Book,Page,LineNumber,Text
05,0003,001,เมื่อเขาถามถึงอย่างนี้แล้ว   ภิกษุณีอันเตวาสินีของภิกษุณีสุนทรีนันทา
05,0003,002,ตอบกะเขาดังนี้ว่า  อาพาธค่ะ  ดิฉันจักนำบิณฑบาตไปถวาย.
05,0003,003,เขาคิดว่า การที่เราได้ตกแต่งอาหารถวายภิกษุณีสงฆ์  ก็เพราะเหตุแห่ง
05,0003,004,แม่เจ้าสุนทรีนันทา   จึงสั่งคนให้เลี้ยงดูภิกษุณีสงฆ์แล้วเลี่ยงไปทางสำนักภิกษุณี
05,0003,005,สงฆ์.                                         
05,0003,006,ก็สมัยนั้น  ภิกษุณีสุนทรีนันทายืนคอยมองนายสาฬหะ    หลานมิคาร-
05,0003,007,มาตาอยู่ข้างนอกซุ้มประตูวัด   นางเห็นเขาเดินมาแต่ไกลจึงหลบเข้าสู่สำนักนอน
05,0003,008,คลุมศีรษะอยู่บนเตียง.
05,0003,009,ครั้นเขาเข้าไปหาแล้ว    ได้ถามนางว่า    แม่เจ้าไม่สบายหรือขอรับ
05,0003,010,ทำไมจึงจำวัดเสียเล่า.
05,0003,011,นางตอบว่า   นาย   การที่สตรีรักใคร่กับคนที่เขาไม่รักตอบ   ย่อมเป็น
05,0003,012,เช่นนี้แหละค่ะ.
05,0003,013,เขากล่าวว่า   ทำไมผมจะไม่รักแม่เจ้า      ขอรับ     แต่ผมหาโอกาสที่จะ
05,0003,014,ประทุษร้ายแม่เจ้าไม่ได้   แล้วมีความกำหนัด    ได้ถึงความเคล้าคลึงด้วยกายกับ
05,0003,015,ภิกษุณีสุนทรีนันทา  ผู้มีความกำหนัด.
05,0003,016,ก็สมัยนั้นแล  ภิกษุณีรูปหนึ่งผู้ชราทุพพลภาพ   เท้าเจ็บ    นอนอยู่ไม่
05,0003,017,ห่างจากภิกษุณีสุนทรีนันทา ได้แลเห็นสาฬหะ  หลานมิคารมาตา  ถึงความ
05,0003,018,เคล้าคลึงด้วยกายกับภิกษุณีสุนทรีนันทาผู้กำหนัด  ครั้นแล้วจึงเพ่งโทษ ติเตียน
05,0003,019,โพนทะนาว่า  ไฉนแม่เจ้าสุนทรีนันทา   จึงได้มีความกำหนัด    ยินดีการเคล้า-
05,0003,020,คลึงด้วยกายของบุรุษบุคคลผู้กำหนัดเล่า  แล้วได้แจ้งเรื่องนั้นแก่ภิกษุณีทั้งหลาย
05,0003,021,บรรดาภิกษุสีผู้มีความมักน้อย  สันโดษ  มีความละอาย  มีความรังเกียจ  ผู้ใคร่
05,0003,022,ต่อสิกขาต่างก็เพ่งโทษ   ติเตียน   โพนทะนาว่า  ไฉน   แม่เจ้าสุนทรีนันทา  จึง