Book,Page,LineNumber,Text
21,0050,001,กระทำที่สุดแห่งทุกข์ เพราะไปไม่ถึงที่สุดแห่งโลก แต่เราย่อมบัญญัติโลก เหตุเกิดแห่งโลก ความ
21,0050,002,ดับแห่งโลก ปฏิปทาเครื่องให้ถึงความดับแห่งโลก ในอัตภาพอันมีประมาณวาหนึ่ง มีสัญญาและมีจิต
21,0050,003,นี้เท่านั้น
21,0050,004,ในกาลไหนๆ ที่สุดแห่งโลกอันใครๆ ไม่พึงถึงด้วย
21,0050,005,การไปและการเปลื้องทุกข์ย่อมไม่มี เพราะไม่ถึงที่สุด
21,0050,006,แห่งโลก เพราะฉะนั้นแล ท่านผู้รู้แจ้งโลก มีเมธาดี
21,0050,007,ถึงที่สุดแห่งโลก      มีพรหมจรรย์อยู่จบแล้ว เป็นผู้มีบาป
21,0050,008,อันสงบ รู้ที่สุดแห่งโลก      แล้ว ย่อมไม่หวังโลกนี้ และ
21,0050,009,โลกหน้า ฯ
21,0050,010,จบสูตรที่ ๖
21,0050,011,สุวิทูรสูตร
21,0050,012,[๔๗] ดูกรภิกษุทั้งหลาย สิ่งที่ไกลกันแสนไกล ๔ ประการ นี้ ๔ ประการเป็นไฉน
21,0050,013,ดูกรภิกษุทั้งหลาย ฟ้ากับแผ่นดิน นี้เป็นสิ่งที่ไกลกันแสนไกลประการที่ ๑ ฝั่งนี้และฝั่งโน้นแห่ง
21,0050,014,สมุทร นี้เป็นสิ่งที่ไกลกันแสนไกลประการที่ ๒ พระอาทิตย์ยามขึ้นและยามอัสดงคตนี้เป็นสิ่งที่
21,0050,015,ไกลกันแสนไกลประการที่ ๓ ธรรมของสัตบุรุษและธรรมของอสัตบุรุษ นี้เป็นสิ่งที่ไกลกันแสนไกล
21,0050,016,ประการที่ ๔ ดูกรภิกษุทั้งหลาย สิ่งที่ไกลกันแสนไกล ๔ ประการนี้แล ฯ
21,0050,017,นักปราชญ์ทั้งหลายกล่าวว่า ฟ้ากับดินไกลกัน ฝั่งสมุทร
21,0050,018,ก็ไกลกัน พระอาทิตย์ส่องแสงยามอุทัยกับยามอัสดงคต
21,0050,019,ไกลกัน บัณฑิตกล่าวว่า ธรรมของสัตบุรุษกับธรรมของ
21,0050,020,อสัตบุรุษไกลกันยิ่งกว่านั้น การสมาคมของสัตบุรุษ
21,0050,021,มั่นคงยืดยาว ย่อมเป็นอย่างนั้นตราบเท่ากาลที่พึงดำรงอยู่
21,0050,022,ส่วนการสมาคมของอสัตบุรุษ ย่อมจืดจางเร็ว เพราะฉะนั้น
21,0050,023,ธรรมของสัตบุรุษ จึงไกลจากธรรมของอสัตบุรุษ ฯ
21,0050,024,จบสูตรที่ ๗
21,0050,025,วิสาขสูตร
21,0050,026,[๔๘] สมัยหนึ่ง พระผู้มีพระภาคประทับอยู่ ณ พระวิหารเชตวันอารามของท่าน
21,0050,027,อนาถบิณฑิกเศรษฐี ใกล้พระนครสาวัตถี ก็โดยสมัยนั้นแล ท่านวิสาขปัญจาลิบุตร ได้ชี้แจงภิกษุ