ID
stringlengths 31
67
| TEXT
stringlengths 63
2.96k
| PRECEDING CONTEXT
stringlengths 40
3.77k
|
|---|---|---|
Theodorus Prodromus_Rhodanthe et Dosicles_Book1_Sentence 21 | ἰδὼν γὰρ ἴσως τὴν κόρην ὁ λῃστάναξ ἔρωτος εὐθὺς ὑποδέξεται φλόγα καὶ πῦρ ἀνάψει λάβρον ἐν τῇ καρδίᾳ, βιάσεται δὲ τὴν Ῥοδάνθην εἰς γάμον. κἂν μὲν τύχῃ, θάνατος εἰς Δοσικλέα ἢ βαρβαρικῷ θανατούμενον ξίφει, ἢ τῆς ἑαυτοῦ παλάμης ἀντιστάσει· εἰ δ’ οὐ τύχῃ, θάνατος εἰς τὴν παρθένον· θερμὸν γάρ ἐστιν εἰς ἔρον τὸ βάρβαρον καὶ μὴ τυχὸν πρόχειρον εἰς φονουργίαν. Κἀγὼ μὲν ἴσως καρτερήσω τὴν βίαν, κἂν δεσμά, κἂν κόλασιν ἐκ ῥαβδισμάτων παθεῖν κελεύῃ δυσμενῶς ὁ Μιστύλος τὸν αἰχμάλωτον ἄθλιον Δοσικλέα· ἀνὴρ γάρ εἰμι καὶ μάχαις συνετράφην καὶ μυρίους ἤθλησα πολλάκις μόθους· ἀλλ’ ἡ Ῥοδάνθη πῶς ὑποίσει τὸν πόνον, γυνὴ θαλάμῳ καὶ τρυφαῖς εἰθισμένη, σὰρξ ἁπαλή, πρόχειρος εἰς πᾶσαν νόσον, εἰ καὶ μικρὰ γοῦν αἰτία παρεμπέσῃ; Τοιαῦτα πάσχεις, ὦ Ῥοδάνθη παρθένε, τοιαῦτα πάσχεις τοῦ Δοσικλέος χάριν· ἐν γῇ καθεύδεις καὶ λιμῷ τετηγμένη ὅμως Δοσικλῆν ὑπάγεις ὑπὸ στόμα· καλεῖς δὲ πυκνὰ τῇ καθ’ ὕπνους ἐμφάσει καὶ τοὺς ὀνείρους ἀξιοῖς ὄψιν μίαν φέρειν ἐν ὕπνοις, τὴν θέαν Δοσικλέος. | καὶ τὸν στρατάρχην καὶ στολάρχην Μιστύλον κύκλωθεν ὑμνήσασα καὶ περιστάδην, καὶ τοὺς ἁλόντας αἰχμαλωσίας νόμῳ εἱρκταῖς περικλείσασα ταῖς μυχαιτέραις, εἰς τοὺς ἑαυτῶν ἀντανήλθοσαν δόμους καὶ συντετηκὸς τῷ κόπῳ τὸ σαρκίον στρωμναῖς προσανέπαυσαν ὡς δὲ καὶ πότοις. Τί γοῦν τὸ πλῆθος τῶν συνεγκεκλεισμένων; ὕπνωττον (οἷον ὕπνον, ὡς κακὸν λίαν), εἰς γῆν κατακλιθέντες ὡς οἷα κλίνην· νὺξ γὰρ τὸ πᾶν κατέσχε δύντος ἡλίου. οὐ μὴν Δοσικλῆς, ἀλλὰ πολλὰ δακρύσας, ‘ὦ δυσμενὴς’ ἔκραξεν, ‘ἀγρία Τύχη, ποῦ με προάγεις, εἰς τί με στήσεις τέλος; ἄποικον εἰργάσω με τῆς γειναμένης, φυγήν με κατέκρινας ὡς δὲ καὶ πλάνην, ἀπεξένωσας συγγενῶν, γνωστῶν, φίλων, μητρὸς ποθεινῆς, προσφιλοῦς φυτοσπόρου· καί με ξυνέσχε δυσμενὴς πάλιν τόπος, καὶ βάρβαρος χεὶρ κυριεύει μου πάλιν, ἔχω δὲ τὴν γῆν ἀντὶ μαλακῆς κλίνης. Καὶ ταῦτα μικρά, τῶν δ’ ἐς αὔριον χάριν πολὺς κατασπᾷ τὴν ἐμὴν ψυχὴν φόβος, τὴν αἱμοχαρῆ καρδίαν τῶν βαρβάρων καὶ τὴν ἀπηνῆ λῃστρικὴν ἀστοργίαν καὶ τὸ δριμὺ πρόσωπον ἐνθυμουμένην.κύκλοι παρειῶν αὐτόθεν γεγραμμένοι, τέτταρες ἀμφοῖν, τῇ μιᾷ πάντως δύο· ὧν τοὺς μὲν ἐκτὸς καὶ συνεκτικωτέρους τῆς χιόνος φαίη τις ἂν ἀποσπάδα, τοὺς δ’ ἐντὸς αὐτῶν ὥσπερ ἠνθρακωμένους ἐκ τῶν ἐνόντων αὐτοκαύστων ἀνθράκων. στενὸν κομιδῇ καὶ κατάσφιγκτον στόμα· ἀγκών, βραχίων, ἁρμονία δακτύλων ἐκ φυσικοῦ ξεστῆρος ἀπεξεσμένη. θέσις σφυρῶν εὔτακτος, ὡς ποδῶν βάσις· τὸ βάθρον εἶπεν ἄν τις ὡς πρὸς τὴν στέγην. καὶ τἆλλα σεμνά, καὶ καλὴ πᾶσα πλάσις. Οὕτως ἀρίστη τὴν θέαν ἡ παρθένος, ὡς καὶ τὸν ἀγρεύσαντα λῃστὴν Γωβρύαν, θεὰν ὑποπτεύσαντα τὴν ἠγρευμένην, δεσμῶν ἁπάντων ἐκλιπεῖν ἐλευθέραν, τρέσαντα πάντως οὐκ ἀνεύλογον φόβον, μή που θεά τις συνδεθῇ τῶν ἐν Ῥόδῳ, ὑποκριθεῖσα τὴν βροτησίαν πλάσιν. οὕτω τὰ θαυμάσια τῶν θεαμάτων καὶ βαρβαρικὸν συγκαταστέλλει θράσος, ψυχὴν δὲ λῃστοῦ πρὸς κατάπληξιν στρέφει. Ἡ μὲν στρατιὰ τοὺς ἁλόντας ἐν Ῥόδῳ ὁμοῦ Δοσικλεῖ καὶ Ῥοδάνθῃ τοῖς νέοις εἰς τὰς τριήρεις ἐμβαλοῦσα τῷ τότε καὶ φορτίδα πλήσασα φόρτου χρυσίου εἰς τὴν ἑαυτῆς ἀνταπῆλθε πατρίδα. |
Theodorus Prodromus_Rhodanthe et Dosicles_Book1_Sentence 24 | ἐγὼ παρέσχον ἐμπεσεῖν σε, παρθένε, μοίραις πονηραῖς καὶ παλαμναίαις τύχαις· καὶ πῶς τὸν ἐχθρὸν ἀγαπᾶς Δοσικλέα;’ Οὕτως ἀποιμώζοντι τῷ νεανίᾳ ἐφίσταται παῖς ἀγαθὸς τὴν ἰδέαν, οἶμαι προληφθεὶς καὶ προεγκεκλεισμένος. καὶ δὴ προσειπὼν καὶ καθεσθεὶς πλησίον Κράτανδρος αἰχμάλωτος, Ἕλλην ἐκ Κύπρου ‘παύθητι’ φησὶ ‘τῶν στεναγμῶν, ὦ ξένε, ἐπίσχες ὀψὲ τὰς ῥοὰς τῶν δακρύων· ἀπεξενώθης τῆς ἐνεγκούσης· φέρε· ἔχεις γὰρ ἡμᾶς συναπεξενωμένους. λῃστῶν ἀπηνῶν ἁρπαγῇ κατεσχέθης· πάντες κατεσχέθημεν ὅπλοις βαρβάρων. οἰκεῖς φυλακήν· συμπεφυλακίσμεθα. πάντως δὲ πάντως ἡ κακῶν κοινωνία φέρει παρηγόρημα τῷ πεπονθότι, ἐλαφρύνει δὲ τοῦ πόνου τὴν φροντίδα καὶ τῆς ὀδύνης τὴν κάμινον σβεννύει, ὕδωρ ἐπιστάξασα παραμυθίας. | ἰδὼν γὰρ ἴσως τὴν κόρην ὁ λῃστάναξ ἔρωτος εὐθὺς ὑποδέξεται φλόγα καὶ πῦρ ἀνάψει λάβρον ἐν τῇ καρδίᾳ, βιάσεται δὲ τὴν Ῥοδάνθην εἰς γάμον. κἂν μὲν τύχῃ, θάνατος εἰς Δοσικλέα ἢ βαρβαρικῷ θανατούμενον ξίφει, ἢ τῆς ἑαυτοῦ παλάμης ἀντιστάσει· εἰ δ’ οὐ τύχῃ, θάνατος εἰς τὴν παρθένον· θερμὸν γάρ ἐστιν εἰς ἔρον τὸ βάρβαρον καὶ μὴ τυχὸν πρόχειρον εἰς φονουργίαν. Κἀγὼ μὲν ἴσως καρτερήσω τὴν βίαν, κἂν δεσμά, κἂν κόλασιν ἐκ ῥαβδισμάτων παθεῖν κελεύῃ δυσμενῶς ὁ Μιστύλος τὸν αἰχμάλωτον ἄθλιον Δοσικλέα· ἀνὴρ γάρ εἰμι καὶ μάχαις συνετράφην καὶ μυρίους ἤθλησα πολλάκις μόθους· ἀλλ’ ἡ Ῥοδάνθη πῶς ὑποίσει τὸν πόνον, γυνὴ θαλάμῳ καὶ τρυφαῖς εἰθισμένη, σὰρξ ἁπαλή, πρόχειρος εἰς πᾶσαν νόσον, εἰ καὶ μικρὰ γοῦν αἰτία παρεμπέσῃ; Τοιαῦτα πάσχεις, ὦ Ῥοδάνθη παρθένε, τοιαῦτα πάσχεις τοῦ Δοσικλέος χάριν· ἐν γῇ καθεύδεις καὶ λιμῷ τετηγμένη ὅμως Δοσικλῆν ὑπάγεις ὑπὸ στόμα· καλεῖς δὲ πυκνὰ τῇ καθ’ ὕπνους ἐμφάσει καὶ τοὺς ὀνείρους ἀξιοῖς ὄψιν μίαν φέρειν ἐν ὕπνοις, τὴν θέαν Δοσικλέος.καὶ τὸν στρατάρχην καὶ στολάρχην Μιστύλον κύκλωθεν ὑμνήσασα καὶ περιστάδην, καὶ τοὺς ἁλόντας αἰχμαλωσίας νόμῳ εἱρκταῖς περικλείσασα ταῖς μυχαιτέραις, εἰς τοὺς ἑαυτῶν ἀντανήλθοσαν δόμους καὶ συντετηκὸς τῷ κόπῳ τὸ σαρκίον στρωμναῖς προσανέπαυσαν ὡς δὲ καὶ πότοις. Τί γοῦν τὸ πλῆθος τῶν συνεγκεκλεισμένων; ὕπνωττον (οἷον ὕπνον, ὡς κακὸν λίαν), εἰς γῆν κατακλιθέντες ὡς οἷα κλίνην· νὺξ γὰρ τὸ πᾶν κατέσχε δύντος ἡλίου. οὐ μὴν Δοσικλῆς, ἀλλὰ πολλὰ δακρύσας, ‘ὦ δυσμενὴς’ ἔκραξεν, ‘ἀγρία Τύχη, ποῦ με προάγεις, εἰς τί με στήσεις τέλος; ἄποικον εἰργάσω με τῆς γειναμένης, φυγήν με κατέκρινας ὡς δὲ καὶ πλάνην, ἀπεξένωσας συγγενῶν, γνωστῶν, φίλων, μητρὸς ποθεινῆς, προσφιλοῦς φυτοσπόρου· καί με ξυνέσχε δυσμενὴς πάλιν τόπος, καὶ βάρβαρος χεὶρ κυριεύει μου πάλιν, ἔχω δὲ τὴν γῆν ἀντὶ μαλακῆς κλίνης. Καὶ ταῦτα μικρά, τῶν δ’ ἐς αὔριον χάριν πολὺς κατασπᾷ τὴν ἐμὴν ψυχὴν φόβος, τὴν αἱμοχαρῆ καρδίαν τῶν βαρβάρων καὶ τὴν ἀπηνῆ λῃστρικὴν ἀστοργίαν καὶ τὸ δριμὺ πρόσωπον ἐνθυμουμένην. |
Theodorus Prodromus_Rhodanthe et Dosicles_Book1_Sentence 29 | ἄφες τὸ πενθεῖν καὶ τὸ μακρὰ δακρύειν (θηλυπρεπὴς γὰρ ἡ ῥοὴ τῶν δακρύων), καὶ τὰς σεαυτοῦ δυστυχεῖς τύχας λέγε· εἴποις γὰρ αὐτὰς ἀνδρὶ δυστυχεστέρῳ.’ ‘Ἕλλην, θεοὶ σωτῆρες, οὗτος ὁ ξένος, Ἕλλην’ Δοσικλῆς εἶπεν· ‘ἀλλ’ ὦ μοι, ξένε, σὺ τὰς σεαυτοῦ προφθάσας μᾶλλον λέγοις· λέγων γὰρ ἴσως ἐξεώσεις τὸν πόνον καὶ κουφιεῖς με τῶν μακρῶν στεναγμάτων.’ ‘Οὐκ ἂν φθάνοιμι τὰς ἐμὰς λέγειν τύχας’ ἔλεξεν ὁ Κράτανδρος ἀνθυποφθάσας. ‘ἐγώ, Δοσίκλεις, Κύπρον ἔσχον πατρίδα, φυτοσπόρον Κράτωνα, μητέρα Στάλην. ἐγειτνία μοι παρθένος Χρυσοχρόη, Ἀνδροκλέος παῖς καὶ θυγάτηρ Μυρτάλης. ἥλων ἐκείνης (οὐ γὰρ αἰσχύνη λέγειν πρὸς ταὐτοπαθῆ, πρὸς ποθοῦντα, πρὸς νέον), ἁλοὺς δὲ τὴν ἐνοῦσαν ἐν στέρνοις φλόγα δήλην καθιστῶ τῇ κόρῃ δι’ ἀγγέλου. ἤκουσεν ἡ παῖς, καὶ προσέσχε τῷ λόγῳ καί μοι κατηγγύησεν αὑτῆς τὸν γάμον. | ἐγὼ παρέσχον ἐμπεσεῖν σε, παρθένε, μοίραις πονηραῖς καὶ παλαμναίαις τύχαις· καὶ πῶς τὸν ἐχθρὸν ἀγαπᾶς Δοσικλέα;’ Οὕτως ἀποιμώζοντι τῷ νεανίᾳ ἐφίσταται παῖς ἀγαθὸς τὴν ἰδέαν, οἶμαι προληφθεὶς καὶ προεγκεκλεισμένος. καὶ δὴ προσειπὼν καὶ καθεσθεὶς πλησίον Κράτανδρος αἰχμάλωτος, Ἕλλην ἐκ Κύπρου ‘παύθητι’ φησὶ ‘τῶν στεναγμῶν, ὦ ξένε, ἐπίσχες ὀψὲ τὰς ῥοὰς τῶν δακρύων· ἀπεξενώθης τῆς ἐνεγκούσης· φέρε· ἔχεις γὰρ ἡμᾶς συναπεξενωμένους. λῃστῶν ἀπηνῶν ἁρπαγῇ κατεσχέθης· πάντες κατεσχέθημεν ὅπλοις βαρβάρων. οἰκεῖς φυλακήν· συμπεφυλακίσμεθα. πάντως δὲ πάντως ἡ κακῶν κοινωνία φέρει παρηγόρημα τῷ πεπονθότι, ἐλαφρύνει δὲ τοῦ πόνου τὴν φροντίδα καὶ τῆς ὀδύνης τὴν κάμινον σβεννύει, ὕδωρ ἐπιστάξασα παραμυθίας.ἰδὼν γὰρ ἴσως τὴν κόρην ὁ λῃστάναξ ἔρωτος εὐθὺς ὑποδέξεται φλόγα καὶ πῦρ ἀνάψει λάβρον ἐν τῇ καρδίᾳ, βιάσεται δὲ τὴν Ῥοδάνθην εἰς γάμον. κἂν μὲν τύχῃ, θάνατος εἰς Δοσικλέα ἢ βαρβαρικῷ θανατούμενον ξίφει, ἢ τῆς ἑαυτοῦ παλάμης ἀντιστάσει· εἰ δ’ οὐ τύχῃ, θάνατος εἰς τὴν παρθένον· θερμὸν γάρ ἐστιν εἰς ἔρον τὸ βάρβαρον καὶ μὴ τυχὸν πρόχειρον εἰς φονουργίαν. Κἀγὼ μὲν ἴσως καρτερήσω τὴν βίαν, κἂν δεσμά, κἂν κόλασιν ἐκ ῥαβδισμάτων παθεῖν κελεύῃ δυσμενῶς ὁ Μιστύλος τὸν αἰχμάλωτον ἄθλιον Δοσικλέα· ἀνὴρ γάρ εἰμι καὶ μάχαις συνετράφην καὶ μυρίους ἤθλησα πολλάκις μόθους· ἀλλ’ ἡ Ῥοδάνθη πῶς ὑποίσει τὸν πόνον, γυνὴ θαλάμῳ καὶ τρυφαῖς εἰθισμένη, σὰρξ ἁπαλή, πρόχειρος εἰς πᾶσαν νόσον, εἰ καὶ μικρὰ γοῦν αἰτία παρεμπέσῃ; Τοιαῦτα πάσχεις, ὦ Ῥοδάνθη παρθένε, τοιαῦτα πάσχεις τοῦ Δοσικλέος χάριν· ἐν γῇ καθεύδεις καὶ λιμῷ τετηγμένη ὅμως Δοσικλῆν ὑπάγεις ὑπὸ στόμα· καλεῖς δὲ πυκνὰ τῇ καθ’ ὕπνους ἐμφάσει καὶ τοὺς ὀνείρους ἀξιοῖς ὄψιν μίαν φέρειν ἐν ὕπνοις, τὴν θέαν Δοσικλέος. |
Theodorus Prodromus_Rhodanthe et Dosicles_Book1_Sentence 34 | Ὡρισμένης γοῦν συντεθείσης ἑσπέρας, καθ’ ἣν ὑπελθὼν τὸν θάλαμον τῆς κόρης λόγους παράσχω καὶ δεδέξομαι λόγους, ἐπεὶ προσῆλθον τῇ πύλῃ τῆς εἰσόδου, κεκλεισμένας μὲν ἀνέῳξα τὰς θύρας, ξύλινον αὐτῶν ἐκτινάξας μοχλίον, προβὰς δὲ πρὸς τοὔμπροσθεν ἥσυχον πόδα ἔσπευδον ἐλθεῖν ἀμφὶ τὴν Χρυσοχρόην. Ἀλλ’ οὐ λέληθα τὴν φυλάκισσαν Βρύαν· τὸν δεσπότην γὰρ εὐθέως Ἀνδροκλέα μακραῖς λαλαγαῖς ἐξεγείρει τῆς κλίνης καὶ τοὺς ἑαυτῆς δυσμενεῖς συνοικέτας, καὶ τὸν συλητὴν εὐθὺς ἐκπεφευγότα λαβεῖν ἐφώρμων καὶ κτανεῖν ξύλοις, λίθοις. ὁ μὲν ῥόπαλον ταῖν χεροῖν ἐξημμένος ἢ θατέραν γοῦν τῶν θυρῶν παραστάδα, ὁ δ’ ἐξορύξας ἢ σπαράξας τὸν δόμον καὶ χειροπληθῆ ταῖν χεροῖν ἄρας λίθον, τοῖς προστυχοῦσι πάντες ἐξωπλισμένοι τῷ νυκτοκλέπτῃ τὴν βίαν ἐπεκρότουν. Καὶ τοῦ Κρατάνδρου μηδαμοῦ τετευγμένοι (ὡς ὤφελόν γε· καὶ τί γάρ μοι ζῆν ἔτι;) κατευστοχοῦσι δυστυχῶς τῆς παρθένου. ἡ γὰρ πονηρὰ παλάμη τοῦ Λῃστίου Κράτανδρον ἐλπίσασα τὴν Χρυσοχρόην ἀνεῖλε, φεῦ φεῦ, ἀθλίως τὴν ἀθλίαν, μακρῷ διαθρύψασα τὴν κάραν λίθῳ. | ἄφες τὸ πενθεῖν καὶ τὸ μακρὰ δακρύειν (θηλυπρεπὴς γὰρ ἡ ῥοὴ τῶν δακρύων), καὶ τὰς σεαυτοῦ δυστυχεῖς τύχας λέγε· εἴποις γὰρ αὐτὰς ἀνδρὶ δυστυχεστέρῳ.’ ‘Ἕλλην, θεοὶ σωτῆρες, οὗτος ὁ ξένος, Ἕλλην’ Δοσικλῆς εἶπεν· ‘ἀλλ’ ὦ μοι, ξένε, σὺ τὰς σεαυτοῦ προφθάσας μᾶλλον λέγοις· λέγων γὰρ ἴσως ἐξεώσεις τὸν πόνον καὶ κουφιεῖς με τῶν μακρῶν στεναγμάτων.’ ‘Οὐκ ἂν φθάνοιμι τὰς ἐμὰς λέγειν τύχας’ ἔλεξεν ὁ Κράτανδρος ἀνθυποφθάσας. ‘ἐγώ, Δοσίκλεις, Κύπρον ἔσχον πατρίδα, φυτοσπόρον Κράτωνα, μητέρα Στάλην. ἐγειτνία μοι παρθένος Χρυσοχρόη, Ἀνδροκλέος παῖς καὶ θυγάτηρ Μυρτάλης. ἥλων ἐκείνης (οὐ γὰρ αἰσχύνη λέγειν πρὸς ταὐτοπαθῆ, πρὸς ποθοῦντα, πρὸς νέον), ἁλοὺς δὲ τὴν ἐνοῦσαν ἐν στέρνοις φλόγα δήλην καθιστῶ τῇ κόρῃ δι’ ἀγγέλου. ἤκουσεν ἡ παῖς, καὶ προσέσχε τῷ λόγῳ καί μοι κατηγγύησεν αὑτῆς τὸν γάμον.ἐγὼ παρέσχον ἐμπεσεῖν σε, παρθένε, μοίραις πονηραῖς καὶ παλαμναίαις τύχαις· καὶ πῶς τὸν ἐχθρὸν ἀγαπᾶς Δοσικλέα;’ Οὕτως ἀποιμώζοντι τῷ νεανίᾳ ἐφίσταται παῖς ἀγαθὸς τὴν ἰδέαν, οἶμαι προληφθεὶς καὶ προεγκεκλεισμένος. καὶ δὴ προσειπὼν καὶ καθεσθεὶς πλησίον Κράτανδρος αἰχμάλωτος, Ἕλλην ἐκ Κύπρου ‘παύθητι’ φησὶ ‘τῶν στεναγμῶν, ὦ ξένε, ἐπίσχες ὀψὲ τὰς ῥοὰς τῶν δακρύων· ἀπεξενώθης τῆς ἐνεγκούσης· φέρε· ἔχεις γὰρ ἡμᾶς συναπεξενωμένους. λῃστῶν ἀπηνῶν ἁρπαγῇ κατεσχέθης· πάντες κατεσχέθημεν ὅπλοις βαρβάρων. οἰκεῖς φυλακήν· συμπεφυλακίσμεθα. πάντως δὲ πάντως ἡ κακῶν κοινωνία φέρει παρηγόρημα τῷ πεπονθότι, ἐλαφρύνει δὲ τοῦ πόνου τὴν φροντίδα καὶ τῆς ὀδύνης τὴν κάμινον σβεννύει, ὕδωρ ἐπιστάξασα παραμυθίας. |
Theodorus Prodromus_Rhodanthe et Dosicles_Book1_Sentence 39 | λύχνου δ’ ὑπαυγάσαντος εἰς τὴν οἰκίαν καὶ τῶν παρόντων ἐκπλαγέντων τὴν θέαν (καὶ πῶς γὰρ οὐκ ἔκπληξιν ἔσχον καὶ φόβον οἱ τὴν ἑαυτῶν ἀνελόντες δεσπότιν;) οἱ πάντες εὐθὺς συμμιγῆ φωνὴν μίαν ἔκραξαν, ἠλάλαξαν ἐκπεπληγμένοι, καὶ τὸν τεκόντα τὴν κόρην Ἀνδροκλέα ἄπνουν ἐκάλουν τὴν θυγατέρα βλέπειν, ἐπιγράφοντες τῷ Κρατάνδρῳ τὸν φόνον. Καὶ γοῦν ὁ πατὴρ τὴν στολὴν ἐρρηγμένος καὶ τῆς κεφαλῆς τὴν κόμην κεκαρμένος καὶ τὴν κορυφὴν τῇ κόνει πεπασμένος καὶ τὴν παρειὰν ἐγκατεσπαραγμένος καὶ τὸ πρόσωπον πενθίμως ἐσταλμένος, οἰκτρᾶς κατῆρχεν ἄθλιος τραγῳδίας “ὤμοι” λέγων “θύγατερ, ὤμοι παιδίον, οὕτως ἀώρως ἐκ μέσου μετηρμένον· ὦ τέκνον, ὦ γέννημα πατρὸς ἀθλίου, ἀπῆλθες ἔνθεν δυσμενοῦς φθόνῳ Τύχης ἄνυμφος, ἀστόλιστος, οὐδὲ παστάδας εἶδες γαμικάς, οὐδ’ ὁ σὸς φυτοσπόρος ἀνῆψεν ἐν σοὶ νυμφικὴν δᾳδουχίαν, οὐδ’ ἦρξεν ᾠδῆς εὐφυῶς γαμηλίου· ἀλλ’ ἐτρυγήθης τοῦ προσώπου τὴν χάριν ἔαρος ἀκμάζοντος, οὐδὲ τὴν τρύγην ἔμεινεν ἐλθεῖν ἡ βροτοφθόρος Τύχη. | Ὡρισμένης γοῦν συντεθείσης ἑσπέρας, καθ’ ἣν ὑπελθὼν τὸν θάλαμον τῆς κόρης λόγους παράσχω καὶ δεδέξομαι λόγους, ἐπεὶ προσῆλθον τῇ πύλῃ τῆς εἰσόδου, κεκλεισμένας μὲν ἀνέῳξα τὰς θύρας, ξύλινον αὐτῶν ἐκτινάξας μοχλίον, προβὰς δὲ πρὸς τοὔμπροσθεν ἥσυχον πόδα ἔσπευδον ἐλθεῖν ἀμφὶ τὴν Χρυσοχρόην. Ἀλλ’ οὐ λέληθα τὴν φυλάκισσαν Βρύαν· τὸν δεσπότην γὰρ εὐθέως Ἀνδροκλέα μακραῖς λαλαγαῖς ἐξεγείρει τῆς κλίνης καὶ τοὺς ἑαυτῆς δυσμενεῖς συνοικέτας, καὶ τὸν συλητὴν εὐθὺς ἐκπεφευγότα λαβεῖν ἐφώρμων καὶ κτανεῖν ξύλοις, λίθοις. ὁ μὲν ῥόπαλον ταῖν χεροῖν ἐξημμένος ἢ θατέραν γοῦν τῶν θυρῶν παραστάδα, ὁ δ’ ἐξορύξας ἢ σπαράξας τὸν δόμον καὶ χειροπληθῆ ταῖν χεροῖν ἄρας λίθον, τοῖς προστυχοῦσι πάντες ἐξωπλισμένοι τῷ νυκτοκλέπτῃ τὴν βίαν ἐπεκρότουν. Καὶ τοῦ Κρατάνδρου μηδαμοῦ τετευγμένοι (ὡς ὤφελόν γε· καὶ τί γάρ μοι ζῆν ἔτι;) κατευστοχοῦσι δυστυχῶς τῆς παρθένου. ἡ γὰρ πονηρὰ παλάμη τοῦ Λῃστίου Κράτανδρον ἐλπίσασα τὴν Χρυσοχρόην ἀνεῖλε, φεῦ φεῦ, ἀθλίως τὴν ἀθλίαν, μακρῷ διαθρύψασα τὴν κάραν λίθῳ.ἄφες τὸ πενθεῖν καὶ τὸ μακρὰ δακρύειν (θηλυπρεπὴς γὰρ ἡ ῥοὴ τῶν δακρύων), καὶ τὰς σεαυτοῦ δυστυχεῖς τύχας λέγε· εἴποις γὰρ αὐτὰς ἀνδρὶ δυστυχεστέρῳ.’ ‘Ἕλλην, θεοὶ σωτῆρες, οὗτος ὁ ξένος, Ἕλλην’ Δοσικλῆς εἶπεν· ‘ἀλλ’ ὦ μοι, ξένε, σὺ τὰς σεαυτοῦ προφθάσας μᾶλλον λέγοις· λέγων γὰρ ἴσως ἐξεώσεις τὸν πόνον καὶ κουφιεῖς με τῶν μακρῶν στεναγμάτων.’ ‘Οὐκ ἂν φθάνοιμι τὰς ἐμὰς λέγειν τύχας’ ἔλεξεν ὁ Κράτανδρος ἀνθυποφθάσας. ‘ἐγώ, Δοσίκλεις, Κύπρον ἔσχον πατρίδα, φυτοσπόρον Κράτωνα, μητέρα Στάλην. ἐγειτνία μοι παρθένος Χρυσοχρόη, Ἀνδροκλέος παῖς καὶ θυγάτηρ Μυρτάλης. ἥλων ἐκείνης (οὐ γὰρ αἰσχύνη λέγειν πρὸς ταὐτοπαθῆ, πρὸς ποθοῦντα, πρὸς νέον), ἁλοὺς δὲ τὴν ἐνοῦσαν ἐν στέρνοις φλόγα δήλην καθιστῶ τῇ κόρῃ δι’ ἀγγέλου. ἤκουσεν ἡ παῖς, καὶ προσέσχε τῷ λόγῳ καί μοι κατηγγύησεν αὑτῆς τὸν γάμον. |
Theodorus Prodromus_Rhodanthe et Dosicles_Book1_Sentence 41 | Ὦ μητρὸς ὡράισμα, πατρὸς καρδία, ὦ δένδρον εὔχρουν, εὐπρεπές, καλόν, μέγα, κενῶς ὑπανθοῦν, ὡραϊσμένον μάτην· τίς ἄγριος θήρ, τίς θρασυβρέμων λέων, λόχμης προελθὼν καὶ προκύψας ἐξ ὄρους, τρίχας δὲ φρίξας καὶ σιμώσας αὐχένα, ταχὺ φθάσας ἄκαρπον ἐξέκοψέ σε; ἐγὼ μὲν ἀτέλεστον εἶχον ἐλπίδα ὑπὸ σκιὰν σὴν παῦλαν ἐξευρηκέναι, σκέπης δὲ τυχεῖν ὑπὸ σοῖς καλοῖς κλάδοις· νῦν δ’ ἀλλὰ ταῦτα δυστυχῶς μετετράπη καὶ τὴν πονηρὰν ἀλλαγὴν ὑπηλλάγη. Κἂν μὲν φυσικὸς τῆς τελευτῆς ὁ τρόπος καὶ τὴν ἐρυγὴν τὴν κινητικωτάτην ἔθου πατρικαῖς γνησίαις ἐπ’ ἀγκάλαις, ᾤμωξα πάντως (πῶς γὰρ οὐ πατὴρ φίλος φίλης θυγατρὸς καὶ μόνης ὁρῶν μόρον;), ἀλλ’ εἶχεν ἡμῖν καὶ τέλος τὸ δάκρυον καὶ μέτρον ἂν δέδωκα ταῖς ἀλγηδόσι· τῷ γὰρ φυσικῷ καὶ συνήθει τοῦ πάθους εὗρον παρηγόρημα τῶν στεναγμάτων· νῦν δ’ ἡ τελευτὴ τῆς ἐμῆς Χρυσοχρόης θεσμῶν μέν ἐστι φυσικῶν ἀλλοτρία, ξένη δὲ παντάπασι τοῦ κοινοῦ νόμου. | λύχνου δ’ ὑπαυγάσαντος εἰς τὴν οἰκίαν καὶ τῶν παρόντων ἐκπλαγέντων τὴν θέαν (καὶ πῶς γὰρ οὐκ ἔκπληξιν ἔσχον καὶ φόβον οἱ τὴν ἑαυτῶν ἀνελόντες δεσπότιν;) οἱ πάντες εὐθὺς συμμιγῆ φωνὴν μίαν ἔκραξαν, ἠλάλαξαν ἐκπεπληγμένοι, καὶ τὸν τεκόντα τὴν κόρην Ἀνδροκλέα ἄπνουν ἐκάλουν τὴν θυγατέρα βλέπειν, ἐπιγράφοντες τῷ Κρατάνδρῳ τὸν φόνον. Καὶ γοῦν ὁ πατὴρ τὴν στολὴν ἐρρηγμένος καὶ τῆς κεφαλῆς τὴν κόμην κεκαρμένος καὶ τὴν κορυφὴν τῇ κόνει πεπασμένος καὶ τὴν παρειὰν ἐγκατεσπαραγμένος καὶ τὸ πρόσωπον πενθίμως ἐσταλμένος, οἰκτρᾶς κατῆρχεν ἄθλιος τραγῳδίας “ὤμοι” λέγων “θύγατερ, ὤμοι παιδίον, οὕτως ἀώρως ἐκ μέσου μετηρμένον· ὦ τέκνον, ὦ γέννημα πατρὸς ἀθλίου, ἀπῆλθες ἔνθεν δυσμενοῦς φθόνῳ Τύχης ἄνυμφος, ἀστόλιστος, οὐδὲ παστάδας εἶδες γαμικάς, οὐδ’ ὁ σὸς φυτοσπόρος ἀνῆψεν ἐν σοὶ νυμφικὴν δᾳδουχίαν, οὐδ’ ἦρξεν ᾠδῆς εὐφυῶς γαμηλίου· ἀλλ’ ἐτρυγήθης τοῦ προσώπου τὴν χάριν ἔαρος ἀκμάζοντος, οὐδὲ τὴν τρύγην ἔμεινεν ἐλθεῖν ἡ βροτοφθόρος Τύχη.Ὡρισμένης γοῦν συντεθείσης ἑσπέρας, καθ’ ἣν ὑπελθὼν τὸν θάλαμον τῆς κόρης λόγους παράσχω καὶ δεδέξομαι λόγους, ἐπεὶ προσῆλθον τῇ πύλῃ τῆς εἰσόδου, κεκλεισμένας μὲν ἀνέῳξα τὰς θύρας, ξύλινον αὐτῶν ἐκτινάξας μοχλίον, προβὰς δὲ πρὸς τοὔμπροσθεν ἥσυχον πόδα ἔσπευδον ἐλθεῖν ἀμφὶ τὴν Χρυσοχρόην. Ἀλλ’ οὐ λέληθα τὴν φυλάκισσαν Βρύαν· τὸν δεσπότην γὰρ εὐθέως Ἀνδροκλέα μακραῖς λαλαγαῖς ἐξεγείρει τῆς κλίνης καὶ τοὺς ἑαυτῆς δυσμενεῖς συνοικέτας, καὶ τὸν συλητὴν εὐθὺς ἐκπεφευγότα λαβεῖν ἐφώρμων καὶ κτανεῖν ξύλοις, λίθοις. ὁ μὲν ῥόπαλον ταῖν χεροῖν ἐξημμένος ἢ θατέραν γοῦν τῶν θυρῶν παραστάδα, ὁ δ’ ἐξορύξας ἢ σπαράξας τὸν δόμον καὶ χειροπληθῆ ταῖν χεροῖν ἄρας λίθον, τοῖς προστυχοῦσι πάντες ἐξωπλισμένοι τῷ νυκτοκλέπτῃ τὴν βίαν ἐπεκρότουν. Καὶ τοῦ Κρατάνδρου μηδαμοῦ τετευγμένοι (ὡς ὤφελόν γε· καὶ τί γάρ μοι ζῆν ἔτι;) κατευστοχοῦσι δυστυχῶς τῆς παρθένου. ἡ γὰρ πονηρὰ παλάμη τοῦ Λῃστίου Κράτανδρον ἐλπίσασα τὴν Χρυσοχρόην ἀνεῖλε, φεῦ φεῦ, ἀθλίως τὴν ἀθλίαν, μακρῷ διαθρύψασα τὴν κάραν λίθῳ. |
Theodorus Prodromus_Rhodanthe et Dosicles_Book1_Sentence 43 | ποῦ σοι τὸ κάλλος τοῦ προσώπου, παρθένε; ἡ μὲν κεφαλὴ τῷ λίθῳ συνεθρύβη, μελαίνεται δὲ τῇ ῥοῇ τῶν αἱμάτων τὸ κάλλος, ἡ πρόσοψις, ἡ σεμνὴ πλάσις, ἡ δὲ βρότειος ἰδέα παρηλλάγη. Ὦ δυσμενὴς Κράτανδρε, πάντολμον θράσος, ἄσπονδε λῃστά, θηριόψυχος φύσις, ὢ πῶς ἀνῄρεις τηλικαύτην παρθένον σκαιῶς, πονηρῶς, αὐθαδῶς, ἀκαρδίως; ἐγὼ δὲ θάμβος καὶ κατάπληξιν τρέφω, πῶς γοῦν ὁ πέτρος οὐ στραφεὶς ὀπισθίως (αἴσθησιν οἷον φυσικὴν δεδεγμένος) ἔκτεινε τὸν βαλόντα δικαίᾳ κρίσει, ἀλλ’ αὐθαδῶς ἔψαυσε τῆς Χρυσοχρόης; σὺ μέν, συλητὰ καὶ φονευτὰ τῆς κόρης, ἔνδικον εἰς τοὔμπροσθεν ὑπέλθοις φόνον, ἐπὰν τὸ πένθος ὡς προσῆκον δακρύσω καὶ συγκαλύψω τῷ τάφῳ τὴν παρθένον (οὐ γὰρ συλήσειν ἰσχύσεις καὶ τοὺς νόμους ἢ τοὺς κρίνοντας συμπατάξεις ἐν λίθῳ), ἀπεκτονὼς δὲ τὴν ἐμὴν θυγατέρα βολῇ πονηρᾷ δυσμενεστάτου λίθου, λίθοις παταχθεὶς οἰκτρὸν ἐκπνεύσεις, τάλαν.” Οὕτω στένοντος ἐκ βάθους Ἀνδροκλέος ἐπηκροώμην τῆς στυγνῆς τραγῳδίας, κρύβδην ὑφεστὼς ἐξόπισθεν τῆς θύρας. | Ὦ μητρὸς ὡράισμα, πατρὸς καρδία, ὦ δένδρον εὔχρουν, εὐπρεπές, καλόν, μέγα, κενῶς ὑπανθοῦν, ὡραϊσμένον μάτην· τίς ἄγριος θήρ, τίς θρασυβρέμων λέων, λόχμης προελθὼν καὶ προκύψας ἐξ ὄρους, τρίχας δὲ φρίξας καὶ σιμώσας αὐχένα, ταχὺ φθάσας ἄκαρπον ἐξέκοψέ σε; ἐγὼ μὲν ἀτέλεστον εἶχον ἐλπίδα ὑπὸ σκιὰν σὴν παῦλαν ἐξευρηκέναι, σκέπης δὲ τυχεῖν ὑπὸ σοῖς καλοῖς κλάδοις· νῦν δ’ ἀλλὰ ταῦτα δυστυχῶς μετετράπη καὶ τὴν πονηρὰν ἀλλαγὴν ὑπηλλάγη. Κἂν μὲν φυσικὸς τῆς τελευτῆς ὁ τρόπος καὶ τὴν ἐρυγὴν τὴν κινητικωτάτην ἔθου πατρικαῖς γνησίαις ἐπ’ ἀγκάλαις, ᾤμωξα πάντως (πῶς γὰρ οὐ πατὴρ φίλος φίλης θυγατρὸς καὶ μόνης ὁρῶν μόρον;), ἀλλ’ εἶχεν ἡμῖν καὶ τέλος τὸ δάκρυον καὶ μέτρον ἂν δέδωκα ταῖς ἀλγηδόσι· τῷ γὰρ φυσικῷ καὶ συνήθει τοῦ πάθους εὗρον παρηγόρημα τῶν στεναγμάτων· νῦν δ’ ἡ τελευτὴ τῆς ἐμῆς Χρυσοχρόης θεσμῶν μέν ἐστι φυσικῶν ἀλλοτρία, ξένη δὲ παντάπασι τοῦ κοινοῦ νόμου.λύχνου δ’ ὑπαυγάσαντος εἰς τὴν οἰκίαν καὶ τῶν παρόντων ἐκπλαγέντων τὴν θέαν (καὶ πῶς γὰρ οὐκ ἔκπληξιν ἔσχον καὶ φόβον οἱ τὴν ἑαυτῶν ἀνελόντες δεσπότιν;) οἱ πάντες εὐθὺς συμμιγῆ φωνὴν μίαν ἔκραξαν, ἠλάλαξαν ἐκπεπληγμένοι, καὶ τὸν τεκόντα τὴν κόρην Ἀνδροκλέα ἄπνουν ἐκάλουν τὴν θυγατέρα βλέπειν, ἐπιγράφοντες τῷ Κρατάνδρῳ τὸν φόνον. Καὶ γοῦν ὁ πατὴρ τὴν στολὴν ἐρρηγμένος καὶ τῆς κεφαλῆς τὴν κόμην κεκαρμένος καὶ τὴν κορυφὴν τῇ κόνει πεπασμένος καὶ τὴν παρειὰν ἐγκατεσπαραγμένος καὶ τὸ πρόσωπον πενθίμως ἐσταλμένος, οἰκτρᾶς κατῆρχεν ἄθλιος τραγῳδίας “ὤμοι” λέγων “θύγατερ, ὤμοι παιδίον, οὕτως ἀώρως ἐκ μέσου μετηρμένον· ὦ τέκνον, ὦ γέννημα πατρὸς ἀθλίου, ἀπῆλθες ἔνθεν δυσμενοῦς φθόνῳ Τύχης ἄνυμφος, ἀστόλιστος, οὐδὲ παστάδας εἶδες γαμικάς, οὐδ’ ὁ σὸς φυτοσπόρος ἀνῆψεν ἐν σοὶ νυμφικὴν δᾳδουχίαν, οὐδ’ ἦρξεν ᾠδῆς εὐφυῶς γαμηλίου· ἀλλ’ ἐτρυγήθης τοῦ προσώπου τὴν χάριν ἔαρος ἀκμάζοντος, οὐδὲ τὴν τρύγην ἔμεινεν ἐλθεῖν ἡ βροτοφθόρος Τύχη. |
Theodorus Prodromus_Rhodanthe et Dosicles_Book1_Sentence 45 | ἀντιστραφεὶς γοῦν εἰς τὸ πατρῷον πέδον, ῥίψας ἐμαυτὸν κύμβαχον κατὰ κλίνης καὶ πικρὸν οἷον ἀλαλάξας ἐκ βάθους, ἀντετραγῴδουν τῷ τεκόντι τὴν κόρην “ὤμοι” λέγων “ἄγαλμα σεπτόν, παρθένε, ὦ κάλλος, οἷον καὶ θεοὺς ἐφελκύσει καὶ τῶν ἀφ’ ὕψους ἀντύγων ἀντισπάσει, ἕλξει δὲ πάντως εἰς τὸν οἰκεῖον πόθον· οἴχῃ πρὸ καιροῦ, παρθένε Χρυσοχρόη, λιποῦσα νεκρὸν τὸν Κράτανδρον ἐν βίῳ· οἴχῃ, καλὸν θέαμα τοῖς θεωμένοις καὶ χρηστὸν οἰώνισμα τοῖς βλέπουσί σε. τέθνηκας, οἴμοι, καὶ παρῆλθες πρὸ χρόνου, καὶ ταῦτα (βαβαὶ τῆς ἀπανθρώπου Τύχης) ἡμεῖς ἀφορμὴ τοῦ φόνου σοι, παρθένε. τοῦ δυσμενοῦς γὰρ καὶ πονηροῦ Λῃστίου ἡμᾶς ἀπειλήσαντος ἀποκτιννύειν προήρπασας σὺ τὸν λιθόβλητον φόνον, στερρῶς ὑπερθνῄσκουσα τοῦ ποθουμένου. Ὤμοι, πάτερ δύστηνε δυστήνου κόρης, ἐγὼ τὸ σὸν γέννημα, τὴν σὴν παρθένον ζωῆς ἀπεστέρησα καὶ φίλου βίου. ἐπεγκάλει μοι τῆς θυγατρὸς τὸν φόνον, πρὸς βῆμα συγκάλει με καὶ ζήτει κρίσιν ἕλκων, μεθέλκων εἰς δόμους δικασπόλων, ποινὴν ἀπαιτῶν τὴν δοκοῦσαν τοῖς νόμοις. | ποῦ σοι τὸ κάλλος τοῦ προσώπου, παρθένε; ἡ μὲν κεφαλὴ τῷ λίθῳ συνεθρύβη, μελαίνεται δὲ τῇ ῥοῇ τῶν αἱμάτων τὸ κάλλος, ἡ πρόσοψις, ἡ σεμνὴ πλάσις, ἡ δὲ βρότειος ἰδέα παρηλλάγη. Ὦ δυσμενὴς Κράτανδρε, πάντολμον θράσος, ἄσπονδε λῃστά, θηριόψυχος φύσις, ὢ πῶς ἀνῄρεις τηλικαύτην παρθένον σκαιῶς, πονηρῶς, αὐθαδῶς, ἀκαρδίως; ἐγὼ δὲ θάμβος καὶ κατάπληξιν τρέφω, πῶς γοῦν ὁ πέτρος οὐ στραφεὶς ὀπισθίως (αἴσθησιν οἷον φυσικὴν δεδεγμένος) ἔκτεινε τὸν βαλόντα δικαίᾳ κρίσει, ἀλλ’ αὐθαδῶς ἔψαυσε τῆς Χρυσοχρόης; σὺ μέν, συλητὰ καὶ φονευτὰ τῆς κόρης, ἔνδικον εἰς τοὔμπροσθεν ὑπέλθοις φόνον, ἐπὰν τὸ πένθος ὡς προσῆκον δακρύσω καὶ συγκαλύψω τῷ τάφῳ τὴν παρθένον (οὐ γὰρ συλήσειν ἰσχύσεις καὶ τοὺς νόμους ἢ τοὺς κρίνοντας συμπατάξεις ἐν λίθῳ), ἀπεκτονὼς δὲ τὴν ἐμὴν θυγατέρα βολῇ πονηρᾷ δυσμενεστάτου λίθου, λίθοις παταχθεὶς οἰκτρὸν ἐκπνεύσεις, τάλαν.” Οὕτω στένοντος ἐκ βάθους Ἀνδροκλέος ἐπηκροώμην τῆς στυγνῆς τραγῳδίας, κρύβδην ὑφεστὼς ἐξόπισθεν τῆς θύρας.Ὦ μητρὸς ὡράισμα, πατρὸς καρδία, ὦ δένδρον εὔχρουν, εὐπρεπές, καλόν, μέγα, κενῶς ὑπανθοῦν, ὡραϊσμένον μάτην· τίς ἄγριος θήρ, τίς θρασυβρέμων λέων, λόχμης προελθὼν καὶ προκύψας ἐξ ὄρους, τρίχας δὲ φρίξας καὶ σιμώσας αὐχένα, ταχὺ φθάσας ἄκαρπον ἐξέκοψέ σε; ἐγὼ μὲν ἀτέλεστον εἶχον ἐλπίδα ὑπὸ σκιὰν σὴν παῦλαν ἐξευρηκέναι, σκέπης δὲ τυχεῖν ὑπὸ σοῖς καλοῖς κλάδοις· νῦν δ’ ἀλλὰ ταῦτα δυστυχῶς μετετράπη καὶ τὴν πονηρὰν ἀλλαγὴν ὑπηλλάγη. Κἂν μὲν φυσικὸς τῆς τελευτῆς ὁ τρόπος καὶ τὴν ἐρυγὴν τὴν κινητικωτάτην ἔθου πατρικαῖς γνησίαις ἐπ’ ἀγκάλαις, ᾤμωξα πάντως (πῶς γὰρ οὐ πατὴρ φίλος φίλης θυγατρὸς καὶ μόνης ὁρῶν μόρον;), ἀλλ’ εἶχεν ἡμῖν καὶ τέλος τὸ δάκρυον καὶ μέτρον ἂν δέδωκα ταῖς ἀλγηδόσι· τῷ γὰρ φυσικῷ καὶ συνήθει τοῦ πάθους εὗρον παρηγόρημα τῶν στεναγμάτων· νῦν δ’ ἡ τελευτὴ τῆς ἐμῆς Χρυσοχρόης θεσμῶν μέν ἐστι φυσικῶν ἀλλοτρία, ξένη δὲ παντάπασι τοῦ κοινοῦ νόμου. |
Theodorus Prodromus_Rhodanthe et Dosicles_Book1_Sentence 5 | κενὰς δὲ τὰς ναῦς ἐκλιπόντες αὐτίκα καὶ πάντες ἄρδην εἰσιόντες τὴν πόλιν, λείαν Μυσῶν ἔθεντο ταύτην, ὡς λόγος· τῶν γὰρ κατοίκων οὓς μὲν ἔκτεινε ξίφος, οὓς δὲ προαπέκτεινε τοῦ ξίφους φόβος· οἳ μὴν τρέμοντες βαρβάρων πικρὰς χέρας ἔρριπτον αὑτοὺς εἰς φάραγγας, εἰς νάπας, κρεῖττον κρίνοντες ζημιοῦσθαι τὸν βίον ἢ λῃστρικῇ γοῦν ἐμπεσεῖν ἀστοργίᾳ. ἄλλους δὲ δεσμήσαντες ἐκ τῶν αὐχένων κλοιοῖς σιδηροῖς ἐσφυρηλατημένοις καὶ χεῖρας ἐκδήσαντες ἐξοπισθίως δούλους προῆγον ἀθλίως τοὺς ἀθλίους· μεθ’ ὧν Δοσικλῆς καὶ Ῥοδάνθη παρθένος χειρὶ ξυνεσχέθησαν ὠμοῦ βαρβάρου. Ἦν οὖν τὸ κάλλος τῆς κόρης χρῆμα ξένον, ἄγαλμα σεπτόν, εἰκόνος θείας τύπος, εἰς εἶδος Ἀρτέμιδος ἀπεξεσμένον. μίμημα λευκῆς χιόνος τὸ σαρκίον, παντὸς μέλους σύστοιχος ἁλληλουχία, ἄλλου πρὸς ἄλλο δεξιῶς κολλωμένου καὶ παντὸς εἰς πᾶν εὐφυῶς ἡρμοσμένου. ὀφρὺς φυσικῶς εὖ γεωμετρουμένη εἰς εὐφυοῦς μίμησιν ἡμικυκλίου, ὑπόγρυπος ῥὶς καὶ κόρη μελαντάτη. | ΤΟΥ ΦΙΛΟΣΟΦΟΥ ΚΥΡΟΥ ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΤΟΥ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ ΤΩΝ ΚΑΤΑ ΡΟΔΑΝΘΗΝ ΚΑΙ ΔΟΣΙΚΛΕΑ ΒΙΒΛΙΟΝ ΠΡΩΤΟΝ Ἤδη τὸ τετράπωλον Ἡλίου δίφρον, τὴν γῆν διελθὸν εὐδρόμῳ περιδρόμῳ, ταύτην ὑπελθὸν ἐγνόφου τὴν ἑσπέραν, λιπὸν σκοτεινὸν τὸν καθ’ ἡμᾶς ἀέρα, καὶ ναῦς τριήρης λῃστρικῆς ναυαρχίας πρώτη προπηδήσασα παντὸς τοῦ στόλου ἐλλιμενίζει τῆς Ῥόδου τῷ λιμένι. καὶ τοῖς ἐπ’ ἀκτῆς ἐμβαλοῦσα χωρίοις ἐβόσκετο ξύμπαντα τὸν πέριξ τόπον· οἱ βάρβαροι γὰρ ἐξιόντες αὐτίκα βότρυς ἐπάτουν καὶ κατέκλων ἀμπέλους, τὰς φορταγωγοὺς ἐξεπίμπρων ὁλκάδας, τὸν φόρτον ἁρπάσαντες ἐκ τούτων μέσων, καὶ τοὺς ἐν αὐταῖς συνεπίμπρων ναυτίλους. ἄλλου κεφαλὴν ἐξέκοπτεν ἡ σπάθη, ἄλλος διχῇ τέτμητο πανθήκτῳ ξίφει, ἄλλου ταλαίνης καρδίας κατηυστόχει βέλος τιναχθὲν ἐκ παλάμης βαρβάρου, ἄλλους ἀνῄρει τῆς μαχαίρας τὸ στόμα, εἰς λαιμὸν αὐτὸν ἐμπεσὸν κτήνους δίκην. Οὕτως ἐκείνων τῶν ἀπηνῶν βαρβάρων καταστρεφόντων τοὺς παραλίους τόπους ὁ λῃστρικὸς πᾶς ἦλθεν εἰς Ῥόδον στόλος. |
Theodorus Prodromus_Rhodanthe et Dosicles_Book1_Sentence 50 | δοκεῖ δὲ πάντως, ὡς προέφθασας λέγων, τὸν τοῖς λίθοις βαλόντα βληθῆναι λίθοις. στέργοιμ’ ἂν αὐτὸς τὸν φόνον τὸν ἐν λίθοις, ἐπεὶ λίθῳ τέθνηκεν ἡ Χρυσοχρόη· ἡ χεὶρ μόνον με Λῃστίου φονευέτω, ἡ δυσμενῶς κτείνασα καὶ τὴν παρθένον. μηδὲ βραδύνῃς ἐγκαλεῖν μοι τὸν φόνον· σπεύδω γὰρ ἐλθεῖν ἔνθα καὶ Χρυσοχρόη. ἐπεὶ τὰ δεσμὰ τῆς γάμου κοινωνίας Κράτανδρον οὐκ ἔμιξε τῇ σῇ παρθένῳ, κἂν γοῦν θάνατος μιξάτω τοὺς ἀθλίους ἕνωσιν οἰκτρὰν δυστυχοῦς κοινωνίας.” Καὶ ταῦτα μὲν τοσαῦτα καὶ τούτων ἄχρι· ἤδη δ’ ἐς αὐτὴν ἡμερῶν τὴν ἐννάτην ὁ τῆς θανούσης δυστυχὴς φυτοσπόρος λύσας τὸ πένθος, συσταλεὶς τῶν δακρύων εἰς βῆμα χωρεῖ καὶ δικασπόλων δόμον καὶ συγκαλεῖ με τὸν φονευτὴν εἰς κρίσιν. | ἀντιστραφεὶς γοῦν εἰς τὸ πατρῷον πέδον, ῥίψας ἐμαυτὸν κύμβαχον κατὰ κλίνης καὶ πικρὸν οἷον ἀλαλάξας ἐκ βάθους, ἀντετραγῴδουν τῷ τεκόντι τὴν κόρην “ὤμοι” λέγων “ἄγαλμα σεπτόν, παρθένε, ὦ κάλλος, οἷον καὶ θεοὺς ἐφελκύσει καὶ τῶν ἀφ’ ὕψους ἀντύγων ἀντισπάσει, ἕλξει δὲ πάντως εἰς τὸν οἰκεῖον πόθον· οἴχῃ πρὸ καιροῦ, παρθένε Χρυσοχρόη, λιποῦσα νεκρὸν τὸν Κράτανδρον ἐν βίῳ· οἴχῃ, καλὸν θέαμα τοῖς θεωμένοις καὶ χρηστὸν οἰώνισμα τοῖς βλέπουσί σε. τέθνηκας, οἴμοι, καὶ παρῆλθες πρὸ χρόνου, καὶ ταῦτα (βαβαὶ τῆς ἀπανθρώπου Τύχης) ἡμεῖς ἀφορμὴ τοῦ φόνου σοι, παρθένε. τοῦ δυσμενοῦς γὰρ καὶ πονηροῦ Λῃστίου ἡμᾶς ἀπειλήσαντος ἀποκτιννύειν προήρπασας σὺ τὸν λιθόβλητον φόνον, στερρῶς ὑπερθνῄσκουσα τοῦ ποθουμένου. Ὤμοι, πάτερ δύστηνε δυστήνου κόρης, ἐγὼ τὸ σὸν γέννημα, τὴν σὴν παρθένον ζωῆς ἀπεστέρησα καὶ φίλου βίου. ἐπεγκάλει μοι τῆς θυγατρὸς τὸν φόνον, πρὸς βῆμα συγκάλει με καὶ ζήτει κρίσιν ἕλκων, μεθέλκων εἰς δόμους δικασπόλων, ποινὴν ἀπαιτῶν τὴν δοκοῦσαν τοῖς νόμοις.ποῦ σοι τὸ κάλλος τοῦ προσώπου, παρθένε; ἡ μὲν κεφαλὴ τῷ λίθῳ συνεθρύβη, μελαίνεται δὲ τῇ ῥοῇ τῶν αἱμάτων τὸ κάλλος, ἡ πρόσοψις, ἡ σεμνὴ πλάσις, ἡ δὲ βρότειος ἰδέα παρηλλάγη. Ὦ δυσμενὴς Κράτανδρε, πάντολμον θράσος, ἄσπονδε λῃστά, θηριόψυχος φύσις, ὢ πῶς ἀνῄρεις τηλικαύτην παρθένον σκαιῶς, πονηρῶς, αὐθαδῶς, ἀκαρδίως; ἐγὼ δὲ θάμβος καὶ κατάπληξιν τρέφω, πῶς γοῦν ὁ πέτρος οὐ στραφεὶς ὀπισθίως (αἴσθησιν οἷον φυσικὴν δεδεγμένος) ἔκτεινε τὸν βαλόντα δικαίᾳ κρίσει, ἀλλ’ αὐθαδῶς ἔψαυσε τῆς Χρυσοχρόης; σὺ μέν, συλητὰ καὶ φονευτὰ τῆς κόρης, ἔνδικον εἰς τοὔμπροσθεν ὑπέλθοις φόνον, ἐπὰν τὸ πένθος ὡς προσῆκον δακρύσω καὶ συγκαλύψω τῷ τάφῳ τὴν παρθένον (οὐ γὰρ συλήσειν ἰσχύσεις καὶ τοὺς νόμους ἢ τοὺς κρίνοντας συμπατάξεις ἐν λίθῳ), ἀπεκτονὼς δὲ τὴν ἐμὴν θυγατέρα βολῇ πονηρᾷ δυσμενεστάτου λίθου, λίθοις παταχθεὶς οἰκτρὸν ἐκπνεύσεις, τάλαν.” Οὕτω στένοντος ἐκ βάθους Ἀνδροκλέος ἐπηκροώμην τῆς στυγνῆς τραγῳδίας, κρύβδην ὑφεστὼς ἐξόπισθεν τῆς θύρας. |
Theodorus Prodromus_Rhodanthe et Dosicles_Book1_Sentence 54 | καὶ συνιόντων τῶν μερῶν ἑκατέρων (ἐμοῦ μὲν ἔνθεν καὶ Κράτωνος καὶ Στάλης, ἐναντίον δὲ Μυρτάλης, Ἀνδροκλέος) πρῶτος πρὸ πάντων Ἀνδροκλῆς οὕτως λέγει· “Ἄνδρες δικασταί, τοῦ καλοῦ συνήγοροι, Δίκης σύνεδροι καὶ θεῶν παραστάται, καλὸν μὲν ἦν μοι, ναὶ καλὸν καὶ συμφέρον βιοῦν καθ’ αὑτὸν εἰς τὸν ἅπαντα χρόνον· τὸ γὰρ σιωπᾶν καὶ βλέπειν ἐμὰς τύχας δημηγορικῶν ὑπερέκρινον λόγων· οὐχ ὡς ἄτιμον τοὖργον ὑπολαμβάνων (τί γὰρ γένοιτ’ ἂν ὀλβιώτερον δίκης;), τὴν δ’ ἐμπλακεῖσαν τῇ δίκῃ στωμυλίαν φευκτήν, μισητήν, ἐβδελυγμένην κρίνων. ἐπεὶ δ’ ὁ πεσσὸς τῆς κακοσχόλου Τύχης ἄλλως κυλισθεὶς καὶ στραφεὶς ἐναντίως ἤνεγκεν ἡμᾶς ἀμφὶ τὰ βδελυκτέα καὶ πρὸς τὸ βῆμα συγκαλεῖ καὶ τὴν κρίσιν ἄκοντας ἐλθεῖν τοὺς ἀπραγμονεστάτους, ἰδοὺ παρέστην εἰς τὸ βῆμα καὶ λέγω. Ἦν μοι θυγάτηρ τοὔνομα Χρυσοχρόη, καλὴ μὲν εἶδος, ναὶ καλὴ καὶ παρθένος, ἤδη δὲ πρὸς θάλαμον ἡτοιμασμένη καὶ πρὸς γαμικὸν ζυγὸν ηὐτρεπισμένη. ταύτην ὁ λῃστὴς οὑτοσὶ κτείνει λίθῳ, νύκτωρ ὑπελθὼν τὴν ἐμὴν κατοικίαν. | δοκεῖ δὲ πάντως, ὡς προέφθασας λέγων, τὸν τοῖς λίθοις βαλόντα βληθῆναι λίθοις. στέργοιμ’ ἂν αὐτὸς τὸν φόνον τὸν ἐν λίθοις, ἐπεὶ λίθῳ τέθνηκεν ἡ Χρυσοχρόη· ἡ χεὶρ μόνον με Λῃστίου φονευέτω, ἡ δυσμενῶς κτείνασα καὶ τὴν παρθένον. μηδὲ βραδύνῃς ἐγκαλεῖν μοι τὸν φόνον· σπεύδω γὰρ ἐλθεῖν ἔνθα καὶ Χρυσοχρόη. ἐπεὶ τὰ δεσμὰ τῆς γάμου κοινωνίας Κράτανδρον οὐκ ἔμιξε τῇ σῇ παρθένῳ, κἂν γοῦν θάνατος μιξάτω τοὺς ἀθλίους ἕνωσιν οἰκτρὰν δυστυχοῦς κοινωνίας.” Καὶ ταῦτα μὲν τοσαῦτα καὶ τούτων ἄχρι· ἤδη δ’ ἐς αὐτὴν ἡμερῶν τὴν ἐννάτην ὁ τῆς θανούσης δυστυχὴς φυτοσπόρος λύσας τὸ πένθος, συσταλεὶς τῶν δακρύων εἰς βῆμα χωρεῖ καὶ δικασπόλων δόμον καὶ συγκαλεῖ με τὸν φονευτὴν εἰς κρίσιν.ἀντιστραφεὶς γοῦν εἰς τὸ πατρῷον πέδον, ῥίψας ἐμαυτὸν κύμβαχον κατὰ κλίνης καὶ πικρὸν οἷον ἀλαλάξας ἐκ βάθους, ἀντετραγῴδουν τῷ τεκόντι τὴν κόρην “ὤμοι” λέγων “ἄγαλμα σεπτόν, παρθένε, ὦ κάλλος, οἷον καὶ θεοὺς ἐφελκύσει καὶ τῶν ἀφ’ ὕψους ἀντύγων ἀντισπάσει, ἕλξει δὲ πάντως εἰς τὸν οἰκεῖον πόθον· οἴχῃ πρὸ καιροῦ, παρθένε Χρυσοχρόη, λιποῦσα νεκρὸν τὸν Κράτανδρον ἐν βίῳ· οἴχῃ, καλὸν θέαμα τοῖς θεωμένοις καὶ χρηστὸν οἰώνισμα τοῖς βλέπουσί σε. τέθνηκας, οἴμοι, καὶ παρῆλθες πρὸ χρόνου, καὶ ταῦτα (βαβαὶ τῆς ἀπανθρώπου Τύχης) ἡμεῖς ἀφορμὴ τοῦ φόνου σοι, παρθένε. τοῦ δυσμενοῦς γὰρ καὶ πονηροῦ Λῃστίου ἡμᾶς ἀπειλήσαντος ἀποκτιννύειν προήρπασας σὺ τὸν λιθόβλητον φόνον, στερρῶς ὑπερθνῄσκουσα τοῦ ποθουμένου. Ὤμοι, πάτερ δύστηνε δυστήνου κόρης, ἐγὼ τὸ σὸν γέννημα, τὴν σὴν παρθένον ζωῆς ἀπεστέρησα καὶ φίλου βίου. ἐπεγκάλει μοι τῆς θυγατρὸς τὸν φόνον, πρὸς βῆμα συγκάλει με καὶ ζήτει κρίσιν ἕλκων, μεθέλκων εἰς δόμους δικασπόλων, ποινὴν ἀπαιτῶν τὴν δοκοῦσαν τοῖς νόμοις. |
Theodorus Prodromus_Rhodanthe et Dosicles_Book1_Sentence 58 | νῦν οὖν πάρεστι, καὶ δότω τὰς εὐθύνας οὗ δυσσεβῶς ἥμαρτεν εἰς ἡμᾶς φόνου. δώσει δὲ πάντως τὸν λιθόβλητον μόρον, λίθῳ βαλὼν ἄθλιος ἀθλίαν κόρην.” Ἐγὼ μὲν οὖν ὥρμησα ταῦτα φαμένου συνηγορῆσαι τῷ κατηγόρου λόγῳ καὶ καθ’ ἑαυτοῦ μαρτυρῆσαι τὸ δράμα, ἀλλ’ ὁ Κράτων μοι τὸν λόγον προαρπάσας “ἄνδρες” μετεῖπεν “εὐσεβεῖς δικασπόλοι, εὐθὲς νομίζω, συνδοκοῦν καὶ τοῖς νόμοις, ἐπακροᾶσθαι τῶν μερῶν ἑκατέρων ᾧ τὸ κρίνειν ἔδωκεν ἡ θεία κρίσις, καὶ τὴν δοκοῦσαν ὕστερον ψῆφον φέρειν. νῦν οὖν λαβόντες τοὺς λόγους Ἀνδροκλέος, καὶ τοὺς ἐμοὺς δέξασθε καὶ κρίνατέ με. | καὶ συνιόντων τῶν μερῶν ἑκατέρων (ἐμοῦ μὲν ἔνθεν καὶ Κράτωνος καὶ Στάλης, ἐναντίον δὲ Μυρτάλης, Ἀνδροκλέος) πρῶτος πρὸ πάντων Ἀνδροκλῆς οὕτως λέγει· “Ἄνδρες δικασταί, τοῦ καλοῦ συνήγοροι, Δίκης σύνεδροι καὶ θεῶν παραστάται, καλὸν μὲν ἦν μοι, ναὶ καλὸν καὶ συμφέρον βιοῦν καθ’ αὑτὸν εἰς τὸν ἅπαντα χρόνον· τὸ γὰρ σιωπᾶν καὶ βλέπειν ἐμὰς τύχας δημηγορικῶν ὑπερέκρινον λόγων· οὐχ ὡς ἄτιμον τοὖργον ὑπολαμβάνων (τί γὰρ γένοιτ’ ἂν ὀλβιώτερον δίκης;), τὴν δ’ ἐμπλακεῖσαν τῇ δίκῃ στωμυλίαν φευκτήν, μισητήν, ἐβδελυγμένην κρίνων. ἐπεὶ δ’ ὁ πεσσὸς τῆς κακοσχόλου Τύχης ἄλλως κυλισθεὶς καὶ στραφεὶς ἐναντίως ἤνεγκεν ἡμᾶς ἀμφὶ τὰ βδελυκτέα καὶ πρὸς τὸ βῆμα συγκαλεῖ καὶ τὴν κρίσιν ἄκοντας ἐλθεῖν τοὺς ἀπραγμονεστάτους, ἰδοὺ παρέστην εἰς τὸ βῆμα καὶ λέγω. Ἦν μοι θυγάτηρ τοὔνομα Χρυσοχρόη, καλὴ μὲν εἶδος, ναὶ καλὴ καὶ παρθένος, ἤδη δὲ πρὸς θάλαμον ἡτοιμασμένη καὶ πρὸς γαμικὸν ζυγὸν ηὐτρεπισμένη. ταύτην ὁ λῃστὴς οὑτοσὶ κτείνει λίθῳ, νύκτωρ ὑπελθὼν τὴν ἐμὴν κατοικίαν.δοκεῖ δὲ πάντως, ὡς προέφθασας λέγων, τὸν τοῖς λίθοις βαλόντα βληθῆναι λίθοις. στέργοιμ’ ἂν αὐτὸς τὸν φόνον τὸν ἐν λίθοις, ἐπεὶ λίθῳ τέθνηκεν ἡ Χρυσοχρόη· ἡ χεὶρ μόνον με Λῃστίου φονευέτω, ἡ δυσμενῶς κτείνασα καὶ τὴν παρθένον. μηδὲ βραδύνῃς ἐγκαλεῖν μοι τὸν φόνον· σπεύδω γὰρ ἐλθεῖν ἔνθα καὶ Χρυσοχρόη. ἐπεὶ τὰ δεσμὰ τῆς γάμου κοινωνίας Κράτανδρον οὐκ ἔμιξε τῇ σῇ παρθένῳ, κἂν γοῦν θάνατος μιξάτω τοὺς ἀθλίους ἕνωσιν οἰκτρὰν δυστυχοῦς κοινωνίας.” Καὶ ταῦτα μὲν τοσαῦτα καὶ τούτων ἄχρι· ἤδη δ’ ἐς αὐτὴν ἡμερῶν τὴν ἐννάτην ὁ τῆς θανούσης δυστυχὴς φυτοσπόρος λύσας τὸ πένθος, συσταλεὶς τῶν δακρύων εἰς βῆμα χωρεῖ καὶ δικασπόλων δόμον καὶ συγκαλεῖ με τὸν φονευτὴν εἰς κρίσιν. |
Theodorus Prodromus_Rhodanthe et Dosicles_Book1_Sentence 61 | Ὁ μὲν φονευτής (ὡς δοκοῦν Ἀνδροκλέι) ἐμῆς προήχθη δυστυχοῦς ἐξ ὀσφύος, εἰς ἄχρι καὶ νῦν εὐγενῆ ζήσας βίον, φόνων καθαρὸν καὶ συλημάτων ξένον καὶ παντὸς αἰσχροῦ καὶ βδελυκτοῦ τοῖς νόμοις (ἢ τίς κατηγόρησεν αὐτοῦ τοιάδε;)· ἐπεὶ δ’ ὁ σεμνὸς Ἀνδροκλῆς, ὁ γεννάδας, ὁ τὴν σιωπὴν καὶ τὸν ἤρεμον βίον στέργων, ἀγαπῶν καὶ πλέον τοῦ μετρίου, πολλοὺς καθ’ ἡμῶν ἐξερεύγεται λόγους, χείλη πεταννὺς καὶ διαίρων τὸ στόμα καὶ τῆς σιωπῆς ὥσπερ ἐκλελησμένος, καὶ τῷ Κρατάνδρῳ πλαστὸν ἀγγέλλει φόνον καὶ συκοφαντεῖ τοὺς κακῶν ἐλευθέρους, τὸ πῦρ παρέστω καὶ κρινάτω τὴν δίκην, καὶ ψῆφον ἡμῖν ἐντελῆ παρασχέτω. Μαρτύρομαι γὰρ τὴν ἐλέγκτριαν φλόγα καὶ τὴν Σελήνην, τὴν θεάν, τὴν παρθένον, ὡς ἐκτὸς ὁ Κράτανδρος ἐστὶ τοῦ φόνου. ὅμως παρελθέτωσαν οἱ νεωκόροι, τὸ πῦρ ἀναψάτωσαν ἑπταπλασίως. | νῦν οὖν πάρεστι, καὶ δότω τὰς εὐθύνας οὗ δυσσεβῶς ἥμαρτεν εἰς ἡμᾶς φόνου. δώσει δὲ πάντως τὸν λιθόβλητον μόρον, λίθῳ βαλὼν ἄθλιος ἀθλίαν κόρην.” Ἐγὼ μὲν οὖν ὥρμησα ταῦτα φαμένου συνηγορῆσαι τῷ κατηγόρου λόγῳ καὶ καθ’ ἑαυτοῦ μαρτυρῆσαι τὸ δράμα, ἀλλ’ ὁ Κράτων μοι τὸν λόγον προαρπάσας “ἄνδρες” μετεῖπεν “εὐσεβεῖς δικασπόλοι, εὐθὲς νομίζω, συνδοκοῦν καὶ τοῖς νόμοις, ἐπακροᾶσθαι τῶν μερῶν ἑκατέρων ᾧ τὸ κρίνειν ἔδωκεν ἡ θεία κρίσις, καὶ τὴν δοκοῦσαν ὕστερον ψῆφον φέρειν. νῦν οὖν λαβόντες τοὺς λόγους Ἀνδροκλέος, καὶ τοὺς ἐμοὺς δέξασθε καὶ κρίνατέ με.καὶ συνιόντων τῶν μερῶν ἑκατέρων (ἐμοῦ μὲν ἔνθεν καὶ Κράτωνος καὶ Στάλης, ἐναντίον δὲ Μυρτάλης, Ἀνδροκλέος) πρῶτος πρὸ πάντων Ἀνδροκλῆς οὕτως λέγει· “Ἄνδρες δικασταί, τοῦ καλοῦ συνήγοροι, Δίκης σύνεδροι καὶ θεῶν παραστάται, καλὸν μὲν ἦν μοι, ναὶ καλὸν καὶ συμφέρον βιοῦν καθ’ αὑτὸν εἰς τὸν ἅπαντα χρόνον· τὸ γὰρ σιωπᾶν καὶ βλέπειν ἐμὰς τύχας δημηγορικῶν ὑπερέκρινον λόγων· οὐχ ὡς ἄτιμον τοὖργον ὑπολαμβάνων (τί γὰρ γένοιτ’ ἂν ὀλβιώτερον δίκης;), τὴν δ’ ἐμπλακεῖσαν τῇ δίκῃ στωμυλίαν φευκτήν, μισητήν, ἐβδελυγμένην κρίνων. ἐπεὶ δ’ ὁ πεσσὸς τῆς κακοσχόλου Τύχης ἄλλως κυλισθεὶς καὶ στραφεὶς ἐναντίως ἤνεγκεν ἡμᾶς ἀμφὶ τὰ βδελυκτέα καὶ πρὸς τὸ βῆμα συγκαλεῖ καὶ τὴν κρίσιν ἄκοντας ἐλθεῖν τοὺς ἀπραγμονεστάτους, ἰδοὺ παρέστην εἰς τὸ βῆμα καὶ λέγω. Ἦν μοι θυγάτηρ τοὔνομα Χρυσοχρόη, καλὴ μὲν εἶδος, ναὶ καλὴ καὶ παρθένος, ἤδη δὲ πρὸς θάλαμον ἡτοιμασμένη καὶ πρὸς γαμικὸν ζυγὸν ηὐτρεπισμένη. ταύτην ὁ λῃστὴς οὑτοσὶ κτείνει λίθῳ, νύκτωρ ὑπελθὼν τὴν ἐμὴν κατοικίαν. |
Theodorus Prodromus_Rhodanthe et Dosicles_Book1_Sentence 64 | ἰδοὺ Κράτανδρος εἰς μέσην βήτω φλόγα· κἂν μὲν συλητής ἐστι καὶ μιαιφόνος, ἔργον γενέσθω τοῦ πυρὸς καὶ θνῃσκέτω (μισῶ γὰρ υἱὸν ἂν ἁλῷ φονουργίας)· εἰ δ’ οὐ φονευτής, ἀφλόγιστος ἐξίτω.” Ταῦτα κραταιῶς ἐμβοήσας ὁ Κράτων καλῶς λέγειν ἔδοξε τοῖς δικασπόλοις· τὴν γοῦν πυρὰν καύσαντες οἱ νεωκόροι ἐλθεῖν ἐς αὐτὴν τὸν φονευτὴν ἠξίουν. ἐπεὶ δὲ καὶ προῆλθον εἰς μέσην φλόγα, τὸ πῦρ πατῶν ἄκαυστος ἐντὸς ἱστάμην.’ ‘Καινόν τι τοῦτο καὶ τεράστιον λέγεις’, ἔφη Δοσικλῆς, ‘εἰ τὸ πῦρ ᾐσθημένον, ὡς μὴ φόνον δέδρακας, οὐκ ἔφλεξέ σε.’ ‘οὐ τῆς καμίνου, τῆς θεοῦ δὲ τὸ δράμα,’ Κράτανδρος εἶπεν· ‘ὡς δὲ μὴ πέπονθά τι, ἕδραν λαβὼν καὶ θάρσος εὐθὺς ὁ Κράτων “ὁρᾶτε” φησίν, “εὐσεβεῖς δικασπόλοι, ὅπως τὸ πῦρ ἔκρινεν εὐθεῖαν κρίσιν καὶ τὸν καθαρὸν τῆς φονουργίας νέον ἄκαυστον, ἀφλόγιστον ἔνδοθεν φέρει, τὸν συκοφάντην ὡσπερεὶ κατακρίνον.” πρὸς ταῦτα κράξας συμμιγῆ φωνὴν μίαν ὁ συμπαρεστὼς ὄχλος ἀμφὶ τὴν κρίσιν τὸν συκοφάντην Ἀνδροκλῆν κακηγόρουν, ἡμᾶς περικροτοῦντες εὐφήμοις λόγοις. | Ὁ μὲν φονευτής (ὡς δοκοῦν Ἀνδροκλέι) ἐμῆς προήχθη δυστυχοῦς ἐξ ὀσφύος, εἰς ἄχρι καὶ νῦν εὐγενῆ ζήσας βίον, φόνων καθαρὸν καὶ συλημάτων ξένον καὶ παντὸς αἰσχροῦ καὶ βδελυκτοῦ τοῖς νόμοις (ἢ τίς κατηγόρησεν αὐτοῦ τοιάδε;)· ἐπεὶ δ’ ὁ σεμνὸς Ἀνδροκλῆς, ὁ γεννάδας, ὁ τὴν σιωπὴν καὶ τὸν ἤρεμον βίον στέργων, ἀγαπῶν καὶ πλέον τοῦ μετρίου, πολλοὺς καθ’ ἡμῶν ἐξερεύγεται λόγους, χείλη πεταννὺς καὶ διαίρων τὸ στόμα καὶ τῆς σιωπῆς ὥσπερ ἐκλελησμένος, καὶ τῷ Κρατάνδρῳ πλαστὸν ἀγγέλλει φόνον καὶ συκοφαντεῖ τοὺς κακῶν ἐλευθέρους, τὸ πῦρ παρέστω καὶ κρινάτω τὴν δίκην, καὶ ψῆφον ἡμῖν ἐντελῆ παρασχέτω. Μαρτύρομαι γὰρ τὴν ἐλέγκτριαν φλόγα καὶ τὴν Σελήνην, τὴν θεάν, τὴν παρθένον, ὡς ἐκτὸς ὁ Κράτανδρος ἐστὶ τοῦ φόνου. ὅμως παρελθέτωσαν οἱ νεωκόροι, τὸ πῦρ ἀναψάτωσαν ἑπταπλασίως.νῦν οὖν πάρεστι, καὶ δότω τὰς εὐθύνας οὗ δυσσεβῶς ἥμαρτεν εἰς ἡμᾶς φόνου. δώσει δὲ πάντως τὸν λιθόβλητον μόρον, λίθῳ βαλὼν ἄθλιος ἀθλίαν κόρην.” Ἐγὼ μὲν οὖν ὥρμησα ταῦτα φαμένου συνηγορῆσαι τῷ κατηγόρου λόγῳ καὶ καθ’ ἑαυτοῦ μαρτυρῆσαι τὸ δράμα, ἀλλ’ ὁ Κράτων μοι τὸν λόγον προαρπάσας “ἄνδρες” μετεῖπεν “εὐσεβεῖς δικασπόλοι, εὐθὲς νομίζω, συνδοκοῦν καὶ τοῖς νόμοις, ἐπακροᾶσθαι τῶν μερῶν ἑκατέρων ᾧ τὸ κρίνειν ἔδωκεν ἡ θεία κρίσις, καὶ τὴν δοκοῦσαν ὕστερον ψῆφον φέρειν. νῦν οὖν λαβόντες τοὺς λόγους Ἀνδροκλέος, καὶ τοὺς ἐμοὺς δέξασθε καὶ κρίνατέ με. |
Theodorus Prodromus_Rhodanthe et Dosicles_Book1_Sentence 66 | Οὕτω λυθέντος τοῦ τότε ξυνεδρίου ἦλθον μετὰ Κράτωνος εἰς τὴν οἰκίαν· καὶ μὴ στέγων ζῆν καὶ βιοῦν σὺν Κυπρίοις, ἐξ οὗ τὸ κάλλος ἔσβετο Χρυσοχρόης, πόρρω μετελθεῖν καὶ φυγεῖν διεσκόπουν. καὶ γοῦν κατελθὼν εἰς θάλασσαν ἑσπέρας καὶ φορταγωγὸν εὐθὺς εὑρὼν ὁλκάδα λύουσαν ἄρτι τοὺς ἐπὶ πρῴρας κάλως, ἐμβὰς ἐν αὐτῇ τὴν φυγὴν ἐστελλόμην. Ἤδη δ’ ὑπερκύπτοντος ἀπὸ τῶν κάτω καὶ ταῖς ἑαυτοῦ λαμπρύνοντος λαμπάσιν ἄκρας κορυφὰς τῶν ὀρῶν τοῦ Φωσφόρου, ἐγγὺς παρελθὼν ὁ στόλος τῶν βαρβάρων φόρτου μετ’ αὐτοῦ καὶ σὺν αὐτοῖς ἀνδράσι τὴν δυστυχῶς πλέουσαν εἷλεν ὁλκάδα, ἔχων προσυληθέντα μυρία σκάφη. στραφεὶς δὲ τηνικαῦτα πρὸς σὴν πατρίδα καὶ τοὺς ἁλόντας ἐν μέσῳ κλείσας ζόφῳ (τὸν κοινὸν ἀμφοῖν τοῦτον οἰκίσκον λέγω) εἰς δευτέραν γοῦν ἁρπαγὴν ἀντετράπη. | ἰδοὺ Κράτανδρος εἰς μέσην βήτω φλόγα· κἂν μὲν συλητής ἐστι καὶ μιαιφόνος, ἔργον γενέσθω τοῦ πυρὸς καὶ θνῃσκέτω (μισῶ γὰρ υἱὸν ἂν ἁλῷ φονουργίας)· εἰ δ’ οὐ φονευτής, ἀφλόγιστος ἐξίτω.” Ταῦτα κραταιῶς ἐμβοήσας ὁ Κράτων καλῶς λέγειν ἔδοξε τοῖς δικασπόλοις· τὴν γοῦν πυρὰν καύσαντες οἱ νεωκόροι ἐλθεῖν ἐς αὐτὴν τὸν φονευτὴν ἠξίουν. ἐπεὶ δὲ καὶ προῆλθον εἰς μέσην φλόγα, τὸ πῦρ πατῶν ἄκαυστος ἐντὸς ἱστάμην.’ ‘Καινόν τι τοῦτο καὶ τεράστιον λέγεις’, ἔφη Δοσικλῆς, ‘εἰ τὸ πῦρ ᾐσθημένον, ὡς μὴ φόνον δέδρακας, οὐκ ἔφλεξέ σε.’ ‘οὐ τῆς καμίνου, τῆς θεοῦ δὲ τὸ δράμα,’ Κράτανδρος εἶπεν· ‘ὡς δὲ μὴ πέπονθά τι, ἕδραν λαβὼν καὶ θάρσος εὐθὺς ὁ Κράτων “ὁρᾶτε” φησίν, “εὐσεβεῖς δικασπόλοι, ὅπως τὸ πῦρ ἔκρινεν εὐθεῖαν κρίσιν καὶ τὸν καθαρὸν τῆς φονουργίας νέον ἄκαυστον, ἀφλόγιστον ἔνδοθεν φέρει, τὸν συκοφάντην ὡσπερεὶ κατακρίνον.” πρὸς ταῦτα κράξας συμμιγῆ φωνὴν μίαν ὁ συμπαρεστὼς ὄχλος ἀμφὶ τὴν κρίσιν τὸν συκοφάντην Ἀνδροκλῆν κακηγόρουν, ἡμᾶς περικροτοῦντες εὐφήμοις λόγοις.Ὁ μὲν φονευτής (ὡς δοκοῦν Ἀνδροκλέι) ἐμῆς προήχθη δυστυχοῦς ἐξ ὀσφύος, εἰς ἄχρι καὶ νῦν εὐγενῆ ζήσας βίον, φόνων καθαρὸν καὶ συλημάτων ξένον καὶ παντὸς αἰσχροῦ καὶ βδελυκτοῦ τοῖς νόμοις (ἢ τίς κατηγόρησεν αὐτοῦ τοιάδε;)· ἐπεὶ δ’ ὁ σεμνὸς Ἀνδροκλῆς, ὁ γεννάδας, ὁ τὴν σιωπὴν καὶ τὸν ἤρεμον βίον στέργων, ἀγαπῶν καὶ πλέον τοῦ μετρίου, πολλοὺς καθ’ ἡμῶν ἐξερεύγεται λόγους, χείλη πεταννὺς καὶ διαίρων τὸ στόμα καὶ τῆς σιωπῆς ὥσπερ ἐκλελησμένος, καὶ τῷ Κρατάνδρῳ πλαστὸν ἀγγέλλει φόνον καὶ συκοφαντεῖ τοὺς κακῶν ἐλευθέρους, τὸ πῦρ παρέστω καὶ κρινάτω τὴν δίκην, καὶ ψῆφον ἡμῖν ἐντελῆ παρασχέτω. Μαρτύρομαι γὰρ τὴν ἐλέγκτριαν φλόγα καὶ τὴν Σελήνην, τὴν θεάν, τὴν παρθένον, ὡς ἐκτὸς ὁ Κράτανδρος ἐστὶ τοῦ φόνου. ὅμως παρελθέτωσαν οἱ νεωκόροι, τὸ πῦρ ἀναψάτωσαν ἑπταπλασίως. |
Theodorus Prodromus_Rhodanthe et Dosicles_Book1_Sentence 70 | τοσαῦτα τἀμά, συμφυλακίτα ξένε· σὺ δ’ ἀλλὰ τὰς σὰς ἀνταπάγγειλον τύχας.’ ‘οὐ νῦν’ Δοσικλῆς εἶπε ‘καιρός μοι λέγειν· ἀλλ’, εἰ δοκεῖ, κάμψαντες εἰς γῆν τὰ σκέλη ὕπνῳ τὸ μακρὸν κουφιοῦμεν τῶν πόνων· ἐσμὲν γὰρ ᾠδὰς εἰς τρίτας ἀλεκτόρων.’ Ὁ μὲν Δοσικλῆς καὶ Κράτανδρος οἱ ξένοι κλιθέντες εἰς γῆν μαλακὴν οἷα κλίνην ὕπνου μετέσχον ἄχρις αὐγῆς ἡλίου· ὁ Μιστύλος δέ (τοῦτο γὰρ ὁ λῃστάναξ) ἕωθεν ἐκβὰς τῆς φίλης κατοικίας τοὺς αἰχμαλώτους τοὺς πεφυλακισμένους ἄγειν κελεύει τοῖς ὑπ’ αὐτὸν βαρβάροις. τὴν γοῦν φυλακὴν εἰσιὼν ὁ Γωβρύας ἅπαντας αὐτοὺς ἐκτὸς εὐθὺς ἐξάγει καὶ τῷ βασιλεῖ Μιστύλῳ παριστάνει. Ὁ λῃστάναξ δὲ τὸν Δοσικλέα βλέπων καὶ τὴν Ῥοδάνθην εὐθέως μεταβλέπων, οὐκ εἶχεν οἷον ἐκπλαγήσεται πλέον· ἄμφω γὰρ ἤστην ἀγαθὼ τὴν ἰδέαν. καταπλαγεὶς δὲ τοῦ προσώπου τὴν χάριν, ‘ταύτην μὲν’ εἶπε ‘τὴν καλὴν συζυγίαν καὶ τουτονί’, Κράτανδρον ὑποδεικνύων, ‘εἰς τὴν φυλακὴν ἀντίπεμψον, Γωβρύα· δώσω γὰρ αὐτοὺς τοῖς θεοῖς νεωκόρους. | Οὕτω λυθέντος τοῦ τότε ξυνεδρίου ἦλθον μετὰ Κράτωνος εἰς τὴν οἰκίαν· καὶ μὴ στέγων ζῆν καὶ βιοῦν σὺν Κυπρίοις, ἐξ οὗ τὸ κάλλος ἔσβετο Χρυσοχρόης, πόρρω μετελθεῖν καὶ φυγεῖν διεσκόπουν. καὶ γοῦν κατελθὼν εἰς θάλασσαν ἑσπέρας καὶ φορταγωγὸν εὐθὺς εὑρὼν ὁλκάδα λύουσαν ἄρτι τοὺς ἐπὶ πρῴρας κάλως, ἐμβὰς ἐν αὐτῇ τὴν φυγὴν ἐστελλόμην. Ἤδη δ’ ὑπερκύπτοντος ἀπὸ τῶν κάτω καὶ ταῖς ἑαυτοῦ λαμπρύνοντος λαμπάσιν ἄκρας κορυφὰς τῶν ὀρῶν τοῦ Φωσφόρου, ἐγγὺς παρελθὼν ὁ στόλος τῶν βαρβάρων φόρτου μετ’ αὐτοῦ καὶ σὺν αὐτοῖς ἀνδράσι τὴν δυστυχῶς πλέουσαν εἷλεν ὁλκάδα, ἔχων προσυληθέντα μυρία σκάφη. στραφεὶς δὲ τηνικαῦτα πρὸς σὴν πατρίδα καὶ τοὺς ἁλόντας ἐν μέσῳ κλείσας ζόφῳ (τὸν κοινὸν ἀμφοῖν τοῦτον οἰκίσκον λέγω) εἰς δευτέραν γοῦν ἁρπαγὴν ἀντετράπη.ἰδοὺ Κράτανδρος εἰς μέσην βήτω φλόγα· κἂν μὲν συλητής ἐστι καὶ μιαιφόνος, ἔργον γενέσθω τοῦ πυρὸς καὶ θνῃσκέτω (μισῶ γὰρ υἱὸν ἂν ἁλῷ φονουργίας)· εἰ δ’ οὐ φονευτής, ἀφλόγιστος ἐξίτω.” Ταῦτα κραταιῶς ἐμβοήσας ὁ Κράτων καλῶς λέγειν ἔδοξε τοῖς δικασπόλοις· τὴν γοῦν πυρὰν καύσαντες οἱ νεωκόροι ἐλθεῖν ἐς αὐτὴν τὸν φονευτὴν ἠξίουν. ἐπεὶ δὲ καὶ προῆλθον εἰς μέσην φλόγα, τὸ πῦρ πατῶν ἄκαυστος ἐντὸς ἱστάμην.’ ‘Καινόν τι τοῦτο καὶ τεράστιον λέγεις’, ἔφη Δοσικλῆς, ‘εἰ τὸ πῦρ ᾐσθημένον, ὡς μὴ φόνον δέδρακας, οὐκ ἔφλεξέ σε.’ ‘οὐ τῆς καμίνου, τῆς θεοῦ δὲ τὸ δράμα,’ Κράτανδρος εἶπεν· ‘ὡς δὲ μὴ πέπονθά τι, ἕδραν λαβὼν καὶ θάρσος εὐθὺς ὁ Κράτων “ὁρᾶτε” φησίν, “εὐσεβεῖς δικασπόλοι, ὅπως τὸ πῦρ ἔκρινεν εὐθεῖαν κρίσιν καὶ τὸν καθαρὸν τῆς φονουργίας νέον ἄκαυστον, ἀφλόγιστον ἔνδοθεν φέρει, τὸν συκοφάντην ὡσπερεὶ κατακρίνον.” πρὸς ταῦτα κράξας συμμιγῆ φωνὴν μίαν ὁ συμπαρεστὼς ὄχλος ἀμφὶ τὴν κρίσιν τὸν συκοφάντην Ἀνδροκλῆν κακηγόρουν, ἡμᾶς περικροτοῦντες εὐφήμοις λόγοις. |
Theodorus Prodromus_Rhodanthe et Dosicles_Book1_Sentence 74 | τοῦτον δὲ τὸν κλαίοντα, τὸν γηραλέον (κλαίει δὲ πάντως τὴν σφαγὴν ὑποτρέμων)’, δείξας Στρατοκλῆν, ‘πέμψον εἰς τὴν πατρίδα, ἐλευθερώσας δουλικῆς πικρᾶς τύχης. τοὺς τέτταρας δὲ τοὺς κεκυφότας κάτω, οὓς ἡ θέα δείκνυσιν εἶναι ναυτίλους, κτανὼν δὸς αἷμα τοῖς θεοῖς πεπωκέναι. τοὺς γὰρ προνοίᾳ τῶν θεῶν σεσωσμένους καὶ τὴν ἑαυτῶν ἀνταπελθόντας πόλιν θύειν τὰ σῶστρα τοῖς σεσωκόσι πρέπει· θεοῖς δὲ πάντως τοῖς θαλασσίοις φίλον αἷμα προπίνειν ναυτίλων ἁλιπλόων. ἄλλοι δὲ πάντες, εἰ μὲν ἐκ φυτοσπόρων ἢ γοῦν ἀδελφῶν ἢ φιλοστόργων τέκνων λυθῶσιν, ἐλθέτωσαν εἰς τὰς πατρίδας ἢ δουλικῆς γοῦν πειραθήτωσαν τύχης.’ Οὕτω κελεύσας Μιστύλος τῷ Γωβρύᾳ εἰς τὸν μερισμὸν τῶν σκύλων μετετράπη, καὶ μνᾶς ἑκάστῳ δὶς χαρίζεται δέκα, αὐτὸς πρὸ πάντων τετράκις λαβὼν τόσας (ἐν γὰρ μερισμοῖς τοῦτον εἶχε τὸν νόμον)· καὶ πᾶν ἄγαλμα τῶν θεῶν τῶν ἐν Ῥόδῳ εἰς τῆς Σελήνης τὸν νεὼν ἀνθιδρύει. | τοσαῦτα τἀμά, συμφυλακίτα ξένε· σὺ δ’ ἀλλὰ τὰς σὰς ἀνταπάγγειλον τύχας.’ ‘οὐ νῦν’ Δοσικλῆς εἶπε ‘καιρός μοι λέγειν· ἀλλ’, εἰ δοκεῖ, κάμψαντες εἰς γῆν τὰ σκέλη ὕπνῳ τὸ μακρὸν κουφιοῦμεν τῶν πόνων· ἐσμὲν γὰρ ᾠδὰς εἰς τρίτας ἀλεκτόρων.’ Ὁ μὲν Δοσικλῆς καὶ Κράτανδρος οἱ ξένοι κλιθέντες εἰς γῆν μαλακὴν οἷα κλίνην ὕπνου μετέσχον ἄχρις αὐγῆς ἡλίου· ὁ Μιστύλος δέ (τοῦτο γὰρ ὁ λῃστάναξ) ἕωθεν ἐκβὰς τῆς φίλης κατοικίας τοὺς αἰχμαλώτους τοὺς πεφυλακισμένους ἄγειν κελεύει τοῖς ὑπ’ αὐτὸν βαρβάροις. τὴν γοῦν φυλακὴν εἰσιὼν ὁ Γωβρύας ἅπαντας αὐτοὺς ἐκτὸς εὐθὺς ἐξάγει καὶ τῷ βασιλεῖ Μιστύλῳ παριστάνει. Ὁ λῃστάναξ δὲ τὸν Δοσικλέα βλέπων καὶ τὴν Ῥοδάνθην εὐθέως μεταβλέπων, οὐκ εἶχεν οἷον ἐκπλαγήσεται πλέον· ἄμφω γὰρ ἤστην ἀγαθὼ τὴν ἰδέαν. καταπλαγεὶς δὲ τοῦ προσώπου τὴν χάριν, ‘ταύτην μὲν’ εἶπε ‘τὴν καλὴν συζυγίαν καὶ τουτονί’, Κράτανδρον ὑποδεικνύων, ‘εἰς τὴν φυλακὴν ἀντίπεμψον, Γωβρύα· δώσω γὰρ αὐτοὺς τοῖς θεοῖς νεωκόρους.Οὕτω λυθέντος τοῦ τότε ξυνεδρίου ἦλθον μετὰ Κράτωνος εἰς τὴν οἰκίαν· καὶ μὴ στέγων ζῆν καὶ βιοῦν σὺν Κυπρίοις, ἐξ οὗ τὸ κάλλος ἔσβετο Χρυσοχρόης, πόρρω μετελθεῖν καὶ φυγεῖν διεσκόπουν. καὶ γοῦν κατελθὼν εἰς θάλασσαν ἑσπέρας καὶ φορταγωγὸν εὐθὺς εὑρὼν ὁλκάδα λύουσαν ἄρτι τοὺς ἐπὶ πρῴρας κάλως, ἐμβὰς ἐν αὐτῇ τὴν φυγὴν ἐστελλόμην. Ἤδη δ’ ὑπερκύπτοντος ἀπὸ τῶν κάτω καὶ ταῖς ἑαυτοῦ λαμπρύνοντος λαμπάσιν ἄκρας κορυφὰς τῶν ὀρῶν τοῦ Φωσφόρου, ἐγγὺς παρελθὼν ὁ στόλος τῶν βαρβάρων φόρτου μετ’ αὐτοῦ καὶ σὺν αὐτοῖς ἀνδράσι τὴν δυστυχῶς πλέουσαν εἷλεν ὁλκάδα, ἔχων προσυληθέντα μυρία σκάφη. στραφεὶς δὲ τηνικαῦτα πρὸς σὴν πατρίδα καὶ τοὺς ἁλόντας ἐν μέσῳ κλείσας ζόφῳ (τὸν κοινὸν ἀμφοῖν τοῦτον οἰκίσκον λέγω) εἰς δευτέραν γοῦν ἁρπαγὴν ἀντετράπη. |
Theodorus Prodromus_Rhodanthe et Dosicles_Book1_Sentence 78 | Ὁ γοῦν Στρατοκλῆς προσταγῇ τοῦ Γωβρύου τὴν ἀπάγουσαν εἰς τὸν οἶκον ἐστάλη, καὶ τῶν ἀτυχῶν ἡ τετρακτὺς ναυτίλων θνῄσκει σφαγεῖσα τῷ ξίφει τοῦ Γωβρύου, πρῶτον προδακρύσασα πικρῷ δακρύῳ τοὺς πατέρας, τὰ τέκνα, τὰς ὁμοζύγους. ὁ μὲν γὰρ ἐξῴμωξεν ἄθλιον βρέφος, μικρόν, νεογνὸν καὶ γεγαλακτισμένον· ἄλλος δὲ τὸν τεκόντα, τὸν γηραλέον ἔκλαυσεν, ὠλόλυξεν, οἰμώξας μέγα· ὁ δ’ οἰκτρὸν ἐθρήνησε τὴν ὁμευνέτιν, καλὴν νεαροῦ νυμφίου νύμφην νέαν. Ναυσικράτης δὲ καρτερῶς, ἀδακρύτως εἰς τὴν σφαγὴν ἔσπευδεν ὥσπερ εἰς πότον, τοῦτο προειπὼν ἱλαρᾷ τῇ καρδίᾳ· ‘χαίροιτε, δεῖπνα καὶ πότοι τῶν ἐν βίῳ καὶ τῶν τραπεζῶν ἡ πολυτελεστέρα· πλησθεὶς γὰρ ὑμῶν εἰς κόρον Ναυσικράτης κάτεισιν εἰς Ἄιδος ἄσμενος δόμον, καὶ τῶν θανόντων ἱστορήσει τοὺς πότους, ἐπόψεται δὲ νεκρικὰς εὐωχίας.’ ἔλεξεν οὕτως καὶ τὸν αὐχένα κλίνας ‘ὦ δεῦρο’ φησί, ‘Γωβρύα, σπάθιζέ με· ἰδοὺ πρόχειρος εἰς σφαγὴν Ναυσικράτης.’ καὶ δὴ προτείνας τὴν σπάθην ὁ Γωβρύας ἔκτεινεν οἰκτρῶς τὸν καλὸν Ναυσικράτην. | τοῦτον δὲ τὸν κλαίοντα, τὸν γηραλέον (κλαίει δὲ πάντως τὴν σφαγὴν ὑποτρέμων)’, δείξας Στρατοκλῆν, ‘πέμψον εἰς τὴν πατρίδα, ἐλευθερώσας δουλικῆς πικρᾶς τύχης. τοὺς τέτταρας δὲ τοὺς κεκυφότας κάτω, οὓς ἡ θέα δείκνυσιν εἶναι ναυτίλους, κτανὼν δὸς αἷμα τοῖς θεοῖς πεπωκέναι. τοὺς γὰρ προνοίᾳ τῶν θεῶν σεσωσμένους καὶ τὴν ἑαυτῶν ἀνταπελθόντας πόλιν θύειν τὰ σῶστρα τοῖς σεσωκόσι πρέπει· θεοῖς δὲ πάντως τοῖς θαλασσίοις φίλον αἷμα προπίνειν ναυτίλων ἁλιπλόων. ἄλλοι δὲ πάντες, εἰ μὲν ἐκ φυτοσπόρων ἢ γοῦν ἀδελφῶν ἢ φιλοστόργων τέκνων λυθῶσιν, ἐλθέτωσαν εἰς τὰς πατρίδας ἢ δουλικῆς γοῦν πειραθήτωσαν τύχης.’ Οὕτω κελεύσας Μιστύλος τῷ Γωβρύᾳ εἰς τὸν μερισμὸν τῶν σκύλων μετετράπη, καὶ μνᾶς ἑκάστῳ δὶς χαρίζεται δέκα, αὐτὸς πρὸ πάντων τετράκις λαβὼν τόσας (ἐν γὰρ μερισμοῖς τοῦτον εἶχε τὸν νόμον)· καὶ πᾶν ἄγαλμα τῶν θεῶν τῶν ἐν Ῥόδῳ εἰς τῆς Σελήνης τὸν νεὼν ἀνθιδρύει.τοσαῦτα τἀμά, συμφυλακίτα ξένε· σὺ δ’ ἀλλὰ τὰς σὰς ἀνταπάγγειλον τύχας.’ ‘οὐ νῦν’ Δοσικλῆς εἶπε ‘καιρός μοι λέγειν· ἀλλ’, εἰ δοκεῖ, κάμψαντες εἰς γῆν τὰ σκέλη ὕπνῳ τὸ μακρὸν κουφιοῦμεν τῶν πόνων· ἐσμὲν γὰρ ᾠδὰς εἰς τρίτας ἀλεκτόρων.’ Ὁ μὲν Δοσικλῆς καὶ Κράτανδρος οἱ ξένοι κλιθέντες εἰς γῆν μαλακὴν οἷα κλίνην ὕπνου μετέσχον ἄχρις αὐγῆς ἡλίου· ὁ Μιστύλος δέ (τοῦτο γὰρ ὁ λῃστάναξ) ἕωθεν ἐκβὰς τῆς φίλης κατοικίας τοὺς αἰχμαλώτους τοὺς πεφυλακισμένους ἄγειν κελεύει τοῖς ὑπ’ αὐτὸν βαρβάροις. τὴν γοῦν φυλακὴν εἰσιὼν ὁ Γωβρύας ἅπαντας αὐτοὺς ἐκτὸς εὐθὺς ἐξάγει καὶ τῷ βασιλεῖ Μιστύλῳ παριστάνει. Ὁ λῃστάναξ δὲ τὸν Δοσικλέα βλέπων καὶ τὴν Ῥοδάνθην εὐθέως μεταβλέπων, οὐκ εἶχεν οἷον ἐκπλαγήσεται πλέον· ἄμφω γὰρ ἤστην ἀγαθὼ τὴν ἰδέαν. καταπλαγεὶς δὲ τοῦ προσώπου τὴν χάριν, ‘ταύτην μὲν’ εἶπε ‘τὴν καλὴν συζυγίαν καὶ τουτονί’, Κράτανδρον ὑποδεικνύων, ‘εἰς τὴν φυλακὴν ἀντίπεμψον, Γωβρύα· δώσω γὰρ αὐτοὺς τοῖς θεοῖς νεωκόρους. |
Theodorus Prodromus_Rhodanthe et Dosicles_Book1_Sentence 81 | οἱ γοῦν παρόντες τοῖς τελουμένοις τότε πάντες κατεπλήττοντο τὸν τεθνηκότα καὶ τὴν ἀκατάπληκτον αὐτοῦ καρδίαν. Ὁ δὲ Κράτανδρος οὐκ ἄνευ Δοσικλέος, οὐδ’ αὐτὸς ἐκτὸς τῆς ποθουμένης κόρης, εἰς τὴν φυλακὴν ἀνταπήλθοσαν πάλιν. καὶ δὴ Κράτανδρος φησὶ πρὸς Δοσικλέα· ‘τῶν μὲν καθ’ ἡμᾶς τοῖς θεοῖς φροντιστέον (ναὶ γάρ, Δοσίκλεις, τοῖς θεοῖς πάντων μέλον)· σὺ δ’ ἀλλὰ τὰς σὰς ἡμῖν ἀγγέλλοις τύχας, διδοὺς τελευτὴν τῷ προϋπεσχημένῳ.’ ‘κλαυθμοὺς μέν, οἶδα, καὶ ῥοὰς τῶν δακρύων ἡμᾶς ἀπαιτεῖς, συννεώτερε ξένε’, ἔφη Δοσικλῆς οὐκ ἀδάκρυτον λόγον· ‘τῶν γὰρ παλαιῶν εἰς ἀνάμνησιν φέρεις· ὅμως (τί γὰρ πάθωμεν αἰτοῦντος φίλου;) ἐντεῦθεν ἀρχὴν ἡ διήγησις λάβοι.’ | Ὁ γοῦν Στρατοκλῆς προσταγῇ τοῦ Γωβρύου τὴν ἀπάγουσαν εἰς τὸν οἶκον ἐστάλη, καὶ τῶν ἀτυχῶν ἡ τετρακτὺς ναυτίλων θνῄσκει σφαγεῖσα τῷ ξίφει τοῦ Γωβρύου, πρῶτον προδακρύσασα πικρῷ δακρύῳ τοὺς πατέρας, τὰ τέκνα, τὰς ὁμοζύγους. ὁ μὲν γὰρ ἐξῴμωξεν ἄθλιον βρέφος, μικρόν, νεογνὸν καὶ γεγαλακτισμένον· ἄλλος δὲ τὸν τεκόντα, τὸν γηραλέον ἔκλαυσεν, ὠλόλυξεν, οἰμώξας μέγα· ὁ δ’ οἰκτρὸν ἐθρήνησε τὴν ὁμευνέτιν, καλὴν νεαροῦ νυμφίου νύμφην νέαν. Ναυσικράτης δὲ καρτερῶς, ἀδακρύτως εἰς τὴν σφαγὴν ἔσπευδεν ὥσπερ εἰς πότον, τοῦτο προειπὼν ἱλαρᾷ τῇ καρδίᾳ· ‘χαίροιτε, δεῖπνα καὶ πότοι τῶν ἐν βίῳ καὶ τῶν τραπεζῶν ἡ πολυτελεστέρα· πλησθεὶς γὰρ ὑμῶν εἰς κόρον Ναυσικράτης κάτεισιν εἰς Ἄιδος ἄσμενος δόμον, καὶ τῶν θανόντων ἱστορήσει τοὺς πότους, ἐπόψεται δὲ νεκρικὰς εὐωχίας.’ ἔλεξεν οὕτως καὶ τὸν αὐχένα κλίνας ‘ὦ δεῦρο’ φησί, ‘Γωβρύα, σπάθιζέ με· ἰδοὺ πρόχειρος εἰς σφαγὴν Ναυσικράτης.’ καὶ δὴ προτείνας τὴν σπάθην ὁ Γωβρύας ἔκτεινεν οἰκτρῶς τὸν καλὸν Ναυσικράτην.τοῦτον δὲ τὸν κλαίοντα, τὸν γηραλέον (κλαίει δὲ πάντως τὴν σφαγὴν ὑποτρέμων)’, δείξας Στρατοκλῆν, ‘πέμψον εἰς τὴν πατρίδα, ἐλευθερώσας δουλικῆς πικρᾶς τύχης. τοὺς τέτταρας δὲ τοὺς κεκυφότας κάτω, οὓς ἡ θέα δείκνυσιν εἶναι ναυτίλους, κτανὼν δὸς αἷμα τοῖς θεοῖς πεπωκέναι. τοὺς γὰρ προνοίᾳ τῶν θεῶν σεσωσμένους καὶ τὴν ἑαυτῶν ἀνταπελθόντας πόλιν θύειν τὰ σῶστρα τοῖς σεσωκόσι πρέπει· θεοῖς δὲ πάντως τοῖς θαλασσίοις φίλον αἷμα προπίνειν ναυτίλων ἁλιπλόων. ἄλλοι δὲ πάντες, εἰ μὲν ἐκ φυτοσπόρων ἢ γοῦν ἀδελφῶν ἢ φιλοστόργων τέκνων λυθῶσιν, ἐλθέτωσαν εἰς τὰς πατρίδας ἢ δουλικῆς γοῦν πειραθήτωσαν τύχης.’ Οὕτω κελεύσας Μιστύλος τῷ Γωβρύᾳ εἰς τὸν μερισμὸν τῶν σκύλων μετετράπη, καὶ μνᾶς ἑκάστῳ δὶς χαρίζεται δέκα, αὐτὸς πρὸ πάντων τετράκις λαβὼν τόσας (ἐν γὰρ μερισμοῖς τοῦτον εἶχε τὸν νόμον)· καὶ πᾶν ἄγαλμα τῶν θεῶν τῶν ἐν Ῥόδῳ εἰς τῆς Σελήνης τὸν νεὼν ἀνθιδρύει. |
Theodorus Prodromus_Rhodanthe et Dosicles_Book2 | ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΤΩΝ ΚΑΤΑ ΡΟΔΑΝΘΗΝ ΚΑΙ ΔΟΣΙΚΛΕΑ ΒΙΒΛΙΟΝ ΔΕΥΤΕΡΟΝ ‘Ἄρτι προσήπλου τὰς ἑαυτοῦ λαμπάδας Δοσικλέος πρὸς Κράτανδρον διήγησις περὶ τῶν καθ’ αὑτόν ὁ λαμπρὸς ἀστὴρ ἐς μέσην τὴν ἡμέραν, ἡμεῖς δὲ τὸν Ῥόδιον ἀγχοῦ λιμένα εὔπλως παραπλεύσαντες εὐφόροις τύχαις (οὕτω νομισθὲν καὶ κριθὲν τοῖς ναυτίλοις) τὴν ναῦν παρωρμίσαμεν εἰς τὸν λιμένα, μικροῦ παρ’ αὐτὸ συνθρυβεῖσαν τὸ στόμα καὶ συρραγεῖσαν καὶ βυθισθεῖσαν κάτω. τὰ μὲν γὰρ ἔνδον ἀσφαλῆ τοῦ λιμένος· οὐ κυμάτων θροῦς, οὐ λόφοι καὶ χάσματα (τούτων ἐκείνοις ἀντεπεξηγερμένων πυκνῇ ταραχῇ καὶ συχνῇ μετακλίσει, καὶ τῶν λόφων μὲν ἀντιχασματουμένων, τῶν χασμάτων δὲ τοὔμπαλιν λοφουμένων), οὐδ’ ἀντέγερσις πνευμάτων ἀντιπνόων δινεῖ τὸ ῥεῖθρον καὶ κυκᾷ τὰς ὁλκάδας· μόνη δὲ πάντως ἡ πύλη τῆς εἰσόδου, στενὴ κομιδῇ καὶ κατάφρακτος λίθοις· μόγις μία τις τῶν μεγίστων ὁλκάδων ἄψαυστος ἔλθοι καὶ περάσοι τὴν θύραν. | οἱ γοῦν παρόντες τοῖς τελουμένοις τότε πάντες κατεπλήττοντο τὸν τεθνηκότα καὶ τὴν ἀκατάπληκτον αὐτοῦ καρδίαν. Ὁ δὲ Κράτανδρος οὐκ ἄνευ Δοσικλέος, οὐδ’ αὐτὸς ἐκτὸς τῆς ποθουμένης κόρης, εἰς τὴν φυλακὴν ἀνταπήλθοσαν πάλιν. καὶ δὴ Κράτανδρος φησὶ πρὸς Δοσικλέα· ‘τῶν μὲν καθ’ ἡμᾶς τοῖς θεοῖς φροντιστέον (ναὶ γάρ, Δοσίκλεις, τοῖς θεοῖς πάντων μέλον)· σὺ δ’ ἀλλὰ τὰς σὰς ἡμῖν ἀγγέλλοις τύχας, διδοὺς τελευτὴν τῷ προϋπεσχημένῳ.’ ‘κλαυθμοὺς μέν, οἶδα, καὶ ῥοὰς τῶν δακρύων ἡμᾶς ἀπαιτεῖς, συννεώτερε ξένε’, ἔφη Δοσικλῆς οὐκ ἀδάκρυτον λόγον· ‘τῶν γὰρ παλαιῶν εἰς ἀνάμνησιν φέρεις· ὅμως (τί γὰρ πάθωμεν αἰτοῦντος φίλου;) ἐντεῦθεν ἀρχὴν ἡ διήγησις λάβοι.’Ὁ γοῦν Στρατοκλῆς προσταγῇ τοῦ Γωβρύου τὴν ἀπάγουσαν εἰς τὸν οἶκον ἐστάλη, καὶ τῶν ἀτυχῶν ἡ τετρακτὺς ναυτίλων θνῄσκει σφαγεῖσα τῷ ξίφει τοῦ Γωβρύου, πρῶτον προδακρύσασα πικρῷ δακρύῳ τοὺς πατέρας, τὰ τέκνα, τὰς ὁμοζύγους. ὁ μὲν γὰρ ἐξῴμωξεν ἄθλιον βρέφος, μικρόν, νεογνὸν καὶ γεγαλακτισμένον· ἄλλος δὲ τὸν τεκόντα, τὸν γηραλέον ἔκλαυσεν, ὠλόλυξεν, οἰμώξας μέγα· ὁ δ’ οἰκτρὸν ἐθρήνησε τὴν ὁμευνέτιν, καλὴν νεαροῦ νυμφίου νύμφην νέαν. Ναυσικράτης δὲ καρτερῶς, ἀδακρύτως εἰς τὴν σφαγὴν ἔσπευδεν ὥσπερ εἰς πότον, τοῦτο προειπὼν ἱλαρᾷ τῇ καρδίᾳ· ‘χαίροιτε, δεῖπνα καὶ πότοι τῶν ἐν βίῳ καὶ τῶν τραπεζῶν ἡ πολυτελεστέρα· πλησθεὶς γὰρ ὑμῶν εἰς κόρον Ναυσικράτης κάτεισιν εἰς Ἄιδος ἄσμενος δόμον, καὶ τῶν θανόντων ἱστορήσει τοὺς πότους, ἐπόψεται δὲ νεκρικὰς εὐωχίας.’ ἔλεξεν οὕτως καὶ τὸν αὐχένα κλίνας ‘ὦ δεῦρο’ φησί, ‘Γωβρύα, σπάθιζέ με· ἰδοὺ πρόχειρος εἰς σφαγὴν Ναυσικράτης.’ καὶ δὴ προτείνας τὴν σπάθην ὁ Γωβρύας ἔκτεινεν οἰκτρῶς τὸν καλὸν Ναυσικράτην. |
Theodorus Prodromus_Rhodanthe et Dosicles_Book2_Sentence 15 | εὐθὺς δ’ ἀναστὰς τοῦ πότου Ναυσικράτης ὄρχησιν ὠρχήσατο ναυτικωτέραν. Ἄλλοις μὲν ἡδὺ τὸ Στρατοκλέος μέλος, ἐμοὶ δὲ καλὸν τῆς Ῥοδάνθης τὸ στόμα· καλὸν δὲ καὶ τὸ φθέγμα τοῦ Στρατοκλέος, ὡς εἰς Ῥοδάνθης ἀκοὴν ἀφιγμένον. ἄλλοις ἐραστὸν τῆς μελῳδίας πλέον τὸ στρέμμα καὶ λύγισμα τοῦ Ναυσικράτους, ἀγροικικὸν μέν (τί γὰρ ἢ Ναυσικράτους;), οὐ μὴν γελώτων ἐνδεὲς καὶ χαρίτων· ἐμοὶ δὲ καλὴ τῆς Ῥοδάνθης ἡ χρόα. ἄλλοι τὸν οἶνον ηὐλόγουν τὸν ἐν Ῥόδῳ, ὡς ἡδὺν εἰς ὄσφρησιν, ἡδὺν εἰς πόσιν· ἐγὼ δὲ τοῦτον ηὐλόγησα πολλάκις, ὡς εἰς Ῥοδάνθης πλησιάζοντα στόμα, ἢ καὶ τὸ κόνδυ μακαριστὸν ᾠόμην, ὡς τῆς Ῥοδάνθης τοῦ καλοῦ χείλους θίγον. τί μοι τὰ πολλὰ καὶ τί μοι μακρὸς λόγος; ἐζηλοτύπουν τῷ κυπέλλῳ πολλάκις τῶν τηλικούτων θιγγάνοντι χειλέων. ἄλλοις ποθεινὸς ὁ Δρύας, καλὸς νέος, πρώτοις ἰούλοις τὴν γένυν περιστέφων, λευκὸς τὸ χρῶμα, χρυσοειδὴς τὴν τρίχα, ὤμους ἐς αὐτοὺς καθιεὶς τοὺς βοστρύχους, καὶ τἆλλα σεμνὸς καὶ καλὸς τὴν ἰδέαν· ἐμοὶ δὲ καλὸς ὁ Δρύας ἐκ τοῦ θρόνου ἀντιπροσωπῶν τηλικαύτῃ παρθένῳ. | ἄλλως δὲ καὶ σὺ ταῖς τρυφαῖς εἰθισμένη καὶ τῶν τραπεζῶν ταῖς πολυτελεστέραις, πῶς ἀτροφήσεις εἰς ὅλην τὴν ἡμέραν, καὶ ταῦτα λύπῃ καὶ κόπῳ καὶ ναυτίᾳ τὴν σάρκα τὴν κάτισχνον ἐκτετηγμένη;” Εἰσήλθομεν γοῦν τῆς κόρης πεπεισμένης. ἰδὼν δὲ πάντας εἰσιόντας ὁ Δρύας, Γλαύκωνος υἱός, εὐσταλὴς νεανίας, “χαίροιτε” φησίν, “οἱ φίλοι Στρατοκλέος, καὶ δεῦρο συγγεύοισθε κοινῶν ἁλάτων.” εἰπὼν δὲ πάντας εἰς τὸ κηπίον φέρει, ὅπου φαγεῖν ἔταξεν ἡ Μυρτιπνόη. καὶ γοῦν ὁ Γλαύκων ἐξαναστὰς τῆς κλίνης Δεῖπνον Γλαύκωνος ἡμᾶς προσειπὼν ἠξίου καθισμάτων. ἄνω μὲν αὐτὸς ἐς κορυφαῖον θρόνον ὁμοῦ καθεσθεὶς τῷ φίλῳ συνεμπόρῳ· εὐθὺς δ’ ὑπ’ αὐτοὺς δεξιὰ Μυρτιπνόη, καὶ δὴ μετ’ αὐτὴν ἡ Ῥοδάνθη, καὶ τρίτη Μυρτιπνόης παῖς, παρθένος Καλλιχρόη· τὰ δ’ ἔνθεν ἡμεῖς ὑπὸ τὸν Στρατοκλέα, ἐγὼ μετ’ αὐτόν, καὶ κατωτέρω Δρύας, τρίτος δ’ ὑφ’ ἡμᾶς ναυτίλος Ναυσικράτης. οὕτω μὲν εἶχε τῆς καθέδρας ἡ θέσις· καὶ πάντες εἱστιῶντο λαμπροῖς σιτίοις. *********** ὑπὸ Στρατοκλεῖ λιγυρῶς κεκραγότες, ᾠδῆς ἀγαθῆς ἐμμελῶς ἡγουμένῳ.ἀλλ’ ἡ Ῥοδάνθη καὶ λιμαγχονουμένη οὐκ ἦλθεν ἐντὸς ἐντροπῆς ἀντιστάσει, νεύσει δὲ χειρὸς συγκαλεῖ με καὶ λέγει· “ἄνερ, γινώσκεις τὴν ἐμὴν σαφῶς τύχην (καλῶ γὰρ ἄνδρα τὸν φίλον Δοσικλέα, ὅν μοι συνῆψαν οὐ γάμοι καὶ παστάδες, οὐ νυμφικὴ σύζευξις, οὐ μία κλίνη, οὐ τῆς ἐπ’ ἀμφοῖν συμπλοκῆς αἱ συνδέσεις, σχέσις δὲ σεμνὴ καὶ πόθος πάθους δίχα καὶ δεσμὸς ἁγνὸς σωμάτων ἀσυνδέτων)· ἄνερ, γινώσκεις τὴν ἐμὴν σαφῶς τύχην· ἐγὼ γάρ εἰμι καὶ γυνὴ καὶ παρθένος, καὶ παντὸς ἀνδρὸς ὄψιν εὐλαβουμένη, πλέον δὲ πολλῷ τοῦ σαφῶς ἀλλοτρίου, μή πού τις ἡμᾶς ἐμπαθέστερον βλέποι κόραις πονηραῖς δυσγενῆ θεωρίαν· πῶς οὖν, Δοσίκλεις, εἰσιοῦσα τὴν θύραν τόσων μετ’ ἀνδρῶν συμφάγω γυνὴ μία;” “Ὡς εὖ γέ σοι γένοιτο τῆς ὁμιλίας”, μικρὸν διασχὼν εἶπα, “σεμνὴ παρθένε· διδοῖς γὰρ ἡμῖν τοῦ πόθου τὰς ἐγγύας ὀρθάς, ἐναργεῖς, ἀσφαλεῖς, πεπηγμένας, καὶ τὰς πονηρὰς ἐξάγεις ὑποψίας. νῦν δ’ ἀλλὰ δεῦρο τοῦ φαγεῖν (τί γὰρ πάθῃς;), ἐπείπερ ἡμᾶς εἰσκαλεῖ Μυρτιπνόη. |
Theodorus Prodromus_Rhodanthe et Dosicles_Book2_Sentence 21 | ἄλλοι δὲ τὸν Γλαύκωνα καὶ Μυρτιπνόην θαυμασίους ἔφασκον ὡς φιλοξένους· ἐμοὶ δὲ θαυμάσιος ἡ συζυγία, ὅτι ξενίζει τηλικαύτην παρθένον. Τόσην τὸ δεῖπνον εἶχε τὴν θυμηδίαν. ἀλλ’ ὁ προσηνὴς μειρακίσκος ὁ Δρύας. ἁλοὺς ἔρωτι τῆς Ῥοδάνθης ἀδίκῳ, βακχῶν προπηδᾷ καὶ κρατῆρα λαμβάνει, λαρὸν δὲ κιρνᾷ τοῖς ξένοις πιεῖν πόμα. εἰς γοῦν Ῥοδάνθην ἐμμανῶς ἀφιγμένος διδοῖ προπιὼν τὸν κρατῆρα τῇ κόρῃ· ἡ παρθένος δὲ γνοῦσα τὴν σκαιωρίαν ἀποστρέφει μὲν τῷ Δρύαντι τὸν σκύφον, σοφίζεται δὲ δυσπαθοῦσαν καρδίαν. | εὐθὺς δ’ ἀναστὰς τοῦ πότου Ναυσικράτης ὄρχησιν ὠρχήσατο ναυτικωτέραν. Ἄλλοις μὲν ἡδὺ τὸ Στρατοκλέος μέλος, ἐμοὶ δὲ καλὸν τῆς Ῥοδάνθης τὸ στόμα· καλὸν δὲ καὶ τὸ φθέγμα τοῦ Στρατοκλέος, ὡς εἰς Ῥοδάνθης ἀκοὴν ἀφιγμένον. ἄλλοις ἐραστὸν τῆς μελῳδίας πλέον τὸ στρέμμα καὶ λύγισμα τοῦ Ναυσικράτους, ἀγροικικὸν μέν (τί γὰρ ἢ Ναυσικράτους;), οὐ μὴν γελώτων ἐνδεὲς καὶ χαρίτων· ἐμοὶ δὲ καλὴ τῆς Ῥοδάνθης ἡ χρόα. ἄλλοι τὸν οἶνον ηὐλόγουν τὸν ἐν Ῥόδῳ, ὡς ἡδὺν εἰς ὄσφρησιν, ἡδὺν εἰς πόσιν· ἐγὼ δὲ τοῦτον ηὐλόγησα πολλάκις, ὡς εἰς Ῥοδάνθης πλησιάζοντα στόμα, ἢ καὶ τὸ κόνδυ μακαριστὸν ᾠόμην, ὡς τῆς Ῥοδάνθης τοῦ καλοῦ χείλους θίγον. τί μοι τὰ πολλὰ καὶ τί μοι μακρὸς λόγος; ἐζηλοτύπουν τῷ κυπέλλῳ πολλάκις τῶν τηλικούτων θιγγάνοντι χειλέων. ἄλλοις ποθεινὸς ὁ Δρύας, καλὸς νέος, πρώτοις ἰούλοις τὴν γένυν περιστέφων, λευκὸς τὸ χρῶμα, χρυσοειδὴς τὴν τρίχα, ὤμους ἐς αὐτοὺς καθιεὶς τοὺς βοστρύχους, καὶ τἆλλα σεμνὸς καὶ καλὸς τὴν ἰδέαν· ἐμοὶ δὲ καλὸς ὁ Δρύας ἐκ τοῦ θρόνου ἀντιπροσωπῶν τηλικαύτῃ παρθένῳ.ἄλλως δὲ καὶ σὺ ταῖς τρυφαῖς εἰθισμένη καὶ τῶν τραπεζῶν ταῖς πολυτελεστέραις, πῶς ἀτροφήσεις εἰς ὅλην τὴν ἡμέραν, καὶ ταῦτα λύπῃ καὶ κόπῳ καὶ ναυτίᾳ τὴν σάρκα τὴν κάτισχνον ἐκτετηγμένη;” Εἰσήλθομεν γοῦν τῆς κόρης πεπεισμένης. ἰδὼν δὲ πάντας εἰσιόντας ὁ Δρύας, Γλαύκωνος υἱός, εὐσταλὴς νεανίας, “χαίροιτε” φησίν, “οἱ φίλοι Στρατοκλέος, καὶ δεῦρο συγγεύοισθε κοινῶν ἁλάτων.” εἰπὼν δὲ πάντας εἰς τὸ κηπίον φέρει, ὅπου φαγεῖν ἔταξεν ἡ Μυρτιπνόη. καὶ γοῦν ὁ Γλαύκων ἐξαναστὰς τῆς κλίνης Δεῖπνον Γλαύκωνος ἡμᾶς προσειπὼν ἠξίου καθισμάτων. ἄνω μὲν αὐτὸς ἐς κορυφαῖον θρόνον ὁμοῦ καθεσθεὶς τῷ φίλῳ συνεμπόρῳ· εὐθὺς δ’ ὑπ’ αὐτοὺς δεξιὰ Μυρτιπνόη, καὶ δὴ μετ’ αὐτὴν ἡ Ῥοδάνθη, καὶ τρίτη Μυρτιπνόης παῖς, παρθένος Καλλιχρόη· τὰ δ’ ἔνθεν ἡμεῖς ὑπὸ τὸν Στρατοκλέα, ἐγὼ μετ’ αὐτόν, καὶ κατωτέρω Δρύας, τρίτος δ’ ὑφ’ ἡμᾶς ναυτίλος Ναυσικράτης. οὕτω μὲν εἶχε τῆς καθέδρας ἡ θέσις· καὶ πάντες εἱστιῶντο λαμπροῖς σιτίοις. *********** ὑπὸ Στρατοκλεῖ λιγυρῶς κεκραγότες, ᾠδῆς ἀγαθῆς ἐμμελῶς ἡγουμένῳ. |
Theodorus Prodromus_Rhodanthe et Dosicles_Book2_Sentence 26 | ταῦτα δράσαντος καὶ παθόντος τοῦ νέου, “τοὺς εὐγενεῖς μείρακας” ὁ Γλαύκων λέγει, ὡς ἂν λάθῃ Δρύαντος ἡ παροινία, “φίλε Στρατόκλεις, ποῖ κομίζεις καὶ πόθεν; καὶ τίνος εἰσὶ πατρίδος, τίνος γένους;” “αὐτοὶ λέγοιεν” ὁ Στρατοκλῆς ἀντέφη, “τίνες, πόθεν, ποῖ, καὶ τύχην καὶ πατρίδα.” καὶ δὴ πρὸς ἡμᾶς ἀντικάμψας τὸν λόγον “λέγοιτε” φησὶ “τὰς ὑμῶν τύχας, ξένοι, ἀνδρὸς καλοῦ Γλαύκωνος ἀκροωμένου.” Πρὸς ταῦτα μικρὸν συμπεδήσας τὸ στόμα, δριμὺ στενάξας “ὦ Στρατόκλεις” ἀντέφην, “ἦ που τὸ δεῖπνον, τὴν χαρὰν καὶ τὸν γέλων ἐπὶ στεναγμοὺς ἀξιοῖς ἐπιστρέφειν; ἦ που τὸ καλὸν κόνδυ τῶν κερασμάτων πλήσειν ἀπείρων δακρύων ἐπιτρέπεις;” τούτους ὁ Γλαύκων τοὺς λόγους ὑποφθάσας “λέγοις τὰ σαυτοῦ καὶ τὰ τῆς κόρης λέγοις, τέκνον Δοσίκλεις”, εἶπε μικρὰ δακρύσας· “πικρὰς γάρ, ὡς ἔοικεν, ἀγγελεῖς τύχας.” Καὶ τοίνυν ἔνθεν τοῦ λέγειν ἀπηρχόμην· Δοσικλέος πρὸς Γλαύκωνα διήγησις περὶ τῶν καθ’ αὑτόν “Ἄβυδος ἡμῖν ἡ πατρίς, Γλαύκων φίλε. | ἄλλοι δὲ τὸν Γλαύκωνα καὶ Μυρτιπνόην θαυμασίους ἔφασκον ὡς φιλοξένους· ἐμοὶ δὲ θαυμάσιος ἡ συζυγία, ὅτι ξενίζει τηλικαύτην παρθένον. Τόσην τὸ δεῖπνον εἶχε τὴν θυμηδίαν. ἀλλ’ ὁ προσηνὴς μειρακίσκος ὁ Δρύας. ἁλοὺς ἔρωτι τῆς Ῥοδάνθης ἀδίκῳ, βακχῶν προπηδᾷ καὶ κρατῆρα λαμβάνει, λαρὸν δὲ κιρνᾷ τοῖς ξένοις πιεῖν πόμα. εἰς γοῦν Ῥοδάνθην ἐμμανῶς ἀφιγμένος διδοῖ προπιὼν τὸν κρατῆρα τῇ κόρῃ· ἡ παρθένος δὲ γνοῦσα τὴν σκαιωρίαν ἀποστρέφει μὲν τῷ Δρύαντι τὸν σκύφον, σοφίζεται δὲ δυσπαθοῦσαν καρδίαν.εὐθὺς δ’ ἀναστὰς τοῦ πότου Ναυσικράτης ὄρχησιν ὠρχήσατο ναυτικωτέραν. Ἄλλοις μὲν ἡδὺ τὸ Στρατοκλέος μέλος, ἐμοὶ δὲ καλὸν τῆς Ῥοδάνθης τὸ στόμα· καλὸν δὲ καὶ τὸ φθέγμα τοῦ Στρατοκλέος, ὡς εἰς Ῥοδάνθης ἀκοὴν ἀφιγμένον. ἄλλοις ἐραστὸν τῆς μελῳδίας πλέον τὸ στρέμμα καὶ λύγισμα τοῦ Ναυσικράτους, ἀγροικικὸν μέν (τί γὰρ ἢ Ναυσικράτους;), οὐ μὴν γελώτων ἐνδεὲς καὶ χαρίτων· ἐμοὶ δὲ καλὴ τῆς Ῥοδάνθης ἡ χρόα. ἄλλοι τὸν οἶνον ηὐλόγουν τὸν ἐν Ῥόδῳ, ὡς ἡδὺν εἰς ὄσφρησιν, ἡδὺν εἰς πόσιν· ἐγὼ δὲ τοῦτον ηὐλόγησα πολλάκις, ὡς εἰς Ῥοδάνθης πλησιάζοντα στόμα, ἢ καὶ τὸ κόνδυ μακαριστὸν ᾠόμην, ὡς τῆς Ῥοδάνθης τοῦ καλοῦ χείλους θίγον. τί μοι τὰ πολλὰ καὶ τί μοι μακρὸς λόγος; ἐζηλοτύπουν τῷ κυπέλλῳ πολλάκις τῶν τηλικούτων θιγγάνοντι χειλέων. ἄλλοις ποθεινὸς ὁ Δρύας, καλὸς νέος, πρώτοις ἰούλοις τὴν γένυν περιστέφων, λευκὸς τὸ χρῶμα, χρυσοειδὴς τὴν τρίχα, ὤμους ἐς αὐτοὺς καθιεὶς τοὺς βοστρύχους, καὶ τἆλλα σεμνὸς καὶ καλὸς τὴν ἰδέαν· ἐμοὶ δὲ καλὸς ὁ Δρύας ἐκ τοῦ θρόνου ἀντιπροσωπῶν τηλικαύτῃ παρθένῳ. |
Theodorus Prodromus_Rhodanthe et Dosicles_Book2_Sentence 27 | πατὴρ ἐμοὶ Λύσιππος, υἱὸς Εὐφράτου, μέγας στρατηγός, τῇ δὲ παρθένῳ Στράτων· μήτηρ ἐμοὶ Φίλιννα, τῇ κόρῃ Φρύνη. ταύτην δὲ πατὴρ ὁ προλεχθεὶς ὁ Στράτων ἔσωθεν ἐγκέκλεικε μικροῦ πυργίου, ὡς ἂν δύσοπτος ἀρσένων κόραις μένῃ, οὐδ’ ἐκτὸς ἐλθεῖν τῆς φυλακῆς ἠξίου, εἰ μὴ ῥυπανθὲν τῆς κόρης τὸ σαρκίον ἔχρῃζε λουτροῦ καὶ ῥοῆς καθαρσίου. ταύτην μὲν οὕτως ἠσφαλίζετο Στράτων, ὡς ἂν ἐραστοῦ λίχνον ὀφθαλμὸν φύγῃ· οὐ μὴν φυγεῖν ἴσχυσε τὸν Δοσικλέος. ὡς γὰρ τυχηρὰν ἤνυόν ποτε τρίβον, ἤδη κλινούσης εἰς τέλος τῆς ἡμέρας, ἰδοὺ Ῥοδάνθη πρὸς τὸ λουτρὸν ἠγμένη ὑπὸ προπομποῖς, ὑπ’ ὀπαδοῖς μυρίοις. ἰδὼν προσῆλθον καὶ προσελθὼν ἠρόμην τὰς ἀκολούθους, τίς, τίνων ἡ παρθένος, καὶ τὸν Στράτωνα μανθάνω καὶ τὴν Φρύνην. Καὶ γοῦν σπαραχθεὶς ὡς βέλει τὴν καρδίαν (ἔγνων γὰρ αὐτῷ τῷ λόγῳ τὴν παρθένον, πάλαι περὶ Στράτωνος ἠκουτισμένος ὡς εὐτυχήσοι παγκάλην θυγατέρα) ἄπειμι πληγεὶς εἰς τὸν οἰκεῖον δόμον, καὶ τοῦ Λυσίππου (νὺξ γὰρ ἦν) κοιμωμένου, λιπὼν τὸ δεῖπνον, τὸν κρατῆρα, τὸν πότον, στρωμνὴν μετῆλθον ὡς ἀφυπνώσων τάχα. | ταῦτα δράσαντος καὶ παθόντος τοῦ νέου, “τοὺς εὐγενεῖς μείρακας” ὁ Γλαύκων λέγει, ὡς ἂν λάθῃ Δρύαντος ἡ παροινία, “φίλε Στρατόκλεις, ποῖ κομίζεις καὶ πόθεν; καὶ τίνος εἰσὶ πατρίδος, τίνος γένους;” “αὐτοὶ λέγοιεν” ὁ Στρατοκλῆς ἀντέφη, “τίνες, πόθεν, ποῖ, καὶ τύχην καὶ πατρίδα.” καὶ δὴ πρὸς ἡμᾶς ἀντικάμψας τὸν λόγον “λέγοιτε” φησὶ “τὰς ὑμῶν τύχας, ξένοι, ἀνδρὸς καλοῦ Γλαύκωνος ἀκροωμένου.” Πρὸς ταῦτα μικρὸν συμπεδήσας τὸ στόμα, δριμὺ στενάξας “ὦ Στρατόκλεις” ἀντέφην, “ἦ που τὸ δεῖπνον, τὴν χαρὰν καὶ τὸν γέλων ἐπὶ στεναγμοὺς ἀξιοῖς ἐπιστρέφειν; ἦ που τὸ καλὸν κόνδυ τῶν κερασμάτων πλήσειν ἀπείρων δακρύων ἐπιτρέπεις;” τούτους ὁ Γλαύκων τοὺς λόγους ὑποφθάσας “λέγοις τὰ σαυτοῦ καὶ τὰ τῆς κόρης λέγοις, τέκνον Δοσίκλεις”, εἶπε μικρὰ δακρύσας· “πικρὰς γάρ, ὡς ἔοικεν, ἀγγελεῖς τύχας.” Καὶ τοίνυν ἔνθεν τοῦ λέγειν ἀπηρχόμην· Δοσικλέος πρὸς Γλαύκωνα διήγησις περὶ τῶν καθ’ αὑτόν “Ἄβυδος ἡμῖν ἡ πατρίς, Γλαύκων φίλε.ἄλλοι δὲ τὸν Γλαύκωνα καὶ Μυρτιπνόην θαυμασίους ἔφασκον ὡς φιλοξένους· ἐμοὶ δὲ θαυμάσιος ἡ συζυγία, ὅτι ξενίζει τηλικαύτην παρθένον. Τόσην τὸ δεῖπνον εἶχε τὴν θυμηδίαν. ἀλλ’ ὁ προσηνὴς μειρακίσκος ὁ Δρύας. ἁλοὺς ἔρωτι τῆς Ῥοδάνθης ἀδίκῳ, βακχῶν προπηδᾷ καὶ κρατῆρα λαμβάνει, λαρὸν δὲ κιρνᾷ τοῖς ξένοις πιεῖν πόμα. εἰς γοῦν Ῥοδάνθην ἐμμανῶς ἀφιγμένος διδοῖ προπιὼν τὸν κρατῆρα τῇ κόρῃ· ἡ παρθένος δὲ γνοῦσα τὴν σκαιωρίαν ἀποστρέφει μὲν τῷ Δρύαντι τὸν σκύφον, σοφίζεται δὲ δυσπαθοῦσαν καρδίαν. |
Theodorus Prodromus_Rhodanthe et Dosicles_Book2_Sentence 3 | Ἡμῖν μὲν οὖν εὔορμον ἦλθε τὸ σκάφος, κακῶν ἀθιγές, ὑγιές, σεσωσμένον, τοῦ ναυτιλάρχου τῇ τέχνῃ Στρατοκλέος· καὶ τοίνυν ἐξάψαντες ἐκ πρῴρας κάλως, στερραῖς δὲ δεσμήσαντες αὐτὴν ἀγκύραις, ἄνιμεν εὐθὺς εἰς Ῥόδον, ναύτας δύο μόνους λιπόντες φυλακὴν τῆς ὁλκάδος. ὁ δὲ Στρατοκλῆς, τῆς νεὼς ὁ προστάτης, ἄγει μὲν ἡμᾶς ἐς φίλου συνεμπόρου, ἔξω λιπὼν δὲ τῆς πύλης, αὐτὸς μόνος εἰσῆλθεν ἐντὸς καὶ προσεῖπε τὸν φίλον. ἐκστὰς δ’ ἐκεῖνος τῷ δυσέλπτῳ τῆς θέας, ἀντιπροσεῖπε τὸν φίλον Στρατοκλέα καὶ τῷ τραχήλῳ γνησίως προσεπλάκη καὶ “χαῖρέ μοι, κάλλιστε τῶν συνεμπόρων” εἰπὼν ἐρωτᾷ· “σώζεταί σοι τὰ βρέφη, καλὲ Στρατόκλεις; ὑγιὴς ἡ Πανθία;” “Εὔνους κυβερνᾷ τὴν ἐμὴν ζωὴν Τύχη, Ἀπόκρισις Στρατοκλέος πρὸς τὸν αὐτοῦ φίλον Γλαύκωνα ἄριστε Γλαύκων” ὁ Στρατοκλῆς ἀντέφη, “καὶ πᾶσιν ἄλλοις δεξιῶς ἐπιβλέπει· ὁ παῖς δέ μοι τέθνηκεν Ἀγαθοσθένης θάνατον οἰκτρὸν συμπεσούσης τῆς στέγης.” ἔλεξε ταῦτα καὶ στενάξας ἐκ βάθους θερμοὺς σταλαγμοὺς ἐστάλαττε δακρύων, ἐλθὼν ἐς ἀνάμνησιν Ἀγαθοσθένους. | ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΤΩΝ ΚΑΤΑ ΡΟΔΑΝΘΗΝ ΚΑΙ ΔΟΣΙΚΛΕΑ ΒΙΒΛΙΟΝ ΔΕΥΤΕΡΟΝ ‘Ἄρτι προσήπλου τὰς ἑαυτοῦ λαμπάδας Δοσικλέος πρὸς Κράτανδρον διήγησις περὶ τῶν καθ’ αὑτόν ὁ λαμπρὸς ἀστὴρ ἐς μέσην τὴν ἡμέραν, ἡμεῖς δὲ τὸν Ῥόδιον ἀγχοῦ λιμένα εὔπλως παραπλεύσαντες εὐφόροις τύχαις (οὕτω νομισθὲν καὶ κριθὲν τοῖς ναυτίλοις) τὴν ναῦν παρωρμίσαμεν εἰς τὸν λιμένα, μικροῦ παρ’ αὐτὸ συνθρυβεῖσαν τὸ στόμα καὶ συρραγεῖσαν καὶ βυθισθεῖσαν κάτω. τὰ μὲν γὰρ ἔνδον ἀσφαλῆ τοῦ λιμένος· οὐ κυμάτων θροῦς, οὐ λόφοι καὶ χάσματα (τούτων ἐκείνοις ἀντεπεξηγερμένων πυκνῇ ταραχῇ καὶ συχνῇ μετακλίσει, καὶ τῶν λόφων μὲν ἀντιχασματουμένων, τῶν χασμάτων δὲ τοὔμπαλιν λοφουμένων), οὐδ’ ἀντέγερσις πνευμάτων ἀντιπνόων δινεῖ τὸ ῥεῖθρον καὶ κυκᾷ τὰς ὁλκάδας· μόνη δὲ πάντως ἡ πύλη τῆς εἰσόδου, στενὴ κομιδῇ καὶ κατάφρακτος λίθοις· μόγις μία τις τῶν μεγίστων ὁλκάδων ἄψαυστος ἔλθοι καὶ περάσοι τὴν θύραν.οἱ γοῦν παρόντες τοῖς τελουμένοις τότε πάντες κατεπλήττοντο τὸν τεθνηκότα καὶ τὴν ἀκατάπληκτον αὐτοῦ καρδίαν. Ὁ δὲ Κράτανδρος οὐκ ἄνευ Δοσικλέος, οὐδ’ αὐτὸς ἐκτὸς τῆς ποθουμένης κόρης, εἰς τὴν φυλακὴν ἀνταπήλθοσαν πάλιν. καὶ δὴ Κράτανδρος φησὶ πρὸς Δοσικλέα· ‘τῶν μὲν καθ’ ἡμᾶς τοῖς θεοῖς φροντιστέον (ναὶ γάρ, Δοσίκλεις, τοῖς θεοῖς πάντων μέλον)· σὺ δ’ ἀλλὰ τὰς σὰς ἡμῖν ἀγγέλλοις τύχας, διδοὺς τελευτὴν τῷ προϋπεσχημένῳ.’ ‘κλαυθμοὺς μέν, οἶδα, καὶ ῥοὰς τῶν δακρύων ἡμᾶς ἀπαιτεῖς, συννεώτερε ξένε’, ἔφη Δοσικλῆς οὐκ ἀδάκρυτον λόγον· ‘τῶν γὰρ παλαιῶν εἰς ἀνάμνησιν φέρεις· ὅμως (τί γὰρ πάθωμεν αἰτοῦντος φίλου;) ἐντεῦθεν ἀρχὴν ἡ διήγησις λάβοι.’ |
Theodorus Prodromus_Rhodanthe et Dosicles_Book2_Sentence 33 | ἀλλ’ ὕπνος οὐκ ἦν ταῖς κόραις ἐνιζάνων, οὐδ’ ἡ θυρωρὸς τῆς ἐποπτρίας θύρας νὺξ ἠσφάλιζε τὰς ἐμὰς βλεφαρίδας· ἀλλὰ λογισμῶν ἐμβολαῖς ἀντιρρόπων αὐτὸς καθ’ αὑτὸν ἐμμανῶς ἀνθιστάμην, καὶ μὴ προσόντων δυσμενῶν στρατευμάτων εἰς γοῦν ἑαυτὸν τὴν μάχην ἀντεκρότουν. Καλὴ Ῥοδάνθη, ναὶ καλὴ καὶ παρθένος· σεμνὸν τὸ συγκίνημα τῶν βαδισμάτων, ὀρθὸν τὸ μῆκος, εὐσταλές, προηγμένον, ὡς ἀναδενδράς, ὡς κυπάριττος νέα. καλὴ Ῥοδάνθη· τοῦ καλοῦ πόσος πόθος. ἐρῶ Ῥοδάνθης (τί ξένον;), καλῆς κόρης· ποθῶ Ῥοδάνθην (εὐγενὴς ἡ παρθένος), θυγατέρα Στράτωνος, ἀνδρὸς ὀλβίου, ἀνδρὸς μεγίστου, καὶ θυγατέρα Φρύνης, σεμνῆς γυναικός, εὐπρεποῦς καὶ κοσμίας. κάλλος ποθῶ, μέγιστον ἀνθρώποις καλόν· θεῖον τὸ κάλλος καὶ θεόσδοτος χάρις. | πατὴρ ἐμοὶ Λύσιππος, υἱὸς Εὐφράτου, μέγας στρατηγός, τῇ δὲ παρθένῳ Στράτων· μήτηρ ἐμοὶ Φίλιννα, τῇ κόρῃ Φρύνη. ταύτην δὲ πατὴρ ὁ προλεχθεὶς ὁ Στράτων ἔσωθεν ἐγκέκλεικε μικροῦ πυργίου, ὡς ἂν δύσοπτος ἀρσένων κόραις μένῃ, οὐδ’ ἐκτὸς ἐλθεῖν τῆς φυλακῆς ἠξίου, εἰ μὴ ῥυπανθὲν τῆς κόρης τὸ σαρκίον ἔχρῃζε λουτροῦ καὶ ῥοῆς καθαρσίου. ταύτην μὲν οὕτως ἠσφαλίζετο Στράτων, ὡς ἂν ἐραστοῦ λίχνον ὀφθαλμὸν φύγῃ· οὐ μὴν φυγεῖν ἴσχυσε τὸν Δοσικλέος. ὡς γὰρ τυχηρὰν ἤνυόν ποτε τρίβον, ἤδη κλινούσης εἰς τέλος τῆς ἡμέρας, ἰδοὺ Ῥοδάνθη πρὸς τὸ λουτρὸν ἠγμένη ὑπὸ προπομποῖς, ὑπ’ ὀπαδοῖς μυρίοις. ἰδὼν προσῆλθον καὶ προσελθὼν ἠρόμην τὰς ἀκολούθους, τίς, τίνων ἡ παρθένος, καὶ τὸν Στράτωνα μανθάνω καὶ τὴν Φρύνην. Καὶ γοῦν σπαραχθεὶς ὡς βέλει τὴν καρδίαν (ἔγνων γὰρ αὐτῷ τῷ λόγῳ τὴν παρθένον, πάλαι περὶ Στράτωνος ἠκουτισμένος ὡς εὐτυχήσοι παγκάλην θυγατέρα) ἄπειμι πληγεὶς εἰς τὸν οἰκεῖον δόμον, καὶ τοῦ Λυσίππου (νὺξ γὰρ ἦν) κοιμωμένου, λιπὼν τὸ δεῖπνον, τὸν κρατῆρα, τὸν πότον, στρωμνὴν μετῆλθον ὡς ἀφυπνώσων τάχα.ταῦτα δράσαντος καὶ παθόντος τοῦ νέου, “τοὺς εὐγενεῖς μείρακας” ὁ Γλαύκων λέγει, ὡς ἂν λάθῃ Δρύαντος ἡ παροινία, “φίλε Στρατόκλεις, ποῖ κομίζεις καὶ πόθεν; καὶ τίνος εἰσὶ πατρίδος, τίνος γένους;” “αὐτοὶ λέγοιεν” ὁ Στρατοκλῆς ἀντέφη, “τίνες, πόθεν, ποῖ, καὶ τύχην καὶ πατρίδα.” καὶ δὴ πρὸς ἡμᾶς ἀντικάμψας τὸν λόγον “λέγοιτε” φησὶ “τὰς ὑμῶν τύχας, ξένοι, ἀνδρὸς καλοῦ Γλαύκωνος ἀκροωμένου.” Πρὸς ταῦτα μικρὸν συμπεδήσας τὸ στόμα, δριμὺ στενάξας “ὦ Στρατόκλεις” ἀντέφην, “ἦ που τὸ δεῖπνον, τὴν χαρὰν καὶ τὸν γέλων ἐπὶ στεναγμοὺς ἀξιοῖς ἐπιστρέφειν; ἦ που τὸ καλὸν κόνδυ τῶν κερασμάτων πλήσειν ἀπείρων δακρύων ἐπιτρέπεις;” τούτους ὁ Γλαύκων τοὺς λόγους ὑποφθάσας “λέγοις τὰ σαυτοῦ καὶ τὰ τῆς κόρης λέγοις, τέκνον Δοσίκλεις”, εἶπε μικρὰ δακρύσας· “πικρὰς γάρ, ὡς ἔοικεν, ἀγγελεῖς τύχας.” Καὶ τοίνυν ἔνθεν τοῦ λέγειν ἀπηρχόμην· Δοσικλέος πρὸς Γλαύκωνα διήγησις περὶ τῶν καθ’ αὑτόν “Ἄβυδος ἡμῖν ἡ πατρίς, Γλαύκων φίλε. |
Theodorus Prodromus_Rhodanthe et Dosicles_Book2_Sentence 38 | τίς τυφλὸς οὕτω, τίς σεσύληται φρένας, τίς ἀχάριστος εἰς θεῶν θείαν χάριν, ὡς μὴ τὸ κάλλος καὶ σέβειν καὶ λαμβάνειν; Εἴθε ξυνῆλθον εἰς λόγους τῇ παρθένῳ· εἴθε προήχθη τὴν ἐμὴν σχοῦσα σχέσιν, λόγον παρασχεῖν καὶ λαβεῖν ἄλλον λόγον· εἴθε θρυαλλὶς τῶν ἐν ἡμῖν ἀνθράκων τὴν τῆς Ῥοδάνθης ἐξανῆψε καρδίαν. ἦ που πέπονθε καὶ Ῥοδάνθη πολλάκις, ἀγχοῦ παραστείχοντα προσβλέψασά με, καθὼς ἐγὼ πέπονθα τῇ θεωρίᾳ; ἦ που πόθου ζώπυρον ἐν σπλάγχνοις τρέφει, ἢ καὶ συναντήσαντα καὶ βλέψαντά με οὐκ ἠξίωσε κἂν μόνης ψιλῆς θέας, ἀνάξιον κρίνασα τῆς θεωρίας; Καίτοι καλοῖν μὲν τοῖν γενοῖν ἡ παρθένος, ἀλλ’ οὐδ’ ἐμοὶ γοῦν δυσκλεᾶ τὰ τοῦ γένους. καλὸς μέν, οἶδα, καὶ μέγιστος ὁ Στράτων, πλούτῳ κομῶν, ἔντιμος ἐν συνεδρίῳ καὶ τῇ πόλει μέγιστος εἰς συμβουλίαν· ἀλλ’ οὐ Λύσιππος εἰς γένος, γέρας, τύχην ἐν δευτέρῳ Στράτωνος· ἀλλ’ οὐδὲ Φρύνης μήτηρ ἐμὴ Φίλιννα δυσγενεστέρα. | ἀλλ’ ὕπνος οὐκ ἦν ταῖς κόραις ἐνιζάνων, οὐδ’ ἡ θυρωρὸς τῆς ἐποπτρίας θύρας νὺξ ἠσφάλιζε τὰς ἐμὰς βλεφαρίδας· ἀλλὰ λογισμῶν ἐμβολαῖς ἀντιρρόπων αὐτὸς καθ’ αὑτὸν ἐμμανῶς ἀνθιστάμην, καὶ μὴ προσόντων δυσμενῶν στρατευμάτων εἰς γοῦν ἑαυτὸν τὴν μάχην ἀντεκρότουν. Καλὴ Ῥοδάνθη, ναὶ καλὴ καὶ παρθένος· σεμνὸν τὸ συγκίνημα τῶν βαδισμάτων, ὀρθὸν τὸ μῆκος, εὐσταλές, προηγμένον, ὡς ἀναδενδράς, ὡς κυπάριττος νέα. καλὴ Ῥοδάνθη· τοῦ καλοῦ πόσος πόθος. ἐρῶ Ῥοδάνθης (τί ξένον;), καλῆς κόρης· ποθῶ Ῥοδάνθην (εὐγενὴς ἡ παρθένος), θυγατέρα Στράτωνος, ἀνδρὸς ὀλβίου, ἀνδρὸς μεγίστου, καὶ θυγατέρα Φρύνης, σεμνῆς γυναικός, εὐπρεποῦς καὶ κοσμίας. κάλλος ποθῶ, μέγιστον ἀνθρώποις καλόν· θεῖον τὸ κάλλος καὶ θεόσδοτος χάρις.πατὴρ ἐμοὶ Λύσιππος, υἱὸς Εὐφράτου, μέγας στρατηγός, τῇ δὲ παρθένῳ Στράτων· μήτηρ ἐμοὶ Φίλιννα, τῇ κόρῃ Φρύνη. ταύτην δὲ πατὴρ ὁ προλεχθεὶς ὁ Στράτων ἔσωθεν ἐγκέκλεικε μικροῦ πυργίου, ὡς ἂν δύσοπτος ἀρσένων κόραις μένῃ, οὐδ’ ἐκτὸς ἐλθεῖν τῆς φυλακῆς ἠξίου, εἰ μὴ ῥυπανθὲν τῆς κόρης τὸ σαρκίον ἔχρῃζε λουτροῦ καὶ ῥοῆς καθαρσίου. ταύτην μὲν οὕτως ἠσφαλίζετο Στράτων, ὡς ἂν ἐραστοῦ λίχνον ὀφθαλμὸν φύγῃ· οὐ μὴν φυγεῖν ἴσχυσε τὸν Δοσικλέος. ὡς γὰρ τυχηρὰν ἤνυόν ποτε τρίβον, ἤδη κλινούσης εἰς τέλος τῆς ἡμέρας, ἰδοὺ Ῥοδάνθη πρὸς τὸ λουτρὸν ἠγμένη ὑπὸ προπομποῖς, ὑπ’ ὀπαδοῖς μυρίοις. ἰδὼν προσῆλθον καὶ προσελθὼν ἠρόμην τὰς ἀκολούθους, τίς, τίνων ἡ παρθένος, καὶ τὸν Στράτωνα μανθάνω καὶ τὴν Φρύνην. Καὶ γοῦν σπαραχθεὶς ὡς βέλει τὴν καρδίαν (ἔγνων γὰρ αὐτῷ τῷ λόγῳ τὴν παρθένον, πάλαι περὶ Στράτωνος ἠκουτισμένος ὡς εὐτυχήσοι παγκάλην θυγατέρα) ἄπειμι πληγεὶς εἰς τὸν οἰκεῖον δόμον, καὶ τοῦ Λυσίππου (νὺξ γὰρ ἦν) κοιμωμένου, λιπὼν τὸ δεῖπνον, τὸν κρατῆρα, τὸν πότον, στρωμνὴν μετῆλθον ὡς ἀφυπνώσων τάχα. |
Theodorus Prodromus_Rhodanthe et Dosicles_Book2_Sentence 41 | μὴ γὰρ τοσοῦτον ὁ χρόνος κατισχύσοι, ὡς καὶ Λυσίππου τὰς τόσας στρατηγίας καὶ τοὺς τοσούτους ἐν τόσαις μάχαις κόπους οὕτω ταχινῶς ἐξαλείψειν ἐκ μέσου, λήθης δὲ βυθῷ καὶ φθορᾷ συμποντίσαι. Καλὴ μέν ἐστι τῆς Ῥοδάνθης ἡ χρόα· οὐκ ἀφελεῖν τις οὐδὲ προσθεῖναι δέοι ἐκ τῆς ἀρίστης ἀρτίας διαρτίας· καλῶς γὰρ αὐτὴν καὶ κεκανονισμένως ἐσχημάτισεν ἡ γεωμέτρις Φύσις. Ἀλλ’ οὐδ’ ἐμοὶ πρόσωπον ἠσβολωμένον, οὐδὲ ξένη τις καὶ δυσέντευκτος πλάσις· εἰ γοῦν κατ’ ἄνδρα τις τὰ τοῦ κάλλους κρίνει, ὡραῖον ἂν μάθοι με τὴν θεωρίαν. ἄλλως τε κάλλος ἀνδρικὸν σταθηρότης, ἀλκὴ κραταιά, πρὸς μάχας εὐανδρία, ἄτρεστος ἰσχύς, δεξιὰ θαρραλέα, ἔπαλξις ἀπτόητος εἰς μάχης στόμα, αἵμασιν ἐχθρῶν πορφυρωθεῖσα σπάθη, ξίφος κορεσθὲν δυσμενεστέρου κρέως. πολλαῖς γὰρ ἤδη ταῖς μάχαις καὶ πολλάκις πολλοὺς στεφάνους εὐκλεῶς ἐδεξάμην. βέβρωκε πολλῶν δυσμενῶν πολλὰ κρέα τὸ χαλκοβαφὲς τῆς μαχαίρας μου στόμα καὶ ῥεῖθρα πολλῶν ἐκπέπωκεν αἱμάτων, πολλῶν ἐνετρύφησε βαρβάρων φόνοις. | τίς τυφλὸς οὕτω, τίς σεσύληται φρένας, τίς ἀχάριστος εἰς θεῶν θείαν χάριν, ὡς μὴ τὸ κάλλος καὶ σέβειν καὶ λαμβάνειν; Εἴθε ξυνῆλθον εἰς λόγους τῇ παρθένῳ· εἴθε προήχθη τὴν ἐμὴν σχοῦσα σχέσιν, λόγον παρασχεῖν καὶ λαβεῖν ἄλλον λόγον· εἴθε θρυαλλὶς τῶν ἐν ἡμῖν ἀνθράκων τὴν τῆς Ῥοδάνθης ἐξανῆψε καρδίαν. ἦ που πέπονθε καὶ Ῥοδάνθη πολλάκις, ἀγχοῦ παραστείχοντα προσβλέψασά με, καθὼς ἐγὼ πέπονθα τῇ θεωρίᾳ; ἦ που πόθου ζώπυρον ἐν σπλάγχνοις τρέφει, ἢ καὶ συναντήσαντα καὶ βλέψαντά με οὐκ ἠξίωσε κἂν μόνης ψιλῆς θέας, ἀνάξιον κρίνασα τῆς θεωρίας; Καίτοι καλοῖν μὲν τοῖν γενοῖν ἡ παρθένος, ἀλλ’ οὐδ’ ἐμοὶ γοῦν δυσκλεᾶ τὰ τοῦ γένους. καλὸς μέν, οἶδα, καὶ μέγιστος ὁ Στράτων, πλούτῳ κομῶν, ἔντιμος ἐν συνεδρίῳ καὶ τῇ πόλει μέγιστος εἰς συμβουλίαν· ἀλλ’ οὐ Λύσιππος εἰς γένος, γέρας, τύχην ἐν δευτέρῳ Στράτωνος· ἀλλ’ οὐδὲ Φρύνης μήτηρ ἐμὴ Φίλιννα δυσγενεστέρα.ἀλλ’ ὕπνος οὐκ ἦν ταῖς κόραις ἐνιζάνων, οὐδ’ ἡ θυρωρὸς τῆς ἐποπτρίας θύρας νὺξ ἠσφάλιζε τὰς ἐμὰς βλεφαρίδας· ἀλλὰ λογισμῶν ἐμβολαῖς ἀντιρρόπων αὐτὸς καθ’ αὑτὸν ἐμμανῶς ἀνθιστάμην, καὶ μὴ προσόντων δυσμενῶν στρατευμάτων εἰς γοῦν ἑαυτὸν τὴν μάχην ἀντεκρότουν. Καλὴ Ῥοδάνθη, ναὶ καλὴ καὶ παρθένος· σεμνὸν τὸ συγκίνημα τῶν βαδισμάτων, ὀρθὸν τὸ μῆκος, εὐσταλές, προηγμένον, ὡς ἀναδενδράς, ὡς κυπάριττος νέα. καλὴ Ῥοδάνθη· τοῦ καλοῦ πόσος πόθος. ἐρῶ Ῥοδάνθης (τί ξένον;), καλῆς κόρης· ποθῶ Ῥοδάνθην (εὐγενὴς ἡ παρθένος), θυγατέρα Στράτωνος, ἀνδρὸς ὀλβίου, ἀνδρὸς μεγίστου, καὶ θυγατέρα Φρύνης, σεμνῆς γυναικός, εὐπρεποῦς καὶ κοσμίας. κάλλος ποθῶ, μέγιστον ἀνθρώποις καλόν· θεῖον τὸ κάλλος καὶ θεόσδοτος χάρις. |
Theodorus Prodromus_Rhodanthe et Dosicles_Book2_Sentence 47 | Ἐν ναυμάχοις ἤθλησα πολλὰ πολλάκις καὶ χερσομάχοις ἀντεταξάμην ὅσοις. οἶδα στρατηγεῖν, οἶδα τάττειν ὁπλίτας, λόχους ἐφιστᾶν καὶ παρατρέχειν λόχους, τάφρους ὀρύττειν καὶ περιστέλλειν πόλεις, φράττειν δὲ τάφρους καὶ καταστρέφειν πόλεις· στρατοὺς συνιστᾶν καὶ στρατοὺς ἀνατρέπειν, τειχῶν κατασπᾶν ἐξοχὰς ὑπερλόφους, τειχῶν ἀνιστᾶν ἐξοχὰς ἐρριμμένας, ἄγειν δὲ μοχλούς, συντρίβειν τε πυργία, καὶ πάντας ἁπλῶς τῆς στρατηγίας λόγους, τὸν πατέρα σχὼν εὐφυᾶ παιδοτρίβην. ἱκανὰ ταῦτα καὶ Στράτωνα καὶ Φρύνην πεῖσαι παρασχεῖν εἰς γάμου κοινωνίαν νύμφην Ῥοδάνθην τῷ Δοσικλεῖ νυμφίῳ. Εἰ δ’ οὐ θελήσει τὴν συναφὴν ὁ Στράτων, ποίαν ἐφεύρω τοῦ πυρὸς τούτου δρόσον; ἦ που τὸν οἶκον αὐθαδῶς τῆς παρθένου νύκτωρ ὑπελθὼν συγκροτήσω τὴν βίαν; καὶ πῶς ἀέλπτως ἐμπεσὼν κοιμωμένῃ οὐκ ἂν ταράξω καὶ θροήσω τὴν κόρην; ῥήξοι δὲ φωνήν, καλέσοι τε τὴν Φρύνην, ἡ δὲ Στράτωνα, καὶ τὸν ὄχλον ὁ Στράτων, καὶ τὸν βιαστὴν συλλάβοι Δοσικλέα. | μὴ γὰρ τοσοῦτον ὁ χρόνος κατισχύσοι, ὡς καὶ Λυσίππου τὰς τόσας στρατηγίας καὶ τοὺς τοσούτους ἐν τόσαις μάχαις κόπους οὕτω ταχινῶς ἐξαλείψειν ἐκ μέσου, λήθης δὲ βυθῷ καὶ φθορᾷ συμποντίσαι. Καλὴ μέν ἐστι τῆς Ῥοδάνθης ἡ χρόα· οὐκ ἀφελεῖν τις οὐδὲ προσθεῖναι δέοι ἐκ τῆς ἀρίστης ἀρτίας διαρτίας· καλῶς γὰρ αὐτὴν καὶ κεκανονισμένως ἐσχημάτισεν ἡ γεωμέτρις Φύσις. Ἀλλ’ οὐδ’ ἐμοὶ πρόσωπον ἠσβολωμένον, οὐδὲ ξένη τις καὶ δυσέντευκτος πλάσις· εἰ γοῦν κατ’ ἄνδρα τις τὰ τοῦ κάλλους κρίνει, ὡραῖον ἂν μάθοι με τὴν θεωρίαν. ἄλλως τε κάλλος ἀνδρικὸν σταθηρότης, ἀλκὴ κραταιά, πρὸς μάχας εὐανδρία, ἄτρεστος ἰσχύς, δεξιὰ θαρραλέα, ἔπαλξις ἀπτόητος εἰς μάχης στόμα, αἵμασιν ἐχθρῶν πορφυρωθεῖσα σπάθη, ξίφος κορεσθὲν δυσμενεστέρου κρέως. πολλαῖς γὰρ ἤδη ταῖς μάχαις καὶ πολλάκις πολλοὺς στεφάνους εὐκλεῶς ἐδεξάμην. βέβρωκε πολλῶν δυσμενῶν πολλὰ κρέα τὸ χαλκοβαφὲς τῆς μαχαίρας μου στόμα καὶ ῥεῖθρα πολλῶν ἐκπέπωκεν αἱμάτων, πολλῶν ἐνετρύφησε βαρβάρων φόνοις.τίς τυφλὸς οὕτω, τίς σεσύληται φρένας, τίς ἀχάριστος εἰς θεῶν θείαν χάριν, ὡς μὴ τὸ κάλλος καὶ σέβειν καὶ λαμβάνειν; Εἴθε ξυνῆλθον εἰς λόγους τῇ παρθένῳ· εἴθε προήχθη τὴν ἐμὴν σχοῦσα σχέσιν, λόγον παρασχεῖν καὶ λαβεῖν ἄλλον λόγον· εἴθε θρυαλλὶς τῶν ἐν ἡμῖν ἀνθράκων τὴν τῆς Ῥοδάνθης ἐξανῆψε καρδίαν. ἦ που πέπονθε καὶ Ῥοδάνθη πολλάκις, ἀγχοῦ παραστείχοντα προσβλέψασά με, καθὼς ἐγὼ πέπονθα τῇ θεωρίᾳ; ἦ που πόθου ζώπυρον ἐν σπλάγχνοις τρέφει, ἢ καὶ συναντήσαντα καὶ βλέψαντά με οὐκ ἠξίωσε κἂν μόνης ψιλῆς θέας, ἀνάξιον κρίνασα τῆς θεωρίας; Καίτοι καλοῖν μὲν τοῖν γενοῖν ἡ παρθένος, ἀλλ’ οὐδ’ ἐμοὶ γοῦν δυσκλεᾶ τὰ τοῦ γένους. καλὸς μέν, οἶδα, καὶ μέγιστος ὁ Στράτων, πλούτῳ κομῶν, ἔντιμος ἐν συνεδρίῳ καὶ τῇ πόλει μέγιστος εἰς συμβουλίαν· ἀλλ’ οὐ Λύσιππος εἰς γένος, γέρας, τύχην ἐν δευτέρῳ Στράτωνος· ἀλλ’ οὐδὲ Φρύνης μήτηρ ἐμὴ Φίλιννα δυσγενεστέρα. |
Theodorus Prodromus_Rhodanthe et Dosicles_Book2_Sentence 51 | εἰ συλλαβεῖν μὲν ῥᾳδίως οὐκ ἰσχύσει, ὑπαγγελεῖ δὴ τῷ Λυσίππῳ τὴν βίαν· πλήσοι δὲ θυμοῦ καὶ πρὸς ὀργὴν ὀτρύνοι, καὶ κερδανῶ μὲν τοῦ τεκόντος τὸν χόλον, ἀπελπιῶ δὲ καὶ Ῥοδάνθης τὸν γάμον. | Ἐν ναυμάχοις ἤθλησα πολλὰ πολλάκις καὶ χερσομάχοις ἀντεταξάμην ὅσοις. οἶδα στρατηγεῖν, οἶδα τάττειν ὁπλίτας, λόχους ἐφιστᾶν καὶ παρατρέχειν λόχους, τάφρους ὀρύττειν καὶ περιστέλλειν πόλεις, φράττειν δὲ τάφρους καὶ καταστρέφειν πόλεις· στρατοὺς συνιστᾶν καὶ στρατοὺς ἀνατρέπειν, τειχῶν κατασπᾶν ἐξοχὰς ὑπερλόφους, τειχῶν ἀνιστᾶν ἐξοχὰς ἐρριμμένας, ἄγειν δὲ μοχλούς, συντρίβειν τε πυργία, καὶ πάντας ἁπλῶς τῆς στρατηγίας λόγους, τὸν πατέρα σχὼν εὐφυᾶ παιδοτρίβην. ἱκανὰ ταῦτα καὶ Στράτωνα καὶ Φρύνην πεῖσαι παρασχεῖν εἰς γάμου κοινωνίαν νύμφην Ῥοδάνθην τῷ Δοσικλεῖ νυμφίῳ. Εἰ δ’ οὐ θελήσει τὴν συναφὴν ὁ Στράτων, ποίαν ἐφεύρω τοῦ πυρὸς τούτου δρόσον; ἦ που τὸν οἶκον αὐθαδῶς τῆς παρθένου νύκτωρ ὑπελθὼν συγκροτήσω τὴν βίαν; καὶ πῶς ἀέλπτως ἐμπεσὼν κοιμωμένῃ οὐκ ἂν ταράξω καὶ θροήσω τὴν κόρην; ῥήξοι δὲ φωνήν, καλέσοι τε τὴν Φρύνην, ἡ δὲ Στράτωνα, καὶ τὸν ὄχλον ὁ Στράτων, καὶ τὸν βιαστὴν συλλάβοι Δοσικλέα.μὴ γὰρ τοσοῦτον ὁ χρόνος κατισχύσοι, ὡς καὶ Λυσίππου τὰς τόσας στρατηγίας καὶ τοὺς τοσούτους ἐν τόσαις μάχαις κόπους οὕτω ταχινῶς ἐξαλείψειν ἐκ μέσου, λήθης δὲ βυθῷ καὶ φθορᾷ συμποντίσαι. Καλὴ μέν ἐστι τῆς Ῥοδάνθης ἡ χρόα· οὐκ ἀφελεῖν τις οὐδὲ προσθεῖναι δέοι ἐκ τῆς ἀρίστης ἀρτίας διαρτίας· καλῶς γὰρ αὐτὴν καὶ κεκανονισμένως ἐσχημάτισεν ἡ γεωμέτρις Φύσις. Ἀλλ’ οὐδ’ ἐμοὶ πρόσωπον ἠσβολωμένον, οὐδὲ ξένη τις καὶ δυσέντευκτος πλάσις· εἰ γοῦν κατ’ ἄνδρα τις τὰ τοῦ κάλλους κρίνει, ὡραῖον ἂν μάθοι με τὴν θεωρίαν. ἄλλως τε κάλλος ἀνδρικὸν σταθηρότης, ἀλκὴ κραταιά, πρὸς μάχας εὐανδρία, ἄτρεστος ἰσχύς, δεξιὰ θαρραλέα, ἔπαλξις ἀπτόητος εἰς μάχης στόμα, αἵμασιν ἐχθρῶν πορφυρωθεῖσα σπάθη, ξίφος κορεσθὲν δυσμενεστέρου κρέως. πολλαῖς γὰρ ἤδη ταῖς μάχαις καὶ πολλάκις πολλοὺς στεφάνους εὐκλεῶς ἐδεξάμην. βέβρωκε πολλῶν δυσμενῶν πολλὰ κρέα τὸ χαλκοβαφὲς τῆς μαχαίρας μου στόμα καὶ ῥεῖθρα πολλῶν ἐκπέπωκεν αἱμάτων, πολλῶν ἐνετρύφησε βαρβάρων φόνοις. |
Theodorus Prodromus_Rhodanthe et Dosicles_Book2_Sentence 52 | Πάσχεις τι καὶ σύ, γλυκερά μοι παρθένε; πάσχεις δι’ ἡμᾶς, ἀλγύνῃ τὴν καρδίαν; ἀντιφλογίζῃ τοῖς πόθου πυρεκβόλοις; ὕπνου στερίσκῃ, τὴν τροφὴν οὐ προσδέχῃ; τὰ σπλάγχνα πιμπρᾷ, τὸν ποθοῦντα δακρύεις; καλεῖς Δοσικλῆν καὶ φέρεις ὑπὸ στόμα, ἢ κἂν βιῶμεν ἀγνοεῖς, ὦ παρθένε; εἰ μὲν τὰ πικρὰ τῶν ἐρώτων κεντρία ἀτραυμάτιστος εἰς τὸ πᾶν ἐκφυγγάνεις καὶ παντὸς ἀνδρὸς εὐλαβῇ θεωρίαν, περιφρονεῖς δὲ τῶν ἐρώτων τοὺς λόγους, ἀπαξιοῖς τε τὴν σχέσιν καὶ τὸν πόθον, μισεῖς τε πᾶσαν ἀρρένων ὁμιλίαν, τλητὸν τὸ κακόν· οὐ γὰρ εἰς Δοσικλέα (ἔχει Δοσικλῆς τοὺς συνεβδελυγμένους)· εἰ δ’ ἄλλον ἡμῶν ἀκρίτως ὑπερτίθης, ᾧ καὶ σεαυτῆς ἠγγυήσω τὸν γάμον, ἢ λῦσον ἡμῖν τὰς πρὸς αὐτὸν ἐγγύας, ἢ γοῦν Δοσικλῆς θανατᾷ· τὸ γὰρ ξίφος σπλάγχνων κατ’ αὐτῶν ἐμβαλῶ καὶ καρδίας.” Τοιαῖσδε πολλαῖς ἐνθυμημάτων ζάλαις ἐγὼ ταραχθεὶς καὶ πνοαῖς ἀντιπνόοις (ὡς ναῦς ἀνερμάτιστος ἐν κλυδωνίῳ), τοιοῖσδε πολλοῖς ἀντιπαλαίσας λόγοις ᾠδὰς ἐς αὐτὰς δευτέρας ἀλεκτόρων ἤλυθον ὀψὲ καὶ πρὸς ὕπνον ἐτράπην. | εἰ συλλαβεῖν μὲν ῥᾳδίως οὐκ ἰσχύσει, ὑπαγγελεῖ δὴ τῷ Λυσίππῳ τὴν βίαν· πλήσοι δὲ θυμοῦ καὶ πρὸς ὀργὴν ὀτρύνοι, καὶ κερδανῶ μὲν τοῦ τεκόντος τὸν χόλον, ἀπελπιῶ δὲ καὶ Ῥοδάνθης τὸν γάμον.Ἐν ναυμάχοις ἤθλησα πολλὰ πολλάκις καὶ χερσομάχοις ἀντεταξάμην ὅσοις. οἶδα στρατηγεῖν, οἶδα τάττειν ὁπλίτας, λόχους ἐφιστᾶν καὶ παρατρέχειν λόχους, τάφρους ὀρύττειν καὶ περιστέλλειν πόλεις, φράττειν δὲ τάφρους καὶ καταστρέφειν πόλεις· στρατοὺς συνιστᾶν καὶ στρατοὺς ἀνατρέπειν, τειχῶν κατασπᾶν ἐξοχὰς ὑπερλόφους, τειχῶν ἀνιστᾶν ἐξοχὰς ἐρριμμένας, ἄγειν δὲ μοχλούς, συντρίβειν τε πυργία, καὶ πάντας ἁπλῶς τῆς στρατηγίας λόγους, τὸν πατέρα σχὼν εὐφυᾶ παιδοτρίβην. ἱκανὰ ταῦτα καὶ Στράτωνα καὶ Φρύνην πεῖσαι παρασχεῖν εἰς γάμου κοινωνίαν νύμφην Ῥοδάνθην τῷ Δοσικλεῖ νυμφίῳ. Εἰ δ’ οὐ θελήσει τὴν συναφὴν ὁ Στράτων, ποίαν ἐφεύρω τοῦ πυρὸς τούτου δρόσον; ἦ που τὸν οἶκον αὐθαδῶς τῆς παρθένου νύκτωρ ὑπελθὼν συγκροτήσω τὴν βίαν; καὶ πῶς ἀέλπτως ἐμπεσὼν κοιμωμένῃ οὐκ ἂν ταράξω καὶ θροήσω τὴν κόρην; ῥήξοι δὲ φωνήν, καλέσοι τε τὴν Φρύνην, ἡ δὲ Στράτωνα, καὶ τὸν ὄχλον ὁ Στράτων, καὶ τὸν βιαστὴν συλλάβοι Δοσικλέα. |
Theodorus Prodromus_Rhodanthe et Dosicles_Book2_Sentence 53 | ἡ γὰρ περιττὴ συρροὴ τῶν φροντίδων σκότον καταρραίνουσα τῶν ἄνω τόπων καὶ στυγνὸν οἷον δημιουργήσασα γνόφον καὶ νύκτα πολλὴν καὶ βαθύσκιον ζόφον καὶ τοῦ λογισμοῦ συνθολοῦσα τὰς κόρας φιλεῖ τὰ πολλὰ καὶ τὸν ὕπνον εἰσφέρειν, καὶ τοῦτον οὐκ ἄτρεστον, οὐ πτοίας δίχα. Τῶν πραγμάτων γὰρ καὶ λόγων τῶν ἐν φάει εἴδωλα πολλὰ καὶ φάσεις μικτοχρόους ἡ νὺξ ἀναπλάττουσα καὶ σκιὰς μόνας πλαστογραφοῦσα δακτύλῳ σκιαγράφῳ, φέρει τὸ φάσμα τῇ καθ’ ὕπνους ἐμφάσει· οἷον κἀγὼ πέπονθα τῷ τότε χρόνῳ. αὐτὴν γὰρ εὐθὺς καὶ καθ’ ὕπνους τὴν κόρην εἶδον Ῥοδάνθην καὶ συνῆλθον εἰς λόγους· εἶπον τὸ θερμὸν τῆς πρὸς αὐτὴν ἀγάπης καὶ τὴν ἐνοῦσαν ἐξεγύμνωσα σχέσιν. ἔγνων ἐπ’ αὐτοῖς καὶ γελῶσαν τὴν κόρην, καί μοι τὸ μειδίαμα σύμβολον μέγα ἔδοξε τοῦ μένοντος ἐν στέρνοις πόθου. Οὕτω παρηγόρει με τοῖς ἐνυπνίοις ἡ νὺξ κατοικτείρασα τῶν παθημάτων. | Πάσχεις τι καὶ σύ, γλυκερά μοι παρθένε; πάσχεις δι’ ἡμᾶς, ἀλγύνῃ τὴν καρδίαν; ἀντιφλογίζῃ τοῖς πόθου πυρεκβόλοις; ὕπνου στερίσκῃ, τὴν τροφὴν οὐ προσδέχῃ; τὰ σπλάγχνα πιμπρᾷ, τὸν ποθοῦντα δακρύεις; καλεῖς Δοσικλῆν καὶ φέρεις ὑπὸ στόμα, ἢ κἂν βιῶμεν ἀγνοεῖς, ὦ παρθένε; εἰ μὲν τὰ πικρὰ τῶν ἐρώτων κεντρία ἀτραυμάτιστος εἰς τὸ πᾶν ἐκφυγγάνεις καὶ παντὸς ἀνδρὸς εὐλαβῇ θεωρίαν, περιφρονεῖς δὲ τῶν ἐρώτων τοὺς λόγους, ἀπαξιοῖς τε τὴν σχέσιν καὶ τὸν πόθον, μισεῖς τε πᾶσαν ἀρρένων ὁμιλίαν, τλητὸν τὸ κακόν· οὐ γὰρ εἰς Δοσικλέα (ἔχει Δοσικλῆς τοὺς συνεβδελυγμένους)· εἰ δ’ ἄλλον ἡμῶν ἀκρίτως ὑπερτίθης, ᾧ καὶ σεαυτῆς ἠγγυήσω τὸν γάμον, ἢ λῦσον ἡμῖν τὰς πρὸς αὐτὸν ἐγγύας, ἢ γοῦν Δοσικλῆς θανατᾷ· τὸ γὰρ ξίφος σπλάγχνων κατ’ αὐτῶν ἐμβαλῶ καὶ καρδίας.” Τοιαῖσδε πολλαῖς ἐνθυμημάτων ζάλαις ἐγὼ ταραχθεὶς καὶ πνοαῖς ἀντιπνόοις (ὡς ναῦς ἀνερμάτιστος ἐν κλυδωνίῳ), τοιοῖσδε πολλοῖς ἀντιπαλαίσας λόγοις ᾠδὰς ἐς αὐτὰς δευτέρας ἀλεκτόρων ἤλυθον ὀψὲ καὶ πρὸς ὕπνον ἐτράπην.εἰ συλλαβεῖν μὲν ῥᾳδίως οὐκ ἰσχύσει, ὑπαγγελεῖ δὴ τῷ Λυσίππῳ τὴν βίαν· πλήσοι δὲ θυμοῦ καὶ πρὸς ὀργὴν ὀτρύνοι, καὶ κερδανῶ μὲν τοῦ τεκόντος τὸν χόλον, ἀπελπιῶ δὲ καὶ Ῥοδάνθης τὸν γάμον. |
Theodorus Prodromus_Rhodanthe et Dosicles_Book2_Sentence 58 | παρῆλθεν ἡ νὺξ καὶ μετῆλθεν ἡμέρα· κἀπεὶ διαστὰς τῶν φίλων ὀνειράτων οὐκ εἶδον οὐδὲν τῶν τέως ὁρωμένων (νυκτὸς γὰρ ἦν ἄθυρμα καὶ παίζων ὕπνος καὶ μειδιῶν ὄνειρος εἰς νόθους πόνους), καὶ τοῦ πυρὸς πιμπρῶντος αὐτὴν καρδίαν οὐκ εἶχον εὑρεῖν μηδαμῇ τινὰ δρόσον, κόλπῳ πρὸς αὐτῷ μητρικῷ πεσὼν μέσῳ “ὦ μῆτερ” εἶπον, “μῆτερ ἠγαπημένη, σῶσον τὸν υἱὸν τὸν φίλον Δοσικλέα, σῶσον Δοσικλῆν· εἰ δὲ μὴ σώσειν θέλεις, θανούμενον κήδευε χερσὶ γνησίαις. μαρτύρομαι γὰρ τῶν ἐρώτων τὴν χάριν καὶ τῆς Ῥοδάνθης τὴν ἐμοὶ φίλην θέαν, ὡς, εἰ στερηθῶ μητρικῆς εὐσπλαγχνίας, σπλάγχων κατ’ αὐτῶν εἰσβιβάσω τὸ ξίφος.” Πρὸς ταῦτα δακρύσασα μητρῴᾳ σχέσει (γυνὴ γὰρ ἢν ἕτοιμος εἰς τὸ δακρύειν, μήτηρ πρόχειρος εἰς τὸ πολλὰ δακρύειν) “τέκνον Δοσίκλεις” εἶπεν, “εὐφήμως λέγων θάρρει· πέρας γὰρ τοῦ κατὰ γνώμην λάβοις. ἐγὼ δὲ τυχὸν καὶ προέγνων τὸν λόγον· ἐρᾷς Ῥοδάνθης, ἧς τὸ κάλλος ὀμνύεις, ἐρᾷς Ῥοδάνθης, ἣν ἐγέννησε Φρύνη, ἣν ὁ Στράτων ἤνεγκεν εἰς φῶς ἡλίου.” “ὤμοι προφήτης” ἦν δ’ ἐγὼ “μητρὸς λόγος. | ἡ γὰρ περιττὴ συρροὴ τῶν φροντίδων σκότον καταρραίνουσα τῶν ἄνω τόπων καὶ στυγνὸν οἷον δημιουργήσασα γνόφον καὶ νύκτα πολλὴν καὶ βαθύσκιον ζόφον καὶ τοῦ λογισμοῦ συνθολοῦσα τὰς κόρας φιλεῖ τὰ πολλὰ καὶ τὸν ὕπνον εἰσφέρειν, καὶ τοῦτον οὐκ ἄτρεστον, οὐ πτοίας δίχα. Τῶν πραγμάτων γὰρ καὶ λόγων τῶν ἐν φάει εἴδωλα πολλὰ καὶ φάσεις μικτοχρόους ἡ νὺξ ἀναπλάττουσα καὶ σκιὰς μόνας πλαστογραφοῦσα δακτύλῳ σκιαγράφῳ, φέρει τὸ φάσμα τῇ καθ’ ὕπνους ἐμφάσει· οἷον κἀγὼ πέπονθα τῷ τότε χρόνῳ. αὐτὴν γὰρ εὐθὺς καὶ καθ’ ὕπνους τὴν κόρην εἶδον Ῥοδάνθην καὶ συνῆλθον εἰς λόγους· εἶπον τὸ θερμὸν τῆς πρὸς αὐτὴν ἀγάπης καὶ τὴν ἐνοῦσαν ἐξεγύμνωσα σχέσιν. ἔγνων ἐπ’ αὐτοῖς καὶ γελῶσαν τὴν κόρην, καί μοι τὸ μειδίαμα σύμβολον μέγα ἔδοξε τοῦ μένοντος ἐν στέρνοις πόθου. Οὕτω παρηγόρει με τοῖς ἐνυπνίοις ἡ νὺξ κατοικτείρασα τῶν παθημάτων.Πάσχεις τι καὶ σύ, γλυκερά μοι παρθένε; πάσχεις δι’ ἡμᾶς, ἀλγύνῃ τὴν καρδίαν; ἀντιφλογίζῃ τοῖς πόθου πυρεκβόλοις; ὕπνου στερίσκῃ, τὴν τροφὴν οὐ προσδέχῃ; τὰ σπλάγχνα πιμπρᾷ, τὸν ποθοῦντα δακρύεις; καλεῖς Δοσικλῆν καὶ φέρεις ὑπὸ στόμα, ἢ κἂν βιῶμεν ἀγνοεῖς, ὦ παρθένε; εἰ μὲν τὰ πικρὰ τῶν ἐρώτων κεντρία ἀτραυμάτιστος εἰς τὸ πᾶν ἐκφυγγάνεις καὶ παντὸς ἀνδρὸς εὐλαβῇ θεωρίαν, περιφρονεῖς δὲ τῶν ἐρώτων τοὺς λόγους, ἀπαξιοῖς τε τὴν σχέσιν καὶ τὸν πόθον, μισεῖς τε πᾶσαν ἀρρένων ὁμιλίαν, τλητὸν τὸ κακόν· οὐ γὰρ εἰς Δοσικλέα (ἔχει Δοσικλῆς τοὺς συνεβδελυγμένους)· εἰ δ’ ἄλλον ἡμῶν ἀκρίτως ὑπερτίθης, ᾧ καὶ σεαυτῆς ἠγγυήσω τὸν γάμον, ἢ λῦσον ἡμῖν τὰς πρὸς αὐτὸν ἐγγύας, ἢ γοῦν Δοσικλῆς θανατᾷ· τὸ γὰρ ξίφος σπλάγχνων κατ’ αὐτῶν ἐμβαλῶ καὶ καρδίας.” Τοιαῖσδε πολλαῖς ἐνθυμημάτων ζάλαις ἐγὼ ταραχθεὶς καὶ πνοαῖς ἀντιπνόοις (ὡς ναῦς ἀνερμάτιστος ἐν κλυδωνίῳ), τοιοῖσδε πολλοῖς ἀντιπαλαίσας λόγοις ᾠδὰς ἐς αὐτὰς δευτέρας ἀλεκτόρων ἤλυθον ὀψὲ καὶ πρὸς ὕπνον ἐτράπην. |
Theodorus Prodromus_Rhodanthe et Dosicles_Book2_Sentence 6 | “εἰς αὔριον μὲν τῷ θανόντι παιδίῳ κοινῇ σὺν ἡμῖν” εἶπεν ὁ Γλαύκων “θύσεις χοάς, ἀπαρχὰς δακρύων, κερασμάτων· νῦν δ’ ἀλλὰ δεῦρο συγκάλει τοὺς συμπόρους κοινῇ μετασχεῖν τῆς παρ’ ἡμῖν ἑστίας, κοινῇ φαγέσθαι τῶν παρόντων ἁλάτων.” τούτους ἐκεῖνος συμπεραίνει τοὺς λόγους καὶ τὴν γυναῖκα συγκαλεῖ Μυρτιπνόην “γύναι” λέγων, “πρόστηθι τῆς πανδαισίας, τίθει τράπεζαν εἰς τὸν ὕπαιθρον δόμον, κάλει δὲ φαγεῖν τοὺς φίλους Στρατοκλέος.” Εἰσήλθομεν γοῦν τῷ λόγῳ Μυρτιπνόης. | Ἡμῖν μὲν οὖν εὔορμον ἦλθε τὸ σκάφος, κακῶν ἀθιγές, ὑγιές, σεσωσμένον, τοῦ ναυτιλάρχου τῇ τέχνῃ Στρατοκλέος· καὶ τοίνυν ἐξάψαντες ἐκ πρῴρας κάλως, στερραῖς δὲ δεσμήσαντες αὐτὴν ἀγκύραις, ἄνιμεν εὐθὺς εἰς Ῥόδον, ναύτας δύο μόνους λιπόντες φυλακὴν τῆς ὁλκάδος. ὁ δὲ Στρατοκλῆς, τῆς νεὼς ὁ προστάτης, ἄγει μὲν ἡμᾶς ἐς φίλου συνεμπόρου, ἔξω λιπὼν δὲ τῆς πύλης, αὐτὸς μόνος εἰσῆλθεν ἐντὸς καὶ προσεῖπε τὸν φίλον. ἐκστὰς δ’ ἐκεῖνος τῷ δυσέλπτῳ τῆς θέας, ἀντιπροσεῖπε τὸν φίλον Στρατοκλέα καὶ τῷ τραχήλῳ γνησίως προσεπλάκη καὶ “χαῖρέ μοι, κάλλιστε τῶν συνεμπόρων” εἰπὼν ἐρωτᾷ· “σώζεταί σοι τὰ βρέφη, καλὲ Στρατόκλεις; ὑγιὴς ἡ Πανθία;” “Εὔνους κυβερνᾷ τὴν ἐμὴν ζωὴν Τύχη, Ἀπόκρισις Στρατοκλέος πρὸς τὸν αὐτοῦ φίλον Γλαύκωνα ἄριστε Γλαύκων” ὁ Στρατοκλῆς ἀντέφη, “καὶ πᾶσιν ἄλλοις δεξιῶς ἐπιβλέπει· ὁ παῖς δέ μοι τέθνηκεν Ἀγαθοσθένης θάνατον οἰκτρὸν συμπεσούσης τῆς στέγης.” ἔλεξε ταῦτα καὶ στενάξας ἐκ βάθους θερμοὺς σταλαγμοὺς ἐστάλαττε δακρύων, ἐλθὼν ἐς ἀνάμνησιν Ἀγαθοσθένους.ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΤΩΝ ΚΑΤΑ ΡΟΔΑΝΘΗΝ ΚΑΙ ΔΟΣΙΚΛΕΑ ΒΙΒΛΙΟΝ ΔΕΥΤΕΡΟΝ ‘Ἄρτι προσήπλου τὰς ἑαυτοῦ λαμπάδας Δοσικλέος πρὸς Κράτανδρον διήγησις περὶ τῶν καθ’ αὑτόν ὁ λαμπρὸς ἀστὴρ ἐς μέσην τὴν ἡμέραν, ἡμεῖς δὲ τὸν Ῥόδιον ἀγχοῦ λιμένα εὔπλως παραπλεύσαντες εὐφόροις τύχαις (οὕτω νομισθὲν καὶ κριθὲν τοῖς ναυτίλοις) τὴν ναῦν παρωρμίσαμεν εἰς τὸν λιμένα, μικροῦ παρ’ αὐτὸ συνθρυβεῖσαν τὸ στόμα καὶ συρραγεῖσαν καὶ βυθισθεῖσαν κάτω. τὰ μὲν γὰρ ἔνδον ἀσφαλῆ τοῦ λιμένος· οὐ κυμάτων θροῦς, οὐ λόφοι καὶ χάσματα (τούτων ἐκείνοις ἀντεπεξηγερμένων πυκνῇ ταραχῇ καὶ συχνῇ μετακλίσει, καὶ τῶν λόφων μὲν ἀντιχασματουμένων, τῶν χασμάτων δὲ τοὔμπαλιν λοφουμένων), οὐδ’ ἀντέγερσις πνευμάτων ἀντιπνόων δινεῖ τὸ ῥεῖθρον καὶ κυκᾷ τὰς ὁλκάδας· μόνη δὲ πάντως ἡ πύλη τῆς εἰσόδου, στενὴ κομιδῇ καὶ κατάφρακτος λίθοις· μόγις μία τις τῶν μεγίστων ὁλκάδων ἄψαυστος ἔλθοι καὶ περάσοι τὴν θύραν. |
Theodorus Prodromus_Rhodanthe et Dosicles_Book2_Sentence 61 | ταύτης ἐρῶ, Φίλιννα, ταύτην εἰς γάμον ζητῶ σε λαβεῖν· εἰ γὰρ οὐ ταύτην λάβω, ἄνυμφος εἰς Ἄιδος εἰσέλθω δόμους.” “Οὐκ ἀλλὰ ταῦτα καὶ Στράτωνι καὶ Φρύνῃ, τέκνον Δοσίκλεις” εἶπεν, “ἀγγελεῖν ἔχω. δώσει δὲ πάντως ὁ Στράτων νόμοις γάμου νύμφην Ῥοδάνθην τῷ Δοσικλεῖ νυμφίῳ. οὐ γὰρ Λύσιππος οὐδ’ ὁ πατὴρ Εὐφράτης ἐν δευτέρῳ Στράτωνος ἐστὶν εἰς γένος· τυχὸν δὲ κἀμὲ δευτέραν πολλῷ Φρύνης οὐκ ἂν κρίνοι τις ἀρρεπὴς δικασπόλος.” ἔλεξε καὶ Χάρισσαν, εὔνουν οἰκέτιν, ἐπὶ Στράτωνα καὶ Φρύνην στειλαμένη αἰτεῖ παρ’ αὐτῶν τῆς Ῥοδάνθης τὸν γάμον κατεγγυῆσαι τῷ Δοσικλεῖ νυμφίῳ. ἀπῆλθεν ἡ παῖς καὶ προσειποῦσα Φρύνην (Στράτων γὰρ ἀπῆν εἰς τρύγην τῶν ἀμπέλων) καὶ μηνύσασα τῆς Φιλίννης τὸν λόγον πικρῶν μετῆλθεν ἄγγελος μηνυμάτων. “Στράτων” γὰρ εἶπεν “εἰς τελευτὴν τοῦ τρύγους υἱῷ Κλεάρχου τῷ νέῳ Πανολβίῳ κατηγγύησε τῆς Ῥοδάνθης τὸν γάμον.” Ὡς τοίνυν ἡμάρτησα τῆς πρώτης τρίβου, εἰς δευτέραν γοῦν μηχανὴν ἐτραπόμην. | παρῆλθεν ἡ νὺξ καὶ μετῆλθεν ἡμέρα· κἀπεὶ διαστὰς τῶν φίλων ὀνειράτων οὐκ εἶδον οὐδὲν τῶν τέως ὁρωμένων (νυκτὸς γὰρ ἦν ἄθυρμα καὶ παίζων ὕπνος καὶ μειδιῶν ὄνειρος εἰς νόθους πόνους), καὶ τοῦ πυρὸς πιμπρῶντος αὐτὴν καρδίαν οὐκ εἶχον εὑρεῖν μηδαμῇ τινὰ δρόσον, κόλπῳ πρὸς αὐτῷ μητρικῷ πεσὼν μέσῳ “ὦ μῆτερ” εἶπον, “μῆτερ ἠγαπημένη, σῶσον τὸν υἱὸν τὸν φίλον Δοσικλέα, σῶσον Δοσικλῆν· εἰ δὲ μὴ σώσειν θέλεις, θανούμενον κήδευε χερσὶ γνησίαις. μαρτύρομαι γὰρ τῶν ἐρώτων τὴν χάριν καὶ τῆς Ῥοδάνθης τὴν ἐμοὶ φίλην θέαν, ὡς, εἰ στερηθῶ μητρικῆς εὐσπλαγχνίας, σπλάγχων κατ’ αὐτῶν εἰσβιβάσω τὸ ξίφος.” Πρὸς ταῦτα δακρύσασα μητρῴᾳ σχέσει (γυνὴ γὰρ ἢν ἕτοιμος εἰς τὸ δακρύειν, μήτηρ πρόχειρος εἰς τὸ πολλὰ δακρύειν) “τέκνον Δοσίκλεις” εἶπεν, “εὐφήμως λέγων θάρρει· πέρας γὰρ τοῦ κατὰ γνώμην λάβοις. ἐγὼ δὲ τυχὸν καὶ προέγνων τὸν λόγον· ἐρᾷς Ῥοδάνθης, ἧς τὸ κάλλος ὀμνύεις, ἐρᾷς Ῥοδάνθης, ἣν ἐγέννησε Φρύνη, ἣν ὁ Στράτων ἤνεγκεν εἰς φῶς ἡλίου.” “ὤμοι προφήτης” ἦν δ’ ἐγὼ “μητρὸς λόγος.ἡ γὰρ περιττὴ συρροὴ τῶν φροντίδων σκότον καταρραίνουσα τῶν ἄνω τόπων καὶ στυγνὸν οἷον δημιουργήσασα γνόφον καὶ νύκτα πολλὴν καὶ βαθύσκιον ζόφον καὶ τοῦ λογισμοῦ συνθολοῦσα τὰς κόρας φιλεῖ τὰ πολλὰ καὶ τὸν ὕπνον εἰσφέρειν, καὶ τοῦτον οὐκ ἄτρεστον, οὐ πτοίας δίχα. Τῶν πραγμάτων γὰρ καὶ λόγων τῶν ἐν φάει εἴδωλα πολλὰ καὶ φάσεις μικτοχρόους ἡ νὺξ ἀναπλάττουσα καὶ σκιὰς μόνας πλαστογραφοῦσα δακτύλῳ σκιαγράφῳ, φέρει τὸ φάσμα τῇ καθ’ ὕπνους ἐμφάσει· οἷον κἀγὼ πέπονθα τῷ τότε χρόνῳ. αὐτὴν γὰρ εὐθὺς καὶ καθ’ ὕπνους τὴν κόρην εἶδον Ῥοδάνθην καὶ συνῆλθον εἰς λόγους· εἶπον τὸ θερμὸν τῆς πρὸς αὐτὴν ἀγάπης καὶ τὴν ἐνοῦσαν ἐξεγύμνωσα σχέσιν. ἔγνων ἐπ’ αὐτοῖς καὶ γελῶσαν τὴν κόρην, καί μοι τὸ μειδίαμα σύμβολον μέγα ἔδοξε τοῦ μένοντος ἐν στέρνοις πόθου. Οὕτω παρηγόρει με τοῖς ἐνυπνίοις ἡ νὺξ κατοικτείρασα τῶν παθημάτων. |
Theodorus Prodromus_Rhodanthe et Dosicles_Book2_Sentence 66 | ἡ μηχανὴ τίς, ἤθελον μὲν μὴ λέγειν, ἐρυθριώσης τῆς Ῥοδάνθης τῷ λόγῳ, ἐρῶ δ’ ὅμως· καὶ σὺ δέ, καλὴ παρθένε, μή μοι παροργίζοιο τοῦ λόγου χάριν· τὸν γὰρ ξενιστὴν οὐ παραγκωνιστέον αἰτοῦντα μαθεῖν τὰς ἐμὰς καὶ σὰς τύχας. Πρὸς τοὺς ἐμοὺς ἄπειμι συγκυνηγέτας, Ἁρπαγὴ Ῥοδάνθης νέους ἀγαθοὺς καὶ φιλεῖν εὖ εἰδότας, καί “μοι συναρήξατε πρὸς μέγαν μόθον” εἰπών, ἐρωτήσασιν αὐτοῖς τὸν μόθον δηλῶ Ῥοδάνθην καὶ Στράτωνα καὶ Φρύνην, λέγω τὸ φίλτρον, μηνύω τὴν ἀγάπην, τοὺς εἰς Φίλινναν ἱκετηρίους λόγους. | ταύτης ἐρῶ, Φίλιννα, ταύτην εἰς γάμον ζητῶ σε λαβεῖν· εἰ γὰρ οὐ ταύτην λάβω, ἄνυμφος εἰς Ἄιδος εἰσέλθω δόμους.” “Οὐκ ἀλλὰ ταῦτα καὶ Στράτωνι καὶ Φρύνῃ, τέκνον Δοσίκλεις” εἶπεν, “ἀγγελεῖν ἔχω. δώσει δὲ πάντως ὁ Στράτων νόμοις γάμου νύμφην Ῥοδάνθην τῷ Δοσικλεῖ νυμφίῳ. οὐ γὰρ Λύσιππος οὐδ’ ὁ πατὴρ Εὐφράτης ἐν δευτέρῳ Στράτωνος ἐστὶν εἰς γένος· τυχὸν δὲ κἀμὲ δευτέραν πολλῷ Φρύνης οὐκ ἂν κρίνοι τις ἀρρεπὴς δικασπόλος.” ἔλεξε καὶ Χάρισσαν, εὔνουν οἰκέτιν, ἐπὶ Στράτωνα καὶ Φρύνην στειλαμένη αἰτεῖ παρ’ αὐτῶν τῆς Ῥοδάνθης τὸν γάμον κατεγγυῆσαι τῷ Δοσικλεῖ νυμφίῳ. ἀπῆλθεν ἡ παῖς καὶ προσειποῦσα Φρύνην (Στράτων γὰρ ἀπῆν εἰς τρύγην τῶν ἀμπέλων) καὶ μηνύσασα τῆς Φιλίννης τὸν λόγον πικρῶν μετῆλθεν ἄγγελος μηνυμάτων. “Στράτων” γὰρ εἶπεν “εἰς τελευτὴν τοῦ τρύγους υἱῷ Κλεάρχου τῷ νέῳ Πανολβίῳ κατηγγύησε τῆς Ῥοδάνθης τὸν γάμον.” Ὡς τοίνυν ἡμάρτησα τῆς πρώτης τρίβου, εἰς δευτέραν γοῦν μηχανὴν ἐτραπόμην.παρῆλθεν ἡ νὺξ καὶ μετῆλθεν ἡμέρα· κἀπεὶ διαστὰς τῶν φίλων ὀνειράτων οὐκ εἶδον οὐδὲν τῶν τέως ὁρωμένων (νυκτὸς γὰρ ἦν ἄθυρμα καὶ παίζων ὕπνος καὶ μειδιῶν ὄνειρος εἰς νόθους πόνους), καὶ τοῦ πυρὸς πιμπρῶντος αὐτὴν καρδίαν οὐκ εἶχον εὑρεῖν μηδαμῇ τινὰ δρόσον, κόλπῳ πρὸς αὐτῷ μητρικῷ πεσὼν μέσῳ “ὦ μῆτερ” εἶπον, “μῆτερ ἠγαπημένη, σῶσον τὸν υἱὸν τὸν φίλον Δοσικλέα, σῶσον Δοσικλῆν· εἰ δὲ μὴ σώσειν θέλεις, θανούμενον κήδευε χερσὶ γνησίαις. μαρτύρομαι γὰρ τῶν ἐρώτων τὴν χάριν καὶ τῆς Ῥοδάνθης τὴν ἐμοὶ φίλην θέαν, ὡς, εἰ στερηθῶ μητρικῆς εὐσπλαγχνίας, σπλάγχων κατ’ αὐτῶν εἰσβιβάσω τὸ ξίφος.” Πρὸς ταῦτα δακρύσασα μητρῴᾳ σχέσει (γυνὴ γὰρ ἢν ἕτοιμος εἰς τὸ δακρύειν, μήτηρ πρόχειρος εἰς τὸ πολλὰ δακρύειν) “τέκνον Δοσίκλεις” εἶπεν, “εὐφήμως λέγων θάρρει· πέρας γὰρ τοῦ κατὰ γνώμην λάβοις. ἐγὼ δὲ τυχὸν καὶ προέγνων τὸν λόγον· ἐρᾷς Ῥοδάνθης, ἧς τὸ κάλλος ὀμνύεις, ἐρᾷς Ῥοδάνθης, ἣν ἐγέννησε Φρύνη, ἣν ὁ Στράτων ἤνεγκεν εἰς φῶς ἡλίου.” “ὤμοι προφήτης” ἦν δ’ ἐγὼ “μητρὸς λόγος. |
Theodorus Prodromus_Rhodanthe et Dosicles_Book2_Sentence 68 | τούτους ὑποφθάσαντες αὐτοὶ τοὺς λόγους “καλῆς”, ἔφασαν, “μὰ θεούς, ναὶ παγκάλης κόρης ἑάλως· ἀλλὰ θάρρει τὸν γάμον· ἡτισποτοῦν γάρ ἐστι κἀξ οἵων ἔφυ, ἡμεῖς Δοσικλεῖ τῷ φίλῳ τὴν παρθένον ἐκδῶμεν, ὡς βούλοιτο, πρὸς κοινωνίαν ἢ τοῦ Στράτωνος καὶ Φρύνης πεπεισμένων ἢ λῃστρικῆς γοῦν παλάμης ἀντιστάσει.” “Ναὶ ναί, συναρήξατε, συγκυνηγέται, κἀν τῷ παρόντι τῆς κόρης κυνηγίῳ” πρὸς τοὺς ἀγαθοὺς ἦν δ’ ἐγὼ νεανίας· “νέοι γὰρ ὄντες οὐδ’ ὑμεῖς πόθου φλόγα εἰς ἄχρι καὶ νῦν ἰσχύσατε συσβέσαι· εἰ δ’ ἄχρι καὶ νῦν, εἰς τὸ μέλλον γοῦν φόβος. Ἔρως γὰρ ἀλκὴν ἀνυπόστατον φέρει· γέρων μέν ἐστι, κἂν σοφίζηται βρέφος, ὀργίζεται δέ, κἂν δοκῇ γελᾶν τάχα. γελῶν δὲ πέμπει τῶν βελῶν τὰς ἐντάσεις· τόξον γὰρ ἔς τιν’ εὐφυῶς ἐξημμένος, μέσης κατ’ αὐτῆς εὐστοχεῖ τῆς καρδίας. παίζων φλογίζει· πῦρ γὰρ εἰς χεῖρας φέρει, πιμπρᾷ μὲν ὀστᾶ, συμφρύγει δὲ καρδίας. | ἡ μηχανὴ τίς, ἤθελον μὲν μὴ λέγειν, ἐρυθριώσης τῆς Ῥοδάνθης τῷ λόγῳ, ἐρῶ δ’ ὅμως· καὶ σὺ δέ, καλὴ παρθένε, μή μοι παροργίζοιο τοῦ λόγου χάριν· τὸν γὰρ ξενιστὴν οὐ παραγκωνιστέον αἰτοῦντα μαθεῖν τὰς ἐμὰς καὶ σὰς τύχας. Πρὸς τοὺς ἐμοὺς ἄπειμι συγκυνηγέτας, Ἁρπαγὴ Ῥοδάνθης νέους ἀγαθοὺς καὶ φιλεῖν εὖ εἰδότας, καί “μοι συναρήξατε πρὸς μέγαν μόθον” εἰπών, ἐρωτήσασιν αὐτοῖς τὸν μόθον δηλῶ Ῥοδάνθην καὶ Στράτωνα καὶ Φρύνην, λέγω τὸ φίλτρον, μηνύω τὴν ἀγάπην, τοὺς εἰς Φίλινναν ἱκετηρίους λόγους.ταύτης ἐρῶ, Φίλιννα, ταύτην εἰς γάμον ζητῶ σε λαβεῖν· εἰ γὰρ οὐ ταύτην λάβω, ἄνυμφος εἰς Ἄιδος εἰσέλθω δόμους.” “Οὐκ ἀλλὰ ταῦτα καὶ Στράτωνι καὶ Φρύνῃ, τέκνον Δοσίκλεις” εἶπεν, “ἀγγελεῖν ἔχω. δώσει δὲ πάντως ὁ Στράτων νόμοις γάμου νύμφην Ῥοδάνθην τῷ Δοσικλεῖ νυμφίῳ. οὐ γὰρ Λύσιππος οὐδ’ ὁ πατὴρ Εὐφράτης ἐν δευτέρῳ Στράτωνος ἐστὶν εἰς γένος· τυχὸν δὲ κἀμὲ δευτέραν πολλῷ Φρύνης οὐκ ἂν κρίνοι τις ἀρρεπὴς δικασπόλος.” ἔλεξε καὶ Χάρισσαν, εὔνουν οἰκέτιν, ἐπὶ Στράτωνα καὶ Φρύνην στειλαμένη αἰτεῖ παρ’ αὐτῶν τῆς Ῥοδάνθης τὸν γάμον κατεγγυῆσαι τῷ Δοσικλεῖ νυμφίῳ. ἀπῆλθεν ἡ παῖς καὶ προσειποῦσα Φρύνην (Στράτων γὰρ ἀπῆν εἰς τρύγην τῶν ἀμπέλων) καὶ μηνύσασα τῆς Φιλίννης τὸν λόγον πικρῶν μετῆλθεν ἄγγελος μηνυμάτων. “Στράτων” γὰρ εἶπεν “εἰς τελευτὴν τοῦ τρύγους υἱῷ Κλεάρχου τῷ νέῳ Πανολβίῳ κατηγγύησε τῆς Ῥοδάνθης τὸν γάμον.” Ὡς τοίνυν ἡμάρτησα τῆς πρώτης τρίβου, εἰς δευτέραν γοῦν μηχανὴν ἐτραπόμην. |
Theodorus Prodromus_Rhodanthe et Dosicles_Book2_Sentence 7 | ἀλλ’ ἡ Ῥοδάνθη καὶ λιμαγχονουμένη οὐκ ἦλθεν ἐντὸς ἐντροπῆς ἀντιστάσει, νεύσει δὲ χειρὸς συγκαλεῖ με καὶ λέγει· “ἄνερ, γινώσκεις τὴν ἐμὴν σαφῶς τύχην (καλῶ γὰρ ἄνδρα τὸν φίλον Δοσικλέα, ὅν μοι συνῆψαν οὐ γάμοι καὶ παστάδες, οὐ νυμφικὴ σύζευξις, οὐ μία κλίνη, οὐ τῆς ἐπ’ ἀμφοῖν συμπλοκῆς αἱ συνδέσεις, σχέσις δὲ σεμνὴ καὶ πόθος πάθους δίχα καὶ δεσμὸς ἁγνὸς σωμάτων ἀσυνδέτων)· ἄνερ, γινώσκεις τὴν ἐμὴν σαφῶς τύχην· ἐγὼ γάρ εἰμι καὶ γυνὴ καὶ παρθένος, καὶ παντὸς ἀνδρὸς ὄψιν εὐλαβουμένη, πλέον δὲ πολλῷ τοῦ σαφῶς ἀλλοτρίου, μή πού τις ἡμᾶς ἐμπαθέστερον βλέποι κόραις πονηραῖς δυσγενῆ θεωρίαν· πῶς οὖν, Δοσίκλεις, εἰσιοῦσα τὴν θύραν τόσων μετ’ ἀνδρῶν συμφάγω γυνὴ μία;” “Ὡς εὖ γέ σοι γένοιτο τῆς ὁμιλίας”, μικρὸν διασχὼν εἶπα, “σεμνὴ παρθένε· διδοῖς γὰρ ἡμῖν τοῦ πόθου τὰς ἐγγύας ὀρθάς, ἐναργεῖς, ἀσφαλεῖς, πεπηγμένας, καὶ τὰς πονηρὰς ἐξάγεις ὑποψίας. νῦν δ’ ἀλλὰ δεῦρο τοῦ φαγεῖν (τί γὰρ πάθῃς;), ἐπείπερ ἡμᾶς εἰσκαλεῖ Μυρτιπνόη. | “εἰς αὔριον μὲν τῷ θανόντι παιδίῳ κοινῇ σὺν ἡμῖν” εἶπεν ὁ Γλαύκων “θύσεις χοάς, ἀπαρχὰς δακρύων, κερασμάτων· νῦν δ’ ἀλλὰ δεῦρο συγκάλει τοὺς συμπόρους κοινῇ μετασχεῖν τῆς παρ’ ἡμῖν ἑστίας, κοινῇ φαγέσθαι τῶν παρόντων ἁλάτων.” τούτους ἐκεῖνος συμπεραίνει τοὺς λόγους καὶ τὴν γυναῖκα συγκαλεῖ Μυρτιπνόην “γύναι” λέγων, “πρόστηθι τῆς πανδαισίας, τίθει τράπεζαν εἰς τὸν ὕπαιθρον δόμον, κάλει δὲ φαγεῖν τοὺς φίλους Στρατοκλέος.” Εἰσήλθομεν γοῦν τῷ λόγῳ Μυρτιπνόης.Ἡμῖν μὲν οὖν εὔορμον ἦλθε τὸ σκάφος, κακῶν ἀθιγές, ὑγιές, σεσωσμένον, τοῦ ναυτιλάρχου τῇ τέχνῃ Στρατοκλέος· καὶ τοίνυν ἐξάψαντες ἐκ πρῴρας κάλως, στερραῖς δὲ δεσμήσαντες αὐτὴν ἀγκύραις, ἄνιμεν εὐθὺς εἰς Ῥόδον, ναύτας δύο μόνους λιπόντες φυλακὴν τῆς ὁλκάδος. ὁ δὲ Στρατοκλῆς, τῆς νεὼς ὁ προστάτης, ἄγει μὲν ἡμᾶς ἐς φίλου συνεμπόρου, ἔξω λιπὼν δὲ τῆς πύλης, αὐτὸς μόνος εἰσῆλθεν ἐντὸς καὶ προσεῖπε τὸν φίλον. ἐκστὰς δ’ ἐκεῖνος τῷ δυσέλπτῳ τῆς θέας, ἀντιπροσεῖπε τὸν φίλον Στρατοκλέα καὶ τῷ τραχήλῳ γνησίως προσεπλάκη καὶ “χαῖρέ μοι, κάλλιστε τῶν συνεμπόρων” εἰπὼν ἐρωτᾷ· “σώζεταί σοι τὰ βρέφη, καλὲ Στρατόκλεις; ὑγιὴς ἡ Πανθία;” “Εὔνους κυβερνᾷ τὴν ἐμὴν ζωὴν Τύχη, Ἀπόκρισις Στρατοκλέος πρὸς τὸν αὐτοῦ φίλον Γλαύκωνα ἄριστε Γλαύκων” ὁ Στρατοκλῆς ἀντέφη, “καὶ πᾶσιν ἄλλοις δεξιῶς ἐπιβλέπει· ὁ παῖς δέ μοι τέθνηκεν Ἀγαθοσθένης θάνατον οἰκτρὸν συμπεσούσης τῆς στέγης.” ἔλεξε ταῦτα καὶ στενάξας ἐκ βάθους θερμοὺς σταλαγμοὺς ἐστάλαττε δακρύων, ἐλθὼν ἐς ἀνάμνησιν Ἀγαθοσθένους. |
Theodorus Prodromus_Rhodanthe et Dosicles_Book2_Sentence 72 | πεζὸς βαδίζει καὶ πτερούμενος τρέχει, κυκλοῖ δὲ πάντα καὶ φθάνει πᾶσαν φύσιν, νηκτῶν, πτερωτῶν, θηρίων, κτηνῶν γένη.” “Παύου, Δοσίκλεις, ὧν μάτην λέγει λόγων” ἔφασαν οὗτοι· “μὴ γίνου δημηγόρος (ἀπρόσφορος γὰρ ἄρτι φιλοσοφία)· ἀλλὰ σκοπῶμεν ἐμφρόνως τὸ πρακτέον.” σκοπουμένοις γοῦν τοῦτ’ ἔδοξε συμφέρον, μηδὲν φάναι Στράτωνι τοῦ γάμου πέρι (εἰ γὰρ ἀποστέρξειε τυχὸν τὸν λόγον, μάλιστα φρουρήσειε τὴν θυγατέρα), ἀλλ’ εἰς τὸ λουτρόν, ὡς ἔθος, προηγμένην ἄκουσαν ἢ θέλουσαν αὐτὴν ἁρπάσαι. Ὃ καὶ τελευτὴν ἔσχεν ὕστερον χρόνῳ. τῆς γὰρ Ῥοδάνθης εἰς τὸ λουτρὸν ἠγμένης οἱ μὲν προπηδήσαντες ἀσχέτῳ θράσει γυμναῖς μαχαίραις τοὺς προπομποὺς ἐθρόουν· καὶ πάντες ἄρδην συνταραχθέντες τότε, συνεμπεσούσης ἀπροόπτου τῆς μάχης, κύκλῳ διεσπάρησαν εἰς τὰς ἀμφόδους. μόνος μόνῃ γοῦν ἐντυχὼν τῇ παρθένῳ καὶ γῆς ἀνηρκὼς καὶ λαβὼν ὑπ’ ἀγκάλην, κατῆλθον εἰς θάλασσαν, ὡς εἶχον τάχους, καὶ ναῦν ἀποπλέουσαν ἐμβὰς αὐτίκα τὴν τοῦ παρόντος ἐμπόρου Στρατοκλέος, ἀπέπλεον, γῆν ἐκλελοιπὼς γνησίαν. | τούτους ὑποφθάσαντες αὐτοὶ τοὺς λόγους “καλῆς”, ἔφασαν, “μὰ θεούς, ναὶ παγκάλης κόρης ἑάλως· ἀλλὰ θάρρει τὸν γάμον· ἡτισποτοῦν γάρ ἐστι κἀξ οἵων ἔφυ, ἡμεῖς Δοσικλεῖ τῷ φίλῳ τὴν παρθένον ἐκδῶμεν, ὡς βούλοιτο, πρὸς κοινωνίαν ἢ τοῦ Στράτωνος καὶ Φρύνης πεπεισμένων ἢ λῃστρικῆς γοῦν παλάμης ἀντιστάσει.” “Ναὶ ναί, συναρήξατε, συγκυνηγέται, κἀν τῷ παρόντι τῆς κόρης κυνηγίῳ” πρὸς τοὺς ἀγαθοὺς ἦν δ’ ἐγὼ νεανίας· “νέοι γὰρ ὄντες οὐδ’ ὑμεῖς πόθου φλόγα εἰς ἄχρι καὶ νῦν ἰσχύσατε συσβέσαι· εἰ δ’ ἄχρι καὶ νῦν, εἰς τὸ μέλλον γοῦν φόβος. Ἔρως γὰρ ἀλκὴν ἀνυπόστατον φέρει· γέρων μέν ἐστι, κἂν σοφίζηται βρέφος, ὀργίζεται δέ, κἂν δοκῇ γελᾶν τάχα. γελῶν δὲ πέμπει τῶν βελῶν τὰς ἐντάσεις· τόξον γὰρ ἔς τιν’ εὐφυῶς ἐξημμένος, μέσης κατ’ αὐτῆς εὐστοχεῖ τῆς καρδίας. παίζων φλογίζει· πῦρ γὰρ εἰς χεῖρας φέρει, πιμπρᾷ μὲν ὀστᾶ, συμφρύγει δὲ καρδίας.ἡ μηχανὴ τίς, ἤθελον μὲν μὴ λέγειν, ἐρυθριώσης τῆς Ῥοδάνθης τῷ λόγῳ, ἐρῶ δ’ ὅμως· καὶ σὺ δέ, καλὴ παρθένε, μή μοι παροργίζοιο τοῦ λόγου χάριν· τὸν γὰρ ξενιστὴν οὐ παραγκωνιστέον αἰτοῦντα μαθεῖν τὰς ἐμὰς καὶ σὰς τύχας. Πρὸς τοὺς ἐμοὺς ἄπειμι συγκυνηγέτας, Ἁρπαγὴ Ῥοδάνθης νέους ἀγαθοὺς καὶ φιλεῖν εὖ εἰδότας, καί “μοι συναρήξατε πρὸς μέγαν μόθον” εἰπών, ἐρωτήσασιν αὐτοῖς τὸν μόθον δηλῶ Ῥοδάνθην καὶ Στράτωνα καὶ Φρύνην, λέγω τὸ φίλτρον, μηνύω τὴν ἀγάπην, τοὺς εἰς Φίλινναν ἱκετηρίους λόγους. |
Theodorus Prodromus_Rhodanthe et Dosicles_Book2_Sentence 76 | “Θεῶν λέγεις πρόνοιαν”, ὁ Γλαύκων ἔφη, “ἥ σοι προηυτρέπιζε καὶ τὴν ὁλκάδα, ὡς μὴ βραδύνῃς καὶ κατάσχετος γένῃ.” “εὐθὺς δὲ πάντες οἱ συνεργοὶ καὶ φίλοι βάντες πρὸς αὐτόν” ἦν δ’ ἐγώ “τὸν λιμένα, ‘σώζοισθε’ φασὶ ‘καὶ φιλανθρώποις τύχαις ὑπὸ προπομποῖς ἀνύοιτε τὴν τρίβον, ἐντυγχάνοιτε καὶ ξενισταῖς ἡμέροις. | πεζὸς βαδίζει καὶ πτερούμενος τρέχει, κυκλοῖ δὲ πάντα καὶ φθάνει πᾶσαν φύσιν, νηκτῶν, πτερωτῶν, θηρίων, κτηνῶν γένη.” “Παύου, Δοσίκλεις, ὧν μάτην λέγει λόγων” ἔφασαν οὗτοι· “μὴ γίνου δημηγόρος (ἀπρόσφορος γὰρ ἄρτι φιλοσοφία)· ἀλλὰ σκοπῶμεν ἐμφρόνως τὸ πρακτέον.” σκοπουμένοις γοῦν τοῦτ’ ἔδοξε συμφέρον, μηδὲν φάναι Στράτωνι τοῦ γάμου πέρι (εἰ γὰρ ἀποστέρξειε τυχὸν τὸν λόγον, μάλιστα φρουρήσειε τὴν θυγατέρα), ἀλλ’ εἰς τὸ λουτρόν, ὡς ἔθος, προηγμένην ἄκουσαν ἢ θέλουσαν αὐτὴν ἁρπάσαι. Ὃ καὶ τελευτὴν ἔσχεν ὕστερον χρόνῳ. τῆς γὰρ Ῥοδάνθης εἰς τὸ λουτρὸν ἠγμένης οἱ μὲν προπηδήσαντες ἀσχέτῳ θράσει γυμναῖς μαχαίραις τοὺς προπομποὺς ἐθρόουν· καὶ πάντες ἄρδην συνταραχθέντες τότε, συνεμπεσούσης ἀπροόπτου τῆς μάχης, κύκλῳ διεσπάρησαν εἰς τὰς ἀμφόδους. μόνος μόνῃ γοῦν ἐντυχὼν τῇ παρθένῳ καὶ γῆς ἀνηρκὼς καὶ λαβὼν ὑπ’ ἀγκάλην, κατῆλθον εἰς θάλασσαν, ὡς εἶχον τάχους, καὶ ναῦν ἀποπλέουσαν ἐμβὰς αὐτίκα τὴν τοῦ παρόντος ἐμπόρου Στρατοκλέος, ἀπέπλεον, γῆν ἐκλελοιπὼς γνησίαν.τούτους ὑποφθάσαντες αὐτοὶ τοὺς λόγους “καλῆς”, ἔφασαν, “μὰ θεούς, ναὶ παγκάλης κόρης ἑάλως· ἀλλὰ θάρρει τὸν γάμον· ἡτισποτοῦν γάρ ἐστι κἀξ οἵων ἔφυ, ἡμεῖς Δοσικλεῖ τῷ φίλῳ τὴν παρθένον ἐκδῶμεν, ὡς βούλοιτο, πρὸς κοινωνίαν ἢ τοῦ Στράτωνος καὶ Φρύνης πεπεισμένων ἢ λῃστρικῆς γοῦν παλάμης ἀντιστάσει.” “Ναὶ ναί, συναρήξατε, συγκυνηγέται, κἀν τῷ παρόντι τῆς κόρης κυνηγίῳ” πρὸς τοὺς ἀγαθοὺς ἦν δ’ ἐγὼ νεανίας· “νέοι γὰρ ὄντες οὐδ’ ὑμεῖς πόθου φλόγα εἰς ἄχρι καὶ νῦν ἰσχύσατε συσβέσαι· εἰ δ’ ἄχρι καὶ νῦν, εἰς τὸ μέλλον γοῦν φόβος. Ἔρως γὰρ ἀλκὴν ἀνυπόστατον φέρει· γέρων μέν ἐστι, κἂν σοφίζηται βρέφος, ὀργίζεται δέ, κἂν δοκῇ γελᾶν τάχα. γελῶν δὲ πέμπει τῶν βελῶν τὰς ἐντάσεις· τόξον γὰρ ἔς τιν’ εὐφυῶς ἐξημμένος, μέσης κατ’ αὐτῆς εὐστοχεῖ τῆς καρδίας. παίζων φλογίζει· πῦρ γὰρ εἰς χεῖρας φέρει, πιμπρᾷ μὲν ὀστᾶ, συμφρύγει δὲ καρδίας. |
Theodorus Prodromus_Rhodanthe et Dosicles_Book2_Sentence 77 | Ἔρως δὲ θάλποι καὶ πόθου θεία δρόσος ὑμῶν δροσίζοι τὴν φίλην συζυγίαν, καὶ μηδὲν ὑμῖν ἐμποδὼν παρεμπέσοι.’” “καλοί, Δοσίκλεις,” αὖθις ὁ Γλαύκων ἔφη, “καλοί, Δοσίκλεις, ἦσαν οἱ νεανίαι· τοιούσδε κἀγώ, Ζεῦ πάτερ, σχοίην φίλους.” “Πρὸς ταῦτά φησι καὶ Ῥοδάνθη τοιάδε” ἐγὼ μετεῖπον συνεχίζων τὸν λόγον καὶ πρὸς τὸν εἱρμὸν τὴν διήγησιν φέρων, “ἀντευκτικοὺς εἰποῦσα (τῷ δοκεῖν) λόγους, μᾶλλον μὲν οὖν δεικνύντας ἀγάπης φλόγα, ἣν εἰς Δοσικλῆν ἐν μυχῷ ψυχῆς τρέφει· ‘σώζοισθε λῃσταὶ τῶν καλῶν λῃστευμάτων καὶ συντελεσταὶ τῶν ἐμῶν βουλευμάτων· φίλοι βιασταὶ τῆς ἐμοὶ φίλης βίας, καλοὶ τύραννοι τῆς καλῆς τυραννίδος.’ ‘ὡς εὖ γέ σοι γένοιτο τῶνδε τῶν λόγων· ἔρον γὰρ ἐγκάτοικον ἐν σπλάγχνοις μέσοις ὑπογράφουσιν’ ἦν δ’ ἐγὼ τῇ παρθένῳ. | “Θεῶν λέγεις πρόνοιαν”, ὁ Γλαύκων ἔφη, “ἥ σοι προηυτρέπιζε καὶ τὴν ὁλκάδα, ὡς μὴ βραδύνῃς καὶ κατάσχετος γένῃ.” “εὐθὺς δὲ πάντες οἱ συνεργοὶ καὶ φίλοι βάντες πρὸς αὐτόν” ἦν δ’ ἐγώ “τὸν λιμένα, ‘σώζοισθε’ φασὶ ‘καὶ φιλανθρώποις τύχαις ὑπὸ προπομποῖς ἀνύοιτε τὴν τρίβον, ἐντυγχάνοιτε καὶ ξενισταῖς ἡμέροις.πεζὸς βαδίζει καὶ πτερούμενος τρέχει, κυκλοῖ δὲ πάντα καὶ φθάνει πᾶσαν φύσιν, νηκτῶν, πτερωτῶν, θηρίων, κτηνῶν γένη.” “Παύου, Δοσίκλεις, ὧν μάτην λέγει λόγων” ἔφασαν οὗτοι· “μὴ γίνου δημηγόρος (ἀπρόσφορος γὰρ ἄρτι φιλοσοφία)· ἀλλὰ σκοπῶμεν ἐμφρόνως τὸ πρακτέον.” σκοπουμένοις γοῦν τοῦτ’ ἔδοξε συμφέρον, μηδὲν φάναι Στράτωνι τοῦ γάμου πέρι (εἰ γὰρ ἀποστέρξειε τυχὸν τὸν λόγον, μάλιστα φρουρήσειε τὴν θυγατέρα), ἀλλ’ εἰς τὸ λουτρόν, ὡς ἔθος, προηγμένην ἄκουσαν ἢ θέλουσαν αὐτὴν ἁρπάσαι. Ὃ καὶ τελευτὴν ἔσχεν ὕστερον χρόνῳ. τῆς γὰρ Ῥοδάνθης εἰς τὸ λουτρὸν ἠγμένης οἱ μὲν προπηδήσαντες ἀσχέτῳ θράσει γυμναῖς μαχαίραις τοὺς προπομποὺς ἐθρόουν· καὶ πάντες ἄρδην συνταραχθέντες τότε, συνεμπεσούσης ἀπροόπτου τῆς μάχης, κύκλῳ διεσπάρησαν εἰς τὰς ἀμφόδους. μόνος μόνῃ γοῦν ἐντυχὼν τῇ παρθένῳ καὶ γῆς ἀνηρκὼς καὶ λαβὼν ὑπ’ ἀγκάλην, κατῆλθον εἰς θάλασσαν, ὡς εἶχον τάχους, καὶ ναῦν ἀποπλέουσαν ἐμβὰς αὐτίκα τὴν τοῦ παρόντος ἐμπόρου Στρατοκλέος, ἀπέπλεον, γῆν ἐκλελοιπὼς γνησίαν. |
Theodorus Prodromus_Rhodanthe et Dosicles_Book2_Sentence 78 | καὶ τοίνυν ἀπάραντες ἐκ τῆς Ἀβύδου, ἥλιον ἐς τέταρτον ἐκπεπλευκότες πάριμεν ὧδε καὶ μετὰ Στρατοκλέος δειπνοῦμεν ἁβρῶς ὑπό σοι, Γλαύκων φίλε.” Οὕτως ὑπῆλθε τὴν διήγησιν τέλος, κἀκεῖνος ὑψοῦ τὰς παλάμας τανύσας “Ζεῦ πάτερ” εἶπε “καὶ θεῶν γερουσία, ὑμεῖς κυβερνῴητε τούτους τοὺς νέους καὶ τῷ πόθῳ νέμοιτε παῦλαν αἰσίαν.” Γλαύκων μὲν εἶπε ταῦτα δακρύσας ἅμα (φιλόξενος γὰρ καὶ φιλογνώμων ἔφυ καὶ συμπαθὴς ἄνθρωπος ἐν κακοῖς νόθοις), τῆς δὲ τραπέζης ἐκ μέσου μετηγμένης ἡμεῖς μετηνέχθημεν ὀψὲ τοῦ πότου. | Ἔρως δὲ θάλποι καὶ πόθου θεία δρόσος ὑμῶν δροσίζοι τὴν φίλην συζυγίαν, καὶ μηδὲν ὑμῖν ἐμποδὼν παρεμπέσοι.’” “καλοί, Δοσίκλεις,” αὖθις ὁ Γλαύκων ἔφη, “καλοί, Δοσίκλεις, ἦσαν οἱ νεανίαι· τοιούσδε κἀγώ, Ζεῦ πάτερ, σχοίην φίλους.” “Πρὸς ταῦτά φησι καὶ Ῥοδάνθη τοιάδε” ἐγὼ μετεῖπον συνεχίζων τὸν λόγον καὶ πρὸς τὸν εἱρμὸν τὴν διήγησιν φέρων, “ἀντευκτικοὺς εἰποῦσα (τῷ δοκεῖν) λόγους, μᾶλλον μὲν οὖν δεικνύντας ἀγάπης φλόγα, ἣν εἰς Δοσικλῆν ἐν μυχῷ ψυχῆς τρέφει· ‘σώζοισθε λῃσταὶ τῶν καλῶν λῃστευμάτων καὶ συντελεσταὶ τῶν ἐμῶν βουλευμάτων· φίλοι βιασταὶ τῆς ἐμοὶ φίλης βίας, καλοὶ τύραννοι τῆς καλῆς τυραννίδος.’ ‘ὡς εὖ γέ σοι γένοιτο τῶνδε τῶν λόγων· ἔρον γὰρ ἐγκάτοικον ἐν σπλάγχνοις μέσοις ὑπογράφουσιν’ ἦν δ’ ἐγὼ τῇ παρθένῳ.“Θεῶν λέγεις πρόνοιαν”, ὁ Γλαύκων ἔφη, “ἥ σοι προηυτρέπιζε καὶ τὴν ὁλκάδα, ὡς μὴ βραδύνῃς καὶ κατάσχετος γένῃ.” “εὐθὺς δὲ πάντες οἱ συνεργοὶ καὶ φίλοι βάντες πρὸς αὐτόν” ἦν δ’ ἐγώ “τὸν λιμένα, ‘σώζοισθε’ φασὶ ‘καὶ φιλανθρώποις τύχαις ὑπὸ προπομποῖς ἀνύοιτε τὴν τρίβον, ἐντυγχάνοιτε καὶ ξενισταῖς ἡμέροις. |
Theodorus Prodromus_Rhodanthe et Dosicles_Book2_Sentence 9 | ἄλλως δὲ καὶ σὺ ταῖς τρυφαῖς εἰθισμένη καὶ τῶν τραπεζῶν ταῖς πολυτελεστέραις, πῶς ἀτροφήσεις εἰς ὅλην τὴν ἡμέραν, καὶ ταῦτα λύπῃ καὶ κόπῳ καὶ ναυτίᾳ τὴν σάρκα τὴν κάτισχνον ἐκτετηγμένη;” Εἰσήλθομεν γοῦν τῆς κόρης πεπεισμένης. ἰδὼν δὲ πάντας εἰσιόντας ὁ Δρύας, Γλαύκωνος υἱός, εὐσταλὴς νεανίας, “χαίροιτε” φησίν, “οἱ φίλοι Στρατοκλέος, καὶ δεῦρο συγγεύοισθε κοινῶν ἁλάτων.” εἰπὼν δὲ πάντας εἰς τὸ κηπίον φέρει, ὅπου φαγεῖν ἔταξεν ἡ Μυρτιπνόη. καὶ γοῦν ὁ Γλαύκων ἐξαναστὰς τῆς κλίνης Δεῖπνον Γλαύκωνος ἡμᾶς προσειπὼν ἠξίου καθισμάτων. ἄνω μὲν αὐτὸς ἐς κορυφαῖον θρόνον ὁμοῦ καθεσθεὶς τῷ φίλῳ συνεμπόρῳ· εὐθὺς δ’ ὑπ’ αὐτοὺς δεξιὰ Μυρτιπνόη, καὶ δὴ μετ’ αὐτὴν ἡ Ῥοδάνθη, καὶ τρίτη Μυρτιπνόης παῖς, παρθένος Καλλιχρόη· τὰ δ’ ἔνθεν ἡμεῖς ὑπὸ τὸν Στρατοκλέα, ἐγὼ μετ’ αὐτόν, καὶ κατωτέρω Δρύας, τρίτος δ’ ὑφ’ ἡμᾶς ναυτίλος Ναυσικράτης. οὕτω μὲν εἶχε τῆς καθέδρας ἡ θέσις· καὶ πάντες εἱστιῶντο λαμπροῖς σιτίοις. *********** ὑπὸ Στρατοκλεῖ λιγυρῶς κεκραγότες, ᾠδῆς ἀγαθῆς ἐμμελῶς ἡγουμένῳ. | ἀλλ’ ἡ Ῥοδάνθη καὶ λιμαγχονουμένη οὐκ ἦλθεν ἐντὸς ἐντροπῆς ἀντιστάσει, νεύσει δὲ χειρὸς συγκαλεῖ με καὶ λέγει· “ἄνερ, γινώσκεις τὴν ἐμὴν σαφῶς τύχην (καλῶ γὰρ ἄνδρα τὸν φίλον Δοσικλέα, ὅν μοι συνῆψαν οὐ γάμοι καὶ παστάδες, οὐ νυμφικὴ σύζευξις, οὐ μία κλίνη, οὐ τῆς ἐπ’ ἀμφοῖν συμπλοκῆς αἱ συνδέσεις, σχέσις δὲ σεμνὴ καὶ πόθος πάθους δίχα καὶ δεσμὸς ἁγνὸς σωμάτων ἀσυνδέτων)· ἄνερ, γινώσκεις τὴν ἐμὴν σαφῶς τύχην· ἐγὼ γάρ εἰμι καὶ γυνὴ καὶ παρθένος, καὶ παντὸς ἀνδρὸς ὄψιν εὐλαβουμένη, πλέον δὲ πολλῷ τοῦ σαφῶς ἀλλοτρίου, μή πού τις ἡμᾶς ἐμπαθέστερον βλέποι κόραις πονηραῖς δυσγενῆ θεωρίαν· πῶς οὖν, Δοσίκλεις, εἰσιοῦσα τὴν θύραν τόσων μετ’ ἀνδρῶν συμφάγω γυνὴ μία;” “Ὡς εὖ γέ σοι γένοιτο τῆς ὁμιλίας”, μικρὸν διασχὼν εἶπα, “σεμνὴ παρθένε· διδοῖς γὰρ ἡμῖν τοῦ πόθου τὰς ἐγγύας ὀρθάς, ἐναργεῖς, ἀσφαλεῖς, πεπηγμένας, καὶ τὰς πονηρὰς ἐξάγεις ὑποψίας. νῦν δ’ ἀλλὰ δεῦρο τοῦ φαγεῖν (τί γὰρ πάθῃς;), ἐπείπερ ἡμᾶς εἰσκαλεῖ Μυρτιπνόη.“εἰς αὔριον μὲν τῷ θανόντι παιδίῳ κοινῇ σὺν ἡμῖν” εἶπεν ὁ Γλαύκων “θύσεις χοάς, ἀπαρχὰς δακρύων, κερασμάτων· νῦν δ’ ἀλλὰ δεῦρο συγκάλει τοὺς συμπόρους κοινῇ μετασχεῖν τῆς παρ’ ἡμῖν ἑστίας, κοινῇ φαγέσθαι τῶν παρόντων ἁλάτων.” τούτους ἐκεῖνος συμπεραίνει τοὺς λόγους καὶ τὴν γυναῖκα συγκαλεῖ Μυρτιπνόην “γύναι” λέγων, “πρόστηθι τῆς πανδαισίας, τίθει τράπεζαν εἰς τὸν ὕπαιθρον δόμον, κάλει δὲ φαγεῖν τοὺς φίλους Στρατοκλέος.” Εἰσήλθομεν γοῦν τῷ λόγῳ Μυρτιπνόης. |
Theodorus Prodromus_Rhodanthe et Dosicles_Book3 | ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΤΩΝ ΚΑΤΑ ΡΟΔΑΝΘΗΝ ΚΑΙ ΔΟΣΙΚΛΕΑ ΒΙΒΛΙΟΝ ΤΡΙΤΟΝ Πάντας μὲν ἄλλους τοῦ πότου πεπαυμένους ὕπνος μαλακὸς συγκατέσχεν ἀθρόως. φιλεῖ γὰρ οἶνος, εἰ πίνοιτο πλησμίως, εἰς ὕπνον εὐθὺς τὸν πεπωκότα τρέπειν, ἀχλὺν περιττὴν τοῖς βλεφάροις ἐγχέων καὶ νύκτα ποιῶν ἐς μέσας τὰς ἡμέρας. καὶ τοῦτο πάντως ἀρρεπεῖ ζυγοστάτῃ τῆς φύσεως δώρημα καὶ θεῶν χάρις· εἰ γάρ τις ἦν ἄγρυπνος ἐκβὰς τοῦ πότου καὶ τῆς ἑορτῆς τοῦ θεοῦ Διονύσου, φρενιτιᾶν ἔδοξεν ἀφραίνων μέγα, ἅτε σκοτισθεὶς τὸ φρονοῦν καὶ τὸ κρίνον ἐκ τῆς ἐνοίνου, τῆς δυσώδους ἀτμίδος, εἰς τὴν κεφαλὴν ὑπερατμιδουμένης καὶ συνθολούσης τοῦ λογισμοῦ τὰς κόρας· λυμαντικὸν γὰρ εἰς τὸ πᾶν ἀμετρία. Ἅπας μὲν ἄλλος εἰς τὸν ὕπνον ἐτράπη, οἴνῳ βιασθεὶς τῷ τυραννικωτάτῳ, Ναυσικράτης δὲ καὶ καθευδήσας τότε, ὅμως ἐῴκει φασματούμενος πίνειν, τὴν δεξιὰν μὲν ὑπάγων ὑπὸ στόμα (ὡς οἷα κόνδυ δεξιῶς ὠρεγμένην), συνεκροφῶν δὲ τὸ πλέον τοῦ σιέλου. | καὶ τοίνυν ἀπάραντες ἐκ τῆς Ἀβύδου, ἥλιον ἐς τέταρτον ἐκπεπλευκότες πάριμεν ὧδε καὶ μετὰ Στρατοκλέος δειπνοῦμεν ἁβρῶς ὑπό σοι, Γλαύκων φίλε.” Οὕτως ὑπῆλθε τὴν διήγησιν τέλος, κἀκεῖνος ὑψοῦ τὰς παλάμας τανύσας “Ζεῦ πάτερ” εἶπε “καὶ θεῶν γερουσία, ὑμεῖς κυβερνῴητε τούτους τοὺς νέους καὶ τῷ πόθῳ νέμοιτε παῦλαν αἰσίαν.” Γλαύκων μὲν εἶπε ταῦτα δακρύσας ἅμα (φιλόξενος γὰρ καὶ φιλογνώμων ἔφυ καὶ συμπαθὴς ἄνθρωπος ἐν κακοῖς νόθοις), τῆς δὲ τραπέζης ἐκ μέσου μετηγμένης ἡμεῖς μετηνέχθημεν ὀψὲ τοῦ πότου.Ἔρως δὲ θάλποι καὶ πόθου θεία δρόσος ὑμῶν δροσίζοι τὴν φίλην συζυγίαν, καὶ μηδὲν ὑμῖν ἐμποδὼν παρεμπέσοι.’” “καλοί, Δοσίκλεις,” αὖθις ὁ Γλαύκων ἔφη, “καλοί, Δοσίκλεις, ἦσαν οἱ νεανίαι· τοιούσδε κἀγώ, Ζεῦ πάτερ, σχοίην φίλους.” “Πρὸς ταῦτά φησι καὶ Ῥοδάνθη τοιάδε” ἐγὼ μετεῖπον συνεχίζων τὸν λόγον καὶ πρὸς τὸν εἱρμὸν τὴν διήγησιν φέρων, “ἀντευκτικοὺς εἰποῦσα (τῷ δοκεῖν) λόγους, μᾶλλον μὲν οὖν δεικνύντας ἀγάπης φλόγα, ἣν εἰς Δοσικλῆν ἐν μυχῷ ψυχῆς τρέφει· ‘σώζοισθε λῃσταὶ τῶν καλῶν λῃστευμάτων καὶ συντελεσταὶ τῶν ἐμῶν βουλευμάτων· φίλοι βιασταὶ τῆς ἐμοὶ φίλης βίας, καλοὶ τύραννοι τῆς καλῆς τυραννίδος.’ ‘ὡς εὖ γέ σοι γένοιτο τῶνδε τῶν λόγων· ἔρον γὰρ ἐγκάτοικον ἐν σπλάγχνοις μέσοις ὑπογράφουσιν’ ἦν δ’ ἐγὼ τῇ παρθένῳ. |
Theodorus Prodromus_Rhodanthe et Dosicles_Book3_Sentence 13 | “οὕτω νομισθὲν καὶ θεοῖς τοῖς πατρίοις· Ἑρμῆς γὰρ αὐτός, ὃν σοφὸς λιθοξόος λιθοξοήσας ὡς ὁ τεχνίταις νόμος ἔστησεν εἰς Ἄβυδον ἐν προαυλίοις, νύκτωρ ἐπιστὰς τῇ καθ’ ὕπνους ἐμφάσει ‘ὁ τῆς Ῥοδάνθης καὶ Δοσικλέος γάμος’ ἔλεξεν ‘εἰς Ἄβυδον ἐκλείσθη μέσην, θεῶν προνοίᾳ τῶν ἐκεῖ κεκλημένων.’” ἡμεῖς μὲν εὐθὺς ἄχρι γοῦν φιλημάτων φθάσαντες, εἰς Γλαύκωνος ἤλθομεν δόμους καί (νὺξ γὰρ ἦν) ὑπνοῦμεν ἐν τῷ κηπίῳ. Τῇ δ’ ὑστεραίᾳ τὸν νεὼν τὸν ἐν Ῥόδῳ πάντες κατειλήφαμεν ὀρθίῳ δρόμῳ, χοὰς ἐπισπείσοντες Ἀγαθοσθένει. κριὸς μὲν οὖν ὠπτᾶτο καὶ μόσχος νέος, ἐν τοῖς προθύροις τοῦ νεὼ τεθυμένος, ὁ δὲ Στρατοκλῆς ἤρξατο θρηνῳδίας. ἔκειρεν ἄκραν τῷ θανόντι τὴν κόμην, θερμῶν δὲ πηγὰς ἐστάλαξε δακρύων καὶ τὴν θανὴν ᾤμωξεν Ἀγαθοσθένους καὶ τὴν ταφὴν ἔκλαυσε τοῦ φίλου βρέφους. | ἰδὼν ἔφης ἂν εὐφυῶς οὐδ’ ἀσκόπως, ὡς τηλικαύτας ἀμπέλους τίκτειν ἔδει τὸν τηλικοῦτον οἶνον· αἱ γὰρ μητέρες τὰς ἐμφερεῖς φέρουσι μορφὰς τοῖς τέκνοις. ὡς δὲ προῆλθον ἐς μέσας τὰς ἀμπέλους (συνηρεφεῖς δὴ παντάπασιν οἱ κλάδοι τῇ καταπύκνῳ συνοχῇ τῶν φυλλάδων, ὡς καὶ τὸν ἐγγὺς σφαλερῶς δεδορκέναι), τότε ξυνῆλθον ἐς λόγους τῇ παρθένῳ. Ἐξ οὗ γὰρ αὐτὴν ἁρπάσας Ἀβυδόθεν φυγὴν τοσαύτην καὶ πλάνην ἐστειλάμην, οὐκ εἶπον οὐδέν, οὐκ ἐδεξάμην λόγον, ἀνδρῶν ἀγνώστων ὁρμαθῷ συνεμπλέων. τότε προήχθην καὶ φιλῆσαι τὸ στόμα καὶ προσπλακῆναι τῷ τραχήλῳ γνησίως· ὡς δ’ οὖν μετασχὼν γλυκερῶν φιλημάτων ᾔτουν φανῆναι καὶ γυναῖκα τὴν κόρην, “ἐπίσχες ἄρτι κἀκ μόνων φιλημάτων ἡμᾶς γινώσκοις” ἀνταπεκρίνατό μοι.οἶνον γὰρ ὑπώπτευεν ἐκροφᾶν τάχα, οἶμαι, καθ’ ὕπνους ἔμφασιν πότου βλέπων καὶ τῆς φιάλης τῆς ὑπερχειλεστάτης, ὡς μηδ’ ἐπ’ αὐτῶν τῶν ἐν ὕπνοις φασμάτων οἴνου στερεῖσθαι καὶ μέθης Ναυσικράτην. καὶ κείμενος δὲ πρὸς μέσῳ κλινιδίῳ ἔπαιζεν ἀντίλοξα κάμπτων τοὺς πόδας, ὀρχήσεως εἴδωλα τῆς ἐν ἡμέρᾳ ἐκ τῶν ἐν ὕπνοις δεικνύων κινημάτων.’ ‘Γελᾶν, Δοσίκλεις, ἐν κακοῖς ἔπεισί μοι’, Κράτανδρος εἶπεν, ‘ἂν τὸ φίλτρον τῆς μέθης οὕτω κατεκράτησε τοῦ Ναυσικράτους, ὡς καὶ ῥοφᾶν ἐκεῖνον ἐκ τοῦ σιέλου, οἶνον ῥοφᾶν δοκοῦντα, μηδ’ ᾐσθημένον ὡς σιέλου κύπελλον, οὐκ οἴνου πίνει.’ ‘οὐ καινὸν οὐδέν, οὐ τεράστιον λέγω· ὁ σίελος γὰρ τοῦ καλοῦ Ναυσικράτους’ ἔφη Δοσικλῆς ‘οἶνος ἦν ἀναβρύων ὡς οἷον ἀσκοῦ τῆς ἐκείνου κοιλίας. Οὕτω μὲν ὠνείρωττεν οὗτος τὸν πότον· ἐγὼ δ’ ὀρέξας δεξιὰν τῇ παρθένῳ καὶ συλλαβὼν ἔξειμι τοῦ δωματίου, ἀφεὶς ἐκεῖ γ’ ὑπνοῦντα τὸν Ναυσικράτην. προβὰς δὲ μικρὸν ἱστόρουν τὰς ἀμπέλους καλὸν τελούσας χρῆμα τοῖς θεωμένοις. |
Theodorus Prodromus_Rhodanthe et Dosicles_Book3_Sentence 17 | Γλαύκων δὲ πᾶσιν ἠρεμεῖν ἐπιτρέπων, λαβὼν φιάλην ἀκράτου πληρεστάτην καὶ τῶν θυσιῶν τὸ κρέας διαρράνας “ὦ τέκνον” εἶπε “τοῦ φίλου Στρατοκλέος, κύημα καλὸν τῆς ἀγαθῆς Πανθίας, οὕτως ἀώρως ἐξαλειφθὲν ἐκ μέσου καὶ τὰς πατρῴας ἐξαλεῖψαν ἐλπίδας, ταύτας θανόντι τὰς χοὰς τέθυκά σοι, τούτων ταφέντι τῶν κρεῶν ἀπηρξάμην.” ἔλεξε ταῦτα καὶ χαμαὶ κλίνας γόνυ, ἡμῶν μετ’ αὐτοῦ συγκαθεσθέντων τότε, πρῶτος πρὸ πάντων γεύεται μὲν τοῦ κρέως, προεκπίνει δὲ καὶ φίλων κερασμάτων· γευσάμενος δὲ τοῦ κρατῆρος, τοῦ κρέως, φαγεῖν ἅπασι καὶ πιεῖν ἐπιτρέπει. Τῶν οὖν θυσιῶν εὐαγῶς τελουμένων ἡ βάρβαρος χεὶρ εἰσιοῦσα τὴν Ῥόδον γυμναῖς μαχαίραις καὶ σπάθαις χαλκοστόμοις ἄλλους μὲν ἐσπάθιζε τῶν ἐγχωρίων, οἰκτρῶς κατασφάττουσα τοὺς τρισαθλίους, ἄλλους δ’ ἐδέσμει δυστυχῶς ζωγρουμένους. | “οὕτω νομισθὲν καὶ θεοῖς τοῖς πατρίοις· Ἑρμῆς γὰρ αὐτός, ὃν σοφὸς λιθοξόος λιθοξοήσας ὡς ὁ τεχνίταις νόμος ἔστησεν εἰς Ἄβυδον ἐν προαυλίοις, νύκτωρ ἐπιστὰς τῇ καθ’ ὕπνους ἐμφάσει ‘ὁ τῆς Ῥοδάνθης καὶ Δοσικλέος γάμος’ ἔλεξεν ‘εἰς Ἄβυδον ἐκλείσθη μέσην, θεῶν προνοίᾳ τῶν ἐκεῖ κεκλημένων.’” ἡμεῖς μὲν εὐθὺς ἄχρι γοῦν φιλημάτων φθάσαντες, εἰς Γλαύκωνος ἤλθομεν δόμους καί (νὺξ γὰρ ἦν) ὑπνοῦμεν ἐν τῷ κηπίῳ. Τῇ δ’ ὑστεραίᾳ τὸν νεὼν τὸν ἐν Ῥόδῳ πάντες κατειλήφαμεν ὀρθίῳ δρόμῳ, χοὰς ἐπισπείσοντες Ἀγαθοσθένει. κριὸς μὲν οὖν ὠπτᾶτο καὶ μόσχος νέος, ἐν τοῖς προθύροις τοῦ νεὼ τεθυμένος, ὁ δὲ Στρατοκλῆς ἤρξατο θρηνῳδίας. ἔκειρεν ἄκραν τῷ θανόντι τὴν κόμην, θερμῶν δὲ πηγὰς ἐστάλαξε δακρύων καὶ τὴν θανὴν ᾤμωξεν Ἀγαθοσθένους καὶ τὴν ταφὴν ἔκλαυσε τοῦ φίλου βρέφους.ἰδὼν ἔφης ἂν εὐφυῶς οὐδ’ ἀσκόπως, ὡς τηλικαύτας ἀμπέλους τίκτειν ἔδει τὸν τηλικοῦτον οἶνον· αἱ γὰρ μητέρες τὰς ἐμφερεῖς φέρουσι μορφὰς τοῖς τέκνοις. ὡς δὲ προῆλθον ἐς μέσας τὰς ἀμπέλους (συνηρεφεῖς δὴ παντάπασιν οἱ κλάδοι τῇ καταπύκνῳ συνοχῇ τῶν φυλλάδων, ὡς καὶ τὸν ἐγγὺς σφαλερῶς δεδορκέναι), τότε ξυνῆλθον ἐς λόγους τῇ παρθένῳ. Ἐξ οὗ γὰρ αὐτὴν ἁρπάσας Ἀβυδόθεν φυγὴν τοσαύτην καὶ πλάνην ἐστειλάμην, οὐκ εἶπον οὐδέν, οὐκ ἐδεξάμην λόγον, ἀνδρῶν ἀγνώστων ὁρμαθῷ συνεμπλέων. τότε προήχθην καὶ φιλῆσαι τὸ στόμα καὶ προσπλακῆναι τῷ τραχήλῳ γνησίως· ὡς δ’ οὖν μετασχὼν γλυκερῶν φιλημάτων ᾔτουν φανῆναι καὶ γυναῖκα τὴν κόρην, “ἐπίσχες ἄρτι κἀκ μόνων φιλημάτων ἡμᾶς γινώσκοις” ἀνταπεκρίνατό μοι. |
Theodorus Prodromus_Rhodanthe et Dosicles_Book3_Sentence 19 | εἰς τὸν νεὼν δὲ προσβαλὼν ὁ Γωβρύας (οἶδας, φίλε Κράτανδρε συμφυλακίτα, τοῦ λῃστάνακτος Μιστύλου τὸν σατράπην, τὸν σκληρὸν εἰπεῖν, τὸν δριμὺν τὴν ἰδέαν, τὸν αἱμοχαρῆ, τὴν δρακοντώδη κάραν, τὸν σήμερον κτείναντα τὸν Ναυσικράτην) θύοντας ἡμᾶς ὁμμαδὸν ξυλλαμβάνει, δεσμεῖ δὲ τὸν Γλαύκωνα, τὸν Στρατοκλέα, ἡμᾶς σὺν αὐτοῖς καὶ σὺν ἡμῖν τὴν κόρην. Καὶ νῦν ἔχει με τῆς φυλακῆς τὸ στόμα καὶ τὴν Ῥοδάνθην, ὡς ὁρᾷς, τὴν παρθένον· ὁ δὲ Στρατοκλῆς εἰς τὸν οἶκον ἐστάλη, Γλαύκων δέ (φεῦ φεῦ, τῆς ἀπανθρώπου Τύχης) θνῄσκει φονευθεὶς τῷ φόβῳ πρὸ τῆς σπάθης, μὴ κερδάνας τι τῶν φιλοξενημάτων. ὁ Ζεὺς γὰρ ὁ Ξένιος ὑπνώττων τάχα θανεῖν ἀφῆκε τὸν ξενιστὴν ἀθλίως· εἰ μή τις εἴποι τῶν θεῶν θείαν χάριν δοθεῖσαν αὐτῷ τῶν ξενισμάτων χάριν τὸ τὸν φυσικὸν φυσικῶς θανεῖν μόρον καὶ μὴ προϊδεῖν βαρβάρου πικρὰν χέρα μέλλουσαν οἰκτρῶς συντεμεῖν τὸν αὐχένα.’ Οὕτω Δοσικλῆς τοῦ λόγου πεπαυμένος τροφῆς μετέσχεν οὐκ ἄνευ τῆς παρθένου, συνόντος ἀμφοῖν καὶ Κρατάνδρου τοῦ ξένου. | Γλαύκων δὲ πᾶσιν ἠρεμεῖν ἐπιτρέπων, λαβὼν φιάλην ἀκράτου πληρεστάτην καὶ τῶν θυσιῶν τὸ κρέας διαρράνας “ὦ τέκνον” εἶπε “τοῦ φίλου Στρατοκλέος, κύημα καλὸν τῆς ἀγαθῆς Πανθίας, οὕτως ἀώρως ἐξαλειφθὲν ἐκ μέσου καὶ τὰς πατρῴας ἐξαλεῖψαν ἐλπίδας, ταύτας θανόντι τὰς χοὰς τέθυκά σοι, τούτων ταφέντι τῶν κρεῶν ἀπηρξάμην.” ἔλεξε ταῦτα καὶ χαμαὶ κλίνας γόνυ, ἡμῶν μετ’ αὐτοῦ συγκαθεσθέντων τότε, πρῶτος πρὸ πάντων γεύεται μὲν τοῦ κρέως, προεκπίνει δὲ καὶ φίλων κερασμάτων· γευσάμενος δὲ τοῦ κρατῆρος, τοῦ κρέως, φαγεῖν ἅπασι καὶ πιεῖν ἐπιτρέπει. Τῶν οὖν θυσιῶν εὐαγῶς τελουμένων ἡ βάρβαρος χεὶρ εἰσιοῦσα τὴν Ῥόδον γυμναῖς μαχαίραις καὶ σπάθαις χαλκοστόμοις ἄλλους μὲν ἐσπάθιζε τῶν ἐγχωρίων, οἰκτρῶς κατασφάττουσα τοὺς τρισαθλίους, ἄλλους δ’ ἐδέσμει δυστυχῶς ζωγρουμένους.“οὕτω νομισθὲν καὶ θεοῖς τοῖς πατρίοις· Ἑρμῆς γὰρ αὐτός, ὃν σοφὸς λιθοξόος λιθοξοήσας ὡς ὁ τεχνίταις νόμος ἔστησεν εἰς Ἄβυδον ἐν προαυλίοις, νύκτωρ ἐπιστὰς τῇ καθ’ ὕπνους ἐμφάσει ‘ὁ τῆς Ῥοδάνθης καὶ Δοσικλέος γάμος’ ἔλεξεν ‘εἰς Ἄβυδον ἐκλείσθη μέσην, θεῶν προνοίᾳ τῶν ἐκεῖ κεκλημένων.’” ἡμεῖς μὲν εὐθὺς ἄχρι γοῦν φιλημάτων φθάσαντες, εἰς Γλαύκωνος ἤλθομεν δόμους καί (νὺξ γὰρ ἦν) ὑπνοῦμεν ἐν τῷ κηπίῳ. Τῇ δ’ ὑστεραίᾳ τὸν νεὼν τὸν ἐν Ῥόδῳ πάντες κατειλήφαμεν ὀρθίῳ δρόμῳ, χοὰς ἐπισπείσοντες Ἀγαθοσθένει. κριὸς μὲν οὖν ὠπτᾶτο καὶ μόσχος νέος, ἐν τοῖς προθύροις τοῦ νεὼ τεθυμένος, ὁ δὲ Στρατοκλῆς ἤρξατο θρηνῳδίας. ἔκειρεν ἄκραν τῷ θανόντι τὴν κόμην, θερμῶν δὲ πηγὰς ἐστάλαξε δακρύων καὶ τὴν θανὴν ᾤμωξεν Ἀγαθοσθένους καὶ τὴν ταφὴν ἔκλαυσε τοῦ φίλου βρέφους. |
Theodorus Prodromus_Rhodanthe et Dosicles_Book3_Sentence 22 | οὕτω τὰ πολλὰ συμφορῶν κοινωνία οἶδε ξυνάπτειν τοὺς σαφῶς ἀλλοτρίους, καὶ ῥᾷον ἂν γένοιτο καρτερὸς πόθος καὶ φίλτρον ἀκράδαντον ἐν λύπαις μέσαις ἢ τῶν τραπεζῶν ταῖς πολυτροφωτέραις καὶ τῶν κρατήρων τοῖς ὑπερχειλεστέροις. ὑποδράμοι γὰρ οὐκ ἀνεύλογος φόβος, μή που φίλοι γίγνοιντο τοῦ πότου πλέον καὶ τὴν τρυφὴν στέργοιεν, οὐχὶ τὸν φίλον, οἱ τὸν πόθον γεισοῦντες ἐν μέσαις μέθαις, σαθρῶν θεμέθλων εὐδιαστροφωτέραις, καὶ τοῖς ἐν ἄμμῳ παιδικοῖς ἀθύρμασι στέγασμα πιστεύοντες ἀγάπης μέγα. Οἱ μὲν τοσαῦτα τῷ πρὸς ἀλλήλους λόγῳ, μικρὸν καθυφιέντος αὐτοῖς τοῦ πόνου· ὁ Μιστύλου δὲ σατράπης ὁ Γωβρύας ἰδὼν Ῥοδάνθην ἐντρανεστέραις κόραις, καταπλαγεὶς δὲ τοῦ προσώπου τὴν χάριν καὶ συμπλοκῆς ἔρωτα δυσγενεστέρας θερμῶς ἐρασθείς (ὡς νόμος τοῖς βαρβάροις) πέπονθεν ἐντὸς ἐς μέσην τὴν καρδίαν. | εἰς τὸν νεὼν δὲ προσβαλὼν ὁ Γωβρύας (οἶδας, φίλε Κράτανδρε συμφυλακίτα, τοῦ λῃστάνακτος Μιστύλου τὸν σατράπην, τὸν σκληρὸν εἰπεῖν, τὸν δριμὺν τὴν ἰδέαν, τὸν αἱμοχαρῆ, τὴν δρακοντώδη κάραν, τὸν σήμερον κτείναντα τὸν Ναυσικράτην) θύοντας ἡμᾶς ὁμμαδὸν ξυλλαμβάνει, δεσμεῖ δὲ τὸν Γλαύκωνα, τὸν Στρατοκλέα, ἡμᾶς σὺν αὐτοῖς καὶ σὺν ἡμῖν τὴν κόρην. Καὶ νῦν ἔχει με τῆς φυλακῆς τὸ στόμα καὶ τὴν Ῥοδάνθην, ὡς ὁρᾷς, τὴν παρθένον· ὁ δὲ Στρατοκλῆς εἰς τὸν οἶκον ἐστάλη, Γλαύκων δέ (φεῦ φεῦ, τῆς ἀπανθρώπου Τύχης) θνῄσκει φονευθεὶς τῷ φόβῳ πρὸ τῆς σπάθης, μὴ κερδάνας τι τῶν φιλοξενημάτων. ὁ Ζεὺς γὰρ ὁ Ξένιος ὑπνώττων τάχα θανεῖν ἀφῆκε τὸν ξενιστὴν ἀθλίως· εἰ μή τις εἴποι τῶν θεῶν θείαν χάριν δοθεῖσαν αὐτῷ τῶν ξενισμάτων χάριν τὸ τὸν φυσικὸν φυσικῶς θανεῖν μόρον καὶ μὴ προϊδεῖν βαρβάρου πικρὰν χέρα μέλλουσαν οἰκτρῶς συντεμεῖν τὸν αὐχένα.’ Οὕτω Δοσικλῆς τοῦ λόγου πεπαυμένος τροφῆς μετέσχεν οὐκ ἄνευ τῆς παρθένου, συνόντος ἀμφοῖν καὶ Κρατάνδρου τοῦ ξένου.Γλαύκων δὲ πᾶσιν ἠρεμεῖν ἐπιτρέπων, λαβὼν φιάλην ἀκράτου πληρεστάτην καὶ τῶν θυσιῶν τὸ κρέας διαρράνας “ὦ τέκνον” εἶπε “τοῦ φίλου Στρατοκλέος, κύημα καλὸν τῆς ἀγαθῆς Πανθίας, οὕτως ἀώρως ἐξαλειφθὲν ἐκ μέσου καὶ τὰς πατρῴας ἐξαλεῖψαν ἐλπίδας, ταύτας θανόντι τὰς χοὰς τέθυκά σοι, τούτων ταφέντι τῶν κρεῶν ἀπηρξάμην.” ἔλεξε ταῦτα καὶ χαμαὶ κλίνας γόνυ, ἡμῶν μετ’ αὐτοῦ συγκαθεσθέντων τότε, πρῶτος πρὸ πάντων γεύεται μὲν τοῦ κρέως, προεκπίνει δὲ καὶ φίλων κερασμάτων· γευσάμενος δὲ τοῦ κρατῆρος, τοῦ κρέως, φαγεῖν ἅπασι καὶ πιεῖν ἐπιτρέπει. Τῶν οὖν θυσιῶν εὐαγῶς τελουμένων ἡ βάρβαρος χεὶρ εἰσιοῦσα τὴν Ῥόδον γυμναῖς μαχαίραις καὶ σπάθαις χαλκοστόμοις ἄλλους μὲν ἐσπάθιζε τῶν ἐγχωρίων, οἰκτρῶς κατασφάττουσα τοὺς τρισαθλίους, ἄλλους δ’ ἐδέσμει δυστυχῶς ζωγρουμένους. |
Theodorus Prodromus_Rhodanthe et Dosicles_Book3_Sentence 25 | προσέρχεται δὴ Μιστύλῳ τῷ δεσπότῃ, ἐφάπτεται δὲ τοῖν ποδοῖν καθημένου καὶ δάκρυ θερμὸν ἐκχέας τῶν ὀμμάτων, ‘ὦ λῃστάναξ’, ἔλεξεν, ‘εὐτυχὲς δόρυ, τὸν σὸν γινώσκεις σατράπην τὸν Γωβρύαν πολλαῖς ἐναθλήσαντα πολλάκις μάχαις, πολλὰς κατασκάψαντα δυσμενῶν πόλεις, πολλὰς καταστρέψαντα ναῦς ἀντιπλόους καὶ τοὺς ἐν αὐταῖς ἀνελόντα ναυμάχους· πληγέντα πολλὰ καὶ μεμωλωπισμένον καὶ σάρκα πᾶσαν ἐκτετραυματισμένον. Νῦν οὖν προσελθὼν Μιστύλῳ τῷ δεσπότῃ ἐφάπτεταί σοι τοῖν ποδοῖν καὶ δακρύει, μίαν ἀπαιτῶν ἀντὶ πάντων τὴν χάριν. τὴν αἰχμάλωτον τὴν πεφυλακισμένην, ἣν σὺ προϊζὰ τοῦ προσώπου θαυμάσας κατηγγυήσω τοῖς θεοῖς νεωκόρον, αἰτῶ παρασχεῖν εἰς γάμου κοινωνίαν. ἐγὼ γὰρ αὐτὴν συγκατέσχον ἐν Ῥόδῳ· χειρῶν ἐμῶν λάφυρον ἐστὶν ἡ κόρη, σπάθης ἐμῆς ἅρπαγμα καὶ σύλον ξίφους. | οὕτω τὰ πολλὰ συμφορῶν κοινωνία οἶδε ξυνάπτειν τοὺς σαφῶς ἀλλοτρίους, καὶ ῥᾷον ἂν γένοιτο καρτερὸς πόθος καὶ φίλτρον ἀκράδαντον ἐν λύπαις μέσαις ἢ τῶν τραπεζῶν ταῖς πολυτροφωτέραις καὶ τῶν κρατήρων τοῖς ὑπερχειλεστέροις. ὑποδράμοι γὰρ οὐκ ἀνεύλογος φόβος, μή που φίλοι γίγνοιντο τοῦ πότου πλέον καὶ τὴν τρυφὴν στέργοιεν, οὐχὶ τὸν φίλον, οἱ τὸν πόθον γεισοῦντες ἐν μέσαις μέθαις, σαθρῶν θεμέθλων εὐδιαστροφωτέραις, καὶ τοῖς ἐν ἄμμῳ παιδικοῖς ἀθύρμασι στέγασμα πιστεύοντες ἀγάπης μέγα. Οἱ μὲν τοσαῦτα τῷ πρὸς ἀλλήλους λόγῳ, μικρὸν καθυφιέντος αὐτοῖς τοῦ πόνου· ὁ Μιστύλου δὲ σατράπης ὁ Γωβρύας ἰδὼν Ῥοδάνθην ἐντρανεστέραις κόραις, καταπλαγεὶς δὲ τοῦ προσώπου τὴν χάριν καὶ συμπλοκῆς ἔρωτα δυσγενεστέρας θερμῶς ἐρασθείς (ὡς νόμος τοῖς βαρβάροις) πέπονθεν ἐντὸς ἐς μέσην τὴν καρδίαν.εἰς τὸν νεὼν δὲ προσβαλὼν ὁ Γωβρύας (οἶδας, φίλε Κράτανδρε συμφυλακίτα, τοῦ λῃστάνακτος Μιστύλου τὸν σατράπην, τὸν σκληρὸν εἰπεῖν, τὸν δριμὺν τὴν ἰδέαν, τὸν αἱμοχαρῆ, τὴν δρακοντώδη κάραν, τὸν σήμερον κτείναντα τὸν Ναυσικράτην) θύοντας ἡμᾶς ὁμμαδὸν ξυλλαμβάνει, δεσμεῖ δὲ τὸν Γλαύκωνα, τὸν Στρατοκλέα, ἡμᾶς σὺν αὐτοῖς καὶ σὺν ἡμῖν τὴν κόρην. Καὶ νῦν ἔχει με τῆς φυλακῆς τὸ στόμα καὶ τὴν Ῥοδάνθην, ὡς ὁρᾷς, τὴν παρθένον· ὁ δὲ Στρατοκλῆς εἰς τὸν οἶκον ἐστάλη, Γλαύκων δέ (φεῦ φεῦ, τῆς ἀπανθρώπου Τύχης) θνῄσκει φονευθεὶς τῷ φόβῳ πρὸ τῆς σπάθης, μὴ κερδάνας τι τῶν φιλοξενημάτων. ὁ Ζεὺς γὰρ ὁ Ξένιος ὑπνώττων τάχα θανεῖν ἀφῆκε τὸν ξενιστὴν ἀθλίως· εἰ μή τις εἴποι τῶν θεῶν θείαν χάριν δοθεῖσαν αὐτῷ τῶν ξενισμάτων χάριν τὸ τὸν φυσικὸν φυσικῶς θανεῖν μόρον καὶ μὴ προϊδεῖν βαρβάρου πικρὰν χέρα μέλλουσαν οἰκτρῶς συντεμεῖν τὸν αὐχένα.’ Οὕτω Δοσικλῆς τοῦ λόγου πεπαυμένος τροφῆς μετέσχεν οὐκ ἄνευ τῆς παρθένου, συνόντος ἀμφοῖν καὶ Κρατάνδρου τοῦ ξένου. |
Theodorus Prodromus_Rhodanthe et Dosicles_Book3_Sentence 29 | τὰς εἴκοσι μνᾶς ἀντιδώσω, Μιστύλε, οὐδ’ ἄλλο κερδάναιμι τῶν συλημάτων, μόνην λάβοιμι τὴν Ῥοδάνθην εἰς γάμον.’ Πρὸς ταῦτα μικρὸν συμπεδήσας τὸ στόμα καὶ συγκατασχὼν τοὺς λόγους ὁ λῃστάναξ ‘πρόχειρος’ εἶπεν ‘εἰς δόσεις ὁ Μιστύλος εἴπερ τις ἄλλος τοῖς ἑαυτοῦ σατράπαις, πλέον δὲ πάντων τῷ καλῷ πάντων πλέον. καλὸς δὲ μᾶλλον τῶν ἁπάντων Γωβρύας, καὶ παντὸς αὐτὸν προκρίνομαι σατράπου· οὐ μὴν λογισθῇ καὶ θεῶν μοι βελτίων. | προσέρχεται δὴ Μιστύλῳ τῷ δεσπότῃ, ἐφάπτεται δὲ τοῖν ποδοῖν καθημένου καὶ δάκρυ θερμὸν ἐκχέας τῶν ὀμμάτων, ‘ὦ λῃστάναξ’, ἔλεξεν, ‘εὐτυχὲς δόρυ, τὸν σὸν γινώσκεις σατράπην τὸν Γωβρύαν πολλαῖς ἐναθλήσαντα πολλάκις μάχαις, πολλὰς κατασκάψαντα δυσμενῶν πόλεις, πολλὰς καταστρέψαντα ναῦς ἀντιπλόους καὶ τοὺς ἐν αὐταῖς ἀνελόντα ναυμάχους· πληγέντα πολλὰ καὶ μεμωλωπισμένον καὶ σάρκα πᾶσαν ἐκτετραυματισμένον. Νῦν οὖν προσελθὼν Μιστύλῳ τῷ δεσπότῃ ἐφάπτεταί σοι τοῖν ποδοῖν καὶ δακρύει, μίαν ἀπαιτῶν ἀντὶ πάντων τὴν χάριν. τὴν αἰχμάλωτον τὴν πεφυλακισμένην, ἣν σὺ προϊζὰ τοῦ προσώπου θαυμάσας κατηγγυήσω τοῖς θεοῖς νεωκόρον, αἰτῶ παρασχεῖν εἰς γάμου κοινωνίαν. ἐγὼ γὰρ αὐτὴν συγκατέσχον ἐν Ῥόδῳ· χειρῶν ἐμῶν λάφυρον ἐστὶν ἡ κόρη, σπάθης ἐμῆς ἅρπαγμα καὶ σύλον ξίφους.οὕτω τὰ πολλὰ συμφορῶν κοινωνία οἶδε ξυνάπτειν τοὺς σαφῶς ἀλλοτρίους, καὶ ῥᾷον ἂν γένοιτο καρτερὸς πόθος καὶ φίλτρον ἀκράδαντον ἐν λύπαις μέσαις ἢ τῶν τραπεζῶν ταῖς πολυτροφωτέραις καὶ τῶν κρατήρων τοῖς ὑπερχειλεστέροις. ὑποδράμοι γὰρ οὐκ ἀνεύλογος φόβος, μή που φίλοι γίγνοιντο τοῦ πότου πλέον καὶ τὴν τρυφὴν στέργοιεν, οὐχὶ τὸν φίλον, οἱ τὸν πόθον γεισοῦντες ἐν μέσαις μέθαις, σαθρῶν θεμέθλων εὐδιαστροφωτέραις, καὶ τοῖς ἐν ἄμμῳ παιδικοῖς ἀθύρμασι στέγασμα πιστεύοντες ἀγάπης μέγα. Οἱ μὲν τοσαῦτα τῷ πρὸς ἀλλήλους λόγῳ, μικρὸν καθυφιέντος αὐτοῖς τοῦ πόνου· ὁ Μιστύλου δὲ σατράπης ὁ Γωβρύας ἰδὼν Ῥοδάνθην ἐντρανεστέραις κόραις, καταπλαγεὶς δὲ τοῦ προσώπου τὴν χάριν καὶ συμπλοκῆς ἔρωτα δυσγενεστέρας θερμῶς ἐρασθείς (ὡς νόμος τοῖς βαρβάροις) πέπονθεν ἐντὸς ἐς μέσην τὴν καρδίαν. |
Theodorus Prodromus_Rhodanthe et Dosicles_Book3_Sentence 31 | Εἰ τοίνυν ἄλλῳ σατράπῃ τὴν παρθένον φθάσας κατηγγύησα, καλὲ Γωβρύα, εἶτ’ αὐτὸς ἐλθὼν ἀνταπῄτεις τὴν χάριν, δέδωκα πάντως τὴν Ῥοδάνθην ἀσμένως, ἐκ τοῦ λαβεῖν φθάσαντος ἐξαποσπάσας (καίτοι τὸ πρᾶγμα δυσφόρως ἤνεγκεν ἂν ὁ πρὶν λαβὼν κἄπειτα κλαπεὶς τὴν κόρην· ἀλλ’ οὐδὲν ἡμῖν εἰ θλίβοιτο σατράπης ἐφ’ οἷς θεραπεύοιμεν ἀρχισατράπην)· ἐπεὶ δὲ τοῖς σῴζουσιν ἡμᾶς ἐν μάχαις θεοῖς δέδωκα τὴν κόρην νεωκόρον, πῶς οὐκ ἂν εἴη δυσσεβὲς τὸ πρακτέον, εἰ τοῦ νεὼ μὲν ἐκσπάσω τὴν παρθένον, δώσω δὲ θνητῷ πρὸς γάμου κοινωνίαν; πῶς δ’ οὐκ ἄν, εἰ γίγνοιτο καθάπερ θέλεις, θεοὶ παροργίζοιντο τοῖς τελουμένοις; Κἂν μὲν γὰρ ἄλλοις ἀνομῶμεν, Γωβρύα, πάρεισιν ἡμῖν οἱ θεοὶ ποινηλάται· ἂν δὲ πρὸς αὐτοὺς εἰσφέροιμεν τὴν βλάβην, τλητὴν ἂν ἡγήσαιντο τὴν ἀδικίαν; οὐκ ἔστιν εἰπεῖν, ἀλλὰ καὶ πολλῷ πλέον ἡμᾶς καταβλάψαιεν ἠσεβηκότας. ἀδικίας γὰρ ἀσέβεια κακίων, ὅσον θεοῖς μὲν ἀσεβεῖν λέγοιτό τις, ἀδικία δὲ πρὸς βροτοὺς ἀνατρέχει. | τὰς εἴκοσι μνᾶς ἀντιδώσω, Μιστύλε, οὐδ’ ἄλλο κερδάναιμι τῶν συλημάτων, μόνην λάβοιμι τὴν Ῥοδάνθην εἰς γάμον.’ Πρὸς ταῦτα μικρὸν συμπεδήσας τὸ στόμα καὶ συγκατασχὼν τοὺς λόγους ὁ λῃστάναξ ‘πρόχειρος’ εἶπεν ‘εἰς δόσεις ὁ Μιστύλος εἴπερ τις ἄλλος τοῖς ἑαυτοῦ σατράπαις, πλέον δὲ πάντων τῷ καλῷ πάντων πλέον. καλὸς δὲ μᾶλλον τῶν ἁπάντων Γωβρύας, καὶ παντὸς αὐτὸν προκρίνομαι σατράπου· οὐ μὴν λογισθῇ καὶ θεῶν μοι βελτίων.προσέρχεται δὴ Μιστύλῳ τῷ δεσπότῃ, ἐφάπτεται δὲ τοῖν ποδοῖν καθημένου καὶ δάκρυ θερμὸν ἐκχέας τῶν ὀμμάτων, ‘ὦ λῃστάναξ’, ἔλεξεν, ‘εὐτυχὲς δόρυ, τὸν σὸν γινώσκεις σατράπην τὸν Γωβρύαν πολλαῖς ἐναθλήσαντα πολλάκις μάχαις, πολλὰς κατασκάψαντα δυσμενῶν πόλεις, πολλὰς καταστρέψαντα ναῦς ἀντιπλόους καὶ τοὺς ἐν αὐταῖς ἀνελόντα ναυμάχους· πληγέντα πολλὰ καὶ μεμωλωπισμένον καὶ σάρκα πᾶσαν ἐκτετραυματισμένον. Νῦν οὖν προσελθὼν Μιστύλῳ τῷ δεσπότῃ ἐφάπτεταί σοι τοῖν ποδοῖν καὶ δακρύει, μίαν ἀπαιτῶν ἀντὶ πάντων τὴν χάριν. τὴν αἰχμάλωτον τὴν πεφυλακισμένην, ἣν σὺ προϊζὰ τοῦ προσώπου θαυμάσας κατηγγυήσω τοῖς θεοῖς νεωκόρον, αἰτῶ παρασχεῖν εἰς γάμου κοινωνίαν. ἐγὼ γὰρ αὐτὴν συγκατέσχον ἐν Ῥόδῳ· χειρῶν ἐμῶν λάφυρον ἐστὶν ἡ κόρη, σπάθης ἐμῆς ἅρπαγμα καὶ σύλον ξίφους. |
Theodorus Prodromus_Rhodanthe et Dosicles_Book3_Sentence 33 | κομψεύσομαί τι τῷ παρόντι μοι λόγῳ· τοὺς ἀσεβοῦντας ἀδικεῖν πάντως βία (εἴη γὰρ ἁσέβειά τις ἀδικία)· τοὺς δ’ ἀδικοῦντας ἀσεβεῖν τίς ἡ βία; Εἰς σαυτὸν ἕλκων ἐξερεύνα τὸν λόγον. σοὶ προφθάσας δέδωκα τὴν ζητουμένην· μετῆλθεν ἄλλος, ἀνταπῄτει τὴν χάριν, ἐν δευτέρῳ σου καὶ χαμερπὴς τὴν τύχην, ὅσον θεῶν σὺ δευτερεύεις, Γωβρύα. ἐγὼ δὲ τὴν δέησιν εἰσεδεξάμην καὶ τὴν κόρην δέδωκα τῷ ζητοῦντί με, τοῦ σοῦ θαλάμου δυστυχῶς ἀναρπάσας. ἐκαρτέρησας εὐφόρως τὴν αἰσχύνην; ἤνεγκας ἂν τὴν ὕβριν; οὐ μὰ τὴν Δίκην, ἀλλ’ εἰς ἄμυναν τοῦ κακοῦντος ἐτράπου καὶ πάντα πάντως συγκεκίνηκας κάλων, ὡς ἂν τὸν ὑβρίσαντα καὶ βλάψαντά σε ταῖς ἀντιποίνοις ὑβριοῖς κωμῳδίαις. Σὺ γοῦν γεηρὸς καὶ φθορᾶς τελῶν μέρος τὴν ὕβριν οὐκ ἤνεγκας οὐδὲ τὴν βλάβην· θεοὶ δὲ πῶς στέρξαιεν ἂν τὴν αἰσχύνην, ὧν τῇ θελήσει σύνδρομον καὶ τὸ σθένος, οἷς οὐ δεήσει συμμάχων οὐδὲ χρόνου εἰς τὴν ἄμυναν τῶν λελοιδορηκότων; φλέξοι γὰρ αὐτοὺς πῦρ κατηγμένον κάτω, ἢ γοῦν ἔνυγρος πλησμονὴ κατακλύσοι. | Εἰ τοίνυν ἄλλῳ σατράπῃ τὴν παρθένον φθάσας κατηγγύησα, καλὲ Γωβρύα, εἶτ’ αὐτὸς ἐλθὼν ἀνταπῄτεις τὴν χάριν, δέδωκα πάντως τὴν Ῥοδάνθην ἀσμένως, ἐκ τοῦ λαβεῖν φθάσαντος ἐξαποσπάσας (καίτοι τὸ πρᾶγμα δυσφόρως ἤνεγκεν ἂν ὁ πρὶν λαβὼν κἄπειτα κλαπεὶς τὴν κόρην· ἀλλ’ οὐδὲν ἡμῖν εἰ θλίβοιτο σατράπης ἐφ’ οἷς θεραπεύοιμεν ἀρχισατράπην)· ἐπεὶ δὲ τοῖς σῴζουσιν ἡμᾶς ἐν μάχαις θεοῖς δέδωκα τὴν κόρην νεωκόρον, πῶς οὐκ ἂν εἴη δυσσεβὲς τὸ πρακτέον, εἰ τοῦ νεὼ μὲν ἐκσπάσω τὴν παρθένον, δώσω δὲ θνητῷ πρὸς γάμου κοινωνίαν; πῶς δ’ οὐκ ἄν, εἰ γίγνοιτο καθάπερ θέλεις, θεοὶ παροργίζοιντο τοῖς τελουμένοις; Κἂν μὲν γὰρ ἄλλοις ἀνομῶμεν, Γωβρύα, πάρεισιν ἡμῖν οἱ θεοὶ ποινηλάται· ἂν δὲ πρὸς αὐτοὺς εἰσφέροιμεν τὴν βλάβην, τλητὴν ἂν ἡγήσαιντο τὴν ἀδικίαν; οὐκ ἔστιν εἰπεῖν, ἀλλὰ καὶ πολλῷ πλέον ἡμᾶς καταβλάψαιεν ἠσεβηκότας. ἀδικίας γὰρ ἀσέβεια κακίων, ὅσον θεοῖς μὲν ἀσεβεῖν λέγοιτό τις, ἀδικία δὲ πρὸς βροτοὺς ἀνατρέχει.τὰς εἴκοσι μνᾶς ἀντιδώσω, Μιστύλε, οὐδ’ ἄλλο κερδάναιμι τῶν συλημάτων, μόνην λάβοιμι τὴν Ῥοδάνθην εἰς γάμον.’ Πρὸς ταῦτα μικρὸν συμπεδήσας τὸ στόμα καὶ συγκατασχὼν τοὺς λόγους ὁ λῃστάναξ ‘πρόχειρος’ εἶπεν ‘εἰς δόσεις ὁ Μιστύλος εἴπερ τις ἄλλος τοῖς ἑαυτοῦ σατράπαις, πλέον δὲ πάντων τῷ καλῷ πάντων πλέον. καλὸς δὲ μᾶλλον τῶν ἁπάντων Γωβρύας, καὶ παντὸς αὐτὸν προκρίνομαι σατράπου· οὐ μὴν λογισθῇ καὶ θεῶν μοι βελτίων. |
Theodorus Prodromus_Rhodanthe et Dosicles_Book3_Sentence 38 | ἄλλως δὲ καὶ σὺ μαρτυρήσαις τῷ λόγῳ, ὡς ὑπὲρ εὐνὴν ἀνδρικὴν ἡ παρθένος καὶ συγκατοικεῖν τοῖς θεοῖς ἐπαξία.’ ‘Ἀλλ’ οὐκ ἔδωκας τοῖς θεοῖς τὴν παρθένον’ ἀπεκρίνατο Γωβρύας τῷ Μιστύλῳ· ‘ἡ μὲν γὰρ οἰκεῖ τῆς φυλακῆς τὸν ζόφον, θεοὶ δὲ ναὸν ἔσχον εἰς κατοικίαν, καίτοι προσῆκε τοὺς θεῶν νεωκόρους ἐγχωριάζειν τοῖς ναοῖς καὶ προσμένειν (εἰ μὴ τὸν οἶκον τῶν κατακρίτων λέγεις οἴκημα σεπτὸν καὶ θεῶν θεῖον τόπον).’ Πρὸς ταῦτά φησι Μιστύλος μεταφθάσας· ‘ὄντως ἀμαθῶς ἀντέλεξας, Γωβρύα. ὑπεσχόμην γὰρ τοῖς θεοῖς τὴν παρθένον· κἂν χερσὶν αὐταῖς οὐκ ἔδωκα τὴν χάριν, τύρβης διασπώσης με πολλῶν φροντίδων, φαίη δὲ πάντως τὴν ὑπόσχεσιν δόσιν ἀνὴρ ἐχέφρων καὶ φρενῶν ἐπιστάτης ἂν εἰς θεοὺς γίγνοιτο τοὺς σωτηρίους. | κομψεύσομαί τι τῷ παρόντι μοι λόγῳ· τοὺς ἀσεβοῦντας ἀδικεῖν πάντως βία (εἴη γὰρ ἁσέβειά τις ἀδικία)· τοὺς δ’ ἀδικοῦντας ἀσεβεῖν τίς ἡ βία; Εἰς σαυτὸν ἕλκων ἐξερεύνα τὸν λόγον. σοὶ προφθάσας δέδωκα τὴν ζητουμένην· μετῆλθεν ἄλλος, ἀνταπῄτει τὴν χάριν, ἐν δευτέρῳ σου καὶ χαμερπὴς τὴν τύχην, ὅσον θεῶν σὺ δευτερεύεις, Γωβρύα. ἐγὼ δὲ τὴν δέησιν εἰσεδεξάμην καὶ τὴν κόρην δέδωκα τῷ ζητοῦντί με, τοῦ σοῦ θαλάμου δυστυχῶς ἀναρπάσας. ἐκαρτέρησας εὐφόρως τὴν αἰσχύνην; ἤνεγκας ἂν τὴν ὕβριν; οὐ μὰ τὴν Δίκην, ἀλλ’ εἰς ἄμυναν τοῦ κακοῦντος ἐτράπου καὶ πάντα πάντως συγκεκίνηκας κάλων, ὡς ἂν τὸν ὑβρίσαντα καὶ βλάψαντά σε ταῖς ἀντιποίνοις ὑβριοῖς κωμῳδίαις. Σὺ γοῦν γεηρὸς καὶ φθορᾶς τελῶν μέρος τὴν ὕβριν οὐκ ἤνεγκας οὐδὲ τὴν βλάβην· θεοὶ δὲ πῶς στέρξαιεν ἂν τὴν αἰσχύνην, ὧν τῇ θελήσει σύνδρομον καὶ τὸ σθένος, οἷς οὐ δεήσει συμμάχων οὐδὲ χρόνου εἰς τὴν ἄμυναν τῶν λελοιδορηκότων; φλέξοι γὰρ αὐτοὺς πῦρ κατηγμένον κάτω, ἢ γοῦν ἔνυγρος πλησμονὴ κατακλύσοι.Εἰ τοίνυν ἄλλῳ σατράπῃ τὴν παρθένον φθάσας κατηγγύησα, καλὲ Γωβρύα, εἶτ’ αὐτὸς ἐλθὼν ἀνταπῄτεις τὴν χάριν, δέδωκα πάντως τὴν Ῥοδάνθην ἀσμένως, ἐκ τοῦ λαβεῖν φθάσαντος ἐξαποσπάσας (καίτοι τὸ πρᾶγμα δυσφόρως ἤνεγκεν ἂν ὁ πρὶν λαβὼν κἄπειτα κλαπεὶς τὴν κόρην· ἀλλ’ οὐδὲν ἡμῖν εἰ θλίβοιτο σατράπης ἐφ’ οἷς θεραπεύοιμεν ἀρχισατράπην)· ἐπεὶ δὲ τοῖς σῴζουσιν ἡμᾶς ἐν μάχαις θεοῖς δέδωκα τὴν κόρην νεωκόρον, πῶς οὐκ ἂν εἴη δυσσεβὲς τὸ πρακτέον, εἰ τοῦ νεὼ μὲν ἐκσπάσω τὴν παρθένον, δώσω δὲ θνητῷ πρὸς γάμου κοινωνίαν; πῶς δ’ οὐκ ἄν, εἰ γίγνοιτο καθάπερ θέλεις, θεοὶ παροργίζοιντο τοῖς τελουμένοις; Κἂν μὲν γὰρ ἄλλοις ἀνομῶμεν, Γωβρύα, πάρεισιν ἡμῖν οἱ θεοὶ ποινηλάται· ἂν δὲ πρὸς αὐτοὺς εἰσφέροιμεν τὴν βλάβην, τλητὴν ἂν ἡγήσαιντο τὴν ἀδικίαν; οὐκ ἔστιν εἰπεῖν, ἀλλὰ καὶ πολλῷ πλέον ἡμᾶς καταβλάψαιεν ἠσεβηκότας. ἀδικίας γὰρ ἀσέβεια κακίων, ὅσον θεοῖς μὲν ἀσεβεῖν λέγοιτό τις, ἀδικία δὲ πρὸς βροτοὺς ἀνατρέχει. |
Theodorus Prodromus_Rhodanthe et Dosicles_Book3_Sentence 40 | σὺ δ’ ἀλλ’ ἔοικας καὶ λαβὼν τὴν παρθένον καὶ παστάδων ἔσωθεν ἐγκαθιδρύσας καὶ πυρσὸν ἅψας νυμφικῆς δᾳδουχίας τὸ μὴ παρασχεῖν ἐγκαλεῖν τῷ Μιστύλῳ, ἐφ’ ᾧπερ ἐβράδυνεν ἡ ξυνουσία· θεοῖς δέδωκε προφθάσας ὁ Μιστύλος, καὶ Γωβρύας εἴληφε τὴν ἠρνημένην.’ Οὕτως ἁμαρτὼν τῆς ποθουμένης κόρης, ἐξ ἱκετικῆς προσβολῆς ὁ σατράπης ἄλλην ὁδὸν τέτραπτο λῃστρικωτέραν καὶ Γωβρύᾳ πρέπουσαν, αἰσχρῷ βαρβάρῳ· νύκτωρ γὰρ ἔγνω, συγκροτήσας τὴν βίαν, καὶ μὴ θελούσῃ συμμιγῆναι τῇ κόρῃ. τὴν οὖν φυλακὴν εἰσδραμὼν παραυτίκα καὶ πλησιάσας τῇ Ῥοδάνθῃ κειμένῃ ‘ὦ χαῖρε, γύναι’ φησίν ‘ἀνδρὸς Γωβρύου, ὦ δεῦρο τὸν σὸν ἄσπασαί με νυμφίον καὶ μὴ ταραχθῇς τὴν ἐμὴν συνουσίαν, ἀλλ’ εὐχαρίστει τοῖς θεοῖς καὶ ταῖς τύχαις, αἵ σε ξυνῆψαν τῷ μεγίστῳ σατράπῃ. οὐ γὰρ παρεῖδον ὁ κρατήσας ἐν Ῥόδῳ καὶ τοῖς ἑαυτοῦ συγκατασχὼν δακτύλοις ἄλλῳ πενιχρῷ καὶ ταπεινῷ βαρβάρῳ τὴν τηλικαύτην ἐκδοθῆναι παρθένον.’ Ἔλεξεν οὕτω καὶ χαμάζε κυπτάσας ὥρμα φιλῆσαι τῆς Ῥοδάνθης τὸ στόμα. | ἄλλως δὲ καὶ σὺ μαρτυρήσαις τῷ λόγῳ, ὡς ὑπὲρ εὐνὴν ἀνδρικὴν ἡ παρθένος καὶ συγκατοικεῖν τοῖς θεοῖς ἐπαξία.’ ‘Ἀλλ’ οὐκ ἔδωκας τοῖς θεοῖς τὴν παρθένον’ ἀπεκρίνατο Γωβρύας τῷ Μιστύλῳ· ‘ἡ μὲν γὰρ οἰκεῖ τῆς φυλακῆς τὸν ζόφον, θεοὶ δὲ ναὸν ἔσχον εἰς κατοικίαν, καίτοι προσῆκε τοὺς θεῶν νεωκόρους ἐγχωριάζειν τοῖς ναοῖς καὶ προσμένειν (εἰ μὴ τὸν οἶκον τῶν κατακρίτων λέγεις οἴκημα σεπτὸν καὶ θεῶν θεῖον τόπον).’ Πρὸς ταῦτά φησι Μιστύλος μεταφθάσας· ‘ὄντως ἀμαθῶς ἀντέλεξας, Γωβρύα. ὑπεσχόμην γὰρ τοῖς θεοῖς τὴν παρθένον· κἂν χερσὶν αὐταῖς οὐκ ἔδωκα τὴν χάριν, τύρβης διασπώσης με πολλῶν φροντίδων, φαίη δὲ πάντως τὴν ὑπόσχεσιν δόσιν ἀνὴρ ἐχέφρων καὶ φρενῶν ἐπιστάτης ἂν εἰς θεοὺς γίγνοιτο τοὺς σωτηρίους.κομψεύσομαί τι τῷ παρόντι μοι λόγῳ· τοὺς ἀσεβοῦντας ἀδικεῖν πάντως βία (εἴη γὰρ ἁσέβειά τις ἀδικία)· τοὺς δ’ ἀδικοῦντας ἀσεβεῖν τίς ἡ βία; Εἰς σαυτὸν ἕλκων ἐξερεύνα τὸν λόγον. σοὶ προφθάσας δέδωκα τὴν ζητουμένην· μετῆλθεν ἄλλος, ἀνταπῄτει τὴν χάριν, ἐν δευτέρῳ σου καὶ χαμερπὴς τὴν τύχην, ὅσον θεῶν σὺ δευτερεύεις, Γωβρύα. ἐγὼ δὲ τὴν δέησιν εἰσεδεξάμην καὶ τὴν κόρην δέδωκα τῷ ζητοῦντί με, τοῦ σοῦ θαλάμου δυστυχῶς ἀναρπάσας. ἐκαρτέρησας εὐφόρως τὴν αἰσχύνην; ἤνεγκας ἂν τὴν ὕβριν; οὐ μὰ τὴν Δίκην, ἀλλ’ εἰς ἄμυναν τοῦ κακοῦντος ἐτράπου καὶ πάντα πάντως συγκεκίνηκας κάλων, ὡς ἂν τὸν ὑβρίσαντα καὶ βλάψαντά σε ταῖς ἀντιποίνοις ὑβριοῖς κωμῳδίαις. Σὺ γοῦν γεηρὸς καὶ φθορᾶς τελῶν μέρος τὴν ὕβριν οὐκ ἤνεγκας οὐδὲ τὴν βλάβην· θεοὶ δὲ πῶς στέρξαιεν ἂν τὴν αἰσχύνην, ὧν τῇ θελήσει σύνδρομον καὶ τὸ σθένος, οἷς οὐ δεήσει συμμάχων οὐδὲ χρόνου εἰς τὴν ἄμυναν τῶν λελοιδορηκότων; φλέξοι γὰρ αὐτοὺς πῦρ κατηγμένον κάτω, ἢ γοῦν ἔνυγρος πλησμονὴ κατακλύσοι. |
Theodorus Prodromus_Rhodanthe et Dosicles_Book3_Sentence 43 | ἀλλ’ ἡ κόρη φυγοῦσα τὴν τυραννίδα καὶ τὸν βιαστὴν ἐκλιποῦσα Γωβρύαν καὶ τῇ παλάμῃ τοῦ παλαμναίου κυνὸς συνεκλιποῦσα τοῦ χιτῶνος τὸ πλέον, εἰς τὸν Δοσικλῆν ὡς τάχος μετατρέχει, πλησθεῖσα πολλῆς ταραχῆς τὴν καρδίαν, καὶ ‘σῶσον’ εἶπεν ‘ἐκ τυράννου βαρβάρου, σῶσον, Δοσίκλεις, τὴν φίλην σοι παρθένον· ἀπόσπασόν με λῃστρικῆς τυραννίδος. ἀπώλεσάς με· σπεῦσον, ἦ μὴν ᾠχόμην.’ Ὁ τοίνυν ὕπνος ταῖς κόραις Δοσικλέος χρόνιος ὀψὲ καὶ μόγις προσιζάνων, τότε θροηθεὶς τῇ βοῇ τῆς παρθένου πολλὰ μετέπτη καὶ μετῆλθεν ὡς τάχος. ἀνεὶς Δοσικλῆς τὰς πύλας τῶν ὀμμάτων καὶ γοῦν ἀναστὰς τῆς χαμαιστρώτου κλίνης (ἡ γῆ γὰρ ἦν μίμημα τοῦ κλινιδίου ὑπνοῦντι μικρὸν τῷ καλῷ Δοσικλέι), μακρὰ θροηθεὶς ἀντέφη τῇ παρθένῳ· ‘ὤμοι Ῥοδάνθη, τί πτοῇ; λέγοις, λέγοις· ἰδοὺ Δοσικλῆς, μήνυσόν μοι τὴν μάχην. | σὺ δ’ ἀλλ’ ἔοικας καὶ λαβὼν τὴν παρθένον καὶ παστάδων ἔσωθεν ἐγκαθιδρύσας καὶ πυρσὸν ἅψας νυμφικῆς δᾳδουχίας τὸ μὴ παρασχεῖν ἐγκαλεῖν τῷ Μιστύλῳ, ἐφ’ ᾧπερ ἐβράδυνεν ἡ ξυνουσία· θεοῖς δέδωκε προφθάσας ὁ Μιστύλος, καὶ Γωβρύας εἴληφε τὴν ἠρνημένην.’ Οὕτως ἁμαρτὼν τῆς ποθουμένης κόρης, ἐξ ἱκετικῆς προσβολῆς ὁ σατράπης ἄλλην ὁδὸν τέτραπτο λῃστρικωτέραν καὶ Γωβρύᾳ πρέπουσαν, αἰσχρῷ βαρβάρῳ· νύκτωρ γὰρ ἔγνω, συγκροτήσας τὴν βίαν, καὶ μὴ θελούσῃ συμμιγῆναι τῇ κόρῃ. τὴν οὖν φυλακὴν εἰσδραμὼν παραυτίκα καὶ πλησιάσας τῇ Ῥοδάνθῃ κειμένῃ ‘ὦ χαῖρε, γύναι’ φησίν ‘ἀνδρὸς Γωβρύου, ὦ δεῦρο τὸν σὸν ἄσπασαί με νυμφίον καὶ μὴ ταραχθῇς τὴν ἐμὴν συνουσίαν, ἀλλ’ εὐχαρίστει τοῖς θεοῖς καὶ ταῖς τύχαις, αἵ σε ξυνῆψαν τῷ μεγίστῳ σατράπῃ. οὐ γὰρ παρεῖδον ὁ κρατήσας ἐν Ῥόδῳ καὶ τοῖς ἑαυτοῦ συγκατασχὼν δακτύλοις ἄλλῳ πενιχρῷ καὶ ταπεινῷ βαρβάρῳ τὴν τηλικαύτην ἐκδοθῆναι παρθένον.’ Ἔλεξεν οὕτω καὶ χαμάζε κυπτάσας ὥρμα φιλῆσαι τῆς Ῥοδάνθης τὸ στόμα.ἄλλως δὲ καὶ σὺ μαρτυρήσαις τῷ λόγῳ, ὡς ὑπὲρ εὐνὴν ἀνδρικὴν ἡ παρθένος καὶ συγκατοικεῖν τοῖς θεοῖς ἐπαξία.’ ‘Ἀλλ’ οὐκ ἔδωκας τοῖς θεοῖς τὴν παρθένον’ ἀπεκρίνατο Γωβρύας τῷ Μιστύλῳ· ‘ἡ μὲν γὰρ οἰκεῖ τῆς φυλακῆς τὸν ζόφον, θεοὶ δὲ ναὸν ἔσχον εἰς κατοικίαν, καίτοι προσῆκε τοὺς θεῶν νεωκόρους ἐγχωριάζειν τοῖς ναοῖς καὶ προσμένειν (εἰ μὴ τὸν οἶκον τῶν κατακρίτων λέγεις οἴκημα σεπτὸν καὶ θεῶν θεῖον τόπον).’ Πρὸς ταῦτά φησι Μιστύλος μεταφθάσας· ‘ὄντως ἀμαθῶς ἀντέλεξας, Γωβρύα. ὑπεσχόμην γὰρ τοῖς θεοῖς τὴν παρθένον· κἂν χερσὶν αὐταῖς οὐκ ἔδωκα τὴν χάριν, τύρβης διασπώσης με πολλῶν φροντίδων, φαίη δὲ πάντως τὴν ὑπόσχεσιν δόσιν ἀνὴρ ἐχέφρων καὶ φρενῶν ἐπιστάτης ἂν εἰς θεοὺς γίγνοιτο τοὺς σωτηρίους. |
Theodorus Prodromus_Rhodanthe et Dosicles_Book3_Sentence 46 | Ἦ που καθ’ ὕπνους καὶ φάσεις ὀνειράτων καινοὺς κατοπτεύσασα φασμάτων τύπους (ὁποῖα πολλὰ νὺξ παραπλάττειν θέλει ἐν τῇ κατ’ αὐτὴν τῶν ὀνείρων ἐμφάσει), ἐξεθροήθης τὴν δυσέντευκτον πλάσιν, ἐμορμολύχθης τὴν θέαν, ὡς τὰ βρέφη; τί τοῦτο; παῦσαι. τί θροῇ τὴν καρδίαν; τὸ πλάσμα φάσμα καὶ σκιᾶς ψευδὴς τύπος, κἄν (ὡς τὰ πολλά) τὰς ἀνάνδρους καρδίας φιλῇ ταράττειν τῇ ξένῃ παραπλάσει. εἰ δ’ ἄχρι δεῦρο τὴν θέαν ὑποτρέμεις, νῦν γοῦν ἀναστῶ καὶ παραρτύσω μάχην καὶ νυκτομαχήσαιμι τοῖς ἐνυπνίοις καὶ τοῖς ὀνείροις ἐντινάξω τὴν σπάθην.’ Ὁ μὲν Δοσικλῆς ταῦτα τῇ παρθένῳ· ὁ Μιστύλου δὲ σατράπης ὁ Γωβρύας καὶ δευτέρας γοῦν ἀστοχήσας ἐλπίδος, σιγῶν μετῆλθεν εἰς τὸν οἰκεῖον δόμον, οἶμαι, πτοηθείς, μὴ φανεὶς τῷ Μιστύλῳ ποινηλατηθῇ τῇ προσηκούσῃ κρίσει ὡς ἐμπαροινῶν τοῖς θεῶν νεωκόροις. καὶ μὴ μελήσας, ξυγκινοῦντος τοῦ πόθου, πρὸς ἀτραποῦ τέτραπτο καὶ τρίτης τρόπον. τὸν γὰρ Δοσικλῆν, ὡς ἀδελφὸν τῆς κόρης, ὑποδραμεῖν ἔσπευσε λαθραίοις λόγοις, ὡς ἂν δι’ αὐτοῦ τῆς ἐρωμένης τύχῃ. | ἀλλ’ ἡ κόρη φυγοῦσα τὴν τυραννίδα καὶ τὸν βιαστὴν ἐκλιποῦσα Γωβρύαν καὶ τῇ παλάμῃ τοῦ παλαμναίου κυνὸς συνεκλιποῦσα τοῦ χιτῶνος τὸ πλέον, εἰς τὸν Δοσικλῆν ὡς τάχος μετατρέχει, πλησθεῖσα πολλῆς ταραχῆς τὴν καρδίαν, καὶ ‘σῶσον’ εἶπεν ‘ἐκ τυράννου βαρβάρου, σῶσον, Δοσίκλεις, τὴν φίλην σοι παρθένον· ἀπόσπασόν με λῃστρικῆς τυραννίδος. ἀπώλεσάς με· σπεῦσον, ἦ μὴν ᾠχόμην.’ Ὁ τοίνυν ὕπνος ταῖς κόραις Δοσικλέος χρόνιος ὀψὲ καὶ μόγις προσιζάνων, τότε θροηθεὶς τῇ βοῇ τῆς παρθένου πολλὰ μετέπτη καὶ μετῆλθεν ὡς τάχος. ἀνεὶς Δοσικλῆς τὰς πύλας τῶν ὀμμάτων καὶ γοῦν ἀναστὰς τῆς χαμαιστρώτου κλίνης (ἡ γῆ γὰρ ἦν μίμημα τοῦ κλινιδίου ὑπνοῦντι μικρὸν τῷ καλῷ Δοσικλέι), μακρὰ θροηθεὶς ἀντέφη τῇ παρθένῳ· ‘ὤμοι Ῥοδάνθη, τί πτοῇ; λέγοις, λέγοις· ἰδοὺ Δοσικλῆς, μήνυσόν μοι τὴν μάχην.σὺ δ’ ἀλλ’ ἔοικας καὶ λαβὼν τὴν παρθένον καὶ παστάδων ἔσωθεν ἐγκαθιδρύσας καὶ πυρσὸν ἅψας νυμφικῆς δᾳδουχίας τὸ μὴ παρασχεῖν ἐγκαλεῖν τῷ Μιστύλῳ, ἐφ’ ᾧπερ ἐβράδυνεν ἡ ξυνουσία· θεοῖς δέδωκε προφθάσας ὁ Μιστύλος, καὶ Γωβρύας εἴληφε τὴν ἠρνημένην.’ Οὕτως ἁμαρτὼν τῆς ποθουμένης κόρης, ἐξ ἱκετικῆς προσβολῆς ὁ σατράπης ἄλλην ὁδὸν τέτραπτο λῃστρικωτέραν καὶ Γωβρύᾳ πρέπουσαν, αἰσχρῷ βαρβάρῳ· νύκτωρ γὰρ ἔγνω, συγκροτήσας τὴν βίαν, καὶ μὴ θελούσῃ συμμιγῆναι τῇ κόρῃ. τὴν οὖν φυλακὴν εἰσδραμὼν παραυτίκα καὶ πλησιάσας τῇ Ῥοδάνθῃ κειμένῃ ‘ὦ χαῖρε, γύναι’ φησίν ‘ἀνδρὸς Γωβρύου, ὦ δεῦρο τὸν σὸν ἄσπασαί με νυμφίον καὶ μὴ ταραχθῇς τὴν ἐμὴν συνουσίαν, ἀλλ’ εὐχαρίστει τοῖς θεοῖς καὶ ταῖς τύχαις, αἵ σε ξυνῆψαν τῷ μεγίστῳ σατράπῃ. οὐ γὰρ παρεῖδον ὁ κρατήσας ἐν Ῥόδῳ καὶ τοῖς ἑαυτοῦ συγκατασχὼν δακτύλοις ἄλλῳ πενιχρῷ καὶ ταπεινῷ βαρβάρῳ τὴν τηλικαύτην ἐκδοθῆναι παρθένον.’ Ἔλεξεν οὕτω καὶ χαμάζε κυπτάσας ὥρμα φιλῆσαι τῆς Ῥοδάνθης τὸ στόμα. |
Theodorus Prodromus_Rhodanthe et Dosicles_Book3_Sentence 5 | οἶνον γὰρ ὑπώπτευεν ἐκροφᾶν τάχα, οἶμαι, καθ’ ὕπνους ἔμφασιν πότου βλέπων καὶ τῆς φιάλης τῆς ὑπερχειλεστάτης, ὡς μηδ’ ἐπ’ αὐτῶν τῶν ἐν ὕπνοις φασμάτων οἴνου στερεῖσθαι καὶ μέθης Ναυσικράτην. καὶ κείμενος δὲ πρὸς μέσῳ κλινιδίῳ ἔπαιζεν ἀντίλοξα κάμπτων τοὺς πόδας, ὀρχήσεως εἴδωλα τῆς ἐν ἡμέρᾳ ἐκ τῶν ἐν ὕπνοις δεικνύων κινημάτων.’ ‘Γελᾶν, Δοσίκλεις, ἐν κακοῖς ἔπεισί μοι’, Κράτανδρος εἶπεν, ‘ἂν τὸ φίλτρον τῆς μέθης οὕτω κατεκράτησε τοῦ Ναυσικράτους, ὡς καὶ ῥοφᾶν ἐκεῖνον ἐκ τοῦ σιέλου, οἶνον ῥοφᾶν δοκοῦντα, μηδ’ ᾐσθημένον ὡς σιέλου κύπελλον, οὐκ οἴνου πίνει.’ ‘οὐ καινὸν οὐδέν, οὐ τεράστιον λέγω· ὁ σίελος γὰρ τοῦ καλοῦ Ναυσικράτους’ ἔφη Δοσικλῆς ‘οἶνος ἦν ἀναβρύων ὡς οἷον ἀσκοῦ τῆς ἐκείνου κοιλίας. Οὕτω μὲν ὠνείρωττεν οὗτος τὸν πότον· ἐγὼ δ’ ὀρέξας δεξιὰν τῇ παρθένῳ καὶ συλλαβὼν ἔξειμι τοῦ δωματίου, ἀφεὶς ἐκεῖ γ’ ὑπνοῦντα τὸν Ναυσικράτην. προβὰς δὲ μικρὸν ἱστόρουν τὰς ἀμπέλους καλὸν τελούσας χρῆμα τοῖς θεωμένοις. | ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΤΩΝ ΚΑΤΑ ΡΟΔΑΝΘΗΝ ΚΑΙ ΔΟΣΙΚΛΕΑ ΒΙΒΛΙΟΝ ΤΡΙΤΟΝ Πάντας μὲν ἄλλους τοῦ πότου πεπαυμένους ὕπνος μαλακὸς συγκατέσχεν ἀθρόως. φιλεῖ γὰρ οἶνος, εἰ πίνοιτο πλησμίως, εἰς ὕπνον εὐθὺς τὸν πεπωκότα τρέπειν, ἀχλὺν περιττὴν τοῖς βλεφάροις ἐγχέων καὶ νύκτα ποιῶν ἐς μέσας τὰς ἡμέρας. καὶ τοῦτο πάντως ἀρρεπεῖ ζυγοστάτῃ τῆς φύσεως δώρημα καὶ θεῶν χάρις· εἰ γάρ τις ἦν ἄγρυπνος ἐκβὰς τοῦ πότου καὶ τῆς ἑορτῆς τοῦ θεοῦ Διονύσου, φρενιτιᾶν ἔδοξεν ἀφραίνων μέγα, ἅτε σκοτισθεὶς τὸ φρονοῦν καὶ τὸ κρίνον ἐκ τῆς ἐνοίνου, τῆς δυσώδους ἀτμίδος, εἰς τὴν κεφαλὴν ὑπερατμιδουμένης καὶ συνθολούσης τοῦ λογισμοῦ τὰς κόρας· λυμαντικὸν γὰρ εἰς τὸ πᾶν ἀμετρία. Ἅπας μὲν ἄλλος εἰς τὸν ὕπνον ἐτράπη, οἴνῳ βιασθεὶς τῷ τυραννικωτάτῳ, Ναυσικράτης δὲ καὶ καθευδήσας τότε, ὅμως ἐῴκει φασματούμενος πίνειν, τὴν δεξιὰν μὲν ὑπάγων ὑπὸ στόμα (ὡς οἷα κόνδυ δεξιῶς ὠρεγμένην), συνεκροφῶν δὲ τὸ πλέον τοῦ σιέλου.καὶ τοίνυν ἀπάραντες ἐκ τῆς Ἀβύδου, ἥλιον ἐς τέταρτον ἐκπεπλευκότες πάριμεν ὧδε καὶ μετὰ Στρατοκλέος δειπνοῦμεν ἁβρῶς ὑπό σοι, Γλαύκων φίλε.” Οὕτως ὑπῆλθε τὴν διήγησιν τέλος, κἀκεῖνος ὑψοῦ τὰς παλάμας τανύσας “Ζεῦ πάτερ” εἶπε “καὶ θεῶν γερουσία, ὑμεῖς κυβερνῴητε τούτους τοὺς νέους καὶ τῷ πόθῳ νέμοιτε παῦλαν αἰσίαν.” Γλαύκων μὲν εἶπε ταῦτα δακρύσας ἅμα (φιλόξενος γὰρ καὶ φιλογνώμων ἔφυ καὶ συμπαθὴς ἄνθρωπος ἐν κακοῖς νόθοις), τῆς δὲ τραπέζης ἐκ μέσου μετηγμένης ἡμεῖς μετηνέχθημεν ὀψὲ τοῦ πότου. |
Theodorus Prodromus_Rhodanthe et Dosicles_Book3_Sentence 51 | ὦ παμμάταιος καὶ παράφρων καρδία, ἂν εἰ προδοῦναι τὴν ἑαυτοῦ παρθένον ὁ σατράπης ἤλπιζε τὸν Δοσικλέα. Ἀλλ’ ἠπάτησε τῆς θέας ἡ ταὐτότης τὸν βάρβαρον· καὶ τοίνυν ἐλθὼν ἐγγύθεν τοιούσδε φησὶ τῷ Δοσικλεῖ τοὺς λόγους· ‘σοὶ μέν, Δοσίκλεις, τῆς θέας ἡ λαμπρότης τὴν εὐγένειαν τοῖν γενοῖν μαρτύρεται, κρείττω δὲ πολλῷ τῆς ὁρωμένης τύχης τρανῶς παριστᾷ καὶ σαφῶς ὑπογράφει. καὶ τοῦ προσώπου τὴν ὑπανθοῦσαν χάριν κήρυκα λαμπρόφθογγον ὡσπερεὶ φέρεις τῆς εἰς Ῥοδάνθην συγγενοῦς κοινωνίας· οἷς γὰρ τὸ κάλλος ἐμφερεῖς ἔχει τύπους, οἷς ταὐτοειδεῖς τῶν προσώπων αἱ πλάσεις, τούτοις γένοιτ’ ἂν καὶ γένους ἡ ταὐτότης. οὕτω μὲν οὖν σε συγγενῆ τῇ παρθένῳ ἔγραψεν ἡμῖν ζωγράφου τινὸς δίκην ἥ σοι προσοῦσα τοῦ χαρακτῆρος χάρις. Οὐκ ἀγνοεῖς δὲ τάχα που καὶ Γωβρύαν δυνάμενον τὰ πάντα παρὰ Μιστύλῳ καὶ παντὸς ἄλλου τῶν ὑπ’ αὐτὸν βελτίω, τιμήν τε κερδαίνοντα μυρίαν ὅσην. εἰ γοῦν μίαν μοι καὶ μόνην δώσεις χάριν, τὴν συγγενῆ σου, τὴν συνεγκεκλεισμένην, πεῖσαι συνελθεῖν καὶ συναφθῆναι γάμῳ, πολλῷ μεγίστην ἀντιδέξῃ τὴν χάριν. | Ἦ που καθ’ ὕπνους καὶ φάσεις ὀνειράτων καινοὺς κατοπτεύσασα φασμάτων τύπους (ὁποῖα πολλὰ νὺξ παραπλάττειν θέλει ἐν τῇ κατ’ αὐτὴν τῶν ὀνείρων ἐμφάσει), ἐξεθροήθης τὴν δυσέντευκτον πλάσιν, ἐμορμολύχθης τὴν θέαν, ὡς τὰ βρέφη; τί τοῦτο; παῦσαι. τί θροῇ τὴν καρδίαν; τὸ πλάσμα φάσμα καὶ σκιᾶς ψευδὴς τύπος, κἄν (ὡς τὰ πολλά) τὰς ἀνάνδρους καρδίας φιλῇ ταράττειν τῇ ξένῃ παραπλάσει. εἰ δ’ ἄχρι δεῦρο τὴν θέαν ὑποτρέμεις, νῦν γοῦν ἀναστῶ καὶ παραρτύσω μάχην καὶ νυκτομαχήσαιμι τοῖς ἐνυπνίοις καὶ τοῖς ὀνείροις ἐντινάξω τὴν σπάθην.’ Ὁ μὲν Δοσικλῆς ταῦτα τῇ παρθένῳ· ὁ Μιστύλου δὲ σατράπης ὁ Γωβρύας καὶ δευτέρας γοῦν ἀστοχήσας ἐλπίδος, σιγῶν μετῆλθεν εἰς τὸν οἰκεῖον δόμον, οἶμαι, πτοηθείς, μὴ φανεὶς τῷ Μιστύλῳ ποινηλατηθῇ τῇ προσηκούσῃ κρίσει ὡς ἐμπαροινῶν τοῖς θεῶν νεωκόροις. καὶ μὴ μελήσας, ξυγκινοῦντος τοῦ πόθου, πρὸς ἀτραποῦ τέτραπτο καὶ τρίτης τρόπον. τὸν γὰρ Δοσικλῆν, ὡς ἀδελφὸν τῆς κόρης, ὑποδραμεῖν ἔσπευσε λαθραίοις λόγοις, ὡς ἂν δι’ αὐτοῦ τῆς ἐρωμένης τύχῃ.ἀλλ’ ἡ κόρη φυγοῦσα τὴν τυραννίδα καὶ τὸν βιαστὴν ἐκλιποῦσα Γωβρύαν καὶ τῇ παλάμῃ τοῦ παλαμναίου κυνὸς συνεκλιποῦσα τοῦ χιτῶνος τὸ πλέον, εἰς τὸν Δοσικλῆν ὡς τάχος μετατρέχει, πλησθεῖσα πολλῆς ταραχῆς τὴν καρδίαν, καὶ ‘σῶσον’ εἶπεν ‘ἐκ τυράννου βαρβάρου, σῶσον, Δοσίκλεις, τὴν φίλην σοι παρθένον· ἀπόσπασόν με λῃστρικῆς τυραννίδος. ἀπώλεσάς με· σπεῦσον, ἦ μὴν ᾠχόμην.’ Ὁ τοίνυν ὕπνος ταῖς κόραις Δοσικλέος χρόνιος ὀψὲ καὶ μόγις προσιζάνων, τότε θροηθεὶς τῇ βοῇ τῆς παρθένου πολλὰ μετέπτη καὶ μετῆλθεν ὡς τάχος. ἀνεὶς Δοσικλῆς τὰς πύλας τῶν ὀμμάτων καὶ γοῦν ἀναστὰς τῆς χαμαιστρώτου κλίνης (ἡ γῆ γὰρ ἦν μίμημα τοῦ κλινιδίου ὑπνοῦντι μικρὸν τῷ καλῷ Δοσικλέι), μακρὰ θροηθεὶς ἀντέφη τῇ παρθένῳ· ‘ὤμοι Ῥοδάνθη, τί πτοῇ; λέγοις, λέγοις· ἰδοὺ Δοσικλῆς, μήνυσόν μοι τὴν μάχην. |
Theodorus Prodromus_Rhodanthe et Dosicles_Book3_Sentence 57 | τὴν παῖδα γάρ σοι τὴν καλὴν τοῦ Μιστύλου κατεγγυῶμαι καὶ θεοὺς τοὺς πατρίους προβάλλομαι νῦν μαρτυροῦντας τῷ λόγῳ, ὡς ἡ Καλίππη γαμετὴ Δοσικλέος, ἂν ἡ Ῥοδάνθη γαμετὴ τοῦ Γωβρύου. Καὶ τίς γένοιτ’ ἂν εὐτυχέστερος γάμος, ἢ τίς μεγαλόδοξος οὕτω νυμφίος, ὡς ὁ ξυναφθεὶς τῇ θυγατρὶ Μιστύλου; οἵα γάρ ἐστι τὴν θέαν ἡ παρθένος, ἦ μὴν ἀδελφοῦ τῆς Ῥοδάνθης ἀξία· οἷον τὸ κάλλος τοῦ χαρακτῆρος φέρει, ἦ μὴν προσῆκον τῷ Δοσικλεῖ νυμφίῳ. τούτοις προσεννόησον ὄγκον ἀξίας, τύχης ἔπαρσιν, ἀργύρου, χρυσοῦ βάρος, οἷς οἱ τυχόντες ἀρχικῶν κηδευμάτων ὑπερφέρουσι τῶν χαμαιρριφεστέρων.’ Τούτους Δοσικλῆς ὑπακούσας τοὺς λόγους, μικρὸν περισχὼν τὴν ἀπόκρισιν λέγει· ‘καλῶς μὲν ἡμῶν ἐστοχάσω, Γωβρύα, καὶ τὴν ἀδελφὴν εὐφυῶς ἔγνως φύσιν ἐκ τῆς ἀδελφῆς τῶν χαρακτήρων θέας· ἐγὼ δ’ ἐμαυτοῦ συννοῶ μὲν τὴν τύχην, αἰσθάνομαι δὲ καὶ παροικῶν ἐν ξένῃ, οὐκ ἀγνοῶ τε δοῦλος ὢν τοῦ Μιστύλου, ἀνάξιος δὴ τῇ Καλίππῃ νυμφίος. | ὦ παμμάταιος καὶ παράφρων καρδία, ἂν εἰ προδοῦναι τὴν ἑαυτοῦ παρθένον ὁ σατράπης ἤλπιζε τὸν Δοσικλέα. Ἀλλ’ ἠπάτησε τῆς θέας ἡ ταὐτότης τὸν βάρβαρον· καὶ τοίνυν ἐλθὼν ἐγγύθεν τοιούσδε φησὶ τῷ Δοσικλεῖ τοὺς λόγους· ‘σοὶ μέν, Δοσίκλεις, τῆς θέας ἡ λαμπρότης τὴν εὐγένειαν τοῖν γενοῖν μαρτύρεται, κρείττω δὲ πολλῷ τῆς ὁρωμένης τύχης τρανῶς παριστᾷ καὶ σαφῶς ὑπογράφει. καὶ τοῦ προσώπου τὴν ὑπανθοῦσαν χάριν κήρυκα λαμπρόφθογγον ὡσπερεὶ φέρεις τῆς εἰς Ῥοδάνθην συγγενοῦς κοινωνίας· οἷς γὰρ τὸ κάλλος ἐμφερεῖς ἔχει τύπους, οἷς ταὐτοειδεῖς τῶν προσώπων αἱ πλάσεις, τούτοις γένοιτ’ ἂν καὶ γένους ἡ ταὐτότης. οὕτω μὲν οὖν σε συγγενῆ τῇ παρθένῳ ἔγραψεν ἡμῖν ζωγράφου τινὸς δίκην ἥ σοι προσοῦσα τοῦ χαρακτῆρος χάρις. Οὐκ ἀγνοεῖς δὲ τάχα που καὶ Γωβρύαν δυνάμενον τὰ πάντα παρὰ Μιστύλῳ καὶ παντὸς ἄλλου τῶν ὑπ’ αὐτὸν βελτίω, τιμήν τε κερδαίνοντα μυρίαν ὅσην. εἰ γοῦν μίαν μοι καὶ μόνην δώσεις χάριν, τὴν συγγενῆ σου, τὴν συνεγκεκλεισμένην, πεῖσαι συνελθεῖν καὶ συναφθῆναι γάμῳ, πολλῷ μεγίστην ἀντιδέξῃ τὴν χάριν.Ἦ που καθ’ ὕπνους καὶ φάσεις ὀνειράτων καινοὺς κατοπτεύσασα φασμάτων τύπους (ὁποῖα πολλὰ νὺξ παραπλάττειν θέλει ἐν τῇ κατ’ αὐτὴν τῶν ὀνείρων ἐμφάσει), ἐξεθροήθης τὴν δυσέντευκτον πλάσιν, ἐμορμολύχθης τὴν θέαν, ὡς τὰ βρέφη; τί τοῦτο; παῦσαι. τί θροῇ τὴν καρδίαν; τὸ πλάσμα φάσμα καὶ σκιᾶς ψευδὴς τύπος, κἄν (ὡς τὰ πολλά) τὰς ἀνάνδρους καρδίας φιλῇ ταράττειν τῇ ξένῃ παραπλάσει. εἰ δ’ ἄχρι δεῦρο τὴν θέαν ὑποτρέμεις, νῦν γοῦν ἀναστῶ καὶ παραρτύσω μάχην καὶ νυκτομαχήσαιμι τοῖς ἐνυπνίοις καὶ τοῖς ὀνείροις ἐντινάξω τὴν σπάθην.’ Ὁ μὲν Δοσικλῆς ταῦτα τῇ παρθένῳ· ὁ Μιστύλου δὲ σατράπης ὁ Γωβρύας καὶ δευτέρας γοῦν ἀστοχήσας ἐλπίδος, σιγῶν μετῆλθεν εἰς τὸν οἰκεῖον δόμον, οἶμαι, πτοηθείς, μὴ φανεὶς τῷ Μιστύλῳ ποινηλατηθῇ τῇ προσηκούσῃ κρίσει ὡς ἐμπαροινῶν τοῖς θεῶν νεωκόροις. καὶ μὴ μελήσας, ξυγκινοῦντος τοῦ πόθου, πρὸς ἀτραποῦ τέτραπτο καὶ τρίτης τρόπον. τὸν γὰρ Δοσικλῆν, ὡς ἀδελφὸν τῆς κόρης, ὑποδραμεῖν ἔσπευσε λαθραίοις λόγοις, ὡς ἂν δι’ αὐτοῦ τῆς ἐρωμένης τύχῃ. |
Theodorus Prodromus_Rhodanthe et Dosicles_Book3_Sentence 60 | ἀνὴρ γὰρ αἰχμάλωτος εἰς ὕψος τόσον οὐκ ἄν ποτ’ ἀρθῇ καὶ μεταπτῇ τὴν τύχην, ὡς καὶ μετασχεῖν ἀρχικῶν κηδευμάτων, ἅπαν ὑπερπτὰς ἀξίωμα σατράπου. Ἐμοὶ μὲν οὖν ἄχαρις οὕτως ἡ χάρις· τὴν δ’ οὖν ἀδελφὴν τὴν ἐμήν, τὴν παρθένον, πείσω συνελθεῖν εἰς γάμον σοι, σατράπα· πλὴν ἀλλὰ μὴ νῦν τὴν ὑπόσχεσιν θέλε. ἐπεὶ γὰρ ἡ τεκοῦσα καὶ θρεψαμένη τέθνηκεν, οἴμοι, καὶ παρῆλθεν ἐκ βίου, κρατεῖ δ’ ἐφ’ ἡμῶν τῇ πόλει νόμος γέρων, πενθεῖν τελευτήσαντα τὸν φυτοσπόρον τὰ τέκνα πεντήκοντα μέχρις ἡλίων, κατάσχε σαυτὸν εἰς δεκάτην ἡμέραν· αὕτη γὰρ ἡμῖν συμπεραίνει τὸν νόμον, καί σοι μετ’ αὐτὴν ἐγγυῶμαι τὸν γάμον.’ τούτων ἀκούσας τῶν λόγων ὁ Γωβρύας δυοῖν παθοῖν μετῆλθεν ἐν μεταιχμίῳ· ὁ μὲν βραδυσμὸς ἐστρόβει τὴν καρδίαν (τῶν ἡμερῶν γὰρ τὰς τεθείσας ἐν μέσῳ ζωῆς ὅλης ἔκρινε καὶ βίου χρόνον), ἡ δ’ ἐλπὶς ἐξέκοπτε τὴν ἀθυμίαν. | τὴν παῖδα γάρ σοι τὴν καλὴν τοῦ Μιστύλου κατεγγυῶμαι καὶ θεοὺς τοὺς πατρίους προβάλλομαι νῦν μαρτυροῦντας τῷ λόγῳ, ὡς ἡ Καλίππη γαμετὴ Δοσικλέος, ἂν ἡ Ῥοδάνθη γαμετὴ τοῦ Γωβρύου. Καὶ τίς γένοιτ’ ἂν εὐτυχέστερος γάμος, ἢ τίς μεγαλόδοξος οὕτω νυμφίος, ὡς ὁ ξυναφθεὶς τῇ θυγατρὶ Μιστύλου; οἵα γάρ ἐστι τὴν θέαν ἡ παρθένος, ἦ μὴν ἀδελφοῦ τῆς Ῥοδάνθης ἀξία· οἷον τὸ κάλλος τοῦ χαρακτῆρος φέρει, ἦ μὴν προσῆκον τῷ Δοσικλεῖ νυμφίῳ. τούτοις προσεννόησον ὄγκον ἀξίας, τύχης ἔπαρσιν, ἀργύρου, χρυσοῦ βάρος, οἷς οἱ τυχόντες ἀρχικῶν κηδευμάτων ὑπερφέρουσι τῶν χαμαιρριφεστέρων.’ Τούτους Δοσικλῆς ὑπακούσας τοὺς λόγους, μικρὸν περισχὼν τὴν ἀπόκρισιν λέγει· ‘καλῶς μὲν ἡμῶν ἐστοχάσω, Γωβρύα, καὶ τὴν ἀδελφὴν εὐφυῶς ἔγνως φύσιν ἐκ τῆς ἀδελφῆς τῶν χαρακτήρων θέας· ἐγὼ δ’ ἐμαυτοῦ συννοῶ μὲν τὴν τύχην, αἰσθάνομαι δὲ καὶ παροικῶν ἐν ξένῃ, οὐκ ἀγνοῶ τε δοῦλος ὢν τοῦ Μιστύλου, ἀνάξιος δὴ τῇ Καλίππῃ νυμφίος.ὦ παμμάταιος καὶ παράφρων καρδία, ἂν εἰ προδοῦναι τὴν ἑαυτοῦ παρθένον ὁ σατράπης ἤλπιζε τὸν Δοσικλέα. Ἀλλ’ ἠπάτησε τῆς θέας ἡ ταὐτότης τὸν βάρβαρον· καὶ τοίνυν ἐλθὼν ἐγγύθεν τοιούσδε φησὶ τῷ Δοσικλεῖ τοὺς λόγους· ‘σοὶ μέν, Δοσίκλεις, τῆς θέας ἡ λαμπρότης τὴν εὐγένειαν τοῖν γενοῖν μαρτύρεται, κρείττω δὲ πολλῷ τῆς ὁρωμένης τύχης τρανῶς παριστᾷ καὶ σαφῶς ὑπογράφει. καὶ τοῦ προσώπου τὴν ὑπανθοῦσαν χάριν κήρυκα λαμπρόφθογγον ὡσπερεὶ φέρεις τῆς εἰς Ῥοδάνθην συγγενοῦς κοινωνίας· οἷς γὰρ τὸ κάλλος ἐμφερεῖς ἔχει τύπους, οἷς ταὐτοειδεῖς τῶν προσώπων αἱ πλάσεις, τούτοις γένοιτ’ ἂν καὶ γένους ἡ ταὐτότης. οὕτω μὲν οὖν σε συγγενῆ τῇ παρθένῳ ἔγραψεν ἡμῖν ζωγράφου τινὸς δίκην ἥ σοι προσοῦσα τοῦ χαρακτῆρος χάρις. Οὐκ ἀγνοεῖς δὲ τάχα που καὶ Γωβρύαν δυνάμενον τὰ πάντα παρὰ Μιστύλῳ καὶ παντὸς ἄλλου τῶν ὑπ’ αὐτὸν βελτίω, τιμήν τε κερδαίνοντα μυρίαν ὅσην. εἰ γοῦν μίαν μοι καὶ μόνην δώσεις χάριν, τὴν συγγενῆ σου, τὴν συνεγκεκλεισμένην, πεῖσαι συνελθεῖν καὶ συναφθῆναι γάμῳ, πολλῷ μεγίστην ἀντιδέξῃ τὴν χάριν. |
Theodorus Prodromus_Rhodanthe et Dosicles_Book3_Sentence 63 | Τῆς γοῦν φυλακῆς ἐξιόντος Γωβρύου εὐθὺς Δοσικλῆς προσδραμὼν τῇ παρθένῳ καὶ σὺν στεναγμῷ δάκρυον καταρράνας καὶ πικρὸν οἷον ἐκβοήσας ἐκ βάθους, ‘ὦ τῆς ἐμῆς’ ἔλεξε ‘λύχνε καρδίας καὶ φάρμακόν μοι τῶν πόνων τῶν ἀτρύτων· ὦ μοι συναιχμάλωτε, συμφυλακίτι, ὦ μέχρι φωνῆς τοῦ Δοσικλέος γύναι· φυγεῖν μὲν εἵλου τὴν ἑαυτῆς πατρίδα, ἀπεστερήθης συγγενῶν, συμπαρθένων, φίλων ἀδελφῶν, τοῦ Στράτωνος, τῆς Φρύνης· ξένας πόλεις δέδορκας ἐν μακρῷ πλάνῳ, ἡ μηδὲ τὴν σήν (πῶς γάρ, ἠσφαλισμένη;)· ἐκαρτέρησας λῃστρικὴν τυραννίδα καὶ μέχρι καὶ νῦν μυρίους στέγεις πόνους· οἰκεῖς φυλακῆς ἐζοφωμένον στόμα, εἰς γῆν καθεύδεις, τὴν κατάψυχον κλίνην, στερῇ τὰ πολλὰ καὶ πιτυρίου τρύφους· πλὴν οὖν μεθ’ ἡμῶν καὶ δι’ ἡμᾶς, παρθένε, τὸν λιμὸν ἔτλης, τὴν φυγὴν καὶ τὴν πλάνην. | ἀνὴρ γὰρ αἰχμάλωτος εἰς ὕψος τόσον οὐκ ἄν ποτ’ ἀρθῇ καὶ μεταπτῇ τὴν τύχην, ὡς καὶ μετασχεῖν ἀρχικῶν κηδευμάτων, ἅπαν ὑπερπτὰς ἀξίωμα σατράπου. Ἐμοὶ μὲν οὖν ἄχαρις οὕτως ἡ χάρις· τὴν δ’ οὖν ἀδελφὴν τὴν ἐμήν, τὴν παρθένον, πείσω συνελθεῖν εἰς γάμον σοι, σατράπα· πλὴν ἀλλὰ μὴ νῦν τὴν ὑπόσχεσιν θέλε. ἐπεὶ γὰρ ἡ τεκοῦσα καὶ θρεψαμένη τέθνηκεν, οἴμοι, καὶ παρῆλθεν ἐκ βίου, κρατεῖ δ’ ἐφ’ ἡμῶν τῇ πόλει νόμος γέρων, πενθεῖν τελευτήσαντα τὸν φυτοσπόρον τὰ τέκνα πεντήκοντα μέχρις ἡλίων, κατάσχε σαυτὸν εἰς δεκάτην ἡμέραν· αὕτη γὰρ ἡμῖν συμπεραίνει τὸν νόμον, καί σοι μετ’ αὐτὴν ἐγγυῶμαι τὸν γάμον.’ τούτων ἀκούσας τῶν λόγων ὁ Γωβρύας δυοῖν παθοῖν μετῆλθεν ἐν μεταιχμίῳ· ὁ μὲν βραδυσμὸς ἐστρόβει τὴν καρδίαν (τῶν ἡμερῶν γὰρ τὰς τεθείσας ἐν μέσῳ ζωῆς ὅλης ἔκρινε καὶ βίου χρόνον), ἡ δ’ ἐλπὶς ἐξέκοπτε τὴν ἀθυμίαν.τὴν παῖδα γάρ σοι τὴν καλὴν τοῦ Μιστύλου κατεγγυῶμαι καὶ θεοὺς τοὺς πατρίους προβάλλομαι νῦν μαρτυροῦντας τῷ λόγῳ, ὡς ἡ Καλίππη γαμετὴ Δοσικλέος, ἂν ἡ Ῥοδάνθη γαμετὴ τοῦ Γωβρύου. Καὶ τίς γένοιτ’ ἂν εὐτυχέστερος γάμος, ἢ τίς μεγαλόδοξος οὕτω νυμφίος, ὡς ὁ ξυναφθεὶς τῇ θυγατρὶ Μιστύλου; οἵα γάρ ἐστι τὴν θέαν ἡ παρθένος, ἦ μὴν ἀδελφοῦ τῆς Ῥοδάνθης ἀξία· οἷον τὸ κάλλος τοῦ χαρακτῆρος φέρει, ἦ μὴν προσῆκον τῷ Δοσικλεῖ νυμφίῳ. τούτοις προσεννόησον ὄγκον ἀξίας, τύχης ἔπαρσιν, ἀργύρου, χρυσοῦ βάρος, οἷς οἱ τυχόντες ἀρχικῶν κηδευμάτων ὑπερφέρουσι τῶν χαμαιρριφεστέρων.’ Τούτους Δοσικλῆς ὑπακούσας τοὺς λόγους, μικρὸν περισχὼν τὴν ἀπόκρισιν λέγει· ‘καλῶς μὲν ἡμῶν ἐστοχάσω, Γωβρύα, καὶ τὴν ἀδελφὴν εὐφυῶς ἔγνως φύσιν ἐκ τῆς ἀδελφῆς τῶν χαρακτήρων θέας· ἐγὼ δ’ ἐμαυτοῦ συννοῶ μὲν τὴν τύχην, αἰσθάνομαι δὲ καὶ παροικῶν ἐν ξένῃ, οὐκ ἀγνοῶ τε δοῦλος ὢν τοῦ Μιστύλου, ἀνάξιος δὴ τῇ Καλίππῃ νυμφίος. |
Theodorus Prodromus_Rhodanthe et Dosicles_Book3_Sentence 64 | Καὶ νῦν ὁ λῃστὴς Γωβρύας, ὁ σατράπης, ἡμῶν διαρρήγνυσι πικρῶς τὸν πόθον, οἰκτρῷ μερισμῷ δυσμενῶς διασπάσων καὶ τὴν Ῥοδάνθην εἰς ἑαυτὸν λαμβάνων· βιάζεται δὲ καὶ τυραννεῖ τὸν γάμον, δι’ ὃν Δοσικλῆς καὶ πλανήτης καὶ ξένος, δεσμοῖς καθεκτὸς καὶ πεφυλακισμένος. οὕτω κατηγγύησεν ἡμῖν τὸν γάμον Ἑρμῆς ὁ παμμέγιστος ἐξ ὀνειράτων, τοιοῦτον ἦλθε τῶν ὀνειράτων τέλος; Εἴθε πλέουσαν δυστυχῶς Ἀβυδόθεν πόντου σε βυθὸς συγκατέσχεν ἀγρίου· ἢ γοῦν διεχρήσατο καί σε Γωβρύας, ὅταν κατεσκύλευε τὴν ὅλην Ῥόδον καὶ τῶν κατοίκων ἐσκύλευε τὸ πλέον καὶ μὴν κατασχὼν ζῶσαν ἐζώγρησέ σε, σῴζων ἑαυτῷ καὶ προμεμνηστευμένος τὴν οὐχ ἑαυτοῦ, τὴν μόνου Δοσικλέος, σωτὴρ πονηρὸς ἀθλίαν σωτηρίαν. | Τῆς γοῦν φυλακῆς ἐξιόντος Γωβρύου εὐθὺς Δοσικλῆς προσδραμὼν τῇ παρθένῳ καὶ σὺν στεναγμῷ δάκρυον καταρράνας καὶ πικρὸν οἷον ἐκβοήσας ἐκ βάθους, ‘ὦ τῆς ἐμῆς’ ἔλεξε ‘λύχνε καρδίας καὶ φάρμακόν μοι τῶν πόνων τῶν ἀτρύτων· ὦ μοι συναιχμάλωτε, συμφυλακίτι, ὦ μέχρι φωνῆς τοῦ Δοσικλέος γύναι· φυγεῖν μὲν εἵλου τὴν ἑαυτῆς πατρίδα, ἀπεστερήθης συγγενῶν, συμπαρθένων, φίλων ἀδελφῶν, τοῦ Στράτωνος, τῆς Φρύνης· ξένας πόλεις δέδορκας ἐν μακρῷ πλάνῳ, ἡ μηδὲ τὴν σήν (πῶς γάρ, ἠσφαλισμένη;)· ἐκαρτέρησας λῃστρικὴν τυραννίδα καὶ μέχρι καὶ νῦν μυρίους στέγεις πόνους· οἰκεῖς φυλακῆς ἐζοφωμένον στόμα, εἰς γῆν καθεύδεις, τὴν κατάψυχον κλίνην, στερῇ τὰ πολλὰ καὶ πιτυρίου τρύφους· πλὴν οὖν μεθ’ ἡμῶν καὶ δι’ ἡμᾶς, παρθένε, τὸν λιμὸν ἔτλης, τὴν φυγὴν καὶ τὴν πλάνην.ἀνὴρ γὰρ αἰχμάλωτος εἰς ὕψος τόσον οὐκ ἄν ποτ’ ἀρθῇ καὶ μεταπτῇ τὴν τύχην, ὡς καὶ μετασχεῖν ἀρχικῶν κηδευμάτων, ἅπαν ὑπερπτὰς ἀξίωμα σατράπου. Ἐμοὶ μὲν οὖν ἄχαρις οὕτως ἡ χάρις· τὴν δ’ οὖν ἀδελφὴν τὴν ἐμήν, τὴν παρθένον, πείσω συνελθεῖν εἰς γάμον σοι, σατράπα· πλὴν ἀλλὰ μὴ νῦν τὴν ὑπόσχεσιν θέλε. ἐπεὶ γὰρ ἡ τεκοῦσα καὶ θρεψαμένη τέθνηκεν, οἴμοι, καὶ παρῆλθεν ἐκ βίου, κρατεῖ δ’ ἐφ’ ἡμῶν τῇ πόλει νόμος γέρων, πενθεῖν τελευτήσαντα τὸν φυτοσπόρον τὰ τέκνα πεντήκοντα μέχρις ἡλίων, κατάσχε σαυτὸν εἰς δεκάτην ἡμέραν· αὕτη γὰρ ἡμῖν συμπεραίνει τὸν νόμον, καί σοι μετ’ αὐτὴν ἐγγυῶμαι τὸν γάμον.’ τούτων ἀκούσας τῶν λόγων ὁ Γωβρύας δυοῖν παθοῖν μετῆλθεν ἐν μεταιχμίῳ· ὁ μὲν βραδυσμὸς ἐστρόβει τὴν καρδίαν (τῶν ἡμερῶν γὰρ τὰς τεθείσας ἐν μέσῳ ζωῆς ὅλης ἔκρινε καὶ βίου χρόνον), ἡ δ’ ἐλπὶς ἐξέκοπτε τὴν ἀθυμίαν. |
Theodorus Prodromus_Rhodanthe et Dosicles_Book3_Sentence 66 | Οἰκτρὸν μέν, οἰκτρὸν ταῖς κόραις Δοσικλέος ἰδεῖν Ῥοδάνθην εἰς βυθὸν κατηγμένην, εἰς τὴν ἀχανῆ τῆς θαλάσσης γαστέρα, λαχοῦσαν ὑγρὸν καὶ κατάρρυτον τάφον, ἢ γοῦν σφαγεῖσαν καὶ θανοῦσαν ἐκ ξίφους· οἰκτρὸν δὲ μᾶλλον καὶ θαλάσσης καὶ ξίφους, ἂν ζῶσα, φεῦ φεῦ, ἐξ ἐμῆς χειρὸς μέσης ἑλχθῇς, σπαραχθῇς καὶ διάσπασιν πάθῃς καὶ πρὸς συναφὴν ἐκδοθῇς τῷ Γωβρύᾳ, ὁρῶντος, οἴμοι, ταῦτα καὶ Δοσικλέος. Εἰ μὲν γὰρ ἐκπέπτωκας εἰς πόντου στόμα, ἂν ἐκ μαχαίρας ἐσφάγης χαλκοστόμου, πάντως ἂν εἶχον συμπαθεῖν σοι, παρθένε, ῥίψας ἐμαυτὸν εἰς θαλάσσης καρδίαν, ἢ τὸ ξίφος γοῦν ἐμβαλὼν ἐπ’ ἐγκάτοις· νῦν δ’ ἀλλ’ ἐγὼ μὲν ἐκθανοῦμαι καὶ πάλιν, πρὶν ὄψομαί σε συνιοῦσαν εἰς γάμον τῷ παγκακίστῳ βαρβάρῳ τῷ Γωβρύᾳ, αὐτὸς καθ’ αὑτοῦ καὶ κατὰ σπλάγχνων μέσων τὰ προστυχόντα τῶν ξίφων ἀκοντίσας. οὐ φείσομαι γὰρ τῆς ἐμαυτοῦ καρδίας, κἂν χεὶρ ἐμοὶ ζῇ, κἂν βίῳ μένῃ ξίφος. | Καὶ νῦν ὁ λῃστὴς Γωβρύας, ὁ σατράπης, ἡμῶν διαρρήγνυσι πικρῶς τὸν πόθον, οἰκτρῷ μερισμῷ δυσμενῶς διασπάσων καὶ τὴν Ῥοδάνθην εἰς ἑαυτὸν λαμβάνων· βιάζεται δὲ καὶ τυραννεῖ τὸν γάμον, δι’ ὃν Δοσικλῆς καὶ πλανήτης καὶ ξένος, δεσμοῖς καθεκτὸς καὶ πεφυλακισμένος. οὕτω κατηγγύησεν ἡμῖν τὸν γάμον Ἑρμῆς ὁ παμμέγιστος ἐξ ὀνειράτων, τοιοῦτον ἦλθε τῶν ὀνειράτων τέλος; Εἴθε πλέουσαν δυστυχῶς Ἀβυδόθεν πόντου σε βυθὸς συγκατέσχεν ἀγρίου· ἢ γοῦν διεχρήσατο καί σε Γωβρύας, ὅταν κατεσκύλευε τὴν ὅλην Ῥόδον καὶ τῶν κατοίκων ἐσκύλευε τὸ πλέον καὶ μὴν κατασχὼν ζῶσαν ἐζώγρησέ σε, σῴζων ἑαυτῷ καὶ προμεμνηστευμένος τὴν οὐχ ἑαυτοῦ, τὴν μόνου Δοσικλέος, σωτὴρ πονηρὸς ἀθλίαν σωτηρίαν.Τῆς γοῦν φυλακῆς ἐξιόντος Γωβρύου εὐθὺς Δοσικλῆς προσδραμὼν τῇ παρθένῳ καὶ σὺν στεναγμῷ δάκρυον καταρράνας καὶ πικρὸν οἷον ἐκβοήσας ἐκ βάθους, ‘ὦ τῆς ἐμῆς’ ἔλεξε ‘λύχνε καρδίας καὶ φάρμακόν μοι τῶν πόνων τῶν ἀτρύτων· ὦ μοι συναιχμάλωτε, συμφυλακίτι, ὦ μέχρι φωνῆς τοῦ Δοσικλέος γύναι· φυγεῖν μὲν εἵλου τὴν ἑαυτῆς πατρίδα, ἀπεστερήθης συγγενῶν, συμπαρθένων, φίλων ἀδελφῶν, τοῦ Στράτωνος, τῆς Φρύνης· ξένας πόλεις δέδορκας ἐν μακρῷ πλάνῳ, ἡ μηδὲ τὴν σήν (πῶς γάρ, ἠσφαλισμένη;)· ἐκαρτέρησας λῃστρικὴν τυραννίδα καὶ μέχρι καὶ νῦν μυρίους στέγεις πόνους· οἰκεῖς φυλακῆς ἐζοφωμένον στόμα, εἰς γῆν καθεύδεις, τὴν κατάψυχον κλίνην, στερῇ τὰ πολλὰ καὶ πιτυρίου τρύφους· πλὴν οὖν μεθ’ ἡμῶν καὶ δι’ ἡμᾶς, παρθένε, τὸν λιμὸν ἔτλης, τὴν φυγὴν καὶ τὴν πλάνην. |
Theodorus Prodromus_Rhodanthe et Dosicles_Book3_Sentence 69 | Σὺ δὲ ξυνέλθῃς εἰς γάμον τῷ βαρβάρῳ καὶ σατραπικὴν ἀντεφυπνώσεις κλίνην καὶ τῶν στολισμῶν ἐνδυθῇς τοὺς καλλίους, χρυσῷ βρίθοντας, μαργάρῳ πεπασμένους, καὶ πάντα πράξεις ὡς ἀρέσκει Γωβρύᾳ· Δοσικλέος γὰρ οὐδ’ ἀνάμνησιν λάβῃς καὶ τῆς ἐνόρκου τῆς πρὸς αὐτὸν ἐγγύης. ἡ γὰρ περιττὴ τῆς Τύχης εὐδοξία ὀγκοῦσα τὸν νοῦν τῶν χαλιφρονεστέρων λήθην τὰ πολλὰ τῶν προλαβόντων φέρει, λικμῶσα πάντων τῶν φθασάντων πραγμάτων ἐκ τῆς ἅλωνος τῶν φρενῶν τὰ φορτία. Κεραύνιε Ζεῦ, ἀστραπηφόρον κράτος καὶ τῶν ἐνόρκων ἐγγυῶν ἐπιστάτα, σὺ δ’ ἀλλὰ τούτων καρτερήσεις δρωμένων; οὐ τῆς χαλάζης ἐντινάξεις τοὺς λίθους, οὐ τῶν κεραυνῶν τὰς πυροπτέρους φλόγας; οὐκ ἐξανοίξεις οὐρανοῦ πᾶσαν θύραν, φθερεῖς τε τὴν γῆν καὶ τὸ πᾶν κατακλύσεις ὅλαις θαλάσσαις ὑετοῦ διαβρέχων, σεισμῷ δὲ μακρῷ συνταράξεις τὴν κτίσιν;’ Τούτοις Δοσικλῆς τοῖς λόγοις κεχρημένος ἔρραινε πικρὰ ῥεῖθρα θερμῶν δακρύων, καὶ συγκατασχεῖν τὴν τραγῳδίαν θέλων ὅμως ἀνηρέθιστο καὶ πάλιν λέγειν, ὑποφλέγοντος τοῦ πάθους τὴν καρδίαν. | Οἰκτρὸν μέν, οἰκτρὸν ταῖς κόραις Δοσικλέος ἰδεῖν Ῥοδάνθην εἰς βυθὸν κατηγμένην, εἰς τὴν ἀχανῆ τῆς θαλάσσης γαστέρα, λαχοῦσαν ὑγρὸν καὶ κατάρρυτον τάφον, ἢ γοῦν σφαγεῖσαν καὶ θανοῦσαν ἐκ ξίφους· οἰκτρὸν δὲ μᾶλλον καὶ θαλάσσης καὶ ξίφους, ἂν ζῶσα, φεῦ φεῦ, ἐξ ἐμῆς χειρὸς μέσης ἑλχθῇς, σπαραχθῇς καὶ διάσπασιν πάθῃς καὶ πρὸς συναφὴν ἐκδοθῇς τῷ Γωβρύᾳ, ὁρῶντος, οἴμοι, ταῦτα καὶ Δοσικλέος. Εἰ μὲν γὰρ ἐκπέπτωκας εἰς πόντου στόμα, ἂν ἐκ μαχαίρας ἐσφάγης χαλκοστόμου, πάντως ἂν εἶχον συμπαθεῖν σοι, παρθένε, ῥίψας ἐμαυτὸν εἰς θαλάσσης καρδίαν, ἢ τὸ ξίφος γοῦν ἐμβαλὼν ἐπ’ ἐγκάτοις· νῦν δ’ ἀλλ’ ἐγὼ μὲν ἐκθανοῦμαι καὶ πάλιν, πρὶν ὄψομαί σε συνιοῦσαν εἰς γάμον τῷ παγκακίστῳ βαρβάρῳ τῷ Γωβρύᾳ, αὐτὸς καθ’ αὑτοῦ καὶ κατὰ σπλάγχνων μέσων τὰ προστυχόντα τῶν ξίφων ἀκοντίσας. οὐ φείσομαι γὰρ τῆς ἐμαυτοῦ καρδίας, κἂν χεὶρ ἐμοὶ ζῇ, κἂν βίῳ μένῃ ξίφος.Καὶ νῦν ὁ λῃστὴς Γωβρύας, ὁ σατράπης, ἡμῶν διαρρήγνυσι πικρῶς τὸν πόθον, οἰκτρῷ μερισμῷ δυσμενῶς διασπάσων καὶ τὴν Ῥοδάνθην εἰς ἑαυτὸν λαμβάνων· βιάζεται δὲ καὶ τυραννεῖ τὸν γάμον, δι’ ὃν Δοσικλῆς καὶ πλανήτης καὶ ξένος, δεσμοῖς καθεκτὸς καὶ πεφυλακισμένος. οὕτω κατηγγύησεν ἡμῖν τὸν γάμον Ἑρμῆς ὁ παμμέγιστος ἐξ ὀνειράτων, τοιοῦτον ἦλθε τῶν ὀνειράτων τέλος; Εἴθε πλέουσαν δυστυχῶς Ἀβυδόθεν πόντου σε βυθὸς συγκατέσχεν ἀγρίου· ἢ γοῦν διεχρήσατο καί σε Γωβρύας, ὅταν κατεσκύλευε τὴν ὅλην Ῥόδον καὶ τῶν κατοίκων ἐσκύλευε τὸ πλέον καὶ μὴν κατασχὼν ζῶσαν ἐζώγρησέ σε, σῴζων ἑαυτῷ καὶ προμεμνηστευμένος τὴν οὐχ ἑαυτοῦ, τὴν μόνου Δοσικλέος, σωτὴρ πονηρὸς ἀθλίαν σωτηρίαν. |
Theodorus Prodromus_Rhodanthe et Dosicles_Book3_Sentence 72 | ἡ παρθένος δὲ συνδεθεῖσα τὸ στόμα καὶ γλωττοδέσμην ὡσπερεὶ δεδεσμένη ἔστεργε μακρὰν δυστυχῶς ἀφωνίαν. φιλεῖ γὰρ ἀνύποπτον εἰσπεσὸν πάθος καὶ ταραχὴ δύσελπτος ἐξ αἰφνιδίου ἐκστατικόν τι τῶν φρενῶν πεφυκέναι καὶ συνδετικὸν τῶν λογικῶν ὀργάνων· μεθύσκεται γὰρ ἡ παθοῦσα καρδία, καινοπρεπὲς πιοῦσα καὶ ξένον μέθυ. Μόγις δ’ ἀνανήψασα τῆς καινῆς μέθης καὶ τὸν ῥυέντα νοῦν ἀναλεξαμένη καὶ γλῶτταν ὥσπερ καὶ λόγον λελυμένη ‘παῦσαι, Δοσίκλεις, τῶν στεναγμάτων’ ἔφη ‘καὶ τὴν ἀφορμὴν τοῦ πάθους φράσον φθάσας.’ ‘σπεύδει συνελθεῖν εἰς γάμον σοι Γωβρύας’, ἔφη Δοσικλῆς οὐκ ἀδάκρυτον λόγον· ‘κἀμοὶ δέ, φεῦ φεῦ, τῆς θυγατρὸς Μιστύλου ἀντεγγυᾶται τὸν γάμον, πικρὰν χάριν. | Σὺ δὲ ξυνέλθῃς εἰς γάμον τῷ βαρβάρῳ καὶ σατραπικὴν ἀντεφυπνώσεις κλίνην καὶ τῶν στολισμῶν ἐνδυθῇς τοὺς καλλίους, χρυσῷ βρίθοντας, μαργάρῳ πεπασμένους, καὶ πάντα πράξεις ὡς ἀρέσκει Γωβρύᾳ· Δοσικλέος γὰρ οὐδ’ ἀνάμνησιν λάβῃς καὶ τῆς ἐνόρκου τῆς πρὸς αὐτὸν ἐγγύης. ἡ γὰρ περιττὴ τῆς Τύχης εὐδοξία ὀγκοῦσα τὸν νοῦν τῶν χαλιφρονεστέρων λήθην τὰ πολλὰ τῶν προλαβόντων φέρει, λικμῶσα πάντων τῶν φθασάντων πραγμάτων ἐκ τῆς ἅλωνος τῶν φρενῶν τὰ φορτία. Κεραύνιε Ζεῦ, ἀστραπηφόρον κράτος καὶ τῶν ἐνόρκων ἐγγυῶν ἐπιστάτα, σὺ δ’ ἀλλὰ τούτων καρτερήσεις δρωμένων; οὐ τῆς χαλάζης ἐντινάξεις τοὺς λίθους, οὐ τῶν κεραυνῶν τὰς πυροπτέρους φλόγας; οὐκ ἐξανοίξεις οὐρανοῦ πᾶσαν θύραν, φθερεῖς τε τὴν γῆν καὶ τὸ πᾶν κατακλύσεις ὅλαις θαλάσσαις ὑετοῦ διαβρέχων, σεισμῷ δὲ μακρῷ συνταράξεις τὴν κτίσιν;’ Τούτοις Δοσικλῆς τοῖς λόγοις κεχρημένος ἔρραινε πικρὰ ῥεῖθρα θερμῶν δακρύων, καὶ συγκατασχεῖν τὴν τραγῳδίαν θέλων ὅμως ἀνηρέθιστο καὶ πάλιν λέγειν, ὑποφλέγοντος τοῦ πάθους τὴν καρδίαν.Οἰκτρὸν μέν, οἰκτρὸν ταῖς κόραις Δοσικλέος ἰδεῖν Ῥοδάνθην εἰς βυθὸν κατηγμένην, εἰς τὴν ἀχανῆ τῆς θαλάσσης γαστέρα, λαχοῦσαν ὑγρὸν καὶ κατάρρυτον τάφον, ἢ γοῦν σφαγεῖσαν καὶ θανοῦσαν ἐκ ξίφους· οἰκτρὸν δὲ μᾶλλον καὶ θαλάσσης καὶ ξίφους, ἂν ζῶσα, φεῦ φεῦ, ἐξ ἐμῆς χειρὸς μέσης ἑλχθῇς, σπαραχθῇς καὶ διάσπασιν πάθῃς καὶ πρὸς συναφὴν ἐκδοθῇς τῷ Γωβρύᾳ, ὁρῶντος, οἴμοι, ταῦτα καὶ Δοσικλέος. Εἰ μὲν γὰρ ἐκπέπτωκας εἰς πόντου στόμα, ἂν ἐκ μαχαίρας ἐσφάγης χαλκοστόμου, πάντως ἂν εἶχον συμπαθεῖν σοι, παρθένε, ῥίψας ἐμαυτὸν εἰς θαλάσσης καρδίαν, ἢ τὸ ξίφος γοῦν ἐμβαλὼν ἐπ’ ἐγκάτοις· νῦν δ’ ἀλλ’ ἐγὼ μὲν ἐκθανοῦμαι καὶ πάλιν, πρὶν ὄψομαί σε συνιοῦσαν εἰς γάμον τῷ παγκακίστῳ βαρβάρῳ τῷ Γωβρύᾳ, αὐτὸς καθ’ αὑτοῦ καὶ κατὰ σπλάγχνων μέσων τὰ προστυχόντα τῶν ξίφων ἀκοντίσας. οὐ φείσομαι γὰρ τῆς ἐμαυτοῦ καρδίας, κἂν χεὶρ ἐμοὶ ζῇ, κἂν βίῳ μένῃ ξίφος. |
Theodorus Prodromus_Rhodanthe et Dosicles_Book3_Sentence 75 | τίς γὰρ χάρις, κάκιστε λῃστῶν Γωβρύα (ἰδοὺ γὰρ εἰς σὲ τὸν λόγον μετατρέπω, κἂν μακρὰν ἡμῶν, ἀγριώτατε, στρέφῃ), εἰ τῆς ἐμῆς με παρθένου διασπάσεις, ἄλλην δέ μοι δῷς δωρεὰν ἀλλοτρίαν; σφάττεις με πικρῶς καὶ καταγγέλλεις γάμον· τί τοῖς θανοῦσι συντελεῖν ἔχει γάμος; μίαν Δοσικλεῖ καὶ μόνην δίδου χάριν· μὴ τῆς Ῥοδάνθης δυσμενῶς διασπάσῃς.’ ‘Ἐγὼ μέν’ ἀντέλεξεν εὐθὺς ἡ κόρη ‘(θεοὶ δὲ πάντως ἀκροῷντο τῶν λόγων) ἢ σοὶ φυλαχθῶ καθαρῶς τηρουμένη, ἢ τῷ ξίφει γοῦν, οὐ γὰρ ἂν τῷ Γωβρύᾳ. σοῦ δ’ ἀλλὰ χάριν οὐ βραχὺν τρέμω τρόμον, μή που συναφθεὶς τῇ θυγατρὶ Μιστύλου τῆς αἰχμαλώτου μηδὲ μικρὰ φροντίσῃς.’ τοιοῦτον εἶπεν ἡ Ῥοδάνθη τὸν λόγον καὶ τὸ πρόσωπον τοῦ φίλου Δοσικλέος ἐκ τῶν ῥεόντων ἐξεμόργνυ δακρύων, ὡς χειρομάκτρῳ τῷ χιτῶνι χρωμένη, καὶ βραδέως μὲν πλὴν ἐπέσχε τοῦ γόου. | ἡ παρθένος δὲ συνδεθεῖσα τὸ στόμα καὶ γλωττοδέσμην ὡσπερεὶ δεδεσμένη ἔστεργε μακρὰν δυστυχῶς ἀφωνίαν. φιλεῖ γὰρ ἀνύποπτον εἰσπεσὸν πάθος καὶ ταραχὴ δύσελπτος ἐξ αἰφνιδίου ἐκστατικόν τι τῶν φρενῶν πεφυκέναι καὶ συνδετικὸν τῶν λογικῶν ὀργάνων· μεθύσκεται γὰρ ἡ παθοῦσα καρδία, καινοπρεπὲς πιοῦσα καὶ ξένον μέθυ. Μόγις δ’ ἀνανήψασα τῆς καινῆς μέθης καὶ τὸν ῥυέντα νοῦν ἀναλεξαμένη καὶ γλῶτταν ὥσπερ καὶ λόγον λελυμένη ‘παῦσαι, Δοσίκλεις, τῶν στεναγμάτων’ ἔφη ‘καὶ τὴν ἀφορμὴν τοῦ πάθους φράσον φθάσας.’ ‘σπεύδει συνελθεῖν εἰς γάμον σοι Γωβρύας’, ἔφη Δοσικλῆς οὐκ ἀδάκρυτον λόγον· ‘κἀμοὶ δέ, φεῦ φεῦ, τῆς θυγατρὸς Μιστύλου ἀντεγγυᾶται τὸν γάμον, πικρὰν χάριν.Σὺ δὲ ξυνέλθῃς εἰς γάμον τῷ βαρβάρῳ καὶ σατραπικὴν ἀντεφυπνώσεις κλίνην καὶ τῶν στολισμῶν ἐνδυθῇς τοὺς καλλίους, χρυσῷ βρίθοντας, μαργάρῳ πεπασμένους, καὶ πάντα πράξεις ὡς ἀρέσκει Γωβρύᾳ· Δοσικλέος γὰρ οὐδ’ ἀνάμνησιν λάβῃς καὶ τῆς ἐνόρκου τῆς πρὸς αὐτὸν ἐγγύης. ἡ γὰρ περιττὴ τῆς Τύχης εὐδοξία ὀγκοῦσα τὸν νοῦν τῶν χαλιφρονεστέρων λήθην τὰ πολλὰ τῶν προλαβόντων φέρει, λικμῶσα πάντων τῶν φθασάντων πραγμάτων ἐκ τῆς ἅλωνος τῶν φρενῶν τὰ φορτία. Κεραύνιε Ζεῦ, ἀστραπηφόρον κράτος καὶ τῶν ἐνόρκων ἐγγυῶν ἐπιστάτα, σὺ δ’ ἀλλὰ τούτων καρτερήσεις δρωμένων; οὐ τῆς χαλάζης ἐντινάξεις τοὺς λίθους, οὐ τῶν κεραυνῶν τὰς πυροπτέρους φλόγας; οὐκ ἐξανοίξεις οὐρανοῦ πᾶσαν θύραν, φθερεῖς τε τὴν γῆν καὶ τὸ πᾶν κατακλύσεις ὅλαις θαλάσσαις ὑετοῦ διαβρέχων, σεισμῷ δὲ μακρῷ συνταράξεις τὴν κτίσιν;’ Τούτοις Δοσικλῆς τοῖς λόγοις κεχρημένος ἔρραινε πικρὰ ῥεῖθρα θερμῶν δακρύων, καὶ συγκατασχεῖν τὴν τραγῳδίαν θέλων ὅμως ἀνηρέθιστο καὶ πάλιν λέγειν, ὑποφλέγοντος τοῦ πάθους τὴν καρδίαν. |
Theodorus Prodromus_Rhodanthe et Dosicles_Book3_Sentence 9 | ἰδὼν ἔφης ἂν εὐφυῶς οὐδ’ ἀσκόπως, ὡς τηλικαύτας ἀμπέλους τίκτειν ἔδει τὸν τηλικοῦτον οἶνον· αἱ γὰρ μητέρες τὰς ἐμφερεῖς φέρουσι μορφὰς τοῖς τέκνοις. ὡς δὲ προῆλθον ἐς μέσας τὰς ἀμπέλους (συνηρεφεῖς δὴ παντάπασιν οἱ κλάδοι τῇ καταπύκνῳ συνοχῇ τῶν φυλλάδων, ὡς καὶ τὸν ἐγγὺς σφαλερῶς δεδορκέναι), τότε ξυνῆλθον ἐς λόγους τῇ παρθένῳ. Ἐξ οὗ γὰρ αὐτὴν ἁρπάσας Ἀβυδόθεν φυγὴν τοσαύτην καὶ πλάνην ἐστειλάμην, οὐκ εἶπον οὐδέν, οὐκ ἐδεξάμην λόγον, ἀνδρῶν ἀγνώστων ὁρμαθῷ συνεμπλέων. τότε προήχθην καὶ φιλῆσαι τὸ στόμα καὶ προσπλακῆναι τῷ τραχήλῳ γνησίως· ὡς δ’ οὖν μετασχὼν γλυκερῶν φιλημάτων ᾔτουν φανῆναι καὶ γυναῖκα τὴν κόρην, “ἐπίσχες ἄρτι κἀκ μόνων φιλημάτων ἡμᾶς γινώσκοις” ἀνταπεκρίνατό μοι. | οἶνον γὰρ ὑπώπτευεν ἐκροφᾶν τάχα, οἶμαι, καθ’ ὕπνους ἔμφασιν πότου βλέπων καὶ τῆς φιάλης τῆς ὑπερχειλεστάτης, ὡς μηδ’ ἐπ’ αὐτῶν τῶν ἐν ὕπνοις φασμάτων οἴνου στερεῖσθαι καὶ μέθης Ναυσικράτην. καὶ κείμενος δὲ πρὸς μέσῳ κλινιδίῳ ἔπαιζεν ἀντίλοξα κάμπτων τοὺς πόδας, ὀρχήσεως εἴδωλα τῆς ἐν ἡμέρᾳ ἐκ τῶν ἐν ὕπνοις δεικνύων κινημάτων.’ ‘Γελᾶν, Δοσίκλεις, ἐν κακοῖς ἔπεισί μοι’, Κράτανδρος εἶπεν, ‘ἂν τὸ φίλτρον τῆς μέθης οὕτω κατεκράτησε τοῦ Ναυσικράτους, ὡς καὶ ῥοφᾶν ἐκεῖνον ἐκ τοῦ σιέλου, οἶνον ῥοφᾶν δοκοῦντα, μηδ’ ᾐσθημένον ὡς σιέλου κύπελλον, οὐκ οἴνου πίνει.’ ‘οὐ καινὸν οὐδέν, οὐ τεράστιον λέγω· ὁ σίελος γὰρ τοῦ καλοῦ Ναυσικράτους’ ἔφη Δοσικλῆς ‘οἶνος ἦν ἀναβρύων ὡς οἷον ἀσκοῦ τῆς ἐκείνου κοιλίας. Οὕτω μὲν ὠνείρωττεν οὗτος τὸν πότον· ἐγὼ δ’ ὀρέξας δεξιὰν τῇ παρθένῳ καὶ συλλαβὼν ἔξειμι τοῦ δωματίου, ἀφεὶς ἐκεῖ γ’ ὑπνοῦντα τὸν Ναυσικράτην. προβὰς δὲ μικρὸν ἱστόρουν τὰς ἀμπέλους καλὸν τελούσας χρῆμα τοῖς θεωμένοις.ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΤΩΝ ΚΑΤΑ ΡΟΔΑΝΘΗΝ ΚΑΙ ΔΟΣΙΚΛΕΑ ΒΙΒΛΙΟΝ ΤΡΙΤΟΝ Πάντας μὲν ἄλλους τοῦ πότου πεπαυμένους ὕπνος μαλακὸς συγκατέσχεν ἀθρόως. φιλεῖ γὰρ οἶνος, εἰ πίνοιτο πλησμίως, εἰς ὕπνον εὐθὺς τὸν πεπωκότα τρέπειν, ἀχλὺν περιττὴν τοῖς βλεφάροις ἐγχέων καὶ νύκτα ποιῶν ἐς μέσας τὰς ἡμέρας. καὶ τοῦτο πάντως ἀρρεπεῖ ζυγοστάτῃ τῆς φύσεως δώρημα καὶ θεῶν χάρις· εἰ γάρ τις ἦν ἄγρυπνος ἐκβὰς τοῦ πότου καὶ τῆς ἑορτῆς τοῦ θεοῦ Διονύσου, φρενιτιᾶν ἔδοξεν ἀφραίνων μέγα, ἅτε σκοτισθεὶς τὸ φρονοῦν καὶ τὸ κρίνον ἐκ τῆς ἐνοίνου, τῆς δυσώδους ἀτμίδος, εἰς τὴν κεφαλὴν ὑπερατμιδουμένης καὶ συνθολούσης τοῦ λογισμοῦ τὰς κόρας· λυμαντικὸν γὰρ εἰς τὸ πᾶν ἀμετρία. Ἅπας μὲν ἄλλος εἰς τὸν ὕπνον ἐτράπη, οἴνῳ βιασθεὶς τῷ τυραννικωτάτῳ, Ναυσικράτης δὲ καὶ καθευδήσας τότε, ὅμως ἐῴκει φασματούμενος πίνειν, τὴν δεξιὰν μὲν ὑπάγων ὑπὸ στόμα (ὡς οἷα κόνδυ δεξιῶς ὠρεγμένην), συνεκροφῶν δὲ τὸ πλέον τοῦ σιέλου. |
Theodorus Prodromus_Rhodanthe et Dosicles_Book4 | ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΤΩΝ ΚΑΤΑ ΡΟΔΑΝΘΗΝ ΚΑΙ ΔΟΣΙΚΛΕΑ ΒΙΒΛΙΟΝ ΤΕΤΑΡΤΟΝ Οὕτω μὲν οὗτοι τὸν πρὸς ἀλλήλους πόθον λόγοις ἐπεσφράγιζον ἀλληλεγγύοις, τῆς δ’ ὑστεραίας ἐνδυθεὶς καλὸν φάρος, λευκόν, ποδῆρες, ἱερεῖ τινι πρέπον, καὶ σὺν ἑαυτῷ τοὺς νεωκόρους ἄγων φύλλοις πίτυος καὶ δάφνης ἐστεμμένους, ὥρμα πρὸς αὐτὸν τὸν νεὼν ὁ Μιστύλος, τοῖς ἀθανάτοις ἱερώσων τοὺς νέους. Ἀλλ’ ὁ Βρυάξου σατράπης Ἀρταξάνης ἐλθὼν πρὸς αὐτὸν προσταγῇ τοῦ δεσπότου ἀνατρέπει τὰ πάντα καὶ διαστρέφει. ἐπεὶ γὰρ αὐτὸν τὸν μέγαν Ἀρταξάνην ἤκουσεν ἐλθεῖν ὁ στολάρχης Μιστύλος, εὐθὺς μὲν ἐστείλατο τὴν ὀπισθίαν, καθειργνύει δὲ τοὺς νεωκόρους πάλιν, αὐτὸς δ’ ἐπ’ ὀκρίβαντος εἰς θρόνον μέγαν ὑψοῦ καθεσθεὶς καὶ τιτανῶδες βλέπων, τῆς σατραπικῆς στρατιᾶς εἰς τὸν θρόνον ἱσταμένης κύκλωθεν εὐφυεῖ στάσει, καλεῖν κελεύει τὸν σταλέντα σατράπην. | τίς γὰρ χάρις, κάκιστε λῃστῶν Γωβρύα (ἰδοὺ γὰρ εἰς σὲ τὸν λόγον μετατρέπω, κἂν μακρὰν ἡμῶν, ἀγριώτατε, στρέφῃ), εἰ τῆς ἐμῆς με παρθένου διασπάσεις, ἄλλην δέ μοι δῷς δωρεὰν ἀλλοτρίαν; σφάττεις με πικρῶς καὶ καταγγέλλεις γάμον· τί τοῖς θανοῦσι συντελεῖν ἔχει γάμος; μίαν Δοσικλεῖ καὶ μόνην δίδου χάριν· μὴ τῆς Ῥοδάνθης δυσμενῶς διασπάσῃς.’ ‘Ἐγὼ μέν’ ἀντέλεξεν εὐθὺς ἡ κόρη ‘(θεοὶ δὲ πάντως ἀκροῷντο τῶν λόγων) ἢ σοὶ φυλαχθῶ καθαρῶς τηρουμένη, ἢ τῷ ξίφει γοῦν, οὐ γὰρ ἂν τῷ Γωβρύᾳ. σοῦ δ’ ἀλλὰ χάριν οὐ βραχὺν τρέμω τρόμον, μή που συναφθεὶς τῇ θυγατρὶ Μιστύλου τῆς αἰχμαλώτου μηδὲ μικρὰ φροντίσῃς.’ τοιοῦτον εἶπεν ἡ Ῥοδάνθη τὸν λόγον καὶ τὸ πρόσωπον τοῦ φίλου Δοσικλέος ἐκ τῶν ῥεόντων ἐξεμόργνυ δακρύων, ὡς χειρομάκτρῳ τῷ χιτῶνι χρωμένη, καὶ βραδέως μὲν πλὴν ἐπέσχε τοῦ γόου.ἡ παρθένος δὲ συνδεθεῖσα τὸ στόμα καὶ γλωττοδέσμην ὡσπερεὶ δεδεσμένη ἔστεργε μακρὰν δυστυχῶς ἀφωνίαν. φιλεῖ γὰρ ἀνύποπτον εἰσπεσὸν πάθος καὶ ταραχὴ δύσελπτος ἐξ αἰφνιδίου ἐκστατικόν τι τῶν φρενῶν πεφυκέναι καὶ συνδετικὸν τῶν λογικῶν ὀργάνων· μεθύσκεται γὰρ ἡ παθοῦσα καρδία, καινοπρεπὲς πιοῦσα καὶ ξένον μέθυ. Μόγις δ’ ἀνανήψασα τῆς καινῆς μέθης καὶ τὸν ῥυέντα νοῦν ἀναλεξαμένη καὶ γλῶτταν ὥσπερ καὶ λόγον λελυμένη ‘παῦσαι, Δοσίκλεις, τῶν στεναγμάτων’ ἔφη ‘καὶ τὴν ἀφορμὴν τοῦ πάθους φράσον φθάσας.’ ‘σπεύδει συνελθεῖν εἰς γάμον σοι Γωβρύας’, ἔφη Δοσικλῆς οὐκ ἀδάκρυτον λόγον· ‘κἀμοὶ δέ, φεῦ φεῦ, τῆς θυγατρὸς Μιστύλου ἀντεγγυᾶται τὸν γάμον, πικρὰν χάριν. |
Theodorus Prodromus_Rhodanthe et Dosicles_Book4_Sentence 13 | ἔρρωσο τηρῶν ὑγιᾶ τὴν ἀγάπην.’ Οὕτω διῆλθε τὴν γραφὴν ὁ Γωβρύας, ὁ λῃστάναξ δὲ καὶ στολάρχης Μιστύλος τὸ μὲν θροηθεὶς τοῦ Βρυάξου τοῖς λόγοις, τὸ δὲ χολωθεὶς καὶ θυμῷ περιζέσας (βαρβαρικῆς γάρ, ὡς τὰ πολλά, καρδίας ἄμφω κρατεῖν πέφυκεν, ὀργὴ καὶ φόβος), καὶ τῇ μὲν ὀργῇ πρὸς θρασεῖς ὁρμῶν λόγους, τῇ δειλίᾳ δὲ συστολὴν πάσχων πάλιν, ἔμεινε σιγῶν οὐ βραχύν τινα χρόνον, δυοῖν λογισμοῖν ἐνσχεθεὶς ἀντιρρόποιν, οὐκ εἶχε δ’ οἷον ἐξερεύξεται λόγον. Καθῆστο γοῦν ἄναυδος εἰς πολὺν χρόνον χροιαῖς περιτταῖς τὴν θέαν ἠλλαγμένος, ὡς ταῖς ἔσωθεν ψυχικαῖς κινήσεσι καὶ τῇ περιττῇ τῶν παθῶν μετακλίσει μορφούμενός πως καὶ συνεξηλλαγμένος, καὶ δεῖγμα τῆς ἔσωθεν εἰς ψυχὴν ζάλης τὴν ἐκτὸς εἰς πρόσωπον ἐμφαίνων ἄλην. αἰδούμενος μὲν τοὺς ἑαυτοῦ σατράπας, χολούμενός τε καὶ θυμῷ πεφλεγμένος, ὅλος μέλας ἦν ἐμπαθεῖ μελανίᾳ (αἱ γὰρ χόλαπτοι καὶ θυμόφλεκτοι φλόγες τὴν αἱματηρὰν οἷον ἐξώπτων φύσιν)· φοβούμενος δὲ τοῦ Βρυάξου τὸ κράτος τὴν ὄψιν ἐστύγναζε, τὸν χροῦν ὠχρία τῷ πάλιν ἐντὸς συστολὴν πεπονθέναι. | Ἐγὼ μὲν οὕτω τὸν πόθον φρουρεῖν θέλω καὶ θεσμοφύλαξ εἰμί σοι τῆς ἀγάπης· σὺ δ’ ἀλλὰ ταύτην εἰς τὸ πᾶν ἀποτρέπῃ. ὅρους παλαιούς, ὡς ὁρῶ, παρατρέπων λύεις τὰ θεσμὰ καὶ τὰ δεσμὰ τοῦ πόθου καὶ πρὸς μαχησμὸν συγκαλεῖς ἄκοντά με. ἦ γὰρ ἀτεχνῶς οὐ μάχην παραρτύεις, εἰ τὴν καθ’ ἡμᾶς ἐξαποσπάσας πόλιν καὶ τῆς ἐφ’ ἡμῖν ἁρπάσας ἐξουσίας, οὓς μὲν συνέσχες τῶν φυλάκων ἀθρόως ὡς οἷον ἐχθρούς, οὓς δ’ ἀπέκτεινας ξίφει; καίτοι τὸ Ῥάμνον ὡς ἐμὴ πάντως πόλις καί μοι προσῆγε τοὺς φόρους ἐτησίους καὶ τὸν Βρυάξην εἶχε δεσπότην μόνον, οὐκ ἀγνοεῖν φαίημεν ἄν σε, Μιστύλε. Ἢ γοῦν πρὸς ἡμᾶς ἀντίπεμψον τὴν πόλιν καὶ τοὺς ἁλόντας λῦσον ὀψὲ δεσμίους, καὶ πάλιν ἡμῶν ἀρχέτω τὰ τοῦ πόθου, ἢ γοῦν Βρυάξην κατά σου κινεῖν μάθε· πάντως δὲ πάντως καὶ τὸ Ῥάμνον τὴν πόλιν καὶ τοὺς ἁλόντας στρατιώτας ῥύσομαι, τυχὸν δὲ καὶ σὰς συνυφαρπάσω πόλεις. τὸ τῆς Δίκης γὰρ ὄμμα τῆς πανοπτρίας ἄγρυπνόν ἐστιν οὐδὲ μικρὰ καμμύει, καὶ τοῖς ἀδικήσασιν ἄγριον βλέπει, ἀεὶ συνεργοῦν τοῖς παρηνομημένοις.Καὶ γοῦν ἐκάλουν καὶ παρῆν Ἀρταξάνης· πρὸ τοῖν ποδοῖν δὲ τοῦ στολάρχου Μιστύλου κλίνας ἑαυτοῦ τὴν κάραν ὁ σατράπης ἐπιστόλιον μικρὸν ἐσφραγισμένον τῷ βασιλεῖ δίδωσιν εἰς χεῖρας μέσας· ὁ δ’ αὖθις ἀντέδωκεν αὐτὸ Γωβρύᾳ, ὡς ἂν ἀναγνῷ τῶν παρόντων ἐν μέσῳ. τὰς γοῦν σφραγῖδας ἐξελὼν ὁ Γωβρύας τὸ γράμμα πᾶσιν εἰς ἐπήκοον λέγει· ‘Ἄναξ Βρυάξης βασιλεὺς Πίσσης μέγας χαίρειν βασιλεῖ τῷ μεγάλῳ Μιστύλῳ. οἷος μὲν οἷος ὁ Βρυάξης Μιστύλῳ καὶ πῶς τὰ θεσμὰ τῆς πρὸς αὐτὸν ἀγάπης φρουρεῖν διεσπούδακεν, εἴπερ ἄλλο τι, ἄλλοις τε πολλοῖς, εἰ θελήσεις, ἂν μάθοις καὶ μᾶλλον οἷς μοι τῆς Τύχης δωρουμένης μόνῳ μὲν ἄρχειν, ἄλλα δὲ θραύειν κράτη, οὐκ ἠθέλησα τῆς Τύχης μοι τὴν χάριν καὶ μέχρι τοῦ σοῦ, Μιστύλε, φθάσαι κράτους. ἀλλ’ ἰδίαν κέκρικα τὴν δυσκληρίαν, εἰ σκῆπτρα τὰ σὰ πρὸς καθαίρεσιν πέσῃ· μὴ γὰρ κρατοίην οἷς κρατῶ τῶν φιλτάτων, μηδ’ εὐτυχοίην οἷς καθαιρῶ Μιστύλον, μηδ’ εὐποροίην ἐξ ἀπανθρώπων πόρων, βλάπτων ἐμαυτὸν οἷς φίλου βλάβην θέλω, συλῶν ἐμαυτὸν οἷς συλῶ τὰ Μιστύλου. |
Theodorus Prodromus_Rhodanthe et Dosicles_Book4_Sentence 16 | Τοσαῦτα πάσχων τηνικαῦτα Μιστύλος, ὅμως περισχὼν τὸν θυμὸν καὶ τὸν φόβον καὶ κυριεύσας τῶν παθῶν ἑκατέρων (ψυχὴν γὰρ εἶχεν ἀκλινῆ, στερεμνίαν, τὰ πολλὰ κἂν ἔπασχε βάρβαρον πάθος) ‘τὸν μὲν Βρυάξου σατράπην Ἀρταξάνην’ ἔφη ‘λαβὼν σύ, Γωβρύα, σὺ μὲν τέως φιλοφρόνησον καὶ μακροῦ μόχθου βάρος λῦσον τραπέζῃ καὶ καταστρώσει κλίνης· εἰς αὔριον δὲ συλλαβὰς ἀντιγράφους λαβὼν μετέλθοι πρὸς τὸν αὑτοῦ δεσπότην.’ Ὁ μὲν τοσαῦτα φάμενος πρὸς Γωβρύαν σκυθρωπάσας μὴν ἐξανέστη γοῦν τέως, τῶν ἐντὸς αὐτὸς εἰσδραμὼν ἀνακτόρων· Ἀρταξάνην δὲ λαμβάνει μὲν Γωβρύας, καθιζάνει δὲ σατραπικοῖς ἐν δόμοις, πρὸς τηλικούτων εἰσδοχὴν τεταγμένοις, καὶ τοῖς ὑπ’ αὐτὸν ἐγκελεύει βαρβάροις ἱστᾶν κρατῆρα καὶ τράπεζαν εἰσάγειν. καὶ συγκαθεσθεὶς Γωβρύας Ἀρταξάνῃ ἐνετρύφων μὲν ταῖς τροφαῖς οἱ σατράπαι, ἐνετρύφων δὲ τοῖς κρατῆρσιν εἰς πλέον. Ἦν οὖν τὸ δεῖπνον τῆς γλυκύτητος γέμον καὶ πρὸς τὸ θαυμάσιον ἡτοιμασμένον. | ἔρρωσο τηρῶν ὑγιᾶ τὴν ἀγάπην.’ Οὕτω διῆλθε τὴν γραφὴν ὁ Γωβρύας, ὁ λῃστάναξ δὲ καὶ στολάρχης Μιστύλος τὸ μὲν θροηθεὶς τοῦ Βρυάξου τοῖς λόγοις, τὸ δὲ χολωθεὶς καὶ θυμῷ περιζέσας (βαρβαρικῆς γάρ, ὡς τὰ πολλά, καρδίας ἄμφω κρατεῖν πέφυκεν, ὀργὴ καὶ φόβος), καὶ τῇ μὲν ὀργῇ πρὸς θρασεῖς ὁρμῶν λόγους, τῇ δειλίᾳ δὲ συστολὴν πάσχων πάλιν, ἔμεινε σιγῶν οὐ βραχύν τινα χρόνον, δυοῖν λογισμοῖν ἐνσχεθεὶς ἀντιρρόποιν, οὐκ εἶχε δ’ οἷον ἐξερεύξεται λόγον. Καθῆστο γοῦν ἄναυδος εἰς πολὺν χρόνον χροιαῖς περιτταῖς τὴν θέαν ἠλλαγμένος, ὡς ταῖς ἔσωθεν ψυχικαῖς κινήσεσι καὶ τῇ περιττῇ τῶν παθῶν μετακλίσει μορφούμενός πως καὶ συνεξηλλαγμένος, καὶ δεῖγμα τῆς ἔσωθεν εἰς ψυχὴν ζάλης τὴν ἐκτὸς εἰς πρόσωπον ἐμφαίνων ἄλην. αἰδούμενος μὲν τοὺς ἑαυτοῦ σατράπας, χολούμενός τε καὶ θυμῷ πεφλεγμένος, ὅλος μέλας ἦν ἐμπαθεῖ μελανίᾳ (αἱ γὰρ χόλαπτοι καὶ θυμόφλεκτοι φλόγες τὴν αἱματηρὰν οἷον ἐξώπτων φύσιν)· φοβούμενος δὲ τοῦ Βρυάξου τὸ κράτος τὴν ὄψιν ἐστύγναζε, τὸν χροῦν ὠχρία τῷ πάλιν ἐντὸς συστολὴν πεπονθέναι.Ἐγὼ μὲν οὕτω τὸν πόθον φρουρεῖν θέλω καὶ θεσμοφύλαξ εἰμί σοι τῆς ἀγάπης· σὺ δ’ ἀλλὰ ταύτην εἰς τὸ πᾶν ἀποτρέπῃ. ὅρους παλαιούς, ὡς ὁρῶ, παρατρέπων λύεις τὰ θεσμὰ καὶ τὰ δεσμὰ τοῦ πόθου καὶ πρὸς μαχησμὸν συγκαλεῖς ἄκοντά με. ἦ γὰρ ἀτεχνῶς οὐ μάχην παραρτύεις, εἰ τὴν καθ’ ἡμᾶς ἐξαποσπάσας πόλιν καὶ τῆς ἐφ’ ἡμῖν ἁρπάσας ἐξουσίας, οὓς μὲν συνέσχες τῶν φυλάκων ἀθρόως ὡς οἷον ἐχθρούς, οὓς δ’ ἀπέκτεινας ξίφει; καίτοι τὸ Ῥάμνον ὡς ἐμὴ πάντως πόλις καί μοι προσῆγε τοὺς φόρους ἐτησίους καὶ τὸν Βρυάξην εἶχε δεσπότην μόνον, οὐκ ἀγνοεῖν φαίημεν ἄν σε, Μιστύλε. Ἢ γοῦν πρὸς ἡμᾶς ἀντίπεμψον τὴν πόλιν καὶ τοὺς ἁλόντας λῦσον ὀψὲ δεσμίους, καὶ πάλιν ἡμῶν ἀρχέτω τὰ τοῦ πόθου, ἢ γοῦν Βρυάξην κατά σου κινεῖν μάθε· πάντως δὲ πάντως καὶ τὸ Ῥάμνον τὴν πόλιν καὶ τοὺς ἁλόντας στρατιώτας ῥύσομαι, τυχὸν δὲ καὶ σὰς συνυφαρπάσω πόλεις. τὸ τῆς Δίκης γὰρ ὄμμα τῆς πανοπτρίας ἄγρυπνόν ἐστιν οὐδὲ μικρὰ καμμύει, καὶ τοῖς ἀδικήσασιν ἄγριον βλέπει, ἀεὶ συνεργοῦν τοῖς παρηνομημένοις. |
Theodorus Prodromus_Rhodanthe et Dosicles_Book4_Sentence 19 | προὔκειτο μὲν γὰρ ὀπτὸς ἀρνὸς ἐν μέσῳ, ἐπεὶ δὲ τοῦτον συλλαβὼν Ἀρταξάνης ὥρμα διαιρεῖν καὶ διασπᾶν, ὡς φάγοι, προὔκυπτον ἐκτὸς ἐκ μέσης τῆς γαστέρος στρουθοὶ νεογνοί, καὶ πτέρυξιν ἠρμένοι ὑπερπετῶντο τὴν κάραν τοῦ σατράπου. Ἀρταξάνης οὖν ἦλθεν εἰς θάμβος μέγα, τὸν Γωβρύαν δὲ λαμβάνει πλατὺς γέλως ἐφ’ οἷς τέθηπε τὴν θέαν Ἀρταξάνης. Μικρὸν δ’ ἐπισχὼν τὸν πλατὺν τοῦτον γέλων ‘ὁρᾷς’, ἔλεξε, ‘παμμέγιστε σατράπα, τοῦ δεσπότου μου τὴν δύναμιν Μιστύλου, ὡς ἐξαμείβειν ἰσχύει καὶ τὰς φύσεις, καιναῖς ἀμοιβαῖς καὶ τροπαῖς πολυτρόποις τρέπων ἕκαστα καὶ μεθιστῶν ὡς θέλει. ὁρᾷς τὸν ἀρνὸν ὡς κυΐσκει στρουθία· τῆς φύσεως μὲν ἀγνοήσας τὸν νόμον, ὡς πτηνὸν ὄρνιν πτηνὸς ὄρνις ἐκκύει, ὑπηρετῶν δὲ τῇ κελεύσει Μιστύλου ἀρνὸς πετεινὰ βλαστάνει τῶν ἐγκάτων. | Τοσαῦτα πάσχων τηνικαῦτα Μιστύλος, ὅμως περισχὼν τὸν θυμὸν καὶ τὸν φόβον καὶ κυριεύσας τῶν παθῶν ἑκατέρων (ψυχὴν γὰρ εἶχεν ἀκλινῆ, στερεμνίαν, τὰ πολλὰ κἂν ἔπασχε βάρβαρον πάθος) ‘τὸν μὲν Βρυάξου σατράπην Ἀρταξάνην’ ἔφη ‘λαβὼν σύ, Γωβρύα, σὺ μὲν τέως φιλοφρόνησον καὶ μακροῦ μόχθου βάρος λῦσον τραπέζῃ καὶ καταστρώσει κλίνης· εἰς αὔριον δὲ συλλαβὰς ἀντιγράφους λαβὼν μετέλθοι πρὸς τὸν αὑτοῦ δεσπότην.’ Ὁ μὲν τοσαῦτα φάμενος πρὸς Γωβρύαν σκυθρωπάσας μὴν ἐξανέστη γοῦν τέως, τῶν ἐντὸς αὐτὸς εἰσδραμὼν ἀνακτόρων· Ἀρταξάνην δὲ λαμβάνει μὲν Γωβρύας, καθιζάνει δὲ σατραπικοῖς ἐν δόμοις, πρὸς τηλικούτων εἰσδοχὴν τεταγμένοις, καὶ τοῖς ὑπ’ αὐτὸν ἐγκελεύει βαρβάροις ἱστᾶν κρατῆρα καὶ τράπεζαν εἰσάγειν. καὶ συγκαθεσθεὶς Γωβρύας Ἀρταξάνῃ ἐνετρύφων μὲν ταῖς τροφαῖς οἱ σατράπαι, ἐνετρύφων δὲ τοῖς κρατῆρσιν εἰς πλέον. Ἦν οὖν τὸ δεῖπνον τῆς γλυκύτητος γέμον καὶ πρὸς τὸ θαυμάσιον ἡτοιμασμένον.ἔρρωσο τηρῶν ὑγιᾶ τὴν ἀγάπην.’ Οὕτω διῆλθε τὴν γραφὴν ὁ Γωβρύας, ὁ λῃστάναξ δὲ καὶ στολάρχης Μιστύλος τὸ μὲν θροηθεὶς τοῦ Βρυάξου τοῖς λόγοις, τὸ δὲ χολωθεὶς καὶ θυμῷ περιζέσας (βαρβαρικῆς γάρ, ὡς τὰ πολλά, καρδίας ἄμφω κρατεῖν πέφυκεν, ὀργὴ καὶ φόβος), καὶ τῇ μὲν ὀργῇ πρὸς θρασεῖς ὁρμῶν λόγους, τῇ δειλίᾳ δὲ συστολὴν πάσχων πάλιν, ἔμεινε σιγῶν οὐ βραχύν τινα χρόνον, δυοῖν λογισμοῖν ἐνσχεθεὶς ἀντιρρόποιν, οὐκ εἶχε δ’ οἷον ἐξερεύξεται λόγον. Καθῆστο γοῦν ἄναυδος εἰς πολὺν χρόνον χροιαῖς περιτταῖς τὴν θέαν ἠλλαγμένος, ὡς ταῖς ἔσωθεν ψυχικαῖς κινήσεσι καὶ τῇ περιττῇ τῶν παθῶν μετακλίσει μορφούμενός πως καὶ συνεξηλλαγμένος, καὶ δεῖγμα τῆς ἔσωθεν εἰς ψυχὴν ζάλης τὴν ἐκτὸς εἰς πρόσωπον ἐμφαίνων ἄλην. αἰδούμενος μὲν τοὺς ἑαυτοῦ σατράπας, χολούμενός τε καὶ θυμῷ πεφλεγμένος, ὅλος μέλας ἦν ἐμπαθεῖ μελανίᾳ (αἱ γὰρ χόλαπτοι καὶ θυμόφλεκτοι φλόγες τὴν αἱματηρὰν οἷον ἐξώπτων φύσιν)· φοβούμενος δὲ τοῦ Βρυάξου τὸ κράτος τὴν ὄψιν ἐστύγναζε, τὸν χροῦν ὠχρία τῷ πάλιν ἐντὸς συστολὴν πεπονθέναι. |
Theodorus Prodromus_Rhodanthe et Dosicles_Book4_Sentence 23 | Τί δ’; οὐχὶ θαῦμα καὶ τὸ πῦρ φέρει μέγα, ὅπερ τὸν ἀρνὸν ἀνθρακῶσαν, ὡς βλέπεις, ἔσωθεν ἐλθεῖν εὐλαβῶς ὑπεστάλη, μή που λυμανθῇ τὸ πτερὸν τοῖς στρουθίοις; καὶ γὰρ τοσοῦτον καὶ τὸ πῦρ οἶδε φλέγειν, ὅσον μόνον βούλοιτο Μιστύλος φλέγειν· πλέον δὲ πιμπρᾶν τῆς φλογὸς δωρουμένης, ὅμως ἐκεῖθεν εὐλαβῶς ὑποστρέφει, οἷον δεδοικὸς μὴ κατὰ γνώμην φλέγοι, ἃ τῷ βασιλεῖ μὴ κατὰ γνώμην φλέγειν. Ὁρᾷς, ἄριστε σατραπῶν Ἀρταξάνη, τοῦ δεσπότου μου τοῦ μεγίστου τὸ κράτος, ὡς ἐξαμείβει καὶ τυραννεῖ τὰς φύσεις, ψυχρὰν δὲ ποιεῖ τοῦ πυρὸς τὴν οὐσίαν ψιλῇ κελεύσει κἀκ θελήσεως μόνης· ὡς ἀρνοφυῆ δεικνύει τὰ στρουθία, ἀρνοὺς δὲ ποιεῖ στρουθοπάτορας ξένους, καὶ μήτραν ἀρτίφλεκτον, ἐξωπτημένην, βρεφῶν ἀκαύστων, ἐμβρύων καταπτέρων γεννήτριαν δείκνυσιν ἐκ μόνου λόγου, ἃ φύσις οὐκ ἔγνωκεν οὐδέ τις λόγος πλάττων, παριστῶν τῇ τεραστίῳ πλάσει. | προὔκειτο μὲν γὰρ ὀπτὸς ἀρνὸς ἐν μέσῳ, ἐπεὶ δὲ τοῦτον συλλαβὼν Ἀρταξάνης ὥρμα διαιρεῖν καὶ διασπᾶν, ὡς φάγοι, προὔκυπτον ἐκτὸς ἐκ μέσης τῆς γαστέρος στρουθοὶ νεογνοί, καὶ πτέρυξιν ἠρμένοι ὑπερπετῶντο τὴν κάραν τοῦ σατράπου. Ἀρταξάνης οὖν ἦλθεν εἰς θάμβος μέγα, τὸν Γωβρύαν δὲ λαμβάνει πλατὺς γέλως ἐφ’ οἷς τέθηπε τὴν θέαν Ἀρταξάνης. Μικρὸν δ’ ἐπισχὼν τὸν πλατὺν τοῦτον γέλων ‘ὁρᾷς’, ἔλεξε, ‘παμμέγιστε σατράπα, τοῦ δεσπότου μου τὴν δύναμιν Μιστύλου, ὡς ἐξαμείβειν ἰσχύει καὶ τὰς φύσεις, καιναῖς ἀμοιβαῖς καὶ τροπαῖς πολυτρόποις τρέπων ἕκαστα καὶ μεθιστῶν ὡς θέλει. ὁρᾷς τὸν ἀρνὸν ὡς κυΐσκει στρουθία· τῆς φύσεως μὲν ἀγνοήσας τὸν νόμον, ὡς πτηνὸν ὄρνιν πτηνὸς ὄρνις ἐκκύει, ὑπηρετῶν δὲ τῇ κελεύσει Μιστύλου ἀρνὸς πετεινὰ βλαστάνει τῶν ἐγκάτων.Τοσαῦτα πάσχων τηνικαῦτα Μιστύλος, ὅμως περισχὼν τὸν θυμὸν καὶ τὸν φόβον καὶ κυριεύσας τῶν παθῶν ἑκατέρων (ψυχὴν γὰρ εἶχεν ἀκλινῆ, στερεμνίαν, τὰ πολλὰ κἂν ἔπασχε βάρβαρον πάθος) ‘τὸν μὲν Βρυάξου σατράπην Ἀρταξάνην’ ἔφη ‘λαβὼν σύ, Γωβρύα, σὺ μὲν τέως φιλοφρόνησον καὶ μακροῦ μόχθου βάρος λῦσον τραπέζῃ καὶ καταστρώσει κλίνης· εἰς αὔριον δὲ συλλαβὰς ἀντιγράφους λαβὼν μετέλθοι πρὸς τὸν αὑτοῦ δεσπότην.’ Ὁ μὲν τοσαῦτα φάμενος πρὸς Γωβρύαν σκυθρωπάσας μὴν ἐξανέστη γοῦν τέως, τῶν ἐντὸς αὐτὸς εἰσδραμὼν ἀνακτόρων· Ἀρταξάνην δὲ λαμβάνει μὲν Γωβρύας, καθιζάνει δὲ σατραπικοῖς ἐν δόμοις, πρὸς τηλικούτων εἰσδοχὴν τεταγμένοις, καὶ τοῖς ὑπ’ αὐτὸν ἐγκελεύει βαρβάροις ἱστᾶν κρατῆρα καὶ τράπεζαν εἰσάγειν. καὶ συγκαθεσθεὶς Γωβρύας Ἀρταξάνῃ ἐνετρύφων μὲν ταῖς τροφαῖς οἱ σατράπαι, ἐνετρύφων δὲ τοῖς κρατῆρσιν εἰς πλέον. Ἦν οὖν τὸ δεῖπνον τῆς γλυκύτητος γέμον καὶ πρὸς τὸ θαυμάσιον ἡτοιμασμένον. |
Theodorus Prodromus_Rhodanthe et Dosicles_Book4_Sentence 25 | Ἦ που κελεύσας κἀν μέσαις τυχὸν μάχαις καὶ στρατιώτας ἄνδρας, ἁδροὺς ὁπλίτας, σπάθαις σὺν αὐταῖς καὶ μετ’ αὐτῶν ἀσπίδων, γεννήτορας δείξειε πολλῶν σκυλάκων, καὶ γαστέρας θώραξιν ἠσφαλισμένας ἐγκυμονεῖν πείσειεν ἔμβρυα ξένα, ἕλκων, μεθέλκων τῇ θελήσει τὰς φύσεις.’ ‘Μὴ μὴ πρὸς αὐτῆς τῆς τραπέζης, Γωβρύα’, Ἀρταξάνης ἔλεξε, ‘μὴ πρὸς τοῦ πότου, ᾧ με ξενίζει δαψιλῶς ὁ Μιστύλος, ὁ πάντα ποιῶν καὶ μεθιστῶν, ὡς λέγεις, μὴ τὴν ἐμὴν γοῦν κοιλίαν διευρύνῃ ἡ τοῦ μεγάλου προσταγὴ βασιλέως, ὡς ἐκτεκεῖν σκύλακας, αἴσχιστα βρέφη. μὴ τῶν γυναικῶν τὴν ἐπάρατον τύχην καὶ τοὺς ὑπαλγύνοντας ἐν τόκοις πόνους ἀνδρὶ στρατάρχῃ δυστυχῆ δώσοι χάριν. | Τί δ’; οὐχὶ θαῦμα καὶ τὸ πῦρ φέρει μέγα, ὅπερ τὸν ἀρνὸν ἀνθρακῶσαν, ὡς βλέπεις, ἔσωθεν ἐλθεῖν εὐλαβῶς ὑπεστάλη, μή που λυμανθῇ τὸ πτερὸν τοῖς στρουθίοις; καὶ γὰρ τοσοῦτον καὶ τὸ πῦρ οἶδε φλέγειν, ὅσον μόνον βούλοιτο Μιστύλος φλέγειν· πλέον δὲ πιμπρᾶν τῆς φλογὸς δωρουμένης, ὅμως ἐκεῖθεν εὐλαβῶς ὑποστρέφει, οἷον δεδοικὸς μὴ κατὰ γνώμην φλέγοι, ἃ τῷ βασιλεῖ μὴ κατὰ γνώμην φλέγειν. Ὁρᾷς, ἄριστε σατραπῶν Ἀρταξάνη, τοῦ δεσπότου μου τοῦ μεγίστου τὸ κράτος, ὡς ἐξαμείβει καὶ τυραννεῖ τὰς φύσεις, ψυχρὰν δὲ ποιεῖ τοῦ πυρὸς τὴν οὐσίαν ψιλῇ κελεύσει κἀκ θελήσεως μόνης· ὡς ἀρνοφυῆ δεικνύει τὰ στρουθία, ἀρνοὺς δὲ ποιεῖ στρουθοπάτορας ξένους, καὶ μήτραν ἀρτίφλεκτον, ἐξωπτημένην, βρεφῶν ἀκαύστων, ἐμβρύων καταπτέρων γεννήτριαν δείκνυσιν ἐκ μόνου λόγου, ἃ φύσις οὐκ ἔγνωκεν οὐδέ τις λόγος πλάττων, παριστῶν τῇ τεραστίῳ πλάσει.προὔκειτο μὲν γὰρ ὀπτὸς ἀρνὸς ἐν μέσῳ, ἐπεὶ δὲ τοῦτον συλλαβὼν Ἀρταξάνης ὥρμα διαιρεῖν καὶ διασπᾶν, ὡς φάγοι, προὔκυπτον ἐκτὸς ἐκ μέσης τῆς γαστέρος στρουθοὶ νεογνοί, καὶ πτέρυξιν ἠρμένοι ὑπερπετῶντο τὴν κάραν τοῦ σατράπου. Ἀρταξάνης οὖν ἦλθεν εἰς θάμβος μέγα, τὸν Γωβρύαν δὲ λαμβάνει πλατὺς γέλως ἐφ’ οἷς τέθηπε τὴν θέαν Ἀρταξάνης. Μικρὸν δ’ ἐπισχὼν τὸν πλατὺν τοῦτον γέλων ‘ὁρᾷς’, ἔλεξε, ‘παμμέγιστε σατράπα, τοῦ δεσπότου μου τὴν δύναμιν Μιστύλου, ὡς ἐξαμείβειν ἰσχύει καὶ τὰς φύσεις, καιναῖς ἀμοιβαῖς καὶ τροπαῖς πολυτρόποις τρέπων ἕκαστα καὶ μεθιστῶν ὡς θέλει. ὁρᾷς τὸν ἀρνὸν ὡς κυΐσκει στρουθία· τῆς φύσεως μὲν ἀγνοήσας τὸν νόμον, ὡς πτηνὸν ὄρνιν πτηνὸς ὄρνις ἐκκύει, ὑπηρετῶν δὲ τῇ κελεύσει Μιστύλου ἀρνὸς πετεινὰ βλαστάνει τῶν ἐγκάτων. |
Theodorus Prodromus_Rhodanthe et Dosicles_Book4_Sentence 27 | ποῦ γὰρ παρ’ ἡμῖν καὶ γάλακτος ἐκχύσεις, εἴ που δεήσει φυσικῷ πάντως λόγῳ γάλακτος ὁλκοῖς ἐκτραφῆναι τὰ βρέφη; ἄλλως δὲ καὶ πῶς τὴν τοσαύτην αἰσχύνην ἀνὴρ στρατάρχης καρτερήσειν ἰσχύσει ἐγκυμονῶν ἄθλιος ἄθλια βρέφη;’ Πρὸς ταῦτά φησι Γωβρύας μεταφθάσας· ‘παῦσαι, μέγιστε σατραπῶν, Ἀρταξάνη, θεοὺς ἀτεχνῶς λοιδορῶν τοὺς ὀλβίους, ὃς αἰσχύνην φὴς ἀρρένων οὐ μετρίαν τὸ μήτραν αὐτοὺς ἐμβρυοτρόφον φέρειν. | Ἦ που κελεύσας κἀν μέσαις τυχὸν μάχαις καὶ στρατιώτας ἄνδρας, ἁδροὺς ὁπλίτας, σπάθαις σὺν αὐταῖς καὶ μετ’ αὐτῶν ἀσπίδων, γεννήτορας δείξειε πολλῶν σκυλάκων, καὶ γαστέρας θώραξιν ἠσφαλισμένας ἐγκυμονεῖν πείσειεν ἔμβρυα ξένα, ἕλκων, μεθέλκων τῇ θελήσει τὰς φύσεις.’ ‘Μὴ μὴ πρὸς αὐτῆς τῆς τραπέζης, Γωβρύα’, Ἀρταξάνης ἔλεξε, ‘μὴ πρὸς τοῦ πότου, ᾧ με ξενίζει δαψιλῶς ὁ Μιστύλος, ὁ πάντα ποιῶν καὶ μεθιστῶν, ὡς λέγεις, μὴ τὴν ἐμὴν γοῦν κοιλίαν διευρύνῃ ἡ τοῦ μεγάλου προσταγὴ βασιλέως, ὡς ἐκτεκεῖν σκύλακας, αἴσχιστα βρέφη. μὴ τῶν γυναικῶν τὴν ἐπάρατον τύχην καὶ τοὺς ὑπαλγύνοντας ἐν τόκοις πόνους ἀνδρὶ στρατάρχῃ δυστυχῆ δώσοι χάριν.Τί δ’; οὐχὶ θαῦμα καὶ τὸ πῦρ φέρει μέγα, ὅπερ τὸν ἀρνὸν ἀνθρακῶσαν, ὡς βλέπεις, ἔσωθεν ἐλθεῖν εὐλαβῶς ὑπεστάλη, μή που λυμανθῇ τὸ πτερὸν τοῖς στρουθίοις; καὶ γὰρ τοσοῦτον καὶ τὸ πῦρ οἶδε φλέγειν, ὅσον μόνον βούλοιτο Μιστύλος φλέγειν· πλέον δὲ πιμπρᾶν τῆς φλογὸς δωρουμένης, ὅμως ἐκεῖθεν εὐλαβῶς ὑποστρέφει, οἷον δεδοικὸς μὴ κατὰ γνώμην φλέγοι, ἃ τῷ βασιλεῖ μὴ κατὰ γνώμην φλέγειν. Ὁρᾷς, ἄριστε σατραπῶν Ἀρταξάνη, τοῦ δεσπότου μου τοῦ μεγίστου τὸ κράτος, ὡς ἐξαμείβει καὶ τυραννεῖ τὰς φύσεις, ψυχρὰν δὲ ποιεῖ τοῦ πυρὸς τὴν οὐσίαν ψιλῇ κελεύσει κἀκ θελήσεως μόνης· ὡς ἀρνοφυῆ δεικνύει τὰ στρουθία, ἀρνοὺς δὲ ποιεῖ στρουθοπάτορας ξένους, καὶ μήτραν ἀρτίφλεκτον, ἐξωπτημένην, βρεφῶν ἀκαύστων, ἐμβρύων καταπτέρων γεννήτριαν δείκνυσιν ἐκ μόνου λόγου, ἃ φύσις οὐκ ἔγνωκεν οὐδέ τις λόγος πλάττων, παριστῶν τῇ τεραστίῳ πλάσει. |
Theodorus Prodromus_Rhodanthe et Dosicles_Book4_Sentence 28 | εἴπερ γὰρ ὁ Ζεύς, τῶν θεῶν ὁ βελτίων, ὁ γῆν ἀνασπῶν καὶ τὸ πᾶν περιτρέπων βάθρων μετ’ αὐτῶν καὶ σὺν αὐταῖς κρηπίσι, καὶ τοῦ κεραυνοῦ τῶν βελῶν ὁ τοξότης, ἔμβρυον ἀρτίφλεκτον εἰς μηρὸν μέσον ἡμιτελεσφόρητον ἐρράπτειν θέλει καὶ ζωπυρηθὲν ἐξάγει πρὸς ἡμέραν, καὶ μητρικόν τι καὶ γυναικῶδες πάθος ὁ τῶν Τιτάνων βασιλεὺς ὑποστέγει· εἰ τὴν Ἀθηνᾶν ἐκ κεφαλῆς ἐκκύει, ξίφει ῥαγείσης καὶ διχασθείσης μέσον, πῶς αἰσχύνην φαίημεν ἀνδρῶν γηΐνων ἃ τοῖς θεοῖς τίμια τοῖς οὐρανίοις; σὺ δ’ ἀλλὰ μηδὲν ἐλπίσαις πεπονθέναι φίλος καθεστὼς τοῦ μεγίστου Μιστύλου.’ Ἀρταξάνης μέν, ἀλλὰ μὴν καὶ Γωβρύας τοιοῖσδε πολλοῖς ἠσχολοῦντο τοῖς λόγοις, ὁ Γωβρύας μὲν ἐκφοβῶν Ἀρταξάνην καὶ κρυφίως πως ἐγγελῶν φοβουμένῳ, Ἀρταξάνης δὲ τοὺς λόγους ὑποτρέμων. ἀλλ’ ἀντεπελθὼν τῇ κελεύσει Γωβρύου ὁ θαυματουργὸς εἰς μέσον Σατυρίων ἔπαυσεν ἀμφοῖν τοὺς λόγους τοῖν σατράπαιν. ἐξῆπτο μὲν γὰρ ἠκονημένην σπάθην, ἐγυμνίτευε μέχρις αὐτῆς ὀσφύος, τὸ δ’ ἔνθεν ἐνδέδυτο ποικίλον φάρος, βαφαῖς περιτταῖς εὐβαφῶς κεχρωσμένον. | ποῦ γὰρ παρ’ ἡμῖν καὶ γάλακτος ἐκχύσεις, εἴ που δεήσει φυσικῷ πάντως λόγῳ γάλακτος ὁλκοῖς ἐκτραφῆναι τὰ βρέφη; ἄλλως δὲ καὶ πῶς τὴν τοσαύτην αἰσχύνην ἀνὴρ στρατάρχης καρτερήσειν ἰσχύσει ἐγκυμονῶν ἄθλιος ἄθλια βρέφη;’ Πρὸς ταῦτά φησι Γωβρύας μεταφθάσας· ‘παῦσαι, μέγιστε σατραπῶν, Ἀρταξάνη, θεοὺς ἀτεχνῶς λοιδορῶν τοὺς ὀλβίους, ὃς αἰσχύνην φὴς ἀρρένων οὐ μετρίαν τὸ μήτραν αὐτοὺς ἐμβρυοτρόφον φέρειν.Ἦ που κελεύσας κἀν μέσαις τυχὸν μάχαις καὶ στρατιώτας ἄνδρας, ἁδροὺς ὁπλίτας, σπάθαις σὺν αὐταῖς καὶ μετ’ αὐτῶν ἀσπίδων, γεννήτορας δείξειε πολλῶν σκυλάκων, καὶ γαστέρας θώραξιν ἠσφαλισμένας ἐγκυμονεῖν πείσειεν ἔμβρυα ξένα, ἕλκων, μεθέλκων τῇ θελήσει τὰς φύσεις.’ ‘Μὴ μὴ πρὸς αὐτῆς τῆς τραπέζης, Γωβρύα’, Ἀρταξάνης ἔλεξε, ‘μὴ πρὸς τοῦ πότου, ᾧ με ξενίζει δαψιλῶς ὁ Μιστύλος, ὁ πάντα ποιῶν καὶ μεθιστῶν, ὡς λέγεις, μὴ τὴν ἐμὴν γοῦν κοιλίαν διευρύνῃ ἡ τοῦ μεγάλου προσταγὴ βασιλέως, ὡς ἐκτεκεῖν σκύλακας, αἴσχιστα βρέφη. μὴ τῶν γυναικῶν τὴν ἐπάρατον τύχην καὶ τοὺς ὑπαλγύνοντας ἐν τόκοις πόνους ἀνδρὶ στρατάρχῃ δυστυχῆ δώσοι χάριν. |
Theodorus Prodromus_Rhodanthe et Dosicles_Book4_Sentence 31 | μικρός τις ἦν, κάτισχνος, ἠσβολωμένος, κόμην δὲ καὶ γένειον ἐξυρημένος, καὶ μορμολύττων, ὡς τὰ πολλά, τὰ βρέφη· καὶ πάντας εἰς γέλωτα συγκινῶν μέγαν ᾍδης ἀμειδὴς οὗτος εἱστήκει μόνος. Ἐπεὶ δ’ ἐπέλθοι καὶ παρασταίη μέσον, Ἀρταξάνου βλέποντος ἐντρανεστέρως, εἰς γυμνὸν ὤθει τὸν τράχηλον τὴν σπάθην, καὶ κρουνὸς ἐξέβλυζεν εὐθὺς αἱμάτων, καὶ νεκρὸς εἰς γῆν ἄθλιος Σατυρίων κεῖται πρὸ πάντων, ἐκλελυμένος φρένας. Ἀρταξάνης γοῦν ἦλθεν ἐγγὺς δακρύων καὶ πικρὸν ἐστέναξεν ἐκ ψυχῆς βάθους τὴν τοῦ Σατυρίωνος αὐτοχειρίαν. ἀλλ’ ἐξαναστὰς τῆς καθέδρας Γωβρύας καὶ τῷ τυχὸν θανόντι μικρὸν ἐγγίσας, ‘ἄνθρωπε’, φησίν, ‘ἐξανάστα καὶ βίου· κέλευσμα τοῦτο τοῦ μεγίστου Μιστύλου.’ ἐγείρεται γοῦν εὐθέως Σατυρίων καὶ τὴν συνήθη ταῖν χεροῖν ἄρας λύραν τοὺς σατράπας ἔτερπε τῇ λυρῳδίᾳ, τοιαῦτα πολλὰ μουσικώτερον λέγων· ‘Ἥλιε, διφρεῦ ἅρματος πυροτρόχου. ὦ χαῖρε, χαῖρε, παμμέγιστε Μιστύλε, ἄναξ κραταιέ, δυσμενῶν καθαιρέτα· σοὶ Ζεὺς ὁμιλεῖ καὶ θεῶν γερουσία, σὺ τῇ μεγίστῃ Παλλάδι ξυνεσθίεις. | εἴπερ γὰρ ὁ Ζεύς, τῶν θεῶν ὁ βελτίων, ὁ γῆν ἀνασπῶν καὶ τὸ πᾶν περιτρέπων βάθρων μετ’ αὐτῶν καὶ σὺν αὐταῖς κρηπίσι, καὶ τοῦ κεραυνοῦ τῶν βελῶν ὁ τοξότης, ἔμβρυον ἀρτίφλεκτον εἰς μηρὸν μέσον ἡμιτελεσφόρητον ἐρράπτειν θέλει καὶ ζωπυρηθὲν ἐξάγει πρὸς ἡμέραν, καὶ μητρικόν τι καὶ γυναικῶδες πάθος ὁ τῶν Τιτάνων βασιλεὺς ὑποστέγει· εἰ τὴν Ἀθηνᾶν ἐκ κεφαλῆς ἐκκύει, ξίφει ῥαγείσης καὶ διχασθείσης μέσον, πῶς αἰσχύνην φαίημεν ἀνδρῶν γηΐνων ἃ τοῖς θεοῖς τίμια τοῖς οὐρανίοις; σὺ δ’ ἀλλὰ μηδὲν ἐλπίσαις πεπονθέναι φίλος καθεστὼς τοῦ μεγίστου Μιστύλου.’ Ἀρταξάνης μέν, ἀλλὰ μὴν καὶ Γωβρύας τοιοῖσδε πολλοῖς ἠσχολοῦντο τοῖς λόγοις, ὁ Γωβρύας μὲν ἐκφοβῶν Ἀρταξάνην καὶ κρυφίως πως ἐγγελῶν φοβουμένῳ, Ἀρταξάνης δὲ τοὺς λόγους ὑποτρέμων. ἀλλ’ ἀντεπελθὼν τῇ κελεύσει Γωβρύου ὁ θαυματουργὸς εἰς μέσον Σατυρίων ἔπαυσεν ἀμφοῖν τοὺς λόγους τοῖν σατράπαιν. ἐξῆπτο μὲν γὰρ ἠκονημένην σπάθην, ἐγυμνίτευε μέχρις αὐτῆς ὀσφύος, τὸ δ’ ἔνθεν ἐνδέδυτο ποικίλον φάρος, βαφαῖς περιτταῖς εὐβαφῶς κεχρωσμένον.ποῦ γὰρ παρ’ ἡμῖν καὶ γάλακτος ἐκχύσεις, εἴ που δεήσει φυσικῷ πάντως λόγῳ γάλακτος ὁλκοῖς ἐκτραφῆναι τὰ βρέφη; ἄλλως δὲ καὶ πῶς τὴν τοσαύτην αἰσχύνην ἀνὴρ στρατάρχης καρτερήσειν ἰσχύσει ἐγκυμονῶν ἄθλιος ἄθλια βρέφη;’ Πρὸς ταῦτά φησι Γωβρύας μεταφθάσας· ‘παῦσαι, μέγιστε σατραπῶν, Ἀρταξάνη, θεοὺς ἀτεχνῶς λοιδορῶν τοὺς ὀλβίους, ὃς αἰσχύνην φὴς ἀρρένων οὐ μετρίαν τὸ μήτραν αὐτοὺς ἐμβρυοτρόφον φέρειν. |
Theodorus Prodromus_Rhodanthe et Dosicles_Book4_Sentence 36 | Ἥλιε, διφρεῦ ἅρματος πυροτρόχου. σὲ γῆ πτοεῖται καὶ τὸ πῦρ ὑποτρέμει, ὑπηρετεῖ σοι τῆς θαλάττης τὰ πλάτη· ᾍδης ὁ πικρὸς ἐκ φάρυγγος παμφάγου ὅλους Σατυρίωνας ἐξαναπτύει. Ἥλιε, διφρεῦ ἅρματος πυροτρόχου. σὺ τῇ κελεύσει τὰς φύσεις μετατρέπεις· στρουθῶν μὲν ἀρνοὺς δεικνύεις φυτοσπόρους, στρουθοὺς δὲ ποιεῖς ἐκγόνους τῶν ἀρνίων, καὶ τὴν φλέγουσαν τοῦ πυρὸς ψύχεις φύσιν. Ἥλιε, διφρεῦ ἅρματος πυροτρόχου. τῇ σῇ τριήρει τῆς θαλάττης τὴν ῥάχιν μέγας Ποσειδῶν ὑπτίαν πεταννύει, Δημήτρα τὴν ἤπειρον ὑποστρωννύει, Ἄρης δέ σοι δίδωσιν ἀλκὴν ἐν μάχαις. Ἥλιε, διφρεῦ ἅρματος πυροτρόχου. σοὶ γῆ χλοάζει, σοὶ κομᾷ φυτῶν φύσις, σοὶ δένδρον ἀνθεῖ, σοὶ τέθηλεν ὁ στάχυς· σοὶ σπαργανοῖ μὲν ἄμπελος βότρυν μέγαν, οἶνον δὲ βότρυς ἐκκύει τεθλιμμένος. Ἥλιε, διφρεῦ ἅρματος πυροτρόχου. σοὶ τῶν μετάλλων ἡ πολύχρυσος χάρις, σοὶ τῶν διαυγῶν μαργάρων ἡ στιλπνότης· σοὶ νῆμα Σηρῶν, σοὶ λινόκλωστον φάρος, σοὶ πᾶν ὑπουργεῖ, σὲ τρέμει πᾶσα κτίσις. Ἥλιε, διφρεῦ ἅρματος πυροτρόχου. | μικρός τις ἦν, κάτισχνος, ἠσβολωμένος, κόμην δὲ καὶ γένειον ἐξυρημένος, καὶ μορμολύττων, ὡς τὰ πολλά, τὰ βρέφη· καὶ πάντας εἰς γέλωτα συγκινῶν μέγαν ᾍδης ἀμειδὴς οὗτος εἱστήκει μόνος. Ἐπεὶ δ’ ἐπέλθοι καὶ παρασταίη μέσον, Ἀρταξάνου βλέποντος ἐντρανεστέρως, εἰς γυμνὸν ὤθει τὸν τράχηλον τὴν σπάθην, καὶ κρουνὸς ἐξέβλυζεν εὐθὺς αἱμάτων, καὶ νεκρὸς εἰς γῆν ἄθλιος Σατυρίων κεῖται πρὸ πάντων, ἐκλελυμένος φρένας. Ἀρταξάνης γοῦν ἦλθεν ἐγγὺς δακρύων καὶ πικρὸν ἐστέναξεν ἐκ ψυχῆς βάθους τὴν τοῦ Σατυρίωνος αὐτοχειρίαν. ἀλλ’ ἐξαναστὰς τῆς καθέδρας Γωβρύας καὶ τῷ τυχὸν θανόντι μικρὸν ἐγγίσας, ‘ἄνθρωπε’, φησίν, ‘ἐξανάστα καὶ βίου· κέλευσμα τοῦτο τοῦ μεγίστου Μιστύλου.’ ἐγείρεται γοῦν εὐθέως Σατυρίων καὶ τὴν συνήθη ταῖν χεροῖν ἄρας λύραν τοὺς σατράπας ἔτερπε τῇ λυρῳδίᾳ, τοιαῦτα πολλὰ μουσικώτερον λέγων· ‘Ἥλιε, διφρεῦ ἅρματος πυροτρόχου. ὦ χαῖρε, χαῖρε, παμμέγιστε Μιστύλε, ἄναξ κραταιέ, δυσμενῶν καθαιρέτα· σοὶ Ζεὺς ὁμιλεῖ καὶ θεῶν γερουσία, σὺ τῇ μεγίστῃ Παλλάδι ξυνεσθίεις.εἴπερ γὰρ ὁ Ζεύς, τῶν θεῶν ὁ βελτίων, ὁ γῆν ἀνασπῶν καὶ τὸ πᾶν περιτρέπων βάθρων μετ’ αὐτῶν καὶ σὺν αὐταῖς κρηπίσι, καὶ τοῦ κεραυνοῦ τῶν βελῶν ὁ τοξότης, ἔμβρυον ἀρτίφλεκτον εἰς μηρὸν μέσον ἡμιτελεσφόρητον ἐρράπτειν θέλει καὶ ζωπυρηθὲν ἐξάγει πρὸς ἡμέραν, καὶ μητρικόν τι καὶ γυναικῶδες πάθος ὁ τῶν Τιτάνων βασιλεὺς ὑποστέγει· εἰ τὴν Ἀθηνᾶν ἐκ κεφαλῆς ἐκκύει, ξίφει ῥαγείσης καὶ διχασθείσης μέσον, πῶς αἰσχύνην φαίημεν ἀνδρῶν γηΐνων ἃ τοῖς θεοῖς τίμια τοῖς οὐρανίοις; σὺ δ’ ἀλλὰ μηδὲν ἐλπίσαις πεπονθέναι φίλος καθεστὼς τοῦ μεγίστου Μιστύλου.’ Ἀρταξάνης μέν, ἀλλὰ μὴν καὶ Γωβρύας τοιοῖσδε πολλοῖς ἠσχολοῦντο τοῖς λόγοις, ὁ Γωβρύας μὲν ἐκφοβῶν Ἀρταξάνην καὶ κρυφίως πως ἐγγελῶν φοβουμένῳ, Ἀρταξάνης δὲ τοὺς λόγους ὑποτρέμων. ἀλλ’ ἀντεπελθὼν τῇ κελεύσει Γωβρύου ὁ θαυματουργὸς εἰς μέσον Σατυρίων ἔπαυσεν ἀμφοῖν τοὺς λόγους τοῖν σατράπαιν. ἐξῆπτο μὲν γὰρ ἠκονημένην σπάθην, ἐγυμνίτευε μέχρις αὐτῆς ὀσφύος, τὸ δ’ ἔνθεν ἐνδέδυτο ποικίλον φάρος, βαφαῖς περιτταῖς εὐβαφῶς κεχρωσμένον. |
Theodorus Prodromus_Rhodanthe et Dosicles_Book4_Sentence 4 | Καὶ γοῦν ἐκάλουν καὶ παρῆν Ἀρταξάνης· πρὸ τοῖν ποδοῖν δὲ τοῦ στολάρχου Μιστύλου κλίνας ἑαυτοῦ τὴν κάραν ὁ σατράπης ἐπιστόλιον μικρὸν ἐσφραγισμένον τῷ βασιλεῖ δίδωσιν εἰς χεῖρας μέσας· ὁ δ’ αὖθις ἀντέδωκεν αὐτὸ Γωβρύᾳ, ὡς ἂν ἀναγνῷ τῶν παρόντων ἐν μέσῳ. τὰς γοῦν σφραγῖδας ἐξελὼν ὁ Γωβρύας τὸ γράμμα πᾶσιν εἰς ἐπήκοον λέγει· ‘Ἄναξ Βρυάξης βασιλεὺς Πίσσης μέγας χαίρειν βασιλεῖ τῷ μεγάλῳ Μιστύλῳ. οἷος μὲν οἷος ὁ Βρυάξης Μιστύλῳ καὶ πῶς τὰ θεσμὰ τῆς πρὸς αὐτὸν ἀγάπης φρουρεῖν διεσπούδακεν, εἴπερ ἄλλο τι, ἄλλοις τε πολλοῖς, εἰ θελήσεις, ἂν μάθοις καὶ μᾶλλον οἷς μοι τῆς Τύχης δωρουμένης μόνῳ μὲν ἄρχειν, ἄλλα δὲ θραύειν κράτη, οὐκ ἠθέλησα τῆς Τύχης μοι τὴν χάριν καὶ μέχρι τοῦ σοῦ, Μιστύλε, φθάσαι κράτους. ἀλλ’ ἰδίαν κέκρικα τὴν δυσκληρίαν, εἰ σκῆπτρα τὰ σὰ πρὸς καθαίρεσιν πέσῃ· μὴ γὰρ κρατοίην οἷς κρατῶ τῶν φιλτάτων, μηδ’ εὐτυχοίην οἷς καθαιρῶ Μιστύλον, μηδ’ εὐποροίην ἐξ ἀπανθρώπων πόρων, βλάπτων ἐμαυτὸν οἷς φίλου βλάβην θέλω, συλῶν ἐμαυτὸν οἷς συλῶ τὰ Μιστύλου. | ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΤΩΝ ΚΑΤΑ ΡΟΔΑΝΘΗΝ ΚΑΙ ΔΟΣΙΚΛΕΑ ΒΙΒΛΙΟΝ ΤΕΤΑΡΤΟΝ Οὕτω μὲν οὗτοι τὸν πρὸς ἀλλήλους πόθον λόγοις ἐπεσφράγιζον ἀλληλεγγύοις, τῆς δ’ ὑστεραίας ἐνδυθεὶς καλὸν φάρος, λευκόν, ποδῆρες, ἱερεῖ τινι πρέπον, καὶ σὺν ἑαυτῷ τοὺς νεωκόρους ἄγων φύλλοις πίτυος καὶ δάφνης ἐστεμμένους, ὥρμα πρὸς αὐτὸν τὸν νεὼν ὁ Μιστύλος, τοῖς ἀθανάτοις ἱερώσων τοὺς νέους. Ἀλλ’ ὁ Βρυάξου σατράπης Ἀρταξάνης ἐλθὼν πρὸς αὐτὸν προσταγῇ τοῦ δεσπότου ἀνατρέπει τὰ πάντα καὶ διαστρέφει. ἐπεὶ γὰρ αὐτὸν τὸν μέγαν Ἀρταξάνην ἤκουσεν ἐλθεῖν ὁ στολάρχης Μιστύλος, εὐθὺς μὲν ἐστείλατο τὴν ὀπισθίαν, καθειργνύει δὲ τοὺς νεωκόρους πάλιν, αὐτὸς δ’ ἐπ’ ὀκρίβαντος εἰς θρόνον μέγαν ὑψοῦ καθεσθεὶς καὶ τιτανῶδες βλέπων, τῆς σατραπικῆς στρατιᾶς εἰς τὸν θρόνον ἱσταμένης κύκλωθεν εὐφυεῖ στάσει, καλεῖν κελεύει τὸν σταλέντα σατράπην.τίς γὰρ χάρις, κάκιστε λῃστῶν Γωβρύα (ἰδοὺ γὰρ εἰς σὲ τὸν λόγον μετατρέπω, κἂν μακρὰν ἡμῶν, ἀγριώτατε, στρέφῃ), εἰ τῆς ἐμῆς με παρθένου διασπάσεις, ἄλλην δέ μοι δῷς δωρεὰν ἀλλοτρίαν; σφάττεις με πικρῶς καὶ καταγγέλλεις γάμον· τί τοῖς θανοῦσι συντελεῖν ἔχει γάμος; μίαν Δοσικλεῖ καὶ μόνην δίδου χάριν· μὴ τῆς Ῥοδάνθης δυσμενῶς διασπάσῃς.’ ‘Ἐγὼ μέν’ ἀντέλεξεν εὐθὺς ἡ κόρη ‘(θεοὶ δὲ πάντως ἀκροῷντο τῶν λόγων) ἢ σοὶ φυλαχθῶ καθαρῶς τηρουμένη, ἢ τῷ ξίφει γοῦν, οὐ γὰρ ἂν τῷ Γωβρύᾳ. σοῦ δ’ ἀλλὰ χάριν οὐ βραχὺν τρέμω τρόμον, μή που συναφθεὶς τῇ θυγατρὶ Μιστύλου τῆς αἰχμαλώτου μηδὲ μικρὰ φροντίσῃς.’ τοιοῦτον εἶπεν ἡ Ῥοδάνθη τὸν λόγον καὶ τὸ πρόσωπον τοῦ φίλου Δοσικλέος ἐκ τῶν ῥεόντων ἐξεμόργνυ δακρύων, ὡς χειρομάκτρῳ τῷ χιτῶνι χρωμένη, καὶ βραδέως μὲν πλὴν ἐπέσχε τοῦ γόου. |
Theodorus Prodromus_Rhodanthe et Dosicles_Book4_Sentence 47 | σοὶ θὴρ ὀρεινός, σοὶ πέδον κτηνοτρόφον, σοὶ πτηνὸς ὄρνις, σοὶ φύσις θαλασσία, σοὶ μικρὸς ἰχθύς, σοὶ τὸ κητῶον γένος, σοὶ πῦρ, ἀήρ, γῆ, σοὶ γοναὶ τῶν ὑδάτων. Ἥλιε, διφρεῦ ἅρματος πυροτρόχου. σοὶ πήγνυται χάλαζα, σοὶ νιφὰς ῥέει, σοὶ σφίγγεται κρύσταλλος εἰς φύσιν λίθου, σοὶ πλῆθος ὄμβρου, σοὶ ψέκασμα, σοὶ δρόσος, σοὶ χιόνος λεύκασμα, σοὶ νέφος μέλαν. Ἥλιε, διφρεῦ ἅρματος πυροτρόχου. σοὶ λειοκύμων ἡ θάλασσα δείκνυται, σοὶ ταῖς πλεούσαις ἐξαπλοῦται φορτίσι, σοὶ πόντος εἴκει, σοὶ μετέστραπται κλύδων, σοὶ κῦμα βρῦχον ἡμερώτερον τρέχει. Ἥλιε, διφρεῦ ἅρματος πυροτρόχου. σοὶ βοῦς ἀροτρεύς, σοὶ προβάτων ἀγέλαι, σοὶ Κρῆσσα κύων, ἵππος ἐξ Ἀραβίας, γένος καμήλων, πάρδαλις, ταῦρος, λέων· σοὶ γῆ, θάλασσα, νῆσος εἰσφέρει φόρους. Ἥλιε, διφρεῦ ἅρματος πυροτρόχου. ὦ χαῖρε καὶ σύ, τρισμέγιστε Γωβρύα, τῶν σατραπῶν ὕπατε τῶν τοῦ Μιστύλου· αἵμασιν ἐχθρῶν πορφυρουμένη σπάθη, νοῦς ἀκαταπτόητος ἐν μέσαις μάχαις. Ἥλιε, διφρεῦ ἅρματος πυροτρόχου. | Ἥλιε, διφρεῦ ἅρματος πυροτρόχου. σὲ γῆ πτοεῖται καὶ τὸ πῦρ ὑποτρέμει, ὑπηρετεῖ σοι τῆς θαλάττης τὰ πλάτη· ᾍδης ὁ πικρὸς ἐκ φάρυγγος παμφάγου ὅλους Σατυρίωνας ἐξαναπτύει. Ἥλιε, διφρεῦ ἅρματος πυροτρόχου. σὺ τῇ κελεύσει τὰς φύσεις μετατρέπεις· στρουθῶν μὲν ἀρνοὺς δεικνύεις φυτοσπόρους, στρουθοὺς δὲ ποιεῖς ἐκγόνους τῶν ἀρνίων, καὶ τὴν φλέγουσαν τοῦ πυρὸς ψύχεις φύσιν. Ἥλιε, διφρεῦ ἅρματος πυροτρόχου. τῇ σῇ τριήρει τῆς θαλάττης τὴν ῥάχιν μέγας Ποσειδῶν ὑπτίαν πεταννύει, Δημήτρα τὴν ἤπειρον ὑποστρωννύει, Ἄρης δέ σοι δίδωσιν ἀλκὴν ἐν μάχαις. Ἥλιε, διφρεῦ ἅρματος πυροτρόχου. σοὶ γῆ χλοάζει, σοὶ κομᾷ φυτῶν φύσις, σοὶ δένδρον ἀνθεῖ, σοὶ τέθηλεν ὁ στάχυς· σοὶ σπαργανοῖ μὲν ἄμπελος βότρυν μέγαν, οἶνον δὲ βότρυς ἐκκύει τεθλιμμένος. Ἥλιε, διφρεῦ ἅρματος πυροτρόχου. σοὶ τῶν μετάλλων ἡ πολύχρυσος χάρις, σοὶ τῶν διαυγῶν μαργάρων ἡ στιλπνότης· σοὶ νῆμα Σηρῶν, σοὶ λινόκλωστον φάρος, σοὶ πᾶν ὑπουργεῖ, σὲ τρέμει πᾶσα κτίσις. Ἥλιε, διφρεῦ ἅρματος πυροτρόχου.μικρός τις ἦν, κάτισχνος, ἠσβολωμένος, κόμην δὲ καὶ γένειον ἐξυρημένος, καὶ μορμολύττων, ὡς τὰ πολλά, τὰ βρέφη· καὶ πάντας εἰς γέλωτα συγκινῶν μέγαν ᾍδης ἀμειδὴς οὗτος εἱστήκει μόνος. Ἐπεὶ δ’ ἐπέλθοι καὶ παρασταίη μέσον, Ἀρταξάνου βλέποντος ἐντρανεστέρως, εἰς γυμνὸν ὤθει τὸν τράχηλον τὴν σπάθην, καὶ κρουνὸς ἐξέβλυζεν εὐθὺς αἱμάτων, καὶ νεκρὸς εἰς γῆν ἄθλιος Σατυρίων κεῖται πρὸ πάντων, ἐκλελυμένος φρένας. Ἀρταξάνης γοῦν ἦλθεν ἐγγὺς δακρύων καὶ πικρὸν ἐστέναξεν ἐκ ψυχῆς βάθους τὴν τοῦ Σατυρίωνος αὐτοχειρίαν. ἀλλ’ ἐξαναστὰς τῆς καθέδρας Γωβρύας καὶ τῷ τυχὸν θανόντι μικρὸν ἐγγίσας, ‘ἄνθρωπε’, φησίν, ‘ἐξανάστα καὶ βίου· κέλευσμα τοῦτο τοῦ μεγίστου Μιστύλου.’ ἐγείρεται γοῦν εὐθέως Σατυρίων καὶ τὴν συνήθη ταῖν χεροῖν ἄρας λύραν τοὺς σατράπας ἔτερπε τῇ λυρῳδίᾳ, τοιαῦτα πολλὰ μουσικώτερον λέγων· ‘Ἥλιε, διφρεῦ ἅρματος πυροτρόχου. ὦ χαῖρε, χαῖρε, παμμέγιστε Μιστύλε, ἄναξ κραταιέ, δυσμενῶν καθαιρέτα· σοὶ Ζεὺς ὁμιλεῖ καὶ θεῶν γερουσία, σὺ τῇ μεγίστῃ Παλλάδι ξυνεσθίεις. |
Theodorus Prodromus_Rhodanthe et Dosicles_Book4_Sentence 57 | ὦ χαῖρε καὶ σύ, τοῦ Βρυάξου σατράπα, τοῦ δεσπότου μου συμπότα τοῦ Γωβρύου, ὁ τοῦ Σατυρίωνος ἐκπεπνευκότος δάκρυ σταλάξας ἐκ φίλων βλεφαρίδων. Ἥλιε, διφρεῦ ἅρματος πυροτρόχου. χαῖρε, τράπεζα καὶ τρισεύδαιμον πότος, καὶ νέκταρ ἄλλο καὶ θεῶν δεῖπνος νέος· ὦ χαῖρε καὶ σύ, μουσικωτάτη λύρα, καὶ τῆς λυρικῆς τεχνίτα, Σατυρίων. Ἥλιε, διφρεῦ ἅρματος πυροτρόχου.’ Οὕτως ὁ καλὸς εἰς λύραν Σατυρίων, πλαστῶς φονευθεὶς καὶ πεσὼν ψευδὴς νέκυς, αὖθις δ’ ἀναστὰς τῇ κελεύσει Μιστύλου (τῇ δραματικῇ ξυνδοκοῦν ὑποκρίσει) καὶ τὴν ἀρίστην ἐμμελῶς κρούσας λύραν, ᾄσας δὲ καὶ χαρίεν ᾄσματος μέλος, πιών τε μεστὸν ἀκράτου σκύφον μέγαν, τοῦ συμποσίου ταχέως ἀπηλλάγη. Ὁ Γωβρύου δὲ συμπότης Ἀρταξάνης οἴνῳ περιττῷ καὶ μέθης ἐπιβρίσει τὸν νοῦν σαλευθεὶς καὶ παρακεκρουσμένος, λαβὼν φιάλην ἀκράτου πληρεστάτην λέληθεν ὕπνῳ συσχεθεὶς πρὶν ἐκπίῃ· φιλεῖ γὰρ ὕπνος συνομαρτεῖν ταῖς μέθαις καὶ συγγενής πώς ἐστι τοῖς μακροῖς πότοις. | σοὶ θὴρ ὀρεινός, σοὶ πέδον κτηνοτρόφον, σοὶ πτηνὸς ὄρνις, σοὶ φύσις θαλασσία, σοὶ μικρὸς ἰχθύς, σοὶ τὸ κητῶον γένος, σοὶ πῦρ, ἀήρ, γῆ, σοὶ γοναὶ τῶν ὑδάτων. Ἥλιε, διφρεῦ ἅρματος πυροτρόχου. σοὶ πήγνυται χάλαζα, σοὶ νιφὰς ῥέει, σοὶ σφίγγεται κρύσταλλος εἰς φύσιν λίθου, σοὶ πλῆθος ὄμβρου, σοὶ ψέκασμα, σοὶ δρόσος, σοὶ χιόνος λεύκασμα, σοὶ νέφος μέλαν. Ἥλιε, διφρεῦ ἅρματος πυροτρόχου. σοὶ λειοκύμων ἡ θάλασσα δείκνυται, σοὶ ταῖς πλεούσαις ἐξαπλοῦται φορτίσι, σοὶ πόντος εἴκει, σοὶ μετέστραπται κλύδων, σοὶ κῦμα βρῦχον ἡμερώτερον τρέχει. Ἥλιε, διφρεῦ ἅρματος πυροτρόχου. σοὶ βοῦς ἀροτρεύς, σοὶ προβάτων ἀγέλαι, σοὶ Κρῆσσα κύων, ἵππος ἐξ Ἀραβίας, γένος καμήλων, πάρδαλις, ταῦρος, λέων· σοὶ γῆ, θάλασσα, νῆσος εἰσφέρει φόρους. Ἥλιε, διφρεῦ ἅρματος πυροτρόχου. ὦ χαῖρε καὶ σύ, τρισμέγιστε Γωβρύα, τῶν σατραπῶν ὕπατε τῶν τοῦ Μιστύλου· αἵμασιν ἐχθρῶν πορφυρουμένη σπάθη, νοῦς ἀκαταπτόητος ἐν μέσαις μάχαις. Ἥλιε, διφρεῦ ἅρματος πυροτρόχου.Ἥλιε, διφρεῦ ἅρματος πυροτρόχου. σὲ γῆ πτοεῖται καὶ τὸ πῦρ ὑποτρέμει, ὑπηρετεῖ σοι τῆς θαλάττης τὰ πλάτη· ᾍδης ὁ πικρὸς ἐκ φάρυγγος παμφάγου ὅλους Σατυρίωνας ἐξαναπτύει. Ἥλιε, διφρεῦ ἅρματος πυροτρόχου. σὺ τῇ κελεύσει τὰς φύσεις μετατρέπεις· στρουθῶν μὲν ἀρνοὺς δεικνύεις φυτοσπόρους, στρουθοὺς δὲ ποιεῖς ἐκγόνους τῶν ἀρνίων, καὶ τὴν φλέγουσαν τοῦ πυρὸς ψύχεις φύσιν. Ἥλιε, διφρεῦ ἅρματος πυροτρόχου. τῇ σῇ τριήρει τῆς θαλάττης τὴν ῥάχιν μέγας Ποσειδῶν ὑπτίαν πεταννύει, Δημήτρα τὴν ἤπειρον ὑποστρωννύει, Ἄρης δέ σοι δίδωσιν ἀλκὴν ἐν μάχαις. Ἥλιε, διφρεῦ ἅρματος πυροτρόχου. σοὶ γῆ χλοάζει, σοὶ κομᾷ φυτῶν φύσις, σοὶ δένδρον ἀνθεῖ, σοὶ τέθηλεν ὁ στάχυς· σοὶ σπαργανοῖ μὲν ἄμπελος βότρυν μέγαν, οἶνον δὲ βότρυς ἐκκύει τεθλιμμένος. Ἥλιε, διφρεῦ ἅρματος πυροτρόχου. σοὶ τῶν μετάλλων ἡ πολύχρυσος χάρις, σοὶ τῶν διαυγῶν μαργάρων ἡ στιλπνότης· σοὶ νῆμα Σηρῶν, σοὶ λινόκλωστον φάρος, σοὶ πᾶν ὑπουργεῖ, σὲ τρέμει πᾶσα κτίσις. Ἥλιε, διφρεῦ ἅρματος πυροτρόχου. |
Theodorus Prodromus_Rhodanthe et Dosicles_Book4_Sentence 62 | αὐτὸς μὲν οὖν ὕπνωττεν ἐμβεβρεγμένος, ὁ δὲ κρατὴρ ἔρριπτο καὶ συνεθρύβη, ὑπεκδραμών πως τὴν ἀναίσθητον χέρα. ἀλγεῖ θρυβέντος τοῦ κρατῆρος Γωβρύας καὶ συμφορὰν τὸ πρᾶγμα μυρίαν κρίνει· καλὸν γὰρ ἦν θέαμα τοῖς θεωμένοις καὶ τὴν πόσιν παρεῖχε γλυκερωτέραν. Ὕλη μὲν ὑπέστρωτο σάπφειρος λίθος, ὃν εὐφυής τις καὶ σοφὸς λιθοξόος λιθοξοήσας καλλιτέχνῳ δακτύλῳ τὸν σχηματισμὸν ἀντέθηκεν ἡλίκον· μάθοις δ’ ἂν αὐτόν, εἰ μαθεῖν ἔχεις πόθον, εἰς τὰς τριήρεις ἐντρανέστερον βλέπων. στενὸν μὲν εἶχε καὶ κατάσφιγκτον πλάτος, μῆκος δὲ μακρὸν καὶ προεκτεταμένον· κύκλῳ δ’ ἐπ’ αὐτὸ τῆς φιάλης τὸ στόμα ἥπλωτο χρυσὸς ἐσφυρηλατημένος, ἡ δ’ ἀντίπλευρος τοῖν μεροῖν ἀμφοῖν θέσις ἔξεστο καλῶς τῷ σοφῷ λιθοξόῳ καὶ μυρίας δέδεκτο μορφὰς εἰκόνων. | ὦ χαῖρε καὶ σύ, τοῦ Βρυάξου σατράπα, τοῦ δεσπότου μου συμπότα τοῦ Γωβρύου, ὁ τοῦ Σατυρίωνος ἐκπεπνευκότος δάκρυ σταλάξας ἐκ φίλων βλεφαρίδων. Ἥλιε, διφρεῦ ἅρματος πυροτρόχου. χαῖρε, τράπεζα καὶ τρισεύδαιμον πότος, καὶ νέκταρ ἄλλο καὶ θεῶν δεῖπνος νέος· ὦ χαῖρε καὶ σύ, μουσικωτάτη λύρα, καὶ τῆς λυρικῆς τεχνίτα, Σατυρίων. Ἥλιε, διφρεῦ ἅρματος πυροτρόχου.’ Οὕτως ὁ καλὸς εἰς λύραν Σατυρίων, πλαστῶς φονευθεὶς καὶ πεσὼν ψευδὴς νέκυς, αὖθις δ’ ἀναστὰς τῇ κελεύσει Μιστύλου (τῇ δραματικῇ ξυνδοκοῦν ὑποκρίσει) καὶ τὴν ἀρίστην ἐμμελῶς κρούσας λύραν, ᾄσας δὲ καὶ χαρίεν ᾄσματος μέλος, πιών τε μεστὸν ἀκράτου σκύφον μέγαν, τοῦ συμποσίου ταχέως ἀπηλλάγη. Ὁ Γωβρύου δὲ συμπότης Ἀρταξάνης οἴνῳ περιττῷ καὶ μέθης ἐπιβρίσει τὸν νοῦν σαλευθεὶς καὶ παρακεκρουσμένος, λαβὼν φιάλην ἀκράτου πληρεστάτην λέληθεν ὕπνῳ συσχεθεὶς πρὶν ἐκπίῃ· φιλεῖ γὰρ ὕπνος συνομαρτεῖν ταῖς μέθαις καὶ συγγενής πώς ἐστι τοῖς μακροῖς πότοις.σοὶ θὴρ ὀρεινός, σοὶ πέδον κτηνοτρόφον, σοὶ πτηνὸς ὄρνις, σοὶ φύσις θαλασσία, σοὶ μικρὸς ἰχθύς, σοὶ τὸ κητῶον γένος, σοὶ πῦρ, ἀήρ, γῆ, σοὶ γοναὶ τῶν ὑδάτων. Ἥλιε, διφρεῦ ἅρματος πυροτρόχου. σοὶ πήγνυται χάλαζα, σοὶ νιφὰς ῥέει, σοὶ σφίγγεται κρύσταλλος εἰς φύσιν λίθου, σοὶ πλῆθος ὄμβρου, σοὶ ψέκασμα, σοὶ δρόσος, σοὶ χιόνος λεύκασμα, σοὶ νέφος μέλαν. Ἥλιε, διφρεῦ ἅρματος πυροτρόχου. σοὶ λειοκύμων ἡ θάλασσα δείκνυται, σοὶ ταῖς πλεούσαις ἐξαπλοῦται φορτίσι, σοὶ πόντος εἴκει, σοὶ μετέστραπται κλύδων, σοὶ κῦμα βρῦχον ἡμερώτερον τρέχει. Ἥλιε, διφρεῦ ἅρματος πυροτρόχου. σοὶ βοῦς ἀροτρεύς, σοὶ προβάτων ἀγέλαι, σοὶ Κρῆσσα κύων, ἵππος ἐξ Ἀραβίας, γένος καμήλων, πάρδαλις, ταῦρος, λέων· σοὶ γῆ, θάλασσα, νῆσος εἰσφέρει φόρους. Ἥλιε, διφρεῦ ἅρματος πυροτρόχου. ὦ χαῖρε καὶ σύ, τρισμέγιστε Γωβρύα, τῶν σατραπῶν ὕπατε τῶν τοῦ Μιστύλου· αἵμασιν ἐχθρῶν πορφυρουμένη σπάθη, νοῦς ἀκαταπτόητος ἐν μέσαις μάχαις. Ἥλιε, διφρεῦ ἅρματος πυροτρόχου. |
Theodorus Prodromus_Rhodanthe et Dosicles_Book4_Sentence 66 | Ἑώρακας γὰρ ἐμπελάσας ἐγγύθεν τῇ μὲν σταφυλάς, ὡς ἐν ἀμπέλοις μέσαις, καλάς, πεπείρους, εὐθαλεῖς, πλησιρράγους καὶ τὸν τρυγητὸν ὥσπερ ἐκκαλουμένας, τῇ δὲ τρυγῶντας ἄνδρας (οἷον ἐμπνόους), τὰς σταφυλὰς κόπτοντας ἐκ τῶν ἀμπέλων καὶ καλαθίσκοις ἐντιθέντας εὐπλόκοις, οὓς λυγίνους εἴκαζες ἄν, οὐ πετρίνους. ἰδὼν ἂν ἐζήτησας, οἶμαι, καὶ βότρυν, τρύγος νομίζων, οὐ γραφὴν τρύγους βλέπειν· τοσοῦτον ἀπέξεστο καλῶς ἡ λίθος. Ἄλλοι θλίβοντες τὰς ῥάγας τῶν βοτρύων τὸν οἶνον ἐξίκμαζον εἰς ληνὸν μέσην, ἄλλοι τὸν οἶνον ἐν σμικροῖς κεραμίοις λαβόντες ἀντέβαλλον εἰς νέους πίθους. ********** πλεξάμενοι δὲ τοὺς ἑαυτῶν δακτύλους χορὸν ξυνίστων, λίθινοι χοροστάται. ἔφης ἂν αὐτοὺς ἐντρανέστερον βλέπων ᾄδειν ἀληθῶς εὐφυᾶ τραγῳδίαν, καί που ξυνελθεῖν καὶ ξυνεμπλέξαι χέρα καὶ ξυγχορεύσειν ἔσχες ἂν σφοδρὸν πόθον. Διόνυσος δέ, τοῦ τρύγους ὁ προστάτης, πίθου νεαροῦ προσκαθιζήσας στόμα, Βάκχαις σὺν αὐταῖς καὶ μετ’ αὐτῶν Σατύρων ἔπαιζεν, ὥσπερ τὰ πρέποντα τῷ τρύγει. | αὐτὸς μὲν οὖν ὕπνωττεν ἐμβεβρεγμένος, ὁ δὲ κρατὴρ ἔρριπτο καὶ συνεθρύβη, ὑπεκδραμών πως τὴν ἀναίσθητον χέρα. ἀλγεῖ θρυβέντος τοῦ κρατῆρος Γωβρύας καὶ συμφορὰν τὸ πρᾶγμα μυρίαν κρίνει· καλὸν γὰρ ἦν θέαμα τοῖς θεωμένοις καὶ τὴν πόσιν παρεῖχε γλυκερωτέραν. Ὕλη μὲν ὑπέστρωτο σάπφειρος λίθος, ὃν εὐφυής τις καὶ σοφὸς λιθοξόος λιθοξοήσας καλλιτέχνῳ δακτύλῳ τὸν σχηματισμὸν ἀντέθηκεν ἡλίκον· μάθοις δ’ ἂν αὐτόν, εἰ μαθεῖν ἔχεις πόθον, εἰς τὰς τριήρεις ἐντρανέστερον βλέπων. στενὸν μὲν εἶχε καὶ κατάσφιγκτον πλάτος, μῆκος δὲ μακρὸν καὶ προεκτεταμένον· κύκλῳ δ’ ἐπ’ αὐτὸ τῆς φιάλης τὸ στόμα ἥπλωτο χρυσὸς ἐσφυρηλατημένος, ἡ δ’ ἀντίπλευρος τοῖν μεροῖν ἀμφοῖν θέσις ἔξεστο καλῶς τῷ σοφῷ λιθοξόῳ καὶ μυρίας δέδεκτο μορφὰς εἰκόνων.ὦ χαῖρε καὶ σύ, τοῦ Βρυάξου σατράπα, τοῦ δεσπότου μου συμπότα τοῦ Γωβρύου, ὁ τοῦ Σατυρίωνος ἐκπεπνευκότος δάκρυ σταλάξας ἐκ φίλων βλεφαρίδων. Ἥλιε, διφρεῦ ἅρματος πυροτρόχου. χαῖρε, τράπεζα καὶ τρισεύδαιμον πότος, καὶ νέκταρ ἄλλο καὶ θεῶν δεῖπνος νέος· ὦ χαῖρε καὶ σύ, μουσικωτάτη λύρα, καὶ τῆς λυρικῆς τεχνίτα, Σατυρίων. Ἥλιε, διφρεῦ ἅρματος πυροτρόχου.’ Οὕτως ὁ καλὸς εἰς λύραν Σατυρίων, πλαστῶς φονευθεὶς καὶ πεσὼν ψευδὴς νέκυς, αὖθις δ’ ἀναστὰς τῇ κελεύσει Μιστύλου (τῇ δραματικῇ ξυνδοκοῦν ὑποκρίσει) καὶ τὴν ἀρίστην ἐμμελῶς κρούσας λύραν, ᾄσας δὲ καὶ χαρίεν ᾄσματος μέλος, πιών τε μεστὸν ἀκράτου σκύφον μέγαν, τοῦ συμποσίου ταχέως ἀπηλλάγη. Ὁ Γωβρύου δὲ συμπότης Ἀρταξάνης οἴνῳ περιττῷ καὶ μέθης ἐπιβρίσει τὸν νοῦν σαλευθεὶς καὶ παρακεκρουσμένος, λαβὼν φιάλην ἀκράτου πληρεστάτην λέληθεν ὕπνῳ συσχεθεὶς πρὶν ἐκπίῃ· φιλεῖ γὰρ ὕπνος συνομαρτεῖν ταῖς μέθαις καὶ συγγενής πώς ἐστι τοῖς μακροῖς πότοις. |
Theodorus Prodromus_Rhodanthe et Dosicles_Book4_Sentence 72 | ῥάγας γὰρ ἐκσπῶν ἔκ τινος τῶν βοτρύων τοὺς Σατύρους ἔπληττεν ἁπαλῷ βέλει· οὗτοι δὲ κατέπιπτον ὡς βεβλημένοι, ὁ μὲν κρατῶν τὴν χεῖρα τμηθεῖσαν τάχα, τῷ πτυέλῳ τε τὴν τομὴν περιχρίων, ὡς ἂν δι’ αὐτοῦ τὴν συνούλωσιν λάβῃ, ὁ δὲ προσουρῶν τοῦ ποδὸς τῷ δακτύλῳ, ᾧ τῆς ῥαγὸς τὸ κροῦμα φλεγμονὴν ἔδω· γέλως δ’ ἐπ’ αὐτοῖς τῷ Διονύσῳ μέγας. Εἴ που δὲ καὶ τὸ σχῆμα καὶ τὴν ἰδέαν καὶ τὴν πρόσοψιν τοῦ θεοῦ μαθεῖν θέλεις, ὁποῖος ἀπέξεστο τῷ λιθοξόῳ, παῖς ἦν νεαρός, ἀγαθὸς τὴν ἰδέαν, ἔρευθος ἀνθῶν ἐκ μέσων σιαγόνων, οὐχ ὡς φυσικόν, ἀλλ’ ὁποῖον ἐκ μέθης. κόραις ἐῴκει, τὴν γένυν οὐκ ἐχνόα, ἱμάντι συνέσφικτο χρυσῷ τὴν κόμην, αὔραις ὑποσκιρτῶσαν ἁπαλοπνόοις. ὑγρὸν τὸ χεῖλος, ὥσπερ ἀπὸ φιάλης, πάντῃ σεσηρός, μηδαμῇ ξυνιζάνον. ὁ πέπλος εἰς γόνατον ἀνεζωσμένος, οἷος προσήκει ληνοβάταις ἀνδράσιν· ἡ χεὶρ δ’ ἀσυγκάλυπτος ἀγκῶνος μέχρι, ὡς οἷον ἀνδρὸς εἰς τρύγος πονουμένου. | Ἑώρακας γὰρ ἐμπελάσας ἐγγύθεν τῇ μὲν σταφυλάς, ὡς ἐν ἀμπέλοις μέσαις, καλάς, πεπείρους, εὐθαλεῖς, πλησιρράγους καὶ τὸν τρυγητὸν ὥσπερ ἐκκαλουμένας, τῇ δὲ τρυγῶντας ἄνδρας (οἷον ἐμπνόους), τὰς σταφυλὰς κόπτοντας ἐκ τῶν ἀμπέλων καὶ καλαθίσκοις ἐντιθέντας εὐπλόκοις, οὓς λυγίνους εἴκαζες ἄν, οὐ πετρίνους. ἰδὼν ἂν ἐζήτησας, οἶμαι, καὶ βότρυν, τρύγος νομίζων, οὐ γραφὴν τρύγους βλέπειν· τοσοῦτον ἀπέξεστο καλῶς ἡ λίθος. Ἄλλοι θλίβοντες τὰς ῥάγας τῶν βοτρύων τὸν οἶνον ἐξίκμαζον εἰς ληνὸν μέσην, ἄλλοι τὸν οἶνον ἐν σμικροῖς κεραμίοις λαβόντες ἀντέβαλλον εἰς νέους πίθους. ********** πλεξάμενοι δὲ τοὺς ἑαυτῶν δακτύλους χορὸν ξυνίστων, λίθινοι χοροστάται. ἔφης ἂν αὐτοὺς ἐντρανέστερον βλέπων ᾄδειν ἀληθῶς εὐφυᾶ τραγῳδίαν, καί που ξυνελθεῖν καὶ ξυνεμπλέξαι χέρα καὶ ξυγχορεύσειν ἔσχες ἂν σφοδρὸν πόθον. Διόνυσος δέ, τοῦ τρύγους ὁ προστάτης, πίθου νεαροῦ προσκαθιζήσας στόμα, Βάκχαις σὺν αὐταῖς καὶ μετ’ αὐτῶν Σατύρων ἔπαιζεν, ὥσπερ τὰ πρέποντα τῷ τρύγει.αὐτὸς μὲν οὖν ὕπνωττεν ἐμβεβρεγμένος, ὁ δὲ κρατὴρ ἔρριπτο καὶ συνεθρύβη, ὑπεκδραμών πως τὴν ἀναίσθητον χέρα. ἀλγεῖ θρυβέντος τοῦ κρατῆρος Γωβρύας καὶ συμφορὰν τὸ πρᾶγμα μυρίαν κρίνει· καλὸν γὰρ ἦν θέαμα τοῖς θεωμένοις καὶ τὴν πόσιν παρεῖχε γλυκερωτέραν. Ὕλη μὲν ὑπέστρωτο σάπφειρος λίθος, ὃν εὐφυής τις καὶ σοφὸς λιθοξόος λιθοξοήσας καλλιτέχνῳ δακτύλῳ τὸν σχηματισμὸν ἀντέθηκεν ἡλίκον· μάθοις δ’ ἂν αὐτόν, εἰ μαθεῖν ἔχεις πόθον, εἰς τὰς τριήρεις ἐντρανέστερον βλέπων. στενὸν μὲν εἶχε καὶ κατάσφιγκτον πλάτος, μῆκος δὲ μακρὸν καὶ προεκτεταμένον· κύκλῳ δ’ ἐπ’ αὐτὸ τῆς φιάλης τὸ στόμα ἥπλωτο χρυσὸς ἐσφυρηλατημένος, ἡ δ’ ἀντίπλευρος τοῖν μεροῖν ἀμφοῖν θέσις ἔξεστο καλῶς τῷ σοφῷ λιθοξόῳ καὶ μυρίας δέδεκτο μορφὰς εἰκόνων. |
Theodorus Prodromus_Rhodanthe et Dosicles_Book4_Sentence 77 | ἔπαιζεν οὗτος, καὶ μικρὸν μεθιζάνων καὶ κλημάτων ἕλικας εὐπλόκους πλέκων φύλλοις σὺν αὐτοῖς καὶ μετ’ αὐτῶν βοτρύων, ἔστεπτο λαμπρῷ τῷ στεφάνῳ τὴν κάραν. Αἱ δ’ ἄρα Βάκχαι τοὺς ἑαυτῶν δακτύλους πλεξάμεναι κύκλωθι καὶ χοροστάδην, ἐῴκεσαν κάλλιστον ἐξᾴδειν μέλος καὶ τὸν θεὸν δὴ συγχορεύσειν ἠξίουν. ἡ μέν τις ἐνδέδρακτο τοῦ χιτωνίου, τὸν συγχορευτὴν ἔνθεν ἐκκαλουμένη· ἄλλη μαλακῶς τῆς πυγῆς εἰλημμένη τὸν μειρακίσκον ἀντέσυρεν ἠρέμα· ἄλλη δὲ φιλήματι μαλακωτέρῳ ὑφεῖλκεν αὐτὸν εἰς μέσον χοροῦ στόμα. ὡς δ’ αὐτὸς ἀντέβαινε τῇ τυραννίδι, μία τις ἁρπάσασα λάθρα τὸ στέφος καὶ πρὸς μέσον ῥίψασα τοῦ χοροῦ κύκλον, ἄκοντα τοῦτον ἐξεγείρει τοῦ πίθου καὶ συγχορευτὴν δεικνύει τῶν Μαινάδων. Οὕτως ἐναπέξεστο πρὸς κάλλος τόσον ἡ συνθρυβεῖσα φιάλη τοῦ Γωβρύου. Ἀρταξάνης δὲ τῷ νέφει τῷ τῆς μέθης ὡς οἷα νεκρὸς ἐνσχεθεὶς τάλας τάλας, ἀχθεὶς φοράδην εἰς κλίνην ἐπερρίφη καὶ μακρὸν ἀφύπνωττεν ὡς θανὼν ὕπνον. | ῥάγας γὰρ ἐκσπῶν ἔκ τινος τῶν βοτρύων τοὺς Σατύρους ἔπληττεν ἁπαλῷ βέλει· οὗτοι δὲ κατέπιπτον ὡς βεβλημένοι, ὁ μὲν κρατῶν τὴν χεῖρα τμηθεῖσαν τάχα, τῷ πτυέλῳ τε τὴν τομὴν περιχρίων, ὡς ἂν δι’ αὐτοῦ τὴν συνούλωσιν λάβῃ, ὁ δὲ προσουρῶν τοῦ ποδὸς τῷ δακτύλῳ, ᾧ τῆς ῥαγὸς τὸ κροῦμα φλεγμονὴν ἔδω· γέλως δ’ ἐπ’ αὐτοῖς τῷ Διονύσῳ μέγας. Εἴ που δὲ καὶ τὸ σχῆμα καὶ τὴν ἰδέαν καὶ τὴν πρόσοψιν τοῦ θεοῦ μαθεῖν θέλεις, ὁποῖος ἀπέξεστο τῷ λιθοξόῳ, παῖς ἦν νεαρός, ἀγαθὸς τὴν ἰδέαν, ἔρευθος ἀνθῶν ἐκ μέσων σιαγόνων, οὐχ ὡς φυσικόν, ἀλλ’ ὁποῖον ἐκ μέθης. κόραις ἐῴκει, τὴν γένυν οὐκ ἐχνόα, ἱμάντι συνέσφικτο χρυσῷ τὴν κόμην, αὔραις ὑποσκιρτῶσαν ἁπαλοπνόοις. ὑγρὸν τὸ χεῖλος, ὥσπερ ἀπὸ φιάλης, πάντῃ σεσηρός, μηδαμῇ ξυνιζάνον. ὁ πέπλος εἰς γόνατον ἀνεζωσμένος, οἷος προσήκει ληνοβάταις ἀνδράσιν· ἡ χεὶρ δ’ ἀσυγκάλυπτος ἀγκῶνος μέχρι, ὡς οἷον ἀνδρὸς εἰς τρύγος πονουμένου.Ἑώρακας γὰρ ἐμπελάσας ἐγγύθεν τῇ μὲν σταφυλάς, ὡς ἐν ἀμπέλοις μέσαις, καλάς, πεπείρους, εὐθαλεῖς, πλησιρράγους καὶ τὸν τρυγητὸν ὥσπερ ἐκκαλουμένας, τῇ δὲ τρυγῶντας ἄνδρας (οἷον ἐμπνόους), τὰς σταφυλὰς κόπτοντας ἐκ τῶν ἀμπέλων καὶ καλαθίσκοις ἐντιθέντας εὐπλόκοις, οὓς λυγίνους εἴκαζες ἄν, οὐ πετρίνους. ἰδὼν ἂν ἐζήτησας, οἶμαι, καὶ βότρυν, τρύγος νομίζων, οὐ γραφὴν τρύγους βλέπειν· τοσοῦτον ἀπέξεστο καλῶς ἡ λίθος. Ἄλλοι θλίβοντες τὰς ῥάγας τῶν βοτρύων τὸν οἶνον ἐξίκμαζον εἰς ληνὸν μέσην, ἄλλοι τὸν οἶνον ἐν σμικροῖς κεραμίοις λαβόντες ἀντέβαλλον εἰς νέους πίθους. ********** πλεξάμενοι δὲ τοὺς ἑαυτῶν δακτύλους χορὸν ξυνίστων, λίθινοι χοροστάται. ἔφης ἂν αὐτοὺς ἐντρανέστερον βλέπων ᾄδειν ἀληθῶς εὐφυᾶ τραγῳδίαν, καί που ξυνελθεῖν καὶ ξυνεμπλέξαι χέρα καὶ ξυγχορεύσειν ἔσχες ἂν σφοδρὸν πόθον. Διόνυσος δέ, τοῦ τρύγους ὁ προστάτης, πίθου νεαροῦ προσκαθιζήσας στόμα, Βάκχαις σὺν αὐταῖς καὶ μετ’ αὐτῶν Σατύρων ἔπαιζεν, ὥσπερ τὰ πρέποντα τῷ τρύγει. |
Theodorus Prodromus_Rhodanthe et Dosicles_Book4_Sentence 8 | Ἐγὼ μὲν οὕτω τὸν πόθον φρουρεῖν θέλω καὶ θεσμοφύλαξ εἰμί σοι τῆς ἀγάπης· σὺ δ’ ἀλλὰ ταύτην εἰς τὸ πᾶν ἀποτρέπῃ. ὅρους παλαιούς, ὡς ὁρῶ, παρατρέπων λύεις τὰ θεσμὰ καὶ τὰ δεσμὰ τοῦ πόθου καὶ πρὸς μαχησμὸν συγκαλεῖς ἄκοντά με. ἦ γὰρ ἀτεχνῶς οὐ μάχην παραρτύεις, εἰ τὴν καθ’ ἡμᾶς ἐξαποσπάσας πόλιν καὶ τῆς ἐφ’ ἡμῖν ἁρπάσας ἐξουσίας, οὓς μὲν συνέσχες τῶν φυλάκων ἀθρόως ὡς οἷον ἐχθρούς, οὓς δ’ ἀπέκτεινας ξίφει; καίτοι τὸ Ῥάμνον ὡς ἐμὴ πάντως πόλις καί μοι προσῆγε τοὺς φόρους ἐτησίους καὶ τὸν Βρυάξην εἶχε δεσπότην μόνον, οὐκ ἀγνοεῖν φαίημεν ἄν σε, Μιστύλε. Ἢ γοῦν πρὸς ἡμᾶς ἀντίπεμψον τὴν πόλιν καὶ τοὺς ἁλόντας λῦσον ὀψὲ δεσμίους, καὶ πάλιν ἡμῶν ἀρχέτω τὰ τοῦ πόθου, ἢ γοῦν Βρυάξην κατά σου κινεῖν μάθε· πάντως δὲ πάντως καὶ τὸ Ῥάμνον τὴν πόλιν καὶ τοὺς ἁλόντας στρατιώτας ῥύσομαι, τυχὸν δὲ καὶ σὰς συνυφαρπάσω πόλεις. τὸ τῆς Δίκης γὰρ ὄμμα τῆς πανοπτρίας ἄγρυπνόν ἐστιν οὐδὲ μικρὰ καμμύει, καὶ τοῖς ἀδικήσασιν ἄγριον βλέπει, ἀεὶ συνεργοῦν τοῖς παρηνομημένοις. | Καὶ γοῦν ἐκάλουν καὶ παρῆν Ἀρταξάνης· πρὸ τοῖν ποδοῖν δὲ τοῦ στολάρχου Μιστύλου κλίνας ἑαυτοῦ τὴν κάραν ὁ σατράπης ἐπιστόλιον μικρὸν ἐσφραγισμένον τῷ βασιλεῖ δίδωσιν εἰς χεῖρας μέσας· ὁ δ’ αὖθις ἀντέδωκεν αὐτὸ Γωβρύᾳ, ὡς ἂν ἀναγνῷ τῶν παρόντων ἐν μέσῳ. τὰς γοῦν σφραγῖδας ἐξελὼν ὁ Γωβρύας τὸ γράμμα πᾶσιν εἰς ἐπήκοον λέγει· ‘Ἄναξ Βρυάξης βασιλεὺς Πίσσης μέγας χαίρειν βασιλεῖ τῷ μεγάλῳ Μιστύλῳ. οἷος μὲν οἷος ὁ Βρυάξης Μιστύλῳ καὶ πῶς τὰ θεσμὰ τῆς πρὸς αὐτὸν ἀγάπης φρουρεῖν διεσπούδακεν, εἴπερ ἄλλο τι, ἄλλοις τε πολλοῖς, εἰ θελήσεις, ἂν μάθοις καὶ μᾶλλον οἷς μοι τῆς Τύχης δωρουμένης μόνῳ μὲν ἄρχειν, ἄλλα δὲ θραύειν κράτη, οὐκ ἠθέλησα τῆς Τύχης μοι τὴν χάριν καὶ μέχρι τοῦ σοῦ, Μιστύλε, φθάσαι κράτους. ἀλλ’ ἰδίαν κέκρικα τὴν δυσκληρίαν, εἰ σκῆπτρα τὰ σὰ πρὸς καθαίρεσιν πέσῃ· μὴ γὰρ κρατοίην οἷς κρατῶ τῶν φιλτάτων, μηδ’ εὐτυχοίην οἷς καθαιρῶ Μιστύλον, μηδ’ εὐποροίην ἐξ ἀπανθρώπων πόρων, βλάπτων ἐμαυτὸν οἷς φίλου βλάβην θέλω, συλῶν ἐμαυτὸν οἷς συλῶ τὰ Μιστύλου.ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΤΩΝ ΚΑΤΑ ΡΟΔΑΝΘΗΝ ΚΑΙ ΔΟΣΙΚΛΕΑ ΒΙΒΛΙΟΝ ΤΕΤΑΡΤΟΝ Οὕτω μὲν οὗτοι τὸν πρὸς ἀλλήλους πόθον λόγοις ἐπεσφράγιζον ἀλληλεγγύοις, τῆς δ’ ὑστεραίας ἐνδυθεὶς καλὸν φάρος, λευκόν, ποδῆρες, ἱερεῖ τινι πρέπον, καὶ σὺν ἑαυτῷ τοὺς νεωκόρους ἄγων φύλλοις πίτυος καὶ δάφνης ἐστεμμένους, ὥρμα πρὸς αὐτὸν τὸν νεὼν ὁ Μιστύλος, τοῖς ἀθανάτοις ἱερώσων τοὺς νέους. Ἀλλ’ ὁ Βρυάξου σατράπης Ἀρταξάνης ἐλθὼν πρὸς αὐτὸν προσταγῇ τοῦ δεσπότου ἀνατρέπει τὰ πάντα καὶ διαστρέφει. ἐπεὶ γὰρ αὐτὸν τὸν μέγαν Ἀρταξάνην ἤκουσεν ἐλθεῖν ὁ στολάρχης Μιστύλος, εὐθὺς μὲν ἐστείλατο τὴν ὀπισθίαν, καθειργνύει δὲ τοὺς νεωκόρους πάλιν, αὐτὸς δ’ ἐπ’ ὀκρίβαντος εἰς θρόνον μέγαν ὑψοῦ καθεσθεὶς καὶ τιτανῶδες βλέπων, τῆς σατραπικῆς στρατιᾶς εἰς τὸν θρόνον ἱσταμένης κύκλωθεν εὐφυεῖ στάσει, καλεῖν κελεύει τὸν σταλέντα σατράπην. |
Theodorus Prodromus_Rhodanthe et Dosicles_Book4_Sentence 83 | Ὁ Μιστύλος δὲ συγκαλεῖ μὲν Γωβρύαν, πυνθάνεται δὲ τῆς ἐπιστολῆς χάριν καὶ πῶς Βρυάξῃ τῷ μεγίστῳ γραπτέον· καὶ δόξαν ἀμφοῖν, Μιστύλῳ καὶ Γωβρύᾳ, γέγραπτο ταῦτα λίαν ἐσκοπημένως· ‘Χαίρειν Βρυάξῃ τῷ μεγίστῳ Μιστύλος, ἄναξ μέγας ἄνακτι Πισσαίου στόλου. τὴν εἰς σὲ πάντως ἐξ ἐμοῦ θερμὴν σχέσιν οὐκ ἀγνοοῖ τις, κἂν σεσύληται φρένας (εἴ που δὲ πυνθάνοιο καὶ τῶν ἐν σκότῳ, κἀκεῖθεν αὐτὸ μανθάνειν γίγνοιτό σοι). καὶ σύμβολον φαίνοιτο τρανὲς τοῦ πόθου αἱ μυριάδες τῶν παρ’ ἡμῖν συμμάχων εἰς σὲ σταλεῖσαι πανταχοῦ καὶ πολλάκις. σὺ δ’, ὡς ἔοικε, τὴν σχέσιν καὶ τὸν πόθον τούτῳ περατοῖς καὶ περιγράφειν θέλεις, τῷ τὰς ὑφ’ ἡμᾶς ἐξαποσπάσαι πόλεις καὶ σοὶ παρασχεῖν ἀνελευθερωτάτας· καὶ σμικρύναι μὲν τὴν ἐμὴν ἐξουσίαν, τὸ σὸν δὲ μᾶλλον ἀντεπαυξῆσαι κράτος. ὅπερ φόβου φαίνοιτο σημεῖον πλέον, ἀλλ’ οὐ τρανὸν γίγνοιτο σύμβολον πόθου· ἤθους σαφὴς ἔνδειξις εὐηθεστάτου, ψυχῆς ἀγεννοῦς, οὐ φιλούσης καρδίας, γνώμης ταπεινῆς, ἀνελευθέρου τρόπου. | ἔπαιζεν οὗτος, καὶ μικρὸν μεθιζάνων καὶ κλημάτων ἕλικας εὐπλόκους πλέκων φύλλοις σὺν αὐτοῖς καὶ μετ’ αὐτῶν βοτρύων, ἔστεπτο λαμπρῷ τῷ στεφάνῳ τὴν κάραν. Αἱ δ’ ἄρα Βάκχαι τοὺς ἑαυτῶν δακτύλους πλεξάμεναι κύκλωθι καὶ χοροστάδην, ἐῴκεσαν κάλλιστον ἐξᾴδειν μέλος καὶ τὸν θεὸν δὴ συγχορεύσειν ἠξίουν. ἡ μέν τις ἐνδέδρακτο τοῦ χιτωνίου, τὸν συγχορευτὴν ἔνθεν ἐκκαλουμένη· ἄλλη μαλακῶς τῆς πυγῆς εἰλημμένη τὸν μειρακίσκον ἀντέσυρεν ἠρέμα· ἄλλη δὲ φιλήματι μαλακωτέρῳ ὑφεῖλκεν αὐτὸν εἰς μέσον χοροῦ στόμα. ὡς δ’ αὐτὸς ἀντέβαινε τῇ τυραννίδι, μία τις ἁρπάσασα λάθρα τὸ στέφος καὶ πρὸς μέσον ῥίψασα τοῦ χοροῦ κύκλον, ἄκοντα τοῦτον ἐξεγείρει τοῦ πίθου καὶ συγχορευτὴν δεικνύει τῶν Μαινάδων. Οὕτως ἐναπέξεστο πρὸς κάλλος τόσον ἡ συνθρυβεῖσα φιάλη τοῦ Γωβρύου. Ἀρταξάνης δὲ τῷ νέφει τῷ τῆς μέθης ὡς οἷα νεκρὸς ἐνσχεθεὶς τάλας τάλας, ἀχθεὶς φοράδην εἰς κλίνην ἐπερρίφη καὶ μακρὸν ἀφύπνωττεν ὡς θανὼν ὕπνον.ῥάγας γὰρ ἐκσπῶν ἔκ τινος τῶν βοτρύων τοὺς Σατύρους ἔπληττεν ἁπαλῷ βέλει· οὗτοι δὲ κατέπιπτον ὡς βεβλημένοι, ὁ μὲν κρατῶν τὴν χεῖρα τμηθεῖσαν τάχα, τῷ πτυέλῳ τε τὴν τομὴν περιχρίων, ὡς ἂν δι’ αὐτοῦ τὴν συνούλωσιν λάβῃ, ὁ δὲ προσουρῶν τοῦ ποδὸς τῷ δακτύλῳ, ᾧ τῆς ῥαγὸς τὸ κροῦμα φλεγμονὴν ἔδω· γέλως δ’ ἐπ’ αὐτοῖς τῷ Διονύσῳ μέγας. Εἴ που δὲ καὶ τὸ σχῆμα καὶ τὴν ἰδέαν καὶ τὴν πρόσοψιν τοῦ θεοῦ μαθεῖν θέλεις, ὁποῖος ἀπέξεστο τῷ λιθοξόῳ, παῖς ἦν νεαρός, ἀγαθὸς τὴν ἰδέαν, ἔρευθος ἀνθῶν ἐκ μέσων σιαγόνων, οὐχ ὡς φυσικόν, ἀλλ’ ὁποῖον ἐκ μέθης. κόραις ἐῴκει, τὴν γένυν οὐκ ἐχνόα, ἱμάντι συνέσφικτο χρυσῷ τὴν κόμην, αὔραις ὑποσκιρτῶσαν ἁπαλοπνόοις. ὑγρὸν τὸ χεῖλος, ὥσπερ ἀπὸ φιάλης, πάντῃ σεσηρός, μηδαμῇ ξυνιζάνον. ὁ πέπλος εἰς γόνατον ἀνεζωσμένος, οἷος προσήκει ληνοβάταις ἀνδράσιν· ἡ χεὶρ δ’ ἀσυγκάλυπτος ἀγκῶνος μέχρι, ὡς οἷον ἀνδρὸς εἰς τρύγος πονουμένου. |
Theodorus Prodromus_Rhodanthe et Dosicles_Book4_Sentence 88 | Καὶ πῶς γὰρ οὐκ ἂν ἀφρονέστατα δράσω, μόχθῳ μὲν αὐτὸς συγκατασχὼν τὴν πόλιν, καὶ χερσομάχων στρατιαῖς καὶ ναυμάχων ἑλὼν τὸ Ῥάμνον, καὶ φόνων οὐ μετρίων βίᾳ πολίχνην μίαν ἀντικερδάνας, καὶ ζημιωθεὶς τὸν μέγαν μοι σατράπην, τὸν τοῦ στρατοῦ φύλακα, τὴν στερρὰν χέρα, εἶτα προδιδοὺς ἀφίλου φίλτρου χάριν τὰ τῶν πόνων ἔπαθλα, τὴν μίαν πόλιν; Καίτοι τὸ Ῥάμνον εὖ γινώσκει Μιστύλος ὡς οὐ Βρυάξης εἶχεν, ἀλλὰ Μιτράνης· ἐχθρὸς δὲ πάντως Μιστύλος τῷ Μιτράνῃ καὶ γῆς κατεκράτησε δυσμενεστέρας. εἰ τοίνυν ἡμῖν ἐγκαλεῖν βούλοιτό τις, δίκαιός ἐστιν ἐγκαλεῖν ὁ Μιτράνης· ὁ δὲ Βρυάξης οὐδὲν ἠδικημένος πλαστογραφεῖν ἔοικε τὴν ἀδικίαν. πῶς δ’ οὐκ ἂν εἴη καρδίας κακοσχόλου καὶ παντελῶς τὸ φίλτρον ἐξομνυμένης πόλεις ἀπαιτεῖν καὶ τόπους ἀλλοτρίους, ἢ μὴ διδόντας ἐκκαλεῖσθαι πρὸς μάχην; Εἰς σαυτόν, εἰ βούλοιο, κάμψας τὸν λόγον, ἔνθεν τὰ σαυτοῦ συλλογίζου καὶ βλέπε. | Ὁ Μιστύλος δὲ συγκαλεῖ μὲν Γωβρύαν, πυνθάνεται δὲ τῆς ἐπιστολῆς χάριν καὶ πῶς Βρυάξῃ τῷ μεγίστῳ γραπτέον· καὶ δόξαν ἀμφοῖν, Μιστύλῳ καὶ Γωβρύᾳ, γέγραπτο ταῦτα λίαν ἐσκοπημένως· ‘Χαίρειν Βρυάξῃ τῷ μεγίστῳ Μιστύλος, ἄναξ μέγας ἄνακτι Πισσαίου στόλου. τὴν εἰς σὲ πάντως ἐξ ἐμοῦ θερμὴν σχέσιν οὐκ ἀγνοοῖ τις, κἂν σεσύληται φρένας (εἴ που δὲ πυνθάνοιο καὶ τῶν ἐν σκότῳ, κἀκεῖθεν αὐτὸ μανθάνειν γίγνοιτό σοι). καὶ σύμβολον φαίνοιτο τρανὲς τοῦ πόθου αἱ μυριάδες τῶν παρ’ ἡμῖν συμμάχων εἰς σὲ σταλεῖσαι πανταχοῦ καὶ πολλάκις. σὺ δ’, ὡς ἔοικε, τὴν σχέσιν καὶ τὸν πόθον τούτῳ περατοῖς καὶ περιγράφειν θέλεις, τῷ τὰς ὑφ’ ἡμᾶς ἐξαποσπάσαι πόλεις καὶ σοὶ παρασχεῖν ἀνελευθερωτάτας· καὶ σμικρύναι μὲν τὴν ἐμὴν ἐξουσίαν, τὸ σὸν δὲ μᾶλλον ἀντεπαυξῆσαι κράτος. ὅπερ φόβου φαίνοιτο σημεῖον πλέον, ἀλλ’ οὐ τρανὸν γίγνοιτο σύμβολον πόθου· ἤθους σαφὴς ἔνδειξις εὐηθεστάτου, ψυχῆς ἀγεννοῦς, οὐ φιλούσης καρδίας, γνώμης ταπεινῆς, ἀνελευθέρου τρόπου.ἔπαιζεν οὗτος, καὶ μικρὸν μεθιζάνων καὶ κλημάτων ἕλικας εὐπλόκους πλέκων φύλλοις σὺν αὐτοῖς καὶ μετ’ αὐτῶν βοτρύων, ἔστεπτο λαμπρῷ τῷ στεφάνῳ τὴν κάραν. Αἱ δ’ ἄρα Βάκχαι τοὺς ἑαυτῶν δακτύλους πλεξάμεναι κύκλωθι καὶ χοροστάδην, ἐῴκεσαν κάλλιστον ἐξᾴδειν μέλος καὶ τὸν θεὸν δὴ συγχορεύσειν ἠξίουν. ἡ μέν τις ἐνδέδρακτο τοῦ χιτωνίου, τὸν συγχορευτὴν ἔνθεν ἐκκαλουμένη· ἄλλη μαλακῶς τῆς πυγῆς εἰλημμένη τὸν μειρακίσκον ἀντέσυρεν ἠρέμα· ἄλλη δὲ φιλήματι μαλακωτέρῳ ὑφεῖλκεν αὐτὸν εἰς μέσον χοροῦ στόμα. ὡς δ’ αὐτὸς ἀντέβαινε τῇ τυραννίδι, μία τις ἁρπάσασα λάθρα τὸ στέφος καὶ πρὸς μέσον ῥίψασα τοῦ χοροῦ κύκλον, ἄκοντα τοῦτον ἐξεγείρει τοῦ πίθου καὶ συγχορευτὴν δεικνύει τῶν Μαινάδων. Οὕτως ἐναπέξεστο πρὸς κάλλος τόσον ἡ συνθρυβεῖσα φιάλη τοῦ Γωβρύου. Ἀρταξάνης δὲ τῷ νέφει τῷ τῆς μέθης ὡς οἷα νεκρὸς ἐνσχεθεὶς τάλας τάλας, ἀχθεὶς φοράδην εἰς κλίνην ἐπερρίφη καὶ μακρὸν ἀφύπνωττεν ὡς θανὼν ὕπνον. |
Theodorus Prodromus_Rhodanthe et Dosicles_Book4_Sentence 91 | χιλιόναυν ὥπλισας ἐκ πόντου στόλον, στρατὸν συναγήγερκας ἀνδρῶν ναυμάχων, ἤθροισας ἁδρὰν χερσομάχων ἀσπίδα, σπάθην περιττήν, μυριόστομον δόρυ· μάχην συνῆξας, ὡς τὸ Ῥάμνον συλλάβῃς, πολλοὺς ἀπ’ ἀμφοῖν ταῖν χεροῖν εἶδες φόνους, σπάθην καθῃμάτωσας, ἔχρανας δόρυ, ἐπορφύρωσας δεξιὰν ἀνδροκτόνον βαφῇ πονηρᾷ πορφύρας αἱμοχρόου· εἶδες φονευθὲν τοῦ στρατοῦ σου τὸ πλέον, εἷλες τὸ Ῥάμνον μυρίοις ὅσοις πόνοις, ἐπεκράτησας αὐτὸς ὡς ἄναξ ὅλων, τόσας ἀνατλὰς συμφορῶν ἐπιβρίσεις. Μετῆλθον αὐτός, ἀνταπῄτουν τὴν πόλιν καὶ πρὸς τὸ δοῦναι φιλίαν προὐβαλλόμην· εὐγνωμόνως ἂν ἠκροάσω τῶν λόγων; ἔδωκας ἂν τὸ Ῥάμνον ἐζητηκότι καὶ τοὺς μεσιτεύοντας ᾐδέσθης πόθους; οὐκ ἔστιν εἰπεῖν, ἂν ἀληθεύειν θέλῃς. σὺ τοίνυν οὐκ ἂν ἀντέδωκας τὴν πόλιν, ἀλλ’ ἀντέθηκας οὕσπερ ἀνέτλης πόνους, τὸν μόχθον ἠρίθμησας, εἶπας τοὺς φόνους. ἐγὼ δὲ μηδὲν ἀντιλέξας τῷ λόγῳ οὕτω προχείρως ἀντιδώσω τὴν πόλιν; οὐκ ἐς τοσοῦτον μικρόφρων ὁ Μιστύλος. | Καὶ πῶς γὰρ οὐκ ἂν ἀφρονέστατα δράσω, μόχθῳ μὲν αὐτὸς συγκατασχὼν τὴν πόλιν, καὶ χερσομάχων στρατιαῖς καὶ ναυμάχων ἑλὼν τὸ Ῥάμνον, καὶ φόνων οὐ μετρίων βίᾳ πολίχνην μίαν ἀντικερδάνας, καὶ ζημιωθεὶς τὸν μέγαν μοι σατράπην, τὸν τοῦ στρατοῦ φύλακα, τὴν στερρὰν χέρα, εἶτα προδιδοὺς ἀφίλου φίλτρου χάριν τὰ τῶν πόνων ἔπαθλα, τὴν μίαν πόλιν; Καίτοι τὸ Ῥάμνον εὖ γινώσκει Μιστύλος ὡς οὐ Βρυάξης εἶχεν, ἀλλὰ Μιτράνης· ἐχθρὸς δὲ πάντως Μιστύλος τῷ Μιτράνῃ καὶ γῆς κατεκράτησε δυσμενεστέρας. εἰ τοίνυν ἡμῖν ἐγκαλεῖν βούλοιτό τις, δίκαιός ἐστιν ἐγκαλεῖν ὁ Μιτράνης· ὁ δὲ Βρυάξης οὐδὲν ἠδικημένος πλαστογραφεῖν ἔοικε τὴν ἀδικίαν. πῶς δ’ οὐκ ἂν εἴη καρδίας κακοσχόλου καὶ παντελῶς τὸ φίλτρον ἐξομνυμένης πόλεις ἀπαιτεῖν καὶ τόπους ἀλλοτρίους, ἢ μὴ διδόντας ἐκκαλεῖσθαι πρὸς μάχην; Εἰς σαυτόν, εἰ βούλοιο, κάμψας τὸν λόγον, ἔνθεν τὰ σαυτοῦ συλλογίζου καὶ βλέπε.Ὁ Μιστύλος δὲ συγκαλεῖ μὲν Γωβρύαν, πυνθάνεται δὲ τῆς ἐπιστολῆς χάριν καὶ πῶς Βρυάξῃ τῷ μεγίστῳ γραπτέον· καὶ δόξαν ἀμφοῖν, Μιστύλῳ καὶ Γωβρύᾳ, γέγραπτο ταῦτα λίαν ἐσκοπημένως· ‘Χαίρειν Βρυάξῃ τῷ μεγίστῳ Μιστύλος, ἄναξ μέγας ἄνακτι Πισσαίου στόλου. τὴν εἰς σὲ πάντως ἐξ ἐμοῦ θερμὴν σχέσιν οὐκ ἀγνοοῖ τις, κἂν σεσύληται φρένας (εἴ που δὲ πυνθάνοιο καὶ τῶν ἐν σκότῳ, κἀκεῖθεν αὐτὸ μανθάνειν γίγνοιτό σοι). καὶ σύμβολον φαίνοιτο τρανὲς τοῦ πόθου αἱ μυριάδες τῶν παρ’ ἡμῖν συμμάχων εἰς σὲ σταλεῖσαι πανταχοῦ καὶ πολλάκις. σὺ δ’, ὡς ἔοικε, τὴν σχέσιν καὶ τὸν πόθον τούτῳ περατοῖς καὶ περιγράφειν θέλεις, τῷ τὰς ὑφ’ ἡμᾶς ἐξαποσπάσαι πόλεις καὶ σοὶ παρασχεῖν ἀνελευθερωτάτας· καὶ σμικρύναι μὲν τὴν ἐμὴν ἐξουσίαν, τὸ σὸν δὲ μᾶλλον ἀντεπαυξῆσαι κράτος. ὅπερ φόβου φαίνοιτο σημεῖον πλέον, ἀλλ’ οὐ τρανὸν γίγνοιτο σύμβολον πόθου· ἤθους σαφὴς ἔνδειξις εὐηθεστάτου, ψυχῆς ἀγεννοῦς, οὐ φιλούσης καρδίας, γνώμης ταπεινῆς, ἀνελευθέρου τρόπου. |
Theodorus Prodromus_Rhodanthe et Dosicles_Book4_Sentence 95 | τί δ’ οὐχὶ καὶ πᾶν, ὦ Βρυάξη, τὸ κράτος ἡμᾶς ἀπαιτεῖς φιλίας κενῆς χάριν; Ἐγὼ μὲν οὐκ ἂν τῆς ἐμῆς ἐξουσίας ἑκὼν μέρος τι, κἂν μικρόν, παρασπάσω· βίᾳ δὲ τυχὸν καὶ μάχης τυραννίδι κἂν πᾶν συληθῶ, μικρός ἐστί μοι λόγος. οὗτος γάρ ἐστι τῆς ἐμῆς γνώμης ὅρος· τὸν γῆς κρατοῦντα, κἂν πολύπλεθρος τύχῃ, κἂν μῆκος ἴσως ἀπερίγραπτον φέρῃ, ἑκόντα μηδὲν μηδαμοῦ ταύτης μέρος τινὶ προδοῦναι, τῷ δὲ τῆς Τύχης νόμῳ κἂν πᾶσαν ἁρπάζοιτο, γενναίως φέρειν· μενεῖ γὰρ ἀνέγκλητος, ἂν ἄκων πάθῃ. ἔρρωσο, τοὺς σοὺς μὴ παρατρέχων ὅρους.’ Τοιαῦτα γράψας τῷ Βρυάξῃ Μιστύλος, τὸ γράμμα δεσμοῖς ἐμπεδοῖ σφραγισμάτων, Ἀρταξάνῃ δὲ τῷ μεγάλῳ σατράπῃ (μόγις ἀνανήψαντι τῆς μακρᾶς μέθης) εἰς χεῖρας ἐνθεὶς καὶ προσειπὼν γνησίως καὶ χρυσίον δοὺς τοῦ βάρους οὐ μετρίου, ἐπὶ Βρυάξην ἀντιπέμπει τὸν μέγαν. | χιλιόναυν ὥπλισας ἐκ πόντου στόλον, στρατὸν συναγήγερκας ἀνδρῶν ναυμάχων, ἤθροισας ἁδρὰν χερσομάχων ἀσπίδα, σπάθην περιττήν, μυριόστομον δόρυ· μάχην συνῆξας, ὡς τὸ Ῥάμνον συλλάβῃς, πολλοὺς ἀπ’ ἀμφοῖν ταῖν χεροῖν εἶδες φόνους, σπάθην καθῃμάτωσας, ἔχρανας δόρυ, ἐπορφύρωσας δεξιὰν ἀνδροκτόνον βαφῇ πονηρᾷ πορφύρας αἱμοχρόου· εἶδες φονευθὲν τοῦ στρατοῦ σου τὸ πλέον, εἷλες τὸ Ῥάμνον μυρίοις ὅσοις πόνοις, ἐπεκράτησας αὐτὸς ὡς ἄναξ ὅλων, τόσας ἀνατλὰς συμφορῶν ἐπιβρίσεις. Μετῆλθον αὐτός, ἀνταπῄτουν τὴν πόλιν καὶ πρὸς τὸ δοῦναι φιλίαν προὐβαλλόμην· εὐγνωμόνως ἂν ἠκροάσω τῶν λόγων; ἔδωκας ἂν τὸ Ῥάμνον ἐζητηκότι καὶ τοὺς μεσιτεύοντας ᾐδέσθης πόθους; οὐκ ἔστιν εἰπεῖν, ἂν ἀληθεύειν θέλῃς. σὺ τοίνυν οὐκ ἂν ἀντέδωκας τὴν πόλιν, ἀλλ’ ἀντέθηκας οὕσπερ ἀνέτλης πόνους, τὸν μόχθον ἠρίθμησας, εἶπας τοὺς φόνους. ἐγὼ δὲ μηδὲν ἀντιλέξας τῷ λόγῳ οὕτω προχείρως ἀντιδώσω τὴν πόλιν; οὐκ ἐς τοσοῦτον μικρόφρων ὁ Μιστύλος.Καὶ πῶς γὰρ οὐκ ἂν ἀφρονέστατα δράσω, μόχθῳ μὲν αὐτὸς συγκατασχὼν τὴν πόλιν, καὶ χερσομάχων στρατιαῖς καὶ ναυμάχων ἑλὼν τὸ Ῥάμνον, καὶ φόνων οὐ μετρίων βίᾳ πολίχνην μίαν ἀντικερδάνας, καὶ ζημιωθεὶς τὸν μέγαν μοι σατράπην, τὸν τοῦ στρατοῦ φύλακα, τὴν στερρὰν χέρα, εἶτα προδιδοὺς ἀφίλου φίλτρου χάριν τὰ τῶν πόνων ἔπαθλα, τὴν μίαν πόλιν; Καίτοι τὸ Ῥάμνον εὖ γινώσκει Μιστύλος ὡς οὐ Βρυάξης εἶχεν, ἀλλὰ Μιτράνης· ἐχθρὸς δὲ πάντως Μιστύλος τῷ Μιτράνῃ καὶ γῆς κατεκράτησε δυσμενεστέρας. εἰ τοίνυν ἡμῖν ἐγκαλεῖν βούλοιτό τις, δίκαιός ἐστιν ἐγκαλεῖν ὁ Μιτράνης· ὁ δὲ Βρυάξης οὐδὲν ἠδικημένος πλαστογραφεῖν ἔοικε τὴν ἀδικίαν. πῶς δ’ οὐκ ἂν εἴη καρδίας κακοσχόλου καὶ παντελῶς τὸ φίλτρον ἐξομνυμένης πόλεις ἀπαιτεῖν καὶ τόπους ἀλλοτρίους, ἢ μὴ διδόντας ἐκκαλεῖσθαι πρὸς μάχην; Εἰς σαυτόν, εἰ βούλοιο, κάμψας τὸν λόγον, ἔνθεν τὰ σαυτοῦ συλλογίζου καὶ βλέπε. |
Theodorus Prodromus_Rhodanthe et Dosicles_Book6 | ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΤΩΝ ΚΑΤΑ ΡΟΔΑΝΘΗΝ ΚΑΙ ΔΟΣΙΚΛΕΑ ΒΙΒΛΙΟΝ ΠΕΜΠΤΟΝ Ὁ μὲν λαβὼν τὸ γράμμα καὶ τὸ χρυσίον εἰς τὴν ἰδίαν ἀντανέπλει πατρίδα· ὁ δὲ προληφθεὶς τῷ λόγῳ λῃστοκράτωρ (ἔγνως ἀκούσας πολλαχοῦ τὸν Μιστύλον) ἔφη πρὸς αὐτὸν τὸν μέγιστον σατράπην (οἶμαι, πτοηθεὶς οὐκ ἀνεύλογον φόβον, μὴ συγκροτήσας ὁ Βρυάξης τὴν μάχην οὕτως ἀέλπτως, ἀπροόπτως ἐμπέσοι καί που κρατήσοι μὴ προητοιμασμένων), τὸν πρῶτον αὐτοῦ σατράπην, τὸν Γωβρύαν, πρὸς τὰς ὑπ’ αὐτὸν ἀντιπέμψασθαι πόλεις, ὅπως ἐκεῖθεν συγκαλῆται συμμάχους, εἰς ἓν συνελθεῖν εὖ παρεσκευασμένους, τοῦτο προγινώσκοντας ἀκριβεστάτως, ὡς οὐκ ἂν ἀδώρητος αὐτοῖς ἡ μάχη. Ἐδυσφόρησε τῇ κελεύσει Γωβρύας· τὴν αὔριον γὰρ εἶχεν ὡς τεταγμένην τὸν τῆς Ῥοδάνθης εὐτυχηκέναι γάμον. τέως δὲ πεισθεὶς τῷ λόγῳ τοῦ δεσπότου (τὰ καθ’ ἑαυτὸν οὐκ ἀκίνδυνα βλέπων, εἴ που παραιτήσαιτο καὶ παραδράμοι) ἔσπευδε ποιεῖν τὴν κέλευσιν ὡς τάχος. | τί δ’ οὐχὶ καὶ πᾶν, ὦ Βρυάξη, τὸ κράτος ἡμᾶς ἀπαιτεῖς φιλίας κενῆς χάριν; Ἐγὼ μὲν οὐκ ἂν τῆς ἐμῆς ἐξουσίας ἑκὼν μέρος τι, κἂν μικρόν, παρασπάσω· βίᾳ δὲ τυχὸν καὶ μάχης τυραννίδι κἂν πᾶν συληθῶ, μικρός ἐστί μοι λόγος. οὗτος γάρ ἐστι τῆς ἐμῆς γνώμης ὅρος· τὸν γῆς κρατοῦντα, κἂν πολύπλεθρος τύχῃ, κἂν μῆκος ἴσως ἀπερίγραπτον φέρῃ, ἑκόντα μηδὲν μηδαμοῦ ταύτης μέρος τινὶ προδοῦναι, τῷ δὲ τῆς Τύχης νόμῳ κἂν πᾶσαν ἁρπάζοιτο, γενναίως φέρειν· μενεῖ γὰρ ἀνέγκλητος, ἂν ἄκων πάθῃ. ἔρρωσο, τοὺς σοὺς μὴ παρατρέχων ὅρους.’ Τοιαῦτα γράψας τῷ Βρυάξῃ Μιστύλος, τὸ γράμμα δεσμοῖς ἐμπεδοῖ σφραγισμάτων, Ἀρταξάνῃ δὲ τῷ μεγάλῳ σατράπῃ (μόγις ἀνανήψαντι τῆς μακρᾶς μέθης) εἰς χεῖρας ἐνθεὶς καὶ προσειπὼν γνησίως καὶ χρυσίον δοὺς τοῦ βάρους οὐ μετρίου, ἐπὶ Βρυάξην ἀντιπέμπει τὸν μέγαν.χιλιόναυν ὥπλισας ἐκ πόντου στόλον, στρατὸν συναγήγερκας ἀνδρῶν ναυμάχων, ἤθροισας ἁδρὰν χερσομάχων ἀσπίδα, σπάθην περιττήν, μυριόστομον δόρυ· μάχην συνῆξας, ὡς τὸ Ῥάμνον συλλάβῃς, πολλοὺς ἀπ’ ἀμφοῖν ταῖν χεροῖν εἶδες φόνους, σπάθην καθῃμάτωσας, ἔχρανας δόρυ, ἐπορφύρωσας δεξιὰν ἀνδροκτόνον βαφῇ πονηρᾷ πορφύρας αἱμοχρόου· εἶδες φονευθὲν τοῦ στρατοῦ σου τὸ πλέον, εἷλες τὸ Ῥάμνον μυρίοις ὅσοις πόνοις, ἐπεκράτησας αὐτὸς ὡς ἄναξ ὅλων, τόσας ἀνατλὰς συμφορῶν ἐπιβρίσεις. Μετῆλθον αὐτός, ἀνταπῄτουν τὴν πόλιν καὶ πρὸς τὸ δοῦναι φιλίαν προὐβαλλόμην· εὐγνωμόνως ἂν ἠκροάσω τῶν λόγων; ἔδωκας ἂν τὸ Ῥάμνον ἐζητηκότι καὶ τοὺς μεσιτεύοντας ᾐδέσθης πόθους; οὐκ ἔστιν εἰπεῖν, ἂν ἀληθεύειν θέλῃς. σὺ τοίνυν οὐκ ἂν ἀντέδωκας τὴν πόλιν, ἀλλ’ ἀντέθηκας οὕσπερ ἀνέτλης πόνους, τὸν μόχθον ἠρίθμησας, εἶπας τοὺς φόνους. ἐγὼ δὲ μηδὲν ἀντιλέξας τῷ λόγῳ οὕτω προχείρως ἀντιδώσω τὴν πόλιν; οὐκ ἐς τοσοῦτον μικρόφρων ὁ Μιστύλος. |
Theodorus Prodromus_Rhodanthe et Dosicles_Book6_1 | ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΤΩΝ ΚΑΤΑ ΡΟΔΑΝΘΗΝ ΚΑΙ ΔΟΣΙΚΛΕΑ ΒΙΒΛΙΟΝ ΕΚΤΟΝ Ὁ μὲν γίγας Ἥλιος ἄρτι τῶν κάτω ἄνω τὸν ἀκάμαντα δίφρον ἑλκύσας, τὸν ὑπὲρ ἡμᾶς ὑπερίππευε δρόμον, ὁ δὲ Βρυάξης ἐξαναστὰς τῆς κλίνης, θεῶν προεμνήσατο τῶν θαλασσίων καὶ τῶν ἐφ’ ὕψους Ἄρεος καὶ Παλλάδος. εὐξάμενος δὲ πρὸς μάχης χωρεῖ στόμα καὶ τοὺς κυβιστητῆρας, ἄνδρας γεννάδας, οὓς εὖ κυβιστᾶν εἶχεν ἐξησκημένους, λαβεῖν σιδηρᾶς ἐν χεροῖν λέγει σφύρας (μικράς γε μὴν μάλιστα, μή που τῷ βάρει καὶ σφᾶς ἐκείνους συγκατασπῷεν κάτω) καὶ δύντας εἰς θάλασσαν ἐν λαθριδίῳ (ὡς ἀφανὲς τὸ σκέμμα τοῖς ἐχθροῖς μένοι) ὑποδραμεῖν μὲν τὰς τριήρεις Μιστύλου, τὰ γεῖσσα δὲ σφῶν κρυπτάδην διασπάσαι, ὡς ἂν χεθέντων ἔνδοθεν τῶν ὑδάτων ἐκ τῶν ἐκεῖθεν σχισμάτων καὶ σπασμάτων τοῖς ἔνδον ὑγρὸς εὐτρεπισθείη τάφος. οἱ γοῦν κυβιστητῆρες αὐτῷ τῷ λόγῳ τῇ προσταγῇ παρέσχον αἴσιον πέρας· ὁ δὲ Βρυάξης συγκινήσας τὸν στόλον, ἐπεὶ κατὰ πρόσωπον ἦν τῷ Μιστύλῳ, στερρὰν ἐκεῖθεν τὴν μάχην ἀντεκρότει. | ἐπεὶ δὲ φίλτρου πολλαχοῦ καὶ πολλάκις δεσμὰ ξυνῆψε τῷ Βρυάξῃ Μιστύλον, καὶ δευτέρων νῦν ἄρχομαι μηνυμάτων· ἢ γοῦν πρὸς ἡμᾶς ἀντίπεμψον τὴν πόλιν καὶ τοὺς ἁλόντας λῦσον ὀψὲ δεσμίους, ἢ τὴν στρατιὰν ηὐτρεπισμένην βλέπεις.’ Ταύτην ἀναγνοὺς τὴν γραφὴν ὁ Μιστύλος οὐδὲν μὲν ἀντέγραψεν, ἀλλ’ ἀπεκρίθη πρὸς τὸν Βρυάξου σατράπην τὸν Ἀρτάπην· ‘ὡς εὐστόχως ἂν τὴν ἐμὴν γνώμην μάθοι ὁ δεσπότης σου καὶ φίλος μου, σατράπα, εἴ μου τὸ γράμμα τὸ πρὸ μικροῦ τοῦ χρόνου σταλὲν διέλθοι καὶ διελθὼν ἐκμάθοι.’ ἐπείπερ ἀκούσειε τούτων τῶν λόγων, ἐπὶ Βρυάξην Ἀρτάπης ἀντεστράφη, καὶ πᾶν τὸ ῥηθὲν μηνύσας τῷ δεσπότῃ πίμπλησιν ὀργῆς τὴν ἐκείνου καρδίαν. καὶ τάχ’ ἂν ἐκρότησεν εὐθὺς τὴν μάχην, ὑπερφλέγοντος τοῦ θυμοῦ τὴν καρδίαν, εἰ μὴ τὸ νυκτὸς ἀνθυποφθάσαν σκότος ταῖς ἀποθήκαις ἐγκέκλεικε τὰ ξίφη· καὶ γοῦν ἐφησύχαζεν ἐν ταῖς ὁλκάσιν, ἕως ὑπερτέλλουσαν ἡμέραν ἴδοι.τῆς δὲ γραφῆς ἡ λέξις αὕτη τυγχάνει· ‘Ἐχρῆν με πρώτως, Μιστύλε, γράψαντά σοι καὶ τὴν ἐφ’ ἡμᾶς φάμενον παροινίαν, ὅπως τὸ Ῥάμνον τὴν ἐμὴν λαβὼν πόλιν, σπονδάς τε λύσας καὶ νόμους παρασπάσας, τοὺς φύλακάς τε συγκατασχὼν ἀθρόως οὓς μὲν τέτμηκας, οὓς δὲ δεσμήσας ἔχεις (ὡς μὴ λέγειν δύναιο, κλέπτων τὴν δίκην, ἄγνοιαν εἶναι τῆς μάχης τὴν αἰτίαν· μὴ γὰρ Βρυάξου τὴν πόλιν συνειδέναι), μὴ δευτέρου γοῦν προσδεηθῆναι λόγου, ἀλλ’ ἣν ἀφῃρέθημεν ἐκ μάχης πόλιν μάχῃ λαβεῖν καὶ μᾶλλον, εἰ δυναίμεθα, πλείω παρασπᾶν τῶν προπαρεσπασμένων. |
Theodorus Prodromus_Rhodanthe et Dosicles_Book6_Sentence 11 | Ἦ τὴν δύναμιν ἀγνοεῖς τοῦ Μιστύλου, ὡς τῇ θελήσει τὰς φύσεις μετατρέπει καὶ δουλαγωγεῖ τῇ κελεύσει τὴν κτίσιν; ἐγὼ μὲν αὐτοῦ τὸ κράτος κατεπλάγην· εἶδον γὰρ εἶδον ἐκ μυχαιτέρου τόπου νέκυν ἀναδραμόντα καὶ λυροκράτην, ἐπεὶ θελήσοι καὶ κελεύσοι Μιστύλος· εἶδον δὲ πάλιν τῆς τραπέζης ἐν μέσῳ ἀρνειὸν ὀπτὸν στρουθοπάτορα ξένον καὶ μήτραν ἀρτίφλεκτον ἄφλεκτον τόκον τελεσφοροῦσαν καὶ κατάπτερα βρέφη.’ Τούτων ἀκούσας ὁ Βρυάξης τῶν λόγων ‘ἀλλ’ ἠγνόουν’, ἔλεξεν, ‘ἀρχισατράπα, οὕτω πενιχροὺς μορμολυκείων τύπους ὑποτρέμοντα καὶ σκιὰς Ἀρταξάνην, καὶ δειλιῶντα παιγνίων ψευδεῖς πλάσεις, ἃ μηδ’ ἂν αὐτῶν τῶν βρεφῶν κατισχύσοι, συλωμένων δὲ καὶ φρένας καὶ νοῦν ὅλον γελωτοποιῶν καὶ μαγείρων ἀπάταις. | ἐπεὶ δὲ τἄνδον ὁ Βρυάξης ἐκμάθοι, λυττᾷ τι δεινόν, εἰσκαλεῖ τοὺς σατράπας τοὺς χερσομάχους, ἀλλὰ μὴν καὶ ναυμάχους· ἕλκει δὲ τὰς ναῦς εἰς μέσον πόντου στόμα, καὶ πικρὸν οἷον κατὰ Μιστύλου βρύχων κινεῖ κατ’ αὐτοῦ μυρίαν τὴν ἀσπίδα. Οὕτως ἑτοιμάζοντος αὐτοῦ τὴν μάχην Ἀρταξάνης ἔλεξεν ἔντρομον λόγον· ‘παῦσαι, Βρυάξη, τὴν κενὴν κινῶν μάχην καὶ καθ’ ἑαυτοῦ συλλέγων τὴν ἀσπίδα, ἣν συλλέγειν βούλοιο κατὰ Μιστύλου. ἄφες τὸ μακρὸν βρύγμα, τὸν μέγαν χόλον, μὴ συρραγείσης τῆς μάχης ἀντιστάδην αἰσχρῶν βρεφῶν γένοιο πικρὸς ἐγκύμων, τοὺς ἀνδρικούς τε ζημιούμενος πόνους τὰς τῶν γυναικῶν ἀντικερδάνῃς τύχας, γεννῶν, γαλουχῶν ἐξ ἀνίκμων μαστάδων.περιτρέχων γοῦν τὰς πέριξ πάσας πόλεις τὴν ἐκ Βρυάξου προσδοκωμένην μάχην τοῖς πᾶσιν ἀπήγγελλε κηρύττων μέγα· ‘Οἱ συμμαχοῦντες τῷ κρατοῦντι Μιστύλῳ, τὰ τῆς μάχης σκέπτοισθε καὶ πρὸ τῆς μάχης· στολῇ περιφράττοισθε σιδηρενδύτῳ, ὤμων ἀπαρτῴητε καὶ τὰς ἀσπίδας, σμήχοιτε καλῶς καὶ σπάθας χαλκοστόμους, καὶ τὴν κεφαλὴν ὁπλίζοιτε τῷ κράνει, ὡς ἂν ἀπαντήσοιτε τοῖς ἐναντίοις. ὁ γὰρ Βρυάξης οὐδὲν ἠδικημένος χωρεῖ καθ’ ἡμῶν, μυρίον κινεῖ στόλον, ἵππον δὲ πολλὴν ἀντιπέμπει χερσόθεν. δούλους μὲν ὄντας συμμαχεῖν τοῖς δεσπόταις νόμος φυσικὸς εὐσεβῶς ἐπιτρέπει· ὑμῖν δὲ φιλότιμος ὢν ὁ δεσπότης προσεγγυᾶται καὶ πολὺ χρυσοῦ βάρος.’ οὕτως ἀνῆπτεν εἰς μάχην πρὸ τῆς μάχης τοὺς τοῦ κρατοῦντος συμμάχους ὁ Γωβρύας. Ὁ δὲ Βρυάξου σατράπης Ἀρταξάνης εἰς Πίσσαν ἐλθών, τὴν ἑαυτοῦ πατρίδα, διδοῖ Βρυάξῃ τὴν γραφὴν τοῦ Μιστύλου. |
Theodorus Prodromus_Rhodanthe et Dosicles_Book6_Sentence 12 | Ἐγὼ μέν (ἀλλ’ ἄνωθεν ἵλεων βλέποις, θεῶν ἁπάντων ὀλβία γερουσία, καὶ χεῖρα πέμποις τῇ μάχῃ ξυνεργάτιν) τὸν παντοποιὸν καὶ τρέποντα τὰς φύσεις καὶ θαυματουργόν, ὡς δοκοῦν Ἀρταξάνῃ, νεκροὺς ἀνιστᾶν καὶ φύσεις τρέπειν μάθω, ἂν νεκρὸς οἰκτρὸς ἐξ ἐμῆς πεσὼν σπάθης ἑαυτὸν αὐτὸς ἐξαναστήσῃ πάλιν.’ Ἔλεξε ταῦτα καὶ τὸν ἅπαντα στόλον εἰς ταὐτόν, εἰς ἓν ὁμμάδην ἠθροισμένον λαβὼν ἀπέπλει, δυσμενὲς βρύχων μέγα. ἦν οὖν ἰδέσθαι τοῦ στόλου προηγμένου ὅλην μέλαιναν τῆς θαλάσσης τὴν ῥάχιν, ἐκ τῆς ἐπ’ αὐτῇ τῶν νεῶν μελανίας οὕτως ἐκείνην ὡσπερεὶ κεχρωσμένην. ὁ Σμυρνόθεν δὲ καὶ σοφὸς στιχογράφος ‘ἁλὸς πολιῆς’ τῶν ἐπῶν λέγων μέσον ψευδῶς ἂν ὑπώπτευτο τοῖς πολλοῖς γράφειν, εἰς τὸν τότε χροῦν τῆς ἁλὸς δεδορκόσι, λέγειν δὲ καλῶς, εἰ λέγοι ‘πόντος μέλας’. τῇ δ’ ἄρα κώπῃ τῶν τοσούτων ὁλκάδων ἡ γραῦς θάλασσα, ξυλίνοις ὡς δακτύλοις ὑγρὰς παρειὰς ὥσπερ ἐρραπισμένη, κλαίειν ἐῴκει τῇ βοᾷ καὶ τῷ κτύπῳ, θυμουμένη δὲ καὶ τὸν ἀφρὸν ἐκπτύειν βιάζεται τάχιστα σὺν τοῖς κωπίοις. | Ἦ τὴν δύναμιν ἀγνοεῖς τοῦ Μιστύλου, ὡς τῇ θελήσει τὰς φύσεις μετατρέπει καὶ δουλαγωγεῖ τῇ κελεύσει τὴν κτίσιν; ἐγὼ μὲν αὐτοῦ τὸ κράτος κατεπλάγην· εἶδον γὰρ εἶδον ἐκ μυχαιτέρου τόπου νέκυν ἀναδραμόντα καὶ λυροκράτην, ἐπεὶ θελήσοι καὶ κελεύσοι Μιστύλος· εἶδον δὲ πάλιν τῆς τραπέζης ἐν μέσῳ ἀρνειὸν ὀπτὸν στρουθοπάτορα ξένον καὶ μήτραν ἀρτίφλεκτον ἄφλεκτον τόκον τελεσφοροῦσαν καὶ κατάπτερα βρέφη.’ Τούτων ἀκούσας ὁ Βρυάξης τῶν λόγων ‘ἀλλ’ ἠγνόουν’, ἔλεξεν, ‘ἀρχισατράπα, οὕτω πενιχροὺς μορμολυκείων τύπους ὑποτρέμοντα καὶ σκιὰς Ἀρταξάνην, καὶ δειλιῶντα παιγνίων ψευδεῖς πλάσεις, ἃ μηδ’ ἂν αὐτῶν τῶν βρεφῶν κατισχύσοι, συλωμένων δὲ καὶ φρένας καὶ νοῦν ὅλον γελωτοποιῶν καὶ μαγείρων ἀπάταις.ἐπεὶ δὲ τἄνδον ὁ Βρυάξης ἐκμάθοι, λυττᾷ τι δεινόν, εἰσκαλεῖ τοὺς σατράπας τοὺς χερσομάχους, ἀλλὰ μὴν καὶ ναυμάχους· ἕλκει δὲ τὰς ναῦς εἰς μέσον πόντου στόμα, καὶ πικρὸν οἷον κατὰ Μιστύλου βρύχων κινεῖ κατ’ αὐτοῦ μυρίαν τὴν ἀσπίδα. Οὕτως ἑτοιμάζοντος αὐτοῦ τὴν μάχην Ἀρταξάνης ἔλεξεν ἔντρομον λόγον· ‘παῦσαι, Βρυάξη, τὴν κενὴν κινῶν μάχην καὶ καθ’ ἑαυτοῦ συλλέγων τὴν ἀσπίδα, ἣν συλλέγειν βούλοιο κατὰ Μιστύλου. ἄφες τὸ μακρὸν βρύγμα, τὸν μέγαν χόλον, μὴ συρραγείσης τῆς μάχης ἀντιστάδην αἰσχρῶν βρεφῶν γένοιο πικρὸς ἐγκύμων, τοὺς ἀνδρικούς τε ζημιούμενος πόνους τὰς τῶν γυναικῶν ἀντικερδάνῃς τύχας, γεννῶν, γαλουχῶν ἐξ ἀνίκμων μαστάδων. |
Theodorus Prodromus_Rhodanthe et Dosicles_Book6_Sentence 12_1 | Τούτοις μὲν οὖν τοιοῦτο τοῦ βίου τέλος (τοῦ γὰρ λόγου τὸ σῶμα συνεχιστέον, οἷον διχασθὲν τῇ παρεμπτώσει μέσον), μέρος δὲ μικρόν, οἷς ἐπ’ ἀκταῖς ἡ στάσις, συχνοῖς ἐρετμοῖς (δυστυχεῖς κωπηλάται) τὸν ἐν θαλάσσῃ θάνατον πεφευγότες, ἔλαθον, ἐξ ὧν ἐξέφυγον ἀρκύων, τούτοις παρέντες ἀμφὶ τὴν χέρσον μέσην· ὁ γὰρ Βρυάξου σατράπης Ἀρταξάνης πεζῇ προσελθὼν τῇ πόλει τοῦ Μιστύλου, ἔκτεινε τοὺς φυγόντας ἐξ ὑγροῦ τάφου. οὕτως ἄφυκτός ἐστιν ἡ πεπρωμένη· κἄν σοι τὸ νῆμα τοῦ βίου τμηθὲν φθάσοι, οὐκ ἂν βιῴης, κἂν μακρὸν δράμῃς δρόμον· κἄν που φύγῃς θάλασσαν, ἡ χέρσος πέλας, κἂν γῆν, ἀὴρ πάρεστι· πανταχοῦ θεοί. Ὁ δυστυχὴς δὲ ταῦτα Μιστύλος βλέπων, σταθεὶς ἄνωθεν τοῦ κέρως τῆς ὁλκάδος, γυμνὴν μάχαιραν ἐν χεροῖν ἐσπασμένος, βαθὺ στενάξας καὶ δριμὺ κράξας λέγει· ‘Μιστύλε, πολλοῖς πολλαχοῦ καὶ πολλάκις ταῖς χερσὶ ταύταις τὸν φόνον κατειργάσω· ἐπεὶ δὲ νῦν θεῶν σε καὶ Τύχης φθόνος προὔδωκεν ἤδη τοῦ Βρυάξου τῇ σπάθῃ, μὴ καρτέρει γοῦν ἐκ νόθου θανεῖν ξίφους, ἡ σὴ δὲ χείρ σε καὶ σπάθη φονευέτω. | ἄλλος βαρεῖαν ἐν χεροῖν ἄρας λίθον, πρὶν ἂν προπέμψῃ καὶ βάλῃ κατασκόπως, βέβλητο τρισδείλαιος ὑγρᾷ σφενδόνῃ, μηδὲ βραχὺν γοῦν προφθάσας φάναι λόγον. Ὁ Μιστύλου δὲ σατράπης ὁ Γωβρύας, οὗ μνημονεύω πολλαχοῦ μοι τοῦ λόγου, ‘ὤμοι Ῥοδάνθη’, μικρὸν οἷον κραυγάσας, ‘ὡς οἴχομαί σοι καὶ ξυνοίχονται γάμοι’, ψυχὴν συνεξέρρηξεν αὐτῷ τῷ λόγῳ. οὕτω βιαιότατον ἐν κακοῖς Ἔρως, ὅταν ἐπιπτὰς ἐς μέσην τὴν καρδίαν ἐκεῖ πανημέριος ἐμμένειν θέλῃ καὶ παννυχίζῃ δυσμενεῖς παννυχίδας· πάντων γὰρ αὕτη, συμπεσόντων πραγμάτων, καταφρονοῦσα, καὶ θανάτου καὶ ξίφους, ὅλην ἑαυτήν (κἂν ἀφέλκηται βίᾳ) ὅλης ἀναρτᾷ τῆς ἐρωμένης θέας. Σχεδὸν μὲν οὖν ἅπαντες οἱ τοῦ Μιστύλου, ἢ γοῦν τὸ πλεῖστον τοῦ στόλου τέως μέρος, ἅλμην πιόντες ἐξαπῆλθον τοῦ βίου, ψυχὰς συνεξεμοῦντες οἷς πεπώκεσαν. οὕτω τὸ λεῖπον τῆς σταθηρᾶς ἰσχύος ἡ πληρότης πίμπλησι τῆς εὐβουλίας, καὶ λῷστόν ἐστιν ἀσθενὴς βουληφόρος ἢ καρτερὸς τὸ σῶμα μὴ βουληφόρος.Τὰ πρῶτα μὲν δὴ καὶ κατ’ ἀρχὰς τῆς μάχης τὸ κρεῖττον εἶχεν ὁ στόλος τοῦ Μιστύλου· τρεῖς γὰρ τριήρεις συλλαβὼν ὁ Γωβρύας ἐκ τῆς ἐκεῖθεν δυσμενοῦς ναυαρχίας, ὅπλων μετ’ αὐτῶν καὶ σὺν αὐτοῖς ναυμάχοις, μικροῦ γ’ ἂν ἐτροποῦτο τοὺς ἐναντίους καὶ πρὸς φυγὴν ἔκλινεν αὐτοὺς ἀθρόαν. ἀλλ’ οἱ κυβιστητῆρες, οὓς εἶπον φθάσας, τὰς ναῦς ὑποδραμόντες αὐταῖς ταῖς σφύραις καὶ τὴν κάτωθεν ἁρμογὴν λελυκότες, ἄελπτον εἰργάσαντο τοῖς πολλοῖς φόνον· οἱ μὲν γὰρ εἱστήκεισαν ἀντισυστάδην σπάθαις σιδηραῖς προσκροτοῦντες τὴν μάχην, ὑγρόστομον δὲ σφᾶς κατέσφαζε ξίφος. Ἦν οὖν ἰδεῖν θέαμα δακρύων γέμον καὶ μεστὸν οἴκτου συμπαθούσῃ καρδίᾳ· ὁ μὲν γὰρ εὐπάλαμος ἀνὴρ τοξότης λαβὼν τὸ τόξον, τὴν δὲ νευρὰν ἑλκύσας, πρὶν ἂν προτείνῃ τὴν βολὴν τάλας τάλας, ἄωρος ἦκτο καὶ πρὸ τῆς εἱμαρμένης εἰς τὴν ἄπληστον τῆς θαλάσσης γαστέρα, τόξου μετ’ αὐτοῦ καὶ σὺν αὐτῷ τῷ βέλει, μηδ’ αὐτὸ κἂν γνούς, ὅστις αὐτὸν ἁρπάσοι. |
Theodorus Prodromus_Rhodanthe et Dosicles_Book6_Sentence 15 | μὴ γὰρ τὸν ἐχθρὸν ὑπεροψίας λόγους δοίης λαλῆσαι, μηδ’ ἀκοῦσαι τὸν πέλας, ὡς τῆς μαχαίρας τῆς ἐκείνου τὸ στόμα κατευστοχήσοι τοῦ τραχήλου Μιστύλου.’ ἔλεξε ταῦτα καὶ κατ’ αὐτῶν ἐγκάτων τὴν ἰδίαν ὤθησεν αὐτίκα σπάθην, πικρὰν ἑαυτῷ τὴν σφαγὴν ὑπαρτύσας. Οὕτω λαβούσης τῆς μάχης τὰ τοῦ τέλους, οἱ συμμαχοῦντες τῷ Βρυάξῃ ναυμάχοι, αὐτῷ βασιλεῖ καὶ σὺν αὐτοῖς σατράπαις, κενὰς λιπόντες τὰς ἑαυτῶν ὁλκάδας πεζῇ προσῆλθον τῇ πόλει τοῦ Μιστύλου, πάντας τε καθέξοντες ἄνδρας ἀθρόως καὶ δουλαγωγήσοντες αὐτὴν τὴν πόλιν, ὡς οἷα γυμνὴν δεσπότου καὶ συμμάχων. Ἦν οὖν ἰδέσθαι τοὺς νεὼς συλωμένους, τοὺς ἀνδριάντας τῶν θεῶν ῥιπτουμένους, ἡρωικοὺς πίνακας ἐξηλειμμένους, οἴκων ἁλώσεις, τῶν ἐνοικούντων φόνους, θρήνους γυναικῶν, κλαυθμυρισμοὺς παιδίων. ὠρχεῖτο πληθὺς τῶν πικρῶν Ἐριννύων, ἐπετραγῴδουν τοῖς κακοῖς οἱ Τιτάνες, ἔπαιζε Παλλάς, εἶχεν ἡδονὴν Ἄρης. ἔτρωγεν ὠμὰ τὸ ξίφος πολλὰ κρέα, ἔπινεν ἡ μάχαιρα πηγὰς αἱμάτων. Λέκτρα σχεδιασθέντα, παρθένων φθόροι, θάλαμος ἐν γῇ καὶ χαμαίστρωτον λέχος. | Τούτοις μὲν οὖν τοιοῦτο τοῦ βίου τέλος (τοῦ γὰρ λόγου τὸ σῶμα συνεχιστέον, οἷον διχασθὲν τῇ παρεμπτώσει μέσον), μέρος δὲ μικρόν, οἷς ἐπ’ ἀκταῖς ἡ στάσις, συχνοῖς ἐρετμοῖς (δυστυχεῖς κωπηλάται) τὸν ἐν θαλάσσῃ θάνατον πεφευγότες, ἔλαθον, ἐξ ὧν ἐξέφυγον ἀρκύων, τούτοις παρέντες ἀμφὶ τὴν χέρσον μέσην· ὁ γὰρ Βρυάξου σατράπης Ἀρταξάνης πεζῇ προσελθὼν τῇ πόλει τοῦ Μιστύλου, ἔκτεινε τοὺς φυγόντας ἐξ ὑγροῦ τάφου. οὕτως ἄφυκτός ἐστιν ἡ πεπρωμένη· κἄν σοι τὸ νῆμα τοῦ βίου τμηθὲν φθάσοι, οὐκ ἂν βιῴης, κἂν μακρὸν δράμῃς δρόμον· κἄν που φύγῃς θάλασσαν, ἡ χέρσος πέλας, κἂν γῆν, ἀὴρ πάρεστι· πανταχοῦ θεοί. Ὁ δυστυχὴς δὲ ταῦτα Μιστύλος βλέπων, σταθεὶς ἄνωθεν τοῦ κέρως τῆς ὁλκάδος, γυμνὴν μάχαιραν ἐν χεροῖν ἐσπασμένος, βαθὺ στενάξας καὶ δριμὺ κράξας λέγει· ‘Μιστύλε, πολλοῖς πολλαχοῦ καὶ πολλάκις ταῖς χερσὶ ταύταις τὸν φόνον κατειργάσω· ἐπεὶ δὲ νῦν θεῶν σε καὶ Τύχης φθόνος προὔδωκεν ἤδη τοῦ Βρυάξου τῇ σπάθῃ, μὴ καρτέρει γοῦν ἐκ νόθου θανεῖν ξίφους, ἡ σὴ δὲ χείρ σε καὶ σπάθη φονευέτω.ἄλλος βαρεῖαν ἐν χεροῖν ἄρας λίθον, πρὶν ἂν προπέμψῃ καὶ βάλῃ κατασκόπως, βέβλητο τρισδείλαιος ὑγρᾷ σφενδόνῃ, μηδὲ βραχὺν γοῦν προφθάσας φάναι λόγον. Ὁ Μιστύλου δὲ σατράπης ὁ Γωβρύας, οὗ μνημονεύω πολλαχοῦ μοι τοῦ λόγου, ‘ὤμοι Ῥοδάνθη’, μικρὸν οἷον κραυγάσας, ‘ὡς οἴχομαί σοι καὶ ξυνοίχονται γάμοι’, ψυχὴν συνεξέρρηξεν αὐτῷ τῷ λόγῳ. οὕτω βιαιότατον ἐν κακοῖς Ἔρως, ὅταν ἐπιπτὰς ἐς μέσην τὴν καρδίαν ἐκεῖ πανημέριος ἐμμένειν θέλῃ καὶ παννυχίζῃ δυσμενεῖς παννυχίδας· πάντων γὰρ αὕτη, συμπεσόντων πραγμάτων, καταφρονοῦσα, καὶ θανάτου καὶ ξίφους, ὅλην ἑαυτήν (κἂν ἀφέλκηται βίᾳ) ὅλης ἀναρτᾷ τῆς ἐρωμένης θέας. Σχεδὸν μὲν οὖν ἅπαντες οἱ τοῦ Μιστύλου, ἢ γοῦν τὸ πλεῖστον τοῦ στόλου τέως μέρος, ἅλμην πιόντες ἐξαπῆλθον τοῦ βίου, ψυχὰς συνεξεμοῦντες οἷς πεπώκεσαν. οὕτω τὸ λεῖπον τῆς σταθηρᾶς ἰσχύος ἡ πληρότης πίμπλησι τῆς εὐβουλίας, καὶ λῷστόν ἐστιν ἀσθενὴς βουληφόρος ἢ καρτερὸς τὸ σῶμα μὴ βουληφόρος. |
Theodorus Prodromus_Rhodanthe et Dosicles_Book6_Sentence 16 | Ἐπεὶ δ’ ἐς αὐτὰς τὰς πόλεις τοῦ Μιστύλου ὁ τοῦ Βρυάξου πλησίον φθάσοι στόλος, εὐθὺς Βρυάξης ἀνιὼν ἐπ’ ἀσπίδα, κάτωθεν ἀνδρῶν χερσὶν ἐστηριγμένην καὶ τοὺς πατοῦντας ἀντερείδουσαν πόδας, ἔλεξε ταῦτα, τῶν νεῶν ἠθροισμένων καὶ κύκλον ὥσπερ εὐφυᾶ μιμουμένων, ἐξ οἷα κέντρου τοῦ κρατοῦντος ἠργμένου· ‘Ἄνδρες στρατάρχαι, θρέμματα στρατηγίας, μάχης ἐρασταί, στρατιῶται γεννάδαι, τῆς Ἀρεϊκῆς ἀρετῆς ἐπιστάται, σπάθης τρόφιμοι, συγγενεῖς τῆς ἀσπίδος, καὶ τῆς Ἐνυοῦς τῆς φίλης φίλα βρέφη· οἵα μὲν ὑμῖν εἰς μάχας εὐανδρία, οἵα δὲ τόλμα καὶ πόση θράσους χάρις, μάρτυς ἀληθὴς ὁ προβὰς ἅπας χρόνος. μὴ γὰρ τοσοῦτον τῆς Βρυάξου καρδίας λήθη κρατήσοι καὶ καλῶν ἀμνηστία, ὡς τῆς τοσαύτης τῶν ἐμῶν στρατηγίας καὶ τῆς περιττῆς ἐν μάχαις εὐανδρίας καὶ τῶν ἁλόντων ὑφ’ ὑμῶν πολιχνίων καὶ τῶν πεσόντων κατὰ γῆς πυργωμάτων καὶ τῶν σχεθεισῶν ἐν θαλάσσῃ φορτίδων (φόρτου μετ’ αὐτοῦ καὶ σὺν αὐτοῖς ναυτίλοις) ἀμνημονήσειν, δυσγενοῦς γνώμης πάθος. | Ἐγὼ μέν (ἀλλ’ ἄνωθεν ἵλεων βλέποις, θεῶν ἁπάντων ὀλβία γερουσία, καὶ χεῖρα πέμποις τῇ μάχῃ ξυνεργάτιν) τὸν παντοποιὸν καὶ τρέποντα τὰς φύσεις καὶ θαυματουργόν, ὡς δοκοῦν Ἀρταξάνῃ, νεκροὺς ἀνιστᾶν καὶ φύσεις τρέπειν μάθω, ἂν νεκρὸς οἰκτρὸς ἐξ ἐμῆς πεσὼν σπάθης ἑαυτὸν αὐτὸς ἐξαναστήσῃ πάλιν.’ Ἔλεξε ταῦτα καὶ τὸν ἅπαντα στόλον εἰς ταὐτόν, εἰς ἓν ὁμμάδην ἠθροισμένον λαβὼν ἀπέπλει, δυσμενὲς βρύχων μέγα. ἦν οὖν ἰδέσθαι τοῦ στόλου προηγμένου ὅλην μέλαιναν τῆς θαλάσσης τὴν ῥάχιν, ἐκ τῆς ἐπ’ αὐτῇ τῶν νεῶν μελανίας οὕτως ἐκείνην ὡσπερεὶ κεχρωσμένην. ὁ Σμυρνόθεν δὲ καὶ σοφὸς στιχογράφος ‘ἁλὸς πολιῆς’ τῶν ἐπῶν λέγων μέσον ψευδῶς ἂν ὑπώπτευτο τοῖς πολλοῖς γράφειν, εἰς τὸν τότε χροῦν τῆς ἁλὸς δεδορκόσι, λέγειν δὲ καλῶς, εἰ λέγοι ‘πόντος μέλας’. τῇ δ’ ἄρα κώπῃ τῶν τοσούτων ὁλκάδων ἡ γραῦς θάλασσα, ξυλίνοις ὡς δακτύλοις ὑγρὰς παρειὰς ὥσπερ ἐρραπισμένη, κλαίειν ἐῴκει τῇ βοᾷ καὶ τῷ κτύπῳ, θυμουμένη δὲ καὶ τὸν ἀφρὸν ἐκπτύειν βιάζεται τάχιστα σὺν τοῖς κωπίοις.Ἦ τὴν δύναμιν ἀγνοεῖς τοῦ Μιστύλου, ὡς τῇ θελήσει τὰς φύσεις μετατρέπει καὶ δουλαγωγεῖ τῇ κελεύσει τὴν κτίσιν; ἐγὼ μὲν αὐτοῦ τὸ κράτος κατεπλάγην· εἶδον γὰρ εἶδον ἐκ μυχαιτέρου τόπου νέκυν ἀναδραμόντα καὶ λυροκράτην, ἐπεὶ θελήσοι καὶ κελεύσοι Μιστύλος· εἶδον δὲ πάλιν τῆς τραπέζης ἐν μέσῳ ἀρνειὸν ὀπτὸν στρουθοπάτορα ξένον καὶ μήτραν ἀρτίφλεκτον ἄφλεκτον τόκον τελεσφοροῦσαν καὶ κατάπτερα βρέφη.’ Τούτων ἀκούσας ὁ Βρυάξης τῶν λόγων ‘ἀλλ’ ἠγνόουν’, ἔλεξεν, ‘ἀρχισατράπα, οὕτω πενιχροὺς μορμολυκείων τύπους ὑποτρέμοντα καὶ σκιὰς Ἀρταξάνην, καὶ δειλιῶντα παιγνίων ψευδεῖς πλάσεις, ἃ μηδ’ ἂν αὐτῶν τῶν βρεφῶν κατισχύσοι, συλωμένων δὲ καὶ φρένας καὶ νοῦν ὅλον γελωτοποιῶν καὶ μαγείρων ἀπάταις. |
Theodorus Prodromus_Rhodanthe et Dosicles_Book6_Sentence 18 | Πλὴν ἀλλὰ μὴ φύσημα μηδ’ ὄγκον μέγαν ἐκ τῆς φθασάσης σχόντες εὐετηρίας καταφρονεῖτε τῆς ἐνεστώσης μάχης, ἀρκοῦντος ὥσπερ τοῦ προλαβόντος κράτους. μᾶλλον μὲν οὖν μαθόντες ἀκριβεστέρως ἐκ τῶν φθασάντων οἷον ἡ νίκη καλόν, σπεύδοιτε πάλιν εἰς τὸν αἴτιον πόνον, εἰς ἀντίληψιν τοῦ καλοῦ προηγμένοι. ἢ πῶς ἂν οὐ μαίνοισθε καινὴν μανίαν, καλὸν μὲν εἶναι τὸ κρατεῖν ἐν ταῖς μάχαις ἐκ τῆς φθασάσης ἐκδιδαχθέντες τύχης, εἶτα τρέχοντες τοῦ καλοῦ πορρωτέρω; Παντὸς μὲν ἂν γίγνοιτο πράγματος κόρος· κόρος τραπέζης καὶ τρυφῆς, κόρος πότου, κόρος λυρικῆς μουσικῆς μελῳδίας, ὀρχήσεώς τε τῆς ἀμύμονος κόρος. ἤδη τις ἔσχε θυμικῆς φλογὸς ζέσιν, ὀργῆς τε πῦρ ἀνῆψεν ἐν τῇ καρδίᾳ, δούλου παροργίσαντος ἐξ ἀταξίας ἢ παραπικράναντος ἐκ ῥαθυμίας· καὶ τῶν ἐν αὐτῷ θυμικῶν πυρεκβόλων σπινθηριώντων ἐν μέσῃ τῇ καρδίᾳ κατεξανέστη πῦρ λαλῶν καὶ πῦρ πνέων· καὶ ῥάβδον ἁδρὰν ἐν χεροῖν ἐξημμένος καὶ τὸν παροινήσαντα πολλὰ ῥαβδίσας, ὅμως ἐπαύθη, κἂν μόγις, τῶν μαστίγων καὶ βραδέως μέν, ἔσχε δ’ ἂν ὀργῆς κόρον. | Ἐπεὶ δ’ ἐς αὐτὰς τὰς πόλεις τοῦ Μιστύλου ὁ τοῦ Βρυάξου πλησίον φθάσοι στόλος, εὐθὺς Βρυάξης ἀνιὼν ἐπ’ ἀσπίδα, κάτωθεν ἀνδρῶν χερσὶν ἐστηριγμένην καὶ τοὺς πατοῦντας ἀντερείδουσαν πόδας, ἔλεξε ταῦτα, τῶν νεῶν ἠθροισμένων καὶ κύκλον ὥσπερ εὐφυᾶ μιμουμένων, ἐξ οἷα κέντρου τοῦ κρατοῦντος ἠργμένου· ‘Ἄνδρες στρατάρχαι, θρέμματα στρατηγίας, μάχης ἐρασταί, στρατιῶται γεννάδαι, τῆς Ἀρεϊκῆς ἀρετῆς ἐπιστάται, σπάθης τρόφιμοι, συγγενεῖς τῆς ἀσπίδος, καὶ τῆς Ἐνυοῦς τῆς φίλης φίλα βρέφη· οἵα μὲν ὑμῖν εἰς μάχας εὐανδρία, οἵα δὲ τόλμα καὶ πόση θράσους χάρις, μάρτυς ἀληθὴς ὁ προβὰς ἅπας χρόνος. μὴ γὰρ τοσοῦτον τῆς Βρυάξου καρδίας λήθη κρατήσοι καὶ καλῶν ἀμνηστία, ὡς τῆς τοσαύτης τῶν ἐμῶν στρατηγίας καὶ τῆς περιττῆς ἐν μάχαις εὐανδρίας καὶ τῶν ἁλόντων ὑφ’ ὑμῶν πολιχνίων καὶ τῶν πεσόντων κατὰ γῆς πυργωμάτων καὶ τῶν σχεθεισῶν ἐν θαλάσσῃ φορτίδων (φόρτου μετ’ αὐτοῦ καὶ σὺν αὐτοῖς ναυτίλοις) ἀμνημονήσειν, δυσγενοῦς γνώμης πάθος.Ἐγὼ μέν (ἀλλ’ ἄνωθεν ἵλεων βλέποις, θεῶν ἁπάντων ὀλβία γερουσία, καὶ χεῖρα πέμποις τῇ μάχῃ ξυνεργάτιν) τὸν παντοποιὸν καὶ τρέποντα τὰς φύσεις καὶ θαυματουργόν, ὡς δοκοῦν Ἀρταξάνῃ, νεκροὺς ἀνιστᾶν καὶ φύσεις τρέπειν μάθω, ἂν νεκρὸς οἰκτρὸς ἐξ ἐμῆς πεσὼν σπάθης ἑαυτὸν αὐτὸς ἐξαναστήσῃ πάλιν.’ Ἔλεξε ταῦτα καὶ τὸν ἅπαντα στόλον εἰς ταὐτόν, εἰς ἓν ὁμμάδην ἠθροισμένον λαβὼν ἀπέπλει, δυσμενὲς βρύχων μέγα. ἦν οὖν ἰδέσθαι τοῦ στόλου προηγμένου ὅλην μέλαιναν τῆς θαλάσσης τὴν ῥάχιν, ἐκ τῆς ἐπ’ αὐτῇ τῶν νεῶν μελανίας οὕτως ἐκείνην ὡσπερεὶ κεχρωσμένην. ὁ Σμυρνόθεν δὲ καὶ σοφὸς στιχογράφος ‘ἁλὸς πολιῆς’ τῶν ἐπῶν λέγων μέσον ψευδῶς ἂν ὑπώπτευτο τοῖς πολλοῖς γράφειν, εἰς τὸν τότε χροῦν τῆς ἁλὸς δεδορκόσι, λέγειν δὲ καλῶς, εἰ λέγοι ‘πόντος μέλας’. τῇ δ’ ἄρα κώπῃ τῶν τοσούτων ὁλκάδων ἡ γραῦς θάλασσα, ξυλίνοις ὡς δακτύλοις ὑγρὰς παρειὰς ὥσπερ ἐρραπισμένη, κλαίειν ἐῴκει τῇ βοᾷ καὶ τῷ κτύπῳ, θυμουμένη δὲ καὶ τὸν ἀφρὸν ἐκπτύειν βιάζεται τάχιστα σὺν τοῖς κωπίοις. |
Theodorus Prodromus_Rhodanthe et Dosicles_Book6_Sentence 21 | διχῇ διερρήγνυτο γαστὴρ ἐγκύμων· ἔρριπτεν ἐκτὸς νεκρὰ νεκρὸν τὸ βρέφος. ἔκλαυσεν υἱὸν πρεσβύτης πατὴρ νέον, ἔκλαυσεν υἱὸς μητέρα γραῖαν νέος. οὐκ οἶκτος οὐδείς, οὐ γέροντος, οὐ βρέφους, οὐ τῶν ἐν ἄνθει τῆς μέσης ἡλικίας· ᾤμωξεν ἀνὴρ τὴν ὁμόζυγον βλέπων ἄκουσαν εἰς τὰ λέκτρα τυραννουμένην. Αἱ πλούσιαι γυναῖκες (ὢ πικρᾶς τύχης) χεῖρας συνεκτέτμηντο τοῖς δακτυλίοις· ἡ δυσπραγοῦσα πλοῦτον ηὐπόρει ξένον, τὸ σῶμα κερδαίνουσα· κἂν οὖν εἰς τέλος οὐκ ἦν λαθεῖν οὐ δοῦλον οὐδὲ δεσπότην· κοινὴ τύχη τὰ πάντα καὶ κοινὸς νόμος. πολλοὺς τραχήλους εἷλκεν ἅλυσις μία· μήτηρ, πατήρ, παῖς, τέκνα, νύμφη, νυμφίος, νεανίας, ἔφηβος, ἀκμήτης, γέρων, πλουτῶν, προσαιτῶν, δεσπότης, ὑπηρέτης, νοσῶν, ὑγιής, εὐτυχῶν, οὐκ εὐτυχῶν, δούλη, κυρία, παρθένος, γραΐς, νέα— ἤγοντο πάντες ἐξ ἑνὸς καλωδίου. | μὴ γὰρ τὸν ἐχθρὸν ὑπεροψίας λόγους δοίης λαλῆσαι, μηδ’ ἀκοῦσαι τὸν πέλας, ὡς τῆς μαχαίρας τῆς ἐκείνου τὸ στόμα κατευστοχήσοι τοῦ τραχήλου Μιστύλου.’ ἔλεξε ταῦτα καὶ κατ’ αὐτῶν ἐγκάτων τὴν ἰδίαν ὤθησεν αὐτίκα σπάθην, πικρὰν ἑαυτῷ τὴν σφαγὴν ὑπαρτύσας. Οὕτω λαβούσης τῆς μάχης τὰ τοῦ τέλους, οἱ συμμαχοῦντες τῷ Βρυάξῃ ναυμάχοι, αὐτῷ βασιλεῖ καὶ σὺν αὐτοῖς σατράπαις, κενὰς λιπόντες τὰς ἑαυτῶν ὁλκάδας πεζῇ προσῆλθον τῇ πόλει τοῦ Μιστύλου, πάντας τε καθέξοντες ἄνδρας ἀθρόως καὶ δουλαγωγήσοντες αὐτὴν τὴν πόλιν, ὡς οἷα γυμνὴν δεσπότου καὶ συμμάχων. Ἦν οὖν ἰδέσθαι τοὺς νεὼς συλωμένους, τοὺς ἀνδριάντας τῶν θεῶν ῥιπτουμένους, ἡρωικοὺς πίνακας ἐξηλειμμένους, οἴκων ἁλώσεις, τῶν ἐνοικούντων φόνους, θρήνους γυναικῶν, κλαυθμυρισμοὺς παιδίων. ὠρχεῖτο πληθὺς τῶν πικρῶν Ἐριννύων, ἐπετραγῴδουν τοῖς κακοῖς οἱ Τιτάνες, ἔπαιζε Παλλάς, εἶχεν ἡδονὴν Ἄρης. ἔτρωγεν ὠμὰ τὸ ξίφος πολλὰ κρέα, ἔπινεν ἡ μάχαιρα πηγὰς αἱμάτων. Λέκτρα σχεδιασθέντα, παρθένων φθόροι, θάλαμος ἐν γῇ καὶ χαμαίστρωτον λέχος.Τούτοις μὲν οὖν τοιοῦτο τοῦ βίου τέλος (τοῦ γὰρ λόγου τὸ σῶμα συνεχιστέον, οἷον διχασθὲν τῇ παρεμπτώσει μέσον), μέρος δὲ μικρόν, οἷς ἐπ’ ἀκταῖς ἡ στάσις, συχνοῖς ἐρετμοῖς (δυστυχεῖς κωπηλάται) τὸν ἐν θαλάσσῃ θάνατον πεφευγότες, ἔλαθον, ἐξ ὧν ἐξέφυγον ἀρκύων, τούτοις παρέντες ἀμφὶ τὴν χέρσον μέσην· ὁ γὰρ Βρυάξου σατράπης Ἀρταξάνης πεζῇ προσελθὼν τῇ πόλει τοῦ Μιστύλου, ἔκτεινε τοὺς φυγόντας ἐξ ὑγροῦ τάφου. οὕτως ἄφυκτός ἐστιν ἡ πεπρωμένη· κἄν σοι τὸ νῆμα τοῦ βίου τμηθὲν φθάσοι, οὐκ ἂν βιῴης, κἂν μακρὸν δράμῃς δρόμον· κἄν που φύγῃς θάλασσαν, ἡ χέρσος πέλας, κἂν γῆν, ἀὴρ πάρεστι· πανταχοῦ θεοί. Ὁ δυστυχὴς δὲ ταῦτα Μιστύλος βλέπων, σταθεὶς ἄνωθεν τοῦ κέρως τῆς ὁλκάδος, γυμνὴν μάχαιραν ἐν χεροῖν ἐσπασμένος, βαθὺ στενάξας καὶ δριμὺ κράξας λέγει· ‘Μιστύλε, πολλοῖς πολλαχοῦ καὶ πολλάκις ταῖς χερσὶ ταύταις τὸν φόνον κατειργάσω· ἐπεὶ δὲ νῦν θεῶν σε καὶ Τύχης φθόνος προὔδωκεν ἤδη τοῦ Βρυάξου τῇ σπάθῃ, μὴ καρτέρει γοῦν ἐκ νόθου θανεῖν ξίφους, ἡ σὴ δὲ χείρ σε καὶ σπάθη φονευέτω. |
Theodorus Prodromus_Rhodanthe et Dosicles_Book6_Sentence 22 | παντὸς μὲν οὖν λάβοι τις, ὡς ἔφην, κόρον· κόρον δὲ νίκης καὶ τροπῆς ἐναντίων ἀνὴρ ἐραστὴς τῶν καλῶν οὐκ ἂν λάβοι· ἦ γὰρ ἑαυτῷ τοῦ καλοῦ φθονεῖν ἔχοι. Ἄνδρες μαχηταὶ συντραφέντες τοῖς ὅπλοις, μή, κἂν πενιχρὸς ὁ στρατὸς τοῦ Μιστύλου, ὅμως χαλάσοι τὴν ὑμῶν προθυμίαν· ὑπαμβλυνεῖ γὰρ τῆς μαχαίρας τὸ στόμα, δείξει δ’ ἐπ’ αὐτῆς τῆς μάχης νωθεστέρους, μόνοις βρυχηθμοῖς ὥσπερ ὑπωπτευκότας ὅλους θροήσειν τοὺς ἐναντιουμένους. μᾶλλον μὲν οὖν, θούρια Παλλάδος βρέφη, τούτου χάριν δίκαιον, ὡς ἐμὴ κρίσις, στῆναι κραταιῶς καὶ κροτῆσαι τὴν μάχην, τοῦτο φρονοῦντας ἐμφρονεστέρᾳ κρίσει, ὡς εἰ μὲν ἡττήσοιτε, μικρὸς ὁ κρότος (τί γὰρ μέγα τρόπαιον ἢ ποῖον γέρας μικρός, πενιχρός, εὐαρίθμητος στόλος κατατροπωθεὶς ἐκ τοσούτων ναυμάχων;)· εἰ δ’ ἄρα τὴν μέλαιναν (ἀλλ’ ἀποτρέποις ἐκ τῶν Βρυάξου καρτερῶν στρατευμάτων, Ἄρες κραταιὲ καὶ Τύχη νικηφόρε) ἡμᾶς ἐνεγκεῖν δυστυχῶς συνεμπέσῃ, πολλὴν ὑποτλαίητε πάντως αἰσχύνην, στρατὸς μυρίος, δυσαρίθμητος στόλος, μικρᾷ τραπέντες στρατιᾷ, μικρῷ στόλῳ. | Πλὴν ἀλλὰ μὴ φύσημα μηδ’ ὄγκον μέγαν ἐκ τῆς φθασάσης σχόντες εὐετηρίας καταφρονεῖτε τῆς ἐνεστώσης μάχης, ἀρκοῦντος ὥσπερ τοῦ προλαβόντος κράτους. μᾶλλον μὲν οὖν μαθόντες ἀκριβεστέρως ἐκ τῶν φθασάντων οἷον ἡ νίκη καλόν, σπεύδοιτε πάλιν εἰς τὸν αἴτιον πόνον, εἰς ἀντίληψιν τοῦ καλοῦ προηγμένοι. ἢ πῶς ἂν οὐ μαίνοισθε καινὴν μανίαν, καλὸν μὲν εἶναι τὸ κρατεῖν ἐν ταῖς μάχαις ἐκ τῆς φθασάσης ἐκδιδαχθέντες τύχης, εἶτα τρέχοντες τοῦ καλοῦ πορρωτέρω; Παντὸς μὲν ἂν γίγνοιτο πράγματος κόρος· κόρος τραπέζης καὶ τρυφῆς, κόρος πότου, κόρος λυρικῆς μουσικῆς μελῳδίας, ὀρχήσεώς τε τῆς ἀμύμονος κόρος. ἤδη τις ἔσχε θυμικῆς φλογὸς ζέσιν, ὀργῆς τε πῦρ ἀνῆψεν ἐν τῇ καρδίᾳ, δούλου παροργίσαντος ἐξ ἀταξίας ἢ παραπικράναντος ἐκ ῥαθυμίας· καὶ τῶν ἐν αὐτῷ θυμικῶν πυρεκβόλων σπινθηριώντων ἐν μέσῃ τῇ καρδίᾳ κατεξανέστη πῦρ λαλῶν καὶ πῦρ πνέων· καὶ ῥάβδον ἁδρὰν ἐν χεροῖν ἐξημμένος καὶ τὸν παροινήσαντα πολλὰ ῥαβδίσας, ὅμως ἐπαύθη, κἂν μόγις, τῶν μαστίγων καὶ βραδέως μέν, ἔσχε δ’ ἂν ὀργῆς κόρον.Ἐπεὶ δ’ ἐς αὐτὰς τὰς πόλεις τοῦ Μιστύλου ὁ τοῦ Βρυάξου πλησίον φθάσοι στόλος, εὐθὺς Βρυάξης ἀνιὼν ἐπ’ ἀσπίδα, κάτωθεν ἀνδρῶν χερσὶν ἐστηριγμένην καὶ τοὺς πατοῦντας ἀντερείδουσαν πόδας, ἔλεξε ταῦτα, τῶν νεῶν ἠθροισμένων καὶ κύκλον ὥσπερ εὐφυᾶ μιμουμένων, ἐξ οἷα κέντρου τοῦ κρατοῦντος ἠργμένου· ‘Ἄνδρες στρατάρχαι, θρέμματα στρατηγίας, μάχης ἐρασταί, στρατιῶται γεννάδαι, τῆς Ἀρεϊκῆς ἀρετῆς ἐπιστάται, σπάθης τρόφιμοι, συγγενεῖς τῆς ἀσπίδος, καὶ τῆς Ἐνυοῦς τῆς φίλης φίλα βρέφη· οἵα μὲν ὑμῖν εἰς μάχας εὐανδρία, οἵα δὲ τόλμα καὶ πόση θράσους χάρις, μάρτυς ἀληθὴς ὁ προβὰς ἅπας χρόνος. μὴ γὰρ τοσοῦτον τῆς Βρυάξου καρδίας λήθη κρατήσοι καὶ καλῶν ἀμνηστία, ὡς τῆς τοσαύτης τῶν ἐμῶν στρατηγίας καὶ τῆς περιττῆς ἐν μάχαις εὐανδρίας καὶ τῶν ἁλόντων ὑφ’ ὑμῶν πολιχνίων καὶ τῶν πεσόντων κατὰ γῆς πυργωμάτων καὶ τῶν σχεθεισῶν ἐν θαλάσσῃ φορτίδων (φόρτου μετ’ αὐτοῦ καὶ σὺν αὐτοῖς ναυτίλοις) ἀμνημονήσειν, δυσγενοῦς γνώμης πάθος. |
Theodorus Prodromus_Rhodanthe et Dosicles_Book6_Sentence 25 | Μὴ γοῦν, κἄν ἐστιν ἀσθενὴς ὁ Μιστύλος, καταρραθυμήσοιτε τῆς φίλης μάχης· ἀρχαϊκὸς γὰρ καὶ παλαίτερος λόγος κροτεῖν παραινεῖ τὴν μάχην ταῖς ἐμπίσιν ὡς οἷα τοῖς λέουσι τοῖς παναλκέσι. τίς τοῦτο δηλοῦν ἀσφαλεστέρᾳ φράσει; μὴ πρὸς πενιχρὸν συγκροτοῦντες τὴν μάχην νωθεστέρως πως συγκροτεῖν μηδ’ ἐκλύτως, μή που λάθοιμεν κατατετροπωμένοι ἐκ τῶν παρ’ ἡμῶν καταπεφρονημένων καὶ μακρὸν ὀφλήσαιμεν ἀξίως γέλων. Ἄλλως τε καὶ τίς τὸν στρατὸν τοῦ Μιστύλου φαίη πενιχρόν, τίς δὲ μικρὸν τὸν στόλον; ἐγὼ μὲν αὐτὸν καὶ μέγαν καὶ γεννάδα φαίην ἄν, εἰδὼς πολλαχοῦ καὶ πολλάκις νικηφόρον φανέντα πολλαῖς ἐν μάχαις καὶ μυρίους μὲν εὐτυχοῦντα ναυμάχους καὶ χερσομάχων δυσαρίθμητον στίφος, πολλοῖς δ’ ἐπιπρέποντα καλοῖς σατράπαις. ἦ μὴν δέδοικα τὴν παρεστῶσαν μάχην, τὸν στρατὸν εἰδὼς καὶ στόλον τοῦ Μιστύλου· Τύχῃ δὲ θαρρῶν καὶ θεῶν συνεργίᾳ καὶ τῇ τιμωρῷ τῶν κακοτρόπων Δίκῃ κινῶ πεποιθὼς κατὰ Μιστύλου δόρυ. | παντὸς μὲν οὖν λάβοι τις, ὡς ἔφην, κόρον· κόρον δὲ νίκης καὶ τροπῆς ἐναντίων ἀνὴρ ἐραστὴς τῶν καλῶν οὐκ ἂν λάβοι· ἦ γὰρ ἑαυτῷ τοῦ καλοῦ φθονεῖν ἔχοι. Ἄνδρες μαχηταὶ συντραφέντες τοῖς ὅπλοις, μή, κἂν πενιχρὸς ὁ στρατὸς τοῦ Μιστύλου, ὅμως χαλάσοι τὴν ὑμῶν προθυμίαν· ὑπαμβλυνεῖ γὰρ τῆς μαχαίρας τὸ στόμα, δείξει δ’ ἐπ’ αὐτῆς τῆς μάχης νωθεστέρους, μόνοις βρυχηθμοῖς ὥσπερ ὑπωπτευκότας ὅλους θροήσειν τοὺς ἐναντιουμένους. μᾶλλον μὲν οὖν, θούρια Παλλάδος βρέφη, τούτου χάριν δίκαιον, ὡς ἐμὴ κρίσις, στῆναι κραταιῶς καὶ κροτῆσαι τὴν μάχην, τοῦτο φρονοῦντας ἐμφρονεστέρᾳ κρίσει, ὡς εἰ μὲν ἡττήσοιτε, μικρὸς ὁ κρότος (τί γὰρ μέγα τρόπαιον ἢ ποῖον γέρας μικρός, πενιχρός, εὐαρίθμητος στόλος κατατροπωθεὶς ἐκ τοσούτων ναυμάχων;)· εἰ δ’ ἄρα τὴν μέλαιναν (ἀλλ’ ἀποτρέποις ἐκ τῶν Βρυάξου καρτερῶν στρατευμάτων, Ἄρες κραταιὲ καὶ Τύχη νικηφόρε) ἡμᾶς ἐνεγκεῖν δυστυχῶς συνεμπέσῃ, πολλὴν ὑποτλαίητε πάντως αἰσχύνην, στρατὸς μυρίος, δυσαρίθμητος στόλος, μικρᾷ τραπέντες στρατιᾷ, μικρῷ στόλῳ.Πλὴν ἀλλὰ μὴ φύσημα μηδ’ ὄγκον μέγαν ἐκ τῆς φθασάσης σχόντες εὐετηρίας καταφρονεῖτε τῆς ἐνεστώσης μάχης, ἀρκοῦντος ὥσπερ τοῦ προλαβόντος κράτους. μᾶλλον μὲν οὖν μαθόντες ἀκριβεστέρως ἐκ τῶν φθασάντων οἷον ἡ νίκη καλόν, σπεύδοιτε πάλιν εἰς τὸν αἴτιον πόνον, εἰς ἀντίληψιν τοῦ καλοῦ προηγμένοι. ἢ πῶς ἂν οὐ μαίνοισθε καινὴν μανίαν, καλὸν μὲν εἶναι τὸ κρατεῖν ἐν ταῖς μάχαις ἐκ τῆς φθασάσης ἐκδιδαχθέντες τύχης, εἶτα τρέχοντες τοῦ καλοῦ πορρωτέρω; Παντὸς μὲν ἂν γίγνοιτο πράγματος κόρος· κόρος τραπέζης καὶ τρυφῆς, κόρος πότου, κόρος λυρικῆς μουσικῆς μελῳδίας, ὀρχήσεώς τε τῆς ἀμύμονος κόρος. ἤδη τις ἔσχε θυμικῆς φλογὸς ζέσιν, ὀργῆς τε πῦρ ἀνῆψεν ἐν τῇ καρδίᾳ, δούλου παροργίσαντος ἐξ ἀταξίας ἢ παραπικράναντος ἐκ ῥαθυμίας· καὶ τῶν ἐν αὐτῷ θυμικῶν πυρεκβόλων σπινθηριώντων ἐν μέσῃ τῇ καρδίᾳ κατεξανέστη πῦρ λαλῶν καὶ πῦρ πνέων· καὶ ῥάβδον ἁδρὰν ἐν χεροῖν ἐξημμένος καὶ τὸν παροινήσαντα πολλὰ ῥαβδίσας, ὅμως ἐπαύθη, κἂν μόγις, τῶν μαστίγων καὶ βραδέως μέν, ἔσχε δ’ ἂν ὀργῆς κόρον. |
Subsets and Splits