇒ ln ⁡ ( W 1 ) − ln ⁡ ( W 0 ) = − T S F C ⋅ g ⋅ W ⋅ 1 C L C D ⋅ V ⋅ ( x 1 − x 0 ) ⏞ R {\displaystyle \int {\frac {1}{W}}dW=\int -TSFC\cdot g\cdot W\cdot {\frac {1}{{\frac {C_{L}}{C_{D}}}\cdot V}}dx\Rightarrow \ln(W_{1})-\ln(W_{0})=-TSFC\cdot g\cdot W\cdot {\frac {1}{{\frac {C_{L}}{C_{D}}}\cdot V}}\cdot \overbrace {(x_{1}-x_{0})} ^{R}} όπου W 0 {\displaystyle W_{0}} είναι το βάρος του αεροσκάφους στην αρχή της πτήσης και W 1 {\displaystyle W_{1}} το βάρος στο τέλος της πτήσης. Επομένως: R = C L C D ⋅ V T S F C ⋅ g ln ⁡ ( W 0 W 1 ) {\displaystyle R={\frac {{\frac {C_{L}}{C_{D}}}\cdot V}{TSFC\cdot g}}\ln({\frac {W_{0}}{W_{1}}})} Από την τελευταία αλγεβρική σχέση εξάγουμε τα εξής συμπεράσματα, τα οποία εδώ περιγράφονται ανεξάρτητα μεταξύ τους: Βελτίωση του λόγου C L C D {\displaystyle {\frac {C_{L}}{C_{D}}}} μέσω αεροδυναμικού σχεδιασμού οδηγεί σε πιο μεγάλη εμβέλεια για δεδομένη μάζα καυσίμου. Μείωση της ειδικής κατανάλωσης T S F C {\displaystyle TSFC} μέσω καινοτόμου σχεδιασμού των κινητήρων επίσης συμβάλει στην αύξηση της εμβέλειας για δεδομένη μάζα καυσίμου. Με την αύξηση της ποσότητας καυσίμου αυξάνεται ο λόγος του βάρους στην αρχή της πτήσης σε σχέση με το τέλος της πλεύσης, άρα αυξάνεται και η εμβέλεια. Για δεδομένη ποσότητα καυσίμων, η εμβέλεια μπορεί να μεγιστοποιηθεί λαμβάνοντας ταυτόχρονα υπ’όψη την αεροδυναμική και τις επιδόσεις των κινητήρων.Ο υπολογισμός για αεροσκάφη με εμβολοφόρους ή/και ελικοφόρους κινητήρες γίνεται συνήθως με την υπόθεση, ότι δεδομένη είναι η P S F C {\displaystyle PSFC} (power-specific fuel consumption), δηλαδή η ειδική κατανάλωση καυσίμου ανά ισχύς κινητήρων. Παρ΄όλο που ο υπολογισμός δίνει μια προσέγγιση για την απόσταση που μπορεί να καλύψει το αεροσκάφος κατά την φάση της πλεύσης, δεν πρόκειται για ένα μέτρο αποδοτικότητας. Για την περιγραφή της στιγμιαίας εμβέλειας d R {\displaystyle dR} που μπορεί να επιτευχθεί ανά μάζα καυσίμου d m F {\displaystyle dm_{F}} χρησιμοποιείται η ειδική εμβέλεια S R {\displaystyle SR} (specific range): S R = d R d m F {\displaystyle SR={\frac {dR}{dm_{F}}}} η οποία δίνεται σε k m / k g {\displaystyle km/kg} (ή n m / l b {\displaystyle nm/lb} ) και μεταβάλλεται ανάλογα με τις συνθήκες πτήσης και το στιγμιαίο βάρος του αεροσκάφους.
Η εμβέλεια R {\displaystyle R} (range) ενός αεροσκάφους είναι η απόσταση πάνω από την οποία ένα αεροσκάφος μπορεί να μεταφέρει ένα φορτίο συγκεκριμμένης μάζας και συνήθως ορίζεται σε χιλιόμετρα k m {\displaystyle km} ή ναυτικά μίλια n m {\displaystyle nm} . Είναι συνάρτηση πολλών παραγόντων, μεταξύ άλλων του αεροδυναμικού σχεδιασμού, των χαρακτηριστικών του συστήματος πρόωσης, της αποστολής που πρόκειται να εκτελεσθεί (υψόμετρο, αριθμός Μαχ), των ατμοσφαιρικών συνθηκών και της μάζας του αεροσκάφους.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BC%CE%B2%CE%AD%CE%BB%CE%B5%CE%B9%CE%B1
Οικογένεια Βον Έρικ
Ο πατριάρχης της οικογένειας είναι Φριτζ Βον Έρικ (αληθινό όνομα Τζακ Άντκισον). Γεννήθηκε το 1929 και πέθανε από το 1997. Εκπαιδεύτηκε από τον Στου Χαρτ και αγωνίστηκε στα National Wrestling Alliance, World Class Championship Wrestling, AWA. Τζακ Άντκισον Jr. Κέβιν Βον Έρικ Ντέιβιντ Βον Έρικ Κέρι Βον Έρικ Μάικ Βον Έρικ Κρις Βον ΈρικΟ Μάικ, ο Κρις και ο Κέρι, αυτοκτόνησαν και οι τρεις, το 1987, το 1991 και το 1993 αντίστοιχα. Ο Τζακ Άντκισον Jr. έχει πεθάνει από ηλεκτροπληξία. Ο Ντέιβιντ πέθανε το 1984 σε περιοδεία για αγώνες πάλης. Ο μόνος που ζει ακόμα είναι ο Κέβιν. Ρος Βον Έρικ Λέισι Βον Έρικ Γουάλντο Βον Έρικ Λανς Βον ΈρικΟ Γουάλντο και ο Λανς δεν ήταν συγγενείς, απλά τους παρίσταναν στο σενάριο. Ο πρώτος πέθανε το 2009. Συνολικά η οικογένεια έχει κατακτήσει 119 τίτλους, ομαδικούς και ατομικούς. Ο αριθμός μπορεί να φαντάζει μεγάλος, αλλά πρόκειται για όλα τα μέλη της οικογένειας, οπότε δικαιολογείται. Ο σημαντικότερος τίτλος είναι το Διηπειρωτικό Πρωτάθλημα WWE από τον Κέρι Βον Έρικ. Το 2009 εισήχθη στο τιμητικό Hall of Fame του WWE. Προφίλ στο WWE.com
Η Οικογένεια Βον Έρικ είναι μια οικογένεια που αποτελείται από επαγγελματίες παλαιστές. Τα πραγματικά τους επίθετα είναι "Άντκισον", αλλά όλα τα μέλη που έγιναν παλαιστές, πήραν το επίθετο "Βον Έρικ".
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CE%B3%CE%AD%CE%BD%CE%B5%CE%B9%CE%B1_%CE%92%CE%BF%CE%BD_%CE%88%CF%81%CE%B9%CE%BA
Μιχάλης Δελαβίνιας
Ξεκίνησε το ποδόσφαιρο το 1933 αγωνιζόμενος στο ανεξάρτητο σωματείο της Αθήνας Ένωση Αγίου Ελευθέριου. Το 1934 εντάχθηκε στα τμήματα υποδομών ("τσικό") της ΑΕΚ και το 1938 με προπονητή τον Κώστα Νεγρεπόντη προωθήθηκε στην πρώτη ομάδα, αντικαθιστώντας το Χρ. Ρίμπα σε νικηφόρο αγώνα (3-2) κατά του Απόλλωνα Αθηνών. Στην 'Ένωση" παρέμεινε μέχρι την περίοδο 1953-54, όταν και σταμάτησε το ποδόσφαιρο σε ηλικία 33 ετών. Κατέκτησε το νταμπλ του 1939, πρωταθλητής αναδείχθηκε και την επόμενη χρονιά (1939-40), ενώ στέφθηκε και δύο ακόμη φορές κυπελλούχος, τις περιόδους 1948-49 και 1949-50. Είχε αγωνιστεί στη Μικτή Αθηνών, πριν την Εθνική Ομάδα των Ανδρών. Ήταν νυμφευμένος με ένα παιδί, την Ελενίτσα. Κάθισε κάτω από τα δοκάρια της εθνικής Ελλάδας τέσσερις φορές, το διάστημα μεταξύ 1948-1951. Το ντεμπούτο του πραγματοποιήθηκε στις 23 Απριλίου 1948 στον πρώτο μεταπολεμικό αγώνα της Ελλάδας, στην εντός έδρας φιλική αναμέτρηση εναντίον της Τουρκίας. Πρωταθλήματα Ελλάδας: 1939 και 1940 Κύπελλα Ελλάδας: 1939, 1949 και 1950 Πρωταθλήματα Αθήνας: 1940, 1946 και 1947 Η Ιστορία της ΑΕΚ , Έκδοση Γ.Χ. Αλεξανδρής , Αθήνα 1996 Εθνική Ελλάδος πορεία μέσα στο χρόνο , Εκδόσεις Παπαζήση Αθήνα 2001 Εθνική Ελλάδος ποδοσφαίρου Χρ. Αρβανίτης
Ο Μιχάλης Δελαβίνιας (Αθήνα, 1921 - Αθήνα, 6 Νοεμβρίου 2003) ήταν Έλληνας διεθνής ποδοσφαιριστής, ο οποίος αγωνιζόταν στη θέση του τερματοφύλακα. Ήταν γνωστός με το παρατσούκλι "μαύρος γάτος", λόγω του γεγονότος ότι αγωνιζόταν συνήθως με μαύρη ενδυμασία.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B9%CF%87%CE%AC%CE%BB%CE%B7%CF%82_%CE%94%CE%B5%CE%BB%CE%B1%CE%B2%CE%AF%CE%BD%CE%B9%CE%B1%CF%82
Πουρναριά Αρκαδίας
Σύμφωνα με πολλούς ιστορικούς (Λικ, Τάκη Κανδηλώρο και Π. Παπαζαφειρόπουλο) ο πρώτος συνοικισμός ονομαζόταν Όρυγας και βρισκόταν στα όρια της Παλιοποδογοράς. Η Ποδογορά κατοικήθηκε από τους Σλάβους πριν το 840 μ.Χ. περίπου. Η λέξη Ποδογορά είναι σύνθετη στα Σλαβικά από το Ποτδ+Γκόρια (ρίζα βουνού) που στην ελληνική βγήκε Ποδογορά. Το 1204 ήταν ιπποτικό φέουδο της Βαρωνίας της Άκοβας. Τέλος Φραγκοκρατίας και αρχές Τουρκοκρατίας, περί το 1450 περίπου, έγινε η μεταφορά του χωριού στη σημερινή του θέση. Πέντε φορές κατά τα χρόνια της επανάστασης 1821-1827 λεηλατήθηκε και τρεις φορές πυρπολήθηκε. Η Ποδογορά μέχρι το 1912 ανήκε στο δήμο Ελευσίνος με πρωτεύουσα την Κοντοβάζαινα και μετά στην κοινότητα Ξηροκαρύταινας. Το 1919 λειτούργησε αυτόνομα ως κοινότητα της Ποδογοράς και το 1928 μετονομάστηκε σε Πουρναριά. Το σημερινό όνομα του χωριού προέκυψε από τον τεράστιο αριθμό πουρναριών που ευδοκιμούν στην περιοχή και κυριαρχούν στο τοπίο. Ο κεντρικός ναός είναι η Αγία Τριάδα με 17μ. μήκος και 9μ. πλάτος. Χτίστηκε το 1874 και το 1957 χτίστηκε το καμπαναριό. Η Παναγία, βυζαντινού ρυθμού ,από τις παλαιότερες της περιοχής, χτίστηκε πριν την επανάσταση του Ορλώφ. Υπάρχουν και άλλες εκκλησίες στο χωριό όπως η Αγ.Παρασκευή,ο Αγ.Κωνσταντίνος, ο Αγ.Γεώργιος και ο Αγ. Νικόλαος. Λαϊκό πανηγύρι γίνεται της Αγίας Τριάδας και στις 22 (παραμονή) και 23 Αυγούστου (της Παναγίας) με παραδοσιακούς χορούς και τραγούδια και εκδηλώσεις και για τη νεολαία (διαγωνισμοί, παιχνίδια, αθλοπαιδιές). Στην Πουρναριά ανήκει και το χωριό Μουριά με θέα στη λίμνη του Λάδωνα.
Η Πουρναριά, παλαιότερα γνωστή ως Ποδογορά, είναι χωριό το οποίο διοικητικά ανήκει στον "Καλλικρατικό" Δήμο Γορτυνίας του Νομού Αρκαδίας. Έχει 142 μόνιμους κατοίκους (απογραφή 2011). Βρίσκεται στα σύνορα σχεδόν των νομών Αχαΐας - Αρκαδίας, απέχει 73 χλμ από την Τρίπολη, 52 από την Δημητσάνα και 3 από τη γειτονική Δάφνη. Από το χωριό περνάει ο ποταμός Λάδωνας, που καταλήγει στο υδροηλεκτρικό φράγμα. Σε απόσταση περίπου 5χλμ. βρίσκεται και η τεχνητή λίμνη του Λάδωνα. Είναι χτισμένο σε υψόμετρο 520μ, στους πρόποδες του Αφροδίσιου όρους. Η κύρια ασχολία των κατοίκων είναι η κτηνοτροφία, κυρίως αιγοπροβάτων, αφού η περιοχή ευνοεί τέτοιου είδους εργασίες.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%BD%CE%B1%CF%81%CE%B9%CE%AC_%CE%91%CF%81%CE%BA%CE%B1%CE%B4%CE%AF%CE%B1%CF%82
Μεσογειακοί Αγώνες
Ξεκίνησαν επίσημα το 1951 αλλά το 1947 και 1948 είχαν διεξαχθεί μεσογειακές διοργανώσεις στίβου στην Αθήνα και στην Κωνσταντινούπολη αντίστοιχα. Μεσογειακοί αγώνες στίβου είχαν διεξαχθεί και προπολεμικά, στις 28-30 Ιουνίου 1935 στην Αθήνα με συμμετοχή επτά κρατών: Ελλάδα, Γαλλία, Ιταλία, Τουρκία, Γιουγκοσλαβία, Αίγυπτος, Παλαιστίνη. Τους Μεσογειακούς Αγώνες διοργανώνει η Διεθνής Επιτροπή Μεσογειακών Αγώνων (Δ.Ε.Μ.Α.) (γαλ. Committee International Jeux Méditerranéens (C.I.J.M.) - αγγλ. International Mediterranean Games Committee (I.M.G.C.)) και διεξάγονται ανά τετραετία. Η πρώτη διοργάνωση έγινε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου προς τιμή του Ταχήρ Πασά που είχε την έμπνευση της σύστασής τους και πήρε την πρωτοβουλία να προωθήσει την ιδέα. Αρχικά υπήρχαν μόνο ανδρικά αγωνίσματα. Από το 1967 μετέχουν και γυναίκες. Στη διοργάνωση συμμετέχουν οι 23 χώρες που βρέχονται από τη Μεσόγειο θάλασσα. Στην Ελλάδα έχουν διεξαχθεί μία φορά, στην Αθήνα το 1991. Οι Μεσογειακοί Αγώνες του 2013 ήταν προγραμματισμένο να διεξαχθούν στη Λάρισα και το Βόλο, όμως τελικά η διοργάνωση αφαιρέθηκε από τις πόλεις αυτές και ανατέθηκε στη Μερσίνη της Τουρκίας. Η σημαία των αγώνων είναι γαλάζια από το χρώμα της θάλασσας και έχει στο κέντρο της το έμβλημα των Μεσογειακών Αγώνων. Αυτό αποτελείται από τρεις τεμνόμενους κύκλους που αντιπροσωπεύουν τις τρεις ηπείρους (Ασία, Ευρώπη, Αφρική) που περιβάλλουν τη Μεσόγειο, οι οποίοι βυθίζονται εν μέρει στο νερό της. Η σημαία παραδίδεται στην επόμενη διοργανώτρια πόλη κατά την τελετή λήξης των αγώνων. Στους Μεσογειακούς Αγώνες μετέχουν 23 χώρες που βρίσκονται γύρω από τη Μεσόγειο, αν και μερικές δεν βρέχονται από αυτήν, όπως: η Ανδόρα, ο Άγιος Μαρίνος, η Σερβία, η Βόρεια Μακεδονία και από τους επόμενους αγώνες το Κόσοβο. Αντιθέτως, δεν συμμετέχουν κάποιες χώρες που και βρέχονται από τη Μεσόγειο και λαμβάνουν μέρος στους Ολυμπιακούς Αγώνες, όπως: το Ισραήλ, η Παλαιστίνη και το Γιβραλτάρ. Επίσης, υπάρχουν προτάσεις για τη συμμετοχή κι άλλων χωρών πέριξ της Μεσογείου, όπως: η Βουλγαρία, η Πορτογαλία και η Ιορδανία. Οι μετέχουσες χώρες είναι: Από την Ευρώπη (18): Άγιος Μαρίνος, Αλβανία, Ανδόρα, Βοσνία-Ερζεγοβίνη, Γαλλία, Ελλάδα, Ισπανία, Ιταλία, Κόσοβο, Κροατία, Κύπρος, Μάλτα, Μαυροβούνιο, Μονακό, Βόρεια Μακεδονία, Σερβία, Σλοβενία, Τουρκία. Από την Ασία (2): Λίβανος, Συρία. Από την Αφρική (5): Αίγυπτος, Αλγερία, Λιβύη, Μαρόκο, Τυνησία. (*) Η Γιουγκοσλαβία αγωνίστηκε το 1997 και το 2001 ως Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γιουγκοσλαβίας. (**) Η Σερβία έλαβε μέρος στους αγώνες το 2005 ως Σερβία και Μαυροβούνιο. (***) Η Ιορδανία έλαβε μέρος τιμης ένεκεν στους αγώνες της Τύνιδας το 2001 Στο πρόγραμμα των Μεσογειακών Αγώνων περιλαμβάνονται ορισμένα μη ολυμπιακά αθλήματα, όπως το γκολφ και το καράτε. Παράλληλα, υπάρχουν ολυμπιακά αθλήματα που δεν διεξάγονται στους Μεσογειακούς, όπως: το τρίαθλο, το κανόε-καγιάκ, το μπάντμιντον και το ταεκβοντό. Τα μεσογειακά αθλήματα είναι: Διεθνής Επιτροπή Μεσογειακών Αγώνων cijm.org.gr 70 Χρόνια Μεσογειακών Αγώνων: Αλεξάνδρεια 1951 - Ταραγόνα 2018 www.70yearsmg.com Αρχειοθετήθηκε 2023-06-03 στο Wayback Machine. Μεσογειακοί Αγώνες: Συνοπτική Ιστορία www.sansimera.gr Αρχειοθετήθηκε 2023-09-15 στο Wayback Machine.
Οι Μεσογειακοί Αγώνες (αγγλικά: Mediterranean Games) είναι αθλητική διοργάνωση που διεξάγεται ανά τέσσερα χρόνια, και στην οποία παίρνουν μέρος χώρες που βρέχονται από τη Μεσόγειο Θάλασσα. Περιλαμβάνουν τριάντα αγωνίσματα, τόσο κλασικά όσο και μοντέρνα. Είναι η δεύτερη σε μέγεθος διοργάνωση έπειτα την Ολυμπιάδα όσον αφορά τον αριθμό των αθλητών που συμμετέχουν και τα αθλήματα που περιλαμβάνονται και ξεπερνά ακόμη και τους Χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B5%CF%83%CE%BF%CE%B3%CE%B5%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CE%BF%CE%AF_%CE%91%CE%B3%CF%8E%CE%BD%CE%B5%CF%82
Με την οχιά στο χέρι
Το καλοκαίρι του 1922, ο Ζαν και ο Φερντινάν μεγαλώνουν με τη γιαγιά τους στον οικογενειακό πύργο του Μπελ-Ανζερί, βόρεια της Ανζέ. Ο θάνατος της γιαγιάς αναγκάζει τους γονείς τους, Ζακ και Πωλ Ρεζώ, να επιστρέψουν από την Κίνα, όπου ο πατέρας δίδασκε νομικά σε πανεπιστήμιο της Σαγκάης, για να φροντίσουν τα παιδιά τους.Με ανυπομονησία και περιέργεια, τα δύο παιδιά περιμένουν τους γονείς τους και το αδερφάκι που δεν γνωρίζουν στην εξέδρα του σταθμού. Ρίχνονται πάνω στη μητέρα τους για να τη φιλήσουν, αλλά απωθούνται βίαια από την τελευταία που θέλει να κατέβει ήσυχα από το τρένο. Ο νέος τους μικρός αδερφός, ο Μαρσέλ, τους χαιρετίζει σχεδόν ψυχρά. Μόνο ο πατέρας τους τους φιλάει. Η ζωή στον πύργο αναδιοργανώνεται: λειτουργία στο ιδιωτικό παρεκκλήσι στις 5 το πρωί και στις 21:30 το βράδυ. Κατά τη διάρκεια της ημέρας τα παιδιά θα μελετούν με τον δάσκαλο-κληρικό που μένει μαζί τους. Επίσης, τα παιδιά δεν θα πίνουν πια καφέ με γάλα, τα μαλλιά τους κόβονται για λόγους υγιεινής και, για ασφάλεια, αφαιρούνται οι σόμπες, τα παπλώματα και τα μαξιλάρια από το δωμάτιό τους. Κατάσχονται όλα τα προσωπικά τους αντικείμενα. Όσο για τις ώρες αναψυχής, πρέπει να αφιερωθούν στη συντήρηση του πάρκου. Για να μην φθείρουν τα παπούτσια και τις κάλτσες τους, τους αναγκάζει να φορούν βαριά τσόκαρα, τα οποία «μπορούν» να φορέσουν με άχυρο αν κάνει κρύο. Όταν η γκουβερνάντα τους διαμαρτύρεται, η μητέρα την απολύει αμέσως. Σε σύντομο χρονικό διάστημα, τα παιδιά λιμοκτονούν, κρυώνουν, στερούνται κάθε άνεση, κάθε τρυφερότητα και υπόκεινται συνεχώς σε εκφοβισμό, τιμωρία ή ταπείνωση από τη μητέρα τους. Τα παιδιά τη μισούν και πλέον την αποκαλούν Φολκός, (από το folle=τρελή και το cochon=γουρούνι) όνομα που δίνουν οι χωρικοί σε γουρούνα που γεννά και κατατρώει αμέσως τα μικρά της. Έτσι, τα δύο παιδιά διαπιστώνουν ότι η μητέρα τους είναι μια φρικτή γυναίκα, που μισεί τη ζωή και τα παιδιά της. Είναι εξαιρετικά αυστηρή μαζί τους, εσκεμμένα άδικη σε σημείο σκληρότητας. Ο πατέρας τους είναι ένας αδύναμος άντρας που, εκτός από σπάνιες περιπτώσεις, υποτάσσεται στη θέληση της γυναίκας του και περνά τον χρόνο του μελετώντας εντομολογία. Σταδιακά, η κατάσταση μετατρέπεται σε έναν διεστραμμένο εσωτερικό πόλεμο. Η μητέρα αρπάζει κάθε αφορμή για σκληρότητα στους γιους της, και ειδικά με τον Ζαν. Ο Ζαν και ο αδερφός του επιχειρούν να τη σκοτώσουν δύο φορές: μία με υπερβολική δόση φαρμάκου (που της προκάλεσε μόνο διάρροια) και μια άλλη φορά προσπαθώντας να την πνίξουν στο ποτάμι, κάνοντάς το να φαίνεται ατύχημα. Αυτή σώζεται. Η μητέρα επιστρατεύει δύο εφημέριους ως προσωπικούς παιδαγωγούς των γιων της και αυτοί, αντί να βοηθήσουν στην ανακούφιση των δεινών των παιδιών, χειροτερεύουν την κατάσταση. Όταν η μητέρα ζητά τη μαστίγωση του Ζαν ως τιμωρία, αυτός δραπετεύει και καταφεύγει στον παππού του, έναν γερουσιαστή που ζει σε πολυτελή περιοχή του Παρισιού, αλλά αντιμετωπίζει την αδιαφορία. Ο πατέρας του τον παίρνει πίσω. Ο Ζαν είναι τώρα 15. Ανακαλύπτει το σεξ με τη Μαντλέν, την κόρη ενός αγρότη της περιοχής. Δεν την αγαπά, γιατί δεν εμπιστεύεται καμία γυναίκα, σε όλες βλέπει τη μητέρα του. Στο αποκορύφωμα της σύγκρουσης μεταξύ τους, η μητέρα προσπαθεί να κατηγορήσει τον γιο της για κλοπή και έτσι να τον στείλει σε αναμορφωτήριο: έκρυψε το πορτοφόλι της στο παιδικό δωμάτιο αλλά ο Ζαν - που την είδε - της το επιστρέφει και αποκτά αυτό που θέλει, αλλά και αυτό που θέλει και η μητέρα τους: να στείλει αυτόν και τον αδελφό του οικότροφους σε σχολείο. Ο Ζαν ολοκληρώνει τα απομνημονεύματά του λέγοντας ότι ενώ φαίνεται ότι κέρδισε, στην πραγματικότητα η μητέρα του έχει καταστρέψει ολόκληρο το είναι του. Σε όλη του τη ζωή, δεν θα μπορέσει να νιώσει εμπιστοσύνη και αγάπη. Ο επίλογος κάνει τον παραλληλισμό μεταξύ της πραγματικής οχιάς που κρατούσε ο Ζαν στην αρχή του μυθιστορήματος και της συμβολικής που αντιπροσωπεύει τη μητέρα του. Το μυθιστόρημα είναι ένα έντονο κατηγορητήριο της γαλλικής επαρχιακής αστικής κοινωνίας των αρχών του 20ου αιώνα. Το μίσος του Ερβέ Μπαζέν γι' αυτό το κοινωνικό περιβάλλον είναι προφανές. Απεικονίζει μια οικογένεια όπου η υποκρισία είναι ανεξέλεγκτη και η τήρηση των θρησκευτικών τελετουργιών είναι πολύ πιο σημαντική από αρετές όπως η αγάπη ή η συμπόνια. Ενώ οι περισσότεροι απλοί άνθρωποι παρουσιάζονται καλόκαρδοι, η απεικόνιση της αστικής τάξης και του εκκλησιαστικού κόσμου είναι γενικά απεχθής. Οι διάφοροι ιερείς ως παιδαγωγοί συνεργάζονται με τη μητέρα του αφηγητή παραβλέποντας ή και συμμετέχοντας στις σκληρότητές της και προδίδουν την έλλειψη αρετής τους με πράξεις όπως η πορνεία με νεαρές γυναίκες. Όταν κυκλοφόρησε το μυθιστόρημα το 1948, ο Ερβέ Μπαζέν δήλωσε ότι ήταν αυτοβιογραφικό. Ωστόσο, όταν κυκλοφόρησαν τα άλλα δύο μυθιστορήματα Ο θάνατος του μικρού αλόγου και Η κραυγή της κουκουβάγιας, που αποτελούν την τριλογία της οικογένειας Ρεζώ, ανασκεύασε τη δήλωσή του και ισχυρίστηκε ότι ήταν μόνο μυθιστορήματα, αν και σε μεγάλο βαθμό ήταν εμπνευσμένα από την οδυνηρή παιδική του ηλικία με μια σκληρή και αυταρχική μητέρα.Στη Γαλλία συμπεριλαμβάνεται στα κλασικά μυθιστορήματα της γαλλικής λογοτεχνίας και διδάσκεται στο γυμνάσιο. Το μυθιστόρημα μεταφέρθηκε δύο φορές στην οθόνη: Το 1971 ως τηλεοπτική ταινία σε σκηνοθεσία Πιέρ Καρντινάλ. Το 2004 ακολούθησε μια κινηματογραφική μεταφορά από τον Φιλίπ ντε Μπροκά. Στην Ελλάδα κυκλοφόρησε το 1984 από τις εκδόσεις Καστανιώτη με τίτλο Με την οχιά στο χέρι.
Με την οχιά στο χέρι (γαλλικός τίτλος: Vipère au poing) είναι ημι-αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα του Ερβέ Μπαζέν, που εκδόθηκε το 1948. Το βιβλίο περιγράφει την παιδική ηλικία και την εφηβεία του νεαρού Ζαν, τη σχέση του με την οικογένειά του και συγκεκριμένα τη μητέρα του, σκληρή γυναίκα και χωρίς αγάπη.Το βιβλίο είχε τεράστια εμπορική επιτυχία στη Γαλλία και το θέμα του προκάλεσε σκάνδαλο. Έχει διασκευαστεί σε ταινία δύο φορές.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B5_%CF%84%CE%B7%CE%BD_%CE%BF%CF%87%CE%B9%CE%AC_%CF%83%CF%84%CE%BF_%CF%87%CE%AD%CF%81%CE%B9
Οι Κόρες της Ντροπής
Στην Ιρλανδία του 1964, τρεις νεαρές γυναίκες, θεωρούνται αμαρτωλές που έχουν ανάγκη από τη λύτρωση της κοινωνίας ή των οικογενειών τους και στέλνονται στο Άσυλο της Μαγδαληνής. Η Μάργκαρετ, η οποία βιάστηκε από τον ξάδερφό της σε ένα γάμο, τη Μπερναντέτ η οποία φλερτάρει με αγόρια και η Ρόουζ η οποία αποκτά παιδί εκτός γάμου. Η Ηγουμένη Αδελφή Μπρίτζετ τους λέει ότι η φιλοσοφία του Ασύλου της Μαγδαληνής είναι να βοηθά τις νέες γυναίκες να επιστρέψουν στο δρόμο του Θεού μέσω της σκληρής δουλειάς, της προσευχής και άλλων μορφών μετάνοιας. Το άσυλο πήρε το όνομα από τη Μαρία Μαγδαληνή, την αμαρτωλή γυναίκα που συγχώρεση ο Ιησούς και η οποία αφοσίωσε τη ζωή της στον ασκητισμό για να διασφαλίσει ότι θα παέι στον Παράδεισο. Την πρώτη της νύχτα στο Άσυλο, η Ρόουζ τρομάζει καθώς το γάλα πετρώνει στο στήθος της. Μια άλλη τρόφιμος του ασύλου της λέει να αντέξει τον πόνο γιατί οι καλόγριες θα θυμώσουν. Προειδοποιεί επίσης τη Ρόουζ και τη Μπερναντέτ ότι αν οι καλόγριες υποπτευθούν ότι έρχονται πιο κοντά, θα τιμωρηθούν αυστηρά. Το επόμενο πρωί, η Κέιτι μια από τις παλιότερες τροφίμους, δίνει κηρύγματα στις Μπερναντέτ και Κρισπίνα για την αναισθησία τους παρά να πλένει ρούχα χωρίς να μιλάει. Τις αποκαλυψε ότι μία από τις καλόγριες βρήκε τον μπελά της επειδή επέτρεψε σε μια τρόφιμο, την Ούνα να δραπετεύσει. Την επόμενη νύχτα, η Ούνα επιστρέφει πίσω στο Άσυλο από τον ίδιο τον πατέρα της. Η Ούνα δραπέτευσε επειδή της έλειψε η οικογένειά της. Ο πατέρας της, της λέει ότι θα τη σακατέψει την επόμενη φορά που θα τη δει στα μάτια του. Παρά το γεγονός ότι η Αδελφή Μπρίτζετ της μιλάει τρυφερά εκείνο το βράδυ, την επόμενη μέρα της κόβει τα μακριά μαύρα μαλλιά της. Η Κρισπίνα και η Μπερναντέτ τιμωρούνται επειδή μίλησαν δυνατά στα δωμάτιο πλυντηρίων. Η Μπερναντέτ προσπαθεί να αποπλανήσει τον Μπρέντνα, ένα από τα αγόρια που παίρνουν και επιστρέφουν τα πλυμμένα ρούχα στο άσυλο, ελπίζοντας να τη βοηθήσει να δραπετεύσει. Ο Μπρένταν όμως χάνει το θάρρος του και αφήνει τη Μπερναντέτ να τιμωρηθεί, χάνοντας τα μαλλιά της. Συνεχίζει να δέχεται την τιμωρία των καλογριών τόσο αυτή όσο και τα υπόλοιπα κορίτσια, συμπεριλαμβανομένης και της κοροϊδίας των γυμνών κορμιών τους από τις καλόγριες. Η Κρισπίνα προσπαθεί να αρρωστήσει με γρίπη βρέχοντας το νυχτικό της και πέφτοντας μετά για ύπνο. Οταν χάνει το φυλαχτό του Άγιου Χριστόφορου, πιστεύει ότι ο Θεός την τιμωρεί και επιχειρεί να κρεμαστεί. Τη σώζουν όμως οι Μάργκαρετ, Ρόουζ και Μπερναντέτ. Η Μάργκαρετ προσπαθεί να παρηγορήσει την Κρισπίνα λέγοντάς της ότι σύντομα θα μπορέσει να φύγει από το άσυλο και να δει το γιο της. Η Μπερναντέτ, κοροϊδεύοντας τα παρηγορητικά λόγια της Μάργκαρετ, είναι αυτή που έχει το φυλαχτό και αποφασίζει να το κρατήσει αντί να το επιστρέψει στην Κρισπίνα. Την επόμενη μέρα, η Μάργκαρετ βλέπει την Κρισπίνα να κάνει στοματικό έρωτα στον Πάτερ Φίτζροϊ, λίγο πριν τη λειτουργία. Λέει στην Κρισπίνα να μη θεωρεί τον Φίτζροϊ ως άνθρωπο του Θεού και μαλώνει με τη Μπερναντέτ ότι ανακαλύπτει το φυλαχτό του Αγίου Χριστόφορου κάτω από το κρεβάτι της. Η Μάργκαρετ επίσης πλένει τα ρούχα του Φίτζροϊ με ένα καυστικό φυτό που προκαλεί σοβαρά εξανθήματα σε όλο του το σώμα. Όταν η Κρισπίνα συνειδητοποιεί ότι έχει το ίδιο εξάνθημα ανάμεσα στα πόδια της και ότι η Αδελφή Μπρίτζετ δεν θα τη βοηθήσει, ουρλιάζει για δέκα λεπτά στον Φίτζροϊ "Δεν είσαι άνθρωπος του Θεού!" Την νύχτα, η Κρισπίνα οδηγείται σε ένα νοσοκομείο για τους ψυχικά άρρωστος για να μην αποκαλύψει τη σεξουλαική κακοποίηση που υπέστη από τον Φίτζροϊ. Τα Χριστούγεννα, ο Ίμον, αδερφός της Μάργκαρετ πηγαίνει στο άσυλο για να τη βγάλει έξω. Η Μάργκαρετ ήταν τρόφιμος στο άσυλο για τέσσερα χρόνια και δυσκολεύεται να πιστέψει ότι θα φύγει. Καθώς οδεύει προς την έξοδο, βλέπει την Αδελφή Μπρίτζετ και τον Επίσκοπο. Όταν η Μάργκαρετ ξεκινά να προσεύχεται ως απάντηση σε μια συγκεκαλυμμένη απειλή της Αδελφής Μπρίτζετ, ο Επίσκοπος πηγαίνει προς το μέρος της και της επιτρέπει να περάσει. Η Μπερναντέτ βρίσκει την Κέιτι νεκρή. Όταν πηγαίνει να το πει στην Αδελφή Μπρίτζετ, βλέπει τη Ρόουζ να τιμωρείται με ξύλο επειδή είπε στην αδερφή της Κρισπίνα ότι βρίσκεται σε ψυχιατρική κλινική. Τη νύχτα, λέει στη Ρόουζ ότι πρέπει να το σκάσουν. Μπαίνουν κρυφά στο γραφείο της Αδελφής Μπρίτζετ και αφού έρχονται αντιμέτωπες με την Μπρίτζετ και άλλες καλόγριες, δραπετεύουν από το άσυλο. Με τη βοήθεια της θείας της Μπερναντέτ, η οποία ζει σε μια κοντινή πόλη, θα μπορέσουν να κάνουν μια νέα αρχή. Η Ρόουζ παίρνει το πλοίο για τη Λίβερπουλ. Ως ενήλικη, θα παντρευτεί και θα αποκτήσει δύο κόρες πριν βρει το γιο που της πήρανε το 1964. Η Μπερναντέτ γίνεται κομμώτρια όπως η θεία της και μετακομίζει στη Σκωτία αλλά δεν καταφέρνει να διατηρήσει μια ευτυχισμένη και σταθερή σχέση. Παντρεύεται και χωρίζει τρεις φορές. Η Μάργκαρετ έγινε διευθύντρια σχολείου και δεν παντρεύτηκε ποτέ. Την Κρισπίνα τη βρήκε η αδερφή της στο ψυχιατρείο, με την ψυχική της υγεία να έχει χειροτερέψει. Πέθανε από ανορεξία το 1971. Ανν-Μαρί Νταφ στο ρόλο της Μάργκαρετ ΜακΓκουάιρ Νόρα Τζέιν Νουν στο ρόλο της Μπερναντέτ Χάρβεϊ Ντόροθι Ντάφι στο ρόλο της Πατρίσια/Ρόουζ Νταν Αϊλίν Γουόλς στο ρόλο της Κρισπίνα/Χάριετ Τζεραλντίν ΜακΓιούαν στο ρόλο της Αδελφής Μπρίτζετ Ντάνιελ Κοστέλο στο ρόλο του Πάτερ Φίτζροϊ Μέρι Μάρεϊ στο ρόλο της Ούνα Ο' Κόνορ Φράνσις Χίλι στο ρόλο της Αδελφής Τζουντ Ίθνε ΜακΓκίνες στο ρόλο της Αδελφής Κλεμεντίν Φίλις ΜακΜάον στο ρόλο της Αδελφής Ογκούστα Μπρίτα Σμιθ στο ρόλο της Κέιτι Ρεμπέκα Γουόλς στο ρόλο της Τζοσεφίν Ίμον Όοουενς στο ρόλο του Ίμον Κρις Πάτρικ-Σίμσον στο ρόλο του Μπρένταν Η ταινία απέφερε 20,9 εκατομμύρια δολάρια παγκοσμίως. Από αυτά, τα 4,8 εκατομμύρια δολάρια προήλθαν από το αμερικανικό box office και τα 3,3 εκατομμύρια δολάρια από το Ηνωμένο Βασίλειο. Πληροφορίες για την ταινία από το Internet Movie Database, στα αγγλικά Επισκόπηση της ταινίας από την Miramax, στα αγγλικά Επιζήσασες από τα Πλυντήρια της Μαγδαληνής, στα αγγλικά Άρθρο της εφημερίδας Guardian: Στο Όνομα του Θεού (In God's Name), στα αγγλικά
Οι Κόρες της Ντροπής (αγγλικά: The Magdalene Sisters) είναι βρετανική/ιρλανδική δραματική ταινία, παραγωγής 2002. Τη σκηνοθεσία και το σενάριο ανέλαβε ο Πίτερ Μούλαν. Η ταινία περιγράφει τη ζωή τριών γυναικών —την Μάργκαρετ, την Ρόουζ και την Μπερναντέτ— που στάλθηκαν στα Άσυλα της Μαγδαληνής, γνωστά και ως Πλυντήρια της Μαγδαληνής, στην Ιρλανδία, διότι διέπραξαν αμαρτίες σεξουαλικής φύσης, που αφορούν το βιασμό, το "ξελόγιασμα" αντρών και την απόκτηση εξώγαμου παιδιού. Η ταινία καταγράφει την άφιξη των κοριτσιών στα ιδρύματα, τα οποία είναι Ρωμαιοκαθολικά μοναστήρια που κερδίζουν χρήματα ως πλυντήρια ρούχων, τις εμπειρίες τους εκεί και τους τρόπους τελικά που διαφεύγουν από εκεί. Πολλά από τα κορίτσια υφίστανται σεξουαλική παρενόχληση, σωματική και σεξουαλική κακοποίηση από τις καλόγριες και τον ιερέα του μοναστηριακού ιδρύματος. Η ταινία αποτελεί δραματοποιημένη ιστορία που βασίζεται σε πραγματικές αφηγήσεις κοριτσιών που στάλθηκαν σε αυτά τα άσυλα. Ο Πίτερ Μιούλαν ανέφερε σχετικά με την ταινία ότι γυρίστηκε βασικά λόγω των θυμάτων των Ασύλων της Μαγδαληνής, τα οποία δεν είχαν αναγνωριστεί ως θύματα, δεν αποζημιώθηκαν ούτε τους ζητήθηκε συγνώμη, ενώ πολλές από αυτές παρέμειναν σε όλη τους τη ζωή ευσεβείς Καθολικές. Η πρώην τρόφιμος Μέρι-Τζο ΜακΝτόνα είπε στον Μούλαν ότι τα Άσυλα της Μαγδαληνής ήταν πολύ χειρότερα από ότι απεικονίστηκαν στην ταινία.Η πρεμιέρα της ταινίας πραγματοποιήθηκε στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Βενετίας το 2002 όπου και βραβεύτηκε με το Χρυσό Λέοντα. Κυκλοφόρησε στους κινηματογράφους στις 25 Οκτωβρίου 2002 στην Ιρλανδία, στις 21 Φεβρουαρίου 2003 στο Ηνωμένο Βασίλειο και την 1η Αυγούστου στις Ηνωμένες Πολιτείες. Απέσπασε διθυραμβικά σχόλια από τους κριτικούς και έλαβε δύο υποψηφιότητες για BAFTA.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CE%B9_%CE%9A%CF%8C%CF%81%CE%B5%CF%82_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%9D%CF%84%CF%81%CE%BF%CF%80%CE%AE%CF%82
Μπίλι Γκράχαμ
Στην καριέρα του ο Γκράχαμ έγινε μια φορά πρωταθλητής του τίτλου WWWF. Μάλιστα για να την κατακτήσει, νίκησε τον Μπρούνο Σαμαρτίνο, που τότε στην δεύτερη θητεία του ως πρωταθλητής, την κρατούσε για 1237 μέρες (περίπου τριάμισι χρόνια). Επίσης, ήταν πρωτοπόρος, καθώς σχεδίασε την ζώνη του τίτλου, όπως εκείνος ήθελε. Κάτι που κάνουν συχνά - πυκνά οι σύγχρονοι παλαιστές. Εκτός από το WWE, τότε WWWF, πέρασε και από άλλες εταιρείες πάλης, όπως η NWA. Πάλεψε από το 1969 και σταμάτησε το 1987, λόγω και τραυματισμών. Απεβίωσε στις 17 Μαΐου 2023 Ο Μπίλι Γκράχαμ ενέπνευσε πολλούς νεότερους από εκείνον παλαιστές, για το στυλ, τις κινήσεις τους και την ενασχόλησή τους γενικά με τον χώρο της επαγγελματικής πάλης. Το 2004, εισήχθη στο τιμητικό για τους παλαιστές, Hall of Fame (WWE). Όπως έχει αναφέρει στην αυτοβιογραφία του, ο Γκράχαμ και η γυναίκα του Βάλερι, δεν μπόρεσαν ποτέ να κάνουν παιδιά, λόγω των στεροειδών που χρησιμοποιούσε στην καριέρα του και τον έκαναν στείρο. Ο ίδιος έχει αποκτήσει δύο παιδιά, με την πρώτη του γυναίκα. Τον γιο του, γεννηθέντα το 1975, τον λένε Τζόι και την κόρη του γεννηθείσα το 1972 την λένε Καπέλα. Στις 12 Μαρτίου του 2004, μια μέρα πριν εισαχθεί στο Hall of Fame (WWE), μπήκε στο νοσοκομείο λόγω μιας εντερικής πάθησης, ενώ πρόβλημα με το έντερό του, είχε και τον Μάιο του 2006 και τον Δεκέμβριο του 2010.Πέθανε από σήψη στις 17 Μαΐου 2023. SuperstarBillyGraham.net Professional Wrestling Hall of Fame Προφίλ WWE Hall of Fame Προφίλ Προφίλ Internet Movie Database Προφίλ SLAM! Wrestling Ιστορίες τίτλων "Superstar" Προφίλ Bodyslamming.com Προφίλ onlineworldofwrestling.com
Ο Έλντριτζ Γουέιν Κόουλμαν (7 Ιουνίου 1943 -17 Μαΐου 2023 ) ήταν Αμερικανός πρώην επαγγελματίας παλαιστής. Είναι περισσότερο γνωστός με το ψευδώνυμο που χρησιμοποιούσε στα ρινγκ "Μπίλι Γκράχαμ" με τον χαρακτηρισμό που το συνόδευε, "Σούπερσταρ".
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CF%80%CE%AF%CE%BB%CE%B9_%CE%93%CE%BA%CF%81%CE%AC%CF%87%CE%B1%CE%BC
Henschel Hs 123
Η εταιρεία Henschel δραστηριοποιούνταν στην κατασκευή ατμομηχανών, όμως μετά από την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία στράφηκε και στο χώρο του σχεδιασμού αεροσκαφών. Το Hs 123 ήταν ένα από τα πρώτα αεροσκάφη της εταιρείας και δημιουργήθηκε ως η πρότασή για διαγωνισμό της αναγεννημένης Luftwaffe που αφορούσε στην απόκτηση νέου βομβαρδιστικού κάθετης εφόρμησης. Ανταγωνιστικό του Hs 123 ήταν το Fi 98 της Fieseler. Αρχικά κατασκευάστηκαν τρία πρωτότυπα που δοκιμάστηκαν στο Ρέχλιν (Rechlin). Τα δύο προωθούνταν από κινητήρα BMW 132A-3 των 650 hp και ένα με κινητήρα Wright Cyclone των 770 hp. Το αρχικό πρωτότυπο (Hs 123V1) πραγματοποίησε την παρθενική του πτήση την 1η Απριλίου 1935, ενώ κατά την πρώτη δημόσια παρουσίασή του στις 5 Μαΐου του ίδιου έτους στα χειριστήρια ήταν ο Έρνστ Ουντέτ (Ernst Udet). Οι επιδόσεις του V1 ήταν επαρκώς ικανοποιητικές με συνέπεια να ακυρωθεί η ανάπτυξη του Fi 98. Κατά τη διάρκεια των δοκιμών το Hs 123 αποδείχθηκε ικανό να πραγματοποιεί σχεδόν κατά κυριολεξία «κάθετες» εφορμήσεις. Παρόλα αυτά δύο αεροσκάφη χάθηκαν εξαιτίας δομικών αστοχιών στις πτέρυγες ενώ πραγματοποιούσαν βύθιση με μεγάλη ταχύτητα. Στο τέταρτο πρωτότυπο ενσωματώθηκαν βελτιώσεις προκειμένου να διορθωθούν τα προβλήματα αυτά. Έπειτα από την επιτυχή ολοκλήρωση των δοκιμών, αποφασίστηκε η ένταξη του Hs 123 σε παραγωγή με κινητήρα BMW 132Dc των 880 hp. Τα Hs 123 προορίζονταν να αντικαταστήσουν τα αναγνωριστικά-βομβαρδιστικά κάθετης εφόρμησης Heinkel He 50. Τα ίδια, σύμφωνα με τον αρχικό σχεδιασμό, θα παρέμεναν σε υπηρεσία μέχρι να καταστούν διαθέσιμα τα Junkers Ju 87 Stuka. Κατά συνέπεια ο αριθμός των Hs 123 που παρήχθη ήταν περιορισμένος και επιπλέον δεν προβλέφθηκε η ανάπτυξη βελτιωμένων εκδόσεων. Το 1938 η Henschel ανέπτυξε το Hs 123B. Επρόκειτο για μια απόπειρα χρήσης του κινητήρα BMW 132K των 960 hp που παρέμεινε στο στάδιο του πρωτοτύπου. Παρόμοια τύχη είχε το παρεμφερές Hs 123C. Το Hs 123 κατασκευάστηκε στα εργοστάσια Schönefeld και Johannistal της Henschel. Το πρώτο Hs 123 παραδόθηκε το 1936, About 265 aircraft were produced. όμως η παραγωγή του Hs 123A διακόπηκε του Autumn 1938. Τα πρωτότυπα Hs 123B και Hs 123C κατασκευάστηκαν λίγο πριν από τη διακοπή της παραγωγής των Hs 123A.Ορισμένα αεροσκάφη εξήχθησαν στην Κίνα, ενώ δεκατέσσερα δόθηκαν στην αεροπορία των Εθνικιστών. Μικρός αριθμός αεροσκαφών προπαραγωγής (Hs 123A-0) ολοκληρώθηκε το 1936 και παραδόθηκε στη Luftwaffe για αξιολόγηση. Ακολούθησαν τα Hs 123A-1, στα οποία ενσωματώνονταν ορισμένες τροποποιήσεις. Τα αεροσκάφη παραγωγής διέθεταν θωρακισμένο προσκέφαλο και επένδυση για την προστασία του πιλότου, καθώς και καλύμματα για τους τροχούς. Μπορούσαν να μεταφέρουν τέσσερις βόμβες SC50 των 50 kg, από δύο σε κάθε πτέρυγα, καθώς και μία των SC250 των 250 kg κάτω από την άτρακτο. Συχνά στη θέση της βόμβας των 250 kg τοποθετούνταν εξωτερική απορριπτόμενη δεξαμενή καυσίμων. Ο οπλισμός αποτελούνταν από δύο πολυβόλα MG 17 των 7,92 mm στο ρύγχος. Τα Hs 123 εντάχθηκαν σε υπηρεσία το Φθινόπωρο του 1936 με την StG 162 (162η Πτέρυγα Βομβαρδιστικών Κάθετης Εφόρμησης) αλλά η πορεία τους στον ρόλο αυτό ήταν βραχυχρόνια, διότι η Πτέρυγα παρέλαβε τον επόμενο χρόνο τα πρώτα Stuka. Την περίοδο της Κρίσης του Μονάχου τα διαθέσιμα Hs 123 ήταν συγκεντρωμένα στην προσωρινή Fliegergeschwader 100, που είχε συγκροτηθεί εκτάκτως και είχε εξοπλισθεί με παρωχημένα αεροσκάφη που θα δρούσαν σε ρόλο εγγύς υποστήριξης. Με την υπογραφή του Συμφώνου στο Μόναχο και την αποσόβηση της κρίσης, η Fliegergeschwader 100 διαλύθηκε και τα αεροσκάφη της διατέθηκαν σε άλλους σχηματισμούς. Παρά την επιτυχημένη δράση του στην Ισπανία, το 1939 τα Hs 123 θεωρούνταν πλέον παρωχημένα από την Luftwaffe και μόνο ένα σμήνος πρώτης γραμμής εξακολουθούσε να είναι εξοπλισμένο με αυτά. Κατόπιν αιτήματος του Βόλφραμ φον Ρίχτχοφεν (Wolfram von Richthofen), επιτελάρχη εκείνη την περίοδο της Λεγεώνας Κόνδορ που δρούσε στην Ισπανία στο πλευρό των Εθνικιστών, παραδόθηκαν πέντε Hs 123. Τα Henschel έδρασαν αρχικά ως τακτικά βομβαρδιστικά, όμως απέδωσαν πενιχρά αποτελέσματα εξαιτίας του περιορισμένου φορτίου βομβών που μπορούσαν να μεταφέρουν καθώς και της μικρής ακτίνας δράσης τους. Από την άλλη, τα Hs 123 που επιχειρούσαν από τη Σεβίλλη έδρασαν ως αεροσκάφη εγγύς υποστήριξης. Στον ρόλο αυτό η περιορισμένη ακτίνα δράσης δεν αποτελούσε πρόβλημα, ενώ από την άλλη η ικανότητά τους να πλήξουν στόχους με ακρίβεια ήταν σημαντικότερη από τη δυνατότητα μεταφοράς μεγάλου φορτίου βομβών. Αποδείχθηκαν επίσης ιδιαίτερα ανθεκτικά και ικανά να απορροφήσουν πολλαπλά πλήγματα. Οι Ισπανοί εντυπωσιάστηκαν από τις δυνατότητες του αεροσκάφους και αγόρασαν όλα τα αεροσκάφη που βρίσκονταν ήδη στην χώρα τους ενώ παρήγγειλαν και επιπλέον αεροσκάφη. Δώδεκα Hs 123 εξήχθησαν στην Κίνα. Ιδίως το 1938 είχαν εκτεταμένη δράση ως βομβαρδιστικά κάθετης εφόρμησης, πλήττοντας ιαπωνικά πολεμικά πλοία που έπλεαν στον ποταμό Γιανγκτσέ. 1939-1941 Με το ξέσπασμα του πολέμου και τα 39 Hs 123 που ήταν διαθέσιμα εντάχθηκαν στο Σμήνος II. (Schl)/LG 2 και έλαβαν μέρος στις επιχειρήσεις κατά την εισβολή στην Πολωνία. Αποδείχθηκαν εξαιρετικά αποτελεσματικά, όντας ικανά να πλήξουν τους στόχους τους με μεγάλη ακρίβεια. Μια τρομακτική πτυχή της επίθεσης ενός Hs 123 ήταν ο στακάτος θόρυβος του κινητήρα του, τον οποίο ο πιλότος μπορούσε να ρυθμίσει αλλάζοντας τις στροφές για να προκαλέσει ριπές που έμοιαζαν με πυροβολισμούς. Τα Hs 123 αποδείχθηκαν επίσης ανθεκτικά στα εχθρικά πυρά, ικανά να επιστρέφουν στη βάση τους ακόμα και όταν είχαν υποστεί πολλαπλά πλήγματα. Τα πληρώματά τους τα θεωρούσαν αξιόπιστα και εύκολα να συντηρηθούν στις δύσκολες συνθήκες του πεδίου των επιχειρήσεων. Η εκστρατεία στην Πολωνία ήταν επιτυχημένη για την σχεδίαση της Henschel, που η ηγεσία της Luftwaffe θεωρούσε παρωχημένη. Τα Hs 123 έδρασαν ξανά κατά τη Μάχη της Γαλλίας. Συχνά επιχειρούσαν από τις πλέον προωθημένες γερμανικές βάσεις και πραγματοποιούσαν περισσότερες αποστολές ανά ημέρα από μονάδες εξοπλισμένες με άλλους τύπους. Παρόλα αυτά ο αριθμός των διαθέσιμων αεροσκαφών συνέχισε να φθίνει εξαιτίας της διαρκούς φθοράς. Τα Hs 123 δεν έλαβαν μέρος στη Μάχη της Αγγλίας διότι δεν τους το επέτρεπε η μικρή ακτίνα δράση τους. Ο μοναδικός σχηματισμός που ήταν εξοπλισμένος με Hs 123, το Σμήνος II. (Schl)/LG 2, στάλθηκε πίσω στη Γερμανία για να επανεξοπλιστεί με μαχητικά-βομβαρδιστικά Messerschmitt Bf 109E. Τα Bf 109 μετέφεραν παρόμοιο φορτίο βομβών με τα Henschel, είχαν όμως μεγαλύτερη ακτίνα δράσης και ήταν σαφώς ικανότερα να αντιμετωπίσουν τα αντίπαλα μαχητικά. Από την άλλη, ήταν δύσκολα αεροσκάφη κατά την απογείωση και την προσγείωση, ιδίως όταν έφεραν βόμβες. Όταν άρχισε η Βαλκανική Εκστρατεία τα 32 διαθέσιμα αεροσκάφη επέστρεψαν στις επιχειρήσεις, αυτή τη φορά με το Σμήνος 10.(Schl)/LG 2. Η δράση τους ήταν ικανοποιητική και αποφασίστηκε πως θα συμμετείχαν στην επερχόμενη Επιχείρηση Μπαρμπαρόσα. Ανατολικό Μέτωπο Στα αρχικά στάδια της επιχείρησης Μπαρμπαρόσα, το μοναδικό σμήνος εγγύς υποστήριξης της Luftwaffe ήταν το II.(Schl)/LG 2, που διέθετε 22 Hs 123 και 38 Bf 109E. Στο Ανατολικό Μέτωπο τα Hs 123 τροποποιήθηκαν, διαθέτοντας πλέον ισχυρότερο οπλισμό και επιπλέον θωράκιση. Επίσης αφαιρέθηκαν τα καλύμματα των τροχών. Το II.(Schl)/LG 2 αρχικά ανέλαβε αποστολές στο κεντρικό και το βόρειο τμήμα του μετώπου. Για μικρό χρονικό διάστημα έδρασε στα περίχωρα του Λένινγκραντ, ενώ έλαβε μέρος και στις μάχες Μπριάνσκ και της Βιάζμα. Τα Bf 109E του Σμήνους αντιμετώπισαν σημαντικά προβλήματα ως μαχητικά-βομβαρδιστικά, ιδίως με τους κινητήρες τους και κατά την αποπροσγείωση. Οι αστεροειδείς κινητήρες των Hs 123 αποδείχθηκαν πιο ανθεκτικοί σε πλήγματα από ελαφρά όπλα σε σύγκριση με τους υδρόψυκτους των Bf 109. Η έλευση του χειμώνα έφερε μεγάλες δυσκολίες για τις γερμανικές δυνάμεις που βρίσκονταν πλέον βαθιά μέσα στο σοβιετικό έδαφος. Οι συνθήκες ήταν ιδιαίτερα δύσκολες για τους πιλότους των Henschel, που είχαν ανοικτά κόκπιτ. Παρόλα αυτά έλαβαν μέρος στη μάχη της Μόσχας. Τον Ιανουάριο του 1942 το II.(Schl)/LG 2 μετασχηματίστηκε στην πρώτη εξειδικευμένη Πτέρυγα Εγγύς Υποστήριξης της Luftwaffe: μετονομάστηκε σε Schlachtgeschwader 1 (συντομογραφία: SchlG 1) και τα Hs 123 που διέθετε εντάχθηκαν στο Σμήνος 7./SchlG 1 Τον Μάιο του 1942 η SchlG 1 συμμετείχε στις επιχειρήσεις στην περιοχή της Κριμαίας. Παρέμεινε για αρκετούς ακόμη μήνες στο νότιο τμήμα του μετώπου, συμμετέχοντας επίσης στη δεύτερη μάχη του Χαρκόβου και στη μάχη του Στάλινγκραντ. Ο αριθμός των διαθέσιμων Henschel μειώνονταν διαρκώς. Αεροσκάφη που βρίσκονταν σε σχολές εκπαιδεύσεως, καθώς και εγκαταλελειμμένα αεροσκάφη συγκεντρώθηκαν προκειμένου να αναπληρωθούν οι απώλειες. Τον Ιανουάριο του 1943 ο Βόλφραμ φον Ρίχτχοφεν (Wolfram von Richthofen), όντας τότε διοικητής του 4ου Αεροπορικού Στόλου (γερμ. Luftflotte 4) ζήτησε την επανεκκίνηση της παραγωγής των Hs 123 διότι σε αντίθεση με άλλους πιο προηγμένους τύπος ήταν ανθεκτικά στις ιδιαίτερα αντίξοες καιρικές συνθήκες του Ανατολικού Μετώπου. Κάτι τέτοιο ήταν όμως αδύνατο, δεδομένου πως το εργοστάσιο της Henschel είχε αποσυναρμολογήσει τη γραμμή παραγωγής ήδη από το 1940.Η SchlG 1 συνέχισε την επιχειρησιακή της πορεία στην ανατολή. Αφού συμμετείχε στη μάχη του Κουρσκ, επέστρεψε στην Κριμαία όπου στα μέσα του 1944 παρέδωσε τα τελευταία Hs 123 που διέθετε για να παραλάβει Ju 87. Το τελευταίο έτος του πολέμου όσα Hs 123 πετούσαν ακόμα χρησιμοποιούνταν σε δευτερεύοντες ρόλους, όπως για τη ρίψη εφοδίων ή τη ρυμούλκηση ανεμοπτέρων.Στα 1941-42 ορισμένοι Ισπανοί εθελοντές της Escuadrilla Azul επίσης πέταξαν με Hs 123 στο Ανατολικό Μέτωπο. ΚίναΟι κινέζικες αεροπορικές δυνάμεις παρέλαβαν και χρησιμοποίησαν δώδεκα αεροσκάφη ως βομβαρδιστικά κάθετης εφόρμησης.ΓερμανίαLuftwaffeΙσπανίαΗ Ισπανική Πολεμική Αεροπορία αγόρασε όσα Hs 123 της Λεγεώνας του Κόνδορα ήταν διαθέσιμα, ενώ παραγγέλθηκαν και έντεκα επιπλέον αεροσκάφη. Την περίοδο του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, Ισπανοί εθελοντές της Escuadrilla Azul που μάχονταν στο πλευρό των γερμανικών δυνάμεων στο Ανατολικό Μέτωπο επιχειρούσαν με Hs 123. Συγκρίσιμα αεροσκάφηAichi D1A Curtiss SBC Hawker Hart Heinkel He 50 Mitsubishi Ki-15 Polikarpov R-5 Polikarpov R-ZΚατάλογοιΚατάλογος αεροσκαφών του Β' Παγκοσμίου Πολέμου Eden, Paul and Soph Moeng, eds. The Complete Encyclopedia of World Aircraft. London: Amber Books, 2002. (ISBN 0-7607-3432-1). Fitzsimmons, Bernard, ed. "Hs 123, Henschel." The Illustrated Encyclopedia of 20th Century Weapons and Warfare. New York: Columbia House, 1967. Franco, Lucas Molina. Henschel HS 123 (Perfiles Aeronáuticos 2: La Máquina y la Historia) (in Spanish with English captions). Valladolid, Spain: Quiron Ediciones, 2006. (ISBN 84-87314-61-9). Green, William. Warplanes of the Second World War, Volume Nine: Bombers. London: Macdonald & Co. (Publishers), 1968 (fourth impression 1972). (ISBN 0-356-01491-6). Green, William. Warplanes of the Third Reich. London: Macdonald and Jane's Publishers, 1970 (fourth impression 1979). (ISBN 0-356-02382-6). Gunston, Bill. An Illustrated Guide to German, Italian and Japanese Fighters of World War II: Major Fighters and Attack Aircraft of the Axis Powers. New York: Arco Publishing, 1980. (ISBN 0-668-05093-4). Gunston, Bill. The Encyclodepia of the Worlds Combat aircraft'. New York: Chartwell Books, 1976. Gunston, Bill and Tony Wood. Hitler's Luftwaffe. London: Salamander Books, 1977. (ISBN 0-86101-005-1). Höfling, Rudolf. Henschel Hs 123: Die Geschichte eines legendären Schlachtflugzeuges (Flugzeug Profile 42) (in German). Stengelheim, Germany: Unitec Medienvertrieb, 2004. Ledwoch, Janusz. Henschel Hs 123 (Wydawnictwo Militaria 4) (in Polish with English captions. Warszawa, Poland: Wydawnictwo Militaria, 1995. (ISBN 83-86209-30-5). Lepage, Jean-Denis G.G. Hs-123 Aircraft of the Luftwaffe, 1935–1945: An Illustrated Guide. McFarland & Co, 2009 ISBN 978-0786439379. "Legacy of Udet...The Henschel HS 123". Air International, Vol. 15, No 2, August 1978, pp. 72–79. Bromley, UK: Fine Scroll. Shepherd, Christopher. German Aircraft of World War II with Colour Photographs. Edinburgh: Sidgwick & Jackson, 1975. (ISBN 0-283-98179-2). Smith J. R. and Anthony Kay. German Aircraft of the Second World War. London: Putnam & Company, 1972. (ISBN 0-370-00024-2). Taylor, John W. R. "Henschel Hs 123." Combat Aircraft of the World from 1909 to the present. New York: G.P. Putnam's Sons, 1969. (ISBN 0-425-03633-2). Weal, John. "Eastern Front Schlachtflieger." Wings of Fame, Vol. 7. London: Aerospace Publishing, 1997. (ISBN 1-880588-23-4). Winchester, Jim. "Henschel Hs 123." Aircraft of World War II: The Aviation Factfile. Kent, UK: Grange Books, 2004. (ISBN 1-84013-639-1). Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Henschel Hs 123 στο Wikimedia Commons
Το Henschel Hs 123 ήταν γερμανικό μονοθέσιο διπλάνο αεροσκάφος εγγύς υποστήριξης/βομβαρδιστικό κάθετης εφόρμησης της δεκαετίας του 1930 και του 1940. Αεροσκάφη αυτού του τύπου έδρασε με τη Λεγεώνα Κόνδορ στον Ισπανικό Εμφύλιο και με τη Luftwaffe κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Tα Hs 123 αποδείχθηκαν ανθεκτικά και αποτελεσματικά αεροσκάφη, ιδίως σε δύσκολες συνθήκες. Η παραγωγή τους τερματίστηκε το 1938 όμως παρέμειναν σε μονάδες πρώτης γραμμής μέχρι το 1944, οπότε και αποσύρθηκαν τα τελευταία εξαιτίας της έλλειψης ανταλλακτικών.
https://el.wikipedia.org/wiki/Henschel_Hs_123
Συστημικός ερυθηματώδης λύκος
Ο ΣΕΛ χαρακτηρίζεται από ποικίλα κλινικά συμπτώματα, ανοσολογικές διαταραχές και ιστολογικές αλλοιώσεις του συνδετικού ιστού και των αγγείων (1). Συγκεκριμένα προκαλεί βλάβες στη καρδιά, στις αρθρώσεις, στο δέρμα, στους πνεύμονες, στις φλέβες, στο ήπαρ, στα νεφρά και στο νεφρικό σύστημα (3). Η κλινική εκδήλωση, εξαρτάται από τη σοβαρότητα, την εντόπιση και την εξέλιξη των βλαβών. Η νόσος αρχίζει αιφνίδια, με έντονα γενικά φαινόμενα ή βραδέως με ήπια γενικά φαινόμενα. Στη συνέχεια ή παράλληλα προσβάλλονται το δέρμα, οι αρθρώσεις και τα σπλάχνα στα οποία προκαλούνται διάφορες αλλοιώσεις (1). Ωστόσο σε κάθε άτομο ο συστημικό ερυθηματώδης λύκος εμφανίζεται με διαφορετικούς τρόπους, με κύριες κλινικές εκδηλώσεις δερματικά εξανθήματα, αρθρίτιδα, χαμηλό πυρετό και αίσθημα εξάντλησης. Άλλα συμπτώματα, όχι τόσο συχνά όσο τα προηγούμενα είναι η φωτοευαισθησία, η κατάθλιψη, η κεφαλαλγία και το αίσθημα ζάλης. Μερικές φορές εμφανίζεται το σύνδρομο Raynaud, δηλαδή η κατάσταση στην οποία η κυκλοφορία του αίματος στα άκρα διακόπτεται ξαφνικά (3). Όσον αφορά το εξάνθημα στο δέρμα, αποτελείται από ερυθροιώδες κηλίδες με μικρή πιτυρώδη απολέπιση, αυτό το φαινόμενο όμως είναι παροδικό και εμφανίζεται στο πρόσωπο με μορφές νυκτερίδας σε πτήση, στη ράχη χειρών και δακτύλων, στο λαιμό και στο θώρακα. Κατά τη διάρκεια της νόσου είναι δυνατή η εμφάνιση πομφών, πομφόλυγων, ευρυαγγείες, αλωπεκία, ελκώσεις, εκδηλώσεις φαινομένου και πολύμορφο ερύθημα (1). Στους βλεννογόνους, το εξάνθημα είναι πορφυρικό ή αποτελείται από αιμορραγικές φυσαλίδες και μικρές επώδυνες διαβρώσεις το οποίο εμφανίζεται κυρίως στους βλεννογόνους της στοματικής κοιλότητας και στα γεννητικά όργανα. Όμως ο ΣΕΛ έχει και άλλες σοβαρές επιπλοκές όπως τη προσβολή των αρθρώσεων και τη προσβολή της καρδιάς η οποία εκδηλώνεται με μυοκαρδίτιδα, περικαρδίτιδα ή αμικροβιακή βαλβική ενδοκαρδίτιδα. Ακόμα προκαλεί φλεγμονή στους νεφρούς που μπορεί να εξελιχθεί σε νεφρική ανεπάρκεια ή νεφρωσικό σύνδρομο (1). Οι λεμφαδένες είναι διογκωμένοι στο 50% των περιπτώσεων σε αντίθεση με το ήπαρ και το σπλήνα. Είναι δυνατό να προσβληθεί το γαστρεντερικό σύστημα, το κεντρικό νευρικό σύστημα (ΚΝΣ), το περιφερικό νευρικό σύστημα (ΠΝΣ) καθώς και το αναπνευστικό σύστημα (1). Χαρακτηριστικό είναι η ινιδοειδή εκφύλιση του κολλαγόνου στο χόριο και στα αγγεία του δέρματος, στο δίκτυο του συνδετικού ιστού, της υποδερμίδας και συχνότερα στα σπλάχνα. Αρχικά, εκφυλίζεται η βασική ουσία και στη συνέχεια οι κολλαγόνες ίνες, ενώ σε προχωρημένο στάδιο πραγματοποιείται ομογενοποίηση των ινών με τη βασική ουσία. Τέλος, παρατηρείται κενοτοπιώδης εκφύλιση των κυττάρων που βρίσκονται στη βασική στιβάδα της επιδερμίδας, οίδημα των θηλών του χορίου, φλεγμονώδης διήθηση του χορίου και εστιακή βλεννώδης εκφύλιση του υποδόριου λίπους με λεμφοκυτταρική αντιδραστική διήθηση (1). Ο ΣΕΛ μπορεί να έχει από ήπια μέχρι πολύ βαριά πορεία με προσβολή ζωτικών οργάνων, όμως η επιβίωση των ασθενών έχει βελτιωθεί τα τελευταία χρόνια λόγω της έγκαιρης γνώσης, της βελτίωσης των εργαστηριακών δοκιμασιών, της έγκαιρης έναρξης θεραπείας και της κατάλληλης και έγκαιρης αντιμετώπισης των επιπλοκών (7). Η αιτία του συστημικού ερηθηματώδη λύκου παραμένει άγνωστη. Γενικά θεωρείται ότι περισσότεροι από ένας παράγοντες δρουν σε συνδυασμό μεταξύ τους και προκαλείται η νόσος. Οι παράγοντες διακρίνονται σε ανοσολογικούς, ενδοκρινικούς, ιογενείς, μικροβιακούς και σε γενετικούς. Τα φάρμακα ακόμα είναι δυνατόν να προκαλέσουν το σύνδρομο (1). Η νόσος πιστεύεται ότι μπορεί να είναι κληρονομική γιατί νοσούν από αυτή, αρκετά μέλη μιας οικογένειας ή ακόμα ότι έχει προκληθεί από κάποιον ιό που προσβάλει άτομα τα οποία έχουν προδιάθεση για την εμφάνιση της νόσου (3). Εκλυτικοί παράγοντες οι οποίοι είναι δυνατόν να προκαλέσουν έναρξη, επιδείνωση ή υποτροπή της νόσου θεωρούνται η ηλιακή ακτινοβολία, η θερμότητα, το ψύχος και τα ψυχικά ή τυχαία τραύματα. Γενικά προκαλούνται αλλοιώσεις στα διάφορα όργανα από την επίδραση των ανοσοσυμπλεγμάτων (1). Η διάγνωση της νόσου πραγματοποιείται με ιστοπαθολογικές ή ιστοανοσολογικές εξετάσεις αλλά και με εργαστηριακά ευρήματα. Σε περίπτωση που υπάρχει μόνο εξάνθημα, η νόσος πρέπει να διαφοροδιαγνωσθεί από άλλες νόσους ή παθήσεις. Σε περίπτωση απουσίας των δερματικών εκδηλώσεων θα πρέπει να γίνει διαφορική διάγνωση από άλλες οργανικές παθήσεις με την αντίστοιχη συμπτωματολογία (1). Εργαστηριακά ευρήματα Τα εργαστηριακά ευρήματα για την διάγνωση και την παρακολούθηση του συστημικού ερυθηματώδη λύκου είναι: αύξηση ταχύτητας καθίζησης ερυθρών (ΤΚΕ), αναιμία, λευκοπενία, θρομβοκυτταροπενία, αυξημένος ρευματοειδής παράγοντας (RF), διαταραχές των πρωτεϊνών του ορού, αντιπυρηνικά αντισώματα (ANA), παρουσία κυττάρων ερυθηματώδους λύκου (Le) (1).Τα ANA είναι αυτοαντισώματα (ανοσοσφαιρίνες IgG) έναντι των πυρήνων των κυττάρων τα οποία διακρίνονται σε αντισώματα κατά του DNA, αντισώματα κατά των δεσοξυ-ριβονουκλεοπρωτεινών ή των δεσοξυ-ριβονου-κλεοιστόνων και σε αντισώματα κατά των άλλων συστατικών του πυρήνα (2). Τα κύτταρα του συστημικού ερυθηματώδη λύκου (Le) είναι πολυμορφοπύρηνα λευκοκύτταρα που περιέχουν στο πρωτόπλασμα τους ομοιογενή στρογγυλή μάζα χωρίς δίκτυο χρωματίνης και ανευρίσκονται στο περιφερικό αίμα και σε επίχρισμα μυελού από στερνική παρακέντηση. Με χρώση Gram η μάζα του λευκοκυττάρου παίρνει ανοικτό ιώδες χρώμα, ενώ ο πυρήνας του λευκοκυττάρου παίρνει βαθύ ιώδες χρώμα (1). Για τη νόσο του συστημικού ερυθηματώδη λύκου δεν υπάρχει θεραπεία, απλά χορηγείται αγωγή η οποία αποσκοπεί στη πρόληψη των επιπλοκών αλλά και στη υποχώρηση των συμπτωμάτων. Τα φάρμακα που χρησιμοποιούνται είναι τα ακόλουθα: Μη στεροειδή αντιφλεγμονώδη φάρμακα τα οποία χρησιμοποιούνται για να ελέγξουν τον πόνο της αρθρίτιδας. Συνήθως χορηγούνται για μικρό χρονικό διάστημα με την οδηγία σταδιακά να μειώνεται η δόση καθώς η αρθρίτιδα βελτιώνεται (5). Η ασπιρίνη συμπεριλαμβάνεται σε αυτή τη κατηγορία και βοηθάει στην αντιμετώπιση της δυσκαμψίας των αρθρώσεων όμως μόνο όταν χρησιμοποιείται όπως καθορίζεται. Γενικά τα μη στεροειδή αντιφλεγμονώδη φάρμακα έχουν παρόμοιες ιδιότητες με της ασπιρίνης. Τέτοια φάρμακα είναι η ινδομεθακίνη, η ναπροξένη, η τενοξικάμη, η ιβουπροφαίνη κ.α. Όλα μπορεί να παρουσιάσουν στομαχικό ερεθισμό ή άλλες παρενέργειες π χ ζάλη και διάρροια. Τα μη στεροειδή αντιφλεγμονώδη φάρμακα μπορεί να προκαλέσουν βλάβη στο συκώτι ή να τροποποιήσουν τη λειτουργία των νεφρών η οποία συνήθως αποκαθίσταται με τη διακοπή ή την ελάττωση της δόσης (6). Ανθελονοσιακά φάρμακα που παλαιότερα χρησιμοποιούνταν για την ελονοσία, είναι η υδροξυχλωροκίνη και χρησιμεύουν για τη θεραπεία των φωτοευαίσθητων δερματικών εξανθημάτων (5). Γλυκοκορτικοστεροειδή (κορτιζόνη) όπως είναι η πρεδνιζόνη χρησιμοποιούνται για τη μείωση της φλεγμονής και τη καταστολής της δραστηριότητας του ανοσιακού συστήματος (5). Αποτελούν τη κύρια θεραπεία για το ΣΕΛ καθώς λόγω της ισχυρότητας τους μπορούν να μειώσουν τον πόνο και τη φλεγμονή σε λίγες μόνο ώρες. Οι παρενέργειες τους περιλαμβάνουν την αύξηση του σωματικού βάρους, τη στρογγυλοποίηση του προσώπου, την εμφάνιση των μωλώπων την αλλαγή της διάθεσης με μεγάλη νευρικότητα από αϋπνίες μέχρι κατάθλιψη, τη κατακράτηση υγρών με αποτέλεσμα οίδημα των ποδιών, την υψηλή αρτηριακή πίεση, την εμφάνιση ή τη χειροτέρευση του σακχαρώδη διαβήτη, την αύξηση του κινδύνου λοιμώξεων και σε σπάνια περίπτωση την εμφάνιση γαστρορραγίας. Η χρήση τους για μεγάλο χρονικό διάστημα μπορεί να προκαλέσει οστεοπόρωση και καταρράκτη (6). Ανοσοκατασταλτικά φάρμακα τα οποία λαμβάνονται σχεδόν πάντα με κορτικοστεροειδή, καθώς χρησιμοποιούνται μόνο για δραστήριες παθήσεις, κυρίως με σοβαρά προβλήματα νεφρών. Η χρήση τους αφορά κυρίως άτομα τα οποία δεν έχουν ανταποκριθεί σε άλλου είδους φαρμακευτική θεραπεία ή έχει μειωθεί η δόση κορτικοστεροειδών. Γενικά τα φάρμακα αυτά έχουν σοβαρές παρενέργειες (6). Διατροφή Η διατροφή πρέπει να προσαρμόζεται πάντα με ιατρικές οδηγίες. Φυσική άσκηση Η άσκηση βοηθά ώστε να αντιμετωπίσει ο ασθενής το αίσθημα εξασθένησης και της απώλειας μυϊκής μάζας που συνήθως επέρχεται μετά από εξάρσεις της νόσου (6). Εγκυμοσύνη Σε περιόδους όπου η νόσος είναι σε έξαρση πρέπει να αποφεύγεται η εγκυμοσύνη. Για το λόγο αυτό πρέπει να υπάρχει συνεργασία γυναικολόγου-ρευματολόγου και η εγκυμοσύνη να προγραμματισθεί μετά από ένα μήνα ύφεσης (6). Τελευταία νεα Πρόσφατα εγκρίθηκε στην Αμερική και στην Ευρώπη η χρήση ενος νέου φαρμάκου, του Benlysta, που δίδεται ενδοφλεβια μια φορα τον μήνα και φαίνεται να βοηθά σημαντικά και με ασφάλεια αρκετούς ασθενείς. Και άλλα νεά φάρμακα αναμένεται να κυκλοφορήσουν τα επομενα χρόνια. 1.Κουσκούνης Κ, Καρπούζης Α. Δερματολογία & Αφροδισιολογία. Ιατρικές εκδόσεις Π.Χ Πασχαλίδης 2006. Αθήνα, ISBN 960-399-398-0. 2. Παυλάτου Μ. Ανοσολογία. Ιατρικές εκδόσεις Λίτσας 1997. Αθήνα, ISBN 960-7081-97-8. 3.http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%85%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%82_%CE%B5%CF%81%CF%85%CE%B8%CE%B7%CE%BC%CE%B1%CF%84%CF%8E%CE%B4%CE%B7%CF%82_%CE%BB%CF%8D%CE%BA%CE%BF%CF%82 4.http://www.elire.gr 5.http://iatreion.gr/newsdesk_index.php?newsPath=23 https://web.archive.org/web/20120718231039/http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CF%8D%CE%BA%CE%BF%CF%82_%CE%B5%CF%81%CF%85%CE%B8%CE%B7%CE%BC%CE%B1%CF%84%CF%8E%CE%B4%CE%B7%CF%82_%CE%AE_%CE%BF_%CE%BA%CE%BF%CE%B9%CE%BD%CF%8C%CF%82 6.http://www.dromostherapeia.gr/revmatologia-orthopediki/sistimatikos-erithimatodis-likos.html
Ο συστηματικός ερυθηματώδης λύκος (ΣΕΛ) είναι χρόνιο, υποτροπιάζον, πολυσυστημικό αυτοάνοσο νόσημα (1). Μπορεί να αποβεί ακόμη και θανατηρόφορο αν και με τις πρόσφατες ιατρικές εξελίξεις η θνησιμότητα έχει μειωθεί αρκετά. Όπως και με τις υπόλοιπες αυτοάνοσες παθήσεις, το ανοσοποιητικό σύστημα επιτίθεται στα κύτταρα και τους ιστούς του σώματος προκαλώντας φλεγμονή και ιστολογική βλάβη. Ο ΣΕΛ μπορεί να επηρεάσει οποιοδήποτε μέρος του σώματος, αλλά περισσότερο συχνά προκαλεί βλάβες στη καρδιά, στις αρθρώσεις, στο δέρμα, στους πνεύμονες, στις φλέβες, στο ήπαρ, στα νεφρά και στο νευρικό σύστημα. Η πορεία της πάθησης είναι απρόβλεπτη. Ο λύκος μπορεί να συμβεί σε οποιαδήποτε ηλικία και είναι περισσότερο συχνός στις γυναίκες. Μέχρι στιγμής δεν έχει βρεθεί κάποια θεραπεία που να επιφέρει πλήρη ίαση της πάθησης, ωστόσο τα φάρμακα (συνήθως κορτικοστεροειδή) που χρησιμοποιούνται μπορούν να ελέγχουν τα συμπτώματα, να καθυστερούν την εξέλιξη και να προλαμβάνουν τις εξάρσεις της νόσου.Η νόσος προσβάλλει όλες τις ηλικίες αλλά είναι συχνότερη στις γυναίκες ηλικίας 20-45 ετών, με αναλογία γυναίκες προς άντρες περίπου 9:1, ενώ η αναλογία στα παιδιά και στους ηλικιωμένους είναι 3:1 (4). Η νόσος του ΣΕΛ σύμφωνα με τα κλινικά, ανοσολογικά και αιματολογικά ευρήματα διακρίνεται στο δισκοειδή (χρόνιο), στο συστημικό (οξύ) και σε μια ενδιάμεση μορφή τον υποξύ ερυθηματώδη λύκο (1).
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%85%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BC%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%82_%CE%B5%CF%81%CF%85%CE%B8%CE%B7%CE%BC%CE%B1%CF%84%CF%8E%CE%B4%CE%B7%CF%82_%CE%BB%CF%8D%CE%BA%CE%BF%CF%82
Σαν Τζιμινιάνο
Η Σαν Τζιμινιάνο φέρεται ν΄ αποτελούσε ένα μικρό χωριό, των Ετρούσκων από τον 3ο αιώνα π.Χ.. Ιστορικά αρχεία την παρουσιάζουν κατά τον 10ο αιώνα, ως εκκλησιαστική επισκοπή όπου και έλαβε το όνομα του επισκόπου Τζεμινιάνο που ανακηρύχθηκε άγιος από την υπεράσπιση της περιοχής κατά την επιδρομή του Αττίλα. Κατά το Μεσαίωνα και την Αναγέννηση, αποτελούσε ένα ενδιάμεσο σημείο ανάπαυσης των καθολικών προσκυνητών στην πορεία τους προς τη Ρώμη. Η ανάπτυξη όμως της πόλης ήταν και αποτέλεσμα της βελτίωσης του εμπορίου των γεωργικών προϊόντων από τους εύφορους γειτονικούς λόφους. Στο 1199, η επισκοπή της πόλης ανεξαρτητοποιήθηκε οπότε και άρχισε η πολιτιστική της ανάπτυξη σε έργα τέχνης και πλούσιας αρχιτεκτονικής. Η πόλη τελικά άκμασε μέχρι το 1348, όταν η πανώλης που επηρέασε σχεδόν το σύνολο της Ευρώπης, την υποχρέωσε να υπαχθεί στη Φλωρεντία. Από τότε η πόλη έχασε την αρχική της αίγλη και αποτέλεσε δευτερεύουσα πόλη της περιοχής μέχρι τον 19ο αιώνα, όταν άρχισε ν΄ αναγνωρίζεται ως τουριστικό θέρετρο και καλλιτεχνικό κέντρο. Ενώ σε άλλες πόλεις, όπως στη Μπολόνια τη Φλωρεντία, οι περισσότεροι ή όλοι τους οι μεσαιωνικοί πύργοι έχουν μειωθεί από πολέμους και καταστροφές, ή ανοικοδόμηση των αστικών κέντρων, η Σαν Τζιμινιάνο κατάφερε να διατηρήσει 14 ψηλούς πύργους, από τους 74 που είχε κάποτε, ποικίλου ύψους που έχουν γίνει το διεθνές σύμβολο της. Από τα υφιστάμενα ιστορικά κτίρια της πόλης αυτά που ξεχωρίζουν είναι: το "Παλάτσο ντελ Πόπολο", που άρχισε να κτίζεται το 1288 και περατώθηκε το 1323. Σήμερα στεγάζει το δημοτικό μουσείο και την πινακοθήκη της πόλης με έργα σπουδαίων ζωγράφων. Η "Κολετζάτα", ονομασία με την οποία φέρεται ο παλαιός καθεδρικός ναός που εγκαινιάσθηκε το 1148. Η "εκκλησία του Αγίου Αυγουστίνου" της οποίας η ανέγερση ξεκίνησε το 1280 και ολοκληρώθηκε το 1298.Η παλιά πόλη περιλαμβάνει τέσσερις πλατείες: τη Πιάτσα ντελά Κιστέρνα, τη Πιάτσα Ντουόμο, τη Πιάτσα Πεκόρι και τη Πιάτσα ντελ Έρμπε. Δύο σημαντικοί δρόμοι διασχίζουν τη πόλη από Βορρά προς Νότο, του Αγίου Ματθαίου (Σαν Ματέο) και του Αγίου Ιωάννη (Σαν Τζιοβάννι). "Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς Μπριτάννικα" τομ. 53ος, σελ. 148.
Η Σαν Τζιμινιάνο (ιταλ. San Gimignano) είναι μια από τις καλύτερα διατηρημένες μεσαιωνικές πόλεις της Ιταλίας. Βρίσκεται πάνω σε λόφο, σε υψόμετρο 324 μ., στην επαρχία της Σιένας, στην περιφέρεια της Τοσκάνης, στο βόρειο τμήμα της κεντρικής Ιταλίας. Η πόλη είναι διάσημη για την μεσαιωνική οχυρωματική της αρχιτεκτονική με τείχη, πύλες και πύργους που διακρίνονται από μεγάλη απόσταση. Επίσης η πόλη είναι γνωστή και για το εξαιρετικό λευκό κρασί της, "Vernaccia di San Gimignano", που παράγεται στην περιοχή. Η Σαν Τζιμινιάνο καταλαμβάνει έκταση με τις υπαγόμενες σε αυτή γύρω αγροτικές περιοχές 138 τ.χλμ. ενώ ο πληθυσμός της το 1981 αριθμούσε 7.390 κατοίκους, το 2005 δεν φέρεται να διαφοροποιήθηκε, αριθμούμενος σε 7.100. Η 31 Ιανουαρίου είναι ημέρα τοπικής εορτής του Αγίου Τζιμινιάνο.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%B1%CE%BD_%CE%A4%CE%B6%CE%B9%CE%BC%CE%B9%CE%BD%CE%B9%CE%AC%CE%BD%CE%BF
Codex Alimentarius
Ο Codex Alimentarius καλύπτει όλα τα τρόφιμα, είτε αυτά έχουν υποστεί επεξεργασία, είτε είναι ακατέργαστα . Εκτός από τα πρότυπα για συγκεκριμένα τρόφιμα, ο Codex Alimentarius περιέχει γενικά πρότυπα που καλύπτουν θέματα όπως η επισήμανση των τροφίμων , η υγιεινή των τροφίμων , τα πρόσθετα τροφίμων και τα κατάλοιπα φυτοφαρμάκων και οι διαδικασίες για την αξιολόγηση της ασφάλειας των τροφίμων που προέρχονται από τη σύγχρονη βιοτεχνολογία . Περιέχει επίσης κατευθυντήριες γραμμές για τη διαχείριση των επίσημων, δηλ. Κυβερνητικών συστημάτων επιθεώρησης και πιστοποίησης εισαγωγής και εξαγωγής για τα τρόφιμα. Ο Codex Alimentarius δημοσιεύεται στις έξι επίσημες γλώσσες των Ηνωμένων Εθνών : αραβικά , κινέζικα , αγγλικά , γαλλικά , ισπανικά και ρωσικά . Δεν είναι διαθέσιμα όλα τα κείμενα σε όλες τις γλώσσες. Επισήμανση των τροφίμων (γενικό πρότυπο, κατευθυντήριες γραμμές σχετικά με τη διατροφική επισήμανση) Πρόσθετα τροφίμων (γενικό πρότυπο συμπεριλαμβανομένων εξουσιοδοτημένων χρήσεων, προδιαγραφές για χημικά προϊόντα τροφίμων) Οι μολυσματικές ουσίες στα τρόφιμα (γενικό πρότυπο, ανοχές για συγκεκριμένους ρύπους, συμπεριλαμβανομένων των ραδιονουκλεϊδίων , των αφλατοξινών και άλλων μυκοτοξινών ) Υπολείμματα φυτοφαρμάκων και κτηνιατρικών χημικών ουσιών στα τρόφιμα Διαδικασίες εκτίμησης κινδύνου για τον προσδιορισμό της ασφάλειας των τροφίμων που προέρχονται από βιοτεχνολογία ( τροποποιημένα με DNA φυτά, τροποποιημένοι με DNA μικροοργανισμοί , αλλεργιογόνα ) Υγιεινή τροφίμων (γενικές αρχές, κώδικες υγιεινής πρακτικής σε συγκεκριμένες βιομηχανίες ή εγκαταστάσεις επεξεργασίας τροφίμων, κατευθυντήριες γραμμές για τη χρήση του συστήματος ανάλυσης κινδύνου και κρίσιμου σημείου ελέγχου ή συστήματος HACCP ) Μέθοδοι ανάλυσης και δειγματοληψίας Προϊόντα κρέατος (νωπά, κατεψυγμένα, μεταποιημένα κρέατα και πουλερικά ) Ψάρια και προϊόντα αλιείας (θαλάσσια, γλυκά ύδατα και υδατοκαλλιέργειες ) Γάλα και γαλακτοκομικά προϊόντα Τρόφιμα για ειδικές διατροφικές χρήσεις (συμπεριλαμβανομένων των βρεφικών τροφών και των παιδικών τροφών ) Νωπά και μεταποιημένα λαχανικά , φρούτα και χυμοί φρούτων Σιτηρά και παράγωγα προϊόντα, αποξηραμένα όσπρια Λίπη, έλαια και παράγωγα προϊόντα όπως η μαργαρίνη Διάφορα προϊόντα διατροφής ( σοκολάτα , ζάχαρη , μέλι , μεταλλικό νερό ) Η διαμάχη σχετικά με τον Codex Alimentarius σχετίζεται με την αντίληψη ότι αποτελεί υποχρεωτικό πρότυπο για την ασφάλεια των τροφίμων, συμπεριλαμβανομένων των συμπληρωμάτων βιταμινών και ανόργανων συστατικών. Οι υποστηρικτές του Codex Alimentarius υποστηρίζουν ότι αποτελεί πρότυπο αναφοράς για τα τρόφιμα και ότι δεν υπάρχει καμία υποχρέωση των χωρών να υιοθετήσουν τα πρότυπα του Codex ως μέλη είτε του Codex είτε οποιασδήποτε άλλης διεθνούς εμπορικής οργάνωσης. Από την άποψη των αντιπάλων της, ωστόσο, μία από τις κύριες αιτίες ανησυχίας είναι ότι ο Codex Alimentarius αναγνωρίζεται από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου ως διεθνές πρότυπο αναφοράς για την επίλυση διαφορών σχετικά με την ασφάλεια των τροφίμων και την προστασία των καταναλωτών. Οι υποστηρικτές υποστηρίζουν ότι η χρήση του Codex Alimentarius κατά τις διεθνείς διαφορές δεν αποκλείει τη χρήση άλλων αναφορών ή επιστημονικών μελετών ως απόδειξη της ασφάλειας των τροφίμων και της προστασίας των καταναλωτών. [ παραπομπή που απαιτείται ]Έχει αναφερθεί ότι το 1996 η γερμανική αντιπροσωπία υπέβαλε πρόταση για τη μη πώληση βοτάνων, βιταμινών ή ανόργανων συστατικών για προληπτικούς ή θεραπευτικούς λόγους και ότι τα συμπληρώματα πρέπει να αναταξινομηθούν ως φάρμακα. Η πρόταση συμφωνήθηκε, αλλά οι διαμαρτυρίες σταμάτησαν την εφαρμογή της. [7] Η 28η Σύνοδος της Επιτροπής του Codex Alimentarius στη συνέχεια πραγματοποιήθηκε 4-5 Ιουλίου 2005. Μεταξύ των πολλών θεμάτων που συζητήθηκαν ήταν οι κατευθυντήριες γραμμές για τη βιταμίνη και Μέταλλα συμπληρώματα διατροφής , οι οποίες υιοθετήθηκαν κατά τη διάρκεια της συνεδρίασης ως νέες γενικές κατευθυντήριες γραμμές για την ασφάλεια: Οι κατευθυντήριες γραμμές αναφέρουν ότι "οι άνθρωποι πρέπει ... να ενθαρρύνονται να επιλέγουν μια ισορροπημένη διατροφή από τα τρόφιμα πριν εξετάσουν οποιοδήποτε συμπλήρωμα βιταμινών και ανόργανων συστατικών. όπου οι καταναλωτές θεωρούν ότι η διατροφή τους χρειάζεται συμπληρώματα, τα συμπληρώματα βιταμινών και ανόργανων συμπληρωμάτων συμπληρώνουν την καθημερινή διατροφή. "[10] Το κείμενο αυτό αποτέλεσε αντικείμενο σημαντικής διαμάχης μεταξύ των υποστηρικτών των συμπληρωμάτων διατροφής . Πολλές χώρες ρυθμίζουν τέτοιες ουσίες όπως τα θεραπευτικά προϊόντα ή τα φαρμακευτικά προϊόντα ή κάποια άλλη κατηγορία, χωρίς να απαιτείται να αποδειχθούν ιατρικά χρήσιμα. [ παραπομπή που απαιτείται ]Το κείμενο δεν αποσκοπεί στην απαγόρευση των συμπληρωμάτων, αλλά τους επιβάλλει στις απαιτήσεις επισήμανσης και συσκευασίας, θέτει κριτήρια για τον καθορισμό μέγιστων και ελάχιστων επιπέδων δοσολογίας και απαιτεί να λαμβάνονται υπόψη η ασφάλεια και η αποτελεσματικότητα κατά τον προσδιορισμό των πηγών συστατικών. Η « Οργανισμός Τροφίμων και Γεωργίας (FAO) των Ηνωμένων Εθνών και ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας (ΠΟΥ) εφάρμοσαν αυτά τα κριτήρια με "σήμανση για να σταματήσει η υπερδοσολογία των καταναλωτών σε συμπληρώματα διατροφής με βιταμίνες και ανόργανα συστατικά". Η Επιτροπή του Codex Alimentarius (CAC) δήλωσε ότι οι Κατευθυντήριες Γραμμές καλούν "την επισήμανση που περιέχει πληροφορίες σχετικά με τα μέγιστα επίπεδα κατανάλωσης βιταμινών και ανόργανων συμπληρωμάτων διατροφής". Ο ΠΟΥ δήλωσε επίσης ότι οι κατευθυντήριες γραμμές «εξασφαλίζουν ότι οι καταναλωτές λαμβάνουν επωφελείς επιπτώσεις στην υγεία από βιταμίνες και μέταλλα».Το 2004, παρατηρήθηκαν ομοιότητες μεταξύ της οδηγίας της ΕΕ για τα συμπληρώματα διατροφής και των κατευθυντηρίων γραμμών του Codex Alimentarius για τα συμπληρώματα βιταμινών και ανόργανων συστατικών ». Πρόσθετη διαμάχη εκφράστηκε από υποστηρικτές οικολογικά και κοινωνικά βιώσιμων συστημάτων γεωργίας και τροφίμων, όπως το κίνημα Slow Food , μολονότι το κίνημα Slow Food έχει ευθυγραμμιστεί περισσότερο με την ΕΕ. Επιπλέον, το Μανιφέστο για το Μέλλον των Τροφίμων ανέφερε ότι «οι γραφειοκρατίες όπως ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου, η Παγκόσμια Τράπεζα, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και ο Codex Alimentarius έχουν κωδικοποιήσει πολιτικές σχεδιασμένες να εξυπηρετούν τα συμφέροντα της παγκόσμιας αγροτοβιομηχανίας πάνω από όλα, υπονομεύοντας τα δικαιώματα των αγροτών και των καταναλωτών ». Ενιαίος Φορέας Ελέγχου ΤροφίμωνΤρόφιμο HACCP Food Act 2014 New Zealand Food Safety Authority
Ο Codex Alimentarius (λατινικός κώδικας τροφίμων) είναι μια συλλογή διεθνώς αναγνωρισμένων προτύπων, κωδίκων πρακτικής, κατευθυντήριων γραμμών και άλλων συστάσεων σχετικά με τα τρόφιμα , την παραγωγή τροφίμων και την ασφάλεια των τροφίμων . Το όνομά του προέρχεται από τον Codex Alimentarius Austriacus . Τα κείμενά του αναπτύσσονται και διατηρούνται από την Επιτροπή Codex Alimentarius , που ιδρύθηκε στις αρχές Νοεμβρίου του 1961 από τον Οργανισμό Τροφίμων και Γεωργίας των Ηνωμένων Εθνών (FAO), ενώθηκε από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας (WHO) τον Ιούνιο 1962 και πραγματοποίησε την πρώτη σύνοδό του στη Ρώμη τον Οκτώβριο του 1963. Οι κύριοι στόχοι της Επιτροπής είναι η προστασία της υγείας των καταναλωτών και η διασφάλιση δίκαιων πρακτικών στο διεθνές εμπόριο τροφίμων. Ο Codex Alimentarius αναγνωρίζεται από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου ως διεθνές σημείο αναφοράς για την επίλυση διαφορών σχετικά με την ασφάλεια των τροφίμων και την προστασία των καταναλωτών.Από το 2012, υπήρχαν 186 μέλη της Επιτροπής Codex Alimentarius: 186 χώρες μέλη και ένας οργανισμός μέλος, η Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ). Υπήρχαν 215 παρατηρητές του Κώδικα: 49 διακυβερνητικοί οργανισμοί , 150 μη κυβερνητικές οργανώσεις και 16 οργανώσεις των Ηνωμένων Εθνών .
https://el.wikipedia.org/wiki/Codex_Alimentarius
Ντάριο Φο
Ο Φο γεννήθηκε στο Λεγκιούνο-Σαντζιάνο, στην επαρχία του Βαρέζε, κοντά στην ανατολική πλευρά της Λάγκο Ματζιόρε. Ο πατέρας του Φελίτσε ήταν διευθυντής των ιταλικών σιδηροδρόμων και η οικογένεια άλλαζε συχνά κατοικία λόγω των μεταθέσεων του. Ο Φελίτσε ήταν επίσης ερασιτέχνης ηθοποιός και σοσιαλιστής. Ο Ντάριο έμαθε την τέχνη της διήγησης απ' την γιαγιά του και από Λομβαρδούς ψαράδες και φυσητές γυαλιού. Το 1940, μετακόμισε στο Μιλάνο για να σπουδάσει αρχιτεκτονική στη Brera Art Academy, αλλά ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος τού χάλασε τα σχέδια. Η οικογένειά του πήρε μέρος στην αντιφασιστικό αγώνα και λέγεται πως βοηθούσε τον πατέρα του να φυγαδεύει πρόσφυγες και στρατιώτες των Συμμάχων στην Ελβετία. Κοντά στο τέλος του πολέμου, ο Φο στρατολογήθηκε στο στρατό της Δημοκρατίας του Σαλό, αλλά δραπέτευσε και κατάφερε να κρυφτεί για το υπόλοιπο του πολέμου. Μετά τον πόλεμο, συνέχισε τις σπουδές αρχιτεκτονικής στο Μιλάνο. Εκεί αναμείχθηκε με τα λεγόμενα μικρά θέατρα (teatri piccoli), στα οποία άρχισε να παρουσιάζει τους αυτοσχέδιους μονολόγους του. Το 1950 άρχισε να εργάζεται στο θέατρο του Φράνκο Παρέντι, και σταδιακά εγκατέλειψε την εργασία του ως βοηθός αρχιτέκτονα. Το 1951 ο Φο συναντάει τη Φράνκα Ράμε, γόνο θεατρικής οικογένειας, όταν δούλευαν μαζί στην παραγωγή της επιθεώρησης Εφτά ημέρες στο Μιλάνο. Μετά από λίγο καιρό, αρραβωνιάστηκαν. Τον ίδιο χρόνο προσκλήθηκε να παρουσιάσει τη ραδιοφωνική εκπομπή Κοκορίκο στη RAI, το εθνικό ραδιόφωνο της Ιταλίας. Έκανε 18 σατιρικούς μονολόγους όπου μετέτρεπε βιβλικές ιστορίες σε πολιτική σάτιρα. Οι αρχές, σκανδαλισμένες, ακύρωσαν την εκπομπή. Το 1953 γράφει και σκηνοθετεί το σατιρικό έργο Δάχτυλο στο μάτι (Il dito nell'occhio). Μετά από αρχική επιτυχία, η κυβέρνηση και η εκκλησία αντιδρούν και εν συνεχεία η θεατρική ομάδα με δυσκολία έβρισκε θέατρο όπου μπορούσε να παίξει. Παρ' όλα αυτά, το έργο έτυχε θερμής υποδοχής απ' το κοινό. Η Φράνκα Ράμε και ο Ντάριο Φο παντρεύτηκαν στις 24 Ιουνίου 1954. Ο Φο δούλευε στο Μικρό Θέατρο (Piccolo Teatro) στο Μιλάνο και παρόλο που η σάτιρά του υπέφερε όλο και πιο πολύ απ' τη λογοκρισία, συνέχιζε να παραμένει δημοφιλής. Το 1955 ο Φο και η Ράμε δούλεψαν σε κινηματογραφικές παραγωγές στη Ρώμη. Ο Φο έγινε σεναριογράφος και δούλεψε σε πολλές παραγωγές, συμπεριλαμβανομένων και μερικών του Ντίνο ντε Λαουρέντις. Ο γιος τους Τζάκοπο, γεννήθηκε στις 31 Μαρτίου του ίδιου έτους. Η Ράμε δούλευε στο Τέατρο Στάμπιλε στο Μπολτσάνο. Το 1956 ο Φο κι η Ράμε έπαιξαν μαζί στην ταινία του Κάρλο Λιτσάνι, Ο περίεργος (Lo svitato). Κι άλλες ταινίες ακολούθησαν. Το 1959 γυρίζουν στο Μιλάνο και ιδρύουν τη θεατρική ομάδα Ντάριο Φο—Φράνκα Ράμε. Ο Φο έγραφε σενάρια, έπαιζε, σκηνοθετούσε, και σχεδίαζε τα κουστούμια και τα σκηνικά. Η Ράμε ανάλαβε τις διοικητικές δουλειές. Η ομάδα έκανε πρεμιέρα στο Μικρό Θέατρο και μετά άρχισε, για πρώτη φορά, τις ετήσιες τουρνέ της σ' ολόκληρη την Ιταλία. Το 1960 κερδίζουν την εθνική αναγνώριση με το Οι Αρχάγγελοι δεν Παίζουν Φλίπερ στο θέατρο Οντεόν του Μιλάνο. Κι άλλες επιτυχίες ακολουθούν. Το 1961 τα θεατρικά έργα του αρχίζουν να παίζονται σε Σουηδία και Πολωνία. Το 1962 γράφει και σκηνοθετεί την εκπομπή Καντσονίσιμα στη RAI. Ο Φο χρησιμοποιεί το σόου για να περιγράψει τη ζωή των απλών ανθρώπων και γρήγορα γίνεται επιτυχία. Ένα επεισόδιο για ένα δημοσιογράφο που σκοτώθηκε απ' τη Μαφία ενόχλησε τους πολιτικούς που είχε ως συνέπεια ο Φο και η Ράμε να λάβουν απειλές κατά της ζωής τους και να μπουν κάτω από αστυνομική προστασία. Φεύγουν απ' την εκπομπή όταν η RAI αρχίζει να λογοκρίνει το πρόγραμμα. Η ιταλική ένωση ηθοποιών καλεί τα μέλη της να αρνηθούν να τους αντικαταστήσουν. Απαγορεύεται η εμφάνισή τους στη RAI για τα επόμενα 15 χρόνια. Συνεχίζουν να παίζουν στο Οντεόν. Το 1962 το έργο τους για τον Χριστόφορο Κολόμβο ενοχλεί ακροδεξιές ομάδες και προκαλεί βίαιες επιθέσεις. Το ιταλικό κομμουνιστικό κόμμα τούς προμηθεύει σωματοφύλακες. Το La Signora e da buttare (1967) είχε σχόλια για τον πόλεμο του Βιετνάμ, τον Λη Χάρβεϊ Όσβαλντ και τη δολοφονία του Κένεντι. Η κυβέρνηση των ΗΠΑ το θεώρησε ασέβεια προς τον πρόεδρο Τζόνσον, και ο Φο δεν μπορούσε να βγάλει αμερικανική βίζα για πολλά χρόνια μετά. Ο Φο έγινε διεθνώς διάσημος όταν το έργο του Οι Αρχάγγελοι δεν Παίζουν Φλίπερ παίχτηκε στο Ζάγκρεμπ (τότε στη Γιουγκοσλαβία). Το 1968 ο Φο και η Ράμε ιδρύουν την θεατρική κολλεκτίβα Νέα Σκηνή (Associazione Nuova Scena) με κινούμενες σκηνές θεάτρου. Στο Μιλάνο μετέτρεψαν ένα εγκαταλελειμμένο εργοστάσιο σε θέατρο. . Απευθύνθηκαν στο ΚΚΙ για βοήθεια και πρόσβαση σε δημοτικά κέντρα και εργατικές ενώσεις. Τον Οκτώβριο του 1968 έκαναν περιοδεία με το τελευταίο έργο του Φο Grande pantomime con bandiere e pupazzi piccolo I medi ( Μεγάλη Παντομίμα με Σημαίες και Μικρές και Μεσαίες Μαριονέτες), αρχίζοντας από την Τσεζένα. Το έργο, που διαθέτει μάσκες αντί για χαρακτήρες – που αντιπροσωπεύουν το Κεφάλαιο, τη Βιομηχανική Συνομοσπονδία, τη Μεγαλοοικονομία, την Εκκλησία, το Λαό, Επαναστάτες και Αγρότες – ανάμεσά τους μια γιγαντιαία μαριονέτα, που αντιπροσωπεύει το φασισμό, που γεννά τους εκπροσώπους της Εκκλησίας, της μοναρχίας του Στρατού και της Βιομηχανίας. Ο Ντάριο Φο αφαίρεσε τα δικαιώματα που απαιτούνταν για να παιχτούν τα έργα του στην Τσεχοσλοβακία μετά την συντριβή της Άνοιξης της Πράγας από δυνάμεις της συνθήκης της Βαρσοβίας σαν διαμαρτυρία, και αρνήθηκε να δεχτεί τη λογοκρισία που απαιτούσαν οι Σοβιετικοί λογοκριτές. Οι παραγωγές έργων του στο Ανατολικό μπλοκ σταμάτησαν. Το 1969 παρουσίασε για πρώτη φορά το Μίστερο Μπούφο, ένα θεατρικό έργο μονολόγων βασισμένο στη μείξη μεσαιωνικών έργων και τοπικών προβλημάτων. Είχε επιτυχία και έκανε 5.000 παραστάσεις ακόμα και σε γήπεδα. Ο Μίστερο Μπούφο επηρέασε πολλούς νέους ηθοποιούς και συγγραφείς: μπορεί να θεωρηθεί σαν η ιδρυτική στιγμή αυτού που οι Ιταλοί αποκαλούν αφηγηματικό θέατρο teatro di narrazione, ένα είδος θεάτρου στο οποίο δεν υπάρχουν ηθοποιοί που παίζουν ένα δραματικό ρόλο, ένα θέατρο παρόμοιο με το λαϊκό παραμύθι. Οι πιο διάσημοι Ιταλοί παραμυθάδες είναι οι Μάρκο Παολίνι, Λάουρα Κουρίνο, Ασάνιο Σελεστίνι, Ντάβιντε Ένια και Αντρέα Κοζεντίνο. Το 1970 ο Φο και η Ράμε άφησαν τη Νέα Σκηνή λόγω πολιτικών διαφορών. Ξεκίνησαν την τρίτη τους θεατρική ομάδα, Collettivo Teatrale La Comune. Παρήγαγαν έργα (βασισμένα στον αυτοσχεδιασμό) για τα σύγχρονα προβλήματα με πολλές αναθεωρήσεις. Ο τυχαίος θάνατος ενός αναρχικού (1970) ασκούσε κριτική στην κατάχρηση εξουσίας του συστήματος δικαιοσύνης. Ο Φο το έγραψε μετά από μια τρομοκρατική επίθεση από ακροδεξιούς στην Εθνική Αγροτική Τράπεζα (Banca Nazionale dell'Agricoltura) στο Μιλάνο. Το Φενταγίν (1971) ήταν ένα θεατρικό έργο για την ασταθή κατάσταση στα παλαιστινιακά εδάφη και οι ηθοποιοί αποτελούνταν από πραγματικά στελέχη της PLO. Από το 1971 ως το 1985, η θεατρική ομάδα δώρισε μέρος των εισπράξεών της για την υποστήριξη απεργιών του ιταλικών συνδικαλιστικών οργανώσεων. Το 1973 η ομάδα μετακομίζει στο Σινεμά Ροσίνι στο Μιλάνο. Όταν ο Φο άσκησε κριτική στην αστυνομία σε ένα από τα έργα του, ακολούθησαν αστυνομικές επιδρομές και η λογοκρισία αυξήθηκε. Στις 8 Μαρτίου, μια νεοφασιστική ομάδα απήγαγε τη Φράνκα Ράμε, βασανίζοντάς την και βιάζοντας την. Η Ράμε επέστρεψε στη σκηνή μετά από δύο μήνες με νέους αντιφασιστικούς μονολόγους. Αργότερα τον ίδιο χρόνο, η ομάδα κατέλαβε ένα εγκαταλελειμμένο εμπορικό κτίριο στο κέντρο του Μιλάνο και το ονόμασε Παλατάκι Liberty (Ελευθερία) (Palazzina Liberty). Άνοιξαν το Σεπτέμβρη με το Λαϊκός Πόλεμος στη Χιλή (Guerra di popolo in Cile), ένα έργο για μια εξέγερση ενάντια στην χιλιανή στρατοκρατική κυβέρνηση. Γράφτηκε μετά το θάνατο του Σαλβαδόρ Αγιέντε. Ο Φο συνελήφθη όταν προσπάθησε να αποτρέψει την αστυνομία να σταματήσει την παράσταση. Το έργο του Δεν πληρώνω! Δεν πληρώνω! 1974 ήταν μια φάρσα για το κίνημα αυτοδιαχείρισης όπου γυναίκες (και άντρες) έπαιρναν ότι ήθελαν από την αγορά, πληρώνοντας μόνο ότι μπορούσαν. Το 1975 έγραψε το Φανφάνι ράπιτο (Fanfani rapito) προς υποστήριξη ενός δημοψηφίσματος υπέρ της νομιμοποίησης της έκτρωσης. Τον ίδιο χρόνο αυτός και η Ράμε επισκέφτηκαν την Κίνα. Το 1975 ο Φο προτάθηκε για το βραβείο Νόμπελ για πρώτη φορά. Το 1976 ο νέος διευθυντής της RAI προσκαλεί το Φο να κάνει ένα καινούριο πρόγραμμα, Το Θέατρο του Ντάριο (Il Teatro di Dario). Εντούτοις, όταν η δεύτερη έκδοση του Μίστερο Μπούφο παρουσιάζεται στην τηλεόραση το 1977, το Βατικανό το θεωρεί "βλάσφημο" και οι Ιταλοί ακροδεξιοί άρχισαν να γκρινιάζουν ξανά. Παρ' όλα αυτά, η Φράνκα Ράμε, έλαβε το βραβείο IDI σαν η καλύτερη τηλεοπτική ηθοποιός. Το 1978 ο Φο κάνει την τρίτη έκδοση του Μίστερο Μπούφο. Ξαναγράφει και σκηνοθετεί το Η Ιστορία ενός Στρατιώτη (La storia di un soldato), βασισμένο σε μια όπερα του Στραβίνσκι. Αργότερα διασκευάζει, επίσης, όπερες του Ροσίνι. Γράφει κι ένα έργο για το θάνατο του Άλντο Μόρο, το οποίο ποτέ δεν παίχτηκε δημόσια. Το 1980 ο Φο και η οικογένεια του βρίσκουν ένα νέο καταφύγιο, το Ελεύθερο Πανεπιστήμιο του Αλκατράζ (Libera Universita di Alcatraz), στους λόφους κοντά στο Γκούμπιο και την Περούτζια. Αγόρασαν την κοιλάδα κομμάτι-κομμάτι. Το "καταφύγιο", επί του παρόντος, το διαχειρίζεται ο Τζάκοπο Φο. Το 1981 το America Repertory Theater του Κέιμπριτζ προσκάλεσε τον Φο να πάρει μέρος στο Φεστιβάλ Ιταλικού Θεάτρου στη Νέα Υόρκη. Το υπουργείο εξωτερικών των ΗΠΑ αρχικά αρνήθηκε να του παραχωρήσει βίζα αλλά αργότερα, το 1984, συμφώνησε να του δώσει μία για 6 μέρες μετά από διαμαρτυρίες Αμερικανών συγγραφέων. Το 1985 τους παραχωρήθηκε ακόμη μία και έπαιξαν στο πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ, στο θέατρο του πανεπιστημίου του Νιού Χέιβεν, στο Κέντρο του Κένεντι στην Ουάσινγκτον, στο Θέατρο των Εθνών στη Βαλτιμόρη και στο θέατρο Τζόυς της Νέας Υόρκης. Το 1989 έγραψε Γράμμα απ' την Κίνα (Lettera dalla Cina) σε διαμαρτυρία για τη σφαγή στην πλατεία Τιενανμέν. Τον ίδιο χρόνο ήταν ο πρώτος Ιταλός που σκηνοθέτησε στην Κομεντί Φρανσέζ (Comedie Francaise). Το 1981 πήρε το βραβείο Σόννινγκ απ' το πανεπιστήμιο της Κοπεγχάγης, το 1985 το βραβείο Premio Eduardo, το 1986 το βραβείο Όμπι στην Νέα Υόρκη και το 1987 το βραβείο Agro Dolce. Στις 9 Οκτωβρίου του 1997 τού απενεμήθη το βραβείο Νόμπελ λογοτεχνίας. Στις 17 Ιουλίου του 1995, ο Φο έπαθε ένα εγκεφαλικό επεισόδιο και έχασε σχεδόν όλη την όρασή του. Η Ράμε τον αντικατέστησε στις παραγωγές για ένα διάστημα. Ο Φο ανένηψε σε ένα χρόνο. Στα έργα του είχε ασκήσει κριτική, μεταξύ των άλλων, στην πολιτική της Καθολικής εκκλησίας για τις αμβλώσεις, τις πολιτικές δολοφονίες, το οργανωμένο έγκλημα, την πολιτική διαφθορά και το Μεσανατολικό. Τα έργα του συχνά βασίζονται στον αυτοσχεδιασμό, στο ύφος της commedia dell' arte. Τα έργα του έχουν μεταφραστεί σε 30 γλώσσες. Το 2006, ο Φο ήταν υποψήφιος για δήμαρχος του Μιλάνο, της πιο σημαντικής, οικονομικά πόλης της Ιταλίας. Ο Φο, που πήρε πάνω απ' το 20% των ψήφων, υποστηριζόταν από την Κομμουνιστική Επανίδρυση. Δάχτυλο στο μάτι (Il dito nell'occhio, 1953) Οι Αρχάγγελοι δεν Παίζουν Φλίπερ (Gli arcangeli non giocano a flipper, 1959) Είχε δυο Πιστόλια (με Άσπρα και Μαύρα Μάτια) (Aveva due pistole dagli occhi bianchi e neri, 1960) Αυτός που Κλέβει ένα Πόδι Έχει Τύχη στην Αγάπη (Chi ruba un piede è fortunato in amore, 1961 Η Μεγάλη Παντομίμα (΄΄Grande pantomime con bandiere e pupazzi piccolo I medi΄΄), 1968 Μίστερο Μπούφο (Mistero Buffo, 1969) Ο Εργάτης Ξέρει 300 Λέξεις το Αφεντικό 1000, Γι' αυτό Είναι Αφεντικό (L'operaio conosce 300 parole il padrone 1000 per queato lui e il padrone, 1969) Ο τυχαίος θάνατος ενός αναρχικού (Morte accidentale di un anarchico, 1970) Φενταγίν (Fedayin, 1971) Δεν Πληρώνω! Δεν Πληρώνω! (Non si paga, non si paga!, 1974) Η Μαριχουάνα της Μαμάς Είναι πιο Γλυκιά (La marijuana della mamma è la piu bella, 1976) Όλο Σπίτι, Κρεβάτι κι Εκκλησία (Tutti casa letto e chiesa, 1977) Η Ιστορία μιας Τίγρης κι Άλλες Ιστορίες (Storia della tigre et altre storie, 1978) Η Όπερα του Ζητιάνου, (L'opera dello sghignazzo, 1981) Μια Μάνα (Una madre, 1982) Το Ανοιχτό Ζευγάρι (Coppio aperta, 1983) Ελισάβετ: Γυναίκα Κατά Λάθος (Quasi per caso una donna: Elisabetta, 1984) Το Ημερολόγιο της Εύας (Diario di Eva, 1984) Ένας Ήταν Γυμνός κι ο Άλλος Φόραγε Φράκο (L´uomo nudo e l´uomo in frak, 1985) Ο Πάπας και η Μάγισσα (Il papa e la strega, 1989) Ο Ανώμαλος Δικέφαλος (L'anomalo Bicefalo, 2003) Βιογραφία Βραβείο Νόμπελ Αρχειοθετήθηκε 2008-10-12 στο Wayback Machine. Επίσημη ιστοσελίδα του Ντάριο Φο ως υποψήφιου για τη δημαρχία του Μιλάνο Ο Ντάριο Φο έγραψε το Δεκέμβρη του 2005 ένα θεατρικό έργο αφιερωμένο στον Μπους (στα αγγλικά) [1] Αρχειοθετήθηκε 2009-09-28 στο Wayback Machine..
Ο Ντάριο Φο (ιταλικά: Dario Fo‎, 24 Μαρτίου 1926 — 13 Οκτωβρίου 2016) ήταν Ιταλός θεατρικός συγγραφέας, ευθυμογράφος, ηθοποιός, θεατρικός σκηνοθέτης και συνθέτης. Πήρε το Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1997. Χρησιμοποιούσε τεχνικές της κομέντια ντελ' άρτε και συνεργαζόταν στενά με τη σύζυγό του, Φράνκα Ράμε.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CF%84%CE%AC%CF%81%CE%B9%CE%BF_%CE%A6%CE%BF
Αρχαιολογικό Μουσείο Μυστρά
Οι συλλογές του μουσείου περιλαμβάνουν, μεταξύ άλλων, γλυπτά και άλλα διακοσμητικά αντικείμενα προερχόμενα από τις εκκλησίες και τα μοναστήρια της καστροπολιτείας του Μυστρά, εικονίσματα, τμήματα τοιχογραφικών αναπαραστάσεων, κεραμικά σκεύη, ορειχάλκινα αντικείμενα, βυζαντινής και βενετικής προελεύσεως νομίσματα, κοσμήματα, υφάσματα, καθώς και άλλα αρχαιολογικά ευρήματα προερχόμενα από την ευρύτερη περιοχή. Το μουσείο καταδεικνύει, επίσης, μέσω των εκθεμάτων του, τη σημασία του Μυστρά ως καστροπολιτείας, συμπεριλαμβανομένων των σχέσεων και των επιρροών του με το δυτικό πολιτισμό.Μεταξύ των σημαντικότερων εκθεμάτων του μουσείου, περιλαμβάνονται μαρμάρινη ανάγλυφη αναπαράσταση του Μεγάλου Αλεξάνδρου, το οποίο, προηγουμένως, βρισκόταν επί του δαπέδου του καθολικού της Μονής Παναγίας Περιβλέπτου, η φιλοτέχνηση της οποίας χρονολογείται μεταξύ του 1350 και του 1400, προσκυνηματικό εικόνισμα, επί του οποίου αναπαρίσταται ο Ιησούς Χριστός καθήμενος επί θρόνου, προερχόμενο, επίσης, από το καθολικό της Μονής Περιβλέπτου και χρονολογούμενου, επίσης, από την ίδια περίοδο, τμήματα εικονοστασίου προερχόμενα από το καθολικό της Μονή Παντάνασσας, επί ενός εκ των οποίων αναπαρίσταται το σύμβολο του Ευαγγελιστή Ιωάννη με έναν αετό που κρατά το βιβλίο του Ευαγγελίου, ταριχευμένο λείψανο, φόρεμα και κόμμωση ευγενούς γυναίκας, η οποία πιθανολογείται πως επρόκειτο για την Κλεώπα Μαλατέστα, σύζυγο του δεσπότη Θεοδώρου Β΄ Παλαιολόγου, τα οποία ανευρέθηκαν εντός της Εκκλησίας Αγίας Σοφίας, μαρμάρινο ανάγλυφο επί του οποίου αναπαρίστανται ένας αετός και ένας λαγός, χρονολογούμενου μεταξύ του 11ου και του 12ου αιώνα, καθώς και τμήματα τοιχογραφικού διακόσμου προερχόμενα από το Παρεκκλήσιο Αγίας Παρασκευής, η φιλοτέχνηση των οποίων χρονολογείται κατά τη διάρκεια του 13ου αιώνα. Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Museum of Mystras στο Wikimedia Commons
Το Αρχαιολογικό Μουσείο Μυστρά είναι αρχαιολογικό μουσείο στο Μυστρά της Ελλάδας. Φιλοξενεί εκθέματα κυρίως χρονολογούμενα από τη βυζαντινή περίοδο και τα οποία ανευρέθηκαν εντός της ευρύτερης περιοχής.Το συγκεκριμένο μουσείο ιδρύθηκε το 1952, ενώ στεγάζεται εντός διώροφου κτιρίου το οποίο αποτελεί τμήμα του κτιριακού συγκροτήματος της Μητροπόλεως του Μυστρά ή Εκκλησίας Αγίου Δημητρίου, πιο συγκεκριμένα εντός της δυτικής πτέρυγας του βόρειου προαυλίου χώρου της εκκλησίας. Εκθέματα φιλοξενούνται, επίσης, εντός του εξωτερικού προαυλίου χώρου. Ιδρυτής του μουσείου ήταν ο ακαδημαϊκός και αρχαιολόγος Νικόλαος Δρανδάκης. Εντός της ανατολικής πτέρυγας του προαυλίου χώρου χώρου της εκκλησίας βρίσκεται άτυπος μουσειακός χώρος ο οποίος ιδρύθηκε από τον Γάλλο βυζαντινολόγο Γκαμπριέλ Μιγιέ κατά τη διάρκεια του 19ου αιώνα. Κατά τις απαρχές του 20ού αιώνα, οι εκθεσιακές συλλογές του μουσείου διευρύνθηκαν περαιτέρω μέσω της προσθήκης των ιδιωτικών συλλογών του Θεόκλητου Μηνόπουλου, Επισκόπου Σπάρτης. Το 2001, το μουσείο υπέστη εργασίες ανακαίνισης.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%81%CF%87%CE%B1%CE%B9%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%B9%CE%BA%CF%8C_%CE%9C%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%B5%CE%AF%CE%BF_%CE%9C%CF%85%CF%83%CF%84%CF%81%CE%AC
Τα 39 στοιχεία
The 39 Clues Βιβλίο 1: Ο Λαβύρινθος των Σκελετών του Ρικ Ρίορνταν (Νοέμβριος 2009) Βιβλίο 2: Η Φάλτσα Νότα του Γκόρντον Κόρμαν (Φεβρουάριος 2010) Βιβλίο 3: Ο Κλέφτης των Σπαθιών του Πίτερ Λεράντζις (Μάιος 2010) Βιβλίο 4: Το Μυστήριο των Αγαλμάτων της Τζουντ Γουότσον (Ιούλιος 2010) Βιβλίο 5: Ο Μαύρος Κύκλος του Πάτρικ Κάρμαν (Οκτώβριος 2010) Βιβλίο 6: Βαθιά στα Έγκατα της Γης της Τζουντ Γουότσον (Δεκέμβριος 2010) Βιβλίο 7: Η Φιδοφωλιά του Πίτερ Λεράνγκις (Φεβρουάριος 2011) Βιβλίο 8: Ο Κώδικας του Αυτοκράτορα του Γκόρντον Κόρμαν (Ιούνιος 2011) Βιβλίο 9: Δελτίο Θυέλλης της Λίντα Σου Παρκ (Σεπτέμβριος 2011) Βιβλίο 10: Μέσα στο Τούνελ της Μάργκαρετ Πίτερσον Χάντιξ (Νοέμβριος 2011) Βιβλίο 11: Έρχονται οι Βεσπερ των Ρικ Ριόρνταν, Γκόρντον Κόρμαν, Πίτερ Λεράνγκις και Τζουντ Γουότσον (Ιούλιος 2013)Cahills vs. Vespers Βιβλίο 12: Η Συνωμοσία της Μέδουσας του Γκόρντον Κόρμαν (Αύγουστος 2013) Βιβλίο 13: Βασιλικά Λύτρα της Τζουντ Γουότσον (Δεκέμβριος 2014). Βιβλίο 14: Μέσα στη Νύχτα του Πίτερ Λεράντζις (Ιούνιος 2016). Βιβλίο 15: Άθραυστο του Ρόλαντ Σμιθ (Νοέμβριος 2016). Βιβλίο 16: Μην εμπιστεύεσαι κανέναν της Λίντα Σου Παρκ (Δεκέμβριος 2018). Βιβλιο 17: Η Συντέλεια του Κόσμου της Ντέιβιντ Μπαλντάτσι (Ιούνιος 2021).Unstoppable Book 18: Nowhere to Run (by Jude Watson and published on October 1, 2013.) Book 19: Breakaway ( by Jeff Hirsch and published on January 28, 2014.) Book 20: Countdown (by Natalie Standiford and published on April 29, 2014.) Book 21: Flashpoint (by Gordon Korman and published on August 26, 2014.)Doublecross Book 22: Mission Titanic (by Jude Watson and published on February 24, 2015.) Book 23: Mission Hindenburg (by C. Alexander London and published on July 28, 2015.) Book 24: Mission Hurricane (by Jenny Goebel and published on January 26, 2016.) Book 25: Mission Atomic (by Sarwat Chadda and published on June 28, 2016.)Superspecial Book 26: Outbreak (by C. Alexander London and published on September 27, 2016.) Η ιστορία αρχίζει στην κηδεία της Γκρέις Κέιχιλ, γιαγιάς της Έιμι και του Νταν. Η Γκρέις δίνει στους κληρονόμους της δύο επιλογές: να πάρουν 1εκατομμύριο $ και να φύγουν ή να πάρουν το πρώτο από τα 39 στοιχεία που θα τους κάνουν τους ισχυρότερους ανθρώπους του κόσμου.Τότε τα δύο αδέρφια μαθαίνουν πως ανήκουν σε μία από τις ισχυρότερες οικογένειες στην ιστορία της ανθρωπότητας. Τα παιδιά, φτωχά και ορφανά, δέχονται την πρόκληση όπως και μερικοί δυνατότεροι και πλουσιότεροι μακρινοί συγγενείς τους. Έτσι το κυνήγι αρχίζει. Τα δύο παιδιά θα ταξιδέψουν σε όλο τον κόσμο με την συνοδεία της Νέλι, θα βρουν στοιχεία, θα μάθουν την αλήθεια για τον θάνατο των γονιών τους, θα ανακαλύψουν μυστικά από το παρελθόν και θα έρθουν αντιμέτωποι με τις θανάσιμες παγίδες των ανταγωνιστών τους! Γκρέις Κέιχλ: Η Γκρέις γιαγία της Έιμι και του Νταν κυνηγούσε σε συνεργασία με την κόρη της και τον σύζηγο της Άρθουρ και Χόουπ Κέιχλ τα 39 στοιχεία. Είχε ταξιδέψει σε όλα τα μέρη του κόσμου, ήξερε να πιλοτάρει αεροπλάνο ενώ προς το τέλος της πρώτης σειράς τα δύο αδέρφια μαθαίνουν οτι τους είχε αφήσει το σπίτι της. Πέθανε από καρκίνο.Έιμι Κέιχιλ: Η Έιμι Κέιχιλ είναι μία από τους δύο πρωταγωνιστές στα 39 Στοιχεία, αδερφή του Νταν. Είναι δεκατεσσάρων ετών και κατάγεται από τη Βοστόνη.Χαρακτηρίζεται ως μια "κινούμενη εγκυκλοπαίδεια", αυτό επειδή της αρέσει να διαβάζει βιβλία. Στο κυνήγι των στοιχείων ανήκει στην Ομάδα Επτά. Αυτή και ο αδερφός της αρχικά δεν γνωρίζουν σε ποιον κλάδο ανήκουν αλλά το μαθαίνουν στην συνέχεια της σειράς.Σε ηλικία 7 χρονών αυτή και ο αδερφός της,Νταν, έχασαν τους γονείς τους σε μία πυρκαγιά στο σπίτι που ζούσαν. Στο έβδομο βιβλίο η Έιμι και ο Νταν ανακαλύπτουν ότι είναι Μαντριγκάλ και στο ένατο βιβλίο γίνονται ενεργά μέλη των Μαντριγκάλ με στόχο να ενώσουν τα μέλη της οικογένειας Κέιχιλ. Στο δέκατο βιβλίο βγαίνουν νικητές στο παιχνίδι των στοιχείων αφού καταφέρνουν να σταματήσουν την Ίζαμπελ από το να πάρει στα χέρια της τον ορό και οι υπόλοιποι δίνουν πρόθυμα τα στοιχεία τους στην Έιμι και στο Νταν, κάνοντας τους νικητές του κυνηγιού. Επίσης, κατάφεραν να συμφιλιωθούν με μέλη και από τους υπόλοιπους κλάδους των Κέιχιλ, δηλαδή με τον Ίαν και την Νάταλι Κάμπρα από τον κλάδο των Λούσιαν, Τον Άλιστερ Ω και την Σινέντ Στάρλινγκ από τους Εκατερίνα, τον Χάμιλτον Χολτ απο τους Τόμας και τον Τζόνα Γουίζαρντ από τους Τζάνους. Το γεγονός αυτό δεν το είχε καταφέρει κανείς εδώ και 500 χρόνια. Νταν Κέιχιλ: Ο Νταν Κέιχιλ είναι ο δεύτερος πρωταγωνιστής μαζί με την Έιμι. Είναι έντεκα ετών, έχει φωτογραφική μνήμη και λύνει εύκολα μαθηματικούς γρίφους. Αυτός και η Έιμι αποτελούν την Ομάδα Επτά. Νέλι Γκομέζ: Η Νέλι Γκομέζ είναι η συνοδός της Έιμι και του Νταν. Τους συνοδεύει σε όλα σχεδόν τα ταξίδια τους στον κόσμο και τους βοηθάει με τις δεξιότητες της όπως το να πιλοτάρει ελικόπτερο. Μετά από λίγο, η Έιμι και ο Νταν την υποψιάζονται ,αφού βρίσκουν στοιχεία για αυτήν που την κάνουν να μην φαίνεται τόσο αθώα στο κυνήγι των 39 στοίχειων. Άρθουρ Τρεντ και Χόουπ Κειχλ: Γονείς της Έιμι και του Νταν. Πέθαναν σε μια πυρκαγιά που ξεκίνησε η Ίζαμπελ Κάμπρα, αφήνοντας έτσι ορφανούς την εφτάχρονη Έιμι και τον τετράχρονο Νταν. Εκείνη μαζί με τον σύζυγο της κυνηγούσαν με πάθος τα 39 στοιχεία. Ο θάνατος τους άφησε ένα μεγάλο στίγμα στην Έιμι και στον Νταν που ζητάνε την σύλληψη των κακών και την απονομή της δικαιοσύνης. Ίαν Κάμπρα: Ο Ίαν είναι το ένα μέλος της Ομάδας Ένα στο κυνήγι των στοιχείων. Η οικογένειά του είναι οι αρχηγοί του κλάδου των Λούσιαν. Αυτός και η αδερφή του, η Ναταλί, είναι οι δυο πιο επικίνδυνοι εχθροί της Έιμι και του Νταν. Είναι δεκατεσσάρων ετών και μεγαλύτερος αδερφός της Ναταλί. Σε πολλά σημεία της ιστορίας φαίνεται ο έρωτάς του προς την Έιμι. Στο τελευταίο βιβλίο ο Ίαν αρχίζει να αμφισβητεί τους γονείς του μετά την απαίσια συμπεριφορά της μητέρας του όχι μόνο στην Έιμι και στον Νταν αλλά και στον ίδιο και στην αδελφή του. Στο τούνελ των Μαντριγκαλ αποκαλύπτεται οτι αυτός και η Ναταλί ξεγέλασαν την Ίζαμπελ και της έδωσαν μια ψεύτικη τοποθεσία έτσι ώστε να την απομακρύνουν απο το παιχνίδι μέχρι να τελειώσει το κυνήγι των στοιχείων. Αλλά η Ίζαμπελ το ανακάλυψε νωρίτερα και έστησε παγίδες μέσα στο τούνελ. Ναταλί Κάμπρα: Η Ναταλί Κάμπρα είναι η μικρή αδερφή του Ίαν και είναι κι αυτή Λούσιαν. Έχει μεγάλη αυτοπεποίθηση και φροντίζει πολύ τον εαυτό της. Της αρέσει να αγοράζει καινούρια πράγματα - κυρίως ρούχα. Μαλώνει συχνά με τον αδερφό της. Ιρίνα Σπάσκι: Η Ιρίνα Σπάσκι (ή αλλιώς Ιρίνα Νικολάεβνα Σπασκάγια) ήταν Ρωσίδα Λούσιαν και πρώην κατάσκοπος της KGB. Είχε ένα γιο που πέθανε όταν την είχαν στείλει σε αποστολή για τους Λούσιαν. Αποτελούσε την πέμπτη ομάδα στο κυνήγι των 39 στοιχείων. Στο 6 βιβλίο της σειράς η Ιρίνα πεθαίνει στην προσπάθεια της να σώσει την Έιμι, τον Νταν και τον Άλιστερ από μια φωτιά που είχε βάλει η Ίζαμπελ. Ίζαμπελ Κάμπρα: Η Ίζαμπελ Κάμπρα είναι, μαζί με το σύζυγό της Βίκραμ, επικεφαλής των Λούσιαν και μητέρα του Ίαν και της Ναταλί. Προσπαθεί πολλές φορές να σκοτώσει την Έιμι και τον Νταν προκειμένου να τους βγάλει από το παιχνίδι. Είναι αδίστακτη και καταπιεστική προς τα παιδιά της. Η Ίζαμπελ ηταν αυτή που έβαλε την φωτιά η οποία σκότωσε τους γονείς της Έιμι και του Νταν. Στο τέλος του δέκατου βιβλίου η 'Ιζαμπελ παγιδεύει τα 8 άτομα που κατάφεραν να μπουν στο τούνελ των Μαντριγκάλ-την Έιμι και τον Νταν Κέιχιλ, τον Ίαν και την Ναταλί Κάμπρα, τον Άλιστερ Ω, την Σινέντ Στάρλινγκ, τον Χάμιλτον Χολτ και τον Τζόνα Γουίζαρντ-και δένει πάνω στις ταφόπλακες του νησιού με εκρηκτικά τα υπόλοιπα μέλη των οικογενειών των ατόμων αυτών. Έπειτα, με διάφορους τρόπους απειλεί τον καθένα ξεχωριστά για να της δώσουν τα στοιχεία που έχουν συγκεντρώσει έτσι ώστε να παρασκευάσει τον ορό για τον εαυτό της. Δε διστάζει να πυροβολήσει και την ίδια της την κόρη- Ναταλί- για να το πετύχει. Στο τέλος καταφέρνει να φτιάξει τον ορό αλλά δεν προλαβαίνει να τον πιει καθώς όλοι πέφτουν πάνω της και της αρπάζουν την φιάλη με τον ορό και το όπλο πριν πυροβολήσει και σκοτώσει τον Νεντ Στάρλινγκ που προσπάθησε να την αιφνιδιάσει μπαίνοντας απο την άλλη μεριά του τούνελ. Η φιάλη κατρακυλάει και ενώ ο Ίαν, ο Χάμιλτον, ο Άλιστερ και η Σινέντ παλεύουν για τον ορό και ο Τζόνα και η Ναταλί είναι πεσμένοι κατάχαμα, η Ιζαμπέλ φτάνει στο όπλο παραμερίζοντας εύκολα την Έιμι και τον Νταν -που ήταν οι μόνοι που έμειναν να την συγκρατήσουν- και χτυπάει τον Νταν στην κοιλιά με την κάννη του όπλου. Τότε η Έιμι αρπάζει την φιάλη που είχε κυλήσει προς το μέρος της και την κατεβάζει με δύναμη στο κεφάλι της Ίζαμπελ ρίχνοντας την κάτω αναίσθητη. Ο ορός καταστρέφεται. Όλοι μαζί δένουν την Ίζαμπελ και της δίνουν ένα χάπι που σβήνει την μνήμη που είχε ο Άλιστερ μαζί του έτσι ώστε να ξεχάσει την συνταγή του ορού. Στο τέλος του βιβλίου αποκαλύπτεται ότι ο Άλιστερ θα καταθέσει ενάντια στην Ίζαμπελ για τον θάνατο των γονιών της Έιμι και του Νταν.Άλιστερ Ω: Γέρος Κορεάτης, εφευρέτης των μπουρίτο για φούρνο μικροκυμάτων. Είναι η Ομάδα Τρία. Πολλές φορές βοήθησε την Έιμι και τον Νταν για να τους προδώσει στη συνέχεια. Ανήκει στον κλάδο των Εκατερίνα. Έχασε τον πατέρα του σε μικρή ηλικία με αποτέλεσμα να ζήσει την παιδική του ηλικία στο πλευρό του θείου του. Στο τελευταίο βιβλίο ο Άλιστερ έδωσε όλα τα στοιχεία του στην Ίζαμπελ για να σώσει την ζωή της Έιμι του Νταν και της Σινέντ τους οποίους απείλησε η Ίζαμπελ ότι θα πυροβολήσει αν ο Άλιστερ δε δώσει τα στοιχεία του. Έπειτα, με το που βγαίνουν όλοι από το το τούνελ και το κυνήγι των στοιχείων τελειώνει ο Άλιστερ ανακοινώνει ότι θα παραδώσει την Ίζαμπελ στην δικαιοσύνη και θα καταθέσει ότι αυτή σκότωσε τους γονείς της Έιμι και του Νταν. Άιζενχάουερ Χόλτ: Πατέρας και αρχηγός της ομάδας 2 των Χόλτ. Γεροδεμένος με ύψος 1.95 ο οποίος αποβλήθηκε από την στρατιωτική σχολή του Γουέστ, ζητάει αναγνώριση από όλους τους υπόλοιπους φίλους και στρατιώτες που τον κορόιδευαν. Αυτός και η οικογένειά του ανήκουν στον κλάδο των Τόμας. Χάμιλτον Χολτ: Ο Χάμιλτον ανήκει στην Ομάδα Δύο μαζί με την οικογένειά του. Είναι μεγαλόσωμος κι όχι ιδιαίτερα έξυπνος. Ανήκει στον κλάδο των Τόμας. Σε πολλά σημεία της σειράς ο Χάμιλτον συνεργάζεται με την Έιμι και τον Νταν και ανταλλάσσουν στοιχεία και πληροφορίες. Στο τελευταίο βιβλίο ο Χάμιλτον μπαίνει μέσα στο τούνελ των Μαντριγκάλ χωρίς την υπόλοιπη οικογένειά του και δίνει τα στοιχεία του για να σώσει τους δικούς του από τα εκρηκτικά της Ίζαμπελ Κάμπρα. Ρέιγκαν και Μάντισον Χολτ : Δίδυμες αδερφές του Χάμιλτον και πολύ δυνατές. Στην πρώτη σειρά δεν παίζουν πολύ μεγάλο ρόλο, αλλά στην δεύτερη σειρά η Ρέιγκαν είναι μία από τους 7 Ομήρους Των Βέσπερ. Τζόνα Γουίζαρντ: Ο Τζόνα, διάσημο είδωλο της χιπ χοπ, τραγουδιστής και συγγραφέας, ανήκει στην ομάδα 6 των 39 στοιχείων. Είναι ο γιος της Κόρα Γουίζαρντ, την επικεφαλής και αρχηγό του κλάδου του Τζάνους. Κατά την διάρκεια της σειράς, ο Τζόνα καταλαβαίνει και γνωρίζει τον πραγματικό εαυτό του , ένα άτομο ευαίσθητο και λάτρη της κλασικής τέχνης, μη πρόθυμο αλλά αναγκασμένο από την μητέρα του να συνεχίσει το κυνήγι των στοιχείων. Στο 8ο βιβλίο "Ο Κώδικας του Αυτοκράτορα" Ο Τζόνα συνεργάζεται με τον Νταν, ενώ συγχρόνως αναπτύσσουν μεταξύ τους μια ιδιαίτερη φιλική σχέση. Σινέντ Στάρλινγκ: Η Σινέντ είναι η μια από τα τρίδυμα Σταρλινγκ και μαζί με τα αδέρφια της, Νεντ και Τεντ, αποτελούν την ομάδα 4. Αυτή και τα αδέρφια της ανήκουν στον κλάδο των Εκατερίνα. Στο πρώτο βιβλίο, τα 3 αδέλφια ακολουθούν την Έιμι και τον Νταν στο Ινστιτούτο Φράνκλιν και προσπαθούν να τους αποσπάσουν πληροφορίες. Όμως πριν προλάβουν να φύγουν τραυματίζονται άσχημα από μια έκρηξη που προκάλεσαν οι Χολτ στο μουσείο, με αποτέλεσμα να νοσηλευτούν και να βγουν προσωρινά εκτός μάχης. Επιστρέφουν στο δέκατο βιβλίο, στο θέατρο Γκλόουμπ και προσπαθούν όπως όλες οι ομάδες να βρουν το τελευταίο στοιχείο. Συνάπτουν συμμαχία με τον Άλιστερ Ω. Προς το τέλος του βιβλίου η Σινέντ καταφέρνει να μπει μέσα στο τούνελ των Μαντριγκάλ. Εκεί ανακαλύπτεται ότι ο Τεντ μετά την έκρηξη στο Ινστιτούτο Φράνκλιν έμεινε τυφλός και ο Νεντ πολύ συχνά έχει τρομερούς πονοκεφάλους που δεν τον αφήνουν ούτε να σκεφτεί από τον πόνο. Γι' αυτό και η Σινέντ χρειάζεται τον ορό για να θεραπεύσει τα αδέρφια της.
Τα 39 στοιχεία είναι σειρά βιβλίων περιπέτειας Αμερικάνικης παραγωγής. Η σειρά αποτελείται από 26 βιβλία, γραμμένα από διαφορετικούς συγγραφείς. Μέχρι τώρα έχουν μεταφραστεί στα ελληνικά τα 16. Στα βιβλία πρωταγωνιστούν η δεκατετράχρονη και δεκαεξάχρονη (στη δευτερη σειρα "Cahills vs. Vespers") Έιμι Κέιχιλ και μικρότερος αδερφός της, ο εντεκάχρονος και δεκατριάχρονος (στη δευτερη σειρα "Cahills vs. Vespers") Νταν. Η σειρά χωρίζεται σε 5 μέρη: The 39 Clues 11 Βιβλία Cahills vs. Vespers 6 Βιβλία Unstoppable 4 Βιβλία Doublecross 4 Βιβλία Superspecial1 Βιβλίο
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B1_39_%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%B9%CF%87%CE%B5%CE%AF%CE%B1
Σημαία της Βάδης-Βυρτεμβέργης
Η αστική σημαία είναι δίχρωμη και είναι η σημαία που χρησιμοποιούν οι πολίτες. Αποτελείται από δύο λωρίδες, χρώματος μαύρου (η άνω) και χρυσού (η κάτω). Στην κρατική σημαία προστέθηκε το μικρό έμβλημα της Βάδης-Βυρτεμβέργης. Στο θυρεό εικονίζονται τρία μαύρα λιοντάρια με κόκκινες γλώσσες σε φόντο χρυσό. Το σύμβολο αυτό ήταν το έμβλημα του Δουκάτου της Σουαβίας, του Οίκου των Χοενστάουφεν και θεωρείται ότι έχει κοινή προέλευση και για τα δύο κρατίδια. Τα δύο ζώα που βαστούν το μεγάλο έμβλημα υποδηλώνουν και τα δύο κρατίδια: ο τάρανδος συμβολίζει τη Βυρτεμβέργη και το άλλο ζώο τη Βάδη. Τα έξι μικρά εμβλήματα που βρίσκονται στην κορυφή συμβολίζουν τις ρίζες ορισμένων τμημάτων της Βάδης-Βυρτεμβέργης. Από αριστερά προς τα δεξιά είναι: Φραγκονία: για τις πρώην φραγκονικές περιοχές στα βορειοανατολικά Οίκος των Χοεντσόλερν: για την ομώνυμη επαρχία Βάδη Βυρτεμβέργη Παλατινάτο: για την περιοχή γύρω από το Μανχάιμ και τη Χαϊδελβέργη Αυστρία: για την Άπω Αυστρία στο Νότο. Από το 1952 ως το 1954 δεν υπήρχε επίσημη σημαία στο κρατίδιο και χρησιμοποιούνταν οι παλαιότερες. Η σημερινή σημαία καθιερώθηκε στις 29 Σεπτεμβρίου 1954. Η σημαία στις Σημαίες του Κόσμου.
Η σημαία της Βάδης-Βυρτεμβέργης καθορίστηκε έπειτα από την ένωση των πρώην κρατιδίων της Γερμανίας, τη Βάδη, τη Βυρτεμβέργη-Βάδη και τη Βυρτεμβέργη-Χοεντσόλερν, οι οποίες είχαν διαιρεθεί εξαιτίας των διαφορετικών δυνάμεων κατοχής μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Η ένωση έγινε το 1952. Μετά την ένωση των τριών κρατιδίων, πρωτεύουσα έγινε η Στουτγκάρδη.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%B7%CE%BC%CE%B1%CE%AF%CE%B1_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%92%CE%AC%CE%B4%CE%B7%CF%82-%CE%92%CF%85%CF%81%CF%84%CE%B5%CE%BC%CE%B2%CE%AD%CF%81%CE%B3%CE%B7%CF%82
Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ράλλυ
Το πρώτο παγκόσμιο πρωτάθλημα ράλλυ έγινε το 1973, με πρώτο αγώνα στο Μόντε Κάρλο. Το Alpine Reanult, ήταν το πρώτο αυτοκίνητο που νίκησε στην ιστορία του Παγκοσμίου πρωταθλήματος. Ύστερα όμως, το αυτοκίνητο της Lancia, το Lancia Stratos κατάφερε να αναδείξει ως πρωταθλήτρια κατασκευαστών για τρεις συνεχόμενες σεζόν τη Lancia. Από το 1980, το WRC βράβευε και τον οδηγό που νικούσε τον αγώνα με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί το Παγκόσμιο πρωτάθλημα ράλλυ οδηγών. Πρωταθλητές αναδείχτηκαν μεγάλοι θρύλοι των ράλλυ, όπως ο Sandro Mounari το 1977, ο Marku Alen το 1978, ο Bjon Valdegard το 1979, ο Waletr Rhoerl το 1980 και το 1982, ο Ari Vatanen το 1981. Αυτοκίνητα που έτρεξαν εκείνη την εποχή ήταν το Ford Escord, το Fiat 131 Abarth, το Opel Ascona 400, το Talbot Sunbeam. Lotus Η δεκαετία του '80, ήταν "αφιερωμένη" στην Group B. Η Group B, αποτελούνταν από αμάξια με ισχυρούς υπερτροφοδοτούμενους κινητήρες και τετρακίνηση. Το αμάξι που ξεχώρισε όμως ήταν αυτό της Audi quattro. Είχε κάνει μεγάλη επιτυχία, σε αυτήν την κατηγορία κατακτώντας δύο πρωταθλήματα κατασκευαστών το 1982 και το 1984, επίσης και οι οδηγοί του αυτοκινήτου στάθηκαν ικανοί, κερδίζοντας και αυτοί δύο πρωταθλήματα: το 1983 ο Χάνου Μίκολα και το 1984 ο Στιγκ Μπλόμκβιστ. Έχει περάσει και μια γυναίκα από το τιμόνι του Audi, η Γαλλίδα, Μισέλ Μούτον η οποία έφτασε πολύ κοντά στο να πάρει τον παγκόσμιο τίτλο του 1984. Εξαίρεση στην τετρακίνηση αποτέλεσε η θρυλική Lancia 037, που με κίνηση μόνο στους πίσω τροχούς κατάφερε και κέρδισε το πρωτάθλημα του 1983. Το 1984 εμφανίστηκε και το αυτοκίνητο θρύλος του Group B, το peugeot 205 T-16. To Peugeot εμφανίστηκε στους αγώνες με τον Ari Vatanen, ενώ κέρδισε 2 πρωταθλήματα οδηγών με τον Timo Salonen το 1985 και με τον Juha Kankunen το 1986. Πέρα από τις επιτυχίες όμως, υπήρχαν και θάνατοι όπως αυτός του Ατίλιο Μπετέργκα όπου τράκαρε το 1985, με ενα Lancia 037, σε ηλικία 32 ετών. Το 1986, έκανε την εμφάνιση του, το μοντέλο της Lancia Delta S4, το οποίο για εκείνη την εποχή, ήταν ένα πολύ γρήγορο αυτοκίνητο. Άλλη μια χρονιά που, υπήρχε ένα μοιραίο περιστατικό. Αυτό ήταν στο Ράλι Πορτογαλίας, όπου τρεις θεατές σκοτώθηκαν και 30 τραυματίστηκαν εξαιτίας του οδηγού, Χοακίν Σάντος ο οποίος έχασε τον έλεγχο του αυτοκινήτου του. Επίσης, την ίδια χρονιά ένας άλλος οδηγός, ο Τοιβόνεν και ο συνοδηγός του, ο Σέρτζιο Σέστο, βρήκαν τραγικό θάνατο όταν το αυτοκίνητο τους βρέθηκε στον γκρεμό και ανεφλέγη ακαριαία μετά από πρόσκρουση σε δέντρο. Λόγω των πολλών ατυχημάτων και θανάτων, ο Ζάν - Μαρί Μπαλέστρ, ο οποίος ήταν ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας του Μηχανοκίνητου Αθλητισμού (FISA), κατήργησε την κατηγορία των αυτοκινήτων Group B. Αρχικά, το WRC "σχεδίαζε" να ασχοληθεί με αυτοκίνητα της κατηγορίας "S", αλλά απορρίφθηκε αυτή η απόφαση. Έτσι, μετά την απαγόρευση των αυτοκινήτων Group B, άρχισε μια νέα εποχή: Αυτή της Group A. Η Εποχή της Group A, διήρκεσε περίπου 7-10 χρόνια. Σε εκείνη την κατηγορία, έκαναν την εμφάνιση τους τα αυτοκίνητα της Lancia, της Σουμπαρού, της Μιτσουμπίσι και ξανά της Τογιότα. Στα πρώτα χρόνια η Lancia πoυ ήταν πιο έτοιμη με τη Lancia Delta HF 4WD στην αρχή και μετά με την Lancia Delta Integrale κέρδισε τα πρωταθλήματα κατασκευαστών από το 1987 ως το 1992 και αντίστοιχα των οδηγών με τους Juha Kankunen το 1987 και το 1991 και τον Masimo Biazion το 1988 και το 1989.Η Τογιότα, είχε στο ρόστερ της τον Ισπανό οδηγό, τον Κάρλος Σάινθ, παίρνοντας δύο τίτλους το 1990 και το 1992. Το 1993, ο Σάινζ έφυγε και τον αντικατέστησε ο Κανκούνεν, ο οποίος κέρδισε την ίδια χρονιά τον τέταρτο του τίτλο, και τον πρώτο της Τογιότα (κατασκευαστών). Στη συνέχεια η Toyota πήρε το πρωτάλημα και το 1994 με πρωταθλητή τον Didier Auriol. Στα μέσα της δεκαετίας του 1990, οι επιτυχίες των Σουμπαρού και Μιτσουμπίσι ήταν μεγάλες. Η Σουμπαρού είχε στη διάθεση της, τον Κόλιν Μακ Ρέι και κέρδισε τον πρώτο του και μοναδικό τίτλο το 1995, και για τρεις συνεχόμενες χρονιές τον τίτλο κατασκευαστών η Σουμπαρού. (1995 -1998). Από το 1996 μέχρι και το 1999, ο Τόμμι Μάκινεν, έγινε νέος παγκόσμιος πρωταθλητής και ο πρώτος οδηγός με τρεις συνεχόμενους τίτλους. Για το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ράλλυ του 1997 , οι κανονισμοί του Παγκόσμιου Ράλλυ παρουσιάστηκαν ως προτεινόμενος αντικαταστάτης της Ομάδας Α (μόνο τα διαδοχικά έργα της Mitsubishis εξακολουθούν να συμμορφώνονται με τον τελευταίο τύπο, έως ότου ομολόγησαν και ένα Lancer Evolution WRC από το Ράλι του San Remo 2001) . Μετά την επιτυχία του Mäkinen και των Ιαπώνων κατασκευαστών, η Peugeot της Γαλλίας έκανε μια πολύ επιτυχημένη επιστροφή στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ράλι. Ο Finn Marcus Grönholm πήρε τον τίτλο των οδηγών στην πρώτη του ολόκληρη χρονιά στη σειρά και η Peugeot κέρδισε το στέμμα των κατασκευαστών. Ο Richard Burns της Αγγλίας κέρδισε τον τίτλο του 2001 με ένα Subaru Impreza WRC, αλλά ο Grönholm και η Peugeot πήραν πίσω τους δύο τίτλους το 2002. Το 2003 είδε το Νορβηγό Petter Solberg πρωταθλητή με Subaru Impreza. Μετά ήρθε η σειρά της Citroën να δημιουργήσει το δικό της θρύλο. Ο Sébastien Loeb τσάρωσε τα επόμενα χρόνια με το Citroën Xsara WRC . Η Citroën πήρε τον τίτλο των κατασκευαστών τρεις φορές στη σειρά. Το 2006 και το 2007 ήταν η σειρά της Ford να πάρει 2 συνεχόμενα πρωταθλήματα κατασκευαστών και ο Loeb ξεπέρασε το ρεκόρ των Mackinen με τέσσερις συνεχόμενους τίτλους οδηγών, κερδίζοντας το ένατο συνεχόμενο πρωτάθλημα το 2012. Η Volkswagen Motorsport εισήλθε στο πρωτάθλημα το 2013 και ο Sebastien Ogierκυριάρχησε στη σειρά με έξι διαδοχικούς τίτλους. Νέοι κανόνες παγκόσμιου Ράλλυ εισήχθησαν για το 2017 που δημιούργησαν γρηγορότερα και πιο επιθετικά αυτοκίνητα. Το 2018, η Toyota Gazoo Racing WRT κέρδισε το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ράλλυ, κερδίζοντας τον Toyota τον τίτλο των πρώτων κατασκευαστών τους από το 1999 . Με τον Tommi Mäkinen επικεφαλής της ομάδας, έγινε ο πρώτος στην ιστορία της οδήγησης ράλλυ για να κερδίσει ένα πρωτάθλημα τόσο ως οδηγός και ως κύριος της ομάδας. Το 2019, ο Εσθονός Ott Tanak της Toyota κέρδισε το Πρωτάθλημα των οδηγών και έγινε ο πρώτος μη Γάλλος οδηγός μετά τον Πέτερ Σόλμπεργκ το 2003. Το 2020, ο Γάλλος Σεμπαστιάν Οζιέ επέστρεψε στην θέση του πρωταθλητή κερδίζοντας για 7η φορά τον τίτλο και έγινε ο δεύτερος οδηγός που το πετυχαίνει με τρεις ομάδες μετά τον Γιούχα Κάνκουνεν. Η Hyundai κέρδισε το δεύτερο συνεχόμενο τίτλο κατασκευαστών Το όριο των αγώνων της κάθε σεζόν, πρέπει να είναι στους 13. Οι επιτρεπτές συνθήκες είναι: Χιόνι, Χώμα και Άσφαλτος. Σε κάθε αγώνα που γίνεται και ολοκληρώνεται, μοιράζονται βαθμοί, στον οδηγό και την ομάδα του. Οι βαθμοί που μπορούν να πάρουν (ανάλογα με την θέση που τερματίζουν) είναι: 1ος : 25 βαθμοί 2ος : 18 βαθμοί 3ος : 15 βαθμοί 4ος : 12 βαθμοί 5ος : 10 βαθμοί 6ος : 8 βαθμοί 7ος : 6 βαθμοί 8ος : 4 βαθμοί 9ος : 2 βαθμοί 10ος : 1 βαθμόςΤα τελευταία χρόνια, οι ειδικές διαδρομές σε κάθε ράλλυ μπορούν να είναι από 15 έως και 35 στον αριθμό, που είναι κάτω των δύο χιλιομέτρων. Οι σούπερ ειδικές διαδρομές όμως, μπορεί να είναι και 50 χιλιομέτρων. Η κάθε μέρα, ολοκληρώνεται (με τις διαδρομές συνολικά) στα 400 χιλιόμετρα. Πριν από την επίσημη εκκίνηση του αγώνα, γίνονται τα λεγόμενα shakedowns, γνωστά και ως δοκιμές. Η επίσημη εκκίνηση αρχίζει την επόμενη μέρα (Παρασκευή) και τελειώνει την Κυριακή. Σε περίπτωση, που ένα αμάξι πάθει κάποια βλάβη, μεταφέρεται με φορτηγά οδικής βοήθειας, προς το συνεργείο της ομάδας, όπου κατασκεύασε το αυτοκίνητο. Το κάθε σέρβις (Service), διαρκεί περίπου 45 λεπτά. Ύστερα, μετά το τέλος της ημέρας, τα αυτοκίνητα μπαίνουν μέσα σε ένα κλειστό πάρκο, όπου εκεί είναι ασφαλισμένα. Πρώτα εισήχθη το 2011 , το "Power Stage" είναι το τελικό στάδιο του αγώνα. Πρόσθετοι πόντοι του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος είναι διαθέσιμοι στους τρεις (μέχρι το 2016) ταχύτερους οδηγούς μέσω της σκηνής (ανεξάρτητα από το πού τελικά τελείωσαν στο αγώνα), με την ταχύτερη ομάδα να λαμβάνει τρεις βαθμούς, ο δεύτερος ταχύτερος να λαμβάνει δύο πόντους, ταχύτερη λήψη ενός σημείου. Το 2017 το σύστημα βαθμολόγησης τροποποιήθηκε έτσι ώστε οι πέντε ταχύτεροι οδηγοί μέσω της σκηνής απονεμήθηκαν πόντοι από πέντε για πρώτη σε μία για πέμπτη. Για ειδικές διαδρομές, ο χρονισμός θα είναι στο δέκατο του δευτερολέπτου. Για το "Power Stage", ο χρονισμός θα είναι στο χιλιοστό του δευτερολέπτου. Αρχικά γνωστό ως "SuperRally", το Rally 2 είναι ένα σύνολο κανονισμών που επιτρέπουν σε έναν οδηγό ο οποίος αποχωρεί από μια εκδήλωση να επανέλθει την επόμενη μέρα με την επιβολή ποινής επτά λεπτών για κάθε χαμένη σκηνή (ποινή δέκα λεπτών εάν μόνο ένα στάδιο έχει χαθεί). Αυτό επιτρέπει στους οδηγούς που αποχωρούν από μια εκδήλωση να συνεχίσουν και να ανταγωνίζονται για πόντους Παγκόσμιου Πρωταθλήματος. Ωστόσο, εάν αποσυρθούν στο τελικό σκέλος ενός αγώνα, η επανένταξη δεν είναι δυνατή. Ομοίως, η χρήση των κανονισμών του Rally 2 είναι στη διακριτική ευχέρεια των διοργανωτών εκδηλώσεων. 21 διαφορετικοί κατασκευαστές έχουν κερδίσει ένα Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ράλλυ: Citroën , Ford , Lancia , Toyota , Peugeot , Subaru , Volkswagen , Mitsubishi , Audi , Fiat , Hyundai , Datsun / Nissan , Opel , Renault , Renault - Alpine , Saab , Mazda , BMW , Mercedes-Benz , Porsche και Talbot. Περαιτέρω 11 έχουν τελειώσει στο βάθρο: Seat , Mini , Vauxhall , Alfa Romeo , Volvo , Ferrari , MG , Polski Fiat , Škoda , Triumph και Wartburg . Η Suzuki και η Subaru αποχώρησαν από την WRC στο τέλος του 2008 , επικαλούμενες την οικονομική ύφεση, επηρεάζοντας την αυτοκινητοβιομηχανία για την απόσυρσή τους. Η Μίνι και η Ford έφυγαν από την WRC στο τέλος του πρωταθλήματος του 2012 , λόγω μιας παρόμοιας οικονομικής ύφεσης που επηρέασε την ευρωπαϊκή αγορά, παρόλο που η Ford συνέχισε να παρέχει τεχνική υποστήριξη στη M-Sport. Μια τυπική ομάδα WRC θα αποτελείται από περίπου 40 άτομα στις εκδηλώσεις, με επιπλέον 60-100 στη βάση της ομάδας. Οι κατασκευαστές και οι ομάδες που υποστηρίζονται από τον κατασκευαστή έχουν συνήθως δύο ή τρεις οδηγούς που συμμετέχουν σε κάθε αγώνα οι οποίοι είναι κατάλληλοι να κερδίσουν πόντους. Ο συνολικός αριθμός των πληρωμάτων (οδηγός και συνοδηγός ) στις συγκεντρώσεις κυμάνθηκε από το 47 ( Μόντε Κάρλο και Μεξικό ) έως 108 ( Μεγάλη Βρετανία ) κατά τη διάρκεια του 2007. Το 2012, η ​​ομάδα Ford World Rally και η ομάδα Mini WRC ανακοίνωσαν την αναχώρησή τους από το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ράλλυ για την εποχή του 2013. Η Volkswagen και η Hyundai επέστρεψαν στο πρωτάθλημα το 2013 και το 2014, αντίστοιχα. Η Toyota ανακοίνωσε ότι θα επιστρέψει στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ράλι για τη σεζόν του 2017 με την Toyota Gazoo Racing και το αυτοκίνητό της Toyota Yaris WRC. Επίσης, η Citroën θα επιστρέψει στο άθλημα το 2017 με μια πλήρως υποστηριζόμενη από το εργοστάσιο ομάδα μετά από ανταγωνισμό με μερική απασχόληση το 2016 για να επικεντρωθεί στην ανάπτυξη του ολοκαίνουργιου αυτοκινήτου τους 2017 γενιάς με βάση το Citroën C3. Τα τρέχοντα αυτοκίνητα με 1,6 L κινητήρες turbo άμεσης έγχυσης και τετρακίνηση είναι κατασκευασμένα σύμφωνα με τους κανονισμούς του World Rally Car για αγώνες σε πίσσα, χαλίκι και χιόνι. Η απόδοση ισχύος περιορίζεται σε περίπου 380 ίππους (280 kW). Τα τρέχοντα αυτοκίνητα στο πρωτάθλημα περιλαμβάνουν τα Citroën C3 WRC , το Ford Fiesta WRC , το Toyota Yaris WRC και το Hyundai i20 Coupe WRC . Το Volkswagen Polo R WRC τερμάτισε με το κλείσιμο της σεζόν του 2016. Η WRC διεξήχθη στο παρελθόν για τα ράλλυ της ομάδας Α και της ομάδας Β . Ωστόσο, λόγω της αυξανόμενης ισχύος, της έλλειψης αξιοπιστίας και μιας σειράς θανατηφόρων ατυχημάτων κατά τη διάρκεια του αγώνα του 1986 , η ομάδα Β απαγορεύτηκε οριστικά. Αργότερα, το 1997 , τα αυτοκίνητα της Ομάδας Α εξελίχθηκαν στην κατηγορία των αυτοκινήτων της WRC, για να διευκολύνουν την ανάπτυξη νέων αυτοκινήτων και να φέρουν νέες μάρκες στο διαγωνισμό. Το 2011 , θεσπίστηκαν νέοι κανόνες για την ενθάρρυνση περισσότερων κατασκευαστών (και ιδιωτών) να συμμετάσχουν, επειδή η πρόσφατη οικονομική ύφεση ώθησε αρκετούς κατασκευαστές να εγκαταλείψουν το πρωτάθλημα. Τα αυτοκίνητα στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ράλλυ Αυτοκινήτου Παραγωγής περιορίζονται σε αυτοκίνητα με βάση την παραγωγή που έχουν αναγνωριστεί σύμφωνα με τους κανόνες της Ομάδας Ν . Τα αυτοκίνητα στο πρωτάθλημα παγκόσμιου ράλλυ Super 2000 είναι αναγνωρισμένα σύμφωνα με τους κανόνες Super 2000 . Τα περισσότερα αυτοκίνητα στο πρωτάθλημα Junior World Rally είναι αναγνωρισμένα σύμφωνα με τους κανόνες Super 1600 , αλλά η ομάδα N και τα επιλεγμένα αυτοκίνητα της ομάδας Α μπορούν επίσης να αμφισβητήσουν τη σειρά. Από το 2013 ξεκίνησε μια νέα κατηγορία αυτοκινήτων ράλλυ, γνωστή ως ομάδα R , ως αντικατάσταση των κατηγοριών ομάδας Α και ομάδας N, με αυτοκίνητα ταξινομημένα σε μία από τις έξι κατηγορίες ανάλογα με την χωρητικότητα και τον τύπο του κινητήρα, το μεταξόνιο και το σύστημα μετάδοσης κίνησης. Ως αποτέλεσμα, κανένα αυτοκίνητο δεν θα αναγνωριστεί σύμφωνα με τους κανονισμούς της ομάδας Α και της ομάδας Ν και θα αντικατασταθεί από την ομάδα R. Παράλληλα, αναδιαρθρώθηκαν τα πρωταθλήματα Super 2000 και παραγωγής αυτοκινήτων. Τα αυτοκίνητα Super 2000 και Group N συγχωνεύθηκαν σε ένα πρωτάθλημα, γνωστό ως Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ράλλυ 2, παράλληλα με τα αυτοκίνητα R4 και R5, ενώ το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Αυτοκινήτου Παραγωγής αναδείχθηκε πλήρως ως το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ράλλυ 3 για αυτοκίνητα με δύο τροχούς που συμμορφώνονται με τους κανονισμούς R1, R2 και R3. Στην Ελλάδα, το WRC έχει εμφανιστεί στην Ελλ. Τηλεόραση και (το οποίο μετέδωσε το Ράλλυ Ακρόπολις) απο την ΕΡΤ. Επίσης, η Cosmote έχει το δικαίωμα ζωντανής μετάδοσης του κάθε αγώνα. Η Promter GmbH κατέχει τα εμπορικά δικαιώματα στο πρωτάθλημα και μέσω της WRC TV παράγει καθημερινές ενημερώσεις από κάθε εκδήλωση μετά την ολοκλήρωση των φάσεων της ημέρας και την επεξεργασία της τηλεοπτικής κάλυψης. Αυτά τα ημερήσια προγράμματα προβολής έχουν διάρκεια 30 λεπτών και καλύπτουν σε βάθος τα στάδια της ημέρας, με βίντεο μέσα στο αυτοκίνητο καθώς και με συνεντεύξεις οδηγών. Πριν από το ράλλυ υπάρχει επίσης ένα πρόγραμμα προεπισκόπησης στυλ περιοδικού που ενσωματώνει κανονικά ειδικό οδηγό, τεχνικά και ομαδικά χαρακτηριστικά καθώς και μια επισκόπηση της επερχόμενης διαδρομής του αγώνα. Υπάρχει επίσης ένα πρόγραμμα αναθεώρησης μετά την εκδήλωση, το οποίο διαρκεί περίπου μία ώρα, το οποίο συνοψίζει το ράλλυ και τα μεγάλα γεγονότα που έλαβαν χώρα κατά τη διάρκεια της εκδήλωσης. Αυτό εμφανίζεται στη συνέχεια σε περισσότερες από 150 αγορές σε πολλές γλώσσες. Η σύνθεση και η μορφή αυτών των προγραμμάτων μπορούν να αλλάξουν από χώρα σε χώρα ανάλογα με τον τοπικό ραδιοτηλεοπτικό φορέα, αλλά όλα χρησιμοποιούν τηλεόραση WRC. Στο Ηνωμένο Βασίλειο , η κάλυψη της σεζόν του 2017 χωρίζεται σε τέσσερις τηλεοπτικούς σταθμούς. Το κανάλι 5 μεταδίδει την αναθεώρηση μετά την εκδήλωση, ενώ το πρόγραμμα προεπισκόπησης προβάλλεται στο δίκτυο Spike του. Η BT Sport έχει δικαιώματα για live στάδια και καθημερινές εκδηλώσεις, η Motors TV επισημαίνει τα δικαιώματα και η ουαλική γλώσσα S4C καλύπτει επίσης το πρωτάθλημα στο πρόγραμμα Ralio. Το 2016, το σωρευτικό παγκόσμιο τηλεοπτικό κοινό για τα προγράμματα της WRC TV ήταν πάνω από 700 εκατομμύρια. Ο προγραμματισμός ήταν διαθέσιμος σε περισσότερες από 150 αγορές και περισσότερες από 12.000 ώρες εξετάστηκαν σε παγκόσμιο επίπεδο. Η ζωντανή ραδιοφωνική κάλυψη παρέχεται στην αγγλική γλώσσα από το WRC Live μέσω του Διαδικτύου και περιλαμβάνει αναφορές τελικού σταδίου απευθείας από τους οδηγούς και τις ομάδες καθώς και νέα για το πάρκο υπηρεσιών. Επίσης, παρήγαγαν podcasts. Παρουσιάστηκε επίσης σύγχρονη μουσική κατά τη διάρκεια διαλειμμάτων στην κάλυψη του ράλλυ. Επί του παρόντος, ο ραδιοφωνικός σταθμός αναπαράγει τον ήχο του WRC + All Live. Η κάλυψη παρέχεται από την WRC Promoter GmbH μέσω βίντεο κατόπιν παραγγελίας στο δικτυακό τόπο της WRC + με ζωντανά ειδικά στάδια, στιγμιότυπα, χρονοδιάγραμμα, ενσωματωμένο footage και ζωντανή παρακολούθηση χαρτών. Από το 2018, εισήχθη το WRC + All Live, που παράγει ζωντανή κάλυψη από όλα τα στάδια κατά τη διάρκεια του αγώνα. Ενημερώθηκε μετά το 2021 Ράλι της Φινλανδίας. Οι οδηγοί και οι κατασκευαστές που έχουν συμμετάσχει στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ράλι το 2021 είναι με έντονους χαρακτήρες. Επίσημος ιστότοπος
Το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ράλλυ (αγγλικά: World Rally Championship, WRC εν συντομία στην Αγγλική γλώσσα) είναι μια σειρά αγώνων που διοργανώνεται από τη FIA , κορυφώνοντας με οδηγό πρωταθλητή, συνοδηγό και κατασκευαστή. Το παγκόσμιο πρωτάθλημα του οδηγού και το παγκόσμιο πρωτάθλημα του κατασκευαστή είναι ξεχωριστά πρωταθλήματα, αλλά με βάση το ίδιο σύστημα σημείων. Η σειρά αποτελείται σήμερα από 14 συνήθως τριήμερες εκδηλώσεις που οδηγούνται σε επιφάνειες από χαλίκι και πίσσα μέχρι χιόνι και πάγο. Κάθε αγώνας χωρίζεται σε 15-25 ειδικές διαδρομές οι οποίες κινούνται ενάντια στο ρολόι σε κλειστούς δρόμους. Η WRC δημιουργήθηκε από γνωστά και δημοφιλή διεθνή ράλλυ, τα περισσότερα από τα οποία ήταν προηγουμένως μέρος του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος Ράλλυ ή του Διεθνούς Πρωταθλήματος Κατασκευαστών και η σειρά πραγματοποιήθηκε για πρώτη φορά το 1973 . Το Παγκόσμιο Ράλλυ Αυτοκίνητο είναι η τρέχουσα προδιαγραφή αυτοκινήτων της σειράς. Εξέλιξε από τα αυτοκίνητα της ομάδας Α, τα οποία αντικατέστησαν τα απαγορευμένα της ομάδας Β . Τα World Rally Cars είναι χτισμένα σε τετρακύλινδρο αυτοκίνητα παραγωγής 1.6 λίτρων, αλλά διαθέτουν στροβιλοσυμπιεστές , αντιολισθητικά συστήματα, τετρακίνηση , διαδοχικά κιβώτια ταχυτήτων, αεροδυναμικά εξαρτήματα και άλλες βελτιώσεις που φέρνουν την τιμή ενός αυτοκινήτου WRC σε περίπου 1 εκατομμύριο δολάρια ΗΠΑ (€ 700.000 / £ 500.000). Το WRC διαθέτει τρία πρωταθλήματα υποστήριξης, το πρωτάθλημα Junior World Rally (JWRC, πρώην Ακαδημία WRC), το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ράλλυ 2 (WRC 2, πρώην Πρωτάθλημα Πρωταθλήματος Super 2000) και το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ράλλυ 3 (WRC- 3, πρώην Πρωτάθλημα Παγκόσμιου Ράλλυ Παραγωγής) που αμφισβητούνται στα ίδια γεγονότα και στάδια με την WRC, αλλά με διαφορετικούς κανονισμούς. Οι αγώνες WRC-2, WRC-3 και νεοεισερχόμενοι αγώνες διανύουν τα στάδια μετά τους οδηγούς WRC.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CE%B3%CE%BA%CF%8C%CF%83%CE%BC%CE%B9%CE%BF_%CE%A0%CF%81%CF%89%CF%84%CE%AC%CE%B8%CE%BB%CE%B7%CE%BC%CE%B1_%CE%A1%CE%AC%CE%BB%CE%BB%CF%85
Μαρία Κλημεντίνη Σομπιέσκα
Γεννήθηκε στις 18 Ιουλίου 1702 στο Όχαλου (μετέπειτα Οουάβα) της Σιλεσίας, τότε μέρος της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και τώρα στην Πολωνία. Γονείς της ήταν ο Ιάκωβος Λουδοβίκος Σομπιέσκι (1667 - 1737), ο πρωτότοκος γιος του Ιωάννη Γ΄, και η Εδβίγη Ελισάβετ του Παλατινάτου-Νόιμπουργκ (1673 - 1722). Η μεγαλύτερη αδερφή της, Μαρία Καρολίνα Σομπιέσκα, ήταν η Δούκισσα του Μπουγιόν από γάμο. Όντας μια από τις πλουσιότερες κληρονόμους της Ευρώπης, η οποία κληρονόμησε τεράστιες περιουσίες στην Πολωνία από τον παππού της από τον πατέρα της, ήταν αρραβωνιασμένη με τον Ιάκωβο Φραγκίσκο Εδουάρδο Στιούαρτ. Ο Γεώργιος Α΄ της Μεγάλης Βρετανίας ήταν αντίθετος στον γάμο επειδή φοβόταν ότι η ένωση θα μπορούσε να δημιουργήσει κληρονόμους της διεκδίκησης του Ιάκωβου Φραγκίσκου Εδουάρδου στους θρόνους του. Για να τον κατευνάσει, ο Κάρολος ΣΤ΄ της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας (ο πρώτος ξάδερφος της Μαρίας Κλημεντίνης) έβαλε να τη συλλάβουν ενώ πήγαινε στην Ιταλία για να παντρευτεί τον Ιάκωβο Φραγκίσκο Εδουάρδο. Ήταν περιορισμένη στο Κάστρο του Ίννσμπρουκ, αλλά τελικά οι φρουροί εξαπατήθηκαν και, με τη βοήθεια του Τσαρλς Ουόγκαν, η Μαρία Κλημεντίνη δραπέτευσε στη Μπολόνια, όπου, για ασφάλεια από περαιτέρω εισβολές, παντρεύτηκε με πληρεξούσιο τον Ιάκωβο, ο οποίος βρισκόταν στην Ισπανία εκείνη την εποχή. Ο πατέρας της Μαρίας Κλημεντίνης, Ιάκωβος Λουδοβίκος Σομπιέσκι, ενέκρινε τη φυγή της, δηλώνοντας ότι, καθώς αρραβωνιάστηκε με τον Ιάκωβο Φραγκίσκο Εδουάρδο, θα έπρεπε να «ακολουθήσει την τύχη και τον σκοπό του». Η Μαρία Κλημεντίνη και ο Ιάκωβος Φραγκίσκος Εδουάρδος παντρεύτηκαν επίσημα στις 3 Σεπτεμβρίου 1719 στο παρεκκλήσι του επισκοπικού παλατιού του Μοντεφιασκόνε της Ιταλίας, στον Καθεδρικό Ναό της Αγίας Μαργαρίτας. Μετά το γάμο τους, ο Ιάκωβος και η Μαρία Κλημεντίνη προσκλήθηκαν να μείνουν στη Ρώμη μετά από ειδικό αίτημα του Πάπα Κλήμη ΙΑ΄, ο οποίος τους αναγνώρισε ως βασιλιά και βασίλισσα της Αγγλίας, της Σκωτίας και της Ιρλανδίας. Ο Πάπας τους παρείχε μια παπική φρουρά στρατευμάτων και τους έδωσε το Παλάτσο Μούτι στην Πλατεία Αγίων Αποστόλων στη Ρώμη για να ζήσουν, καθώς και μια εξοχική βίλλα στο Αλμπάνο Λατσιάλε. Η Καθολική Εκκλησία τους παρείχε επίσης ετήσιο επίδομα 12.000 κορωνών από το παπικό ταμείο. Οι πάπες Κλήμης ΙΑ΄ και Ιννοκέντιος ΙΓ΄ θεωρούσαν τον Ιάκωβο και τη Μαρία Κλημεντίνης, αμφότερους Καθολικούς, τον νόμιμο βασιλιά και βασίλισσα της Αγγλίας, της Σκωτίας και της Ιρλανδίας. Η έγγαμη ζωή του Ιακώβου και της Μαρίας Κλημεντίνης αποδείχθηκε ταραχώδης και δυστυχισμένη. Σύμφωνα με πληροφορίες, ο Ιάκωβος αρχικά είχε ευνοϊκή εντύπωση για εκείνη λόγω της ομορφιάς της, ενώ εκείνη τον αντιπαθούσε λόγω της απουσίας του, καθώς και της παθητικής του φύσης. Έγινε φίλη με την γκουβερνάντα του γιου της, την κυρία Σέλντον, η οποία έγινε η έμπιστη και η αγαπημένη της. Από την άλλη πλευρά, δεν της άρεσε η επιρροή του αγαπημένου του Ιάκωβου, Τζον Χέυ του Κρόμλιξ και της συζύγου του, Μάρτζορι, και σύμφωνα με πληροφορίες, υποπτευόταν ότι ο Ιάκωβος είχε σχέση με τη Μάρτζορι Χέυ.Το 1725, αμέσως μετά τη γέννηση του δεύτερου παιδιού τους, ο Ιάκωβος απέλυσε τον Σέλντον και διόρισε τον Τζέημς Μάρρεϋ ως κηδεμόνα των γιων τους παρά την επιθυμία της Μαρίας Κλημεντίνης. Τον παράτησε και πήγε να ζήσει στο μοναστήρι της Αγίας Καικιλίας στη Ρώμη με τον αγαπημένο της Σέλντον και την υπόλοιπη προσωπική της ακολουθία. Κατηγόρησε τον σύζυγό της για μοιχεία, ενώ εκείνος είπε ότι ήταν αμαρτία να εγκαταλείψει αυτόν και τα παιδιά της. Μετά τη συμβουλή του Καρδινάλιου Αλμπερόνι, ο οποίος ισχυρίστηκε ότι ήταν η μόνη της ευκαιρία να κερδίσει υποστήριξη ενάντια στον σύζυγό της, η Μαρία Κλημεντίνη ισχυρίστηκε ότι ο Ιάκωβος ήθελε να δώσει στον γιο του προτεσταντική εκπαίδευση. Αυτός ο ισχυρισμός της εξασφάλισε την υποστήριξη του Πάπα καθώς και του Βασιλείου της Ισπανίας ενάντια στον Ιάκωβο και τη συμπάθεια του κοινού όταν απαίτησε από τον Ιάκωβο να απομακρύνει τον Δούκα του Ντάνμπαρ και τους Χέυ από την αυλή του και να επαναφέρει τον Σέλντον στη θέση της. Τον Απρίλιο του 1726, ο Ιάκωβος έδωσε στους γιους της την άδεια να την επισκεφτούν. Η όλη υπόθεση θεωρήθηκε ως σκάνδαλο στην Ευρώπη και αναφέρθηκε από αντι-Ιακωβιτικούς πράκτορες στη Ρώμη. Τον Μάιο του 1727, με τη μεσολάβηση του δούκα της Λιρίας, ο Ιάκωβος απομάκρυνε το ζεύγος Χέι από την αυλή του και τον Ιανουάριο του 1728, η Μαρία Κλημεντίνη και ο Ιάκωβος συμφιλιώθηκαν στη Μπολόνια.Στην πράξη, ωστόσο, η Μαρία Κλημεντίνη και ο Ιάκωβος έζησαν το υπόλοιπο του γάμου τους χωριστά: ο Ιάκωβος προτίμησε να διαμένει στο Αλμπάνο, ενώ η Μαρία Κλημεντίνη έζησε στο Παλάτσο Μούτι στη Ρώμη. Ήταν επιρρεπής στην κατάθλιψη, περνώντας μεγάλο μέρος του χρόνου της προσευχόμενη και υποταγμένη σε θρησκευτικές νηστείες και άλλες καθολικές ασκητικές τελετουργίες, κάτι που πιστεύεται ότι έπαιξε ρόλο στο γεγονός ότι δεν συνέλαβε ποτέ ξανά. Οι σεξουαλικές της σχέσεις με τον Ιάκωβο σύντομα διακόπηκαν, σπάνια δειπνούσαν μαζί, και παρόλο που συμφιλιώθηκαν επίσημα, εκείνη προτιμούσε να τον αποφεύγει έξω από επίσημες περιστάσεις. Η Μαρία Κλημεντίνη πραγματοποίησε τις τελετουργικές λειτουργίες που είχε ως Ιακωβίτισα βασίλισσα: τον Ιούνιο του 1729, για παράδειγμα, έδωσε ακροατήριο για τον Μοντεσκιέ. Η αγαπημένη της Κυρία Σέλντον δεν διέμενε επίσημα στο δικαστήριο των Ιακωβιτών, αλλά της παρείχε μια κατοικία κοντά της και την κράτησε ως έμπιστη. Η σχέση της με τον μικρότερο γιο της δεν ήταν στενή, καθώς ήταν ο αγαπημένος του πατέρα του, αλλά ήταν κοντά στον μεγαλύτερο γιο τους, Κάρολο, ο οποίος ήταν ο αγαπημένος της μητέρας του: κατά τη διάρκεια μιας ασθένειας του Καρόλου το 1732, για παράδειγμα, η Μαρία Κλημεντίνη τον φρόντιζε παρά το γεγονός ότι αρρώστησε στο Αλμπάνο και αναγκάστηκε έτσι να συναντήσει τον Ιάκωβο. Η υγεία της εξασθενούσε από τον ασκητικό τρόπο ζωής της και χειροτέρευε όσο περνούσαν τα χρόνια. Η Μαρία Κλημεντίνη πέθανε σε νεαρή ηλικία, 32 ετών, στις 18 Ιανουαρίου 1735. Ο ιατρός της ονόμασε την αιτία θανάτου ως «σκορβουτική νόσο», πιο γνωστή ως σκορβούτο. Τάφηκε με πλήρεις βασιλικές τιμές στη Βασιλική του Αγίου Πέτρου στη Ρώμη. Ο Πάπας Κλήμης ΙΒ΄ διέταξε να της κάνουν κρατική ταφή. Ο Πάπας Βενέδικτος ΙΔ΄ ανέθεσε στον αρχιτέκτονα Φιλίππο Μπαριτζόνι να σχεδιάσει ένα μνημείο για τη μνήμη της, ο Πιέτρο Μπράτσι σμίλεψε ένα άγαλμα για αυτό και ανεγέρθηκε το 1742 στη Βασιλική. Η Μαρία Κλημεντίνη και ο Ιάκωβος Φραγκίσκος Εδουάρδος είχαν δύο γιους: Κάρολος Εδουάρδος Στιούαρτ (1720 – 1788). Παντρεύτηκε τη Λουίζα του Στόλμπεργκ-Γκέντερν και δεν απέκτησαν απογόνους. Είχε σχέση με την ξαδέρφη του, Μαρί Λουίζ ντε Λα Τουρ ντ'Ωβέρν, με την οποία δεν απέκτησαν παιδιά. Είχε παιδιά με την ερωμένη του, Κλέμενταϊν Ουόκινσω. Ερρίκος Βενέδικτος Στιούαρτ (1725 – 1807), αργότερα γνωστός ως ο Καρδινάλιος Δούκας της Υόρκης. Δεν παντρεύτηκε ποτέ. Γάμος της Μαρίας Κλημεντίνης Σομπιέσκα στο Μουσείο του Παλατιού του Βιλάνουφ Gaetano Platania, Angielskie małżeństwo ;arii Klementyny Sobieskiej, στο "Sobótka", 2, 1980, σελ. 401–410. Gaetano Platania, Morte di Maria Clementina Sobieska Stuart: il caso di Michele Marieschi progettista di apparati funebr i, στο ARTE/Documento. Rivista di Storia e tutela dei Beni Culturali, 4, 1990, σελ. 164–173. Gaetano Platania, La politica europea e il matrimonio inglese di una principessa polacca: Maria Clementina Sobieska, Accademia Polacca delle Scienze-Biblioteca e Centro Studi a Roma, Manziana (Roma), Vecchiarelli editore, 1993. Gaetano Platania, Viaggio a Roma sede d'esilio. Sovrane alla conquista di Roma: secoli XVII-XVII I, Istituto Nazionale di Studi Romani, Roma 2002, σελ. 99–118.
Η Μαρία Κλημεντίνη Σομπιέσκα (πολωνικά: Maria Klementyna Sobieska‎,18 Ιουλίου 1702 – 18 Ιανουαρίου 1735) ήταν τιμητική βασίλισσα της Αγγλίας, της Σκωτίας και της Ιρλανδίας από γάμο της με τον Ιάκωβο Φραγκίσκο Εδουάρδο Στιούαρτ, έναν Ιακωβίτη διεκδικητή του βρετανικού θρόνου. Ήταν εγγονή του Πολωνού βασιλιά Ιωάννη Γ΄ Σομπιέσκι και μητέρα του Κάρολου Εδουάρδου Στιούαρτ και του Ερρίκου Βενέδικτου Στιούαρτ.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CF%81%CE%AF%CE%B1_%CE%9A%CE%BB%CE%B7%CE%BC%CE%B5%CE%BD%CF%84%CE%AF%CE%BD%CE%B7_%CE%A3%CE%BF%CE%BC%CF%80%CE%B9%CE%AD%CF%83%CE%BA%CE%B1