ID
stringlengths 31
67
| TEXT
stringlengths 63
2.96k
| PRECEDING CONTEXT
stringlengths 40
3.77k
|
|---|---|---|
Theodorus Prodromus_Rhodanthe et Dosicles_Book6_Sentence 26 | Εἶἑν, τί δέ; ζωγροῦσι καὶ Δοσικλέα αὐτῇ Ῥοδάνθῃ· πῶς γὰρ ἦν ζωγρεῖν μόνον τὸν εἰς τὰ πάντα τῇ κόρῃ συνημμένον; ἐπεὶ δὲ κρατηθεῖεν οἱ νεανίαι καὶ συνδεθεῖεν τοὺς ἁπαλοὺς αὐχένας, ἤχθοντο μὲν τὰ πλεῖστα· πῶς γὰρ οὐκ ἔδει ἄλλοις ἀπ’ ἄλλων δεσπόταις δουλουμένους, καὶ ταῦτα (βαβαί) βαρβάροις ἐκ βαρβάρων, καὶ τὰς ἀδήλους ἐνθυμουμένους τύχας; ἀλλ’ εἶχον εἰς κούφισμα τῆς ἀχθηδόνος οἱ μὴ γαμικῇ ξυνδεθέντες ἁλύσει τὸ ξυνδεθῆναι δουλικῇ κἂν ἁλύσει· εἶχον παρηγόρημα καὶ τὸ Γωβρύου, συνεκλιπόντος τῷ βίῳ καὶ τὴν βίαν. Ἤλγει Δοσικλῆς, ἐστάλαττε δάκρυον, οὐ τὰς ἑαυτοῦ δυστυχεῖς θρηνῶν τύχας, ἀλλὰ Ῥοδάνθης, τῆς ἐρωμένης κόρης, τὸν τρυφερὸν τράχηλον ἐν δεσμῷ βλέπων· ἤλγει Ῥοδάνθη, θρῆνον ἐθρήνει μέγαν ὁρῶσα δεσμηθέντα τὸν Δοσικλέα. ἁπλῶς ἑαυτῶν ὥσπερ ἐκλελησμένοι ἀλληλοπενθεῖς ἦσαν ἡ συζυγία, ἡ μὲν Δοσικλῆν χὤδε Ῥοδάνθην κλάων. Ἦκτο ξὺν αὐτοῖς καὶ Κράτανδρος ὁ ξένος, οἷς συμπεφυλάκιστο συνειλημμένος. | διχῇ διερρήγνυτο γαστὴρ ἐγκύμων· ἔρριπτεν ἐκτὸς νεκρὰ νεκρὸν τὸ βρέφος. ἔκλαυσεν υἱὸν πρεσβύτης πατὴρ νέον, ἔκλαυσεν υἱὸς μητέρα γραῖαν νέος. οὐκ οἶκτος οὐδείς, οὐ γέροντος, οὐ βρέφους, οὐ τῶν ἐν ἄνθει τῆς μέσης ἡλικίας· ᾤμωξεν ἀνὴρ τὴν ὁμόζυγον βλέπων ἄκουσαν εἰς τὰ λέκτρα τυραννουμένην. Αἱ πλούσιαι γυναῖκες (ὢ πικρᾶς τύχης) χεῖρας συνεκτέτμηντο τοῖς δακτυλίοις· ἡ δυσπραγοῦσα πλοῦτον ηὐπόρει ξένον, τὸ σῶμα κερδαίνουσα· κἂν οὖν εἰς τέλος οὐκ ἦν λαθεῖν οὐ δοῦλον οὐδὲ δεσπότην· κοινὴ τύχη τὰ πάντα καὶ κοινὸς νόμος. πολλοὺς τραχήλους εἷλκεν ἅλυσις μία· μήτηρ, πατήρ, παῖς, τέκνα, νύμφη, νυμφίος, νεανίας, ἔφηβος, ἀκμήτης, γέρων, πλουτῶν, προσαιτῶν, δεσπότης, ὑπηρέτης, νοσῶν, ὑγιής, εὐτυχῶν, οὐκ εὐτυχῶν, δούλη, κυρία, παρθένος, γραΐς, νέα— ἤγοντο πάντες ἐξ ἑνὸς καλωδίου.μὴ γὰρ τὸν ἐχθρὸν ὑπεροψίας λόγους δοίης λαλῆσαι, μηδ’ ἀκοῦσαι τὸν πέλας, ὡς τῆς μαχαίρας τῆς ἐκείνου τὸ στόμα κατευστοχήσοι τοῦ τραχήλου Μιστύλου.’ ἔλεξε ταῦτα καὶ κατ’ αὐτῶν ἐγκάτων τὴν ἰδίαν ὤθησεν αὐτίκα σπάθην, πικρὰν ἑαυτῷ τὴν σφαγὴν ὑπαρτύσας. Οὕτω λαβούσης τῆς μάχης τὰ τοῦ τέλους, οἱ συμμαχοῦντες τῷ Βρυάξῃ ναυμάχοι, αὐτῷ βασιλεῖ καὶ σὺν αὐτοῖς σατράπαις, κενὰς λιπόντες τὰς ἑαυτῶν ὁλκάδας πεζῇ προσῆλθον τῇ πόλει τοῦ Μιστύλου, πάντας τε καθέξοντες ἄνδρας ἀθρόως καὶ δουλαγωγήσοντες αὐτὴν τὴν πόλιν, ὡς οἷα γυμνὴν δεσπότου καὶ συμμάχων. Ἦν οὖν ἰδέσθαι τοὺς νεὼς συλωμένους, τοὺς ἀνδριάντας τῶν θεῶν ῥιπτουμένους, ἡρωικοὺς πίνακας ἐξηλειμμένους, οἴκων ἁλώσεις, τῶν ἐνοικούντων φόνους, θρήνους γυναικῶν, κλαυθμυρισμοὺς παιδίων. ὠρχεῖτο πληθὺς τῶν πικρῶν Ἐριννύων, ἐπετραγῴδουν τοῖς κακοῖς οἱ Τιτάνες, ἔπαιζε Παλλάς, εἶχεν ἡδονὴν Ἄρης. ἔτρωγεν ὠμὰ τὸ ξίφος πολλὰ κρέα, ἔπινεν ἡ μάχαιρα πηγὰς αἱμάτων. Λέκτρα σχεδιασθέντα, παρθένων φθόροι, θάλαμος ἐν γῇ καὶ χαμαίστρωτον λέχος. |
Theodorus Prodromus_Rhodanthe et Dosicles_Book6_Sentence 29 | Πλὴν ἀλλὰ τὰ τρόπαια τῶν ἐναντίων, ἡ τόλμα καὶ τὸ θράσος, ἡ σταθηρότης, μὴ τῆς ἐν ὑμῖν εἰς μάχας εὐανδρίας καὶ τοῦ περιττοῦ πρὸς παράταξιν κράτους δείξωσιν ὑμᾶς ὥσπερ ἐκλελυμένους, μηδὲ πτοεῖσθαι τὸν στρατὸν τοῦ Μιστύλου πείσωσιν ὑμᾶς, ὡς περιττόν, ὡς μέγαν. ὁ γὰρ Βρυάξης τοὺς ἑαυτοῦ συμμάχους τόσον πτοεῖσθαι τοὺς ἐναντίους θέλει, ὡς τὴν περιφρόνησιν ἐκβεβληκέναι· περιφρονεῖν δὲ πάλιν αὐτοὺς εἰς τόσον, ὅσον τὸ δεινὸν τοῦ φόβου φυγεῖν πάθος, νικῶντας ἄμφω τῇ δι’ ἀλλήλων μάχῃ (ἐμφύλιον φαίη τις αὐτὴν εὐστόχως). | Μὴ γοῦν, κἄν ἐστιν ἀσθενὴς ὁ Μιστύλος, καταρραθυμήσοιτε τῆς φίλης μάχης· ἀρχαϊκὸς γὰρ καὶ παλαίτερος λόγος κροτεῖν παραινεῖ τὴν μάχην ταῖς ἐμπίσιν ὡς οἷα τοῖς λέουσι τοῖς παναλκέσι. τίς τοῦτο δηλοῦν ἀσφαλεστέρᾳ φράσει; μὴ πρὸς πενιχρὸν συγκροτοῦντες τὴν μάχην νωθεστέρως πως συγκροτεῖν μηδ’ ἐκλύτως, μή που λάθοιμεν κατατετροπωμένοι ἐκ τῶν παρ’ ἡμῶν καταπεφρονημένων καὶ μακρὸν ὀφλήσαιμεν ἀξίως γέλων. Ἄλλως τε καὶ τίς τὸν στρατὸν τοῦ Μιστύλου φαίη πενιχρόν, τίς δὲ μικρὸν τὸν στόλον; ἐγὼ μὲν αὐτὸν καὶ μέγαν καὶ γεννάδα φαίην ἄν, εἰδὼς πολλαχοῦ καὶ πολλάκις νικηφόρον φανέντα πολλαῖς ἐν μάχαις καὶ μυρίους μὲν εὐτυχοῦντα ναυμάχους καὶ χερσομάχων δυσαρίθμητον στίφος, πολλοῖς δ’ ἐπιπρέποντα καλοῖς σατράπαις. ἦ μὴν δέδοικα τὴν παρεστῶσαν μάχην, τὸν στρατὸν εἰδὼς καὶ στόλον τοῦ Μιστύλου· Τύχῃ δὲ θαρρῶν καὶ θεῶν συνεργίᾳ καὶ τῇ τιμωρῷ τῶν κακοτρόπων Δίκῃ κινῶ πεποιθὼς κατὰ Μιστύλου δόρυ.παντὸς μὲν οὖν λάβοι τις, ὡς ἔφην, κόρον· κόρον δὲ νίκης καὶ τροπῆς ἐναντίων ἀνὴρ ἐραστὴς τῶν καλῶν οὐκ ἂν λάβοι· ἦ γὰρ ἑαυτῷ τοῦ καλοῦ φθονεῖν ἔχοι. Ἄνδρες μαχηταὶ συντραφέντες τοῖς ὅπλοις, μή, κἂν πενιχρὸς ὁ στρατὸς τοῦ Μιστύλου, ὅμως χαλάσοι τὴν ὑμῶν προθυμίαν· ὑπαμβλυνεῖ γὰρ τῆς μαχαίρας τὸ στόμα, δείξει δ’ ἐπ’ αὐτῆς τῆς μάχης νωθεστέρους, μόνοις βρυχηθμοῖς ὥσπερ ὑπωπτευκότας ὅλους θροήσειν τοὺς ἐναντιουμένους. μᾶλλον μὲν οὖν, θούρια Παλλάδος βρέφη, τούτου χάριν δίκαιον, ὡς ἐμὴ κρίσις, στῆναι κραταιῶς καὶ κροτῆσαι τὴν μάχην, τοῦτο φρονοῦντας ἐμφρονεστέρᾳ κρίσει, ὡς εἰ μὲν ἡττήσοιτε, μικρὸς ὁ κρότος (τί γὰρ μέγα τρόπαιον ἢ ποῖον γέρας μικρός, πενιχρός, εὐαρίθμητος στόλος κατατροπωθεὶς ἐκ τοσούτων ναυμάχων;)· εἰ δ’ ἄρα τὴν μέλαιναν (ἀλλ’ ἀποτρέποις ἐκ τῶν Βρυάξου καρτερῶν στρατευμάτων, Ἄρες κραταιὲ καὶ Τύχη νικηφόρε) ἡμᾶς ἐνεγκεῖν δυστυχῶς συνεμπέσῃ, πολλὴν ὑποτλαίητε πάντως αἰσχύνην, στρατὸς μυρίος, δυσαρίθμητος στόλος, μικρᾷ τραπέντες στρατιᾷ, μικρῷ στόλῳ. |
Theodorus Prodromus_Rhodanthe et Dosicles_Book6_Sentence 30 | ἤγοντο πάντες ἀμφί που τὸν λιμένα· ἐπεὶ δὲ καὶ φθάσαιεν ἀγχοῦ τὸν τόπον, διχῇ διαιρεῖ τοὺς ἁλόντας Ἀρτάπης, καὶ τῶν μὲν ἀνδρῶν ὁλκάδα πληροῖ μίαν καὶ τῶν γυναικῶν ἁτέραν πάλιν μίαν. ταύτην Δοσικλῆς τὴν διαίρεσιν φθάσας, ‘ἀλλ’ ἤν με’ φησί ‘τῆς ἀδελφῆς παρθένου ταύτης διαρπάσειας, ἀρχισατράπα, ἐγὼ τὸ δρᾶμα τῆς ἐμῆς λύσω τύχης βαλὼν ἐμαυτὸν εἰς μέσον πόντου στόμα.’ Ἔλεξε ταῦτα, καί τις ἑστὼς πλησίον βάρβαρος ὠμός, νηλεὴς μέγας γίγας, κατὰ προσώπου τὸν καλὸν παίσας νέον ἄκοντα ῥιπτεῖ πρὸς μέσην τὴν ὁλκάδα. τί γοῦν; παρειὰ πλήττεται Δοσικλέος, σπαράττεται δὲ τῆς Ῥοδάνθης καρδία· ὁ μὲν γὰρ εἰς πρόσωπον, ἡ δ’ εἰς καρδίαν τὴν πλῆξιν ἔσχε, καὶ τὸ δάκρυον βλύσαν ὅμως ἐπέσχε, μὴ τὸν ἐν στέρνοις πόθον δεῖξαν κακοῦ γένοιτο τυχὸν αἰτία. Ἀπέπλεεν μὲν ἡ ζυγὰς τῶν ὁλκάδων νεκρὰν φέρουσα τὴν ζυγάδα τῶν νέων, ἡ μὲν Ῥοδάνθην, ἡ δὲ τὸν Δοσικλέα. | Εἶἑν, τί δέ; ζωγροῦσι καὶ Δοσικλέα αὐτῇ Ῥοδάνθῃ· πῶς γὰρ ἦν ζωγρεῖν μόνον τὸν εἰς τὰ πάντα τῇ κόρῃ συνημμένον; ἐπεὶ δὲ κρατηθεῖεν οἱ νεανίαι καὶ συνδεθεῖεν τοὺς ἁπαλοὺς αὐχένας, ἤχθοντο μὲν τὰ πλεῖστα· πῶς γὰρ οὐκ ἔδει ἄλλοις ἀπ’ ἄλλων δεσπόταις δουλουμένους, καὶ ταῦτα (βαβαί) βαρβάροις ἐκ βαρβάρων, καὶ τὰς ἀδήλους ἐνθυμουμένους τύχας; ἀλλ’ εἶχον εἰς κούφισμα τῆς ἀχθηδόνος οἱ μὴ γαμικῇ ξυνδεθέντες ἁλύσει τὸ ξυνδεθῆναι δουλικῇ κἂν ἁλύσει· εἶχον παρηγόρημα καὶ τὸ Γωβρύου, συνεκλιπόντος τῷ βίῳ καὶ τὴν βίαν. Ἤλγει Δοσικλῆς, ἐστάλαττε δάκρυον, οὐ τὰς ἑαυτοῦ δυστυχεῖς θρηνῶν τύχας, ἀλλὰ Ῥοδάνθης, τῆς ἐρωμένης κόρης, τὸν τρυφερὸν τράχηλον ἐν δεσμῷ βλέπων· ἤλγει Ῥοδάνθη, θρῆνον ἐθρήνει μέγαν ὁρῶσα δεσμηθέντα τὸν Δοσικλέα. ἁπλῶς ἑαυτῶν ὥσπερ ἐκλελησμένοι ἀλληλοπενθεῖς ἦσαν ἡ συζυγία, ἡ μὲν Δοσικλῆν χὤδε Ῥοδάνθην κλάων. Ἦκτο ξὺν αὐτοῖς καὶ Κράτανδρος ὁ ξένος, οἷς συμπεφυλάκιστο συνειλημμένος.διχῇ διερρήγνυτο γαστὴρ ἐγκύμων· ἔρριπτεν ἐκτὸς νεκρὰ νεκρὸν τὸ βρέφος. ἔκλαυσεν υἱὸν πρεσβύτης πατὴρ νέον, ἔκλαυσεν υἱὸς μητέρα γραῖαν νέος. οὐκ οἶκτος οὐδείς, οὐ γέροντος, οὐ βρέφους, οὐ τῶν ἐν ἄνθει τῆς μέσης ἡλικίας· ᾤμωξεν ἀνὴρ τὴν ὁμόζυγον βλέπων ἄκουσαν εἰς τὰ λέκτρα τυραννουμένην. Αἱ πλούσιαι γυναῖκες (ὢ πικρᾶς τύχης) χεῖρας συνεκτέτμηντο τοῖς δακτυλίοις· ἡ δυσπραγοῦσα πλοῦτον ηὐπόρει ξένον, τὸ σῶμα κερδαίνουσα· κἂν οὖν εἰς τέλος οὐκ ἦν λαθεῖν οὐ δοῦλον οὐδὲ δεσπότην· κοινὴ τύχη τὰ πάντα καὶ κοινὸς νόμος. πολλοὺς τραχήλους εἷλκεν ἅλυσις μία· μήτηρ, πατήρ, παῖς, τέκνα, νύμφη, νυμφίος, νεανίας, ἔφηβος, ἀκμήτης, γέρων, πλουτῶν, προσαιτῶν, δεσπότης, ὑπηρέτης, νοσῶν, ὑγιής, εὐτυχῶν, οὐκ εὐτυχῶν, δούλη, κυρία, παρθένος, γραΐς, νέα— ἤγοντο πάντες ἐξ ἑνὸς καλωδίου. |
Theodorus Prodromus_Rhodanthe et Dosicles_Book6_Sentence 31 | Ἄνδρες μαχηταί, θρέμματα στρατηγίας, κἂν μηδὲν ἄλλο, μὴ μυριόναυν στόλον, μὴ στρατὸν ἁδρόν, μὴ δυσάριθμον δόρυ εἶχε Βρυάξης ὡς συνεργὰ τῇ μάχῃ μηδ’ ἄλλο μηδὲν ἀντιλήψεως μέρος, ἡ τῶν θεῶν χείρ, ἡ μάχαιρα τῆς Δίκης οὐκ ἀμυνεῖται τὸν παρηνομηκότα καὶ τὸν παρασπάσαντα τὴν ἐμὴν πόλιν, καὶ τῶν φυλάκων οὓς μὲν ἐζωγρηκότα καὶ πρὸς φυλακῆς ἐμβιβάσαντα στόμα, οὓς δ’ ἐκ μαχαίρας λῃστρικῆς χαλκοστόμου εἰς ἔσχατον πέταυρον, εἰς βαθὺ σκότος ῥίψαντα πικρῶς καὶ κακοτρόπῳ τρόπῳ; Ἄνδρες μαχηταί, δεξιοὶ στρατηγέται, τέμνουσα κώπη καὶ σπάθη κωπηλάτις, ἄμφω πρὸς ἄμφω δεξιῶς ἡρμοσμένα, ἀμφίβιον στράτευμα, χερσοναυμάχοι· πῇ μὲν καθ’ ὑγρὰν εἰς μέσον πόντου στόμα, πῇ δ’ ἀμφὶ χέρσον συγκροτοῦντες τὴν μάχην, ὡς ἂν δεήσῃ τῷ τόπῳ καὶ τῷ χρόνῳ *********** παῖδες Βρυάξου καὶ φίλοι καὶ σύμμαχοι (καλῶ γὰρ υἱοὺς καὶ φίλους καὶ συμμάχους, δεικνὺς τὰ θεσμὰ τῆς πρὸς ὑμᾶς ἀγάπης), ἂν ὁ Βρυάξης εἶχεν ὑμᾶς μισθίους, ἂν δεσπότης ἦν, ἀλλὰ μὴ φυτοσπόρος, μάχην παραρτύοντες ἐξ ἐναντίας, οὐκ ἂν ἐπεσπεύσατε τοῦ μισθοῦ χάριν καταδραμεῖν μὲν δυσμενῶν πάντας τόπους, παρασπάσαι δὲ καὶ λαβεῖν ὅλας πόλεις, νίκης τε σεμνὴν ἐνδυθῆναι πορφύραν ζωγροῦντες ἢ τέμνοντες ἐχθρῶν αὐχένας, καὶ ταῦτα κερδαίνοντες οὐδὲν οὐδέπω ἐκ τῶν παρ’ ὑμῶν ἐσκυλευμένων τότε· οὐ γὰρ ἑαυτοῖς, τῷ δὲ μισθωσαμένῳ τὸ πᾶν ἐφεῖται φυσικῷ λαβεῖν λόγῳ. | Πλὴν ἀλλὰ τὰ τρόπαια τῶν ἐναντίων, ἡ τόλμα καὶ τὸ θράσος, ἡ σταθηρότης, μὴ τῆς ἐν ὑμῖν εἰς μάχας εὐανδρίας καὶ τοῦ περιττοῦ πρὸς παράταξιν κράτους δείξωσιν ὑμᾶς ὥσπερ ἐκλελυμένους, μηδὲ πτοεῖσθαι τὸν στρατὸν τοῦ Μιστύλου πείσωσιν ὑμᾶς, ὡς περιττόν, ὡς μέγαν. ὁ γὰρ Βρυάξης τοὺς ἑαυτοῦ συμμάχους τόσον πτοεῖσθαι τοὺς ἐναντίους θέλει, ὡς τὴν περιφρόνησιν ἐκβεβληκέναι· περιφρονεῖν δὲ πάλιν αὐτοὺς εἰς τόσον, ὅσον τὸ δεινὸν τοῦ φόβου φυγεῖν πάθος, νικῶντας ἄμφω τῇ δι’ ἀλλήλων μάχῃ (ἐμφύλιον φαίη τις αὐτὴν εὐστόχως).Μὴ γοῦν, κἄν ἐστιν ἀσθενὴς ὁ Μιστύλος, καταρραθυμήσοιτε τῆς φίλης μάχης· ἀρχαϊκὸς γὰρ καὶ παλαίτερος λόγος κροτεῖν παραινεῖ τὴν μάχην ταῖς ἐμπίσιν ὡς οἷα τοῖς λέουσι τοῖς παναλκέσι. τίς τοῦτο δηλοῦν ἀσφαλεστέρᾳ φράσει; μὴ πρὸς πενιχρὸν συγκροτοῦντες τὴν μάχην νωθεστέρως πως συγκροτεῖν μηδ’ ἐκλύτως, μή που λάθοιμεν κατατετροπωμένοι ἐκ τῶν παρ’ ἡμῶν καταπεφρονημένων καὶ μακρὸν ὀφλήσαιμεν ἀξίως γέλων. Ἄλλως τε καὶ τίς τὸν στρατὸν τοῦ Μιστύλου φαίη πενιχρόν, τίς δὲ μικρὸν τὸν στόλον; ἐγὼ μὲν αὐτὸν καὶ μέγαν καὶ γεννάδα φαίην ἄν, εἰδὼς πολλαχοῦ καὶ πολλάκις νικηφόρον φανέντα πολλαῖς ἐν μάχαις καὶ μυρίους μὲν εὐτυχοῦντα ναυμάχους καὶ χερσομάχων δυσαρίθμητον στίφος, πολλοῖς δ’ ἐπιπρέποντα καλοῖς σατράπαις. ἦ μὴν δέδοικα τὴν παρεστῶσαν μάχην, τὸν στρατὸν εἰδὼς καὶ στόλον τοῦ Μιστύλου· Τύχῃ δὲ θαρρῶν καὶ θεῶν συνεργίᾳ καὶ τῇ τιμωρῷ τῶν κακοτρόπων Δίκῃ κινῶ πεποιθὼς κατὰ Μιστύλου δόρυ. |
Theodorus Prodromus_Rhodanthe et Dosicles_Book6_Sentence 32 | Ἐπεὶ δὲ πᾶσαν πατρικὴν εὐκληρίαν οἱ παῖδες ὑμεῖς κερδανεῖν μέλλοιτέ μοι, πῶς οὐκ ἂν εἴη καρδιῶν κακοφρόνων αὐτοὺς ἑαυτοὺς τῶν καλῶν στερεῖν θέλειν, καὶ μὴ σταθηρᾷ καὶ προθύμῳ καρδίᾳ χωρεῖν κατ’ ἐχθρῶν καὶ κροτεῖν στερρὰν μάχην καὶ τὴν πατρῴαν λαμβάνειν ἐξουσίαν, ἄλλας ἐπ’ ἄλλαις προσπορίζοντας πόλεις, ὡς ἂν ἐπαυξάνοιτε τὴν κληρουχίαν; τὸ γὰρ στρατιᾶς δυσμενοῦς, ἀλλοτρίας τὰς ἡμεδαπὰς λωποδυτούσης πόλεις ἡμᾶς καθεύδειν ἐν μέσοις κλινιδίοις πόσης ἂν εἴη μανίας, πόσης νόσου; ἰαταταὶ τὸ πάθος ὡς θηλυφρόνων. Ἄνδρες τρόφιμοι τῆς φιλοκτόνου μάχης, στρατὸς παλαιστὴς καὶ τραφεὶς ὑπ’ ἀσπίδι, μία κρατείτω παρ’ ὑμῖν γνώμης θέσις, μιᾶς τε βουλῆς σύμφρονος καὶ συμπνόου γίγνοισθε πάντες ἐν ξυναφῇ καρδίας, μηδ’ ἄλλος ἄλλης, καὶ διάστασις μέσον. οὐδεὶς γὰρ ἄλλος τοῖς ἐναντίοις πόθος ἢ στασιάζειν τοὺς ἐναντιουμένους, τοὺς σὺν ἐκείνοις ἀντεπεξηγερμένους αὐτοὺς καθ’ αὑτῶν ὥσπερ ἐξωπλισμένους. | Ἄνδρες μαχηταί, θρέμματα στρατηγίας, κἂν μηδὲν ἄλλο, μὴ μυριόναυν στόλον, μὴ στρατὸν ἁδρόν, μὴ δυσάριθμον δόρυ εἶχε Βρυάξης ὡς συνεργὰ τῇ μάχῃ μηδ’ ἄλλο μηδὲν ἀντιλήψεως μέρος, ἡ τῶν θεῶν χείρ, ἡ μάχαιρα τῆς Δίκης οὐκ ἀμυνεῖται τὸν παρηνομηκότα καὶ τὸν παρασπάσαντα τὴν ἐμὴν πόλιν, καὶ τῶν φυλάκων οὓς μὲν ἐζωγρηκότα καὶ πρὸς φυλακῆς ἐμβιβάσαντα στόμα, οὓς δ’ ἐκ μαχαίρας λῃστρικῆς χαλκοστόμου εἰς ἔσχατον πέταυρον, εἰς βαθὺ σκότος ῥίψαντα πικρῶς καὶ κακοτρόπῳ τρόπῳ; Ἄνδρες μαχηταί, δεξιοὶ στρατηγέται, τέμνουσα κώπη καὶ σπάθη κωπηλάτις, ἄμφω πρὸς ἄμφω δεξιῶς ἡρμοσμένα, ἀμφίβιον στράτευμα, χερσοναυμάχοι· πῇ μὲν καθ’ ὑγρὰν εἰς μέσον πόντου στόμα, πῇ δ’ ἀμφὶ χέρσον συγκροτοῦντες τὴν μάχην, ὡς ἂν δεήσῃ τῷ τόπῳ καὶ τῷ χρόνῳ *********** παῖδες Βρυάξου καὶ φίλοι καὶ σύμμαχοι (καλῶ γὰρ υἱοὺς καὶ φίλους καὶ συμμάχους, δεικνὺς τὰ θεσμὰ τῆς πρὸς ὑμᾶς ἀγάπης), ἂν ὁ Βρυάξης εἶχεν ὑμᾶς μισθίους, ἂν δεσπότης ἦν, ἀλλὰ μὴ φυτοσπόρος, μάχην παραρτύοντες ἐξ ἐναντίας, οὐκ ἂν ἐπεσπεύσατε τοῦ μισθοῦ χάριν καταδραμεῖν μὲν δυσμενῶν πάντας τόπους, παρασπάσαι δὲ καὶ λαβεῖν ὅλας πόλεις, νίκης τε σεμνὴν ἐνδυθῆναι πορφύραν ζωγροῦντες ἢ τέμνοντες ἐχθρῶν αὐχένας, καὶ ταῦτα κερδαίνοντες οὐδὲν οὐδέπω ἐκ τῶν παρ’ ὑμῶν ἐσκυλευμένων τότε· οὐ γὰρ ἑαυτοῖς, τῷ δὲ μισθωσαμένῳ τὸ πᾶν ἐφεῖται φυσικῷ λαβεῖν λόγῳ.Πλὴν ἀλλὰ τὰ τρόπαια τῶν ἐναντίων, ἡ τόλμα καὶ τὸ θράσος, ἡ σταθηρότης, μὴ τῆς ἐν ὑμῖν εἰς μάχας εὐανδρίας καὶ τοῦ περιττοῦ πρὸς παράταξιν κράτους δείξωσιν ὑμᾶς ὥσπερ ἐκλελυμένους, μηδὲ πτοεῖσθαι τὸν στρατὸν τοῦ Μιστύλου πείσωσιν ὑμᾶς, ὡς περιττόν, ὡς μέγαν. ὁ γὰρ Βρυάξης τοὺς ἑαυτοῦ συμμάχους τόσον πτοεῖσθαι τοὺς ἐναντίους θέλει, ὡς τὴν περιφρόνησιν ἐκβεβληκέναι· περιφρονεῖν δὲ πάλιν αὐτοὺς εἰς τόσον, ὅσον τὸ δεινὸν τοῦ φόβου φυγεῖν πάθος, νικῶντας ἄμφω τῇ δι’ ἀλλήλων μάχῃ (ἐμφύλιον φαίη τις αὐτὴν εὐστόχως). |
Theodorus Prodromus_Rhodanthe et Dosicles_Book6_Sentence 34 | ὡς γάρ τι σῶμα συνεχές, πνοὴν ἔχον (ἄνθρωπον ἐννόησον, ἵππον, βοῦν, κύνα), ξίφει διχασθὲν καὶ μερισθὲν εἰς μέσον ἀμφοῖν νεκροῦται τοῖν μεροῖν (καὶ πῶς γὰρ οὔ, τοῦ συνεχοῦς τμηθέντος εἰς τομὰς δύο; οὐ γάρ, καθάπερ ἐκ φυτοῦ τμηθεὶς κλάδος εἰς αὖθις ἐκτέθηλε καὶ ζωὴν ἔχει, οὕτως ἔχοιεν αἱ κατ’ αἴσθησιν φύσεις· ἀλλ’, εἰ τέμοις βοῦν εἰς μέσας τομὰς δύο, ζωὴν ἂν αὐτῶν αὐτίκα συνεκτέμοις), οὕτω κἀκείνοις ἡ διάζευξις τότε νέκρωσις ἦν ἄντικρυς (ὢ πικρᾶς τύχης). Ἀπέπλεον μέν, ὡς ἔφην, αἱ φορτίδες ὑπὸ προπομποῖς ἀνέμοις εὐθυπνόοις. νὺξ δευτέρα μετῆλθε, καὶ θρασὺς Νότος δριμὺς προελθὼν ἐκ μέσης μεσημβρίας κυρτοῖ μὲν εὐθὺς τῆς θαλάσσης τὴν ῥάχιν, ὑψοῖ δὲ ταύτης κυμάτων πολλοὺς λόφους ἐκ χασμάτων κάτωθε μέχρι πυθμένος. ὁ μὲν Ποσειδῶν ἠρέθιζε τὸν Νότον, τὸν πόντον ἀντήγειρεν ὁ θρασὺς Νότος, τὰς ναῦς ὁ πόντος, αἱ δὲ ναῦς τοὺς ἐν μέσῳ· κλύδωνα κοινὸν καὶ ζάλην εἶχον μίαν οἱ ναυλοχοῦντες, ἡ θάλασσα, τὰ σκάφη. ἐπεβρυχᾶτο τῆς θαλάσσης τὸ στόμα· ἀντεβρυχᾶτο τῶν πλεόντων τὸ στόμα. | ἤγοντο πάντες ἀμφί που τὸν λιμένα· ἐπεὶ δὲ καὶ φθάσαιεν ἀγχοῦ τὸν τόπον, διχῇ διαιρεῖ τοὺς ἁλόντας Ἀρτάπης, καὶ τῶν μὲν ἀνδρῶν ὁλκάδα πληροῖ μίαν καὶ τῶν γυναικῶν ἁτέραν πάλιν μίαν. ταύτην Δοσικλῆς τὴν διαίρεσιν φθάσας, ‘ἀλλ’ ἤν με’ φησί ‘τῆς ἀδελφῆς παρθένου ταύτης διαρπάσειας, ἀρχισατράπα, ἐγὼ τὸ δρᾶμα τῆς ἐμῆς λύσω τύχης βαλὼν ἐμαυτὸν εἰς μέσον πόντου στόμα.’ Ἔλεξε ταῦτα, καί τις ἑστὼς πλησίον βάρβαρος ὠμός, νηλεὴς μέγας γίγας, κατὰ προσώπου τὸν καλὸν παίσας νέον ἄκοντα ῥιπτεῖ πρὸς μέσην τὴν ὁλκάδα. τί γοῦν; παρειὰ πλήττεται Δοσικλέος, σπαράττεται δὲ τῆς Ῥοδάνθης καρδία· ὁ μὲν γὰρ εἰς πρόσωπον, ἡ δ’ εἰς καρδίαν τὴν πλῆξιν ἔσχε, καὶ τὸ δάκρυον βλύσαν ὅμως ἐπέσχε, μὴ τὸν ἐν στέρνοις πόθον δεῖξαν κακοῦ γένοιτο τυχὸν αἰτία. Ἀπέπλεεν μὲν ἡ ζυγὰς τῶν ὁλκάδων νεκρὰν φέρουσα τὴν ζυγάδα τῶν νέων, ἡ μὲν Ῥοδάνθην, ἡ δὲ τὸν Δοσικλέα.Εἶἑν, τί δέ; ζωγροῦσι καὶ Δοσικλέα αὐτῇ Ῥοδάνθῃ· πῶς γὰρ ἦν ζωγρεῖν μόνον τὸν εἰς τὰ πάντα τῇ κόρῃ συνημμένον; ἐπεὶ δὲ κρατηθεῖεν οἱ νεανίαι καὶ συνδεθεῖεν τοὺς ἁπαλοὺς αὐχένας, ἤχθοντο μὲν τὰ πλεῖστα· πῶς γὰρ οὐκ ἔδει ἄλλοις ἀπ’ ἄλλων δεσπόταις δουλουμένους, καὶ ταῦτα (βαβαί) βαρβάροις ἐκ βαρβάρων, καὶ τὰς ἀδήλους ἐνθυμουμένους τύχας; ἀλλ’ εἶχον εἰς κούφισμα τῆς ἀχθηδόνος οἱ μὴ γαμικῇ ξυνδεθέντες ἁλύσει τὸ ξυνδεθῆναι δουλικῇ κἂν ἁλύσει· εἶχον παρηγόρημα καὶ τὸ Γωβρύου, συνεκλιπόντος τῷ βίῳ καὶ τὴν βίαν. Ἤλγει Δοσικλῆς, ἐστάλαττε δάκρυον, οὐ τὰς ἑαυτοῦ δυστυχεῖς θρηνῶν τύχας, ἀλλὰ Ῥοδάνθης, τῆς ἐρωμένης κόρης, τὸν τρυφερὸν τράχηλον ἐν δεσμῷ βλέπων· ἤλγει Ῥοδάνθη, θρῆνον ἐθρήνει μέγαν ὁρῶσα δεσμηθέντα τὸν Δοσικλέα. ἁπλῶς ἑαυτῶν ὥσπερ ἐκλελησμένοι ἀλληλοπενθεῖς ἦσαν ἡ συζυγία, ἡ μὲν Δοσικλῆν χὤδε Ῥοδάνθην κλάων. Ἦκτο ξὺν αὐτοῖς καὶ Κράτανδρος ὁ ξένος, οἷς συμπεφυλάκιστο συνειλημμένος. |
Theodorus Prodromus_Rhodanthe et Dosicles_Book6_Sentence 35 | στάσις δὲ πάντως καὶ διάστασιν φέρει, διάστασις δὲ συγγενὴς ἀντιστάσει, ἀντίστασις δὲ ταὐτόν ἐστι καὶ μάχη, μάχης δὲ νίκη καὶ τροπὴ θυγατέρες. εἰ γοῦν καθ’ αὑτῶν συγκροτοῦμεν τὴν μάχην, νικῶμεν αὐτοὶ καὶ πάλιν νικώμεθα· οὗ τίς γένοιτ’ ἂν ἀθλιώτερος πόνος; Τί δ’ ἄλλο κατεύξαιτο Μιστύλου στόλος τῆς τοῦ Βρυάξου μυρίας ναυαρχίας ἢ τοῦτο πάντως; ἀλλ’ ἀποτρέποις, Ἄρες, ἡμῶν καθ’ ἡμῶν συγκροτούντων τὴν μάχην, αὐτοὺς καθῆσθαι καὶ πλατὺν γελᾶν γέλων, κἆτα κρατήσειν ὡς ἀπαλαμνεστάτων γυμναῖς παλάμαις· οὐ γὰρ ἂν μετὰ ξίφους λάβωσιν ἡμᾶς, τοῖς μετ’ ἀλλήλων πόνοις ἤδη καμόντας καὶ προκατειργασμένους. ἵν’ οὖν ἀποτρέποιντο ταῦτα μακρόθεν, μία κρατείτω παρ’ ὑμῖν γνώμης θέσις. | Ἐπεὶ δὲ πᾶσαν πατρικὴν εὐκληρίαν οἱ παῖδες ὑμεῖς κερδανεῖν μέλλοιτέ μοι, πῶς οὐκ ἂν εἴη καρδιῶν κακοφρόνων αὐτοὺς ἑαυτοὺς τῶν καλῶν στερεῖν θέλειν, καὶ μὴ σταθηρᾷ καὶ προθύμῳ καρδίᾳ χωρεῖν κατ’ ἐχθρῶν καὶ κροτεῖν στερρὰν μάχην καὶ τὴν πατρῴαν λαμβάνειν ἐξουσίαν, ἄλλας ἐπ’ ἄλλαις προσπορίζοντας πόλεις, ὡς ἂν ἐπαυξάνοιτε τὴν κληρουχίαν; τὸ γὰρ στρατιᾶς δυσμενοῦς, ἀλλοτρίας τὰς ἡμεδαπὰς λωποδυτούσης πόλεις ἡμᾶς καθεύδειν ἐν μέσοις κλινιδίοις πόσης ἂν εἴη μανίας, πόσης νόσου; ἰαταταὶ τὸ πάθος ὡς θηλυφρόνων. Ἄνδρες τρόφιμοι τῆς φιλοκτόνου μάχης, στρατὸς παλαιστὴς καὶ τραφεὶς ὑπ’ ἀσπίδι, μία κρατείτω παρ’ ὑμῖν γνώμης θέσις, μιᾶς τε βουλῆς σύμφρονος καὶ συμπνόου γίγνοισθε πάντες ἐν ξυναφῇ καρδίας, μηδ’ ἄλλος ἄλλης, καὶ διάστασις μέσον. οὐδεὶς γὰρ ἄλλος τοῖς ἐναντίοις πόθος ἢ στασιάζειν τοὺς ἐναντιουμένους, τοὺς σὺν ἐκείνοις ἀντεπεξηγερμένους αὐτοὺς καθ’ αὑτῶν ὥσπερ ἐξωπλισμένους.Ἄνδρες μαχηταί, θρέμματα στρατηγίας, κἂν μηδὲν ἄλλο, μὴ μυριόναυν στόλον, μὴ στρατὸν ἁδρόν, μὴ δυσάριθμον δόρυ εἶχε Βρυάξης ὡς συνεργὰ τῇ μάχῃ μηδ’ ἄλλο μηδὲν ἀντιλήψεως μέρος, ἡ τῶν θεῶν χείρ, ἡ μάχαιρα τῆς Δίκης οὐκ ἀμυνεῖται τὸν παρηνομηκότα καὶ τὸν παρασπάσαντα τὴν ἐμὴν πόλιν, καὶ τῶν φυλάκων οὓς μὲν ἐζωγρηκότα καὶ πρὸς φυλακῆς ἐμβιβάσαντα στόμα, οὓς δ’ ἐκ μαχαίρας λῃστρικῆς χαλκοστόμου εἰς ἔσχατον πέταυρον, εἰς βαθὺ σκότος ῥίψαντα πικρῶς καὶ κακοτρόπῳ τρόπῳ; Ἄνδρες μαχηταί, δεξιοὶ στρατηγέται, τέμνουσα κώπη καὶ σπάθη κωπηλάτις, ἄμφω πρὸς ἄμφω δεξιῶς ἡρμοσμένα, ἀμφίβιον στράτευμα, χερσοναυμάχοι· πῇ μὲν καθ’ ὑγρὰν εἰς μέσον πόντου στόμα, πῇ δ’ ἀμφὶ χέρσον συγκροτοῦντες τὴν μάχην, ὡς ἂν δεήσῃ τῷ τόπῳ καὶ τῷ χρόνῳ *********** παῖδες Βρυάξου καὶ φίλοι καὶ σύμμαχοι (καλῶ γὰρ υἱοὺς καὶ φίλους καὶ συμμάχους, δεικνὺς τὰ θεσμὰ τῆς πρὸς ὑμᾶς ἀγάπης), ἂν ὁ Βρυάξης εἶχεν ὑμᾶς μισθίους, ἂν δεσπότης ἦν, ἀλλὰ μὴ φυτοσπόρος, μάχην παραρτύοντες ἐξ ἐναντίας, οὐκ ἂν ἐπεσπεύσατε τοῦ μισθοῦ χάριν καταδραμεῖν μὲν δυσμενῶν πάντας τόπους, παρασπάσαι δὲ καὶ λαβεῖν ὅλας πόλεις, νίκης τε σεμνὴν ἐνδυθῆναι πορφύραν ζωγροῦντες ἢ τέμνοντες ἐχθρῶν αὐχένας, καὶ ταῦτα κερδαίνοντες οὐδὲν οὐδέπω ἐκ τῶν παρ’ ὑμῶν ἐσκυλευμένων τότε· οὐ γὰρ ἑαυτοῖς, τῷ δὲ μισθωσαμένῳ τὸ πᾶν ἐφεῖται φυσικῷ λαβεῖν λόγῳ. |
Theodorus Prodromus_Rhodanthe et Dosicles_Book6_Sentence 38 | Ἢ πῶς ἂν οὐ πάσχοιτε μανικὸν πάθος, αὐτοὶ καθ’ αὑτῶν ὥσπερ ἐξωπλισμένοι καὶ τῆς ἑαυτῶν σαρκὸς οὐ πεφεισμένοι καὶ γνήσια σπεύδοντες ἐσθίειν μέλη, τοῖς δαιμονῶσιν οἷον ἐξεικασμένοι; ἢ καθάπερ σῦς ἐκ δρυμοῦ πηδῶν μέγας καὶ θηραγρευταῖς δεξιοῖς ἐντυγχάνων, ἄλλου παρεμπήξαντος ἄκρον τὸ ξίφος αὐτὸς μανικῶς ἀντιβαίνων τῷ ξίφει ἔσω διωθεῖ καὶ κατὰ σπλάγχνων μέσων καὶ πικρὰν αὑτῷ τὴν σφαγὴν παραρτύει, θρασὺς μαχητὴς εἰς τὸν οἰκεῖον φόνον, οὕτω καθ’ αὑτῶν ἀκονῶντες τὴν σπάθην; Ἄνδρες, κἂν ἡμῖν ἡ θεῶν ἐξουσία δοίη τὰ κρείττω συμμαχούσης τῆς Δίκης, κἂν ἐγκρατεῖς γένοισθε τῶν τοῦ Μιστύλου, μὴ πρὸς λαφύρων ἁρπαγὰς ὡρμηκότες χάνοιτε λίχνον, ἐκφαγεῖν ἠπειγμένοι, μὴ συγκατασπάσοιτε τὴν ἀγκιστρίδα (τὸν κρυπτὸν οὕτω καὶ τομὸν φόνον λέγω). πολλοὺς γὰρ οἶδα πολλαχοῦ καὶ πολλάκις μικρούς, ἀνάνδρους, ἀφελεῖς ἐν ταῖς μάχαις, εἶτα κρατοῦντας τῶν ἐναντίων δόλῳ· πρὸς γὰρ ἑαυτῶν ἐκτιθέντες εἰς μέσον σκευῶν τὰ πολλά, βρωμάτων, ἐνδυμάτων, ἔκτειναν οἰκτρῷ τοὺς ἐναντίους φόνῳ ἐπεισπεσόντας ἀπροόπτῳ τῷ δρόμῳ. | στάσις δὲ πάντως καὶ διάστασιν φέρει, διάστασις δὲ συγγενὴς ἀντιστάσει, ἀντίστασις δὲ ταὐτόν ἐστι καὶ μάχη, μάχης δὲ νίκη καὶ τροπὴ θυγατέρες. εἰ γοῦν καθ’ αὑτῶν συγκροτοῦμεν τὴν μάχην, νικῶμεν αὐτοὶ καὶ πάλιν νικώμεθα· οὗ τίς γένοιτ’ ἂν ἀθλιώτερος πόνος; Τί δ’ ἄλλο κατεύξαιτο Μιστύλου στόλος τῆς τοῦ Βρυάξου μυρίας ναυαρχίας ἢ τοῦτο πάντως; ἀλλ’ ἀποτρέποις, Ἄρες, ἡμῶν καθ’ ἡμῶν συγκροτούντων τὴν μάχην, αὐτοὺς καθῆσθαι καὶ πλατὺν γελᾶν γέλων, κἆτα κρατήσειν ὡς ἀπαλαμνεστάτων γυμναῖς παλάμαις· οὐ γὰρ ἂν μετὰ ξίφους λάβωσιν ἡμᾶς, τοῖς μετ’ ἀλλήλων πόνοις ἤδη καμόντας καὶ προκατειργασμένους. ἵν’ οὖν ἀποτρέποιντο ταῦτα μακρόθεν, μία κρατείτω παρ’ ὑμῖν γνώμης θέσις.Ἐπεὶ δὲ πᾶσαν πατρικὴν εὐκληρίαν οἱ παῖδες ὑμεῖς κερδανεῖν μέλλοιτέ μοι, πῶς οὐκ ἂν εἴη καρδιῶν κακοφρόνων αὐτοὺς ἑαυτοὺς τῶν καλῶν στερεῖν θέλειν, καὶ μὴ σταθηρᾷ καὶ προθύμῳ καρδίᾳ χωρεῖν κατ’ ἐχθρῶν καὶ κροτεῖν στερρὰν μάχην καὶ τὴν πατρῴαν λαμβάνειν ἐξουσίαν, ἄλλας ἐπ’ ἄλλαις προσπορίζοντας πόλεις, ὡς ἂν ἐπαυξάνοιτε τὴν κληρουχίαν; τὸ γὰρ στρατιᾶς δυσμενοῦς, ἀλλοτρίας τὰς ἡμεδαπὰς λωποδυτούσης πόλεις ἡμᾶς καθεύδειν ἐν μέσοις κλινιδίοις πόσης ἂν εἴη μανίας, πόσης νόσου; ἰαταταὶ τὸ πάθος ὡς θηλυφρόνων. Ἄνδρες τρόφιμοι τῆς φιλοκτόνου μάχης, στρατὸς παλαιστὴς καὶ τραφεὶς ὑπ’ ἀσπίδι, μία κρατείτω παρ’ ὑμῖν γνώμης θέσις, μιᾶς τε βουλῆς σύμφρονος καὶ συμπνόου γίγνοισθε πάντες ἐν ξυναφῇ καρδίας, μηδ’ ἄλλος ἄλλης, καὶ διάστασις μέσον. οὐδεὶς γὰρ ἄλλος τοῖς ἐναντίοις πόθος ἢ στασιάζειν τοὺς ἐναντιουμένους, τοὺς σὺν ἐκείνοις ἀντεπεξηγερμένους αὐτοὺς καθ’ αὑτῶν ὥσπερ ἐξωπλισμένους. |
Theodorus Prodromus_Rhodanthe et Dosicles_Book6_Sentence 39 | Ἐποτνιῶντο πάντες οὐκ ἀδακρύτως, κοινῇ θεοκλυτοῦντες ἐν κοινῷ πάθει ἐποτνιῶντο· τὸν δὲ τῆς Τύχης φθόνον οὐκ ἦν ἰδέσθαι καθυφέντα τῆς ζάλης. μία γὰρ ἀμφοῖν ὧν ἔφαμεν φορτίδων (ἡ τῆς Ῥοδάνθης, τῆς ταλαίνης παρθένου) τινὶ προσαραχθεῖσα μυχίῳ πέτρᾳ συνθρύπτεται μέν, τὸν δὲ φόρτον ἐξάγει. ἅπαν γὰρ εὐθὺς τῶν γυναικῶν τὸ στίφος, ὅσας τὸ πικρὸν ἐμπεφόριστο σκάφος, τὸν πόντον εὗρε (φεῦ πάθους) κοινὸν τάφον, ἐκτὸς Ῥοδάνθης (ὢ θεῶν οἶκτος μέγας, ὑφ’ ὧν προμεμνήστευτο τῷ Δοσικλέι). τεμαχίου γὰρ τῆς νεὼς δραξαμένη κούφως ὑπερπέπλευκε τὴν τόσην ζάλην, ὡς οἷα κέλλης ἐμβεβῶσα τῷ ξύλῳ. Ἐπεὶ δὲ μακρὸν ὑπερεκπλεύσοι τόπον, μικρὰν λαβούσης παῦλαν ἤδη τῆς ζάλης, ἐντυγχάνει μὲν ἐμπορικαῖς ὁλκάσι, τὴν ἀμφὶ Κύπρον εὐθύ που στειλαμέναις, καὶ τὴν ἑαυτῆς λιπαρεῖ σωτηρίαν ἐκ τῶν ἐν αὐταῖς ἐμπλεόντων ἐμπόρων. ἀλλ’ οἵ, δυσωπηθέντες αὐτῆς τὸν λόγον, ἀνελκύουσιν ἐντὸς αὐτὴν αὐτίκα, καὶ πνεύματος τυχόντες εὐφορωτέρου τὴν νῆσον εἰσέπλευσαν ἡμέρας τρίτης. | ὡς γάρ τι σῶμα συνεχές, πνοὴν ἔχον (ἄνθρωπον ἐννόησον, ἵππον, βοῦν, κύνα), ξίφει διχασθὲν καὶ μερισθὲν εἰς μέσον ἀμφοῖν νεκροῦται τοῖν μεροῖν (καὶ πῶς γὰρ οὔ, τοῦ συνεχοῦς τμηθέντος εἰς τομὰς δύο; οὐ γάρ, καθάπερ ἐκ φυτοῦ τμηθεὶς κλάδος εἰς αὖθις ἐκτέθηλε καὶ ζωὴν ἔχει, οὕτως ἔχοιεν αἱ κατ’ αἴσθησιν φύσεις· ἀλλ’, εἰ τέμοις βοῦν εἰς μέσας τομὰς δύο, ζωὴν ἂν αὐτῶν αὐτίκα συνεκτέμοις), οὕτω κἀκείνοις ἡ διάζευξις τότε νέκρωσις ἦν ἄντικρυς (ὢ πικρᾶς τύχης). Ἀπέπλεον μέν, ὡς ἔφην, αἱ φορτίδες ὑπὸ προπομποῖς ἀνέμοις εὐθυπνόοις. νὺξ δευτέρα μετῆλθε, καὶ θρασὺς Νότος δριμὺς προελθὼν ἐκ μέσης μεσημβρίας κυρτοῖ μὲν εὐθὺς τῆς θαλάσσης τὴν ῥάχιν, ὑψοῖ δὲ ταύτης κυμάτων πολλοὺς λόφους ἐκ χασμάτων κάτωθε μέχρι πυθμένος. ὁ μὲν Ποσειδῶν ἠρέθιζε τὸν Νότον, τὸν πόντον ἀντήγειρεν ὁ θρασὺς Νότος, τὰς ναῦς ὁ πόντος, αἱ δὲ ναῦς τοὺς ἐν μέσῳ· κλύδωνα κοινὸν καὶ ζάλην εἶχον μίαν οἱ ναυλοχοῦντες, ἡ θάλασσα, τὰ σκάφη. ἐπεβρυχᾶτο τῆς θαλάσσης τὸ στόμα· ἀντεβρυχᾶτο τῶν πλεόντων τὸ στόμα.ἤγοντο πάντες ἀμφί που τὸν λιμένα· ἐπεὶ δὲ καὶ φθάσαιεν ἀγχοῦ τὸν τόπον, διχῇ διαιρεῖ τοὺς ἁλόντας Ἀρτάπης, καὶ τῶν μὲν ἀνδρῶν ὁλκάδα πληροῖ μίαν καὶ τῶν γυναικῶν ἁτέραν πάλιν μίαν. ταύτην Δοσικλῆς τὴν διαίρεσιν φθάσας, ‘ἀλλ’ ἤν με’ φησί ‘τῆς ἀδελφῆς παρθένου ταύτης διαρπάσειας, ἀρχισατράπα, ἐγὼ τὸ δρᾶμα τῆς ἐμῆς λύσω τύχης βαλὼν ἐμαυτὸν εἰς μέσον πόντου στόμα.’ Ἔλεξε ταῦτα, καί τις ἑστὼς πλησίον βάρβαρος ὠμός, νηλεὴς μέγας γίγας, κατὰ προσώπου τὸν καλὸν παίσας νέον ἄκοντα ῥιπτεῖ πρὸς μέσην τὴν ὁλκάδα. τί γοῦν; παρειὰ πλήττεται Δοσικλέος, σπαράττεται δὲ τῆς Ῥοδάνθης καρδία· ὁ μὲν γὰρ εἰς πρόσωπον, ἡ δ’ εἰς καρδίαν τὴν πλῆξιν ἔσχε, καὶ τὸ δάκρυον βλύσαν ὅμως ἐπέσχε, μὴ τὸν ἐν στέρνοις πόθον δεῖξαν κακοῦ γένοιτο τυχὸν αἰτία. Ἀπέπλεεν μὲν ἡ ζυγὰς τῶν ὁλκάδων νεκρὰν φέρουσα τὴν ζυγάδα τῶν νέων, ἡ μὲν Ῥοδάνθην, ἡ δὲ τὸν Δοσικλέα. |
Theodorus Prodromus_Rhodanthe et Dosicles_Book6_Sentence 4 | περιτρέχων γοῦν τὰς πέριξ πάσας πόλεις τὴν ἐκ Βρυάξου προσδοκωμένην μάχην τοῖς πᾶσιν ἀπήγγελλε κηρύττων μέγα· ‘Οἱ συμμαχοῦντες τῷ κρατοῦντι Μιστύλῳ, τὰ τῆς μάχης σκέπτοισθε καὶ πρὸ τῆς μάχης· στολῇ περιφράττοισθε σιδηρενδύτῳ, ὤμων ἀπαρτῴητε καὶ τὰς ἀσπίδας, σμήχοιτε καλῶς καὶ σπάθας χαλκοστόμους, καὶ τὴν κεφαλὴν ὁπλίζοιτε τῷ κράνει, ὡς ἂν ἀπαντήσοιτε τοῖς ἐναντίοις. ὁ γὰρ Βρυάξης οὐδὲν ἠδικημένος χωρεῖ καθ’ ἡμῶν, μυρίον κινεῖ στόλον, ἵππον δὲ πολλὴν ἀντιπέμπει χερσόθεν. δούλους μὲν ὄντας συμμαχεῖν τοῖς δεσπόταις νόμος φυσικὸς εὐσεβῶς ἐπιτρέπει· ὑμῖν δὲ φιλότιμος ὢν ὁ δεσπότης προσεγγυᾶται καὶ πολὺ χρυσοῦ βάρος.’ οὕτως ἀνῆπτεν εἰς μάχην πρὸ τῆς μάχης τοὺς τοῦ κρατοῦντος συμμάχους ὁ Γωβρύας. Ὁ δὲ Βρυάξου σατράπης Ἀρταξάνης εἰς Πίσσαν ἐλθών, τὴν ἑαυτοῦ πατρίδα, διδοῖ Βρυάξῃ τὴν γραφὴν τοῦ Μιστύλου. | ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΤΩΝ ΚΑΤΑ ΡΟΔΑΝΘΗΝ ΚΑΙ ΔΟΣΙΚΛΕΑ ΒΙΒΛΙΟΝ ΠΕΜΠΤΟΝ Ὁ μὲν λαβὼν τὸ γράμμα καὶ τὸ χρυσίον εἰς τὴν ἰδίαν ἀντανέπλει πατρίδα· ὁ δὲ προληφθεὶς τῷ λόγῳ λῃστοκράτωρ (ἔγνως ἀκούσας πολλαχοῦ τὸν Μιστύλον) ἔφη πρὸς αὐτὸν τὸν μέγιστον σατράπην (οἶμαι, πτοηθεὶς οὐκ ἀνεύλογον φόβον, μὴ συγκροτήσας ὁ Βρυάξης τὴν μάχην οὕτως ἀέλπτως, ἀπροόπτως ἐμπέσοι καί που κρατήσοι μὴ προητοιμασμένων), τὸν πρῶτον αὐτοῦ σατράπην, τὸν Γωβρύαν, πρὸς τὰς ὑπ’ αὐτὸν ἀντιπέμψασθαι πόλεις, ὅπως ἐκεῖθεν συγκαλῆται συμμάχους, εἰς ἓν συνελθεῖν εὖ παρεσκευασμένους, τοῦτο προγινώσκοντας ἀκριβεστάτως, ὡς οὐκ ἂν ἀδώρητος αὐτοῖς ἡ μάχη. Ἐδυσφόρησε τῇ κελεύσει Γωβρύας· τὴν αὔριον γὰρ εἶχεν ὡς τεταγμένην τὸν τῆς Ῥοδάνθης εὐτυχηκέναι γάμον. τέως δὲ πεισθεὶς τῷ λόγῳ τοῦ δεσπότου (τὰ καθ’ ἑαυτὸν οὐκ ἀκίνδυνα βλέπων, εἴ που παραιτήσαιτο καὶ παραδράμοι) ἔσπευδε ποιεῖν τὴν κέλευσιν ὡς τάχος.τί δ’ οὐχὶ καὶ πᾶν, ὦ Βρυάξη, τὸ κράτος ἡμᾶς ἀπαιτεῖς φιλίας κενῆς χάριν; Ἐγὼ μὲν οὐκ ἂν τῆς ἐμῆς ἐξουσίας ἑκὼν μέρος τι, κἂν μικρόν, παρασπάσω· βίᾳ δὲ τυχὸν καὶ μάχης τυραννίδι κἂν πᾶν συληθῶ, μικρός ἐστί μοι λόγος. οὗτος γάρ ἐστι τῆς ἐμῆς γνώμης ὅρος· τὸν γῆς κρατοῦντα, κἂν πολύπλεθρος τύχῃ, κἂν μῆκος ἴσως ἀπερίγραπτον φέρῃ, ἑκόντα μηδὲν μηδαμοῦ ταύτης μέρος τινὶ προδοῦναι, τῷ δὲ τῆς Τύχης νόμῳ κἂν πᾶσαν ἁρπάζοιτο, γενναίως φέρειν· μενεῖ γὰρ ἀνέγκλητος, ἂν ἄκων πάθῃ. ἔρρωσο, τοὺς σοὺς μὴ παρατρέχων ὅρους.’ Τοιαῦτα γράψας τῷ Βρυάξῃ Μιστύλος, τὸ γράμμα δεσμοῖς ἐμπεδοῖ σφραγισμάτων, Ἀρταξάνῃ δὲ τῷ μεγάλῳ σατράπῃ (μόγις ἀνανήψαντι τῆς μακρᾶς μέθης) εἰς χεῖρας ἐνθεὶς καὶ προσειπὼν γνησίως καὶ χρυσίον δοὺς τοῦ βάρους οὐ μετρίου, ἐπὶ Βρυάξην ἀντιπέμπει τὸν μέγαν. |
Theodorus Prodromus_Rhodanthe et Dosicles_Book6_Sentence 4_1 | Τὰ πρῶτα μὲν δὴ καὶ κατ’ ἀρχὰς τῆς μάχης τὸ κρεῖττον εἶχεν ὁ στόλος τοῦ Μιστύλου· τρεῖς γὰρ τριήρεις συλλαβὼν ὁ Γωβρύας ἐκ τῆς ἐκεῖθεν δυσμενοῦς ναυαρχίας, ὅπλων μετ’ αὐτῶν καὶ σὺν αὐτοῖς ναυμάχοις, μικροῦ γ’ ἂν ἐτροποῦτο τοὺς ἐναντίους καὶ πρὸς φυγὴν ἔκλινεν αὐτοὺς ἀθρόαν. ἀλλ’ οἱ κυβιστητῆρες, οὓς εἶπον φθάσας, τὰς ναῦς ὑποδραμόντες αὐταῖς ταῖς σφύραις καὶ τὴν κάτωθεν ἁρμογὴν λελυκότες, ἄελπτον εἰργάσαντο τοῖς πολλοῖς φόνον· οἱ μὲν γὰρ εἱστήκεισαν ἀντισυστάδην σπάθαις σιδηραῖς προσκροτοῦντες τὴν μάχην, ὑγρόστομον δὲ σφᾶς κατέσφαζε ξίφος. Ἦν οὖν ἰδεῖν θέαμα δακρύων γέμον καὶ μεστὸν οἴκτου συμπαθούσῃ καρδίᾳ· ὁ μὲν γὰρ εὐπάλαμος ἀνὴρ τοξότης λαβὼν τὸ τόξον, τὴν δὲ νευρὰν ἑλκύσας, πρὶν ἂν προτείνῃ τὴν βολὴν τάλας τάλας, ἄωρος ἦκτο καὶ πρὸ τῆς εἱμαρμένης εἰς τὴν ἄπληστον τῆς θαλάσσης γαστέρα, τόξου μετ’ αὐτοῦ καὶ σὺν αὐτῷ τῷ βέλει, μηδ’ αὐτὸ κἂν γνούς, ὅστις αὐτὸν ἁρπάσοι. | ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΤΩΝ ΚΑΤΑ ΡΟΔΑΝΘΗΝ ΚΑΙ ΔΟΣΙΚΛΕΑ ΒΙΒΛΙΟΝ ΕΚΤΟΝ Ὁ μὲν γίγας Ἥλιος ἄρτι τῶν κάτω ἄνω τὸν ἀκάμαντα δίφρον ἑλκύσας, τὸν ὑπὲρ ἡμᾶς ὑπερίππευε δρόμον, ὁ δὲ Βρυάξης ἐξαναστὰς τῆς κλίνης, θεῶν προεμνήσατο τῶν θαλασσίων καὶ τῶν ἐφ’ ὕψους Ἄρεος καὶ Παλλάδος. εὐξάμενος δὲ πρὸς μάχης χωρεῖ στόμα καὶ τοὺς κυβιστητῆρας, ἄνδρας γεννάδας, οὓς εὖ κυβιστᾶν εἶχεν ἐξησκημένους, λαβεῖν σιδηρᾶς ἐν χεροῖν λέγει σφύρας (μικράς γε μὴν μάλιστα, μή που τῷ βάρει καὶ σφᾶς ἐκείνους συγκατασπῷεν κάτω) καὶ δύντας εἰς θάλασσαν ἐν λαθριδίῳ (ὡς ἀφανὲς τὸ σκέμμα τοῖς ἐχθροῖς μένοι) ὑποδραμεῖν μὲν τὰς τριήρεις Μιστύλου, τὰ γεῖσσα δὲ σφῶν κρυπτάδην διασπάσαι, ὡς ἂν χεθέντων ἔνδοθεν τῶν ὑδάτων ἐκ τῶν ἐκεῖθεν σχισμάτων καὶ σπασμάτων τοῖς ἔνδον ὑγρὸς εὐτρεπισθείη τάφος. οἱ γοῦν κυβιστητῆρες αὐτῷ τῷ λόγῳ τῇ προσταγῇ παρέσχον αἴσιον πέρας· ὁ δὲ Βρυάξης συγκινήσας τὸν στόλον, ἐπεὶ κατὰ πρόσωπον ἦν τῷ Μιστύλῳ, στερρὰν ἐκεῖθεν τὴν μάχην ἀντεκρότει.ἐπεὶ δὲ φίλτρου πολλαχοῦ καὶ πολλάκις δεσμὰ ξυνῆψε τῷ Βρυάξῃ Μιστύλον, καὶ δευτέρων νῦν ἄρχομαι μηνυμάτων· ἢ γοῦν πρὸς ἡμᾶς ἀντίπεμψον τὴν πόλιν καὶ τοὺς ἁλόντας λῦσον ὀψὲ δεσμίους, ἢ τὴν στρατιὰν ηὐτρεπισμένην βλέπεις.’ Ταύτην ἀναγνοὺς τὴν γραφὴν ὁ Μιστύλος οὐδὲν μὲν ἀντέγραψεν, ἀλλ’ ἀπεκρίθη πρὸς τὸν Βρυάξου σατράπην τὸν Ἀρτάπην· ‘ὡς εὐστόχως ἂν τὴν ἐμὴν γνώμην μάθοι ὁ δεσπότης σου καὶ φίλος μου, σατράπα, εἴ μου τὸ γράμμα τὸ πρὸ μικροῦ τοῦ χρόνου σταλὲν διέλθοι καὶ διελθὼν ἐκμάθοι.’ ἐπείπερ ἀκούσειε τούτων τῶν λόγων, ἐπὶ Βρυάξην Ἀρτάπης ἀντεστράφη, καὶ πᾶν τὸ ῥηθὲν μηνύσας τῷ δεσπότῃ πίμπλησιν ὀργῆς τὴν ἐκείνου καρδίαν. καὶ τάχ’ ἂν ἐκρότησεν εὐθὺς τὴν μάχην, ὑπερφλέγοντος τοῦ θυμοῦ τὴν καρδίαν, εἰ μὴ τὸ νυκτὸς ἀνθυποφθάσαν σκότος ταῖς ἀποθήκαις ἐγκέκλεικε τὰ ξίφη· καὶ γοῦν ἐφησύχαζεν ἐν ταῖς ὁλκάσιν, ἕως ὑπερτέλλουσαν ἡμέραν ἴδοι. |
Theodorus Prodromus_Rhodanthe et Dosicles_Book6_Sentence 40 | οὕτω τὰ πολλὰ τῶν θαλαττίων γένη ἀσπαλιεὺς ἄνθρωπος ἀγρεύειν ἔχει, τροφὴν προδεικνὺς καὶ παρεγκρύπτων φόνον. Αἰσχρὸν μὲν ἁπλῶς τοὺς Βρυάξου συμμάχους ἔργον γενέσθαι τῆς ἐναντίας σπάθης, αἰσχρὸν δὲ μᾶλλον, ἂν σκυλεύοντες πόλιν συνεκθάνοιτε τῇ λαφυραγωγίᾳ. ἵν’ οὖν ἐφ’ ὑμᾶς μή τι τῶν δεινῶν ῥέποι, μὴ πρὸς λαφύρων ἁρπαγὰς μηδεὶς βλέποι· εἰς ἁρπαγὴν γὰρ αὐτὸς ἠσχολημένος χώραν παράσχοι τοῦ φυγεῖν τῷ Μιστύλῳ κἀντεῦθεν ἡμῶν τὴν σπάθην ἀποδράναι. ὑποφθερεῖ δὴ τῷ σκυλεύειν τὸν χρόνον εἰς ἐντρύφησιν τῶν παρεσκυλευμένων, πάθοι τε πάντως ἐκ φρενῶν ἐλαφρίας μωροῦ κυνηγοῦ καὶ παράφρονος πάθος. ὃς πλῆθος εὑρὼν οὐκ ὀλίγον περδίκων κἀκ τῶν τοσούτων ξυλλαβὼν μίαν μόνην, ἐξῆπτε πυράν, ὡς ἂν ὀπτήσας φάγοι· ἅπαν μὲν οὖν τὸ πλῆθος ἐκπτὰν αὐτίκα τὰς χεῖρας ἐκπέφευγε τοῦ κυνηγέτου· τὴν γὰρ φυγὴν εὕρηκεν εὐμαρεστάτην, τούτου κατεσθίοντος ἣν φθάσας λάβοι. αὐτὸς δὲ τὸν πρέποντα τῇ θήρᾳ χρόνον εἰς μωρὸν ἔργον ἀναλώσας ἀφρόνως, οὐδέν γε κέρδος ἔσχε τῆς κυνηγίας. | Ἢ πῶς ἂν οὐ πάσχοιτε μανικὸν πάθος, αὐτοὶ καθ’ αὑτῶν ὥσπερ ἐξωπλισμένοι καὶ τῆς ἑαυτῶν σαρκὸς οὐ πεφεισμένοι καὶ γνήσια σπεύδοντες ἐσθίειν μέλη, τοῖς δαιμονῶσιν οἷον ἐξεικασμένοι; ἢ καθάπερ σῦς ἐκ δρυμοῦ πηδῶν μέγας καὶ θηραγρευταῖς δεξιοῖς ἐντυγχάνων, ἄλλου παρεμπήξαντος ἄκρον τὸ ξίφος αὐτὸς μανικῶς ἀντιβαίνων τῷ ξίφει ἔσω διωθεῖ καὶ κατὰ σπλάγχνων μέσων καὶ πικρὰν αὑτῷ τὴν σφαγὴν παραρτύει, θρασὺς μαχητὴς εἰς τὸν οἰκεῖον φόνον, οὕτω καθ’ αὑτῶν ἀκονῶντες τὴν σπάθην; Ἄνδρες, κἂν ἡμῖν ἡ θεῶν ἐξουσία δοίη τὰ κρείττω συμμαχούσης τῆς Δίκης, κἂν ἐγκρατεῖς γένοισθε τῶν τοῦ Μιστύλου, μὴ πρὸς λαφύρων ἁρπαγὰς ὡρμηκότες χάνοιτε λίχνον, ἐκφαγεῖν ἠπειγμένοι, μὴ συγκατασπάσοιτε τὴν ἀγκιστρίδα (τὸν κρυπτὸν οὕτω καὶ τομὸν φόνον λέγω). πολλοὺς γὰρ οἶδα πολλαχοῦ καὶ πολλάκις μικρούς, ἀνάνδρους, ἀφελεῖς ἐν ταῖς μάχαις, εἶτα κρατοῦντας τῶν ἐναντίων δόλῳ· πρὸς γὰρ ἑαυτῶν ἐκτιθέντες εἰς μέσον σκευῶν τὰ πολλά, βρωμάτων, ἐνδυμάτων, ἔκτειναν οἰκτρῷ τοὺς ἐναντίους φόνῳ ἐπεισπεσόντας ἀπροόπτῳ τῷ δρόμῳ.στάσις δὲ πάντως καὶ διάστασιν φέρει, διάστασις δὲ συγγενὴς ἀντιστάσει, ἀντίστασις δὲ ταὐτόν ἐστι καὶ μάχη, μάχης δὲ νίκη καὶ τροπὴ θυγατέρες. εἰ γοῦν καθ’ αὑτῶν συγκροτοῦμεν τὴν μάχην, νικῶμεν αὐτοὶ καὶ πάλιν νικώμεθα· οὗ τίς γένοιτ’ ἂν ἀθλιώτερος πόνος; Τί δ’ ἄλλο κατεύξαιτο Μιστύλου στόλος τῆς τοῦ Βρυάξου μυρίας ναυαρχίας ἢ τοῦτο πάντως; ἀλλ’ ἀποτρέποις, Ἄρες, ἡμῶν καθ’ ἡμῶν συγκροτούντων τὴν μάχην, αὐτοὺς καθῆσθαι καὶ πλατὺν γελᾶν γέλων, κἆτα κρατήσειν ὡς ἀπαλαμνεστάτων γυμναῖς παλάμαις· οὐ γὰρ ἂν μετὰ ξίφους λάβωσιν ἡμᾶς, τοῖς μετ’ ἀλλήλων πόνοις ἤδη καμόντας καὶ προκατειργασμένους. ἵν’ οὖν ἀποτρέποιντο ταῦτα μακρόθεν, μία κρατείτω παρ’ ὑμῖν γνώμης θέσις. |
Theodorus Prodromus_Rhodanthe et Dosicles_Book6_Sentence 45 | καὶ τὰς παρ’ αὐτῶν ἐμπορευθείσας ὕλας (στολάς, λίθον, μάργαρον, εὐώδη ξύλα, ὅσα πρὸς Ἰνδῶν καὶ πρὸς Ἀλεξανδρέων) χρυσοῦ ταλάντων οὐ μικρῶν πεπρακότες, τέλος διδοῦσι καὶ Κράτωνι τὴν κόρην, τῷ τοῦ Κρατάνδρου δυστυχεῖ φυτοσπόρῳ, ὤνιον εἰς μνῶν χρυσίνων τριακάδα. | Ἐποτνιῶντο πάντες οὐκ ἀδακρύτως, κοινῇ θεοκλυτοῦντες ἐν κοινῷ πάθει ἐποτνιῶντο· τὸν δὲ τῆς Τύχης φθόνον οὐκ ἦν ἰδέσθαι καθυφέντα τῆς ζάλης. μία γὰρ ἀμφοῖν ὧν ἔφαμεν φορτίδων (ἡ τῆς Ῥοδάνθης, τῆς ταλαίνης παρθένου) τινὶ προσαραχθεῖσα μυχίῳ πέτρᾳ συνθρύπτεται μέν, τὸν δὲ φόρτον ἐξάγει. ἅπαν γὰρ εὐθὺς τῶν γυναικῶν τὸ στίφος, ὅσας τὸ πικρὸν ἐμπεφόριστο σκάφος, τὸν πόντον εὗρε (φεῦ πάθους) κοινὸν τάφον, ἐκτὸς Ῥοδάνθης (ὢ θεῶν οἶκτος μέγας, ὑφ’ ὧν προμεμνήστευτο τῷ Δοσικλέι). τεμαχίου γὰρ τῆς νεὼς δραξαμένη κούφως ὑπερπέπλευκε τὴν τόσην ζάλην, ὡς οἷα κέλλης ἐμβεβῶσα τῷ ξύλῳ. Ἐπεὶ δὲ μακρὸν ὑπερεκπλεύσοι τόπον, μικρὰν λαβούσης παῦλαν ἤδη τῆς ζάλης, ἐντυγχάνει μὲν ἐμπορικαῖς ὁλκάσι, τὴν ἀμφὶ Κύπρον εὐθύ που στειλαμέναις, καὶ τὴν ἑαυτῆς λιπαρεῖ σωτηρίαν ἐκ τῶν ἐν αὐταῖς ἐμπλεόντων ἐμπόρων. ἀλλ’ οἵ, δυσωπηθέντες αὐτῆς τὸν λόγον, ἀνελκύουσιν ἐντὸς αὐτὴν αὐτίκα, καὶ πνεύματος τυχόντες εὐφορωτέρου τὴν νῆσον εἰσέπλευσαν ἡμέρας τρίτης.ὡς γάρ τι σῶμα συνεχές, πνοὴν ἔχον (ἄνθρωπον ἐννόησον, ἵππον, βοῦν, κύνα), ξίφει διχασθὲν καὶ μερισθὲν εἰς μέσον ἀμφοῖν νεκροῦται τοῖν μεροῖν (καὶ πῶς γὰρ οὔ, τοῦ συνεχοῦς τμηθέντος εἰς τομὰς δύο; οὐ γάρ, καθάπερ ἐκ φυτοῦ τμηθεὶς κλάδος εἰς αὖθις ἐκτέθηλε καὶ ζωὴν ἔχει, οὕτως ἔχοιεν αἱ κατ’ αἴσθησιν φύσεις· ἀλλ’, εἰ τέμοις βοῦν εἰς μέσας τομὰς δύο, ζωὴν ἂν αὐτῶν αὐτίκα συνεκτέμοις), οὕτω κἀκείνοις ἡ διάζευξις τότε νέκρωσις ἦν ἄντικρυς (ὢ πικρᾶς τύχης). Ἀπέπλεον μέν, ὡς ἔφην, αἱ φορτίδες ὑπὸ προπομποῖς ἀνέμοις εὐθυπνόοις. νὺξ δευτέρα μετῆλθε, καὶ θρασὺς Νότος δριμὺς προελθὼν ἐκ μέσης μεσημβρίας κυρτοῖ μὲν εὐθὺς τῆς θαλάσσης τὴν ῥάχιν, ὑψοῖ δὲ ταύτης κυμάτων πολλοὺς λόφους ἐκ χασμάτων κάτωθε μέχρι πυθμένος. ὁ μὲν Ποσειδῶν ἠρέθιζε τὸν Νότον, τὸν πόντον ἀντήγειρεν ὁ θρασὺς Νότος, τὰς ναῦς ὁ πόντος, αἱ δὲ ναῦς τοὺς ἐν μέσῳ· κλύδωνα κοινὸν καὶ ζάλην εἶχον μίαν οἱ ναυλοχοῦντες, ἡ θάλασσα, τὰ σκάφη. ἐπεβρυχᾶτο τῆς θαλάσσης τὸ στόμα· ἀντεβρυχᾶτο τῶν πλεόντων τὸ στόμα. |
Theodorus Prodromus_Rhodanthe et Dosicles_Book6_Sentence 46 | ἢ πῶς ἂν οὐ δόξοιτε καὶ μεμηνέναι, τὰ σφῶν ἑαυτῶν ἁρπάσαντες ὡς νόθα; ἡμῶν γὰρ ἂν γένηται τὰ τοῦ Μιστύλου, ἂν ἡ Τύχη δῷ τὸ κρατῆσαι Μιστύλου. Ἄνδρες, κἄν (ἀλλ’ ἔχοιεν, ὀλβία Δίκη, οἱ τοῦ Βρυάξου σύμμαχοι τὰ βελτίω) σχῶμεν τὸ χεῖρον, ἐγκοτούσης τῆς Τύχης, κἂν ἧτταν αἰσχράν, ἠρεμούσης τῆς Δίκης, καὶ μὴ τὰ κρείττω, τῶν θεῶν κοιμωμένων, μὴ πρὸς φυγὴν ῥέψοιτε, μηδ’ ὀπισθίαν δράμοιτε τρίβον ἐξ ἀνάνδρου καρδίας, μηδ’ ἀντεπαλλάξοισθε δυσγενεῖ κρίσει σφαγῆς ἀγαθῆς δυσκλεᾶ σωτηρίαν, ζωὴν πονηρὰν εὐκλεεστέρου φόνου. κρεῖττον γὰρ ἡμῖν ἂν διχασθῶμεν μέσον, ἂν συντριβῶμεν, ἂν ἐνέγκωμεν φόνον, ἔργον φανέντες τῆς ἐναντίας σπάθης, ναὶ κρεῖττον ἡμῖν ἐν μέσῃ πεσεῖν μάχῃ, τόξων μετ’ αὐτῶν καὶ σὺν αὐταῖς ἀσπίσιν, ἢ ζῆν τραπέντας καὶ φυγόντας ἐκ μέσου· τὸ μὲν γάρ ἐστιν ἀνδρικῆς εὐτολμίας, θανεῖν πρὸ τέκνων καὶ πεσεῖν πρὸ πατρίδος, τὸ δ’ ἀντικλῖναι πρὸς φυγὴν τὰς ἡνίας, τά θ’ ὅπλα ῥῖψαι καὶ δραμεῖν παλινδρόμως ψυχῆς ἀνάνδρου καὶ γυναικωδεστέρας. | οὕτω τὰ πολλὰ τῶν θαλαττίων γένη ἀσπαλιεὺς ἄνθρωπος ἀγρεύειν ἔχει, τροφὴν προδεικνὺς καὶ παρεγκρύπτων φόνον. Αἰσχρὸν μὲν ἁπλῶς τοὺς Βρυάξου συμμάχους ἔργον γενέσθαι τῆς ἐναντίας σπάθης, αἰσχρὸν δὲ μᾶλλον, ἂν σκυλεύοντες πόλιν συνεκθάνοιτε τῇ λαφυραγωγίᾳ. ἵν’ οὖν ἐφ’ ὑμᾶς μή τι τῶν δεινῶν ῥέποι, μὴ πρὸς λαφύρων ἁρπαγὰς μηδεὶς βλέποι· εἰς ἁρπαγὴν γὰρ αὐτὸς ἠσχολημένος χώραν παράσχοι τοῦ φυγεῖν τῷ Μιστύλῳ κἀντεῦθεν ἡμῶν τὴν σπάθην ἀποδράναι. ὑποφθερεῖ δὴ τῷ σκυλεύειν τὸν χρόνον εἰς ἐντρύφησιν τῶν παρεσκυλευμένων, πάθοι τε πάντως ἐκ φρενῶν ἐλαφρίας μωροῦ κυνηγοῦ καὶ παράφρονος πάθος. ὃς πλῆθος εὑρὼν οὐκ ὀλίγον περδίκων κἀκ τῶν τοσούτων ξυλλαβὼν μίαν μόνην, ἐξῆπτε πυράν, ὡς ἂν ὀπτήσας φάγοι· ἅπαν μὲν οὖν τὸ πλῆθος ἐκπτὰν αὐτίκα τὰς χεῖρας ἐκπέφευγε τοῦ κυνηγέτου· τὴν γὰρ φυγὴν εὕρηκεν εὐμαρεστάτην, τούτου κατεσθίοντος ἣν φθάσας λάβοι. αὐτὸς δὲ τὸν πρέποντα τῇ θήρᾳ χρόνον εἰς μωρὸν ἔργον ἀναλώσας ἀφρόνως, οὐδέν γε κέρδος ἔσχε τῆς κυνηγίας.Ἢ πῶς ἂν οὐ πάσχοιτε μανικὸν πάθος, αὐτοὶ καθ’ αὑτῶν ὥσπερ ἐξωπλισμένοι καὶ τῆς ἑαυτῶν σαρκὸς οὐ πεφεισμένοι καὶ γνήσια σπεύδοντες ἐσθίειν μέλη, τοῖς δαιμονῶσιν οἷον ἐξεικασμένοι; ἢ καθάπερ σῦς ἐκ δρυμοῦ πηδῶν μέγας καὶ θηραγρευταῖς δεξιοῖς ἐντυγχάνων, ἄλλου παρεμπήξαντος ἄκρον τὸ ξίφος αὐτὸς μανικῶς ἀντιβαίνων τῷ ξίφει ἔσω διωθεῖ καὶ κατὰ σπλάγχνων μέσων καὶ πικρὰν αὑτῷ τὴν σφαγὴν παραρτύει, θρασὺς μαχητὴς εἰς τὸν οἰκεῖον φόνον, οὕτω καθ’ αὑτῶν ἀκονῶντες τὴν σπάθην; Ἄνδρες, κἂν ἡμῖν ἡ θεῶν ἐξουσία δοίη τὰ κρείττω συμμαχούσης τῆς Δίκης, κἂν ἐγκρατεῖς γένοισθε τῶν τοῦ Μιστύλου, μὴ πρὸς λαφύρων ἁρπαγὰς ὡρμηκότες χάνοιτε λίχνον, ἐκφαγεῖν ἠπειγμένοι, μὴ συγκατασπάσοιτε τὴν ἀγκιστρίδα (τὸν κρυπτὸν οὕτω καὶ τομὸν φόνον λέγω). πολλοὺς γὰρ οἶδα πολλαχοῦ καὶ πολλάκις μικρούς, ἀνάνδρους, ἀφελεῖς ἐν ταῖς μάχαις, εἶτα κρατοῦντας τῶν ἐναντίων δόλῳ· πρὸς γὰρ ἑαυτῶν ἐκτιθέντες εἰς μέσον σκευῶν τὰ πολλά, βρωμάτων, ἐνδυμάτων, ἔκτειναν οἰκτρῷ τοὺς ἐναντίους φόνῳ ἐπεισπεσόντας ἀπροόπτῳ τῷ δρόμῳ. |
Theodorus Prodromus_Rhodanthe et Dosicles_Book6_Sentence 46_1 | Ἡ μὲν Ῥοδάνθη ταῦτα καὶ δούλην τύχην ἔστεργε καὶ φῶς δοῦλον ἀντ’ ἐλευθέρου· ποία δὲ φωνὴ καὶ τίς ἀνθρώπου λόγος εἰπεῖν τὸ πένθος ἀρκέσει Δοσικλέος; ὡς γὰρ παρῆλθε τῆς θαλάσσης ὁ κλόνος, τῶν πνευμάτων ἕωθεν ἐστορεσμένων, αὐτὸς δὲ κύκλῳ τὰς βολὰς τῶν ὀμμάτων θαμὰ προπέμπων καὶ πέριξ περιβλέπων τὴν συμπλέουσαν οὐ κατεῖδεν ὁλκάδα, τὸ ναυάγιον ἐνθυμηθεὶς εὐθέως· ‘ὤμοι Ῥοδάνθη’, μακρὸν οἰμώξας λέγει, ‘ὤμοι Ῥοδάνθη, κλῆσις ἠγαπημένη· τοιοῦτό σοι τὸ τέρμα τῶν ἐμῶν πόθων; τοιοῦτό σοι τὸ κέρδος ὧν ἔτλης πόνων; θάλαμος ὑγρὸς καὶ κατάρρυτον λέχος, ὑδαρὰ παστὰς καὶ θαλάσσιος γάμος, καὶ πόντος οἶκος καὶ μετ’ ἰχθύων βίος; Οὐ γὰρ τὸ πικρὸν ἱλεώσω τῆς Τύχης, δὶς αἰχμαλωτισθεῖσα παρὰ βαρβάρων, πόδας δεθεῖσα, χεῖρας, αὐτὸν αὐχένα, γῆς πατρικῆς ἄποικος, ἠρημωμένη, φίλου τε πατρὸς καὶ φίλης μητρὸς ξένη. οὐ ταῦτα τὴν ἄπληστον αὐτῆς γαστέρα ἔπλησεν, οὐκ ἔδωκε τῷ λαιμῷ κόρον, ἀλλὰ χανοῦσα λίχνον ἐξ ἀπληστίας ὅλην ἀναιδῶς συγκατερρόφησέ σε, τῶν δραμάτων ῥήξασα τὸν πολὺν τόμον. | καὶ τὰς παρ’ αὐτῶν ἐμπορευθείσας ὕλας (στολάς, λίθον, μάργαρον, εὐώδη ξύλα, ὅσα πρὸς Ἰνδῶν καὶ πρὸς Ἀλεξανδρέων) χρυσοῦ ταλάντων οὐ μικρῶν πεπρακότες, τέλος διδοῦσι καὶ Κράτωνι τὴν κόρην, τῷ τοῦ Κρατάνδρου δυστυχεῖ φυτοσπόρῳ, ὤνιον εἰς μνῶν χρυσίνων τριακάδα.Ἐποτνιῶντο πάντες οὐκ ἀδακρύτως, κοινῇ θεοκλυτοῦντες ἐν κοινῷ πάθει ἐποτνιῶντο· τὸν δὲ τῆς Τύχης φθόνον οὐκ ἦν ἰδέσθαι καθυφέντα τῆς ζάλης. μία γὰρ ἀμφοῖν ὧν ἔφαμεν φορτίδων (ἡ τῆς Ῥοδάνθης, τῆς ταλαίνης παρθένου) τινὶ προσαραχθεῖσα μυχίῳ πέτρᾳ συνθρύπτεται μέν, τὸν δὲ φόρτον ἐξάγει. ἅπαν γὰρ εὐθὺς τῶν γυναικῶν τὸ στίφος, ὅσας τὸ πικρὸν ἐμπεφόριστο σκάφος, τὸν πόντον εὗρε (φεῦ πάθους) κοινὸν τάφον, ἐκτὸς Ῥοδάνθης (ὢ θεῶν οἶκτος μέγας, ὑφ’ ὧν προμεμνήστευτο τῷ Δοσικλέι). τεμαχίου γὰρ τῆς νεὼς δραξαμένη κούφως ὑπερπέπλευκε τὴν τόσην ζάλην, ὡς οἷα κέλλης ἐμβεβῶσα τῷ ξύλῳ. Ἐπεὶ δὲ μακρὸν ὑπερεκπλεύσοι τόπον, μικρὰν λαβούσης παῦλαν ἤδη τῆς ζάλης, ἐντυγχάνει μὲν ἐμπορικαῖς ὁλκάσι, τὴν ἀμφὶ Κύπρον εὐθύ που στειλαμέναις, καὶ τὴν ἑαυτῆς λιπαρεῖ σωτηρίαν ἐκ τῶν ἐν αὐταῖς ἐμπλεόντων ἐμπόρων. ἀλλ’ οἵ, δυσωπηθέντες αὐτῆς τὸν λόγον, ἀνελκύουσιν ἐντὸς αὐτὴν αὐτίκα, καὶ πνεύματος τυχόντες εὐφορωτέρου τὴν νῆσον εἰσέπλευσαν ἡμέρας τρίτης. |
Theodorus Prodromus_Rhodanthe et Dosicles_Book6_Sentence 48 | κατέσχον ἡμᾶς λῃστρικαὶ χεῖρες δύο, ἐχθρὸς Βρυάξης, ἄλλος ἐχθρὸς Μιστύλος· ἀλλ’ ἐλπὶς ὑπέδραμεν, ἀλλ’ ἔθαλψέ με ἐλεύθερον φῶς ὀψὲ γοῦν δεδορκέναι, τοῦ δουλικοῦ τεθέντος ἐκποδὼν κνέφους· νῦν δ’ ἀλλ’ ὁ πικρὸς ἐχθρός, ἡ σκαιὰ φύσις, ἡ βάρβαρος θάλασσα, τὸ σκληρὸν γένος, καινῇ φυλακῇ δυσμενῶς ἔκλεισέ σε, καιναῖς τε δεσμῶν πλεκτάναις ἔδησέ σε, ἐξ ὧν λυθῆναι πᾶσα δυσελπιστία. Ὤμοι Ῥοδάνθη, ποῦ τὸ τῆς ἥβης ἔαρ, ἡ κυπάριττος τῆς καλῆς ἡλικίας, τὸ τῆς παρειᾶς καὶ τὸ τοῦ χείλους ῥόδον, ὁ τῶν πλοκάμων κιττός (ἡ ξένη χάρις), ὁ τὴν κορυφὴν ὡς πλατάνιστον πλέκων; ποῦ σοι τὰ κρίνα τῶν καλῶν φιλημάτων, τοῦ σώματος τὰ μύρτα, σαρκὸς ἡ χλόη, τὸ τῶν βλεφάρων ἄνθος; ὤμοι, παρθένε, μαραίνεται τὸ μῆλον, ἡ ῥοιὰ φθίνει, φυλλορροεῖ τὰ δένδρα, πίπτει τὰ κρίνα· εἰς γῆν ὁ καρπός, ἡ χάρις παρερρύη, τοῦ φθινοπώρου προφθάσαντος τὸν χρόνον. ὤμοι, τὸ σὸν δὲ σῶμα δεῖπνος ἰχθύων, ἡ σὴ δὲ σὰρξ τράπεζα τῶν ἐναλίων. ὡς ζηλότυπος ἡ φύσις τῶν ἀνέμων· Ζέφυρος Ὑάκινθον ἀποκτιννύει καὶ τὴν Ῥοδάνθην ἄρτι βασκήνας Νότος. | Ἡ μὲν Ῥοδάνθη ταῦτα καὶ δούλην τύχην ἔστεργε καὶ φῶς δοῦλον ἀντ’ ἐλευθέρου· ποία δὲ φωνὴ καὶ τίς ἀνθρώπου λόγος εἰπεῖν τὸ πένθος ἀρκέσει Δοσικλέος; ὡς γὰρ παρῆλθε τῆς θαλάσσης ὁ κλόνος, τῶν πνευμάτων ἕωθεν ἐστορεσμένων, αὐτὸς δὲ κύκλῳ τὰς βολὰς τῶν ὀμμάτων θαμὰ προπέμπων καὶ πέριξ περιβλέπων τὴν συμπλέουσαν οὐ κατεῖδεν ὁλκάδα, τὸ ναυάγιον ἐνθυμηθεὶς εὐθέως· ‘ὤμοι Ῥοδάνθη’, μακρὸν οἰμώξας λέγει, ‘ὤμοι Ῥοδάνθη, κλῆσις ἠγαπημένη· τοιοῦτό σοι τὸ τέρμα τῶν ἐμῶν πόθων; τοιοῦτό σοι τὸ κέρδος ὧν ἔτλης πόνων; θάλαμος ὑγρὸς καὶ κατάρρυτον λέχος, ὑδαρὰ παστὰς καὶ θαλάσσιος γάμος, καὶ πόντος οἶκος καὶ μετ’ ἰχθύων βίος; Οὐ γὰρ τὸ πικρὸν ἱλεώσω τῆς Τύχης, δὶς αἰχμαλωτισθεῖσα παρὰ βαρβάρων, πόδας δεθεῖσα, χεῖρας, αὐτὸν αὐχένα, γῆς πατρικῆς ἄποικος, ἠρημωμένη, φίλου τε πατρὸς καὶ φίλης μητρὸς ξένη. οὐ ταῦτα τὴν ἄπληστον αὐτῆς γαστέρα ἔπλησεν, οὐκ ἔδωκε τῷ λαιμῷ κόρον, ἀλλὰ χανοῦσα λίχνον ἐξ ἀπληστίας ὅλην ἀναιδῶς συγκατερρόφησέ σε, τῶν δραμάτων ῥήξασα τὸν πολὺν τόμον.καὶ τὰς παρ’ αὐτῶν ἐμπορευθείσας ὕλας (στολάς, λίθον, μάργαρον, εὐώδη ξύλα, ὅσα πρὸς Ἰνδῶν καὶ πρὸς Ἀλεξανδρέων) χρυσοῦ ταλάντων οὐ μικρῶν πεπρακότες, τέλος διδοῦσι καὶ Κράτωνι τὴν κόρην, τῷ τοῦ Κρατάνδρου δυστυχεῖ φυτοσπόρῳ, ὤνιον εἰς μνῶν χρυσίνων τριακάδα. |
Theodorus Prodromus_Rhodanthe et Dosicles_Book6_Sentence 49 | Ἄλλως τε καὶ τίς ἐκφυγόντας τὴν μάχην κατεγγυᾶται συμφυγεῖν καὶ τὸν φόνον, καὶ πανταπάντως τὸν στόλον τοῦ Μιστύλου αὐτοῦ μενεῖν ἥσυχον ἐν τῇ πατρίδι, φεύγουσιν ἡμῖν ὑπανέντα τὸν πλόον, μηδ’ ἐκδιῶξαι καὶ λαβεῖν τοὺς φυγάδας καὶ πάντας ὑγρῷ προσκατακρύψαι τάφῳ; ἦ καὶ περιττὸν τοῦτο τοῖς ἐναντίοις· φόβος γὰρ ἡμῖν, καὶ πρὸ Μιστύλου φθάσας, θανὴν πρὸ θανῆς καὶ πρὸ τοῦ ξίφους φόνον δοίη σπαθίζων, ὡσπερεὶ ταῖς ἐμπίσιν. ἵν’ οὖν ἀποτρέποιτε ταῦτα μακρόθεν, μὴ πρὸς φυγὴν ῥέψοιτε δυσγενεῖ τρόπῳ. | ἢ πῶς ἂν οὐ δόξοιτε καὶ μεμηνέναι, τὰ σφῶν ἑαυτῶν ἁρπάσαντες ὡς νόθα; ἡμῶν γὰρ ἂν γένηται τὰ τοῦ Μιστύλου, ἂν ἡ Τύχη δῷ τὸ κρατῆσαι Μιστύλου. Ἄνδρες, κἄν (ἀλλ’ ἔχοιεν, ὀλβία Δίκη, οἱ τοῦ Βρυάξου σύμμαχοι τὰ βελτίω) σχῶμεν τὸ χεῖρον, ἐγκοτούσης τῆς Τύχης, κἂν ἧτταν αἰσχράν, ἠρεμούσης τῆς Δίκης, καὶ μὴ τὰ κρείττω, τῶν θεῶν κοιμωμένων, μὴ πρὸς φυγὴν ῥέψοιτε, μηδ’ ὀπισθίαν δράμοιτε τρίβον ἐξ ἀνάνδρου καρδίας, μηδ’ ἀντεπαλλάξοισθε δυσγενεῖ κρίσει σφαγῆς ἀγαθῆς δυσκλεᾶ σωτηρίαν, ζωὴν πονηρὰν εὐκλεεστέρου φόνου. κρεῖττον γὰρ ἡμῖν ἂν διχασθῶμεν μέσον, ἂν συντριβῶμεν, ἂν ἐνέγκωμεν φόνον, ἔργον φανέντες τῆς ἐναντίας σπάθης, ναὶ κρεῖττον ἡμῖν ἐν μέσῃ πεσεῖν μάχῃ, τόξων μετ’ αὐτῶν καὶ σὺν αὐταῖς ἀσπίσιν, ἢ ζῆν τραπέντας καὶ φυγόντας ἐκ μέσου· τὸ μὲν γάρ ἐστιν ἀνδρικῆς εὐτολμίας, θανεῖν πρὸ τέκνων καὶ πεσεῖν πρὸ πατρίδος, τὸ δ’ ἀντικλῖναι πρὸς φυγὴν τὰς ἡνίας, τά θ’ ὅπλα ῥῖψαι καὶ δραμεῖν παλινδρόμως ψυχῆς ἀνάνδρου καὶ γυναικωδεστέρας.οὕτω τὰ πολλὰ τῶν θαλαττίων γένη ἀσπαλιεὺς ἄνθρωπος ἀγρεύειν ἔχει, τροφὴν προδεικνὺς καὶ παρεγκρύπτων φόνον. Αἰσχρὸν μὲν ἁπλῶς τοὺς Βρυάξου συμμάχους ἔργον γενέσθαι τῆς ἐναντίας σπάθης, αἰσχρὸν δὲ μᾶλλον, ἂν σκυλεύοντες πόλιν συνεκθάνοιτε τῇ λαφυραγωγίᾳ. ἵν’ οὖν ἐφ’ ὑμᾶς μή τι τῶν δεινῶν ῥέποι, μὴ πρὸς λαφύρων ἁρπαγὰς μηδεὶς βλέποι· εἰς ἁρπαγὴν γὰρ αὐτὸς ἠσχολημένος χώραν παράσχοι τοῦ φυγεῖν τῷ Μιστύλῳ κἀντεῦθεν ἡμῶν τὴν σπάθην ἀποδράναι. ὑποφθερεῖ δὴ τῷ σκυλεύειν τὸν χρόνον εἰς ἐντρύφησιν τῶν παρεσκυλευμένων, πάθοι τε πάντως ἐκ φρενῶν ἐλαφρίας μωροῦ κυνηγοῦ καὶ παράφρονος πάθος. ὃς πλῆθος εὑρὼν οὐκ ὀλίγον περδίκων κἀκ τῶν τοσούτων ξυλλαβὼν μίαν μόνην, ἐξῆπτε πυράν, ὡς ἂν ὀπτήσας φάγοι· ἅπαν μὲν οὖν τὸ πλῆθος ἐκπτὰν αὐτίκα τὰς χεῖρας ἐκπέφευγε τοῦ κυνηγέτου· τὴν γὰρ φυγὴν εὕρηκεν εὐμαρεστάτην, τούτου κατεσθίοντος ἣν φθάσας λάβοι. αὐτὸς δὲ τὸν πρέποντα τῇ θήρᾳ χρόνον εἰς μωρὸν ἔργον ἀναλώσας ἀφρόνως, οὐδέν γε κέρδος ἔσχε τῆς κυνηγίας. |
Theodorus Prodromus_Rhodanthe et Dosicles_Book6_Sentence 51 | Εἰ μὲν γὰρ ἐξῆν τὴν θανὴν πεφευγέναι καὶ τὴν τελευτὴν εἰς τὸ πᾶν ἀποδράναι, ἄληκτον ὥσπερ εὐτυχήσαντας βίον, κἀνταῦθα φαῦλον ἦν μάχην ἐκφυγγάνειν· τίς γὰρ πτοηθεὶς τὴν τελευτήν, εἰπέ μοι, ζωὴν δ’ ἄληκτον εὐτυχήσας ἐκ Τύχης ὅμως γένοιτ’ ἂν τοῦ πάθους συγγνωστέος; ἐπεὶ δέ, κἂν φύγοιμεν ἐκ μέσης μάχης, οὐκ ἐξὸν ἡμῖν τὴν θανὴν ἀποδράναι, τί μὴ τελοῦμεν τὴν ἀναγκαίαν τύχην ἡμῶν ἑαυτῶν φιλοτιμίαν τάχα; ἢ τὴν τελευτήν, φυσικῶς ὡρισμένην, κἂν γοῦν ὑποκλέπτοιμεν εὐκλεεστέραν, καλόν, φυγόντας τῆς μαχαίρας τὸ στόμα, αὔξην παρασχεῖν τῷ βίῳ καὶ τῷ χρόνῳ; ἀλλ’ αἰσχρόν, αἰσχρὸν αἰσχύνην ὀφλισκάνειν καὶ ζῆν ἐν ὕβρει καὶ βιοῦν γελωμένους. | Ἄλλως τε καὶ τίς ἐκφυγόντας τὴν μάχην κατεγγυᾶται συμφυγεῖν καὶ τὸν φόνον, καὶ πανταπάντως τὸν στόλον τοῦ Μιστύλου αὐτοῦ μενεῖν ἥσυχον ἐν τῇ πατρίδι, φεύγουσιν ἡμῖν ὑπανέντα τὸν πλόον, μηδ’ ἐκδιῶξαι καὶ λαβεῖν τοὺς φυγάδας καὶ πάντας ὑγρῷ προσκατακρύψαι τάφῳ; ἦ καὶ περιττὸν τοῦτο τοῖς ἐναντίοις· φόβος γὰρ ἡμῖν, καὶ πρὸ Μιστύλου φθάσας, θανὴν πρὸ θανῆς καὶ πρὸ τοῦ ξίφους φόνον δοίη σπαθίζων, ὡσπερεὶ ταῖς ἐμπίσιν. ἵν’ οὖν ἀποτρέποιτε ταῦτα μακρόθεν, μὴ πρὸς φυγὴν ῥέψοιτε δυσγενεῖ τρόπῳ.ἢ πῶς ἂν οὐ δόξοιτε καὶ μεμηνέναι, τὰ σφῶν ἑαυτῶν ἁρπάσαντες ὡς νόθα; ἡμῶν γὰρ ἂν γένηται τὰ τοῦ Μιστύλου, ἂν ἡ Τύχη δῷ τὸ κρατῆσαι Μιστύλου. Ἄνδρες, κἄν (ἀλλ’ ἔχοιεν, ὀλβία Δίκη, οἱ τοῦ Βρυάξου σύμμαχοι τὰ βελτίω) σχῶμεν τὸ χεῖρον, ἐγκοτούσης τῆς Τύχης, κἂν ἧτταν αἰσχράν, ἠρεμούσης τῆς Δίκης, καὶ μὴ τὰ κρείττω, τῶν θεῶν κοιμωμένων, μὴ πρὸς φυγὴν ῥέψοιτε, μηδ’ ὀπισθίαν δράμοιτε τρίβον ἐξ ἀνάνδρου καρδίας, μηδ’ ἀντεπαλλάξοισθε δυσγενεῖ κρίσει σφαγῆς ἀγαθῆς δυσκλεᾶ σωτηρίαν, ζωὴν πονηρὰν εὐκλεεστέρου φόνου. κρεῖττον γὰρ ἡμῖν ἂν διχασθῶμεν μέσον, ἂν συντριβῶμεν, ἂν ἐνέγκωμεν φόνον, ἔργον φανέντες τῆς ἐναντίας σπάθης, ναὶ κρεῖττον ἡμῖν ἐν μέσῃ πεσεῖν μάχῃ, τόξων μετ’ αὐτῶν καὶ σὺν αὐταῖς ἀσπίσιν, ἢ ζῆν τραπέντας καὶ φυγόντας ἐκ μέσου· τὸ μὲν γάρ ἐστιν ἀνδρικῆς εὐτολμίας, θανεῖν πρὸ τέκνων καὶ πεσεῖν πρὸ πατρίδος, τὸ δ’ ἀντικλῖναι πρὸς φυγὴν τὰς ἡνίας, τά θ’ ὅπλα ῥῖψαι καὶ δραμεῖν παλινδρόμως ψυχῆς ἀνάνδρου καὶ γυναικωδεστέρας. |
Theodorus Prodromus_Rhodanthe et Dosicles_Book6_Sentence 52 | Ἄνδρες, τὸ πᾶν μοι τοῦ σκοποῦ καὶ τοῦ λόγου τοῦτο ξυνάγει, πρὸς πέρας τοῦτο βλέπει· μὴ τῦφον ὑμᾶς, μὴ κόρον νίκης ἔχειν· φεύγειν περιφρόνησιν, ὡς δὲ καὶ φόβον· μισεῖν πρὸς αὐτοῖς τὰς μετ’ ἀλλήλων στάσεις· μήτε κρατοῦντας προσχανεῖν τοῖς λαφύροις, μήτε τραπέσθαι πρὸς φυγὴν ἡττωμένους.’ Ταῦτα Βρυάξης τοῖς ὑπ’ αὐτὸν ναυμάχοις κοινῶς ἐπειπών, εὐφυὴς δημηγόρος, ἐπεὶ τελευτήσειεν ὁ ξύμπας λόγος, τῇ δεξιᾷ μὲν ἀκράτου λαβὼν σκύφον, ἄλλον δὲ μεστὸν ὕδατος θαλαττίου, ὕψωσεν ἄμφω· πρὸς δὲ πόντον ἐκχέας, ‘Πόσειδον’ εἶπε ‘καὶ θεοὶ θαλάττιοι, ἄναξ Πόσειδον, βασιλεῦ ἁλικράτορ, ὁ πόντον ὑψῶν τὸν πλατὺν καὶ τὸν μέγαν τῆς σῆς τριαίνης τῷ τανυσμῷ καὶ μόνῳ, καὶ πάλιν ἱστῶν καὶ κατάγχων τὴν ζάλην, τύπτων δὲ τὴν θάλατταν ἀγριουμένην ὡς οἷα ῥάβδῳ τοῦ θυμοῦ σου τῷ τρόπῳ, καὶ δουλαγωγῶν τὰς πνοὰς τῶν ἀνέμων (οὗ γὰρ θέλεις, πνέουσιν· οὗ δὲ μὴ θέλεις, δουλοπρεπῶς στέργουσι τὴν ἡσυχίαν)· ναύαρχος ἐλθὲ τοῦ Βρυάξου τῷ στόλῳ, τοῖς ναυμάχοις δὲ Μιστύλου ποινηλάτης, τοῦ νῦν χεθέντος ἐκροφήσας ἀκράτου.’ Τοσαῦτά φησι, τοῖς τε μὴν κωπηλάταις κινεῖν κελεύει τὰς τριήρεις ὡς τάχος, ὡς ἂν παρ’ αὐτὴν τὴν πόλιν τοῦ Μιστύλου φθάσαντες ἀπρόοπτα μηδ’ ἐγνωσμένοι ἄελπτον ἐμπέσοιεν ὡς μέσον νέφος καὶ νύκτα δοῖεν τοῖς ἐναντιουμένοις καὶ σφῶν κατεργάσαιντο μυρίον φόνον. | Εἰ μὲν γὰρ ἐξῆν τὴν θανὴν πεφευγέναι καὶ τὴν τελευτὴν εἰς τὸ πᾶν ἀποδράναι, ἄληκτον ὥσπερ εὐτυχήσαντας βίον, κἀνταῦθα φαῦλον ἦν μάχην ἐκφυγγάνειν· τίς γὰρ πτοηθεὶς τὴν τελευτήν, εἰπέ μοι, ζωὴν δ’ ἄληκτον εὐτυχήσας ἐκ Τύχης ὅμως γένοιτ’ ἂν τοῦ πάθους συγγνωστέος; ἐπεὶ δέ, κἂν φύγοιμεν ἐκ μέσης μάχης, οὐκ ἐξὸν ἡμῖν τὴν θανὴν ἀποδράναι, τί μὴ τελοῦμεν τὴν ἀναγκαίαν τύχην ἡμῶν ἑαυτῶν φιλοτιμίαν τάχα; ἢ τὴν τελευτήν, φυσικῶς ὡρισμένην, κἂν γοῦν ὑποκλέπτοιμεν εὐκλεεστέραν, καλόν, φυγόντας τῆς μαχαίρας τὸ στόμα, αὔξην παρασχεῖν τῷ βίῳ καὶ τῷ χρόνῳ; ἀλλ’ αἰσχρόν, αἰσχρὸν αἰσχύνην ὀφλισκάνειν καὶ ζῆν ἐν ὕβρει καὶ βιοῦν γελωμένους.Ἄλλως τε καὶ τίς ἐκφυγόντας τὴν μάχην κατεγγυᾶται συμφυγεῖν καὶ τὸν φόνον, καὶ πανταπάντως τὸν στόλον τοῦ Μιστύλου αὐτοῦ μενεῖν ἥσυχον ἐν τῇ πατρίδι, φεύγουσιν ἡμῖν ὑπανέντα τὸν πλόον, μηδ’ ἐκδιῶξαι καὶ λαβεῖν τοὺς φυγάδας καὶ πάντας ὑγρῷ προσκατακρύψαι τάφῳ; ἦ καὶ περιττὸν τοῦτο τοῖς ἐναντίοις· φόβος γὰρ ἡμῖν, καὶ πρὸ Μιστύλου φθάσας, θανὴν πρὸ θανῆς καὶ πρὸ τοῦ ξίφους φόνον δοίη σπαθίζων, ὡσπερεὶ ταῖς ἐμπίσιν. ἵν’ οὖν ἀποτρέποιτε ταῦτα μακρόθεν, μὴ πρὸς φυγὴν ῥέψοιτε δυσγενεῖ τρόπῳ. |
Theodorus Prodromus_Rhodanthe et Dosicles_Book6_Sentence 52_1 | Ἔμελλες, ὡς ἔοικεν, αἰσχρὲ Γωβρύα, θανὼν συνελθεῖν τῇ Ῥοδάνθῃ πρὸς γάμον, ἧς ζῶν τυχεῖν ἔσπευδες, ἀλλ’ ἐπεσχέθης, ταῖς συμφοραῖς μου προσγελώσης τῆς Τύχης. οἷς γὰρ θανάτου κοινὸν ἔσχετε τρόπον, οἷς κοινὸν εἰλήχειτε θανόντες τάφον, κοινάς τε κεκλήρωσθε τὰς νυμφοστόλους, τὴν πνιγμονήν, τὸ κῦμα, τὰς Νηρηίδας, εὐδαιμονεῖς κἀνταῦθα, λῃστὰ Γωβρύα· ἀλλ’ οὐ κρατήσεις τῶν ἐρώτων εἰς τέλος, ἐμοῦ φθάνοντος τὴν Ῥοδάνθην ὡς τάχος· γνώσῃ δὲ μᾶλλον οἷον ἀκραιφνὴς πόθος, καὶ ζηλοτύπου καρδίας ἰσχὺν μάθοις. Σὺ μέν, Ῥοδάνθη παρθένε, χρυσῆ κόρη, ὀφθαλμὲ καὶ φῶς καὶ πνοὴ Δοσικλέος, θαμὰ συνείλκου ταῖς ῥοπαῖς τῶν κυμάτων, τῶν ἀνέμων δὲ ταῖς πνοαῖς ἀνεπνέου, εἰς ὕψος αἰθέριον ἀνασπωμένη, κατηγμένη δὲ μέχρις αὐτοῦ πυθμένος· ἐκεῖθεν ἔνθεν ῥᾳδίως στρωφωμένη, ὡς ἂν τὸ πνεῦμα καὶ τὸ κῦμα συμφέρῃ. καί που Δοσικλῆν εἷλκες ὑπὸ τὸ στόμα, τὸν δυσμενῆ καλοῦσα πρὸς σωτηρίαν, καὶ τῶν παλαιῶν ἀνεμίμνησκες λόγων καὶ τὰς ἐνόρκους ἐξεφώνεις ἐγγύας, εἰ μὴ τὸ κῦμα σὸν κατέφραττε στόμα. | κατέσχον ἡμᾶς λῃστρικαὶ χεῖρες δύο, ἐχθρὸς Βρυάξης, ἄλλος ἐχθρὸς Μιστύλος· ἀλλ’ ἐλπὶς ὑπέδραμεν, ἀλλ’ ἔθαλψέ με ἐλεύθερον φῶς ὀψὲ γοῦν δεδορκέναι, τοῦ δουλικοῦ τεθέντος ἐκποδὼν κνέφους· νῦν δ’ ἀλλ’ ὁ πικρὸς ἐχθρός, ἡ σκαιὰ φύσις, ἡ βάρβαρος θάλασσα, τὸ σκληρὸν γένος, καινῇ φυλακῇ δυσμενῶς ἔκλεισέ σε, καιναῖς τε δεσμῶν πλεκτάναις ἔδησέ σε, ἐξ ὧν λυθῆναι πᾶσα δυσελπιστία. Ὤμοι Ῥοδάνθη, ποῦ τὸ τῆς ἥβης ἔαρ, ἡ κυπάριττος τῆς καλῆς ἡλικίας, τὸ τῆς παρειᾶς καὶ τὸ τοῦ χείλους ῥόδον, ὁ τῶν πλοκάμων κιττός (ἡ ξένη χάρις), ὁ τὴν κορυφὴν ὡς πλατάνιστον πλέκων; ποῦ σοι τὰ κρίνα τῶν καλῶν φιλημάτων, τοῦ σώματος τὰ μύρτα, σαρκὸς ἡ χλόη, τὸ τῶν βλεφάρων ἄνθος; ὤμοι, παρθένε, μαραίνεται τὸ μῆλον, ἡ ῥοιὰ φθίνει, φυλλορροεῖ τὰ δένδρα, πίπτει τὰ κρίνα· εἰς γῆν ὁ καρπός, ἡ χάρις παρερρύη, τοῦ φθινοπώρου προφθάσαντος τὸν χρόνον. ὤμοι, τὸ σὸν δὲ σῶμα δεῖπνος ἰχθύων, ἡ σὴ δὲ σὰρξ τράπεζα τῶν ἐναλίων. ὡς ζηλότυπος ἡ φύσις τῶν ἀνέμων· Ζέφυρος Ὑάκινθον ἀποκτιννύει καὶ τὴν Ῥοδάνθην ἄρτι βασκήνας Νότος.Ἡ μὲν Ῥοδάνθη ταῦτα καὶ δούλην τύχην ἔστεργε καὶ φῶς δοῦλον ἀντ’ ἐλευθέρου· ποία δὲ φωνὴ καὶ τίς ἀνθρώπου λόγος εἰπεῖν τὸ πένθος ἀρκέσει Δοσικλέος; ὡς γὰρ παρῆλθε τῆς θαλάσσης ὁ κλόνος, τῶν πνευμάτων ἕωθεν ἐστορεσμένων, αὐτὸς δὲ κύκλῳ τὰς βολὰς τῶν ὀμμάτων θαμὰ προπέμπων καὶ πέριξ περιβλέπων τὴν συμπλέουσαν οὐ κατεῖδεν ὁλκάδα, τὸ ναυάγιον ἐνθυμηθεὶς εὐθέως· ‘ὤμοι Ῥοδάνθη’, μακρὸν οἰμώξας λέγει, ‘ὤμοι Ῥοδάνθη, κλῆσις ἠγαπημένη· τοιοῦτό σοι τὸ τέρμα τῶν ἐμῶν πόθων; τοιοῦτό σοι τὸ κέρδος ὧν ἔτλης πόνων; θάλαμος ὑγρὸς καὶ κατάρρυτον λέχος, ὑδαρὰ παστὰς καὶ θαλάσσιος γάμος, καὶ πόντος οἶκος καὶ μετ’ ἰχθύων βίος; Οὐ γὰρ τὸ πικρὸν ἱλεώσω τῆς Τύχης, δὶς αἰχμαλωτισθεῖσα παρὰ βαρβάρων, πόδας δεθεῖσα, χεῖρας, αὐτὸν αὐχένα, γῆς πατρικῆς ἄποικος, ἠρημωμένη, φίλου τε πατρὸς καὶ φίλης μητρὸς ξένη. οὐ ταῦτα τὴν ἄπληστον αὐτῆς γαστέρα ἔπλησεν, οὐκ ἔδωκε τῷ λαιμῷ κόρον, ἀλλὰ χανοῦσα λίχνον ἐξ ἀπληστίας ὅλην ἀναιδῶς συγκατερρόφησέ σε, τῶν δραμάτων ῥήξασα τὸν πολὺν τόμον. |
Theodorus Prodromus_Rhodanthe et Dosicles_Book6_Sentence 53 | ὡς δὲ προῆλθεν ὁ στόλος πρὸς τὰ πρόσω καὶ τὴν ἐκεῖθεν εἴδοσαν ναυαρχίαν ἱσταμένην ἔνοπλον εὐτάκτῳ στάσει, οὐ μικρὸς αὐτοὺς ἀνθυπέδραμε τρόμος ὧν ἐλπίδα τρέφοιεν ἡμαρτηκότας. Ἦν γὰρ ἰδέσθαι τὰς τριήρεις Μιστύλου, πολλὰς μὲν ὡς μάλιστα καὶ καλὰς λίαν, τὸν δὲ στολισμὸν οἷον ἐστολισμένας. ὅσον γὰρ αὐταῖς οὐκ ἐβαπτίσθη κάτω, ἀλλ’ ὑπερέπλει τῆς θαλάσσης τὴν ῥάχιν, ἐκ δευτέρου ζωστῆρος ἄχρι καὶ τρίτου πίλοις κατεσκέπαστο ναστοῖς, παχέσι· βουλῆς σοφῆς εὕρημα καὶ στρατηγίας, ὡς ἂν τὰ πλεῖστα τῶν τεταμένων βελῶν ἐκεῖ παρακλώθοιντο, μηδ’ ἐς τὸ πρόσω ἔχοιεν ἐλθεῖν καὶ βαλεῖν τοὺς ἐν μέσῳ, ἀλλ’ ἠρεμοῖεν ἐμπαρέντα τοῖς πίλοις. ἄνω δ’ ἐπ’ αὐτῶν τῶν τεθειμένων πίλων πληθὺς παρῃώρητο μακρῶν ἀσπίδων, καὶ τοῦτο βουλῆς ἀνδρὸς εὐεπηβόλου. | Ἄνδρες, τὸ πᾶν μοι τοῦ σκοποῦ καὶ τοῦ λόγου τοῦτο ξυνάγει, πρὸς πέρας τοῦτο βλέπει· μὴ τῦφον ὑμᾶς, μὴ κόρον νίκης ἔχειν· φεύγειν περιφρόνησιν, ὡς δὲ καὶ φόβον· μισεῖν πρὸς αὐτοῖς τὰς μετ’ ἀλλήλων στάσεις· μήτε κρατοῦντας προσχανεῖν τοῖς λαφύροις, μήτε τραπέσθαι πρὸς φυγὴν ἡττωμένους.’ Ταῦτα Βρυάξης τοῖς ὑπ’ αὐτὸν ναυμάχοις κοινῶς ἐπειπών, εὐφυὴς δημηγόρος, ἐπεὶ τελευτήσειεν ὁ ξύμπας λόγος, τῇ δεξιᾷ μὲν ἀκράτου λαβὼν σκύφον, ἄλλον δὲ μεστὸν ὕδατος θαλαττίου, ὕψωσεν ἄμφω· πρὸς δὲ πόντον ἐκχέας, ‘Πόσειδον’ εἶπε ‘καὶ θεοὶ θαλάττιοι, ἄναξ Πόσειδον, βασιλεῦ ἁλικράτορ, ὁ πόντον ὑψῶν τὸν πλατὺν καὶ τὸν μέγαν τῆς σῆς τριαίνης τῷ τανυσμῷ καὶ μόνῳ, καὶ πάλιν ἱστῶν καὶ κατάγχων τὴν ζάλην, τύπτων δὲ τὴν θάλατταν ἀγριουμένην ὡς οἷα ῥάβδῳ τοῦ θυμοῦ σου τῷ τρόπῳ, καὶ δουλαγωγῶν τὰς πνοὰς τῶν ἀνέμων (οὗ γὰρ θέλεις, πνέουσιν· οὗ δὲ μὴ θέλεις, δουλοπρεπῶς στέργουσι τὴν ἡσυχίαν)· ναύαρχος ἐλθὲ τοῦ Βρυάξου τῷ στόλῳ, τοῖς ναυμάχοις δὲ Μιστύλου ποινηλάτης, τοῦ νῦν χεθέντος ἐκροφήσας ἀκράτου.’ Τοσαῦτά φησι, τοῖς τε μὴν κωπηλάταις κινεῖν κελεύει τὰς τριήρεις ὡς τάχος, ὡς ἂν παρ’ αὐτὴν τὴν πόλιν τοῦ Μιστύλου φθάσαντες ἀπρόοπτα μηδ’ ἐγνωσμένοι ἄελπτον ἐμπέσοιεν ὡς μέσον νέφος καὶ νύκτα δοῖεν τοῖς ἐναντιουμένοις καὶ σφῶν κατεργάσαιντο μυρίον φόνον.Εἰ μὲν γὰρ ἐξῆν τὴν θανὴν πεφευγέναι καὶ τὴν τελευτὴν εἰς τὸ πᾶν ἀποδράναι, ἄληκτον ὥσπερ εὐτυχήσαντας βίον, κἀνταῦθα φαῦλον ἦν μάχην ἐκφυγγάνειν· τίς γὰρ πτοηθεὶς τὴν τελευτήν, εἰπέ μοι, ζωὴν δ’ ἄληκτον εὐτυχήσας ἐκ Τύχης ὅμως γένοιτ’ ἂν τοῦ πάθους συγγνωστέος; ἐπεὶ δέ, κἂν φύγοιμεν ἐκ μέσης μάχης, οὐκ ἐξὸν ἡμῖν τὴν θανὴν ἀποδράναι, τί μὴ τελοῦμεν τὴν ἀναγκαίαν τύχην ἡμῶν ἑαυτῶν φιλοτιμίαν τάχα; ἢ τὴν τελευτήν, φυσικῶς ὡρισμένην, κἂν γοῦν ὑποκλέπτοιμεν εὐκλεεστέραν, καλόν, φυγόντας τῆς μαχαίρας τὸ στόμα, αὔξην παρασχεῖν τῷ βίῳ καὶ τῷ χρόνῳ; ἀλλ’ αἰσχρόν, αἰσχρὸν αἰσχύνην ὀφλισκάνειν καὶ ζῆν ἐν ὕβρει καὶ βιοῦν γελωμένους. |
Theodorus Prodromus_Rhodanthe et Dosicles_Book6_Sentence 56 | Ἐγὼ δ’ ὁ πικρός (ποῦ γὰρ ἂν εἶχον βλέπειν τοιοῦτον, ὦ Ζεῦ καὶ θεοὶ πάντες, πάθος; τίς γὰρ προέγνω καὶ προεῖπε τὰς τύχας; ἢ τίς προειπὼν εἶχεν ἀληθὴς δοκεῖν; ψυχὴ γὰρ ἀνδρὸς γνησιώτερον πόθον ἔχουσα πρός τι πρᾶγμα καὶ σφοδρὰν σχέσιν εἴωθε τοὺς λέγοντας ὃν θέλει λόγον δοκεῖν ἀληθεῖς, τοὺς δ’ ἅπαν τοὐναντίον ἐχθρούς, ἀπεχθεῖς, δυσμενεῖς, ψευδογράφους) σιγῶν ἐκείμην (τῆς μεγαλοψυχίας) οὐδὲ πρὸς αὐτοὺς τοὺς λόγους ἠρυθρίων, ἀφεὶς δὲ παλαίειν σε τῇ ζάλῃ μόνην δείλαιος ἡσύχαζον ἐν τῇ φορτίδι, ὡς εἰ δι’ ἄλλον, οὐχὶ τὸν Δοσικλέα, ἔστεργες οὓς ἔστεργες ἀτλήτους πόνους. Ὦ τερπνότης, ὦ κάλλος, ὦ θεῶν χάρις, ἐγὼ φονεὺς σός, οὐ φονεὺς σὸς ὁ κλύδων. | Ἔμελλες, ὡς ἔοικεν, αἰσχρὲ Γωβρύα, θανὼν συνελθεῖν τῇ Ῥοδάνθῃ πρὸς γάμον, ἧς ζῶν τυχεῖν ἔσπευδες, ἀλλ’ ἐπεσχέθης, ταῖς συμφοραῖς μου προσγελώσης τῆς Τύχης. οἷς γὰρ θανάτου κοινὸν ἔσχετε τρόπον, οἷς κοινὸν εἰλήχειτε θανόντες τάφον, κοινάς τε κεκλήρωσθε τὰς νυμφοστόλους, τὴν πνιγμονήν, τὸ κῦμα, τὰς Νηρηίδας, εὐδαιμονεῖς κἀνταῦθα, λῃστὰ Γωβρύα· ἀλλ’ οὐ κρατήσεις τῶν ἐρώτων εἰς τέλος, ἐμοῦ φθάνοντος τὴν Ῥοδάνθην ὡς τάχος· γνώσῃ δὲ μᾶλλον οἷον ἀκραιφνὴς πόθος, καὶ ζηλοτύπου καρδίας ἰσχὺν μάθοις. Σὺ μέν, Ῥοδάνθη παρθένε, χρυσῆ κόρη, ὀφθαλμὲ καὶ φῶς καὶ πνοὴ Δοσικλέος, θαμὰ συνείλκου ταῖς ῥοπαῖς τῶν κυμάτων, τῶν ἀνέμων δὲ ταῖς πνοαῖς ἀνεπνέου, εἰς ὕψος αἰθέριον ἀνασπωμένη, κατηγμένη δὲ μέχρις αὐτοῦ πυθμένος· ἐκεῖθεν ἔνθεν ῥᾳδίως στρωφωμένη, ὡς ἂν τὸ πνεῦμα καὶ τὸ κῦμα συμφέρῃ. καί που Δοσικλῆν εἷλκες ὑπὸ τὸ στόμα, τὸν δυσμενῆ καλοῦσα πρὸς σωτηρίαν, καὶ τῶν παλαιῶν ἀνεμίμνησκες λόγων καὶ τὰς ἐνόρκους ἐξεφώνεις ἐγγύας, εἰ μὴ τὸ κῦμα σὸν κατέφραττε στόμα.κατέσχον ἡμᾶς λῃστρικαὶ χεῖρες δύο, ἐχθρὸς Βρυάξης, ἄλλος ἐχθρὸς Μιστύλος· ἀλλ’ ἐλπὶς ὑπέδραμεν, ἀλλ’ ἔθαλψέ με ἐλεύθερον φῶς ὀψὲ γοῦν δεδορκέναι, τοῦ δουλικοῦ τεθέντος ἐκποδὼν κνέφους· νῦν δ’ ἀλλ’ ὁ πικρὸς ἐχθρός, ἡ σκαιὰ φύσις, ἡ βάρβαρος θάλασσα, τὸ σκληρὸν γένος, καινῇ φυλακῇ δυσμενῶς ἔκλεισέ σε, καιναῖς τε δεσμῶν πλεκτάναις ἔδησέ σε, ἐξ ὧν λυθῆναι πᾶσα δυσελπιστία. Ὤμοι Ῥοδάνθη, ποῦ τὸ τῆς ἥβης ἔαρ, ἡ κυπάριττος τῆς καλῆς ἡλικίας, τὸ τῆς παρειᾶς καὶ τὸ τοῦ χείλους ῥόδον, ὁ τῶν πλοκάμων κιττός (ἡ ξένη χάρις), ὁ τὴν κορυφὴν ὡς πλατάνιστον πλέκων; ποῦ σοι τὰ κρίνα τῶν καλῶν φιλημάτων, τοῦ σώματος τὰ μύρτα, σαρκὸς ἡ χλόη, τὸ τῶν βλεφάρων ἄνθος; ὤμοι, παρθένε, μαραίνεται τὸ μῆλον, ἡ ῥοιὰ φθίνει, φυλλορροεῖ τὰ δένδρα, πίπτει τὰ κρίνα· εἰς γῆν ὁ καρπός, ἡ χάρις παρερρύη, τοῦ φθινοπώρου προφθάσαντος τὸν χρόνον. ὤμοι, τὸ σὸν δὲ σῶμα δεῖπνος ἰχθύων, ἡ σὴ δὲ σὰρξ τράπεζα τῶν ἐναλίων. ὡς ζηλότυπος ἡ φύσις τῶν ἀνέμων· Ζέφυρος Ὑάκινθον ἀποκτιννύει καὶ τὴν Ῥοδάνθην ἄρτι βασκήνας Νότος. |
Theodorus Prodromus_Rhodanthe et Dosicles_Book6_Sentence 57 | ἀνὴρ γὰρ ἀμφοῖν ἀσπίδων ἑστὼς μέσος πλήττειν ἐκεῖθεν εἶχε τοὺς ἐναντίους, αὐτὸς δ’ ἔσωθεν εἰσιὼν τῶν ἀσπίδων ἀτραυμάτιστος, ἀβλαβὴς ἐφεστάναι· τύπον γὰρ εἶχεν ἡ θέσις τῶν ἀσπίδων οἷον τὰ τειχῶν ἄκρα καὶ τῶν πυργίων, ἀφ’ ὧν ὀιστεύουσιν ἄνδρες τοξόται (τειχῶν ὀδόντας ταῦτα τὸ πλῆθος λέγει). Ταύτην μὲν εἶχον αἱ τριήρεις τὴν θέσιν· κύκλῳ δὲ τὸν σύμπαντα Μιστύλου στόλον πληθὺς μεγίστων ἐστεφάνου φορτίδων (ὑπόστενον γὰρ παρανοίξασα στόμα χώραν παρεῖχεν ἐξόδου τοῖς ναυμάχοις), τὸ δ’ ἐκτὸς αὐτῶν καὶ πρὸς ἀκταῖς χωρίον πολὺς παρειστήκεισαν ἑσμὸς ἱππέων. ταῦτα Βρυάξης καὶ τὰ τοιαῦτα βλέπων καὶ τὴν ἐκεῖθεν στρατιὰν ὑποτρέσας καὶ δειλίαν σχὼν ἀντὶ τοῦ πρώτου θράσους, γραφὴν παρασχὼν Ἀρτάπῃ τῷ σατράπῃ (Ἀρταξάνης μὴν οὐ παρῆν ἐν τῷ στόλῳ· σὺν χιλίᾳ γὰρ χερσομάχων ἀσπίδι ἔσταλτο πεζῇ συγκροτήσων τὴν μάχην), εἰς Μιστύλον πέπομφε τὸν βασιλέα. | ὡς δὲ προῆλθεν ὁ στόλος πρὸς τὰ πρόσω καὶ τὴν ἐκεῖθεν εἴδοσαν ναυαρχίαν ἱσταμένην ἔνοπλον εὐτάκτῳ στάσει, οὐ μικρὸς αὐτοὺς ἀνθυπέδραμε τρόμος ὧν ἐλπίδα τρέφοιεν ἡμαρτηκότας. Ἦν γὰρ ἰδέσθαι τὰς τριήρεις Μιστύλου, πολλὰς μὲν ὡς μάλιστα καὶ καλὰς λίαν, τὸν δὲ στολισμὸν οἷον ἐστολισμένας. ὅσον γὰρ αὐταῖς οὐκ ἐβαπτίσθη κάτω, ἀλλ’ ὑπερέπλει τῆς θαλάσσης τὴν ῥάχιν, ἐκ δευτέρου ζωστῆρος ἄχρι καὶ τρίτου πίλοις κατεσκέπαστο ναστοῖς, παχέσι· βουλῆς σοφῆς εὕρημα καὶ στρατηγίας, ὡς ἂν τὰ πλεῖστα τῶν τεταμένων βελῶν ἐκεῖ παρακλώθοιντο, μηδ’ ἐς τὸ πρόσω ἔχοιεν ἐλθεῖν καὶ βαλεῖν τοὺς ἐν μέσῳ, ἀλλ’ ἠρεμοῖεν ἐμπαρέντα τοῖς πίλοις. ἄνω δ’ ἐπ’ αὐτῶν τῶν τεθειμένων πίλων πληθὺς παρῃώρητο μακρῶν ἀσπίδων, καὶ τοῦτο βουλῆς ἀνδρὸς εὐεπηβόλου.Ἄνδρες, τὸ πᾶν μοι τοῦ σκοποῦ καὶ τοῦ λόγου τοῦτο ξυνάγει, πρὸς πέρας τοῦτο βλέπει· μὴ τῦφον ὑμᾶς, μὴ κόρον νίκης ἔχειν· φεύγειν περιφρόνησιν, ὡς δὲ καὶ φόβον· μισεῖν πρὸς αὐτοῖς τὰς μετ’ ἀλλήλων στάσεις· μήτε κρατοῦντας προσχανεῖν τοῖς λαφύροις, μήτε τραπέσθαι πρὸς φυγὴν ἡττωμένους.’ Ταῦτα Βρυάξης τοῖς ὑπ’ αὐτὸν ναυμάχοις κοινῶς ἐπειπών, εὐφυὴς δημηγόρος, ἐπεὶ τελευτήσειεν ὁ ξύμπας λόγος, τῇ δεξιᾷ μὲν ἀκράτου λαβὼν σκύφον, ἄλλον δὲ μεστὸν ὕδατος θαλαττίου, ὕψωσεν ἄμφω· πρὸς δὲ πόντον ἐκχέας, ‘Πόσειδον’ εἶπε ‘καὶ θεοὶ θαλάττιοι, ἄναξ Πόσειδον, βασιλεῦ ἁλικράτορ, ὁ πόντον ὑψῶν τὸν πλατὺν καὶ τὸν μέγαν τῆς σῆς τριαίνης τῷ τανυσμῷ καὶ μόνῳ, καὶ πάλιν ἱστῶν καὶ κατάγχων τὴν ζάλην, τύπτων δὲ τὴν θάλατταν ἀγριουμένην ὡς οἷα ῥάβδῳ τοῦ θυμοῦ σου τῷ τρόπῳ, καὶ δουλαγωγῶν τὰς πνοὰς τῶν ἀνέμων (οὗ γὰρ θέλεις, πνέουσιν· οὗ δὲ μὴ θέλεις, δουλοπρεπῶς στέργουσι τὴν ἡσυχίαν)· ναύαρχος ἐλθὲ τοῦ Βρυάξου τῷ στόλῳ, τοῖς ναυμάχοις δὲ Μιστύλου ποινηλάτης, τοῦ νῦν χεθέντος ἐκροφήσας ἀκράτου.’ Τοσαῦτά φησι, τοῖς τε μὴν κωπηλάταις κινεῖν κελεύει τὰς τριήρεις ὡς τάχος, ὡς ἂν παρ’ αὐτὴν τὴν πόλιν τοῦ Μιστύλου φθάσαντες ἀπρόοπτα μηδ’ ἐγνωσμένοι ἄελπτον ἐμπέσοιεν ὡς μέσον νέφος καὶ νύκτα δοῖεν τοῖς ἐναντιουμένοις καὶ σφῶν κατεργάσαιντο μυρίον φόνον. |
Theodorus Prodromus_Rhodanthe et Dosicles_Book6_Sentence 58 | τί γὰρ φίλης γῆς καὶ φίλης κατοικίας καὶ συγγενοῦς αἵματος ἐξέκλεψά σε; τί δ’ εἰς ξένην γῆν καὶ ξένην ἀποικίαν καὶ λῃστρικὴν δύσνοιαν ἐξέπεμψά σε; οὐ γὰρ συνῄδειν τὰς κακοσχόλους τύχας; οὐ γὰρ συνῄδειν ὡς ὁδίταις μὲν λόχοι καὶ λῃστρικὴ χείρ, τοῖς πλέουσι δὲ κλύδων καὶ πειρατικὸς ἀντεπεμβαίνει στόλος; τί γοῦν συνειδὼς τὰς τροπὰς τῶν ἐν βίῳ ἐπὶ ξένην γῆν δυσμενῶς ἤνεγκά σε, τῶν συγγενικῶν ἀγκαλῶν ἀνασπάσας; Ἔθαλψαν ἡμᾶς οὐκ ἀγεννεῖς ἐλπίδες τὴν ἐξ Ἀβύδου πρὸς Ῥόδον στειλαμένους, γάμους καραδοκοῦντας ἐν τόποις νόθοις, κοίτας ὀνειρώττοντας ἐν χώραις ξέναις καὶ λέκτρα καὶ γάμητρα φασματουμένους· ηὔφρανεν ἐλπισθεῖσα γαστὴρ ἐγκύμων, ἔτερψε καλὰ προσδοκώμενα βρέφη· ἐπήσσομεν μέλλουσαν ἁβρὰν παστάδα, ἐπλάττομεν μηδ’ ὄντα καρπὸν ὀσφύος, ψευδῆ τρυφὴν τρυφῶντες· οὐ γὰρ εἰς τέλος ἐλθεῖν ἀφῆκεν ὁ φθόνος τὰς ἐλπίδας. | Ἐγὼ δ’ ὁ πικρός (ποῦ γὰρ ἂν εἶχον βλέπειν τοιοῦτον, ὦ Ζεῦ καὶ θεοὶ πάντες, πάθος; τίς γὰρ προέγνω καὶ προεῖπε τὰς τύχας; ἢ τίς προειπὼν εἶχεν ἀληθὴς δοκεῖν; ψυχὴ γὰρ ἀνδρὸς γνησιώτερον πόθον ἔχουσα πρός τι πρᾶγμα καὶ σφοδρὰν σχέσιν εἴωθε τοὺς λέγοντας ὃν θέλει λόγον δοκεῖν ἀληθεῖς, τοὺς δ’ ἅπαν τοὐναντίον ἐχθρούς, ἀπεχθεῖς, δυσμενεῖς, ψευδογράφους) σιγῶν ἐκείμην (τῆς μεγαλοψυχίας) οὐδὲ πρὸς αὐτοὺς τοὺς λόγους ἠρυθρίων, ἀφεὶς δὲ παλαίειν σε τῇ ζάλῃ μόνην δείλαιος ἡσύχαζον ἐν τῇ φορτίδι, ὡς εἰ δι’ ἄλλον, οὐχὶ τὸν Δοσικλέα, ἔστεργες οὓς ἔστεργες ἀτλήτους πόνους. Ὦ τερπνότης, ὦ κάλλος, ὦ θεῶν χάρις, ἐγὼ φονεὺς σός, οὐ φονεὺς σὸς ὁ κλύδων.Ἔμελλες, ὡς ἔοικεν, αἰσχρὲ Γωβρύα, θανὼν συνελθεῖν τῇ Ῥοδάνθῃ πρὸς γάμον, ἧς ζῶν τυχεῖν ἔσπευδες, ἀλλ’ ἐπεσχέθης, ταῖς συμφοραῖς μου προσγελώσης τῆς Τύχης. οἷς γὰρ θανάτου κοινὸν ἔσχετε τρόπον, οἷς κοινὸν εἰλήχειτε θανόντες τάφον, κοινάς τε κεκλήρωσθε τὰς νυμφοστόλους, τὴν πνιγμονήν, τὸ κῦμα, τὰς Νηρηίδας, εὐδαιμονεῖς κἀνταῦθα, λῃστὰ Γωβρύα· ἀλλ’ οὐ κρατήσεις τῶν ἐρώτων εἰς τέλος, ἐμοῦ φθάνοντος τὴν Ῥοδάνθην ὡς τάχος· γνώσῃ δὲ μᾶλλον οἷον ἀκραιφνὴς πόθος, καὶ ζηλοτύπου καρδίας ἰσχὺν μάθοις. Σὺ μέν, Ῥοδάνθη παρθένε, χρυσῆ κόρη, ὀφθαλμὲ καὶ φῶς καὶ πνοὴ Δοσικλέος, θαμὰ συνείλκου ταῖς ῥοπαῖς τῶν κυμάτων, τῶν ἀνέμων δὲ ταῖς πνοαῖς ἀνεπνέου, εἰς ὕψος αἰθέριον ἀνασπωμένη, κατηγμένη δὲ μέχρις αὐτοῦ πυθμένος· ἐκεῖθεν ἔνθεν ῥᾳδίως στρωφωμένη, ὡς ἂν τὸ πνεῦμα καὶ τὸ κῦμα συμφέρῃ. καί που Δοσικλῆν εἷλκες ὑπὸ τὸ στόμα, τὸν δυσμενῆ καλοῦσα πρὸς σωτηρίαν, καὶ τῶν παλαιῶν ἀνεμίμνησκες λόγων καὶ τὰς ἐνόρκους ἐξεφώνεις ἐγγύας, εἰ μὴ τὸ κῦμα σὸν κατέφραττε στόμα. |
Theodorus Prodromus_Rhodanthe et Dosicles_Book6_Sentence 59 | τὴν γὰρ θάλατταν ἔσχες ἀντὶ παστάδων, τῶν κυμάτων τὸν βόμβον ἀντὶ τυμπάνων, τῶν ἀστραπῶν τὸ φέγγος ἀντὶ λαμπάδων, τὸν τῶν ὑγρῶν κοίρανον ἀντὶ νυμφίου· νύμφη δὲ σὺ καὶ δεῖπνον (ὢ πικροῦ γάμου), τροφὴ τεθεῖσα τοῖς τροφῇ τεθειμένοις. Καλῶς ἀπηλαύσατε τοῦ θυγατρίου, μῆτερ Ῥοδάνθης καὶ πάτερ, Φρύνη, Στράτων; καλὴν συνεκπήξασθε γάμου παστάδα, καλὸν συνεπλέξασθε τῇ κόρῃ στέφος, λαμπρὰν ὑπεξήψατε τὴν δᾳδουχίαν, τοιοῦτον ἀπώνασθε τῶν φυλαγμάτων; εἶδες τελευτὴν τῶν θεοκλυτημάτων, ὧν εἰς θεοὺς ἔπεμψας, ἄθλιε Στράτων; ἑώρακας τὴν παῖδα πρὸς μέσοις γάμοις καὶ τῆς θυγατρὸς τὴν στεφάνην ἠσπάσω (ὃ πρῶτον εὔχους φιλοτέκνοις πατράσιν); ἑώρακας καὶ παῖδα τῆς παιδός, Φρύνη, καὶ τοῦ γένους λείψανον ἔσχες ἐν βίῳ; ὢ φροῦδα πάντα καὶ κενὸς μόνος λόγος· χανὼν ὁ πόντος ἐκροφᾷ τὰς ἐλπίδας. | τί γὰρ φίλης γῆς καὶ φίλης κατοικίας καὶ συγγενοῦς αἵματος ἐξέκλεψά σε; τί δ’ εἰς ξένην γῆν καὶ ξένην ἀποικίαν καὶ λῃστρικὴν δύσνοιαν ἐξέπεμψά σε; οὐ γὰρ συνῄδειν τὰς κακοσχόλους τύχας; οὐ γὰρ συνῄδειν ὡς ὁδίταις μὲν λόχοι καὶ λῃστρικὴ χείρ, τοῖς πλέουσι δὲ κλύδων καὶ πειρατικὸς ἀντεπεμβαίνει στόλος; τί γοῦν συνειδὼς τὰς τροπὰς τῶν ἐν βίῳ ἐπὶ ξένην γῆν δυσμενῶς ἤνεγκά σε, τῶν συγγενικῶν ἀγκαλῶν ἀνασπάσας; Ἔθαλψαν ἡμᾶς οὐκ ἀγεννεῖς ἐλπίδες τὴν ἐξ Ἀβύδου πρὸς Ῥόδον στειλαμένους, γάμους καραδοκοῦντας ἐν τόποις νόθοις, κοίτας ὀνειρώττοντας ἐν χώραις ξέναις καὶ λέκτρα καὶ γάμητρα φασματουμένους· ηὔφρανεν ἐλπισθεῖσα γαστὴρ ἐγκύμων, ἔτερψε καλὰ προσδοκώμενα βρέφη· ἐπήσσομεν μέλλουσαν ἁβρὰν παστάδα, ἐπλάττομεν μηδ’ ὄντα καρπὸν ὀσφύος, ψευδῆ τρυφὴν τρυφῶντες· οὐ γὰρ εἰς τέλος ἐλθεῖν ἀφῆκεν ὁ φθόνος τὰς ἐλπίδας.Ἐγὼ δ’ ὁ πικρός (ποῦ γὰρ ἂν εἶχον βλέπειν τοιοῦτον, ὦ Ζεῦ καὶ θεοὶ πάντες, πάθος; τίς γὰρ προέγνω καὶ προεῖπε τὰς τύχας; ἢ τίς προειπὼν εἶχεν ἀληθὴς δοκεῖν; ψυχὴ γὰρ ἀνδρὸς γνησιώτερον πόθον ἔχουσα πρός τι πρᾶγμα καὶ σφοδρὰν σχέσιν εἴωθε τοὺς λέγοντας ὃν θέλει λόγον δοκεῖν ἀληθεῖς, τοὺς δ’ ἅπαν τοὐναντίον ἐχθρούς, ἀπεχθεῖς, δυσμενεῖς, ψευδογράφους) σιγῶν ἐκείμην (τῆς μεγαλοψυχίας) οὐδὲ πρὸς αὐτοὺς τοὺς λόγους ἠρυθρίων, ἀφεὶς δὲ παλαίειν σε τῇ ζάλῃ μόνην δείλαιος ἡσύχαζον ἐν τῇ φορτίδι, ὡς εἰ δι’ ἄλλον, οὐχὶ τὸν Δοσικλέα, ἔστεργες οὓς ἔστεργες ἀτλήτους πόνους. Ὦ τερπνότης, ὦ κάλλος, ὦ θεῶν χάρις, ἐγὼ φονεὺς σός, οὐ φονεὺς σὸς ὁ κλύδων. |
Theodorus Prodromus_Rhodanthe et Dosicles_Book6_Sentence 60 | τῆς δὲ γραφῆς ἡ λέξις αὕτη τυγχάνει· ‘Ἐχρῆν με πρώτως, Μιστύλε, γράψαντά σοι καὶ τὴν ἐφ’ ἡμᾶς φάμενον παροινίαν, ὅπως τὸ Ῥάμνον τὴν ἐμὴν λαβὼν πόλιν, σπονδάς τε λύσας καὶ νόμους παρασπάσας, τοὺς φύλακάς τε συγκατασχὼν ἀθρόως οὓς μὲν τέτμηκας, οὓς δὲ δεσμήσας ἔχεις (ὡς μὴ λέγειν δύναιο, κλέπτων τὴν δίκην, ἄγνοιαν εἶναι τῆς μάχης τὴν αἰτίαν· μὴ γὰρ Βρυάξου τὴν πόλιν συνειδέναι), μὴ δευτέρου γοῦν προσδεηθῆναι λόγου, ἀλλ’ ἣν ἀφῃρέθημεν ἐκ μάχης πόλιν μάχῃ λαβεῖν καὶ μᾶλλον, εἰ δυναίμεθα, πλείω παρασπᾶν τῶν προπαρεσπασμένων. | ἀνὴρ γὰρ ἀμφοῖν ἀσπίδων ἑστὼς μέσος πλήττειν ἐκεῖθεν εἶχε τοὺς ἐναντίους, αὐτὸς δ’ ἔσωθεν εἰσιὼν τῶν ἀσπίδων ἀτραυμάτιστος, ἀβλαβὴς ἐφεστάναι· τύπον γὰρ εἶχεν ἡ θέσις τῶν ἀσπίδων οἷον τὰ τειχῶν ἄκρα καὶ τῶν πυργίων, ἀφ’ ὧν ὀιστεύουσιν ἄνδρες τοξόται (τειχῶν ὀδόντας ταῦτα τὸ πλῆθος λέγει). Ταύτην μὲν εἶχον αἱ τριήρεις τὴν θέσιν· κύκλῳ δὲ τὸν σύμπαντα Μιστύλου στόλον πληθὺς μεγίστων ἐστεφάνου φορτίδων (ὑπόστενον γὰρ παρανοίξασα στόμα χώραν παρεῖχεν ἐξόδου τοῖς ναυμάχοις), τὸ δ’ ἐκτὸς αὐτῶν καὶ πρὸς ἀκταῖς χωρίον πολὺς παρειστήκεισαν ἑσμὸς ἱππέων. ταῦτα Βρυάξης καὶ τὰ τοιαῦτα βλέπων καὶ τὴν ἐκεῖθεν στρατιὰν ὑποτρέσας καὶ δειλίαν σχὼν ἀντὶ τοῦ πρώτου θράσους, γραφὴν παρασχὼν Ἀρτάπῃ τῷ σατράπῃ (Ἀρταξάνης μὴν οὐ παρῆν ἐν τῷ στόλῳ· σὺν χιλίᾳ γὰρ χερσομάχων ἀσπίδι ἔσταλτο πεζῇ συγκροτήσων τὴν μάχην), εἰς Μιστύλον πέπομφε τὸν βασιλέα.ὡς δὲ προῆλθεν ὁ στόλος πρὸς τὰ πρόσω καὶ τὴν ἐκεῖθεν εἴδοσαν ναυαρχίαν ἱσταμένην ἔνοπλον εὐτάκτῳ στάσει, οὐ μικρὸς αὐτοὺς ἀνθυπέδραμε τρόμος ὧν ἐλπίδα τρέφοιεν ἡμαρτηκότας. Ἦν γὰρ ἰδέσθαι τὰς τριήρεις Μιστύλου, πολλὰς μὲν ὡς μάλιστα καὶ καλὰς λίαν, τὸν δὲ στολισμὸν οἷον ἐστολισμένας. ὅσον γὰρ αὐταῖς οὐκ ἐβαπτίσθη κάτω, ἀλλ’ ὑπερέπλει τῆς θαλάσσης τὴν ῥάχιν, ἐκ δευτέρου ζωστῆρος ἄχρι καὶ τρίτου πίλοις κατεσκέπαστο ναστοῖς, παχέσι· βουλῆς σοφῆς εὕρημα καὶ στρατηγίας, ὡς ἂν τὰ πλεῖστα τῶν τεταμένων βελῶν ἐκεῖ παρακλώθοιντο, μηδ’ ἐς τὸ πρόσω ἔχοιεν ἐλθεῖν καὶ βαλεῖν τοὺς ἐν μέσῳ, ἀλλ’ ἠρεμοῖεν ἐμπαρέντα τοῖς πίλοις. ἄνω δ’ ἐπ’ αὐτῶν τῶν τεθειμένων πίλων πληθὺς παρῃώρητο μακρῶν ἀσπίδων, καὶ τοῦτο βουλῆς ἀνδρὸς εὐεπηβόλου. |
Theodorus Prodromus_Rhodanthe et Dosicles_Book6_Sentence 61 | ἐπεὶ δὲ φίλτρου πολλαχοῦ καὶ πολλάκις δεσμὰ ξυνῆψε τῷ Βρυάξῃ Μιστύλον, καὶ δευτέρων νῦν ἄρχομαι μηνυμάτων· ἢ γοῦν πρὸς ἡμᾶς ἀντίπεμψον τὴν πόλιν καὶ τοὺς ἁλόντας λῦσον ὀψὲ δεσμίους, ἢ τὴν στρατιὰν ηὐτρεπισμένην βλέπεις.’ Ταύτην ἀναγνοὺς τὴν γραφὴν ὁ Μιστύλος οὐδὲν μὲν ἀντέγραψεν, ἀλλ’ ἀπεκρίθη πρὸς τὸν Βρυάξου σατράπην τὸν Ἀρτάπην· ‘ὡς εὐστόχως ἂν τὴν ἐμὴν γνώμην μάθοι ὁ δεσπότης σου καὶ φίλος μου, σατράπα, εἴ μου τὸ γράμμα τὸ πρὸ μικροῦ τοῦ χρόνου σταλὲν διέλθοι καὶ διελθὼν ἐκμάθοι.’ ἐπείπερ ἀκούσειε τούτων τῶν λόγων, ἐπὶ Βρυάξην Ἀρτάπης ἀντεστράφη, καὶ πᾶν τὸ ῥηθὲν μηνύσας τῷ δεσπότῃ πίμπλησιν ὀργῆς τὴν ἐκείνου καρδίαν. καὶ τάχ’ ἂν ἐκρότησεν εὐθὺς τὴν μάχην, ὑπερφλέγοντος τοῦ θυμοῦ τὴν καρδίαν, εἰ μὴ τὸ νυκτὸς ἀνθυποφθάσαν σκότος ταῖς ἀποθήκαις ἐγκέκλεικε τὰ ξίφη· καὶ γοῦν ἐφησύχαζεν ἐν ταῖς ὁλκάσιν, ἕως ὑπερτέλλουσαν ἡμέραν ἴδοι. | τῆς δὲ γραφῆς ἡ λέξις αὕτη τυγχάνει· ‘Ἐχρῆν με πρώτως, Μιστύλε, γράψαντά σοι καὶ τὴν ἐφ’ ἡμᾶς φάμενον παροινίαν, ὅπως τὸ Ῥάμνον τὴν ἐμὴν λαβὼν πόλιν, σπονδάς τε λύσας καὶ νόμους παρασπάσας, τοὺς φύλακάς τε συγκατασχὼν ἀθρόως οὓς μὲν τέτμηκας, οὓς δὲ δεσμήσας ἔχεις (ὡς μὴ λέγειν δύναιο, κλέπτων τὴν δίκην, ἄγνοιαν εἶναι τῆς μάχης τὴν αἰτίαν· μὴ γὰρ Βρυάξου τὴν πόλιν συνειδέναι), μὴ δευτέρου γοῦν προσδεηθῆναι λόγου, ἀλλ’ ἣν ἀφῃρέθημεν ἐκ μάχης πόλιν μάχῃ λαβεῖν καὶ μᾶλλον, εἰ δυναίμεθα, πλείω παρασπᾶν τῶν προπαρεσπασμένων.ἀνὴρ γὰρ ἀμφοῖν ἀσπίδων ἑστὼς μέσος πλήττειν ἐκεῖθεν εἶχε τοὺς ἐναντίους, αὐτὸς δ’ ἔσωθεν εἰσιὼν τῶν ἀσπίδων ἀτραυμάτιστος, ἀβλαβὴς ἐφεστάναι· τύπον γὰρ εἶχεν ἡ θέσις τῶν ἀσπίδων οἷον τὰ τειχῶν ἄκρα καὶ τῶν πυργίων, ἀφ’ ὧν ὀιστεύουσιν ἄνδρες τοξόται (τειχῶν ὀδόντας ταῦτα τὸ πλῆθος λέγει). Ταύτην μὲν εἶχον αἱ τριήρεις τὴν θέσιν· κύκλῳ δὲ τὸν σύμπαντα Μιστύλου στόλον πληθὺς μεγίστων ἐστεφάνου φορτίδων (ὑπόστενον γὰρ παρανοίξασα στόμα χώραν παρεῖχεν ἐξόδου τοῖς ναυμάχοις), τὸ δ’ ἐκτὸς αὐτῶν καὶ πρὸς ἀκταῖς χωρίον πολὺς παρειστήκεισαν ἑσμὸς ἱππέων. ταῦτα Βρυάξης καὶ τὰ τοιαῦτα βλέπων καὶ τὴν ἐκεῖθεν στρατιὰν ὑποτρέσας καὶ δειλίαν σχὼν ἀντὶ τοῦ πρώτου θράσους, γραφὴν παρασχὼν Ἀρτάπῃ τῷ σατράπῃ (Ἀρταξάνης μὴν οὐ παρῆν ἐν τῷ στόλῳ· σὺν χιλίᾳ γὰρ χερσομάχων ἀσπίδι ἔσταλτο πεζῇ συγκροτήσων τὴν μάχην), εἰς Μιστύλον πέπομφε τὸν βασιλέα. |
Theodorus Prodromus_Rhodanthe et Dosicles_Book6_Sentence 61_1 | Οὕτως ἀληθεῖς οἱ θεόρρητοι λόγοι, τό θ’ Ἑρμαϊκὸν οὐ διέψευσται στόμα, εἰπὸν Ῥοδάνθης καὶ Δοσικλέος γάμον; τοιγὰρ τίνος λαλοῦντος εἰσακουστέον, τίνος λαλιὰν ἀκριβῆ λογιστέον, ἢ τέρμα δοῦναι τῷ λόγῳ πιστευτέον, ἐπὰν θεοὶ ψεύδοιντο τὰς ὑποσχέσεις, οἱ τῆς ἀληθοῦς ἐγγύης ἐπιστάται; τίς δ’ οὐκ ἂν ἐκτρέποιτο πρὸς ψευδεῖς λόγους, ὡς ἐμφερὴς γίγνοιτο τοῖς ἀθανάτοις; Ὦ χάσμα πόντου καὶ θαλάσσης καρδία, οὐκ αἰσθάνῃ μὴν οὐδαμῶς; ἐχρῆν δέ σε κἂν γοῦν Ῥοδάνθης αἰσθάνεσθαι κειμένης καὶ χρῆμα τηλικοῦτον, ὡς καλὸν λίαν, μὴ τῷ σεαυτῆς πυθμένι ξυγχωννύναι. εἶἑν· σὺ μὲν τέθνηκας ἤδη, παρθένε, τὸν σὸν Δοσικλῆν ἐκλιποῦσα τῷ βίῳ· οὐ μὴν Δοσικλῆς ἐκλιπεῖν δύναιτό σε, ἀλλ’, εἴπερ αἰσθάνοιο κἀπὶ τοῖς κάτω, συνναυαγοῦντα σὴν χάριν κἀμὲ βλέπε.’ Ἔλεξε ταῦτα καὶ ‘κορέσθητι, Φθόνε’ ἀνακραγὼν ὥρμησε κατὰ κυμάτων· καὶ τάχ’ ἂν ἀπώνατο τοῦ σφοδροῦ θράσους θανὴν ἑτοίμην καὶ τελευτὴν ἀθρόαν, εἰ μὴ Κρατάνδρῳ τῆς ῥοπῆς ἐπεσχέθη, καὶ χερσὶν ἀντιστάντι καὶ πειθοῖ λόγων. | τὴν γὰρ θάλατταν ἔσχες ἀντὶ παστάδων, τῶν κυμάτων τὸν βόμβον ἀντὶ τυμπάνων, τῶν ἀστραπῶν τὸ φέγγος ἀντὶ λαμπάδων, τὸν τῶν ὑγρῶν κοίρανον ἀντὶ νυμφίου· νύμφη δὲ σὺ καὶ δεῖπνον (ὢ πικροῦ γάμου), τροφὴ τεθεῖσα τοῖς τροφῇ τεθειμένοις. Καλῶς ἀπηλαύσατε τοῦ θυγατρίου, μῆτερ Ῥοδάνθης καὶ πάτερ, Φρύνη, Στράτων; καλὴν συνεκπήξασθε γάμου παστάδα, καλὸν συνεπλέξασθε τῇ κόρῃ στέφος, λαμπρὰν ὑπεξήψατε τὴν δᾳδουχίαν, τοιοῦτον ἀπώνασθε τῶν φυλαγμάτων; εἶδες τελευτὴν τῶν θεοκλυτημάτων, ὧν εἰς θεοὺς ἔπεμψας, ἄθλιε Στράτων; ἑώρακας τὴν παῖδα πρὸς μέσοις γάμοις καὶ τῆς θυγατρὸς τὴν στεφάνην ἠσπάσω (ὃ πρῶτον εὔχους φιλοτέκνοις πατράσιν); ἑώρακας καὶ παῖδα τῆς παιδός, Φρύνη, καὶ τοῦ γένους λείψανον ἔσχες ἐν βίῳ; ὢ φροῦδα πάντα καὶ κενὸς μόνος λόγος· χανὼν ὁ πόντος ἐκροφᾷ τὰς ἐλπίδας.τί γὰρ φίλης γῆς καὶ φίλης κατοικίας καὶ συγγενοῦς αἵματος ἐξέκλεψά σε; τί δ’ εἰς ξένην γῆν καὶ ξένην ἀποικίαν καὶ λῃστρικὴν δύσνοιαν ἐξέπεμψά σε; οὐ γὰρ συνῄδειν τὰς κακοσχόλους τύχας; οὐ γὰρ συνῄδειν ὡς ὁδίταις μὲν λόχοι καὶ λῃστρικὴ χείρ, τοῖς πλέουσι δὲ κλύδων καὶ πειρατικὸς ἀντεπεμβαίνει στόλος; τί γοῦν συνειδὼς τὰς τροπὰς τῶν ἐν βίῳ ἐπὶ ξένην γῆν δυσμενῶς ἤνεγκά σε, τῶν συγγενικῶν ἀγκαλῶν ἀνασπάσας; Ἔθαλψαν ἡμᾶς οὐκ ἀγεννεῖς ἐλπίδες τὴν ἐξ Ἀβύδου πρὸς Ῥόδον στειλαμένους, γάμους καραδοκοῦντας ἐν τόποις νόθοις, κοίτας ὀνειρώττοντας ἐν χώραις ξέναις καὶ λέκτρα καὶ γάμητρα φασματουμένους· ηὔφρανεν ἐλπισθεῖσα γαστὴρ ἐγκύμων, ἔτερψε καλὰ προσδοκώμενα βρέφη· ἐπήσσομεν μέλλουσαν ἁβρὰν παστάδα, ἐπλάττομεν μηδ’ ὄντα καρπὸν ὀσφύος, ψευδῆ τρυφὴν τρυφῶντες· οὐ γὰρ εἰς τέλος ἐλθεῖν ἀφῆκεν ὁ φθόνος τὰς ἐλπίδας. |
Theodorus Prodromus_Rhodanthe et Dosicles_Book6_Sentence 63 | ‘τί γάρ, Δοσίκλεις, ὑπ’ ἀδήλοις ταῖς τύχαις οὕτω προδήλως ἐκθανεῖν σπεύδεις;’ ἔφη. ‘ἦ πρὸς θεῶν ὑπόσχες οἷς λέγω λόγον. Εἰ τῆς Ῥοδάνθης τῷ βίῳ τηρουμένης εἰς πόντον αὐτὸς ῥιψοκινδύνως πέσῃς, ἔξεστιν αὖθις ἀναδῦναι τῶν κάτω καὶ συμβιῶναι καὶ συνελθεῖν τῇ κόρῃ, καὶ χάσμα τηλικοῦτον (ὦ θεοί, πόσον) ὑπεκδραμόντα τὸν σκότον διαδράναι, θεσμῶν νεκρικῶν ἐκποδὼν τεθειμένων; οὐκ ἔστιν ἅπαξ ἐκλιπόντας τὸν βίον, εἰς χοῦν πεσόντας, ἐμμιγέντας τοῖς κάτω, λίμνην διαπλεύσαντας Ἀχερουσίαν, Λήθης κοτύλην ἐκροφήσαντας μίαν καὶ Κωκυτοῦ πιόντας ἢ Στυγὸς σκύφον ἰδεῖν ὑπαυγάζουσαν αὖθις ἡμέραν. Εἰ δ’ ἄρα καὶ τέθνηκεν ἡ σὴ παρθένος (κείσθω γὰρ οὕτω καὶ διδόσθω τῷ λόγῳ), τί δὴ παρ’ αὐτὸ τὴν τελευτὴν ἀσπάσῃ; ἔκκοψον ἄκραν τῇ θανούσῃ τὴν κόμην, σπεῖσον πικρὸν δάκρυον ἐκ βλεφαρίδων, ῥῆξον τὸ χιτώνιον, οἴμωξον μέγα, ῥίψον σεαυτὸν κατὰ γῆς ἐπὶ στόμα, θὲς εἰς κορυφήν, ἢν δοκῇ σοι, καὶ κόνιν· ἀνδρὸς γὰρ οὐ δὴ ταῦτα, πλὴν φορητέα ψυχῆς ἁλούσης ἐξ ἐρωτοληψίας. | Οὕτως ἀληθεῖς οἱ θεόρρητοι λόγοι, τό θ’ Ἑρμαϊκὸν οὐ διέψευσται στόμα, εἰπὸν Ῥοδάνθης καὶ Δοσικλέος γάμον; τοιγὰρ τίνος λαλοῦντος εἰσακουστέον, τίνος λαλιὰν ἀκριβῆ λογιστέον, ἢ τέρμα δοῦναι τῷ λόγῳ πιστευτέον, ἐπὰν θεοὶ ψεύδοιντο τὰς ὑποσχέσεις, οἱ τῆς ἀληθοῦς ἐγγύης ἐπιστάται; τίς δ’ οὐκ ἂν ἐκτρέποιτο πρὸς ψευδεῖς λόγους, ὡς ἐμφερὴς γίγνοιτο τοῖς ἀθανάτοις; Ὦ χάσμα πόντου καὶ θαλάσσης καρδία, οὐκ αἰσθάνῃ μὴν οὐδαμῶς; ἐχρῆν δέ σε κἂν γοῦν Ῥοδάνθης αἰσθάνεσθαι κειμένης καὶ χρῆμα τηλικοῦτον, ὡς καλὸν λίαν, μὴ τῷ σεαυτῆς πυθμένι ξυγχωννύναι. εἶἑν· σὺ μὲν τέθνηκας ἤδη, παρθένε, τὸν σὸν Δοσικλῆν ἐκλιποῦσα τῷ βίῳ· οὐ μὴν Δοσικλῆς ἐκλιπεῖν δύναιτό σε, ἀλλ’, εἴπερ αἰσθάνοιο κἀπὶ τοῖς κάτω, συνναυαγοῦντα σὴν χάριν κἀμὲ βλέπε.’ Ἔλεξε ταῦτα καὶ ‘κορέσθητι, Φθόνε’ ἀνακραγὼν ὥρμησε κατὰ κυμάτων· καὶ τάχ’ ἂν ἀπώνατο τοῦ σφοδροῦ θράσους θανὴν ἑτοίμην καὶ τελευτὴν ἀθρόαν, εἰ μὴ Κρατάνδρῳ τῆς ῥοπῆς ἐπεσχέθη, καὶ χερσὶν ἀντιστάντι καὶ πειθοῖ λόγων.τὴν γὰρ θάλατταν ἔσχες ἀντὶ παστάδων, τῶν κυμάτων τὸν βόμβον ἀντὶ τυμπάνων, τῶν ἀστραπῶν τὸ φέγγος ἀντὶ λαμπάδων, τὸν τῶν ὑγρῶν κοίρανον ἀντὶ νυμφίου· νύμφη δὲ σὺ καὶ δεῖπνον (ὢ πικροῦ γάμου), τροφὴ τεθεῖσα τοῖς τροφῇ τεθειμένοις. Καλῶς ἀπηλαύσατε τοῦ θυγατρίου, μῆτερ Ῥοδάνθης καὶ πάτερ, Φρύνη, Στράτων; καλὴν συνεκπήξασθε γάμου παστάδα, καλὸν συνεπλέξασθε τῇ κόρῃ στέφος, λαμπρὰν ὑπεξήψατε τὴν δᾳδουχίαν, τοιοῦτον ἀπώνασθε τῶν φυλαγμάτων; εἶδες τελευτὴν τῶν θεοκλυτημάτων, ὧν εἰς θεοὺς ἔπεμψας, ἄθλιε Στράτων; ἑώρακας τὴν παῖδα πρὸς μέσοις γάμοις καὶ τῆς θυγατρὸς τὴν στεφάνην ἠσπάσω (ὃ πρῶτον εὔχους φιλοτέκνοις πατράσιν); ἑώρακας καὶ παῖδα τῆς παιδός, Φρύνη, καὶ τοῦ γένους λείψανον ἔσχες ἐν βίῳ; ὢ φροῦδα πάντα καὶ κενὸς μόνος λόγος· χανὼν ὁ πόντος ἐκροφᾷ τὰς ἐλπίδας. |
Theodorus Prodromus_Rhodanthe et Dosicles_Book6_Sentence 67 | Ταὐτὸν κἀγὼ πέπονθα ταύταις ταῖς πάθαις· κόρης ἑάλων εὐγενοῦς καὶ παρθένου (ἔχεις ἐγνωκὼς ἐξ ἐμοῦ Χρυσοχρόην)· τέθνηκεν ἡ παῖς συνθρυβεῖσα τὴν κάραν· ἔκλαυσα τὴν θανοῦσαν ὡς ἔχρην κλάειν, ἀπεξενώθην συγγενοῦς συναυλίας, φίλων, φίλης γῆς, μητροπατρῴου γένους· οὐ μὴν θανάτῳ τὴν κόρην ἠμειψάμην. εἰ μὲν γὰρ ἦν αἴσθησις ἐν τεθνηκόσιν, ἢ γνῶσις ὧν πράττοιμεν ἡμεῖς ἐν βίῳ, ἢ νοῦς ἀμυδρὸς ἢ ψιλὸς μόνος λόγος, συγγνωστὸς ἂν ἦς ἐκθανὼν ὑπὲρ φίλης· ἐπεὶ δ’ ἀναισθητοῦσιν οἱ πεπτωκότες καὶ πανταπάντως ἀγνοοῦσι τὸν βίον, λύπην, νόσον, δάκρυον, οἰμωγήν, πόνον, σπονδάς, ἀπαρχάς, βουθυτημάτων κρέα, θρήνους ἀδελφῶν, μητέρων οἰκτροὺς γόους, φόνους ἐραστῶν, τὰς θαλάσσας, τὰ ξίφη, ποῖον τὸ κέρδος τοῦ φόνου γίγνοιτό σοι; Μεμπτὸς μὲν οὖν σὺ τοῦ μικροψύχου θράσους, κἂν δῶμεν ὡς τέθνηκεν ἡ σὴ παρθένος· ἐγὼ δ’ ἄρα πρόμαντίς εἰμί σοι, ξένε, τοῦ ζῆν Ῥοδάνθην καὶ βιοῦν, καλῶς μὲν οὔ (πῶς γὰρ ἀποζευχθεῖσα τοῦ Δοσικλέος;), ζῆν δ’ οὖν ὅμως ἔνδακρυν, ὡς οἶμαι, βίον. | ‘τί γάρ, Δοσίκλεις, ὑπ’ ἀδήλοις ταῖς τύχαις οὕτω προδήλως ἐκθανεῖν σπεύδεις;’ ἔφη. ‘ἦ πρὸς θεῶν ὑπόσχες οἷς λέγω λόγον. Εἰ τῆς Ῥοδάνθης τῷ βίῳ τηρουμένης εἰς πόντον αὐτὸς ῥιψοκινδύνως πέσῃς, ἔξεστιν αὖθις ἀναδῦναι τῶν κάτω καὶ συμβιῶναι καὶ συνελθεῖν τῇ κόρῃ, καὶ χάσμα τηλικοῦτον (ὦ θεοί, πόσον) ὑπεκδραμόντα τὸν σκότον διαδράναι, θεσμῶν νεκρικῶν ἐκποδὼν τεθειμένων; οὐκ ἔστιν ἅπαξ ἐκλιπόντας τὸν βίον, εἰς χοῦν πεσόντας, ἐμμιγέντας τοῖς κάτω, λίμνην διαπλεύσαντας Ἀχερουσίαν, Λήθης κοτύλην ἐκροφήσαντας μίαν καὶ Κωκυτοῦ πιόντας ἢ Στυγὸς σκύφον ἰδεῖν ὑπαυγάζουσαν αὖθις ἡμέραν. Εἰ δ’ ἄρα καὶ τέθνηκεν ἡ σὴ παρθένος (κείσθω γὰρ οὕτω καὶ διδόσθω τῷ λόγῳ), τί δὴ παρ’ αὐτὸ τὴν τελευτὴν ἀσπάσῃ; ἔκκοψον ἄκραν τῇ θανούσῃ τὴν κόμην, σπεῖσον πικρὸν δάκρυον ἐκ βλεφαρίδων, ῥῆξον τὸ χιτώνιον, οἴμωξον μέγα, ῥίψον σεαυτὸν κατὰ γῆς ἐπὶ στόμα, θὲς εἰς κορυφήν, ἢν δοκῇ σοι, καὶ κόνιν· ἀνδρὸς γὰρ οὐ δὴ ταῦτα, πλὴν φορητέα ψυχῆς ἁλούσης ἐξ ἐρωτοληψίας.Οὕτως ἀληθεῖς οἱ θεόρρητοι λόγοι, τό θ’ Ἑρμαϊκὸν οὐ διέψευσται στόμα, εἰπὸν Ῥοδάνθης καὶ Δοσικλέος γάμον; τοιγὰρ τίνος λαλοῦντος εἰσακουστέον, τίνος λαλιὰν ἀκριβῆ λογιστέον, ἢ τέρμα δοῦναι τῷ λόγῳ πιστευτέον, ἐπὰν θεοὶ ψεύδοιντο τὰς ὑποσχέσεις, οἱ τῆς ἀληθοῦς ἐγγύης ἐπιστάται; τίς δ’ οὐκ ἂν ἐκτρέποιτο πρὸς ψευδεῖς λόγους, ὡς ἐμφερὴς γίγνοιτο τοῖς ἀθανάτοις; Ὦ χάσμα πόντου καὶ θαλάσσης καρδία, οὐκ αἰσθάνῃ μὴν οὐδαμῶς; ἐχρῆν δέ σε κἂν γοῦν Ῥοδάνθης αἰσθάνεσθαι κειμένης καὶ χρῆμα τηλικοῦτον, ὡς καλὸν λίαν, μὴ τῷ σεαυτῆς πυθμένι ξυγχωννύναι. εἶἑν· σὺ μὲν τέθνηκας ἤδη, παρθένε, τὸν σὸν Δοσικλῆν ἐκλιποῦσα τῷ βίῳ· οὐ μὴν Δοσικλῆς ἐκλιπεῖν δύναιτό σε, ἀλλ’, εἴπερ αἰσθάνοιο κἀπὶ τοῖς κάτω, συνναυαγοῦντα σὴν χάριν κἀμὲ βλέπε.’ Ἔλεξε ταῦτα καὶ ‘κορέσθητι, Φθόνε’ ἀνακραγὼν ὥρμησε κατὰ κυμάτων· καὶ τάχ’ ἂν ἀπώνατο τοῦ σφοδροῦ θράσους θανὴν ἑτοίμην καὶ τελευτὴν ἀθρόαν, εἰ μὴ Κρατάνδρῳ τῆς ῥοπῆς ἐπεσχέθη, καὶ χερσὶν ἀντιστάντι καὶ πειθοῖ λόγων. |
Theodorus Prodromus_Rhodanthe et Dosicles_Book6_Sentence 69 | Ἑρμῆς γὰρ οὐ ψεύσοιτο τὰς ὑποσχέσεις, θεὸς πεφυκὼς καὶ θεῶν ὑπηρέτης.’ Τοιοῦτον εἰπὼν ὁ Κράτανδρος τὸν λόγον, καταστελεῖν ἔδοξε τὸν Δοσικλέα, ἀλλ’ ἠγνόησεν ἀκοαῖς κωφαῖς λέγων· ἀρξάμενος γὰρ τῆς τραγῳδίας πάλιν, ὡς μηδενὸς λέγοντος ἠκουτισμένος, ἥρμοττε ταῦτα τοῖς προτεθρηνημένοις· ‘ὤμοι Ῥοδάνθη, τίς σε συγκρύπτει τόπος; ὡς εὐτυχὴς ἐκεῖνος’, εἶπε, ‘παρθένε. | Ταὐτὸν κἀγὼ πέπονθα ταύταις ταῖς πάθαις· κόρης ἑάλων εὐγενοῦς καὶ παρθένου (ἔχεις ἐγνωκὼς ἐξ ἐμοῦ Χρυσοχρόην)· τέθνηκεν ἡ παῖς συνθρυβεῖσα τὴν κάραν· ἔκλαυσα τὴν θανοῦσαν ὡς ἔχρην κλάειν, ἀπεξενώθην συγγενοῦς συναυλίας, φίλων, φίλης γῆς, μητροπατρῴου γένους· οὐ μὴν θανάτῳ τὴν κόρην ἠμειψάμην. εἰ μὲν γὰρ ἦν αἴσθησις ἐν τεθνηκόσιν, ἢ γνῶσις ὧν πράττοιμεν ἡμεῖς ἐν βίῳ, ἢ νοῦς ἀμυδρὸς ἢ ψιλὸς μόνος λόγος, συγγνωστὸς ἂν ἦς ἐκθανὼν ὑπὲρ φίλης· ἐπεὶ δ’ ἀναισθητοῦσιν οἱ πεπτωκότες καὶ πανταπάντως ἀγνοοῦσι τὸν βίον, λύπην, νόσον, δάκρυον, οἰμωγήν, πόνον, σπονδάς, ἀπαρχάς, βουθυτημάτων κρέα, θρήνους ἀδελφῶν, μητέρων οἰκτροὺς γόους, φόνους ἐραστῶν, τὰς θαλάσσας, τὰ ξίφη, ποῖον τὸ κέρδος τοῦ φόνου γίγνοιτό σοι; Μεμπτὸς μὲν οὖν σὺ τοῦ μικροψύχου θράσους, κἂν δῶμεν ὡς τέθνηκεν ἡ σὴ παρθένος· ἐγὼ δ’ ἄρα πρόμαντίς εἰμί σοι, ξένε, τοῦ ζῆν Ῥοδάνθην καὶ βιοῦν, καλῶς μὲν οὔ (πῶς γὰρ ἀποζευχθεῖσα τοῦ Δοσικλέος;), ζῆν δ’ οὖν ὅμως ἔνδακρυν, ὡς οἶμαι, βίον.‘τί γάρ, Δοσίκλεις, ὑπ’ ἀδήλοις ταῖς τύχαις οὕτω προδήλως ἐκθανεῖν σπεύδεις;’ ἔφη. ‘ἦ πρὸς θεῶν ὑπόσχες οἷς λέγω λόγον. Εἰ τῆς Ῥοδάνθης τῷ βίῳ τηρουμένης εἰς πόντον αὐτὸς ῥιψοκινδύνως πέσῃς, ἔξεστιν αὖθις ἀναδῦναι τῶν κάτω καὶ συμβιῶναι καὶ συνελθεῖν τῇ κόρῃ, καὶ χάσμα τηλικοῦτον (ὦ θεοί, πόσον) ὑπεκδραμόντα τὸν σκότον διαδράναι, θεσμῶν νεκρικῶν ἐκποδὼν τεθειμένων; οὐκ ἔστιν ἅπαξ ἐκλιπόντας τὸν βίον, εἰς χοῦν πεσόντας, ἐμμιγέντας τοῖς κάτω, λίμνην διαπλεύσαντας Ἀχερουσίαν, Λήθης κοτύλην ἐκροφήσαντας μίαν καὶ Κωκυτοῦ πιόντας ἢ Στυγὸς σκύφον ἰδεῖν ὑπαυγάζουσαν αὖθις ἡμέραν. Εἰ δ’ ἄρα καὶ τέθνηκεν ἡ σὴ παρθένος (κείσθω γὰρ οὕτω καὶ διδόσθω τῷ λόγῳ), τί δὴ παρ’ αὐτὸ τὴν τελευτὴν ἀσπάσῃ; ἔκκοψον ἄκραν τῇ θανούσῃ τὴν κόμην, σπεῖσον πικρὸν δάκρυον ἐκ βλεφαρίδων, ῥῆξον τὸ χιτώνιον, οἴμωξον μέγα, ῥίψον σεαυτὸν κατὰ γῆς ἐπὶ στόμα, θὲς εἰς κορυφήν, ἢν δοκῇ σοι, καὶ κόνιν· ἀνδρὸς γὰρ οὐ δὴ ταῦτα, πλὴν φορητέα ψυχῆς ἁλούσης ἐξ ἐρωτοληψίας. |
Theodorus Prodromus_Rhodanthe et Dosicles_Book6_Sentence 7 | ἄλλος βαρεῖαν ἐν χεροῖν ἄρας λίθον, πρὶν ἂν προπέμψῃ καὶ βάλῃ κατασκόπως, βέβλητο τρισδείλαιος ὑγρᾷ σφενδόνῃ, μηδὲ βραχὺν γοῦν προφθάσας φάναι λόγον. Ὁ Μιστύλου δὲ σατράπης ὁ Γωβρύας, οὗ μνημονεύω πολλαχοῦ μοι τοῦ λόγου, ‘ὤμοι Ῥοδάνθη’, μικρὸν οἷον κραυγάσας, ‘ὡς οἴχομαί σοι καὶ ξυνοίχονται γάμοι’, ψυχὴν συνεξέρρηξεν αὐτῷ τῷ λόγῳ. οὕτω βιαιότατον ἐν κακοῖς Ἔρως, ὅταν ἐπιπτὰς ἐς μέσην τὴν καρδίαν ἐκεῖ πανημέριος ἐμμένειν θέλῃ καὶ παννυχίζῃ δυσμενεῖς παννυχίδας· πάντων γὰρ αὕτη, συμπεσόντων πραγμάτων, καταφρονοῦσα, καὶ θανάτου καὶ ξίφους, ὅλην ἑαυτήν (κἂν ἀφέλκηται βίᾳ) ὅλης ἀναρτᾷ τῆς ἐρωμένης θέας. Σχεδὸν μὲν οὖν ἅπαντες οἱ τοῦ Μιστύλου, ἢ γοῦν τὸ πλεῖστον τοῦ στόλου τέως μέρος, ἅλμην πιόντες ἐξαπῆλθον τοῦ βίου, ψυχὰς συνεξεμοῦντες οἷς πεπώκεσαν. οὕτω τὸ λεῖπον τῆς σταθηρᾶς ἰσχύος ἡ πληρότης πίμπλησι τῆς εὐβουλίας, καὶ λῷστόν ἐστιν ἀσθενὴς βουληφόρος ἢ καρτερὸς τὸ σῶμα μὴ βουληφόρος. | Τὰ πρῶτα μὲν δὴ καὶ κατ’ ἀρχὰς τῆς μάχης τὸ κρεῖττον εἶχεν ὁ στόλος τοῦ Μιστύλου· τρεῖς γὰρ τριήρεις συλλαβὼν ὁ Γωβρύας ἐκ τῆς ἐκεῖθεν δυσμενοῦς ναυαρχίας, ὅπλων μετ’ αὐτῶν καὶ σὺν αὐτοῖς ναυμάχοις, μικροῦ γ’ ἂν ἐτροποῦτο τοὺς ἐναντίους καὶ πρὸς φυγὴν ἔκλινεν αὐτοὺς ἀθρόαν. ἀλλ’ οἱ κυβιστητῆρες, οὓς εἶπον φθάσας, τὰς ναῦς ὑποδραμόντες αὐταῖς ταῖς σφύραις καὶ τὴν κάτωθεν ἁρμογὴν λελυκότες, ἄελπτον εἰργάσαντο τοῖς πολλοῖς φόνον· οἱ μὲν γὰρ εἱστήκεισαν ἀντισυστάδην σπάθαις σιδηραῖς προσκροτοῦντες τὴν μάχην, ὑγρόστομον δὲ σφᾶς κατέσφαζε ξίφος. Ἦν οὖν ἰδεῖν θέαμα δακρύων γέμον καὶ μεστὸν οἴκτου συμπαθούσῃ καρδίᾳ· ὁ μὲν γὰρ εὐπάλαμος ἀνὴρ τοξότης λαβὼν τὸ τόξον, τὴν δὲ νευρὰν ἑλκύσας, πρὶν ἂν προτείνῃ τὴν βολὴν τάλας τάλας, ἄωρος ἦκτο καὶ πρὸ τῆς εἱμαρμένης εἰς τὴν ἄπληστον τῆς θαλάσσης γαστέρα, τόξου μετ’ αὐτοῦ καὶ σὺν αὐτῷ τῷ βέλει, μηδ’ αὐτὸ κἂν γνούς, ὅστις αὐτὸν ἁρπάσοι.ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΤΩΝ ΚΑΤΑ ΡΟΔΑΝΘΗΝ ΚΑΙ ΔΟΣΙΚΛΕΑ ΒΙΒΛΙΟΝ ΕΚΤΟΝ Ὁ μὲν γίγας Ἥλιος ἄρτι τῶν κάτω ἄνω τὸν ἀκάμαντα δίφρον ἑλκύσας, τὸν ὑπὲρ ἡμᾶς ὑπερίππευε δρόμον, ὁ δὲ Βρυάξης ἐξαναστὰς τῆς κλίνης, θεῶν προεμνήσατο τῶν θαλασσίων καὶ τῶν ἐφ’ ὕψους Ἄρεος καὶ Παλλάδος. εὐξάμενος δὲ πρὸς μάχης χωρεῖ στόμα καὶ τοὺς κυβιστητῆρας, ἄνδρας γεννάδας, οὓς εὖ κυβιστᾶν εἶχεν ἐξησκημένους, λαβεῖν σιδηρᾶς ἐν χεροῖν λέγει σφύρας (μικράς γε μὴν μάλιστα, μή που τῷ βάρει καὶ σφᾶς ἐκείνους συγκατασπῷεν κάτω) καὶ δύντας εἰς θάλασσαν ἐν λαθριδίῳ (ὡς ἀφανὲς τὸ σκέμμα τοῖς ἐχθροῖς μένοι) ὑποδραμεῖν μὲν τὰς τριήρεις Μιστύλου, τὰ γεῖσσα δὲ σφῶν κρυπτάδην διασπάσαι, ὡς ἂν χεθέντων ἔνδοθεν τῶν ὑδάτων ἐκ τῶν ἐκεῖθεν σχισμάτων καὶ σπασμάτων τοῖς ἔνδον ὑγρὸς εὐτρεπισθείη τάφος. οἱ γοῦν κυβιστητῆρες αὐτῷ τῷ λόγῳ τῇ προσταγῇ παρέσχον αἴσιον πέρας· ὁ δὲ Βρυάξης συγκινήσας τὸν στόλον, ἐπεὶ κατὰ πρόσωπον ἦν τῷ Μιστύλῳ, στερρὰν ἐκεῖθεν τὴν μάχην ἀντεκρότει. |
Theodorus Prodromus_Rhodanthe et Dosicles_Book6_Sentence 70 | ἐντὸς παρ’ αὐτὸν σὺ μένεις τὸν πυθμένα, ἢ πόντος ἐλθὼν νεκρὰν ἐξέβρασέ σε καὶ σῶμα γυμνὸν ἐκτὸς ἐξέρριψέ σε, καί τις παρελθὼν ἢ κατὰ ψάμμον μέσην, ἢ πρὸς τὸ χεῖλος τῆς θαλάσσης ἐμπλέων ἀσυγκάλυπτον, ὦ θεοί, δέδορκέ σε; Ἰχθῦς διεῖλον καὶ διεσπάσαντό σε, ἢ κῦμα τοῖς κάχληξιν ἐξέθρυψέ σε καὶ ταῖς ὑφάλοις τῶν πετρῶν ἤραξέ σε; πνέεις τι μικρὸν καὶ παρασπαίρεις ἔτι, ἢ κῆτος ἀρτίπνικτον ἐρρόφησέ σε; ὡς δεινὰ μὲν τὰ πάντα καὶ δεινῶν πέρα· γένοιτο δ’ ἂν ἡ θλῖψις εὐφορωτέρα, εἰ μὴ πρὸς ἀκταῖς σῶμα γυμνὸν ἐρρίφης.’ Τῷ μὲν Δοσικλεῖ τηλικοῦτος ὁ κλύδων, ὡς καὶ μικροῦ λείποντος εἰς πόντον πόνων ἡ φορτὶς αὐτῷ τῶν φρενῶν ἐνερρίφη· ὃ δ’ ἐντὸς αὐτὸν ἐμπεφόρτιστο σκάφος εἰς Πίσσαν αὐτὴν ἑνδεκαταῖον φθάνει, πολλοῖς παλαῖσαν ἀγρίοις κλυδωνίοις. ἐκβάντες οὖν ἅπαντες ἐκ τῆς ὁλκάδος ὁμοῦ Δοσικλεῖ καὶ Κρατάνδρῳ τοῖς φίλοις φρουραῖς ἐνεβλήθησαν ἐζοφωμέναις, ἕως Βρυάξης εἰσελάσας τὴν πόλιν ψήφους ἐπ’ αὐτοῖς τὰς δοκούσας θεσπίσοι. | Ἑρμῆς γὰρ οὐ ψεύσοιτο τὰς ὑποσχέσεις, θεὸς πεφυκὼς καὶ θεῶν ὑπηρέτης.’ Τοιοῦτον εἰπὼν ὁ Κράτανδρος τὸν λόγον, καταστελεῖν ἔδοξε τὸν Δοσικλέα, ἀλλ’ ἠγνόησεν ἀκοαῖς κωφαῖς λέγων· ἀρξάμενος γὰρ τῆς τραγῳδίας πάλιν, ὡς μηδενὸς λέγοντος ἠκουτισμένος, ἥρμοττε ταῦτα τοῖς προτεθρηνημένοις· ‘ὤμοι Ῥοδάνθη, τίς σε συγκρύπτει τόπος; ὡς εὐτυχὴς ἐκεῖνος’, εἶπε, ‘παρθένε.Ταὐτὸν κἀγὼ πέπονθα ταύταις ταῖς πάθαις· κόρης ἑάλων εὐγενοῦς καὶ παρθένου (ἔχεις ἐγνωκὼς ἐξ ἐμοῦ Χρυσοχρόην)· τέθνηκεν ἡ παῖς συνθρυβεῖσα τὴν κάραν· ἔκλαυσα τὴν θανοῦσαν ὡς ἔχρην κλάειν, ἀπεξενώθην συγγενοῦς συναυλίας, φίλων, φίλης γῆς, μητροπατρῴου γένους· οὐ μὴν θανάτῳ τὴν κόρην ἠμειψάμην. εἰ μὲν γὰρ ἦν αἴσθησις ἐν τεθνηκόσιν, ἢ γνῶσις ὧν πράττοιμεν ἡμεῖς ἐν βίῳ, ἢ νοῦς ἀμυδρὸς ἢ ψιλὸς μόνος λόγος, συγγνωστὸς ἂν ἦς ἐκθανὼν ὑπὲρ φίλης· ἐπεὶ δ’ ἀναισθητοῦσιν οἱ πεπτωκότες καὶ πανταπάντως ἀγνοοῦσι τὸν βίον, λύπην, νόσον, δάκρυον, οἰμωγήν, πόνον, σπονδάς, ἀπαρχάς, βουθυτημάτων κρέα, θρήνους ἀδελφῶν, μητέρων οἰκτροὺς γόους, φόνους ἐραστῶν, τὰς θαλάσσας, τὰ ξίφη, ποῖον τὸ κέρδος τοῦ φόνου γίγνοιτό σοι; Μεμπτὸς μὲν οὖν σὺ τοῦ μικροψύχου θράσους, κἂν δῶμεν ὡς τέθνηκεν ἡ σὴ παρθένος· ἐγὼ δ’ ἄρα πρόμαντίς εἰμί σοι, ξένε, τοῦ ζῆν Ῥοδάνθην καὶ βιοῦν, καλῶς μὲν οὔ (πῶς γὰρ ἀποζευχθεῖσα τοῦ Δοσικλέος;), ζῆν δ’ οὖν ὅμως ἔνδακρυν, ὡς οἶμαι, βίον. |
Theodorus Prodromus_Rhodanthe et Dosicles_Book6_Sentence 8 | ἐπεὶ δὲ τἄνδον ὁ Βρυάξης ἐκμάθοι, λυττᾷ τι δεινόν, εἰσκαλεῖ τοὺς σατράπας τοὺς χερσομάχους, ἀλλὰ μὴν καὶ ναυμάχους· ἕλκει δὲ τὰς ναῦς εἰς μέσον πόντου στόμα, καὶ πικρὸν οἷον κατὰ Μιστύλου βρύχων κινεῖ κατ’ αὐτοῦ μυρίαν τὴν ἀσπίδα. Οὕτως ἑτοιμάζοντος αὐτοῦ τὴν μάχην Ἀρταξάνης ἔλεξεν ἔντρομον λόγον· ‘παῦσαι, Βρυάξη, τὴν κενὴν κινῶν μάχην καὶ καθ’ ἑαυτοῦ συλλέγων τὴν ἀσπίδα, ἣν συλλέγειν βούλοιο κατὰ Μιστύλου. ἄφες τὸ μακρὸν βρύγμα, τὸν μέγαν χόλον, μὴ συρραγείσης τῆς μάχης ἀντιστάδην αἰσχρῶν βρεφῶν γένοιο πικρὸς ἐγκύμων, τοὺς ἀνδρικούς τε ζημιούμενος πόνους τὰς τῶν γυναικῶν ἀντικερδάνῃς τύχας, γεννῶν, γαλουχῶν ἐξ ἀνίκμων μαστάδων. | περιτρέχων γοῦν τὰς πέριξ πάσας πόλεις τὴν ἐκ Βρυάξου προσδοκωμένην μάχην τοῖς πᾶσιν ἀπήγγελλε κηρύττων μέγα· ‘Οἱ συμμαχοῦντες τῷ κρατοῦντι Μιστύλῳ, τὰ τῆς μάχης σκέπτοισθε καὶ πρὸ τῆς μάχης· στολῇ περιφράττοισθε σιδηρενδύτῳ, ὤμων ἀπαρτῴητε καὶ τὰς ἀσπίδας, σμήχοιτε καλῶς καὶ σπάθας χαλκοστόμους, καὶ τὴν κεφαλὴν ὁπλίζοιτε τῷ κράνει, ὡς ἂν ἀπαντήσοιτε τοῖς ἐναντίοις. ὁ γὰρ Βρυάξης οὐδὲν ἠδικημένος χωρεῖ καθ’ ἡμῶν, μυρίον κινεῖ στόλον, ἵππον δὲ πολλὴν ἀντιπέμπει χερσόθεν. δούλους μὲν ὄντας συμμαχεῖν τοῖς δεσπόταις νόμος φυσικὸς εὐσεβῶς ἐπιτρέπει· ὑμῖν δὲ φιλότιμος ὢν ὁ δεσπότης προσεγγυᾶται καὶ πολὺ χρυσοῦ βάρος.’ οὕτως ἀνῆπτεν εἰς μάχην πρὸ τῆς μάχης τοὺς τοῦ κρατοῦντος συμμάχους ὁ Γωβρύας. Ὁ δὲ Βρυάξου σατράπης Ἀρταξάνης εἰς Πίσσαν ἐλθών, τὴν ἑαυτοῦ πατρίδα, διδοῖ Βρυάξῃ τὴν γραφὴν τοῦ Μιστύλου.ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΤΩΝ ΚΑΤΑ ΡΟΔΑΝΘΗΝ ΚΑΙ ΔΟΣΙΚΛΕΑ ΒΙΒΛΙΟΝ ΠΕΜΠΤΟΝ Ὁ μὲν λαβὼν τὸ γράμμα καὶ τὸ χρυσίον εἰς τὴν ἰδίαν ἀντανέπλει πατρίδα· ὁ δὲ προληφθεὶς τῷ λόγῳ λῃστοκράτωρ (ἔγνως ἀκούσας πολλαχοῦ τὸν Μιστύλον) ἔφη πρὸς αὐτὸν τὸν μέγιστον σατράπην (οἶμαι, πτοηθεὶς οὐκ ἀνεύλογον φόβον, μὴ συγκροτήσας ὁ Βρυάξης τὴν μάχην οὕτως ἀέλπτως, ἀπροόπτως ἐμπέσοι καί που κρατήσοι μὴ προητοιμασμένων), τὸν πρῶτον αὐτοῦ σατράπην, τὸν Γωβρύαν, πρὸς τὰς ὑπ’ αὐτὸν ἀντιπέμψασθαι πόλεις, ὅπως ἐκεῖθεν συγκαλῆται συμμάχους, εἰς ἓν συνελθεῖν εὖ παρεσκευασμένους, τοῦτο προγινώσκοντας ἀκριβεστάτως, ὡς οὐκ ἂν ἀδώρητος αὐτοῖς ἡ μάχη. Ἐδυσφόρησε τῇ κελεύσει Γωβρύας· τὴν αὔριον γὰρ εἶχεν ὡς τεταγμένην τὸν τῆς Ῥοδάνθης εὐτυχηκέναι γάμον. τέως δὲ πεισθεὶς τῷ λόγῳ τοῦ δεσπότου (τὰ καθ’ ἑαυτὸν οὐκ ἀκίνδυνα βλέπων, εἴ που παραιτήσαιτο καὶ παραδράμοι) ἔσπευδε ποιεῖν τὴν κέλευσιν ὡς τάχος. |
Theodorus Prodromus_Rhodanthe et Dosicles_Book7 | ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΤΩΝ ΚΑΤΑ ΡΟΔΑΝΘΗΝ ΚΑΙ ΔΟΣΙΚΛΕΑ ΒΙΒΛΙΟΝ ΕΒΔΟΜΟΝ Τῷ μὲν Κρατάνδρῳ, πρὸς δὲ τῷ Δοσικλέι πάλιν φυλακαί, πάλιν αἰχμαλωσίαι, κλοιοὶ σιδηροῖ καὶ σφυρήλατοι πέδαι, καὶ πρός γε τούτοις ἐλπίδων κενῶν φόβοι. τί δ’ ἡ Ῥοδάνθη; κἂν ἔγνω δούλην τύχην, κἂν οἶδε τὸν Κράτωνα δεσπότην νέον, οὐ τὸν πρὶν ἠγνόησε δεσπότην Ἔρον· κἂν ἐκ Τύχης δέσποιναν ἔγνω τὴν Στάλην, οὐ τὴν παλαιὰν Ἀφροδίτην ἠγνόει· κἂν πλεῖστον ἑσμὸν εὗρε συνδούλων νέων, σύνδουλον ἠπίστατο τὸν Δοσικλέα· οὗ καὶ συχνῶς ᾤμωζε τὴν ἀπουσίαν, σεμνῶς ὑποκλαίουσα τὴν θρηνῳδίαν, μή πως φανεῖσα τοῖς νεαροῖς δεσπόταις πολλοὺς καθ’ αὑτῆς ἀντεπάξοι κονδύλους. | ἐντὸς παρ’ αὐτὸν σὺ μένεις τὸν πυθμένα, ἢ πόντος ἐλθὼν νεκρὰν ἐξέβρασέ σε καὶ σῶμα γυμνὸν ἐκτὸς ἐξέρριψέ σε, καί τις παρελθὼν ἢ κατὰ ψάμμον μέσην, ἢ πρὸς τὸ χεῖλος τῆς θαλάσσης ἐμπλέων ἀσυγκάλυπτον, ὦ θεοί, δέδορκέ σε; Ἰχθῦς διεῖλον καὶ διεσπάσαντό σε, ἢ κῦμα τοῖς κάχληξιν ἐξέθρυψέ σε καὶ ταῖς ὑφάλοις τῶν πετρῶν ἤραξέ σε; πνέεις τι μικρὸν καὶ παρασπαίρεις ἔτι, ἢ κῆτος ἀρτίπνικτον ἐρρόφησέ σε; ὡς δεινὰ μὲν τὰ πάντα καὶ δεινῶν πέρα· γένοιτο δ’ ἂν ἡ θλῖψις εὐφορωτέρα, εἰ μὴ πρὸς ἀκταῖς σῶμα γυμνὸν ἐρρίφης.’ Τῷ μὲν Δοσικλεῖ τηλικοῦτος ὁ κλύδων, ὡς καὶ μικροῦ λείποντος εἰς πόντον πόνων ἡ φορτὶς αὐτῷ τῶν φρενῶν ἐνερρίφη· ὃ δ’ ἐντὸς αὐτὸν ἐμπεφόρτιστο σκάφος εἰς Πίσσαν αὐτὴν ἑνδεκαταῖον φθάνει, πολλοῖς παλαῖσαν ἀγρίοις κλυδωνίοις. ἐκβάντες οὖν ἅπαντες ἐκ τῆς ὁλκάδος ὁμοῦ Δοσικλεῖ καὶ Κρατάνδρῳ τοῖς φίλοις φρουραῖς ἐνεβλήθησαν ἐζοφωμέναις, ἕως Βρυάξης εἰσελάσας τὴν πόλιν ψήφους ἐπ’ αὐτοῖς τὰς δοκούσας θεσπίσοι.Ἑρμῆς γὰρ οὐ ψεύσοιτο τὰς ὑποσχέσεις, θεὸς πεφυκὼς καὶ θεῶν ὑπηρέτης.’ Τοιοῦτον εἰπὼν ὁ Κράτανδρος τὸν λόγον, καταστελεῖν ἔδοξε τὸν Δοσικλέα, ἀλλ’ ἠγνόησεν ἀκοαῖς κωφαῖς λέγων· ἀρξάμενος γὰρ τῆς τραγῳδίας πάλιν, ὡς μηδενὸς λέγοντος ἠκουτισμένος, ἥρμοττε ταῦτα τοῖς προτεθρηνημένοις· ‘ὤμοι Ῥοδάνθη, τίς σε συγκρύπτει τόπος; ὡς εὐτυχὴς ἐκεῖνος’, εἶπε, ‘παρθένε. |
Theodorus Prodromus_Rhodanthe et Dosicles_Book7_Sentence 12 | ὤμοι Δοσίκλεις, ὦ καλὸν θέαμά μοι, εἰ μὲν προεξέπνευσας ἤδη τὸν βίον, ἐνναυαγήσας τῆς Ῥοδάνθης τοῖς γάμοις, τοιαῦτα τἀμά, καὶ θανοῦσά σε φθάνω· ὁπωστιοῦν γὰρ ἐγχρονίζειν τῷ βίῳ ὁ τῶν ἐρώτων οὐκ ἐπιτρέπει νόμος. Εἰ δ’ ἄρα μὴ σύ, τίς γένωμαι, τί δράσω; δούλη μέν εἰμι, δεσπότης δέ μοι Κράτων καὶ τῆς ἐμῆς ἐκεῖνος ἐγκρατὴς τύχης. κἄν που φυγοῦσα κρυφίως τὸν δεσπότην πάντῃ περιδράμοιμι μαστεύουσά σε, ἐκεῖνος αὐτὸς πρῶτά μοι φόβον φέρει, μὴ προφθάσας φεύγουσαν εὕρῃ καὶ λάβῃ, καὶ τοῦ σκοποῦ μὲν ἀστοχήσω παντάπαν, κέρδος δὲ τὰς μάστιγας ἀντικερδάνω. | θαρρεῖτε, πληθὺς παρθένων συμπαρθένων, αἷς εἰς ἐραστάς, εἰς ἐρωμένους νέους, αἷς ἐξ ἐραστῶν, ἐξ ἐρωμένων πόθος· οὐ γὰρ μισηθήσεσθε πρὸς τῶν φιλτάτων, πλαστῶς φιλεῖν γυναῖκας ὑπωπτευκότων· καλὸν γὰρ ὑπόδειγμα ταῖς ἐρωμέναις δέδωκα νῦν. ζηλοῦτε, ναὶ ζηλοῦτέ με. Σὺ μέν, Δοσίκλεις, εἰσιὼν τὴν φορτίδα (ἣν δυστυχῶς εἰσῆλθες, ἣν Μοιρῶν φθόνῳ), ἐπεὶ συνελθεῖν καὶ Ῥοδάνθην ἠξίους, πολλοὺς δι’ αὐτὴν ὑπεδέξω κονδύλους, κατὰ προσώπου τῷ παλαμναίῳ τυπείς. ὦ χεὶρ ἐκείνη, δυσμενὴς χεὶρ θηρίου, χεὶρ ἀγρίου δράκοντος, οὐ συνεστάλης, ἥψω δὲ τολμήσασα; ναὶ ψυχρὸν τὸ πῦρ, ναὶ τῶν θεῶν οὐκ οἶδε κόπτειν ἡ σπάθη· ὑπὲρ καπνοῦ τὰ τόξα τῶν Ἐριννύων, ὑπνοῦσιν οἱ Τιτᾶνες, ὦ θεία κρίσις. ἡμῖν δὲ καθεύδουσιν οὐδένα χρόνον, ἀεὶ δὲ γρηγοροῦντες οἱ κακόσχολοι ὀξύτερον βλέπουσιν αὐτοῦ Λυγκέως. Σὺ μὲν πέπονθας τοῦτο καὶ τούτου πλέον· ἐγὼ δὲ τὴν δούλειον ἐν Κύπρῳ τύχην τῆς σὺν Δοσικλεῖ προκρινῶ συνοικίας; μὴ τοῦτο, μὴ Ζεῦ, μὴ θεῶν γερουσία.ἢ τίς δέοιτ’ ἂν ὁλκάδων καὶ δικτύων ἀποψυγείσης τῆς θαλάσσης εἰς τέλος; (εἰ μὴ θαλασσώσειε τῆς γῆς τὸ πλάτος καὶ θαυματουργῶν ἁλιεύοι καὶ πλέοι, ζωγροῖ δὲ καινὴν ἄγραν ἄλλων ἰχθύων, ξηρόν τε πόντον ἀνθ’ ὑγροῦ τέμνειν ἔχοι.) τίνες δὲ καὶ πρίαιντο βοῦν ἀροτρέα, ἢ γηπονικὸν ὄργανον κτήσαιντό τι, μὴ γῆς ὑπούσης, ἣν γεωργῆσαι δέοι; (εἰ μὴ γεωργεῖν τὴν ὑγρὰν βούλοιτό τις, ἢ σπέρμα καρποῦ χωννύειν ἐν ἀέρι.) τίνες δ’ ἀναπνεύσαιεν ἀέρος δίχα, καὶ πῶς Ῥοδάνθη καὶ τίνα ζήσοι βίον μὴ συμβιοῦντος τοῦ φίλου Δοσικλέος; Θάρρει, Δοσίκλεις, τῶν ἐμῶν λέκτρων πέρι· συνειπόμην σοι κἀν ξενώσει κἀν πλάνῃ, συνέψομαί σοι κἀν βυθῷ κἀν πυθμένι. οὐ ψεύσομαι τὸν ὅρκον, οὐ τὴν ἐγγύην· οὐ λυμανῶ τὸ φίλτρον, οὐ τὴν ἀγάπην· οὐχ ὑβριῶ τὰ δῶρα τῶν φιλημάτων· οὐκ αἰσχυνῶ τὸν ἄχρι τοῦ χείλους γάμον ἢ γοῦν τὸ μέχρι τῆς περιπλοκῆς λέχος. |
Theodorus Prodromus_Rhodanthe et Dosicles_Book7_Sentence 15 | ἔπειτα ποίαν ἐξερευνήσω πόλιν; ποίαν δὲ γῆν φθάσασα καὶ ποῖον τόπον εὕρω Δοσικλῆν; ἀγνοῶ ποῖ μὲν δράμω, ποῖ δὲ δραμοῦσα τῆς φίλης τύχω θέας.’ Τοιαῦτα πολλὰ δακρυούσης τῆς κόρης ἄλλος μὲν οὐδείς (οὐ Κράτων, οὐχὶ Στάλη) ἐπηκροᾶτο τῆς πικρᾶς τραγῳδίας (τὴν ἀκοὴν γὰρ εἶχον ἠσφαλισμένην, ὕπνου καταφραγνύντος αὐτῆς τὰς θύρας)· οὐ μὴν Μύριλλαν, τὴν Στάλης θυγατέρα, ὁ τῆς Ῥοδάνθης ἔσχε λανθάνειν γόος, ὅλης δὲ νυκτὸς γρηγοροῦσιν ὠτίοις ἤκουεν ἀγρυπνοῦσα τῶν λαλουμένων. Καὶ καινὸν οὐδέν· παρθένου γὰρ καρδίαν ἔρως ὑπελθὼν καὶ γάμου φαντασία καὶ νυμφικῶν ἔννοια παστοπηγίων, πολλαῖς μερίμναις ἐμμερίζει τὴν κόρην, πολλοῖς λογισμοῖς ἐκδιδοῖ τὴν ἀθλίαν, ὑφ’ ὧν διασπασθεῖσα καὶ νυκτῶν μέσων ἄυπνος ἀνέστηκεν ὡς τῆς ἡμέρας. κἄν πού τι μικρὸν ἀνεθῇ τῆς φροντίδος, καὶ βραχὺς ὕπνος τὴν ταλαίπωρον λάβῃ, ἡ ταὐτοπαθὴς ἀγρυπνοῦσα παρθένος τὸν ὕπνον ἐξέωσε τῆς κοιμωμένης, εἰποῦσα, δακρύσασα, κωκυσαμένη, καὶ τὴν ζάλην ἤγειρεν ἡμερωμένην, καὶ τὴν πυρὰν ἀνῆψεν ἐσποδισμένην. | ὤμοι Δοσίκλεις, ὦ καλὸν θέαμά μοι, εἰ μὲν προεξέπνευσας ἤδη τὸν βίον, ἐνναυαγήσας τῆς Ῥοδάνθης τοῖς γάμοις, τοιαῦτα τἀμά, καὶ θανοῦσά σε φθάνω· ὁπωστιοῦν γὰρ ἐγχρονίζειν τῷ βίῳ ὁ τῶν ἐρώτων οὐκ ἐπιτρέπει νόμος. Εἰ δ’ ἄρα μὴ σύ, τίς γένωμαι, τί δράσω; δούλη μέν εἰμι, δεσπότης δέ μοι Κράτων καὶ τῆς ἐμῆς ἐκεῖνος ἐγκρατὴς τύχης. κἄν που φυγοῦσα κρυφίως τὸν δεσπότην πάντῃ περιδράμοιμι μαστεύουσά σε, ἐκεῖνος αὐτὸς πρῶτά μοι φόβον φέρει, μὴ προφθάσας φεύγουσαν εὕρῃ καὶ λάβῃ, καὶ τοῦ σκοποῦ μὲν ἀστοχήσω παντάπαν, κέρδος δὲ τὰς μάστιγας ἀντικερδάνω.θαρρεῖτε, πληθὺς παρθένων συμπαρθένων, αἷς εἰς ἐραστάς, εἰς ἐρωμένους νέους, αἷς ἐξ ἐραστῶν, ἐξ ἐρωμένων πόθος· οὐ γὰρ μισηθήσεσθε πρὸς τῶν φιλτάτων, πλαστῶς φιλεῖν γυναῖκας ὑπωπτευκότων· καλὸν γὰρ ὑπόδειγμα ταῖς ἐρωμέναις δέδωκα νῦν. ζηλοῦτε, ναὶ ζηλοῦτέ με. Σὺ μέν, Δοσίκλεις, εἰσιὼν τὴν φορτίδα (ἣν δυστυχῶς εἰσῆλθες, ἣν Μοιρῶν φθόνῳ), ἐπεὶ συνελθεῖν καὶ Ῥοδάνθην ἠξίους, πολλοὺς δι’ αὐτὴν ὑπεδέξω κονδύλους, κατὰ προσώπου τῷ παλαμναίῳ τυπείς. ὦ χεὶρ ἐκείνη, δυσμενὴς χεὶρ θηρίου, χεὶρ ἀγρίου δράκοντος, οὐ συνεστάλης, ἥψω δὲ τολμήσασα; ναὶ ψυχρὸν τὸ πῦρ, ναὶ τῶν θεῶν οὐκ οἶδε κόπτειν ἡ σπάθη· ὑπὲρ καπνοῦ τὰ τόξα τῶν Ἐριννύων, ὑπνοῦσιν οἱ Τιτᾶνες, ὦ θεία κρίσις. ἡμῖν δὲ καθεύδουσιν οὐδένα χρόνον, ἀεὶ δὲ γρηγοροῦντες οἱ κακόσχολοι ὀξύτερον βλέπουσιν αὐτοῦ Λυγκέως. Σὺ μὲν πέπονθας τοῦτο καὶ τούτου πλέον· ἐγὼ δὲ τὴν δούλειον ἐν Κύπρῳ τύχην τῆς σὺν Δοσικλεῖ προκρινῶ συνοικίας; μὴ τοῦτο, μὴ Ζεῦ, μὴ θεῶν γερουσία. |
Theodorus Prodromus_Rhodanthe et Dosicles_Book7_Sentence 18 | Οἷόν τι καὶ Μύριλλαν εἰσπέσοι πάθος· ὡς γὰρ ἐρωτιῶσα καλὴ παρθένος ἐρωτιώσης ἠκροᾶτο παρθένου, ὡς οἷά τινι κεντρίῳ κεντουμένη ἀνίσταται τὸ τάχος ἀπὸ τῆς κλίνης, εἰς τὴν δακρυρροοῦσαν ἔρχεται κόρην, πυνθάνεται τὸ πένθος, ἐξ οὗ δακρύει, καὶ τίς Δοσικλῆς καὶ πόθεν καὶ πῶς θάνοι· ὄμνυσιν ἦ μὴν ἐν μυχῷ ψυχῆς μέσῳ πάντας φυλάξειν οὓς ἀπαγγέλλοι λόγους. τοῦτον Μυρίλλας ἀξιούσης τὸν λόγον, μύχιον οἰμώξασα κἀκ ψυχῆς μέσης ἔφη Ῥοδάνθη προσκλάουσα τῷ λόγῳ· ‘Δέσποινά μοι, Μύριλλα (ναὶ γὰρ ἐκ Τύχης δούλη Ῥοδάνθη καὶ Μύριλλα κυρία)· δούλην μὲν οὖσαν τὰς ἐμὰς λέγειν τύχας, καὶ ταῦτα πρὸς δέσποιναν, ὡς πολὺ θράσος· ἐπεὶ δὲ καὶ κέλευσμα δεσποτῶν πάλιν ποιεῖν ἀνάγκη τοῖς ὑπηρετουμένοις, οὐκ ἂν θελήσω τὰς ἐμὰς κρύψαι τύχας. σὺ δ’ ἀλλὰ φυλάξαιο, μή τι δακρύσῃς· οὐ γὰρ θεμιτόν, οὐ θεοῖς δεδογμένον δέσποιναν οὖσαν δουλικοὺς κλάειν πόνους. | ἔπειτα ποίαν ἐξερευνήσω πόλιν; ποίαν δὲ γῆν φθάσασα καὶ ποῖον τόπον εὕρω Δοσικλῆν; ἀγνοῶ ποῖ μὲν δράμω, ποῖ δὲ δραμοῦσα τῆς φίλης τύχω θέας.’ Τοιαῦτα πολλὰ δακρυούσης τῆς κόρης ἄλλος μὲν οὐδείς (οὐ Κράτων, οὐχὶ Στάλη) ἐπηκροᾶτο τῆς πικρᾶς τραγῳδίας (τὴν ἀκοὴν γὰρ εἶχον ἠσφαλισμένην, ὕπνου καταφραγνύντος αὐτῆς τὰς θύρας)· οὐ μὴν Μύριλλαν, τὴν Στάλης θυγατέρα, ὁ τῆς Ῥοδάνθης ἔσχε λανθάνειν γόος, ὅλης δὲ νυκτὸς γρηγοροῦσιν ὠτίοις ἤκουεν ἀγρυπνοῦσα τῶν λαλουμένων. Καὶ καινὸν οὐδέν· παρθένου γὰρ καρδίαν ἔρως ὑπελθὼν καὶ γάμου φαντασία καὶ νυμφικῶν ἔννοια παστοπηγίων, πολλαῖς μερίμναις ἐμμερίζει τὴν κόρην, πολλοῖς λογισμοῖς ἐκδιδοῖ τὴν ἀθλίαν, ὑφ’ ὧν διασπασθεῖσα καὶ νυκτῶν μέσων ἄυπνος ἀνέστηκεν ὡς τῆς ἡμέρας. κἄν πού τι μικρὸν ἀνεθῇ τῆς φροντίδος, καὶ βραχὺς ὕπνος τὴν ταλαίπωρον λάβῃ, ἡ ταὐτοπαθὴς ἀγρυπνοῦσα παρθένος τὸν ὕπνον ἐξέωσε τῆς κοιμωμένης, εἰποῦσα, δακρύσασα, κωκυσαμένη, καὶ τὴν ζάλην ἤγειρεν ἡμερωμένην, καὶ τὴν πυρὰν ἀνῆψεν ἐσποδισμένην.ὤμοι Δοσίκλεις, ὦ καλὸν θέαμά μοι, εἰ μὲν προεξέπνευσας ἤδη τὸν βίον, ἐνναυαγήσας τῆς Ῥοδάνθης τοῖς γάμοις, τοιαῦτα τἀμά, καὶ θανοῦσά σε φθάνω· ὁπωστιοῦν γὰρ ἐγχρονίζειν τῷ βίῳ ὁ τῶν ἐρώτων οὐκ ἐπιτρέπει νόμος. Εἰ δ’ ἄρα μὴ σύ, τίς γένωμαι, τί δράσω; δούλη μέν εἰμι, δεσπότης δέ μοι Κράτων καὶ τῆς ἐμῆς ἐκεῖνος ἐγκρατὴς τύχης. κἄν που φυγοῦσα κρυφίως τὸν δεσπότην πάντῃ περιδράμοιμι μαστεύουσά σε, ἐκεῖνος αὐτὸς πρῶτά μοι φόβον φέρει, μὴ προφθάσας φεύγουσαν εὕρῃ καὶ λάβῃ, καὶ τοῦ σκοποῦ μὲν ἀστοχήσω παντάπαν, κέρδος δὲ τὰς μάστιγας ἀντικερδάνω. |
Theodorus Prodromus_Rhodanthe et Dosicles_Book7_Sentence 21 | γένη μὲν ἢ πατρίδας ἢ φυτοσπόρους ἢ χρυσὸν ἁδρὸν ἢ μεγίστας ἑστίας ἢ τἆλλα τῆς χθὲς ἢ πρὸς εὐετηρίας περιττὸν ἀκοῦσαί σε καὶ πολὺς λόγος· τῶν θλίψεων δὲ τὰς κορυφαίας μάθε καὶ πρόσσχες, εἴ που μὴ δεόντως δακρύω. Συμπατριώτης εὐγενὴς νεανίας, κλῆσιν Δοσικλῆς, εὐπρεπὴς τὴν ἰδέαν, ἄρτι χνοῶσαν ἀνατέλλων τὴν γένυν καὶ τὸ πρόσωπον εὐφυῶς περιστέφων πρώτοις ἰούλοις τοῖς ἐπιγναθιδίοις, τρίχας προΐσχων, ὦ θεοί, καλὰς ἰδεῖν (οἷον τὸ βοστρυχῶδες)· ἡ δὲ ξανθότης— τεράστιον τὸ κάλλος· ἡ δ’ ὅλη χρόα— ὑπὲρ λόγον τὸ θάμβος· ἡ δὲ λευκότης— ἡλίκον εἰς ἔκπληξιν· ἡ δ’ ἐρυθρότης— ἀμήχανον τὸ χρῆμα. τί χρή μοι λέγειν κόρης, παρειᾶς, ὀφρύος, χείλους πέρι, τῆς τετραγώνου, τῆς κεκανονισμένης, τῆς κυπαρίττῳ ξυγγενοῦς ἡλικίας, ὤμων ἐκείνων καὶ σφυρῶν, χειρῶν, ποδῶν; καλὴ μὲν ἡ χείρ, ἀλλὰ πολλῷ καλλίων ὅταν ἐνήργει φυσικῶς κινουμένη (ἐρυθριῶ μὲν τὴν ἐνέργειαν λέγειν, ἐρῶ δ’ ὅμως, Μύριλλα, καὶ τί γὰρ πάθω;), ἐμοῦ τραχήλου γνησίως ἠρτημένη. | Οἷόν τι καὶ Μύριλλαν εἰσπέσοι πάθος· ὡς γὰρ ἐρωτιῶσα καλὴ παρθένος ἐρωτιώσης ἠκροᾶτο παρθένου, ὡς οἷά τινι κεντρίῳ κεντουμένη ἀνίσταται τὸ τάχος ἀπὸ τῆς κλίνης, εἰς τὴν δακρυρροοῦσαν ἔρχεται κόρην, πυνθάνεται τὸ πένθος, ἐξ οὗ δακρύει, καὶ τίς Δοσικλῆς καὶ πόθεν καὶ πῶς θάνοι· ὄμνυσιν ἦ μὴν ἐν μυχῷ ψυχῆς μέσῳ πάντας φυλάξειν οὓς ἀπαγγέλλοι λόγους. τοῦτον Μυρίλλας ἀξιούσης τὸν λόγον, μύχιον οἰμώξασα κἀκ ψυχῆς μέσης ἔφη Ῥοδάνθη προσκλάουσα τῷ λόγῳ· ‘Δέσποινά μοι, Μύριλλα (ναὶ γὰρ ἐκ Τύχης δούλη Ῥοδάνθη καὶ Μύριλλα κυρία)· δούλην μὲν οὖσαν τὰς ἐμὰς λέγειν τύχας, καὶ ταῦτα πρὸς δέσποιναν, ὡς πολὺ θράσος· ἐπεὶ δὲ καὶ κέλευσμα δεσποτῶν πάλιν ποιεῖν ἀνάγκη τοῖς ὑπηρετουμένοις, οὐκ ἂν θελήσω τὰς ἐμὰς κρύψαι τύχας. σὺ δ’ ἀλλὰ φυλάξαιο, μή τι δακρύσῃς· οὐ γὰρ θεμιτόν, οὐ θεοῖς δεδογμένον δέσποιναν οὖσαν δουλικοὺς κλάειν πόνους.ἔπειτα ποίαν ἐξερευνήσω πόλιν; ποίαν δὲ γῆν φθάσασα καὶ ποῖον τόπον εὕρω Δοσικλῆν; ἀγνοῶ ποῖ μὲν δράμω, ποῖ δὲ δραμοῦσα τῆς φίλης τύχω θέας.’ Τοιαῦτα πολλὰ δακρυούσης τῆς κόρης ἄλλος μὲν οὐδείς (οὐ Κράτων, οὐχὶ Στάλη) ἐπηκροᾶτο τῆς πικρᾶς τραγῳδίας (τὴν ἀκοὴν γὰρ εἶχον ἠσφαλισμένην, ὕπνου καταφραγνύντος αὐτῆς τὰς θύρας)· οὐ μὴν Μύριλλαν, τὴν Στάλης θυγατέρα, ὁ τῆς Ῥοδάνθης ἔσχε λανθάνειν γόος, ὅλης δὲ νυκτὸς γρηγοροῦσιν ὠτίοις ἤκουεν ἀγρυπνοῦσα τῶν λαλουμένων. Καὶ καινὸν οὐδέν· παρθένου γὰρ καρδίαν ἔρως ὑπελθὼν καὶ γάμου φαντασία καὶ νυμφικῶν ἔννοια παστοπηγίων, πολλαῖς μερίμναις ἐμμερίζει τὴν κόρην, πολλοῖς λογισμοῖς ἐκδιδοῖ τὴν ἀθλίαν, ὑφ’ ὧν διασπασθεῖσα καὶ νυκτῶν μέσων ἄυπνος ἀνέστηκεν ὡς τῆς ἡμέρας. κἄν πού τι μικρὸν ἀνεθῇ τῆς φροντίδος, καὶ βραχὺς ὕπνος τὴν ταλαίπωρον λάβῃ, ἡ ταὐτοπαθὴς ἀγρυπνοῦσα παρθένος τὸν ὕπνον ἐξέωσε τῆς κοιμωμένης, εἰποῦσα, δακρύσασα, κωκυσαμένη, καὶ τὴν ζάλην ἤγειρεν ἡμερωμένην, καὶ τὴν πυρὰν ἀνῆψεν ἐσποδισμένην. |
Theodorus Prodromus_Rhodanthe et Dosicles_Book7_Sentence 24 | καλὸν τὸ χεῖλος, ἀλλὰ μὴν καὶ τὸ στόμα· ὅταν δὲ καὶ κινοῖντο καὶ φθέγγοιντό τι καλοῦντα καὶ γελῶντα καὶ φιλοῦντά με, ἰαταταὶ τὸ κάλλος αὐτοῖς ἡλίκον. τί μοι τὰ πολλὰ καὶ τί μοι μακρὸς λόγος; θεοῦ τις ἦν ἄντικρυς ἡ πᾶσα πλάσις. Ἐκεῖνος οὗτος ἀγνοῶ ποίοις λόγοις ἁλοὺς ἐμοῦ, δέσποινα, τῆς τρισαθλίας Ἔρον μὲν οὐ κέκληκεν εἰς συνεργίαν (ἤρκει γὰρ ἀντ’ Ἔρωτος ἐμβλέψας μόνον), φίλους δέ τινας συγκυνηγέτας νέους· καὶ ξυλλαβών με καὶ βαλὼν ἐν φορτίδι φυγὰς καταπέπλευκεν ἄχρις εἰς Ῥόδον. ἐνταῦθα λῃστρικός τις εἰσπεσὼν στόλος, οὗ βασιλεὺς Μιστύλος, ὑφ’ ὃν Γωβρύας, κατέσχεν ἡμᾶς καὶ βαλὼν ἐν ὁλκάδι εἰς τὴν ἑαυτοῦ ξυμμετῆρε πατρίδα, καὶ δεσμὸς ἡμῖν καὶ φυλακὴ καὶ σκότος. | γένη μὲν ἢ πατρίδας ἢ φυτοσπόρους ἢ χρυσὸν ἁδρὸν ἢ μεγίστας ἑστίας ἢ τἆλλα τῆς χθὲς ἢ πρὸς εὐετηρίας περιττὸν ἀκοῦσαί σε καὶ πολὺς λόγος· τῶν θλίψεων δὲ τὰς κορυφαίας μάθε καὶ πρόσσχες, εἴ που μὴ δεόντως δακρύω. Συμπατριώτης εὐγενὴς νεανίας, κλῆσιν Δοσικλῆς, εὐπρεπὴς τὴν ἰδέαν, ἄρτι χνοῶσαν ἀνατέλλων τὴν γένυν καὶ τὸ πρόσωπον εὐφυῶς περιστέφων πρώτοις ἰούλοις τοῖς ἐπιγναθιδίοις, τρίχας προΐσχων, ὦ θεοί, καλὰς ἰδεῖν (οἷον τὸ βοστρυχῶδες)· ἡ δὲ ξανθότης— τεράστιον τὸ κάλλος· ἡ δ’ ὅλη χρόα— ὑπὲρ λόγον τὸ θάμβος· ἡ δὲ λευκότης— ἡλίκον εἰς ἔκπληξιν· ἡ δ’ ἐρυθρότης— ἀμήχανον τὸ χρῆμα. τί χρή μοι λέγειν κόρης, παρειᾶς, ὀφρύος, χείλους πέρι, τῆς τετραγώνου, τῆς κεκανονισμένης, τῆς κυπαρίττῳ ξυγγενοῦς ἡλικίας, ὤμων ἐκείνων καὶ σφυρῶν, χειρῶν, ποδῶν; καλὴ μὲν ἡ χείρ, ἀλλὰ πολλῷ καλλίων ὅταν ἐνήργει φυσικῶς κινουμένη (ἐρυθριῶ μὲν τὴν ἐνέργειαν λέγειν, ἐρῶ δ’ ὅμως, Μύριλλα, καὶ τί γὰρ πάθω;), ἐμοῦ τραχήλου γνησίως ἠρτημένη.Οἷόν τι καὶ Μύριλλαν εἰσπέσοι πάθος· ὡς γὰρ ἐρωτιῶσα καλὴ παρθένος ἐρωτιώσης ἠκροᾶτο παρθένου, ὡς οἷά τινι κεντρίῳ κεντουμένη ἀνίσταται τὸ τάχος ἀπὸ τῆς κλίνης, εἰς τὴν δακρυρροοῦσαν ἔρχεται κόρην, πυνθάνεται τὸ πένθος, ἐξ οὗ δακρύει, καὶ τίς Δοσικλῆς καὶ πόθεν καὶ πῶς θάνοι· ὄμνυσιν ἦ μὴν ἐν μυχῷ ψυχῆς μέσῳ πάντας φυλάξειν οὓς ἀπαγγέλλοι λόγους. τοῦτον Μυρίλλας ἀξιούσης τὸν λόγον, μύχιον οἰμώξασα κἀκ ψυχῆς μέσης ἔφη Ῥοδάνθη προσκλάουσα τῷ λόγῳ· ‘Δέσποινά μοι, Μύριλλα (ναὶ γὰρ ἐκ Τύχης δούλη Ῥοδάνθη καὶ Μύριλλα κυρία)· δούλην μὲν οὖσαν τὰς ἐμὰς λέγειν τύχας, καὶ ταῦτα πρὸς δέσποιναν, ὡς πολὺ θράσος· ἐπεὶ δὲ καὶ κέλευσμα δεσποτῶν πάλιν ποιεῖν ἀνάγκη τοῖς ὑπηρετουμένοις, οὐκ ἂν θελήσω τὰς ἐμὰς κρύψαι τύχας. σὺ δ’ ἀλλὰ φυλάξαιο, μή τι δακρύσῃς· οὐ γὰρ θεμιτόν, οὐ θεοῖς δεδογμένον δέσποιναν οὖσαν δουλικοὺς κλάειν πόνους. |
Theodorus Prodromus_Rhodanthe et Dosicles_Book7_Sentence 28 | ἐν οἷς προεισκέκλειστο καὶ νεανίας κλῆσιν Κράτανδρος, Κύπρον αὐχῶν πατρίδα, πατρὸς Κράτωνος καὶ Στάλης μητρὸς τέκνον, ὡς αὐτὸς ἡμῖν ἐν διηγήσει λέγει· μίαν πεπλουτήκαμεν ἐν κακοῖς χάριν, χρηστὸν συναιχμάλωτον ἐξευρηκότες.’ Εἶπε Κράτανδρον τῆς Ῥοδάνθης τὸ στόμα, καὶ τὴν Μύριλλαν ἔσχε καινή τις νόσος· βεβλημένη γὰρ ὡς τυφῶνι τῷ λόγῳ καὶ μακρὸν ἠχήσασα καὶ παχὺν γόον, ὡς βοῦς τυπεὶς βουπλῆγι συγκινουμένη καὶ τοῖς μελαγχολῶσιν ἐξεικασμένη (φιλεῖ γὰρ ἀνύποπτος εἰσπεσὼν λόγος, κἂν ἢ τὸ κρεῖττον ἢ τὸ χεῖρον μηνύῃ, ψυχὰς μεθύσκειν καὶ φρένας παρατρέπειν), ἄνεισι τῆς γῆς, ἔρχεται πρὸς τὴν Στάλην, ‘ζῇ, μῆτερ, ὁ Κράτανδρος εἰς δεῦρο χρόνου, ζῇ, μῆτερ, ὁ Κράτανδρος’ ἐμβοωμένη· ‘τῆς δουλίδος πύθεσθε ταύτης τῆς νέας, πύθεσθε καὶ μάθητε τοῦ παιδὸς πέρι’. Πρὸς ταῦτα κοινὴ ταραχή, κοινὸς θρόος, ἀλαλαγὴ σύμμικτος ὄμβροις δακρύων. πάντες Ῥοδάνθην ἠξίουν ἦ μὴν λέγειν ὅποι Κράτανδρος καὶ τίνα ζῇ τὸν βίον. ‘νῦν οὖν ὅποι γένοιτο καὶ τίνος βίου’ ἔφη Ῥοδάνθη, ‘μηδὲ πυνθάνεσθέ μου. | καλὸν τὸ χεῖλος, ἀλλὰ μὴν καὶ τὸ στόμα· ὅταν δὲ καὶ κινοῖντο καὶ φθέγγοιντό τι καλοῦντα καὶ γελῶντα καὶ φιλοῦντά με, ἰαταταὶ τὸ κάλλος αὐτοῖς ἡλίκον. τί μοι τὰ πολλὰ καὶ τί μοι μακρὸς λόγος; θεοῦ τις ἦν ἄντικρυς ἡ πᾶσα πλάσις. Ἐκεῖνος οὗτος ἀγνοῶ ποίοις λόγοις ἁλοὺς ἐμοῦ, δέσποινα, τῆς τρισαθλίας Ἔρον μὲν οὐ κέκληκεν εἰς συνεργίαν (ἤρκει γὰρ ἀντ’ Ἔρωτος ἐμβλέψας μόνον), φίλους δέ τινας συγκυνηγέτας νέους· καὶ ξυλλαβών με καὶ βαλὼν ἐν φορτίδι φυγὰς καταπέπλευκεν ἄχρις εἰς Ῥόδον. ἐνταῦθα λῃστρικός τις εἰσπεσὼν στόλος, οὗ βασιλεὺς Μιστύλος, ὑφ’ ὃν Γωβρύας, κατέσχεν ἡμᾶς καὶ βαλὼν ἐν ὁλκάδι εἰς τὴν ἑαυτοῦ ξυμμετῆρε πατρίδα, καὶ δεσμὸς ἡμῖν καὶ φυλακὴ καὶ σκότος.γένη μὲν ἢ πατρίδας ἢ φυτοσπόρους ἢ χρυσὸν ἁδρὸν ἢ μεγίστας ἑστίας ἢ τἆλλα τῆς χθὲς ἢ πρὸς εὐετηρίας περιττὸν ἀκοῦσαί σε καὶ πολὺς λόγος· τῶν θλίψεων δὲ τὰς κορυφαίας μάθε καὶ πρόσσχες, εἴ που μὴ δεόντως δακρύω. Συμπατριώτης εὐγενὴς νεανίας, κλῆσιν Δοσικλῆς, εὐπρεπὴς τὴν ἰδέαν, ἄρτι χνοῶσαν ἀνατέλλων τὴν γένυν καὶ τὸ πρόσωπον εὐφυῶς περιστέφων πρώτοις ἰούλοις τοῖς ἐπιγναθιδίοις, τρίχας προΐσχων, ὦ θεοί, καλὰς ἰδεῖν (οἷον τὸ βοστρυχῶδες)· ἡ δὲ ξανθότης— τεράστιον τὸ κάλλος· ἡ δ’ ὅλη χρόα— ὑπὲρ λόγον τὸ θάμβος· ἡ δὲ λευκότης— ἡλίκον εἰς ἔκπληξιν· ἡ δ’ ἐρυθρότης— ἀμήχανον τὸ χρῆμα. τί χρή μοι λέγειν κόρης, παρειᾶς, ὀφρύος, χείλους πέρι, τῆς τετραγώνου, τῆς κεκανονισμένης, τῆς κυπαρίττῳ ξυγγενοῦς ἡλικίας, ὤμων ἐκείνων καὶ σφυρῶν, χειρῶν, ποδῶν; καλὴ μὲν ἡ χείρ, ἀλλὰ πολλῷ καλλίων ὅταν ἐνήργει φυσικῶς κινουμένη (ἐρυθριῶ μὲν τὴν ἐνέργειαν λέγειν, ἐρῶ δ’ ὅμως, Μύριλλα, καὶ τί γὰρ πάθω;), ἐμοῦ τραχήλου γνησίως ἠρτημένη. |
Theodorus Prodromus_Rhodanthe et Dosicles_Book7_Sentence 3 | Ῥιπτουμένη γοῦν κατὰ γῆς νυκτῶν μέσων, ‘ὤμοι Δοσίκλεις’, δυσπαθῶς ἐκεκράγει, ‘ἄνερ Δοσίκλεις ἄχρι γοῦν φωνῆς μόνης, τίς γῆς σε, τίς θάλασσα, τίς βυθὸς φέρει; τίς ναῦς, τίς ὁλκάς, τίς φυλακή, τίς σκότος; τίς βάρβαρος χείρ, τίς μισάνθρωπος βία; τίς δόξα, ποῖα λέκτρα, τίς καινὸς βίος; τίς οἶκος, οἷα σκῆπτρα, τίς Τύχης γέλως; τίς ὄλβος, οἷα μνῆστρα, τίς πόθος νέος; τίς παστάς, οἷος γάμος, οἵα παρθένος; τίς τῶν ἐνόρκων ἐγγυῶν ἀμνηστία; ζῇς μοι, Δοσίκλεις, καὶ πνέεις τὸν ἀέρα; δοῦλον βλέπεις φῶς, ἡμέραν ἐλευθέραν; δεσμοῖς κατάγχῃ, τὰς ἁλύσεις ἐξέδυς; παρὰ Βρυάξῃ σατραπεύεις δεσπότῃ; βάρβαρον ἄλλον δεσπότην εὗρες νέον; εἰς Πίσσαν οἰκεῖς, εἰς θάλασσαν ἐμπλέεις; κλύδων, γαλήνη· κῦμα, λειότης πλόου; ἀντεμφυσήσεις ἀνέμων, ἡσυχίαι; χρηστή, σαπρὰ ναῦς· ὑγιές, σαθρὸν σκάφος; Εἶδες Ῥοδάνθην εἰς βυθὸν κατηγμένην; οὐκ εἶδες, ἐμπεσόντος ἐν μέσῳ νέφους; ἑώρακας τὸ ξύλον, ὡς ἔσωσέ με; ἑώρακας τὸν πόντον, ὡς ἀπῆγχέ με; ἑώρακας τὸ σκάφος, ὡς ἤγειρέ με; οὐκ εἶδες οὐδέν, οὐδὲ ναῦν οὐδὲ ξύλον; ἔκλαυσας, οὐκ ἔκλαυσας; ἄλγος, δάκρυον; οὐκ ἄλγος, οὐ δάκρυον, οὐ βραχὺς πόνος; ζῇς μοι, Δοσίκλεις, καὶ Ῥοδάνθην δακρύεις; οὐ ζῇς, Δοσίκλεις, οὐ Ῥοδάνθην δακρύεις; ὁ πόντος, οὐχ ὁ πόντος, ἐρρόφησέ σε; ἡ χέρσος, οὐχ ἡ χέρσος, ἐβρόχθισέ σε; ἤκουσας ὡς εἰς Κύπρον ἐξέδοντό με, εἰς χρυσίνων μνῶν καὶ μόνην τριακάδα; ἤκουσας ὡς εὕρηκα δέσποιναν Στάλην; οὐ Κύπρον, οὔ τι νῆσον, οὐ μνᾶς, οὐ Στάλην; Ὤμοι Δοσίκλεις, ταῦτα μὲν πολὺς λόγος καὶ ῥητὰ μωρὰ καρδίας πλανωμένης· σὺ δ’ ἀλλ’ ἴσως ἰδών με πρὸς βυθῷ μέσῳ καὶ τὴν ἔνυγρον πικρὰν ἐλπίσας τύχην, σαυτὸν προαπέπνιξας αὐτὸς αὐτόχειρ; καὶ σοῦ τυχὸν θανόντος (ὤμοι νυμφίε) ἐμοῦ Ῥοδάνθης τῆς ταλαιπώρου χάριν, ἐγὼ βλέπω φῶς καὶ πνέω τὸν ἀέρα, μὴ φῶς ἐρυθριῶσα, μὴ τὸν ἀέρα, ὃν πνεῖν ἀφῆκας, ὃ βλέπειν ἡμῶν χάριν; ὁρῶ δὲ πόντον, πόντον οὐκ αἰδουμένη, ὃν ἔσχες (αἰαῖ) καὶ τάφον καὶ παστάδα; πατῶ δὲ γῆς τὴν ῥάχιν ἐκτὸς αἰσχύνης, ἣν οὐ πατεῖς σύ (φεῦ θεοί) τίνος χάριν; ἐμοῦ χάριν· καὶ ζῶσαν οὐ πιμπρᾶτέ με; δίκῃ λιπόντος τὸν βίον Δοσικλέος βιοῖ Ῥοδάνθη καὶ βιοῦσα λανθάνει; ποῦ τῶν χαλαζῶν τὰ λιθοβολήματα, ποῦ πλῆθος ὄμβρων, ἀστραπῶν μακραὶ φλόγες, κτύπημα βροντῆς, ὑετός, πυρὸς γνάθοι; ἥλιος εἰς γῆν, οὐρανὸς ῥαγεὶς μέσον, γῆς χάσμα καινόν, ἀνέμων πνοὴ ξένη, θάλασσα μέχρις οὐρανοῦ προηγμένη, ἀνατροπὴ τοῦ παντός, ἀλλαγὴ βίου; Ὤμοι Δοσίκλεις, ὡς ἐμοῦ θάρρει χάριν· τί γὰρ φίλην γῆν, μητροπατρῷον πέδον, τὸν φύντα, τὴν τεκοῦσαν, ἀδελφοὺς φίλους, ἡλικιώτην ὁρμαθὸν συμπαρθένων, χρυσοῦ βάρος, μάργαρον, ἄργυρον, λίθους, τὸ μεῖζον εἰπεῖν, τὴν ἐλευθέραν τύχην ἀφῆκα καὶ προῆλθον εἰς γέλων βίου, καὶ σὺν Δοσικλεῖ πλάνον ἀντηλλαξάμην, καὶ δεσμὸν ἀντέστερξα τῆς εὐζωίας; καὶ νῦν τὸ δοῦλον οὐ προδώσω τῆς τύχης, καὶ ταῦθ’ ὑπὲρ σοῦ, φεῦ, ὑπὲρ Δοσικλέος, φεῦ, ὑπὲρ οὗ τοσοῦτον εἱλόμην πόνον; οὐχὶ προδώσω καὶ πνοὴν καὶ καρδίαν, σοῦ χάριν, ὅς μοι καὶ πνοὴ καὶ καρδία; Οὐ ψεύσομαί σοι τὰς ἐνόρκους ἐγγύας (κἂν οἱ θεοὶ ψεύδοιντο τὰς ὑποσχέσεις), εἰ σοῦ θανόντος ὑπολειφθῶ τῷ βίῳ; οὐ γὰρ σκιαὶ γένοιντο χωρὶς σωμάτων, οὐδ’ ἡ Ῥοδάνθη τοῦ Δοσικλέος δίχα. | ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΤΩΝ ΚΑΤΑ ΡΟΔΑΝΘΗΝ ΚΑΙ ΔΟΣΙΚΛΕΑ ΒΙΒΛΙΟΝ ΕΒΔΟΜΟΝ Τῷ μὲν Κρατάνδρῳ, πρὸς δὲ τῷ Δοσικλέι πάλιν φυλακαί, πάλιν αἰχμαλωσίαι, κλοιοὶ σιδηροῖ καὶ σφυρήλατοι πέδαι, καὶ πρός γε τούτοις ἐλπίδων κενῶν φόβοι. τί δ’ ἡ Ῥοδάνθη; κἂν ἔγνω δούλην τύχην, κἂν οἶδε τὸν Κράτωνα δεσπότην νέον, οὐ τὸν πρὶν ἠγνόησε δεσπότην Ἔρον· κἂν ἐκ Τύχης δέσποιναν ἔγνω τὴν Στάλην, οὐ τὴν παλαιὰν Ἀφροδίτην ἠγνόει· κἂν πλεῖστον ἑσμὸν εὗρε συνδούλων νέων, σύνδουλον ἠπίστατο τὸν Δοσικλέα· οὗ καὶ συχνῶς ᾤμωζε τὴν ἀπουσίαν, σεμνῶς ὑποκλαίουσα τὴν θρηνῳδίαν, μή πως φανεῖσα τοῖς νεαροῖς δεσπόταις πολλοὺς καθ’ αὑτῆς ἀντεπάξοι κονδύλους.ἐντὸς παρ’ αὐτὸν σὺ μένεις τὸν πυθμένα, ἢ πόντος ἐλθὼν νεκρὰν ἐξέβρασέ σε καὶ σῶμα γυμνὸν ἐκτὸς ἐξέρριψέ σε, καί τις παρελθὼν ἢ κατὰ ψάμμον μέσην, ἢ πρὸς τὸ χεῖλος τῆς θαλάσσης ἐμπλέων ἀσυγκάλυπτον, ὦ θεοί, δέδορκέ σε; Ἰχθῦς διεῖλον καὶ διεσπάσαντό σε, ἢ κῦμα τοῖς κάχληξιν ἐξέθρυψέ σε καὶ ταῖς ὑφάλοις τῶν πετρῶν ἤραξέ σε; πνέεις τι μικρὸν καὶ παρασπαίρεις ἔτι, ἢ κῆτος ἀρτίπνικτον ἐρρόφησέ σε; ὡς δεινὰ μὲν τὰ πάντα καὶ δεινῶν πέρα· γένοιτο δ’ ἂν ἡ θλῖψις εὐφορωτέρα, εἰ μὴ πρὸς ἀκταῖς σῶμα γυμνὸν ἐρρίφης.’ Τῷ μὲν Δοσικλεῖ τηλικοῦτος ὁ κλύδων, ὡς καὶ μικροῦ λείποντος εἰς πόντον πόνων ἡ φορτὶς αὐτῷ τῶν φρενῶν ἐνερρίφη· ὃ δ’ ἐντὸς αὐτὸν ἐμπεφόρτιστο σκάφος εἰς Πίσσαν αὐτὴν ἑνδεκαταῖον φθάνει, πολλοῖς παλαῖσαν ἀγρίοις κλυδωνίοις. ἐκβάντες οὖν ἅπαντες ἐκ τῆς ὁλκάδος ὁμοῦ Δοσικλεῖ καὶ Κρατάνδρῳ τοῖς φίλοις φρουραῖς ἐνεβλήθησαν ἐζοφωμέναις, ἕως Βρυάξης εἰσελάσας τὴν πόλιν ψήφους ἐπ’ αὐτοῖς τὰς δοκούσας θεσπίσοι. |
Theodorus Prodromus_Rhodanthe et Dosicles_Book7_Sentence 32 | ἀφ’ οὗ γὰρ οἱ σώσαντες ἐξέδοντό με, Κύπρον παροικῶ καὶ τὰ μακρὰν οὐ βλέπω· ἃ δ’ οἶδα προστάσσουσι δεσπόταις λέγω. Μιστύλος αὐτὸν εἶχεν ἐγκεκλεισμένον φρουρᾷ σκοτεινῇ καὶ ζοφώδει χωρίῳ. μικρὸς παρῆλθε καὶ βραχὺς μέσον χρόνος, καί τις Βρυάξης ἀντιβὰς τῷ Μιστύλῳ μάχην συνεκρότησεν ἐξ ἐναντίας καὶ πᾶν κατεστρέψατο τούτου τὸ κράτος. Ἐνταῦθα καὶ Κράτανδρον εἷλεν Ἀρτάπης, ὑπὸ Βρυάξῃ δεσπότῃ τεταγμένος, καὶ πλεῖστον ἄλλον ἑσμὸν αἰχμαλωσίας κἀμὲ ξὺν αὐτοῖς καί τινας συμπαρθένους· καὶ τῶν μὲν ἀνδρῶν ὁλκάδα πλήσας μίαν καὶ τῶν γυναικῶν ὁλκάδα πάλιν μίαν, εἰς Πίσσαν ἐξώρμησε, τὴν φίλην πόλιν. τῶν οὖν δυοῖν, ὧν εἶπον, ὁλκάδων μία, ἡ κἀμὲ πιστευθεῖσα, δέσποτα Κράτων, ῥαγεῖσα καὶ θρυβεῖσα πρὸς βυθῷ μέσῳ πάντων ἀφεῖλε τὴν πνοὴν ἐμοῦ δίχα. ἡ δ’ ἁτέρα σέσωστο (κἂν μὲν εἰς τέλος, οὐκ οἶδα, πλὴν ἐλπίδες)· εὐθὺς γὰρ τότε κατεστορέσθη τῆς θαλάσσης ὁ κλόνος. | ἐν οἷς προεισκέκλειστο καὶ νεανίας κλῆσιν Κράτανδρος, Κύπρον αὐχῶν πατρίδα, πατρὸς Κράτωνος καὶ Στάλης μητρὸς τέκνον, ὡς αὐτὸς ἡμῖν ἐν διηγήσει λέγει· μίαν πεπλουτήκαμεν ἐν κακοῖς χάριν, χρηστὸν συναιχμάλωτον ἐξευρηκότες.’ Εἶπε Κράτανδρον τῆς Ῥοδάνθης τὸ στόμα, καὶ τὴν Μύριλλαν ἔσχε καινή τις νόσος· βεβλημένη γὰρ ὡς τυφῶνι τῷ λόγῳ καὶ μακρὸν ἠχήσασα καὶ παχὺν γόον, ὡς βοῦς τυπεὶς βουπλῆγι συγκινουμένη καὶ τοῖς μελαγχολῶσιν ἐξεικασμένη (φιλεῖ γὰρ ἀνύποπτος εἰσπεσὼν λόγος, κἂν ἢ τὸ κρεῖττον ἢ τὸ χεῖρον μηνύῃ, ψυχὰς μεθύσκειν καὶ φρένας παρατρέπειν), ἄνεισι τῆς γῆς, ἔρχεται πρὸς τὴν Στάλην, ‘ζῇ, μῆτερ, ὁ Κράτανδρος εἰς δεῦρο χρόνου, ζῇ, μῆτερ, ὁ Κράτανδρος’ ἐμβοωμένη· ‘τῆς δουλίδος πύθεσθε ταύτης τῆς νέας, πύθεσθε καὶ μάθητε τοῦ παιδὸς πέρι’. Πρὸς ταῦτα κοινὴ ταραχή, κοινὸς θρόος, ἀλαλαγὴ σύμμικτος ὄμβροις δακρύων. πάντες Ῥοδάνθην ἠξίουν ἦ μὴν λέγειν ὅποι Κράτανδρος καὶ τίνα ζῇ τὸν βίον. ‘νῦν οὖν ὅποι γένοιτο καὶ τίνος βίου’ ἔφη Ῥοδάνθη, ‘μηδὲ πυνθάνεσθέ μου.καλὸν τὸ χεῖλος, ἀλλὰ μὴν καὶ τὸ στόμα· ὅταν δὲ καὶ κινοῖντο καὶ φθέγγοιντό τι καλοῦντα καὶ γελῶντα καὶ φιλοῦντά με, ἰαταταὶ τὸ κάλλος αὐτοῖς ἡλίκον. τί μοι τὰ πολλὰ καὶ τί μοι μακρὸς λόγος; θεοῦ τις ἦν ἄντικρυς ἡ πᾶσα πλάσις. Ἐκεῖνος οὗτος ἀγνοῶ ποίοις λόγοις ἁλοὺς ἐμοῦ, δέσποινα, τῆς τρισαθλίας Ἔρον μὲν οὐ κέκληκεν εἰς συνεργίαν (ἤρκει γὰρ ἀντ’ Ἔρωτος ἐμβλέψας μόνον), φίλους δέ τινας συγκυνηγέτας νέους· καὶ ξυλλαβών με καὶ βαλὼν ἐν φορτίδι φυγὰς καταπέπλευκεν ἄχρις εἰς Ῥόδον. ἐνταῦθα λῃστρικός τις εἰσπεσὼν στόλος, οὗ βασιλεὺς Μιστύλος, ὑφ’ ὃν Γωβρύας, κατέσχεν ἡμᾶς καὶ βαλὼν ἐν ὁλκάδι εἰς τὴν ἑαυτοῦ ξυμμετῆρε πατρίδα, καὶ δεσμὸς ἡμῖν καὶ φυλακὴ καὶ σκότος. |
Theodorus Prodromus_Rhodanthe et Dosicles_Book7_Sentence 38 | καὶ νῦν, δοκῶ, Κράτανδρος οὑμὸς δεσπότης εἰς Πίσσαν ἐλθὼν ἢ κέκλεισται καὶ πάλιν, ἢ γοῦν δέδορκεν ἡμέραν ἐλευθέραν, ὡς ἂν Βρυάξης ὁ κρατήσας θεσπίσοι.’ Τούτοις Ῥοδάνθη συμπεραίνει τὸν λόγον· ὁ δ’ ἄρα Κράτων ‘χαῖρέ μοι, τέκνον’, φράσας ἀπῆλθεν εἰς τοὔπισθεν ἅμα τῇ Στάλῃ, καὶ δόξαν ἀμφοῖν μειδιώσης ἡμέρας, χρυσίον ἄρας τοῦ βάρους οὐ μετρίου καὶ Κυπρίαν ναῦν εἰσιὼν χρηστῇ τύχῃ εἰς Πίσσαν ἐξώρμησε τοῦ παιδὸς χάριν. ὦ σπλάγχνα πατρός, ὦ τεκόντος καρδία, ὡς κρεῖττον οὐδὲν πατρικῆς εὐστοργίας. Ὁ μὲν Κράτων (πατὴρ γάρ) οὕτω τοῦ πλόου κατεφρόνησε τοῦ φίλου παιδὸς χάριν· τί δὲ Κράτανδρος καὶ Δοσικλῆς οἱ ξένοι; ἆρ’ ἵλεων ἐνεῖδεν αὐτοῖς ἡ Τύχη, καὶ καθυφῆκεν ὁ Φθόνος τῶν μαστίγων; οὐκ ἔστιν εἰπεῖν, ἀλλ’ ὁ βάσκανος μίτος πολλὰς ἐπεκλώσατο κακῶν ἰδέας. | ἀφ’ οὗ γὰρ οἱ σώσαντες ἐξέδοντό με, Κύπρον παροικῶ καὶ τὰ μακρὰν οὐ βλέπω· ἃ δ’ οἶδα προστάσσουσι δεσπόταις λέγω. Μιστύλος αὐτὸν εἶχεν ἐγκεκλεισμένον φρουρᾷ σκοτεινῇ καὶ ζοφώδει χωρίῳ. μικρὸς παρῆλθε καὶ βραχὺς μέσον χρόνος, καί τις Βρυάξης ἀντιβὰς τῷ Μιστύλῳ μάχην συνεκρότησεν ἐξ ἐναντίας καὶ πᾶν κατεστρέψατο τούτου τὸ κράτος. Ἐνταῦθα καὶ Κράτανδρον εἷλεν Ἀρτάπης, ὑπὸ Βρυάξῃ δεσπότῃ τεταγμένος, καὶ πλεῖστον ἄλλον ἑσμὸν αἰχμαλωσίας κἀμὲ ξὺν αὐτοῖς καί τινας συμπαρθένους· καὶ τῶν μὲν ἀνδρῶν ὁλκάδα πλήσας μίαν καὶ τῶν γυναικῶν ὁλκάδα πάλιν μίαν, εἰς Πίσσαν ἐξώρμησε, τὴν φίλην πόλιν. τῶν οὖν δυοῖν, ὧν εἶπον, ὁλκάδων μία, ἡ κἀμὲ πιστευθεῖσα, δέσποτα Κράτων, ῥαγεῖσα καὶ θρυβεῖσα πρὸς βυθῷ μέσῳ πάντων ἀφεῖλε τὴν πνοὴν ἐμοῦ δίχα. ἡ δ’ ἁτέρα σέσωστο (κἂν μὲν εἰς τέλος, οὐκ οἶδα, πλὴν ἐλπίδες)· εὐθὺς γὰρ τότε κατεστορέσθη τῆς θαλάσσης ὁ κλόνος.ἐν οἷς προεισκέκλειστο καὶ νεανίας κλῆσιν Κράτανδρος, Κύπρον αὐχῶν πατρίδα, πατρὸς Κράτωνος καὶ Στάλης μητρὸς τέκνον, ὡς αὐτὸς ἡμῖν ἐν διηγήσει λέγει· μίαν πεπλουτήκαμεν ἐν κακοῖς χάριν, χρηστὸν συναιχμάλωτον ἐξευρηκότες.’ Εἶπε Κράτανδρον τῆς Ῥοδάνθης τὸ στόμα, καὶ τὴν Μύριλλαν ἔσχε καινή τις νόσος· βεβλημένη γὰρ ὡς τυφῶνι τῷ λόγῳ καὶ μακρὸν ἠχήσασα καὶ παχὺν γόον, ὡς βοῦς τυπεὶς βουπλῆγι συγκινουμένη καὶ τοῖς μελαγχολῶσιν ἐξεικασμένη (φιλεῖ γὰρ ἀνύποπτος εἰσπεσὼν λόγος, κἂν ἢ τὸ κρεῖττον ἢ τὸ χεῖρον μηνύῃ, ψυχὰς μεθύσκειν καὶ φρένας παρατρέπειν), ἄνεισι τῆς γῆς, ἔρχεται πρὸς τὴν Στάλην, ‘ζῇ, μῆτερ, ὁ Κράτανδρος εἰς δεῦρο χρόνου, ζῇ, μῆτερ, ὁ Κράτανδρος’ ἐμβοωμένη· ‘τῆς δουλίδος πύθεσθε ταύτης τῆς νέας, πύθεσθε καὶ μάθητε τοῦ παιδὸς πέρι’. Πρὸς ταῦτα κοινὴ ταραχή, κοινὸς θρόος, ἀλαλαγὴ σύμμικτος ὄμβροις δακρύων. πάντες Ῥοδάνθην ἠξίουν ἦ μὴν λέγειν ὅποι Κράτανδρος καὶ τίνα ζῇ τὸν βίον. ‘νῦν οὖν ὅποι γένοιτο καὶ τίνος βίου’ ἔφη Ῥοδάνθη, ‘μηδὲ πυνθάνεσθέ μου. |
Theodorus Prodromus_Rhodanthe et Dosicles_Book7_Sentence 4 | ἢ τίς δέοιτ’ ἂν ὁλκάδων καὶ δικτύων ἀποψυγείσης τῆς θαλάσσης εἰς τέλος; (εἰ μὴ θαλασσώσειε τῆς γῆς τὸ πλάτος καὶ θαυματουργῶν ἁλιεύοι καὶ πλέοι, ζωγροῖ δὲ καινὴν ἄγραν ἄλλων ἰχθύων, ξηρόν τε πόντον ἀνθ’ ὑγροῦ τέμνειν ἔχοι.) τίνες δὲ καὶ πρίαιντο βοῦν ἀροτρέα, ἢ γηπονικὸν ὄργανον κτήσαιντό τι, μὴ γῆς ὑπούσης, ἣν γεωργῆσαι δέοι; (εἰ μὴ γεωργεῖν τὴν ὑγρὰν βούλοιτό τις, ἢ σπέρμα καρποῦ χωννύειν ἐν ἀέρι.) τίνες δ’ ἀναπνεύσαιεν ἀέρος δίχα, καὶ πῶς Ῥοδάνθη καὶ τίνα ζήσοι βίον μὴ συμβιοῦντος τοῦ φίλου Δοσικλέος; Θάρρει, Δοσίκλεις, τῶν ἐμῶν λέκτρων πέρι· συνειπόμην σοι κἀν ξενώσει κἀν πλάνῃ, συνέψομαί σοι κἀν βυθῷ κἀν πυθμένι. οὐ ψεύσομαι τὸν ὅρκον, οὐ τὴν ἐγγύην· οὐ λυμανῶ τὸ φίλτρον, οὐ τὴν ἀγάπην· οὐχ ὑβριῶ τὰ δῶρα τῶν φιλημάτων· οὐκ αἰσχυνῶ τὸν ἄχρι τοῦ χείλους γάμον ἢ γοῦν τὸ μέχρι τῆς περιπλοκῆς λέχος. | Ῥιπτουμένη γοῦν κατὰ γῆς νυκτῶν μέσων, ‘ὤμοι Δοσίκλεις’, δυσπαθῶς ἐκεκράγει, ‘ἄνερ Δοσίκλεις ἄχρι γοῦν φωνῆς μόνης, τίς γῆς σε, τίς θάλασσα, τίς βυθὸς φέρει; τίς ναῦς, τίς ὁλκάς, τίς φυλακή, τίς σκότος; τίς βάρβαρος χείρ, τίς μισάνθρωπος βία; τίς δόξα, ποῖα λέκτρα, τίς καινὸς βίος; τίς οἶκος, οἷα σκῆπτρα, τίς Τύχης γέλως; τίς ὄλβος, οἷα μνῆστρα, τίς πόθος νέος; τίς παστάς, οἷος γάμος, οἵα παρθένος; τίς τῶν ἐνόρκων ἐγγυῶν ἀμνηστία; ζῇς μοι, Δοσίκλεις, καὶ πνέεις τὸν ἀέρα; δοῦλον βλέπεις φῶς, ἡμέραν ἐλευθέραν; δεσμοῖς κατάγχῃ, τὰς ἁλύσεις ἐξέδυς; παρὰ Βρυάξῃ σατραπεύεις δεσπότῃ; βάρβαρον ἄλλον δεσπότην εὗρες νέον; εἰς Πίσσαν οἰκεῖς, εἰς θάλασσαν ἐμπλέεις; κλύδων, γαλήνη· κῦμα, λειότης πλόου; ἀντεμφυσήσεις ἀνέμων, ἡσυχίαι; χρηστή, σαπρὰ ναῦς· ὑγιές, σαθρὸν σκάφος; Εἶδες Ῥοδάνθην εἰς βυθὸν κατηγμένην; οὐκ εἶδες, ἐμπεσόντος ἐν μέσῳ νέφους; ἑώρακας τὸ ξύλον, ὡς ἔσωσέ με; ἑώρακας τὸν πόντον, ὡς ἀπῆγχέ με; ἑώρακας τὸ σκάφος, ὡς ἤγειρέ με; οὐκ εἶδες οὐδέν, οὐδὲ ναῦν οὐδὲ ξύλον; ἔκλαυσας, οὐκ ἔκλαυσας; ἄλγος, δάκρυον; οὐκ ἄλγος, οὐ δάκρυον, οὐ βραχὺς πόνος; ζῇς μοι, Δοσίκλεις, καὶ Ῥοδάνθην δακρύεις; οὐ ζῇς, Δοσίκλεις, οὐ Ῥοδάνθην δακρύεις; ὁ πόντος, οὐχ ὁ πόντος, ἐρρόφησέ σε; ἡ χέρσος, οὐχ ἡ χέρσος, ἐβρόχθισέ σε; ἤκουσας ὡς εἰς Κύπρον ἐξέδοντό με, εἰς χρυσίνων μνῶν καὶ μόνην τριακάδα; ἤκουσας ὡς εὕρηκα δέσποιναν Στάλην; οὐ Κύπρον, οὔ τι νῆσον, οὐ μνᾶς, οὐ Στάλην; Ὤμοι Δοσίκλεις, ταῦτα μὲν πολὺς λόγος καὶ ῥητὰ μωρὰ καρδίας πλανωμένης· σὺ δ’ ἀλλ’ ἴσως ἰδών με πρὸς βυθῷ μέσῳ καὶ τὴν ἔνυγρον πικρὰν ἐλπίσας τύχην, σαυτὸν προαπέπνιξας αὐτὸς αὐτόχειρ; καὶ σοῦ τυχὸν θανόντος (ὤμοι νυμφίε) ἐμοῦ Ῥοδάνθης τῆς ταλαιπώρου χάριν, ἐγὼ βλέπω φῶς καὶ πνέω τὸν ἀέρα, μὴ φῶς ἐρυθριῶσα, μὴ τὸν ἀέρα, ὃν πνεῖν ἀφῆκας, ὃ βλέπειν ἡμῶν χάριν; ὁρῶ δὲ πόντον, πόντον οὐκ αἰδουμένη, ὃν ἔσχες (αἰαῖ) καὶ τάφον καὶ παστάδα; πατῶ δὲ γῆς τὴν ῥάχιν ἐκτὸς αἰσχύνης, ἣν οὐ πατεῖς σύ (φεῦ θεοί) τίνος χάριν; ἐμοῦ χάριν· καὶ ζῶσαν οὐ πιμπρᾶτέ με; δίκῃ λιπόντος τὸν βίον Δοσικλέος βιοῖ Ῥοδάνθη καὶ βιοῦσα λανθάνει; ποῦ τῶν χαλαζῶν τὰ λιθοβολήματα, ποῦ πλῆθος ὄμβρων, ἀστραπῶν μακραὶ φλόγες, κτύπημα βροντῆς, ὑετός, πυρὸς γνάθοι; ἥλιος εἰς γῆν, οὐρανὸς ῥαγεὶς μέσον, γῆς χάσμα καινόν, ἀνέμων πνοὴ ξένη, θάλασσα μέχρις οὐρανοῦ προηγμένη, ἀνατροπὴ τοῦ παντός, ἀλλαγὴ βίου; Ὤμοι Δοσίκλεις, ὡς ἐμοῦ θάρρει χάριν· τί γὰρ φίλην γῆν, μητροπατρῷον πέδον, τὸν φύντα, τὴν τεκοῦσαν, ἀδελφοὺς φίλους, ἡλικιώτην ὁρμαθὸν συμπαρθένων, χρυσοῦ βάρος, μάργαρον, ἄργυρον, λίθους, τὸ μεῖζον εἰπεῖν, τὴν ἐλευθέραν τύχην ἀφῆκα καὶ προῆλθον εἰς γέλων βίου, καὶ σὺν Δοσικλεῖ πλάνον ἀντηλλαξάμην, καὶ δεσμὸν ἀντέστερξα τῆς εὐζωίας; καὶ νῦν τὸ δοῦλον οὐ προδώσω τῆς τύχης, καὶ ταῦθ’ ὑπὲρ σοῦ, φεῦ, ὑπὲρ Δοσικλέος, φεῦ, ὑπὲρ οὗ τοσοῦτον εἱλόμην πόνον; οὐχὶ προδώσω καὶ πνοὴν καὶ καρδίαν, σοῦ χάριν, ὅς μοι καὶ πνοὴ καὶ καρδία; Οὐ ψεύσομαί σοι τὰς ἐνόρκους ἐγγύας (κἂν οἱ θεοὶ ψεύδοιντο τὰς ὑποσχέσεις), εἰ σοῦ θανόντος ὑπολειφθῶ τῷ βίῳ; οὐ γὰρ σκιαὶ γένοιντο χωρὶς σωμάτων, οὐδ’ ἡ Ῥοδάνθη τοῦ Δοσικλέος δίχα.ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΤΩΝ ΚΑΤΑ ΡΟΔΑΝΘΗΝ ΚΑΙ ΔΟΣΙΚΛΕΑ ΒΙΒΛΙΟΝ ΕΒΔΟΜΟΝ Τῷ μὲν Κρατάνδρῳ, πρὸς δὲ τῷ Δοσικλέι πάλιν φυλακαί, πάλιν αἰχμαλωσίαι, κλοιοὶ σιδηροῖ καὶ σφυρήλατοι πέδαι, καὶ πρός γε τούτοις ἐλπίδων κενῶν φόβοι. τί δ’ ἡ Ῥοδάνθη; κἂν ἔγνω δούλην τύχην, κἂν οἶδε τὸν Κράτωνα δεσπότην νέον, οὐ τὸν πρὶν ἠγνόησε δεσπότην Ἔρον· κἂν ἐκ Τύχης δέσποιναν ἔγνω τὴν Στάλην, οὐ τὴν παλαιὰν Ἀφροδίτην ἠγνόει· κἂν πλεῖστον ἑσμὸν εὗρε συνδούλων νέων, σύνδουλον ἠπίστατο τὸν Δοσικλέα· οὗ καὶ συχνῶς ᾤμωζε τὴν ἀπουσίαν, σεμνῶς ὑποκλαίουσα τὴν θρηνῳδίαν, μή πως φανεῖσα τοῖς νεαροῖς δεσπόταις πολλοὺς καθ’ αὑτῆς ἀντεπάξοι κονδύλους. |
Theodorus Prodromus_Rhodanthe et Dosicles_Book7_Sentence 41 | ὁ γὰρ Βρυάξης εἰσελάσας τὴν πόλιν καὶ μικρὸν ἠρεμαῖον ἀνύσας χρόνον (ὅπως ἀνακτήσαιτο καὶ τὸ σαρκίον, ἤδη πονηρῶς ἐκ μακρῶν ἔχον πόνων), θεοῖς θύειν ἔμελλε τοῖς ἐγχωρίοις, θύειν δὲ καὶ τὸ κρεῖττον ὧν σύλων λάβοι (ταῖς γὰρ ἀπαρχαῖς τοὺς θεοὺς τιμητέον)· οὐδὲν δὲ κρεῖττον εἶχε τοῦ Δοσικλέος καὶ τοῦ Κρατάνδρου, τῆς καλῆς συζυγίας. (ὦ κάλλος αἰσχρόν, ὦ θεῶν κακὴ χάρις· μὴ γὰρ καλοὶ γένοιντό τινες ἐν βίῳ, ἂν εἰ κατασφάττοιντο τοῦ κάλλους χάριν). Ἐπείπερ οὕτω ταῦτα καὶ νόμος βίας (ἄθεσμα θεσμὰ δυσμενοῦς τυραννίδος), καὶ πᾶς ἐπεζύγωτο τοῦ λοιποῦ χρόνος (τὴν γὰρ πυρὰν ἀνῆψαν οἱ νεωκόροι), ἤγοντο μὲν λυθέντες οἱ νεανίαι, εἱστήκεσαν δὲ τοῦ νεὼ πρὸς ταῖς θύραις, καθ’ ὃν Βρυάξης ὑπεριζήσοι τόπον, δυοῖν ἑαυτοὺς ἐμμερίσαντες πάθαις. | καὶ νῦν, δοκῶ, Κράτανδρος οὑμὸς δεσπότης εἰς Πίσσαν ἐλθὼν ἢ κέκλεισται καὶ πάλιν, ἢ γοῦν δέδορκεν ἡμέραν ἐλευθέραν, ὡς ἂν Βρυάξης ὁ κρατήσας θεσπίσοι.’ Τούτοις Ῥοδάνθη συμπεραίνει τὸν λόγον· ὁ δ’ ἄρα Κράτων ‘χαῖρέ μοι, τέκνον’, φράσας ἀπῆλθεν εἰς τοὔπισθεν ἅμα τῇ Στάλῃ, καὶ δόξαν ἀμφοῖν μειδιώσης ἡμέρας, χρυσίον ἄρας τοῦ βάρους οὐ μετρίου καὶ Κυπρίαν ναῦν εἰσιὼν χρηστῇ τύχῃ εἰς Πίσσαν ἐξώρμησε τοῦ παιδὸς χάριν. ὦ σπλάγχνα πατρός, ὦ τεκόντος καρδία, ὡς κρεῖττον οὐδὲν πατρικῆς εὐστοργίας. Ὁ μὲν Κράτων (πατὴρ γάρ) οὕτω τοῦ πλόου κατεφρόνησε τοῦ φίλου παιδὸς χάριν· τί δὲ Κράτανδρος καὶ Δοσικλῆς οἱ ξένοι; ἆρ’ ἵλεων ἐνεῖδεν αὐτοῖς ἡ Τύχη, καὶ καθυφῆκεν ὁ Φθόνος τῶν μαστίγων; οὐκ ἔστιν εἰπεῖν, ἀλλ’ ὁ βάσκανος μίτος πολλὰς ἐπεκλώσατο κακῶν ἰδέας.ἀφ’ οὗ γὰρ οἱ σώσαντες ἐξέδοντό με, Κύπρον παροικῶ καὶ τὰ μακρὰν οὐ βλέπω· ἃ δ’ οἶδα προστάσσουσι δεσπόταις λέγω. Μιστύλος αὐτὸν εἶχεν ἐγκεκλεισμένον φρουρᾷ σκοτεινῇ καὶ ζοφώδει χωρίῳ. μικρὸς παρῆλθε καὶ βραχὺς μέσον χρόνος, καί τις Βρυάξης ἀντιβὰς τῷ Μιστύλῳ μάχην συνεκρότησεν ἐξ ἐναντίας καὶ πᾶν κατεστρέψατο τούτου τὸ κράτος. Ἐνταῦθα καὶ Κράτανδρον εἷλεν Ἀρτάπης, ὑπὸ Βρυάξῃ δεσπότῃ τεταγμένος, καὶ πλεῖστον ἄλλον ἑσμὸν αἰχμαλωσίας κἀμὲ ξὺν αὐτοῖς καί τινας συμπαρθένους· καὶ τῶν μὲν ἀνδρῶν ὁλκάδα πλήσας μίαν καὶ τῶν γυναικῶν ὁλκάδα πάλιν μίαν, εἰς Πίσσαν ἐξώρμησε, τὴν φίλην πόλιν. τῶν οὖν δυοῖν, ὧν εἶπον, ὁλκάδων μία, ἡ κἀμὲ πιστευθεῖσα, δέσποτα Κράτων, ῥαγεῖσα καὶ θρυβεῖσα πρὸς βυθῷ μέσῳ πάντων ἀφεῖλε τὴν πνοὴν ἐμοῦ δίχα. ἡ δ’ ἁτέρα σέσωστο (κἂν μὲν εἰς τέλος, οὐκ οἶδα, πλὴν ἐλπίδες)· εὐθὺς γὰρ τότε κατεστορέσθη τῆς θαλάσσης ὁ κλόνος. |
Theodorus Prodromus_Rhodanthe et Dosicles_Book7_Sentence 44 | ὁ μὲν γάρ, ὁ Κράτανδρος, εἰς γῆν κυπτάσας πρόδηλος ἦν τὸ πρᾶγμα δυσφόρως φέρων, ὠχριακὼς τὴν ὄψιν, αὐχένα κλίνας, τὸ βλέμμα πικρός, τὰ σκέλη τρομαλέος, ὡς καὶ Βρυάξην ταῦτα πρὸς πάντας φάναι· ‘εἰς τοῦτον, ἄνδρες, οὐ δεόμεθα σπάθης· ἑαυτὸν αὐτὸς ἀνελεῖ πρὸ τοῦ ξίφους.’ ὁ δ’ ἄλλος ἱλαρός τις εἰς τὴν ἰδέαν καὶ φαιδρὸς εἰς πρόσωπον εἱστήκει μέσος, ὡς εἰς ἑορτὴν εἰσιὼν εἰς τὸν φόνον, καλὸν νομίζων καὶ καλοῦ παντὸς πέρα, εἰ τῇ Ῥοδάνθῃ τὸν βίον συνεκλίπῃ· ἐλπὶς γὰρ αὐτὸν δυστυχὴς ἐβουκόλει ὡς κἀν τάφοις ἔρωτές εἰσι καὶ γάμοι (οὕτω τυφλόν τι χρῆμα καὶ μωρὸν πόθος). Ταῦτα Βρυάξης καὶ τὰ τοιαῦτα βλέπων, ἄμφω κεκληκὼς εἰς ἑαυτὸν τοὺς νέους καὶ τοῖς ὑπ’ αὐτὸν μηνύσας σιγὴν ἔφη· ‘ὅπως μὲν αἰχμάλωτος ὑμῖν ἡ τύχη (οἵπερ ποτ’ ἂν εἴητε κἀξ οἵου γένους), οὐ χρὴ διδάσκειν γνόντας ἐκ τῶν πραγμάτων· οὐδ’ ὡς ἐφεῖται πάντα δρᾶν τοῖς δεσπόταις, οὐδ’ ὡς τὸ κρατοῦν τοῖς κρατουμένοις νόμος, τῇ φυσικῇ πεισθέντας ἀκολουθίᾳ. | ὁ γὰρ Βρυάξης εἰσελάσας τὴν πόλιν καὶ μικρὸν ἠρεμαῖον ἀνύσας χρόνον (ὅπως ἀνακτήσαιτο καὶ τὸ σαρκίον, ἤδη πονηρῶς ἐκ μακρῶν ἔχον πόνων), θεοῖς θύειν ἔμελλε τοῖς ἐγχωρίοις, θύειν δὲ καὶ τὸ κρεῖττον ὧν σύλων λάβοι (ταῖς γὰρ ἀπαρχαῖς τοὺς θεοὺς τιμητέον)· οὐδὲν δὲ κρεῖττον εἶχε τοῦ Δοσικλέος καὶ τοῦ Κρατάνδρου, τῆς καλῆς συζυγίας. (ὦ κάλλος αἰσχρόν, ὦ θεῶν κακὴ χάρις· μὴ γὰρ καλοὶ γένοιντό τινες ἐν βίῳ, ἂν εἰ κατασφάττοιντο τοῦ κάλλους χάριν). Ἐπείπερ οὕτω ταῦτα καὶ νόμος βίας (ἄθεσμα θεσμὰ δυσμενοῦς τυραννίδος), καὶ πᾶς ἐπεζύγωτο τοῦ λοιποῦ χρόνος (τὴν γὰρ πυρὰν ἀνῆψαν οἱ νεωκόροι), ἤγοντο μὲν λυθέντες οἱ νεανίαι, εἱστήκεσαν δὲ τοῦ νεὼ πρὸς ταῖς θύραις, καθ’ ὃν Βρυάξης ὑπεριζήσοι τόπον, δυοῖν ἑαυτοὺς ἐμμερίσαντες πάθαις.καὶ νῦν, δοκῶ, Κράτανδρος οὑμὸς δεσπότης εἰς Πίσσαν ἐλθὼν ἢ κέκλεισται καὶ πάλιν, ἢ γοῦν δέδορκεν ἡμέραν ἐλευθέραν, ὡς ἂν Βρυάξης ὁ κρατήσας θεσπίσοι.’ Τούτοις Ῥοδάνθη συμπεραίνει τὸν λόγον· ὁ δ’ ἄρα Κράτων ‘χαῖρέ μοι, τέκνον’, φράσας ἀπῆλθεν εἰς τοὔπισθεν ἅμα τῇ Στάλῃ, καὶ δόξαν ἀμφοῖν μειδιώσης ἡμέρας, χρυσίον ἄρας τοῦ βάρους οὐ μετρίου καὶ Κυπρίαν ναῦν εἰσιὼν χρηστῇ τύχῃ εἰς Πίσσαν ἐξώρμησε τοῦ παιδὸς χάριν. ὦ σπλάγχνα πατρός, ὦ τεκόντος καρδία, ὡς κρεῖττον οὐδὲν πατρικῆς εὐστοργίας. Ὁ μὲν Κράτων (πατὴρ γάρ) οὕτω τοῦ πλόου κατεφρόνησε τοῦ φίλου παιδὸς χάριν· τί δὲ Κράτανδρος καὶ Δοσικλῆς οἱ ξένοι; ἆρ’ ἵλεων ἐνεῖδεν αὐτοῖς ἡ Τύχη, καὶ καθυφῆκεν ὁ Φθόνος τῶν μαστίγων; οὐκ ἔστιν εἰπεῖν, ἀλλ’ ὁ βάσκανος μίτος πολλὰς ἐπεκλώσατο κακῶν ἰδέας. |
Theodorus Prodromus_Rhodanthe et Dosicles_Book7_Sentence 46 | εἰ γὰρ μιᾷ τὰ πάντα συνέζη τύχῃ, καὶ δοῦλος οὐδείς, ἀλλὰ πᾶς ἐλεύθερος, οὐκ ἦν κανών, οὐ μέτρον, οὐ στάθμη βίου, οὐ ξυνταγὴ ξύμπαντος, οὐκ εὐταξία, τὸ πᾶν δὲ κατέστραπτο καὶ παρεφθάρη. ἐπεὶ δὲ πάντα φυσικὸς τάττει λόγος, δούλους ἀνάγκη τυγχάνειν καὶ δεσπότας. Ἢ πῶς ἂν οἰκίζοιντο πάντως αἱ πόλεις, ἂν ἀνδρὸς οὐ γίγνοιτο προσδεὴς ἀνήρ; ἦ γὰρ ἀνὴρ θούριος εἰς μέσην μάχην οὐκ ἐνδεὴς φαίνοιτο χαλινορράφου; οὐ τοῦ μεταλλεύοντος ὁ σφυρηλάτης; οὐ λαμβάνοντος πᾶς διδούς, οὐ λαμβάνων ἅπας διδόντος; οὐ τὸ κράνος ὁπλίτου, οὐ τοῦ κράνους τοὔμπαλιν ἀνὴρ ὁπλίτης; οὐ πάντα παντὸς ἐνδεᾶ φαμὲν τάχα; τί γὰρ ξίφους λείποντος ἀνὴρ γεννάδας, ἢ τί ξίφος λείποντος ἀνδρὸς γεννάδου; ἐπεὶ πρόδηλα ταῦτα (τίς γὰρ ἀγνοεῖ, ἂν κόσμον οἰκῇ καὶ σὺν ἀνθρώποις μένῃ;), ἐξῆν με πειθαρχοῦντα δεσποτῶν νόμοις, ὁποῖον ἂν τὸ δόξαν, εἰς πέρας φέρειν. Ἀλλ’ οὐ Βρυάξου τοῦτο· μὴ γὰρ ἀκρίτως ἀνθρωπίνου κρέατος ἡ σπάθη φάγοι. ἔξεστι μὲν γάρ, ἀλλὰ κἂν ἔξεστί μοι, νόμους προτιμῶ καὶ τὰ θεσμὰ τῆς Δίκης. | ὁ μὲν γάρ, ὁ Κράτανδρος, εἰς γῆν κυπτάσας πρόδηλος ἦν τὸ πρᾶγμα δυσφόρως φέρων, ὠχριακὼς τὴν ὄψιν, αὐχένα κλίνας, τὸ βλέμμα πικρός, τὰ σκέλη τρομαλέος, ὡς καὶ Βρυάξην ταῦτα πρὸς πάντας φάναι· ‘εἰς τοῦτον, ἄνδρες, οὐ δεόμεθα σπάθης· ἑαυτὸν αὐτὸς ἀνελεῖ πρὸ τοῦ ξίφους.’ ὁ δ’ ἄλλος ἱλαρός τις εἰς τὴν ἰδέαν καὶ φαιδρὸς εἰς πρόσωπον εἱστήκει μέσος, ὡς εἰς ἑορτὴν εἰσιὼν εἰς τὸν φόνον, καλὸν νομίζων καὶ καλοῦ παντὸς πέρα, εἰ τῇ Ῥοδάνθῃ τὸν βίον συνεκλίπῃ· ἐλπὶς γὰρ αὐτὸν δυστυχὴς ἐβουκόλει ὡς κἀν τάφοις ἔρωτές εἰσι καὶ γάμοι (οὕτω τυφλόν τι χρῆμα καὶ μωρὸν πόθος). Ταῦτα Βρυάξης καὶ τὰ τοιαῦτα βλέπων, ἄμφω κεκληκὼς εἰς ἑαυτὸν τοὺς νέους καὶ τοῖς ὑπ’ αὐτὸν μηνύσας σιγὴν ἔφη· ‘ὅπως μὲν αἰχμάλωτος ὑμῖν ἡ τύχη (οἵπερ ποτ’ ἂν εἴητε κἀξ οἵου γένους), οὐ χρὴ διδάσκειν γνόντας ἐκ τῶν πραγμάτων· οὐδ’ ὡς ἐφεῖται πάντα δρᾶν τοῖς δεσπόταις, οὐδ’ ὡς τὸ κρατοῦν τοῖς κρατουμένοις νόμος, τῇ φυσικῇ πεισθέντας ἀκολουθίᾳ.ὁ γὰρ Βρυάξης εἰσελάσας τὴν πόλιν καὶ μικρὸν ἠρεμαῖον ἀνύσας χρόνον (ὅπως ἀνακτήσαιτο καὶ τὸ σαρκίον, ἤδη πονηρῶς ἐκ μακρῶν ἔχον πόνων), θεοῖς θύειν ἔμελλε τοῖς ἐγχωρίοις, θύειν δὲ καὶ τὸ κρεῖττον ὧν σύλων λάβοι (ταῖς γὰρ ἀπαρχαῖς τοὺς θεοὺς τιμητέον)· οὐδὲν δὲ κρεῖττον εἶχε τοῦ Δοσικλέος καὶ τοῦ Κρατάνδρου, τῆς καλῆς συζυγίας. (ὦ κάλλος αἰσχρόν, ὦ θεῶν κακὴ χάρις· μὴ γὰρ καλοὶ γένοιντό τινες ἐν βίῳ, ἂν εἰ κατασφάττοιντο τοῦ κάλλους χάριν). Ἐπείπερ οὕτω ταῦτα καὶ νόμος βίας (ἄθεσμα θεσμὰ δυσμενοῦς τυραννίδος), καὶ πᾶς ἐπεζύγωτο τοῦ λοιποῦ χρόνος (τὴν γὰρ πυρὰν ἀνῆψαν οἱ νεωκόροι), ἤγοντο μὲν λυθέντες οἱ νεανίαι, εἱστήκεσαν δὲ τοῦ νεὼ πρὸς ταῖς θύραις, καθ’ ὃν Βρυάξης ὑπεριζήσοι τόπον, δυοῖν ἑαυτοὺς ἐμμερίσαντες πάθαις. |
Theodorus Prodromus_Rhodanthe et Dosicles_Book7_Sentence 51 | ἔχει μὲν οὕτω ταῦτα, καὶ καλῶς λέγω· εἰ γὰρ κακῶς, ἀλλά τις ἐξέλεγχέ με. ἐπεὶ δ’ ἐρωτᾶν καὶ βραχεῖς θέλω λόγους, εἷς γοῦν ἀπ’ ἀμφοῖν τὰς ἀποκρίσεις δότω. εἶχον μὲν οὖν θρησκείαν αἰτεῖν καὶ γένος, ἀλλ’ οὐκ ἀπαιτῶ, τῇ στολῇ καὶ τῷ λόγῳ τούτων ἁπάντων ἐντυχὼν διδασκάλοις· οὐδ’ εἰ θεοὺς σέβεσθε, καὶ τούτους τίνας, ἄλλην δ’ ἐρωτῶ πεῦσιν, ἣν πειρῶ λύειν ὁστισποτοῦν βούλοιτο τῶν δυοῖν νέων.’ ‘Καλὸν σέβειν τὸ θεῖον, ἢ τίς σοι λόγος;’ ‘καλόν’ Δοσικλῆς εὐσταλῶς ἀπεκρίθη. ‘χαίροις ἄν’, ἦ δ’ ὅς, ‘ὡς καλῶς ἀπεκρίνω. τί δ’; οὐ τὸ θύειν καὶ σέβειν ταὐτὸν λέγεις;’ ‘καὶ πῶς γὰρ οὐκ ἂν ταὐτόν;’ ἀνταπεκρίθη. ‘εὖ σοι, Δοσίκλεις, τοῦ τάχους’ ἦ δ’ ὃς πάλιν· ‘οὐ γὰρ σχολαίας τὰς ἀποκρίσεις δίδως. τί δ’; οὐ τὸν εὐρὺν καὶ παχὺν θύσοις βόα, εἰ βουθυτεῖν βούλοιο;’ ‘ναὶ πάντως’ ἔφη. | εἰ γὰρ μιᾷ τὰ πάντα συνέζη τύχῃ, καὶ δοῦλος οὐδείς, ἀλλὰ πᾶς ἐλεύθερος, οὐκ ἦν κανών, οὐ μέτρον, οὐ στάθμη βίου, οὐ ξυνταγὴ ξύμπαντος, οὐκ εὐταξία, τὸ πᾶν δὲ κατέστραπτο καὶ παρεφθάρη. ἐπεὶ δὲ πάντα φυσικὸς τάττει λόγος, δούλους ἀνάγκη τυγχάνειν καὶ δεσπότας. Ἢ πῶς ἂν οἰκίζοιντο πάντως αἱ πόλεις, ἂν ἀνδρὸς οὐ γίγνοιτο προσδεὴς ἀνήρ; ἦ γὰρ ἀνὴρ θούριος εἰς μέσην μάχην οὐκ ἐνδεὴς φαίνοιτο χαλινορράφου; οὐ τοῦ μεταλλεύοντος ὁ σφυρηλάτης; οὐ λαμβάνοντος πᾶς διδούς, οὐ λαμβάνων ἅπας διδόντος; οὐ τὸ κράνος ὁπλίτου, οὐ τοῦ κράνους τοὔμπαλιν ἀνὴρ ὁπλίτης; οὐ πάντα παντὸς ἐνδεᾶ φαμὲν τάχα; τί γὰρ ξίφους λείποντος ἀνὴρ γεννάδας, ἢ τί ξίφος λείποντος ἀνδρὸς γεννάδου; ἐπεὶ πρόδηλα ταῦτα (τίς γὰρ ἀγνοεῖ, ἂν κόσμον οἰκῇ καὶ σὺν ἀνθρώποις μένῃ;), ἐξῆν με πειθαρχοῦντα δεσποτῶν νόμοις, ὁποῖον ἂν τὸ δόξαν, εἰς πέρας φέρειν. Ἀλλ’ οὐ Βρυάξου τοῦτο· μὴ γὰρ ἀκρίτως ἀνθρωπίνου κρέατος ἡ σπάθη φάγοι. ἔξεστι μὲν γάρ, ἀλλὰ κἂν ἔξεστί μοι, νόμους προτιμῶ καὶ τὰ θεσμὰ τῆς Δίκης.ὁ μὲν γάρ, ὁ Κράτανδρος, εἰς γῆν κυπτάσας πρόδηλος ἦν τὸ πρᾶγμα δυσφόρως φέρων, ὠχριακὼς τὴν ὄψιν, αὐχένα κλίνας, τὸ βλέμμα πικρός, τὰ σκέλη τρομαλέος, ὡς καὶ Βρυάξην ταῦτα πρὸς πάντας φάναι· ‘εἰς τοῦτον, ἄνδρες, οὐ δεόμεθα σπάθης· ἑαυτὸν αὐτὸς ἀνελεῖ πρὸ τοῦ ξίφους.’ ὁ δ’ ἄλλος ἱλαρός τις εἰς τὴν ἰδέαν καὶ φαιδρὸς εἰς πρόσωπον εἱστήκει μέσος, ὡς εἰς ἑορτὴν εἰσιὼν εἰς τὸν φόνον, καλὸν νομίζων καὶ καλοῦ παντὸς πέρα, εἰ τῇ Ῥοδάνθῃ τὸν βίον συνεκλίπῃ· ἐλπὶς γὰρ αὐτὸν δυστυχὴς ἐβουκόλει ὡς κἀν τάφοις ἔρωτές εἰσι καὶ γάμοι (οὕτω τυφλόν τι χρῆμα καὶ μωρὸν πόθος). Ταῦτα Βρυάξης καὶ τὰ τοιαῦτα βλέπων, ἄμφω κεκληκὼς εἰς ἑαυτὸν τοὺς νέους καὶ τοῖς ὑπ’ αὐτὸν μηνύσας σιγὴν ἔφη· ‘ὅπως μὲν αἰχμάλωτος ὑμῖν ἡ τύχη (οἵπερ ποτ’ ἂν εἴητε κἀξ οἵου γένους), οὐ χρὴ διδάσκειν γνόντας ἐκ τῶν πραγμάτων· οὐδ’ ὡς ἐφεῖται πάντα δρᾶν τοῖς δεσπόταις, οὐδ’ ὡς τὸ κρατοῦν τοῖς κρατουμένοις νόμος, τῇ φυσικῇ πεισθέντας ἀκολουθίᾳ. |
Theodorus Prodromus_Rhodanthe et Dosicles_Book7_Sentence 58 | ‘τί δ’; οὐ τὸ κρεῖττον τῶν μελικράτων χέοις καὶ τῶν θυσιῶν’ εἶπε ‘τὸ κρέας ῥάνοις;’ ‘καὶ τοῦτο πάντως’ ἦ δ’ ὅς ‘ἀσφαλῶς λέγεις· ἦ γὰρ τὸ κρεῖττον ἄξιον τῶν κρειττόνων.’ ‘Τί δ’; οὐκ ἐρῶσι τῶν καλῶν’ ἔφη ‘θεοί;’ ‘ἐρῶσιν’ ἦ δ’ ὅς· ‘πῶς γὰρ οὐχ οὕτως ἔχοι;’ ‘τί δ’; οὐ καλὸν τὸ κάλλος, ἢ σὺ πῶς λέγεις;’ ἔφη Βρυάξης· ‘εἰ γὰρ οὐχ οὕτως, φάθι.’ ‘καὶ τοῦτο’ φησίν· ‘ἄλλο λοιπὸν πυνθάνου.’ ‘τῆς δ’ οὖν δυσειδοῦς οὐκ ἐρῶσιν ἰδέας· κακὸν γάρ;’ ἦ δ’ ὅς. ‘οὐ γὰρ οὖν’ ἀπεκρίθη. | ἔχει μὲν οὕτω ταῦτα, καὶ καλῶς λέγω· εἰ γὰρ κακῶς, ἀλλά τις ἐξέλεγχέ με. ἐπεὶ δ’ ἐρωτᾶν καὶ βραχεῖς θέλω λόγους, εἷς γοῦν ἀπ’ ἀμφοῖν τὰς ἀποκρίσεις δότω. εἶχον μὲν οὖν θρησκείαν αἰτεῖν καὶ γένος, ἀλλ’ οὐκ ἀπαιτῶ, τῇ στολῇ καὶ τῷ λόγῳ τούτων ἁπάντων ἐντυχὼν διδασκάλοις· οὐδ’ εἰ θεοὺς σέβεσθε, καὶ τούτους τίνας, ἄλλην δ’ ἐρωτῶ πεῦσιν, ἣν πειρῶ λύειν ὁστισποτοῦν βούλοιτο τῶν δυοῖν νέων.’ ‘Καλὸν σέβειν τὸ θεῖον, ἢ τίς σοι λόγος;’ ‘καλόν’ Δοσικλῆς εὐσταλῶς ἀπεκρίθη. ‘χαίροις ἄν’, ἦ δ’ ὅς, ‘ὡς καλῶς ἀπεκρίνω. τί δ’; οὐ τὸ θύειν καὶ σέβειν ταὐτὸν λέγεις;’ ‘καὶ πῶς γὰρ οὐκ ἂν ταὐτόν;’ ἀνταπεκρίθη. ‘εὖ σοι, Δοσίκλεις, τοῦ τάχους’ ἦ δ’ ὃς πάλιν· ‘οὐ γὰρ σχολαίας τὰς ἀποκρίσεις δίδως. τί δ’; οὐ τὸν εὐρὺν καὶ παχὺν θύσοις βόα, εἰ βουθυτεῖν βούλοιο;’ ‘ναὶ πάντως’ ἔφη.εἰ γὰρ μιᾷ τὰ πάντα συνέζη τύχῃ, καὶ δοῦλος οὐδείς, ἀλλὰ πᾶς ἐλεύθερος, οὐκ ἦν κανών, οὐ μέτρον, οὐ στάθμη βίου, οὐ ξυνταγὴ ξύμπαντος, οὐκ εὐταξία, τὸ πᾶν δὲ κατέστραπτο καὶ παρεφθάρη. ἐπεὶ δὲ πάντα φυσικὸς τάττει λόγος, δούλους ἀνάγκη τυγχάνειν καὶ δεσπότας. Ἢ πῶς ἂν οἰκίζοιντο πάντως αἱ πόλεις, ἂν ἀνδρὸς οὐ γίγνοιτο προσδεὴς ἀνήρ; ἦ γὰρ ἀνὴρ θούριος εἰς μέσην μάχην οὐκ ἐνδεὴς φαίνοιτο χαλινορράφου; οὐ τοῦ μεταλλεύοντος ὁ σφυρηλάτης; οὐ λαμβάνοντος πᾶς διδούς, οὐ λαμβάνων ἅπας διδόντος; οὐ τὸ κράνος ὁπλίτου, οὐ τοῦ κράνους τοὔμπαλιν ἀνὴρ ὁπλίτης; οὐ πάντα παντὸς ἐνδεᾶ φαμὲν τάχα; τί γὰρ ξίφους λείποντος ἀνὴρ γεννάδας, ἢ τί ξίφος λείποντος ἀνδρὸς γεννάδου; ἐπεὶ πρόδηλα ταῦτα (τίς γὰρ ἀγνοεῖ, ἂν κόσμον οἰκῇ καὶ σὺν ἀνθρώποις μένῃ;), ἐξῆν με πειθαρχοῦντα δεσποτῶν νόμοις, ὁποῖον ἂν τὸ δόξαν, εἰς πέρας φέρειν. Ἀλλ’ οὐ Βρυάξου τοῦτο· μὴ γὰρ ἀκρίτως ἀνθρωπίνου κρέατος ἡ σπάθη φάγοι. ἔξεστι μὲν γάρ, ἀλλὰ κἂν ἔξεστί μοι, νόμους προτιμῶ καὶ τὰ θεσμὰ τῆς Δίκης. |
Theodorus Prodromus_Rhodanthe et Dosicles_Book7_Sentence 6 | θαρρεῖτε, πληθὺς παρθένων συμπαρθένων, αἷς εἰς ἐραστάς, εἰς ἐρωμένους νέους, αἷς ἐξ ἐραστῶν, ἐξ ἐρωμένων πόθος· οὐ γὰρ μισηθήσεσθε πρὸς τῶν φιλτάτων, πλαστῶς φιλεῖν γυναῖκας ὑπωπτευκότων· καλὸν γὰρ ὑπόδειγμα ταῖς ἐρωμέναις δέδωκα νῦν. ζηλοῦτε, ναὶ ζηλοῦτέ με. Σὺ μέν, Δοσίκλεις, εἰσιὼν τὴν φορτίδα (ἣν δυστυχῶς εἰσῆλθες, ἣν Μοιρῶν φθόνῳ), ἐπεὶ συνελθεῖν καὶ Ῥοδάνθην ἠξίους, πολλοὺς δι’ αὐτὴν ὑπεδέξω κονδύλους, κατὰ προσώπου τῷ παλαμναίῳ τυπείς. ὦ χεὶρ ἐκείνη, δυσμενὴς χεὶρ θηρίου, χεὶρ ἀγρίου δράκοντος, οὐ συνεστάλης, ἥψω δὲ τολμήσασα; ναὶ ψυχρὸν τὸ πῦρ, ναὶ τῶν θεῶν οὐκ οἶδε κόπτειν ἡ σπάθη· ὑπὲρ καπνοῦ τὰ τόξα τῶν Ἐριννύων, ὑπνοῦσιν οἱ Τιτᾶνες, ὦ θεία κρίσις. ἡμῖν δὲ καθεύδουσιν οὐδένα χρόνον, ἀεὶ δὲ γρηγοροῦντες οἱ κακόσχολοι ὀξύτερον βλέπουσιν αὐτοῦ Λυγκέως. Σὺ μὲν πέπονθας τοῦτο καὶ τούτου πλέον· ἐγὼ δὲ τὴν δούλειον ἐν Κύπρῳ τύχην τῆς σὺν Δοσικλεῖ προκρινῶ συνοικίας; μὴ τοῦτο, μὴ Ζεῦ, μὴ θεῶν γερουσία. | ἢ τίς δέοιτ’ ἂν ὁλκάδων καὶ δικτύων ἀποψυγείσης τῆς θαλάσσης εἰς τέλος; (εἰ μὴ θαλασσώσειε τῆς γῆς τὸ πλάτος καὶ θαυματουργῶν ἁλιεύοι καὶ πλέοι, ζωγροῖ δὲ καινὴν ἄγραν ἄλλων ἰχθύων, ξηρόν τε πόντον ἀνθ’ ὑγροῦ τέμνειν ἔχοι.) τίνες δὲ καὶ πρίαιντο βοῦν ἀροτρέα, ἢ γηπονικὸν ὄργανον κτήσαιντό τι, μὴ γῆς ὑπούσης, ἣν γεωργῆσαι δέοι; (εἰ μὴ γεωργεῖν τὴν ὑγρὰν βούλοιτό τις, ἢ σπέρμα καρποῦ χωννύειν ἐν ἀέρι.) τίνες δ’ ἀναπνεύσαιεν ἀέρος δίχα, καὶ πῶς Ῥοδάνθη καὶ τίνα ζήσοι βίον μὴ συμβιοῦντος τοῦ φίλου Δοσικλέος; Θάρρει, Δοσίκλεις, τῶν ἐμῶν λέκτρων πέρι· συνειπόμην σοι κἀν ξενώσει κἀν πλάνῃ, συνέψομαί σοι κἀν βυθῷ κἀν πυθμένι. οὐ ψεύσομαι τὸν ὅρκον, οὐ τὴν ἐγγύην· οὐ λυμανῶ τὸ φίλτρον, οὐ τὴν ἀγάπην· οὐχ ὑβριῶ τὰ δῶρα τῶν φιλημάτων· οὐκ αἰσχυνῶ τὸν ἄχρι τοῦ χείλους γάμον ἢ γοῦν τὸ μέχρι τῆς περιπλοκῆς λέχος.Ῥιπτουμένη γοῦν κατὰ γῆς νυκτῶν μέσων, ‘ὤμοι Δοσίκλεις’, δυσπαθῶς ἐκεκράγει, ‘ἄνερ Δοσίκλεις ἄχρι γοῦν φωνῆς μόνης, τίς γῆς σε, τίς θάλασσα, τίς βυθὸς φέρει; τίς ναῦς, τίς ὁλκάς, τίς φυλακή, τίς σκότος; τίς βάρβαρος χείρ, τίς μισάνθρωπος βία; τίς δόξα, ποῖα λέκτρα, τίς καινὸς βίος; τίς οἶκος, οἷα σκῆπτρα, τίς Τύχης γέλως; τίς ὄλβος, οἷα μνῆστρα, τίς πόθος νέος; τίς παστάς, οἷος γάμος, οἵα παρθένος; τίς τῶν ἐνόρκων ἐγγυῶν ἀμνηστία; ζῇς μοι, Δοσίκλεις, καὶ πνέεις τὸν ἀέρα; δοῦλον βλέπεις φῶς, ἡμέραν ἐλευθέραν; δεσμοῖς κατάγχῃ, τὰς ἁλύσεις ἐξέδυς; παρὰ Βρυάξῃ σατραπεύεις δεσπότῃ; βάρβαρον ἄλλον δεσπότην εὗρες νέον; εἰς Πίσσαν οἰκεῖς, εἰς θάλασσαν ἐμπλέεις; κλύδων, γαλήνη· κῦμα, λειότης πλόου; ἀντεμφυσήσεις ἀνέμων, ἡσυχίαι; χρηστή, σαπρὰ ναῦς· ὑγιές, σαθρὸν σκάφος; Εἶδες Ῥοδάνθην εἰς βυθὸν κατηγμένην; οὐκ εἶδες, ἐμπεσόντος ἐν μέσῳ νέφους; ἑώρακας τὸ ξύλον, ὡς ἔσωσέ με; ἑώρακας τὸν πόντον, ὡς ἀπῆγχέ με; ἑώρακας τὸ σκάφος, ὡς ἤγειρέ με; οὐκ εἶδες οὐδέν, οὐδὲ ναῦν οὐδὲ ξύλον; ἔκλαυσας, οὐκ ἔκλαυσας; ἄλγος, δάκρυον; οὐκ ἄλγος, οὐ δάκρυον, οὐ βραχὺς πόνος; ζῇς μοι, Δοσίκλεις, καὶ Ῥοδάνθην δακρύεις; οὐ ζῇς, Δοσίκλεις, οὐ Ῥοδάνθην δακρύεις; ὁ πόντος, οὐχ ὁ πόντος, ἐρρόφησέ σε; ἡ χέρσος, οὐχ ἡ χέρσος, ἐβρόχθισέ σε; ἤκουσας ὡς εἰς Κύπρον ἐξέδοντό με, εἰς χρυσίνων μνῶν καὶ μόνην τριακάδα; ἤκουσας ὡς εὕρηκα δέσποιναν Στάλην; οὐ Κύπρον, οὔ τι νῆσον, οὐ μνᾶς, οὐ Στάλην; Ὤμοι Δοσίκλεις, ταῦτα μὲν πολὺς λόγος καὶ ῥητὰ μωρὰ καρδίας πλανωμένης· σὺ δ’ ἀλλ’ ἴσως ἰδών με πρὸς βυθῷ μέσῳ καὶ τὴν ἔνυγρον πικρὰν ἐλπίσας τύχην, σαυτὸν προαπέπνιξας αὐτὸς αὐτόχειρ; καὶ σοῦ τυχὸν θανόντος (ὤμοι νυμφίε) ἐμοῦ Ῥοδάνθης τῆς ταλαιπώρου χάριν, ἐγὼ βλέπω φῶς καὶ πνέω τὸν ἀέρα, μὴ φῶς ἐρυθριῶσα, μὴ τὸν ἀέρα, ὃν πνεῖν ἀφῆκας, ὃ βλέπειν ἡμῶν χάριν; ὁρῶ δὲ πόντον, πόντον οὐκ αἰδουμένη, ὃν ἔσχες (αἰαῖ) καὶ τάφον καὶ παστάδα; πατῶ δὲ γῆς τὴν ῥάχιν ἐκτὸς αἰσχύνης, ἣν οὐ πατεῖς σύ (φεῦ θεοί) τίνος χάριν; ἐμοῦ χάριν· καὶ ζῶσαν οὐ πιμπρᾶτέ με; δίκῃ λιπόντος τὸν βίον Δοσικλέος βιοῖ Ῥοδάνθη καὶ βιοῦσα λανθάνει; ποῦ τῶν χαλαζῶν τὰ λιθοβολήματα, ποῦ πλῆθος ὄμβρων, ἀστραπῶν μακραὶ φλόγες, κτύπημα βροντῆς, ὑετός, πυρὸς γνάθοι; ἥλιος εἰς γῆν, οὐρανὸς ῥαγεὶς μέσον, γῆς χάσμα καινόν, ἀνέμων πνοὴ ξένη, θάλασσα μέχρις οὐρανοῦ προηγμένη, ἀνατροπὴ τοῦ παντός, ἀλλαγὴ βίου; Ὤμοι Δοσίκλεις, ὡς ἐμοῦ θάρρει χάριν· τί γὰρ φίλην γῆν, μητροπατρῷον πέδον, τὸν φύντα, τὴν τεκοῦσαν, ἀδελφοὺς φίλους, ἡλικιώτην ὁρμαθὸν συμπαρθένων, χρυσοῦ βάρος, μάργαρον, ἄργυρον, λίθους, τὸ μεῖζον εἰπεῖν, τὴν ἐλευθέραν τύχην ἀφῆκα καὶ προῆλθον εἰς γέλων βίου, καὶ σὺν Δοσικλεῖ πλάνον ἀντηλλαξάμην, καὶ δεσμὸν ἀντέστερξα τῆς εὐζωίας; καὶ νῦν τὸ δοῦλον οὐ προδώσω τῆς τύχης, καὶ ταῦθ’ ὑπὲρ σοῦ, φεῦ, ὑπὲρ Δοσικλέος, φεῦ, ὑπὲρ οὗ τοσοῦτον εἱλόμην πόνον; οὐχὶ προδώσω καὶ πνοὴν καὶ καρδίαν, σοῦ χάριν, ὅς μοι καὶ πνοὴ καὶ καρδία; Οὐ ψεύσομαί σοι τὰς ἐνόρκους ἐγγύας (κἂν οἱ θεοὶ ψεύδοιντο τὰς ὑποσχέσεις), εἰ σοῦ θανόντος ὑπολειφθῶ τῷ βίῳ; οὐ γὰρ σκιαὶ γένοιντο χωρὶς σωμάτων, οὐδ’ ἡ Ῥοδάνθη τοῦ Δοσικλέος δίχα. |
Theodorus Prodromus_Rhodanthe et Dosicles_Book7_Sentence 60 | ‘κἄν τις μικρὸν βοῦν βουθυτῶν’ ἔφη ‘θύῃ, πάντως ἀπεχθάνοιντο τῷ τεθυκότι;’ ‘οὐ γὰρ ἂν ἄλλως’, ἦ δ’ ὅς, ‘ὡς δὲ φής, ἔχοι.’ ‘τί δ’; ἂν μυρίον εὐτυχῶν χρυσοῦ βάρος ἔπειτα μέντοι σκεῦος ὀστράκου φέρω, ἆρ’’ εἶπεν ‘ἀγάσαιντο καὶ δέξαιντό με;’ ‘οὐκ’, ἦ δ’ ὅς, ‘εἰ μὴ μᾶλλον ὀργίζοιντό σοι.’ ‘Εἰ δ’ ἄρα, μὴ βοῦν προσφέρων θεοῖς’ ἔφη ‘ἀνθρωποθυτῶ, χωλὸν οὖν θυσιάσω, τυφλόν, κορύζης ἔμπλεων, γηραλέον, σαπροσκελῆ, τρέμοντα, κυρτὸν τὴν ῥάχιν, λημῶντα, τοὺς ὀδόντας ἐξωρυγμένον, ποδαγριῶντα καὶ φαλακρὸν τὴν κάραν, πολύτριχον γένειον ἐξηρτημένον, καὶ τοῦτο λευκὸν καὶ κινάβρας ἐκπνέον; τίνος δ’ ἂν αὐτῶν οἱ θεοὶ πρόσοιντό γε;’ ‘οὐ δή τινός ποτ’ οὖν γε· πῶς γάρ;’ ἀντέφη. ‘τί δ’; ἀλλὰ νεκρὸν’ εἶπε ‘θυσιαστέον;’ ‘γελοῖον εἶπες’, ἦ δ’ ὅς, ‘εἰ νεκρὸν θύειν.’ ‘τί γοῦν’ ἔφη ‘τὸ λεῖπον ἢ καλοὺς νέους καὶ τοὺς ἐν ἀκμῇ τοῦ χρόνου θεοῖς θύειν;’ ‘δοκεῖ, βασιλεῦ’, εἶπεν, ‘ἀσφαλῶς ἔχειν.’ ‘τί δὴ τὸ συμπέρασμα τῶν λόγων;’ ἔφη. | ‘τί δ’; οὐ τὸ κρεῖττον τῶν μελικράτων χέοις καὶ τῶν θυσιῶν’ εἶπε ‘τὸ κρέας ῥάνοις;’ ‘καὶ τοῦτο πάντως’ ἦ δ’ ὅς ‘ἀσφαλῶς λέγεις· ἦ γὰρ τὸ κρεῖττον ἄξιον τῶν κρειττόνων.’ ‘Τί δ’; οὐκ ἐρῶσι τῶν καλῶν’ ἔφη ‘θεοί;’ ‘ἐρῶσιν’ ἦ δ’ ὅς· ‘πῶς γὰρ οὐχ οὕτως ἔχοι;’ ‘τί δ’; οὐ καλὸν τὸ κάλλος, ἢ σὺ πῶς λέγεις;’ ἔφη Βρυάξης· ‘εἰ γὰρ οὐχ οὕτως, φάθι.’ ‘καὶ τοῦτο’ φησίν· ‘ἄλλο λοιπὸν πυνθάνου.’ ‘τῆς δ’ οὖν δυσειδοῦς οὐκ ἐρῶσιν ἰδέας· κακὸν γάρ;’ ἦ δ’ ὅς. ‘οὐ γὰρ οὖν’ ἀπεκρίθη.ἔχει μὲν οὕτω ταῦτα, καὶ καλῶς λέγω· εἰ γὰρ κακῶς, ἀλλά τις ἐξέλεγχέ με. ἐπεὶ δ’ ἐρωτᾶν καὶ βραχεῖς θέλω λόγους, εἷς γοῦν ἀπ’ ἀμφοῖν τὰς ἀποκρίσεις δότω. εἶχον μὲν οὖν θρησκείαν αἰτεῖν καὶ γένος, ἀλλ’ οὐκ ἀπαιτῶ, τῇ στολῇ καὶ τῷ λόγῳ τούτων ἁπάντων ἐντυχὼν διδασκάλοις· οὐδ’ εἰ θεοὺς σέβεσθε, καὶ τούτους τίνας, ἄλλην δ’ ἐρωτῶ πεῦσιν, ἣν πειρῶ λύειν ὁστισποτοῦν βούλοιτο τῶν δυοῖν νέων.’ ‘Καλὸν σέβειν τὸ θεῖον, ἢ τίς σοι λόγος;’ ‘καλόν’ Δοσικλῆς εὐσταλῶς ἀπεκρίθη. ‘χαίροις ἄν’, ἦ δ’ ὅς, ‘ὡς καλῶς ἀπεκρίνω. τί δ’; οὐ τὸ θύειν καὶ σέβειν ταὐτὸν λέγεις;’ ‘καὶ πῶς γὰρ οὐκ ἂν ταὐτόν;’ ἀνταπεκρίθη. ‘εὖ σοι, Δοσίκλεις, τοῦ τάχους’ ἦ δ’ ὃς πάλιν· ‘οὐ γὰρ σχολαίας τὰς ἀποκρίσεις δίδως. τί δ’; οὐ τὸν εὐρὺν καὶ παχὺν θύσοις βόα, εἰ βουθυτεῖν βούλοιο;’ ‘ναὶ πάντως’ ἔφη. |
Theodorus Prodromus_Rhodanthe et Dosicles_Book7_Sentence 62 | ‘ὑμᾶς τυθῆναι τοῖς τροπαιούχοις θεοῖς, τὰ πρωτόλεια τῶν ἐμῶν συλημάτων.’ ‘καὶ θῦσον’, ἦ δ’ ὅς, ‘ἢν δοκῇ καλὸν θύειν.’ Τούτων ἀκούων ὁ Βρυάξης τῶν λόγων καὶ τὸν Δοσικλῆν ἐντρανέστερον βλέπων, ὀφρύν τε κατέσπασε τὴν ἐπηρμένην καὶ τὴν ἀπηνῆ κατεκλάσθη καρδίαν. τῷ σατράπῃ γοῦν ἐνστραφεὶς Ἀρταξάνῃ, ‘ὦ μοι κράτιστε σατραπῶν πάντων’, ἔφη, ‘τοσοῦτος οἶκτος τοῦδε τοῦ νεανίου εἰς τὴν ἐμὴν εἰσῆλθεν ἄρτι καρδίαν, ὡς μέχρις αὐτῶν συγκινεῖν με δακρύων· οἷος γὰρ ὢν εἰς ὥραν, εἰς ἡλικίαν, εἰς ἦθος, εἰς φρόνησιν, εἰς ἀποκρίσεις, οἰχήσεται δείλαιος ἄρτι τοῦ βίου, τῆς εὐπρεπείας τύμβον ἀντικερδάνας. ἐγὼ μὲν ἂν μεθῆκα τὸν νεανίαν καὶ τῆς παρούσης συμφορᾶς ἐρρυσάμην, εἰ μὴ θεοῖς ἔδοξεν εἰς παροινίαν. καὶ νῦν δυοῖν ἕστηκα παθῶν ἐν μέσῳ· οἶκτός με τούτου καὶ θεῶν ἔχει φόβος. οὐκ οἶδα ποίῳ χαριοῦμαι τὸ πλέον, οὐκ οἶδα ποῖ ῥέψαιμι καὶ πρὸς ὃ δράμω. | ‘κἄν τις μικρὸν βοῦν βουθυτῶν’ ἔφη ‘θύῃ, πάντως ἀπεχθάνοιντο τῷ τεθυκότι;’ ‘οὐ γὰρ ἂν ἄλλως’, ἦ δ’ ὅς, ‘ὡς δὲ φής, ἔχοι.’ ‘τί δ’; ἂν μυρίον εὐτυχῶν χρυσοῦ βάρος ἔπειτα μέντοι σκεῦος ὀστράκου φέρω, ἆρ’’ εἶπεν ‘ἀγάσαιντο καὶ δέξαιντό με;’ ‘οὐκ’, ἦ δ’ ὅς, ‘εἰ μὴ μᾶλλον ὀργίζοιντό σοι.’ ‘Εἰ δ’ ἄρα, μὴ βοῦν προσφέρων θεοῖς’ ἔφη ‘ἀνθρωποθυτῶ, χωλὸν οὖν θυσιάσω, τυφλόν, κορύζης ἔμπλεων, γηραλέον, σαπροσκελῆ, τρέμοντα, κυρτὸν τὴν ῥάχιν, λημῶντα, τοὺς ὀδόντας ἐξωρυγμένον, ποδαγριῶντα καὶ φαλακρὸν τὴν κάραν, πολύτριχον γένειον ἐξηρτημένον, καὶ τοῦτο λευκὸν καὶ κινάβρας ἐκπνέον; τίνος δ’ ἂν αὐτῶν οἱ θεοὶ πρόσοιντό γε;’ ‘οὐ δή τινός ποτ’ οὖν γε· πῶς γάρ;’ ἀντέφη. ‘τί δ’; ἀλλὰ νεκρὸν’ εἶπε ‘θυσιαστέον;’ ‘γελοῖον εἶπες’, ἦ δ’ ὅς, ‘εἰ νεκρὸν θύειν.’ ‘τί γοῦν’ ἔφη ‘τὸ λεῖπον ἢ καλοὺς νέους καὶ τοὺς ἐν ἀκμῇ τοῦ χρόνου θεοῖς θύειν;’ ‘δοκεῖ, βασιλεῦ’, εἶπεν, ‘ἀσφαλῶς ἔχειν.’ ‘τί δὴ τὸ συμπέρασμα τῶν λόγων;’ ἔφη.‘τί δ’; οὐ τὸ κρεῖττον τῶν μελικράτων χέοις καὶ τῶν θυσιῶν’ εἶπε ‘τὸ κρέας ῥάνοις;’ ‘καὶ τοῦτο πάντως’ ἦ δ’ ὅς ‘ἀσφαλῶς λέγεις· ἦ γὰρ τὸ κρεῖττον ἄξιον τῶν κρειττόνων.’ ‘Τί δ’; οὐκ ἐρῶσι τῶν καλῶν’ ἔφη ‘θεοί;’ ‘ἐρῶσιν’ ἦ δ’ ὅς· ‘πῶς γὰρ οὐχ οὕτως ἔχοι;’ ‘τί δ’; οὐ καλὸν τὸ κάλλος, ἢ σὺ πῶς λέγεις;’ ἔφη Βρυάξης· ‘εἰ γὰρ οὐχ οὕτως, φάθι.’ ‘καὶ τοῦτο’ φησίν· ‘ἄλλο λοιπὸν πυνθάνου.’ ‘τῆς δ’ οὖν δυσειδοῦς οὐκ ἐρῶσιν ἰδέας· κακὸν γάρ;’ ἦ δ’ ὅς. ‘οὐ γὰρ οὖν’ ἀπεκρίθη. |
Theodorus Prodromus_Rhodanthe et Dosicles_Book7_Sentence 67 | ὡς οἷα παιδὸς κήδομαι Δοσικλέος· ἀλλὰ πτοοῦμαι τοὺς θεοὺς ὡς δεσπότας.’ Τοσαῦτα φήσας αὖθις ἀντανεστράφη· ‘καὶ σοὶ δ’ ἄρα, Κράτανδρε, τίς τούτων λόγος;’ ἔφη· ‘τί δ’ εἰς μέγιστον ἐμπεσὼν φόβον πέφρικας, ὠχρίακας, αὐχένα κλίνεις, οὕτως ἀνάνδρως τὴν θανὴν ὑποτρέμεις; οὐ γοῦν τὸ θάρσος τοῦ Δοσικλέος βλέπεις, ὅπως διεσπούδακεν εἰς τὴν θυσίαν; καλῶς φρονῶν· θεοῖς γὰρ ἐγγίζειν θέλει, καὶ ζημιοῦσθαι τὸν μέσον δοκεῖ χρόνον. εἰ γοῦν ἀπόχρη τῶν προλεχθέντων λόγων, καὶ πλεῖον οὐδὲν οὐδὲ σὺ φράζειν ἔχεις, μὴ ζημιῶμεν τὸν καλὸν Δοσικλέα ὑπερτιθέντες τοὖργον· ἂν δέ τι πλέον λέγειν ἔχῃς, πρόελθε καὶ θαρρῶν λέγε.’ ‘Καλοί, βασιλεῦ, οἱ Δοσικλέος λόγοι, καλοί, βασιλεῦ’, ὁ Κράτανδρος ἀντέφη, ‘καὶ ξυνδοκοῦσι πάντες· ἓν δέ τι πλέον τούτοις ἐπεντίθημι σοῦ δόντος λέγειν. τὸ ταυροθυτεῖν, βασιλεῦ, θεοῖς φίλον, τὸ μοσχοθυτεῖν καὶ βοῶν ὀπτὰ κρέα, καὶ λιβανωτοῦ χόνδρος εἰς μέσην φλόγα· ἀνθρωποθυσίας δὲ καὶ καινοὺς φόνους, οἶμαι, θεοὶ μισοῦσιν. | ‘ὑμᾶς τυθῆναι τοῖς τροπαιούχοις θεοῖς, τὰ πρωτόλεια τῶν ἐμῶν συλημάτων.’ ‘καὶ θῦσον’, ἦ δ’ ὅς, ‘ἢν δοκῇ καλὸν θύειν.’ Τούτων ἀκούων ὁ Βρυάξης τῶν λόγων καὶ τὸν Δοσικλῆν ἐντρανέστερον βλέπων, ὀφρύν τε κατέσπασε τὴν ἐπηρμένην καὶ τὴν ἀπηνῆ κατεκλάσθη καρδίαν. τῷ σατράπῃ γοῦν ἐνστραφεὶς Ἀρταξάνῃ, ‘ὦ μοι κράτιστε σατραπῶν πάντων’, ἔφη, ‘τοσοῦτος οἶκτος τοῦδε τοῦ νεανίου εἰς τὴν ἐμὴν εἰσῆλθεν ἄρτι καρδίαν, ὡς μέχρις αὐτῶν συγκινεῖν με δακρύων· οἷος γὰρ ὢν εἰς ὥραν, εἰς ἡλικίαν, εἰς ἦθος, εἰς φρόνησιν, εἰς ἀποκρίσεις, οἰχήσεται δείλαιος ἄρτι τοῦ βίου, τῆς εὐπρεπείας τύμβον ἀντικερδάνας. ἐγὼ μὲν ἂν μεθῆκα τὸν νεανίαν καὶ τῆς παρούσης συμφορᾶς ἐρρυσάμην, εἰ μὴ θεοῖς ἔδοξεν εἰς παροινίαν. καὶ νῦν δυοῖν ἕστηκα παθῶν ἐν μέσῳ· οἶκτός με τούτου καὶ θεῶν ἔχει φόβος. οὐκ οἶδα ποίῳ χαριοῦμαι τὸ πλέον, οὐκ οἶδα ποῖ ῥέψαιμι καὶ πρὸς ὃ δράμω.‘κἄν τις μικρὸν βοῦν βουθυτῶν’ ἔφη ‘θύῃ, πάντως ἀπεχθάνοιντο τῷ τεθυκότι;’ ‘οὐ γὰρ ἂν ἄλλως’, ἦ δ’ ὅς, ‘ὡς δὲ φής, ἔχοι.’ ‘τί δ’; ἂν μυρίον εὐτυχῶν χρυσοῦ βάρος ἔπειτα μέντοι σκεῦος ὀστράκου φέρω, ἆρ’’ εἶπεν ‘ἀγάσαιντο καὶ δέξαιντό με;’ ‘οὐκ’, ἦ δ’ ὅς, ‘εἰ μὴ μᾶλλον ὀργίζοιντό σοι.’ ‘Εἰ δ’ ἄρα, μὴ βοῦν προσφέρων θεοῖς’ ἔφη ‘ἀνθρωποθυτῶ, χωλὸν οὖν θυσιάσω, τυφλόν, κορύζης ἔμπλεων, γηραλέον, σαπροσκελῆ, τρέμοντα, κυρτὸν τὴν ῥάχιν, λημῶντα, τοὺς ὀδόντας ἐξωρυγμένον, ποδαγριῶντα καὶ φαλακρὸν τὴν κάραν, πολύτριχον γένειον ἐξηρτημένον, καὶ τοῦτο λευκὸν καὶ κινάβρας ἐκπνέον; τίνος δ’ ἂν αὐτῶν οἱ θεοὶ πρόσοιντό γε;’ ‘οὐ δή τινός ποτ’ οὖν γε· πῶς γάρ;’ ἀντέφη. ‘τί δ’; ἀλλὰ νεκρὸν’ εἶπε ‘θυσιαστέον;’ ‘γελοῖον εἶπες’, ἦ δ’ ὅς, ‘εἰ νεκρὸν θύειν.’ ‘τί γοῦν’ ἔφη ‘τὸ λεῖπον ἢ καλοὺς νέους καὶ τοὺς ἐν ἀκμῇ τοῦ χρόνου θεοῖς θύειν;’ ‘δοκεῖ, βασιλεῦ’, εἶπεν, ‘ἀσφαλῶς ἔχειν.’ ‘τί δὴ τὸ συμπέρασμα τῶν λόγων;’ ἔφη. |
Theodorus Prodromus_Rhodanthe et Dosicles_Book7_Sentence 70 | ἢ ποία πόλις, ἣν ἰθύνουσιν εὐσεβεῖς νόμων λόγοι, ἀνθρωποθυτεῖ καὶ θεοὺς οὕτω σέβει; Εἰ δ’ οὖν ὁ καλός, βασιλεῦ, τὴν ἰδέαν ἄξιός ἐστι τῆς θέας θανεῖν χάριν καὶ θυσιασθεὶς τοῖς θεοῖς χάριν φέρειν, τί δή ποτε προῆλθεν εἰς γῆν, εἰπέ μοι; ὡς ἂν θανεῖται καὶ θεοὺς ἑστιάσῃ; τί δ’ οἱ θεοὶ παρῆξαν αὐτὸν ἐν βίῳ; ὡς ἂν τυθεὶς τράπεζαν αὐτοῖς ἀρτύσῃ; τί δ’; ἀδικοῦντες οἱ καλοὶ τὴν ἰδέαν θεοῖς ἑτοιμάσουσι τὴν εὐωχίαν; ἂν ὡς καλοὶ θνῄσκωσιν (αἰδοῦμαι λέγειν· ἐρῶ δ’ ὅμως, πλὴν εὐμενῶς ἄκουέ μου), καλὸν βασιλεὺς καὶ καλοῦ παντὸς πέρα· τί μὴ θυσιάζοιτο τοῖς ἀθανάτοις; εἰ δ’ οἱ καλοὶ σφάττοιντο τῶν θεῶν χάριν, τί δὴ τὸ συμπέρασμα τοῦ καινοῦ νόμου, πάντων καθάπαξ τῶν καλῶν ὀλωλότων; μόνους πατεῖν γῆν τοὺς κακοὺς καὶ ζῆν μόνους, τὸ ζῆν λαβόντας εἰς ἀμοιβὴν κακίας, αἰσχρὸν γενέσθαι τι πρόσωπον τοῦ βίου. | ὡς οἷα παιδὸς κήδομαι Δοσικλέος· ἀλλὰ πτοοῦμαι τοὺς θεοὺς ὡς δεσπότας.’ Τοσαῦτα φήσας αὖθις ἀντανεστράφη· ‘καὶ σοὶ δ’ ἄρα, Κράτανδρε, τίς τούτων λόγος;’ ἔφη· ‘τί δ’ εἰς μέγιστον ἐμπεσὼν φόβον πέφρικας, ὠχρίακας, αὐχένα κλίνεις, οὕτως ἀνάνδρως τὴν θανὴν ὑποτρέμεις; οὐ γοῦν τὸ θάρσος τοῦ Δοσικλέος βλέπεις, ὅπως διεσπούδακεν εἰς τὴν θυσίαν; καλῶς φρονῶν· θεοῖς γὰρ ἐγγίζειν θέλει, καὶ ζημιοῦσθαι τὸν μέσον δοκεῖ χρόνον. εἰ γοῦν ἀπόχρη τῶν προλεχθέντων λόγων, καὶ πλεῖον οὐδὲν οὐδὲ σὺ φράζειν ἔχεις, μὴ ζημιῶμεν τὸν καλὸν Δοσικλέα ὑπερτιθέντες τοὖργον· ἂν δέ τι πλέον λέγειν ἔχῃς, πρόελθε καὶ θαρρῶν λέγε.’ ‘Καλοί, βασιλεῦ, οἱ Δοσικλέος λόγοι, καλοί, βασιλεῦ’, ὁ Κράτανδρος ἀντέφη, ‘καὶ ξυνδοκοῦσι πάντες· ἓν δέ τι πλέον τούτοις ἐπεντίθημι σοῦ δόντος λέγειν. τὸ ταυροθυτεῖν, βασιλεῦ, θεοῖς φίλον, τὸ μοσχοθυτεῖν καὶ βοῶν ὀπτὰ κρέα, καὶ λιβανωτοῦ χόνδρος εἰς μέσην φλόγα· ἀνθρωποθυσίας δὲ καὶ καινοὺς φόνους, οἶμαι, θεοὶ μισοῦσιν.‘ὑμᾶς τυθῆναι τοῖς τροπαιούχοις θεοῖς, τὰ πρωτόλεια τῶν ἐμῶν συλημάτων.’ ‘καὶ θῦσον’, ἦ δ’ ὅς, ‘ἢν δοκῇ καλὸν θύειν.’ Τούτων ἀκούων ὁ Βρυάξης τῶν λόγων καὶ τὸν Δοσικλῆν ἐντρανέστερον βλέπων, ὀφρύν τε κατέσπασε τὴν ἐπηρμένην καὶ τὴν ἀπηνῆ κατεκλάσθη καρδίαν. τῷ σατράπῃ γοῦν ἐνστραφεὶς Ἀρταξάνῃ, ‘ὦ μοι κράτιστε σατραπῶν πάντων’, ἔφη, ‘τοσοῦτος οἶκτος τοῦδε τοῦ νεανίου εἰς τὴν ἐμὴν εἰσῆλθεν ἄρτι καρδίαν, ὡς μέχρις αὐτῶν συγκινεῖν με δακρύων· οἷος γὰρ ὢν εἰς ὥραν, εἰς ἡλικίαν, εἰς ἦθος, εἰς φρόνησιν, εἰς ἀποκρίσεις, οἰχήσεται δείλαιος ἄρτι τοῦ βίου, τῆς εὐπρεπείας τύμβον ἀντικερδάνας. ἐγὼ μὲν ἂν μεθῆκα τὸν νεανίαν καὶ τῆς παρούσης συμφορᾶς ἐρρυσάμην, εἰ μὴ θεοῖς ἔδοξεν εἰς παροινίαν. καὶ νῦν δυοῖν ἕστηκα παθῶν ἐν μέσῳ· οἶκτός με τούτου καὶ θεῶν ἔχει φόβος. οὐκ οἶδα ποίῳ χαριοῦμαι τὸ πλέον, οὐκ οἶδα ποῖ ῥέψαιμι καὶ πρὸς ὃ δράμω. |
Theodorus Prodromus_Rhodanthe et Dosicles_Book7_Sentence 71 | οὗ τίς γένοιτ’ ἂν ἀθλιώτερος νόμος; ἐμοὶ μὲν οὕτω ξυνδοκεῖ καλῶς λέγειν· σὺ δ’, ὦ βασιλεῦ, εἴτε δικαίως κρίνω εἴτ’ οὖν ἀδίκως, ἀρρεπῶς, οἶδα, κρίνοις.’ Τούτων ἀκούσας ὁ Βρυάξης τῶν λόγων μέγιστον οἷον ἀνακαγχάσας ἔφη· ‘τεράστιε Ζεῦ, ὡς τεράστια βλέπω· ὁ πεφρικὼς νῦν καὶ τελευτῶν ἐκ φόβου εἰς οἷον οἷον ἐξεκυλίσθη θράσος.’ τοσοῦτον εἰπὼν καὶ χαμάζε κυπτάσας σκοπεῖν ἐῴκει τῶν νεανιῶν πέρι. | ἢ ποία πόλις, ἣν ἰθύνουσιν εὐσεβεῖς νόμων λόγοι, ἀνθρωποθυτεῖ καὶ θεοὺς οὕτω σέβει; Εἰ δ’ οὖν ὁ καλός, βασιλεῦ, τὴν ἰδέαν ἄξιός ἐστι τῆς θέας θανεῖν χάριν καὶ θυσιασθεὶς τοῖς θεοῖς χάριν φέρειν, τί δή ποτε προῆλθεν εἰς γῆν, εἰπέ μοι; ὡς ἂν θανεῖται καὶ θεοὺς ἑστιάσῃ; τί δ’ οἱ θεοὶ παρῆξαν αὐτὸν ἐν βίῳ; ὡς ἂν τυθεὶς τράπεζαν αὐτοῖς ἀρτύσῃ; τί δ’; ἀδικοῦντες οἱ καλοὶ τὴν ἰδέαν θεοῖς ἑτοιμάσουσι τὴν εὐωχίαν; ἂν ὡς καλοὶ θνῄσκωσιν (αἰδοῦμαι λέγειν· ἐρῶ δ’ ὅμως, πλὴν εὐμενῶς ἄκουέ μου), καλὸν βασιλεὺς καὶ καλοῦ παντὸς πέρα· τί μὴ θυσιάζοιτο τοῖς ἀθανάτοις; εἰ δ’ οἱ καλοὶ σφάττοιντο τῶν θεῶν χάριν, τί δὴ τὸ συμπέρασμα τοῦ καινοῦ νόμου, πάντων καθάπαξ τῶν καλῶν ὀλωλότων; μόνους πατεῖν γῆν τοὺς κακοὺς καὶ ζῆν μόνους, τὸ ζῆν λαβόντας εἰς ἀμοιβὴν κακίας, αἰσχρὸν γενέσθαι τι πρόσωπον τοῦ βίου.ὡς οἷα παιδὸς κήδομαι Δοσικλέος· ἀλλὰ πτοοῦμαι τοὺς θεοὺς ὡς δεσπότας.’ Τοσαῦτα φήσας αὖθις ἀντανεστράφη· ‘καὶ σοὶ δ’ ἄρα, Κράτανδρε, τίς τούτων λόγος;’ ἔφη· ‘τί δ’ εἰς μέγιστον ἐμπεσὼν φόβον πέφρικας, ὠχρίακας, αὐχένα κλίνεις, οὕτως ἀνάνδρως τὴν θανὴν ὑποτρέμεις; οὐ γοῦν τὸ θάρσος τοῦ Δοσικλέος βλέπεις, ὅπως διεσπούδακεν εἰς τὴν θυσίαν; καλῶς φρονῶν· θεοῖς γὰρ ἐγγίζειν θέλει, καὶ ζημιοῦσθαι τὸν μέσον δοκεῖ χρόνον. εἰ γοῦν ἀπόχρη τῶν προλεχθέντων λόγων, καὶ πλεῖον οὐδὲν οὐδὲ σὺ φράζειν ἔχεις, μὴ ζημιῶμεν τὸν καλὸν Δοσικλέα ὑπερτιθέντες τοὖργον· ἂν δέ τι πλέον λέγειν ἔχῃς, πρόελθε καὶ θαρρῶν λέγε.’ ‘Καλοί, βασιλεῦ, οἱ Δοσικλέος λόγοι, καλοί, βασιλεῦ’, ὁ Κράτανδρος ἀντέφη, ‘καὶ ξυνδοκοῦσι πάντες· ἓν δέ τι πλέον τούτοις ἐπεντίθημι σοῦ δόντος λέγειν. τὸ ταυροθυτεῖν, βασιλεῦ, θεοῖς φίλον, τὸ μοσχοθυτεῖν καὶ βοῶν ὀπτὰ κρέα, καὶ λιβανωτοῦ χόνδρος εἰς μέσην φλόγα· ἀνθρωποθυσίας δὲ καὶ καινοὺς φόνους, οἶμαι, θεοὶ μισοῦσιν. |
Theodorus Prodromus_Rhodanthe et Dosicles_Book8 | ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΤΩΝ ΚΑΤΑ ΡΟΔΑΝΘΗΝ ΚΑΙ ΔΟΣΙΚΛΕΑ ΒΙΒΛΙΟΝ ΟΓΔΟΟΝ Τῷ μὲν Βρυάξῃ σκέψις ἦν τοῦ πρακτέου· κατεσπακὼς γὰρ τὴν τάσιν τῶν ὀφρύων καθῆστο σιγῶν οὐ βραχύν τινα χρόνον· οὕτω δὲ τούτου συννοοῦντος ὃ δράσοι ἀλαλαγὴ θρηνοῦντος ἀνδρὸς ἐν μέσῳ ναὶ πάντας ἐξέπληξε τῷ καινῷ φόβῳ. τὸ δ’ ἦν ὁ Κράτων· ὃς γὰρ εἰς Πίσσαν φθάσας, τῆς νηὸς ἐκβὰς ἀναβαίνει τὴν πόλιν, καὶ ξυντυχὼν γέροντί τινι βαρβάρῳ ἔροιτο τὸν γέροντα Βρυάξου πέρι· καὶ τὰς θυσίας ἐκμαθὼν καὶ τοὺς φόνους πρόσεισιν εὐθὺς τῷ νεῷ κράζων μέγα (δρύψας, ἀμύξας τοῦ προσώπου τὴν χάριν, λευκὴν σπαράξας καὶ γεραιτέραν τρίχα), καὶ τοῦ Βρυάξου τοῖν ποδοῖν εἰλημμένος οἴκτιστον οἷον ἐτραγῴδει τὸν λόγον· ‘Μὴ τοῦτο, μή, μέγιστε βασιλεῦ, δράσῃς· μὴ τοῦτο, μὴ τὸν παῖδα τὸν γηροτρόφον οὕτως ἀώρως ἐκτεμὼν ἐκ τοῦ βίου γέροντι πατρὶ συντέμῃς τὰς ἐλπίδας. μὴ τοῦτο, μὴ Κράτανδρον ἐκδῷς τῷ ξίφει· μὴ τοῦτο, μὴ Κράτανδρον εἰς πυρὰν βάλῃς. πολιὰ καὶ γῆράς σε δυσωπησάτω· ῥυτὶς προσώπου καὶ βάσις τρομαλέα ἐκ τοῦ θυμοῦ πρὸς οἶκτον ἀντικαμψάτω. | οὗ τίς γένοιτ’ ἂν ἀθλιώτερος νόμος; ἐμοὶ μὲν οὕτω ξυνδοκεῖ καλῶς λέγειν· σὺ δ’, ὦ βασιλεῦ, εἴτε δικαίως κρίνω εἴτ’ οὖν ἀδίκως, ἀρρεπῶς, οἶδα, κρίνοις.’ Τούτων ἀκούσας ὁ Βρυάξης τῶν λόγων μέγιστον οἷον ἀνακαγχάσας ἔφη· ‘τεράστιε Ζεῦ, ὡς τεράστια βλέπω· ὁ πεφρικὼς νῦν καὶ τελευτῶν ἐκ φόβου εἰς οἷον οἷον ἐξεκυλίσθη θράσος.’ τοσοῦτον εἰπὼν καὶ χαμάζε κυπτάσας σκοπεῖν ἐῴκει τῶν νεανιῶν πέρι.ἢ ποία πόλις, ἣν ἰθύνουσιν εὐσεβεῖς νόμων λόγοι, ἀνθρωποθυτεῖ καὶ θεοὺς οὕτω σέβει; Εἰ δ’ οὖν ὁ καλός, βασιλεῦ, τὴν ἰδέαν ἄξιός ἐστι τῆς θέας θανεῖν χάριν καὶ θυσιασθεὶς τοῖς θεοῖς χάριν φέρειν, τί δή ποτε προῆλθεν εἰς γῆν, εἰπέ μοι; ὡς ἂν θανεῖται καὶ θεοὺς ἑστιάσῃ; τί δ’ οἱ θεοὶ παρῆξαν αὐτὸν ἐν βίῳ; ὡς ἂν τυθεὶς τράπεζαν αὐτοῖς ἀρτύσῃ; τί δ’; ἀδικοῦντες οἱ καλοὶ τὴν ἰδέαν θεοῖς ἑτοιμάσουσι τὴν εὐωχίαν; ἂν ὡς καλοὶ θνῄσκωσιν (αἰδοῦμαι λέγειν· ἐρῶ δ’ ὅμως, πλὴν εὐμενῶς ἄκουέ μου), καλὸν βασιλεὺς καὶ καλοῦ παντὸς πέρα· τί μὴ θυσιάζοιτο τοῖς ἀθανάτοις; εἰ δ’ οἱ καλοὶ σφάττοιντο τῶν θεῶν χάριν, τί δὴ τὸ συμπέρασμα τοῦ καινοῦ νόμου, πάντων καθάπαξ τῶν καλῶν ὀλωλότων; μόνους πατεῖν γῆν τοὺς κακοὺς καὶ ζῆν μόνους, τὸ ζῆν λαβόντας εἰς ἀμοιβὴν κακίας, αἰσχρὸν γενέσθαι τι πρόσωπον τοῦ βίου. |
Theodorus Prodromus_Rhodanthe et Dosicles_Book8_Sentence 13 | Δὸς τοῖς θεοῖς τὸν οἶκτον ἀντὶ θυσίας· καλὴ θεοῖς τράπεζα φιλανθρωπία, καλὸς κρατὴρ ἄνθρωπος ἐκφυγὼν φόνον. οὕτω θεοὶ δειπνοῦσι τὴν σωτηρίαν, οὕτω θεῶν ἄριστον ἡ κοινὴ χάρις, ἀλλ’ οὐ κρέας βρότειον, οὐ πολὺς φόνος, οὐχ αἷμα βλύζον, οὐ μεθυσθεῖσα σπάθη, οὐ σάρκες ὀπταὶ καὶ μολυσμὸς ἀέρος. εἰ μὲν γὰρ ἦν καὶ σῶμα τοῖς ἀθανάτοις καὶ τῇ καθ’ ἡμᾶς ἐμφερεστάτη πλάσις, ἂν γλῶσσαν εἶχον, ἂν ὀδόντας, ἂν στόμα, εἰ κοιλίας δοχεῖον, ἐντέρων θέσιν καὶ τἆλλα πάντα τῆς ἐμῆς διαρτίας, ἔδως ἂν αὐτοῖς καὶ τραπέζας καὶ πότους καὶ σάρκας ὀπτὰς καὶ μελικράτων σκύφους· ἐπεὶ δ’ ἄσαρκος ἡ θεῶν θεία φύσις, οὐδ’ ἂν φάγοι κρέατος, οὐδ’ οἴνου πίοι. ἦ μὴν παροργίσειε τοὺς ἀθανάτους ὁποῖος ὀπτήσειεν ἀνθρώπου κρέας. | μάτην γὰρ ἀνύσαιμι τὸν πλοῦν τὸν τόσον, εἰ Κύπρον ἀφεὶς ἐν κενοῖς ὧδε δράμω, μάτην δὲ τῶν σῶν ἱερῶν ποδῶν θίγω, ὡς ζῶν τὸ τέκνον ὄψομαι πατὴρ γέρων· μὴ τοῦτο, θεῖε βασιλεῦ, μὴ πρὸς θεῶν. Ἔχεις με· κἂν βούλοιο, τέμνε, πυρπόλει, δίδου θεοῖς γέροντος ἀνθρώπου κρέας (εἴπερ θεοὶ χαίρουσιν ἀνθρώπων φόνοις). ἔχεις με· τοὺς ὀδόντας ἐξόρυττέ μου (εἴ τις παραλείποιτο τῷ γήρᾳ τέως). ἔχεις με· παττάλευε τὰς ἐμὰς κόρας (εἰ μὴ πεπαττάλευκεν αὐτὰς ὁ χρόνος). δότω πατὴρ δείλαιος ἀνθ’ υἱοῦ δίκας· γέροντα θυσίαζε, μὴ καλὸν νέον. γέροντι μὲν γὰρ τοῦ ξίφους μικρὸς λόγος, ὃς μικρὸν ἤδη καὶ ξίφους χωρὶς θάνοι· νέῳ δὲ τοῦ ζῆν ἡ χάρις πρὸς τοῖς πρόσω. δεινόν, νέου θνῄσκοντος ὡραιωμένου, γέροντα σαπρὸν ἀγαπᾶν ἔτι πνέειν. ἦ μήν, βασιλεῦ, οὐκ ἀναστῶ τῶν κάτω, οὐ βασιλικοὺς παύσομαι φιλῶν πόδας, οὐ τῶν στεναγμῶν τὸν πολὺν στήσω κτύπον, οὐδ’ ἂν ἐπίσχω τὴν ῥοὴν τῶν δακρύων, εἰ μὴ τὸν υἱὸν ζῶντά μοι δώσεις ἔχειν.ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΤΩΝ ΚΑΤΑ ΡΟΔΑΝΘΗΝ ΚΑΙ ΔΟΣΙΚΛΕΑ ΒΙΒΛΙΟΝ ΟΓΔΟΟΝ Τῷ μὲν Βρυάξῃ σκέψις ἦν τοῦ πρακτέου· κατεσπακὼς γὰρ τὴν τάσιν τῶν ὀφρύων καθῆστο σιγῶν οὐ βραχύν τινα χρόνον· οὕτω δὲ τούτου συννοοῦντος ὃ δράσοι ἀλαλαγὴ θρηνοῦντος ἀνδρὸς ἐν μέσῳ ναὶ πάντας ἐξέπληξε τῷ καινῷ φόβῳ. τὸ δ’ ἦν ὁ Κράτων· ὃς γὰρ εἰς Πίσσαν φθάσας, τῆς νηὸς ἐκβὰς ἀναβαίνει τὴν πόλιν, καὶ ξυντυχὼν γέροντί τινι βαρβάρῳ ἔροιτο τὸν γέροντα Βρυάξου πέρι· καὶ τὰς θυσίας ἐκμαθὼν καὶ τοὺς φόνους πρόσεισιν εὐθὺς τῷ νεῷ κράζων μέγα (δρύψας, ἀμύξας τοῦ προσώπου τὴν χάριν, λευκὴν σπαράξας καὶ γεραιτέραν τρίχα), καὶ τοῦ Βρυάξου τοῖν ποδοῖν εἰλημμένος οἴκτιστον οἷον ἐτραγῴδει τὸν λόγον· ‘Μὴ τοῦτο, μή, μέγιστε βασιλεῦ, δράσῃς· μὴ τοῦτο, μὴ τὸν παῖδα τὸν γηροτρόφον οὕτως ἀώρως ἐκτεμὼν ἐκ τοῦ βίου γέροντι πατρὶ συντέμῃς τὰς ἐλπίδας. μὴ τοῦτο, μὴ Κράτανδρον ἐκδῷς τῷ ξίφει· μὴ τοῦτο, μὴ Κράτανδρον εἰς πυρὰν βάλῃς. πολιὰ καὶ γῆράς σε δυσωπησάτω· ῥυτὶς προσώπου καὶ βάσις τρομαλέα ἐκ τοῦ θυμοῦ πρὸς οἶκτον ἀντικαμψάτω. |
Theodorus Prodromus_Rhodanthe et Dosicles_Book8_Sentence 17 | Τί γάρ; κεραμεὺς ἂν κεράμιον πλάσῃ κἄπειτα τοῦτο συντεθρυμμένον βλέπῃ, οὐκ ἂν χαρῇ τὴν θρύψιν οὐδὲ καγχάσοι, ὡς οὐδὲ τέκτων ἂν τριώροφα κτίσῃ κἄπειτα συμπεσοῦσαν ἀθρῇ τὴν στέγην· θεοὺς δὲ χαίρειν ἀξιοῖς ἐμῷ φόνῳ, τοὺς τέκτονάς μου, τοὺς ἐμοὺς κεραμέας; οὕτω γὰρ ἂν ἴσχυον εἶναι τεχνίται τεθρυμμένων μάλιστα τῶν κεραμίων, καὶ τὰς ἀφορμὰς λαμβάνοιεν τοῦ βίου, ἄλλου θρυβέντος ἄλλο πλάττοντες νέον; ἀλλ’ οὐ γελῶσι, πᾶν γε μὴν τοὐναντίον· θεοὶ δ’ ἐφ’ ᾧ τερφθεῖεν ἀνθρώπου φόνῳ; Δὸς παῖδα πατρί, βασιλεῦ νικηφόρε, δὸς παῖδα πατρὶ πρεσβύτῃ νεανίαν, ποίησον ἡβῆσαί με τὸν γηραλέον. | Δὸς τοῖς θεοῖς τὸν οἶκτον ἀντὶ θυσίας· καλὴ θεοῖς τράπεζα φιλανθρωπία, καλὸς κρατὴρ ἄνθρωπος ἐκφυγὼν φόνον. οὕτω θεοὶ δειπνοῦσι τὴν σωτηρίαν, οὕτω θεῶν ἄριστον ἡ κοινὴ χάρις, ἀλλ’ οὐ κρέας βρότειον, οὐ πολὺς φόνος, οὐχ αἷμα βλύζον, οὐ μεθυσθεῖσα σπάθη, οὐ σάρκες ὀπταὶ καὶ μολυσμὸς ἀέρος. εἰ μὲν γὰρ ἦν καὶ σῶμα τοῖς ἀθανάτοις καὶ τῇ καθ’ ἡμᾶς ἐμφερεστάτη πλάσις, ἂν γλῶσσαν εἶχον, ἂν ὀδόντας, ἂν στόμα, εἰ κοιλίας δοχεῖον, ἐντέρων θέσιν καὶ τἆλλα πάντα τῆς ἐμῆς διαρτίας, ἔδως ἂν αὐτοῖς καὶ τραπέζας καὶ πότους καὶ σάρκας ὀπτὰς καὶ μελικράτων σκύφους· ἐπεὶ δ’ ἄσαρκος ἡ θεῶν θεία φύσις, οὐδ’ ἂν φάγοι κρέατος, οὐδ’ οἴνου πίοι. ἦ μὴν παροργίσειε τοὺς ἀθανάτους ὁποῖος ὀπτήσειεν ἀνθρώπου κρέας.μάτην γὰρ ἀνύσαιμι τὸν πλοῦν τὸν τόσον, εἰ Κύπρον ἀφεὶς ἐν κενοῖς ὧδε δράμω, μάτην δὲ τῶν σῶν ἱερῶν ποδῶν θίγω, ὡς ζῶν τὸ τέκνον ὄψομαι πατὴρ γέρων· μὴ τοῦτο, θεῖε βασιλεῦ, μὴ πρὸς θεῶν. Ἔχεις με· κἂν βούλοιο, τέμνε, πυρπόλει, δίδου θεοῖς γέροντος ἀνθρώπου κρέας (εἴπερ θεοὶ χαίρουσιν ἀνθρώπων φόνοις). ἔχεις με· τοὺς ὀδόντας ἐξόρυττέ μου (εἴ τις παραλείποιτο τῷ γήρᾳ τέως). ἔχεις με· παττάλευε τὰς ἐμὰς κόρας (εἰ μὴ πεπαττάλευκεν αὐτὰς ὁ χρόνος). δότω πατὴρ δείλαιος ἀνθ’ υἱοῦ δίκας· γέροντα θυσίαζε, μὴ καλὸν νέον. γέροντι μὲν γὰρ τοῦ ξίφους μικρὸς λόγος, ὃς μικρὸν ἤδη καὶ ξίφους χωρὶς θάνοι· νέῳ δὲ τοῦ ζῆν ἡ χάρις πρὸς τοῖς πρόσω. δεινόν, νέου θνῄσκοντος ὡραιωμένου, γέροντα σαπρὸν ἀγαπᾶν ἔτι πνέειν. ἦ μήν, βασιλεῦ, οὐκ ἀναστῶ τῶν κάτω, οὐ βασιλικοὺς παύσομαι φιλῶν πόδας, οὐ τῶν στεναγμῶν τὸν πολὺν στήσω κτύπον, οὐδ’ ἂν ἐπίσχω τὴν ῥοὴν τῶν δακρύων, εἰ μὴ τὸν υἱὸν ζῶντά μοι δώσεις ἔχειν. |
Theodorus Prodromus_Rhodanthe et Dosicles_Book8_Sentence 18 | μακρόν, βασιλεῦ, καὶ πολὺν ἤδη χρόνον τοῦ παιδὸς ἡ στέρησις ἐτρύχωσέ με· μὴ νῦν ὀλεῖται δυστυχῶς ᾑρημένος· μὴ νῦν, ὅταν ἤνοιξα βραχὺ τὰς κόρας καὶ μικρὸν ἀντέβλεψα πρὸς φῶς ἡμέρας, τότ’ αὐτὸς αὐτὰς ἐξορύξῃς εἰς τέλος.’ Πρὸς ταῦτα θαυμάσαντα τὸν βασιλέα ἐπῆλθεν εἰπεῖν τῷ γέροντι τοιάδε· ‘ἔφθασε μέν μοι μέχρι καρδίας, γέρον, τὰ ῥεῖθρα τῶν σῶν δακρύων, νὴ τὴν Θέμιν· οὐ γὰρ λίθου προῆλθον, οὐ πέτρας ἔφυν, οὐ δρῦς με παρήνεγκεν εἰς φῶς, εἰς βίον, ὡς ἂν ἀτέγκτως πρὸς τὸν ἐν λύπαις ἔχω καὶ μὴ χαλῴμην καὶ μαλαττοίμην πόνοις. καὶ χρηστὸν υἱὸν πατρὶ δοῦναι πρεσβύτῃ ἀπαλλαγέντα τῆς προκειμένης τύχης θέλω (θεοὶ δὲ μάρτυρές μοι τοῦ λόγου)· ἀλλὰ πτοοῦμαι μὴ Ποσειδῶν ποντίσοι, Ἄρης δὲ πλήξῃ καὶ χαλαζώσῃ Κρόνος καὶ Ζεὺς κεραυνόβλητον ἐργάσοιτό με. καὶ ξυμφέρει Κράτανδρον ἐκθανεῖν μόνον ἢ πάντας ἡμᾶς τῶν θεῶν χολουμένων. | Τί γάρ; κεραμεὺς ἂν κεράμιον πλάσῃ κἄπειτα τοῦτο συντεθρυμμένον βλέπῃ, οὐκ ἂν χαρῇ τὴν θρύψιν οὐδὲ καγχάσοι, ὡς οὐδὲ τέκτων ἂν τριώροφα κτίσῃ κἄπειτα συμπεσοῦσαν ἀθρῇ τὴν στέγην· θεοὺς δὲ χαίρειν ἀξιοῖς ἐμῷ φόνῳ, τοὺς τέκτονάς μου, τοὺς ἐμοὺς κεραμέας; οὕτω γὰρ ἂν ἴσχυον εἶναι τεχνίται τεθρυμμένων μάλιστα τῶν κεραμίων, καὶ τὰς ἀφορμὰς λαμβάνοιεν τοῦ βίου, ἄλλου θρυβέντος ἄλλο πλάττοντες νέον; ἀλλ’ οὐ γελῶσι, πᾶν γε μὴν τοὐναντίον· θεοὶ δ’ ἐφ’ ᾧ τερφθεῖεν ἀνθρώπου φόνῳ; Δὸς παῖδα πατρί, βασιλεῦ νικηφόρε, δὸς παῖδα πατρὶ πρεσβύτῃ νεανίαν, ποίησον ἡβῆσαί με τὸν γηραλέον.Δὸς τοῖς θεοῖς τὸν οἶκτον ἀντὶ θυσίας· καλὴ θεοῖς τράπεζα φιλανθρωπία, καλὸς κρατὴρ ἄνθρωπος ἐκφυγὼν φόνον. οὕτω θεοὶ δειπνοῦσι τὴν σωτηρίαν, οὕτω θεῶν ἄριστον ἡ κοινὴ χάρις, ἀλλ’ οὐ κρέας βρότειον, οὐ πολὺς φόνος, οὐχ αἷμα βλύζον, οὐ μεθυσθεῖσα σπάθη, οὐ σάρκες ὀπταὶ καὶ μολυσμὸς ἀέρος. εἰ μὲν γὰρ ἦν καὶ σῶμα τοῖς ἀθανάτοις καὶ τῇ καθ’ ἡμᾶς ἐμφερεστάτη πλάσις, ἂν γλῶσσαν εἶχον, ἂν ὀδόντας, ἂν στόμα, εἰ κοιλίας δοχεῖον, ἐντέρων θέσιν καὶ τἆλλα πάντα τῆς ἐμῆς διαρτίας, ἔδως ἂν αὐτοῖς καὶ τραπέζας καὶ πότους καὶ σάρκας ὀπτὰς καὶ μελικράτων σκύφους· ἐπεὶ δ’ ἄσαρκος ἡ θεῶν θεία φύσις, οὐδ’ ἂν φάγοι κρέατος, οὐδ’ οἴνου πίοι. ἦ μὴν παροργίσειε τοὺς ἀθανάτους ὁποῖος ὀπτήσειεν ἀνθρώπου κρέας. |
Theodorus Prodromus_Rhodanthe et Dosicles_Book8_Sentence 21 | ὁρᾷς τὸν ἐγγὺς τοῦ Κρατάνδρου, τὸν νέον, τὸν εὐπρεπῆ τὴν ὄψιν, ὦ γηραλέε; καλὸς μέν ἐστιν ἡλίκος, καὶ σὺ βλέπεις· τυθήσεται δέ, καὶ τί γὰρ ποιεῖν ἔχω; μελαγχολῶντος εἰς θεοὺς κροτεῖν μάχην· μὴ γοῦν ἀπαίτει τῆς δυνάμεως πέρα.’ Τοσοῦτον εἰπὼν ἐξανέστη τοῦ θρόνου καὶ πρὸς τὸ χεῖλος τοῦ πυρὸς πλησιάσας καὶ χερσὶν ἀμφοῖν τοὺς νέους ἔχων ἔφη· ‘ὦ πάμμεγα Ζεῦ, ὦ Διὸς πάτερ Κρόνε, Ἄρες, Πόσειδον καὶ θεῶν γερουσία, τούτους Βρυάξης θυσιάζει τοὺς νέους, τούτους ἀπαρχὴν τῶν σύλων ὑμῖν φέρει.’ οὐ τὸν λόγον προῆξεν αὐτὸς εἰς πέρας, καὶ τὴν πυρὰν ἔδειξεν ἀπεσβεσμένην καταρραγεὶς ἄνωθεν ὄμβρος ἀθρόος, ὡς μηδὲ μικρὰν ὑπολειφθῆναι φλόγα ἤ τι φλογὸς μόριον ἢ θρυαλλίδος. Πρὸς ταῦτα πάντες οἱ Βρυάξου σατράπαι, αὐτὸς Βρυάξης, Ἀρτάπης, Ἀρταξάνης, ὁ λοιπὸς ὄχλος συμμιγῆ φωνὴν μίαν ἔκραξαν· ‘ἱλήκοιτε, δεσπόται θεοί, ὡς ἐμφανῶς ἔδοσθε τὸ ζῆν τοῖς νέοις.’ ὁ δὲ Βρυάξης μηνύσας σιγὴν ἔφη· ‘σώζοισθε, τέκνα, καὶ πνοὴν ἐλευθέραν πνέοιτε καὶ βλέποιτε λαμπρὰν ἡμέραν. | μακρόν, βασιλεῦ, καὶ πολὺν ἤδη χρόνον τοῦ παιδὸς ἡ στέρησις ἐτρύχωσέ με· μὴ νῦν ὀλεῖται δυστυχῶς ᾑρημένος· μὴ νῦν, ὅταν ἤνοιξα βραχὺ τὰς κόρας καὶ μικρὸν ἀντέβλεψα πρὸς φῶς ἡμέρας, τότ’ αὐτὸς αὐτὰς ἐξορύξῃς εἰς τέλος.’ Πρὸς ταῦτα θαυμάσαντα τὸν βασιλέα ἐπῆλθεν εἰπεῖν τῷ γέροντι τοιάδε· ‘ἔφθασε μέν μοι μέχρι καρδίας, γέρον, τὰ ῥεῖθρα τῶν σῶν δακρύων, νὴ τὴν Θέμιν· οὐ γὰρ λίθου προῆλθον, οὐ πέτρας ἔφυν, οὐ δρῦς με παρήνεγκεν εἰς φῶς, εἰς βίον, ὡς ἂν ἀτέγκτως πρὸς τὸν ἐν λύπαις ἔχω καὶ μὴ χαλῴμην καὶ μαλαττοίμην πόνοις. καὶ χρηστὸν υἱὸν πατρὶ δοῦναι πρεσβύτῃ ἀπαλλαγέντα τῆς προκειμένης τύχης θέλω (θεοὶ δὲ μάρτυρές μοι τοῦ λόγου)· ἀλλὰ πτοοῦμαι μὴ Ποσειδῶν ποντίσοι, Ἄρης δὲ πλήξῃ καὶ χαλαζώσῃ Κρόνος καὶ Ζεὺς κεραυνόβλητον ἐργάσοιτό με. καὶ ξυμφέρει Κράτανδρον ἐκθανεῖν μόνον ἢ πάντας ἡμᾶς τῶν θεῶν χολουμένων.Τί γάρ; κεραμεὺς ἂν κεράμιον πλάσῃ κἄπειτα τοῦτο συντεθρυμμένον βλέπῃ, οὐκ ἂν χαρῇ τὴν θρύψιν οὐδὲ καγχάσοι, ὡς οὐδὲ τέκτων ἂν τριώροφα κτίσῃ κἄπειτα συμπεσοῦσαν ἀθρῇ τὴν στέγην· θεοὺς δὲ χαίρειν ἀξιοῖς ἐμῷ φόνῳ, τοὺς τέκτονάς μου, τοὺς ἐμοὺς κεραμέας; οὕτω γὰρ ἂν ἴσχυον εἶναι τεχνίται τεθρυμμένων μάλιστα τῶν κεραμίων, καὶ τὰς ἀφορμὰς λαμβάνοιεν τοῦ βίου, ἄλλου θρυβέντος ἄλλο πλάττοντες νέον; ἀλλ’ οὐ γελῶσι, πᾶν γε μὴν τοὐναντίον· θεοὶ δ’ ἐφ’ ᾧ τερφθεῖεν ἀνθρώπου φόνῳ; Δὸς παῖδα πατρί, βασιλεῦ νικηφόρε, δὸς παῖδα πατρὶ πρεσβύτῃ νεανίαν, ποίησον ἡβῆσαί με τὸν γηραλέον. |
Theodorus Prodromus_Rhodanthe et Dosicles_Book8_Sentence 23 | ἔχεις τὸν υἱὸν ἐκ θεῶν, πάτερ γέρον· ἔχεις, Δοσίκλεις, ἐκ Διὸς μὲν τὸν βίον, ἐκ δὲ Βρυάξου τὴν ἐλευθέραν τύχην. πρόσιτε λαμπρῶς τοῖς ἑαυτῶν πατράσιν· ἴδοισαν ὑμᾶς αἱ φιλοῦσαι μητέρες, φίλων ἀδελφῶν, συγγενῶν ὁμηγύρεις. στείλασθε τὴν οἴκαδε χρησταῖς ἐλπίσι καὶ τοῖς θεοῖς θύσατε τοῖς σωτηρίοις.’ Ταῦτα Βρυάξης φάμενος πρὸς τοὺς νέους τὸν σύλλογον λέλυκεν αὐτῷ τῷ λόγῳ. ὁ δὲ Κράτανδρος καὶ Δοσικλῆς καὶ Κράτων τὴν Κυπρίαν ναῦν εἰσδεδυκότες μέσην, εἰς Κύπρον ἐξώρμησαν εὐτυχεῖ τύχῃ, καὶ τῷ πλοῒ προσσχόντες οὐ πολὺν χρόνον τὴν νῆσον εἶδον τῇ θεῶν συνεργίᾳ. Μαθοῦσα γοῦν Μύριλλα μέντοι καὶ Στάλη ὡς ἧκεν ὁ Κράτανδρος, ἦλθεν ὁ Κράτων, ἀκτῆς ἐπ’ αὐτῆς αὐτίκα προηγμέναι οἷον τὸ γῆθος ἔσχον, ὡς πάνυ μέγα, ὡς εἶδον ἄμφω γῆν πατοῦντας Κυπρίαν ἀδελφόν, υἱόν, πατέρα, ξυνευνέτην μήτηρ, ἀδελφή, θυγάτηρ, ξυνευνέτις. πλησάμεναι γοῦν τοὺς ἐθισθέντας νόμους, περιπλακεῖσαι, δακρύσασαι τὸν νέον, ὥρμησαν εἰς τὸν οἶκον. | ὁρᾷς τὸν ἐγγὺς τοῦ Κρατάνδρου, τὸν νέον, τὸν εὐπρεπῆ τὴν ὄψιν, ὦ γηραλέε; καλὸς μέν ἐστιν ἡλίκος, καὶ σὺ βλέπεις· τυθήσεται δέ, καὶ τί γὰρ ποιεῖν ἔχω; μελαγχολῶντος εἰς θεοὺς κροτεῖν μάχην· μὴ γοῦν ἀπαίτει τῆς δυνάμεως πέρα.’ Τοσοῦτον εἰπὼν ἐξανέστη τοῦ θρόνου καὶ πρὸς τὸ χεῖλος τοῦ πυρὸς πλησιάσας καὶ χερσὶν ἀμφοῖν τοὺς νέους ἔχων ἔφη· ‘ὦ πάμμεγα Ζεῦ, ὦ Διὸς πάτερ Κρόνε, Ἄρες, Πόσειδον καὶ θεῶν γερουσία, τούτους Βρυάξης θυσιάζει τοὺς νέους, τούτους ἀπαρχὴν τῶν σύλων ὑμῖν φέρει.’ οὐ τὸν λόγον προῆξεν αὐτὸς εἰς πέρας, καὶ τὴν πυρὰν ἔδειξεν ἀπεσβεσμένην καταρραγεὶς ἄνωθεν ὄμβρος ἀθρόος, ὡς μηδὲ μικρὰν ὑπολειφθῆναι φλόγα ἤ τι φλογὸς μόριον ἢ θρυαλλίδος. Πρὸς ταῦτα πάντες οἱ Βρυάξου σατράπαι, αὐτὸς Βρυάξης, Ἀρτάπης, Ἀρταξάνης, ὁ λοιπὸς ὄχλος συμμιγῆ φωνὴν μίαν ἔκραξαν· ‘ἱλήκοιτε, δεσπόται θεοί, ὡς ἐμφανῶς ἔδοσθε τὸ ζῆν τοῖς νέοις.’ ὁ δὲ Βρυάξης μηνύσας σιγὴν ἔφη· ‘σώζοισθε, τέκνα, καὶ πνοὴν ἐλευθέραν πνέοιτε καὶ βλέποιτε λαμπρὰν ἡμέραν.μακρόν, βασιλεῦ, καὶ πολὺν ἤδη χρόνον τοῦ παιδὸς ἡ στέρησις ἐτρύχωσέ με· μὴ νῦν ὀλεῖται δυστυχῶς ᾑρημένος· μὴ νῦν, ὅταν ἤνοιξα βραχὺ τὰς κόρας καὶ μικρὸν ἀντέβλεψα πρὸς φῶς ἡμέρας, τότ’ αὐτὸς αὐτὰς ἐξορύξῃς εἰς τέλος.’ Πρὸς ταῦτα θαυμάσαντα τὸν βασιλέα ἐπῆλθεν εἰπεῖν τῷ γέροντι τοιάδε· ‘ἔφθασε μέν μοι μέχρι καρδίας, γέρον, τὰ ῥεῖθρα τῶν σῶν δακρύων, νὴ τὴν Θέμιν· οὐ γὰρ λίθου προῆλθον, οὐ πέτρας ἔφυν, οὐ δρῦς με παρήνεγκεν εἰς φῶς, εἰς βίον, ὡς ἂν ἀτέγκτως πρὸς τὸν ἐν λύπαις ἔχω καὶ μὴ χαλῴμην καὶ μαλαττοίμην πόνοις. καὶ χρηστὸν υἱὸν πατρὶ δοῦναι πρεσβύτῃ ἀπαλλαγέντα τῆς προκειμένης τύχης θέλω (θεοὶ δὲ μάρτυρές μοι τοῦ λόγου)· ἀλλὰ πτοοῦμαι μὴ Ποσειδῶν ποντίσοι, Ἄρης δὲ πλήξῃ καὶ χαλαζώσῃ Κρόνος καὶ Ζεὺς κεραυνόβλητον ἐργάσοιτό με. καὶ ξυμφέρει Κράτανδρον ἐκθανεῖν μόνον ἢ πάντας ἡμᾶς τῶν θεῶν χολουμένων. |
Theodorus Prodromus_Rhodanthe et Dosicles_Book8_Sentence 29 | ἥ γε μὴν πόλις ἐπεὶ τὸ συμβὰν καὶ τελούμενον μάθοι, ἐξῄεσαν ξύγκλυδες ἐκ τῶν δωμάτων ἀνδρῶν, γυναικῶν ὄχλος, ἡβῶντες, νέοι, γηρῶντες, οὐ γηρῶντες, εὐτυχής, πένης, γραῶν ὅμιλος, παρθένων, οὐ παρθένων· κοινὴν ἐποίουν χαρμονήν, κοινὸν κρότον, κοινὸν θρίαμβον καὶ πανήγυριν μίαν τὴν ἡδονὴν Κράτωνος, ὡς δὲ καὶ Στάλης. πάντες προσεπλέξαντο τὸν νεανίαν, πᾶσαι προσεπτύξαντο τὸν σεσωσμένον. ἔκλαιον, ἤλγουν, ἐξεκάγχαζον μέγα, κρατῆρα μικτὸν ἡδονῆς καὶ δακρύων κιρνῶντες ἐξέπινον ἄχρις εἰς μέθην. Οὕτω Κράτανδρος εὑρεθεὶς εὗρε κλέος καὶ τὴν ἑορτὴν ἔσχε πομπικωτάτην. ἀπόστασις γὰρ καὶ μακρυσμὸς τοῦ φίλου εἴωθε μᾶλλον τοὺς ποθοῦντας ἐκκάειν. οὐδεὶς γὰρ ἐκφλέγοιτο πρὸς φίλου πόθον, ἐπεὶ κατετρύφησε τῆς συνουσίας συνών, θεωρῶν, συλλαλῶν καθ’ ἡμέραν· ἂν δ’ ἐκ μέσου γένοιτο καὶ ῥυῇ χρόνος, ἡ τῶν ποθούντων δαπανᾶται καρδία, ὡς οἷα πεινάσασα τοὺς ποθουμένους· κἂν ἡ Τύχη δῷ καὶ συναφθεῖεν πάλιν, ὅλην ἀπλήστως ἐκροφᾷ τὴν ἀγάπην. Οὕτως ἑορτὴν ἔσχε κοινὴν ἡ πόλις τὴν εἰς ἑαυτὴν τοῦ νέου παρουσίαν. | ἔχεις τὸν υἱὸν ἐκ θεῶν, πάτερ γέρον· ἔχεις, Δοσίκλεις, ἐκ Διὸς μὲν τὸν βίον, ἐκ δὲ Βρυάξου τὴν ἐλευθέραν τύχην. πρόσιτε λαμπρῶς τοῖς ἑαυτῶν πατράσιν· ἴδοισαν ὑμᾶς αἱ φιλοῦσαι μητέρες, φίλων ἀδελφῶν, συγγενῶν ὁμηγύρεις. στείλασθε τὴν οἴκαδε χρησταῖς ἐλπίσι καὶ τοῖς θεοῖς θύσατε τοῖς σωτηρίοις.’ Ταῦτα Βρυάξης φάμενος πρὸς τοὺς νέους τὸν σύλλογον λέλυκεν αὐτῷ τῷ λόγῳ. ὁ δὲ Κράτανδρος καὶ Δοσικλῆς καὶ Κράτων τὴν Κυπρίαν ναῦν εἰσδεδυκότες μέσην, εἰς Κύπρον ἐξώρμησαν εὐτυχεῖ τύχῃ, καὶ τῷ πλοῒ προσσχόντες οὐ πολὺν χρόνον τὴν νῆσον εἶδον τῇ θεῶν συνεργίᾳ. Μαθοῦσα γοῦν Μύριλλα μέντοι καὶ Στάλη ὡς ἧκεν ὁ Κράτανδρος, ἦλθεν ὁ Κράτων, ἀκτῆς ἐπ’ αὐτῆς αὐτίκα προηγμέναι οἷον τὸ γῆθος ἔσχον, ὡς πάνυ μέγα, ὡς εἶδον ἄμφω γῆν πατοῦντας Κυπρίαν ἀδελφόν, υἱόν, πατέρα, ξυνευνέτην μήτηρ, ἀδελφή, θυγάτηρ, ξυνευνέτις. πλησάμεναι γοῦν τοὺς ἐθισθέντας νόμους, περιπλακεῖσαι, δακρύσασαι τὸν νέον, ὥρμησαν εἰς τὸν οἶκον.ὁρᾷς τὸν ἐγγὺς τοῦ Κρατάνδρου, τὸν νέον, τὸν εὐπρεπῆ τὴν ὄψιν, ὦ γηραλέε; καλὸς μέν ἐστιν ἡλίκος, καὶ σὺ βλέπεις· τυθήσεται δέ, καὶ τί γὰρ ποιεῖν ἔχω; μελαγχολῶντος εἰς θεοὺς κροτεῖν μάχην· μὴ γοῦν ἀπαίτει τῆς δυνάμεως πέρα.’ Τοσοῦτον εἰπὼν ἐξανέστη τοῦ θρόνου καὶ πρὸς τὸ χεῖλος τοῦ πυρὸς πλησιάσας καὶ χερσὶν ἀμφοῖν τοὺς νέους ἔχων ἔφη· ‘ὦ πάμμεγα Ζεῦ, ὦ Διὸς πάτερ Κρόνε, Ἄρες, Πόσειδον καὶ θεῶν γερουσία, τούτους Βρυάξης θυσιάζει τοὺς νέους, τούτους ἀπαρχὴν τῶν σύλων ὑμῖν φέρει.’ οὐ τὸν λόγον προῆξεν αὐτὸς εἰς πέρας, καὶ τὴν πυρὰν ἔδειξεν ἀπεσβεσμένην καταρραγεὶς ἄνωθεν ὄμβρος ἀθρόος, ὡς μηδὲ μικρὰν ὑπολειφθῆναι φλόγα ἤ τι φλογὸς μόριον ἢ θρυαλλίδος. Πρὸς ταῦτα πάντες οἱ Βρυάξου σατράπαι, αὐτὸς Βρυάξης, Ἀρτάπης, Ἀρταξάνης, ὁ λοιπὸς ὄχλος συμμιγῆ φωνὴν μίαν ἔκραξαν· ‘ἱλήκοιτε, δεσπόται θεοί, ὡς ἐμφανῶς ἔδοσθε τὸ ζῆν τοῖς νέοις.’ ὁ δὲ Βρυάξης μηνύσας σιγὴν ἔφη· ‘σώζοισθε, τέκνα, καὶ πνοὴν ἐλευθέραν πνέοιτε καὶ βλέποιτε λαμπρὰν ἡμέραν. |
Theodorus Prodromus_Rhodanthe et Dosicles_Book8_Sentence 36 | οὐ μὴν ἀπεμνήστησε τοῦ Δοσικλέος Κράτανδρος ἐλθὼν εἰς τόσον πομπῆς λόφον, τοὺς δακτύλους δὲ ξυμβαλὼν τοῖς δακτύλοις κοινωνὸν εἶχε τῆς χαρᾶς καὶ τοῦ κρότου. ἀλλ’ οὐ Δοσικλῆς, οὐ χαρὰν οὐδὲ κρότον εἶχε ξὺν αὐτῷ, τὴν Ῥοδάνθην οὐ βλέπων. Οὕτως ἐκείνων τῶν νέων τιμωμένων ἔπαιζεν, ὡς εἴωθεν, ὁ δριμὺς Ἔρως, πολλοὺς ὀιστοὺς τοῖς νέοις καὶ ταῖς νέαις ἐκ τοῦ πυρώδους τανύων τοξαρίου. ὁ πᾶς γὰρ ὄχλος τῶν προπομπῶν παρθένων ὅλοις βλεφάροις τὸν Δοσικλέα βλέπων, ἡλίκον εἰσδέδεκτο τῇ ψυχῇ βέλος (ὁποῖα πάντως οἶδεν ἐκτείνειν Ἔρως, φαρμακτά, πικρά, πυρπολοῦντα καρδίας). ἡ μὲν γὰρ αἰδοῦς ἐκποδὼν τεθειμένης ἤγγισεν, ἀντέβλεψεν ἀπλήστοις κόραις, ὡς ἐγγύθεν βλέπουσα καθαρῶς φλέγοι· ἄλλη προσῆλθε, τοῦ χιτῶνος ἥψατο, κἀκ τῆς ἁφῆς ἔλαβε δεύτερον βέλος· ἄλλη παροιστρηθεῖσα ταῖν δυοῖν πλέον καὶ πάντας ἐκπτύσασα δεσμοὺς αἰσχύνης, ὤχραν δὲ σεμνὴν ἐξάρασα τῆς χρόας, προσῆλθεν, ἠσπάσατο τὸν νεανίαν, καὶ πάντας ὠίστευτο τῆς ψυχῆς τόπους. | ἥ γε μὴν πόλις ἐπεὶ τὸ συμβὰν καὶ τελούμενον μάθοι, ἐξῄεσαν ξύγκλυδες ἐκ τῶν δωμάτων ἀνδρῶν, γυναικῶν ὄχλος, ἡβῶντες, νέοι, γηρῶντες, οὐ γηρῶντες, εὐτυχής, πένης, γραῶν ὅμιλος, παρθένων, οὐ παρθένων· κοινὴν ἐποίουν χαρμονήν, κοινὸν κρότον, κοινὸν θρίαμβον καὶ πανήγυριν μίαν τὴν ἡδονὴν Κράτωνος, ὡς δὲ καὶ Στάλης. πάντες προσεπλέξαντο τὸν νεανίαν, πᾶσαι προσεπτύξαντο τὸν σεσωσμένον. ἔκλαιον, ἤλγουν, ἐξεκάγχαζον μέγα, κρατῆρα μικτὸν ἡδονῆς καὶ δακρύων κιρνῶντες ἐξέπινον ἄχρις εἰς μέθην. Οὕτω Κράτανδρος εὑρεθεὶς εὗρε κλέος καὶ τὴν ἑορτὴν ἔσχε πομπικωτάτην. ἀπόστασις γὰρ καὶ μακρυσμὸς τοῦ φίλου εἴωθε μᾶλλον τοὺς ποθοῦντας ἐκκάειν. οὐδεὶς γὰρ ἐκφλέγοιτο πρὸς φίλου πόθον, ἐπεὶ κατετρύφησε τῆς συνουσίας συνών, θεωρῶν, συλλαλῶν καθ’ ἡμέραν· ἂν δ’ ἐκ μέσου γένοιτο καὶ ῥυῇ χρόνος, ἡ τῶν ποθούντων δαπανᾶται καρδία, ὡς οἷα πεινάσασα τοὺς ποθουμένους· κἂν ἡ Τύχη δῷ καὶ συναφθεῖεν πάλιν, ὅλην ἀπλήστως ἐκροφᾷ τὴν ἀγάπην. Οὕτως ἑορτὴν ἔσχε κοινὴν ἡ πόλις τὴν εἰς ἑαυτὴν τοῦ νέου παρουσίαν.ἔχεις τὸν υἱὸν ἐκ θεῶν, πάτερ γέρον· ἔχεις, Δοσίκλεις, ἐκ Διὸς μὲν τὸν βίον, ἐκ δὲ Βρυάξου τὴν ἐλευθέραν τύχην. πρόσιτε λαμπρῶς τοῖς ἑαυτῶν πατράσιν· ἴδοισαν ὑμᾶς αἱ φιλοῦσαι μητέρες, φίλων ἀδελφῶν, συγγενῶν ὁμηγύρεις. στείλασθε τὴν οἴκαδε χρησταῖς ἐλπίσι καὶ τοῖς θεοῖς θύσατε τοῖς σωτηρίοις.’ Ταῦτα Βρυάξης φάμενος πρὸς τοὺς νέους τὸν σύλλογον λέλυκεν αὐτῷ τῷ λόγῳ. ὁ δὲ Κράτανδρος καὶ Δοσικλῆς καὶ Κράτων τὴν Κυπρίαν ναῦν εἰσδεδυκότες μέσην, εἰς Κύπρον ἐξώρμησαν εὐτυχεῖ τύχῃ, καὶ τῷ πλοῒ προσσχόντες οὐ πολὺν χρόνον τὴν νῆσον εἶδον τῇ θεῶν συνεργίᾳ. Μαθοῦσα γοῦν Μύριλλα μέντοι καὶ Στάλη ὡς ἧκεν ὁ Κράτανδρος, ἦλθεν ὁ Κράτων, ἀκτῆς ἐπ’ αὐτῆς αὐτίκα προηγμέναι οἷον τὸ γῆθος ἔσχον, ὡς πάνυ μέγα, ὡς εἶδον ἄμφω γῆν πατοῦντας Κυπρίαν ἀδελφόν, υἱόν, πατέρα, ξυνευνέτην μήτηρ, ἀδελφή, θυγάτηρ, ξυνευνέτις. πλησάμεναι γοῦν τοὺς ἐθισθέντας νόμους, περιπλακεῖσαι, δακρύσασαι τὸν νέον, ὥρμησαν εἰς τὸν οἶκον. |
Theodorus Prodromus_Rhodanthe et Dosicles_Book8_Sentence 41 | Ἦν οὖν ἰδεῖν πάσχοντα καὶ Δοσικλέα, ἐπεὶ Ῥοδάνθην εἰς ἀνάμνησιν λάβοι· ταῖς παρθένοις γὰρ τὴν ἑαυτοῦ παρθένον ἀνανοῶν ἔκλαιεν ἐν τῇ καρδίᾳ· φιλούμενος μέμνητο τῶν φιλημάτων, μεμνημένος δὲ κρυπτὸν ἔστενε στόνον. τοιοῦτον ἔσχεν ἡ πανήγυρις τέλος. αἱ μὲν προπομποὶ παρθένοι βεβλημέναι εἰς τὰς ἑαυτῶν ἀντανῆλθον οἰκίας, καὶ τοῦ πυρὸς φλέγοντος οὐδαμῇ δρόσος. κἂν ἦν, ἀπεστρέφοντο ταύτην τὴν δρόσον· ὅσον γὰρ ἐφλέγοντο τῷ λαμπαδίῳ, τοσοῦτον ἠσπάζοντο τὴν χρυσῆν φλόγα· ὅσον πεπυρπόληντο μέχρι καρδίας, τόσον παρεῖχον τῷ πυρὶ πλείω ξύλα. ὢ πῦρ δροσίζον, ὢ φλογίζουσα δρόσος. Τὸν δὲ Κράτανδρον, ἀλλὰ καὶ Δοσικλέα, ἄμφω ξυνεισιόντας εἰς τὴν οἰκίαν, τροφαῖς ἐδεξιοῦτο λαμπραῖς ἡ Στάλη. καὶ πάντες οὖν ἥπτοντο τῶν προκειμένων καὶ τοῦ κρατῆρος ἡδέως ἀπερρόφων, πάντες δὲ παρήπτοντο καὶ γελασμάτων· μόνος Δοσικλῆς ἐξ ἁπάντων ἠθύμει, μόνος Δοσικλῆς ἐξ ἁπάντων ἠτρόφει, οἷον φαγὼν τράπεζαν ἐκ τοῦ σαρκίου, οἷα πιὼν κύπελλον ἐκ τῶν αἱμάτων. | οὐ μὴν ἀπεμνήστησε τοῦ Δοσικλέος Κράτανδρος ἐλθὼν εἰς τόσον πομπῆς λόφον, τοὺς δακτύλους δὲ ξυμβαλὼν τοῖς δακτύλοις κοινωνὸν εἶχε τῆς χαρᾶς καὶ τοῦ κρότου. ἀλλ’ οὐ Δοσικλῆς, οὐ χαρὰν οὐδὲ κρότον εἶχε ξὺν αὐτῷ, τὴν Ῥοδάνθην οὐ βλέπων. Οὕτως ἐκείνων τῶν νέων τιμωμένων ἔπαιζεν, ὡς εἴωθεν, ὁ δριμὺς Ἔρως, πολλοὺς ὀιστοὺς τοῖς νέοις καὶ ταῖς νέαις ἐκ τοῦ πυρώδους τανύων τοξαρίου. ὁ πᾶς γὰρ ὄχλος τῶν προπομπῶν παρθένων ὅλοις βλεφάροις τὸν Δοσικλέα βλέπων, ἡλίκον εἰσδέδεκτο τῇ ψυχῇ βέλος (ὁποῖα πάντως οἶδεν ἐκτείνειν Ἔρως, φαρμακτά, πικρά, πυρπολοῦντα καρδίας). ἡ μὲν γὰρ αἰδοῦς ἐκποδὼν τεθειμένης ἤγγισεν, ἀντέβλεψεν ἀπλήστοις κόραις, ὡς ἐγγύθεν βλέπουσα καθαρῶς φλέγοι· ἄλλη προσῆλθε, τοῦ χιτῶνος ἥψατο, κἀκ τῆς ἁφῆς ἔλαβε δεύτερον βέλος· ἄλλη παροιστρηθεῖσα ταῖν δυοῖν πλέον καὶ πάντας ἐκπτύσασα δεσμοὺς αἰσχύνης, ὤχραν δὲ σεμνὴν ἐξάρασα τῆς χρόας, προσῆλθεν, ἠσπάσατο τὸν νεανίαν, καὶ πάντας ὠίστευτο τῆς ψυχῆς τόπους.ἥ γε μὴν πόλις ἐπεὶ τὸ συμβὰν καὶ τελούμενον μάθοι, ἐξῄεσαν ξύγκλυδες ἐκ τῶν δωμάτων ἀνδρῶν, γυναικῶν ὄχλος, ἡβῶντες, νέοι, γηρῶντες, οὐ γηρῶντες, εὐτυχής, πένης, γραῶν ὅμιλος, παρθένων, οὐ παρθένων· κοινὴν ἐποίουν χαρμονήν, κοινὸν κρότον, κοινὸν θρίαμβον καὶ πανήγυριν μίαν τὴν ἡδονὴν Κράτωνος, ὡς δὲ καὶ Στάλης. πάντες προσεπλέξαντο τὸν νεανίαν, πᾶσαι προσεπτύξαντο τὸν σεσωσμένον. ἔκλαιον, ἤλγουν, ἐξεκάγχαζον μέγα, κρατῆρα μικτὸν ἡδονῆς καὶ δακρύων κιρνῶντες ἐξέπινον ἄχρις εἰς μέθην. Οὕτω Κράτανδρος εὑρεθεὶς εὗρε κλέος καὶ τὴν ἑορτὴν ἔσχε πομπικωτάτην. ἀπόστασις γὰρ καὶ μακρυσμὸς τοῦ φίλου εἴωθε μᾶλλον τοὺς ποθοῦντας ἐκκάειν. οὐδεὶς γὰρ ἐκφλέγοιτο πρὸς φίλου πόθον, ἐπεὶ κατετρύφησε τῆς συνουσίας συνών, θεωρῶν, συλλαλῶν καθ’ ἡμέραν· ἂν δ’ ἐκ μέσου γένοιτο καὶ ῥυῇ χρόνος, ἡ τῶν ποθούντων δαπανᾶται καρδία, ὡς οἷα πεινάσασα τοὺς ποθουμένους· κἂν ἡ Τύχη δῷ καὶ συναφθεῖεν πάλιν, ὅλην ἀπλήστως ἐκροφᾷ τὴν ἀγάπην. Οὕτως ἑορτὴν ἔσχε κοινὴν ἡ πόλις τὴν εἰς ἑαυτὴν τοῦ νέου παρουσίαν. |
Theodorus Prodromus_Rhodanthe et Dosicles_Book8_Sentence 48 | ἐντεῦθεν ὠχριῶντα καὶ τετηγμένον ἴσως ἐτεκμήρατο τοῦτον ὁ βλέπων· ἦ που ξένην τράπεζαν αἰσχρῶς ἀρτύων τῆς σαρκὸς ἔσθει καὶ πίνει τῶν αἱμάτων, κἀκ τῶν ἔσωθεν βρωμάτων πεπλησμένος τῆς ἐκτὸς οὐ δέοιτο δειπνοφαγίας; Συνητρόφει δὲ καὶ Μύριλλα τῷ ξένῳ, μόνας κόρας τρέφουσα τὰς ἐποπτρίας ἐφ’ οἷς ἐνητένιζον εἰς Δοσικλέα. ὁρῶσα γοῦν ἐκεῖνον ἐν πένθει μέσῳ, μηδὲν κατεσθίοντα τῶν προκειμένων μηδ’ ἐκροφῶντα κἂν μικρόν τι τοῦ σκύφου, ἔμφροντις ἦν, θόρυβον εἶχε καὶ ζάλην, κινοῦσα πάντα τῆς παροιμίας κάλων, ἅπαν τε μηχάνημα μηχανωμένη, πάντας τ’ ἀνοχλίζουσα τοῦ λόγου λίθους, ὡς ἂν Δοσικλῆς τῶν τεθέντων ἐκφάγοι. | Ἦν οὖν ἰδεῖν πάσχοντα καὶ Δοσικλέα, ἐπεὶ Ῥοδάνθην εἰς ἀνάμνησιν λάβοι· ταῖς παρθένοις γὰρ τὴν ἑαυτοῦ παρθένον ἀνανοῶν ἔκλαιεν ἐν τῇ καρδίᾳ· φιλούμενος μέμνητο τῶν φιλημάτων, μεμνημένος δὲ κρυπτὸν ἔστενε στόνον. τοιοῦτον ἔσχεν ἡ πανήγυρις τέλος. αἱ μὲν προπομποὶ παρθένοι βεβλημέναι εἰς τὰς ἑαυτῶν ἀντανῆλθον οἰκίας, καὶ τοῦ πυρὸς φλέγοντος οὐδαμῇ δρόσος. κἂν ἦν, ἀπεστρέφοντο ταύτην τὴν δρόσον· ὅσον γὰρ ἐφλέγοντο τῷ λαμπαδίῳ, τοσοῦτον ἠσπάζοντο τὴν χρυσῆν φλόγα· ὅσον πεπυρπόληντο μέχρι καρδίας, τόσον παρεῖχον τῷ πυρὶ πλείω ξύλα. ὢ πῦρ δροσίζον, ὢ φλογίζουσα δρόσος. Τὸν δὲ Κράτανδρον, ἀλλὰ καὶ Δοσικλέα, ἄμφω ξυνεισιόντας εἰς τὴν οἰκίαν, τροφαῖς ἐδεξιοῦτο λαμπραῖς ἡ Στάλη. καὶ πάντες οὖν ἥπτοντο τῶν προκειμένων καὶ τοῦ κρατῆρος ἡδέως ἀπερρόφων, πάντες δὲ παρήπτοντο καὶ γελασμάτων· μόνος Δοσικλῆς ἐξ ἁπάντων ἠθύμει, μόνος Δοσικλῆς ἐξ ἁπάντων ἠτρόφει, οἷον φαγὼν τράπεζαν ἐκ τοῦ σαρκίου, οἷα πιὼν κύπελλον ἐκ τῶν αἱμάτων.οὐ μὴν ἀπεμνήστησε τοῦ Δοσικλέος Κράτανδρος ἐλθὼν εἰς τόσον πομπῆς λόφον, τοὺς δακτύλους δὲ ξυμβαλὼν τοῖς δακτύλοις κοινωνὸν εἶχε τῆς χαρᾶς καὶ τοῦ κρότου. ἀλλ’ οὐ Δοσικλῆς, οὐ χαρὰν οὐδὲ κρότον εἶχε ξὺν αὐτῷ, τὴν Ῥοδάνθην οὐ βλέπων. Οὕτως ἐκείνων τῶν νέων τιμωμένων ἔπαιζεν, ὡς εἴωθεν, ὁ δριμὺς Ἔρως, πολλοὺς ὀιστοὺς τοῖς νέοις καὶ ταῖς νέαις ἐκ τοῦ πυρώδους τανύων τοξαρίου. ὁ πᾶς γὰρ ὄχλος τῶν προπομπῶν παρθένων ὅλοις βλεφάροις τὸν Δοσικλέα βλέπων, ἡλίκον εἰσδέδεκτο τῇ ψυχῇ βέλος (ὁποῖα πάντως οἶδεν ἐκτείνειν Ἔρως, φαρμακτά, πικρά, πυρπολοῦντα καρδίας). ἡ μὲν γὰρ αἰδοῦς ἐκποδὼν τεθειμένης ἤγγισεν, ἀντέβλεψεν ἀπλήστοις κόραις, ὡς ἐγγύθεν βλέπουσα καθαρῶς φλέγοι· ἄλλη προσῆλθε, τοῦ χιτῶνος ἥψατο, κἀκ τῆς ἁφῆς ἔλαβε δεύτερον βέλος· ἄλλη παροιστρηθεῖσα ταῖν δυοῖν πλέον καὶ πάντας ἐκπτύσασα δεσμοὺς αἰσχύνης, ὤχραν δὲ σεμνὴν ἐξάρασα τῆς χρόας, προσῆλθεν, ἠσπάσατο τὸν νεανίαν, καὶ πάντας ὠίστευτο τῆς ψυχῆς τόπους. |
Theodorus Prodromus_Rhodanthe et Dosicles_Book8_Sentence 5 | μάτην γὰρ ἀνύσαιμι τὸν πλοῦν τὸν τόσον, εἰ Κύπρον ἀφεὶς ἐν κενοῖς ὧδε δράμω, μάτην δὲ τῶν σῶν ἱερῶν ποδῶν θίγω, ὡς ζῶν τὸ τέκνον ὄψομαι πατὴρ γέρων· μὴ τοῦτο, θεῖε βασιλεῦ, μὴ πρὸς θεῶν. Ἔχεις με· κἂν βούλοιο, τέμνε, πυρπόλει, δίδου θεοῖς γέροντος ἀνθρώπου κρέας (εἴπερ θεοὶ χαίρουσιν ἀνθρώπων φόνοις). ἔχεις με· τοὺς ὀδόντας ἐξόρυττέ μου (εἴ τις παραλείποιτο τῷ γήρᾳ τέως). ἔχεις με· παττάλευε τὰς ἐμὰς κόρας (εἰ μὴ πεπαττάλευκεν αὐτὰς ὁ χρόνος). δότω πατὴρ δείλαιος ἀνθ’ υἱοῦ δίκας· γέροντα θυσίαζε, μὴ καλὸν νέον. γέροντι μὲν γὰρ τοῦ ξίφους μικρὸς λόγος, ὃς μικρὸν ἤδη καὶ ξίφους χωρὶς θάνοι· νέῳ δὲ τοῦ ζῆν ἡ χάρις πρὸς τοῖς πρόσω. δεινόν, νέου θνῄσκοντος ὡραιωμένου, γέροντα σαπρὸν ἀγαπᾶν ἔτι πνέειν. ἦ μήν, βασιλεῦ, οὐκ ἀναστῶ τῶν κάτω, οὐ βασιλικοὺς παύσομαι φιλῶν πόδας, οὐ τῶν στεναγμῶν τὸν πολὺν στήσω κτύπον, οὐδ’ ἂν ἐπίσχω τὴν ῥοὴν τῶν δακρύων, εἰ μὴ τὸν υἱὸν ζῶντά μοι δώσεις ἔχειν. | ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΤΩΝ ΚΑΤΑ ΡΟΔΑΝΘΗΝ ΚΑΙ ΔΟΣΙΚΛΕΑ ΒΙΒΛΙΟΝ ΟΓΔΟΟΝ Τῷ μὲν Βρυάξῃ σκέψις ἦν τοῦ πρακτέου· κατεσπακὼς γὰρ τὴν τάσιν τῶν ὀφρύων καθῆστο σιγῶν οὐ βραχύν τινα χρόνον· οὕτω δὲ τούτου συννοοῦντος ὃ δράσοι ἀλαλαγὴ θρηνοῦντος ἀνδρὸς ἐν μέσῳ ναὶ πάντας ἐξέπληξε τῷ καινῷ φόβῳ. τὸ δ’ ἦν ὁ Κράτων· ὃς γὰρ εἰς Πίσσαν φθάσας, τῆς νηὸς ἐκβὰς ἀναβαίνει τὴν πόλιν, καὶ ξυντυχὼν γέροντί τινι βαρβάρῳ ἔροιτο τὸν γέροντα Βρυάξου πέρι· καὶ τὰς θυσίας ἐκμαθὼν καὶ τοὺς φόνους πρόσεισιν εὐθὺς τῷ νεῷ κράζων μέγα (δρύψας, ἀμύξας τοῦ προσώπου τὴν χάριν, λευκὴν σπαράξας καὶ γεραιτέραν τρίχα), καὶ τοῦ Βρυάξου τοῖν ποδοῖν εἰλημμένος οἴκτιστον οἷον ἐτραγῴδει τὸν λόγον· ‘Μὴ τοῦτο, μή, μέγιστε βασιλεῦ, δράσῃς· μὴ τοῦτο, μὴ τὸν παῖδα τὸν γηροτρόφον οὕτως ἀώρως ἐκτεμὼν ἐκ τοῦ βίου γέροντι πατρὶ συντέμῃς τὰς ἐλπίδας. μὴ τοῦτο, μὴ Κράτανδρον ἐκδῷς τῷ ξίφει· μὴ τοῦτο, μὴ Κράτανδρον εἰς πυρὰν βάλῃς. πολιὰ καὶ γῆράς σε δυσωπησάτω· ῥυτὶς προσώπου καὶ βάσις τρομαλέα ἐκ τοῦ θυμοῦ πρὸς οἶκτον ἀντικαμψάτω.οὗ τίς γένοιτ’ ἂν ἀθλιώτερος νόμος; ἐμοὶ μὲν οὕτω ξυνδοκεῖ καλῶς λέγειν· σὺ δ’, ὦ βασιλεῦ, εἴτε δικαίως κρίνω εἴτ’ οὖν ἀδίκως, ἀρρεπῶς, οἶδα, κρίνοις.’ Τούτων ἀκούσας ὁ Βρυάξης τῶν λόγων μέγιστον οἷον ἀνακαγχάσας ἔφη· ‘τεράστιε Ζεῦ, ὡς τεράστια βλέπω· ὁ πεφρικὼς νῦν καὶ τελευτῶν ἐκ φόβου εἰς οἷον οἷον ἐξεκυλίσθη θράσος.’ τοσοῦτον εἰπὼν καὶ χαμάζε κυπτάσας σκοπεῖν ἐῴκει τῶν νεανιῶν πέρι. |
Theodorus Prodromus_Rhodanthe et Dosicles_Book8_Sentence 50 | τοιγὰρ προσεγγίσασα τῷ φυτοσπόρῳ ‘οὐ τὸν ξένον δέδορκας, ὦ πάτερ’, λέγει, ‘ὡς εἰς τὸ δεῖπνον ἐν κενοῖς παριζάνει καὶ τὸ πρόσωπον τῆς ἐφεστώσης τύχης (ἡλίκον ἀνθοῦν τῆς χαρᾶς τῷ φυκίῳ) πενθῶν ἀμαυροῖ, καὶ ταράττει τὸν πότον, ἄσιτος οὕτως ἐνθακεύων τῷ θρόνῳ;’ Τούτους ὁ Κράτων τοὺς λόγους φθάσας λέγει· ‘τί ταῦτα ποιεῖς, ὦ Δοσίκλεις, ὦ τέκνον; τί ταῦτα ποιεῖς; οὐ καλὸν χαρᾶς μέσον ἄγειν τὸ πένθος, οὐδαμῇ παρρησία. ἄφες τὸ πενθεῖν μειδιώσης τῆς Τύχης· αἰσχρὸν γὰρ εὖ παθόντα μὴ κροτεῖν μέγα, καὶ λῃστρικὴν φυγόντα χεῖρα βαρβάρων ἄσιτον εἶναι, μὴ κρατῆρος ἐκπίνειν, θεοῖς ἀχαριστοῦντα τοῖς εὐεργέταις. | ἐντεῦθεν ὠχριῶντα καὶ τετηγμένον ἴσως ἐτεκμήρατο τοῦτον ὁ βλέπων· ἦ που ξένην τράπεζαν αἰσχρῶς ἀρτύων τῆς σαρκὸς ἔσθει καὶ πίνει τῶν αἱμάτων, κἀκ τῶν ἔσωθεν βρωμάτων πεπλησμένος τῆς ἐκτὸς οὐ δέοιτο δειπνοφαγίας; Συνητρόφει δὲ καὶ Μύριλλα τῷ ξένῳ, μόνας κόρας τρέφουσα τὰς ἐποπτρίας ἐφ’ οἷς ἐνητένιζον εἰς Δοσικλέα. ὁρῶσα γοῦν ἐκεῖνον ἐν πένθει μέσῳ, μηδὲν κατεσθίοντα τῶν προκειμένων μηδ’ ἐκροφῶντα κἂν μικρόν τι τοῦ σκύφου, ἔμφροντις ἦν, θόρυβον εἶχε καὶ ζάλην, κινοῦσα πάντα τῆς παροιμίας κάλων, ἅπαν τε μηχάνημα μηχανωμένη, πάντας τ’ ἀνοχλίζουσα τοῦ λόγου λίθους, ὡς ἂν Δοσικλῆς τῶν τεθέντων ἐκφάγοι.Ἦν οὖν ἰδεῖν πάσχοντα καὶ Δοσικλέα, ἐπεὶ Ῥοδάνθην εἰς ἀνάμνησιν λάβοι· ταῖς παρθένοις γὰρ τὴν ἑαυτοῦ παρθένον ἀνανοῶν ἔκλαιεν ἐν τῇ καρδίᾳ· φιλούμενος μέμνητο τῶν φιλημάτων, μεμνημένος δὲ κρυπτὸν ἔστενε στόνον. τοιοῦτον ἔσχεν ἡ πανήγυρις τέλος. αἱ μὲν προπομποὶ παρθένοι βεβλημέναι εἰς τὰς ἑαυτῶν ἀντανῆλθον οἰκίας, καὶ τοῦ πυρὸς φλέγοντος οὐδαμῇ δρόσος. κἂν ἦν, ἀπεστρέφοντο ταύτην τὴν δρόσον· ὅσον γὰρ ἐφλέγοντο τῷ λαμπαδίῳ, τοσοῦτον ἠσπάζοντο τὴν χρυσῆν φλόγα· ὅσον πεπυρπόληντο μέχρι καρδίας, τόσον παρεῖχον τῷ πυρὶ πλείω ξύλα. ὢ πῦρ δροσίζον, ὢ φλογίζουσα δρόσος. Τὸν δὲ Κράτανδρον, ἀλλὰ καὶ Δοσικλέα, ἄμφω ξυνεισιόντας εἰς τὴν οἰκίαν, τροφαῖς ἐδεξιοῦτο λαμπραῖς ἡ Στάλη. καὶ πάντες οὖν ἥπτοντο τῶν προκειμένων καὶ τοῦ κρατῆρος ἡδέως ἀπερρόφων, πάντες δὲ παρήπτοντο καὶ γελασμάτων· μόνος Δοσικλῆς ἐξ ἁπάντων ἠθύμει, μόνος Δοσικλῆς ἐξ ἁπάντων ἠτρόφει, οἷον φαγὼν τράπεζαν ἐκ τοῦ σαρκίου, οἷα πιὼν κύπελλον ἐκ τῶν αἱμάτων. |
Theodorus Prodromus_Rhodanthe et Dosicles_Book8_Sentence 52 | ἐγὼ πατήρ σοι πατρὸς ἐστερημένῳ, μήτηρ ἐκείνη μητρὸς ἀπεζευγμένῳ, ἀδελφὸς οὗτος (ἂν ἀδελφὸν δακρύῃς), ὅν σοι πρὸς ἡμῶν ἀνέμιξαν αἱ τύχαι· οὐδὲν τὸ λεῖπον εἰς χαράν σοι καὶ κρότον.’ Πρὸς ταῦτα καὶ Κράτανδρος οἰμώξας ἔφη· ‘οὐκ ἀγνοῶ μὲν τοὺς πόνους Δοσικλέος, οὐκ ἀγνοῶ τὸ πένθος ἐξ οὗ δακρύεις· αἰσθάνομαι δὲ τῆς ἀδελφικῆς τύχης, ὡς βαρυδαίμων, ὡς ὀδυρμῶν ἀξία, ὡς πᾶν ὑπερπέπαικε μέτρον δακρύων· πλὴν ἀλλ’ ἕως ποῦ λῆξιν ὁ θρῆνος λάβοι, καὶ πηνίκα στῇ τῶν στεναγμῶν ὁ κτύπος; οὐκ ἀνδρικῆς, βέλτιστε, ταῦτα καρδίας, ἄληκτα πενθεῖν τοὺς κακῶς πεπονθότας. ἔκλαυσας, ἠτρόφησας οὐ βραχὺν χρόνον· ἅψαι μικρόν τι καὶ τροφῆς καὶ φιάλης.’ ἔλεξε καὶ μέρος τι τῶν προκειμένων βίᾳ φαγεῖν ἔπεισε τὸν Δοσικλέα. | τοιγὰρ προσεγγίσασα τῷ φυτοσπόρῳ ‘οὐ τὸν ξένον δέδορκας, ὦ πάτερ’, λέγει, ‘ὡς εἰς τὸ δεῖπνον ἐν κενοῖς παριζάνει καὶ τὸ πρόσωπον τῆς ἐφεστώσης τύχης (ἡλίκον ἀνθοῦν τῆς χαρᾶς τῷ φυκίῳ) πενθῶν ἀμαυροῖ, καὶ ταράττει τὸν πότον, ἄσιτος οὕτως ἐνθακεύων τῷ θρόνῳ;’ Τούτους ὁ Κράτων τοὺς λόγους φθάσας λέγει· ‘τί ταῦτα ποιεῖς, ὦ Δοσίκλεις, ὦ τέκνον; τί ταῦτα ποιεῖς; οὐ καλὸν χαρᾶς μέσον ἄγειν τὸ πένθος, οὐδαμῇ παρρησία. ἄφες τὸ πενθεῖν μειδιώσης τῆς Τύχης· αἰσχρὸν γὰρ εὖ παθόντα μὴ κροτεῖν μέγα, καὶ λῃστρικὴν φυγόντα χεῖρα βαρβάρων ἄσιτον εἶναι, μὴ κρατῆρος ἐκπίνειν, θεοῖς ἀχαριστοῦντα τοῖς εὐεργέταις.ἐντεῦθεν ὠχριῶντα καὶ τετηγμένον ἴσως ἐτεκμήρατο τοῦτον ὁ βλέπων· ἦ που ξένην τράπεζαν αἰσχρῶς ἀρτύων τῆς σαρκὸς ἔσθει καὶ πίνει τῶν αἱμάτων, κἀκ τῶν ἔσωθεν βρωμάτων πεπλησμένος τῆς ἐκτὸς οὐ δέοιτο δειπνοφαγίας; Συνητρόφει δὲ καὶ Μύριλλα τῷ ξένῳ, μόνας κόρας τρέφουσα τὰς ἐποπτρίας ἐφ’ οἷς ἐνητένιζον εἰς Δοσικλέα. ὁρῶσα γοῦν ἐκεῖνον ἐν πένθει μέσῳ, μηδὲν κατεσθίοντα τῶν προκειμένων μηδ’ ἐκροφῶντα κἂν μικρόν τι τοῦ σκύφου, ἔμφροντις ἦν, θόρυβον εἶχε καὶ ζάλην, κινοῦσα πάντα τῆς παροιμίας κάλων, ἅπαν τε μηχάνημα μηχανωμένη, πάντας τ’ ἀνοχλίζουσα τοῦ λόγου λίθους, ὡς ἂν Δοσικλῆς τῶν τεθέντων ἐκφάγοι. |
Theodorus Prodromus_Rhodanthe et Dosicles_Book8_Sentence 54 | Ὁ μὲν Δοσικλῆς ταῦτα· τὴν γὰρ παρθένον ὁρῶν παρεστηκυῖαν ἐγγὺς ἠγνόει· πῶς δ’ οὐκ ἂν ἠγνόησε τὴν χρυσῆν κόρην, σαπρόν τι χιτώνιον ἐνδεδυμένην, τετηγμένην τὰς σάρκας, ἁπλῶς δουλίδα; οὐ μὴν Ῥοδάνθη τὸν Δοσικλῆν ἠγνόει, καὶ προσφύναι μὲν καὶ φιλῆσαι τὸ στόμα ἡλίκον οἷον ἠρέθιστο τῷ πόθῳ, εἵλκυστο δ’ εἰς τοὔπισθεν αἰδοῖ καὶ φόβῳ. τέως γε μὴν ἔπραττε τὰ πρὸς ἰσχύος, ἀφ’ ὧν ἑαυτὴν γνωριεῖ τῷ φιλτάτῳ· ἔναντι παρίστατο τοῦ Δοσικλέος, ὑπεστέναζεν, ἦρχέ που καὶ δακρύειν, καὶ μέχρι καρπῶν ἐξεγύμνου τὰς χέρας, ὡς ἂν διαγνῷ τὴν θέσιν τῶν δακτύλων. οὕτως ἀπῃώρητο τοῦ νεανίου, ὡς καὶ Ῥοδάνθη μὴ δοκεῖν πεφυκέναι, εἰ μὴ Ῥοδάνθην αὐτὸς αὐτὴν ἐκμάθοι. ἀνιστόρει γοῦν καὶ Δοσικλῆς τὴν κόρην καὶ τῆς Ῥοδάνθης ἀνετύπου τὴν πλάσιν, ὡς ἐμφερὴς φαίνοιτο τῇ δεικνυμένῃ· τέως γε μὴν οὐκ εἶχε σαφῶς εἰδέναι. | ἐγὼ πατήρ σοι πατρὸς ἐστερημένῳ, μήτηρ ἐκείνη μητρὸς ἀπεζευγμένῳ, ἀδελφὸς οὗτος (ἂν ἀδελφὸν δακρύῃς), ὅν σοι πρὸς ἡμῶν ἀνέμιξαν αἱ τύχαι· οὐδὲν τὸ λεῖπον εἰς χαράν σοι καὶ κρότον.’ Πρὸς ταῦτα καὶ Κράτανδρος οἰμώξας ἔφη· ‘οὐκ ἀγνοῶ μὲν τοὺς πόνους Δοσικλέος, οὐκ ἀγνοῶ τὸ πένθος ἐξ οὗ δακρύεις· αἰσθάνομαι δὲ τῆς ἀδελφικῆς τύχης, ὡς βαρυδαίμων, ὡς ὀδυρμῶν ἀξία, ὡς πᾶν ὑπερπέπαικε μέτρον δακρύων· πλὴν ἀλλ’ ἕως ποῦ λῆξιν ὁ θρῆνος λάβοι, καὶ πηνίκα στῇ τῶν στεναγμῶν ὁ κτύπος; οὐκ ἀνδρικῆς, βέλτιστε, ταῦτα καρδίας, ἄληκτα πενθεῖν τοὺς κακῶς πεπονθότας. ἔκλαυσας, ἠτρόφησας οὐ βραχὺν χρόνον· ἅψαι μικρόν τι καὶ τροφῆς καὶ φιάλης.’ ἔλεξε καὶ μέρος τι τῶν προκειμένων βίᾳ φαγεῖν ἔπεισε τὸν Δοσικλέα.τοιγὰρ προσεγγίσασα τῷ φυτοσπόρῳ ‘οὐ τὸν ξένον δέδορκας, ὦ πάτερ’, λέγει, ‘ὡς εἰς τὸ δεῖπνον ἐν κενοῖς παριζάνει καὶ τὸ πρόσωπον τῆς ἐφεστώσης τύχης (ἡλίκον ἀνθοῦν τῆς χαρᾶς τῷ φυκίῳ) πενθῶν ἀμαυροῖ, καὶ ταράττει τὸν πότον, ἄσιτος οὕτως ἐνθακεύων τῷ θρόνῳ;’ Τούτους ὁ Κράτων τοὺς λόγους φθάσας λέγει· ‘τί ταῦτα ποιεῖς, ὦ Δοσίκλεις, ὦ τέκνον; τί ταῦτα ποιεῖς; οὐ καλὸν χαρᾶς μέσον ἄγειν τὸ πένθος, οὐδαμῇ παρρησία. ἄφες τὸ πενθεῖν μειδιώσης τῆς Τύχης· αἰσχρὸν γὰρ εὖ παθόντα μὴ κροτεῖν μέγα, καὶ λῃστρικὴν φυγόντα χεῖρα βαρβάρων ἄσιτον εἶναι, μὴ κρατῆρος ἐκπίνειν, θεοῖς ἀχαριστοῦντα τοῖς εὐεργέταις. |
Theodorus Prodromus_Rhodanthe et Dosicles_Book8_Sentence 58 | καὶ ποῦ γὰρ ὑπώπτευκεν ὡς Κύπρον μέσην οἰκεῖ Ῥοδάνθη, τῶν βυθῶν ἀνηγμένη καὶ τῆς θαλάσσης ἐκφυγοῦσα τὸ στόμα; Εἶχον μὲν οὕτω ταῦτα τοῖς νεανίαις· ἐπεὶ δὲ καὶ τὸ δεῖπνον ἔλθοι πρὸς πέρας καὶ τῆς περιττῆς λῆξις ὀψαρτυσίας, ‘ὦ μῆτερ’, ὁ Κράτανδρος εἶπε τῇ Στάλῃ, ‘ἡμᾶς μὲν οὕτως ἡ θεῶν εὐσπλαγχνία συνῆψεν, ὡς ὁρῶμεν, ἀλλήλοις πάλιν, καὶ παῖδα μακρᾶς ἐκ πλάνης ῥυσαμένη εἰς κόλπον ἐντέθεικε τοῖς φυτοσπόροις. | Ὁ μὲν Δοσικλῆς ταῦτα· τὴν γὰρ παρθένον ὁρῶν παρεστηκυῖαν ἐγγὺς ἠγνόει· πῶς δ’ οὐκ ἂν ἠγνόησε τὴν χρυσῆν κόρην, σαπρόν τι χιτώνιον ἐνδεδυμένην, τετηγμένην τὰς σάρκας, ἁπλῶς δουλίδα; οὐ μὴν Ῥοδάνθη τὸν Δοσικλῆν ἠγνόει, καὶ προσφύναι μὲν καὶ φιλῆσαι τὸ στόμα ἡλίκον οἷον ἠρέθιστο τῷ πόθῳ, εἵλκυστο δ’ εἰς τοὔπισθεν αἰδοῖ καὶ φόβῳ. τέως γε μὴν ἔπραττε τὰ πρὸς ἰσχύος, ἀφ’ ὧν ἑαυτὴν γνωριεῖ τῷ φιλτάτῳ· ἔναντι παρίστατο τοῦ Δοσικλέος, ὑπεστέναζεν, ἦρχέ που καὶ δακρύειν, καὶ μέχρι καρπῶν ἐξεγύμνου τὰς χέρας, ὡς ἂν διαγνῷ τὴν θέσιν τῶν δακτύλων. οὕτως ἀπῃώρητο τοῦ νεανίου, ὡς καὶ Ῥοδάνθη μὴ δοκεῖν πεφυκέναι, εἰ μὴ Ῥοδάνθην αὐτὸς αὐτὴν ἐκμάθοι. ἀνιστόρει γοῦν καὶ Δοσικλῆς τὴν κόρην καὶ τῆς Ῥοδάνθης ἀνετύπου τὴν πλάσιν, ὡς ἐμφερὴς φαίνοιτο τῇ δεικνυμένῃ· τέως γε μὴν οὐκ εἶχε σαφῶς εἰδέναι.ἐγὼ πατήρ σοι πατρὸς ἐστερημένῳ, μήτηρ ἐκείνη μητρὸς ἀπεζευγμένῳ, ἀδελφὸς οὗτος (ἂν ἀδελφὸν δακρύῃς), ὅν σοι πρὸς ἡμῶν ἀνέμιξαν αἱ τύχαι· οὐδὲν τὸ λεῖπον εἰς χαράν σοι καὶ κρότον.’ Πρὸς ταῦτα καὶ Κράτανδρος οἰμώξας ἔφη· ‘οὐκ ἀγνοῶ μὲν τοὺς πόνους Δοσικλέος, οὐκ ἀγνοῶ τὸ πένθος ἐξ οὗ δακρύεις· αἰσθάνομαι δὲ τῆς ἀδελφικῆς τύχης, ὡς βαρυδαίμων, ὡς ὀδυρμῶν ἀξία, ὡς πᾶν ὑπερπέπαικε μέτρον δακρύων· πλὴν ἀλλ’ ἕως ποῦ λῆξιν ὁ θρῆνος λάβοι, καὶ πηνίκα στῇ τῶν στεναγμῶν ὁ κτύπος; οὐκ ἀνδρικῆς, βέλτιστε, ταῦτα καρδίας, ἄληκτα πενθεῖν τοὺς κακῶς πεπονθότας. ἔκλαυσας, ἠτρόφησας οὐ βραχὺν χρόνον· ἅψαι μικρόν τι καὶ τροφῆς καὶ φιάλης.’ ἔλεξε καὶ μέρος τι τῶν προκειμένων βίᾳ φαγεῖν ἔπεισε τὸν Δοσικλέα. |
Theodorus Prodromus_Rhodanthe et Dosicles_Book8_Sentence 59 | ναὶ ναὶ θεῶν πρόνοια, ναὶ θεῶν κράτος (κἀν τοῖς ἐφεξῆς ἀντιλαμβάνοισθέ μου)· ποίῳ δὲ μηνύσαντι τὰς ἐμὰς τύχας μαθὼν ὁ πατήρ, ὡς τὸ Πισσαῖον πέδον δοῦλος παροικῶ καὶ Βρυάξου δεσπότου, ἐλθὼν τελευτῆς ἐκ μέσης ἔσωσέ με καὶ τῆς τυράννου χειρὸς ἐρρύσατό με;’ ‘Ὡς εὖ γέ σοι γένοιτο, τέκνον, τοῦ λόγου, ὡς εὖ γέ σοι γένοιτο’, φησὶν ἡ Στάλη· ‘τῶν γὰρ λαθόντων εἰς ἀνάμνησιν φέρεις, ὡς τῆς χαρᾶς τὸ πλῆθος, ἡ μεγιστότης τῶν πρὶν λαθέσθαι παντελῶς ἔπεισέ με.’ ἔλεξε ταῦτα καὶ Ῥοδάνθην εἰς μέσον ἐλθεῖν ἐπιτρέψασα τῆς εὐωχίας ‘ταύτην’, ἔφη, ‘Κράτανδρε, χρηστῇ τῇ τύχῃ τριακάδος μνῶν χρυσίνων πριαμένη πλείω παρ’ αὐτῆς ἀντεδεξάμην χάριν, τὸν παῖδά σε Κράτανδρον ἐξευραμένη. | καὶ ποῦ γὰρ ὑπώπτευκεν ὡς Κύπρον μέσην οἰκεῖ Ῥοδάνθη, τῶν βυθῶν ἀνηγμένη καὶ τῆς θαλάσσης ἐκφυγοῦσα τὸ στόμα; Εἶχον μὲν οὕτω ταῦτα τοῖς νεανίαις· ἐπεὶ δὲ καὶ τὸ δεῖπνον ἔλθοι πρὸς πέρας καὶ τῆς περιττῆς λῆξις ὀψαρτυσίας, ‘ὦ μῆτερ’, ὁ Κράτανδρος εἶπε τῇ Στάλῃ, ‘ἡμᾶς μὲν οὕτως ἡ θεῶν εὐσπλαγχνία συνῆψεν, ὡς ὁρῶμεν, ἀλλήλοις πάλιν, καὶ παῖδα μακρᾶς ἐκ πλάνης ῥυσαμένη εἰς κόλπον ἐντέθεικε τοῖς φυτοσπόροις.Ὁ μὲν Δοσικλῆς ταῦτα· τὴν γὰρ παρθένον ὁρῶν παρεστηκυῖαν ἐγγὺς ἠγνόει· πῶς δ’ οὐκ ἂν ἠγνόησε τὴν χρυσῆν κόρην, σαπρόν τι χιτώνιον ἐνδεδυμένην, τετηγμένην τὰς σάρκας, ἁπλῶς δουλίδα; οὐ μὴν Ῥοδάνθη τὸν Δοσικλῆν ἠγνόει, καὶ προσφύναι μὲν καὶ φιλῆσαι τὸ στόμα ἡλίκον οἷον ἠρέθιστο τῷ πόθῳ, εἵλκυστο δ’ εἰς τοὔπισθεν αἰδοῖ καὶ φόβῳ. τέως γε μὴν ἔπραττε τὰ πρὸς ἰσχύος, ἀφ’ ὧν ἑαυτὴν γνωριεῖ τῷ φιλτάτῳ· ἔναντι παρίστατο τοῦ Δοσικλέος, ὑπεστέναζεν, ἦρχέ που καὶ δακρύειν, καὶ μέχρι καρπῶν ἐξεγύμνου τὰς χέρας, ὡς ἂν διαγνῷ τὴν θέσιν τῶν δακτύλων. οὕτως ἀπῃώρητο τοῦ νεανίου, ὡς καὶ Ῥοδάνθη μὴ δοκεῖν πεφυκέναι, εἰ μὴ Ῥοδάνθην αὐτὸς αὐτὴν ἐκμάθοι. ἀνιστόρει γοῦν καὶ Δοσικλῆς τὴν κόρην καὶ τῆς Ῥοδάνθης ἀνετύπου τὴν πλάσιν, ὡς ἐμφερὴς φαίνοιτο τῇ δεικνυμένῃ· τέως γε μὴν οὐκ εἶχε σαφῶς εἰδέναι. |
Theodorus Prodromus_Rhodanthe et Dosicles_Book8_Sentence 60 | αὕτη μὲν οὖν οὐ προῖκα μηνύσαιτό σε (ἐλευθέρας γὰρ ἀντιτεύξεται τύχης), ὅθεν δὲ καὶ πηνίκα γινώσκουσά σε τὴν σὴν πρὸς ἡμᾶς ἀγγελοῖ σωτηρίαν, ἰδοὺ πάρεστι, καὶ τὰ πάντα πυνθάνου.’ Ἡ γοῦν Ῥοδάνθη προφθάσασα τὸν λόγον τήν τε Κρατάνδρου πεῦσιν ἁρπασαμένη ‘ὦ δέσποτα Κράτανδρε’ γενναίως ἔφη, ‘ὦ δέσποτα Κράτανδρε (ναὶ γὰρ δεσπότης, ὃς πρὶν συναιχμάλωτος ἐκ Τύχης ἔφυς)· οὐκ ἄν (θεοὶ μάρτυρες) ὑπώπτευκά σε οὕτω Ῥοδάνθην ἀγνοεῖν ἱσταμένην, πλέον δὲ πολλῷ σοῦ γε τὸν Δοσικλέα. ὃς ζωγραφεῖν ὤμνυτο τὴν ἐμὴν θέαν μέσῳ πρὸς αὐτῷ καρδίας πινακίῳ· δι’ ὃν παροικῶ Κύπρον ἐν δούλῃ τύχῃ, ἥν, αὐτὸς οἶδεν, ἐκλιποῦσα πατρίδα, ἣν οἰκίαν, ὃν ὄλβον, οὓς φυτοσπόρους, κἂν νῦν θεωρῶν ἀγνοεῖν πλάττοιτό με. ἐπεὶ δὲ πυνθάνοιο, πῶς ἔγνωκά σε καὶ γνοῦσα τοῖς τεκοῦσιν ἐξήγγειλά σε, ἐρῶ τὸ πᾶν ἐντεῦθεν ἀπαρξαμένη ...’ Ἔφη Ῥοδάνθη, καὶ Δοσικλῆς αὐτίκα ἀποστερηθεὶς τῆς πνοῆς καὶ τοῦ λόγου ὡσεὶ νεκρὸς καθῆστο τὴν κάραν κλίνας· καὶ τάχ’ ἂν ἀπώνατο τῆς χαρᾶς μόρον, εἰ μὴ Μύριλλα μύρα μυκτήρων μέσον θεῖσα ξυνεζώωσε τὸν νεανίαν. | ναὶ ναὶ θεῶν πρόνοια, ναὶ θεῶν κράτος (κἀν τοῖς ἐφεξῆς ἀντιλαμβάνοισθέ μου)· ποίῳ δὲ μηνύσαντι τὰς ἐμὰς τύχας μαθὼν ὁ πατήρ, ὡς τὸ Πισσαῖον πέδον δοῦλος παροικῶ καὶ Βρυάξου δεσπότου, ἐλθὼν τελευτῆς ἐκ μέσης ἔσωσέ με καὶ τῆς τυράννου χειρὸς ἐρρύσατό με;’ ‘Ὡς εὖ γέ σοι γένοιτο, τέκνον, τοῦ λόγου, ὡς εὖ γέ σοι γένοιτο’, φησὶν ἡ Στάλη· ‘τῶν γὰρ λαθόντων εἰς ἀνάμνησιν φέρεις, ὡς τῆς χαρᾶς τὸ πλῆθος, ἡ μεγιστότης τῶν πρὶν λαθέσθαι παντελῶς ἔπεισέ με.’ ἔλεξε ταῦτα καὶ Ῥοδάνθην εἰς μέσον ἐλθεῖν ἐπιτρέψασα τῆς εὐωχίας ‘ταύτην’, ἔφη, ‘Κράτανδρε, χρηστῇ τῇ τύχῃ τριακάδος μνῶν χρυσίνων πριαμένη πλείω παρ’ αὐτῆς ἀντεδεξάμην χάριν, τὸν παῖδά σε Κράτανδρον ἐξευραμένη.καὶ ποῦ γὰρ ὑπώπτευκεν ὡς Κύπρον μέσην οἰκεῖ Ῥοδάνθη, τῶν βυθῶν ἀνηγμένη καὶ τῆς θαλάσσης ἐκφυγοῦσα τὸ στόμα; Εἶχον μὲν οὕτω ταῦτα τοῖς νεανίαις· ἐπεὶ δὲ καὶ τὸ δεῖπνον ἔλθοι πρὸς πέρας καὶ τῆς περιττῆς λῆξις ὀψαρτυσίας, ‘ὦ μῆτερ’, ὁ Κράτανδρος εἶπε τῇ Στάλῃ, ‘ἡμᾶς μὲν οὕτως ἡ θεῶν εὐσπλαγχνία συνῆψεν, ὡς ὁρῶμεν, ἀλλήλοις πάλιν, καὶ παῖδα μακρᾶς ἐκ πλάνης ῥυσαμένη εἰς κόλπον ἐντέθεικε τοῖς φυτοσπόροις. |
Theodorus Prodromus_Rhodanthe et Dosicles_Book8_Sentence 63 | ἐπεὶ δ’ ἀναστὰς τὴν πνοὴν πάλιν λάβοι, ‘τί μοι, θεοί, τὸ φάσμα τοῦτο τὸ ξένον; τίς ὁ πλατὺς ὄνειρος;’ ἐξεκεκράγει. ‘ἦ που Ῥοδάνθην εἰσορῶ; παίζεις, Φθόνε· γελᾷς, Τύχη, γέλωτα μεστὸν δακρύων, εἴδωλα δεικνύουσα τῆς ποθουμένης. ζῇς μοι, Ῥοδάνθη, καὶ βλέπεις τὴν ἡμέραν; ζῇς μοι, Ῥοδάνθη, ζῇς, ὁρᾷς, ἀναπνέεις; οὐ φάσμα τοῦτο· ναί, θεοί, τρανῶς βλέπω· ὕπαρ τὸ παρόν, οὐκ ὄνειρος ἡ θέα· ὕπαρ, θεοὶ σωτῆρες, οὐ γὰρ ἀπάτη· οὐκ ἀπάτη τὸ πρᾶγμα καὶ φαντασία· οὐ φαντασία καὶ Τύχης ἄλλο δράμα. ὦ δεῦρο πρόσπτυξαί με, καλὴ παρθένε, ὦ δεῦρο συμπλάκηθι τῷ σῷ νυμφίῳ.’ Πρὸς ταῦτα καὶ Κράτανδρος ἀντεκεκράγει· ‘φεῦ φεῦ, τί τοῦτο, τί, τροπαιοῦχοι θεοί; βιοῖ Ῥοδάνθη, καὶ Δοσικλῆς δακρύει; τί μοι κρατῆρος καὶ τρυφῆς; τί μοι πότου; ὤμοι πάτερ καὶ μῆτερ, ὢ πάντες φίλοι, τίς τῆς ἑορτῆς τῆς προλαβούσης χάρις; ἄλλην ἑορτάζωμεν εὐχαρεστέραν. ὡς ἐντελὲς τὸ γῆθος, ἡ θυμηδία, καὶ τῶν θεῶν ἡ χάρις ὡς πληρεστάτη. σκιρτῶμεν οὖν, σκιρτῶμεν, ἄνδρες, ὁμμάδην, θεοῖς θύωμεν σῶστρα τοῖς σωτηρίοις. | αὕτη μὲν οὖν οὐ προῖκα μηνύσαιτό σε (ἐλευθέρας γὰρ ἀντιτεύξεται τύχης), ὅθεν δὲ καὶ πηνίκα γινώσκουσά σε τὴν σὴν πρὸς ἡμᾶς ἀγγελοῖ σωτηρίαν, ἰδοὺ πάρεστι, καὶ τὰ πάντα πυνθάνου.’ Ἡ γοῦν Ῥοδάνθη προφθάσασα τὸν λόγον τήν τε Κρατάνδρου πεῦσιν ἁρπασαμένη ‘ὦ δέσποτα Κράτανδρε’ γενναίως ἔφη, ‘ὦ δέσποτα Κράτανδρε (ναὶ γὰρ δεσπότης, ὃς πρὶν συναιχμάλωτος ἐκ Τύχης ἔφυς)· οὐκ ἄν (θεοὶ μάρτυρες) ὑπώπτευκά σε οὕτω Ῥοδάνθην ἀγνοεῖν ἱσταμένην, πλέον δὲ πολλῷ σοῦ γε τὸν Δοσικλέα. ὃς ζωγραφεῖν ὤμνυτο τὴν ἐμὴν θέαν μέσῳ πρὸς αὐτῷ καρδίας πινακίῳ· δι’ ὃν παροικῶ Κύπρον ἐν δούλῃ τύχῃ, ἥν, αὐτὸς οἶδεν, ἐκλιποῦσα πατρίδα, ἣν οἰκίαν, ὃν ὄλβον, οὓς φυτοσπόρους, κἂν νῦν θεωρῶν ἀγνοεῖν πλάττοιτό με. ἐπεὶ δὲ πυνθάνοιο, πῶς ἔγνωκά σε καὶ γνοῦσα τοῖς τεκοῦσιν ἐξήγγειλά σε, ἐρῶ τὸ πᾶν ἐντεῦθεν ἀπαρξαμένη ...’ Ἔφη Ῥοδάνθη, καὶ Δοσικλῆς αὐτίκα ἀποστερηθεὶς τῆς πνοῆς καὶ τοῦ λόγου ὡσεὶ νεκρὸς καθῆστο τὴν κάραν κλίνας· καὶ τάχ’ ἂν ἀπώνατο τῆς χαρᾶς μόρον, εἰ μὴ Μύριλλα μύρα μυκτήρων μέσον θεῖσα ξυνεζώωσε τὸν νεανίαν.ναὶ ναὶ θεῶν πρόνοια, ναὶ θεῶν κράτος (κἀν τοῖς ἐφεξῆς ἀντιλαμβάνοισθέ μου)· ποίῳ δὲ μηνύσαντι τὰς ἐμὰς τύχας μαθὼν ὁ πατήρ, ὡς τὸ Πισσαῖον πέδον δοῦλος παροικῶ καὶ Βρυάξου δεσπότου, ἐλθὼν τελευτῆς ἐκ μέσης ἔσωσέ με καὶ τῆς τυράννου χειρὸς ἐρρύσατό με;’ ‘Ὡς εὖ γέ σοι γένοιτο, τέκνον, τοῦ λόγου, ὡς εὖ γέ σοι γένοιτο’, φησὶν ἡ Στάλη· ‘τῶν γὰρ λαθόντων εἰς ἀνάμνησιν φέρεις, ὡς τῆς χαρᾶς τὸ πλῆθος, ἡ μεγιστότης τῶν πρὶν λαθέσθαι παντελῶς ἔπεισέ με.’ ἔλεξε ταῦτα καὶ Ῥοδάνθην εἰς μέσον ἐλθεῖν ἐπιτρέψασα τῆς εὐωχίας ‘ταύτην’, ἔφη, ‘Κράτανδρε, χρηστῇ τῇ τύχῃ τριακάδος μνῶν χρυσίνων πριαμένη πλείω παρ’ αὐτῆς ἀντεδεξάμην χάριν, τὸν παῖδά σε Κράτανδρον ἐξευραμένη. |
Theodorus Prodromus_Rhodanthe et Dosicles_Book8_Sentence 69 | Ἰδού, Δοσίκλεις, ἡ Ῥοδάνθη, μὴ κλάε· ἰδού, Ῥοδάνθη, χαιρέτω τὰ δάκρυα, εἰς μακρὰν ἐρρίφθωσαν οἱ συχνοὶ γόοι. τὸν σαπρὸν ἐκδύθητι πέπλον, παρθένε, καὶ τῆς Ῥοδάνθης ἀξίαν στολὴν λάβε. ἐλθὲ ξὺν ἡμῖν, συσσιτοῦ τῷ φιλτάτῳ, κάθιζε σαυτὴν πλησίον Δοσικλέος. ἔχεις τὸν αὐτὸν ἄρτον ὑπουργουμένη, ἀλλ’ οὐχ ὑπουργὸς τοῖς ἐφεστιωμένοις· ἔχεις τὸν αὐτὸν οἶνον, εἰ πίνειν θέλεις. μῆτερ, προκείσθω δευτέρα πανδαισία· πανήγυριν στήσωμεν εὐκλεεστέραν, χαρῶμεν, εὐφρανθῶμεν ἡδονὴν νέαν· τὰ πρῶτα κακὰ τοῖς νέοις ὑπεκρύβη.’ Τοσοῦτον εἰπὼν ἐξανέστη τοῦ θρόνου, κἀκ τοῦ χιτῶνος τῆς κόρης εἰλημμένος (ὃν ἐνδύναι δέδωκεν εὐθὺς ἡ Στάλη, λευκόν, καθαρὸν καὶ Ῥοδάνθης ἄξιον), ξύνεδρον αὐτὴν τῷ Δοσικλεῖ δεικνύει. πρὸς ταῦτα ποῖον γῆθος, ἡδονὴ πόση. τίς οὐκ ἐνετρύφησε τοῖς τελουμένοις; τίς οὐ θεοῖς δέδωκεν εὐχαριστίαν; κοινὴ τὰ πάντα χαρμονή, κοινὸς κρότος. μόνῃ Μυρίλλᾳ, τῇ θυγατρὶ τῆς Στάλης, ἡ χαρμονὴ πρὸς πένθος ἀντανετράπη. | ἐπεὶ δ’ ἀναστὰς τὴν πνοὴν πάλιν λάβοι, ‘τί μοι, θεοί, τὸ φάσμα τοῦτο τὸ ξένον; τίς ὁ πλατὺς ὄνειρος;’ ἐξεκεκράγει. ‘ἦ που Ῥοδάνθην εἰσορῶ; παίζεις, Φθόνε· γελᾷς, Τύχη, γέλωτα μεστὸν δακρύων, εἴδωλα δεικνύουσα τῆς ποθουμένης. ζῇς μοι, Ῥοδάνθη, καὶ βλέπεις τὴν ἡμέραν; ζῇς μοι, Ῥοδάνθη, ζῇς, ὁρᾷς, ἀναπνέεις; οὐ φάσμα τοῦτο· ναί, θεοί, τρανῶς βλέπω· ὕπαρ τὸ παρόν, οὐκ ὄνειρος ἡ θέα· ὕπαρ, θεοὶ σωτῆρες, οὐ γὰρ ἀπάτη· οὐκ ἀπάτη τὸ πρᾶγμα καὶ φαντασία· οὐ φαντασία καὶ Τύχης ἄλλο δράμα. ὦ δεῦρο πρόσπτυξαί με, καλὴ παρθένε, ὦ δεῦρο συμπλάκηθι τῷ σῷ νυμφίῳ.’ Πρὸς ταῦτα καὶ Κράτανδρος ἀντεκεκράγει· ‘φεῦ φεῦ, τί τοῦτο, τί, τροπαιοῦχοι θεοί; βιοῖ Ῥοδάνθη, καὶ Δοσικλῆς δακρύει; τί μοι κρατῆρος καὶ τρυφῆς; τί μοι πότου; ὤμοι πάτερ καὶ μῆτερ, ὢ πάντες φίλοι, τίς τῆς ἑορτῆς τῆς προλαβούσης χάρις; ἄλλην ἑορτάζωμεν εὐχαρεστέραν. ὡς ἐντελὲς τὸ γῆθος, ἡ θυμηδία, καὶ τῶν θεῶν ἡ χάρις ὡς πληρεστάτη. σκιρτῶμεν οὖν, σκιρτῶμεν, ἄνδρες, ὁμμάδην, θεοῖς θύωμεν σῶστρα τοῖς σωτηρίοις.αὕτη μὲν οὖν οὐ προῖκα μηνύσαιτό σε (ἐλευθέρας γὰρ ἀντιτεύξεται τύχης), ὅθεν δὲ καὶ πηνίκα γινώσκουσά σε τὴν σὴν πρὸς ἡμᾶς ἀγγελοῖ σωτηρίαν, ἰδοὺ πάρεστι, καὶ τὰ πάντα πυνθάνου.’ Ἡ γοῦν Ῥοδάνθη προφθάσασα τὸν λόγον τήν τε Κρατάνδρου πεῦσιν ἁρπασαμένη ‘ὦ δέσποτα Κράτανδρε’ γενναίως ἔφη, ‘ὦ δέσποτα Κράτανδρε (ναὶ γὰρ δεσπότης, ὃς πρὶν συναιχμάλωτος ἐκ Τύχης ἔφυς)· οὐκ ἄν (θεοὶ μάρτυρες) ὑπώπτευκά σε οὕτω Ῥοδάνθην ἀγνοεῖν ἱσταμένην, πλέον δὲ πολλῷ σοῦ γε τὸν Δοσικλέα. ὃς ζωγραφεῖν ὤμνυτο τὴν ἐμὴν θέαν μέσῳ πρὸς αὐτῷ καρδίας πινακίῳ· δι’ ὃν παροικῶ Κύπρον ἐν δούλῃ τύχῃ, ἥν, αὐτὸς οἶδεν, ἐκλιποῦσα πατρίδα, ἣν οἰκίαν, ὃν ὄλβον, οὓς φυτοσπόρους, κἂν νῦν θεωρῶν ἀγνοεῖν πλάττοιτό με. ἐπεὶ δὲ πυνθάνοιο, πῶς ἔγνωκά σε καὶ γνοῦσα τοῖς τεκοῦσιν ἐξήγγειλά σε, ἐρῶ τὸ πᾶν ἐντεῦθεν ἀπαρξαμένη ...’ Ἔφη Ῥοδάνθη, καὶ Δοσικλῆς αὐτίκα ἀποστερηθεὶς τῆς πνοῆς καὶ τοῦ λόγου ὡσεὶ νεκρὸς καθῆστο τὴν κάραν κλίνας· καὶ τάχ’ ἂν ἀπώνατο τῆς χαρᾶς μόρον, εἰ μὴ Μύριλλα μύρα μυκτήρων μέσον θεῖσα ξυνεζώωσε τὸν νεανίαν. |
Theodorus Prodromus_Rhodanthe et Dosicles_Book8_Sentence 77 | ἐπεὶ γάρ, οὓς ἔδοξεν, εὐτυχεῖς γάμους καὶ τὸν προελπισθέντα καλὸν νυμφίον (ἐρωτικῆς γὰρ ἐλπίδος χειρογράφῳ αὐτὴ προηγγύησε τὸν Δοσικλέα), ἐπεὶ τὰ λέκτρα ταῦτα, τοῦτον τὸν γάμον ἥρπαστο καὶ κέκαρτο πᾶσαν ἐλπίδα, τῆς δουλίδος τὰ φίλα κλεψάσης λέχη, ἐδυσφόρει τὸ πάθος, οὐκ ἐκαρτέρει, ἐζηλοτύπει τὴν πρὸ μικροῦ δουλίδα, πικρῶς ἐπωφθάλμιζε τῷ κορασίῳ. Τούτοις μὲν οὖν ἔληξεν οὕτως ὁ κρότος, ναὶ δῆτα καὶ τὸ δεῖπνον αὐτῷ τῷ κρότῳ· οὐ μὴν ἔληξε καὶ Μυρίλλας ὁ φθόνος, ἀεὶ δ’ ἁπαξάπαντα τοῦ λοιποῦ χρόνον κακορράφων ἔρραπτε λίνα δικτύων, δι’ ὧν ἀγρεῦσαι τὴν Ῥοδάνθην ἰσχύσοι. ὡς οὖν ἅπας κέκλειστο τῷ φθόνῳ τρόπος (τὰ πάντα γὰρ δραμοῦσα, πάντων ἠστόχει), τέλος τί ποιεῖ, ποῖον ἀρτύει δόλον; σκύφον ποτοῦ πίμπλησι δηλητηρίου, καὶ τοῦ Κρατάνδρου, πρὸς δὲ καὶ Δοσικλέος ὡς εἰς κυνηγέσιον ἐξωρμηκότων, διδοῖ πιεῖν ἐκεῖνον ἐν δείπνῳ μέσῳ. τοῦ δὲ κρατῆρος τοὖργον οὐ ταχὺς φόνος, οὐδὲ φρενῶν ἔκστασις, οὐδ’ ἄλλη νόσος, μόνη δὲ παντὸς πάρεσις τοῦ σαρκίου. | Ἰδού, Δοσίκλεις, ἡ Ῥοδάνθη, μὴ κλάε· ἰδού, Ῥοδάνθη, χαιρέτω τὰ δάκρυα, εἰς μακρὰν ἐρρίφθωσαν οἱ συχνοὶ γόοι. τὸν σαπρὸν ἐκδύθητι πέπλον, παρθένε, καὶ τῆς Ῥοδάνθης ἀξίαν στολὴν λάβε. ἐλθὲ ξὺν ἡμῖν, συσσιτοῦ τῷ φιλτάτῳ, κάθιζε σαυτὴν πλησίον Δοσικλέος. ἔχεις τὸν αὐτὸν ἄρτον ὑπουργουμένη, ἀλλ’ οὐχ ὑπουργὸς τοῖς ἐφεστιωμένοις· ἔχεις τὸν αὐτὸν οἶνον, εἰ πίνειν θέλεις. μῆτερ, προκείσθω δευτέρα πανδαισία· πανήγυριν στήσωμεν εὐκλεεστέραν, χαρῶμεν, εὐφρανθῶμεν ἡδονὴν νέαν· τὰ πρῶτα κακὰ τοῖς νέοις ὑπεκρύβη.’ Τοσοῦτον εἰπὼν ἐξανέστη τοῦ θρόνου, κἀκ τοῦ χιτῶνος τῆς κόρης εἰλημμένος (ὃν ἐνδύναι δέδωκεν εὐθὺς ἡ Στάλη, λευκόν, καθαρὸν καὶ Ῥοδάνθης ἄξιον), ξύνεδρον αὐτὴν τῷ Δοσικλεῖ δεικνύει. πρὸς ταῦτα ποῖον γῆθος, ἡδονὴ πόση. τίς οὐκ ἐνετρύφησε τοῖς τελουμένοις; τίς οὐ θεοῖς δέδωκεν εὐχαριστίαν; κοινὴ τὰ πάντα χαρμονή, κοινὸς κρότος. μόνῃ Μυρίλλᾳ, τῇ θυγατρὶ τῆς Στάλης, ἡ χαρμονὴ πρὸς πένθος ἀντανετράπη.ἐπεὶ δ’ ἀναστὰς τὴν πνοὴν πάλιν λάβοι, ‘τί μοι, θεοί, τὸ φάσμα τοῦτο τὸ ξένον; τίς ὁ πλατὺς ὄνειρος;’ ἐξεκεκράγει. ‘ἦ που Ῥοδάνθην εἰσορῶ; παίζεις, Φθόνε· γελᾷς, Τύχη, γέλωτα μεστὸν δακρύων, εἴδωλα δεικνύουσα τῆς ποθουμένης. ζῇς μοι, Ῥοδάνθη, καὶ βλέπεις τὴν ἡμέραν; ζῇς μοι, Ῥοδάνθη, ζῇς, ὁρᾷς, ἀναπνέεις; οὐ φάσμα τοῦτο· ναί, θεοί, τρανῶς βλέπω· ὕπαρ τὸ παρόν, οὐκ ὄνειρος ἡ θέα· ὕπαρ, θεοὶ σωτῆρες, οὐ γὰρ ἀπάτη· οὐκ ἀπάτη τὸ πρᾶγμα καὶ φαντασία· οὐ φαντασία καὶ Τύχης ἄλλο δράμα. ὦ δεῦρο πρόσπτυξαί με, καλὴ παρθένε, ὦ δεῦρο συμπλάκηθι τῷ σῷ νυμφίῳ.’ Πρὸς ταῦτα καὶ Κράτανδρος ἀντεκεκράγει· ‘φεῦ φεῦ, τί τοῦτο, τί, τροπαιοῦχοι θεοί; βιοῖ Ῥοδάνθη, καὶ Δοσικλῆς δακρύει; τί μοι κρατῆρος καὶ τρυφῆς; τί μοι πότου; ὤμοι πάτερ καὶ μῆτερ, ὢ πάντες φίλοι, τίς τῆς ἑορτῆς τῆς προλαβούσης χάρις; ἄλλην ἑορτάζωμεν εὐχαρεστέραν. ὡς ἐντελὲς τὸ γῆθος, ἡ θυμηδία, καὶ τῶν θεῶν ἡ χάρις ὡς πληρεστάτη. σκιρτῶμεν οὖν, σκιρτῶμεν, ἄνδρες, ὁμμάδην, θεοῖς θύωμεν σῶστρα τοῖς σωτηρίοις. |
Theodorus Prodromus_Rhodanthe et Dosicles_Book8_Sentence 81 | Τῆς γοῦν Ῥοδάνθης ἐκπιούσης τοῦ σκύφου εὐθὺς παρηρθρώθησεν ἡ πᾶσα πλάσις, ἡ πᾶσα σὰρξ παρεῖτο, καὶ νεκροῦ δίκην ἔχρῃζε τοῦ κινοῦντος, οὐ κινουμένη. ὢ ζηλοτύπου καρδίας καὶ βασκάνου· ἐφ’ ᾧ τυχεῖν ἔρωτος, ἐντυχεῖν γάμῳ, ἐφ’ ᾧ συνελθεῖν τῷ Δοσικλεῖ νυμφίῳ (ὧν οὐ τυχεῖν ἔμελλεν ἐνδίκῳ κρίσει), δέδωκε σαρκὸς πάρεσιν τῇ παρθένῳ. οὐ χεὶρ ἐκεῖ πράττουσα καὶ κινουμένη, οὐ δάκτυλοι ποιοῦντες οὐδὲν οὐδέπω, οὐ ποῦς ἐκεῖ πρὸς οἶμον εὖ ἐσταλμένος, οὐ γλῶσσα λάλος, οὐ κινούμενον στόμα. τί μοι τὰ πολλὰ καὶ τὰ πρὸς μέρος λέγειν; ἁπλῶς γὰρ εἰπεῖν καὶ συνεκτικῷ λόγῳ, ἐνεργὸν οὐδὲν τῶν μελῶν τῇ παρθένῳ. Ἡ μὲν Μύριλλα ταῦτα βασκάνῳ τρόπῳ· τί δ’ ἡ θεῶν χεὶρ καὶ τὰ δεσμὰ τῆς Δίκης; οὐκ εὐθὺς ἀντέστραπτο τῇ πονηρίᾳ; μέντοι· μισεῖ γὰρ τὴν κακότροπον φύσιν. ὁ γοῦν Δοσικλῆς καὶ Κράτανδρος, ὡς ἔφην, θηρῶντες ὡς θηρῷεν ἐν λόχμαις μέσαις, ἄρκτον νοσοῦσαν εὗρον ἡμιπληξίαν, τοῖς δεξιοῖς μὲν νεκράν, οὐ κινουμένην, εὐωνύμοις δὲ προσσεσυρμένην μόνοις. | ἐπεὶ γάρ, οὓς ἔδοξεν, εὐτυχεῖς γάμους καὶ τὸν προελπισθέντα καλὸν νυμφίον (ἐρωτικῆς γὰρ ἐλπίδος χειρογράφῳ αὐτὴ προηγγύησε τὸν Δοσικλέα), ἐπεὶ τὰ λέκτρα ταῦτα, τοῦτον τὸν γάμον ἥρπαστο καὶ κέκαρτο πᾶσαν ἐλπίδα, τῆς δουλίδος τὰ φίλα κλεψάσης λέχη, ἐδυσφόρει τὸ πάθος, οὐκ ἐκαρτέρει, ἐζηλοτύπει τὴν πρὸ μικροῦ δουλίδα, πικρῶς ἐπωφθάλμιζε τῷ κορασίῳ. Τούτοις μὲν οὖν ἔληξεν οὕτως ὁ κρότος, ναὶ δῆτα καὶ τὸ δεῖπνον αὐτῷ τῷ κρότῳ· οὐ μὴν ἔληξε καὶ Μυρίλλας ὁ φθόνος, ἀεὶ δ’ ἁπαξάπαντα τοῦ λοιποῦ χρόνον κακορράφων ἔρραπτε λίνα δικτύων, δι’ ὧν ἀγρεῦσαι τὴν Ῥοδάνθην ἰσχύσοι. ὡς οὖν ἅπας κέκλειστο τῷ φθόνῳ τρόπος (τὰ πάντα γὰρ δραμοῦσα, πάντων ἠστόχει), τέλος τί ποιεῖ, ποῖον ἀρτύει δόλον; σκύφον ποτοῦ πίμπλησι δηλητηρίου, καὶ τοῦ Κρατάνδρου, πρὸς δὲ καὶ Δοσικλέος ὡς εἰς κυνηγέσιον ἐξωρμηκότων, διδοῖ πιεῖν ἐκεῖνον ἐν δείπνῳ μέσῳ. τοῦ δὲ κρατῆρος τοὖργον οὐ ταχὺς φόνος, οὐδὲ φρενῶν ἔκστασις, οὐδ’ ἄλλη νόσος, μόνη δὲ παντὸς πάρεσις τοῦ σαρκίου.Ἰδού, Δοσίκλεις, ἡ Ῥοδάνθη, μὴ κλάε· ἰδού, Ῥοδάνθη, χαιρέτω τὰ δάκρυα, εἰς μακρὰν ἐρρίφθωσαν οἱ συχνοὶ γόοι. τὸν σαπρὸν ἐκδύθητι πέπλον, παρθένε, καὶ τῆς Ῥοδάνθης ἀξίαν στολὴν λάβε. ἐλθὲ ξὺν ἡμῖν, συσσιτοῦ τῷ φιλτάτῳ, κάθιζε σαυτὴν πλησίον Δοσικλέος. ἔχεις τὸν αὐτὸν ἄρτον ὑπουργουμένη, ἀλλ’ οὐχ ὑπουργὸς τοῖς ἐφεστιωμένοις· ἔχεις τὸν αὐτὸν οἶνον, εἰ πίνειν θέλεις. μῆτερ, προκείσθω δευτέρα πανδαισία· πανήγυριν στήσωμεν εὐκλεεστέραν, χαρῶμεν, εὐφρανθῶμεν ἡδονὴν νέαν· τὰ πρῶτα κακὰ τοῖς νέοις ὑπεκρύβη.’ Τοσοῦτον εἰπὼν ἐξανέστη τοῦ θρόνου, κἀκ τοῦ χιτῶνος τῆς κόρης εἰλημμένος (ὃν ἐνδύναι δέδωκεν εὐθὺς ἡ Στάλη, λευκόν, καθαρὸν καὶ Ῥοδάνθης ἄξιον), ξύνεδρον αὐτὴν τῷ Δοσικλεῖ δεικνύει. πρὸς ταῦτα ποῖον γῆθος, ἡδονὴ πόση. τίς οὐκ ἐνετρύφησε τοῖς τελουμένοις; τίς οὐ θεοῖς δέδωκεν εὐχαριστίαν; κοινὴ τὰ πάντα χαρμονή, κοινὸς κρότος. μόνῃ Μυρίλλᾳ, τῇ θυγατρὶ τῆς Στάλης, ἡ χαρμονὴ πρὸς πένθος ἀντανετράπη. |
Theodorus Prodromus_Rhodanthe et Dosicles_Book8_Sentence 87 | ὡς δὲ προῆλθεν εἰς ποηφόρον τόπον, ἀνεσπακυῖά γ’ εὐπρεπεστάτην πόαν (ἧς ῥίζα λευκή, φύλλον ἐμφερὲς ῥόδοις, ῥόδοις ἐρυθροῖς, οὐχὶ λευκόχροις ῥόδοις, χαμαιφυεῖς ἔχουσι καὶ πολλοὺς κλάδους, ὧνπερ τὸ δέρμα φοινικοῦν τὴν ἰδέαν· τρίχρους ἁπλῶς ἡ πᾶσα τῆς πόας χάρις), ταύτην περιτρίψασα τῷ νεκρῷ μέλει ἡ φυσικὴ τεχνῖτις (ἄρκτος, ἣν ἔφην) τὸ νεκρὸν ἐζώωσεν ἅπαν σαρκίον καὶ φυγὰς ἀρτίσωος ᾤχετο δρόμῳ. ταύτην Δοσικλῆς τὴν ξένην ὁρῶν θέαν καὶ θαυμάσας τὸ πρᾶγμα (πῶς γὰρ οὐκ ἔδει, εἰ φυσικῷ τὰ ζῷα γινώσκει λόγῳ ἃ καὶ μαθόντες ἀγνοοῦμεν πολλάκις;), κύψας ἀνῆρε τὴν ἰάτειραν πόαν· καὶ μὴ μελήσας μηδὲ πολλοστὸν χρόνον ἅμα Κρατάνδρῳ πρὸς τὸν οἶκον ἐτράπη. Δοῦλος δὲ τούτους εἰσιόντας προφθάσας οἰκτρῶν κατῆρχεν ἀθλίως μηνυμάτων, τὴν πάρεσιν, φεῦ, μηνύων τῆς παρθένου. οἵαν Δοσικλῆς ἔσχεν εὐθὺς καρδίαν, οἵων ἀκούσας ἥψατο θρηνημάτων, οὐκ ἔστι μὴ παθόντας εἰπεῖν, ὡς ἔχει. ‘φεῦ, πάλιν ἀρχὴ δραμάτων ἄλλων, Τύχη, πάλιν γέλως σοι καὶ Δοσικλέι πόνοι. | Τῆς γοῦν Ῥοδάνθης ἐκπιούσης τοῦ σκύφου εὐθὺς παρηρθρώθησεν ἡ πᾶσα πλάσις, ἡ πᾶσα σὰρξ παρεῖτο, καὶ νεκροῦ δίκην ἔχρῃζε τοῦ κινοῦντος, οὐ κινουμένη. ὢ ζηλοτύπου καρδίας καὶ βασκάνου· ἐφ’ ᾧ τυχεῖν ἔρωτος, ἐντυχεῖν γάμῳ, ἐφ’ ᾧ συνελθεῖν τῷ Δοσικλεῖ νυμφίῳ (ὧν οὐ τυχεῖν ἔμελλεν ἐνδίκῳ κρίσει), δέδωκε σαρκὸς πάρεσιν τῇ παρθένῳ. οὐ χεὶρ ἐκεῖ πράττουσα καὶ κινουμένη, οὐ δάκτυλοι ποιοῦντες οὐδὲν οὐδέπω, οὐ ποῦς ἐκεῖ πρὸς οἶμον εὖ ἐσταλμένος, οὐ γλῶσσα λάλος, οὐ κινούμενον στόμα. τί μοι τὰ πολλὰ καὶ τὰ πρὸς μέρος λέγειν; ἁπλῶς γὰρ εἰπεῖν καὶ συνεκτικῷ λόγῳ, ἐνεργὸν οὐδὲν τῶν μελῶν τῇ παρθένῳ. Ἡ μὲν Μύριλλα ταῦτα βασκάνῳ τρόπῳ· τί δ’ ἡ θεῶν χεὶρ καὶ τὰ δεσμὰ τῆς Δίκης; οὐκ εὐθὺς ἀντέστραπτο τῇ πονηρίᾳ; μέντοι· μισεῖ γὰρ τὴν κακότροπον φύσιν. ὁ γοῦν Δοσικλῆς καὶ Κράτανδρος, ὡς ἔφην, θηρῶντες ὡς θηρῷεν ἐν λόχμαις μέσαις, ἄρκτον νοσοῦσαν εὗρον ἡμιπληξίαν, τοῖς δεξιοῖς μὲν νεκράν, οὐ κινουμένην, εὐωνύμοις δὲ προσσεσυρμένην μόνοις.ἐπεὶ γάρ, οὓς ἔδοξεν, εὐτυχεῖς γάμους καὶ τὸν προελπισθέντα καλὸν νυμφίον (ἐρωτικῆς γὰρ ἐλπίδος χειρογράφῳ αὐτὴ προηγγύησε τὸν Δοσικλέα), ἐπεὶ τὰ λέκτρα ταῦτα, τοῦτον τὸν γάμον ἥρπαστο καὶ κέκαρτο πᾶσαν ἐλπίδα, τῆς δουλίδος τὰ φίλα κλεψάσης λέχη, ἐδυσφόρει τὸ πάθος, οὐκ ἐκαρτέρει, ἐζηλοτύπει τὴν πρὸ μικροῦ δουλίδα, πικρῶς ἐπωφθάλμιζε τῷ κορασίῳ. Τούτοις μὲν οὖν ἔληξεν οὕτως ὁ κρότος, ναὶ δῆτα καὶ τὸ δεῖπνον αὐτῷ τῷ κρότῳ· οὐ μὴν ἔληξε καὶ Μυρίλλας ὁ φθόνος, ἀεὶ δ’ ἁπαξάπαντα τοῦ λοιποῦ χρόνον κακορράφων ἔρραπτε λίνα δικτύων, δι’ ὧν ἀγρεῦσαι τὴν Ῥοδάνθην ἰσχύσοι. ὡς οὖν ἅπας κέκλειστο τῷ φθόνῳ τρόπος (τὰ πάντα γὰρ δραμοῦσα, πάντων ἠστόχει), τέλος τί ποιεῖ, ποῖον ἀρτύει δόλον; σκύφον ποτοῦ πίμπλησι δηλητηρίου, καὶ τοῦ Κρατάνδρου, πρὸς δὲ καὶ Δοσικλέος ὡς εἰς κυνηγέσιον ἐξωρμηκότων, διδοῖ πιεῖν ἐκεῖνον ἐν δείπνῳ μέσῳ. τοῦ δὲ κρατῆρος τοὖργον οὐ ταχὺς φόνος, οὐδὲ φρενῶν ἔκστασις, οὐδ’ ἄλλη νόσος, μόνη δὲ παντὸς πάρεσις τοῦ σαρκίου. |
Theodorus Prodromus_Rhodanthe et Dosicles_Book8_Sentence 92 | νοσεῖ Ῥοδάνθη πάρεσιν τοῦ σαρκίου καὶ ζῶσα θνῄσκει, μηδαμῇ κινουμένη· νοσεῖ Ῥοδάνθη, καὶ Δοσικλῆς ἱππότης καὶ πρὸς κυνηγέσια καὶ θήραν τρέχει. χθὲς τὴν Ῥοδάνθην εἶδον, ὦ πικρὲ Φθόνε· χθές, οὐ πρὸ καὶ πρότριτα, δυσμενὴς Τύχη.’ Ἔλεξε ταῦτα καὶ προσελθὼν τῇ κόρῃ καὶ τὸ προῆκον ἐξαποστάξας δάκρυ τὸν κόλπον ἠρευνᾶτο τῆς πόας χάριν ὡς δ’ εὗρεν, ἐξήγαγε, καὶ περιχρίσας, τὴν σάρκα πᾶσαν τῆς παρειμένης κόρης ἔρρωσεν, ἐζώωσεν (ὢ θεία χάρις). ἡ μηδ’ ὁπωσοῦν μηδαμῇ κινουμένη ἀνήλατο, προσῆλθε τῷ ποθουμένῳ, ἐπέσχε δακρύοντα τῆς θρηνῳδίας. Ταύτην Δοσικλῆς ζῶσαν, ἑστῶσαν βλέπων, λαλοῦσαν ὡς βούλοιτο καὶ κινουμένην, ‘ἔγνων, θεοὶ σωτῆρες’, ἐξεκεκράγει, ‘ὡς τῶν ἐμῶν κήδεσθε καὶ τῶν τῆς κόρης. ὑμῖν ἐμαυτὸν εἰς τὸ πᾶν ἐπιτρέπω· ὑμῶν ἀναρτῶ τοῦ γάμου τὰς ἐλπίδας. | ὡς δὲ προῆλθεν εἰς ποηφόρον τόπον, ἀνεσπακυῖά γ’ εὐπρεπεστάτην πόαν (ἧς ῥίζα λευκή, φύλλον ἐμφερὲς ῥόδοις, ῥόδοις ἐρυθροῖς, οὐχὶ λευκόχροις ῥόδοις, χαμαιφυεῖς ἔχουσι καὶ πολλοὺς κλάδους, ὧνπερ τὸ δέρμα φοινικοῦν τὴν ἰδέαν· τρίχρους ἁπλῶς ἡ πᾶσα τῆς πόας χάρις), ταύτην περιτρίψασα τῷ νεκρῷ μέλει ἡ φυσικὴ τεχνῖτις (ἄρκτος, ἣν ἔφην) τὸ νεκρὸν ἐζώωσεν ἅπαν σαρκίον καὶ φυγὰς ἀρτίσωος ᾤχετο δρόμῳ. ταύτην Δοσικλῆς τὴν ξένην ὁρῶν θέαν καὶ θαυμάσας τὸ πρᾶγμα (πῶς γὰρ οὐκ ἔδει, εἰ φυσικῷ τὰ ζῷα γινώσκει λόγῳ ἃ καὶ μαθόντες ἀγνοοῦμεν πολλάκις;), κύψας ἀνῆρε τὴν ἰάτειραν πόαν· καὶ μὴ μελήσας μηδὲ πολλοστὸν χρόνον ἅμα Κρατάνδρῳ πρὸς τὸν οἶκον ἐτράπη. Δοῦλος δὲ τούτους εἰσιόντας προφθάσας οἰκτρῶν κατῆρχεν ἀθλίως μηνυμάτων, τὴν πάρεσιν, φεῦ, μηνύων τῆς παρθένου. οἵαν Δοσικλῆς ἔσχεν εὐθὺς καρδίαν, οἵων ἀκούσας ἥψατο θρηνημάτων, οὐκ ἔστι μὴ παθόντας εἰπεῖν, ὡς ἔχει. ‘φεῦ, πάλιν ἀρχὴ δραμάτων ἄλλων, Τύχη, πάλιν γέλως σοι καὶ Δοσικλέι πόνοι.Τῆς γοῦν Ῥοδάνθης ἐκπιούσης τοῦ σκύφου εὐθὺς παρηρθρώθησεν ἡ πᾶσα πλάσις, ἡ πᾶσα σὰρξ παρεῖτο, καὶ νεκροῦ δίκην ἔχρῃζε τοῦ κινοῦντος, οὐ κινουμένη. ὢ ζηλοτύπου καρδίας καὶ βασκάνου· ἐφ’ ᾧ τυχεῖν ἔρωτος, ἐντυχεῖν γάμῳ, ἐφ’ ᾧ συνελθεῖν τῷ Δοσικλεῖ νυμφίῳ (ὧν οὐ τυχεῖν ἔμελλεν ἐνδίκῳ κρίσει), δέδωκε σαρκὸς πάρεσιν τῇ παρθένῳ. οὐ χεὶρ ἐκεῖ πράττουσα καὶ κινουμένη, οὐ δάκτυλοι ποιοῦντες οὐδὲν οὐδέπω, οὐ ποῦς ἐκεῖ πρὸς οἶμον εὖ ἐσταλμένος, οὐ γλῶσσα λάλος, οὐ κινούμενον στόμα. τί μοι τὰ πολλὰ καὶ τὰ πρὸς μέρος λέγειν; ἁπλῶς γὰρ εἰπεῖν καὶ συνεκτικῷ λόγῳ, ἐνεργὸν οὐδὲν τῶν μελῶν τῇ παρθένῳ. Ἡ μὲν Μύριλλα ταῦτα βασκάνῳ τρόπῳ· τί δ’ ἡ θεῶν χεὶρ καὶ τὰ δεσμὰ τῆς Δίκης; οὐκ εὐθὺς ἀντέστραπτο τῇ πονηρίᾳ; μέντοι· μισεῖ γὰρ τὴν κακότροπον φύσιν. ὁ γοῦν Δοσικλῆς καὶ Κράτανδρος, ὡς ἔφην, θηρῶντες ὡς θηρῷεν ἐν λόχμαις μέσαις, ἄρκτον νοσοῦσαν εὗρον ἡμιπληξίαν, τοῖς δεξιοῖς μὲν νεκράν, οὐ κινουμένην, εὐωνύμοις δὲ προσσεσυρμένην μόνοις. |
Theodorus Prodromus_Rhodanthe et Dosicles_Book8_Sentence 97 | σοὶ δ’, ἄρκτε, τίς γένοιτο παρ’ ἡμῶν χάρις εἰς ἀνταμοιβήν, ἧς ἔδως, χρυσῆς πόας; ἦ μήν (θεοὶ δὲ μαρτυρούντων τῷ λόγῳ) οὐκ ἄν ποτ’ ἄρκτοις ἐντινάξαιμι σπάθην, οὐδὲ ξίφος θήξαιμι τοῖς διδασκάλοις.’ Τοσοῦτον εἰπὼν ἠσπάσατο τὴν πόαν καὶ ‘χαῖρε’, φησί, ‘γῆς θύγατερ ὀλβία, ζωώτρια θνῄσκοντος ἀνθρώπων γένους, ψυχώτρια κλινέντος εἰς ἀψυχίαν, ἄρθρων ἀνάρθρων καὶ μελῶν παρειμένων συνδεσμέ, καὶ κίνησις οὐ κινουμένων. οὕτω, θεοί, σῴζοιτε τὸν Δοσικλέα, οὕτω Ῥοδάνθης ἀντιλαμβάνου, Τύχη· Ἑρμῆ Λόγιε, μνημόνευε τοῦ λόγου καὶ τοὺς ὑποσχεθέντας ἐκτέλει γάμους.’ | νοσεῖ Ῥοδάνθη πάρεσιν τοῦ σαρκίου καὶ ζῶσα θνῄσκει, μηδαμῇ κινουμένη· νοσεῖ Ῥοδάνθη, καὶ Δοσικλῆς ἱππότης καὶ πρὸς κυνηγέσια καὶ θήραν τρέχει. χθὲς τὴν Ῥοδάνθην εἶδον, ὦ πικρὲ Φθόνε· χθές, οὐ πρὸ καὶ πρότριτα, δυσμενὴς Τύχη.’ Ἔλεξε ταῦτα καὶ προσελθὼν τῇ κόρῃ καὶ τὸ προῆκον ἐξαποστάξας δάκρυ τὸν κόλπον ἠρευνᾶτο τῆς πόας χάριν ὡς δ’ εὗρεν, ἐξήγαγε, καὶ περιχρίσας, τὴν σάρκα πᾶσαν τῆς παρειμένης κόρης ἔρρωσεν, ἐζώωσεν (ὢ θεία χάρις). ἡ μηδ’ ὁπωσοῦν μηδαμῇ κινουμένη ἀνήλατο, προσῆλθε τῷ ποθουμένῳ, ἐπέσχε δακρύοντα τῆς θρηνῳδίας. Ταύτην Δοσικλῆς ζῶσαν, ἑστῶσαν βλέπων, λαλοῦσαν ὡς βούλοιτο καὶ κινουμένην, ‘ἔγνων, θεοὶ σωτῆρες’, ἐξεκεκράγει, ‘ὡς τῶν ἐμῶν κήδεσθε καὶ τῶν τῆς κόρης. ὑμῖν ἐμαυτὸν εἰς τὸ πᾶν ἐπιτρέπω· ὑμῶν ἀναρτῶ τοῦ γάμου τὰς ἐλπίδας.ὡς δὲ προῆλθεν εἰς ποηφόρον τόπον, ἀνεσπακυῖά γ’ εὐπρεπεστάτην πόαν (ἧς ῥίζα λευκή, φύλλον ἐμφερὲς ῥόδοις, ῥόδοις ἐρυθροῖς, οὐχὶ λευκόχροις ῥόδοις, χαμαιφυεῖς ἔχουσι καὶ πολλοὺς κλάδους, ὧνπερ τὸ δέρμα φοινικοῦν τὴν ἰδέαν· τρίχρους ἁπλῶς ἡ πᾶσα τῆς πόας χάρις), ταύτην περιτρίψασα τῷ νεκρῷ μέλει ἡ φυσικὴ τεχνῖτις (ἄρκτος, ἣν ἔφην) τὸ νεκρὸν ἐζώωσεν ἅπαν σαρκίον καὶ φυγὰς ἀρτίσωος ᾤχετο δρόμῳ. ταύτην Δοσικλῆς τὴν ξένην ὁρῶν θέαν καὶ θαυμάσας τὸ πρᾶγμα (πῶς γὰρ οὐκ ἔδει, εἰ φυσικῷ τὰ ζῷα γινώσκει λόγῳ ἃ καὶ μαθόντες ἀγνοοῦμεν πολλάκις;), κύψας ἀνῆρε τὴν ἰάτειραν πόαν· καὶ μὴ μελήσας μηδὲ πολλοστὸν χρόνον ἅμα Κρατάνδρῳ πρὸς τὸν οἶκον ἐτράπη. Δοῦλος δὲ τούτους εἰσιόντας προφθάσας οἰκτρῶν κατῆρχεν ἀθλίως μηνυμάτων, τὴν πάρεσιν, φεῦ, μηνύων τῆς παρθένου. οἵαν Δοσικλῆς ἔσχεν εὐθὺς καρδίαν, οἵων ἀκούσας ἥψατο θρηνημάτων, οὐκ ἔστι μὴ παθόντας εἰπεῖν, ὡς ἔχει. ‘φεῦ, πάλιν ἀρχὴ δραμάτων ἄλλων, Τύχη, πάλιν γέλως σοι καὶ Δοσικλέι πόνοι. |
Theodorus Prodromus_Rhodanthe et Dosicles_Book9 | ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΤΩΝ ΚΑΤΑ ΡΟΔΑΝΘΗΝ ΚΑΙ ΔΟΣΙΚΛΕΑ ΒΙΒΛΙΟΝ ΕΝΝΑΤΟΝ Τοσοῦτον εἶπεν ἢ τυχόν τι καὶ πλέον ὁ πάντα καλὸς τῆς Ῥοδάνθης νυμφίος, λέγειν τὰ πλεῖστα τῆς χαρᾶς δωρουμένης, ἧς συμμερισταὶ καὶ Κράτανδρος καὶ Κράτων αὐτῇ Στάλῃ καὶ πᾶσι τοῖς τῆς οἰκίας. μόνη Μύριλλα συντακεῖσα τῷ φθόνῳ, καὶ μᾶλλον ὡς ἥμαρτε τῆς σκαιωρίας, τὸ κοινὸν ἐντρύφημα, τὸν κοινὸν γέλων οἰκεῖον εἶχε πένθος, οἰκεῖον δάκρυ. Ἐπεὶ δὲ νὺξ προσῆλθε φωτὸς ἐκστάσει καὶ πάντες ἀφύπνωττον ἐν μέσαις κλίναις, μόνη Ῥοδάνθη πρὸς μόνον Δοσικλέα ἔφη· ‘Δοσίκλεις, ἀγαθὴ μὲν ἡ Στάλη, καλὸς δὲ καὶ Κράτανδρος, ὣς δὲ καὶ Κράτων, σῴζων, ξενίζων, ἐκ πλάνης ἐπιστρέφων· καὶ Ζεὺς Ξένιος ἀντιδώσοι τὴν χάριν τὠμῷ ξενιστῇ τῇ τ’ ἐμῇ ξενιστρίᾳ, ἀνθ’ ὧν Δοσικλεῖ προσλαλεῖν ἔδοντό μοι, ἀνθ’ ὧν παρέσχον καὶ τύχην ἐλευθέραν. ἡμῖν δὲ τὸ ξυνοῖσον ἐξευρητέον, πάσαις τε βουλαῖς τοὺς πονηροὺς φευκτέον καὶ τὴν ἑαυτῶν σκεπτέον σωτηρίαν καὶ ποῦ λαθεῖν σχοίημεν εἰσηγητέον. | σοὶ δ’, ἄρκτε, τίς γένοιτο παρ’ ἡμῶν χάρις εἰς ἀνταμοιβήν, ἧς ἔδως, χρυσῆς πόας; ἦ μήν (θεοὶ δὲ μαρτυρούντων τῷ λόγῳ) οὐκ ἄν ποτ’ ἄρκτοις ἐντινάξαιμι σπάθην, οὐδὲ ξίφος θήξαιμι τοῖς διδασκάλοις.’ Τοσοῦτον εἰπὼν ἠσπάσατο τὴν πόαν καὶ ‘χαῖρε’, φησί, ‘γῆς θύγατερ ὀλβία, ζωώτρια θνῄσκοντος ἀνθρώπων γένους, ψυχώτρια κλινέντος εἰς ἀψυχίαν, ἄρθρων ἀνάρθρων καὶ μελῶν παρειμένων συνδεσμέ, καὶ κίνησις οὐ κινουμένων. οὕτω, θεοί, σῴζοιτε τὸν Δοσικλέα, οὕτω Ῥοδάνθης ἀντιλαμβάνου, Τύχη· Ἑρμῆ Λόγιε, μνημόνευε τοῦ λόγου καὶ τοὺς ὑποσχεθέντας ἐκτέλει γάμους.’νοσεῖ Ῥοδάνθη πάρεσιν τοῦ σαρκίου καὶ ζῶσα θνῄσκει, μηδαμῇ κινουμένη· νοσεῖ Ῥοδάνθη, καὶ Δοσικλῆς ἱππότης καὶ πρὸς κυνηγέσια καὶ θήραν τρέχει. χθὲς τὴν Ῥοδάνθην εἶδον, ὦ πικρὲ Φθόνε· χθές, οὐ πρὸ καὶ πρότριτα, δυσμενὴς Τύχη.’ Ἔλεξε ταῦτα καὶ προσελθὼν τῇ κόρῃ καὶ τὸ προῆκον ἐξαποστάξας δάκρυ τὸν κόλπον ἠρευνᾶτο τῆς πόας χάριν ὡς δ’ εὗρεν, ἐξήγαγε, καὶ περιχρίσας, τὴν σάρκα πᾶσαν τῆς παρειμένης κόρης ἔρρωσεν, ἐζώωσεν (ὢ θεία χάρις). ἡ μηδ’ ὁπωσοῦν μηδαμῇ κινουμένη ἀνήλατο, προσῆλθε τῷ ποθουμένῳ, ἐπέσχε δακρύοντα τῆς θρηνῳδίας. Ταύτην Δοσικλῆς ζῶσαν, ἑστῶσαν βλέπων, λαλοῦσαν ὡς βούλοιτο καὶ κινουμένην, ‘ἔγνων, θεοὶ σωτῆρες’, ἐξεκεκράγει, ‘ὡς τῶν ἐμῶν κήδεσθε καὶ τῶν τῆς κόρης. ὑμῖν ἐμαυτὸν εἰς τὸ πᾶν ἐπιτρέπω· ὑμῶν ἀναρτῶ τοῦ γάμου τὰς ἐλπίδας. |
Theodorus Prodromus_Rhodanthe et Dosicles_Book9_Sentence 11 | καὶ ποῦ γὰρ ἂν ἤλπιστο τῷ Δοσικλέι οὕτω Μύριλλαν τῶν φρενῶν ἀφεστάναι, ὡς προσδοκῆσαι τὸν Δοσικλῆν ἑλκύσαι, εἰ τῇ Ῥοδάνθῃ παρεθείσῃ προσβλέποι, ὃς τηνικαῦτ’ ἂν καὶ σπάθην ἐσπασμένος μέσων κατ’ αὐτῶν ἐγκάτων ἐπηξάμην; οὐ γοῦν προῄδειν τῆς Μυρίλλας τὸν δόλον· οὐχὶ προῄδειν, οὐ μὰ τοῦτο τὸ στόμα, οὐ μὰ τὸ χεῖλος τοῦτο’ (καὶ λέγων ἅμα ἄμφω προσεπτύξατο καὶ συνεπλάκη). ‘Ἐπεὶ δὲ νῦν ἔγνωκα τὴν σκαιωρίαν, σοὶ τῇ Ῥοδάνθῃ ξυντυχὼν διδασκάλῳ, ἐρήσομαί σε, σὺ δ’ ἀποκρίθητί μοι. εἰ Κύπρον ἁπλῶς ἐκφυγεῖν ἐπιτρέπεις, ὡς ἂν ψιλὴν θέλησιν εἰς πέρας φέρῃς καὶ τὸν Δοσικλῆν ἀκριβέστερον μάθῃς (εἰ μέχρι καὶ νῦν ἀγνοεῖς αὐτὸν τέως), ἐφέψομαί σοι· καὶ τί γὰρ ποιεῖν ἔχω; εἰ δ’ ἄρα βουλῇ καὶ σκοπῷ τὸ πᾶν δίδως, βουλεύσομαι· θεὸς δὲ τὴν βουλὴν βλέποι. καὶ σὺ δὲ συμβούλευε, συμπερισκόπει, μή που λαθόν με τὸ ξυνοῖσον ἐκφύγῃ· κοινὴ γὰρ ἀμφοῖν ἐστιν ἡ σωτηρία. | ἐμοὶ μὲν ὡς Μύριλλαν ἀποφευκτέον δοκεῖ συνοῖσον· οἷς δὲ φευκτέον τρόποις καὶ ποῖ φυγόντες τὴν καλύβην κτιστέον (ναὶ γὰρ καλύβην, ὡς ἔδοξε τῇ Τύχῃ), τῆς φροντίδος δέοιτο τοῦ Δοσικλέος.’ Τούτους Δοσικλῆς τοὺς λόγους φθάσας ἔφη· ‘ὡς μὲν καλὸς Κράτανδρος, ὡς καλὴ Στάλη, ὡς πάντα χρηστός, ὡς ἀγαθὸς ὁ Κράτων, τῷ σῷ λόγῳ ξύμφημι κἀγώ, παρθένε· μὴ γὰρ τόσον πίοιμεν ἐκ Λήθης πόμα, μηδ’ ὕστερον πάθοιμεν ἀχαριστίαν, ὡς ἐκλαθέσθαι τῶν ξενίων ἁλάτων. ὡς δ’ ἄρα καὶ Μύριλλαν εἰσέλθοι φθόνος καὶ ζηλοτύπου μανίας καινὴ νόσος, ἔγνων (ἐρῶν γὰρ τὰς ἐρώσας καρδίας ῥᾷον διαγνῷ καὶ τί πάσχοιεν μάθῃ)· ἃ δὴ πρὸς ἀρχῇ τῆς ἁβρᾶς εὐωχίας πέπονθε καὶ δέδρακεν, οὐ λέληθέ με· ὡς δὲ προήχθη πρὸς φθόνου τόσον πάχος, ὡς καὶ Ῥοδάνθῃ φαρμάκων κιρνᾶν σκύφον, ἐφ’ ᾧ γένοιτ’ ἂν πάρεσις τῷ σαρκίῳ, ὅπως ἐπ’ αὐτὴν ἀντικάμψω τὸν πόθον ἰοὺ Ῥοδάνθης τῶν μελῶν παρειμένης, οὐπώποθ’ ὑπώπτευκα (μάρτυς ἡ Δίκη).τέως γε μὴν τὴν Κύπρον ἐκπορευτέον καὶ τῆς Μυρίλλας τάχος ἀποστατέον καὶ παντάπασι τὸν φθόνον φυλακτέον, εἰ μὴ θέλοιμεν ταῖς πρὶν ἐμπεσεῖν τύχαις· οἷαι δ’ ἐκεῖναι καὶ πόσης τῆς πικρίας, εὖ οἶσθα, πείρας πειραθεὶς διδασκάλου. Ἦ γὰρ Μυρίλλας ὁ φθόνος λέληθέ σε; οὐ τὴν δοθεῖσαν φιάλην τοῦ φαρμάκου, ἐξ ἧς παρείθην τὴν ὅλην διαρτίαν, ἔγνως, πόθεν κἀκ τίνος ἐστὶν αἰτίας; οὐ τὸν καθ’ ἡμῶν ἔσχες εἰδέναι δόλον, τὴν ζηλοτύπου καρδίας κακουργίαν; ἢ καὶ μαθὼν ἔστερξας ἴσως τὸ δράμα, καὶ τῆς Ῥοδάνθης ὥσπερ ἐβδελυγμένης εἵλου Μυρίλλας μᾶλλον εἶναι νυμφίος; εἰ τοῦτο, συζεύχθητι τῇ ποθουμένῃ, λάβῃ θάνατον ἡ Ῥοδάνθη νυμφίον· οὐ γὰρ ἀποζυγεῖσα τοῦ Δοσικλέος ἄνυμφος ἔσται, συμμιγῇ δὲ τῷ σκότῳ καὶ τῶν Χάρωνος ἀπολαύσῃ παστάδων. Εἰ δ’ ἄρα μὴ σὺ τῆς Μυρίλλας τὸν δόλον ξύνοιδας, ἐκφύγωμεν ἐκ Κύπρου μέσης, μή που κατακριθῶμεν αὐτοχειρίαν, οὐκ ἐκφυγόντες ὃν προῄδειμεν φόνον. καλὸς Κράτανδρος, ναὶ καλός, καλὴ Στάλη, ναὶ γὰρ καλή, μέντοι γε καλὸς ὁ Κράτων· ἀλλ’ οὐκ ἐμοὶ γοῦν καλλίων Δοσικλέος. |
Theodorus Prodromus_Rhodanthe et Dosicles_Book9_Sentence 15 | Πρῶτον μὲν οὖν δέοιτο βουλῆς καὶ λόγου, ποῖ καὶ τράπωμεν Κύπρον ἐκπεφευγότες (τὰς γὰρ σύνεγγυς ἠγνοήσαμεν πόλεις), τίνας δὲ καὶ σχοίημεν ὡς ποδηγέτας, ἄν που τυχὸν θέλοιμεν ἐξαποδράναι (οὐδεὶς γὰρ ἡμῖν γνησιαίτατος φίλος). ἔπειτα κἂν φύγοιμεν εἰς ἄλλην πόλιν, τίς ἐγγυᾶται καὶ θεοὺς ὄμνυσί μοι, μὴ χεῖρα λῃστοῦ μηδὲ βάρβαρον στόλον μηδὲ Βρυάξην δυσμενῆ βασιλέα ἐλθόντα συνδῆσαί με δεσμοῖς ἀλύτοις καὶ δοῦλον ἐκπέμψαι με πρὸς τὴν πατρίδα; κἄν που θυσιάζειν με τοῖς θεοῖς θέλῃ, τίς τοῦ πυρὸς ῥύσαιτο δεύτερος Κράτων καὶ τοῖς ἑαυτοῦ προσκαθιδρύσας δόμοις δοίη Ῥοδάνθης τῷ προσώπῳ προσβλέπειν; Ἐμοὶ μὲν οὖν ἡ Κύπρος ἀσφαλεστέρα (ἣν εἶδον, ἣν διῆλθον, ἧς ἐπειράθην) ὑπέρ γε πᾶσαν ἀγνοουμένην πόλιν, ἕως θεοὶ δείξαιεν, ἔνθα στρεπτέον. καὶ συμφέρει Μύριλλαν ἐγκοτεῖν μόνην, μίαν γυναῖκα, μὴ στρατοὺς δ’ ἀνδρῶν ὅλους, λῃστῶν διωκτῶν, ἁρπάγων ἀλαστόρων, ὠμῶν φονευτῶν, αἱμοχαρῶν βαρβάρων. εἴ μ’ ἄρα μή σοι ξυνδοκεῖ καλῶς κρίνειν, σκοπήσομεν γοῦν ἐς νέωτα τὸν λόγον. | καὶ ποῦ γὰρ ἂν ἤλπιστο τῷ Δοσικλέι οὕτω Μύριλλαν τῶν φρενῶν ἀφεστάναι, ὡς προσδοκῆσαι τὸν Δοσικλῆν ἑλκύσαι, εἰ τῇ Ῥοδάνθῃ παρεθείσῃ προσβλέποι, ὃς τηνικαῦτ’ ἂν καὶ σπάθην ἐσπασμένος μέσων κατ’ αὐτῶν ἐγκάτων ἐπηξάμην; οὐ γοῦν προῄδειν τῆς Μυρίλλας τὸν δόλον· οὐχὶ προῄδειν, οὐ μὰ τοῦτο τὸ στόμα, οὐ μὰ τὸ χεῖλος τοῦτο’ (καὶ λέγων ἅμα ἄμφω προσεπτύξατο καὶ συνεπλάκη). ‘Ἐπεὶ δὲ νῦν ἔγνωκα τὴν σκαιωρίαν, σοὶ τῇ Ῥοδάνθῃ ξυντυχὼν διδασκάλῳ, ἐρήσομαί σε, σὺ δ’ ἀποκρίθητί μοι. εἰ Κύπρον ἁπλῶς ἐκφυγεῖν ἐπιτρέπεις, ὡς ἂν ψιλὴν θέλησιν εἰς πέρας φέρῃς καὶ τὸν Δοσικλῆν ἀκριβέστερον μάθῃς (εἰ μέχρι καὶ νῦν ἀγνοεῖς αὐτὸν τέως), ἐφέψομαί σοι· καὶ τί γὰρ ποιεῖν ἔχω; εἰ δ’ ἄρα βουλῇ καὶ σκοπῷ τὸ πᾶν δίδως, βουλεύσομαι· θεὸς δὲ τὴν βουλὴν βλέποι. καὶ σὺ δὲ συμβούλευε, συμπερισκόπει, μή που λαθόν με τὸ ξυνοῖσον ἐκφύγῃ· κοινὴ γὰρ ἀμφοῖν ἐστιν ἡ σωτηρία.ἐμοὶ μὲν ὡς Μύριλλαν ἀποφευκτέον δοκεῖ συνοῖσον· οἷς δὲ φευκτέον τρόποις καὶ ποῖ φυγόντες τὴν καλύβην κτιστέον (ναὶ γὰρ καλύβην, ὡς ἔδοξε τῇ Τύχῃ), τῆς φροντίδος δέοιτο τοῦ Δοσικλέος.’ Τούτους Δοσικλῆς τοὺς λόγους φθάσας ἔφη· ‘ὡς μὲν καλὸς Κράτανδρος, ὡς καλὴ Στάλη, ὡς πάντα χρηστός, ὡς ἀγαθὸς ὁ Κράτων, τῷ σῷ λόγῳ ξύμφημι κἀγώ, παρθένε· μὴ γὰρ τόσον πίοιμεν ἐκ Λήθης πόμα, μηδ’ ὕστερον πάθοιμεν ἀχαριστίαν, ὡς ἐκλαθέσθαι τῶν ξενίων ἁλάτων. ὡς δ’ ἄρα καὶ Μύριλλαν εἰσέλθοι φθόνος καὶ ζηλοτύπου μανίας καινὴ νόσος, ἔγνων (ἐρῶν γὰρ τὰς ἐρώσας καρδίας ῥᾷον διαγνῷ καὶ τί πάσχοιεν μάθῃ)· ἃ δὴ πρὸς ἀρχῇ τῆς ἁβρᾶς εὐωχίας πέπονθε καὶ δέδρακεν, οὐ λέληθέ με· ὡς δὲ προήχθη πρὸς φθόνου τόσον πάχος, ὡς καὶ Ῥοδάνθῃ φαρμάκων κιρνᾶν σκύφον, ἐφ’ ᾧ γένοιτ’ ἂν πάρεσις τῷ σαρκίῳ, ὅπως ἐπ’ αὐτὴν ἀντικάμψω τὸν πόθον ἰοὺ Ῥοδάνθης τῶν μελῶν παρειμένης, οὐπώποθ’ ὑπώπτευκα (μάρτυς ἡ Δίκη). |
Theodorus Prodromus_Rhodanthe et Dosicles_Book9_Sentence 19 | νῦν δὲ φράσον, πῶς καὶ πόθεν καὶ πηνίκα καὶ τίς ποτε πρὸς Κύπρον εἰσήνεγκέ σε.’ ‘Ἐχρῆν, Δοσίκλεις’, ἀντέλεξεν ἡ κόρη, ‘μὴ πυνθάνεσθαι τὰς προλαβούσας τύχας, σκοπεῖν δὲ μᾶλλον τῶν παρεστώτων πέρι, ὡς εὖ ἀνυσθῇ καὶ πέρας χρηστὸν λάβῃ· αἱ μὲν γὰρ εὗρον, οἷον ἂν εὗρον, τέλος, τὰ δὲ σκοποῦ δέοιτο καὶ ξυμβουλίας, ὡς ἂν τελευτὴν αἰσίαν λαβεῖν ἔχοι. καὶ τὰς μὲν ἠνύσαμεν (οἵῳ τῷ δρόμῳ; κακῷ μὲν εἰπεῖν, εὐλαβοῦμαι τὸν λόγον, καλῷ δὲ πάλιν, οὐκ ἀληθεύειν ἔχω), ἠνύσαμεν δ’ οὖν, ὡς δέδωκεν ἡ Τύχη· τὰ δ’ ἐλπίδων σταθμῶσι πλάστιγγες δύο, ἡ μὲν πονηρῶν (ἃς ἀποτρέποις, Τύχη), ἡ δ’ οὐ πονηρῶν (αἷς θεοὶ δοῖεν τέλος). καλὸν μὲν οὖν ἦν τῶν ἐνεστώτων πέρι σκοπεῖν, ὅπως ἂν δεξιὸν πέρας λάβῃ· ἐπεὶ δὲ τὴν φθάσασαν ἐκζητεῖς τύχην, λέγειν ἀνάγκη (καὶ τί γὰρ ποιεῖν ἔχω ἐπιτρέποντος τοῦ φίλου Δοσικλέος;). | Πρῶτον μὲν οὖν δέοιτο βουλῆς καὶ λόγου, ποῖ καὶ τράπωμεν Κύπρον ἐκπεφευγότες (τὰς γὰρ σύνεγγυς ἠγνοήσαμεν πόλεις), τίνας δὲ καὶ σχοίημεν ὡς ποδηγέτας, ἄν που τυχὸν θέλοιμεν ἐξαποδράναι (οὐδεὶς γὰρ ἡμῖν γνησιαίτατος φίλος). ἔπειτα κἂν φύγοιμεν εἰς ἄλλην πόλιν, τίς ἐγγυᾶται καὶ θεοὺς ὄμνυσί μοι, μὴ χεῖρα λῃστοῦ μηδὲ βάρβαρον στόλον μηδὲ Βρυάξην δυσμενῆ βασιλέα ἐλθόντα συνδῆσαί με δεσμοῖς ἀλύτοις καὶ δοῦλον ἐκπέμψαι με πρὸς τὴν πατρίδα; κἄν που θυσιάζειν με τοῖς θεοῖς θέλῃ, τίς τοῦ πυρὸς ῥύσαιτο δεύτερος Κράτων καὶ τοῖς ἑαυτοῦ προσκαθιδρύσας δόμοις δοίη Ῥοδάνθης τῷ προσώπῳ προσβλέπειν; Ἐμοὶ μὲν οὖν ἡ Κύπρος ἀσφαλεστέρα (ἣν εἶδον, ἣν διῆλθον, ἧς ἐπειράθην) ὑπέρ γε πᾶσαν ἀγνοουμένην πόλιν, ἕως θεοὶ δείξαιεν, ἔνθα στρεπτέον. καὶ συμφέρει Μύριλλαν ἐγκοτεῖν μόνην, μίαν γυναῖκα, μὴ στρατοὺς δ’ ἀνδρῶν ὅλους, λῃστῶν διωκτῶν, ἁρπάγων ἀλαστόρων, ὠμῶν φονευτῶν, αἱμοχαρῶν βαρβάρων. εἴ μ’ ἄρα μή σοι ξυνδοκεῖ καλῶς κρίνειν, σκοπήσομεν γοῦν ἐς νέωτα τὸν λόγον.καὶ ποῦ γὰρ ἂν ἤλπιστο τῷ Δοσικλέι οὕτω Μύριλλαν τῶν φρενῶν ἀφεστάναι, ὡς προσδοκῆσαι τὸν Δοσικλῆν ἑλκύσαι, εἰ τῇ Ῥοδάνθῃ παρεθείσῃ προσβλέποι, ὃς τηνικαῦτ’ ἂν καὶ σπάθην ἐσπασμένος μέσων κατ’ αὐτῶν ἐγκάτων ἐπηξάμην; οὐ γοῦν προῄδειν τῆς Μυρίλλας τὸν δόλον· οὐχὶ προῄδειν, οὐ μὰ τοῦτο τὸ στόμα, οὐ μὰ τὸ χεῖλος τοῦτο’ (καὶ λέγων ἅμα ἄμφω προσεπτύξατο καὶ συνεπλάκη). ‘Ἐπεὶ δὲ νῦν ἔγνωκα τὴν σκαιωρίαν, σοὶ τῇ Ῥοδάνθῃ ξυντυχὼν διδασκάλῳ, ἐρήσομαί σε, σὺ δ’ ἀποκρίθητί μοι. εἰ Κύπρον ἁπλῶς ἐκφυγεῖν ἐπιτρέπεις, ὡς ἂν ψιλὴν θέλησιν εἰς πέρας φέρῃς καὶ τὸν Δοσικλῆν ἀκριβέστερον μάθῃς (εἰ μέχρι καὶ νῦν ἀγνοεῖς αὐτὸν τέως), ἐφέψομαί σοι· καὶ τί γὰρ ποιεῖν ἔχω; εἰ δ’ ἄρα βουλῇ καὶ σκοπῷ τὸ πᾶν δίδως, βουλεύσομαι· θεὸς δὲ τὴν βουλὴν βλέποι. καὶ σὺ δὲ συμβούλευε, συμπερισκόπει, μή που λαθόν με τὸ ξυνοῖσον ἐκφύγῃ· κοινὴ γὰρ ἀμφοῖν ἐστιν ἡ σωτηρία. |
Theodorus Prodromus_Rhodanthe et Dosicles_Book9_Sentence 22 | Οἷον μὲν ἦν τὸ κῦμα καὶ τίς ἡ ζάλη, ὅταν ἐπιστεύθησαν ἡμᾶς τὰ σκάφη εἰς Πίσσαν ἐκπλέοντα δυσμενεῖ τύχῃ, οὐ χρὴ μαθεῖν παθόντα καὶ μαθόντα σε· τὰ δ’ ἔνθεν οὐδὲν ἢ Φθόνος κακὰ πλέκων καὶ χεὶρ θεῶν λύουσα τὰς πλοκαμίδας. | νῦν δὲ φράσον, πῶς καὶ πόθεν καὶ πηνίκα καὶ τίς ποτε πρὸς Κύπρον εἰσήνεγκέ σε.’ ‘Ἐχρῆν, Δοσίκλεις’, ἀντέλεξεν ἡ κόρη, ‘μὴ πυνθάνεσθαι τὰς προλαβούσας τύχας, σκοπεῖν δὲ μᾶλλον τῶν παρεστώτων πέρι, ὡς εὖ ἀνυσθῇ καὶ πέρας χρηστὸν λάβῃ· αἱ μὲν γὰρ εὗρον, οἷον ἂν εὗρον, τέλος, τὰ δὲ σκοποῦ δέοιτο καὶ ξυμβουλίας, ὡς ἂν τελευτὴν αἰσίαν λαβεῖν ἔχοι. καὶ τὰς μὲν ἠνύσαμεν (οἵῳ τῷ δρόμῳ; κακῷ μὲν εἰπεῖν, εὐλαβοῦμαι τὸν λόγον, καλῷ δὲ πάλιν, οὐκ ἀληθεύειν ἔχω), ἠνύσαμεν δ’ οὖν, ὡς δέδωκεν ἡ Τύχη· τὰ δ’ ἐλπίδων σταθμῶσι πλάστιγγες δύο, ἡ μὲν πονηρῶν (ἃς ἀποτρέποις, Τύχη), ἡ δ’ οὐ πονηρῶν (αἷς θεοὶ δοῖεν τέλος). καλὸν μὲν οὖν ἦν τῶν ἐνεστώτων πέρι σκοπεῖν, ὅπως ἂν δεξιὸν πέρας λάβῃ· ἐπεὶ δὲ τὴν φθάσασαν ἐκζητεῖς τύχην, λέγειν ἀνάγκη (καὶ τί γὰρ ποιεῖν ἔχω ἐπιτρέποντος τοῦ φίλου Δοσικλέος;).Πρῶτον μὲν οὖν δέοιτο βουλῆς καὶ λόγου, ποῖ καὶ τράπωμεν Κύπρον ἐκπεφευγότες (τὰς γὰρ σύνεγγυς ἠγνοήσαμεν πόλεις), τίνας δὲ καὶ σχοίημεν ὡς ποδηγέτας, ἄν που τυχὸν θέλοιμεν ἐξαποδράναι (οὐδεὶς γὰρ ἡμῖν γνησιαίτατος φίλος). ἔπειτα κἂν φύγοιμεν εἰς ἄλλην πόλιν, τίς ἐγγυᾶται καὶ θεοὺς ὄμνυσί μοι, μὴ χεῖρα λῃστοῦ μηδὲ βάρβαρον στόλον μηδὲ Βρυάξην δυσμενῆ βασιλέα ἐλθόντα συνδῆσαί με δεσμοῖς ἀλύτοις καὶ δοῦλον ἐκπέμψαι με πρὸς τὴν πατρίδα; κἄν που θυσιάζειν με τοῖς θεοῖς θέλῃ, τίς τοῦ πυρὸς ῥύσαιτο δεύτερος Κράτων καὶ τοῖς ἑαυτοῦ προσκαθιδρύσας δόμοις δοίη Ῥοδάνθης τῷ προσώπῳ προσβλέπειν; Ἐμοὶ μὲν οὖν ἡ Κύπρος ἀσφαλεστέρα (ἣν εἶδον, ἣν διῆλθον, ἧς ἐπειράθην) ὑπέρ γε πᾶσαν ἀγνοουμένην πόλιν, ἕως θεοὶ δείξαιεν, ἔνθα στρεπτέον. καὶ συμφέρει Μύριλλαν ἐγκοτεῖν μόνην, μίαν γυναῖκα, μὴ στρατοὺς δ’ ἀνδρῶν ὅλους, λῃστῶν διωκτῶν, ἁρπάγων ἀλαστόρων, ὠμῶν φονευτῶν, αἱμοχαρῶν βαρβάρων. εἴ μ’ ἄρα μή σοι ξυνδοκεῖ καλῶς κρίνειν, σκοπήσομεν γοῦν ἐς νέωτα τὸν λόγον. |
Theodorus Prodromus_Rhodanthe et Dosicles_Book9_Sentence 23 | ἡ ναῦς γάρ, ἣν εἰσῆλθον, εὐθὺς ἐρράγη, ὁ φόρτος ἅπας τῷ βυθῷ προσερρίφη, ἐγὼ δὲ τῷ κλύδωνι συμμεθειλκόμην, μικρῷ παριζήσασα προσβάδην ξύλῳ, ἐφ’ ᾧ τρόμῳ μέν, ὑπερέπλεον δ’ ὅμως ...’ ‘θεῶν λέγεις πρόνοιαν, ὡς ἔσῳζέ σε’ τεμὼν Δοσικλῆς τὴν διήγησιν λέγει, ‘ὑπὲρ κορυφῆς ἀσφαλῶς ἱπταμένη καὶ τῷ ξύλῳ διδοῦσα χειραγωγίαν.’ ‘Μικρὸν προῆλθον’ εἶπεν ἡ κόρη πάλιν ‘καὶ πληθὺς εὐθὺς ἐμπόρων σώσασά με ὤνιον ἀντέδοντο τῆς σωτηρίας εἰς χρυσίνων μνῶν καὶ μόνην τριακάδα ...’ ‘κερδαλέον τὸ χρῆμα, σεμνὴ παρθένε’, ἔφη Δοσικλῆς· ‘εὐτύχησας τὴν πράσιν, εἰ τρὶς δέκα μνῶν ἐπρίω ζωὴν ὅλην· καὶ τίς γένοιτ’ ἂν ἀγοραστὴς βελτίων τοῦ χρυσίῳ τὸν βίον ὠνησαμένου;’ ‘Ὡς δ’ ἐν βαθείαις νυξὶν ἐθρήνησά σε’, ἔφη Ῥοδάνθη πάλιν, ‘ὡς ἔκλαυσά σε, ὡς τῆς κεφαλῆς ἐσπάραξα τὴν κόμην, ὡς τὸ πρόσωπον ἐξεδρύφθην πολλάκις, ὡς τὰς παρειάς’ (καὶ λεγούσης τῆς κόρης κύψας Δοσικλῆς ἠσπάσατο τοὺς τόπους) ‘ἐμῶν ἐκοκκίνησα βαφαῖς αἱμάτων, ὡς πικρόν, ὡς μέγιστον ὠλόλυξά σε, λέγειν περιττόν· ἓν δὲ γινώσκοις μόνον, ὡς δάκρυ τοὐμόν, ἡ πικρὰ θρηνῳδία, τοῦ Κύπρον οἰκεῖν τὸν Δοσικλῆν αἰτία.’ Οἱ μέν (νέοι γὰρ καὶ πόθων ὑπηρέται) τὴν νύκτα πᾶσαν ἐν λόγοις κατηνάλουν· Μοῖραι δ’ ἐπεκλώθοντο τῷ χρυσῷ λίνῳ πλάνης τελευτὴν καὶ συναφὴν τῶν νέων. | Οἷον μὲν ἦν τὸ κῦμα καὶ τίς ἡ ζάλη, ὅταν ἐπιστεύθησαν ἡμᾶς τὰ σκάφη εἰς Πίσσαν ἐκπλέοντα δυσμενεῖ τύχῃ, οὐ χρὴ μαθεῖν παθόντα καὶ μαθόντα σε· τὰ δ’ ἔνθεν οὐδὲν ἢ Φθόνος κακὰ πλέκων καὶ χεὶρ θεῶν λύουσα τὰς πλοκαμίδας.νῦν δὲ φράσον, πῶς καὶ πόθεν καὶ πηνίκα καὶ τίς ποτε πρὸς Κύπρον εἰσήνεγκέ σε.’ ‘Ἐχρῆν, Δοσίκλεις’, ἀντέλεξεν ἡ κόρη, ‘μὴ πυνθάνεσθαι τὰς προλαβούσας τύχας, σκοπεῖν δὲ μᾶλλον τῶν παρεστώτων πέρι, ὡς εὖ ἀνυσθῇ καὶ πέρας χρηστὸν λάβῃ· αἱ μὲν γὰρ εὗρον, οἷον ἂν εὗρον, τέλος, τὰ δὲ σκοποῦ δέοιτο καὶ ξυμβουλίας, ὡς ἂν τελευτὴν αἰσίαν λαβεῖν ἔχοι. καὶ τὰς μὲν ἠνύσαμεν (οἵῳ τῷ δρόμῳ; κακῷ μὲν εἰπεῖν, εὐλαβοῦμαι τὸν λόγον, καλῷ δὲ πάλιν, οὐκ ἀληθεύειν ἔχω), ἠνύσαμεν δ’ οὖν, ὡς δέδωκεν ἡ Τύχη· τὰ δ’ ἐλπίδων σταθμῶσι πλάστιγγες δύο, ἡ μὲν πονηρῶν (ἃς ἀποτρέποις, Τύχη), ἡ δ’ οὐ πονηρῶν (αἷς θεοὶ δοῖεν τέλος). καλὸν μὲν οὖν ἦν τῶν ἐνεστώτων πέρι σκοπεῖν, ὅπως ἂν δεξιὸν πέρας λάβῃ· ἐπεὶ δὲ τὴν φθάσασαν ἐκζητεῖς τύχην, λέγειν ἀνάγκη (καὶ τί γὰρ ποιεῖν ἔχω ἐπιτρέποντος τοῦ φίλου Δοσικλέος;). |
Theodorus Prodromus_Rhodanthe et Dosicles_Book9_Sentence 24 | ὁ γὰρ Λύσιππος, πρὸς δὲ τούτῳ καὶ Στράτων, οἱ τῶν ἐραστῶν εὐγενεῖς φυτοσπόροι, τοὺς παῖδας ἁρπαγέντες ἐκ κόλπων μέσων (ὁ μὲν Δοσικλῆν, καὶ Ῥοδάνθην ὁ Στράτων), ἐπεὶ μακρὰν ἔρευναν ἐξηνυκότες (εἰς χέρσον, εἰς θάλασσαν, εἰς τὰ κυκλόθεν) οὐκ ἔσχον εὑρεῖν οὐδαμοῦ τοὺς φυγάδας, τέλος διεγνώκεισαν ἐλθεῖν Δελφόσε, ὡς τοῦ θεοῦ πύθοιντο τῶν παίδων πέρι. ἤροντο γοῦν ἐλθόντες εἰς τὴν Πυθίαν, καὶ μὴ βραδύνας μηδὲ μικρὸν ὁ τρίπους ἀνεῖλε τοῖς γέρουσι ταῦτα πατράσι· ‘Τίπτε, δύω γενέτα, πολυηράτοιό τε μόσχου πόρτιός θ’ ἁπαλῆς σκολιὰς δίζεσθε κελεύθους; χέρσῳ ὑφ’ ἁλικλύστῳ, ζῳοτρόφον ποτὶ νᾶσον, ἣν λάχε Κυπρογένεια, Πόθου γενέτειρ’ Ἀφροδίτη (ἠὲ παρασχομένη τόδε τοὔνομα ἠὲ λαβοῦσα), δερκόμενοι βιόωντας λεύσετε. | ἡ ναῦς γάρ, ἣν εἰσῆλθον, εὐθὺς ἐρράγη, ὁ φόρτος ἅπας τῷ βυθῷ προσερρίφη, ἐγὼ δὲ τῷ κλύδωνι συμμεθειλκόμην, μικρῷ παριζήσασα προσβάδην ξύλῳ, ἐφ’ ᾧ τρόμῳ μέν, ὑπερέπλεον δ’ ὅμως ...’ ‘θεῶν λέγεις πρόνοιαν, ὡς ἔσῳζέ σε’ τεμὼν Δοσικλῆς τὴν διήγησιν λέγει, ‘ὑπὲρ κορυφῆς ἀσφαλῶς ἱπταμένη καὶ τῷ ξύλῳ διδοῦσα χειραγωγίαν.’ ‘Μικρὸν προῆλθον’ εἶπεν ἡ κόρη πάλιν ‘καὶ πληθὺς εὐθὺς ἐμπόρων σώσασά με ὤνιον ἀντέδοντο τῆς σωτηρίας εἰς χρυσίνων μνῶν καὶ μόνην τριακάδα ...’ ‘κερδαλέον τὸ χρῆμα, σεμνὴ παρθένε’, ἔφη Δοσικλῆς· ‘εὐτύχησας τὴν πράσιν, εἰ τρὶς δέκα μνῶν ἐπρίω ζωὴν ὅλην· καὶ τίς γένοιτ’ ἂν ἀγοραστὴς βελτίων τοῦ χρυσίῳ τὸν βίον ὠνησαμένου;’ ‘Ὡς δ’ ἐν βαθείαις νυξὶν ἐθρήνησά σε’, ἔφη Ῥοδάνθη πάλιν, ‘ὡς ἔκλαυσά σε, ὡς τῆς κεφαλῆς ἐσπάραξα τὴν κόμην, ὡς τὸ πρόσωπον ἐξεδρύφθην πολλάκις, ὡς τὰς παρειάς’ (καὶ λεγούσης τῆς κόρης κύψας Δοσικλῆς ἠσπάσατο τοὺς τόπους) ‘ἐμῶν ἐκοκκίνησα βαφαῖς αἱμάτων, ὡς πικρόν, ὡς μέγιστον ὠλόλυξά σε, λέγειν περιττόν· ἓν δὲ γινώσκοις μόνον, ὡς δάκρυ τοὐμόν, ἡ πικρὰ θρηνῳδία, τοῦ Κύπρον οἰκεῖν τὸν Δοσικλῆν αἰτία.’ Οἱ μέν (νέοι γὰρ καὶ πόθων ὑπηρέται) τὴν νύκτα πᾶσαν ἐν λόγοις κατηνάλουν· Μοῖραι δ’ ἐπεκλώθοντο τῷ χρυσῷ λίνῳ πλάνης τελευτὴν καὶ συναφὴν τῶν νέων.Οἷον μὲν ἦν τὸ κῦμα καὶ τίς ἡ ζάλη, ὅταν ἐπιστεύθησαν ἡμᾶς τὰ σκάφη εἰς Πίσσαν ἐκπλέοντα δυσμενεῖ τύχῃ, οὐ χρὴ μαθεῖν παθόντα καὶ μαθόντα σε· τὰ δ’ ἔνθεν οὐδὲν ἢ Φθόνος κακὰ πλέκων καὶ χεὶρ θεῶν λύουσα τὰς πλοκαμίδας. |
Theodorus Prodromus_Rhodanthe et Dosicles_Book9_Sentence 26 | ἀλλ’ ἐπὶ πάτρης στέψαθ’ ὑπὸ στεφάνοισι τροπαιοφόρου Κυθερείης· τοὺς γὰρ Ἔρως τε Πόθος τε καὶ Ἀφρογένεια Κυθήρη δμήσατο θειοδέτοιο ἀλυκτοπέδῃσι σιδάρου.’ Ἡ μὲν Πυθία ταῦτα τοῖς γηραλέοις· τὸ δ’ ἄρα χρησμῴδημα λοξὸν τυγχάνον (ὁποῖα πάντως οἶδεν ὁ τρίπους λέγειν) πολλοῖς λογισμοῖς ἐξέδω τοὺς ἀθλίους. ὁ γὰρ ἐνεγκὼν τὴν Ῥοδάνθην εἰς βίον (ὡς δὲ Στράτων καλοῖτο, γινώσκειν ἔχεις) κακῶς τὸ χρησμῴδημα τοῦ θεοῦ κρίνων ᾤμωζεν, ἐστέναζεν, ἦρχε δακρύων, δοκῶν τὸν υἱὸν ἐκθανεῖν εὑρημένον, στιγμὴν ἀμαθῶς εἰς τὸ ‘βιοῦντας’ τιθεὶς κἄπειτα τοῖς ἔπειτα προσδιατρίβων. | ὁ γὰρ Λύσιππος, πρὸς δὲ τούτῳ καὶ Στράτων, οἱ τῶν ἐραστῶν εὐγενεῖς φυτοσπόροι, τοὺς παῖδας ἁρπαγέντες ἐκ κόλπων μέσων (ὁ μὲν Δοσικλῆν, καὶ Ῥοδάνθην ὁ Στράτων), ἐπεὶ μακρὰν ἔρευναν ἐξηνυκότες (εἰς χέρσον, εἰς θάλασσαν, εἰς τὰ κυκλόθεν) οὐκ ἔσχον εὑρεῖν οὐδαμοῦ τοὺς φυγάδας, τέλος διεγνώκεισαν ἐλθεῖν Δελφόσε, ὡς τοῦ θεοῦ πύθοιντο τῶν παίδων πέρι. ἤροντο γοῦν ἐλθόντες εἰς τὴν Πυθίαν, καὶ μὴ βραδύνας μηδὲ μικρὸν ὁ τρίπους ἀνεῖλε τοῖς γέρουσι ταῦτα πατράσι· ‘Τίπτε, δύω γενέτα, πολυηράτοιό τε μόσχου πόρτιός θ’ ἁπαλῆς σκολιὰς δίζεσθε κελεύθους; χέρσῳ ὑφ’ ἁλικλύστῳ, ζῳοτρόφον ποτὶ νᾶσον, ἣν λάχε Κυπρογένεια, Πόθου γενέτειρ’ Ἀφροδίτη (ἠὲ παρασχομένη τόδε τοὔνομα ἠὲ λαβοῦσα), δερκόμενοι βιόωντας λεύσετε.ἡ ναῦς γάρ, ἣν εἰσῆλθον, εὐθὺς ἐρράγη, ὁ φόρτος ἅπας τῷ βυθῷ προσερρίφη, ἐγὼ δὲ τῷ κλύδωνι συμμεθειλκόμην, μικρῷ παριζήσασα προσβάδην ξύλῳ, ἐφ’ ᾧ τρόμῳ μέν, ὑπερέπλεον δ’ ὅμως ...’ ‘θεῶν λέγεις πρόνοιαν, ὡς ἔσῳζέ σε’ τεμὼν Δοσικλῆς τὴν διήγησιν λέγει, ‘ὑπὲρ κορυφῆς ἀσφαλῶς ἱπταμένη καὶ τῷ ξύλῳ διδοῦσα χειραγωγίαν.’ ‘Μικρὸν προῆλθον’ εἶπεν ἡ κόρη πάλιν ‘καὶ πληθὺς εὐθὺς ἐμπόρων σώσασά με ὤνιον ἀντέδοντο τῆς σωτηρίας εἰς χρυσίνων μνῶν καὶ μόνην τριακάδα ...’ ‘κερδαλέον τὸ χρῆμα, σεμνὴ παρθένε’, ἔφη Δοσικλῆς· ‘εὐτύχησας τὴν πράσιν, εἰ τρὶς δέκα μνῶν ἐπρίω ζωὴν ὅλην· καὶ τίς γένοιτ’ ἂν ἀγοραστὴς βελτίων τοῦ χρυσίῳ τὸν βίον ὠνησαμένου;’ ‘Ὡς δ’ ἐν βαθείαις νυξὶν ἐθρήνησά σε’, ἔφη Ῥοδάνθη πάλιν, ‘ὡς ἔκλαυσά σε, ὡς τῆς κεφαλῆς ἐσπάραξα τὴν κόμην, ὡς τὸ πρόσωπον ἐξεδρύφθην πολλάκις, ὡς τὰς παρειάς’ (καὶ λεγούσης τῆς κόρης κύψας Δοσικλῆς ἠσπάσατο τοὺς τόπους) ‘ἐμῶν ἐκοκκίνησα βαφαῖς αἱμάτων, ὡς πικρόν, ὡς μέγιστον ὠλόλυξά σε, λέγειν περιττόν· ἓν δὲ γινώσκοις μόνον, ὡς δάκρυ τοὐμόν, ἡ πικρὰ θρηνῳδία, τοῦ Κύπρον οἰκεῖν τὸν Δοσικλῆν αἰτία.’ Οἱ μέν (νέοι γὰρ καὶ πόθων ὑπηρέται) τὴν νύκτα πᾶσαν ἐν λόγοις κατηνάλουν· Μοῖραι δ’ ἐπεκλώθοντο τῷ χρυσῷ λίνῳ πλάνης τελευτὴν καὶ συναφὴν τῶν νέων. |
Theodorus Prodromus_Rhodanthe et Dosicles_Book9_Sentence 28 | Οὐ μὴν διέδρα καὶ Λύσιππον ὁ τρίπους, γνοὺς δ’ ἐξεσάφει καὶ Στράτωνι τὸν λόγον, καλῶς διαγνοὺς τὸν σκοπὸν τῆς Πυθίας· ‘ὡς ἄρα κατὰ Κύπρον εἰσὶν οἱ νέοι, ὡς ἄρα καὶ βιοῦντας ἴσχοιμεν βλέπειν οὓς οὔποτ’ ἠλπίσαμεν ἐν βίῳ βλέπειν, ὡς ἄρα συζευχθέντες ἀλλήλοις γάμῳ ἡμῶν λάθοιντο, καὶ τελευτὴν ὁ τρίπους τὴν λησμοσύνην εἶπε τῶν φυτοσπόρων.’ πεισθεὶς Λυσίππῳ ταῦτα φαμένῳ Στράτων, ‘καὶ δεῦρο’ φησί ‘ξυμμολῶμεν εἰς Κύπρον· κἂν προσμένοιεν οἱ φυγάδες τῷ βίῳ, γάμου προσεμπλέξωμεν αὐτοῖς παστάδα, ἐπεὶ δοκοῦσι ταῦτα τοῖς ἀθανάτοις.’ Ἔπεισεν εἰπὼν τὴν Λυσίππου καρδίαν· κἀπεὶ διατρίψαντες οὐ μικρὸν δρόμον ἐπιδράμοιεν τὴν Ἄβυδον Δελφόθεν, εἰς Κύπρον ἐξώρμησαν εὐθὺς ὁμμάδην. ἐπεὶ δὲ καὶ τὴν νῆσον εἰσβαῖεν μέσην, παντὸς παρεισῄεισαν ἀνθρώπου δόμον, ἀνδρῶν προσαιτῶν σχῆμα προσπεπλασμένοι (οὐ γὰρ ὁ χρησμὸς εἶπε καὶ τὴν οἰκίαν). ἐπεὶ δὲ μακρῶν ἡμερῶν περιδρόμῳ φθάσαιεν ὀψὲ καὶ τὸν οἶκον τῆς Στάλης, ἰδοὺ Δοσικλῆς εἰς τὸν ὕπαιθρον δόμον. | ἀλλ’ ἐπὶ πάτρης στέψαθ’ ὑπὸ στεφάνοισι τροπαιοφόρου Κυθερείης· τοὺς γὰρ Ἔρως τε Πόθος τε καὶ Ἀφρογένεια Κυθήρη δμήσατο θειοδέτοιο ἀλυκτοπέδῃσι σιδάρου.’ Ἡ μὲν Πυθία ταῦτα τοῖς γηραλέοις· τὸ δ’ ἄρα χρησμῴδημα λοξὸν τυγχάνον (ὁποῖα πάντως οἶδεν ὁ τρίπους λέγειν) πολλοῖς λογισμοῖς ἐξέδω τοὺς ἀθλίους. ὁ γὰρ ἐνεγκὼν τὴν Ῥοδάνθην εἰς βίον (ὡς δὲ Στράτων καλοῖτο, γινώσκειν ἔχεις) κακῶς τὸ χρησμῴδημα τοῦ θεοῦ κρίνων ᾤμωζεν, ἐστέναζεν, ἦρχε δακρύων, δοκῶν τὸν υἱὸν ἐκθανεῖν εὑρημένον, στιγμὴν ἀμαθῶς εἰς τὸ ‘βιοῦντας’ τιθεὶς κἄπειτα τοῖς ἔπειτα προσδιατρίβων.ὁ γὰρ Λύσιππος, πρὸς δὲ τούτῳ καὶ Στράτων, οἱ τῶν ἐραστῶν εὐγενεῖς φυτοσπόροι, τοὺς παῖδας ἁρπαγέντες ἐκ κόλπων μέσων (ὁ μὲν Δοσικλῆν, καὶ Ῥοδάνθην ὁ Στράτων), ἐπεὶ μακρὰν ἔρευναν ἐξηνυκότες (εἰς χέρσον, εἰς θάλασσαν, εἰς τὰ κυκλόθεν) οὐκ ἔσχον εὑρεῖν οὐδαμοῦ τοὺς φυγάδας, τέλος διεγνώκεισαν ἐλθεῖν Δελφόσε, ὡς τοῦ θεοῦ πύθοιντο τῶν παίδων πέρι. ἤροντο γοῦν ἐλθόντες εἰς τὴν Πυθίαν, καὶ μὴ βραδύνας μηδὲ μικρὸν ὁ τρίπους ἀνεῖλε τοῖς γέρουσι ταῦτα πατράσι· ‘Τίπτε, δύω γενέτα, πολυηράτοιό τε μόσχου πόρτιός θ’ ἁπαλῆς σκολιὰς δίζεσθε κελεύθους; χέρσῳ ὑφ’ ἁλικλύστῳ, ζῳοτρόφον ποτὶ νᾶσον, ἣν λάχε Κυπρογένεια, Πόθου γενέτειρ’ Ἀφροδίτη (ἠὲ παρασχομένη τόδε τοὔνομα ἠὲ λαβοῦσα), δερκόμενοι βιόωντας λεύσετε. |
Theodorus Prodromus_Rhodanthe et Dosicles_Book9_Sentence 31 | Ὡς δὲ προκύψας εἶδε τοὺς γεραιτέρους καὶ τίνες ἀνέγνωκεν ἐκ τῆς ἰδέας, χαρὰν πεπονθὼς συμμεμιγμένην φόβῳ καὶ τῇ Ῥοδάνθῃ προσπεσὼν καθημένῃ ‘ὄνειρος’ εἶπε ‘ταῦτα, σεμνὴ παρθένε; ὄνειρος’ εἶπε ‘ταῦτα καὶ φαντασία; πλαστογραφία, ψεῦδος, ὀφθαλμοῦ πλάνη; ἦ που καθ’ ὕπνους τῷ Λυσίππῳ προσβλέπω καὶ φασματοῦμαι τοῦ Στράτωνος τὴν θέαν; ἄμφω γὰρ εἶδον εἰσιόντας τὴν θύραν. εἴ που δ’ ἀπιστεῖς, δεῦρο καὶ σύ, καὶ βλέπε· κἂν μὴ θεάσῃ, φάσμα πάντως ἡ θέα. εἰ δ’ οὐχὶ φάσμα, πῶς γε μὴν προσιτέον, σκοποῦ δέοιτ’ ἂν καὶ σοφῆς ξυμβουλίας. Φύγοιμεν ἢ σταίημεν ἐξ ἐναντίας; φυγεῖν μὲν αἰσχρὸν καὶ λιπεῖν τοὺς πατέρας μακρὸν δι’ ἡμᾶς οἶμον ἐξηνυκότας· στῆναι δὲ πρὸς πρόσωπον αἰδὼς καὶ φόβος. πλὴν οὖν (τί γὰρ πάθωμεν;) ἐγγὺς ἰτέον καὶ τοὺς τεκόντας γνησίως ἀσπαστέον. ἐρυθριᾷς μέν, οἶδα, τὸν φυτοσπόρον, ἐρυθριᾷς μὲν καὶ προσελθεῖν αἰσχύνῃ, μή σε προσείπῃ λειπόπατριν ὁ Στράτων· πλὴν ἀλλὰ γὰρ τὸν φύντα μὴ παροπτέον. | Οὐ μὴν διέδρα καὶ Λύσιππον ὁ τρίπους, γνοὺς δ’ ἐξεσάφει καὶ Στράτωνι τὸν λόγον, καλῶς διαγνοὺς τὸν σκοπὸν τῆς Πυθίας· ‘ὡς ἄρα κατὰ Κύπρον εἰσὶν οἱ νέοι, ὡς ἄρα καὶ βιοῦντας ἴσχοιμεν βλέπειν οὓς οὔποτ’ ἠλπίσαμεν ἐν βίῳ βλέπειν, ὡς ἄρα συζευχθέντες ἀλλήλοις γάμῳ ἡμῶν λάθοιντο, καὶ τελευτὴν ὁ τρίπους τὴν λησμοσύνην εἶπε τῶν φυτοσπόρων.’ πεισθεὶς Λυσίππῳ ταῦτα φαμένῳ Στράτων, ‘καὶ δεῦρο’ φησί ‘ξυμμολῶμεν εἰς Κύπρον· κἂν προσμένοιεν οἱ φυγάδες τῷ βίῳ, γάμου προσεμπλέξωμεν αὐτοῖς παστάδα, ἐπεὶ δοκοῦσι ταῦτα τοῖς ἀθανάτοις.’ Ἔπεισεν εἰπὼν τὴν Λυσίππου καρδίαν· κἀπεὶ διατρίψαντες οὐ μικρὸν δρόμον ἐπιδράμοιεν τὴν Ἄβυδον Δελφόθεν, εἰς Κύπρον ἐξώρμησαν εὐθὺς ὁμμάδην. ἐπεὶ δὲ καὶ τὴν νῆσον εἰσβαῖεν μέσην, παντὸς παρεισῄεισαν ἀνθρώπου δόμον, ἀνδρῶν προσαιτῶν σχῆμα προσπεπλασμένοι (οὐ γὰρ ὁ χρησμὸς εἶπε καὶ τὴν οἰκίαν). ἐπεὶ δὲ μακρῶν ἡμερῶν περιδρόμῳ φθάσαιεν ὀψὲ καὶ τὸν οἶκον τῆς Στάλης, ἰδοὺ Δοσικλῆς εἰς τὸν ὕπαιθρον δόμον.ἀλλ’ ἐπὶ πάτρης στέψαθ’ ὑπὸ στεφάνοισι τροπαιοφόρου Κυθερείης· τοὺς γὰρ Ἔρως τε Πόθος τε καὶ Ἀφρογένεια Κυθήρη δμήσατο θειοδέτοιο ἀλυκτοπέδῃσι σιδάρου.’ Ἡ μὲν Πυθία ταῦτα τοῖς γηραλέοις· τὸ δ’ ἄρα χρησμῴδημα λοξὸν τυγχάνον (ὁποῖα πάντως οἶδεν ὁ τρίπους λέγειν) πολλοῖς λογισμοῖς ἐξέδω τοὺς ἀθλίους. ὁ γὰρ ἐνεγκὼν τὴν Ῥοδάνθην εἰς βίον (ὡς δὲ Στράτων καλοῖτο, γινώσκειν ἔχεις) κακῶς τὸ χρησμῴδημα τοῦ θεοῦ κρίνων ᾤμωζεν, ἐστέναζεν, ἦρχε δακρύων, δοκῶν τὸν υἱὸν ἐκθανεῖν εὑρημένον, στιγμὴν ἀμαθῶς εἰς τὸ ‘βιοῦντας’ τιθεὶς κἄπειτα τοῖς ἔπειτα προσδιατρίβων. |
Theodorus Prodromus_Rhodanthe et Dosicles_Book9_Sentence 37 | ἔχεις ἀφορμὴν τῆς φυγῆς τυραννίδα· ὑβριστικῶς πρόσειπε τὸν Δοσικλέα λῃστήν, βιαστήν, ἅρπαγα, κλέψαντά σε· ναὶ γὰρ τετυράννηκα λῃστρικῷ νόμῳ, ναὶ τὴν Ῥοδάνθην ἐκ βίας ἡρπασάμην.’ Τοσοῦτον εἶπεν ἢ τυχόν τι καὶ πλέον, καὶ τῆς Ῥοδάνθης τῷ λόγῳ πεπεισμένης ἅμα προσῆλθον τοῖς ἑαυτῶν πατράσι· καὶ προσπεσόντες τοῖν ποδοῖν ἑκατέρου (ὁ μὲν Λυσίππου, καὶ Στράτωνος ἡ κόρη), ἔλουον αὐτοὺς ἄλλο λουτρὸν δακρύων, ἡ μὲν σιγῶσα καὶ λέγειν αἰδουμένη, ὁ δὲ προτείνων καὶ θεοὺς ἀθανάτους καὶ σπλάγχνα πατρὸς καὶ φιλάνθρωπον φύσιν, ὡς παντελῶς λάθοιτο τῆς παροινίας, ‘ἀρκεῖ’, λέγων, ‘ὦ πάτερ, εἰς τιμωρίαν ἡ λῃστρικὴ χείρ, ἡ τυραννίς, ἡ πλάνη· ἀρκεῖ τὰ δεσμά, τῆς φυλακῆς τὸ σκότος, ἡ φλόξ, τὰ ναυάγια, τὸ στίλβον ξίφος, ὁ μυρίος θάνατος, οἱ συχνοὶ φόνοι· ἀρκοῦσα, πάτερ, ἡ Τύχη ποινηλάτις, δριμεῖα, ναὶ δριμεῖα τῷ Δοσικλέι (ἣν ἐκ λόγων σύ, μὴ γὰρ ἐκ πείρας μάθοις). Καὶ σοὶ δὲ ταῦτα, δέσποτα Στράτων, λέγω· ἐγὼ τὸ θυγάτριον ἐξέκλεψά σου καὶ τῆς ποθεινῆς παιδὸς ἐστέρησά σε· νῦν δ’ ἀλλ’ ἱλήκοις, κἂν πεπαρῴνηκά σε. | Ὡς δὲ προκύψας εἶδε τοὺς γεραιτέρους καὶ τίνες ἀνέγνωκεν ἐκ τῆς ἰδέας, χαρὰν πεπονθὼς συμμεμιγμένην φόβῳ καὶ τῇ Ῥοδάνθῃ προσπεσὼν καθημένῃ ‘ὄνειρος’ εἶπε ‘ταῦτα, σεμνὴ παρθένε; ὄνειρος’ εἶπε ‘ταῦτα καὶ φαντασία; πλαστογραφία, ψεῦδος, ὀφθαλμοῦ πλάνη; ἦ που καθ’ ὕπνους τῷ Λυσίππῳ προσβλέπω καὶ φασματοῦμαι τοῦ Στράτωνος τὴν θέαν; ἄμφω γὰρ εἶδον εἰσιόντας τὴν θύραν. εἴ που δ’ ἀπιστεῖς, δεῦρο καὶ σύ, καὶ βλέπε· κἂν μὴ θεάσῃ, φάσμα πάντως ἡ θέα. εἰ δ’ οὐχὶ φάσμα, πῶς γε μὴν προσιτέον, σκοποῦ δέοιτ’ ἂν καὶ σοφῆς ξυμβουλίας. Φύγοιμεν ἢ σταίημεν ἐξ ἐναντίας; φυγεῖν μὲν αἰσχρὸν καὶ λιπεῖν τοὺς πατέρας μακρὸν δι’ ἡμᾶς οἶμον ἐξηνυκότας· στῆναι δὲ πρὸς πρόσωπον αἰδὼς καὶ φόβος. πλὴν οὖν (τί γὰρ πάθωμεν;) ἐγγὺς ἰτέον καὶ τοὺς τεκόντας γνησίως ἀσπαστέον. ἐρυθριᾷς μέν, οἶδα, τὸν φυτοσπόρον, ἐρυθριᾷς μὲν καὶ προσελθεῖν αἰσχύνῃ, μή σε προσείπῃ λειπόπατριν ὁ Στράτων· πλὴν ἀλλὰ γὰρ τὸν φύντα μὴ παροπτέον.Οὐ μὴν διέδρα καὶ Λύσιππον ὁ τρίπους, γνοὺς δ’ ἐξεσάφει καὶ Στράτωνι τὸν λόγον, καλῶς διαγνοὺς τὸν σκοπὸν τῆς Πυθίας· ‘ὡς ἄρα κατὰ Κύπρον εἰσὶν οἱ νέοι, ὡς ἄρα καὶ βιοῦντας ἴσχοιμεν βλέπειν οὓς οὔποτ’ ἠλπίσαμεν ἐν βίῳ βλέπειν, ὡς ἄρα συζευχθέντες ἀλλήλοις γάμῳ ἡμῶν λάθοιντο, καὶ τελευτὴν ὁ τρίπους τὴν λησμοσύνην εἶπε τῶν φυτοσπόρων.’ πεισθεὶς Λυσίππῳ ταῦτα φαμένῳ Στράτων, ‘καὶ δεῦρο’ φησί ‘ξυμμολῶμεν εἰς Κύπρον· κἂν προσμένοιεν οἱ φυγάδες τῷ βίῳ, γάμου προσεμπλέξωμεν αὐτοῖς παστάδα, ἐπεὶ δοκοῦσι ταῦτα τοῖς ἀθανάτοις.’ Ἔπεισεν εἰπὼν τὴν Λυσίππου καρδίαν· κἀπεὶ διατρίψαντες οὐ μικρὸν δρόμον ἐπιδράμοιεν τὴν Ἄβυδον Δελφόθεν, εἰς Κύπρον ἐξώρμησαν εὐθὺς ὁμμάδην. ἐπεὶ δὲ καὶ τὴν νῆσον εἰσβαῖεν μέσην, παντὸς παρεισῄεισαν ἀνθρώπου δόμον, ἀνδρῶν προσαιτῶν σχῆμα προσπεπλασμένοι (οὐ γὰρ ὁ χρησμὸς εἶπε καὶ τὴν οἰκίαν). ἐπεὶ δὲ μακρῶν ἡμερῶν περιδρόμῳ φθάσαιεν ὀψὲ καὶ τὸν οἶκον τῆς Στάλης, ἰδοὺ Δοσικλῆς εἰς τὸν ὕπαιθρον δόμον. |
Theodorus Prodromus_Rhodanthe et Dosicles_Book9_Sentence 39 | εἰ δ’ ἐγκαλεῖν βούλοιο τὴν παροινίαν, ἐγὼ διδοίην τοῦ κακοῦ τὰς εὐθύνας· ἰδοὺ πρόκειμαι, μαστίγου, κόλαζέ με, πλήσθητι σαρκῶν, αἱμάτων κόρον λάβε. ὁ φώρ, ὁ λῃστὴς ἐν χεροῖν· δέσμει πόδας, πᾶσαν βάσανον ἐννόει, μιᾶς δίχα· μὴ τὴν Ῥοδάνθην ἐξ ἐμοῦ διασπάσῃς οἰκτρῷ μερισμῷ καὶ πικρᾷ διαιρέσει, οὓς οἱ θεοὶ συνῆψαν ἐξ ὀνειράτων.’ Οὕτω Δοσικλῆς καὶ λέγων καὶ δακρύων ἐξιλεοῦν ἔσπευδε τοὺς φυτοσπόρους· ὑποφθάσας δὲ τὸν Δοσικλῆν ὁ Στράτων καὶ τὴν Ῥοδάνθην τῶν ποδῶν ἀνασπάσας, ‘ὦ τέκνον, ὦ θύγατερ, ἀσπάσαιό με· ὦ δεῦτε’, φησί, ‘τέκνα, προσπτύξασθέ με, ὦ δεῦτε, προσπλάκητε τῷ φυτοσπόρῳ καὶ χεῖρας εἰς τράχηλον ἀρτήσατέ μου. ὦ δεῦρο, νύμφη, δεῦρο, λαμπρὲ νυμφίε· ὡς εὐτυχὴς ὁ γάμος ὑμῶν, τεκνία, τοῖς ἀθανάτοις ἐντυχὼν νυμφοστόλοις. | ἔχεις ἀφορμὴν τῆς φυγῆς τυραννίδα· ὑβριστικῶς πρόσειπε τὸν Δοσικλέα λῃστήν, βιαστήν, ἅρπαγα, κλέψαντά σε· ναὶ γὰρ τετυράννηκα λῃστρικῷ νόμῳ, ναὶ τὴν Ῥοδάνθην ἐκ βίας ἡρπασάμην.’ Τοσοῦτον εἶπεν ἢ τυχόν τι καὶ πλέον, καὶ τῆς Ῥοδάνθης τῷ λόγῳ πεπεισμένης ἅμα προσῆλθον τοῖς ἑαυτῶν πατράσι· καὶ προσπεσόντες τοῖν ποδοῖν ἑκατέρου (ὁ μὲν Λυσίππου, καὶ Στράτωνος ἡ κόρη), ἔλουον αὐτοὺς ἄλλο λουτρὸν δακρύων, ἡ μὲν σιγῶσα καὶ λέγειν αἰδουμένη, ὁ δὲ προτείνων καὶ θεοὺς ἀθανάτους καὶ σπλάγχνα πατρὸς καὶ φιλάνθρωπον φύσιν, ὡς παντελῶς λάθοιτο τῆς παροινίας, ‘ἀρκεῖ’, λέγων, ‘ὦ πάτερ, εἰς τιμωρίαν ἡ λῃστρικὴ χείρ, ἡ τυραννίς, ἡ πλάνη· ἀρκεῖ τὰ δεσμά, τῆς φυλακῆς τὸ σκότος, ἡ φλόξ, τὰ ναυάγια, τὸ στίλβον ξίφος, ὁ μυρίος θάνατος, οἱ συχνοὶ φόνοι· ἀρκοῦσα, πάτερ, ἡ Τύχη ποινηλάτις, δριμεῖα, ναὶ δριμεῖα τῷ Δοσικλέι (ἣν ἐκ λόγων σύ, μὴ γὰρ ἐκ πείρας μάθοις). Καὶ σοὶ δὲ ταῦτα, δέσποτα Στράτων, λέγω· ἐγὼ τὸ θυγάτριον ἐξέκλεψά σου καὶ τῆς ποθεινῆς παιδὸς ἐστέρησά σε· νῦν δ’ ἀλλ’ ἱλήκοις, κἂν πεπαρῴνηκά σε.Ὡς δὲ προκύψας εἶδε τοὺς γεραιτέρους καὶ τίνες ἀνέγνωκεν ἐκ τῆς ἰδέας, χαρὰν πεπονθὼς συμμεμιγμένην φόβῳ καὶ τῇ Ῥοδάνθῃ προσπεσὼν καθημένῃ ‘ὄνειρος’ εἶπε ‘ταῦτα, σεμνὴ παρθένε; ὄνειρος’ εἶπε ‘ταῦτα καὶ φαντασία; πλαστογραφία, ψεῦδος, ὀφθαλμοῦ πλάνη; ἦ που καθ’ ὕπνους τῷ Λυσίππῳ προσβλέπω καὶ φασματοῦμαι τοῦ Στράτωνος τὴν θέαν; ἄμφω γὰρ εἶδον εἰσιόντας τὴν θύραν. εἴ που δ’ ἀπιστεῖς, δεῦρο καὶ σύ, καὶ βλέπε· κἂν μὴ θεάσῃ, φάσμα πάντως ἡ θέα. εἰ δ’ οὐχὶ φάσμα, πῶς γε μὴν προσιτέον, σκοποῦ δέοιτ’ ἂν καὶ σοφῆς ξυμβουλίας. Φύγοιμεν ἢ σταίημεν ἐξ ἐναντίας; φυγεῖν μὲν αἰσχρὸν καὶ λιπεῖν τοὺς πατέρας μακρὸν δι’ ἡμᾶς οἶμον ἐξηνυκότας· στῆναι δὲ πρὸς πρόσωπον αἰδὼς καὶ φόβος. πλὴν οὖν (τί γὰρ πάθωμεν;) ἐγγὺς ἰτέον καὶ τοὺς τεκόντας γνησίως ἀσπαστέον. ἐρυθριᾷς μέν, οἶδα, τὸν φυτοσπόρον, ἐρυθριᾷς μὲν καὶ προσελθεῖν αἰσχύνῃ, μή σε προσείπῃ λειπόπατριν ὁ Στράτων· πλὴν ἀλλὰ γὰρ τὸν φύντα μὴ παροπτέον. |
Theodorus Prodromus_Rhodanthe et Dosicles_Book9_Sentence 42 | χρηστὴν τελευτὴν ἔσχεν ὑμῖν ἡ πλάνη· ἔχεις, Δοσίκλεις, ἀνθ’ ἑνὸς φύντας δύο, ἔχεις, Ῥοδάνθη, μητέρων συζυγίαν.’ Οὕτως ἀνακραγόντες οἱ γηραλέοι ἄμφω προσεπλέκοντο τοῖς νεανίαις, καὶ σχηματισμὸν καινὸν ἐξεζωγράφουν· ὡρῶντο γὰρ τέτταρες ἄνθρωποι κάτω ὡς εἰς κεφαλὴν προσπεφυκότες μίαν. εἶδον κἀγὼ πολλάκις ἐν πολλοῖς πέπλοις (οὓς δημιουργεῖ Σηρικὴ μιτουργία, μία μὲν οὖσα τῷ λόγῳ τῆς οὐσίας, πολυχρόοις δὲ ταῖς βαφαῖς κεχρωσμένη) τοιοῦτον εἰκόνισμα καινοῦ ζωγράφου, ὑφαντικῆς εὕρημα δηλαδὴ τέχνης· μίαν κεφαλὴν εἰς τετρακτὺν σωμάτων διαιρεθεῖσαν, ἢ τετρακτὺν σωμάτων οἷον συνιζηκυῖαν εἰς κάραν μίαν· ζῷόν τι τετράσωμον, ἢ τοὐναντίον μονοπρόσωπον τεττάρων ζῴων πλάσιν, λέοντα καὶ λέοντας· οἱ γὰρ αὐχένες ἅπαν τὸ λοιπὸν σῶμα τῆς οὐρᾶς μέχρι τοῦ θηρὸς ἐπλήθυνον τῇ διαστάσει· τῷ δὲ προσώπῳ πάντες ἦσαν εἷς λέων. Τούτοις ὁμοιόσχημον ἤθελε γράφειν ἡ τῆς χαρᾶς χείρ, ἡ σοφὴ γεωμέτρις, τῶν πατέρων τὸ σχῆμα καὶ τῶν παιδίων, ὅτε προσεπλάκησαν ἀλλήλοις ἅμα. | εἰ δ’ ἐγκαλεῖν βούλοιο τὴν παροινίαν, ἐγὼ διδοίην τοῦ κακοῦ τὰς εὐθύνας· ἰδοὺ πρόκειμαι, μαστίγου, κόλαζέ με, πλήσθητι σαρκῶν, αἱμάτων κόρον λάβε. ὁ φώρ, ὁ λῃστὴς ἐν χεροῖν· δέσμει πόδας, πᾶσαν βάσανον ἐννόει, μιᾶς δίχα· μὴ τὴν Ῥοδάνθην ἐξ ἐμοῦ διασπάσῃς οἰκτρῷ μερισμῷ καὶ πικρᾷ διαιρέσει, οὓς οἱ θεοὶ συνῆψαν ἐξ ὀνειράτων.’ Οὕτω Δοσικλῆς καὶ λέγων καὶ δακρύων ἐξιλεοῦν ἔσπευδε τοὺς φυτοσπόρους· ὑποφθάσας δὲ τὸν Δοσικλῆν ὁ Στράτων καὶ τὴν Ῥοδάνθην τῶν ποδῶν ἀνασπάσας, ‘ὦ τέκνον, ὦ θύγατερ, ἀσπάσαιό με· ὦ δεῦτε’, φησί, ‘τέκνα, προσπτύξασθέ με, ὦ δεῦτε, προσπλάκητε τῷ φυτοσπόρῳ καὶ χεῖρας εἰς τράχηλον ἀρτήσατέ μου. ὦ δεῦρο, νύμφη, δεῦρο, λαμπρὲ νυμφίε· ὡς εὐτυχὴς ὁ γάμος ὑμῶν, τεκνία, τοῖς ἀθανάτοις ἐντυχὼν νυμφοστόλοις.ἔχεις ἀφορμὴν τῆς φυγῆς τυραννίδα· ὑβριστικῶς πρόσειπε τὸν Δοσικλέα λῃστήν, βιαστήν, ἅρπαγα, κλέψαντά σε· ναὶ γὰρ τετυράννηκα λῃστρικῷ νόμῳ, ναὶ τὴν Ῥοδάνθην ἐκ βίας ἡρπασάμην.’ Τοσοῦτον εἶπεν ἢ τυχόν τι καὶ πλέον, καὶ τῆς Ῥοδάνθης τῷ λόγῳ πεπεισμένης ἅμα προσῆλθον τοῖς ἑαυτῶν πατράσι· καὶ προσπεσόντες τοῖν ποδοῖν ἑκατέρου (ὁ μὲν Λυσίππου, καὶ Στράτωνος ἡ κόρη), ἔλουον αὐτοὺς ἄλλο λουτρὸν δακρύων, ἡ μὲν σιγῶσα καὶ λέγειν αἰδουμένη, ὁ δὲ προτείνων καὶ θεοὺς ἀθανάτους καὶ σπλάγχνα πατρὸς καὶ φιλάνθρωπον φύσιν, ὡς παντελῶς λάθοιτο τῆς παροινίας, ‘ἀρκεῖ’, λέγων, ‘ὦ πάτερ, εἰς τιμωρίαν ἡ λῃστρικὴ χείρ, ἡ τυραννίς, ἡ πλάνη· ἀρκεῖ τὰ δεσμά, τῆς φυλακῆς τὸ σκότος, ἡ φλόξ, τὰ ναυάγια, τὸ στίλβον ξίφος, ὁ μυρίος θάνατος, οἱ συχνοὶ φόνοι· ἀρκοῦσα, πάτερ, ἡ Τύχη ποινηλάτις, δριμεῖα, ναὶ δριμεῖα τῷ Δοσικλέι (ἣν ἐκ λόγων σύ, μὴ γὰρ ἐκ πείρας μάθοις). Καὶ σοὶ δὲ ταῦτα, δέσποτα Στράτων, λέγω· ἐγὼ τὸ θυγάτριον ἐξέκλεψά σου καὶ τῆς ποθεινῆς παιδὸς ἐστέρησά σε· νῦν δ’ ἀλλ’ ἱλήκοις, κἂν πεπαρῴνηκά σε. |
Theodorus Prodromus_Rhodanthe et Dosicles_Book9_Sentence 45 | καὶ ῥᾷον ἄν τις συμφυεῖς πτόρθους δύο λεπτῶς, χρονίως ἐμπλακέντας ἐκλύσοι, ἢ τοὺς τεκόντας ἐμπλακέντας τοῖς τέκνοις. ἀλλ’ οἱ νέοι καὶ πάλιν οὐχ ἧττον νέοι· εἰς τοὐμφανὲς φιλοῦσα τὸν φυτοσπόρον κρύβδην ἐφίλει τὸν Δοσικλῆν ἡ κόρη· κἀκεῖνος αὐτὰ ταῦτα παντοίως ἔδρα, ἄκρον τὸ χεῖλος τῷ Λυσίππῳ προσπλέκων, ὅλον δὲ διδοὺς τῇ Ῥοδάνθη τὸ στόμα, σφᾶς οἷον αὐτοὺς ὥσπερ ἀνεγνωκότες. καὶ τῶν φθασάντων φανερῶν φιλημάτων πλείω παρεῖχον τὰ κλαπέντα τὴν χάριν· τοσοῦτον ἐξήκμαζεν αὐτοῖς ἡ σχέσις. ἐντεῦθεν, οἶμαι, τῶν παλαιῶν οἱ λόγοι λέγουσιν ἀγένειον εἶναι τὸν Πόθον, τὴν σφοδρὰν ἀκμὴν τοῦ θεοῦ δεδειγμένοι. | χρηστὴν τελευτὴν ἔσχεν ὑμῖν ἡ πλάνη· ἔχεις, Δοσίκλεις, ἀνθ’ ἑνὸς φύντας δύο, ἔχεις, Ῥοδάνθη, μητέρων συζυγίαν.’ Οὕτως ἀνακραγόντες οἱ γηραλέοι ἄμφω προσεπλέκοντο τοῖς νεανίαις, καὶ σχηματισμὸν καινὸν ἐξεζωγράφουν· ὡρῶντο γὰρ τέτταρες ἄνθρωποι κάτω ὡς εἰς κεφαλὴν προσπεφυκότες μίαν. εἶδον κἀγὼ πολλάκις ἐν πολλοῖς πέπλοις (οὓς δημιουργεῖ Σηρικὴ μιτουργία, μία μὲν οὖσα τῷ λόγῳ τῆς οὐσίας, πολυχρόοις δὲ ταῖς βαφαῖς κεχρωσμένη) τοιοῦτον εἰκόνισμα καινοῦ ζωγράφου, ὑφαντικῆς εὕρημα δηλαδὴ τέχνης· μίαν κεφαλὴν εἰς τετρακτὺν σωμάτων διαιρεθεῖσαν, ἢ τετρακτὺν σωμάτων οἷον συνιζηκυῖαν εἰς κάραν μίαν· ζῷόν τι τετράσωμον, ἢ τοὐναντίον μονοπρόσωπον τεττάρων ζῴων πλάσιν, λέοντα καὶ λέοντας· οἱ γὰρ αὐχένες ἅπαν τὸ λοιπὸν σῶμα τῆς οὐρᾶς μέχρι τοῦ θηρὸς ἐπλήθυνον τῇ διαστάσει· τῷ δὲ προσώπῳ πάντες ἦσαν εἷς λέων. Τούτοις ὁμοιόσχημον ἤθελε γράφειν ἡ τῆς χαρᾶς χείρ, ἡ σοφὴ γεωμέτρις, τῶν πατέρων τὸ σχῆμα καὶ τῶν παιδίων, ὅτε προσεπλάκησαν ἀλλήλοις ἅμα.εἰ δ’ ἐγκαλεῖν βούλοιο τὴν παροινίαν, ἐγὼ διδοίην τοῦ κακοῦ τὰς εὐθύνας· ἰδοὺ πρόκειμαι, μαστίγου, κόλαζέ με, πλήσθητι σαρκῶν, αἱμάτων κόρον λάβε. ὁ φώρ, ὁ λῃστὴς ἐν χεροῖν· δέσμει πόδας, πᾶσαν βάσανον ἐννόει, μιᾶς δίχα· μὴ τὴν Ῥοδάνθην ἐξ ἐμοῦ διασπάσῃς οἰκτρῷ μερισμῷ καὶ πικρᾷ διαιρέσει, οὓς οἱ θεοὶ συνῆψαν ἐξ ὀνειράτων.’ Οὕτω Δοσικλῆς καὶ λέγων καὶ δακρύων ἐξιλεοῦν ἔσπευδε τοὺς φυτοσπόρους· ὑποφθάσας δὲ τὸν Δοσικλῆν ὁ Στράτων καὶ τὴν Ῥοδάνθην τῶν ποδῶν ἀνασπάσας, ‘ὦ τέκνον, ὦ θύγατερ, ἀσπάσαιό με· ὦ δεῦτε’, φησί, ‘τέκνα, προσπτύξασθέ με, ὦ δεῦτε, προσπλάκητε τῷ φυτοσπόρῳ καὶ χεῖρας εἰς τράχηλον ἀρτήσατέ μου. ὦ δεῦρο, νύμφη, δεῦρο, λαμπρὲ νυμφίε· ὡς εὐτυχὴς ὁ γάμος ὑμῶν, τεκνία, τοῖς ἀθανάτοις ἐντυχὼν νυμφοστόλοις. |
Theodorus Prodromus_Rhodanthe et Dosicles_Book9_Sentence 49 | Ὡς γοῦν τὸ πλέγμα κἂν σχολῇ διεπλάκη, πλατὺν Δοσικλῆς ἐξεκεκράγει λόγον· ‘ὦ καὶ ξενισταὶ καὶ φίλοι καὶ δεσπόται, Κράτων, φίλε Κράτανδρε, παγκάλη Στάλη, ὦ δεῦτε, δεῦτε, συνεορτάζοιτέ μοι.’ ὡς δὲ Κράτανδρος κατιὼν πτηνῷ τάχει, τίς ἡ χαρὰ πύθοιτο τοῦ Δοσικλέος, καὶ τὸν Στράτωνα τόν τε Λύσιππον μάθοι, ἀμφοῖν προσελθὼν καὶ φιλήσας εἰς στόμα καὶ συλλαβὼν ἤνεγκεν εἰς τὸν πατέρα, καὶ ‘πάτερ’, εἶπεν, ‘αἱ προελθοῦσαι τύχαι, οἶμαι, μικραὶ φανεῖεν εἰς χαρᾶς λόγον, εἰ συγκρίνειν βούλοιο ταύτας ταῖς νέαις· οἱ νῦν παρόντες ἄνδρες, οὓς δεῦρο βλέπεις, πατὴρ Ῥοδάνθης καὶ πατὴρ Δοσικλέος.’ Μὴ γοῦν τὸ λοιπὸν καρτερήσας ὁ Κράτων ὥς γε προβῆναι τὸν λόγον περαιτέρω, στὰς ὄρθιος προσεῖπεν ἄμφω γνησίως· ‘συμπατέρες, χαίροιτε, συγγηραλέοι καὶ συμμερισταὶ τῆς ἐμῆς διπλῆς τύχης, τῆς δυστυχοῦς πρὶν καὶ καλῆς ἐν ἐσχάτοις. | καὶ ῥᾷον ἄν τις συμφυεῖς πτόρθους δύο λεπτῶς, χρονίως ἐμπλακέντας ἐκλύσοι, ἢ τοὺς τεκόντας ἐμπλακέντας τοῖς τέκνοις. ἀλλ’ οἱ νέοι καὶ πάλιν οὐχ ἧττον νέοι· εἰς τοὐμφανὲς φιλοῦσα τὸν φυτοσπόρον κρύβδην ἐφίλει τὸν Δοσικλῆν ἡ κόρη· κἀκεῖνος αὐτὰ ταῦτα παντοίως ἔδρα, ἄκρον τὸ χεῖλος τῷ Λυσίππῳ προσπλέκων, ὅλον δὲ διδοὺς τῇ Ῥοδάνθη τὸ στόμα, σφᾶς οἷον αὐτοὺς ὥσπερ ἀνεγνωκότες. καὶ τῶν φθασάντων φανερῶν φιλημάτων πλείω παρεῖχον τὰ κλαπέντα τὴν χάριν· τοσοῦτον ἐξήκμαζεν αὐτοῖς ἡ σχέσις. ἐντεῦθεν, οἶμαι, τῶν παλαιῶν οἱ λόγοι λέγουσιν ἀγένειον εἶναι τὸν Πόθον, τὴν σφοδρὰν ἀκμὴν τοῦ θεοῦ δεδειγμένοι.χρηστὴν τελευτὴν ἔσχεν ὑμῖν ἡ πλάνη· ἔχεις, Δοσίκλεις, ἀνθ’ ἑνὸς φύντας δύο, ἔχεις, Ῥοδάνθη, μητέρων συζυγίαν.’ Οὕτως ἀνακραγόντες οἱ γηραλέοι ἄμφω προσεπλέκοντο τοῖς νεανίαις, καὶ σχηματισμὸν καινὸν ἐξεζωγράφουν· ὡρῶντο γὰρ τέτταρες ἄνθρωποι κάτω ὡς εἰς κεφαλὴν προσπεφυκότες μίαν. εἶδον κἀγὼ πολλάκις ἐν πολλοῖς πέπλοις (οὓς δημιουργεῖ Σηρικὴ μιτουργία, μία μὲν οὖσα τῷ λόγῳ τῆς οὐσίας, πολυχρόοις δὲ ταῖς βαφαῖς κεχρωσμένη) τοιοῦτον εἰκόνισμα καινοῦ ζωγράφου, ὑφαντικῆς εὕρημα δηλαδὴ τέχνης· μίαν κεφαλὴν εἰς τετρακτὺν σωμάτων διαιρεθεῖσαν, ἢ τετρακτὺν σωμάτων οἷον συνιζηκυῖαν εἰς κάραν μίαν· ζῷόν τι τετράσωμον, ἢ τοὐναντίον μονοπρόσωπον τεττάρων ζῴων πλάσιν, λέοντα καὶ λέοντας· οἱ γὰρ αὐχένες ἅπαν τὸ λοιπὸν σῶμα τῆς οὐρᾶς μέχρι τοῦ θηρὸς ἐπλήθυνον τῇ διαστάσει· τῷ δὲ προσώπῳ πάντες ἦσαν εἷς λέων. Τούτοις ὁμοιόσχημον ἤθελε γράφειν ἡ τῆς χαρᾶς χείρ, ἡ σοφὴ γεωμέτρις, τῶν πατέρων τὸ σχῆμα καὶ τῶν παιδίων, ὅτε προσεπλάκησαν ἀλλήλοις ἅμα. |
Theodorus Prodromus_Rhodanthe et Dosicles_Book9_Sentence 5 | τέως γε μὴν τὴν Κύπρον ἐκπορευτέον καὶ τῆς Μυρίλλας τάχος ἀποστατέον καὶ παντάπασι τὸν φθόνον φυλακτέον, εἰ μὴ θέλοιμεν ταῖς πρὶν ἐμπεσεῖν τύχαις· οἷαι δ’ ἐκεῖναι καὶ πόσης τῆς πικρίας, εὖ οἶσθα, πείρας πειραθεὶς διδασκάλου. Ἦ γὰρ Μυρίλλας ὁ φθόνος λέληθέ σε; οὐ τὴν δοθεῖσαν φιάλην τοῦ φαρμάκου, ἐξ ἧς παρείθην τὴν ὅλην διαρτίαν, ἔγνως, πόθεν κἀκ τίνος ἐστὶν αἰτίας; οὐ τὸν καθ’ ἡμῶν ἔσχες εἰδέναι δόλον, τὴν ζηλοτύπου καρδίας κακουργίαν; ἢ καὶ μαθὼν ἔστερξας ἴσως τὸ δράμα, καὶ τῆς Ῥοδάνθης ὥσπερ ἐβδελυγμένης εἵλου Μυρίλλας μᾶλλον εἶναι νυμφίος; εἰ τοῦτο, συζεύχθητι τῇ ποθουμένῃ, λάβῃ θάνατον ἡ Ῥοδάνθη νυμφίον· οὐ γὰρ ἀποζυγεῖσα τοῦ Δοσικλέος ἄνυμφος ἔσται, συμμιγῇ δὲ τῷ σκότῳ καὶ τῶν Χάρωνος ἀπολαύσῃ παστάδων. Εἰ δ’ ἄρα μὴ σὺ τῆς Μυρίλλας τὸν δόλον ξύνοιδας, ἐκφύγωμεν ἐκ Κύπρου μέσης, μή που κατακριθῶμεν αὐτοχειρίαν, οὐκ ἐκφυγόντες ὃν προῄδειμεν φόνον. καλὸς Κράτανδρος, ναὶ καλός, καλὴ Στάλη, ναὶ γὰρ καλή, μέντοι γε καλὸς ὁ Κράτων· ἀλλ’ οὐκ ἐμοὶ γοῦν καλλίων Δοσικλέος. | ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΤΩΝ ΚΑΤΑ ΡΟΔΑΝΘΗΝ ΚΑΙ ΔΟΣΙΚΛΕΑ ΒΙΒΛΙΟΝ ΕΝΝΑΤΟΝ Τοσοῦτον εἶπεν ἢ τυχόν τι καὶ πλέον ὁ πάντα καλὸς τῆς Ῥοδάνθης νυμφίος, λέγειν τὰ πλεῖστα τῆς χαρᾶς δωρουμένης, ἧς συμμερισταὶ καὶ Κράτανδρος καὶ Κράτων αὐτῇ Στάλῃ καὶ πᾶσι τοῖς τῆς οἰκίας. μόνη Μύριλλα συντακεῖσα τῷ φθόνῳ, καὶ μᾶλλον ὡς ἥμαρτε τῆς σκαιωρίας, τὸ κοινὸν ἐντρύφημα, τὸν κοινὸν γέλων οἰκεῖον εἶχε πένθος, οἰκεῖον δάκρυ. Ἐπεὶ δὲ νὺξ προσῆλθε φωτὸς ἐκστάσει καὶ πάντες ἀφύπνωττον ἐν μέσαις κλίναις, μόνη Ῥοδάνθη πρὸς μόνον Δοσικλέα ἔφη· ‘Δοσίκλεις, ἀγαθὴ μὲν ἡ Στάλη, καλὸς δὲ καὶ Κράτανδρος, ὣς δὲ καὶ Κράτων, σῴζων, ξενίζων, ἐκ πλάνης ἐπιστρέφων· καὶ Ζεὺς Ξένιος ἀντιδώσοι τὴν χάριν τὠμῷ ξενιστῇ τῇ τ’ ἐμῇ ξενιστρίᾳ, ἀνθ’ ὧν Δοσικλεῖ προσλαλεῖν ἔδοντό μοι, ἀνθ’ ὧν παρέσχον καὶ τύχην ἐλευθέραν. ἡμῖν δὲ τὸ ξυνοῖσον ἐξευρητέον, πάσαις τε βουλαῖς τοὺς πονηροὺς φευκτέον καὶ τὴν ἑαυτῶν σκεπτέον σωτηρίαν καὶ ποῦ λαθεῖν σχοίημεν εἰσηγητέον.σοὶ δ’, ἄρκτε, τίς γένοιτο παρ’ ἡμῶν χάρις εἰς ἀνταμοιβήν, ἧς ἔδως, χρυσῆς πόας; ἦ μήν (θεοὶ δὲ μαρτυρούντων τῷ λόγῳ) οὐκ ἄν ποτ’ ἄρκτοις ἐντινάξαιμι σπάθην, οὐδὲ ξίφος θήξαιμι τοῖς διδασκάλοις.’ Τοσοῦτον εἰπὼν ἠσπάσατο τὴν πόαν καὶ ‘χαῖρε’, φησί, ‘γῆς θύγατερ ὀλβία, ζωώτρια θνῄσκοντος ἀνθρώπων γένους, ψυχώτρια κλινέντος εἰς ἀψυχίαν, ἄρθρων ἀνάρθρων καὶ μελῶν παρειμένων συνδεσμέ, καὶ κίνησις οὐ κινουμένων. οὕτω, θεοί, σῴζοιτε τὸν Δοσικλέα, οὕτω Ῥοδάνθης ἀντιλαμβάνου, Τύχη· Ἑρμῆ Λόγιε, μνημόνευε τοῦ λόγου καὶ τοὺς ὑποσχεθέντας ἐκτέλει γάμους.’ |
Theodorus Prodromus_Rhodanthe et Dosicles_Book9_Sentence 50 | τὴν μητέρα, Κράτανδρε, συγκαλεστέον, κρατῆρα καὶ τράπεζαν εὐτρεπιστέον· ξενιστέον δὲ καὶ φιλοφρονητέον οὓς ἄνδρας ὁ Ξένιος ἐξέπεμψέ μοι· δειπνητέον δὲ καὶ πανηγυριστέον τροφαῖς, κρατῆρσι, κυμβάλοις, βουθυσίαις, ἅπασιν ἁπλῶς οἷς δυναίμεθα τρόποις. αἰσχρὸν τὰ λῷστα τῶν θεῶν δωρουμένων ἡμᾶς τὸ δῶρον ἐν σιγῇ παρατρέχειν καὶ μὴ χαρᾶς τὸ πρᾶγμα ποιεῖν αἰτίαν.’ Ταῦτ’ εἶπε, καὶ τὸ δεῖπνον ηὐτρεπισμένον· καὶ συγκαθιζήσαντες οἱ πάντες κύκλῳ ταῖς ἀρτυθείσαις τῶν τροφῶν ἐνετρύφων. ἐπεὶ δὲ μηδὲν μὴ Λύσιππος, μὴ Στράτων ἔσθοιεν, ἡδὺ προσγελάσας ὁ Κράτων ‘ἐπείπερ’ εἶπ’ (οὐκ ἀγνοῶν δὴ τὸν τρόπον), ‘οὐδὲν φαγεῖν θέλοιτε τῶν προκειμένων, ἐγὼ γελοίους ἐν μέσῳ προθεὶς λόγους κἂν γοῦν δι’ αὐτῶν ἑστιάσω τοὺς φίλους. τὴν παιδικὴν γὰρ ἀνύων ἡλικίαν πολλὰς διέγνων μυθικὰς ληρωδίας γραὸς τιθήνης εὐπορῶν διδασκάλου. | Ὡς γοῦν τὸ πλέγμα κἂν σχολῇ διεπλάκη, πλατὺν Δοσικλῆς ἐξεκεκράγει λόγον· ‘ὦ καὶ ξενισταὶ καὶ φίλοι καὶ δεσπόται, Κράτων, φίλε Κράτανδρε, παγκάλη Στάλη, ὦ δεῦτε, δεῦτε, συνεορτάζοιτέ μοι.’ ὡς δὲ Κράτανδρος κατιὼν πτηνῷ τάχει, τίς ἡ χαρὰ πύθοιτο τοῦ Δοσικλέος, καὶ τὸν Στράτωνα τόν τε Λύσιππον μάθοι, ἀμφοῖν προσελθὼν καὶ φιλήσας εἰς στόμα καὶ συλλαβὼν ἤνεγκεν εἰς τὸν πατέρα, καὶ ‘πάτερ’, εἶπεν, ‘αἱ προελθοῦσαι τύχαι, οἶμαι, μικραὶ φανεῖεν εἰς χαρᾶς λόγον, εἰ συγκρίνειν βούλοιο ταύτας ταῖς νέαις· οἱ νῦν παρόντες ἄνδρες, οὓς δεῦρο βλέπεις, πατὴρ Ῥοδάνθης καὶ πατὴρ Δοσικλέος.’ Μὴ γοῦν τὸ λοιπὸν καρτερήσας ὁ Κράτων ὥς γε προβῆναι τὸν λόγον περαιτέρω, στὰς ὄρθιος προσεῖπεν ἄμφω γνησίως· ‘συμπατέρες, χαίροιτε, συγγηραλέοι καὶ συμμερισταὶ τῆς ἐμῆς διπλῆς τύχης, τῆς δυστυχοῦς πρὶν καὶ καλῆς ἐν ἐσχάτοις.καὶ ῥᾷον ἄν τις συμφυεῖς πτόρθους δύο λεπτῶς, χρονίως ἐμπλακέντας ἐκλύσοι, ἢ τοὺς τεκόντας ἐμπλακέντας τοῖς τέκνοις. ἀλλ’ οἱ νέοι καὶ πάλιν οὐχ ἧττον νέοι· εἰς τοὐμφανὲς φιλοῦσα τὸν φυτοσπόρον κρύβδην ἐφίλει τὸν Δοσικλῆν ἡ κόρη· κἀκεῖνος αὐτὰ ταῦτα παντοίως ἔδρα, ἄκρον τὸ χεῖλος τῷ Λυσίππῳ προσπλέκων, ὅλον δὲ διδοὺς τῇ Ῥοδάνθη τὸ στόμα, σφᾶς οἷον αὐτοὺς ὥσπερ ἀνεγνωκότες. καὶ τῶν φθασάντων φανερῶν φιλημάτων πλείω παρεῖχον τὰ κλαπέντα τὴν χάριν· τοσοῦτον ἐξήκμαζεν αὐτοῖς ἡ σχέσις. ἐντεῦθεν, οἶμαι, τῶν παλαιῶν οἱ λόγοι λέγουσιν ἀγένειον εἶναι τὸν Πόθον, τὴν σφοδρὰν ἀκμὴν τοῦ θεοῦ δεδειγμένοι. |
Theodorus Prodromus_Rhodanthe et Dosicles_Book9_Sentence 54 | ὡς γάρ ποτ’ αὐτῆς ἀπορῶν ἐπυθόμην, ἐφ’ ᾧπερ ἀτροφοῦσιν οἱ γεγηθότες, τοιοῦτον εἶπεν ἡ διδάσκαλος λόγον· “ὡς ἄρα τρώγει τὴν χαρὰν ἡ καρδία· κἂν εἰ περιττὸν καὶ κόρου μέχρι φάγοι, μηκύνεται πρὸς πλάτος, ὀγκοῦται μέγα καὶ πάντα πλατυνθεῖσα πληροῖ τὸν τόπον (τὴν κοιλίαν, τὰ στέρνα καὶ τὸν αὐχένα)· καὶ παντὸς ἐμπλησθέντος ἐντεῦθεν μέλους ὅλην ὁ χαίρων ἀτροφεῖ τὴν ἡμέραν· κενὸν γὰρ οὐδέν ἐστιν ἄγγος ἐντέρου οὐδὲ τροφὴν δέξαιτο, κἂν φαγεῖν θέλῃ.” Ἡ μὲν τιθήνη ταῦτα διδάξασά με γελᾶν παρέσχε μέχρι τοῦ δεῦρο χρόνου· νῦν δ’, ὡς ἔοικεν, εἰς ἅπαν τοὐναντίον περιτραπῆναι κινδυνεύει τὸ δράμα, ὀρθῶς μὲν οὖν μάλιστα καὶ καλῶς ἔχον, τῆς ἀκριβείας τ’ ἄγαν ἐστοχασμένον. εἴπερ γὰρ ἄλλως εἶχεν, οὐδ’ ὑμεῖς, φίλοι, ἄσιτον ἠνύσατε τὴν εὐωχίαν· ἀλλ’, ὡς ἔοικε, τῆς χαρᾶς ἡ πληρότης δεξαμενὴν ἔπλησε παντὸς ἐντέρου, ὡς μηδὲ μίαν ἰσχύειν λαβεῖν ψίχα ἤ τι κρέως μόριον, ἢ μικρὸν μέθυ, ἤ τι πλακοῦντος, ἢ σισαμοῦντος μέρος. ναὶ χαῖρε, τίτθη, γραῦς φιλοσοφωτάτη, ὡς φυσικῶς ἔλυσας ἡμῖν τὸν λόγον. | τὴν μητέρα, Κράτανδρε, συγκαλεστέον, κρατῆρα καὶ τράπεζαν εὐτρεπιστέον· ξενιστέον δὲ καὶ φιλοφρονητέον οὓς ἄνδρας ὁ Ξένιος ἐξέπεμψέ μοι· δειπνητέον δὲ καὶ πανηγυριστέον τροφαῖς, κρατῆρσι, κυμβάλοις, βουθυσίαις, ἅπασιν ἁπλῶς οἷς δυναίμεθα τρόποις. αἰσχρὸν τὰ λῷστα τῶν θεῶν δωρουμένων ἡμᾶς τὸ δῶρον ἐν σιγῇ παρατρέχειν καὶ μὴ χαρᾶς τὸ πρᾶγμα ποιεῖν αἰτίαν.’ Ταῦτ’ εἶπε, καὶ τὸ δεῖπνον ηὐτρεπισμένον· καὶ συγκαθιζήσαντες οἱ πάντες κύκλῳ ταῖς ἀρτυθείσαις τῶν τροφῶν ἐνετρύφων. ἐπεὶ δὲ μηδὲν μὴ Λύσιππος, μὴ Στράτων ἔσθοιεν, ἡδὺ προσγελάσας ὁ Κράτων ‘ἐπείπερ’ εἶπ’ (οὐκ ἀγνοῶν δὴ τὸν τρόπον), ‘οὐδὲν φαγεῖν θέλοιτε τῶν προκειμένων, ἐγὼ γελοίους ἐν μέσῳ προθεὶς λόγους κἂν γοῦν δι’ αὐτῶν ἑστιάσω τοὺς φίλους. τὴν παιδικὴν γὰρ ἀνύων ἡλικίαν πολλὰς διέγνων μυθικὰς ληρωδίας γραὸς τιθήνης εὐπορῶν διδασκάλου.Ὡς γοῦν τὸ πλέγμα κἂν σχολῇ διεπλάκη, πλατὺν Δοσικλῆς ἐξεκεκράγει λόγον· ‘ὦ καὶ ξενισταὶ καὶ φίλοι καὶ δεσπόται, Κράτων, φίλε Κράτανδρε, παγκάλη Στάλη, ὦ δεῦτε, δεῦτε, συνεορτάζοιτέ μοι.’ ὡς δὲ Κράτανδρος κατιὼν πτηνῷ τάχει, τίς ἡ χαρὰ πύθοιτο τοῦ Δοσικλέος, καὶ τὸν Στράτωνα τόν τε Λύσιππον μάθοι, ἀμφοῖν προσελθὼν καὶ φιλήσας εἰς στόμα καὶ συλλαβὼν ἤνεγκεν εἰς τὸν πατέρα, καὶ ‘πάτερ’, εἶπεν, ‘αἱ προελθοῦσαι τύχαι, οἶμαι, μικραὶ φανεῖεν εἰς χαρᾶς λόγον, εἰ συγκρίνειν βούλοιο ταύτας ταῖς νέαις· οἱ νῦν παρόντες ἄνδρες, οὓς δεῦρο βλέπεις, πατὴρ Ῥοδάνθης καὶ πατὴρ Δοσικλέος.’ Μὴ γοῦν τὸ λοιπὸν καρτερήσας ὁ Κράτων ὥς γε προβῆναι τὸν λόγον περαιτέρω, στὰς ὄρθιος προσεῖπεν ἄμφω γνησίως· ‘συμπατέρες, χαίροιτε, συγγηραλέοι καὶ συμμερισταὶ τῆς ἐμῆς διπλῆς τύχης, τῆς δυστυχοῦς πρὶν καὶ καλῆς ἐν ἐσχάτοις. |
Theodorus Prodromus_Rhodanthe et Dosicles_Book9_Sentence 57 | ἦ που τυχὸν καὶ βίβλον Ἐμπεδοκλέος καὶ δέλτον ἀνέγνωκας Ἀναξαγόρου, κἀκ τῆς ἐρεύνης τῶν φυσικῶν πυξίων οὕτω προῆλθες εἰς τὸ τὰς πεύσεις λύειν; ἐξ ὧν, δοκεῖ μοι, καὶ τὸ λημᾶν τὰς κόρας ἔχεις, προσεγκύπτουσα πυκνὰ ταῖς βίβλοις.’ Τὸν γοῦν Κράτωνος ἀνθυποφθάσας λόγον ‘τοσαῦτα μὲν βέβρωκα χαρμονῆς κρέα, τοσοῦτον ἐξέπιον ἡδονῆς μέθυ, ὡς κἂν μυρίαν εἶχον ἐντέρων θέσιν’, Λύσιππος εἶπε, ‘κἂν μυρίας γαστέρας, πάσας ἂν ἐμπέπληκα τῇ θυμηδίᾳ, ὄγκον λαβούσης, ὡς λέγεις, τῆς καρδίας. ὅμως φυλάσσει καὶ τόπον τῇ φιλίᾳ, ὡς μὴ Κράτων θλίβοιτο.’ καὶ λέγων ἅμα τοῦ κειμένου ξύνεγγυς ἥψατο κρέως. Οὕτω ξενίσας τοὺς γέροντας ὁ Κράτων ἕως τελευτῆς ἡμερῶν δυοῖν ὅλων, ἐπεὶ κατασχεῖν οὐ δεδύνητο πλέον, εὐξάμενος τὰ λῷστα, χρηστοὺς ἀνέμους, χρηστὴν θάλασσαν, ἡμερώτατον πλόον, τέλος προσελθὼν καὶ φιλήσας εἰς στόμα πέμπει τριταίους εἰς τὸν ἴδιον τόπον, καλῷ προπομπῷ τῷ Κρατάνδρῳ χρωμένους. | ὡς γάρ ποτ’ αὐτῆς ἀπορῶν ἐπυθόμην, ἐφ’ ᾧπερ ἀτροφοῦσιν οἱ γεγηθότες, τοιοῦτον εἶπεν ἡ διδάσκαλος λόγον· “ὡς ἄρα τρώγει τὴν χαρὰν ἡ καρδία· κἂν εἰ περιττὸν καὶ κόρου μέχρι φάγοι, μηκύνεται πρὸς πλάτος, ὀγκοῦται μέγα καὶ πάντα πλατυνθεῖσα πληροῖ τὸν τόπον (τὴν κοιλίαν, τὰ στέρνα καὶ τὸν αὐχένα)· καὶ παντὸς ἐμπλησθέντος ἐντεῦθεν μέλους ὅλην ὁ χαίρων ἀτροφεῖ τὴν ἡμέραν· κενὸν γὰρ οὐδέν ἐστιν ἄγγος ἐντέρου οὐδὲ τροφὴν δέξαιτο, κἂν φαγεῖν θέλῃ.” Ἡ μὲν τιθήνη ταῦτα διδάξασά με γελᾶν παρέσχε μέχρι τοῦ δεῦρο χρόνου· νῦν δ’, ὡς ἔοικεν, εἰς ἅπαν τοὐναντίον περιτραπῆναι κινδυνεύει τὸ δράμα, ὀρθῶς μὲν οὖν μάλιστα καὶ καλῶς ἔχον, τῆς ἀκριβείας τ’ ἄγαν ἐστοχασμένον. εἴπερ γὰρ ἄλλως εἶχεν, οὐδ’ ὑμεῖς, φίλοι, ἄσιτον ἠνύσατε τὴν εὐωχίαν· ἀλλ’, ὡς ἔοικε, τῆς χαρᾶς ἡ πληρότης δεξαμενὴν ἔπλησε παντὸς ἐντέρου, ὡς μηδὲ μίαν ἰσχύειν λαβεῖν ψίχα ἤ τι κρέως μόριον, ἢ μικρὸν μέθυ, ἤ τι πλακοῦντος, ἢ σισαμοῦντος μέρος. ναὶ χαῖρε, τίτθη, γραῦς φιλοσοφωτάτη, ὡς φυσικῶς ἔλυσας ἡμῖν τὸν λόγον.τὴν μητέρα, Κράτανδρε, συγκαλεστέον, κρατῆρα καὶ τράπεζαν εὐτρεπιστέον· ξενιστέον δὲ καὶ φιλοφρονητέον οὓς ἄνδρας ὁ Ξένιος ἐξέπεμψέ μοι· δειπνητέον δὲ καὶ πανηγυριστέον τροφαῖς, κρατῆρσι, κυμβάλοις, βουθυσίαις, ἅπασιν ἁπλῶς οἷς δυναίμεθα τρόποις. αἰσχρὸν τὰ λῷστα τῶν θεῶν δωρουμένων ἡμᾶς τὸ δῶρον ἐν σιγῇ παρατρέχειν καὶ μὴ χαρᾶς τὸ πρᾶγμα ποιεῖν αἰτίαν.’ Ταῦτ’ εἶπε, καὶ τὸ δεῖπνον ηὐτρεπισμένον· καὶ συγκαθιζήσαντες οἱ πάντες κύκλῳ ταῖς ἀρτυθείσαις τῶν τροφῶν ἐνετρύφων. ἐπεὶ δὲ μηδὲν μὴ Λύσιππος, μὴ Στράτων ἔσθοιεν, ἡδὺ προσγελάσας ὁ Κράτων ‘ἐπείπερ’ εἶπ’ (οὐκ ἀγνοῶν δὴ τὸν τρόπον), ‘οὐδὲν φαγεῖν θέλοιτε τῶν προκειμένων, ἐγὼ γελοίους ἐν μέσῳ προθεὶς λόγους κἂν γοῦν δι’ αὐτῶν ἑστιάσω τοὺς φίλους. τὴν παιδικὴν γὰρ ἀνύων ἡλικίαν πολλὰς διέγνων μυθικὰς ληρωδίας γραὸς τιθήνης εὐπορῶν διδασκάλου. |
Theodorus Prodromus_Rhodanthe et Dosicles_Book9_Sentence 60 | ὃν ἠξίουν μὲν καὶ Λύσιππος καὶ Στράτων ἀντιστραφῆναι πρὸς τὸ πατρῷον πέδον, ἐπεὶ ξὺν αὐτοῖς ἦλθεν ἄχρις εἰς Ῥόδον· οὐ μὴν ἔπειθον προσδραμεῖν τῇ πατρίδι, ἕως μετ’ αὐτῶν γῆν πατήσας Ἀβύδου ἴδοι Ῥοδάνθης καὶ Δοσικλέος γάμον. ἐπεὶ δὲ προσπλεύσαντες αὐτῇ τῇ πόλει ὁρᾶν ἔμελλον τὰς ἑαυτῶν οἰκίας, ἐστασίαζον, τίς τὸν ἅτερον λάβοι οἴκαδε καὶ τίς τὴν τράπεζαν ἀρτύσοι καὶ ποῦ ποτε πλέξαιεν αὐτὴν παστάδα καὶ τὸν θεοῖς δοκοῦντα τῶν παίδων γάμον. Οὕτως ἐκείνων στασιαζόντων ἅμα γνωσθὲν τὸ πρᾶγμα τῇ Φιλίννῃ, τῇ Φρύνῃ, ἄμφω πρὸς ἀκτὴν ἦγεν ἡλίκῳ δρόμῳ (ἰδὼν ἂν εἶπες οὐ ποσί, πτεροῖς δέ γε ὑπηνεμίους ὥσπερ οὐκ ἐν γῇ τρέχειν)· καὶ προσπλακείσας τοῖς ἑαυτῶν ἐκγόνοις (ὡς οἷα νεκροῖς ἐκ τάφων ἠγερμένοις) καὶ δακρυσάσας ἄλλο χαρμονῆς δάκρυ, ἡλίκον οἷον ἡδονῆς λαβεῖν γάνος ἔπειθεν, ὡς μέγιστον, ὦ θεῶν γένη. Αἱ μητέρες μέν, αἱ φίλων ὁμηγύρεις, ὁ συμπολίτης ὄχλος αὐτοῖς τοῖς ξένοις κοινῶς ἐπηγάλλοντο τῷ τελουμένῳ. | ἦ που τυχὸν καὶ βίβλον Ἐμπεδοκλέος καὶ δέλτον ἀνέγνωκας Ἀναξαγόρου, κἀκ τῆς ἐρεύνης τῶν φυσικῶν πυξίων οὕτω προῆλθες εἰς τὸ τὰς πεύσεις λύειν; ἐξ ὧν, δοκεῖ μοι, καὶ τὸ λημᾶν τὰς κόρας ἔχεις, προσεγκύπτουσα πυκνὰ ταῖς βίβλοις.’ Τὸν γοῦν Κράτωνος ἀνθυποφθάσας λόγον ‘τοσαῦτα μὲν βέβρωκα χαρμονῆς κρέα, τοσοῦτον ἐξέπιον ἡδονῆς μέθυ, ὡς κἂν μυρίαν εἶχον ἐντέρων θέσιν’, Λύσιππος εἶπε, ‘κἂν μυρίας γαστέρας, πάσας ἂν ἐμπέπληκα τῇ θυμηδίᾳ, ὄγκον λαβούσης, ὡς λέγεις, τῆς καρδίας. ὅμως φυλάσσει καὶ τόπον τῇ φιλίᾳ, ὡς μὴ Κράτων θλίβοιτο.’ καὶ λέγων ἅμα τοῦ κειμένου ξύνεγγυς ἥψατο κρέως. Οὕτω ξενίσας τοὺς γέροντας ὁ Κράτων ἕως τελευτῆς ἡμερῶν δυοῖν ὅλων, ἐπεὶ κατασχεῖν οὐ δεδύνητο πλέον, εὐξάμενος τὰ λῷστα, χρηστοὺς ἀνέμους, χρηστὴν θάλασσαν, ἡμερώτατον πλόον, τέλος προσελθὼν καὶ φιλήσας εἰς στόμα πέμπει τριταίους εἰς τὸν ἴδιον τόπον, καλῷ προπομπῷ τῷ Κρατάνδρῳ χρωμένους.ὡς γάρ ποτ’ αὐτῆς ἀπορῶν ἐπυθόμην, ἐφ’ ᾧπερ ἀτροφοῦσιν οἱ γεγηθότες, τοιοῦτον εἶπεν ἡ διδάσκαλος λόγον· “ὡς ἄρα τρώγει τὴν χαρὰν ἡ καρδία· κἂν εἰ περιττὸν καὶ κόρου μέχρι φάγοι, μηκύνεται πρὸς πλάτος, ὀγκοῦται μέγα καὶ πάντα πλατυνθεῖσα πληροῖ τὸν τόπον (τὴν κοιλίαν, τὰ στέρνα καὶ τὸν αὐχένα)· καὶ παντὸς ἐμπλησθέντος ἐντεῦθεν μέλους ὅλην ὁ χαίρων ἀτροφεῖ τὴν ἡμέραν· κενὸν γὰρ οὐδέν ἐστιν ἄγγος ἐντέρου οὐδὲ τροφὴν δέξαιτο, κἂν φαγεῖν θέλῃ.” Ἡ μὲν τιθήνη ταῦτα διδάξασά με γελᾶν παρέσχε μέχρι τοῦ δεῦρο χρόνου· νῦν δ’, ὡς ἔοικεν, εἰς ἅπαν τοὐναντίον περιτραπῆναι κινδυνεύει τὸ δράμα, ὀρθῶς μὲν οὖν μάλιστα καὶ καλῶς ἔχον, τῆς ἀκριβείας τ’ ἄγαν ἐστοχασμένον. εἴπερ γὰρ ἄλλως εἶχεν, οὐδ’ ὑμεῖς, φίλοι, ἄσιτον ἠνύσατε τὴν εὐωχίαν· ἀλλ’, ὡς ἔοικε, τῆς χαρᾶς ἡ πληρότης δεξαμενὴν ἔπλησε παντὸς ἐντέρου, ὡς μηδὲ μίαν ἰσχύειν λαβεῖν ψίχα ἤ τι κρέως μόριον, ἢ μικρὸν μέθυ, ἤ τι πλακοῦντος, ἢ σισαμοῦντος μέρος. ναὶ χαῖρε, τίτθη, γραῦς φιλοσοφωτάτη, ὡς φυσικῶς ἔλυσας ἡμῖν τὸν λόγον. |
Subsets and Splits